Datasets:

---

JuDDGES

/

pl-court-raw

like 0

Follow

JuDDGES 9

152515000002006_IV_Ka_000477_2024_Uz_2024-12-18_001

IV Ka 477/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:05.0 CET

2025-01-21 14:50:43.0 CET

15251500

2006

REASON

Sygn. akt IV Ka 477/24 UZASADNIENIE Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. W sprawie wniesiono trzy apelacje – oskarżonego, obrońcy i prokuratora. Zwłaszcza apelacje obrońcy i oskarżonego zawierają szereg różnych, a przy tym licznych zarzutów, ujętych zarówno jako przypadki obrazy prawa procesowego jak i błędy w ustaleniach faktycznych i obrazy prawa materialnego, które z uwagi na ich powiązanie omawiać należy łącznie. Sporządzanie uzasadnienia

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="18" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000477" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt IV Ka 477/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. W sprawie wniesiono trzy apelacje – oskarżonego, obrońcy i prokuratora. Zwłaszcza apelacje obrońcy i oskarżonego zawierają szereg różnych, a przy tym licznych zarzutów, ujętych zarówno jako przypadki obrazy prawa procesowego jak i błędy w ustaleniach faktycznych i obrazy prawa materialnego, które z uwagi na ich powiązanie omawiać należy łącznie. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusiłoby wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Ma to również oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego ( <xIx>por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21, opubl. Legalis</xIx>).</xText> <xText>Apelacje oskarżonego i jego obrońcy były bezzasadne. Apelacja prokuratora okazała się zasadna, a jego wnioski częściowo zostały uwzględnione.</xText> <xText>Podnoszone w apelacjach oskarżonego i obrońcy zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych oraz zarzuty obrazy prawa procesowego, nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta jest ( a przynajmniej powinna być ) im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne. W dalszej części uzasadnienia Sąd Okręgowy odniesie się szczegółowo do konkretnych zarzutów podniesionych w tych apelacjach.</xText> <xText>W pierwszej kolejności należy odnieść się do podniesionego w apelacji oskarżonego zarzutu <xBx>bezwzględnej przyczyny odwoławczej z <xLexLink xArt="art. 439;art. 439 § 1;art. 439 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 § 1 pkt 2 kpk</xLexLink> </xBx>polegającej na nienależytym obsadzeniu Sądu Rejonowego orzekającego w sprawie poprzez udział w składzie orzekającym sędziego Michała Dębowskiego, którego powołanie na urząd sędziego poprzedzone zostało rekomendacją Krajowej Rady Sądownictwa, którą ukształtowano na mocy ustawy z dnia 8 grudnia 2017 roku o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych ustaw ( Dz. U z 2018 r. poz. 3).</xText> <xText>Sędzia Michał Dębowski spełnia wszystkie kryteria niezawisłości i niezależności, co wynika chociażby z informacji zawartych w uchwale KRS załączonej do apelacji oskarżonego (Tom XI k. 2299 – 2305). W konkursie na wolne stanowisko sędziowskie brały z nim udział trzy inne osoby, z których każda odstawała od kandydata <xAnon>M. D.</xAnon> zarówno pod względem doświadczenia na samodzielnym stanowisku orzeczniczym, jak i poziomu merytorycznego. Dość powiedzieć, że wizytatorzy ocenili pozostałych kandydatów jako dobrych, zaś <xAnon>M. D.</xAnon> został oceniony przez wizytatora jako kandydat bardzo dobry, wprost stwierdzono w opinii, że nominacja tego kandydata przyniosłaby wymierną korzyść dla sądownictwa wyrażającą się pozyskaniem osoby wyjątkowo dobrze przygotowanej do objęcia stanowiska sędziego Sądu Rejonowego. <xAnon>M. D.</xAnon> był wówczas od kilkunastu lat prokuratorem ( od 2006 roku, kiedy objął stanowisko asesora w prokuraturze ), a w czasie konkursu ( od 2015 roku, czyli od czterech lat) piastował stanowisko Zastępcy Prokuratora Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim. Z jego konkurentów jeden był asesorem prokuratorskim od 2018 roku, a wiec od zaledwie jednego roku, a pozostałe dwie osoby były adwokatami od 2015 roku, a więc od czterech lat. Przewaga doświadczenia <xAnon>M. D.</xAnon> była wręcz ogromna. Na Kolegium Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim uzyskał miażdżącą przewagę głosów pozytywnych nad pozostałymi kandydatami. Co istotne – <xAnon>M. D.</xAnon> kandydując na urząd Sędziego Sądu Rejonowego nie uzyskiwał żadnego awansu płacowego, a wręcz przeciwne, wszak jako Zastępca Prokuratora Rejonowego uzyskiwał dodatek funkcyjny, a kandydował na sędziego „liniowego” i takim został, więc finansowo na tym tracił. Wskazuje, to, że kierowała nim wola wykonywania zawodu sędziego wiążącego się z pełną niezawisłością i niezależnością, dlatego zrezygnował ze stanowiska w prokuraturze co prawda lepiej opłacanego, ale związanego z podległością służbową. Ponadto kandydował na objęcie stanowiska sędziego w Sądzie Rejonowym w Opocznie borykającym się wówczas ze znacznymi brakami kadrowymi i zaległościami w rozpoznawaniu spraw karnych. Zatem <xAnon>M. D.</xAnon> przyszedł do ciężkiej rzetelnej pracy orzeczniczej „na linii” w Sądzie Rejonowym rezygnując z prestiżowego stanowiska funkcyjnego w Prokuraturze ( i związanego z tym dodatku płacowego). Dlatego teza apelanta, że sędzia Michał Dębowski w przedmiotowej sprawie nie był niezależny i niezawisły, bo jako były prokurator uzyskujący stanowisko sędziego za rekomendacją Krajowej Rady Sądownictwa, którą ukształtowano na mocy ustawy z dnia 8 grudnia 2017 roku o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych ustaw, chciał się odwdzięczyć Ministrowi Sprawiedliwości – Prokuratorowi Generalnemu i czuł się od niego zależny, trąci absurdem. Ten prawnik został sędzią nie poprzez klientelizm lub czyjąś protekcję, tylko dzięki własnej pracy, doświadczeniu i posiadanym zdolnościom, a nie uzyskał wygodnej synekury, tylko zamienił gabinet wiceszefa jednostki prokuratury na stanowisko sędziego linowego w obłożonym sprawami i obciążonym zaległościami Sądzie Rejonowym. Zresztą w tej konkretnej spawie sędzia Michał Dębowski wydał wyrok odstający na korzyść oskarżonego od wniosków prokuratora wygłoszonych w mowie końcowej (tom X k. 2176), co zaowocowało apelacją prokuratora, a co również przeczy tezie oskarżonego, jakoby ten sędzia nie orzekał niezawiśle i niezależnie.</xText> <xText>Znaczenie ma również czas, w którym <xAnon>M. D.</xAnon> kandydował na urząd sędziego uzyskując rekomendację Krajowej Rady Sądownictwa, którą ukształtowano na mocy ustawy z dnia 8 grudnia 2017 roku o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych ustaw. Sama uchwała KRS – u w jego sprawie wydana <xUx>była w dniu 8 maja 2019 roku</xUx>, ale konkurs rozpoczął się znacznie wcześniej, <xUx>ogłoszenie o wolnym stanowisku sędziowskim ukazało się w Monitorze Polskim z 2018 r.</xUx> poz. 762. Tymczasem orzecznictwo ETPCz i Trybunału Sprawiedliwości UE, a w szczególności pogląd wyrażony przez Trybunał Sprawiedliwości UE <xUx>w wyroku z dnia 19 listopada 2019</xUx> r. w sprawach C-585/18, C- 624/18 i C-625/18, odnoszący się do wymagań, jakie w demokratycznych państwach należy stawiać sądom, żeby w świetle art. 6 EKOPCz i art. 47 KPP mogły być uznane za bezstronne, niezależne i powołane uprzednio na podstawie ustawy, <xUx>ukształtowało się znacznie później</xUx>. Również uchwałę Trzech Połączonych Izb Sądu Najwyższego podważającą status tak ukształtowanej KSR i nominacji sędziowskich uzyskanych za jej rekomendacją wydano <xUx>dopiero w dniu 23 stycznia 2020 roku</xUx> ( OSNK 2020 z. 2 poz. 7), kiedy już konkurs na stanowisko sędziego, w którym brał udział <xAnon>M. D.</xAnon>, został dawno zakończony. W ocenie Sądu Okręgowego inaczej należy oceniać osoby biorące udział w konkursach na stanowisko sędziego w okresie poprzedzającym wydanie tej uchwały, dopiero bowiem wówczas stanowisko najwyższego autorytetu prawnego w naszym kraju, tj., Sądu Najwyższego, wybrzmiało głośno, jasno i bezkompromisowo ( także orzecznictwo ETPCz i Trybunału Sprawiedliwości UE w tej kwestii w czasie kandydowania <xAnon>M. D.</xAnon> na stanowisko sędziego jeszcze wówczas nie istniało).</xText> <xText>Dlatego Sąd Okręgowy uważa, że sędzia Michał Dębowski przeszedł pozytywnie „test niezawisłości” i w jego przypadku nie doszło do sytuacji opisanej w <xLexLink xArt="art. 439;art. 439 § 1;art. 439 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 § 1 pkt 2 kpk</xLexLink>. Zatem Sąd Rejonowy wydający wyrok w przedmiotowej sprawie był obsadzony należycie.</xText> <xText>Kolejną kwestią, którą Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim zajmie się z urzędu, gdyż takich zarzutów w samych apelacjach oskarżonego i obrońcy nie postawiono ( pojawiły się one później), jest <xBx>kwestia immunitetu prokuratorskiego oskarżonego, co wiąże się z zagadnieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej z <xLexLink xArt="art. 439;art. 439 § 1;art. 439 § 1 pkt. 9" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 § 1 pkt 9 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 10" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 10 kpk</xLexLink>.</xBx></xText> <xText>W czasie popełnienia inkryminowanego czynu oskarżony był prokuratorem, później jednak ( przed wniesieniem aktu oskarżenia) samodzielnie i dobrowolnie zrzekł się stanowiska prokuratora i zaczął pracować jako adwokat. Już po wydaniu wyroku przez Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego skierowała do składu 7 – osobowego Sądu Najwyższego pytanie prawne ( nie w związku ze sprawą niniejszą), zmierzające do wyjaśnienia rozbieżności w orzecznictwie Sądu Najwyższego, czy immunitet sędziowski i prokuratorski chroni również osoby, które w czasie postępowania nie są już czynnymi sędziami i prokuratorami, ale inkryminowane czyny miały być popełnione w czasie, kiedy te zawody wykonywali – sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą II ZZP 1/24 ( wniosek z dnia 8 sierpnia 2024 roku BSA II.4010.1.2024 Tom XI k. 2409 -2411). W związku z tym obrońca wnosił o zawieszenie niniejszego postępowania ( Tom XI k. 2407 – 2408), a Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim postanowieniem z dnia 30 października 2024 roku wniosku tego nie uwzględnił (Tom XI k. 2434 – 2436).</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim w tej sprawie oskarżonego nie chronił immunitet prokuratorski, bo zrzekł się on stanowiska prokuratora przez wszczęciem postępowania przeciwko jego osobie, a to, że czyn popełniono w czasie, gdy był jeszcze prokuratorem, niczego w tej kwestii nie zmienia. Immunitet sędziowski i prokuratorski ma zapewniać ochronę osób wykonujących te funkcje w czasie, kiedy je sprawują, aby zapewnić ich bezstronność i wolność od nacisków, jest on związany ściśle z okresem wykonywania zawodu sędziego i prokuratora, celem tej instytucji jest nie tylko ochrona osób wykonujących te funkcje, ale również stron postępowań toczących się z udziałem tych funkcjonariuszy. Po zaprzestaniu wykonywania tych funkcji ochrona ta nie spełnia już swojego celu i ustaje. O ile można by się jeszcze zastanawiać nad przedłużeniem jej stosowania w przypadku, w którym sędzia lub prokurator odchodzi z zawodu nie na własne życzenie, tylko z uwagi na osiągnięcie określonego w ustawie wieku lub stan zdrowia, to za absurdalne Sąd Okręgowy uważa przedłużanie funkcjonowania immunitetu wobec osób, które dobrowolnie zrzekły się funkcji sędziego lub prokuratora na okres po tym zrzeczeniu się, stanowiącym dobrowolną i świadomą rezygnację z immunitetu również za czyny popełnione wcześniej. Sąd Okręgowy podziela w związku z tym tę linię orzeczniczą oraz stanowisko tej części doktryny, która prezentuje pogląd, iż po zaprzestaniu wykonywania zawodu sędziego lub prokuratora immunitet nie chroni już tych osób również co do czynów popełnionych w czasie, w którym jeszcze te funkcje wykonywali (<xIx>por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2006 r., SNO 64/05; uchwała SN z dnia 12 września 2006 r. SNO 40/06, uchwała SN z dnia 7 lutego 2024 roku, I ZI 27/22, postanowienie SN z dnia 1 kwietnia 2011 roku IV KK 386/10, postanowienie SN z dnia 20 czerwca 2012 roku I KZP 7/12, postanowienie SA w Krakowie z dnia 14 stycznia 2009 r. II AKz 668/08 oraz W. Kozielewicz: Odpowiedzialność dyscyplinarna sędziów, Warszawa 2005; K. Klugiewicz: Jeszcze kilka słów o immunitecie sędziowskim - uwagi na marginesie postanowienia SN z 15.03.2011 r. (WZ 8/11), Kwartalnik Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury 2012, z. 1, s. 52-53 i s. 55; B. Janusz-Pohl: Imunitety..., s. 140, 160; M. Mitera, M. Rojewski, E. Rojowska: Ustawa o prokuraturze, Komentarz, Warszawa 2011, s. 168; A. Herzog: Postępowanie w sprawach..., s. 8; R. A. Stefański: Immunitet prokuratorski s. 72</xIx>).</xText> <xText>Dlatego w tej sprawie oskarżonego nie chronił immunitet prokuratorski i nie doszło do powstania bezwzględnej przyczyny odwoławczej z <xLexLink xArt="art. 439;art. 439 § 1;art. 439 § 1 pkt. 9" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 § 1 pkt 9 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 10" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 10 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Chybiony jest podniesiony w apelacji oskarżonego <xBx>zarzut bezwzględnej przyczyny odwoławczej z <xLexLink xArt="art. 439;art. 439 § 1;art. 439 § 1 pkt. 9" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 § 1pkt 9 kpk</xLexLink> w zw. zart. 17 <xLexLink xArt="§ 1;§ 1 pkt. 9" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">§ 1 pkt 9 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 14" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 14 kpk</xLexLink></xBx> poprzez nieuprawnione wyjście poza granice skargi oskarżyciela. Granice skargi wyznacza zdarzenie historyczne objęte zarzutem z aktu oskarżenia. W tym przypadku było to zdarzenie polegające na spotkaniu się oskarżonego z <xAnon>T. S. (1)</xAnon> i podjęciu czynności zmierzających do uniknięcia przez niego odpowiedzialności za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink>. W akcie oskarżenia czynności te uznano za inne podstępne zabiegi, w tym za taki zabieg prokurator uznał udzielanie przez oskarżonego <xAnon>T. S. (1)</xAnon> wskazówek co do treści wyjaśnień, jakie miał złożyć. Sąd Rejonowy jedynie sprecyzował, że w przypadku zabiegu w postaci dawania wskazówek co do treści wyjaśnień, w istocie doszło do tworzenia fałszywego dowodu. Z pewnością nie stanowi to wyjścia poza ramy skargi rzecznika oskarżenia, Sąd Rejonowy ani nie dopisał żadnej nowej czynności sprawczej, ani nie dodał żadnego nowego znamienia czynu, mieścił się cały czas w tym samym zdarzeniu, o jakie chodziło w akcie oskarżenia. Tym bardziej, że czynności sprawcze wymieniane w <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink> nie mają charakteru zamkniętego, o czym stanowi zwrot „w szczególności”.</xText> <xText>Na zakończenie – Sąd Rejonowy słusznie uznał, że udzielanie przez oskarżonego <xAnon>T. S. (1)</xAnon> wskazówek co do treści wyjaśnień, jakie miał złożyć <xUx>było w istocie tworzeniem fałszywego dowodu,</xUx> bo w wyniku jego rad i wskazówek <xAnon>T. S. (1)</xAnon> złożył wyjaśnienia opisujące stan faktyczny niezgodnie z rzeczywistością co do istotnych elementów stanowiących znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink>. W szczególności <xAnon>T. S. (1)</xAnon> wiedział, że goni go policyjny samochód na sygnałach i powiedział o tym oskarżonemu, a oskarżony udzielił mu wskazówki, aby w wyjaśnieniach nie tylko o tym nie mówił, ale wręcz odwrotne, aby wyjaśniał, że samochód policyjny nie używał sygnałów dźwiękowych i świetlnych. <xAnon>T. S. (1)</xAnon> takie fałszywe wyjaśnienia złożył. W wyniku tego – nie mając innych dowodów na wykazanie, że <xAnon>T. S. (1)</xAnon> miał świadomość, że jest zatrzymywany przez pojazd służbowy policji poruszający się na sygnałach świetlnych i dźwiękowych – prokurator opierając się na tym fałszywym dowodzie umorzył postępowanie przeciwko niemu o ten czyn.</xText> <xText>Dlatego też <xBx>chybione są zarzuty obrazy prawa materialnego, tj, <xLexLink xArt="art. 239" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 kk</xLexLink></xBx>, podniesione w <xLexLink xArt="art. 239 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">punkcie 4</xLexLink> apelacji oskarżonego – oskarżony wywodzi, że jego wskazówki miały jedynie pomóc osobie niewinnej i odpowiadały rzeczywistemu stanowi faktycznemu, zatem nie stanowiły czynności sprawczych przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink>. Jest to nieprawda – <xBx>z nagrania rozmowy oskarżonego z <xAnon>T. S. (1)</xAnon> wynika, że <xAnon>T. S. (1)</xAnon> wiedział, iż ściga go samochód policyjny na sygnałach świetlnych i dźwiękowych i że powinien niezwłocznie zatrzymać się na drodze,</xBx> ale chcąc uniknąć kontroli wjechał na teren najbliższej posesji. Co więcej, z zeznań świadków ( mieszkańców tej posesji) wynika, że <xAnon>T. S. (1)</xAnon> po wjechaniu na posesję zgasił silnik swojego pojazdu i udawał mieszkańca tej posesji, który nigdzie nie wyjeżdżał ( zeznania <xAnon>R. S.</xAnon> i <xAnon>J. S. (1)</xAnon>). <xBx>Przecież <xAnon>T. S. (1)</xAnon> mówił oskarżonemu kilkukrotnie o tym, że widział sygnały świetlne na samochodzie policyjnym, słyszał sygnały dźwiękowe tego pojazdu i miał świadomość, że przed nim ucieka </xBx>– „<xIx>pojechali za <xUx>mną na bombach</xUx> to tamto nie, ale ile ja ujechałem, w jakieś podwórko wjechałem</xIx>” ( tom I k. 193), „<xIx>no ale mówię <xUx>włączyli sygnały</xUx> i pojechali na sygnałach no to już się uznało, oni uznali to jak ucieczkę</xIx>” ( tom I k. 194 v), „<xIx><xUx>słyszałem</xUx>, że gdzieś po prostu, wie pan, <xUx>to sygnał jest tak, więc ciężko</xUx></xIx>” ( tom I k. 196 v), „<xIx>no bo <xUx>on jechał na sygnałach za mną</xUx>, no bo jechał na sygnałach</xIx>” (tom I k. 197 v). Oskarżony mając tę wiedzę świadomie podjął opisane w przypisanym mu w zaskarżonym wyroku czynie zabiegi pozwalające na unikniecie sprawcy przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink> odpowiedzialności za ten czyn.</xText> <xText>Co więcej, przebieg i treść tej rozmowy wskazuje, że <xAnon>T. S. (1)</xAnon> wręcz nie może uwierzyć, że można tak bezczelnie kłamać, tłumaczy oskarżonemu, że przecież sygnały świetlne w samochodzie policyjnym były w oczywisty sposób dla niego widoczne („<xIx>jechali na bombach</xIx>”), że na całą wieś słychać było sygnały dźwiękowe ( świadek <xAnon>J. S. (1)</xAnon> potwierdza, że słyszała je nawet w domu) i ciężko będzie wmówić komukolwiek, że ich nie słyszał („<xIx>wie pan, to sygnał jest tak, więc ciężko</xIx>”) – ale oskarżony z uporem godnym lepszej sprawy przekonywał go, żeby „<xIx>nic o bombach nie mówić</xIx>”, tłumaczył, jak z tego wybrnąć, tłumaczył różnicę między odpowiedzialnością za wykroczenie z art. 94 kw polegającą na niezatrzymaniu się do zwykłej kontroli, a ucieczką przed samochodem policyjnym na sygnałach, udzielał porad, że w związku z niewielką odległością, jaką udało mu się przejechać przed samochodem policyjnym na sygnałach, można będzie dowodzić, że te sygnały nie zostały przez sprawcę zauważone, powtarzał, że jeżeli skutecznie nakłamie, że żadnych sygnałów nie było, to uda mu się to wytłumaczyć i się z zarzutu popełnienia przestępstwa „wywinąć”. W końcu przekonał <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, bo gdy ten po raz kolejny dziwił się, że przecież nie może twierdzić, że sygnałów nie było, a oskarżony po raz kolejny kategorycznie kładł mu do głowy „<xIx>o tych bombach to nic nie</xIx> mówić”, to <xAnon>T. S. (1)</xAnon> wreszcie to zaakceptował stwierdzając „<xIx>no dobrze, dobrze, bo ja panu mówię prywatnie, ja panu prywatnie mówi</xIx>ę”, na co oskarżony po raz kolejny z naciskiem powtarza „<xIx>nic nie gadać o tych bombach, nic nie gadać o tych bombach</xIx>”, na co już pogodzony z tym kłamstwem <xAnon>T. S. (1)</xAnon> akceptująco potwierdza „<xIx>ja panu prywatnie mówię po prostu</xIx>” ( tom I k. 194 v). Dalej oskarżony tłumaczy <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, żeby przedstawiał zdarzenie jako dynamiczne, że samochód policyjny bez sygnałów nagle mu wyskoczył więc on się zatrzymał w najbliższym miejscu – zatem czyni podstępne zabiegi podpowiadając sprawcy przestępstwa, jak ma się wytłumaczyć z próby ukrycia się na terenie nieznanej sobie posesji.</xText> <xText>Zatem zarzut, jakoby oskarżony pomagał osobie niewinnej, a jego rady sprowadzały się do potwierdzenia okoliczności zdarzenia zgodnych z prawdą i tym samym nie były podstępnymi zabiegami mającymi na celu spowodowanie uniknięcia przez <xAnon>T. S. (1)</xAnon> odpowiedzialności za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink>, jest chybiony.</xText> <xText>Chybnie są również <xBx>podniesione zarówno w apelacji oskarżonego ( <xLexLink xArt="art. 239 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 3)</xLexLink> jak i w apelacji jego obrońcy zarzuty obrazy prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink>, albowiem według apelantów czyn <xAnon>T. S. (1)</xAnon> nie stanowił przestępstwa</xBx>, skoro postępowanie karne przeciwko <xAnon>T. S. (1)</xAnon> zostało ostatecznie ( już po jego podjęciu) zakończone umorzeniem z uwagi na znikomy stopień społecznej szkodliwości czynu, a <xBx>pomaganie sprawcy czynu nie będącego przestępstwem, nawet jeżeli zmierza do utrudnienia lub uniemożliwienia postępowania o taki czyn, nie wyczerpuje znamion <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink>. </xBx></xText> <xText>Istotnie, <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink> penalizuje utrudnianie lub udaremnianie postępowania karnego w celu <xUx>udzielenia pomocy sprawcy przestępstwa</xUx> w uniknięciu odpowiedzialności za to przestępstwo – i Sąd Okręgowy tego nie kwestionuje.</xText> <xText>Faktem jest również, że prokurator Prokuratury Rejonowej <xAnon>L.</xAnon> – <xAnon>P.</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> postanowieniem z dnia 29 października 2018 roku w sprawie PR 1 Ds. 2250.2018 umorzył dochodzenie przeciwko <xAnon>T. S. (1)</xAnon> w sprawie o czyn z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink> wobec znikomego stopnia jego społecznej szkodliwości ( tom X k. 2110 – 2114). To postanowienie nie było przez nikogo zaskarżone i uprawomocniło się. W jego uzasadnieniu jako jeden z argumentów przemawiających za umorzeniem postępowania podano to, że w ocenie prokuratora, skoro <xAnon>T. S. (1)</xAnon> zdecydował się ( po czasie) na współpracę z wymiarem sprawiedliwości, przekazał prokuratorowi materiał dowodowy ( nagranie rozmowy z oskarżonym) pozwalający na postawienie zarzutów innym osobom ( m. in w sprawie niniejszej), to takie zachowanie ma znaczenie dla wymiaru kary i należy je uwzględnić jako okoliczność mającą również znaczenie przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu.</xText> <xText>Jednak w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim nie jest tym orzeczeniem prokuratora związany, albowiem <xBx>zgodnie z zasadą samodzielności jurysdykcyjnej wynikającej z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 8 § 1 kpk</xLexLink> </xBx>Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu.</xText> <xText>Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że powyższa zasada ma również zastosowane w sprawach o czyn z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink> i Sąd rozpoznając zarzut popełnienia poplecznictwa nie jest w sprawie o taki czyn związany treścią innego wyroku, ani uniewinniającego, ani skazującego. Jak wprost stwierdzono w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 2009 roku w sprawie II KK 136/09 ( opubl. Legalis) „..<xIx>zgodnie z zasadą jurysdykcyjnej samodzielności sądu karnego (<xLexLink xArt="art. 8;art. 8 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 8 § 1 KPK</xLexLink>), sąd ten samodzielnie rozstrzyga zagadnienia faktyczne i prawne i nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu (poza wyjątkami opisanymi w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 8 § 2 KPK</xLexLink>). </xIx><xBx><xIx>W sprawie o przestępstwo określone w <xLexLink xArt="art. 239" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 KK</xLexLink> ustalenie, czy osoba, której oskarżony udzielił pomocy określonej w tym przepisie, jest sprawcą przestępstwa, należy do sądu wyrokującego o winie oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 239" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 KK</xLexLink>, a sąd ten - w myśl zasady wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 8 § 1 KPK</xLexLink> - nie jest związany ani wyrokiem uniewinniającym, ani też nawet wyrokiem skazującym sprawcę</xIx></xBx><xIx> (..)sam wyrok uniewinniający nie zawsze oznacza, że dana osoba, której udzielono pomocy, nie jest sprawcą przestępstwa, a w konsekwencji, że wyrok uniewinniający osobę, której pomocy udzielał oskarżony o poplecznictwo, powoduje jego bezkarność. Uniewinnienie bowiem nie zawsze jest wynikiem ustalenia, że przestępstwa w ogóle nie popełniono lub, że popełnił je kto inny: uniewinnienie może być bowiem wynikiem braku dostatecznych dowodów winy, do czego mógł się przyczynić właśnie oskarżony w sprawie o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 239" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 KK</xLexLink></xIx>” .</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim samodzielnie ustala i rozstrzyga, że czyn <xAnon>T. S. (1)</xAnon> polegający na tym, że w dniu 30 czerwca 2017 roku w miejscowości <xAnon>W.</xAnon> jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki <xAnon>T.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> pomimo wydania przez znajdującego się w oznakowanym pojeździe funkcjonariusza policji uprawnionego do przeprowadzania kontroli ruchu drogowego przy użyciu sygnałów świetlnych i dźwiękowych polecenia zatrzymania pojazdu mechanicznego, nie zatrzymał go i kontynuował jazdę, <xBx>stanowił przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink>, gdyż jego społeczna szkodliwość była znacznie wyższa niż znikoma. </xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy ( nie będąc związany tym rozstrzygnięciem) nie zgadza się z postanowieniem prokuratora z dnia 29 października 2018 roku w sprawie PR 1 Ds. 2250.2018 o umorzeniu dochodzenia przeciwko <xAnon>T. S. (1)</xAnon> w sprawie o czyn z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink> wobec znikomego stopnia jego społecznej szkodliwości, uznając je za oczywiście błędne. Czyn <xAnon>T. S. (2)</xAnon> nie charakteryzował się znikomym stopniem społecznej szkodliwości, tylko znacznie wyższym. Przede wszystkim, prokurator wydał w/w postanowienie biorąc pod uwagę okoliczności nie wymienione a <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 2 kk</xLexLink> i nie związane z samym czynem, tylko następujące po nim, co jest wręcz akademickim błędem. To, że wiele miesięcy po swoim czynie <xAnon>T. S. (1)</xAnon> zdecydował się na współpracę z wymiarem sprawiedliwości i ujawnił okoliczności związane zarówno z niezatrzymaniem się przez siebie w dniu 30 czerwca 2017 roku do kontroli jak i z mającym miejsce w dniu 20 lipca 2017 roku zachowaniem oskarżonego nie ma nic wspólnego z samym czynem z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink> i nie wpływa na jego społeczną szkodliwość. To, że zdaniem prokuratora Tobiaszowi Skurkiewiczowi nie groziła – z uwagi na jego postawę po czynie – wysoka kara również nie mieści się w katalogu okoliczności z <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 2 kk</xLexLink> kształtujących stopień społecznej szkodliwości czynu. Prokurator umarzając postępowanie pominął okoliczności czynu takie jak to, że <xAnon>T. S. (1)</xAnon> nie mógł być zaskoczony tym, iż ruszył za nim samochód policyjny na sygnale, bo przecież najpierw widział, że policjant stojący przy radiowozie zatrzymuje go dając sygnał tarczą, a <xAnon>T. S. (3)</xAnon> tego polecenia świadomie nie posłuchał, więc nie mógł być zdziwiony, że policjanci zaczęli go gonić samochodem służbowym wzywając do zatrzymania przy użyciu sygnałów świetlnych i dźwiękowych. Tymczasem prokurator odmalował w uzasadnieniu w/w postanowienia to zdarzenie jako zaskakujące dla kierowcy. No i wreszcie prokurator nie ocenił właściwie kolejnej okoliczności czynu oraz postaci zamiaru sprawcy, a mianowicie faktu, że <xAnon>T. S. (1)</xAnon> zjechał nagle na posesję nieznanych mu osób, wyłączył silnik i <xIx>udawał <xAnon>G.</xAnon> </xIx>licząc, że policjanci przejadą obok posesji i nie zorientują się, gdzie się przed nimi kierowca <xAnon>T.</xAnon> ukrył. Więc dywagacje <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, że chciał zawrócić, że myślał, żeby do policjantów podjechać, że nie wie, czemu zjechał na posesję, są niepoważne. Na fakt zaparkowania samochodu na posesji zamieszkałej przez nieznanych mu ludzi i wyłączenia silnika samochodu wskazują zeznania świadków ( <xAnon>R. S.</xAnon> i <xAnon>J. S. (1)</xAnon>). Świadczy to o bezpośrednim zamiarze <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, aby uniknąć kontroli drogowej i nie zatrzymać się mimo wezwania za pomocą nadawanych z pojazdu policji sygnałów świetlnych i dźwiękowych oraz o jego premedytacji, aby tej kontroli uniknąć. Wszystko to razem powoduje, że stopień społecznej szkodliwości jego czynu był wysoki i że popełnił on przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink>.</xText> <xText>A zatem oskarżony pomagał <xAnon>T. S. (1)</xAnon> w uniknięciu odpowiedzialności za przestępstwo, czym wyczerpał m. in dyspozycję <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink>, a podniesione w apelacjach obrońcy i oskarżonego zarzuty obrazy prawa materialnego z tym związane są chybione.</xText> <xText><xBx>Chybione są podnoszone w apelacji oskarżonego i obrońcy zarzuty obrazy prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 235" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 235 kk</xLexLink></xBx>. Chybiony jest również powiązany podniesiony w apelacji oskarżonego <xBx>zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, że oskarżony działał w zamiarze skierowania postępowania przeciwko policjantom </xBx>i że podczas rozmowy padły słowa o „upierdoleniu” policjantów lub inne mające o tym świadczyć.</xText> <xText>Jak wyżej wykazano, wbrew twierdzeniom apelantów oskarżony nie dawał <xAnon>T. S. (1)</xAnon> rad i wskazówek mających dać potwierdzenie procesowe prawdziwego przebiegu zdarzenia, tylko odwrotnie – dawał mu rady i wskazówki oraz tworzył fałszywy dowód mówiąc mu, jakie wyjaśnienia ma złożyć, aby wykreować obraz rzeczywistości niezgodny z prawdą. W wyniku tego powstały dowody – fałszywe i niezgodne z prawdą – na podstawie których postawiano zarzuty karne dwóm policjantom <xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon>G. O.</xAnon> ( wszczęto przeciwko nim w dniu 19 września 2017 roku śledztwo za sygn. akt PR Ds. 575.2017 w Prokuraturze Rejonowej w Przysusze w sprawie przekroczenia uprawnień w związku z zatrzymaniem prawa jazdy <xAnon>T. S. (1)</xAnon> podczas kontroli drogowej w dniu 30 czerwca 2017 roku tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 231;art. 231 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 231 § 1 kk</xLexLink> oraz składania przez nich fałszywych zeznań w celu skierowania postępowania o czyn z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink> przeciwko <xAnon>T. S. (1)</xAnon> tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 233 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 235" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 235 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>, następnie postawiono im zarzuty z <xLexLink xArt="art. 231;art. 231 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 231 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 271;art. 271 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 271 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 235" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 235 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 233 § 1 kk</xLexLink> ). Działania oskarżonego miały na celu skierowanie postępowania karnego przeciwko tym dwóm policjantom, co wynika z treści nagranej rozmowy i wypowiadanych przez oskarżanego kwestii, a także z zeznań <xAnon>T. S. (1)</xAnon>. W czasie tej rozmowy oskarżony wielokrotnie wypowiadał frazy, z których wynikał nie tylko jego krytyczny stosunek do policjantów, ale też wyraźna wola działania na ich niekorzyść i zaszkodzenia im poprzez postawienie im zarzutów w postępowaniu karnym – co było logiczną konsekwencją w przypadku powodzenia planu i skutecznego wykreowania fikcji, jakoby nie zatrzymywali kierującego przy użyciu sygnałów świetnych i dźwiękowych. Na słowa <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, aby <xBx><xUx>nauczyć policjantów rozumu</xUx></xBx>, oskarżony odpowiada „<xIx>ja panu powiem tak, o co, o co mi chodzi, o co i chodzi .. jedna sprawa moja, druga sprawa pana, na pewno się jeszcze jakieś znajdą, będę coś ten, ten, kurwa </xIx><xBx><xIx><xUx>zrobi się porządek</xUx></xIx></xBx>” ( tom I k. 198), „<xIx>rzecz w tym, że <xUx>to będzie w moim interesie</xUx></xIx>” ( tom I, k. 198 v), „<xIx>niech pan nie ma żadnych wyrzutów sumienia</xIx>” ( tom I k. 199v). Ponadto <xAnon>T. S. (4)</xAnon> zeznał, że już po umorzeniu postępowania przeciwko niemu, gdy ten sam mężczyzna, który rozmawiał z nim w dniu 20 lipca 2017 roku ( a więc był to oskarżony podający się za <xAnon>R. N.</xAnon>) zadzwonił do niego w dniu 10 stycznia 2018 roku z informacją o przeniesieniu śledztwa w sprawie policjantów do <xAnon>L.</xAnon> ( <xAnon>T. S. (1)</xAnon> miał być wzywany tam jako świadek w sprawie policjantów), oskarżony wówczas powiedział mu, aby nie wspominać o jego osobie i „<xIx>twierdził, że </xIx><xBx><xIx><xUx>upierdolimy policjantów</xUx></xIx></xBx><xIx> i że załatwi ten temat, żebym się nie martwił o koszty” </xIx>( tom I k. 176 v). Sąd Rejonowy wcale nie ustalił, że słowa o „upierdoleniu” policjantów padły podczas nagranej rozmowy w dniu 20 lipca 2017 roku, tylko podczas rozmowy telefonicznej w dniu 10 stycznia 2018 roku. Jest to ustalenie prawidłowe, słusznie dano w tej części wiarę zeznaniom <xAnon>T. S. (1)</xAnon> – po ujawnieniu przez niego rzeczywistego przebiegu zdarzenia z dnia 30 czerwca 2017 roku nie miał on już żadnego powodu, żeby kłamać i zeznawał szczerze. Oskarżony miał osobisty motyw, aby to uczynić – działał z zemsty za to, że wcześniej policjant <xAnon>J. M.</xAnon> dokonał jego zatrzymania w związku z naruszeniem przepisów o ruchu drogowym, co zakończyło się ukaraniem oskarżonego w postępowaniu dyscyplinarnym, zatrzymywał również w związku z wykroczeniem drogowym jego żonę ( jest to szczegółowo opisane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku). Tylko dlatego zainteresował się sprawą <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, bo wyczuł idealną okazję do zemsty. Kreując fałszywe dowody ( a więc wyjaśnienia <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, że pojazd policyjny nie używał sygnałów świetlnych i dźwiękowych oraz udzielając rad i wskazówek, jak tę wersję uwiarygodnić procesowo i dowodowo oraz obiecując pomoc prawną w czasie postępowania, aby wersja ta się „nie wysypała”) tym samym tworzył dowody przeciwko w/w policjantom, bo przyjęcie za prawdę fałszywej wersji zdarzeń ustalonej przez oskarżonego i <xAnon>T. S. (1)</xAnon> podczas rozmowy w dniu 20 lipca 2017 roku jednocześnie automatycznie powodowało uznanie, że policjanci musieli w dniu 30 czerwca 2017 roku nadużyć uprawnień, poświadczać nieprawdę w dokumentach, a potem składać fałszywe zeznania. Dlatego oskarżony wyczerpał również znamiona <xLexLink xArt="art. 235" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 235 kk</xLexLink>.</xText> <xText><xBx>Chybione są podnoszone w apelacjach oskarżonego i jego obrońcy zarzuty obrazy przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 186;art. 186 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 186 § 1 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 192 a;art. 192 a § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 192 a §1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 74;art. 74 § 2;art. 74 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 74 § 2 i 3 kpk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 193 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170 § 1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 389;art. 389 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 389 § 1 kpk</xLexLink> a contrario poprzez dopuszczenie jako dowodu opinii biegłego z zakresu lingwistyki <xAnon>P. P.</xAnon></xBx>, w celu wydania opinii z zakresu fonoskopii opartej na kopii dowodowego nagrania rozmowy z dnia 20 lipca 2017 roku i na materiale porównawczym w postaci załącznika do protokołu przesłuchania <xAnon>G. K.</xAnon> w charakterze świadka, który to materiał nie mógł być ujawniony w toku rozprawy ( w tym apelanci upatrują naruszenie <xLexLink xArt="art. 389;art. 389 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 389 § 1 kpk</xLexLink> a contrario), oraz został pobrany z naruszeniem <xLexLink xArt="art. 192 a;art. 192 a § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 192 a §1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 74;art. 74 § 2;art. 74 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 74 § 2 i 3 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Apelanci uzasadniając ten zarzut odwołują się do orzecznictwa wydawanego na gruncie <xLexLink xArt="art. 192 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 192 a kpk</xLexLink> zapominając, że w tej sprawie prokurator nie korzystał z badań przesiewowych i tryb pozyskiwania materiałów porównawczych określony w tym przepisie nie był uruchomiony. Prokurator musi korzystać z trybu pozyskiwania materiałów porównawczych wtedy, gdy nie ma innego materiału porównawczego do badań i gdy robi to w celu ograniczenia kręgu podejrzanych. Żadna z tych przesłanek nie zaszła. Prokurator dysponował nagraniem głosu oskarżonego – był to załącznik do protokołu jego przesłuchania w charakterze świadka. Zatem nie może być mowy o naruszeniu <xLexLink xArt="art. 192 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 192 a kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 74;art. 74 § 2;art. 74 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 74 § 2 i 3 kpk</xLexLink> i argumenty apelantów z tym związane oraz cytowane w uzasadnieniach apelacji orzeczenia nie przystają do realiów tego konkretnego przypadku.</xText> <xText>Poza tym w uzasadnieniach obu apelacji powoływane są orzeczenia związane z wykorzystywaniem dowodów pozyskanych w trybie <xLexLink xArt="art. 192 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 192 a kpk</xLexLink>, na jakich uzyskanie podejrzany musiałby się zgodzić ( np. związanych z badaniami nieświadomych reakcji organizmu). Nie dotyczyły one dowodów, co do których podejrzany byłby zobowiązany poddać się badaniom na podstawie <xLexLink xArt="art. 74;art. 74 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 74 § 2 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Jak wynika z postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2010 roku w sprawie II KK 198/09 ( opubl. Legalis) <xBx>nie jest dopuszczalne, bez uzyskania wyraźnej zgody oskarżonego, wykorzystanie w celach dowodowych materiału pochodzącego z tzw. badań przesiewowych tylko wówczas, gdy zachowany został taki materiał, którego oskarżony nie byłby zobowiązany – z uwagi na rodzaj badań objętych treścią <xLexLink xArt="art. 74;art. 74 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 74 § 2 KPK</xLexLink> – dostarczyć występując w charakterze podejrzanego, </xBx>a przy którego pobraniu w trybie <xLexLink xArt="art. 192 a;art. 192 a § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 192a § 1 KPK</xLexLink> nie jest wymagana zgoda osoby objętej badaniem eliminacyjnym. A <xBx>contrario – jeżeli podejrzany byłby zobowiązany na podstawie <xLexLink xArt="art. 74;art. 74 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 74 § 2 kpk</xLexLink> do dostarczenia takiego materiału, to uzyskanie go w trybie <xLexLink xArt="art. 192 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 192 a kpk</xLexLink> ( o ile nie jest wymagana na to zgoda, co sprawdza się jedynie do tzw badań wariografem) nie stoi na przeszkodzie w późniejszym jego wykorzystaniu w procesie karnym przeciwko tej osobie mającej status podejrzanego i oskarżonego</xBx>. Postanowienie to jest o tyle adekwatne do realiów przedmiotowej sprawy, że zapadło w sprawie, w której wykorzystano do badań próbki pisma ręcznego osoby, która miała jeszcze status świadka, a dopiero potem – dzięki wykorzystaniu tak pozyskanego materiału porównawczego - została podejrzanym, oskarżonym, a wreszcie skazanym. Sąd Najwyższy nie uznał takiego postępowania za nieprawidłowe. Wyjaśnił, że takie próbki nie podlegają zniszczeniu – zniszczeniu podlegają tylko te materiały, które zostały pobrane od osób, co do których nie dały one podstaw do postawienia im zarzutów. Próbki, które okazały się przydatne i pozwoliły na postawienie osobie zarzutów, mogą być wykorzystywane, o ile osoba mająca status podejrzanego miałaby obwiązek je dostarczyć.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 74;art. 74 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 74 § 2 kpk</xLexLink> podejrzany jest <xBx>obowiązany poddać się m. in m badaniom niepołączonym z naruszeniem integralności ciała</xBx>. Takim badaniem niepołączonym z naruszeniem integralności ciała jest pobranie próby głosu do badań fonoskopijnych ( Kodeks postepowania karnego. Komentarz. red. Prof. dr hab. <xAnon>J. S. (2)</xAnon>, Legalis). Oczywiście nie można zmusić podejrzanego do aktywności i jeżeli stawi się na badania i nie wyda z siebie głosu, to organ postępowania takiej próbki nie uzyska. Ale nie zmienia to istoty rzeczy – skoro badanie to nie jest połączone z naruszeniem integralności ciała, to nie jest wymagana zgoda podejrzanego do posłużenia się próbkami jego głosu. Więc jeżeli podejrzany nie zechce aktywnie uczestniczyć w badaniu polegającym na nagraniu jego głosu, to organ procesowy może do badań porównawczych wykorzystać nagranie głosu takiej osoby uzyskane w inny sposób, nawet bez jej wiedzy i woli. W tym można wykorzystać nagranie głosu takiej osoby składającej zeznania w charakterze świadka.</xText> <xText>Nie można zgodzić się z apelantami, aby tak uzyskany materiał porównawczy stanowił dowód uzyskany w drodze nielegalnego podstępu, a więc był niedopuszczalny. <xAnon>G. K.</xAnon> został przesłuchany w charakterze świadka w fazie in rem postępowania, jest to normalna praktyka procesowa, prokurator musiał zapoznać się z okolicznościami sprawy przesłuchując świadków aby wiedzieć, czy w ogóle stawiać komuś zarzuty, a jeśli tak, to komu.</xText> <xText>Taki materiał dowodowy można wykorzystać do badań fonoskopijnych ( a także innych, dotyczy to również np. próbek pisma ręcznego) co wynika z wieloletniego i ciągle aktualnego orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, jest to często spotykane w praktyce orzeczniczej sądów.</xText> <xText>Już w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2020 roku w sprawie II KKN 108/00 ( opubl. Legalis) wykazano, że co do obowiązku poddania się pewnym badaniom przez podejrzanego, określonego w <xLexLink xArt="art. 74;art. 74 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 74 § 2 kpk</xLexLink>, to skoro podejrzany ma się im „poddać”, to może to polegać na znoszeniu pewnych niedogodności związanych z badaniem. Jednak z przepisu <xLexLink xArt="art. 74;art. 74 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 74 § 2 kpk</xLexLink> nie wynika, by podejrzany był obowiązany do aktywnego uczestniczenia w uzyskiwaniu dowodów przeciwko niemu. Utrwalenie próby głosu wymaga aktywności oskarżonego, a zatem omawiany przepis nie nakłada na niego obowiązku <xUx>takiej aktywności</xUx>. Praktycznie nie byłoby możliwe wykorzystanie przymusu osobistego, by zmusić oskarżonego do złożenia wypowiedzi celem jej utrwalenia jej do badań fonoskopijnych. <xBx>Jednak to, że oskarżony nie ma obowiązku wykazania aktywności w uzyskaniu pewnego materiału dowodowego (np. próba głosu, próba pisma) nie oznacza jednak, że przepisy zezwalają na wykorzystanie w celach dowodowych tego rodzaju materiałów tylko za zgodą oskarżonego</xBx>. <xBx>Jeżeli na pewnym etapie postępowania istnieje materiał dowodowy pochodzący od oskarżonego (nagranie głosu, pismo własnoręczne) to może być wykorzystany n<xUx>awet wówczas gdy odmówił on udziału w procesowej czynności uzyskania takiego materiału. Nie ma też znaczenia kiedy powstał taki materiał dowodowy przydatny do badań porównawczych - przed, czy po odmowie uczestniczenia w badaniu - jak również to, czy oskarżony był świadomy tego, że jego wypowiedź zostanie utrwalona</xUx></xBx>.</xText> <xText>Powyższa wykładnia pozostaje aktualna, znajduje również odzwierciedlenie w najnowszym orzecznictwie Sądów Apelacyjnych. Przykładowo w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 13 czerwca 2023 roku w sprawie II AKa 207/22 ( opubl. Legalis) stwierdzono, że „jeżeli <xUx>organ procesowy dysponuje próbką głosu uzyskaną w inny sposób niż przy aktywności oskarżonego</xUx>, w trakcie pobierania materiału porównawczego za jego zgodą np. głosem zarejestrowanym w trakcie jego przesłuchania i o ile nie zachodzi wątpliwość, że dowód ten pochodzi od danej osoby, <xUx>nie ma przeszkód natury procesowej aby ten dowód mógł być wykorzystany do dalszych badań specjalistycznych, jako materiał porównawczy</xUx>”.</xText> <xText>W kontekście powyższego <xBx>zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 389;art. 389 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 389 § 1 kpk</xLexLink> a contrario</xBx> poprzez wykorzystanie do badań porównawczych załącznika do protokołu przesłuchania oskarżonego w charakterze świadka w postaci płyty z nagraniem jego głosu jawi się jako bezzasadny w stopniu oczywistym. Przecież z <xLexLink xArt="art. 389;art. 389 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 389 § 1 kpk</xLexLink> wynika zakaz odczytywania oskarżonemu na rozprawie protokołów innych, niż dotyczących złożonych przez niego wyjaśnień. Szerzej patrząc, nie można wykorzystywać zeznań oskarżonego – <xBx>ale chodzi o <xUx>treść</xUx> zeznań</xBx>, a nie o brzmienie i barwę głosu czy aspekty lingwistyczne wypowiedzi brane pod uwagę przy badaniach fonoskopijnych. Potocznie mówiąc – <xLexLink xArt="art. 389;art. 389 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 389 § 1 kpk</xLexLink> nie pozwala na wykorzystanie w procesie tego, co oskarżony mówił jako świadek, a nie tego, jak mówił ( ten aspekt można wykorzystać do badań lingwistycznych i fonoskopijnych). Przecież analogicznie w razie wykorzystania do badań pisma ręcznego oskarżonego jego jakiegoś oświadczenia złożonego na piśmie nie doszłoby do zastępowania dokumentem treści zeznań i wyjaśnień, bo badaniom nie podlegałaby treść dokumentu, tylko aspekty techniczne pisma ręcznego.</xText> <xText><xBx>Chybione są zawarte w apelacji oskarżonego zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych wynikających z obrazy prawa procesowego tj. <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 kpk</xLexLink> poprzez uznanie opinii biegłego z zakresu lingwistyki <xAnon>P. P.</xAnon> za opinię kategoryczną i wewnętrznie niesprzeczną. </xBx></xText> <xText>To biegły wybiera metodologię badań, w tej sprawie biegły ją wyjaśnił i logicznie wytłumaczył, jego opinia jest pełna, jasna, spójna, rzetelna, kategoryczna i Sąd Rejonowy dobrze zrobił, że się na niej oparł. Apelant formułując zarzut w sposób wybiórczy podchodzi do wypowiedzi biegłego wygłoszonej podczas składania ustnej opinii uzupełniającej na rozprawie wyrywając jej fragment z kontekstu, a wręcz manipulując tą wypowiedzią. W opinii pisemnej biegły wytłumaczył, że dokonał kilkunastu rodzajów badań mowy ( tabela zbiorcza na s 57 opinii k. 1548 akt), następnie porównał te wyniki, w których osiągnął kategoryczność oceny i uzyskał średnią zgodności na 88,9 %, co daje ogólny wynik kategoryczny, bo ten jest przyznawany od 85 % ( opinia pisemna tom VIII k. 1492 - 1550). Oskarżony w uzasadnieniu apelacji prowadząc własne wyliczenia albo nie rozumie tej metodologii badań, albo udaje, że jej nie rozumie. W ustnej opinii uzupełniającej wydanej na rozprawie ( tom X k. 227 v- 2028) biegły wytłumaczył, że w przyjętej przez niego metodologii badań przy obliczeniu końcowej zgodności brał pod uwagę jedynie kategoryczne wyniki poszczególnych rodzajów badań. Kategoryczne są te badania cząstkowe, których wynik określony jest jako „zgodny” lub „niezgodny”. Biegły nie brał pod uwagę wyników niekategorycznych (czyli takich cząstkowych badań, których wynik określony został jako „niepewne ze wskazaniem na zgodne” lub „niepewne ze wskazaniem na niezgodne”). W tabeli na k. 1548 zawarte jest podsumowanie 15 różnych badań, w których kategoryczność ( wynik zgodny/niezgodny) osiągnięto w 10 przypadkach, ale biegły do wyliczeń wziął 9, albowiem, jak wskazał w opinii ustnej, nie brał pod uwagę ostatniego polegającego na <xUx> subiektywnej ocenie audytywnej</xUx> – właśnie dlatego, że to badanie jest subiektywne. Zresztą jest to akurat rozwiązanie wielce korzystne dla oskarżonego, bo to badanie wykazało zgodność. Na te 9 kategorycznych wyników badań jedno było niezgodne, pozostałe zgodne, co dało ogólną zgodność na poziomie 88,9% ( 8/9=0,88888 x 100 = 88,9 %). Zauważmy, że w przypadku brania pod uwagę ostatniego badania subiektywnego byłoby to 90% ( 9/10=0,9x100=90 %).</xText> <xText>W opinii ustnej uzupełniającej biegły podtrzymał konkluzję z opinii pisemnej o kategoryczności rozpoznania głosu oskarżonego i o zgodności badań na poziomie 88,9 %. Sam spontanicznie przyznał, że <xUx>w jednym z cząstkowych badań</xUx> ( porównujących częstotliwość uproszczeń) pomylił się nazywając je „niepewnym ze wskazaniem na zgodne”, bo powinien nazwać je „niepewnym ze wskazaniem na niezgodne”. <xBx>Dotyczy to wyłącznie badania na obecność uproszczeń. </xBx>To właśnie omawiając to konkretne badanie biegły powiedział, że ponieważ <xUx>w kategorii uproszczeń i upodobnień uzyskał zgodność na poziomie 66-67 %,</xUx> to w nomenklaturze fachowej przy tym poziomie zgodności powinien nazwać je „niepewnym ze wskazaniem na niezgodne”, a nie „niepewnym ze wskazaniem na zgodne” jak to napisał na stronie 57 opinii ( k. 1548). Ale nie zmieniło to konkluzji opinii, bo to badanie jako niekategoryczne i tak nie było brane przez biegłego pod uwagę przy określeniu ogólnej zgodności. Ta się nie zmieniła i wynosi 88,9 %. W dalszej części ustnej opinii biegły indagowany przez obrońcę, odpowiadając na jego pytania stwierdził, że jego zdaniem najbardziej miarodajne są badania lingwistyczne, a takich wśród 9 branych pod uwagę było 8, albowiem badanie częstotliwości podstawowej ( określanej symbolem Fo) jest badaniem akustycznym, w którym zresztą osiągnięto zgodność ( s. 40 opinii k. 1531, s. 57 opinii k. 1548). Zatem odpowiadając na pytanie obrońcy, biegły powiedział, że gdyby ograniczyć się jedynie do badań lingwistycznych, których było 8, w tym 7 zgodnych, to dałoby to ogólną zgodność na poziomie 87,5 % ( 7/8= 0,875x100 = 87,5 %). Zatem tak czy inaczej ( nawet pomijając na wniosek obrońcy badanie akustyczne) biegły wykazał łączny wynik przekraczający 85 % zgodności, <xBx><xUx>co pozwala stwierdzić kategoryczność opinii i stanowczo potwierdzić, że głos na nagranej rozmowie z dnia 20 lipca 2017 roku jest głosem oskarżonego. </xUx></xBx></xText> <xText>Dlatego też chybiony jest podnoszony w apelacji oskarżonego zarzut <xBx>błędu w ustaleniach faktycznych, że to oskarżony był osobą, która w dniu 20 lipca 2017 roku rozmawiała z <xAnon>T. S. (2)</xAnon>,</xBx> albowiem oskarżony nie został jednoznacznie rozpoznany przez świadka. Istotnie, rozpoznanie to nie było kategoryczne, co <xAnon>T. S. (1)</xAnon> wytłumaczył upływem czasu, słabą pamięcią do twarzy oraz tym, że rozmowa odbywała się w słabym oświetleniu ( „<xIx>było już ciemno i oświetlała nas tylko lampa uliczna…światło padało na jego sylwetkę z boku. Ja bardziej skupiałem się na przebiegu rozmowy z tym mężczyzną niż na zapamiętywaniu twarzy i wizerunku</xIx>” – tom VIII k. 1443). Pamiętać należy, że zdjęcie oskarżonego okazano świadkowi w dniu 20 września 2019 roku, a więc <xBx><xUx>ponad dwa lata po jednym i jedynym spotkaniu z oskarżonym mającym miejsce po zapadnięciu zmroku,</xUx></xBx> w trakcie którego świadek nie skupiał się na wyglądzie rozmówcy, był zestresowany, chodziło wszak o uniknięcie przez niego odpowiedzialności za przestępstwo, a samo spotkanie ( na poboczu drogi, po ciemku) miało charakter konspiracyjny. Ponadto znamienne jest, że świadek rozpoznając zdjęcie oskarżonego ( zdjęcie nr 1 tablica poglądowa na k. 1425 tom VIII) – aczkolwiek nie było to rozpoznanie kategoryczne, co Sąd bierze pod uwagę –zaznaczył, że mężczyzna, z którym się spotkał, był starszy, więc to wzbudziło wątpliwości świadka co do rozpoznania. Dopiero na rozprawie apelacyjnej okazało się, że zdjęcie to było wykonane przed 2011 rokiem – oskarżony przed Sądem Rejonowym się nie stawiał, stawił się dopiero przed Sądem Okręgowym, okazał dowód osobisty wystawiony w 2011 roku, Przewodniczący spostrzegł, że w dowodzie tym jest to samo zdjęcie, które wykorzystano w w/w tablicy poglądowej ( vide protokół rozprawy apelacyjnej k. 2465v tom XII). Zatem świadkowi <xAnon>T. S. (1)</xAnon> ponad dwa lata po spotkaniu z oskarżonym okazano zdjęcie wykonane najpóźniej w roku 2011 ( data wystawienia dowodu osobistego), a samo spotkanie miało miejsce w dniu 20 lipca 2017 roku. Zatem w czasie tego spotkania oskarżony był o co najmniej 6 lat starszy niż w czasie wykonania okazywanego świadkowi zdjęcia, nic więc dziwnego, że świadek nie rozpoznał go kategorycznie. Co do wzrostu oskarżanego, to świadek zeznając długi czas po czynie nie pamiętał tego, mówił o wzroście porównywalnym ze swoim, czyli około 180 cm (oskarżony jest niższy). Ale w czasie rozmowy z <xAnon>S. S. (1)</xAnon> mającej miejsce tego samego dnia co spotkanie z oskarżonym powiedział jej „na gorąco”, że jego rozmówca miał około 170 cm wzrostu ( zeznania <xAnon>S. S. (1)</xAnon> k. 334 tom II), co już odpowiada wzrostowi oskarżonego, nie mówił jej również o łysinie, tylko o przerzedzonych włosach. Również co do wieku rozmówcy <xAnon>T. S. (1)</xAnon> konsekwentnie zeznawał ( a także mówił to „na gorąco” <xAnon>S. S. (1)</xAnon>), że jego rozmówca miał około 50 lat ( oskarżony miał wówczas ukończone 44 lata co nie wyklucza go, gdyż świadek mówił o przybliżonym wieku).</xText> <xText>Powyższe rozważania wskazują na jedno – <xAnon>T. S. (1)</xAnon> nie zapamiętał dobrze wyglądu swojego rozmówcy, co jest zrozumiałe i wytłumaczalne okolicznościami spotkania, jego jednorazowością, ograniczoną widocznością i upływem czasu. Jednak nie ma to wpływu na zasadność wyroku skazującego, <xBx>albowiem na sprawstwo oskarżonego wskazuje jednoznacznie kategoryczna opinia fonoskopijna,</xBx> co było powyżej omawiane.</xText> <xText>Poza tym tylko oskarżony miał motyw, aby skontaktować się z <xAnon>T. S. (1)</xAnon> i działać w celu pogrążenia policjanta <xAnon>J. M.</xAnon>, przy okazji pomagając <xAnon>T. S. (1)</xAnon> uniknąć odpowiedzialności za jego przestępstwo ( motyw zemsty – było to omawiane), ponadto oskarżony jako prokurator miał dostęp do wiedzy na temat niuansów postępowania, którą podzielił się ze świadkiem ( okoliczności zatrzymania, numer posesji na której świadek próbował się ukryć, fakt przeniesienia śledztwa w sprawie policjantów do <xAnon>L.</xAnon>). Zamienny jest ten ostatni szczegół – sprawca miał niemal od razu wiedzę o przeniesieniu śledztwa z prokuratury podlegającej Prokuraturze Okręgowej w Radomiu do Prokuratury Rejonowej <xAnon>L.</xAnon> – <xAnon>P.</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon>, to musiała być osoba umieszczona w strukturze organizacyjnej prokuratury podlegającej Prokuraturze Okręgowej w Radomiu. Sprawdzono również, że osoba o personaliach <xAnon> (...)</xAnon> nie istniała, a w każdym razie nie było jej zatrzymywane prawo jazdy. Było to alter ego oskarżonego, wymyślone przez niego na potrzeby rozmów z <xAnon>T. S. (1)</xAnon>. To dlatego, aby się uwiarygodnić jako <xAnon> (...)</xAnon> i uprawdopodobnić przed <xAnon>T. S. (1)</xAnon> cel swojego działania, oskarżony wymyślił dla tego alter ego legendę, że też miał niedawno zatrzymane prawo jazdy, że dlatego teraz cierpi bez samochodu i jeździ taksówkami i to jest jego motyw, żeby pomóc <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, bo podważając wiarygodność policjantów w jego sprawie może mu się uda podważyć ją w sprawie dotyczącej jego własnej osoby. Dlatego argumenty apelanta, że przecież on miał prawo jazdy, więc nie mógł być <xAnon> (...)</xAnon> są chybione – nikt nie mógł być tą fikcyjną postacią, bo takowa nie istniała, powstała w głowie oskarżonego jako jego „przykrywka”.</xText> <xText>Ponadto wykluczyć należy wskazywanych przez oskarżonego ( zarówno w apelacji, jak i w wyjaśnieniach złożonych na rozprawie apelacyjnej i mowie końcowej) <xAnon>S. K.</xAnon> i <xAnon>P. K.</xAnon> jako potencjalnych rozmówców <xAnon>T. S. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Przecież wizerunek <xAnon>S. K.</xAnon> został okazany <xAnon>T. S. (1)</xAnon> zaledwie 9 miesięcy po inkryminowanej rozmowie i świadek kategorycznie zaprzeczył, aby to z nim rozmawiał ( tablica poglądowa k. 331 tom II, zeznania k. 391 tom II). Twarz <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> znacznie różni się od twarzy oskarżonego ( wystarczy porównać zdjęcie <xAnon>S. K.</xAnon> z k. 331 ze zdjęciem oskarżonego z k. 1425). Zatem nie ma wątpliwości, że to nie z nim rozmawiał <xAnon>T. S. (1)</xAnon>. Poza tym <xAnon>S. K.</xAnon> nie miał żadnego motywu, aby pogrążać policjantów <xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon>G. O.</xAnon>, nie miał ani zatrzymanego przez Sąd prawa jazdy, ani nie cofnięto mu lub zawieszono uprawnień do prowadzenia pojazdów w trybie administracyjnym przez policję ( informacja k. 329 tom II, zeznania <xAnon> (...)- (...)</xAnon> tom VI). Nie miał on również wiedzy i wykształcenia prawniczego jakie prezentował rozmówca <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, ani dostępu do informacji z dochodzenia i do wiedzy o przeniesieniu śledztwa ( był wówczas bezrobotny, imał się handlem używanymi samochodami i dorabiał jako kierowca w <xAnon> firmie (...)</xAnon>, ma średnie wykształcenie).</xText> <xText>Nie mógł to być również <xAnon>P. K.</xAnon> z uwagi <xUx>na diametralną różnicę wieku </xUx>– świadek konsekwentnie określał wygląd rozmówcy na <xUx>około</xUx> 50 lat ( na co 44 – letni oskarżony może się kwalifikować), a<xUx> <xAnon>P. K.</xAnon> miał wówczas zaledwie 35 lat</xUx> – nie sposób pomylić go z 50 – latkiem. On również nie miał dostępu do informacji z dochodzenia i do wiedzy o przeniesieniu śledztwa, nie był prawnikiem tylko przedsiębiorcą. Co prawda wspomniał ogólnikowo o pretensjach firmy do policjantów z drogówki, ale bez żadnych konkretów i nie byłaby to osobista motywacja skierowana przeciwko pokrzywdzonym w tej sprawie. Natomiast znamienne są jego słowa, że mimo upływu wielu lat wciąż pamiętał opowieści oskarżonego ( z którym świadek utrzymywał wówczas przyjacielskie relacje), że żywi urazę do jakiegoś policjanta, który miał według słów oskarżonego pomówić go o wykroczenie drogowe w postaci m. in. jazdy bez pasów bezpieczeństwa ( zeznania k. 1185-1186 tom VI). Potwierdza to motyw zemsty oskarżonego, bo właśnie m. in. za brak zapięcia pasów bezpieczeństwa policjant <xAnon>J. M.</xAnon> zatrzymywał oskarżonego, co znalazło finał w ukaraniu oskarżonego jeszcze jako prokuratora karami dyscyplinarnymi. Musiało to tak dopiec oskarżonemu, że wielokrotnie żalił się na to znajomym ( stąd <xAnon>P. K.</xAnon> pamiętał te „żale” kompana mimo znaczonego upływ czasu).</xText> <xText>Podsumowując – Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że to oskarżony w dniu 20 lipca 2017 roku rozmawiał z <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, a zarzuty apelanta z tym ustaleniem związane są bezzasadne.</xText> <xText>Chybione są <xBx>zawarte w apelacji oskarżonego zarzuty obrazy prawa procesowego, tj. <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 200;art. 200 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 200 § 3 kpk</xLexLink></xBx> poprzez uznanie opinii biegłego ds. ruchu drogowego <xAnon>R. D.</xAnon> za niewiarygodną, oraz przesłuchanie go jako świadka, a nie biegłego, <xBx>oraz <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 193 § 1 kpk</xLexLink> </xBx>poprzez nie powołanie biegłych z zakresu ruchu drogowego na okoliczność przebiegu zdarzenia z dnia 30 czerwca 2017 roku i opieranie rozstrzygnięcia w tym zakresie na zeznaniach świadków <xAnon>R. D.</xAnon> i <xAnon>M. R.</xAnon>, oraz wynikający stąd <xBx>zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, </xBx>że zeznania i wyjaśnienia <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, iż nie widział jadącego za nim radiowozu z włączonymi sygnałami świetlnymi i dźwiękowymi były nieprawdziwe. Ponieważ są to zarzuty ściśle powiązane, zostaną omówione łącznie.</xText> <xText>Zarzuty te na obecnym etapie przypominają bicie piany, albowiem w świetle nagranej przez <xAnon>T. S. (1)</xAnon> rozmowy, zarejestrowanej w dniu 20 lipca 2017 roku oczywiste jest, że świadek widział goniący go samochód policyjny, widział, że ma włączone sygnały świetlne i słyszał wydawane przez ten samochód sygnały dźwiękowe ( sygnały te słyszała też świadek <xAnon>J. S. (1)</xAnon> i to mimo faktu, że przebywała w domu). <xAnon>T. S. (1)</xAnon> powtarzał to wielokrotnie, wręcz dziwił się, że oskarżony proponuje mu tak bezczelnie kłamać i wmawiać, że tego radiowozu i tych sygnałów świetlnych nie widział, a sygnałów dźwiękowych nie słyszał. Ponieważ było to obszernie omawiane i analizowane we wcześniejszej części uzasadnienia ( włącznie z cytowaniem wypowiedzi świadka), nie będzie tu powielane. W rozmowie z oskarżonym (podającym się za <xAnon>R. N.</xAnon>) świadek nie miał żadnego powodu, aby kłamać w tej kwestii – odwrotnie to oskarżony namawiał go do kłamania w postępowaniu karnym dotyczącym czynu z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink>. Zatem ustalenie, że <xAnon>T. S. (1)</xAnon> widział ten radiowóz na sygnałach jest prawidłowe. Oznacza to, <xBx>że wyjaśnienie tej kwestii nie wymagało w niniejszej sprawie wiadomości specjalnych</xBx>, a zatem nie było potrzeby ani odbierania opinii od <xAnon>R. D.</xAnon> i <xAnon>M. R.</xAnon>, ani dopuszczania dowodu z opinii innych biegłych do spraw ruchu drogowego. Owszem, w postępowaniu dotyczącym <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, na skutek podstępnych zabiegów oskarżonego i jego poplecznictwa, było to nieodzowne, bo wobec kłamstwa <xAnon>T. S. (1)</xAnon>, że radiowozu na sygnałach nie widział i nie słyszał i odmiennej ( prawdziwej) wersji policjantów organy postępowania w sprawie o czyn z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink> musiały sięgać po opinię biegłych, aby rozstrzygnąć, komu dać wiarę. Ale w niniejszej sprawie, po ujawnieniu prawdy przez <xAnon>T. S. (1)</xAnon> potwierdzonej nagraną rozmową z oskarżonym, nie jest to potrzebne. Dlatego od <xAnon>R. D.</xAnon> i <xAnon>M. R.</xAnon> nie należało odbierać opinii, bo sprawa nie wymagała ich wiadomości specjalnych, tylko należało ich przesłuchać na okoliczność faktu wydawania przez nich opinii – bo konieczność ich wydawania powstała na skutek zabiegów oskarżonego stanowiąc okoliczności utrudniające postępowanie karne przeciwko <xAnon>T. S. (1)</xAnon>.</xText> <xText><xBx>Chybione są podniesione w apelacji oskarżonego zarzuty obrazy prawa procesowego, tj. <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 kpk</xLexLink></xBx>, poprzez wadliwe zdaniem oskarżonego sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Uzasadnienie wyroku, jakie by nie było, siłą rzeczy nie może mieć wpływu na sam wyrok i zawarte w nim rozstrzygnięcia, albowiem jest do niego wtórne, stanowiąc sporządzone już po jego wydaniu sprawozdanie z intelektualnego procesu dochodzenia do zaskarżonego orzeczenia. Poza tym Sąd Okręgowy nie podziela obaw oskarżonego, że uzasadnienie to nie pozwala na kontrolę instancyjną wyroku – jest wręcz przeciwnie, analizowane uzasadnienie zawiera wszystkie elementy wymagane przez ustawę, a to, że z niektórymi zawartymi w nim wywodami apelant się nie zgadza nie oznacza jeszcze, że doszło do naruszenia dyspozycji <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 kpk</xLexLink>.</xText> <xText><xBx>Apelacja prokuratora okazała się co do istoty zasadna. </xBx></xText> <xText>Faktycznie, Sąd Rejonowy orzekając zakaz wykonywania przez oskarżonego zawodów prawniczych ( zawodu adwokata i zajmowania stanowisk związanych z tworzeniem i stosowaniem prawa) pominął zawód radcy prawnego, choć w obecnym stanie prawnym jest on bardzo zbliżony do zawodu adwokata. Pominięcie zakazu wykonywania zawodu radcy prawnego czyniło więc to orzeczenie niepełnym, a wręcz iluzorycznymi. Dlatego należało rozszerzyć orzeczony w punkcie 5 zaskarżonego wyroku zakaz również na zakaz wykonywania zawodu radcy prawnego. Sąd Okręgowy uznał również, że orzeczenie tego zakazu na okres tylko 2 lat jest rażąco łagodne, oznaczałoby to bowiem, że upłynie on zanim dojdzie do zatarcia skazania. Z drugiej jednak strony domaganie się przez prokuratora orzeczenia tego zakazu na 15 lat było grubą przesadą, a tak długie wykluczenie prawnika z możliwości wykonywania zawodu adwokata, radcy prawnego i zajmowania stanowisk związanych z tworzeniem i stosowaniem prawa byłoby drakońsko surowe. Sąd Okręgowy uznał, że zasadne będzie orzeczenie zakazu wykonywania zawodu adwokata, radcy prawnego i zajmowania stanowisk związanych z tworzeniem i stosowaniem prawa na okres 5 lat. Okres ten uzasadniony jest rażącym nadużyciem przez oskarżonego zajmowanego stanowiska prokuratora i okazaniem przy popełnieniu przypisanego przestępstwa, że dalsze wykonywanie przez niego zawodu adwokata oraz wykonywanie zawodu radcy prawnego i zajmowanie stanowisk związanych z tworzeniem i stosowaniem prawa zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. Oskarżony, który jako prokurator powinien stać na straży porządku prawnego i być wręcz wzorem praworządnego obywatela nie tylko pomagał sprawcy przestępstwa w uniknięciu przez niego odpowiedzialności, ale jeszcze dodatkowo podejmował zabiegi i tworzył fałszywy dowód aby skierować postepowanie karne przeciwko dwóm niewinnym osobom. Należy odsunąć go od możliwości wykonywania wymienionych w orzeczeniu zawodów prawniczych na okres 5 lat.</xText> <xText>Sąd Okręgowy z urzędu uzupełnił podstawę prawną kary pozbawienia wolności wymierzonej za przestępstwo przypisane w punkcie 1 wyroku o <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 635" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 635 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze, na które złożył się ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł, oraz opłatę za drugą instancję. Koszty te nie są wysokie i oskarżony jest je w stanie ponieść bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i swoich najbliższych</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 477/24 UZASADNIENIE Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. W sprawie wniesiono trzy apelacje – oskarżonego, obrońcy i prokuratora. Zwłaszcza apelacje obrońcy i oskarżonego zawierają szereg różnych, a przy tym licznych zarzutów, ujętych zarówno jako przypadki obrazy prawa procesowego jak i błędy w ustaleniach faktycznych i obrazy prawa materialnego, które z uwagi na ich powiązanie omawiać należy łącznie. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusiłoby wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Ma to również oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21, opubl. Legalis). Apelacje oskarżonego i jego obrońcy były bezzasadne. Apelacja prokuratora okazała się zasadna, a jego wnioski częściowo zostały uwzględnione. Podnoszone w apelacjach oskarżonego i obrońcy zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych oraz zarzuty obrazy prawa procesowego, nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką dajeart. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta jest ( a przynajmniej powinna być ) im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne. W dalszej części uzasadnienia Sąd Okręgowy odniesie się szczegółowo do konkretnych zarzutów podniesionych w tych apelacjach. W pierwszej kolejności należy odnieść się do podniesionego w apelacji oskarżonego zarzutubezwzględnej przyczyny odwoławczej zart. 439 § 1 pkt 2 kpkpolegającej na nienależytym obsadzeniu Sądu Rejonowego orzekającego w sprawie poprzez udział w składzie orzekającym sędziego Michała Dębowskiego, którego powołanie na urząd sędziego poprzedzone zostało rekomendacją Krajowej Rady Sądownictwa, którą ukształtowano na mocy ustawy z dnia 8 grudnia 2017 roku o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych ustaw ( Dz. U z 2018 r. poz. 3). Sędzia Michał Dębowski spełnia wszystkie kryteria niezawisłości i niezależności, co wynika chociażby z informacji zawartych w uchwale KRS załączonej do apelacji oskarżonego (Tom XI k. 2299 – 2305). W konkursie na wolne stanowisko sędziowskie brały z nim udział trzy inne osoby, z których każda odstawała od kandydataM. D.zarówno pod względem doświadczenia na samodzielnym stanowisku orzeczniczym, jak i poziomu merytorycznego. Dość powiedzieć, że wizytatorzy ocenili pozostałych kandydatów jako dobrych, zaśM. D.został oceniony przez wizytatora jako kandydat bardzo dobry, wprost stwierdzono w opinii, że nominacja tego kandydata przyniosłaby wymierną korzyść dla sądownictwa wyrażającą się pozyskaniem osoby wyjątkowo dobrze przygotowanej do objęcia stanowiska sędziego Sądu Rejonowego.M. D.był wówczas od kilkunastu lat prokuratorem ( od 2006 roku, kiedy objął stanowisko asesora w prokuraturze ), a w czasie konkursu ( od 2015 roku, czyli od czterech lat) piastował stanowisko Zastępcy Prokuratora Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim. Z jego konkurentów jeden był asesorem prokuratorskim od 2018 roku, a wiec od zaledwie jednego roku, a pozostałe dwie osoby były adwokatami od 2015 roku, a więc od czterech lat. Przewaga doświadczeniaM. D.była wręcz ogromna. Na Kolegium Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim uzyskał miażdżącą przewagę głosów pozytywnych nad pozostałymi kandydatami. Co istotne –M. D.kandydując na urząd Sędziego Sądu Rejonowego nie uzyskiwał żadnego awansu płacowego, a wręcz przeciwne, wszak jako Zastępca Prokuratora Rejonowego uzyskiwał dodatek funkcyjny, a kandydował na sędziego „liniowego” i takim został, więc finansowo na tym tracił. Wskazuje, to, że kierowała nim wola wykonywania zawodu sędziego wiążącego się z pełną niezawisłością i niezależnością, dlatego zrezygnował ze stanowiska w prokuraturze co prawda lepiej opłacanego, ale związanego z podległością służbową. Ponadto kandydował na objęcie stanowiska sędziego w Sądzie Rejonowym w Opocznie borykającym się wówczas ze znacznymi brakami kadrowymi i zaległościami w rozpoznawaniu spraw karnych. ZatemM. D.przyszedł do ciężkiej rzetelnej pracy orzeczniczej „na linii” w Sądzie Rejonowym rezygnując z prestiżowego stanowiska funkcyjnego w Prokuraturze ( i związanego z tym dodatku płacowego). Dlatego teza apelanta, że sędzia Michał Dębowski w przedmiotowej sprawie nie był niezależny i niezawisły, bo jako były prokurator uzyskujący stanowisko sędziego za rekomendacją Krajowej Rady Sądownictwa, którą ukształtowano na mocy ustawy z dnia 8 grudnia 2017 roku o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych ustaw, chciał się odwdzięczyć Ministrowi Sprawiedliwości – Prokuratorowi Generalnemu i czuł się od niego zależny, trąci absurdem. Ten prawnik został sędzią nie poprzez klientelizm lub czyjąś protekcję, tylko dzięki własnej pracy, doświadczeniu i posiadanym zdolnościom, a nie uzyskał wygodnej synekury, tylko zamienił gabinet wiceszefa jednostki prokuratury na stanowisko sędziego linowego w obłożonym sprawami i obciążonym zaległościami Sądzie Rejonowym. Zresztą w tej konkretnej spawie sędzia Michał Dębowski wydał wyrok odstający na korzyść oskarżonego od wniosków prokuratora wygłoszonych w mowie końcowej (tom X k. 2176), co zaowocowało apelacją prokuratora, a co również przeczy tezie oskarżonego, jakoby ten sędzia nie orzekał niezawiśle i niezależnie. Znaczenie ma również czas, w którymM. D.kandydował na urząd sędziego uzyskując rekomendację Krajowej Rady Sądownictwa, którą ukształtowano na mocy ustawy z dnia 8 grudnia 2017 roku o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych ustaw. Sama uchwała KRS – u w jego sprawie wydanabyła w dniu 8 maja 2019 roku, ale konkurs rozpoczął się znacznie wcześniej,ogłoszenie o wolnym stanowisku sędziowskim ukazało się w Monitorze Polskim z 2018 r.poz. 762. Tymczasem orzecznictwo ETPCz i Trybunału Sprawiedliwości UE, a w szczególności pogląd wyrażony przez Trybunał Sprawiedliwości UEw wyroku z dnia 19 listopada 2019r. w sprawach C-585/18, C- 624/18 i C-625/18, odnoszący się do wymagań, jakie w demokratycznych państwach należy stawiać sądom, żeby w świetle art. 6 EKOPCz i art. 47 KPP mogły być uznane za bezstronne, niezależne i powołane uprzednio na podstawie ustawy,ukształtowało się znacznie później. Również uchwałę Trzech Połączonych Izb Sądu Najwyższego podważającą status tak ukształtowanej KSR i nominacji sędziowskich uzyskanych za jej rekomendacją wydanodopiero w dniu 23 stycznia 2020 roku( OSNK 2020 z. 2 poz. 7), kiedy już konkurs na stanowisko sędziego, w którym brał udziałM. D., został dawno zakończony. W ocenie Sądu Okręgowego inaczej należy oceniać osoby biorące udział w konkursach na stanowisko sędziego w okresie poprzedzającym wydanie tej uchwały, dopiero bowiem wówczas stanowisko najwyższego autorytetu prawnego w naszym kraju, tj., Sądu Najwyższego, wybrzmiało głośno, jasno i bezkompromisowo ( także orzecznictwo ETPCz i Trybunału Sprawiedliwości UE w tej kwestii w czasie kandydowaniaM. D.na stanowisko sędziego jeszcze wówczas nie istniało). Dlatego Sąd Okręgowy uważa, że sędzia Michał Dębowski przeszedł pozytywnie „test niezawisłości” i w jego przypadku nie doszło do sytuacji opisanej wart. 439 § 1 pkt 2 kpk. Zatem Sąd Rejonowy wydający wyrok w przedmiotowej sprawie był obsadzony należycie. Kolejną kwestią, którą Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim zajmie się z urzędu, gdyż takich zarzutów w samych apelacjach oskarżonego i obrońcy nie postawiono ( pojawiły się one później), jestkwestia immunitetu prokuratorskiego oskarżonego, co wiąże się z zagadnieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej zart. 439 § 1 pkt 9 kpkw zw. zart. 17 § 1 pkt 10 kpk. W czasie popełnienia inkryminowanego czynu oskarżony był prokuratorem, później jednak ( przed wniesieniem aktu oskarżenia) samodzielnie i dobrowolnie zrzekł się stanowiska prokuratora i zaczął pracować jako adwokat. Już po wydaniu wyroku przez Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie Pierwsza Prezes Sądu Najwyższego skierowała do składu 7 – osobowego Sądu Najwyższego pytanie prawne ( nie w związku ze sprawą niniejszą), zmierzające do wyjaśnienia rozbieżności w orzecznictwie Sądu Najwyższego, czy immunitet sędziowski i prokuratorski chroni również osoby, które w czasie postępowania nie są już czynnymi sędziami i prokuratorami, ale inkryminowane czyny miały być popełnione w czasie, kiedy te zawody wykonywali – sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą II ZZP 1/24 ( wniosek z dnia 8 sierpnia 2024 roku BSA II.4010.1.2024 Tom XI k. 2409 -2411). W związku z tym obrońca wnosił o zawieszenie niniejszego postępowania ( Tom XI k. 2407 – 2408), a Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim postanowieniem z dnia 30 października 2024 roku wniosku tego nie uwzględnił (Tom XI k. 2434 – 2436). Zdaniem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim w tej sprawie oskarżonego nie chronił immunitet prokuratorski, bo zrzekł się on stanowiska prokuratora przez wszczęciem postępowania przeciwko jego osobie, a to, że czyn popełniono w czasie, gdy był jeszcze prokuratorem, niczego w tej kwestii nie zmienia. Immunitet sędziowski i prokuratorski ma zapewniać ochronę osób wykonujących te funkcje w czasie, kiedy je sprawują, aby zapewnić ich bezstronność i wolność od nacisków, jest on związany ściśle z okresem wykonywania zawodu sędziego i prokuratora, celem tej instytucji jest nie tylko ochrona osób wykonujących te funkcje, ale również stron postępowań toczących się z udziałem tych funkcjonariuszy. Po zaprzestaniu wykonywania tych funkcji ochrona ta nie spełnia już swojego celu i ustaje. O ile można by się jeszcze zastanawiać nad przedłużeniem jej stosowania w przypadku, w którym sędzia lub prokurator odchodzi z zawodu nie na własne życzenie, tylko z uwagi na osiągnięcie określonego w ustawie wieku lub stan zdrowia, to za absurdalne Sąd Okręgowy uważa przedłużanie funkcjonowania immunitetu wobec osób, które dobrowolnie zrzekły się funkcji sędziego lub prokuratora na okres po tym zrzeczeniu się, stanowiącym dobrowolną i świadomą rezygnację z immunitetu również za czyny popełnione wcześniej. Sąd Okręgowy podziela w związku z tym tę linię orzeczniczą oraz stanowisko tej części doktryny, która prezentuje pogląd, iż po zaprzestaniu wykonywania zawodu sędziego lub prokuratora immunitet nie chroni już tych osób również co do czynów popełnionych w czasie, w którym jeszcze te funkcje wykonywali (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2006 r., SNO 64/05; uchwała SN z dnia 12 września 2006 r. SNO 40/06, uchwała SN z dnia 7 lutego 2024 roku, I ZI 27/22, postanowienie SN z dnia 1 kwietnia 2011 roku IV KK 386/10, postanowienie SN z dnia 20 czerwca 2012 roku I KZP 7/12, postanowienie SA w Krakowie z dnia 14 stycznia 2009 r. II AKz 668/08 oraz W. Kozielewicz: Odpowiedzialność dyscyplinarna sędziów, Warszawa 2005; K. Klugiewicz: Jeszcze kilka słów o immunitecie sędziowskim - uwagi na marginesie postanowienia SN z 15.03.2011 r. (WZ 8/11), Kwartalnik Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury 2012, z. 1, s. 52-53 i s. 55; B. Janusz-Pohl: Imunitety..., s. 140, 160; M. Mitera, M. Rojewski, E. Rojowska: Ustawa o prokuraturze, Komentarz, Warszawa 2011, s. 168; A. Herzog: Postępowanie w sprawach..., s. 8; R. A. Stefański: Immunitet prokuratorski s. 72). Dlatego w tej sprawie oskarżonego nie chronił immunitet prokuratorski i nie doszło do powstania bezwzględnej przyczyny odwoławczej zart. 439 § 1 pkt 9 kpkw zw. zart. 17 § 1 pkt 10 kpk. Chybiony jest podniesiony w apelacji oskarżonegozarzut bezwzględnej przyczyny odwoławczej zart. 439 § 1pkt 9 kpkw zw. zart. 17§ 1 pkt 9 kpkiart. 14 kpkpoprzez nieuprawnione wyjście poza granice skargi oskarżyciela. Granice skargi wyznacza zdarzenie historyczne objęte zarzutem z aktu oskarżenia. W tym przypadku było to zdarzenie polegające na spotkaniu się oskarżonego zT. S. (1)i podjęciu czynności zmierzających do uniknięcia przez niego odpowiedzialności za przestępstwo zart. 178 b kk. W akcie oskarżenia czynności te uznano za inne podstępne zabiegi, w tym za taki zabieg prokurator uznał udzielanie przez oskarżonegoT. S. (1)wskazówek co do treści wyjaśnień, jakie miał złożyć. Sąd Rejonowy jedynie sprecyzował, że w przypadku zabiegu w postaci dawania wskazówek co do treści wyjaśnień, w istocie doszło do tworzenia fałszywego dowodu. Z pewnością nie stanowi to wyjścia poza ramy skargi rzecznika oskarżenia, Sąd Rejonowy ani nie dopisał żadnej nowej czynności sprawczej, ani nie dodał żadnego nowego znamienia czynu, mieścił się cały czas w tym samym zdarzeniu, o jakie chodziło w akcie oskarżenia. Tym bardziej, że czynności sprawcze wymieniane wart. 239 § 1 kknie mają charakteru zamkniętego, o czym stanowi zwrot „w szczególności”. Na zakończenie – Sąd Rejonowy słusznie uznał, że udzielanie przez oskarżonegoT. S. (1)wskazówek co do treści wyjaśnień, jakie miał złożyćbyło w istocie tworzeniem fałszywego dowodu,bo w wyniku jego rad i wskazówekT. S. (1)złożył wyjaśnienia opisujące stan faktyczny niezgodnie z rzeczywistością co do istotnych elementów stanowiących znamiona przestępstwa zart. 178 b kk. W szczególnościT. S. (1)wiedział, że goni go policyjny samochód na sygnałach i powiedział o tym oskarżonemu, a oskarżony udzielił mu wskazówki, aby w wyjaśnieniach nie tylko o tym nie mówił, ale wręcz odwrotne, aby wyjaśniał, że samochód policyjny nie używał sygnałów dźwiękowych i świetlnych.T. S. (1)takie fałszywe wyjaśnienia złożył. W wyniku tego – nie mając innych dowodów na wykazanie, żeT. S. (1)miał świadomość, że jest zatrzymywany przez pojazd służbowy policji poruszający się na sygnałach świetlnych i dźwiękowych – prokurator opierając się na tym fałszywym dowodzie umorzył postępowanie przeciwko niemu o ten czyn. Dlatego teżchybione są zarzuty obrazy prawa materialnego, tj,art. 239 kk, podniesione wpunkcie 4apelacji oskarżonego – oskarżony wywodzi, że jego wskazówki miały jedynie pomóc osobie niewinnej i odpowiadały rzeczywistemu stanowi faktycznemu, zatem nie stanowiły czynności sprawczych przestępstwa zart. 239 § 1 kk. Jest to nieprawda –z nagrania rozmowy oskarżonego zT. S. (1)wynika, żeT. S. (1)wiedział, iż ściga go samochód policyjny na sygnałach świetlnych i dźwiękowych i że powinien niezwłocznie zatrzymać się na drodze,ale chcąc uniknąć kontroli wjechał na teren najbliższej posesji. Co więcej, z zeznań świadków ( mieszkańców tej posesji) wynika, żeT. S. (1)po wjechaniu na posesję zgasił silnik swojego pojazdu i udawał mieszkańca tej posesji, który nigdzie nie wyjeżdżał ( zeznaniaR. S.iJ. S. (1)).PrzecieżT. S. (1)mówił oskarżonemu kilkukrotnie o tym, że widział sygnały świetlne na samochodzie policyjnym, słyszał sygnały dźwiękowe tego pojazdu i miał świadomość, że przed nim ucieka– „pojechali zamną na bombachto tamto nie, ale ile ja ujechałem, w jakieś podwórko wjechałem” ( tom I k. 193), „no ale mówięwłączyli sygnałyi pojechali na sygnałach no to już się uznało, oni uznali to jak ucieczkę” ( tom I k. 194 v), „słyszałem, że gdzieś po prostu, wie pan,to sygnał jest tak, więc ciężko” ( tom I k. 196 v), „no boon jechał na sygnałach za mną, no bo jechał na sygnałach” (tom I k. 197 v). Oskarżony mając tę wiedzę świadomie podjął opisane w przypisanym mu w zaskarżonym wyroku czynie zabiegi pozwalające na unikniecie sprawcy przestępstwa zart. 178 b kkodpowiedzialności za ten czyn. Co więcej, przebieg i treść tej rozmowy wskazuje, żeT. S. (1)wręcz nie może uwierzyć, że można tak bezczelnie kłamać, tłumaczy oskarżonemu, że przecież sygnały świetlne w samochodzie policyjnym były w oczywisty sposób dla niego widoczne („jechali na bombach”), że na całą wieś słychać było sygnały dźwiękowe ( świadekJ. S. (1)potwierdza, że słyszała je nawet w domu) i ciężko będzie wmówić komukolwiek, że ich nie słyszał („wie pan, to sygnał jest tak, więc ciężko”) – ale oskarżony z uporem godnym lepszej sprawy przekonywał go, żeby „nic o bombach nie mówić”, tłumaczył, jak z tego wybrnąć, tłumaczył różnicę między odpowiedzialnością za wykroczenie z art. 94 kw polegającą na niezatrzymaniu się do zwykłej kontroli, a ucieczką przed samochodem policyjnym na sygnałach, udzielał porad, że w związku z niewielką odległością, jaką udało mu się przejechać przed samochodem policyjnym na sygnałach, można będzie dowodzić, że te sygnały nie zostały przez sprawcę zauważone, powtarzał, że jeżeli skutecznie nakłamie, że żadnych sygnałów nie było, to uda mu się to wytłumaczyć i się z zarzutu popełnienia przestępstwa „wywinąć”. W końcu przekonałT. S. (1), bo gdy ten po raz kolejny dziwił się, że przecież nie może twierdzić, że sygnałów nie było, a oskarżony po raz kolejny kategorycznie kładł mu do głowy „o tych bombach to nic niemówić”, toT. S. (1)wreszcie to zaakceptował stwierdzając „no dobrze, dobrze, bo ja panu mówię prywatnie, ja panu prywatnie mówię”, na co oskarżony po raz kolejny z naciskiem powtarza „nic nie gadać o tych bombach, nic nie gadać o tych bombach”, na co już pogodzony z tym kłamstwemT. S. (1)akceptująco potwierdza „ja panu prywatnie mówię po prostu” ( tom I k. 194 v). Dalej oskarżony tłumaczyT. S. (1), żeby przedstawiał zdarzenie jako dynamiczne, że samochód policyjny bez sygnałów nagle mu wyskoczył więc on się zatrzymał w najbliższym miejscu – zatem czyni podstępne zabiegi podpowiadając sprawcy przestępstwa, jak ma się wytłumaczyć z próby ukrycia się na terenie nieznanej sobie posesji. Zatem zarzut, jakoby oskarżony pomagał osobie niewinnej, a jego rady sprowadzały się do potwierdzenia okoliczności zdarzenia zgodnych z prawdą i tym samym nie były podstępnymi zabiegami mającymi na celu spowodowanie uniknięcia przezT. S. (1)odpowiedzialności za przestępstwo zart. 178 b kk, jest chybiony. Chybnie są równieżpodniesione zarówno w apelacji oskarżonego (pkt 3)jak i w apelacji jego obrońcy zarzuty obrazy prawa materialnego tj.art. 239 § 1 kk, albowiem według apelantów czynT. S. (1)nie stanowił przestępstwa, skoro postępowanie karne przeciwkoT. S. (1)zostało ostatecznie ( już po jego podjęciu) zakończone umorzeniem z uwagi na znikomy stopień społecznej szkodliwości czynu, apomaganie sprawcy czynu nie będącego przestępstwem, nawet jeżeli zmierza do utrudnienia lub uniemożliwienia postępowania o taki czyn, nie wyczerpuje znamionart. 239 § 1 kk. Istotnie,art. 239 § 1 kkpenalizuje utrudnianie lub udaremnianie postępowania karnego w celuudzielenia pomocy sprawcy przestępstwaw uniknięciu odpowiedzialności za to przestępstwo – i Sąd Okręgowy tego nie kwestionuje. Faktem jest również, że prokurator Prokuratury RejonowejL.–P.wL.postanowieniem z dnia 29 października 2018 roku w sprawie PR 1 Ds. 2250.2018 umorzył dochodzenie przeciwkoT. S. (1)w sprawie o czyn zart. 178 b kkwobec znikomego stopnia jego społecznej szkodliwości ( tom X k. 2110 – 2114). To postanowienie nie było przez nikogo zaskarżone i uprawomocniło się. W jego uzasadnieniu jako jeden z argumentów przemawiających za umorzeniem postępowania podano to, że w ocenie prokuratora, skoroT. S. (1)zdecydował się ( po czasie) na współpracę z wymiarem sprawiedliwości, przekazał prokuratorowi materiał dowodowy ( nagranie rozmowy z oskarżonym) pozwalający na postawienie zarzutów innym osobom ( m. in w sprawie niniejszej), to takie zachowanie ma znaczenie dla wymiaru kary i należy je uwzględnić jako okoliczność mającą również znaczenie przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jednak w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim nie jest tym orzeczeniem prokuratora związany, albowiemzgodnie z zasadą samodzielności jurysdykcyjnej wynikającej zart. 8 § 1 kpkSąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że powyższa zasada ma również zastosowane w sprawach o czyn zart. 239 § 1 kki Sąd rozpoznając zarzut popełnienia poplecznictwa nie jest w sprawie o taki czyn związany treścią innego wyroku, ani uniewinniającego, ani skazującego. Jak wprost stwierdzono w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 2009 roku w sprawie II KK 136/09 ( opubl. Legalis) „..zgodnie z zasadą jurysdykcyjnej samodzielności sądu karnego (art. 8 § 1 KPK), sąd ten samodzielnie rozstrzyga zagadnienia faktyczne i prawne i nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu (poza wyjątkami opisanymi wart. 8 § 2 KPK).W sprawie o przestępstwo określone wart. 239 KKustalenie, czy osoba, której oskarżony udzielił pomocy określonej w tym przepisie, jest sprawcą przestępstwa, należy do sądu wyrokującego o winie oskarżonego zart. 239 KK, a sąd ten - w myśl zasady wyrażonej wart. 8 § 1 KPK- nie jest związany ani wyrokiem uniewinniającym, ani też nawet wyrokiem skazującym sprawcę(..)sam wyrok uniewinniający nie zawsze oznacza, że dana osoba, której udzielono pomocy, nie jest sprawcą przestępstwa, a w konsekwencji, że wyrok uniewinniający osobę, której pomocy udzielał oskarżony o poplecznictwo, powoduje jego bezkarność. Uniewinnienie bowiem nie zawsze jest wynikiem ustalenia, że przestępstwa w ogóle nie popełniono lub, że popełnił je kto inny: uniewinnienie może być bowiem wynikiem braku dostatecznych dowodów winy, do czego mógł się przyczynić właśnie oskarżony w sprawie o przestępstwo zart. 239 KK” . Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim samodzielnie ustala i rozstrzyga, że czynT. S. (1)polegający na tym, że w dniu 30 czerwca 2017 roku w miejscowościW.jadąc jako kierujący samochodem osobowym markiT.onr rej. (...)pomimo wydania przez znajdującego się w oznakowanym pojeździe funkcjonariusza policji uprawnionego do przeprowadzania kontroli ruchu drogowego przy użyciu sygnałów świetlnych i dźwiękowych polecenia zatrzymania pojazdu mechanicznego, nie zatrzymał go i kontynuował jazdę,stanowił przestępstwo zart. 178 b kk, gdyż jego społeczna szkodliwość była znacznie wyższa niż znikoma. Sąd Okręgowy ( nie będąc związany tym rozstrzygnięciem) nie zgadza się z postanowieniem prokuratora z dnia 29 października 2018 roku w sprawie PR 1 Ds. 2250.2018 o umorzeniu dochodzenia przeciwkoT. S. (1)w sprawie o czyn zart. 178 b kkwobec znikomego stopnia jego społecznej szkodliwości, uznając je za oczywiście błędne. CzynT. S. (2)nie charakteryzował się znikomym stopniem społecznej szkodliwości, tylko znacznie wyższym. Przede wszystkim, prokurator wydał w/w postanowienie biorąc pod uwagę okoliczności nie wymienione aart. 115 § 2 kki nie związane z samym czynem, tylko następujące po nim, co jest wręcz akademickim błędem. To, że wiele miesięcy po swoim czynieT. S. (1)zdecydował się na współpracę z wymiarem sprawiedliwości i ujawnił okoliczności związane zarówno z niezatrzymaniem się przez siebie w dniu 30 czerwca 2017 roku do kontroli jak i z mającym miejsce w dniu 20 lipca 2017 roku zachowaniem oskarżonego nie ma nic wspólnego z samym czynem zart. 178 b kki nie wpływa na jego społeczną szkodliwość. To, że zdaniem prokuratora Tobiaszowi Skurkiewiczowi nie groziła – z uwagi na jego postawę po czynie – wysoka kara również nie mieści się w katalogu okoliczności zart. 115 § 2 kkkształtujących stopień społecznej szkodliwości czynu. Prokurator umarzając postępowanie pominął okoliczności czynu takie jak to, żeT. S. (1)nie mógł być zaskoczony tym, iż ruszył za nim samochód policyjny na sygnale, bo przecież najpierw widział, że policjant stojący przy radiowozie zatrzymuje go dając sygnał tarczą, aT. S. (3)tego polecenia świadomie nie posłuchał, więc nie mógł być zdziwiony, że policjanci zaczęli go gonić samochodem służbowym wzywając do zatrzymania przy użyciu sygnałów świetlnych i dźwiękowych. Tymczasem prokurator odmalował w uzasadnieniu w/w postanowienia to zdarzenie jako zaskakujące dla kierowcy. No i wreszcie prokurator nie ocenił właściwie kolejnej okoliczności czynu oraz postaci zamiaru sprawcy, a mianowicie faktu, żeT. S. (1)zjechał nagle na posesję nieznanych mu osób, wyłączył silnik iudawałG.licząc, że policjanci przejadą obok posesji i nie zorientują się, gdzie się przed nimi kierowcaT.ukrył. Więc dywagacjeT. S. (1), że chciał zawrócić, że myślał, żeby do policjantów podjechać, że nie wie, czemu zjechał na posesję, są niepoważne. Na fakt zaparkowania samochodu na posesji zamieszkałej przez nieznanych mu ludzi i wyłączenia silnika samochodu wskazują zeznania świadków (R. S.iJ. S. (1)). Świadczy to o bezpośrednim zamiarzeT. S. (1), aby uniknąć kontroli drogowej i nie zatrzymać się mimo wezwania za pomocą nadawanych z pojazdu policji sygnałów świetlnych i dźwiękowych oraz o jego premedytacji, aby tej kontroli uniknąć. Wszystko to razem powoduje, że stopień społecznej szkodliwości jego czynu był wysoki i że popełnił on przestępstwo zart. 178 b kk. A zatem oskarżony pomagałT. S. (1)w uniknięciu odpowiedzialności za przestępstwo, czym wyczerpał m. in dyspozycjęart. 239 § 1 kk, a podniesione w apelacjach obrońcy i oskarżonego zarzuty obrazy prawa materialnego z tym związane są chybione. Chybione są podnoszone w apelacji oskarżonego i obrońcy zarzuty obrazy prawa materialnego, tj.art. 235 kk. Chybiony jest również powiązany podniesiony w apelacji oskarżonegozarzut błędu w ustaleniach faktycznych, że oskarżony działał w zamiarze skierowania postępowania przeciwko policjantomi że podczas rozmowy padły słowa o „upierdoleniu” policjantów lub inne mające o tym świadczyć. Jak wyżej wykazano, wbrew twierdzeniom apelantów oskarżony nie dawałT. S. (1)rad i wskazówek mających dać potwierdzenie procesowe prawdziwego przebiegu zdarzenia, tylko odwrotnie – dawał mu rady i wskazówki oraz tworzył fałszywy dowód mówiąc mu, jakie wyjaśnienia ma złożyć, aby wykreować obraz rzeczywistości niezgodny z prawdą. W wyniku tego powstały dowody – fałszywe i niezgodne z prawdą – na podstawie których postawiano zarzuty karne dwóm policjantomJ. M.iG. O.( wszczęto przeciwko nim w dniu 19 września 2017 roku śledztwo za sygn. akt PR Ds. 575.2017 w Prokuraturze Rejonowej w Przysusze w sprawie przekroczenia uprawnień w związku z zatrzymaniem prawa jazdyT. S. (1)podczas kontroli drogowej w dniu 30 czerwca 2017 roku tj. o czyn zart. 231 § 1 kkoraz składania przez nich fałszywych zeznań w celu skierowania postępowania o czyn zart. 178 b kkprzeciwkoT. S. (1)tj. o czyn zart. 233 § 1 kkiart. 235 kkw zw. zart. 11 § 2 kk, następnie postawiono im zarzuty zart. 231 § 1 kkiart. 271 § 1 kkiart. 235 kkw zw. zart. 11 § 2 kkorazart. 233 § 1 kk). Działania oskarżonego miały na celu skierowanie postępowania karnego przeciwko tym dwóm policjantom, co wynika z treści nagranej rozmowy i wypowiadanych przez oskarżanego kwestii, a także z zeznańT. S. (1). W czasie tej rozmowy oskarżony wielokrotnie wypowiadał frazy, z których wynikał nie tylko jego krytyczny stosunek do policjantów, ale też wyraźna wola działania na ich niekorzyść i zaszkodzenia im poprzez postawienie im zarzutów w postępowaniu karnym – co było logiczną konsekwencją w przypadku powodzenia planu i skutecznego wykreowania fikcji, jakoby nie zatrzymywali kierującego przy użyciu sygnałów świetnych i dźwiękowych. Na słowaT. S. (1), abynauczyć policjantów rozumu, oskarżony odpowiada „ja panu powiem tak, o co, o co mi chodzi, o co i chodzi .. jedna sprawa moja, druga sprawa pana, na pewno się jeszcze jakieś znajdą, będę coś ten, ten, kurwazrobi się porządek” ( tom I k. 198), „rzecz w tym, żeto będzie w moim interesie” ( tom I, k. 198 v), „niech pan nie ma żadnych wyrzutów sumienia” ( tom I k. 199v). PonadtoT. S. (4)zeznał, że już po umorzeniu postępowania przeciwko niemu, gdy ten sam mężczyzna, który rozmawiał z nim w dniu 20 lipca 2017 roku ( a więc był to oskarżony podający się zaR. N.) zadzwonił do niego w dniu 10 stycznia 2018 roku z informacją o przeniesieniu śledztwa w sprawie policjantów doL.(T. S. (1)miał być wzywany tam jako świadek w sprawie policjantów), oskarżony wówczas powiedział mu, aby nie wspominać o jego osobie i „twierdził, żeupierdolimy policjantówi że załatwi ten temat, żebym się nie martwił o koszty”( tom I k. 176 v). Sąd Rejonowy wcale nie ustalił, że słowa o „upierdoleniu” policjantów padły podczas nagranej rozmowy w dniu 20 lipca 2017 roku, tylko podczas rozmowy telefonicznej w dniu 10 stycznia 2018 roku. Jest to ustalenie prawidłowe, słusznie dano w tej części wiarę zeznaniomT. S. (1)– po ujawnieniu przez niego rzeczywistego przebiegu zdarzenia z dnia 30 czerwca 2017 roku nie miał on już żadnego powodu, żeby kłamać i zeznawał szczerze. Oskarżony miał osobisty motyw, aby to uczynić – działał z zemsty za to, że wcześniej policjantJ. M.dokonał jego zatrzymania w związku z naruszeniem przepisów o ruchu drogowym, co zakończyło się ukaraniem oskarżonego w postępowaniu dyscyplinarnym, zatrzymywał również w związku z wykroczeniem drogowym jego żonę ( jest to szczegółowo opisane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku). Tylko dlatego zainteresował się sprawąT. S. (1), bo wyczuł idealną okazję do zemsty. Kreując fałszywe dowody ( a więc wyjaśnieniaT. S. (1), że pojazd policyjny nie używał sygnałów świetlnych i dźwiękowych oraz udzielając rad i wskazówek, jak tę wersję uwiarygodnić procesowo i dowodowo oraz obiecując pomoc prawną w czasie postępowania, aby wersja ta się „nie wysypała”) tym samym tworzył dowody przeciwko w/w policjantom, bo przyjęcie za prawdę fałszywej wersji zdarzeń ustalonej przez oskarżonego iT. S. (1)podczas rozmowy w dniu 20 lipca 2017 roku jednocześnie automatycznie powodowało uznanie, że policjanci musieli w dniu 30 czerwca 2017 roku nadużyć uprawnień, poświadczać nieprawdę w dokumentach, a potem składać fałszywe zeznania. Dlatego oskarżony wyczerpał również znamionaart. 235 kk. Chybione są podnoszone w apelacjach oskarżonego i jego obrońcy zarzuty obrazy przepisów postępowania, tj.art. 186 § 1 kpk,art. 192 a §1 kpkw zw. zart. 74 § 2 i 3 kpkorazart. 193 § 1 kpkw zw. zart. 170 § 1 kpkiart. 389 § 1 kpka contrario poprzez dopuszczenie jako dowodu opinii biegłego z zakresu lingwistykiP. P., w celu wydania opinii z zakresu fonoskopii opartej na kopii dowodowego nagrania rozmowy z dnia 20 lipca 2017 roku i na materiale porównawczym w postaci załącznika do protokołu przesłuchaniaG. K.w charakterze świadka, który to materiał nie mógł być ujawniony w toku rozprawy ( w tym apelanci upatrują naruszenieart. 389 § 1 kpka contrario), oraz został pobrany z naruszeniemart. 192 a §1 kpkw zw. zart. 74 § 2 i 3 kpk. Apelanci uzasadniając ten zarzut odwołują się do orzecznictwa wydawanego na gruncieart. 192 a kpkzapominając, że w tej sprawie prokurator nie korzystał z badań przesiewowych i tryb pozyskiwania materiałów porównawczych określony w tym przepisie nie był uruchomiony. Prokurator musi korzystać z trybu pozyskiwania materiałów porównawczych wtedy, gdy nie ma innego materiału porównawczego do badań i gdy robi to w celu ograniczenia kręgu podejrzanych. Żadna z tych przesłanek nie zaszła. Prokurator dysponował nagraniem głosu oskarżonego – był to załącznik do protokołu jego przesłuchania w charakterze świadka. Zatem nie może być mowy o naruszeniuart. 192 a kpkw zw. zart. 74 § 2 i 3 kpki argumenty apelantów z tym związane oraz cytowane w uzasadnieniach apelacji orzeczenia nie przystają do realiów tego konkretnego przypadku. Poza tym w uzasadnieniach obu apelacji powoływane są orzeczenia związane z wykorzystywaniem dowodów pozyskanych w trybieart. 192 a kpk, na jakich uzyskanie podejrzany musiałby się zgodzić ( np. związanych z badaniami nieświadomych reakcji organizmu). Nie dotyczyły one dowodów, co do których podejrzany byłby zobowiązany poddać się badaniom na podstawieart. 74 § 2 kpk. Jak wynika z postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2010 roku w sprawie II KK 198/09 ( opubl. Legalis)nie jest dopuszczalne, bez uzyskania wyraźnej zgody oskarżonego, wykorzystanie w celach dowodowych materiału pochodzącego z tzw. badań przesiewowych tylko wówczas, gdy zachowany został taki materiał, którego oskarżony nie byłby zobowiązany – z uwagi na rodzaj badań objętych treściąart. 74 § 2 KPK– dostarczyć występując w charakterze podejrzanego,a przy którego pobraniu w trybieart. 192a § 1 KPKnie jest wymagana zgoda osoby objętej badaniem eliminacyjnym. Acontrario – jeżeli podejrzany byłby zobowiązany na podstawieart. 74 § 2 kpkdo dostarczenia takiego materiału, to uzyskanie go w trybieart. 192 a kpk( o ile nie jest wymagana na to zgoda, co sprawdza się jedynie do tzw badań wariografem) nie stoi na przeszkodzie w późniejszym jego wykorzystaniu w procesie karnym przeciwko tej osobie mającej status podejrzanego i oskarżonego. Postanowienie to jest o tyle adekwatne do realiów przedmiotowej sprawy, że zapadło w sprawie, w której wykorzystano do badań próbki pisma ręcznego osoby, która miała jeszcze status świadka, a dopiero potem – dzięki wykorzystaniu tak pozyskanego materiału porównawczego - została podejrzanym, oskarżonym, a wreszcie skazanym. Sąd Najwyższy nie uznał takiego postępowania za nieprawidłowe. Wyjaśnił, że takie próbki nie podlegają zniszczeniu – zniszczeniu podlegają tylko te materiały, które zostały pobrane od osób, co do których nie dały one podstaw do postawienia im zarzutów. Próbki, które okazały się przydatne i pozwoliły na postawienie osobie zarzutów, mogą być wykorzystywane, o ile osoba mająca status podejrzanego miałaby obwiązek je dostarczyć. Zgodnie zart. 74 § 2 kpkpodejrzany jestobowiązany poddać się m. in m badaniom niepołączonym z naruszeniem integralności ciała. Takim badaniem niepołączonym z naruszeniem integralności ciała jest pobranie próby głosu do badań fonoskopijnych ( Kodeks postepowania karnego. Komentarz. red. Prof. dr hab.J. S. (2), Legalis). Oczywiście nie można zmusić podejrzanego do aktywności i jeżeli stawi się na badania i nie wyda z siebie głosu, to organ postępowania takiej próbki nie uzyska. Ale nie zmienia to istoty rzeczy – skoro badanie to nie jest połączone z naruszeniem integralności ciała, to nie jest wymagana zgoda podejrzanego do posłużenia się próbkami jego głosu. Więc jeżeli podejrzany nie zechce aktywnie uczestniczyć w badaniu polegającym na nagraniu jego głosu, to organ procesowy może do badań porównawczych wykorzystać nagranie głosu takiej osoby uzyskane w inny sposób, nawet bez jej wiedzy i woli. W tym można wykorzystać nagranie głosu takiej osoby składającej zeznania w charakterze świadka. Nie można zgodzić się z apelantami, aby tak uzyskany materiał porównawczy stanowił dowód uzyskany w drodze nielegalnego podstępu, a więc był niedopuszczalny.G. K.został przesłuchany w charakterze świadka w fazie in rem postępowania, jest to normalna praktyka procesowa, prokurator musiał zapoznać się z okolicznościami sprawy przesłuchując świadków aby wiedzieć, czy w ogóle stawiać komuś zarzuty, a jeśli tak, to komu. Taki materiał dowodowy można wykorzystać do badań fonoskopijnych ( a także innych, dotyczy to również np. próbek pisma ręcznego) co wynika z wieloletniego i ciągle aktualnego orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, jest to często spotykane w praktyce orzeczniczej sądów. Już w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2020 roku w sprawie II KKN 108/00 ( opubl. Legalis) wykazano, że co do obowiązku poddania się pewnym badaniom przez podejrzanego, określonego wart. 74 § 2 kpk, to skoro podejrzany ma się im „poddać”, to może to polegać na znoszeniu pewnych niedogodności związanych z badaniem. Jednak z przepisuart. 74 § 2 kpknie wynika, by podejrzany był obowiązany do aktywnego uczestniczenia w uzyskiwaniu dowodów przeciwko niemu. Utrwalenie próby głosu wymaga aktywności oskarżonego, a zatem omawiany przepis nie nakłada na niego obowiązkutakiej aktywności. Praktycznie nie byłoby możliwe wykorzystanie przymusu osobistego, by zmusić oskarżonego do złożenia wypowiedzi celem jej utrwalenia jej do badań fonoskopijnych.Jednak to, że oskarżony nie ma obowiązku wykazania aktywności w uzyskaniu pewnego materiału dowodowego (np. próba głosu, próba pisma) nie oznacza jednak, że przepisy zezwalają na wykorzystanie w celach dowodowych tego rodzaju materiałów tylko za zgodą oskarżonego.Jeżeli na pewnym etapie postępowania istnieje materiał dowodowy pochodzący od oskarżonego (nagranie głosu, pismo własnoręczne) to może być wykorzystany nawet wówczas gdy odmówił on udziału w procesowej czynności uzyskania takiego materiału. Nie ma też znaczenia kiedy powstał taki materiał dowodowy przydatny do badań porównawczych - przed, czy po odmowie uczestniczenia w badaniu - jak również to, czy oskarżony był świadomy tego, że jego wypowiedź zostanie utrwalona. Powyższa wykładnia pozostaje aktualna, znajduje również odzwierciedlenie w najnowszym orzecznictwie Sądów Apelacyjnych. Przykładowo w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 13 czerwca 2023 roku w sprawie II AKa 207/22 ( opubl. Legalis) stwierdzono, że „jeżeliorgan procesowy dysponuje próbką głosu uzyskaną w inny sposób niż przy aktywności oskarżonego, w trakcie pobierania materiału porównawczego za jego zgodą np. głosem zarejestrowanym w trakcie jego przesłuchania i o ile nie zachodzi wątpliwość, że dowód ten pochodzi od danej osoby,nie ma przeszkód natury procesowej aby ten dowód mógł być wykorzystany do dalszych badań specjalistycznych, jako materiał porównawczy”. W kontekście powyższegozarzut naruszeniaart. 389 § 1 kpka contrariopoprzez wykorzystanie do badań porównawczych załącznika do protokołu przesłuchania oskarżonego w charakterze świadka w postaci płyty z nagraniem jego głosu jawi się jako bezzasadny w stopniu oczywistym. Przecież zart. 389 § 1 kpkwynika zakaz odczytywania oskarżonemu na rozprawie protokołów innych, niż dotyczących złożonych przez niego wyjaśnień. Szerzej patrząc, nie można wykorzystywać zeznań oskarżonego –ale chodzi otreśćzeznań, a nie o brzmienie i barwę głosu czy aspekty lingwistyczne wypowiedzi brane pod uwagę przy badaniach fonoskopijnych. Potocznie mówiąc –art. 389 § 1 kpknie pozwala na wykorzystanie w procesie tego, co oskarżony mówił jako świadek, a nie tego, jak mówił ( ten aspekt można wykorzystać do badań lingwistycznych i fonoskopijnych). Przecież analogicznie w razie wykorzystania do badań pisma ręcznego oskarżonego jego jakiegoś oświadczenia złożonego na piśmie nie doszłoby do zastępowania dokumentem treści zeznań i wyjaśnień, bo badaniom nie podlegałaby treść dokumentu, tylko aspekty techniczne pisma ręcznego. Chybione są zawarte w apelacji oskarżonego zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych wynikających z obrazy prawa procesowego tj.art. 201 kpkpoprzez uznanie opinii biegłego z zakresu lingwistykiP. P.za opinię kategoryczną i wewnętrznie niesprzeczną. To biegły wybiera metodologię badań, w tej sprawie biegły ją wyjaśnił i logicznie wytłumaczył, jego opinia jest pełna, jasna, spójna, rzetelna, kategoryczna i Sąd Rejonowy dobrze zrobił, że się na niej oparł. Apelant formułując zarzut w sposób wybiórczy podchodzi do wypowiedzi biegłego wygłoszonej podczas składania ustnej opinii uzupełniającej na rozprawie wyrywając jej fragment z kontekstu, a wręcz manipulując tą wypowiedzią. W opinii pisemnej biegły wytłumaczył, że dokonał kilkunastu rodzajów badań mowy ( tabela zbiorcza na s 57 opinii k. 1548 akt), następnie porównał te wyniki, w których osiągnął kategoryczność oceny i uzyskał średnią zgodności na 88,9 %, co daje ogólny wynik kategoryczny, bo ten jest przyznawany od 85 % ( opinia pisemna tom VIII k. 1492 - 1550). Oskarżony w uzasadnieniu apelacji prowadząc własne wyliczenia albo nie rozumie tej metodologii badań, albo udaje, że jej nie rozumie. W ustnej opinii uzupełniającej wydanej na rozprawie ( tom X k. 227 v- 2028) biegły wytłumaczył, że w przyjętej przez niego metodologii badań przy obliczeniu końcowej zgodności brał pod uwagę jedynie kategoryczne wyniki poszczególnych rodzajów badań. Kategoryczne są te badania cząstkowe, których wynik określony jest jako „zgodny” lub „niezgodny”. Biegły nie brał pod uwagę wyników niekategorycznych (czyli takich cząstkowych badań, których wynik określony został jako „niepewne ze wskazaniem na zgodne” lub „niepewne ze wskazaniem na niezgodne”). W tabeli na k. 1548 zawarte jest podsumowanie 15 różnych badań, w których kategoryczność ( wynik zgodny/niezgodny) osiągnięto w 10 przypadkach, ale biegły do wyliczeń wziął 9, albowiem, jak wskazał w opinii ustnej, nie brał pod uwagę ostatniego polegającego na subiektywnej ocenie audytywnej– właśnie dlatego, że to badanie jest subiektywne. Zresztą jest to akurat rozwiązanie wielce korzystne dla oskarżonego, bo to badanie wykazało zgodność. Na te 9 kategorycznych wyników badań jedno było niezgodne, pozostałe zgodne, co dało ogólną zgodność na poziomie 88,9% ( 8/9=0,88888 x 100 = 88,9 %). Zauważmy, że w przypadku brania pod uwagę ostatniego badania subiektywnego byłoby to 90% ( 9/10=0,9x100=90 %). W opinii ustnej uzupełniającej biegły podtrzymał konkluzję z opinii pisemnej o kategoryczności rozpoznania głosu oskarżonego i o zgodności badań na poziomie 88,9 %. Sam spontanicznie przyznał, żew jednym z cząstkowych badań( porównujących częstotliwość uproszczeń) pomylił się nazywając je „niepewnym ze wskazaniem na zgodne”, bo powinien nazwać je „niepewnym ze wskazaniem na niezgodne”.Dotyczy to wyłącznie badania na obecność uproszczeń.To właśnie omawiając to konkretne badanie biegły powiedział, że ponieważw kategorii uproszczeń i upodobnień uzyskał zgodność na poziomie 66-67 %,to w nomenklaturze fachowej przy tym poziomie zgodności powinien nazwać je „niepewnym ze wskazaniem na niezgodne”, a nie „niepewnym ze wskazaniem na zgodne” jak to napisał na stronie 57 opinii ( k. 1548). Ale nie zmieniło to konkluzji opinii, bo to badanie jako niekategoryczne i tak nie było brane przez biegłego pod uwagę przy określeniu ogólnej zgodności. Ta się nie zmieniła i wynosi 88,9 %. W dalszej części ustnej opinii biegły indagowany przez obrońcę, odpowiadając na jego pytania stwierdził, że jego zdaniem najbardziej miarodajne są badania lingwistyczne, a takich wśród 9 branych pod uwagę było 8, albowiem badanie częstotliwości podstawowej ( określanej symbolem Fo) jest badaniem akustycznym, w którym zresztą osiągnięto zgodność ( s. 40 opinii k. 1531, s. 57 opinii k. 1548). Zatem odpowiadając na pytanie obrońcy, biegły powiedział, że gdyby ograniczyć się jedynie do badań lingwistycznych, których było 8, w tym 7 zgodnych, to dałoby to ogólną zgodność na poziomie 87,5 % ( 7/8= 0,875x100 = 87,5 %). Zatem tak czy inaczej ( nawet pomijając na wniosek obrońcy badanie akustyczne) biegły wykazał łączny wynik przekraczający 85 % zgodności,co pozwala stwierdzić kategoryczność opinii i stanowczo potwierdzić, że głos na nagranej rozmowie z dnia 20 lipca 2017 roku jest głosem oskarżonego. Dlatego też chybiony jest podnoszony w apelacji oskarżonego zarzutbłędu w ustaleniach faktycznych, że to oskarżony był osobą, która w dniu 20 lipca 2017 roku rozmawiała zT. S. (2),albowiem oskarżony nie został jednoznacznie rozpoznany przez świadka. Istotnie, rozpoznanie to nie było kategoryczne, coT. S. (1)wytłumaczył upływem czasu, słabą pamięcią do twarzy oraz tym, że rozmowa odbywała się w słabym oświetleniu ( „było już ciemno i oświetlała nas tylko lampa uliczna…światło padało na jego sylwetkę z boku. Ja bardziej skupiałem się na przebiegu rozmowy z tym mężczyzną niż na zapamiętywaniu twarzy i wizerunku” – tom VIII k. 1443). Pamiętać należy, że zdjęcie oskarżonego okazano świadkowi w dniu 20 września 2019 roku, a więcponad dwa lata po jednym i jedynym spotkaniu z oskarżonym mającym miejsce po zapadnięciu zmroku,w trakcie którego świadek nie skupiał się na wyglądzie rozmówcy, był zestresowany, chodziło wszak o uniknięcie przez niego odpowiedzialności za przestępstwo, a samo spotkanie ( na poboczu drogi, po ciemku) miało charakter konspiracyjny. Ponadto znamienne jest, że świadek rozpoznając zdjęcie oskarżonego ( zdjęcie nr 1 tablica poglądowa na k. 1425 tom VIII) – aczkolwiek nie było to rozpoznanie kategoryczne, co Sąd bierze pod uwagę –zaznaczył, że mężczyzna, z którym się spotkał, był starszy, więc to wzbudziło wątpliwości świadka co do rozpoznania. Dopiero na rozprawie apelacyjnej okazało się, że zdjęcie to było wykonane przed 2011 rokiem – oskarżony przed Sądem Rejonowym się nie stawiał, stawił się dopiero przed Sądem Okręgowym, okazał dowód osobisty wystawiony w 2011 roku, Przewodniczący spostrzegł, że w dowodzie tym jest to samo zdjęcie, które wykorzystano w w/w tablicy poglądowej ( vide protokół rozprawy apelacyjnej k. 2465v tom XII). Zatem świadkowiT. S. (1)ponad dwa lata po spotkaniu z oskarżonym okazano zdjęcie wykonane najpóźniej w roku 2011 ( data wystawienia dowodu osobistego), a samo spotkanie miało miejsce w dniu 20 lipca 2017 roku. Zatem w czasie tego spotkania oskarżony był o co najmniej 6 lat starszy niż w czasie wykonania okazywanego świadkowi zdjęcia, nic więc dziwnego, że świadek nie rozpoznał go kategorycznie. Co do wzrostu oskarżanego, to świadek zeznając długi czas po czynie nie pamiętał tego, mówił o wzroście porównywalnym ze swoim, czyli około 180 cm (oskarżony jest niższy). Ale w czasie rozmowy zS. S. (1)mającej miejsce tego samego dnia co spotkanie z oskarżonym powiedział jej „na gorąco”, że jego rozmówca miał około 170 cm wzrostu ( zeznaniaS. S. (1)k. 334 tom II), co już odpowiada wzrostowi oskarżonego, nie mówił jej również o łysinie, tylko o przerzedzonych włosach. Również co do wieku rozmówcyT. S. (1)konsekwentnie zeznawał ( a także mówił to „na gorąco”S. S. (1)), że jego rozmówca miał około 50 lat ( oskarżony miał wówczas ukończone 44 lata co nie wyklucza go, gdyż świadek mówił o przybliżonym wieku). Powyższe rozważania wskazują na jedno –T. S. (1)nie zapamiętał dobrze wyglądu swojego rozmówcy, co jest zrozumiałe i wytłumaczalne okolicznościami spotkania, jego jednorazowością, ograniczoną widocznością i upływem czasu. Jednak nie ma to wpływu na zasadność wyroku skazującego,albowiem na sprawstwo oskarżonego wskazuje jednoznacznie kategoryczna opinia fonoskopijna,co było powyżej omawiane. Poza tym tylko oskarżony miał motyw, aby skontaktować się zT. S. (1)i działać w celu pogrążenia policjantaJ. M., przy okazji pomagającT. S. (1)uniknąć odpowiedzialności za jego przestępstwo ( motyw zemsty – było to omawiane), ponadto oskarżony jako prokurator miał dostęp do wiedzy na temat niuansów postępowania, którą podzielił się ze świadkiem ( okoliczności zatrzymania, numer posesji na której świadek próbował się ukryć, fakt przeniesienia śledztwa w sprawie policjantów doL.). Zamienny jest ten ostatni szczegół – sprawca miał niemal od razu wiedzę o przeniesieniu śledztwa z prokuratury podlegającej Prokuraturze Okręgowej w Radomiu do Prokuratury RejonowejL.–P.wL., to musiała być osoba umieszczona w strukturze organizacyjnej prokuratury podlegającej Prokuraturze Okręgowej w Radomiu. Sprawdzono również, że osoba o personaliach(...)nie istniała, a w każdym razie nie było jej zatrzymywane prawo jazdy. Było to alter ego oskarżonego, wymyślone przez niego na potrzeby rozmów zT. S. (1). To dlatego, aby się uwiarygodnić jako(...)i uprawdopodobnić przedT. S. (1)cel swojego działania, oskarżony wymyślił dla tego alter ego legendę, że też miał niedawno zatrzymane prawo jazdy, że dlatego teraz cierpi bez samochodu i jeździ taksówkami i to jest jego motyw, żeby pomócT. S. (1), bo podważając wiarygodność policjantów w jego sprawie może mu się uda podważyć ją w sprawie dotyczącej jego własnej osoby. Dlatego argumenty apelanta, że przecież on miał prawo jazdy, więc nie mógł być(...)są chybione – nikt nie mógł być tą fikcyjną postacią, bo takowa nie istniała, powstała w głowie oskarżonego jako jego „przykrywka”. Ponadto wykluczyć należy wskazywanych przez oskarżonego ( zarówno w apelacji, jak i w wyjaśnieniach złożonych na rozprawie apelacyjnej i mowie końcowej)S. K.iP. K.jako potencjalnych rozmówcówT. S. (1). Przecież wizerunekS. K.został okazanyT. S. (1)zaledwie 9 miesięcy po inkryminowanej rozmowie i świadek kategorycznie zaprzeczył, aby to z nim rozmawiał ( tablica poglądowa k. 331 tom II, zeznania k. 391 tom II). TwarzS.K.znacznie różni się od twarzy oskarżonego ( wystarczy porównać zdjęcieS. K.z k. 331 ze zdjęciem oskarżonego z k. 1425). Zatem nie ma wątpliwości, że to nie z nim rozmawiałT. S. (1). Poza tymS. K.nie miał żadnego motywu, aby pogrążać policjantówJ. M.iG. O., nie miał ani zatrzymanego przez Sąd prawa jazdy, ani nie cofnięto mu lub zawieszono uprawnień do prowadzenia pojazdów w trybie administracyjnym przez policję ( informacja k. 329 tom II, zeznania(...)- (...)tom VI). Nie miał on również wiedzy i wykształcenia prawniczego jakie prezentował rozmówcaT. S. (1), ani dostępu do informacji z dochodzenia i do wiedzy o przeniesieniu śledztwa ( był wówczas bezrobotny, imał się handlem używanymi samochodami i dorabiał jako kierowca wfirmie (...), ma średnie wykształcenie). Nie mógł to być równieżP. K.z uwagina diametralną różnicę wieku– świadek konsekwentnie określał wygląd rozmówcy naokoło50 lat ( na co 44 – letni oskarżony może się kwalifikować), aP. K.miał wówczas zaledwie 35 lat– nie sposób pomylić go z 50 – latkiem. On również nie miał dostępu do informacji z dochodzenia i do wiedzy o przeniesieniu śledztwa, nie był prawnikiem tylko przedsiębiorcą. Co prawda wspomniał ogólnikowo o pretensjach firmy do policjantów z drogówki, ale bez żadnych konkretów i nie byłaby to osobista motywacja skierowana przeciwko pokrzywdzonym w tej sprawie. Natomiast znamienne są jego słowa, że mimo upływu wielu lat wciąż pamiętał opowieści oskarżonego ( z którym świadek utrzymywał wówczas przyjacielskie relacje), że żywi urazę do jakiegoś policjanta, który miał według słów oskarżonego pomówić go o wykroczenie drogowe w postaci m. in. jazdy bez pasów bezpieczeństwa ( zeznania k. 1185-1186 tom VI). Potwierdza to motyw zemsty oskarżonego, bo właśnie m. in. za brak zapięcia pasów bezpieczeństwa policjantJ. M.zatrzymywał oskarżonego, co znalazło finał w ukaraniu oskarżonego jeszcze jako prokuratora karami dyscyplinarnymi. Musiało to tak dopiec oskarżonemu, że wielokrotnie żalił się na to znajomym ( stądP. K.pamiętał te „żale” kompana mimo znaczonego upływ czasu). Podsumowując – Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że to oskarżony w dniu 20 lipca 2017 roku rozmawiał zT. S. (1), a zarzuty apelanta z tym ustaleniem związane są bezzasadne. Chybione sązawarte w apelacji oskarżonego zarzuty obrazy prawa procesowego, tj.art. 201 kpkiart. 200 § 3 kpkpoprzez uznanie opinii biegłego ds. ruchu drogowegoR. D.za niewiarygodną, oraz przesłuchanie go jako świadka, a nie biegłego,orazart. 193 § 1 kpkpoprzez nie powołanie biegłych z zakresu ruchu drogowego na okoliczność przebiegu zdarzenia z dnia 30 czerwca 2017 roku i opieranie rozstrzygnięcia w tym zakresie na zeznaniach świadkówR. D.iM. R., oraz wynikający stądzarzut błędu w ustaleniach faktycznych,że zeznania i wyjaśnieniaT. S. (1), iż nie widział jadącego za nim radiowozu z włączonymi sygnałami świetlnymi i dźwiękowymi były nieprawdziwe. Ponieważ są to zarzuty ściśle powiązane, zostaną omówione łącznie. Zarzuty te na obecnym etapie przypominają bicie piany, albowiem w świetle nagranej przezT. S. (1)rozmowy, zarejestrowanej w dniu 20 lipca 2017 roku oczywiste jest, że świadek widział goniący go samochód policyjny, widział, że ma włączone sygnały świetlne i słyszał wydawane przez ten samochód sygnały dźwiękowe ( sygnały te słyszała też świadekJ. S. (1)i to mimo faktu, że przebywała w domu).T. S. (1)powtarzał to wielokrotnie, wręcz dziwił się, że oskarżony proponuje mu tak bezczelnie kłamać i wmawiać, że tego radiowozu i tych sygnałów świetlnych nie widział, a sygnałów dźwiękowych nie słyszał. Ponieważ było to obszernie omawiane i analizowane we wcześniejszej części uzasadnienia ( włącznie z cytowaniem wypowiedzi świadka), nie będzie tu powielane. W rozmowie z oskarżonym (podającym się zaR. N.) świadek nie miał żadnego powodu, aby kłamać w tej kwestii – odwrotnie to oskarżony namawiał go do kłamania w postępowaniu karnym dotyczącym czynu zart. 178 b kk. Zatem ustalenie, żeT. S. (1)widział ten radiowóz na sygnałach jest prawidłowe. Oznacza to,że wyjaśnienie tej kwestii nie wymagało w niniejszej sprawie wiadomości specjalnych, a zatem nie było potrzeby ani odbierania opinii odR. D.iM. R., ani dopuszczania dowodu z opinii innych biegłych do spraw ruchu drogowego. Owszem, w postępowaniu dotyczącymT. S. (1), na skutek podstępnych zabiegów oskarżonego i jego poplecznictwa, było to nieodzowne, bo wobec kłamstwaT. S. (1), że radiowozu na sygnałach nie widział i nie słyszał i odmiennej ( prawdziwej) wersji policjantów organy postępowania w sprawie o czyn zart. 178 b kkmusiały sięgać po opinię biegłych, aby rozstrzygnąć, komu dać wiarę. Ale w niniejszej sprawie, po ujawnieniu prawdy przezT. S. (1)potwierdzonej nagraną rozmową z oskarżonym, nie jest to potrzebne. Dlatego odR. D.iM. R.nie należało odbierać opinii, bo sprawa nie wymagała ich wiadomości specjalnych, tylko należało ich przesłuchać na okoliczność faktu wydawania przez nich opinii – bo konieczność ich wydawania powstała na skutek zabiegów oskarżonego stanowiąc okoliczności utrudniające postępowanie karne przeciwkoT. S. (1). Chybione są podniesione w apelacji oskarżonego zarzuty obrazy prawa procesowego, tj.art. 424 § 1 kpk, poprzez wadliwe zdaniem oskarżonego sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Uzasadnienie wyroku, jakie by nie było, siłą rzeczy nie może mieć wpływu na sam wyrok i zawarte w nim rozstrzygnięcia, albowiem jest do niego wtórne, stanowiąc sporządzone już po jego wydaniu sprawozdanie z intelektualnego procesu dochodzenia do zaskarżonego orzeczenia. Poza tym Sąd Okręgowy nie podziela obaw oskarżonego, że uzasadnienie to nie pozwala na kontrolę instancyjną wyroku – jest wręcz przeciwnie, analizowane uzasadnienie zawiera wszystkie elementy wymagane przez ustawę, a to, że z niektórymi zawartymi w nim wywodami apelant się nie zgadza nie oznacza jeszcze, że doszło do naruszenia dyspozycjiart. 424 § 1 kpk. Apelacja prokuratora okazała się co do istoty zasadna. Faktycznie, Sąd Rejonowy orzekając zakaz wykonywania przez oskarżonego zawodów prawniczych ( zawodu adwokata i zajmowania stanowisk związanych z tworzeniem i stosowaniem prawa) pominął zawód radcy prawnego, choć w obecnym stanie prawnym jest on bardzo zbliżony do zawodu adwokata. Pominięcie zakazu wykonywania zawodu radcy prawnego czyniło więc to orzeczenie niepełnym, a wręcz iluzorycznymi. Dlatego należało rozszerzyć orzeczony w punkcie 5 zaskarżonego wyroku zakaz również na zakaz wykonywania zawodu radcy prawnego. Sąd Okręgowy uznał również, że orzeczenie tego zakazu na okres tylko 2 lat jest rażąco łagodne, oznaczałoby to bowiem, że upłynie on zanim dojdzie do zatarcia skazania. Z drugiej jednak strony domaganie się przez prokuratora orzeczenia tego zakazu na 15 lat było grubą przesadą, a tak długie wykluczenie prawnika z możliwości wykonywania zawodu adwokata, radcy prawnego i zajmowania stanowisk związanych z tworzeniem i stosowaniem prawa byłoby drakońsko surowe. Sąd Okręgowy uznał, że zasadne będzie orzeczenie zakazu wykonywania zawodu adwokata, radcy prawnego i zajmowania stanowisk związanych z tworzeniem i stosowaniem prawa na okres 5 lat. Okres ten uzasadniony jest rażącym nadużyciem przez oskarżonego zajmowanego stanowiska prokuratora i okazaniem przy popełnieniu przypisanego przestępstwa, że dalsze wykonywanie przez niego zawodu adwokata oraz wykonywanie zawodu radcy prawnego i zajmowanie stanowisk związanych z tworzeniem i stosowaniem prawa zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. Oskarżony, który jako prokurator powinien stać na straży porządku prawnego i być wręcz wzorem praworządnego obywatela nie tylko pomagał sprawcy przestępstwa w uniknięciu przez niego odpowiedzialności, ale jeszcze dodatkowo podejmował zabiegi i tworzył fałszywy dowód aby skierować postepowanie karne przeciwko dwóm niewinnym osobom. Należy odsunąć go od możliwości wykonywania wymienionych w orzeczeniu zawodów prawniczych na okres 5 lat. Sąd Okręgowy z urzędu uzupełnił podstawę prawną kary pozbawienia wolności wymierzonej za przestępstwo przypisane w punkcie 1 wyroku oart. 11 § 3 kk. Na podstawieart. 635 kpkw zw. zart. 627 kpkiart. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnychSąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze, na które złożył się ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł, oraz opłatę za drugą instancję. Koszty te nie są wysokie i oskarżony jest je w stanie ponieść bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i swoich najbliższych

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000501_2024_Uz_2024-12-24_001

IV Ka 501/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:05.0 CET

2025-01-21 14:03:17.0 CET

15251500

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 501/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 6 czerwca 2024 roku sygn. II K 1699/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="20" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000501" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="54"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="53"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="18"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="13"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="26"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="62"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="97"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="1"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">IV Ka 501/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 6 czerwca 2024 roku sygn. II K 1699/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>R. Z. (1)</xAnon>, <xAnon>K. Z. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>1. W trakcie badania pokrzywdzonego <xAnon>C. Z.</xAnon> na potrzeby sprawy o ubezwłasnowolnienie w 2024r., dawna nauczycielka chłopca <xAnon>I. G. (1)</xAnon> zauważyła dostrzegalną różnice w jego zachowaniu: był spokojniejszy, dał się zbadać, spokojnie usiadł.</xText> <xText>Nauczyciele przychodzący do <xAnon>C. Z.</xAnon> wiedzieli, że przy chłopcu nie wolno zakładać nogi na nogę, zasłaniać okien, nosić okularów, albowiem tego typu zachowania wzmagały pobudzenie <xAnon>C.</xAnon>.</xText> <xText>2. W dniach: 17 marca 2023r., 24 marca 2023r. i 9 lutego 2023r. oskarżony <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> e-mailowo informował dzielnicowego oraz <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> o negatywnym zachowywaniu się <xAnon>C. Z.</xAnon>, takim jak:</xText> <xText>- wybicie szyb,</xText> <xText>- przewrócenie komody,</xText> <xText>- potłuczenie telewizora,</xText> <xText>- szarpanie matki i wyrwanie jej włosów,</xText> <xText>- a ponadto o negatywnym zachowywaniu się żony <xAnon>B. Z.</xAnon>, nie radzeniu sobie matki z opieką nad synem i znęcaniu się nad nim oraz o braku wyrażania przez matkę zgody na hospitalizacje syna.</xText> <xText>3. W dniu 10 czerwca 2024r. oskarżona <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> e-mailowo, kilkakrotnie, informowała dzielnicowego, że w jej domu nadal „źle się dzieje”. Informowała o potrzebie pomocy jej samej. Opisywała popchnięcie jej na futrynę i ściśnięcie ręki w dniu 7 stycznia 2024r. – oba ataki miały zostać zadane przez matkę. Informowała, że posiada zdjęcie obrazujące w/w zasinienie oraz przesłała je adresatowi. Przesyłała także liczne filmy i zdjęcia obrazujące zachowanie brata i matki. Ponadto informowała o podejrzeniach więzienia brata <xAnon>C.</xAnon> w domu przez matkę oraz jego możliwym podrapaniu na szyi przez matkę. Nazywała brata <xAnon>C.</xAnon> „rodzinnym katem” i informowała, że boi się go, przy czym boi się tak o siebie, jak i o matkę.</xText> <xText xALIGNx="left">4. Sytuacja w rodzinie państwa <xAnon>Z.</xAnon> była przedmiotem programu telewizyjnego Interwencja wyemitowanego w 2024r.</xText> <xText>5. Postanowieniem Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Tryb. wydanym w dniu 5 grudnia 2023r. w sprawie 4212-5.Ds.616.2023 umorzono śledztwo w sprawie podejrzenia, mającego mieć miejsce od września 2022r. do czerwca 2023r. psychicznego i fizycznego znęcania się nad osobą nieporadną z uwagi na stan zdrowia - <xAnon>C. Z.</xAnon>; zawiadomienie wszczynające to postępowanie dotyczyło znęcania się nad <xAnon>C.</xAnon> przez matkę <xAnon>B. Z.</xAnon>. Orzeczenie z dnia 5 grudnia 2023r. podlegało kontroli odwoławczej. Decyzją Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wydaną w sprawie II Kp 192/24 zaskarżone postanowienie utrzymano w mocy.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">-zeznania <xAnon>I. G. (1)</xAnon>;</xText> <xText xALIGNx="left">-wydruk e-maili;</xText> <xText xALIGNx="left">-płyta CD;</xText> <xText xALIGNx="left">-zał. akta sprawy 4212-5.Ds.616.2023</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">519-521,</xText> <xText xALIGNx="left">464-465,</xText> <xText xALIGNx="left">465v-474,</xText> <xText xALIGNx="left">478,</xText> <xText xALIGNx="left">515;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">-zeznania <xAnon>I. G. (1)</xAnon>;</xText> <xText xALIGNx="left">-wydruk e-maili;</xText> <xText xALIGNx="left">-płyta CD;</xText> <xText xALIGNx="left">-zał. akta sprawy 4212-5.Ds.616.2023</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Ad. 1.</xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>I. G. (1)</xAnon> uznano za wiarygodny materiał dowodowy; świadek szczegółowo, wyczerpująco i wiarygodnie przedstawiała znane jej fakty, rozgraniczając te, których sama była świadkiem, o tych, jakie zasłyszała od stron postępowania. Pojawiające się pewne różnice w zeznaniach w/w zostały dostatecznie wyjaśnione (upływ czasu, treści zasłyszane), dotyczyły faktów drugorzędnych. Świadek jednoznacznie i przekonująco ustosunkowała się do zaistniałych różnic w składanych depozycjach.</xText> <xText xALIGNx="left">Ad. 2-4</xText> <xText>Dokumentacja e-mailowa, filmowa i zdjęciowa załączona do akt przez obronę (jako załącznik do apelacji oraz płyta CD uzupełniona o pełne nagranie programu telewizyjnego), nie budzą wątpliwości w tym znaczeniu, iż tak wiadomości, jak i zdjęcia oraz filmy są widoczne, czytelne i jednoznaczne. Wynika z nich, że oskarżeni zwracali się o pomoc w rozwiązaniu rodzinnego problemu z synem/bratem oraz żoną/matką do organów ścigania (dzielnicowy) oraz właściwego <xAnon> (...)</xAnon>. Na załączonych zdjęciach i filmach zarejestrowano szereg agresywnych zachowań ze strony <xAnon>C. Z.</xAnon> wobec matki, a także szereg zachowań ze strony jego matki <xAnon>B. Z.</xAnon>, która wielokrotnie szarpie się z synem, a także uderza go, czy polewa wodą.</xText> <xText>Dowody te niewątpliwie obrazują bardzo trudne życie domowników z głęboko upośledzonym chłopcem, który ma gabaryty dorosłego, rosłego mężczyzny i jest wyjątkowo uciążliwy, a chwilami także agresywny wobec otoczenia. Ponadto dowodzą one oceny prezentowanej przez oskarżonych, co do braku zasadności dalszego zamieszkiwania chłopca w rodzinnym domu pod opieką matki. Wbrew jednak oczekiwaniom oskarżonych i obrońcy, w/w dowody nie potwierdzają wcale tego, że to matka znęcała się nad synem, a oni sami nie popełnili żadnego przestępstwa, w szczególności przestępstwa znęcania się nad osobami najbliższymi – o czym szerzej w punkcie 3.1. uzasadnienia.</xText> <xText xALIGNx="left">Treść dokumentów załączonych do akt prokuratorskich 4212-5.Ds.616.2023 oraz finalnie wydanych w niej postanowień jest zrozumiała i jednoznaczna.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>1. obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wydanego wyroku, tj.:</xText> <xText>a. <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 § 1;art. 170 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170 §1 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> poprzez oddalenie przez Sąd wniosku dowodowego obrony w postaci wniosku o przesłuchanie świadka <xAnon>I. G. (1)</xAnon>, z powodu stwierdzenia przez sąd jego niedopuszczalności i po uznaniu, że wnioskując o przesłuchanie tego świadka obrona działa na niekorzyść oskarżonych, w sytuacji kiedy z zeznań złożonych przez świadka w postępowaniu przygotowawczym nie wynika, aby zeznawał on na niekorzyść oskarżonych, a sam fakt powołania świadka przez Prokuraturę nie uniemożliwia popierania przesłuchania go przez obronę;</xText> <xText>b. <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 § 1;art. 170 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170 §1 pkt 5 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 170" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170</xLexLink> §la <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink> przez oddalenie wniosku dowodowego obrony w postaci wniosku o przesłuchanie świadków <xAnon>A. S.</xAnon>, <xAnon>D. S.</xAnon> oraz <xAnon>K. K. (1)</xAnon> wskazując, iż zmierzają one jedynie do przedłużenia postępowania, w sytuacji kiedy świadkowie ci będący sąsiadami oskarżonych i pokrzywdzonych mają bezpośrednią wiedzę co do zdarzeń występujących w rodzinie Państwa <xAnon>Z.</xAnon> i zmierzają wprost do zaprzeczenia sprawstwa oskarżonych;</xText> <xText>c. <xLexLink xArt="art. 175;art. 175 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 175 § l k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> poprzez naruszenie prawa oskarżonego do złożenia swobodnych wyjaśnień poprzez ich przerwanie przez Sąd na rozprawie przeprowadzonej w dniu 26 marca 2024 r. pomimo tego, iż <xAnon>R. Z. (2)</xAnon> wyjaśniał bezpośrednio w związku ze stawianymi mu zarzutami;</xText> <xText>d. <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 §1 k.p.k</xLexLink>, poprzez podejmowanie przez Sąd w toku rozpraw działań niezmierzających do wyjawienia prawdy materialnej, a wyłącznie mających na celu skazanie oskarżonych przejawiające się: oddalaniem wniosków dowodowych obrony, bezpodstawnym uchylaniu pytań obrońcy, przerywaniu wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków oraz dopuszczeniu się komentowania wypowiadanych treści w toku rozprawy;</xText> <xText>e. <xLexLink xArt="art. 391" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 k.p.k.</xLexLink> poprzez zaniechania odczytania zeznań świadka <xAnon>K. Ł. (1)</xAnon> złożonych w toku postępowania przygotowawczego, pomimo tego, iż świadek częściowo zeznawał odmiennie, a także nie pamiętał wszystkich istotnych szczegółów;</xText> <xText>f. <xLexLink xArt="art. 394;art. 394 § 1;art. 394 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 394 § 1 i 2 k.p.k.</xLexLink> poprzez zaniechanie odtworzenia nagrań załączonych do akt sprawy przez obronę, pomimo tego, iż wniosek ten uzasadniony był obiektywnymi okolicznościami, a ponadto nie przychylenie się do niego spowodowało niezapoznanie się z ww. dowodem przez Sąd, czego przejawem jest treść notatki Przewodniczącego z dnia 3 czerwca 2024 r.;</xText> <xText>g. <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 6 k.p.k.</xLexLink> poprzez istotne ograniczenie oskarżonym prawa do obrony przejawiające się: oddaleniem wniosków dowodowych z przesłuchania świadków zgłoszonego przez obronę, uchyleniu dwudziestu pytań zadawanych przez obrońcę oskarżonych pozostających bezpośrednio w związku ze stawianymi zarzutami, nieodtworzeniem nagrań oraz niezapoznanie się przez Sąd z fotografiami złożonymi do akt sprawy przez obronę;</xText> <xText>h. <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności tj.:</xText> <xText>- treści nagrań złożonych do akt sprawy wykazujących agresję <xAnon>B. Z.</xAnon> względem <xAnon>C.</xAnon>, używania wulgarnych słów przez <xAnon>B. Z.</xAnon> względem oskarżonych oraz córki <xAnon>N.</xAnon>;</xText> <xText>- treści notatek policyjnych znajdujących się w aktach sprawy (k. 204, k. 205 i n., k. 208, k. 209, k. 210 i n., k. 212 i n., k. 215 i n.) świadczących o wzbudzaniu przez <xAnon>B. Z.</xAnon> agresji autystycznego dziecka, niestosowania się przez oskarżycielkę posiłkową do poleceń Funkcjonariuszy Policji, zachowań <xAnon>B. Z.</xAnon> utrudniających przeprowadzenie interwencji Policji, przyznania przez oskarżycielkę, iż nie podała synowi leków, odmowy <xAnon>B. Z.</xAnon> zabrania syna do szpitala, kierowania do <xAnon>K.</xAnon> przez oskarżycielkę wulgarnych słów i wyrzucania jej z domu, krzyków <xAnon>B. Z.</xAnon>, odmowy <xAnon> (...)</xAnon> zabrania <xAnon>C.</xAnon> z matką do szpitala z uwagi na agresywne zachowanie oskarżycielki posiłkowej;</xText> <xText>- złożonych przez obronę zdjęć <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> obrazujących obrażenia, jakich doznała oskarżona wskutek stosowanej wobec niej przemocy przez oskarżycielkę posiłkową;</xText> <xText>- pominięcie przez Sąd faktu, iż twierdzenia oskarżycielki posiłkowej w zakresie stosowania wobec niej przez oskarżonych przemocy nie zostały poparte obdukcją lekarską, ani zeznaniami bezpośredniego świadka tychże zdarzeń;</xText> <xText>- pominięcie przez Sąd faktu, iż dwie pierwsze interwencje <xAnon> Zespołu (...)</xAnon> zostały przeprowadzone w sytuacji, kiedy oskarżeni nie byli obecni w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych, w związku z czym nie mogli oni prowokować niepełnosprawnego chłopca do agresywnych zachowań;</xText> <xText>- pominięcie okoliczności, iż wulgarne słownictwo nie było kierowane wyłącznie przez oskarżonych w stosunku do oskarżycielki, ale i przez oskarżycielkę w stosunku do oskarżonych, córki <xAnon>N.</xAnon> i syna <xAnon>C.</xAnon>, czemu dowodzą jednoznacznie załączone do akt nagrania;</xText> <xText>i. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> poprzez dokonanie przez Sąd pierwszej instancji dowolnej, w miejsce swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie polegającej na:</xText> <xText>- uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonych wyłącznie z tej przyczyny, iż nie pozostają one spójne z zeznaniami oskarżycielki posiłkowej;</xText> <xText>- uznaniu za niewiarygodne zeznań świadków <xAnon>N. Z.</xAnon>, <xAnon>E. Z.</xAnon>, <xAnon>S. C.</xAnon> oraz <xAnon>M. C.</xAnon> wyłącznie z tej przyczyny, że świadkowie ci są spokrewnieni z oskarżonymi (przy jednoczesnym oddaleniu przez sąd wniosku dowodowego o przesłuchanie świadków niespokrewnionych z oskarżonymi);</xText> <xText>- oparciu treści wyroku na zeznaniach świadków wskazanych przez oskarżycieli, którzy nie byli bezpośrednimi świadkami opisywanych zdarzeń, a opisywane przez nich sytuacje znają wyłącznie z przekazu oskarżycielki posiłkowej;</xText> <xText>- bagatelizowaniu przez Sąd agresywnych i świadczących o przemocy zachowań <xAnon>B. Z.</xAnon> względem syna w postaci np. uderzania syna kijem, który w czasie dokonywania aktu przemocy został złamany na niepełnosprawnym chłopcu, szarpania syna za włosy, obezwładniania go, ciągnięcia, bicia;</xText> <xText>- dokonywaniu przez Sąd bezzasadnego usprawiedliwiania agresji <xAnon>B. Z.</xAnon> nad synem i jednoczesnego przypisywania odpowiedzialności za niewłaściwe zachowanie pokrzywdzonych oskarżonym;</xText> <xText>- wzięciu pod uwagę przy dokonywaniu subsumpcji materiału dowodowego w postaci wydruku korespondencji <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>B. Z.</xAnon>, pomimo tego, iż w znacznej części nie pochodzi ona z okresu objętego zarzutem;</xText> <xText>2. a co miało prowadzić także do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającego na uznaniu, że oskarżeni są winni przypisanego im znęcania nad osobami najbliższymi;</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xBx> zasadny ---</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>częściowo zasadny: 1a, 1f,</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>niezasadny: 1b-1d, 1g-1i, 2,</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Odnosząc się do zarzutu apelacji dotyczącego obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> - wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, w sprawie nie doszło do naruszenia wskazanego przepisu postępowania.</xText> <xText>Zważyć należy, że ocena całokształtu ujawnionego w tej sprawie materiału dowodowego dokonana być powinna w sposób określony w treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, a więc poprzez ukształtowanie przekonania sądu na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Swobodna ocena dowodów nigdy nie może być dowolna czy wybiórcza, bo jest limitowana zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Doświadczenie życiowe, o którym mowa w tym przepisie, nakazuje realną ocenę możliwości albo niemożliwości przebiegu zdarzenia według jednej z konkurencyjnych wersji, dokonaną po uwzględnieniu kompletu dowodów ujawnionych w toku postępowania. Sąd winien porównać wszystkie przeprowadzone dowody, a następnie trafnie wyważyć wartości poszczególnych dowodów i dokonać właściwych ustaleń faktycznych, odpowiadających prawdzie obiektywnej.</xText> <xText>Apelant łączył obrazę <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> z konkretnymi decyzjami sądu <xIx>meriti.</xIx> W przedmiotowej sprawie za częściowo uzasadniony uznano jedynie zarzut związany oddaleniem przez sąd rejonowy wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka <xAnon>I. G. (1)</xAnon>. Za nieuzasadnione uznano bowiem jego oddalenie z powodu stwierdzonej niedopuszczalności jego złożenia przez obronę, po uznaniu, iż taki ruch oznaczałby działanie obrońcy na niekorzyść oskarżonych. Dokładna analiza zeznań <xAnon>I. G. (1)</xAnon>, osoby która w okresie czasu pozostającym w zainteresowaniu organów ścigania i sądu, wielokrotnie miała styczność tak z pokrzywdzonymi, jak i z innymi członkami rodziny <xAnon>Z.</xAnon>, prowadzi do wniosku, że zeznania tej osoby zawierają zarówno treści korzystne (np. świadek potwierdziła, że obrażenia na ciele pokrzywdzonej czy napady pobudzenia i agresji ze strony chłopca miały miejsce także pod nieobecność innych członków rodziny, w szczególności oskarżonych), jak i niekorzystne dla oskarżonych (skargi matki, brak zainteresowania i pomocy rodziny, widok obrażeń na ciele). Z tego także powodu, w toku uzupełniającego postępowania dowodowego na etapie odwoławczym <xAnon>I. G. (1)</xAnon> przesłuchano w charakterze świadka, a przy tym odczytano jej zarówno zeznania złożone uprzednio w przedmiotowej sprawie, jak i w sprawie rodzinnej o wydanie zarządzeń opiekuńczych wobec małoletniego <xAnon>C. Z.</xAnon> sygn. III Nsm 1158/22.</xText> <xText>Jednocześnie jednak sąd odwoławczy stwierdza, iż zeznania świadka <xAnon>I. G. (1)</xAnon> nie uzasadniały oczekiwanej przez apelanta zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonych, a jedynie – wespół z innymi dowodami – uzasadniały dokonaną zmianę wyroku (opisów przypisanych czynów i zastosowanych represji karnych, o czym poniżej).</xText> <xText>Drugim z zarzutów, który oceniono jako częściowo zasadny, był zarzut związany z brakiem odtworzenia nagrań załączonych do akt sprawy (pkt 1f apelacji).</xText> <xText>W ocenie apelanta wniosek ten uzasadniony był obiektywnymi okolicznościami, a ponadto nie przychylenie się do niego spowodowało niezapoznanie się z ww. dowodem przez Sąd, czego przejawem jest treść notatki Przewodniczącego z dnia 3 czerwca 2024 r.</xText> <xText>Sąd odwoławczy zauważa, iż nie jest wcale tak, jak stara się wywodzić obrona, że sąd rejonowy pominął i nie uwzględnił szeregu nagrań obrazujących zachowywanie się pokrzywdzonych, głównie w środowisku domowym. Wbrew takim sugestiom, liczne nagrania złożone do akt przez oskarżonych, zostały załączone w poczet materiału dowodowego (jeszcze na etapie przygotowawczym), a przede wszystkim – sąd rejonowy materiał ten ocenił i wyraźnie odniósł się do niego w pisemnych motywach wydanego orzeczenia (k.420v). Jedyne co, to faktycznie dzień przed ostatnią rozprawą (trzy dni przed wyrokowaniem) stwierdzono, że płyty CD załączone do akt są uszkodzone i jako takie, nie dają się odtworzyć, gdzie nie podjęto próby ustalenia, czy na owych płytach faktycznie znajdują się nowe, dotychczas nieznane dowody (filmy, zdjęcia) oraz jakie konkretnie. Informacja o zaistniałej przeszkodzie tj. uszkodzeniu płyt CD, została jednak przekazana na rozprawie (zapisana w protokole rozprawy) odbytej w dniu 4 czerwca 2024r. (k.405), a dodatkowo w poczet materiału dowodowego załączono kopie płyt CD ze sprawy I Ns 308/23 oraz wszelkie dokumenty wymienione według wykazu dowodów załączonego do aktu oskarżenia, gdzie wśród nich znajduje się np. protokół oględzin płyt DVD-R, a na niej 13 plików – filmów nagrywanych przez oskarżoną <xAnon>K. Z. (1)</xAnon>, z ich opisem. Ponadto w toku rozprawy odbytej w dniu 4 czerwca 2024r., w której uczestniczyli osobiście <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> oraz obrońca obojga oskarżonych, nikt nie informował, że strona dysponuje innymi płytami CD – już nieuszkodzonymi o tej samej treści jak „uszkodzona”, w szczególności nie pojawił się wniosek dowodowy o załączenie w poczet materiału dowodowego, czy odtworzenie innych płyt, czy innych nieznanych dotychczas nagrań z udziałem stron.</xText> <xText>Na etapie postępowania odwoławczego odebrano stanowisko strony, zgodnie z którym załączona wówczas do akt płyta CD - zawierająca <xIx>de facto</xIx> zgrany na nośnik program telewizyjny <xAnon> Interwencja</xAnon> – a nie zawiera żadnych innych filmów obrazujących bezpośrednio zachowywanie się pokrzywdzonych, aniżeli te, które już wcześniej do akt złożyły strony. Sąd odwoławczy porównał wszystkie nagrania, w tym zapoznał się z treścią wspomnianego programu TV. Niezasadny był natomiast wniosek o odtworzenie na rozprawie wszystkich dokonanych nagrań, czy programu TV, bo wystarczającym było, że z materiałem tym tak strony, jak i sąd się zapoznał.</xText> <xText>Sąd odwoławczy zważył także, że wspomniany program telewizyjny po pierwsze: nie zawierał żadnych innych, nieznanych nagrań video dotyczących bezpośredniego zachowywania się pokrzywdzonych i oskarżonych względem siebie; po drugie: stanowił autorskie podejście do problemu rodziny <xAnon>Z.</xAnon>, w istocie bez jednoznacznej oceny członków jej rodziny w sporze o dalszy proces leczenia chłopca. W programie TV, poza oskarżonymi, głos zabierali dodatkowo dalsi członkowie rodziny, czy przedstawiciele samorządu gminnego i sąsiedzi. Stanowisko oskarżonych i członków rodziny zostało jednak procesowo wyrażone w sprawie w postaci złożonych przez nich wyjaśnień i zeznań. Ostatni z ww. wymienionych (sołtys, sąsiedzi), to osoby, które problem rodziny znają głównie z przekazu jednej tylko ze stron konfliktu, a dodatkowo znający tylko częściowo fakty istotne dla sprawy karnej. Właśnie z tego powodu oddalenie wniosku dowodowego obrony o przesłuchanie w charakterze świadków: <xAnon>A. S.</xAnon>, <xAnon>D. S.</xAnon> oraz <xAnon>K. K. (1)</xAnon> nie uznano za przejaw obrazy <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 § 1;art. 170 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170 §1 pkt 5 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 170" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170</xLexLink> §la <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink> Wobec, siłą rzeczy, dodatkowego zapoznania się z wypowiedziami wszystkich osób występujących w programie TV, taka decyzja sądu <xIx>meriti</xIx> tym bardziej przekonuje.</xText> <xText>Za nieuzasadniony uznano zarzut obrazy prawa procesowego tj. <xLexLink xArt="art. 175;art. 175 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 175 § l k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 §1 k.p.k</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 6 kpk</xLexLink>, który miał polegać na naruszeniu prawa oskarżonego <xAnon>R. Z.</xAnon> do złożenia swobodnych wyjaśnień, poprzez ich przerwanie na rozprawie przeprowadzonej w dniu 26 marca 2024 r., pomimo tego, iż <xAnon>R. Z. (2)</xAnon> wyjaśniał bezpośrednio w związku ze stawianymi mu zarzutami; czy podejmowanie w toku rozpraw działań niezmierzających do wyjawienia prawdy materialnej, a wyłącznie mających na celu skazanie oskarżonych, co miało przejawiać się oddalaniem wniosków dowodowych obrony, bezpodstawnym uchylaniu pytań obrońcy, przerywaniu wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków oraz dopuszczeniu się komentowania wypowiadanych treści w toku rozprawy. Zapisy zawarte w protokołach rozpraw, co do których to protokołów nikt nie miał żadnych uwag, nie potwierdzają, by oskarżeni nie mogli swobodnie przedstawiać swoich racji lub też, by którykolwiek ze złożonych wniosków nie został przez sąd rozpoznany. Dodatkowo oskarżonych reprezentował podmiot fachowy. W żadnym także razie nie sposób jest zasadnie twierdzić o obrazie prawa do obrony któregokolwiek z oskarżonych, w szczególności takiej, która miałaby wpływ na treść wydanego wyroku. W toku przebiegu postępowania apelacyjnego dodatkowo umożliwiono oskarżonym czynne w nim uczestnictwo (skorzystała z takowej możliwości jedynie <xAnon>K. Z.</xAnon>). Wreszcie: ustalenia kwestii finansowych w rodzinie <xAnon>Z.</xAnon> faktycznie pozostawały poza zakresem oskarżenia w tym znaczeniu, że prokurator nie łączył zarzutu znęcania się ze sprawami finansowymi małżonków (na co wskazuje opis zarzucanego czynu).</xText> <xText>Nie przekonuje zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 391" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 k.p.k.</xLexLink>, poprzez zaniechania odczytania zeznań świadka <xAnon>K. Ł. (1)</xAnon> złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Kurator sądowy <xAnon>K. Ł.</xAnon>, ustanowiony takowym w sprawie opiekuńczej, został przesłuchany obszernie i na wszelkie, istotne dla sprawy okoliczności. To, że świadek częściowo zeznawał odmiennie, czy nie pamiętał wszystkich szczegółów ( a raczej nie przytoczył ich w swobodnej wypowiedzi), nie może samo w sobie uzasadniać odczytywania wcześniejszych jego zeznań i konieczności ustosunkowywania się do nich, jeśli wszelakie istotne dla sprawy okoliczności świadek pamiętał zeznając przed sądem i przekazując je bezpośrednio na rozprawie. Sąd odwoławczy zważył także, że i apelant nie wskazał wcale, jakiej to konkretnie okoliczności świadek nie pamiętał, czy pominął, czy zeznał odmiennie, a która miałaby znaczenie dla dokonanych ustaleń faktycznych.</xText> <xText>Zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>, łączony z obraza także <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, miał polegać w ocenie apelanta na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności tj.: treści nagrań i zdjęć złożonych do akt sprawy wykazujących agresję <xAnon>B. Z.</xAnon> względem <xAnon>C.</xAnon> i córki <xAnon>K.</xAnon>, używania wulgarnych słów przez <xAnon>B. Z.</xAnon> względem oskarżonych oraz córki <xAnon>N.</xAnon>, czy treści notatek policyjnych znajdujących się w aktach sprawy (k. 204, k. 205 i n., k. 208, k. 209, k. 210 i n., k. 212 i n., k. 215 i n.) świadczących o negatywnych w ocenie interweniujących funkcjonariuszy zachowaniach matki (niestosowaniu się przez oskarżycielkę posiłkową do poleceń Funkcjonariuszy Policji, zachowań <xAnon>B. Z.</xAnon> utrudniających przeprowadzenie interwencji Policji, przyznania przez oskarżycielkę, iż nie podała synowi leków, odmowy zabrania syna do szpitala, czy kierowania do <xAnon>K.</xAnon> przez oskarżycielkę wulgarnych słów z groźbą wyrzucania jej z domu). Wbrew takiemu stanowisku, w ocenie sądu odwoławczego, sąd rejonowy nie pominął żadnego z wymienionych dowodów, a jedynie ocenił je w odmienny, od oczekiwań apelanta sposób.</xText> <xText>Nie jest przykładowo tak, że sąd <xIx>meriti</xIx> pominął fakt, iż dwie pierwsze interwencje <xAnon> Zespołu (...)</xAnon> zostały przeprowadzone w sytuacji, kiedy oskarżeni nie byli obecni w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych, w związku z czym - nie mogli wówczas sprowokować niepełnosprawnego chłopca do agresywnych zachowań, czy pominął także wulgarne słownictwo padające z ust samej oskarżycielki (w stosunku do oskarżonych, córki <xAnon>N.</xAnon> i syna <xAnon>C.</xAnon>). Potwierdza to przecież pisemne uzasadnienie wyroku oraz rozważania sądu rejonowego; w głównej mierze zwarto je przy ocenie zeznań <xAnon>B. Z.</xAnon> jako osobowego źródła informacji, ale także w toku rozważań nad prawidłową kwalifikacją prawno-karna ocenianych zachowań oskarżonych. W szczególności sam sąd rejonowy zauważa i ustala „niewybredne” wypowiedzi oskarżycielki posiłkowej i jej własne wybuchy słownej agresji, czy utratę panowania nad własnymi emocjami. Słusznie jednak każdą z takich wypowiedzi i każde z udokumentowanych zachowań pokrzywdzonej, niezasadnie agresywnych i nieadekwatnych „na pierwszy rzut oka”, analizuje i ocenia z odniesieniem do całego kontekstu konkretnej wypowiedzi i danej sytuacji domowej.</xText> <xText>Nie przekonuje apelacja, gdy zarzuca obrazę <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> poprzez dokonanie przez sąd pierwszej instancji dowolnej, w miejsce swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, polegającej w głównej mierze na uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków <xAnon>N. Z.</xAnon>, <xAnon>E. Z.</xAnon>, <xAnon>S. C.</xAnon> oraz <xAnon>M. C.</xAnon> (sąsiedzi/rodzina pokrzywdzonych), a przyznaniu takiego waloru zeznaniom <xAnon>B. Z.</xAnon> oraz przedstawicielom szkoły, czy sądu.</xText> <xText>Sąd odwoławczy zważył, że w przedmiotowej sprawie, jak mało w której - jeden z głównych jej bohaterów wypowiedzieć się nie mógł, choćby nawet chciał. Jest nim upośledzony, chory chłopiec, w imieniu którego głos zabierali inni. Dla sądu, tak pierwszo, jak i drugo instancyjnego jest oczywistym, że akurat życie pod jednym dachem z tak głęboko chorym, a przy tym agresywnym, krzykliwym i po prostu przykrym członkiem rodziny, jest - po ludzku - niebywale uciążliwe i anormalne.</xText> <xText>Sytuacja taka nie jest niczyją winą.</xText> <xText>Niewątpliwie także, przy pojawiających się kolejnych, nowych problemach rodziny, także trudnościach materialnych (jedno z rodziców rezygnuje z pracy zarobkowej na rzecz całodziennej opieki nad chorym), wyjątkowe gabaryty młodzieńca i idąca w parze z nimi siła fizyczna i niewątpliwa „burza hormonów” utrudniająca opanowanie ataków złości, pogarszały do granic możliwości i tak już bardzo trudne relacje rodzinne. Oskarżycielka posiłkowa, całkowicie oddana najmłodszemu dziecku, żyjąc z nim w wyjątkowej symbiozie, z pewnością nie okazywała tyle zainteresowania pozostałym dzieciom, jak to się dzieje w przeciętnych rodzinach. Siłą rzeczy nie była w stanie poświęcać im dużo czasu, co więcej: to od nich, dodatkowo jako starszych i jako dziewcząt, oczekiwała pomocy dla siebie i młodszego brata.</xText> <xText>W tym miejscu podnieść należy bardzo istotną kwestię: <xAnon>C. Z.</xAnon> z racji swojej choroby reagował anormalnie na - wydawać by się mogło prozaiczne zachowania osób z otoczenia. Reagował w ten sposób na przykładowo: zasłanianie okien, zakładanie nogi na nogę, noszenie okularów, czy robienie sobie zdjęć. Chłopiec jest nadwrażliwy na wszelkie zmiany w otoczeniu, także na ostre dźwięki i światło. Ustaleń takich dokonał już sąd <xIx>meriti </xIx>i są one za wszech miar poprawne. Takowe wnioski płyną także z przekonujących zeznań świadka <xAnon>I. G. (1)</xAnon> - wielomiesięcznej nauczycielki chłopca. Zdaniem sądu odwoławczego nie trzeba w zakresie powyższych ustaleń badać dodatkowo chłopca, czy sięgać po opinię biegłych. O takich reakcjach chłopca informuje szereg źródeł dowodowych, a ponadto takowe są charakterystyczne dla dzieci autystycznych, co wiadomym jest z życiowego i zawodowego doświadczenia. Skoro nawet nauczyciele, mający siłą rzeczy mniejszy, aniżeli domownicy, kontakt z chłopcem, takie reakcje zauważyli i unikali zachowań drażliwych, to niewątpliwie doskonale wiedzieli o nich rodzice i rodzeństwo chłopca.</xText> <xText>Sąd rejonowy prawidłowo ustalił, że przyczyną, dla której <xAnon>C. Z.</xAnon> w okresie czasu od września 2022r. zachowywał się gorzej wobec otoczenia (częstsze wybuchy złości, niepohamowane pobudzenie) było pojawienie się w domu starszej siostry – <xAnon>K. Z. (1)</xAnon>. Kobieta przez kilka lat wcześniej pomieszkiwała u dziadków, pojawiając się w domu zdecydowanie rzadziej, aniżeli pozostali domownicy. Kiedy ponownie i na stałe wprowadziła się do domu rodzinnego, z jednej strony brat reagował na nią nadwrażliwie, z drugiej strony - co jest zrozumiałe - także młoda kobieta chciała mieć spokój i ciszę we własnym domu.</xText> <xText>Takie oczekiwania ze strony oskarżonej <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> są oczywiście całkowicie zrozumiałe - tyle tylko, że akurat w rodzinnym domu w <xAnon>S.</xAnon> takowe były, a prawdopodobnie nadal są - prawie niemożliwie do zrealizowania. <xAnon>C. Z.</xAnon> z racji swojej choroby, zwykle krzykiem i agresją wobec otoczenia (przedmiotów, osób) reagował na wszelkie sytuacje, których nie rozumiał, które go denerwowały, czy pobudzały, a powodów takich zachowan było wiele.</xText> <xText>Sąd rejonowy nie ustalił innych przyczyn w zmianie zachowywania się chłopca widocznej od września 2022r. Sąd odwoławczy zważył natomiast, że z pewnością pojawienie się nowego, stałego domownika było przyczyną reakcji i zmian w jego zachowywaniu się, ale nie wykluczone, że nie jedyną przyczyną.</xText> <xText>Wysoce prawdopodobnym jest, że inną i porównywalną, mógł być przebieg choroby u chłopca: reakcja na dotychczas podawany lek (uodpornienie się organizmu), czy jego brak we właściwej dawce lub częstotliwości (<xAnon>B. Z.</xAnon> podczas jednej z interwencji pogotowia przyznała, że leku (bliżej nieustalonego) nie podała, czy reakcja na zmianę leków; a dodatkowo inną taka przyczyną mogła być fizjonomia dorastającego mężczyzny lub po części każdy z tych powodów.</xText> <xText>Dość stwierdzić, że w domu <xAnon>Z.</xAnon> zaczęło dochodzić do sytuacji, gdy oskarżycielka posiłkowa nie mogła już sobie poradzić z agresją syna: masywnego i bardzo wysokiego mężczyzny, gdzie sama jest szczupłą kobietą, szczególnie gdy nie otrzymywała fizycznej pomocy ze strony innych domowników. Wiadomym jest, że w takich chwilach zaleca się opanować pobudzenie autystycznego dziecka i go wyciszyć, a gdy jest agresywne wobec siebie czy otoczenia, zastosować „niedźwiedzi uścisk” i przeczekać w nim napad złości (temu miał służyć „pokój wyciszeń” nazwany przez oskarżonego <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> obraźliwie „chlewem wyciszeń”).</xText> <xText>Oczywiście łatwo jest „radzić” takowe zachowania rodzicom/opiekunem, a dużo trudniej zrealizować poradę, a czasem zrealizować jej nie sposób. Ustalone sytuacje, w przebiegu których nauczyciele wzywali karetkę pogotowia rzeczywiście dotyczyły takich napadów agresji, gdy w domu nie przebywała żadna z oskarżonych osób. To prowadzi do wniosku, że podłoża napadów złości i pobudzenia u chłopca bywały różne (np. jednym z nich była odmowa jazdy samochodem). Analiza przebiegu takich interwencji potwierdza także, że i oskarżycielka posiłkowa nie zawsze chciała się zgodzić na hospitalizację syna, ale też z dokumentów załączonych do akt wynika, że dwukrotnie po zabraniu do szpitala chłopiec się uspakajał, a lekarze nie widzieli już potrzeby pozostawiania go na oddziale. Co więcej, skoro taki finalny wniosek stawiano raz za razem, to zrozumiałym wydaje się, że i <xAnon>B. Z.</xAnon> nie chciała godzić się na kolejne takie „podróże” z synem do szpitala w <xAnon>Ł.</xAnon>; przecież dochodziło do tego, że nie miał jej kto odebrać z placówki medycznej, a ona sama nie ma prawa jazdy i nie miała jak wrócić z synem do domu.</xText> <xText>Czysto fizyczna niemożliwość okiełznania wybuchów agresji i zdenerwowania chorego chłopca i anormalne sytuacje domowe, wystawiły więzy rodzinne <xAnon>Z.</xAnon> na skrajnie trudną próbę. Rodzina trudów nie udźwignęła. Głównie na tle sprawowania opieki nad chłopcem i oczekiwań wobec życia w domu, doszło do ostrego rozłamu pomiędzy rodzicami chłopca, a także matka i starszą córką. Awantury nasilały się.</xText> <xText><xAnon>K. Z. (1)</xAnon> obstawała, tak jak i ojciec chłopca - oskarżony <xAnon>R. Z. (1)</xAnon>, że <xAnon>C.</xAnon> powinien zostać umieszczony w szpitalu psychiatrycznych lub w Domu Pomocy Społecznej. Oboje oskarżeni nie widzieli możliwości dla pozostawania chłopca dalej pod opieką matki. Uważali, że matka z opieką ta sobie nie radzi. Nie chcieli dalej funkcjonować w dotychczasowym, domowym układzie. Matka chłopca kategorycznie natomiast nie wyrażała zgody na umieszczenie syna w placówce medycznej.</xText> <xText>Zdaniem apelanta, sąd rejonowy zbagatelizował agresywne zachowania matki <xAnon>B. Z.</xAnon> względem syna. Obrona nieudolnie jednak próbuje oprzeć na nich wniosek o ocenie przedmiotowych zachowań oskarżonych, jako przejawie jedynie obrony samego <xAnon>C.</xAnon> przed matką (czy matki przed <xAnon>C.</xAnon>). Całościowa bowiem analiza zebranych dowodów, a także wnikliwa obserwacja filmików nagrywanych przez <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> – w szczególności jej „docinki”, epitety, komentarze i reakcja, a dokładnie brak takowej, na np. wyrywanie włosów matce czy siłowanie się z chłopcem po podłodze niczym z zapaśnikiem, potwierdza, że wnioski sądu rejonowego są poprawne.</xText> <xText>Sąd odwoławczy podkreśla, że w przedmiotowej sprawie karnej nie chodziło o to, która z opcji dalszego sprawowania opieki nad chłopcem była/jest właściwa (czy rację miała/ma matka, czy ojciec z siostrą), ale o to - jak w zaistniałej, trudniej sytuacji rodzinnej, oskarżeni zaczęli zachowywać się wobec <xAnon>B. Z.</xAnon> i <xAnon>C. Z.</xAnon>.</xText> <xText>Zważyć należy, że to nie oskarżycielka posiłkowa, lecz przedstawiciele pomocy społecznej zainicjowali założenie Niebieskiej karty; co więcej, z zeznań nauczycieli chłopca i kuratora wynika, że <xAnon>B. Z.</xAnon> bardzo długo starała się usprawiedliwiać córkę. Słusznie sąd oparł swoje ustalenia na zeznaniach świadków, którzy nie zawsze byli bezpośrednimi świadkami opisywanych zdarzeń. Nauczyciele i kurator sądowy opisywali zarówno sytuacje znane wyłącznie z przekazu oskarżycielki posiłkowej, jak i te doświadczane osobiście. Nie jest tak, że sąd rejonowy bezzasadnie usprawiedliwiania agresję <xAnon>B. Z.</xAnon> nad synem. Skoro wielokrotnie matka nie była w stanie okiełznać nadmiernego pobudzenia syna i jego niebezpiecznych zachowań, a do tego nie mogła wówczas liczyć na fizyczną pomoc córki <xAnon>K.</xAnon>, lecz odwrotnie – córka nagrywając ostentacyjnie brata i matkę oraz odpowiednio komentując rejestrowane widoki - dodatkowo potęgowała zdenerwowanie chorego, nie dziwi, że i sama <xAnon>B. Z.</xAnon> traciła nad sobą panowanie. Sąd rejonowy nazwał tego typu zachowania <xAnon>B. Z.</xAnon> „wyrazem bezsilności udręczonej ofiary” i z taką oceną sąd odwoławczy w pełni się zgadza.</xText> <xText>W domu <xAnon>Z.</xAnon> oskarżycielka posiłkowa była deprecjonowana, wyzywana i szydzona. Pozbawiona możliwości zarobkowania i swobody opuszczania domu wedle własnego życzenia, podporządkowana pod tym względem innym rodzinnym „kierowcom”, a „uwiązana” do chorego syna - została zepchnięta na rodzinny margines. Jakakolwiek „odzywka” w trakcie awantur z jej własnej strony, nie miała na celu dokuczenia mężowi czy córce, lecz była formą obrony przed atakami ze strony zarówno męża, jak i starszej córki – którzy w swojej mnogości, popierani stanowiskiem najbliższych oskarżonego (siostra, szwagier i matka <xAnon>R. Z.</xAnon>), dodatkowo czyli swoją siłę.</xText> <xText>Jakże brutalnie i niesprawiedliwie brzmią oskarżenia <xAnon>K. Z. (1)</xAnon>, że matka nie chciała „oddać” brata, bo nie chciało jej się iść do pracy - a taki wniosek płynie ze stanowiska prezentowanego przez <xAnon>K. Z.</xAnon>. Życiowe doświadczenie potwierdza, że każda matka wolałaby urodzić zdrowe dziecko i pracować, aniżeli patrzeć całe życie na jego chorobę (być może oskarżona <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> zrozumie tą oczywistość dopiero kiedy sama dozna macierzyństwa).</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> warunkiem prawidłowej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jest wzięcie pod uwagę i dokonanie oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów, co oznacza to, że sąd analizując poszczególne dowody odnosi je do całokształtu materiału dowodowego przeprowadzając ich ocenę z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd odwoławczy ustalił, że Sąd Rejonowy procedując w sprawie II K 1699/22 nie uchybił tej zasadzie przy ocenie któregokolwiek z dowodu przeprowadzonego w sprawie.</xText> <xText>Zauważyć należy, że zgromadzony materiał dowodowy składał się głównie osobowych źródeł dowodowych (wyjaśnienia oskarżonych, zeznania pokrzywdzonej <xAnon>B. Z.</xAnon>, <xAnon>N. Z.</xAnon>, obok nich zeznania licznych osób, które w mniejszym lub większym stopniu odwiedzały rodzinę), ale także nieosobowych w tym szeregu zdjęć i filmów obrazujących zachowywanie się chorego chłopca, jego matki, ale także osoby ich rejestrującej. Wcale nie jest jednak tak, jak oczekują apelant oraz oskarżeni, że dowodem niewinności oskarżonych, a dodatkowo dowodem na znęcanie się samej <xAnon>B. Z.</xAnon> nad synem (resztą rodziny), są filmy obrazujące to, jak ciężko jest sprawować opiekę nad chorym chłopcem, a szczególnie ataki jego pobudzenia i złości i bardzo często bezradność matki.</xText> <xText>Słusznie sąd rejonowy uznał, że to zeznania oskarżycielki posiłkowej stanowią najbardziej wiarygodny i rzeczowy dowód tego, co działo się w „czterech ścianach” rodziny <xAnon>Z.</xAnon>. Sąd odwoławczy nie dostrzegł, aby sąd rejonowy uchybił zasadzie logicznego rozumowania i pominął w swoich rozważaniach zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Załączona do akt dokumentacja medyczna <xAnon>C.</xAnon> potwierdza, iż w pewnej chwili dziecko skierowano do szpitala psychiatrycznego w trybie pilnym, a szkoła zobowiązała <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> do konsultacji psychiatrycznej syna oraz do złożenia wniosku o przymusowe leczenie dziecka w przypadku braku zgody matki. Dużo jednak więcej wpisów w dokumentacji medycznej wskazuje, że ci sami specjaliści nie widzieli już zasadności umieszczenia chłopca w szpitalu, czy w <xAnon> (...)</xAnon>, a tylko zalecali spokojne warunki domowe. To potwierdza jedynie, że stan zdrowia chłopca był zmienny (dokumentacja załączona do apelacji, dotycząca okresu końca 2023r. wskazuje na brak zasadności dla hospitalizacji psychiatrycznej <xAnon>C.</xAnon> i potwierdza, że „<xIx>wszelkie zmiany w życiu, otoczeniu pacjenta wpływają negatywnie na jego stan psychiczny</xIx>” k.454).</xText> <xText>Faktycznie szkoła wydała oskarżonemu <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> określone zalecenia - po spotkaniu w 2022 r., a ten usiłował je wykonać. Aktualnie nie da się także ustalić, czy ewentualna obecność matki chłopca na ww. spotkaniu (o którą to obecność i wysłuchanie prosiła, ale procedowano pod jej nieobecność, bo nie udało się jej znaleźć opiekuna dla syna) i przedstawienie przez oskarżycielkę posiłkową jej wersji przyczyn określonych zachowań chłopca, spowodowałoby, że szkoła nie wydałaby takich akurat zaleceń. W istocie pogwałcono wówczas zasadę „równości broni” i decyzję, co do dziecka, wydano zaocznie bez stanowiska rodzica faktycznie sprawującego 24 godzinna opiekę od urodzenia (a przy wiedzy, że rodzice pozostaje w sporze). Znowu jednak trzeba przypomnieć: przedmiotowa sprawa karna to całościowa ocena zachowań oskarżonych względem pokrzywdzonych w określonym przedziale czasowym. Samo szkolne zalecenie pozyskania zgody sądu na umieszczenie <xAnon>C.</xAnon> w szpitalu, wbrew stanowisku matki, to nie powód, by wszczynać awantury, znieważać, wyszydzać, czy uderzać drugą pokrzywdzoną.</xText> <xText>Łącznej oceny zachowania oskarżonych nie są w stanie ekskulpować wiadomości e-mail kierowane do policji oraz do <xAnon> (...)</xAnon> przez <xAnon>R. Z. (1)</xAnon>, czy <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> (choć jej wiadomości dotyczą już okresu poza zakresem zainteresowania sądu bo czerwca 2024r.). Apelant wnioskował o dopuszczenie dowodu z ww. wiadomości e-mail celem wykazania braku reakcji właściwych organów na wielokrotne prośby oskarżonych o pomoc i interwencję w sytuację rodzinną. Tymczasem taka reakcja była, o czym świadczy wielokrotna obecność w domu <xAnon>Z.</xAnon> tak przedstawicieli policji, jak i organów pomocy społecznej. Pomimo takiej obecności i szeregu inicjowanych postepowań, żadne z nich nie przyznało jednak oczekiwanej przez oskarżonych racji ich twierdzeniom o zagrożeniu ze strony matki i niewłaściwie sprawowanej opiece nad chorym. Co więcej, to <xIx>de facto</xIx> zainteresowanie rodziną przedstawicieli władz doprowadziło ostatecznie do tego, że na światło dzienne wyszły informacje o różnych przejawach dręczenia i szykanowania pokrzywdzonych ze strony oskarżonych, co finalnie doprowadziło do postawienia ich w stan oskarżenia.</xText> <xText>O tym, jak faktycznie oskarżeni zachowywali się względem odpowiednio żony i matki zeznają nauczyciele <xAnon> (...)</xAnon> oraz kurator sądowy. Są to osoby obce i fachowe. Rację ma obrońca podnosząc, że okresowe oceny <xAnon>C. Z.</xAnon> wydane przez szkołę nie zawsze pokrywały się z prawdą, bo np. zawierały stwierdzenia o tym, jak dobrze chłopiec liczy – czego samodzielnie nie robił. Nie jest to jednak okoliczność odmawiająca wiarygodności szczegółowym zeznaniom <xAnon>I. G.</xAnon>, <xAnon>K. K.</xAnon> czy <xAnon>K. Ł.</xAnon>. Są to postronne osoby, które na własne oczy widziały szereg przejawów poniżania i dręczenia pokrzywdzonych. Kiedy w dniu 26 października 2022r. po pierwszym zabraniu karetką pokrzywdzonych – ostatecznie stwierdzono brak wskazań do umieszczenia chłopca w szpitalu, <xAnon>B. Z.</xAnon> z synem <xAnon>C.</xAnon> wrócili do domu, a tam oskarżeni wszczęli z nimi awanturę, nie chcąc wpuścić chłopca i nie akceptując decyzji szpitala (czy też bardziej lekarza dyżurującego) i ponownie wezwali karetkę oczekując, że tym razem zabierze chłopca skutecznie. I wtedy tak się jednak nie stało, bo stwierdzano ostatecznie, że dziecko nie wymaga hospitalizacji psychiatrycznej. Po kilku godzinach czynności medycznych, finalnie chłopiec wracał do domu z matką. Nie dziwi więc w tej sytuacji postawa oskarżycielki posiłkowej, która na kolejne wyjazdy do szpitala po prostu nie chciała się godzić. Nie dziwi także walka matki o to, by nastoletniego wówczas chłopca nie umieszczać w <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Oskarżony i starsza córka mieli o to pretensje do <xAnon>B. Z.</xAnon>, a swoje niezadowolenie przelewali na nią zarzucając, że źle zajmuje się synem i odnosząc się do niej z agresją i pogardą. Oboje oskarżeni zwracali się do <xAnon>B. Z.</xAnon> wulgarnie i poniżająco. Doskonale zdając sobie sprawę z tego, jak trudno opanować ataki agresji <xAnon>C.</xAnon> i jak dziwne są jego reakcje na szereg codziennych spraw (kwestia ubierania się, higieny, załatwiania potrzeb fizjologicznych, reakcje na dźwięki i światło etc.), to matce zarzucali odpowiedzialność za całą zaistniałą w domu sytuację, a jednocześnie prowokowali szereg sytuacji wzmagających pobudzenie i napady frustracji chłopca. Nie tylko nie pomagali odpowiednio żonie/matce, ale odnajdując wzajemne wsparcie, poniżali jej poczynania. Oboje pokrzywdzonych oskarżeni wyzywali wulgarnie od chorych psychicznie brudasów i debili - epitetów, bolących tym bardziej, że choroba <xAnon>C.</xAnon> nie była i nie jest niczyją winą, a już tym bardziej winą matki. <xAnon>B.</xAnon> przekonująco i właściwie poszczególne zachowania oskarżonych ustalił i opisał sąd rejonowy. Kręcone przez <xAnon>K. Z.</xAnon> telefonem filmiki tylko wzmagały napięcie w domu i pobudzały pobudzenie chorego; tym bardziej „wpadał w szał” atakując swoje otoczenie, także matkę i domowe sprzęty. <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> doskonale wiedziała, że tego typu zachowania prowadzą jedynie do dodatkowego udręczenia chorego brata i matki, ale cynicznie kontynuowała projekcje po pozorem „dokumentowania tego, jak bardzo matka nie radzi sobie z bratem”. Była wyjątkowo wulgarna wobec własnej matki, na co zwracała uwagę kurator. Dopuszczała się wobec niej nawet przemocy fizycznej, a jej przejawy – choć nie tak liczne jak w innych sprawach dotyczących fizycznego znęcania się nad ofiarą czynów opisanych w <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1 kk</xLexLink> – ostatecznie słusznie oceniono jako czyn zabroniony (uderzenie w twarz, splunięcie, uderzenie rurą od odkurzacza, zadrapanie na twarzy).</xText> <xText>Nie jest wcale tak, że to <xAnon>B. Z.</xAnon> dopiero w obawie o „zabranie” jej syna, zaczęła oczerniać męża i córkę. Kobieta bardzo często podkreślała, że nie chce, by wyciągano konsekwencje wobec <xAnon>K.</xAnon>. O przejawach psychicznego znęcania opowiedziała, gdy sytuacja domowa stała się dla niej nie do zniesienia. To dopiero wtedy zaczęła informować o atakach agresywnego męża (informacje z dat: 2.11.2022r. - mąż uderzył w głowę, bił po głowie; 21.12.23. - mąż popchnął na podwórzu, rzucał śniegiem; 4.01.23r. - mąż szarpnął „jakiś czas wcześniej”; 28.01.23r. - mąż pobił po głowie).</xText> <xText>Zeznaniom pokrzywdzonej słusznie przyznano walor wiarygodności i nie chodzi o to, że znajdują one potwierdzenie w opinii biegłego psychologa, bo znajdują one potwierdzenie w zeznaniach świadków mogących naocznie przekonać się o rzeczywistych „zdolnościach” obojga oskarżonych. Chodzi tu przykładowo o sytuację, gdy <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> nawet w obecności kuratora chciała uderzyć matkę w twarz – powstrzymała się, jak przekonująco zeznaje <xAnon>K. Ł.</xAnon> – dopiero w ostatniej chwili. Tak samo nauczycielka <xAnon>K. K.</xAnon> słyszała przez telefon, jak wulgarnie odzywa się do żony i niej samej oskarżony <xAnon>R. Z. (1)</xAnon>; słyszała zapowiedzi jego przyszłych uczynków wobec żony i czuła strach <xAnon>B. Z.</xAnon> (to ona wezwała wówczas policję bojąc się o życie i zdrowie matki chłopca). Takie właśnie liczne potwierdzenia informacji przekazywanych przez oskarżycielkę, słusznie uprawniały sąd rejonowy do uznania zeznań <xAnon>B. Z.</xAnon> za wiarygodny materiał dowodowy i oparcia dokonanych ustaleń w dużej mierze na jej depozycjach.</xText> <xText>Za „znęcanie się” „(...) należy rozumieć takie umyślne zachowanie się sprawcy, które polega na intensywnym i dotkliwym naruszaniu nietykalności fizycznej lub zadawaniu cierpień moralnych osobie pokrzywdzonej w celu udręczenia jej, poniżenia lub dokuczenia albo wyrządzenia jej innej przykrości, bez względu na rodzaj pobudek (...)” (wyrok SN z 6 sierpnia 1996 r., WR 102/96, Prokuratura i Prawo 1997, nr 2, poz. 8). Istota przestępstwa określonego w <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink> polega na jakościowo innym zachowaniu się sprawcy, aniżeli na zwyczajnym znieważeniu lub naruszeniu nietykalności osoby pokrzywdzonej.</xText> <xText>Sąd odwoławczy zmienił opisy czynów przypisanych ostatecznie oskarżonym, eliminując z nich znęcanie się fizyczne nad <xAnon>C. Z.</xAnon>.</xText> <xText>Dokładna analiza ustalonych przejawów używania siły fizycznej wobec chłopca, które sąd rejonowy ocenił łącznie jako elementy fizycznego znęcania się nad nim, nie pozwala bowiem na taki wniosek. W istocie ustalono jedynie szarpanie chłopca, gdy ten nie chciał odejść od drzew, na co wskazuje pisemne uzasadnienie wydanego wyroku (uzasadnienie to nie zawiera żadnego innego ustalenia związanego z użyciem przemocy wobec chłopca). Opis przypisanych czynów wskazywał natomiast na: „łapanie za szyję, uderzanie, szarpanie” ze strony ojca i „szarpanie” ze strony siostry, gdy tymczasem takie zachowania i to w licznie mnogiej nie wynikają z żadnego ze zgromadzonych dowodów. Dodatkowo, co jest istotne dla przedmiotowej sprawy, nie sposób jest zapominać, że w chwilach ataku złości chłopca bardzo często musiano po prostu siłą zaprowadzać do jego pokoju, czy odciągać z niebezpiecznych lub niestosownych miejsc, dla ostatecznego uspokojenia, gdzie opisywany przez psychologów „niedźwiedzi uścisk” chorego, nie mógł polegać jedynie na bezbolesnym objęciu i unieruchomieniu jego ciała (rąk, ramion, nóg), bo na takie książkowe zachowania nie powalała siła i muskulatura <xAnon>C.</xAnon>. Także matka chcąc opanować pobudzenie i agresywne ataki względem otoczenia, a niekiedy także wobec niej samej, także musiała siłowo opanowywać agresję chłopca (nie pozwolić mu wyjść nieubranym, czy niszczyć przedmioty, siłą zaprowadzić do pokoju „wyciszeń etc.). Z tego powodu nie sposób jest uznać, by ktokolwiek znęcał się nad <xAnon>C. Z.</xAnon> fizycznie. Inaczej ma się kwestia znęcania się psychicznego, bo chłopiec, choć upośledzony, bardzo dobrze wyczuwał atmosferę w domu, wyczuwał ton głosu, a na krzyki, jak i na wiele innych bodźców i zmianę rutyny reagował wręcz skrajnie negatywnie. Takie zachowania ze strony oskarżonych drażniły chłopca, potęgowały jego złość, zwielokratniały napady pobudzenia i niepanowania nad własnymi zachowaniami, a łącznie słusznie zostały uznane za przejaw dręczenia, a więc znęcania się o charakterze psychicznym. Zmiana opisu czynu polegała także na wyeliminowaniu zwrotu o nieporadności pokrzywdzonego „ze względu na wiek”, bo to nie wiek, lecz stan psychiczny chorego, upośledzonego, autystycznego chłopca powodowały, że był osobą nieporadną w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1a kk</xLexLink>. Poprawiono także czasokres przypisanego czynu uwzględniając datę, po której na mocy orzeczenia sądu cywilnego oskarżeni opuścili dom zajmowany wespół z niepełnosprawnym i wyraźnie wymieniono czynności sprawcze podejmowane w ramach przypisanych czynów (pozostając w granicach aktu oskarżenia).</xText> <xText>Reasumując powyższe: przekonanie sądu rejonowego o konieczności przypisania sprawstwa i winy oskarżonym pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> Jednocześnie zaś konkluzje sądu, poza ogólna oceną stopnia i powodów fizycznych zachowań względem chłopca, stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności, będąc logicznie oraz z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>O uznaniu za „znęcanie się”zachowania sprawiającego ból fizyczny lub „dotkliwe cierpienia moralne ofiary”- powinna decydować ocena obiektywna, a nie subiektywne odczucie osoby pokrzywdzonej. Pewne jest to, że za „znęcanie się” nie można uznać zachowania się sprawcy, które nie powoduje u ofiary „poważnego bólu fizycznego lub cierpienia moralnego”, ani sytuacji, gdy między osobą oskarżoną a pokrzywdzoną dochodzi do wzajemnego „znęcania się”. Trzeba wreszcie pamiętać o tym, że przestępstwo znęcania się zostało w kodeksie skonstruowane jako zachowanie z reguły wielodziałaniowe. Pojęcie znęcania się w podstawowej postaci, ze swej istoty zakłada powtarzanie przez sprawcę w pewnym przedziale czasu zachowań skierowanych wobec pokrzywdzonego. Zatem, poza szczególnymi przypadkami, dopiero pewna suma tych zachowań decyduje o wyczerpaniu znamion przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink> (zob. postanowienie SN z dnia 11 grudnia 2003 r., IV KK 49/03, LEX nr 108048). Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do podzielenia zarzutów apelanta, co do oceny zachowania oskarżycielki posiłkowej i w całości podziela opinie o swoistym :zaszczuciu: pokrzywdzonej z synem w czterech ścianach domu, przy przeważającej postawie oskarżonych, wspierających się wzajemnie w okazywaniu niechęci i pogardy względem jej osoby.</xText> <xText>Sąd <xIx>meriti</xIx> rozpoznając sprawę w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszelkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy głównej, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink>). Zastrzeżeń Sądu Okręgowego nie budzi również uzasadnienie zaskarżonego wyroku, które zostało sporządzone z zachowaniem wymogów <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 kpk</xLexLink>, dostatecznie wyczerpująco i szczegółowo, w sposób pozwalający na kontrolę odwoławczą prawidłowości skarżonego rozstrzygnięcia.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> od zarzucanych im czynów;</xText> <xText>- ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi pierwszej instancji;</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">- wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych jest niezasadny z przyczyn podanych powyżej; brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego jej rozpoznania przed Sądem rejonowym; wniesiona apelacja uzasadniała zmianę wyroku dokonaną w trybie <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 kpk</xLexLink> – o czym szerzej w punkcie 4.1. i 5.2.1.;</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>- ukończenie przez <xAnon>C. Z.</xAnon> 18 lat i ustanie władzy rodzicielskiej ojca;</xText> <xText>- przymusowa wyprowadzka oskarżonych z domu zajmowanego wspólnie z <xAnon>C. Z.</xAnon> i zauważalne dla otoczenia uspokojenie się chłopca;</xText> <xText>- młody wiek <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> (w dacie czynu miała równe 22 lata),</xText> <xText>- poparcie i pełna aprobata dla podejmowanych, przedmiotowych zachowań uzyskiwane przez <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> po stronie jednego z rodziców,</xText> <xText>- brak przyzwyczajenia dla anormalnych zachowań pokrzywdzonego <xAnon>C.</xAnon> z powodu kilkuletniego zamieszkiwania <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> u dziadków;</xText> <xText>- skupienie opieki, uwagi i czasu matki względem najmłodszego dziecka tj. <xAnon>C. Z.</xAnon>;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>Zdaniem sądu odwoławczego, niezależnie od podniesionych zarzutów, na korzyść obojga oskarżonych należało uwzględnić wskazane powyżej okoliczności, co przekładało się na uznanie, że orzeczone wobec oskarżonych kary noszą cechy rażącej niewspółmierności w znaczeniu ich surowości.</xText> <xText>Dla otoczenia widoczne jest uspokojenie się chłopca, przynajmniej w czasie toczonej sprawy karnej po wyprowadzce oskarżonych (nawet jeśli wyprowadzili się do budynku na posesji obok). Istotnym jest także, że aktualnie chłopiec ukończył 18 lat, a jego jedynym prawnym opiekunem jest matka. Tylko więc od samego oskarżonego <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> zależy, czy będzie chciał i podejmie w przyszłości próbę odbudowania jakiś relacji z synem (relacje małżonków są bardziej złożone, bo chodzi zarówno o więzy stosunku małżeństwa, jak i ewentualną wspólność majątku).</xText> <xText>Po stronie <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> nagromadzenie się pozytywnych dla niej okoliczności także nie zostało należycie uwzględnione przez sąd rejonowy. Chodzi przecież o młodą kobietę, która z racji życiowych losów wróciła do rodzinnego domu i chciała mieszkać – jak inni, przeciętni <xAnon>K.</xAnon>. Tymczasem w domu mieszkał chory, niezwykle uciążliwy dla otoczenia brat, któremu rodzinne życie musiało zostać w wielu kwestiach podporządkowane. <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> to osoba bardzo młoda. W chwili czynu (data końcowa) miała ukończone zaledwie 22 lata. To jeszcze bardzo młody wiek, nieznacznie tylko „starszy” od sprawcy, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 10" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 §10 kk</xLexLink>. <xAnon>C. Z.</xAnon> to młodszy brat oskarżonej, a przy tym tylko kilka lat młodszy. Pomiędzy rodzeństwem bardzo często trwa swoista rywalizacja o względy rodziców. <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> mieszkając kilka lat w domu dziadków i pojawiając się w domu rodzinnych okresowo (weekendy, wakacje) nie była przyzwyczajona do anormalnych zachowań brata w takim stopniu, jak jej młodsza siostra. Nie akceptowała takich zachowań brata; chciała móc zapraszać do domu własnych gości i mieć spokój po pracy – przy <xAnon>C.</xAnon> takowy był często zakłócony. W swojej niechęci na obecność brata i rosnących antagonizmie wobec matki znalazła oparcie w drugim z rodziców – w swoim ojcu.</xText> <xText>To natomiast od <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> należało oczekiwać wzmożonej opieki wobec chorego syna i wobec żony, poświęcającej się całkowicie opiece nad chorym <xAnon>C.</xAnon>: wszystkie swoje siły i cały czas poświęcała dla niego. Tak prawo, jak i moralność, nakładało na ojca obowiązek szczególnego poświęcenia i szczególnej miłości oraz opieki względem chorego syna. Takowego obowiązku nie ma już po stronie starszego rodzeństwa.</xText> <xText>Uwzględniając wszystkie te okoliczności, za zasadne uznał sąd odwoławczy orzeczenie wobec <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> kary 6 miesięcy pozbawienia wolności – w miejsce orzeczonej pierwotnie kary 1 roku, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 2, z jednoczesnym obligatoryjnym dozorem kuratora sądowego. Dodatkowo w okresie próby orzeczono wobec <xAnon>R. Z.</xAnon> obowiązek poddania się oddziaływaniom korekcyjno-edukacyjnym dla osób stosujących przemoc domową (takowy nie wymaga jego zgody). Tak nałożony obowiązek pozwoli oskarżonemu nauczyć się radzenia sobie w przyszłości w sytuacjach trudnych życiowo, szczególnie, że poprawne zainteresowanie się <xAnon>C.</xAnon> po stronie ojca, nawet pomimo przyznania praw opiekuna prawnego jednemu rodzicowi ubezwłasnowolnionego, z pewnością jest wskazana dla dobra chłopca.</xText> <xText>Orzekając o właściwej represji karnej wobec <xAnon>K. Z. (1)</xAnon>, zdecydowano się zastosować przepis <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37 a §1 kk</xLexLink> (qwasi nadzwyczajne złagodzenie kary) i orzec wobec oskarżonej karę 4 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w miesiącu. Kara w takich granicach ma szanse zostać wykonana także przez osoby pracujące zawodowo, w szczególności w grę wchodzić mogą weekendy (ponadto możliwym jest zamiana takowej na inną formę tj. potrącenie pensji). Jakakolwiek surowsza kara byłaby niesprawiedliwa. Sąd odwoławczy rozważał zastosowanie innych instytucji prawnych wobec oskarżonej - w miejsce orzeczonej ostatecznie kary – ale zagrożenie karą przewidziane w przepisie <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1a kk</xLexLink> znacząco ograniczało katalog możliwych rozwiązań (nawet nadzwyczajne złagodzenie kary sprowadzałoby się do orzeczenia kary grzywny lub ograniczenia wolności). Jednocześnie brak jest podstaw do uznania, że społeczna szkodliwość czynu oskarżonej jest znikoma.</xText> <xText>Przywołane na wstępie względy uzasadniały także zmianę wyroku poprzez ograniczenie stosowania orzeczonego w punkcie 5 wyroku, wobec obojga oskarżonych, środka karnego nakazu opuszczenia lokalu i zakazu zbliżania do 2 lat.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności istotne z punktu widzenia zasad wymiaru kary i środków karnych, tak orzeczona kary i środki uznano za adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonych czynów, a nadto za uwzględniające ich warunki osobiste. Zastosowana represja karna ma wystarczające szanse spełnić cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec sprawców.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">- wina, co do zasady sprawstwo, orzeczenie o nawiązkach , orzeczenie o kosztach procesu za pierwszą instancję;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">- wyrok w zakresie wskazanym powyżej jest słuszny, a zarzuty skarżącego niezasadne;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">- zmiana opisu przypisanych oskarżonym czynów oraz orzeczonych kar, poprzez przyjęcie:</xText> <xText xALIGNx="left">1.w miejsce czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> w pkt 1, uznanie go za winnego tego, że w okresie czasu od 1 listopada 2022r. do 12 kwietnia 2023r. w <xAnon>S.</xAnon> 14a, gm. <xAnon>C.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, znęcał się nad osobami najbliższymi - nad żoną <xAnon>B. Z.</xAnon> oraz nad osobą nieporadną z uwagi na stan psychiczny – małoletnim synem <xAnon>C. Z.</xAnon>, przy czym:</xText> <xText xALIGNx="left">- nad żoną znęcał się fizycznie i psychicznie w ten sposób, że wszczynał awantury, podczas których wyzywał ją słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe oraz szarpał i popychał, a także uderzał pięściami po głowie,</xText> <xText xALIGNx="left">- nad synem <xAnon>C. Z.</xAnon> znęcał się psychicznie, w ten sposób, że wyzywał go słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe,</xText> <xText xALIGNx="left">- czym wyczerpał dyspozycję <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 §1 kk</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym w dniu 12 kwietnia 2023r. i za to wymierzenie mu na podstawie <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> kary 6 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText xALIGNx="left">2.w miejsce czynu przypisanego oskarżonej <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> w pkt 1, uznanie jej za winną tego, że w okresie czasu od września 2022r. do 12 kwietnia 2023r. w <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, gm. <xAnon>C.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, znęcała się nad osobami najbliższymi - nad matką <xAnon>B. Z.</xAnon> oraz nad osobą nieporadną z uwagi na stan psychiczny – małoletnim bratem <xAnon>C. Z.</xAnon>, przy czym:</xText> <xText xALIGNx="left">- nad matką znęcała się fizycznie i psychicznie w ten sposób, że wszczynała awantury, podczas których wyzywała ją słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe oraz uderzyła w nogę i uderzała w twarz,</xText> <xText xALIGNx="left">- nad bratem <xAnon>C. Z.</xAnon> znęcała się psychicznie, w ten sposób, że wszczynała awantury, podczas których nagrywała go telefonem komórkowym,</xText> <xText xALIGNx="left">- czym wyczerpała dyspozycję <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym w dniu 12 kwietnia 2023r. i za to wymierzenie jej na podstawie <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a§ 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 34 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 §1 i 1a kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 §1 kk</xLexLink> karę 4 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w miesiącu,</xText> <xText xALIGNx="left">3. warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> kary na okres próby lat 2, z oddaniem go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego;</xText> <xText xALIGNx="left">4.orzeczenie na podstawie <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 6 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 §1 pkt 6b kk</xLexLink> wobec oskarżonego <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> obowiązku poddania się w okresie próby oddziaływaniom korekcyjno-edukacyjnym dla osób stosujących przemoc domową;</xText> <xText xALIGNx="left">5.przyjęcie, że orzeczony w punkcie 5 wyroku wobec oskarżonych <xAnon>R. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>K. Z. (1)</xAnon> nakaz opuszczenia lokalu i zakaz zbliżania się na trwać 2 lata;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">- wskazano w punkcie 3.1. i 4.1.;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">2, 3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 633" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 633 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 2;art. 10;art. 10 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 3 ust. 2 i art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink>. Wobec nieuwzględnienia apelacji należało zasądzić na rzecz oskarżycielki posiłkowej poniesione przez nią koszty procesu związane z ustanowieniem pełnomocnika na etapie postępowania odwoławczego (wynagrodzenie pełnomocnika określono na poziomie minimalnym, z uwzględnieniem dwóch odbytych z jego udziałem rozpraw apelacyjnych).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wina, sprawstwo</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 501/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 6 czerwca 2024 roku sygn. II K 1699/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. R. Z. (1),K. Z. (1) 1. W trakcie badania pokrzywdzonegoC. Z.na potrzeby sprawy o ubezwłasnowolnienie w 2024r., dawna nauczycielka chłopcaI. G. (1)zauważyła dostrzegalną różnice w jego zachowaniu: był spokojniejszy, dał się zbadać, spokojnie usiadł. Nauczyciele przychodzący doC. Z.wiedzieli, że przy chłopcu nie wolno zakładać nogi na nogę, zasłaniać okien, nosić okularów, albowiem tego typu zachowania wzmagały pobudzenieC.. 2. W dniach: 17 marca 2023r., 24 marca 2023r. i 9 lutego 2023r. oskarżonyR. Z. (1)e-mailowo informował dzielnicowego oraz(...)wC.o negatywnym zachowywaniu sięC. Z., takim jak: - wybicie szyb, - przewrócenie komody, - potłuczenie telewizora, - szarpanie matki i wyrwanie jej włosów, - a ponadto o negatywnym zachowywaniu się żonyB. Z., nie radzeniu sobie matki z opieką nad synem i znęcaniu się nad nim oraz o braku wyrażania przez matkę zgody na hospitalizacje syna. 3. W dniu 10 czerwca 2024r. oskarżonaK. Z. (1)e-mailowo, kilkakrotnie, informowała dzielnicowego, że w jej domu nadal „źle się dzieje”. Informowała o potrzebie pomocy jej samej. Opisywała popchnięcie jej na futrynę i ściśnięcie ręki w dniu 7 stycznia 2024r. – oba ataki miały zostać zadane przez matkę. Informowała, że posiada zdjęcie obrazujące w/w zasinienie oraz przesłała je adresatowi. Przesyłała także liczne filmy i zdjęcia obrazujące zachowanie brata i matki. Ponadto informowała o podejrzeniach więzienia brataC.w domu przez matkę oraz jego możliwym podrapaniu na szyi przez matkę. Nazywała brataC.„rodzinnym katem” i informowała, że boi się go, przy czym boi się tak o siebie, jak i o matkę. 4. Sytuacja w rodzinie państwaZ.była przedmiotem programu telewizyjnego Interwencja wyemitowanego w 2024r. 5. Postanowieniem Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Tryb. wydanym w dniu 5 grudnia 2023r. w sprawie 4212-5.Ds.616.2023 umorzono śledztwo w sprawie podejrzenia, mającego mieć miejsce od września 2022r. do czerwca 2023r. psychicznego i fizycznego znęcania się nad osobą nieporadną z uwagi na stan zdrowia -C. Z.; zawiadomienie wszczynające to postępowanie dotyczyło znęcania się nadC.przez matkęB. Z.. Orzeczenie z dnia 5 grudnia 2023r. podlegało kontroli odwoławczej. Decyzją Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wydaną w sprawie II Kp 192/24 zaskarżone postanowienie utrzymano w mocy. -zeznaniaI. G. (1); -wydruk e-maili; -płyta CD; -zał. akta sprawy 4212-5.Ds.616.2023 519-521, 464-465, 465v-474, 478, 515; 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 2.1.2.1 -zeznaniaI. G. (1); -wydruk e-maili; -płyta CD; -zał. akta sprawy 4212-5.Ds.616.2023 Ad. 1. Zeznania świadkaI. G. (1)uznano za wiarygodny materiał dowodowy; świadek szczegółowo, wyczerpująco i wiarygodnie przedstawiała znane jej fakty, rozgraniczając te, których sama była świadkiem, o tych, jakie zasłyszała od stron postępowania. Pojawiające się pewne różnice w zeznaniach w/w zostały dostatecznie wyjaśnione (upływ czasu, treści zasłyszane), dotyczyły faktów drugorzędnych. Świadek jednoznacznie i przekonująco ustosunkowała się do zaistniałych różnic w składanych depozycjach. Ad. 2-4 Dokumentacja e-mailowa, filmowa i zdjęciowa załączona do akt przez obronę (jako załącznik do apelacji oraz płyta CD uzupełniona o pełne nagranie programu telewizyjnego), nie budzą wątpliwości w tym znaczeniu, iż tak wiadomości, jak i zdjęcia oraz filmy są widoczne, czytelne i jednoznaczne. Wynika z nich, że oskarżeni zwracali się o pomoc w rozwiązaniu rodzinnego problemu z synem/bratem oraz żoną/matką do organów ścigania (dzielnicowy) oraz właściwego(...). Na załączonych zdjęciach i filmach zarejestrowano szereg agresywnych zachowań ze stronyC. Z.wobec matki, a także szereg zachowań ze strony jego matkiB. Z., która wielokrotnie szarpie się z synem, a także uderza go, czy polewa wodą. Dowody te niewątpliwie obrazują bardzo trudne życie domowników z głęboko upośledzonym chłopcem, który ma gabaryty dorosłego, rosłego mężczyzny i jest wyjątkowo uciążliwy, a chwilami także agresywny wobec otoczenia. Ponadto dowodzą one oceny prezentowanej przez oskarżonych, co do braku zasadności dalszego zamieszkiwania chłopca w rodzinnym domu pod opieką matki. Wbrew jednak oczekiwaniom oskarżonych i obrońcy, w/w dowody nie potwierdzają wcale tego, że to matka znęcała się nad synem, a oni sami nie popełnili żadnego przestępstwa, w szczególności przestępstwa znęcania się nad osobami najbliższymi – o czym szerzej w punkcie 3.1. uzasadnienia. Treść dokumentów załączonych do akt prokuratorskich 4212-5.Ds.616.2023 oraz finalnie wydanych w niej postanowień jest zrozumiała i jednoznaczna. 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. 1. obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wydanego wyroku, tj.: a.art. 170 §1 pkt 1 k.p.k.poprzez oddalenie przez Sąd wniosku dowodowego obrony w postaci wniosku o przesłuchanie świadkaI. G. (1), z powodu stwierdzenia przez sąd jego niedopuszczalności i po uznaniu, że wnioskując o przesłuchanie tego świadka obrona działa na niekorzyść oskarżonych, w sytuacji kiedy z zeznań złożonych przez świadka w postępowaniu przygotowawczym nie wynika, aby zeznawał on na niekorzyść oskarżonych, a sam fakt powołania świadka przez Prokuraturę nie uniemożliwia popierania przesłuchania go przez obronę; b.art. 170 §1 pkt 5 k.p.k.w zw. zart. 170§lak.p.k.przez oddalenie wniosku dowodowego obrony w postaci wniosku o przesłuchanie świadkówA. S.,D. S.orazK. K. (1)wskazując, iż zmierzają one jedynie do przedłużenia postępowania, w sytuacji kiedy świadkowie ci będący sąsiadami oskarżonych i pokrzywdzonych mają bezpośrednią wiedzę co do zdarzeń występujących w rodzinie PaństwaZ.i zmierzają wprost do zaprzeczenia sprawstwa oskarżonych; c.art. 175 § l k.p.k.w zw. zart. 4 k.p.k.poprzez naruszenie prawa oskarżonego do złożenia swobodnych wyjaśnień poprzez ich przerwanie przez Sąd na rozprawie przeprowadzonej w dniu 26 marca 2024 r. pomimo tego, iżR. Z. (2)wyjaśniał bezpośrednio w związku ze stawianymi mu zarzutami; d.art. 366 §1 k.p.k, poprzez podejmowanie przez Sąd w toku rozpraw działań niezmierzających do wyjawienia prawdy materialnej, a wyłącznie mających na celu skazanie oskarżonych przejawiające się: oddalaniem wniosków dowodowych obrony, bezpodstawnym uchylaniu pytań obrońcy, przerywaniu wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków oraz dopuszczeniu się komentowania wypowiadanych treści w toku rozprawy; e.art. 391 k.p.k.poprzez zaniechania odczytania zeznań świadkaK. Ł. (1)złożonych w toku postępowania przygotowawczego, pomimo tego, iż świadek częściowo zeznawał odmiennie, a także nie pamiętał wszystkich istotnych szczegółów; f.art. 394 § 1 i 2 k.p.k.poprzez zaniechanie odtworzenia nagrań załączonych do akt sprawy przez obronę, pomimo tego, iż wniosek ten uzasadniony był obiektywnymi okolicznościami, a ponadto nie przychylenie się do niego spowodowało niezapoznanie się z ww. dowodem przez Sąd, czego przejawem jest treść notatki Przewodniczącego z dnia 3 czerwca 2024 r.; g.art. 6 k.p.k.poprzez istotne ograniczenie oskarżonym prawa do obrony przejawiające się: oddaleniem wniosków dowodowych z przesłuchania świadków zgłoszonego przez obronę, uchyleniu dwudziestu pytań zadawanych przez obrońcę oskarżonych pozostających bezpośrednio w związku ze stawianymi zarzutami, nieodtworzeniem nagrań oraz niezapoznanie się przez Sąd z fotografiami złożonymi do akt sprawy przez obronę; h.art. 410 k.p.k.poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności tj.: - treści nagrań złożonych do akt sprawy wykazujących agresjęB. Z.względemC., używania wulgarnych słów przezB. Z.względem oskarżonych oraz córkiN.; - treści notatek policyjnych znajdujących się w aktach sprawy (k. 204, k. 205 i n., k. 208, k. 209, k. 210 i n., k. 212 i n., k. 215 i n.) świadczących o wzbudzaniu przezB. Z.agresji autystycznego dziecka, niestosowania się przez oskarżycielkę posiłkową do poleceń Funkcjonariuszy Policji, zachowańB. Z.utrudniających przeprowadzenie interwencji Policji, przyznania przez oskarżycielkę, iż nie podała synowi leków, odmowyB. Z.zabrania syna do szpitala, kierowania doK.przez oskarżycielkę wulgarnych słów i wyrzucania jej z domu, krzykówB. Z., odmowy(...)zabraniaC.z matką do szpitala z uwagi na agresywne zachowanie oskarżycielki posiłkowej; - złożonych przez obronę zdjęćK. Z. (1)obrazujących obrażenia, jakich doznała oskarżona wskutek stosowanej wobec niej przemocy przez oskarżycielkę posiłkową; - pominięcie przez Sąd faktu, iż twierdzenia oskarżycielki posiłkowej w zakresie stosowania wobec niej przez oskarżonych przemocy nie zostały poparte obdukcją lekarską, ani zeznaniami bezpośredniego świadka tychże zdarzeń; - pominięcie przez Sąd faktu, iż dwie pierwsze interwencjeZespołu (...)zostały przeprowadzone w sytuacji, kiedy oskarżeni nie byli obecni w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych, w związku z czym nie mogli oni prowokować niepełnosprawnego chłopca do agresywnych zachowań; - pominięcie okoliczności, iż wulgarne słownictwo nie było kierowane wyłącznie przez oskarżonych w stosunku do oskarżycielki, ale i przez oskarżycielkę w stosunku do oskarżonych, córkiN.i synaC., czemu dowodzą jednoznacznie załączone do akt nagrania; i.art. 7 k.p.k.poprzez dokonanie przez Sąd pierwszej instancji dowolnej, w miejsce swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie polegającej na: - uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonych wyłącznie z tej przyczyny, iż nie pozostają one spójne z zeznaniami oskarżycielki posiłkowej; - uznaniu za niewiarygodne zeznań świadkówN. Z.,E. Z.,S. C.orazM. C.wyłącznie z tej przyczyny, że świadkowie ci są spokrewnieni z oskarżonymi (przy jednoczesnym oddaleniu przez sąd wniosku dowodowego o przesłuchanie świadków niespokrewnionych z oskarżonymi); - oparciu treści wyroku na zeznaniach świadków wskazanych przez oskarżycieli, którzy nie byli bezpośrednimi świadkami opisywanych zdarzeń, a opisywane przez nich sytuacje znają wyłącznie z przekazu oskarżycielki posiłkowej; - bagatelizowaniu przez Sąd agresywnych i świadczących o przemocy zachowańB. Z.względem syna w postaci np. uderzania syna kijem, który w czasie dokonywania aktu przemocy został złamany na niepełnosprawnym chłopcu, szarpania syna za włosy, obezwładniania go, ciągnięcia, bicia; - dokonywaniu przez Sąd bezzasadnego usprawiedliwiania agresjiB. Z.nad synem i jednoczesnego przypisywania odpowiedzialności za niewłaściwe zachowanie pokrzywdzonych oskarżonym; - wzięciu pod uwagę przy dokonywaniu subsumpcji materiału dowodowego w postaci wydruku korespondencjiR. Z. (1)iB. Z., pomimo tego, iż w znacznej części nie pochodzi ona z okresu objętego zarzutem; 2. a co miało prowadzić także do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającego na uznaniu, że oskarżeni są winni przypisanego im znęcania nad osobami najbliższymi; zasadny --- częściowo zasadny: 1a, 1f, niezasadny: 1b-1d, 1g-1i, 2, Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Odnosząc się do zarzutu apelacji dotyczącego obrazyart. 7 kpk- wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, w sprawie nie doszło do naruszenia wskazanego przepisu postępowania. Zważyć należy, że ocena całokształtu ujawnionego w tej sprawie materiału dowodowego dokonana być powinna w sposób określony w treściart. 7 kpk, a więc poprzez ukształtowanie przekonania sądu na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Swobodna ocena dowodów nigdy nie może być dowolna czy wybiórcza, bo jest limitowana zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Doświadczenie życiowe, o którym mowa w tym przepisie, nakazuje realną ocenę możliwości albo niemożliwości przebiegu zdarzenia według jednej z konkurencyjnych wersji, dokonaną po uwzględnieniu kompletu dowodów ujawnionych w toku postępowania. Sąd winien porównać wszystkie przeprowadzone dowody, a następnie trafnie wyważyć wartości poszczególnych dowodów i dokonać właściwych ustaleń faktycznych, odpowiadających prawdzie obiektywnej. Apelant łączył obrazęart. 7 kpkz konkretnymi decyzjami sądumeriti.W przedmiotowej sprawie za częściowo uzasadniony uznano jedynie zarzut związany oddaleniem przez sąd rejonowy wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadkaI. G. (1). Za nieuzasadnione uznano bowiem jego oddalenie z powodu stwierdzonej niedopuszczalności jego złożenia przez obronę, po uznaniu, iż taki ruch oznaczałby działanie obrońcy na niekorzyść oskarżonych. Dokładna analiza zeznańI. G. (1), osoby która w okresie czasu pozostającym w zainteresowaniu organów ścigania i sądu, wielokrotnie miała styczność tak z pokrzywdzonymi, jak i z innymi członkami rodzinyZ., prowadzi do wniosku, że zeznania tej osoby zawierają zarówno treści korzystne (np. świadek potwierdziła, że obrażenia na ciele pokrzywdzonej czy napady pobudzenia i agresji ze strony chłopca miały miejsce także pod nieobecność innych członków rodziny, w szczególności oskarżonych), jak i niekorzystne dla oskarżonych (skargi matki, brak zainteresowania i pomocy rodziny, widok obrażeń na ciele). Z tego także powodu, w toku uzupełniającego postępowania dowodowego na etapie odwoławczymI. G. (1)przesłuchano w charakterze świadka, a przy tym odczytano jej zarówno zeznania złożone uprzednio w przedmiotowej sprawie, jak i w sprawie rodzinnej o wydanie zarządzeń opiekuńczych wobec małoletniegoC. Z.sygn. III Nsm 1158/22. Jednocześnie jednak sąd odwoławczy stwierdza, iż zeznania świadkaI. G. (1)nie uzasadniały oczekiwanej przez apelanta zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonych, a jedynie – wespół z innymi dowodami – uzasadniały dokonaną zmianę wyroku (opisów przypisanych czynów i zastosowanych represji karnych, o czym poniżej). Drugim z zarzutów, który oceniono jako częściowo zasadny, był zarzut związany z brakiem odtworzenia nagrań załączonych do akt sprawy (pkt 1f apelacji). W ocenie apelanta wniosek ten uzasadniony był obiektywnymi okolicznościami, a ponadto nie przychylenie się do niego spowodowało niezapoznanie się z ww. dowodem przez Sąd, czego przejawem jest treść notatki Przewodniczącego z dnia 3 czerwca 2024 r. Sąd odwoławczy zauważa, iż nie jest wcale tak, jak stara się wywodzić obrona, że sąd rejonowy pominął i nie uwzględnił szeregu nagrań obrazujących zachowywanie się pokrzywdzonych, głównie w środowisku domowym. Wbrew takim sugestiom, liczne nagrania złożone do akt przez oskarżonych, zostały załączone w poczet materiału dowodowego (jeszcze na etapie przygotowawczym), a przede wszystkim – sąd rejonowy materiał ten ocenił i wyraźnie odniósł się do niego w pisemnych motywach wydanego orzeczenia (k.420v). Jedyne co, to faktycznie dzień przed ostatnią rozprawą (trzy dni przed wyrokowaniem) stwierdzono, że płyty CD załączone do akt są uszkodzone i jako takie, nie dają się odtworzyć, gdzie nie podjęto próby ustalenia, czy na owych płytach faktycznie znajdują się nowe, dotychczas nieznane dowody (filmy, zdjęcia) oraz jakie konkretnie. Informacja o zaistniałej przeszkodzie tj. uszkodzeniu płyt CD, została jednak przekazana na rozprawie (zapisana w protokole rozprawy) odbytej w dniu 4 czerwca 2024r. (k.405), a dodatkowo w poczet materiału dowodowego załączono kopie płyt CD ze sprawy I Ns 308/23 oraz wszelkie dokumenty wymienione według wykazu dowodów załączonego do aktu oskarżenia, gdzie wśród nich znajduje się np. protokół oględzin płyt DVD-R, a na niej 13 plików – filmów nagrywanych przez oskarżonąK. Z. (1), z ich opisem. Ponadto w toku rozprawy odbytej w dniu 4 czerwca 2024r., w której uczestniczyli osobiścieR. Z. (1)oraz obrońca obojga oskarżonych, nikt nie informował, że strona dysponuje innymi płytami CD – już nieuszkodzonymi o tej samej treści jak „uszkodzona”, w szczególności nie pojawił się wniosek dowodowy o załączenie w poczet materiału dowodowego, czy odtworzenie innych płyt, czy innych nieznanych dotychczas nagrań z udziałem stron. Na etapie postępowania odwoławczego odebrano stanowisko strony, zgodnie z którym załączona wówczas do akt płyta CD - zawierającade factozgrany na nośnik program telewizyjnyInterwencja– a nie zawiera żadnych innych filmów obrazujących bezpośrednio zachowywanie się pokrzywdzonych, aniżeli te, które już wcześniej do akt złożyły strony. Sąd odwoławczy porównał wszystkie nagrania, w tym zapoznał się z treścią wspomnianego programu TV. Niezasadny był natomiast wniosek o odtworzenie na rozprawie wszystkich dokonanych nagrań, czy programu TV, bo wystarczającym było, że z materiałem tym tak strony, jak i sąd się zapoznał. Sąd odwoławczy zważył także, że wspomniany program telewizyjny po pierwsze: nie zawierał żadnych innych, nieznanych nagrań video dotyczących bezpośredniego zachowywania się pokrzywdzonych i oskarżonych względem siebie; po drugie: stanowił autorskie podejście do problemu rodzinyZ., w istocie bez jednoznacznej oceny członków jej rodziny w sporze o dalszy proces leczenia chłopca. W programie TV, poza oskarżonymi, głos zabierali dodatkowo dalsi członkowie rodziny, czy przedstawiciele samorządu gminnego i sąsiedzi. Stanowisko oskarżonych i członków rodziny zostało jednak procesowo wyrażone w sprawie w postaci złożonych przez nich wyjaśnień i zeznań. Ostatni z ww. wymienionych (sołtys, sąsiedzi), to osoby, które problem rodziny znają głównie z przekazu jednej tylko ze stron konfliktu, a dodatkowo znający tylko częściowo fakty istotne dla sprawy karnej. Właśnie z tego powodu oddalenie wniosku dowodowego obrony o przesłuchanie w charakterze świadków:A. S.,D. S.orazK. K. (1)nie uznano za przejaw obrazyart. 170 §1 pkt 5 k.p.k.w zw. zart. 170§lak.p.k.Wobec, siłą rzeczy, dodatkowego zapoznania się z wypowiedziami wszystkich osób występujących w programie TV, taka decyzja sądumerititym bardziej przekonuje. Za nieuzasadniony uznano zarzut obrazy prawa procesowego tj.art. 175 § l k.p.k.w zw. zart. 4 k.p.k.iart. 366 §1 k.p.korazart. 6 kpk, który miał polegać na naruszeniu prawa oskarżonegoR. Z.do złożenia swobodnych wyjaśnień, poprzez ich przerwanie na rozprawie przeprowadzonej w dniu 26 marca 2024 r., pomimo tego, iżR. Z. (2)wyjaśniał bezpośrednio w związku ze stawianymi mu zarzutami; czy podejmowanie w toku rozpraw działań niezmierzających do wyjawienia prawdy materialnej, a wyłącznie mających na celu skazanie oskarżonych, co miało przejawiać się oddalaniem wniosków dowodowych obrony, bezpodstawnym uchylaniu pytań obrońcy, przerywaniu wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków oraz dopuszczeniu się komentowania wypowiadanych treści w toku rozprawy. Zapisy zawarte w protokołach rozpraw, co do których to protokołów nikt nie miał żadnych uwag, nie potwierdzają, by oskarżeni nie mogli swobodnie przedstawiać swoich racji lub też, by którykolwiek ze złożonych wniosków nie został przez sąd rozpoznany. Dodatkowo oskarżonych reprezentował podmiot fachowy. W żadnym także razie nie sposób jest zasadnie twierdzić o obrazie prawa do obrony któregokolwiek z oskarżonych, w szczególności takiej, która miałaby wpływ na treść wydanego wyroku. W toku przebiegu postępowania apelacyjnego dodatkowo umożliwiono oskarżonym czynne w nim uczestnictwo (skorzystała z takowej możliwości jedynieK. Z.). Wreszcie: ustalenia kwestii finansowych w rodzinieZ.faktycznie pozostawały poza zakresem oskarżenia w tym znaczeniu, że prokurator nie łączył zarzutu znęcania się ze sprawami finansowymi małżonków (na co wskazuje opis zarzucanego czynu). Nie przekonuje zarzut obrazyart. 391 k.p.k., poprzez zaniechania odczytania zeznań świadkaK. Ł. (1)złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Kurator sądowyK. Ł., ustanowiony takowym w sprawie opiekuńczej, został przesłuchany obszernie i na wszelkie, istotne dla sprawy okoliczności. To, że świadek częściowo zeznawał odmiennie, czy nie pamiętał wszystkich szczegółów ( a raczej nie przytoczył ich w swobodnej wypowiedzi), nie może samo w sobie uzasadniać odczytywania wcześniejszych jego zeznań i konieczności ustosunkowywania się do nich, jeśli wszelakie istotne dla sprawy okoliczności świadek pamiętał zeznając przed sądem i przekazując je bezpośrednio na rozprawie. Sąd odwoławczy zważył także, że i apelant nie wskazał wcale, jakiej to konkretnie okoliczności świadek nie pamiętał, czy pominął, czy zeznał odmiennie, a która miałaby znaczenie dla dokonanych ustaleń faktycznych. Zarzut obrazyart. 410 k.p.k., łączony z obraza takżeart. 7 kpk, miał polegać w ocenie apelanta na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności tj.: treści nagrań i zdjęć złożonych do akt sprawy wykazujących agresjęB. Z.względemC.i córkiK., używania wulgarnych słów przezB. Z.względem oskarżonych oraz córkiN., czy treści notatek policyjnych znajdujących się w aktach sprawy (k. 204, k. 205 i n., k. 208, k. 209, k. 210 i n., k. 212 i n., k. 215 i n.) świadczących o negatywnych w ocenie interweniujących funkcjonariuszy zachowaniach matki (niestosowaniu się przez oskarżycielkę posiłkową do poleceń Funkcjonariuszy Policji, zachowańB. Z.utrudniających przeprowadzenie interwencji Policji, przyznania przez oskarżycielkę, iż nie podała synowi leków, odmowy zabrania syna do szpitala, czy kierowania doK.przez oskarżycielkę wulgarnych słów z groźbą wyrzucania jej z domu). Wbrew takiemu stanowisku, w ocenie sądu odwoławczego, sąd rejonowy nie pominął żadnego z wymienionych dowodów, a jedynie ocenił je w odmienny, od oczekiwań apelanta sposób. Nie jest przykładowo tak, że sądmeritipominął fakt, iż dwie pierwsze interwencjeZespołu (...)zostały przeprowadzone w sytuacji, kiedy oskarżeni nie byli obecni w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych, w związku z czym - nie mogli wówczas sprowokować niepełnosprawnego chłopca do agresywnych zachowań, czy pominął także wulgarne słownictwo padające z ust samej oskarżycielki (w stosunku do oskarżonych, córkiN.i synaC.). Potwierdza to przecież pisemne uzasadnienie wyroku oraz rozważania sądu rejonowego; w głównej mierze zwarto je przy ocenie zeznańB. Z.jako osobowego źródła informacji, ale także w toku rozważań nad prawidłową kwalifikacją prawno-karna ocenianych zachowań oskarżonych. W szczególności sam sąd rejonowy zauważa i ustala „niewybredne” wypowiedzi oskarżycielki posiłkowej i jej własne wybuchy słownej agresji, czy utratę panowania nad własnymi emocjami. Słusznie jednak każdą z takich wypowiedzi i każde z udokumentowanych zachowań pokrzywdzonej, niezasadnie agresywnych i nieadekwatnych „na pierwszy rzut oka”, analizuje i ocenia z odniesieniem do całego kontekstu konkretnej wypowiedzi i danej sytuacji domowej. Nie przekonuje apelacja, gdy zarzuca obrazęart. 7 k.p.k.poprzez dokonanie przez sąd pierwszej instancji dowolnej, w miejsce swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, polegającej w głównej mierze na uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadkówN. Z.,E. Z.,S. C.orazM. C.(sąsiedzi/rodzina pokrzywdzonych), a przyznaniu takiego waloru zeznaniomB. Z.oraz przedstawicielom szkoły, czy sądu. Sąd odwoławczy zważył, że w przedmiotowej sprawie, jak mało w której - jeden z głównych jej bohaterów wypowiedzieć się nie mógł, choćby nawet chciał. Jest nim upośledzony, chory chłopiec, w imieniu którego głos zabierali inni. Dla sądu, tak pierwszo, jak i drugo instancyjnego jest oczywistym, że akurat życie pod jednym dachem z tak głęboko chorym, a przy tym agresywnym, krzykliwym i po prostu przykrym członkiem rodziny, jest - po ludzku - niebywale uciążliwe i anormalne. Sytuacja taka nie jest niczyją winą. Niewątpliwie także, przy pojawiających się kolejnych, nowych problemach rodziny, także trudnościach materialnych (jedno z rodziców rezygnuje z pracy zarobkowej na rzecz całodziennej opieki nad chorym), wyjątkowe gabaryty młodzieńca i idąca w parze z nimi siła fizyczna i niewątpliwa „burza hormonów” utrudniająca opanowanie ataków złości, pogarszały do granic możliwości i tak już bardzo trudne relacje rodzinne. Oskarżycielka posiłkowa, całkowicie oddana najmłodszemu dziecku, żyjąc z nim w wyjątkowej symbiozie, z pewnością nie okazywała tyle zainteresowania pozostałym dzieciom, jak to się dzieje w przeciętnych rodzinach. Siłą rzeczy nie była w stanie poświęcać im dużo czasu, co więcej: to od nich, dodatkowo jako starszych i jako dziewcząt, oczekiwała pomocy dla siebie i młodszego brata. W tym miejscu podnieść należy bardzo istotną kwestię:C. Z.z racji swojej choroby reagował anormalnie na - wydawać by się mogło prozaiczne zachowania osób z otoczenia. Reagował w ten sposób na przykładowo: zasłanianie okien, zakładanie nogi na nogę, noszenie okularów, czy robienie sobie zdjęć. Chłopiec jest nadwrażliwy na wszelkie zmiany w otoczeniu, także na ostre dźwięki i światło. Ustaleń takich dokonał już sądmeritii są one za wszech miar poprawne. Takowe wnioski płyną także z przekonujących zeznań świadkaI. G. (1)- wielomiesięcznej nauczycielki chłopca. Zdaniem sądu odwoławczego nie trzeba w zakresie powyższych ustaleń badać dodatkowo chłopca, czy sięgać po opinię biegłych. O takich reakcjach chłopca informuje szereg źródeł dowodowych, a ponadto takowe są charakterystyczne dla dzieci autystycznych, co wiadomym jest z życiowego i zawodowego doświadczenia. Skoro nawet nauczyciele, mający siłą rzeczy mniejszy, aniżeli domownicy, kontakt z chłopcem, takie reakcje zauważyli i unikali zachowań drażliwych, to niewątpliwie doskonale wiedzieli o nich rodzice i rodzeństwo chłopca. Sąd rejonowy prawidłowo ustalił, że przyczyną, dla którejC. Z.w okresie czasu od września 2022r. zachowywał się gorzej wobec otoczenia (częstsze wybuchy złości, niepohamowane pobudzenie) było pojawienie się w domu starszej siostry –K. Z. (1). Kobieta przez kilka lat wcześniej pomieszkiwała u dziadków, pojawiając się w domu zdecydowanie rzadziej, aniżeli pozostali domownicy. Kiedy ponownie i na stałe wprowadziła się do domu rodzinnego, z jednej strony brat reagował na nią nadwrażliwie, z drugiej strony - co jest zrozumiałe - także młoda kobieta chciała mieć spokój i ciszę we własnym domu. Takie oczekiwania ze strony oskarżonejK. Z. (1)są oczywiście całkowicie zrozumiałe - tyle tylko, że akurat w rodzinnym domu wS.takowe były, a prawdopodobnie nadal są - prawie niemożliwie do zrealizowania.C. Z.z racji swojej choroby, zwykle krzykiem i agresją wobec otoczenia (przedmiotów, osób) reagował na wszelkie sytuacje, których nie rozumiał, które go denerwowały, czy pobudzały, a powodów takich zachowan było wiele. Sąd rejonowy nie ustalił innych przyczyn w zmianie zachowywania się chłopca widocznej od września 2022r. Sąd odwoławczy zważył natomiast, że z pewnością pojawienie się nowego, stałego domownika było przyczyną reakcji i zmian w jego zachowywaniu się, ale nie wykluczone, że nie jedyną przyczyną. Wysoce prawdopodobnym jest, że inną i porównywalną, mógł być przebieg choroby u chłopca: reakcja na dotychczas podawany lek (uodpornienie się organizmu), czy jego brak we właściwej dawce lub częstotliwości (B. Z.podczas jednej z interwencji pogotowia przyznała, że leku (bliżej nieustalonego) nie podała, czy reakcja na zmianę leków; a dodatkowo inną taka przyczyną mogła być fizjonomia dorastającego mężczyzny lub po części każdy z tych powodów. Dość stwierdzić, że w domuZ.zaczęło dochodzić do sytuacji, gdy oskarżycielka posiłkowa nie mogła już sobie poradzić z agresją syna: masywnego i bardzo wysokiego mężczyzny, gdzie sama jest szczupłą kobietą, szczególnie gdy nie otrzymywała fizycznej pomocy ze strony innych domowników. Wiadomym jest, że w takich chwilach zaleca się opanować pobudzenie autystycznego dziecka i go wyciszyć, a gdy jest agresywne wobec siebie czy otoczenia, zastosować „niedźwiedzi uścisk” i przeczekać w nim napad złości (temu miał służyć „pokój wyciszeń” nazwany przez oskarżonegoR. Z. (1)obraźliwie „chlewem wyciszeń”). Oczywiście łatwo jest „radzić” takowe zachowania rodzicom/opiekunem, a dużo trudniej zrealizować poradę, a czasem zrealizować jej nie sposób. Ustalone sytuacje, w przebiegu których nauczyciele wzywali karetkę pogotowia rzeczywiście dotyczyły takich napadów agresji, gdy w domu nie przebywała żadna z oskarżonych osób. To prowadzi do wniosku, że podłoża napadów złości i pobudzenia u chłopca bywały różne (np. jednym z nich była odmowa jazdy samochodem). Analiza przebiegu takich interwencji potwierdza także, że i oskarżycielka posiłkowa nie zawsze chciała się zgodzić na hospitalizację syna, ale też z dokumentów załączonych do akt wynika, że dwukrotnie po zabraniu do szpitala chłopiec się uspakajał, a lekarze nie widzieli już potrzeby pozostawiania go na oddziale. Co więcej, skoro taki finalny wniosek stawiano raz za razem, to zrozumiałym wydaje się, że iB. Z.nie chciała godzić się na kolejne takie „podróże” z synem do szpitala wŁ.; przecież dochodziło do tego, że nie miał jej kto odebrać z placówki medycznej, a ona sama nie ma prawa jazdy i nie miała jak wrócić z synem do domu. Czysto fizyczna niemożliwość okiełznania wybuchów agresji i zdenerwowania chorego chłopca i anormalne sytuacje domowe, wystawiły więzy rodzinneZ.na skrajnie trudną próbę. Rodzina trudów nie udźwignęła. Głównie na tle sprawowania opieki nad chłopcem i oczekiwań wobec życia w domu, doszło do ostrego rozłamu pomiędzy rodzicami chłopca, a także matka i starszą córką. Awantury nasilały się. K. Z. (1)obstawała, tak jak i ojciec chłopca - oskarżonyR. Z. (1), żeC.powinien zostać umieszczony w szpitalu psychiatrycznych lub w Domu Pomocy Społecznej. Oboje oskarżeni nie widzieli możliwości dla pozostawania chłopca dalej pod opieką matki. Uważali, że matka z opieką ta sobie nie radzi. Nie chcieli dalej funkcjonować w dotychczasowym, domowym układzie. Matka chłopca kategorycznie natomiast nie wyrażała zgody na umieszczenie syna w placówce medycznej. Zdaniem apelanta, sąd rejonowy zbagatelizował agresywne zachowania matkiB. Z.względem syna. Obrona nieudolnie jednak próbuje oprzeć na nich wniosek o ocenie przedmiotowych zachowań oskarżonych, jako przejawie jedynie obrony samegoC.przed matką (czy matki przedC.). Całościowa bowiem analiza zebranych dowodów, a także wnikliwa obserwacja filmików nagrywanych przezK. Z. (1)– w szczególności jej „docinki”, epitety, komentarze i reakcja, a dokładnie brak takowej, na np. wyrywanie włosów matce czy siłowanie się z chłopcem po podłodze niczym z zapaśnikiem, potwierdza, że wnioski sądu rejonowego są poprawne. Sąd odwoławczy podkreśla, że w przedmiotowej sprawie karnej nie chodziło o to, która z opcji dalszego sprawowania opieki nad chłopcem była/jest właściwa (czy rację miała/ma matka, czy ojciec z siostrą), ale o to - jak w zaistniałej, trudniej sytuacji rodzinnej, oskarżeni zaczęli zachowywać się wobecB. Z.iC. Z.. Zważyć należy, że to nie oskarżycielka posiłkowa, lecz przedstawiciele pomocy społecznej zainicjowali założenie Niebieskiej karty; co więcej, z zeznań nauczycieli chłopca i kuratora wynika, żeB. Z.bardzo długo starała się usprawiedliwiać córkę. Słusznie sąd oparł swoje ustalenia na zeznaniach świadków, którzy nie zawsze byli bezpośrednimi świadkami opisywanych zdarzeń. Nauczyciele i kurator sądowy opisywali zarówno sytuacje znane wyłącznie z przekazu oskarżycielki posiłkowej, jak i te doświadczane osobiście. Nie jest tak, że sąd rejonowy bezzasadnie usprawiedliwiania agresjęB. Z.nad synem. Skoro wielokrotnie matka nie była w stanie okiełznać nadmiernego pobudzenia syna i jego niebezpiecznych zachowań, a do tego nie mogła wówczas liczyć na fizyczną pomoc córkiK., lecz odwrotnie – córka nagrywając ostentacyjnie brata i matkę oraz odpowiednio komentując rejestrowane widoki - dodatkowo potęgowała zdenerwowanie chorego, nie dziwi, że i samaB. Z.traciła nad sobą panowanie. Sąd rejonowy nazwał tego typu zachowaniaB. Z.„wyrazem bezsilności udręczonej ofiary” i z taką oceną sąd odwoławczy w pełni się zgadza. W domuZ.oskarżycielka posiłkowa była deprecjonowana, wyzywana i szydzona. Pozbawiona możliwości zarobkowania i swobody opuszczania domu wedle własnego życzenia, podporządkowana pod tym względem innym rodzinnym „kierowcom”, a „uwiązana” do chorego syna - została zepchnięta na rodzinny margines. Jakakolwiek „odzywka” w trakcie awantur z jej własnej strony, nie miała na celu dokuczenia mężowi czy córce, lecz była formą obrony przed atakami ze strony zarówno męża, jak i starszej córki – którzy w swojej mnogości, popierani stanowiskiem najbliższych oskarżonego (siostra, szwagier i matkaR. Z.), dodatkowo czyli swoją siłę. Jakże brutalnie i niesprawiedliwie brzmią oskarżeniaK. Z. (1), że matka nie chciała „oddać” brata, bo nie chciało jej się iść do pracy - a taki wniosek płynie ze stanowiska prezentowanego przezK. Z.. Życiowe doświadczenie potwierdza, że każda matka wolałaby urodzić zdrowe dziecko i pracować, aniżeli patrzeć całe życie na jego chorobę (być może oskarżonaK. Z. (1)zrozumie tą oczywistość dopiero kiedy sama dozna macierzyństwa). Stosownie do treściart. 7 kpkwarunkiem prawidłowej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jest wzięcie pod uwagę i dokonanie oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów, co oznacza to, że sąd analizując poszczególne dowody odnosi je do całokształtu materiału dowodowego przeprowadzając ich ocenę z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd odwoławczy ustalił, że Sąd Rejonowy procedując w sprawie II K 1699/22 nie uchybił tej zasadzie przy ocenie któregokolwiek z dowodu przeprowadzonego w sprawie. Zauważyć należy, że zgromadzony materiał dowodowy składał się głównie osobowych źródeł dowodowych (wyjaśnienia oskarżonych, zeznania pokrzywdzonejB. Z.,N. Z., obok nich zeznania licznych osób, które w mniejszym lub większym stopniu odwiedzały rodzinę), ale także nieosobowych w tym szeregu zdjęć i filmów obrazujących zachowywanie się chorego chłopca, jego matki, ale także osoby ich rejestrującej. Wcale nie jest jednak tak, jak oczekują apelant oraz oskarżeni, że dowodem niewinności oskarżonych, a dodatkowo dowodem na znęcanie się samejB. Z.nad synem (resztą rodziny), są filmy obrazujące to, jak ciężko jest sprawować opiekę nad chorym chłopcem, a szczególnie ataki jego pobudzenia i złości i bardzo często bezradność matki. Słusznie sąd rejonowy uznał, że to zeznania oskarżycielki posiłkowej stanowią najbardziej wiarygodny i rzeczowy dowód tego, co działo się w „czterech ścianach” rodzinyZ.. Sąd odwoławczy nie dostrzegł, aby sąd rejonowy uchybił zasadzie logicznego rozumowania i pominął w swoich rozważaniach zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Załączona do akt dokumentacja medycznaC.potwierdza, iż w pewnej chwili dziecko skierowano do szpitala psychiatrycznego w trybie pilnym, a szkoła zobowiązałaR. Z. (1)do konsultacji psychiatrycznej syna oraz do złożenia wniosku o przymusowe leczenie dziecka w przypadku braku zgody matki. Dużo jednak więcej wpisów w dokumentacji medycznej wskazuje, że ci sami specjaliści nie widzieli już zasadności umieszczenia chłopca w szpitalu, czy w(...), a tylko zalecali spokojne warunki domowe. To potwierdza jedynie, że stan zdrowia chłopca był zmienny (dokumentacja załączona do apelacji, dotycząca okresu końca 2023r. wskazuje na brak zasadności dla hospitalizacji psychiatrycznejC.i potwierdza, że „wszelkie zmiany w życiu, otoczeniu pacjenta wpływają negatywnie na jego stan psychiczny” k.454). Faktycznie szkoła wydała oskarżonemuR. Z. (1)określone zalecenia - po spotkaniu w 2022 r., a ten usiłował je wykonać. Aktualnie nie da się także ustalić, czy ewentualna obecność matki chłopca na ww. spotkaniu (o którą to obecność i wysłuchanie prosiła, ale procedowano pod jej nieobecność, bo nie udało się jej znaleźć opiekuna dla syna) i przedstawienie przez oskarżycielkę posiłkową jej wersji przyczyn określonych zachowań chłopca, spowodowałoby, że szkoła nie wydałaby takich akurat zaleceń. W istocie pogwałcono wówczas zasadę „równości broni” i decyzję, co do dziecka, wydano zaocznie bez stanowiska rodzica faktycznie sprawującego 24 godzinna opiekę od urodzenia (a przy wiedzy, że rodzice pozostaje w sporze). Znowu jednak trzeba przypomnieć: przedmiotowa sprawa karna to całościowa ocena zachowań oskarżonych względem pokrzywdzonych w określonym przedziale czasowym. Samo szkolne zalecenie pozyskania zgody sądu na umieszczenieC.w szpitalu, wbrew stanowisku matki, to nie powód, by wszczynać awantury, znieważać, wyszydzać, czy uderzać drugą pokrzywdzoną. Łącznej oceny zachowania oskarżonych nie są w stanie ekskulpować wiadomości e-mail kierowane do policji oraz do(...)przezR. Z. (1), czyK. Z. (1)(choć jej wiadomości dotyczą już okresu poza zakresem zainteresowania sądu bo czerwca 2024r.). Apelant wnioskował o dopuszczenie dowodu z ww. wiadomości e-mail celem wykazania braku reakcji właściwych organów na wielokrotne prośby oskarżonych o pomoc i interwencję w sytuację rodzinną. Tymczasem taka reakcja była, o czym świadczy wielokrotna obecność w domuZ.tak przedstawicieli policji, jak i organów pomocy społecznej. Pomimo takiej obecności i szeregu inicjowanych postepowań, żadne z nich nie przyznało jednak oczekiwanej przez oskarżonych racji ich twierdzeniom o zagrożeniu ze strony matki i niewłaściwie sprawowanej opiece nad chorym. Co więcej, tode factozainteresowanie rodziną przedstawicieli władz doprowadziło ostatecznie do tego, że na światło dzienne wyszły informacje o różnych przejawach dręczenia i szykanowania pokrzywdzonych ze strony oskarżonych, co finalnie doprowadziło do postawienia ich w stan oskarżenia. O tym, jak faktycznie oskarżeni zachowywali się względem odpowiednio żony i matki zeznają nauczyciele(...)oraz kurator sądowy. Są to osoby obce i fachowe. Rację ma obrońca podnosząc, że okresowe ocenyC. Z.wydane przez szkołę nie zawsze pokrywały się z prawdą, bo np. zawierały stwierdzenia o tym, jak dobrze chłopiec liczy – czego samodzielnie nie robił. Nie jest to jednak okoliczność odmawiająca wiarygodności szczegółowym zeznaniomI. G.,K. K.czyK. Ł.. Są to postronne osoby, które na własne oczy widziały szereg przejawów poniżania i dręczenia pokrzywdzonych. Kiedy w dniu 26 października 2022r. po pierwszym zabraniu karetką pokrzywdzonych – ostatecznie stwierdzono brak wskazań do umieszczenia chłopca w szpitalu,B. Z.z synemC.wrócili do domu, a tam oskarżeni wszczęli z nimi awanturę, nie chcąc wpuścić chłopca i nie akceptując decyzji szpitala (czy też bardziej lekarza dyżurującego) i ponownie wezwali karetkę oczekując, że tym razem zabierze chłopca skutecznie. I wtedy tak się jednak nie stało, bo stwierdzano ostatecznie, że dziecko nie wymaga hospitalizacji psychiatrycznej. Po kilku godzinach czynności medycznych, finalnie chłopiec wracał do domu z matką. Nie dziwi więc w tej sytuacji postawa oskarżycielki posiłkowej, która na kolejne wyjazdy do szpitala po prostu nie chciała się godzić. Nie dziwi także walka matki o to, by nastoletniego wówczas chłopca nie umieszczać w(...). Oskarżony i starsza córka mieli o to pretensje doB. Z., a swoje niezadowolenie przelewali na nią zarzucając, że źle zajmuje się synem i odnosząc się do niej z agresją i pogardą. Oboje oskarżeni zwracali się doB. Z.wulgarnie i poniżająco. Doskonale zdając sobie sprawę z tego, jak trudno opanować ataki agresjiC.i jak dziwne są jego reakcje na szereg codziennych spraw (kwestia ubierania się, higieny, załatwiania potrzeb fizjologicznych, reakcje na dźwięki i światło etc.), to matce zarzucali odpowiedzialność za całą zaistniałą w domu sytuację, a jednocześnie prowokowali szereg sytuacji wzmagających pobudzenie i napady frustracji chłopca. Nie tylko nie pomagali odpowiednio żonie/matce, ale odnajdując wzajemne wsparcie, poniżali jej poczynania. Oboje pokrzywdzonych oskarżeni wyzywali wulgarnie od chorych psychicznie brudasów i debili - epitetów, bolących tym bardziej, że chorobaC.nie była i nie jest niczyją winą, a już tym bardziej winą matki.B.przekonująco i właściwie poszczególne zachowania oskarżonych ustalił i opisał sąd rejonowy. Kręcone przezK. Z.telefonem filmiki tylko wzmagały napięcie w domu i pobudzały pobudzenie chorego; tym bardziej „wpadał w szał” atakując swoje otoczenie, także matkę i domowe sprzęty.K. Z. (1)doskonale wiedziała, że tego typu zachowania prowadzą jedynie do dodatkowego udręczenia chorego brata i matki, ale cynicznie kontynuowała projekcje po pozorem „dokumentowania tego, jak bardzo matka nie radzi sobie z bratem”. Była wyjątkowo wulgarna wobec własnej matki, na co zwracała uwagę kurator. Dopuszczała się wobec niej nawet przemocy fizycznej, a jej przejawy – choć nie tak liczne jak w innych sprawach dotyczących fizycznego znęcania się nad ofiarą czynów opisanych wart. 207 §1 kk– ostatecznie słusznie oceniono jako czyn zabroniony (uderzenie w twarz, splunięcie, uderzenie rurą od odkurzacza, zadrapanie na twarzy). Nie jest wcale tak, że toB. Z.dopiero w obawie o „zabranie” jej syna, zaczęła oczerniać męża i córkę. Kobieta bardzo często podkreślała, że nie chce, by wyciągano konsekwencje wobecK.. O przejawach psychicznego znęcania opowiedziała, gdy sytuacja domowa stała się dla niej nie do zniesienia. To dopiero wtedy zaczęła informować o atakach agresywnego męża (informacje z dat: 2.11.2022r. - mąż uderzył w głowę, bił po głowie; 21.12.23. - mąż popchnął na podwórzu, rzucał śniegiem; 4.01.23r. - mąż szarpnął „jakiś czas wcześniej”; 28.01.23r. - mąż pobił po głowie). Zeznaniom pokrzywdzonej słusznie przyznano walor wiarygodności i nie chodzi o to, że znajdują one potwierdzenie w opinii biegłego psychologa, bo znajdują one potwierdzenie w zeznaniach świadków mogących naocznie przekonać się o rzeczywistych „zdolnościach” obojga oskarżonych. Chodzi tu przykładowo o sytuację, gdyK. Z. (1)nawet w obecności kuratora chciała uderzyć matkę w twarz – powstrzymała się, jak przekonująco zeznajeK. Ł.– dopiero w ostatniej chwili. Tak samo nauczycielkaK. K.słyszała przez telefon, jak wulgarnie odzywa się do żony i niej samej oskarżonyR. Z. (1); słyszała zapowiedzi jego przyszłych uczynków wobec żony i czuła strachB. Z.(to ona wezwała wówczas policję bojąc się o życie i zdrowie matki chłopca). Takie właśnie liczne potwierdzenia informacji przekazywanych przez oskarżycielkę, słusznie uprawniały sąd rejonowy do uznania zeznańB. Z.za wiarygodny materiał dowodowy i oparcia dokonanych ustaleń w dużej mierze na jej depozycjach. Za „znęcanie się” „(...) należy rozumieć takie umyślne zachowanie się sprawcy, które polega na intensywnym i dotkliwym naruszaniu nietykalności fizycznej lub zadawaniu cierpień moralnych osobie pokrzywdzonej w celu udręczenia jej, poniżenia lub dokuczenia albo wyrządzenia jej innej przykrości, bez względu na rodzaj pobudek (...)” (wyrok SN z 6 sierpnia 1996 r., WR 102/96, Prokuratura i Prawo 1997, nr 2, poz. 8). Istota przestępstwa określonego wart. 207 § 1 kkpolega na jakościowo innym zachowaniu się sprawcy, aniżeli na zwyczajnym znieważeniu lub naruszeniu nietykalności osoby pokrzywdzonej. Sąd odwoławczy zmienił opisy czynów przypisanych ostatecznie oskarżonym, eliminując z nich znęcanie się fizyczne nadC. Z.. Dokładna analiza ustalonych przejawów używania siły fizycznej wobec chłopca, które sąd rejonowy ocenił łącznie jako elementy fizycznego znęcania się nad nim, nie pozwala bowiem na taki wniosek. W istocie ustalono jedynie szarpanie chłopca, gdy ten nie chciał odejść od drzew, na co wskazuje pisemne uzasadnienie wydanego wyroku (uzasadnienie to nie zawiera żadnego innego ustalenia związanego z użyciem przemocy wobec chłopca). Opis przypisanych czynów wskazywał natomiast na: „łapanie za szyję, uderzanie, szarpanie” ze strony ojca i „szarpanie” ze strony siostry, gdy tymczasem takie zachowania i to w licznie mnogiej nie wynikają z żadnego ze zgromadzonych dowodów. Dodatkowo, co jest istotne dla przedmiotowej sprawy, nie sposób jest zapominać, że w chwilach ataku złości chłopca bardzo często musiano po prostu siłą zaprowadzać do jego pokoju, czy odciągać z niebezpiecznych lub niestosownych miejsc, dla ostatecznego uspokojenia, gdzie opisywany przez psychologów „niedźwiedzi uścisk” chorego, nie mógł polegać jedynie na bezbolesnym objęciu i unieruchomieniu jego ciała (rąk, ramion, nóg), bo na takie książkowe zachowania nie powalała siła i muskulaturaC.. Także matka chcąc opanować pobudzenie i agresywne ataki względem otoczenia, a niekiedy także wobec niej samej, także musiała siłowo opanowywać agresję chłopca (nie pozwolić mu wyjść nieubranym, czy niszczyć przedmioty, siłą zaprowadzić do pokoju „wyciszeń etc.). Z tego powodu nie sposób jest uznać, by ktokolwiek znęcał się nadC. Z.fizycznie. Inaczej ma się kwestia znęcania się psychicznego, bo chłopiec, choć upośledzony, bardzo dobrze wyczuwał atmosferę w domu, wyczuwał ton głosu, a na krzyki, jak i na wiele innych bodźców i zmianę rutyny reagował wręcz skrajnie negatywnie. Takie zachowania ze strony oskarżonych drażniły chłopca, potęgowały jego złość, zwielokratniały napady pobudzenia i niepanowania nad własnymi zachowaniami, a łącznie słusznie zostały uznane za przejaw dręczenia, a więc znęcania się o charakterze psychicznym. Zmiana opisu czynu polegała także na wyeliminowaniu zwrotu o nieporadności pokrzywdzonego „ze względu na wiek”, bo to nie wiek, lecz stan psychiczny chorego, upośledzonego, autystycznego chłopca powodowały, że był osobą nieporadną w rozumieniuart. 207 §1a kk. Poprawiono także czasokres przypisanego czynu uwzględniając datę, po której na mocy orzeczenia sądu cywilnego oskarżeni opuścili dom zajmowany wespół z niepełnosprawnym i wyraźnie wymieniono czynności sprawcze podejmowane w ramach przypisanych czynów (pozostając w granicach aktu oskarżenia). Reasumując powyższe: przekonanie sądu rejonowego o konieczności przypisania sprawstwa i winy oskarżonym pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w treściart. 7 kpkJednocześnie zaś konkluzje sądu, poza ogólna oceną stopnia i powodów fizycznych zachowań względem chłopca, stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności, będąc logicznie oraz z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. O uznaniu za „znęcanie się”zachowania sprawiającego ból fizyczny lub „dotkliwe cierpienia moralne ofiary”- powinna decydować ocena obiektywna, a nie subiektywne odczucie osoby pokrzywdzonej. Pewne jest to, że za „znęcanie się” nie można uznać zachowania się sprawcy, które nie powoduje u ofiary „poważnego bólu fizycznego lub cierpienia moralnego”, ani sytuacji, gdy między osobą oskarżoną a pokrzywdzoną dochodzi do wzajemnego „znęcania się”. Trzeba wreszcie pamiętać o tym, że przestępstwo znęcania się zostało w kodeksie skonstruowane jako zachowanie z reguły wielodziałaniowe. Pojęcie znęcania się w podstawowej postaci, ze swej istoty zakłada powtarzanie przez sprawcę w pewnym przedziale czasu zachowań skierowanych wobec pokrzywdzonego. Zatem, poza szczególnymi przypadkami, dopiero pewna suma tych zachowań decyduje o wyczerpaniu znamion przestępstwa zart. 207 § 1 kk(zob. postanowienie SN z dnia 11 grudnia 2003 r., IV KK 49/03, LEX nr 108048). Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do podzielenia zarzutów apelanta, co do oceny zachowania oskarżycielki posiłkowej i w całości podziela opinie o swoistym :zaszczuciu: pokrzywdzonej z synem w czterech ścianach domu, przy przeważającej postawie oskarżonych, wspierających się wzajemnie w okazywaniu niechęci i pogardy względem jej osoby. Sądmeritirozpoznając sprawę w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszelkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy głównej, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych (art. 4 kpk). Zastrzeżeń Sądu Okręgowego nie budzi również uzasadnienie zaskarżonego wyroku, które zostało sporządzone z zachowaniem wymogówart. 424 kpk, dostatecznie wyczerpująco i szczegółowo, w sposób pozwalający na kontrolę odwoławczą prawidłowości skarżonego rozstrzygnięcia. Wniosek - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonychR. Z. (1)iK. Z. (1)od zarzucanych im czynów; - ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi pierwszej instancji; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. - wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych jest niezasadny z przyczyn podanych powyżej; brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego jej rozpoznania przed Sądem rejonowym; wniesiona apelacja uzasadniała zmianę wyroku dokonaną w trybieart. 440 kpk– o czym szerzej w punkcie 4.1. i 5.2.1.; 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. - ukończenie przezC. Z.18 lat i ustanie władzy rodzicielskiej ojca; - przymusowa wyprowadzka oskarżonych z domu zajmowanego wspólnie zC. Z.i zauważalne dla otoczenia uspokojenie się chłopca; - młody wiekK. Z. (1)(w dacie czynu miała równe 22 lata), - poparcie i pełna aprobata dla podejmowanych, przedmiotowych zachowań uzyskiwane przezK. Z. (1)po stronie jednego z rodziców, - brak przyzwyczajenia dla anormalnych zachowań pokrzywdzonegoC.z powodu kilkuletniego zamieszkiwaniaK. Z. (1)u dziadków; - skupienie opieki, uwagi i czasu matki względem najmłodszego dziecka tj.C. Z.; Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności Zdaniem sądu odwoławczego, niezależnie od podniesionych zarzutów, na korzyść obojga oskarżonych należało uwzględnić wskazane powyżej okoliczności, co przekładało się na uznanie, że orzeczone wobec oskarżonych kary noszą cechy rażącej niewspółmierności w znaczeniu ich surowości. Dla otoczenia widoczne jest uspokojenie się chłopca, przynajmniej w czasie toczonej sprawy karnej po wyprowadzce oskarżonych (nawet jeśli wyprowadzili się do budynku na posesji obok). Istotnym jest także, że aktualnie chłopiec ukończył 18 lat, a jego jedynym prawnym opiekunem jest matka. Tylko więc od samego oskarżonegoR. Z. (1)zależy, czy będzie chciał i podejmie w przyszłości próbę odbudowania jakiś relacji z synem (relacje małżonków są bardziej złożone, bo chodzi zarówno o więzy stosunku małżeństwa, jak i ewentualną wspólność majątku). Po stronieK. Z. (1)nagromadzenie się pozytywnych dla niej okoliczności także nie zostało należycie uwzględnione przez sąd rejonowy. Chodzi przecież o młodą kobietę, która z racji życiowych losów wróciła do rodzinnego domu i chciała mieszkać – jak inni, przeciętniK.. Tymczasem w domu mieszkał chory, niezwykle uciążliwy dla otoczenia brat, któremu rodzinne życie musiało zostać w wielu kwestiach podporządkowane.K. Z. (1)to osoba bardzo młoda. W chwili czynu (data końcowa) miała ukończone zaledwie 22 lata. To jeszcze bardzo młody wiek, nieznacznie tylko „starszy” od sprawcy, o jakim mowa wart. 115 §10 kk.C. Z.to młodszy brat oskarżonej, a przy tym tylko kilka lat młodszy. Pomiędzy rodzeństwem bardzo często trwa swoista rywalizacja o względy rodziców.K. Z. (1)mieszkając kilka lat w domu dziadków i pojawiając się w domu rodzinnych okresowo (weekendy, wakacje) nie była przyzwyczajona do anormalnych zachowań brata w takim stopniu, jak jej młodsza siostra. Nie akceptowała takich zachowań brata; chciała móc zapraszać do domu własnych gości i mieć spokój po pracy – przyC.takowy był często zakłócony. W swojej niechęci na obecność brata i rosnących antagonizmie wobec matki znalazła oparcie w drugim z rodziców – w swoim ojcu. To natomiast odR. Z. (1)należało oczekiwać wzmożonej opieki wobec chorego syna i wobec żony, poświęcającej się całkowicie opiece nad chorymC.: wszystkie swoje siły i cały czas poświęcała dla niego. Tak prawo, jak i moralność, nakładało na ojca obowiązek szczególnego poświęcenia i szczególnej miłości oraz opieki względem chorego syna. Takowego obowiązku nie ma już po stronie starszego rodzeństwa. Uwzględniając wszystkie te okoliczności, za zasadne uznał sąd odwoławczy orzeczenie wobecR. Z. (1)kary 6 miesięcy pozbawienia wolności – w miejsce orzeczonej pierwotnie kary 1 roku, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 2, z jednoczesnym obligatoryjnym dozorem kuratora sądowego. Dodatkowo w okresie próby orzeczono wobecR. Z.obowiązek poddania się oddziaływaniom korekcyjno-edukacyjnym dla osób stosujących przemoc domową (takowy nie wymaga jego zgody). Tak nałożony obowiązek pozwoli oskarżonemu nauczyć się radzenia sobie w przyszłości w sytuacjach trudnych życiowo, szczególnie, że poprawne zainteresowanie sięC.po stronie ojca, nawet pomimo przyznania praw opiekuna prawnego jednemu rodzicowi ubezwłasnowolnionego, z pewnością jest wskazana dla dobra chłopca. Orzekając o właściwej represji karnej wobecK. Z. (1), zdecydowano się zastosować przepisart. 37 a §1 kk(qwasi nadzwyczajne złagodzenie kary) i orzec wobec oskarżonej karę 4 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w miesiącu. Kara w takich granicach ma szanse zostać wykonana także przez osoby pracujące zawodowo, w szczególności w grę wchodzić mogą weekendy (ponadto możliwym jest zamiana takowej na inną formę tj. potrącenie pensji). Jakakolwiek surowsza kara byłaby niesprawiedliwa. Sąd odwoławczy rozważał zastosowanie innych instytucji prawnych wobec oskarżonej - w miejsce orzeczonej ostatecznie kary – ale zagrożenie karą przewidziane w przepisieart. 207 §1a kkznacząco ograniczało katalog możliwych rozwiązań (nawet nadzwyczajne złagodzenie kary sprowadzałoby się do orzeczenia kary grzywny lub ograniczenia wolności). Jednocześnie brak jest podstaw do uznania, że społeczna szkodliwość czynu oskarżonej jest znikoma. Przywołane na wstępie względy uzasadniały także zmianę wyroku poprzez ograniczenie stosowania orzeczonego w punkcie 5 wyroku, wobec obojga oskarżonych, środka karnego nakazu opuszczenia lokalu i zakazu zbliżania do 2 lat. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności istotne z punktu widzenia zasad wymiaru kary i środków karnych, tak orzeczona kary i środki uznano za adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonych czynów, a nadto za uwzględniające ich warunki osobiste. Zastosowana represja karna ma wystarczające szanse spełnić cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec sprawców. 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy - wina, co do zasady sprawstwo, orzeczenie o nawiązkach , orzeczenie o kosztach procesu za pierwszą instancję; Zwięźle o powodach utrzymania w mocy - wyrok w zakresie wskazanym powyżej jest słuszny, a zarzuty skarżącego niezasadne; 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany - zmiana opisu przypisanych oskarżonym czynów oraz orzeczonych kar, poprzez przyjęcie: 1.w miejsce czynu przypisanego oskarżonemuR. Z. (1)w pkt 1, uznanie go za winnego tego, że w okresie czasu od 1 listopada 2022r. do 12 kwietnia 2023r. wS.14a, gm.C., woj.(...), znęcał się nad osobami najbliższymi - nad żonąB. Z.oraz nad osobą nieporadną z uwagi na stan psychiczny – małoletnim synemC. Z., przy czym: - nad żoną znęcał się fizycznie i psychicznie w ten sposób, że wszczynał awantury, podczas których wyzywał ją słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe oraz szarpał i popychał, a także uderzał pięściami po głowie, - nad synemC. Z.znęcał się psychicznie, w ten sposób, że wyzywał go słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, - czym wyczerpał dyspozycjęart. 207 §1 kkiart. 207 § 1a kkw zw. zart. 11 § 2 kkiart. 4 §1 kkw brzmieniu obowiązującym w dniu 12 kwietnia 2023r. i za to wymierzenie mu na podstawieart. 207 §1a kkw zw. zart. 11 § 3 kkkary 6 miesięcy pozbawienia wolności, 2.w miejsce czynu przypisanego oskarżonejK. Z. (1)w pkt 1, uznanie jej za winną tego, że w okresie czasu od września 2022r. do 12 kwietnia 2023r. wS.(...), gm.C., woj.(...), znęcała się nad osobami najbliższymi - nad matkąB. Z.oraz nad osobą nieporadną z uwagi na stan psychiczny – małoletnim bratemC. Z., przy czym: - nad matką znęcała się fizycznie i psychicznie w ten sposób, że wszczynała awantury, podczas których wyzywała ją słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe oraz uderzyła w nogę i uderzała w twarz, - nad bratemC. Z.znęcała się psychicznie, w ten sposób, że wszczynała awantury, podczas których nagrywała go telefonem komórkowym, - czym wyczerpała dyspozycjęart. 207 §1 kkiart. 207 §1a kkw zw. zart. 11 § 2 kkiart. 4 § 1 kkw brzmieniu obowiązującym w dniu 12 kwietnia 2023r. i za to wymierzenie jej na podstawieart. 207 § 1a kkw zw. zart. 11 § 3 kkw zw. zart. 37a§ 1 kkiart. 34 §1 i 1a kkiart. 35 §1 kkkarę 4 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w miesiącu, 3. warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonegoR. Z. (1)kary na okres próby lat 2, z oddaniem go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego; 4.orzeczenie na podstawieart. 72 §1 pkt 6b kkwobec oskarżonegoR. Z. (1)obowiązku poddania się w okresie próby oddziaływaniom korekcyjno-edukacyjnym dla osób stosujących przemoc domową; 5.przyjęcie, że orzeczony w punkcie 5 wyroku wobec oskarżonychR. Z. (1)iK. Z. (1)nakaz opuszczenia lokalu i zakaz zbliżania się na trwać 2 lata; Zwięźle o powodach zmiany - wskazano w punkcie 3.1. i 4.1.; 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2, 3 O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o przepisart. 636 § 1 k.p.k.,art. 633 kpkiart. 3 ust. 2 i art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Wobec nieuwzględnienia apelacji należało zasądzić na rzecz oskarżycielki posiłkowej poniesione przez nią koszty procesu związane z ustanowieniem pełnomocnika na etapie postępowania odwoławczego (wynagrodzenie pełnomocnika określono na poziomie minimalnym, z uwzględnieniem dwóch odbytych z jego udziałem rozpraw apelacyjnych). 7 PODPIS 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wina, sprawstwo 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

154510000003006_VI_Ka_001107_2024_Uz_2024-12-06_001

VI Ka 1107/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2024-12-11 18:00:04.0 CET

2024-12-11 11:01:37.0 CET

15451000

3006

SENTENCE, REASON

Warszawa, dnia 19 listopada 2024 r. Sygn. akt VI Ka 1107/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk protokolant: protokolant sądowy Małgorzata Jaworska po rozpoznaniu dnia 19 listopada 2024 r. sprawy M. S. (1) , s. K. i M. , ur. (...) w L. obwinionego o wykroczenie z art. 86 § 1 kw, art. 94 § 1 kw w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami na skutek apelacji wnies

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Małgorzata Hejduk" xPublisher="mhejduk" xEditorFullName="Małgorzata Hejduk" xEditor="mhejduk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="001107" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="right">Warszawa, dnia 19 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sygn. akt VI Ka 1107/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk</xText> <xText>protokolant: protokolant sądowy Małgorzata Jaworska</xText> <xText>po rozpoznaniu dnia 19 listopada 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, s. <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon></xText> <xText>obwinionego o wykroczenie z <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 86 § 1</xLexLink> kw, <xLexLink xArt="art. 94;art. 94 § 1" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 94 § 1</xLexLink> kw w zw. z <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 6" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie</xText> <xText>z dnia 28 lutego 2024 r. sygn. akt II W 727/22</xText> <xText>zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uniewinnia <xAnon>M. S. (1)</xAnon> od popełnienia czynu z <xLexLink xArt="art. 94 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">punktu 2</xLexLink> z <xLexLink xArt="art. 94;art. 94 § 1" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 94 § 1</xLexLink> k.w. w zw. z <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 6" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>M. S. (1)</xAnon> uznaje winnym popełnienia czynu z punktu 1 z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza mu grzywnę w wysokości 500 (pięćset) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania w sprawie.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt VI Ka 1107/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>M. S. (1)</xAnon> został obwiniony o to, że:</xText> <xText>1. w dniu 12 stycznia 2022 r. około godz. 16:45 w miejscowości <xAnon>Z.</xAnon> <xAnon>ul. (...)</xAnon> spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> podczas zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki <xAnon>T.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> w wyniku czego doszło do kolizji, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.;</xText> <xText>2. ponadto w/w miejscu i czasie kierował pojazdem marki <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> nie posiadając do tego wymaganego uprawnienia, tj. o wykroczenie z <xLexLink xArt="art. 94;art. 94 § 1" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 94 § 1</xLexLink> k.w. w zw. z <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 6" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 28 lutego 2024 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II W 727/22 uznał obwinionego za winnego dokonania zarzucanych mu wykroczeń i za to na podstawie art. 94 § 1 k.w. w z. z art. 9 § 2 k.w. w zw. z art. 24 § 1a k.w. wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 7 000 zł, na podstawie art. 94 § 3 k.w. w zw. z art. 29 § 1 i 2 k.w. orzekł wobec <xAnon>M. S. (1)</xAnon> środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat i 6 miesięcy oraz obciążył go kosztami procesu.</xText> <xText>Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu iż obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu wykroczeń w sytuacji gdy decyzja Starosty <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 15 października 2013 r. w chwili zdarzenia nie była prawomocna i nie weszła do obrotu prawnego, co wynika wprost z treści postanowienia SKO we <xAnon>W.</xAnon> zapadłego w dniu 1 marca 2023 r. w sprawie SKO 4142/23, zatem w chwili zdarzenia obwiniony nie miał cofniętych uprawnień do kierowania pojazdami, co powoduje, że powinien zostać uniewinniony od zarzucanego mu wykroczenia z art. 94 § 1 k.w., a ponadto obwiniony nie był sprawcą zdarzenia. <xAnon>M. S. (1)</xAnon> zarzucił ponadto obrazę przepisów prawa procesowego, które w konsekwencji doprowadziły do błędnego ustalenia stanu faktycznego w sprawie oraz z ostrożności procesowej- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary i środka karnego. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie od zarzucanych mu wykroczeń (zwłaszcza wykroczenia z art. 94 § 1 k.w.) i ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wołominie.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył co następuje.</xBx></xText> <xText>Apelacja obwinionego <xAnon>M. S. (1)</xAnon> jest częściowo zasadna, przez co spowodowała konieczność zmiany zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego na uwzględnienie w całości zasługuje zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczących czynu z art. 94 § 1 k.w. Dołączona do apelacji <xAnon>M. S. (1)</xAnon> decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego we <xAnon>W.</xAnon> z dnia 1 marca 2023 r. pozwala na niebudzące wątpliwości ustalenie, że zgodnie z orzeczeniem tego organu w dacie inkryminowanego zdarzenia obwiniony posiadał uprawnienia do kierowania pojazdami, albowiem z uwagi na nieprawidłowość doręczenia decyzja Starosty <xAnon> (...)</xAnon> o zatrzymaniu obwinionemu prawa jazdy formalnie nie funkcjonowała w obrocie prawnym. Powyższe w ocenie Sądu Okręgowego pozwala na uznanie, że w realiach niniejszej sprawy nie sposób przypisać <xAnon>M. S. (1)</xAnon> winy za popełnienie wykroczenia z <xLexLink xArt="art. 94;art. 94 § 1" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 94 § 1</xLexLink> k.w. w zw. z <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 6" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami</xLexLink>. Opisane okoliczności implikowały zatem konieczność zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie <xAnon>M. S. (1)</xAnon> od tego czynu.</xText> <xText>Odnosząc się natomiast do drugiego z zarzucanych obwinionemu wykroczeń należy stwierdzić, iż dokonana przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, że w tym zakresie Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, dokonując trafnych ustaleń faktycznych na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, oceniając go swobodnie, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.</xText> <xText>Zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, iż zaistniała w dniu 12 stycznia 2022 r. kolizja drogowa została spowodowana przez obwinionego. Zawiadomienie o terminie rozprawy głównej zostało skierowane do <xAnon>M. S. (1)</xAnon> na prawidłowy adres. Wobec niepodjęcia go przez obwinionego w terminie, Sąd Rejonowy zasadnie uznał je za doręczone zastępczo i prowadził rozprawę w trybie zaocznym. Opisanie działanie nie stanowiło naruszenia prawa obwinionego do obrony, ponieważ był on w stanie odebrać przesłany do niego odpis wydanego w sprawie wyroku i skutecznie złożyć apelację. Odnosząc się natomiast do kwestii nieprzesłuchania w charakterze świadka <xAnon>M. S. (2)</xAnon>, to należy stwierdzić że w dniu zdarzenia (co wynika z dokumentacji policyjnej) miała ona 16 lat, w związku z czym nie sposób uznać, aby jej depozycje stanowiły wartościowe źródło dowodowe w zakresie dotyczącym techniki prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz reguł zachowania bezpieczeństwa w ruchu drogowym. <xAnon>M. S. (2)</xAnon> nie ma przy tym żadnego doświadczenia jako kierowca, a w analizowanym zdarzeniu (będąc pasażerem pojazdu) uczestniczyła jedynie z perspektywy obserwatora, który widzi wyłącznie nagłe zdarzenie, nie rozumiejąc jedocześnie jego szerszego kontekstu.</xText> <xText>Reasumując powyższe, w odniesieniu do czynu z art. 86 § 1 k.w. argumentacja obwinionego stanowi wyłącznie próbę polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.</xText> <xText>Mając zatem na względzie całokształt przedstawionej wyżej argumentacji, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnił <xAnon>M. S. (1)</xAnon> od popełnienia czynu z pkt 2 wniosku o ukaranie, tj. od wykroczenia stypizowanego w <xLexLink xArt="art. 94;art. 94 § 1" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 94 § 1</xLexLink> k.w. w zw. z <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 6" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami</xLexLink>; uznał go jednocześnie za winnego popełnienia czynu z pkt 1, tj. wykroczenia z <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 86 § 1</xLexLink> k.w. i wymierzył mu grzywnę w wysokości 500 zł uznając, że jest ona w pełni zgodna z dyrektywami określonymi w treści <xLexLink xArt="art. 33" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 33</xLexLink> k.w. i w odpowiedni sposób uwzględnia naganność zachowania podsądnego, nie nosząc przy tym cech rażącej surowości. Uniewinnienie obwinionego od wykroczenia z <xLexLink xArt="art. 94;art. 94 § 1" xIsapId="WDU20110300151" xTitle="Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151">art. 94 § 1</xLexLink> k.w. spowodowało automatyczne uchylenie orzeczonego obligatoryjnie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Sąd Okręgowy nie widział przy tym powodów do orzeczenia wobec <xAnon>M. S. (1)</xAnon> zakazu prowadzenia pojazdów na podstawie art. 86 § 3 k.w.</xText> <xText>Sąd Okręgowy zasądził także od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania w sprawie.</xText> <xText>Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>SSO Adam Bednarczyk</xBx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Adam Bednarczyk

Małgorzata Hejduk

protokolant sądowy Małgorzata Jaworska

Małgorzata Hejduk

Warszawa, dnia 19 listopada 2024 r. Sygn. akt VI Ka 1107/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk protokolant: protokolant sądowy Małgorzata Jaworska po rozpoznaniu dnia 19 listopada 2024 r. sprawyM. S. (1), s.K.iM.,ur. (...)wL. obwinionego o wykroczenie zart. 86 § 1kw,art. 94 § 1kw w zw. zart. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 28 lutego 2024 r. sygn. akt II W 727/22 zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że: 1 uniewinniaM. S. (1)od popełnienia czynu zpunktu 2zart. 94 § 1k.w. w zw. zart. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami; 2 M. S. (1)uznaje winnym popełnienia czynu z punktu 1 z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza mu grzywnę w wysokości 500 (pięćset) złotych; 3 zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania w sprawie. Sygn. akt VI Ka 1107/24 UZASADNIENIE M. S. (1)został obwiniony o to, że: 1. w dniu 12 stycznia 2022 r. około godz. 16:45 w miejscowościZ.ul. (...)spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem markiB.nr rej. (...)podczas zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi markiT.onr rej. (...)w wyniku czego doszło do kolizji, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.; 2. ponadto w/w miejscu i czasie kierował pojazdem markiB.nr rej. (...)nie posiadając do tego wymaganego uprawnienia, tj. o wykroczenie zart. 94 § 1k.w. w zw. zart. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami. Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 28 lutego 2024 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II W 727/22 uznał obwinionego za winnego dokonania zarzucanych mu wykroczeń i za to na podstawie art. 94 § 1 k.w. w z. z art. 9 § 2 k.w. w zw. z art. 24 § 1a k.w. wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 7 000 zł, na podstawie art. 94 § 3 k.w. w zw. z art. 29 § 1 i 2 k.w. orzekł wobecM. S. (1)środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat i 6 miesięcy oraz obciążył go kosztami procesu. Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu iż obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu wykroczeń w sytuacji gdy decyzja Starosty(...)z dnia 15 października 2013 r. w chwili zdarzenia nie była prawomocna i nie weszła do obrotu prawnego, co wynika wprost z treści postanowienia SKO weW.zapadłego w dniu 1 marca 2023 r. w sprawie SKO 4142/23, zatem w chwili zdarzenia obwiniony nie miał cofniętych uprawnień do kierowania pojazdami, co powoduje, że powinien zostać uniewinniony od zarzucanego mu wykroczenia z art. 94 § 1 k.w., a ponadto obwiniony nie był sprawcą zdarzenia.M. S. (1)zarzucił ponadto obrazę przepisów prawa procesowego, które w konsekwencji doprowadziły do błędnego ustalenia stanu faktycznego w sprawie oraz z ostrożności procesowej- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary i środka karnego. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie od zarzucanych mu wykroczeń (zwłaszcza wykroczenia z art. 94 § 1 k.w.) i ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wołominie. Sąd Okręgowy zważył co następuje. Apelacja obwinionegoM. S. (1)jest częściowo zasadna, przez co spowodowała konieczność zmiany zaskarżonego wyroku. W ocenie Sądu Okręgowego na uwzględnienie w całości zasługuje zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczących czynu z art. 94 § 1 k.w. Dołączona do apelacjiM. S. (1)decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego weW.z dnia 1 marca 2023 r. pozwala na niebudzące wątpliwości ustalenie, że zgodnie z orzeczeniem tego organu w dacie inkryminowanego zdarzenia obwiniony posiadał uprawnienia do kierowania pojazdami, albowiem z uwagi na nieprawidłowość doręczenia decyzja Starosty(...)o zatrzymaniu obwinionemu prawa jazdy formalnie nie funkcjonowała w obrocie prawnym. Powyższe w ocenie Sądu Okręgowego pozwala na uznanie, że w realiach niniejszej sprawy nie sposób przypisaćM. S. (1)winy za popełnienie wykroczenia zart. 94 § 1k.w. w zw. zart. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami. Opisane okoliczności implikowały zatem konieczność zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienieM. S. (1)od tego czynu. Odnosząc się natomiast do drugiego z zarzucanych obwinionemu wykroczeń należy stwierdzić, iż dokonana przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku wykazała, że w tym zakresie Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, dokonując trafnych ustaleń faktycznych na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, oceniając go swobodnie, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, iż zaistniała w dniu 12 stycznia 2022 r. kolizja drogowa została spowodowana przez obwinionego. Zawiadomienie o terminie rozprawy głównej zostało skierowane doM. S. (1)na prawidłowy adres. Wobec niepodjęcia go przez obwinionego w terminie, Sąd Rejonowy zasadnie uznał je za doręczone zastępczo i prowadził rozprawę w trybie zaocznym. Opisanie działanie nie stanowiło naruszenia prawa obwinionego do obrony, ponieważ był on w stanie odebrać przesłany do niego odpis wydanego w sprawie wyroku i skutecznie złożyć apelację. Odnosząc się natomiast do kwestii nieprzesłuchania w charakterze świadkaM. S. (2), to należy stwierdzić że w dniu zdarzenia (co wynika z dokumentacji policyjnej) miała ona 16 lat, w związku z czym nie sposób uznać, aby jej depozycje stanowiły wartościowe źródło dowodowe w zakresie dotyczącym techniki prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz reguł zachowania bezpieczeństwa w ruchu drogowym.M. S. (2)nie ma przy tym żadnego doświadczenia jako kierowca, a w analizowanym zdarzeniu (będąc pasażerem pojazdu) uczestniczyła jedynie z perspektywy obserwatora, który widzi wyłącznie nagłe zdarzenie, nie rozumiejąc jedocześnie jego szerszego kontekstu. Reasumując powyższe, w odniesieniu do czynu z art. 86 § 1 k.w. argumentacja obwinionego stanowi wyłącznie próbę polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Mając zatem na względzie całokształt przedstawionej wyżej argumentacji, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinniłM. S. (1)od popełnienia czynu z pkt 2 wniosku o ukaranie, tj. od wykroczenia stypizowanego wart. 94 § 1k.w. w zw. zart. 6 ust. 1 pkt 6 Ustawy o kierujących pojazdami; uznał go jednocześnie za winnego popełnienia czynu z pkt 1, tj. wykroczenia zart. 86 § 1k.w. i wymierzył mu grzywnę w wysokości 500 zł uznając, że jest ona w pełni zgodna z dyrektywami określonymi w treściart. 33k.w. i w odpowiedni sposób uwzględnia naganność zachowania podsądnego, nie nosząc przy tym cech rażącej surowości. Uniewinnienie obwinionego od wykroczenia zart. 94 § 1k.w. spowodowało automatyczne uchylenie orzeczonego obligatoryjnie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Sąd Okręgowy nie widział przy tym powodów do orzeczenia wobecM. S. (1)zakazu prowadzenia pojazdów na podstawie art. 86 § 3 k.w. Sąd Okręgowy zasądził także od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania w sprawie. Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku. SSO Adam Bednarczyk

15/451000/0003006/Ka

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VI Wydział Karny Odwoławczy

152515050001006_II_W_000833_2024_Uz_2024-12-06_001

II W 833/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2024-12-11 18:00:03.0 CET

2024-12-11 11:58:05.0 CET

15251505

1006

REASON

Sygn. akt II W 833/24 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 31 lipca 2024 r. po godzinie 17:00 K. K. zadzwoniła na numer alarmowy i poinformowała dyspozytora, że nie daje sobie rady z synem, który nadużywa alkoholu, pali papierosy i odpala je od kuchenki gazowej, a potem nie zakręca gazu. W trakcie rozmowy obwiniona rozłączyła się. Nie odbierała połączeń zwrotnych. Z uwagi na obawę o zdrowie i życie zgłaszającej na miejsce wysłano patrol Policji. /dowód: notatka urzędowa k.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/W" xYear="2024" xVolNmbr="000833" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt II W 833/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx> <xUx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xUx> </xBx></xText> <xText>W dniu 31 lipca 2024 r. po godzinie 17:00 <xAnon>K. K.</xAnon> zadzwoniła na numer alarmowy i poinformowała dyspozytora, że nie daje sobie rady z synem, który nadużywa alkoholu, pali papierosy i odpala je od kuchenki gazowej, a potem nie zakręca gazu. W trakcie rozmowy obwiniona rozłączyła się. Nie odbierała połączeń zwrotnych. Z uwagi na obawę o zdrowie i życie zgłaszającej na miejsce wysłano patrol Policji.</xText> <xText><xBx> <xIx>/dowód: notatka urzędowa k. 9/</xIx> </xBx></xText> <xText>O godzinie 17:45 na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> zadysponowany został patrol Policji w osobach sierż. <xAnon>A. M.</xAnon> oraz st. post. <xAnon>M. D.</xAnon>. Na miejscu, w jednym z pokojów domu siedział mężczyzna, który spożywał posiłek. Ustalono, iż był to <xAnon>Z. K.</xAnon>. Był on spokojny i odpowiadał na pytania Policji. Nie wiedział, gdzie aktualnie przebywa jego matka. Funkcjonariusze zastali kobietę za domem w ogrodzie. Zrywała ona owoce. Nie chciała odpowiadać na zadawane przez funkcjonariuszy pytania. Następnie odnosiła się do nich lekceważąco. Policjanci wzywali ją do zgodnego z prawem zachowania. Chcieli, aby udzieliła im informacji na temat powodu zgłaszanej interwencji. Oświadczyła, że chce aby funkcjonariusze zabrali jej syna, bo ona go nie chce. Podała, iż syn nadużywa alkoholu i nie pomaga jej w obowiązkach domowych. Poza tym nie jest agresywny i nie stosuje wobec niej przemocy. Zgłaszającą była <xAnon>K. K.</xAnon>. Z uwagi na to, że nie potwierdzono zgłaszanych przez obwinioną okoliczności i niczyje zdrowie oraz życie nie było zagrożone, poinformowano ją o skierowaniu wniosku o ukaranie o czyn z art. 66 § 1 pkt 1 kw oraz art. 65a kw. <xAnon>K. K.</xAnon> odmówiła podpisania pouczenia dla sprawcy wykroczenia.</xText> <xText><xBx> <xIx>/dowód: zeznania <xAnon>M. D.</xAnon> k. 28, zeznania <xAnon>A. M.</xAnon> k. 7 - 8, notatka urzędowa k. 5/ </xIx> </xBx></xText> <xText>W pismach kierowanych do Sądu obwiniona podnosiła, iż jej syn nadużywa alkoholu. Ona ciągle zgłasza, że jest on pijany i przynosi różne alkohole, denaturat, truciznę. Ona wie o tym, że wiele razy spał na ulicy. Wnosiła o umorzenie jej wszystkich kar i kosztów.</xText> <xText><xBx> <xIx>/dowód: pisma obwinionej k. 16, k. 21/</xIx> </xBx></xText> <xText><xBx> <xUx>Sąd Rejonowy zważył co następuje:</xUx> </xBx></xText> <xText>W niniejszej sprawie Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o zeznania funkcjonariuszy Policji tj. <xAnon>A. M.</xAnon> i <xAnon>M. D.</xAnon>, a także w oparciu o treść notatek urzędowych załączonych do sprawy.</xText> <xText>Dla Sądu wiarygodne były zeznania funkcjonariuszy Policji podejmujących interwencję. Działali oni bowiem w ramach swoich uprawnień. Nie mieli interesu w tym, by bezpodstawnie obciążać obwinioną. Ponadto ich depozycje korespondowały z nieosobowym materiałem dowodowym w postaci notatek urzędowych, w szczególności zaś tej dotyczącej rozmowy odbytej przez obwinioną z dyspozytorem przyjmującym zgłoszenie. Sąd nie doszukał się okoliczności mogących podważyć prawdziwość wymienionych dowodów.</xText> <xText>Okoliczności podnoszone przez obwinioną w pismach kierowanych do Sądu uznano za wiarygodne, jednak nie wyłączają one w żaden sposób odpowiedzialności <xAnon>K. K.</xAnon> za popełnione wykroczenia. Sąd zdaje sobie sprawę z uciążliwości zamieszkiwania z osobą nadużywającą alkoholu, jednak do tej pory nie miały miejsca żadne sytuacje, które uzasadniałyby konieczność wzywania przez obwinioną jakichkolwiek służb.</xText> <xText>Mając na względzie dokonaną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne Sąd uznał obwinioną za winną tego, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>w dniu 31 lipca 2024 r. około godz. 17.45 powiadomiła dyspozytora <xAnon> (...)</xAnon> o tym, że jej syn w domu pod adresem <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon> nieustannie nadużywa alkoholu, odpala papierosy od kuchenki gazowej, nie wyłącza gazu, gdzie powyższy fakt nie miał miejsca, czym wprowadziła w błąd instytucję użyteczności publicznej i wywołała niepotrzebną czynność funkcjonariuszy z KPP w <xAnon>B.</xAnon> tj. o wykroczenia z art. 66 § 1 pkt 1 kw</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w dniu 31 lipca 2024 r. około godz. 17.55 w <xAnon>B.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, na <xAnon>ul. (...)</xAnon> nie stosowała się do poleceń wydawanych na podstawie prawa przez umundurowanych funkcjonariuszy Policji umyślnie odmawiając udzielenia informacji na temat zgłoszonej przez siebie interwencji, utrudniając tym samym wykonanie czynności służbowych, tj. o wykroczenia z art. 65a kw.</xText> </xUnit> <xText>Zgodnie z art. 66 § 1 pkt 1 kw, kto chcąc wywołać niepotrzebną czynność, fałszywą informacją lub w inny sposób wprowadza w błąd instytucję użyteczności publicznej albo organ ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny do 1500 zł.</xText> <xText>Zachowanie określone w wyżej wymienionym przepisie polega na wywołaniu u osoby zawiadamianej, reprezentującej instytucję lub organ, błędnego przeświadczenia o konieczności podjęcia czynności pozostających w zakresie jej kompetencji, mimo braku podstaw, które uzasadniałyby ich podjęcie. Koniecznie jest zatem ustalenie bezpośredniego zamiaru sprawcy wykroczenia z art. 66 § 1 pkt 1 kw, który ma świadomość, że czynność ww. instytucji bądź organu jest w danych okolicznościach faktycznych zbędna, a i tak chce taką niepotrzebną czynność wywołać, przy czym dla przypisania odpowiedzialności nie mają znaczenia pobudki czy motywy obwinionego, a jedynie wola wywołania owej zbędnej czynności oraz umyślne wprowadzenie wymienionych w przepisie organów w błąd poprzez przekazanie nieprawdziwej informacji albo w inny sposób.</xText> <xText>Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że <xAnon>K. K.</xAnon> zdawała sobie sprawę z tego, że zgłasza interwencję dyżurnemu Komendy Powiatowej Policji, chociaż nie istniały uzasadnione podstawy do jej podjęcia. Jej syn w tym czasie spożywał w domu posiłek, natomiast ona poszła zrywać owoce do ogrodu. Nie istniało realne zagrożenie dla zdrowia lub życia ani jej, ani też <xAnon>Z. K.</xAnon>.</xText> <xText>Ponadto wymienionego czynu dopuściła się umyślnie, gdyż chciała wywołać niepotrzebną czynność organów, która miała spowodować to, by funkcjonariusze zabrali syna, ponieważ: „ona go nie chce”. <xUx>Z urzędu Sądowi wiadomym jest, że nie była to pierwsza tego typu sytuacja, gdzie obwiniona wzywa różne służby powodując ich niepotrzebne czynności. </xUx></xText> <xText>Zgodnie z treścią art. 65a kw odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten, kto, nie stosując się do poleceń określonego zachowania się wydawanych na podstawie prawa przez funkcjonariusza Policji, Żandarmerii Wojskowej, Straży Granicznej lub innego organu ochrony bezpieczeństwa lub porządku publicznego, umyślnie uniemożliwia lub istotnie utrudnia wykonanie czynności służbowej.</xText> <xText>Obwiniona podczas interwencji była wzywana przez funkcjonariuszy Policji do zachowania zgodnego z prawem. Tymczasem <xAnon>K. K.</xAnon> odnosiła się do nich lekceważąco. Nie chciała udzielać odpowiedzi na zadawane jej pytania.</xText> <xText><xAnon>K. K.</xAnon> jest osobą dorosłą i poczytalną. Posiada wieloletnie doświadczenie życiowe. Nie zachodziła zatem żadna okoliczność wyłączająca jej winę.</xText> <xText>Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionej. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionej.</xText> <xText><xAnon>K. K.</xAnon> zgłaszając interwencje powoduje niepotrzebne czynności służb, które w tym czasie nie mogą zostać w razie potrzeby zadysponowane do innych zdarzeń obiektywnie wymagających ich interwencji. Ponadto obwiniona odnosiła się lekceważąco w stosunku do funkcjonariuszy. Nie udzielała informacji na zadawane jej pytania, co istotnie uniemożliwiało przeprowadzenie przez Policjantów czynności. Poza tym, jak już wcześniej wskazywał Sąd, tego typu sytuacje z udziałem obwinionej zdarzają się dość często, a z uprzednich wyroków, którymi została ukarana nie wyciągnęła ona odpowiednich wniosków. Cały czas pozostaje w przekonaniu o słuszności swojego postępowania.</xText> <xText>Sąd uznając <xAnon>K. K.</xAnon> za winną popełnienia zarzucanych jej czynów wymienionych w punktach I. i II. na podstawie art. 65a kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył jej łącznie grzywnę w wysokości 1.500 złotych. W przekonaniu Sądu kara ta pozostaje adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz będzie stanowiła realną dolegliwość dla obwinionej, która nie tylko uświadomi jej konsekwencje nieodpowiedzialnego, niezgodnego z prawem zachowania, ale również spełni względem niej rolę wychowawczą i prewencyjną, zniechęcając do popełniania podobnych wykroczeń w przyszłości.</xText> <xText>Sąd w oparciu o dyspozycję <xLexLink xArt="art. 121;art. 121 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 121 § 1 kpw</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> zwolnił obwinioną od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie. Biorąc pod uwagę okoliczność, iż <xAnon>K. K.</xAnon> utrzymuje się z emerytury, jest osobą posiadającą liczne schorzenia, a także orzekane uprzednie kary grzywny, Sąd doszedł do przekonania, iż obecnie uiszczenie przez nią kosztów sądowych, będzie stanowiło dla niej zbyt dużą dolegliwość.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Ewa Grabarz

Ewa Grabarz

Sygn. akt II W 833/24 UZASADNIENIE Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 31 lipca 2024 r. po godzinie 17:00K. K.zadzwoniła na numer alarmowy i poinformowała dyspozytora, że nie daje sobie rady z synem, który nadużywa alkoholu, pali papierosy i odpala je od kuchenki gazowej, a potem nie zakręca gazu. W trakcie rozmowy obwiniona rozłączyła się. Nie odbierała połączeń zwrotnych. Z uwagi na obawę o zdrowie i życie zgłaszającej na miejsce wysłano patrol Policji. /dowód: notatka urzędowa k. 9/ O godzinie 17:45 naul. (...)wB.zadysponowany został patrol Policji w osobach sierż.A. M.oraz st. post.M. D.. Na miejscu, w jednym z pokojów domu siedział mężczyzna, który spożywał posiłek. Ustalono, iż był toZ. K.. Był on spokojny i odpowiadał na pytania Policji. Nie wiedział, gdzie aktualnie przebywa jego matka. Funkcjonariusze zastali kobietę za domem w ogrodzie. Zrywała ona owoce. Nie chciała odpowiadać na zadawane przez funkcjonariuszy pytania. Następnie odnosiła się do nich lekceważąco. Policjanci wzywali ją do zgodnego z prawem zachowania. Chcieli, aby udzieliła im informacji na temat powodu zgłaszanej interwencji. Oświadczyła, że chce aby funkcjonariusze zabrali jej syna, bo ona go nie chce. Podała, iż syn nadużywa alkoholu i nie pomaga jej w obowiązkach domowych. Poza tym nie jest agresywny i nie stosuje wobec niej przemocy. Zgłaszającą byłaK. K.. Z uwagi na to, że nie potwierdzono zgłaszanych przez obwinioną okoliczności i niczyje zdrowie oraz życie nie było zagrożone, poinformowano ją o skierowaniu wniosku o ukaranie o czyn z art. 66 § 1 pkt 1 kw oraz art. 65a kw.K. K.odmówiła podpisania pouczenia dla sprawcy wykroczenia. /dowód: zeznaniaM. D.k. 28, zeznaniaA. M.k. 7 - 8, notatka urzędowa k. 5/ W pismach kierowanych do Sądu obwiniona podnosiła, iż jej syn nadużywa alkoholu. Ona ciągle zgłasza, że jest on pijany i przynosi różne alkohole, denaturat, truciznę. Ona wie o tym, że wiele razy spał na ulicy. Wnosiła o umorzenie jej wszystkich kar i kosztów. /dowód: pisma obwinionej k. 16, k. 21/ Sąd Rejonowy zważył co następuje: W niniejszej sprawie Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o zeznania funkcjonariuszy Policji tj.A. M.iM. D., a także w oparciu o treść notatek urzędowych załączonych do sprawy. Dla Sądu wiarygodne były zeznania funkcjonariuszy Policji podejmujących interwencję. Działali oni bowiem w ramach swoich uprawnień. Nie mieli interesu w tym, by bezpodstawnie obciążać obwinioną. Ponadto ich depozycje korespondowały z nieosobowym materiałem dowodowym w postaci notatek urzędowych, w szczególności zaś tej dotyczącej rozmowy odbytej przez obwinioną z dyspozytorem przyjmującym zgłoszenie. Sąd nie doszukał się okoliczności mogących podważyć prawdziwość wymienionych dowodów. Okoliczności podnoszone przez obwinioną w pismach kierowanych do Sądu uznano za wiarygodne, jednak nie wyłączają one w żaden sposób odpowiedzialnościK. K.za popełnione wykroczenia. Sąd zdaje sobie sprawę z uciążliwości zamieszkiwania z osobą nadużywającą alkoholu, jednak do tej pory nie miały miejsca żadne sytuacje, które uzasadniałyby konieczność wzywania przez obwinioną jakichkolwiek służb. Mając na względzie dokonaną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne Sąd uznał obwinioną za winną tego, że: I w dniu 31 lipca 2024 r. około godz. 17.45 powiadomiła dyspozytora(...)o tym, że jej syn w domu pod adresemB.,ul. (...)nieustannie nadużywa alkoholu, odpala papierosy od kuchenki gazowej, nie wyłącza gazu, gdzie powyższy fakt nie miał miejsca, czym wprowadziła w błąd instytucję użyteczności publicznej i wywołała niepotrzebną czynność funkcjonariuszy z KPP wB.tj. o wykroczenia z art. 66 § 1 pkt 1 kw II w dniu 31 lipca 2024 r. około godz. 17.55 wB., woj.(...), naul. (...)nie stosowała się do poleceń wydawanych na podstawie prawa przez umundurowanych funkcjonariuszy Policji umyślnie odmawiając udzielenia informacji na temat zgłoszonej przez siebie interwencji, utrudniając tym samym wykonanie czynności służbowych, tj. o wykroczenia z art. 65a kw. Zgodnie z art. 66 § 1 pkt 1 kw, kto chcąc wywołać niepotrzebną czynność, fałszywą informacją lub w inny sposób wprowadza w błąd instytucję użyteczności publicznej albo organ ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub zdrowia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny do 1500 zł. Zachowanie określone w wyżej wymienionym przepisie polega na wywołaniu u osoby zawiadamianej, reprezentującej instytucję lub organ, błędnego przeświadczenia o konieczności podjęcia czynności pozostających w zakresie jej kompetencji, mimo braku podstaw, które uzasadniałyby ich podjęcie. Koniecznie jest zatem ustalenie bezpośredniego zamiaru sprawcy wykroczenia z art. 66 § 1 pkt 1 kw, który ma świadomość, że czynność ww. instytucji bądź organu jest w danych okolicznościach faktycznych zbędna, a i tak chce taką niepotrzebną czynność wywołać, przy czym dla przypisania odpowiedzialności nie mają znaczenia pobudki czy motywy obwinionego, a jedynie wola wywołania owej zbędnej czynności oraz umyślne wprowadzenie wymienionych w przepisie organów w błąd poprzez przekazanie nieprawdziwej informacji albo w inny sposób. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, żeK. K.zdawała sobie sprawę z tego, że zgłasza interwencję dyżurnemu Komendy Powiatowej Policji, chociaż nie istniały uzasadnione podstawy do jej podjęcia. Jej syn w tym czasie spożywał w domu posiłek, natomiast ona poszła zrywać owoce do ogrodu. Nie istniało realne zagrożenie dla zdrowia lub życia ani jej, ani teżZ. K.. Ponadto wymienionego czynu dopuściła się umyślnie, gdyż chciała wywołać niepotrzebną czynność organów, która miała spowodować to, by funkcjonariusze zabrali syna, ponieważ: „ona go nie chce”.Z urzędu Sądowi wiadomym jest, że nie była to pierwsza tego typu sytuacja, gdzie obwiniona wzywa różne służby powodując ich niepotrzebne czynności. Zgodnie z treścią art. 65a kw odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten, kto, nie stosując się do poleceń określonego zachowania się wydawanych na podstawie prawa przez funkcjonariusza Policji, Żandarmerii Wojskowej, Straży Granicznej lub innego organu ochrony bezpieczeństwa lub porządku publicznego, umyślnie uniemożliwia lub istotnie utrudnia wykonanie czynności służbowej. Obwiniona podczas interwencji była wzywana przez funkcjonariuszy Policji do zachowania zgodnego z prawem. TymczasemK. K.odnosiła się do nich lekceważąco. Nie chciała udzielać odpowiedzi na zadawane jej pytania. K. K.jest osobą dorosłą i poczytalną. Posiada wieloletnie doświadczenie życiowe. Nie zachodziła zatem żadna okoliczność wyłączająca jej winę. Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionej. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionej. K. K.zgłaszając interwencje powoduje niepotrzebne czynności służb, które w tym czasie nie mogą zostać w razie potrzeby zadysponowane do innych zdarzeń obiektywnie wymagających ich interwencji. Ponadto obwiniona odnosiła się lekceważąco w stosunku do funkcjonariuszy. Nie udzielała informacji na zadawane jej pytania, co istotnie uniemożliwiało przeprowadzenie przez Policjantów czynności. Poza tym, jak już wcześniej wskazywał Sąd, tego typu sytuacje z udziałem obwinionej zdarzają się dość często, a z uprzednich wyroków, którymi została ukarana nie wyciągnęła ona odpowiednich wniosków. Cały czas pozostaje w przekonaniu o słuszności swojego postępowania. Sąd uznającK. K.za winną popełnienia zarzucanych jej czynów wymienionych w punktach I. i II. na podstawie art. 65a kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył jej łącznie grzywnę w wysokości 1.500 złotych. W przekonaniu Sądu kara ta pozostaje adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz będzie stanowiła realną dolegliwość dla obwinionej, która nie tylko uświadomi jej konsekwencje nieodpowiedzialnego, niezgodnego z prawem zachowania, ale również spełni względem niej rolę wychowawczą i prewencyjną, zniechęcając do popełniania podobnych wykroczeń w przyszłości. Sąd w oparciu o dyspozycjęart. 121 § 1 kpww zw. zart. 624 § 1 kpkzwolnił obwinioną od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie. Biorąc pod uwagę okoliczność, iżK. K.utrzymuje się z emerytury, jest osobą posiadającą liczne schorzenia, a także orzekane uprzednie kary grzywny, Sąd doszedł do przekonania, iż obecnie uiszczenie przez nią kosztów sądowych, będzie stanowiło dla niej zbyt dużą dolegliwość.

15/251505/0001006/W

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

152515000002006_IV_Ka_000650_2024_Uz_2024-12-06_001

IV Ka 650/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:05.0 CET

2025-01-21 13:27:56.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 650/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Tomasz Ignaczak Protokolantsekretarz sądowy Bożena Sobczyk przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2024 roku sprawy A. Z. oskarżonego o czyny z art. 178b kk , art. 62 ust. 1 i 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, art

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000650" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 650/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 6 grudnia 2024 roku</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>PrzewodniczącySędzia Tomasz Ignaczak</xText> <xText>Protokolantsekretarz sądowy Bożena Sobczyk </xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego </xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2024 roku</xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>A. Z.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyny z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178b kk</xLexLink>, art. 62 ust. 1 i 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonego </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 22 maja 2024 roku sygn. akt II K 296/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:</xBx></xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText><xBx>uchyla rozstrzygnięcie o karze łącznej z punktu 2; </xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>uniewinnia oskarżonego od popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie II aktu oskarżenia i przypisanego mu w punkcie 1 tiret 2;</xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>uchyla rozstrzygnięcia z punktów 6 i 7;</xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>uzupełnia podstawę prawną skazania za czyn zarzucony w punkcie III aktu oskarżenia i przypisany w punkcie 1 tiret 3 o <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink>;</xBx></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xBx>na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 kk</xLexLink> jednostkowe kary pozbawienia wolności wymierzone wyrokiem Sądu Rejonowego w punkcie 1 tiret 1 i 3 łączy i wymierza oskarżonemu karę łączną 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xBx></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym i od opłaty za obie instancje.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 650/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Tomasz Ignaczak Protokolantsekretarz sądowy Bożena Sobczyk przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2024 roku sprawyA. Z. oskarżonego o czyny zart. 178b kk, art. 62 ust. 1 i 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,art. 244 kkw zw. zart. 64 § 1 kk na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 22 maja 2024 roku sygn. akt II K 296/24 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:  uchyla rozstrzygnięcie o karze łącznej z punktu 2; uniewinnia oskarżonego od popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie II aktu oskarżenia i przypisanego mu w punkcie 1 tiret 2; uchyla rozstrzygnięcia z punktów 6 i 7; uzupełnia podstawę prawną skazania za czyn zarzucony w punkcie III aktu oskarżenia i przypisany w punkcie 1 tiret 3 oart. 4 § 1 kk; na podstawieart. 85 § 1 kkiart. 86 § 1 kkjednostkowe kary pozbawienia wolności wymierzone wyrokiem Sądu Rejonowego w punkcie 1 tiret 1 i 3 łączy i wymierza oskarżonemu karę łączną 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności; 2 w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; 3 zwalnia oskarżonego od wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym i od opłaty za obie instancje.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000653_2024_Uz_2024-12-06_001

IV Ka 653/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 11:28:55.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 653/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Agnieszka Szulc-Wroniszewska Protokolantsekretarz sądowy Jakub Biernat przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim Adama Jarosińskiego po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2024 r. sprawy K. T. oskarżonego o czyny z art. 222 § 1 kk w zb. z art. 157§2 kk w zw. z art. 11§2 kk , art. 226

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000653" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 653/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 6 grudnia 2024 r.</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>PrzewodniczącySędzia Agnieszka Szulc-Wroniszewska</xText> <xText>Protokolantsekretarz sądowy Jakub Biernat </xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim Adama Jarosińskiego</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2024 r.</xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>K. T.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyny z <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222 § 1 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226 § 1 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 10 września 2024 r. sygn. akt II K 710/22</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata <xAnon>M. N.</xAnon> kwotę 1033,20 (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote i dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 1053,20 ( jeden tysiąc pięćdziesiąt trzy złote i dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 653/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Agnieszka Szulc-Wroniszewska Protokolantsekretarz sądowy Jakub Biernat przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim Adama Jarosińskiego po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2024 r. sprawyK. T. oskarżonego o czyny zart. 222 § 1 kkw zb. zart. 157§2 kkw zw. zart. 11§2 kk,art. 226 § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 10 września 2024 r. sygn. akt II K 710/22 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokataM. N.kwotę 1033,20 (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote i dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym; 3 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 1053,20 ( jeden tysiąc pięćdziesiąt trzy złote i dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000655_2024_Uz_2024-12-06_001

IV Ka 655/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:04.0 CET

2025-01-20 15:43:40.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 655/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Agnieszka Szulc-Wroniszewska Protokolantsekretarz sądowy Jakub Biernat przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2024 r. sprawy K. S. oskarżonego o czyn z art. 178a § 4 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżo

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000655" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 655/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 6 grudnia 2024 r.</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>PrzewodniczącySędzia Agnieszka Szulc-Wroniszewska</xText> <xText>Protokolantsekretarz sądowy Jakub Biernat </xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2024 r.</xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>K. S.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 11 września 2024 r. sygn. akt II K 608/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 3 kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 ( dziesięciu ) lat; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 655/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Agnieszka Szulc-Wroniszewska Protokolantsekretarz sądowy Jakub Biernat przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2024 r. sprawyK. S. oskarżonego o czyn zart. 178a § 4 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 września 2024 r. sygn. akt II K 608/24 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 na podstawieart. 42 § 3 kkorzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 ( dziesięciu ) lat; 2 w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; 3 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152510000002006_IV_K_000152_2021_Uz_2024-12-06_001

IV K 152/21

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2024-12-11 18:00:03.0 CET

2025-01-25 14:42:04.0 CET

15251000

2006

REASON

Sygn. akt IV K 152/21 UZASADNIENIE Nieruchomość położona przy ulicy (...) w Ł. została zakupiona przez M. W. około 1890 roku. To stanowiło połowę obecnej nieruchomości. Pozostała część została dobudowana. W czasach PRL-u nieruchomość była zarządzana przez gminę.( wyjaśnienia oskarżonego k 512-518). M. W. urodził się (...) w Z. ( k 412 pismo Archiwum Państwowego w Ł. , akt urodzenia k 413-415). Postanowieniem z 13 stycznia 1947 roku Sąd Grodzki w Ł. stwierdził, iż M. W. syn M. – A. i P. z L. małż

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Suliga" xPublisher="beata.suliga" xEditorFullName="Beata Suliga" xEditor="beata.suliga" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/251000/0002006/K" xYear="2021" xVolNmbr="000152" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt IV K 152/21</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Nieruchomość położona przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> została zakupiona przez <xAnon>M. W.</xAnon> około 1890 roku. To stanowiło połowę obecnej nieruchomości. Pozostała część została dobudowana. W czasach PRL-u nieruchomość była zarządzana przez gminę.( wyjaśnienia oskarżonego k 512-518).</xText> <xText><xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>urodził się (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> ( k 412 pismo Archiwum Państwowego w <xAnon>Ł.</xAnon>, akt urodzenia k 413-415).</xText> <xText>Postanowieniem z 13 stycznia 1947 roku Sąd Grodzki w <xAnon>Ł.</xAnon> stwierdził, iż <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> syn <xAnon>M.</xAnon> – <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>P.</xAnon> z <xAnon>L.</xAnon> małżonków <xAnon>W.</xAnon> urodzony w <xAnon>Z.</xAnon> 17 listopada 1874 roku zmarł w <xAnon>W.</xAnon> 1 stycznia 1942 roku. ( postanowienie k 9, wniosek k 331, wyciąg k 332, kopia protokołu k 334-335).</xText> <xText>Nieruchomość położona w <xAnon>Ł.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> oznaczona hipotecznym numerem 514 repertorium hipotecznego Nr <xAnon> (...)</xAnon> stanowiła wyłączną własność:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>C.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> w 186/1080 niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> w 186/1080 niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>D. W. (1)</xAnon> w 186/1080 niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xAnon>W.</xAnon> – <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> w 31/1080 niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText><xAnon>P.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText><xAnon>E.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText><xAnon>M.</xAnon> z <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>G.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText><xAnon>S. P.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>Dana <xAnon>W.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText><xAnon>I.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> w 138/1080 niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText><xAnon>J. S.</xAnon> w 15/1080 niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText><xAnon>P.</xAnon> <xAnon>J.</xAnon> w 30/1080 niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText><xAnon>F.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> w 30/1080 niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText><xAnon>M.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> w 46/1080 niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText><xAnon>W.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> w 15/1080 niepodzielnych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>Majty <xAnon>W.</xAnon> w 62/1080 niepodzielnych częściach. ( zaświadczenie k 340).</xText> </xUnit> <xText>Sąd Grodzki w Łodzi postanowieniem z 15 września 1949 roku stwierdził, iż prawa do spadku pozostałego po <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> z <xAnon>M.</xAnon> – <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>P.</xAnon> z <xAnon>L.</xAnon> urodzonym w <xAnon>Z.</xAnon> 17 listopada 1874 roku zmarłym w <xAnon>W.</xAnon> 1 stycznia 1942 roku nabyły na podstawie dziedziczenia ustawowego: <xAnon>F. R.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> z d. <xAnon>W.</xAnon> c. <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>R. A.</xAnon> z <xAnon>P.</xAnon>, małż. <xAnon>W.</xAnon>, urodzona w <xAnon>W.</xAnon> w 1894 roku w ¼ części, <xAnon>J. R.</xAnon> z <xAnon>W.</xAnon> – <xAnon>K.</xAnon> c. <xAnon>M.</xAnon> i Rychli <xAnon>A.</xAnon> z <xAnon>P.</xAnon> małż. <xAnon>W.</xAnon> urodzona w <xAnon>Ł.</xAnon> 3 października 1900 roku w ¼ części, <xAnon>S.</xAnon> Majta z <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>H.</xAnon> c. <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>R. A.</xAnon> z <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>urodzona (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> w ¼ części, <xAnon>P.</xAnon> z <xAnon>W. F.</xAnon> c <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>R. A.</xAnon> z <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>urodzona (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> w ¼ części. (postanowienie k 7, kserokopie dokumentów ze sprawy Sp <xAnon> (...)</xAnon> k 341-364).</xText> <xText>Od lat 90-tych nieruchomością administrowała <xAnon>E. H.</xAnon>. <xAnon>A. H. (1)</xAnon> został zarządcą nieruchomości w 1999 roku. Stan majątku uregulowany był wówczas w około 50 procentach. <xAnon>E. H.</xAnon> zmarła w 2006 roku. ( wyjaśnienia oskarżonego k 512-518).</xText> <xText>Radca prawny <xAnon>M. S. (1)</xAnon> od 2010 roku zajmowała się obsługą prawną zarządcy sądowego <xAnon>A. H. (1)</xAnon>. W 2011 roku zawarta została umowa zlecenia, a <xAnon>M. S. (1)</xAnon> przeniosła siedzibę swojej kancelarii do lokalu w kamienicy przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>. Tam znajdowała się większość spraw, dokumenty. W związku ze sprawą sądową z poprzednim pełnomocnikiem oskarżonego <xAnon>M. A.</xAnon> nie wszystkie dokumenty, które znajdowały się w posiadaniu <xAnon>E. H.</xAnon> zostały przekazanie <xAnon>M. S. (2)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>B. P.</xAnon> przekazał wcześniej <xAnon>M. A.</xAnon> informacje dotyczące rodziny <xAnon>G.</xAnon>, która miała udziały w nieruchomości przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>. <xAnon>M. S. (2)</xAnon> w uzgodnieniu z <xAnon>A. H. (1)</xAnon> rozpoczęła poszukiwanie aktów zgonu <xAnon>M. G.</xAnon>, jej męża i dzieci. Nie udało się odnaleźć ich aktów zgonów poza jednym aktem zgonu, jednego z synów. Sąd uznał za zmarłych <xAnon>M. G.</xAnon>, jej męża i syna.</xText> <xText><xAnon>M. S. (2)</xAnon> równoległe występowała do archiwum Urzędu Stanu Cywilnego, Instytutu Żydowskiego, PCK i innych instytucji w celu uzyskania aktów zgonów osób, co do których zamierzała wraz z oskarżonym wszcząć postępowanie spadkowe, a które były wpisane do księgi wieczystej jako współwłaściciele nieruchomości przy <xAnon> (...)</xAnon> 76 w <xAnon>Ł.</xAnon> t.j. <xAnon>B. W.</xAnon>, <xAnon>D. W. (2)</xAnon>, <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> i innych.</xText> <xText>Uzyskano akty zgonu <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>D. W. (2)</xAnon>. Z informacji znajdujących się w zespole akt Starszeństwa Żydów w <xAnon>Ł.</xAnon> wynikało, iż <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>urodzony (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> w 1940 roku przebywał w <xAnon> (...)</xAnon> getcie. Aktu zgonu <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> nie odnaleziono ( zeznania <xAnon>M. S. (2)</xAnon> k 520- 527, potwierdzenia zameldowania k 417-420, pismo USC k 251</xText> <xText><xAnon>M. S. (3)</xAnon> w 2011 roku działając jako pełnomocnik <xAnon>A. H. (1)</xAnon> wniosła o uznanie za zmarłego <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>.( zeznania świadka <xAnon>M. S.</xAnon> k 520-527, wniosek k 246- 248).</xText> <xText>Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi postanowieniem z 12 grudnia 2013 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt II Ns 2672/11 uznał za zmarłego <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> ( <xAnon>W.</xAnon>) syna <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>P. W.</xAnon> z domu Lewi, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> i oznaczył chwilę jego śmierci na 1 stycznia 1947 roku, godz. 24.00. ( postanowienie k 6).</xText> <xText><xAnon>M. S. (1)</xAnon> wystąpiła do Urzędu Stanu Cywilnego w <xAnon>W.</xAnon> o sporządzenie aktu zgonu <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>. W lutym 2014 roku <xAnon>M. S. (1)</xAnon> otrzymała z Urzędu Stanu Cywilnego w <xAnon>W.</xAnon> informację, iż w archiwum znajduje się akt zgonu <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> z datą zgonu 31 stycznia 1942 roku. Skontaktowała się wówczas z oskarżonym, informując go o tym fakcie. ( zeznania <xAnon>M. S.</xAnon> k 520-527, pismo i zwrotne potwierdzenie odbioru k 325-326).</xText> <xText>Urząd Stanu Cywilnego <xAnon>Miasta S.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> pismem z 12 lutego 2014 roku wystąpił do Prokuratury Rejonowej <xAnon>Ł.</xAnon> o wniesienie skargi o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z 12 grudnia 2013 roku, sygn. akt II Ns 2672/11 o uznaniu za zmarłego <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> wobec ustalenia, iż w księdze zgonów za rok 1949 figuruje akt zgonu sporządzony na nazwisko <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon>. ( pismo k 2).</xText> <xText>Prokuratura Rejonowa <xAnon>Ł.</xAnon> pismem z 14 marca 2014 roku poinformowała Urząd Stanu Cywilnego <xAnon>Miasta S.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>, iż nie będzie wnosić skargi o wznowienie postępowania. W piśmie wskazano</xText> <xText>m. innymi, iż stosownie do powołanych przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kpc</xLexLink> możliwość wniesienia skargi nie jest zastrzeżona wyłącznie dla prokuratora. Możliwe jest także wniesienie jej przez uczestnika postępowania, a nawet zainteresowanego, który nie był uczestnikiem postępowania. Podniesiono także, iż w ocenie prokuratora ze względu na różnice w dacie urodzenia <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>, jak również co do imienia ojca oraz nazwiska rodowego matki nie ma pewności, czy postępowanie sygn. II Ns 2672/11 i postępowanie Sądu Grodzkiego w <xAnon>Ł.</xAnon> sygn. akt Zg 1776/46 dotyczyły tej samej osoby.( pismo k 242-243).</xText> <xText>W związku z treścią pisma Prokuratury Rejonowej <xAnon>Ł.</xAnon> z 14 marca 2014 roku, sygn. akt Pc 38/14 o odmowie wniesienia skargi o wznowienia postępowania o uznaniu za zmarłego <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>, Kierownik Urzędu Stanu Cywilnego m.st.<xAnon>W.</xAnon> wykonując postanowienia sądu sporządził w dniu 20 marca 2014 roku akt zgonu na nazwisko <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> ( <xAnon>W.</xAnon>).(pismo k 323, akt zgonu k 210).</xText> <xText>Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi prawomocnym postanowieniem z 25 marca 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15 po rozpoznaniu wniosku <xAnon>A. H. (1)</xAnon> o stwierdzenie nabycia spadku po <xAnon>M. G.</xAnon>, <xAnon>B. W.</xAnon>, <xAnon>D. W. (2)</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> stwierdził m. innymi, iż spadek po <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>( <xAnon>W.</xAnon>) synu <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>M.</xAnon>) i <xAnon>P.</xAnon> ( <xAnon>P.</xAnon>) zmarłym 1 stycznia 1947 roku na podstawie ustawy nabyli: bratanica <xAnon>M.</xAnon> ( Majta) <xAnon>H.</xAnon> vel <xAnon>H.</xAnon> z domu <xAnon>W.</xAnon> ( córka <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon>) i siostrzeniec <xAnon>B. P.</xAnon> vel <xAnon>P.</xAnon> vel <xAnon>P.</xAnon> ( syn <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon>) po 1/3 części każde z nich oraz bratanice : <xAnon>P. W. (1)</xAnon> primo voto <xAnon>T.</xAnon> z domu <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>( córka <xAnon>C.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon>) i <xAnon>M.</xAnon> ( Majta) <xAnon>R.</xAnon> ( <xAnon>R.</xAnon>) z domu <xAnon>W.</xAnon> vel <xAnon>W.</xAnon> ( córka <xAnon>C.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon>) oraz córka bratanicy <xAnon>D.</xAnon> ( Dola) <xAnon>R.</xAnon> z domu <xAnon>W.</xAnon> ( córka <xAnon>P.</xAnon> i <xAnon>F.</xAnon>) po 1/9 częsci każda z nich.</xText> <xText>( postanowienie k 5, k 193, wniosek k 116-120, pełnomocnictwa k 121-123, 125, 127, 129, 131,165, 153-154 <xAnon>protokół (...)</xAnon>, kopie postanowień k 135, 136-137, 138, 139, 140, 141, 174, 188, akty zgonów 141-148, zarządzenie k 166, ogłoszenie k 176-177, pismo k 185-187, protokół k 192).</xText> <xText>Minister Finansów Decyzją z 26 listopada 2002 roku na podstawie ustawy z 9 kwietnia 1968 roku o dokonywaniu wpisów w księgach wieczystych na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych w związku z Układem zawartym między rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, a Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej dotyczącym roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych podpisanym 16 lipca 1960 roku stwierdził przejście na rzecz Skarbu Państwa <xAnon> (...)</xAnon> części w prawie własności nieruchomości położnej w <xAnon>Ł.</xAnon>, przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> należących do <xAnon>E.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> vel <xAnon>A. K.</xAnon> (<xAnon> (...)</xAnon> części), <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>J. K. (1)</xAnon> vel <xAnon>J. K. (2)</xAnon> ( <xAnon> (...)</xAnon>) części i <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>H.</xAnon> ( <xAnon> (...)</xAnon> części). ) decyzja k 3-4).</xText> <xText>W Polsce <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>H.</xAnon> funkcjonowała jako <xAnon>S.</xAnon> Majta <xAnon>W.</xAnon>. Po emigracji do USA przedstawiała się jako <xAnon>S.</xAnon>, nosząc nazwisko męża <xAnon>H.</xAnon>. <xAnon>F.</xAnon> <xAnon>R. W.</xAnon> zginęła w 1943 roku. Jej spadkobierczynią była córka <xAnon>F.</xAnon> <xAnon>R. W.</xAnon> zamieszkała w <xAnon>W.</xAnon>. <xAnon>J. K.</xAnon> po wojnie mieszkała w <xAnon>P.</xAnon>, a <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>F.</xAnon> w Belgii, w <xAnon>A.</xAnon>.</xText> <xText>Minister decyzję o przejściu na własność Skarbu Państwa nieruchomości lub jej części po wypłacie odszkodowania na podstawie umów zawartych z innymi państwami wydaje na wniosek właściwego urzędu ( Urzędu Miasta <xAnon>Ł.</xAnon>). Co do <xAnon>P. F.</xAnon> – <xAnon>W.</xAnon> Minister Finansów w 2020 roku wszczął postępowanie w sprawie zastosowania w stosunku do nieruchomości położonej w <xAnon>Ł.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> na podstawie ustawy z 9 kwietnia 1968 roku o dokonywaniu wpisów w księgach wieczystych na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych w związku z przyznaniem jej odszkodowania za udział <xAnon> (...)</xAnon> części przedmiotowej nieruchomości na podstawie Układu między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, a Rządem Belgii i Wielkiego Księstwa Luksemburga dotyczącego odszkodowania za niektóre interesy belgijskiej i luksemburskie w Polsce.</xText> <xText><xAnon>M. H.</xAnon> vel <xAnon>H.</xAnon> z domu <xAnon>W.</xAnon> była wnuczką brata <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W. W.</xAnon>. Jej rodzicami byli <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>I. R.</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>B. P.</xAnon> był wnukiem brata <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>. <xAnon>B. W.</xAnon> miał córkę <xAnon>S.</xAnon> i jej synem był <xAnon>B. P.</xAnon> vel <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Bratem <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> był <xAnon>C. W.</xAnon>. Jego córką była Pesa vel <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon>P. W. (2)</xAnon>.</xText> <xText>Wnuczką <xAnon>C.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> była <xAnon>D.</xAnon> (Dola) <xAnon>R.</xAnon>. <xAnon>C. W.</xAnon> miał córkę <xAnon>F.</xAnon>. Jej córką była <xAnon>F.</xAnon> ( <xAnon>W.</xAnon> po mężu).</xText> <xText>Postanowieniem z 14 maja 2003 roku Sąd Rejonowy dla Lodzi – <xAnon>Ś.</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> oddalił wniosek Skarbu Państwa o dokonanie wpisu w dziale II <xAnon>Księgi Wieczystej (...)</xAnon> jako właściciela Skarbu Państwa do udziału wynoszącego <xAnon> (...)</xAnon> części w miejsce - <xAnon>E.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>, do udział wynoszącego <xAnon> (...)</xAnon> udziału w miejsce <xAnon>S. K.</xAnon>, a także do udziału wynoszącego <xAnon> (...)</xAnon> części w miejsce <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> vel <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>D. W. (1)</xAnon> vel <xAnon>W.</xAnon> ujawnionych po 186/1080 części każdy z nich. Nie ustalono bowiem, udziału jaki odziedziczyła <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>H.</xAnon> po <xAnon>D. W. (1)</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>. ( zeznania świadka <xAnon>P. D.</xAnon> k 105-107, 518-519, zawiadomienie k 108, pismo k 109-110, „ drzewo genealogiczne k 111”, kopia postanowienia k 112-113, dokumenty Ministerstwa Finansów – załącznik ).</xText> <xText>W dniu 5 lutego 2020 roku Skarb Państwa, Prezydent Miasta <xAnon>Ł.</xAnon> złożył w Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi w Śródmieścia w <xAnon>Ł.</xAnon> z 25 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15 o stwierdzeniu nabycia spadku z powodu funkcjonowania w obrocie prawnym prawomocnego postanowienia spadkowego dotyczącego tego samego stosunku prawnego. ( wniosek k 202-203).</xText> <xText>W odpowiedzi na skargę pełnomocnik <xAnon>A. H. (1)</xAnon> przyłączył się do zawartego w niej wniosku. ( pismo k 227-229).</xText> <xText>Prawomocnym postanowieniem z 20 października 2023 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 524/23 Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi po rozpoznaniu skargi Skarbu Państwa – Prezydenta Miast <xAnon>Ł.</xAnon> postanowił:</xText> <xText>-wznowić postępowanie zakończone prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z 25 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15 w zakresie pkt 4;</xText> <xText>- uchylić pkt 4 postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z 25 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15 i wniosek o stwierdzenie nabycia spadku po <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> (<xAnon>W.</xAnon>) odrzucić. ( postanowienie k 734-734 odw.).</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>A. H. (1)</xAnon> nie był karany. ( dane o karalności k 787).</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>A. H. (2)</xAnon> w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do zarzucanego czynu. Wyjaśnił, iż wspólnie ze swoim pełnomocnikiem zrobili wszystko, by ustalić, kim są spadkobiercy nieruchomości położonej w <xAnon>Ł.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>. Oskarżony wskazał, iż jego pełnomocnik nie mógł odnaleźć informacji dotyczący Pana <xAnon>M.</xAnon>. Niczego o nim nie wiedzieli o tym, czy miał dzieci, czy umarł, choć było prawdopodobne, iż umarł w czasie Holocaustu. Podał, iż jego rodzice nie przekazywali mu żadnych informacji na temat rodziny, co było normalne po Holocauście.</xText> <xText><xAnon>A. H. (1)</xAnon> wyjaśnił także, iż jego mamą była <xAnon>M. H.</xAnon>, która zmarła w 1998 roku. Jej ojcem był <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>. Nie pamięta jakie więzy pokrewieństwa łączyły jego matkę z <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText>W 2020 roku po wydaniu przez sąd postanowienia o stwierdzeniu zgonu <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>, jego pełnomocnik <xAnon>M. S. (1)</xAnon> poinformował go, że jest jakiś inny akt zgonu <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>. Było mu obojętne, czy akt zgonu zostanie odnaleziony czy nie. Chciał zakończyć sprawę. Wcześniej w 2014 roku nie był informowany przez pełnomocnika, że akt zgonu po <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> został już wydany. W czasie postępowania spadkowego wskazał znany mu krąg spadkobierców i datę zgonu określoną przez sąd. Oskarżony wyjaśnił także, iż jego pełnomocnik nie informował go o drugim akcie zgonu.</xText> <xText>Także przed sądem <xAnon>A. H. (1)</xAnon> nie przyznał się do zarzucanego czynu. Wyjaśnił m. innymi, iż niczego nie wiedział o rodzinie swojej matki. Wynika to z przekazu pokoleniowego i wpływu zagłady na ludzi, którzy przeżyli Holocaust. Należy do drugiego pokolenia po zagładzie. Jest dzieckiem osób, które uszły z życiem z Holocaustu i są naznaczeni traumą. Zaakcentował powołując się na wskazane przez siebie publikacje, iż wystąpiło zjawisko braku ciągłości pokoleniowej, zjawisko „ konspiracji milczenia tych, którzy przeżyli”.</xText> <xText>Wyjaśnił, iż w jego rodzinie totalnie milczało się o tym co się wydarzyło podczas Holocaustu. Jego matka zgubiła rodziców, jedyną siostrę i jedynego 4 letniego syna. Podkreślił, iż od matki nie miał żadnych informacji o rodzinie matki. Pewne informacje otrzymał od <xAnon>E. H.</xAnon> , która administrowała kamienicą przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> dopiero po śmierci matki.</xText> <xText>Podniósł, iż kwestia istnienia dwóch aktów zgonu nie była dla niego bardzo ważna. Kiedy jego pełnomocnik otrzymał wiadomość, że istnieje drugi akt zgonu ten stwierdzający, iż <xAnon>M. W.</xAnon> umarł w 1942 roku to w tym samym czasie otrzymali pismo z Prokuratury Rejonowej <xAnon>Ł.</xAnon>, zawiadomienie, iż prokuratura nie będzie wnosić skargi, ponieważ nie ma pewności, iż te dwa akty zgonu dotyczą tej samej osoby. Wybierając jako podstawę do wystąpienia o stwierdzeni nabycia spadku akt zgonu stwierdzający śmierć <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> w 1947 roku wierzył, że wszystko jest w porządku.</xText> <xText>Oskarżony podał także, iż sprzedaż nieruchomości przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> byłaby dla niego nieopłacalna. Jej rentowność jest i była wysoka. Wartości nieruchomości cały czas rośnie. Oskarżony zaprzeczył, by jego celem było oszukanie kogokolwiek. Zamierzał jedynie jako sądowy zarządca nieruchomości uregulować jej status. Dlatego sprawę te powierzył profesjonalnemu pełnomocnikowi. Pełnomocnik sporządził drzewo genealogiczne rodziny na podstawie wiedzy jaką posiadał, a którą uzyskał od <xAnon>E. H.</xAnon>. Podejmował także próby odnalezienia członków rodziny <xAnon>W.</xAnon>. Po uzyskaniu informacji, że osoby takie mogą mieszkać w Izraelu skontaktował się z nimi. Zachęcał, by przyłączyli się do sprawy dotyczącej stwierdzenia nabycia spadku. Ich pełnomocnik miał skontaktować się z <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, która przekazała informacje dotyczące sprawy. Następnie kontakt z tymi osobami się urwał.</xText> <xText><xAnon>A. H. (1)</xAnon> podniósł także, iż sprawa związana z dwoma aktami zgonu była dla niego nieważna, marginalna. Wspólnie z pełnomocnikiem uznał, iż nie jest to ciężki problem do rozwiązania. Zaprzeczył, by chciał kogokolwiek oszukać, ani osoby prywatnej, ani organów państwowych.</xText> <xText>Ustalając stan faktyczny Sąd dał co do zasady wiarę zeznaniom <xAnon>M. S. (1)</xAnon>. Składając je opisała w sposób nie budzący wątpliwości i znajdujący odzwierciedlenie w szeregu dokumentach załączonych do sprawy okoliczności w jakich nawiązała współpracę z oskarżonym, działania jakie podjęła jako pełnomocnik <xAnon>A. H. (1)</xAnon> w celu uregulowania statusu prawnego nieruchomości położonej w <xAnon>Ł.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>. Nie budzi także wątpliwości, iż <xAnon>M. S. (1)</xAnon> występowała do szeregu instytucji w celu uzyskania aktów zgonu osób, po których zamierzała z oskarżonym wszcząć postępowanie spadkowe.</xText> <xText>Kopie dokumentów m. innymi w postaci postanowień Sądu Grodzkiego w <xAnon>Ł.</xAnon> dowodzą, iż orzeczeniami odpowiednio z 13 stycznia 1947 roku i 15 września 1949 roku sąd ten uznał za zmarłego <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>, a następnie orzekł o stwierdzeniu nabycia spadku przez jego córki. Nie może także budzić wątpliwości, iż po zainicjowaniu przez <xAnon>M. S. (1)</xAnon> postępowania o uznanie za zmarłego <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi postanowieniem z 12 grudnia 2013 roku uwzględnił wniosek pełnomocnika oznaczając jako datę zgonu na 1 stycznia 1947 roku. Określony sposób działania prokuratury, która nie zareagowała na wystąpienie Urzędu Stanu Cywilnego w <xAnon>W.</xAnon> sprawił, iż wystawiony został drugi akt zgonu <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>. Podnieść należy w tym miejscu, iż Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi wydając postanowienia o uznaniu za zmarłego wskazał jako datę urodzenia <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> 17 października 1874 roku, kierując się jak należy przypuszczać datą wskazaną we wniosku przez pełnomocnika wnioskodawcy, przy czym zauważyć należy, iż akt urodzenia <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>, którym dysponowała <xAnon>M. S. (1)</xAnon> wskazywał, iż urodził się on 17 listopada 1874 roku, podobnie jak adnotacje na kartach meldunkowych uzyskanych ze Starszeństwa <xAnon>Ż.</xAnon>.</xText> <xText>Z wiarygodnych zeznań <xAnon>M. S. (1)</xAnon> wynika, iż poinformowała ona oskarżonego o istnieniu dwóch aktów zgonu wystawionych na to samo nazwisko. Odrzuć należy zatem te wyjaśnienia oskarżonego w których negował, by był o tym fakcie informowany przez swojego pełnomocnika. Nie sposób sobie bowiem wyobrazić, by pełnomocnik przed swoim mocodawca mógł zataić tak istotną z punktu widzenia prowadzenia spraw spadkowych informację. Nadto, jak przyznał <xAnon>A. H. (1)</xAnon> przed sądem, iż po tym jak jego pełnomocnik otrzymał informację o istnieniu dwóch aktów zgonu „ otrzymali także pismo z prokuratury, iż nie będzie ona występowała o wznowienie postępowania”.</xText> <xText>Odnoszą się do wyjaśnień oskarżonego nie sposób w istocie zanegować istnienia zjawiska „ konspiracji milczenia tych, którzy przeżyli”. Bez wątpienia z uwagi na określone powiązania rodzinne, postawę matki, oskarżony mógł nie mieć pełnej wiedzy na temat osób, które mogły znaleźć się w kręgu spadkobierców. Zaznaczyć przy tym należy, iż nie sposób podważyć jego wyjaśnień dotyczących działań, które podejmował także na terenie Izraela w celu uzyskania wiedzy o osobach, które mogą być zainteresowane nabyciem w drodze spadkobrania udziałów w kamienicy położonej przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>.</xText> <xText>Brak jest podstaw do kwestionowania zeznań <xAnon>P. D. (2)</xAnon>, która z ramienia Urzędu Miasta <xAnon>Ł.</xAnon> prowadziła postępowanie dotyczące ujawnienia decyzji Ministra Finansów o przejęciu udziałów przez Skarb Państwa na skutek wypłaty odszkodowania <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>F.</xAnon> w księdze wieczystej przedmiotowej nieruchomości. Zeznania te znajdują odbicie w dokumentach uzyskanych z Ministerstwa Finansów i wydrukach z księgi wieczystej nieruchomości.</xText> <xText>Nie sposób dać wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego w których wskazywał, iż istnienie dwóch aktów zgonu nie miało dla niego istotnego znaczenia w szczególności w kontekście stanowiska jakie zajęła w sprawie Prokuratura <xAnon>Ł.</xAnon>. Oceny tej nie mogą także zmienić wątpliwości formułowane przez <xAnon>M. S. (1)</xAnon> co do przebiegu postępowania o uznanie za zmarłego <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> prowadzonego przed Sądem Grodzkim w <xAnon>Ł.</xAnon> i te, które wynikały z porównania treści dwóch aktów zgonu. Istnienie aktu zgonu stwierdzającego zgon <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> 1 stycznia 1942 roku musiało stanowiło dla oskarżonego i jego pełnomocnika jasny sygnał, iż mogą istnieć osoby (potencjalni spadkobiercy), którzy doprowadzili do uznania go za zmarłego, co powinno skłonić do podjęcia określonych kroków prawnych pozwalających na wyjaśnienia zaistniałej sytuacji przed złożeniem wniosku o stwierdzenie nabycia spadku. Okoliczność, iż oba akty zgonu <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> dotycząc tej samej osoby potwierdza postanowienia wydane przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi w dniu 20 października 2023 roku, na skutek skargi o wznowienie postępowania złożonej przez Skarb Państwa, Prezydenta Miasta <xAnon>Ł.</xAnon>.</xText> <xText>Zeznania <xAnon>S. D.</xAnon>, administratora nieruchomości przy <xAnon> (...)</xAnon> 76 acz wiarygodne, nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>A. H. (1)</xAnon> zachowaniem przypisanym w wyroku wypełnił znamiona <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> w zw z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink>. Działając umyślnie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadził w błąd sędziego Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, I Wydziału Cywilnego co do kręgu osób uprawnionych do dziedziczenia po <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> i co do daty jego zgonu. Na skutek działań oskarżonego Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w dniu 25 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15 wydał postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku po <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> na rzecz osób , które nie były do tego uprawnione w skład którego wchodziły udziały w wysokości <xAnon> (...)</xAnon> części w nieruchomości położonej w <xAnon>Ł.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> dla której prowadzona jest księga wieczysta nr LD 1 <xAnon> (...)</xAnon>, usiłując w ten sposób doprowadzić Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie wielkiej wartości nie mniejszej niż 1 969 176, 42 złotych. Zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na wydanie przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi w dniu 20 października 2023 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 534/23 prawomocnego postanowienia o wznowieniu postępowania w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15, uchyleniu punktu 4 postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z 25 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15 i odrzuceniu wniosku o stwierdzenie nabycia spadku po <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText>Jak już podnoszono oskarżony kierując wniosek o stwierdzenie nabycia spadku zataił przed sądem rozstrzygającym sprawę, iż istnieje drugi akt zgonu <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>, wskazując także na inna datę jego zgonu niż ta, która określona została w postanowieniu Sąd Grodzkiego w <xAnon>Ł.</xAnon>.</xText> <xText>Podzielić należy te poglądy doktryny i orzecznictwa, które wskazują, iż wprowadzenie w błąd może przybierać postać tzw. oszustwa procesowego, które zachodzi wówczas, gdy na skutek fałszywych dowodów przedstawionych przez sprawcę doszło do rozporządzenia mieniem na podstawie wyroku sądowego, zasądzającego roszczenie. Konstrukcja przestępstwa oszustwa nie wyklucza sytuacji w której wprowadzenie w błąd dotyczy innej niż pokrzywdzony osoby, byle osoba wprowadzona w błąd dysponowała uprawnieniami do dokonania rozporządzenia mieniem innej osoby. Osobami wprowadzanymi w błąd mogą byz zatem osoby fizyczne umocowane na podstawie przepisu ustawy, decyzji właściwego organu lub umowy do działania na rzecz osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej lub sędzia upoważniony z mocy ustawy do rozporządzania mieniem.</xText> <xText>Trafnie podkreśla Sąd Najwyższy, że „ w przypadku oszustwa sądowego polegającego na przedstawieniu fałszywych dowodów , a więc wprowadzeniu sądu w błąd , może dojść do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pozwanego , jeżeli na podstawie tych dowodów sąd zasądzi roszczenie” Podmiotem wprowadzonym w błąd jest sędzia, który dysponuje uprawnieniem do rozporządzenia cudzym mieniem przy orzekaniu o roszczeniach majątkowych. ( vide wyrok SN z 13 grudnia 2006 roku, V KK 104/06 OSNKW 2006/1 poz. 2427).</xText> <xText>Podzielić należy także pogląd, iż jeżeli doszło do pominięcia w postanowieniu sądu osoby uprawnionej do dziedziczenia , na skutek przedstawienia fałszywych dowodów przez sprawcę zmierzającego do osiągnięcia korzyści majątkowej , to taki czyn może stanowić tzw. oszustwo sądowe, wypełniające znamiona przestępstwa określonego w <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink>. Jego specyfika polega na tym, iż osobą wprowadzoną w błąd i dokonującą rozporządzenia mieniem jest sąd, a pokrzywdzoną osoba, względem której orzeczenie sądu wywołuje niekorzystne zmiany w sytuacji majątkowej. ( Tak Sąd Najwyższy w wyroku z 29 sierpnia 2012 roku, V KK 419/11 , KZS 2012, Nr 11 poz.23).</xText> <xText>Ustalając wartość wyrządzonej szkody uwzględniono dane wynikające z księgo wieczystej nieruchomości o sprzedaży 2 lipca 2014 roku <xAnon> (...)</xAnon> udziałów w nieruchomości przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> co odpowiada kwocie 123 067 złotych. Przy przyjęciu średniego kursu dolara w 2016 roku – 3, 9211 zł i ustaleniu , iż cena jednego udziału z 1080 wynosi 2700 dolarów przyjęto iż wartość <xAnon> (...)</xAnon> udziałów wynosi 1 969 176,42 zł.</xText> <xText>Uwzględniając postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z 20 października 2023 roku wydane w sprawie I Ns 524/23 sąd uznał, iż zachowanie oskarżonego pozostało w stadialnej formie usiłowania.</xText> <xText>Dolegliwość orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności nie przekracza stopnia jego winy i jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Wymierzając ją sąd wziął pod uwagę wartość mienia będącego przedmiotem przestępstwa. Wzięto także pod uwagę niekaralność <xAnon>A. H. (1)</xAnon>, jego dotychczasowy sposób życia. Należało dostrzec także przy wymiarze kary pozbawienia wolności, iż oskarżony za pośrednictwem pełnomocnika przyłączył się do skargi o wznowienie postępowania , co w efekcie doprowadziło do usunięcia z obrotu prawnego wadliwego postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku.</xText> <xText>Właściwości i warunki oskarżonego, jego dotychczasowy sposób życia, niekaralność dają podstawy do przyjęcia, iż pomimo niewykonania kary będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni przestępstwa. Dlatego sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 1 kk</xLexLink> wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na 1 rok, uznając , iż jest to wystarczające dla osiągnięcia celów kary.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 pkt 1 kk</xLexLink> zobowiązano oskarżonego <xAnon>A. H. (1)</xAnon> do pisemnego informowania sądu jeden raz na trzy miesiąc o przebiegu okresu próby.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink> zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1050,55 zł ( jeden tysiąc pięćdziesiąt złotych pięćdziesiąt pięć groszy) tytułem kosztów sądowych i kwotę 180 zł ( sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty. Kwotę należnej opłaty ustalono na podstawie <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 1;art. 2 ust. 3" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art.2 pkt 1 ust.3 Ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> tekst jednolity Dz. U z 2023 roku poz.123 ze zmianami).</xText> <xText>Sąd odstąpił do sporządzenia uzasadnienia wyroku na formularzu, uznając, iż sporządzenie go w takiej formie nie pozwalałoby na poznanie przez strony rozumowania sądu i nie gwarantowałoby stronom prawa do rzetelnego procesu.</xText> <xText>Z. Doręczyć odpisy stosownie do złożonych wniosków.</xText> <xText>06.12.24</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Beata Suliga

Beata Suliga

Sygn. akt IV K 152/21 UZASADNIENIE Nieruchomość położona przyulicy (...)wŁ.została zakupiona przezM. W.około 1890 roku. To stanowiło połowę obecnej nieruchomości. Pozostała część została dobudowana. W czasach PRL-u nieruchomość była zarządzana przez gminę.( wyjaśnienia oskarżonego k 512-518). M.W.urodził się (...)wZ.( k 412 pismo Archiwum Państwowego wŁ., akt urodzenia k 413-415). Postanowieniem z 13 stycznia 1947 roku Sąd Grodzki wŁ.stwierdził, iżM.W.synM.–A.iP.zL.małżonkówW.urodzony wZ.17 listopada 1874 roku zmarł wW.1 stycznia 1942 roku. ( postanowienie k 9, wniosek k 331, wyciąg k 332, kopia protokołu k 334-335). Nieruchomość położona wŁ.przyulicy (...)oznaczona hipotecznym numerem 514 repertorium hipotecznego Nr(...)stanowiła wyłączną własność: 1 C.W.w 186/1080 niepodzielnych częściach; 2 M.W.w 186/1080 niepodzielnych częściach; 3 D. W. (1)w 186/1080 niepodzielnych częściach; 4 W.–B.W.w 31/1080 niepodzielnych częściach; 5 P.W.(...)niepodzielnych częściach; 6 E.K.iS.W.(...)niepodzielnych częściach; 7 M.zW.G.(...)niepodzielnych częściach; 8 S. P.(...)niepodzielnych częściach; 9 DanaW.(...)niepodzielnych częściach; 10 I.R.W.w 138/1080 niepodzielnych częściach; 11 J. S.w 15/1080 niepodzielnych częściach; 12 P.J.w 30/1080 niepodzielnych częściach; 13 F.R.w 30/1080 niepodzielnych częściach; 14 M.M.w 46/1080 niepodzielnych częściach; 15 W.M.w 15/1080 niepodzielnych częściach; 16 MajtyW.w 62/1080 niepodzielnych częściach. ( zaświadczenie k 340). Sąd Grodzki w Łodzi postanowieniem z 15 września 1949 roku stwierdził, iż prawa do spadku pozostałego poM.W.zM.–A.iP.zL.urodzonym wZ.17 listopada 1874 roku zmarłym wW.1 stycznia 1942 roku nabyły na podstawie dziedziczenia ustawowego:F. R.W.z d.W.c.M.iR. A.zP., małż.W., urodzona wW.w 1894 roku w ¼ części,J. R.zW.–K.c.M.i RychliA.zP.małż.W.urodzona wŁ.3 października 1900 roku w ¼ części,S.Majta zW.H.c.M.iR. A.zP.urodzona (...)wŁ.w ¼ części,P.zW. F.cM.iR. A.zP.urodzona (...)wŁ.w ¼ części. (postanowienie k 7, kserokopie dokumentów ze sprawy Sp(...)k 341-364). Od lat 90-tych nieruchomością administrowałaE. H..A. H. (1)został zarządcą nieruchomości w 1999 roku. Stan majątku uregulowany był wówczas w około 50 procentach.E. H.zmarła w 2006 roku. ( wyjaśnienia oskarżonego k 512-518). Radca prawnyM. S. (1)od 2010 roku zajmowała się obsługą prawną zarządcy sądowegoA. H. (1). W 2011 roku zawarta została umowa zlecenia, aM. S. (1)przeniosła siedzibę swojej kancelarii do lokalu w kamienicy przyulicy (...). Tam znajdowała się większość spraw, dokumenty. W związku ze sprawą sądową z poprzednim pełnomocnikiem oskarżonegoM. A.nie wszystkie dokumenty, które znajdowały się w posiadaniuE. H.zostały przekazanieM. S. (2). B. P.przekazał wcześniejM. A.informacje dotyczące rodzinyG., która miała udziały w nieruchomości przyulicy (...).M. S. (2)w uzgodnieniu zA. H. (1)rozpoczęła poszukiwanie aktów zgonuM. G., jej męża i dzieci. Nie udało się odnaleźć ich aktów zgonów poza jednym aktem zgonu, jednego z synów. Sąd uznał za zmarłychM. G., jej męża i syna. M. S. (2)równoległe występowała do archiwum Urzędu Stanu Cywilnego, Instytutu Żydowskiego, PCK i innych instytucji w celu uzyskania aktów zgonów osób, co do których zamierzała wraz z oskarżonym wszcząć postępowanie spadkowe, a które były wpisane do księgi wieczystej jako współwłaściciele nieruchomości przy(...)76 wŁ.t.j.B. W.,D. W. (2),M.W.i innych. Uzyskano akty zgonuB.W.iD. W. (2). Z informacji znajdujących się w zespole akt Starszeństwa Żydów wŁ.wynikało, iżM.W.urodzony (...)wZ.w 1940 roku przebywał w(...)getcie. Aktu zgonuM.W.nie odnaleziono ( zeznaniaM. S. (2)k 520- 527, potwierdzenia zameldowania k 417-420, pismo USC k 251 M. S. (3)w 2011 roku działając jako pełnomocnikA. H. (1)wniosła o uznanie za zmarłegoM.W..( zeznania świadkaM. S.k 520-527, wniosek k 246- 248). Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi postanowieniem z 12 grudnia 2013 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt II Ns 2672/11 uznał za zmarłegoM.W.(W.) synaM.W.iP. W.z domu Lewi,urodzonego (...)wZ.i oznaczył chwilę jego śmierci na 1 stycznia 1947 roku, godz. 24.00. ( postanowienie k 6). M. S. (1)wystąpiła do Urzędu Stanu Cywilnego wW.o sporządzenie aktu zgonuM.W.. W lutym 2014 rokuM. S. (1)otrzymała z Urzędu Stanu Cywilnego wW.informację, iż w archiwum znajduje się akt zgonuM.W.z datą zgonu 31 stycznia 1942 roku. Skontaktowała się wówczas z oskarżonym, informując go o tym fakcie. ( zeznaniaM. S.k 520-527, pismo i zwrotne potwierdzenie odbioru k 325-326). Urząd Stanu CywilnegoMiasta S.W.pismem z 12 lutego 2014 roku wystąpił do Prokuratury RejonowejŁ.o wniesienie skargi o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z 12 grudnia 2013 roku, sygn. akt II Ns 2672/11 o uznaniu za zmarłegoM.W.wobec ustalenia, iż w księdze zgonów za rok 1949 figuruje akt zgonu sporządzony na nazwiskoW.M.. ( pismo k 2). Prokuratura RejonowaŁ.pismem z 14 marca 2014 roku poinformowała Urząd Stanu CywilnegoMiasta S.W., iż nie będzie wnosić skargi o wznowienie postępowania. W piśmie wskazano m. innymi, iż stosownie do powołanych przepisówkpcmożliwość wniesienia skargi nie jest zastrzeżona wyłącznie dla prokuratora. Możliwe jest także wniesienie jej przez uczestnika postępowania, a nawet zainteresowanego, który nie był uczestnikiem postępowania. Podniesiono także, iż w ocenie prokuratora ze względu na różnice w dacie urodzeniaM.W., jak również co do imienia ojca oraz nazwiska rodowego matki nie ma pewności, czy postępowanie sygn. II Ns 2672/11 i postępowanie Sądu Grodzkiego wŁ.sygn. akt Zg 1776/46 dotyczyły tej samej osoby.( pismo k 242-243). W związku z treścią pisma Prokuratury RejonowejŁ.z 14 marca 2014 roku, sygn. akt Pc 38/14 o odmowie wniesienia skargi o wznowienia postępowania o uznaniu za zmarłegoM.W., Kierownik Urzędu Stanu Cywilnego m.st.W.wykonując postanowienia sądu sporządził w dniu 20 marca 2014 roku akt zgonu na nazwiskoM.W.(W.).(pismo k 323, akt zgonu k 210). Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi prawomocnym postanowieniem z 25 marca 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15 po rozpoznaniu wnioskuA. H. (1)o stwierdzenie nabycia spadku poM. G.,B. W.,D. W. (2)iM.W.stwierdził m. innymi, iż spadek poM.W. (W.) synuM.,M.,M.) iP.(P.) zmarłym 1 stycznia 1947 roku na podstawie ustawy nabyli: bratanicaM.( Majta)H.velH.z domuW.( córkaW.B.iI.R.) i siostrzeniecB. P.velP.velP.( synJ.iS.) po 1/3 części każde z nich oraz bratanice :P. W. (1)primo votoT.z domuW. ( córkaC.iS.) iM.( Majta)R.(R.) z domuW.velW.( córkaC.iS.) oraz córka bratanicyD.( Dola)R.z domuW.( córkaP.iF.) po 1/9 częsci każda z nich. ( postanowienie k 5, k 193, wniosek k 116-120, pełnomocnictwa k 121-123, 125, 127, 129, 131,165, 153-154protokół (...), kopie postanowień k 135, 136-137, 138, 139, 140, 141, 174, 188, akty zgonów 141-148, zarządzenie k 166, ogłoszenie k 176-177, pismo k 185-187, protokół k 192). Minister Finansów Decyzją z 26 listopada 2002 roku na podstawie ustawy z 9 kwietnia 1968 roku o dokonywaniu wpisów w księgach wieczystych na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych w związku z Układem zawartym między rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, a Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej dotyczącym roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych podpisanym 16 lipca 1960 roku stwierdził przejście na rzecz Skarbu Państwa(...)części w prawie własności nieruchomości położnej wŁ., przyulicy (...)należących doE.K.velA. K.((...)części),S.J. K. (1)velJ. K. (2)((...)) części iS.H.((...)części). ) decyzja k 3-4). W PolsceS.H.funkcjonowała jakoS.MajtaW.. Po emigracji do USA przedstawiała się jakoS., nosząc nazwisko mężaH..F.R. W.zginęła w 1943 roku. Jej spadkobierczynią była córkaF.R. W.zamieszkała wW..J. K.po wojnie mieszkała wP., aP.F.w Belgii, wA.. Minister decyzję o przejściu na własność Skarbu Państwa nieruchomości lub jej części po wypłacie odszkodowania na podstawie umów zawartych z innymi państwami wydaje na wniosek właściwego urzędu ( Urzędu MiastaŁ.). Co doP. F.–W.Minister Finansów w 2020 roku wszczął postępowanie w sprawie zastosowania w stosunku do nieruchomości położonej wŁ.przyulicy (...)na podstawie ustawy z 9 kwietnia 1968 roku o dokonywaniu wpisów w księgach wieczystych na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych w związku z przyznaniem jej odszkodowania za udział(...)części przedmiotowej nieruchomości na podstawie Układu między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, a Rządem Belgii i Wielkiego Księstwa Luksemburga dotyczącego odszkodowania za niektóre interesy belgijskiej i luksemburskie w Polsce. M. H.velH.z domuW.była wnuczką brataM.W. W.. Jej rodzicami byliW.B.iI. R.. B. P.był wnukiem brataM.W.,B.W..B. W.miał córkęS.i jej synem byłB. P.velP.. BratemM.W.byłC. W.. Jego córką była Pesa velP.,P. W. (2). WnuczkąC.W.byłaD.(Dola)R..C. W.miał córkęF.. Jej córką byłaF.(W.po mężu). Postanowieniem z 14 maja 2003 roku Sąd Rejonowy dla Lodzi –Ś.wŁ.oddalił wniosek Skarbu Państwa o dokonanie wpisu w dziale IIKsięgi Wieczystej (...)jako właściciela Skarbu Państwa do udziału wynoszącego(...)części w miejsce -E.K., do udział wynoszącego(...)udziału w miejsceS. K., a także do udziału wynoszącego(...)części w miejsceM.W.velW.iD. W. (1)velW.ujawnionych po 186/1080 części każdy z nich. Nie ustalono bowiem, udziału jaki odziedziczyłaS.H.poD. W. (1)iM.W.. ( zeznania świadkaP. D.k 105-107, 518-519, zawiadomienie k 108, pismo k 109-110, „ drzewo genealogiczne k 111”, kopia postanowienia k 112-113, dokumenty Ministerstwa Finansów – załącznik ). W dniu 5 lutego 2020 roku Skarb Państwa, Prezydent MiastaŁ.złożył w Sądzie Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi w Śródmieścia wŁ.z 25 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15 o stwierdzeniu nabycia spadku z powodu funkcjonowania w obrocie prawnym prawomocnego postanowienia spadkowego dotyczącego tego samego stosunku prawnego. ( wniosek k 202-203). W odpowiedzi na skargę pełnomocnikA. H. (1)przyłączył się do zawartego w niej wniosku. ( pismo k 227-229). Prawomocnym postanowieniem z 20 października 2023 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I Ns 524/23 Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi po rozpoznaniu skargi Skarbu Państwa – Prezydenta MiastŁ.postanowił: -wznowić postępowanie zakończone prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z 25 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15 w zakresie pkt 4; - uchylić pkt 4 postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z 25 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15 i wniosek o stwierdzenie nabycia spadku poM.W.(W.) odrzucić. ( postanowienie k 734-734 odw.). OskarżonyA. H. (1)nie był karany. ( dane o karalności k 787). OskarżonyA. H. (2)w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do zarzucanego czynu. Wyjaśnił, iż wspólnie ze swoim pełnomocnikiem zrobili wszystko, by ustalić, kim są spadkobiercy nieruchomości położonej wŁ.przyulicy (...). Oskarżony wskazał, iż jego pełnomocnik nie mógł odnaleźć informacji dotyczący PanaM.. Niczego o nim nie wiedzieli o tym, czy miał dzieci, czy umarł, choć było prawdopodobne, iż umarł w czasie Holocaustu. Podał, iż jego rodzice nie przekazywali mu żadnych informacji na temat rodziny, co było normalne po Holocauście. A. H. (1)wyjaśnił także, iż jego mamą byłaM. H., która zmarła w 1998 roku. Jej ojcem byłW.W.. Nie pamięta jakie więzy pokrewieństwa łączyły jego matkę zM.W.. W 2020 roku po wydaniu przez sąd postanowienia o stwierdzeniu zgonuM.W., jego pełnomocnikM. S. (1)poinformował go, że jest jakiś inny akt zgonuM.W.. Było mu obojętne, czy akt zgonu zostanie odnaleziony czy nie. Chciał zakończyć sprawę. Wcześniej w 2014 roku nie był informowany przez pełnomocnika, że akt zgonu poM.W.został już wydany. W czasie postępowania spadkowego wskazał znany mu krąg spadkobierców i datę zgonu określoną przez sąd. Oskarżony wyjaśnił także, iż jego pełnomocnik nie informował go o drugim akcie zgonu. Także przed sądemA. H. (1)nie przyznał się do zarzucanego czynu. Wyjaśnił m. innymi, iż niczego nie wiedział o rodzinie swojej matki. Wynika to z przekazu pokoleniowego i wpływu zagłady na ludzi, którzy przeżyli Holocaust. Należy do drugiego pokolenia po zagładzie. Jest dzieckiem osób, które uszły z życiem z Holocaustu i są naznaczeni traumą. Zaakcentował powołując się na wskazane przez siebie publikacje, iż wystąpiło zjawisko braku ciągłości pokoleniowej, zjawisko „ konspiracji milczenia tych, którzy przeżyli”. Wyjaśnił, iż w jego rodzinie totalnie milczało się o tym co się wydarzyło podczas Holocaustu. Jego matka zgubiła rodziców, jedyną siostrę i jedynego 4 letniego syna. Podkreślił, iż od matki nie miał żadnych informacji o rodzinie matki. Pewne informacje otrzymał odE. H., która administrowała kamienicą przyulicy (...)dopiero po śmierci matki. Podniósł, iż kwestia istnienia dwóch aktów zgonu nie była dla niego bardzo ważna. Kiedy jego pełnomocnik otrzymał wiadomość, że istnieje drugi akt zgonu ten stwierdzający, iżM. W.umarł w 1942 roku to w tym samym czasie otrzymali pismo z Prokuratury RejonowejŁ., zawiadomienie, iż prokuratura nie będzie wnosić skargi, ponieważ nie ma pewności, iż te dwa akty zgonu dotyczą tej samej osoby. Wybierając jako podstawę do wystąpienia o stwierdzeni nabycia spadku akt zgonu stwierdzający śmierćM.W.w 1947 roku wierzył, że wszystko jest w porządku. Oskarżony podał także, iż sprzedaż nieruchomości przyulicy (...)byłaby dla niego nieopłacalna. Jej rentowność jest i była wysoka. Wartości nieruchomości cały czas rośnie. Oskarżony zaprzeczył, by jego celem było oszukanie kogokolwiek. Zamierzał jedynie jako sądowy zarządca nieruchomości uregulować jej status. Dlatego sprawę te powierzył profesjonalnemu pełnomocnikowi. Pełnomocnik sporządził drzewo genealogiczne rodziny na podstawie wiedzy jaką posiadał, a którą uzyskał odE. H.. Podejmował także próby odnalezienia członków rodzinyW.. Po uzyskaniu informacji, że osoby takie mogą mieszkać w Izraelu skontaktował się z nimi. Zachęcał, by przyłączyli się do sprawy dotyczącej stwierdzenia nabycia spadku. Ich pełnomocnik miał skontaktować się zM. S. (1), która przekazała informacje dotyczące sprawy. Następnie kontakt z tymi osobami się urwał. A. H. (1)podniósł także, iż sprawa związana z dwoma aktami zgonu była dla niego nieważna, marginalna. Wspólnie z pełnomocnikiem uznał, iż nie jest to ciężki problem do rozwiązania. Zaprzeczył, by chciał kogokolwiek oszukać, ani osoby prywatnej, ani organów państwowych. Ustalając stan faktyczny Sąd dał co do zasady wiarę zeznaniomM. S. (1). Składając je opisała w sposób nie budzący wątpliwości i znajdujący odzwierciedlenie w szeregu dokumentach załączonych do sprawy okoliczności w jakich nawiązała współpracę z oskarżonym, działania jakie podjęła jako pełnomocnikA. H. (1)w celu uregulowania statusu prawnego nieruchomości położonej wŁ.przyulicy (...). Nie budzi także wątpliwości, iżM. S. (1)występowała do szeregu instytucji w celu uzyskania aktów zgonu osób, po których zamierzała z oskarżonym wszcząć postępowanie spadkowe. Kopie dokumentów m. innymi w postaci postanowień Sądu Grodzkiego wŁ.dowodzą, iż orzeczeniami odpowiednio z 13 stycznia 1947 roku i 15 września 1949 roku sąd ten uznał za zmarłegoM.W., a następnie orzekł o stwierdzeniu nabycia spadku przez jego córki. Nie może także budzić wątpliwości, iż po zainicjowaniu przezM. S. (1)postępowania o uznanie za zmarłegoM.W.Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi postanowieniem z 12 grudnia 2013 roku uwzględnił wniosek pełnomocnika oznaczając jako datę zgonu na 1 stycznia 1947 roku. Określony sposób działania prokuratury, która nie zareagowała na wystąpienie Urzędu Stanu Cywilnego wW.sprawił, iż wystawiony został drugi akt zgonuM.W.. Podnieść należy w tym miejscu, iż Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi wydając postanowienia o uznaniu za zmarłego wskazał jako datę urodzeniaM.W.17 października 1874 roku, kierując się jak należy przypuszczać datą wskazaną we wniosku przez pełnomocnika wnioskodawcy, przy czym zauważyć należy, iż akt urodzeniaM.W., którym dysponowałaM. S. (1)wskazywał, iż urodził się on 17 listopada 1874 roku, podobnie jak adnotacje na kartach meldunkowych uzyskanych ze StarszeństwaŻ.. Z wiarygodnych zeznańM. S. (1)wynika, iż poinformowała ona oskarżonego o istnieniu dwóch aktów zgonu wystawionych na to samo nazwisko. Odrzuć należy zatem te wyjaśnienia oskarżonego w których negował, by był o tym fakcie informowany przez swojego pełnomocnika. Nie sposób sobie bowiem wyobrazić, by pełnomocnik przed swoim mocodawca mógł zataić tak istotną z punktu widzenia prowadzenia spraw spadkowych informację. Nadto, jak przyznałA. H. (1)przed sądem, iż po tym jak jego pełnomocnik otrzymał informację o istnieniu dwóch aktów zgonu „ otrzymali także pismo z prokuratury, iż nie będzie ona występowała o wznowienie postępowania”. Odnoszą się do wyjaśnień oskarżonego nie sposób w istocie zanegować istnienia zjawiska „ konspiracji milczenia tych, którzy przeżyli”. Bez wątpienia z uwagi na określone powiązania rodzinne, postawę matki, oskarżony mógł nie mieć pełnej wiedzy na temat osób, które mogły znaleźć się w kręgu spadkobierców. Zaznaczyć przy tym należy, iż nie sposób podważyć jego wyjaśnień dotyczących działań, które podejmował także na terenie Izraela w celu uzyskania wiedzy o osobach, które mogą być zainteresowane nabyciem w drodze spadkobrania udziałów w kamienicy położonej przyulicy (...)wŁ.. Brak jest podstaw do kwestionowania zeznańP. D. (2), która z ramienia Urzędu MiastaŁ.prowadziła postępowanie dotyczące ujawnienia decyzji Ministra Finansów o przejęciu udziałów przez Skarb Państwa na skutek wypłaty odszkodowaniaS.H.iP.F.w księdze wieczystej przedmiotowej nieruchomości. Zeznania te znajdują odbicie w dokumentach uzyskanych z Ministerstwa Finansów i wydrukach z księgi wieczystej nieruchomości. Nie sposób dać wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego w których wskazywał, iż istnienie dwóch aktów zgonu nie miało dla niego istotnego znaczenia w szczególności w kontekście stanowiska jakie zajęła w sprawie ProkuraturaŁ.. Oceny tej nie mogą także zmienić wątpliwości formułowane przezM. S. (1)co do przebiegu postępowania o uznanie za zmarłegoM.W.prowadzonego przed Sądem Grodzkim wŁ.i te, które wynikały z porównania treści dwóch aktów zgonu. Istnienie aktu zgonu stwierdzającego zgonM.W.1 stycznia 1942 roku musiało stanowiło dla oskarżonego i jego pełnomocnika jasny sygnał, iż mogą istnieć osoby (potencjalni spadkobiercy), którzy doprowadzili do uznania go za zmarłego, co powinno skłonić do podjęcia określonych kroków prawnych pozwalających na wyjaśnienia zaistniałej sytuacji przed złożeniem wniosku o stwierdzenie nabycia spadku. Okoliczność, iż oba akty zgonuM.W.dotycząc tej samej osoby potwierdza postanowienia wydane przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi w dniu 20 października 2023 roku, na skutek skargi o wznowienie postępowania złożonej przez Skarb Państwa, Prezydenta MiastaŁ.. ZeznaniaS. D., administratora nieruchomości przy(...)76 acz wiarygodne, nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. OskarżonyA. H. (1)zachowaniem przypisanym w wyroku wypełnił znamionaart. 13 § 1 kkw zw zart. 286 § 1 kkw zw zart. 294 § 1 kk. Działając umyślnie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadził w błąd sędziego Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, I Wydziału Cywilnego co do kręgu osób uprawnionych do dziedziczenia poM.W.i co do daty jego zgonu. Na skutek działań oskarżonego Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w dniu 25 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15 wydał postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku poM.W.na rzecz osób , które nie były do tego uprawnione w skład którego wchodziły udziały w wysokości(...)części w nieruchomości położonej wŁ.przyulicy (...)dla której prowadzona jest księga wieczysta nr LD 1(...), usiłując w ten sposób doprowadzić Skarb Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie wielkiej wartości nie mniejszej niż 1 969 176, 42 złotych. Zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na wydanie przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi w dniu 20 października 2023 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 534/23 prawomocnego postanowienia o wznowieniu postępowania w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15, uchyleniu punktu 4 postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z 25 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt I Ns 750/15 i odrzuceniu wniosku o stwierdzenie nabycia spadku poM.W.. Jak już podnoszono oskarżony kierując wniosek o stwierdzenie nabycia spadku zataił przed sądem rozstrzygającym sprawę, iż istnieje drugi akt zgonuM.W., wskazując także na inna datę jego zgonu niż ta, która określona została w postanowieniu Sąd Grodzkiego wŁ.. Podzielić należy te poglądy doktryny i orzecznictwa, które wskazują, iż wprowadzenie w błąd może przybierać postać tzw. oszustwa procesowego, które zachodzi wówczas, gdy na skutek fałszywych dowodów przedstawionych przez sprawcę doszło do rozporządzenia mieniem na podstawie wyroku sądowego, zasądzającego roszczenie. Konstrukcja przestępstwa oszustwa nie wyklucza sytuacji w której wprowadzenie w błąd dotyczy innej niż pokrzywdzony osoby, byle osoba wprowadzona w błąd dysponowała uprawnieniami do dokonania rozporządzenia mieniem innej osoby. Osobami wprowadzanymi w błąd mogą byz zatem osoby fizyczne umocowane na podstawie przepisu ustawy, decyzji właściwego organu lub umowy do działania na rzecz osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej lub sędzia upoważniony z mocy ustawy do rozporządzania mieniem. Trafnie podkreśla Sąd Najwyższy, że „ w przypadku oszustwa sądowego polegającego na przedstawieniu fałszywych dowodów , a więc wprowadzeniu sądu w błąd , może dojść do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pozwanego , jeżeli na podstawie tych dowodów sąd zasądzi roszczenie” Podmiotem wprowadzonym w błąd jest sędzia, który dysponuje uprawnieniem do rozporządzenia cudzym mieniem przy orzekaniu o roszczeniach majątkowych. ( vide wyrok SN z 13 grudnia 2006 roku, V KK 104/06 OSNKW 2006/1 poz. 2427). Podzielić należy także pogląd, iż jeżeli doszło do pominięcia w postanowieniu sądu osoby uprawnionej do dziedziczenia , na skutek przedstawienia fałszywych dowodów przez sprawcę zmierzającego do osiągnięcia korzyści majątkowej , to taki czyn może stanowić tzw. oszustwo sądowe, wypełniające znamiona przestępstwa określonego wart. 286 § 1 kk. Jego specyfika polega na tym, iż osobą wprowadzoną w błąd i dokonującą rozporządzenia mieniem jest sąd, a pokrzywdzoną osoba, względem której orzeczenie sądu wywołuje niekorzystne zmiany w sytuacji majątkowej. ( Tak Sąd Najwyższy w wyroku z 29 sierpnia 2012 roku, V KK 419/11 , KZS 2012, Nr 11 poz.23). Ustalając wartość wyrządzonej szkody uwzględniono dane wynikające z księgo wieczystej nieruchomości o sprzedaży 2 lipca 2014 roku(...)udziałów w nieruchomości przyulicy (...)co odpowiada kwocie 123 067 złotych. Przy przyjęciu średniego kursu dolara w 2016 roku – 3, 9211 zł i ustaleniu , iż cena jednego udziału z 1080 wynosi 2700 dolarów przyjęto iż wartość(...)udziałów wynosi 1 969 176,42 zł. Uwzględniając postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z 20 października 2023 roku wydane w sprawie I Ns 524/23 sąd uznał, iż zachowanie oskarżonego pozostało w stadialnej formie usiłowania. Dolegliwość orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności nie przekracza stopnia jego winy i jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Wymierzając ją sąd wziął pod uwagę wartość mienia będącego przedmiotem przestępstwa. Wzięto także pod uwagę niekaralnośćA. H. (1), jego dotychczasowy sposób życia. Należało dostrzec także przy wymiarze kary pozbawienia wolności, iż oskarżony za pośrednictwem pełnomocnika przyłączył się do skargi o wznowienie postępowania , co w efekcie doprowadziło do usunięcia z obrotu prawnego wadliwego postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku. Właściwości i warunki oskarżonego, jego dotychczasowy sposób życia, niekaralność dają podstawy do przyjęcia, iż pomimo niewykonania kary będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni przestępstwa. Dlatego sąd na podstawieart. 69 § 1 kk,art. 70 § 1 kkwykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na 1 rok, uznając , iż jest to wystarczające dla osiągnięcia celów kary. Na podstawieart. 72 § 1 pkt 1 kkzobowiązano oskarżonegoA. H. (1)do pisemnego informowania sądu jeden raz na trzy miesiąc o przebiegu okresu próby. Na podstawieart. 627 kpkzasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1050,55 zł ( jeden tysiąc pięćdziesiąt złotych pięćdziesiąt pięć groszy) tytułem kosztów sądowych i kwotę 180 zł ( sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty. Kwotę należnej opłaty ustalono na podstawieart.2 pkt 1 ust.3 Ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnychtekst jednolity Dz. U z 2023 roku poz.123 ze zmianami). Sąd odstąpił do sporządzenia uzasadnienia wyroku na formularzu, uznając, iż sporządzenie go w takiej formie nie pozwalałoby na poznanie przez strony rozumowania sądu i nie gwarantowałoby stronom prawa do rzetelnego procesu. Z. Doręczyć odpisy stosownie do złożonych wniosków. 06.12.24

15/251000/0002006/K

Sąd Okręgowy w Łodzi

IV Wydział Karny

151015100007003_XIV_C_001034_2024_Uz_2024-12-06_001

XIV C 1034/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2024-12-16 18:00:04.0 CET

2024-12-16 07:57:29.0 CET

15101510

7003

REGULATION, REASON

Sygn. akt XIV C 1034/24 upr. UZASADNIENIE Stosownie do art. 505 8 § 4 k.p.c. , niniejsze uzasadnienie ogranicza się – co do zasady – do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Przez umowę ubezpieczenia majątkowego ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, zapłacić określone odszkodowanie – zasadniczo nie przekraczające wartości poniesionej szkody – w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Monika Szymańska" xPublisher="m_szymanska" xEditorFullName="Monika Szymańska" xEditor="m_szymanska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/101510/0007003/C" xYear="2024" xVolNmbr="001034" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XIV C 1034/24 upr.</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 505(8);art. 505(8) § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 505<xSUPx>8 </xSUPx>§ 4 k.p.c.</xLexLink>, niniejsze uzasadnienie ogranicza się – co do zasady – do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.</xText> <xText>Przez umowę ubezpieczenia majątkowego ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, zapłacić określone odszkodowanie – zasadniczo nie przekraczające wartości poniesionej szkody – w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę (<xLexLink xArt="art. 805;art. 805 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 805 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 805;art. 805 § 2;art. 805 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 805 § 2 pkt 1 k.c.</xLexLink> i w zw. z <xLexLink xArt="art. 824(1);art. 824(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 824<xSUPx>1 </xSUPx>§ 1 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Strony zawierające umowę dobrowolnego ubezpieczenia majątkowego mogą uregulować zasady odpowiedzialności ubezpieczyciela według swego uznania – byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego (<xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink>). W praktyce ubezpieczyciel opracowuje i wprowadza Ogólne Warunki Ubezpieczenia.</xText> <xText>Na gruncie niniejszej sprawy są to Ogólne Warunki Ubezpieczenia Autocasco zatwierdzone uchwałą Zarządu <xAnon> Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> nr 114/2022 r.</xText> <xText>Wątpliwości nie budzi przysługiwanie ubezpieczycielowi statusu przedsiębiorcy w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 43(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 43<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink> (stosownie do którego, przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 33(1);art. 33(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 33<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową), zawierającego definicję legalną co do zasadniczych elementów konstytuujących treść definiowanego pojęcia zbieżną z brzmieniem art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 r., póz. 236 ze zm.). Wskazania zatem wymaga, że zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 r., poz. 838 ze zm.), krajowy zakład ubezpieczeń jest przedsiębiorcą w rozumieniu powołanego ostatnio przepisu, a tym samym ma status przedsiębiorcy również na gruncie <xLexLink xArt="art. 43(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 43<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink> Co istotne, taki stan rzeczy skutkuje koniecznością dokonywania oceny w zakresie należytej staranności pozwanego ubezpieczyciela – w tym w zakresie sformułowania powołanych Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco – przy uwzględnieniu standardów i wymogów wyższych niż oczekiwane od podmiotu nie mającego takiego statusu (<xLexLink xArt="art. 355;art. 355 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 355 § 2 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Nadto, odmiennie niż ma to miejsce w odniesieniu do poszkodowanego będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, dochodzącego roszczenia od ubezpieczyciela w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych – któremu status konsumenta nie przysługuje (zob. <xIx>uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2015 r., <xAnon> (...)</xAnon> 2/15, wraz z uzasadnieniem, OSNC 2017/1/11</xIx>) – legitymujący się wskazanymi przymiotami podmiot będący stroną umowy ubezpieczenia <xIx>autocasco</xIx>, jest konsumentem w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink> (zgodnie z którym za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową). W świetle zgromadzonych w sprawie dokumentów taki status przysługuje cedentowi objętych pozwem wierzytelności. Przedmiotowy stan rzeczy aktualizuje powinność badania znajdujących w niniejszej sprawie zastosowanie Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco pod kątem abuzywności (zaznaczyć należy, iż podczas rozprawy w dniu 20 listopada 2024 r. powód sformułował zarzut posługiwania się przez stronę pozwaną niedozwolonymi postanowieniami umownymi).</xText> <xText>W pierwszej kolejności podkreślenia jednak wymaga, iż postanowienia umowy ubezpieczenia, ogólnych warunków ubezpieczenia oraz innych wzorców umowy sformułowane niejednoznacznie interpretuje się na korzyść ubezpieczonego (art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej). Analogiczne uregulowanie skodyfikowane zostało w <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 § 2;art. 385 § 2 zd. 1;art. 385 § 2 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 § 2 zd. 1 i 2 k.c.</xLexLink>, zgodnie z którym wzorzec umowy powinien być sformułowany jednoznacznie i w sposób zrozumiały, a postanowienia niejednoznaczne tłumaczy się na korzyść konsumenta. W tym zaś kontekście istotnego znaczenia nabiera fakt, iż - przewidując w § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco (znajdującym się w części zatytułowanej „Zasady ustalania i wypłaty odszkodowań w przypadku <xAnon>S.</xAnon> Częściowej w zależności od wybranego przez Ubezpieczonego wariantu ubezpieczenia”), że w razie określania wysokości odszkodowania w wariancie serwisowym metodą fakturową, określenie wysokości stawki za roboczogodzinę następuje w oparciu o stawkę „ustaloną” dla warsztatu naprawczego, w którym dokonywana jest naprawa – ubezpieczyciel owego „ustalenia” nie zdefiniował, nie wskazując, na czym konkretnie miałoby ono polegać. Postanowienie to nie zostało zatem sformułowane w sposób jednoznaczny. I nie jest też ono już <xIx>prima facie</xIx> zrozumiałe – poza powyższym także w odniesieniu do podmiotów upoważnionych do ustalenia stawki (ubezpieczyciel i warsztat; poszkodowany i warsztat; ubezpieczyciel i poszkodowany; jednostronnie ubezpieczyciel, etc.). Wydaje się w konsekwencji, iż nie można wyłączyć takiej jego interpretacji, zgodnie z którą mowa w nim o „ustaleniu” dokonanym przez poszkodowanego z jednej strony i warsztat naprawczy z drugiej. Jest to – nakazana przez art. 15 ust. 5 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej – interpretacja dokonywana na korzyść ubezpieczonego. Powinno ono zatem znaleźć odzwierciedlenie w treści rachunku lub faktury VAT (zob. § 9 ust. 4 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco - gdzie zdefiniowana została metoda fakturową określania wysokości odszkodowania) – czy to poprzez wskazanie konkretnej stawki za jedną lub określoną liczbę roboczogodzin, czy też poprzez podanie łącznych kosztów robocizny wraz z liczbą roboczogodzin. Dopiero zatem, gdyby warsztat naprawczy w wystawionym rachunku nie podał danych umożliwiających ustalenie stawki za roboczogodzinę i liczby roboczogodzin poświęconych na naprawę, zastosowanie znajdą pozostałe zapisy § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco, zgodnie z którymi w przypadku braku ustalonej stawki dla danego warsztatu nie posiadającego autoryzacji producenta, przyjmuje się stawkę nie wyższą niż 123 zł brutto (tj. z podatkiem VAT), zaś w przypadku braku ustalonej stawki dla danego warsztatu posiadającego autoryzację producenta, przyjmuje się stawkę nie wyższą niż 160 zł brutto (tj. z podatkiem VAT).</xText> <xText>Wykładnia taka jest nie tylko zgodna z interesem ubezpieczonego (mającego na gruncie niniejszej sprawy dodatkowo status konsumenta), ale też z generalną ideą ustalania odszkodowania za szkodę częściową metodą fakturową (ustalenie odszkodowania po przedłożeniu przez ubezpieczonego rachunków lub faktura VAT dokumentujących naprawę ubezpieczonego pojazdu - zob. § 9 ust. 4 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco) w wariancie serwisowym (rozliczenie szkody częściowej „<xIx>na podstawie</xIx> faktur” - zob. tabela w § 9 ust. 5 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco). Nie można też w żadnym razie uznać, by taka interpretacja skutkowała niemożnością dokonania przez ubezpieczyciela weryfikacji w zakresie wysokości stawek – wskazania w tym kontekście wymaga przywołana już powyżej reguła normatywna z <xLexLink xArt="art. 824(1);art. 824(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 824<xSUPx>1 </xSUPx>§ 1 k.c.</xLexLink>, zgodnie z którą odszkodowania nie może przekraczać wysokości szkody. W razie zatem ewentualnego zawyżenia przedmiotowych stawek, ubezpieczyciel uprawniony jest ograniczyć je do wartości limitowanej wysokością szkody.</xText> <xText>Jednakże w treści wystawionej dnia 21 czerwca 2024 r. poszkodowanemu faktury VAT (zob. <xIx>faktura - k. 19</xIx>) wskazano zarówno stawkę za roboczogodzinę prac blacharsko-mechanicznych (na poziomie 185 zł) oraz stawkę za roboczogodzinę prac lakierniczych (wynoszącą 199 zł), prezentując przy tym każdorazowo łączną kwotę z powyższych tytułów. Pozwala to na ustalenie poświęconego na poszczególne ze wskazanych prac czasu. W takiej sytuacji, mając przy tym na względzie, iż strona pozwana nie dowiodła (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>), a nawet nie twierdziła, nie oferując też jakichkolwiek środków dowodowych w przedmiotowym zakresie (<xLexLink xArt="art. 232;art. 232 zd. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 zd. 1 k.p.c.</xLexLink>), by stawki te nie miały w dacie przeprowadzania naprawy charakteru rynkowego i jednocześnie by przewyższały one stawki stosowane przez warsztaty I kategorii (zob. <xIx>certyfikat - k. 21</xIx>) działające na terenie <xAnon>T.</xAnon> – dokonywanie przez pozwanego ubezpieczyciela jakichkolwiek korekt w przedmiotowym zakresie [zob. zaprezentowany sposób wyliczenia odszkodowania - k. 34 v. oraz stanowisko zaprezentowane w sprzeciwie, gdzie pozwany stwierdza, iż stawki „zweryfikował (…)”, raz twierdząc, że weryfikację przeprowadził do poziomu wynikającego z Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco, innym razem, w tym samym piśmie procesowym, podnosząc, że uznał stawki wyższe niż był do tego zobowiązany na podstawie obowiązującej strony umowy <xIx>autocasco</xIx> - k. 30 v. i k. 31] było nieuprawnione. Marginalnie należy wskazać, iż informacja <xAnon> (...)</xAnon> Izby Rzemieślniczej (<xIx>k. 22</xIx>) dotyczy stawek uśrednionych, stosowanych w roku 2022 r., przy czym zaznaczono tam jednocześnie, że zakłady naprawcze stosowały również stawki wyższe lub niższe od tam wskazanych. W świetle doświadczenia życiowego nie wydaje się budzić uzasadnionych wątpliwości konstatacja, że w 2024 r. stawki te są wyższe.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy powództwo w zakresie żądania głównego podlegało uwzględnieniu.</xText> <xText>Abstrahując od powyższego – jako że przedstawiona powyżej przyczyna przemawiająca za zasadnością roszczenia głównego i zaprezentowana poniżej podstawa uwzględnienia powództwa w tym zakresie są od siebie niezależne – należy zauważyć, że w omawianym zapisie § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco (ani w pozostałych zapisach tego dokumentu) ubezpieczyciel nie zdefiniował samego „ustalenia”, ale nadto tylko nie sprecyzował, ale nawet pobieżnie nie określił ani <xIx>zasad</xIx>, ani <xIx>mechanizmu</xIx> ani <xIx>terminu</xIx> „ustalenia” stawek za roboczogodzinę, ani też <xIx>kto</xIx>, miałby tego „ustalenia” dokonać. Nie przewidział też ani <xIx>kryteriów</xIx>, według których ustalenie to miałoby nastąpić, ani <xIx>podstaw ewentualnej odmowy</xIx> ustalenia stawek przez ubezpieczyciela lub z udziałem ubezpieczyciela, ani też nie zagwarantował <xIx>możliwości weryfikacji przez ubezpieczonego przedmiotowego ustalenia w szczególności w kontekście stawek rynkowych i uprawnienia do jego zakwestionowania oraz możliwości zweryfikowania przyczyn odmowy </xIx>(dokonanej przez ubezpieczyciela) <xIx>i jej zasadności </xIx>(w tym miejscu tylko marginalnie wypada dostrzec, że powyżej wymieniono również szereg pozostałych, poza już wskazaną, przyczyn, dla których powołane postanowienie jest niejednoznaczne i zarazem niezrozumiałe; co istotne – potwierdzają one powinność dokonania jego wykładni zgodnej z interesami ubezpieczonego).</xText> <xText>Powołane postanowienie umowne, jako stanowiące element opracowanych przez ubezpieczyciela Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco, nie zostały uzgodnione indywidualnie z ubezpieczonym mającym status konsumenta (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1;art. 385(1) § 1 zd. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1 </xSUPx>§ 1 zd. 1</xLexLink> i<xIx>n principio </xIx><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink>). Nie sformułowano go przy tym w sposób jednoznaczny (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1;art. 385(1) § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1 </xSUPx>§ 1 zd. 2 k.c.</xLexLink>). Jest ono nadto sprzeczne z dobrymi obyczajami. Dobre obyczaje stanowią klauzulę generalną pojęciowo bliską zasadom współżycia społecznego, jednakże są one w istocie równoważne dobrej wierze w ujęciu obiektywnym, o jakiej mowa w art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w <xAnon>umowach (...)</xAnon>.U.UE.L.1993.95.29/ (zob. M. Bednarek, P. Mikłaszewicz [w:] <xIx>System Prawa Prywatnego</xIx>, t. 5, pod red. K. Osajdy, wyd. 2020, s. 814). W motywie 16 preambuły powołanej dyrektywy wskazano, iż „przy dokonywaniu oceny działania w dobrej wierze będzie brana pod uwagę zwłaszcza siła pozycji przetargowej stron umowy” oraz że o działaniu (przedsiębiorcy) w dobre wierze może być mowa, „jeżeli traktuje on drugą stronę umowy w sposób sprawiedliwy i słuszny, należycie uwzględniając jej prawnie uzasadnione roszczenia”. Chodzi o podstawową uczciwość w stosunku do konsumenta i zapewnienie względnej równowagi kontraktowej. Przyjmując jednak, że „ustalenia” stawek mógłby dokonać jednostronnie ubezpieczyciel, względnie, że miałby on „ustalić” je w porozumieniu z warsztatem naprawczym - nie wiadomo według jakich kryteriów (gdyż te w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia Autocasco nie zostały wskazane ani wprost, ani przez określenie podstaw do ich określenia), przy czym odbywałoby się to bez udziału konsumenta i jednocześnie bez zapewnienia konsumentowi możliwości zweryfikowania takiego ustalenia chociażby z punktu widzenia stawek rynkowych i możliwości jego zakwestionowania (jako że również tego rodzaju postanowień w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia Autocasco ubezpieczyciel nie przewidział, czyniąc przedmiotowe „ustalenie” dla konsumenta całkowicie nieweryfikowalnym) – omawiany tu zapis należy ocenić jako wprowadzający do stosunku ubezpieczeniowego istotną asymetrię upośledzającą pozycję ubezpieczonego i jednocześnie dlań niekorzystną. Takie postanowienie jest zatem w sposób oczywisty nieuczciwe. Owa istotna dysproporcja w ukształtowaniu uprawnień i obowiązków ubezpieczyciela i ubezpieczonego konsumenta stanowi zarazem o rażącym naruszeniu interesów tego ostatniego. W konsekwencji postanowienie § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco – w części, w jakiej przewiduje ono, iż w razie ustalania odszkodowania w wariancie serwisowym metodą fakturową, określenie wysokości stawki za roboczogodzinę następuje przy zastosowaniu stawki ustalonej dla warsztatu naprawczego, w którym dokonywana jest naprawa – stanowi niedozwolone postanowienie umowne, o jakim mowa jest w <xAnon> (...)</xAnon><xSUPx> </xSUPx><xLexLink xArt="§ 1;§ 1 zd. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1 zd. 1 k.c.</xLexLink> Wziąwszy jednak pod uwagę ścisłe funkcjonalne połączenie pozostałej treści § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco i fakt, że traci ona swój sens i rację bytu – jako mająca charakter subsydiarny wobec przywołanego powyżej fragmentu mającego charakter abuzywny – za niedozwolone postanowienie umowne należy uznać cały § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco. W tej sytuacji strony nie są związane przedmiotowym postanowieniem w jakimkolwiek zakresie, jednakże w pozostałej części umowa <xIx>autocasco </xIx>pozostaje w mocy (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1;art. 385(1) § 1 zd. 1;art. 385(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1 </xSUPx>§ 1 zd. 1 i § 2 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Gdyby jednak nawet uznać, że abuzywność pierwszej części § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco nie przekłada się na niedozwolony charakter części drugiej i trzeciej § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco, to zapisy owych dwóch ostatnich części należałoby ocenić jako niedozwolone postanowienia umowne z uwagi na fakt, że mowa jest w nich o braku ustalonej stawki (w części drugiej – dla warsztatu autoryzowanego; w części trzeciej – dla warsztatu nie posiadającego stosownej autoryzacji), podczas gdy po wyeliminowaniu pierwszej części § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco nadal brak jest podstaw do przyjęcia, w jaki sposób, w oparciu o jakie zasady, mechanizm, w jakim terminie miałoby dojść do ustalenia stawek za roboczogodzinę oraz kto miałby tego ustalenia dokonać, a nadto na jakiej podstawie mogłoby dojść do zaniechania poczynienia takiego ustalenia. Nie zapewniono też ubezpieczonemu konsumentowi jakiejkolwiek możliwości weryfikacji, o której mowa była powyżej. Taki stan rzeczy stanowi o tym, że powołane zapisy § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco pozostają sprzeczne z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając interesy ubezpieczonego. W takim zatem przypadku postanowienia części drugiej i trzeciej § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco należałoby uznać za klauzule abuzywne samoistnie.</xText> <xText>Przedstawiony stan rzeczy sprawia, że wysokość szkody likwidowanej w wariancie serwisowym podlega ustaleniu „<xIx>na podstawie</xIx> faktur” - zgodnie z zapisami tabeli znajdującej się w § 9 ust. 5 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco (zawarcie umowy w wariancie serwisowym było między stronami niesporne i zostało przyznane <xIx>expressis verbis</xIx> przez pozwanego ubezpieczyciela w treści sprzeciwu).</xText> <xText>Niezależnie zatem od przedstawionej powyżej – korzystnej dla ubezpieczonego – interpretacji powoływanego zapisu Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco powództwo podlegało uwzględnieniu z uwagi na abuzywność zapisów zamieszczonych w nich pod § 9 ust. 7 pkt 2.</xText> <xText>Nie można też pomijać, że w razie przyjęcia, iż abuzywność pierwszej części § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco nie przekłada się na niedozwolony charakter części drugiej i trzeciej § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco, to zapisy tych dwóch ostatnich części byłyby jednocześnie – poza ich abuzywnością „samoistną” – w sposób oczywisty sprzeczne z zasadą ustalania odszkodowania wyrażoną w § 9 ust. 5 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco, a sprzeczność ta podlegałaby interpretacji na korzyść ubezpieczonego (<xIx>arg. a minori ad maius ex</xIx> art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej oraz jednocześnie <xIx>ex</xIx> <xLexLink xArt="art. 395;art. 395 § 2;art. 395 § 2 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 395 § 2 zd. 2 k.c.</xLexLink> – skoro bowiem postanowienia niejednoznaczne interpretuje się na korzyść, odpowiednio, ubezpieczonego i konsumenta, to tym bardziej należy tak interpretować postanowienia wzajemnie ze sobą sprzeczne, przyjmując jako obowiązujące to z nich, które jest dla ubezpieczonego/konsumenta korzystniejsze.</xText> <xText>Jakkolwiek jedynie uzupełniająco, wskazania jednak wymaga – jako że powód jest cesjonariuszem objętych pozwem wierzytelności, przy czym ma on status przedsiębiorcy – iż w świetle <xLexLink xArt="art. 509;art. 509 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 509 § 2 k.c.</xLexLink> (zgodnie z którym wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa) przelew powoduje nie tylko sukcesję samej wierzytelności, lecz również obejmuje inne elementy składające się na sytuację wierzyciela (zob. <xIx>uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2006 r., IV CSK 224/06, niepubl.</xIx>) – a więc to na jego korzyść interpretacji podlegają sformułowane niejednoznacznie postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia, jak i nie wiążą go niedozwolone postanowienia umowne – oraz że abuzywny charakter postanowienia umownego może zostać stwierdzony w toku postępowania w sprawie o zapłatę wytoczonej dłużnikowi przez przedsiębiorcę, który nabył dochodzoną wierzytelność w drodze umowy cesji (zob. <xIx>uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2018 r., III CZP 11417, wraz z uzasadnieniem</xIx>, <xIx>OSNC 2019/3/26</xIx>).</xText> <xText>Jeżeli chodzi o żądanie odsetkowe, z mocy <xLexLink xArt="art. 509;art. 509 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 509 § 2 k.c.</xLexLink> (zgodnie z którym cesjonariusz nabywa w szczególności również roszczenie o zaległe odsetki) powodowi przysługuje roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie (<xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 2;art. 481 § 2 zd. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 2 zd. 1 k.c.</xLexLink>) za cały czas opóźnienia, bez względu na to, czy spowodowało ono wystąpienie szkody (<xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink>). Po myśli <xLexLink xArt="art. 817;art. 817 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 817 § 1 k.c.</xLexLink> pozwany obowiązany był spełnić świadczenie w pełnej wysokości w terminie trzydziestu dni od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku. Pozwany wydał decyzję w sprawie w dniu 26 czerwca 2024 r. (<xIx>przyznane w uzasadnieniu sprzeciwu - k. 30 v.; zob. też decyzja - k. 34-34 v.</xIx>), dysponując już wówczas powołaną powyżej fakturą VAT z dnia 21 czerwca 2024 r., którą przecież skorygował (zob. <xIx>sposób wyliczenia odszkodowania zaprezentowany na k. 34 v.</xIx>). W tym stanie rzeczy w początkowej dacie żądania odsetkowego, to jest w dniu 29 czerwca 2024 r., pozwany pozostawał już niewątpliwie w opóźnieniu ze spełnieniem dochodzonej w niniejszej sprawie części świadczenia, objętej dokonaną przez siebie korektą. W tej bowiem dacie uznał sprawę za dostatecznie wyjaśnioną do rozstrzygnięcia. Marginalnie wskazania wymaga, iż żądanie odsetkowe pozwany kwestionował wyłącznie poprzez negowanie obowiązku zapłaty objętej pozwem należności głównej.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, działając z mocy <xLexLink xArt="art. 805;art. 805 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 805 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 509;art. 509 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 509 § 1 k.c.</xLexLink> – co do świadczenia głównego – w zw. z <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2;art. 481 § 2 zd. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i § 2 zd. 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 509;art. 509 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 509 § 2 k.c.</xLexLink> – w zakresie odsetek – orzeczono jak w punkcie I wyroku.</xText> <xText>W punkcie II postanowiono o kosztach procesu, obciążając nimi na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink> pozwanego jako stronę przegrywającą. Przedmiotowe koszty obejmują: wynoszącą 30 zł opłatę sądową od pozwu, opłatę skarbową od pełnomocnictwa opiewającą na 17 zł oraz wynagrodzenie reprezentującej powoda pełnomocniczki będącej radczynią prawną, ustalone na kwotę 90 zł po myśli § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 1935 ze zm.).</xText> <xText><xAnon>G.</xAnon>, dnia 6 grudnia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="right">SSR Piotr Połczyński</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>proszę o odnotowanie w kontrolce terminowego sporządzania uzasadnień oraz w rep. C;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>proszę opublikować orzeczenie w Portalu Orzeczeń Sądów Powszechnych (bez tezy);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia proszę doręczyć (przez PI): pełnomocnikowi powoda i pełnomocnikowi pozwanego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>wnioski o uzasadnienie (każdy z załącznikiem i kopertą) - a/a;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>potwierdzenia uiszczenia opłat sądowych od wniosków o uzasadnienie - a/a;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>proszę przedłożyć akta z wpływem lub za 35 dni, z kompletem potwierdzeń odbioru.</xText> </xUnit> <xText><xAnon>G.</xAnon>, dnia 6 grudnia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="right">SSR Piotr Połczyński</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Monika Szymańska

Monika Szymańska

Sygn. akt XIV C 1034/24 upr. UZASADNIENIE Stosownie doart. 5058§ 4 k.p.c., niniejsze uzasadnienie ogranicza się – co do zasady – do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Przez umowę ubezpieczenia majątkowego ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, zapłacić określone odszkodowanie – zasadniczo nie przekraczające wartości poniesionej szkody – w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę (art. 805 § 1 k.c.w zw. zart. 805 § 2 pkt 1 k.c.i w zw. zart. 8241§ 1 k.c.). Strony zawierające umowę dobrowolnego ubezpieczenia majątkowego mogą uregulować zasady odpowiedzialności ubezpieczyciela według swego uznania – byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego (art. 3531k.c.). W praktyce ubezpieczyciel opracowuje i wprowadza Ogólne Warunki Ubezpieczenia. Na gruncie niniejszej sprawy są to Ogólne Warunki Ubezpieczenia Autocasco zatwierdzone uchwałą ZarząduTowarzystwa (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.nr 114/2022 r. Wątpliwości nie budzi przysługiwanie ubezpieczycielowi statusu przedsiębiorcy w rozumieniuart. 431k.c.(stosownie do którego, przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa wart. 331§ 1 k.c., prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową), zawierającego definicję legalną co do zasadniczych elementów konstytuujących treść definiowanego pojęcia zbieżną z brzmieniem art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 r., póz. 236 ze zm.). Wskazania zatem wymaga, że zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 r., poz. 838 ze zm.), krajowy zakład ubezpieczeń jest przedsiębiorcą w rozumieniu powołanego ostatnio przepisu, a tym samym ma status przedsiębiorcy również na gruncieart. 431k.c.Co istotne, taki stan rzeczy skutkuje koniecznością dokonywania oceny w zakresie należytej staranności pozwanego ubezpieczyciela – w tym w zakresie sformułowania powołanych Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco – przy uwzględnieniu standardów i wymogów wyższych niż oczekiwane od podmiotu nie mającego takiego statusu (art. 355 § 2 k.c.). Nadto, odmiennie niż ma to miejsce w odniesieniu do poszkodowanego będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, dochodzącego roszczenia od ubezpieczyciela w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych – któremu status konsumenta nie przysługuje (zob.uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2015 r.,(...)2/15, wraz z uzasadnieniem, OSNC 2017/1/11) – legitymujący się wskazanymi przymiotami podmiot będący stroną umowy ubezpieczeniaautocasco, jest konsumentem w rozumieniuart. 221k.c.(zgodnie z którym za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową). W świetle zgromadzonych w sprawie dokumentów taki status przysługuje cedentowi objętych pozwem wierzytelności. Przedmiotowy stan rzeczy aktualizuje powinność badania znajdujących w niniejszej sprawie zastosowanie Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco pod kątem abuzywności (zaznaczyć należy, iż podczas rozprawy w dniu 20 listopada 2024 r. powód sformułował zarzut posługiwania się przez stronę pozwaną niedozwolonymi postanowieniami umownymi). W pierwszej kolejności podkreślenia jednak wymaga, iż postanowienia umowy ubezpieczenia, ogólnych warunków ubezpieczenia oraz innych wzorców umowy sformułowane niejednoznacznie interpretuje się na korzyść ubezpieczonego (art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej). Analogiczne uregulowanie skodyfikowane zostało wart. 385 § 2 zd. 1 i 2 k.c., zgodnie z którym wzorzec umowy powinien być sformułowany jednoznacznie i w sposób zrozumiały, a postanowienia niejednoznaczne tłumaczy się na korzyść konsumenta. W tym zaś kontekście istotnego znaczenia nabiera fakt, iż - przewidując w § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco (znajdującym się w części zatytułowanej „Zasady ustalania i wypłaty odszkodowań w przypadkuS.Częściowej w zależności od wybranego przez Ubezpieczonego wariantu ubezpieczenia”), że w razie określania wysokości odszkodowania w wariancie serwisowym metodą fakturową, określenie wysokości stawki za roboczogodzinę następuje w oparciu o stawkę „ustaloną” dla warsztatu naprawczego, w którym dokonywana jest naprawa – ubezpieczyciel owego „ustalenia” nie zdefiniował, nie wskazując, na czym konkretnie miałoby ono polegać. Postanowienie to nie zostało zatem sformułowane w sposób jednoznaczny. I nie jest też ono jużprima faciezrozumiałe – poza powyższym także w odniesieniu do podmiotów upoważnionych do ustalenia stawki (ubezpieczyciel i warsztat; poszkodowany i warsztat; ubezpieczyciel i poszkodowany; jednostronnie ubezpieczyciel, etc.). Wydaje się w konsekwencji, iż nie można wyłączyć takiej jego interpretacji, zgodnie z którą mowa w nim o „ustaleniu” dokonanym przez poszkodowanego z jednej strony i warsztat naprawczy z drugiej. Jest to – nakazana przez art. 15 ust. 5 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej – interpretacja dokonywana na korzyść ubezpieczonego. Powinno ono zatem znaleźć odzwierciedlenie w treści rachunku lub faktury VAT (zob. § 9 ust. 4 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco - gdzie zdefiniowana została metoda fakturową określania wysokości odszkodowania) – czy to poprzez wskazanie konkretnej stawki za jedną lub określoną liczbę roboczogodzin, czy też poprzez podanie łącznych kosztów robocizny wraz z liczbą roboczogodzin. Dopiero zatem, gdyby warsztat naprawczy w wystawionym rachunku nie podał danych umożliwiających ustalenie stawki za roboczogodzinę i liczby roboczogodzin poświęconych na naprawę, zastosowanie znajdą pozostałe zapisy § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco, zgodnie z którymi w przypadku braku ustalonej stawki dla danego warsztatu nie posiadającego autoryzacji producenta, przyjmuje się stawkę nie wyższą niż 123 zł brutto (tj. z podatkiem VAT), zaś w przypadku braku ustalonej stawki dla danego warsztatu posiadającego autoryzację producenta, przyjmuje się stawkę nie wyższą niż 160 zł brutto (tj. z podatkiem VAT). Wykładnia taka jest nie tylko zgodna z interesem ubezpieczonego (mającego na gruncie niniejszej sprawy dodatkowo status konsumenta), ale też z generalną ideą ustalania odszkodowania za szkodę częściową metodą fakturową (ustalenie odszkodowania po przedłożeniu przez ubezpieczonego rachunków lub faktura VAT dokumentujących naprawę ubezpieczonego pojazdu - zob. § 9 ust. 4 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco) w wariancie serwisowym (rozliczenie szkody częściowej „na podstawiefaktur” - zob. tabela w § 9 ust. 5 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco). Nie można też w żadnym razie uznać, by taka interpretacja skutkowała niemożnością dokonania przez ubezpieczyciela weryfikacji w zakresie wysokości stawek – wskazania w tym kontekście wymaga przywołana już powyżej reguła normatywna zart. 8241§ 1 k.c., zgodnie z którą odszkodowania nie może przekraczać wysokości szkody. W razie zatem ewentualnego zawyżenia przedmiotowych stawek, ubezpieczyciel uprawniony jest ograniczyć je do wartości limitowanej wysokością szkody. Jednakże w treści wystawionej dnia 21 czerwca 2024 r. poszkodowanemu faktury VAT (zob.faktura - k. 19) wskazano zarówno stawkę za roboczogodzinę prac blacharsko-mechanicznych (na poziomie 185 zł) oraz stawkę za roboczogodzinę prac lakierniczych (wynoszącą 199 zł), prezentując przy tym każdorazowo łączną kwotę z powyższych tytułów. Pozwala to na ustalenie poświęconego na poszczególne ze wskazanych prac czasu. W takiej sytuacji, mając przy tym na względzie, iż strona pozwana nie dowiodła (art. 6 k.c.), a nawet nie twierdziła, nie oferując też jakichkolwiek środków dowodowych w przedmiotowym zakresie (art. 232 zd. 1 k.p.c.), by stawki te nie miały w dacie przeprowadzania naprawy charakteru rynkowego i jednocześnie by przewyższały one stawki stosowane przez warsztaty I kategorii (zob.certyfikat - k. 21) działające na terenieT.– dokonywanie przez pozwanego ubezpieczyciela jakichkolwiek korekt w przedmiotowym zakresie [zob. zaprezentowany sposób wyliczenia odszkodowania - k. 34 v. oraz stanowisko zaprezentowane w sprzeciwie, gdzie pozwany stwierdza, iż stawki „zweryfikował (…)”, raz twierdząc, że weryfikację przeprowadził do poziomu wynikającego z Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco, innym razem, w tym samym piśmie procesowym, podnosząc, że uznał stawki wyższe niż był do tego zobowiązany na podstawie obowiązującej strony umowyautocasco- k. 30 v. i k. 31] było nieuprawnione. Marginalnie należy wskazać, iż informacja(...)Izby Rzemieślniczej (k. 22) dotyczy stawek uśrednionych, stosowanych w roku 2022 r., przy czym zaznaczono tam jednocześnie, że zakłady naprawcze stosowały również stawki wyższe lub niższe od tam wskazanych. W świetle doświadczenia życiowego nie wydaje się budzić uzasadnionych wątpliwości konstatacja, że w 2024 r. stawki te są wyższe. W tym stanie rzeczy powództwo w zakresie żądania głównego podlegało uwzględnieniu. Abstrahując od powyższego – jako że przedstawiona powyżej przyczyna przemawiająca za zasadnością roszczenia głównego i zaprezentowana poniżej podstawa uwzględnienia powództwa w tym zakresie są od siebie niezależne – należy zauważyć, że w omawianym zapisie § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco (ani w pozostałych zapisach tego dokumentu) ubezpieczyciel nie zdefiniował samego „ustalenia”, ale nadto tylko nie sprecyzował, ale nawet pobieżnie nie określił anizasad, animechanizmuaniterminu„ustalenia” stawek za roboczogodzinę, ani teżkto, miałby tego „ustalenia” dokonać. Nie przewidział też anikryteriów, według których ustalenie to miałoby nastąpić, anipodstaw ewentualnej odmowyustalenia stawek przez ubezpieczyciela lub z udziałem ubezpieczyciela, ani też nie zagwarantowałmożliwości weryfikacji przez ubezpieczonego przedmiotowego ustalenia w szczególności w kontekście stawek rynkowych i uprawnienia do jego zakwestionowania oraz możliwości zweryfikowania przyczyn odmowy(dokonanej przez ubezpieczyciela)i jej zasadności(w tym miejscu tylko marginalnie wypada dostrzec, że powyżej wymieniono również szereg pozostałych, poza już wskazaną, przyczyn, dla których powołane postanowienie jest niejednoznaczne i zarazem niezrozumiałe; co istotne – potwierdzają one powinność dokonania jego wykładni zgodnej z interesami ubezpieczonego). Powołane postanowienie umowne, jako stanowiące element opracowanych przez ubezpieczyciela Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco, nie zostały uzgodnione indywidualnie z ubezpieczonym mającym status konsumenta (art. 3851§ 1 zd. 1in principiok.c.). Nie sformułowano go przy tym w sposób jednoznaczny (art. 3851§ 1 zd. 2 k.c.). Jest ono nadto sprzeczne z dobrymi obyczajami. Dobre obyczaje stanowią klauzulę generalną pojęciowo bliską zasadom współżycia społecznego, jednakże są one w istocie równoważne dobrej wierze w ujęciu obiektywnym, o jakiej mowa w art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków wumowach (...).U.UE.L.1993.95.29/ (zob. M. Bednarek, P. Mikłaszewicz [w:]System Prawa Prywatnego, t. 5, pod red. K. Osajdy, wyd. 2020, s. 814). W motywie 16 preambuły powołanej dyrektywy wskazano, iż „przy dokonywaniu oceny działania w dobrej wierze będzie brana pod uwagę zwłaszcza siła pozycji przetargowej stron umowy” oraz że o działaniu (przedsiębiorcy) w dobre wierze może być mowa, „jeżeli traktuje on drugą stronę umowy w sposób sprawiedliwy i słuszny, należycie uwzględniając jej prawnie uzasadnione roszczenia”. Chodzi o podstawową uczciwość w stosunku do konsumenta i zapewnienie względnej równowagi kontraktowej. Przyjmując jednak, że „ustalenia” stawek mógłby dokonać jednostronnie ubezpieczyciel, względnie, że miałby on „ustalić” je w porozumieniu z warsztatem naprawczym - nie wiadomo według jakich kryteriów (gdyż te w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia Autocasco nie zostały wskazane ani wprost, ani przez określenie podstaw do ich określenia), przy czym odbywałoby się to bez udziału konsumenta i jednocześnie bez zapewnienia konsumentowi możliwości zweryfikowania takiego ustalenia chociażby z punktu widzenia stawek rynkowych i możliwości jego zakwestionowania (jako że również tego rodzaju postanowień w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia Autocasco ubezpieczyciel nie przewidział, czyniąc przedmiotowe „ustalenie” dla konsumenta całkowicie nieweryfikowalnym) – omawiany tu zapis należy ocenić jako wprowadzający do stosunku ubezpieczeniowego istotną asymetrię upośledzającą pozycję ubezpieczonego i jednocześnie dlań niekorzystną. Takie postanowienie jest zatem w sposób oczywisty nieuczciwe. Owa istotna dysproporcja w ukształtowaniu uprawnień i obowiązków ubezpieczyciela i ubezpieczonego konsumenta stanowi zarazem o rażącym naruszeniu interesów tego ostatniego. W konsekwencji postanowienie § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco – w części, w jakiej przewiduje ono, iż w razie ustalania odszkodowania w wariancie serwisowym metodą fakturową, określenie wysokości stawki za roboczogodzinę następuje przy zastosowaniu stawki ustalonej dla warsztatu naprawczego, w którym dokonywana jest naprawa – stanowi niedozwolone postanowienie umowne, o jakim mowa jest w(...)§ 1 zd. 1 k.c.Wziąwszy jednak pod uwagę ścisłe funkcjonalne połączenie pozostałej treści § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco i fakt, że traci ona swój sens i rację bytu – jako mająca charakter subsydiarny wobec przywołanego powyżej fragmentu mającego charakter abuzywny – za niedozwolone postanowienie umowne należy uznać cały § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco. W tej sytuacji strony nie są związane przedmiotowym postanowieniem w jakimkolwiek zakresie, jednakże w pozostałej części umowaautocascopozostaje w mocy (art. 3851§ 1 zd. 1 i § 2 k.c.). Gdyby jednak nawet uznać, że abuzywność pierwszej części § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco nie przekłada się na niedozwolony charakter części drugiej i trzeciej § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco, to zapisy owych dwóch ostatnich części należałoby ocenić jako niedozwolone postanowienia umowne z uwagi na fakt, że mowa jest w nich o braku ustalonej stawki (w części drugiej – dla warsztatu autoryzowanego; w części trzeciej – dla warsztatu nie posiadającego stosownej autoryzacji), podczas gdy po wyeliminowaniu pierwszej części § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco nadal brak jest podstaw do przyjęcia, w jaki sposób, w oparciu o jakie zasady, mechanizm, w jakim terminie miałoby dojść do ustalenia stawek za roboczogodzinę oraz kto miałby tego ustalenia dokonać, a nadto na jakiej podstawie mogłoby dojść do zaniechania poczynienia takiego ustalenia. Nie zapewniono też ubezpieczonemu konsumentowi jakiejkolwiek możliwości weryfikacji, o której mowa była powyżej. Taki stan rzeczy stanowi o tym, że powołane zapisy § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco pozostają sprzeczne z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając interesy ubezpieczonego. W takim zatem przypadku postanowienia części drugiej i trzeciej § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco należałoby uznać za klauzule abuzywne samoistnie. Przedstawiony stan rzeczy sprawia, że wysokość szkody likwidowanej w wariancie serwisowym podlega ustaleniu „na podstawiefaktur” - zgodnie z zapisami tabeli znajdującej się w § 9 ust. 5 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco (zawarcie umowy w wariancie serwisowym było między stronami niesporne i zostało przyznaneexpressis verbisprzez pozwanego ubezpieczyciela w treści sprzeciwu). Niezależnie zatem od przedstawionej powyżej – korzystnej dla ubezpieczonego – interpretacji powoływanego zapisu Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco powództwo podlegało uwzględnieniu z uwagi na abuzywność zapisów zamieszczonych w nich pod § 9 ust. 7 pkt 2. Nie można też pomijać, że w razie przyjęcia, iż abuzywność pierwszej części § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco nie przekłada się na niedozwolony charakter części drugiej i trzeciej § 9 ust. 7 pkt 2 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco, to zapisy tych dwóch ostatnich części byłyby jednocześnie – poza ich abuzywnością „samoistną” – w sposób oczywisty sprzeczne z zasadą ustalania odszkodowania wyrażoną w § 9 ust. 5 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Autocasco, a sprzeczność ta podlegałaby interpretacji na korzyść ubezpieczonego (arg. a minori ad maius exart. 15 ust. 5 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej oraz jednocześnieexart. 395 § 2 zd. 2 k.c.– skoro bowiem postanowienia niejednoznaczne interpretuje się na korzyść, odpowiednio, ubezpieczonego i konsumenta, to tym bardziej należy tak interpretować postanowienia wzajemnie ze sobą sprzeczne, przyjmując jako obowiązujące to z nich, które jest dla ubezpieczonego/konsumenta korzystniejsze. Jakkolwiek jedynie uzupełniająco, wskazania jednak wymaga – jako że powód jest cesjonariuszem objętych pozwem wierzytelności, przy czym ma on status przedsiębiorcy – iż w świetleart. 509 § 2 k.c.(zgodnie z którym wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa) przelew powoduje nie tylko sukcesję samej wierzytelności, lecz również obejmuje inne elementy składające się na sytuację wierzyciela (zob.uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2006 r., IV CSK 224/06, niepubl.) – a więc to na jego korzyść interpretacji podlegają sformułowane niejednoznacznie postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia, jak i nie wiążą go niedozwolone postanowienia umowne – oraz że abuzywny charakter postanowienia umownego może zostać stwierdzony w toku postępowania w sprawie o zapłatę wytoczonej dłużnikowi przez przedsiębiorcę, który nabył dochodzoną wierzytelność w drodze umowy cesji (zob.uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2018 r., III CZP 11417, wraz z uzasadnieniem,OSNC 2019/3/26). Jeżeli chodzi o żądanie odsetkowe, z mocyart. 509 § 2 k.c.(zgodnie z którym cesjonariusz nabywa w szczególności również roszczenie o zaległe odsetki) powodowi przysługuje roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 2 zd. 1 k.c.) za cały czas opóźnienia, bez względu na to, czy spowodowało ono wystąpienie szkody (art. 481 § 1 k.c.). Po myśliart. 817 § 1 k.c.pozwany obowiązany był spełnić świadczenie w pełnej wysokości w terminie trzydziestu dni od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku. Pozwany wydał decyzję w sprawie w dniu 26 czerwca 2024 r. (przyznane w uzasadnieniu sprzeciwu - k. 30 v.; zob. też decyzja - k. 34-34 v.), dysponując już wówczas powołaną powyżej fakturą VAT z dnia 21 czerwca 2024 r., którą przecież skorygował (zob.sposób wyliczenia odszkodowania zaprezentowany na k. 34 v.). W tym stanie rzeczy w początkowej dacie żądania odsetkowego, to jest w dniu 29 czerwca 2024 r., pozwany pozostawał już niewątpliwie w opóźnieniu ze spełnieniem dochodzonej w niniejszej sprawie części świadczenia, objętej dokonaną przez siebie korektą. W tej bowiem dacie uznał sprawę za dostatecznie wyjaśnioną do rozstrzygnięcia. Marginalnie wskazania wymaga, iż żądanie odsetkowe pozwany kwestionował wyłącznie poprzez negowanie obowiązku zapłaty objętej pozwem należności głównej. W tym stanie rzeczy, działając z mocyart. 805 § 1 k.c.w zw. zart. 509 § 1 k.c.– co do świadczenia głównego – w zw. zart. 481 § 1 i § 2 zd. 1 k.c.w zw. zart. 509 § 2 k.c.– w zakresie odsetek – orzeczono jak w punkcie I wyroku. W punkcie II postanowiono o kosztach procesu, obciążając nimi na podstawieart. 98 § 1 k.p.c.pozwanego jako stronę przegrywającą. Przedmiotowe koszty obejmują: wynoszącą 30 zł opłatę sądową od pozwu, opłatę skarbową od pełnomocnictwa opiewającą na 17 zł oraz wynagrodzenie reprezentującej powoda pełnomocniczki będącej radczynią prawną, ustalone na kwotę 90 zł po myśli § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 r., poz. 1935 ze zm.). G., dnia 6 grudnia 2024 r. SSR Piotr Połczyński ZARZĄDZENIE 1 proszę o odnotowanie w kontrolce terminowego sporządzania uzasadnień oraz w rep. C; 2 proszę opublikować orzeczenie w Portalu Orzeczeń Sądów Powszechnych (bez tezy); 3 odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia proszę doręczyć (przez PI): pełnomocnikowi powoda i pełnomocnikowi pozwanego; 4 wnioski o uzasadnienie (każdy z załącznikiem i kopertą) - a/a; 5 potwierdzenia uiszczenia opłat sądowych od wniosków o uzasadnienie - a/a; 6 proszę przedłożyć akta z wpływem lub za 35 dni, z kompletem potwierdzeń odbioru. G., dnia 6 grudnia 2024 r. SSR Piotr Połczyński

15/101510/0007003/C

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku

XIV Wydział Cywilny

153505000001006_II_Ka_000224_2024_Uz_2024-12-06_001

II Ka 224/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2025-01-22 18:00:04.0 CET

2025-01-22 11:52:52.0 CET

15350500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 224/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Robert Rafał Kwieciński Protokolant: sekr. sąd. Marta Burek przy udziale prokuratora Magdaleny Intrys po rozpoznaniu w dniu: 6 grudnia 2024 r. sprawy W. G. oskarżonego z art. 178a§4 k.k. i art. 180a k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 7 czerwca 2024 roku

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Marta Burek" xEditor="MBurek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000224" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 224/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 6 grudnia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Robert Rafał Kwieciński</xText> <xText>Protokolant: sekr. sąd. Marta Burek</xText> <xText>przy udziale prokuratora Magdaleny Intrys</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu: 6 grudnia 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xAnon>W. G.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a§4 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 k.k.</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie</xText> <xText>z dnia 7 czerwca 2024 roku sygn. akt II K 300/24</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok. </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Robert Rafał Kwieciński </xBx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Robert Rafał Kwieciński

Ewa Szuster

sekr. sąd. Marta Burek

Marta Burek

Sygn. akt II Ka 224/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Robert Rafał Kwieciński Protokolant: sekr. sąd. Marta Burek przy udziale prokuratora Magdaleny Intrys po rozpoznaniu w dniu: 6 grudnia 2024 r. sprawyW. G. oskarżonego zart. 178a§4 k.k.iart. 180a k.k.w zw. zart. 11§2 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 7 czerwca 2024 roku sygn. akt II K 300/24 1 Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok. 2 Kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa. Robert Rafał Kwieciński

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

152515050001006_II_K_000685_2024_Uz_2024-12-06_001

II K 685/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2024-12-27 20:30:05.0 CET

2025-01-22 01:07:12.0 CET

15251505

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 685/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda Protokolant st. sekr. sąd. A. Pabiś w obecności Prokuratora K. Przybylskiego po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2024 r. sprawy przeciwko A. M. , synowi A. i R. z domu K. , urodzonemu (...) w D. , oskarżonemu o to, że w dniu 16 kwietnia 2024 roku około godziny 07.05 na (...) w B. , woj. (...) , spowodował nieum

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000685" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II K 685/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 6 grudnia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda</xText> <xText>Protokolant st. sekr. sąd. A. Pabiś</xText> <xText>w obecności Prokuratora K. Przybylskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2024 r.</xText> <xText>sprawy przeciwko <xBx><xAnon>A. M.</xAnon></xBx>, synowi <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon> z domu <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>urodzonemu (...)</xAnon> w <xAnon>D.</xAnon>,</xText> <xText>oskarżonemu o to, że w dniu 16 kwietnia 2024 roku około godziny 07.05 na<xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, spowodował nieumyślnie wypadek drogowy w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki <xAnon>H.</xAnon> numer rejestracyjny <xAnon>(...)</xAnon> nie zachował szczególnej ostrożności podczas wyjeżdżania z drogi osiedlowej i nie udzielił pierwszeństwa przejazdu kierującej rowerem <xAnon>J. S.</xAnon>, doprowadzając do zderzenia, w wyniku czego kierująca rowerem doznała obrażeń ciała w postaci urazu głowy ze złamaniem kości czaszki z krwotokiem śródczaszkowym, stłuczeniem mózgu, rozmiękczeniem czerwonym i białym mózgu z obrzękiem mózgu oraz obrzęku płuc, które to obrażenia wielonarządowe spowodowały jej zgon w dniu 19 kwietnia 2024 roku o godzinie 22.25 w <xAnon> Szpitalu Wojewódzkim im. (...)</xAnon> II w <xAnon>B.</xAnon> <xBx> , tj. o czyn wyczerpujący dyspozycję <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 2 kk</xLexLink>, </xBx> </xText> <xText>1. uznaje oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon> za winnego popełnienia zarzucanego czynu (ze zmianą opisu czynu poprzez zastąpienie słowa: „rozmiękczeniem” wyrazem: „rozmiękaniem”) wyczerpującego dyspozycję <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 2 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 2 kk</xLexLink> wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;</xText> <xText>2. na podstawie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1, 2 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 pkt 1 kk</xLexLink> wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby 2 (dwóch) roku, zobowiązując oskarżonego do pisemnego informowania kuratora o przebiegu okresu próby w okresach sześciomiesięcznych;</xText> <xText>3. na podstawie <xLexLink xArt="art. 71;art. 71 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 71 § 1 kk</xLexLink> wymierza oskarżonemu <xAnon>A. M.</xAnon> karę grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;</xText> <xText>4. na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 1 kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku;</xText> <xText>5. na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 kk</xLexLink> tytułem zadośćuczynienia zasądza od oskarżonego <xAnon>A. M.</xAnon> na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>K. U.</xAnon> kwotę 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych;</xText> <xText>6. wymierza oskarżonemu <xAnon>A. M.</xAnon> 380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych opłaty oraz zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa 6.268,12 (sześć tysięcy dwieście sześćdziesiąt osiem złotych 12/100) złotych tytułem wydatków.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

D. Smejda

Ewa Grabarz

st. sekr. sąd. A. Pabiś

Ewa Grabarz

Sygn. akt II K 685/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda Protokolant st. sekr. sąd. A. Pabiś w obecności Prokuratora K. Przybylskiego po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2024 r. sprawy przeciwkoA. M., synowiA.iR.z domuK.,urodzonemu (...)wD., oskarżonemu o to, że w dniu 16 kwietnia 2024 roku około godziny 07.05 na(...)wB., woj.(...), spowodował nieumyślnie wypadek drogowy w ten sposób, że kierując samochodem osobowym markiH.numer rejestracyjny(...)nie zachował szczególnej ostrożności podczas wyjeżdżania z drogi osiedlowej i nie udzielił pierwszeństwa przejazdu kierującej roweremJ. S., doprowadzając do zderzenia, w wyniku czego kierująca rowerem doznała obrażeń ciała w postaci urazu głowy ze złamaniem kości czaszki z krwotokiem śródczaszkowym, stłuczeniem mózgu, rozmiękczeniem czerwonym i białym mózgu z obrzękiem mózgu oraz obrzęku płuc, które to obrażenia wielonarządowe spowodowały jej zgon w dniu 19 kwietnia 2024 roku o godzinie 22.25 wSzpitalu Wojewódzkim im. (...)II wB. , tj. o czyn wyczerpujący dyspozycjęart. 177 § 2 kk, 1. uznaje oskarżonegoA. M.za winnego popełnienia zarzucanego czynu (ze zmianą opisu czynu poprzez zastąpienie słowa: „rozmiękczeniem” wyrazem: „rozmiękaniem”) wyczerpującego dyspozycjęart. 177 § 2 kki za to na podstawieart. 177 § 2 kkwymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; 2. na podstawieart. 69 § 1, 2 kk,art. 70 § 1 kkiart. 72 § 1 pkt 1 kkwykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby 2 (dwóch) roku, zobowiązując oskarżonego do pisemnego informowania kuratora o przebiegu okresu próby w okresach sześciomiesięcznych; 3. na podstawieart. 71 § 1 kkwymierza oskarżonemuA. M.karę grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; 4. na podstawieart. 42 § 1 kkorzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku; 5. na podstawieart. 46 § 1 kktytułem zadośćuczynienia zasądza od oskarżonegoA. M.na rzecz pokrzywdzonejK. U.kwotę 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych; 6. wymierza oskarżonemuA. M.380 (trzysta osiemdziesiąt) złotych opłaty oraz zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa 6.268,12 (sześć tysięcy dwieście sześćdziesiąt osiem złotych 12/100) złotych tytułem wydatków.

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

152515050001006_II_W_000348_2024_Uz_2024-12-06_001

II W 348/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2024-12-20 20:30:04.0 CET

2024-12-21 03:37:17.0 CET

15251505

1006

SENTENCE

II W 348/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie, Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda Protokolant st. sekr. sąd. A. Pabiś po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 8 listopada, 6 grudnia 2024 r. sprawy przeciwko A. S. , synowi Z. i M. z domu G. , urodzonemu (...) w Z. , obwinionemu o to, że w dniu 3 października 2023 roku około godz. 19:00 w miejscowości S. , na ul. (...) w pobliżu posesji nr (...) woj. (...) kierując

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/W" xYear="2024" xVolNmbr="000348" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>II W 348/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 6 grudnia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Bełchatowie, Wydział II Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda</xText> <xText>Protokolant st. sekr. sąd. A. Pabiś</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 8 listopada, 6 grudnia 2024 r.</xText> <xText>sprawy przeciwko <xBx><xAnon>A. S.</xAnon>,</xBx> synowi <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z domu <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>urodzonemu (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>,</xText> <xText>obwinionemu o to, że w dniu 3 października 2023 roku około godz. 19:00 w miejscowości <xAnon>S.</xAnon>, na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w pobliżu posesji nr<xAnon>(...)</xAnon>woj. <xAnon> (...)</xAnon> kierując samochodem marki <xAnon>F. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> podczas omijania z lewej strony ciągnika siodłowego <xAnon>marki S.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> wraz z naczepą <xAnon>marki K.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, którego kierujący wykonywał manewr cofania uderzył w bok naczepy <xAnon>marki K.</xAnon>, w wyniku czego spowodował bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego pojazdem <xAnon>marki S.</xAnon> <xAnon>S. P.</xAnon> oraz dla pasażerki pojazdu marki <xAnon>F. (...)</xAnon> <xAnon>M. S.</xAnon>, która doznała obrażeń ciała w postaci urazu wielomiejscowego, złamania dalszej nasady kości promieniowej i łokciowej lewej z przemieszczeniem, złamania talerza kości biodrowej lewej z przemieszczeniem oraz złamania żeber IV-IX w linii pachowej tylnej lewej, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1a kw w zb z art. 86 § 1 kw</xText> <xText>1. w miejsce zarzucanego czynu uznaje obwinionego <xAnon>A. S.</xAnon> za winnego popełnienia tego, że w dniu 3 października 2023 roku około godz. 19.00 na <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>, województwo <xAnon> (...)</xAnon>, kierując samochodem marki <xAnon>F. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>, jadąc z prędkością niedozwoloną, nieprawidłowo ocenił zaistniałą sytuację drogową, zjechał do prawej strony i uderzył w lewy bok naczepy <xAnon>marki K.</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon> połączonej z ciągnikiem siodłowym <xAnon>marki S.</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon> (znajdującym się na środku drogi z włączonymi światłami awaryjnymi), którego kierujący wykonywał manewr cofania, w wyniku czego spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego pojazdem <xAnon>marki S.</xAnon> <xAnon>S. P.</xAnon> oraz dla pasażerki pojazdu marki <xAnon>F. (...)</xAnon> <xAnon>M. S.</xAnon>, która doznała obrażeń ciała w postaci urazu wielomiejscowego, złamania dalszej nasady kości promieniowej i łokciowej lewej z przemieszczeniem, złamania talerza kości biodrowej lewej z przemieszczeniem oraz złamania żeber IV-IX w linii pachowej tylnej lewej, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 86 § 1 i 1a kw i za to na podstawie art. 86 § 1a kw w zw. z art. 9 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych;</xText> <xText>2. wymierza obwinionemu <xAnon>A. S.</xAnon> 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem poniesionych w sprawie wydatków.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

D. Smejda

Ewa Grabarz

st. sekr. sąd. A. Pabiś

Ewa Grabarz

II W 348/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Bełchatowie, Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący Sędzia SR D. Smejda Protokolant st. sekr. sąd. A. Pabiś po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 8 listopada, 6 grudnia 2024 r. sprawy przeciwkoA. S.,synowiZ.iM.z domuG.,urodzonemu (...)wZ., obwinionemu o to, że w dniu 3 października 2023 roku około godz. 19:00 w miejscowościS., naul. (...)w pobliżu posesji nr(...)woj.(...)kierując samochodem markiF. (...)onr rej. (...)podczas omijania z lewej strony ciągnika siodłowegomarki S.onr rej. (...)wraz z naczepąmarki K.onr rej. (...), którego kierujący wykonywał manewr cofania uderzył w bok naczepymarki K., w wyniku czego spowodował bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego pojazdemmarki S.S. P.oraz dla pasażerki pojazdu markiF. (...)M. S., która doznała obrażeń ciała w postaci urazu wielomiejscowego, złamania dalszej nasady kości promieniowej i łokciowej lewej z przemieszczeniem, złamania talerza kości biodrowej lewej z przemieszczeniem oraz złamania żeber IV-IX w linii pachowej tylnej lewej, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1a kw w zb z art. 86 § 1 kw 1. w miejsce zarzucanego czynu uznaje obwinionegoA. S.za winnego popełnienia tego, że w dniu 3 października 2023 roku około godz. 19.00 naulicy (...)wS., województwo(...), kierując samochodem markiF. (...)onumerze rejestracyjnym (...), jadąc z prędkością niedozwoloną, nieprawidłowo ocenił zaistniałą sytuację drogową, zjechał do prawej strony i uderzył w lewy bok naczepymarki K.onumerze rejestracyjnym (...)połączonej z ciągnikiem siodłowymmarki S.onumerze rejestracyjnym (...)(znajdującym się na środku drogi z włączonymi światłami awaryjnymi), którego kierujący wykonywał manewr cofania, w wyniku czego spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego pojazdemmarki S.S. P.oraz dla pasażerki pojazdu markiF. (...)M. S., która doznała obrażeń ciała w postaci urazu wielomiejscowego, złamania dalszej nasady kości promieniowej i łokciowej lewej z przemieszczeniem, złamania talerza kości biodrowej lewej z przemieszczeniem oraz złamania żeber IV-IX w linii pachowej tylnej lewej, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 86 § 1 i 1a kw i za to na podstawie art. 86 § 1a kw w zw. z art. 9 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych; 2. wymierza obwinionemuA. S.150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem poniesionych w sprawie wydatków.

15/251505/0001006/W

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

152515000002006_IV_Ka_000501_2024_Uz_2024-12-06_001

IV Ka 501/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:05.0 CET

2025-01-21 13:41:53.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 501/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący Sędzia Agnieszka Szulc-Wroniszewska (spr) Sędziowie Sławomir Gosławski Ireneusz Grodek Protokolant Ewa Sudra, Jakub Biernat przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego po rozpoznaniu w dniach 25 października 2024 roku i 22 listopada 2024 roku sprawy R. Z. oskar

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000501" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 501/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 6 grudnia 2024 roku</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący Sędzia Agnieszka Szulc-Wroniszewska (spr)</xText> <xText>Sędziowie Sławomir Gosławski</xText> <xText>Ireneusz Grodek</xText> <xText>Protokolant Ewa Sudra, Jakub Biernat</xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach 25 października 2024 roku i 22 listopada 2024 roku</xText> <xText><xBx>sprawy </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>R. Z.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>K. Z.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonej o czyn z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych</xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 6 czerwca 2024 roku sygn. akt II K 1699/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że</xBx>:</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>w miejsce czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>R. Z.</xAnon> w pkt 1, uznaje oskarżonego za winnego tego, że w okresie czasu od 1 listopada 2022r. do 12 kwietnia 2023r. w <xAnon>(...)</xAnon>, gm. <xAnon>C.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, znęcał się nad osobami najbliższymi - nad żoną <xAnon>B. Z.</xAnon> oraz nad osobą nieporadną z uwagi na stan psychiczny – małoletnim synem <xAnon>C. Z.</xAnon>, przy czym:</xText> </xUnit> <xText>- nad żoną znęcał się fizycznie i psychicznie w ten sposób, że wszczynał awantury, podczas których wyzywał ją słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe oraz szarpał i popychał, a także uderzał pięściami po głowie,</xText> <xText>- nad synem <xAnon>C. Z.</xAnon> znęcał się psychicznie, w ten sposób, że wyzywał go słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe,</xText> <xText>- czym wyczerpał dyspozycję <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 §1 kk</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym w dniu 12 kwietnia 2023r. i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w miejsce czynu przypisanego oskarżonej <xAnon>K. Z.</xAnon> w pkt 1, oskarżoną uznaje za winną tego, że w okresie czasu od września 2022r. do 12 kwietnia 2023r. w <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, gm. <xAnon>C.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, znęcała się nad osobami najbliższymi - nad matką <xAnon>B. Z.</xAnon> oraz nad osobą nieporadną z uwagi na stan psychiczny – małoletnim bratem <xAnon>C. Z.</xAnon>, przy czym:</xText> </xUnit> <xText>- nad matką znęcała się fizycznie i psychicznie w ten sposób, że wszczynała awantury, podczas których wyzywała ją słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe oraz uderzyła w nogę i uderzała w twarz,</xText> <xText>- nad bratem <xAnon>C. Z.</xAnon> znęcała się psychicznie, w ten sposób, że wszczynała awantury, podczas których nagrywała go telefonem komórkowym,</xText> <xText>- czym wyczerpała dyspozycję <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym w dniu 12 kwietnia 2023r. i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a§ 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 34 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 §1 i 1a kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 §1 kk</xLexLink> wymierza jej karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin w miesiącu,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1 i 2 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 73;art. 73 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 73 § 2 kk</xLexLink> wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>R. Z.</xAnon> kary warunkowo zawiesza na okres próby lat 2 (dwóch), oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 6 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 §1 pkt 6b kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego <xAnon>R. Z.</xAnon> obowiązek poddania się w okresie próby oddziaływaniom korekcyjno-edukacyjnym dla osób stosujących przemoc domową;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>orzeczony w punkcie 5 wobec oskarżonych <xAnon>R. Z.</xAnon> i <xAnon>K. Z.</xAnon> nakaz opuszczenia lokalu i zakaz zbliżania się określa na 2 (dwa) lata;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx> w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od oskarżonych <xAnon>R. Z.</xAnon> i <xAnon>K. Z.</xAnon> na rzecz oskarżycielki posiłkowej <xAnon>B. Z.</xAnon> kwoty po 504 (pięćset cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwoty po 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłat za obie instancję.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Agnieszka Szulc-Wroniszewska

Karol Depczyński

Ewa Sudra, Jakub Biernat

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 501/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący Sędzia Agnieszka Szulc-Wroniszewska (spr) Sędziowie Sławomir Gosławski Ireneusz Grodek Protokolant Ewa Sudra, Jakub Biernat przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego po rozpoznaniu w dniach 25 października 2024 roku i 22 listopada 2024 roku sprawy R. Z. oskarżonego o czyn zart. 207 § 1 kkw zb. zart. 207 § 1 a kkw zw. zart. 11 § 2 kk K. Z. oskarżonej o czyn zart. 207 § 1 kkw zb. zart. 207 § 1 a kkw zw. zart. 11 § 2 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 6 czerwca 2024 roku sygn. akt II K 1699/23 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1 w miejsce czynu przypisanego oskarżonemuR. Z.w pkt 1, uznaje oskarżonego za winnego tego, że w okresie czasu od 1 listopada 2022r. do 12 kwietnia 2023r. w(...), gm.C., woj.(...), znęcał się nad osobami najbliższymi - nad żonąB. Z.oraz nad osobą nieporadną z uwagi na stan psychiczny – małoletnim synemC. Z., przy czym: - nad żoną znęcał się fizycznie i psychicznie w ten sposób, że wszczynał awantury, podczas których wyzywał ją słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe oraz szarpał i popychał, a także uderzał pięściami po głowie, - nad synemC. Z.znęcał się psychicznie, w ten sposób, że wyzywał go słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, - czym wyczerpał dyspozycjęart. 207 §1 kkiart. 207 § 1a kkw zw. zart. 11 § 2 kkiart. 4 §1 kkw brzmieniu obowiązującym w dniu 12 kwietnia 2023r. i za to na podstawieart. 207 §1a kkw zw. zart. 11 § 3 kkwymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, 2 w miejsce czynu przypisanego oskarżonejK. Z.w pkt 1, oskarżoną uznaje za winną tego, że w okresie czasu od września 2022r. do 12 kwietnia 2023r. wS.(...), gm.C., woj.(...), znęcała się nad osobami najbliższymi - nad matkąB. Z.oraz nad osobą nieporadną z uwagi na stan psychiczny – małoletnim bratemC. Z., przy czym: - nad matką znęcała się fizycznie i psychicznie w ten sposób, że wszczynała awantury, podczas których wyzywała ją słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe oraz uderzyła w nogę i uderzała w twarz, - nad bratemC. Z.znęcała się psychicznie, w ten sposób, że wszczynała awantury, podczas których nagrywała go telefonem komórkowym, - czym wyczerpała dyspozycjęart. 207 §1 kkiart. 207 §1a kkw zw. zart. 11 § 2 kkiart. 4 § 1 kkw brzmieniu obowiązującym w dniu 12 kwietnia 2023r. i za to na podstawieart. 207 § 1a kkw zw. zart. 11 § 3 kkw zw. zart. 37a§ 1 kkiart. 34 §1 i 1a kkiart. 35 §1 kkwymierza jej karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwadzieścia) godzin w miesiącu, 3 na podstawieart. 69 § 1 i 2 kk,art. 70 § 2 kkiart. 73 § 2 kkwykonanie orzeczonej wobec oskarżonegoR. Z.kary warunkowo zawiesza na okres próby lat 2 (dwóch), oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego; 4 na podstawieart. 72 §1 pkt 6b kkorzeka wobec oskarżonegoR. Z.obowiązek poddania się w okresie próby oddziaływaniom korekcyjno-edukacyjnym dla osób stosujących przemoc domową; 5 orzeczony w punkcie 5 wobec oskarżonychR. Z.iK. Z.nakaz opuszczenia lokalu i zakaz zbliżania się określa na 2 (dwa) lata; II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; III zasądza od oskarżonychR. Z.iK. Z.na rzecz oskarżycielki posiłkowejB. Z.kwoty po 504 (pięćset cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym; IV zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwoty po 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłat za obie instancję.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000512_2024_Uz_2024-12-06_001

IV Ka 512/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:05.0 CET

2025-01-21 13:13:25.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 512/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Krzysztof Gąsior Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Urszuli Szczepańskiej - Sewerynek po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 roku sprawy H. W. oskarżonego o czyn z art. 288 § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oska

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000512" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 512/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 6 grudnia 2024 roku</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>PrzewodniczącySędzia Krzysztof Gąsior</xText> <xText>Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra </xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Urszuli Szczepańskiej - Sewerynek</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 roku</xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>H. W.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 29 kwietnia 2024 roku sygn. akt II K 325/22</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata <xAnon>A.</xAnon>. <xAnon>M. D.</xAnon> kwotę 1033,20 zł (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote i dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 115 zł (sto piętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów dojazdu do sądu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 512/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Krzysztof Gąsior Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Urszuli Szczepańskiej - Sewerynek po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2024 roku sprawyH. W. oskarżonego o czyn zart. 288 § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 29 kwietnia 2024 roku sygn. akt II K 325/22 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokataA..M. D.kwotę 1033,20 zł (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote i dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 115 zł (sto piętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów dojazdu do sądu; 3 zwalnia oskarżonego od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000650_2024_Uz_2024-12-27_001

IV Ka 650/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:05.0 CET

2025-01-21 13:30:44.0 CET

15251500

2006

REASON

Sygn. akt IV Ka 650/24 UZASADNIENIE Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusza wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Dlatego Sąd Okręgowy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia na formularzu, gdyż sporządzenie go w tej f

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000650" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IV Ka 650/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusza wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Dlatego Sąd Okręgowy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia na formularzu, gdyż sporządzenie go w tej formie byłoby nieczytelne dla stron i nie zapewniłoby pełnej transparentności, a tym samym swobodnej realizacji prawa do obrony naruszając prawo stron do rzetelnego procesu. Ma to również oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego ( <xIx>por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21, opubl. Legalis</xIx>).</xText> <xText>Apelacja obrońcy z wyboru adwokata <xAnon>A. G.</xAnon> jest częściowo zasadna. Sąd Okręgowy za trafny uważa podniesiony dopiero w jej uzasadnieniu zarzut co do czynu zarzuconego w punkcie II aktu oskarżenia i przypisanego w puncie 1 tiret 2 zaskarżonego wyroku kwalifikowanego z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, sprowadzający się do zarzutu obrazy prawa materialnego. Obrońca w uzasadnieniu apelacji słusznie bowiem zauważył, że warunkiem niezbędnym do penalizacji posiadania narkotyków jest posiadanie chociażby jednej dawki tej substancji.</xText> <xText>Przypomnijmy, że oskarżonemu zarzucono w punkcie II aktu oskarżenia, a następnie przypisano w puncie 1 tiret 2 zaskarżonego wyroku posiadanie narkotyku <xAnon>(...)</xAnon> o śladowej wadze 0,081 grama ( czyli 81 miligramów). Już w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy ustalił, że z tej ilości narkotyku „<xIx> nie można otrzymać nawet jednej działki/porcji tego środka</xIx>” ( k. 155). Wobec zaskarżenia wyroku jedynie na korzyść to w zasadzie zamykałoby problem, ale Sąd Okręgowy zaznacza, że ustalenie to jest słuszne. Z opinii biegłych przeprowadzonej w sprawie wynika bowiem, że najmniejsza dawka tego narkotyku pozwalająca na osiągniecie efektu odurzenia przy założeniu, że zostanie zażyta w najbardziej efektywny sposób, tj. przez wciągnięcie nosem, wynosi 150 miligramów ( 0,15 grama) – opinia k. 59. Oskarżony miał mniej więcej połowę tej wagi ( 0,081 grama), nie był więc w posiadaniu nawet jednej dawki narkotyku.</xText> <xText>Orzecznictwo sądowe konsekwentnie przyjmuje, że<xBx> dla odpowiedzialności z art. 62 us. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii warunkiem koniecznym jest, aby sprawca posiadał środek odurzający lub substancję psychotropową w ilości pozwalającej na co najmniej jednorazowe użycie w celu osiągnięcia choćby potencjalnego efektu odurzenia lub innego charakterystycznego dla działania substancji</xBx> (<xIx> por. wyr. SN z 15.2.2022 r., V KK 429/21, Legalis; wyr. SN z 24.6.2020 r., IV KK 122/20, Legalis; wyr. SN z 11.3.2010 r., IV KK 432/09, Legalis </xIx>). Wynika to z tego, że czyn zabroniony musi chociażby potencjalnie naruszać chronione daną normą dobro prawne, którym w tym przypadku jest życie i zdrowie społeczeństwa lub konkretnej osoby. Nie sposób uznać, że posiadanie środka odurzającego lub substancji psychotropowej w takiej ilości, która nie może wywołać efektu psychoaktywnego, zagraża zdrowiu człowieka.</xText> <xText>Dlatego w tej sprawie oskarżony nie wyczerpał znamion art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i należało go od tego czynu uniewinnić.</xText> <xText>Pozostałe zarzuty obrońcy co do czynu z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy p przeciwdziałaniu narkomani nie będą omawiane, bo analiza powyższych okazała się wystarczająca do wydania rozstrzygnięcia – Sąd odwoławczy korzysta tu z normy <xLexLink xArt="art. 436" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 436 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Konsekwencją tego było uchylenie orzeczenia o karze łącznej z punktu 2 i o przepadku z punktu 6 oraz zaliczeniu zatrzymania na poczet kary łącznej z punktu 7.</xText> <xText>Sąd Okręgowy orzekł na nowo o karze łączne kształtując ją na minimalnym ustawowym poziomie.</xText> <xText>Sąd Okręgowy nie orzekał o zaliczeniu zatrzymania na poczet kary łącznej, albowiem oskarżony był poszukiwany listem gończym do odbycia kary orzeczonej w innej sprawie i prawdopodobnie od razu po zatrzymaniu wprowadzono mu tą karę. W razie ustalenia w przyszłości, że karę wprowadzono mu o innej godzinie niż godzina zatrzymania, Sąd Rejonowy zaliczy ten okres na poczet kary niniejszej w trybie <xLexLink xArt="art. 420" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 420 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>W pozostałym zakresie obie apelacje nie są zasadne. Co do czynów z punktów I i III aktu oskarżenia przypisanych w punkcie 1 tiret 1 i 3 zaskarżonego wyroku zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych oraz zarzuty błędnej oceny dowodów, nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta jest ( a przynajmniej powinna być ) im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.</xText> <xText>W szczelności obrońca całkowicie pomija zeznania drugiego z policjantów w osobie <xAnon>P. O.</xAnon>, który znał wcześniej wygląd oskarżonego, miał dobrą widoczność jego twarzy w czasie interwencji <xBx>i rozpoznał go kategorycznie, bez cienia wahania</xBx> (k. 39 v, k. 77 v).</xText> <xText>Natomiast co do policjanta <xAnon>A. P.</xAnon>, to po pierwsze, potwierdził on, że <xAnon>P. O.</xAnon> od razu rozpoznał twarz oskarżonego jako osoby poszukiwanej. Po drugie, obrońca manipuluje jego zeznaniami cytując zdanie wyrwane z kontekstu. <xAnon>A. P.</xAnon> mówiąc, że „<xIx>ja nie miałem tak dobrego rozpoznania wizerunku zewnętrznego poszukiwanego <xAnon>A. Z.</xAnon></xIx>” (k. 80) odnosił się nie do tego, że nie widział twarzy oskarżonego w czasie interwencji, tyko do tego, że w przeciwieństwie do <xAnon>P. O.</xAnon> nie rozpoznał jej od razu jako osoby poszukiwanej listem gończym. Świadczy o tym następne zdanie, które wypowiedział „<xIx>ja na chwilę obecną <xUx>bez problemu rozpoznałbym jego twarz</xUx></xIx>” ( k. 80). Świadkowi potem okazano tablicę poglądową zawierającą zdjęcia czterech mężczyzn zbliżonych wyglądem ( k. 70) i bez wahania rozpoznał oskarżonego jako osobę co do której wraz z <xAnon>P. O.</xAnon> podejmował interwencję opisaną w punkcie I aktu oskarżenia ( k.83).</xText> <xText>Chybiony jest podnoszony w obu apelacjach zarzut rażącej niewspółmierności kary. Kary jednostkowe zostały orzeczone na niskim poziomie. Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany, co do przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 kk</xLexLink> odpowiadał w warunkach recydywy. Co do przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink> urządził sobie rajd po <xAnon>ulicach (...)</xAnon> uciekając przed radiowozem na sygnałach. Orzeczone w sprawie jednostkowe kary pozbawienia wolności za przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 178 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 b kk</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink> są wręcz zbyt łagodne, ale nie zostało to zaskarżone przez prokuratora. Kara łączna została orzeczona na poziomie najbardziej zbliżonym przez ustawodawcę do absorbcji.</xText> <xText>Sąd z urzędu uzupełnił podstawę skazania za czyn z <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink> o <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> z uwagi na zaostrzenie przepisów dotyczących kary za czyny popełnione w warunkach recydywy ( przepisy te weszły w życie w dniu 1 października 2023 roku, a więc po popełnieniu tego czynu).</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych z uwagi na jego ubóstwo.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 650/24 UZASADNIENIE Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusza wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Dlatego Sąd Okręgowy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia na formularzu, gdyż sporządzenie go w tej formie byłoby nieczytelne dla stron i nie zapewniłoby pełnej transparentności, a tym samym swobodnej realizacji prawa do obrony naruszając prawo stron do rzetelnego procesu. Ma to również oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21, opubl. Legalis). Apelacja obrońcy z wyboru adwokataA. G.jest częściowo zasadna. Sąd Okręgowy za trafny uważa podniesiony dopiero w jej uzasadnieniu zarzut co do czynu zarzuconego w punkcie II aktu oskarżenia i przypisanego w puncie 1 tiret 2 zaskarżonego wyroku kwalifikowanego z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, sprowadzający się do zarzutu obrazy prawa materialnego. Obrońca w uzasadnieniu apelacji słusznie bowiem zauważył, że warunkiem niezbędnym do penalizacji posiadania narkotyków jest posiadanie chociażby jednej dawki tej substancji. Przypomnijmy, że oskarżonemu zarzucono w punkcie II aktu oskarżenia, a następnie przypisano w puncie 1 tiret 2 zaskarżonego wyroku posiadanie narkotyku(...)o śladowej wadze 0,081 grama ( czyli 81 miligramów). Już w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy ustalił, że z tej ilości narkotyku „ nie można otrzymać nawet jednej działki/porcji tego środka” ( k. 155). Wobec zaskarżenia wyroku jedynie na korzyść to w zasadzie zamykałoby problem, ale Sąd Okręgowy zaznacza, że ustalenie to jest słuszne. Z opinii biegłych przeprowadzonej w sprawie wynika bowiem, że najmniejsza dawka tego narkotyku pozwalająca na osiągniecie efektu odurzenia przy założeniu, że zostanie zażyta w najbardziej efektywny sposób, tj. przez wciągnięcie nosem, wynosi 150 miligramów ( 0,15 grama) – opinia k. 59. Oskarżony miał mniej więcej połowę tej wagi ( 0,081 grama), nie był więc w posiadaniu nawet jednej dawki narkotyku. Orzecznictwo sądowe konsekwentnie przyjmuje, że dla odpowiedzialności z art. 62 us. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii warunkiem koniecznym jest, aby sprawca posiadał środek odurzający lub substancję psychotropową w ilości pozwalającej na co najmniej jednorazowe użycie w celu osiągnięcia choćby potencjalnego efektu odurzenia lub innego charakterystycznego dla działania substancji( por. wyr. SN z 15.2.2022 r., V KK 429/21, Legalis; wyr. SN z 24.6.2020 r., IV KK 122/20, Legalis; wyr. SN z 11.3.2010 r., IV KK 432/09, Legalis ). Wynika to z tego, że czyn zabroniony musi chociażby potencjalnie naruszać chronione daną normą dobro prawne, którym w tym przypadku jest życie i zdrowie społeczeństwa lub konkretnej osoby. Nie sposób uznać, że posiadanie środka odurzającego lub substancji psychotropowej w takiej ilości, która nie może wywołać efektu psychoaktywnego, zagraża zdrowiu człowieka. Dlatego w tej sprawie oskarżony nie wyczerpał znamion art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i należało go od tego czynu uniewinnić. Pozostałe zarzuty obrońcy co do czynu z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy p przeciwdziałaniu narkomani nie będą omawiane, bo analiza powyższych okazała się wystarczająca do wydania rozstrzygnięcia – Sąd odwoławczy korzysta tu z normyart. 436 kpk. Konsekwencją tego było uchylenie orzeczenia o karze łącznej z punktu 2 i o przepadku z punktu 6 oraz zaliczeniu zatrzymania na poczet kary łącznej z punktu 7. Sąd Okręgowy orzekł na nowo o karze łączne kształtując ją na minimalnym ustawowym poziomie. Sąd Okręgowy nie orzekał o zaliczeniu zatrzymania na poczet kary łącznej, albowiem oskarżony był poszukiwany listem gończym do odbycia kary orzeczonej w innej sprawie i prawdopodobnie od razu po zatrzymaniu wprowadzono mu tą karę. W razie ustalenia w przyszłości, że karę wprowadzono mu o innej godzinie niż godzina zatrzymania, Sąd Rejonowy zaliczy ten okres na poczet kary niniejszej w trybieart. 420 kpk. W pozostałym zakresie obie apelacje nie są zasadne. Co do czynów z punktów I i III aktu oskarżenia przypisanych w punkcie 1 tiret 1 i 3 zaskarżonego wyroku zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych oraz zarzuty błędnej oceny dowodów, nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką dajeart. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta jest ( a przynajmniej powinna być ) im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne. W szczelności obrońca całkowicie pomija zeznania drugiego z policjantów w osobieP. O., który znał wcześniej wygląd oskarżonego, miał dobrą widoczność jego twarzy w czasie interwencjii rozpoznał go kategorycznie, bez cienia wahania(k. 39 v, k. 77 v). Natomiast co do policjantaA. P., to po pierwsze, potwierdził on, żeP. O.od razu rozpoznał twarz oskarżonego jako osoby poszukiwanej. Po drugie, obrońca manipuluje jego zeznaniami cytując zdanie wyrwane z kontekstu.A. P.mówiąc, że „ja nie miałem tak dobrego rozpoznania wizerunku zewnętrznego poszukiwanegoA. Z.” (k. 80) odnosił się nie do tego, że nie widział twarzy oskarżonego w czasie interwencji, tyko do tego, że w przeciwieństwie doP. O.nie rozpoznał jej od razu jako osoby poszukiwanej listem gończym. Świadczy o tym następne zdanie, które wypowiedział „ja na chwilę obecnąbez problemu rozpoznałbym jego twarz” ( k. 80). Świadkowi potem okazano tablicę poglądową zawierającą zdjęcia czterech mężczyzn zbliżonych wyglądem ( k. 70) i bez wahania rozpoznał oskarżonego jako osobę co do której wraz zP. O.podejmował interwencję opisaną w punkcie I aktu oskarżenia ( k.83). Chybiony jest podnoszony w obu apelacjach zarzut rażącej niewspółmierności kary. Kary jednostkowe zostały orzeczone na niskim poziomie. Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany, co do przestępstwa zart. 244 kkodpowiadał w warunkach recydywy. Co do przestępstwa zart. 178 b kkurządził sobie rajd poulicach (...)uciekając przed radiowozem na sygnałach. Orzeczone w sprawie jednostkowe kary pozbawienia wolności za przestępstwa zart. 178 b kki zart. 244 kkw zw. zart. 64 § 1 kksą wręcz zbyt łagodne, ale nie zostało to zaskarżone przez prokuratora. Kara łączna została orzeczona na poziomie najbardziej zbliżonym przez ustawodawcę do absorbcji. Sąd z urzędu uzupełnił podstawę skazania za czyn zart. 244 kkw zw. zart. 64 § 1 kkoart. 4 § 1 kkz uwagi na zaostrzenie przepisów dotyczących kary za czyny popełnione w warunkach recydywy ( przepisy te weszły w życie w dniu 1 października 2023 roku, a więc po popełnieniu tego czynu). Na podstawieart. 624 § 1 kpkzwolniono oskarżonego od kosztów sądowych z uwagi na jego ubóstwo.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000653_2024_Uz_2024-12-16_001

IV Ka 653/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 11:32:33.0 CET

15251500

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 653/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 10.09.2024r. w sprawie II K 710/22 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000653" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="49"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="81"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="14"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="23"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="51"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="98"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">IV Ka 653/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 10.09.2024r. w sprawie II K 710/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>3.1., </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xBx>1. obrazy prawa karnego materialnego tj.:</xBx></xText> <xText>a. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku:</xText> <xText>- <xBx><xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222 § 1 kk</xLexLink></xBx> poprzez jego zastosowanie, mimo że ewentualne zamknięcie drzwi wewnętrznych przez oskarżonego było wynikiem przypadku, zatem przy uwzględnieniu <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 9 § 2 kk</xLexLink> oskarżony nie wypełnił znamion czynu zabronionego; a ponadto poprzez nieuznanie, że działanie oskarżonego było wynikiem niewłaściwego zachowania pokrzywdzonego jako funkcjonariusza policji polegającego na nieokazaniu legitymacji służbowej i próbie wtargnięcia do zamkniętego pokoju oskarżonego w sytuacji gdy oskarżony tłumaczył, że jest nagi;</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 9 § 2 kk</xLexLink> poprzez jego niezasadne niezstosowanie i nieuznanie, że czyn oskarzonego został popełniony nieumyślnie, a tym samym niewyeliminowanie z kwalifikacji prawno-karnej czynu <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222 § 1 kk</xLexLink> i niezastosowanie w kwalifikacji <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 3 kk</xLexLink>,</xText> <xText>b. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 2 wyroku:</xText> <xText>- <xBx><xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226 § 3 kk</xLexLink></xBx> poprzez niezasadne niezastosowanie i nieuznanie, że zachowanie oskarzonego było wynikiem niewłaściwego zachowania funkcjonariusza policji <xAnon>P. S. (1)</xAnon>, który bez okazania legitymacji i wyjaśnienia powodu swojej obecności wdarł się do pokoju oskarżonego, zastosował wobec niego środki przymusu bezpośredniego nieadekwatne do zachowania oskarżonego i jego poprzednich przewinień, gdzie oskarżony był w stanie poczucia zagrożenia i był nagi;</xText> <xText><xBx>2. obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego wyroku</xBx> tj. <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2;art. 53 § 2 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 §1, 2 i 2a kk</xLexLink> poprzez:</xText> <xText>- ukształtowanie przez sąd rejonowy orzekający w sprawie swojego przekonania w sposób dowolny, bez poszanowania zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań pokrzywdzonego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> i niezasadne przyznanie mu wiarygodności w zakresie tego, iż został on uderzony drzwiami przez oskarżonego celowo i rozmyślnie oraz poprzez nieuznanie, że to pokrzywdzony wdarł się do pokoju oskarżonego bez okazania mu swojej legitymacji, zastraszając oskarżonego i stosujac nieuzasadnioną przemoc; a ponadto poprzez odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, co do przebiegu interwencji i powodów okazania emocjonalnej reakcji na zaistniałą sytuację;</xText> <xText>- uznanie za okoliczność obciążającą oskarżonego nagminność „tego rodzju przestępstw” (tj. znieważania funcjonariusza publicznego) na terenie powiatu <xAnon> (...)</xAnon>, w sytuacji, gdy takowe nie należą do kręgu okoliczności rzutujących na wymiar kary;</xText> <xText>- czego przejawem jest uznanie przez sąd, iż oskarżony dopuścił się obu przypisanych mu czynów - a więc dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść w tym zakresie;</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadne</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Ad. 1, 2,</xText> <xText>Jako, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych - nie wyartykułowany wprost, ale wynikajacy z uzasadnienia wniesionego środka odwoławczego, a łączony dodatkowo z podniesioną obrazą prawa materialnego, związany miał być z uprzednią nieprawidłową oceną zgromadzonych w sprawie dowodów oraz brakiem uwzględnienia całokształtu okoliczności sprawy - powyższe zostaną omówione łącznie.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom obrońcy, nie sposób zgodzić się z zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść (prowadzących finalnie do uznania K. <xAnon>T.</xAnon> winnym popelnienia przypisanych mu czynó), zgodnie z którymi oskarżony nie dopuścił się przypisanych mu przestępstw: z <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222 §1 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 kk</xLexLink> (pierwszy z czynów) oraz z <xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226 §1 kk</xLexLink> (drugi z czynów). Apelant podnosił, iż w jego ocenie doszło tu do obrazy prawa materialnego, a to przepisów przywołanych w podstawach prawnych skazania, co do obu czynów. Zdaniem obrońcy, oskarżony co najwyżej dopuścił się przestępstw, o jakich mowa w <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §3 kk</xLexLink> (co do pierwszego z czynów) oraz z <xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226 § 3 kk</xLexLink> (co do drugiego z czynów). Zdaniem sądu odwoławczego uzasadnienie apelacji potwierdza, że w istocie apelant skarży dokonane ustalenia faktyczne, bo zgodnie z dokonanymi ustaleniami przyjęta kwalifikacja prawno karna przypisanych czynów jest prawidłowa. Jednocześnie uznaje, że żaden z w/w zarzutów podniesionych orzez aplanta (czy to wprost, czy pośrednio), nie jest zasadny, albowiem sąd I instancji błędu w ocenie materiału dowodowego oraz blędu w ustaleniach faktycznych się nie dopuścił.</xText> <xText>Pamiętać bowiem należy, że obraza prawa materialnego ma charakter samoistny w tym sensie, że zarzut ten może być podnoszony tylko wówczas, gdy skarżący akceptuje poczynione przez sąd ustalenia faktyczne (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2024 r. I KK 438/23 opubl. Legalis). Naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, ale tylko takim, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie sąd rejonowy ustalił, iż oskarżony działając umyślnie i celowo uderzył pokrzywdzonego drzwiami, a nadto, że w tożsamy sposób znieważył policjantów, a nie: że to pokrzywdzony pechowo wsunął głowę w zamykane akurat drzwi swojego pokoju (dla potrzeb ubrania nagiego ciała); tak samo, jak nie ustalił, by pokrzywdzony/pokrzywdzeni zachowywał się wyzywająco względem K. <xAnon>T.</xAnon>. Jak czytamy w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2024 r. IV KK 411/23 (opubl. Legalis): <xIx>Nie można wiec mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych</xIx>.</xText> <xText>Także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu.</xText> <xText>Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przywołanych przez apelanta przepisów postępowania, w szczególności <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody – polegają na prawdzie i nie mogą być skutecznie kwestionowane. Przyjęta kwalifikacja prawno – arna przypisanych czynów także jest prawidłowa.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom skarżącego, zgromadzone w sprawie dowody, oceniane w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia (<xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>), dają bowiem pełne podstawy do jednoznacznego stwierdzenia, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamion zarzuconych mu w punktach I i II aktu oskarżenia (i przypisanych) czynów.</xText> <xText>Przy czym, to nie tyle prezentowana przez oskarżonego linia obrony, co jednoznaczne wiarygodne zeznania pokrzywdzonego <xAnon>P. S.</xAnon> iionnych pokrzywdzonych oraz określonych świadków, wskazanych w pisemnych motywach wyroku, sprawiły, że zebrany i prawidłowo oceniony materiał dowodowy logicznie prowadził do wniosków wyciągniętych przez sąd <xIx>meriti,</xIx> a przy tym są one odmienne, od tych, jakich oczekuje tego apelant.</xText> <xText>Oceny tej nie są w stanie skutecznie obalić, czy zmienić argumenty podnoszone przez apelanta, które w istocie cały czas „krążą” wokół domniemanego niekulturalnego, agresywnego i nieuzasadnionego zachowania policjantów, głównie <xAnon>P. S. (1)</xAnon>. Nie przekonują wyjaśnienia oskarzonego, zgodnie z którymi został on nagle wybudzony i zastraszony, w szczególności nie widział i nie wiedział, że do jego pokoju chcą wejść policjanci celem wykonywania działań w ramach swoich uprawnień. Zgodnie bowiem z konsekwentnymi zeznaniami fonakcjonariuszy policji przedstawili się najpierw przez domofon, potem w drzwiach wejściowych do mieszkania, gdzie dopiero po rozmowie z rodzicem oskarżonego, skierowali się do pokoju przez niego wskazanego. Należy przy tym pamietać, że choć do zdarzenia doszło we wczesnych godzinach porannych, to od drzwi wejściowych do mieszkania do drzwi, za którymi przebywał oskarżony, była wręcz minimalna odległość. <xAnon>P. S.</xAnon> konsekwentnie i przekonująco zeznał także, iż najpierw zapykał do drzwi wskazanego pokoju, a po ich otworzeniu przez oskarżonego, okazywał mu swoją legitymację, wchodząc jednocześnie w światło drzwi tj. pomiędzy framugę drzwi a futrynę, swoja górną częścią ciała. Takie zachowanie jest ze wszech miar uzasadnine; należy przecież pamiętać, że przyczyną pojawienia się policjantów był nakaz doprowadzenia K. <xAnon>T.</xAnon> do aresztu śledczego, jako osoby poszukiwanej. Policjanci dysponowali stosownym dokumentem i wykonywali polecenie sądu: doprowadzić poszukiwaną osobę. Słusznie, że w takiej sytuacji zachowywali czujność; zasadnie nie chcieli pozwolić, by osoba poszukiwana a odnaleziona pozostawała sama w zamknięciu.</xText> <xText>Zachowania oskarżonego nie może usprawiedliwiac to, iż - ewentualnie - nie wiedział o wydanym wobec siebie wyroku skazujacym, a także wezwaniu do dobrowolnej zapłaty grzywny, zamianie grzywny na areszt, poszukiwaniach czy wydanym nakazie doprowadzenia. Z akt sprawy jawi się bowiem bardzo czytelna, oportunistyczna postawa oskarżonego, tak względem orzeczeń sądowych, jak i obowiązującego go prawa. Usprawiedliwieniem dla przedmiotowego zachowania oskarżonego nie może być przeciez to, iż nie odbierając korespondencji z sądu, sam pozbawia się wiedzy o losach ewentualnych spraw ze swoim udziałem.</xText> <xText>Oskarżony przejawia także wyraźną wrogą postawę względem obowiązujących w polskim prawie procedur. Wydać to przykładowo w chwilach, kiedy sprzeciwia się poleceniu zwracania się do Sądu na stojąco, czy domaga się pojawienia dla ochrony swoich „praw naturalnych” ławy przysięgłych - takowa instytucja nie jest przewidziana znana w polskim prawie karnym. Pomimo poinformowania o potrzebie i powodach postawy stojącej (powaga Sądu, jako urzędu, obowiązujace przepisy), oskarżony konsekwentnie sprzeciwiał się takowemu i przeprowadzał dużo mówiący wywód o tym, jakoby nie jest „<xIx>tresowanym zwierzęciem</xIx>” oraz monolog o wpływie (a dokladnie jego braku) rodzaju postawy osob uczestniczacych w dyskusji dla jej merytorycznego przebiegu. Wreszcie w/w uznaje sędziego referenta za „<xIx>część przestępczego systemu sądowego</xIx>” oraz neguje udzial swojego obrońcy. Zarzuty oskarżonego nie znajdują jednak żadnego uzasadnienia, a wszystkie w/w kwestie zostały wyjaśnione (rozpoznane) w toku prowadzonego postępowania (także co do poczytalności oskarżonego, o czym poniżej).</xText> <xText>Sąd odwołąwczy zważył, że w swoich obszernych wyjaśnnieiach sam oskarżony przyznał, że słyszał słowa kierowane do rodziców: „Policja, gdzie jest syn?” i widział próbę otwierania drzwi - to wówczas miał zerwać się z łożka i trzymać drzwi uniemożliwiając jednak ich otwarcie osobie z zewnątrz. Infantylnie brzmią jednak słowa oskarżonego, jakoby nadal obawiał się wówczas, że ma do czynienia z możliwym rozbojem na swojej osobie, a nawet: że miał wówczas prawo do odebrania życia napastnikowi. Równie nielogicznym jest teza wywiedziona przez oskarżonego, zgodnie z którą to policjant miał sam siłowo wybić szybę w drzwiach (ręką, głową?) i gdzie to fragment odpryskującego szkła z pękającej szyby miał przypadkowo zranić go w głowę. Pomijając już to, że takie zachowanie byłoby niezasadne i mogłoby stać się podstawą do ewentualnej odpowiedzialności dyscyplinarnej/karnej funkcjonariusza, a w konsekwencji mogło by stać się podstawą jego ukarania (wydalenia z zawodu etc. - przecież ktoś z domowników mógłby nagrywać przebieg interwencji, np. z ukrycia), to takowe byłoby niebezpieczne dla jego własnego zdrowia. Wyjaśnieniom oskarżonego słusznie odmówiono wiarygodności i niczego nie zmienia tu fakt, że wyjaśnienia z etapu rozprawy sa wyjątkowo szczegółowe i wyjątkowo obszerne. Dostatecznie szczegółowe, merytoryczne, a przede wszystkim konsekwentne i zbieżne ze sobą są przecież także zeznania policjantow. Ewentulane rozbieżności, jakie pojawiają się w ich depozycjach, przy porównaniu zeznań zlożonych na etapie postępowania przygotowawczego i sądowego, sa nieznaczne, a przede wszystkim dotyczą kwestii drugorzędnych dla sprawy; mogą wynikać z upływu czasu i wielości interwencji, w jakich uczestniczą. Słusznie sąd rejonowy przyznał walor wiarugodności zeznaniom pokrzywdzonych, a w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia głownie pokrzywdzonego <xAnon>P. S.</xAnon>. Policjant ten swoje spostrzeżenia w pierwszej kolejności przelał na sporządzoną „na gorąco” notatkę urzędową, a potem spójnie z jej zapisami złożył przekonujące i logiczne zeznania; także wywiad lekarski zawarty w opinii chirurgicznej wskazuje na celowe działanie napastnika i jednoznacznie wyklucza mozliwośc przypadkowego uderzenia drzwiami. Okoliczności wejścia do pokoju oskarżonego opisywane przez <xAnon>P. S.</xAnon> potwierdziła świadek <xAnon>P. W.</xAnon>. Zeznania ojca są nieudolna próba wywarcia wrażenia, że dzialania policjantów były z pogranicza „dzikiego zachodu”, gdzie jednak nawet ojciec starał się uspakajać i przekonywać syna, że przecież nie mógł nawet widzieć wszystkiego, co zadziało się w jego pokoju. Nieustępliwość i wyjątkowo wysoki poziom agresji oskarzonego potwierdzili także pozostali funkcjonariusze wezwani na miejsce już po pierwotnym ataku drzwiami.</xText> <xText>Do poczynionych wniosków prowadzi także prezentowana przez <xAnon>K. T.</xAnon> próba negacji używania przez siebie wulgaryzmów (oskarżony wyjaśnił, że „nie sądzi, by była taka sytuacja, że komuś ubliżył”). Ilość i jakość wulgaryzmów kierowanych przez oskarżonego względem określonych policjantow, podczas i w związku z pełnionymi przez nich obowiązkami służbowymi oraz to, że nie powstrzymywał się od ich wypowiadania nawet w sytaucji pojawienia się dodatkowych policjantów i pomimo pouczeń z ich strony, tylko wzmacniaja tezę o wyjatkowej agresywności ze strony oskarżonego, który nie chciał poddać się woli policjantów i zgodzić na to, by ktokolwiek miał prawo wejść do jego pokoju, zatrzymać i doprowadzić do jednostki penitencjarnej.</xText> <xText>Sąd odwoławczy zważył, że oskarżony przedstawia obszerny wywód w zakresie tego, że większość polskiego społeczeństwa to debile, bo - jak peroruje - cierpią na debilizm wywodzący się głównie z obowiązujacego systemu edukacji (k. 232v). Wydaje się przy tym, że takowe ma na celu wykazanie, że ewentualne użycie (przez niego?) takiego określenia nikogo nie znieważa, a co najwyżej jest stwierdzeniem powszechnie istniejącego faktu. Takowe rozważania jednak nie przekonują. Oskarżony, choć jest osobą mieszczącą się na poziomie normy dla wieku rozwojowego - niżej niż przeciętnym, to jest osobą poczytalną. Jest ponad 40-letnim mężczyzną pozostającym na utrzymaniu rodziców (otrzymuje także pomoc w MOPS); jego zachowanie i ustalone fakty sprawiły, iż organa ścigania powzięły watpliwość, co do stanu zdrowia psychicznego i poczytalności sprawcy, a wynikiem tego było dopuszczenie dowodu z opinii biegłych psychiatrów. Co więcej, na ich prośbę w sprawie dopuszczono także dowód z opinii biegłego psychologa. Ostateczne wnioski ich opinii są jednoznaczne: oskarżony jest poczytalny. Sąd odwolawczy zauważa, że w aktach znajduje się także opinia sądowo-psychiatryczna sporządzona na potrzeby sprawy cywilnej (opiekuńczej), albowiem MOPS w <xAnon>T.</xAnon> złozył wniosek o umiedszczenie oskarzonego w szpitalu psychiatrycznym. Z opinii tej wynika jedynie to, że biegły nie był w stanie udzielić odpowiedzi na pytania sądu cywilnego (k.159). W ocenie sądu odwoławczego wysoce prawdopodobnym jest, iż oskarżony neguje konieczność posiadania dokumentów, poddawania się reżimowi prawnego itp., albowiem w dalszym ciągu pozostaje zaopiekowany ze strony swoich rodziców. Nic nie stało więc na przeszkodzie, by K. <xAnon>T.</xAnon> w dniu 26 stycznia 2022r. zachował się właściwie; miał bowiem zachowaną prawidłowo zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem, w szczególności brak jest podstaw do przyjęcia, że sporne zachowanie oskarżonego to tylko usprawiedliwione zaskoczenie i emocje.</xText> <xText>Bez znaczenia dla odpowiedzialności oskarzonego pozostaje to, iż na skutek przebiegu interwencji z dnia 26 stycznia 2022r. oskarżony sam doznał szeregu urazów. To bowiem jego własna postawa (agresywna, pobudzona, nieustępliwa) względem funkcjonariuszy policji wykonujacych swoje zadania, spowodowała, że zastosowano środki przypusu bezpośredniego, w tym założono oskarżonemu kajdanki i siłą wyprowadzono z domu.</xText> <xText>Na marginesie można dodać, iż wobec treśc opinii psychiatrycznej sąd zwolnił obrońcę z urzędu z jego funkcji (k.105); natomiast z racji problemów z porozumieniem się z oskarżonym na Sali, ponownie takowego mu przyznał w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 79 §2 kpk</xLexLink> (k.127).</xText> <xText>Reasumując: nie sposób zgodzić się z obrońcą, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstawy do dokonania przez sąd ustaleń potwierdzających dopuszczenie się przez oskarzonego przypisanych mu czynów. Sąd meriti rozpoznając sprawę w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył bowiem wszelkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy głównej, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink>), dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych, a ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, nie była stronnicza, jak również nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Zastosowana w sprawie represja karna wobec sprawcy nie nosi znamion niewspółmierności w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 kpk</xLexLink>. Sąd odwołąwczy rozważał zasadnośc zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego, ale uznał, iż takowa nie miałaby szansy na osiagnięcie oczekiwanych prawem celów.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, przy uprzednim uchyleniu rozstrzygnięcia o karze łącznej;</xText> <xText>- względnie: o zmiane wkalifikacji prawno-karnej przypisanych czynów na <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 3 kk</xLexLink>, co do pierwszego z przypisanych czynów i warunkowe umorzenie postępowania karnego;</xText> <xText>- względnie: o zmiane wkalifikacji prawno-karnej przypisanych czynów na <xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226 § 3 kk</xLexLink>, co do drugiego z przypisanych czynów i odstąpienie od wymiaru kary;</xText> <xText>- względnie: o zmianę wyroku i wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadne</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>- żaden z zarzutów podniesionych powyżej nie okazał się zasadny, brak podstaw do uchylenia, czy zmiany wyroku;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.15.1.1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>- ustalenia co do winy, sprawstwa, zastosowana represka karna;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>- apelacja obrońcy w zakresie winy i sprawstwa oraz kary nie zasługuje na uwzględnienie;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">0.0.15.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">2, 3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Apelacja wywiedziona na korzyść oskarżonego okazała się niezasadna. Skoro tak, to zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink> koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi <xAnon>K. T. (2)</xAnon>. Na wydatki w sprawie złożyła się suma 20 zł. ryczałtu za doręczanie pism oraz wynagrodzenie obrońcy – obliczone na poziomie minimalnym przewidzianym przez prawo. O opłacie za skazanie orzeczono w oparciu o <xLexLink xArt="art. 3" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 3</xLexLink>. <xLexLink xArt="ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r.</xLexLink> (t.j. DZ. U. z 1983 roku, poz. 223 z póżn. zm.).</xText> <xText>Sąd odwolawczy zwazył, że <xAnon>K. T. (2)</xAnon> to mężczyzna w sile wieku, nie posiadajacy nikogo na utrzymaniu, sam pozostający w dalszym ciagu zaopiekowany przez rodziców (na ich utrzymaniu), co do którego z akt sprawy nie wynikają żadne przeszkody dla podjęcia zatrudnienia, w szczególności zdrowotne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 10.09.2024r. w sprawie II K 710/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 653/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 10.09.2024r. w sprawie II K 710/22 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1., 1. obrazy prawa karnego materialnego tj.: a. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku: -art. 222 § 1 kkpoprzez jego zastosowanie, mimo że ewentualne zamknięcie drzwi wewnętrznych przez oskarżonego było wynikiem przypadku, zatem przy uwzględnieniuart. 9 § 2 kkoskarżony nie wypełnił znamion czynu zabronionego; a ponadto poprzez nieuznanie, że działanie oskarżonego było wynikiem niewłaściwego zachowania pokrzywdzonego jako funkcjonariusza policji polegającego na nieokazaniu legitymacji służbowej i próbie wtargnięcia do zamkniętego pokoju oskarżonego w sytuacji gdy oskarżony tłumaczył, że jest nagi; -art. 9 § 2 kkpoprzez jego niezasadne niezstosowanie i nieuznanie, że czyn oskarzonego został popełniony nieumyślnie, a tym samym niewyeliminowanie z kwalifikacji prawno-karnej czynuart. 222 § 1 kki niezastosowanie w kwalifikacjiart. 157 § 3 kk, b. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 2 wyroku: -art. 226 § 3 kkpoprzez niezasadne niezastosowanie i nieuznanie, że zachowanie oskarzonego było wynikiem niewłaściwego zachowania funkcjonariusza policjiP. S. (1), który bez okazania legitymacji i wyjaśnienia powodu swojej obecności wdarł się do pokoju oskarżonego, zastosował wobec niego środki przymusu bezpośredniego nieadekwatne do zachowania oskarżonego i jego poprzednich przewinień, gdzie oskarżony był w stanie poczucia zagrożenia i był nagi; 2. obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego wyrokutj.art. 4 kpk,art. 7 kpk,art. 53 §1, 2 i 2a kkpoprzez: - ukształtowanie przez sąd rejonowy orzekający w sprawie swojego przekonania w sposób dowolny, bez poszanowania zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań pokrzywdzonegoP. S. (1)i niezasadne przyznanie mu wiarygodności w zakresie tego, iż został on uderzony drzwiami przez oskarżonego celowo i rozmyślnie oraz poprzez nieuznanie, że to pokrzywdzony wdarł się do pokoju oskarżonego bez okazania mu swojej legitymacji, zastraszając oskarżonego i stosujac nieuzasadnioną przemoc; a ponadto poprzez odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, co do przebiegu interwencji i powodów okazania emocjonalnej reakcji na zaistniałą sytuację; - uznanie za okoliczność obciążającą oskarżonego nagminność „tego rodzju przestępstw” (tj. znieważania funcjonariusza publicznego) na terenie powiatu(...), w sytuacji, gdy takowe nie należą do kręgu okoliczności rzutujących na wymiar kary; - czego przejawem jest uznanie przez sąd, iż oskarżony dopuścił się obu przypisanych mu czynów - a więc dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść w tym zakresie; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Ad. 1, 2, Jako, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych - nie wyartykułowany wprost, ale wynikajacy z uzasadnienia wniesionego środka odwoławczego, a łączony dodatkowo z podniesioną obrazą prawa materialnego, związany miał być z uprzednią nieprawidłową oceną zgromadzonych w sprawie dowodów oraz brakiem uwzględnienia całokształtu okoliczności sprawy - powyższe zostaną omówione łącznie. Wbrew twierdzeniom obrońcy, nie sposób zgodzić się z zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść (prowadzących finalnie do uznania K.T.winnym popelnienia przypisanych mu czynó), zgodnie z którymi oskarżony nie dopuścił się przypisanych mu przestępstw: zart. 222 §1 kkw zb. zart. 157 §2 kkw zw. zart. 11 §2 kk(pierwszy z czynów) oraz zart. 226 §1 kk(drugi z czynów). Apelant podnosił, iż w jego ocenie doszło tu do obrazy prawa materialnego, a to przepisów przywołanych w podstawach prawnych skazania, co do obu czynów. Zdaniem obrońcy, oskarżony co najwyżej dopuścił się przestępstw, o jakich mowa wart. 157 §3 kk(co do pierwszego z czynów) oraz zart. 226 § 3 kk(co do drugiego z czynów). Zdaniem sądu odwoławczego uzasadnienie apelacji potwierdza, że w istocie apelant skarży dokonane ustalenia faktyczne, bo zgodnie z dokonanymi ustaleniami przyjęta kwalifikacja prawno karna przypisanych czynów jest prawidłowa. Jednocześnie uznaje, że żaden z w/w zarzutów podniesionych orzez aplanta (czy to wprost, czy pośrednio), nie jest zasadny, albowiem sąd I instancji błędu w ocenie materiału dowodowego oraz blędu w ustaleniach faktycznych się nie dopuścił. Pamiętać bowiem należy, że obraza prawa materialnego ma charakter samoistny w tym sensie, że zarzut ten może być podnoszony tylko wówczas, gdy skarżący akceptuje poczynione przez sąd ustalenia faktyczne (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2024 r. I KK 438/23 opubl. Legalis). Naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, ale tylko takim, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. W przedmiotowej sprawie sąd rejonowy ustalił, iż oskarżony działając umyślnie i celowo uderzył pokrzywdzonego drzwiami, a nadto, że w tożsamy sposób znieważył policjantów, a nie: że to pokrzywdzony pechowo wsunął głowę w zamykane akurat drzwi swojego pokoju (dla potrzeb ubrania nagiego ciała); tak samo, jak nie ustalił, by pokrzywdzony/pokrzywdzeni zachowywał się wyzywająco względem K.T.. Jak czytamy w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2024 r. IV KK 411/23 (opubl. Legalis):Nie można wiec mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych. Także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu. Sąd Okręgowy zważył, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przywołanych przez apelanta przepisów postępowania, w szczególnościart. 4 kpkiart. 7 kpk, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody – polegają na prawdzie i nie mogą być skutecznie kwestionowane. Przyjęta kwalifikacja prawno – arna przypisanych czynów także jest prawidłowa. Wbrew twierdzeniom skarżącego, zgromadzone w sprawie dowody, oceniane w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia (art. 7 k.p.k.), dają bowiem pełne podstawy do jednoznacznego stwierdzenia, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamion zarzuconych mu w punktach I i II aktu oskarżenia (i przypisanych) czynów. Przy czym, to nie tyle prezentowana przez oskarżonego linia obrony, co jednoznaczne wiarygodne zeznania pokrzywdzonegoP. S.iionnych pokrzywdzonych oraz określonych świadków, wskazanych w pisemnych motywach wyroku, sprawiły, że zebrany i prawidłowo oceniony materiał dowodowy logicznie prowadził do wniosków wyciągniętych przez sądmeriti,a przy tym są one odmienne, od tych, jakich oczekuje tego apelant. Oceny tej nie są w stanie skutecznie obalić, czy zmienić argumenty podnoszone przez apelanta, które w istocie cały czas „krążą” wokół domniemanego niekulturalnego, agresywnego i nieuzasadnionego zachowania policjantów, głównieP. S. (1). Nie przekonują wyjaśnienia oskarzonego, zgodnie z którymi został on nagle wybudzony i zastraszony, w szczególności nie widział i nie wiedział, że do jego pokoju chcą wejść policjanci celem wykonywania działań w ramach swoich uprawnień. Zgodnie bowiem z konsekwentnymi zeznaniami fonakcjonariuszy policji przedstawili się najpierw przez domofon, potem w drzwiach wejściowych do mieszkania, gdzie dopiero po rozmowie z rodzicem oskarżonego, skierowali się do pokoju przez niego wskazanego. Należy przy tym pamietać, że choć do zdarzenia doszło we wczesnych godzinach porannych, to od drzwi wejściowych do mieszkania do drzwi, za którymi przebywał oskarżony, była wręcz minimalna odległość.P. S.konsekwentnie i przekonująco zeznał także, iż najpierw zapykał do drzwi wskazanego pokoju, a po ich otworzeniu przez oskarżonego, okazywał mu swoją legitymację, wchodząc jednocześnie w światło drzwi tj. pomiędzy framugę drzwi a futrynę, swoja górną częścią ciała. Takie zachowanie jest ze wszech miar uzasadnine; należy przecież pamiętać, że przyczyną pojawienia się policjantów był nakaz doprowadzenia K.T.do aresztu śledczego, jako osoby poszukiwanej. Policjanci dysponowali stosownym dokumentem i wykonywali polecenie sądu: doprowadzić poszukiwaną osobę. Słusznie, że w takiej sytuacji zachowywali czujność; zasadnie nie chcieli pozwolić, by osoba poszukiwana a odnaleziona pozostawała sama w zamknięciu. Zachowania oskarżonego nie może usprawiedliwiac to, iż - ewentualnie - nie wiedział o wydanym wobec siebie wyroku skazujacym, a także wezwaniu do dobrowolnej zapłaty grzywny, zamianie grzywny na areszt, poszukiwaniach czy wydanym nakazie doprowadzenia. Z akt sprawy jawi się bowiem bardzo czytelna, oportunistyczna postawa oskarżonego, tak względem orzeczeń sądowych, jak i obowiązującego go prawa. Usprawiedliwieniem dla przedmiotowego zachowania oskarżonego nie może być przeciez to, iż nie odbierając korespondencji z sądu, sam pozbawia się wiedzy o losach ewentualnych spraw ze swoim udziałem. Oskarżony przejawia także wyraźną wrogą postawę względem obowiązujących w polskim prawie procedur. Wydać to przykładowo w chwilach, kiedy sprzeciwia się poleceniu zwracania się do Sądu na stojąco, czy domaga się pojawienia dla ochrony swoich „praw naturalnych” ławy przysięgłych - takowa instytucja nie jest przewidziana znana w polskim prawie karnym. Pomimo poinformowania o potrzebie i powodach postawy stojącej (powaga Sądu, jako urzędu, obowiązujace przepisy), oskarżony konsekwentnie sprzeciwiał się takowemu i przeprowadzał dużo mówiący wywód o tym, jakoby nie jest „tresowanym zwierzęciem” oraz monolog o wpływie (a dokladnie jego braku) rodzaju postawy osob uczestniczacych w dyskusji dla jej merytorycznego przebiegu. Wreszcie w/w uznaje sędziego referenta za „część przestępczego systemu sądowego” oraz neguje udzial swojego obrońcy. Zarzuty oskarżonego nie znajdują jednak żadnego uzasadnienia, a wszystkie w/w kwestie zostały wyjaśnione (rozpoznane) w toku prowadzonego postępowania (także co do poczytalności oskarżonego, o czym poniżej). Sąd odwołąwczy zważył, że w swoich obszernych wyjaśnnieiach sam oskarżony przyznał, że słyszał słowa kierowane do rodziców: „Policja, gdzie jest syn?” i widział próbę otwierania drzwi - to wówczas miał zerwać się z łożka i trzymać drzwi uniemożliwiając jednak ich otwarcie osobie z zewnątrz. Infantylnie brzmią jednak słowa oskarżonego, jakoby nadal obawiał się wówczas, że ma do czynienia z możliwym rozbojem na swojej osobie, a nawet: że miał wówczas prawo do odebrania życia napastnikowi. Równie nielogicznym jest teza wywiedziona przez oskarżonego, zgodnie z którą to policjant miał sam siłowo wybić szybę w drzwiach (ręką, głową?) i gdzie to fragment odpryskującego szkła z pękającej szyby miał przypadkowo zranić go w głowę. Pomijając już to, że takie zachowanie byłoby niezasadne i mogłoby stać się podstawą do ewentualnej odpowiedzialności dyscyplinarnej/karnej funkcjonariusza, a w konsekwencji mogło by stać się podstawą jego ukarania (wydalenia z zawodu etc. - przecież ktoś z domowników mógłby nagrywać przebieg interwencji, np. z ukrycia), to takowe byłoby niebezpieczne dla jego własnego zdrowia. Wyjaśnieniom oskarżonego słusznie odmówiono wiarygodności i niczego nie zmienia tu fakt, że wyjaśnienia z etapu rozprawy sa wyjątkowo szczegółowe i wyjątkowo obszerne. Dostatecznie szczegółowe, merytoryczne, a przede wszystkim konsekwentne i zbieżne ze sobą są przecież także zeznania policjantow. Ewentulane rozbieżności, jakie pojawiają się w ich depozycjach, przy porównaniu zeznań zlożonych na etapie postępowania przygotowawczego i sądowego, sa nieznaczne, a przede wszystkim dotyczą kwestii drugorzędnych dla sprawy; mogą wynikać z upływu czasu i wielości interwencji, w jakich uczestniczą. Słusznie sąd rejonowy przyznał walor wiarugodności zeznaniom pokrzywdzonych, a w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia głownie pokrzywdzonegoP. S.. Policjant ten swoje spostrzeżenia w pierwszej kolejności przelał na sporządzoną „na gorąco” notatkę urzędową, a potem spójnie z jej zapisami złożył przekonujące i logiczne zeznania; także wywiad lekarski zawarty w opinii chirurgicznej wskazuje na celowe działanie napastnika i jednoznacznie wyklucza mozliwośc przypadkowego uderzenia drzwiami. Okoliczności wejścia do pokoju oskarżonego opisywane przezP. S.potwierdziła świadekP. W.. Zeznania ojca są nieudolna próba wywarcia wrażenia, że dzialania policjantów były z pogranicza „dzikiego zachodu”, gdzie jednak nawet ojciec starał się uspakajać i przekonywać syna, że przecież nie mógł nawet widzieć wszystkiego, co zadziało się w jego pokoju. Nieustępliwość i wyjątkowo wysoki poziom agresji oskarzonego potwierdzili także pozostali funkcjonariusze wezwani na miejsce już po pierwotnym ataku drzwiami. Do poczynionych wniosków prowadzi także prezentowana przezK. T.próba negacji używania przez siebie wulgaryzmów (oskarżony wyjaśnił, że „nie sądzi, by była taka sytuacja, że komuś ubliżył”). Ilość i jakość wulgaryzmów kierowanych przez oskarżonego względem określonych policjantow, podczas i w związku z pełnionymi przez nich obowiązkami służbowymi oraz to, że nie powstrzymywał się od ich wypowiadania nawet w sytaucji pojawienia się dodatkowych policjantów i pomimo pouczeń z ich strony, tylko wzmacniaja tezę o wyjatkowej agresywności ze strony oskarżonego, który nie chciał poddać się woli policjantów i zgodzić na to, by ktokolwiek miał prawo wejść do jego pokoju, zatrzymać i doprowadzić do jednostki penitencjarnej. Sąd odwoławczy zważył, że oskarżony przedstawia obszerny wywód w zakresie tego, że większość polskiego społeczeństwa to debile, bo - jak peroruje - cierpią na debilizm wywodzący się głównie z obowiązujacego systemu edukacji (k. 232v). Wydaje się przy tym, że takowe ma na celu wykazanie, że ewentualne użycie (przez niego?) takiego określenia nikogo nie znieważa, a co najwyżej jest stwierdzeniem powszechnie istniejącego faktu. Takowe rozważania jednak nie przekonują. Oskarżony, choć jest osobą mieszczącą się na poziomie normy dla wieku rozwojowego - niżej niż przeciętnym, to jest osobą poczytalną. Jest ponad 40-letnim mężczyzną pozostającym na utrzymaniu rodziców (otrzymuje także pomoc w MOPS); jego zachowanie i ustalone fakty sprawiły, iż organa ścigania powzięły watpliwość, co do stanu zdrowia psychicznego i poczytalności sprawcy, a wynikiem tego było dopuszczenie dowodu z opinii biegłych psychiatrów. Co więcej, na ich prośbę w sprawie dopuszczono także dowód z opinii biegłego psychologa. Ostateczne wnioski ich opinii są jednoznaczne: oskarżony jest poczytalny. Sąd odwolawczy zauważa, że w aktach znajduje się także opinia sądowo-psychiatryczna sporządzona na potrzeby sprawy cywilnej (opiekuńczej), albowiem MOPS wT.złozył wniosek o umiedszczenie oskarzonego w szpitalu psychiatrycznym. Z opinii tej wynika jedynie to, że biegły nie był w stanie udzielić odpowiedzi na pytania sądu cywilnego (k.159). W ocenie sądu odwoławczego wysoce prawdopodobnym jest, iż oskarżony neguje konieczność posiadania dokumentów, poddawania się reżimowi prawnego itp., albowiem w dalszym ciągu pozostaje zaopiekowany ze strony swoich rodziców. Nic nie stało więc na przeszkodzie, by K.T.w dniu 26 stycznia 2022r. zachował się właściwie; miał bowiem zachowaną prawidłowo zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem, w szczególności brak jest podstaw do przyjęcia, że sporne zachowanie oskarżonego to tylko usprawiedliwione zaskoczenie i emocje. Bez znaczenia dla odpowiedzialności oskarzonego pozostaje to, iż na skutek przebiegu interwencji z dnia 26 stycznia 2022r. oskarżony sam doznał szeregu urazów. To bowiem jego własna postawa (agresywna, pobudzona, nieustępliwa) względem funkcjonariuszy policji wykonujacych swoje zadania, spowodowała, że zastosowano środki przypusu bezpośredniego, w tym założono oskarżonemu kajdanki i siłą wyprowadzono z domu. Na marginesie można dodać, iż wobec treśc opinii psychiatrycznej sąd zwolnił obrońcę z urzędu z jego funkcji (k.105); natomiast z racji problemów z porozumieniem się z oskarżonym na Sali, ponownie takowego mu przyznał w oparciu o przepisart. 79 §2 kpk(k.127). Reasumując: nie sposób zgodzić się z obrońcą, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstawy do dokonania przez sąd ustaleń potwierdzających dopuszczenie się przez oskarzonego przypisanych mu czynów. Sąd meriti rozpoznając sprawę w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył bowiem wszelkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy głównej, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych, a ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, nie była stronnicza, jak również nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisemart. 7 kpk. Zastosowana w sprawie represja karna wobec sprawcy nie nosi znamion niewspółmierności w rozumieniuart. 438 pkt 4 kpk. Sąd odwołąwczy rozważał zasadnośc zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego, ale uznał, iż takowa nie miałaby szansy na osiagnięcie oczekiwanych prawem celów. Wniosek - o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów, przy uprzednim uchyleniu rozstrzygnięcia o karze łącznej; - względnie: o zmiane wkalifikacji prawno-karnej przypisanych czynów naart. 157 § 3 kk, co do pierwszego z przypisanych czynów i warunkowe umorzenie postępowania karnego; - względnie: o zmiane wkalifikacji prawno-karnej przypisanych czynów naart. 226 § 3 kk, co do drugiego z przypisanych czynów i odstąpienie od wymiaru kary; - względnie: o zmianę wyroku i wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. - żaden z zarzutów podniesionych powyżej nie okazał się zasadny, brak podstaw do uchylenia, czy zmiany wyroku; 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy - ustalenia co do winy, sprawstwa, zastosowana represka karna; Zwięźle o powodach utrzymania w mocy - apelacja obrońcy w zakresie winy i sprawstwa oraz kary nie zasługuje na uwzględnienie; 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.15.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2, 3 Apelacja wywiedziona na korzyść oskarżonego okazała się niezasadna. Skoro tak, to zgodnie z treściąart. 636 § 1 kpkkoszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosiK. T. (2). Na wydatki w sprawie złożyła się suma 20 zł. ryczałtu za doręczanie pism oraz wynagrodzenie obrońcy – obliczone na poziomie minimalnym przewidzianym przez prawo. O opłacie za skazanie orzeczono w oparciu oart. 3.ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r.(t.j. DZ. U. z 1983 roku, poz. 223 z póżn. zm.). Sąd odwolawczy zwazył, żeK. T. (2)to mężczyzna w sile wieku, nie posiadajacy nikogo na utrzymaniu, sam pozostający w dalszym ciagu zaopiekowany przez rodziców (na ich utrzymaniu), co do którego z akt sprawy nie wynikają żadne przeszkody dla podjęcia zatrudnienia, w szczególności zdrowotne. 7 PODPIS 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 10.09.2024r. w sprawie II K 710/22 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000655_2024_Uz_2024-12-27_001

IV Ka 655/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:04.0 CET

2025-01-20 15:47:27.0 CET

15251500

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 655/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sadu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 września 2024 roku w sprawie II K 608/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyrok

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000655" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="54"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="53"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="18"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="13"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="26"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="62"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="97"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="1"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">IV Ka 655/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">wyrok Sadu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 września 2024 roku w sprawie II K 608/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 kpk</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a kpk</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 kpk</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 kpk</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 kpk</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 kpk</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 kpk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>1. zarzut obrazy przepisów postępowania mający wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegającej na odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon>, w sytuacji gdy oskarżony w sposób logiczny wyjaśnił swoje problemy zdrowotne wynikające z przebytego przez niego rozległego udaru mózgu, a nadto wyjaśnienia oskarżonego w zakresie dotyczącym jego przeświadczenia co do swojego stanu trzeźwości są niemożliwe do zweryfikowania przez Sąd i osoby postronne, a także w sytuacji oparcia skazania głównie na relacji funkcjonariuszy Policji, pomimo że istniała możliwość zweryfikowania twierdzeń oskarżonego w drodze przeprowadzenia dowodu z zeznań zgłoszonego świadka - lekarza, który poinformował oskarżonego o konsekwencjach zdrowotnych, tj. anomaliach, wynikających z przebytego udaru,</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 kpk</xLexLink> poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań świadka - lekarza neurologa <xAnon>U. D.</xAnon> na okoliczność anomalii zdrowotnych występujących w organizmie oskarżonego a związanych z przebytym przez niego rozległym udarem mózgu, w sytuacji gdy dowód ten pozwoliłby wykluczyć lub potwierdzić prawdziwość wyjaśnień oskarżonego i ustalić czy oskarżony mógł pozostawać w przekonaniu co do swojej trzeźwości,</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 2 kpk</xLexLink> poprzez wyeksponowanie w uzasadnieniu wyłącznie okoliczności obciążających i całkowite pominięcie okoliczności łagodzących, a tym samym powstrzymanie się przez Sąd od oceny sposobu, w jakim te ostatnie karę kształtują i ich wpływu na jej wymiar, polegającym na przywołaniu przez Sąd szeregu okoliczności obciążających oskarżonego i niewskazaniu ani jednej okoliczności łagodzącej, a te, które można uznać za łagodzące Sąd uznał za obciążające, takie jak: uczęszczanie na terapię, odbycie szkolenia zawodowego, podjęcie stałego zatrudnienia (podpisanie kontraktu zagranicznego na rok), regulowanie na bieżąco alimentów, spłacanie zadłużeń, posiadanie stałego miejsca zamieszkania w Polsce, wstąpienie w związek partnerski i utrzymywanie również nowej rodziny, a tym samym Sąd w ogóle nie odniósł się do okoliczności dotyczących zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa i charakteryzujących jego postawę i warunki osobiste.</xText> <xText>2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że <xAnon>K. S.</xAnon> w dniu 15 września 2023 roku ok. godz. 00:30 na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny - samochód osobowy marki <xAnon>F. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości prowadzącym o godz. 1:15 do stężenia na poziomie 2,06%o alkoholu etylowego w organizmie, co skutkowało nieuzasadnionym przypisaniem oskarżonemu sprawstwa zarzucanego mu czynu;</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadne 1, 2</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (<xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie podnosi się jednak, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas: „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania”, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (w. SN z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze „dowolności”. Tego typu zarzut, co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (w. SN z 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58).</xText> <xText>W związku z tym, stwierdzić należy, iż nietrafny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mający polegać na nieuprawnionym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu - w konsekwencji niekorzystnej dla niego oceny dowodów zgromadzonych w sprawie - oceny, która zdaniem skarżącego miała nastąpić w wyniku obrazy przepisów postępowania tj. <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd rejonowy zasadnie bowiem przypisał oskarżonemu sprawstwo zarzucanego mu czynu, gdyż w sposób uprawniony oparł się na dowodach obciążających oskarżonego odmawiając jednocześnie wiary jego wyjaśnieniom. W tym zakresie podzielić należy przede wszystkim wniosek sądu I instancji dotyczący jego trzeźwości tj. na wiarę nie zasługiwały wyjaśnienia oskarżonego odnośnie tego, że w czasie jazdy był trzeźwy lub na takowego się czuł, albowiem z uwagi na przebyty udar mózgu mogło dojść do zaburzenia u niego możliwości rozpoznania swego stanu, jak też przebyty udar mózgu powoduje samoistne wyzwalanie się alkoholu w organizmie. Przede wszystkim wyjaśnieniom tym słusznie przeciwstawia sąd meriti zeznania interweniujących policjantów <xAnon>J. K.</xAnon> oraz <xAnon>Ł. T.</xAnon>. Świadkowie ci są funkcjonariuszami publicznymi, osobami postronnymi, nie mają więc jakiegokolwiek interesu w celowym pomawianiu oskarżonego; zeznając nieprawdziwie, czy naruszając prawo w inny sposób, naraziliby się na odpowiedzialność karną i dyscyplinarną. Ich zeznania są spójne, konsekwentne, wzajemnie się uzupełniają. Z depozycji tych wynika, że po otworzeniu drzwi pojazdu funkcjonariusze nie tylko zaobserwowali wygląd oskarżonego, sposób poruszania, czy artykułowania kwestii charakterystyczny dla osób nietrzeźwych (bełkotliwa mowa, chwiejny krok), ale zaobserwowali także typowe dla takich osób zachowania (agresja, niechęć poddania się badaniom), a wreszcie poczuli charakterystyczna woń alkoholu. W ocenie tych świadków wszystko to wskazywało jednoznacznie, że oskarżony nie jest trzeźwy.</xText> <xText>Słusznie też twierdzenia o samoczynnym wydzielaniu się alkoholu w organizmie oskarżonego z uwagi na przebyty udar sąd meriti uznał za niedorzeczne; już elementarna wiedza nakazuje wysnuć taki wiosek. Taka anomalia rozpętałaby w świecie medycznym dyskusję o szerokich, wręcz światowych zasięgach, stała by się wydarzeniem medialnym, przedmiotem wielu sympozjów naukowych i szeroko pojętego zainteresowania „przeciętnego <xAnon>K.</xAnon>”. Słusznie tez sąd rejonowy uwzględnił, że stan nietrzeźwości oskarżonego wynosił aż ponad 2 promila alkoholu we krwi. Dlatego też słusznie sąd oddalił wniosek dowodowy o dopuszczenie zeznań świadka – neurologa, jako, że dowód ten był nieprzydatny dla stwierdzenia okoliczności zdarzenia.</xText> <xText>Zestawienie powyższych okoliczności ( w tym zeznań świadków, protokołów badania trzeźwości) mogło doprowadzić sąd I instancji tylko i wyłącznie do jednej logicznej konkluzji – uznania, iż <xAnon>K. S.</xAnon> w czasie kiedy kierował samochodem znajdował się w stanie nietrzeźwości. Żadna zaś inna wersja wydarzeń nie daje się pogodzić z elementarną logiką.</xText> <xText>Wracając jeszcze do zarzutu obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> w ocenie wyjaśnień oskarżonego wskazać należy, że sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 2 kpk</xLexLink>); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink>); jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (<xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 pkt 1 kpk</xLexLink>); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011 r. w sprawie III KK 382/2010 r., z 7 lipca 2010 r. w sprawie II KK 147/2010, z 13 czerwca 2007 r. w sprawie V KK 5/2007, z 25 września 2002 r. w sprawie II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003 r., s. 255 - 259). Może przy tym poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021 r. w sprawie II KK 170/21).</xText> <xText>W przeciwieństwie do tego, co zostało zarzucone w apelacji, sąd <xIx>a quo</xIx> należycie zweryfikował wyjaśnienia oskarżonego. W sposób uprawniony obalona została teza, jakoby oskarżony po przebytym udarze miał prawo pomylić się, co do swego stanu swej nietrzeźwości jako kierujący pojazdem w dniu zdarzenia, jak też dywagacje na temat samoczynnego tworzenia/gromadzenia się w organizmie oskarżonego alkoholu ( w stężeniu wynoszącym ponad 2 promila we krwi).</xText> <xText>Wbrew nieuprawnionym twierdzeniom apelacji z treści całokształtu pisemnych motywów wyroku wynika, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona zaś ocena materiału dowodowego mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, gdyż pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Apelacja obrońcy natomiast stanowi w istocie rzeczy jedynie wybiórczą polemikę z ustaleniami sądu rejonowego, która kompletnie pomija to, że wyjaśnienia oskarżonego ewidentnie nie korespondują z wynikami badań stanu jego trzeźwości oraz zeznaniami interweniujących funkcjonariuszy Policji.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:</xText> <xText>1. ustalenie, że w miejsce zarzuconego oskarżonemu <xAnon>K. S.</xAnon> czynu objętego aktem oskarżenia, oskarżony dopuścił się tego, że w dniu 15 września 2023 roku ok. godz. 00:30 na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny - samochód osobowy marki <xAnon>F. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> w ruchu lądowym nie stosując się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 4 marca 2019 roku, sygn. akt II K 228/28, zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym,</xText> <xText>- i w związku o zmianę opisu czynu i zmianę jego kwalifikacji prawnej na <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 kk</xLexLink>,</xText> <xText>2) wymierzenie oskarżonemu, przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 37 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a kk</xLexLink>, kary grzywny,</xText> <xText>3) orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku,</xText> <xText>4) zasądzenie od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwoty 5.000 (pięć tysięcy) złotych tytułem świadczenia pieniężnego;</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Prawidłowe są ustalenia sądu <xIx>meriti</xIx> w kwestii wypełnienia przez oskarżonego znamion czynu z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 a§ 4 kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon>:</xText> <xText>- kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, - środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, w sytuacji gdy orzeczenie w stosunku do oskarżonego niższej kary spełniłoby wszelkie cele prewencji ogólnej i indywidualnej, podczas gdy Sąd pierwszej instancji przy wymiarze kary nie nadał właściwego znaczenia dyrektywom jej wymiaru wskazanym w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 kk</xLexLink>, w szczególności nie uwzględnił okoliczności łagodzących takich jak: uczęszczanie na terapię, odbycie szkolenia zawodowego, podjęcie stałego zatrudnienia (podpisanie kontraktu zagranicznego na rok), regulowanie na bieżąco alimentów, spłacanie zadłużeń, posiadanie stałego miejsca zamieszkania w Polsce, wstąpienie w związek partnerski i utrzymywanie również nowej rodziny, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, a nadto Sąd nie uwzględnił treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2024 roku, sygn. akt SK 22/21, co w konsekwencji doprowadziło do wymierzenia oskarżonemu kary rażąco surowej;</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☒ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Sąd odwoławczy podzielił częściowo zarzut podniesiony przez obrońcę dotyczący rażącej niewspółmierności orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, jako naruszający przepis <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 §3 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Istotnie przepis <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 3 kk</xLexLink> nakazuje - w razie skazania za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 kk</xLexLink>, orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, chyba że wyjątkowo zachodzi wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami. W realiach niniejszej sprawy, w ocenie sadu odwoławczego, aktualna postawa i sytuacja życiowa oskarżonego, jak również okoliczności popełnienia czynu, uzasadniają to wyjątkowe odstąpienie od orzeczenia wobec oskarżonego dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów (niezależnie od brzmienia orzeczenia TK przywołanego w apelacji obrońcy).</xText> <xText>Oskarżony kierował pojazdem w porze nocnej, gdzie natężenie ruchu jest niewątpliwie małe (nawet w centrum miast). Kierował pojazdem niedużych gabarytów, co w połączeniu małym natężeniem ruchu w porze nocnej, ma przełożenie na spowodowanie (poziom) potencjalnego zagrożenia bezpieczeństwa ruchu. Powodem jego zatrzymania był brak tablicy rejestracyjnej; nie był nim sposób, czy taktyka jazdy pojazdem. Powszechnie wiadomo, że nietrzeźwi kierowcy mogą prowadzić pojazd brawurowo, niepewnie, z nadmierną prędkością, nie przestrzegać znaków drogowych. W niniejszej sprawie nie mamy jednak do czynienia z taką sytuacją.</xText> <xText>Z drugiej strony, mamy do czynienia ze stosunkowo młodym człowiekiem (rocznik 1983), który kilka lat temu przeszedł udar mózgu i któremu udało się „stanąć na nogi”. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego, a co potwierdzają załączone do akt liczne dokumenty, oskarżony – pomimo swoich schorzeń - przeszedł szkolenie i podjął stale zatrudnienie (za granicą, aktualnie z rocznym kontraktem); ustabilizował także swoje życie z nową partnerką i jej dziećmi, spłaca zaległości alimentacyjne, a co najważniejsze podjął terapię związaną ze swoim uzależnieniem. Wszystko to uprawnia wniosek, że pomimo przedmiotowego zachowania, oskarżony przewartościował swoje priorytety i jest jeszcze szansa, że w przyszłości (dalekiej, bo przecież za 10 lat) jego ewentualny powrót do grona kierujących pojazdami wydaje się sprawiedliwy (a przynajmniej możliwy, oczywiście po uzyskaniu stosownej oceny zdrowia i sprawdzeniu umiejętności).</xText> <xText>Wobec tego sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 lat będzie adekwatną i wystarczająca reakcją, biorąc pod uwagę tak okoliczności łagodzące, jak też obciążające. W ocenie sądu okres ten odpowiada stopniowi szkodliwości społecznej czynu oskarżonego. Dożywotni okres zakazu prowadzenia pojazdów byłby w ocenie sądu odwoławczego orzeczeniem rażąco surowym, mimo dotychczasowej karalności <xAnon>K. S.</xAnon>.</xText> <xText>Sąd odwoławczy nie znalazł natomiast podstaw do obniżenia wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności - wobec ciężaru okoliczności obciążających, także wskazanych przez sąd rejonowy. Orzeczenie kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze pozostawałoby w oczywistej sprzeczności z poczuciem sprawiedliwej odpłaty za przypisany karanemu oskarżonemu czyn. Rozstrzygnięcie odnośnie do kary pozbawienia wolności jest – uwzględniając okoliczności istotne z punktu widzenia wymiaru kary – współmierne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Podana przez sąd <xIx>meriti</xIx> argumentacja dotycząca wymiaru kary pozbawienia wolności w pełni zasługuje na aprobatę.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:</xText> <xText>1) obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> kary za popełnienie czynu zarzuconego mu w akcie oskarżenia i wymierzenie jej w wymiarze 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>2) zmniejszenie okresu obowiązywania orzeczonego wobec oskarżonego <xAnon>K. S.</xAnon> zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do 1 (jednego) roku;</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☒ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>- jedynie okres orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych był niewspółmiernie surowy w stosunku do ujawnionych okoliczności podmiotowo- przedmiotowych, co uzasadniało dokonaną zmianę co do środka karnego;</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">- sprawstwo, wina, kara zasadnicza, świadczenie pieniężne, dokonane zaliczenie zatrzymania, orzeczenie o wydatkach;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">- wskazano w punkcie 3.1.;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">- okres orzeczonego środka karnego;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">- wskazano powyżej w punkcie 3.2.;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 kpk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 kpk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 kpk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 kpk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego przeciwko rozstrzygnięciu o winie, sąd na podstawie o <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 8 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierzył oskarżonemu opłatę za postępowanie odwoławcze w wysokości należnej za pierwszą instancję (art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy)</xText> <xText>W oparciu natomiast o <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 kpk</xLexLink>, sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym, na którą to sumę złożył się ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w II instancji postępowania sądowego.</xText> <xText>Oskarżony co prawda cierpi na padaczkę poudarową ( przebył niedokrwienny udar mózgu ), jednakże jego wiek, wykształcenie oraz stosunkowo niewielka kwota należnych kosztów postępowania oraz możliwość uiszczenia w ratach (ewentualnie, po uwzględnieniu wniosku) sprawia, że w ocenie sądu jest on wstanie ponieść ten ciężar bez uszczerbku niezbędnego utrzymania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">obrońca oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 kpk</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a kpk</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 kpk</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 kpk</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 kpk</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 kpk</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 kpk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 655/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sadu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 września 2024 roku w sprawie II K 608/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☒ co do winy ☒ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 kpk– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a kpk– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 kpk, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 kpk– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 kpk–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 kpk– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 kpk ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. 1. zarzut obrazy przepisów postępowania mający wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie: -art. 7 kpkw zw. zart. 4 kpkpoprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegającej na odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonegoK. S., w sytuacji gdy oskarżony w sposób logiczny wyjaśnił swoje problemy zdrowotne wynikające z przebytego przez niego rozległego udaru mózgu, a nadto wyjaśnienia oskarżonego w zakresie dotyczącym jego przeświadczenia co do swojego stanu trzeźwości są niemożliwe do zweryfikowania przez Sąd i osoby postronne, a także w sytuacji oparcia skazania głównie na relacji funkcjonariuszy Policji, pomimo że istniała możliwość zweryfikowania twierdzeń oskarżonego w drodze przeprowadzenia dowodu z zeznań zgłoszonego świadka - lekarza, który poinformował oskarżonego o konsekwencjach zdrowotnych, tj. anomaliach, wynikających z przebytego udaru, -art. 167 kpkpoprzez nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań świadka - lekarza neurologaU. D.na okoliczność anomalii zdrowotnych występujących w organizmie oskarżonego a związanych z przebytym przez niego rozległym udarem mózgu, w sytuacji gdy dowód ten pozwoliłby wykluczyć lub potwierdzić prawdziwość wyjaśnień oskarżonego i ustalić czy oskarżony mógł pozostawać w przekonaniu co do swojej trzeźwości, -art. 424 § 2 kpkpoprzez wyeksponowanie w uzasadnieniu wyłącznie okoliczności obciążających i całkowite pominięcie okoliczności łagodzących, a tym samym powstrzymanie się przez Sąd od oceny sposobu, w jakim te ostatnie karę kształtują i ich wpływu na jej wymiar, polegającym na przywołaniu przez Sąd szeregu okoliczności obciążających oskarżonego i niewskazaniu ani jednej okoliczności łagodzącej, a te, które można uznać za łagodzące Sąd uznał za obciążające, takie jak: uczęszczanie na terapię, odbycie szkolenia zawodowego, podjęcie stałego zatrudnienia (podpisanie kontraktu zagranicznego na rok), regulowanie na bieżąco alimentów, spłacanie zadłużeń, posiadanie stałego miejsca zamieszkania w Polsce, wstąpienie w związek partnerski i utrzymywanie również nowej rodziny, a tym samym Sąd w ogóle nie odniósł się do okoliczności dotyczących zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa i charakteryzujących jego postawę i warunki osobiste. 2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na nieprawidłowym przyjęciu, żeK. S.w dniu 15 września 2023 roku ok. godz. 00:30 naul. (...)wP., woj.(...), prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny - samochód osobowy markiF. (...)nr rej. (...)w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości prowadzącym o godz. 1:15 do stężenia na poziomie 2,06%o alkoholu etylowego w organizmie, co skutkowało nieuzasadnionym przypisaniem oskarżonemu sprawstwa zarzucanego mu czynu; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadne 1, 2 Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 kpk), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie podnosi się jednak, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas: „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania”, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (w. SN z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze „dowolności”. Tego typu zarzut, co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (w. SN z 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58). W związku z tym, stwierdzić należy, iż nietrafny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mający polegać na nieuprawnionym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu - w konsekwencji niekorzystnej dla niego oceny dowodów zgromadzonych w sprawie - oceny, która zdaniem skarżącego miała nastąpić w wyniku obrazy przepisów postępowania tj.art. 4 kpk,art. 7 kpkiart. 424 kpk. Sąd rejonowy zasadnie bowiem przypisał oskarżonemu sprawstwo zarzucanego mu czynu, gdyż w sposób uprawniony oparł się na dowodach obciążających oskarżonego odmawiając jednocześnie wiary jego wyjaśnieniom. W tym zakresie podzielić należy przede wszystkim wniosek sądu I instancji dotyczący jego trzeźwości tj. na wiarę nie zasługiwały wyjaśnienia oskarżonego odnośnie tego, że w czasie jazdy był trzeźwy lub na takowego się czuł, albowiem z uwagi na przebyty udar mózgu mogło dojść do zaburzenia u niego możliwości rozpoznania swego stanu, jak też przebyty udar mózgu powoduje samoistne wyzwalanie się alkoholu w organizmie. Przede wszystkim wyjaśnieniom tym słusznie przeciwstawia sąd meriti zeznania interweniujących policjantówJ. K.orazŁ. T.. Świadkowie ci są funkcjonariuszami publicznymi, osobami postronnymi, nie mają więc jakiegokolwiek interesu w celowym pomawianiu oskarżonego; zeznając nieprawdziwie, czy naruszając prawo w inny sposób, naraziliby się na odpowiedzialność karną i dyscyplinarną. Ich zeznania są spójne, konsekwentne, wzajemnie się uzupełniają. Z depozycji tych wynika, że po otworzeniu drzwi pojazdu funkcjonariusze nie tylko zaobserwowali wygląd oskarżonego, sposób poruszania, czy artykułowania kwestii charakterystyczny dla osób nietrzeźwych (bełkotliwa mowa, chwiejny krok), ale zaobserwowali także typowe dla takich osób zachowania (agresja, niechęć poddania się badaniom), a wreszcie poczuli charakterystyczna woń alkoholu. W ocenie tych świadków wszystko to wskazywało jednoznacznie, że oskarżony nie jest trzeźwy. Słusznie też twierdzenia o samoczynnym wydzielaniu się alkoholu w organizmie oskarżonego z uwagi na przebyty udar sąd meriti uznał za niedorzeczne; już elementarna wiedza nakazuje wysnuć taki wiosek. Taka anomalia rozpętałaby w świecie medycznym dyskusję o szerokich, wręcz światowych zasięgach, stała by się wydarzeniem medialnym, przedmiotem wielu sympozjów naukowych i szeroko pojętego zainteresowania „przeciętnegoK.”. Słusznie tez sąd rejonowy uwzględnił, że stan nietrzeźwości oskarżonego wynosił aż ponad 2 promila alkoholu we krwi. Dlatego też słusznie sąd oddalił wniosek dowodowy o dopuszczenie zeznań świadka – neurologa, jako, że dowód ten był nieprzydatny dla stwierdzenia okoliczności zdarzenia. Zestawienie powyższych okoliczności ( w tym zeznań świadków, protokołów badania trzeźwości) mogło doprowadzić sąd I instancji tylko i wyłącznie do jednej logicznej konkluzji – uznania, iżK. S.w czasie kiedy kierował samochodem znajdował się w stanie nietrzeźwości. Żadna zaś inna wersja wydarzeń nie daje się pogodzić z elementarną logiką. Wracając jeszcze do zarzutu obrazyart. 7 kpkw zw. zart. 4 kpkw ocenie wyjaśnień oskarżonego wskazać należy, że sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej wart. 7 kpkdopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochronąart. 7 kpkwtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011 r. w sprawie III KK 382/2010 r., z 7 lipca 2010 r. w sprawie II KK 147/2010, z 13 czerwca 2007 r. w sprawie V KK 5/2007, z 25 września 2002 r. w sprawie II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003 r., s. 255 - 259). Może przy tym poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021 r. w sprawie II KK 170/21). W przeciwieństwie do tego, co zostało zarzucone w apelacji, sąda quonależycie zweryfikował wyjaśnienia oskarżonego. W sposób uprawniony obalona została teza, jakoby oskarżony po przebytym udarze miał prawo pomylić się, co do swego stanu swej nietrzeźwości jako kierujący pojazdem w dniu zdarzenia, jak też dywagacje na temat samoczynnego tworzenia/gromadzenia się w organizmie oskarżonego alkoholu ( w stężeniu wynoszącym ponad 2 promila we krwi). Wbrew nieuprawnionym twierdzeniom apelacji z treści całokształtu pisemnych motywów wyroku wynika, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona zaś ocena materiału dowodowego mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, gdyż pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Apelacja obrońcy natomiast stanowi w istocie rzeczy jedynie wybiórczą polemikę z ustaleniami sądu rejonowego, która kompletnie pomija to, że wyjaśnienia oskarżonego ewidentnie nie korespondują z wynikami badań stanu jego trzeźwości oraz zeznaniami interweniujących funkcjonariuszy Policji. Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: 1. ustalenie, że w miejsce zarzuconego oskarżonemuK. S.czynu objętego aktem oskarżenia, oskarżony dopuścił się tego, że w dniu 15 września 2023 roku ok. godz. 00:30 naul. (...)wP., woj.(...), prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny - samochód osobowy markiF. (...)nr rej. (...)w ruchu lądowym nie stosując się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 4 marca 2019 roku, sygn. akt II K 228/28, zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, - i w związku o zmianę opisu czynu i zmianę jego kwalifikacji prawnej naart. 244 kk, 2) wymierzenie oskarżonemu, przy zastosowaniuart. 37a kk, kary grzywny, 3) orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku, 4) zasądzenie od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwoty 5.000 (pięć tysięcy) złotych tytułem świadczenia pieniężnego; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Prawidłowe są ustalenia sądumeritiw kwestii wypełnienia przez oskarżonego znamion czynu zart. 178 a§ 4 kk. 3.2. Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonegoK. S.: - kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, - środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, w sytuacji gdy orzeczenie w stosunku do oskarżonego niższej kary spełniłoby wszelkie cele prewencji ogólnej i indywidualnej, podczas gdy Sąd pierwszej instancji przy wymiarze kary nie nadał właściwego znaczenia dyrektywom jej wymiaru wskazanym wart. 53 kk, w szczególności nie uwzględnił okoliczności łagodzących takich jak: uczęszczanie na terapię, odbycie szkolenia zawodowego, podjęcie stałego zatrudnienia (podpisanie kontraktu zagranicznego na rok), regulowanie na bieżąco alimentów, spłacanie zadłużeń, posiadanie stałego miejsca zamieszkania w Polsce, wstąpienie w związek partnerski i utrzymywanie również nowej rodziny, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, a nadto Sąd nie uwzględnił treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2024 roku, sygn. akt SK 22/21, co w konsekwencji doprowadziło do wymierzenia oskarżonemu kary rażąco surowej; ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Sąd odwoławczy podzielił częściowo zarzut podniesiony przez obrońcę dotyczący rażącej niewspółmierności orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, jako naruszający przepisart. 42 §3 kk. Istotnie przepisart. 42 § 3 kknakazuje - w razie skazania za przestępstwo zart. 178a § 4 kk, orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, chyba że wyjątkowo zachodzi wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami. W realiach niniejszej sprawy, w ocenie sadu odwoławczego, aktualna postawa i sytuacja życiowa oskarżonego, jak również okoliczności popełnienia czynu, uzasadniają to wyjątkowe odstąpienie od orzeczenia wobec oskarżonego dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów (niezależnie od brzmienia orzeczenia TK przywołanego w apelacji obrońcy). Oskarżony kierował pojazdem w porze nocnej, gdzie natężenie ruchu jest niewątpliwie małe (nawet w centrum miast). Kierował pojazdem niedużych gabarytów, co w połączeniu małym natężeniem ruchu w porze nocnej, ma przełożenie na spowodowanie (poziom) potencjalnego zagrożenia bezpieczeństwa ruchu. Powodem jego zatrzymania był brak tablicy rejestracyjnej; nie był nim sposób, czy taktyka jazdy pojazdem. Powszechnie wiadomo, że nietrzeźwi kierowcy mogą prowadzić pojazd brawurowo, niepewnie, z nadmierną prędkością, nie przestrzegać znaków drogowych. W niniejszej sprawie nie mamy jednak do czynienia z taką sytuacją. Z drugiej strony, mamy do czynienia ze stosunkowo młodym człowiekiem (rocznik 1983), który kilka lat temu przeszedł udar mózgu i któremu udało się „stanąć na nogi”. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego, a co potwierdzają załączone do akt liczne dokumenty, oskarżony – pomimo swoich schorzeń - przeszedł szkolenie i podjął stale zatrudnienie (za granicą, aktualnie z rocznym kontraktem); ustabilizował także swoje życie z nową partnerką i jej dziećmi, spłaca zaległości alimentacyjne, a co najważniejsze podjął terapię związaną ze swoim uzależnieniem. Wszystko to uprawnia wniosek, że pomimo przedmiotowego zachowania, oskarżony przewartościował swoje priorytety i jest jeszcze szansa, że w przyszłości (dalekiej, bo przecież za 10 lat) jego ewentualny powrót do grona kierujących pojazdami wydaje się sprawiedliwy (a przynajmniej możliwy, oczywiście po uzyskaniu stosownej oceny zdrowia i sprawdzeniu umiejętności). Wobec tego sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 lat będzie adekwatną i wystarczająca reakcją, biorąc pod uwagę tak okoliczności łagodzące, jak też obciążające. W ocenie sądu okres ten odpowiada stopniowi szkodliwości społecznej czynu oskarżonego. Dożywotni okres zakazu prowadzenia pojazdów byłby w ocenie sądu odwoławczego orzeczeniem rażąco surowym, mimo dotychczasowej karalnościK. S.. Sąd odwoławczy nie znalazł natomiast podstaw do obniżenia wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności - wobec ciężaru okoliczności obciążających, także wskazanych przez sąd rejonowy. Orzeczenie kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze pozostawałoby w oczywistej sprzeczności z poczuciem sprawiedliwej odpłaty za przypisany karanemu oskarżonemu czyn. Rozstrzygnięcie odnośnie do kary pozbawienia wolności jest – uwzględniając okoliczności istotne z punktu widzenia wymiaru kary – współmierne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Podana przez sądmeritiargumentacja dotycząca wymiaru kary pozbawienia wolności w pełni zasługuje na aprobatę. Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: 1) obniżenie orzeczonej wobec oskarżonegoK. S.kary za popełnienie czynu zarzuconego mu w akcie oskarżenia i wymierzenie jej w wymiarze 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, 2) zmniejszenie okresu obowiązywania orzeczonego wobec oskarżonegoK. S.zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do 1 (jednego) roku; ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. - jedynie okres orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych był niewspółmiernie surowy w stosunku do ujawnionych okoliczności podmiotowo- przedmiotowych, co uzasadniało dokonaną zmianę co do środka karnego; 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy - sprawstwo, wina, kara zasadnicza, świadczenie pieniężne, dokonane zaliczenie zatrzymania, orzeczenie o wydatkach; Zwięźle o powodach utrzymania w mocy - wskazano w punkcie 3.1.; 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany - okres orzeczonego środka karnego; Zwięźle o powodach zmiany - wskazano powyżej w punkcie 3.2.; 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 kpk Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 kpk Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 kpk Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 kpk Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 3 Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego przeciwko rozstrzygnięciu o winie, sąd na podstawie oart. 8 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierzył oskarżonemu opłatę za postępowanie odwoławcze w wysokości należnej za pierwszą instancję (art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy) W oparciu natomiast oart. 627 kpkw zw. zart. 634 kpk, sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym, na którą to sumę złożył się ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w II instancji postępowania sądowego. Oskarżony co prawda cierpi na padaczkę poudarową ( przebył niedokrwienny udar mózgu ), jednakże jego wiek, wykształcenie oraz stosunkowo niewielka kwota należnych kosztów postępowania oraz możliwość uiszczenia w ratach (ewentualnie, po uwzględnieniu wniosku) sprawia, że w ocenie sądu jest on wstanie ponieść ten ciężar bez uszczerbku niezbędnego utrzymania. 7 PODPIS 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☒ co do winy ☒ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 kpk– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a kpk– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 kpk, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 kpk– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 kpk– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 kpk– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 kpk ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000512_2024_Uz_2024-12-18_001

IV Ka 512/24

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:05.0 CET

2025-01-21 13:18:37.0 CET

15251500

2006

REASON

Sygn. akt IV Ka 512/24 UZASADNIENIE Apelacja obrońcy obwinionego nie jest zasadna. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy nie popełnił błędu proceduralnego, prowadząc rozprawę w dniu 18.04.2024 roku pod nieobecność obwinionego, mimo opinii biegłego z zakresu neurologii. Sąd jest bowiem nie tyko uprawniony, ale wręcz obowiązany oceniać każdy przedłożony dowód, w tym również opinię biegłego lekarza. Przede wszystkim jednak nie można zgodzić się ze skarżącym, że nieobecność obwinionego na rozpr

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000512" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IV Ka 512/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Apelacja obrońcy obwinionego nie jest zasadna.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy nie popełnił błędu proceduralnego, prowadząc rozprawę w dniu 18.04.2024 roku pod nieobecność obwinionego, mimo opinii biegłego z zakresu neurologii. Sąd jest bowiem nie tyko uprawniony, ale wręcz obowiązany oceniać każdy przedłożony dowód, w tym również opinię biegłego lekarza. Przede wszystkim jednak nie można zgodzić się ze skarżącym, że nieobecność obwinionego na rozprawie przed Sądem Rejonowym pozbawiła go prawa do obrony i mogła mieć jakikolwiek realny wpływ na treść zapadłego wyroku (a tylko tego rodzaju uchybienia miałyby znaczenie dla sądu odwoławczego – <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink>). Obwiniony przedstawiał bowiem już swoją wersję zdarzenia (w sprawie niniejszej oraz sprawie II W 91/22 Sądu Rejonowego w Opocznie, dotyczącej tego samego zdarzenia). Sąd Rejonowy, w osobie tego samego sędziego, prowadzącego obie te sprawy, zapoznawał się więc z wyjaśnieniami obwinionego. Także i Sąd odwoławczy, uwzględniając wniosek obwinionego o doprowadzenie go na rozprawę apelacyjną, wysłuchał jego wyjaśnień. Najistotniejszym jest jednak to, że obwiniony w toku całego postępowania, w tym także na rozprawie przed Sądem Rejonowym, korzystał z pomocy profesjonalnego obrońcy, który miał możność składania wszelkich wniosków i wypowiadania się w imieniu obwinionego, dążąc do uzyskania dla niego jak najkorzystniejszego wyroku.</xText> <xText>Co do meritum sprawy, Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu skarżącego, iż w rozpoznawanej sprawie doszło do zaistnienia błędu w ustaleniach faktycznych, będących podstawą orzeczenia, który miał polegać na błędnym uznaniu, że obwiniony <xAnon>H. W.</xAnon> dopuścił się wykroczenia, wyczerpującego dyspozycję art. 124 § 1 k.w. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że aby wykazać błąd ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o błędności zaskarżonego orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki, czy z zasadami wiedzy. Tymczasem we wniesionej apelacji tego nie wykazano. Stan faktyczny sprawy został ustalony przez Sąd I instancji całkowicie poprawnie, a dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom i są wynikiem wnikliwej ich analizy.</xText> <xText>Wersja zdarzeń prezentowana przez obwinionego jest – również w ocenie Sądu Okręgowego, który miał możność wysłuchania jego wyjaśnień – mało wiarygodna. W toku postępowania II W 91/22 Sądu Rejonowego w Opocznie (dotyczącego jak już wspomniano – tego samego zdarzenia), na rozprawie w dniu 29.11.2022 roku obwiniony wprost przyznał, że to on sam usunął, za pomocą ciągnika, ogrodzenie ,,zasieki”, ustawione na przedmiotowych działkach i przerzucił je na działkę <xAnon>S. P.</xAnon> (k. 78v – 79 II W 91/22). Tymczasem przed Sądem Okręgowym obwiniony negował tę okoliczność, twierdząc, iż żadnego ogrodzenia postawionego przez pokrzywdzonego nie usuwał. Zrobili to – jego zdaniem – ludzie wynajęci przez <xAnon>S. P.</xAnon>, tj. <xAnon>T. N.</xAnon> i <xAnon>M. W.</xAnon>. Już sama tego rodzaju zasadnicza sprzeczność poddaje w wątpliwość wiarygodność wyjaśnień obwinionego. Po co zresztą <xAnon>S. P.</xAnon> miałby niszczyć swoje ogrodzenie, które kilka miesięcy wcześniej sam postawił. Za tym, że to obwiniony usunął, za pomocą ciągnika, ogrodzenie znajdujące się na <xAnon>działkach nr (...)</xAnon> obrębu <xAnon>B.</xAnon>, przemawia też analiza zeznań świadków <xAnon>T. N.</xAnon> i <xAnon>M. S.</xAnon>. Ponadto, u obwinionego znaleziono na posesji jeden ze słupków ogrodzeniowych, który pokrzywdzony rozpoznał jako jeden z tych, które były przytwierdzone do siatki ogrodzeniowej, znajdującej się na przedmiotowych działkach. Obwiniony wprawdzie zaprzecza, aby miał zabierać jakikolwiek słupek ogrodzeniowy z tychże działek, jednakże został on w tym zakresie prawomocnie skazany (wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 3.06.2024 roku w sprawie II W 191/22 – wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 4.10.2024 roku w sprawie IV Ka 483/24). Obwiniony powołuje się także na zdjęcia, złożone do sprawy II W 191/22, z których miałoby wynikać, że ogrodzenie usuwali inni mężczyźni, gdyż uwidoczniony jest na nich <xAnon>T. N.</xAnon>. Tyle tylko, że są to zdjęcia z wywożenia pozostałości po zniszczonym ogrodzeniu, której to czynności rzeczywiście dokonywali <xAnon>M. W.</xAnon> i <xAnon>T. N.</xAnon>, na prośbę <xAnon>S. P.</xAnon>. Wynika to zeznań tych dwóch ostatnich osób.</xText> <xText>Charakterystycznym jest też, że w złożonej apelacji, w ramach zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, skarżący wcale nie podnosi, że obwiniony nie usunął przedmiotowej siatki ogrodzeniowej, lecz skupia na tym, że miał on do tego – zdaniem obrony – prawo, jako prawowity posiadacz działek, na których <xAnon>S. P.</xAnon> rozmieścił owe ogrodzenie.</xText> <xText>Z takim stanowiskiem także nie można się zgodzić. Niewątpliwym jest, że właścicielem przedmiotowych działek w obrębie <xAnon>B.</xAnon>, jest <xAnon>G. K.</xAnon>, co wynika z odpisu Księgi Wieczystej (k. 48 – 52 akt II W 191/22). Pokrzywdzony – <xAnon>S. P.</xAnon> przedstawił natomiast upoważnienie właścicielki – swojej siostry, z kwietnia 2019 roku, do zarządzania ww. działkami (k. 12 akt II W 191/22). W aktach sprawy znajduje się także pisemne wezwanie <xAnon>S. P.</xAnon> z dnia 6.10.2018 roku, skierowane do obwinionego, dotyczące odmowy dalszego użytkowania przedmiotowych działek (k. 71 akt II W 191/22). Jednocześnie z zeznań <xAnon>S. P.</xAnon> – które Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne – wynika, że już kilka lat przed rozpoznawanym tu zdarzeniem, nie wyrażał on zgody na dalsze użytkowanie przez obwinionego <xAnon>działek o nr (...)</xAnon>, co do których miał inne plany. Obwiniony nie zdołał natomiast skutecznie wykazać, że w czasie zarzucanego mu wykroczenia miał prawo użytkować ww. działki. W szczególności dowodem takim nie może być przedstawiona umowa dzierżawy nieruchomości rolnej z dnia 20.02.2020 roku, podpisana przez <xAnon>G. K.</xAnon>. Pomijając już, że miała ona zostać przysłana obwinionemu dopiero po ponad 2 latach od jej zawarcia – w dniu 26.04.2022 roku (omyłka Sądu Rejonowego, co do odczytania daty na kopercie, nie ma tu żadnego istotnego znaczenia), to dodatkowo zawiera ona przekreślenie słów ,,10 lat” i dopisek ,,do 30 roku (2030r)”, co może wzbudzać wątpliwość, co do jej autentyczności. Ponadto w aktach sprawy II W 191/22 (k.69) znajduje się ta sama umowa, także z przekreśleniem słowa ,,10 lat”, ale tym razem z innym dopiskiem: ,,1 roku”. Obwiniony, pomimo niemal 3 – letniego trwania niniejszego procesu, nie przedstawił także dowodów opłacania czynszu dzierżawnego, za lata 2021 – 2022 (przedstawił dwa dowody wpłaty kwot po 300 złotych, ale dopiero z lutego 2023 roku – k. 119, a więc rok po przedmiotowym czynie). Przede wszystkim jednak z pisma Urzędu Miasta i Gminy w <xAnon>D.</xAnon> wynika, iż podatek gruntowy od <xAnon>działki nr (...)</xAnon> w obrębie <xAnon>B.</xAnon> za lata 2021 i 2022 (w dniach 3.03.2021 roku i 16.03.2022 roku) opłacał wcale nie obwiniony, tylko <xAnon>S. P.</xAnon> (k. 108 akt II W 191/22).</xText> <xText>W realiach niniejszej sprawy nie można zatem zgodzić się z twierdzeniami apelacji, iż obwiniony działał w warunkach obrony koniecznej, czy też stanu wyższej konieczności (art. 15 k.w. i 16 k.w.). Jeżeli obwiniony uważał, że <xAnon>S. P.</xAnon> bezprawnie ustawił na <xAnon>działkach nr (...)</xAnon> ogrodzenie, miał możliwość wystąpienia na drogę prawną, ale nie miał prawa niszczyć tego ogrodzenia, na szkodę pokrzywdzonego. Wbrew twierdzeniom obrony, w wyniku działań obwinionego nie doszło jedynie do samego zdjęcia siatki ogrodzeniowej, bez jej uszkodzenia. Z zeznań świadków <xAnon>S. P.</xAnon>, <xAnon>T. N.</xAnon> i <xAnon>M. S.</xAnon>, ale także z protokołu policyjnych oględzin (k. 12-13), wynika jednoznacznie, że siatka ta została niewątpliwie zniszczona (liczne zagięcia, poplątania, rozerwania), a całe ogrodzenie zostało zdewastowane i jego resztki musiały zostać usunięte.</xText> <xText>Nie można wreszcie zaakceptować stanowiska skarżącego, że w zaistniałej sytuacji Sąd Rejonowy błędnie orzekł środek karny przewidziany w art. 124 § 4 k.w., w postaci obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>S. P.</xAnon> kwoty 740 złotych, tytułem równowartości wyrządzonej szkody. Fakultatywność, na którą powołuje się skarżący, dotyczy bowiem tego, że sąd ma wybór orzeczenia, bądź obowiązku zapłaty równowartości wyrządzonej szkody, bądź obowiązku przywrócenia do stanu poprzedniego. Natomiast, co do zasady, potrzeba naprawienia wyrządzonej przez sprawcę szkody, nie może podlegać dyskusji. Pokrzywdzony, w wyniku działań obwinionego, poniósł realną szkodę, a w myśl <xLexLink xArt="art. 8 k" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">art. 8 k.p.s.</xLexLink>w. w zw. z <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 1;art. 2 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 1 pkt 3 k.p.k.</xLexLink>, jednym z celów postępowania karnego jest potrzeba zrekompensowania pokrzywdzonemu doznanej szkody.</xText> <xText>Także kwestionowanie na etapie postępowania odwoławczego wysokości szkody wyrządzonej przez obwiedniowego budzić musi co najmniej zdziwienie. Zastrzeżeń takich obrona nie podnosiła w toku całego dotychczasowego postępowania, a w szczególności nie widziała potrzeby wnioskowania o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy, dla obliczenia wysokości powstałej szkody. Sąd Rejonowy był natomiast uprawnionym do przyjęcia wysokości szkody, w kwocie określonej przez samego pokrzywdzonego. Wycenił on poniesioną szkodę na kwotę 740 złotych, co jeśli wziąć pod uwagę, że chodziło tu o zniszczenie łącznie 140 mb metalowej siatki ogrodzeniowej i wysokości 160 cm, z pewnością nie jest kwotą wygórowaną, a jeśli już – to nawet zaniżoną. Pamiętać też trzeba, że <xLexLink xArt="art. 124;art. 124 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 124 § 1</xLexLink> k.w. nie operuje pojęciem wartości zniszczonej cudzej rzeczy (inaczej niż np. <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 119 § 1</xLexLink> k.w.), ale pojęciem <xBx>szkody</xBx>. Wysokość szkody pokrywa się z reguły z wartością zniszczonego mienia stanowiącego przedmiot czynu zabronionego. Niekiedy jednak szkoda wyrządzona zniszczeniem określonego przedmiotu może być wyższa od wartości tegoż przedmiotu. W skład poniesionej szkody mogą wchodzić np. koszty związane z naprawą skutków zniszczonego lub uszkodzonego mienia, czy też odtworzeniem stanu pierwotnego. Obowiązek naprawienia szkody ma zaś właśnie na celu w pierwszej kolejności odtworzenie stanu, sprzed powstania szkody, wyrządzonej czynem zabronionym. W utrwalonym orzecznictwie nie budzi też wątpliwości, że w odniesieniu do zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku cudzej rzeczy szkodę majątkową należy rozumieć jako sumę rzeczywistego uszczerbku w mieniu (damnum emergens), a nawet utraconych przyszłych korzyści (lucrum cessans). Stąd jest możliwe, że zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie niezdatną do użytku cudzej rzeczy przedstawiającej wartość niższą, niż 800 złotych, może nawet wyczerpywać znamiona czynu zabronionego <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink>, z wyłączeniem zastosowania przepisu <xLexLink xArt="art. 124" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 124</xLexLink> k.w. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2020 roku – IV KK 736/19; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1998 roku – III KKN 146/97; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2002 roku – V KKN 362/01). Oczywiście, Sąd Odwoławczy, będąc związany kierunkiem wniesionego środka odwoławczego, nie mógł tu czynić, nawet z urzędu, ustaleń w zakresie rzeczywistej wartości poniesionej przez pokrzywdzonego szkody.</xText> <xText>Reasumując powyższe rozważania, stwierdzić należy, iż Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie obrazy przepisów postępowania, jak również błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy też uznał, iż obwiniony swoim zachowaniem, wyczerpał dyspozycję art. 124 § 1 k.w. Dlatego też wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.</xText> <xText>Ponieważ i wymiar kary, orzeczonej zresztą w wymiarze wręcz symbolicznym, nie może zostać również uznany jako rażąco surowy, zaskarżony wyrok jako słuszny i odpowiadający prawu, należało w całości utrzymać w mocy.</xText> <xText>Z uwagi na to, że w niniejszej sprawie występował obrońca z urzędu (zwolniony dopiero na drugim terminie rozprawy odwoławczej) , należało zasądzić na jego rzecz wynagrodzenie za czynności podjęte na etapie postępowania odwoławczego. Wynagrodzenie dla obrońcy z urzędu z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu w postępowaniu odwoławczym, Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o treść § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 763).</xText> <xText>Biorąc pod uwagę aktualną sytuację materialną i życiową obwinionego (przebywanie w areszcie śledczym z powodu tymczasowego aresztowania), Sąd Okręgowy, na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 119 k" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">art. 119 k.p.s.</xLexLink>w. zwolnił go w całości od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 512/24 UZASADNIENIE Apelacja obrońcy obwinionego nie jest zasadna. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy nie popełnił błędu proceduralnego, prowadząc rozprawę w dniu 18.04.2024 roku pod nieobecność obwinionego, mimo opinii biegłego z zakresu neurologii. Sąd jest bowiem nie tyko uprawniony, ale wręcz obowiązany oceniać każdy przedłożony dowód, w tym również opinię biegłego lekarza. Przede wszystkim jednak nie można zgodzić się ze skarżącym, że nieobecność obwinionego na rozprawie przed Sądem Rejonowym pozbawiła go prawa do obrony i mogła mieć jakikolwiek realny wpływ na treść zapadłego wyroku (a tylko tego rodzaju uchybienia miałyby znaczenie dla sądu odwoławczego –art. 438 pkt 2 k.p.k.). Obwiniony przedstawiał bowiem już swoją wersję zdarzenia (w sprawie niniejszej oraz sprawie II W 91/22 Sądu Rejonowego w Opocznie, dotyczącej tego samego zdarzenia). Sąd Rejonowy, w osobie tego samego sędziego, prowadzącego obie te sprawy, zapoznawał się więc z wyjaśnieniami obwinionego. Także i Sąd odwoławczy, uwzględniając wniosek obwinionego o doprowadzenie go na rozprawę apelacyjną, wysłuchał jego wyjaśnień. Najistotniejszym jest jednak to, że obwiniony w toku całego postępowania, w tym także na rozprawie przed Sądem Rejonowym, korzystał z pomocy profesjonalnego obrońcy, który miał możność składania wszelkich wniosków i wypowiadania się w imieniu obwinionego, dążąc do uzyskania dla niego jak najkorzystniejszego wyroku. Co do meritum sprawy, Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu skarżącego, iż w rozpoznawanej sprawie doszło do zaistnienia błędu w ustaleniach faktycznych, będących podstawą orzeczenia, który miał polegać na błędnym uznaniu, że obwinionyH. W.dopuścił się wykroczenia, wyczerpującego dyspozycję art. 124 § 1 k.w. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że aby wykazać błąd ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o błędności zaskarżonego orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki, czy z zasadami wiedzy. Tymczasem we wniesionej apelacji tego nie wykazano. Stan faktyczny sprawy został ustalony przez Sąd I instancji całkowicie poprawnie, a dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom i są wynikiem wnikliwej ich analizy. Wersja zdarzeń prezentowana przez obwinionego jest – również w ocenie Sądu Okręgowego, który miał możność wysłuchania jego wyjaśnień – mało wiarygodna. W toku postępowania II W 91/22 Sądu Rejonowego w Opocznie (dotyczącego jak już wspomniano – tego samego zdarzenia), na rozprawie w dniu 29.11.2022 roku obwiniony wprost przyznał, że to on sam usunął, za pomocą ciągnika, ogrodzenie ,,zasieki”, ustawione na przedmiotowych działkach i przerzucił je na działkęS. P.(k. 78v – 79 II W 91/22). Tymczasem przed Sądem Okręgowym obwiniony negował tę okoliczność, twierdząc, iż żadnego ogrodzenia postawionego przez pokrzywdzonego nie usuwał. Zrobili to – jego zdaniem – ludzie wynajęci przezS. P., tj.T. N.iM. W.. Już sama tego rodzaju zasadnicza sprzeczność poddaje w wątpliwość wiarygodność wyjaśnień obwinionego. Po co zresztąS. P.miałby niszczyć swoje ogrodzenie, które kilka miesięcy wcześniej sam postawił. Za tym, że to obwiniony usunął, za pomocą ciągnika, ogrodzenie znajdujące się nadziałkach nr (...)obrębuB., przemawia też analiza zeznań świadkówT. N.iM. S.. Ponadto, u obwinionego znaleziono na posesji jeden ze słupków ogrodzeniowych, który pokrzywdzony rozpoznał jako jeden z tych, które były przytwierdzone do siatki ogrodzeniowej, znajdującej się na przedmiotowych działkach. Obwiniony wprawdzie zaprzecza, aby miał zabierać jakikolwiek słupek ogrodzeniowy z tychże działek, jednakże został on w tym zakresie prawomocnie skazany (wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 3.06.2024 roku w sprawie II W 191/22 – wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 4.10.2024 roku w sprawie IV Ka 483/24). Obwiniony powołuje się także na zdjęcia, złożone do sprawy II W 191/22, z których miałoby wynikać, że ogrodzenie usuwali inni mężczyźni, gdyż uwidoczniony jest na nichT. N.. Tyle tylko, że są to zdjęcia z wywożenia pozostałości po zniszczonym ogrodzeniu, której to czynności rzeczywiście dokonywaliM. W.iT. N., na prośbęS. P.. Wynika to zeznań tych dwóch ostatnich osób. Charakterystycznym jest też, że w złożonej apelacji, w ramach zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, skarżący wcale nie podnosi, że obwiniony nie usunął przedmiotowej siatki ogrodzeniowej, lecz skupia na tym, że miał on do tego – zdaniem obrony – prawo, jako prawowity posiadacz działek, na którychS. P.rozmieścił owe ogrodzenie. Z takim stanowiskiem także nie można się zgodzić. Niewątpliwym jest, że właścicielem przedmiotowych działek w obrębieB., jestG. K., co wynika z odpisu Księgi Wieczystej (k. 48 – 52 akt II W 191/22). Pokrzywdzony –S. P.przedstawił natomiast upoważnienie właścicielki – swojej siostry, z kwietnia 2019 roku, do zarządzania ww. działkami (k. 12 akt II W 191/22). W aktach sprawy znajduje się także pisemne wezwanieS. P.z dnia 6.10.2018 roku, skierowane do obwinionego, dotyczące odmowy dalszego użytkowania przedmiotowych działek (k. 71 akt II W 191/22). Jednocześnie z zeznańS. P.– które Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne – wynika, że już kilka lat przed rozpoznawanym tu zdarzeniem, nie wyrażał on zgody na dalsze użytkowanie przez obwinionegodziałek o nr (...), co do których miał inne plany. Obwiniony nie zdołał natomiast skutecznie wykazać, że w czasie zarzucanego mu wykroczenia miał prawo użytkować ww. działki. W szczególności dowodem takim nie może być przedstawiona umowa dzierżawy nieruchomości rolnej z dnia 20.02.2020 roku, podpisana przezG. K.. Pomijając już, że miała ona zostać przysłana obwinionemu dopiero po ponad 2 latach od jej zawarcia – w dniu 26.04.2022 roku (omyłka Sądu Rejonowego, co do odczytania daty na kopercie, nie ma tu żadnego istotnego znaczenia), to dodatkowo zawiera ona przekreślenie słów ,,10 lat” i dopisek ,,do 30 roku (2030r)”, co może wzbudzać wątpliwość, co do jej autentyczności. Ponadto w aktach sprawy II W 191/22 (k.69) znajduje się ta sama umowa, także z przekreśleniem słowa ,,10 lat”, ale tym razem z innym dopiskiem: ,,1 roku”. Obwiniony, pomimo niemal 3 – letniego trwania niniejszego procesu, nie przedstawił także dowodów opłacania czynszu dzierżawnego, za lata 2021 – 2022 (przedstawił dwa dowody wpłaty kwot po 300 złotych, ale dopiero z lutego 2023 roku – k. 119, a więc rok po przedmiotowym czynie). Przede wszystkim jednak z pisma Urzędu Miasta i Gminy wD.wynika, iż podatek gruntowy oddziałki nr (...)w obrębieB.za lata 2021 i 2022 (w dniach 3.03.2021 roku i 16.03.2022 roku) opłacał wcale nie obwiniony, tylkoS. P.(k. 108 akt II W 191/22). W realiach niniejszej sprawy nie można zatem zgodzić się z twierdzeniami apelacji, iż obwiniony działał w warunkach obrony koniecznej, czy też stanu wyższej konieczności (art. 15 k.w. i 16 k.w.). Jeżeli obwiniony uważał, żeS. P.bezprawnie ustawił nadziałkach nr (...)ogrodzenie, miał możliwość wystąpienia na drogę prawną, ale nie miał prawa niszczyć tego ogrodzenia, na szkodę pokrzywdzonego. Wbrew twierdzeniom obrony, w wyniku działań obwinionego nie doszło jedynie do samego zdjęcia siatki ogrodzeniowej, bez jej uszkodzenia. Z zeznań świadkówS. P.,T. N.iM. S., ale także z protokołu policyjnych oględzin (k. 12-13), wynika jednoznacznie, że siatka ta została niewątpliwie zniszczona (liczne zagięcia, poplątania, rozerwania), a całe ogrodzenie zostało zdewastowane i jego resztki musiały zostać usunięte. Nie można wreszcie zaakceptować stanowiska skarżącego, że w zaistniałej sytuacji Sąd Rejonowy błędnie orzekł środek karny przewidziany w art. 124 § 4 k.w., w postaci obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonegoS. P.kwoty 740 złotych, tytułem równowartości wyrządzonej szkody. Fakultatywność, na którą powołuje się skarżący, dotyczy bowiem tego, że sąd ma wybór orzeczenia, bądź obowiązku zapłaty równowartości wyrządzonej szkody, bądź obowiązku przywrócenia do stanu poprzedniego. Natomiast, co do zasady, potrzeba naprawienia wyrządzonej przez sprawcę szkody, nie może podlegać dyskusji. Pokrzywdzony, w wyniku działań obwinionego, poniósł realną szkodę, a w myślart. 8 k.p.s.w. w zw. zart. 2 § 1 pkt 3 k.p.k., jednym z celów postępowania karnego jest potrzeba zrekompensowania pokrzywdzonemu doznanej szkody. Także kwestionowanie na etapie postępowania odwoławczego wysokości szkody wyrządzonej przez obwiedniowego budzić musi co najmniej zdziwienie. Zastrzeżeń takich obrona nie podnosiła w toku całego dotychczasowego postępowania, a w szczególności nie widziała potrzeby wnioskowania o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy, dla obliczenia wysokości powstałej szkody. Sąd Rejonowy był natomiast uprawnionym do przyjęcia wysokości szkody, w kwocie określonej przez samego pokrzywdzonego. Wycenił on poniesioną szkodę na kwotę 740 złotych, co jeśli wziąć pod uwagę, że chodziło tu o zniszczenie łącznie 140 mb metalowej siatki ogrodzeniowej i wysokości 160 cm, z pewnością nie jest kwotą wygórowaną, a jeśli już – to nawet zaniżoną. Pamiętać też trzeba, żeart. 124 § 1k.w. nie operuje pojęciem wartości zniszczonej cudzej rzeczy (inaczej niż np.art. 119 § 1k.w.), ale pojęciemszkody. Wysokość szkody pokrywa się z reguły z wartością zniszczonego mienia stanowiącego przedmiot czynu zabronionego. Niekiedy jednak szkoda wyrządzona zniszczeniem określonego przedmiotu może być wyższa od wartości tegoż przedmiotu. W skład poniesionej szkody mogą wchodzić np. koszty związane z naprawą skutków zniszczonego lub uszkodzonego mienia, czy też odtworzeniem stanu pierwotnego. Obowiązek naprawienia szkody ma zaś właśnie na celu w pierwszej kolejności odtworzenie stanu, sprzed powstania szkody, wyrządzonej czynem zabronionym. W utrwalonym orzecznictwie nie budzi też wątpliwości, że w odniesieniu do zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku cudzej rzeczy szkodę majątkową należy rozumieć jako sumę rzeczywistego uszczerbku w mieniu (damnum emergens), a nawet utraconych przyszłych korzyści (lucrum cessans). Stąd jest możliwe, że zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie niezdatną do użytku cudzej rzeczy przedstawiającej wartość niższą, niż 800 złotych, może nawet wyczerpywać znamiona czynu zabronionegoart. 288 § 1 k.k., z wyłączeniem zastosowania przepisuart. 124k.w. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2020 roku – IV KK 736/19; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1998 roku – III KKN 146/97; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2002 roku – V KKN 362/01). Oczywiście, Sąd Odwoławczy, będąc związany kierunkiem wniesionego środka odwoławczego, nie mógł tu czynić, nawet z urzędu, ustaleń w zakresie rzeczywistej wartości poniesionej przez pokrzywdzonego szkody. Reasumując powyższe rozważania, stwierdzić należy, iż Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie obrazy przepisów postępowania, jak również błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy też uznał, iż obwiniony swoim zachowaniem, wyczerpał dyspozycję art. 124 § 1 k.w. Dlatego też wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Ponieważ i wymiar kary, orzeczonej zresztą w wymiarze wręcz symbolicznym, nie może zostać również uznany jako rażąco surowy, zaskarżony wyrok jako słuszny i odpowiadający prawu, należało w całości utrzymać w mocy. Z uwagi na to, że w niniejszej sprawie występował obrońca z urzędu (zwolniony dopiero na drugim terminie rozprawy odwoławczej) , należało zasądzić na jego rzecz wynagrodzenie za czynności podjęte na etapie postępowania odwoławczego. Wynagrodzenie dla obrońcy z urzędu z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu w postępowaniu odwoławczym, Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o treść § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 763). Biorąc pod uwagę aktualną sytuację materialną i życiową obwinionego (przebywanie w areszcie śledczym z powodu tymczasowego aresztowania), Sąd Okręgowy, na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.w zw. zart. 119 k.p.s.w. zwolnił go w całości od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

155025000001506_III_K_000238_2023_Uz_2024-12-06_002

III K 238/23

2024-12-06 01:00:00.0 CET

2024-12-30 18:00:04.0 CET

2024-12-30 16:00:11.0 CET

15502500

1506

SENTENCE

Sygn. akt III K 238/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: sędzia Magdalena Bielecka Ławnicy: Renata Architek, Agnieszka Pilch Protokolant: sekretarz sądowy Katarzyna Hołowaty przy udziale Prokuratora Jacka Kowalewskiego po rozpoznaniu w dniach 25 września 2023 r., 8 listopada 2023 r., 18 grudnia 2023 r., 2 stycznia 2024 r., 19 marca 2024 r., 5 kwietnia 2024 r., 8 listopada 2024., 25 listopad

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Patrycja Świtoń" xPublisher="pswiton" xEditorFullName="Patrycja Świtoń" xEditor="pswiton" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="20" xFlag="published" xVolType="15/502500/0001506/K" xYear="2023" xVolNmbr="000238" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx> <xUx>Sygn. akt III K 238/23</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 6 grudnia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: sędzia Magdalena Bielecka</xText> <xText xALIGNx="left">Ławnicy: Renata Architek, Agnieszka Pilch</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: sekretarz sądowy Katarzyna Hołowaty</xText> <xText xALIGNx="left">przy udziale Prokuratora Jacka Kowalewskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach 25 września 2023 r., 8 listopada 2023 r., 18 grudnia 2023 r., 2 stycznia 2024 r., 19 marca 2024 r., 5 kwietnia 2024 r., 8 listopada 2024., 25 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx><xAnon>M. M. (1)</xAnon> (<xAnon>M.</xAnon>)</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">syna <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon> z d. <xAnon>A.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"><xAnon>urodzonego (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"><xAnon>PESEL (...)</xAnon></xText> <xText><xBx>oskarżonego o to, że:</xBx></xText> <xText>w dniu 13 czerwca 2010 r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając podstępem oraz ze szczególnym okrucieństwem, po uprzednim podaniu <xAnon>A. M. (1)</xAnon> środków odurzających w postaci kokainy spowodował u wymienionej stan bezbronności połączony z utratą samokontroli, po czym przy pomocy nieustalonego obłego narzędzia doprowadził pokrzywdzoną do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na włożeniu siłą tegoż przedmiotu do pochwy, co skutkowało powstaniem u <xAnon>A. M. (1)</xAnon> wymagających interwencji chirurgicznej obrażeń ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego, otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięć krwawych lewego pośladka oraz krwiaka wargi sromowej większej lewej, narażając ją przy tym na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu</xText> <xText><xBx> <xIx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 4 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 2 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 160 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xIx> </xBx></xText> <xText>stosując, na podstawie <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4§1 k.k.</xLexLink>, przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeksu Karnego</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015 r., poz. 396):</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> uznaje za winnego tego, że w dniu 13 czerwca 2010 r. we <xAnon>W.</xAnon> wykorzystując bezradność <xAnon>A. M. (1)</xAnon> wynikającą z upojenia alkoholowego i odurzenia środkiem w postaci kokainy, doprowadził ją do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na włożeniu dłoni do pochwy pokrzywdzonej, co skutkowało powstaniem u <xAnon>A. M. (1)</xAnon> wymagających interwencji chirurgicznej obrażeń ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego powodujących naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwające dłużej niż 7 dni - tj. przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 198" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 198 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 198" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 198 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> wymierza mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 kk</xLexLink> orzeka od oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> nawiązkę w kwocie 25 000 złotych (dwudziestu pięciu tysięcy złotych);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">artykułu 63 § 1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej w <xLexLink xArt="art. 63 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt I</xLexLink> kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 27 lutego 2023 r. godz. 19.40 do dnia 13 listopada 2023 r. godz. 14.45 przyjmując, iż 1 (jeden) dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny 1 (jednemu) dniowi orzeczonej kary pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230 § 2 kpk</xLexLink> zwraca pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> dowody rzeczowe ujęte pod poz. 1-4 oraz zwraca <xAnon>A. P.</xAnon> dowody rzeczowe ujęte pod poz. 5-6 wykazu dowodów rzeczowych na k. 79-80 akt sprawy</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 44 § 1 kk</xLexLink> orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych ujętych pod poz. 7-27 wykazu dowodów rzeczowych na k. 79-80 akt sprawy i zarządza ich zniszczenie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części w kwocie 17 000 zł, w pozostałej części zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i na podstawie <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 2 ust. 1 pkt 5 Ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> wymierza mu opłatę w kwocie 400 zł.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Sędzia Magdalena Bielecka</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx> Ławnik Renata Architek Ławnik Agnieszka Pilch</xIx> </xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="19"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="96"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="33"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="59"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="41"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="117"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="69"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="center">Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">III K 238/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może<xBRx></xBRx>ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343,<xBRx></xBRx>art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie<xBRx></xBRx>o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji<xBRx></xBRx>zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1. USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie<xBRx></xBRx>przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>W dniu 13 czerwca 2010 r. we <xAnon>W.</xAnon> wykorzystując bezradność <xAnon>A. M. (1)</xAnon> wynikającą z upojenia alkoholowego i odurzenia środkiem w postaci kokainy, doprowadził ją do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na włożeniu swojej dłoni do pochwy pokrzywdzonej, co skutkowało powstaniem u <xAnon>A. M. (1)</xAnon> wymagających interwencji chirurgicznej obrażeń ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego powodujących naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwające dłużej niż 7 dni.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13" xRowSpan="52"> <xText>W dniu 12 czerwca 2010 r. ok. 23:00 pokrzywdzona <xAnon>A. M. (1)</xAnon> umówiła się z koleżanką <xAnon>K. R.</xAnon>. Kobiety udały się do lokalu <xAnon> (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, gdzie spożywały alkohol. <xAnon>K. R.</xAnon> spotkała swoich znajomych i z nimi spędzała czas, jednocześnie co jakiś czas widziała, że <xAnon>A. M. (1)</xAnon> bawi się z innymi osobami, również z nimi spożywając alkohol. Ponadto w nieustalony sposób pokrzywdzona <xAnon>A. M. (1)</xAnon> znalazła się pod wpływem środka odurzającego w postaci kokainy.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> w dniu 12 czerwca 2010 r. od godz. 20:00 do godz. 04:00 dnia następnego pracował jako selekcjoner i szatniarz w <xAnon> klubie (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>. W tym klubie przebywali znajomi oskarżonego - <xAnon>P. G.</xAnon>, <xAnon>M. K. (1)</xAnon> i kolega o imieniu <xAnon>P.</xAnon>. Po skończonej pracy oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> razem z wyżej wskazanymi kolegami postanowili udać się do innego klubu. Wybrali lokal <xAnon> (...)</xAnon>. <xAnon>P. G.</xAnon>, oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> i mężczyzna o imieniu <xAnon>P.</xAnon> weszli do klubu schodząc na dół po schodach, a <xAnon>M. K. (1)</xAnon> został przed klubem, gdyż spotkał znajomego i zaczął z nim rozmawiać. W pewnym momencie oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> postanowił wyjść na zewnątrz po <xAnon>M. K. (1)</xAnon>. Oskarżony powiedział <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, żeby przyszedł do towarzystwa i sam zszedł na dół do klubu. Idąc schodami oskarżony zauważył pokrzywdzoną <xAnon>A. M. (1)</xAnon>, która trzymała się barierki i schodziła po schodach. Oskarżony podszedł do pokrzywdzonej i zapytał ją, jak się bawi. Pokrzywdzona była już wówczas pod znacznym wpływem alkoholu i środków odurzających w postaci kokainy. Oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> i pokrzywdzona <xAnon>A. M. (1)</xAnon> chwilę rozmawiali, po czym poszli do damskiej toalety. Pokrzywdzona razem z oskarżonym weszła do środkowej kabiny zasuwając zasuwkę. Oskarżony nie chciał współżyć z pokrzywdzoną, gdyż nie miał przy sobie prezerwatywy. Wykorzystując jednak stan upojenia alkoholem i odurzenia kokainą pokrzywdzonej włożył jej palce do pochwy, poruszał nimi, a pokrzywdzona napierała na jego rękę. Gdy oskarżony osiągnął orgazm, wyciągnął z pochwy pokrzywdzonej palce i zobaczył na swojej ręce krew, ale uznał że jest to krew menstruacyjna. Oskarżony wyszedł z kabiny, umył ręce, wyszedł z łazienki i wrócił do kolegów. Po wypiciu drinka wszyscy mężczyźni wyszli z lokalu. Pokrzywdzona <xAnon>A. M. (1)</xAnon> wyszła z łazienki przed oskarżonym, ale zatrzymała się na podeście przed toaletą, w wyniku urazu doznanego w wyniku zachowania oskarżonego krew spływała jej po nogach, co zauważył pracownik ochrony <xAnon>M. B.</xAnon>. Poszedł on po dłużej pracującego w lokalu kolegę <xAnon>P. Ś.</xAnon>, który wyprowadził pokrzywdzoną na zewnątrz. <xAnon>A. M. (1)</xAnon> obficie krwawiła zostawiając ślady krwi na schodach, przy wyjściu, a także przed lokalem. Zauważywszy tą sytuację <xAnon>K. S.</xAnon>, który tej nocy bawił się w klubie, wezwał pogotowie ratunkowe.</xText> <xText>Pokrzywdzona <xAnon>A. M. (1)</xAnon> została przewieziona na oddział ginekologiczny <xAnon> (...) Szpitala (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, gdzie stwierdzono u niej świeże, intensywnie krwawiące pęknięcie ściany przedsionka pochwy, które powstało w wyniku nadmiernego rozciągnięcia ścian przedsionka pochwy. Przeprowadzono zabieg w znieczuleniu miejscowym polegający na opatrzeniu i założeniu szwów w/w miejsca. Pokrzywdzona będąc w szoku oraz pod wpływem alkoholu i narkotyków miała urojenia, wydawało jej się że pracownicy szpitala chcą jej zrobić krzywdzę. Gdy lekarz wyszedł z sali, w której po zabiegu leżała <xAnon>A. M. (1)</xAnon>, ta wyskoczyła przez okno i zaczęła uciekać w kierunku przystanku autobusowego, skąd zawrócili ją pracownicy personelu medycznego szpitala. W wyniku upadku pokrzywdzona doznała kolejnych obrażeń ciała w postaci otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięć krwawych lewego pośladka oraz krwiaka wargi sromowej większej lewej. Założone wcześniej szwy pękły, pokrzywdzona zaczęła ponownie krwawić z dróg rodnych i wymagała przeprowadzenia kolejnego zabiegu.</xText> <xText>W szpitalu przebadano krew pokrzywdzonej (13 czerwca 2010 roku o godz. 09:20) , gdzie stężenie alkoholu etylowego we krwi wynosiło 1,68 promila, stwierdzono również obecność środka odurzającego w postaci kokainy w wysokości 31 ng/ml.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> po otzrymaniu informacji o skutkach zdarzenia wyjechał do <xAnon>(...)</xAnon> w obawie przed odpowiedzialnością karną, co skutkowało poszukiwaniem go na podstawie Europejskiego Nakazu Aresztowania. <xAnon>M. M. (1)</xAnon> stawił się dobrowolnie na Komisariacie Policji w <xAnon>W.</xAnon> w dniu 27 lutego 2023 r., został zatrzymany i przetransportowany do <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> jest czterdziestosiedmioletnim letnim kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Legitymuje się wykształceniem wyższym; ostatnio pracował w <xAnon>(...)</xAnon>, zajmując się pracami budowlanymi, z tego tytułu uzyskiwał dochód w wysokości 2000 funtów. Nie ma nikogo na utrzymaniu, nie posiada majątku większej wartości. <xAnon>(...)</xAnon>. Nie był leczony odwykowo, nie korzystał z pomocy psychologa. <xAnon>M. M. (1)</xAnon> jest osobą niekaraną sądownie.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">127, 660-664, 808-811,877-878v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">29-30, 59-61, 62-65, 217-218, 578, 894-897v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">9, 898</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">14-16, 898v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>D. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">17-18, 988v.-989</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>K. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">20-22, 989-989v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>K. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">24-25, 898v.-899v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>A. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">36, 989v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. G. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">71-72, 940v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">160-161, 990</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>W. L.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">162-163, 990v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>J. K.</xAnon> ( pop.<xAnon>(...)</xAnon>)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">164-165, 999v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>Ł. Ł.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">166-167, 941</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>P. H.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">168-169</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">170-171, 990v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>P. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">179-180, 991</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>J. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">195-196, 991</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>P. Ś.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">197-198, 941v.-943</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>G. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">199-200</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>J. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">360-361, 943</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>A. M. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">362-363, 991-991v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>P. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">1000-1000v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. K. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">1000v.-1001v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">ustna opinia uzupełniająca sądowo - lekarska biegłego lek. med. <xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"><xAnon> (...)</xAnon>-1002v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokół oględzin lokalu <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">5-7</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokół oględzin osoby –<xAnon>A. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">10-12</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wydruki zdjęć</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">28, 40,41</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokół zatrzymania rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">33-35, 42-44, 51-53</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokół z interwencji środowiskowej psychologa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">54-55</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja fotograficzna oględzin osoby <xAnon>A. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">73-77</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja fotograficzna oględziny lokalu <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">89-90</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokół pobrania materiału porównawczego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">117</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">sprawozdanie z badań chemiczno toksykologicznych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">128-129</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">sprawozdanie analizy próbki krwi i moczu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">130</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokół pobrania krwi</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">131</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">opinia z badań dowodów rzeczowych wraz z dokumentacją fotograficzną</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">134-144</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">172-173, 298-299, 325-326, 398-400, 408-410, 443-445, 459-460, 467-468, 475-477, 482-484, 495-497, 503-504, 506-507, 599-600, 813</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zaświadczenie z centralnej baz danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">174-175</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">kwestionariusz wywiadu środowiskowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">187-188</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">opinia z badań dowodów rzeczowych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">205-206</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">opinia o skazanym</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">213</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokół oględzin rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">244-245, 246-249</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">opinia sądowo-lekarska z dnia 9 maja 2011 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">269-273</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">opinia sądowo – lekarska z dnia 13 maja 2011 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">274-279</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja fotograficzna – wizerunek oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">303-306</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">karta daktyloskopijna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">313</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">sprawozdanie z przeprowadzonych czynności z zakresu zapisów wizualnych wraz z płytami</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">546-549</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">opinia sądowo-psychologiczno-psychiatryczno-seksuologiczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">762-781</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">opinia z badań genetycznych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">782-788</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">opinia sądowo-psychologiczna mgr. <xAnon>M. J.</xAnon> z dnia 07.01.2024 r. (dot. <xAnon>A. M. (1)</xAnon>)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">956-965</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja medyczna pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">załącznik nr 2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie<xBRx></xBRx>przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>w dniu 13 czerwca 2010 r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając podstępem oraz ze szczególnym okrucieństwem, po uprzednim podaniu <xAnon>A. M. (1)</xAnon> środków odurzających w postaci kokainy spowodował u wymienionej stan bezbronności połączony z utratą samokontroli, po czym przy pomocy nieustalonego obłego narzędzia doprowadził pokrzywdzoną do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na włożeniu siłą tegoż przedmiotu do pochwy, co skutkowało powstaniem u <xAnon>A. M. (1)</xAnon> wymagających interwencji chirurgicznej obrażeń ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego, otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięć krwawych lewego pośladka oraz krwiaka wargi sromowej większej lewej, narażając ją przy tym na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13" xRowSpan="5"> <xText><xBx>Fakty uznane za nieudowodnione:</xBx></xText> <xText>- oskarżony podał <xAnon>A. M. (1)</xAnon> środki odurzające w postaci kokainy;</xText> <xText>- oskarżony działała ze szczególnym okrucieństwem;</xText> <xText>- oskarżony spowodował u pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> obrażenia ciała w postaci otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięć krwawych lewego pośladka oraz krwiaka wargi sromowej większej lewej,</xText> <xText>- oskarżony naraził pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">127,660-664, 808-811, 877-878v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">częściowo zeznania pokrzywdzonej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">29-30, 59-61, 62-65, 217-218, 578, 894-987v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. T. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">14-16</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">Opinia ustna uzupełniająca lek. med. <xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">1002-1002v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">Opinia sądowo-lekarska z dnia 9 maja 2011 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">269-273</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>W rozpoznawanej sprawie brak było podstaw do przyjęcia, że oskarżony dopuścił się zgwałcenia pokrzywdzonej, działając przy tym ze szczególnym okrucieństwem. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie, iż oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> podał <xAnon>A. M. (1)</xAnon> środki odurzające w postaci kokainy. W konsekwencji biorąc pod uwagę, że bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub doznanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu powodowało wzajemne działanie alkoholu i kokainy w organizmie kobiety, nie sposób jest przyjąć, aby to oskarżony naraził pokrzywdzoną na takie zagrożenie. Warto wskazać, że w istocie obrażenia, których doznała pokrzywdzona w wyniku działania oskarżonego nie naraziły pokrzywdzonej na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Analiza zeznań świadka <xAnon>M. T. (2)</xAnon> oraz opinii biegłego <xAnon>M. W.</xAnon>, prowadzi do wniosku, że przed wyskoczeniem z okna u pokrzywdzonej wykryto spowodowane przez działanie oskarżonego obrażenia ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy. Informację pozyskane od osobowych źródeł dowodu nie dają jednoznacznych podstaw do przyjęcia, że pozostałe obrażenia w postaci m.in. krwiaka wargi sromowej powstały przed wyskoczeniem <xAnon>A. M. (1)</xAnon> przez okno. Jest natomiast niewątpliwe, że po opatrzeniu pęknięcia przedsionka pochwy i założeniu szwów, krwawienie ustało i pokrzywdzona była w ogólnym stanie dobrym. Nie budzi natomiast wątpliwości, że po tym jak pokrzywdzona wyskoczyła przez okno, prawdopodobnie uderzyła pośladkami i sromem o podłoże, ponownie zaczęła krwawić i wymagała interwencji chirurgicznej. Jednocześnie wskazać należy, że pierwotne obrażenia mogły powstać w sposób opisany przez oskarżonego, tzn. mogły być spowodowane włożeniem przez niego dłoni do pochwy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2. OCENA DOWODÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">częściowo zeznania pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Sąd uznał zeznania pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> za wiarygodne, w zakresie w jakim korespondują z pozostałym materiałem dowodowym.</xText> <xText>Przechodząc do analizy treści zeznań pokrzywdzonej, trzeba wskazać na fakt, że pokrzywdzona konsekwentnie utrzymywała, że nie pamięta samego przebiegu zdarzenia, a jedynie to, że umówiła się z koleżanką – <xAnon>K. R.</xAnon>, poszły do lokalu <xAnon> (...)</xAnon>, piły alkohol, tańczyły. W tym lokalu byli znajomi <xAnon>K. R.</xAnon>, ona nie znała tam nikogo poza <xAnon>K.</xAnon>. Opis zdarzeń, który rysuje w swoich zeznaniach pokrzywdzona odnośnie pobytu w klubie odpowiada relacji złożonej przez <xAnon>K. R.</xAnon>. Jednocześnie trzeba zwrócić uwagę na fakt, że pokrzywdzona sama, wprost wskazuje, że w nocy z 12 na 13 czerwca 2010 roku może za dużo wypiła, czuła się trochę pijana. W tym miejscu warto wskazać, że pokrzywdzona była w trakcie zdarzenia w stanie upojenia alkoholowego i pod wpływem narkotyków, wobec czego nie dziwi fakt, że może mieć luki w pamięci.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">częściowo wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Wyjaśnienia <xAnon>M. M. (1)</xAnon> zasługiwały na wiarę w zakresie, w jakim jego relacja znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. <xAnon>M. M. (1)</xAnon> od samego początku prowadzonego postępowania karnego przedstawiał konsekwentnie jedną wersją zdarzeń. Twierdził, że po skończonej pracy w <xAnon> klubie (...)</xAnon> razem ze znajomymi <xAnon>P. G.</xAnon>, <xAnon>M. K. (1)</xAnon> i jeszcze jednym mężczyzną o imieniu <xAnon>P.</xAnon> udał się do <xAnon> klubu (...)</xAnon> . W tym klubie zobaczył ładną dziewczynę, wyzywająco ubraną, która schodziła po schodach, trzymając się barierki, było od niej czuć alkohol. Oskarżony zaczepił tą kobietę, przedstawiła się jako <xAnon>A.</xAnon>, zaczęli rozmawiać. Oskarżony zaprosił pokrzywdzoną do swojego mieszkania, które wówczas wynajmował na <xAnon>ul. (...)</xAnon>, ona przystała na tą propozycję. Najpierw <xAnon>M. M. (1)</xAnon> chciał skorzystać z toalety, <xAnon>A. M. (1)</xAnon> wzięła go za rękę i zaprowadziła do damskiej łazienki. Następnie oskarżony wszedł do kabiny, a za nim weszła <xAnon>A. M. (1)</xAnon>. Wyjaśniał, że po tym jak skończył się załatwiać, pokrzywdzona zaczęła dotykać go po ciele, chciała, żeby w nią wszedł, on odmówił, gdyż nie miał prezerwatywy, a jak podkreślał - nie znał jej. Jak stwierdził oskarżony, włożył dwa palce do pochwy pokrzywdzonej, zaczął ją stymulować, ona napierała, w wyniku czego zahaczała o resztę dłoni i w jej pochwie mogła znaleźć się część jego ręki. Oskarżony osiągnął orgazm i wyciągnął palce z pochwy pokrzywdzonej, wtedy zauważył na swojej ręce krew. Oskarżony wyszedł z kabiny wymył ręce, za nim z kabiny wyszła <xAnon>A. M. (1)</xAnon>, która powiedziała, że chce wyjść pierwsza, wobec czego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> wyszedł za nią. Oskarżony po zdarzeniu odnalazł swoich znajomych wypił kieliszek wódki i po chwili zmienili lokal. Warto zauważyć, że oskarżony zdecydowanie i konsekwentnie podawał, że nie używał żadnego narzędzia i taka wersja znajduje potwierdzenie zeznaniach biegłego lek. med. <xAnon>M. W.</xAnon>, który podał, że narzędziem obłym, które spowodowało obrażenia pochwy mogły być palce. Na uwzględnienie również zasługuje fakt, że jak sam oskarżony wyjaśniał „jak wyciągnął dłoń z pochwy zobaczył krew na palcach”, co jednoznacznie wskazuje, że podczas czynności wykonanej przez oskarżonego w kabinie toalety, pokrzywdzona odniosła stwierdzone w trakcie przyjęcia do szpitala obrażenia w postaci pęknięcia ściany pochwy, co powodowało krwawienie z dróg rodnych. Trzeba zauważyć bardzo dużą konsekwencję w podawanych przez <xAnon>M. M. (1)</xAnon> depozycjach. W toku postępowania sądowego (k. 877 i następne) oskarżony ponownie stwierdził, że pokrzywdzona nie stawiała żadnego oporu, wręcz zainicjowała sytuację intymną, do której doszło w kabinie damskiej toalety. Oskarżony, podobnie jak na etapie postępowania przygotowawczego, opisał przebieg zdarzenia. Nadto wyjaśnił, że nie podawał pokrzywdzonej alkoholu ani narkotyków. Wyjaśnienia oskarżonego złożone w toku postępowania sądowego pozostają spójne z tym, co oskarżony wyjaśnił na etapie śledztwa.</xText> <xText>Zasługuje na podkreślenie i to, że wersja zdarzeń dotycząca tego, co działo się w nad ranem w dniu 13.06.2010 r. przedstawiona przez <xAnon>M. M. (1)</xAnon> nie odbiega od tego, co oskarżony wyjaśnił w toku postępowania przygotowawczego i znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadków <xAnon>M. K. (1)</xAnon> i <xAnon>P. G.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Zeznania <xAnon>M. R.</xAnon> zasługiwały na wiarę, choć miały jedynie posiłkowe znaczenie dla poczynienia w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Świadek była menadżerem lokalu <xAnon> (...)</xAnon>. W swoich zeznaniach potwierdziła, fakt że w dniu zdarzenia ok. godz. 03:30 do jej biura wbiegła kobieta, której przekazała apteczkę. Wskazała jednocześnie, że nie posiada istotnych informacji o samym przestępstwie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Zeznania <xAnon>M. T. (1)</xAnon> również zasługiwały na wiarę. Świadek został przesłuchany w toku postępowania sądowego, jak i w toku śledztwa. Na rozprawie świadek oświadczył, że nie pamięta przedmiotowego zdarzenia z uwagi na upływ czasu (13 lat). Jego uprzednie zeznania zostały odczytane w trybie <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 § 1 k.p.k.</xLexLink>, a świadek potwierdził zarówno fakt złożenia tego rodzaju zeznań, jak i ich treść.</xText> <xText>Zeznania świadka dotyczyły głównie sytuacji po przewiezieniu pokrzywdzonej do <xAnon> (...) Szpitala (...)</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon> i miały pomocnicze znaczenie dla poczynienia ustaleń w zakresie obrażeń pokrzywdzonej. Świadek w dniu zdarzenia przyjął pokrzywdzoną na oddział i stwierdził, że pokrzywdzona znajdowała się w dobrym stanie ogólnym. Świadek przeprowadził badanie ginekologiczne pokrzywdzonej i stwierdził pęknięcie przedsionka pochwy po stronie lewej, co powodowało krwawienie z dolnych dróg rodnych. Przeprowadzono zabieg w znieczuleniu miejscowym w zakresie opatrzenia i założenia szwów w/w miejsca. Następnie z zeznań świadka wynika, że pokrzywdzona wyskoczyła przez okno, zaczęła ponownie krwawić z dróg rodnych i wymagała przeprowadzenia kolejnego zabiegu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>K. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadka <xAnon>K. S.</xAnon>, które były szczere, logiczne, spójne i klarowne. Świadek nie miał wiedzy na temat samego zdarzenia, widział jedynie gdy wychodził z <xAnon> klubu (...)</xAnon>, stojącą <xAnon>A. M. (1)</xAnon>, której po nogach spływała krew. Pokrzywdzona wchodziła po schodach zostawiając ślady krwi. Świadek wskazał, że w związku z zaistniałą sytuacją wezwał pogotowie ratunkowe.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>K. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Zeznania <xAnon>K. R.</xAnon> zasługiwały na wiarę - świadek była na miejscu zdarzenia, przyszła do <xAnon> klubu (...)</xAnon> razem z pokrzywdzoną, jednak nie była cały czas przy niej, bo spotkała swoich znajomych i zaczęła się z nimi bawić. Świadek wskazała, że <xAnon>A. M. (1)</xAnon> zniknęła jej z oczu odchodząc z zapoznanym w klubie mężczyzną.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. G. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Za wiarygodne Sąd uznał zeznania <xAnon>M. G. (2)</xAnon>. Podnieść należy, że w swoich zeznaniach przedstawiła ona jedynie okoliczności związane z przyjęciem pokrzywdzonej do szpitala. Świadek nie posiadała wiedzy na temat okoliczności zdarzenia, zaobserwowała jedynie, że kobieta silnie krwawiła z dróg rodnych, była roztrzęsiona, płakała, mówiła że nie wie co się stało i cały czas pytała, dlaczego krwawi.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Zeznania <xAnon>M. B.</xAnon> należało uznać za wiarygodne w całości. Miały one pomocnicze znaczenie dla poczynienia w sprawie ustaleń faktycznych, wskazywały one głównie na okoliczności, które obok innych dowodów skutkowały przypisaniem oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> odpowiedzialności za występek kwalifikowany z <xLexLink xArt="art. 198" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 198 k.k.</xLexLink> <xAnon>M. B.</xAnon> został w toku prowadzonego postępowania przesłuchany dwukrotnie – w toku śledztwa, jak i w toku postępowania sądowego. Świadek pracował jako ochroniarz w <xAnon> klubie (...)</xAnon>. W nocy której miało miejsce zdarzenie widział pokrzywdzoną dwukrotni - pierwszy raz, gdy potknęła się na schodach, pomagał jej się podnieść. Świadek stwierdził, że przyczyną potknięcia mógł być fakt, że pokrzywdzona była nietrzeźwa. Drugi raz <xAnon>M. B.</xAnon> zauważył <xAnon>A. M. (1)</xAnon> nad ranem, gdy stała na podeście przed wyjściem z toalety, wtedy zauważył że kobieta obficie krwawi – „krew po prostu z niej ciekła po nogach”. Relacja świadka w pełni pokrywa się z relacją <xAnon>P. Ś.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>J. K.</xAnon> (pop. <xAnon>K.</xAnon>)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Zeznania <xAnon>J. K.</xAnon> zasługiwały na wiarę, jednak wskazać należy, iż nie była ona bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Tego wieczoru pracowała jako kelnerka w lokalu <xAnon> (...)</xAnon> i została poproszona przez <xAnon>P. H.</xAnon> o pomoc w posprzątaniu zakrwawionej toalety. Świadek nie miała wiedzy o przedmiotowym zdarzeniu, jej relacja sprowadza się do opisu łazienki damskiej: „(…) cała łazienka była zalana krwią, tzn. podłoga oraz środkowa kabina, gdzie krew również była na muszli klozetowej(…)”.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>Ł. Ł.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Zeznania świadka były wiarygodne, szczere i spójne, chociaż nie miały większego znaczenia dla ustalenia faktów w przedmiotowym postępowaniu. Sąd dał wiarę <xAnon>Ł. Ł.</xAnon>, który na rozprawie stwierdził, że z dużym prawdopodobieństwem ktoś mógł komuś coś dosypać, on nie był świadkiem takich sytuacji, ale o nich słyszał.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>P. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Zeznania <xAnon>P. S.</xAnon> w całości zasługiwały na wiarę. Trzeba podkreślić, że w toku prowadzonego postępowania karnego świadek został przesłuchany dwukrotnie – w śledztwie oraz w toku postępowania sądowego. Przed Sądem świadek nie pamiętał szczegółów zdarzenia, jego relacja złożona w toku śledztwa została wprowadzona do procesu w trybie <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 § 1 k.p.k.</xLexLink>, a świadek potwierdził własne słowa. Jednakże należy zauważyć, że świadek potwierdził jedynie fakt, ze widział pokrzywdzoną w dniu zdarzenia, gdy bawiła się na parkiecie, potem nad ranem, gdy stała na zewnątrz lokalu i płakała, miała zakrwawione nogi. Wychodząc na zewnątrz lokalu także na schodach w kierunku wyjścia zauważył plamy krwi.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>P. Ś.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Zeznania <xAnon>P. Ś.</xAnon> należało uznać za wiarygodne jedynie w części. Świadek został w toku postępowania przesłuchany dwukrotnie – na etapie śledztwa, jak i w toku postępowania sądowego. Jego uprzednie zeznania zostały odczytane w trybie <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 § 1 k.p.k.</xLexLink>, a świadek potwierdził zarówno fakt złożenia tego rodzaju zeznań, jak i ich treść. Należy zauważyć, że zarówno przed sądem jak i w postępowaniu przygotowawczym, świadek podkreślał, że pokrzywdzona <xAnon>A. M. (1)</xAnon> piła dużo alkoholu. W tym miejscu warto zacytować, że <xAnon>P. Ś.</xAnon> zeznał: „Zszedłem po tą kobietę na dół(…) spod spódnicy obficie leciała jej krew (…) Nie było żadnego kontaktu z tą kobietą. Ona był na pewno bardzo pijana, nie wiem czy nie była też pod działaniem jakiś innych środków”. W części nie zasługiwały natomiast na wiarę zeznania <xAnon>P. Ś.</xAnon> złożone na etapie postępowania sądowego, tu trzeba jednak zwrócić uwagę na fakt, że tę relację świadek składał niemal trzynaście lat po zdarzeniu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>G. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="2"> <xText>Sąd dał wiarę zeznaniom <xAnon>P. H.</xAnon> i <xAnon>G. K.</xAnon> złożonym w postępowaniu przygotowawczym. Świadkowie byli pracownikami <xAnon> klubu (...)</xAnon>, <xAnon>P. H.</xAnon> pracowała jako kelnerka, a <xAnon>G. K.</xAnon> był menadżerem. Wymienieni świadkowie nie byli bezpośrednimi obserwatorami zdarzenia. <xAnon>G. K.</xAnon> o całej sytuacji wiedział jedynie ze słyszenia, natomiast <xAnon>P. H.</xAnon> zauważywszy krew w damskiej toalecie, na podłodze oraz na desce w jednej z kabin, postanowiła ją „z grubsza” posprzątać.</xText> <xText>Świadkowie nie zostali przesłuchani w postępowaniu sądowym, a ich zeznania – za zgodą stron – zostały uznane odczytane na podstawie <xLexLink xArt="art. 392;art. 392 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 392 § 1 k.p.k.</xLexLink> Jednocześnie sąd wskazuje, że zostało podjętych kilka prób wezwania świadków na rozprawę. Świadkowie nie stawili się, a z uzyskanych informacji wynika, że przebywają poza granicami kraju. W konsekwencji – wobec braku sprzeciwu ze stron – zeznania świadków złożone w postępowaniu przygotowawczym zostały odczytane.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>P. H.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>P. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="2"> <xText>Na wiarę zasługiwały również zeznania <xAnon>P. G.</xAnon> i <xAnon>M. K. (1)</xAnon>. Należy wskazać, że byli to koledzy oskarżonego, którzy byli z nim w lokalu <xAnon> (...)</xAnon> 13 czerwca 2010 r. W swoich zeznaniach świadkowie opisali, że byli w klubie 15-20 minut, oskarżony rozmawiał z jakąś kobietą, gdy świadek <xAnon>M. K. (1)</xAnon> zapytał go „czy coś było”, odpowiedział, że „nie miał gumki” Znamienne jest to, że zarówno <xAnon>P. G.</xAnon> jak i <xAnon>M. K. (2)</xAnon> wskazali, że jak oskarżonemu, nie zależało im na szybkim wyjściu z lokalu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. K. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">protokół oględzin miejsca lokalu <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="2"> <xText>Dowód obrazujący miejsce zdarzenia, przeprowadzony zgodnie z zasadami procedury karnej.</xText> <xText>Wymienione dokumenty w postaci zdjęć (wydrukowanych i zapisanych w formacie cyfrowym) i opisów zastanego stanu rzeczy, stały się podstawą ustaleń co do stanu lokalu (toalety) po zdarzeniu, do którego doszło 13 czerwca 2010 roku.</xText> <xText>Wszystkie z wymienionych dowodów zasługują na wiarę, w tym znaczeniu, że stanowią odbicie rzeczywistego stanu rzeczy i nie były kwestionowane przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja fotograficzna oględziny lokalu <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">protokół oględzin osoby – <xAnon>A. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="2"> <xText>Dowód przeprowadzony zgodnie z zasadami procedury karnej, dokumentujący obrażenia ciała, jakie poniosła pokrzywdzona <xAnon>A. M. (1)</xAnon>. Dowód niekwestionowany przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja fotograficzna oględzin osoby <xAnon>A. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">protokół zatrzymania rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Dowód przeprowadzony zgodnie z zasadami procedury karnej, potwierdzający fakt zabezpieczenia dowodów rzeczowych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">protokół z interwencji środowiskowej psychologa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Protokół został sporządzony w dniu 13.05.2010 r. o godz. 06:15 przez psycholog <xAnon>A. G.</xAnon>, która została wezwana do Szpitala Ginekologicznego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> do pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon>. Psycholog opisuje zachowanie pokrzywdzonej po zdarzeniu. Dowód wiarygodny, niekwestionowany przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">sprawozdanie z badań chemiczno - toksykologicznych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="3"> <xText>W pełni wiarygodny dowód, wydany po przeprowadzeniu badania zabezpieczonego materiału u pokrzywdzonej wskazujący na to, że w krwi pokrzywdzonej stwierdzono obecność kokainy (31 ng/ml), benzoiloekgoniny (26 ng/ml) i kokaetylenu ( 61 ng/ml). Natomiast w moczu pokrzywdzonej stwierdzono kokainę (705 ng/ml), benzoiloekginę (4,32 µg/ml) oraz kokaetylen ( 3,38 µg/ml). W próbkach krwi <xAnon>A. M. (1)</xAnon> stwierdzono obecność alkoholu etylowego w stężeniu 1,68 ‰, a w próbce moczu 2,17‰.</xText> <xText>Próbkę krwi zabezpieczono w dniu 13 czerwca 2010 roku o godz. 09:20.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">protokół pobrania krwi</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">sprawozdanie analizy próbki krwi i moczu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">opinia z badań dowodów rzeczowych wraz z dokumentacją fotograficzną</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Dowód został sporządzony zgodnie z przepisami prawa przez powołane do tego osoby, jego treść była niekwestionowana przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zaświadczenie z centralnej baz danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>W pełni wiarygodne dowody, niekwestionowane przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">kwestionariusz wywiadu środowiskowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Dowód został sporządzony zgodnie z przepisami prawa przez powołane do tego osoby, a jego treść była niekwestionowana przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">opinia z badań dowodów rzeczowych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Opinia ta stała się podstawą ustaleń co do tego, że na zabezpieczonych dowodach rzeczowych stwierdzono obecność nasienia, krwi, ślinę. Materiał ten został poddany dalszej analizie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">protokół oględzin rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText>Dowody przeprowadzone zgodnie z zasadami procedury karnej, potwierdzające fakt zabezpieczenia dowodów zapisów z monitoringu, które miały związek z przedmiotowym zdarzeniem, a które były następnie poddane oględzinom.</xText> <xText>Z nagrania wyodrębniono zdjęcia osoby będącej sprawcą zarzucanego czynu – ustalono, iż jest to oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon>.</xText> <xText>W toku śledztwa pozyskano z bazy CEL zdjęcia przedstawiające osobę <xAnon>M. M. (1)</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">sprawozdanie z przeprowadzonych czynności z zakresu zapisów wizualnych wraz z płytami</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">wydruki zdjęć</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja fotograficzna – wizerunek oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">opinia sądowo – lekarska z dnia 9 maja 2011 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText>Na podstawie dokumentacji medycznej pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon>, a także opinii sądowo – lekarskiej i uzupełniającej opinii sądowo – lekarskiej Sąd poczynił ustalenia co do zakresu i charakteru obrażeń, których na skutek zdarzenia z 13 czerwca 2010 roku będącego przedmiotem postępowania doznała pokrzywdzona.</xText> <xText>Należy podkreślić, że opinie zostały sporządzone przez uprawniony organ. Wydanie opinii specjaliści z zakresu medycyny sądowej poprzedzili zapoznaniem się z dokumentacją medyczną z leczenia pokrzywdzonej oraz aktami sprawy.</xText> <xText>W niniejszej sprawie wykonano dwie opinie sądowo – lekarskie. Pierwsza z nich została sporządzona 9 maja 2011 roku i dotyczyła ustalenia charakteru stwierdzonych u <xAnon>A. M. (1)</xAnon> obrażeń, ich kwalifikacji i mechanizmu powstania. W tej opinii biegły z zakresu medycyny sądowej stwierdził, że po przewiezieniu pokrzywdzonej w dniu 13.05.2010 r. do szpitala, stwierdzono u niej świeże, intensywnie krwawiące pęknięcie ściany przedsionka pochwy, które powstało w wyniku nadmiernego rozciągnięcia ścian przedsionka pochwy podczas wprowadzania do pochwy narzędzia lub narzędzi obłych. Biegły wskazał, że uszkodzenie mogło powstać w trakcie ewentualnego zgwałcenia. Obrażenia, jakich doznała <xAnon>A. M. (1)</xAnon> stanowią naruszenie czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni. W opinii uzupełniającej wydanej przed Sądem w dniu 19 marca 2024 r. lek. med. <xAnon>M. W.</xAnon> podtrzymał swoją opinię wskazując, iż narzędziem obłym, które spowodowały obrażenia pochwy mogły być palce, natomiast nie sposób jednoznacznie określić mechanizmu i czasu powstania obrażeń pokrzywdzonej w postaci otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn dolnych, biorąc pod uwagę, że pokrzywdzona po zaopatrzeniu ścian przedsionka pochwy wyskoczyła przez okno.</xText> <xText>W dniu 13 maja 2011 r. wykonana została kolejna opinia, w której biegli odpowiedzieli na pytania odnośnie wpływu, reakcji, oddziaływania środka odurzającego w postaci kokainy i alkoholu na pokrzywdzoną. Opinia ta stała się podstawą ustaleń, że w organizmie pokrzywdzonej w momencie zdarzenia był obecny alkohol w ilości 2,3-2,7 ‰ oraz kokaina. Obie te substancje potęgują swoje działanie i wpływają toksycznie przede wszystkim na ośrodkowy układ nerwowy. Takie oddziaływanie może prowadzić do ostrej niewydolności oddechowej i do śmierci wskutek porażenia ośrodka oddychania. W konsekwencji <xAnon>A. M. (1)</xAnon> została narażona na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub poniesienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>Obie opinie sądowo – lekarskie były dla Sądu wiarygodne. Przedstawione w nich wnioski znajdowały poparcie w przedstawionej dokumentacji sądowo lekarskiej. Zawarty w nich tok myślowy jest logiczny i konsekwentny. Wnioskowanie biegłych prowadzi od przesłanek do wniosków. Brak było podstaw do tego, by kwestionować ich wiarygodność.</xText> <xText>Przedstawiona dokumentacja medyczna pochodziła od uprawnionych podmiotów leczniczych. Żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tej dokumentacji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">opinia sądowo – lekarska z dnia 13 maja 2011 r.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">opinia sądowo - lekarska ustna uzupełniająca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja medyczna pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">karta daktyloskopijna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>W pełni wiarygodny dowód, niekwestionowany przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">opinia sądowa biegłych z zakresu psychologii, psychiatrii i seksuologii</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Na podstawie dowodu w postaci opinii biegłych psychiatrów, psychologa i seksuologa Sąd ustalił, że oskarżony <xAnon>M. M. (2)</xAnon> nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo i taki stan rzeczy nie miał również miejsca w dacie zdarzenia, które było przedmiotem niniejszego postępowania. Opinia stała się również podstawą ustalenia co do tego, że wobec oskarżonego nie zachodziłyby warunki określone w <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 1 lub 2 k.k.</xLexLink>, jak i że oskarżony jest zdolny do prowadzenia samodzielnej i rozsądnej obrony, nadto, że nie jest upośledzony umysłowo. Wykluczono inne zakłócenia czynności psychicznych mogące mieć wpływ na ocenę poczytalności, w tym biorąc pod uwagę poczynione przez biegłego z zakresu seksuologii ustalenia. Stwierdzono zgodnie, że jeżeli oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, to ujęte w nim zachowania nie były wynikiem zaburzeń chorobowych, chorobowej motywacji ani nie były wynikiem zaburzeń preferencji seksualnych.</xText> <xText>Opinia jest w pełni wiarygodna, ponieważ została sporządzona przez biegłych z zakresu odpowiednich specjalizacji, jej wywody są spójne, konsekwentne i w pełni logiczne. Wydanie opinii biegli poprzedzili zapoznaniem się z aktami sprawy i badaniem oskarżonego. Rozumowanie biegłych jest klarowne, prowadzi od przesłanki do wniosku. Wnioski opinii, które Sąd włączył w swoje ustalenia zostały poprzedzone logicznym, spójnym i w pełni konsekwentnym procesem myślowym, który nie pozostawia wątpliwości do wiarygodności opinii. Nadto żadna ze stron postępowania nie kwestionowała trafności płynących z niej wniosków.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">opinia z badań genetycznych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="2"> <xText>Opinia ta stała się podstawą stwierdzenia zgodności profili genetycznych w oznaczonym zakresie w materiale dowodowym w postaci nasienia ujawnionego na bluzce pokrzywdzonej i w materiale porównawczym pobranym od oskarżonego. Nadto stwierdzono zgodność haplotypów chromosomu Y w oznaczonym zakresie w materiale dowodowym w postaci nasienia ujawnionego na bluzce zabezpieczonej od pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> i w materiale porównawczym pobranym od oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon>. Opinia jest pełna, logiczna wydana przez biegłych zgodnie z posiadaną wiedzą fachową, nie była ponadto kwestionowana przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">protokół pobrania materiału porównawczego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>dane z KRK</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Na podstawie powyższych dokumentów Sąd ustalił, że <xAnon>M. M. (1)</xAnon> jest osobą niekaraną sądownie. Zaświadczenia z Krajowego Rejestru Karnego zostały wystawione przez uprawnione podmioty, w granicach ich ustawowych kompetencji. Nie było podstaw do kwestionowania ich autentyczności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">opinia sądowo-psychologiczna <xAnon>M. J.</xAnon> z dnia 07.01.2024 r. (dot. <xAnon>A. M. (1)</xAnon>)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Opinia była jasna, spójna i logiczna. Została przez biegłą wydana na podstawie udziału w przesłuchaniu pokrzywdzonej na rozprawie głównej w dniu 8 listopada 2023 r. i analizy akt sprawy. Wynikało z niej, że pokrzywdzona <xAnon>A. M. (1)</xAnon> posiada zdolność spostrzegania, zapamiętywania, odtwarzania zdarzeń, jednakże z uwagi na upływ czasu od zdarzenia, jak również towarzyszące jej negatywne emocje, a także fakt pozostawania pod wpływem alkoholu i środka odurzającego w czasie zdarzenia opiniowana ma znacznie ograniczone zdolności do bycia świadkiem w przedmiotowej sprawie, a jej zeznania należy oceniać w kontekście innych dostępnych danych w sprawie. Biegła wskazała, że zeznania pokrzywdzonej złożone jako pierwsze są najbardziej wiarygodne.</xText> <xText>Sąd nie miał podstaw do kwestionowania wiarygodności opinii sporządzonej przez biegłą psycholog.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia<xBRx></xBRx>dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp. faktu z pkt<xBRx></xBRx>1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">częściowo – zeznania <xAnon>A. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>W postępowaniu sądowym pokrzywdzona relacjonował, że ma „przebłyski pamięci” i wskazywała, że przypomina sobie, że „się broniła”, że „pamięta szarpaninę w toalecie”, uciekła i spotkała kolegę, który zadzwonił na pogotowie. Sąd poczytuje te zeznania za niewiarygodne, gdyż nie znajdują odzwierciedlenia w pozostałym materiale dowodowym. Jak wynika z zeznań ochroniarzy klubu: <xAnon>P. Ś.</xAnon> i <xAnon>M. B.</xAnon>, to oni wyprowadzili pokrzywdzoną z klubu po tym jak zobaczyli ją stojącą przed toaleta damską, a na pogotowie zadzwonił <xAnon>K. S.</xAnon>, a nie jak twierdzi pokrzywdzona <xAnon>K. G.</xAnon>, który wracał z pracy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>A. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Zeznania <xAnon>A. P.</xAnon> – poza wskazaniem osób pracujących w lokalu <xAnon> (...)</xAnon> w dniu zdarzenia, okazały się nieprzydatne dla rozstrzygnięcia. Świadek został przesłuchany w toku śledztwa, a następnie również w toku postępowania sądowego. Nie podał jednak w swoich zeznaniach żadnych, istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia okoliczności faktycznych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>D. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Sąd nie czynił żadnych ustaleń na podstawie zeznań świadka <xAnon>D. M.</xAnon>. Świadek jest matką pokrzywdzonej, składała zeznania w postępowaniu przygotowawczym, wobec czego została wezwana na rozprawę w charakterze świadka, jako osoba mogąca mieć wiadomości o sprawie. Niemniej świadek jest osobą sześćdziesięciodziewięcioletnią, ma chore serce, tarczyce i problemy z pamięcią. W toku rozprawy zeznała, że nie wie nic o sprawie, czemu należy dać wiarę, zważywszy na fakt, iż świadek nie była świadkiem zdarzenia, widziała córkę dopiero po ucieczce ze szpitala. Biorąc pod uwagę całokształt relacji <xAnon>D. M.</xAnon>, należało uznać ją za nieprzydatną dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>M. D.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Sąd uznał zeznania <xAnon>M. D.</xAnon> za nie mające większego znaczenia dla ustalenia faktów. Świadek potwierdził jedynie, że pracował jako szatniarz w <xAnon> klubie (...)</xAnon> i widział plamy krwi na podłodze przy wyjściu z lokalu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>W. L.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText>Zeznania te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy z uwagi na brak wiedzy świadków co do zdarzeń objętych zarzutami.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>J. B.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>J. G.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>A. M. (2)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia<xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna<xBRx></xBRx>skazania albo warunkowego<xBRx></xBRx>umorzenia postępowania<xBRx></xBRx>zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">x</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">3.2. Podstawa prawna<xBRx></xBRx>skazania albo warunkowego<xBRx></xBRx>umorzenia postępowania<xBRx></xBRx>niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>W pierwszej kolejności wskazać należało, iż Sąd w przedmiotowej sprawie zastosował w stosunku do oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> na podstawie <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink>, przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeksu Karnego</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015 r., poz. 396) - zmieniała ona bowiem min. w sposób zasadniczy i znaczący warunki związane z możliwością poddania sprawcy próbie (<xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1 kk</xLexLink> i następne).</xText> <xText>Sąd nie podzielił poglądu oskarżyciela publicznego wyrażonego w akcie oskarżenia, że w dniu 13 czerwca 2010 r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając podstępem oraz ze szczególnym okrucieństwem, po uprzednim podaniu <xAnon>A. M. (1)</xAnon> środków odurzających w postaci kokainy oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> spowodował u wymienionej stan bezbronności połączony z utratą samokontroli, po czym przy pomocy nieustalonego obłego narzędzia doprowadził pokrzywdzoną do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na włożeniu siłą tegoż przedmiotu do pochwy, co skutkowało powstaniem u <xAnon>A. M. (1)</xAnon> wymagających interwencji chirurgicznej obrażeń ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego, otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięć krwawych lewego pośladka oraz krwiaka wargi sromowej większej lewej, narażając ją przy tym na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i w związku z powyższym oskarżony miał popełnić czyn z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 4 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 2 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z 160 <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>.</xText> <xText>W ocenie Sądu materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania oskarżonemu zarzucanego mu przestępstwa narażenia na niebezpieczeństwo z <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 160 § 1 kk</xLexLink>, które miało polegać podaniu pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> środków odurzających w postaci kokainy, spowodowaniu u niej stanu bezbronności i narażeniu jej na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Sąd uznał, że w sprawie brak jest jakiegokolwiek dowodu świadczącego o fakcie, że to oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> w dniu zdarzenia podał pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> środki odurzające. Bez żadnych wątpliwości ustalono, że oskarżony przed zdarzeniem będącym przedmiotem postępowania przebywał w lokalu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> kilkanaście minut, a jego spotkanie i nawiązanie kontaktu z pokrzywdzoną miało charakter przypadkowy i w żaden sposób nie było zaplanowane. Powyższe okoliczności zostały potwierdzone wyjaśnieniami oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> w części, gdzie Sąd uznał je za wiarygodne oraz zeznaniami świadków – towarzyszących mu krytycznego wieczora znajomych w osobach <xAnon>P. G.</xAnon> i <xAnon>M. K. (1)</xAnon>. Sama pokrzywdzona <xAnon>A. M. (1)</xAnon> nie potrafiła wskazać, w jaki sposób środek odurzający w postaci kokainy znalazł się w jej organizmie, zaprzeczała jednak, aby przyjęła go dobrowolnie. Również towarzysząca jej krytycznego wieczoru, a przesłuchana w charakterze świadka <xAnon>K. R.</xAnon> stwierdziła, że przebywała z pokrzywdzoną od godzin popołudniowych i nie zażywały razem środków odurzających, a nie widziała, aby <xAnon>A. M. (1)</xAnon> sama zażywała jakiekolwiek narkotyki. Powyższe okoliczności oznaczają, iż w toku postępowania w żaden sposób nie udało się bez żadnych wątpliwości ustalić, w jaki sposób pokrzywdzona <xAnon>A. M. (1)</xAnon> znalazła się pod wpływem środków odurzających w postaci kokainy. Wskazać należy, że już Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w postanowieniu z dnia 22 czerwca 2023 r. sygn. akt II AKz 455/23 wypowiadając się w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania stosowanego wobec oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> wskazał, że „brak (…) dowodów wskazujących wprost, że to podejrzany w ramach podstępu podał <xAnon>A. M. (1)</xAnon> środek odurzający w postaci kokainy i tym samym, że to on spowodował u niej stan bezbronności połączony z utratą samokontroli, jak również, że w związku z tym naraził ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu”. Podobnie Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w uzasadnieniu kolejnej decyzji w przedmiocie przedłużenia aresztu (postanowienie z dnia 23 sierpnia 2023 r., sygn. akt II AKz 615/23) stwierdził, że „brak jest dowodów dostatecznie uprawdopodobniających, że to oskarżony podał pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> środek odurzający w postaci kokainy i wprowadził ją w stan bezbronności połączony z utratą samokontroli”. Jednocześnie Sąd w żaden sposób nie kwestionował wniosków płynących z opinii biegłych specjalistów medycyny sądowej Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej we <xAnon>W.</xAnon> z dnia 13 maja 2011 r. (k. 274-2790, którzy stwierdzili, że stężenie alkoholu we krwi <xAnon>A. M. (1)</xAnon> w momencie zdarzenia wynosiło 2,3-2,7 promila, a jednocześnie stężenie kokainy w jej krwi w momencie zdarzenia mogło wynosić nawet kilkaset ng/ml i wskazane stężenie alkoholu jest stężeniem toksycznym, podobnie jak wskazane stężenie kokainy we krwi pokrzywdzonej. Według biegłych obie substancje potęgują wzajemnie swoje działanie, wpływając toksycznie przede wszystkim na ośrodkowy układ nerwowy i takie oddziaływanie może doprowadzić do ostrej niewydolności oddechowej i do śmierci wskutek porażenia ośrodka oddychania. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności biegli zaopiniowali, że w momencie zdarzenia pokrzywdzona <xAnon>A. M. (1)</xAnon> była narażona na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Rzecz w tym, że bez żadnych wątpliwości ustalono, że pokrzywdzona w dniu zdarzenia sama dobrowolnie spożywała alkohol w dużych ilościach przez okres około 8 godzin, a nie udało się bez żadnych wątpliwości ustalić, w jaki sposób znalazła się od wpływem środka odurzającego w postaci kokainy - w szczególności brak jest jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, że to oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> przy pomocy podstępu podał jej takie środki. W ocenie Sądu brak jest w związku z tym wystarczających podstaw do przyjęcia, że oskarżony użył wobec pokrzywdzonej podstępu i odurzył ją środkiem odurzającym w postaci kokainy w celu doprowadzenia do obcowania płciowego połączonego ze szczególnym okrucieństwem tj. popełnienia zarzucanej mu zbrodni z 197 <xLexLink xArt="§ 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 4 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 2 kk</xLexLink> .</xText> <xText>W przypadku przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 §1 kk</xLexLink> sprawcy należy wykazać, że użył przemocy, groźby lub podstępu w celu zgwałcenia. W obecnej sytuacji należałoby zatem wykazać, że oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> odurzył pokrzywdzoną <xAnon>A. M. (1)</xAnon> środkiem odurzającym w postaci kokainy po to, aby ja zgwałcić (że miał taki zamiar i w tym celu podawał jej narkotyk), a na to, jak wskazano wyżej, brak przekonujących dowodów. <xAnon>A. M. (1)</xAnon> w czasie czynu była osobą pełnoletnią i znającą skutki spożywania wysokoprocentowego alkoholu. Sama pokrzywdzona wskazała, że w dniu zdarzenia spożywała alkohol, brak podstaw, aby nie dać jej wiary w tym zakresie, zwłaszcza, że potwierdzili to przesłuchani w charakterze świadków <xAnon>K. R.</xAnon> i inne osoby przebywające w lokalu. Natomiast żaden ze świadków nie wskazał, że pokrzywdzona spożywała alkohol w lokalu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> wspólnie z oskarżonym <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, który przyszedł do baru praktycznie bezpośrednio przed zdarzeniem. Z zeznań świadków, wyjaśnień samego oskarżonego i z obiektywnego dowodu w postaci zapisu monitoringu wynika, że znajdująca w znacznym stanie odurzenia alkoholem i kokainą pokrzywdzona weszła z oskarżonym do kabiny toaletowej. Następnie oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, wykorzystując jej bezradność, włożył do jej pochwy dłoń i spowodował u niej obrażenia ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego. Sam oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> przyznał, że widział krew płynącą z pochwy pokrzywdzonej, ale jak stwierdził, uznał, że jest to krew menstruacyjna. Następnie oskarżony opuścił toaletę i lokal przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. Pokrzywdzona po opuszczeniu toalety w wyniku działania oskarżonego obficie krwawiła z dróg rodnych, co zauważyli świadkowie, którzy wezwali załogę <xAnon> Pogotowia (...)</xAnon>, a następnie pokrzywdzona została przewieziona do szpitala przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, gdzie udzielona została jej pomoc w postaci interwencji chirurgicznej i założenia szwów. Tym samym w ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy dał podstawę do przyjęcia dopuszczenia się przez oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> jedynie czynu polegającego na tym, że w dniu 13 czerwca 2010 r. we <xAnon>W.</xAnon> wykorzystując bezradność <xAnon>A. M. (1)</xAnon> wynikającą z upojenia alkoholowego i odurzenia środkiem w postaci kokainy, doprowadził ją do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na włożeniu dłoni do pochwy pokrzywdzonej, co skutkowało powstaniem u <xAnon>A. M. (1)</xAnon> wymagających interwencji chirurgicznej obrażeń ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego powodujących naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwające dłużej niż 7 dni - tj. przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 198" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 198 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>. Z zeznań samej pokrzywdzonej jednoznacznie wynika, że w czasie, kiedy przebywała w toalecie z oskarżonymi, była w stanie nieświadomości, co się z nią dzieje, nie pamięta co się z nią działo i nie była w stanie racjonalnie wyjaśnić, dlaczego nie stawiała żadnego oporu. Wobec faktu, że pokrzywdzona była całkowicie bezwolna z uwagi na upojenie alkoholowe i odurzenie kokainą, nie zachodziła potrzeba przełamywania jej oporu siłą, aby doprowadzić ją do czynności seksualnej. W opinii Sądu brak jest dowodów wskazujących na zastosowanie jakiejkolwiek czynności sprawczej opisanej w znamionach przestępstwa <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 1 k.k.</xLexLink> do przełamania oporu pokrzywdzonej i wykonania czynności seksualnych. Wskazać należało, iż oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> w sposób logiczny i obszerny wyjaśnili, że do czynności seksualnej z pokrzywdzoną doszło jego zdaniem w sposób dobrowolny. Jednocześnie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił natomiast zdaniem Sądu na przypisanie oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> sprawstwa i winy w zakresie przestępstwa stypizowanego w <xLexLink xArt="art. 198" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.198 kk</xLexLink>. W ocenie Sądu z zeznań pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> oraz częściowo z treści wyjaśnień oskarżonego i opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej wynika jednoznacznie, że w toalecie lokalu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> oskarżony włożył dłoń do pochwy pokrzywdzonej, powodując u niej obrażenia ciała, podczas kiedy znajdowała się ona w stanie bezradności spowodowanym upojeniem alkoholowym oraz odurzeniem kokainą i stan ten oskarżony wykorzystał, by doprowadzić ją do poddania się innej czynności seksualnej. Dla odpowiedzialności z <xLexLink xArt="art. 198" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 198 kk</xLexLink> nie jest wymagane wykorzystanie utraty świadomości innej osoby, ale każdej niemożności dysponowania sobą w zakresie wolności seksualnej, w tym także upojenia alkoholowego wywołującego stan bezradności (tak Sąd Najwyższy w Postanowieniu z dnia 20 kwietnia 2016 r., III KK 489/15). Oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> widząc stan pokrzywdzonej wynikający z upojenia alkoholowego i odurzenia narkotykiem, niewątpliwie zdawał sobie sprawę, że jest ona w stanie bezradności i nie jest w stanie świadomie podejmować decyzji co do chęci podejmowania aktywności seksualnej. Sprawca odpowiada z tego przepisu, gdy ze względu na okoliczności podmiotowe pokrzywdzonego, nie jest w stanie uzyskać od niego zgody na określony rodzaj aktywności seksualnej ze względu na znany sprawcy stan psychofizyczny (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2016 r. III KK 489/15, LEX nr 2044482). W przedmiotowej sprawie oskarżony wykorzystał seksualnie pokrzywdzoną <xAnon>A. M. (1)</xAnon>, która z racji odurzenia alkoholem i kokainą nie mogła mieć rozeznania w sferze seksualnej, zatem nie mogła świadomie wyrazić na to zgody.</xText> <xText>Jednocześnie Sąd uznał, iż brak jest podstaw do przyjęcia, aby oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> w trakcie zdarzenia będącego przedmiotem postępowania spowodował u pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> obrażenia ciała w postaci otarć naskórka, podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięć krwawych lewego pośladka oraz krwiaka wargi sromowej większej lewej. W opinii Sądu do powstania opisanych obrażeń ciała doszło w wyniku wyskoczenia przez pokrzywdzoną z okna szpitala przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> i upadku na twarde podłoże bezpośrednio po udzielonej interwencji chirurgicznej i zaopatrzenia rany przedsionka pochwy. Powyższą okoliczność jednoznacznie potwierdził biegły z zakresu medycyny sądowej <xAnon>M. W.</xAnon> w trakcie złożenia ustnej, uzupełniającej opinii podczas rozprawy przed Sądem, kiedy wskazał, że u pokrzywdzonej stwierdzono obrażenia przy przyjęciu do szpitala, które były opisane w protokole przyjęcia i z całą pewnością zaistniały przed wyskoczeniem pokrzywdzonej przez okno, co z kolei spowodowało powstanie kolejnych obrażeń. Według biegłego obrażeniem, które powstało przed wyskoczeniem pokrzywdzonej przez okno było świeże, intensywnie krwawiące pęknięcie ściany przedsionka pochwy, wymagające zaopatrzenia szwami chirurgicznymi i te obrażenia należy zakwalifikować jako naruszające czynności narządu ciała na czas przekraczający 7 dni zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> Jednocześnie biegły zaopiniował, że brak jest możliwości określenia mechanizmu i czasu powstania obrażeń pokrzywdzonej w postaci otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięcia krwawień lewego pośladka i krwiaka wargi sromowej większej lewej i najprawdopodobniej są to obrażenia, które powstały w wyniku wyskoczenia pokrzywdzonej przez okno. Brak jest możliwości kategorycznego i jednoznacznego stwierdzenia, że te obrażenia powstały przed wyskoczeniem pokrzywdzonej przez okno, a co za tym idzie, że zostały spowodowane przez oskarżonego. Biegły stwierdził, że najprawdopodobniej po wyskoczeniu pokrzywdzonej przez okna na nogi nastąpił upadek na twarde podłoże na pośladki i w tym momencie najprawdopodobniej również nastąpiło uderzenie o podłoże sromem. Co istotne, biegły zaopiniował, że obrażenia pokrzywdzonej mogły powstać w okolicznościach podawanych przez oskarżonego w wyjaśnieniach znajdujących się na k. 808-811 akt sprawy i nie wykluczył, że narzędziem obłym, które spowodowały obrażenia pochwy mogły być palce.</xText> <xText>Końcowo wskazać potrzeba, że oceniając kompleks zachowań oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> w sytuacji, gdy zachowania te polegały na wykorzystaniu bezradności pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> i spowodowaniu u niej obrażeń skutkujących naruszeniem czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni, uprawnionym jest przyjęcie kumulatywnego zbiegu przepisów z <xLexLink xArt="art. 198" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 198 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">3.3. Warunkowe umorzenie<xBRx></xBRx>postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE<xBRx></xBRx>I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Punkt<xBRx></xBRx>rozstrzygnięcia<xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Punkt z wyroku<xBRx></xBRx>odnoszący się<xBRx></xBRx>do przypisanego<xBRx></xBRx>czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Wymierzając oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> karę Sąd miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości jego czynu oraz stopień jego zawinienia. Niewątpliwie uznać należało, ze oskarżony dopuścił się poważnego przestępstwa przeciwko wolności seksualnej oraz zdrowiu pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon>. Następstwem jego czynu były bardzo traumatyczne przeżycia pokrzywdzonej i nie uszło uwadze Sądu, z jakimi długofalowymi skutkami musiała żyć <xAnon>A. M. (1)</xAnon>, która nie potrafiła zaakceptować tego, co się wydarzyło i musiała sama radzić sobie z wyrzutami sumienia, żalem i wstydem, przez długi czas próbując zapomnieć o tym traumatycznym, przykrym i krzywdzącym ją zdarzeniu. Konsekwencje działania oskarżonego wpłynęły na całe jej życie, pozostawiając po sobie szkodę emocjonalną i psychiczną.</xText> <xText>Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę dotychczasową niekaralność oskarżonego oraz fakt, że wszystko wskazuje na to, że zdarzenie będące przedmiotem postępowania było wyłomem w jego dotychczasowym życiu, przestrzeganiu przepisów i miało charakter epizodyczny. Wymierzając oskarżonemu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności Sąd uznał, iż będzie ona adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, jak również pozostanie zgodna z dyrektywami wymiaru kary określonymi w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 kk</xLexLink>. Wymierzona oskarżonemu kara nie należy do kar surowych, zwłaszcza w kontekście górnej granicy ustawowego zagrożenia, jednak nie można skutecznie uznać, iż tak określona kara może razić swoją łagodnością. Orzeczona kara ma charakter izolacyjny, a zatem najsurowszy z możliwych do wymierzenia w przypadku tego typu przestępstwa. Według Sądu wymierzona oskarżonemu kara spełnia ustawowe cele kary, odpowiada stopniowi winy, szkodliwości społecznej, a także pozwoli na osiągniecie celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego i spełni wymogi w zakresie potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzona oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> kara pozbawienia wolności spełnia w opinii Sądu oczekiwania w zakresie sprawiedliwej odpłaty i będzie wystarczającym środkiem resocjalizacji, by w przyszłości podobnego czynu nie popełnił.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 §2 kk</xLexLink> orzeczono od oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> nawiązkę w kwocie 25 000 złotych. W opinii Sądu nawiązka w takiej wysokości jest odpowiednia do okoliczności czynu i doznanej przez pokrzywdzoną krzywdy. W wyniku popełnionego przez oskarżonego przestępstwa wystąpiły u pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> cierpienia fizyczne oraz silne negatywne przeżycia z tym związane. Sąd uznał, iż w przypadku oskarżonego, któremu wymierzono karę pozbawienia wolności, bardziej zasadnym będzie orzeczenie obowiązku częściowego zadośćuczynienia w formie nawiązki. Domaganie się jednak przez oskarżyciela publicznego zasądzenia kwoty 100 tys. złotych nie znajduje dostatecznego uzasadnienia, biorąc pod uwagę m. in. łagodniejszy czyn przypisany oskarżonemu. Jednocześnie zasądzona kwota nie jest bynajmniej kwotą symboliczną i wystarczająco zrekompensuje doznaną przez pokrzywdzoną krzywdę. Sąd w tym zakresie podzielił stanowisko wyrażone w uchwale SN z dnia 13 grudnia 2000 r., I KZP 40/00, OSNKW 2001, nr 1-2, poz. 2, wydawnictwo komputerowe Lex, o dopuszczalności orzeczenia zadośćuczynienia od sprawcy w tej formie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center">5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">Oskarżony</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">Punkt<xBRx></xBRx>rozstrzygnięcia<xBRx></xBRx>z wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">Punkt z wyroku<xBRx></xBRx>odnoszący się<xBRx></xBRx>do przypisanego<xBRx></xBRx>czynu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center">Przytoczyć okoliczności</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">artykułu 63 § 1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej w <xLexLink xArt="art. 63 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt I</xLexLink> kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 27 lutego 2023 r. godz. 19.40 do dnia 13 listopada 2023 r. godz. 14.45 przyjmując, iż 1 dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny 1 dniowi orzeczonej kary pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230 § 2 kpk</xLexLink> zwrócono pokrzywdzonej <xAnon>A. M. (1)</xAnon> dowody rzeczowe ujęte pod poz. 1-4 oraz zwrócono <xAnon>A. P.</xAnon> dowody rzeczowe ujęte pod poz. 5-6 wykazu dowodów rzeczowych na k. 79-80 akt sprawy po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania karnego, które zostało nieprawomocnie zakończone.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>V</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 44 § 1 kk</xLexLink> orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych ujętych pod poz. 7-27 wykazu dowodów rzeczowych na k. 79-80 akt sprawy jako pochodzących bezpośrednio z przestępstwa i zarządzono ich zniszczenie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center">6. INNE ZAGADNIENIA</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,<xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował<xBRx></xBRx>określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez<xBRx></xBRx>stronę</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center">7. KOSZTY PROCESU</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">Punkt</xText> <xText xALIGNx="center">rozstrzygnięcia z wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="center">Przytoczyć okoliczności</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">VI</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> zasądzono od oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części w kwocie 17 000 zł, w pozostałej części zwalniając oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i na podstawie <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 2 ust. 1 pkt 5 Ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> wymierzono mu opłatę w kwocie 400 zł. Sąd uznał, że wobec zmiany opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu przemawiają za powyższym rozstrzygnięciem względy słuszności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center">8. PODPIS</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Sędzia Magdalena Bielecka</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

SSO Magdalena Bielecka

Patrycja Świtoń

Katarzyna Hołowaty

Patrycja Świtoń

Sygn. akt III K 238/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: sędzia Magdalena Bielecka Ławnicy: Renata Architek, Agnieszka Pilch Protokolant: sekretarz sądowy Katarzyna Hołowaty przy udziale Prokuratora Jacka Kowalewskiego po rozpoznaniu w dniach 25 września 2023 r., 8 listopada 2023 r., 18 grudnia 2023 r., 2 stycznia 2024 r., 19 marca 2024 r., 5 kwietnia 2024 r., 8 listopada 2024., 25 listopada 2024 r. sprawy M. M. (1)(M.) synaA.iE.z d.A. urodzonego (...)weW. PESEL (...) oskarżonego o to, że: w dniu 13 czerwca 2010 r. weW., działając podstępem oraz ze szczególnym okrucieństwem, po uprzednim podaniuA. M. (1)środków odurzających w postaci kokainy spowodował u wymienionej stan bezbronności połączony z utratą samokontroli, po czym przy pomocy nieustalonego obłego narzędzia doprowadził pokrzywdzoną do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na włożeniu siłą tegoż przedmiotu do pochwy, co skutkowało powstaniem uA. M. (1)wymagających interwencji chirurgicznej obrażeń ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego, otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięć krwawych lewego pośladka oraz krwiaka wargi sromowej większej lewej, narażając ją przy tym na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu tj. o czyn zart. 197 § 4 kkw zb. zart. 197 § 2 kkw zb. zart. 157 § 1 kkw zw. zart. 160 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk stosując, na podstawieart. 4§1 k.k., przepisyKodeksu Karnegow brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015 r., poz. 396): I oskarżonegoM. M. (1)uznaje za winnego tego, że w dniu 13 czerwca 2010 r. weW.wykorzystując bezradnośćA. M. (1)wynikającą z upojenia alkoholowego i odurzenia środkiem w postaci kokainy, doprowadził ją do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na włożeniu dłoni do pochwy pokrzywdzonej, co skutkowało powstaniem uA. M. (1)wymagających interwencji chirurgicznej obrażeń ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego powodujących naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwające dłużej niż 7 dni - tj. przestępstwa zart. 198 kkw zw. zart. 157 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kki za to na podstawieart. 198 kkw zw. zart. 11 § 3 kkwymierza mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; II na podstawieart. 46 § 2 kkorzeka od oskarżonegoM. M. (1)na rzecz pokrzywdzonejA. M. (1)nawiązkę w kwocie 25 000 złotych (dwudziestu pięciu tysięcy złotych); III na podstawieartykułu 63 § 1 kkna poczet orzeczonej wpkt Ikary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemuM. M. (1)okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 27 lutego 2023 r. godz. 19.40 do dnia 13 listopada 2023 r. godz. 14.45 przyjmując, iż 1 (jeden) dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny 1 (jednemu) dniowi orzeczonej kary pozbawienia wolności; IV na podstawieart. 230 § 2 kpkzwraca pokrzywdzonejA. M. (1)dowody rzeczowe ujęte pod poz. 1-4 oraz zwracaA. P.dowody rzeczowe ujęte pod poz. 5-6 wykazu dowodów rzeczowych na k. 79-80 akt sprawy V na podstawieart. 44 § 1 kkorzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych ujętych pod poz. 7-27 wykazu dowodów rzeczowych na k. 79-80 akt sprawy i zarządza ich zniszczenie, VI na podstawieart. 627 k.p.k.w zw. zart. 624 § 1 kpkzasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części w kwocie 17 000 zł, w pozostałej części zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i na podstawieart. 2 ust. 1 pkt 5 Ustawy o opłatach w sprawach karnychwymierza mu opłatę w kwocie 400 zł. Sędzia Magdalena Bielecka Ławnik Renata Architek Ławnik Agnieszka Pilch UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt III K 238/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd możeograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343,art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcieo karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacjizawartych w częściach 3–8 formularza. 1. USTALENIE FAKTÓW 1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nieprzypisano) 1. M. M. (1) W dniu 13 czerwca 2010 r. weW.wykorzystując bezradnośćA. M. (1)wynikającą z upojenia alkoholowego i odurzenia środkiem w postaci kokainy, doprowadził ją do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na włożeniu swojej dłoni do pochwy pokrzywdzonej, co skutkowało powstaniem uA. M. (1)wymagających interwencji chirurgicznej obrażeń ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego powodujących naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwające dłużej niż 7 dni. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 12 czerwca 2010 r. ok. 23:00 pokrzywdzonaA. M. (1)umówiła się z koleżankąK. R.. Kobiety udały się do lokalu(...)weW., gdzie spożywały alkohol.K. R.spotkała swoich znajomych i z nimi spędzała czas, jednocześnie co jakiś czas widziała, żeA. M. (1)bawi się z innymi osobami, również z nimi spożywając alkohol. Ponadto w nieustalony sposób pokrzywdzonaA. M. (1)znalazła się pod wpływem środka odurzającego w postaci kokainy. OskarżonyM. M. (1)w dniu 12 czerwca 2010 r. od godz. 20:00 do godz. 04:00 dnia następnego pracował jako selekcjoner i szatniarz wklubie (...)weW.. W tym klubie przebywali znajomi oskarżonego -P. G.,M. K. (1)i kolega o imieniuP.. Po skończonej pracy oskarżonyM. M. (1)razem z wyżej wskazanymi kolegami postanowili udać się do innego klubu. Wybrali lokal(...).P. G., oskarżonyM. M. (1)i mężczyzna o imieniuP.weszli do klubu schodząc na dół po schodach, aM. K. (1)został przed klubem, gdyż spotkał znajomego i zaczął z nim rozmawiać. W pewnym momencie oskarżonyM. M. (1)postanowił wyjść na zewnątrz poM. K. (1). Oskarżony powiedziałM. K. (1), żeby przyszedł do towarzystwa i sam zszedł na dół do klubu. Idąc schodami oskarżony zauważył pokrzywdzonąA. M. (1), która trzymała się barierki i schodziła po schodach. Oskarżony podszedł do pokrzywdzonej i zapytał ją, jak się bawi. Pokrzywdzona była już wówczas pod znacznym wpływem alkoholu i środków odurzających w postaci kokainy. OskarżonyM. M. (1)i pokrzywdzonaA. M. (1)chwilę rozmawiali, po czym poszli do damskiej toalety. Pokrzywdzona razem z oskarżonym weszła do środkowej kabiny zasuwając zasuwkę. Oskarżony nie chciał współżyć z pokrzywdzoną, gdyż nie miał przy sobie prezerwatywy. Wykorzystując jednak stan upojenia alkoholem i odurzenia kokainą pokrzywdzonej włożył jej palce do pochwy, poruszał nimi, a pokrzywdzona napierała na jego rękę. Gdy oskarżony osiągnął orgazm, wyciągnął z pochwy pokrzywdzonej palce i zobaczył na swojej ręce krew, ale uznał że jest to krew menstruacyjna. Oskarżony wyszedł z kabiny, umył ręce, wyszedł z łazienki i wrócił do kolegów. Po wypiciu drinka wszyscy mężczyźni wyszli z lokalu. PokrzywdzonaA. M. (1)wyszła z łazienki przed oskarżonym, ale zatrzymała się na podeście przed toaletą, w wyniku urazu doznanego w wyniku zachowania oskarżonego krew spływała jej po nogach, co zauważył pracownik ochronyM. B.. Poszedł on po dłużej pracującego w lokalu kolegęP. Ś., który wyprowadził pokrzywdzoną na zewnątrz.A. M. (1)obficie krwawiła zostawiając ślady krwi na schodach, przy wyjściu, a także przed lokalem. Zauważywszy tą sytuacjęK. S., który tej nocy bawił się w klubie, wezwał pogotowie ratunkowe. PokrzywdzonaA. M. (1)została przewieziona na oddział ginekologiczny(...) Szpitala (...)przyul. (...)weW., gdzie stwierdzono u niej świeże, intensywnie krwawiące pęknięcie ściany przedsionka pochwy, które powstało w wyniku nadmiernego rozciągnięcia ścian przedsionka pochwy. Przeprowadzono zabieg w znieczuleniu miejscowym polegający na opatrzeniu i założeniu szwów w/w miejsca. Pokrzywdzona będąc w szoku oraz pod wpływem alkoholu i narkotyków miała urojenia, wydawało jej się że pracownicy szpitala chcą jej zrobić krzywdzę. Gdy lekarz wyszedł z sali, w której po zabiegu leżałaA. M. (1), ta wyskoczyła przez okno i zaczęła uciekać w kierunku przystanku autobusowego, skąd zawrócili ją pracownicy personelu medycznego szpitala. W wyniku upadku pokrzywdzona doznała kolejnych obrażeń ciała w postaci otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięć krwawych lewego pośladka oraz krwiaka wargi sromowej większej lewej. Założone wcześniej szwy pękły, pokrzywdzona zaczęła ponownie krwawić z dróg rodnych i wymagała przeprowadzenia kolejnego zabiegu. W szpitalu przebadano krew pokrzywdzonej (13 czerwca 2010 roku o godz. 09:20) , gdzie stężenie alkoholu etylowego we krwi wynosiło 1,68 promila, stwierdzono również obecność środka odurzającego w postaci kokainy w wysokości 31 ng/ml. OskarżonyM. M. (1)po otzrymaniu informacji o skutkach zdarzenia wyjechał do(...)w obawie przed odpowiedzialnością karną, co skutkowało poszukiwaniem go na podstawie Europejskiego Nakazu Aresztowania.M. M. (1)stawił się dobrowolnie na Komisariacie Policji wW.w dniu 27 lutego 2023 r., został zatrzymany i przetransportowany doP.. OskarżonyM. M. (1)jest czterdziestosiedmioletnim letnim kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Legitymuje się wykształceniem wyższym; ostatnio pracował w(...), zajmując się pracami budowlanymi, z tego tytułu uzyskiwał dochód w wysokości 2000 funtów. Nie ma nikogo na utrzymaniu, nie posiada majątku większej wartości.(...). Nie był leczony odwykowo, nie korzystał z pomocy psychologa.M. M. (1)jest osobą niekaraną sądownie. wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1) 127, 660-664, 808-811,877-878v. zeznania pokrzywdzonejA. M. (1) 29-30, 59-61, 62-65, 217-218, 578, 894-897v. zeznania świadkaM. R. 9, 898 zeznania świadkaM. T. (1) 14-16, 898v. zeznania świadkaD. M. 17-18, 988v.-989 zeznania świadkaK. S. 20-22, 989-989v. zeznania świadkaK. R. 24-25, 898v.-899v. zeznania świadkaA. P. 36, 989v. zeznania świadkaM. G. (1) 71-72, 940v. zeznania świadkaM. B. 160-161, 990 zeznania świadkaW. L. 162-163, 990v. zeznania świadkaJ. K.( pop.(...)) 164-165, 999v. zeznania świadkaŁ. Ł. 166-167, 941 zeznania świadkaP. H. 168-169 zeznania świadkaM. D. 170-171, 990v. zeznania świadkaP. S. 179-180, 991 zeznania świadkaJ. B. 195-196, 991 zeznania świadkaP. Ś. 197-198, 941v.-943 zeznania świadkaG. K. 199-200 zeznania świadkaJ. G. 360-361, 943 zeznania świadkaA. M. (2) 362-363, 991-991v. zeznania świadkaP. G. 1000-1000v. zeznania świadkaM. K. (1) 1000v.-1001v. ustna opinia uzupełniająca sądowo - lekarska biegłego lek. med.M. W. (...)-1002v. protokół oględzin lokalu(...) 5-7 protokół oględzin osoby –A. M. (1) 10-12 wydruki zdjęć 28, 40,41 protokół zatrzymania rzeczy 33-35, 42-44, 51-53 protokół z interwencji środowiskowej psychologa 54-55 dokumentacja fotograficzna oględzin osobyA. M. (1) 73-77 dokumentacja fotograficzna oględziny lokalu(...) 89-90 protokół pobrania materiału porównawczego 117 sprawozdanie z badań chemiczno toksykologicznych 128-129 sprawozdanie analizy próbki krwi i moczu 130 protokół pobrania krwi 131 opinia z badań dowodów rzeczowych wraz z dokumentacją fotograficzną 134-144 dane o karalności 172-173, 298-299, 325-326, 398-400, 408-410, 443-445, 459-460, 467-468, 475-477, 482-484, 495-497, 503-504, 506-507, 599-600, 813 zaświadczenie z centralnej baz danych 174-175 kwestionariusz wywiadu środowiskowego 187-188 opinia z badań dowodów rzeczowych 205-206 opinia o skazanym 213 protokół oględzin rzeczy 244-245, 246-249 opinia sądowo-lekarska z dnia 9 maja 2011 r. 269-273 opinia sądowo – lekarska z dnia 13 maja 2011 r. 274-279 dokumentacja fotograficzna – wizerunek oskarżonego 303-306 karta daktyloskopijna 313 sprawozdanie z przeprowadzonych czynności z zakresu zapisów wizualnych wraz z płytami 546-549 opinia sądowo-psychologiczno-psychiatryczno-seksuologiczna 762-781 opinia z badań genetycznych 782-788 opinia sądowo-psychologiczna mgr.M. J.z dnia 07.01.2024 r. (dot.A. M. (1)) 956-965 dokumentacja medyczna pokrzywdzonejA. M. (1) załącznik nr 2 1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nieprzypisano) M. M. (1) w dniu 13 czerwca 2010 r. weW., działając podstępem oraz ze szczególnym okrucieństwem, po uprzednim podaniuA. M. (1)środków odurzających w postaci kokainy spowodował u wymienionej stan bezbronności połączony z utratą samokontroli, po czym przy pomocy nieustalonego obłego narzędzia doprowadził pokrzywdzoną do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na włożeniu siłą tegoż przedmiotu do pochwy, co skutkowało powstaniem uA. M. (1)wymagających interwencji chirurgicznej obrażeń ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego, otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięć krwawych lewego pośladka oraz krwiaka wargi sromowej większej lewej, narażając ją przy tym na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Fakty uznane za nieudowodnione: - oskarżony podałA. M. (1)środki odurzające w postaci kokainy; - oskarżony działała ze szczególnym okrucieństwem; - oskarżony spowodował u pokrzywdzonejA. M. (1)obrażenia ciała w postaci otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięć krwawych lewego pośladka oraz krwiaka wargi sromowej większej lewej, - oskarżony naraził pokrzywdzoną na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1) 127,660-664, 808-811, 877-878v. częściowo zeznania pokrzywdzonej 29-30, 59-61, 62-65, 217-218, 578, 894-987v. zeznania świadkaM. T. (2) 14-16 Opinia ustna uzupełniająca lek. med.M. W. 1002-1002v. Opinia sądowo-lekarska z dnia 9 maja 2011 r. 269-273 W rozpoznawanej sprawie brak było podstaw do przyjęcia, że oskarżony dopuścił się zgwałcenia pokrzywdzonej, działając przy tym ze szczególnym okrucieństwem. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie, iż oskarżonyM. M. (1)podałA. M. (1)środki odurzające w postaci kokainy. W konsekwencji biorąc pod uwagę, że bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub doznanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu powodowało wzajemne działanie alkoholu i kokainy w organizmie kobiety, nie sposób jest przyjąć, aby to oskarżony naraził pokrzywdzoną na takie zagrożenie. Warto wskazać, że w istocie obrażenia, których doznała pokrzywdzona w wyniku działania oskarżonego nie naraziły pokrzywdzonej na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Analiza zeznań świadkaM. T. (2)oraz opinii biegłegoM. W., prowadzi do wniosku, że przed wyskoczeniem z okna u pokrzywdzonej wykryto spowodowane przez działanie oskarżonego obrażenia ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy. Informację pozyskane od osobowych źródeł dowodu nie dają jednoznacznych podstaw do przyjęcia, że pozostałe obrażenia w postaci m.in. krwiaka wargi sromowej powstały przed wyskoczeniemA. M. (1)przez okno. Jest natomiast niewątpliwe, że po opatrzeniu pęknięcia przedsionka pochwy i założeniu szwów, krwawienie ustało i pokrzywdzona była w ogólnym stanie dobrym. Nie budzi natomiast wątpliwości, że po tym jak pokrzywdzona wyskoczyła przez okno, prawdopodobnie uderzyła pośladkami i sromem o podłoże, ponownie zaczęła krwawić i wymagała interwencji chirurgicznej. Jednocześnie wskazać należy, że pierwotne obrażenia mogły powstać w sposób opisany przez oskarżonego, tzn. mogły być spowodowane włożeniem przez niego dłoni do pochwy. 2. OCENA DOWODÓW 2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu częściowo zeznania pokrzywdzonejA. M. (1) Sąd uznał zeznania pokrzywdzonejA. M. (1)za wiarygodne, w zakresie w jakim korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. Przechodząc do analizy treści zeznań pokrzywdzonej, trzeba wskazać na fakt, że pokrzywdzona konsekwentnie utrzymywała, że nie pamięta samego przebiegu zdarzenia, a jedynie to, że umówiła się z koleżanką –K. R., poszły do lokalu(...), piły alkohol, tańczyły. W tym lokalu byli znajomiK. R., ona nie znała tam nikogo pozaK.. Opis zdarzeń, który rysuje w swoich zeznaniach pokrzywdzona odnośnie pobytu w klubie odpowiada relacji złożonej przezK. R.. Jednocześnie trzeba zwrócić uwagę na fakt, że pokrzywdzona sama, wprost wskazuje, że w nocy z 12 na 13 czerwca 2010 roku może za dużo wypiła, czuła się trochę pijana. W tym miejscu warto wskazać, że pokrzywdzona była w trakcie zdarzenia w stanie upojenia alkoholowego i pod wpływem narkotyków, wobec czego nie dziwi fakt, że może mieć luki w pamięci. częściowo wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1) WyjaśnieniaM. M. (1)zasługiwały na wiarę w zakresie, w jakim jego relacja znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym.M. M. (1)od samego początku prowadzonego postępowania karnego przedstawiał konsekwentnie jedną wersją zdarzeń. Twierdził, że po skończonej pracy wklubie (...)razem ze znajomymiP. G.,M. K. (1)i jeszcze jednym mężczyzną o imieniuP.udał się doklubu (...). W tym klubie zobaczył ładną dziewczynę, wyzywająco ubraną, która schodziła po schodach, trzymając się barierki, było od niej czuć alkohol. Oskarżony zaczepił tą kobietę, przedstawiła się jakoA., zaczęli rozmawiać. Oskarżony zaprosił pokrzywdzoną do swojego mieszkania, które wówczas wynajmował naul. (...), ona przystała na tą propozycję. NajpierwM. M. (1)chciał skorzystać z toalety,A. M. (1)wzięła go za rękę i zaprowadziła do damskiej łazienki. Następnie oskarżony wszedł do kabiny, a za nim weszłaA. M. (1). Wyjaśniał, że po tym jak skończył się załatwiać, pokrzywdzona zaczęła dotykać go po ciele, chciała, żeby w nią wszedł, on odmówił, gdyż nie miał prezerwatywy, a jak podkreślał - nie znał jej. Jak stwierdził oskarżony, włożył dwa palce do pochwy pokrzywdzonej, zaczął ją stymulować, ona napierała, w wyniku czego zahaczała o resztę dłoni i w jej pochwie mogła znaleźć się część jego ręki. Oskarżony osiągnął orgazm i wyciągnął palce z pochwy pokrzywdzonej, wtedy zauważył na swojej ręce krew. Oskarżony wyszedł z kabiny wymył ręce, za nim z kabiny wyszłaA. M. (1), która powiedziała, że chce wyjść pierwsza, wobec czegoM. M. (1)wyszedł za nią. Oskarżony po zdarzeniu odnalazł swoich znajomych wypił kieliszek wódki i po chwili zmienili lokal. Warto zauważyć, że oskarżony zdecydowanie i konsekwentnie podawał, że nie używał żadnego narzędzia i taka wersja znajduje potwierdzenie zeznaniach biegłego lek. med.M. W., który podał, że narzędziem obłym, które spowodowało obrażenia pochwy mogły być palce. Na uwzględnienie również zasługuje fakt, że jak sam oskarżony wyjaśniał „jak wyciągnął dłoń z pochwy zobaczył krew na palcach”, co jednoznacznie wskazuje, że podczas czynności wykonanej przez oskarżonego w kabinie toalety, pokrzywdzona odniosła stwierdzone w trakcie przyjęcia do szpitala obrażenia w postaci pęknięcia ściany pochwy, co powodowało krwawienie z dróg rodnych. Trzeba zauważyć bardzo dużą konsekwencję w podawanych przezM. M. (1)depozycjach. W toku postępowania sądowego (k. 877 i następne) oskarżony ponownie stwierdził, że pokrzywdzona nie stawiała żadnego oporu, wręcz zainicjowała sytuację intymną, do której doszło w kabinie damskiej toalety. Oskarżony, podobnie jak na etapie postępowania przygotowawczego, opisał przebieg zdarzenia. Nadto wyjaśnił, że nie podawał pokrzywdzonej alkoholu ani narkotyków. Wyjaśnienia oskarżonego złożone w toku postępowania sądowego pozostają spójne z tym, co oskarżony wyjaśnił na etapie śledztwa. Zasługuje na podkreślenie i to, że wersja zdarzeń dotycząca tego, co działo się w nad ranem w dniu 13.06.2010 r. przedstawiona przezM. M. (1)nie odbiega od tego, co oskarżony wyjaśnił w toku postępowania przygotowawczego i znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadkówM. K. (1)iP. G.. zeznania świadkaM. R. ZeznaniaM. R.zasługiwały na wiarę, choć miały jedynie posiłkowe znaczenie dla poczynienia w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Świadek była menadżerem lokalu(...). W swoich zeznaniach potwierdziła, fakt że w dniu zdarzenia ok. godz. 03:30 do jej biura wbiegła kobieta, której przekazała apteczkę. Wskazała jednocześnie, że nie posiada istotnych informacji o samym przestępstwie. zeznania świadkaM. T. (1) ZeznaniaM. T. (1)również zasługiwały na wiarę. Świadek został przesłuchany w toku postępowania sądowego, jak i w toku śledztwa. Na rozprawie świadek oświadczył, że nie pamięta przedmiotowego zdarzenia z uwagi na upływ czasu (13 lat). Jego uprzednie zeznania zostały odczytane w trybieart. 391 § 1 k.p.k., a świadek potwierdził zarówno fakt złożenia tego rodzaju zeznań, jak i ich treść. Zeznania świadka dotyczyły głównie sytuacji po przewiezieniu pokrzywdzonej do(...) Szpitala (...)naul. (...)i miały pomocnicze znaczenie dla poczynienia ustaleń w zakresie obrażeń pokrzywdzonej. Świadek w dniu zdarzenia przyjął pokrzywdzoną na oddział i stwierdził, że pokrzywdzona znajdowała się w dobrym stanie ogólnym. Świadek przeprowadził badanie ginekologiczne pokrzywdzonej i stwierdził pęknięcie przedsionka pochwy po stronie lewej, co powodowało krwawienie z dolnych dróg rodnych. Przeprowadzono zabieg w znieczuleniu miejscowym w zakresie opatrzenia i założenia szwów w/w miejsca. Następnie z zeznań świadka wynika, że pokrzywdzona wyskoczyła przez okno, zaczęła ponownie krwawić z dróg rodnych i wymagała przeprowadzenia kolejnego zabiegu. zeznania świadkaK. S. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadkaK. S., które były szczere, logiczne, spójne i klarowne. Świadek nie miał wiedzy na temat samego zdarzenia, widział jedynie gdy wychodził zklubu (...), stojącąA. M. (1), której po nogach spływała krew. Pokrzywdzona wchodziła po schodach zostawiając ślady krwi. Świadek wskazał, że w związku z zaistniałą sytuacją wezwał pogotowie ratunkowe. zeznania świadkaK. R. ZeznaniaK. R.zasługiwały na wiarę - świadek była na miejscu zdarzenia, przyszła doklubu (...)razem z pokrzywdzoną, jednak nie była cały czas przy niej, bo spotkała swoich znajomych i zaczęła się z nimi bawić. Świadek wskazała, żeA. M. (1)zniknęła jej z oczu odchodząc z zapoznanym w klubie mężczyzną. zeznania świadkaM. G. (1) Za wiarygodne Sąd uznał zeznaniaM. G. (2). Podnieść należy, że w swoich zeznaniach przedstawiła ona jedynie okoliczności związane z przyjęciem pokrzywdzonej do szpitala. Świadek nie posiadała wiedzy na temat okoliczności zdarzenia, zaobserwowała jedynie, że kobieta silnie krwawiła z dróg rodnych, była roztrzęsiona, płakała, mówiła że nie wie co się stało i cały czas pytała, dlaczego krwawi. zeznania świadkaM. B. ZeznaniaM. B.należało uznać za wiarygodne w całości. Miały one pomocnicze znaczenie dla poczynienia w sprawie ustaleń faktycznych, wskazywały one głównie na okoliczności, które obok innych dowodów skutkowały przypisaniem oskarżonemuM. M. (1)odpowiedzialności za występek kwalifikowany zart. 198 k.k.M. B.został w toku prowadzonego postępowania przesłuchany dwukrotnie – w toku śledztwa, jak i w toku postępowania sądowego. Świadek pracował jako ochroniarz wklubie (...). W nocy której miało miejsce zdarzenie widział pokrzywdzoną dwukrotni - pierwszy raz, gdy potknęła się na schodach, pomagał jej się podnieść. Świadek stwierdził, że przyczyną potknięcia mógł być fakt, że pokrzywdzona była nietrzeźwa. Drugi razM. B.zauważyłA. M. (1)nad ranem, gdy stała na podeście przed wyjściem z toalety, wtedy zauważył że kobieta obficie krwawi – „krew po prostu z niej ciekła po nogach”. Relacja świadka w pełni pokrywa się z relacjąP. Ś.. zeznania świadkaJ. K.(pop.K.) ZeznaniaJ. K.zasługiwały na wiarę, jednak wskazać należy, iż nie była ona bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Tego wieczoru pracowała jako kelnerka w lokalu(...)i została poproszona przezP. H.o pomoc w posprzątaniu zakrwawionej toalety. Świadek nie miała wiedzy o przedmiotowym zdarzeniu, jej relacja sprowadza się do opisu łazienki damskiej: „(…) cała łazienka była zalana krwią, tzn. podłoga oraz środkowa kabina, gdzie krew również była na muszli klozetowej(…)”. zeznania świadkaŁ. Ł. Zeznania świadka były wiarygodne, szczere i spójne, chociaż nie miały większego znaczenia dla ustalenia faktów w przedmiotowym postępowaniu. Sąd dał wiaręŁ. Ł., który na rozprawie stwierdził, że z dużym prawdopodobieństwem ktoś mógł komuś coś dosypać, on nie był świadkiem takich sytuacji, ale o nich słyszał. zeznania świadkaP. S. ZeznaniaP. S.w całości zasługiwały na wiarę. Trzeba podkreślić, że w toku prowadzonego postępowania karnego świadek został przesłuchany dwukrotnie – w śledztwie oraz w toku postępowania sądowego. Przed Sądem świadek nie pamiętał szczegółów zdarzenia, jego relacja złożona w toku śledztwa została wprowadzona do procesu w trybieart. 391 § 1 k.p.k., a świadek potwierdził własne słowa. Jednakże należy zauważyć, że świadek potwierdził jedynie fakt, ze widział pokrzywdzoną w dniu zdarzenia, gdy bawiła się na parkiecie, potem nad ranem, gdy stała na zewnątrz lokalu i płakała, miała zakrwawione nogi. Wychodząc na zewnątrz lokalu także na schodach w kierunku wyjścia zauważył plamy krwi. zeznania świadkaP. Ś. ZeznaniaP. Ś.należało uznać za wiarygodne jedynie w części. Świadek został w toku postępowania przesłuchany dwukrotnie – na etapie śledztwa, jak i w toku postępowania sądowego. Jego uprzednie zeznania zostały odczytane w trybieart. 391 § 1 k.p.k., a świadek potwierdził zarówno fakt złożenia tego rodzaju zeznań, jak i ich treść. Należy zauważyć, że zarówno przed sądem jak i w postępowaniu przygotowawczym, świadek podkreślał, że pokrzywdzonaA. M. (1)piła dużo alkoholu. W tym miejscu warto zacytować, żeP. Ś.zeznał: „Zszedłem po tą kobietę na dół(…) spod spódnicy obficie leciała jej krew (…) Nie było żadnego kontaktu z tą kobietą. Ona był na pewno bardzo pijana, nie wiem czy nie była też pod działaniem jakiś innych środków”. W części nie zasługiwały natomiast na wiarę zeznaniaP. Ś.złożone na etapie postępowania sądowego, tu trzeba jednak zwrócić uwagę na fakt, że tę relację świadek składał niemal trzynaście lat po zdarzeniu. zeznania świadkaG. K. Sąd dał wiarę zeznaniomP. H.iG. K.złożonym w postępowaniu przygotowawczym. Świadkowie byli pracownikamiklubu (...),P. H.pracowała jako kelnerka, aG. K.był menadżerem. Wymienieni świadkowie nie byli bezpośrednimi obserwatorami zdarzenia.G. K.o całej sytuacji wiedział jedynie ze słyszenia, natomiastP. H.zauważywszy krew w damskiej toalecie, na podłodze oraz na desce w jednej z kabin, postanowiła ją „z grubsza” posprzątać. Świadkowie nie zostali przesłuchani w postępowaniu sądowym, a ich zeznania – za zgodą stron – zostały uznane odczytane na podstawieart. 392 § 1 k.p.k.Jednocześnie sąd wskazuje, że zostało podjętych kilka prób wezwania świadków na rozprawę. Świadkowie nie stawili się, a z uzyskanych informacji wynika, że przebywają poza granicami kraju. W konsekwencji – wobec braku sprzeciwu ze stron – zeznania świadków złożone w postępowaniu przygotowawczym zostały odczytane. zeznania świadkaP. H. zeznania świadkaP. G. Na wiarę zasługiwały również zeznaniaP. G.iM. K. (1). Należy wskazać, że byli to koledzy oskarżonego, którzy byli z nim w lokalu(...)13 czerwca 2010 r. W swoich zeznaniach świadkowie opisali, że byli w klubie 15-20 minut, oskarżony rozmawiał z jakąś kobietą, gdy świadekM. K. (1)zapytał go „czy coś było”, odpowiedział, że „nie miał gumki” Znamienne jest to, że zarównoP. G.jak iM. K. (2)wskazali, że jak oskarżonemu, nie zależało im na szybkim wyjściu z lokalu. zeznania świadkaM. K. (1) protokół oględzin miejsca lokalu(...) Dowód obrazujący miejsce zdarzenia, przeprowadzony zgodnie z zasadami procedury karnej. Wymienione dokumenty w postaci zdjęć (wydrukowanych i zapisanych w formacie cyfrowym) i opisów zastanego stanu rzeczy, stały się podstawą ustaleń co do stanu lokalu (toalety) po zdarzeniu, do którego doszło 13 czerwca 2010 roku. Wszystkie z wymienionych dowodów zasługują na wiarę, w tym znaczeniu, że stanowią odbicie rzeczywistego stanu rzeczy i nie były kwestionowane przez strony. dokumentacja fotograficzna oględziny lokalu(...) protokół oględzin osoby –A. M. (1) Dowód przeprowadzony zgodnie z zasadami procedury karnej, dokumentujący obrażenia ciała, jakie poniosła pokrzywdzonaA. M. (1). Dowód niekwestionowany przez strony. dokumentacja fotograficzna oględzin osobyA. M. (1) protokół zatrzymania rzeczy Dowód przeprowadzony zgodnie z zasadami procedury karnej, potwierdzający fakt zabezpieczenia dowodów rzeczowych. protokół z interwencji środowiskowej psychologa Protokół został sporządzony w dniu 13.05.2010 r. o godz. 06:15 przez psychologA. G., która została wezwana do Szpitala Ginekologicznego przyul. (...)weW.do pokrzywdzonejA. M. (1). Psycholog opisuje zachowanie pokrzywdzonej po zdarzeniu. Dowód wiarygodny, niekwestionowany przez strony. sprawozdanie z badań chemiczno - toksykologicznych W pełni wiarygodny dowód, wydany po przeprowadzeniu badania zabezpieczonego materiału u pokrzywdzonej wskazujący na to, że w krwi pokrzywdzonej stwierdzono obecność kokainy (31 ng/ml), benzoiloekgoniny (26 ng/ml) i kokaetylenu ( 61 ng/ml). Natomiast w moczu pokrzywdzonej stwierdzono kokainę (705 ng/ml), benzoiloekginę (4,32 µg/ml) oraz kokaetylen ( 3,38 µg/ml). W próbkach krwiA. M. (1)stwierdzono obecność alkoholu etylowego w stężeniu 1,68 ‰, a w próbce moczu 2,17‰. Próbkę krwi zabezpieczono w dniu 13 czerwca 2010 roku o godz. 09:20. protokół pobrania krwi sprawozdanie analizy próbki krwi i moczu opinia z badań dowodów rzeczowych wraz z dokumentacją fotograficzną Dowód został sporządzony zgodnie z przepisami prawa przez powołane do tego osoby, jego treść była niekwestionowana przez strony. zaświadczenie z centralnej baz danych W pełni wiarygodne dowody, niekwestionowane przez strony. kwestionariusz wywiadu środowiskowego Dowód został sporządzony zgodnie z przepisami prawa przez powołane do tego osoby, a jego treść była niekwestionowana przez strony. opinia z badań dowodów rzeczowych Opinia ta stała się podstawą ustaleń co do tego, że na zabezpieczonych dowodach rzeczowych stwierdzono obecność nasienia, krwi, ślinę. Materiał ten został poddany dalszej analizie. protokół oględzin rzeczy Dowody przeprowadzone zgodnie z zasadami procedury karnej, potwierdzające fakt zabezpieczenia dowodów zapisów z monitoringu, które miały związek z przedmiotowym zdarzeniem, a które były następnie poddane oględzinom. Z nagrania wyodrębniono zdjęcia osoby będącej sprawcą zarzucanego czynu – ustalono, iż jest to oskarżonyM. M. (1). W toku śledztwa pozyskano z bazy CEL zdjęcia przedstawiające osobęM. M. (1). sprawozdanie z przeprowadzonych czynności z zakresu zapisów wizualnych wraz z płytami wydruki zdjęć dokumentacja fotograficzna – wizerunek oskarżonego opinia sądowo – lekarska z dnia 9 maja 2011 r. Na podstawie dokumentacji medycznej pokrzywdzonejA. M. (1), a także opinii sądowo – lekarskiej i uzupełniającej opinii sądowo – lekarskiej Sąd poczynił ustalenia co do zakresu i charakteru obrażeń, których na skutek zdarzenia z 13 czerwca 2010 roku będącego przedmiotem postępowania doznała pokrzywdzona. Należy podkreślić, że opinie zostały sporządzone przez uprawniony organ. Wydanie opinii specjaliści z zakresu medycyny sądowej poprzedzili zapoznaniem się z dokumentacją medyczną z leczenia pokrzywdzonej oraz aktami sprawy. W niniejszej sprawie wykonano dwie opinie sądowo – lekarskie. Pierwsza z nich została sporządzona 9 maja 2011 roku i dotyczyła ustalenia charakteru stwierdzonych uA. M. (1)obrażeń, ich kwalifikacji i mechanizmu powstania. W tej opinii biegły z zakresu medycyny sądowej stwierdził, że po przewiezieniu pokrzywdzonej w dniu 13.05.2010 r. do szpitala, stwierdzono u niej świeże, intensywnie krwawiące pęknięcie ściany przedsionka pochwy, które powstało w wyniku nadmiernego rozciągnięcia ścian przedsionka pochwy podczas wprowadzania do pochwy narzędzia lub narzędzi obłych. Biegły wskazał, że uszkodzenie mogło powstać w trakcie ewentualnego zgwałcenia. Obrażenia, jakich doznałaA. M. (1)stanowią naruszenie czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni. W opinii uzupełniającej wydanej przed Sądem w dniu 19 marca 2024 r. lek. med.M. W.podtrzymał swoją opinię wskazując, iż narzędziem obłym, które spowodowały obrażenia pochwy mogły być palce, natomiast nie sposób jednoznacznie określić mechanizmu i czasu powstania obrażeń pokrzywdzonej w postaci otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn dolnych, biorąc pod uwagę, że pokrzywdzona po zaopatrzeniu ścian przedsionka pochwy wyskoczyła przez okno. W dniu 13 maja 2011 r. wykonana została kolejna opinia, w której biegli odpowiedzieli na pytania odnośnie wpływu, reakcji, oddziaływania środka odurzającego w postaci kokainy i alkoholu na pokrzywdzoną. Opinia ta stała się podstawą ustaleń, że w organizmie pokrzywdzonej w momencie zdarzenia był obecny alkohol w ilości 2,3-2,7 ‰ oraz kokaina. Obie te substancje potęgują swoje działanie i wpływają toksycznie przede wszystkim na ośrodkowy układ nerwowy. Takie oddziaływanie może prowadzić do ostrej niewydolności oddechowej i do śmierci wskutek porażenia ośrodka oddychania. W konsekwencjiA. M. (1)została narażona na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub poniesienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Obie opinie sądowo – lekarskie były dla Sądu wiarygodne. Przedstawione w nich wnioski znajdowały poparcie w przedstawionej dokumentacji sądowo lekarskiej. Zawarty w nich tok myślowy jest logiczny i konsekwentny. Wnioskowanie biegłych prowadzi od przesłanek do wniosków. Brak było podstaw do tego, by kwestionować ich wiarygodność. Przedstawiona dokumentacja medyczna pochodziła od uprawnionych podmiotów leczniczych. Żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tej dokumentacji. opinia sądowo – lekarska z dnia 13 maja 2011 r. opinia sądowo - lekarska ustna uzupełniająca dokumentacja medyczna pokrzywdzonejA. M. (1) karta daktyloskopijna W pełni wiarygodny dowód, niekwestionowany przez strony. opinia sądowa biegłych z zakresu psychologii, psychiatrii i seksuologii Na podstawie dowodu w postaci opinii biegłych psychiatrów, psychologa i seksuologa Sąd ustalił, że oskarżonyM. M. (2)nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo i taki stan rzeczy nie miał również miejsca w dacie zdarzenia, które było przedmiotem niniejszego postępowania. Opinia stała się również podstawą ustalenia co do tego, że wobec oskarżonego nie zachodziłyby warunki określone wart. 31 § 1 lub 2 k.k., jak i że oskarżony jest zdolny do prowadzenia samodzielnej i rozsądnej obrony, nadto, że nie jest upośledzony umysłowo. Wykluczono inne zakłócenia czynności psychicznych mogące mieć wpływ na ocenę poczytalności, w tym biorąc pod uwagę poczynione przez biegłego z zakresu seksuologii ustalenia. Stwierdzono zgodnie, że jeżeli oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, to ujęte w nim zachowania nie były wynikiem zaburzeń chorobowych, chorobowej motywacji ani nie były wynikiem zaburzeń preferencji seksualnych. Opinia jest w pełni wiarygodna, ponieważ została sporządzona przez biegłych z zakresu odpowiednich specjalizacji, jej wywody są spójne, konsekwentne i w pełni logiczne. Wydanie opinii biegli poprzedzili zapoznaniem się z aktami sprawy i badaniem oskarżonego. Rozumowanie biegłych jest klarowne, prowadzi od przesłanki do wniosku. Wnioski opinii, które Sąd włączył w swoje ustalenia zostały poprzedzone logicznym, spójnym i w pełni konsekwentnym procesem myślowym, który nie pozostawia wątpliwości do wiarygodności opinii. Nadto żadna ze stron postępowania nie kwestionowała trafności płynących z niej wniosków. opinia z badań genetycznych Opinia ta stała się podstawą stwierdzenia zgodności profili genetycznych w oznaczonym zakresie w materiale dowodowym w postaci nasienia ujawnionego na bluzce pokrzywdzonej i w materiale porównawczym pobranym od oskarżonego. Nadto stwierdzono zgodność haplotypów chromosomu Y w oznaczonym zakresie w materiale dowodowym w postaci nasienia ujawnionego na bluzce zabezpieczonej od pokrzywdzonejA. M. (1)i w materiale porównawczym pobranym od oskarżonegoM. M. (1). Opinia jest pełna, logiczna wydana przez biegłych zgodnie z posiadaną wiedzą fachową, nie była ponadto kwestionowana przez strony. protokół pobrania materiału porównawczego dane z KRK Na podstawie powyższych dokumentów Sąd ustalił, żeM. M. (1)jest osobą niekaraną sądownie. Zaświadczenia z Krajowego Rejestru Karnego zostały wystawione przez uprawnione podmioty, w granicach ich ustawowych kompetencji. Nie było podstaw do kwestionowania ich autentyczności. opinia sądowo-psychologicznaM. J.z dnia 07.01.2024 r. (dot.A. M. (1)) Opinia była jasna, spójna i logiczna. Została przez biegłą wydana na podstawie udziału w przesłuchaniu pokrzywdzonej na rozprawie głównej w dniu 8 listopada 2023 r. i analizy akt sprawy. Wynikało z niej, że pokrzywdzonaA. M. (1)posiada zdolność spostrzegania, zapamiętywania, odtwarzania zdarzeń, jednakże z uwagi na upływ czasu od zdarzenia, jak również towarzyszące jej negatywne emocje, a także fakt pozostawania pod wpływem alkoholu i środka odurzającego w czasie zdarzenia opiniowana ma znacznie ograniczone zdolności do bycia świadkiem w przedmiotowej sprawie, a jej zeznania należy oceniać w kontekście innych dostępnych danych w sprawie. Biegła wskazała, że zeznania pokrzywdzonej złożone jako pierwsze są najbardziej wiarygodne. Sąd nie miał podstaw do kwestionowania wiarygodności opinii sporządzonej przez biegłą psycholog. 2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczeniadla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu częściowo – zeznaniaA. M. (1) W postępowaniu sądowym pokrzywdzona relacjonował, że ma „przebłyski pamięci” i wskazywała, że przypomina sobie, że „się broniła”, że „pamięta szarpaninę w toalecie”, uciekła i spotkała kolegę, który zadzwonił na pogotowie. Sąd poczytuje te zeznania za niewiarygodne, gdyż nie znajdują odzwierciedlenia w pozostałym materiale dowodowym. Jak wynika z zeznań ochroniarzy klubu:P. Ś.iM. B., to oni wyprowadzili pokrzywdzoną z klubu po tym jak zobaczyli ją stojącą przed toaleta damską, a na pogotowie zadzwoniłK. S., a nie jak twierdzi pokrzywdzonaK. G., który wracał z pracy. zeznania świadkaA. P. ZeznaniaA. P.– poza wskazaniem osób pracujących w lokalu(...)w dniu zdarzenia, okazały się nieprzydatne dla rozstrzygnięcia. Świadek został przesłuchany w toku śledztwa, a następnie również w toku postępowania sądowego. Nie podał jednak w swoich zeznaniach żadnych, istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia okoliczności faktycznych. zeznania świadkaD. M. Sąd nie czynił żadnych ustaleń na podstawie zeznań świadkaD. M.. Świadek jest matką pokrzywdzonej, składała zeznania w postępowaniu przygotowawczym, wobec czego została wezwana na rozprawę w charakterze świadka, jako osoba mogąca mieć wiadomości o sprawie. Niemniej świadek jest osobą sześćdziesięciodziewięcioletnią, ma chore serce, tarczyce i problemy z pamięcią. W toku rozprawy zeznała, że nie wie nic o sprawie, czemu należy dać wiarę, zważywszy na fakt, iż świadek nie była świadkiem zdarzenia, widziała córkę dopiero po ucieczce ze szpitala. Biorąc pod uwagę całokształt relacjiD. M., należało uznać ją za nieprzydatną dla rozstrzygnięcia sprawy. zeznania świadkaM. D. Sąd uznał zeznaniaM. D.za nie mające większego znaczenia dla ustalenia faktów. Świadek potwierdził jedynie, że pracował jako szatniarz wklubie (...)i widział plamy krwi na podłodze przy wyjściu z lokalu. zeznania świadkaW. L. Zeznania te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy z uwagi na brak wiedzy świadków co do zdarzeń objętych zarzutami. zeznania świadkaJ. B. zeznania świadkaJ. G. zeznania świadkaA. M. (2) 3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Oskarżony 3.1. Podstawa prawnaskazania albo warunkowegoumorzenia postępowaniazgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej x 3.2. Podstawa prawnaskazania albo warunkowegoumorzenia postępowanianiezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej W pierwszej kolejności wskazać należało, iż Sąd w przedmiotowej sprawie zastosował w stosunku do oskarżonegoM. M. (1)na podstawieart. 4 § 1 k.k., przepisyKodeksu Karnegow brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015 r., poz. 396) - zmieniała ona bowiem min. w sposób zasadniczy i znaczący warunki związane z możliwością poddania sprawcy próbie (art. 69 § 1 kki następne). Sąd nie podzielił poglądu oskarżyciela publicznego wyrażonego w akcie oskarżenia, że w dniu 13 czerwca 2010 r. weW., działając podstępem oraz ze szczególnym okrucieństwem, po uprzednim podaniuA. M. (1)środków odurzających w postaci kokainy oskarżonyM. M. (1)spowodował u wymienionej stan bezbronności połączony z utratą samokontroli, po czym przy pomocy nieustalonego obłego narzędzia doprowadził pokrzywdzoną do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na włożeniu siłą tegoż przedmiotu do pochwy, co skutkowało powstaniem uA. M. (1)wymagających interwencji chirurgicznej obrażeń ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego, otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięć krwawych lewego pośladka oraz krwiaka wargi sromowej większej lewej, narażając ją przy tym na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i w związku z powyższym oskarżony miał popełnić czyn zart. 197 § 4 kkw zb. zart. 197 § 2 kkw zb. zart. 157 § 1 kkw zw. z 160§ 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk. W ocenie Sądu materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania oskarżonemu zarzucanego mu przestępstwa narażenia na niebezpieczeństwo zart. 160 § 1 kk, które miało polegać podaniu pokrzywdzonejA. M. (1)środków odurzających w postaci kokainy, spowodowaniu u niej stanu bezbronności i narażeniu jej na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Sąd uznał, że w sprawie brak jest jakiegokolwiek dowodu świadczącego o fakcie, że to oskarżonyM. M. (1)w dniu zdarzenia podał pokrzywdzonejA. M. (1)środki odurzające. Bez żadnych wątpliwości ustalono, że oskarżony przed zdarzeniem będącym przedmiotem postępowania przebywał w lokalu przyul. (...)kilkanaście minut, a jego spotkanie i nawiązanie kontaktu z pokrzywdzoną miało charakter przypadkowy i w żaden sposób nie było zaplanowane. Powyższe okoliczności zostały potwierdzone wyjaśnieniami oskarżonegoM. M. (1)w części, gdzie Sąd uznał je za wiarygodne oraz zeznaniami świadków – towarzyszących mu krytycznego wieczora znajomych w osobachP. G.iM. K. (1). Sama pokrzywdzonaA. M. (1)nie potrafiła wskazać, w jaki sposób środek odurzający w postaci kokainy znalazł się w jej organizmie, zaprzeczała jednak, aby przyjęła go dobrowolnie. Również towarzysząca jej krytycznego wieczoru, a przesłuchana w charakterze świadkaK. R.stwierdziła, że przebywała z pokrzywdzoną od godzin popołudniowych i nie zażywały razem środków odurzających, a nie widziała, abyA. M. (1)sama zażywała jakiekolwiek narkotyki. Powyższe okoliczności oznaczają, iż w toku postępowania w żaden sposób nie udało się bez żadnych wątpliwości ustalić, w jaki sposób pokrzywdzonaA. M. (1)znalazła się pod wpływem środków odurzających w postaci kokainy. Wskazać należy, że już Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w postanowieniu z dnia 22 czerwca 2023 r. sygn. akt II AKz 455/23 wypowiadając się w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania stosowanego wobec oskarżonegoM. M. (1)wskazał, że „brak (…) dowodów wskazujących wprost, że to podejrzany w ramach podstępu podałA. M. (1)środek odurzający w postaci kokainy i tym samym, że to on spowodował u niej stan bezbronności połączony z utratą samokontroli, jak również, że w związku z tym naraził ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu”. Podobnie Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w uzasadnieniu kolejnej decyzji w przedmiocie przedłużenia aresztu (postanowienie z dnia 23 sierpnia 2023 r., sygn. akt II AKz 615/23) stwierdził, że „brak jest dowodów dostatecznie uprawdopodobniających, że to oskarżony podał pokrzywdzonejA. M. (1)środek odurzający w postaci kokainy i wprowadził ją w stan bezbronności połączony z utratą samokontroli”. Jednocześnie Sąd w żaden sposób nie kwestionował wniosków płynących z opinii biegłych specjalistów medycyny sądowej Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej Akademii Medycznej weW.z dnia 13 maja 2011 r. (k. 274-2790, którzy stwierdzili, że stężenie alkoholu we krwiA. M. (1)w momencie zdarzenia wynosiło 2,3-2,7 promila, a jednocześnie stężenie kokainy w jej krwi w momencie zdarzenia mogło wynosić nawet kilkaset ng/ml i wskazane stężenie alkoholu jest stężeniem toksycznym, podobnie jak wskazane stężenie kokainy we krwi pokrzywdzonej. Według biegłych obie substancje potęgują wzajemnie swoje działanie, wpływając toksycznie przede wszystkim na ośrodkowy układ nerwowy i takie oddziaływanie może doprowadzić do ostrej niewydolności oddechowej i do śmierci wskutek porażenia ośrodka oddychania. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności biegli zaopiniowali, że w momencie zdarzenia pokrzywdzonaA. M. (1)była narażona na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Rzecz w tym, że bez żadnych wątpliwości ustalono, że pokrzywdzona w dniu zdarzenia sama dobrowolnie spożywała alkohol w dużych ilościach przez okres około 8 godzin, a nie udało się bez żadnych wątpliwości ustalić, w jaki sposób znalazła się od wpływem środka odurzającego w postaci kokainy - w szczególności brak jest jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, że to oskarżonyM. M. (1)przy pomocy podstępu podał jej takie środki. W ocenie Sądu brak jest w związku z tym wystarczających podstaw do przyjęcia, że oskarżony użył wobec pokrzywdzonej podstępu i odurzył ją środkiem odurzającym w postaci kokainy w celu doprowadzenia do obcowania płciowego połączonego ze szczególnym okrucieństwem tj. popełnienia zarzucanej mu zbrodni z 197§ 4 kkw zb. zart. 197 § 2 kk. W przypadku przestępstwa zart. 197 §1 kksprawcy należy wykazać, że użył przemocy, groźby lub podstępu w celu zgwałcenia. W obecnej sytuacji należałoby zatem wykazać, że oskarżonyM. M. (1)odurzył pokrzywdzonąA. M. (1)środkiem odurzającym w postaci kokainy po to, aby ja zgwałcić (że miał taki zamiar i w tym celu podawał jej narkotyk), a na to, jak wskazano wyżej, brak przekonujących dowodów.A. M. (1)w czasie czynu była osobą pełnoletnią i znającą skutki spożywania wysokoprocentowego alkoholu. Sama pokrzywdzona wskazała, że w dniu zdarzenia spożywała alkohol, brak podstaw, aby nie dać jej wiary w tym zakresie, zwłaszcza, że potwierdzili to przesłuchani w charakterze świadkówK. R.i inne osoby przebywające w lokalu. Natomiast żaden ze świadków nie wskazał, że pokrzywdzona spożywała alkohol w lokalu przyul. (...)weW.wspólnie z oskarżonymM. M. (1), który przyszedł do baru praktycznie bezpośrednio przed zdarzeniem. Z zeznań świadków, wyjaśnień samego oskarżonego i z obiektywnego dowodu w postaci zapisu monitoringu wynika, że znajdująca w znacznym stanie odurzenia alkoholem i kokainą pokrzywdzona weszła z oskarżonym do kabiny toaletowej. Następnie oskarżonyM. M. (1), wykorzystując jej bezradność, włożył do jej pochwy dłoń i spowodował u niej obrażenia ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego. Sam oskarżonyM. M. (1)przyznał, że widział krew płynącą z pochwy pokrzywdzonej, ale jak stwierdził, uznał, że jest to krew menstruacyjna. Następnie oskarżony opuścił toaletę i lokal przyul. (...). Pokrzywdzona po opuszczeniu toalety w wyniku działania oskarżonego obficie krwawiła z dróg rodnych, co zauważyli świadkowie, którzy wezwali załogęPogotowia (...), a następnie pokrzywdzona została przewieziona do szpitala przyul. (...), gdzie udzielona została jej pomoc w postaci interwencji chirurgicznej i założenia szwów. Tym samym w ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy dał podstawę do przyjęcia dopuszczenia się przez oskarżonegoM. M. (1)jedynie czynu polegającego na tym, że w dniu 13 czerwca 2010 r. weW.wykorzystując bezradnośćA. M. (1)wynikającą z upojenia alkoholowego i odurzenia środkiem w postaci kokainy, doprowadził ją do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na włożeniu dłoni do pochwy pokrzywdzonej, co skutkowało powstaniem uA. M. (1)wymagających interwencji chirurgicznej obrażeń ciała w postaci pęknięcia przedsionka pochwy połączonego z masywnym krwawieniem z narządu rodnego powodujących naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwające dłużej niż 7 dni - tj. przestępstwa zart. 198 kkw zw. zart. 157 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk. Z zeznań samej pokrzywdzonej jednoznacznie wynika, że w czasie, kiedy przebywała w toalecie z oskarżonymi, była w stanie nieświadomości, co się z nią dzieje, nie pamięta co się z nią działo i nie była w stanie racjonalnie wyjaśnić, dlaczego nie stawiała żadnego oporu. Wobec faktu, że pokrzywdzona była całkowicie bezwolna z uwagi na upojenie alkoholowe i odurzenie kokainą, nie zachodziła potrzeba przełamywania jej oporu siłą, aby doprowadzić ją do czynności seksualnej. W opinii Sądu brak jest dowodów wskazujących na zastosowanie jakiejkolwiek czynności sprawczej opisanej w znamionach przestępstwaart. 197 § 1 k.k.do przełamania oporu pokrzywdzonej i wykonania czynności seksualnych. Wskazać należało, iż oskarżonyM. M. (1)w sposób logiczny i obszerny wyjaśnili, że do czynności seksualnej z pokrzywdzoną doszło jego zdaniem w sposób dobrowolny. Jednocześnie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił natomiast zdaniem Sądu na przypisanie oskarżonemuM. M. (1)sprawstwa i winy w zakresie przestępstwa stypizowanego wart.198 kk. W ocenie Sądu z zeznań pokrzywdzonejA. M. (1)oraz częściowo z treści wyjaśnień oskarżonego i opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej wynika jednoznacznie, że w toalecie lokalu przyul. (...)oskarżony włożył dłoń do pochwy pokrzywdzonej, powodując u niej obrażenia ciała, podczas kiedy znajdowała się ona w stanie bezradności spowodowanym upojeniem alkoholowym oraz odurzeniem kokainą i stan ten oskarżony wykorzystał, by doprowadzić ją do poddania się innej czynności seksualnej. Dla odpowiedzialności zart. 198 kknie jest wymagane wykorzystanie utraty świadomości innej osoby, ale każdej niemożności dysponowania sobą w zakresie wolności seksualnej, w tym także upojenia alkoholowego wywołującego stan bezradności (tak Sąd Najwyższy w Postanowieniu z dnia 20 kwietnia 2016 r., III KK 489/15). OskarżonyM. M. (1)widząc stan pokrzywdzonej wynikający z upojenia alkoholowego i odurzenia narkotykiem, niewątpliwie zdawał sobie sprawę, że jest ona w stanie bezradności i nie jest w stanie świadomie podejmować decyzji co do chęci podejmowania aktywności seksualnej. Sprawca odpowiada z tego przepisu, gdy ze względu na okoliczności podmiotowe pokrzywdzonego, nie jest w stanie uzyskać od niego zgody na określony rodzaj aktywności seksualnej ze względu na znany sprawcy stan psychofizyczny (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2016 r. III KK 489/15, LEX nr 2044482). W przedmiotowej sprawie oskarżony wykorzystał seksualnie pokrzywdzonąA. M. (1), która z racji odurzenia alkoholem i kokainą nie mogła mieć rozeznania w sferze seksualnej, zatem nie mogła świadomie wyrazić na to zgody. Jednocześnie Sąd uznał, iż brak jest podstaw do przyjęcia, aby oskarżonyM. M. (1)w trakcie zdarzenia będącego przedmiotem postępowania spowodował u pokrzywdzonejA. M. (1)obrażenia ciała w postaci otarć naskórka, podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięć krwawych lewego pośladka oraz krwiaka wargi sromowej większej lewej. W opinii Sądu do powstania opisanych obrażeń ciała doszło w wyniku wyskoczenia przez pokrzywdzoną z okna szpitala przyul. (...)i upadku na twarde podłoże bezpośrednio po udzielonej interwencji chirurgicznej i zaopatrzenia rany przedsionka pochwy. Powyższą okoliczność jednoznacznie potwierdził biegły z zakresu medycyny sądowejM. W.w trakcie złożenia ustnej, uzupełniającej opinii podczas rozprawy przed Sądem, kiedy wskazał, że u pokrzywdzonej stwierdzono obrażenia przy przyjęciu do szpitala, które były opisane w protokole przyjęcia i z całą pewnością zaistniały przed wyskoczeniem pokrzywdzonej przez okno, co z kolei spowodowało powstanie kolejnych obrażeń. Według biegłego obrażeniem, które powstało przed wyskoczeniem pokrzywdzonej przez okno było świeże, intensywnie krwawiące pęknięcie ściany przedsionka pochwy, wymagające zaopatrzenia szwami chirurgicznymi i te obrażenia należy zakwalifikować jako naruszające czynności narządu ciała na czas przekraczający 7 dni zgodnie z treściąart. 157 § 1 k.k.Jednocześnie biegły zaopiniował, że brak jest możliwości określenia mechanizmu i czasu powstania obrażeń pokrzywdzonej w postaci otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w zakresie kończyn, obrzęku i podbiegnięcia krwawień lewego pośladka i krwiaka wargi sromowej większej lewej i najprawdopodobniej są to obrażenia, które powstały w wyniku wyskoczenia pokrzywdzonej przez okno. Brak jest możliwości kategorycznego i jednoznacznego stwierdzenia, że te obrażenia powstały przed wyskoczeniem pokrzywdzonej przez okno, a co za tym idzie, że zostały spowodowane przez oskarżonego. Biegły stwierdził, że najprawdopodobniej po wyskoczeniu pokrzywdzonej przez okna na nogi nastąpił upadek na twarde podłoże na pośladki i w tym momencie najprawdopodobniej również nastąpiło uderzenie o podłoże sromem. Co istotne, biegły zaopiniował, że obrażenia pokrzywdzonej mogły powstać w okolicznościach podawanych przez oskarżonego w wyjaśnieniach znajdujących się na k. 808-811 akt sprawy i nie wykluczył, że narzędziem obłym, które spowodowały obrażenia pochwy mogły być palce. Końcowo wskazać potrzeba, że oceniając kompleks zachowań oskarżonegoM. M. (1)w sytuacji, gdy zachowania te polegały na wykorzystaniu bezradności pokrzywdzonejA. M. (1)i spowodowaniu u niej obrażeń skutkujących naruszeniem czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni, uprawnionym jest przyjęcie kumulatywnego zbiegu przepisów zart. 198 k.k.iart. 157 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk. 3.3. Warunkowe umorzeniepostępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNEI ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE Oskarżony Punktrozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyrokuodnoszący siędo przypisanegoczynu Przytoczyć okoliczności M. M. (1) I Wymierzając oskarżonemuM. M. (1)karę Sąd miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości jego czynu oraz stopień jego zawinienia. Niewątpliwie uznać należało, ze oskarżony dopuścił się poważnego przestępstwa przeciwko wolności seksualnej oraz zdrowiu pokrzywdzonejA. M. (1). Następstwem jego czynu były bardzo traumatyczne przeżycia pokrzywdzonej i nie uszło uwadze Sądu, z jakimi długofalowymi skutkami musiała żyćA. M. (1), która nie potrafiła zaakceptować tego, co się wydarzyło i musiała sama radzić sobie z wyrzutami sumienia, żalem i wstydem, przez długi czas próbując zapomnieć o tym traumatycznym, przykrym i krzywdzącym ją zdarzeniu. Konsekwencje działania oskarżonego wpłynęły na całe jej życie, pozostawiając po sobie szkodę emocjonalną i psychiczną. Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę dotychczasową niekaralność oskarżonego oraz fakt, że wszystko wskazuje na to, że zdarzenie będące przedmiotem postępowania było wyłomem w jego dotychczasowym życiu, przestrzeganiu przepisów i miało charakter epizodyczny. Wymierzając oskarżonemu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności Sąd uznał, iż będzie ona adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, jak również pozostanie zgodna z dyrektywami wymiaru kary określonymi wart. 53 kk. Wymierzona oskarżonemu kara nie należy do kar surowych, zwłaszcza w kontekście górnej granicy ustawowego zagrożenia, jednak nie można skutecznie uznać, iż tak określona kara może razić swoją łagodnością. Orzeczona kara ma charakter izolacyjny, a zatem najsurowszy z możliwych do wymierzenia w przypadku tego typu przestępstwa. Według Sądu wymierzona oskarżonemu kara spełnia ustawowe cele kary, odpowiada stopniowi winy, szkodliwości społecznej, a także pozwoli na osiągniecie celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego i spełni wymogi w zakresie potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzona oskarżonemuM. M. (1)kara pozbawienia wolności spełnia w opinii Sądu oczekiwania w zakresie sprawiedliwej odpłaty i będzie wystarczającym środkiem resocjalizacji, by w przyszłości podobnego czynu nie popełnił. M. M. (1) Na podstawieart. 46 §2 kkorzeczono od oskarżonegoM. M. (1)na rzecz pokrzywdzonejA. M. (1)nawiązkę w kwocie 25 000 złotych. W opinii Sądu nawiązka w takiej wysokości jest odpowiednia do okoliczności czynu i doznanej przez pokrzywdzoną krzywdy. W wyniku popełnionego przez oskarżonego przestępstwa wystąpiły u pokrzywdzonejA. M. (1)cierpienia fizyczne oraz silne negatywne przeżycia z tym związane. Sąd uznał, iż w przypadku oskarżonego, któremu wymierzono karę pozbawienia wolności, bardziej zasadnym będzie orzeczenie obowiązku częściowego zadośćuczynienia w formie nawiązki. Domaganie się jednak przez oskarżyciela publicznego zasądzenia kwoty 100 tys. złotych nie znajduje dostatecznego uzasadnienia, biorąc pod uwagę m. in. łagodniejszy czyn przypisany oskarżonemu. Jednocześnie zasądzona kwota nie jest bynajmniej kwotą symboliczną i wystarczająco zrekompensuje doznaną przez pokrzywdzoną krzywdę. Sąd w tym zakresie podzielił stanowisko wyrażone w uchwale SN z dnia 13 grudnia 2000 r., I KZP 40/00, OSNKW 2001, nr 1-2, poz. 2, wydawnictwo komputerowe Lex, o dopuszczalności orzeczenia zadośćuczynienia od sprawcy w tej formie. 5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU Oskarżony Punktrozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyrokuodnoszący siędo przypisanegoczynu Przytoczyć okoliczności M. M. (1) III Na podstawieartykułu 63 § 1 kkna poczet orzeczonej wpkt Ikary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemuM. M. (1)okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 27 lutego 2023 r. godz. 19.40 do dnia 13 listopada 2023 r. godz. 14.45 przyjmując, iż 1 dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny 1 dniowi orzeczonej kary pozbawienia wolności. M. M. (1) IV Na podstawieart. 230 § 2 kpkzwrócono pokrzywdzonejA. M. (1)dowody rzeczowe ujęte pod poz. 1-4 oraz zwróconoA. P.dowody rzeczowe ujęte pod poz. 5-6 wykazu dowodów rzeczowych na k. 79-80 akt sprawy po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania karnego, które zostało nieprawomocnie zakończone. M. M. (1) V Na podstawieart. 44 § 1 kkorzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych ujętych pod poz. 7-27 wykazu dowodów rzeczowych na k. 79-80 akt sprawy jako pochodzących bezpośrednio z przestępstwa i zarządzono ich zniszczenie. 6. INNE ZAGADNIENIA W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowałokreślonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przezstronę 7. KOSZTY PROCESU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności VI Na podstawieart. 627 k.p.k.w zw. zart. 624 § 1 kpkzasądzono od oskarżonegoM. M. (1)na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części w kwocie 17 000 zł, w pozostałej części zwalniając oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i na podstawieart. 2 ust. 1 pkt 5 Ustawy o opłatach w sprawach karnychwymierzono mu opłatę w kwocie 400 zł. Sąd uznał, że wobec zmiany opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu przemawiają za powyższym rozstrzygnięciem względy słuszności. 8. PODPIS Sędzia Magdalena Bielecka

15/502500/0001506/K

Sąd Okręgowy we Wrocławiu

III Wydział Karny

153510600001006_II_W_000268_2024_Uz_2024-12-09_001

II W 268/24

2024-12-09 01:00:00.0 CET

2024-12-31 18:00:04.0 CET

2024-12-31 13:47:35.0 CET

15351060

1006

SENTENCE

Sygnatura akt II W 268/24 RSOW 428/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Wągrowiec, dnia 09 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Wągrowcu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Filipiak Protokolant: st.sekr.sąd. Paulina Ciesielska przy udziale oskarżyciela st.asp. A. J. z ramienia (...) po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 04.09.2024 r., 30.09.2024 r. i 09.12.2024 r. sprawy K. J. syna R. , R. ur. (...) w O. PESEL (...) obwinionego o to, że: w dniu 22 maja 2024 r. o godz. 17:4

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Paulina Ciesielska" xPublisher="p.ciesielska" xEditorFullName="Paulina Ciesielska" xEditor="p.ciesielska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/351060/0001006/W" xYear="2024" xVolNmbr="000268" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt <xBx>II W 268/24</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">RSOW 428/24</xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Wągrowiec, dnia 09 grudnia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy w Wągrowcu II Wydział Karny w składzie: </xBx></xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Anna Filipiak</xText> <xText>Protokolant: st.sekr.sąd. Paulina Ciesielska</xText> <xText>przy udziale oskarżyciela st.asp.<xAnon>A. J.</xAnon> z ramienia <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 04.09.2024 r., 30.09.2024 r. i 09.12.2024 r. sprawy </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx> <xUx><xAnon>K. J.</xAnon></xUx> </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>syna <xAnon>R.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx><xAnon>PESEL (...)</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>obwinionego o to, że:</xBx></xText> <xText><xBx> <xIx>w dniu 22 maja 2024 r. o godz. 17:45 w miejscowości <xAnon>M.</xAnon> DW -241 kierujący pojazdem <xAnon>B.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> i jadąc z prędkością 118 km/h przekroczył dozwoloną prędkość 50 km/h ograniczoną przez znak B-33 o 68 km/h,</xIx> </xBx></xText> <xText><xBx>tj. o wykroczenie z art. 92 § 2 K.w.</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 1;art. 5 § 1 pkt. 1 k" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">art. 5 § 1 pkt 1 k.p.s.</xLexLink>w. w zw. z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 § 3 k" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">art. 62 § 3 k.p.s.</xLexLink>w. uniewinnia obwinionego <xBx><xAnon>K. J.</xAnon> </xBx>od popełnienia zarzucanego mu czynu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 118;art. 118 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 118 § 2 K.p.</xLexLink>s.w. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>sędzia Anna Filipiak</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Anna Filipiak

Paulina Ciesielska

st.sekr.sąd. Paulina Ciesielska

Paulina Ciesielska

Sygnatura aktII W 268/24 RSOW 428/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Wągrowiec, dnia 09 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Wągrowcu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Filipiak Protokolant: st.sekr.sąd. Paulina Ciesielska przy udziale oskarżyciela st.asp.A. J.z ramienia(...) po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 04.09.2024 r., 30.09.2024 r. i 09.12.2024 r. sprawy K. J. synaR.,R. ur. (...)wO. PESEL (...) obwinionego o to, że: w dniu 22 maja 2024 r. o godz. 17:45 w miejscowościM.DW -241 kierujący pojazdemB.onr rej. (...)i jadąc z prędkością 118 km/h przekroczył dozwoloną prędkość 50 km/h ograniczoną przez znak B-33 o 68 km/h, tj. o wykroczenie z art. 92 § 2 K.w. 1 na podstawieart. 5 § 1 pkt 1 k.p.s.w. w zw. zart. 62 § 3 k.p.s.w. uniewinnia obwinionegoK. J.od popełnienia zarzucanego mu czynu, 2 na podstawieart. 118 § 2 K.p.s.w. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa. sędzia Anna Filipiak

15/351060/0001006/W

Sąd Rejonowy w Wągrowcu

II Wydział Karny

151525000003006_VI_Ka_000728_2023_Uz_2024-12-09_001

VI Ka 728/23

2024-12-09 01:00:00.0 CET

2025-01-08 18:00:06.0 CET

2025-01-08 10:21:38.0 CET

15152500

3006

SENTENCE

Rybnik, 9 grudnia 2024 r. Sygn. akt VI Ka 728/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Rybniku - VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: sędzia Paweł Stępień (spr.) Sędziowie: Katarzyna Gozdawa-Grajewska Olga Nocoń Protokolant: Agnieszka Zbroszczyk w obecności oskarżyciela Witolda Jańca prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2024 r. sprawy: J. C. / C. / syna S. i J. ur. (...) w K. oskarżonego o czyny z art. 230 § 1 k.k. na s

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Janecka" xPublisher="janeckab" xEditorFullName="Barbara Janecka" xEditor="janeckab" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/152500/0003006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000728" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Rybnik, 9 grudnia 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>Sygn. akt VI Ka 728/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy w Rybniku - VI Wydział Karny Odwoławczy</xBx></xText> <xText><xBx>w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący: </xBx> sędzia Paweł Stępień (spr.)</xText> <xText><xBx> Sędziowie: </xBx>Katarzyna Gozdawa-Grajewska</xText> <xText>Olga Nocoń</xText> <xText><xBx>Protokolant:</xBx> Agnieszka Zbroszczyk</xText> <xText>w obecności oskarżyciela Witolda Jańca prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2024 r.</xText> <xText>sprawy: <xBx><xIx><xAnon>J. C.</xAnon> /<xAnon>C.</xAnon>/</xIx></xBx></xText> <xText><xBx> <xIx>syna <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> </xIx> </xBx></xText> <xText><xBx> <xIx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xIx> </xBx></xText> <xText><xBx> <xIx>oskarżonego o czyny z <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 230 § 1 k.k.</xLexLink></xIx> </xBx></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu</xText> <xText>z dnia 4 lipca 2023 r. sygn. akt II K 869/21</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 1300 (jeden tysiąc trzysta) złotych.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xIx>sędzia Paweł Stępień (spr.)</xIx></xText> <xText><xIx>sędzia Olga Nocoń sędzia Katarzyna Gozdawa-Grajewska</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Paweł Stępień

Barbara Janecka

Agnieszka Zbroszczyk

Barbara Janecka

Rybnik, 9 grudnia 2024 r. Sygn. akt VI Ka 728/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Rybniku - VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący:sędzia Paweł Stępień (spr.) Sędziowie:Katarzyna Gozdawa-Grajewska Olga Nocoń Protokolant:Agnieszka Zbroszczyk w obecności oskarżyciela Witolda Jańca prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2024 r. sprawy:J. C./C./ synaS.iJ. ur. (...)wK. oskarżonego o czyny zart. 230 § 1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 4 lipca 2023 r. sygn. akt II K 869/21 I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 1300 (jeden tysiąc trzysta) złotych. sędzia Paweł Stępień (spr.) sędzia Olga Nocoń sędzia Katarzyna Gozdawa-Grajewska

15/152500/0003006/Ka

Sąd Okręgowy w Rybniku

VI Wydział Karny Odwoławczy

dla realizacji znamion z art. 230 § 1 kk irrelewantne jest, kto wychodzi z propozycją "pomocy" w załatwieniu sprawy.

152015150000503_I_C_001069_2024_Uz_2024-12-09_001

I C 1069/24

2024-12-09 01:00:00.0 CET

2025-01-10 20:30:18.0 CET

2025-01-10 08:26:19.0 CET

15201515

503

REGULATION, REASON

Sygn. akt I C 1069/24 upr UZASADNIENIE wyroku z dnia 18 października 2023 roku Powód (...) w Szwajcarii wniósł o zasądzenie od pozwanego M. M. kwoty 2812,60 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2500 złotych od dnia 01 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania sądowego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód roszczenie swoje wywodził z faktu niewywiązania s

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Liszka" xPublisher="jliszka" xEditorFullName="Joanna Liszka" xEditor="jliszka" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/201515/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="001069" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 1069/24 upr</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>wyroku z dnia 18 października 2023 roku</xBx></xText> <xText>Powód <xAnon> (...)</xAnon> w Szwajcarii wniósł o zasądzenie od pozwanego <xAnon>M. M.</xAnon> kwoty 2812,60 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2500 złotych od dnia 01 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania sądowego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód roszczenie swoje wywodził z faktu niewywiązania się przez pozwanego z łączącej ją umowy z 31.05.2023 roku z <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> pożyczki na kwotę 2500 złotych. Umowa została zawarta na 30 dni. Pozwany nie spłacił należności. Wierzyciel pierwotny zbył wierzytelność umową ramową z 31.03.2023 roku i umową cesji z 13.09.2023 r. na rzecz powoda. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota 2500 zł należności głównej, kwota niespłaconej prowizji w kwocie 270,48 zł oraz odsetki umowne 42,12 zł.</xText> <xText>Przed wniesieniem pozwu do tutejszego Sądu, powód w dniu 5.01.2024 roku wniósł pozew o zapłatę dotyczący niniejszego roszczenia w elektronicznym postępowaniu upominawczym (sygn. akt VI Nc- 17209/24).</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew z 16.07.2024 roku pozwany reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o orzeczenie o kosztach według norm przepisanych. Pozwany zarzucił nieudowodnienie roszczenia dochodzonego w niniejszym postepowaniu, bezpodstawność roszczeń, brak legitymacji czynnej oraz podniósł zarzut nieważności umowy pożyczki. Zakwestionował także wysokość prowizji jako nieuzgodnioną indywidualnie, wygórowaną i naruszającą interes konsumenta – <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink></xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W dniu 31.05.2023 roku pozwany <xAnon>M. M.</xAnon> zawarł z wierzycielem pierwotnym <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>umowę pożyczki nr (...)</xAnon> na kwotę 2500 złotych. Zawarcie umowy poprzedził wniosek pozwanego złożony przez profil klienta na stronie internetowej <xAnon>(...)</xAnon> Na mocy przedmiotowej umowy wierzyciel pierwotny wypłacił na rzecz pozwanego kwotę 2500 złotych, zaś pozwana zobowiązała się do spłaty należności w terminie 30 dni. Spłata miała nastąpić jednorazowo 30.06.2023 roku. Całkowity koszt pożyczki wyniósł 312,60 złotych, w tym odsetki w kwocie 42,12 złotych, prowizja 270,48 zł. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 2812,60. Przed udzieleniem pożyczki pożyczkodawca dokonał weryfikacji zdolności kredytowej pozwanego.</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa pożyczki – k.9-12, weryfikacja zdolności kredytowej – k. 13, wniosek k. 66-67, potwierdzenie wykonania transakcji – k. 14</xIx></xText> <xText>Pozwany nie spłacił jakiejkolwiek kwoty zobowiązania. Termin zapłaty upłynął 30.06.2023 roku. Wierzyciel pierwotny zbył wierzytelność na podstawie umowy ramowej z 31.03.2023 <xAnon>umową cesji (...)</xAnon>.09.2023 r. na rzecz powoda.</xText> <xText><xIx>Dowód: zawiadomienie o cesji i wezwanie do zapłaty – k. 15, akt cesji do umowy ramowej sprzedaży wierzytelności – k. 16-17, umowa ramowa z pełnomocnictwami i apostile – k. 18-25, </xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o przedłożone przez powoda dokumenty. Dokumenty załączone do akt sprawy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (<xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 244 k.p.c.</xLexLink>), jak również tego, że osoby, które je podpisały złożyły zawarte w nich oświadczenia (<xLexLink xArt="art. 245" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 245 k.p.c.</xLexLink>). Treść i forma dokumentów nie zostały skutecznie zakwestionowane przez strony, również Sąd po zapoznaniu się z nimi nie powziął co do nich wątpliwości. Dokumenty te korzystają z domniemania autentyczności i prawdziwości.</xText> <xText>Część tych dokumentów, a dotyczących umów cesji zostały potwierdzone za zgodność przez występującego w sprawie pełnomocnika. Zgodne natomiast z <xLexLink xArt="art. 129;art. 129 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 129 § 3 k.p.c.</xLexLink> zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym ma charakter dokumentu urzędowego. Takie potwierdzenie znajduje się również na sporządzonym przez powoda wyciągu z dokumentu zapisanego w formie elektronicznej na płycie DVD/ CD stanowiącym listę wierzytelności. Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw by odmówić mocy dowodowej zaoferowanym dokumentom. Ponadto do umowy cesji zostały załączone stosowne pełnomocnictwa, zatem zarzut braku wykazania umocowania osób podpisanych pod umową nie jest skuteczny.</xText> <xText>Pozostałe dokumenty, a przede wszystkim takie jak umowa pożyczki, wypowiedzenie, wezwanie do zapłaty czy wypowiedzenie umowy zostały przedłożone w formie wydruków komputerowych z uwagi na fakt, iż umowa została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość, co jest dopuszczalne w świetle przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. Zarzuty dotyczące braku zachowania jakiejkolwiek formy umowy są całkowicie gołosłowne. Co więcej, celem wykazania samego faktu - łączącego strony stosunku prawnego, ustalenia ich uprawnień i obowiązków czyli elementów istotnych dla rozstrzygnięcia forma dokumentowa umowy była wystarczająca. Nie sposób też uznać, że przelew wykonany na numer konta, z którego pozwany zarejestrował swoje konto w serwisie, nie dotarł do niego. W szczególności pozwany nie kwestionował, że ktoś podszył się pod niego, kto inny dokonał rejestracji w systemie pożyczkodawcy. Pozwany skupił się wyłącznie na negowaniu faktów wynikających z dokumentów przedstawionych przez powoda, co nie mogło odnieść zamierzonego skutku.</xText> <xText>W szczególności pozwany nie wykazał by spłacił należność wynikającą z umowy pożyczki. Dowód ten spoczywał zgodnie z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> na pozwanym.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>W ocenie Sądu powództwo okazało się zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.</xText> <xText>Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z umowy pożyczki z 31 maja 2023 roku nr <xAnon> (...)</xAnon> na kwotę 2500 złotych.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 720" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 720 k.c.</xLexLink> przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tą samą ilość pieniędzy.</xText> <xText>Na wstępie wskazać należy, iż odnośnie samej legitymacji czynnej to powód wykazał, iż w wyniku umowy ramowej i umowy cesji jest następcą wierzyciela <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> i wstąpił w prawa wierzyciela wynikające z umowy z dnia 31.05.2023 roku nr <xAnon> (...)</xAnon>. Wbrew twierdzeniom pozwanego powód przedstawił umowy przelewu wierzytelności z 31.03.2023 roku (k.18-20) i z 13.09.2023 roku (k.16-17) wraz z pełnomocnictwami i załącznikami, z których ponad wszelką wątpliwość wynikało, że wierzytelność w stosunku do pozwanego była nimi objęta.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie strony zawarły umowę pożyczki za pomocą środków porozumiewania się na odległość. <xLexLink xArt="art. 720;art. 720 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 720 § 1 k.c.</xLexLink> stanowi, iż przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.</xText> <xText>Niezależnie od tego, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają także przepisy ustawy o kredycie konsumenckim, wprowadzające dodatkowe definicje i warunki udzielenia pożyczki konsumentowi to przecież niewątpliwie zastosowanie ma także cytowany wyżej przepis <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>. Z definicji umowy pożyczki wynika podstawowa cecha tej czynności prawnej jaką jest przeniesienie własności inaczej przekazanie pożyczkobiorcy określonej ilości, kwoty pieniędzy.</xText> <xText>Poza sporem pozwany zawarł z wierzycielem pierwotnym umowę pożyczki na kwotę 2500 złotych w dniu 31.05.2023 roku. W tym samym dniu pożyczkodawca przelał na rachunek wcześniej wskazany przez pozwanego kwotę 2500 złotych. Strona powodowa przedstawiła dowód przelewu – k. 14 oraz dowód rejestracji pozwanego w systemie z podaniem numeru konta – k. 66-67. Pozwany nie zakwestionował, że rachunek należy do niego, nie twierdził też by ktoś podszywał się pod jego dane. Stąd twierdzenia pozwanego są całkowicie gołosłowne i jako takie nie mogły odnieść skutku. W ocenie sądu strona powodowa wykazała za pomocą przedłożonych do pozwu dokumentów, że wierzyciela pierwotnego oraz pozwanego łączyła umowa pożyczki oraz że pożyczkodawca tej pożyczki pozwanemu udzielił.</xText> <xText>Jednocześnie pozwany <xAnon>M. M.</xAnon> nie wykazał by spłacił przedmiotową pożyczkę. Dowód w tym zakresie obciążał, zgodnie z ogólnymi regułami rozkładu ciężaru dowodów z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, pozwanego.</xText> <xText>Brak jest także podstaw do kwestionowania umowy w zakresie jej zgodności z przepisami prawa oraz pod kątem występowania ewentualnych klauzul abuzywnych (<xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 <xSUPx>1 </xSUPx>k.p.c.</xLexLink>). Pozwany jest konsumentem co zobowiązuje sąd do dokonania oceny roszczenia wynikającego z zawartej z przedsiębiorca umowy również w świetle przepisów o ochronie konsumentów, w tym szczególnie <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385<xSUPx>1</xSUPx></xLexLink> – 385<xSUPx>3</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink> Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>, aby można było uznać klauzulę za abuzywną, muszą zostać spełnione łącznie cztery przesłanki: umowa musi być zawarta z konsumentem, postanowienia tej umowy nie zostały uzgodnione z konsumentem w sposób indywidualny, a ponadto kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, co jednak nie dotyczy głównych świadczeń stron, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Za nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem uważa się te postanowienia umowy, na których treść nie miał on rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 3;art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1 </xSUPx>§ 3 i 4 k.c.</xLexLink>). Z kolei za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy uznać m.in. działania wykorzystujące np. niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi, więc o działanie potocznie określane, jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011 r, VI ACa 771/10).</xText> <xText>Umowa pożyczki zawarta przez strony została zawarta na standardowo stosowanym przez stronę powodową formularzu, a pozwany nie miał realnego wpływu na brzmienie poszczególnych zapisów umowy, co jasno wynika z formy i treści dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Jednakże w ocenie Sądu nie można uznać, aby jej postawienia zawierały klauzule abuzywne, by zachodziły pozostałe przesłanki określone w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1 </xSUPx>§ 1 k.c.</xLexLink>, a muszą zostać spełnione łącznie. Analiza zapisów umowy pozwala w ocenie Sądu dojść do przekonania, iż została ona sporządzona w sposób zrozumiały i czytelny. Konkretne kwoty zostały wypunktowane i wyszczególnione, w tym kwota kapitału, odsetek, prowizji. Kwotę prowizji w wysokości 270,48 zł nie można uznać za wygórowaną przy udzielonej kwocie pożyczki 2500 zł. Kwota pozoaodsetkowych kosztów udzielenia kredytu nie przekracza dopuszczalnej prawem wysokości kosztów określonej w art. 36 a ustawy o kredycie konsumenckim.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I wyroku zasądzając od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę objęta zadaniem pozwu.</xText> <xText>O kosztach orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 1(1);art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1, 1<xSUPx>1</xSUPx> i 3 k.p.c.</xLexLink> i zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty złożyły się: opłata od pozwu 200 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 900 zł ustalone na podstawie przepisów obowiązujących w dniu wniesienia pozwu wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Odnotować, (18-20.11.2024 szkolenie, 26.11. urlop s. referenta)</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Kal. 14 dni</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Joanna Liszka

Joanna Liszka

Sygn. akt I C 1069/24 upr UZASADNIENIE wyroku z dnia 18 października 2023 roku Powód(...)w Szwajcarii wniósł o zasądzenie od pozwanegoM. M.kwoty 2812,60 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2500 złotych od dnia 01 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania sądowego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód roszczenie swoje wywodził z faktu niewywiązania się przez pozwanego z łączącej ją umowy z 31.05.2023 roku z(...) sp. z o.o.wW.pożyczki na kwotę 2500 złotych. Umowa została zawarta na 30 dni. Pozwany nie spłacił należności. Wierzyciel pierwotny zbył wierzytelność umową ramową z 31.03.2023 roku i umową cesji z 13.09.2023 r. na rzecz powoda. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota 2500 zł należności głównej, kwota niespłaconej prowizji w kwocie 270,48 zł oraz odsetki umowne 42,12 zł. Przed wniesieniem pozwu do tutejszego Sądu, powód w dniu 5.01.2024 roku wniósł pozew o zapłatę dotyczący niniejszego roszczenia w elektronicznym postępowaniu upominawczym (sygn. akt VI Nc- 17209/24). W odpowiedzi na pozew z 16.07.2024 roku pozwany reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o orzeczenie o kosztach według norm przepisanych. Pozwany zarzucił nieudowodnienie roszczenia dochodzonego w niniejszym postepowaniu, bezpodstawność roszczeń, brak legitymacji czynnej oraz podniósł zarzut nieważności umowy pożyczki. Zakwestionował także wysokość prowizji jako nieuzgodnioną indywidualnie, wygórowaną i naruszającą interes konsumenta –art. 3851k.c. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 31.05.2023 roku pozwanyM. M.zawarł z wierzycielem pierwotnym(...) sp. z o.o.wW.umowę pożyczki nr (...)na kwotę 2500 złotych. Zawarcie umowy poprzedził wniosek pozwanego złożony przez profil klienta na stronie internetowej(...)Na mocy przedmiotowej umowy wierzyciel pierwotny wypłacił na rzecz pozwanego kwotę 2500 złotych, zaś pozwana zobowiązała się do spłaty należności w terminie 30 dni. Spłata miała nastąpić jednorazowo 30.06.2023 roku. Całkowity koszt pożyczki wyniósł 312,60 złotych, w tym odsetki w kwocie 42,12 złotych, prowizja 270,48 zł. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 2812,60. Przed udzieleniem pożyczki pożyczkodawca dokonał weryfikacji zdolności kredytowej pozwanego. Dowód: umowa pożyczki – k.9-12, weryfikacja zdolności kredytowej – k. 13, wniosek k. 66-67, potwierdzenie wykonania transakcji – k. 14 Pozwany nie spłacił jakiejkolwiek kwoty zobowiązania. Termin zapłaty upłynął 30.06.2023 roku. Wierzyciel pierwotny zbył wierzytelność na podstawie umowy ramowej z 31.03.2023umową cesji (...).09.2023 r. na rzecz powoda. Dowód: zawiadomienie o cesji i wezwanie do zapłaty – k. 15, akt cesji do umowy ramowej sprzedaży wierzytelności – k. 16-17, umowa ramowa z pełnomocnictwami i apostile – k. 18-25, Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o przedłożone przez powoda dokumenty. Dokumenty załączone do akt sprawy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (art. 244 k.p.c.), jak również tego, że osoby, które je podpisały złożyły zawarte w nich oświadczenia (art. 245 k.p.c.). Treść i forma dokumentów nie zostały skutecznie zakwestionowane przez strony, również Sąd po zapoznaniu się z nimi nie powziął co do nich wątpliwości. Dokumenty te korzystają z domniemania autentyczności i prawdziwości. Część tych dokumentów, a dotyczących umów cesji zostały potwierdzone za zgodność przez występującego w sprawie pełnomocnika. Zgodne natomiast zart. 129 § 3 k.p.c.zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym ma charakter dokumentu urzędowego. Takie potwierdzenie znajduje się również na sporządzonym przez powoda wyciągu z dokumentu zapisanego w formie elektronicznej na płycie DVD/ CD stanowiącym listę wierzytelności. Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw by odmówić mocy dowodowej zaoferowanym dokumentom. Ponadto do umowy cesji zostały załączone stosowne pełnomocnictwa, zatem zarzut braku wykazania umocowania osób podpisanych pod umową nie jest skuteczny. Pozostałe dokumenty, a przede wszystkim takie jak umowa pożyczki, wypowiedzenie, wezwanie do zapłaty czy wypowiedzenie umowy zostały przedłożone w formie wydruków komputerowych z uwagi na fakt, iż umowa została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość, co jest dopuszczalne w świetle przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. Zarzuty dotyczące braku zachowania jakiejkolwiek formy umowy są całkowicie gołosłowne. Co więcej, celem wykazania samego faktu - łączącego strony stosunku prawnego, ustalenia ich uprawnień i obowiązków czyli elementów istotnych dla rozstrzygnięcia forma dokumentowa umowy była wystarczająca. Nie sposób też uznać, że przelew wykonany na numer konta, z którego pozwany zarejestrował swoje konto w serwisie, nie dotarł do niego. W szczególności pozwany nie kwestionował, że ktoś podszył się pod niego, kto inny dokonał rejestracji w systemie pożyczkodawcy. Pozwany skupił się wyłącznie na negowaniu faktów wynikających z dokumentów przedstawionych przez powoda, co nie mogło odnieść zamierzonego skutku. W szczególności pozwany nie wykazał by spłacił należność wynikającą z umowy pożyczki. Dowód ten spoczywał zgodnie zart. 6 k.c.na pozwanym. Sąd zważył, co następuje: W ocenie Sądu powództwo okazało się zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości. Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z umowy pożyczki z 31 maja 2023 roku nr(...)na kwotę 2500 złotych. Zgodnie zart. 720 k.c.przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tą samą ilość pieniędzy. Na wstępie wskazać należy, iż odnośnie samej legitymacji czynnej to powód wykazał, iż w wyniku umowy ramowej i umowy cesji jest następcą wierzyciela(...) sp. z o.o.wW.i wstąpił w prawa wierzyciela wynikające z umowy z dnia 31.05.2023 roku nr(...). Wbrew twierdzeniom pozwanego powód przedstawił umowy przelewu wierzytelności z 31.03.2023 roku (k.18-20) i z 13.09.2023 roku (k.16-17) wraz z pełnomocnictwami i załącznikami, z których ponad wszelką wątpliwość wynikało, że wierzytelność w stosunku do pozwanego była nimi objęta. W przedmiotowej sprawie strony zawarły umowę pożyczki za pomocą środków porozumiewania się na odległość.Art. 720 § 1 k.c.stanowi, iż przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Niezależnie od tego, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają także przepisy ustawy o kredycie konsumenckim, wprowadzające dodatkowe definicje i warunki udzielenia pożyczki konsumentowi to przecież niewątpliwie zastosowanie ma także cytowany wyżej przepiskodeksu cywilnego. Z definicji umowy pożyczki wynika podstawowa cecha tej czynności prawnej jaką jest przeniesienie własności inaczej przekazanie pożyczkobiorcy określonej ilości, kwoty pieniędzy. Poza sporem pozwany zawarł z wierzycielem pierwotnym umowę pożyczki na kwotę 2500 złotych w dniu 31.05.2023 roku. W tym samym dniu pożyczkodawca przelał na rachunek wcześniej wskazany przez pozwanego kwotę 2500 złotych. Strona powodowa przedstawiła dowód przelewu – k. 14 oraz dowód rejestracji pozwanego w systemie z podaniem numeru konta – k. 66-67. Pozwany nie zakwestionował, że rachunek należy do niego, nie twierdził też by ktoś podszywał się pod jego dane. Stąd twierdzenia pozwanego są całkowicie gołosłowne i jako takie nie mogły odnieść skutku. W ocenie sądu strona powodowa wykazała za pomocą przedłożonych do pozwu dokumentów, że wierzyciela pierwotnego oraz pozwanego łączyła umowa pożyczki oraz że pożyczkodawca tej pożyczki pozwanemu udzielił. Jednocześnie pozwanyM. M.nie wykazał by spłacił przedmiotową pożyczkę. Dowód w tym zakresie obciążał, zgodnie z ogólnymi regułami rozkładu ciężaru dowodów zart. 6 k.c., pozwanego. Brak jest także podstaw do kwestionowania umowy w zakresie jej zgodności z przepisami prawa oraz pod kątem występowania ewentualnych klauzul abuzywnych (art. 3851k.p.c.). Pozwany jest konsumentem co zobowiązuje sąd do dokonania oceny roszczenia wynikającego z zawartej z przedsiębiorca umowy również w świetle przepisów o ochronie konsumentów, w tym szczególnieart. 3851– 3853k.c.Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c., aby można było uznać klauzulę za abuzywną, muszą zostać spełnione łącznie cztery przesłanki: umowa musi być zawarta z konsumentem, postanowienia tej umowy nie zostały uzgodnione z konsumentem w sposób indywidualny, a ponadto kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, co jednak nie dotyczy głównych świadczeń stron, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Za nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem uważa się te postanowienia umowy, na których treść nie miał on rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (art. 3851§ 3 i 4 k.c.). Z kolei za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy uznać m.in. działania wykorzystujące np. niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi, więc o działanie potocznie określane, jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011 r, VI ACa 771/10). Umowa pożyczki zawarta przez strony została zawarta na standardowo stosowanym przez stronę powodową formularzu, a pozwany nie miał realnego wpływu na brzmienie poszczególnych zapisów umowy, co jasno wynika z formy i treści dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Jednakże w ocenie Sądu nie można uznać, aby jej postawienia zawierały klauzule abuzywne, by zachodziły pozostałe przesłanki określone wart. 3851§ 1 k.c., a muszą zostać spełnione łącznie. Analiza zapisów umowy pozwala w ocenie Sądu dojść do przekonania, iż została ona sporządzona w sposób zrozumiały i czytelny. Konkretne kwoty zostały wypunktowane i wyszczególnione, w tym kwota kapitału, odsetek, prowizji. Kwotę prowizji w wysokości 270,48 zł nie można uznać za wygórowaną przy udzielonej kwocie pożyczki 2500 zł. Kwota pozoaodsetkowych kosztów udzielenia kredytu nie przekracza dopuszczalnej prawem wysokości kosztów określonej w art. 36 a ustawy o kredycie konsumenckim. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I wyroku zasądzając od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę objęta zadaniem pozwu. O kosztach orzeczono na podstawieart. 98 § 1, 11i 3 k.p.c.i zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty złożyły się: opłata od pozwu 200 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 900 zł ustalone na podstawie przepisów obowiązujących w dniu wniesienia pozwu wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. ZARZĄDZENIE 1 Odnotować, (18-20.11.2024 szkolenie, 26.11. urlop s. referenta) 2 Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej, 3 Kal. 14 dni

15/201515/0000503/C

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu

I Wydział Cywilny

155500000001006_II_AKa_000206_2024_Uz_2024-12-09_001

II AKa 206/24

2024-12-09 01:00:00.0 CET

2025-01-13 18:00:05.0 CET

2025-01-13 11:48:44.0 CET

15550000

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II AKa 206/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 maja 2024r., sygn. akt III Ko 713/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ inn

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Budnik" xPublisher="mbudnik" xEditorFullName="Magdalena Budnik" xEditor="mbudnik" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/550000/0001006/AKa" xYear="2024" xVolNmbr="000206" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="54"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="53"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="18"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="26"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="62"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="97"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="1"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">II AKa 206/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left">wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 maja 2024r., sygn. akt III Ko 713/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left">☒ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">Pełnomocnik wnioskodawców zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xText xALIGNx="left">1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k</xLexLink>,, poprzez nieuwzględnienie we właściwy sposób wszystkich istotnych okoliczności wynikających z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, które miały wpływ na wymiar krzywdy <xAnon>J. S. (1)</xAnon>, a w konsekwencji na wysokość zadośćuczynienia, w szczególności długiego (prawie czteroletniego) okresu pozbawienia wolności, warunków osadzenia, rozłąki z rodziną, niemożności wychowywania małoletnich dzieci, strachu i poczucia izolacji, pozbawienia pracy, niepewności co do okresu trwania pozbawienia wolności oraz negatywnego wpływu tych wydarzeń na jego zdrowie fizyczne i psychiczne; a z ostrożności procesowej:</xText> <xText xALIGNx="left">2. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> (zwanej dalej ustawą lutową) w zw. z <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink> poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że kwota 400.000 zł tytułem zadośćuczynienia zasądzona na rzecz każdego z wnioskodawców jest kwotą odpowiednią w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink> oraz przyjęcie, że kwota zadośćuczynienia ulega obniżeniu z uwagi na fakt, iż to dzieci osoby represjonowanej są wnioskodawcami, podczas gdy w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zasądzona kwota jest kwotą zaniżoną i nieodpowiednią do rozmiaru krzywdy doznanej przez <xAnon>J. S. (1)</xAnon> ojca wnioskodawców w związku z jego pobytem w warunkach więziennych w okresie od dnia 8 czerwca 1953 r. do dnia 11 maja 1957 r., a okoliczność, iż dzieci osoby represjonowanej są wnioskodawcami powinna pozostać bez wpływu na ustaloną wysokość zadośćuczynienia na rzecz osoby represjonowanej.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>Apelacja okazała się częściowo zasadna.</xText> <xText>W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd I instancji zgromadził kompletny materiał dowodowy, który poddał ocenie w pełni respektującej wymagania wskazane w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> Na tej podstawie poczynione zostały w sprawie ustalenia faktyczne, których skarżący w istocie nie kwestionuje w ramach wywiedzionej apelacji. Podstawowa konstatacja z tych ustaleń wynikająca to przyjęcie, że wnioskodawcom, jako dzieciom osoby represjonowanej z powodu prowadzenia działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, przysługuje zadośćuczynienie należne im ojcu za poniesione z tego powodu represje. Dodać można, że poczynione ustalenia faktyczne zostały oparte w dużej mierze na relacji wnioskodawcy <xAnon>J. S. (2)</xAnon>.</xText> <xText>Skarżący w swej apelacji kwestionuje ustalenie kwoty należnego zadośćuczynienia, którą uznaje za nieadekwatną do &quot;istotnych okoliczności wynikających z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, które miały wpływ na wymiar krzywdy <xAnon>J. S. (1)</xAnon>&quot;. Dla dalszych rozważań w tym zakresie wskazać należy, że przyznawana zadośćuczynienie nie może być symboliczne, a powinno być odpowiednie i ma rekompensować doznana krzywdę. Zadośćuczynienie nie może mieć charakteru symbolicznego, ale powinno uwzględniać &quot;indywidualne cechy człowieka, którego niesłusznie wolności (…) pozbawiono&quot; (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 24.4.2007 r., II AKa 61/07, KZS 2007, Nr 7–8, poz. 129). Jednocześnie zadośćuczynienie krzywdzie powinno mieć &quot;charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, niebędącą jednak wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy&quot; (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z 12.8.2008 r., V KK 45/08, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 1638; wyrok Sądu Najwyższego z 2.2.2007 r., IV KK 444/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 10, poz. 18). Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że: &quot;ostateczne ustalenia, jaka konkretna kwota jest &quot;odpowiednia&quot;, z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne. Zawsze musi ono opierać się tak na całokształcie okoliczności sprawy, jak i na czytelnych kryteriach ocennych, rzetelnie wskazanych w treści uzasadnienia&quot; (wyr. SA w Lublinie z 5.5.2008 r., II AKa 83/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 68). Już w tym miejscu wskazać należy, że całkowicie nietrafione jest w związku z powyższym wskazywanie przez skarżącego w uzasadnieniu apelacji na wysokości zadośćuczynienia przyznawanego w innych sprawach bez próby nawet porównania okoliczności w nich uwzględnianych przy miarkowaniu przyznawanego zadośćuczynienia, do sytuacji w jakiej znalazł się <xAnon>J. S. (1)</xAnon>, Skoro bowiem podstawą do ustalenia zadośćuczynienie jest rozmiar krzywdy poniesionej przez osobę represjonowaną, to bez określenia skali takiej represji nie jest możliwe ustalenie kwoty, jaka może być uznana za adekwatną z tego tytułu. Przywoływanie przez skarżącego &quot;szeroko komentowanej w mediach sprawy Sądu Okręgowego w Warszawie&quot; czy sprawy &quot;osoby represjonowanej w czasach komunistycznych <xAnon>A. J.</xAnon> &quot; nie może w takiej sytuacji samo w sobie być przydatne dla określenia kwoty zadośćuczynienia należnego <xAnon>J. S. (1)</xAnon> za represje podjęte wobec jego osoby.</xText> <xText>Określenie natomiast skali i skutków tych właśnie represji zostało w sprawie niniejszej prawidłowo dokonane przez Sąd I instancji. Sąd ten prawidłowo ustalił na jaką karę został skazany <xAnon>J. S. (1)</xAnon>, jak długo rzeczywista jego izolacja trwała oraz, że w związku z nią nie miał on żadnego kontaktu z rodziną, a także jak w wyniku represji wobec <xAnon>J. S. (1)</xAnon> pogorszył się standard życia jego rodziny i jego samego. Skarżący przywołując te okoliczności pomija, że Sąd Okręgowy dając wiarę wnioskodawcy <xAnon>J. S. (2)</xAnon>, poczynił na podstawie tego dowodu ustalenia faktyczne, które te kwestie uwzględniają. Rzutują one oczywiście na kwotę ostatecznie przyznanego zadośćuczynienia, przy czym trafnie Sąd ten wskazuje, że zadośćuczynienie nie może mieć ani charakteru symbolicznego, ani nie może być nadmierne, jego wysokość nie powinna służyć bezpodstawnemu wzbogaceniu. Dodatkowo zaś, w kontekście dokonywanej kontroli instancyjnej, Sąd Apelacyjny wskazuje, iż zarzut nieodpowiedniego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wtedy, gdyby zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty naruszyło zasady ustalania wysokości tego zadośćuczynienia. O rażącym naruszeniu tych zasad mogłoby świadczyć przyznanie zadośćuczynienia &quot;symbolicznego&quot; bądź też kwoty wygórowanej, prowadzącej do niestosownego wzbogacenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 9.4.2008 r., II AKa 46/08, KZS 2008, Nr 6, poz. 48; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 20.2.2013 r., II AKa 32/13, Legalis. Nadto ustalanie wysokości zadośćuczynienia ma charakter indywidualny, co oznacza, że sąd nie może stosować jakichś ogólnych wskaźników, matematycznych przeliczników, ale winien uwzględnić całokształt okoliczności konkretnej sprawy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 2.2.2012 r., II AKa 268/11, KZS 2012, Nr 9, poz. 74).</xText> <xText>W tym kontekście oceniając rozstrzygnięcie Sądu I instancji o przyznaniu wnioskodawcom zadośćuczynienia w kwotach po 400.000 zł , to jest łącznie szacując należne osobie represjonowanej zadośćuczynienie na kwotę 800.000 zł, stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy określił jednak kwotę należnego represjonowanemu zadośćuczynienia w zaniżonej kwocie. Oprócz bowiem trafnie ustalonych okoliczności skali doznanej krzywdy, jak wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, wpływ na wysokość ustalonego zadośćuczynienia miała okoliczność, że &quot; zadośćuczynienie nie posłuży już bezpośrednio represjonowanemu&quot;. Ten argument nie jest trafny, na co słusznie zwraca w ramach formułowanego zarzutu odwoławczego skarżący. Roszczenie wnioskodawców (osób, o których mowa w art. 8 ust. 1 zdanie drugie ustawy z 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego) jest tożsame z roszczeniem, które przysługiwało zmarłej osobie represjonowanej, wobec czego na wysokość kwoty należnej od Skarbu Państwa tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie rzutuje okoliczność, że dochodzi go nie osoba represjonowana, ale inna osoba uprawniona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.03.2013r., sygn. akt IV KK 271/12, Lex 1297686). Jak wynika zaś z wywodów Sądu Okręgowego przedstawionych w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, argument powyższy został przedstawiony w kontekście wykazywania zasadności nieustalenia kwoty zadośćuczynienia w wyższej kwocie niż ostatecznie przyznana przez ten Sąd. Skoro jednak był on nietrafny, to kwotę zadośćuczynienia pokreśloną w zaskarżonym wyroku uznać należało faktycznie za zaniżoną. Zaniżenie owo jednak nie nastąpiło w tak znacznym zakresie, jak to starał się wykazać skarżący. Kwota zadośćuczynienia, której przyznania domagał się w apelacji pełnomocnik wnioskodawców, znacząco dobiegała od racjonalnie przyjętego przez Sąd Okręgowy odniesienia szacowanej kwoty zadośćuczynienia do poziomu średniego miesięcznego wynagrodzenia. Takie odniesienie znajduje swoje uzasadnienie w konieczności uwzględnienia przy kształtowaniu wysokości zadośćuczynienia aktualnych warunków społeczno-ekonomicznych i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa. Jeśli w kontekście takiego wskaźnika oceniać oczekiwania skarżącego, to zmierzały one do przyznania kwoty zadośćuczynienia na poziomie dziewięciokrotności średniego miesięcznego wynagrodzenia za każdy miesiąc pozbawienia wolności <xAnon>J. S. (1)</xAnon>, co w świetle ustalonych okoliczności i rozmiaru krzywdy jawi się jako kwota wygórowana. Nie bagatelizując krzywdy osoby represjonowanej, trzeba dostrzec, że nie kształtowały jej poziomu szczególne zdarzenia i fakty wyrażające atypowe dolegliwości z czasu pozbawienia wolności <xAnon>J. S. (1)</xAnon>. W takim tylko wypadku można by rozważać tak znaczne podniesienie kwoty zależnego zadośćuczynienia ponad przyznaną zaskarżonym wyrokiem, jak domagał się tego skarżący.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">Skarżący wniósł zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz każdego z wnioskodawców dalszej kwoty w wysokości po 1.370.000 zł tytułem zadośćuczynienia, tj. ponad zasądzoną kwotę po 400.000 zł na rzecz każdego z wnioskodawców.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>Wniosek odwoławczy co do zasady należało uwzględnić. Trafnie bowiem skarżący wskazał na mankament rozstrzygnięcia w postaci uwzględnienia przez Sąd I instancji okoliczności, która nie powinna wpływać na wysokość kształtowanego zadośćuczynienia. Okoliczność ta <xIx>de facto </xIx>w ocenie Sądu I instancji uzasadniała obniżenie kwoty przyznawanego wnioskodawcom zadośćuczynienia, wobec czego jej wyeliminowanie nakazywało kwotę tę podwyższyć. Nie zachodziły jednak podstawy by uczynić to w stopniu postulowanym przez skarżącego, gdyż wniosek odwoławczy sformułowany w apelacji nie znajdował racjonalnego uzasadnienia i prowadził by do ustalenia kwoty zadośćuczynienia na wygórowanym poziomie.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">wyrok w zakresie nie objętym zmianą dokonana przez Sąd Apelacyjny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>Poza stwierdzonym uchybieniem rzutującym na konieczność zmiany zaskarżonego wyroku, rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne było trafne i nie wymagało zmiany, także z przyczyn podlegających badaniu przez Sąd odwoławczy z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Podwyższenie kwot przyznanego na rzecz wnioskodawców zadośćuczynienia do poziomu 600.000 złotych dla każdego z nich.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>Zasadność zarzutu w zakresie kwestionującym obniżenie przyznawanego zadośćuczynienia z uwagi na fakt, że nie dochodzi go sam represjonowany, nakazywała ukształtować tę kwotę na poziomie nie uwzględniającym takiego argumentu. Mając na uwadze poziom krzywdy doznanej przez represjonowanego, wynikający z pozostałych trafnie ustalonych przez Sąd I instancji okoliczności, Sąd Apelacyjny oszacował należne zadośćuczynienie na kwotę 1.200.000 zł, co nakazywało podnieść wielkość kwot przyznanych każdemu z wnioskodawców do poziomu 600.000 zł. Tak określona kwota zadośćuczynienia z jednej strony nie jest symboliczna, jest natomiast znacząca w odniesieniu do osoby represjonowanej (przedstawia odczuwalną wartość ekonomiczną), z drugiej zaś nie jest nadmierna i nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia. W przybliżeniu odpowiada ona trzykrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, ogłoszonego na datę wyrokowania przez Sąd I instancji (za I kwartał 2024r.), co czyni jego wysokość odpowiadającą krzywdzie jakiej doznał represjonowany <xAnon>J. S. (1)</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">pkt III.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">Na odstawie art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 10991r. i uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (t.j. Dz. U. 2021 poz. 1693) kosztami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>SSO del. do SA Maciej Kawałko SSA Robert Mąka SSA Przemysław Żmuda</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Pełnomocnik wnioskodawców</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wysokość zasądzonego zadośćuczynienia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Robert Mąka

Magdalena Budnik

Magdalena Budnik

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II AKa 206/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 maja 2024r., sygn. akt III Ko 713/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Pełnomocnik wnioskodawców zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: 1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.art. 410 k.p.k,, poprzez nieuwzględnienie we właściwy sposób wszystkich istotnych okoliczności wynikających z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, które miały wpływ na wymiar krzywdyJ. S. (1), a w konsekwencji na wysokość zadośćuczynienia, w szczególności długiego (prawie czteroletniego) okresu pozbawienia wolności, warunków osadzenia, rozłąki z rodziną, niemożności wychowywania małoletnich dzieci, strachu i poczucia izolacji, pozbawienia pracy, niepewności co do okresu trwania pozbawienia wolności oraz negatywnego wpływu tych wydarzeń na jego zdrowie fizyczne i psychiczne; a z ostrożności procesowej: 2. obrazę przepisów prawa materialnego, tj.art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(zwanej dalej ustawą lutową) w zw. zart. 445 § 1 k.c.poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że kwota 400.000 zł tytułem zadośćuczynienia zasądzona na rzecz każdego z wnioskodawców jest kwotą odpowiednią w rozumieniuart. 445 § 1 k.c.oraz przyjęcie, że kwota zadośćuczynienia ulega obniżeniu z uwagi na fakt, iż to dzieci osoby represjonowanej są wnioskodawcami, podczas gdy w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zasądzona kwota jest kwotą zaniżoną i nieodpowiednią do rozmiaru krzywdy doznanej przezJ. S. (1)ojca wnioskodawców w związku z jego pobytem w warunkach więziennych w okresie od dnia 8 czerwca 1953 r. do dnia 11 maja 1957 r., a okoliczność, iż dzieci osoby represjonowanej są wnioskodawcami powinna pozostać bez wpływu na ustaloną wysokość zadośćuczynienia na rzecz osoby represjonowanej. ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja okazała się częściowo zasadna. W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd I instancji zgromadził kompletny materiał dowodowy, który poddał ocenie w pełni respektującej wymagania wskazane wart. 7 k.p.k.Na tej podstawie poczynione zostały w sprawie ustalenia faktyczne, których skarżący w istocie nie kwestionuje w ramach wywiedzionej apelacji. Podstawowa konstatacja z tych ustaleń wynikająca to przyjęcie, że wnioskodawcom, jako dzieciom osoby represjonowanej z powodu prowadzenia działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, przysługuje zadośćuczynienie należne im ojcu za poniesione z tego powodu represje. Dodać można, że poczynione ustalenia faktyczne zostały oparte w dużej mierze na relacji wnioskodawcyJ. S. (2). Skarżący w swej apelacji kwestionuje ustalenie kwoty należnego zadośćuczynienia, którą uznaje za nieadekwatną do "istotnych okoliczności wynikających z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, które miały wpływ na wymiar krzywdyJ. S. (1)". Dla dalszych rozważań w tym zakresie wskazać należy, że przyznawana zadośćuczynienie nie może być symboliczne, a powinno być odpowiednie i ma rekompensować doznana krzywdę. Zadośćuczynienie nie może mieć charakteru symbolicznego, ale powinno uwzględniać "indywidualne cechy człowieka, którego niesłusznie wolności (…) pozbawiono" (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 24.4.2007 r., II AKa 61/07, KZS 2007, Nr 7–8, poz. 129). Jednocześnie zadośćuczynienie krzywdzie powinno mieć "charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, niebędącą jednak wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy" (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z 12.8.2008 r., V KK 45/08, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 1638; wyrok Sądu Najwyższego z 2.2.2007 r., IV KK 444/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 10, poz. 18). Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że: "ostateczne ustalenia, jaka konkretna kwota jest "odpowiednia", z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne. Zawsze musi ono opierać się tak na całokształcie okoliczności sprawy, jak i na czytelnych kryteriach ocennych, rzetelnie wskazanych w treści uzasadnienia" (wyr. SA w Lublinie z 5.5.2008 r., II AKa 83/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 68). Już w tym miejscu wskazać należy, że całkowicie nietrafione jest w związku z powyższym wskazywanie przez skarżącego w uzasadnieniu apelacji na wysokości zadośćuczynienia przyznawanego w innych sprawach bez próby nawet porównania okoliczności w nich uwzględnianych przy miarkowaniu przyznawanego zadośćuczynienia, do sytuacji w jakiej znalazł sięJ. S. (1), Skoro bowiem podstawą do ustalenia zadośćuczynienie jest rozmiar krzywdy poniesionej przez osobę represjonowaną, to bez określenia skali takiej represji nie jest możliwe ustalenie kwoty, jaka może być uznana za adekwatną z tego tytułu. Przywoływanie przez skarżącego "szeroko komentowanej w mediach sprawy Sądu Okręgowego w Warszawie" czy sprawy "osoby represjonowanej w czasach komunistycznychA. J." nie może w takiej sytuacji samo w sobie być przydatne dla określenia kwoty zadośćuczynienia należnegoJ. S. (1)za represje podjęte wobec jego osoby. Określenie natomiast skali i skutków tych właśnie represji zostało w sprawie niniejszej prawidłowo dokonane przez Sąd I instancji. Sąd ten prawidłowo ustalił na jaką karę został skazanyJ. S. (1), jak długo rzeczywista jego izolacja trwała oraz, że w związku z nią nie miał on żadnego kontaktu z rodziną, a także jak w wyniku represji wobecJ. S. (1)pogorszył się standard życia jego rodziny i jego samego. Skarżący przywołując te okoliczności pomija, że Sąd Okręgowy dając wiarę wnioskodawcyJ. S. (2), poczynił na podstawie tego dowodu ustalenia faktyczne, które te kwestie uwzględniają. Rzutują one oczywiście na kwotę ostatecznie przyznanego zadośćuczynienia, przy czym trafnie Sąd ten wskazuje, że zadośćuczynienie nie może mieć ani charakteru symbolicznego, ani nie może być nadmierne, jego wysokość nie powinna służyć bezpodstawnemu wzbogaceniu. Dodatkowo zaś, w kontekście dokonywanej kontroli instancyjnej, Sąd Apelacyjny wskazuje, iż zarzut nieodpowiedniego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wtedy, gdyby zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty naruszyło zasady ustalania wysokości tego zadośćuczynienia. O rażącym naruszeniu tych zasad mogłoby świadczyć przyznanie zadośćuczynienia "symbolicznego" bądź też kwoty wygórowanej, prowadzącej do niestosownego wzbogacenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 9.4.2008 r., II AKa 46/08, KZS 2008, Nr 6, poz. 48; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 20.2.2013 r., II AKa 32/13, Legalis. Nadto ustalanie wysokości zadośćuczynienia ma charakter indywidualny, co oznacza, że sąd nie może stosować jakichś ogólnych wskaźników, matematycznych przeliczników, ale winien uwzględnić całokształt okoliczności konkretnej sprawy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 2.2.2012 r., II AKa 268/11, KZS 2012, Nr 9, poz. 74). W tym kontekście oceniając rozstrzygnięcie Sądu I instancji o przyznaniu wnioskodawcom zadośćuczynienia w kwotach po 400.000 zł , to jest łącznie szacując należne osobie represjonowanej zadośćuczynienie na kwotę 800.000 zł, stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy określił jednak kwotę należnego represjonowanemu zadośćuczynienia w zaniżonej kwocie. Oprócz bowiem trafnie ustalonych okoliczności skali doznanej krzywdy, jak wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, wpływ na wysokość ustalonego zadośćuczynienia miała okoliczność, że " zadośćuczynienie nie posłuży już bezpośrednio represjonowanemu". Ten argument nie jest trafny, na co słusznie zwraca w ramach formułowanego zarzutu odwoławczego skarżący. Roszczenie wnioskodawców (osób, o których mowa w art. 8 ust. 1 zdanie drugie ustawy z 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego) jest tożsame z roszczeniem, które przysługiwało zmarłej osobie represjonowanej, wobec czego na wysokość kwoty należnej od Skarbu Państwa tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie rzutuje okoliczność, że dochodzi go nie osoba represjonowana, ale inna osoba uprawniona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.03.2013r., sygn. akt IV KK 271/12, Lex 1297686). Jak wynika zaś z wywodów Sądu Okręgowego przedstawionych w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, argument powyższy został przedstawiony w kontekście wykazywania zasadności nieustalenia kwoty zadośćuczynienia w wyższej kwocie niż ostatecznie przyznana przez ten Sąd. Skoro jednak był on nietrafny, to kwotę zadośćuczynienia pokreśloną w zaskarżonym wyroku uznać należało faktycznie za zaniżoną. Zaniżenie owo jednak nie nastąpiło w tak znacznym zakresie, jak to starał się wykazać skarżący. Kwota zadośćuczynienia, której przyznania domagał się w apelacji pełnomocnik wnioskodawców, znacząco dobiegała od racjonalnie przyjętego przez Sąd Okręgowy odniesienia szacowanej kwoty zadośćuczynienia do poziomu średniego miesięcznego wynagrodzenia. Takie odniesienie znajduje swoje uzasadnienie w konieczności uwzględnienia przy kształtowaniu wysokości zadośćuczynienia aktualnych warunków społeczno-ekonomicznych i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa. Jeśli w kontekście takiego wskaźnika oceniać oczekiwania skarżącego, to zmierzały one do przyznania kwoty zadośćuczynienia na poziomie dziewięciokrotności średniego miesięcznego wynagrodzenia za każdy miesiąc pozbawienia wolnościJ. S. (1), co w świetle ustalonych okoliczności i rozmiaru krzywdy jawi się jako kwota wygórowana. Nie bagatelizując krzywdy osoby represjonowanej, trzeba dostrzec, że nie kształtowały jej poziomu szczególne zdarzenia i fakty wyrażające atypowe dolegliwości z czasu pozbawienia wolnościJ. S. (1). W takim tylko wypadku można by rozważać tak znaczne podniesienie kwoty zależnego zadośćuczynienia ponad przyznaną zaskarżonym wyrokiem, jak domagał się tego skarżący. Wniosek Skarżący wniósł zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz każdego z wnioskodawców dalszej kwoty w wysokości po 1.370.000 zł tytułem zadośćuczynienia, tj. ponad zasądzoną kwotę po 400.000 zł na rzecz każdego z wnioskodawców. ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wniosek odwoławczy co do zasady należało uwzględnić. Trafnie bowiem skarżący wskazał na mankament rozstrzygnięcia w postaci uwzględnienia przez Sąd I instancji okoliczności, która nie powinna wpływać na wysokość kształtowanego zadośćuczynienia. Okoliczność tade factow ocenie Sądu I instancji uzasadniała obniżenie kwoty przyznawanego wnioskodawcom zadośćuczynienia, wobec czego jej wyeliminowanie nakazywało kwotę tę podwyższyć. Nie zachodziły jednak podstawy by uczynić to w stopniu postulowanym przez skarżącego, gdyż wniosek odwoławczy sformułowany w apelacji nie znajdował racjonalnego uzasadnienia i prowadził by do ustalenia kwoty zadośćuczynienia na wygórowanym poziomie. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy wyrok w zakresie nie objętym zmianą dokonana przez Sąd Apelacyjny. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Poza stwierdzonym uchybieniem rzutującym na konieczność zmiany zaskarżonego wyroku, rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne było trafne i nie wymagało zmiany, także z przyczyn podlegających badaniu przez Sąd odwoławczy z urzędu. 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Podwyższenie kwot przyznanego na rzecz wnioskodawców zadośćuczynienia do poziomu 600.000 złotych dla każdego z nich. Zwięźle o powodach zmiany Zasadność zarzutu w zakresie kwestionującym obniżenie przyznawanego zadośćuczynienia z uwagi na fakt, że nie dochodzi go sam represjonowany, nakazywała ukształtować tę kwotę na poziomie nie uwzględniającym takiego argumentu. Mając na uwadze poziom krzywdy doznanej przez represjonowanego, wynikający z pozostałych trafnie ustalonych przez Sąd I instancji okoliczności, Sąd Apelacyjny oszacował należne zadośćuczynienie na kwotę 1.200.000 zł, co nakazywało podnieść wielkość kwot przyznanych każdemu z wnioskodawców do poziomu 600.000 zł. Tak określona kwota zadośćuczynienia z jednej strony nie jest symboliczna, jest natomiast znacząca w odniesieniu do osoby represjonowanej (przedstawia odczuwalną wartość ekonomiczną), z drugiej zaś nie jest nadmierna i nie prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia. W przybliżeniu odpowiada ona trzykrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, ogłoszonego na datę wyrokowania przez Sąd I instancji (za I kwartał 2024r.), co czyni jego wysokość odpowiadającą krzywdzie jakiej doznał represjonowanyJ. S. (1). 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności pkt III. Na odstawie art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 10991r. i uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (t.j. Dz. U. 2021 poz. 1693) kosztami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa. 7 PODPIS SSO del. do SA Maciej Kawałko SSA Robert Mąka SSA Przemysław Żmuda 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Pełnomocnik wnioskodawców Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wysokość zasądzonego zadośćuczynienia 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/550000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Szczecinie

II Wydział Karny

153510000001506_III_K_000534_2024_Uz_2024-12-09_001

III K 534/24

2024-12-09 01:00:00.0 CET

2024-12-30 18:00:04.0 CET

2025-01-03 11:30:36.0 CET

15351000

1506

REGULATION, DECISION, REASON

POSTANOWIENIE Dnia 09 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział III Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Izabela Dehmel po rozpoznaniu sprawy M. M. ( M. M. ) z wniosku skazanego o wydanie wyroku łącznego postanawia 1. Na podstawie art. 572 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 575a contrario k.p.k. , umorzyć w całości postępowanie o wydanie wobec skazanego M. M. wyroku łącznego. 2. Na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania w całości obciążyć Skarb Państwa.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Mirosława Krysiak" xPublisher="miroslawa.krysiak" xEditorFullName="Agnieszka Biegańska" xEditor="agnieszka.bieganska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/351000/0001506/K" xYear="2024" xVolNmbr="000534" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 09 grudnia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział III Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Izabela Dehmel</xText> <xText>po rozpoznaniu sprawy <xBx><xAnon>M. M.</xAnon> (<xAnon>M. M.</xAnon>)</xBx></xText> <xText>z wniosku skazanego o wydanie wyroku łącznego</xText> <xText xALIGNx="center">postanawia</xText> <xText>1. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 572" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 572 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 575 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 575a</xLexLink> contrario <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink>, umorzyć w całości postępowanie o wydanie wobec skazanego <xBx><xAnon>M. M.</xAnon> </xBx>wyroku łącznego.</xText> <xText>2. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 632;art. 632 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 632 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> kosztami postępowania w całości obciążyć Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wnioskiem z dnia 18 listopada 2024r. skazany <xAnon>M. M.</xAnon> wniósł o wydanie wyroku łącznego obejmującego karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 15 listopada 2021 r. sygn. akt III K 205/21 oraz zastępczą karę 150 dni pozbawienia wolności orzeczoną postanowieniem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 04 października 2023r., sygn. III 1 Ko 842/23 w zamian za grzywnę orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 15 listopada 2021 r. sygn. akt III K 205/21.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Poznaniu ustalił, że <xAnon>M. M.</xAnon> został prawomocnie skazany następującymi wyrokami:</xText> <xText>I. Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 16 maja 2014 r., sygn. akt<xBx> II K 45/14 </xBx>(prawomocny od dnia 24 maja 2014 r.) za czyn z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> popełniony do dnia 05 grudnia 2013 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby; kara nie została zarządzona;</xText> <xText>II. Sądu Rejonowego w Oleśnicy z dnia 26 czerwca 2017 r., sygn. akt<xBx> II K 301/17 </xBx>(prawomocny od dnia 04 lipca 2017 r.) za czyn:</xText> <xText>- z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> popełniony w dniu 01 marca 2017 r. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>- z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> popełniony w dniu 01 marca 2017 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>przy czym ww. kary pozbawienia wolności połączono wymierzając karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby; kara nie została zarządzona;</xText> <xText>III. Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 29 września 2017 r., sygn. akt<xBx> II K 703/17 </xBx>(prawomocny od dnia 27 października 2017 r.) za czyn z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> popełniony 19 maja 2017 r. na karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 10 zł każda;</xText> <xText>IV. Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 15 listopada 2021 r. sygn. akt<xBx> III K 205/21 </xBx>(prawomocny od dnia 13 lipca 2022 r.) za czyn:</xText> <xText>- z <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 § 1 k.k.</xLexLink> popełniony w okresie od 01 maja 2020 r. do 23 września 2020 r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>- z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 02 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 k.k.</xLexLink> popełniony w okresie od 01 maja 2020 r. do 23 września 2020 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności,</xText> <xText>- z <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 69 § 1 k.k.s.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 54;art. 54 § 1" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 54 § 1 k.k.s.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 37;art. 37 § 1;art. 37 § 1 pkt. 1;art. 37 § 1 pkt. 2;art. 37 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 § 2" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 6 § 2 k.k.s.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 7;art. 7 § 1" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 7 § 1 k.k.s.</xLexLink> popełniony w okresie od maja 2020 r. do 23 września 2020 r. na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz na karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 100 zł każda,</xText> <xText>- z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 65 § 1 k.k.s.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 37;art. 37 § 1;art. 37 § 1 pkt. 2;art. 37 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19990830930" xTitle="Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930">art. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s.</xLexLink> popełniony w dniu 23 września 2020 r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> popełniony w dniu 24 września 2020 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;</xText> <xText>przy czym ww. kary pozbawienia wolności połączono wymierzając karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 300 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda; skazany od dnia 07 listopada 2024 r. odbywa w/w karę pozbawienia wolności (przewidywany koniec kary na dzień 13 marca 2026 r.); postanowieniem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 04 października 2023r., sygn. III 1 Ko 842/23 zarządzono zamianę kary grzywny na zastępczą karę 150 dni pozbawienia wolności.</xText> <xText xALIGNx="center">Sąd Okręgowy zważył co następuje:</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 569;art. 569 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 569 § 1 k.p.k.</xLexLink> wyrok łączny wydaje się wówczas, gdy zachodzą wobec osoby prawomocnie skazanej różnymi wyrokami warunki do orzeczenia kary łącznej.</xText> <xText>Jeśli brak jest warunków do wydania wyroku łącznego wówczas Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania (<xLexLink xArt="art. 572" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 572 k.p.k.</xLexLink>).</xText> <xText>Warunki do orzeczenia kary łącznej określone zostały w <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> Zgodnie z tym przepisem karę łączną orzeka się wówczas, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu. Zawarty w <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> zwrot „zanim zapadł pierwszy wyrok” odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstwa <xIx>(vide: uchwała 7 sędziów SN - zasada prawna z dnia 25 lutego 2005r., sygn. I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13).</xIx> Nadto – jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu powołanej uchwały – możliwe jest wystąpienie nie tylko jednego zbiegu realnego, ale i dalszych, przy spełnieniu warunków wskazanych w <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> Jednakże nawet przy kolejnych zbiegach obejmujących drugą, trzecią, itd. grupę przestępstw, zawsze wyjściowym punktem odniesienia będzie pozostawał ten chronologicznie „pierwszy wyrok”, zamykający kolejne „grupy przestępstw” pozostających w zbiegu. Oceny zbiegu realnego dokonywać należy z perspektywy postępowania sprawcy – czy kolejnych przestępstw dopuszcza się po wydaniu wobec niego wyroku (kolejnych wyroków), czy przed nim (nimi).</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie czyny osądzone wyrokiem w sprawie II K 301/17 popełnione zostały w dniu 01 marca 2017r., czyn w sprawie II K 703/17 popełniony został w dniu 19 maja 2017r., a w sprawie III K 205/21 w okresie od 01 maja 2020r. do 23 września 2020r., w okresie od 01 maja 2020r. do 23 września 2020r., w okresie od maja 2020r. do 23 września 2020r., w dniu 23 września 2020r. i w dniu 24 września 2020r., a więc każdorazowo po wydaniu wyroku w sprawie II K 45/14, a co za tym idzie kary nimi wymierzone nie podlegały łączeniu w ramach wyroku łącznego.</xText> <xText>Kolejnym „pierwszym” wyrokiem był wyrok w sprawie II K 301/17, natomiast czyny w sprawie III K 205/21 popełnione zostały w okresie od 01 maja 2020r. do 23 września 2020r., w okresie od 01 maja 2020r. do 23 września 2020r., w okresie od maja 2020r. do 23 września 2020r., w dniu 23 września 2020r. i w dniu 24 września 2020r., a więc każdorazowo po wydaniu wyroku w sprawie II K 301/17, a co za tym idzie kary nimi wymierzone nie podlegały łączeniu w ramach wyroku łącznego.</xText> <xText>Jednocześnie czyn osądzony wyrokiem w sprawie II K 703/17 popełniony został w dniu 19 maja 2017r., a więc przed wydaniem wyroku w sprawie II K 301/17, przy czym w wyroku II K 301/17 orzeczona została kara pozbawienia wolności, natomiast w wyroku II K 703/17 kara grzywny, a więc kary które nie podlegają łączeniu, co stanowiło przesłankę negatywną do wydania wyroku łącznego.</xText> <xText>Kolejnym „pierwszym” wyrokiem był wyrok w sprawie II K 703/17, natomiast czyny w sprawie III K 205/21 popełnione zostały w okresie od 01 maja 2020r. do 23 września 2020r., w okresie od 01 maja 2020r. do 23 września 2020r., w okresie od maja 2020r. do 23 września 2020r., w dniu 23 września 2020r. i w dniu 24 września 2020r., a więc każdorazowo po wydaniu wyroku w sprawie II K 703/17, a co za tym idzie kary nimi wymierzone nie podlegały łączeniu w ramach wyroku łącznego.</xText> <xText>Zatem, uznać należało, iż w oparciu o regulacje dotyczące wymiaru kary łącznej obowiązujące obecnie brak jest podstaw do wydania wyroku łącznego.</xText> <xText>W niniejszej sprawie należało również poczynić rozważania odnośnie warunków do orzeczenia kary łącznej wobec skazanego według zasad obowiązujących od 1 lipca 2015r. do 23 czerwca 2020r., gdzie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 k.k.</xLexLink> stanowił, że jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną. Z kolei jak stanowi <xLexLink xArt="art. 89 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2</xLexLink> tego artykułu, podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 89" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 89</xLexLink>, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 1</xLexLink>.</xText> <xText>Obecnie jako jedyna do wykonania pozostaje kara łączna 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 15 listopada 2021 r. sygn. akt III K 205/21, a co za tym idzie nie podlega ona łączeniu z innymi karami.</xText> <xText>Jednocześnie wskazać należy, iż brak było warunków do wydania wyrok łącznego obejmującego karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 15 listopada 2021 r. sygn. akt III K 205/21 oraz zastępczą karę 150 dni pozbawienia wolności orzeczoną za grzywnę orzeczoną tym wyrokiem. Warunkiem orzekania kary łącznej jest, bowiem wymierzenie za zbiegające się przestępstwa kar tego samego rodzaju albo innych podlegających łączeniu. Przez wymierzoną karę tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu kary w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 k.k.</xLexLink> należy rozumieć i uczynić punktem wyjścia - karę, która została orzeczona w wyroku skazującym. Kara zastępcza pozbawienia wolności nie podlega łączeniu z którąkolwiek z kar określonych w <xLexLink xArt="art. 32" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 32 k.k.</xLexLink>, a więc nie jest dopuszczalne łączenie kary zasadniczej pozbawienia wolności oraz kary zastępczej pozbawienia wolności i nie było oraz nie jest to dopuszczalne w żadnym z obowiązujących dotychczas stanów prawnych <xIx>(vide: wyrok SN z dn. 16.05.2024 r., IV KK 55/24, wyrok SN z dn. 20.11.2023r., III KK 411/23, LEX nr 3632376).</xIx></xText> <xText>W tym stanie rzeczy koniecznym było umorzenie postępowania w kwestii wydania wyroku łącznego.</xText> <xText>O kosztach Sąd orzekł na podstawie przepisów wskazanych w pkt 2 postanowienia.</xText> <xText><xIx>sędzia Izabela Dehmel</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText><xIx>Proszę:</xIx></xText> <xText><xIx>1. Notować.</xIx></xText> <xText><xIx>2. Odpis postanowienia z pouczeniem doręczyć skazanemu.</xIx></xText> <xText><xIx>3. Za 7 dni lub z zażaleniem.</xIx></xText> <xText><xIx>Poznań, dn. 09.12.2024r.</xIx></xText> <xText><xIx>sędzia Izabela Dehmel</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Izabela Dehmel

Mirosława Krysiak

Agnieszka Biegańska

POSTANOWIENIE Dnia 09 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział III Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Izabela Dehmel po rozpoznaniu sprawyM. M.(M. M.) z wniosku skazanego o wydanie wyroku łącznego postanawia 1. Na podstawieart. 572 k.p.k.w zw. zart. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.w zw. zart. 575acontrariok.p.k., umorzyć w całości postępowanie o wydanie wobec skazanegoM. M.wyroku łącznego. 2. Na podstawieart. 632 pkt 2 k.p.k.kosztami postępowania w całości obciążyć Skarb Państwa. UZASADNIENIE Wnioskiem z dnia 18 listopada 2024r. skazanyM. M.wniósł o wydanie wyroku łącznego obejmującego karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 15 listopada 2021 r. sygn. akt III K 205/21 oraz zastępczą karę 150 dni pozbawienia wolności orzeczoną postanowieniem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 04 października 2023r., sygn. III 1 Ko 842/23 w zamian za grzywnę orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 15 listopada 2021 r. sygn. akt III K 205/21. Sąd Okręgowy w Poznaniu ustalił, żeM. M.został prawomocnie skazany następującymi wyrokami: I. Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 16 maja 2014 r., sygn. aktII K 45/14(prawomocny od dnia 24 maja 2014 r.) za czyn zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 12 k.k.popełniony do dnia 05 grudnia 2013 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby; kara nie została zarządzona; II. Sądu Rejonowego w Oleśnicy z dnia 26 czerwca 2017 r., sygn. aktII K 301/17(prawomocny od dnia 04 lipca 2017 r.) za czyn: - zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniipopełniony w dniu 01 marca 2017 r. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, - zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniipopełniony w dniu 01 marca 2017 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym ww. kary pozbawienia wolności połączono wymierzając karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby; kara nie została zarządzona; III. Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim z dnia 29 września 2017 r., sygn. aktII K 703/17(prawomocny od dnia 27 października 2017 r.) za czyn zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniipopełniony 19 maja 2017 r. na karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 10 zł każda; IV. Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 15 listopada 2021 r. sygn. aktIII K 205/21(prawomocny od dnia 13 lipca 2022 r.) za czyn: - zart. 258 § 1 k.k.popełniony w okresie od 01 maja 2020 r. do 23 września 2020 r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, - z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 02 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych w zw. zart. 12 § 1 k.k.w zw. zart. 65 § 1 k.k.popełniony w okresie od 01 maja 2020 r. do 23 września 2020 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności, - zart. 69 § 1 k.k.s.iart. 54 § 1 k.k.s.w zw. zart. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s.w zw. zart. 6 § 2 k.k.s.w zw. zart. 7 § 1 k.k.s.popełniony w okresie od maja 2020 r. do 23 września 2020 r. na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz na karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 100 zł każda, - zart. 65 § 1 k.k.s.w zw. zart. 37 § 1 pkt 2 i 5 k.k.s.popełniony w dniu 23 września 2020 r. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, -art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniipopełniony w dniu 24 września 2020 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; przy czym ww. kary pozbawienia wolności połączono wymierzając karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 300 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda; skazany od dnia 07 listopada 2024 r. odbywa w/w karę pozbawienia wolności (przewidywany koniec kary na dzień 13 marca 2026 r.); postanowieniem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 04 października 2023r., sygn. III 1 Ko 842/23 zarządzono zamianę kary grzywny na zastępczą karę 150 dni pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Zgodnie zart. 569 § 1 k.p.k.wyrok łączny wydaje się wówczas, gdy zachodzą wobec osoby prawomocnie skazanej różnymi wyrokami warunki do orzeczenia kary łącznej. Jeśli brak jest warunków do wydania wyroku łącznego wówczas Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania (art. 572 k.p.k.). Warunki do orzeczenia kary łącznej określone zostały wart. 85 k.k.Zgodnie z tym przepisem karę łączną orzeka się wówczas, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu. Zawarty wart. 85 k.k.zwrot „zanim zapadł pierwszy wyrok” odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstwa(vide: uchwała 7 sędziów SN - zasada prawna z dnia 25 lutego 2005r., sygn. I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13).Nadto – jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu powołanej uchwały – możliwe jest wystąpienie nie tylko jednego zbiegu realnego, ale i dalszych, przy spełnieniu warunków wskazanych wart. 85 k.k.Jednakże nawet przy kolejnych zbiegach obejmujących drugą, trzecią, itd. grupę przestępstw, zawsze wyjściowym punktem odniesienia będzie pozostawał ten chronologicznie „pierwszy wyrok”, zamykający kolejne „grupy przestępstw” pozostających w zbiegu. Oceny zbiegu realnego dokonywać należy z perspektywy postępowania sprawcy – czy kolejnych przestępstw dopuszcza się po wydaniu wobec niego wyroku (kolejnych wyroków), czy przed nim (nimi). W przedmiotowej sprawie czyny osądzone wyrokiem w sprawie II K 301/17 popełnione zostały w dniu 01 marca 2017r., czyn w sprawie II K 703/17 popełniony został w dniu 19 maja 2017r., a w sprawie III K 205/21 w okresie od 01 maja 2020r. do 23 września 2020r., w okresie od 01 maja 2020r. do 23 września 2020r., w okresie od maja 2020r. do 23 września 2020r., w dniu 23 września 2020r. i w dniu 24 września 2020r., a więc każdorazowo po wydaniu wyroku w sprawie II K 45/14, a co za tym idzie kary nimi wymierzone nie podlegały łączeniu w ramach wyroku łącznego. Kolejnym „pierwszym” wyrokiem był wyrok w sprawie II K 301/17, natomiast czyny w sprawie III K 205/21 popełnione zostały w okresie od 01 maja 2020r. do 23 września 2020r., w okresie od 01 maja 2020r. do 23 września 2020r., w okresie od maja 2020r. do 23 września 2020r., w dniu 23 września 2020r. i w dniu 24 września 2020r., a więc każdorazowo po wydaniu wyroku w sprawie II K 301/17, a co za tym idzie kary nimi wymierzone nie podlegały łączeniu w ramach wyroku łącznego. Jednocześnie czyn osądzony wyrokiem w sprawie II K 703/17 popełniony został w dniu 19 maja 2017r., a więc przed wydaniem wyroku w sprawie II K 301/17, przy czym w wyroku II K 301/17 orzeczona została kara pozbawienia wolności, natomiast w wyroku II K 703/17 kara grzywny, a więc kary które nie podlegają łączeniu, co stanowiło przesłankę negatywną do wydania wyroku łącznego. Kolejnym „pierwszym” wyrokiem był wyrok w sprawie II K 703/17, natomiast czyny w sprawie III K 205/21 popełnione zostały w okresie od 01 maja 2020r. do 23 września 2020r., w okresie od 01 maja 2020r. do 23 września 2020r., w okresie od maja 2020r. do 23 września 2020r., w dniu 23 września 2020r. i w dniu 24 września 2020r., a więc każdorazowo po wydaniu wyroku w sprawie II K 703/17, a co za tym idzie kary nimi wymierzone nie podlegały łączeniu w ramach wyroku łącznego. Zatem, uznać należało, iż w oparciu o regulacje dotyczące wymiaru kary łącznej obowiązujące obecnie brak jest podstaw do wydania wyroku łącznego. W niniejszej sprawie należało również poczynić rozważania odnośnie warunków do orzeczenia kary łącznej wobec skazanego według zasad obowiązujących od 1 lipca 2015r. do 23 czerwca 2020r., gdzieart. 85 § 1 k.k.stanowił, że jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną. Z kolei jak stanowi§ 2tego artykułu, podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniemart. 89, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w§ 1. Obecnie jako jedyna do wykonania pozostaje kara łączna 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 15 listopada 2021 r. sygn. akt III K 205/21, a co za tym idzie nie podlega ona łączeniu z innymi karami. Jednocześnie wskazać należy, iż brak było warunków do wydania wyrok łącznego obejmującego karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 15 listopada 2021 r. sygn. akt III K 205/21 oraz zastępczą karę 150 dni pozbawienia wolności orzeczoną za grzywnę orzeczoną tym wyrokiem. Warunkiem orzekania kary łącznej jest, bowiem wymierzenie za zbiegające się przestępstwa kar tego samego rodzaju albo innych podlegających łączeniu. Przez wymierzoną karę tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu kary w rozumieniuart. 85 § 1 k.k.należy rozumieć i uczynić punktem wyjścia - karę, która została orzeczona w wyroku skazującym. Kara zastępcza pozbawienia wolności nie podlega łączeniu z którąkolwiek z kar określonych wart. 32 k.k., a więc nie jest dopuszczalne łączenie kary zasadniczej pozbawienia wolności oraz kary zastępczej pozbawienia wolności i nie było oraz nie jest to dopuszczalne w żadnym z obowiązujących dotychczas stanów prawnych(vide: wyrok SN z dn. 16.05.2024 r., IV KK 55/24, wyrok SN z dn. 20.11.2023r., III KK 411/23, LEX nr 3632376). W tym stanie rzeczy koniecznym było umorzenie postępowania w kwestii wydania wyroku łącznego. O kosztach Sąd orzekł na podstawie przepisów wskazanych w pkt 2 postanowienia. sędzia Izabela Dehmel ZARZĄDZENIE Proszę: 1. Notować. 2. Odpis postanowienia z pouczeniem doręczyć skazanemu. 3. Za 7 dni lub z zażaleniem. Poznań, dn. 09.12.2024r. sędzia Izabela Dehmel

15/351000/0001506/K

Sąd Okręgowy w Poznaniu

III Wydział Karny

152005000004506_IX_Ka_001167_2024_Uz_2024-12-09_002

IX Ka 1167/24

2024-12-09 01:00:00.0 CET

2024-12-19 18:00:04.0 CET

2024-12-19 10:18:26.0 CET

15200500

4506

REASON

Sygn. akt IX Ka 1167/24 UZASADNIENIE M. N. obwiniony został o to, że: w przedziale czasu od 24 kwietnia 2022 r. do 4 lutego 2023 r. w m. S. , pow. (...) , woj. (...) złośliwie niepokoił Panią B. S. oraz Pana R. B. poprzez nagrywanie ich telefonem komórkowym oraz podsłuchiwanie ich rozmów. tj. o wykroczenie z art. 107 k. w. Wyrokiem z dnia 7 maja 2024 r. Sąd Rejonowy w Jędrzejowie uznał obwinionego M. N. tego, że w okresie od dnia 4 czerwca 2022 r. do dnia 4 lutego 2023 r. w odniesieniu do B. S.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Sornat" xPublisher="magsor" xEditorFullName="Magdalena Sornat" xEditor="magsor" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/200500/0004506/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="001167" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IX Ka 1167/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>M. N.</xAnon> obwiniony został o to, że:</xText> <xText>w przedziale czasu od 24 kwietnia 2022 r. do 4 lutego 2023 r. w m. <xAnon>S.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon> złośliwie niepokoił Panią <xAnon>B. S.</xAnon> oraz Pana <xAnon>R. B.</xAnon> poprzez nagrywanie ich telefonem komórkowym oraz podsłuchiwanie ich rozmów.</xText> <xText>tj. o wykroczenie z art. 107 k. w.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 7 maja 2024 r. Sąd Rejonowy w Jędrzejowie uznał obwinionego <xAnon>M. N.</xAnon> tego, że w okresie od dnia 4 czerwca 2022 r. do dnia 4 lutego 2023 r. w odniesieniu do <xAnon>B. S.</xAnon> i w okresie od 24 kwietnia 2022 r. do 4 lutego 2023 r. w odniesieniu do <xAnon>R. B.</xAnon> w celu dokuczenia złośliwie ich niepokoił nagrywając ich przy użyciu urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk czym wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia z art. 107 k. w. i za to na mocy art. 107 k. w. w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie 1 października 2023 r. ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">ustawy kodeks karny</xLexLink> oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 2 § 1 k. w. w zw. z art. 24 § 1 i § 3 k. w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1000 zł (pkt I). W <xLexLink xArt="art. 119 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">pkt II</xLexLink> na podstawie <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 119 § 1 k. p. w.</xLexLink> zasądził od obwinionego <xAnon>M. N.</xAnon> na rzecz oskarżycielki posiłkowej <xAnon>B. S.</xAnon> kwotę 324 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru. W <xLexLink xArt="art. 119 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">pkt III</xLexLink> na podstawie <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 119 § 1 k. p. w.</xLexLink> zasadził od obwinionego <xAnon>M. N.</xAnon> na rzecz oskarżyciela posiłkowego <xAnon>R. B.</xAnon> kwotę 324 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru. W <xLexLink xArt="art. 119 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">pkt IV</xLexLink> na podstawie <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 119 § 1 k. p. w.</xLexLink> zasądził od obwinionego <xAnon>M. N.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem opłaty oraz kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków.</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionego, który zaskarżył wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego, a to art. 107 k. w. poprzez przyjęcie, iż obwiniony swym zachowaniem wyczerpał znamiona tego wykroczenia, podczas gdy wadliwie Sąd ustalił, iż zamiar bezpośredni jego działania obejmował złośliwe niepokojenie w celu przypisane zachowanie obwinionemu, nie wyczerpywało znamion tego wykroczenia przy jednoczesnym wadliwym ustaleniu, że działania <xAnon>M. N.</xAnon> stanowią realizację tegoż wykroczenia, podczas gdy o ile bezspornie istnieją nagrania, to zostały one wykonane tylko i wyłącznie w celach dowodowych do spraw toczących się przed Sądem Rejonowym w Jędrzejowie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na wydane rozstrzygnięcie, poprzez niczym nieuzasadnione przyjęcie, iż wykonywanie nagrań przez obwinionego miały na celu złośliwe niepokojenie w celu dokuczenia pokrzywdzonym, podczas gdy te wykonywane były tylko i wyłącznie w celach dowodowych do innych spraw.</xText> </xUnit> <xText>Mając na uwadze powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie czynu.</xText> <xText>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xText> <xText>Apelacja okazała się bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.</xText> <xText>W ocenie Sądu odwoławczego, organ meriti przeprowadził przewód sądowy w sposób wnikliwy i wyczerpujący, dokonując wszelkich niezbędnych czynności dowodowych, koniecznych dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd I instancji słusznie dokonał ustaleń stanu faktycznego.</xText> <xText><xAnon>M. N.</xAnon> przypisano popełnienie wykroczenia z art. 107 k. w. Przedmiotem ochrony przewidzianej w tym przepisie jest spokój psychiczny człowieka i wolność od bycia złośliwie niepokojonym, gdzie pojęcie &quot;złośliwości' niepokojenia dotyczy znacznego poziomu nasilenia niepokojenia skierowanego na dokuczenie innej osobie. Pojęcie złośliwości zdefiniował Sąd Najwyższy w wyroku z 30 stycznia 2013 r., III KK 213/12, LEX nr 1288694, jako &quot;szczególne nastawienie sprawcy przejawiające się w chęci dokuczenia, zrobienia przykrości, wyprowadzenia z równowagi. Złośliwe niepokojenie w rozumieniu art. 107 k. w. to wzbudzanie niepokoju, obawy, lęku, polegające na zakłóceniu spokoju lub innych zachowaniach wyprowadzających pokrzywdzonego z równowagi psychicznej&quot;.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w całości podziela zapatrywania Sądu Rejonowego dotyczące ustalenia, że obwiniony swoim zachowaniem złośliwie niepokoił <xAnon>B. S.</xAnon> i <xAnon>R. B.</xAnon>. Nie można zgodzić się ze skarżącym, że nagrania te miały jedynie na celu udokumentowania szczekanie psa i odtwarzanie głośniej muzyki bowiem przeczy temu zgromadzony materiał dowodowy. Z zeznań świadków <xAnon>B. S.</xAnon> i <xAnon>R. B.</xAnon>, wynika, że nagrania te nie dokumentują szczekania psa, a dotyczą głownie ich życia prywatnego, prywatnych rozmów. Świadek <xAnon>Z. S.</xAnon>, zeznała, że wielokrotnie widziała, jak obwiniony nagrywał telefonem pokrzywdzonych chodząc po ulicy czy z ukrycia w bukszpanach.</xText> <xText>Słusznie Sąd Rejonowy wskazał, że zachowanie obwinionego miało na celu dokuczenie pokrzywdzonym.</xText> <xText>Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych również nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy. Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, Sąd meriti nie dopuścił się żadnych uchybień w tym zakresie. Dokonana przezeń ocena zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi żadnych wątpliwości.</xText> <xText>Zważywszy na powyższe Sąd Odwoławczy nie przychylił się do zarzutów i wniosków podniesionych przez obrońcę obwinionego tym samym zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.</xText> <xText>O kosztach procesu w postepowaniu odwoławczym orzeczono w myśl <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 § 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 109 § 2 k. p. w.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 121;art. 121 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 121 § 1 k. p. w.</xLexLink> obciążając tymi kosztami obwinionego, kwotą 120 złotych tytułem częściowego zwrotu opłaty za postępowanie odwoławcze. Na kwotę ta złożyła się opłata 100 zł zasądzona na podstawie <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r., poz. 655, poz. 2600) oraz kwota 20 zł tj. ryczałtu za doręczenie wezwań i innych pism co wynika z <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU20031081026" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 108, poz. 1026">§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym</xLexLink>. W pozostałe części zwolniono obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za czym przemawiają względy słuszności.</xText> <xText>SSO Jan Klocek</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Magdalena Sornat

Magdalena Sornat

Sygn. akt IX Ka 1167/24 UZASADNIENIE M. N.obwiniony został o to, że: w przedziale czasu od 24 kwietnia 2022 r. do 4 lutego 2023 r. w m.S., pow.(...), woj.(...)złośliwie niepokoił PaniąB. S.oraz PanaR. B.poprzez nagrywanie ich telefonem komórkowym oraz podsłuchiwanie ich rozmów. tj. o wykroczenie z art. 107 k. w. Wyrokiem z dnia 7 maja 2024 r. Sąd Rejonowy w Jędrzejowie uznał obwinionegoM. N.tego, że w okresie od dnia 4 czerwca 2022 r. do dnia 4 lutego 2023 r. w odniesieniu doB. S.i w okresie od 24 kwietnia 2022 r. do 4 lutego 2023 r. w odniesieniu doR. B.w celu dokuczenia złośliwie ich niepokoił nagrywając ich przy użyciu urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk czym wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia z art. 107 k. w. i za to na mocy art. 107 k. w. w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie 1 października 2023 r. ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianieustawy kodeks karnyoraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 2 § 1 k. w. w zw. z art. 24 § 1 i § 3 k. w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1000 zł (pkt I). Wpkt IIna podstawieart. 119 § 1 k. p. w.zasądził od obwinionegoM. N.na rzecz oskarżycielki posiłkowejB. S.kwotę 324 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru. Wpkt IIIna podstawieart. 119 § 1 k. p. w.zasadził od obwinionegoM. N.na rzecz oskarżyciela posiłkowegoR. B.kwotę 324 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru. Wpkt IVna podstawieart. 119 § 1 k. p. w.zasądził od obwinionegoM. N.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem opłaty oraz kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków. Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionego, który zaskarżył wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: 1 naruszenie prawa materialnego, a to art. 107 k. w. poprzez przyjęcie, iż obwiniony swym zachowaniem wyczerpał znamiona tego wykroczenia, podczas gdy wadliwie Sąd ustalił, iż zamiar bezpośredni jego działania obejmował złośliwe niepokojenie w celu przypisane zachowanie obwinionemu, nie wyczerpywało znamion tego wykroczenia przy jednoczesnym wadliwym ustaleniu, że działaniaM. N.stanowią realizację tegoż wykroczenia, podczas gdy o ile bezspornie istnieją nagrania, to zostały one wykonane tylko i wyłącznie w celach dowodowych do spraw toczących się przed Sądem Rejonowym w Jędrzejowie, 2 błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na wydane rozstrzygnięcie, poprzez niczym nieuzasadnione przyjęcie, iż wykonywanie nagrań przez obwinionego miały na celu złośliwe niepokojenie w celu dokuczenia pokrzywdzonym, podczas gdy te wykonywane były tylko i wyłącznie w celach dowodowych do innych spraw. Mając na uwadze powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie czynu. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja okazała się bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie. W ocenie Sądu odwoławczego, organ meriti przeprowadził przewód sądowy w sposób wnikliwy i wyczerpujący, dokonując wszelkich niezbędnych czynności dowodowych, koniecznych dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd I instancji słusznie dokonał ustaleń stanu faktycznego. M. N.przypisano popełnienie wykroczenia z art. 107 k. w. Przedmiotem ochrony przewidzianej w tym przepisie jest spokój psychiczny człowieka i wolność od bycia złośliwie niepokojonym, gdzie pojęcie "złośliwości' niepokojenia dotyczy znacznego poziomu nasilenia niepokojenia skierowanego na dokuczenie innej osobie. Pojęcie złośliwości zdefiniował Sąd Najwyższy w wyroku z 30 stycznia 2013 r., III KK 213/12, LEX nr 1288694, jako "szczególne nastawienie sprawcy przejawiające się w chęci dokuczenia, zrobienia przykrości, wyprowadzenia z równowagi. Złośliwe niepokojenie w rozumieniu art. 107 k. w. to wzbudzanie niepokoju, obawy, lęku, polegające na zakłóceniu spokoju lub innych zachowaniach wyprowadzających pokrzywdzonego z równowagi psychicznej". Sąd Okręgowy w całości podziela zapatrywania Sądu Rejonowego dotyczące ustalenia, że obwiniony swoim zachowaniem złośliwie niepokoiłB. S.iR. B.. Nie można zgodzić się ze skarżącym, że nagrania te miały jedynie na celu udokumentowania szczekanie psa i odtwarzanie głośniej muzyki bowiem przeczy temu zgromadzony materiał dowodowy. Z zeznań świadkówB. S.iR. B., wynika, że nagrania te nie dokumentują szczekania psa, a dotyczą głownie ich życia prywatnego, prywatnych rozmów. ŚwiadekZ. S., zeznała, że wielokrotnie widziała, jak obwiniony nagrywał telefonem pokrzywdzonych chodząc po ulicy czy z ukrycia w bukszpanach. Słusznie Sąd Rejonowy wskazał, że zachowanie obwinionego miało na celu dokuczenie pokrzywdzonym. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych również nie zasługuje na uwzględnienie. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy. Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, Sąd meriti nie dopuścił się żadnych uchybień w tym zakresie. Dokonana przezeń ocena zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi żadnych wątpliwości. Zważywszy na powyższe Sąd Odwoławczy nie przychylił się do zarzutów i wniosków podniesionych przez obrońcę obwinionego tym samym zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach procesu w postepowaniu odwoławczym orzeczono w myślart. 636 § 1 k.p.k.w zw. zart. 109 § 2 k. p. w.,art. 624 § 1 k.p.k.w zw. zart. 121 § 1 k. p. w.obciążając tymi kosztami obwinionego, kwotą 120 złotych tytułem częściowego zwrotu opłaty za postępowanie odwoławcze. Na kwotę ta złożyła się opłata 100 zł zasądzona na podstawieart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 2022 r., poz. 655, poz. 2600) oraz kwota 20 zł tj. ryczałtu za doręczenie wezwań i innych pism co wynika z§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym. W pozostałe części zwolniono obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za czym przemawiają względy słuszności. SSO Jan Klocek

15/200500/0004506/Ka

Sąd Okręgowy w Kielcach

IX Wydział Karny Odwoławczy

152515050001006_II_K_001007_2023_Uz_2024-12-09_001

II K 1007/23

2024-12-09 01:00:00.0 CET

2024-12-18 18:00:07.0 CET

2025-01-11 03:33:17.0 CET

15251505

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK1007/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formul

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="13" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="001007" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IIK1007/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>R. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>w dniu 28 czerwca 2022 roku na terenie firmy<xAnon>(...)</xAnon> w m. <xAnon>(...)</xAnon> gm. <xAnon>R.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z pracownikami <xAnon> firmy (...) sp. z o.o.</xAnon> <xAnon>T. S.</xAnon> i <xAnon>D. T. (1)</xAnon>, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon> firmę (...) sp. z o.o.</xAnon> w ten sposób, iż wprowadził w błąd właściciela <xAnon> firmy (...)</xAnon>, biorąc udział w umieszczeniu w naczepie w naczepie <xAnon>marki S.</xAnon>, o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>. podpiętej do ciągnika siodłowego <xAnon>V.</xAnon> o nr <xAnon>(...)</xAnon>należącego do <xAnon> firmy (...)</xAnon> dziewięć worków ,.<xAnon>b. (...)</xAnon> z zawartością łącznie około 9 ton ziaren gorczycy pełnowartościowej, zamiast wykazanych w dokumentach dotyczących transakcji pomiędzy wymienionymi przedsiębiorstwami, odpadów po pełnowartościowych ziarnach gorczycy w tej samej ilości o wartości strat w kwocie około 70.000 złotych, wynikającej z różnicy pomiędzy ceną produktu pełnowartościowego, a ceną odpadu niepełnowartościowego. czym działał na szkodę firmy <xAnon>B. (...)</xAnon>czym wypełnił dyspozycję art 286 § 1k.k.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="24"> <xText> <xAnon> Spółka (...)</xAnon> jest producentem ziół i nasion przyprawowych. Głównym profilem działalności jest sprzedaż nasion i ziół, w tym gorczycy, która znajdowała się w hali numer<xAnon>(...)</xAnon>na terenie zakładu spółki. Na halę tą składały się dwa magazyny, w których przechowywana była gorczyca w postaci surowca przeznaczona do czyszczenia oraz gorczyca w postaci wyrobu gotowego przeznaczonego do sprzedaży. Gorczyca do przetworzenia była skupowana od wielu dostawców i przyjeżdżała zazwyczaj w opakowaniach typu <xAnon>B. (...)</xAnon>. <xAnon>R. G.</xAnon> był jednym z odbiorców gorczycy jak i odpadu. Sam również sprzedawał gorczycę <xAnon> spółce (...)</xAnon>. <xAnon>T. S.</xAnon> jak <xAnon>D. T. (1)</xAnon> byli pracownikami spółki. Organizacja pracy dotycząca zakupy i sprzedaży gorczycy wyglądała w ten sposób, że jej przyjęcia dokonywał kierownik magazynu lub magazynier, który waży cały transport. Ustalał wagę pojedynczego <xAnon>B. (...)</xAnon>(worek w którym znajdowała się gorczyca lub odpad), wprowadzał ilość surowca do stanu magazynowego, a na koniec drukowano etykietę z nazwą surowca, masą netto i numerem partii, którą umieszczało się na każdym <xAnon>(...)</xAnon> którego transportowało się w wyznaczone w magazynie miejsce. Przyjęta gorczyca poddawana była czyszczeniu, po czym powstawał wyrób gotowy do sprzedaży, który był pakowany w <xAnon>B. (...)</xAnon>z załączoną etykietą klientowską i był składowany w hali magazynowej. Natomiast gorczyca drugiego gatunku była przekazywana do ponownego oczyszczenia i również była składowana w hali magazynowej lub w namiotach przed halą. Po oczyszczeniu powstawał również odpad, który składowany był za zewnątrz hali pod plandekami. Czasami zdarzało się, że odpad ten znajdował się w hali magazynowej. <xAnon>B. (...)</xAnon>w zależności od zawartości miały różne kolory etykiet. Jednym z kontrahentów <xAnon> spółki (...)</xAnon> był <xAnon>R. G.</xAnon>, który sprzedawał spółce gorczycę, którą ta poddawała procesowi obróbki, a następnie odkupował odpad, którym palił w przydomowym piecu. W czerwcu 2022 roku pracownik magazynu spółki <xAnon>M. H.</xAnon> zawiadomił <xAnon>R. S.</xAnon> - kierownika zakładu o nieprawidłowościach, które zaobserwował w magazynie. Powiedział, że pracownicy ładują <xAnon>R. G.</xAnon> towar pierwszego gatunku, a nie odpad. Natomiast oskarżony płacił za załadowany towar jak za odpad. <xAnon>R. S.</xAnon> przyznał, że zaobserwował braki surowca od lutego 2022 roku, wtedy też na magazynie zaczął panować nieporządek. Natomiast nie był on na tyle duży by pracownicy ładujący pojazd <xAnon>R. G.</xAnon> mogli pomylić odpad z towarem pełnowartościowym. Po pierwsze <xAnon>(...)</xAnon> z towarem pierwszego gatunku różnił się wizualnie od <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> z odpadem. Nadto <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> w zależności od zawartości miały różne etykiety. Wreszcie pracownicy przed załadunkiem mieli obowiązek sprawdzania tzw sztecherem zawartość <xAnon>B. (...)</xAnon>. Pracownicy panujący bałagan tłumaczyli ogromem pracy i dużą ilością spływających do zakładu surowców. W rzeczywistości chodziło o to by zakrojony na szeroką skalę proceder sprzedaży surowca pierwszego gatunku za cenę odpadu nie wyszedł na jaw. Część pracowników <xAnon> spółki (...)</xAnon> weszła w porozumienie z <xAnon>R. G.</xAnon> przy przestępczym procederze. Natomiast część pracowników zaczęła dostrzegać co się dzieje w zakładzie pracy. Niektórzy pracownicy żyjący w dobrej komitywie z <xAnon>R. G.</xAnon> kupowali sobie drogie gadżety, na które nie było by ich stać przy ich pensji. Zatem kolejne fakty i nieprawidłowości zaczęły wypływać na jaw i niepokoić uczciwych pracowników <xAnon> spółki (...)</xAnon>. <xAnon>R. S.</xAnon> po pozyskaniu informacji o nieprawidłowościach dotyczących szczególnie załadunku dla <xAnon>R. G.</xAnon> przejrzał nagrania z kamer monitoringu. Zauważył około dwunastu sytuacji załadunku <xAnon>R. G.</xAnon>, gdzie ewidentnie było widać, że na pojazdy ładowany jest surowiec obok odpadu. Nadto było widać jak m.in. <xAnon>R. G.</xAnon> zrywa etykiety z oznaczeniami zawartości <xAnon>B. (...)</xAnon> Zarejestrowano wywożenie towaru z głębi magazynu, podczas gdy odpad stał na zewnątrz hali przykryty plandekami. O podejrzeniach został poinformowany <xAnon>P. B.</xAnon> - właściciel <xAnon> spółki (...)</xAnon>, który zawiadomił Policję. W ramach wykonywanych czynności operacyjno-rozpoznawczych, funkcjonariusze Wydziału Kryminalnego Komendy Powiatowej Policji w <xAnon>B.</xAnon> weszli w posiadanie informacji, że na terenie <xAnon> zakładu (...) sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>(...)</xAnon> gm. <xAnon>R.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon> dochodzi do przestępstwa oszustwa na szkodę w/w zakładu, który polegał na tym, że <xAnon> firma (...)</xAnon> dostarcza do <xAnon> firmy (...) sp. z o.o.</xAnon> gorczycę, która jest poddawana procesowi obróbki, a odpad jest odkupowany przez <xAnon> firmę (...)</xAnon>, po który przyjeżdża dwóch pracowników w/w przedsiębiorstwa ciągnikiem siodłowym z naczepą. Zarówno odpad, jak i produkt pełnowartościowy składowane są w <xAnon>B. (...)</xAnon> jednakże w różnych miejscach zakładu oraz w różnych typach worków. Funkcjonariusze powzięli informację, iż pracownicy <xAnon> spółki (...)</xAnon> pakowali na naczepę podstawioną przez <xAnon> firmę (...)</xAnon> nie tylko <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> zawierające odpad, ale również towar pełnowartościowy. Natomiast <xAnon>R. G.</xAnon> płacił za całość jak za odpad. W ramach czynności operacyjnych ustalono, że w dniu 28 czerwca 2023 roku w godzinach porannych ma dojść do kolejnego załadunku, w związku z czym podjęto czynności zmierzające do ujawnienia powyższego procederu. W tym dniu udział w załadunku mieli <xAnon>T. S.</xAnon> i <xAnon>D. T. (1)</xAnon>. W dniu 28 czerwca 2022r. <xAnon>R. G.</xAnon> zjawił się z innym pracownikiem na terenie <xAnon> zakładu (...)</xAnon> około godziny 6.00. <xAnon>T. S.</xAnon> rozdysponował magazynierom co ma być załadowane na ciągnik siodłowy <xAnon>V.</xAnon>, którym przyjechał <xAnon>R. G.</xAnon>. Wskazał operatorom wózków widłowych z jakiego miejsca mają ładować <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon>. Natomiast <xAnon>D. T. (1)</xAnon> wraz z <xAnon>R. G.</xAnon> wskazywali pracownikom, które <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> mają być ładowane i brał udział przy załadunku. Oskarżeni podnosili BigBaga za uszy, a pracownik <xAnon>A. R.</xAnon> ładował go wózkiem na naczepę. Nikt nie nakłuwał worków sztecherem i nie sprawdzał co było ładowane. Zamiast odpadu ładowano towar pierwszej jakości. Około godziny 07.10 na drodze publicznej w miejscowości <xAnon>W.</xAnon> ujawniono wyjeżdżający z terenu <xAnon> spółki (...)</xAnon> zestaw składający się z ciągnika siodłowego <xAnon>V.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> wraz z naczepą <xAnon> (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>. Na wysokości <xAnon>posesji nr (...)</xAnon> w w/w miejscowości przekazano kierującemu sygnał do zatrzymania. Wylegitymowano kierowcę - <xAnon>R. G.</xAnon> oraz pasażera - <xAnon>T. K.</xAnon>, a następnie pilotowano zestaw na teren <xAnon> zakładu (...)</xAnon>. W związku z uzasadnionym podejrzeniem, iż na naczepie mogą znajdować się przedmioty pochodzące z przestępstwa lub mogące stanowić dowód w sprawie, w szczególności związane z w/w procederem, przystąpiono do przeszukania podczas którego ujawniono, że w części <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> znajduje się produkt pełnowartościowy, a nie odpad, jak wynikało z dokumentacji przewozowej. Na terenie <xAnon> zakładu (...)</xAnon> funkcjonariusze Wydziału Kryminalnego Komendy Powiatowej Policji w <xAnon>B.</xAnon> dokonali zatrzymania osób, które brały udział w załadunku transportu dla <xAnon> firmy (...)</xAnon> w dniu 28 czerwca 2022 roku, tj. <xAnon>T. S.</xAnon>, <xAnon>D. T. (1)</xAnon> i <xAnon>M. P.</xAnon>. Za harmonogram załadunku w <xAnon> spółce (...)</xAnon> odpowiedzialny był kierownik sprzedaży <xAnon>J. Z.</xAnon>, a procedura odbioru towaru była standardowa. Pracownik magazynu informował <xAnon>J. Z.</xAnon>, że zamówiony towar jest gotowy, po czym ten kontaktował się z odbiorcą w celu ustalenia daty i godziny załadunku. W dniu odbioru, kiedy kupiec przyjedzie po towar pracownik spółki otwiera bramę, po czym pojazd udawał się na wagę. Po zwarzeniu pracownik spółki kierował pojazd na miejsce załadunku, gdzie magazynierzy ładowali towar na naczepę. Rola odbiorcy towaru ograniczała się do technicznego przygotowania naczepy do załadunku i czasem wskazywania miejsca postawienia BigBaga na naczepie. Nigdy nie zdarzyło się by innemu odbiorcy pomylono towar i np. załadowano odpad zamiast towaru pierwszego gatunku lub na odwrót. Natomiast ta procedura była inna w stosunku do <xAnon>R. G.</xAnon>, który traktowany był w specjalny sposób. <xAnon>R. G.</xAnon> często umawiał odbiór towaru bezpośrednio z magazynierami, a nie z <xAnon>J. Z.</xAnon>. Zdarzały się również przypadki, kiedy <xAnon>R. G.</xAnon> był umówiony na załadunek jednego pojazdu, a w rzeczywistości ładowano dwa. Nadto <xAnon>R. G.</xAnon> swobodnie poruszał się po terenie zakładu gdzie inni odbiorcy i dostawcy nie mieli wstępu. Zdarzała się również, że sam wskazywał <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> które mają być załadowane. Dochodziło do sytuacji, że <xAnon>R. G.</xAnon> sam nakłuwał <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> sztecherem co nie mieściło się w procedurach firmy. Często przyjeżdżał po odbiór towaru bardzo wcześnie rano przed przybyciem do pracy pracowników kontroli jakości, by ci nie mogli ocenić co było ładowane na naczepę <xAnon>R. G.</xAnon>. <xAnon>D. T. (1)</xAnon> zawsze był chętny do załadunku pojazdów <xAnon>R. G.</xAnon> oraz nie pełniąc żadnej funkcji miał manierę wydawania poleceń innym pracownikom i czuł się bardzo pewnie w firmie. W oszustwo na szkodę <xAnon> firmy (...)</xAnon> byli zaangażowani również inni pracownicy jednak ramy aktu oskarżenia ustalił Prokurator i Sąd nie mógł wyjść poza jego granicę. Szkoda wynikająca z czynu z dnia 28.06.2022r. wynosiła 70.000zł. gdyż zatrzymany towar nie nadawał się już do ponownego użytku.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>notatka urzędowa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 1-2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół przeszukania ciągnika siodłowego <xAnon>V.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.16-18, 20-22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>notatka urzędowa wraz z zestawieniem dostaw</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 212-213</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>notatka urzędowa wraz z wykazem różnicy inwentaryzacyjnej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 244-45</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół oględzin</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 246-255</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>płyta CD z dokumentacją fotograficzną</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 304</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół oględzin oraz pendrive</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 365-367</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumentacja fotograficzna zapis monitoringu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 370</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>P. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 513 odw.-514, 3-5, 219-220, 302-303, 412</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 514-514 odw, 55-56</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 514odw-515, 95-97, 136-137</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 516, 233-234, 331-332</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. U.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 557-558, 121-122, 386-387</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. H.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 558odw-559, 157-158, 335-336</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>R. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 559 odw-560, 237-238</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>J. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 569, 221-222</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 569 odw-570, 257-258</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 570-571, 261-262, 410-411</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>G. N.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 517, 265-266</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 571, 269-270</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>D. N.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 571 odw-572, 327-328, 378-379</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia <xAnon>R. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 501 odw.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>częściowo wyjaśnienia <xAnon>D. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 501-502</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>częściowo zeznania <xAnon>Ł. F.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 515-516, k. 374-375, 99-100</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xAnon>R. G.</xAnon> nie był karany</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 393</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>T. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>w dniu 28 czerwca 2022 roku na terenie <xAnon> firmy (...) sp. z o.o.</xAnon> w m. <xAnon>(...)</xAnon>, gm. <xAnon>R.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z pracownikiem <xAnon> firmy (...)</xAnon> i pracownikiem <xAnon> firmy (...) sp. z o.o.</xAnon> <xAnon>D. T. (1)</xAnon>, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon> firmę (...) sp. z o.o.</xAnon> w ten sposób, iż wprowadził w błąd właściciela <xAnon> firmy (...)</xAnon>, biorąc udział w umieszczeniu w naczepie w naczepie <xAnon>marki S.</xAnon>, o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>. podpiętej do ciągnika siodłowego <xAnon>V.</xAnon> o nr rej. <xAnon>(...)</xAnon>należącego do <xAnon> firmy (...)</xAnon> dziewięć worków ,.big-bag&quot; z zawartością łącznie około 9 ton ziaren gorczycy pełnowartościowej, zamiast wykazanych w dokumentach dotyczących transakcji pomiędzy wymienionymi przedsiębiorstwami, odpadów po pełnowartościowych ziarnach gorczycy w tej samej ilości o wartości strat w kwocie około 70.000 złotych, wynikającej z różnicy pomiędzy ceną produktu pełnowartościowego, a ceną odpadu niepełnowartościowego. czym działał na szkodę <xAnon> firmy (...)</xAnon> sp. z o.o i wypełnił dyspozycję <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 286 § k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Te same ustalenia faktyczne i dowody co przy czynie <xAnon>R. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xAnon>T. S.</xAnon> nie był karany.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.395</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>D. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>w dniu 28 czerwca 2022 roku na terenie <xAnon> firmy (...) sp. z o.o.</xAnon> w m. <xAnon>(...)</xAnon>, gm. <xAnon>R.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>. woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z pracownikiem <xAnon> firmy (...)</xAnon> i pracownikiem <xAnon> firmy (...) sp. z o.o.</xAnon> <xAnon>T. S.</xAnon>, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon> firmę (...) sp. z o.o.</xAnon> w ten sposób, iż wprowadził w błąd właściciela <xAnon> firmy (...)</xAnon> biorąc udział w umieszczeniu w naczepie <xAnon>marki S.</xAnon>, o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, podpiętej do ciągnika siodłowego <xAnon>V.</xAnon> o nr rej. <xAnon>(...)</xAnon>należącego do <xAnon> firmy (...)</xAnon> dziewięć worków „<xAnon>b. (...)</xAnon>” z zawartością łącznie około 9 ton ziaren gorczycy pełnowartościowej, zamiast wykazanych w dokumentach dotyczących transakcji pomiędzy wymienionymi przedsiębiorstwami, odpadów po pełnowartościowych ziarnach gorczycy w tej samej ilości o wartości strat w kwocie około 70.000 złotych, wynikającej z różnicy pomiędzy ceną produktu pełnowartościowego a ceną odpadu niepełnowartościowego, czym działał na szkodę <xAnon> firmy (...) sp. z o.o.</xAnon> czym wypełnił dyspozycję art 286§1k.k</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Te same ustalenia faktyczne i dowody co przy czynie <xAnon>R. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>częściowo wyjaśnienia <xAnon>D. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 501-502</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xAnon>D. T. (1)</xAnon> nie był karany</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>396</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="22"> <xText>1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>notatka urzędowa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>bezsporna, potwierdzająca ustalenia operacyjne policji. Dokumentująca czynności wykonane przez funkcjonariuszy 28.06.2022r. oraz ujawnienie czynu zabronionego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół przeszukania ciągnika siodłowego <xAnon>V.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>bezsporny, potwierdzający że na ciągnik siodłowy, który prowadził <xAnon>R. G.</xAnon> załadowano towar I gatunku zamiast odpadu. Koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym. W sposób jednoznaczny wskazuje na sprawstwo oskarżonych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>notatka urzędowa wraz z zestawieniem dostaw</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>bezsporny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>notatka urzędowa wraz z wykazem różnicy inwentaryzacyjnej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>bezsporna, potwierdzająca że zamiast odpadu ładowano <xAnon>R. G.</xAnon> towar I jakości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół oględzin</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>bezsporny, nagrania z monitoringu wskazujące jak wyglądał załadunek przed datą czynów opisanych w akcie oskarżenia. Brał w nich udział zarówno oskarżony <xAnon>D. T. (1)</xAnon> jak i <xAnon>T. S.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>płyta CD z dokumentacją fotograficzną</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>bezsporna potwierdzająca, że na naczepie znajdował się towar I gatunku a nie odpad.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół oględzin oraz pendrive</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>bezsporny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumentacja fotograficzna zapis monitoringu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>bezsporna wskazująca, że przed datą czynu <xAnon>T. S.</xAnon> brał udział w załadunkach dla <xAnon>R. G.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>P. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>spójne, konsekwentne i wiarygodne. Korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, w tym z zatrzymaniem przez Policję oskarżonych niemalże na gorącym uczynku. Depozycje te są o tyle istotne, że świadek wskazał że nigdy nie zdarzyło się w firmie, żeby pomylono towar dla klientów i załadowano I gatunek zamiast odpadu lub na odwrót. Przeczy to zatem przyjętej przez oskarżonych <xAnon>D. T. (1)</xAnon> i <xAnon>T. S.</xAnon> linii obrony, że pomyłka w załadunku wynikała z bałaganu panującego w magazynie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Spójne, konsekwentne, wiarygodne. W dniu zdarzenia <xAnon>T. S.</xAnon> polecił mu udać się na plac wózkiem widłowym w celu szybkiego załadowania ciężarówki. Na placu firmy obecny był <xAnon>D. T. (1)</xAnon>, <xAnon>M. P.</xAnon>, <xAnon>R. G.</xAnon> oraz <xAnon>T. K.</xAnon>. <xAnon>D. T. (1)</xAnon> i <xAnon>R. G.</xAnon> wskazywali, które <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> mają być załadowane na naczepę i podpinali je do wózków widłowych, którymi operowali świadek i <xAnon>M. P.</xAnon>. Depozycje te przeczą przyjętej linii obrony <xAnon>T. S.</xAnon> jakoby w dniu 28.06.2022r. był on krótko w pracy i nie miał nic wspólnego z załadunkiem dla <xAnon>R. G.</xAnon>. Nadto stwierdzić należy, że świadek nie miał żadnych powodów by bezpodstawnie pomawiać oskarżonych o zachowania noszące znamiona czynów zabronionych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Spójne, konsekwentne, wiarygodne. Z jego depozycji wynikało, że w dniu 28 czerwca 2022 roku na polecenie <xAnon>D. T. (1)</xAnon> ładował <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> na ciężarówkę <xAnon> firmy (...)</xAnon>, które wskazywał właśnie oskarżony <xAnon>T. S.</xAnon>, a zlokalizowane one były w jednym miejscu, przy hali nr <xAnon>(...)</xAnon> gdzie przerabiana była gorczyca. Depozycje te przeczą przyjętej linii obrony <xAnon>T. S.</xAnon> jakoby w dniu 28.06.2022r. był on krótko w pracy i nie miał nic wspólnego z załadunkiem dla <xAnon>R. G.</xAnon>. Nadto stwierdzić należy, że świadek nie miał żadnych powodów by bezpodstawnie pomawiać oskarżonych o zachowania noszące znamiona czynów zabronionych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Spójne, wiarygodne, konsekwentne. Świadek w sposób jednoznaczny stwierdził, że nie było możliwości pomylenia towary I gatunku z odpadem. Co prawda zdarzało się, że towar nie był etykietowany, ale można było sprawdzić organoleptycznie co było w worku. Poza tym doświadczeni pracownicy wiedzieli co ładują. Wreszcie świadek znalazł etykiety w biurku kierownika magazynu i zapytał co one tu robią to usłyszał, &quot;żeby się nie wpierdalał&quot;. Świadczyło to o celowym nieetykietowaniu <xAnon>B. (...)</xAnon>by ukryć przestępczy proceder. Według niego z magazynu kilkukrotnie w przeszłości ginął towar. Czasem chodziło o dwa <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> a czasem o całą partię, tj. około 20 worków</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>częściowo zeznania <xAnon>Ł. F.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Na wstępie wskazać należy, że inni świadkowie i oskarżony <xAnon>D. T. (1)</xAnon> wskazywali, ze <xAnon>Ł. F.</xAnon> również miał mieć coś wspólnego ze sprawą. Dlatego depozycje w tym zakresie gdzie wskazuje on na duży chaos w magazynie i pomyłki Sąd uznał za niewiarygodne. Jednak wskazać należy, że świadek ten również w sposób jednoznaczny zeznał, że <xAnon>R. G.</xAnon> był traktowany w <xAnon> firmie (...)</xAnon> wyjątkowo. Procedura <xAnon> spółki (...)</xAnon> nie miała zastosowania do jego osoby. Nadto zawartość<xAnon>B. (...)</xAnon> można było ocenić organoleptycznie, co czynił i rozdzielał <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> w zależności od zawartości. Dodał jednakże, że <xAnon>D. T. (1)</xAnon> wydawał worki odbiorcom nie zwracając uwagi na to co zawierały. Nadmienił również, że jako osoba odpowiedzialna za stan magazynowy wiedział, że „giną drugie gatunki”,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. U.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd uznał depozycje te za wiarygodne. W dniu czynu był w pracy dopiero na popołudniową zmianę. Potwierdził jednak, że nie było możliwości pomylenia <xAnon>B. (...)</xAnon>. Sprawdzał sztecherem co jest w workach jednak nie decydował co ma być załadowane dla oskarżonego <xAnon>R. G.</xAnon>. Potwierdził również, że <xAnon>R. G.</xAnon> był traktowany w <xAnon> firmie (...)</xAnon> wyjątkowo. Procedura <xAnon> spółki (...)</xAnon> nie miała zastosowania do jego osoby.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. H.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Spójne, wiarygodne, konsekwentne. Jego depozycje korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek potwierdził, że <xAnon>R. G.</xAnon> traktowany był w <xAnon> firmie (...)</xAnon> szczególnie. Nadto raz był świadkiem sytuacji kiedy <xAnon>R. G.</xAnon> ładowano towar I gatunku zamiast odpadu. Świadek nie miał podstaw by bezpodstawnie pomawiać oskarżonych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>R. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Spójne, wiarygodne, konsekwentne. Jego depozycje korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek zeznał, że w dniu 28.06.2022r. załadowane inne <xAnon>B. (...)</xAnon> niż te które przygotował. Potwierdził, że nie było sposobu by pomylić <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> z odpadem z <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> z surowcem I gatunku. Słyszał pogłoski o tym co ma być ładowane już wcześniej. Oskarżeni lubili przychodzić w weekendy do pracy. Kiedy proceder zaczął wychodzić na jaw przestali przychodzić. Świadek nie miał podstaw by bezpodstawnie pomawiać oskarżonych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>J. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Wiarygodne, spójne, konsekwentne. Co prawda świadek nie brał udziału przy załadunkach ale potwierdził, że <xAnon>R. G.</xAnon> był traktowany specjalnie i jego pojazd ładowany był o wcześniejszych godzinach niż pozostałe.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Spójne, wiarygodne, konsekwentne. Jego depozycje korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek potwierdził, że <xAnon>R. G.</xAnon> traktowany był w <xAnon> firmie (...)</xAnon> szczególnie. To on zgłaszał <xAnon>R. S.</xAnon>, że ginie towar z magazynu. Rozmawiał o tym procederze z innymi pracownikami. Potwierdził, że nie było możliwości pomylenia <xAnon>B. (...)</xAnon>. Świadek nie miał podstaw by bezpodstawnie pomawiać oskarżonych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Wiarygodne, spójne, konsekwentne. Potwierdził, że <xAnon>R. G.</xAnon> był traktowany specjalnie i jego pojazd ładowany był o wcześniejszych godzinach niż pozostałe. Zeznał również, że nie było możliwości pomylenia <xAnon>B. (...)</xAnon>Zgłaszał, że ginie towar. Raz się zdarzyło, że znalazł dwa <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> w innym miejscu niż powinny być. Kiedy poinformował o tym <xAnon>T. S.</xAnon> ten miał &quot;zkwaszoną minę&quot;. Świadek nie miał podstaw by bezpodstawnie pomawiać oskarżonych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>G. N.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Są spójne i konsekwentne. Świadek brał raz udział w załadunku dla <xAnon>R. G.</xAnon>, ale ładował odpad. Potwierdził jednak, że nie było możliwości pomylenia <xAnon>B. (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>D. N.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Zeznania spójne, konsekwentne i wiarygodne. Choć świadek nie brał udziału w załadunku dla <xAnon>R. G.</xAnon>, to potwierdził że oskarżony był traktowany specjalnie. Żaden inny klient nie sprawdzał worków sztecherem tak jak mógł robić to oskarżony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia <xAnon>R. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd uznał za wiarygodne Wyjaśnienia <xAnon>R. G.</xAnon> złożone na rozprawie gdzie przyznał się do zarzucanego czynu. Koresponduje to z pozostałym materiałem dowodowym. Nadto stwierdzić należy, że oskarżony został złapany na gorącym uczynku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.1.2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>bezsporna</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> <xText>1.1.3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>bezsporna</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>częściowo wyjaśnienia <xAnon>D. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Przy czynie <xAnon>D. T. (1)</xAnon> oprócz tych samych dowodów co przy czynie <xAnon>R. G.</xAnon> Sąd uznał, za częściowo wiarygodne wyjaśnienia złożone przez oskarżonego na rozprawie. Pośrednio w nich przyznał się do zarzucanego czynu i stwierdził, że podejrzewał co ładuje <xAnon>R. G.</xAnon> i z perspektywy czasu żałuje swoje czynu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="5"> <xText>1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumentacja fotograficzna z k. 519-525 załączona przez obrońcę oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Z zebranego materiału dowodowego wynika wprost, że nie było możliwości pomylenia BigBagów. Zatem nawet jeżeli zdjęcia wskazują na pewien nieporządek na magazynie i poza nim nie są wstanie wykazać, że to na skutek bałaganu oskarżonemu <xAnon>R. G.</xAnon> załadowano gorczycę pierwszego gatunku zamiast odpadu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>T. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd poczytał je jako drugorzędne. Świadek był jedynie pracownikiem Woj-nas. Nie interesował się co ładował oskarżony <xAnon>R. G.</xAnon>. Wykonywał jedynie polecenia służbowe.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Częściowo zeznania <xAnon>Ł. F.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd uznał, je za niewiarygodne w tej części gdzie &quot;wybielał&quot; swoją postawę, zasłaniał się niepamięcią lub niewiedzą twierdząc, że nie wiedział dlaczego <xAnon>R. G.</xAnon> mógł chodzić po magazynie. Z pozostałych dowodów zebranych w sprawie w tym w szczególności zeznań świadków wynika wprost, że on na to zezwalał i miał wiedzę na temat procederu. Niewykluczone, że też miał w nim swój udział.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd poczytał je jako drugorzędne, gdyż świadek pracował miesiąc przed zatrzymaniem oskarżonych nie orientował się jeszcze w procedurach <xAnon> firmy (...)</xAnon>. Wiedzę o sprawie uzyskał po zatrzymaniach oskarżonych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Częściowo Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>R. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd uznał je za niewiarygodne w części, w której nie przyznał się om do zarzucanych czynów gdyż zebrany w śledztwie materiał dowodowy, w tym zeznania świadków oraz niemalże bezpośrednie zatrzymanie po czynie z dnia 28 czerwca 2022 roku, przy której to czynności dokonano ujawnienia przedmiotów pochodzących z przestępstwa, czyni zasadnym uznanie tych depozycji za niewiarygodne. Tym bardziej, że oskarżony ostatecznie przyznał się do zarzucanego mu czynu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.1.2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia <xAnon>T. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd uznał je za niewiarygodne. Jest to przyjęta linię obrony nie wytrzymującą krytyki w zestawieniu z pozostałym materiałem dowodowym w tym w szczególności z zeznaniami świadków -pracowników <xAnon>B.</xAnon>. Z depozycji tych wynika wprost, że <xAnon>T. S.</xAnon> bardzo często zajmował się załadunkiem dla <xAnon>R. G.</xAnon>. Kiedyś znaleziono u niego etykiety, które winny znajdować się na <xAnon>B. (...)</xAnon> W dniu 28.06.2022r. to on wskazał, z którego miejsca należy załadować <xAnon>B. (...)</xAnon> dla <xAnon>R. G.</xAnon>. Natomiast jak wynikało z zeznań <xAnon>R. S.</xAnon> to nie była ta partia, którą on wyznaczył do załadunku na dzień 28.12.2022r. Nadto miał oni duże doświadczenie i doskonale wiedział gdzie znajduje się odpad, a gdzie gotowy produkt i drugi gatunek. Wyjaśnienia o bałaganie w magazynach spółki - usprawiedliwiające ewentualne błędy w załadunku stanowią jedynie nieudolną linie obrony oskarżonego, gdyż to również on odpowiadał za stan magazynu, lokalizację produktów i odpadów oraz sam załadunek. Tym samym miał doskonałą orientację w zakresie, gdzie i jaki rodzaj materiału znajduje się w poszczególnych <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon>. Przestępczy proceder zmuszał oskarżonych bowiem do ukrywania odpadu, który ujawniano przy przypadkowych okazjach na terenie <xAnon> spółki (...)</xAnon> za silosem czy w rynnie. Zatem bałagan tworzony był również przez samego oskarżonego by ukryć przestępczy proceder. Nie można tracić z pola widzenia faktu, że tak doświadczony pracownik nawet mimo bałaganu nie pomylił by <xAnon>B.</xAnon>. Koronnym argumentem świadczącym o sprawstwie oskarżonego jest również, to że w stosunku do innych klientów pomyłka nigdy się nie zdarzyła. Wspomnieć należy również, że <xAnon>T. S.</xAnon> złożył wyjaśnienia o rozbieżnej treści w zakresie wzajemnych rozliczeń korzyści majątkowych przyjmowanych od oskarżonego <xAnon>R. G.</xAnon> w zamian za załadunek produktu w miejsce odpadu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.1.3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>częściowo wyjaśnienia <xAnon>D. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd uznał je za niewiarygodne w części, w której nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Twierdzenia, że jakoby nie wiedział o tym jaki rodzaj produktu ładuje na naczepę <xAnon>R. G.</xAnon> należy uznać za przyjętą linię obrony nie wytrzymującą krytyki w zestawieniu z pozostałym materiałem dowodowym w tym w szczególności zeznań świadków -pracowników <xAnon>B.</xAnon>. Z depozycji tych wynika wprost, że w dniu 28.06.2022r. to <xAnon>D. T. (1)</xAnon> chodził z <xAnon>R. G.</xAnon> po hali wskazywał worki do załadunku, sprawdzał co jest w środku sztecherem. Nadto miał oni duże doświadczenie i doskonale wiedział czym dysponują w magazynie, gdzie znajduje się odpad, a gdzie gotowy produkt i drugi gatunek. Wyjaśnienia o bałaganie w magazynach spółki - usprawiedliwiające ewentualne błędy w załadunku stanowią jedynie nieudolną linie obrony oskarżonego, gdyż to również on odpowiadał za stan magazynu, lokalizację produktów i odpadów oraz sam załadunek. Tym samym miał doskonałą orientację w zakresie, gdzie i jaki rodzaj materiału znajduje się w poszczególnych <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon>. Przestępczy proceder zmuszał oskarżonych bowiem do ukrywania odpadu, który ujawniano przy przypadkowych okazjach na terenie <xAnon> spółki (...)</xAnon> za silosem czy w rynnie. Zatem bałagan tworzony był również przez samego oskarżonego by ukryć przestępczy proceder. Nie można tracić z pola widzenia faktu, że tak doświadczony pracownik nawet mimo bałaganu nie pomylił by <xAnon>B.</xAnon>. Koronnym argumentem świadczącym o sprawstwie oskarżonego jest również, to że w stosunku do innych klientów pomyłka nigdy się nie zdarzyła. Wspomnieć należy również, że <xAnon>D. T. (1)</xAnon> złożył wyjaśnienia o rozbieżnej treści w zakresie wzajemnych rozliczeń korzyści majątkowych przyjmowanych od oskarżonego <xAnon>R. G.</xAnon> w zamian za załadunek produktu w miejsce odpadu. Ostatecznie pośrednio przyznał się do zarzucanego czynu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>R. G.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Niewątpliwie <xAnon>R. G.</xAnon> kupując towar pierwszego gatunku jednocześnie płacąc niższą cenę jak za odpad wypełnił dyspozycję <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 286 § 1 k.k.</xLexLink> Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, charakteryzującym się celem w postaci chęci uzyskania korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu czy też niezdolności drugiej strony do należytego pojmowania dokonywanych działań. Chęć osiągnięcia korzyści majątkowej (<xIx>animus lucri faciendi</xIx>) jest cechą odróżniającą znamiona strony podmiotowej oszustwa od znamion strony podmiotowej części przestępstw przeciwko mieniu, gdzie cel sprawcy polega na chęci posiadania rzeczy dla siebie (<xIx>animus rem sibi habendi</xIx>). Zamiar przywłaszczenia jest niewątpliwie węższy od zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, odnosi się wyłącznie do cudzego prawa własności i jest powiązany z istotą strony przedmiotowej kradzieży lub przywłaszczenia, przejawiającą się w objęciu we władanie cudzej rzeczy ruchomej lub przywłaszczeniu rzeczy już posiadanej (lub prawa majątkowego). Pojęcie chęci uzyskania korzyści majątkowej ma zaś szerszy charakter i zamiar ten może polegać na uzyskaniu korzyści majątkowej innego rodzaju niż przysporzenie w postaci uzyskania prawa własności do cudzej rzeczy. Stąd też zamiar uzyskania korzyści majątkowej może obejmować nie tylko przemieszczenie cudzego mienia, lecz także i inne formy uszczuplenia mienia innej osoby, prowadzące w konsekwencji do przysporzenia majątkowego sprawcy kosztem pokrzywdzonego, co jest ściśle skorelowane z ukształtowaniem pozostałych znamion oszustwa, a w szczególności szerokiego znaczenia mienia. Wobec przedmiotowych rozważań oskarżony <xAnon>R. G.</xAnon> działając wspólnie i w porozumieniu z pracownikami <xAnon> firmy (...)</xAnon> wprowadzał w błąd jej właściciela co do faktu jaki towar jest ładowany i sprzedawany. Zamiast bowiem odpadu oskarżony kupował towar pierwszego gatunku za cenę odpadu. Zatem wypełnienie przez <xAnon>R. G.</xAnon> dyspozycji <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 286§1 k.k.</xLexLink> nie budzi wątpliwości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>T. S.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Niewątpliwie <xAnon>T. S.</xAnon> wskazując do załadunku w dniu 28.06.2022r. towar pierwszego gatunku zamiast odpadu doprowadził do sytuacji, w której <xAnon>R. G.</xAnon> zapłacił niższą cenę i spowodował stratę dla właściciela <xAnon> firmy (...)</xAnon> czym wypełnił dyspozycję <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 286 § 1 k.k.</xLexLink> Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, charakteryzującym się celem w postaci chęci uzyskania korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu czy też niezdolności drugiej strony do należytego pojmowania dokonywanych działań. Chęć osiągnięcia korzyści majątkowej (<xIx>animus lucri faciendi</xIx>) jest cechą odróżniającą znamiona strony podmiotowej oszustwa od znamion strony podmiotowej części przestępstw przeciwko mieniu, gdzie cel sprawcy polega na chęci posiadania rzeczy dla siebie (<xIx>animus rem sibi habendi</xIx>). Zamiar przywłaszczenia jest niewątpliwie węższy od zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, odnosi się wyłącznie do cudzego prawa własności i jest powiązany z istotą strony przedmiotowej kradzieży lub przywłaszczenia, przejawiającą się w objęciu we władanie cudzej rzeczy ruchomej lub przywłaszczeniu rzeczy już posiadanej (lub prawa majątkowego). Pojęcie chęci uzyskania korzyści majątkowej ma zaś szerszy charakter i zamiar ten może polegać na uzyskaniu korzyści majątkowej innego rodzaju niż przysporzenie w postaci uzyskania prawa własności do cudzej rzeczy. Stąd też zamiar uzyskania korzyści majątkowej może obejmować nie tylko przemieszczenie cudzego mienia, lecz także i inne formy uszczuplenia mienia innej osoby, prowadzące w konsekwencji do przysporzenia majątkowego sprawcy kosztem pokrzywdzonego, co jest ściśle skorelowane z ukształtowaniem pozostałych znamion oszustwa, a w szczególności szerokiego znaczenia mienia. Wobec przedmiotowych rozważań oskarżony <xAnon>T. S.</xAnon> działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>R. G.</xAnon> i <xAnon>D. T. (2)</xAnon> wprowadzał w błąd właściciela <xAnon> firmy (...)</xAnon> co do faktu jaki towar jest ładowany i sprzedawany. Zamiast bowiem odpadu oskarżony <xAnon>R. G.</xAnon> kupował towar pierwszego gatunku za cenę odpadu. Zatem wypełnienie przez <xAnon>T. S.</xAnon> dyspozycji <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 286§1 k.k.</xLexLink> nie budzi wątpliwości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>D. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Niewątpliwie <xAnon>D. T. (1)</xAnon> wskazując i ładując w dniu 28.06.2022r. towar pierwszego gatunku zamiast odpadu doprowadził do sytuacji, w której <xAnon>R. G.</xAnon> zapłacił niższą cenę i spowodował stratę dla właściciela <xAnon> firmy (...)</xAnon> czym wypełnił dyspozycję <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 286 § 1 k.k.</xLexLink> Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, charakteryzującym się celem w postaci chęci uzyskania korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu czy też niezdolności drugiej strony do należytego pojmowania dokonywanych działań. Chęć osiągnięcia korzyści majątkowej (<xIx>animus lucri faciendi</xIx>) jest cechą odróżniającą znamiona strony podmiotowej oszustwa od znamion strony podmiotowej części przestępstw przeciwko mieniu, gdzie cel sprawcy polega na chęci posiadania rzeczy dla siebie (<xIx>animus rem sibi habendi</xIx>). Zamiar przywłaszczenia jest niewątpliwie węższy od zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, odnosi się wyłącznie do cudzego prawa własności i jest powiązany z istotą strony przedmiotowej kradzieży lub przywłaszczenia, przejawiającą się w objęciu we władanie cudzej rzeczy ruchomej lub przywłaszczeniu rzeczy już posiadanej (lub prawa majątkowego). Pojęcie chęci uzyskania korzyści majątkowej ma zaś szerszy charakter i zamiar ten może polegać na uzyskaniu korzyści majątkowej innego rodzaju niż przysporzenie w postaci uzyskania prawa własności do cudzej rzeczy. Stąd też zamiar uzyskania korzyści majątkowej może obejmować nie tylko przemieszczenie cudzego mienia, lecz także i inne formy uszczuplenia mienia innej osoby, prowadzące w konsekwencji do przysporzenia majątkowego sprawcy kosztem pokrzywdzonego, co jest ściśle skorelowane z ukształtowaniem pozostałych znamion oszustwa, a w szczególności szerokiego znaczenia mienia. Wobec przedmiotowych rozważań oskarżony <xAnon>D. T. (1)</xAnon> działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>R. G.</xAnon> i <xAnon>D. T. (2)</xAnon> wprowadzał w błąd właściciela <xAnon> firmy (...)</xAnon> co do faktu jaki towar jest ładowany i sprzedawany. Zamiast bowiem odpadu oskarżony <xAnon>R. G.</xAnon> kupował towar pierwszego gatunku za cenę odpadu. Zatem wypełnienie przez <xAnon>D. T. (1)</xAnon> dyspozycji <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 286§1 k.k.</xLexLink> nie budzi wątpliwości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1 a)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Kara jednego roku pozbawienia wolności oraz grzywna 200 stawek po 50 zł każda są adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Na korzyść dla oskarżonego Sąd poczytał uprzednią niekaralność</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie kary pozbawienia wolności na okres dwóch lat próby i zobowiązując go do informowania Sądu pisemnie co sześć miesięcy o przebiegu okresu próby. Bezwzględna kara pozbawienia wolności byłaby reakcją nadmiernie surową. Tym bardziej, że oskarżony nie był uprzednio karany.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>T. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1 b)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Kara jednego roku pozbawienia wolności oraz grzywna 200 stawek po 20 zł każda są adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Na korzyść dla oskarżonego Sąd poczytał uprzednią niekaralność.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>T. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie kary pozbawienia wolności na okres dwóch lat próby i zobowiązując go do informowania Sądu pisemnie co sześć miesięcy o przebiegu okresu próby. Bezwzględna kara pozbawienia wolności byłaby reakcją nadmiernie surową. Tym bardziej, że oskarżony nie był uprzednio karany.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>D. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1 c)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Kara jednego roku pozbawienia wolności oraz grzywna 200 stawek po 20 zł każda są adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Na korzyść dla oskarżonego Sąd poczytał uprzednią niekaralność.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>D. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie kary pozbawienia wolności na okres dwóch lat próby i zobowiązując go do informowania Sądu pisemnie co sześć miesięcy o przebiegu okresu próby. Bezwzględna kara pozbawienia wolności byłaby reakcją nadmiernie surową. Tym bardziej, że oskarżony nie był uprzednio karany.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sąd zaliczył <xAnon>R. G.</xAnon> na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania od dnia 28.06.2022r. od godz. 7.15 do dnia 29.06.2022r. godz. 15.35 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest dwóm dziennym stawkom grzywny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>T. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sąd zaliczył <xAnon>T. S.</xAnon> na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania od dnia 28.06.2022r. od godz. 12.00 do dnia 29.06.2022r. godz. 15.25, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest dwóm dziennym stawkom grzywny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>D. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sąd zaliczył <xAnon>T. S.</xAnon> na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania od dnia od dnia 28.06.2022r. od godz. 7.30 do dnia 29.06.2022r. godz. 14.20 , przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest dwóm dziennym stawkom grzywny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. G.</xAnon>, <xAnon>T. S.</xAnon>, <xAnon>D. T. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>4</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 §1 kk</xLexLink> zasądzaił solidarnie od oskarżonych <xAnon>R. G.</xAnon>, <xAnon>T. S.</xAnon> i <xAnon>D. T. (1)</xAnon> na rzecz pokrzywdzonej <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> kwotę 70.000 tytułem obowiązku naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem. Pełnomocnik pokrzywdzonego oświadczył, że zatrzymane ziarna nie nadawały się do ponownego użytku wobec czego należało uznać to za szkodę i orzec o jej naprawieniu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnienia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>6.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Sąd zasądził od oskarżonych opłatę jak i wydatki uznając, że ich uiszczenie nie będzie dla oskarżonych zbyt uciążliwe zgodnie z <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ewa Grabarz

Ewa Grabarz

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK1007/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. R. G. w dniu 28 czerwca 2022 roku na terenie firmy(...)w m.(...)gm.R., pow.(...), woj.(...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z pracownikamifirmy (...) sp. z o.o.T. S.iD. T. (1), doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemfirmę (...) sp. z o.o.w ten sposób, iż wprowadził w błąd właścicielafirmy (...), biorąc udział w umieszczeniu w naczepie w naczepiemarki S., onr rej. (...). podpiętej do ciągnika siodłowegoV.o nr(...)należącego dofirmy (...)dziewięć worków ,.b. (...)z zawartością łącznie około 9 ton ziaren gorczycy pełnowartościowej, zamiast wykazanych w dokumentach dotyczących transakcji pomiędzy wymienionymi przedsiębiorstwami, odpadów po pełnowartościowych ziarnach gorczycy w tej samej ilości o wartości strat w kwocie około 70.000 złotych, wynikającej z różnicy pomiędzy ceną produktu pełnowartościowego, a ceną odpadu niepełnowartościowego. czym działał na szkodę firmyB. (...)czym wypełnił dyspozycję art 286 § 1k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Spółka (...)jest producentem ziół i nasion przyprawowych. Głównym profilem działalności jest sprzedaż nasion i ziół, w tym gorczycy, która znajdowała się w hali numer(...)na terenie zakładu spółki. Na halę tą składały się dwa magazyny, w których przechowywana była gorczyca w postaci surowca przeznaczona do czyszczenia oraz gorczyca w postaci wyrobu gotowego przeznaczonego do sprzedaży. Gorczyca do przetworzenia była skupowana od wielu dostawców i przyjeżdżała zazwyczaj w opakowaniach typuB. (...).R. G.był jednym z odbiorców gorczycy jak i odpadu. Sam również sprzedawał gorczycęspółce (...).T. S.jakD. T. (1)byli pracownikami spółki. Organizacja pracy dotycząca zakupy i sprzedaży gorczycy wyglądała w ten sposób, że jej przyjęcia dokonywał kierownik magazynu lub magazynier, który waży cały transport. Ustalał wagę pojedynczegoB. (...)(worek w którym znajdowała się gorczyca lub odpad), wprowadzał ilość surowca do stanu magazynowego, a na koniec drukowano etykietę z nazwą surowca, masą netto i numerem partii, którą umieszczało się na każdym(...)którego transportowało się w wyznaczone w magazynie miejsce. Przyjęta gorczyca poddawana była czyszczeniu, po czym powstawał wyrób gotowy do sprzedaży, który był pakowany wB. (...)z załączoną etykietą klientowską i był składowany w hali magazynowej. Natomiast gorczyca drugiego gatunku była przekazywana do ponownego oczyszczenia i również była składowana w hali magazynowej lub w namiotach przed halą. Po oczyszczeniu powstawał również odpad, który składowany był za zewnątrz hali pod plandekami. Czasami zdarzało się, że odpad ten znajdował się w hali magazynowej.B. (...)w zależności od zawartości miały różne kolory etykiet. Jednym z kontrahentówspółki (...)byłR. G., który sprzedawał spółce gorczycę, którą ta poddawała procesowi obróbki, a następnie odkupował odpad, którym palił w przydomowym piecu. W czerwcu 2022 roku pracownik magazynu spółkiM. H.zawiadomiłR. S.- kierownika zakładu o nieprawidłowościach, które zaobserwował w magazynie. Powiedział, że pracownicy ładująR. G.towar pierwszego gatunku, a nie odpad. Natomiast oskarżony płacił za załadowany towar jak za odpad.R. S.przyznał, że zaobserwował braki surowca od lutego 2022 roku, wtedy też na magazynie zaczął panować nieporządek. Natomiast nie był on na tyle duży by pracownicy ładujący pojazdR. G.mogli pomylić odpad z towarem pełnowartościowym. Po pierwsze(...)z towarem pierwszego gatunku różnił się wizualnie odB.B.z odpadem. NadtoB.B.w zależności od zawartości miały różne etykiety. Wreszcie pracownicy przed załadunkiem mieli obowiązek sprawdzania tzw sztecherem zawartośćB. (...). Pracownicy panujący bałagan tłumaczyli ogromem pracy i dużą ilością spływających do zakładu surowców. W rzeczywistości chodziło o to by zakrojony na szeroką skalę proceder sprzedaży surowca pierwszego gatunku za cenę odpadu nie wyszedł na jaw. Część pracownikówspółki (...)weszła w porozumienie zR. G.przy przestępczym procederze. Natomiast część pracowników zaczęła dostrzegać co się dzieje w zakładzie pracy. Niektórzy pracownicy żyjący w dobrej komitywie zR. G.kupowali sobie drogie gadżety, na które nie było by ich stać przy ich pensji. Zatem kolejne fakty i nieprawidłowości zaczęły wypływać na jaw i niepokoić uczciwych pracownikówspółki (...).R. S.po pozyskaniu informacji o nieprawidłowościach dotyczących szczególnie załadunku dlaR. G.przejrzał nagrania z kamer monitoringu. Zauważył około dwunastu sytuacji załadunkuR. G., gdzie ewidentnie było widać, że na pojazdy ładowany jest surowiec obok odpadu. Nadto było widać jak m.in.R. G.zrywa etykiety z oznaczeniami zawartościB. (...)Zarejestrowano wywożenie towaru z głębi magazynu, podczas gdy odpad stał na zewnątrz hali przykryty plandekami. O podejrzeniach został poinformowanyP. B.- właścicielspółki (...), który zawiadomił Policję. W ramach wykonywanych czynności operacyjno-rozpoznawczych, funkcjonariusze Wydziału Kryminalnego Komendy Powiatowej Policji wB.weszli w posiadanie informacji, że na tereniezakładu (...) sp. z o.o.z siedzibą w(...)gm.R., pow.(...), woj.(...)dochodzi do przestępstwa oszustwa na szkodę w/w zakładu, który polegał na tym, żefirma (...)dostarcza dofirmy (...) sp. z o.o.gorczycę, która jest poddawana procesowi obróbki, a odpad jest odkupowany przezfirmę (...), po który przyjeżdża dwóch pracowników w/w przedsiębiorstwa ciągnikiem siodłowym z naczepą. Zarówno odpad, jak i produkt pełnowartościowy składowane są wB. (...)jednakże w różnych miejscach zakładu oraz w różnych typach worków. Funkcjonariusze powzięli informację, iż pracownicyspółki (...)pakowali na naczepę podstawioną przezfirmę (...)nie tylkoB.B.zawierające odpad, ale również towar pełnowartościowy. NatomiastR. G.płacił za całość jak za odpad. W ramach czynności operacyjnych ustalono, że w dniu 28 czerwca 2023 roku w godzinach porannych ma dojść do kolejnego załadunku, w związku z czym podjęto czynności zmierzające do ujawnienia powyższego procederu. W tym dniu udział w załadunku mieliT. S.iD. T. (1). W dniu 28 czerwca 2022r.R. G.zjawił się z innym pracownikiem na tereniezakładu (...)około godziny 6.00.T. S.rozdysponował magazynierom co ma być załadowane na ciągnik siodłowyV., którym przyjechałR. G.. Wskazał operatorom wózków widłowych z jakiego miejsca mają ładowaćB.B.. NatomiastD. T. (1)wraz zR. G.wskazywali pracownikom, któreB.B.mają być ładowane i brał udział przy załadunku. Oskarżeni podnosili BigBaga za uszy, a pracownikA. R.ładował go wózkiem na naczepę. Nikt nie nakłuwał worków sztecherem i nie sprawdzał co było ładowane. Zamiast odpadu ładowano towar pierwszej jakości. Około godziny 07.10 na drodze publicznej w miejscowościW.ujawniono wyjeżdżający z terenuspółki (...)zestaw składający się z ciągnika siodłowegoV.onr rej. (...)wraz z naczepą(...)onr rej. (...). Na wysokościposesji nr (...)w w/w miejscowości przekazano kierującemu sygnał do zatrzymania. Wylegitymowano kierowcę -R. G.oraz pasażera -T. K., a następnie pilotowano zestaw na terenzakładu (...). W związku z uzasadnionym podejrzeniem, iż na naczepie mogą znajdować się przedmioty pochodzące z przestępstwa lub mogące stanowić dowód w sprawie, w szczególności związane z w/w procederem, przystąpiono do przeszukania podczas którego ujawniono, że w częściB.B.znajduje się produkt pełnowartościowy, a nie odpad, jak wynikało z dokumentacji przewozowej. Na tereniezakładu (...)funkcjonariusze Wydziału Kryminalnego Komendy Powiatowej Policji wB.dokonali zatrzymania osób, które brały udział w załadunku transportu dlafirmy (...)w dniu 28 czerwca 2022 roku, tj.T. S.,D. T. (1)iM. P.. Za harmonogram załadunku współce (...)odpowiedzialny był kierownik sprzedażyJ. Z., a procedura odbioru towaru była standardowa. Pracownik magazynu informowałJ. Z., że zamówiony towar jest gotowy, po czym ten kontaktował się z odbiorcą w celu ustalenia daty i godziny załadunku. W dniu odbioru, kiedy kupiec przyjedzie po towar pracownik spółki otwiera bramę, po czym pojazd udawał się na wagę. Po zwarzeniu pracownik spółki kierował pojazd na miejsce załadunku, gdzie magazynierzy ładowali towar na naczepę. Rola odbiorcy towaru ograniczała się do technicznego przygotowania naczepy do załadunku i czasem wskazywania miejsca postawienia BigBaga na naczepie. Nigdy nie zdarzyło się by innemu odbiorcy pomylono towar i np. załadowano odpad zamiast towaru pierwszego gatunku lub na odwrót. Natomiast ta procedura była inna w stosunku doR. G., który traktowany był w specjalny sposób.R. G.często umawiał odbiór towaru bezpośrednio z magazynierami, a nie zJ. Z.. Zdarzały się również przypadki, kiedyR. G.był umówiony na załadunek jednego pojazdu, a w rzeczywistości ładowano dwa. NadtoR. G.swobodnie poruszał się po terenie zakładu gdzie inni odbiorcy i dostawcy nie mieli wstępu. Zdarzała się również, że sam wskazywałB.B.które mają być załadowane. Dochodziło do sytuacji, żeR. G.sam nakłuwałB.B.sztecherem co nie mieściło się w procedurach firmy. Często przyjeżdżał po odbiór towaru bardzo wcześnie rano przed przybyciem do pracy pracowników kontroli jakości, by ci nie mogli ocenić co było ładowane na naczepęR. G..D. T. (1)zawsze był chętny do załadunku pojazdówR. G.oraz nie pełniąc żadnej funkcji miał manierę wydawania poleceń innym pracownikom i czuł się bardzo pewnie w firmie. W oszustwo na szkodęfirmy (...)byli zaangażowani również inni pracownicy jednak ramy aktu oskarżenia ustalił Prokurator i Sąd nie mógł wyjść poza jego granicę. Szkoda wynikająca z czynu z dnia 28.06.2022r. wynosiła 70.000zł. gdyż zatrzymany towar nie nadawał się już do ponownego użytku. notatka urzędowa k. 1-2 protokół przeszukania ciągnika siodłowegoV. k.16-18, 20-22 notatka urzędowa wraz z zestawieniem dostaw k. 212-213 notatka urzędowa wraz z wykazem różnicy inwentaryzacyjnej k. 244-45 protokół oględzin k. 246-255 płyta CD z dokumentacją fotograficzną k. 304 protokół oględzin oraz pendrive k. 365-367 dokumentacja fotograficzna zapis monitoringu k. 370 zeznaniaP. B. k. 513 odw.-514, 3-5, 219-220, 302-303, 412 zeznaniaA. R. k. 514-514 odw, 55-56 zeznaniaM. P. k. 514odw-515, 95-97, 136-137 zeznaniaM. K. k. 516, 233-234, 331-332 zeznaniaM. U. k. 557-558, 121-122, 386-387 zeznaniaM. H. k. 558odw-559, 157-158, 335-336 zeznaniaR. S. k. 559 odw-560, 237-238 zeznaniaJ. Z. k. 569, 221-222 zeznaniaA. G. k. 569 odw-570, 257-258 zeznaniaM. S. k. 570-571, 261-262, 410-411 zeznaniaG. N. k. 517, 265-266 zeznaniaA. W. k. 571, 269-270 zeznaniaD. N. k. 571 odw-572, 327-328, 378-379 wyjaśnieniaR. G. k. 501 odw. częściowo wyjaśnieniaD. T. (1) k. 501-502 częściowo zeznaniaŁ. F. k. 515-516, k. 374-375, 99-100 R. G.nie był karany karta karna k. 393 1.1.2. T. S. w dniu 28 czerwca 2022 roku na tereniefirmy (...) sp. z o.o.w m.(...), gm.R., pow.(...), woj.(...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z pracownikiemfirmy (...)i pracownikiemfirmy (...) sp. z o.o.D. T. (1), doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemfirmę (...) sp. z o.o.w ten sposób, iż wprowadził w błąd właścicielafirmy (...), biorąc udział w umieszczeniu w naczepie w naczepiemarki S., onr rej. (...). podpiętej do ciągnika siodłowegoV.o nr rej.(...)należącego dofirmy (...)dziewięć worków ,.big-bag" z zawartością łącznie około 9 ton ziaren gorczycy pełnowartościowej, zamiast wykazanych w dokumentach dotyczących transakcji pomiędzy wymienionymi przedsiębiorstwami, odpadów po pełnowartościowych ziarnach gorczycy w tej samej ilości o wartości strat w kwocie około 70.000 złotych, wynikającej z różnicy pomiędzy ceną produktu pełnowartościowego, a ceną odpadu niepełnowartościowego. czym działał na szkodęfirmy (...)sp. z o.o i wypełnił dyspozycjęart 286 § k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Te same ustalenia faktyczne i dowody co przy czynieR. G. T. S.nie był karany. karta karna k.395 1.1.3. D. T. (1) w dniu 28 czerwca 2022 roku na tereniefirmy (...) sp. z o.o.w m.(...), gm.R., pow.(...). woj.(...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z pracownikiemfirmy (...)i pracownikiemfirmy (...) sp. z o.o.T. S., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemfirmę (...) sp. z o.o.w ten sposób, iż wprowadził w błąd właścicielafirmy (...)biorąc udział w umieszczeniu w naczepiemarki S., onr rej. (...), podpiętej do ciągnika siodłowegoV.o nr rej.(...)należącego dofirmy (...)dziewięć worków „b. (...)” z zawartością łącznie około 9 ton ziaren gorczycy pełnowartościowej, zamiast wykazanych w dokumentach dotyczących transakcji pomiędzy wymienionymi przedsiębiorstwami, odpadów po pełnowartościowych ziarnach gorczycy w tej samej ilości o wartości strat w kwocie około 70.000 złotych, wynikającej z różnicy pomiędzy ceną produktu pełnowartościowego a ceną odpadu niepełnowartościowego, czym działał na szkodęfirmy (...) sp. z o.o.czym wypełnił dyspozycję art 286§1k.k Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Te same ustalenia faktyczne i dowody co przy czynieR. G. częściowo wyjaśnieniaD. T. (1) k. 501-502 D. T. (1)nie był karany karta karna 396 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 notatka urzędowa bezsporna, potwierdzająca ustalenia operacyjne policji. Dokumentująca czynności wykonane przez funkcjonariuszy 28.06.2022r. oraz ujawnienie czynu zabronionego. protokół przeszukania ciągnika siodłowegoV. bezsporny, potwierdzający że na ciągnik siodłowy, który prowadziłR. G.załadowano towar I gatunku zamiast odpadu. Koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym. W sposób jednoznaczny wskazuje na sprawstwo oskarżonych. notatka urzędowa wraz z zestawieniem dostaw bezsporny notatka urzędowa wraz z wykazem różnicy inwentaryzacyjnej bezsporna, potwierdzająca że zamiast odpadu ładowanoR. G.towar I jakości protokół oględzin bezsporny, nagrania z monitoringu wskazujące jak wyglądał załadunek przed datą czynów opisanych w akcie oskarżenia. Brał w nich udział zarówno oskarżonyD. T. (1)jak iT. S. płyta CD z dokumentacją fotograficzną bezsporna potwierdzająca, że na naczepie znajdował się towar I gatunku a nie odpad. protokół oględzin oraz pendrive bezsporny dokumentacja fotograficzna zapis monitoringu bezsporna wskazująca, że przed datą czynuT. S.brał udział w załadunkach dlaR. G.. zeznaniaP. B. spójne, konsekwentne i wiarygodne. Korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, w tym z zatrzymaniem przez Policję oskarżonych niemalże na gorącym uczynku. Depozycje te są o tyle istotne, że świadek wskazał że nigdy nie zdarzyło się w firmie, żeby pomylono towar dla klientów i załadowano I gatunek zamiast odpadu lub na odwrót. Przeczy to zatem przyjętej przez oskarżonychD. T. (1)iT. S.linii obrony, że pomyłka w załadunku wynikała z bałaganu panującego w magazynie. zeznaniaA. R. Spójne, konsekwentne, wiarygodne. W dniu zdarzeniaT. S.polecił mu udać się na plac wózkiem widłowym w celu szybkiego załadowania ciężarówki. Na placu firmy obecny byłD. T. (1),M. P.,R. G.orazT. K..D. T. (1)iR. G.wskazywali, któreB.B.mają być załadowane na naczepę i podpinali je do wózków widłowych, którymi operowali świadek iM. P.. Depozycje te przeczą przyjętej linii obronyT. S.jakoby w dniu 28.06.2022r. był on krótko w pracy i nie miał nic wspólnego z załadunkiem dlaR. G.. Nadto stwierdzić należy, że świadek nie miał żadnych powodów by bezpodstawnie pomawiać oskarżonych o zachowania noszące znamiona czynów zabronionych. zeznaniaM. P. Spójne, konsekwentne, wiarygodne. Z jego depozycji wynikało, że w dniu 28 czerwca 2022 roku na polecenieD. T. (1)ładowałB.B.na ciężarówkęfirmy (...), które wskazywał właśnie oskarżonyT. S., a zlokalizowane one były w jednym miejscu, przy hali nr(...)gdzie przerabiana była gorczyca. Depozycje te przeczą przyjętej linii obronyT. S.jakoby w dniu 28.06.2022r. był on krótko w pracy i nie miał nic wspólnego z załadunkiem dlaR. G.. Nadto stwierdzić należy, że świadek nie miał żadnych powodów by bezpodstawnie pomawiać oskarżonych o zachowania noszące znamiona czynów zabronionych. zeznaniaM. K. Spójne, wiarygodne, konsekwentne. Świadek w sposób jednoznaczny stwierdził, że nie było możliwości pomylenia towary I gatunku z odpadem. Co prawda zdarzało się, że towar nie był etykietowany, ale można było sprawdzić organoleptycznie co było w worku. Poza tym doświadczeni pracownicy wiedzieli co ładują. Wreszcie świadek znalazł etykiety w biurku kierownika magazynu i zapytał co one tu robią to usłyszał, "żeby się nie wpierdalał". Świadczyło to o celowym nieetykietowaniuB. (...)by ukryć przestępczy proceder. Według niego z magazynu kilkukrotnie w przeszłości ginął towar. Czasem chodziło o dwaB.B.a czasem o całą partię, tj. około 20 worków częściowo zeznaniaŁ. F. Na wstępie wskazać należy, że inni świadkowie i oskarżonyD. T. (1)wskazywali, zeŁ. F.również miał mieć coś wspólnego ze sprawą. Dlatego depozycje w tym zakresie gdzie wskazuje on na duży chaos w magazynie i pomyłki Sąd uznał za niewiarygodne. Jednak wskazać należy, że świadek ten również w sposób jednoznaczny zeznał, żeR. G.był traktowany wfirmie (...)wyjątkowo. Proceduraspółki (...)nie miała zastosowania do jego osoby. Nadto zawartośćB. (...)można było ocenić organoleptycznie, co czynił i rozdzielałB.B.w zależności od zawartości. Dodał jednakże, żeD. T. (1)wydawał worki odbiorcom nie zwracając uwagi na to co zawierały. Nadmienił również, że jako osoba odpowiedzialna za stan magazynowy wiedział, że „giną drugie gatunki”, zeznaniaM. U. Sąd uznał depozycje te za wiarygodne. W dniu czynu był w pracy dopiero na popołudniową zmianę. Potwierdził jednak, że nie było możliwości pomyleniaB. (...). Sprawdzał sztecherem co jest w workach jednak nie decydował co ma być załadowane dla oskarżonegoR. G.. Potwierdził również, żeR. G.był traktowany wfirmie (...)wyjątkowo. Proceduraspółki (...)nie miała zastosowania do jego osoby. zeznaniaM. H. Spójne, wiarygodne, konsekwentne. Jego depozycje korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek potwierdził, żeR. G.traktowany był wfirmie (...)szczególnie. Nadto raz był świadkiem sytuacji kiedyR. G.ładowano towar I gatunku zamiast odpadu. Świadek nie miał podstaw by bezpodstawnie pomawiać oskarżonych. zeznaniaR. S. Spójne, wiarygodne, konsekwentne. Jego depozycje korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek zeznał, że w dniu 28.06.2022r. załadowane inneB. (...)niż te które przygotował. Potwierdził, że nie było sposobu by pomylićB.B.z odpadem zB.B.z surowcem I gatunku. Słyszał pogłoski o tym co ma być ładowane już wcześniej. Oskarżeni lubili przychodzić w weekendy do pracy. Kiedy proceder zaczął wychodzić na jaw przestali przychodzić. Świadek nie miał podstaw by bezpodstawnie pomawiać oskarżonych. zeznaniaJ. Z. Wiarygodne, spójne, konsekwentne. Co prawda świadek nie brał udziału przy załadunkach ale potwierdził, żeR. G.był traktowany specjalnie i jego pojazd ładowany był o wcześniejszych godzinach niż pozostałe. zeznaniaA. G. Spójne, wiarygodne, konsekwentne. Jego depozycje korespondują z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek potwierdził, żeR. G.traktowany był wfirmie (...)szczególnie. To on zgłaszałR. S., że ginie towar z magazynu. Rozmawiał o tym procederze z innymi pracownikami. Potwierdził, że nie było możliwości pomyleniaB. (...). Świadek nie miał podstaw by bezpodstawnie pomawiać oskarżonych. zeznaniaM. S. Wiarygodne, spójne, konsekwentne. Potwierdził, żeR. G.był traktowany specjalnie i jego pojazd ładowany był o wcześniejszych godzinach niż pozostałe. Zeznał również, że nie było możliwości pomyleniaB. (...)Zgłaszał, że ginie towar. Raz się zdarzyło, że znalazł dwaB.B.w innym miejscu niż powinny być. Kiedy poinformował o tymT. S.ten miał "zkwaszoną minę". Świadek nie miał podstaw by bezpodstawnie pomawiać oskarżonych. zeznaniaG. N. Są spójne i konsekwentne. Świadek brał raz udział w załadunku dlaR. G., ale ładował odpad. Potwierdził jednak, że nie było możliwości pomyleniaB. (...) zeznaniaD. N. Zeznania spójne, konsekwentne i wiarygodne. Choć świadek nie brał udziału w załadunku dlaR. G., to potwierdził że oskarżony był traktowany specjalnie. Żaden inny klient nie sprawdzał worków sztecherem tak jak mógł robić to oskarżony. wyjaśnieniaR. G. Sąd uznał za wiarygodne WyjaśnieniaR. G.złożone na rozprawie gdzie przyznał się do zarzucanego czynu. Koresponduje to z pozostałym materiałem dowodowym. Nadto stwierdzić należy, że oskarżony został złapany na gorącym uczynku. 1.1.2 karta karna bezsporna 1.1.3 karta karna bezsporna częściowo wyjaśnieniaD. T. (1) Przy czynieD. T. (1)oprócz tych samych dowodów co przy czynieR. G.Sąd uznał, za częściowo wiarygodne wyjaśnienia złożone przez oskarżonego na rozprawie. Pośrednio w nich przyznał się do zarzucanego czynu i stwierdził, że podejrzewał co ładujeR. G.i z perspektywy czasu żałuje swoje czynu. 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.1.1 dokumentacja fotograficzna z k. 519-525 załączona przez obrońcę oskarżonegoT. S. Z zebranego materiału dowodowego wynika wprost, że nie było możliwości pomylenia BigBagów. Zatem nawet jeżeli zdjęcia wskazują na pewien nieporządek na magazynie i poza nim nie są wstanie wykazać, że to na skutek bałaganu oskarżonemuR. G.załadowano gorczycę pierwszego gatunku zamiast odpadu. zeznaniaT. K. Sąd poczytał je jako drugorzędne. Świadek był jedynie pracownikiem Woj-nas. Nie interesował się co ładował oskarżonyR. G.. Wykonywał jedynie polecenia służbowe. Częściowo zeznaniaŁ. F. Sąd uznał, je za niewiarygodne w tej części gdzie "wybielał" swoją postawę, zasłaniał się niepamięcią lub niewiedzą twierdząc, że nie wiedział dlaczegoR. G.mógł chodzić po magazynie. Z pozostałych dowodów zebranych w sprawie w tym w szczególności zeznań świadków wynika wprost, że on na to zezwalał i miał wiedzę na temat procederu. Niewykluczone, że też miał w nim swój udział. zeznaniaA. W. Sąd poczytał je jako drugorzędne, gdyż świadek pracował miesiąc przed zatrzymaniem oskarżonych nie orientował się jeszcze w procedurachfirmy (...). Wiedzę o sprawie uzyskał po zatrzymaniach oskarżonych. Częściowo Wyjaśnienia oskarżonegoR. G. Sąd uznał je za niewiarygodne w części, w której nie przyznał się om do zarzucanych czynów gdyż zebrany w śledztwie materiał dowodowy, w tym zeznania świadków oraz niemalże bezpośrednie zatrzymanie po czynie z dnia 28 czerwca 2022 roku, przy której to czynności dokonano ujawnienia przedmiotów pochodzących z przestępstwa, czyni zasadnym uznanie tych depozycji za niewiarygodne. Tym bardziej, że oskarżony ostatecznie przyznał się do zarzucanego mu czynu. 1.1.2 wyjaśnieniaT. S. Sąd uznał je za niewiarygodne. Jest to przyjęta linię obrony nie wytrzymującą krytyki w zestawieniu z pozostałym materiałem dowodowym w tym w szczególności z zeznaniami świadków -pracownikówB.. Z depozycji tych wynika wprost, żeT. S.bardzo często zajmował się załadunkiem dlaR. G.. Kiedyś znaleziono u niego etykiety, które winny znajdować się naB. (...)W dniu 28.06.2022r. to on wskazał, z którego miejsca należy załadowaćB. (...)dlaR. G.. Natomiast jak wynikało z zeznańR. S.to nie była ta partia, którą on wyznaczył do załadunku na dzień 28.12.2022r. Nadto miał oni duże doświadczenie i doskonale wiedział gdzie znajduje się odpad, a gdzie gotowy produkt i drugi gatunek. Wyjaśnienia o bałaganie w magazynach spółki - usprawiedliwiające ewentualne błędy w załadunku stanowią jedynie nieudolną linie obrony oskarżonego, gdyż to również on odpowiadał za stan magazynu, lokalizację produktów i odpadów oraz sam załadunek. Tym samym miał doskonałą orientację w zakresie, gdzie i jaki rodzaj materiału znajduje się w poszczególnychB.B.. Przestępczy proceder zmuszał oskarżonych bowiem do ukrywania odpadu, który ujawniano przy przypadkowych okazjach na tereniespółki (...)za silosem czy w rynnie. Zatem bałagan tworzony był również przez samego oskarżonego by ukryć przestępczy proceder. Nie można tracić z pola widzenia faktu, że tak doświadczony pracownik nawet mimo bałaganu nie pomylił byB.. Koronnym argumentem świadczącym o sprawstwie oskarżonego jest również, to że w stosunku do innych klientów pomyłka nigdy się nie zdarzyła. Wspomnieć należy również, żeT. S.złożył wyjaśnienia o rozbieżnej treści w zakresie wzajemnych rozliczeń korzyści majątkowych przyjmowanych od oskarżonegoR. G.w zamian za załadunek produktu w miejsce odpadu. 1.1.3 częściowo wyjaśnieniaD. T. (1) Sąd uznał je za niewiarygodne w części, w której nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Twierdzenia, że jakoby nie wiedział o tym jaki rodzaj produktu ładuje na naczepęR. G.należy uznać za przyjętą linię obrony nie wytrzymującą krytyki w zestawieniu z pozostałym materiałem dowodowym w tym w szczególności zeznań świadków -pracownikówB.. Z depozycji tych wynika wprost, że w dniu 28.06.2022r. toD. T. (1)chodził zR. G.po hali wskazywał worki do załadunku, sprawdzał co jest w środku sztecherem. Nadto miał oni duże doświadczenie i doskonale wiedział czym dysponują w magazynie, gdzie znajduje się odpad, a gdzie gotowy produkt i drugi gatunek. Wyjaśnienia o bałaganie w magazynach spółki - usprawiedliwiające ewentualne błędy w załadunku stanowią jedynie nieudolną linie obrony oskarżonego, gdyż to również on odpowiadał za stan magazynu, lokalizację produktów i odpadów oraz sam załadunek. Tym samym miał doskonałą orientację w zakresie, gdzie i jaki rodzaj materiału znajduje się w poszczególnychB.B.. Przestępczy proceder zmuszał oskarżonych bowiem do ukrywania odpadu, który ujawniano przy przypadkowych okazjach na tereniespółki (...)za silosem czy w rynnie. Zatem bałagan tworzony był również przez samego oskarżonego by ukryć przestępczy proceder. Nie można tracić z pola widzenia faktu, że tak doświadczony pracownik nawet mimo bałaganu nie pomylił byB.. Koronnym argumentem świadczącym o sprawstwie oskarżonego jest również, to że w stosunku do innych klientów pomyłka nigdy się nie zdarzyła. Wspomnieć należy również, żeD. T. (1)złożył wyjaśnienia o rozbieżnej treści w zakresie wzajemnych rozliczeń korzyści majątkowych przyjmowanych od oskarżonegoR. G.w zamian za załadunek produktu w miejsce odpadu. Ostatecznie pośrednio przyznał się do zarzucanego czynu 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1. R. G. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej NiewątpliwieR. G.kupując towar pierwszego gatunku jednocześnie płacąc niższą cenę jak za odpad wypełnił dyspozycjęart 286 § 1 k.k.Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, charakteryzującym się celem w postaci chęci uzyskania korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu czy też niezdolności drugiej strony do należytego pojmowania dokonywanych działań. Chęć osiągnięcia korzyści majątkowej (animus lucri faciendi) jest cechą odróżniającą znamiona strony podmiotowej oszustwa od znamion strony podmiotowej części przestępstw przeciwko mieniu, gdzie cel sprawcy polega na chęci posiadania rzeczy dla siebie (animus rem sibi habendi). Zamiar przywłaszczenia jest niewątpliwie węższy od zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, odnosi się wyłącznie do cudzego prawa własności i jest powiązany z istotą strony przedmiotowej kradzieży lub przywłaszczenia, przejawiającą się w objęciu we władanie cudzej rzeczy ruchomej lub przywłaszczeniu rzeczy już posiadanej (lub prawa majątkowego). Pojęcie chęci uzyskania korzyści majątkowej ma zaś szerszy charakter i zamiar ten może polegać na uzyskaniu korzyści majątkowej innego rodzaju niż przysporzenie w postaci uzyskania prawa własności do cudzej rzeczy. Stąd też zamiar uzyskania korzyści majątkowej może obejmować nie tylko przemieszczenie cudzego mienia, lecz także i inne formy uszczuplenia mienia innej osoby, prowadzące w konsekwencji do przysporzenia majątkowego sprawcy kosztem pokrzywdzonego, co jest ściśle skorelowane z ukształtowaniem pozostałych znamion oszustwa, a w szczególności szerokiego znaczenia mienia. Wobec przedmiotowych rozważań oskarżonyR. G.działając wspólnie i w porozumieniu z pracownikamifirmy (...)wprowadzał w błąd jej właściciela co do faktu jaki towar jest ładowany i sprzedawany. Zamiast bowiem odpadu oskarżony kupował towar pierwszego gatunku za cenę odpadu. Zatem wypełnienie przezR. G.dyspozycjiart 286§1 k.k.nie budzi wątpliwości. ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1 T. S. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej NiewątpliwieT. S.wskazując do załadunku w dniu 28.06.2022r. towar pierwszego gatunku zamiast odpadu doprowadził do sytuacji, w którejR. G.zapłacił niższą cenę i spowodował stratę dla właścicielafirmy (...)czym wypełnił dyspozycjęart 286 § 1 k.k.Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, charakteryzującym się celem w postaci chęci uzyskania korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu czy też niezdolności drugiej strony do należytego pojmowania dokonywanych działań. Chęć osiągnięcia korzyści majątkowej (animus lucri faciendi) jest cechą odróżniającą znamiona strony podmiotowej oszustwa od znamion strony podmiotowej części przestępstw przeciwko mieniu, gdzie cel sprawcy polega na chęci posiadania rzeczy dla siebie (animus rem sibi habendi). Zamiar przywłaszczenia jest niewątpliwie węższy od zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, odnosi się wyłącznie do cudzego prawa własności i jest powiązany z istotą strony przedmiotowej kradzieży lub przywłaszczenia, przejawiającą się w objęciu we władanie cudzej rzeczy ruchomej lub przywłaszczeniu rzeczy już posiadanej (lub prawa majątkowego). Pojęcie chęci uzyskania korzyści majątkowej ma zaś szerszy charakter i zamiar ten może polegać na uzyskaniu korzyści majątkowej innego rodzaju niż przysporzenie w postaci uzyskania prawa własności do cudzej rzeczy. Stąd też zamiar uzyskania korzyści majątkowej może obejmować nie tylko przemieszczenie cudzego mienia, lecz także i inne formy uszczuplenia mienia innej osoby, prowadzące w konsekwencji do przysporzenia majątkowego sprawcy kosztem pokrzywdzonego, co jest ściśle skorelowane z ukształtowaniem pozostałych znamion oszustwa, a w szczególności szerokiego znaczenia mienia. Wobec przedmiotowych rozważań oskarżonyT. S.działając wspólnie i w porozumieniu zR. G.iD. T. (2)wprowadzał w błąd właścicielafirmy (...)co do faktu jaki towar jest ładowany i sprzedawany. Zamiast bowiem odpadu oskarżonyR. G.kupował towar pierwszego gatunku za cenę odpadu. Zatem wypełnienie przezT. S.dyspozycjiart 286§1 k.k.nie budzi wątpliwości. ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1 D. T. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej NiewątpliwieD. T. (1)wskazując i ładując w dniu 28.06.2022r. towar pierwszego gatunku zamiast odpadu doprowadził do sytuacji, w którejR. G.zapłacił niższą cenę i spowodował stratę dla właścicielafirmy (...)czym wypełnił dyspozycjęart 286 § 1 k.k.Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, charakteryzującym się celem w postaci chęci uzyskania korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu czy też niezdolności drugiej strony do należytego pojmowania dokonywanych działań. Chęć osiągnięcia korzyści majątkowej (animus lucri faciendi) jest cechą odróżniającą znamiona strony podmiotowej oszustwa od znamion strony podmiotowej części przestępstw przeciwko mieniu, gdzie cel sprawcy polega na chęci posiadania rzeczy dla siebie (animus rem sibi habendi). Zamiar przywłaszczenia jest niewątpliwie węższy od zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, odnosi się wyłącznie do cudzego prawa własności i jest powiązany z istotą strony przedmiotowej kradzieży lub przywłaszczenia, przejawiającą się w objęciu we władanie cudzej rzeczy ruchomej lub przywłaszczeniu rzeczy już posiadanej (lub prawa majątkowego). Pojęcie chęci uzyskania korzyści majątkowej ma zaś szerszy charakter i zamiar ten może polegać na uzyskaniu korzyści majątkowej innego rodzaju niż przysporzenie w postaci uzyskania prawa własności do cudzej rzeczy. Stąd też zamiar uzyskania korzyści majątkowej może obejmować nie tylko przemieszczenie cudzego mienia, lecz także i inne formy uszczuplenia mienia innej osoby, prowadzące w konsekwencji do przysporzenia majątkowego sprawcy kosztem pokrzywdzonego, co jest ściśle skorelowane z ukształtowaniem pozostałych znamion oszustwa, a w szczególności szerokiego znaczenia mienia. Wobec przedmiotowych rozważań oskarżonyD. T. (1)działając wspólnie i w porozumieniu zR. G.iD. T. (2)wprowadzał w błąd właścicielafirmy (...)co do faktu jaki towar jest ładowany i sprzedawany. Zamiast bowiem odpadu oskarżonyR. G.kupował towar pierwszego gatunku za cenę odpadu. Zatem wypełnienie przezD. T. (1)dyspozycjiart 286§1 k.k.nie budzi wątpliwości. ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności R. G. 1 a) 1 Kara jednego roku pozbawienia wolności oraz grzywna 200 stawek po 50 zł każda są adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Na korzyść dla oskarżonego Sąd poczytał uprzednią niekaralność R. G. 2. 1. Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie kary pozbawienia wolności na okres dwóch lat próby i zobowiązując go do informowania Sądu pisemnie co sześć miesięcy o przebiegu okresu próby. Bezwzględna kara pozbawienia wolności byłaby reakcją nadmiernie surową. Tym bardziej, że oskarżony nie był uprzednio karany. T. S. 1 b) 1. Kara jednego roku pozbawienia wolności oraz grzywna 200 stawek po 20 zł każda są adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Na korzyść dla oskarżonego Sąd poczytał uprzednią niekaralność. T. S. 2. 1. Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie kary pozbawienia wolności na okres dwóch lat próby i zobowiązując go do informowania Sądu pisemnie co sześć miesięcy o przebiegu okresu próby. Bezwzględna kara pozbawienia wolności byłaby reakcją nadmiernie surową. Tym bardziej, że oskarżony nie był uprzednio karany. D. T. (1) 1 c) 1. Kara jednego roku pozbawienia wolności oraz grzywna 200 stawek po 20 zł każda są adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Na korzyść dla oskarżonego Sąd poczytał uprzednią niekaralność. D. T. (1) 2. 1. Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie kary pozbawienia wolności na okres dwóch lat próby i zobowiązując go do informowania Sądu pisemnie co sześć miesięcy o przebiegu okresu próby. Bezwzględna kara pozbawienia wolności byłaby reakcją nadmiernie surową. Tym bardziej, że oskarżony nie był uprzednio karany. R. G. 3. 1 Sąd zaliczyłR. G.na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania od dnia 28.06.2022r. od godz. 7.15 do dnia 29.06.2022r. godz. 15.35 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest dwóm dziennym stawkom grzywny. T. S. 3 1. Sąd zaliczyłT. S.na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania od dnia 28.06.2022r. od godz. 12.00 do dnia 29.06.2022r. godz. 15.25, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest dwóm dziennym stawkom grzywny. D. T. (1) 3 1 Sąd zaliczyłT. S.na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania od dnia od dnia 28.06.2022r. od godz. 7.30 do dnia 29.06.2022r. godz. 14.20 , przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest dwóm dziennym stawkom grzywny. R. G.,T. S.,D. T. (1) 4 1 Sąd na podstawieart. 46 §1 kkzasądzaił solidarnie od oskarżonychR. G.,T. S.iD. T. (1)na rzecz pokrzywdzonej(...) sp. z o.o.kwotę 70.000 tytułem obowiązku naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem. Pełnomocnik pokrzywdzonego oświadczył, że zatrzymane ziarna nie nadawały się do ponownego użytku wobec czego należało uznać to za szkodę i orzec o jej naprawieniu 5 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 6 inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6. Sąd zasądził od oskarżonych opłatę jak i wydatki uznając, że ich uiszczenie nie będzie dla oskarżonych zbyt uciążliwe zgodnie zart. 627 kpk. 7 Podpis

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

154510000003006_VI_Ka_000890_2024_Uz_2024-12-09_001

VI Ka 890/24

2024-12-09 01:00:00.0 CET

2024-12-16 18:00:04.0 CET

2024-12-16 12:27:16.0 CET

15451000

3006

REASON

Warszawa, dnia 5 listopada 2024 r. Sygn. akt VI Ka 890/24 1 2WYROK 2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 3Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: 4 Przewodniczący: SSO Tomasz Morycz 5 Sędziowie: SO Anna Zawadka 6 SO Sebastian Mazurkiewicz 8protokolant: protokolant sądowy N. P. 9przy udziale prokuratora Grzegorza Łaby 10po rozpoznaniu dnia 5 listopada 2024 r. 11sprawy K. Z. , syna R. i E. , ur. (...) w O. 12skazanego wyrokiem łącznym 13na skutek apelacji w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Małgorzata Hejduk" xPublisher="mhejduk" xEditorFullName="Małgorzata Hejduk" xEditor="mhejduk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000890" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="right">Warszawa, dnia 5 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt VI Ka 890/24</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2WYROK</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText><xBx>3Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx>4 Przewodniczący: SSO Tomasz Morycz</xBx></xText> <xText><xBx>5 Sędziowie: SO Anna Zawadka</xBx></xText> <xText><xBx>6 SO Sebastian Mazurkiewicz </xBx></xText> <xText><xBx>8protokolant: protokolant sądowy <xAnon>N. P.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>9przy udziale prokuratora Grzegorza Łaby</xBx></xText> <xText><xBx>10po rozpoznaniu dnia 5 listopada 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>11sprawy <xAnon>K. Z.</xAnon>, syna <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> <xBRx></xBRx>w <xAnon>O.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>12skazanego wyrokiem łącznym </xBx></xText> <xText><xBx>13na skutek apelacji wniesionej przez skazanego </xBx></xText> <xText><xBx>14od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku </xBx></xText> <xText><xBx>15z dnia 24 stycznia 2024 r. sygn. akt II K 228/23</xBx></xText> <xText>I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjmuje, iż rozstrzygnięcie z punktu 4 o umorzeniu postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego dotyczy także sprawy Sądu Rejonowego w Otwocku o sygn. akt V K 580/06;</xText> <xText>II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> <xText>III. zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Otwocku na rzecz adw. <xAnon>M. L.</xAnon> kwotę 295,20 (dwieście dziewięćdziesiąt pięć 20/100) złote, w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną skazanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;</xText> <xText>IV. zwalnia skazanego od wydatków w postępowaniu odwoławczym, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.</xText> <xText><xBx>17SSO Tomasz Morycz SSO Anna Zawadka SSO Sebastian Mazurkiewicz</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">VI Ka 890/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 24 stycznia 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 228/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać oskarżonego.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać fakt.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">Dotychczasowa karalność</xText> <xText xALIGNx="left">Sytuacja majątkowa</xText> <xText xALIGNx="left">Przebieg procesu resocjalizacji</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Karta karna - k.238-241</xText> <xText xALIGNx="left">Informacja e-PUAP - k.231</xText> <xText xALIGNx="left">Opinia o skazanym - k.242-243</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać oskarżonego.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać fakt.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="41"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="144"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="14"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="29"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="45"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="175"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać fakt</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Dotychczasowa karalność</xText> <xText xALIGNx="left">Sytuacja majątkowa</xText> <xText xALIGNx="left">Przebieg procesu resocjalizacji</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Karta karna</xText> <xText xALIGNx="left">Informacja e-PUAP</xText> <xText xALIGNx="left">Opinia o skazanym</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Dokumenty sporządzone przez uprawnione osoby i podmioty. Nie były kwestionowane i nie budziły żadnych wątpliwości. Wynikało z nich przestrzeganie porządku prawnego, sytuacja majątkowa i zachowanie podczas izolacji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać fakt</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Skazany we wniesionej przez siebie apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błędne połączenie kary pozbawienia wolności z karami ograniczenia wolności, wskazując że chciałby je odbyć, co należy poczytywać jako naruszenie prawa materialnego.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Zarzut był niezasadny.</xText> <xText>W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> obowiązujące do dnia 23 czerwca 2020 r. Były one korzystniejsze dla skazanego, przewidując możliwość połączenia kar dotychczas niewykonanych. Czyniąc to Sąd Rejonowy miał de facto dwie możliwości, to jest połączyć ze sobą jedynie dwie kary ograniczenia wolności bądź połączyć ze sobą wszystkie kary, to jest dwie kary ograniczenia wolności i jedną karę pozbawienia wolności. Wybrał to drugie rozwiązanie, które Sąd Okręgowy uważa za słuszne.</xText> <xText>Przemawiał za tym w szczególności fakt, że skazany jest osobą wielokrotnie karaną. W jego karcie karnej znajduje się aż 12 pozycji, z czego przeważająca część to przestępstwa przeciwko mieniu (<xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">288 § 1 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">286 § 1 kk</xLexLink>) i bezpieczeństwu w komunikacji (<xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink>). Skazany nie wyciągał zatem żadnych wniosków ze swojego postępowania i zapadających wobec niego orzeczeń, regularnie naruszając porządek prawny. Ponadto jego zachowanie w czasie izolacji uznano jedynie za poprawne. Wprawdzie był dwukrotnie nagradzany, jednak dwukrotnie go karano. W związku z tym został zdegradowany z zakładu karnego typu półotwartego do zakładu karnego typu zamkniętego. Skazany nie podejmował też starań o możliwość podjęcia pracy, a stopień realizacji zadań w ramach stosowanego wobec niego systemu programowego oddziaływania oceniono jedynie jako umiarkowany. Co więcej, skazany jest też umiarkowanie krytyczny wobec popełnionego przestępstwa i dotychczasowego trybu życia.</xText> <xText>Nie bez znaczenia był też fakt, że skazany uchylał się od wykonywania jednej z połączonych kar ograniczenia wolności, to jest kary 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 17 marca 2020 r. w sprawie o sygn. akt II K 568/18. W konsekwencji zamieniono ją na zastępczą karę 270 dni pozbawienia wolności. Wprawdzie nie stało się tak w przypadku drugiej z kar ograniczenia wolności, to jest kary 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 28 czerwca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II 115/21, jednak tak zdaniem Sądu Rejonowego, jak i Sądu Okręgowego jedynie kara łączna pozbawienia wolności stanowi odpowiednie podsumowanie przestępczej działalności skazanego. Dzięki niej odczuje konsekwencje swojego postępowania, a po opuszczeniu zakładu karnego będzie mógł rozpocząć nowy rozdział swojego życia bez dodatkowych obciążeń. Tym samym nie doszło do naruszenia prawa materialnego, to jest <xLexLink xArt="art. 87;art. 87 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 87 § 1 kk</xLexLink>, który dopuszcza taką możliwość.</xText> <xText>Sąd Rejonowy mógł wymierzyć skazanemu karę łączną w przedziale od 10 miesięcy (najwyższa z kar) do 2 lat i 4 miesięcy (suma kar). Wymierzonej mu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności - połączono w/w kary ograniczenia wolności i karę 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 7 września 2022 r. w sprawie o sygn. akt II K 135/22 - nie sposób uznać za niewspółmierną, a tym bardziej rażąco. Zwłaszcza w sytuacji, kiedy jedna z kar ograniczenia wolności została już zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności. Ponadto Sąd Rejonowy, stosując zasadę asperacji, kierował się tym, że były to przestępstwa różnego rodzaju (<xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> oraz 178a <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 1 kk</xLexLink>), a ponadto zostały popełnione w dużych, bo wynoszących około 2 lata, odstępach czasu (w okresie od dnia 13 marca 2018 r. do dnia 16 czerwca 2018 r., w dniu 11 marca 2020 r. oraz w dniu 17 stycznia 2022 r.). Nie można zatem uznać, żeby pomiędzy nimi zachodził szczególny związek czasowo - przedmiotowy. Za łagodniejszym potraktowaniem nie przemawiały też w/w dotychczasowa wielokrotna karalność i opinia.</xText> <xText>Nie można również zapominać, że skazany nie wykorzystał szeregu szans. Nie tylko poprzez ponowne naruszanie porządku prawnego, ale też uchylenia się od wykonywania kary ograniczenia wolności skutkujące zamianą na zastępczą karę pozbawienia wolności czy nieprawidłowe zachowanie skutkujące zdegradowaniem z zakładu karnego typu półotwartego do zakładu karnego typu zamkniętego. Zdaniem Sądu Okręgowego podobnie byłoby w przypadku wymierzenia mu kary łącznej ograniczenia wolności. Taka postawa nie może być nagradzana. Tym bardziej w instytucji wyroku łącznego, który ma służyć zupełnie innym celom. Pozostałe rozstrzygnięcia, z wyjątkiem zakresu umorzenia postępowania, o czym mowa poniżej, nie budziły żadnych wątpliwości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Skazany wniósł o nie łączenie kar ograniczenia wolności z karą pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Wobec niezasadności zarzutu na uwzględnienie nie zasługiwał również związany z nim wniosek.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xIx>Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia<xBRx></xBRx>i podniesionych zarzutów (<xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink>).</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.3</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1 </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.3.1</xName> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjął, iż rozstrzygnięcie z punktu 4 o umorzeniu postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego dotyczyło także sprawy Sądu Rejonowego w Otwocku o sygn. akt V K 580/06. W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Powyższa zmiana wynikała z pominięcia przez Sąd Rejonowy w/w sprawy, co najpewniej było efektem omyłki.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left"></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="left"></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left">Konieczność warunkowego umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">5.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać oskarżonego.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">III i IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx>1Sąd zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Otwocku na rzecz adw. <xAnon>M. L.</xAnon> kwotę 295,20 złotych, w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną skazanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. O powyższym orzeczono z uwagi na wniosek obrońcy i na podstawie § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.</xBx></xText> <xText><xBx>3Ponadto, na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 kpk</xLexLink>, zwolnił skazanego od wydatków w postępowaniu odwoławczym. Powyższe wynika z faktu, że skazany jest pozbawiony wolności i nie uzyskuje żadnych dochodów. Tym samym obciążanie go tymi należnościami było zbędne. </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xBx>1SSO Tomasz Morycz SSO Anna Zawadka SSO Sebastian Mazurkiewicz</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="101"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="31"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3 Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">Wpisać kolejny numer załącznika 1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Skazany</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 24 stycznia 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 228/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2 Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Małgorzata Hejduk

Małgorzata Hejduk

Warszawa, dnia 5 listopada 2024 r. Sygn. akt VI Ka 890/24 1 2WYROK 2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 3Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: 4 Przewodniczący: SSO Tomasz Morycz 5 Sędziowie: SO Anna Zawadka 6 SO Sebastian Mazurkiewicz 8protokolant: protokolant sądowyN. P. 9przy udziale prokuratora Grzegorza Łaby 10po rozpoznaniu dnia 5 listopada 2024 r. 11sprawyK. Z., synaR.iE.,ur. (...)wO. 12skazanego wyrokiem łącznym 13na skutek apelacji wniesionej przez skazanego 14od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku 15z dnia 24 stycznia 2024 r. sygn. akt II K 228/23 I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjmuje, iż rozstrzygnięcie z punktu 4 o umorzeniu postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego dotyczy także sprawy Sądu Rejonowego w Otwocku o sygn. akt V K 580/06; II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; III. zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Otwocku na rzecz adw.M. L.kwotę 295,20 (dwieście dziewięćdziesiąt pięć 20/100) złote, w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną skazanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym; IV. zwalnia skazanego od wydatków w postępowaniu odwoławczym, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. 17SSO Tomasz Morycz SSO Anna Zawadka SSO Sebastian Mazurkiewicz UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VI Ka 890/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 24 stycznia 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 228/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji. ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.- obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.- rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Wskazać oskarżonego. Wskazać fakt. Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód. K. Z. Dotychczasowa karalność Sytuacja majątkowa Przebieg procesu resocjalizacji Karta karna - k.238-241 Informacja e-PUAP - k.231 Opinia o skazanym - k.242-243 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Wskazać oskarżonego. Wskazać fakt. Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód. 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Wskazać fakt Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu. Dotychczasowa karalność Sytuacja majątkowa Przebieg procesu resocjalizacji Karta karna Informacja e-PUAP Opinia o skazanym Dokumenty sporządzone przez uprawnione osoby i podmioty. Nie były kwestionowane i nie budziły żadnych wątpliwości. Wynikało z nich przestrzeganie porządku prawnego, sytuacja majątkowa i zachowanie podczas izolacji. 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Wskazać fakt Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut Skazany we wniesionej przez siebie apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błędne połączenie kary pozbawienia wolności z karami ograniczenia wolności, wskazując że chciałby je odbyć, co należy poczytywać jako naruszenie prawa materialnego. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny. Zarzut był niezasadny. W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował przepisykodeksu karnegoobowiązujące do dnia 23 czerwca 2020 r. Były one korzystniejsze dla skazanego, przewidując możliwość połączenia kar dotychczas niewykonanych. Czyniąc to Sąd Rejonowy miał de facto dwie możliwości, to jest połączyć ze sobą jedynie dwie kary ograniczenia wolności bądź połączyć ze sobą wszystkie kary, to jest dwie kary ograniczenia wolności i jedną karę pozbawienia wolności. Wybrał to drugie rozwiązanie, które Sąd Okręgowy uważa za słuszne. Przemawiał za tym w szczególności fakt, że skazany jest osobą wielokrotnie karaną. W jego karcie karnej znajduje się aż 12 pozycji, z czego przeważająca część to przestępstwa przeciwko mieniu (art. 279 § 1 kk,288 § 1 kk,286 § 1 kk) i bezpieczeństwu w komunikacji (art. 178a § 1 kk). Skazany nie wyciągał zatem żadnych wniosków ze swojego postępowania i zapadających wobec niego orzeczeń, regularnie naruszając porządek prawny. Ponadto jego zachowanie w czasie izolacji uznano jedynie za poprawne. Wprawdzie był dwukrotnie nagradzany, jednak dwukrotnie go karano. W związku z tym został zdegradowany z zakładu karnego typu półotwartego do zakładu karnego typu zamkniętego. Skazany nie podejmował też starań o możliwość podjęcia pracy, a stopień realizacji zadań w ramach stosowanego wobec niego systemu programowego oddziaływania oceniono jedynie jako umiarkowany. Co więcej, skazany jest też umiarkowanie krytyczny wobec popełnionego przestępstwa i dotychczasowego trybu życia. Nie bez znaczenia był też fakt, że skazany uchylał się od wykonywania jednej z połączonych kar ograniczenia wolności, to jest kary 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 17 marca 2020 r. w sprawie o sygn. akt II K 568/18. W konsekwencji zamieniono ją na zastępczą karę 270 dni pozbawienia wolności. Wprawdzie nie stało się tak w przypadku drugiej z kar ograniczenia wolności, to jest kary 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 28 czerwca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II 115/21, jednak tak zdaniem Sądu Rejonowego, jak i Sądu Okręgowego jedynie kara łączna pozbawienia wolności stanowi odpowiednie podsumowanie przestępczej działalności skazanego. Dzięki niej odczuje konsekwencje swojego postępowania, a po opuszczeniu zakładu karnego będzie mógł rozpocząć nowy rozdział swojego życia bez dodatkowych obciążeń. Tym samym nie doszło do naruszenia prawa materialnego, to jestart. 87 § 1 kk, który dopuszcza taką możliwość. Sąd Rejonowy mógł wymierzyć skazanemu karę łączną w przedziale od 10 miesięcy (najwyższa z kar) do 2 lat i 4 miesięcy (suma kar). Wymierzonej mu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności - połączono w/w kary ograniczenia wolności i karę 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 7 września 2022 r. w sprawie o sygn. akt II K 135/22 - nie sposób uznać za niewspółmierną, a tym bardziej rażąco. Zwłaszcza w sytuacji, kiedy jedna z kar ograniczenia wolności została już zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności. Ponadto Sąd Rejonowy, stosując zasadę asperacji, kierował się tym, że były to przestępstwa różnego rodzaju (art. 207 § 1 kk,art. 286 § 1 kkoraz 178a§ 1 kk), a ponadto zostały popełnione w dużych, bo wynoszących około 2 lata, odstępach czasu (w okresie od dnia 13 marca 2018 r. do dnia 16 czerwca 2018 r., w dniu 11 marca 2020 r. oraz w dniu 17 stycznia 2022 r.). Nie można zatem uznać, żeby pomiędzy nimi zachodził szczególny związek czasowo - przedmiotowy. Za łagodniejszym potraktowaniem nie przemawiały też w/w dotychczasowa wielokrotna karalność i opinia. Nie można również zapominać, że skazany nie wykorzystał szeregu szans. Nie tylko poprzez ponowne naruszanie porządku prawnego, ale też uchylenia się od wykonywania kary ograniczenia wolności skutkujące zamianą na zastępczą karę pozbawienia wolności czy nieprawidłowe zachowanie skutkujące zdegradowaniem z zakładu karnego typu półotwartego do zakładu karnego typu zamkniętego. Zdaniem Sądu Okręgowego podobnie byłoby w przypadku wymierzenia mu kary łącznej ograniczenia wolności. Taka postawa nie może być nagradzana. Tym bardziej w instytucji wyroku łącznego, który ma służyć zupełnie innym celom. Pozostałe rozstrzygnięcia, z wyjątkiem zakresu umorzenia postępowania, o czym mowa poniżej, nie budziły żadnych wątpliwości. Wniosek Skazany wniósł o nie łączenie kar ograniczenia wolności z karą pozbawienia wolności. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny. Wobec niezasadności zarzutu na uwzględnienie nie zasługiwał również związany z nim wniosek. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżeniai podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k.,art. 440 k.p.k.). 1 Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności. 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1.3 1 Przedmiot utrzymania w mocy Zwięźle o powodach utrzymania w mocy. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1.3.1 1. Przedmiot i zakres zmiany Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjął, iż rozstrzygnięcie z punktu 4 o umorzeniu postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego dotyczyło także sprawy Sądu Rejonowego w Otwocku o sygn. akt V K 580/06. W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy. Zwięźle o powodach zmiany. Powyższa zmiana wynikała z pominięcia przez Sąd Rejonowy w/w sprawy, co najpewniej było efektem omyłki. 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1 ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia. 2 Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia. 3 Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia. 4. Konieczność warunkowego umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania. 5. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia. 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku Lp. Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku. Przytoczyć okoliczności. 6 Koszty Procesu Wskazać oskarżonego. Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku. Przytoczyć okoliczności. K. Z. III i IV 1Sąd zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Otwocku na rzecz adw.M. L.kwotę 295,20 złotych, w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną skazanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. O powyższym orzeczono z uwagi na wniosek obrońcy i na podstawie § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. 3Ponadto, na podstawieart. 624 § 1 kpkw zw. zart. 634 kpk, zwolnił skazanego od wydatków w postępowaniu odwoławczym. Powyższe wynika z faktu, że skazany jest pozbawiony wolności i nie uzyskuje żadnych dochodów. Tym samym obciążanie go tymi należnościami było zbędne. 7 PODPIS 1SSO Tomasz Morycz SSO Anna Zawadka SSO Sebastian Mazurkiewicz 0.11.3 Granice zaskarżenia Wpisać kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Skazany Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 24 stycznia 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 228/23 0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji. ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.- obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.- obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.- rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ Uchylenie ☒ zmiana

15/451000/0003006/Ka

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VI Wydział Karny Odwoławczy

150515150001006_II_K_000156_2024_Uz_2024-12-10_002

II K 156/24

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2024-12-23 18:00:13.0 CET

2024-12-23 09:09:38.0 CET

15051515

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 156/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: p.o. sekr. sąd. Łukasz Seges przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej: Dariusza Piotrowskiego po rozpoznaniu w dniu 07.11.2024 r. i 10.12.2024 r. sprawy: R. W. s. J. i J. z domu T. ur. (...) w K. oskarżonego o to, że: w dniu 14 października 2023 r. w K. z mieszkania przy ul. (...) zabrał w ce

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Siergiedo" xPublisher="js_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Joanna Siergiedo" xEditor="js_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000156" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 156/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 10 grudnia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz</xText> <xText>Protokolant: p.o. sekr. sąd. Łukasz Seges</xText> <xText>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej: Dariusza Piotrowskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 07.11.2024 r. i 10.12.2024 r. sprawy:</xText> <xText><xBx><xAnon>R. W.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>s. <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> z domu <xAnon>T.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="center">oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w dniu 14 października 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon> z mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> zabrał w celu przywłaszczenia przedmioty w postaci:</xText> <xText>- pierścionka składającego się z trzech obrączek o barwie trzech kolorów i wadze 2,65 g próby 375, pierścionka złotego z jednym oczkiem o wadze 2,470 g próby 585, pierścionka z trzema oczkami o wadze 2,32 g próby 585, pierścionka z białego złota z wystającym oczkiem - diamentem, pierścionka z białego złota z małymi diamencikami o łącznej wartości 13500 zł,</xText> <xText>- zegarka koloru złotego marki <xAnon>M. K.</xAnon> o wartości 1000 zł</xText> <xText>- pieniędzy w kwocie 2000 Euro, stanowiących równowartość 9060 zł, działając w ten sposób na szkodę <xAnon>J. W.</xAnon>, gdzie łączna wartość strat wynosi 23560 (dwadzieścia trzy tysiące pięćset sześćdziesiąt) złotych</xText> <xText>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278§1 kk</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17§1 pkt. 3 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 1 §2 kk</xLexLink> postępowanie w niniejszej sprawie umarza przez wzgląd na znikomą społeczną szkodliwość czynu zarzucanego <xAnon>R. W.</xAnon>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 632;art. 632 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 632 pkt. 2 kpk</xLexLink> sądowe koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="33"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="85"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IIK 156/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>w dniu 14 października 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon> z mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> zabrał w celu przywłaszczenia przedmioty w postaci:</xText> <xText>- pierścionka składającego się z trzech obrączek o barwie trzech kolorów i wadze 2,65 g próby 375, pierścionka złotego z jednym oczkiem o wadze 2,470 g próby 585, pierścionka z trzema oczkami o wadze 2,32 g próby 585, pierścionka z białego złota z wystającym oczkiem - diamentem, pierścionka z białego złota z małymi diamencikami o łącznej wartości 13500 zł,</xText> <xText>- zegarka koloru złotego marki <xAnon>M. K.</xAnon> o wartości 1000 zł</xText> <xText>- pieniędzy w kwocie 2000 Euro, stanowiących równowartość 9060 zł, działając w ten sposób na szkodę <xAnon>J. W.</xAnon>, gdzie łączna wartość strat wynosi 23560 (dwadzieścia trzy tysiące pięćset sześćdziesiąt) złotych</xText> <xText>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278§1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>- Wspólne pożycie oskarżonego z pokrzywdzoną przez dłuższy czas jako partnerzy, utrzymywanie jej i jej rodziny przez niego, obdarowywanie pieniędzmi i prezentami – gdyż ona nie pracowała otrzymując jedynie świadczenia na dzieci</xText> <xText>- praca zarobkowa oskarżonego w Irlandii skąd przyjeżdżając do Polski zatrzymywał się u pokrzywdzonej,</xText> <xText>- Ponowny jego przyjazd do niej 6 października 2023r., kłótnie i postanowienie rozstania się z nią w poczuciu bycia wykorzystywanym materialnie i wtedy zabranie w stanie wzburzenia swoich pieniędzy (euro) z szafki oraz 3 pierścionków i zegarka, które jej wcześniej podarował jako prezenty</xText> <xText>- skazanie pokrzywdzonej za składanie fałszywych zeznań w tej sprawie odnośnie pochodzenia biżuterii o, której kradzież oskarżyła <xAnon>R. W.</xAnon></xText> <xText>- zawarcie ugody pomiędzy pokrzywdzoną a oskarżonym w zakresie części przedmiotów mających podlegać kradzieży, które oskarżony zabrał z mieszkania i uznał za jej własność, ugoda nie objęła 2 pierścionków: z białego złota z wystającym diamentem o wartości 4000 zł i mniejszego też z białego złota z małymi diamencikami o wartości 2000 zł</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>R. W.</xAnon> k. 26-27, zeznania świadka <xAnon>K. Ć.</xAnon> w zakresie zgodnym z wyjaśnieniami oskarżonego k. 58v, zeznania świadka <xAnon>J. W.</xAnon> w zakresie wspólnego pożycia w związku konkubenckim k. 5v-6, 16v-17, 44, 168v-171v, odpis wyroku skazującego pokrzywdzoną k. 145, ugoda k. 139</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>w dniu 14 października 2023 r. w <xAnon>K.</xAnon> z mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> zabrał w celu przywłaszczenia przedmioty w postaci:</xText> <xText>- pierścionka składającego się z trzech obrączek o barwie trzech kolorów i wadze 2,65 g próby 375, pierścionka złotego z jednym oczkiem o wadze 2,470 g próby 585, pierścionka z trzema oczkami o wadze 2,32 g próby 585, pierścionka z białego złota z wystającym oczkiem - diamentem, pierścionka z białego złota z małymi diamencikami o łącznej wartości 13500 zł,</xText> <xText>- zegarka koloru złotego marki <xAnon>M. K.</xAnon> o wartości 1000 zł</xText> <xText>- pieniędzy w kwocie 2000 Euro, stanowiących równowartość 9060 zł, działając w ten sposób na szkodę <xAnon>J. W.</xAnon>, gdzie łączna wartość strat wynosi 23560 (dwadzieścia trzy tysiące pięćset sześćdziesiąt) złotych</xText> <xText>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278§1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>Nie udowodniono, że oskarżony zabrał wszystkie rzeczy wymienione w akcie oskarżenia (wskazane przez pokrzywdzoną) oraz tego, że:</xText> <xText>te które wziął odchodząc od <xAnon>J. W.</xAnon>, (wymienione w ugodzie) zabrał w celu przywłaszczenia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>R. W.</xAnon> k. 26-27, a także <xAnon>K. C.</xAnon>, któremu powiedział to oskarżony</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>R. W.</xAnon> k. 26-27, zeznania świadka <xAnon>K. Ć.</xAnon> w zakresie zgodnym z wyjaśnieniami oskarżonego k. 58v, zeznania świadka <xAnon>J. W.</xAnon> w zakresie wspólnego pożycia w związku konkubenckim k. 5v-6, 16v-17, 44, 168v-171v, odpis wyroku skazującego pokrzywdzoną k. 145, ugoda k. 139</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>W sprawie tej istnieją tylko dwa bezpośrednie dowody: Wyjaśnienia oskarżonego i zeznania pokrzywdzonej. Słowo byłego partnera i byłej partnerki. <xAnon>J. W.</xAnon> oświadczyła, że oskarżony odchodząc zabrał jej przedmioty wymienione w akcie oskarżenia (wcześniej mówiła też o kluczykach do samochodu, ale je odnalazła w mieszkaniu). O jednym z pierścionków – z żółtego złota z wystającym diamentem o wartości mówiła jako o prezencie od innego partnera, podczas, gdy był on prezentem od <xAnon>R. W.</xAnon>. Za składanie fałszywych zeznań w tym zakresie została skazana w sprawie IIK 177/24 (k. 145). Natomiast za w pełni wiarygodne należy uznać wyjaśnienia oskarżonego w zakresie motywów jego działania (że nie zabrał w celu przywłaszczenia czyli z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej) jak i w zakresie konkretnych przedmiotów zabranych z mieszkania, które potwierdził w zawartej ugodzie i, który nie został „przyłapany na kłamstwach i błędach jak to miało miejsce w przypadku pokrzywdzonej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>zeznania świadka <xAnon>J. W.</xAnon> w zakresie wspólnego pożycia w związku konkubenckim k. 5v-6, 16v-17, 44, 168v-171v</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Główną przyczyną odmowy wiarygodności zeznań tego świadka jest bezsprzeczne stwierdzenie, że <xAnon>J. W.</xAnon> ma skłonności do składania fałszywych zeznań, za co została skazana prawomocnym wyrokiem. Jeśli dodamy, że dotyczyło do przedmiotu występującego w sprawie toczącej się z jej zawiadomienia, że oskarżyła <xAnon>R. W.</xAnon> również o kradzież kluczyka, który następnie znalazła w swoim mieszkaniu to niepodobieństwem jest brać jej zeznania za wiarygodne, chyba, że są potwierdzone innymi dowodami - jak w tym przypadku wyjaśnieniami oskarżonego, który przyznał, że zabrał z jej mieszkania pieniądze oraz w poczuciu krzywdy część przedmiotów, której jej podarował w trakcie trwania związku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="left">Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="left">Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>R. W.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>Oskarżony <xAnon>R. W.</xAnon> przez długi czas tworzył nieformalny związek z <xAnon>J. W.</xAnon>, opłacał jej mieszkanie, posyłał pieniądze, darowywał drogie prezenty, wspierał ją finansowo w każdy sposób. Pokrzywdzona nie pracowała i była na jego utrzymaniu, poza tym korzystała ze społecznych świadczeń na dzieci. Pewnego razu oskarżony poczuł się przez nią wykorzystany materialnie i emocjach opuścił mieszkanie, zabierając swoje pieniądze i część rzeczy darowanych kiedyś <xAnon>J. W.</xAnon>. Co najważniejsze, nie zrobił tego w celu przywłaszczenia, lecz z rozżalenia spowodowanego poczuciem materialnego wykorzystywania przez <xAnon>J. W.</xAnon>. Później, zreflektowawszy się, że było to zachowanie niewłaściwe zawarł z pokrzywdzoną ugodę, w której przyznał, że wymienione w niej przedmioty należą się pokrzywdzonej. Do przyjęcia znikomości społecznej szkodliwości czynu w głównej mierze przyczyniło się spostrzeżenie, że zdarzenie to spowodowały zawiedzione uczucia oskarżonego, który przez lata utrzymując finansowo pokrzywdzoną zdał sobie sprawę, że jest przez nią wykorzystywany i w emocjach, na szybko, wpadł na pomysł zrobienia jej niejako „na złość” i wyszedł zabierając pierścionki i zegarek (pieniądze należały do niego), czego następnie pożałował, zreflektował się i zwrócił jej. W ocenie sądu byłoby wielce niesprawiedliwe, by oskarżony, który był wieloletnim dobroczyńcą pokrzywdzonej i wspomagał ją finansowo pieniężnie i obdarzając prezentami miał zostać ukarany. Tak, nie powinien był zabierać darowanych przedmiotów, bo darowane należały do niej, ale skoro ustalono, że tak naprawdę nie zrobił tego w celu przywłaszczenia, lecz w emocjach to należy stwierdzić brak zaistnienia przestępstwa - przez wzgląd na znikomy stopień społecznej szkodliwości. Ustalając, taki właśnie ładunek społecznej szkodliwości sąd jest zobowiązany do umorzenia postępowania nawet niezależnie od tego czy ewentualnie oskarżony zabrał coś więcej – zgodnie z twierdzeniami pokrzywdzonej. Należy tez uznać za niewdzięczność ze strony <xAnon>J. W.</xAnon>, która od razu o zdarzeniu poinformowała policję, zamiast starać się polubownie i honorowo załatwić sprawę ze swoim, świeżo byłym, partnerem. Ją zamiast tego ogarnęło uczucie chciwości i bardziej myślała o stratach finansowych niż uczuciowych - w przeciwieństwie do <xAnon>R. W.</xAnon>. Postanowiła go ukarać nie bacząc, że przez wiele lat ją utrzymywał do czego nie był absolutnie w żaden sposób zobowiązany.</xText> <xText><xIx>Z tych powodów zachowania oskarżonego, choć nie zasługuje ono na pochwałę, nie uznano za przestępstwo zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 1§2 kk</xLexLink>.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="left">Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KOszty procesu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>II</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>W związku z umorzeniem postępowania sądowe koszty postepowania ponosi Skarb Państwa.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Jarosław Walentynowicz

Joanna Siergiedo

p.o. sekr. sąd. Łukasz Seges

Joanna Siergiedo

Sygn. akt II K 156/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: p.o. sekr. sąd. Łukasz Seges przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej: Dariusza Piotrowskiego po rozpoznaniu w dniu 07.11.2024 r. i 10.12.2024 r. sprawy: R. W. s.J.iJ.z domuT. ur. (...)wK. oskarżonego o to, że: w dniu 14 października 2023 r. wK.z mieszkania przyul. (...)zabrał w celu przywłaszczenia przedmioty w postaci: - pierścionka składającego się z trzech obrączek o barwie trzech kolorów i wadze 2,65 g próby 375, pierścionka złotego z jednym oczkiem o wadze 2,470 g próby 585, pierścionka z trzema oczkami o wadze 2,32 g próby 585, pierścionka z białego złota z wystającym oczkiem - diamentem, pierścionka z białego złota z małymi diamencikami o łącznej wartości 13500 zł, - zegarka koloru złotego markiM. K.o wartości 1000 zł - pieniędzy w kwocie 2000 Euro, stanowiących równowartość 9060 zł, działając w ten sposób na szkodęJ. W., gdzie łączna wartość strat wynosi 23560 (dwadzieścia trzy tysiące pięćset sześćdziesiąt) złotych tj. o przestępstwo zart. 278§1 kk I Na podstawieart. 17§1 pkt. 3 kpkw zw. zart. 1 §2 kkpostępowanie w niniejszej sprawie umarza przez wzgląd na znikomą społeczną szkodliwość czynu zarzucanegoR. W.. II Na podstawieart. 632 pkt. 2 kpksądowe koszty postępowania ponosi Skarb Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK 156/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) R. W. w dniu 14 października 2023 r. wK.z mieszkania przyul. (...)zabrał w celu przywłaszczenia przedmioty w postaci: - pierścionka składającego się z trzech obrączek o barwie trzech kolorów i wadze 2,65 g próby 375, pierścionka złotego z jednym oczkiem o wadze 2,470 g próby 585, pierścionka z trzema oczkami o wadze 2,32 g próby 585, pierścionka z białego złota z wystającym oczkiem - diamentem, pierścionka z białego złota z małymi diamencikami o łącznej wartości 13500 zł, - zegarka koloru złotego markiM. K.o wartości 1000 zł - pieniędzy w kwocie 2000 Euro, stanowiących równowartość 9060 zł, działając w ten sposób na szkodęJ. W., gdzie łączna wartość strat wynosi 23560 (dwadzieścia trzy tysiące pięćset sześćdziesiąt) złotych tj. o przestępstwo zart. 278§1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty - Wspólne pożycie oskarżonego z pokrzywdzoną przez dłuższy czas jako partnerzy, utrzymywanie jej i jej rodziny przez niego, obdarowywanie pieniędzmi i prezentami – gdyż ona nie pracowała otrzymując jedynie świadczenia na dzieci - praca zarobkowa oskarżonego w Irlandii skąd przyjeżdżając do Polski zatrzymywał się u pokrzywdzonej, - Ponowny jego przyjazd do niej 6 października 2023r., kłótnie i postanowienie rozstania się z nią w poczuciu bycia wykorzystywanym materialnie i wtedy zabranie w stanie wzburzenia swoich pieniędzy (euro) z szafki oraz 3 pierścionków i zegarka, które jej wcześniej podarował jako prezenty - skazanie pokrzywdzonej za składanie fałszywych zeznań w tej sprawie odnośnie pochodzenia biżuterii o, której kradzież oskarżyłaR. W. - zawarcie ugody pomiędzy pokrzywdzoną a oskarżonym w zakresie części przedmiotów mających podlegać kradzieży, które oskarżony zabrał z mieszkania i uznał za jej własność, ugoda nie objęła 2 pierścionków: z białego złota z wystającym diamentem o wartości 4000 zł i mniejszego też z białego złota z małymi diamencikami o wartości 2000 zł Wyjaśnienia oskarżonegoR. W.k. 26-27, zeznania świadkaK. Ć.w zakresie zgodnym z wyjaśnieniami oskarżonego k. 58v, zeznania świadkaJ. W.w zakresie wspólnego pożycia w związku konkubenckim k. 5v-6, 16v-17, 44, 168v-171v, odpis wyroku skazującego pokrzywdzoną k. 145, ugoda k. 139 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) R. W. w dniu 14 października 2023 r. wK.z mieszkania przyul. (...)zabrał w celu przywłaszczenia przedmioty w postaci: - pierścionka składającego się z trzech obrączek o barwie trzech kolorów i wadze 2,65 g próby 375, pierścionka złotego z jednym oczkiem o wadze 2,470 g próby 585, pierścionka z trzema oczkami o wadze 2,32 g próby 585, pierścionka z białego złota z wystającym oczkiem - diamentem, pierścionka z białego złota z małymi diamencikami o łącznej wartości 13500 zł, - zegarka koloru złotego markiM. K.o wartości 1000 zł - pieniędzy w kwocie 2000 Euro, stanowiących równowartość 9060 zł, działając w ten sposób na szkodęJ. W., gdzie łączna wartość strat wynosi 23560 (dwadzieścia trzy tysiące pięćset sześćdziesiąt) złotych tj. o przestępstwo zart. 278§1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Nie udowodniono, że oskarżony zabrał wszystkie rzeczy wymienione w akcie oskarżenia (wskazane przez pokrzywdzoną) oraz tego, że: te które wziął odchodząc odJ. W., (wymienione w ugodzie) zabrał w celu przywłaszczenia Wyjaśnienia oskarżonegoR. W.k. 26-27, a takżeK. C., któremu powiedział to oskarżony 1.OCena DOWOdów 1.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Wyjaśnienia oskarżonegoR. W.k. 26-27, zeznania świadkaK. Ć.w zakresie zgodnym z wyjaśnieniami oskarżonego k. 58v, zeznania świadkaJ. W.w zakresie wspólnego pożycia w związku konkubenckim k. 5v-6, 16v-17, 44, 168v-171v, odpis wyroku skazującego pokrzywdzoną k. 145, ugoda k. 139 W sprawie tej istnieją tylko dwa bezpośrednie dowody: Wyjaśnienia oskarżonego i zeznania pokrzywdzonej. Słowo byłego partnera i byłej partnerki.J. W.oświadczyła, że oskarżony odchodząc zabrał jej przedmioty wymienione w akcie oskarżenia (wcześniej mówiła też o kluczykach do samochodu, ale je odnalazła w mieszkaniu). O jednym z pierścionków – z żółtego złota z wystającym diamentem o wartości mówiła jako o prezencie od innego partnera, podczas, gdy był on prezentem odR. W.. Za składanie fałszywych zeznań w tym zakresie została skazana w sprawie IIK 177/24 (k. 145). Natomiast za w pełni wiarygodne należy uznać wyjaśnienia oskarżonego w zakresie motywów jego działania (że nie zabrał w celu przywłaszczenia czyli z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej) jak i w zakresie konkretnych przedmiotów zabranych z mieszkania, które potwierdził w zawartej ugodzie i, który nie został „przyłapany na kłamstwach i błędach jak to miało miejsce w przypadku pokrzywdzonej. 1.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu zeznania świadkaJ. W.w zakresie wspólnego pożycia w związku konkubenckim k. 5v-6, 16v-17, 44, 168v-171v Główną przyczyną odmowy wiarygodności zeznań tego świadka jest bezsprzeczne stwierdzenie, żeJ. W.ma skłonności do składania fałszywych zeznań, za co została skazana prawomocnym wyrokiem. Jeśli dodamy, że dotyczyło do przedmiotu występującego w sprawie toczącej się z jej zawiadomienia, że oskarżyłaR. W.również o kradzież kluczyka, który następnie znalazła w swoim mieszkaniu to niepodobieństwem jest brać jej zeznania za wiarygodne, chyba, że są potwierdzone innymi dowodami - jak w tym przypadku wyjaśnieniami oskarżonego, który przyznał, że zabrał z jej mieszkania pieniądze oraz w poczuciu krzywdy część przedmiotów, której jej podarował w trakcie trwania związku. 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 1.3 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.4 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.5 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☒ 1.6 Umorzenie postępowania I R. W. Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania OskarżonyR. W.przez długi czas tworzył nieformalny związek zJ. W., opłacał jej mieszkanie, posyłał pieniądze, darowywał drogie prezenty, wspierał ją finansowo w każdy sposób. Pokrzywdzona nie pracowała i była na jego utrzymaniu, poza tym korzystała ze społecznych świadczeń na dzieci. Pewnego razu oskarżony poczuł się przez nią wykorzystany materialnie i emocjach opuścił mieszkanie, zabierając swoje pieniądze i część rzeczy darowanych kiedyśJ. W.. Co najważniejsze, nie zrobił tego w celu przywłaszczenia, lecz z rozżalenia spowodowanego poczuciem materialnego wykorzystywania przezJ. W.. Później, zreflektowawszy się, że było to zachowanie niewłaściwe zawarł z pokrzywdzoną ugodę, w której przyznał, że wymienione w niej przedmioty należą się pokrzywdzonej. Do przyjęcia znikomości społecznej szkodliwości czynu w głównej mierze przyczyniło się spostrzeżenie, że zdarzenie to spowodowały zawiedzione uczucia oskarżonego, który przez lata utrzymując finansowo pokrzywdzoną zdał sobie sprawę, że jest przez nią wykorzystywany i w emocjach, na szybko, wpadł na pomysł zrobienia jej niejako „na złość” i wyszedł zabierając pierścionki i zegarek (pieniądze należały do niego), czego następnie pożałował, zreflektował się i zwrócił jej. W ocenie sądu byłoby wielce niesprawiedliwe, by oskarżony, który był wieloletnim dobroczyńcą pokrzywdzonej i wspomagał ją finansowo pieniężnie i obdarzając prezentami miał zostać ukarany. Tak, nie powinien był zabierać darowanych przedmiotów, bo darowane należały do niej, ale skoro ustalono, że tak naprawdę nie zrobił tego w celu przywłaszczenia, lecz w emocjach to należy stwierdzić brak zaistnienia przestępstwa - przez wzgląd na znikomy stopień społecznej szkodliwości. Ustalając, taki właśnie ładunek społecznej szkodliwości sąd jest zobowiązany do umorzenia postępowania nawet niezależnie od tego czy ewentualnie oskarżony zabrał coś więcej – zgodnie z twierdzeniami pokrzywdzonej. Należy tez uznać za niewdzięczność ze stronyJ. W., która od razu o zdarzeniu poinformowała policję, zamiast starać się polubownie i honorowo załatwić sprawę ze swoim, świeżo byłym, partnerem. Ją zamiast tego ogarnęło uczucie chciwości i bardziej myślała o stratach finansowych niż uczuciowych - w przeciwieństwie doR. W.. Postanowiła go ukarać nie bacząc, że przez wiele lat ją utrzymywał do czego nie był absolutnie w żaden sposób zobowiązany. Z tych powodów zachowania oskarżonego, choć nie zasługuje ono na pochwałę, nie uznano za przestępstwo zgodnie z treściąart. 1§2 kk. ☐ 1.7 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II W związku z umorzeniem postępowania sądowe koszty postepowania ponosi Skarb Państwa. 1.1Podpis

15/051515/0001006/K

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

II Wydział Karny

153515000002021_IV_Pa_000214_2024_Uz_2024-12-16_002

IV Pa 214/24

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2024-12-31 18:00:04.0 CET

2024-12-31 10:55:22.0 CET

15351500

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV Pa 214/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Olichwiruk Protokolant: st. sekr. sąd. Urszula Najdek po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Zielonej Górze na posiedzeniu jawnym sprawy z powództwa A. Ż. przeciwko Skarbowi Państwa – Izbie Administracji Skarbowej w Z. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Wioletta Romanowska" xPublisher="WioRom_SO_zg" xEditorFullName="Wioletta Romanowska" xEditor="WioRom_SO_zg" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="11" xFlag="published" xVolType="15/351500/0002021/Pa" xYear="2024" xVolNmbr="000214" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Pa 214/24 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Dnia 10 grudnia 2024 r. </xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Olichwiruk</xText> <xText xALIGNx="left"> Protokolant: st. sekr. sąd. Urszula Najdek</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Zielonej Górze</xText> <xText>na posiedzeniu jawnym</xText> <xText><xBx>sprawy z powództwa <xAnon>A. Ż.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>przeciwko Skarbowi Państwa – Izbie Administracji Skarbowej w <xAnon>Z.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>o zapłatę</xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji pozwanego</xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 22.07.2024 r. (sygn. akt IV P 164/23) </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oddala apelację,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.350 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego z ustawowymi odsetkami za okres po upływie tygodnia od dnia ogłoszenia wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Sędzia Małgorzata Olichwiruk</xText> <xText>Sygn. akt IV Pa 214/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>A. Ż.</xAnon> w pozwie wniesionym 28.06.2023 r. przeciwko Skarbowi Państwa – Izbie Administracji Skarbowej w <xAnon>Z.</xAnon> wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 42 431 zł wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od 08.06.2017 r., tj. od dnia ustania stosunku służbowego powoda, do dnia zapłaty, tytułem odprawy za zwolnienie ze służby w Służbie <xAnon>C.</xAnon>-Skarbowej w związku z likwidacją lub reorganizacją jednostki organizacyjnej, w której powód pełnił służbę. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania.</xText> <xText>Formułując podstawę faktyczną powództwa powód wskazał, że był funkcjonariuszem Służby Celnej, od 01.03.2017 r. stał się funkcjonariuszem <xAnon> (...)</xAnon>Skarbowej, od 08.06.2017 r. został „ucywilniony” wobec faktu, że złożono mu propozycję pracy, którą przyjął. Zdaniem powoda, jego „ucywilnienie” powinno być traktowane prawnie tak jak zwolnienie ze służby. Powyższe fakty w zestawieniu z obowiązującymi przepisami o wypłacie odpraw stanowią, zdaniem powoda, podstawę żądania zapłaty odprawy. W uzasadnieniu powód rozwinął swoje stanowisko.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.</xText> <xText>W pierwszej kolejności pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia wskazanego w pozwie. Następnie odnosząc się merytorycznie do żądań pozwu, pozwany nie zgodził się ze stanowiskiem, że stosunek służbowy powoda w wyniku przekształcenia wygasł, a wygaśnięcie stosunku służbowego funkcjonariusza traktuje się jak zwolnienie. Przekształcenie nie jest wygaśnięciem, a to przesądza, że odprawa z tytułu wygaśnięcia, które ustawa wprowadzająca przepisy o Krajowej Administracji Skarbowej nakazuje traktować jak zwolnienie, nie należy się.</xText> <xText>Wyrokiem z 22.07.2024 r., sygn. akt IV P 164/23, Sąd Rejonowy w Zielonej Górze, Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 41.385,84 zł brutto tytułem odprawy pieniężnej z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 08.06.2017 r. do dnia zapłaty (pkt IV), umorzył postępowanie w pozostałym zakresie (pkt III), zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (pkt V), wyrokowi w punkcie IV nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 6.897,64 zł (pkt IV).</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił, że powód <xAnon>A. Ż.</xAnon> pełnił służbę lub był zatrudniony w poszczególnych jednostkach pozwanego od 01.03.1995 r. Do 28.02.2017 r. pełnił służbę jako funkcjonariusz celny w Izbie Celnej w <xAnon>R.</xAnon>.</xText> <xText>Od 01.03.2017 r. powód z mocy prawa (art. 165 ust. 3 ustawy z dnia 16.11.2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej) stał się funkcjonariuszem <xAnon> (...)</xAnon>Skarbowej w Izbie Administracji Skarbowej w <xAnon>Z.</xAnon>.</xText> <xText>Uprzednio, w piśmie z 28.02.2017 r., otrzymanym tego samego dnia, powód otrzymał informację, że od 01.03.2017 r. miejscem wykonywania obowiązków służbowych będzie Izba Administracji Skarbowej w <xAnon>Z.</xAnon> – <xAnon>R.</xAnon>.</xText> <xText>Pismem z 24.05.2017 r., otrzymanym przez powoda 25.05.2017 r., złożono powodowi propozycję, o której mowa w art. 165 ust. 7 ustawy z dnia 16.11.2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej, określającą warunki zatrudnienia w ramach korpusu służby cywilnej w Izbie Administracji Skarbowej w <xAnon>Z.</xAnon> – umowa o pracę na czas nieokreślony.</xText> <xText>Pismem z 07.06.2017 r. powód oświadczył, że przyjmuje propozycję zatrudnienia.</xText> <xText>Pozwany wydał powodowi świadectwo służby z 21.08.2019 r., zgodnie z którym powód pełnił służbę stałą od 01.07.2000 r. do 07.06.2017 r.</xText> <xText>W świadectwie służby podano, że stosunek służbowy został zakończony wskutek przekształcenia w stosunek pracy.</xText> <xText>14.01.2020 r. powód złożył Dyrektorowi <xAnon>I.</xAnon> Administracji Skarbowej w <xAnon>Z.</xAnon> wniosek o wypłatę świadczenia należnego w związku ze zniesieniem jednostki organizacyjnej – tj. odprawy w wysokości sześciu uposażeń miesięcznych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 08.06.2017 r. do dnia zapłaty.</xText> <xText>03.06.2020 r. do tutejszego sądu wpłynęła sprawa – zawezwanie do próby ugodowej przez powoda, dotyczące zapłaty spornej odprawy. W sprawie odbyło się posiedzenie pojednawcze z udziałem stron 21.08.2020 r. Do zawarcia ugody nie doszło.</xText> <xText>Przy założeniu zasadności żądań powoda o zasądzenie odprawy, sześciomiesięczna odprawa przysługiwałaby mu w wysokości 41 385,84 zł brutto.</xText> <xText>Od 01.08.2020 r. powód nie pozostaje już w stosunku pracy, lecz w stosunku służby u pozwanej.</xText> <xText>W powyższym stanie faktycznym Sąd Rejonowy stwierdził, że powództwo okazało się zasadne w przeważającej części.</xText> <xText>Stan faktyczny sprawy był bezsporny, wynikał ponadto głównie ze zgromadzonej dokumentacji osobowej powoda. Na tej podstawie ustalono daty i treść oświadczeń składanych przez powoda i pozwanego w toku przekształceń wynikających z przepisów o Krajowej Administracji Skarbowej. Wyliczenia pozwanego dotyczące wysokości odprawy hipotetycznie przysługującej powodowi nie zostały zakwestionowane.</xText> <xText>Spór sprowadzał się wyłącznie do oceny, czy w powyższych okolicznościach powód w sensie prawnym został zwolniony ze służby, a tym samym – czy należy mu się odprawa z tego tytułu.</xText> <xText>Sąd Rejonowy zauważył, że Krajową Administrację Skarbową powołano na mocy ustawy z 16.11.2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej, kierując się dążeniem do skonsolidowania administracji w miejsce funkcjonujących: administracji podatkowej, kontroli skarbowej i Służby Celnej.</xText> <xText>Powołał się na ustawę z 16.11.2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej oraz przepisy art. 165 ust. 3, ust. 7 ustawy z 16.11.2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej, by zauważyć, że pismem z 07.06.2017 r. powód przyjął propozycję zatrudnienia, co wywołało skutek określony w art. 171 ust. 1 p.w. KAS.</xText> <xText>Przechodząc do istoty sporu w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wskazał uchwałę Sądu Najwyższego z 06.02.2024 r., sygn. akt III PZP 2/23, oraz zaznaczył, że uchwała, zgodnie z którą funkcjonariuszowi w identycznej sytuacji prawnej, jak powód, przysługuje ww. odprawa, jest dla Sądu Rejonowego w pełni przekonująca i ostatecznie rozstrzyga wszelkie wątpliwości zaistniałe w orzecznictwie lub wyrażane przez stronę pozwaną w niniejszej sprawie.</xText> <xText>Następnie Sąd Rejonowy przytoczył najważniejsze argumenty na poparcie powyższego stanowiska. Wszystkie te argumenty uzasadniają roszczenie powoda wywiedzione w niniejszej sprawie. Dodatkowo Sąd nie dopatrzył się sprzeczności żądań powoda z klauzulami generalnymi ujętymi w <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> Powód ostatecznie „powrócił” do stosunku służby w 2020 r. co nie zmienia faktu, że w 2017 r. doszło do sytuacji rozumianej jako zwolnienie ze służby. Zwolnienie to nie zostało zainicjowane przez powoda, nie dążył on do uzyskania świadczeń z tego tytułu z pominięciem prawa.</xText> <xText>Powodowi przysługuje prawo do odprawy, wynikające z omówionych wyżej przepisów w wypadku ziszczenia się obiektywnych przesłanek, związanych z ustaniem stosunku służbowego w trakcie przekształceń, na które funkcjonariusze nie mieli żadnego wpływu. Słusznie więc wywodził powód, że ponowne wstąpienie do służby nie ma żadnego znaczenia dla prawa do odprawy, które zaktualizowało się w 2017 r.</xText> <xText>Jednocześnie w ocenie Sądu Rejonowego pozwany niezasadnie podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, do czego w niniejszej sprawie nie doszło na skutek przerwania jego biegu.</xText> <xText>Do odprawy zasądzonej na rzecz powoda w niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 252 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej, ulokowany w jej dziale VI, rozdział 6 –„Uposażenie i inne świadczenia pieniężne funkcjonariuszy”. Przepis ten, z uwagi na treść i systematykę aktu prawnego, odnosi się do „uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych” wskazanych w tym rozdziale. Tymczasem świadczenie zasądzone na rzecz powoda wynika z <xLexLink xArt="art. 163;art. 163 ust. 4" xIsapId="WDU20091681323" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 168, poz. 1323">art. 163 ust. 4 ustawy z dnia 27.08.2009 r. o Służbie Celnej</xLexLink> w zw. ze stosowanym odpowiednio art. 170 ust. 1, 3 i 4 Przepisów wprowadzających ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej. Ustawa o KAS nie reguluje przedawnienia tej odprawy.</xText> <xText>Jak wynika z art. 277 ustawy o KAS, spory o roszczenia ze stosunku służbowego funkcjonariuszy w sprawach niewymienionych w art. 276 ust. 1 rozpatruje sąd właściwy w sprawach z zakresu prawa pracy. Przeniesienie tych spraw na drogę sądową tym bardziej uzasadnia stosowanie przez sąd pracy przepisów o przedawnieniu stosowanych w sprawach z zakresu prawa pracy. Chodzi o <xLexLink xArt="art. 295;art. 295 § 1;art. 295 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 295 § 1 pkt 1 k.p.</xLexLink>, zgodnie z którym bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Taką czynnością było zawezwanie do próby ugodowej, które wpłynęło do tutejszego sądu w czerwcu 2020 r.</xText> <xText>Roszczenie o odprawę stało się wymagalne dzień po zakończeniu służby, czyli w przypadku powoda – 08.06.2017 r. Przed upływem przedawnienia, powód przerwał jego bieg zawezwaniem do próby ugodowej w sprawie IV Po 20/20. Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Jeżeli przerwa biegu przedawnienia nastąpiła wskutek czynności przed właściwym organem powołanym do rozstrzygania sporów lub egzekwowania roszczeń, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie wszczęte w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia nie zostanie zakończone (<xLexLink xArt="art. 295;art. 295 § 1;art. 295 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 295 § 1-2 k.p.</xLexLink>).</xText> <xText>Posiedzenie pojednawcze, na którym stwierdzono, że do ugody nie doszło, odbyło się 21.08.2020 r. Pozew wniesiono 28.06.2023 r., czyli przed upływem terminu przedawnienia.</xText> <xText>Nie zmienia tego fakt, że wzywając do sądowej ugody, powód znał dotychczasową odpowiedź pozwanego na swoje wcześniejsze żądanie zapłaty odprawy. Nie świadczy to o pozorności wniosku o zawezwanie. Stanowisko pozwanego nie było oczywiście wiążące, a ostatecznie okazało się, że żądania powoda są zasadne. W sprawie IV Po 20/20 odbyło się posiedzenie, pozwany miał okazję przystać na ugodę i ustalić jej treść, powód miał rzeczywisty zamiar uzyskania świadczenia w tym trybie.</xText> <xText>Nawet zresztą, gdyby do przedawnienia doszło, to zarzut ten należałoby uznać za sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Funkcjonariusze nie ze swojej winy podlegali zmianom i przekształceniom w zakresie ich stosunków służbowych (pracy). Skomplikowany stan prawny mógł budzić w nich wątpliwości interpretacyjne. Pozostawali oni w kilkuletnim stanie „zawieszenia”, pozbawieni pewności co do swojego statusu służbowego (zawodowego) i swoich praw. Kilkuletnie opóźnienie w skutecznym dochodzeniu roszczeń nie jest wynikiem opieszałości funkcjonariuszy, lecz niejasną sytuacją prawną spowodowaną przez luki ustawowe. Roszczenie powoda jest w pełni uprawnione i słuszne, dlatego sąd nie widzi żadnych podstaw, by z jakichkolwiek względów odstępować od udzielenia powodowi należnej mu ochrony prawnej.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie, na podstawie powołanych wyżej przepisów, orzeczono jak w sentencji wyroku.</xText> <xText>O odsetkach ustawowych orzeczono zgodnie z <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink> Wymagalność odprawy przypada 08.06.2017 r., tj. pierwszego dnia po dniu akceptacji przez powoda propozycji określającej warunki zatrudnienia z 24.05.2017 r., bo dopiero wtedy pozwany otrzymał oświadczenie, z którego wynikała dokładna data zakończenia stosunku służby.</xText> <xText>O kosztach procesu – kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 98 § 9;art. 98 § 9 ust. 1;art. 98 § 9 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 9 ust. 1 pkt 2</xLexLink> w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1964 ze zm.). Rygor natychmiastowej wykonalności nadano zgodnie z <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>2</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText><xBx>Apelację</xBx> od powyższego wyroku złożył pozwany, zaskarżając ten wyrok w zakresie punktów IV, V, VI i zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego:</xText> <xText>1) <xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 291 § 1 k.p.</xLexLink> poprzez jego niezasadne zastosowanie, podczas gdy zastosowanie znajduje przepis art. 252 ust. 1 ustawy z 16.11.2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2023 r. poz. 615), gdyż skoro charakter roszczenia jest administracyjnoprawny oraz istnieje administracyjnoprawna podstawa prawna liczenia terminów przedawnień tego rodzaju roszczeń, to brak podstaw do poszukiwania tej podstawy w przepisach prawa pracy,</xText> <xText>2) <xLexLink xArt="art. 295;art. 295 § 1;art. 295 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 295 § 1 pkt 1 kp</xLexLink> poprzez jego niezasadne zastosowanie, skutkujące uznaniem, że w sprawie nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia, podczas gdy administracyjnoprawny charakter roszczenia oraz administracyjnoprawne podstaw prawne regulujące terminy przedawnień tego rodzaju roszczeń, prowadzą do wniosku, że brak jest podstaw do poszukiwania tej podstawy w przepisach prawa pracy, właściwym do oceny jest art. 252 ust. 3 pkt 1 uKAS, a także w sprawie strona powodowa nie dokonała czynności skutkujących przerwaniem tego terminu z uwagi na wadliwość i instrumentalność tych czynności,</xText> <xText>3) <xLexLink xArt="art. 163;art. 163 ust. 4" xIsapId="WDU20091681323" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 168, poz. 1323">art. 163 ust. 4 ustawy z 27.08.2009 r. o Służbie Celnej</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 ust. 1;art. 170 ust. 3;art. 170 ust. 4" xIsapId="WDU20091681323" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 168, poz. 1323">art. 170 ust. 1, 3 i 4</xLexLink> p.w. KAS poprzez niezasadne analogiczne stosowanie przez sąd wszystkich w/w przepisów skutkujące uznaniem, że w przypadku przekształcenia stosunku służbowego w stosunek pracy dochodzi do zwolnienia (<xLexLink xArt="art. 163;art. 163 ust. 4" xIsapId="WDU20091681323" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 168, poz. 1323">art. 163 ust. 4</xLexLink> u.s.c.), bądź też wygaśnięcia stosunku służbowego (<xLexLink xArt="art. 170;art. 170 ust. 1" xIsapId="WDU20091681323" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 168, poz. 1323">art. 170 ust. 1</xLexLink> uwKAS), a co za tym idzie przysługuje odprawa na podstawie w/w przepisów, podczas gdy przekształcenie jest odmienną od zwolnienia i wygaśnięcia instytucją prawną, charakteryzującą się kontynuacją świadczenia pracy, co stoi w sprzeczności z wnioskami, iż przy przekształceniu dochodzi do zwolnienia/wygaśnięcia, w przypadku których takiej kontynuacji brak, a w związku z tym odprawa nie jest nienależna, jako że należy się jedynie w przypadku zakończenia świadczenia pracy, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca,</xText> <xText>4) <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie i zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od 08.06.2017 r. do dnia zapłaty, podczas gdy w niniejszej sprawie nie mają zastosowania przepisy prawa cywilnego, natomiast całokształt zaistniałych w sprawie faktów i okoliczności wskazuje, że pozwana nie dopuściła się opóźnienia ani zwłoki w wypłacie odprawy,</xText> <xText>5) <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 8 k.p.</xLexLink>) poprzez niesłuszną sugestię Sądu, że podnoszenie zarzutu przedawnienia w niniejszej sprawie jest sprzeczne z zasadami współżycie społecznego, podczas, gdy w sprawie nie zaistniały okoliczności uzasadniające pozbawienie pozwanej możliwości podnoszenia tego zrzutu, a nawet występują dodatkowe okoliczności m.in. wskazywane przez orzecznictwo Sądu Najwyższego, które czynią ten zarzut tym bardziej uzasadnionym,</xText> <xText>6) <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 8 k.c.</xLexLink>) poprzez niesłuszne jego niezastosowanie przez Sąd i w efekcie zasądzenie żądanej przez stronę pozwaną kwoty, podczas gdy w sprawie wystąpiły okoliczności czyniące żądanie strony powodowej niezgodnym z zasadami współżycia społecznego, jako że obecnie pełni on służbę, zatem odpadła przyczyna dochodzenia roszczenia o odprawę, którą jest pozbawienie możliwości świadczenia stosunku służbowego w wyniku przekształcenia, jak również zasądzenie odprawy powoduje również nierówność w stosunku do innych funkcjonariuszy, którzy faktycznie zakończyli służbę.</xText> <xText>Wskazując na powyższe zarzuty, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa ponad kwotę umorzoną w części III wyroku, zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego od powoda na rzecz pozwanego według norm przepisanych za I i II instancję.</xText> <xText>W uzasadnieniu znalazło się rozwinięcie powyższych zarzutów.</xText> <xText><xBx>W odpowiedzi na apelację</xBx> powód wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu przed sądem drugiej instancji. W uzasadnieniu podzielił stanowisko zaprezentowane przez Sąd Rejonowy w Zielonej Górze w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Powołał się również na orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych, potwierdzające stanowisko powoda.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja okazała się bezzasadna.</xText> <xText>Na wstępie trzeba wyjaśnić, że Sąd Rejonowy orzekał w bezspornym – co do wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności – stanie faktycznym. Nie naruszył przy tym przepisów prawa procesowego. W związku z tym, wobec pełnej aprobaty dla ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy i oddalenia apelacji na podstawie materiału dowodowego zebranego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, nie zachodzi potrzeba powtarzania tych ustaleń (por. wyroki Sądu Najwyższego z 14.02.2013 r., sygn. II CSK 292/12, z 24.02.2021 r., sygn. akt III USKP 33/21 oraz <xLexLink xArt="art. 387;art. 387 § 2(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 387 § 2<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Ocena prawna zawarta w rozstrzygnięciu sądu pierwszej instancji obejmująca dokonaną przez ten sąd wykładnię zastosowanych przepisów prawa materialnego przy określaniu, czy powodowi przysługuje prawo do spornej odprawy, nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego.</xText> <xText>Wszelkie kwestie związane z samą zasadnością żądania odprawy zostały już szczegółowo wyjaśnione w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z 06.02.2024 r., sygn. akt III PZP 2/23.</xText> <xText>Zgodnie z w/w uchwałą, funkcjonariuszowi służby celnej, który zgodnie z art. 165 ust. 3 p.w. KAS stał się funkcjonariuszem <xAnon> (...)</xAnon>Skarbowej pełniącym służbę w jednostkach Krajowej Administracji Skarbowej i który następnie przyjął propozycję, o jakiej mowa w art. 165 ust. 7 tej ustawy, określającą nowe warunki zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, stając się zgodnie z art. 171 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy pracownikiem zatrudnionym w Krajowej Administracji Skarbowej na podstawie umowy o pracę, przysługuje – w związku z zakończeniem służby – prawo do odprawy pieniężnej (<xLexLink xArt="art. 163;art. 163 ust. 4" xIsapId="WDU20091681323" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 168, poz. 1323">art. 163 ust. 4 ustawy z dnia 27.08.2009 r. o Służbie Celnej</xLexLink>, w związku ze stosowanym odpowiednio art. 170 ust. 1, 3 i 4 Przepisów wprowadzających ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej).</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji przytoczył uchwałę i najważniejsze argumenty na jej poparcie, w związku z czym nie ma potrzeby ponownego cytowania tych wywodów.</xText> <xText>Podkreślić jedynie w tym miejscu można raz jeszcze, że Sąd Najwyższy w w/w uchwale powołał się na swoje wcześniejsze orzecznictwo, z którego wynika, że „zawierając umowę o pracę – strony stosunku służbowego jednocześnie przyjmują, iż ulega zakończeniu dotychczasowy administracyjnoprawny stosunek służbowy funkcjonariusza służby celno-skarbowej. Nie jest to jednak „przekształcenie”, w którym nowy stosunek pracy zastępuje poprzedni, czyli przykładowo jak w odnowieniu z <xLexLink xArt="art. 506" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 506 k.c.</xLexLink>, lecz sytuacja, w której poprzedni stosunek służby ulega zakończeniu i strony zawierają nowy (odrębny) stosunek prawny (stosunek pracy). Wybór zatrudnienia pracowniczego nie oznacza zatem, że stosunek służbowy nie kończy się. Ustanie w takiej sytuacji stosunku służbowego, wynikające w istocie z uzgodnienia, że funkcjonariusz będzie zatrudniony jako pracownik, uzasadnia stwierdzenie, że dochodzi do zwolnienia z dotychczasowej służby (uchwała Sądu Najwyższego z 19.02.2020 r., III PZP 7/19, postanowienie Sądu Najwyższego z 04.02.2021 r., sygn. akt II PSKP 6/21). Z p.w. KAS wynika, że wygaśnięcie stosunku służbowego funkcjonariusza, który nie otrzymał propozycji zatrudnienia oraz funkcjonariusza, który odmówił propozycji zatrudnienia traktuje się jako zwolnienie ze służby w związku z likwidacją urzędu albo zniesieniem jednostki organizacyjnej. W aspekcie prawa do otrzymania świadectwa służby funkcjonariusz <xAnon> (...)</xAnon>Skarbowej, który przyjął propozycję pracowniczego zatrudnienia nie może być w innej (gorszej) sytuacji, czyli pozostać bez świadectwa służby (tak: uchwała III PZP 7/19). Istnieje zatem możliwość uznania takiego samego zapatrywania w odniesieniu do prawa do odprawy pieniężnej i wypełnienia luki w drodze analogii przez przyjęcie, że funkcjonariuszowi <xAnon> (...)</xAnon>Skarbowej, którego stosunek służbowy wygasł a następnie uległ „przekształceniu” w stosunek pracy na podstawie art. 171 ust. 1 p.w. KAS, przysługuje odprawa na podstawie art. 163 ust. 4 ustawy o Służbie Celnej w związku ze stosowanym odpowiednio art. 170 ust. 3 i 4 p.w. KAS. Podstawa do przyjęcia poglądu o przysługiwaniu odprawy w takiej sytuacji wynika z prokonstytucyjnej wykładni przepisów ustawowych, uwzględniających zasadę równości wobec prawa i równego traktowania przez władze publiczne (<xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 32 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>)”.</xText> <xText>Sąd Najwyższy podniósł, że zgodnie z art. 163 ust. 4 uchylonej ustawy o Służbie Celnej funkcjonariuszowi służby stałej, zwolnionemu ze służby w związku ze zniesieniem lub reorganizacją jednostki organizacyjnej, przysługuje odprawa na zasadach i w wysokości określonych w ust. 1-3 tego artykułu. Przepis ten odnosi się bezpośrednio do zniesienia lub reorganizacji jednostki organizacyjnej, nie zaś do likwidacji i przekształcenia całej <xAnon> (...)</xAnon>, nie budzi jednak wątpliwości, że w takiej sytuacji, jak będąca podstawą dla rozpatrywanego zagadnienia prawnego, do funkcjonariusza <xIx>per analogiam</xIx> znajdzie odpowiednie zastosowanie art. 170 ust. 4 p.w. KAS, który przyznaje świadczenia należne w związku ze zniesieniem lub reorganizacją jednostki w rozumieniu ustawy o Służbie Celnej. Wynika to ze wskazanego powyżej faktu tożsamości sytuacji funkcjonariusza, którego stosunek służbowy wygasł z uwagi na nieprzyjęcie zaproponowanych warunków, jak również z uwagi na ich przyjęcie i nawiązanie w miejsce wygasłego stosunku służbowego, stosunku pracy. Tym samym funkcjonariuszowi należna jest odprawa na podstawie art. 163 ust. 4 ustawy o Służbie Celnej.</xText> <xText>Warto też podkreślić, że zgodnie z art. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 08.12.2017 r. o Sądzie Najwyższym (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 622), Sąd Najwyższy jest organem władzy sądowniczej, powołanym do sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez zapewnienie zgodności z prawem i jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych i sądów wojskowych przez rozpoznawanie środków odwoławczych oraz podejmowanie uchwał rozstrzygających zagadnienia prawne. Sąd powszechny, rozpoznający sprawę, nie jest związany uchwałami Sądu Najwyższego, nawet o mocy zasady prawnej, jeżeli nie zostały wydane w tej samej sprawie. Nie może być jednak wątpliwości, że zajęcie odmiennego stanowiska wymaga przedstawienia argumentacji, która mogłaby skłonić Sąd Najwyższy do rozważenia potrzeby przedstawienia określonego zagadnienia składowi pełnej izby. W przeciwnym razie mogłoby dojść do unicestwienia tej funkcji Sądu Najwyższego, którą jest czuwanie nad jednolitością orzecznictwa, zapewnioną jedynie wtedy, gdy w podobnych stanach faktycznych i prawnych zapadają zbliżone orzeczenia (<xLexLink xArt="art. 183" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 183 Konstytucji</xLexLink> i art. 1 ustawy o Sądzie Najwyższym). Na tym właśnie polega zasada pewności prawnej (wyrok Sądu Najwyższego z 17.05.2017 r., sygn. akt V CSK 466/16).</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego, brak podstaw, by kwestionować zasadność uchwały Sądu Najwyższego z 06.02.2024 r., szczegółowo odnoszącej się do sytuacji prawnej, w której znalazł się także powód występujący w niniejszej sprawie.</xText> <xText>Kwestię zasadności żądania odprawy (co do zasady) należy więc uznać za rozstrzygniętą.</xText> <xText>Roszczenie strony powodowej dotyczy wypłaty odprawy, jest to sprawa o zapłatę, nie mieści się więc w katalogu spraw, o których mowa w art. 276 ustawy o KAS. Z pewnością zaś jest innego rodzaju sprawą o roszczenia ze stosunku służbowego funkcjonariuszy, określoną w art. 277 ustawy, rozpatrywaną przez sąd właściwy w sprawach z zakresu prawa pracy. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi zatem niedopuszczalność drogi sądowej.</xText> <xText>Sąd Rejonowy błędnie natomiast określił podstawę prawną, na której oparł ocenę przedawnienia, co trafnie zarzucił apelujący. Błąd ten nie prowadzi jednak do wadliwości rozstrzygnięcia zawartego zaskarżonym wyroku, ponieważ zastosowanie prawidłowej podstawy doprowadziło sąd odwoławczy do takich samych ostatecznych wniosków.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z argumentacją sądu pierwszej instancji w przedmiocie tego, że w niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 252 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej. Co do tego nie ma potrzeby ponownego przytaczania wywodów zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Przypomnieć można jedynie, że przepis ten ulokowany jest w tej ustawie w dziale VI, rozdział 6. Z uwagi na treść i systematykę aktu prawnego, odnosi się do „uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych” wskazanych w tym rozdziale. Tymczasem świadczenie zasądzone na rzecz powoda wynika z <xLexLink xArt="art. 163;art. 163 ust. 4" xIsapId="WDU20091681323" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 168, poz. 1323">art. 163 ust. 4 ustawy z dnia 27.08.2009 r. o Służbie Celnej</xLexLink> w zw. ze stosowanym odpowiednio art. 170 ust. 1, 3 i 4 Przepisów wprowadzających ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej. <xBRx></xBRx> Ustawa o KAS nie reguluje przedawnienia tej odprawy, zaś jej art. 277 nakazuje rozpatrywać sprawy ze stosunku służbowego funkcjonariuszy, niewymienione w art. 276 ust. 1 - sądowi pracy. Stąd Sąd Rejonowy wyprowadził wniosek, że przeniesienie tych spraw na drogę sądową uzasadnia stosowanie przepisów prawa pracy, w tym przepisów regulujących przedawnienie roszczeń znajdujących się w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksie pracy</xLexLink>. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 291 § 1 k.p.</xLexLink>, roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Konsekwencje zastosowania w/w przepisów wyrażono w zaskarżonym wyroku i jego uzasadnieniu.</xText> <xText>Zdaniem jednak sądu odwoławczego, zastosowanie znajduje art. 165 ustawy o Służbie Celnej (do której odsyłają przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej), zgodnie z którym roszczenia z tytułu prawa do uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Nie ma to jednak wpływu na prawidłowość zaskarżonego wyroku, ponieważ przepisy te (art. 165 ustawy o Służbie Celnej i <xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 291 § 1 k.p.</xLexLink>) mają analogiczne brzmienie odnośnie do terminu przedawnienia roszczeń.</xText> <xText>Roszczenie o odprawę w przypadku powoda stało się wymagalne dzień po zakończeniu służby, czyli 08.06.2017 r. Powód przerwał bieg przedawnienia zawezwaniem do próby ugodowej, z którym wystąpił 01.06.2020 r. (data nadania w placówce pocztowej). Choć pozwany zasadnie zarzuca, że z uwagi na charakter roszczenia, nie można stosować przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksu pracy</xLexLink> – tak jak to uczynił sąd pierwszej instancji (<xLexLink xArt="art. 295" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 295 k.p.</xLexLink>), to zarzut ten pozostaje bez wpływu na dokonaną przez ten sąd ocenę. Zawezwanie do próby ugodowej jest bowiem nie tylko instytucją ujętą w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksie pracy</xLexLink>, ale również jest instytucją postępowania cywilnego (<xLexLink xArt="art. 185" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 185 k.p.c.</xLexLink>), zaś przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> znajdują zastosowanie w niniejszej sprawie.</xText> <xText>Skoro powód wystąpił z w/w zawezwaniem, to musi ono wywołać skutki określone w <xLexLink xArt="art. 121;art. 121 pkt. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 121 pkt 6 k.c.</xLexLink>, zgodnie z którym bieg przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu co do roszczeń objętych wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej – przez czas trwania postępowania pojednawczego.</xText> <xText>Podnieść trzeba, że prawo do odprawy wynika z art. 163 ust. 4 ustawy o Służbie Celnej (do którego odsyłają p.w.uKAS), zatem stosować należy również uregulowanie zawarte w art. 165 ust. 3 pkt 1 tej ustawy, zgodnie z którym bieg przedawnienia roszczenia z tytułu uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych przerywa każda czynność przed kierownikiem urzędu, podjęta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia roszczenia.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego, skoro każda czynność przed kierownikiem urzędu, podjęta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia roszczenia przerywa bieg przedawnienia, to tym bardziej za taką czynność skutkującą przerwaniem biegu przedawnienia, uznać należy złożenie do sądu wniosku o zawezwanie do próby ugodowej. Wniosek ten bowiem został doręczony stronie pozwanej, a więc doręczony kierownikowi urzędu/jednostki organizacyjnej, stanowił zatem wezwanie do zapłaty. Co więcej, pozwany w odpowiedzi na ten wniosek nie podnosił żadnych okoliczności związanych z niedopuszczalnością formalną tego wniosku. Wręcz przeciwnie – oceniając merytorycznie roszczenie powoda, odmówił jego wypłaty. Strona pozwana w postępowaniu pojednawczym reprezentowana była przez pełnomocnika z pełnomocnictwem udzielonym celem reprezentowania Dyrektora <xAnon>I.</xAnon> Administracji Skarbowej w <xAnon>Z.</xAnon> – a więc kierownika jednostki organizacyjnej.</xText> <xText>Gdyby hipotetycznie przyjąć za prawidłowe stanowisko strony pozwanej, zawężającej możliwość przerwania przez funkcjonariuszy biegu przedawnienia roszczeń do sytuacji, kiedy dokonują oni czynności przed kierownikiem jednostki organizacyjnej tylko na drodze wewnętrznej, to idąc tym tokiem rozumowania, nawet złożenie do Sądu powództwa o zapłatę nie przerywałaby biegu przedawnienia. Oczywistym jest, że takie stanowisko jest całkowicie błędne i jako takie nie może się ostać.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego, sąd pierwszej instancji prawidłowo nie dopatrzył się sprzeczności skorzystania przez powoda z prawa do odprawy, z klauzulami generalnymi ujętymi w <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 8 k.p.</xLexLink>). Powodowi przysługuje prawo do odprawy, wynikające z omówionych wyżej przepisów w wypadku ziszczenia się obiektywnych przesłanek, związanych z ustaniem stosunku służbowego w trakcie przekształceń, na które funkcjonariusze nie mieli żadnego wpływu. Funkcjonariusze nie ze swojej winy podlegali zmianom i przekształceniom w zakresie ich stosunków służbowych. Skomplikowany stan prawny mógł budzić w nich wątpliwości interpretacyjne. Pozostawali oni w kilkuletnim stanie „zawieszenia”, pozbawieni pewności co do swojego statusu służbowego (zawodowego) i swoich praw. Kilkuletnie opóźnienie w skutecznym dochodzeniu roszczeń nie jest wynikiem opieszałości funkcjonariuszy, lecz niejasną sytuacją prawną spowodowaną przez luki ustawowe. Mając na uwadze uchwałę Sądu Najwyższego z 06.02.2024 r., która również dla tutejszego sądu stanowi kluczowy argument przy rozstrzyganiu sprawy, roszczenie powoda jest w pełni uprawnione i słuszne, dlatego brak jest podstaw, by z jakichkolwiek względów odstępować od udzielenia mu należnej ochrony prawnej. Zwolnienie ze służby nie zostało zainicjowane przez powoda, nie dążył on do uzyskania świadczeń z tego tytułu z pominięciem prawa. Powód ostatecznie „powrócił” do stosunku służby w 2020 r., co nie zmienia faktu, że w 2017 r. doszło do sytuacji rozumianej jako zwolnienie ze służby. Ponowne wstąpienie do służby nie ma zatem żadnego znaczenia dla prawa do odprawy, które stało się wymagalne w 2017 r.</xText> <xText>Podnieść można, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17.05.2023 r. (sygn. I PSKP 20/22) jednoznacznie potwierdził, że odprawa w służbach mundurowych ma charakter gratyfikacji za odbytą służbę. Także w ocenie Sądu Najwyższego, wyrażonej w powołanej uchwale z 06.02.2024 r., odprawa w służbach mundurowych ma charakter gratyfikacji za wieloletnią służbę dla Rzeczypospolitej Polskiej. Jest to dodatkowym uzasadnieniem dla jej wypłaty osobie, która w sposób niezawiniony i wbrew swojej woli służbę tę kończy. W przypadku funkcjonariusza, którego służba na skutek przyjęcia zaproponowanych warunków zatrudnienia na stanowisku w ramach korpusu służby cywilnej uległa zakończeniu i który utracił szereg uprawnień składających się na tzw. „prawo do munduru”, konieczne jest zrekompensowanie mu dotychczasowych szczególnych warunków służby związanych z pracą w formacji mundurowej. Dlatego uzasadnione jest odstąpienie od rezultatów wykładni gramatycznej, szczególnie biorąc pod uwagę konstytucyjną zasadę równości w zakresie ochrony praw majątkowych. Sąd Najwyższy wskazał, że <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 64 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink> jest uznaną w orzecznictwie Sądu Najwyższego podstawą uzasadniającą przyznanie świadczenia funkcjonariuszom (por. uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 26.01.2006 r., III PZP 1/05, OSNP 2006 nr 15-16, poz. 227). Sąd Najwyższy zauważył, że w wyroku z 27.04.2022 r., <xAnon> I (...)</xAnon> 64/21 przedstawił już podobną wykładnię, że funkcjonariusza <xAnon> (...)</xAnon>Skarbowej, którego stosunek służbowy wygasł a następnie uległ „przekształceniu” w stosunek pracy na podstawie p.w. KAS, należy traktować tak samo, jak funkcjonariusza, którego stosunek służbowy wygasł wobec nieotrzymania propozycji dalszej służby lub odmowy jej podjęcia.</xText> <xText>W związku z tym dla ustalenia prawa do odprawy bez znaczenia jest, jak potoczyło się życie zawodowe powoda po 07.06.2017 r.</xText> <xText>Ostatecznie też nie okazał się zasadny zarzut apelacji w przedmiocie odsetek, choć ponownie sąd pierwszej instancji zastosował w tym przypadku błędną podstawę prawną – <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink> zamiast art. 165 ust. 4 ustawy o Służbie Celnej, zgodnie z którym w przypadku zwłoki w wypłacie uposażenia, innych świadczeń oraz należności pieniężnych funkcjonariuszowi przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia, w którym uposażenie, inne świadczenie lub należność pieniężna stały się wymagalne. Pozwany niewątpliwie pozostawał w zwłoce w wypłacie odprawy od 08.06.2017 r. Opóźnienie w wypłacie świadczenia nastąpiło wskutek zawinionego błędu pozwanego, który już w 2017 r. był wzywany przez powoda do zapłaty odprawy, lecz bezzasadnie odmówił. Był też wzywany do zawarcia ugody, na którą się nie zgodził.</xText> <xText>O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono (<xLexLink xArt="art. 98 § 9 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">pkt II</xLexLink>) na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 98 § 2;art. 98 § 2 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 2 pkt 5</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 98 § 9;art. 98 § 9 ust. 1;art. 98 § 9 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 9 ust. 1 pkt 2</xLexLink> w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.</xText> <xText xALIGNx="center">Sędzia Małgorzata Olichwiruk</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Małgorzata Olichwiruk

Wioletta Romanowska

st. sekr. sąd. Urszula Najdek

Wioletta Romanowska

Sygn. akt IV Pa 214/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Olichwiruk Protokolant: st. sekr. sąd. Urszula Najdek po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Zielonej Górze na posiedzeniu jawnym sprawy z powództwaA. Ż. przeciwko Skarbowi Państwa – Izbie Administracji Skarbowej wZ. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22.07.2024 r. (sygn. akt IV P 164/23) I oddala apelację, II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.350 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego z ustawowymi odsetkami za okres po upływie tygodnia od dnia ogłoszenia wyroku do dnia zapłaty. Sędzia Małgorzata Olichwiruk Sygn. akt IV Pa 214/24 UZASADNIENIE PowódA. Ż.w pozwie wniesionym 28.06.2023 r. przeciwko Skarbowi Państwa – Izbie Administracji Skarbowej wZ.wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 42 431 zł wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od 08.06.2017 r., tj. od dnia ustania stosunku służbowego powoda, do dnia zapłaty, tytułem odprawy za zwolnienie ze służby w SłużbieC.-Skarbowej w związku z likwidacją lub reorganizacją jednostki organizacyjnej, w której powód pełnił służbę. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania. Formułując podstawę faktyczną powództwa powód wskazał, że był funkcjonariuszem Służby Celnej, od 01.03.2017 r. stał się funkcjonariuszem(...)Skarbowej, od 08.06.2017 r. został „ucywilniony” wobec faktu, że złożono mu propozycję pracy, którą przyjął. Zdaniem powoda, jego „ucywilnienie” powinno być traktowane prawnie tak jak zwolnienie ze służby. Powyższe fakty w zestawieniu z obowiązującymi przepisami o wypłacie odpraw stanowią, zdaniem powoda, podstawę żądania zapłaty odprawy. W uzasadnieniu powód rozwinął swoje stanowisko. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych. W pierwszej kolejności pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia wskazanego w pozwie. Następnie odnosząc się merytorycznie do żądań pozwu, pozwany nie zgodził się ze stanowiskiem, że stosunek służbowy powoda w wyniku przekształcenia wygasł, a wygaśnięcie stosunku służbowego funkcjonariusza traktuje się jak zwolnienie. Przekształcenie nie jest wygaśnięciem, a to przesądza, że odprawa z tytułu wygaśnięcia, które ustawa wprowadzająca przepisy o Krajowej Administracji Skarbowej nakazuje traktować jak zwolnienie, nie należy się. Wyrokiem z 22.07.2024 r., sygn. akt IV P 164/23, Sąd Rejonowy w Zielonej Górze, Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 41.385,84 zł brutto tytułem odprawy pieniężnej z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 08.06.2017 r. do dnia zapłaty (pkt IV), umorzył postępowanie w pozostałym zakresie (pkt III), zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (pkt V), wyrokowi w punkcie IV nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 6.897,64 zł (pkt IV). Sąd Rejonowy ustalił, że powódA. Ż.pełnił służbę lub był zatrudniony w poszczególnych jednostkach pozwanego od 01.03.1995 r. Do 28.02.2017 r. pełnił służbę jako funkcjonariusz celny w Izbie Celnej wR.. Od 01.03.2017 r. powód z mocy prawa (art. 165 ust. 3 ustawy z dnia 16.11.2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej) stał się funkcjonariuszem(...)Skarbowej w Izbie Administracji Skarbowej wZ.. Uprzednio, w piśmie z 28.02.2017 r., otrzymanym tego samego dnia, powód otrzymał informację, że od 01.03.2017 r. miejscem wykonywania obowiązków służbowych będzie Izba Administracji Skarbowej wZ.–R.. Pismem z 24.05.2017 r., otrzymanym przez powoda 25.05.2017 r., złożono powodowi propozycję, o której mowa w art. 165 ust. 7 ustawy z dnia 16.11.2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej, określającą warunki zatrudnienia w ramach korpusu służby cywilnej w Izbie Administracji Skarbowej wZ.– umowa o pracę na czas nieokreślony. Pismem z 07.06.2017 r. powód oświadczył, że przyjmuje propozycję zatrudnienia. Pozwany wydał powodowi świadectwo służby z 21.08.2019 r., zgodnie z którym powód pełnił służbę stałą od 01.07.2000 r. do 07.06.2017 r. W świadectwie służby podano, że stosunek służbowy został zakończony wskutek przekształcenia w stosunek pracy. 14.01.2020 r. powód złożył DyrektorowiI.Administracji Skarbowej wZ.wniosek o wypłatę świadczenia należnego w związku ze zniesieniem jednostki organizacyjnej – tj. odprawy w wysokości sześciu uposażeń miesięcznych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 08.06.2017 r. do dnia zapłaty. 03.06.2020 r. do tutejszego sądu wpłynęła sprawa – zawezwanie do próby ugodowej przez powoda, dotyczące zapłaty spornej odprawy. W sprawie odbyło się posiedzenie pojednawcze z udziałem stron 21.08.2020 r. Do zawarcia ugody nie doszło. Przy założeniu zasadności żądań powoda o zasądzenie odprawy, sześciomiesięczna odprawa przysługiwałaby mu w wysokości 41 385,84 zł brutto. Od 01.08.2020 r. powód nie pozostaje już w stosunku pracy, lecz w stosunku służby u pozwanej. W powyższym stanie faktycznym Sąd Rejonowy stwierdził, że powództwo okazało się zasadne w przeważającej części. Stan faktyczny sprawy był bezsporny, wynikał ponadto głównie ze zgromadzonej dokumentacji osobowej powoda. Na tej podstawie ustalono daty i treść oświadczeń składanych przez powoda i pozwanego w toku przekształceń wynikających z przepisów o Krajowej Administracji Skarbowej. Wyliczenia pozwanego dotyczące wysokości odprawy hipotetycznie przysługującej powodowi nie zostały zakwestionowane. Spór sprowadzał się wyłącznie do oceny, czy w powyższych okolicznościach powód w sensie prawnym został zwolniony ze służby, a tym samym – czy należy mu się odprawa z tego tytułu. Sąd Rejonowy zauważył, że Krajową Administrację Skarbową powołano na mocy ustawy z 16.11.2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej, kierując się dążeniem do skonsolidowania administracji w miejsce funkcjonujących: administracji podatkowej, kontroli skarbowej i Służby Celnej. Powołał się na ustawę z 16.11.2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej oraz przepisy art. 165 ust. 3, ust. 7 ustawy z 16.11.2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej, by zauważyć, że pismem z 07.06.2017 r. powód przyjął propozycję zatrudnienia, co wywołało skutek określony w art. 171 ust. 1 p.w. KAS. Przechodząc do istoty sporu w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wskazał uchwałę Sądu Najwyższego z 06.02.2024 r., sygn. akt III PZP 2/23, oraz zaznaczył, że uchwała, zgodnie z którą funkcjonariuszowi w identycznej sytuacji prawnej, jak powód, przysługuje ww. odprawa, jest dla Sądu Rejonowego w pełni przekonująca i ostatecznie rozstrzyga wszelkie wątpliwości zaistniałe w orzecznictwie lub wyrażane przez stronę pozwaną w niniejszej sprawie. Następnie Sąd Rejonowy przytoczył najważniejsze argumenty na poparcie powyższego stanowiska. Wszystkie te argumenty uzasadniają roszczenie powoda wywiedzione w niniejszej sprawie. Dodatkowo Sąd nie dopatrzył się sprzeczności żądań powoda z klauzulami generalnymi ujętymi wart. 5 k.c.Powód ostatecznie „powrócił” do stosunku służby w 2020 r. co nie zmienia faktu, że w 2017 r. doszło do sytuacji rozumianej jako zwolnienie ze służby. Zwolnienie to nie zostało zainicjowane przez powoda, nie dążył on do uzyskania świadczeń z tego tytułu z pominięciem prawa. Powodowi przysługuje prawo do odprawy, wynikające z omówionych wyżej przepisów w wypadku ziszczenia się obiektywnych przesłanek, związanych z ustaniem stosunku służbowego w trakcie przekształceń, na które funkcjonariusze nie mieli żadnego wpływu. Słusznie więc wywodził powód, że ponowne wstąpienie do służby nie ma żadnego znaczenia dla prawa do odprawy, które zaktualizowało się w 2017 r. Jednocześnie w ocenie Sądu Rejonowego pozwany niezasadnie podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, do czego w niniejszej sprawie nie doszło na skutek przerwania jego biegu. Do odprawy zasądzonej na rzecz powoda w niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 252 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej, ulokowany w jej dziale VI, rozdział 6 –„Uposażenie i inne świadczenia pieniężne funkcjonariuszy”. Przepis ten, z uwagi na treść i systematykę aktu prawnego, odnosi się do „uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych” wskazanych w tym rozdziale. Tymczasem świadczenie zasądzone na rzecz powoda wynika zart. 163 ust. 4 ustawy z dnia 27.08.2009 r. o Służbie Celnejw zw. ze stosowanym odpowiednio art. 170 ust. 1, 3 i 4 Przepisów wprowadzających ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej. Ustawa o KAS nie reguluje przedawnienia tej odprawy. Jak wynika z art. 277 ustawy o KAS, spory o roszczenia ze stosunku służbowego funkcjonariuszy w sprawach niewymienionych w art. 276 ust. 1 rozpatruje sąd właściwy w sprawach z zakresu prawa pracy. Przeniesienie tych spraw na drogę sądową tym bardziej uzasadnia stosowanie przez sąd pracy przepisów o przedawnieniu stosowanych w sprawach z zakresu prawa pracy. Chodzi oart. 295 § 1 pkt 1 k.p., zgodnie z którym bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Taką czynnością było zawezwanie do próby ugodowej, które wpłynęło do tutejszego sądu w czerwcu 2020 r. Roszczenie o odprawę stało się wymagalne dzień po zakończeniu służby, czyli w przypadku powoda – 08.06.2017 r. Przed upływem przedawnienia, powód przerwał jego bieg zawezwaniem do próby ugodowej w sprawie IV Po 20/20. Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Jeżeli przerwa biegu przedawnienia nastąpiła wskutek czynności przed właściwym organem powołanym do rozstrzygania sporów lub egzekwowania roszczeń, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie wszczęte w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia nie zostanie zakończone (art. 295 § 1-2 k.p.). Posiedzenie pojednawcze, na którym stwierdzono, że do ugody nie doszło, odbyło się 21.08.2020 r. Pozew wniesiono 28.06.2023 r., czyli przed upływem terminu przedawnienia. Nie zmienia tego fakt, że wzywając do sądowej ugody, powód znał dotychczasową odpowiedź pozwanego na swoje wcześniejsze żądanie zapłaty odprawy. Nie świadczy to o pozorności wniosku o zawezwanie. Stanowisko pozwanego nie było oczywiście wiążące, a ostatecznie okazało się, że żądania powoda są zasadne. W sprawie IV Po 20/20 odbyło się posiedzenie, pozwany miał okazję przystać na ugodę i ustalić jej treść, powód miał rzeczywisty zamiar uzyskania świadczenia w tym trybie. Nawet zresztą, gdyby do przedawnienia doszło, to zarzut ten należałoby uznać za sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Funkcjonariusze nie ze swojej winy podlegali zmianom i przekształceniom w zakresie ich stosunków służbowych (pracy). Skomplikowany stan prawny mógł budzić w nich wątpliwości interpretacyjne. Pozostawali oni w kilkuletnim stanie „zawieszenia”, pozbawieni pewności co do swojego statusu służbowego (zawodowego) i swoich praw. Kilkuletnie opóźnienie w skutecznym dochodzeniu roszczeń nie jest wynikiem opieszałości funkcjonariuszy, lecz niejasną sytuacją prawną spowodowaną przez luki ustawowe. Roszczenie powoda jest w pełni uprawnione i słuszne, dlatego sąd nie widzi żadnych podstaw, by z jakichkolwiek względów odstępować od udzielenia powodowi należnej mu ochrony prawnej. Mając powyższe na względzie, na podstawie powołanych wyżej przepisów, orzeczono jak w sentencji wyroku. O odsetkach ustawowych orzeczono zgodnie zart. 481 § 1 k.c.Wymagalność odprawy przypada 08.06.2017 r., tj. pierwszego dnia po dniu akceptacji przez powoda propozycji określającej warunki zatrudnienia z 24.05.2017 r., bo dopiero wtedy pozwany otrzymał oświadczenie, z którego wynikała dokładna data zakończenia stosunku służby. O kosztach procesu – kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.oraz§ 9 ust. 1 pkt 2w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1964 ze zm.). Rygor natychmiastowej wykonalności nadano zgodnie zart. 4772§ 1 k.p.c. Apelacjęod powyższego wyroku złożył pozwany, zaskarżając ten wyrok w zakresie punktów IV, V, VI i zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego: 1)art. 291 § 1 k.p.poprzez jego niezasadne zastosowanie, podczas gdy zastosowanie znajduje przepis art. 252 ust. 1 ustawy z 16.11.2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2023 r. poz. 615), gdyż skoro charakter roszczenia jest administracyjnoprawny oraz istnieje administracyjnoprawna podstawa prawna liczenia terminów przedawnień tego rodzaju roszczeń, to brak podstaw do poszukiwania tej podstawy w przepisach prawa pracy, 2)art. 295 § 1 pkt 1 kppoprzez jego niezasadne zastosowanie, skutkujące uznaniem, że w sprawie nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia, podczas gdy administracyjnoprawny charakter roszczenia oraz administracyjnoprawne podstaw prawne regulujące terminy przedawnień tego rodzaju roszczeń, prowadzą do wniosku, że brak jest podstaw do poszukiwania tej podstawy w przepisach prawa pracy, właściwym do oceny jest art. 252 ust. 3 pkt 1 uKAS, a także w sprawie strona powodowa nie dokonała czynności skutkujących przerwaniem tego terminu z uwagi na wadliwość i instrumentalność tych czynności, 3)art. 163 ust. 4 ustawy z 27.08.2009 r. o Służbie Celnejw zw. zart. 170 ust. 1, 3 i 4p.w. KAS poprzez niezasadne analogiczne stosowanie przez sąd wszystkich w/w przepisów skutkujące uznaniem, że w przypadku przekształcenia stosunku służbowego w stosunek pracy dochodzi do zwolnienia (art. 163 ust. 4u.s.c.), bądź też wygaśnięcia stosunku służbowego (art. 170 ust. 1uwKAS), a co za tym idzie przysługuje odprawa na podstawie w/w przepisów, podczas gdy przekształcenie jest odmienną od zwolnienia i wygaśnięcia instytucją prawną, charakteryzującą się kontynuacją świadczenia pracy, co stoi w sprzeczności z wnioskami, iż przy przekształceniu dochodzi do zwolnienia/wygaśnięcia, w przypadku których takiej kontynuacji brak, a w związku z tym odprawa nie jest nienależna, jako że należy się jedynie w przypadku zakończenia świadczenia pracy, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca, 4)art. 481 k.c.poprzez jego niezastosowanie i zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od 08.06.2017 r. do dnia zapłaty, podczas gdy w niniejszej sprawie nie mają zastosowania przepisy prawa cywilnego, natomiast całokształt zaistniałych w sprawie faktów i okoliczności wskazuje, że pozwana nie dopuściła się opóźnienia ani zwłoki w wypłacie odprawy, 5)art. 5 k.c.(art. 8 k.p.) poprzez niesłuszną sugestię Sądu, że podnoszenie zarzutu przedawnienia w niniejszej sprawie jest sprzeczne z zasadami współżycie społecznego, podczas, gdy w sprawie nie zaistniały okoliczności uzasadniające pozbawienie pozwanej możliwości podnoszenia tego zrzutu, a nawet występują dodatkowe okoliczności m.in. wskazywane przez orzecznictwo Sądu Najwyższego, które czynią ten zarzut tym bardziej uzasadnionym, 6)art. 5 k.c.(art. 8 k.c.) poprzez niesłuszne jego niezastosowanie przez Sąd i w efekcie zasądzenie żądanej przez stronę pozwaną kwoty, podczas gdy w sprawie wystąpiły okoliczności czyniące żądanie strony powodowej niezgodnym z zasadami współżycia społecznego, jako że obecnie pełni on służbę, zatem odpadła przyczyna dochodzenia roszczenia o odprawę, którą jest pozbawienie możliwości świadczenia stosunku służbowego w wyniku przekształcenia, jak również zasądzenie odprawy powoduje również nierówność w stosunku do innych funkcjonariuszy, którzy faktycznie zakończyli służbę. Wskazując na powyższe zarzuty, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa ponad kwotę umorzoną w części III wyroku, zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego od powoda na rzecz pozwanego według norm przepisanych za I i II instancję. W uzasadnieniu znalazło się rozwinięcie powyższych zarzutów. W odpowiedzi na apelacjępowód wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu przed sądem drugiej instancji. W uzasadnieniu podzielił stanowisko zaprezentowane przez Sąd Rejonowy w Zielonej Górze w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Powołał się również na orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych, potwierdzające stanowisko powoda. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja okazała się bezzasadna. Na wstępie trzeba wyjaśnić, że Sąd Rejonowy orzekał w bezspornym – co do wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności – stanie faktycznym. Nie naruszył przy tym przepisów prawa procesowego. W związku z tym, wobec pełnej aprobaty dla ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy i oddalenia apelacji na podstawie materiału dowodowego zebranego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, nie zachodzi potrzeba powtarzania tych ustaleń (por. wyroki Sądu Najwyższego z 14.02.2013 r., sygn. II CSK 292/12, z 24.02.2021 r., sygn. akt III USKP 33/21 orazart. 387 § 21k.p.c.). Ocena prawna zawarta w rozstrzygnięciu sądu pierwszej instancji obejmująca dokonaną przez ten sąd wykładnię zastosowanych przepisów prawa materialnego przy określaniu, czy powodowi przysługuje prawo do spornej odprawy, nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Wszelkie kwestie związane z samą zasadnością żądania odprawy zostały już szczegółowo wyjaśnione w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z 06.02.2024 r., sygn. akt III PZP 2/23. Zgodnie z w/w uchwałą, funkcjonariuszowi służby celnej, który zgodnie z art. 165 ust. 3 p.w. KAS stał się funkcjonariuszem(...)Skarbowej pełniącym służbę w jednostkach Krajowej Administracji Skarbowej i który następnie przyjął propozycję, o jakiej mowa w art. 165 ust. 7 tej ustawy, określającą nowe warunki zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, stając się zgodnie z art. 171 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy pracownikiem zatrudnionym w Krajowej Administracji Skarbowej na podstawie umowy o pracę, przysługuje – w związku z zakończeniem służby – prawo do odprawy pieniężnej (art. 163 ust. 4 ustawy z dnia 27.08.2009 r. o Służbie Celnej, w związku ze stosowanym odpowiednio art. 170 ust. 1, 3 i 4 Przepisów wprowadzających ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej). Sąd pierwszej instancji przytoczył uchwałę i najważniejsze argumenty na jej poparcie, w związku z czym nie ma potrzeby ponownego cytowania tych wywodów. Podkreślić jedynie w tym miejscu można raz jeszcze, że Sąd Najwyższy w w/w uchwale powołał się na swoje wcześniejsze orzecznictwo, z którego wynika, że „zawierając umowę o pracę – strony stosunku służbowego jednocześnie przyjmują, iż ulega zakończeniu dotychczasowy administracyjnoprawny stosunek służbowy funkcjonariusza służby celno-skarbowej. Nie jest to jednak „przekształcenie”, w którym nowy stosunek pracy zastępuje poprzedni, czyli przykładowo jak w odnowieniu zart. 506 k.c., lecz sytuacja, w której poprzedni stosunek służby ulega zakończeniu i strony zawierają nowy (odrębny) stosunek prawny (stosunek pracy). Wybór zatrudnienia pracowniczego nie oznacza zatem, że stosunek służbowy nie kończy się. Ustanie w takiej sytuacji stosunku służbowego, wynikające w istocie z uzgodnienia, że funkcjonariusz będzie zatrudniony jako pracownik, uzasadnia stwierdzenie, że dochodzi do zwolnienia z dotychczasowej służby (uchwała Sądu Najwyższego z 19.02.2020 r., III PZP 7/19, postanowienie Sądu Najwyższego z 04.02.2021 r., sygn. akt II PSKP 6/21). Z p.w. KAS wynika, że wygaśnięcie stosunku służbowego funkcjonariusza, który nie otrzymał propozycji zatrudnienia oraz funkcjonariusza, który odmówił propozycji zatrudnienia traktuje się jako zwolnienie ze służby w związku z likwidacją urzędu albo zniesieniem jednostki organizacyjnej. W aspekcie prawa do otrzymania świadectwa służby funkcjonariusz(...)Skarbowej, który przyjął propozycję pracowniczego zatrudnienia nie może być w innej (gorszej) sytuacji, czyli pozostać bez świadectwa służby (tak: uchwała III PZP 7/19). Istnieje zatem możliwość uznania takiego samego zapatrywania w odniesieniu do prawa do odprawy pieniężnej i wypełnienia luki w drodze analogii przez przyjęcie, że funkcjonariuszowi(...)Skarbowej, którego stosunek służbowy wygasł a następnie uległ „przekształceniu” w stosunek pracy na podstawie art. 171 ust. 1 p.w. KAS, przysługuje odprawa na podstawie art. 163 ust. 4 ustawy o Służbie Celnej w związku ze stosowanym odpowiednio art. 170 ust. 3 i 4 p.w. KAS. Podstawa do przyjęcia poglądu o przysługiwaniu odprawy w takiej sytuacji wynika z prokonstytucyjnej wykładni przepisów ustawowych, uwzględniających zasadę równości wobec prawa i równego traktowania przez władze publiczne (art. 32 ust. 1 Konstytucji RP)”. Sąd Najwyższy podniósł, że zgodnie z art. 163 ust. 4 uchylonej ustawy o Służbie Celnej funkcjonariuszowi służby stałej, zwolnionemu ze służby w związku ze zniesieniem lub reorganizacją jednostki organizacyjnej, przysługuje odprawa na zasadach i w wysokości określonych w ust. 1-3 tego artykułu. Przepis ten odnosi się bezpośrednio do zniesienia lub reorganizacji jednostki organizacyjnej, nie zaś do likwidacji i przekształcenia całej(...), nie budzi jednak wątpliwości, że w takiej sytuacji, jak będąca podstawą dla rozpatrywanego zagadnienia prawnego, do funkcjonariuszaper analogiamznajdzie odpowiednie zastosowanie art. 170 ust. 4 p.w. KAS, który przyznaje świadczenia należne w związku ze zniesieniem lub reorganizacją jednostki w rozumieniu ustawy o Służbie Celnej. Wynika to ze wskazanego powyżej faktu tożsamości sytuacji funkcjonariusza, którego stosunek służbowy wygasł z uwagi na nieprzyjęcie zaproponowanych warunków, jak również z uwagi na ich przyjęcie i nawiązanie w miejsce wygasłego stosunku służbowego, stosunku pracy. Tym samym funkcjonariuszowi należna jest odprawa na podstawie art. 163 ust. 4 ustawy o Służbie Celnej. Warto też podkreślić, że zgodnie z art. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 08.12.2017 r. o Sądzie Najwyższym (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 622), Sąd Najwyższy jest organem władzy sądowniczej, powołanym do sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez zapewnienie zgodności z prawem i jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych i sądów wojskowych przez rozpoznawanie środków odwoławczych oraz podejmowanie uchwał rozstrzygających zagadnienia prawne. Sąd powszechny, rozpoznający sprawę, nie jest związany uchwałami Sądu Najwyższego, nawet o mocy zasady prawnej, jeżeli nie zostały wydane w tej samej sprawie. Nie może być jednak wątpliwości, że zajęcie odmiennego stanowiska wymaga przedstawienia argumentacji, która mogłaby skłonić Sąd Najwyższy do rozważenia potrzeby przedstawienia określonego zagadnienia składowi pełnej izby. W przeciwnym razie mogłoby dojść do unicestwienia tej funkcji Sądu Najwyższego, którą jest czuwanie nad jednolitością orzecznictwa, zapewnioną jedynie wtedy, gdy w podobnych stanach faktycznych i prawnych zapadają zbliżone orzeczenia (art. 183 Konstytucjii art. 1 ustawy o Sądzie Najwyższym). Na tym właśnie polega zasada pewności prawnej (wyrok Sądu Najwyższego z 17.05.2017 r., sygn. akt V CSK 466/16). Zdaniem Sądu Okręgowego, brak podstaw, by kwestionować zasadność uchwały Sądu Najwyższego z 06.02.2024 r., szczegółowo odnoszącej się do sytuacji prawnej, w której znalazł się także powód występujący w niniejszej sprawie. Kwestię zasadności żądania odprawy (co do zasady) należy więc uznać za rozstrzygniętą. Roszczenie strony powodowej dotyczy wypłaty odprawy, jest to sprawa o zapłatę, nie mieści się więc w katalogu spraw, o których mowa w art. 276 ustawy o KAS. Z pewnością zaś jest innego rodzaju sprawą o roszczenia ze stosunku służbowego funkcjonariuszy, określoną w art. 277 ustawy, rozpatrywaną przez sąd właściwy w sprawach z zakresu prawa pracy. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi zatem niedopuszczalność drogi sądowej. Sąd Rejonowy błędnie natomiast określił podstawę prawną, na której oparł ocenę przedawnienia, co trafnie zarzucił apelujący. Błąd ten nie prowadzi jednak do wadliwości rozstrzygnięcia zawartego zaskarżonym wyroku, ponieważ zastosowanie prawidłowej podstawy doprowadziło sąd odwoławczy do takich samych ostatecznych wniosków. Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z argumentacją sądu pierwszej instancji w przedmiocie tego, że w niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 252 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej. Co do tego nie ma potrzeby ponownego przytaczania wywodów zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Przypomnieć można jedynie, że przepis ten ulokowany jest w tej ustawie w dziale VI, rozdział 6. Z uwagi na treść i systematykę aktu prawnego, odnosi się do „uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych” wskazanych w tym rozdziale. Tymczasem świadczenie zasądzone na rzecz powoda wynika zart. 163 ust. 4 ustawy z dnia 27.08.2009 r. o Służbie Celnejw zw. ze stosowanym odpowiednio art. 170 ust. 1, 3 i 4 Przepisów wprowadzających ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej.Ustawa o KAS nie reguluje przedawnienia tej odprawy, zaś jej art. 277 nakazuje rozpatrywać sprawy ze stosunku służbowego funkcjonariuszy, niewymienione w art. 276 ust. 1 - sądowi pracy. Stąd Sąd Rejonowy wyprowadził wniosek, że przeniesienie tych spraw na drogę sądową uzasadnia stosowanie przepisów prawa pracy, w tym przepisów regulujących przedawnienie roszczeń znajdujących się wKodeksie pracy. Zgodnie zart. 291 § 1 k.p., roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Konsekwencje zastosowania w/w przepisów wyrażono w zaskarżonym wyroku i jego uzasadnieniu. Zdaniem jednak sądu odwoławczego, zastosowanie znajduje art. 165 ustawy o Służbie Celnej (do której odsyłają przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej), zgodnie z którym roszczenia z tytułu prawa do uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Nie ma to jednak wpływu na prawidłowość zaskarżonego wyroku, ponieważ przepisy te (art. 165 ustawy o Służbie Celnej iart. 291 § 1 k.p.) mają analogiczne brzmienie odnośnie do terminu przedawnienia roszczeń. Roszczenie o odprawę w przypadku powoda stało się wymagalne dzień po zakończeniu służby, czyli 08.06.2017 r. Powód przerwał bieg przedawnienia zawezwaniem do próby ugodowej, z którym wystąpił 01.06.2020 r. (data nadania w placówce pocztowej). Choć pozwany zasadnie zarzuca, że z uwagi na charakter roszczenia, nie można stosować przepisówkodeksu pracy– tak jak to uczynił sąd pierwszej instancji (art. 295 k.p.), to zarzut ten pozostaje bez wpływu na dokonaną przez ten sąd ocenę. Zawezwanie do próby ugodowej jest bowiem nie tylko instytucją ujętą wkodeksie pracy, ale również jest instytucją postępowania cywilnego (art. 185 k.p.c.), zaś przepisykodeksu postępowania cywilnegoznajdują zastosowanie w niniejszej sprawie. Skoro powód wystąpił z w/w zawezwaniem, to musi ono wywołać skutki określone wart. 121 pkt 6 k.c., zgodnie z którym bieg przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu co do roszczeń objętych wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej – przez czas trwania postępowania pojednawczego. Podnieść trzeba, że prawo do odprawy wynika z art. 163 ust. 4 ustawy o Służbie Celnej (do którego odsyłają p.w.uKAS), zatem stosować należy również uregulowanie zawarte w art. 165 ust. 3 pkt 1 tej ustawy, zgodnie z którym bieg przedawnienia roszczenia z tytułu uposażenia i innych świadczeń oraz należności pieniężnych przerywa każda czynność przed kierownikiem urzędu, podjęta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia roszczenia. W ocenie Sądu Okręgowego, skoro każda czynność przed kierownikiem urzędu, podjęta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia roszczenia przerywa bieg przedawnienia, to tym bardziej za taką czynność skutkującą przerwaniem biegu przedawnienia, uznać należy złożenie do sądu wniosku o zawezwanie do próby ugodowej. Wniosek ten bowiem został doręczony stronie pozwanej, a więc doręczony kierownikowi urzędu/jednostki organizacyjnej, stanowił zatem wezwanie do zapłaty. Co więcej, pozwany w odpowiedzi na ten wniosek nie podnosił żadnych okoliczności związanych z niedopuszczalnością formalną tego wniosku. Wręcz przeciwnie – oceniając merytorycznie roszczenie powoda, odmówił jego wypłaty. Strona pozwana w postępowaniu pojednawczym reprezentowana była przez pełnomocnika z pełnomocnictwem udzielonym celem reprezentowania DyrektoraI.Administracji Skarbowej wZ.– a więc kierownika jednostki organizacyjnej. Gdyby hipotetycznie przyjąć za prawidłowe stanowisko strony pozwanej, zawężającej możliwość przerwania przez funkcjonariuszy biegu przedawnienia roszczeń do sytuacji, kiedy dokonują oni czynności przed kierownikiem jednostki organizacyjnej tylko na drodze wewnętrznej, to idąc tym tokiem rozumowania, nawet złożenie do Sądu powództwa o zapłatę nie przerywałaby biegu przedawnienia. Oczywistym jest, że takie stanowisko jest całkowicie błędne i jako takie nie może się ostać. W ocenie Sądu Okręgowego, sąd pierwszej instancji prawidłowo nie dopatrzył się sprzeczności skorzystania przez powoda z prawa do odprawy, z klauzulami generalnymi ujętymi wart. 5 k.c.(art. 8 k.p.). Powodowi przysługuje prawo do odprawy, wynikające z omówionych wyżej przepisów w wypadku ziszczenia się obiektywnych przesłanek, związanych z ustaniem stosunku służbowego w trakcie przekształceń, na które funkcjonariusze nie mieli żadnego wpływu. Funkcjonariusze nie ze swojej winy podlegali zmianom i przekształceniom w zakresie ich stosunków służbowych. Skomplikowany stan prawny mógł budzić w nich wątpliwości interpretacyjne. Pozostawali oni w kilkuletnim stanie „zawieszenia”, pozbawieni pewności co do swojego statusu służbowego (zawodowego) i swoich praw. Kilkuletnie opóźnienie w skutecznym dochodzeniu roszczeń nie jest wynikiem opieszałości funkcjonariuszy, lecz niejasną sytuacją prawną spowodowaną przez luki ustawowe. Mając na uwadze uchwałę Sądu Najwyższego z 06.02.2024 r., która również dla tutejszego sądu stanowi kluczowy argument przy rozstrzyganiu sprawy, roszczenie powoda jest w pełni uprawnione i słuszne, dlatego brak jest podstaw, by z jakichkolwiek względów odstępować od udzielenia mu należnej ochrony prawnej. Zwolnienie ze służby nie zostało zainicjowane przez powoda, nie dążył on do uzyskania świadczeń z tego tytułu z pominięciem prawa. Powód ostatecznie „powrócił” do stosunku służby w 2020 r., co nie zmienia faktu, że w 2017 r. doszło do sytuacji rozumianej jako zwolnienie ze służby. Ponowne wstąpienie do służby nie ma zatem żadnego znaczenia dla prawa do odprawy, które stało się wymagalne w 2017 r. Podnieść można, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17.05.2023 r. (sygn. I PSKP 20/22) jednoznacznie potwierdził, że odprawa w służbach mundurowych ma charakter gratyfikacji za odbytą służbę. Także w ocenie Sądu Najwyższego, wyrażonej w powołanej uchwale z 06.02.2024 r., odprawa w służbach mundurowych ma charakter gratyfikacji za wieloletnią służbę dla Rzeczypospolitej Polskiej. Jest to dodatkowym uzasadnieniem dla jej wypłaty osobie, która w sposób niezawiniony i wbrew swojej woli służbę tę kończy. W przypadku funkcjonariusza, którego służba na skutek przyjęcia zaproponowanych warunków zatrudnienia na stanowisku w ramach korpusu służby cywilnej uległa zakończeniu i który utracił szereg uprawnień składających się na tzw. „prawo do munduru”, konieczne jest zrekompensowanie mu dotychczasowych szczególnych warunków służby związanych z pracą w formacji mundurowej. Dlatego uzasadnione jest odstąpienie od rezultatów wykładni gramatycznej, szczególnie biorąc pod uwagę konstytucyjną zasadę równości w zakresie ochrony praw majątkowych. Sąd Najwyższy wskazał, żeart. 64 ust. 2 Konstytucji RPjest uznaną w orzecznictwie Sądu Najwyższego podstawą uzasadniającą przyznanie świadczenia funkcjonariuszom (por. uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 26.01.2006 r., III PZP 1/05, OSNP 2006 nr 15-16, poz. 227). Sąd Najwyższy zauważył, że w wyroku z 27.04.2022 r.,I (...)64/21 przedstawił już podobną wykładnię, że funkcjonariusza(...)Skarbowej, którego stosunek służbowy wygasł a następnie uległ „przekształceniu” w stosunek pracy na podstawie p.w. KAS, należy traktować tak samo, jak funkcjonariusza, którego stosunek służbowy wygasł wobec nieotrzymania propozycji dalszej służby lub odmowy jej podjęcia. W związku z tym dla ustalenia prawa do odprawy bez znaczenia jest, jak potoczyło się życie zawodowe powoda po 07.06.2017 r. Ostatecznie też nie okazał się zasadny zarzut apelacji w przedmiocie odsetek, choć ponownie sąd pierwszej instancji zastosował w tym przypadku błędną podstawę prawną –art. 481 k.c.zamiast art. 165 ust. 4 ustawy o Służbie Celnej, zgodnie z którym w przypadku zwłoki w wypłacie uposażenia, innych świadczeń oraz należności pieniężnych funkcjonariuszowi przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia, w którym uposażenie, inne świadczenie lub należność pieniężna stały się wymagalne. Pozwany niewątpliwie pozostawał w zwłoce w wypłacie odprawy od 08.06.2017 r. Opóźnienie w wypłacie świadczenia nastąpiło wskutek zawinionego błędu pozwanego, który już w 2017 r. był wzywany przez powoda do zapłaty odprawy, lecz bezzasadnie odmówił. Był też wzywany do zawarcia ugody, na którą się nie zgodził. O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono (pkt II) na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.oraz§ 2 pkt 5w zw. z§ 9 ust. 1 pkt 2w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Sędzia Małgorzata Olichwiruk

15/351500/0002021/Pa

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

150510050002021_IV_P_000383_2024_Uz_2024-12-10_002

IV P 383/24

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2025-01-03 20:30:23.0 CET

2025-01-03 13:05:08.0 CET

15051005

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV P 383/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Łomży IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: SSR Marta Małgorzata Sulkowska Ławnicy: Krystyna Chrzanowska, Elżbieta Poreda Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Biedrzycka po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Łomży na rozprawie sprawy z powództwa N. C. przeciwko S. P. w Z. o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie I przywraca powódkę N. C. do pracy w pozwa

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Małgorzata Biedrzycka" xPublisher="[email protected]" xEditorFullName="Małgorzata Biedrzycka" xEditor="[email protected]" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="16" xFlag="published" xVolType="15/051005/0002021/P" xYear="2024" xVolNmbr="000383" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt IV P 383/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 10 grudnia 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy w Łomży IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xBx> w składzie:</xText> <xText><xBx> Przewodnicząca: SSR Marta Małgorzata Sulkowska</xBx></xText> <xText><xBx>Ławnicy: Krystyna Chrzanowska, Elżbieta Poreda</xBx></xText> <xText><xBx> Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Biedrzycka</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Łomży</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>N. C.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx> <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> </xBx> </xText> <xText>o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>przywraca powódkę <xAnon>N. C.</xAnon> do pracy w pozwanym <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> na poprzednich warunkach pracy i płacy określonych w umowie o pracę z dnia 23 lutego 2023 r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> na rzecz powódki <xAnon>N. C.</xAnon> kwotę 17.920 zł (siedemnaście tysięcy dziewięćset dwadzieścia złotych) brutto tytułem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy- z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia podjęcia pracy i pod warunkiem jej podjęcia do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>2</xSUPx> § 2 kpc</xLexLink> nakłada na pozwane <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> obowiązek dalszego zatrudnienia powódki <xAnon>N. C.</xAnon> na dotychczasowych warunkach pracy i płacy do czasu prawomocnego zakończenia postępowania;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>nakazuje ściągnąć od pozwanego <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego w Łomży) kwotę 5.496 zł (pięć tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt sześć złotych) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy prawa.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt IV P 383/24</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powódka <xBx><xAnon>N. C.</xAnon></xBx> w pozwie skierowanym przeciwko pozwanemu <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> domagała się przywrócenia do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy oraz zasądzenia na swoją rzecz od strony pozwanej wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za dwa miesiące w wysokości 16.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu pozwu do dnia zapłaty, nałożenia na zakład pracy obowiązku dalszego zatrudnienia powódki do czasu prawomocnego rozpoznania sprawy, zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki. Wartość przedmiotu sporu określiła na kwotę 92.000,00 zł.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że była zatrudniona w <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> od dnia 23 lutego 2023 r. na czas nieokreślony na stanowisku inspektora za wynagrodzeniem 6.800,00 zł. W ramach stanowiska wykonywała funkcję kierownika kancelarii dokumentów niejawnych <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>. Wskazała, iż 24 lipca 2024 r. o godzinie 14.00 została zaproszona na rozmowę ze <xAnon>S.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> – panią <xAnon>E. G.</xAnon>. W spotkaniu tym uczestniczyła jeszcze jedna osoba, nieznana w tamtym momencie powódce, która złożyła jej propozycję rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, na co powódka nie wyraziła zgody. Człowiek ten odmówił podania przyczyn rozwiązania umowy, oświadczył, że powódka będzie mogła się z nimi zapoznać, jeśli nie podpisze porozumienia o rozwiązaniu umowy. Nie wyraził również zgody na prośbę powódki, by w spotkaniu mógł uczestniczyć wskazany przez nią świadek. Powódka odmówiła podpisania umowy rozwiązującej stosunek pracy za porozumieniem stron oraz wyraziła chęć dalszej pracy w <xAnon>S.</xAnon>. Została poinformowana, że nie ma takiej możliwości. Zdenerwowana opuściła spotkanie i udała się do domu. Od dnia 25 lipca 2024 r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim.</xText> <xText>29 lipca 2024 r. powódka otrzymała drogą pocztową oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę datowane na 24 lipca 2024 r.</xText> <xText>Powódka wskazała, iż nie wie, w jakim trybie pracodawca rozwiązał z nią umowę o pracę. Z treści dokumentu wynika, że powódka w sposób ciężki naruszyła podstawowe obowiązki pracownicze, co świadczyłoby o rozwiązaniu umowy w trybie <xLexLink xArt="art. 52" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 kp</xLexLink>, tymczasem pismo zatytułowane jest „Wypowiedzenie umowy o pracę za wypowiedzeniem”, a tym samym tytuł jest sprzeczny z jego treścią. Ponadto w opinii powódki nie zachowuje ono wymogów formalnych wynikających z <xLexLink xArt="art. 52" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 kp</xLexLink>.</xText> <xText>Poza powyższym powódka wskazała, iż pracodawca rozwiązał z nią umowę o pracę, gdy przebywała ona na zwolnieniu lekarskim, przez co naruszył <xLexLink xArt="art. 41" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 41 kp</xLexLink>.</xText> <xText>Powódka kategorycznie zaprzeczyła twierdzeniom pozwanego, jakoby dopuściła się naruszenia swoich obowiązków pracowniczych. Podała, że złożone jej wypowiedzenie zostało sformułowane z naruszeniem <xLexLink xArt="art. 45" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 § 4 kp</xLexLink>. Większość wskazanych w dokumencie przyczyn została podana w sposób ogólny, przez co są one niezrozumiałe. Powódka podkreśliła, że nie jest w stanie ustalić na podstawie treści dokumentu wypowiedzenia, co pracodawca miał na myśli. Powódka wskazała, że pracodawca nie przeprowadził weryfikacji znajomości przez nią przepisów prawa, na które się powołuje w wypowiedzeniu. Podkreśliła, że przełożony nigdy nie zwracał jej uwagi, że nie zna ona przepisów prawa, pracodawca z tej przyczyny nie stosował kar porządkowych przewidzianych w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksie pracy</xLexLink>. Powódka powołała szereg dokumentów, które potwierdzają, że ma kompetencje do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku. Wskazała, że żaden inny pracownik <xAnon>S. P.</xAnon> nie posiada ukończonego kursu obronnego organizowanego przez MON. Podkreśliła, że przed zatrudnieniem brała udział w konkursie na to stanowisko i przeszła pozytywną weryfikację posiadania odpowiednich kwalifikacji.</xText> <xText>Powódka wskazała, że poprzedni pracownik zatrudniony na stanowisku piastowanym przez powódkę nie zostawił żadnego segregatora ani dokumentacji związanej ze zbiorem uchwał i protokołów z posiedzeń zgromadzenia wspólników <xAnon> spółki Szpital (...)</xAnon>. Niezależnie od powyższego powódka wskazała, że ta przyczyna nie może skutkować rozwiązaniem umowy o pracę, skutki tej sankcji są nieadekwatne do ewentualnego naruszenia tego obowiązku, zważywszy, że pracodawca nigdy nie wymagał, aby powódka taki segregator założyła i nie zwracał na to powódce uwagi. Poza tym z oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę nie wynika konkretnie, jakie inne sprawy związane z realizacją nadzoru właścicielskiego w tej spółce pracodawca ma na myśli.</xText> <xText>Powódka podniosła, że <xIx>Plan operacyjny funkcjonowania <xAnon>P.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> w warunkach zewnętrznego zagrożenia bezpieczeństwa państwa i w czasie wojny</xIx> znajduje się w <xAnon> Kancelarii (...)</xAnon>. Tabela realizacji zadań i karty realizacji zadań operacyjnych zaktualizowane w grudniu 2023 r. również tam się znajdują. Powódka wskazała, że jej poprzedniczka - pani <xAnon>K.</xAnon>, nie sporządziła kart w ciągu 2 lub 3 lat od momentu, kiedy wojewoda wysłał informacje o konieczności ich sporządzenia. Kiedy kontrola to wykazała, pani <xAnon>K.</xAnon> wykonała te karty i poinformowała o tym Wojewodę. Z tego powodu nie poniosła żadnych konsekwencji – nawet porządkowych. Już nawet z tego powodu tak sformułowana w stosunku do powódki przyczyna, nawet gdyby była prawdziwa, to jest nie uzasadnia sankcji w postaci rozwiązania umowy o pracę (pkt 6 wypowiedzenia).</xText> <xText>Powódka wskazała, że <xIx>Plan przygotowań podmiotów leczniczych na potrzeby obronne państwa</xIx> znajduje się w <xAnon> Kancelarii (...)</xAnon> (pkt 7 wypowiedzenia). W sprawie aktualizacji powódka konsultowała się na początku kwietnia 2024 r. telefonicznie z pracownikiem Wydziału <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> Kryzysowego <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>U. W.</xAnon>- <xAnon>S. P.</xAnon>. Zalecił on wstrzymanie się z pracami aktualizacyjnymi ze względu na projektowane w najbliższym czasie zmiany w przepisach prawnych regulujących powyższe zagadnienia.</xText> <xText>Co do argumentu utraty zaufania powódka wskazała, iż od objęcia stanowiska przez <xAnon>S.</xAnon> do zwolnienia powódki minęło zaledwie około dwa miesiące, a ponadto pracodawca nie wskazał przyczyn prowadzących do utraty zaufania do powódki.</xText> <xText>Powódka zaznaczyła, że od momentu objęcia swojego urzędu <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>E. G.</xAnon> sukcesywnie rozwiązuje umowy o pracę z pracownikami, z którymi umowy o pracę podpisał poprzedni <xAnon>S. T.</xAnon> <xAnon>J.</xAnon>, co zdaniem powódki świadczy, że działania te mają charakter politycznej zemsty i jest to rzeczywista przyczyna rozwiązania z powódką umowy o pracę.</xText> <xText>Pozwane<xBx> <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> </xBx>wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych lub złożonego spisu kosztów, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> <xText>Pozwany oświadczył, że żądania zgłaszane przez powódkę w pozwie są w jego ocenie nieuzasadnione, a podnoszone tezy niewiarygodne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego oraz wiedzą. Wskazał, że 24 lipca 2024 r. powódce przedstawiono dwie alternatywne możliwości zakończenia stosunku pracy – za porozumieniem stron oraz za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę. Pracodawca zaprezentował i omówił z powódką obie możliwości zakończenia stosunku pracy, a następnie w sytuacji, gdy powódka poinformowała, że nie jest zainteresowana rozwiązaniem stosunku pracy za porozumieniem stron, wręczył jej oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę wypowiedzeniem. W odpowiedzi na powyższe, powódka, która jak sama przyznała w odpowiedzi na pozew, „nie była zainteresowana” żadnym z trybów rozwiązania stosunku pracy, bez zgody pracodawcy i ku ogólnemu zaskoczeniu, opuściła spotkanie oraz oddaliła się z miejsca pracy. Pozwany wskazał, że powódka mija się z prawdą, ponieważ 24 lipca 2024 r. zapoznała się z dokumentem zawierającym wypowiedzenie umowy o pracę za wypowiedzeniem, odmówiła jednak pokwitowania jego odbioru oraz świadomie nie zabrała przeznaczonego dla niej egzemplarza. Pracodawca nie rozwiązał zatem z powódką umowy o pracę w okresie, gdy ta przebywała na zwolnieniu lekarskim. Zdaniem pozwanego zachowanie powódki 24 lipca 2024 r. po wręczeniu jej przez pracodawcę oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem w pełni potwierdza i dodatkowo uzasadnia brak zaufania pozwanego do powódki jako pracownika i osoby, której miały zostać powierzone poważne i odpowiedzialne zadania m.in. z zakresu ochrony zdrowia i obronności.</xText> <xText>Odnosząc się do twierdzeń powódki, z których wynika, że „powódka nie wie w jakim trybie pracodawca rozwiązał z nią umowę o pracę”, pozwany zwrócił uwagę, że tryb i sposób rozwiązania umowy o pracę został wskazany kilkukrotnie <xIx>expressis verbis</xIx> w treści posiadanego przez powódkę dokumentu i lektura wzmiankowanego dokumentu nie powinna budzić żadnych w tym zakresie wątpliwości.</xText> <xText>Odnosząc się do przyczyn rozwiązania umowy o pracę, pozwany wskazał, co następuje: Po zmianach organizacyjnych w <xAnon>S. P.</xAnon>, jakie miały miejsce wiosną 2024 roku, pracodawca dokonał weryfikacji kompetencji i staranności wykonywania obowiązków przez osoby zatrudnione w <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>, poczynając od pracowników pełniących odpowiedzialne funkcję w strukturze <xAnon>S.</xAnon>. Weryfikacja aktywności zawodowej powódki wypadła jednoznacznie negatywnie. Okazało się, że powódka pomimo posiadanych „na papierze” kompetencji i wykształcenia, nie potrafi lub z sobie znanych powodów nie chce wykorzystać ich w pracy. Ilość oraz powaga stwierdzonych zaniechań w wykonywaniu przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych sprawiła, że pracodawca mógł zakwalifikować je nawet jako „ciężkie naruszenie”, co pośrednio wybrzmiewa z treści uzasadnienia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem. Pomimo tego, pracodawca, chcąc uniknąć zbytniego antagonizowania się z powódką, podjął decyzję, aby zakończyć z nią współpracę w pierwszej kolejności za porozumieniem stron a w razie odrzucenia tej propozycji przez powódkę, co też się stało - rozwiązać umowę o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez w trybie <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 ust. 1 pkt 2 Kodeksu pracy</xLexLink>. Wskazywane w treści oświadczenia pracodawcy z dnia 24 lipca 2024 roku brak zaangażowania i bierność powódki w realizowaniu zadań i czynności powierzonych jej przez pracodawcę przejawiały się w szczególności w następujący sposób:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>powódka nie prowadziła zbioru uchwał i protokołów z posiedzeń zgromadzenia wspólników <xAnon> spółki Szpital (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> oraz nie wykonywała innych czynności związanych z realizacją nadzoru właścicielskiego w tej spółce – co znajdowało się w zakresie jej obowiązków pracowniczych zgodnie z Zakresem Czynności z dnia 1 6 sierpnia 2023 roku (pkt *1.43 tego dokumentu) i stanowiło naruszenie S 14 ust. 2 pkt 7 h) Regulaminu Organizacyjnego <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> oraz w konsekwencji również naruszenie obowiązku rzetelnego i efektywnego wykonywania przydzielonych obowiązków oraz prac powierzonych (<xLexLink xArt="art. 100 § 2 pkt. 1/2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">pkt 1.2 tiret pierwszy</xLexLink> Zakresu Czynności) oraz <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 § 1;art. 100 § 2;art. 100 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 § 1 i § 2 pkt 2 Kodeksu pracy</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>powódka nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek prowadzenia spraw z zakresu ochrony zdrowia, w tym współdziałania i bieżącego kontaktowania się z Narodowym Funduszem Zdrowia w sprawach związanych z problematyką zapewnienia społeczności <xAnon>P.</xAnon> pełnego zakresu usług zdrowotnych i medycznych – co znajdowało się w zakresie jej obowiązków pracowniczych zgodnie z Zakresem Czynności z dnia 16 sierpnia 2023 roku (pkt 11.36-38 tego dokumentu) i stanowiło naruszenie S 14 ust. 2 pkt 7 a-c) Regulaminu Organizacyjnego <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> oraz w konsekwencji również naruszenie obowiązku rzetelnego i efektywnego wykonywania przydzielonych obowiązków oraz prac powierzonych (pkt tiret pierwszy Zakresu Czynności) oraz <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 § 1;art. 100 § 2;art. 100 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 § 1 i § 2 pkt 2 kodeksu pracy</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>powódka nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek współdziałania i bieżącego kontaktowania się z <xAnon> (...) Centrum (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> – co znajdowało się w zakresie jej obowiązków pracowniczych zgodnie z Zakresem Czynności z dnia 16 sierpnia 2023 roku (pkt 11.31 tego dokumentu) i stanowiło naruszenie S 1 4 ust. 2 pkt 6 ee) Regulaminu Organizacyjnego <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> oraz w konsekwencji również naruszenie obowiązku rzetelnego i efektywnego wykonywania przydzielonych obowiązków oraz prac powierzonych (<xLexLink xArt="art. 100 § 2 pkt. 1/2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">pkt 1.2 tiret pierwszy</xLexLink> Zakresu Czynności) oraz <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 § 1;art. 100 § 2;art. 100 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 § 1 i § 2 pkt 2 kodeksu pracy</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>powódka nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek prowadzenia spraw z zakresie planowania operacyjnego, w szczególności opracowania „Planu operacyjnego własnej jednostki” wraz z tabelą realizacji zadań operacyjnych oraz kart realizacji zadań – co znajdowało się w zakresie jej obowiązków pracowniczych zgodnie z Zakresem Czynności z dnia 16 sierpnia 2023 roku (pkt 11.4 tego dokumentu) i stanowiło naruszenie S 14 ust. 2 pkt 6 d) Regulaminu Organizacyjnego <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> oraz w konsekwencji również naruszenie obowiązku rzetelnego i efektywnego wykonywania przydzielonych obowiązków oraz prac powierzonych (<xLexLink xArt="art. 100 pkt. 1/2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">pkt 1.2 tiret pierwszy</xLexLink> Zakresu Czynności) oraz <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100</xLexLink> S 1 i <xLexLink xArt="§ 2;§ 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 2 pkt 2 kodeksu pracy</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>powódka nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek opracowywania, przeglądu i aktualizacji prowadzenia spraw z zakresie planowania operacyjnego, w szczególności opracowania „Planu przygotowań podmiotów leczniczych na potrzeby obronne państwa” – co znajdowało się w zakresie jej obowiązków pracowniczych zgodnie z Zakresem Czynności z dnia 16 sierpnia 2023 roku (pkt 11.5 tego dokumentu) i stanowiło naruszenie § 14 ust. 2 pkt 6 e) Regulaminu Organizacyjnego <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> oraz w konsekwencji również naruszenie obowiązku rzetelnego efektywnego wykonywania przydzielonych obowiązków oraz prac powierzonych (<xLexLink xArt="art. 100 § 2 pkt. 1/2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">pkt 1.2 tiret pierwszy</xLexLink> Zakresu Czynności) oraz <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 § 1;art. 100 § 2;art. 100 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 100 § 1 i § 2 pkt 2 kodeksu pracy</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>powódka nie wykazywała się inicjatywą, umiejętnościami natury organizacyjnej ani wiedzą specjalistyczną pozwalającą na należyte wykonywanie przez nią powierzonych obowiązków ograniczając swoją aktywność w miejscu pracy do minimum, przykładowo mając obowiązek prowadzenia nasłuchu symulowanych komunikatów radiowych w ramach Planu treningów systemu powszechnego wojsk oraz ludności cywilnej i prowadzenia stosownego dziennika odbioru sygnałów radiowych, powódka nie robiła tego a nawet jeśli to ustawiała niewłaściwe częstotliwości radiowe i w konsekwencji nie była w stanie odebrać żadnych komunikatów.</xText> </xUnit> <xText>W konsekwencji powyższego zdaniem pozwanego należy uznać, że wskazane przez pracodawcę przyczyny rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem są konkretne i obiektywnie zrozumiałe a na skutek licznych zastrzeżeń do pracy powódki doszło do sytuacji, w której pracodawca utracił do niej zaufanie. Pozwany stanowczo zaprzeczył nieuprawnionym twierdzeniom zawartym w pozwie co do rzekomo niemerytorycznych przyczyn rozwiązania umowy o pracę z powódką, w szczególności w ramach „zemsty politycznej”. Zarzuty powódki nie znajdują według pozwanego żadnego oparcia w faktach, pracodawca nie ma wiedzy na temat osobistych poglądów politycznych, czy też sympatii lub antypatii powódki i nigdy tymi kwestiami się nie interesował. Pozwany, powierzając w 2023 roku powódce funkcję inspektora oraz związaną z tym stanowiskiem odpowiedzialność, niewątpliwie zaufał kompetencjom jakie powódka miała posiadać oraz liczył na to, że powódka, jako pracownik z doświadczeniem, wdroży się we wszystkie powierzone jej spray i będzie należycie wykonywała swoje zadania. Pomimo początkowego pozytywnego wrażenia, powódka nie podołała tym oczekiwaniom i utraciła zaufanie pracodawcy. Pomimo ponad rocznego stażu pracy na powierzonym jej stanowisku powódka nie wykazała się inicjatywą w wykonywaniu swoich obowiązków. Szereg spraw, w tym wyżej wymieniona problematyka w ogóle pozostała poza zakresem jej zainteresowania. W zaistniałej sytuacji całkowicie nieuprawionym jest twierdzenie powódki, iż w drugiej połowie 2024 roku miała ona nadal „wdrażać się” do pracy na stanowisku, które powierzono jej w marcu 2023 roku. Zdumiewająca jest sugestia powódki, iż nie miała ona świadomości co do niektórych jej obowiązków. Niewątpliwie słusznym jest oczekiwanie pracodawcy, że po tak długim okresie czasu (ponad rok) pracownik powinien nie tylko być świadomym ciążącym na nim obowiązków, ale również być w stanie je należycie wykonywać. Nie znajduje uzasadnienia w faktach twierdzenie powódki co kwalifikacji i obowiązków oczekiwanych przez pozwanego od osoby zatrudnionej w miejsce powódki. Zakres obowiązków nowego pracownika jest bowiem niemal identyczny jak zakres jaki obowiązywał powódkę.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powódka 1 marca 2023 r. została zatrudniona przez pozwane <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku inspektora. Wysokość otrzymywanego przez nią wynagrodzenia zasadniczego ustalono na kwotę 6.800,00 zł brutto, przyznano jej dodatek za wieloletnią pracę w wysokości 11% wynagrodzenia zasadniczego, tj. 748,00 zł brutto (umowa o pracę – akta osobowe powódki, B-2; świadectwo pracy – akta osobowe powódki, C-7).</xText> <xText>W trakcie trwania stosunku pracy powódka brała udział w szkoleniach i kursach. Ukończyła: 2 marca 2023 r. szkolenie z ochrony danych osobowych (certyfikat – akta osobowe powódki, B-14), 10 marca 2023 r. szkolenie „<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">Kodeks Postępowania Administracyjnego</xLexLink>” (certyfikat – akta osobowe powódki, B-15), 16 czerwca 2023 r. „Szkolenie okresowe w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy dla pracowników administracyjno-biurowych” (zaświadczenie – akta osobowe powódki, B-15), 7 września 2023 r. szkolenie on-line „Organizacja i realizacja akcji kurierskiej w praktyce ” (zaświadczenie – akta osobowe powódki, B-16), 27 września 2023 r. szkolenie <xAnon> Ochrona (...)</xAnon> (certyfikat – akta osobowe powódki, B-22), 27 września 2023 r. szkolenie on-line „Organizacja i realizacja akcji kurierskiej w praktyce ” (zaświadczenie – akta osobowe powódki, B-26), 21 grudnia 2023 r. kurs obronny organizowany przez Ministra Obrony Narodowej (zaświadczenie – akta osobowe powódki, B-27).</xText> <xText>Otrzymała pozytywną – bardzo dobrą – okresową ocenę kwalifikacyjną pracownika samorządowego za wykonywanie obowiązków w okresie od 8 maja <xBRx></xBRx>2023 r. do 4 grudnia 2023 r. (arkusz okresowej oceny kwalifikacyjnej pracownika samorządowego – akta osobowe powódki, B-24).</xText> <xText>11 grudnia 2023 r. oraz 16 kwietnia 2024 r. powódka otrzymała od <xAnon>S.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> na podstawie § 6 ust. 3 Regulaminu wynagradzania pracowników zatrudnionych w <xAnon>S. P.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> nagrodę w wysokości kolejno: 1.500,00 zł oraz 1.000,00 zł (zaświadczenie – akta osobowe powódki, B-23 i B-28). Poprzedni zwierzchnik powódki były <xAnon>S.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>Z. J.</xAnon>, ocenia pracę powódki pozytywnie i bez zastrzeżeń (zeznania świadka – od 01:04:29 do 01:13:50).</xText> <xText>24 lipca 2024 r. o godzinie 14.00 poproszono powódkę do gabinetu <xAnon>S.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>E. G.</xAnon>. Znajdował się tam <xAnon>J. K.</xAnon>- osoba niezatrudniona w <xAnon>S.</xAnon>, współpracująca z nim na podstawie umowy cywilnoprawnej (dane znane Sądowi z innej sprawy). Powódce nie zezwolono na zaproszenie do udziału w spotkaniu zaufanego pracownika, który by ją wspierał. <xAnon>J. K.</xAnon> zaproponował powódce rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Nie zgodziła się, więc przedłożył jej dokument zatytułowany „Wypowiedzenie umowy o pracę za wypowiedzeniem”. Powódka miała możliwość się z nim zapoznać. Nikt z obecnych nie wyjaśnił jej, co znaczą poszczególne zapisy w tym piśmie. Powódka odmówiła podpisania dokumentu wypowiedzenia. Następnie opuściła urząd i udała się na zwolnienie lekarskie. Było ono wynikiem nie tylko stresu będącego konsekwencją opisanej wyżej sytuacji, ale też skutkiem trwającego od pewnego czasu procesu chorobowego, w trakcie którego podejrzewano u powódki nowotwór (ostatecznie stwierdzono nowotwór niezłośliwy z tkanki łącznej- dokumentacja medyczna k. 113-114).</xText> <xText>W przedłożonym dokumencie zatytułowanym „Wypowiedzenie umowy o pracę za wypowiedzeniem” zarzucono powódce, co następuje:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Ciężkie naruszenie przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych wynikających z przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksu pracy</xLexLink> i zakresu czynności w postaci wymogu sumiennego i starannego wykonywania pracy. W opinii pracodawcy powódka nie angażuje się w sposób należyty w powierzone zadania, a realizowane zadania są wykonywane w sposób niedokładny i niezgodny z ogólnymi wymogami technicznymi, wskazówkami i instrukcjami związanymi z rodzajem pracy.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Brak posiadanego na danym stanowisku doświadczenia i umiejętności, w szczególności znajomości ustawodawstwa w zakresie obrony cywilnej, obronności i zarządzania kryzysowego oraz w zakresie ochrony zdrowia. Zdaniem pracodawcy znajomość ustawodawstwa na zajmowanym stanowisku jest niezbędna, aby wykonywać w sposób należyty swoje obowiązki, tymczasem powódka nie posiada elementarnej wiedzy w tym zakresie, co spowodowało przekazywanie obowiązków innym pracownikom.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Brak posiadania wymaganego na danym stanowisku doświadczenia i umiejętności do pełnienia roli kierownika kancelarii dokumentów niejawnych, w szczególności znajomości ustawodawstwa w zakresie kierowania <xAnon> Kancelarią (...)</xAnon>. Znajomość w/w ustawodawstwa na zajmowanym stanowisku w ocenie pracodawcy jest niezbędna, aby wykonywać w sposób należyty swoje obowiązki.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Niedopełnienie obowiązków wynikających z Regulaminu Organizacyjnego oraz zakresu czynności, tj. prowadzenia zbioru uchwał i protokołów z posiedzeń zgromadzenia wspólników <xAnon> spółki Szpital (...) Sp. z o.o.</xAnon> oraz innych spraw związanych z realizacją nadzoru właścicielskiego w tej spółce.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Niedopełnienie obowiązków wynikających z Regulaminu Organizacyjnego oraz zakresu czynności, tj. braku współpracy z biurami <xAnon>S.</xAnon> Powiatowego, Narodowym Funduszem Zdrowia oraz <xAnon> (...) Centrum (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> w zakresie prawidłowego funkcjonowania.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>Bierność w odniesieniu do prowadzenia spraw związanych z realizacją zadań w zakresie planowania operacyjnego w tym opracowania „Planu operacyjnego funkcjonowania własnej jednostki” w tym opracowanie tabeli realizacji zadań operacyjnych oraz karty realizacji zadań.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>Bierność w odniesieniu do prowadzenia spraw związanych z realizacją zadań w zakresie opracowania przeglądu i aktualizacji „Planu przygotowań podmiotów leczniczych na potrzeby obronne państwa”.</xText> </xUnit> <xText>(wypowiedzenie umowy o pracę za wypowiedzeniem – akta osobowe powódki, C-4).</xText> <xText>Powódka decyzją pracodawcy została zwolniona z obowiązku świadczenia pracy od 25 lipca 2024 r. do 31 sierpnia 2024 r. <xAnon>S.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> zobowiązała sekretarza powiatu do poinformowania powódki ustnie i mailowo, że wypowiedzenie umowy jest skuteczne, od 25 lipca 2024 r. do 31 sierpnia 2024 r. zostaje zwolniona z obowiązku świadczenia pracy, w tym od 25 lipca 2024 r. do 26 sierpnia 2024 r. zostaje jej udzielony urlop wypoczynkowy (notatka służbowa z wręczenia wypowiedzenia umowy o pracę za wypowiedzeniem z dnia 24 lipca 2024 r. – akta osobowe powódki, C-2).</xText> <xText>Dokument wypowiedzenia został doręczony powódce listem poleconym 29 lipca 2024 r.</xText> <xText>W trakcie pracy u pozwanego powódka została przedstawiona przez pracodawcę do otrzymania odznaczenia państwowego jako wyróżniający się pracownik samorządowy. Kwalifikacji tej dokonał Sekretarz Powiatu <xAnon>I. Ś.</xAnon>, wniosek podpisała <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>E. G.</xAnon>. W wyniku powyższego Prezydent rzeczypospolitej Polskiej <xAnon>A. D.</xAnon> postanowieniem z dnia 11 września 2024 r. odznaczył powódkę <xBx>MEDALEM BRĄZOWYM ZA DŁUGOLETNIĄ SŁUŻBĘ. </xBx>Odznaczenie to zostało wręczone powódce na uroczystości 25-lecia Powiatu <xAnon> (...)</xAnon>, w której uczestniczyli m.in. wicewojewoda <xAnon> (...)</xAnon> i wiceminister rozwoju wsi (k. 112).</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 1 kp</xLexLink> w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Z kolei § 2 tego przepisu stanowi, że sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.</xText> <xText>Wskazać należy, że dokonanie przez pracodawcę wypowiedzenia umowy o pracę czy wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy i płacy są prawem, z którego pracodawca może skorzystać, o ile oczywiście czyni to zgodnie z prawem i w jego granicach. Pozwany rozwiązał z powódką umowę o pracę na podstawie <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 1;art. 30 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 §1 pkt 2 kp</xLexLink>. Z jego treści wynika, że umowa o pracę rozwiązuje się przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem). Wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest traktowane jako normalny, „zwykły” sposób rozwiązania stosunku pracy. Należy podkreślić, że wypowiedzenie umowy o pracę jest czynnością jednostronną, która dochodzi do skutku bez względu na zgodę drugiej strony. W tej sytuacji przyczyna wypowiedzenia nie musi mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości. Wypowiedzenie nie wymaga stwierdzenia winy pracownika, lecz jedynie musi być uzasadnione, a przyczyny wypowiedzenia nie muszą charakteryzować się znaczną wagą ani powodować szkód po stronie pracodawcy. Przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony powinna być konkretna i rzeczywista. Samo ustalenie, że przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie została wskazana pracownikowi prawidłowo, nie wystarcza, bez merytorycznego zbadania jej zasadności, do rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć trzeba w tym miejscu, że ciężar dowodu w zakresie wykazania prawdziwości wskazanych przyczyn spoczywa na pracodawcy.</xText> <xText>Zauważyć należy, że przyczyna nie może być sformułowana w jakikolwiek sposób. W tym zakresie powinny być przestrzegane pewne reguły, na które wskazywano wielokrotnie w orzecznictwie sądowym. Przede wszystkim musi to być przyczyna <xBx>rzeczywista, a nie pozorna</xBx>. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego podanie w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyny pozornej (nieprawdziwej, nierzeczywistej, nieistniejącej) jest <xBx>równoznaczne z brakiem wskazania przyczyny</xBx> uzasadniającej wypowiedzenie. Podobnie w wyroku z dnia 17 października 2006 r. (II PK 31/06) wyraźnie stwierdzono, że podanie w oświadczeniu o wypowiedzeniu nierzeczywistej przyczyny jest równoznaczne z brakiem jej wskazania. Ważne jest przy tym, że badanie rzeczywistości przyczyn powinno się odbyć w odniesieniu do okoliczności, które zostały przedstawione w piśmie pracodawcy zawierającym oświadczenie o wypowiedzeniu. Określony w <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 4" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 30 § 4 kp</xLexLink> obowiązek podania przyczyny rozwiązania umowy o pracę należy rozumieć jako nakaz podania przyczyny wystarczająco skonkretyzowanej, choć sposób, w jaki ta konkretyzacja jest dokonywana, nie jest wyraźnie narzucony. Z oświadczenia pracodawcy musi wszak wynikać bez żadnych wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi, który uzasadnia zdaniem pracodawcy rozwiązanie umowy. Innymi słowy, to pracownik ma wiedzieć i rozumieć, z jakiego powodu pracodawca rozwiązał z nim umowę o pracę.</xText> <xText>Uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę może być także utrata zaufania pracodawcy w stosunku do pracownika, jeżeli znajduje oparcie w przesłankach natury obiektywnej oraz racjonalnej i nie jest wynikiem arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń (<xIx>vide</xIx>- wyrok SN z dnia 27.11.1997 r., OSNAPiUS 1998, nr 19, poz. 569). Nie wystarczy jednak samo sformułowanie „utrata zaufania”, lecz powinno ono być uzupełnione faktami i przykładami – sytuacji, zachowań, postaw i skutków.</xText> <xText>Podkreślić należy, iż ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę powinna być dokonana z uwzględnieniem słusznych interesów zakładu pracy oraz przymiotów pracownika związanych ze stosunkiem pracy. Pracodawca ma bowiem prawo doboru odpowiednich pracowników, tj. takich, którzy zapewniają właściwą realizację zadań zakładu pracy. Oznacza to, że najważniejszymi kryteriami doboru do zwolnienia powinny być przede wszystkim: przydatność pracownika do pracy na danym stanowisku, jego umiejętności i doświadczenie zawodowe, dotychczasowy przebieg pracy (praca nienaganna), kwalifikacje zawodowe oraz staż pracy, szczególne umiejętności i predyspozycje do wykonywania pracy określonego rodzaju, stosunek do obowiązków pracowniczych, umiejętność współpracy w zespole, jak również dyspozycyjność pracownika rozumiana jako możliwość liczenia na pracownika w związku z potrzebą zapewnienia prawidłowego, bez zakłóceń funkcjonowania zakładu pracy.</xText> <xText>Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd doszedł do przekonania, że wypowiedzenie powódce umowy o pracę było bezzasadne. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wyraźnie wskazuje, iż przyczyny wypowiedzenia ujęte w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę nie uzasadniały jej rozwiązania, albo nie zostały potwierdzone, albo zostały określone w tak ogólny sposób, że nie ma możliwości ustalenia, co pracodawca miał na myśli.</xText> <xText>Wskazać należy, iż treść i autentyczność dowodów z dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, Sąd z urzędu również nie znalazł podstaw do zdeprecjonowania ich wiarygodności.</xText> <xText>Pracodawca w ocenie Sądu nie wykazał istnienia jakichkolwiek przyczyn uzasadniających wypowiedzenie powódce umowy o pracę. Podane w dokumencie wypowiedzenia umowy o pracę przyczyny poza kwestią prowadzenia dokumentacji <xAnon> Szpitala (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> mają charakter ogólnikowy. Znamienne jest, że ani w treści tego dokumentu, ani w odpowiedzi na pozew nie wskazano żadnych przykładów niewłaściwych zachowań powódki, które mieściłyby się w zaprezentowanych przyczynach wypowiedzenia. Bez wskazania konkretnych sytuacji Sąd nie jest w stanie stwierdzić, czy rzeczywiście powódka nie znała przepisów, czy nie realizowała swoich obowiązków. Sąd wielokrotnie prosił o podanie takich przykładów <xAnon>S.</xAnon> oraz zeznających w sprawie świadków <xAnon>I. Ś. (2)</xAnon> i <xAnon>J. K.</xAnon>. Nie wskazali oni żadnego przykładu, który można chociaż w przybliżeniu zakwalifikować jako naruszenie obowiązków pracowniczych oraz przypisać do którejś z przyczyn wskazanych powódce w dokumencie z dnia 24 lipca 2024 r.</xText> <xText>Okazało się, że <xAnon>J. K.</xAnon> nie miał żadnej wiedzy o pracy powódki, nie miał dostępu do kancelarii tajnej, a wypowiedzenie umowy o pracę z powódką opracował na podstawie jej zakresu obowiązków oraz wskazań <xAnon>S.</xAnon>. <xAnon>E. G.</xAnon> oceniła pracę powódki po 78 dniach czyli nieco ponad 2 miesiącach pracy (objęła funkcję 7 maja 2024 r., zwolniła powódkę 24 lipca 2024 r.). Po kilkukrotnym dopytaniu przez Sąd podała, że powódka nie wykonała na jej polecenie materiałów do umieszczenia na stronie internetowej Starostwa (związanych jak należy domniemywać z szeroką pojmowaną obronnością i bezpieczeństwem). Takie dokumenty w sposób fachowy opracowują powołane do tego służby jak np. policja, ich materiały <xAnon>S.</xAnon> z powodzeniem mogło udostępniać. Przyczyna ta nie została wyartykułowana w treści wypowiedzenia umowy o pracę. Nawet gdyby wskazano ją w tym dokumencie, to i tak nie uzasadniałaby ona zwolnienia pracownika. Powódka – jak należy wnosić z materiału dowodowego, nie uznała tego polecenia za priorytetowe, nie zrozumiała, że pracodawczyni przykłada do niego taką wagę. Wykonała to polecenie po pewnym czasie, uznając inne swoje obowiązki za bardziej istotne. Niezrozumienie wagi jednego polecenia przez pracownika nie może stanowić powodu do rozwiązania z nim umowy o pracę. Obiektywnie rzecz oceniając trudno się powódce dziwić. Kwestie polityki medialnej nie należały do obowiązków powódki, informacje żądane przez <xAnon>S.</xAnon> zamieszczane były na stronach odpowiednich podmiotów (jak Policja), więc ich udostępnienie na stronie <xAnon>S.</xAnon> wydawało się wystarczające. Taka ocena dokonana przez powódkę jest jak najbardziej racjonalna. Zdaje się, że zmiana polityki medialnej nastąpiła dopiero w związku z objęciem funkcji przez nową starostę, która starała się ożywić social media starostwa. Pracownicy nie byli jeszcze przyzwyczajeni do tego. Ponownie podkreślić należy, że powyższe nie uzasadniało zwolnienia kogokolwiek.</xText> <xText>Ponadto <xAnon>S.</xAnon> podała jako przykład niewłaściwego wykonywania obowiązków, że powódka nie była w stanie jej odpowiedzieć, czy informacja o żądaniu przez wojewodę podania przez <xAnon>S.</xAnon> miejsc dla uchodźców powinna dostać się do opinii publicznej. Sądowi nie udało się znaleźć w zakresie obowiązków powódki, że do jej kompetencji należało doradzanie <xAnon>S.</xAnon> w kwestiach politycznych (kwestia uchodźców do takich niestety obecnie należy) ani prawnych (czy przedostanie się tych informacji do mediów było zgodne z prawem, na pierwszy rzut oka wydaje się, że jak najbardziej).</xText> <xText>W toku postępowania okazało się, że dokumentacja dotycząca działalności <xAnon> Szpitala (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> (obejmująca zbiór uchwał i protokołów z posiedzeń zgromadzenia wspólników spółki oraz innych spraw związanych z realizacją nadzoru właścicielskiego w tej spółce) była prowadzona przez Sekretarza Powiatu <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>I. Ś.</xAnon> i przez niego przechowywana. Oznacza to, że pracodawca błędnie sformułował zakres czynności powódki, wpisując tam zakres wykonywany w rzeczywistości przez inną osobę. Próba przerzucania własnego błędu na powódkę nie świadczy dobrze o pracodawcy. Warto podkreślić, że to nie pracownik winien wymuszać na pracodawcy, by przekazał mu wszystkie kompetencje opisane w zakresie czynności, lecz to pracodawca powinien tak formułować ten zakres, by odpowiadał on rzeczywistości. Tymczasem z toku rozprawy wynika, że pracodawca zdaje się uważać, iż powódka powinna pójść do Sekretarza Powiatu lub do <xAnon>S.</xAnon> i domagać się od nich wydania dokumentacji dotyczącej <xAnon> Szpitala (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>. Świadczy to o kompletnym braku zrozumienia koncepcji stosunku pracy, którego immanentną cechą jest podległość pracownika wobec pracodawcy, a nie odwrotnie.</xText> <xText>Poprzedni <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>Z. J.</xAnon> wskazał, że miał o powódce jak najlepsze zdanie, współpracował z nią od wielu lat w Urzędzie Miasta <xAnon>Z.</xAnon>, a później w <xAnon>S.</xAnon> i przez ten czas wyrobił sobie o niej opinię. Wskazał, że wysoko oceniał pracę wszystkich pracowników <xAnon>S.</xAnon>, dbał o podnoszenie przez nich kwalifikacji.</xText> <xText>Zdaje się, że dobrą opinię o pracy powódki miał też Sekretarz Powiatu <xAnon>I. Ś. (2)</xAnon>. Wskazywał, że pracowała ona dobrze, znała przepisy i potrafiła się nimi posługiwać. Co prawda jego ocena pracy powódki zmieniła się, ale nie potrafił jasno wskazać z jakich powodów. Ewidentnie ocena ta uległa pogorszeniu po objęciu funkcji przez nową <xAnon>S.</xAnon>. Po naciskach ze strony Sądu <xAnon>I. Ś.</xAnon> wskazał, że powódka nie wykonała jego prośby (polecenia?) zapoznania się z pracą sekretariatu. Kwestia ta nie była podnoszona w dokumencie wypowiedzenia, nie została też szerzej doprecyzowana przez samego sekretarza. Nie wiadomo, czy było to jednorazowe polecenie. Zdaje się, że skoro powódka wiele lat pracowała jako sekretarka w Urzędzie Miasta, to nie powinna mieć większych kłopotów z zastąpieniem sekretarki w <xAnon>s.</xAnon> w razie jej nieobecności.</xText> <xText>Powódka była dobrym, rzetelnym pracownikiem. Przeszła procedurę konkursową, w sposób prawidłowy i sumienny wykonywała powierzone jej zadania, o czym świadczy zarówno zgromadzona w jej aktach osobowych dokumentacja, jak i zeznania świadków. Nie bez znaczenia jest, że pracodawca (i to już po zmianie <xAnon>S.</xAnon>) wytypował ją do odznaczenia państwowego nadawanego przez Prezydenta RP. Mimo zwolnienia powódki pracodawca nie zrobił niczego, by tego odznaczenia powódka nie dostała (zwolnienie powódki było w lipcu, a medal Prezydent przyznał we wrześniu 2024 r.)</xText> <xText>Niezrozumiały jest stawiany powódce zarzut braku inicjatywy. Jak wynika bezsprzecznie z materiału dowodowego powódka sumiennie i prawidłowo wykonywała zadania przypisane jej zakresem czynności. Inicjowanie nowych zadań nie należało do jej zakresu obowiązków. Wykazywanie się inicjatywą przez pracowników samorządowych w niektórych sytuacjach może mieć wartość dodaną dla zatrudniających ich urzędów, ale nie zawsze tak jest. Biorąc pod uwagę zakres obowiązków powódki, czynienie jej zarzutu braku inicjatywy jest niezrozumiałe. Ewidentnie pracodawca stosując to kryterium wobec powódki wykazał swój brak obiektywizmu. Nie docenił bieżącej, sumiennej pracy powódki, skupiając się na cesze mało istotnej w przypadku pracownika samorządowego.</xText> <xText>Twierdzenia pracodawcy, że powódka nie posiada wystarczającego doświadczenia są gołosłowną i subiektywna opinią pracodawcy. Skoro powódka wykonywała prawidłowo powierzone jej zadania, to znaczy, że miała odpowiednie doświadczenie i kompetencje.</xText> <xText>Pracodawca nie podał żadnego przykładu celem wykazania, że powódka nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek prowadzenia spraw z zakresu ochrony zdrowia, w tym współdziałania i bieżącego kontaktowania się z Narodowym Funduszem Zdrowia w sprawach związanych z problematyką zapewnienia społeczności <xAnon>P.</xAnon>pełnego zakresu usług zdrowotnych i medycznych czy też że nie realizowała obowiązku współdziałania i bieżącego kontaktowania się z <xAnon> (...) Centrum (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>. Podanie przykładów takich zaniechań, jeśli by istniały, nie powinno stanowić żadnego problemu.</xText> <xText>Pracodawca nie udowodnił, że powódka nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek prowadzenia spraw z zakresie planowania operacyjnego, w szczególności opracowania „Planu operacyjnego własnej jednostki” wraz z tabelą realizacji zadań operacyjnych oraz kart realizacji zadań oraz że nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek opracowywania, przeglądu i aktualizacji prowadzenia spraw z zakresie planowania operacyjnego, w szczególności opracowania „Planu przygotowań podmiotów leczniczych na potrzeby obronne państwa”. Zdaniem powódki wszystkie te dokumenty były na bieżąco prowadzone i uzupełniane w uzgodnieniu z wojewodą. Pewne opóźnienia wynikały z uzgodnień z pracownikiem Wydziału <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> Kryzysowego <xAnon> (...)</xAnon> Urzędu Wojewódzkiego - <xAnon>S. P.</xAnon> i wiązały się z oczekiwaniem na zmianę przepisów regulujących powyższe kwestie. Pozwany nie wnosił o jego przesłuchanie, co zrobiłby, gdyby widział szansę na podważenie twierdzeń powódki. Co istotne o jakichkolwiek nieprawidłowościach czy brakach w ww. dokumentacji nie wiedział Sekretarz Powiatu <xAnon>I. Ś. (2)</xAnon>, jego zdaniem dokumentacja w tym zakresie była prawidłowa i aktualna. Wynika z powyższego, że pracodawca nie wykazał, aby w tej dokumentacji istniały jakiekolwiek braki wskazane w wypowiedzeniu. Podkreślenia wymaga, że jeśli te dokumenty były nieopracowane, to między lipcem 2024 r. a datą wyrokowania z pewnością powinny być wykonane. Tymczasem i <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>I. Ś.</xAnon> zgodnie wskazali. że takie prace w Starostwie się nie toczyły.</xText> <xText>Reasumując, Sąd uznał, że pracodawca wskazując w dokumencie zawierającym wypowiedzenie przyczyny ogólne, niekonkretne i niejasne nie spełnił normy wynikającej z <xLexLink xArt="art. 45" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 kp</xLexLink>. Sąd w toku postępowania starał się dociec, co pracodawca rozumiał pod zredagowanymi przez siebie sformułowaniami, ale mimo szczegółowego dopytywania nie uzyskał w tym zakresie żadnej odpowiedzi. Zarzuty stawiane powódce nie znalazły odzwierciedlenia w żadnym przykładzie.</xText> <xText>Z tych względów na podstawie <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 1 kp</xLexLink> Sąd uwzględnił powództwo, przywracając powódkę do pracy na dotychczasowych warunkach wynikających z umowy o pracę zawartej w dniu 1 marca 2023 r.</xText> <xText>Zasadą jest, że to pracownik wybiera roszczenie, które dochodzi przed sądem. Sąd może nie uwzględnić żądania pracownika tylko wtedy, gdyby uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy było niemożliwe lub niecelowe (<xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 2 kp</xLexLink>). Należy pamiętać, że <xBx>przepis ma charakter wyjątkowy i należy go interpretować ściśle</xBx>. Sąd Najwyższy wyjaśnił: „Ocena w tym zakresie powinna zmierzać do wyjaśnienia, na ile w świetle okoliczności konkretnej sprawy restytucja rozwiązanego – w drodze wypowiedzenia umowy – stosunku pracy jest realna i czy reaktywowany w wyniku wyroku sądowego stosunek pracy ma szanse na prawidłowe funkcjonowanie” (por. post. SN z 20.1.2014 r., II PK 227/13, <xAnon>L.</xAnon>; wyr. SN z 5.4.2016 r., I PK 5/16, <xAnon>L.</xAnon>). W wyr. z 15.10.1999 r. (I PKN 311/99, <xAnon>L.</xAnon>) SN uznał, że przyjęcie niecelowości przywrócenia do pracy pracownika, z którym wadliwie rozwiązano umowę o pracę, nie może być arbitralne lub dowolne, ale wymaga odpowiednich ustaleń faktycznych oraz wszechstronnej i uzasadnionej oceny sądu, która podlega instancyjnej kontroli co do prawidłowości wydania alternatywnego orzeczenia odszkodowawczego. SN podkreślił, że: „Ustalenie, iż uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach jest niemożliwe lub niecelowe, następuje zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, a sąd pracy nie ma obowiązku prowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego z urzędu (<xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 2 KP</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 KPC</xLexLink>)” (por. post. SN z 11.2.2020 r., I PK 6/19, <xAnon>L.</xAnon>). Sąd Najwyższy wyjaśnił, że: „Niemożliwość lub niecelowość wydania orzeczenia o przywróceniu pracownika do pracy uzasadniają okoliczności wiążące się z jednej strony z funkcjonowaniem zakładu pracy, z drugiej zaś – z pewnymi, nawet niezawinionymi okolicznościami dotyczącymi osoby pracownika, najczęściej zaś z na tyle nagannym postępowaniem, że jego powrót do pracy byłby niewskazany” (por. wyr. SN z 7.6.2016 r., I PK 66/16, <xAnon>L.</xAnon>). Zdaniem SN: „Ocena roszczenia pracownika o przywrócenie do pracy z punktu widzenia kryterium «możliwości» i «celowości» jego dalszego zatrudniania powinna uwzględniać takie okoliczności, jak: rodzaj przyczyny rozwiązania stosunku pracy («ciężkie» czy «zwykłe» naruszenie obowiązków pracowniczych, przyczyny nie związane z osobą pracownika itp.), podstawa orzeczenia o przywróceniu do pracy (bezzasadność zarzutów, czy też naruszenie przez pracodawcę wymagań formalnych obowiązujących przy rozwiązywaniu umów o pracę), skutki mogące wyniknąć dla jednej lub drugiej strony z przywrócenia pracownika do pracy lub z zasądzenia na jego rzecz odszkodowania (konieczność ponownego rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy, zwolnienia dobrze pracujących pracowników, możliwość odrodzenia się sytuacji konfliktowej w zakładzie pracy, pozbawienie pracownika okresu zatrudnienia wymaganego do nabycia pewnych uprawnień itp.)” (por. wyr. SN z 10.10.2000 r., I PKN 66/00, <xAnon>L.</xAnon>). Sąd Najwyższy wyjaśnił, że przesłanka <xBx>braku możliwości przywrócenia do pracy „ma walor obiektywny</xBx> i może dotykać przyczyn leżących po stronie pracodawcy jak i pracownika. Stąd też zastosowanie <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 2 KP</xLexLink> <xBx>wymaga inicjatywy dowodowej pozwanego pracodawcy</xBx>. Nie wystarczy zatem samo podnoszenie argumentów, które – w ocenie pracodawcy – powinny skłonić sąd do rozważenia zastosowania tego przepisu. Konieczne jest powołanie się na konkretne okoliczności (fakty) i dowody, z których one wynikają” (wyr. SN z 26.4.2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 67/21, <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>Jedna z najważniejszych tez orzeczeń SN dotyczących stosowania <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 2 KP</xLexLink> wyraża się w stwierdzeniu: <xUx>„</xUx><xBx><xUx>Zatrudnienie nowego pracownika w miejsce zwolnionego z pracy nie jest wystarczające do uznania, że przywrócenie do pracy jest niemożliwe lub niecelowe</xUx></xBx><xUx>”</xUx> (post. SN z 27.2.2013 r., II PK 292/12, <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>Z kolei brak <xBx>celowości przywrócenia pracownika do pracy ma charakter subiektywny,</xBx> gdyż wiąże się z oceną zachowania pracownika. Zdaniem <xAnon>S. K.</xAnon> niecelowość przywrócenia oznacza brak możliwości efektywnego realizowania wzajemnych obowiązków stron, wynikających z reaktywowanego na skutek orzeczenia sądu pracy stosunku pracy (por. <xIx>S</xIx>. <xIx>Koczur</xIx>, Przesłanki zasądzenia odszkodowania w miejsce przywrócenia do pracy w judykaturze Sądu Najwyższego, Studia Prawnicze. Rozprawy i Materiały 2013, Nr 2, s. 205). Warto zwrócić uwagę, że w zakresie zasadności swoich roszczeń pracownik jest oceniany przez sąd aż do zakończenia procesu. Sąd powinien dokonywać oceny roszczeń pracownika w chwili wyrokowania: „Oceny, czy przywrócenie pracownika do pracy jest niemożliwe lub niecelowe (<xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 2 KP</xLexLink>) powinna być dokonana według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy (<xLexLink xArt="art. 316;art. 316 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 316 § 1 KPC</xLexLink>)”. (wyr. SN z 25.1.2001 r. I PKN 206/00, <xAnon>L.</xAnon>, wyr. SN z 4.10.2000 r., I PKN 531/00, <xAnon>L.</xAnon>; wyr. SN z 6.7.2016 r., II PK 182/15, <xAnon>L.</xAnon>; post. SN z 13.2.2019 r., II PK 34/18, <xAnon>L.</xAnon>; wyr. SN z 12.10.2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 75/21, <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>Stosując <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 2 KP</xLexLink>, sądy najczęściej odnosiły się do <xBx>konfliktu pomiędzy pracownikiem a pracodawcą</xBx>, stąd też wielość orzeczeń w tym zakresie. Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że powodem antagonizmów pomiędzy stronami umowy o pracę, które przemawia za odmową przywrócenia do pracy, nie może być wyłącznie zachowanie pracodawcy. Zdaniem SN: „Do okoliczności przemawiających za niemożnością lub niecelowością przywrócenia pracownika do pracy należy m.in. poważny konflikt z przełożonym, zwłaszcza zawiniony przez pracownika” (por. wyr. SN z 5.6.2008 r., III PK 5/08, <xAnon>L.</xAnon>). Sąd Najwyższy podkreślił: „Konflikt w zakładzie pracy musi mieć charakter kwalifikowany, aby mógł być uznany za przesłankę odmowy przywrócenia pracownika do pracy i zasądzenia na jego rzecz jedynie odszkodowania” (wyr. SN z 8.7.2008 r., I PK 294/07, <xAnon>L.</xAnon>; post. SN z 4.6.2019 r., II PK 149/18, <xAnon>L.</xAnon>). (Komentarz do art. 45 KP Gładoch 2024, wyd. 1/Gładoch, legalis.pl).</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd stwierdził, że przywrócenie powódki do pracy nie jest ani niemożliwe ani niecelowe. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w powołanym wyżej judykacie zatrudnienie nowego pracownika w miejsce powódki nie jest żadnym argumentem przemawiającym przeciwko przywróceniu jej do pracy. Pracodawca, rozwiązując umowę o pracę z naruszeniem przepisów, winien liczyć się z tym, że Sąd przywróci pracownika do pracy. Z materiału dowodowego nie wynika, aby między powódką a <xAnon>S.</xAnon> czy też jakimkolwiek innym pracownikiem istniał jakikolwiek konflikt czy relacja, która uniemożliwiałaby współpracę. Powódka oceniana była zawsze jako bardzo dobry pracownik, wykonujący prawidłowo swoje obowiązki. Nie powinna mieć kłopotów z powrotem do ich wykonywania. Z kolei pracodawca jest jednostką samorządu terytorialnego, istnieje zatem domniemanie, że zatrudnione w jego strukturach osoby są w stanie działać w granicach i na podstawie prawa tj. w sposób właściwy zrealizować wyrok Sądu w tym zakresie. Skoro powódka właściwie realizowała swoje obowiązki pracownicze i nie jest z nikim w konflikcie, to dla przełożonych jej ponowne wdrożenie w dotychczasowe obowiązki nie powinno być problemem. Co prawda ustawodawca przewidział zarówno odpowiedzialność karną (<xLexLink xArt="art. 218" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 218 kk</xLexLink>), jak i cywilną (w tym grzywnę i areszt- <xLexLink xArt="art. 1050" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 1050 i nast. kpc</xLexLink>) w przypadku braku realizacji wyroku sądowego przywracającego pracownika do pracy, jednakże wydaje się że w tej sprawie nie powinna powstać potrzeba ich stosowania, albowiem kuriozalne byłoby, gdyby pracodawca samorządowy nie realizował wyroku sądu.</xText> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 47" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 47 kp</xLexLink> zasądził na rzecz powódki wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy (za 2 miesiące) w kwocie 17.920 zł brutto, pod warunkiem podjęcia przez nią pracy. O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł od daty podjęcia przez nią pracy. Jak wynika bowiem z doktryny i orzecznictwa pracownikowi, któremu zasądzono wynagrodzenie z <xLexLink xArt="art. 47" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 47 KP</xLexLink>, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. W wyroku z 8.5.2014 r. (III PK 108/13, <xAnon>L.</xAnon>) SN określił moment wymagalności i ich charakter, stwierdzając: „Skoro roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy powstaje (staje się wymagalne) dopiero w momencie podjęcia pracy po przywróceniu do niej, to pracodawca (dłużnik) opóźnia się w jego spełnieniu dopiero od tego momentu. Odsetki od wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy należy więc również zasądzać warunkowo i od dnia podjęcia pracy”.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>2</xSUPx> § 2 kpc</xLexLink> Sąd nałożył na pozwanego pracodawcę obowiązek dalszego zatrudniania powódki na dotychczasowych warunkach pracy i płacy do czasu prawomocnego zakończenia postępowania. Skoro nie istniała żadna przyczyna rozwiązania umowy o pracę z powódką i skoro wykonywała ona swoje obowiązki prawidłowo, to nie istnieje żaden powód by jej wniosku złożonego w trybie powyższego artykułu nie uwzględnić.</xText> <xText>O kosztach procesu orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink>, stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu. O ściągnięciu na rzecz Skarbu Państwa opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy prawa, Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 ust. 1" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink>.</xText> <xText>Mając na uwadze poczynione przez Sąd ustalenia faktyczne oraz okoliczności przedstawione w powyższych wywodach, orzeczono jak w sentencji wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marta Małgorzata Sulkowska

Małgorzata Biedrzycka

st. sekr. sąd. Małgorzata Biedrzycka

Małgorzata Biedrzycka

Sygn. akt IV P 383/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Łomży IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznychw składzie: Przewodnicząca: SSR Marta Małgorzata Sulkowska Ławnicy: Krystyna Chrzanowska, Elżbieta Poreda Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Biedrzycka po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Łomży na rozprawie sprawy z powództwaN. C. przeciwko S. P.wZ. o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie I przywraca powódkęN. C.do pracy w pozwanymS. P.wZ.na poprzednich warunkach pracy i płacy określonych w umowie o pracę z dnia 23 lutego 2023 r.; II zasądza od pozwanegoS. P.wZ.na rzecz powódkiN. C.kwotę 17.920 zł (siedemnaście tysięcy dziewięćset dwadzieścia złotych) brutto tytułem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy- z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia podjęcia pracy i pod warunkiem jej podjęcia do dnia zapłaty; III na podstawieart. 4772§ 2 kpcnakłada na pozwaneS. P.wZ.obowiązek dalszego zatrudnienia powódkiN. C.na dotychczasowych warunkach pracy i płacy do czasu prawomocnego zakończenia postępowania; IV nakazuje ściągnąć od pozwanegoS. P.wZ.na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego w Łomży) kwotę 5.496 zł (pięć tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt sześć złotych) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy prawa. Sygn. akt IV P 383/24 UZASADNIENIE PowódkaN. C.w pozwie skierowanym przeciwko pozwanemuS. P.wZ.domagała się przywrócenia do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy oraz zasądzenia na swoją rzecz od strony pozwanej wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za dwa miesiące w wysokości 16.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwanemu pozwu do dnia zapłaty, nałożenia na zakład pracy obowiązku dalszego zatrudnienia powódki do czasu prawomocnego rozpoznania sprawy, zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki. Wartość przedmiotu sporu określiła na kwotę 92.000,00 zł. W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że była zatrudniona wS. P.wZ.od dnia 23 lutego 2023 r. na czas nieokreślony na stanowisku inspektora za wynagrodzeniem 6.800,00 zł. W ramach stanowiska wykonywała funkcję kierownika kancelarii dokumentów niejawnychS. P.wZ.. Wskazała, iż 24 lipca 2024 r. o godzinie 14.00 została zaproszona na rozmowę zeS.(...)– paniąE. G.. W spotkaniu tym uczestniczyła jeszcze jedna osoba, nieznana w tamtym momencie powódce, która złożyła jej propozycję rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, na co powódka nie wyraziła zgody. Człowiek ten odmówił podania przyczyn rozwiązania umowy, oświadczył, że powódka będzie mogła się z nimi zapoznać, jeśli nie podpisze porozumienia o rozwiązaniu umowy. Nie wyraził również zgody na prośbę powódki, by w spotkaniu mógł uczestniczyć wskazany przez nią świadek. Powódka odmówiła podpisania umowy rozwiązującej stosunek pracy za porozumieniem stron oraz wyraziła chęć dalszej pracy wS.. Została poinformowana, że nie ma takiej możliwości. Zdenerwowana opuściła spotkanie i udała się do domu. Od dnia 25 lipca 2024 r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim. 29 lipca 2024 r. powódka otrzymała drogą pocztową oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę datowane na 24 lipca 2024 r. Powódka wskazała, iż nie wie, w jakim trybie pracodawca rozwiązał z nią umowę o pracę. Z treści dokumentu wynika, że powódka w sposób ciężki naruszyła podstawowe obowiązki pracownicze, co świadczyłoby o rozwiązaniu umowy w trybieart. 52 kp, tymczasem pismo zatytułowane jest „Wypowiedzenie umowy o pracę za wypowiedzeniem”, a tym samym tytuł jest sprzeczny z jego treścią. Ponadto w opinii powódki nie zachowuje ono wymogów formalnych wynikających zart. 52 kp. Poza powyższym powódka wskazała, iż pracodawca rozwiązał z nią umowę o pracę, gdy przebywała ona na zwolnieniu lekarskim, przez co naruszyłart. 41 kp. Powódka kategorycznie zaprzeczyła twierdzeniom pozwanego, jakoby dopuściła się naruszenia swoich obowiązków pracowniczych. Podała, że złożone jej wypowiedzenie zostało sformułowane z naruszeniemart. 45w zw. zart. 30 § 4 kp. Większość wskazanych w dokumencie przyczyn została podana w sposób ogólny, przez co są one niezrozumiałe. Powódka podkreśliła, że nie jest w stanie ustalić na podstawie treści dokumentu wypowiedzenia, co pracodawca miał na myśli. Powódka wskazała, że pracodawca nie przeprowadził weryfikacji znajomości przez nią przepisów prawa, na które się powołuje w wypowiedzeniu. Podkreśliła, że przełożony nigdy nie zwracał jej uwagi, że nie zna ona przepisów prawa, pracodawca z tej przyczyny nie stosował kar porządkowych przewidzianych wkodeksie pracy. Powódka powołała szereg dokumentów, które potwierdzają, że ma kompetencje do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku. Wskazała, że żaden inny pracownikS. P.nie posiada ukończonego kursu obronnego organizowanego przez MON. Podkreśliła, że przed zatrudnieniem brała udział w konkursie na to stanowisko i przeszła pozytywną weryfikację posiadania odpowiednich kwalifikacji. Powódka wskazała, że poprzedni pracownik zatrudniony na stanowisku piastowanym przez powódkę nie zostawił żadnego segregatora ani dokumentacji związanej ze zbiorem uchwał i protokołów z posiedzeń zgromadzenia wspólnikówspółki Szpital (...). Niezależnie od powyższego powódka wskazała, że ta przyczyna nie może skutkować rozwiązaniem umowy o pracę, skutki tej sankcji są nieadekwatne do ewentualnego naruszenia tego obowiązku, zważywszy, że pracodawca nigdy nie wymagał, aby powódka taki segregator założyła i nie zwracał na to powódce uwagi. Poza tym z oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę nie wynika konkretnie, jakie inne sprawy związane z realizacją nadzoru właścicielskiego w tej spółce pracodawca ma na myśli. Powódka podniosła, żePlan operacyjny funkcjonowaniaP.(...)w warunkach zewnętrznego zagrożenia bezpieczeństwa państwa i w czasie wojnyznajduje się wKancelarii (...). Tabela realizacji zadań i karty realizacji zadań operacyjnych zaktualizowane w grudniu 2023 r. również tam się znajdują. Powódka wskazała, że jej poprzedniczka - paniK., nie sporządziła kart w ciągu 2 lub 3 lat od momentu, kiedy wojewoda wysłał informacje o konieczności ich sporządzenia. Kiedy kontrola to wykazała, paniK.wykonała te karty i poinformowała o tym Wojewodę. Z tego powodu nie poniosła żadnych konsekwencji – nawet porządkowych. Już nawet z tego powodu tak sformułowana w stosunku do powódki przyczyna, nawet gdyby była prawdziwa, to jest nie uzasadnia sankcji w postaci rozwiązania umowy o pracę (pkt 6 wypowiedzenia). Powódka wskazała, żePlan przygotowań podmiotów leczniczych na potrzeby obronne państwaznajduje się wKancelarii (...)(pkt 7 wypowiedzenia). W sprawie aktualizacji powódka konsultowała się na początku kwietnia 2024 r. telefonicznie z pracownikiem Wydziału(...)i(...)Kryzysowego(...)U. W.-S. P.. Zalecił on wstrzymanie się z pracami aktualizacyjnymi ze względu na projektowane w najbliższym czasie zmiany w przepisach prawnych regulujących powyższe zagadnienia. Co do argumentu utraty zaufania powódka wskazała, iż od objęcia stanowiska przezS.do zwolnienia powódki minęło zaledwie około dwa miesiące, a ponadto pracodawca nie wskazał przyczyn prowadzących do utraty zaufania do powódki. Powódka zaznaczyła, że od momentu objęcia swojego urzęduS.E. G.sukcesywnie rozwiązuje umowy o pracę z pracownikami, z którymi umowy o pracę podpisał poprzedniS. T.J., co zdaniem powódki świadczy, że działania te mają charakter politycznej zemsty i jest to rzeczywista przyczyna rozwiązania z powódką umowy o pracę. PozwaneS. P.wZ.wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych lub złożonego spisu kosztów, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Pozwany oświadczył, że żądania zgłaszane przez powódkę w pozwie są w jego ocenie nieuzasadnione, a podnoszone tezy niewiarygodne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego oraz wiedzą. Wskazał, że 24 lipca 2024 r. powódce przedstawiono dwie alternatywne możliwości zakończenia stosunku pracy – za porozumieniem stron oraz za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę. Pracodawca zaprezentował i omówił z powódką obie możliwości zakończenia stosunku pracy, a następnie w sytuacji, gdy powódka poinformowała, że nie jest zainteresowana rozwiązaniem stosunku pracy za porozumieniem stron, wręczył jej oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę wypowiedzeniem. W odpowiedzi na powyższe, powódka, która jak sama przyznała w odpowiedzi na pozew, „nie była zainteresowana” żadnym z trybów rozwiązania stosunku pracy, bez zgody pracodawcy i ku ogólnemu zaskoczeniu, opuściła spotkanie oraz oddaliła się z miejsca pracy. Pozwany wskazał, że powódka mija się z prawdą, ponieważ 24 lipca 2024 r. zapoznała się z dokumentem zawierającym wypowiedzenie umowy o pracę za wypowiedzeniem, odmówiła jednak pokwitowania jego odbioru oraz świadomie nie zabrała przeznaczonego dla niej egzemplarza. Pracodawca nie rozwiązał zatem z powódką umowy o pracę w okresie, gdy ta przebywała na zwolnieniu lekarskim. Zdaniem pozwanego zachowanie powódki 24 lipca 2024 r. po wręczeniu jej przez pracodawcę oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem w pełni potwierdza i dodatkowo uzasadnia brak zaufania pozwanego do powódki jako pracownika i osoby, której miały zostać powierzone poważne i odpowiedzialne zadania m.in. z zakresu ochrony zdrowia i obronności. Odnosząc się do twierdzeń powódki, z których wynika, że „powódka nie wie w jakim trybie pracodawca rozwiązał z nią umowę o pracę”, pozwany zwrócił uwagę, że tryb i sposób rozwiązania umowy o pracę został wskazany kilkukrotnieexpressis verbisw treści posiadanego przez powódkę dokumentu i lektura wzmiankowanego dokumentu nie powinna budzić żadnych w tym zakresie wątpliwości. Odnosząc się do przyczyn rozwiązania umowy o pracę, pozwany wskazał, co następuje: Po zmianach organizacyjnych wS. P., jakie miały miejsce wiosną 2024 roku, pracodawca dokonał weryfikacji kompetencji i staranności wykonywania obowiązków przez osoby zatrudnione wS. P.wZ., poczynając od pracowników pełniących odpowiedzialne funkcję w strukturzeS.. Weryfikacja aktywności zawodowej powódki wypadła jednoznacznie negatywnie. Okazało się, że powódka pomimo posiadanych „na papierze” kompetencji i wykształcenia, nie potrafi lub z sobie znanych powodów nie chce wykorzystać ich w pracy. Ilość oraz powaga stwierdzonych zaniechań w wykonywaniu przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych sprawiła, że pracodawca mógł zakwalifikować je nawet jako „ciężkie naruszenie”, co pośrednio wybrzmiewa z treści uzasadnienia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem. Pomimo tego, pracodawca, chcąc uniknąć zbytniego antagonizowania się z powódką, podjął decyzję, aby zakończyć z nią współpracę w pierwszej kolejności za porozumieniem stron a w razie odrzucenia tej propozycji przez powódkę, co też się stało - rozwiązać umowę o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez w trybieart. 30 ust. 1 pkt 2 Kodeksu pracy. Wskazywane w treści oświadczenia pracodawcy z dnia 24 lipca 2024 roku brak zaangażowania i bierność powódki w realizowaniu zadań i czynności powierzonych jej przez pracodawcę przejawiały się w szczególności w następujący sposób: 1 powódka nie prowadziła zbioru uchwał i protokołów z posiedzeń zgromadzenia wspólnikówspółki Szpital (...)wZ.oraz nie wykonywała innych czynności związanych z realizacją nadzoru właścicielskiego w tej spółce – co znajdowało się w zakresie jej obowiązków pracowniczych zgodnie z Zakresem Czynności z dnia 1 6 sierpnia 2023 roku (pkt *1.43 tego dokumentu) i stanowiło naruszenie S 14 ust. 2 pkt 7 h) Regulaminu OrganizacyjnegoS. P.wZ.oraz w konsekwencji również naruszenie obowiązku rzetelnego i efektywnego wykonywania przydzielonych obowiązków oraz prac powierzonych (pkt 1.2 tiret pierwszyZakresu Czynności) orazart. 100 § 1 i § 2 pkt 2 Kodeksu pracy; 2 powódka nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek prowadzenia spraw z zakresu ochrony zdrowia, w tym współdziałania i bieżącego kontaktowania się z Narodowym Funduszem Zdrowia w sprawach związanych z problematyką zapewnienia społecznościP.pełnego zakresu usług zdrowotnych i medycznych – co znajdowało się w zakresie jej obowiązków pracowniczych zgodnie z Zakresem Czynności z dnia 16 sierpnia 2023 roku (pkt 11.36-38 tego dokumentu) i stanowiło naruszenie S 14 ust. 2 pkt 7 a-c) Regulaminu OrganizacyjnegoS. P.wZ.oraz w konsekwencji również naruszenie obowiązku rzetelnego i efektywnego wykonywania przydzielonych obowiązków oraz prac powierzonych (pkt tiret pierwszy Zakresu Czynności) orazart. 100 § 1 i § 2 pkt 2 kodeksu pracy; 3 powódka nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek współdziałania i bieżącego kontaktowania się z(...) Centrum (...)wŁ.– co znajdowało się w zakresie jej obowiązków pracowniczych zgodnie z Zakresem Czynności z dnia 16 sierpnia 2023 roku (pkt 11.31 tego dokumentu) i stanowiło naruszenie S 1 4 ust. 2 pkt 6 ee) Regulaminu OrganizacyjnegoS. P.wZ.oraz w konsekwencji również naruszenie obowiązku rzetelnego i efektywnego wykonywania przydzielonych obowiązków oraz prac powierzonych (pkt 1.2 tiret pierwszyZakresu Czynności) orazart. 100 § 1 i § 2 pkt 2 kodeksu pracy; 4 powódka nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek prowadzenia spraw z zakresie planowania operacyjnego, w szczególności opracowania „Planu operacyjnego własnej jednostki” wraz z tabelą realizacji zadań operacyjnych oraz kart realizacji zadań – co znajdowało się w zakresie jej obowiązków pracowniczych zgodnie z Zakresem Czynności z dnia 16 sierpnia 2023 roku (pkt 11.4 tego dokumentu) i stanowiło naruszenie S 14 ust. 2 pkt 6 d) Regulaminu OrganizacyjnegoS. P.wZ.oraz w konsekwencji również naruszenie obowiązku rzetelnego i efektywnego wykonywania przydzielonych obowiązków oraz prac powierzonych (pkt 1.2 tiret pierwszyZakresu Czynności) orazart. 100S 1 i§ 2 pkt 2 kodeksu pracy; 5 powódka nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek opracowywania, przeglądu i aktualizacji prowadzenia spraw z zakresie planowania operacyjnego, w szczególności opracowania „Planu przygotowań podmiotów leczniczych na potrzeby obronne państwa” – co znajdowało się w zakresie jej obowiązków pracowniczych zgodnie z Zakresem Czynności z dnia 16 sierpnia 2023 roku (pkt 11.5 tego dokumentu) i stanowiło naruszenie § 14 ust. 2 pkt 6 e) Regulaminu OrganizacyjnegoS. P.wZ.oraz w konsekwencji również naruszenie obowiązku rzetelnego efektywnego wykonywania przydzielonych obowiązków oraz prac powierzonych (pkt 1.2 tiret pierwszyZakresu Czynności) orazart. 100 § 1 i § 2 pkt 2 kodeksu pracy; 6 powódka nie wykazywała się inicjatywą, umiejętnościami natury organizacyjnej ani wiedzą specjalistyczną pozwalającą na należyte wykonywanie przez nią powierzonych obowiązków ograniczając swoją aktywność w miejscu pracy do minimum, przykładowo mając obowiązek prowadzenia nasłuchu symulowanych komunikatów radiowych w ramach Planu treningów systemu powszechnego wojsk oraz ludności cywilnej i prowadzenia stosownego dziennika odbioru sygnałów radiowych, powódka nie robiła tego a nawet jeśli to ustawiała niewłaściwe częstotliwości radiowe i w konsekwencji nie była w stanie odebrać żadnych komunikatów. W konsekwencji powyższego zdaniem pozwanego należy uznać, że wskazane przez pracodawcę przyczyny rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem są konkretne i obiektywnie zrozumiałe a na skutek licznych zastrzeżeń do pracy powódki doszło do sytuacji, w której pracodawca utracił do niej zaufanie. Pozwany stanowczo zaprzeczył nieuprawnionym twierdzeniom zawartym w pozwie co do rzekomo niemerytorycznych przyczyn rozwiązania umowy o pracę z powódką, w szczególności w ramach „zemsty politycznej”. Zarzuty powódki nie znajdują według pozwanego żadnego oparcia w faktach, pracodawca nie ma wiedzy na temat osobistych poglądów politycznych, czy też sympatii lub antypatii powódki i nigdy tymi kwestiami się nie interesował. Pozwany, powierzając w 2023 roku powódce funkcję inspektora oraz związaną z tym stanowiskiem odpowiedzialność, niewątpliwie zaufał kompetencjom jakie powódka miała posiadać oraz liczył na to, że powódka, jako pracownik z doświadczeniem, wdroży się we wszystkie powierzone jej spray i będzie należycie wykonywała swoje zadania. Pomimo początkowego pozytywnego wrażenia, powódka nie podołała tym oczekiwaniom i utraciła zaufanie pracodawcy. Pomimo ponad rocznego stażu pracy na powierzonym jej stanowisku powódka nie wykazała się inicjatywą w wykonywaniu swoich obowiązków. Szereg spraw, w tym wyżej wymieniona problematyka w ogóle pozostała poza zakresem jej zainteresowania. W zaistniałej sytuacji całkowicie nieuprawionym jest twierdzenie powódki, iż w drugiej połowie 2024 roku miała ona nadal „wdrażać się” do pracy na stanowisku, które powierzono jej w marcu 2023 roku. Zdumiewająca jest sugestia powódki, iż nie miała ona świadomości co do niektórych jej obowiązków. Niewątpliwie słusznym jest oczekiwanie pracodawcy, że po tak długim okresie czasu (ponad rok) pracownik powinien nie tylko być świadomym ciążącym na nim obowiązków, ale również być w stanie je należycie wykonywać. Nie znajduje uzasadnienia w faktach twierdzenie powódki co kwalifikacji i obowiązków oczekiwanych przez pozwanego od osoby zatrudnionej w miejsce powódki. Zakres obowiązków nowego pracownika jest bowiem niemal identyczny jak zakres jaki obowiązywał powódkę. Sąd ustalił, co następuje: Powódka 1 marca 2023 r. została zatrudniona przez pozwaneS. P.wZ.na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku inspektora. Wysokość otrzymywanego przez nią wynagrodzenia zasadniczego ustalono na kwotę 6.800,00 zł brutto, przyznano jej dodatek za wieloletnią pracę w wysokości 11% wynagrodzenia zasadniczego, tj. 748,00 zł brutto (umowa o pracę – akta osobowe powódki, B-2; świadectwo pracy – akta osobowe powódki, C-7). W trakcie trwania stosunku pracy powódka brała udział w szkoleniach i kursach. Ukończyła: 2 marca 2023 r. szkolenie z ochrony danych osobowych (certyfikat – akta osobowe powódki, B-14), 10 marca 2023 r. szkolenie „Kodeks Postępowania Administracyjnego” (certyfikat – akta osobowe powódki, B-15), 16 czerwca 2023 r. „Szkolenie okresowe w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy dla pracowników administracyjno-biurowych” (zaświadczenie – akta osobowe powódki, B-15), 7 września 2023 r. szkolenie on-line „Organizacja i realizacja akcji kurierskiej w praktyce ” (zaświadczenie – akta osobowe powódki, B-16), 27 września 2023 r. szkolenieOchrona (...)(certyfikat – akta osobowe powódki, B-22), 27 września 2023 r. szkolenie on-line „Organizacja i realizacja akcji kurierskiej w praktyce ” (zaświadczenie – akta osobowe powódki, B-26), 21 grudnia 2023 r. kurs obronny organizowany przez Ministra Obrony Narodowej (zaświadczenie – akta osobowe powódki, B-27). Otrzymała pozytywną – bardzo dobrą – okresową ocenę kwalifikacyjną pracownika samorządowego za wykonywanie obowiązków w okresie od 8 maja2023 r. do 4 grudnia 2023 r. (arkusz okresowej oceny kwalifikacyjnej pracownika samorządowego – akta osobowe powódki, B-24). 11 grudnia 2023 r. oraz 16 kwietnia 2024 r. powódka otrzymała odS.(...)na podstawie § 6 ust. 3 Regulaminu wynagradzania pracowników zatrudnionych wS. P.wZ.nagrodę w wysokości kolejno: 1.500,00 zł oraz 1.000,00 zł (zaświadczenie – akta osobowe powódki, B-23 i B-28). Poprzedni zwierzchnik powódki byłyS.(...),Z. J., ocenia pracę powódki pozytywnie i bez zastrzeżeń (zeznania świadka – od 01:04:29 do 01:13:50). 24 lipca 2024 r. o godzinie 14.00 poproszono powódkę do gabinetuS.(...)E. G.. Znajdował się tamJ. K.- osoba niezatrudniona wS., współpracująca z nim na podstawie umowy cywilnoprawnej (dane znane Sądowi z innej sprawy). Powódce nie zezwolono na zaproszenie do udziału w spotkaniu zaufanego pracownika, który by ją wspierał.J. K.zaproponował powódce rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Nie zgodziła się, więc przedłożył jej dokument zatytułowany „Wypowiedzenie umowy o pracę za wypowiedzeniem”. Powódka miała możliwość się z nim zapoznać. Nikt z obecnych nie wyjaśnił jej, co znaczą poszczególne zapisy w tym piśmie. Powódka odmówiła podpisania dokumentu wypowiedzenia. Następnie opuściła urząd i udała się na zwolnienie lekarskie. Było ono wynikiem nie tylko stresu będącego konsekwencją opisanej wyżej sytuacji, ale też skutkiem trwającego od pewnego czasu procesu chorobowego, w trakcie którego podejrzewano u powódki nowotwór (ostatecznie stwierdzono nowotwór niezłośliwy z tkanki łącznej- dokumentacja medyczna k. 113-114). W przedłożonym dokumencie zatytułowanym „Wypowiedzenie umowy o pracę za wypowiedzeniem” zarzucono powódce, co następuje: 1 Ciężkie naruszenie przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych wynikających z przepisówkodeksu pracyi zakresu czynności w postaci wymogu sumiennego i starannego wykonywania pracy. W opinii pracodawcy powódka nie angażuje się w sposób należyty w powierzone zadania, a realizowane zadania są wykonywane w sposób niedokładny i niezgodny z ogólnymi wymogami technicznymi, wskazówkami i instrukcjami związanymi z rodzajem pracy. 2 Brak posiadanego na danym stanowisku doświadczenia i umiejętności, w szczególności znajomości ustawodawstwa w zakresie obrony cywilnej, obronności i zarządzania kryzysowego oraz w zakresie ochrony zdrowia. Zdaniem pracodawcy znajomość ustawodawstwa na zajmowanym stanowisku jest niezbędna, aby wykonywać w sposób należyty swoje obowiązki, tymczasem powódka nie posiada elementarnej wiedzy w tym zakresie, co spowodowało przekazywanie obowiązków innym pracownikom. 3 Brak posiadania wymaganego na danym stanowisku doświadczenia i umiejętności do pełnienia roli kierownika kancelarii dokumentów niejawnych, w szczególności znajomości ustawodawstwa w zakresie kierowaniaKancelarią (...). Znajomość w/w ustawodawstwa na zajmowanym stanowisku w ocenie pracodawcy jest niezbędna, aby wykonywać w sposób należyty swoje obowiązki. 4 Niedopełnienie obowiązków wynikających z Regulaminu Organizacyjnego oraz zakresu czynności, tj. prowadzenia zbioru uchwał i protokołów z posiedzeń zgromadzenia wspólnikówspółki Szpital (...) Sp. z o.o.oraz innych spraw związanych z realizacją nadzoru właścicielskiego w tej spółce. 5 Niedopełnienie obowiązków wynikających z Regulaminu Organizacyjnego oraz zakresu czynności, tj. braku współpracy z biuramiS.Powiatowego, Narodowym Funduszem Zdrowia oraz(...) Centrum (...)wŁ.w zakresie prawidłowego funkcjonowania. 6 Bierność w odniesieniu do prowadzenia spraw związanych z realizacją zadań w zakresie planowania operacyjnego w tym opracowania „Planu operacyjnego funkcjonowania własnej jednostki” w tym opracowanie tabeli realizacji zadań operacyjnych oraz karty realizacji zadań. 7 Bierność w odniesieniu do prowadzenia spraw związanych z realizacją zadań w zakresie opracowania przeglądu i aktualizacji „Planu przygotowań podmiotów leczniczych na potrzeby obronne państwa”. (wypowiedzenie umowy o pracę za wypowiedzeniem – akta osobowe powódki, C-4). Powódka decyzją pracodawcy została zwolniona z obowiązku świadczenia pracy od 25 lipca 2024 r. do 31 sierpnia 2024 r.S.(...)zobowiązała sekretarza powiatu do poinformowania powódki ustnie i mailowo, że wypowiedzenie umowy jest skuteczne, od 25 lipca 2024 r. do 31 sierpnia 2024 r. zostaje zwolniona z obowiązku świadczenia pracy, w tym od 25 lipca 2024 r. do 26 sierpnia 2024 r. zostaje jej udzielony urlop wypoczynkowy (notatka służbowa z wręczenia wypowiedzenia umowy o pracę za wypowiedzeniem z dnia 24 lipca 2024 r. – akta osobowe powódki, C-2). Dokument wypowiedzenia został doręczony powódce listem poleconym 29 lipca 2024 r. W trakcie pracy u pozwanego powódka została przedstawiona przez pracodawcę do otrzymania odznaczenia państwowego jako wyróżniający się pracownik samorządowy. Kwalifikacji tej dokonał Sekretarz PowiatuI. Ś., wniosek podpisałaS.E. G.. W wyniku powyższego Prezydent rzeczypospolitej PolskiejA. D.postanowieniem z dnia 11 września 2024 r. odznaczył powódkęMEDALEM BRĄZOWYM ZA DŁUGOLETNIĄ SŁUŻBĘ.Odznaczenie to zostało wręczone powódce na uroczystości 25-lecia Powiatu(...), w której uczestniczyli m.in. wicewojewoda(...)i wiceminister rozwoju wsi (k. 112). Sąd zważył, co następuje: Powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu. Zgodnie zart. 45 § 1 kpw razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Z kolei § 2 tego przepisu stanowi, że sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Wskazać należy, że dokonanie przez pracodawcę wypowiedzenia umowy o pracę czy wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy i płacy są prawem, z którego pracodawca może skorzystać, o ile oczywiście czyni to zgodnie z prawem i w jego granicach. Pozwany rozwiązał z powódką umowę o pracę na podstawieart. 30 §1 pkt 2 kp. Z jego treści wynika, że umowa o pracę rozwiązuje się przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem). Wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest traktowane jako normalny, „zwykły” sposób rozwiązania stosunku pracy. Należy podkreślić, że wypowiedzenie umowy o pracę jest czynnością jednostronną, która dochodzi do skutku bez względu na zgodę drugiej strony. W tej sytuacji przyczyna wypowiedzenia nie musi mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości. Wypowiedzenie nie wymaga stwierdzenia winy pracownika, lecz jedynie musi być uzasadnione, a przyczyny wypowiedzenia nie muszą charakteryzować się znaczną wagą ani powodować szkód po stronie pracodawcy. Przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony powinna być konkretna i rzeczywista. Samo ustalenie, że przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie została wskazana pracownikowi prawidłowo, nie wystarcza, bez merytorycznego zbadania jej zasadności, do rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć trzeba w tym miejscu, że ciężar dowodu w zakresie wykazania prawdziwości wskazanych przyczyn spoczywa na pracodawcy. Zauważyć należy, że przyczyna nie może być sformułowana w jakikolwiek sposób. W tym zakresie powinny być przestrzegane pewne reguły, na które wskazywano wielokrotnie w orzecznictwie sądowym. Przede wszystkim musi to być przyczynarzeczywista, a nie pozorna. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego podanie w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyny pozornej (nieprawdziwej, nierzeczywistej, nieistniejącej) jestrównoznaczne z brakiem wskazania przyczynyuzasadniającej wypowiedzenie. Podobnie w wyroku z dnia 17 października 2006 r. (II PK 31/06) wyraźnie stwierdzono, że podanie w oświadczeniu o wypowiedzeniu nierzeczywistej przyczyny jest równoznaczne z brakiem jej wskazania. Ważne jest przy tym, że badanie rzeczywistości przyczyn powinno się odbyć w odniesieniu do okoliczności, które zostały przedstawione w piśmie pracodawcy zawierającym oświadczenie o wypowiedzeniu. Określony wart. 30 § 4 kpobowiązek podania przyczyny rozwiązania umowy o pracę należy rozumieć jako nakaz podania przyczyny wystarczająco skonkretyzowanej, choć sposób, w jaki ta konkretyzacja jest dokonywana, nie jest wyraźnie narzucony. Z oświadczenia pracodawcy musi wszak wynikać bez żadnych wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi, który uzasadnia zdaniem pracodawcy rozwiązanie umowy. Innymi słowy, to pracownik ma wiedzieć i rozumieć, z jakiego powodu pracodawca rozwiązał z nim umowę o pracę. Uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę może być także utrata zaufania pracodawcy w stosunku do pracownika, jeżeli znajduje oparcie w przesłankach natury obiektywnej oraz racjonalnej i nie jest wynikiem arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń (vide- wyrok SN z dnia 27.11.1997 r., OSNAPiUS 1998, nr 19, poz. 569). Nie wystarczy jednak samo sformułowanie „utrata zaufania”, lecz powinno ono być uzupełnione faktami i przykładami – sytuacji, zachowań, postaw i skutków. Podkreślić należy, iż ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę powinna być dokonana z uwzględnieniem słusznych interesów zakładu pracy oraz przymiotów pracownika związanych ze stosunkiem pracy. Pracodawca ma bowiem prawo doboru odpowiednich pracowników, tj. takich, którzy zapewniają właściwą realizację zadań zakładu pracy. Oznacza to, że najważniejszymi kryteriami doboru do zwolnienia powinny być przede wszystkim: przydatność pracownika do pracy na danym stanowisku, jego umiejętności i doświadczenie zawodowe, dotychczasowy przebieg pracy (praca nienaganna), kwalifikacje zawodowe oraz staż pracy, szczególne umiejętności i predyspozycje do wykonywania pracy określonego rodzaju, stosunek do obowiązków pracowniczych, umiejętność współpracy w zespole, jak również dyspozycyjność pracownika rozumiana jako możliwość liczenia na pracownika w związku z potrzebą zapewnienia prawidłowego, bez zakłóceń funkcjonowania zakładu pracy. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd doszedł do przekonania, że wypowiedzenie powódce umowy o pracę było bezzasadne. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wyraźnie wskazuje, iż przyczyny wypowiedzenia ujęte w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę nie uzasadniały jej rozwiązania, albo nie zostały potwierdzone, albo zostały określone w tak ogólny sposób, że nie ma możliwości ustalenia, co pracodawca miał na myśli. Wskazać należy, iż treść i autentyczność dowodów z dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, Sąd z urzędu również nie znalazł podstaw do zdeprecjonowania ich wiarygodności. Pracodawca w ocenie Sądu nie wykazał istnienia jakichkolwiek przyczyn uzasadniających wypowiedzenie powódce umowy o pracę. Podane w dokumencie wypowiedzenia umowy o pracę przyczyny poza kwestią prowadzenia dokumentacjiSzpitala (...)wZ.mają charakter ogólnikowy. Znamienne jest, że ani w treści tego dokumentu, ani w odpowiedzi na pozew nie wskazano żadnych przykładów niewłaściwych zachowań powódki, które mieściłyby się w zaprezentowanych przyczynach wypowiedzenia. Bez wskazania konkretnych sytuacji Sąd nie jest w stanie stwierdzić, czy rzeczywiście powódka nie znała przepisów, czy nie realizowała swoich obowiązków. Sąd wielokrotnie prosił o podanie takich przykładówS.oraz zeznających w sprawie świadkówI. Ś. (2)iJ. K.. Nie wskazali oni żadnego przykładu, który można chociaż w przybliżeniu zakwalifikować jako naruszenie obowiązków pracowniczych oraz przypisać do którejś z przyczyn wskazanych powódce w dokumencie z dnia 24 lipca 2024 r. Okazało się, żeJ. K.nie miał żadnej wiedzy o pracy powódki, nie miał dostępu do kancelarii tajnej, a wypowiedzenie umowy o pracę z powódką opracował na podstawie jej zakresu obowiązków oraz wskazańS..E. G.oceniła pracę powódki po 78 dniach czyli nieco ponad 2 miesiącach pracy (objęła funkcję 7 maja 2024 r., zwolniła powódkę 24 lipca 2024 r.). Po kilkukrotnym dopytaniu przez Sąd podała, że powódka nie wykonała na jej polecenie materiałów do umieszczenia na stronie internetowej Starostwa (związanych jak należy domniemywać z szeroką pojmowaną obronnością i bezpieczeństwem). Takie dokumenty w sposób fachowy opracowują powołane do tego służby jak np. policja, ich materiałyS.z powodzeniem mogło udostępniać. Przyczyna ta nie została wyartykułowana w treści wypowiedzenia umowy o pracę. Nawet gdyby wskazano ją w tym dokumencie, to i tak nie uzasadniałaby ona zwolnienia pracownika. Powódka – jak należy wnosić z materiału dowodowego, nie uznała tego polecenia za priorytetowe, nie zrozumiała, że pracodawczyni przykłada do niego taką wagę. Wykonała to polecenie po pewnym czasie, uznając inne swoje obowiązki za bardziej istotne. Niezrozumienie wagi jednego polecenia przez pracownika nie może stanowić powodu do rozwiązania z nim umowy o pracę. Obiektywnie rzecz oceniając trudno się powódce dziwić. Kwestie polityki medialnej nie należały do obowiązków powódki, informacje żądane przezS.zamieszczane były na stronach odpowiednich podmiotów (jak Policja), więc ich udostępnienie na stronieS.wydawało się wystarczające. Taka ocena dokonana przez powódkę jest jak najbardziej racjonalna. Zdaje się, że zmiana polityki medialnej nastąpiła dopiero w związku z objęciem funkcji przez nową starostę, która starała się ożywić social media starostwa. Pracownicy nie byli jeszcze przyzwyczajeni do tego. Ponownie podkreślić należy, że powyższe nie uzasadniało zwolnienia kogokolwiek. PonadtoS.podała jako przykład niewłaściwego wykonywania obowiązków, że powódka nie była w stanie jej odpowiedzieć, czy informacja o żądaniu przez wojewodę podania przezS.miejsc dla uchodźców powinna dostać się do opinii publicznej. Sądowi nie udało się znaleźć w zakresie obowiązków powódki, że do jej kompetencji należało doradzanieS.w kwestiach politycznych (kwestia uchodźców do takich niestety obecnie należy) ani prawnych (czy przedostanie się tych informacji do mediów było zgodne z prawem, na pierwszy rzut oka wydaje się, że jak najbardziej). W toku postępowania okazało się, że dokumentacja dotycząca działalnościSzpitala (...)wZ.(obejmująca zbiór uchwał i protokołów z posiedzeń zgromadzenia wspólników spółki oraz innych spraw związanych z realizacją nadzoru właścicielskiego w tej spółce) była prowadzona przez Sekretarza Powiatu(...)I. Ś.i przez niego przechowywana. Oznacza to, że pracodawca błędnie sformułował zakres czynności powódki, wpisując tam zakres wykonywany w rzeczywistości przez inną osobę. Próba przerzucania własnego błędu na powódkę nie świadczy dobrze o pracodawcy. Warto podkreślić, że to nie pracownik winien wymuszać na pracodawcy, by przekazał mu wszystkie kompetencje opisane w zakresie czynności, lecz to pracodawca powinien tak formułować ten zakres, by odpowiadał on rzeczywistości. Tymczasem z toku rozprawy wynika, że pracodawca zdaje się uważać, iż powódka powinna pójść do Sekretarza Powiatu lub doS.i domagać się od nich wydania dokumentacji dotyczącejSzpitala (...)wZ.. Świadczy to o kompletnym braku zrozumienia koncepcji stosunku pracy, którego immanentną cechą jest podległość pracownika wobec pracodawcy, a nie odwrotnie. PoprzedniS.Z. J.wskazał, że miał o powódce jak najlepsze zdanie, współpracował z nią od wielu lat w Urzędzie MiastaZ., a później wS.i przez ten czas wyrobił sobie o niej opinię. Wskazał, że wysoko oceniał pracę wszystkich pracownikówS., dbał o podnoszenie przez nich kwalifikacji. Zdaje się, że dobrą opinię o pracy powódki miał też Sekretarz PowiatuI. Ś. (2). Wskazywał, że pracowała ona dobrze, znała przepisy i potrafiła się nimi posługiwać. Co prawda jego ocena pracy powódki zmieniła się, ale nie potrafił jasno wskazać z jakich powodów. Ewidentnie ocena ta uległa pogorszeniu po objęciu funkcji przez nowąS.. Po naciskach ze strony SąduI. Ś.wskazał, że powódka nie wykonała jego prośby (polecenia?) zapoznania się z pracą sekretariatu. Kwestia ta nie była podnoszona w dokumencie wypowiedzenia, nie została też szerzej doprecyzowana przez samego sekretarza. Nie wiadomo, czy było to jednorazowe polecenie. Zdaje się, że skoro powódka wiele lat pracowała jako sekretarka w Urzędzie Miasta, to nie powinna mieć większych kłopotów z zastąpieniem sekretarki ws.w razie jej nieobecności. Powódka była dobrym, rzetelnym pracownikiem. Przeszła procedurę konkursową, w sposób prawidłowy i sumienny wykonywała powierzone jej zadania, o czym świadczy zarówno zgromadzona w jej aktach osobowych dokumentacja, jak i zeznania świadków. Nie bez znaczenia jest, że pracodawca (i to już po zmianieS.) wytypował ją do odznaczenia państwowego nadawanego przez Prezydenta RP. Mimo zwolnienia powódki pracodawca nie zrobił niczego, by tego odznaczenia powódka nie dostała (zwolnienie powódki było w lipcu, a medal Prezydent przyznał we wrześniu 2024 r.) Niezrozumiały jest stawiany powódce zarzut braku inicjatywy. Jak wynika bezsprzecznie z materiału dowodowego powódka sumiennie i prawidłowo wykonywała zadania przypisane jej zakresem czynności. Inicjowanie nowych zadań nie należało do jej zakresu obowiązków. Wykazywanie się inicjatywą przez pracowników samorządowych w niektórych sytuacjach może mieć wartość dodaną dla zatrudniających ich urzędów, ale nie zawsze tak jest. Biorąc pod uwagę zakres obowiązków powódki, czynienie jej zarzutu braku inicjatywy jest niezrozumiałe. Ewidentnie pracodawca stosując to kryterium wobec powódki wykazał swój brak obiektywizmu. Nie docenił bieżącej, sumiennej pracy powódki, skupiając się na cesze mało istotnej w przypadku pracownika samorządowego. Twierdzenia pracodawcy, że powódka nie posiada wystarczającego doświadczenia są gołosłowną i subiektywna opinią pracodawcy. Skoro powódka wykonywała prawidłowo powierzone jej zadania, to znaczy, że miała odpowiednie doświadczenie i kompetencje. Pracodawca nie podał żadnego przykładu celem wykazania, że powódka nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek prowadzenia spraw z zakresu ochrony zdrowia, w tym współdziałania i bieżącego kontaktowania się z Narodowym Funduszem Zdrowia w sprawach związanych z problematyką zapewnienia społecznościP.pełnego zakresu usług zdrowotnych i medycznych czy też że nie realizowała obowiązku współdziałania i bieżącego kontaktowania się z(...) Centrum (...)wŁ.. Podanie przykładów takich zaniechań, jeśli by istniały, nie powinno stanowić żadnego problemu. Pracodawca nie udowodnił, że powódka nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek prowadzenia spraw z zakresie planowania operacyjnego, w szczególności opracowania „Planu operacyjnego własnej jednostki” wraz z tabelą realizacji zadań operacyjnych oraz kart realizacji zadań oraz że nie podejmowała czynności realizujących spoczywający na niej obowiązek opracowywania, przeglądu i aktualizacji prowadzenia spraw z zakresie planowania operacyjnego, w szczególności opracowania „Planu przygotowań podmiotów leczniczych na potrzeby obronne państwa”. Zdaniem powódki wszystkie te dokumenty były na bieżąco prowadzone i uzupełniane w uzgodnieniu z wojewodą. Pewne opóźnienia wynikały z uzgodnień z pracownikiem Wydziału(...)i(...)Kryzysowego(...)Urzędu Wojewódzkiego -S. P.i wiązały się z oczekiwaniem na zmianę przepisów regulujących powyższe kwestie. Pozwany nie wnosił o jego przesłuchanie, co zrobiłby, gdyby widział szansę na podważenie twierdzeń powódki. Co istotne o jakichkolwiek nieprawidłowościach czy brakach w ww. dokumentacji nie wiedział Sekretarz PowiatuI. Ś. (2), jego zdaniem dokumentacja w tym zakresie była prawidłowa i aktualna. Wynika z powyższego, że pracodawca nie wykazał, aby w tej dokumentacji istniały jakiekolwiek braki wskazane w wypowiedzeniu. Podkreślenia wymaga, że jeśli te dokumenty były nieopracowane, to między lipcem 2024 r. a datą wyrokowania z pewnością powinny być wykonane. Tymczasem iS.iI. Ś.zgodnie wskazali. że takie prace w Starostwie się nie toczyły. Reasumując, Sąd uznał, że pracodawca wskazując w dokumencie zawierającym wypowiedzenie przyczyny ogólne, niekonkretne i niejasne nie spełnił normy wynikającej zart. 45 kp. Sąd w toku postępowania starał się dociec, co pracodawca rozumiał pod zredagowanymi przez siebie sformułowaniami, ale mimo szczegółowego dopytywania nie uzyskał w tym zakresie żadnej odpowiedzi. Zarzuty stawiane powódce nie znalazły odzwierciedlenia w żadnym przykładzie. Z tych względów na podstawieart. 45 § 1 kpSąd uwzględnił powództwo, przywracając powódkę do pracy na dotychczasowych warunkach wynikających z umowy o pracę zawartej w dniu 1 marca 2023 r. Zasadą jest, że to pracownik wybiera roszczenie, które dochodzi przed sądem. Sąd może nie uwzględnić żądania pracownika tylko wtedy, gdyby uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy było niemożliwe lub niecelowe (art. 45 § 2 kp). Należy pamiętać, żeprzepis ma charakter wyjątkowy i należy go interpretować ściśle. Sąd Najwyższy wyjaśnił: „Ocena w tym zakresie powinna zmierzać do wyjaśnienia, na ile w świetle okoliczności konkretnej sprawy restytucja rozwiązanego – w drodze wypowiedzenia umowy – stosunku pracy jest realna i czy reaktywowany w wyniku wyroku sądowego stosunek pracy ma szanse na prawidłowe funkcjonowanie” (por. post. SN z 20.1.2014 r., II PK 227/13,L.; wyr. SN z 5.4.2016 r., I PK 5/16,L.). W wyr. z 15.10.1999 r. (I PKN 311/99,L.) SN uznał, że przyjęcie niecelowości przywrócenia do pracy pracownika, z którym wadliwie rozwiązano umowę o pracę, nie może być arbitralne lub dowolne, ale wymaga odpowiednich ustaleń faktycznych oraz wszechstronnej i uzasadnionej oceny sądu, która podlega instancyjnej kontroli co do prawidłowości wydania alternatywnego orzeczenia odszkodowawczego. SN podkreślił, że: „Ustalenie, iż uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach jest niemożliwe lub niecelowe, następuje zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, a sąd pracy nie ma obowiązku prowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego z urzędu (art. 45 § 2 KPw związku zart. 232 KPC)” (por. post. SN z 11.2.2020 r., I PK 6/19,L.). Sąd Najwyższy wyjaśnił, że: „Niemożliwość lub niecelowość wydania orzeczenia o przywróceniu pracownika do pracy uzasadniają okoliczności wiążące się z jednej strony z funkcjonowaniem zakładu pracy, z drugiej zaś – z pewnymi, nawet niezawinionymi okolicznościami dotyczącymi osoby pracownika, najczęściej zaś z na tyle nagannym postępowaniem, że jego powrót do pracy byłby niewskazany” (por. wyr. SN z 7.6.2016 r., I PK 66/16,L.). Zdaniem SN: „Ocena roszczenia pracownika o przywrócenie do pracy z punktu widzenia kryterium «możliwości» i «celowości» jego dalszego zatrudniania powinna uwzględniać takie okoliczności, jak: rodzaj przyczyny rozwiązania stosunku pracy («ciężkie» czy «zwykłe» naruszenie obowiązków pracowniczych, przyczyny nie związane z osobą pracownika itp.), podstawa orzeczenia o przywróceniu do pracy (bezzasadność zarzutów, czy też naruszenie przez pracodawcę wymagań formalnych obowiązujących przy rozwiązywaniu umów o pracę), skutki mogące wyniknąć dla jednej lub drugiej strony z przywrócenia pracownika do pracy lub z zasądzenia na jego rzecz odszkodowania (konieczność ponownego rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy, zwolnienia dobrze pracujących pracowników, możliwość odrodzenia się sytuacji konfliktowej w zakładzie pracy, pozbawienie pracownika okresu zatrudnienia wymaganego do nabycia pewnych uprawnień itp.)” (por. wyr. SN z 10.10.2000 r., I PKN 66/00,L.). Sąd Najwyższy wyjaśnił, że przesłankabraku możliwości przywrócenia do pracy „ma walor obiektywnyi może dotykać przyczyn leżących po stronie pracodawcy jak i pracownika. Stąd też zastosowanieart. 45 § 2 KPwymaga inicjatywy dowodowej pozwanego pracodawcy. Nie wystarczy zatem samo podnoszenie argumentów, które – w ocenie pracodawcy – powinny skłonić sąd do rozważenia zastosowania tego przepisu. Konieczne jest powołanie się na konkretne okoliczności (fakty) i dowody, z których one wynikają” (wyr. SN z 26.4.2022 r.,(...)67/21,L.). Jedna z najważniejszych tez orzeczeń SN dotyczących stosowaniaart. 45 § 2 KPwyraża się w stwierdzeniu:„Zatrudnienie nowego pracownika w miejsce zwolnionego z pracy nie jest wystarczające do uznania, że przywrócenie do pracy jest niemożliwe lub niecelowe”(post. SN z 27.2.2013 r., II PK 292/12,L.). Z kolei brakcelowości przywrócenia pracownika do pracy ma charakter subiektywny,gdyż wiąże się z oceną zachowania pracownika. ZdaniemS. K.niecelowość przywrócenia oznacza brak możliwości efektywnego realizowania wzajemnych obowiązków stron, wynikających z reaktywowanego na skutek orzeczenia sądu pracy stosunku pracy (por.S.Koczur, Przesłanki zasądzenia odszkodowania w miejsce przywrócenia do pracy w judykaturze Sądu Najwyższego, Studia Prawnicze. Rozprawy i Materiały 2013, Nr 2, s. 205). Warto zwrócić uwagę, że w zakresie zasadności swoich roszczeń pracownik jest oceniany przez sąd aż do zakończenia procesu. Sąd powinien dokonywać oceny roszczeń pracownika w chwili wyrokowania: „Oceny, czy przywrócenie pracownika do pracy jest niemożliwe lub niecelowe (art. 45 § 2 KP) powinna być dokonana według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 KPC)”. (wyr. SN z 25.1.2001 r. I PKN 206/00,L., wyr. SN z 4.10.2000 r., I PKN 531/00,L.; wyr. SN z 6.7.2016 r., II PK 182/15,L.; post. SN z 13.2.2019 r., II PK 34/18,L.; wyr. SN z 12.10.2022 r.,(...)75/21,L.). Stosującart. 45 § 2 KP, sądy najczęściej odnosiły się dokonfliktu pomiędzy pracownikiem a pracodawcą, stąd też wielość orzeczeń w tym zakresie. Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że powodem antagonizmów pomiędzy stronami umowy o pracę, które przemawia za odmową przywrócenia do pracy, nie może być wyłącznie zachowanie pracodawcy. Zdaniem SN: „Do okoliczności przemawiających za niemożnością lub niecelowością przywrócenia pracownika do pracy należy m.in. poważny konflikt z przełożonym, zwłaszcza zawiniony przez pracownika” (por. wyr. SN z 5.6.2008 r., III PK 5/08,L.). Sąd Najwyższy podkreślił: „Konflikt w zakładzie pracy musi mieć charakter kwalifikowany, aby mógł być uznany za przesłankę odmowy przywrócenia pracownika do pracy i zasądzenia na jego rzecz jedynie odszkodowania” (wyr. SN z 8.7.2008 r., I PK 294/07,L.; post. SN z 4.6.2019 r., II PK 149/18,L.). (Komentarz do art. 45 KP Gładoch 2024, wyd. 1/Gładoch, legalis.pl). Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd stwierdził, że przywrócenie powódki do pracy nie jest ani niemożliwe ani niecelowe. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w powołanym wyżej judykacie zatrudnienie nowego pracownika w miejsce powódki nie jest żadnym argumentem przemawiającym przeciwko przywróceniu jej do pracy. Pracodawca, rozwiązując umowę o pracę z naruszeniem przepisów, winien liczyć się z tym, że Sąd przywróci pracownika do pracy. Z materiału dowodowego nie wynika, aby między powódką aS.czy też jakimkolwiek innym pracownikiem istniał jakikolwiek konflikt czy relacja, która uniemożliwiałaby współpracę. Powódka oceniana była zawsze jako bardzo dobry pracownik, wykonujący prawidłowo swoje obowiązki. Nie powinna mieć kłopotów z powrotem do ich wykonywania. Z kolei pracodawca jest jednostką samorządu terytorialnego, istnieje zatem domniemanie, że zatrudnione w jego strukturach osoby są w stanie działać w granicach i na podstawie prawa tj. w sposób właściwy zrealizować wyrok Sądu w tym zakresie. Skoro powódka właściwie realizowała swoje obowiązki pracownicze i nie jest z nikim w konflikcie, to dla przełożonych jej ponowne wdrożenie w dotychczasowe obowiązki nie powinno być problemem. Co prawda ustawodawca przewidział zarówno odpowiedzialność karną (art. 218 kk), jak i cywilną (w tym grzywnę i areszt-art. 1050 i nast. kpc) w przypadku braku realizacji wyroku sądowego przywracającego pracownika do pracy, jednakże wydaje się że w tej sprawie nie powinna powstać potrzeba ich stosowania, albowiem kuriozalne byłoby, gdyby pracodawca samorządowy nie realizował wyroku sądu. Sąd na podstawieart. 47 kpzasądził na rzecz powódki wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy (za 2 miesiące) w kwocie 17.920 zł brutto, pod warunkiem podjęcia przez nią pracy. O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł od daty podjęcia przez nią pracy. Jak wynika bowiem z doktryny i orzecznictwa pracownikowi, któremu zasądzono wynagrodzenie zart. 47 KP, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. W wyroku z 8.5.2014 r. (III PK 108/13,L.) SN określił moment wymagalności i ich charakter, stwierdzając: „Skoro roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy powstaje (staje się wymagalne) dopiero w momencie podjęcia pracy po przywróceniu do niej, to pracodawca (dłużnik) opóźnia się w jego spełnieniu dopiero od tego momentu. Odsetki od wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy należy więc również zasądzać warunkowo i od dnia podjęcia pracy”. Na podstawieart. 4772§ 2 kpcSąd nałożył na pozwanego pracodawcę obowiązek dalszego zatrudniania powódki na dotychczasowych warunkach pracy i płacy do czasu prawomocnego zakończenia postępowania. Skoro nie istniała żadna przyczyna rozwiązania umowy o pracę z powódką i skoro wykonywała ona swoje obowiązki prawidłowo, to nie istnieje żaden powód by jej wniosku złożonego w trybie powyższego artykułu nie uwzględnić. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 98 kpc, stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu. O ściągnięciu na rzecz Skarbu Państwa opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy prawa, Sąd orzekł na podstawieart. 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Mając na uwadze poczynione przez Sąd ustalenia faktyczne oraz okoliczności przedstawione w powyższych wywodach, orzeczono jak w sentencji wyroku.

15/051005/0002021/P

Sąd Rejonowy w Łomży

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

art. 45 par. 1 kp - wypowiedzenie umowy o pracę bez rzeczywistej przyczyny, przyczyna pozorna.

155515000003021_VI_U_000753_2024_Uz_2025-01-13_001

VI U 753/24

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:04.0 CET

2025-01-20 12:43:29.0 CET

15551500

3021

REGULATION, SENTENCE, REASON

Sygn. akt VI U 753/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w (...) VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Konrad Kujawa Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Sieczkarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2024 r. w S. sprawy I. K. przeciwko Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego w S. o wysokość emerytury na skutek odwołania I. K. od decyzji Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w S. z dn

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Katarzyna Szczerbińska" xPublisher="Kszczerbinska" xEditorFullName="Magdalena Strzeszewska" xEditor="mstrzeszewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/551500/0003021/U" xYear="2024" xVolNmbr="000753" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt VI U 753/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 10 grudnia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w<xAnon>(...)</xAnon> VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następującym:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="166"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="441"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Sędzia Konrad Kujawa</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">st. sekr. sądowy Agnieszka Sieczkarz</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2024 r. w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>sprawy <xAnon>I. K.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>o wysokość emerytury</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>I. K.</xAnon> od decyzji Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 8 maja 2024 r., znak <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>zmienia zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu <xAnon>I. K.</xAnon> prawo do ustalenia wysokości emerytury wojskowej przy uwzględnieniu podwyższenia o 1% podstawy jej wymiaru za rok 2017 – to jest rok pełnienia służby w charakterze sapera.</xText> <xText xALIGNx="center">del. SSR Konrad Kujawa</xText> <xText>Sygnatura akt VI U 753/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 5 kwietnia 2024 r., znak <xAnon> (...)</xAnon>, Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w <xAnon>S.</xAnon> przyznał <xAnon>I. K.</xAnon> emeryturę wojskową, w której ustalono procentowy wymiar świadczenia wynoszący 47,75% i jednocześnie wskazał, że przy ustalaniu emerytury wojskowej nie uwzględniono podwyższenia emerytury wojskowej o 1% podstawy wymiaru za jakikolwiek rok służby pełnionej w warunkach szczególnych, w tym w charakterze sapera.</xText> <xText>W odwołaniu od powyższej decyzji <xAnon>I. K.</xAnon>, w części w jakiej organ odmówił przy ustalaniu procentowego wymiaru przysługującej ubezpieczonemu emerytury wojskowej uwzględnienia podwyższenia emerytury o 1% podstawy wymiaru za każdy rok służby pełnionej w warunkach szczególnych w 2017 roku wniósł o jej zmianę, przez uwzględnienie przy ustalaniu procentowego wymiaru emerytury wojskowej podwyższenia emerytury wojskowej o 1% podstawy wymiaru za 2017 rok, kiedy pełnił służbę bezpośrednio w charakterze sapera przez okres ponad 12 dni.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie wojskowy organ emerytalny wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych podtrzymując argumentację przytoczoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podkreślając, że decyzja znajduje oparcie w dokumentacji zgromadzonej w aktach osobowych ubezpieczonego.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>I. K.</xAnon>, <xAnon>urodzony w dniu (...)</xAnon>, w okresie od 12 stycznia 2009 r. do 31 stycznia 2024 r. pełnił zawodową służbę wojskową w Jednostce Wojskowej nr <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>. W całym tym okresie służył w 12 Brygadzie Zmechanizowanej na stanowisku kierowcy, a ostatnio - kierownika warsztatu.</xText> <xText><xIx>Niesporne, a nadto zaświadczenie do celów zaopatrzenia emerytalnego – k. 7 akt emerytalnych, świadectwo służby – k. 36-37</xIx></xText> <xText>W marcu 2017 roku ubezpieczony przeszedł szkolenie saperskie, zakończone egzaminem teoretyczno – praktycznym.</xText> <xText><xIx>Dowód: rozkaz dzienny Dowódcy JW. <xAnon> (...)</xAnon> z 31.03.2017 nr Z-64 – k. 39, przesłuchanie ubezpieczonego – k. 46-47</xIx></xText> <xText>Rozkazem dziennym z 30 marca 2017 r., nr Z-63 Dowódca Jednostki Wojskowej <xAnon> (...)</xAnon> skierował 11 żołnierzy, w tym <xAnon>I. K.</xAnon>, do oczyszczania terenu poligonu w <xAnon>D.</xAnon> z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych pochodzenia wojskowego.</xText> <xText>Oczyszczanie odbywało się przez 15 dni w kwietniu 2017 roku w następujących dniach miesiąca: 4, 5, 6, 7, 10, 11, 12, 13, 19, 20, 21, 24, 25, 26, 27.</xText> <xText>Ubezpieczony zajmował się czynnościami bezpośrednio przy niewybuchach – część z nich zabierał do ciężarówki, a część oznaczał w terenie, po to by zostały później zdetonowane na miejscu. Amunicja i niewybuchy zebrane w ciężarówce były odwożone do jednostki (tzw. „dołek saperski”), gdzie również je detonowano. Wśród przewożonych pocisków były także zdolne do wybuchu. Takie czynności wiązały się dla ubezpieczonego ze znacznie większym ryzykiem, niż w jego zwykłej służbie.</xText> <xText><xIx>Dowód: rozkaz dzienny Dowódcy JW. <xAnon> (...)</xAnon> z 30.03.2017 nr Z-63 – k. 38, rozkaz dzienny Dowódcy JW. <xAnon> (...)</xAnon> z 21.12.2017 nr Z-244 – k. 40, przesłuchanie ubezpieczonego – k. 46-47</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Stan faktyczny w niniejszej sprawie co do zasady pozostawał bezsporny, gdyż ubezpieczony nie kwestionował faktów, na które powoływał się organ rentowy, w tym okresu służby wojskowej i zajmowanego stanowiska. Wojskowy organ emerytalny wskazał, że z wyciągów z rozkazów dziennych znajdujących się w aktach emerytalnych ubezpieczonego wynika, iż ubezpieczony w wymaganym wymiarze czasu w 2017 r. brał udział w rozminowywaniu terenu poligonu z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych, jednakże stwierdził, że nie była to służba w charakterze sapera. Organ powołał się na stanowisko ubezpieczonego – kierowca i uznał, że na poligonie nie wykonywał czynności charakterystycznych dla sapera, zatem niezasadnym zdaniem organu było podwyższenie wymiaru emerytury wojskowej o 1% z tytułu służby wojskowej w warunkach specjalnych.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 15;art. 15 ust. 2;art. 15 ust. 2 pkt. 2;art. 15 ust. 2 pkt. 2 lit. c" xIsapId="WDU19940100036" xTitle="Ustawa z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 10, poz. 36">art. 15 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin</xLexLink> (tekst jedn. Dz.U. z 2024 r. poz. 242; powoływana dalej jako: ustawa) emeryturę podwyższa się o 1% podstawy wymiaru za każdy rok służby pełnionej bezpośrednio w charakterze sapera. Zaś w świetle treści <xLexLink xArt="§ 3;§ 3 pkt. 4" xIsapId="WDU20111590946" xTitle="Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 lipca 2011 r. w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur wojskowych" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 159, poz. 946">§ 3 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 lipca 2011 r. w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur wojskowych</xLexLink> (Dz. U. nr 159, poz. 946) emeryturę wojskową podwyższa się o 1% podstawy wymiaru za każdy rok zawodowej służby wojskowej pełnionej bezpośrednio w charakterze sapera, jeżeli żołnierz uczestniczył w rozminowaniu i oczyszczaniu terenów z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych albo brał udział w szkoleniach poligonowych z wykorzystaniem materiałów wybuchowych lub pracach minerskich z wykorzystaniem tych materiałów - co najmniej przez 12 dni w ciągu roku kalendarzowego. Oznacza to, że do podwyższenia emerytury wojskowej ubezpieczonego o wspomniany 1% wymagane jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:</xText> <xText>1) pełnienie służby bezpośrednio w charakterze sapera, co wynika z wojskowej ustawy emerytalnej i co zostało powtórzone we wskazanym rozporządzeniu,</xText> <xText>2) uczestniczenie w rozminowywaniu i oczyszczaniu terenów z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych albo branie udziału w szkoleniach poligonowych z wykorzystaniem materiałów wybuchowych lub pracach minerskich z wykorzystywaniem tych materiałów minimalnie przez 12 dni w ciągu roku kalendarzowego.</xText> <xText>Podobnie jak w sprawach pracowników wykonujących pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, także w odniesieniu do żołnierzy pełniących zawodową służbę wojskową w warunkach szczególnych, w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okresów także w oparciu o inne dowody (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., III UZP 48/84).</xText> <xText>Ze względu na podobieństwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez osoby podlegające ubezpieczeniom z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez żołnierzy zawodowych, dowodzenie wykonywania zawodowej służby wojskowej w warunkach szczególnych przed sądem analogicznie do wykonywania pracy w warunkach szczególnych, istotny jest rodzaj powierzonych żołnierzowi obowiązków oraz okres ich wykonywania, nie zaś nazewnictwo zajmowanego przez niego stanowiska. Służba jaką pełnił ubezpieczony jako dowódca drużyny w okresie kwietnia 2017 roku jest w ocenie Sądu służbą pełnioną bezpośrednio w charakterze sapera, o której mowa w art. 15 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy, uprawniającą do podwyższenia emerytury o 1% podstawy wymiaru za każdy rok tej służby.</xText> <xText>Ze znajdujących się w aktach sprawy rozkazów dziennych oraz korespondujących z nimi zeznań ubezpieczonego wynika, że przez 15 dni zajmował się oczyszczaniem poligonu w <xAnon>D.</xAnon> z niewybuchów i innych materiałów niebezpiecznych. Został do tego zakwalifikowany po uprzednim przejściu szkolenia saperskiego zakończonego egzaminem teoretyczno – praktycznym. Jego zadaniem było wyszukanie niewybuchów i przeniesienie ich do ciężarówki albo oznaczenie w terenie, celem detonacji na miejscu. Wśród pocisków transportowanych ciężarówką do jednostki były takie, które mogły wybuchnąć. Zajmował się więc czynnościami bezpośrednio saperskimi, które niosły za sobą ryzyko utraty zdrowia lub życia o skali znacznie większej, niż związana z jego zwykłą służbą. Nie przy tym żadnych podstaw do kwestionowania treści rozkazów dziennych, wystawianych przez dowódcę jednostki wojskowej.</xText> <xText>Zajmowane przez ubezpieczonego stanowisko kierowcy i kierownika warsztatu oczywiście nie jest tożsame ze stanowiskiem sapera. Jednak zajmowanie tego stanowiska nie wyklucza sytuacji polegającej na tym, by w trakcie przebiegu służby wojskowej zawodowy żołnierz na polecenie swojego przełożonego wykonywał czynności saperskie, co też miało miejsce w tym wypadku.</xText> <xText>Zbiór dostępnych dowodów prowadzi do wniosku, że ubezpieczony w 2017 roku wykonywał prace szczególne w wymaganym wymiarze 12 dni w ciągu roku kalendarzowego (tutaj: 15 dni). W konsekwencji Sąd uznał, że nie można przyjąć za organem rentowym, aby charakter prac ubezpieczonego wynikał tylko z nazewnictwa zajmowanego stanowiska.</xText> <xText>Zdaniem organu rentowego treść przywołanych powyżej regulacji prawnych wprost określa, że podwyższenie emerytury wojskowej przysługuje wyłącznie tym żołnierzom, którzy pełnili w danym roku służbę wojskową jako saper (na stanowisku służbowym sapera), a w konsekwencji, że dyspozycją tychże regulacji nie są objęci żołnierze, którzy z naznaczenia stanowiskowego nie są saperami, nawet jeśli uczestniczyli we wskazanych wyżej czynnościach.</xText> <xText>Jest to jednak nieuprawniona wykładnia zawężająca. Skoro podwyższenie podstawy wymiaru świadczenia miałoby dotyczyć tylko osób pełniących służbę na stanowisku sapera, to zbędnym byłoby uszczegółowianie czynności oraz zakreślanie okresu ich wykonywania w § 3 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów. Jednocześnie ta sprawa jest przykładem tego, że osoba nie pełniąca służby na stanowisku sapera, w danym okresie wykonywała czynności sapera – bezpośrednio przy niewybuchach, a okres ten przekraczał ustaloną granicę co najmniej 12 dni w roku kalendarzowym. Kryterium przyznania podwyższenia podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego jest zatem udział żołnierza w charakterze sapera w rozminowywaniu i oczyszczaniu terenów z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych albo udział w szkoleniach poligonowych z wykorzystaniem materiałów wybuchowych lub pracach minerskich z wykorzystaniem tych materiałów - co najmniej przez 12 dni w ciągu roku kalendarzowego. Natomiast okoliczność, że żołnierz pełni służbę w charakterze sapera dotyczy zarówno żołnierza, który pełni taką służbę stale – zajmując stanowisko sapera, jak i żołnierza, który w określonych w rozporządzeniu okolicznościach i okresie pełni służbę w charakterze sapera, czyli także do żołnierzy, którzy stałą służbę pełnią na innym niż saper stanowisku.</xText> <xText>Sąd podziela przy tym stanowisko Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, który w wyroku z dnia 13 października 2017 r., III AUa 523/17 (LEX nr 2383380) wskazał, że sformułowanie &quot;służby pełnionej bezpośrednio w charakterze saperów&quot; użyte w przepisie art. 15 ust. 2 pkt 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin nie oznacza wymogu pełnienia stałej służby na stanowisku sapera. Odwołując się do wykładni literalnej stwierdzić można, że gdyby taka była intencja ustawodawcy, wprost zostałoby użyte sformułowanie &quot;na stanowisku (służbowym) sapera&quot;, tymczasem ustawa wyraźnie posługuje się zwrotem &quot;w charakterze&quot;, co należy, w ocenie Sądu odwoławczego, rozumieć jako wykonywanie czynności charakterystycznych dla stanowiska sapera, a także analogiczne stanowisko Sądu Apelacyjnego w Szczecinie zawarte w wyroku z 16 lipca 2021 r., sygn.. akt III AUa 261/21.</xText> <xText>Z uwagi na powyższe Sąd zmienił decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do ustalenia wysokości emerytury wojskowej przy uwzględnieniu podwyższenia o 1% podstawy jej wymiaru za 2017 każdy rok, w którym pełnił służbę w charakterze sapera.</xText> <xText xALIGNx="center">SSR del. Konrad Kujawa</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>1.odnotować,</xText> <xText>2. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego,</xText> <xText>3. prawidłowo wszyć protokół rozprawy z k. 47 (odwrotnie),</xText> <xText>4. przedłożyć z pismami lub za 21 dni.</xText> <xText>13.01.2025</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Konrad Kujawa

Katarzyna Szczerbińska

st. sekr. sądowy Agnieszka Sieczkarz

Magdalena Strzeszewska

Sygn. akt VI U 753/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w(...)VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Konrad Kujawa Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Sieczkarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2024 r. wS. sprawyI. K. przeciwko Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego wS. o wysokość emerytury na skutek odwołaniaI. K.od decyzji Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego wS.z dnia 8 maja 2024 r., znak(...) zmienia zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemuI. K.prawo do ustalenia wysokości emerytury wojskowej przy uwzględnieniu podwyższenia o 1% podstawy jej wymiaru za rok 2017 – to jest rok pełnienia służby w charakterze sapera. del. SSR Konrad Kujawa Sygnatura akt VI U 753/24 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 5 kwietnia 2024 r., znak(...), Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego wS.przyznałI. K.emeryturę wojskową, w której ustalono procentowy wymiar świadczenia wynoszący 47,75% i jednocześnie wskazał, że przy ustalaniu emerytury wojskowej nie uwzględniono podwyższenia emerytury wojskowej o 1% podstawy wymiaru za jakikolwiek rok służby pełnionej w warunkach szczególnych, w tym w charakterze sapera. W odwołaniu od powyższej decyzjiI. K., w części w jakiej organ odmówił przy ustalaniu procentowego wymiaru przysługującej ubezpieczonemu emerytury wojskowej uwzględnienia podwyższenia emerytury o 1% podstawy wymiaru za każdy rok służby pełnionej w warunkach szczególnych w 2017 roku wniósł o jej zmianę, przez uwzględnienie przy ustalaniu procentowego wymiaru emerytury wojskowej podwyższenia emerytury wojskowej o 1% podstawy wymiaru za 2017 rok, kiedy pełnił służbę bezpośrednio w charakterze sapera przez okres ponad 12 dni. W odpowiedzi na odwołanie wojskowy organ emerytalny wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych podtrzymując argumentację przytoczoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podkreślając, że decyzja znajduje oparcie w dokumentacji zgromadzonej w aktach osobowych ubezpieczonego. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: I. K.,urodzony w dniu (...), w okresie od 12 stycznia 2009 r. do 31 stycznia 2024 r. pełnił zawodową służbę wojskową w Jednostce Wojskowej nr(...)wS.. W całym tym okresie służył w 12 Brygadzie Zmechanizowanej na stanowisku kierowcy, a ostatnio - kierownika warsztatu. Niesporne, a nadto zaświadczenie do celów zaopatrzenia emerytalnego – k. 7 akt emerytalnych, świadectwo służby – k. 36-37 W marcu 2017 roku ubezpieczony przeszedł szkolenie saperskie, zakończone egzaminem teoretyczno – praktycznym. Dowód: rozkaz dzienny Dowódcy JW.(...)z 31.03.2017 nr Z-64 – k. 39, przesłuchanie ubezpieczonego – k. 46-47 Rozkazem dziennym z 30 marca 2017 r., nr Z-63 Dowódca Jednostki Wojskowej(...)skierował 11 żołnierzy, w tymI. K., do oczyszczania terenu poligonu wD.z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych pochodzenia wojskowego. Oczyszczanie odbywało się przez 15 dni w kwietniu 2017 roku w następujących dniach miesiąca: 4, 5, 6, 7, 10, 11, 12, 13, 19, 20, 21, 24, 25, 26, 27. Ubezpieczony zajmował się czynnościami bezpośrednio przy niewybuchach – część z nich zabierał do ciężarówki, a część oznaczał w terenie, po to by zostały później zdetonowane na miejscu. Amunicja i niewybuchy zebrane w ciężarówce były odwożone do jednostki (tzw. „dołek saperski”), gdzie również je detonowano. Wśród przewożonych pocisków były także zdolne do wybuchu. Takie czynności wiązały się dla ubezpieczonego ze znacznie większym ryzykiem, niż w jego zwykłej służbie. Dowód: rozkaz dzienny Dowódcy JW.(...)z 30.03.2017 nr Z-63 – k. 38, rozkaz dzienny Dowódcy JW.(...)z 21.12.2017 nr Z-244 – k. 40, przesłuchanie ubezpieczonego – k. 46-47 Sąd zważył, co następuje: Stan faktyczny w niniejszej sprawie co do zasady pozostawał bezsporny, gdyż ubezpieczony nie kwestionował faktów, na które powoływał się organ rentowy, w tym okresu służby wojskowej i zajmowanego stanowiska. Wojskowy organ emerytalny wskazał, że z wyciągów z rozkazów dziennych znajdujących się w aktach emerytalnych ubezpieczonego wynika, iż ubezpieczony w wymaganym wymiarze czasu w 2017 r. brał udział w rozminowywaniu terenu poligonu z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych, jednakże stwierdził, że nie była to służba w charakterze sapera. Organ powołał się na stanowisko ubezpieczonego – kierowca i uznał, że na poligonie nie wykonywał czynności charakterystycznych dla sapera, zatem niezasadnym zdaniem organu było podwyższenie wymiaru emerytury wojskowej o 1% z tytułu służby wojskowej w warunkach specjalnych. Zgodnie zart. 15 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin(tekst jedn. Dz.U. z 2024 r. poz. 242; powoływana dalej jako: ustawa) emeryturę podwyższa się o 1% podstawy wymiaru za każdy rok służby pełnionej bezpośrednio w charakterze sapera. Zaś w świetle treści§ 3 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 lipca 2011 r. w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur wojskowych(Dz. U. nr 159, poz. 946) emeryturę wojskową podwyższa się o 1% podstawy wymiaru za każdy rok zawodowej służby wojskowej pełnionej bezpośrednio w charakterze sapera, jeżeli żołnierz uczestniczył w rozminowaniu i oczyszczaniu terenów z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych albo brał udział w szkoleniach poligonowych z wykorzystaniem materiałów wybuchowych lub pracach minerskich z wykorzystaniem tych materiałów - co najmniej przez 12 dni w ciągu roku kalendarzowego. Oznacza to, że do podwyższenia emerytury wojskowej ubezpieczonego o wspomniany 1% wymagane jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: 1) pełnienie służby bezpośrednio w charakterze sapera, co wynika z wojskowej ustawy emerytalnej i co zostało powtórzone we wskazanym rozporządzeniu, 2) uczestniczenie w rozminowywaniu i oczyszczaniu terenów z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych albo branie udziału w szkoleniach poligonowych z wykorzystaniem materiałów wybuchowych lub pracach minerskich z wykorzystywaniem tych materiałów minimalnie przez 12 dni w ciągu roku kalendarzowego. Podobnie jak w sprawach pracowników wykonujących pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, także w odniesieniu do żołnierzy pełniących zawodową służbę wojskową w warunkach szczególnych, w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okresów także w oparciu o inne dowody (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., III UZP 48/84). Ze względu na podobieństwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez osoby podlegające ubezpieczeniom z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez żołnierzy zawodowych, dowodzenie wykonywania zawodowej służby wojskowej w warunkach szczególnych przed sądem analogicznie do wykonywania pracy w warunkach szczególnych, istotny jest rodzaj powierzonych żołnierzowi obowiązków oraz okres ich wykonywania, nie zaś nazewnictwo zajmowanego przez niego stanowiska. Służba jaką pełnił ubezpieczony jako dowódca drużyny w okresie kwietnia 2017 roku jest w ocenie Sądu służbą pełnioną bezpośrednio w charakterze sapera, o której mowa w art. 15 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy, uprawniającą do podwyższenia emerytury o 1% podstawy wymiaru za każdy rok tej służby. Ze znajdujących się w aktach sprawy rozkazów dziennych oraz korespondujących z nimi zeznań ubezpieczonego wynika, że przez 15 dni zajmował się oczyszczaniem poligonu wD.z niewybuchów i innych materiałów niebezpiecznych. Został do tego zakwalifikowany po uprzednim przejściu szkolenia saperskiego zakończonego egzaminem teoretyczno – praktycznym. Jego zadaniem było wyszukanie niewybuchów i przeniesienie ich do ciężarówki albo oznaczenie w terenie, celem detonacji na miejscu. Wśród pocisków transportowanych ciężarówką do jednostki były takie, które mogły wybuchnąć. Zajmował się więc czynnościami bezpośrednio saperskimi, które niosły za sobą ryzyko utraty zdrowia lub życia o skali znacznie większej, niż związana z jego zwykłą służbą. Nie przy tym żadnych podstaw do kwestionowania treści rozkazów dziennych, wystawianych przez dowódcę jednostki wojskowej. Zajmowane przez ubezpieczonego stanowisko kierowcy i kierownika warsztatu oczywiście nie jest tożsame ze stanowiskiem sapera. Jednak zajmowanie tego stanowiska nie wyklucza sytuacji polegającej na tym, by w trakcie przebiegu służby wojskowej zawodowy żołnierz na polecenie swojego przełożonego wykonywał czynności saperskie, co też miało miejsce w tym wypadku. Zbiór dostępnych dowodów prowadzi do wniosku, że ubezpieczony w 2017 roku wykonywał prace szczególne w wymaganym wymiarze 12 dni w ciągu roku kalendarzowego (tutaj: 15 dni). W konsekwencji Sąd uznał, że nie można przyjąć za organem rentowym, aby charakter prac ubezpieczonego wynikał tylko z nazewnictwa zajmowanego stanowiska. Zdaniem organu rentowego treść przywołanych powyżej regulacji prawnych wprost określa, że podwyższenie emerytury wojskowej przysługuje wyłącznie tym żołnierzom, którzy pełnili w danym roku służbę wojskową jako saper (na stanowisku służbowym sapera), a w konsekwencji, że dyspozycją tychże regulacji nie są objęci żołnierze, którzy z naznaczenia stanowiskowego nie są saperami, nawet jeśli uczestniczyli we wskazanych wyżej czynnościach. Jest to jednak nieuprawniona wykładnia zawężająca. Skoro podwyższenie podstawy wymiaru świadczenia miałoby dotyczyć tylko osób pełniących służbę na stanowisku sapera, to zbędnym byłoby uszczegółowianie czynności oraz zakreślanie okresu ich wykonywania w § 3 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów. Jednocześnie ta sprawa jest przykładem tego, że osoba nie pełniąca służby na stanowisku sapera, w danym okresie wykonywała czynności sapera – bezpośrednio przy niewybuchach, a okres ten przekraczał ustaloną granicę co najmniej 12 dni w roku kalendarzowym. Kryterium przyznania podwyższenia podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego jest zatem udział żołnierza w charakterze sapera w rozminowywaniu i oczyszczaniu terenów z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych albo udział w szkoleniach poligonowych z wykorzystaniem materiałów wybuchowych lub pracach minerskich z wykorzystaniem tych materiałów - co najmniej przez 12 dni w ciągu roku kalendarzowego. Natomiast okoliczność, że żołnierz pełni służbę w charakterze sapera dotyczy zarówno żołnierza, który pełni taką służbę stale – zajmując stanowisko sapera, jak i żołnierza, który w określonych w rozporządzeniu okolicznościach i okresie pełni służbę w charakterze sapera, czyli także do żołnierzy, którzy stałą służbę pełnią na innym niż saper stanowisku. Sąd podziela przy tym stanowisko Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, który w wyroku z dnia 13 października 2017 r., III AUa 523/17 (LEX nr 2383380) wskazał, że sformułowanie "służby pełnionej bezpośrednio w charakterze saperów" użyte w przepisie art. 15 ust. 2 pkt 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin nie oznacza wymogu pełnienia stałej służby na stanowisku sapera. Odwołując się do wykładni literalnej stwierdzić można, że gdyby taka była intencja ustawodawcy, wprost zostałoby użyte sformułowanie "na stanowisku (służbowym) sapera", tymczasem ustawa wyraźnie posługuje się zwrotem "w charakterze", co należy, w ocenie Sądu odwoławczego, rozumieć jako wykonywanie czynności charakterystycznych dla stanowiska sapera, a także analogiczne stanowisko Sądu Apelacyjnego w Szczecinie zawarte w wyroku z 16 lipca 2021 r., sygn.. akt III AUa 261/21. Z uwagi na powyższe Sąd zmienił decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do ustalenia wysokości emerytury wojskowej przy uwzględnieniu podwyższenia o 1% podstawy jej wymiaru za 2017 każdy rok, w którym pełnił służbę w charakterze sapera. SSR del. Konrad Kujawa ZARZĄDZENIE 1.odnotować, 2. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego, 3. prawidłowo wszyć protokół rozprawy z k. 47 (odwrotnie), 4. przedłożyć z pismami lub za 21 dni. 13.01.2025

15/551500/0003021/U

Sąd Okręgowy w Szczecinie

VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155020000001521_VII_U_000922_2024_Uz_2024-12-10_001

VII U 922/24

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2024-12-12 18:00:04.0 CET

2025-01-17 08:01:33.0 CET

15502000

1521

REGULATION, REASON

UZASADNIENIE Wnioskodawca H. G. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 09.08.2024 r. znak: (...) odmawiającej ponownego obliczenia emerytury. W uzasadnieniu wnioskodawca powołała się orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wydanego dnia 04.06.2024 r. pod sygn. akt SK 140/20, w którym orzeczono, że przepis art. 25 ust. 1b ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych , który pozwala na pomniejszenie świadczenia emerytalnego, gdy

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Marzena Buda" xPublisher="MarzenaB" xEditorFullName="Marzena Buda" xEditor="MarzenaB" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/502000/0001521/U" xYear="2024" xVolNmbr="000922" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wnioskodawca <xAnon>H. G.</xAnon> odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 09.08.2024 r. znak: <xAnon>(...)</xAnon> odmawiającej ponownego obliczenia emerytury. W uzasadnieniu wnioskodawca powołała się orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wydanego dnia 04.06.2024 r. pod sygn. akt SK 140/20, w którym orzeczono, że przepis <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 ust. 1 b" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 25 ust. 1b ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink>, który pozwala na pomniejszenie świadczenia emerytalnego, gdy dana osoba skorzystała z przejścia na wcześniejszą emeryturę jest niekonstytucyjne.</xText> <xText>Strona pozwana – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>W.</xAnon> wniosła o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.</xText> <xText>Strona pozwana wskazała, że zaskarżoną decyzją z dnia 09.08.2024r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy ponownego obliczenia emerytury z uwzględnieniem przeliczonego kapitału początkowego, ponieważ wnioskodawca nie spełnił przesłanek wskazanych w art. 114 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS tj. jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości. Nadto organa rentowy wskazał, iż wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 listopad 2023 r. na, który powołuje się wnioskodawca w odwołaniu nie daje podstaw do wzruszenia prawomocnych decyzji Zakładu i ponownego ustalenia wysokości świadczeń ani do wypłaty wyrównania i wypłaty odsetek.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx> Sąd ustalił następujący stan faktyczny: </xBx></xText> <xText>Wnioskodawca <xAnon>H. G.</xAnon> urodzony dnia 23.01.1949r. decyzją z dnia 23.09.1991r. <xAnon> (...)</xAnon> otrzymał prawo do emerytury kolejowej na podstawie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19830050032" xTitle="Ustawa z dnia 1 lutego 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin" xAddress="Dz. U. z 1983 r. Nr 5, poz. 32">ustawy z dnia 1.02.1983r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin</xLexLink> od dnia 20.09.1991r. tj. od nabycia uprawnień do górniczej emerytury z uwagi na legitymowanie się 25 letnim okresem pracy i po ustaniu zatrudnienia. Emerytura podlegała zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie przez wnioskodawcę zatrudnia .</xText> <xText>Kolejnymi decyzji świadczenie wnioskodawcy było przeliczane i waloryzowane.</xText> <xText>Decyzją z dnia 31.12.2013r. znak: <xAnon>(...)</xAnon> organ rentowy ustalił wysokość świadczenia w kwocie 4182,32 zł.</xText> <xText>Decyzją z dnia 7.04.2016r. znak <xAnon> (...)</xAnon> po rozpoznaniu wniosku z dnia 26.02.2016r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1.02.2016r. tj. od pierwszego dnia miesiąca w którym zgłoszono wniosek. Do obliczenia emerytury przyjęto kwoty składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego za ewidencjonowanym na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc od którego przyznano emeryturę. Podstawa obliczenia emerytury podlegała pomniejszeniu o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur wysoko przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy i składek na ubezpieczenie zdrowotne emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia które ustalono na dzień osiągnięcia wieku emerytalnego.</xText> <xText>Kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi: 562762,68 zł,</xText> <xText>Suma kwot pobranych emerytur wynosi: 686879,25 zł,</xText> <xText>Średnie dalsze trwanie życia : 196,10 miesięcy</xText> <xText>Do emerytury przysługuje deputat węglowy w kwocie 117,77 zł</xText> <xText>Wysokość świadczenia do wypłaty od dnia 1.05.2016r. wynosiła 3632,69 zł.</xText> <xText>W związku z powyższym organ rentowy poinformował wnioskodawcę że będzie kontynuowana wypłaty emerytury na dotychczasowych zasadach w kwocie 4295,52 zł brutto o zmienionym symbolu <xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xText>Kolejnymi decyzji świadczenie emerytalne wnioskodawcy było waloryzowane.</xText> <xText>Decyzją z dnia 22.02.2018r. znak <xAnon> (...)</xAnon> gdzie ustalono wysokość emerytury po waloryzacji w kwocie od dnia 1.03.2018r. – 4442,99 zł . Do emerytury przysługuje wnioskodawcy ekwiwalent za deputat węglowy od 1.01.2018r. w kwocie 124,44 zł, oraz dodatek pielęgnacyjny od 1.01.2018r.- w kwocie 209,59 zł i od 1.03.2018r. w kwocie 215,84 zł. Organ ustalił wysokość świadczenia do wypłaty w kwocie 3974,40 zł.</xText> <xText>W dniu 31.07.2024r. wnioskodawca złożył wniosek o przeliczenie jego świadczenia emerytalnego przyznanego w dniu 25.09.,1991r. w trybie art. 114 ustawy o FUS w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4.06.2024r. sygn. SK 140/20 a także o wypłatę wyrównania.</xText> <xText>Decyzją z dnia 9.08.2024r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do ustalenia wysokości emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na dyspozycję art. 114 ustawy emerytalnej.</xText> <xText>Wskazał że w dniu 4 czerwca 2024 roku Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie dotyczącej obliczenia emerytury poprzez pomniejszenie podstawy obliczenia emerytury z wieku powszechnego o kwotę pobranych wcześniej emerytur. Trybunał uznał że przepis ustawy stanowiący podstawę do pomniejszenia w zakresie w jakim dotyczy osób które złożyły wniosek o przyznanie świadczeń o których mowa w tym przepisie przed 6 czerwca 2012 roku jest niezgodny z przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink>. Organ wskazał, że wydanie wyroku przez Trybunał nie jest przesłanką do uchylenia lub zmiany decyzji wskazaną w artykule 114 ustawy emerytalnej.</xText> <xText><xIx> dowód: bezsporne, akta emerytalno- rentowe wnioskodawcy.</xIx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd zważył co następuje: </xBx></xText> <xText>Odwołanie podlegało oddaleniu.</xText> <xText>Żądanie wnioskodawcy oparte było na treści niepublikowanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4.06.2024 SK 120/40.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1;art. 8 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 8 ust. 1 i 2 Konstytucji RP</xLexLink> z dnia z dnia 2 kwietnia 1997 r. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja</xLexLink> jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej. Przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> stosuje się bezpośrednio, chyba że <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja</xLexLink> stanowi inaczej.</xText> <xText><xUx>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 ust. 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 190 ust. 3 Konstytucji RP</xLexLink>, wyroki Trybunału Konstytucyjnego wchodzą w życie z dniem ich ogłoszenia w odpowiednim organie urzędowym. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy Trybunał wyznaczy inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. Ogłoszenie w dzienniku urzędowym ma charakter konstytucyjnego obowiązku i warunku formalnego dla skuteczności wyroku w systemie prawa.Nieopublikowanie wyroku powoduje, że formalnie nie obowiązuje on w porządku prawnym.</xUx> Taki stan rzeczy oznacza, że przepis uznany za niekonstytucyjny pozostaje w mocy prawnej, mimo obalenia jego domniemania konstytucyjności. Powoduje to brak możliwości zastosowania wyroku w praktyce przez sądy i organy administracji. Tym samym przepisy te mogą być nadal stosowane, co prowadzi do konfliktu pomiędzy rzeczywistością prawną wynikającą z treści wyroku a porządkiem prawnym de facto obowiązującym.</xText> <xText>Reasumując zgodnie z zasadami konstytucyjnymi, publikacja wyroku jest kluczowym elementem zapewnienia spójności porządku prawnego. Bez niej wyrok, mimo że formalnie wydany, pozostaje bezskuteczny w obrocie prawnym. W konsekwencji przepisy uznane za niekonstytucyjne mogą być nadal stosowane.</xText> <xText>Przechodząc do dalszych rozważań wskazać należy na zasadę legalizmu wyrażoną w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 7 Konstytucji RP</xLexLink> zgodnie z którą organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Działania władz publicznych, w tym niewykonanie obowiązku publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego, naruszają tę zasadę bowiem powoduje, że niekonstytucyjne przepisy nadal obowiązują w porządku prawnym.</xText> <xText>Równocześnie <xLexLink xArt="art. 32" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 32 Konstytucji RP</xLexLink> gwarantuje wszystkim obywatelom równość wobec prawa. Przyjęcie, że nieopublikowany wyrok TK może być uznawany za podstawę prawną wznowienia postępowania prowadziłoby do sytuacji, w której różne grupy obywateli byłyby traktowane w sposób niejednolity.</xText> <xText>Na przykład osoby, których decyzje administracyjne lub prawomocne wyroki zapadły na podstawie przepisów uznanych za niekonstytucyjne, miałyby różne możliwości wznowienia postępowań w zależności od statusu publikacji wyroku.</xText> <xText xALIGNx="left">Takie nierówne traktowanie naruszałoby konstytucyjną zasadę równości, ponieważ podobne sytuacje faktyczne nie byłyby rozstrzygane w sposób jednolity ze względu na proceduralne okoliczności (publikacja wyroku).</xText> <xText>I tak przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">Kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 145 a;art. 145 a § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 145a § 1</xLexLink>), <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 401(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 401<xSUPx>1</xSUPx></xLexLink>) oraz ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 114 ust. 1) regulują możliwość wznowienia postępowania w sytuacji, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 145 a;art. 145 a § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 145a § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink> można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja. Paragraf 2 ww. przepisu wskazuje, że w sytuacji określonej w <xLexLink xArt="art. 145 a § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">§ 1</xLexLink> skargę o wznowienie wnosi się w terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.</xText> <xText>W oparciu o <xLexLink xArt="art. 401(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 401<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> można żądać wznowienia postępowania również w wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 407;art. 407 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 407 § 2 k.p.c.</xLexLink> w sytuacji określonej w <xLexLink xArt="art. 4011" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 4011</xLexLink> skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Jeżeli w chwili wydania orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego orzeczenie, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 401(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 401<xSUPx>1</xSUPx></xLexLink>, nie było jeszcze prawomocne na skutek wniesienia środka odwoławczego, który został następnie odrzucony, termin biegnie od dnia doręczenia postanowienia o odrzuceniu, a w wypadku wydania go na posiedzeniu jawnym - od dnia ogłoszenia tego postanowienia.</xText> <xText>Zgodnie z art. 114 ust.1 ustawy z dnia z dnia 17 grudnia 1998 r. ( Dz.U.2024. poz. 1568) o emeryturach i rentach FUS w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>decyzja została wydana w wyniku przestępstwa;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>decyzja została wydana na skutek świadomego wprowadzenia w błąd organu rentowego przez osobę pobierającą świadczenie;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone, zmienione albo stwierdzono jego nieważność;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przyznanie świadczeń lub nieprawidłowe obliczenie ich wysokości nastąpiło na skutek błędu organu rentowego.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Z powyższego wynika, że zarówno <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeks postępowania cywilnego</xLexLink> i <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">kodeks postępowania administracyjnego</xLexLink> wymagają, aby wyrok Trybunału Konstytucyjnego był <xBx>opublikowany,</xBx> co stanowi warunek konieczny wznowienia postępowania. Bez publikacji wyroku brak jest formalnej podstawy prawnej do jego zastosowania.</xText> <xText>Czyli jeżeli ubezpieczony ma prawomocne orzeczenie sądu powszechnego wydane w oparciu o przepisy uznane za niekonstytucyjne, nie może wznowić postępowania cywilnego na podstawie <xLexLink xArt="art. 401(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 401<xSUPx>1 </xSUPx> k.p.c.</xLexLink> ponieważ wyrok Trybunału nie został opublikowany. Brak możliwości wznowienia postępowania stawia go w sytuacji niekorzystnej w stosunku do osób w analogicznej sytuacji których sprawy nie zostały uprzednio rozstrzygnięte przez sąd powszechny. Podobnie sytuacja się przedstawia w przypadku ubezpieczonych który otrzymał decyzję administracyjną opartą na niekonstytucyjnym przepisie, on również nie może wznowić postępowania administracyjnego na podstawie <xLexLink xArt="art. 145 a" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 145a k.p.a.</xLexLink>, ponieważ również tutaj wymagana jest publikacja wyroku Trybunału Konstytucyjnego.</xText> <xText>Katalog podstaw wznowienia wskazany w przepisie art.114 powołanej ustawy nie wskazuje jako podstawy wznowienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego orzekającego o niezgodności przepisu prawa z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją RP</xLexLink>. Ustawa o emeryturach i rentach z FUS przewiduje możliwość zmiany decyzji w przypadku „ujawnienia nowych okoliczności”. Przepis nie precyzuje jednak, czy „nowe okoliczności” mogą obejmować wyroki TK, które nie zostały opublikowane. Ta luka prawna prowadzi do konieczności interpretacji przez organy rentowe i sądy. Artykuł 114 ustawy o FUS pozwala na zmianę decyzji, gdy ujawnione zostaną nowe okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń. W orzecznictwie dopuszcza się możliwość uznania za „nową okoliczność” wyroku Trybunału Konstytucyjnego”, jednakże trudno przyjąć aby taką „nową okolicznością” mógł być niepublikowany wyrok sądu konstytucyjnego. Dlatego wzruszenie decyzji organu rentowego , powołując się na „ujawnienie nowej okoliczności” - w postaci wyroku Trybunału - nieopublikowanego prowadziłoby do naruszenia przez Sąd zasad konstytucyjnych wynikających z <xLexLink xArt="art. 37;art. 7" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 37 oraz 7</xLexLink> jaki 190 <xLexLink xArt="ust. 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">ust. 3 Konstytucji RP</xLexLink>.</xText> <xText>W kontekście orzeczeń TK, w ocenie Sądu nową okolicznością może być uznanie przepisu za niekonstytucyjny, jednak tylko pod warunkiem, że wyrok TK został formalnie ogłoszony. Sąd Okręgowy stwierdził, że nieopublikowany wyrok TK nie spełnia kryterium „nowej okoliczności”, ponieważ formalnie nie obowiązuje w porządku prawnym. Uznanie takiego wyroku za podstawę wznowienia postępowania byłoby niezgodne z zasadami prawa i prowadziłoby do nierówności obywateli w dostępie do ochrony prawnej. Nową okolicznością może być stwierdzenie niekonstytucyjności przepisu, ale tylko wówczas, gdy wyrok TK został formalnie opublikowany. Nieopublikowany wyrok TK nie może być uznany za nową okoliczność, ponieważ:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx>brak publikacji oznacza, że wyrok nie wszedł w życie.</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx>uzależnianie skutków prawnych od nieformalnego stosowania wyroków TK prowadzi do arbitralności w ich wykorzystaniu.</xBx></xText> </xUnit> <xText>Sąd uznał, że niepublikowany wyrok nie spełnia wymogu „nowej okoliczności”, ponieważ formalnie nie obowiązuje w porządku prawnym.</xText> <xText>Niewątpliwie taka sytuacja jest poważnym naruszeniem obowiązującego porządku prawnego wynikającego z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji RP</xLexLink> i cytowanego wyżej <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 ust. 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 190 ust. 3</xLexLink> powoduje bowiem</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>- niepewność prawną:</xBx> obywatele i podmioty stosujące prawo (np. sądy) nie wiedzą, czy przepis uznany za niekonstytucyjny powinien być stosowany;</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>- trwałość przepisów niekonstytucyjnych </xBx>bowiem wadliwe przepisy pozostają w mocy, co prowadzi do dalszego naruszania praw obywateli;</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>- podważenie trójpodział władzy bowiem </xBx>władza wykonawcza, odmawiając publikacji wyroku TK, ingeruje w niezależność władzy sądowniczej</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>- przede wszystkim powoduje naruszenie zasady państwa prawa - </xBx>niewykonanie obowiązku publikacji osłabia zaufanie obywateli do państwa i jego instytucji.</xText> <xText>Mając jednakże na uwadze powyższe brak publikacji wyroku TK z dnia 4 czerwca 2024 r. oznacza, że nie obowiązuje on w porządku prawnym i nie może być traktowany jako „nowa okoliczność” w rozumieniu art. 114 ustawy o FUS. Uznanie niepublikowanego wyroku za podstawę wznowienia postępowania naruszałoby zasady równości wyrażoną w <xLexLink xArt="art. 37" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 37 Konstytucji</xLexLink> i praworządności – legalizmu wynikającą z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 7 Konstytucji</xLexLink>. Tym samym sąd uznał, że decyzja organu rentowego była zgodna z prawem, a odwołanie wnioskodawcy nie mogło zostać uwzględnione. Takie podejście zapewnia spójność z zasadami równości i praworządności ponieważ inne rozstrzygnięcie prowadziłoby do nierównego traktowania obywateli.</xText> <xText>W tym miejscu wskazać należy że zasada praworządności, wyrażona w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 7 Konstytucji RP</xLexLink>, do której Sąd odwoływał się w we wstępnej części rozważań nakłada na wszystkie organy władzy publicznej, w tym sądy, obowiązek działania na podstawie i w granicach prawa. Sąd, jako element władzy sądowniczej, ma szczególne znaczenie w ochronie porządku konstytucyjnego, ponieważ realizuje kontrolę zgodności działań organów administracyjnych z prawem i stoi na straży praw obywateli.</xText> <xText>Sądy, działając w granicach prawa, nie mogą konwalidować (naprawiać) zaniechań władzy wykonawczej, takich jak brak publikacji wyroków Trybunału Konstytucyjnego. Publikacja wyroku, będąca obowiązkiem władzy wykonawczej, ma charakter konstytucyjny (<xLexLink xArt="art. 190;art. 190 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 190 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>) i nie może być zastąpiona przez domniemanie wejścia w życie wyroku na podstawie jego publicznego ogłoszenia w inny sposób (np. w mediach czy w orzeczeniach sądów). Przyjęcie, że sądy mogą ignorować brak publikacji wyroku TK i stosować jego treść bez jej formalnego wejścia w życie, prowadziłoby do:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"><xBx>podważenia porządku konstytucyjnego bowiem </xBx>sądy same naruszałyby zasadę praworządności, odwołując się do wyroków, które formalnie nie obowiązują w porządku prawnym.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left"><xBx>arbitralności w orzecznictwie wyrażającej się w tym, że </xBx> Sądy, działając w sposób niezgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, mogłyby różnie interpretować status wyroku TK, co prowadziłoby do braku jednolitości w orzecznictwie.</xText> </xUnit> <xText>Sądy, jako niezależny organ władzy sądowniczej, są zobowiązane do działania w granicach prawa i zgodnie z zasadami konstytucyjnymi. Choć brak publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego stanowi poważne naruszenie zasady praworządności przez władzę wykonawczą, sądy nie mają kompetencji do eliminowania skutków tego zaniechania poprzez stosowanie wyroków, które nie obowiązują w porządku prawnym. Przyjęcie innego stanowiska prowadziłoby do destabilizacji porządku prawnego i podważenia podstawowych zasad konstytucyjnych, takich jak zasada legalizmu, równości wobec prawa oraz rozdziału i równowagi władzy. Sądy, mimo presji wynikającej z nieprawidłowości w działaniu innych organów państwa, muszą pozostać wierne zasadom praworządności i nie mogą legitymizować niezgodnych z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> zaniechań.</xText> <xText>Decyzja organu rentowego o odmowie wznowienia postępowania była zatem prawidłowa, a odwołanie wnioskodawcy nie mogło zostać uwzględnione o czym Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 47714;art. 47714 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 47714 § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Na marginesie Sąd wskazuje, że chociaż polski system prawny opiera się na scentralizowanej kontroli konstytucyjności prawa przez Trybunał Konstytucyjny, niepublikowanie wyroku tego organu stawia sądy i organy administracyjne przed wyzwaniem: jak działać w zgodzie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, gdy nie można formalnie stosować jej wyroku? W takich przypadkach pojawia się pytanie o możliwość zastosowania teorii rozproszonej wykładni konstytucyjnej, która pozwalałaby sądom i organom administracyjnym na uwzględnienie treści wyroku TK, nawet w braku jego publikacji, w celu ochrony praw jednostki.”</xText> <xText>Choć na pierwszy rzut oka taka koncepcja mogłaby być uzasadniona w wyjątkowych przypadkach z punktu widzenia ochrony praw obywateli, w praktyce polskiego systemu prawnego jej stosowanie nie jest wskazane. Taki wniosek opiera się na kilku kluczowych przesłankach. W Polsce obowiązuje model scentralizowanej kontroli konstytucyjności, w którym wyłącznie Trybunał Konstytucyjny jest organem uprawnionym do orzekania o zgodności przepisów z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>. Organy stosujące prawo, w tym sądy powszechne i administracyjne, nie mają kompetencji do samodzielnej oceny konstytucyjności przepisów. Rozproszenie kompetencji w zakresie wykładni konstytucyjnej między sądy i inne organy stosujące prawo mogłoby prowadzić do naruszenia hierarchii i podziału kompetencji między władzą sądowniczą a Trybunałem Konstytucyjnym. Zgodnie z zasadą legalizmu, wszystkie organy władzy publicznej mogą działać jedynie na podstawie i w granicach prawa. Wykładnia konstytucyjna dokonywana przez sądy, wbrew zasadzie wyłącznej kompetencji Trybunału Konstytucyjnego, mogłaby być uznana za wyjście poza te granice. Nieopublikowany wyrok TK, mimo że został wydany, formalnie nie wywołuje skutków prawnych w porządku prawnym. Uwzględnianie takiego wyroku przez sądy lub organy administracyjne mogłoby być traktowane jako działanie bez podstawy prawnej. Gdyby sądy i organy administracyjne zaczęły masowo stosować niepublikowane wyroki Trybunału w sposób rozproszony, - a zaistniałym stanie faktycznym taka sytuacja miałaby miejsce - mogłoby to prowadzić do różnic w orzecznictwie i stosowaniu prawa przez różne organy. To podważałoby pewność prawa i zasady państwa prawnego. Rozproszone stosowanie wyroków TK przez inne organy mogłoby zostać odebrane jako ingerencja w kompetencje Trybunału, co podważałoby jego rolę jako jedynego organu odpowiedzialnego za kontrolę konstytucyjności.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 187;art. 187 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 187 ust. 1 Konstytucji</xLexLink> sędziowie są zobowiązani do stosowania prawa, a nie do oceny jego konstytucyjności. Jedynie w przypadku niejasności przepisu mogą stosować wykładnię zgodną z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, ale nie mają prawa uchylać przepisów na podstawie swojej oceny konstytucyjności. Wynikająca z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 8 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> zasada jej bezpośredniego stosowania nie oznacza, że organy stosujące prawo mogą działać w sposób niezgodny z ustawami. Sądy powinny stosować <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucję</xLexLink> w granicach wyznaczonych przez obowiązujący system prawny.</xText> <xText>Tutejszy Sąd stoi na stanowisku że stosowanie rozproszonej wykładni konstytucyjnej w sytuacji niepublikowania wyroku TK nie jest wskazane, ponieważ:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>narusza zasady scentralizowanego systemu kontroli konstytucyjności.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>może prowadzić do chaosu prawnego i nierówności w stosowaniu prawa.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>jest sprzeczne z zasadą legalizmu i podziału kompetencji między organami państwa.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>niepublikowany wyrok formalnie nie wywołuje skutków prawnych, co oznacza, że jego stosowanie przez inne organy mogłoby być uznane za działanie poza granicami prawa.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Ochrona praw jednostki powinna być realizowana w ramach obowiązującego systemu prawnego, z wykorzystaniem przewidzianych środków, takich jak interwencje Rzecznika Praw Obywatelskich, skargi konstytucyjne, czy postępowania przed sądami międzynarodowymi, a nie poprzez samodzielne działania organów władzy sądowniczej lub administracyjnej.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink>, co do zasady, strona przegrywająca sprawę ponosi koszty procesu. Obejmuje to zarówno koszty sądowe, jak i koszty zastępstwa procesowego strony przeciwnej. Reguła ta wynika z zasady odpowiedzialności za wynik procesu, która ma na celu ochronę strony wygrywającej przed ponoszeniem wydatków w związku z dochodzeniem swoich praw. W szczególnych przypadkach, na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink>, sąd może odstąpić od obciążania strony przegrywającej kosztami procesu, jeżeli uzna, że wystąpiły „szczególnie uzasadnione wypadki”. Przepis ten daje sądowi możliwość uwzględnienia wyjątkowych okoliczności, które przemawiają za odstąpieniem od zasady odpowiedzialności za wynik sprawy. <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Art. 102 k.p.c.</xLexLink> nie definiuje, co należy rozumieć przez „szczególnie uzasadnione wypadki”, pozostawiając to ocenie sądu. Orzecznictwo wskazuje jednak, że mogą one wynikać z różnych okoliczności, takich jak m.in.</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText xALIGNx="left"><xBx>sytuacja osobista i majątkowa strony- </xBx> gdy obciążenie kosztami postępowania byłoby dla niej nadmiernym ciężarem, np. w przypadku osób o trudnej sytuacji finansowej.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText xALIGNx="left"><xBx>charakter i skomplikowanie sprawy - g</xBx>dy sprawa dotyczyła skomplikowanych zagadnień prawnych, a strona przegrywająca mogła w sposób uzasadniony wierzyć w zasadność swojego roszczenia.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText xALIGNx="left"><xBx>przebieg postępowania- g</xBx>dy strona przegrywająca działała w dobrej wierze, a jej stanowisko nie było wynikiem oczywistej niezasadności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>W analizowanym przypadku sąd odstąpił od obciążania wnioskodawcy kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego, uznając, że wystąpił „szczególnie uzasadniony wypadek”. Podstawą tego odstąpienia było subiektywne przekonanie wnioskodawcy o zasadności roszczenia bowiem w ocenie Sądu wnioskodawca miał podstawy do uznania, że jego wniosek o wznowienie postępowania był uzasadniony w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Choć sąd uznał, że wyrok TK nie może być podstawą wznowienia z powodu braku publikacji, subiektywne przekonanie wnioskodawcy o słuszności jego roszczenia nie było pozbawione podstaw, biorąc pod uwagę znaczenie orzeczeń TK w systemie prawa.</xText> <xText>Wnioskodawca znalazł się w sytuacji, w której zaniechanie publikacji wyroku TK przez władzę wykonawczą uniemożliwiło mu realizację swoich praw. Taki stan rzeczy nie jest wynikiem działań wnioskodawcy, lecz konsekwencją nieprawidłowości w funkcjonowaniu organów państwowych. Sąd uwzględnił ten kontekst, uznając, że obciążenie wnioskodawcy kosztami procesu byłoby niesprawiedliwe.</xText> <xText>Nadto sprawa dotyczyła złożonych zagadnień prawnych związanych z konstytucyjnymi zasadami publikacji wyroków TK oraz wznowienia postępowania w oparciu o art. 114 ustawy o FUS. Sąd uznał, że złożoność tych zagadnień mogła budzić wątpliwości interpretacyjne, co dodatkowo uzasadniało zastosowanie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> Odstąpienie od obciążania kosztami procesu wnioskodawcy nie oznacza zmiany rozstrzygnięcia merytorycznego sprawy, lecz ma na celu złagodzenie skutków przegranej w wyjątkowych okolicznościach. Sąd w ten sposób wyważył interesy stron, uznając, że wnioskodawca działał w dobrej wierze, a odmowa obciążenia go kosztami procesu jest zgodna z zasadami sprawiedliwości i humanitaryzmu.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe orzekł jak w pkt. II wyroku.</xText> <xText>sędzia Magdalena Mroczkowska</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>odnotować</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>odpis wyroku wraz z uzasadnieniem i pouczeniem o sposobie i terminie wywiedzenia apelacji przesłać wnioskodawcy</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">sędzia Magdalena Mroczkowska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marzena Buda

Marzena Buda

UZASADNIENIE WnioskodawcaH. G.odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW.z dnia 09.08.2024 r. znak:(...)odmawiającej ponownego obliczenia emerytury. W uzasadnieniu wnioskodawca powołała się orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wydanego dnia 04.06.2024 r. pod sygn. akt SK 140/20, w którym orzeczono, że przepisart. 25 ust. 1b ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który pozwala na pomniejszenie świadczenia emerytalnego, gdy dana osoba skorzystała z przejścia na wcześniejszą emeryturę jest niekonstytucyjne. Strona pozwana – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW.wniosła o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Strona pozwana wskazała, że zaskarżoną decyzją z dnia 09.08.2024r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy ponownego obliczenia emerytury z uwzględnieniem przeliczonego kapitału początkowego, ponieważ wnioskodawca nie spełnił przesłanek wskazanych w art. 114 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS tj. jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości. Nadto organa rentowy wskazał, iż wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 listopad 2023 r. na, który powołuje się wnioskodawca w odwołaniu nie daje podstaw do wzruszenia prawomocnych decyzji Zakładu i ponownego ustalenia wysokości świadczeń ani do wypłaty wyrównania i wypłaty odsetek. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: WnioskodawcaH. G.urodzony dnia 23.01.1949r. decyzją z dnia 23.09.1991r.(...)otrzymał prawo do emerytury kolejowej na podstawieustawy z dnia 1.02.1983r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzinod dnia 20.09.1991r. tj. od nabycia uprawnień do górniczej emerytury z uwagi na legitymowanie się 25 letnim okresem pracy i po ustaniu zatrudnienia. Emerytura podlegała zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie przez wnioskodawcę zatrudnia . Kolejnymi decyzji świadczenie wnioskodawcy było przeliczane i waloryzowane. Decyzją z dnia 31.12.2013r. znak:(...)organ rentowy ustalił wysokość świadczenia w kwocie 4182,32 zł. Decyzją z dnia 7.04.2016r. znak(...)po rozpoznaniu wniosku z dnia 26.02.2016r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1.02.2016r. tj. od pierwszego dnia miesiąca w którym zgłoszono wniosek. Do obliczenia emerytury przyjęto kwoty składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego za ewidencjonowanym na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc od którego przyznano emeryturę. Podstawa obliczenia emerytury podlegała pomniejszeniu o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur wysoko przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy i składek na ubezpieczenie zdrowotne emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia które ustalono na dzień osiągnięcia wieku emerytalnego. Kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi: 562762,68 zł, Suma kwot pobranych emerytur wynosi: 686879,25 zł, Średnie dalsze trwanie życia : 196,10 miesięcy Do emerytury przysługuje deputat węglowy w kwocie 117,77 zł Wysokość świadczenia do wypłaty od dnia 1.05.2016r. wynosiła 3632,69 zł. W związku z powyższym organ rentowy poinformował wnioskodawcę że będzie kontynuowana wypłaty emerytury na dotychczasowych zasadach w kwocie 4295,52 zł brutto o zmienionym symbolu(...) Kolejnymi decyzji świadczenie emerytalne wnioskodawcy było waloryzowane. Decyzją z dnia 22.02.2018r. znak(...)gdzie ustalono wysokość emerytury po waloryzacji w kwocie od dnia 1.03.2018r. – 4442,99 zł . Do emerytury przysługuje wnioskodawcy ekwiwalent za deputat węglowy od 1.01.2018r. w kwocie 124,44 zł, oraz dodatek pielęgnacyjny od 1.01.2018r.- w kwocie 209,59 zł i od 1.03.2018r. w kwocie 215,84 zł. Organ ustalił wysokość świadczenia do wypłaty w kwocie 3974,40 zł. W dniu 31.07.2024r. wnioskodawca złożył wniosek o przeliczenie jego świadczenia emerytalnego przyznanego w dniu 25.09.,1991r. w trybie art. 114 ustawy o FUS w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4.06.2024r. sygn. SK 140/20 a także o wypłatę wyrównania. Decyzją z dnia 9.08.2024r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do ustalenia wysokości emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na dyspozycję art. 114 ustawy emerytalnej. Wskazał że w dniu 4 czerwca 2024 roku Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie dotyczącej obliczenia emerytury poprzez pomniejszenie podstawy obliczenia emerytury z wieku powszechnego o kwotę pobranych wcześniej emerytur. Trybunał uznał że przepis ustawy stanowiący podstawę do pomniejszenia w zakresie w jakim dotyczy osób które złożyły wniosek o przyznanie świadczeń o których mowa w tym przepisie przed 6 czerwca 2012 roku jest niezgodny z przepisamiKonstytucji. Organ wskazał, że wydanie wyroku przez Trybunał nie jest przesłanką do uchylenia lub zmiany decyzji wskazaną w artykule 114 ustawy emerytalnej. dowód: bezsporne, akta emerytalno- rentowe wnioskodawcy. Sąd zważył co następuje: Odwołanie podlegało oddaleniu. Żądanie wnioskodawcy oparte było na treści niepublikowanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4.06.2024 SK 120/40. Zgodnie zart. 8 ust. 1 i 2 Konstytucji RPz dnia z dnia 2 kwietnia 1997 r.Konstytucjajest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej. PrzepisyKonstytucjistosuje się bezpośrednio, chyba żeKonstytucjastanowi inaczej. Zgodnie zart. 190 ust. 3 Konstytucji RP, wyroki Trybunału Konstytucyjnego wchodzą w życie z dniem ich ogłoszenia w odpowiednim organie urzędowym. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy Trybunał wyznaczy inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. Ogłoszenie w dzienniku urzędowym ma charakter konstytucyjnego obowiązku i warunku formalnego dla skuteczności wyroku w systemie prawa.Nieopublikowanie wyroku powoduje, że formalnie nie obowiązuje on w porządku prawnym.Taki stan rzeczy oznacza, że przepis uznany za niekonstytucyjny pozostaje w mocy prawnej, mimo obalenia jego domniemania konstytucyjności. Powoduje to brak możliwości zastosowania wyroku w praktyce przez sądy i organy administracji. Tym samym przepisy te mogą być nadal stosowane, co prowadzi do konfliktu pomiędzy rzeczywistością prawną wynikającą z treści wyroku a porządkiem prawnym de facto obowiązującym. Reasumując zgodnie z zasadami konstytucyjnymi, publikacja wyroku jest kluczowym elementem zapewnienia spójności porządku prawnego. Bez niej wyrok, mimo że formalnie wydany, pozostaje bezskuteczny w obrocie prawnym. W konsekwencji przepisy uznane za niekonstytucyjne mogą być nadal stosowane. Przechodząc do dalszych rozważań wskazać należy na zasadę legalizmu wyrażoną wart. 7 Konstytucji RPzgodnie z którą organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Działania władz publicznych, w tym niewykonanie obowiązku publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego, naruszają tę zasadę bowiem powoduje, że niekonstytucyjne przepisy nadal obowiązują w porządku prawnym. Równocześnieart. 32 Konstytucji RPgwarantuje wszystkim obywatelom równość wobec prawa. Przyjęcie, że nieopublikowany wyrok TK może być uznawany za podstawę prawną wznowienia postępowania prowadziłoby do sytuacji, w której różne grupy obywateli byłyby traktowane w sposób niejednolity. Na przykład osoby, których decyzje administracyjne lub prawomocne wyroki zapadły na podstawie przepisów uznanych za niekonstytucyjne, miałyby różne możliwości wznowienia postępowań w zależności od statusu publikacji wyroku. Takie nierówne traktowanie naruszałoby konstytucyjną zasadę równości, ponieważ podobne sytuacje faktyczne nie byłyby rozstrzygane w sposób jednolity ze względu na proceduralne okoliczności (publikacja wyroku). I tak przepisyKodeksu postępowania administracyjnego(art. 145a § 1),Kodeksu postępowania cywilnego(art. 4011) oraz ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 114 ust. 1) regulują możliwość wznowienia postępowania w sytuacji, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego zKonstytucją. Zgodnie zart. 145a § 1 Kodeksu postępowania administracyjnegomożna żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego zKonstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja. Paragraf 2 ww. przepisu wskazuje, że w sytuacji określonej w§ 1skargę o wznowienie wnosi się w terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. W oparciu oart. 4011k.p.c.można żądać wznowienia postępowania również w wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego zKonstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie. Zgodnie zart. 407 § 2 k.p.c.w sytuacji określonej wart. 4011skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Jeżeli w chwili wydania orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego orzeczenie, o którym mowa wart. 4011, nie było jeszcze prawomocne na skutek wniesienia środka odwoławczego, który został następnie odrzucony, termin biegnie od dnia doręczenia postanowienia o odrzuceniu, a w wypadku wydania go na posiedzeniu jawnym - od dnia ogłoszenia tego postanowienia. Zgodnie z art. 114 ust.1 ustawy z dnia z dnia 17 grudnia 1998 r. ( Dz.U.2024. poz. 1568) o emeryturach i rentach FUS w sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli: ⚫ po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość; decyzja została wydana w wyniku przestępstwa; dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe; decyzja została wydana na skutek świadomego wprowadzenia w błąd organu rentowego przez osobę pobierającą świadczenie; decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone, zmienione albo stwierdzono jego nieważność; przyznanie świadczeń lub nieprawidłowe obliczenie ich wysokości nastąpiło na skutek błędu organu rentowego. Z powyższego wynika, że zarównokodeks postępowania cywilnegoikodeks postępowania administracyjnegowymagają, aby wyrok Trybunału Konstytucyjnego byłopublikowany,co stanowi warunek konieczny wznowienia postępowania. Bez publikacji wyroku brak jest formalnej podstawy prawnej do jego zastosowania. Czyli jeżeli ubezpieczony ma prawomocne orzeczenie sądu powszechnego wydane w oparciu o przepisy uznane za niekonstytucyjne, nie może wznowić postępowania cywilnego na podstawieart. 4011k.p.c.ponieważ wyrok Trybunału nie został opublikowany. Brak możliwości wznowienia postępowania stawia go w sytuacji niekorzystnej w stosunku do osób w analogicznej sytuacji których sprawy nie zostały uprzednio rozstrzygnięte przez sąd powszechny. Podobnie sytuacja się przedstawia w przypadku ubezpieczonych który otrzymał decyzję administracyjną opartą na niekonstytucyjnym przepisie, on również nie może wznowić postępowania administracyjnego na podstawieart. 145a k.p.a., ponieważ również tutaj wymagana jest publikacja wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Katalog podstaw wznowienia wskazany w przepisie art.114 powołanej ustawy nie wskazuje jako podstawy wznowienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego orzekającego o niezgodności przepisu prawa zKonstytucją RP. Ustawa o emeryturach i rentach z FUS przewiduje możliwość zmiany decyzji w przypadku „ujawnienia nowych okoliczności”. Przepis nie precyzuje jednak, czy „nowe okoliczności” mogą obejmować wyroki TK, które nie zostały opublikowane. Ta luka prawna prowadzi do konieczności interpretacji przez organy rentowe i sądy. Artykuł 114 ustawy o FUS pozwala na zmianę decyzji, gdy ujawnione zostaną nowe okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń. W orzecznictwie dopuszcza się możliwość uznania za „nową okoliczność” wyroku Trybunału Konstytucyjnego”, jednakże trudno przyjąć aby taką „nową okolicznością” mógł być niepublikowany wyrok sądu konstytucyjnego. Dlatego wzruszenie decyzji organu rentowego , powołując się na „ujawnienie nowej okoliczności” - w postaci wyroku Trybunału - nieopublikowanego prowadziłoby do naruszenia przez Sąd zasad konstytucyjnych wynikających zart. 37 oraz 7jaki 190ust. 3 Konstytucji RP. W kontekście orzeczeń TK, w ocenie Sądu nową okolicznością może być uznanie przepisu za niekonstytucyjny, jednak tylko pod warunkiem, że wyrok TK został formalnie ogłoszony. Sąd Okręgowy stwierdził, że nieopublikowany wyrok TK nie spełnia kryterium „nowej okoliczności”, ponieważ formalnie nie obowiązuje w porządku prawnym. Uznanie takiego wyroku za podstawę wznowienia postępowania byłoby niezgodne z zasadami prawa i prowadziłoby do nierówności obywateli w dostępie do ochrony prawnej. Nową okolicznością może być stwierdzenie niekonstytucyjności przepisu, ale tylko wówczas, gdy wyrok TK został formalnie opublikowany. Nieopublikowany wyrok TK nie może być uznany za nową okoliczność, ponieważ: 1 brak publikacji oznacza, że wyrok nie wszedł w życie. 2 uzależnianie skutków prawnych od nieformalnego stosowania wyroków TK prowadzi do arbitralności w ich wykorzystaniu. Sąd uznał, że niepublikowany wyrok nie spełnia wymogu „nowej okoliczności”, ponieważ formalnie nie obowiązuje w porządku prawnym. Niewątpliwie taka sytuacja jest poważnym naruszeniem obowiązującego porządku prawnego wynikającego zKonstytucji RPi cytowanego wyżejart. 190 ust. 3powoduje bowiem - niepewność prawną:obywatele i podmioty stosujące prawo (np. sądy) nie wiedzą, czy przepis uznany za niekonstytucyjny powinien być stosowany; - trwałość przepisów niekonstytucyjnychbowiem wadliwe przepisy pozostają w mocy, co prowadzi do dalszego naruszania praw obywateli; - podważenie trójpodział władzy bowiemwładza wykonawcza, odmawiając publikacji wyroku TK, ingeruje w niezależność władzy sądowniczej - przede wszystkim powoduje naruszenie zasady państwa prawa -niewykonanie obowiązku publikacji osłabia zaufanie obywateli do państwa i jego instytucji. Mając jednakże na uwadze powyższe brak publikacji wyroku TK z dnia 4 czerwca 2024 r. oznacza, że nie obowiązuje on w porządku prawnym i nie może być traktowany jako „nowa okoliczność” w rozumieniu art. 114 ustawy o FUS. Uznanie niepublikowanego wyroku za podstawę wznowienia postępowania naruszałoby zasady równości wyrażoną wart. 37 Konstytucjii praworządności – legalizmu wynikającą zart. 7 Konstytucji. Tym samym sąd uznał, że decyzja organu rentowego była zgodna z prawem, a odwołanie wnioskodawcy nie mogło zostać uwzględnione. Takie podejście zapewnia spójność z zasadami równości i praworządności ponieważ inne rozstrzygnięcie prowadziłoby do nierównego traktowania obywateli. W tym miejscu wskazać należy że zasada praworządności, wyrażona wart. 7 Konstytucji RP, do której Sąd odwoływał się w we wstępnej części rozważań nakłada na wszystkie organy władzy publicznej, w tym sądy, obowiązek działania na podstawie i w granicach prawa. Sąd, jako element władzy sądowniczej, ma szczególne znaczenie w ochronie porządku konstytucyjnego, ponieważ realizuje kontrolę zgodności działań organów administracyjnych z prawem i stoi na straży praw obywateli. Sądy, działając w granicach prawa, nie mogą konwalidować (naprawiać) zaniechań władzy wykonawczej, takich jak brak publikacji wyroków Trybunału Konstytucyjnego. Publikacja wyroku, będąca obowiązkiem władzy wykonawczej, ma charakter konstytucyjny (art. 190 ust. 2 Konstytucji) i nie może być zastąpiona przez domniemanie wejścia w życie wyroku na podstawie jego publicznego ogłoszenia w inny sposób (np. w mediach czy w orzeczeniach sądów). Przyjęcie, że sądy mogą ignorować brak publikacji wyroku TK i stosować jego treść bez jej formalnego wejścia w życie, prowadziłoby do: 1 podważenia porządku konstytucyjnego bowiemsądy same naruszałyby zasadę praworządności, odwołując się do wyroków, które formalnie nie obowiązują w porządku prawnym. 2 arbitralności w orzecznictwie wyrażającej się w tym, żeSądy, działając w sposób niezgodny zKonstytucją, mogłyby różnie interpretować status wyroku TK, co prowadziłoby do braku jednolitości w orzecznictwie. Sądy, jako niezależny organ władzy sądowniczej, są zobowiązane do działania w granicach prawa i zgodnie z zasadami konstytucyjnymi. Choć brak publikacji wyroku Trybunału Konstytucyjnego stanowi poważne naruszenie zasady praworządności przez władzę wykonawczą, sądy nie mają kompetencji do eliminowania skutków tego zaniechania poprzez stosowanie wyroków, które nie obowiązują w porządku prawnym. Przyjęcie innego stanowiska prowadziłoby do destabilizacji porządku prawnego i podważenia podstawowych zasad konstytucyjnych, takich jak zasada legalizmu, równości wobec prawa oraz rozdziału i równowagi władzy. Sądy, mimo presji wynikającej z nieprawidłowości w działaniu innych organów państwa, muszą pozostać wierne zasadom praworządności i nie mogą legitymizować niezgodnych zKonstytucjązaniechań. Decyzja organu rentowego o odmowie wznowienia postępowania była zatem prawidłowa, a odwołanie wnioskodawcy nie mogło zostać uwzględnione o czym Sąd orzekł na podstawieart. 47714 § 1 k.p.c. Na marginesie Sąd wskazuje, że chociaż polski system prawny opiera się na scentralizowanej kontroli konstytucyjności prawa przez Trybunał Konstytucyjny, niepublikowanie wyroku tego organu stawia sądy i organy administracyjne przed wyzwaniem: jak działać w zgodzie zKonstytucją, gdy nie można formalnie stosować jej wyroku? W takich przypadkach pojawia się pytanie o możliwość zastosowania teorii rozproszonej wykładni konstytucyjnej, która pozwalałaby sądom i organom administracyjnym na uwzględnienie treści wyroku TK, nawet w braku jego publikacji, w celu ochrony praw jednostki.” Choć na pierwszy rzut oka taka koncepcja mogłaby być uzasadniona w wyjątkowych przypadkach z punktu widzenia ochrony praw obywateli, w praktyce polskiego systemu prawnego jej stosowanie nie jest wskazane. Taki wniosek opiera się na kilku kluczowych przesłankach. W Polsce obowiązuje model scentralizowanej kontroli konstytucyjności, w którym wyłącznie Trybunał Konstytucyjny jest organem uprawnionym do orzekania o zgodności przepisów zKonstytucją. Organy stosujące prawo, w tym sądy powszechne i administracyjne, nie mają kompetencji do samodzielnej oceny konstytucyjności przepisów. Rozproszenie kompetencji w zakresie wykładni konstytucyjnej między sądy i inne organy stosujące prawo mogłoby prowadzić do naruszenia hierarchii i podziału kompetencji między władzą sądowniczą a Trybunałem Konstytucyjnym. Zgodnie z zasadą legalizmu, wszystkie organy władzy publicznej mogą działać jedynie na podstawie i w granicach prawa. Wykładnia konstytucyjna dokonywana przez sądy, wbrew zasadzie wyłącznej kompetencji Trybunału Konstytucyjnego, mogłaby być uznana za wyjście poza te granice. Nieopublikowany wyrok TK, mimo że został wydany, formalnie nie wywołuje skutków prawnych w porządku prawnym. Uwzględnianie takiego wyroku przez sądy lub organy administracyjne mogłoby być traktowane jako działanie bez podstawy prawnej. Gdyby sądy i organy administracyjne zaczęły masowo stosować niepublikowane wyroki Trybunału w sposób rozproszony, - a zaistniałym stanie faktycznym taka sytuacja miałaby miejsce - mogłoby to prowadzić do różnic w orzecznictwie i stosowaniu prawa przez różne organy. To podważałoby pewność prawa i zasady państwa prawnego. Rozproszone stosowanie wyroków TK przez inne organy mogłoby zostać odebrane jako ingerencja w kompetencje Trybunału, co podważałoby jego rolę jako jedynego organu odpowiedzialnego za kontrolę konstytucyjności. Zgodnie zart. 187 ust. 1 Konstytucjisędziowie są zobowiązani do stosowania prawa, a nie do oceny jego konstytucyjności. Jedynie w przypadku niejasności przepisu mogą stosować wykładnię zgodną zKonstytucją, ale nie mają prawa uchylać przepisów na podstawie swojej oceny konstytucyjności. Wynikająca zart. 8 ust. 2 Konstytucjizasada jej bezpośredniego stosowania nie oznacza, że organy stosujące prawo mogą działać w sposób niezgodny z ustawami. Sądy powinny stosowaćKonstytucjęw granicach wyznaczonych przez obowiązujący system prawny. Tutejszy Sąd stoi na stanowisku że stosowanie rozproszonej wykładni konstytucyjnej w sytuacji niepublikowania wyroku TK nie jest wskazane, ponieważ: ⚫ narusza zasady scentralizowanego systemu kontroli konstytucyjności. może prowadzić do chaosu prawnego i nierówności w stosowaniu prawa. jest sprzeczne z zasadą legalizmu i podziału kompetencji między organami państwa. niepublikowany wyrok formalnie nie wywołuje skutków prawnych, co oznacza, że jego stosowanie przez inne organy mogłoby być uznane za działanie poza granicami prawa. Ochrona praw jednostki powinna być realizowana w ramach obowiązującego systemu prawnego, z wykorzystaniem przewidzianych środków, takich jak interwencje Rzecznika Praw Obywatelskich, skargi konstytucyjne, czy postępowania przed sądami międzynarodowymi, a nie poprzez samodzielne działania organów władzy sądowniczej lub administracyjnej. Zgodnie zart. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, co do zasady, strona przegrywająca sprawę ponosi koszty procesu. Obejmuje to zarówno koszty sądowe, jak i koszty zastępstwa procesowego strony przeciwnej. Reguła ta wynika z zasady odpowiedzialności za wynik procesu, która ma na celu ochronę strony wygrywającej przed ponoszeniem wydatków w związku z dochodzeniem swoich praw. W szczególnych przypadkach, na podstawieart. 102 k.p.c., sąd może odstąpić od obciążania strony przegrywającej kosztami procesu, jeżeli uzna, że wystąpiły „szczególnie uzasadnione wypadki”. Przepis ten daje sądowi możliwość uwzględnienia wyjątkowych okoliczności, które przemawiają za odstąpieniem od zasady odpowiedzialności za wynik sprawy.Art. 102 k.p.c.nie definiuje, co należy rozumieć przez „szczególnie uzasadnione wypadki”, pozostawiając to ocenie sądu. Orzecznictwo wskazuje jednak, że mogą one wynikać z różnych okoliczności, takich jak m.in. ⚫ sytuacja osobista i majątkowa strony-gdy obciążenie kosztami postępowania byłoby dla niej nadmiernym ciężarem, np. w przypadku osób o trudnej sytuacji finansowej. charakter i skomplikowanie sprawy - gdy sprawa dotyczyła skomplikowanych zagadnień prawnych, a strona przegrywająca mogła w sposób uzasadniony wierzyć w zasadność swojego roszczenia. przebieg postępowania- gdy strona przegrywająca działała w dobrej wierze, a jej stanowisko nie było wynikiem oczywistej niezasadności. W analizowanym przypadku sąd odstąpił od obciążania wnioskodawcy kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego, uznając, że wystąpił „szczególnie uzasadniony wypadek”. Podstawą tego odstąpienia było subiektywne przekonanie wnioskodawcy o zasadności roszczenia bowiem w ocenie Sądu wnioskodawca miał podstawy do uznania, że jego wniosek o wznowienie postępowania był uzasadniony w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Choć sąd uznał, że wyrok TK nie może być podstawą wznowienia z powodu braku publikacji, subiektywne przekonanie wnioskodawcy o słuszności jego roszczenia nie było pozbawione podstaw, biorąc pod uwagę znaczenie orzeczeń TK w systemie prawa. Wnioskodawca znalazł się w sytuacji, w której zaniechanie publikacji wyroku TK przez władzę wykonawczą uniemożliwiło mu realizację swoich praw. Taki stan rzeczy nie jest wynikiem działań wnioskodawcy, lecz konsekwencją nieprawidłowości w funkcjonowaniu organów państwowych. Sąd uwzględnił ten kontekst, uznając, że obciążenie wnioskodawcy kosztami procesu byłoby niesprawiedliwe. Nadto sprawa dotyczyła złożonych zagadnień prawnych związanych z konstytucyjnymi zasadami publikacji wyroków TK oraz wznowienia postępowania w oparciu o art. 114 ustawy o FUS. Sąd uznał, że złożoność tych zagadnień mogła budzić wątpliwości interpretacyjne, co dodatkowo uzasadniało zastosowanieart. 102 k.p.c.Odstąpienie od obciążania kosztami procesu wnioskodawcy nie oznacza zmiany rozstrzygnięcia merytorycznego sprawy, lecz ma na celu złagodzenie skutków przegranej w wyjątkowych okolicznościach. Sąd w ten sposób wyważył interesy stron, uznając, że wnioskodawca działał w dobrej wierze, a odmowa obciążenia go kosztami procesu jest zgodna z zasadami sprawiedliwości i humanitaryzmu. Mając na uwadze powyższe orzekł jak w pkt. II wyroku. sędzia Magdalena Mroczkowska ZARZĄDZENIE 1 odnotować 2 odpis wyroku wraz z uzasadnieniem i pouczeniem o sposobie i terminie wywiedzenia apelacji przesłać wnioskodawcy sędzia Magdalena Mroczkowska

15/502000/0001521/U

Sąd Okręgowy w Świdnicy

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155015250001006_II_W_000759_2024_Uz_2024-12-10_001

II W 759/24

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2024-12-30 18:00:04.0 CET

2024-12-30 09:09:32.0 CET

15501525

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt II W 759/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 roku Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny, Sekcja ds. Wykroczeń w składzie: Przewodniczący - Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk Protokolant – st. sekr. sąd. Ewa Chrząstek Oskarżyciel ------ po rozpoznaniu na rozprawie 19 listopada i 10 grudnia 2024 roku sprawy przeciwko D. W. (1) c. J. i J. zd. D. ur. (...) w D. obwinionej o to, że: w dniu 26 września 2023 r. około godz. 19:00 w miejscowości N. przy u

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Sylwia Burczyńska" xPublisher="sburczynska_sr_nysa" xEditorFullName="Sylwia Burczyńska" xEditor="sburczynska_sr_nysa" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/501525/0001006/W" xYear="2024" xVolNmbr="000759" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II W 759/24 </xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Dnia 10 grudnia 2024 roku</xBx></xText> <xText>Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny, Sekcja ds. Wykroczeń</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący - Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk</xText> <xText>Protokolant – st. sekr. sąd. Ewa Chrząstek</xText> <xText>Oskarżyciel ------</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie 19 listopada i 10 grudnia 2024 roku sprawy przeciwko</xText> <xText><xBx><xAnon>D. W. (1)</xAnon> </xBx></xText> <xText>c. <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> zd. <xAnon>D.</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>D.</xAnon></xText> <xText><xBx>obwinionej o to, że:</xBx></xText> <xText>w dniu 26 września 2023 r. około godz. 19:00 w miejscowości <xAnon>N.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, umyślnie poprzez rzucenie na schody telefonu komórkowego <xAnon>marki S. (...)</xAnon> doprowadziła do jego zniszczenia, czym spowodowała szkodę o wartości 800 zł na rzecz <xAnon>A. K.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>to jest o wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uniewinnia obwinioną <xAnon>D. W. (1)</xAnon> od popełnienia zarzucanego jej czynu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 2;art. 119 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 119 § 2 pkt 1 k.p.w.</xLexLink>, kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText>Obwiniona <xAnon>D. W. (1)</xAnon> 26 września 2023 r. ok. 19.00 na klatce schodowej budynku przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>N.</xAnon> zobaczyła córkę pokrzywdzonej <xAnon>A. K.</xAnon>, chcącą otworzyć okno na półpiętrze i zapytała dlaczego to robi. Dziewczynka zbiegła na dół, a obwiniona zeszła na półpiętro nagrywając zdarzenie swoim telefonem. W tym czasie pokrzywdzona szła schodami w górę w kierunku obwinionej i dopytywała, co jej się nie podoba. Pokrzywdzona w lewej ręce trzymała telefon. Gdy pokrzywdzona doszła bezpośrednio do obwinionej doszło do zamieszkania w trakcie, którego telefon pokrzywdzonej upadł i doszło do jego uszkodzenia.</xText> <xText>/<xBx>dowód: </xBx>wyjaśnienia obwinionej/</xText> <xText>Ustalając stan faktyczny sąd miał na uwadze treść <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 8 k.p.w.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, gdyż po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, to jest przesłuchaniu obwinionej i pokrzywdzonej, jak również po dopuszczeniu dowodu z zapisu obrazu i dźwięku z miejsca czynu, konkurowały ze sobą dwie wersje przebiegu zdarzenia, z których żadna nie dawała się wyeliminować poprzez swobodną ocenę dowodów, pomimo wykorzystania dostępnych środków dowodowych. W tej sytuacji niedające się usunąć wątpliwości rozstrzygnięto na korzyść obwinionej i na jej wersji oparto się przy ustalaniu istotnych okoliczności.</xText> <xText>Sąd oparł się również na pozostałych dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, przy czym nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia istoty sprawy.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył co następuje:</xBx></xText> <xText><xAnon>D. W.</xAnon> została obwiniona o czyn z art. 124 § 1 k.w.</xText> <xText>Wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. popełnia ten kto cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 800 złotych.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe rozważania oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne sąd kierując się zasadą <xIx>in dubio pro reo</xIx> uznał, że uszkodzenie telefonu pokrzywdzonej nie było wynikiem umyślnego działania obwinionej.</xText> <xText>Tak więc skoro obwiniona swoim zachowaniem nie wyczerpała znamion strony podmiotowej zarzucanego jej czynu zabronionego to zachodziła negatywna przesłanka procesowa z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 1;art. 5 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w.</xLexLink> W tej sytuacji sąd wydał wyrok uniewinniający.</xText> <xText>Jednocześnie na podstawie <xLexLink xArt="art. 119;art. 119 § 2;art. 119 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 119 § 2 pkt 1 k.p.w.</xLexLink>, wobec uniewinnienia obwinionej kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk

Sylwia Burczyńska

st. sekr. sąd. Ewa Chrząstek

Sylwia Burczyńska

Sygn. akt II W 759/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 roku Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny, Sekcja ds. Wykroczeń w składzie: Przewodniczący - Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk Protokolant – st. sekr. sąd. Ewa Chrząstek Oskarżyciel ------ po rozpoznaniu na rozprawie 19 listopada i 10 grudnia 2024 roku sprawy przeciwko D. W. (1) c.J.iJ.zd.D. ur. (...)wD. obwinionej o to, że: w dniu 26 września 2023 r. około godz. 19:00 w miejscowościN.przyul. (...), umyślnie poprzez rzucenie na schody telefonu komórkowegomarki S. (...)doprowadziła do jego zniszczenia, czym spowodowała szkodę o wartości 800 zł na rzeczA. K., to jest o wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. 1 uniewinnia obwinionąD. W. (1)od popełnienia zarzucanego jej czynu, 2 na podstawieart. 119 § 2 pkt 1 k.p.w., kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa. UZASADNIENIE W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, sąd ustalił następujący stan faktyczny: ObwinionaD. W. (1)26 września 2023 r. ok. 19.00 na klatce schodowej budynku przyul. (...)wN.zobaczyła córkę pokrzywdzonejA. K., chcącą otworzyć okno na półpiętrze i zapytała dlaczego to robi. Dziewczynka zbiegła na dół, a obwiniona zeszła na półpiętro nagrywając zdarzenie swoim telefonem. W tym czasie pokrzywdzona szła schodami w górę w kierunku obwinionej i dopytywała, co jej się nie podoba. Pokrzywdzona w lewej ręce trzymała telefon. Gdy pokrzywdzona doszła bezpośrednio do obwinionej doszło do zamieszkania w trakcie, którego telefon pokrzywdzonej upadł i doszło do jego uszkodzenia. /dowód:wyjaśnienia obwinionej/ Ustalając stan faktyczny sąd miał na uwadze treśćart. 8 k.p.w.w związku zart. 5 § 2 k.p.k., gdyż po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, to jest przesłuchaniu obwinionej i pokrzywdzonej, jak również po dopuszczeniu dowodu z zapisu obrazu i dźwięku z miejsca czynu, konkurowały ze sobą dwie wersje przebiegu zdarzenia, z których żadna nie dawała się wyeliminować poprzez swobodną ocenę dowodów, pomimo wykorzystania dostępnych środków dowodowych. W tej sytuacji niedające się usunąć wątpliwości rozstrzygnięto na korzyść obwinionej i na jej wersji oparto się przy ustalaniu istotnych okoliczności. Sąd oparł się również na pozostałych dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, przy czym nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia istoty sprawy. Sąd zważył co następuje: D. W.została obwiniona o czyn z art. 124 § 1 k.w. Wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. popełnia ten kto cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 800 złotych. Mając na uwadze powyższe rozważania oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne sąd kierując się zasadąin dubio pro reouznał, że uszkodzenie telefonu pokrzywdzonej nie było wynikiem umyślnego działania obwinionej. Tak więc skoro obwiniona swoim zachowaniem nie wyczerpała znamion strony podmiotowej zarzucanego jej czynu zabronionego to zachodziła negatywna przesłanka procesowa zart. 5 § 1 pkt 2 k.p.w.W tej sytuacji sąd wydał wyrok uniewinniający. Jednocześnie na podstawieart. 119 § 2 pkt 1 k.p.w., wobec uniewinnienia obwinionej kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa.

15/501525/0001006/W

Sąd Rejonowy w Nysie

II Wydział Karny

nietezowane

152525050000503_I_C_000144_2024_Uz_2024-12-10_002

I C 144/24

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2025-01-24 20:30:04.0 CET

2025-01-24 10:56:18.0 CET

15252505

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 144/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak Protokolant sądowy Andżelika Raczkowska po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Ciechanowie na rozprawie sprawy z powództwa E. S. przeciwko P. S. (1) o zapłatę 30012,63 zł I zasądza od pozwanego P. S. (1) na rzecz powódki E. S. kwotę 18302,42 zł ( osiemnaście tysięcy trzysta dwa złote czterdzieści dwa grosze ) z

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Edyta Wojciechowska" xPublisher="edyta.wojciechowska" xEditorFullName="Edyta Wojciechowska" xEditor="edyta.wojciechowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/252505/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="000144" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 144/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 grudnia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak</xText> <xText>Protokolant sądowy Andżelika Raczkowska</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Ciechanowie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>E. S.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>P. S. (1)</xAnon></xText> <xText>o zapłatę 30012,63 zł</xText> <xText>I zasądza od pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> na rzecz powódki <xAnon>E. S.</xAnon> kwotę 18302,42 zł ( osiemnaście tysięcy trzysta dwa złote czterdzieści dwa grosze ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2024 r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>II w pozostałym zakresie powództwo oddala;</xText> <xText>III zasądza od pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> na rzecz powódki <xAnon>E. S.</xAnon> kwotę 916,00 zł ( dziewięćset szesnaście złotych ) tytułem zwrotu części kosztów procesu.</xText> <xText xALIGNx="center">sędzia Lidia Grzelak</xText> <xText xALIGNx="left"> Sygn. akt I C 144/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powódka <xAnon>E. S.</xAnon> wnosiła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> kwoty 30012,63 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa tj. od dnia 6 marca 2024 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jej rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>Pozwany <xAnon>P. S. (1)</xAnon> wnosił o oddalenie powództwa. Wnosił o zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany <xAnon>P. S. (1)</xAnon> w odpowiedzi na pozew wskazał, że oświadczenie powódki złożone dnia 7 stycznia 2022 r. o potrąceniu kwoty 9397,63 zł nie było skuteczne; złożył ponadto oświadczenie o potrąceniu do kwoty 11867,82 zł, podnosząc jednocześnie ponadto zarzut potrącenia do kwoty 11867,82 zł, w tym 9397,63 zł tytułem należności głównej oraz 2470,19 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 9397,63 zł za okres 8 stycznia 2022 r. – 29 kwietnia 2024 r. wynikającej z prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w Ciechanowie z dnia 24 marca 2021 r. wydanego w sprawie I Ns 379/19.</xText> <xText>Pozwany <xAnon>P. S. (1)</xAnon> złożył ponadto wniosek o zawieszenie postępowania w trybie <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1;art. 177 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 177 §1 pkt 1 kpc</xLexLink> do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy w Płocku sprawy I C 1884/23 z powództwa <xAnon>P. S. (1)</xAnon> przeciwko <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> o ustalenie.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 29 lipca 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie oddalił wniosek pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> o zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie w trybie <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1;art. 177 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 177 § 1 pkt 1 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Ponowny wniosek pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> o zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie w trybie <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1;art. 177 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 177 § 1 pkt 1 kpc</xLexLink> sąd oddalił postanowieniem z dnia 26 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText><xAnon>E. S.</xAnon> i <xAnon>P. S. (1)</xAnon> byli małżeństwem. Związek małżeński zawarli dnia 24 lutego 2001 r. Umową zawartą w formie aktu notarialnego z dnia 29 września 2010 r. ustanowili ustrój rozdzielności majątkowej. Prawomocnym wyrokiem z dnia 21 stycznia 2014 r. wydanym w sprawie I C 506/13 Sąd Okręgowy w Płocku orzekł rozwód pomiędzy małżonkami <xAnon>E. S.</xAnon> i <xAnon>P. S. (2)</xAnon> ( bezsporne ).</xText> <xText><xAnon>E. S.</xAnon> i <xAnon>P. S. (1)</xAnon> zaciągnęli w <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> ( obecnie <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> ) dwa kredyty:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>w dniu 31 sierpnia 2007 r. na cele mieszkaniowe nr <xAnon> (...)</xAnon> w wysokości 250000,00 zł denominowany ( waloryzowany ) w <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w dniu 15 października 2009 r. na celem mieszkaniowe nr <xAnon> (...)</xAnon> w wysokości 80000,00 zł ( bezsporne ).</xText> </xUnit> <xText>Postanowieniem z dnia 24 marca 2021 r. wydanym w sprawie I Ns 379/19 Sąd Rejonowy w Ciechanowie dokonał podziału majątku wspólnego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> i <xAnon>E. S.</xAnon>. W postanowieniu sąd ustalił wysokość wydatków z majątku każdej ze strony na poczet zobowiązań zaciągniętych w czasie trwania wspólności ustawowej przez każdą ze stron: <xAnon>E. S.</xAnon> w łącznej wysokości 132759,00 zł, zaś <xAnon>P. S. (1)</xAnon> – 13833,31 zł i dokonał ich rozliczenia w pkt 9 postanowienia, zasądzając od uczestniczki postępowania <xAnon>E. S.</xAnon> na rzecz wnioskodawcy <xAnon>P. S. (1)</xAnon> kwotę 220437,15 zł tytułem spłaty i rozliczenia wydatków, płatną w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się postanowienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności. Postanowieniem z dnia 7 października 2021 r. wydanym w sprawie IV Ca 707/21 Sąd Okręgowy w Płocku IV Wydział Cywilny Odwoławczy oddalił apelację uczestniczki postępowania <xAnon>E. S.</xAnon> od powyższego orzeczenia Sądu Rejonowego w Ciechanowie ( akta I Ns 379/19 ).</xText> <xText>W dniu 7 stycznia 2022 r. <xAnon>E. S.</xAnon> dokonała w wykonaniu orzeczenia o podziale majątku wspólnego spłaty na rzecz <xAnon>P. S. (1)</xAnon> w wysokości 208692,12 zł. Złożyła ponadto oświadczenie o potrąceniu, w związku z dokonanymi w okresie od 1 stycznia 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. spłatami na poczet kredytów nr <xAnon> (...)</xAnon> w kwocie 18759,27 zł oraz nr <xAnon> (...)</xAnon> w kwocie 5711,67 zł tj. łącznie 24506,94 zł, do kwoty 12253,47 zł. Zasądzoną zatem spłatę 220437,15 zł obniżyła przy wypłacie o kwotę 12253,47 zł z tytułu zwrotu połowy spłaconych w 2021 r. kredytów na cele mieszkaniowe oraz podwyższyła o kwotę 500,00 zł z tytułu zwrotu kosztów postępowania ( pkt 10 postanowienia w sprawie I Ns 379/19 ) i odsetek ustawowych za opóźnienie w kwocie 8,44 zł ( oświadczenie o potrąceniu wraz z załącznikami i zpo k. 41 – 43, 186 – 189 ).</xText> <xText>W dniu 31 marca 2022 r. <xAnon>E. S.</xAnon> i <xAnon>P. S. (1)</xAnon> złożyli wniosek do <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> o zwolnienie z długu <xAnon>P. S. (3)</xAnon> w zakresie obu kredytów zaciągniętych na cele mieszkaniowe. Decyzją z dnia 12 kwietnia 2022 r. Bank nie przychylił się do wniosku kredytobiorców z uwagi na brak zdolności kredytowej <xAnon>E. S.</xAnon> do samodzielnej obsługi zobowiązań ( bezsporne ).</xText> <xText>Pismem z dnia 23 października 2023 r., doręczonym <xAnon>P. S. (1)</xAnon> w dniu 25 października 2023 r., <xAnon>E. S.</xAnon> wezwała <xAnon>P. S. (1)</xAnon> do zapłaty kwoty 23926,99 zł w terminie 7 dni od otrzymania pisma w związku z dokonanymi w okresie od 1 stycznia 2022 r. do 1 sierpnia 2023 r. spłatami na poczet kredytów nr <xAnon> (...)</xAnon> w kwocie 35172,47 zł oraz nr <xAnon> (...)</xAnon> w kwocie 6677,72 zł tj. łącznie 43850,19 zł. <xAnon>E. S.</xAnon> zażądała zwrotu połowy uiszczonych rat kapitałowo – odsetkowych oraz w całości odsetek karnych w kwocie odpowiednio: 985,78 zł oraz 17,99 zł. Ponadto zażądała zwrotu połowy dokonanych wpłat na poczet spłaty kredytów w dniu 18 października 2023 r. tj. kwoty 2500,00 zł ( wezwanie do zapłaty wraz z zpo k. 58 - 62 ).</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 7 maja 2024 r. wydanym w sprawie I C 1884/23 z powództwa <xAnon>P. S. (1)</xAnon> przeciwko <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> o ustalenie Sąd Okręgowy w Płocku ustalił, że nie istnieje pomiędzy <xAnon>P. S. (1)</xAnon> a <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> stosunek prawny kredytu wynikający z umowy kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> zawartej w dniu 31 sierpnia 2007 r. pomiędzy <xAnon>P. S. (1)</xAnon> i <xAnon>E. S.</xAnon> a <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> ( poprzednikiem <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> ). Wyrok nie jest prawomocny ( bezsporne ).</xText> <xText><xAnon>E. S.</xAnon> dokonywała po 1 stycznia 2021 r. samodzielnie spłat obu kredytów zaciągniętych przez nią i <xAnon>P. S. (1)</xAnon> na cele mieszkaniowe w okresie trwania małżeńskiej wspólności ustawowej ( bezsporne ).</xText> <xText>Na poczet kredytu zaciągniętego w dniu 31 sierpnia 2007 r. nr <xAnon> (...)</xAnon> dokonała następujących wpłat:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>11.01.2021 – 1550,18 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>10.02.2021 – 4,54 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>17.02.2021 – 1287,77 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>24.02.2021 – 16,03 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>26.02.2021 – 233,28 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>10.02.2021 – 6,62 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>11.03.2021 – 417,91 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>23.03.2021 – 1100,00 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>24.03.2021 – 18,30 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>12.05.2021 – 3081,78 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>10.06.2021 – 1522,21 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>12.07.2021 – 1562,65 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>10.08.2021 – 1573,03 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>10.09.2021 – 1558,12 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>11.10.2021 – 1592,65 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>10.11.2021 – 1624,40 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>10.12.2021 – 1645,70 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>10.01.2022 – 1063,18 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>04.02.2022 – 546,34 zł * w tym 3,26 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>10.02.2022 – 1087,68 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>10.03.2022 – 545,11 zł * w tym 5,33 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">22</xName> <xText>11.04.2022 – 1049,99 zł * w tym 22,73 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">23</xName> <xText>05.05.2022 – 1708,54 zł * w tym 19,73 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">24</xName> <xText>05.05.2022 – 670,53 zł * w tym 7,67 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">25</xName> <xText>10.05.2022 – 1665,08 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">26</xName> <xText>10.06.2022 – 1100,31 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">27</xName> <xText>12.08.2022 – 629,89 zł * w tym 23,21 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">28</xName> <xText>12.08.2022 – 188,83 zł * w tym 34,33 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">29</xName> <xText>12.08.2022 – 131,24 zł * w tym 2,14 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">30</xName> <xText>10.10.2022 – 1656,25 zł * w tym 64,39 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">31</xName> <xText>10.10.2022 – 177,97 zł * w tym 31,20 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">32</xName> <xText>10.10.2022 – 65,76 zł * odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">33</xName> <xText>28.10.2022 – 1670,69 zł * w tym 19,05 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">34</xName> <xText>28.10.2022 – 269,52 zł * w tym 19,05 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">35</xName> <xText>28.10.2022 – 244,01 zł * w tym 18,18 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">36</xName> <xText>28.10.2022 – 115,75 zł * w tym 0,86 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">37</xName> <xText>30.11.2022 – 1561,99 zł * w tym 33,38 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">38</xName> <xText>30.11.2022 – 1419,45 zł * w tym 28,61 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">39</xName> <xText>30.11.2022 – 269,27 zł * w tym 20,23 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">40</xName> <xText>12.12.2022 – 973,57 zł * w tym 12,12 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">41</xName> <xText>12.12.2022 – 26,41 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">42</xName> <xText>12.12.2022 – 2,57 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">43</xName> <xText>31.12.2022 – 1000,00 zł * w tym 26,44 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">44</xName> <xText>10.01.2023 – 36,37 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">45</xName> <xText>10.02.2023 – 670,00 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">46</xName> <xText>10.02.2023 – 886,49 zł * w tym 40,13 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">47</xName> <xText>10.02.2023 – 413,51 zł * w tym 30,37 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">48</xName> <xText>09.03.2023 – 40,75 zł * odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">49</xName> <xText>10.03.2023 – 1372,30 zł * w tym 12,84 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">50</xName> <xText>10.03.2023 – 427,67 zł * w tym 26,94 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">51</xName> <xText>28.04.2023 – 507,77 zł * w tym 47,90 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">52</xName> <xText>28.04.2023 – 547,29 zł * w tym 15,04 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">53</xName> <xText>28.04.2023 – 1517,62 zł * w tym 45,62 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">54</xName> <xText>28.04.2023 – 77,32 zł * w tym 2,28 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">55</xName> <xText>12.06.2023 – 39,35 zł * odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">56</xName> <xText>12.06.2023 – 29,40 zł * odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">57</xName> <xText>10.07.2023 – 561,73 zł * w tym 24,48 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">58</xName> <xText>10.07.2023 – 530,62 zł * w tym 56,14 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">59</xName> <xText>10.07.2023 – 173,20 zł * w tym 24,48 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">60</xName> <xText>10.07.2023 – 34,42 zł * odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">61</xName> <xText>20.07.2023 – 1460,80 zł * w tym 9,31 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">62</xName> <xText>20.07.2023 – 1408,04 zł * w tym 8,84 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">63</xName> <xText>20.07.2023 – 1257,39 zł * w tym 7,91 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">64</xName> <xText>20.07.2023 – 563,44 zł * w tym 8,84 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">65</xName> <xText>20.07.2023 – 310,28 zł * w tym 8,84 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">66</xName> <xText>29.07.2023 – 1384,35 zł * w tym 7,95 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">67</xName> <xText>29.07.2023 – 1092,43 zł * w tym 6,25 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">68</xName> <xText>18.10.2023 – 3668,96 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">69</xName> <xText>12.12.2023 – 2000,00 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">70</xName> <xText>19.02.2024 – 8750,27 zł</xText> </xUnit> <xText>( zaświadczenie k. 50 – 51, historia rachunku k. 52 – 55, 186 – 187, potwierdzenie przelewu k. 57, 63, 65, zaświadczenie k. 66 ).</xText> <xText>Na poczet kredytu zaciągniętego w dniu 15 października 2009 r. nr <xAnon> (...)</xAnon> w wysokości 80000,00 zł dokonała następujących wpłat:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>10.01.2021 – 482,09 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>17.02.2021 – 482,23 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>11.03.2021 – 482,09 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>12.04.2021 – 5,37 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>12.05.2021 – 959,45 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>10.06.2021 – 482,09 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>12.07.2021 – 482,09 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>10.08.2021 – 482,09 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>10.09.2021 – 482,09 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>11.10.2021 – 482,09 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>10.11.2021 – 427,03 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>10.12.2021 – 462,96 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>04.02.2022 – 464,71 zł * w tym 1,75 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>01.03.2022 – 5,17 zł * odsetki karne ;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>10.03.2022 – 640,33 zł * w tym 0,80 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>11.03.2022 – 124,55 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>05.05.2022 – 390,57 zł * w tym 6,72 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>05.05.2022 – 511,04 zł * w tym 2,64 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>10.05.2022 – 508,40 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>12.07.2022 – 600,87 zł * w tym 3,41 zł odsetki karne;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>12.07.2022- 549,13 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">22</xName> <xText>30.11.2022 – 49,26 zł * w tym 0,93 zł odsetki karne );</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">23</xName> <xText>09.03.2023 – 623,89 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">24</xName> <xText>09.03.2023 – 635,36 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">25</xName> <xText>12.06.2023 – 615,62 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">26</xName> <xText>12.06.2023 – 615,62 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">27</xName> <xText>29.07.2023 – 523,20 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">28</xName> <xText>18.10.2023 – 1331,04 zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">29</xName> <xText>11.01.2024 – 1200,00 zł</xText> </xUnit> <xText>( zaświadczenie k. 46, historia rachunku k. 47 – 49, 188 – 189, potwierdzenie przelewu k. 56, 64 ).</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt sprawy I C 1884/23 Sądu Okręgowego w Płocku ( k. 103 – 150 ), akt sprawy I Ns 379/19 Sądu Rejonowego w Ciechanowie oraz zebranych w sprawie dokumentów, których moc dowodowa nie była kwestionowana przez żadną ze stron.</xText> <xText>Podkreślić należy, że stan faktyczny pomiędzy stronami jest bezsporny, a spór dotyczy zasadności roszczeń powódki <xAnon>E. S.</xAnon>, jak również skuteczności złożonych przez strony oświadczeń o potrąceniu.</xText> <xText>Sąd zważył, co następuje:</xText> <xText>W ocenie Sądu, powództwo <xAnon>E. S.</xAnon> zasługuje na uwzględnienie co do zasady.</xText> <xText>W pierwszej kolejności wskazać należy, że rozstrzygając w niniejszej sprawie nie można pominąć prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie I Ns 379/19 Sądu Rejonowego w Ciechanowie w zakresie podziału majątku wspólnego stron.</xText> <xText>Podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności ustawowej nie został w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">kodeksie rodzinnym i opiekuńczym</xLexLink> uregulowany w sposób samodzielny. Stosownie bowiem do <xLexLink xArt="art. 46" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 46 kro</xLexLink> w sprawach nie unormowanych w artykułach poprzedzających, do podziału majątku, który był objęty wspólnością ustawową, stosuje się odpowiednio przepisy o dziale spadku. Przepis ten nakazuje zatem do podziału majątku wspólnego odpowiednie stosowanie przepisów o dziale spadku tzn. przede wszystkim <xLexLink xArt="art. 1035;art. 1037;art. 1038;art. 1039;art. 1040;art. 1041;art. 1042;art. 1043;art. 1044;art. 1045;art. 1046" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1035, 1037 – 1046 kc.</xLexLink> Przepisy te również nie regulują kwestii działu spadku w sposób wyczerpujący i samodzielny, lecz odsyłają co do kwestii w nich nie uregulowanych do przepisów o zniesienie współwłasności w częściach ułamkowych tzn. <xLexLink xArt="art. 210" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 210 kc</xLexLink> i nast. Podobne odesłanie do odpowiedniego stosowania przepisów o dziale spadku oraz zniesieniu współwłasności zawierają przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink>, gdyż <xLexLink xArt="art. 567;art. 567 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 567 § 3 kpc</xLexLink> nakazuje odpowiednie stosowanie przepisów o dziale spadku, a więc <xLexLink xArt="art. 680" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 680 kpc</xLexLink> i nast., które z kolei – w <xLexLink xArt="art. 688" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 688 kpc</xLexLink> – odsyłają do odpowiedniego stosowania przepisów dotyczących zniesienia współwłasności, a w szczególności <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 2;art. 618 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 618 § 2 i 3</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd miał nadto na uwadze, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 45 § 1 kro</xLexLink> <xBx>k</xBx>ażdy z małżonków powinien zwrócić wydatki i nakłady poczynione z majątku wspólnego na jego majątek osobisty, z wyjątkiem wydatków i nakładów koniecznych na przedmioty majątkowe przynoszące dochód. Może żądać zwrotu wydatków i nakładów, które poczynił ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny.</xText> <xText>Wskazać należy, że w postanowieniu z dnia 10 listopada 2006 r. w sprawie I CSK 219/06 Sąd Najwyższy podkreślił, że w ramach postępowania o zniesienie współwłasności, jak również w ramach postępowania o podział majątku wspólnego sąd nie jest władny rozpoznawać wszystkie roszczenia, jakie uczestnicy mają względem siebie a jedynie roszczenia związane z posiadaniem rzeczy ( <xLexLink xArt="art. 618" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 618 kpc</xLexLink> ) bądź roszczenia związane z posiadaniem poszczególnych przedmiotów wchodzących w skład majątku wspólnego, pobranych pożytków i innych przychodów z majątku wspólnego, nakładów poczynionych na majątek wspólny oraz spłaconych długów (<xLexLink xArt="art. 686" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 686 kpc</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 43" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 kro</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 1035" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1035 kc</xLexLink> ).</xText> <xText>Bezspornym jest w niniejszej sprawie, że przedmiotem żądania powódki <xAnon>E. S.</xAnon> jest rozliczenie poniesionych przez nią wydatków w okresie od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 19 lutego 2024 r. z majątku osobistego na majątek wspólny w postaci spłaty dwóch kredytów zaciągniętych na cele mieszkaniowe przez oboje małżonków w czasie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej.</xText> <xText>Żądanie powódki obejmuje zatem rozliczenie poniesionych przez nią wydatków w okresie zarówno poprzedzającym uprawomocnienie się rozstrzygnięcia w sprawie I Ns 379/19 tj. przed 7 października 2021 r., oraz po tej dacie, przy uwzględnieniu złożonego przez nią w dniu 7 stycznia 2022 r. oświadczenia o potrąceniu.</xText> <xText>W pierwszej kolejności wskazać należy, że roszczenia tytułu spłaty w okresie 1 stycznia 2021 r. – 7 października 2021 r. wspólnie zaciągniętych kredytów nie zostały przez powódkę <xAnon>E. S.</xAnon> zgłoszone w postępowaniu o podział majątku wspólnego.</xText> <xText>Wyłączność dochodzenia tego rodzaju roszczeń w postępowaniu o podział majątku wspólnego wynika z <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 618 § 3 kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 567;art. 567 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 567 § 3 kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 688" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 688 kpc</xLexLink>. Ma zatem charakter prekluzyjny, bowiem po uprawomocnieniu się postanowienia o zniesieniu współwłasności ( dziale spadku, podziale majątku wspólnego ), strona nie może dochodzić roszczeń przewidzianych w <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 618 § 1 kpc</xLexLink>, w tym również wynikających z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 45 § 1 kro</xLexLink>, chociażby nie były one zgłoszone w tamtym postępowaniu. Ze sformułowania „nie może dochodzić” wynika, że strona traci te roszczenia, co oznacza, że w tym zakresie przepis ten ma charakter materialnoprawny ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 12 lutego 2013 r. w sprawie I ACa 19/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 grudnia 2014 r. w sprawie I ACa 496/14 ). Zgłoszenie tego rodzaju roszczeń przed sądem drugiej instancji jest skuteczne tylko wówczas, gdy powstały lub stały się wymagalne w trakcie postępowania międzyinstancyjnego ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2004 r. w sprawie IV CK 209/03 ). Wniosek ten potwierdza treść zdania trzeciego § 2, zgodnie z którą postępowanie w sprawach, które nie zostały przekazane, sąd umarza z chwilą zakończenia ( prawomocnego ) postępowania o zniesienie współwłasności ( dział spadku, podział majątku wspólnego ). Ze względu na ten radykalny skutek prekluzyjny, przepis <xLexLink xArt="art. 618 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 3</xLexLink> należy wykładać ściśle, przyjmując, że przedmiotowo ma zastosowanie tylko wtedy, kiedy zapadło pozytywne postanowienie o zniesieniu współwłasności ( dziale spadku, podziale majątku wspólnego ), a nie w wypadku wydania innych rozstrzygnięć ( oddalenie bądź odrzucenie wniosku albo umorzenie postępowania ). W wyroku z dnia 8 maja 2013 r. w sprawie I Ca 126/13 Sąd Okręgowy w Suwałkach podkreślił, że przepis <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 618 § 3 kpc</xLexLink> jest w swej treści stanowczy i nie czyni wyjątków w zakresie powodów niezgłoszenia roszczenia o rozliczenie nakładów poczynionych na rzecz wspólną w toku postępowania o podział majątku dorobkowego. Późniejsze dochodzenie roszczeń w tym zakresie jest przez pryzmat tego przepisu niedopuszczalne. W postanowieniu z dnia 14 kwietnia 2016 r. wydanym w sprawie IV CSK 593/15 Sąd Najwyższy wprost podkreślił, że zgłoszenie roszczeń, o jakich mowa w <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 618 § 1 kpc</xLexLink> dopuszczalne jest do daty zamknięcia rozprawy przed sądem pierwszej instancji. Zgłoszenie ich przed sądem drugiej instancji jest zaś skuteczne, gdy powstały albo stały się wymagalne w trakcie postępowania międzyinstancyjnego i później. <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Art. 618 § 3 kpc</xLexLink> wyłącza więc możliwość dochodzenia roszczeń opisanych w <xLexLink xArt="art. 618 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1</xLexLink> wobec współuczestników postępowania działowego, nawet jeśli nie zostały zgłoszone. Skutkiem utraty sądowej możliwości dochodzenia takich roszczeń jest także niemożność ich potrącenia ustawowego przez przedstawienie do potrącenia takiej wierzytelności ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie IV CSK 566/08 ). W swym orzecznictwie Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 618 § 3 kpc</xLexLink> ustanawia prekluzję wyłączającą dochodzenie roszczeń wskazanych w <xLexLink xArt="art. 618 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1</xLexLink> tegoż artykułu po uprawomocnieniu się postanowienia działowego, które powinny być zgłoszone najpóźniej przed wydaniem orzeczenia przez sąd drugiej instancji, jeżeli orzeczenie ro kończy sprawę ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1982 r. w sprawie III CZP 10/82, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 października 1997 r. w sprawie II CKN 395/97 ). Jednocześnie Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 27 lutego 2019 r. wydanej w sprawie III CZP 30/18 wskazał, że <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">artykuł 618 § 3 kpc</xLexLink> nie wyłącza dochodzenia między małżonkami roszczenia o zwrot kwoty zobowiązania zabezpieczonego hipoteka, spłaconego przez jednego z nich po uprawomocnieniu się postanowienia o podziale majątku wspólnego.</xText> <xText>Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać zatem należy, że powódka <xAnon>E. S.</xAnon> utraciła roszczenie o zwrot połowy wydatków z majątku osobistego na spłatę długów wspólnych w postaci spłaty kredytów zaciągniętych na cele mieszkaniowe poniesionych w okresie od 1 stycznia 2021 r. do dnia uprawomocnienia się postanowienia w sprawie I Ns 379/19 Sądu Rejonowego w Ciechanowie tj. do dnia 7 października 2021 r. Nie zostały one bowiem zgłoszone w postępowaniu o podział majątku wspólnego. W związku z treścią powołanych powyżej orzeczeń Sądu Najwyższego utraciła również możliwość dokonania potrącenia w zakresie należności, a właściwie połowy należności, spłaconej w okresie 1 stycznia 2021 – 7 października 2021.</xText> <xText>Tym niemniej, w ocenie Sądu, nie może budzić wątpliwości, że nie jest wyłączona odpowiedzialność pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> za spłatę obu kredytów, co uzasadnia uznania, że powódce <xAnon>E. S.</xAnon> przysługuje roszczenie o zwrot połowy spłaconych przez nią kredytów mieszkaniowych w okresie po uprawomocnieniu się postanowienia w sprawie I Ns 379/19 Sądu Rejonowego w Ciechanowie tj. po 7 października 2021 r., również w zakresie odsetek karnych. Powódka <xAnon>E. S.</xAnon> w tym zakresie domaga się zwrotu w pełnej wysokości wskazując, że opóźnienia w spłacie kredytów a w konsekwencji obciążenie odsetkami karnymi było wynikiem jej możliwości finansowych i braku wsparcia finansowego w spłacie kredytów ze strony pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon>. W ocenie Sądu, okoliczności te nie mają znaczenia dla rozkładu obowiązku spłaty kredytu i jego rozliczenia, a w związku z powyższym również odsetki karne podlegają spłacie przez oboje kredytobiorców, co czyni zasadnym żądanie zwrotu co do ½ ich wartości.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, wbrew przekonaniu pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon>, orzeczenie w sprawie I C 1884/23 Sądu Okręgowego w Płocku, obecnie nieprawomocne, nie wyłącza jego odpowiedzialności w stosunku do powódki <xAnon>E. S.</xAnon> w zakresie rat kredytów spłaconych przez nią w okresie po 7 października 2021 r. Wskazać należy, że źródłem żądania pozwu jest roszczenie regresowe przysługujące powódce, a nie umowa kredytu. Na marginesie wskazać należy, że pozwany <xAnon>P. S. (1)</xAnon> powołuje się na nieważność umowy kredytowej z dnia 31 sierpnia 2007 r., nie odnosząc się w żaden sposób do roszczeń regresowych powódki z tytułu spłaty przez nią drugiego z kredytów wynikającego z umowy kredytowej z dnia 15 października 2009 r.</xText> <xText>Jak wskazano powyżej, utrata roszczeń przez powódkę <xAnon>E. S.</xAnon> nie dotyczy jednakże rozliczenia tych części obu kredytów, które na dzień 7 października 2021 r. nie były jeszcze spłacone. Postanowienie w sprawie I Ns 379/19 Sądu Rejonowego w Ciechanowie nie rozstrzyga, która ze stron postępowania zobowiązana jest do spłaty pozostałej części kredytu, a zatem odpowiedzialność stron, z tytułu części kredytów pozostałych do spłaty, zaciągniętych w czasie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej przez oboje małżonków, a nie spłaconych przed dniem 7 października 2021 r., jest solidarna w stosunku do banku, który udzielił kredytów.</xText> <xText>Dla ustalenia wysokości przysługującego powódce <xAnon>E. S.</xAnon> świadczenia, w pierwszej kolejności ocenić należy skuteczność złożonego przez nią w dniu 7 stycznia 2022 r. oświadczenia o potrąceniu.</xText> <xText>Bezspornym jest, że powódka <xAnon>E. S.</xAnon> została zobowiązana w sprawie I Ns 379/19 do dokonania zapłaty na rzecz pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> kwoty 220437,17 zł w terminie do dnia 7 stycznia 2022 r. W tym terminie uiściła kwotę 208183,68 zł, w pozostałym zakresie składając oświadczenie o potrąceniu co do kwoty 12253,47 zł jako połowy rat kredytów spłaconych w 2021 roku. Jak wskazano powyżej, skuteczność tego oświadczenia ogranicza się do rat kredytów spłaconych w okresie 7 października 2021 r. – 31 grudnia 2021 r. tj. łącznie do kwoty 3117,41 zł, przy uwzględnieniu, że w tym okresie powódka spłaciła łącznie 6234,83 zł, w tym 4862,75 zł – spłata kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 31 sierpnia 2007 r. oraz 1372,08 zł – spłata kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 15 października 2009 r. Tym samym uznać należy, że powódka z tytułu spłaty orzeczonej w sprawie I Ns 379/19 zobowiązana jest do zapłaty na rzecz pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> kwoty 8627,62 zł ( <xAnon> (...)</xAnon>,15 – wpłacone <xAnon> (...)</xAnon>,12 – potrącenie 3117,41 zł ).</xText> <xText>W związku z powyższym za usprawiedliwiony co do zasady uznać należy złożone oświadczenie o potrąceniu i zgłoszony zarzut potrącenia przez pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> w odpowiedzi na pozew. Pozwany <xAnon>P. S. (1)</xAnon> zgłosił zarzut potrącenia co do kwoty 11867,82 zł, w tym kwoty 9397,63 zł tytułem należności głównej – części spłaty orzeczonej w sprawie I Ns 397/19 oraz 2470,19 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 9397,63 zł za okres od dnia 8 stycznia 2022 r. do dnia 29 kwietnia 2024 r.</xText> <xText>W ocenie Sądu, oświadczenie pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> o potrąceniu oraz zgłoszony w tym zakresie zarzut są zasadne do kwoty 11097,81 zł łącznie. Jak wskazano powyżej, powódka <xAnon>E. S.</xAnon> nadal zobowiązana jest do zapłaty na rzecz pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> z tytułu spłaty i rozliczenia wydatków w sprawie I Ns 379/19 kwoty 8627,62 zł tytułem należności głównej. Wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 8627,62 zł za okres od dnia 8 stycznia 2022 r. do dnia 29 kwietnia 2024 r. przewyższa kwotę 2470,19 zł ( wynosi 2911,10 zł ). Łączna zatem kwota, do jakiej pozwany <xAnon>P. S. (1)</xAnon> skutecznie złożył oświadczenie o potraceniu w trybie <xLexLink xArt="art. 499" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 499 kc</xLexLink>, wynosi 11097,81 zł.</xText> <xText>Sąd ustalił ponadto, że powódka <xAnon>E. S.</xAnon> w okresie od 1 stycznia 2022 r. do 19 lutego 2024 r. dokonała spłaty rat przedmiotowych kredytów w łącznej wysokości 58800,46 zł, w tym 49591,70 zł – spłata kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 31 sierpnia 2007 r. oraz 9208,76 zł – spłata kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 15 października 2009 r. Co do zasady zatem pozwany <xAnon>P. S. (1)</xAnon> z tytułu spłaty tych kredytów we wskazanym okresie powinien zwrócić powódce <xAnon>E. S.</xAnon> kwotę 29400,23 zł ( ½ x 58800,46 zł ).</xText> <xText>Podkreślić należy, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 376" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 376 kc</xLexLink> jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego stosunku między współdłużnikami rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który spełnił świadczenie może domagać się zwrotu w częściach równych. Stosownie zaś do <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 1" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 1 kro</xLexLink> oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Uznać zatem należy, że powódce <xAnon>E. S.</xAnon> przysługuje w stosunku do pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> roszczenie o zwrot połowy kwot wpłaconych na poczet rat kapitałowo - odsetkowych w okresie od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 19 lutego 2024 r. a zatem kwoty 29400,23 zł.</xText> <xText>Kwota ta wobec skutecznie zgłoszonego przez pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> zarzutu potrącenia podlega obniżeniu o kwotę 11097,81 zł. Tym samym uznać należy, że pozwany <xAnon>P. S. (1)</xAnon> zobowiązany jest do zapłaty na rzecz powódki <xAnon>E. S.</xAnon> kwoty 18302,42 zł. W związku z powyższym, sąd uwzględnił powództwo w tej kwocie. Jednocześnie sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2024 r. tj. od dnia doręczenia pozwanemu <xAnon>P. S. (1)</xAnon> pozwu, do dnia zapłaty stosownie do <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 kc.</xLexLink></xText> <xText>W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo uznając je za niezasadne.</xText> <xText>Sąd zasądził od pozwanego <xAnon>P. S. (1)</xAnon> na rzecz powódki <xAnon>E. S.</xAnon> kwotę 916,00 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa, w pozostałym zakresie znosząc koszty procesu pomiędzy stronami, mając na uwadze, że powódka wygrała proces w 60 %. Zgodnie bowiem z <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 kpc</xLexLink>, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Lidia Grzelak

Edyta Wojciechowska

sądowy Andżelika Raczkowska

Edyta Wojciechowska

Sygn. akt I C 144/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak Protokolant sądowy Andżelika Raczkowska po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Ciechanowie na rozprawie sprawy z powództwaE. S. przeciwkoP. S. (1) o zapłatę 30012,63 zł I zasądza od pozwanegoP. S. (1)na rzecz powódkiE. S.kwotę 18302,42 zł ( osiemnaście tysięcy trzysta dwa złote czterdzieści dwa grosze ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2024 r. do dnia zapłaty; II w pozostałym zakresie powództwo oddala; III zasądza od pozwanegoP. S. (1)na rzecz powódkiE. S.kwotę 916,00 zł ( dziewięćset szesnaście złotych ) tytułem zwrotu części kosztów procesu. sędzia Lidia Grzelak Sygn. akt I C 144/24 UZASADNIENIE PowódkaE. S.wnosiła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanegoP. S. (1)kwoty 30012,63 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa tj. od dnia 6 marca 2024 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jej rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. PozwanyP. S. (1)wnosił o oddalenie powództwa. Wnosił o zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. PozwanyP. S. (1)w odpowiedzi na pozew wskazał, że oświadczenie powódki złożone dnia 7 stycznia 2022 r. o potrąceniu kwoty 9397,63 zł nie było skuteczne; złożył ponadto oświadczenie o potrąceniu do kwoty 11867,82 zł, podnosząc jednocześnie ponadto zarzut potrącenia do kwoty 11867,82 zł, w tym 9397,63 zł tytułem należności głównej oraz 2470,19 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 9397,63 zł za okres 8 stycznia 2022 r. – 29 kwietnia 2024 r. wynikającej z prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w Ciechanowie z dnia 24 marca 2021 r. wydanego w sprawie I Ns 379/19. PozwanyP. S. (1)złożył ponadto wniosek o zawieszenie postępowania w trybieart. 177 §1 pkt 1 kpcdo czasu prawomocnego rozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy w Płocku sprawy I C 1884/23 z powództwaP. S. (1)przeciwko(...) Bank (...) S.A.wW.o ustalenie. Postanowieniem z dnia 29 lipca 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie oddalił wniosek pozwanegoP. S. (1)o zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie w trybieart. 177 § 1 pkt 1 kpc. Ponowny wniosek pozwanegoP. S. (1)o zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie w trybieart. 177 § 1 pkt 1 kpcsąd oddalił postanowieniem z dnia 26 listopada 2024 r. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: E. S.iP. S. (1)byli małżeństwem. Związek małżeński zawarli dnia 24 lutego 2001 r. Umową zawartą w formie aktu notarialnego z dnia 29 września 2010 r. ustanowili ustrój rozdzielności majątkowej. Prawomocnym wyrokiem z dnia 21 stycznia 2014 r. wydanym w sprawie I C 506/13 Sąd Okręgowy w Płocku orzekł rozwód pomiędzy małżonkamiE. S.iP. S. (2)( bezsporne ). E. S.iP. S. (1)zaciągnęli w(...) Banku S.A.( obecnie(...) Bank (...) S.A.wW.) dwa kredyty: 1 w dniu 31 sierpnia 2007 r. na cele mieszkaniowe nr(...)w wysokości 250000,00 zł denominowany ( waloryzowany ) w(...); 2 w dniu 15 października 2009 r. na celem mieszkaniowe nr(...)w wysokości 80000,00 zł ( bezsporne ). Postanowieniem z dnia 24 marca 2021 r. wydanym w sprawie I Ns 379/19 Sąd Rejonowy w Ciechanowie dokonał podziału majątku wspólnegoP. S. (1)iE. S.. W postanowieniu sąd ustalił wysokość wydatków z majątku każdej ze strony na poczet zobowiązań zaciągniętych w czasie trwania wspólności ustawowej przez każdą ze stron:E. S.w łącznej wysokości 132759,00 zł, zaśP. S. (1)– 13833,31 zł i dokonał ich rozliczenia w pkt 9 postanowienia, zasądzając od uczestniczki postępowaniaE. S.na rzecz wnioskodawcyP. S. (1)kwotę 220437,15 zł tytułem spłaty i rozliczenia wydatków, płatną w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się postanowienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności. Postanowieniem z dnia 7 października 2021 r. wydanym w sprawie IV Ca 707/21 Sąd Okręgowy w Płocku IV Wydział Cywilny Odwoławczy oddalił apelację uczestniczki postępowaniaE. S.od powyższego orzeczenia Sądu Rejonowego w Ciechanowie ( akta I Ns 379/19 ). W dniu 7 stycznia 2022 r.E. S.dokonała w wykonaniu orzeczenia o podziale majątku wspólnego spłaty na rzeczP. S. (1)w wysokości 208692,12 zł. Złożyła ponadto oświadczenie o potrąceniu, w związku z dokonanymi w okresie od 1 stycznia 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. spłatami na poczet kredytów nr(...)w kwocie 18759,27 zł oraz nr(...)w kwocie 5711,67 zł tj. łącznie 24506,94 zł, do kwoty 12253,47 zł. Zasądzoną zatem spłatę 220437,15 zł obniżyła przy wypłacie o kwotę 12253,47 zł z tytułu zwrotu połowy spłaconych w 2021 r. kredytów na cele mieszkaniowe oraz podwyższyła o kwotę 500,00 zł z tytułu zwrotu kosztów postępowania ( pkt 10 postanowienia w sprawie I Ns 379/19 ) i odsetek ustawowych za opóźnienie w kwocie 8,44 zł ( oświadczenie o potrąceniu wraz z załącznikami i zpo k. 41 – 43, 186 – 189 ). W dniu 31 marca 2022 r.E. S.iP. S. (1)złożyli wniosek do(...) Bank (...) S.A.wW.o zwolnienie z długuP. S. (3)w zakresie obu kredytów zaciągniętych na cele mieszkaniowe. Decyzją z dnia 12 kwietnia 2022 r. Bank nie przychylił się do wniosku kredytobiorców z uwagi na brak zdolności kredytowejE. S.do samodzielnej obsługi zobowiązań ( bezsporne ). Pismem z dnia 23 października 2023 r., doręczonymP. S. (1)w dniu 25 października 2023 r.,E. S.wezwałaP. S. (1)do zapłaty kwoty 23926,99 zł w terminie 7 dni od otrzymania pisma w związku z dokonanymi w okresie od 1 stycznia 2022 r. do 1 sierpnia 2023 r. spłatami na poczet kredytów nr(...)w kwocie 35172,47 zł oraz nr(...)w kwocie 6677,72 zł tj. łącznie 43850,19 zł.E. S.zażądała zwrotu połowy uiszczonych rat kapitałowo – odsetkowych oraz w całości odsetek karnych w kwocie odpowiednio: 985,78 zł oraz 17,99 zł. Ponadto zażądała zwrotu połowy dokonanych wpłat na poczet spłaty kredytów w dniu 18 października 2023 r. tj. kwoty 2500,00 zł ( wezwanie do zapłaty wraz z zpo k. 58 - 62 ). Wyrokiem z dnia 7 maja 2024 r. wydanym w sprawie I C 1884/23 z powództwaP. S. (1)przeciwko(...) Bank (...) S.A.wW.o ustalenie Sąd Okręgowy w Płocku ustalił, że nie istnieje pomiędzyP. S. (1)a(...) Bank (...) S.A.wW.stosunek prawny kredytu wynikający z umowy kredytu na cele mieszkaniowe(...)nr(...)zawartej w dniu 31 sierpnia 2007 r. pomiędzyP. S. (1)iE. S.a(...) Bank S.A.wW.( poprzednikiem(...) Bank (...) S.A.wW.). Wyrok nie jest prawomocny ( bezsporne ). E. S.dokonywała po 1 stycznia 2021 r. samodzielnie spłat obu kredytów zaciągniętych przez nią iP. S. (1)na cele mieszkaniowe w okresie trwania małżeńskiej wspólności ustawowej ( bezsporne ). Na poczet kredytu zaciągniętego w dniu 31 sierpnia 2007 r. nr(...)dokonała następujących wpłat: 1 11.01.2021 – 1550,18 zł; 2 10.02.2021 – 4,54 zł; 3 17.02.2021 – 1287,77 zł; 4 24.02.2021 – 16,03 zł; 5 26.02.2021 – 233,28 zł; 6 10.02.2021 – 6,62 zł; 7 11.03.2021 – 417,91 zł; 8 23.03.2021 – 1100,00 zł; 9 24.03.2021 – 18,30 zł; 10 12.05.2021 – 3081,78 zł; 11 10.06.2021 – 1522,21 zł; 12 12.07.2021 – 1562,65 zł; 13 10.08.2021 – 1573,03 zł; 14 10.09.2021 – 1558,12 zł; 15 11.10.2021 – 1592,65 zł; 16 10.11.2021 – 1624,40 zł; 17 10.12.2021 – 1645,70 zł; 18 10.01.2022 – 1063,18 zł; 19 04.02.2022 – 546,34 zł * w tym 3,26 zł odsetki karne; 20 10.02.2022 – 1087,68 zł; 21 10.03.2022 – 545,11 zł * w tym 5,33 zł odsetki karne; 22 11.04.2022 – 1049,99 zł * w tym 22,73 zł odsetki karne; 23 05.05.2022 – 1708,54 zł * w tym 19,73 zł odsetki karne; 24 05.05.2022 – 670,53 zł * w tym 7,67 zł odsetki karne; 25 10.05.2022 – 1665,08 zł; 26 10.06.2022 – 1100,31 zł; 27 12.08.2022 – 629,89 zł * w tym 23,21 zł odsetki karne; 28 12.08.2022 – 188,83 zł * w tym 34,33 zł odsetki karne; 29 12.08.2022 – 131,24 zł * w tym 2,14 zł odsetki karne; 30 10.10.2022 – 1656,25 zł * w tym 64,39 zł odsetki karne; 31 10.10.2022 – 177,97 zł * w tym 31,20 zł odsetki karne; 32 10.10.2022 – 65,76 zł * odsetki karne; 33 28.10.2022 – 1670,69 zł * w tym 19,05 zł odsetki karne; 34 28.10.2022 – 269,52 zł * w tym 19,05 zł odsetki karne; 35 28.10.2022 – 244,01 zł * w tym 18,18 zł odsetki karne; 36 28.10.2022 – 115,75 zł * w tym 0,86 zł odsetki karne; 37 30.11.2022 – 1561,99 zł * w tym 33,38 zł odsetki karne; 38 30.11.2022 – 1419,45 zł * w tym 28,61 zł odsetki karne; 39 30.11.2022 – 269,27 zł * w tym 20,23 zł odsetki karne; 40 12.12.2022 – 973,57 zł * w tym 12,12 zł odsetki karne; 41 12.12.2022 – 26,41 zł; 42 12.12.2022 – 2,57 zł; 43 31.12.2022 – 1000,00 zł * w tym 26,44 zł odsetki karne; 44 10.01.2023 – 36,37 zł; 45 10.02.2023 – 670,00 zł; 46 10.02.2023 – 886,49 zł * w tym 40,13 zł odsetki karne; 47 10.02.2023 – 413,51 zł * w tym 30,37 zł odsetki karne; 48 09.03.2023 – 40,75 zł * odsetki karne; 49 10.03.2023 – 1372,30 zł * w tym 12,84 zł odsetki karne; 50 10.03.2023 – 427,67 zł * w tym 26,94 zł odsetki karne; 51 28.04.2023 – 507,77 zł * w tym 47,90 zł odsetki karne; 52 28.04.2023 – 547,29 zł * w tym 15,04 zł odsetki karne; 53 28.04.2023 – 1517,62 zł * w tym 45,62 zł odsetki karne; 54 28.04.2023 – 77,32 zł * w tym 2,28 zł odsetki karne; 55 12.06.2023 – 39,35 zł * odsetki karne; 56 12.06.2023 – 29,40 zł * odsetki karne; 57 10.07.2023 – 561,73 zł * w tym 24,48 zł odsetki karne; 58 10.07.2023 – 530,62 zł * w tym 56,14 zł odsetki karne; 59 10.07.2023 – 173,20 zł * w tym 24,48 zł odsetki karne; 60 10.07.2023 – 34,42 zł * odsetki karne; 61 20.07.2023 – 1460,80 zł * w tym 9,31 zł odsetki karne; 62 20.07.2023 – 1408,04 zł * w tym 8,84 zł odsetki karne; 63 20.07.2023 – 1257,39 zł * w tym 7,91 zł odsetki karne; 64 20.07.2023 – 563,44 zł * w tym 8,84 zł odsetki karne; 65 20.07.2023 – 310,28 zł * w tym 8,84 zł odsetki karne; 66 29.07.2023 – 1384,35 zł * w tym 7,95 zł odsetki karne; 67 29.07.2023 – 1092,43 zł * w tym 6,25 zł odsetki karne; 68 18.10.2023 – 3668,96 zł; 69 12.12.2023 – 2000,00 zł; 70 19.02.2024 – 8750,27 zł ( zaświadczenie k. 50 – 51, historia rachunku k. 52 – 55, 186 – 187, potwierdzenie przelewu k. 57, 63, 65, zaświadczenie k. 66 ). Na poczet kredytu zaciągniętego w dniu 15 października 2009 r. nr(...)w wysokości 80000,00 zł dokonała następujących wpłat: 1 10.01.2021 – 482,09 zł; 2 17.02.2021 – 482,23 zł; 3 11.03.2021 – 482,09 zł; 4 12.04.2021 – 5,37 zł; 5 12.05.2021 – 959,45 zł; 6 10.06.2021 – 482,09 zł; 7 12.07.2021 – 482,09 zł; 8 10.08.2021 – 482,09 zł; 9 10.09.2021 – 482,09 zł; 10 11.10.2021 – 482,09 zł; 11 10.11.2021 – 427,03 zł; 12 10.12.2021 – 462,96 zł; 13 04.02.2022 – 464,71 zł * w tym 1,75 zł odsetki karne; 14 01.03.2022 – 5,17 zł * odsetki karne ; 15 10.03.2022 – 640,33 zł * w tym 0,80 zł odsetki karne; 16 11.03.2022 – 124,55 zł; 17 05.05.2022 – 390,57 zł * w tym 6,72 zł odsetki karne; 18 05.05.2022 – 511,04 zł * w tym 2,64 zł odsetki karne; 19 10.05.2022 – 508,40 zł; 20 12.07.2022 – 600,87 zł * w tym 3,41 zł odsetki karne; 21 12.07.2022- 549,13 zł; 22 30.11.2022 – 49,26 zł * w tym 0,93 zł odsetki karne ); 23 09.03.2023 – 623,89 zł; 24 09.03.2023 – 635,36 zł; 25 12.06.2023 – 615,62 zł; 26 12.06.2023 – 615,62 zł; 27 29.07.2023 – 523,20 zł; 28 18.10.2023 – 1331,04 zł; 29 11.01.2024 – 1200,00 zł ( zaświadczenie k. 46, historia rachunku k. 47 – 49, 188 – 189, potwierdzenie przelewu k. 56, 64 ). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt sprawy I C 1884/23 Sądu Okręgowego w Płocku ( k. 103 – 150 ), akt sprawy I Ns 379/19 Sądu Rejonowego w Ciechanowie oraz zebranych w sprawie dokumentów, których moc dowodowa nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Podkreślić należy, że stan faktyczny pomiędzy stronami jest bezsporny, a spór dotyczy zasadności roszczeń powódkiE. S., jak również skuteczności złożonych przez strony oświadczeń o potrąceniu. Sąd zważył, co następuje: W ocenie Sądu, powództwoE. S.zasługuje na uwzględnienie co do zasady. W pierwszej kolejności wskazać należy, że rozstrzygając w niniejszej sprawie nie można pominąć prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie I Ns 379/19 Sądu Rejonowego w Ciechanowie w zakresie podziału majątku wspólnego stron. Podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności ustawowej nie został wkodeksie rodzinnym i opiekuńczymuregulowany w sposób samodzielny. Stosownie bowiem doart. 46 krow sprawach nie unormowanych w artykułach poprzedzających, do podziału majątku, który był objęty wspólnością ustawową, stosuje się odpowiednio przepisy o dziale spadku. Przepis ten nakazuje zatem do podziału majątku wspólnego odpowiednie stosowanie przepisów o dziale spadku tzn. przede wszystkimart. 1035, 1037 – 1046 kc.Przepisy te również nie regulują kwestii działu spadku w sposób wyczerpujący i samodzielny, lecz odsyłają co do kwestii w nich nie uregulowanych do przepisów o zniesienie współwłasności w częściach ułamkowych tzn.art. 210 kci nast. Podobne odesłanie do odpowiedniego stosowania przepisów o dziale spadku oraz zniesieniu współwłasności zawierają przepisykodeksu postępowania cywilnego, gdyżart. 567 § 3 kpcnakazuje odpowiednie stosowanie przepisów o dziale spadku, a więcart. 680 kpci nast., które z kolei – wart. 688 kpc– odsyłają do odpowiedniego stosowania przepisów dotyczących zniesienia współwłasności, a w szczególnościart. 618 § 2 i 3. Sąd miał nadto na uwadze, że zgodnie zart. 45 § 1 krokażdy z małżonków powinien zwrócić wydatki i nakłady poczynione z majątku wspólnego na jego majątek osobisty, z wyjątkiem wydatków i nakładów koniecznych na przedmioty majątkowe przynoszące dochód. Może żądać zwrotu wydatków i nakładów, które poczynił ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny. Wskazać należy, że w postanowieniu z dnia 10 listopada 2006 r. w sprawie I CSK 219/06 Sąd Najwyższy podkreślił, że w ramach postępowania o zniesienie współwłasności, jak również w ramach postępowania o podział majątku wspólnego sąd nie jest władny rozpoznawać wszystkie roszczenia, jakie uczestnicy mają względem siebie a jedynie roszczenia związane z posiadaniem rzeczy (art. 618 kpc) bądź roszczenia związane z posiadaniem poszczególnych przedmiotów wchodzących w skład majątku wspólnego, pobranych pożytków i innych przychodów z majątku wspólnego, nakładów poczynionych na majątek wspólny oraz spłaconych długów (art. 686 kpcw związku zart. 43 kroiart. 1035 kc). Bezspornym jest w niniejszej sprawie, że przedmiotem żądania powódkiE. S.jest rozliczenie poniesionych przez nią wydatków w okresie od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 19 lutego 2024 r. z majątku osobistego na majątek wspólny w postaci spłaty dwóch kredytów zaciągniętych na cele mieszkaniowe przez oboje małżonków w czasie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej. Żądanie powódki obejmuje zatem rozliczenie poniesionych przez nią wydatków w okresie zarówno poprzedzającym uprawomocnienie się rozstrzygnięcia w sprawie I Ns 379/19 tj. przed 7 października 2021 r., oraz po tej dacie, przy uwzględnieniu złożonego przez nią w dniu 7 stycznia 2022 r. oświadczenia o potrąceniu. W pierwszej kolejności wskazać należy, że roszczenia tytułu spłaty w okresie 1 stycznia 2021 r. – 7 października 2021 r. wspólnie zaciągniętych kredytów nie zostały przez powódkęE. S.zgłoszone w postępowaniu o podział majątku wspólnego. Wyłączność dochodzenia tego rodzaju roszczeń w postępowaniu o podział majątku wspólnego wynika zart. 618 § 3 kpcw zw. zart. 567 § 3 kpcw zw. zart. 688 kpc. Ma zatem charakter prekluzyjny, bowiem po uprawomocnieniu się postanowienia o zniesieniu współwłasności ( dziale spadku, podziale majątku wspólnego ), strona nie może dochodzić roszczeń przewidzianych wart. 618 § 1 kpc, w tym również wynikających zart. 45 § 1 kro, chociażby nie były one zgłoszone w tamtym postępowaniu. Ze sformułowania „nie może dochodzić” wynika, że strona traci te roszczenia, co oznacza, że w tym zakresie przepis ten ma charakter materialnoprawny ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 12 lutego 2013 r. w sprawie I ACa 19/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 grudnia 2014 r. w sprawie I ACa 496/14 ). Zgłoszenie tego rodzaju roszczeń przed sądem drugiej instancji jest skuteczne tylko wówczas, gdy powstały lub stały się wymagalne w trakcie postępowania międzyinstancyjnego ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2004 r. w sprawie IV CK 209/03 ). Wniosek ten potwierdza treść zdania trzeciego § 2, zgodnie z którą postępowanie w sprawach, które nie zostały przekazane, sąd umarza z chwilą zakończenia ( prawomocnego ) postępowania o zniesienie współwłasności ( dział spadku, podział majątku wspólnego ). Ze względu na ten radykalny skutek prekluzyjny, przepis§ 3należy wykładać ściśle, przyjmując, że przedmiotowo ma zastosowanie tylko wtedy, kiedy zapadło pozytywne postanowienie o zniesieniu współwłasności ( dziale spadku, podziale majątku wspólnego ), a nie w wypadku wydania innych rozstrzygnięć ( oddalenie bądź odrzucenie wniosku albo umorzenie postępowania ). W wyroku z dnia 8 maja 2013 r. w sprawie I Ca 126/13 Sąd Okręgowy w Suwałkach podkreślił, że przepisart. 618 § 3 kpcjest w swej treści stanowczy i nie czyni wyjątków w zakresie powodów niezgłoszenia roszczenia o rozliczenie nakładów poczynionych na rzecz wspólną w toku postępowania o podział majątku dorobkowego. Późniejsze dochodzenie roszczeń w tym zakresie jest przez pryzmat tego przepisu niedopuszczalne. W postanowieniu z dnia 14 kwietnia 2016 r. wydanym w sprawie IV CSK 593/15 Sąd Najwyższy wprost podkreślił, że zgłoszenie roszczeń, o jakich mowa wart. 618 § 1 kpcdopuszczalne jest do daty zamknięcia rozprawy przed sądem pierwszej instancji. Zgłoszenie ich przed sądem drugiej instancji jest zaś skuteczne, gdy powstały albo stały się wymagalne w trakcie postępowania międzyinstancyjnego i później.Art. 618 § 3 kpcwyłącza więc możliwość dochodzenia roszczeń opisanych w§ 1wobec współuczestników postępowania działowego, nawet jeśli nie zostały zgłoszone. Skutkiem utraty sądowej możliwości dochodzenia takich roszczeń jest także niemożność ich potrącenia ustawowego przez przedstawienie do potrącenia takiej wierzytelności ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie IV CSK 566/08 ). W swym orzecznictwie Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, żeart. 618 § 3 kpcustanawia prekluzję wyłączającą dochodzenie roszczeń wskazanych w§ 1tegoż artykułu po uprawomocnieniu się postanowienia działowego, które powinny być zgłoszone najpóźniej przed wydaniem orzeczenia przez sąd drugiej instancji, jeżeli orzeczenie ro kończy sprawę ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1982 r. w sprawie III CZP 10/82, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 października 1997 r. w sprawie II CKN 395/97 ). Jednocześnie Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 27 lutego 2019 r. wydanej w sprawie III CZP 30/18 wskazał, żeartykuł 618 § 3 kpcnie wyłącza dochodzenia między małżonkami roszczenia o zwrot kwoty zobowiązania zabezpieczonego hipoteka, spłaconego przez jednego z nich po uprawomocnieniu się postanowienia o podziale majątku wspólnego. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać zatem należy, że powódkaE. S.utraciła roszczenie o zwrot połowy wydatków z majątku osobistego na spłatę długów wspólnych w postaci spłaty kredytów zaciągniętych na cele mieszkaniowe poniesionych w okresie od 1 stycznia 2021 r. do dnia uprawomocnienia się postanowienia w sprawie I Ns 379/19 Sądu Rejonowego w Ciechanowie tj. do dnia 7 października 2021 r. Nie zostały one bowiem zgłoszone w postępowaniu o podział majątku wspólnego. W związku z treścią powołanych powyżej orzeczeń Sądu Najwyższego utraciła również możliwość dokonania potrącenia w zakresie należności, a właściwie połowy należności, spłaconej w okresie 1 stycznia 2021 – 7 października 2021. Tym niemniej, w ocenie Sądu, nie może budzić wątpliwości, że nie jest wyłączona odpowiedzialność pozwanegoP. S. (1)za spłatę obu kredytów, co uzasadnia uznania, że powódceE. S.przysługuje roszczenie o zwrot połowy spłaconych przez nią kredytów mieszkaniowych w okresie po uprawomocnieniu się postanowienia w sprawie I Ns 379/19 Sądu Rejonowego w Ciechanowie tj. po 7 października 2021 r., również w zakresie odsetek karnych. PowódkaE. S.w tym zakresie domaga się zwrotu w pełnej wysokości wskazując, że opóźnienia w spłacie kredytów a w konsekwencji obciążenie odsetkami karnymi było wynikiem jej możliwości finansowych i braku wsparcia finansowego w spłacie kredytów ze strony pozwanegoP. S. (1). W ocenie Sądu, okoliczności te nie mają znaczenia dla rozkładu obowiązku spłaty kredytu i jego rozliczenia, a w związku z powyższym również odsetki karne podlegają spłacie przez oboje kredytobiorców, co czyni zasadnym żądanie zwrotu co do ½ ich wartości. Zdaniem Sądu, wbrew przekonaniu pozwanegoP. S. (1), orzeczenie w sprawie I C 1884/23 Sądu Okręgowego w Płocku, obecnie nieprawomocne, nie wyłącza jego odpowiedzialności w stosunku do powódkiE. S.w zakresie rat kredytów spłaconych przez nią w okresie po 7 października 2021 r. Wskazać należy, że źródłem żądania pozwu jest roszczenie regresowe przysługujące powódce, a nie umowa kredytu. Na marginesie wskazać należy, że pozwanyP. S. (1)powołuje się na nieważność umowy kredytowej z dnia 31 sierpnia 2007 r., nie odnosząc się w żaden sposób do roszczeń regresowych powódki z tytułu spłaty przez nią drugiego z kredytów wynikającego z umowy kredytowej z dnia 15 października 2009 r. Jak wskazano powyżej, utrata roszczeń przez powódkęE. S.nie dotyczy jednakże rozliczenia tych części obu kredytów, które na dzień 7 października 2021 r. nie były jeszcze spłacone. Postanowienie w sprawie I Ns 379/19 Sądu Rejonowego w Ciechanowie nie rozstrzyga, która ze stron postępowania zobowiązana jest do spłaty pozostałej części kredytu, a zatem odpowiedzialność stron, z tytułu części kredytów pozostałych do spłaty, zaciągniętych w czasie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej przez oboje małżonków, a nie spłaconych przed dniem 7 października 2021 r., jest solidarna w stosunku do banku, który udzielił kredytów. Dla ustalenia wysokości przysługującego powódceE. S.świadczenia, w pierwszej kolejności ocenić należy skuteczność złożonego przez nią w dniu 7 stycznia 2022 r. oświadczenia o potrąceniu. Bezspornym jest, że powódkaE. S.została zobowiązana w sprawie I Ns 379/19 do dokonania zapłaty na rzecz pozwanegoP. S. (1)kwoty 220437,17 zł w terminie do dnia 7 stycznia 2022 r. W tym terminie uiściła kwotę 208183,68 zł, w pozostałym zakresie składając oświadczenie o potrąceniu co do kwoty 12253,47 zł jako połowy rat kredytów spłaconych w 2021 roku. Jak wskazano powyżej, skuteczność tego oświadczenia ogranicza się do rat kredytów spłaconych w okresie 7 października 2021 r. – 31 grudnia 2021 r. tj. łącznie do kwoty 3117,41 zł, przy uwzględnieniu, że w tym okresie powódka spłaciła łącznie 6234,83 zł, w tym 4862,75 zł – spłata kredytu nr(...)z dnia 31 sierpnia 2007 r. oraz 1372,08 zł – spłata kredytu nr(...)z dnia 15 października 2009 r. Tym samym uznać należy, że powódka z tytułu spłaty orzeczonej w sprawie I Ns 379/19 zobowiązana jest do zapłaty na rzecz pozwanegoP. S. (1)kwoty 8627,62 zł ((...),15 – wpłacone(...),12 – potrącenie 3117,41 zł ). W związku z powyższym za usprawiedliwiony co do zasady uznać należy złożone oświadczenie o potrąceniu i zgłoszony zarzut potrącenia przez pozwanegoP. S. (1)w odpowiedzi na pozew. PozwanyP. S. (1)zgłosił zarzut potrącenia co do kwoty 11867,82 zł, w tym kwoty 9397,63 zł tytułem należności głównej – części spłaty orzeczonej w sprawie I Ns 397/19 oraz 2470,19 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 9397,63 zł za okres od dnia 8 stycznia 2022 r. do dnia 29 kwietnia 2024 r. W ocenie Sądu, oświadczenie pozwanegoP. S. (1)o potrąceniu oraz zgłoszony w tym zakresie zarzut są zasadne do kwoty 11097,81 zł łącznie. Jak wskazano powyżej, powódkaE. S.nadal zobowiązana jest do zapłaty na rzecz pozwanegoP. S. (1)z tytułu spłaty i rozliczenia wydatków w sprawie I Ns 379/19 kwoty 8627,62 zł tytułem należności głównej. Wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 8627,62 zł za okres od dnia 8 stycznia 2022 r. do dnia 29 kwietnia 2024 r. przewyższa kwotę 2470,19 zł ( wynosi 2911,10 zł ). Łączna zatem kwota, do jakiej pozwanyP. S. (1)skutecznie złożył oświadczenie o potraceniu w trybieart. 499 kc, wynosi 11097,81 zł. Sąd ustalił ponadto, że powódkaE. S.w okresie od 1 stycznia 2022 r. do 19 lutego 2024 r. dokonała spłaty rat przedmiotowych kredytów w łącznej wysokości 58800,46 zł, w tym 49591,70 zł – spłata kredytu nr(...)z dnia 31 sierpnia 2007 r. oraz 9208,76 zł – spłata kredytu nr(...)z dnia 15 października 2009 r. Co do zasady zatem pozwanyP. S. (1)z tytułu spłaty tych kredytów we wskazanym okresie powinien zwrócić powódceE. S.kwotę 29400,23 zł ( ½ x 58800,46 zł ). Podkreślić należy, że zgodnie zart. 376 kcjeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego stosunku między współdłużnikami rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który spełnił świadczenie może domagać się zwrotu w częściach równych. Stosownie zaś doart. 43 § 1 krooboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Uznać zatem należy, że powódceE. S.przysługuje w stosunku do pozwanegoP. S. (1)roszczenie o zwrot połowy kwot wpłaconych na poczet rat kapitałowo - odsetkowych w okresie od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 19 lutego 2024 r. a zatem kwoty 29400,23 zł. Kwota ta wobec skutecznie zgłoszonego przez pozwanegoP. S. (1)zarzutu potrącenia podlega obniżeniu o kwotę 11097,81 zł. Tym samym uznać należy, że pozwanyP. S. (1)zobowiązany jest do zapłaty na rzecz powódkiE. S.kwoty 18302,42 zł. W związku z powyższym, sąd uwzględnił powództwo w tej kwocie. Jednocześnie sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2024 r. tj. od dnia doręczenia pozwanemuP. S. (1)pozwu, do dnia zapłaty stosownie doart. 481 § kcw zw. zart. 455 kc. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo uznając je za niezasadne. Sąd zasądził od pozwanegoP. S. (1)na rzecz powódkiE. S.kwotę 916,00 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa, w pozostałym zakresie znosząc koszty procesu pomiędzy stronami, mając na uwadze, że powódka wygrała proces w 60 %. Zgodnie bowiem zart. 100 kpc, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

15/252505/0000503/C

Sąd Rejonowy w Ciechanowie

I Wydział Cywilny

I zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 18302,42 zł ( osiemnaście tysięcy trzysta dwa złote czterdzieści dwa grosze ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2024 r. do dnia zapłaty; II w pozostałym zakresie powództwo oddala; III zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 916,00 zł ( dziewięćset szesnaście złotych ) tytułem zwrotu części kosztów procesu.

151025000000503_I_C_000264_2023_Uz_2024-12-10_001

I C 264/23

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2025-01-17 20:30:06.0 CET

2025-01-17 11:14:27.0 CET

15102500

503

REASON

Sygn. akt I C 264/23 UZASADNIENIE Powód Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko pozwanym M. S. i A. S. . Domagał się w nim zasądzenia solidarnie kwoty 175.297,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16.09.2022r. do dnia zapłaty , tytułem bezpodstawnego wzbogacenia strony pozwanej kosztem banku , odpowiadającego wartości świadczenia niepieniężnego Banku ( nienależnej usługi ) , polegającego na umożliwieniu stronie pozwanej korzystania z kapitału Banku oraz zaniechan

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Mariola Kraińska" xPublisher="markrasoto" xEditorFullName="Mariola Kraińska" xEditor="markrasoto" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/102500/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000264" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 264/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wniósł pozew przeciwko pozwanym <xAnon>M. S.</xAnon> i <xAnon>A. S.</xAnon> . Domagał się w nim zasądzenia solidarnie kwoty 175.297,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16.09.2022r. do dnia zapłaty , tytułem bezpodstawnego wzbogacenia strony pozwanej kosztem banku , odpowiadającego wartości świadczenia niepieniężnego Banku ( nienależnej usługi ) , polegającego na umożliwieniu stronie pozwanej korzystania z kapitału Banku oraz zaniechaniu żądania zwrotu tego kapitału w okresie wskazanym w uzasadnieniu pozwu .</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu wskazano , między innymi , że podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowi <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> Powód twierdził także , że : „Wartość nienależnego świadczenia banku odpowiada jednocześnie wartości wydatków zaoszczędzonych przez stronę pozwaną w związku z tym , że nie musiała ona zaciągać kredytu w PLN w celu nabycia nieruchomości sfinansowanych ze środków z Umowy tj. wartość bezpodstawnego wzbogacenia strony pozwanej ( <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> )” – k. 5 v - pkt 17 .</xText> <xText>W odpowiedziach na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i zwrot kosztów procesu . Wskazali , między innymi , że skutkiem nieważności umowy jest wyłącznie obowiązek zwrotu świadczeń , a <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeks cywilny</xLexLink> wprost wyłącza możliwość waloryzacji świadczeń związanych z działalnością przedsiębiorstwa . Powodowi poza zwrotem tego co świadczył, nie należy się dodatkowe wynagrodzenie ( k. 122 - 132 ; k. 136 – 146 ) .</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje :</xBx></xText> <xText>W dniu 26 września 2008r, strony zawarły „Umowę kredytu hipotecznego” nr <xAnon>(...)</xAnon> . Bank przyznał pozwanym kredyt w wysokości 213.367,67 CHF , nie więcej niż równowartość 433.243,07 PLN. Wypłata kredytu nastąpiła po dokonaniu przeliczenia według kurs kupna, a spłata – według kursu sprzedaży . W obu przypadkach były stosowane tabele kursów <xAnon> Banku (...)</xAnon> .</xText> <xText>W dniu 14 grudnia 2021r. Sąd Okręgowy w Toruniu wydał wyrok o następującej treści :</xText> <xText>„ I. ustala , że umowa o kredyt nr <xAnon>(...)</xAnon> zawarta dnia 26 września 2008r. pomiędzy powodami a stroną pozwaną jest nieważna w całości;</xText> <xText>II. zasądza od pozwanego <xAnon> Banku (...) spółki akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powodów <xAnon>A. S.</xAnon> i <xAnon>M. S.</xAnon> kwotę 177.086,36 zł (…) oraz kwotę 36.693,36 (…) franków szwajcarskich z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 lutego 2021r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>III. oddala powództwo w pozostałej części ;</xText> <xText>IV. zasądza pozwanego <xAnon> Banku (...) spółki akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powodów <xAnon>A. S.</xAnon> i <xAnon>M. S.</xAnon> kwotę 11.834,00 zł (…) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.”</xText> <xText>Wyrok ten jest prawomocny.</xText> <xText>W dniu 12 grudnia 2022r. strony zawarły „Umowę cywilnoprawną dotyczącą wzajemnych rozliczeń wierzytelności wynikających z unieważnienia Umowy Kredytu .</xText> <xText>Paragraf 3 tej umowy ma następujące brzmienie:</xText> <xText>„Bank oświadcza , że w wyniku wykonania niniejszej Umowy jego roszczenie zostanie częściowo zaspokojone , tj. do wysokości wypłaconego kapitału z tytułu Umowy Kredytu , o którym mowa w § 1 ust. 2 niniejszej Umowy. Niniejsza Umowa nie wyczerpuje ani nie zamyka drogi do dochodzenia roszczeń Banku z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia Kredytobiorców kosztem Banku odpowiadającego wartości świadczenia niepieniężnego Banku ( nienależnej usługi ) , polegającej na umożliwieniu Kredytobiorcom korzystania z kapitału banku oraz zaniechania żądania zwrotu tego kapitału”.</xText> <xText><xUx>Okoliczności niesporne </xUx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje : </xBx></xText> <xText>Okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie były sporne . Rozbieżność dotyczyła natomiast oceny prawnej i sprawdzała się do odpowiedzi na pytanie , czy po ustaleniu nieważności umowy kredytowej powód może skutecznie domagać się świadczenia z tytułu uzyskania przez kredytobiorców bezpodstawnego wzbogacenia – jak twierdzi.</xText> <xText>Z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> wynika obowiązek zwrotu w naturze korzyści majątkowej uzyskanej kosztem innej osoby bez podstawy prawnej, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Jedną z postaci bezpodstawnego wzbogacenia stanowi świadczenie nienależne (<xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.</xText> <xText>Gdy chodzi o umowę kredytu zawartą przez strony, to jest to właśnie przypadek, gdy czynność prawna „była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia”.</xText> <xText>Oznacza to konieczność zwrócenia przez pozwanych kapitału kredytu. Strony dokonały już zresztą wzajemnych rozliczeń zawierając „Umowę cywilnoprawną” z dnia 12 grudnia 2022r.</xText> <xText>Powodowy bank nie może natomiast skutecznie dochodzić zapłaty przez kredytobiorców wynagrodzenia za korzystanie z kapitału uzyskanego w następstwie nieważnej umowy kredytu frankowego ( „bezpodstawne wzbogacenie” - jak określa powód ) .</xText> <xText>Jakakolwiek próba konstruowania roszczeń, których istnienie zmierzałoby do zniweczenia ochronnej funkcji przepisów o niedozwolonych postanowieniach umownych, czy też celu przepisów o nieważności umowy jest niedopuszczalne.</xText> <xText>Bezwzględna nieważność umowy, jako sankcja naruszenia norm uznawanych przez ustawodawcę za podstawowe, nie może być niwelowana przez poszukiwanie w innych normach podstawy do ustalenia praw i obowiązków stron w sposób odpowiadający treści nieważnego stosunku prawnego, a w szczególności w zakresie wykraczającym poza świadczenia o charakterze restytucyjnym, zmierzające do zwrotu świadczeń spełnionych na podstawie nieważnej umowy.</xText> <xText>W przypadku nieważności (braku możliwości obowiązywania) umowy na skutek zastosowania sankcji dotyczących niedozwolonych postanowień umownych, próba wykreowania roszczeń przysługujących przedsiębiorcy oznaczałaby naruszenie wynikającego z art. 7 dyrektywy 93/13 obowiązku zapewnienia stosownych i skutecznych środków mających na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców i dostawców z konsumentami.</xText> <xText>Gdyby przedsiębiorca, pomimo zastosowania postanowień niedozwolonych, mógł nadal czerpać korzyści z zawartej umowy, całkowicie zniwelowałoby to, wielokrotnie przywoływany w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości, odstraszający charakter norm zawartych w dyrektywie.</xText> <xText>W polskim systemie prawa cywilnego brak jest jakiegokolwiek przepisu prawa mogącego stanowić podstawę prawną takiego roszczenia, a w szczególności nie jest nim <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> Z przepisów tych wynika bowiem obowiązek zwrotu nienależnego świadczenia, zaś świadczeniem banku w niniejszym wypadku byłaby wyłącznie wypłata kapitału. Tymczasem „bezumowne korzystanie z kapitału banku” nie stanowi jakiegokolwiek świadczenia banku na rzecz kredytobiorcy, ale jest wynikającym z nienależnego świadczenia stanem faktycznym, które nie powoduje powstania żadnych roszczeń poza samym roszczeniem o zwrot rzeczonego kapitału.</xText> <xText>Okoliczność, że na skutek korzystania z kapitału przez kredytobiorcę, a nie przez bank, bank nie mógł uzyskać potencjalnego zysku (chociażby przez udzielenie kredytu innej osobie) nie ma tutaj żadnego znaczenia, ponieważ reżim odpowiedzialności z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia nie przewiduje obowiązku zapłaty lucrum cessans - w przeciwieństwie do reżimu odpowiedzialności odszkodowawczej (<xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Okoliczność, że prawo cywilne przewiduje roszczenia o zapłatę wynagrodzenia lub odszkodowania za korzystanie z cudzej rzeczy bez podstawy prawnej (<xLexLink xArt="art. 224" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 224 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU20010710733" xTitle="Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 71, poz. 733">art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego</xLexLink>) także nie może uzasadniać wniosku, że również za bezumowne korzystanie z kapitału przysługuje wynagrodzenie lub odszkodowanie. Mianowicie pieniądze nie są rzeczą (<xLexLink xArt="art. 45" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 45 k.c.</xLexLink> <xIx>a contrario</xIx>), a zatem stosowanie do nich przepisów dotyczących rzeczy, nawet w drodze analogii, byłoby nieuprawnione.</xText> <xText>Należy zauważyć, że w istocie jedynym przewidzianym przez prawo cywilne świadczeniem związanym z korzystaniem z cudzego kapitału są odsetki, które mogą mieć postać odsetek umownych albo ustawowych (<xLexLink xArt="art. 359" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 359 k.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink>). Natomiast w przypadku uznania umów kredytu za nieważne żadne z tych odsetek nie przysługiwałyby pozwanemu, skoro brak byłoby podstawy umownej do zapłaty odsetek skoro umowy zostałyby uznane za nieważne, jak również odsetki ustawowe za opóźnienie nie przysługiwałyby pozwanemu, skoro nie wezwał on powodów do zapłaty.</xText> <xText>Stanowisko sądu o braku podstaw do zasądzenia na rzecz banku jakichkolwiek kwot potwierdza wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (sygn. C-520/21) z 15 czerwca 2023 roku, który wskazał, że po uznaniu umowy kredytu hipotecznego za nieważną ze względu na nieuczciwe warunki konsumenci mogą dochodzić względem banków roszczeń wykraczających poza zwrot świadczeń pieniężnych, natomiast banki nie mają tego prawa.</xText> <xText>Trybunał wskazał, że z uwagi na charakter i znaczenie interesu publicznego, jakim jest ochrona konsumentów, dyrektywa 93/13 zobowiązuje państwa członkowskie, co wynika z jej art. 7 ust. 1 w związku z jej motywem dwudziestym czwartym, do zapewnienia stosownych i skutecznych środków mających na celu zapobieganie dalszemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez przedsiębiorców z konsumentami. W tym celu sądy odsyłające są zobowiązane do odstąpienia od stosowania nieuczciwych warunków umowy, aby nie wywierały one, w braku sprzeciwu konsumenta, wiążących wobec niego skutków. W konsekwencji warunek umowny uznany za nieuczciwy należy co do zasady uznać za nigdy nieistniejący, tak by nie wywoływał on skutków wobec konsumenta. W związku z tym sądowe stwierdzenie nieuczciwego charakteru takiego warunku powinno mieć co do zasady skutek w postaci przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on w braku rzeczonego warunku.</xText> <xText>Trybunał przypomniał również, że art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 wymaga, aby państwa członkowskie przewidziały, że nieuczciwe warunki nie wiążą konsumentów „na mocy prawa krajowego”. Niemniej jednak ustalenie przez prawo krajowe ram prawnych ochrony zagwarantowanej konsumentom przez dyrektywę 93/13 nie może zmienić zakresu i – w związku z tym – istoty tej ochrony, podważając tym samym wzmocnienie skuteczności wspomnianej ochrony poprzez przyjęcie jednolitych zasad dotyczących nieuczciwych warunków, które to wzmocnienie było zamiarem prawodawcy Unii.</xText> <xText>W konsekwencji, o ile do państw członkowskich należy określenie za pomocą prawa krajowego warunków, w ramach których następuje stwierdzenie nieuczciwego charakteru warunku zawartego w umowie i w ramach których następują konkretne skutki tego stwierdzenia, o tyle jednak takie stwierdzenie powinno umożliwić przywrócenie sytuacji prawnej i faktycznej, w jakiej konsument znajdowałby się w braku takiego nieuczciwego warunku, uzasadniając w szczególności prawo do zwrotu korzyści nienależnie nabytych przez przedsiębiorcę, ze szkodą dla konsumenta, w oparciu o wspomniany nieuczciwy warunek.</xText> <xText>W konsekwencji powyższego TSUE stwierdził, że w kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości (…) art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty.</xText> <xText>Sąd nie podziela również wyrażanego czasami przez banki poglądu, że podstawę prawną żądań o wynagrodzenie z korzystania z kapitału można znaleźć w przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910800350" xTitle="Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350">ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych</xLexLink> i orzecznictwie sądów administracyjnych w tym zakresie. Sprawa niniejsza ma charakter sprawy cywilnej i ewentualna podstawa prawna do zasądzenia roszczenia musi wynikać z przepisów prawa cywilnego.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę powyższe rozważania sąd oddalił powództwo o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z kapitału („bezpodstawnego wzbogacenia”).</xText> <xText>Jako puentę do powyższych rozważań można wskazać fragment punktu 81 wyroku TSUE: „(…) nie można dopuścić do tego, by strona czerpała korzyści gospodarcze ze swojego niezgodnego z prawem zachowania, ani tego, by otrzymała odszkodowanie za niedogodności nim wywołane”.</xText> <xText>Roszczenia banku o wynagrodzenie za korzystanie z kapitału nie istnieje . Nie było więc potrzeby dokonania merytorycznej oceny ,czy dochodzona kwota została obliczona prawidłowo.</xText> <xText>Należy także wskazać , że roszczenie powoda stanowiło nadużycie prawa i z tej przyczyn także nie mogło korzystać z ochrony – <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> To przecież powód zaoferował pozwanym wadliwy produkt bankowy – umowę kredytową , która była nieważna . Obecnie stara się natomiast oskarżyć pozwanych , że to oni postąpili niegodziwie , gdyż „bezpodstawnie wzbogacili się” kosztem banku.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu pisze się o wydatkach zaoszczędzonych przez stronę pozwaną w związku z tym , że nie musiała zaciągać kredytu w PLN w celu nabycia nieruchomości sfinansowanej ze środków z umowy. Ten fragment uzasadnienia nie bardzo odpowiada stanowi faktycznemu . Należy więc odwołać się do uzasadnienia wyroku sądu I instancji: „Małżonkowie <xAnon>M. S.</xAnon> i <xAnon>A. S.</xAnon> spłacali kredyt zaciągnięty w złotówkach na budowę domu w <xAnon> Banku (...)</xAnon> . W celu zmniejszenia wysokości spłacanych rat udali się do pozwanego <xAnon> Banku (...) spółki akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, gdzie zaproponowano im kredyt denominowany we franku szwajcarskim” – k. 45 v – pierwszy akapit .</xText> <xText>Powodowy bank doskonale więc wiedział , że pozwani chcieli uzyskać kredyt frankowy po to ,żeby płacić mniej , a więc „zaoszczędzić na spłacie kredytu”. Nie widział do tego żadnych przeszkód i udzielił im kredytu „frankowego”. Obecnie czyni z tego zarzut ,że powodowie niejako z premedytacją zrezygnowali z kredytu złotówkowego , żeby zaoszczędzić biorąc „frankowy”.</xText> <xText>Poza tym, przecież istotą kredytu „frankowego” było to , że był on tańszy od kredytu złotówkowego , gdyż na skutek bardzo niskiego oprocentowania raty były niskie – znacznie niższe niż w kredycie złotówkowym . Powód miał w swojej ofercie kredyty „frankowe” , a teraz nagannie ocenia kredytobiorców , którzy z nich skorzystali . Takie postępowanie banku nie może spotkać się z akceptacją i korzystać z ochrony prawnej.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze , powództwo podlegało oddaleniu.</xText> <xText>Powód przegrał sprawę i dlatego na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 1(1);art. 98 § 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1, § 1<xSUPx>1 </xSUPx>i 99 k.p.c.</xLexLink> sąd zasądził zwrot kosztów procesu na rzecz pozwanych . Składały się na nie: wynagrodzenie pełnomocnika – 10.800,00 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,00 zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika została ustalona na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity – Dz. U. z 2023r. , poz. 1935 ).</xText> <xText>Kwoty z tytułu zwrotu kosztów procesu zostały zasądzone na rzecz pozwanych osobno, gdyż każdy z nich miał swojego pełnomocnika.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Mariola Kraińska

Mariola Kraińska

Sygn. akt I C 264/23 UZASADNIENIE PowódBank (...) S.A.z siedzibą wW.wniósł pozew przeciwko pozwanymM. S.iA. S.. Domagał się w nim zasądzenia solidarnie kwoty 175.297,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16.09.2022r. do dnia zapłaty , tytułem bezpodstawnego wzbogacenia strony pozwanej kosztem banku , odpowiadającego wartości świadczenia niepieniężnego Banku ( nienależnej usługi ) , polegającego na umożliwieniu stronie pozwanej korzystania z kapitału Banku oraz zaniechaniu żądania zwrotu tego kapitału w okresie wskazanym w uzasadnieniu pozwu . W uzasadnieniu pozwu wskazano , między innymi , że podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowiart. 410 k.c.w związku zart. 405 k.c.Powód twierdził także , że : „Wartość nienależnego świadczenia banku odpowiada jednocześnie wartości wydatków zaoszczędzonych przez stronę pozwaną w związku z tym , że nie musiała ona zaciągać kredytu w PLN w celu nabycia nieruchomości sfinansowanych ze środków z Umowy tj. wartość bezpodstawnego wzbogacenia strony pozwanej (art. 405 k.c.)” – k. 5 v - pkt 17 . W odpowiedziach na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i zwrot kosztów procesu . Wskazali , między innymi , że skutkiem nieważności umowy jest wyłącznie obowiązek zwrotu świadczeń , akodeks cywilnywprost wyłącza możliwość waloryzacji świadczeń związanych z działalnością przedsiębiorstwa . Powodowi poza zwrotem tego co świadczył, nie należy się dodatkowe wynagrodzenie ( k. 122 - 132 ; k. 136 – 146 ) . Sąd ustalił, co następuje : W dniu 26 września 2008r, strony zawarły „Umowę kredytu hipotecznego” nr(...). Bank przyznał pozwanym kredyt w wysokości 213.367,67 CHF , nie więcej niż równowartość 433.243,07 PLN. Wypłata kredytu nastąpiła po dokonaniu przeliczenia według kurs kupna, a spłata – według kursu sprzedaży . W obu przypadkach były stosowane tabele kursówBanku (...). W dniu 14 grudnia 2021r. Sąd Okręgowy w Toruniu wydał wyrok o następującej treści : „ I. ustala , że umowa o kredyt nr(...)zawarta dnia 26 września 2008r. pomiędzy powodami a stroną pozwaną jest nieważna w całości; II. zasądza od pozwanegoBanku (...) spółki akcyjnejwW.na rzecz powodówA. S.iM. S.kwotę 177.086,36 zł (…) oraz kwotę 36.693,36 (…) franków szwajcarskich z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 lutego 2021r. do dnia zapłaty; III. oddala powództwo w pozostałej części ; IV. zasądza pozwanegoBanku (...) spółki akcyjnejwW.na rzecz powodówA. S.iM. S.kwotę 11.834,00 zł (…) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.” Wyrok ten jest prawomocny. W dniu 12 grudnia 2022r. strony zawarły „Umowę cywilnoprawną dotyczącą wzajemnych rozliczeń wierzytelności wynikających z unieważnienia Umowy Kredytu . Paragraf 3 tej umowy ma następujące brzmienie: „Bank oświadcza , że w wyniku wykonania niniejszej Umowy jego roszczenie zostanie częściowo zaspokojone , tj. do wysokości wypłaconego kapitału z tytułu Umowy Kredytu , o którym mowa w § 1 ust. 2 niniejszej Umowy. Niniejsza Umowa nie wyczerpuje ani nie zamyka drogi do dochodzenia roszczeń Banku z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia Kredytobiorców kosztem Banku odpowiadającego wartości świadczenia niepieniężnego Banku ( nienależnej usługi ) , polegającej na umożliwieniu Kredytobiorcom korzystania z kapitału banku oraz zaniechania żądania zwrotu tego kapitału”. Okoliczności niesporne Sąd zważył, co następuje : Okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie były sporne . Rozbieżność dotyczyła natomiast oceny prawnej i sprawdzała się do odpowiedzi na pytanie , czy po ustaleniu nieważności umowy kredytowej powód może skutecznie domagać się świadczenia z tytułu uzyskania przez kredytobiorców bezpodstawnego wzbogacenia – jak twierdzi. Zart. 405 k.c.wynika obowiązek zwrotu w naturze korzyści majątkowej uzyskanej kosztem innej osoby bez podstawy prawnej, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Jedną z postaci bezpodstawnego wzbogacenia stanowi świadczenie nienależne (art. 410 § 1 k.c.). Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Gdy chodzi o umowę kredytu zawartą przez strony, to jest to właśnie przypadek, gdy czynność prawna „była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia”. Oznacza to konieczność zwrócenia przez pozwanych kapitału kredytu. Strony dokonały już zresztą wzajemnych rozliczeń zawierając „Umowę cywilnoprawną” z dnia 12 grudnia 2022r. Powodowy bank nie może natomiast skutecznie dochodzić zapłaty przez kredytobiorców wynagrodzenia za korzystanie z kapitału uzyskanego w następstwie nieważnej umowy kredytu frankowego ( „bezpodstawne wzbogacenie” - jak określa powód ) . Jakakolwiek próba konstruowania roszczeń, których istnienie zmierzałoby do zniweczenia ochronnej funkcji przepisów o niedozwolonych postanowieniach umownych, czy też celu przepisów o nieważności umowy jest niedopuszczalne. Bezwzględna nieważność umowy, jako sankcja naruszenia norm uznawanych przez ustawodawcę za podstawowe, nie może być niwelowana przez poszukiwanie w innych normach podstawy do ustalenia praw i obowiązków stron w sposób odpowiadający treści nieważnego stosunku prawnego, a w szczególności w zakresie wykraczającym poza świadczenia o charakterze restytucyjnym, zmierzające do zwrotu świadczeń spełnionych na podstawie nieważnej umowy. W przypadku nieważności (braku możliwości obowiązywania) umowy na skutek zastosowania sankcji dotyczących niedozwolonych postanowień umownych, próba wykreowania roszczeń przysługujących przedsiębiorcy oznaczałaby naruszenie wynikającego z art. 7 dyrektywy 93/13 obowiązku zapewnienia stosownych i skutecznych środków mających na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców i dostawców z konsumentami. Gdyby przedsiębiorca, pomimo zastosowania postanowień niedozwolonych, mógł nadal czerpać korzyści z zawartej umowy, całkowicie zniwelowałoby to, wielokrotnie przywoływany w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości, odstraszający charakter norm zawartych w dyrektywie. W polskim systemie prawa cywilnego brak jest jakiegokolwiek przepisu prawa mogącego stanowić podstawę prawną takiego roszczenia, a w szczególności nie jest nimart. 405 k.c.w zw. zart. 410 k.c.Z przepisów tych wynika bowiem obowiązek zwrotu nienależnego świadczenia, zaś świadczeniem banku w niniejszym wypadku byłaby wyłącznie wypłata kapitału. Tymczasem „bezumowne korzystanie z kapitału banku” nie stanowi jakiegokolwiek świadczenia banku na rzecz kredytobiorcy, ale jest wynikającym z nienależnego świadczenia stanem faktycznym, które nie powoduje powstania żadnych roszczeń poza samym roszczeniem o zwrot rzeczonego kapitału. Okoliczność, że na skutek korzystania z kapitału przez kredytobiorcę, a nie przez bank, bank nie mógł uzyskać potencjalnego zysku (chociażby przez udzielenie kredytu innej osobie) nie ma tutaj żadnego znaczenia, ponieważ reżim odpowiedzialności z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia nie przewiduje obowiązku zapłaty lucrum cessans - w przeciwieństwie do reżimu odpowiedzialności odszkodowawczej (art. 361 § 2 k.c.). Okoliczność, że prawo cywilne przewiduje roszczenia o zapłatę wynagrodzenia lub odszkodowania za korzystanie z cudzej rzeczy bez podstawy prawnej (art. 224 k.c.iart. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego) także nie może uzasadniać wniosku, że również za bezumowne korzystanie z kapitału przysługuje wynagrodzenie lub odszkodowanie. Mianowicie pieniądze nie są rzeczą (art. 45 k.c.a contrario), a zatem stosowanie do nich przepisów dotyczących rzeczy, nawet w drodze analogii, byłoby nieuprawnione. Należy zauważyć, że w istocie jedynym przewidzianym przez prawo cywilne świadczeniem związanym z korzystaniem z cudzego kapitału są odsetki, które mogą mieć postać odsetek umownych albo ustawowych (art. 359 k.c.,art. 481 k.c.). Natomiast w przypadku uznania umów kredytu za nieważne żadne z tych odsetek nie przysługiwałyby pozwanemu, skoro brak byłoby podstawy umownej do zapłaty odsetek skoro umowy zostałyby uznane za nieważne, jak również odsetki ustawowe za opóźnienie nie przysługiwałyby pozwanemu, skoro nie wezwał on powodów do zapłaty. Stanowisko sądu o braku podstaw do zasądzenia na rzecz banku jakichkolwiek kwot potwierdza wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (sygn. C-520/21) z 15 czerwca 2023 roku, który wskazał, że po uznaniu umowy kredytu hipotecznego za nieważną ze względu na nieuczciwe warunki konsumenci mogą dochodzić względem banków roszczeń wykraczających poza zwrot świadczeń pieniężnych, natomiast banki nie mają tego prawa. Trybunał wskazał, że z uwagi na charakter i znaczenie interesu publicznego, jakim jest ochrona konsumentów, dyrektywa 93/13 zobowiązuje państwa członkowskie, co wynika z jej art. 7 ust. 1 w związku z jej motywem dwudziestym czwartym, do zapewnienia stosownych i skutecznych środków mających na celu zapobieganie dalszemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez przedsiębiorców z konsumentami. W tym celu sądy odsyłające są zobowiązane do odstąpienia od stosowania nieuczciwych warunków umowy, aby nie wywierały one, w braku sprzeciwu konsumenta, wiążących wobec niego skutków. W konsekwencji warunek umowny uznany za nieuczciwy należy co do zasady uznać za nigdy nieistniejący, tak by nie wywoływał on skutków wobec konsumenta. W związku z tym sądowe stwierdzenie nieuczciwego charakteru takiego warunku powinno mieć co do zasady skutek w postaci przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on w braku rzeczonego warunku. Trybunał przypomniał również, że art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 wymaga, aby państwa członkowskie przewidziały, że nieuczciwe warunki nie wiążą konsumentów „na mocy prawa krajowego”. Niemniej jednak ustalenie przez prawo krajowe ram prawnych ochrony zagwarantowanej konsumentom przez dyrektywę 93/13 nie może zmienić zakresu i – w związku z tym – istoty tej ochrony, podważając tym samym wzmocnienie skuteczności wspomnianej ochrony poprzez przyjęcie jednolitych zasad dotyczących nieuczciwych warunków, które to wzmocnienie było zamiarem prawodawcy Unii. W konsekwencji, o ile do państw członkowskich należy określenie za pomocą prawa krajowego warunków, w ramach których następuje stwierdzenie nieuczciwego charakteru warunku zawartego w umowie i w ramach których następują konkretne skutki tego stwierdzenia, o tyle jednak takie stwierdzenie powinno umożliwić przywrócenie sytuacji prawnej i faktycznej, w jakiej konsument znajdowałby się w braku takiego nieuczciwego warunku, uzasadniając w szczególności prawo do zwrotu korzyści nienależnie nabytych przez przedsiębiorcę, ze szkodą dla konsumenta, w oparciu o wspomniany nieuczciwy warunek. W konsekwencji powyższego TSUE stwierdził, że w kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości (…) art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty. Sąd nie podziela również wyrażanego czasami przez banki poglądu, że podstawę prawną żądań o wynagrodzenie z korzystania z kapitału można znaleźć w przepisachustawy o podatku dochodowym od osób fizycznychi orzecznictwie sądów administracyjnych w tym zakresie. Sprawa niniejsza ma charakter sprawy cywilnej i ewentualna podstawa prawna do zasądzenia roszczenia musi wynikać z przepisów prawa cywilnego. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania sąd oddalił powództwo o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z kapitału („bezpodstawnego wzbogacenia”). Jako puentę do powyższych rozważań można wskazać fragment punktu 81 wyroku TSUE: „(…) nie można dopuścić do tego, by strona czerpała korzyści gospodarcze ze swojego niezgodnego z prawem zachowania, ani tego, by otrzymała odszkodowanie za niedogodności nim wywołane”. Roszczenia banku o wynagrodzenie za korzystanie z kapitału nie istnieje . Nie było więc potrzeby dokonania merytorycznej oceny ,czy dochodzona kwota została obliczona prawidłowo. Należy także wskazać , że roszczenie powoda stanowiło nadużycie prawa i z tej przyczyn także nie mogło korzystać z ochrony –art. 5 k.c.To przecież powód zaoferował pozwanym wadliwy produkt bankowy – umowę kredytową , która była nieważna . Obecnie stara się natomiast oskarżyć pozwanych , że to oni postąpili niegodziwie , gdyż „bezpodstawnie wzbogacili się” kosztem banku. W uzasadnieniu pozwu pisze się o wydatkach zaoszczędzonych przez stronę pozwaną w związku z tym , że nie musiała zaciągać kredytu w PLN w celu nabycia nieruchomości sfinansowanej ze środków z umowy. Ten fragment uzasadnienia nie bardzo odpowiada stanowi faktycznemu . Należy więc odwołać się do uzasadnienia wyroku sądu I instancji: „MałżonkowieM. S.iA. S.spłacali kredyt zaciągnięty w złotówkach na budowę domu wBanku (...). W celu zmniejszenia wysokości spłacanych rat udali się do pozwanegoBanku (...) spółki akcyjnejwW., gdzie zaproponowano im kredyt denominowany we franku szwajcarskim” – k. 45 v – pierwszy akapit . Powodowy bank doskonale więc wiedział , że pozwani chcieli uzyskać kredyt frankowy po to ,żeby płacić mniej , a więc „zaoszczędzić na spłacie kredytu”. Nie widział do tego żadnych przeszkód i udzielił im kredytu „frankowego”. Obecnie czyni z tego zarzut ,że powodowie niejako z premedytacją zrezygnowali z kredytu złotówkowego , żeby zaoszczędzić biorąc „frankowy”. Poza tym, przecież istotą kredytu „frankowego” było to , że był on tańszy od kredytu złotówkowego , gdyż na skutek bardzo niskiego oprocentowania raty były niskie – znacznie niższe niż w kredycie złotówkowym . Powód miał w swojej ofercie kredyty „frankowe” , a teraz nagannie ocenia kredytobiorców , którzy z nich skorzystali . Takie postępowanie banku nie może spotkać się z akceptacją i korzystać z ochrony prawnej. Mając powyższe na uwadze , powództwo podlegało oddaleniu. Powód przegrał sprawę i dlatego na podstawieart. 98 § 1, § 11i 99 k.p.c.sąd zasądził zwrot kosztów procesu na rzecz pozwanych . Składały się na nie: wynagrodzenie pełnomocnika – 10.800,00 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,00 zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika została ustalona na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity – Dz. U. z 2023r. , poz. 1935 ). Kwoty z tytułu zwrotu kosztów procesu zostały zasądzone na rzecz pozwanych osobno, gdyż każdy z nich miał swojego pełnomocnika.

15/102500/0000503/C

Sąd Okręgowy w Toruniu

I Wydział Cywilny

155515300004521_IX_U_000030_2024_Uz_2024-12-10_001

IX U 30/24

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2024-12-17 18:00:04.0 CET

2024-12-17 08:42:21.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygn. akt IX U 30/24 UZASADNIENIE Decyzją z 8 grudnia 2023r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał E. B. jednorazowe odszkodowanie za 15% uszczerbku na zdrowiu stanowiącego następstwo choroby zawodowej stwierdzonej decyzją Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w S. nr PS . H. . (...) .33.2018 w kwocie 16 995 zł (w tym kwocie 11 330 zł wypłaconej na mocy wcześniejszej decyzji odszkodowawczej i kwocie 5665 zł wobec ustalenia w toku postępowania sądowego dodatkowy

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Justyna Kawka" xPublisher="justyna.kawka" xEditorFullName="Justyna Kawka" xEditor="justyna.kawka" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2024" xVolNmbr="000030" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt IX U 30/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z 8 grudnia 2023r. znak <xAnon> (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> przyznał <xAnon>E. B.</xAnon> jednorazowe odszkodowanie za 15% uszczerbku na zdrowiu stanowiącego następstwo choroby zawodowej stwierdzonej decyzją Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w <xAnon>S.</xAnon> nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">PS</xLexLink>.<xAnon>H.</xAnon>.<xAnon> (...)</xAnon>.33.2018 w kwocie 16 995 zł (w tym kwocie 11 330 zł wypłaconej na mocy wcześniejszej decyzji odszkodowawczej i kwocie 5665 zł wobec ustalenia w toku postępowania sądowego dodatkowych 5% uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonej).</xText> <xText><xAnon>E. B.</xAnon> wniosła o zmianę tej decyzji poprzez przyznanie jej odszkodowania z uwzględnieniem stawki za 1% uszczerbku na zdrowiu obowiązującej w dacie rozstrzygnięcia organu (1269 zł).</xText> <xText>Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny. </xBx></xText> <xText>Decyzją z 20 września 2022r. znak <xAnon> (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> przyznał <xAnon>E. B.</xAnon> prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu choroby zawodowej stwierdzonej decyzją Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w <xAnon>S.</xAnon> z 15 listopada 2019r. nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">PS</xLexLink>.<xAnon>H.</xAnon>.<xAnon> (...)</xAnon>.33.2018 (niedowładu mięśni wewnętrznych krtani z wrzecionowatą niedomykalnością fonacyjną głośni i trwałą dysfonią) w kwocie 11330 zł za 10% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu ustalonego orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z 19 września 2022r.</xText> <xText>Niesporne, nadto decyzja organu rentowego z 20 września 2022r. – k. 20 akt odszkodowawczych (pl. VII akt organu), orzeczenie komisji lekarskiej ZUS – k. 19 tego pliku, decyzja o stwierdzeniu choroby zawodowej – k. 3-5 tego pliku</xText> <xText>Organ wypłacił ubezpieczonej wskazane odszkodowanie jeszcze we wrześniu 2022r.</xText> <xText>Niesporne, nadto adnotacje na decyzji – k. 20 akt odszkodowawczych</xText> <xText><xAnon>E. B.</xAnon> wniosła odwołanie od tej decyzji kwestionując przyjętą przez organ wartość uszczerbku na jej zdrowiu.</xText> <xText><xBx>Rozpoznający sprawę w wyniku tego odwołania Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie wyrokiem z 18 października 2023r. sygn. akt IXU 588/22 zmienił wymienioną decyzję w ten sposób, że przyznał <xAnon>E. B.</xAnon> prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wskazanej w decyzji choroby zawodowej w wysokości odpowiadającej 15 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. </xBx></xText> <xText><xBx>Wyrok ten niezaskarżony przez żadną ze stron jest prawomocny od 26 października 2023r. </xBx></xText> <xText>Niesporne, nadto odwołanie – k. 3 akt IX U 588/ 22 tutejszego sądu, wyrok – k. 103 tych akt, zarządzenie o prawomocności – k. 108 tych akt</xText> <xText>Wykonując wyrok sądu organ rentowy wydał decyzję zaskarżoną w niniejszej sprawie.</xText> <xText>Niesporne</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje.</xBx></xText> <xText>Odwołanie nie podlegało uwzględnieniu.</xText> <xText>Wysokość jednorazowego odszkodowania należnego ubezpieczonej z powodu choroby zawodowej była przedmiotem toczącego się przed tutejszym sądem postępowania w sprawie IX U 588/22 zainicjowanego odwołaniem <xAnon>E. B.</xAnon> od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon> z 20 września 2022r. znak <xAnon> (...)</xAnon> przyznającej ubezpieczonej świadczenie za 10% uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>Wymienione postępowanie zostało zakończone prawomocnym wyrokiem zmieniającym decyzję organu rentowego poprzez przyznanie odwołującej się odszkodowania za 15 % uszczerbku na zdrowiu. W wyroku tym nie została wskazana kwota odszkodowania, choć zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, powinna być określona.</xText> <xText>Z tego względu organ rentowy wydał decyzję określającą kwotę odszkodowania.</xText> <xText>Jako że decyzja ta w istocie nie była nowym rozstrzygnięciem o odszkodowaniu, a tylko realizacją wyroku zmieniającego poprzednie rozstrzygnięcie, to musiała odnosić się do stawek z daty wydania pierwszej decyzji odszkodowawczej.</xText> <xText>Zgodnie z 12 <xLexLink xArt="ust. 5" xIsapId="WDU20021991673" xTitle="Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1673">ust. 5 ustawy z 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink> (tekst jednolity Dz. U 2022.2189), do ustalenia wysokości odszkodowania przyjmuje się przeciętne wynagrodzenie obowiązujące w dniu wydania decyzji odszkodowawczej. W decyzji z 20 września 2022r. organ prawidłowo zastosował wskazana regulację przyjmując za 1% uszczerbku stawkę 1133 zł ustaloną na okres 1 kwietnia 2022r. – 31 marca 2023r. w obwieszczeniu Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 23 lutego 2022 r. w sprawie wysokości kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej (M.P.2022.287).</xText> <xText>Gdyby sąd wyrokiem zmieniającym tę decyzję, zamiast przyznawać prawo do odszkodowania w wysokości odpowiadającej 15 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, zasądził na rzecz ubezpieczonej konkretną kwotę, dokonałby wyliczenia właśnie w oparciu o przepisy obowiązujące w dacie wydawania decyzji, której prawidłowość badał, a zatem z uwzględnieniem stawki objętej wskazanym wyżej obwieszczeniem (nie zaś obowiązującej w dacie wyrokowania stawki 1269 zł określonej w obwieszczeniu Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 16 lutego 2023r. w sprawie wysokości kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej /M.P.2023.252/). Specyfika postępowań sądowych w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych – badanie prawidłowości wydawanych przez organy rentowe decyzji – rodzi bowiem konieczność orzekania w oparciu o przepisy obowiązujące w dacie wydawania tych decyzji.</xText> <xText>Stąd wykonując wyrok sądu organ również powinien (co uczynił) odnieść się do regulacji z daty wydania pierwszej decyzji. W istocie bowiem nie rozstrzygał już ponownie o świadczeniu, a korygował swoje wcześniejsze rozstrzygnięcie w zakresie kwoty tak, by korespondowało to z wyrokiem sądu. Gdyby pierwsza decyzja organu była prawidłowa, to przyznawałaby <xAnon>E. B.</xAnon> odszkodowanie za 15 % uszczerbku na zdrowiu wedle stawki 1133 zł. Wedle tej stawki powinna zatem nastąpić wypłata całego odszkodowania.</xText> <xText>Niekorzystne dla odwołującej się skutki błędnej decyzji organu (oczekiwanie na należne, a niewypłacone o czasie odszkodowanie za 5 z 15% uszczerbku na zdrowiu) może być kompensowane odsetkami, a nie zastosowaniem wyższej stawki za 1% uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 85 ust 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (t.j. 2024.497) zwanej dalej ustawą systemową, jeżeli ZUS – w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych – nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.</xText> <xText>Okoliczność, iż ubezpieczeni (w tym <xAnon>E. B.</xAnon>) mogą w oparciu o tę regulację dochodzić odsetek od tej części odszkodowania, o której ostatecznie orzekł dopiero sąd, przeczy możliwości przyjęcia przy wypłacie tej części odszkodowania wyższej stawki (wprowadzonej przepisami w toku sporu sądowego).</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.</xText> <xText>Sąd orzekający nie podziela wyrażonego w wydanym jednoosobowo postanowieniu Sądu Najwyższego z 13 grudnia 2023r. <xAnon> (...)</xAnon> 60/23 poglądu, że jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy przysługuje pracownikowi w wysokości określonej w obwieszczeniu obowiązującym w dacie stwierdzenia uszczerbku na zdrowiu, a gdy związek zdarzeń z wypadkiem przy pracy ustalił orzeczeniem sąd, odszkodowanie powinno być określone według stawek obowiązujących w dacie wyrokowania. Pomijając rozważania, jak pogląd ten przekładałby się na realia niniejszej sprawy, wskazać należy, iż Sąd Najwyższy uzasadnienie swojego stanowiska ograniczył wyłącznie do powołania wcześniejszych swoich orzeczeń. Wszystkie one jednak wydane zostały w innym stanie prawnym - pod rządami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19750200105" xTitle="Ustawa z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 1975 r. Nr 20, poz. 105">ustawy z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink> (Dz. U. 1983.30.144), w której nie było regulacji analogicznej do zawartej w <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 ust. 5" xIsapId="WDU20021991673" xTitle="Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1673">art. 12 ust. 5</xLexLink> obecnej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20021991673" xTitle="Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1673">ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink>, a zatem się zdezaktualizowały.</xText> <xText>Stanowisko wyrażone w postanowieniu nie koresponduje zresztą chociażby z wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z 8 maja 2012r. II UK 250/11. Tam Sąd Najwyższy wskazał bowiem, że do ustalenia wysokości jednorazowego odszkodowania w przypadku nieterminowego wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzji przyznającej to prawo przyjmuje się przeciętne wynagrodzenie obowiązujące w dniu, w którym najpóźniej powinno nastąpić wydanie decyzji</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Justyna Kawka

Justyna Kawka

Sygn. akt IX U 30/24 UZASADNIENIE Decyzją z 8 grudnia 2023r. znak(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.przyznałE. B.jednorazowe odszkodowanie za 15% uszczerbku na zdrowiu stanowiącego następstwo choroby zawodowej stwierdzonej decyzją Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego wS.nrPS.H..(...).33.2018 w kwocie 16 995 zł (w tym kwocie 11 330 zł wypłaconej na mocy wcześniejszej decyzji odszkodowawczej i kwocie 5665 zł wobec ustalenia w toku postępowania sądowego dodatkowych 5% uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonej). E. B.wniosła o zmianę tej decyzji poprzez przyznanie jej odszkodowania z uwzględnieniem stawki za 1% uszczerbku na zdrowiu obowiązującej w dacie rozstrzygnięcia organu (1269 zł). Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. Decyzją z 20 września 2022r. znak(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.przyznałE. B.prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu choroby zawodowej stwierdzonej decyzją Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego wS.z 15 listopada 2019r. nrPS.H..(...).33.2018 (niedowładu mięśni wewnętrznych krtani z wrzecionowatą niedomykalnością fonacyjną głośni i trwałą dysfonią) w kwocie 11330 zł za 10% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu ustalonego orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z 19 września 2022r. Niesporne, nadto decyzja organu rentowego z 20 września 2022r. – k. 20 akt odszkodowawczych (pl. VII akt organu), orzeczenie komisji lekarskiej ZUS – k. 19 tego pliku, decyzja o stwierdzeniu choroby zawodowej – k. 3-5 tego pliku Organ wypłacił ubezpieczonej wskazane odszkodowanie jeszcze we wrześniu 2022r. Niesporne, nadto adnotacje na decyzji – k. 20 akt odszkodowawczych E. B.wniosła odwołanie od tej decyzji kwestionując przyjętą przez organ wartość uszczerbku na jej zdrowiu. Rozpoznający sprawę w wyniku tego odwołania Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie wyrokiem z 18 października 2023r. sygn. akt IXU 588/22 zmienił wymienioną decyzję w ten sposób, że przyznałE. B.prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wskazanej w decyzji choroby zawodowej w wysokości odpowiadającej 15 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Wyrok ten niezaskarżony przez żadną ze stron jest prawomocny od 26 października 2023r. Niesporne, nadto odwołanie – k. 3 akt IX U 588/ 22 tutejszego sądu, wyrok – k. 103 tych akt, zarządzenie o prawomocności – k. 108 tych akt Wykonując wyrok sądu organ rentowy wydał decyzję zaskarżoną w niniejszej sprawie. Niesporne Sąd zważył, co następuje. Odwołanie nie podlegało uwzględnieniu. Wysokość jednorazowego odszkodowania należnego ubezpieczonej z powodu choroby zawodowej była przedmiotem toczącego się przed tutejszym sądem postępowania w sprawie IX U 588/22 zainicjowanego odwołaniemE. B.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.z 20 września 2022r. znak(...)przyznającej ubezpieczonej świadczenie za 10% uszczerbku na zdrowiu. Wymienione postępowanie zostało zakończone prawomocnym wyrokiem zmieniającym decyzję organu rentowego poprzez przyznanie odwołującej się odszkodowania za 15 % uszczerbku na zdrowiu. W wyroku tym nie została wskazana kwota odszkodowania, choć zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, powinna być określona. Z tego względu organ rentowy wydał decyzję określającą kwotę odszkodowania. Jako że decyzja ta w istocie nie była nowym rozstrzygnięciem o odszkodowaniu, a tylko realizacją wyroku zmieniającego poprzednie rozstrzygnięcie, to musiała odnosić się do stawek z daty wydania pierwszej decyzji odszkodowawczej. Zgodnie z 12ust. 5 ustawy z 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(tekst jednolity Dz. U 2022.2189), do ustalenia wysokości odszkodowania przyjmuje się przeciętne wynagrodzenie obowiązujące w dniu wydania decyzji odszkodowawczej. W decyzji z 20 września 2022r. organ prawidłowo zastosował wskazana regulację przyjmując za 1% uszczerbku stawkę 1133 zł ustaloną na okres 1 kwietnia 2022r. – 31 marca 2023r. w obwieszczeniu Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 23 lutego 2022 r. w sprawie wysokości kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej (M.P.2022.287). Gdyby sąd wyrokiem zmieniającym tę decyzję, zamiast przyznawać prawo do odszkodowania w wysokości odpowiadającej 15 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, zasądził na rzecz ubezpieczonej konkretną kwotę, dokonałby wyliczenia właśnie w oparciu o przepisy obowiązujące w dacie wydawania decyzji, której prawidłowość badał, a zatem z uwzględnieniem stawki objętej wskazanym wyżej obwieszczeniem (nie zaś obowiązującej w dacie wyrokowania stawki 1269 zł określonej w obwieszczeniu Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 16 lutego 2023r. w sprawie wysokości kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej /M.P.2023.252/). Specyfika postępowań sądowych w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych – badanie prawidłowości wydawanych przez organy rentowe decyzji – rodzi bowiem konieczność orzekania w oparciu o przepisy obowiązujące w dacie wydawania tych decyzji. Stąd wykonując wyrok sądu organ również powinien (co uczynił) odnieść się do regulacji z daty wydania pierwszej decyzji. W istocie bowiem nie rozstrzygał już ponownie o świadczeniu, a korygował swoje wcześniejsze rozstrzygnięcie w zakresie kwoty tak, by korespondowało to z wyrokiem sądu. Gdyby pierwsza decyzja organu była prawidłowa, to przyznawałabyE. B.odszkodowanie za 15 % uszczerbku na zdrowiu wedle stawki 1133 zł. Wedle tej stawki powinna zatem nastąpić wypłata całego odszkodowania. Niekorzystne dla odwołującej się skutki błędnej decyzji organu (oczekiwanie na należne, a niewypłacone o czasie odszkodowanie za 5 z 15% uszczerbku na zdrowiu) może być kompensowane odsetkami, a nie zastosowaniem wyższej stawki za 1% uszczerbku na zdrowiu. Zgodnie zart. 85 ust 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(t.j. 2024.497) zwanej dalej ustawą systemową, jeżeli ZUS – w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych – nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności. Okoliczność, iż ubezpieczeni (w tymE. B.) mogą w oparciu o tę regulację dochodzić odsetek od tej części odszkodowania, o której ostatecznie orzekł dopiero sąd, przeczy możliwości przyjęcia przy wypłacie tej części odszkodowania wyższej stawki (wprowadzonej przepisami w toku sporu sądowego). Mając na uwadze powyższe sąd na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.oddalił odwołanie jako nieuzasadnione. Sąd orzekający nie podziela wyrażonego w wydanym jednoosobowo postanowieniu Sądu Najwyższego z 13 grudnia 2023r.(...)60/23 poglądu, że jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy przysługuje pracownikowi w wysokości określonej w obwieszczeniu obowiązującym w dacie stwierdzenia uszczerbku na zdrowiu, a gdy związek zdarzeń z wypadkiem przy pracy ustalił orzeczeniem sąd, odszkodowanie powinno być określone według stawek obowiązujących w dacie wyrokowania. Pomijając rozważania, jak pogląd ten przekładałby się na realia niniejszej sprawy, wskazać należy, iż Sąd Najwyższy uzasadnienie swojego stanowiska ograniczył wyłącznie do powołania wcześniejszych swoich orzeczeń. Wszystkie one jednak wydane zostały w innym stanie prawnym - pod rządamiustawy z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz. U. 1983.30.144), w której nie było regulacji analogicznej do zawartej wart. 12 ust. 5obecnejustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, a zatem się zdezaktualizowały. Stanowisko wyrażone w postanowieniu nie koresponduje zresztą chociażby z wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z 8 maja 2012r. II UK 250/11. Tam Sąd Najwyższy wskazał bowiem, że do ustalenia wysokości jednorazowego odszkodowania w przypadku nieterminowego wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzji przyznającej to prawo przyjmuje się przeciętne wynagrodzenie obowiązujące w dniu, w którym najpóźniej powinno nastąpić wydanie decyzji ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...), 3 (...)

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

150520000000503_I_C_001031_2024_Uz_2024-12-10_001

I C 1031/24

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2025-01-13 18:00:05.0 CET

2025-01-13 09:00:58.0 CET

15052000

503

REASON

Sygn. akt I C 1031/24 Uzasadnienie do rozstrzygnięcia kosztowego zawartego w pkt II postanowienia z dnia 22.11.2024 r. k. 131. Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew o zapłatę przeciwko pozwanym B. F. (1) i R. F. w dniu 3.10.2024 r. – koperta 63. Pozwana B. F. (2) w odpowiedzi na pozew z dnia 23.10.2024 r. (k. 76) wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu łącznie z kosztami zastępstwa procesowego. Podniosła zarzut potrącenia wierzytelności i wskazał

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Jolanta Urbanowicz" xPublisher="jolanta.urbanowicz" xEditorFullName="Jolanta Urbanowicz" xEditor="jolanta.urbanowicz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/052000/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="001031" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 1031/24</xText> <xText><xBx>Uzasadnienie do rozstrzygnięcia kosztowego zawartego w pkt II postanowienia z dnia 22.11.2024 r. k. 131. </xBx></xText> <xText>Powód <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wniósł pozew o zapłatę przeciwko pozwanym <xAnon>B. F. (1)</xAnon> i <xAnon>R. F.</xAnon> w dniu 3.10.2024 r. – koperta 63.</xText> <xText>Pozwana <xAnon>B. F. (2)</xAnon> w odpowiedzi na pozew z dnia 23.10.2024 r. (k. 76) wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu łącznie z kosztami zastępstwa procesowego.</xText> <xText>Podniosła zarzut potrącenia wierzytelności i wskazała, że wierzytelność powoda o zwrot środków pieniężnych udostępnionych jako kapitał kredytu w wysokości 396.000 zł uległa w całości umorzeniu w wyniku złożonego przez pozwanych oświadczenia o potrąceniu.</xText> <xText>Wskazała, iż pismem z dnia 23 lipca 2024 r. pozwani wezwali powoda do zapłaty:</xText> <xText>- kwoty 180.843,53 zł tytułem zwrotu rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych w polskiej walucie w okresie od 29 sierpnia 2006 r. do 23 lipca 2024 r.,</xText> <xText>- kwoty 85.731,12 CHF tytułem zwrotu rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych we frankach szwajcarskich w okresie od 29 sierpnia 2006 r. do dnia 23 lipca 2024 r.</xText> <xText>w terminie 7 dnia od dnia odebrania wezwania do zapłaty, powołując się na nieważność umowy, będącą konsekwencją usunięcia z jej treści abuzywnych zapisów odnoszących się do mechanizmu przeliczania kwoty kredytu i rat kapitałowo-odsetkowych.</xText> <xText>Powód wezwanie do zapłaty odebrał w dniu 26 lipca 2024 r. Pomimo upływu terminu, powód nie spełnił świadczenia pieniężnego.</xText> <xText>Kolejnym pismem z dnia 05 sierpnia 2024 r. pozwani złożyli powodowi oświadczenie o potrąceniu przysługujących im wobec powoda wierzytelności, wynikających z nieważnej <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych <xAnon> (...)</xAnon> waloryzowany kursem <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 24 sierpnia 2006 r.:</xText> <xText>- wysokości 180.843,53 zł, obejmującą raty kapitałowo-odsetkowe uiszczone w polskiej walucie w okresie od 29 sierpnia 2006 r. do 23 lipca 2024 r.,</xText> <xText>- w wysokości 46.507,25 CHF, obejmującą część sumy rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych we frankach szwajcarskich w okresie od 29 sierpnia 2006 r. do dnia 23 lipca 2024 r. (pełna suma wynosi 85.731,12 CHF), która po przeliczeniu na polską walutę zgodnie ze średnim kursem NBP z dnia 05 sierpnia 2024 r., tj. pierwszy dzień po dniu wymagalności roszczenia, w którym opublikowana została tabela średnich kursów NBP, 1 CHF- 4,<xAnon> (...)</xAnon> wynosiła 215.156,49 zł z wierzytelnością powoda przysługującą mu wobec pozwanych w wysokości 396.000 zł, której źródłem była również nieważna umowa kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon> o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych <xAnon> (...)</xAnon> waloryzowany kursem <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 24 sierpnia 2006 r. i na której wysokość składały się środki pieniężne wypłacone na podstawie ww. kontraktu.</xText> <xText>Oświadczenie o potrąceniu zostało doręczone powodowi w dniu 09 sierpnia 2024 r.</xText> <xText>Pozwana twierdziła, że nie dała powodów do wytoczenia powództwa w niniejszej sprawie. Pozwani rozliczyli się z powodem z kwoty kapitału kredytu przed złożeniem pozwu, w terminie wskazanym przez powoda w wezwaniu do zapłaty z dnia 19 czerwca 2024 r.</xText> <xText>Pozwany <xAnon>R. F.</xAnon> (k. 95) wniósł o:</xText> <xText>1. oddalenie powództwa,</xText> <xText>2. zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnieni się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> <xText>Uzasadniając stanowisko podał, iż roszczenie banku o zapłatę kwoty 396.000 zł tytułem zwrotu kwoty udostępnionego kapitału kredytu jest niezasadne. Wierzytelność banku wygasła.</xText> <xText>Pismem z dnia 05 sierpnia 2024 r. pozwani potrącili wierzytelność w wysokości 180.843,53 zł o zwrot rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych w polskiej walucie w okresie od 29 sierpnia 2006 r. do 23 sierpnia 2024 r. oraz wierzytelność w wysokości 46.507,25 CHF o zwrot części sumy rat kapitałowo- odsetkowych uiszczonych we frankach szwajcarskich w okresie od 29 sierpnia 2006 r. do dnia 23 lipca 2024 r., która po przeliczeniu na polską walutę zgodnie ze średnim kursem NBP z dnia 05 sierpnia 2024 r., tj. pierwszy dzień po dniu wymagalności roszczenia, w którym opublikowana została tabela średnich kursów NBP, 1 CHF- 4,<xAnon> (...)</xAnon> wynosiła 215.156,49 zł z wierzytelnością o zwrot kwoty kapitału kredytu w wysokości 396.000 zł.</xText> <xText>Oświadczenie o potrąceniu zostało doręczone powodowi w dniu 09 sierpnia 2024 r.</xText> <xText>Źródłem wierzytelności przedstawionych do potrącenia jest nieważna umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 24 sierpnia 2006r, nr <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Wierzytelności pozwanych w chwili składania oświadczenia o potrąceniu były wymagalne. Przed złożeniem oświadczenia o potrąceniu, pozwani skierowali do banku wezwanie do zapłaty, w którym powołali się na nieważności umowy będącą skutkiem wyeliminowania z umowy abuzywnych zapisów odnoszących się do mechanizmu przeliczania kredytu i rat kapitałowo-odsetkowych. Pozwani zażądali zwrotu świadczeń spełnionych na podstawie nieważnego kontraktu w terminie 7 dni. Powód wezwanie do zapłaty odebrał w dniu 26 lipca 2024 r. W konsekwencji wierzytelności powodów/pozwany wzajemnie stały się wymagalne z dniem 03 sierpnia 2024 r.</xText> <xText>Po otrzymaniu odpowiedzi na pozew powód (związku z rozliczeniem się przez strony z kapitału kredytu) cofnął pozew w całości, bez zrzeczenia się dochodzonych roszczeń i wniósł o wzajemne zniesienie pomiędzy stronami kosztów procesu w niniejszej sprawie.</xText> <xText>Pozwani wyrazili zgodę na cofnięcie pozwu bez zrzeczenia się roszczenia, jednak wnieśli o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego na rzecz każdego z pozwanych, gdyż byli reprezentowani przez innych pełnomocników.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Okoliczności uzasadniające umorzenie postępowania w sprawie były bezsporne.</xText> <xText>Co do zasady również należało przyznać rację pozwanym, iż należą im się koszty procesu od strony powodowej, gdyż nie dali powodów do wytoczenia powództwa.</xText> <xText>Podstawę do zasądzenia kosztów stanowi przepis <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Problematyczne jedynie pozostawało, czy pozwani winni uzyskać koszty zastępstwa w stawce podwójnej z tej racji, że byli reprezentowani przez innych pełnomocników.</xText> <xText>W ocenie Sądu koszty te winny być zasądzone w stawce pojedynczej, ewentualnie podzielonej na rzecz pozwanych.</xText> <xText>Za takim stanowiskiem przemawia szereg okoliczności.</xText> <xText>Pozwani mieszkają razem, są małżeństwem, łączy ich ustrój wspólności majątkowej i wspólnie działają – dokumentacja dotyczącą potrącenia k. 58-62.</xText> <xText>Ponadto w sprawie I C 1157/22 Sądu Okręgowego w Suwałkach i I ACa 1030/23 Sądu Apelacyjnego w Białymstoku (k. 89) uzyskali zwrot kosztów obejmujących wynagrodzenie pełnomocnika w stawce pojedynczej.</xText> <xText>Co więcej pozwani składając oświadczenia o potrąceniu dokonywali wspólnych czynności, chociaż byli reprezentowani przez dwóch pełnomocników.</xText> <xText>Pisma składane przez pozwanych są niemal jednobrzmiące, co wskazuje że nie podejmowali żadnych odrębnych działań obronnych przeciwko roszczeniu powoda (identyczna linia obrony).</xText> <xText>W ocenie Sądu podwójna reprezentacja jest próbą uzyskania wyższych kosztów procesu. Pełnomocnicy nie wnieśli o podzielnie wynagrodzenia po połowie na każdego z nich i domagali się zasądzenia go w pełnej wysokości.</xText> <xText>W ocenie Sądu działania takie nie znajdują usprawiedliwienia ani w nakładzie pracy pełnomocników, są też sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.</xText> <xText>Z uzasadnienia orzeczenia w sprawie I C 1157/22 wynika, iż pozwanych łączył ustój wspólności majątkowej. Z akt sprawy niniejszej nie wynika, aby ten stan uległ zmianie.</xText> <xText>Podwojenie obsługi prawnej nie było wynikiem zmiany sytuacji osobistej (cywilnej), gdyż w dalszym ciągu są małżeństwem i mieszkają razem, a jedynie działaniem o charakterze merkantylnym.</xText> <xText>Z powyższych względów orzeczono jak w pkt II postanowienia.</xText> <xText>sędzia Mirosław Krzysztof Derda</xText> </xBlock> </xPart>

Jolanta Urbanowicz

Jolanta Urbanowicz

Sygn. akt I C 1031/24 Uzasadnienie do rozstrzygnięcia kosztowego zawartego w pkt II postanowienia z dnia 22.11.2024 r. k. 131. Powód(...) S.A.z siedzibą wW.wniósł pozew o zapłatę przeciwko pozwanymB. F. (1)iR. F.w dniu 3.10.2024 r. – koperta 63. PozwanaB. F. (2)w odpowiedzi na pozew z dnia 23.10.2024 r. (k. 76) wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu łącznie z kosztami zastępstwa procesowego. Podniosła zarzut potrącenia wierzytelności i wskazała, że wierzytelność powoda o zwrot środków pieniężnych udostępnionych jako kapitał kredytu w wysokości 396.000 zł uległa w całości umorzeniu w wyniku złożonego przez pozwanych oświadczenia o potrąceniu. Wskazała, iż pismem z dnia 23 lipca 2024 r. pozwani wezwali powoda do zapłaty: - kwoty 180.843,53 zł tytułem zwrotu rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych w polskiej walucie w okresie od 29 sierpnia 2006 r. do 23 lipca 2024 r., - kwoty 85.731,12 CHF tytułem zwrotu rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych we frankach szwajcarskich w okresie od 29 sierpnia 2006 r. do dnia 23 lipca 2024 r. w terminie 7 dnia od dnia odebrania wezwania do zapłaty, powołując się na nieważność umowy, będącą konsekwencją usunięcia z jej treści abuzywnych zapisów odnoszących się do mechanizmu przeliczania kwoty kredytu i rat kapitałowo-odsetkowych. Powód wezwanie do zapłaty odebrał w dniu 26 lipca 2024 r. Pomimo upływu terminu, powód nie spełnił świadczenia pieniężnego. Kolejnym pismem z dnia 05 sierpnia 2024 r. pozwani złożyli powodowi oświadczenie o potrąceniu przysługujących im wobec powoda wierzytelności, wynikających z nieważnejumowy nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych(...)waloryzowany kursem(...)z dnia 24 sierpnia 2006 r.: - wysokości 180.843,53 zł, obejmującą raty kapitałowo-odsetkowe uiszczone w polskiej walucie w okresie od 29 sierpnia 2006 r. do 23 lipca 2024 r., - w wysokości 46.507,25 CHF, obejmującą część sumy rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych we frankach szwajcarskich w okresie od 29 sierpnia 2006 r. do dnia 23 lipca 2024 r. (pełna suma wynosi 85.731,12 CHF), która po przeliczeniu na polską walutę zgodnie ze średnim kursem NBP z dnia 05 sierpnia 2024 r., tj. pierwszy dzień po dniu wymagalności roszczenia, w którym opublikowana została tabela średnich kursów NBP, 1 CHF- 4,(...)wynosiła 215.156,49 zł z wierzytelnością powoda przysługującą mu wobec pozwanych w wysokości 396.000 zł, której źródłem była również nieważna umowa kredytu nr(...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych(...)waloryzowany kursem(...)z dnia 24 sierpnia 2006 r. i na której wysokość składały się środki pieniężne wypłacone na podstawie ww. kontraktu. Oświadczenie o potrąceniu zostało doręczone powodowi w dniu 09 sierpnia 2024 r. Pozwana twierdziła, że nie dała powodów do wytoczenia powództwa w niniejszej sprawie. Pozwani rozliczyli się z powodem z kwoty kapitału kredytu przed złożeniem pozwu, w terminie wskazanym przez powoda w wezwaniu do zapłaty z dnia 19 czerwca 2024 r. PozwanyR. F.(k. 95) wniósł o: 1. oddalenie powództwa, 2. zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnieni się orzeczenia do dnia zapłaty. Uzasadniając stanowisko podał, iż roszczenie banku o zapłatę kwoty 396.000 zł tytułem zwrotu kwoty udostępnionego kapitału kredytu jest niezasadne. Wierzytelność banku wygasła. Pismem z dnia 05 sierpnia 2024 r. pozwani potrącili wierzytelność w wysokości 180.843,53 zł o zwrot rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych w polskiej walucie w okresie od 29 sierpnia 2006 r. do 23 sierpnia 2024 r. oraz wierzytelność w wysokości 46.507,25 CHF o zwrot części sumy rat kapitałowo- odsetkowych uiszczonych we frankach szwajcarskich w okresie od 29 sierpnia 2006 r. do dnia 23 lipca 2024 r., która po przeliczeniu na polską walutę zgodnie ze średnim kursem NBP z dnia 05 sierpnia 2024 r., tj. pierwszy dzień po dniu wymagalności roszczenia, w którym opublikowana została tabela średnich kursów NBP, 1 CHF- 4,(...)wynosiła 215.156,49 zł z wierzytelnością o zwrot kwoty kapitału kredytu w wysokości 396.000 zł. Oświadczenie o potrąceniu zostało doręczone powodowi w dniu 09 sierpnia 2024 r. Źródłem wierzytelności przedstawionych do potrącenia jest nieważna umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych(...)z dnia 24 sierpnia 2006r, nr(...). Wierzytelności pozwanych w chwili składania oświadczenia o potrąceniu były wymagalne. Przed złożeniem oświadczenia o potrąceniu, pozwani skierowali do banku wezwanie do zapłaty, w którym powołali się na nieważności umowy będącą skutkiem wyeliminowania z umowy abuzywnych zapisów odnoszących się do mechanizmu przeliczania kredytu i rat kapitałowo-odsetkowych. Pozwani zażądali zwrotu świadczeń spełnionych na podstawie nieważnego kontraktu w terminie 7 dni. Powód wezwanie do zapłaty odebrał w dniu 26 lipca 2024 r. W konsekwencji wierzytelności powodów/pozwany wzajemnie stały się wymagalne z dniem 03 sierpnia 2024 r. Po otrzymaniu odpowiedzi na pozew powód (związku z rozliczeniem się przez strony z kapitału kredytu) cofnął pozew w całości, bez zrzeczenia się dochodzonych roszczeń i wniósł o wzajemne zniesienie pomiędzy stronami kosztów procesu w niniejszej sprawie. Pozwani wyrazili zgodę na cofnięcie pozwu bez zrzeczenia się roszczenia, jednak wnieśli o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego na rzecz każdego z pozwanych, gdyż byli reprezentowani przez innych pełnomocników. Sąd zważył, co następuje: Okoliczności uzasadniające umorzenie postępowania w sprawie były bezsporne. Co do zasady również należało przyznać rację pozwanym, iż należą im się koszty procesu od strony powodowej, gdyż nie dali powodów do wytoczenia powództwa. Podstawę do zasądzenia kosztów stanowi przepisart. 98 kpc. Problematyczne jedynie pozostawało, czy pozwani winni uzyskać koszty zastępstwa w stawce podwójnej z tej racji, że byli reprezentowani przez innych pełnomocników. W ocenie Sądu koszty te winny być zasądzone w stawce pojedynczej, ewentualnie podzielonej na rzecz pozwanych. Za takim stanowiskiem przemawia szereg okoliczności. Pozwani mieszkają razem, są małżeństwem, łączy ich ustrój wspólności majątkowej i wspólnie działają – dokumentacja dotyczącą potrącenia k. 58-62. Ponadto w sprawie I C 1157/22 Sądu Okręgowego w Suwałkach i I ACa 1030/23 Sądu Apelacyjnego w Białymstoku (k. 89) uzyskali zwrot kosztów obejmujących wynagrodzenie pełnomocnika w stawce pojedynczej. Co więcej pozwani składając oświadczenia o potrąceniu dokonywali wspólnych czynności, chociaż byli reprezentowani przez dwóch pełnomocników. Pisma składane przez pozwanych są niemal jednobrzmiące, co wskazuje że nie podejmowali żadnych odrębnych działań obronnych przeciwko roszczeniu powoda (identyczna linia obrony). W ocenie Sądu podwójna reprezentacja jest próbą uzyskania wyższych kosztów procesu. Pełnomocnicy nie wnieśli o podzielnie wynagrodzenia po połowie na każdego z nich i domagali się zasądzenia go w pełnej wysokości. W ocenie Sądu działania takie nie znajdują usprawiedliwienia ani w nakładzie pracy pełnomocników, są też sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Z uzasadnienia orzeczenia w sprawie I C 1157/22 wynika, iż pozwanych łączył ustój wspólności majątkowej. Z akt sprawy niniejszej nie wynika, aby ten stan uległ zmianie. Podwojenie obsługi prawnej nie było wynikiem zmiany sytuacji osobistej (cywilnej), gdyż w dalszym ciągu są małżeństwem i mieszkają razem, a jedynie działaniem o charakterze merkantylnym. Z powyższych względów orzeczono jak w pkt II postanowienia. sędzia Mirosław Krzysztof Derda

15/052000/0000503/C

Sąd Okręgowy w Suwałkach

I Wydział Cywilny

150510000000503_I_C_000193_2024_Uz_2024-12-10_002

I C 193/24

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2025-01-07 18:00:05.0 CET

2025-01-07 09:19:27.0 CET

15051000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 193/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny w składzie: Przewodnicząca: Wiesława Kozikowska Protokolant: Anna Kłos po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 r. w Łomży na rozprawie sprawy z powództwa J. T. przeciwko pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W. o zapłatę I Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz powoda J. T. kwotę 145.896,02 zł (sto czterdzieści pięć tysięcy osiemset dziewię

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Edyta Jastrzębska" xPublisher="edjast" xEditorFullName="Anna Krakowiecka" xEditor="ankrak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/051000/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="000193" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt I C 193/24</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 10 grudnia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny</xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="185"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="514"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Przewodnicząca:</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Wiesława Kozikowska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Protokolant:</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Anna Kłos</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 r. w Łomży na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>J. T.</xAnon></xText> <xText>przeciwko pozwanemu <xAnon> (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>J. T.</xAnon> kwotę 145.896,02 zł (sto czterdzieści pięć tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt sześć złotych dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 24 listopada 2022 roku do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Oddala powództwo w pozostałym zakresie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>J. T.</xAnon> kwotę 15.887,00 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów postępowania;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>nakazuje ściągnąć od pozwanego <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łomży kwotę 2.552,03 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt I C 193/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>J. T.</xAnon> wniósł o zasądzenie od pozwanego <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> kwoty 149.392,42 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 24 listopada 2022 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>Pozwany <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>W dniu 22 sierpnia 2022 roku w gospodarstwie rolnym, które jest własnością powoda, doszło do pożaru budynku mieszkalnego ze stałymi elementami.</xText> <xText>Budynek ten był objęty ochroną ubezpieczeniową zapewnioną przez pozwanego na podstawie umowy obowiązkowego ubezpieczenia budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego od ognia i innych zdarzeń losowych z dnia 22 grudnia 2021 r., obowiązującą w okresie od 1 stycznia 2022 roku do 31 grudnia 2022 roku (typ <xAnon>polisy (...)</xAnon>). Odnośnie budynku przyjęto 0,00% stopień zużycia i określono sumę ubezpieczenia na kwotę 396.000 zł.</xText> <xText>Pozwany przyjął odpowiedzialność za zdarzenie i tytułem odszkodowania zapłacił na rzecz powoda kwotę 246.607,58 zł.</xText> <xText>Budynek mieszkalny nie został jeszcze przez powoda odbudowany. Powód ma zamiar jego odbudowy.</xText> <xText>Stopień zużycia technicznego budynku mieszkalnego od dnia zawarcia umowy ubezpieczenia do dnia pożaru wynosi 0,36%.</xText> <xText>Szacunkowy koszt odbudowy do stanu sprzed pożaru z zachowaniem dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych: a) przy odbudowie systemem zleconym równa się 595.393,40 zł, b) przy odbudowie systemem gospodarczym równa się 480.595,48 zł.</xText> <xText>Wysokość odszkodowania to kwota 392.503,60 zł (kwota z polisy ubezpieczeniowej pomniejszona o stopień zużycia Sz = 0,36% od daty zawarcia ubezpieczenia do daty zdarzenia i o pozostałości (50% kamienia z rozbiórki: 2.070,80 zł kosztorys s. 11 poz. 3.1.1)).</xText> <xText>Powód nie jest płatnikiem podatku VAT.</xText> <xText><xIx>(Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie: dokumentów i kopii dokumentów k. 9-21, k. 76-79v, płyty CD k. 80, k. 176, k. 181, opinii biegłego k. 108-175, wyjaśnień powoda k. 92-92v).</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części.</xText> <xText>W sprawie poza sporem była odpowiedzialność pozwanego za szkodę spowodowaną w majątku powoda w związku z pożarem budynku mieszkalnego, który miał miejsce 22 sierpnia 2022 roku w gospodarstwie rolnym powoda. Bezsporny był także przebieg postępowania obejmującego likwidację szkody prowadzonego przez stronę pozwaną, które zakończyło się wypłatą odszkodowania w kwocie 246.607,58 zł za uszkodzenia budynku. Odpowiedzialność pozwanego wynikała z umowy ubezpieczenia zawartej pomiędzy stronami w dniu 22 grudnia 2021 roku.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 805;art. 805 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 805 § 1 k.c.</xLexLink> przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (<xLexLink xArt="art. 805;art. 805 § 2;art. 805 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 805 § 2 pkt 1 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Jak stanowi <xLexLink xArt="art. 68;art. 68 ust. 1" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">art. 68 ust. 1. ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, ubezpieczeniowym funduszu gwarancyjnym i polskim biurze ubezpieczycieli komunikacyjnych</xLexLink> (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm., dalej jako u.u.o.) wysokość szkody ustala się, z uwzględnieniem <xLexLink xArt="art. 69" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">art. 69</xLexLink>, na podstawie:</xText> <xText>1) cenników stosowanych przez zakład ubezpieczeń; ustalenie wysokości szkody na podstawie tych cenników następuje w każdym przypadku niepodejmowania odbudowy, naprawy lub remontu budynku;</xText> <xText>2) kosztorysu wystawionego przez podmiot dokonujący odbudowy lub remontu budynku, odzwierciedlającego koszty związane z odbudową lub remontem, określone zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych - przy uwzględnieniu dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia; jeżeli suma ubezpieczenia została ustalona według wartości rzeczywistej, uwzględnia się również faktyczne zużycie budynku od dnia rozpoczęcia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń do dnia powstania szkody.”</xText> <xText>Zakłady ubezpieczeń nie dysponują własnymi cennikami, zatem art. 68 ust. 1 pkt 1 u.u.o. nie znajdzie zastosowania.</xText> <xText>Jak stanowi art. 69 u.u.o. „Wysokość szkody w budynkach rolniczych:</xText> <xText>1) zmniejsza się o wartość pozostałości, które mogą być przeznaczone do dalszego użytku, przeróbki lub odbudowy;</xText> <xText>2) zwiększa się w granicach sumy ubezpieczenia o udokumentowane koszty uprzątnięcia miejsca szkody w wysokości do 5% wartości szkody.&quot;</xText> <xText>Stosownie natomiast do art. 70 ust. 2 u.u.o.:</xText> <xText>&quot;Suma ubezpieczenia budynku rolniczego może odpowiadać wartości:</xText> <xText>1) rzeczywistej tego budynku, przez którą rozumie się wartość w stanie nowym w dniu zawarcia umowy pomniejszonej o stopień zużycia budynku rolniczego;&quot;</xText> <xText>Według <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 pkt. 4" xIsapId="WDU19940890414" xTitle="Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414">art. 70 pkt. 4</xLexLink> u.u.o. (dot. sumy ubezpieczenia): &quot;Normy zużycia budynków rolniczych określa zakład ubezpieczeń stosownie do przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940890414" xTitle="Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414">prawa budowlanego</xLexLink>&quot;.</xText> <xText>12 grudnia 2001 r. weszła w życie nowa <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010971050" xTitle="Ustawa z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 97, poz. 1050">ustawa o cenach z dnia 5.07.2001 r.</xLexLink> (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.), która nie wprowadza żadnych regulacji dotyczących opracowywania kosztorysów budowlanych. Zgodnie z jej treścią dla cen robót budowlanych obowiązuje jedynie <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1" xIsapId="WDU20010971050" xTitle="Ustawa z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 97, poz. 1050">art. 2 ust. 1</xLexLink> „Ceny towarów i usług uzgadniają strony zawierające umowę”. Powoduje to pełną dowolność wyznaczania sporządzania kosztorysów, w tym również kształtowania narzutów, kosztów.</xText> <xText>Ze względu na brak cenników stosowanych przez firmę ubezpieczeniową powołany w niniejszej sprawie biegły posłużył się cennikami i katalogami stosowanymi zwyczajowo w budownictwie z uwzględnieniem cen i narzutów będących w zastosowaniu w III kwartale 2022r. w województwie <xAnon> (...)</xAnon> z <xAnon> wydawnictw (...)</xAnon>.</xText> <xText>Uwzględnił przy tym fakt, że budynek ubezpieczony był w systemie rozszerzonym (zapis w polisie), a więc przywołano w polisie Ogólne Warunki Ubezpieczenia <xAnon> Gospodarstwa Rolnego (...)</xAnon> (<xAnon> (...)</xAnon>) (tekst jednolity).</xText> <xText>Zgodnie z §14 OWU wysokość odszkodowania dla budynków rolniczych ustala się według wartości odtworzeniowej dla mienia, którego stopień zużycia wynosi do 10%. Przedmiotowy budynek miał określony stopień zużycia Sz = 0,00%, a więc ubezpieczenie obejmowało wartość odtworzeniową, tj. wartość nową.</xText> <xText>Dla mienia w wariancie rozszerzonym (co ma miejsce w przedmiotowym gospodarstwie) stosownie do §14 ust. 7. OWU, wysokość odszkodowania ustalana jest na podstawie cen obowiązujących na dzień powstania szkody (opinia biegłego k. 110-112).</xText> <xText>Spór między stronami sprowadzał się do ustalenia wielkości szkody oraz sposobu jej wyliczenia. Dokonane ustalenia faktyczne odnośnie wysokości szkody w budynku, sąd poczynił na podstawie opinii biegłego z zakresu budownictwa. Opinia ta została sporządzona na zlecenie sądu przez kompetentną i niezależną osobę. Opinia biegłego z zakresu budownictwa opierała się na przeprowadzonych w dniu 23 sierpnia 2024 r. oględzinach nieruchomości dotkniętej pożarem.</xText> <xText>Biegły ustalił parametry budynku, dokonał oceny jego stanu technicznego oraz ustalił zakres robót niezbędnych do usunięcia powstałej szkody.</xText> <xText>Biegły w opinii zaopiniował, że stopień zużycia technicznego budynku mieszkalnego od daty zawarcia umowy ubezpieczenia do dnia zdarzenia równa się 0,36 %.</xText> <xText>Biegły stwierdził także, że powód jest osobą, która nie prowadzi działalności gospodarczej i nie odprowadza do urzędu skarbowego podatku VAT, a co za tym idzie nie dokonuje on pomniejszeń tego podatku o podatek wchodzący w cenę kupowanych przez niego towarów bądź usług. Co do zasady odszkodowanie przyznane takiej osobie powinno więc uwzględniać podatek VAT. Zgodnie bowiem z zasadą pełnego odszkodowania regulującą zakres odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody wyrażoną w <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 k.c.</xLexLink>, poszkodowany winien otrzymać kwotę w pełni rekompensującą jego straty. Jeśli poszkodowany nie ma prawa do odliczenia podatku VAT zawartego w kosztach naprawy od podatku odprowadzanego przez niego do urzędu skarbowego, a zakład ubezpieczeń wypłaci odszkodowanie nieobejmujące tego podatku, powód dokonując odbudowy będzie musiał sam ponieść koszty podatku VAT. W konsekwencji otrzymane odszkodowanie nie pokryje w pełni poniesionej straty, co oznacza, że zostaje naruszona wspominana wyżej fundamentalna zasada pełnego odszkodowania.</xText> <xText>Wypłata odszkodowania wraz z podatkiem VAT następuje więc w sytuacji, gdy poszkodowany nie ma możliwości odliczenia tego podatku przy nabyciu, np. materiałów, usług i sprzętu do odbudowy, a w okolicznościach sprawy niniejszej powód nie jest płatnikiem VAT.</xText> <xText>Biegły do sporządzenia kosztorysów zastosował z cennika <xAnon>S.</xAnon> (III kwartał 2022 r.): stawka roboczogodziny 24,95 zł, koszty pośrednie 68,10%, zysk 11,30%, koszty zakupu 7,00%.</xText> <xText>Biegły określił szacunkowy koszt odbudowy do stanu sprzed pożaru z zachowaniem dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych: a) przy odbudowie systemem zleconym równa się 595.393,40 zł, b) przy odbudowie systemem gospodarczym równa się 480.595,48 zł.</xText> <xText>Wysokość odszkodowania to kwota 392.503,60 zł (kwota z polisy ubezpieczeniowej pomniejszona o stopień zużycia Sz = 0,36% od daty zawarcia ubezpieczenia do daty zdarzenia i o pozostałości (50% kamienia z rozbiórki: 2.070,80 zł kosztorys s. 11 poz. 3.1.1)).</xText> <xText>W ocenie sądu, opinia biegłego sądowego z zakresu budownictwa jest wiarygodna, jasna, wewnętrznie niesprzeczna oraz logicznie uzasadniona. Sąd nie znalazł podstaw, by podważyć przydatność tej opinii dla rozstrzygnięcia sprawy. Tym samym ocenił ją jako rzetelną i wiarygodną. Zakres robót do usunięcia powstałej szkody przyjęty przez biegłego sądowego z zakresu budownictwa był adekwatny do rodzaju stwierdzonych w wyniku pożaru zniszczeń zawartych w opinii biegłego.</xText> <xText>Wprawdzie szacunkowy koszt odbudowy do stanu sprzed pożaru z zachowaniem dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych: a) przy odbudowie systemem zleconym równa się 595.393,40 zł, b) przy odbudowie systemem gospodarczym równa się 480.595,48 zł to jednak przy wyliczeniu wysokości odszkodowania należało uwzględnić kwotę z polisy ubezpieczeniowej 396.000 zł po pomniejszeniu jej o stopień zużycia 0,36% od daty zawarcia ubezpieczenia do daty zdarzenia i o pozostałości (50% kamienia z rozbiórki o wartości 2.070,80 zł).</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego, należało więc przyjąć wysokość szkody w wysokości 392.503,60 zł, to jest przy uwzględnieniu stopnia zużycia technicznego w wysokości 0,36% oraz wartości pozostałości 2.070,80 zł.</xText> <xText>Sąd Okręgowy podzielił bowiem zapatrywanie wyrażone w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 18 czerwca 2020 roku, sygn. akt I AGa 83/19, że uwzględnienie faktycznego zużycia budynku odnosi się wyłącznie do jego zużycia w czasie od dnia rozpoczęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela do dnia szkody, a nie do całkowitego stopnia zużycia. Tym samym hipotetyczne koszty takiej odbudowy są limitowane tylko przez uzgodnioną sumę ubezpieczenia, a nie każdorazowo pomniejszone o współczynnik odpowiadający faktycznemu zużyciu budynku.</xText> <xText>W powyższym orzeczeniu, Sąd Apelacyjny odwołał się do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16.10.2019 r., II CSK 437/18, zgadzając się z przyjętym przez Sąd Najwyższy sposobem wykładni art. 68 ust. 1 pkt 2 u.u.o. wraz z argumentacją prawną powołaną na jego uzasadnienie.</xText> <xText>Wysokość odszkodowania równa się zatem 392.503,60 zł.</xText> <xText>Kwotę tę należało jednak pomniejszyć o kwotę wypłaconą z tego tytułu przez pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym, tj. o 246.607,58 zł. Ostatecznie otrzymano więc kwotę 145.896,02 zł.</xText> <xText>Odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty odszkodowania zostały zasądzone od 24 listopada 2022 roku, tj. stosownie do brzmienia <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 ust. 1;art. 14 ust. 2" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych</xLexLink> (Dz.U.2023.2500 t.j.). Sąd Okręgowy uznał bowiem, że w tym dniu pozwany dysponował już taką ilością informacji na temat zdarzenia z 22 sierpnia 2022 roku, która najpóźniej w tym terminie pozwalała mu na wypłatę świadczenia w należnej powodowi wysokości. Wskazać przy tym należy, że szkoda zgłoszona została 30 sierpnia 2022 roku. Termin 30. dni na rozpatrzenie zgłoszenia mijał 30 września 2022 roku. Pozwany w tym terminie winien powiadomić powoda o przedłużeniu terminu rozpatrzenia szkody, ale nastąpiło to dopiero w dniu 17 października 2022 roku. Jest to niezgodne z postanowieniami <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 ust. 1;art. 14 ust. 2" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">art. 14 ust. 1 i 2</xLexLink> powołanej powyżej ustawy. Dlatego też, w zakresie naliczenia odsetek za opóźnienie zostało uwzględnione żądanie pozwu.</xText> <xText>Należało zatem na podstawie <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink> orzec o odsetkach ustawowych za opóźnienie, jak w pkt I. sentencji wyroku.</xText> <xText>Równocześnie sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za wygórowane w pozostałej części, jak w pkt II. wyroku.</xText> <xText>O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink>. Z uwagi na okoliczność, że powód uległ tylko co do nieznacznej kwoty dochodzonego przez siebie roszczenia, należał mu się zwrot poniesionych kosztów postępowania w całości, to jest opłaty od pozwu w kwocie 7.470 zł, zaliczki na wynagrodzenie biegłego w kwocie 3.000 zł, kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 5.400 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Kwotę kosztów zastępstwa procesowego wyliczono na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.). Łącznie na rzecz powoda od pozwanego należało więc zasądzić 15.887 zł, jak w pkt III. wyroku.</xText> <xText>Ze względu na okoliczność, że powód uległ tylko co do nieznacznej kwoty dochodzonego przez siebie roszczenia, pozwanego obciąża też kwota 2.552,03 zł z tytułu wynagrodzenia biegłego (2.039,23 zł – postanowienie k. 183) i zwrotu wydatków (512,80 zł – postanowienie k. 183) tymczasowo wypłacona z sum budżetowych Skarbu Państwa na podstawie <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 ust. 1" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> (tekst jednolity Dz.U.2024.959) przy odpowiednim zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink>, jak w pkt IV. wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wiesława Kozikowska

Edyta Jastrzębska

Anna Kłos

Anna Krakowiecka

Sygn. akt I C 193/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny w składzie: Przewodnicząca: Wiesława Kozikowska Protokolant: Anna Kłos po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024 r. w Łomży na rozprawie sprawy z powództwaJ. T. przeciwko pozwanemu(...) Spółce AkcyjnejV.(...)wW. o zapłatę I Zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejV.(...)wW.na rzecz powodaJ. T.kwotę 145.896,02 zł (sto czterdzieści pięć tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt sześć złotych dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 24 listopada 2022 roku do dnia zapłaty; II Oddala powództwo w pozostałym zakresie; III zasądza od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejV.(...)wW.na rzecz powodaJ. T.kwotę 15.887,00 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów postępowania; IV nakazuje ściągnąć od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejV.(...)wW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łomży kwotę 2.552,03 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. Sygn. akt I C 193/24 UZASADNIENIE PowódJ. T.wniósł o zasądzenie od pozwanego(...) Spółki AkcyjnejV.(...)z siedzibą wW.kwoty 149.392,42 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 24 listopada 2022 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Pozwany(...) Spółka AkcyjnaV.(...)z siedzibą wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: W dniu 22 sierpnia 2022 roku w gospodarstwie rolnym, które jest własnością powoda, doszło do pożaru budynku mieszkalnego ze stałymi elementami. Budynek ten był objęty ochroną ubezpieczeniową zapewnioną przez pozwanego na podstawie umowy obowiązkowego ubezpieczenia budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego od ognia i innych zdarzeń losowych z dnia 22 grudnia 2021 r., obowiązującą w okresie od 1 stycznia 2022 roku do 31 grudnia 2022 roku (typpolisy (...)). Odnośnie budynku przyjęto 0,00% stopień zużycia i określono sumę ubezpieczenia na kwotę 396.000 zł. Pozwany przyjął odpowiedzialność za zdarzenie i tytułem odszkodowania zapłacił na rzecz powoda kwotę 246.607,58 zł. Budynek mieszkalny nie został jeszcze przez powoda odbudowany. Powód ma zamiar jego odbudowy. Stopień zużycia technicznego budynku mieszkalnego od dnia zawarcia umowy ubezpieczenia do dnia pożaru wynosi 0,36%. Szacunkowy koszt odbudowy do stanu sprzed pożaru z zachowaniem dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych: a) przy odbudowie systemem zleconym równa się 595.393,40 zł, b) przy odbudowie systemem gospodarczym równa się 480.595,48 zł. Wysokość odszkodowania to kwota 392.503,60 zł (kwota z polisy ubezpieczeniowej pomniejszona o stopień zużycia Sz = 0,36% od daty zawarcia ubezpieczenia do daty zdarzenia i o pozostałości (50% kamienia z rozbiórki: 2.070,80 zł kosztorys s. 11 poz. 3.1.1)). Powód nie jest płatnikiem podatku VAT. (Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie: dokumentów i kopii dokumentów k. 9-21, k. 76-79v, płyty CD k. 80, k. 176, k. 181, opinii biegłego k. 108-175, wyjaśnień powoda k. 92-92v). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części. W sprawie poza sporem była odpowiedzialność pozwanego za szkodę spowodowaną w majątku powoda w związku z pożarem budynku mieszkalnego, który miał miejsce 22 sierpnia 2022 roku w gospodarstwie rolnym powoda. Bezsporny był także przebieg postępowania obejmującego likwidację szkody prowadzonego przez stronę pozwaną, które zakończyło się wypłatą odszkodowania w kwocie 246.607,58 zł za uszkodzenia budynku. Odpowiedzialność pozwanego wynikała z umowy ubezpieczenia zawartej pomiędzy stronami w dniu 22 grudnia 2021 roku. Zgodnie zart. 805 § 1 k.c.przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 § 2 pkt 1 k.c.). Jak stanowiart. 68 ust. 1. ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, ubezpieczeniowym funduszu gwarancyjnym i polskim biurze ubezpieczycieli komunikacyjnych(Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm., dalej jako u.u.o.) wysokość szkody ustala się, z uwzględnieniemart. 69, na podstawie: 1) cenników stosowanych przez zakład ubezpieczeń; ustalenie wysokości szkody na podstawie tych cenników następuje w każdym przypadku niepodejmowania odbudowy, naprawy lub remontu budynku; 2) kosztorysu wystawionego przez podmiot dokonujący odbudowy lub remontu budynku, odzwierciedlającego koszty związane z odbudową lub remontem, określone zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych - przy uwzględnieniu dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia; jeżeli suma ubezpieczenia została ustalona według wartości rzeczywistej, uwzględnia się również faktyczne zużycie budynku od dnia rozpoczęcia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń do dnia powstania szkody.” Zakłady ubezpieczeń nie dysponują własnymi cennikami, zatem art. 68 ust. 1 pkt 1 u.u.o. nie znajdzie zastosowania. Jak stanowi art. 69 u.u.o. „Wysokość szkody w budynkach rolniczych: 1) zmniejsza się o wartość pozostałości, które mogą być przeznaczone do dalszego użytku, przeróbki lub odbudowy; 2) zwiększa się w granicach sumy ubezpieczenia o udokumentowane koszty uprzątnięcia miejsca szkody w wysokości do 5% wartości szkody." Stosownie natomiast do art. 70 ust. 2 u.u.o.: "Suma ubezpieczenia budynku rolniczego może odpowiadać wartości: 1) rzeczywistej tego budynku, przez którą rozumie się wartość w stanie nowym w dniu zawarcia umowy pomniejszonej o stopień zużycia budynku rolniczego;" Wedługart. 70 pkt. 4u.u.o. (dot. sumy ubezpieczenia): "Normy zużycia budynków rolniczych określa zakład ubezpieczeń stosownie do przepisówprawa budowlanego". 12 grudnia 2001 r. weszła w życie nowaustawa o cenach z dnia 5.07.2001 r.(Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.), która nie wprowadza żadnych regulacji dotyczących opracowywania kosztorysów budowlanych. Zgodnie z jej treścią dla cen robót budowlanych obowiązuje jedynieart. 2 ust. 1„Ceny towarów i usług uzgadniają strony zawierające umowę”. Powoduje to pełną dowolność wyznaczania sporządzania kosztorysów, w tym również kształtowania narzutów, kosztów. Ze względu na brak cenników stosowanych przez firmę ubezpieczeniową powołany w niniejszej sprawie biegły posłużył się cennikami i katalogami stosowanymi zwyczajowo w budownictwie z uwzględnieniem cen i narzutów będących w zastosowaniu w III kwartale 2022r. w województwie(...)zwydawnictw (...). Uwzględnił przy tym fakt, że budynek ubezpieczony był w systemie rozszerzonym (zapis w polisie), a więc przywołano w polisie Ogólne Warunki UbezpieczeniaGospodarstwa Rolnego (...)((...)) (tekst jednolity). Zgodnie z §14 OWU wysokość odszkodowania dla budynków rolniczych ustala się według wartości odtworzeniowej dla mienia, którego stopień zużycia wynosi do 10%. Przedmiotowy budynek miał określony stopień zużycia Sz = 0,00%, a więc ubezpieczenie obejmowało wartość odtworzeniową, tj. wartość nową. Dla mienia w wariancie rozszerzonym (co ma miejsce w przedmiotowym gospodarstwie) stosownie do §14 ust. 7. OWU, wysokość odszkodowania ustalana jest na podstawie cen obowiązujących na dzień powstania szkody (opinia biegłego k. 110-112). Spór między stronami sprowadzał się do ustalenia wielkości szkody oraz sposobu jej wyliczenia. Dokonane ustalenia faktyczne odnośnie wysokości szkody w budynku, sąd poczynił na podstawie opinii biegłego z zakresu budownictwa. Opinia ta została sporządzona na zlecenie sądu przez kompetentną i niezależną osobę. Opinia biegłego z zakresu budownictwa opierała się na przeprowadzonych w dniu 23 sierpnia 2024 r. oględzinach nieruchomości dotkniętej pożarem. Biegły ustalił parametry budynku, dokonał oceny jego stanu technicznego oraz ustalił zakres robót niezbędnych do usunięcia powstałej szkody. Biegły w opinii zaopiniował, że stopień zużycia technicznego budynku mieszkalnego od daty zawarcia umowy ubezpieczenia do dnia zdarzenia równa się 0,36 %. Biegły stwierdził także, że powód jest osobą, która nie prowadzi działalności gospodarczej i nie odprowadza do urzędu skarbowego podatku VAT, a co za tym idzie nie dokonuje on pomniejszeń tego podatku o podatek wchodzący w cenę kupowanych przez niego towarów bądź usług. Co do zasady odszkodowanie przyznane takiej osobie powinno więc uwzględniać podatek VAT. Zgodnie bowiem z zasadą pełnego odszkodowania regulującą zakres odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody wyrażoną wart. 361 § 2 k.c., poszkodowany winien otrzymać kwotę w pełni rekompensującą jego straty. Jeśli poszkodowany nie ma prawa do odliczenia podatku VAT zawartego w kosztach naprawy od podatku odprowadzanego przez niego do urzędu skarbowego, a zakład ubezpieczeń wypłaci odszkodowanie nieobejmujące tego podatku, powód dokonując odbudowy będzie musiał sam ponieść koszty podatku VAT. W konsekwencji otrzymane odszkodowanie nie pokryje w pełni poniesionej straty, co oznacza, że zostaje naruszona wspominana wyżej fundamentalna zasada pełnego odszkodowania. Wypłata odszkodowania wraz z podatkiem VAT następuje więc w sytuacji, gdy poszkodowany nie ma możliwości odliczenia tego podatku przy nabyciu, np. materiałów, usług i sprzętu do odbudowy, a w okolicznościach sprawy niniejszej powód nie jest płatnikiem VAT. Biegły do sporządzenia kosztorysów zastosował z cennikaS.(III kwartał 2022 r.): stawka roboczogodziny 24,95 zł, koszty pośrednie 68,10%, zysk 11,30%, koszty zakupu 7,00%. Biegły określił szacunkowy koszt odbudowy do stanu sprzed pożaru z zachowaniem dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych: a) przy odbudowie systemem zleconym równa się 595.393,40 zł, b) przy odbudowie systemem gospodarczym równa się 480.595,48 zł. Wysokość odszkodowania to kwota 392.503,60 zł (kwota z polisy ubezpieczeniowej pomniejszona o stopień zużycia Sz = 0,36% od daty zawarcia ubezpieczenia do daty zdarzenia i o pozostałości (50% kamienia z rozbiórki: 2.070,80 zł kosztorys s. 11 poz. 3.1.1)). W ocenie sądu, opinia biegłego sądowego z zakresu budownictwa jest wiarygodna, jasna, wewnętrznie niesprzeczna oraz logicznie uzasadniona. Sąd nie znalazł podstaw, by podważyć przydatność tej opinii dla rozstrzygnięcia sprawy. Tym samym ocenił ją jako rzetelną i wiarygodną. Zakres robót do usunięcia powstałej szkody przyjęty przez biegłego sądowego z zakresu budownictwa był adekwatny do rodzaju stwierdzonych w wyniku pożaru zniszczeń zawartych w opinii biegłego. Wprawdzie szacunkowy koszt odbudowy do stanu sprzed pożaru z zachowaniem dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych: a) przy odbudowie systemem zleconym równa się 595.393,40 zł, b) przy odbudowie systemem gospodarczym równa się 480.595,48 zł to jednak przy wyliczeniu wysokości odszkodowania należało uwzględnić kwotę z polisy ubezpieczeniowej 396.000 zł po pomniejszeniu jej o stopień zużycia 0,36% od daty zawarcia ubezpieczenia do daty zdarzenia i o pozostałości (50% kamienia z rozbiórki o wartości 2.070,80 zł). W ocenie Sądu Okręgowego, należało więc przyjąć wysokość szkody w wysokości 392.503,60 zł, to jest przy uwzględnieniu stopnia zużycia technicznego w wysokości 0,36% oraz wartości pozostałości 2.070,80 zł. Sąd Okręgowy podzielił bowiem zapatrywanie wyrażone w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 18 czerwca 2020 roku, sygn. akt I AGa 83/19, że uwzględnienie faktycznego zużycia budynku odnosi się wyłącznie do jego zużycia w czasie od dnia rozpoczęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela do dnia szkody, a nie do całkowitego stopnia zużycia. Tym samym hipotetyczne koszty takiej odbudowy są limitowane tylko przez uzgodnioną sumę ubezpieczenia, a nie każdorazowo pomniejszone o współczynnik odpowiadający faktycznemu zużyciu budynku. W powyższym orzeczeniu, Sąd Apelacyjny odwołał się do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16.10.2019 r., II CSK 437/18, zgadzając się z przyjętym przez Sąd Najwyższy sposobem wykładni art. 68 ust. 1 pkt 2 u.u.o. wraz z argumentacją prawną powołaną na jego uzasadnienie. Wysokość odszkodowania równa się zatem 392.503,60 zł. Kwotę tę należało jednak pomniejszyć o kwotę wypłaconą z tego tytułu przez pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym, tj. o 246.607,58 zł. Ostatecznie otrzymano więc kwotę 145.896,02 zł. Odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty odszkodowania zostały zasądzone od 24 listopada 2022 roku, tj. stosownie do brzmieniaart. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz.U.2023.2500 t.j.). Sąd Okręgowy uznał bowiem, że w tym dniu pozwany dysponował już taką ilością informacji na temat zdarzenia z 22 sierpnia 2022 roku, która najpóźniej w tym terminie pozwalała mu na wypłatę świadczenia w należnej powodowi wysokości. Wskazać przy tym należy, że szkoda zgłoszona została 30 sierpnia 2022 roku. Termin 30. dni na rozpatrzenie zgłoszenia mijał 30 września 2022 roku. Pozwany w tym terminie winien powiadomić powoda o przedłużeniu terminu rozpatrzenia szkody, ale nastąpiło to dopiero w dniu 17 października 2022 roku. Jest to niezgodne z postanowieniamiart. 14 ust. 1 i 2powołanej powyżej ustawy. Dlatego też, w zakresie naliczenia odsetek za opóźnienie zostało uwzględnione żądanie pozwu. Należało zatem na podstawieart. 481 § 1 k.c.orzec o odsetkach ustawowych za opóźnienie, jak w pkt I. sentencji wyroku. Równocześnie sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za wygórowane w pozostałej części, jak w pkt II. wyroku. O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawieart. 100 k.p.c.. Z uwagi na okoliczność, że powód uległ tylko co do nieznacznej kwoty dochodzonego przez siebie roszczenia, należał mu się zwrot poniesionych kosztów postępowania w całości, to jest opłaty od pozwu w kwocie 7.470 zł, zaliczki na wynagrodzenie biegłego w kwocie 3.000 zł, kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 5.400 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Kwotę kosztów zastępstwa procesowego wyliczono na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.). Łącznie na rzecz powoda od pozwanego należało więc zasądzić 15.887 zł, jak w pkt III. wyroku. Ze względu na okoliczność, że powód uległ tylko co do nieznacznej kwoty dochodzonego przez siebie roszczenia, pozwanego obciąża też kwota 2.552,03 zł z tytułu wynagrodzenia biegłego (2.039,23 zł – postanowienie k. 183) i zwrotu wydatków (512,80 zł – postanowienie k. 183) tymczasowo wypłacona z sum budżetowych Skarbu Państwa na podstawieart. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(tekst jednolity Dz.U.2024.959) przy odpowiednim zastosowaniuart. 100 k.p.c., jak w pkt IV. wyroku.

15/051000/0000503/C

Sąd Okręgowy w Łomży

I Wydział Cywilny

153010250001512_III_RC_000081_2024_Uz_2024-12-10_001

III RC 81/24

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2024-12-30 18:00:04.0 CET

2024-12-30 15:33:16.0 CET

15301025

1512

SENTENCE

Sygn. akt: III RC 81/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 roku Sąd Rejonowy w Zwoleniu III Wydział Rodzinny i Nieletnich w następującym składzie: Przewodniczący: sędzia Piotr Chudzio Protokolant: sekretarz sądowy Dominika Kamińska po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2024 roku w Zwoleniu na rozprawie sprawy z powództwa: P. K. przeciwko: M. K. o ustanowienie rozdzielności majątkowej orzeka: I ustanawia z dniem 6 września 2024 roku rozdzielność majątkową pomiędzy małżonkam

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Dominika Kamińska" xPublisher="dominika.kaminska" xEditorFullName="Dominika Kamińska" xEditor="dominika.kaminska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/301025/0001512/RC" xYear="2024" xVolNmbr="000081" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt: III RC 81/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 grudnia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Zwoleniu III Wydział Rodzinny i Nieletnich</xText> <xText>w następującym składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Piotr Chudzio</xText> <xText>Protokolant: sekretarz sądowy Dominika Kamińska</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2024 roku w Zwoleniu</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa: <xAnon>P. K.</xAnon></xText> <xText>przeciwko: <xAnon>M. K.</xAnon></xText> <xText>o ustanowienie rozdzielności majątkowej</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>orzeka:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>ustanawia z dniem 6 września 2024 roku rozdzielność majątkową pomiędzy małżonkami: <xAnon>P. K.</xAnon> <xAnon>urodzonym (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>, synem <xAnon>Z. R.</xAnon> i <xAnon>E. M.</xAnon> z domu <xAnon>S.</xAnon>, a <xAnon>M. K.</xAnon> z domu <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>urodzoną (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, córką <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>B. E.</xAnon> z domu <xAnon>G.</xAnon>, którzy zawarli związek małżeński 15 września 2012 roku w <xAnon>C.</xAnon>, co zaświadcza akt małżeństwa oznaczony numerem <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xIx>sędzia Piotr Chudzio</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Piotr Chudzio

Dominika Kamińska

sekretarz sądowy Dominika Kamińska

Dominika Kamińska

Sygn. akt: III RC 81/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 roku Sąd Rejonowy w Zwoleniu III Wydział Rodzinny i Nieletnich w następującym składzie: Przewodniczący: sędzia Piotr Chudzio Protokolant: sekretarz sądowy Dominika Kamińska po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2024 roku w Zwoleniu na rozprawie sprawy z powództwa:P. K. przeciwko:M. K. o ustanowienie rozdzielności majątkowej orzeka: I ustanawia z dniem 6 września 2024 roku rozdzielność majątkową pomiędzy małżonkami:P. K.urodzonym (...)wO., synemZ. R.iE. M.z domuS., aM. K.z domuP.urodzoną (...)wW., córkąJ.iB. E.z domuG., którzy zawarli związek małżeński 15 września 2012 roku wC., co zaświadcza akt małżeństwa oznaczony numerem(...); II koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi. sędzia Piotr Chudzio

15/301025/0001512/RC

Sąd Rejonowy w Zwoleniu

III Wydział Rodzinny i Nieletnich

153005000002006_IV_K_000412_2023_Uz_2024-12-10_001

IV K 412/23

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2025-01-27 18:00:05.0 CET

2025-01-27 14:06:30.0 CET

15300500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV K 412/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Lublinie, IV Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Adam Daniel Ławnicy: Barbara Kasperek, Henryk Lewandowski Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Pucer, Przy udziale Prokuratora: Anny Matysiak – Krotkiewicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 18.01., 07.03., 03.04., 27.05., 08.11. i 10.12.2024 r. sprawy: 1 P. D. pseudonim (...) , s. J. i B. z d. (...) , ur. (...) w L. , 2 P. B. ps

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Elżbieta Buzek" xPublisher="ebuzek01" xEditorFullName="Elżbieta Buzek" xEditor="ebuzek01" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/300500/0002006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000412" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt IV K 412/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 grudnia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Lublinie, IV Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Adam Daniel</xText> <xText>Ławnicy: Barbara Kasperek, Henryk Lewandowski </xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Pucer,</xText> <xText>Przy udziale Prokuratora: Anny Matysiak – Krotkiewicz,</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 18.01., 07.03., 03.04., 27.05., 08.11. i 10.12.2024 r.</xText> <xText>sprawy:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx><xAnon>P. D.</xAnon> </xBx><xAnon>pseudonim (...)</xAnon><xBx>, </xBx>s. <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon> z d. <xAnon> (...)</xAnon>, <xBRx></xBRx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx><xAnon>P. B.</xAnon> </xBx><xAnon>pseudonim (...)</xAnon>, s. <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon> z d. <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon></xText> </xUnit> <xText><xBx>oskarżonych o to, że:</xBx></xText> <xText>w dniu 27 listopada 2022 r. w <xAnon>L.</xAnon>, chcąc spowodować u <xAnon>S. M.</xAnon> ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, wzięli udział w pobiciu ww., w ten sposób, że wspólnie i w porozumieniu bili i kopali pokrzywdzonego po całym ciele, w tym po głowie, zepchnęli ze schodów, a następnie pozostawili <xBRx></xBRx>w pomieszczeniach piwnicy, powodując przy tym obrażenia ciała w postaci: licznych otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w obrębie tułowia w tym brzucha i kończyn, krwiaków okularowych obu oczodołów zaciskających szpary powiekowe, wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego, rany tłuczonej lewej powieki lub lewego łuku brwiowego, krwiaka podczepcowego grubszego po stronie prawej, cieńszego po lewej, krwawienia wewnątrzczaszkowego w okolicy mostu i rdzenia przedłużonego oraz wzdłuż sierpa mózgu z cechami niezbyt masywnego obrzęku mózgu z dołączającym się wkrótce krwawieniem podpajęczym w okolicy przysierpowej i ogniskowymi rozsianymi zmianami o charakterze krwotocznym i niedokrwiennoobrzękowym — skutkującymi m. in. koniecznością tracheostomii i intubacji, wentylacji mechanicznej, złamania żeber IV — VI po stronie prawej, VI — IX po stronie lewej, obecność niewielkiej ilości płynu <xBRx></xBRx>w okolicy naczyń jądrowych po stronie prawej, skutkujących ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu oraz narażając ww. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, <xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 kk</xLexLink> w zw. w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Orzeka, stosując zgodnie z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> obowiązujące w dacie <xBRx></xBRx>27 listopada 2022 r.:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oskarżonych <xBx><xAnon>P. D.</xAnon> </xBx>oraz <xBx><xAnon>P. B.</xAnon> </xBx>w ramach zarzuconego im czynu, uznaje za winnych tego, że: w dniu 27 listopada 2022 r. <xBRx></xBRx>w <xAnon>L.</xAnon>, wzięli udział w pobiciu <xAnon>S. M.</xAnon>, w ten sposób, że: uderzali go pięściami i kopali po całym ciele, w tym po głowie, przy czym <xAnon>P. D.</xAnon> spowodował jego upadek ze schodów, a następnie pozostawili w korytarzu piwnicy bloku położnego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, wskutek czego doznał on obrażeń ciała w postaci: licznych otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w obrębie tułowia, w tym brzucha i kończyn, krwiaków okularowych obu oczodołów zaciskających szpary powiekowe, wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego rany tłuczonej lewej powieki lub lewego łuku brwiowego, krwiaka podczepcowego grubszego po stronie prawej, cieńszego po lewej, krwawienia wewnątrzczaszkowego w okolicy mostu i rdzenia przedłużonego oraz wzdłuż sierpa mózgu z cechami niezbyt masywnego obrzęku mózgu z dołączającym się wkrótce krwawieniem podpajęczym w okolicy przysierpowej i ogniskowymi rozsianymi zmianami o charakterze krwotocznym i niedokrwiennoobrzękowym — skutkującymi m. in. koniecznością tracheostomii i intubacji, wentylacji mechanicznej, złamania żeber IV — VI po stronie prawej, VI — IX po stronie lewej, obecność niewielkiej ilości płynu <xBRx></xBRx>w okolicy naczyń jądrowych po stronie prawej, skutkujących ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 kk</xLexLink>, narażając pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, który wskutek następstw związanych z organicznym uszkodzeniem mózgu w czasie tego zdarzenia, cierpi aktualnie na organiczne zaburzenia osobowości i zachowania oraz zaburzenia pamięci, które uniemożliwiają mu w pełni samodzielne funkcjonowanie <xBRx></xBRx>i skutkują koniecznością sprawowania nieprzerwanej opieki ze strony innych osób, które traktować należy jako ciężką chorobę długotrwałą oraz inne ciężkie kalectwo <xBRx></xBRx>w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 kk</xLexLink>; czyn ten kwalifikuje z <xBx><xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 2 kk</xLexLink></xBx>, i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza:</xText> </xUnit> <xText><xBx>- <xAnon>P. D.</xAnon> karę 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności; </xBx></xText> <xText><xBx>- <xAnon>P. B.</xAnon> karę 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności;</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 62" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 62 kk</xLexLink> ustala, że kara orzeczona w <xLexLink xArt="art. 62 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 1</xLexLink> wobec oskarżonego <xAnon>P. D.</xAnon> winna być wykonywana w systemie terapeutycznym, w związku <xBRx></xBRx>z uzależnieniem tego oskarżonego od alkoholu oraz innych substancji psychoaktywnych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 kk</xLexLink> zasądza od każdego z oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>S. M.</xAnon> <xBx>po 100 000 (sto tysięcy) złotych tytułem nawiązki</xBx>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej w <xLexLink xArt="art. 63 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 1</xLexLink> kary pozbawienia wolności zalicza:</xText> </xUnit> <xText><xBx>-</xBx> oskarżonemu <xAnon>P. D.</xAnon> okres tymczasowego aresztowania od dnia 28 listopada 2022 r. godz. 9.30 do dnia 20 lutego 2023 r. godz. 9.30 oraz od dnia <xBRx></xBRx>16 listopada 2023 r. godz. 9:30 do dnia 27 listopada 2024 r. godz. 8:40;</xText> <xText><xBx>-</xBx> oskarżonemu <xAnon>P. B.</xAnon> okres tymczasowego aresztowania od dnia 28 listopada 2022 r. godz. 10:50 do dnia 27 listopada 2024 r. godz. 8:40;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych, wydatki postępowania przejmując na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xBx>SSO Adam Daniel</xBx></xText> <xText> <xBx> Barbara Kasperek Henryk Lewandowski </xBx> </xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Adam Daniel

Elżbieta Buzek

st. sekr. sąd. Magdalena Pucer

Elżbieta Buzek

Sygn. akt IV K 412/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Lublinie, IV Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Adam Daniel Ławnicy: Barbara Kasperek, Henryk Lewandowski Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Pucer, Przy udziale Prokuratora: Anny Matysiak – Krotkiewicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 18.01., 07.03., 03.04., 27.05., 08.11. i 10.12.2024 r. sprawy: 1 P. D.pseudonim (...),s.J.iB.z d.(...),ur. (...)wL., 2 P. B.pseudonim (...), s.M.iW.z d.P.,ur. (...)wL. oskarżonych o to, że: w dniu 27 listopada 2022 r. wL., chcąc spowodować uS. M.ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, wzięli udział w pobiciu ww., w ten sposób, że wspólnie i w porozumieniu bili i kopali pokrzywdzonego po całym ciele, w tym po głowie, zepchnęli ze schodów, a następnie pozostawiliw pomieszczeniach piwnicy, powodując przy tym obrażenia ciała w postaci: licznych otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w obrębie tułowia w tym brzucha i kończyn, krwiaków okularowych obu oczodołów zaciskających szpary powiekowe, wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego, rany tłuczonej lewej powieki lub lewego łuku brwiowego, krwiaka podczepcowego grubszego po stronie prawej, cieńszego po lewej, krwawienia wewnątrzczaszkowego w okolicy mostu i rdzenia przedłużonego oraz wzdłuż sierpa mózgu z cechami niezbyt masywnego obrzęku mózgu z dołączającym się wkrótce krwawieniem podpajęczym w okolicy przysierpowej i ogniskowymi rozsianymi zmianami o charakterze krwotocznym i niedokrwiennoobrzękowym — skutkującymi m. in. koniecznością tracheostomii i intubacji, wentylacji mechanicznej, złamania żeber IV — VI po stronie prawej, VI — IX po stronie lewej, obecność niewielkiej ilości płynuw okolicy naczyń jądrowych po stronie prawej, skutkujących ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu oraz narażając ww. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia,tj. o czyn zart. 156 § 1 pkt 2 kkw zb. zart. 158 § 1 kkw zw. w zw. zart. 11 § 2 kk Orzeka, stosując zgodnie zart. 4 § 1 kkprzepisykodeksu karnegoobowiązujące w dacie27 listopada 2022 r.: 1 oskarżonychP. D.orazP. B.w ramach zarzuconego im czynu, uznaje za winnych tego, że: w dniu 27 listopada 2022 r.wL., wzięli udział w pobiciuS. M., w ten sposób, że: uderzali go pięściami i kopali po całym ciele, w tym po głowie, przy czymP. D.spowodował jego upadek ze schodów, a następnie pozostawili w korytarzu piwnicy bloku położnego przyul. (...), wskutek czego doznał on obrażeń ciała w postaci: licznych otarć naskórka i podbiegnięć krwawych w obrębie tułowia, w tym brzucha i kończyn, krwiaków okularowych obu oczodołów zaciskających szpary powiekowe, wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego rany tłuczonej lewej powieki lub lewego łuku brwiowego, krwiaka podczepcowego grubszego po stronie prawej, cieńszego po lewej, krwawienia wewnątrzczaszkowego w okolicy mostu i rdzenia przedłużonego oraz wzdłuż sierpa mózgu z cechami niezbyt masywnego obrzęku mózgu z dołączającym się wkrótce krwawieniem podpajęczym w okolicy przysierpowej i ogniskowymi rozsianymi zmianami o charakterze krwotocznym i niedokrwiennoobrzękowym — skutkującymi m. in. koniecznością tracheostomii i intubacji, wentylacji mechanicznej, złamania żeber IV — VI po stronie prawej, VI — IX po stronie lewej, obecność niewielkiej ilości płynuw okolicy naczyń jądrowych po stronie prawej, skutkujących ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniuart. 156 § 1 pkt 2 kk, narażając pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, który wskutek następstw związanych z organicznym uszkodzeniem mózgu w czasie tego zdarzenia, cierpi aktualnie na organiczne zaburzenia osobowości i zachowania oraz zaburzenia pamięci, które uniemożliwiają mu w pełni samodzielne funkcjonowaniei skutkują koniecznością sprawowania nieprzerwanej opieki ze strony innych osób, które traktować należy jako ciężką chorobę długotrwałą oraz inne ciężkie kalectwow rozumieniuart. 156 § 1 pkt 2 kk; czyn ten kwalifikuje zart. 158 § 2 kk, i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza: -P. D.karę 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności; -P. B.karę 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności; 2 na podstawieart. 62 kkustala, że kara orzeczona wpkt 1wobec oskarżonegoP. D.winna być wykonywana w systemie terapeutycznym, w związkuz uzależnieniem tego oskarżonego od alkoholu oraz innych substancji psychoaktywnych; 3 na podstawieart. 46 § 2 kkzasądza od każdego z oskarżonych na rzecz pokrzywdzonegoS. M.po 100 000 (sto tysięcy) złotych tytułem nawiązki; 4 na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej wpkt 1kary pozbawienia wolności zalicza: -oskarżonemuP. D.okres tymczasowego aresztowania od dnia 28 listopada 2022 r. godz. 9.30 do dnia 20 lutego 2023 r. godz. 9.30 oraz od dnia16 listopada 2023 r. godz. 9:30 do dnia 27 listopada 2024 r. godz. 8:40; -oskarżonemuP. B.okres tymczasowego aresztowania od dnia 28 listopada 2022 r. godz. 10:50 do dnia 27 listopada 2024 r. godz. 8:40; 5 zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych, wydatki postępowania przejmując na rachunek Skarbu Państwa. SSO Adam Daniel Barbara Kasperek Henryk Lewandowski

15/300500/0002006/K

Sąd Okręgowy w Lublinie

IV Wydział Karny

152515000002006_IV_Ka_000630_2024_Uz_2024-12-30_001

IV Ka 630/24

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:04.0 CET

2025-01-20 15:35:22.0 CET

15251500

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 630/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 23 lipca 2024 roku sygn. II K 838/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łączne

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000630" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="54"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="53"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="51"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="13"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="25"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="97"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="1"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">IV Ka 630/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 23 lipca 2024 roku sygn. II K 838/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xIx>Zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 6 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 § 1 k.p.k.</xLexLink>, poprzez:</xIx></xText> <xText><xIx>1) zaniechanie wszechstronnego rozważenia wszystkich przeprowadzonych dowodów i wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy w wyniku dokonania dowolnej oceny wyjaśnień <xAnon>M. P.</xAnon> w zakresie wskazanych w nich obiektywnych przyczyn niewywiązywania się przez niego z obowiązku alimentacyjnego względem dzieci, w następstwie czego nie wyjaśniono i nie uwzględniono istotnych okoliczności w zakresie strony podmiotowej przypisanego oskarżonemu przestępstwa niealimentacji, które może być popełnione jedynie umyślnie oraz również dowolnej oceny zeznań prowadzącej do przypisania oskarżonemu przestępstwa, podczas gdy kompleksowa i prawidłowa ocena wymienionych dowodów, wskazująca również na potrzebę uzupełnienia materiału dowodowego, winna prowadzić do wniosku, iż nie mają one jednoznacznej wymowy, pozwalającej na przypisanie oskarżonemu winy.</xIx></xText> <xText><xIx>2) zaniechanie podjęcia inicjatywy dowodowej na okoliczność braku możliwości podjęcia pracy zarobkowej w okresie objętym zarzutem z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1 k.k.</xLexLink>, co skutkowało pominięciem istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności, których dotyczył wadliwie potraktowany wniosek, a w konsekwencji nierozważeniem, na płaszczyźnie zaniechania wykonywania przez oskarżonego obowiązku alimentacyjnego, jego możliwości zarobkowych w okresie., obejmującym też odbywanie przez niego kary pozbawienia wolności, jak również stwierdzoną u oskarżonego chorobę.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają charakter czysto polemiczny i opierają się wyłącznie na subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji wnikliwie, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>, rozważył wszystkie dowody zgromadzone w sprawie, przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>).</xText> <xText>Ponieważ ocena zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana przez Sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym, w pełni korzysta – wbrew stanowiska autora apelacji – z ochrony <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> W swoich rozważaniach zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd meriti nie pominął również żadnej istotnej okoliczności, wynikającej z przeprowadzonych dowodów.</xText> <xText>Lektura środka odwoławczego prowadzi natomiast do wniosku, że jego autor sugeruje, jakoby oskarżony nie miał możliwości zarobkowania, a tym samym płacenia alimentów na swoje dzieci. W konsekwencji – zdaniem skarżącego – oskarżonemu nie można było w takiej sytuacji przypisać winy w zakresie popełnienia występku z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Tyle tylko, że z żadnego dowodu przeprowadzonego w niniejszej sprawie nie wynika, aby oskarżony nie mógł z przyczyn obiektywnych łożyć na utrzymanie swoich dzieci, do czego został zobowiązany prawomocnym wyrokiem sądowym. Oskarżony jest przecież niespełna 40 - letnim mężczyzną, osobą w pełni sił, posiada wyuczony zawód, a także doświadczenie w pracy jako mechanik, czy też pracownik budowany. Z całą pewnością – zwłaszcza na obecnym rynku pracy – mógł znaleźć takie zatrudnienie, które pozwalałoby mu wywiązać się z zapłaty zasądzonych alimentów. Zwłaszcza od osoby, która jest obarczona obowiązkiem alimentacyjnym, oczekiwać należy aktywności w poszukiwaniu zatrudnienia. Ponadto oskarżony zresztą, jak sam wyjaśnił, podejmował prace dorywcze, deklarując, że uzyskiwał z tego tytułu dochód ok. 1500 złotych miesięcznie. W takiej sytuacji brak dokonywania przez oskarżonego wpłat na poczet alimentów (choćby przynajmniej niepełnych kwot), świadczy o złej woli oskarżonego oraz wskazuje na jego negatywne nastawienie do obowiązku płacenia alimentów. Zachodzi tu zatem po stronie oskarżonego, wymagane treścią przepisu <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1 k.k.</xLexLink>, zawinienie. Ustawodawca nie wymaga tu zresztą zamiaru bezpośredniego, gdyż dla bytu przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1 k.k.</xLexLink> wystarczający jest zamiar ewentualny.</xText> <xText>Z akt sprawy nie wynika także, aby oskarżony cierpiał na schorzenia, które stanowiłyby przeciwskazania dla podjęcia pracy zarobkowej. W szczególności brak jest orzeczenia o niezdolności do pracy wydanego przez lekarza orzecznika ZUS. Biegli psychiatrzy, którzy u oskarżonego rozpoznali uzależnienie mieszane, stwierdzili, iż nie jest on chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo (k. 67-68). Oskarżony, który przyznał się do winy, nie podnosił w ogóle kwestii braku możliwości podjęcia pracy, z powodów zdrowotnych, nie mówiąc już o przedstawieniu stosownych zaświadczeń lekarskich. Takowych dowodów nie przedstawił też obrońca oskarżonego, mimo, że został ustanowiony już na etapie postępowania przygotowawczego. Skoro, ani oskarżony, ani jego obrońca, nawet nie sygnalizowali, że oskarżony, z uwagi na stan zdrowia, nie może wykonywać pracy zarobkowej, to niezasadne są pretensje apelującego, iż Sąd Rejonowy nie czynił w tym kierunku żadnych dodatkowych ustaleń. Zarzut bezczynności wysuwany wobec Sądu Rejonowego dziwić musi tym bardziej, że formułuje go obrońca, który – pomimo prawidłowych zawiadomień – nie był obecny na żadnym terminie rozprawy i nie złożył żadnego wniosku dowodowego (nie wiadomo, o jaki ,,wadliwie potraktowany wniosek” skarżącemu chodzi, bo żadnego wniosku dowodowego obrońcy w aktach nie sposób znaleźć). Zresztą także w apelacji brak jest nawet wskazania, na jaką jednostkę chorobową cierpi oskarżony, nie mówiąc już o załączeniu potwierdzających te twierdzenia, zaświadczeń lekarskich.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xIx>o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania z uwagi na konieczność przeprowadzenia postępowania w całości.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Ponieważ Sąd odwoławczy nie stwierdził w przedmiotowej wadliwości, co do oceny przeprowadzonych dowodów, wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie. Nie zostały także spełnione warunki wskazane w <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2;art. 437 § 2 zd. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k.</xLexLink> zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xIx>zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt. 3 k.p.k.</xLexLink> poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i tym samym poprzez dowolnie przeprowadzoną ocenę dowodów - przypisanie oskarżonemu winy.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu skarżącego, iż w rozpoznawanej sprawie doszło do zaistnienia błędu w ustaleniach faktycznych, będących podstawą orzeczenia, który miał polegać na błędnym uznaniu, że oskarżony dopuścił się występku, wyczerpującego dyspozycję <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1 k.k.</xLexLink> Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że aby wykazać błąd ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o błędności zaskarżonego orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki, czy z zasadami wiedzy. Tymczasem we wniesionej apelacji tego nie wykazano. Stan faktyczny sprawy został ustalony przez Sąd I instancji całkowicie poprawnie, a dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, które były poddane wnikliwej i zgodnej z treścią <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, ocenie.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xIx>o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania z uwagi na konieczność przeprowadzenia postępowania w całości.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Ponieważ Sąd odwoławczy nie stwierdził w przedmiotowej wadliwości, co do oceny przeprowadzonych dowodów, jak również błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie. Nie zostały także spełnione warunki wskazane w <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2;art. 437 § 2 zd. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k.</xLexLink> zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> Całość zaskarżonego wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>Zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu. Podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej. Także i wymierzona oskarżonemu w przedmiotowej sprawie kara stanowi trafną reakcję karną, współmierną zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Kara taka spełni w sposób właściwy cel zapobiegawczy oraz wychowawczy, jak również cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Z uwagi na aktualną sytuację materialną oskarżonego należało zwolnić go, na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink>, z opłaty i obowiązku zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w II instancji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Obrońca oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">całość wyroku</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 630/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 23 lipca 2024 roku sygn. II K 838/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a toart. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.,art. 4 k.p.k.,art. 5 § 2 k.p.k.,art. 6 k.p.k.,art. 366 § 1 k.p.k., poprzez: 1) zaniechanie wszechstronnego rozważenia wszystkich przeprowadzonych dowodów i wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy w wyniku dokonania dowolnej oceny wyjaśnieńM. P.w zakresie wskazanych w nich obiektywnych przyczyn niewywiązywania się przez niego z obowiązku alimentacyjnego względem dzieci, w następstwie czego nie wyjaśniono i nie uwzględniono istotnych okoliczności w zakresie strony podmiotowej przypisanego oskarżonemu przestępstwa niealimentacji, które może być popełnione jedynie umyślnie oraz również dowolnej oceny zeznań prowadzącej do przypisania oskarżonemu przestępstwa, podczas gdy kompleksowa i prawidłowa ocena wymienionych dowodów, wskazująca również na potrzebę uzupełnienia materiału dowodowego, winna prowadzić do wniosku, iż nie mają one jednoznacznej wymowy, pozwalającej na przypisanie oskarżonemu winy. 2) zaniechanie podjęcia inicjatywy dowodowej na okoliczność braku możliwości podjęcia pracy zarobkowej w okresie objętym zarzutem zart. 209 § 1 k.k., co skutkowało pominięciem istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności, których dotyczył wadliwie potraktowany wniosek, a w konsekwencji nierozważeniem, na płaszczyźnie zaniechania wykonywania przez oskarżonego obowiązku alimentacyjnego, jego możliwości zarobkowych w okresie., obejmującym też odbywanie przez niego kary pozbawienia wolności, jak również stwierdzoną u oskarżonego chorobę. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają charakter czysto polemiczny i opierają się wyłącznie na subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji wnikliwie, zgodnie zart. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody zgromadzone w sprawie, przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Ponieważ ocena zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana przez Sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym, w pełni korzysta – wbrew stanowiska autora apelacji – z ochronyart. 7 k.p.k.W swoich rozważaniach zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd meriti nie pominął również żadnej istotnej okoliczności, wynikającej z przeprowadzonych dowodów. Lektura środka odwoławczego prowadzi natomiast do wniosku, że jego autor sugeruje, jakoby oskarżony nie miał możliwości zarobkowania, a tym samym płacenia alimentów na swoje dzieci. W konsekwencji – zdaniem skarżącego – oskarżonemu nie można było w takiej sytuacji przypisać winy w zakresie popełnienia występku zart. 209 § 1 k.k. Tyle tylko, że z żadnego dowodu przeprowadzonego w niniejszej sprawie nie wynika, aby oskarżony nie mógł z przyczyn obiektywnych łożyć na utrzymanie swoich dzieci, do czego został zobowiązany prawomocnym wyrokiem sądowym. Oskarżony jest przecież niespełna 40 - letnim mężczyzną, osobą w pełni sił, posiada wyuczony zawód, a także doświadczenie w pracy jako mechanik, czy też pracownik budowany. Z całą pewnością – zwłaszcza na obecnym rynku pracy – mógł znaleźć takie zatrudnienie, które pozwalałoby mu wywiązać się z zapłaty zasądzonych alimentów. Zwłaszcza od osoby, która jest obarczona obowiązkiem alimentacyjnym, oczekiwać należy aktywności w poszukiwaniu zatrudnienia. Ponadto oskarżony zresztą, jak sam wyjaśnił, podejmował prace dorywcze, deklarując, że uzyskiwał z tego tytułu dochód ok. 1500 złotych miesięcznie. W takiej sytuacji brak dokonywania przez oskarżonego wpłat na poczet alimentów (choćby przynajmniej niepełnych kwot), świadczy o złej woli oskarżonego oraz wskazuje na jego negatywne nastawienie do obowiązku płacenia alimentów. Zachodzi tu zatem po stronie oskarżonego, wymagane treścią przepisuart. 209 § 1 k.k., zawinienie. Ustawodawca nie wymaga tu zresztą zamiaru bezpośredniego, gdyż dla bytu przestępstwa zart. 209 § 1 k.k.wystarczający jest zamiar ewentualny. Z akt sprawy nie wynika także, aby oskarżony cierpiał na schorzenia, które stanowiłyby przeciwskazania dla podjęcia pracy zarobkowej. W szczególności brak jest orzeczenia o niezdolności do pracy wydanego przez lekarza orzecznika ZUS. Biegli psychiatrzy, którzy u oskarżonego rozpoznali uzależnienie mieszane, stwierdzili, iż nie jest on chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo (k. 67-68). Oskarżony, który przyznał się do winy, nie podnosił w ogóle kwestii braku możliwości podjęcia pracy, z powodów zdrowotnych, nie mówiąc już o przedstawieniu stosownych zaświadczeń lekarskich. Takowych dowodów nie przedstawił też obrońca oskarżonego, mimo, że został ustanowiony już na etapie postępowania przygotowawczego. Skoro, ani oskarżony, ani jego obrońca, nawet nie sygnalizowali, że oskarżony, z uwagi na stan zdrowia, nie może wykonywać pracy zarobkowej, to niezasadne są pretensje apelującego, iż Sąd Rejonowy nie czynił w tym kierunku żadnych dodatkowych ustaleń. Zarzut bezczynności wysuwany wobec Sądu Rejonowego dziwić musi tym bardziej, że formułuje go obrońca, który – pomimo prawidłowych zawiadomień – nie był obecny na żadnym terminie rozprawy i nie złożył żadnego wniosku dowodowego (nie wiadomo, o jaki ,,wadliwie potraktowany wniosek” skarżącemu chodzi, bo żadnego wniosku dowodowego obrońcy w aktach nie sposób znaleźć). Zresztą także w apelacji brak jest nawet wskazania, na jaką jednostkę chorobową cierpi oskarżony, nie mówiąc już o załączeniu potwierdzających te twierdzenia, zaświadczeń lekarskich. Wniosek o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania z uwagi na konieczność przeprowadzenia postępowania w całości. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Ponieważ Sąd odwoławczy nie stwierdził w przedmiotowej wadliwości, co do oceny przeprowadzonych dowodów, wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie. Nie zostały także spełnione warunki wskazane wart. 437 § 2 zd. 2 k.p.k.zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. 3.2. zarzut obrazyart. 438 pkt. 3 k.p.k.poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i tym samym poprzez dowolnie przeprowadzoną ocenę dowodów - przypisanie oskarżonemu winy. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu skarżącego, iż w rozpoznawanej sprawie doszło do zaistnienia błędu w ustaleniach faktycznych, będących podstawą orzeczenia, który miał polegać na błędnym uznaniu, że oskarżony dopuścił się występku, wyczerpującego dyspozycjęart. 209 § 1 k.k.Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że aby wykazać błąd ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o błędności zaskarżonego orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki, czy z zasadami wiedzy. Tymczasem we wniesionej apelacji tego nie wykazano. Stan faktyczny sprawy został ustalony przez Sąd I instancji całkowicie poprawnie, a dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, które były poddane wnikliwej i zgodnej z treściąart. 7 k.p.k., ocenie. Wniosek o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania z uwagi na konieczność przeprowadzenia postępowania w całości. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Ponieważ Sąd odwoławczy nie stwierdził w przedmiotowej wadliwości, co do oceny przeprowadzonych dowodów, jak również błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie. Nie zostały także spełnione warunki wskazane wart. 437 § 2 zd. 2 k.p.k.zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Całość zaskarżonego wyroku. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu. Podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej. Także i wymierzona oskarżonemu w przedmiotowej sprawie kara stanowi trafną reakcję karną, współmierną zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Kara taka spełni w sposób właściwy cel zapobiegawczy oraz wychowawczy, jak również cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2 Z uwagi na aktualną sytuację materialną oskarżonego należało zwolnić go, na podstawieart. 624 § 1 k.p.k., z opłaty i obowiązku zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w II instancji. 7 PODPIS 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja całość wyroku 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000630_2024_Uz_2024-12-10_001

IV Ka 630/24

2024-12-10 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:04.0 CET

2025-01-20 15:33:32.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 630/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Krzysztof Gąsior Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim Anety Preibisz po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2024 roku sprawy M. P. oskarżonego o czyn z art. 209 § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sąd

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000630" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 630/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 10 grudnia 2024 roku</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>PrzewodniczącySędzia Krzysztof Gąsior</xText> <xText>Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra </xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim Anety Preibisz</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2024 roku</xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>M. P.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 23 lipca 2024 roku sygn. akt II K 838/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 630/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Krzysztof Gąsior Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim Anety Preibisz po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2024 roku sprawyM. P. oskarżonego o czyn zart. 209 § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 23 lipca 2024 roku sygn. akt II K 838/23 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 zwalnia oskarżonego od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

155505000003021_VI_U_000443_2024_Uz_2024-12-11_002

VI U 443/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2025-01-09 18:00:04.0 CET

2025-01-16 03:51:20.0 CET

15550500

3021

SENTENCE

Sygnatura akt VI U 443/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Tomasz Korzeń Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Kopala po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2024 roku sprawy z odwołania J. D. od decyzji z dnia 23 sierpnia 2024 roku przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w W. o podjęcie wypłaty emerytury z datą wcześniejszą I

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Marta Łukaszczuk" xPublisher="mlukaszczuk" xEditorFullName="Marta Łukaszczuk" xEditor="mlukaszczuk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/550500/0003021/U" xYear="2024" xVolNmbr="000443" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygnatura akt VI U 443/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 11 grudnia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Tomasz Korzeń</xText> <xText>Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Kopala</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2024 roku</xText> <xText>sprawy z odwołania <xBx><xAnon>J. D.</xAnon> </xBx></xText> <xText>od decyzji z dnia 23 sierpnia 2024 roku</xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o podjęcie wypłaty emerytury z datą wcześniejszą</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 23 sierpnia 2024 roku, znak: <xAnon>(...)</xAnon>w ten sposób, że wypłata emerytury nastąpi od dnia 1 października 2022 roku, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>oddala odwołanie w pozostałym zakresie. </xBx></xText> </xUnit> <xText>Tomasz Korzeń</xText> <xText><xBx>VI U 443/24 UZASADNIENIE</xBx></xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>G.</xAnon> decyzją z dnia 23.08.2024 roku podjął wypłatę emerytury <xAnon>J. D.</xAnon> od dnia 01.08.2024 r.</xText> <xText>Ubezpieczona <xAnon>J. D.</xAnon> złożyła odwołanie od decyzji. Wniosła o ponowne rozpatrzenie kwestii daty, od której emerytura miała być wypłacana, a więc o zmianę decyzji i podjęcie wypłaty świadczenia od 15.10.2020 r.</xText> <xText>Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił co następuje:</xBx></xText> <xText><xAnon>J. D.</xAnon>, urodzona w <xAnon>(...)</xAnon>r. jest uprawniona do emerytury.</xText> <xText>W dniu 05.10.2022 r., do ZUS wpłynął wniosek ubezpieczonej o emeryturę. We wniosku zawarte zostało oświadczenie uprawnionej o niepozostawaniu przez nią w stosunku pracy w Polsce ani za granicą. Do wniosku załączono informację o okresach składkowych i nieskładkowych. Wynika z niego, iż pracował w Niemczech w 1986 i prowadziła działalność gospodarczą od 1987 doi 2007r. Do wniosku dołączała też świadectwo pracy w 1980 r. Pozwany ustalił podleganie ubezpieczeniom społecznym do 31.07.2022 r., ostatnio jako osoba wykonująca umowę agencyjną.</xText> <xText>Decyzją z dnia 27.10.2022 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej zaliczkę na poczet przysługującej emerytury od 15.10.2022 r. W decyzji wskazano, że emerytura ma charakter zaliczkowy do czasu ustalenia ostatecznej wysokości kapitału początkowego ubezpieczonej, a jej wypłata miała podlegać zawieszeniu, z uwagi na brak informacji, czy na dzień przyznania prawa do świadczenia ubezpieczona pozostawała zatrudniona. Ubezpieczoną pouczono, że w celu podjęcia wypłaty emerytury musi ona złożyć stosowny wniosek wraz ze świadectwem pracy lub zaświadczeniem potwierdzającym fakt rozwiązania stosunku pracy. Nadto, wskazano, że jeśli ubezpieczona przekaże wymagane dokumenty świadczące o ustaniu stosunków pracy do dnia 30.11.2022 r., wówczas podjęcie wypłaty nastąpi od daty przyznania emerytury, zaś jeśli dokumenty złożone zostaną po tym terminie, wówczas podjęcie wypłaty nastąpi od 1-go dnia miesiąca, w którym ubezpieczona złoży wniosek. Ubezpieczona wymaganych przez organ dokumentów nie złożyła.</xText> <xText>Decyzją z dnia 06.06.2023 r. pozwany w związku z przeliczeniem kapitału początkowego, przeliczył emeryturę ubezpieczonej. Ponownie wskazano, że wypłata ulega zawieszeniu, gdyż na dzień przyznania prawa do świadczenia nie było informacji, czy ubezpieczona pozostawała w zatrudnieniu. Ponownie pouczono również ubezpieczoną o konieczności złożenia wniosku o wypłatę i stosownych dokumentów w celu podjęcia wypłaty emerytury.</xText> <xText>Dnia 12.08.2024 r. ubezpieczona złożyła wniosek o podjęcie wypłaty emerytury. Pozwany podjął wypłatę świadczenia od miesiąca złożenia wniosku, tj. od 01.08.2024 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>dowód</xIx> </xBx> <xIx>: dokumenty w a ktach ZUS </xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 103;art. 103 ust. 1;art. 103 ust. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 103 ust. 1 i 2 ustawy z 17.12.1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz.U.2024.1631, dalej ustawa emerytalna):</xText> <xText>1. Prawo do emerytur i rent ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu na zasadach określonych w art. 103a-106.</xText> <xText>2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do emerytów, którzy osiągnęli wiek emerytalny 60 lat (kobiety) lub 65 lat (mężczyźni), z zastrzeżeniem art. 103a.</xText> <xText>Zgodnie natomiast z art. 103a ustawy emerytalnej prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.</xText> <xText>Celem art. 103a ustawy emerytalnej jest uniemożliwienie ubezpieczonym równoczesnej realizacji prawa do emerytury przez jej wypłatę, z osiąganiem jakiegokolwiek przychodu z tytułu zatrudnienia kontynuowanego po nabyciu prawa do emerytury u pracodawcy, na rzecz którego realizowali je przed nabyciem prawa do wymienionego świadczenia. Innymi słowy, osoba ubiegająca się o emeryturę i pozostająca w zatrudnieniu musi liczyć się z tym, że z dniem spełnienia wszystkich ustawowych warunków niezbędnych do nabycia prawa do wnioskowanego świadczenia, wprawdzie prawo to uzyska, jednakże jego realizacja (wypłata świadczenia) nastąpi dopiero wówczas, gdy rozwiąże stosunek pracy łączący ją z pracodawcą (pracodawcami), na rzecz którego świadczyła pracę bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. W przeciwnym razie prawo do emerytury ulegnie zawieszeniu, skutkujące wstrzymanie jego realizacji do czasu rozwiązania stosunku pracy. Sąd Najwyższy jednocześnie podkreślił, że nie jest istotne, czy potwierdzenie spełnienia ustawowych przesłanek nabycia prawa do emerytury nastąpi już w toku postępowania administracyjnego przed organem rentowym, czy też dopiero w następstwie ustaleń dokonanych w postępowaniu sądowym, wszczętym na skutek odwołania wniesionego od decyzji organu rentowego odmawiającej przyznania prawa do emerytury (postanowienie SN z 8.12.2022 r., II USK 75/22, LEX nr 3456185).</xText> <xText>W niniejszej sprawie ubezpieczona nie przedłożyła wraz z wnioskiem wszystkich dokumentów wskazujących na niepozostawanie w stosunku pracy z dniem uzyskania prawa do emerytury.</xText> <xText>Zgodnie z art. 134 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy emerytalnej, wypłatę świadczeń wstrzymuje się, jeżeli:</xText> <xText>1) powstaną okoliczności uzasadniające zawieszenie prawa do świadczeń lub ustanie tego prawa;</xText> <xText>2) osoba pobierająca świadczenia mimo pouczenia lub żądania organu rentowego nie przedłoży dowodów stwierdzających dalsze istnienie prawa do świadczeń.</xText> <xText>Ubezpieczona została pouczona o konieczności przedłożenia dokumentów świadczących o niepozostawaniu w stosunku zatrudnienia w okresie po nabyciu prawa do emerytury, jednak nie złożyła wymaganych dokumentów w terminie wskazanym przez pozwanego. Brak tych dokumentów uzasadnia wstrzymanie wypłaty świadczenia od dnia nabycia prawa, jednakże wyłącznie do czasu złożenia przez ubezpieczoną wniosku o emeryturę, tj. do października 2022 r. We wniosku z dnia 05.10.2022 r. ubezpieczona bowiem złożyła oświadczenie, że nie pozostaje w stosunku pracy, co w ocenie sądu było wystarczające dla wypłaty emerytury od miesiąca złożenia wniosku..</xText> <xText>Zgodnie z § 19 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U.2011.237.1412), oświadczenie zainteresowanego, które może być złożone w formie pisemnej lub ustnej do protokołu, stanowi środek dowodowy, potwierdzający następujące okoliczności: istnienie dalszego prawa do pobierania świadczenia.</xText> <xText>Oznacza to, że wystarczającym było samo pisemne oświadczenie ubezpieczonej, że w chwili złożenia wniosku nie pozostaje w stosunku pracy, dla dokonania takiego ustalenia przez organ i wypłaty emerytury począwszy od tej daty, a wstrzymanie wypłaty ewentualnie przed tą datą, z uwagi na brak stosownych dokumentów.</xText> <xText>Brak więc było podstaw dla zawieszenia świadczenia od daty złożenia oświadczenia przez ubezpieczoną, że nie pozostaje w stosunku pracy. Emerytura winna więc zostać wypłacona od dnia 01.10.2022 r.</xText> <xText>Zgodnie z art. 135 ust. 3 ustawy emerytalnej, jeżeli wstrzymanie wypłaty świadczeń nastąpiło na skutek błędu organu rentowego, wypłatę wznawia się poczynając od miesiąca, w którym je wstrzymano, jednak za okres nie dłuższy niż 3 lata poprzedzające bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty lub wydano decyzję z urzędu o jej wznowieniu.</xText> <xText>Stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów w aktach pozwanego.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 KPC</xLexLink>, Sąd orzekł jak w wyroku.</xText> <xText xALIGNx="right">Tomasz Korzeń</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Tomasz Korzeń

Marta Łukaszczuk

starszy sekretarz sądowy Anna Kopala

Marta Łukaszczuk

Sygnatura akt VI U 443/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Tomasz Korzeń Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Kopala po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2024 roku sprawy z odwołaniaJ. D. od decyzji z dnia 23 sierpnia 2024 roku przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wW. o podjęcie wypłaty emerytury z datą wcześniejszą I zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wW.z dnia 23 sierpnia 2024 roku, znak:(...)w ten sposób, że wypłata emerytury nastąpi od dnia 1 października 2022 roku, II oddala odwołanie w pozostałym zakresie. Tomasz Korzeń VI U 443/24 UZASADNIENIE Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.decyzją z dnia 23.08.2024 roku podjął wypłatę emeryturyJ. D.od dnia 01.08.2024 r. UbezpieczonaJ. D.złożyła odwołanie od decyzji. Wniosła o ponowne rozpatrzenie kwestii daty, od której emerytura miała być wypłacana, a więc o zmianę decyzji i podjęcie wypłaty świadczenia od 15.10.2020 r. Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Sąd ustalił co następuje: J. D., urodzona w(...)r. jest uprawniona do emerytury. W dniu 05.10.2022 r., do ZUS wpłynął wniosek ubezpieczonej o emeryturę. We wniosku zawarte zostało oświadczenie uprawnionej o niepozostawaniu przez nią w stosunku pracy w Polsce ani za granicą. Do wniosku załączono informację o okresach składkowych i nieskładkowych. Wynika z niego, iż pracował w Niemczech w 1986 i prowadziła działalność gospodarczą od 1987 doi 2007r. Do wniosku dołączała też świadectwo pracy w 1980 r. Pozwany ustalił podleganie ubezpieczeniom społecznym do 31.07.2022 r., ostatnio jako osoba wykonująca umowę agencyjną. Decyzją z dnia 27.10.2022 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej zaliczkę na poczet przysługującej emerytury od 15.10.2022 r. W decyzji wskazano, że emerytura ma charakter zaliczkowy do czasu ustalenia ostatecznej wysokości kapitału początkowego ubezpieczonej, a jej wypłata miała podlegać zawieszeniu, z uwagi na brak informacji, czy na dzień przyznania prawa do świadczenia ubezpieczona pozostawała zatrudniona. Ubezpieczoną pouczono, że w celu podjęcia wypłaty emerytury musi ona złożyć stosowny wniosek wraz ze świadectwem pracy lub zaświadczeniem potwierdzającym fakt rozwiązania stosunku pracy. Nadto, wskazano, że jeśli ubezpieczona przekaże wymagane dokumenty świadczące o ustaniu stosunków pracy do dnia 30.11.2022 r., wówczas podjęcie wypłaty nastąpi od daty przyznania emerytury, zaś jeśli dokumenty złożone zostaną po tym terminie, wówczas podjęcie wypłaty nastąpi od 1-go dnia miesiąca, w którym ubezpieczona złoży wniosek. Ubezpieczona wymaganych przez organ dokumentów nie złożyła. Decyzją z dnia 06.06.2023 r. pozwany w związku z przeliczeniem kapitału początkowego, przeliczył emeryturę ubezpieczonej. Ponownie wskazano, że wypłata ulega zawieszeniu, gdyż na dzień przyznania prawa do świadczenia nie było informacji, czy ubezpieczona pozostawała w zatrudnieniu. Ponownie pouczono również ubezpieczoną o konieczności złożenia wniosku o wypłatę i stosownych dokumentów w celu podjęcia wypłaty emerytury. Dnia 12.08.2024 r. ubezpieczona złożyła wniosek o podjęcie wypłaty emerytury. Pozwany podjął wypłatę świadczenia od miesiąca złożenia wniosku, tj. od 01.08.2024 r. dowód : dokumenty w a ktach ZUS Sąd zważył co następuje: Zgodnie zart. 103 ust. 1 i 2 ustawy z 17.12.1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U.2024.1631, dalej ustawa emerytalna): 1. Prawo do emerytur i rent ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu na zasadach określonych w art. 103a-106. 2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do emerytów, którzy osiągnęli wiek emerytalny 60 lat (kobiety) lub 65 lat (mężczyźni), z zastrzeżeniem art. 103a. Zgodnie natomiast z art. 103a ustawy emerytalnej prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Celem art. 103a ustawy emerytalnej jest uniemożliwienie ubezpieczonym równoczesnej realizacji prawa do emerytury przez jej wypłatę, z osiąganiem jakiegokolwiek przychodu z tytułu zatrudnienia kontynuowanego po nabyciu prawa do emerytury u pracodawcy, na rzecz którego realizowali je przed nabyciem prawa do wymienionego świadczenia. Innymi słowy, osoba ubiegająca się o emeryturę i pozostająca w zatrudnieniu musi liczyć się z tym, że z dniem spełnienia wszystkich ustawowych warunków niezbędnych do nabycia prawa do wnioskowanego świadczenia, wprawdzie prawo to uzyska, jednakże jego realizacja (wypłata świadczenia) nastąpi dopiero wówczas, gdy rozwiąże stosunek pracy łączący ją z pracodawcą (pracodawcami), na rzecz którego świadczyła pracę bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. W przeciwnym razie prawo do emerytury ulegnie zawieszeniu, skutkujące wstrzymanie jego realizacji do czasu rozwiązania stosunku pracy. Sąd Najwyższy jednocześnie podkreślił, że nie jest istotne, czy potwierdzenie spełnienia ustawowych przesłanek nabycia prawa do emerytury nastąpi już w toku postępowania administracyjnego przed organem rentowym, czy też dopiero w następstwie ustaleń dokonanych w postępowaniu sądowym, wszczętym na skutek odwołania wniesionego od decyzji organu rentowego odmawiającej przyznania prawa do emerytury (postanowienie SN z 8.12.2022 r., II USK 75/22, LEX nr 3456185). W niniejszej sprawie ubezpieczona nie przedłożyła wraz z wnioskiem wszystkich dokumentów wskazujących na niepozostawanie w stosunku pracy z dniem uzyskania prawa do emerytury. Zgodnie z art. 134 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy emerytalnej, wypłatę świadczeń wstrzymuje się, jeżeli: 1) powstaną okoliczności uzasadniające zawieszenie prawa do świadczeń lub ustanie tego prawa; 2) osoba pobierająca świadczenia mimo pouczenia lub żądania organu rentowego nie przedłoży dowodów stwierdzających dalsze istnienie prawa do świadczeń. Ubezpieczona została pouczona o konieczności przedłożenia dokumentów świadczących o niepozostawaniu w stosunku zatrudnienia w okresie po nabyciu prawa do emerytury, jednak nie złożyła wymaganych dokumentów w terminie wskazanym przez pozwanego. Brak tych dokumentów uzasadnia wstrzymanie wypłaty świadczenia od dnia nabycia prawa, jednakże wyłącznie do czasu złożenia przez ubezpieczoną wniosku o emeryturę, tj. do października 2022 r. We wniosku z dnia 05.10.2022 r. ubezpieczona bowiem złożyła oświadczenie, że nie pozostaje w stosunku pracy, co w ocenie sądu było wystarczające dla wypłaty emerytury od miesiąca złożenia wniosku.. Zgodnie z § 19 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U.2011.237.1412), oświadczenie zainteresowanego, które może być złożone w formie pisemnej lub ustnej do protokołu, stanowi środek dowodowy, potwierdzający następujące okoliczności: istnienie dalszego prawa do pobierania świadczenia. Oznacza to, że wystarczającym było samo pisemne oświadczenie ubezpieczonej, że w chwili złożenia wniosku nie pozostaje w stosunku pracy, dla dokonania takiego ustalenia przez organ i wypłaty emerytury począwszy od tej daty, a wstrzymanie wypłaty ewentualnie przed tą datą, z uwagi na brak stosownych dokumentów. Brak więc było podstaw dla zawieszenia świadczenia od daty złożenia oświadczenia przez ubezpieczoną, że nie pozostaje w stosunku pracy. Emerytura winna więc zostać wypłacona od dnia 01.10.2022 r. Zgodnie z art. 135 ust. 3 ustawy emerytalnej, jeżeli wstrzymanie wypłaty świadczeń nastąpiło na skutek błędu organu rentowego, wypłatę wznawia się poczynając od miesiąca, w którym je wstrzymano, jednak za okres nie dłuższy niż 3 lata poprzedzające bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty lub wydano decyzję z urzędu o jej wznowieniu. Stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów w aktach pozwanego. Mając powyższe na uwadze, na podstawieart. 47714§ 2 KPC, Sąd orzekł jak w wyroku. Tomasz Korzeń

15/550500/0003021/U

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim

VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

150510000000503_I_C_000467_2024_Uz_2024-12-11_002

I C 467/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2025-01-14 18:00:04.0 CET

2025-01-14 15:20:44.0 CET

15051000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 467/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Jan Stanulewicz Protokolant: (...) po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2024 r. w Łomży na rozprawie sprawy z powództwa M. P. (1) i M. P. (2) przeciwko (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę I zasądza od pozwanego (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powodów M. P. (1) i M. P. (2) solidarnie kwotę 90.804,93 (...) (dziewi

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Edyta Jastrzębska" xPublisher="edjast" xEditorFullName="Anna Krakowiecka" xEditor="ankrak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="16" xFlag="published" xVolType="15/051000/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="000467" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt I C 467/24 </xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 11 grudnia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny</xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="207"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="504"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Przewodniczący:</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sędzia Jan Stanulewicz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Protokolant:</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2024 r. w Łomży na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>M. P. (1)</xAnon> i <xAnon>M. P. (2)</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powodów <xAnon>M. P. (1)</xAnon> i <xAnon>M. P. (2)</xAnon> solidarnie kwotę 90.804,93 <xAnon>(...)</xAnon> (dziewięćdziesiąt tysięcy osiemset cztery <xAnon>(...)</xAnon> i dziewięćdziesiąt trzy <xAnon>(...)</xAnon>) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 25 kwietnia 2024r. do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w pozostałym zakresie co do należności głównej jak i odsetek za okres pomiędzy 13 a 24 kwietnia 2024r. powództwo oddala;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powodów <xAnon>M. P. (1)</xAnon> i <xAnon>M. P. (2)</xAnon> solidarnie kwotę 11.834 zł (jedenaście tysięcy osiemset trzydzieści cztery złote), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty- tytułem zwrotu kosztów procesu.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt I C 467/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powodowie <xAnon>M. P. (1)</xAnon> i <xAnon>M. P. (2)</xAnon> wnieśli o zasądzenie od strony pozwanej <xAnon> (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na ich rzecz kwoty 96944,41 <xAnon>(...)</xAnon>wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 13 kwietnia 2024 roku do dnia zapłaty, jak też o zasądzenie od pozwanego na rzecz każdego z powodów jednej drugiej kosztów procesu według norm przepisanych, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej - wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od sumy tych kosztów od dnia uprawomocnienia się orzeczenia zasądzającego te koszty do dnia zapłaty.</xText> <xText>Pozwany <xAnon> (...) Bank (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie solidarnie od powodów na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty wraz z opłatami skarbowymi od pełnomocnictw.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powodowie <xAnon>M. P. (1)</xAnon> i <xAnon>M. P. (2)</xAnon> jako <xAnon> (...)</xAnon> zawarli w dniu 22 lutego 2008r. z <xAnon> (...) Bankiem (...) SA</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> - <xAnon> (...)</xAnon> umowę kredytu mieszkaniowego Własny <xAnon>K.</xAnon> hipoteczny nr <xAnon> (...)</xAnon> (<xAnon> (...)</xAnon>), denominowanego do <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Na mocy § 2 ust. 1 części szczególnej umowy, kredyt został udzielony w kwocie 85608,65 <xAnon>(...)</xAnon>. Kredyt został udzielony na 279 miesięcy, licząc od dnia zawarcia umowy, to jest do dnia 1 lutego 2032 roku (§ 2 ust. 1, ust. 4, §7 ust. 1 części szczególnej umowy). Powodowie kredyt zaciągnęli na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych.</xText> <xText>Zgodnie z § 1 pkt 14 części ogólnej umowy Tabela kursów <xAnon> (...) SA</xAnon> oznacza tabelę kursów obowiązującą w chwili dokonywania przez <xAnon> (...) SA</xAnon> określonych w umowie przeliczeń kursowych, dostępna w <xAnon> (...) SA</xAnon> oraz na stronie internetowej <xAnon> (...) SA</xAnon>.</xText> <xText>Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt. 1 i 2 części ogólnej umowy kredytowej, kredyt był wypłacany w walucie wymienialnej – na finansowanie zobowiązań Kredytobiorcy poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej oraz w przypadku zaciągnięcia kredytu na spłatę kredytu walutowego lub w walucie polskiej – na finansowanie zobowiązań w Rzeczypospolitej Polskiej.</xText> <xText>Na mocy § 4 ust. 2 części ogólnej umowy kredytowej, w przypadku wypłaty kredytu albo transzy w walucie polskiej, stosuje się kurs kupna dla dewiz obowiązujący w <xAnon> (...) SA</xAnon> w dniu realizacji zlecenia płatniczego, według aktualnej Tabeli kursów.</xText> <xText>Na mocy § 4 ust. 3 części ogólnej umowy kredytowej, w przypadku wypłaty kredytu albo transzy w walucie wymienialnej innej niż waluta kredytu, stosuje się kursy kupna/sprzedaży dla dewiz obowiązujące w <xAnon> (...) SA</xAnon> w dniu realizacji zlecenia płatniczego, według aktualnej Tabeli kursów.</xText> <xText>Stosownie do §6 ust. 1 - 2 części ogólnej umowy, <xAnon> (...) SA</xAnon> pobiera odsetki od kredytu, w walucie kredytu, według zmiennej stopy procentowej, w stosunku rocznym, której wysokość jest ustalana w dniu rozpoczynającym pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej, jako suma stawki referencyjnej i marży <xAnon> (...) SA</xAnon>. Pierwszy okres obowiązywania stawki referencyjnej może być krótszy i rozpoczyna się w dniu wypłaty kredytu albo pierwszej transzy. Koniec pierwszego okresu obowiązywania stawki referencyjnej przypada w dniu poprzedzającym ostatni dzień wymagalności kredytu i odsetek przed upływem pierwszego trzymiesięcznego okresu obowiązywania stawki referencyjnej. Kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej kończą się w dniu poprzedzającym dzień, który datą odpowiada dniowi, w którym rozpoczął się poprzedni trzymiesięczny okres obowiązywania stawki referencyjnej, z uwzględnieniem zasad liczenia terminów oznaczonych w miesiącach, przewidzianych w przepisach polskiego <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink>. Zmiany stawki referencyjnej następują w dniu wymagalności raty spłaty kredytu i odsetek.</xText> <xText>Stosownie do § 7 ust. 1-3 części ogólnej umowy, dla celów ustalenia stawki referencyjnej <xAnon> - (...) SA</xAnon> posługuje się stawką LIBOR lub <xAnon> (...)</xAnon>, publikowaną odpowiednio o godz. 11.00 <xAnon> (...)</xAnon> lub 11.00 na stronie informacyjnej <xAnon>R.</xAnon>, w drugim dniu poprzedzającym dzień rozpoczynający pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej, zaokrągloną według matematycznych zasad do czterech miejsc po przecinku. W przypadku braku notowań stawki referencyjnej LIBOR lub <xAnon> (...)</xAnon> dla danego dnia, do wyliczenia stopy procentowej stosuje się odpowiednio notowania z dnia poprzedzającego dzień, w którym było prowadzone notowanie stawki LIBOR lub <xAnon> (...)</xAnon>. Za dzień braku notowań stawki LIBOR lub <xAnon> (...)</xAnon> uznaje się ponadto dzień uznany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej za dzień wolny od pracy. Wzrost stawki referencyjnej wpływa na podwyższenie oprocentowania kredytu, które spowoduje wzrost spłaty raty kredytu. Zmiana wysokości stawki referencyjnej powoduje zmianę wysokości oprocentowania kredytu o taką samą liczbę punktów procentowych.</xText> <xText>Na podstawie § 10 ust. 2 części ogólnej umowy, w celu obliczenia stopy procentowej, o której mowa w ust. 1, koszty o którym mowa w § 3 <xAnon> (...)</xAnon>, wyrażone w walucie polskiej – zostały przeliczone na równowartość w walucie kredytu, przy zastosowaniu obowiązującego w chwili rejestracji umowy w systemie informatycznym <xAnon> (...) SA</xAnon> kursu sprzedaży dla dewiz, zgodnie z aktualną Tabelą kursów.</xText> <xText>Z kolei, § 14 ust. 4 części ogólnej umowy mówił, że szacunkowy całkowity koszt kredytu, o którym mowa w § 3 ust. 1 <xAnon> (...)</xAnon>, został wyliczony zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20011001081" xTitle="Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081">ustawą z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink> (Dz.U. Nr 100 z 2001 r. poz.1081 z późn. zm.). Do obliczenia szacunkowego całkowitego kosztu kredytu - przy przeliczeniu kwot wyrażonych w walucie kredytu na równowartość kwot wyrażonych w walucie polskiej <xAnon> - (...) SA</xAnon> stosuje kurs sprzedaży dla dewiz, zgodnie z aktualną Tabelą kursów, obowiązujący w chwili rejestracji umowy w systemie informatycznym <xAnon> (...) SA</xAnon>.</xText> <xText>Na mocy §16 ust. 1 części ogólnej umowy, prowizja od udzielonego kredytu, płatna w dniu zawarcia umowy, będzie przeliczona na walutę polską przy zastosowaniu wynikającego z aktualnej Tabeli kursów kursu sprzedaży dla: 1) dewiz - w przypadku wpłaty w formie przelewu środków, 2) pieniędzy - w przypadku wpłaty w formie gotówkowej.</xText> <xText>Zgodnie z §22 ust. 2 pkt. 1 części ogólnej umowy w przypadku dokonywania spłaty zadłużenia Kredytobiorcy z <xAnon> (...)</xAnon> środki z rachunku będą pobierane w walucie polskiej w wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty spłaty kredytu w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt, przy zastosowaniu kursu sprzedaży dla dewiz obowiązującego w <xAnon> (...) SA</xAnon> w dniu, o którym mowa w § 7 ust. 5 <xAnon> (...)</xAnon>, według aktualnej Tabeli kursów.</xText> <xText>Według §22 ust. 2 pkt 2, podpunkt „b” części ogólnej umowy, w przypadku dokonywania spłat zadłużenia Kredytobiorcy z rachunku walutowego – środki z rachunku będą pobierane w walucie innej niż waluta kredytu, w wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty spłaty kredytu w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt, przy zastosowaniu kursów kupna/sprzedaży dla dewiz, obowiązujących w <xAnon> (...) SA</xAnon> w dniu, o którym mowa w § 7 ust. 5 <xAnon> (...)</xAnon>, według aktualnej Tabeli kursów.</xText> <xText>Jak stanowił §22 ust. 2 pkt 3 części ogólnej umowy, w przypadku dokonywania spłat zadłużenia Kredytobiorcy z rachunku technicznego - środki z rachunku będą pobierane w walucie kredytu w wysokości stanowiącej kwotę kredytu lub raty. Wpłaty dokonywane na rachunek techniczny w walucie innej niż waluta kredytu, będą przeliczane na walutę kredytu przy zastosowaniu kursów kupna/sprzedaży dla walut, obowiązujących w <xAnon> (...) SA</xAnon> według aktualnej Tabeli kursów.</xText> <xText>Wedle §32 ust. 1 części ogólnej umowy, niespłacenie przez Kredytobiorcę części albo całości raty spłaty kredytu w terminie określonym w umowie, spowoduje, że należność z tytułu zaległej spłaty staje się zadłużeniem przeterminowanym i może zostać przez <xAnon> (...) SA</xAnon> przeliczona na walutę polską, przy zastosowaniu kursu sprzedaży dla dewiz obowiązującego w <xAnon> (...) SA</xAnon> w dniu, o którym mowa w § 7 ust. 5 <xAnon> (...)</xAnon>, według aktualnej Tabeli kursów.</xText> <xText>Na mocy §36 ust. 1 części ogólnej umowy, jeżeli spłata zadłużenia przeterminowanego i odsetek nastąpi w walucie innej niż waluta polska: 1) w formie bezgotówkowej - kwota wpłaty zostaje przeliczona na kwotę stanowiącą równowartość w walucie polskiej - według kursu kupna dla dewiz, obowiązującego w <xAnon> (...) SA</xAnon> w dniu wpływu środków na rachunek z którego następuje spłata rat kredytu, zgodnie z aktualną Tabelą kursów; 2) w formie gotówkowej - kwota wpłaty zostaje przeliczona na kwotę stanowiącą równowartość w walucie polskiej według kursu kupna dla pieniędzy, obowiązującego w <xAnon> (...) SA</xAnon> w dniu wpływu środków na rachunek z którego następuje spłata rat kredytu, zgodnie z aktualną Tabelą kursów.</xText> <xText>W §36 ust. 2 części ogólnej umowy, <xAnon> (...) SA</xAnon> zastrzegł sobie prawo potrącania należności z tytułu zadłużenia przeterminowanego bez dyspozycji Kredytobiorcy z jego rachunku, o którym mowa w § 7 ust. 4 <xAnon> (...)</xAnon>, oraz ze środków wpływających na ten rachunek, przed innymi płatnościami.</xText> <xText>Stosownie do §39 ust. 1 części ogólnej umowy, kredyt uważa się za spłacony w całości, jeżeli wynikające z umowy zadłużenie, po spłacie ostatniej raty kredytu i odsetek wynosi „zero”, albo jeżeli w wyniku ostatecznego rozliczenia, na rachunku do spłaty kredytu, wystąpi nadpłata albo niedopłata nie wyższa niż dwukrotność kosztu pocztowej przesyłki poleconej do Kredytobiorcy, wyrażona w walucie polskiej, przy zastosowaniu kursu średniego Narodowego Banku Polskiego, obowiązującego w dniu spłaty kredytu, o którym mowa w § 7 ust. 5 <xAnon> (...)</xAnon>, zgodnie z aktualną Tabelą kursów.</xText> <xText>Według §39 ust. 2 części ogólnej umowy, w przypadku wystąpienia nadpłaty na rachunku do spłaty wyższej niż dwukrotność kosztu pocztowej przesyłki poleconej do Kredytobiorcy, wyrażonej w walucie polskiej, przy zastosowaniu kursu średniego Narodowego Banku Polskiego, obowiązującego w dniu spłaty kredytu, o którym mowa w § 7 ust. 5 <xAnon> (...)</xAnon>, zgodnie z aktualną Tabelą kursów, wypłata przez <xAnon> (...) SA</xAnon> kwoty nadpłaty zostanie dokonana w formie przelewu na: 1) wskazany przez Kredytobiorcę rachunek prowadzony w walucie polskiej, przy zastosowaniu obowiązującego w <xAnon> (...) SA</xAnon> w dniu wypłaty kursu kupna dla dewiz, zgodnie z aktualną Tabelą kursów, 2) rachunek walutowy, 3) wskazany przez Kredytobiorcę rachunek prowadzony w walucie innej niż waluta kredytu, przy zastosowaniu kursów kupna/sprzedaży dla walut, obowiązujących w <xAnon> (...) SA</xAnon> w dniu wypłaty, według aktualnej Tabeli kursów.</xText> <xText>Powodom zaproponowano w banku kredyt we frankach szwajcarskich jako atrakcyjny. Kurs franka przedstawiany był jako stabilny. Powodowie byli zainteresowani takim kredytem z uwagi na posiadaną zdolność kredytową. Od kwietnia 2008 roku do sierpnia 2009 roku powodowie spłacali kredyt wpłacając na konto techniczne złotówki. Po sierpniu 2009 roku powód samodzielnie już kupował franki szwajcarskie w kantorach, czasami w bankach i wpłacał je następnie na konto techniczne.</xText> <xText>Z zaświadczeń wystawionych przez pozwany Bank w dniach 3 i 25 sierpnia 2023 r. wynika, że uruchomił w dniu 29 lutego 2008 roku na rzecz powodów kredyt w dwóch transzach – w wysokości 82.158,01 <xAnon>(...)</xAnon>, co stanowiło równowartość 176.845,12 <xAnon>(...)</xAnon> (zastosowany kurs 2,<xAnon> (...)</xAnon>) oraz w wysokości 3.450,64 <xAnon>(...)</xAnon> tytułem składki ubezpieczenia od ryzyka utraty pracy i hospitalizacji. W okresie od 28 marca 2008 roku do 9 listopada 2020 roku powodowie spłacili kwotę 85.608,65 <xAnon>(...)</xAnon> tytułem kapitału i kwotę 11.335,67 <xAnon>(...)</xAnon> tytułem odsetek. Kredyt został w całości spłacony w dniu 9 listopada 2020 roku.</xText> <xText>Pismem z 25 marca 2024 roku powodowie wezwali pozwanego do zapłaty kwoty 96.944,41 <xAnon>(...)</xAnon> tytułem zwrotu nienależnego świadczenia spełnionego w okresie od 1 kwietnia 2008 roku do 9 listopada 2020 roku. Wezwanie okazało się bezskuteczne.</xText> <xText><xIx>(Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie: dokumentów i kopii dokumentów k. 22-48, k. 79-84, wyjaśnień i zeznań powodów k. 94v-96).</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powodowie domagali się zapłaty wskazując na nieważność umowy kredytowej, która łączyła ich z pozwanym.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Niewątpliwie powodowie posiadają interes prawny w ustaleniu nieważności umowy. W okolicznościach sprawy niniejszej, istnieje niepewność co do ważności umowy i w konsekwencji istnienia roszczenia powodów. Interes prawny zachodzi bowiem wówczas, gdy istnieje niepewność danego prawa lub stosunku prawnego, zarówno z przyczyn faktycznych, jak i prawnych.</xText> <xText>W następnej kolejności należało przesądzić, czy przedmiotowa umowa kredytu była umową ważną.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, umowa kredytu była dotknięta wadami, które rzutują na jej ważność.</xText> <xText>Konstrukcja kredytu była taka, że kwota w umowie była wyrażona we frankach szwajcarskich, ale kredyt miał zostać faktycznie wypłacony w złotych. Od kwoty zobowiązania wyrażonej w <xAnon> (...)</xAnon> miały być liczone odsetki, które miały być spłacone we frankach szwajcarskich. Wszystkie przeliczenia miały być dokonywane w oparciu o tabele kursów waluty, arbitralnie ustalane przez Bank.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, nie ma podstaw do kwestionowania co do zasady możliwości zawierania umów waloryzowanych walutą obcą w dacie zawarcia przedmiotowej umowy, umowy takie nie były sprzeczne z zasadą walutowości z <xLexLink xArt="art. 69" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ustawy prawo bankowe</xLexLink> oraz zasadą swobody umów z <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>.</xText> <xText>Jak wskazują postanowienia zawartej przez strony umowy, bank pozostawił do dyspozycji kredytobiorcy kredyt w kwocie 85.608,65 <xAnon>(...)</xAnon> z przeznaczeniem na potrzeby własne. Zawarta umowa była umową kredytu.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe</xLexLink>, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu i z tej też definicji należy wyjść oceniając przedmiotową umowę. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 2" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art 69 ust. 2 prawa bankowego</xLexLink> umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel, na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu, wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.</xText> <xText>Wprawdzie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ustawa - Prawo bankowe</xLexLink> w dacie zawarcia umowy przez strony nie przewidywała możliwości udzielania kredytów denominowanych to jednak niewątpliwie co do zasady istniała wówczas możliwość konstruowania w tym czasie umów kredytu denominowanego w walucie obcej. Udzielanie tego typu kredytów było co do istoty zgodne z zasadą swobody umów wyrażoną w <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> i nie naruszało istoty umowy kredytu. Bank udostępniał bowiem kredytobiorcy kapitał kredytu, kredytobiorca go wykorzystywał oraz był zobowiązany do zwrotu kapitału.</xText> <xText>Ponadto, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw</xLexLink> (Dz.U. 2011 nr 165 poz. 984) w <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">art. 4</xLexLink> stanowi, iż w przypadku kredytów lub pożyczek pieniężnych zaciągniętych przez kredytobiorcę lub pożyczkobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (26 sierpnia 2011 roku) ma zastosowanie art. 69 ust. 2 pkt 4a w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone – do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała do spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Przepis ten potwierdza stosowanie przepisów dodanych ustawą nowelizującą <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">Prawo bankowe</xLexLink> do umów zawartych przed tą nowelizacją.</xText> <xText>Istnieją natomiast podstawy do stwierdzenia, że klauzule – na podstawie których dochodziło do przeliczenia wypłaconej w złotówkach kwoty kredytu i spłacanej w złotówkach na <xAnon> (...)</xAnon> według kursu z tabeli banku (§2 ust. 1 części szczególnej umowy, § 4 ust. 2 części ogólnej umowy, § 4 ust. 3 części ogólnej umowy, § 10 ust. 2 części ogólnej umowy, § 14 ust. 4 części ogólnej umowy, § 16 ust. 1 części ogólnej umowy, § 22 ust. 2 pkt 1, § 32 ust. 1 części ogólnej umowy, § 36 ust. 1 części ogólnej umowy, § 39 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i pkt 3 części ogólnej umowy) – są klauzulami abuzywnymi.</xText> <xText>Powyższe postanowienia wskazywały kurs <xAnon> (...)</xAnon> przyjmowany do ustalenia wysokości kredytu w tej walucie przy jego wypłacie oraz kurs <xAnon> (...)</xAnon>, według którego miała być ustalana wysokość kolejnych rat spłaty w PLN. Pierwszy z nich – przyjmowany do ustalenia wysokości zadłużenia w <xAnon> (...)</xAnon> po wypłacie kredytu – określano jako kurs kupna <xAnon> (...)</xAnon>, który miał wynikać z Tabeli kursów walut banku obowiązującej w banku w dniu zlecenia płatniczego, a drugi - przyjmowany do ustalenia i rozliczenia wysokości kolejnych rat - jako kurs sprzedaży, który miał wynikać z aktualnej tabeli kursów banku.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 2 stanowi, że jeżeli postanowienie umowy zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink> nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Stosownie do § 3 wskazanej regulacji prawnej nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Zgodnie z § 4 ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 385(2)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>2</xSUPx> k.c.</xLexLink> oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny.</xText> <xText>Przepisy <xLexLink xArt="art. 385(1);art. n" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> i n. k.c.</xLexLink> stanowią implementację dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5.04.1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.Urz. UE 1993 L 95, s. 29, ze zm.). Przepisy te wprowadzają instytucję niedozwolonych postanowień (klauzul) umownych, które bywają też nazywane klauzulami abuzywnymi.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Artykuł 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> stosuje się do umów zawieranych między przedsiębiorcą a konsumentem. Ochrona przewidziana komentowanym artykułem obejmuje jedynie te postanowienia, które nie zostały indywidualnie uzgodnione. <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Artykuł 385<xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.c.</xLexLink> definiuje takie postanowienia jako klauzule, na które konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień przejętych z wzorca umowy. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1 </xSUPx>§ 1 k.c.</xLexLink> postanowienia nieuzgodnione indywidualnie są zakazane wówczas, gdy kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to jednakże postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Klauzula generalna dobrych obyczajów zawiera w swojej treści zasady współżycia społecznego (rozumiane jako normy moralne wiążące w stosunkach międzyludzkich) oraz normy obyczajowe, które nie zawsze dają się kwalifikować jako reguły moralne, a które mogą mieć istotne znaczenie dla obrotu (do obyczajów starannego przedsiębiorcy należeć powinna szczególna troska o dobro konsumenta jako nieprofesjonalnego uczestnika obrotu). Sprzeczne z dobrymi obyczajami ukształtowanie praw i obowiązków narusza w sposób rażący interesy konsumenta, gdy szczególnie mocno godzi w jego dobra majątkowe lub wartości niemajątkowe. <xAnon>R.</xAnon> legis tego rozwiązania tkwi w tym, że świadczenia główne, a więc te, które są zasadniczym przedmiotem zobowiązania i wyznaczają jego cel, jeżeli określone są w sposób niebudzący wątpliwości, nie mogą być niezauważone przez rozsądnego konsumenta zawierającego umowę. Konsument wymaga natomiast ochrony przed postanowieniami ubocznymi, które w chwili przystąpienia do umowy mogą mu się wydawać mało istotne, a które, mimo dokonanej na pierwszy rzut oka oceny, stają się dla niego źródłem poważnych niedogodności. Wbrew pewnym wątpliwościom wysuwanym w doktrynie należy przyjąć, że uzależnienie głównego świadczenia pieniężnego od klauzuli waloryzacyjnej pozwala na kwalifikację tego postanowienia jako niejednoznacznego, a tym samym otwiera drogę do stosowania art. 385<xSUPx>1</xSUPx> (zob. M. Bednarek [w:] System Prawa Prywatnego, t. 5, 2006, s. 656).</xText> <xText>W ocenie Sądu, zostały spełnione przesłanki wynikające z ww. przepisu. Powodowie posiadali status konsumenta. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Jak wynika z treści umowy powodowie zaciągnęli kredyt na potrzeby własne. Z wyjaśnień i zeznań powodów wynika, że celem zakupu nieruchomości było zamieszkanie w niej. W świetle wskazanej regulacji posiadają oni status konsumenta.</xText> <xText>Oczywistym jest, że umowa zawarta miedzy stronami stanowiła wzorzec umowny, według której bank udzielał kredytów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, co oznacza, że autorem wzorca umowy był Bank. Powodowie mieli do wyboru podpisanie przedstawionej wersji umowy lub też jej nie zawarcie. Należy również podkreślić, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w myśl <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> nie jest postanowienie, którego treść konsument mógł negocjować, lecz takie postanowienie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnego uzgodnienia (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 maja 2015 roku, sygn. akt VI ACa 995/14 ). Powyższe oznacza, że o rzeczywistym wpływie można mówić wtedy, gdy konkretne postanowienia umowne zostały sformułowane przez konsumenta i włączone do umowy na jego żądanie, bądź też gdy postanowienia umowne były przedmiotem negocjacji pomiędzy konsumentem, a przedsiębiorcą, a konsument miał realny wpływ na ich treść i zdawał sobie z tego faktu sprawę.</xText> <xText>Nie budziło wątpliwości sądu, w świetle dowodów przeprowadzonych w sprawie, że warunki umowy poza wybraniem kwoty, waluty, długości trwania umowy – nie były przez powodów negocjowane (uzgadniane indywidualnie).</xText> <xText>Z wyjaśnień i zeznań powodów wynika, że nie mieli oni wpływu na treść umowy za wyjątkiem kwoty kredytu i okresu kredytowania. Powodowie nie mieli świadomości na temat rzeczywistego ryzyka kursowego. Zapewniano ich, że kredyt frankowy jest bardzo korzystny.</xText> <xText>Strona pozwana nie przedstawiła wiarygodnych dowodów potwierdzających poinformowanie powodów o niebezpieczeństwie związanym z możliwością arbitralnego ustanawiania kursów waluty. W świetle poczynionych w sprawie dowodów nie sposób jest uznać, aby pozwany Bank sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi wykazania, że w trakcie zawierania przedmiotowej umowy były negocjowane z powodami istotne postanowienia umowy, tj. w szczególności klauzule indeksacyjne (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Uznać należy, że Bank formułował treść umowy i powodowie mogli wyłącznie podpisać umowę bądź też zrezygnować z jej zawarcia. Z pewnością nie zostały negocjowane postanowienie zawarte w §2 ust. 1 części szczególnej umowy, § 4 ust. 2 części ogólnej umowy, § 4 ust. 3 części ogólnej umowy, § 10 ust. 2 części ogólnej umowy, § 14 ust. 4 części ogólnej umowy, § 16 ust. 1 części ogólnej umowy, § 22 ust. 2 pkt 1, § 32 ust. 1 części ogólnej umowy, § 36 ust. 1 części ogólnej umowy, § 39 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i pkt 3 części ogólnej umowy.</xText> <xText>Określenie dokładnej kwoty i waluty udzielonego kredytu miało nastąpić w sposób pośredni poprzez odwołanie się do kursu <xAnon> (...)</xAnon> określonego jednostronnie przez pozwanego. Postanowienia umowy w tym zakresie – dla osoby niespecjalizującej się w tym produkcie były niejasne.</xText> <xText>Algorytm przeliczenia wypłaconego powodom w złotych kredytu i spłaconych rat, odwołujący się do „Tabeli kursowej” banku rażąco ukształtował prawa i obowiązki powodów jako konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy. Rażące naruszenie interesów konsumenta należy rozumieć jako nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym. Natomiast działanie wbrew dobrym obyczajom (w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego) oznacza tworzenie przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku. Obie wskazane w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> formuły prawne służą ocenie tego, czy standardowe klauzule umowne zawarte we wzorcu przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków stron konsumenckiego stosunku obligacyjnego (por. wyrok SN z dnia 13 lipca 2005 r. I CK 832/04, LEX nr 159111).</xText> <xText>W ocenie Sądu, odwołanie się do kursów walut obowiązujących w „Tabeli kursów” banku oznacza naruszenie równorzędności stron umowy przez nierównomierne rozłożenie uprawnień i obowiązków. Uprawnienie banku wynikające z wzorca umowy umożliwiające ustalenie przez Bank kursu waluty nie może być dowolne tzn. nie doznawać żadnych ograniczeń w postaci ogólnie dostępnych skonkretyzowanych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych. Powyższe należy ocenić jako element treści umowy skutkujący nierównomiernym rozkładem praw i obowiązków stron umowy kredytowej prowadzący do naruszenia interesów konsumenta, w tym przede wszystkim interesu ekonomicznego. Należy też istotne znaczenie przypisać wymaganiu właściwej przejrzystości i jasności postanowienia umownego, czyli odpowiedzi na pytanie, czy zawarta umowa wskazuje w sposób jednoznaczny powody i specyfikę mechanizmu przeliczania waluty, tak by konsument mógł przewidzieć, na podstawie transparentnych i zrozumiałych kryteriów, wynikające dla niego z tego faktu konsekwencje ekonomiczne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2019 r. V CSK 347/18). W przedmiotowej sprawie z treści umowy wynikało wyłącznie, że przeliczenia nastąpią w oparciu o kurs ustalany przez bank. Nie wskazano żadnych wytycznych w oparciu o które kurs ten miałby zostać wyznaczany.</xText> <xText>W sprawie żaden z dokumentów nie przedstawiał sposobu ustalania kursu waluty oraz możliwości zmiany tych kursów i ich wpływu na wysokość zobowiązania. Powodowie nie zostali w sposób właściwy poinformowani o oferowanym przez pozwanego produkcie, o warunkach udzielania kredytu denominowanego w <xAnon> (...)</xAnon>, zasadach dotyczących ustalenia kapitału kredytu, jak i rat kredytowych. W ocenie Sądu, gdyby Bank potraktował konsumenta w sposób przejrzysty, umożliwił negocjacje dotyczące postanowień umowy uprzednio informując w sposób jasny dla konsumenta o ryzyku walutowym oraz sposobie kształtowania „Tabeli kursów”, to nie mógłby racjonalnie oczekiwać, iż konsument warunek ów przyjąłby w drodze negocjacji.</xText> <xText>Koniecznym jest również rozważenie, czy zakwestionowane klauzule umowne określają świadczenia główne stron umowy kredytu. W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej podkreśla się, że za postanowienia umowne mieszczące się w pojęciu &quot;głównego przedmiotu umowy&quot; w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 4 ust. 2</xLexLink> dyrektywy 93/13 należy uważać te, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę (por. wyrok (...) z dnia 30 kwietnia 2014 r. w sprawie C-26/13, Á. K., H. R. przeciwko (...), pkt 49-50, podobnie co do pojęcia postanowienia określającego świadczenie główne w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1</xLexLink> zd. II <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink> wyroki SN z dnia 8 czerwca 2004 r., I CK 635/03, z dnia 30 września 2015 r., I CSK 800/14, OSNC 2016, Nr 9, poz. 105 i z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, nr 7-8, poz. 79). Za takie uznawane są m.in. postanowienia (określane niekiedy jako &quot;klauzule ryzyka walutowego&quot;), które wiążą się z obciążeniem kredytobiorcy-konsumenta ryzykiem zmiany kursu waluty i związanym z tym ryzykiem zwiększenia kosztu kredytu (por. wyroki (...) z dnia 20 września 2017 r., w sprawie C-186/16, R. P. A. i in. przeciwko (...) SA. Z powyższego wywieść należy wniosek, że wskazane powyżej zastrzeżone klauzule umowne określają główne świadczenie kredytobiorcy (por. wyroki SN z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP Nr 12 z 2019, poz. 115 i z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18, SN z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, niepubl.).</xText> <xText>Wobec brzmienia <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1</xLexLink> zd. II <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink> należy z kolei uznać, że postanowienia określające główne świadczenia stron podlegają kontroli pod kątem abuzywności tylko wtedy, gdy nie zostały sformułowane jednoznacznie (por. wyrok SN z 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, niepubl.). To rozwiązanie ustawowe, wywodzące się z art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, opiera się na założeniu, zgodnie z którym postanowienia określające główne świadczenia stron zazwyczaj odzwierciedlają rzeczywistą wolę konsumenta, gdyż do ich treści strony przywiązują z reguły największą wagę, a w takiej sytuacji zasada ochrony konsumenta musi ustąpić ogólnej zasadzie autonomii woli obowiązującej w prawie cywilnym. Postanowienia określające główne świadczenia stron nie podlegają bowiem ocenie ich nieuczciwego charakteru wyłącznie w przypadku, gdy na podstawie badania indywidualnego możliwe jest uznanie, że zostały sformułowane przez przedsiębiorcę prostym i zrozumiałym językiem. Z kolei wymóg, aby warunek umowny był wyrażony prostym i zrozumiałym językiem, należy rozumieć w ten sposób, aby umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także, w zależności od przypadku, związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływające dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne (tak np. w wyroku (...) z dnia 20 września 2017 r., w sprawie C-186/16, R. P. A. i in. przeciwko (...) SA, pkt 43 i 44 z powołaniem się na inne orzeczenia Trybunału).</xText> <xText>W ocenie Sądu, zakwestionowane w sprawie niniejszej klauzule umowne nie mogą zostać uznane za jednoznacznie sformułowane w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1</xLexLink> zd. II <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink>, skoro na ich podstawie powodowie nie byli w stanie oszacować kwot, jakie w przyszłości będzie zobowiązany świadczyć na rzecz banku (tak również w wyroku SN z dnia 27 listopada 2019 r., II CSK 483/18, niepubl., wydanym już po rozstrzygnięciu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18 K. D. i J. D. przeciwko (...)).</xText> <xText>Oceny, czy postanowienie umowne jest niedozwolone (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>), dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 czerwca 2018 r., sygn. akt III CZP 29/17). Ocena abuzywności następuje na chwilę zawarcia umowy, chodzi więc o samą możliwość naruszenia interesów konsumenta, na skutek zapisu umowy umożliwiającego dowolne ustalenie kursu, a nie o to czy w konsekwencji umowy Bank ustalał czy nie kursy na poziomie rynkowym. W umowie bowiem wskazano wyłącznie, że kurs franka szwajcarskiego będzie ustalany wyłącznie o „Tabelę kursów” obowiązującą w Banku. Nie określono żadnych konkretnych wytycznych ani ograniczeń związanych z powyższymi czynnościami banku. Klauzula waloryzacyjna może działać prawidłowo jedynie wówczas, gdy miernik wartości, według którego dokonywana jest waloryzacja ustalany jest w sposób obiektywny, a więc przede wszystkim w sposób niezależny od woli którejkolwiek stron umowy.</xText> <xText>Ponadto, o abuzywności tych postanowień świadczyła ich nietransparentność. Kredytobiorca nie znał sposobu, w jaki bank kształtował kurs franka szwajcarskiego, zwiększając go bądź zmniejszając wedle swego uznania, a umowa nie dawała mu żadnego instrumentu pozwalającego bronić się przed decyzjami banku w zakresie wyznaczanego kursu, czy też weryfikować je. Umowa kredytu nie przedstawiała w sposób przejrzysty konkretnych działań mechanizmu wymiany waluty obcej, ani nie precyzowała sposobu ustalania kursu wymiany walut wskazanego w tabeli kursów banku, tak by powodowie byli w stanie samodzielnie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływające dla nich z umowy konsekwencje ekonomiczne i rozmiar swoich zobowiązań. Pomiędzy stronami umowy zakłócona została w ten sposób równowaga kontraktowa, gdyż treść kwestionowanych postanowień umożliwiała bankowi jednostronne kształtowanie sytuacji konsumenta w zakresie wysokości jego zobowiązań wobec banku. Waloryzacja rat kredytu udzielonego na podstawie umowy o kredyt hipoteczny odbywała się w oparciu o tabele kursowe sporządzane przez pozwanego i to uprawnienie banku do określania wysokości kursu waluty nie doznawało żadnych formalnie uregulowanych ograniczeń, w szczególności postanowienia umowne nie przewidują wymogu, aby wysokość kursu ustalanego przez bank pozostawała w określonej relacji do aktualnego kursu franka szwajcarskiego ukształtowanego przez rynek walutowy lub np. kursu średniego publikowanego przez Narodowy Bank Polski, bądź też była wypadkową jakichkolwiek obiektywnych, niezależnych od kredytodawcy kryteriów. Nie sposób uznać, że tak określony sposób ustalania zadłużenia powodów był dla nich jednoznaczny, zrozumiały i pozwalał im jako konsumentom na ocenę rozmiarów ich świadczeń. Takie kształtowanie praw i obowiązków w kwestionowanej umowie musi być uznane za sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy powodów. Umowę przygotowano w oparciu o wzór przygotowany przez pozwanego. Pozwany Bank nie wykazał, aby ustalanie kursów <xAnon> (...)</xAnon> w tabelach, o jakich mowa w umowie, było uzgadnianie indywidualnie z powodami w ramach prowadzonych negocjacji (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 3;art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 3 i § 4 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Tym samym, to od decyzji Banku zależał kurs waluty i wysokość zobowiązania kredytobiorcy, zatem postanowienia umowy umożliwiające przeliczenie zobowiązania kredytowego i wysokości rat stosownie do „Tabeli kursów” sporządzanej w sposób arbitralny przez bank uznać należy za postanowienia rażąco naruszające interesy konsumenta, sprzeczne z dobrymi obyczajami.</xText> <xText>W wyroku z 18 listopada 2021 roku, sygn. akt I C 212/20 Trybunał Sprawiedliwości stwierdził natomiast, że:</xText> <xText>1) Artykuł 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że treść klauzuli umowy kredytu zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem ustalającej cenę zakupu i sprzedaży waluty obcej, do której kredyt jest indeksowany, powinna, na podstawie jasnych i zrozumiałych kryteriów, umożliwić właściwie poinformowanemu oraz dostatecznie uważnemu i racjonalnemu konsumentowi zrozumienie sposobu ustalania kursu wymiany waluty obcej stosowanego w celu obliczenia kwoty rat kredytu, w taki sposób, aby konsument miał możliwość w każdej chwili samodzielnie ustalić kurs wymiany stosowany przez przedsiębiorcę.</xText> <xText>2) Artykuły 5 i 6 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by sąd krajowy, który stwierdził nieuczciwy charakter warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem w rozumieniu art. 3 ust. 1 tej dyrektywy, dokonał wykładni tego warunku w celu złagodzenia jego nieuczciwego charakteru, nawet jeśli taka wykładnia odpowiadałaby wspólnej woli stron.</xText> <xText>Odnosząc się do skutków uznania ww. klauzul za abuzywne, wskazać należy, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.c.</xLexLink>, jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Jeżeli postanowienie umowy jest „niedozwolone” w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> (i <xLexLink xArt="art. 385(3)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>3</xSUPx> k.c.</xLexLink>), strony nie są nim związane, a w jego miejsce w danym stosunku prawnym wchodzą prawa i obowiązki stron wynikające z norm względnie wiążących. Pozostała część umowy pozostaje ważna, o ile może być wykonywana bez abuzywnej klauzuli. O tym, czy konsekwencją abuzywności jednej lub kilku klauzul umownych jest nieważność całej umowy, czy też jedynie ta jej części, która zawiera niedozwolone postanowienie (postanowienia), nie decyduje zatem ocena, które z tych dwóch rozwiązań jest korzystniejsze dla konsumenta, lecz możliwość wykonania umowy po wyłączeniu klauzuli abuzywnej. Postanowienie uznane za niedozwolone staje się bezskuteczne ex lege, z mocą wsteczną.</xText> <xText>Zgodnie z art 6 ust 1. Dyrektywy Rady 93/13 EWG z dnia 5 kwietnia 1993 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz. UE L z dnia 21 kwietnia 1993 r.) Państwa Członkowskie stanowią, że na mocy prawa krajowego nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków. Jednocześnie Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 3 października 2019 r. C-260/18 orzekł, że art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by sąd krajowy miał możliwość zastąpienia nieuczciwego postanowienia umownego przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym albo przepisem mającym zastosowanie, gdy strony danej umowy wyrażą na to zgodę, przy czym możliwość ta jest ograniczona do przypadków, w których usunięcie nieuczciwego postanowienia umownego zobowiązywałoby sąd do unieważnienia umowy jako całości, narażając tym samym konsumenta na szczególnie szkodliwe skutki, tak że ten ostatni zostałby tym ukarany (zob. podobnie wyroki: z dnia 30 kwietnia 2014 r., K. i K. R., C-26/13, EU:C:2014:282, pkt 80-84; z dnia 26 marca 2019 r., A. B. i B., C-70/17 i C-179/17, EU:C:2019:250, pkt 64).</xText> <xText>Skutkiem uznania za abuzywne postanowień umownych dotyczących przeliczania kwoty kredytu jest konieczność ich pominięcia przy ustalaniu stosunku prawnego wiążącego konsumenta. W przedmiotowej sprawie konsumenci reprezentowani przez fachowego pełnomocnika, świadomi konsekwencji stwierdzenia nieważności umowy, wyraźnie domagali się uznania całej umowy za nieważną. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie istnieją podstawy do uznania umowy za nieważną.</xText> <xText>Wskazać bowiem należy, że jeżeli wyeliminowano by z umowy postanowienia dotyczące przeliczania kursów waluty przy wypłacie kredytu, to taki zabieg kreowałby inną umowę niż ta, która była przedmiotem uzgodnień stron. Wskazane w przedmiotowej umowie oprocentowanie LIBOR ma zastosowanie do kredytów denominowanych w <xAnon> (...)</xAnon>, a nie do waluty krajowej. Doszłoby do zmiany głównego świadczenia kredytobiorcy, a nie taka jest rola przepisów o niedozwolonych klauzulach umownych. Powodowie mają możliwość domagania się rozliczenia stron. W czasie gdy była zawierana przedmiotowa umowa, banki stosowały oprocentowanie LIBOR do zobowiązań wyrażonych w <xAnon> (...)</xAnon>, a WIBOR do zobowiązań wyrażonych w PLN. W sprawie niniejszej zastosowano stawkę LIBOR, dlatego, że kwota zobowiązania była wyrażona w <xAnon> (...)</xAnon>. Uznać zatem należy, że strony nie zawarłyby umowy złotówkowej przy odsetkach LIBOR. Przekształcenie zatem umowy poprzez usunięcie waloryzacji umowy, przy pozostawieniu odsetek w wysokości LIBOR doprowadzi do przekształcenia przedmiotowej umowy w stopniu wykraczającym ponad uprawnienia z <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>.</xText> <xText>Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-260/18 w sprawie K. D. i J. D. przeciwko R. Bank (...), w którym <xAnon> (...)</xAnon> dokonał wykładni art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG, wyjaśnił że należy interpretować go w ten sposób, iż:</xText> <xText>- nie stoi on na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy, po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru niektórych warunków umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i oprocentowanego według stopy procentowej bezpośrednio powiązanej ze stopą międzybankową danej waluty, przyjął, zgodnie z prawem krajowym, że ta umowa nie może nadal obowiązywać bez takich warunków z tego powodu, że ich usunięcie spowodowałoby zmianę charakteru głównego przedmiotu umowy,</xText> <xText>- do oceny skutków dla sytuacji konsumenta wynikających z unieważnienia całości umowy decydująca jest wola wyrażona przez konsumenta w tym względzie,</xText> <xText>- stoi on na przeszkodzie wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących uzupełnianie luk przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę,</xText> <xText>- stoi on na przeszkodzie utrzymywaniu w umowie nieuczciwych warunków, jeżeli ich usunięcie prowadziłoby do unieważnienia tej umowy, a sąd stoi na stanowisku, że takie unieważnienie wywołałoby niekorzystne skutki dla konsumenta, jeżeli ten ostatni nie wyraził zgody na takie utrzymanie w mocy.</xText> <xText>W związku ze stanowiskiem powodów eliminacja klauzul abuzywnych skutkuje tym, że umowa stron nie może być uznana za ważną.</xText> <xText>Sąd Okręgowy ustalając nieważność umowy podziela również poglądy wyrażone w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2019 r. V CSK 382/18. Nie powinno budzić wątpliwości, że o zaniknięciu ryzyka kursowego można mówić w sytuacji, w której skutkiem eliminacji niedozwolonych klauzul jest przekształcenie kredytu denominowanego w <xAnon> (...)</xAnon> w zwykły kredyt złotowy, oprocentowany według stawki powiązanej ze stawką LIBOR. Zarazem należy uznać, że wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu denominowanego i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016, Nr 11, poz. 134). Oznacza to z kolei, że po wyeliminowaniu tego rodzaju klauzul utrzymanie umowy o charakterze zamierzonym przez strony nie jest możliwe, co przemawia za jej całkowitą nieważnością (bezskutecznością).</xText> <xText>Uznać należy, że dokonanie eliminacji klauzuli waloryzacyjnej prowadziłoby do wyeliminowania postanowień głównych umowy, a w konsekwencji do zmiany charakteru prawnego stosunku obligacyjnego i naruszenia <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> i nieważności czynności prawnej jako sprzecznej z ustawą. Dotknięte nieważnością postanowienia umowy dotyczyły bowiem głównego świadczenia kredytobiorcy, tj. zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu i zapłaty odsetek, co należy do essentialia negotii umowy kredytu.</xText> <xText>Wobec powyższego, zgłoszone przez powodów roszczenie o zapłatę rozpoznać należało na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Jak stanowi <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przy tym ww. przepis (stosownie do <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 i 2 k.c.</xLexLink>) stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego, a świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.</xText> <xText>Skutkiem stwierdzenia nieważności umowy kredytu w całości jest uznanie, że spełnione przez obie strony świadczenia nie miały oparcia w łączącej strony umowie. W przypadku gdy w umowach wzajemnych bezpodstawne wzbogacenie następuje po obydwu stronach, teoretycznie możliwe są dwa rozwiązania, czyli zastosowanie teorii dwóch kondykcji lub teorii salda. Pierwsza z nich opiera się na założeniu, że w sytuacji, kiedy na skutek nieważności umowy obie strony stały się bezpodstawnie wzbogacone, każdej z nich przysługuje odrębne roszczenie, które może być dochodzone niezależnie od roszczenia drugiej strony. Takie roszczenie może zostać potrącone, jak również może być dochodzone w drodze powództwa wzajemnego (wyrok SA w Warszawie z 10.7.2019 r., VI ACa 1712/17; wyrok SA w Warszawie z 31.1.2019 r., VI ACa 7/18). Natomiast teoria salda zakłada porównanie wartości wzbogacenia obu stron nieważnej umowy i upatruje powstanie roszczenia jedynie po tej stronie, której wzbogacenie ma wyższą wartość. Wysokość tego roszczenia odpowiada różnicy pomiędzy większym i mniejszym wzbogaceniem (wyrok SO w Warszawie z 24.6.2019 r., XXV C 266/15, <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego, że w <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink> ustawodawca przesądził, iż samo spełnienie świadczenia nienależnego jest źródłem roszczenia zwrotnego, przysługującego zubożonemu. W takim przypadku nie zachodzi potrzeba badania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło osobę, na rzecz której świadczenie zostało spełnione (accipiensa), jak również czy majątek spełniającego świadczenie (solvensa) uległ zmniejszeniu. Wykazanie samego faktu spełnienia świadczenia wypełnia bowiem przesłankę zubożenia po stronie powoda, a uzyskanie tego świadczenia przez pozwanego - przesłankę jego wzbogacenia (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 listopada 2011 r., I CSK 66/11).</xText> <xText>Istniejące w orzecznictwie rozbieżności odnośnie tego, którą z powyższych teorii należy stosować przy rozliczaniu nieważnej umowy kredytowej rozstrzygnął Sąd Najwyższy w uchwale z 16 lutego 2021 r. w sprawie III CZP 11/20, w której stwierdził, że „stronie, która w wykonaniu umowy kredytu, dotkniętej nieważnością, spłacała kredyt, przysługuje roszczenie o zwrot spłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego (<xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink>) niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu”.</xText> <xText>Na podstawie załączonego do pozwu zaświadczenia pozwanego banku Sąd Okręgowy ustalił, że w związku z nieważną umową kredytu pozwany pobrał tytułem kapitału, odsetek i prowizji od powodów łącznie kwotę 96.944,41 <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Niemniej należało mieć na uwadze, że część wpłat powodowie dokonali w złotych i zostały one przewalutowane przez bank na <xAnon> (...)</xAnon> w łącznej wysokości 6.139,48 <xAnon>(...)</xAnon>. W ocenie Sądu Okręgowego, skoro bowiem powodowie w tej części dokonali na rachunek techniczny wpłat złotowych, to przysługiwałoby im roszczenie w walucie dokonanych wpłat (to jest w złotówkach), a takiego w pozwie nie zgłosili.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> Sąd Okręgowy zasądził więc od pozwanego <xAnon> (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> w siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powodów kwotę 90.804,93 <xAnon>(...)</xAnon>, jak w pkt I. wyroku.</xText> <xText>O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na mocy <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink>. Zostały one zasądzone od kwoty 90.804,93 <xAnon>(...)</xAnon> od dnia sporządzenia przez pozwanego odpowiedzi na reklamację powodów (k. 39-41), albowiem pozwany miał już wówczas możliwość ustosunkowania się do twierdzeń strony powodowej.</xText> <xText>W pozostałym zakresie powództwo jako wygórowane (z powyżej już przedstawionych względów) zostało oddalone, jak w pkt II. wyroku.</xText> <xText>O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 1(1);art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98§1,1<xSUPx>1</xSUPx> i 3 k.p.c.</xLexLink> z uwagi na wynik sprawy, jak w pkt III. wyroku. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 11.834 zł, w tym kwotę 10.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwotę 34 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od pełnomocnictwa, kwotę 1.000 zł tytułem opłaty od pozwu. Kwotę 11.834 zł zasądzono wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia prawomocności orzeczenia do dnia zapłaty. Kwota 10.800 zł wyliczona została w oparciu o §2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Jan Stanulewicz

Edyta Jastrzębska

MONIKA CHRZANOWSKA

Anna Krakowiecka

Sygn. akt I C 467/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Jan Stanulewicz Protokolant: (...) po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2024 r. w Łomży na rozprawie sprawy z powództwaM. P. (1)iM. P. (2) przeciwko(...) Bankowi (...) Spółce AkcyjnejwW. o zapłatę I zasądza od pozwanego(...) Banku (...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodówM. P. (1)iM. P. (2)solidarnie kwotę 90.804,93(...)(dziewięćdziesiąt tysięcy osiemset cztery(...)i dziewięćdziesiąt trzy(...)) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 25 kwietnia 2024r. do dnia zapłaty; II w pozostałym zakresie co do należności głównej jak i odsetek za okres pomiędzy 13 a 24 kwietnia 2024r. powództwo oddala; III zasądza od pozwanego(...) Banku (...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodówM. P. (1)iM. P. (2)solidarnie kwotę 11.834 zł (jedenaście tysięcy osiemset trzydzieści cztery złote), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty- tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt I C 467/24 UZASADNIENIE PowodowieM. P. (1)iM. P. (2)wnieśli o zasądzenie od strony pozwanej(...) Banku (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na ich rzecz kwoty 96944,41(...)wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 13 kwietnia 2024 roku do dnia zapłaty, jak też o zasądzenie od pozwanego na rzecz każdego z powodów jednej drugiej kosztów procesu według norm przepisanych, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej - wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od sumy tych kosztów od dnia uprawomocnienia się orzeczenia zasądzającego te koszty do dnia zapłaty. Pozwany(...) Bank (...) Spółka AkcyjnawW.wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie solidarnie od powodów na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty wraz z opłatami skarbowymi od pełnomocnictw. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: PowodowieM. P. (1)iM. P. (2)jako(...)zawarli w dniu 22 lutego 2008r. z(...) Bankiem (...) SAwW.-(...)umowę kredytu mieszkaniowego WłasnyK.hipoteczny nr(...)((...)), denominowanego do(...). Na mocy § 2 ust. 1 części szczególnej umowy, kredyt został udzielony w kwocie 85608,65(...). Kredyt został udzielony na 279 miesięcy, licząc od dnia zawarcia umowy, to jest do dnia 1 lutego 2032 roku (§ 2 ust. 1, ust. 4, §7 ust. 1 części szczególnej umowy). Powodowie kredyt zaciągnęli na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych. Zgodnie z § 1 pkt 14 części ogólnej umowy Tabela kursów(...) SAoznacza tabelę kursów obowiązującą w chwili dokonywania przez(...) SAokreślonych w umowie przeliczeń kursowych, dostępna w(...) SAoraz na stronie internetowej(...) SA. Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt. 1 i 2 części ogólnej umowy kredytowej, kredyt był wypłacany w walucie wymienialnej – na finansowanie zobowiązań Kredytobiorcy poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej oraz w przypadku zaciągnięcia kredytu na spłatę kredytu walutowego lub w walucie polskiej – na finansowanie zobowiązań w Rzeczypospolitej Polskiej. Na mocy § 4 ust. 2 części ogólnej umowy kredytowej, w przypadku wypłaty kredytu albo transzy w walucie polskiej, stosuje się kurs kupna dla dewiz obowiązujący w(...) SAw dniu realizacji zlecenia płatniczego, według aktualnej Tabeli kursów. Na mocy § 4 ust. 3 części ogólnej umowy kredytowej, w przypadku wypłaty kredytu albo transzy w walucie wymienialnej innej niż waluta kredytu, stosuje się kursy kupna/sprzedaży dla dewiz obowiązujące w(...) SAw dniu realizacji zlecenia płatniczego, według aktualnej Tabeli kursów. Stosownie do §6 ust. 1 - 2 części ogólnej umowy,(...) SApobiera odsetki od kredytu, w walucie kredytu, według zmiennej stopy procentowej, w stosunku rocznym, której wysokość jest ustalana w dniu rozpoczynającym pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej, jako suma stawki referencyjnej i marży(...) SA. Pierwszy okres obowiązywania stawki referencyjnej może być krótszy i rozpoczyna się w dniu wypłaty kredytu albo pierwszej transzy. Koniec pierwszego okresu obowiązywania stawki referencyjnej przypada w dniu poprzedzającym ostatni dzień wymagalności kredytu i odsetek przed upływem pierwszego trzymiesięcznego okresu obowiązywania stawki referencyjnej. Kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej kończą się w dniu poprzedzającym dzień, który datą odpowiada dniowi, w którym rozpoczął się poprzedni trzymiesięczny okres obowiązywania stawki referencyjnej, z uwzględnieniem zasad liczenia terminów oznaczonych w miesiącach, przewidzianych w przepisach polskiegoKodeksu cywilnego. Zmiany stawki referencyjnej następują w dniu wymagalności raty spłaty kredytu i odsetek. Stosownie do § 7 ust. 1-3 części ogólnej umowy, dla celów ustalenia stawki referencyjnej- (...) SAposługuje się stawką LIBOR lub(...), publikowaną odpowiednio o godz. 11.00(...)lub 11.00 na stronie informacyjnejR., w drugim dniu poprzedzającym dzień rozpoczynający pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej, zaokrągloną według matematycznych zasad do czterech miejsc po przecinku. W przypadku braku notowań stawki referencyjnej LIBOR lub(...)dla danego dnia, do wyliczenia stopy procentowej stosuje się odpowiednio notowania z dnia poprzedzającego dzień, w którym było prowadzone notowanie stawki LIBOR lub(...). Za dzień braku notowań stawki LIBOR lub(...)uznaje się ponadto dzień uznany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej za dzień wolny od pracy. Wzrost stawki referencyjnej wpływa na podwyższenie oprocentowania kredytu, które spowoduje wzrost spłaty raty kredytu. Zmiana wysokości stawki referencyjnej powoduje zmianę wysokości oprocentowania kredytu o taką samą liczbę punktów procentowych. Na podstawie § 10 ust. 2 części ogólnej umowy, w celu obliczenia stopy procentowej, o której mowa w ust. 1, koszty o którym mowa w § 3(...), wyrażone w walucie polskiej – zostały przeliczone na równowartość w walucie kredytu, przy zastosowaniu obowiązującego w chwili rejestracji umowy w systemie informatycznym(...) SAkursu sprzedaży dla dewiz, zgodnie z aktualną Tabelą kursów. Z kolei, § 14 ust. 4 części ogólnej umowy mówił, że szacunkowy całkowity koszt kredytu, o którym mowa w § 3 ust. 1(...), został wyliczony zgodnie zustawą z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim(Dz.U. Nr 100 z 2001 r. poz.1081 z późn. zm.). Do obliczenia szacunkowego całkowitego kosztu kredytu - przy przeliczeniu kwot wyrażonych w walucie kredytu na równowartość kwot wyrażonych w walucie polskiej- (...) SAstosuje kurs sprzedaży dla dewiz, zgodnie z aktualną Tabelą kursów, obowiązujący w chwili rejestracji umowy w systemie informatycznym(...) SA. Na mocy §16 ust. 1 części ogólnej umowy, prowizja od udzielonego kredytu, płatna w dniu zawarcia umowy, będzie przeliczona na walutę polską przy zastosowaniu wynikającego z aktualnej Tabeli kursów kursu sprzedaży dla: 1) dewiz - w przypadku wpłaty w formie przelewu środków, 2) pieniędzy - w przypadku wpłaty w formie gotówkowej. Zgodnie z §22 ust. 2 pkt. 1 części ogólnej umowy w przypadku dokonywania spłaty zadłużenia Kredytobiorcy z(...)środki z rachunku będą pobierane w walucie polskiej w wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty spłaty kredytu w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt, przy zastosowaniu kursu sprzedaży dla dewiz obowiązującego w(...) SAw dniu, o którym mowa w § 7 ust. 5(...), według aktualnej Tabeli kursów. Według §22 ust. 2 pkt 2, podpunkt „b” części ogólnej umowy, w przypadku dokonywania spłat zadłużenia Kredytobiorcy z rachunku walutowego – środki z rachunku będą pobierane w walucie innej niż waluta kredytu, w wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty spłaty kredytu w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt, przy zastosowaniu kursów kupna/sprzedaży dla dewiz, obowiązujących w(...) SAw dniu, o którym mowa w § 7 ust. 5(...), według aktualnej Tabeli kursów. Jak stanowił §22 ust. 2 pkt 3 części ogólnej umowy, w przypadku dokonywania spłat zadłużenia Kredytobiorcy z rachunku technicznego - środki z rachunku będą pobierane w walucie kredytu w wysokości stanowiącej kwotę kredytu lub raty. Wpłaty dokonywane na rachunek techniczny w walucie innej niż waluta kredytu, będą przeliczane na walutę kredytu przy zastosowaniu kursów kupna/sprzedaży dla walut, obowiązujących w(...) SAwedług aktualnej Tabeli kursów. Wedle §32 ust. 1 części ogólnej umowy, niespłacenie przez Kredytobiorcę części albo całości raty spłaty kredytu w terminie określonym w umowie, spowoduje, że należność z tytułu zaległej spłaty staje się zadłużeniem przeterminowanym i może zostać przez(...) SAprzeliczona na walutę polską, przy zastosowaniu kursu sprzedaży dla dewiz obowiązującego w(...) SAw dniu, o którym mowa w § 7 ust. 5(...), według aktualnej Tabeli kursów. Na mocy §36 ust. 1 części ogólnej umowy, jeżeli spłata zadłużenia przeterminowanego i odsetek nastąpi w walucie innej niż waluta polska: 1) w formie bezgotówkowej - kwota wpłaty zostaje przeliczona na kwotę stanowiącą równowartość w walucie polskiej - według kursu kupna dla dewiz, obowiązującego w(...) SAw dniu wpływu środków na rachunek z którego następuje spłata rat kredytu, zgodnie z aktualną Tabelą kursów; 2) w formie gotówkowej - kwota wpłaty zostaje przeliczona na kwotę stanowiącą równowartość w walucie polskiej według kursu kupna dla pieniędzy, obowiązującego w(...) SAw dniu wpływu środków na rachunek z którego następuje spłata rat kredytu, zgodnie z aktualną Tabelą kursów. W §36 ust. 2 części ogólnej umowy,(...) SAzastrzegł sobie prawo potrącania należności z tytułu zadłużenia przeterminowanego bez dyspozycji Kredytobiorcy z jego rachunku, o którym mowa w § 7 ust. 4(...), oraz ze środków wpływających na ten rachunek, przed innymi płatnościami. Stosownie do §39 ust. 1 części ogólnej umowy, kredyt uważa się za spłacony w całości, jeżeli wynikające z umowy zadłużenie, po spłacie ostatniej raty kredytu i odsetek wynosi „zero”, albo jeżeli w wyniku ostatecznego rozliczenia, na rachunku do spłaty kredytu, wystąpi nadpłata albo niedopłata nie wyższa niż dwukrotność kosztu pocztowej przesyłki poleconej do Kredytobiorcy, wyrażona w walucie polskiej, przy zastosowaniu kursu średniego Narodowego Banku Polskiego, obowiązującego w dniu spłaty kredytu, o którym mowa w § 7 ust. 5(...), zgodnie z aktualną Tabelą kursów. Według §39 ust. 2 części ogólnej umowy, w przypadku wystąpienia nadpłaty na rachunku do spłaty wyższej niż dwukrotność kosztu pocztowej przesyłki poleconej do Kredytobiorcy, wyrażonej w walucie polskiej, przy zastosowaniu kursu średniego Narodowego Banku Polskiego, obowiązującego w dniu spłaty kredytu, o którym mowa w § 7 ust. 5(...), zgodnie z aktualną Tabelą kursów, wypłata przez(...) SAkwoty nadpłaty zostanie dokonana w formie przelewu na: 1) wskazany przez Kredytobiorcę rachunek prowadzony w walucie polskiej, przy zastosowaniu obowiązującego w(...) SAw dniu wypłaty kursu kupna dla dewiz, zgodnie z aktualną Tabelą kursów, 2) rachunek walutowy, 3) wskazany przez Kredytobiorcę rachunek prowadzony w walucie innej niż waluta kredytu, przy zastosowaniu kursów kupna/sprzedaży dla walut, obowiązujących w(...) SAw dniu wypłaty, według aktualnej Tabeli kursów. Powodom zaproponowano w banku kredyt we frankach szwajcarskich jako atrakcyjny. Kurs franka przedstawiany był jako stabilny. Powodowie byli zainteresowani takim kredytem z uwagi na posiadaną zdolność kredytową. Od kwietnia 2008 roku do sierpnia 2009 roku powodowie spłacali kredyt wpłacając na konto techniczne złotówki. Po sierpniu 2009 roku powód samodzielnie już kupował franki szwajcarskie w kantorach, czasami w bankach i wpłacał je następnie na konto techniczne. Z zaświadczeń wystawionych przez pozwany Bank w dniach 3 i 25 sierpnia 2023 r. wynika, że uruchomił w dniu 29 lutego 2008 roku na rzecz powodów kredyt w dwóch transzach – w wysokości 82.158,01(...), co stanowiło równowartość 176.845,12(...)(zastosowany kurs 2,(...)) oraz w wysokości 3.450,64(...)tytułem składki ubezpieczenia od ryzyka utraty pracy i hospitalizacji. W okresie od 28 marca 2008 roku do 9 listopada 2020 roku powodowie spłacili kwotę 85.608,65(...)tytułem kapitału i kwotę 11.335,67(...)tytułem odsetek. Kredyt został w całości spłacony w dniu 9 listopada 2020 roku. Pismem z 25 marca 2024 roku powodowie wezwali pozwanego do zapłaty kwoty 96.944,41(...)tytułem zwrotu nienależnego świadczenia spełnionego w okresie od 1 kwietnia 2008 roku do 9 listopada 2020 roku. Wezwanie okazało się bezskuteczne. (Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie: dokumentów i kopii dokumentów k. 22-48, k. 79-84, wyjaśnień i zeznań powodów k. 94v-96). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powodowie domagali się zapłaty wskazując na nieważność umowy kredytowej, która łączyła ich z pozwanym. Stosownie doart. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Niewątpliwie powodowie posiadają interes prawny w ustaleniu nieważności umowy. W okolicznościach sprawy niniejszej, istnieje niepewność co do ważności umowy i w konsekwencji istnienia roszczenia powodów. Interes prawny zachodzi bowiem wówczas, gdy istnieje niepewność danego prawa lub stosunku prawnego, zarówno z przyczyn faktycznych, jak i prawnych. W następnej kolejności należało przesądzić, czy przedmiotowa umowa kredytu była umową ważną. Zdaniem Sądu, umowa kredytu była dotknięta wadami, które rzutują na jej ważność. Konstrukcja kredytu była taka, że kwota w umowie była wyrażona we frankach szwajcarskich, ale kredyt miał zostać faktycznie wypłacony w złotych. Od kwoty zobowiązania wyrażonej w(...)miały być liczone odsetki, które miały być spłacone we frankach szwajcarskich. Wszystkie przeliczenia miały być dokonywane w oparciu o tabele kursów waluty, arbitralnie ustalane przez Bank. Zdaniem Sądu, nie ma podstaw do kwestionowania co do zasady możliwości zawierania umów waloryzowanych walutą obcą w dacie zawarcia przedmiotowej umowy, umowy takie nie były sprzeczne z zasadą walutowości zart. 69 ustawy prawo bankoweoraz zasadą swobody umów zart. 3531k.c.. Jak wskazują postanowienia zawartej przez strony umowy, bank pozostawił do dyspozycji kredytobiorcy kredyt w kwocie 85.608,65(...)z przeznaczeniem na potrzeby własne. Zawarta umowa była umową kredytu. Stosownie doart. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu i z tej też definicji należy wyjść oceniając przedmiotową umowę. Zgodnie zart 69 ust. 2 prawa bankowegoumowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel, na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu, wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy. Wprawdzieustawa - Prawo bankowew dacie zawarcia umowy przez strony nie przewidywała możliwości udzielania kredytów denominowanych to jednak niewątpliwie co do zasady istniała wówczas możliwość konstruowania w tym czasie umów kredytu denominowanego w walucie obcej. Udzielanie tego typu kredytów było co do istoty zgodne z zasadą swobody umów wyrażoną wart. 3531k.c.i nie naruszało istoty umowy kredytu. Bank udostępniał bowiem kredytobiorcy kapitał kredytu, kredytobiorca go wykorzystywał oraz był zobowiązany do zwrotu kapitału. Ponadto,ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw(Dz.U. 2011 nr 165 poz. 984) wart. 4stanowi, iż w przypadku kredytów lub pożyczek pieniężnych zaciągniętych przez kredytobiorcę lub pożyczkobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (26 sierpnia 2011 roku) ma zastosowanie art. 69 ust. 2 pkt 4a w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone – do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała do spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Przepis ten potwierdza stosowanie przepisów dodanych ustawą nowelizującąPrawo bankowedo umów zawartych przed tą nowelizacją. Istnieją natomiast podstawy do stwierdzenia, że klauzule – na podstawie których dochodziło do przeliczenia wypłaconej w złotówkach kwoty kredytu i spłacanej w złotówkach na(...)według kursu z tabeli banku (§2 ust. 1 części szczególnej umowy, § 4 ust. 2 części ogólnej umowy, § 4 ust. 3 części ogólnej umowy, § 10 ust. 2 części ogólnej umowy, § 14 ust. 4 części ogólnej umowy, § 16 ust. 1 części ogólnej umowy, § 22 ust. 2 pkt 1, § 32 ust. 1 części ogólnej umowy, § 36 ust. 1 części ogólnej umowy, § 39 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i pkt 3 części ogólnej umowy) – są klauzulami abuzywnymi. Powyższe postanowienia wskazywały kurs(...)przyjmowany do ustalenia wysokości kredytu w tej walucie przy jego wypłacie oraz kurs(...), według którego miała być ustalana wysokość kolejnych rat spłaty w PLN. Pierwszy z nich – przyjmowany do ustalenia wysokości zadłużenia w(...)po wypłacie kredytu – określano jako kurs kupna(...), który miał wynikać z Tabeli kursów walut banku obowiązującej w banku w dniu zlecenia płatniczego, a drugi - przyjmowany do ustalenia i rozliczenia wysokości kolejnych rat - jako kurs sprzedaży, który miał wynikać z aktualnej tabeli kursów banku. Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 2 stanowi, że jeżeli postanowienie umowy zgodnie z§ 1nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Stosownie do § 3 wskazanej regulacji prawnej nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Zgodnie z § 4 ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Stosownie doart. 3852k.c.oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Przepisyart. 3851i n. k.c.stanowią implementację dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5.04.1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.Urz. UE 1993 L 95, s. 29, ze zm.). Przepisy te wprowadzają instytucję niedozwolonych postanowień (klauzul) umownych, które bywają też nazywane klauzulami abuzywnymi. Artykuł 3851k.c.stosuje się do umów zawieranych między przedsiębiorcą a konsumentem. Ochrona przewidziana komentowanym artykułem obejmuje jedynie te postanowienia, które nie zostały indywidualnie uzgodnione.Artykuł 3851§ 3 k.c.definiuje takie postanowienia jako klauzule, na które konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień przejętych z wzorca umowy. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (art. 3851§ 4 k.c.). Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c.postanowienia nieuzgodnione indywidualnie są zakazane wówczas, gdy kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to jednakże postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Klauzula generalna dobrych obyczajów zawiera w swojej treści zasady współżycia społecznego (rozumiane jako normy moralne wiążące w stosunkach międzyludzkich) oraz normy obyczajowe, które nie zawsze dają się kwalifikować jako reguły moralne, a które mogą mieć istotne znaczenie dla obrotu (do obyczajów starannego przedsiębiorcy należeć powinna szczególna troska o dobro konsumenta jako nieprofesjonalnego uczestnika obrotu). Sprzeczne z dobrymi obyczajami ukształtowanie praw i obowiązków narusza w sposób rażący interesy konsumenta, gdy szczególnie mocno godzi w jego dobra majątkowe lub wartości niemajątkowe.R.legis tego rozwiązania tkwi w tym, że świadczenia główne, a więc te, które są zasadniczym przedmiotem zobowiązania i wyznaczają jego cel, jeżeli określone są w sposób niebudzący wątpliwości, nie mogą być niezauważone przez rozsądnego konsumenta zawierającego umowę. Konsument wymaga natomiast ochrony przed postanowieniami ubocznymi, które w chwili przystąpienia do umowy mogą mu się wydawać mało istotne, a które, mimo dokonanej na pierwszy rzut oka oceny, stają się dla niego źródłem poważnych niedogodności. Wbrew pewnym wątpliwościom wysuwanym w doktrynie należy przyjąć, że uzależnienie głównego świadczenia pieniężnego od klauzuli waloryzacyjnej pozwala na kwalifikację tego postanowienia jako niejednoznacznego, a tym samym otwiera drogę do stosowania art. 3851(zob. M. Bednarek [w:] System Prawa Prywatnego, t. 5, 2006, s. 656). W ocenie Sądu, zostały spełnione przesłanki wynikające z ww. przepisu. Powodowie posiadali status konsumenta. Zgodnie zart. 221k.c.za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Jak wynika z treści umowy powodowie zaciągnęli kredyt na potrzeby własne. Z wyjaśnień i zeznań powodów wynika, że celem zakupu nieruchomości było zamieszkanie w niej. W świetle wskazanej regulacji posiadają oni status konsumenta. Oczywistym jest, że umowa zawarta miedzy stronami stanowiła wzorzec umowny, według której bank udzielał kredytów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, co oznacza, że autorem wzorca umowy był Bank. Powodowie mieli do wyboru podpisanie przedstawionej wersji umowy lub też jej nie zawarcie. Należy również podkreślić, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w myślart. 3851k.c.nie jest postanowienie, którego treść konsument mógł negocjować, lecz takie postanowienie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnego uzgodnienia (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 maja 2015 roku, sygn. akt VI ACa 995/14 ). Powyższe oznacza, że o rzeczywistym wpływie można mówić wtedy, gdy konkretne postanowienia umowne zostały sformułowane przez konsumenta i włączone do umowy na jego żądanie, bądź też gdy postanowienia umowne były przedmiotem negocjacji pomiędzy konsumentem, a przedsiębiorcą, a konsument miał realny wpływ na ich treść i zdawał sobie z tego faktu sprawę. Nie budziło wątpliwości sądu, w świetle dowodów przeprowadzonych w sprawie, że warunki umowy poza wybraniem kwoty, waluty, długości trwania umowy – nie były przez powodów negocjowane (uzgadniane indywidualnie). Z wyjaśnień i zeznań powodów wynika, że nie mieli oni wpływu na treść umowy za wyjątkiem kwoty kredytu i okresu kredytowania. Powodowie nie mieli świadomości na temat rzeczywistego ryzyka kursowego. Zapewniano ich, że kredyt frankowy jest bardzo korzystny. Strona pozwana nie przedstawiła wiarygodnych dowodów potwierdzających poinformowanie powodów o niebezpieczeństwie związanym z możliwością arbitralnego ustanawiania kursów waluty. W świetle poczynionych w sprawie dowodów nie sposób jest uznać, aby pozwany Bank sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi wykazania, że w trakcie zawierania przedmiotowej umowy były negocjowane z powodami istotne postanowienia umowy, tj. w szczególności klauzule indeksacyjne (art. 6 k.c.). Uznać należy, że Bank formułował treść umowy i powodowie mogli wyłącznie podpisać umowę bądź też zrezygnować z jej zawarcia. Z pewnością nie zostały negocjowane postanowienie zawarte w §2 ust. 1 części szczególnej umowy, § 4 ust. 2 części ogólnej umowy, § 4 ust. 3 części ogólnej umowy, § 10 ust. 2 części ogólnej umowy, § 14 ust. 4 części ogólnej umowy, § 16 ust. 1 części ogólnej umowy, § 22 ust. 2 pkt 1, § 32 ust. 1 części ogólnej umowy, § 36 ust. 1 części ogólnej umowy, § 39 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i pkt 3 części ogólnej umowy. Określenie dokładnej kwoty i waluty udzielonego kredytu miało nastąpić w sposób pośredni poprzez odwołanie się do kursu(...)określonego jednostronnie przez pozwanego. Postanowienia umowy w tym zakresie – dla osoby niespecjalizującej się w tym produkcie były niejasne. Algorytm przeliczenia wypłaconego powodom w złotych kredytu i spłaconych rat, odwołujący się do „Tabeli kursowej” banku rażąco ukształtował prawa i obowiązki powodów jako konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy. Rażące naruszenie interesów konsumenta należy rozumieć jako nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym. Natomiast działanie wbrew dobrym obyczajom (w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego) oznacza tworzenie przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku. Obie wskazane wart. 3851§ 1 k.c.formuły prawne służą ocenie tego, czy standardowe klauzule umowne zawarte we wzorcu przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków stron konsumenckiego stosunku obligacyjnego (por. wyrok SN z dnia 13 lipca 2005 r. I CK 832/04, LEX nr 159111). W ocenie Sądu, odwołanie się do kursów walut obowiązujących w „Tabeli kursów” banku oznacza naruszenie równorzędności stron umowy przez nierównomierne rozłożenie uprawnień i obowiązków. Uprawnienie banku wynikające z wzorca umowy umożliwiające ustalenie przez Bank kursu waluty nie może być dowolne tzn. nie doznawać żadnych ograniczeń w postaci ogólnie dostępnych skonkretyzowanych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych. Powyższe należy ocenić jako element treści umowy skutkujący nierównomiernym rozkładem praw i obowiązków stron umowy kredytowej prowadzący do naruszenia interesów konsumenta, w tym przede wszystkim interesu ekonomicznego. Należy też istotne znaczenie przypisać wymaganiu właściwej przejrzystości i jasności postanowienia umownego, czyli odpowiedzi na pytanie, czy zawarta umowa wskazuje w sposób jednoznaczny powody i specyfikę mechanizmu przeliczania waluty, tak by konsument mógł przewidzieć, na podstawie transparentnych i zrozumiałych kryteriów, wynikające dla niego z tego faktu konsekwencje ekonomiczne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2019 r. V CSK 347/18). W przedmiotowej sprawie z treści umowy wynikało wyłącznie, że przeliczenia nastąpią w oparciu o kurs ustalany przez bank. Nie wskazano żadnych wytycznych w oparciu o które kurs ten miałby zostać wyznaczany. W sprawie żaden z dokumentów nie przedstawiał sposobu ustalania kursu waluty oraz możliwości zmiany tych kursów i ich wpływu na wysokość zobowiązania. Powodowie nie zostali w sposób właściwy poinformowani o oferowanym przez pozwanego produkcie, o warunkach udzielania kredytu denominowanego w(...), zasadach dotyczących ustalenia kapitału kredytu, jak i rat kredytowych. W ocenie Sądu, gdyby Bank potraktował konsumenta w sposób przejrzysty, umożliwił negocjacje dotyczące postanowień umowy uprzednio informując w sposób jasny dla konsumenta o ryzyku walutowym oraz sposobie kształtowania „Tabeli kursów”, to nie mógłby racjonalnie oczekiwać, iż konsument warunek ów przyjąłby w drodze negocjacji. Koniecznym jest również rozważenie, czy zakwestionowane klauzule umowne określają świadczenia główne stron umowy kredytu. W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej podkreśla się, że za postanowienia umowne mieszczące się w pojęciu "głównego przedmiotu umowy" w rozumieniuart. 4 ust. 2dyrektywy 93/13 należy uważać te, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę (por. wyrok (...) z dnia 30 kwietnia 2014 r. w sprawie C-26/13, Á. K., H. R. przeciwko (...), pkt 49-50, podobnie co do pojęcia postanowienia określającego świadczenie główne w rozumieniuart. 3851§ 1zd. IIk.c.wyroki SN z dnia 8 czerwca 2004 r., I CK 635/03, z dnia 30 września 2015 r., I CSK 800/14, OSNC 2016, Nr 9, poz. 105 i z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, nr 7-8, poz. 79). Za takie uznawane są m.in. postanowienia (określane niekiedy jako "klauzule ryzyka walutowego"), które wiążą się z obciążeniem kredytobiorcy-konsumenta ryzykiem zmiany kursu waluty i związanym z tym ryzykiem zwiększenia kosztu kredytu (por. wyroki (...) z dnia 20 września 2017 r., w sprawie C-186/16, R. P. A. i in. przeciwko (...) SA. Z powyższego wywieść należy wniosek, że wskazane powyżej zastrzeżone klauzule umowne określają główne świadczenie kredytobiorcy (por. wyroki SN z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP Nr 12 z 2019, poz. 115 i z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18, SN z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, niepubl.). Wobec brzmieniaart. 3851§ 1zd. IIk.c.należy z kolei uznać, że postanowienia określające główne świadczenia stron podlegają kontroli pod kątem abuzywności tylko wtedy, gdy nie zostały sformułowane jednoznacznie (por. wyrok SN z 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, niepubl.). To rozwiązanie ustawowe, wywodzące się z art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, opiera się na założeniu, zgodnie z którym postanowienia określające główne świadczenia stron zazwyczaj odzwierciedlają rzeczywistą wolę konsumenta, gdyż do ich treści strony przywiązują z reguły największą wagę, a w takiej sytuacji zasada ochrony konsumenta musi ustąpić ogólnej zasadzie autonomii woli obowiązującej w prawie cywilnym. Postanowienia określające główne świadczenia stron nie podlegają bowiem ocenie ich nieuczciwego charakteru wyłącznie w przypadku, gdy na podstawie badania indywidualnego możliwe jest uznanie, że zostały sformułowane przez przedsiębiorcę prostym i zrozumiałym językiem. Z kolei wymóg, aby warunek umowny był wyrażony prostym i zrozumiałym językiem, należy rozumieć w ten sposób, aby umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także, w zależności od przypadku, związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływające dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne (tak np. w wyroku (...) z dnia 20 września 2017 r., w sprawie C-186/16, R. P. A. i in. przeciwko (...) SA, pkt 43 i 44 z powołaniem się na inne orzeczenia Trybunału). W ocenie Sądu, zakwestionowane w sprawie niniejszej klauzule umowne nie mogą zostać uznane za jednoznacznie sformułowane w rozumieniuart. 3851§ 1zd. IIk.c., skoro na ich podstawie powodowie nie byli w stanie oszacować kwot, jakie w przyszłości będzie zobowiązany świadczyć na rzecz banku (tak również w wyroku SN z dnia 27 listopada 2019 r., II CSK 483/18, niepubl., wydanym już po rozstrzygnięciu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18 K. D. i J. D. przeciwko (...)). Oceny, czy postanowienie umowne jest niedozwolone (art. 3851§ 1 k.c.), dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 czerwca 2018 r., sygn. akt III CZP 29/17). Ocena abuzywności następuje na chwilę zawarcia umowy, chodzi więc o samą możliwość naruszenia interesów konsumenta, na skutek zapisu umowy umożliwiającego dowolne ustalenie kursu, a nie o to czy w konsekwencji umowy Bank ustalał czy nie kursy na poziomie rynkowym. W umowie bowiem wskazano wyłącznie, że kurs franka szwajcarskiego będzie ustalany wyłącznie o „Tabelę kursów” obowiązującą w Banku. Nie określono żadnych konkretnych wytycznych ani ograniczeń związanych z powyższymi czynnościami banku. Klauzula waloryzacyjna może działać prawidłowo jedynie wówczas, gdy miernik wartości, według którego dokonywana jest waloryzacja ustalany jest w sposób obiektywny, a więc przede wszystkim w sposób niezależny od woli którejkolwiek stron umowy. Ponadto, o abuzywności tych postanowień świadczyła ich nietransparentność. Kredytobiorca nie znał sposobu, w jaki bank kształtował kurs franka szwajcarskiego, zwiększając go bądź zmniejszając wedle swego uznania, a umowa nie dawała mu żadnego instrumentu pozwalającego bronić się przed decyzjami banku w zakresie wyznaczanego kursu, czy też weryfikować je. Umowa kredytu nie przedstawiała w sposób przejrzysty konkretnych działań mechanizmu wymiany waluty obcej, ani nie precyzowała sposobu ustalania kursu wymiany walut wskazanego w tabeli kursów banku, tak by powodowie byli w stanie samodzielnie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływające dla nich z umowy konsekwencje ekonomiczne i rozmiar swoich zobowiązań. Pomiędzy stronami umowy zakłócona została w ten sposób równowaga kontraktowa, gdyż treść kwestionowanych postanowień umożliwiała bankowi jednostronne kształtowanie sytuacji konsumenta w zakresie wysokości jego zobowiązań wobec banku. Waloryzacja rat kredytu udzielonego na podstawie umowy o kredyt hipoteczny odbywała się w oparciu o tabele kursowe sporządzane przez pozwanego i to uprawnienie banku do określania wysokości kursu waluty nie doznawało żadnych formalnie uregulowanych ograniczeń, w szczególności postanowienia umowne nie przewidują wymogu, aby wysokość kursu ustalanego przez bank pozostawała w określonej relacji do aktualnego kursu franka szwajcarskiego ukształtowanego przez rynek walutowy lub np. kursu średniego publikowanego przez Narodowy Bank Polski, bądź też była wypadkową jakichkolwiek obiektywnych, niezależnych od kredytodawcy kryteriów. Nie sposób uznać, że tak określony sposób ustalania zadłużenia powodów był dla nich jednoznaczny, zrozumiały i pozwalał im jako konsumentom na ocenę rozmiarów ich świadczeń. Takie kształtowanie praw i obowiązków w kwestionowanej umowie musi być uznane za sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy powodów. Umowę przygotowano w oparciu o wzór przygotowany przez pozwanego. Pozwany Bank nie wykazał, aby ustalanie kursów(...)w tabelach, o jakich mowa w umowie, było uzgadnianie indywidualnie z powodami w ramach prowadzonych negocjacji (art. 3851§ 3 i § 4 k.c.). Tym samym, to od decyzji Banku zależał kurs waluty i wysokość zobowiązania kredytobiorcy, zatem postanowienia umowy umożliwiające przeliczenie zobowiązania kredytowego i wysokości rat stosownie do „Tabeli kursów” sporządzanej w sposób arbitralny przez bank uznać należy za postanowienia rażąco naruszające interesy konsumenta, sprzeczne z dobrymi obyczajami. W wyroku z 18 listopada 2021 roku, sygn. akt I C 212/20 Trybunał Sprawiedliwości stwierdził natomiast, że: 1) Artykuł 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że treść klauzuli umowy kredytu zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem ustalającej cenę zakupu i sprzedaży waluty obcej, do której kredyt jest indeksowany, powinna, na podstawie jasnych i zrozumiałych kryteriów, umożliwić właściwie poinformowanemu oraz dostatecznie uważnemu i racjonalnemu konsumentowi zrozumienie sposobu ustalania kursu wymiany waluty obcej stosowanego w celu obliczenia kwoty rat kredytu, w taki sposób, aby konsument miał możliwość w każdej chwili samodzielnie ustalić kurs wymiany stosowany przez przedsiębiorcę. 2) Artykuły 5 i 6 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by sąd krajowy, który stwierdził nieuczciwy charakter warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem w rozumieniu art. 3 ust. 1 tej dyrektywy, dokonał wykładni tego warunku w celu złagodzenia jego nieuczciwego charakteru, nawet jeśli taka wykładnia odpowiadałaby wspólnej woli stron. Odnosząc się do skutków uznania ww. klauzul za abuzywne, wskazać należy, że zgodnie zart. 3851§ 2 k.c., jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Jeżeli postanowienie umowy jest „niedozwolone” w rozumieniuart. 3851k.c.(iart. 3853k.c.), strony nie są nim związane, a w jego miejsce w danym stosunku prawnym wchodzą prawa i obowiązki stron wynikające z norm względnie wiążących. Pozostała część umowy pozostaje ważna, o ile może być wykonywana bez abuzywnej klauzuli. O tym, czy konsekwencją abuzywności jednej lub kilku klauzul umownych jest nieważność całej umowy, czy też jedynie ta jej części, która zawiera niedozwolone postanowienie (postanowienia), nie decyduje zatem ocena, które z tych dwóch rozwiązań jest korzystniejsze dla konsumenta, lecz możliwość wykonania umowy po wyłączeniu klauzuli abuzywnej. Postanowienie uznane za niedozwolone staje się bezskuteczne ex lege, z mocą wsteczną. Zgodnie z art 6 ust 1. Dyrektywy Rady 93/13 EWG z dnia 5 kwietnia 1993 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz. UE L z dnia 21 kwietnia 1993 r.) Państwa Członkowskie stanowią, że na mocy prawa krajowego nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków. Jednocześnie Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 3 października 2019 r. C-260/18 orzekł, że art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by sąd krajowy miał możliwość zastąpienia nieuczciwego postanowienia umownego przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym albo przepisem mającym zastosowanie, gdy strony danej umowy wyrażą na to zgodę, przy czym możliwość ta jest ograniczona do przypadków, w których usunięcie nieuczciwego postanowienia umownego zobowiązywałoby sąd do unieważnienia umowy jako całości, narażając tym samym konsumenta na szczególnie szkodliwe skutki, tak że ten ostatni zostałby tym ukarany (zob. podobnie wyroki: z dnia 30 kwietnia 2014 r., K. i K. R., C-26/13, EU:C:2014:282, pkt 80-84; z dnia 26 marca 2019 r., A. B. i B., C-70/17 i C-179/17, EU:C:2019:250, pkt 64). Skutkiem uznania za abuzywne postanowień umownych dotyczących przeliczania kwoty kredytu jest konieczność ich pominięcia przy ustalaniu stosunku prawnego wiążącego konsumenta. W przedmiotowej sprawie konsumenci reprezentowani przez fachowego pełnomocnika, świadomi konsekwencji stwierdzenia nieważności umowy, wyraźnie domagali się uznania całej umowy za nieważną. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie istnieją podstawy do uznania umowy za nieważną. Wskazać bowiem należy, że jeżeli wyeliminowano by z umowy postanowienia dotyczące przeliczania kursów waluty przy wypłacie kredytu, to taki zabieg kreowałby inną umowę niż ta, która była przedmiotem uzgodnień stron. Wskazane w przedmiotowej umowie oprocentowanie LIBOR ma zastosowanie do kredytów denominowanych w(...), a nie do waluty krajowej. Doszłoby do zmiany głównego świadczenia kredytobiorcy, a nie taka jest rola przepisów o niedozwolonych klauzulach umownych. Powodowie mają możliwość domagania się rozliczenia stron. W czasie gdy była zawierana przedmiotowa umowa, banki stosowały oprocentowanie LIBOR do zobowiązań wyrażonych w(...), a WIBOR do zobowiązań wyrażonych w PLN. W sprawie niniejszej zastosowano stawkę LIBOR, dlatego, że kwota zobowiązania była wyrażona w(...). Uznać zatem należy, że strony nie zawarłyby umowy złotówkowej przy odsetkach LIBOR. Przekształcenie zatem umowy poprzez usunięcie waloryzacji umowy, przy pozostawieniu odsetek w wysokości LIBOR doprowadzi do przekształcenia przedmiotowej umowy w stopniu wykraczającym ponad uprawnienia zart. 3851k.c.. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-260/18 w sprawie K. D. i J. D. przeciwko R. Bank (...), w którym(...)dokonał wykładni art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG, wyjaśnił że należy interpretować go w ten sposób, iż: - nie stoi on na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy, po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru niektórych warunków umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i oprocentowanego według stopy procentowej bezpośrednio powiązanej ze stopą międzybankową danej waluty, przyjął, zgodnie z prawem krajowym, że ta umowa nie może nadal obowiązywać bez takich warunków z tego powodu, że ich usunięcie spowodowałoby zmianę charakteru głównego przedmiotu umowy, - do oceny skutków dla sytuacji konsumenta wynikających z unieważnienia całości umowy decydująca jest wola wyrażona przez konsumenta w tym względzie, - stoi on na przeszkodzie wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących uzupełnianie luk przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę, - stoi on na przeszkodzie utrzymywaniu w umowie nieuczciwych warunków, jeżeli ich usunięcie prowadziłoby do unieważnienia tej umowy, a sąd stoi na stanowisku, że takie unieważnienie wywołałoby niekorzystne skutki dla konsumenta, jeżeli ten ostatni nie wyraził zgody na takie utrzymanie w mocy. W związku ze stanowiskiem powodów eliminacja klauzul abuzywnych skutkuje tym, że umowa stron nie może być uznana za ważną. Sąd Okręgowy ustalając nieważność umowy podziela również poglądy wyrażone w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2019 r. V CSK 382/18. Nie powinno budzić wątpliwości, że o zaniknięciu ryzyka kursowego można mówić w sytuacji, w której skutkiem eliminacji niedozwolonych klauzul jest przekształcenie kredytu denominowanego w(...)w zwykły kredyt złotowy, oprocentowany według stawki powiązanej ze stawką LIBOR. Zarazem należy uznać, że wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu denominowanego i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016, Nr 11, poz. 134). Oznacza to z kolei, że po wyeliminowaniu tego rodzaju klauzul utrzymanie umowy o charakterze zamierzonym przez strony nie jest możliwe, co przemawia za jej całkowitą nieważnością (bezskutecznością). Uznać należy, że dokonanie eliminacji klauzuli waloryzacyjnej prowadziłoby do wyeliminowania postanowień głównych umowy, a w konsekwencji do zmiany charakteru prawnego stosunku obligacyjnego i naruszeniaart. 3531k.c.i nieważności czynności prawnej jako sprzecznej z ustawą. Dotknięte nieważnością postanowienia umowy dotyczyły bowiem głównego świadczenia kredytobiorcy, tj. zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu i zapłaty odsetek, co należy do essentialia negotii umowy kredytu. Wobec powyższego, zgłoszone przez powodów roszczenie o zapłatę rozpoznać należało na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Jak stanowiart. 405 k.c.kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przy tym ww. przepis (stosownie doart. 410 § 1 i 2 k.c.) stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego, a świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Skutkiem stwierdzenia nieważności umowy kredytu w całości jest uznanie, że spełnione przez obie strony świadczenia nie miały oparcia w łączącej strony umowie. W przypadku gdy w umowach wzajemnych bezpodstawne wzbogacenie następuje po obydwu stronach, teoretycznie możliwe są dwa rozwiązania, czyli zastosowanie teorii dwóch kondykcji lub teorii salda. Pierwsza z nich opiera się na założeniu, że w sytuacji, kiedy na skutek nieważności umowy obie strony stały się bezpodstawnie wzbogacone, każdej z nich przysługuje odrębne roszczenie, które może być dochodzone niezależnie od roszczenia drugiej strony. Takie roszczenie może zostać potrącone, jak również może być dochodzone w drodze powództwa wzajemnego (wyrok SA w Warszawie z 10.7.2019 r., VI ACa 1712/17; wyrok SA w Warszawie z 31.1.2019 r., VI ACa 7/18). Natomiast teoria salda zakłada porównanie wartości wzbogacenia obu stron nieważnej umowy i upatruje powstanie roszczenia jedynie po tej stronie, której wzbogacenie ma wyższą wartość. Wysokość tego roszczenia odpowiada różnicy pomiędzy większym i mniejszym wzbogaceniem (wyrok SO w Warszawie z 24.6.2019 r., XXV C 266/15,L.). Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego, że wart. 410 § 1 k.c.ustawodawca przesądził, iż samo spełnienie świadczenia nienależnego jest źródłem roszczenia zwrotnego, przysługującego zubożonemu. W takim przypadku nie zachodzi potrzeba badania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło osobę, na rzecz której świadczenie zostało spełnione (accipiensa), jak również czy majątek spełniającego świadczenie (solvensa) uległ zmniejszeniu. Wykazanie samego faktu spełnienia świadczenia wypełnia bowiem przesłankę zubożenia po stronie powoda, a uzyskanie tego świadczenia przez pozwanego - przesłankę jego wzbogacenia (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 listopada 2011 r., I CSK 66/11). Istniejące w orzecznictwie rozbieżności odnośnie tego, którą z powyższych teorii należy stosować przy rozliczaniu nieważnej umowy kredytowej rozstrzygnął Sąd Najwyższy w uchwale z 16 lutego 2021 r. w sprawie III CZP 11/20, w której stwierdził, że „stronie, która w wykonaniu umowy kredytu, dotkniętej nieważnością, spłacała kredyt, przysługuje roszczenie o zwrot spłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego (art. 410 § 1w związku zart. 405 k.c.) niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu”. Na podstawie załączonego do pozwu zaświadczenia pozwanego banku Sąd Okręgowy ustalił, że w związku z nieważną umową kredytu pozwany pobrał tytułem kapitału, odsetek i prowizji od powodów łącznie kwotę 96.944,41(...). Niemniej należało mieć na uwadze, że część wpłat powodowie dokonali w złotych i zostały one przewalutowane przez bank na(...)w łącznej wysokości 6.139,48(...). W ocenie Sądu Okręgowego, skoro bowiem powodowie w tej części dokonali na rachunek techniczny wpłat złotowych, to przysługiwałoby im roszczenie w walucie dokonanych wpłat (to jest w złotówkach), a takiego w pozwie nie zgłosili. Na mocyart. 410 § 1 k.c.w związku zart. 405 k.c.Sąd Okręgowy zasądził więc od pozwanego(...) Banku (...) Spółki Akcyjnejw siedzibą wW.na rzecz powodów kwotę 90.804,93(...), jak w pkt I. wyroku. O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na mocyart. 481 k.c.. Zostały one zasądzone od kwoty 90.804,93(...)od dnia sporządzenia przez pozwanego odpowiedzi na reklamację powodów (k. 39-41), albowiem pozwany miał już wówczas możliwość ustosunkowania się do twierdzeń strony powodowej. W pozostałym zakresie powództwo jako wygórowane (z powyżej już przedstawionych względów) zostało oddalone, jak w pkt II. wyroku. O kosztach postępowania orzeczono w oparciu oart. 98§1,11i 3 k.p.c.z uwagi na wynik sprawy, jak w pkt III. wyroku. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 11.834 zł, w tym kwotę 10.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwotę 34 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od pełnomocnictwa, kwotę 1.000 zł tytułem opłaty od pozwu. Kwotę 11.834 zł zasądzono wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia prawomocności orzeczenia do dnia zapłaty. Kwota 10.800 zł wyliczona została w oparciu o §2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.).

15/051000/0000503/C

Sąd Okręgowy w Łomży

I Wydział Cywilny

155515300004521_IX_P_000130_2024_Uz_2024-12-11_001

IX P 130/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2024-12-23 18:00:04.0 CET

2024-12-23 09:40:27.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygnatura akt IX P 130/24 UZASADNIENIE Pozwem z 7 listopada 2023 r. powódka A. W. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od Sądu Rejonowego w G. kwoty 56 182,56 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia sędziego za lata 2021 – 2022 oraz okres od stycznia do listopada 2023 r., nagrody jubileuszowej i dodatkowego rocznego wynagrodzenia za kata 2021-2023, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od liczonymi od dat z osobna podanych dla poszczególnych miesięcznych zaległości. W uzasadnieniu powódka wskazała, że j

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Alicja Rzewuska" xPublisher="arzewuska" xEditorFullName="Alicja Rzewuska" xEditor="arzewuska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="17" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/P" xYear="2024" xVolNmbr="000130" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt <xBx>IX P 130/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pozwem z 7 listopada 2023 r. powódka <xAnon>A. W.</xAnon> wniosła o zasądzenie na jej rzecz od Sądu Rejonowego w <xAnon>G.</xAnon> kwoty 56 182,56 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia sędziego za lata 2021 – 2022 oraz okres od stycznia do listopada 2023 r., nagrody jubileuszowej i dodatkowego rocznego wynagrodzenia za kata 2021-2023, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od liczonymi od dat z osobna podanych dla poszczególnych miesięcznych zaległości.</xText> <xText>W uzasadnieniu powódka wskazała, że jest sędzią w trzeciej stawce awansowej, z zastosowaniem mnożnika 2,28. Pracodawca w latach 2021-2023 wypłacał jej zaniżone wynagrodzenie. Za podstawę prawną roszczenia powódka podała <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>, kształtujący zasady wynagradzania sędziów. Podkreśliła przy tym ustrojowy charakter ustawy. Stwierdziła, że ustawodawca wbrew treści tego przepisu w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 odniósł podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego do przeciętnego wynagrodzenia z drugiego kwartału 2019 r., co doprowadziło do zaniżenia jego uposażenia. W analogiczny sposób powódka uzasadniała roszczenie za rok 2022 i 2023. Obszerną część argumentacji pozwu skierowała na niezgodność z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją RP</xLexLink> rozwiązania zawartego przez ustawodawcę w przepisach ustawy z dnia 10 listopada 2020 r. oraz analogicznych ustaw za lata kolejne.</xText> <xText>Pismem procesowym z 5 stycznia 2024 r. powódka cofnęła powództwo co do kwoty 25 515,46 zł, to jest należności za 2023 rok. W rezultacie Sąd umorzył postępowanie w tej części postanowieniem z 5 lutego 2024 r.</xText> <xText>Z kolei w piśmie z 16 czerwca 2024 r. zgodziła się z wyliczeniem wysokości świadczeń dokonanym przez stronę pozwaną i zmodyfikowała powództwo, wnosząc o zasądzenie kwoty 38 103,80 zł z ustawowymi odsetkami od kwot: 36 799,30 zł od 17 czerwca 2024 r., 1 304,47 zł od 11 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty. W żądanej sumie zawarła skapitalizowane odsetki od należności głównej oraz od wypłaconych z opóźnieniem świadczeń za 2023 rok.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów procesu.</xText> <xText>W uzasadnieniu podniósł, że w przypadku gdy ustawa budżetowa oraz ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej wprowadzają zmiany w wysokości wynagrodzenia, to pracodawca nie ma możliwości aby kwestionować wysokości lub podstawy obliczania tego wynagrodzenia. Pracodawca nie jest władny, aby samoistnie stwierdzać, iż dany przepis jest niezgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>. Ponadto, pozwany będący pracodawcą powódki jest jednostką budżetową i nie może ustalać wynagrodzenia dla danego pracownika w sposób swobodny. Pozwany podniósł, że dopóki przepis ustawy nie zostanie uznany za niezgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, nie może odmówić jego zastosowania, bądź stosować w odmienny lub swobodny sposób. Wreszcie stwierdził, że przepisy ustaw okołobudżetowych nie były niekonstytucyjne.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>A. W.</xAnon> jest sędzią Sądu Rejonowego w <xAnon>G.</xAnon>. Od 1 stycznia 2021 r. pełniła funkcję Prezesa Sądu, otrzymując z tego tytułu dodatek funkcyjny. Jej wynagrodzenie było określone trzecią stawką awansowej, według mnożnika 2,28. Poza tym ma prawo do dodatku za wysługę lat w wysokości 20% wynagrodzenia zasadniczego. Od 23 października 2022 r. wynagrodzenie było naliczane w stawce czwartej, według mnożnika 2,36.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne</xIx> </xBx> <xIx>, a nadto angaże w części B akt osobowych powódki. </xIx></xText> <xText>Podstawę ustalenia wysokości wynagrodzenia <xAnon>A. W.</xAnon> od 1 stycznia 2021 r., przy zastosowaniu przypisanego jej mnożnika, stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2023 roku poz. 1251), wynosiło ono 4 839,24 zł. Obliczona na tej podstawie wysokość wynagrodzenia ze wszystkimi składnikami w 2021 r. była niższa o 571,69 zł (za wyjątkiem grudnia 2021 r., gdy było to 568 zł).</xText> <xText>Różnica w dodatkowym rocznym wynagrodzeniu za 2021 rok wyniosła 582,81 zł.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne, a nadto dowód: </xIx> </xBx> <xIx>wyliczenie wynagrodzenia powódki przeprowadzone przez pracodawcę – k. 49.</xIx></xText> <xText>Podstawę uposażenia od dnia 1 stycznia 2022 r. stanowiło przeciętne wynagrodzenie z drugiego kwartału 2020 r. ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS powiększone o kwotę 26 zł, co dawało podstawę w kwocie 5 050,48 zł. Różnica pomiędzy wynagrodzeniem powódki w 2022 r. (ze wszystkimi jego składnikami) a wynagrodzeniem obliczonym według zasad określonych w art. 91 § 1 c ustawy z dnia 27 lipca 2021 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych, wynosiłaby 1 475,14 zł, za wyjątkiem miesięcy: marzec 2022 – 1 389,53 zł, wrzesień 2022 – 1 445,63, październik 2022 – 1 487,59 zł, listopad 2022 – 1 518,72 zł, grudzień 2022 – 1 518,72 zł. Różnica w dodatkowym wynagrodzeniu rocznym za 2022 rok wyniosłaby 1 502,49 zł, a w nagrodzie jubileuszowej (do której powódka nabyła prawo w 2023 r.) 2 988,19 zł.</xText> <xText>Wyrównanie wynagrodzenia za 2023 r. nastąpiło 11 grudnia 2023 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne, a nadto dowód: </xIx> </xBx> <xIx>wyliczenie wynagrodzenia powódki – k. 49, 80. </xIx></xText> <xText>Termin wypłaty wynagrodzenia w Sądzie Rejonowym w <xAnon>G.</xAnon> przypadał nie później niż na ostatni dzień miesiąca z dołu.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne, a nadto dowód: </xIx> </xBx> <xIx>Regulamin Pracy – k. 50-64.</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powództwo okazało się zasadne niemal w całości.</xText> <xText>Stan faktyczny sprawy był w zasadzie bezsporny. Strona pozwana nie kwestionowała zasadniczych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności dotyczących zasad obliczania wysokości przysługującego powodowi wynagrodzenia. Wyliczenia wysokości świadczeń różniły się pomiędzy stronami tylko nieznacznie. Powódka nie zakwestionowała kalkulacji złożonej przez pracodawcę (k. 66) i to ona było podstawą wyliczeń sądu – choć w ramach związania wysokością żądania pozwu co do poszczególnych świadczeń. Rozstrzygnięcie sprawy opierało się przede wszystkim o zagadnienia prawne, których badanie należy rozpocząć od przedstawienia unormowań określających zasady kształtowania uposażenia sędziów.</xText> <xText>Zgodnie z przepisem art. 91 § 1c ustawy z dnia z dnia 27 lipca 2001 r. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 217) podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie <xLexLink xArt="art. 20;art. 20 pkt. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz.U. z 2022 r. poz. 504, 1504 i 2461), z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 91 § 1 d" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">§ 1d</xLexLink>. Tenże <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 d" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1d Prawa o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> stanowi zaś, że jeżeli przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w § 1c jest niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego - przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w dotychczasowej wysokości. Regulacja ta miała zapobiegać realnemu zmniejszeniu wartości uposażenia, w sytuacji kiedy to przeciętne wynagrodzenie jest niższe, niż analogiczne, ogłoszone w roku poprzedzającym.</xText> <xText>Obecny model urealnienia uposażenia sędziów stanowi konsekwencję wejścia w życie ustawy z 20 marca 2009 roku o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 459). Jego istotę można sprowadzić do iloczynu przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale roku poprzedzającego i stosownego mnożnika. Wcześniej był to podlegający waloryzacji iloczyn kwoty bazowej i owego mnożnika. W nowej koncepcji (obowiązującej obecnie) ustawodawca przyjął więc nie waloryzację, lecz koncepcję progresywnego wynagrodzenia. Oczywistym pozostaje, że celem wprowadzenia wskazanych powyżej przepisów było uniezależnienie wysokości świadczeń od wahań koniunktury gospodarczej, w tym przejściowych trudności finansowych kraju.</xText> <xText>Należy zgodzić się ze stroną powodową, że począwszy od 2021 r. ustawodawca pozostawał w sprzeczności z tak ustalonymi zasadami.</xText> <xText>Pierwszy wyłom stanowiło unormowanie zawarte w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021, stanowiący, że w roku 2021 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w art. 91 § 1c USP, stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłoszone w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Zgodnie z komunikatem GUS z dnia 9.08.2019 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2019 r. wynosiło ono 4.839,24 zł. Tymczasem zgodnie przepisami <xAnon> (...)</xAnon> podstawą do obliczania wynagrodzeń sędziów powinna być kwota przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r., które wynosiło 5.024,48 zł.</xText> <xText>W kolejnych latach ustawodawca zabieg ten powielił.</xText> <xText>W 2022 r. ustawodawca w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 wskazał, że podstawą wynagrodzenia sędziego ma być przeciętne wynagrodzenie z drugiego kwartału 2020 r., którą to podstawę zwiększył w ust. 2 wskazanego przepisu o 26 zł. Zgodnie z komunikatem Prezesa GUS z 11 sierpnia 2020 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. wyniosło 5.024,48 zł, co powiększone o 26 złotych daje 5.050,48 zł. Tymczasem zgodnie z przepisami <xAnon> (...)</xAnon> podstawa wynagrodzenia za 2022 r. winna wynosić 5.504,52 zł (komunikat Prezesa GUS z 10 sierpnia 2021 w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2021 r.).</xText> <xText>Odnośnie natomiast 2023 r. - w ustawie z 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. z 2022, poz. 2666), ustawodawca wskazał w art. 8 ust. 1, że w roku 2023 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>, stanowi kwota w wysokości 5.444,42 zł. Stało się tak w sytuacji kiedy wartość przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale 2022 r. i podstawa do wyliczenia wynagrodzenia sędziego zgodnie z <xAnon> (...)</xAnon> wynosiła 6.156,25 złotych (komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 sierpnia 2022 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2022 r.).</xText> <xText>Niewątpliwie doszło więc do oczywistej sprzeczności ustawowej pomiędzy regulacjami zawartymi w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> z jednej strony, a regulacjami zawartymi w kolejnych ustawach okołobudżetowych na lata 2021-2023 z drugiej. Rozstrzygnięcie powyższej kolizji było zatem konieczne dla zbadania zasadności dochodzonego przez stronę powodową roszczenia w postaci wyrównania należnego jej wynagrodzenia za lata 2021, 2022 i de facto także za 2023 r. skoro roszczenie powódki o zasądzenie odsetek od kwot wyrównanego uposażenia za okres styczeń – marzec 2023 r. pozostawało aktualne.</xText> <xText>Wprowadzając odstępstwa od systematycznego, corocznego kształtowania wynagrodzeń sędziów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedzającego, ustawodawca nie dokonał żadnej zmiany unormowania <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>, ani też formalnie nie zawiesił jego mocy obowiązującej. W sytuacji wątpliwości dotyczącej mocy obowiązującej przepisów o sprzecznej treści zawartych w aktach prawnych wydanych w różnym czasie i w sytuacji, kiedy przepisy późniejsze nie uchylają wcześniejszych, należy przyznać prymat przepisowi późniejszemu, zgodnie z zasadą <xIx>lex posterior derogat legi priori</xIx> (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1993 roku, I PZP 12/03, <xAnon>L.</xAnon>, wyrok z 12 kwietnia 1994 roku, I PRN 12/94, <xAnon>L.</xAnon>, wyrok z 21 czerwca 1994 roku, I PRN 38/94, <xAnon>L.</xAnon>). Warto przy tym wskazać, że technika legislacyjna polegająca na uchyleniu mocy obowiązującej przepisu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> przez późniejszy przepis tej samej rangi i przy braku wyraźnej klauzuli derogacyjnej, co do zasady może być uznana za dopuszczalną i zgodną z normami rangi konstytucyjnej. Warunkiem zastosowania tej techniki jest jedynie to, aby normy prawne nie były stanowione jednocześnie i aby norma późniejsza nie była hierarchicznie niższa od normy wcześniejszej (por. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, I P 1/94 OTK 1994, cz. II, <xLexLink xArt="poz. 37" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">poz. 37</xLexLink> oraz z 12 stycznia 1995 roku, K 12/94, OTK 1995, cz. II, <xLexLink xArt="poz. 2" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">poz. 2</xLexLink>).</xText> <xText>Podkreślić również należy, że ustawy okołobudżetowe są w systemie źródeł prawa aktami posiadającymi moc tożsamą do zwykłych ustaw. Odmienne ich usytuowane lub przypisanie im innego znaczenia, wymagałoby wyraźnej podstawy konstytucyjnej. Tym samym każda ustawa późniejsza może uchylić wcześniejszą, jak i ustanowić czasowe wyjątki od jej postanowień (por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 21 listopada 1994 roku, K 4/94, OTK 1994 cz. II poz. 39).</xText> <xText>Nie ma w tym wypadku możliwości zastosowania reguł kolizyjnych wynikających z nadrzędności jednej ustawy nad drugą. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> reguluje ustrój i organizację sądownictwa powszechnego, a wymienione wcześniej ustawy okołobudżetowe dotyczące lat 2021-2023 mają charakter epizodyczny. Nie zmienia to jednak faktu, że polskie prawo konstytucyjne nie zna kategorii ustaw organicznych, a więc aktów o mocy prawnej sytuującej się pomiędzy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">konstytucją</xLexLink> a zwykłą ustawą. Brak jest podstaw do różnicowania mocy prawnej nawet tak doniosłej ustawy, jaką jest <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> i twierdzenia, że jej moc jest wyższa niż moc ustaw okołobudżetowych (por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, P 1/94). Zatem przypadki materialnej sprzeczności pomiędzy ustawami muszą być rozpatrywane na tle ogólnych zasad określających wzajemne stosunki norm o tej samej mocy prawnej. Jedną z tych zasad jest przyznanie ustawie późniejszej nieograniczonej w zasadzie możliwości ingerowania w treść ustaw wcześniejszych i modyfikowania, uchylania czy zawieszania ich postanowień. W braku wyraźnie odmiennych stwierdzeń konstytucyjnych nie ma podstaw, aby uznać, że zasada <xIx>lex posterior derogat priori</xIx> nie może odnosić się do relacji pomiędzy ustawą „stałą”, a epizodyczną. Trybunał Konstytucyjny zwracał już wielokrotnie uwagę, że relacje pomiędzy normami zawartymi w ustawach zwykłych nie mogą być rozpatrywane w kategoriach niezgodności hierarchicznej norm (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 18 października 1994 roku, K 2/94, OTK 1994/2/36, a także K 14/91; K 13/92; K 10/92). Z tych względów niezasadnym byłoby rozstrzygnięcie powstałej kolizji ustawowej poprzez wskazanie ustawy nadrzędnej (<xIx>lex superior derogat legi inferiori</xIx>).</xText> <xText>Rozstrzygając opisaną wcześniej kolizję ustaw, należy rozważyć kwestię tego, czy normę kolizyjną dla stwierdzonej sprzeczności stanowi przepis <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 ust. 5" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 109 ust. 5 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych</xLexLink> (Dz.U. z 2023 roku poz. 1270), zgodnie z którym ustawa budżetowa nie może zawierać przepisów zmieniających inne ustawy. Należy jednak zauważyć, że przepisy dotyczące wstrzymania waloryzacji wynagrodzenia sędziów nie były zamieszczane w ustawie budżetowej, lecz w ustawach okołobudżetowych, zaś przepis <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 ust. 5" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 109 ust. 5</xLexLink> dotyczy samej ustawy budżetowej. Co prawda brak jest legalnej definicji pojęcia „ustawy budżetowej”, lecz ustawodawca posłużył się „pojęciem zastanym” (S. Rozmaryn, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja</xLexLink>, s. 114–115). Uznaje się, że ustawa budżetowa to „akt prawny, uchwalany corocznie przez parlament w celu określenia budżetu państwa oraz jego powiązań z innymi planami finansowymi państwa” (C. Kosikowski, w: System PrFin, t. II, 2010, s. 201), „forma, w jakiej uchwalany jest budżet państwa”. Ustawa budżetowa określana jest także jako „podstawa prowadzenia gospodarki finansowej państwa (publiczny akt zarządzania finansowego państwem)”. Przepis <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 ust. 5" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznych</xLexLink> wprowadza zakaz obładowania ustawy budżetowej, przy czym zakaz ten omijany jest właśnie z pomocą tzw. ustaw okołobudżetowych, których pojawienie się związane było z wyrażeniem przez Trybunał Konstytucyjny tegoż zakazu obładowania ustawy budżetowej (por. M. Zubik, Budżet, s. 111–118; C. Kosikowski, Odmienności, s. 13, Ustawa o finansach publicznych. Komentarz, red. dr Agnieszka Mikos-Sitek, 2023). Ustawy dotyczące wykonania budżetu na lata 2021-2022 należą do takich właśnie ustaw okołobudżetowych i ich zakaz wyrażony w <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 ust. 5" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznych</xLexLink> nie dotyczy. Tym samym <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 ust. 5" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznych</xLexLink> nie rozstrzyga ocenianej w niniejszej sprawie kolizji ustaw.</xText> <xText>W dalszej kolejności należało zatem przejść do rozważań dotyczących zgodności poczynań ustawodawczych i wykreowanego na nowo modelu kształtowania wynagrodzeń sędziów z normami rangi konstytucyjnej.</xText> <xText>W polskim porządku prawno-konstytucyjnym Trybunał Konstytucyjny jest jedynym organem dysponującym kompetencją do eliminacji przepisu z obrotu prawnego. Sposobem rozstrzygnięcia wątpliwości dotyczących zgodności przepisu ustawy z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">postanowieniami Konstytucji</xLexLink> jest skierowanie pytania prawnego przez sąd do Trybunału, o czym stanowi <xLexLink xArt="art. 193" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 193 Konstytucji RP</xLexLink>. W myśl tego przepisu każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Tylko ten organ może w sposób władczy orzec, że zaskarżony przepis ustawy jest zgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, względnie pozbawić go mocy obowiązującej w razie jego niekonstytucyjności (<xLexLink xArt="art. 190" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 190 Konstytucji RP</xLexLink>). Sąd natomiast jest obowiązany stosować ustawę, bowiem według <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink> sędziowie podlegają tylko <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> i ustawom.</xText> <xText>Sąd nie znalazł jednak podstaw do skierowania w tej sprawie pytania do Trybunału Konstytucyjnego. Orzekanie o zgodności ustaw z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 188;art. 188 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 188 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>) nie jest tożsame z dokonywaniem oceny konstytucyjności przepisu mającego zastosowanie w konkretnej sprawie przez sąd orzekający. Należy zauważyć, że Sąd Najwyższy już w uchwale z 4 lipca 2001 roku, III ZP 12/01, OSNP 2002/2/34), a więc w uchwale podjętej na długo przed aktualnymi sporami dotyczącymi praworządności i roli Trybunału, podkreślił, że odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> nie narusza kompetencji Trybunału Konstytucyjnego. Istota tego stanowiska bazowała na wskazaniu, że przedmiot orzekania sądu dotyczy indywidualnego stosunku społecznego, a Trybunał Konstytucyjny orzeka o prawie. Wykonując władzę sądowniczą (<xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 10 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>) sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości (<xLexLink xArt="art. 175;art. 175 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 175 ust. 1 Konstytucji</xLexLink>). Z kolei rola Trybunału przypomina bardziej władzę ustawodawczą tzw. ustawodawcy negatywnego (mimo że <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 10 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> zalicza go do władzy sądowniczej).</xText> <xText>Należy przy tym wskazać na <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 8 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink>, który daje podstawę do bezpośredniego stosowania <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> w sytuacji, kiedy sąd stwierdzi konflikt między normami (zasadami, wartościami) konstytucyjnymi, a przepisem ustawy, który ma zastosować. Poprzez taki zabieg sąd nie wyeliminuje kwestionowanego przepisu z obrotu prawnego, lecz odmówi jego zastosowania w indywidualnej sprawie. Staje się to często aktualne w stosunkach prawnopracowniczych. Do bezpośredniego zastosowania <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> <xIx>sensu stricto</xIx> doszło np. w wyroku Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z 7 grudnia 1999 roku, I PKN 438/99, OSP 2000/11/174), w którym odmówiono zastosowania w sprawie regulacji ustawowej zawartej w <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 3;art. 240 § 3 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 240 § 3 pkt 1 k.p.</xLexLink> (por. wyrok Sadu Najwyższego z 7 kwietnia 1998 r., I PKN 90/98, OSNP 2000/1/6).</xText> <xText>W niniejszej sprawie szczególne znaczenie ma pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 lipca 2021 roku (<xAnon> (...)</xAnon>, LEX nr <xAnon>(...)</xAnon>), zgodnie z którym dopuszczalność stosowania „rozproszonej kontroli konstytucyjnej” przez sądy ma miejsce w sytuacjach oczywistych, a więc, gdy w przeszłości Trybunał Konstytucyjny orzekał już o normie analogicznej do normy, która ma być zastosowana w danej sprawie, albo w przypadku powtórzenia niekonstytucyjnej normy przez ustawodawcę. W ten nurt wpisuje się wyrok z 17 marca 2016 roku, V CSK 377/15 (OSNC 2016/12/148), w którym Sąd Najwyższy co prawda potwierdził zasadę, że do orzekania o niekonstytucyjności ustaw i ich poszczególnych przepisów jest powołany wyłącznie Trybunał Konstytucyjny, ale przyjął, iż rozpoznawana przez niego sprawa jest wyjątkowa, gdyż niezgodność przepisu z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> jest oczywista, a ocena taka ma dodatkowe wsparcie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który stwierdził uprzednio niezgodność z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> przepisu o takim samym brzmieniu co w obowiązującej obecnie ustawie. Pogląd ten podtrzymano w późniejszych orzeczeniach, jak wyroki Sądu Najwyższego z 20 lutego 2018 roku, V CSK 230/17 (Biul.SN 2018/6/11) i z 27 listopada 2019 roku, II CSK 493/18 (LEX nr 3226141).</xText> <xText>Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 12 grudnia 2012 roku, K 1/12 (OTK-A 2012/9/114), zajmował się już konstytucyjnością czasowego wstrzymania waloryzacji wynagrodzenia sędziów. Kontrola została wówczas zainicjowana wnioskiem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o zbadanie zgodności: <xLexLink xArt="art. 22;art. 23" xIsapId="WDU20112911707" xTitle="Ustawa z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 291, poz. 1707">art. 22 i art. 23 ustawy z 22 grudnia 2011 roku o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej</xLexLink> (Dz. U. Nr 291, poz. 1707) ze wskazanymi we wniosku przepisami konstytucyjnymi (głównie <xLexLink xArt="art. 2;art. 178;art. 178 ust. 2;art. 216;art. 216 ust. 5;art. 220" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2, art. 178 ust. 2 i art. 216 ust. 5 oraz art. 220 Konstytucji RP</xLexLink>), a więc sytuacją analogiczną do badanej w tej sprawie. Kwestionowaną tam ustawą okołobudżetową ustawodawca unormował bowiem podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziów sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego (<xLexLink xArt="art. 22;art. 22 ust. 1;art. 23;art. 23 ust. 1" xIsapId="WDU20112911707" xTitle="Ustawa z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 291, poz. 1707">art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1</xLexLink>) w roku 2012, w postaci przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2010 r. Odstąpił zatem od ogólnej zasady ustalenia go w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedniego. W sferze faktycznej wynagrodzenia tej grupy pozostały w 2012 r. na tym samym poziomie, co w roku 2011.</xText> <xText>Z tego orzeczenia, a także z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, I P 1/94, zapadłego jeszcze na gruncie tzw. Małej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink>, wynika, że uznano za zgodną z zapisami konstytucyjnymi wskazaną technikę legislacyjną. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego nie naruszała ona zasady niedziałania prawa wstecz, ochrony praw nabytych, czy niewłaściwego <xIx>vacatio legis</xIx>. W badanej w wyroku z 12 grudnia 2012 r. ustawie okołobudżetowej jej projektodawcy uzasadnili zamrożenie wynagrodzeń koniecznością zachowania równowagi budżetowej jako wartości konstytucyjnie chronionej. Ustalenie wynagrodzenia sędziów i prokuratorów na poziomie roku 2011 uznano za rozwiązanie epizodyczne, uzasadnione wyjątkową sytuacją finansów publicznych i nie powodującą zmiany samych zasad ustalania tych wynagrodzeń. Za sprawiedliwy uznano podział kosztów działań zmierzających do zwalczenia skutków kryzysu pomiędzy wszystkie grupy społeczne. W stanowisku prezentowanym podczas postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym podkreślano inne, realne działania oszczędnościowe, zmierzające do ograniczenia nierównowagi finansów publicznych. Stanowiły je w szczególności: wprowadzenie wydatkowej reguły dyscyplinującej (czyli ograniczenie wzrostu wydatków dyskrecjonalnych i nowych wydatków prawnie zdeterminowanych do poziomu inflacji powiększonej o 1%), ustalenie docelowej reguły wydatkowej (zasady, że wzrost wydatków budżetu państwa na zadania publiczne nie może przekroczyć średniookresowego tempa wzrostu, wspierającej stabilność finansów publicznych), wprowadzenie planowania wieloletniego (również w jednostkach samorządu terytorialnego), opracowanie dodatkowej reguły stabilizującej wynik finansowy samorządów, „zamrożenie” skali podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych, przeprowadzenie zmian w systemie emerytalnym (zmniejszenie składki przekazywanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych do otwartych funduszy emerytalnych), czy też dążenie do stopniowego zrównania i podwyższania wieku emerytalnego oraz ograniczenie wcześniejszego przechodzenia na emeryturę. Poza tym ze względu na przekroczenie wartości referencyjnej deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych Rada Unii Europejskiej, zgodnie z art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zaleciła ograniczenie deficytu do wartości poniżej 3%, najpóźniej w 2012 r. Polska została w tym czasie objęta tzw. procedurą nadmiernego deficytu. Jej sytuacja była więc monitorowana przez instytucje Unii Europejskiej, a w razie stwierdzenia braku działań naprawczych, mogły zostać nałożone sankcje finansowe (uzasadnienie wyroku TK w sprawie K 1/12 w zakresie zawierającym prezentację stanowisk stron).</xText> <xText>Trybunał Konstytucyjny uznał więc zakwestionowaną regulację, polegającą w istocie na jednorocznym zamrożeniu wynagrodzeń, za zgodną z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>. W dużej mierze, jak uzasadniał, stanowisko to wynikało z incydentalnego charakteru rozwiązania oraz z uwzględnienia trudnej sytuacji finansowej państwa, zagrażającej równowadze budżetowej, którą uznano za wartość konstytucyjną samą w sobie, konkurencyjną wobec wartości określonych w <xLexLink xArt="art. 178" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 Konstytucji</xLexLink>. Istotne w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego było jednak to, że określono pewne warunki, którymi winien kierować się ustawodawca w takim przypadku, tak aby zamrożenie wynagrodzenia nie naruszało zasady niezawisłości sędziowskiej: (1) wynagrodzenia powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość ze strony władzy wykonawczej, (2) wynagrodzenia powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową, nie mniejszą, niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej, (3) w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia powinny być bardziej, niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej - chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami, (4) niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowi <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji</xLexLink> (przekroczenia konstytucyjnego limitu zadłużenia). Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że w demokratycznym państwie prawa, opartym na trójpodziale władz, nie jest dopuszczalne, aby jedna z nich była przez pozostałe władze osłabiana, co mogłoby w konsekwencji prowadzić do uzależnienia od pozostałych władz i obniżać jej autorytet. Podkreślono, że zamrożenie wynagrodzeń może być tolerowane tylko wyjątkowo, ze względu na inne wartości konstytucyjne, w szczególności ze względu na trudności budżetowe państwa, jeżeli występuje w kontekście szerszego programu oszczędnościowego. Nie może w żadnym wypadku stać się ono systematyczną praktyką. Z uwagi na brak możliwości wykreowania sztywnych reguł, ocena ewentualnych kolejnych regulacji musi uwzględniać uwarunkowania społeczno-gospodarcze i cały kontekst normatywny.</xText> <xText>W oparciu o prezentowane rozważania i wskazywane kryteria oceny regulacji wynagrodzeń, poddać należy w niniejszej sprawie ocenie realia i uzasadnienie rozwiązań normatywnych, jakie legły u podstaw odstąpienia w latach 2021-2023 od wyznaczonych pragmatyką służbową zasad ustalania wynagrodzeń sędziów.</xText> <xText>Analiza uzasadnień poszczególnych projektów ustaw „okołobudżetowych” dotyczących lat: 2021, 2022 i 2023 świadczy o ich tendencyjności i instrumentalnym wykorzystywaniu. Można w nich przeczytać, że w związku z obecną sytuacją gospodarczą kraju spowodowaną epidemią <xAnon>C.</xAnon> - 19 nastąpiła konieczność zamrożenia wynagrodzeń osób (w tym sędziów i prokuratorów), dla których podstawę obliczenia wynagrodzenia stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. W roku 2021 podstawę ustalenia wynagrodzenia sędziów i prokuratorów określono na poziomie roku 2020, tj. na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2019 r. ogłoszonego w Komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 9 sierpnia 2019 r. (M. P. poz. 742). Wskazano, że nie zmienią się dotychczasowe zasady ustalania wynagrodzenia zasadniczego sędziów i prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Przepisy niniejszej ustawy spowodują „zamrożenie” systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. Powyższa propozycja mieści się w ramach całości zmian związanych z „zamrożeniem” wielkości wynagrodzeń w sektorze finansów publicznych w celu zapewnienia równowagi budżetowej stanowiącej wartość konstytucyjną, od której zależy zdolność państwa do działania i wypełniania jego zadań (druk sejmowy nr 641 z 30 września 2020 r.).</xText> <xText>W kolejnym roku w uzasadnieniu projektu ustawy „okołobudżetowej” na rok 2022 zaproponowano, „aby w roku 2022 podstawę ustalenia wynagrodzenia sędziów i prokuratorów określono na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. ogłoszonego w Komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 11 sierpnia 2020 r. (M. P. z 2020 r. poz. 711) zwiększonego o kwotę 26 zł, w następstwie czego podstawa ta wyniesie 5 050,48 zł. Nie zmienią się ogólne zasady ustalania wynagrodzenia zasadniczego sędziów i prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Przepisy niniejszej ustawy spowodują bowiem „zamrożenie” waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów liczonej na poziomie podstawy z roku 2021. Przyjęcie podstawy ustalenia wynagrodzenia na poziomie roku 2020 będzie równoznaczne ze wzrostem wynagrodzeń w roku 2022 w stosunku do roku 2021 o 4,37%”. Ustawodawca, który w zasadzie w żaden sposób nie uzasadnił swojej decyzji, nie odniósł się do swojej deklaracji złożonej rok wcześniej, że „zamrożenie” systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów miało dotyczyć tylko 2021 r. Sędziów, pomimo ustrojowych gwarancji wysokości ich wynagrodzeń, potraktowano razem z prokuratorami gorzej niż osoby wymienione w <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU20000260306" xTitle="Ustawa z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 26, poz. 306">art. 2 ustawy z 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi</xLexLink> (Dz. U. z 2019 r. poz. 2136), a zatem niż kierowników przedsiębiorstw państwowych, państwowych jednostek organizacyjnych posiadających osobowość prawną, agencji państwowych oraz państwowych jednostek budżetowych, w stosunku do których ustalono maksymalną wysokość wynagrodzenia miesięcznego przez przyjęcie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale 2020 r. (tj. 5 655,43 zł) - art. 12 ustawy „okołobudżetowej” na rok 2022. Tym samym okazało się, że kwota bazowa wynagrodzeń w przypadku kierowników przedsiębiorstw i podmiotów państwowych była wyższa nie tylko od kwoty bazowej wynagrodzeń sędziów planowanej na rok 2022, ale wyższa nawet od kwoty bazowej wynagrodzeń sędziowskich na rok 2022 ustalonej zgodnie z prawem (5 504,52 zł).</xText> <xText>W tym świetle oszczędności poczynione w związku z zamrożeniem waloryzacji, a następnie redukcją wynagrodzeń sędziowskich nie są przeznaczane na walkę z deficytem budżetowym tylko na podwyżki wynagrodzeń sięgające od 40 do ponad 130% służące osobom tworzącym aparat państwowy.</xText> <xText>W założeniach do budżetu państwa na lata 2021-2023 przewidziano zamrożenie wynagrodzeń sędziów i przedstawicieli wąskiej grupy zawodów, której wynagrodzenie jest powiązane z regulacją zawartą w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">ustawie Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>, uzasadniając to za każdym razem ówczesną sytuacją gospodarczą kraju spowodowaną epidemią <xAnon>C.</xAnon>-19. Ustawodawca nie wyjaśnił przy tym, dlaczego zamrożeniu ulegają wynagrodzenia pewnych grup zawodowych (w tym sędziów), a innych już nie, w tym jakie były przesłanki, które decydowały o tym wyborze. Co istotne, w ustawie okołobudżetowej na rok 2021 projektodawca wyraźnie wskazał, że przepisy tej ustawy miały spowodować zamrożenie systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. W związku z wejściem w życie ustawy okołobudżetowej na rok 2021 powstał zatem swoisty konflikt dwóch wartości konstytucyjnych – z jednej strony zapewnienia sędziom wynagrodzenia godnego ich urzędu (a stanowiącego gwarancję sędziowskiej niezawisłości i tym samym prawidłowego funkcjonowania władzy sądowniczej w państwie), a z drugiej - równowagi i stabilności finansów publicznych (koniecznej dla normalnego funkcjonowania państwa, jako całości).</xText> <xText>Wybuch w kraju epidemii <xAnon>C.</xAnon>-19 miał miejsce w pierwszym kwartale 2020 r., a związane z tym niepewność oraz chaos w podejmowanych na szybko działaniach na wielu płaszczyznach, w tym również przez <xAnon>R.</xAnon> czy Sejm, były w pełni zrozumiałe. Oczywistym jest również, że sporządzając ustawę okołobudżetową na koniec danego roku, nie jest projektodawcy znany sposób jej faktycznego wykonania w roku następnym, którego ustawa ta dotyczy. Należy jednak wskazać, że w przeciwieństwie do chociażby w opisanej wcześniej sytuacji z 2012 r., kiedy to Trybunał Konstytucyjny wydał przywołany wyrok w sprawie I K 1/12, przepisy ustawy okołobudżetowej z 12 listopada 2021 r. nie zostały uchwalone w warunkach poważnych trudności budżetowych, zagrażających równowadze finansów publicznych. Rząd oraz Sejm nie podejmowali w 2021 r. szerokich działań naprawczych, a zamrożeniu wynagrodzeń sędziów nie towarzyszyło choćby wstrzymanie waloryzacji wynagrodzeń pracowników sfery budżetowej oraz uposażeń posłów i senatorów. Co prawda, według danych Ministerstwa Finansów, zadłużenie sektora finansów publicznych w Polsce w 2021 r. wzrosło, lecz już w 2022 r. zaczęło spadać, przy czym dług publiczny Polski za trzeci kwartał 2022 r. wyniósł 50,3%. Poziom ten znajdował się zdecydowanie poniżej średniej unijnej, która wynosiła 85,1%, jak i strefy euro, gdzie wynosiło 92,9%. Co więcej, zaplanowany na rok 2021 budżet został wykonany w sposób pozwalający na poczynienie w budżecie Skarbu Państwa oszczędności. Wiele działań władzy ustawodawczej i wykonawczej kłóci się z przyjętym wobec sędziów uzasadnieniem rozwiązania płacowego za lata 2021-2023. Nie tylko kontynuowano płatność tak zwanych „trzynastych emerytur”, w oparciu o rozwiązanie przyjęte ustawą z 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów, lecz kontynuowano rozwiązanie dotyczące także „czternastej emerytury” w oparciu o ustawę z 26 maja 2022 r., a więc o kolejnym dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytur i rencistów. Jak wynika z oficjalnych danych rządowych koszt tych świadczeń w roku 2022 wyniósł 25 miliardów złotych, niezależnie od kosztów wynikających z ustawowej waloryzacji rent i emerytur.</xText> <xText>Wskazywanie na ograniczenia budżetowe nie przeszkodziło także w przyjęciu blisko trzy miesiące przed ustawą okołobudżetową na rok 2022 rozwiązań zawartych w ustawie z 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834), która zmieniła ustawę z 21 listopada 2021 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. poz. 1834). Ustawa nowelizująca i nowe rozporządzenie Rady Ministrów z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz. U. poz. 1960) weszły już w życie 1 listopada. Ze wskazaną datą weszły w życie istotne zmiany dotyczące wynagrodzeń osób wchodzących w skład organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego oraz diet radnych, które w sposób istotny zwiększyły wartość ich uposażeń. Minimalne wynagrodzenie tych osób nie może być niższe niż 80% maksymalnego wynagrodzenia określonego dla poszczególnych stanowisk w przepisach wydanych na podstawie art. 37 ust. 1 tejże ustawy. Ustalono przy tym, że maksymalne wynagrodzenie na danym stanowisku stanowi suma maksymalnego poziomu wynagrodzenia zasadniczego oraz maksymalnego poziomu dodatku funkcyjnego, a w przypadku wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów oraz marszałków województwa - także kwoty dodatku. Po drugie, podniesiono także poziom maksymalnego wynagrodzenia wyżej wymienionych osób decydując, że nie może ono przekroczyć w okresie miesiąca 11,2-krotności kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19991101255" xTitle="Ustawa z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 110, poz. 1255">ustawy z 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw</xLexLink>. Przed nowelizacją maksymalny poziom nie mógł przekroczyć 7-krotności kwoty bazowej. W ustawie budżetowej na rok 2021 kwota ta została określona na poziomie 1 789,42 zł. Oznacza to wzrost maksymalnego wynagrodzenia o 60% z 12 525,94 zł na 20 041,50 zł. Konsekwencją powyższych zmian ustawowych jest wydanie przez Radę Ministrów rozporządzenia z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych. <xAnon>W.</xAnon> ono w życie, podobnie jak ustawa nowelizująca, z 1 listopada 2021 r. Określa ono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego (kwota w złotych) wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów i marszałków województw oraz maksymalny poziom dodatku funkcyjnego (kwota w złotych). Przykładowo dla wójta czy burmistrza w gminie do <xAnon> (...)</xAnon> mieszkańców określono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego na poziomie 10 250 zł, zaś maksymalny poziom dodatku funkcyjnego na poziomie 3 150 zł.</xText> <xText>Ponadto, na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 2021 r., z dniem 1 sierpnia 2021 r. zmienione zostało także rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2021 r. poz. 1394). Zapisy tego rozporządzenia w istotny sposób zwiększały mnożniki kwoty bazowej, stanowiącej podstawę ustalenia wartości uposażenia osób nim objętych. Wreszcie, na mocy ustawy z 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834) ze skutkiem od 1 listopada 2021 r. zwiększono wartość uposażenia Prezydenta RP o około 40%.</xText> <xText>Z kolei na podstawie rozporządzenia Prezydenta RP z 22 listopada 2021 r. w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. poz. 2164), które weszło w życie z 1 grudnia 2021 r., doszło do zwiększenia wysokości wynagrodzeń m. in. Marszałka Sejmu, Wicemarszałka Sejmu, Marszałka Senatu, Wicemarszałka Senatu, Prezesa Rady Ministrów, Wiceprezesa Rady Ministrów, ministrów, wiceministrów, Prezesa NIK oraz Prezesa IPN.</xText> <xText>Powyższe przedstawienie jedynie kilku wybranych przypadków rozwiązań ustawodawczych dotyczących wynagrodzeń nie stanowi wyrazu negacji dla ich zasadności. Jego celem jest jedynie zilustrowanie niekonsekwencji ustawodawcy i braku korelacji między rozwiązaniem wprowadzonym ustawą okołobudżetową z 17 grudnia 2021 r. a następnie ustawą z 1 grudnia 2022 r. , a uzasadnieniem takiego rozwiązania. Dowodzi także, że Skarb Państwa w II połowie 2021 r. był w posiadaniu oszczędności, które pozwoliły mu na podniesienie wynagrodzeń pewnych grup zawodowych. Ponadto, w kolejnych latach systematycznie podnoszona była wysokość wynagrodzenia minimalnego. Powyższe dowodzi, że w 2021 r., a tym bardziej w roku następnym, nie został wdrożony powszechny program oszczędnościowy uzasadniający podjęcie wyjątkowych działań w postaci zamrożenia wynagrodzeń sędziów, lecz w sposób wybiórczy zahamowano wzrost wynagrodzenia pewnych grup, w tym właśnie przedstawicieli władzy sądowniczej w latach 2021 - 2023.</xText> <xText>Brak także uzasadnienia dla wybiórczego traktowania przedstawicieli władzy sądowniczej w porównaniu do przedstawicieli pozostałych dwóch władz, to jest władzy ustawodawczej i wykonawczej. Ustawodawca w żaden sposób nie uzasadnił, dlaczego jedynie wynagrodzenia jednej z władz zostały zamrożone, zwłaszcza, że na koniec 2021 r. weszły w życie rozporządzenia, na mocy których podwyższeniu uległy wynagrodzenia dwóch pozostałych władz. Ustawodawca decydując się na zamrożenie wynagrodzeń sędziów, powinien był dokonać zamrożenia także wynagrodzeń przedstawicieli pozostałych władz, bądź też nie decydować się na zamrożenia wynagrodzeń żadnej z nich. Odrębność i niezależność władzy sądowniczej od innych władz (wynikająca z <xLexLink xArt="art. 173" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 173 Konstytucji RP</xLexLink>) nie znosi podstawowej zasady ustrojowej Rzeczypospolitej Polskiej podziału i równowagi władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, ani w żaden sposób jej nie modyfikuje, przy czym władze te, mimo ich rozdzielności, stanowią jedną konstrukcję, w ramach której współpracują w celu zapewnienia rzetelności i sprawności instytucji publicznych (zob. M. Haczkowska (red.), Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz. LexisNexis 2014). Tym samym zamrożenie płac jedynie przedstawicieli władzy sądowniczej, przy jednoczesnym podwyższeniu wynagrodzeń przedstawicieli pozostałych władz, stanowi naruszenie zasady równego traktowania podmiotów podobnych oraz narusza zakaz dyskryminacji, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 32 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink>. Postępowanie to jest tym bardziej niezrozumiałe, kiedy weźmie się pod uwagę, że w ustawie okołobudżetowej ustalone zostały także wynagrodzenia przedstawicieli pozostałych władz, a mimo to, w ciągu roku, ich wynagrodzenia zostały zwiększone, podczas gdy pensje sędziów „zamrożono” także na kolejny rok. Niedopuszczalne jest wybiórcze przerzucanie skutków niewydolności systemu finansów państwa na pewne grupy pracowników sfery budżetowej, zwłaszcza gdy równocześnie inne grupy zawodowe nie zostały owym „zamrożeniem” dotknięte, a nawet zagwarantowano im wzrost wynagrodzeń.</xText> <xText>Ustawodawca w uzasadnieniu ustaw okołobudżetowych na lata 2021-2023 nie powołał argumentów przemawiających za koniecznością odstępstwa od ustrojowej zasady regulacji wynagrodzeń sędziów zawartej w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>. W każdej z dotychczasowym ustaw okołobudżetowych łamiących mechanizm wskazany w ww. artykule ustawodawca ograniczył się do kilku lakonicznych zdań, odnoszących się w sposób ogólny do stanu budżetu państwa oraz ogólnej sytuacji geopolitycznej i ekonomicznej w Polsce oraz na świecie (np. pandemia, wojna, inflacja, płace pozostałych pracowników sfery budżetowej). Nie zawarto przy tym wyliczeń wskazujących na to, że sytuacja budżetowa jest tak zła, że ustawodawca nie miał innego wyjścia niż „zamrożenie” wynagrodzeń sędziowskich. W ustawach okołobudżetowych nie ma zatem ani jednego argumentu za tym, że zaistniały obiektywne, sprawdzalne okoliczności na tyle ważkie dla stanu budżetu, że konieczne stało się podjęcie kroków stanowiących naruszenie gwarancji niezawisłości sędziowskiej. Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego w tym zakresie było ustawodawcy znane, waga trójpodziału władz również.</xText> <xText>Należy uznać, że skoro ustawodawca nie ujawnił w uzasadnieniu ustaw okołobudżetowych argumentów za „zamrożeniem” wynagrodzeń sędziowskich w latach 2021-2023, to takich argumentów nie ma. Sąd z urzędu nie znalazł podstaw do uznania, że sytuacja gospodarcza kraju była i jest tak zła, aby jedynym ratunkiem było podejmowanie kroków naruszających niezawisłość sędziowską, a zatem uderzających bezpośrednio w zasadę trójpodziału władzy. W 2021 r. sytuacja budżetowa nie była zła, skoro w 2021 r. podwyższono znacznie wynagrodzenia przedstawicieli władzy wykonawczej i ustawodawczej oraz kierowników jednostek państwowej sfery budżetowej. Wynagrodzenia te w skali budżetu państwa stanowią niewielki ułamek wartości wydatków budżetowych.</xText> <xText>Nie stanowi podstawy do zamrożenia wynagrodzeń sędziowskich sytuacja pozostałych pracowników sfery budżetowej. Jak wskazywał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 12 grudnia 2012 r., K 1/12 sędziowie zostali wyodrębnieni jako grupa zawodowa o szczególnym znaczeniu dla ustroju państwa, której sytuacja ekonomiczna bezpośrednio przekłada się na zasadę trójpodziału władz. Zmiana mechanizmu wynagradzania sędziów jest dopuszczalna jedynie w przypadkach wyjątkowych, które w latach 2021-2023 nie nastąpiły. Nie zmienia to faktu, że państwo jako pracodawca pracowników sfery budżetowej nie we wszystkich przypadkach wywiązało się z obowiązku zapewnienia właściwego wynagrodzenia, odpowiadającego roli poszczególnych pracowników dla pełnienia przez państwo swoich podstawowych obowiązków. Wynagrodzenie pracownika sfery budżetowej powinno być tak ukształtowane, aby budowało prestiż zawodu, zapewniało dopływ odpowiednich kadr, bowiem jakość kadr sfery budżetowej ma wpływ na jakość samego państwa i realizację jego obowiązków wobec obywateli.</xText> <xText>Oceniając zatem kwestionowane przez stronę powodową rozwiązania prawne z punktu widzenia norm konstytucyjnych, należy podnieść, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2 Konstytucji RP</xLexLink> Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Już usytuowanie tej klauzuli w normach konstytucyjnych nakazuje jej przyznać wysoki prymat i miejsce. Dostrzegając jej ogólnikowość i konieczność wykładni przez organy stosujące <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucję</xLexLink>, zanegować jednak należy, aby była ona dowolna. Zakłada ona swoiste minimum i wyrażające ją formuły prawne. Istotne jest, że z zasady państwa prawnego wyprowadzono zasady pochodne. Jedną z nich stanowi zasada ochrony zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa. Nieodmiennie związana jest z bezpieczeństwem prawnym. W świetle tej zasady adresaci norm prawnych mają prawo oczekiwać, że regulacja prawna nie zostanie zmieniona na ich niekorzyść w sposób arbitralny i zaskakujący (podkreślał to Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 4 listopada 2015 roku, K 1/14, OTK-A 2015/10/163, czy wyroku z 19 listopada 2008 r. w sprawie K 2/08). Nie oznacza to oczywiście, że określone unormowanie, regulujące uprawnienia płacowe, czy inne prawa lub obowiązki obywateli nie mogą zostać nigdy zmienione. Istotny warunek brzegowy zakłada, aby kreowane zmiany nie były dla jednostki zaskakujące i nie miały charakteru arbitralnego (zob.m.in. wyrok Trybunału Konstytucyjnego K 2/08, cz. III, pkt 5.2 oraz wyroki z: 8 grudnia 2011 r., P 31/10, cz. III, pkt 5.3; 28 lutego 2012 r., K 5/11, cz. III, pkt 4.1; 13 czerwca 2013 r., K 17/11, cz. III, pkt 7.1). Co więcej, ingerencja ustawodawcy może nastąpić tylko wówczas, gdy przemawiają za tym szczególnie istotne wartości konstytucyjne. Do wartości takich Trybunał Konstytucyjny zalicza między innymi konieczność ochrony równowagi budżetowej (zob. wyroki TK z: 20 stycznia 2010 r., K 6/09; 12 grudnia 2012 r., K 1/12), której jednak zabrakło dla lat 2021-2023.</xText> <xText>Z prezentowaną zasadą konstytucyjną związana jest zasada pewności prawa (bezpieczeństwa prawnego). Gwarantuje ona ochronę praw słusznie nabytych, interesów w toku oraz ekspektatywę maksymalnie ukształtowanych (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 21 czerwca 2005 r. w sprawie P 25/02). Obywatel ma prawo oczekiwać od państwa, że może poruszać się i kształtować swoje uprawnienia i zobowiązania w oparciu o stabilne normy prawne, podlegające zmianom jedynie w przypadkach wyjątkowych i uzasadnionych.</xText> <xText>Zestawiając zatem z przedstawioną zasadą konstrukcję wynagrodzeń sędziów (przyjętą ustawą z dnia 20 marca 2009 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw), z ustawami okołobudżetowymi w zakresie dotyczącym uregulowania wynagrodzeń sędziów, w relacji do innych poczynań ustawodawczych, zasadna staje się odmowa zastosowania unormowań ustaw okołobudżetowych na lata 2021 - 2023. Wskazywane w uzasadnieniu intencje ustawodawcy odstają bowiem od stanu rzeczywistego. Posługuje się on nimi nierzetelnie, niekonsekwentnie i wybiórczo. Z jednej strony prawodawca odchodzi od ukształtowanych zasad ustalania płac tej grupy, by podnosić uposażenia innym grupom lub przyznawać dodatkowe świadczenia innym osobom. Zauważalna jest dowolność i uznaniowość poczynań ustawodawcy. Zamrożenie wynagrodzeń sędziów w 2021 r., które miało być jedynie incydentalnym postępowaniem z uwagi na ciężką sytuację gospodarczą, stała się w istocie motywacją i rutynowym postępowaniem także w następnym roku, przy braku kryteriów co do warunków ewentualnych zmian przepisów. Ustawodawca nie wykazał podstaw do zamrożenia wynagrodzeń przedstawicieli wyłącznie jednej z trzech władz.</xText> <xText>Na marginesie należy zauważyć, że ustawodawca naruszył także zasadę proporcjonalności, zwaną także zakazem nadmiernej ingerencji, którą należy rozumieć jako konieczność zachowania odpowiedniej proporcji pomiędzy środkiem, jakim jest ograniczenie danego prawa lub wolności, a celem, rozumianym jako szeroko pojęty interes publiczny (<xAnon>J. Z.</xAnon>, Zasada proporcjonalności w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, 2008). Zawieszenie wzrostu wynagrodzeń okazało się być nieincydentalne, skoro trwało trzy lata, jednocześnie przy wysokiej inflacji oraz relatywnie wysokim wzroście przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce. Tym samym ustawodawca ograniczył uprawnienie sędziów wynikające z <xLexLink xArt="art. 91" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 Prawa o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>, realnie pomniejszając w warunkach inflacji ich płacę, nie mając ku temu w latach 2021 - 2023 odpowiednio uzasadnionego interesu publicznego.</xText> <xText>Sąd nie pozbawia ustawodawcy prawa do kształtowania wynagrodzenia osób zatrudnionych w szeroko rozumianej sferze publicznej, a więc również sędziów. Zwraca jedynie uwagę, że wprowadzanie ewentualnych zmian powinno przede wszystkim nastąpić w drodze odpowiednio uzasadnionej nowelizacji wskazanego <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>, a także nie dyskryminować przedstawicieli jedynie jednej z trzech władz.</xText> <xText>Przenosząc i te rozważania na grunt sprawy, należy stwierdzić, że w Polsce w latach 2021, 2022 i 2023, tj. w czasie, gdy wynagrodzenia sędziów były „zamrażane” - wynagrodzenia przedstawicieli innych władz rosły, co świadczy o wybiórczym i nierównym traktowaniu przez ustawodawcę, co dyskwalifikuje słuszność i legalność rozwiązań przyjętych przez ustawy okołobudżetowe.</xText> <xText>Wartość żądanego przez powódkę wynagrodzenia za 2021 i 2022 rok została wyliczona przez pozwanego, a powódka tych obliczeń nie kwestionowała. Przy czym w piśmie procesowym z 16 czerwca 2024 r. zmodyfikowała część kwot miesięcznych.</xText> <xText>Sumując niedopłatę wynagrodzenia za 2022 rok oraz dodatkowego rocznego wynagrodzenia za 2022 rok popełniła drobną omyłkę rachunkową. Suma należności głównej za 2022 rok wynosi 19 178,83 zł, zamiast wskazanego przez powódkę 19 179,13 zł. Różnica to 30 groszy i to tylko tej części dotyczyło oddalenie powództwa.</xText> <xText>Odsetki ustawowe zostały prawidłowo skapitalizowane przez powódkę. Data wypłaty wynagrodzenia przypadała na ostatni dzień miesiąca – ta okoliczność również okazała się niesporną. Podstawę prawną stanowił w tym zakresie <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink> oraz art. <xLexLink xArt="art. 482" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 482 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink> Od skapitalizowanych odsetek dalsze odsetki zasądzono od dnia wniesienia pozwu (i odpowiednio rozszerzenia pozwu).</xText> <xText>Odsetki od dodatkowego wynagrodzenia rocznego zostały przez powódkę prawidłowo naliczone od 1 kwietnia roku następnego, ponieważ termin wypłaty tego świadczenia przypada na ostatni dzień kwartału roku następnego, stosownie do <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 2" xIsapId="WDU19971601080" xTitle="Ustawa z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 160, poz. 1080">art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej</xLexLink> (tekst jedn.: Dz.U. z 2023 r. poz. 1690).</xText> <xText>Rygor natychmiastowej wykonalności nadano wyrokowi z urzędu na mocy <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>2</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, do wysokości ostatniego miesięcznego uposażenia powódki.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx>SSR Konrad Kujawa</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText><xAnon>(...)</xAnon><xIx></xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Alicja Rzewuska

Alicja Rzewuska

Sygnatura aktIX P 130/24 UZASADNIENIE Pozwem z 7 listopada 2023 r. powódkaA. W.wniosła o zasądzenie na jej rzecz od Sądu Rejonowego wG.kwoty 56 182,56 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia sędziego za lata 2021 – 2022 oraz okres od stycznia do listopada 2023 r., nagrody jubileuszowej i dodatkowego rocznego wynagrodzenia za kata 2021-2023, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od liczonymi od dat z osobna podanych dla poszczególnych miesięcznych zaległości. W uzasadnieniu powódka wskazała, że jest sędzią w trzeciej stawce awansowej, z zastosowaniem mnożnika 2,28. Pracodawca w latach 2021-2023 wypłacał jej zaniżone wynagrodzenie. Za podstawę prawną roszczenia powódka podałaart. 91 § 1c ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych, kształtujący zasady wynagradzania sędziów. Podkreśliła przy tym ustrojowy charakter ustawy. Stwierdziła, że ustawodawca wbrew treści tego przepisu w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 odniósł podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego do przeciętnego wynagrodzenia z drugiego kwartału 2019 r., co doprowadziło do zaniżenia jego uposażenia. W analogiczny sposób powódka uzasadniała roszczenie za rok 2022 i 2023. Obszerną część argumentacji pozwu skierowała na niezgodność zKonstytucją RProzwiązania zawartego przez ustawodawcę w przepisach ustawy z dnia 10 listopada 2020 r. oraz analogicznych ustaw za lata kolejne. Pismem procesowym z 5 stycznia 2024 r. powódka cofnęła powództwo co do kwoty 25 515,46 zł, to jest należności za 2023 rok. W rezultacie Sąd umorzył postępowanie w tej części postanowieniem z 5 lutego 2024 r. Z kolei w piśmie z 16 czerwca 2024 r. zgodziła się z wyliczeniem wysokości świadczeń dokonanym przez stronę pozwaną i zmodyfikowała powództwo, wnosząc o zasądzenie kwoty 38 103,80 zł z ustawowymi odsetkami od kwot: 36 799,30 zł od 17 czerwca 2024 r., 1 304,47 zł od 11 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty. W żądanej sumie zawarła skapitalizowane odsetki od należności głównej oraz od wypłaconych z opóźnieniem świadczeń za 2023 rok. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów procesu. W uzasadnieniu podniósł, że w przypadku gdy ustawa budżetowa oraz ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej wprowadzają zmiany w wysokości wynagrodzenia, to pracodawca nie ma możliwości aby kwestionować wysokości lub podstawy obliczania tego wynagrodzenia. Pracodawca nie jest władny, aby samoistnie stwierdzać, iż dany przepis jest niezgodny zKonstytucją. Ponadto, pozwany będący pracodawcą powódki jest jednostką budżetową i nie może ustalać wynagrodzenia dla danego pracownika w sposób swobodny. Pozwany podniósł, że dopóki przepis ustawy nie zostanie uznany za niezgodny zKonstytucją, nie może odmówić jego zastosowania, bądź stosować w odmienny lub swobodny sposób. Wreszcie stwierdził, że przepisy ustaw okołobudżetowych nie były niekonstytucyjne. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: A. W.jest sędzią Sądu Rejonowego wG.. Od 1 stycznia 2021 r. pełniła funkcję Prezesa Sądu, otrzymując z tego tytułu dodatek funkcyjny. Jej wynagrodzenie było określone trzecią stawką awansowej, według mnożnika 2,28. Poza tym ma prawo do dodatku za wysługę lat w wysokości 20% wynagrodzenia zasadniczego. Od 23 października 2022 r. wynagrodzenie było naliczane w stawce czwartej, według mnożnika 2,36. Niesporne , a nadto angaże w części B akt osobowych powódki. Podstawę ustalenia wysokości wynagrodzeniaA. W.od 1 stycznia 2021 r., przy zastosowaniu przypisanego jej mnożnika, stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2023 roku poz. 1251), wynosiło ono 4 839,24 zł. Obliczona na tej podstawie wysokość wynagrodzenia ze wszystkimi składnikami w 2021 r. była niższa o 571,69 zł (za wyjątkiem grudnia 2021 r., gdy było to 568 zł). Różnica w dodatkowym rocznym wynagrodzeniu za 2021 rok wyniosła 582,81 zł. Niesporne, a nadto dowód: wyliczenie wynagrodzenia powódki przeprowadzone przez pracodawcę – k. 49. Podstawę uposażenia od dnia 1 stycznia 2022 r. stanowiło przeciętne wynagrodzenie z drugiego kwartału 2020 r. ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS powiększone o kwotę 26 zł, co dawało podstawę w kwocie 5 050,48 zł. Różnica pomiędzy wynagrodzeniem powódki w 2022 r. (ze wszystkimi jego składnikami) a wynagrodzeniem obliczonym według zasad określonych w art. 91 § 1 c ustawy z dnia 27 lipca 2021 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych, wynosiłaby 1 475,14 zł, za wyjątkiem miesięcy: marzec 2022 – 1 389,53 zł, wrzesień 2022 – 1 445,63, październik 2022 – 1 487,59 zł, listopad 2022 – 1 518,72 zł, grudzień 2022 – 1 518,72 zł. Różnica w dodatkowym wynagrodzeniu rocznym za 2022 rok wyniosłaby 1 502,49 zł, a w nagrodzie jubileuszowej (do której powódka nabyła prawo w 2023 r.) 2 988,19 zł. Wyrównanie wynagrodzenia za 2023 r. nastąpiło 11 grudnia 2023 r. Niesporne, a nadto dowód: wyliczenie wynagrodzenia powódki – k. 49, 80. Termin wypłaty wynagrodzenia w Sądzie Rejonowym wG.przypadał nie później niż na ostatni dzień miesiąca z dołu. Niesporne, a nadto dowód: Regulamin Pracy – k. 50-64. Sąd zważył, co następuje: Powództwo okazało się zasadne niemal w całości. Stan faktyczny sprawy był w zasadzie bezsporny. Strona pozwana nie kwestionowała zasadniczych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności dotyczących zasad obliczania wysokości przysługującego powodowi wynagrodzenia. Wyliczenia wysokości świadczeń różniły się pomiędzy stronami tylko nieznacznie. Powódka nie zakwestionowała kalkulacji złożonej przez pracodawcę (k. 66) i to ona było podstawą wyliczeń sądu – choć w ramach związania wysokością żądania pozwu co do poszczególnych świadczeń. Rozstrzygnięcie sprawy opierało się przede wszystkim o zagadnienia prawne, których badanie należy rozpocząć od przedstawienia unormowań określających zasady kształtowania uposażenia sędziów. Zgodnie z przepisem art. 91 § 1c ustawy z dnia z dnia 27 lipca 2001 r.Prawo o ustroju sądów powszechnych(tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 217) podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawieart. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2022 r. poz. 504, 1504 i 2461), z zastrzeżeniem§ 1d. Tenżeart. 91 § 1d Prawa o ustroju sądów powszechnychstanowi zaś, że jeżeli przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w § 1c jest niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego - przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w dotychczasowej wysokości. Regulacja ta miała zapobiegać realnemu zmniejszeniu wartości uposażenia, w sytuacji kiedy to przeciętne wynagrodzenie jest niższe, niż analogiczne, ogłoszone w roku poprzedzającym. Obecny model urealnienia uposażenia sędziów stanowi konsekwencję wejścia w życie ustawy z 20 marca 2009 roku o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 459). Jego istotę można sprowadzić do iloczynu przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale roku poprzedzającego i stosownego mnożnika. Wcześniej był to podlegający waloryzacji iloczyn kwoty bazowej i owego mnożnika. W nowej koncepcji (obowiązującej obecnie) ustawodawca przyjął więc nie waloryzację, lecz koncepcję progresywnego wynagrodzenia. Oczywistym pozostaje, że celem wprowadzenia wskazanych powyżej przepisów było uniezależnienie wysokości świadczeń od wahań koniunktury gospodarczej, w tym przejściowych trudności finansowych kraju. Należy zgodzić się ze stroną powodową, że począwszy od 2021 r. ustawodawca pozostawał w sprzeczności z tak ustalonymi zasadami. Pierwszy wyłom stanowiło unormowanie zawarte w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021, stanowiący, że w roku 2021 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w art. 91 § 1c USP, stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłoszone w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Zgodnie z komunikatem GUS z dnia 9.08.2019 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2019 r. wynosiło ono 4.839,24 zł. Tymczasem zgodnie przepisami(...)podstawą do obliczania wynagrodzeń sędziów powinna być kwota przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r., które wynosiło 5.024,48 zł. W kolejnych latach ustawodawca zabieg ten powielił. W 2022 r. ustawodawca w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 wskazał, że podstawą wynagrodzenia sędziego ma być przeciętne wynagrodzenie z drugiego kwartału 2020 r., którą to podstawę zwiększył w ust. 2 wskazanego przepisu o 26 zł. Zgodnie z komunikatem Prezesa GUS z 11 sierpnia 2020 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. wyniosło 5.024,48 zł, co powiększone o 26 złotych daje 5.050,48 zł. Tymczasem zgodnie z przepisami(...)podstawa wynagrodzenia za 2022 r. winna wynosić 5.504,52 zł (komunikat Prezesa GUS z 10 sierpnia 2021 w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2021 r.). Odnośnie natomiast 2023 r. - w ustawie z 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. z 2022, poz. 2666), ustawodawca wskazał w art. 8 ust. 1, że w roku 2023 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa wart. 91 § 1c ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, stanowi kwota w wysokości 5.444,42 zł. Stało się tak w sytuacji kiedy wartość przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale 2022 r. i podstawa do wyliczenia wynagrodzenia sędziego zgodnie z(...)wynosiła 6.156,25 złotych (komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 sierpnia 2022 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2022 r.). Niewątpliwie doszło więc do oczywistej sprzeczności ustawowej pomiędzy regulacjami zawartymi wart. 91 § 1c ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnychz jednej strony, a regulacjami zawartymi w kolejnych ustawach okołobudżetowych na lata 2021-2023 z drugiej. Rozstrzygnięcie powyższej kolizji było zatem konieczne dla zbadania zasadności dochodzonego przez stronę powodową roszczenia w postaci wyrównania należnego jej wynagrodzenia za lata 2021, 2022 i de facto także za 2023 r. skoro roszczenie powódki o zasądzenie odsetek od kwot wyrównanego uposażenia za okres styczeń – marzec 2023 r. pozostawało aktualne. Wprowadzając odstępstwa od systematycznego, corocznego kształtowania wynagrodzeń sędziów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedzającego, ustawodawca nie dokonał żadnej zmiany unormowaniaart. 91 § 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych, ani też formalnie nie zawiesił jego mocy obowiązującej. W sytuacji wątpliwości dotyczącej mocy obowiązującej przepisów o sprzecznej treści zawartych w aktach prawnych wydanych w różnym czasie i w sytuacji, kiedy przepisy późniejsze nie uchylają wcześniejszych, należy przyznać prymat przepisowi późniejszemu, zgodnie z zasadąlex posterior derogat legi priori(por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1993 roku, I PZP 12/03,L., wyrok z 12 kwietnia 1994 roku, I PRN 12/94,L., wyrok z 21 czerwca 1994 roku, I PRN 38/94,L.). Warto przy tym wskazać, że technika legislacyjna polegająca na uchyleniu mocy obowiązującej przepisuustawy Prawo o ustroju sądów powszechnychprzez późniejszy przepis tej samej rangi i przy braku wyraźnej klauzuli derogacyjnej, co do zasady może być uznana za dopuszczalną i zgodną z normami rangi konstytucyjnej. Warunkiem zastosowania tej techniki jest jedynie to, aby normy prawne nie były stanowione jednocześnie i aby norma późniejsza nie była hierarchicznie niższa od normy wcześniejszej (por. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, I P 1/94 OTK 1994, cz. II,poz. 37oraz z 12 stycznia 1995 roku, K 12/94, OTK 1995, cz. II,poz. 2). Podkreślić również należy, że ustawy okołobudżetowe są w systemie źródeł prawa aktami posiadającymi moc tożsamą do zwykłych ustaw. Odmienne ich usytuowane lub przypisanie im innego znaczenia, wymagałoby wyraźnej podstawy konstytucyjnej. Tym samym każda ustawa późniejsza może uchylić wcześniejszą, jak i ustanowić czasowe wyjątki od jej postanowień (por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 21 listopada 1994 roku, K 4/94, OTK 1994 cz. II poz. 39). Nie ma w tym wypadku możliwości zastosowania reguł kolizyjnych wynikających z nadrzędności jednej ustawy nad drugą.Prawo o ustroju sądów powszechnychreguluje ustrój i organizację sądownictwa powszechnego, a wymienione wcześniej ustawy okołobudżetowe dotyczące lat 2021-2023 mają charakter epizodyczny. Nie zmienia to jednak faktu, że polskie prawo konstytucyjne nie zna kategorii ustaw organicznych, a więc aktów o mocy prawnej sytuującej się pomiędzykonstytucjąa zwykłą ustawą. Brak jest podstaw do różnicowania mocy prawnej nawet tak doniosłej ustawy, jaką jestPrawo o ustroju sądów powszechnychi twierdzenia, że jej moc jest wyższa niż moc ustaw okołobudżetowych (por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, P 1/94). Zatem przypadki materialnej sprzeczności pomiędzy ustawami muszą być rozpatrywane na tle ogólnych zasad określających wzajemne stosunki norm o tej samej mocy prawnej. Jedną z tych zasad jest przyznanie ustawie późniejszej nieograniczonej w zasadzie możliwości ingerowania w treść ustaw wcześniejszych i modyfikowania, uchylania czy zawieszania ich postanowień. W braku wyraźnie odmiennych stwierdzeń konstytucyjnych nie ma podstaw, aby uznać, że zasadalex posterior derogat priorinie może odnosić się do relacji pomiędzy ustawą „stałą”, a epizodyczną. Trybunał Konstytucyjny zwracał już wielokrotnie uwagę, że relacje pomiędzy normami zawartymi w ustawach zwykłych nie mogą być rozpatrywane w kategoriach niezgodności hierarchicznej norm (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 18 października 1994 roku, K 2/94, OTK 1994/2/36, a także K 14/91; K 13/92; K 10/92). Z tych względów niezasadnym byłoby rozstrzygnięcie powstałej kolizji ustawowej poprzez wskazanie ustawy nadrzędnej (lex superior derogat legi inferiori). Rozstrzygając opisaną wcześniej kolizję ustaw, należy rozważyć kwestię tego, czy normę kolizyjną dla stwierdzonej sprzeczności stanowi przepisart. 109 ust. 5 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych(Dz.U. z 2023 roku poz. 1270), zgodnie z którym ustawa budżetowa nie może zawierać przepisów zmieniających inne ustawy. Należy jednak zauważyć, że przepisy dotyczące wstrzymania waloryzacji wynagrodzenia sędziów nie były zamieszczane w ustawie budżetowej, lecz w ustawach okołobudżetowych, zaś przepisart. 109 ust. 5dotyczy samej ustawy budżetowej. Co prawda brak jest legalnej definicji pojęcia „ustawy budżetowej”, lecz ustawodawca posłużył się „pojęciem zastanym” (S. Rozmaryn,Konstytucja, s. 114–115). Uznaje się, że ustawa budżetowa to „akt prawny, uchwalany corocznie przez parlament w celu określenia budżetu państwa oraz jego powiązań z innymi planami finansowymi państwa” (C. Kosikowski, w: System PrFin, t. II, 2010, s. 201), „forma, w jakiej uchwalany jest budżet państwa”. Ustawa budżetowa określana jest także jako „podstawa prowadzenia gospodarki finansowej państwa (publiczny akt zarządzania finansowego państwem)”. Przepisart. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznychwprowadza zakaz obładowania ustawy budżetowej, przy czym zakaz ten omijany jest właśnie z pomocą tzw. ustaw okołobudżetowych, których pojawienie się związane było z wyrażeniem przez Trybunał Konstytucyjny tegoż zakazu obładowania ustawy budżetowej (por. M. Zubik, Budżet, s. 111–118; C. Kosikowski, Odmienności, s. 13, Ustawa o finansach publicznych. Komentarz, red. dr Agnieszka Mikos-Sitek, 2023). Ustawy dotyczące wykonania budżetu na lata 2021-2022 należą do takich właśnie ustaw okołobudżetowych i ich zakaz wyrażony wart. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznychnie dotyczy. Tym samymart. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznychnie rozstrzyga ocenianej w niniejszej sprawie kolizji ustaw. W dalszej kolejności należało zatem przejść do rozważań dotyczących zgodności poczynań ustawodawczych i wykreowanego na nowo modelu kształtowania wynagrodzeń sędziów z normami rangi konstytucyjnej. W polskim porządku prawno-konstytucyjnym Trybunał Konstytucyjny jest jedynym organem dysponującym kompetencją do eliminacji przepisu z obrotu prawnego. Sposobem rozstrzygnięcia wątpliwości dotyczących zgodności przepisu ustawy zpostanowieniami Konstytucjijest skierowanie pytania prawnego przez sąd do Trybunału, o czym stanowiart. 193 Konstytucji RP. W myśl tego przepisu każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego zKonstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Tylko ten organ może w sposób władczy orzec, że zaskarżony przepis ustawy jest zgodny zKonstytucją, względnie pozbawić go mocy obowiązującej w razie jego niekonstytucyjności (art. 190 Konstytucji RP). Sąd natomiast jest obowiązany stosować ustawę, bowiem wedługart. 178 ust. 1 Konstytucji RPsędziowie podlegają tylkoKonstytucjii ustawom. Sąd nie znalazł jednak podstaw do skierowania w tej sprawie pytania do Trybunału Konstytucyjnego. Orzekanie o zgodności ustaw zKonstytucją(art. 188 ust. 1 Konstytucji RP) nie jest tożsame z dokonywaniem oceny konstytucyjności przepisu mającego zastosowanie w konkretnej sprawie przez sąd orzekający. Należy zauważyć, że Sąd Najwyższy już w uchwale z 4 lipca 2001 roku, III ZP 12/01, OSNP 2002/2/34), a więc w uchwale podjętej na długo przed aktualnymi sporami dotyczącymi praworządności i roli Trybunału, podkreślił, że odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny zKonstytucjąnie narusza kompetencji Trybunału Konstytucyjnego. Istota tego stanowiska bazowała na wskazaniu, że przedmiot orzekania sądu dotyczy indywidualnego stosunku społecznego, a Trybunał Konstytucyjny orzeka o prawie. Wykonując władzę sądowniczą (art. 10 ust. 2 Konstytucji) sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości (art. 175 ust. 1 Konstytucji). Z kolei rola Trybunału przypomina bardziej władzę ustawodawczą tzw. ustawodawcy negatywnego (mimo żeart. 10 ust. 2 Konstytucjizalicza go do władzy sądowniczej). Należy przy tym wskazać naart. 8 ust. 2 Konstytucji RP, który daje podstawę do bezpośredniego stosowaniaKonstytucjiw sytuacji, kiedy sąd stwierdzi konflikt między normami (zasadami, wartościami) konstytucyjnymi, a przepisem ustawy, który ma zastosować. Poprzez taki zabieg sąd nie wyeliminuje kwestionowanego przepisu z obrotu prawnego, lecz odmówi jego zastosowania w indywidualnej sprawie. Staje się to często aktualne w stosunkach prawnopracowniczych. Do bezpośredniego zastosowaniaKonstytucjisensu strictodoszło np. w wyroku Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z 7 grudnia 1999 roku, I PKN 438/99, OSP 2000/11/174), w którym odmówiono zastosowania w sprawie regulacji ustawowej zawartej wart. 240 § 3 pkt 1 k.p.(por. wyrok Sadu Najwyższego z 7 kwietnia 1998 r., I PKN 90/98, OSNP 2000/1/6). W niniejszej sprawie szczególne znaczenie ma pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 lipca 2021 roku ((...), LEX nr(...)), zgodnie z którym dopuszczalność stosowania „rozproszonej kontroli konstytucyjnej” przez sądy ma miejsce w sytuacjach oczywistych, a więc, gdy w przeszłości Trybunał Konstytucyjny orzekał już o normie analogicznej do normy, która ma być zastosowana w danej sprawie, albo w przypadku powtórzenia niekonstytucyjnej normy przez ustawodawcę. W ten nurt wpisuje się wyrok z 17 marca 2016 roku, V CSK 377/15 (OSNC 2016/12/148), w którym Sąd Najwyższy co prawda potwierdził zasadę, że do orzekania o niekonstytucyjności ustaw i ich poszczególnych przepisów jest powołany wyłącznie Trybunał Konstytucyjny, ale przyjął, iż rozpoznawana przez niego sprawa jest wyjątkowa, gdyż niezgodność przepisu zKonstytucjąjest oczywista, a ocena taka ma dodatkowe wsparcie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który stwierdził uprzednio niezgodność zKonstytucjąprzepisu o takim samym brzmieniu co w obowiązującej obecnie ustawie. Pogląd ten podtrzymano w późniejszych orzeczeniach, jak wyroki Sądu Najwyższego z 20 lutego 2018 roku, V CSK 230/17 (Biul.SN 2018/6/11) i z 27 listopada 2019 roku, II CSK 493/18 (LEX nr 3226141). Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 12 grudnia 2012 roku, K 1/12 (OTK-A 2012/9/114), zajmował się już konstytucyjnością czasowego wstrzymania waloryzacji wynagrodzenia sędziów. Kontrola została wówczas zainicjowana wnioskiem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o zbadanie zgodności:art. 22 i art. 23 ustawy z 22 grudnia 2011 roku o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej(Dz. U. Nr 291, poz. 1707) ze wskazanymi we wniosku przepisami konstytucyjnymi (głównieart. 2, art. 178 ust. 2 i art. 216 ust. 5 oraz art. 220 Konstytucji RP), a więc sytuacją analogiczną do badanej w tej sprawie. Kwestionowaną tam ustawą okołobudżetową ustawodawca unormował bowiem podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziów sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego (art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1) w roku 2012, w postaci przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2010 r. Odstąpił zatem od ogólnej zasady ustalenia go w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedniego. W sferze faktycznej wynagrodzenia tej grupy pozostały w 2012 r. na tym samym poziomie, co w roku 2011. Z tego orzeczenia, a także z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, I P 1/94, zapadłego jeszcze na gruncie tzw. MałejKonstytucji, wynika, że uznano za zgodną z zapisami konstytucyjnymi wskazaną technikę legislacyjną. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego nie naruszała ona zasady niedziałania prawa wstecz, ochrony praw nabytych, czy niewłaściwegovacatio legis. W badanej w wyroku z 12 grudnia 2012 r. ustawie okołobudżetowej jej projektodawcy uzasadnili zamrożenie wynagrodzeń koniecznością zachowania równowagi budżetowej jako wartości konstytucyjnie chronionej. Ustalenie wynagrodzenia sędziów i prokuratorów na poziomie roku 2011 uznano za rozwiązanie epizodyczne, uzasadnione wyjątkową sytuacją finansów publicznych i nie powodującą zmiany samych zasad ustalania tych wynagrodzeń. Za sprawiedliwy uznano podział kosztów działań zmierzających do zwalczenia skutków kryzysu pomiędzy wszystkie grupy społeczne. W stanowisku prezentowanym podczas postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym podkreślano inne, realne działania oszczędnościowe, zmierzające do ograniczenia nierównowagi finansów publicznych. Stanowiły je w szczególności: wprowadzenie wydatkowej reguły dyscyplinującej (czyli ograniczenie wzrostu wydatków dyskrecjonalnych i nowych wydatków prawnie zdeterminowanych do poziomu inflacji powiększonej o 1%), ustalenie docelowej reguły wydatkowej (zasady, że wzrost wydatków budżetu państwa na zadania publiczne nie może przekroczyć średniookresowego tempa wzrostu, wspierającej stabilność finansów publicznych), wprowadzenie planowania wieloletniego (również w jednostkach samorządu terytorialnego), opracowanie dodatkowej reguły stabilizującej wynik finansowy samorządów, „zamrożenie” skali podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych, przeprowadzenie zmian w systemie emerytalnym (zmniejszenie składki przekazywanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych do otwartych funduszy emerytalnych), czy też dążenie do stopniowego zrównania i podwyższania wieku emerytalnego oraz ograniczenie wcześniejszego przechodzenia na emeryturę. Poza tym ze względu na przekroczenie wartości referencyjnej deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych Rada Unii Europejskiej, zgodnie z art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zaleciła ograniczenie deficytu do wartości poniżej 3%, najpóźniej w 2012 r. Polska została w tym czasie objęta tzw. procedurą nadmiernego deficytu. Jej sytuacja była więc monitorowana przez instytucje Unii Europejskiej, a w razie stwierdzenia braku działań naprawczych, mogły zostać nałożone sankcje finansowe (uzasadnienie wyroku TK w sprawie K 1/12 w zakresie zawierającym prezentację stanowisk stron). Trybunał Konstytucyjny uznał więc zakwestionowaną regulację, polegającą w istocie na jednorocznym zamrożeniu wynagrodzeń, za zgodną zKonstytucją. W dużej mierze, jak uzasadniał, stanowisko to wynikało z incydentalnego charakteru rozwiązania oraz z uwzględnienia trudnej sytuacji finansowej państwa, zagrażającej równowadze budżetowej, którą uznano za wartość konstytucyjną samą w sobie, konkurencyjną wobec wartości określonych wart. 178 Konstytucji. Istotne w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego było jednak to, że określono pewne warunki, którymi winien kierować się ustawodawca w takim przypadku, tak aby zamrożenie wynagrodzenia nie naruszało zasady niezawisłości sędziowskiej: (1) wynagrodzenia powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość ze strony władzy wykonawczej, (2) wynagrodzenia powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową, nie mniejszą, niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej, (3) w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia powinny być bardziej, niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej - chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami, (4) niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowiart. 216 ust. 5 Konstytucji(przekroczenia konstytucyjnego limitu zadłużenia). Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że w demokratycznym państwie prawa, opartym na trójpodziale władz, nie jest dopuszczalne, aby jedna z nich była przez pozostałe władze osłabiana, co mogłoby w konsekwencji prowadzić do uzależnienia od pozostałych władz i obniżać jej autorytet. Podkreślono, że zamrożenie wynagrodzeń może być tolerowane tylko wyjątkowo, ze względu na inne wartości konstytucyjne, w szczególności ze względu na trudności budżetowe państwa, jeżeli występuje w kontekście szerszego programu oszczędnościowego. Nie może w żadnym wypadku stać się ono systematyczną praktyką. Z uwagi na brak możliwości wykreowania sztywnych reguł, ocena ewentualnych kolejnych regulacji musi uwzględniać uwarunkowania społeczno-gospodarcze i cały kontekst normatywny. W oparciu o prezentowane rozważania i wskazywane kryteria oceny regulacji wynagrodzeń, poddać należy w niniejszej sprawie ocenie realia i uzasadnienie rozwiązań normatywnych, jakie legły u podstaw odstąpienia w latach 2021-2023 od wyznaczonych pragmatyką służbową zasad ustalania wynagrodzeń sędziów. Analiza uzasadnień poszczególnych projektów ustaw „okołobudżetowych” dotyczących lat: 2021, 2022 i 2023 świadczy o ich tendencyjności i instrumentalnym wykorzystywaniu. Można w nich przeczytać, że w związku z obecną sytuacją gospodarczą kraju spowodowaną epidemiąC.- 19 nastąpiła konieczność zamrożenia wynagrodzeń osób (w tym sędziów i prokuratorów), dla których podstawę obliczenia wynagrodzenia stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. W roku 2021 podstawę ustalenia wynagrodzenia sędziów i prokuratorów określono na poziomie roku 2020, tj. na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2019 r. ogłoszonego w Komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 9 sierpnia 2019 r. (M. P. poz. 742). Wskazano, że nie zmienią się dotychczasowe zasady ustalania wynagrodzenia zasadniczego sędziów i prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Przepisy niniejszej ustawy spowodują „zamrożenie” systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. Powyższa propozycja mieści się w ramach całości zmian związanych z „zamrożeniem” wielkości wynagrodzeń w sektorze finansów publicznych w celu zapewnienia równowagi budżetowej stanowiącej wartość konstytucyjną, od której zależy zdolność państwa do działania i wypełniania jego zadań (druk sejmowy nr 641 z 30 września 2020 r.). W kolejnym roku w uzasadnieniu projektu ustawy „okołobudżetowej” na rok 2022 zaproponowano, „aby w roku 2022 podstawę ustalenia wynagrodzenia sędziów i prokuratorów określono na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. ogłoszonego w Komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 11 sierpnia 2020 r. (M. P. z 2020 r. poz. 711) zwiększonego o kwotę 26 zł, w następstwie czego podstawa ta wyniesie 5 050,48 zł. Nie zmienią się ogólne zasady ustalania wynagrodzenia zasadniczego sędziów i prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Przepisy niniejszej ustawy spowodują bowiem „zamrożenie” waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów liczonej na poziomie podstawy z roku 2021. Przyjęcie podstawy ustalenia wynagrodzenia na poziomie roku 2020 będzie równoznaczne ze wzrostem wynagrodzeń w roku 2022 w stosunku do roku 2021 o 4,37%”. Ustawodawca, który w zasadzie w żaden sposób nie uzasadnił swojej decyzji, nie odniósł się do swojej deklaracji złożonej rok wcześniej, że „zamrożenie” systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów miało dotyczyć tylko 2021 r. Sędziów, pomimo ustrojowych gwarancji wysokości ich wynagrodzeń, potraktowano razem z prokuratorami gorzej niż osoby wymienione wart. 2 ustawy z 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi(Dz. U. z 2019 r. poz. 2136), a zatem niż kierowników przedsiębiorstw państwowych, państwowych jednostek organizacyjnych posiadających osobowość prawną, agencji państwowych oraz państwowych jednostek budżetowych, w stosunku do których ustalono maksymalną wysokość wynagrodzenia miesięcznego przez przyjęcie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale 2020 r. (tj. 5 655,43 zł) - art. 12 ustawy „okołobudżetowej” na rok 2022. Tym samym okazało się, że kwota bazowa wynagrodzeń w przypadku kierowników przedsiębiorstw i podmiotów państwowych była wyższa nie tylko od kwoty bazowej wynagrodzeń sędziów planowanej na rok 2022, ale wyższa nawet od kwoty bazowej wynagrodzeń sędziowskich na rok 2022 ustalonej zgodnie z prawem (5 504,52 zł). W tym świetle oszczędności poczynione w związku z zamrożeniem waloryzacji, a następnie redukcją wynagrodzeń sędziowskich nie są przeznaczane na walkę z deficytem budżetowym tylko na podwyżki wynagrodzeń sięgające od 40 do ponad 130% służące osobom tworzącym aparat państwowy. W założeniach do budżetu państwa na lata 2021-2023 przewidziano zamrożenie wynagrodzeń sędziów i przedstawicieli wąskiej grupy zawodów, której wynagrodzenie jest powiązane z regulacją zawartą wustawie Prawo o ustroju sądów powszechnych, uzasadniając to za każdym razem ówczesną sytuacją gospodarczą kraju spowodowaną epidemiąC.-19. Ustawodawca nie wyjaśnił przy tym, dlaczego zamrożeniu ulegają wynagrodzenia pewnych grup zawodowych (w tym sędziów), a innych już nie, w tym jakie były przesłanki, które decydowały o tym wyborze. Co istotne, w ustawie okołobudżetowej na rok 2021 projektodawca wyraźnie wskazał, że przepisy tej ustawy miały spowodować zamrożenie systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. W związku z wejściem w życie ustawy okołobudżetowej na rok 2021 powstał zatem swoisty konflikt dwóch wartości konstytucyjnych – z jednej strony zapewnienia sędziom wynagrodzenia godnego ich urzędu (a stanowiącego gwarancję sędziowskiej niezawisłości i tym samym prawidłowego funkcjonowania władzy sądowniczej w państwie), a z drugiej - równowagi i stabilności finansów publicznych (koniecznej dla normalnego funkcjonowania państwa, jako całości). Wybuch w kraju epidemiiC.-19 miał miejsce w pierwszym kwartale 2020 r., a związane z tym niepewność oraz chaos w podejmowanych na szybko działaniach na wielu płaszczyznach, w tym również przezR.czy Sejm, były w pełni zrozumiałe. Oczywistym jest również, że sporządzając ustawę okołobudżetową na koniec danego roku, nie jest projektodawcy znany sposób jej faktycznego wykonania w roku następnym, którego ustawa ta dotyczy. Należy jednak wskazać, że w przeciwieństwie do chociażby w opisanej wcześniej sytuacji z 2012 r., kiedy to Trybunał Konstytucyjny wydał przywołany wyrok w sprawie I K 1/12, przepisy ustawy okołobudżetowej z 12 listopada 2021 r. nie zostały uchwalone w warunkach poważnych trudności budżetowych, zagrażających równowadze finansów publicznych. Rząd oraz Sejm nie podejmowali w 2021 r. szerokich działań naprawczych, a zamrożeniu wynagrodzeń sędziów nie towarzyszyło choćby wstrzymanie waloryzacji wynagrodzeń pracowników sfery budżetowej oraz uposażeń posłów i senatorów. Co prawda, według danych Ministerstwa Finansów, zadłużenie sektora finansów publicznych w Polsce w 2021 r. wzrosło, lecz już w 2022 r. zaczęło spadać, przy czym dług publiczny Polski za trzeci kwartał 2022 r. wyniósł 50,3%. Poziom ten znajdował się zdecydowanie poniżej średniej unijnej, która wynosiła 85,1%, jak i strefy euro, gdzie wynosiło 92,9%. Co więcej, zaplanowany na rok 2021 budżet został wykonany w sposób pozwalający na poczynienie w budżecie Skarbu Państwa oszczędności. Wiele działań władzy ustawodawczej i wykonawczej kłóci się z przyjętym wobec sędziów uzasadnieniem rozwiązania płacowego za lata 2021-2023. Nie tylko kontynuowano płatność tak zwanych „trzynastych emerytur”, w oparciu o rozwiązanie przyjęte ustawą z 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów, lecz kontynuowano rozwiązanie dotyczące także „czternastej emerytury” w oparciu o ustawę z 26 maja 2022 r., a więc o kolejnym dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytur i rencistów. Jak wynika z oficjalnych danych rządowych koszt tych świadczeń w roku 2022 wyniósł 25 miliardów złotych, niezależnie od kosztów wynikających z ustawowej waloryzacji rent i emerytur. Wskazywanie na ograniczenia budżetowe nie przeszkodziło także w przyjęciu blisko trzy miesiące przed ustawą okołobudżetową na rok 2022 rozwiązań zawartych w ustawie z 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834), która zmieniła ustawę z 21 listopada 2021 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. poz. 1834). Ustawa nowelizująca i nowe rozporządzenie Rady Ministrów z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz. U. poz. 1960) weszły już w życie 1 listopada. Ze wskazaną datą weszły w życie istotne zmiany dotyczące wynagrodzeń osób wchodzących w skład organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego oraz diet radnych, które w sposób istotny zwiększyły wartość ich uposażeń. Minimalne wynagrodzenie tych osób nie może być niższe niż 80% maksymalnego wynagrodzenia określonego dla poszczególnych stanowisk w przepisach wydanych na podstawie art. 37 ust. 1 tejże ustawy. Ustalono przy tym, że maksymalne wynagrodzenie na danym stanowisku stanowi suma maksymalnego poziomu wynagrodzenia zasadniczego oraz maksymalnego poziomu dodatku funkcyjnego, a w przypadku wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów oraz marszałków województwa - także kwoty dodatku. Po drugie, podniesiono także poziom maksymalnego wynagrodzenia wyżej wymienionych osób decydując, że nie może ono przekroczyć w okresie miesiąca 11,2-krotności kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe na podstawie przepisówustawy z 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw. Przed nowelizacją maksymalny poziom nie mógł przekroczyć 7-krotności kwoty bazowej. W ustawie budżetowej na rok 2021 kwota ta została określona na poziomie 1 789,42 zł. Oznacza to wzrost maksymalnego wynagrodzenia o 60% z 12 525,94 zł na 20 041,50 zł. Konsekwencją powyższych zmian ustawowych jest wydanie przez Radę Ministrów rozporządzenia z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych.W.ono w życie, podobnie jak ustawa nowelizująca, z 1 listopada 2021 r. Określa ono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego (kwota w złotych) wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów i marszałków województw oraz maksymalny poziom dodatku funkcyjnego (kwota w złotych). Przykładowo dla wójta czy burmistrza w gminie do(...)mieszkańców określono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego na poziomie 10 250 zł, zaś maksymalny poziom dodatku funkcyjnego na poziomie 3 150 zł. Ponadto, na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 2021 r., z dniem 1 sierpnia 2021 r. zmienione zostało także rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2021 r. poz. 1394). Zapisy tego rozporządzenia w istotny sposób zwiększały mnożniki kwoty bazowej, stanowiącej podstawę ustalenia wartości uposażenia osób nim objętych. Wreszcie, na mocy ustawy z 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834) ze skutkiem od 1 listopada 2021 r. zwiększono wartość uposażenia Prezydenta RP o około 40%. Z kolei na podstawie rozporządzenia Prezydenta RP z 22 listopada 2021 r. w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. poz. 2164), które weszło w życie z 1 grudnia 2021 r., doszło do zwiększenia wysokości wynagrodzeń m. in. Marszałka Sejmu, Wicemarszałka Sejmu, Marszałka Senatu, Wicemarszałka Senatu, Prezesa Rady Ministrów, Wiceprezesa Rady Ministrów, ministrów, wiceministrów, Prezesa NIK oraz Prezesa IPN. Powyższe przedstawienie jedynie kilku wybranych przypadków rozwiązań ustawodawczych dotyczących wynagrodzeń nie stanowi wyrazu negacji dla ich zasadności. Jego celem jest jedynie zilustrowanie niekonsekwencji ustawodawcy i braku korelacji między rozwiązaniem wprowadzonym ustawą okołobudżetową z 17 grudnia 2021 r. a następnie ustawą z 1 grudnia 2022 r. , a uzasadnieniem takiego rozwiązania. Dowodzi także, że Skarb Państwa w II połowie 2021 r. był w posiadaniu oszczędności, które pozwoliły mu na podniesienie wynagrodzeń pewnych grup zawodowych. Ponadto, w kolejnych latach systematycznie podnoszona była wysokość wynagrodzenia minimalnego. Powyższe dowodzi, że w 2021 r., a tym bardziej w roku następnym, nie został wdrożony powszechny program oszczędnościowy uzasadniający podjęcie wyjątkowych działań w postaci zamrożenia wynagrodzeń sędziów, lecz w sposób wybiórczy zahamowano wzrost wynagrodzenia pewnych grup, w tym właśnie przedstawicieli władzy sądowniczej w latach 2021 - 2023. Brak także uzasadnienia dla wybiórczego traktowania przedstawicieli władzy sądowniczej w porównaniu do przedstawicieli pozostałych dwóch władz, to jest władzy ustawodawczej i wykonawczej. Ustawodawca w żaden sposób nie uzasadnił, dlaczego jedynie wynagrodzenia jednej z władz zostały zamrożone, zwłaszcza, że na koniec 2021 r. weszły w życie rozporządzenia, na mocy których podwyższeniu uległy wynagrodzenia dwóch pozostałych władz. Ustawodawca decydując się na zamrożenie wynagrodzeń sędziów, powinien był dokonać zamrożenia także wynagrodzeń przedstawicieli pozostałych władz, bądź też nie decydować się na zamrożenia wynagrodzeń żadnej z nich. Odrębność i niezależność władzy sądowniczej od innych władz (wynikająca zart. 173 Konstytucji RP) nie znosi podstawowej zasady ustrojowej Rzeczypospolitej Polskiej podziału i równowagi władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, ani w żaden sposób jej nie modyfikuje, przy czym władze te, mimo ich rozdzielności, stanowią jedną konstrukcję, w ramach której współpracują w celu zapewnienia rzetelności i sprawności instytucji publicznych (zob. M. Haczkowska (red.), Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz. LexisNexis 2014). Tym samym zamrożenie płac jedynie przedstawicieli władzy sądowniczej, przy jednoczesnym podwyższeniu wynagrodzeń przedstawicieli pozostałych władz, stanowi naruszenie zasady równego traktowania podmiotów podobnych oraz narusza zakaz dyskryminacji, o którym mowa wart. 32 ust. 2 Konstytucji RP. Postępowanie to jest tym bardziej niezrozumiałe, kiedy weźmie się pod uwagę, że w ustawie okołobudżetowej ustalone zostały także wynagrodzenia przedstawicieli pozostałych władz, a mimo to, w ciągu roku, ich wynagrodzenia zostały zwiększone, podczas gdy pensje sędziów „zamrożono” także na kolejny rok. Niedopuszczalne jest wybiórcze przerzucanie skutków niewydolności systemu finansów państwa na pewne grupy pracowników sfery budżetowej, zwłaszcza gdy równocześnie inne grupy zawodowe nie zostały owym „zamrożeniem” dotknięte, a nawet zagwarantowano im wzrost wynagrodzeń. Ustawodawca w uzasadnieniu ustaw okołobudżetowych na lata 2021-2023 nie powołał argumentów przemawiających za koniecznością odstępstwa od ustrojowej zasady regulacji wynagrodzeń sędziów zawartej wart. 91 § 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych. W każdej z dotychczasowym ustaw okołobudżetowych łamiących mechanizm wskazany w ww. artykule ustawodawca ograniczył się do kilku lakonicznych zdań, odnoszących się w sposób ogólny do stanu budżetu państwa oraz ogólnej sytuacji geopolitycznej i ekonomicznej w Polsce oraz na świecie (np. pandemia, wojna, inflacja, płace pozostałych pracowników sfery budżetowej). Nie zawarto przy tym wyliczeń wskazujących na to, że sytuacja budżetowa jest tak zła, że ustawodawca nie miał innego wyjścia niż „zamrożenie” wynagrodzeń sędziowskich. W ustawach okołobudżetowych nie ma zatem ani jednego argumentu za tym, że zaistniały obiektywne, sprawdzalne okoliczności na tyle ważkie dla stanu budżetu, że konieczne stało się podjęcie kroków stanowiących naruszenie gwarancji niezawisłości sędziowskiej. Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego w tym zakresie było ustawodawcy znane, waga trójpodziału władz również. Należy uznać, że skoro ustawodawca nie ujawnił w uzasadnieniu ustaw okołobudżetowych argumentów za „zamrożeniem” wynagrodzeń sędziowskich w latach 2021-2023, to takich argumentów nie ma. Sąd z urzędu nie znalazł podstaw do uznania, że sytuacja gospodarcza kraju była i jest tak zła, aby jedynym ratunkiem było podejmowanie kroków naruszających niezawisłość sędziowską, a zatem uderzających bezpośrednio w zasadę trójpodziału władzy. W 2021 r. sytuacja budżetowa nie była zła, skoro w 2021 r. podwyższono znacznie wynagrodzenia przedstawicieli władzy wykonawczej i ustawodawczej oraz kierowników jednostek państwowej sfery budżetowej. Wynagrodzenia te w skali budżetu państwa stanowią niewielki ułamek wartości wydatków budżetowych. Nie stanowi podstawy do zamrożenia wynagrodzeń sędziowskich sytuacja pozostałych pracowników sfery budżetowej. Jak wskazywał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 12 grudnia 2012 r., K 1/12 sędziowie zostali wyodrębnieni jako grupa zawodowa o szczególnym znaczeniu dla ustroju państwa, której sytuacja ekonomiczna bezpośrednio przekłada się na zasadę trójpodziału władz. Zmiana mechanizmu wynagradzania sędziów jest dopuszczalna jedynie w przypadkach wyjątkowych, które w latach 2021-2023 nie nastąpiły. Nie zmienia to faktu, że państwo jako pracodawca pracowników sfery budżetowej nie we wszystkich przypadkach wywiązało się z obowiązku zapewnienia właściwego wynagrodzenia, odpowiadającego roli poszczególnych pracowników dla pełnienia przez państwo swoich podstawowych obowiązków. Wynagrodzenie pracownika sfery budżetowej powinno być tak ukształtowane, aby budowało prestiż zawodu, zapewniało dopływ odpowiednich kadr, bowiem jakość kadr sfery budżetowej ma wpływ na jakość samego państwa i realizację jego obowiązków wobec obywateli. Oceniając zatem kwestionowane przez stronę powodową rozwiązania prawne z punktu widzenia norm konstytucyjnych, należy podnieść, że zgodnie zart. 2 Konstytucji RPRzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Już usytuowanie tej klauzuli w normach konstytucyjnych nakazuje jej przyznać wysoki prymat i miejsce. Dostrzegając jej ogólnikowość i konieczność wykładni przez organy stosująceKonstytucję, zanegować jednak należy, aby była ona dowolna. Zakłada ona swoiste minimum i wyrażające ją formuły prawne. Istotne jest, że z zasady państwa prawnego wyprowadzono zasady pochodne. Jedną z nich stanowi zasada ochrony zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa. Nieodmiennie związana jest z bezpieczeństwem prawnym. W świetle tej zasady adresaci norm prawnych mają prawo oczekiwać, że regulacja prawna nie zostanie zmieniona na ich niekorzyść w sposób arbitralny i zaskakujący (podkreślał to Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 4 listopada 2015 roku, K 1/14, OTK-A 2015/10/163, czy wyroku z 19 listopada 2008 r. w sprawie K 2/08). Nie oznacza to oczywiście, że określone unormowanie, regulujące uprawnienia płacowe, czy inne prawa lub obowiązki obywateli nie mogą zostać nigdy zmienione. Istotny warunek brzegowy zakłada, aby kreowane zmiany nie były dla jednostki zaskakujące i nie miały charakteru arbitralnego (zob.m.in. wyrok Trybunału Konstytucyjnego K 2/08, cz. III, pkt 5.2 oraz wyroki z: 8 grudnia 2011 r., P 31/10, cz. III, pkt 5.3; 28 lutego 2012 r., K 5/11, cz. III, pkt 4.1; 13 czerwca 2013 r., K 17/11, cz. III, pkt 7.1). Co więcej, ingerencja ustawodawcy może nastąpić tylko wówczas, gdy przemawiają za tym szczególnie istotne wartości konstytucyjne. Do wartości takich Trybunał Konstytucyjny zalicza między innymi konieczność ochrony równowagi budżetowej (zob. wyroki TK z: 20 stycznia 2010 r., K 6/09; 12 grudnia 2012 r., K 1/12), której jednak zabrakło dla lat 2021-2023. Z prezentowaną zasadą konstytucyjną związana jest zasada pewności prawa (bezpieczeństwa prawnego). Gwarantuje ona ochronę praw słusznie nabytych, interesów w toku oraz ekspektatywę maksymalnie ukształtowanych (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 21 czerwca 2005 r. w sprawie P 25/02). Obywatel ma prawo oczekiwać od państwa, że może poruszać się i kształtować swoje uprawnienia i zobowiązania w oparciu o stabilne normy prawne, podlegające zmianom jedynie w przypadkach wyjątkowych i uzasadnionych. Zestawiając zatem z przedstawioną zasadą konstrukcję wynagrodzeń sędziów (przyjętą ustawą z dnia 20 marca 2009 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw), z ustawami okołobudżetowymi w zakresie dotyczącym uregulowania wynagrodzeń sędziów, w relacji do innych poczynań ustawodawczych, zasadna staje się odmowa zastosowania unormowań ustaw okołobudżetowych na lata 2021 - 2023. Wskazywane w uzasadnieniu intencje ustawodawcy odstają bowiem od stanu rzeczywistego. Posługuje się on nimi nierzetelnie, niekonsekwentnie i wybiórczo. Z jednej strony prawodawca odchodzi od ukształtowanych zasad ustalania płac tej grupy, by podnosić uposażenia innym grupom lub przyznawać dodatkowe świadczenia innym osobom. Zauważalna jest dowolność i uznaniowość poczynań ustawodawcy. Zamrożenie wynagrodzeń sędziów w 2021 r., które miało być jedynie incydentalnym postępowaniem z uwagi na ciężką sytuację gospodarczą, stała się w istocie motywacją i rutynowym postępowaniem także w następnym roku, przy braku kryteriów co do warunków ewentualnych zmian przepisów. Ustawodawca nie wykazał podstaw do zamrożenia wynagrodzeń przedstawicieli wyłącznie jednej z trzech władz. Na marginesie należy zauważyć, że ustawodawca naruszył także zasadę proporcjonalności, zwaną także zakazem nadmiernej ingerencji, którą należy rozumieć jako konieczność zachowania odpowiedniej proporcji pomiędzy środkiem, jakim jest ograniczenie danego prawa lub wolności, a celem, rozumianym jako szeroko pojęty interes publiczny (J. Z., Zasada proporcjonalności w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, 2008). Zawieszenie wzrostu wynagrodzeń okazało się być nieincydentalne, skoro trwało trzy lata, jednocześnie przy wysokiej inflacji oraz relatywnie wysokim wzroście przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce. Tym samym ustawodawca ograniczył uprawnienie sędziów wynikające zart. 91 Prawa o ustroju sądów powszechnych, realnie pomniejszając w warunkach inflacji ich płacę, nie mając ku temu w latach 2021 - 2023 odpowiednio uzasadnionego interesu publicznego. Sąd nie pozbawia ustawodawcy prawa do kształtowania wynagrodzenia osób zatrudnionych w szeroko rozumianej sferze publicznej, a więc również sędziów. Zwraca jedynie uwagę, że wprowadzanie ewentualnych zmian powinno przede wszystkim nastąpić w drodze odpowiednio uzasadnionej nowelizacji wskazanegoart. 91 § 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych, a także nie dyskryminować przedstawicieli jedynie jednej z trzech władz. Przenosząc i te rozważania na grunt sprawy, należy stwierdzić, że w Polsce w latach 2021, 2022 i 2023, tj. w czasie, gdy wynagrodzenia sędziów były „zamrażane” - wynagrodzenia przedstawicieli innych władz rosły, co świadczy o wybiórczym i nierównym traktowaniu przez ustawodawcę, co dyskwalifikuje słuszność i legalność rozwiązań przyjętych przez ustawy okołobudżetowe. Wartość żądanego przez powódkę wynagrodzenia za 2021 i 2022 rok została wyliczona przez pozwanego, a powódka tych obliczeń nie kwestionowała. Przy czym w piśmie procesowym z 16 czerwca 2024 r. zmodyfikowała część kwot miesięcznych. Sumując niedopłatę wynagrodzenia za 2022 rok oraz dodatkowego rocznego wynagrodzenia za 2022 rok popełniła drobną omyłkę rachunkową. Suma należności głównej za 2022 rok wynosi 19 178,83 zł, zamiast wskazanego przez powódkę 19 179,13 zł. Różnica to 30 groszy i to tylko tej części dotyczyło oddalenie powództwa. Odsetki ustawowe zostały prawidłowo skapitalizowane przez powódkę. Data wypłaty wynagrodzenia przypadała na ostatni dzień miesiąca – ta okoliczność również okazała się niesporną. Podstawę prawną stanowił w tym zakresieart. 481 k.c.oraz art.art. 482 k.c.w zw. zart. 300 k.p.Od skapitalizowanych odsetek dalsze odsetki zasądzono od dnia wniesienia pozwu (i odpowiednio rozszerzenia pozwu). Odsetki od dodatkowego wynagrodzenia rocznego zostały przez powódkę prawidłowo naliczone od 1 kwietnia roku następnego, ponieważ termin wypłaty tego świadczenia przypada na ostatni dzień kwartału roku następnego, stosownie doart. 5 ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej(tekst jedn.: Dz.U. z 2023 r. poz. 1690). Rygor natychmiastowej wykonalności nadano wyrokowi z urzędu na mocyart. 4772§ 1 k.p.c., do wysokości ostatniego miesięcznego uposażenia powódki. SSR Konrad Kujawa ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) (...)

15/551530/0004521/P

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152510000002006_IV_K_000166_2024_Uz_2024-12-11_001

IV K 166/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2025-01-14 18:00:11.0 CET

2025-01-25 11:44:53.0 CET

15251000

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV K 166/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi w IV Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Tomasz Krawczyk Ławnicy: Krzysztof Kropidłowski, Małgorzata Kamińska - Martyniuk Protokolant: st. sekr. sąd. Bogusława Michalak, sekr. sąd. Marlena Kaczmarek, sekr. sąd. Kinga Szymczyk w obecności prokuratora Martyny Podlewskiej po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 09 sierpnia 2024 roku, 24 września 2024 roku, 05 listopada 20

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Suliga" xPublisher="beata.suliga" xEditorFullName="Beata Suliga" xEditor="beata.suliga" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/251000/0002006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000166" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IV K 166/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 11 grudnia 2024 roku</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi w IV Wydziale Karnym </xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia S.O. Tomasz Krawczyk</xText> <xText>Ławnicy: Krzysztof Kropidłowski, Małgorzata Kamińska - Martyniuk </xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Bogusława Michalak, sekr. sąd. Marlena Kaczmarek, sekr. sąd. Kinga Szymczyk </xText> <xText>w obecności prokuratora Martyny Podlewskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 09 sierpnia 2024 roku, 24 września 2024 roku, 05 listopada 2024 roku i 11 grudnia 2024 roku</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>D. G.</xAnon></xBx>,</xText> <xText><xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>, syna <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> z domu <xAnon>R.</xAnon>,</xText> <xText>oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w dniu 27 stycznia 2024 r w miejscowości <xAnon>O.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>, woj, <xAnon> (...)</xAnon>, zadał pokrzywdzonemu <xAnon>J. B.</xAnon> dwa ciosy nożem: w głowę oraz jamę brzuszną, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rany ciętej skóry okolicy czołowej po stronie prawej długości 20 mm oraz rany kłutej jamy brzusznej , otrzewnej ściennej oraz ściany jelita grubego (1/3 dalszej części poprzecznicy, w okolicy zagięcia śledzionowego) z ewentracją sieci większej (zdwojonej blaszki otrzewnej poprzerastanej tkanką tłuszczową), czym spowodował u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej jego życiu,</xText> <xText xALIGNx="left"> to jest o czyn z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 k.k.</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>w miejsce zarzucanego mu czynu uznaje oskarżonego <xAnon>D. G.</xAnon> za winnego popełnienia tego, że w dniu 27 stycznia 2024 roku w miejscowości <xAnon>O.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>, woj, <xAnon> (...)</xAnon>, zadał pokrzywdzonemu <xAnon>J. B.</xAnon> dwa ciosy nożem: w głowę oraz jamę brzuszną, w wyniku czego spowodował umyślnie u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci rany ciętej skóry okolicy czołowej po stronie prawej długości około 20 mm oraz rany kłutej jamy brzusznej z otworem wkłucia o długości około 30 mm zlokalizowanym w lewym podbrzuszu, z przekłuciem skóry, tkanki podskórnej, mięśni przedniej ściany jamy brzusznej, otrzewnej ściennej oraz ściany jelita grubego (1/3 dalszej części poprzecznicy, w okolicy zagięcia śledzionowego) z ewentracją sieci większej (zdwojonej blaszki otrzewnej poprzerastanej tkanką tłuszczową), przy czym rana kłuta jamy brzusznej z uszkodzeniem jelita grubego stanowiła ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu pokrzywdzonego, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 §1 pkt 2 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 §1 pkt 2 k.k.</xLexLink> wymierza oskarżonemu karę 4 (czterech) lat i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 62" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 62 k.k.</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego <xAnon>D. G.</xAnon> wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym – w zakresie uzależnienia od alkoholu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 §1 k.k.</xLexLink> zalicza oskarżonemu <xAnon>D. G.</xAnon> na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania oraz tymczasowego aresztowania od dnia 27 stycznia 2024 roku godz. 16:00;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>A. M.</xAnon> kwotę 3.099,60 zł (trzech tysięcy dziewięćdziesięciu dziewięciu złotych sześćdziesięciu groszy) tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę udzieloną oskarżonemu <xAnon>D. G.</xAnon> z urzędu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>zwalnia oskarżonego <xAnon>D. G.</xAnon> w całości od ponoszenia kosztów procesu.</xText> </xUnit> <xText> <xIx> Krzysztof Kropidłowski Tomasz Krawczyk Małgorzata Kamińska - Martyniuk </xIx> </xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Tomasz Krawczyk

Beata Suliga

Beata Suliga

Sygn. akt IV K 166/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi w IV Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Tomasz Krawczyk Ławnicy: Krzysztof Kropidłowski, Małgorzata Kamińska - Martyniuk Protokolant: st. sekr. sąd. Bogusława Michalak, sekr. sąd. Marlena Kaczmarek, sekr. sąd. Kinga Szymczyk w obecności prokuratora Martyny Podlewskiej po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 09 sierpnia 2024 roku, 24 września 2024 roku, 05 listopada 2024 roku i 11 grudnia 2024 roku sprawyD. G., urodzonego (...)wZ., synaA.iS.z domuR., oskarżonego o to, że: w dniu 27 stycznia 2024 r w miejscowościO., pow.(...), woj,(...), zadał pokrzywdzonemuJ. B.dwa ciosy nożem: w głowę oraz jamę brzuszną, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rany ciętej skóry okolicy czołowej po stronie prawej długości 20 mm oraz rany kłutej jamy brzusznej , otrzewnej ściennej oraz ściany jelita grubego (1/3 dalszej części poprzecznicy, w okolicy zagięcia śledzionowego) z ewentracją sieci większej (zdwojonej blaszki otrzewnej poprzerastanej tkanką tłuszczową), czym spowodował u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej jego życiu, to jest o czyn zart. 156 § 1 pkt 2 k.k. I w miejsce zarzucanego mu czynu uznaje oskarżonegoD. G.za winnego popełnienia tego, że w dniu 27 stycznia 2024 roku w miejscowościO., pow.(...), woj,(...), zadał pokrzywdzonemuJ. B.dwa ciosy nożem: w głowę oraz jamę brzuszną, w wyniku czego spowodował umyślnie u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci rany ciętej skóry okolicy czołowej po stronie prawej długości około 20 mm oraz rany kłutej jamy brzusznej z otworem wkłucia o długości około 30 mm zlokalizowanym w lewym podbrzuszu, z przekłuciem skóry, tkanki podskórnej, mięśni przedniej ściany jamy brzusznej, otrzewnej ściennej oraz ściany jelita grubego (1/3 dalszej części poprzecznicy, w okolicy zagięcia śledzionowego) z ewentracją sieci większej (zdwojonej blaszki otrzewnej poprzerastanej tkanką tłuszczową), przy czym rana kłuta jamy brzusznej z uszkodzeniem jelita grubego stanowiła ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu pokrzywdzonego, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 156 §1 pkt 2 k.k.i za to na podstawieart. 156 §1 pkt 2 k.k.wymierza oskarżonemu karę 4 (czterech) lat i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności; II na podstawieart. 62 k.k.orzeka wobec oskarżonegoD. G.wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym – w zakresie uzależnienia od alkoholu; III na podstawieart. 63 §1 k.k.zalicza oskarżonemuD. G.na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania oraz tymczasowego aresztowania od dnia 27 stycznia 2024 roku godz. 16:00; IV przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. M.kwotę 3.099,60 zł (trzech tysięcy dziewięćdziesięciu dziewięciu złotych sześćdziesięciu groszy) tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę udzieloną oskarżonemuD. G.z urzędu; V zwalnia oskarżonegoD. G.w całości od ponoszenia kosztów procesu. Krzysztof Kropidłowski Tomasz Krawczyk Małgorzata Kamińska - Martyniuk

15/251000/0002006/K

Sąd Okręgowy w Łodzi

IV Wydział Karny

154510000003006_VI_Ka_001165_2023_Uz_2024-12-11_001

VI Ka 1165/23

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2024-12-12 19:00:04.0 CET

2024-12-12 11:37:32.0 CET

15451000

3006

REASON

Warszawa, dnia 26 listopada 2024 r. Sygn. akt VI Ka 1165/23 1 2WYROK 2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 3Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący:SSO Ludmiła Tułaczko protokolant: protokolant sądowy M. J. 4przy udziale prokuratora Mariusza Ejflera po rozpoznaniu dnia 26 listopada 2024 r. 5sprawy M. W. , syna J. i J. , ur. (...) w G. 6oskarżonego o przestępstwo z art. 284 § 2 kk 7na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego 8od

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Małgorzata Hejduk" xPublisher="mhejduk" xEditorFullName="Małgorzata Hejduk" xEditor="mhejduk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="001165" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Warszawa, dnia 26 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt VI Ka 1165/23</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2WYROK</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText><xBx>3Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący:SSO Ludmiła Tułaczko</xText> <xText>protokolant: protokolant sądowy <xAnon>M. J.</xAnon></xText> <xText><xBx>4przy udziale prokuratora Mariusza Ejflera</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu dnia 26 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>5sprawy <xAnon>M. W.</xAnon>, syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>6oskarżonego o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>7na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego </xBx></xText> <xText><xBx>8od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim</xBx></xText> <xText><xBx>9z dnia 9 maja 2023 r. sygn. akt II K 570/19</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left">utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left">zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w drugiej instancji przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="96"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="23"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">VI Ka 1165/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 9 maja 2023 r. sygn. akt II K 570/19</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> Oskarżony nie był karany .</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">513</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>M. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">Oskarżony w 2022 i 2023 nie złożył deklaracji PIT.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">e-puap</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">502</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Dowód z dokumentu, wiarygodny wystawiony przez właściwy organ w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">e-puap</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">j.w.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>3.1.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>1.obraza przepisów postępowania , która mogła mieć wpływ na teść orzeczenia, a mianowicie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> poprzez:</xText> <xText>- przekroczenie granic swobodnej oceny przeprowadzonych dowodów oraz zasad prawidłowego rozumowania przy ocenie wyjaśnień oskarżonego <xAnon>M. W.</xAnon>, w szczególności w części dotyczącej przyczyn niezwrócenia pojazdu <xAnon>B. (...)</xAnon> d , które to wyjaśnienia zostały uznane przez sąd za przyjętą linię obrony;</xText> <xText>- nie wyjaśnienia przyczyn skazania znajomego oskarżonego <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon>, któremu oskarżony użyczył samochód, na karę grzywny;</xText> <xText>- pominięcie istotnych okoliczności sprawy mających wpływ na ocenę całokształtu materiału dowodowego, wynikających z wyjaśnień oskarżonego <xAnon>M. W.</xAnon>, dotyczących przyczyny zaprzestania płacenia rat leasingowych oraz okoliczności związanych z użyczeniem samochodu <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon>;</xText> <xText>2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku przez przyjęcie, iż oskarżony <xAnon>M. W.</xAnon> dopuścił się zarzucanego mu czynu mimo braku dowodów wskazujących, iż oskarżony użyczając samochód <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon> miał zamiar przywłaszczenia powierzony mu umową leasingową samochód.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Zarzut nie jest zasadny.</xText> <xText>Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała aby sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">410 k.p.k.</xLexLink> Nie przekroczył także granic swobodnej oceny dowodów uznając wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. W.</xAnon> za niewiarygodne, wynikające z przyjętej przez niego linii obrony. Dotyczy to przede wszystkim tej ich części, w której oskarżony tłumaczył dlaczego nie zwrócił właścicielowi <xAnon> (...)</xAnon> samochodu <xAnon>B. (...)</xAnon> d. Sąd I instancji w oparciu o zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy, w tym zeznania świadka <xAnon>A. B.</xAnon> i dokumenty dotyczące umowy leasingowej prawidłowo ustalił, że oskarżony przywłaszczył powierzony mu samochód przekazując go odpłatnie innej osobie w takich okolicznościach, które uniemożliwiały odnalezienie samochodu i doprowadziły do całkowitej utraty władztwa nad rzeczą przez jej właściciela. Zadysponował więc samochodem tak jakby był jego właścicielem, co wypełnia znamiona przywłaszczenia powierzonej rzeczy. Zamiar przywłaszczenia samochodu sąd I instancji ustalił oceniając zachowanie oskarżonego jako sprzeczne nie tylko z zapisami umowy leasingu lecz także jako nieracjonalne. W dniu 8.01.2015 r. pomiędzy <xAnon> (...)</xAnon> a oskarżonym <xAnon>M. W.</xAnon> została zawarta <xAnon>umowa leasingu operacyjnego nr (...)</xAnon>, na mocy której pokrzywdzony przekazał oskarżonemu do używania pojazd <xAnon>B. (...)</xAnon> d o wartości na dzień zawarcia <xAnon>umowy (...)</xAnon> tyś. zł. Oskarżony w kwietniu 2018 r. zaprzestał spłaty rat leasingowych. W dniu 13 maja 2018 r. przedstawiciel leasingodawcy nawiązał kontakt mailowy z oskarżonym zaś oskarżony zapewniał, że zapłaci zaległe raty. W dniu 14 maja 2018 r. oskarżony przesłał potwierdzenie przelewu z dnia 30.04 2018 r. Potwierdzenie przelewu okazało się nierzetelne gdyż nie wpłynęła żadna kwota na konto leasingodawcy, podczas gdy oskarżony zalegał już z wpłatą ponad 4 tyś zł. ( k- 30-33) Dokumentacja mailowa świadczy o tym, że oskarżony miał możliwość nawiązania kontaktu z leasingodawcą. Skoro oskarżony był świadomy tego, że nie płaci rat leasingowych to także zdawał sobie sprawę z tego, że właściciel samochodu wypowie umowę leasingu i wystąpi o zwrot pojazdu. Umowa została wypowiedziana w dniu 28 czerwca 2018r. Od tego czasu oskarżony zaniechał jakiegokolwiek kontaktu z właścicielem samochodu. Oskarżony wyjaśnił, że na terenie Niemiec w latach 2017- 2018 przekazał do odpłatnego używania leasingowany samochód mężczyźnie o danych <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon> wraz z jednym kluczykiem i dowodem rejestracyjnym. Uzyskane w ten sposób środki miał przeznaczyć na spłatę rat leasingowych. Nie spisał umowy, co należy uznać za działanie nieracjonalne bowiem oskarżony nie zabezpieczył swoich interesów, jako posiadacz pojazdu, na wypadek gdyby <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon> nie płacił za używanie leasingowanego przez oskarżonego pojazdu. Według oskarżonego tak właśnie się stało bowiem <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon> nie płacił za używanie samochodu i go nie zwrócił. Oskarżony był świadom tego, że nie jest właścicielem samochodu i nie może przekazać auta innej osobie do używania bez zgody leasingodawcy. Powinien więc zawiadomić o tym <xAnon> (...)</xAnon> i uzyskać jego zgodę. Mógł tak uczynić chociażby za pośrednictwem Internetu, kontaktując się w ten sam sposób, w jaki kontaktował się w maju 2018 r. Tymczasem oskarżony tak nie postąpił ukrywając przed właścicielem samochodu, kto pojazd użytkuje i gdzie się on znajduje, jednocześnie nie płacąc rat leasingowych. Należy wskazać, że żona oskarżonego złożyła zawiadomienie o kradzieży pojazdu do policji niemieckiej dopiero w dniu 3.01.2019 r. podczas gdy kradzież według zgłaszającej miała nastąpić w dniu 26.05.2017 r<xBx>. (</xBx>k- 203 ) Nic nie tłumaczy tak długiego okresu zwłoki skoro <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon>, nie płacił za używanie samochodu oskarżonemu od 2018 roku i od tego czasu nie wydał mu pojazdu. Należy więc uznać, że zawiadomienie zostało złożone w związku z toczącym się w Polsce postępowaniem karnym a jego celem była obrona oskarżonego przed zarzutem przywłaszczenia pojazdu. Samochód został znaleziony w dniu 31.10.2019 r. w Bułgarii (k- 126) lecz nie został wydany leasingodawcy, gdyż jego aktualny posiadacz nabył go w dobrej wierze. Jak wyjaśnił oskarżony przekazał samochód <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon> tylko z dowodem rejestracyjny i jednym kluczykiem, co umożliwia łatwą sprzedaż tego pojazdu. Nieracjonalne, sprzeczne z umową leasingową zachowanie oskarżonego, należy uznać za linię obrony podczas gdy rozporządził samochodem tak jakby był jego właścicielem, co uzasadnia uznanie jego winy w ramach postawionego mu zarzutu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej. Z treści pisma Prokuratury Rejonowej w Wiesbaden wynika, że w sprawie dochodzenie przeciwko <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon> w związku z zawiadomieniem żony oskarżonego prokuratura odstąpiła od wniesienia powództwa publicznego, gdyż został on skazany w innej sprawie karnej a poza tą karą nie ma istotnego znaczenia kara do jakiej może doprowadzić ściganie w tym postępowaniu, które dotyczy podejrzenia popełnienia oszustwa w sprawie z zawiadomienia <xAnon>J. W.</xAnon>. (k-359) Skazanie <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon> w innej sprawie karnej na terenie Niemiec ma tylko takie znaczenie, że wymierzona kara jest na tyle surowa, że zdaniem Prokuratury w <xAnon>W.</xAnon> brak jest racjonalnych przesłanek do ścigania go w sprawie z zawiadomienia żony oskarżonego. Skazanie <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon> nie pozostaje więc w związku z niniejszą sprawą, gdyż nie zostało przeprowadzone dochodzenie w związku z zawiadomieniem żony oskarżonego. Treść pisma Prokuratury w <xAnon>W.</xAnon> wskazuje na podobne rozstrzygnięcie do umorzenie absorpcyjnego przewidzianego w <xLexLink xArt="art. 11" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 11 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych bowiem zasadnie uznał, że oskarżony zadysponował samochodem tak jak właściciel, co jest równoznaczne z przywłaszczeniem powierzonego mu pojazdu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>1. o uniewinnienie;</xText> <xText>2. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji;</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Wnioski są niezasadne.</xText> <xText>Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy. Logicznie i przekonująco uzasadnił dlaczego uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Zamiar przywłaszczenia powierzonego oskarżonemu pojazdu wyprowadził ze zgromadzonych w sprawie dokumentów, zeznań świadków oraz zachowania oskarżonego, który nie zwrócił właścicielowi samochodu lecz przekazał go odpłatnie innej osobie, w takich okolicznościach, które doprowadziły do utraty władztwa nad rzeczą przez jej właściciela. Materiał dowodowy jest kompletny i nie wymaga uzupełnienia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.11.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1Wina i kara </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xIx>Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy. Logicznie i przekonująco uzasadnił dlaczego uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Zamiar przywłaszczenia powierzonego oskarżonemu pojazdu wyprowadził ze zgromadzonych w sprawie dokumentów, zeznań świadków oraz zachowania oskarżonego, który nie zwrócił właścicielowi samochodu lecz przekazał go odpłatnie innej osobie, w takich okolicznościach, które doprowadziły do utraty władztwa nad rzeczą przez jej właściciela. Kara jest adekwatna do zawinienia. </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">0.0.11.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>2.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w drugiej instancji na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 458" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 458 k.p.k.</xLexLink> bowiem ich uiszczenie ze względu na sytuację majątkową oskarżonego byłoby zbyt uciążliwe. Oskarżonego obciążają kwoty z tytułu powództwa o zasądzenie kwoty odpowiadającej wartości przywłaszczonego samochodu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText xALIGNx="left">Nr 1</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Wina</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ludmiła Tułaczko

Małgorzata Hejduk

protokolant sądowy Małgorzata Jaworska

Małgorzata Hejduk

Warszawa, dnia 26 listopada 2024 r. Sygn. akt VI Ka 1165/23 1 2WYROK 2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 3Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący:SSO Ludmiła Tułaczko protokolant: protokolant sądowyM. J. 4przy udziale prokuratora Mariusza Ejflera po rozpoznaniu dnia 26 listopada 2024 r. 5sprawyM. W., synaJ.iJ.,ur. (...)wG. 6oskarżonego o przestępstwo zart. 284 § 2 kk 7na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego 8od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim 9z dnia 9 maja 2023 r. sygn. akt II K 570/19 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w drugiej instancji przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VI Ka 1165/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 9 maja 2023 r. sygn. akt II K 570/19 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. M. W. Oskarżony nie był karany . Karta karna 513 2.1.1.2. M. W. Oskarżony w 2022 i 2023 nie złożył deklaracji PIT. e-puap 502 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.1.1.1. Karta karna Dowód z dokumentu, wiarygodny wystawiony przez właściwy organ w ramach jego kompetencji. 2.1.1.2. e-puap j.w. 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. 1.obraza przepisów postępowania , która mogła mieć wpływ na teść orzeczenia, a mianowicieart. 7 k.p.k.iart. 410 k.p.k.poprzez: - przekroczenie granic swobodnej oceny przeprowadzonych dowodów oraz zasad prawidłowego rozumowania przy ocenie wyjaśnień oskarżonegoM. W., w szczególności w części dotyczącej przyczyn niezwrócenia pojazduB. (...)d , które to wyjaśnienia zostały uznane przez sąd za przyjętą linię obrony; - nie wyjaśnienia przyczyn skazania znajomego oskarżonegoR.I., któremu oskarżony użyczył samochód, na karę grzywny; - pominięcie istotnych okoliczności sprawy mających wpływ na ocenę całokształtu materiału dowodowego, wynikających z wyjaśnień oskarżonegoM. W., dotyczących przyczyny zaprzestania płacenia rat leasingowych oraz okoliczności związanych z użyczeniem samochoduR.I.; 2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku przez przyjęcie, iż oskarżonyM. W.dopuścił się zarzucanego mu czynu mimo braku dowodów wskazujących, iż oskarżony użyczając samochódR.I.miał zamiar przywłaszczenia powierzony mu umową leasingową samochód. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut nie jest zasadny. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała aby sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisówart. 7 k.p.k.i410 k.p.k.Nie przekroczył także granic swobodnej oceny dowodów uznając wyjaśnienia oskarżonegoM. W.za niewiarygodne, wynikające z przyjętej przez niego linii obrony. Dotyczy to przede wszystkim tej ich części, w której oskarżony tłumaczył dlaczego nie zwrócił właścicielowi(...)samochoduB. (...)d. Sąd I instancji w oparciu o zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy, w tym zeznania świadkaA. B.i dokumenty dotyczące umowy leasingowej prawidłowo ustalił, że oskarżony przywłaszczył powierzony mu samochód przekazując go odpłatnie innej osobie w takich okolicznościach, które uniemożliwiały odnalezienie samochodu i doprowadziły do całkowitej utraty władztwa nad rzeczą przez jej właściciela. Zadysponował więc samochodem tak jakby był jego właścicielem, co wypełnia znamiona przywłaszczenia powierzonej rzeczy. Zamiar przywłaszczenia samochodu sąd I instancji ustalił oceniając zachowanie oskarżonego jako sprzeczne nie tylko z zapisami umowy leasingu lecz także jako nieracjonalne. W dniu 8.01.2015 r. pomiędzy(...)a oskarżonymM. W.została zawartaumowa leasingu operacyjnego nr (...), na mocy której pokrzywdzony przekazał oskarżonemu do używania pojazdB. (...)d o wartości na dzień zawarciaumowy (...)tyś. zł. Oskarżony w kwietniu 2018 r. zaprzestał spłaty rat leasingowych. W dniu 13 maja 2018 r. przedstawiciel leasingodawcy nawiązał kontakt mailowy z oskarżonym zaś oskarżony zapewniał, że zapłaci zaległe raty. W dniu 14 maja 2018 r. oskarżony przesłał potwierdzenie przelewu z dnia 30.04 2018 r. Potwierdzenie przelewu okazało się nierzetelne gdyż nie wpłynęła żadna kwota na konto leasingodawcy, podczas gdy oskarżony zalegał już z wpłatą ponad 4 tyś zł. ( k- 30-33) Dokumentacja mailowa świadczy o tym, że oskarżony miał możliwość nawiązania kontaktu z leasingodawcą. Skoro oskarżony był świadomy tego, że nie płaci rat leasingowych to także zdawał sobie sprawę z tego, że właściciel samochodu wypowie umowę leasingu i wystąpi o zwrot pojazdu. Umowa została wypowiedziana w dniu 28 czerwca 2018r. Od tego czasu oskarżony zaniechał jakiegokolwiek kontaktu z właścicielem samochodu. Oskarżony wyjaśnił, że na terenie Niemiec w latach 2017- 2018 przekazał do odpłatnego używania leasingowany samochód mężczyźnie o danychR.I.wraz z jednym kluczykiem i dowodem rejestracyjnym. Uzyskane w ten sposób środki miał przeznaczyć na spłatę rat leasingowych. Nie spisał umowy, co należy uznać za działanie nieracjonalne bowiem oskarżony nie zabezpieczył swoich interesów, jako posiadacz pojazdu, na wypadek gdybyR.I.nie płacił za używanie leasingowanego przez oskarżonego pojazdu. Według oskarżonego tak właśnie się stało bowiemR.I.nie płacił za używanie samochodu i go nie zwrócił. Oskarżony był świadom tego, że nie jest właścicielem samochodu i nie może przekazać auta innej osobie do używania bez zgody leasingodawcy. Powinien więc zawiadomić o tym(...)i uzyskać jego zgodę. Mógł tak uczynić chociażby za pośrednictwem Internetu, kontaktując się w ten sam sposób, w jaki kontaktował się w maju 2018 r. Tymczasem oskarżony tak nie postąpił ukrywając przed właścicielem samochodu, kto pojazd użytkuje i gdzie się on znajduje, jednocześnie nie płacąc rat leasingowych. Należy wskazać, że żona oskarżonego złożyła zawiadomienie o kradzieży pojazdu do policji niemieckiej dopiero w dniu 3.01.2019 r. podczas gdy kradzież według zgłaszającej miała nastąpić w dniu 26.05.2017 r. (k- 203 ) Nic nie tłumaczy tak długiego okresu zwłoki skoroR.I., nie płacił za używanie samochodu oskarżonemu od 2018 roku i od tego czasu nie wydał mu pojazdu. Należy więc uznać, że zawiadomienie zostało złożone w związku z toczącym się w Polsce postępowaniem karnym a jego celem była obrona oskarżonego przed zarzutem przywłaszczenia pojazdu. Samochód został znaleziony w dniu 31.10.2019 r. w Bułgarii (k- 126) lecz nie został wydany leasingodawcy, gdyż jego aktualny posiadacz nabył go w dobrej wierze. Jak wyjaśnił oskarżony przekazał samochódR.I.tylko z dowodem rejestracyjny i jednym kluczykiem, co umożliwia łatwą sprzedaż tego pojazdu. Nieracjonalne, sprzeczne z umową leasingową zachowanie oskarżonego, należy uznać za linię obrony podczas gdy rozporządził samochodem tak jakby był jego właścicielem, co uzasadnia uznanie jego winy w ramach postawionego mu zarzutu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej. Z treści pisma Prokuratury Rejonowej w Wiesbaden wynika, że w sprawie dochodzenie przeciwkoR.I.w związku z zawiadomieniem żony oskarżonego prokuratura odstąpiła od wniesienia powództwa publicznego, gdyż został on skazany w innej sprawie karnej a poza tą karą nie ma istotnego znaczenia kara do jakiej może doprowadzić ściganie w tym postępowaniu, które dotyczy podejrzenia popełnienia oszustwa w sprawie z zawiadomieniaJ. W.. (k-359) SkazanieR.I.w innej sprawie karnej na terenie Niemiec ma tylko takie znaczenie, że wymierzona kara jest na tyle surowa, że zdaniem Prokuratury wW.brak jest racjonalnych przesłanek do ścigania go w sprawie z zawiadomienia żony oskarżonego. SkazanieR.I.nie pozostaje więc w związku z niniejszą sprawą, gdyż nie zostało przeprowadzone dochodzenie w związku z zawiadomieniem żony oskarżonego. Treść pisma Prokuratury wW.wskazuje na podobne rozstrzygnięcie do umorzenie absorpcyjnego przewidzianego wart. 11 k.p.k. Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych bowiem zasadnie uznał, że oskarżony zadysponował samochodem tak jak właściciel, co jest równoznaczne z przywłaszczeniem powierzonego mu pojazdu. Wniosek 1. o uniewinnienie; 2. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wnioski są niezasadne. Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy. Logicznie i przekonująco uzasadnił dlaczego uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Zamiar przywłaszczenia powierzonego oskarżonemu pojazdu wyprowadził ze zgromadzonych w sprawie dokumentów, zeznań świadków oraz zachowania oskarżonego, który nie zwrócił właścicielowi samochodu lecz przekazał go odpłatnie innej osobie, w takich okolicznościach, które doprowadziły do utraty władztwa nad rzeczą przez jej właściciela. Materiał dowodowy jest kompletny i nie wymaga uzupełnienia. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.11. Przedmiot utrzymania w mocy 0.1Wina i kara Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Sąd I instancji prawidłowo ocenił zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy. Logicznie i przekonująco uzasadnił dlaczego uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Zamiar przywłaszczenia powierzonego oskarżonemu pojazdu wyprowadził ze zgromadzonych w sprawie dokumentów, zeznań świadków oraz zachowania oskarżonego, który nie zwrócił właścicielowi samochodu lecz przekazał go odpłatnie innej osobie, w takich okolicznościach, które doprowadziły do utraty władztwa nad rzeczą przez jej właściciela. Kara jest adekwatna do zawinienia. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2. Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w drugiej instancji na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.w zw. zart. 458 k.p.k.bowiem ich uiszczenie ze względu na sytuację majątkową oskarżonego byłoby zbyt uciążliwe. Oskarżonego obciążają kwoty z tytułu powództwa o zasądzenie kwoty odpowiadającej wartości przywłaszczonego samochodu. 7 PODPIS Nr 1 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wina 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

15/451000/0003006/Ka

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VI Wydział Karny Odwoławczy

151025000002021_IV_U_000854_2024_Uz_2024-12-16_001

IV U 854/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2025-01-16 18:00:29.0 CET

2025-01-16 15:41:29.0 CET

15102500

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV U 854/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Danuta Domańska Protokolant: starszy sekr. sąd Emilia Witkowska – Marciniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2024 roku w Toruniu sprawy M. W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T. o wysokość świadczenia na skutek odwołania M. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Zielińska" xPublisher="magziesoto" xEditorFullName="Magdalena Zielińska" xEditor="magziesoto" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/102500/0002021/U" xYear="2024" xVolNmbr="000854" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IV U 854/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 11 grudnia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Danuta Domańska</xText> <xText>Protokolant: starszy sekr. sąd Emilia Witkowska – Marciniak</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2024 roku w Toruniu</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>M. W.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx>Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>T.</xAnon></xBx></xText> <xText>o wysokość świadczenia</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>M. W.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>z dnia 16 sierpnia 2024 roku nr <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu <xAnon>M. W.</xAnon> prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach – od dnia 01 lipca 2024 roku; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. </xBx></xText> </xUnit> <xText>Sędzia Danuta Domańska</xText> <xText><xBx>Sygn. akt IV U 854/24</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 16 sierpnia 2024 r. znak: <xAnon>(...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>T.</xAnon> odmówił ubezpieczonemu <xBx><xAnon>M. W.</xAnon></xBx> prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia, ponieważ ubezpieczony nie udowodnił co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Do pracy w szczególnych warunkach nie zostały zaliczone okresy zatrudnienia w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> od 02 listopada 1977 r. do <xBRx></xBRx>26 kwietnia 1979 r. oraz od 11 maja 1981 r. do 30 listopada 2000 r., gdyż dokument znajdujący się w aktach sprawy to kopia niepotwierdzona za zgodność z oryginałem. Ponadto zakład pracy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 30 listopada 2000 r. nie określił charakteru pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z 07 lutego 1983r. Wskazał również błędne stanowisko pracy „elektromechanik”, które nie jest ściśle zgodne z powołanym punktem zarządzenia resortowego, tj. „elektromonter instalacji elektrycznych”.</xText> <xText>W odwołaniu od powyżej decyzji <xAnon>M. W.</xAnon> domagał się przyznania prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu wskazał, że w okresach od 2 listopada 1977 r. do <xBRx></xBRx>26 kwietnia 1979 r. oraz od 11 maja 1981 r. do 30 listopada 2000 r. był zatrudniony w <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych w Służbie Utrzymania Ruchu. Przerwa w zatrudnieniu wynikała z odbywania zasadniczej służby wojskowej. Na ostatnie sześć miesięcy, tj. od 1 maja 2000 r. do 30 listopada 2000 r. nastąpiła zmiana pracodawcy na <xAnon> (...) Sp. z o. o.</xAnon>, przy czym stanowisko oraz rodzaj wykonywanej przez ubezpieczonego pracy pozostał ten sam. Praca ubezpieczonego odbywała się w zamkniętych obiektach chemicznych – Polimeryzacja II i III. Polegała na utrzymaniu ruchu od strony elektrycznej, w tym konserwacji urządzeń elektrycznych w systemie jednozmianowym <xBRx></xBRx>i trzyzmianowym.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.</xText> <xText>Na rozprawie w dniu 11 grudnia 2024 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie prawa do rekompensaty od 1 lipca 2024 r., tj. od dnia przyznania prawa do emerytury.</xText> <xText><xBx> <xUx>Sąd ustalił, co następuje:</xUx> </xBx></xText> <xText>Ubezpieczony <xAnon>M. W.</xAnon> (<xAnon>ur. (...)</xAnon>) w toku aktywności zawodowej był zatrudniony:</xText> <xText>- w okresie od 02 listopada 1977 r. do 30 kwietnia 2000 r. w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon>;</xText> <xText>- w okresie od 1 maja 2000 r. do 30 listopada 2000r. w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o. o.</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon>.</xText> <xText>Zmiana pracodawcy odbyła się na zasadach przewidzianych w <xLexLink xArt="art. 23(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 23<xSUPx>1</xSUPx> k.p.</xLexLink> <xBRx></xBRx>W okresie zatrudnienia w w/w zakładach stanowisko ubezpieczonego określano jako elektromonter. W trakcie całego okresu zatrudnienia – mimo zmiany pracodawcy – ubezpieczony wykonywał taką samą pracę. W okresie od 27 kwietnia 1979 r. do 15 kwietnia 1981 r. ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową. Do pracy powrócił w terminie <xBRx></xBRx>30 dni od zakończenia odbywania służby wojskowej.</xText> <xText>Zakład pracy był podzielony na działy produkcyjne – m.in. III działy polimeryzacji <xBRx></xBRx>i III działy Torlen. Ubezpieczony pracował w dziale Polimeryzacji II i III, gdzie produkowano polimer, tj. półprodukt służący do wytwarzania włókna chemicznego. W dziale znajdowało się 6 reaktorów produkcyjnych, które podgrzewano do temperatury 360 stopni. Wokół reaktorów znajdowały się płaszcze elektroenergetyczne, tj. podgrzewacze służące do utrzymania odpowiedniej temperatury, a także pompy i silniki. Obsługą reaktorów <xBRx></xBRx>i czuwaniem nad procesem technologicznym zajmowali się pracownicy produkcyjni zatrudnieni na stanowisku aparatowych. W budynku mieścił się warsztat, w którym wykonywano drobne naprawy zepsutych części maszyn, których nie można było wykonać bezpośrednio na hali produkcyjnej. Warsztat był osobnym pomieszczeniem, przy czym nie był on szczelny (drzwi do warsztatu były cały czas otwarte).</xText> <xText>Ubezpieczony pracował przy usuwaniu awarii elektrycznych i naprawach oraz konserwacji maszyn produkcyjnych na hali produkcyjnej. Ponadto, wykonywał czynności wynikające z cyklu produkcyjnego, mające na celu utrzymania ruchu. Ubezpieczony został przydzielony do brygady elektromonterów, wykonujących pracę w systemie zmianowym, czterobrygadowym. Na porannej zmianie pracowało 4 elektryków i elektryk dyżurny. Na popołudniowej i nocnej zmianie pracował wyłącznie elektryk dyżurny. Ubezpieczony pracował na pierwszej zmianie. W czasie pracy przebywał przeważnie na hali produkcyjnej. Sporadycznie część prac, m. in. związanych z oczyszczaniem siatek elektrycznych wykonywał w warsztacie. Zdarzało się również, że zastępował <xAnon>C. M.</xAnon>, który był brygadzistą, podczas jego nieobecności jako brygadzista pracujący. Poza usuwaniem awarii ubezpieczony wykonywał stałe czynności związane z bieżącą konserwacją, kontrolą (pod kątem elektrycznym) wykonywaną w trakcie produkcji i montażem urządzeń elektroenergetycznych. W trakcie pracy ubezpieczony miał do czynienia z substancjami toksycznymi i żrącymi. W hali panowała wysoka temperatura i duży hałas, dochodziło nadto do wydzielania się oparów chemicznych, a także istniało zagrożenie wystąpienia wybuchu.</xText> <xText><xBx>dowód: -</xBx> świadectwo pracy – k. 17 akt sądowych,</xText> <xText>- świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. 18 - 20 akt</xText> <xText>sądowych,</xText> <xText>- kserokopia książeczki wojskowej – k. 12 – 24 akt kapitału początkowego,</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>C. M.</xAnon> – elektroniczny protokół rozprawy z dnia</xText> <xText>11.12.2024 r. od 00:11:35 do 00:33:31,</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>A. K.</xAnon> – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 11.12.2024 r. od 00:36:29 do 00:46:43,</xText> <xText>- przesłuchanie ubezpieczonego – elektroniczny protokół rozprawy z dnia <xBRx></xBRx>11.12.2024 r. od 00:48:41 do 01:07:46.</xText> <xText>W świadectwie pracy z 30 listopada 2000 r. odnotowano – w rubryce dotyczącej pracy w szczególnych warunkach – że taki rodzaj pracy ubezpieczony wykonywał w okresie od lutego 1977 r. do 30 listopada 2000 r. na stanowisku elektromonter utrzymania ruchu.</xText> <xText>Ubezpieczony otrzymał również od <xAnon> (...) Sp. z o. o.</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon> świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 30 listopada 2000 r., w którym wskazano, że w okresach od 2 listopada 1977 r. do 26 kwietnia 1979 r., od 11 maja 1981 r. do 30 kwietnia 2000 r. oraz od 1 maja 2000 r. do 30 listopada 2000 r. wykonywał stale <xBRx></xBRx>i w pełnym wymiarze czasu prace w warunkach szczególnych na stanowisku elektromonter wymienionym w Wykazie A, Dział II, poz. 1 pkt 9 wykazu stanowiącego załącznik Nr 1 Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 7 z dnia 7 lipca 1987 r. <xBRx></xBRx>w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze <xBRx></xBRx>w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> - świadectwo pracy – k. 17 akt sądowych,</xText> <xText>- świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. 18 - 20 akt</xText> <xText>Sądowych.</xText> <xText>Razem z ubezpieczonym w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon>, a następnie w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o. o.</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon> zatrudnieni byli:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>C. M.</xAnon>, w okresie od 02 sierpnia 1978 r. do 31 lipca 2001 r., jako elektromonter;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>A. K.</xAnon>, jako automatyk utrzymania ruchu.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xBx>Dowód: </xBx>- zeznania świadka <xAnon>C. M.</xAnon> – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 11.12.2024 r. od 00:11:35 do 00:33:31,</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>A. K.</xAnon> – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 11.12.2024 r. od 00:36:29 do 00:46:43.</xText> <xText>Decyzją z dnia 21.10.2019r. ZUS odmówił ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury, uznając, że ubezpieczony na dzień 01.01.1999r. nie udowodnił zatrudnienia 15 lat pracy w szczególnych warunkach oraz na dzień 01.01.1999r. nie wykazał 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> - decyzja ZUS z dnia 21.10.2019r. - k. 23 plik II akt emerytalnych.</xText> <xText>Ubezpieczony nie wniósł odwołania do Sądu od powyższej decyzji ZUS.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> przesłuchanie ubezpieczonego – elektroniczny protokół rozprawy z dnia <xBRx></xBRx>11.12.2024 r. od 00:48:41 do 01:07:46.</xText> <xText>W dniu 29 lipca 2024 r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem <xBRx></xBRx>o przyznanie prawa do emerytury wraz z rekompensatą.</xText> <xText>Decyzją z dnia 16 sierpnia 2024 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu emeryturę od 01 lipca 2024 r., na podstawie <xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink>. Wysokość świadczenia wyniosła 4 327,88 zł brutto.</xText> <xText>Drugą decyzją z dnia 16 sierpnia 2024 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do rekompensaty z uwagi na niewykazanie 15 lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy wyjaśnił, że do pracy w szczególnych warunkach nie zostały zaliczone okresy zatrudnienia w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o. o.</xAnon> od 2 listopada 1977 r. do 26 kwietnia 1979 r. oraz od 11 maja 1981 r. do 30 listopada 2000 r., gdyż dokument znajdujący się w aktach sprawy to kopia niepotwierdzona za zgodność z oryginałem. Ponadto zakład pracy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 30 listopada 2000 r. nie określił charakteru pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego <xBRx></xBRx>1983 r. Wskazał również błędne stanowisko pracy „elektromechanik”, które nie jest ściśle zgodne z powołanym punktem zarządzenia resortowego, tj. „elektromonter instalacji elektrycznych”.</xText> <xText>Dowód: - wniosek – k. 1 akt emerytalnych p. I,</xText> <xText>- decyzja emerytalna ZUS – k. 6 akt emerytalnych p. I,</xText> <xText>- zaskarżona decyzja ZUS – k. 9 akt emerytalnych p. I.</xText> <xText><xBx> <xUx>Sąd zważył, co następuje:</xUx> </xBx></xText> <xText>Stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sądowych oraz w aktach prowadzonych przez organ rentowy, a także na podstawie dowodu <xBRx></xBRx>z przesłuchania świadków <xAnon>C. M.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> oraz przesłuchania samego ubezpieczonego.</xText> <xText>Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, których autentyczności i zgodności z prawdą nie kwestionowała żadna ze stron. Organ rentowy powoływał się jedynie na nieprawidłowości dotyczące przedstawionych przez ubezpieczonego świadectwa pracy i świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Okoliczność ta miała jednak charakter drugorzędny. W niniejszym postępowaniu Sąd samodzielnie dokonywał ustaleń w zakresie, czy prace rzeczywiście wykonywane przez ubezpieczonego można było kwalifikować jako prace w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów <xBRx></xBRx>z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych <xBRx></xBRx>w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm., zwanego dalej również „rozporządzeniem”).</xText> <xText>Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków, ponieważ były logiczne i spójne, wzajemnie zgodne oraz niesprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. Świadkowie pracowali z ubezpieczonym w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon>, a następnie w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o. o.</xAnon> na hali produkcyjnej, ich okresy zatrudnienia pokrywały się ze sobą, wobec czego mieli bezpośrednio naocznie uzyskaną wiedzę co do organizacji pracy i funkcjonowania powyższego zakładu w spornym okresie, a przede wszystkim co do czynności wykonywanych przez ubezpieczonego i ich charakteru. Świadkowie potwierdzili, że ubezpieczony w spornych okresach pracował jako elektromonter przy usuwaniu awarii elektrycznych maszyn znajdujących się w hali produkcyjnej, zajmując się utrzymaniem ich w ruchu. W ramach swoich obowiązków pracowniczych zajmował się nadto konserwacją maszyn i odpowiadał za wybrane czynności kontrolne. Należy wskazać, że świadkowie zeznali, że ubezpieczony pewne czynności wykonywał również w warsztacie, gdy pracował przy naprawie, której nie można było wykonać bezpośrednio na hali produkcyjnej. Świadkowie zaznaczyli jednak, że były to sytuacje incydentalne i krótkotrwałe. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, że ubezpieczony w trakcie zmiany musiał przebywać przede wszystkim na hali produkcyjnej, albowiem był odpowiedzialny za bieżące zapewnienie sprawności i ciągłości procesu produkcji.</xText> <xText>Za wiarygodne uznano zeznania ubezpieczonego, które w pełni korespondowały <xBRx></xBRx>z zeznaniami w/w świadków. Ubezpieczony wskazał dodatkowo, że po odbyciu zasadniczej służby wojskowej powrócił do zakładu pracy w terminie 30 dni. Wyjaśnił też, że zdarzało się, że zastępował <xAnon>C. M.</xAnon> podczas jego nieobecności jako brygadzista. Był wówczas brygadzistą pracującym, tj. nadal wykonywał swoje podstawowe obowiązki.</xText> <xText>Odwołanie ubezpieczonego okazało się zasadne w sposób skutkujący zmianą zaskarżonej decyzji.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych</xLexLink> (tekst jedn. w Dz. U. z 2024 r. , poz. 1696 ze zm.; dalej jako „ustawa”) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach <xBRx></xBRx>z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie przysługuje osobie, która ma ustalone decyzją prawomocną prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy <xBRx></xBRx>o emeryturach i rentach z FUS lub przepisów odrębnych (art. 21 ust. 2 ustawy). Przytoczony przepis art. 21 ustawy określa ogólne warunki nabycia prawa do rekompensaty, będącej – zgodnie z definicją legalną zamieszczoną w art. 2 pkt 5 ustawy – odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze dla osób, które nie mają ustalonego decyzją prawomocną prawa do emerytury pomostowej<xIx>. </xIx>Rekompensatę oblicza się według wzoru przestawionego w art. 22 ustawy. Przyznaje się ją w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 23 ust. 2 ustawy).</xText> <xText>Z przytoczonych przepisów wynikają zatem następujące przesłanki, warunkujące prawo do rekompensaty: 1) utrata przez ubezpieczonego możliwości przejścia na emeryturę <xBRx></xBRx>w związku z wygaśnięciem po dniu 31.12.2008 r. – w stosunku do ubezpieczonych urodzonych po dniu 31.12.1948 r., a przed dniem 1.01.1969 r. – podstawy normatywnej przewidującej takie uprawnienie; 2) brak decyzji przyznającej prawo do emerytury pomostowej lub wcześniejszej emerytury; 3) legitymowanie się przez ubezpieczonego co najmniej 15–letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przypadającym w okresie do 31.12.2008 r. (art. 22 ust. 1 i 2 ustawy).</xText> <xText>Organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do rekompensaty wyłącznie z uwagi na niewykazanie posiadania przez niego na dzień 1.01.2009 r. wymaganego 15-letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, natomiast pozostałe przesłanki zostały przez niego spełnione.</xText> <xText>Według § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm. – zwanego dalej „rozporządzeniem”) stosuje się je do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4 – 15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, zwanych dalej „wykazami”. Właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze <xBRx></xBRx>w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych mieli ustalić w podległych <xBRx></xBRx>i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których były wykonywane prace <xBRx></xBRx>w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B (§ 1 ust. 2 rozporządzenia). Stosownie zarazem do § 2 ust. 1 rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale <xBRx></xBRx>i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, <xBRx></xBRx>w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 rozporządzenia).</xText> <xText>Wypada w tym miejscu podkreślić, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14.09.2007 r., III UK 27/07, OSNAP 2008/21-22/325; z dnia 19.09.2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329; z dnia 6.12.2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22.01.2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75, z dnia 24.03.2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152 <xBRx></xBRx>i z dnia 1.06.2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638).</xText> <xText>Nie wlicza się zarazem do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy, którą pracownik tylko częściowo wykonywał w sposób opisany w załącznikach do rozporządzenia, a równocześnie – w ramach dobowej miary czasu pracy – świadczył prace nie oddziaływujące szkodliwie na jego organizm. Tak zatrudniony pracownik nie spełniał bowiem koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jaki stanowi stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4.06.2008 r., II UK 306/07, OSNP 2009/21-22/290; z dnia 12.07.2011 r., II UK 2/11, LEX nr 989128). W przypadku więc jednoczesnego wykonywania prac wymienionych w rozporządzeniu z niewymienionymi, nawet gdy stosunek tych prac jest nieproporcjonalnie wysoki na rzecz tych pierwszych, przekreśla to możliwość uznania za pracę w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, jako nie wykonywanej stale <xBRx></xBRx>i w pełnym wymiarze czasu pracy (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 25.09.2013 r., III AUa 106/13, LEX nr 1381334).</xText> <xText>Reguła ta podlega natomiast pewnym ograniczeniom. Pierwszy wyjątek dotyczy sytuacji, kiedy inne równocześnie wykonywane prace stanowią integralną część (immanentną cechę) większej całości dającej się zakwalifikować pod określoną pozycję załącznika do rozporządzenia (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6.12.2007 r., III UK 62/07, LEX Nr 375653; dnia 5.05.2009 r., I UK 4/09, LEX nr 509022; z dnia 11.03.2009 r., II UK 243/08 oraz z dnia 15.11.2017 r., II UK 550/16, Legalis nr 1715417). Drugie odstępstwo odnosi się do przypadków, kiedy czynności wykonywane w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, uboczny (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22.01.2008, I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75; z dnia 22.04.2009 r., II UK 333/08, LEX nr 1001310 oraz z dnia 15.11.2017 r., II UK 550/16, Legalis nr 1715417; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 24.01.2013 r., II AUa 1098/12, LEX nr 1280036).</xText> <xText>W załączniku nr 1 do rozporządzenia, stanowiącym wykaz A, w Dziale XIV – ,,Prace różne”, pod pozycją 25 – zostały wymienione także prace polegające na bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Stanowisko to zostało sprecyzowane w zarządzeniu nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz.Urz.MG Nr 4, poz. 7) w załączniku nr 1, stanowiącym wykaz A, w Dziale XIV pod pozycją 25 pkt 1 jako stanowiska pracy, na których prace wykonywane są stale i bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie.</xText> <xText>Odnosząc się do tak kwalifikowanych prac Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku <xBRx></xBRx>z dnia 11 grudnia 2014 r. (I UK 162/14, Legalis nr 1185772) podkreślił: „<xIx>(…) dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1 (uprawnień do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym), za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz <xBRx></xBRx>o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. To właśnie wykonywanie pracy w takich warunkach (szczególnych) prowadzi bowiem do szybszego obniżenia sprawności pracownika, dając mu możliwość szybszego niż ogół zatrudnionych skorzystania z uprawnień emerytalnych. Wzięcie pod uwagę ustawowej definicji prac w szczególnych warunkach powoduje natomiast, że wykładnia pojęcia prac „na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie” musi uwzględniać owe „szkodliwe dla zdrowia oraz uciążliwe warunki” panujące na oddziałach. Szkodliwość oraz uciążliwość warunków wynika zaś z tego, że oddziały są „w ruchu”, to znaczy trwa w nich normalna praca, w związku z czym owa szkodliwość i uciążliwość jest taka sama, jak dla pracowników, którzy jako podstawowe wykonują prace wymienione w wykazie, czyli <xBRx></xBRx>ex definitione prace w szczególnych warunkach. </xIx></xText> <xText><xIx>Dlatego właśnie prace, które normalnie nie zostałyby zakwalifikowane jako prace <xBRx></xBRx>w szczególnych warunkach, polegające na bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe, mogą być za takie uznane, jednakże tylko wówczas, gdy są wykonywane „na oddziałach będących w ruchu”, czyli przy stanowiskach pracy faktycznie wykonywanej w szczególnych warunkach. Tylko wtedy bowiem warunki obu rodzajów prac są porównywalne (porównywalnie szkodliwe). Możliwość zakwalifikowania prac jako wymienionych w Dziale XIV, poz. 25 wykazu A wynika więc ze specyfiki miejsca i czasu ich wykonywania („na oddziałach będących w ruchu”), tworzących szczególne warunki, porównywalne do tych, w których pracują pracownicy normalnie tam zatrudnieni (np. hałas, zapylenie, ponadnormatywne promieniowanie etc.). Należy w związku z tym przyjąć, że pojęcie prac „na oddziałach będących w ruchu” użyte w Dziale XIV, poz. 25 wykazu A powinno być wykładane z uwzględnieniem miejsca ich wykonywania, a nie funkcjonalnie, to jest jako prace, które (bez względu na warunki, w których są wykonywane) służą jedynie jednostce organizacyjnej (zespołowi osób) normalnie wykonującej prace <xBRx></xBRx>w szczególnych warunkach.</xIx>”</xText> <xText>W ocenie Sądu pracę ubezpieczonego w okresie zatrudnienia w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> od <xBRx></xBRx>2 listopada 1977 r. do 30 kwietnia 2000 r. (22 lata, 5 miesięcy i 29 dni) oraz <xBRx></xBRx>w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon> Sp. z o. o od 1 maja 2000 r. do 30 listopada 2000 r. (7 miesięcy; łącznie 23 lata i 29 dni) należało zakwalifikować jako pracę wykonywaną w szczególnych warunkach. Praca wykonywana przez ubezpieczonego miała na celu zapewnienie utrzymania ruchu na dziale produkcyjnym, gdzie ubezpieczony zajmował się czuwaniem nad zapewnieniem prawidłowego toku produkcji i był odpowiedzialny za pracę ciągów technologicznych (pod względem elektrycznym). Ubezpieczony pracował w systemie czterobrygadowym, na pierwszej zmianie. Do jego podstawowych zadań – wypełniających zazwyczaj cały czas pracy – należała konserwacja lub naprawa układów elektrycznych maszyn i urządzeń na wydziale zajmującym się produkcją polimerów tj. „produkcją włókien chemicznych, półproduktów do wyrobu włókien chemicznych oraz innych produktów wytwarzanych na tej samej bazie co włókna chemiczne” (Wykaz A Dział IV „W chemii” poz. 22 załącznika do rozporządzenia).</xText> <xText>Zachowane zatem zostały wymogi, które pozwalały na uznanie pracy wykonywanej przez ubezpieczonego jako opisanej w wykazie A dziale XIV poz. 25 załącznika do rozporządzenia. Czynności zlecone ubezpieczonemu obejmowały przede wszystkim prace konserwacyjne lub remontowe (a także montażowe – przy wymianie poszczególnych elementów) urządzeń wykorzystywany do wytwarzania polimerów. Jednocześnie, podczas wykonywania przez ubezpieczonego tych prac wokół niego odbywała się produkcja, a zatem pozostałe maszyny i urządzenia produkujące polimery pozostawały w ruchu. Podstawowa działalność tego działu stanowiła zarazem aktywność realizowaną w warunkach szczególnych, ujętą w wykazie A dziale IV poz. 22. Pracę w takich warunkach ubezpieczony – przed dniem 1.01.2009 r. – świadczył w okresie o wiele dłuższym niż wymagane 15 lat i to w pełnym wymiarze czasu pracy.</xText> <xText>Ubezpieczonemu należało zaliczyć do stażu pracy w szczególnych warunkach okres odbywania zasadniczej służby wojskowej od 27 kwietnia 1979 r. do 15 kwietnia 1981 r. ze względu na regulację zawartą w przepisie <xLexLink xArt="art. 108" xIsapId="WDU19670440220" xTitle="Ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej" xAddress="Dz. U. z 1967 r. Nr 44, poz. 220">art. 108</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 106;art. 106 ust. 1" xIsapId="WDU19670440220" xTitle="Ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej" xAddress="Dz. U. z 1967 r. Nr 44, poz. 220">art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej</xLexLink> (Dz. U. nr 44, poz. 220, ze zm.) – w jej brzmieniu, które obowiązywało w okresie, kiedy ubezpieczony odbywał służbę wojskową. Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego, jaki ten wyraził w wyroku z dnia 6 kwietnia 2006 roku (sygn. akt: III UK 5/06, OSNP z 2007 roku, nr 7-8, poz. 108; LEX nr 244005), zgodnie z którym - okres zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lub <xBRx></xBRx>w szczególnym charakterze zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (<xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 32 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku <xBRx></xBRx>o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink>), jeżeli pracownik <xBRx></xBRx>w ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia. W ocenie Sądu takie same kryteria należy przyjąć przy ocenie możliwości zaliczenia ubezpieczonemu okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej do okresów pracy w szczególnych warunkach na potrzeby przyznania prawa do rekompensaty. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, że po ukończeniu służby wojskowej ubezpieczony powrócił w ustawowym terminie do zakładu pracy i podjął zatrudnienie na uprzednio zajmowanym stanowisku elektromontera.</xText> <xText>Wobec powyższego, na mocy <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> §2 k.p.c.</xLexLink>, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu <xAnon>M. W.</xAnon> prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 01 lipca 2024 r. (pkt. I sentencji wyroku).</xText> <xText>Mając na uwadze, że ustalenie faktycznych warunków pracy mogło zostać poczynione dopiero na etapie postępowania sądowego na podstawie dowodów, którymi organ rentowy nie dysponował, Sąd nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (<xLexLink xArt="art. 28;art. 28 ust. 1" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 28 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 118;art. 118 ust. 1 a" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 118 ust. 1a ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink>) (pkt II sentencji wyroku).</xText> <xText>Sędzia Danuta Domańska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Danuta Domańska

Magdalena Zielińska

starszy sekr. sąd Emilia Witkowska – Marciniak

Magdalena Zielińska

Sygn. akt IV U 854/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Danuta Domańska Protokolant: starszy sekr. sąd Emilia Witkowska – Marciniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2024 roku w Toruniu sprawyM. W. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wT. o wysokość świadczenia na skutek odwołaniaM. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wT. z dnia 16 sierpnia 2024 roku nr(...) I zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemuM. W.prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach – od dnia 01 lipca 2024 roku; II nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Sędzia Danuta Domańska Sygn. akt IV U 854/24 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 16 sierpnia 2024 r. znak:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.odmówił ubezpieczonemuM. W.prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia, ponieważ ubezpieczony nie udowodnił co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Do pracy w szczególnych warunkach nie zostały zaliczone okresy zatrudnienia wPrzedsiębiorstwie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąod 02 listopada 1977 r. do26 kwietnia 1979 r. oraz od 11 maja 1981 r. do 30 listopada 2000 r., gdyż dokument znajdujący się w aktach sprawy to kopia niepotwierdzona za zgodność z oryginałem. Ponadto zakład pracy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 30 listopada 2000 r. nie określił charakteru pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z 07 lutego 1983r. Wskazał również błędne stanowisko pracy „elektromechanik”, które nie jest ściśle zgodne z powołanym punktem zarządzenia resortowego, tj. „elektromonter instalacji elektrycznych”. W odwołaniu od powyżej decyzjiM. W.domagał się przyznania prawa do rekompensaty. W uzasadnieniu wskazał, że w okresach od 2 listopada 1977 r. do26 kwietnia 1979 r. oraz od 11 maja 1981 r. do 30 listopada 2000 r. był zatrudniony w(...)(...)na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych w Służbie Utrzymania Ruchu. Przerwa w zatrudnieniu wynikała z odbywania zasadniczej służby wojskowej. Na ostatnie sześć miesięcy, tj. od 1 maja 2000 r. do 30 listopada 2000 r. nastąpiła zmiana pracodawcy na(...) Sp. z o. o., przy czym stanowisko oraz rodzaj wykonywanej przez ubezpieczonego pracy pozostał ten sam. Praca ubezpieczonego odbywała się w zamkniętych obiektach chemicznych – Polimeryzacja II i III. Polegała na utrzymaniu ruchu od strony elektrycznej, w tym konserwacji urządzeń elektrycznych w systemie jednozmianowymi trzyzmianowym. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Na rozprawie w dniu 11 grudnia 2024 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie prawa do rekompensaty od 1 lipca 2024 r., tj. od dnia przyznania prawa do emerytury. Sąd ustalił, co następuje: UbezpieczonyM. W.(ur. (...)) w toku aktywności zawodowej był zatrudniony: - w okresie od 02 listopada 1977 r. do 30 kwietnia 2000 r. w(...) S.A.wT.; - w okresie od 1 maja 2000 r. do 30 listopada 2000r. wPrzedsiębiorstwie (...) Sp. z o. o.wT.. Zmiana pracodawcy odbyła się na zasadach przewidzianych wart. 231k.p.W okresie zatrudnienia w w/w zakładach stanowisko ubezpieczonego określano jako elektromonter. W trakcie całego okresu zatrudnienia – mimo zmiany pracodawcy – ubezpieczony wykonywał taką samą pracę. W okresie od 27 kwietnia 1979 r. do 15 kwietnia 1981 r. ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową. Do pracy powrócił w terminie30 dni od zakończenia odbywania służby wojskowej. Zakład pracy był podzielony na działy produkcyjne – m.in. III działy polimeryzacjii III działy Torlen. Ubezpieczony pracował w dziale Polimeryzacji II i III, gdzie produkowano polimer, tj. półprodukt służący do wytwarzania włókna chemicznego. W dziale znajdowało się 6 reaktorów produkcyjnych, które podgrzewano do temperatury 360 stopni. Wokół reaktorów znajdowały się płaszcze elektroenergetyczne, tj. podgrzewacze służące do utrzymania odpowiedniej temperatury, a także pompy i silniki. Obsługą reaktorówi czuwaniem nad procesem technologicznym zajmowali się pracownicy produkcyjni zatrudnieni na stanowisku aparatowych. W budynku mieścił się warsztat, w którym wykonywano drobne naprawy zepsutych części maszyn, których nie można było wykonać bezpośrednio na hali produkcyjnej. Warsztat był osobnym pomieszczeniem, przy czym nie był on szczelny (drzwi do warsztatu były cały czas otwarte). Ubezpieczony pracował przy usuwaniu awarii elektrycznych i naprawach oraz konserwacji maszyn produkcyjnych na hali produkcyjnej. Ponadto, wykonywał czynności wynikające z cyklu produkcyjnego, mające na celu utrzymania ruchu. Ubezpieczony został przydzielony do brygady elektromonterów, wykonujących pracę w systemie zmianowym, czterobrygadowym. Na porannej zmianie pracowało 4 elektryków i elektryk dyżurny. Na popołudniowej i nocnej zmianie pracował wyłącznie elektryk dyżurny. Ubezpieczony pracował na pierwszej zmianie. W czasie pracy przebywał przeważnie na hali produkcyjnej. Sporadycznie część prac, m. in. związanych z oczyszczaniem siatek elektrycznych wykonywał w warsztacie. Zdarzało się również, że zastępowałC. M., który był brygadzistą, podczas jego nieobecności jako brygadzista pracujący. Poza usuwaniem awarii ubezpieczony wykonywał stałe czynności związane z bieżącą konserwacją, kontrolą (pod kątem elektrycznym) wykonywaną w trakcie produkcji i montażem urządzeń elektroenergetycznych. W trakcie pracy ubezpieczony miał do czynienia z substancjami toksycznymi i żrącymi. W hali panowała wysoka temperatura i duży hałas, dochodziło nadto do wydzielania się oparów chemicznych, a także istniało zagrożenie wystąpienia wybuchu. dowód: -świadectwo pracy – k. 17 akt sądowych, - świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. 18 - 20 akt sądowych, - kserokopia książeczki wojskowej – k. 12 – 24 akt kapitału początkowego, - zeznania świadkaC. M.– elektroniczny protokół rozprawy z dnia 11.12.2024 r. od 00:11:35 do 00:33:31, - zeznania świadkaA. K.– elektroniczny protokół rozprawy z dnia 11.12.2024 r. od 00:36:29 do 00:46:43, - przesłuchanie ubezpieczonego – elektroniczny protokół rozprawy z dnia11.12.2024 r. od 00:48:41 do 01:07:46. W świadectwie pracy z 30 listopada 2000 r. odnotowano – w rubryce dotyczącej pracy w szczególnych warunkach – że taki rodzaj pracy ubezpieczony wykonywał w okresie od lutego 1977 r. do 30 listopada 2000 r. na stanowisku elektromonter utrzymania ruchu. Ubezpieczony otrzymał również od(...) Sp. z o. o.wT.świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 30 listopada 2000 r., w którym wskazano, że w okresach od 2 listopada 1977 r. do 26 kwietnia 1979 r., od 11 maja 1981 r. do 30 kwietnia 2000 r. oraz od 1 maja 2000 r. do 30 listopada 2000 r. wykonywał stalei w pełnym wymiarze czasu prace w warunkach szczególnych na stanowisku elektromonter wymienionym w Wykazie A, Dział II, poz. 1 pkt 9 wykazu stanowiącego załącznik Nr 1 Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 7 z dnia 7 lipca 1987 r.w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterzew zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. Dowód:- świadectwo pracy – k. 17 akt sądowych, - świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. 18 - 20 akt Sądowych. Razem z ubezpieczonym w(...) S.A.wT., a następnie wPrzedsiębiorstwie (...) Sp. z o. o.wT.zatrudnieni byli:  C. M., w okresie od 02 sierpnia 1978 r. do 31 lipca 2001 r., jako elektromonter; A. K., jako automatyk utrzymania ruchu. Dowód:- zeznania świadkaC. M.– elektroniczny protokół rozprawy z dnia 11.12.2024 r. od 00:11:35 do 00:33:31, - zeznania świadkaA. K.– elektroniczny protokół rozprawy z dnia 11.12.2024 r. od 00:36:29 do 00:46:43. Decyzją z dnia 21.10.2019r. ZUS odmówił ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury, uznając, że ubezpieczony na dzień 01.01.1999r. nie udowodnił zatrudnienia 15 lat pracy w szczególnych warunkach oraz na dzień 01.01.1999r. nie wykazał 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Dowód:- decyzja ZUS z dnia 21.10.2019r. - k. 23 plik II akt emerytalnych. Ubezpieczony nie wniósł odwołania do Sądu od powyższej decyzji ZUS. Dowód:przesłuchanie ubezpieczonego – elektroniczny protokół rozprawy z dnia11.12.2024 r. od 00:48:41 do 01:07:46. W dniu 29 lipca 2024 r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiemo przyznanie prawa do emerytury wraz z rekompensatą. Decyzją z dnia 16 sierpnia 2024 r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu emeryturę od 01 lipca 2024 r., na podstawieart. 24 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość świadczenia wyniosła 4 327,88 zł brutto. Drugą decyzją z dnia 16 sierpnia 2024 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do rekompensaty z uwagi na niewykazanie 15 lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy wyjaśnił, że do pracy w szczególnych warunkach nie zostały zaliczone okresy zatrudnienia wPrzedsiębiorstwie (...) Sp. z o. o.od 2 listopada 1977 r. do 26 kwietnia 1979 r. oraz od 11 maja 1981 r. do 30 listopada 2000 r., gdyż dokument znajdujący się w aktach sprawy to kopia niepotwierdzona za zgodność z oryginałem. Ponadto zakład pracy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 30 listopada 2000 r. nie określił charakteru pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego1983 r. Wskazał również błędne stanowisko pracy „elektromechanik”, które nie jest ściśle zgodne z powołanym punktem zarządzenia resortowego, tj. „elektromonter instalacji elektrycznych”. Dowód: - wniosek – k. 1 akt emerytalnych p. I, - decyzja emerytalna ZUS – k. 6 akt emerytalnych p. I, - zaskarżona decyzja ZUS – k. 9 akt emerytalnych p. I. Sąd zważył, co następuje: Stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sądowych oraz w aktach prowadzonych przez organ rentowy, a także na podstawie dowoduz przesłuchania świadkówC. M.iA. K.oraz przesłuchania samego ubezpieczonego. Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, których autentyczności i zgodności z prawdą nie kwestionowała żadna ze stron. Organ rentowy powoływał się jedynie na nieprawidłowości dotyczące przedstawionych przez ubezpieczonego świadectwa pracy i świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Okoliczność ta miała jednak charakter drugorzędny. W niniejszym postępowaniu Sąd samodzielnie dokonywał ustaleń w zakresie, czy prace rzeczywiście wykonywane przez ubezpieczonego można było kwalifikować jako prace w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrówz 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionychw szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm., zwanego dalej również „rozporządzeniem”). Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków, ponieważ były logiczne i spójne, wzajemnie zgodne oraz niesprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. Świadkowie pracowali z ubezpieczonym w(...) S.A.wT., a następnie wPrzedsiębiorstwie (...) Sp. z o. o.na hali produkcyjnej, ich okresy zatrudnienia pokrywały się ze sobą, wobec czego mieli bezpośrednio naocznie uzyskaną wiedzę co do organizacji pracy i funkcjonowania powyższego zakładu w spornym okresie, a przede wszystkim co do czynności wykonywanych przez ubezpieczonego i ich charakteru. Świadkowie potwierdzili, że ubezpieczony w spornych okresach pracował jako elektromonter przy usuwaniu awarii elektrycznych maszyn znajdujących się w hali produkcyjnej, zajmując się utrzymaniem ich w ruchu. W ramach swoich obowiązków pracowniczych zajmował się nadto konserwacją maszyn i odpowiadał za wybrane czynności kontrolne. Należy wskazać, że świadkowie zeznali, że ubezpieczony pewne czynności wykonywał również w warsztacie, gdy pracował przy naprawie, której nie można było wykonać bezpośrednio na hali produkcyjnej. Świadkowie zaznaczyli jednak, że były to sytuacje incydentalne i krótkotrwałe. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, że ubezpieczony w trakcie zmiany musiał przebywać przede wszystkim na hali produkcyjnej, albowiem był odpowiedzialny za bieżące zapewnienie sprawności i ciągłości procesu produkcji. Za wiarygodne uznano zeznania ubezpieczonego, które w pełni korespondowałyz zeznaniami w/w świadków. Ubezpieczony wskazał dodatkowo, że po odbyciu zasadniczej służby wojskowej powrócił do zakładu pracy w terminie 30 dni. Wyjaśnił też, że zdarzało się, że zastępowałC. M.podczas jego nieobecności jako brygadzista. Był wówczas brygadzistą pracującym, tj. nadal wykonywał swoje podstawowe obowiązki. Odwołanie ubezpieczonego okazało się zasadne w sposób skutkujący zmianą zaskarżonej decyzji. Zgodnie zart. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych(tekst jedn. w Dz. U. z 2024 r. , poz. 1696 ze zm.; dalej jako „ustawa”) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentachz FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie przysługuje osobie, która ma ustalone decyzją prawomocną prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawyo emeryturach i rentach z FUS lub przepisów odrębnych (art. 21 ust. 2 ustawy). Przytoczony przepis art. 21 ustawy określa ogólne warunki nabycia prawa do rekompensaty, będącej – zgodnie z definicją legalną zamieszczoną w art. 2 pkt 5 ustawy – odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze dla osób, które nie mają ustalonego decyzją prawomocną prawa do emerytury pomostowej.Rekompensatę oblicza się według wzoru przestawionego w art. 22 ustawy. Przyznaje się ją w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 23 ust. 2 ustawy). Z przytoczonych przepisów wynikają zatem następujące przesłanki, warunkujące prawo do rekompensaty: 1) utrata przez ubezpieczonego możliwości przejścia na emeryturęw związku z wygaśnięciem po dniu 31.12.2008 r. – w stosunku do ubezpieczonych urodzonych po dniu 31.12.1948 r., a przed dniem 1.01.1969 r. – podstawy normatywnej przewidującej takie uprawnienie; 2) brak decyzji przyznającej prawo do emerytury pomostowej lub wcześniejszej emerytury; 3) legitymowanie się przez ubezpieczonego co najmniej 15–letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przypadającym w okresie do 31.12.2008 r. (art. 22 ust. 1 i 2 ustawy). Organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do rekompensaty wyłącznie z uwagi na niewykazanie posiadania przez niego na dzień 1.01.2009 r. wymaganego 15-letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, natomiast pozostałe przesłanki zostały przez niego spełnione. Według § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm. – zwanego dalej „rozporządzeniem”) stosuje się je do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4 – 15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, zwanych dalej „wykazami”. Właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielczew porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych mieli ustalić w podległychi nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których były wykonywane pracew szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B (§ 1 ust. 2 rozporządzenia). Stosownie zarazem do § 2 ust. 1 rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stalei w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji,w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 rozporządzenia). Wypada w tym miejscu podkreślić, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14.09.2007 r., III UK 27/07, OSNAP 2008/21-22/325; z dnia 19.09.2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329; z dnia 6.12.2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22.01.2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75, z dnia 24.03.2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152i z dnia 1.06.2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638). Nie wlicza się zarazem do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy, którą pracownik tylko częściowo wykonywał w sposób opisany w załącznikach do rozporządzenia, a równocześnie – w ramach dobowej miary czasu pracy – świadczył prace nie oddziaływujące szkodliwie na jego organizm. Tak zatrudniony pracownik nie spełniał bowiem koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jaki stanowi stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4.06.2008 r., II UK 306/07, OSNP 2009/21-22/290; z dnia 12.07.2011 r., II UK 2/11, LEX nr 989128). W przypadku więc jednoczesnego wykonywania prac wymienionych w rozporządzeniu z niewymienionymi, nawet gdy stosunek tych prac jest nieproporcjonalnie wysoki na rzecz tych pierwszych, przekreśla to możliwość uznania za pracę w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, jako nie wykonywanej stalei w pełnym wymiarze czasu pracy (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 25.09.2013 r., III AUa 106/13, LEX nr 1381334). Reguła ta podlega natomiast pewnym ograniczeniom. Pierwszy wyjątek dotyczy sytuacji, kiedy inne równocześnie wykonywane prace stanowią integralną część (immanentną cechę) większej całości dającej się zakwalifikować pod określoną pozycję załącznika do rozporządzenia (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6.12.2007 r., III UK 62/07, LEX Nr 375653; dnia 5.05.2009 r., I UK 4/09, LEX nr 509022; z dnia 11.03.2009 r., II UK 243/08 oraz z dnia 15.11.2017 r., II UK 550/16, Legalis nr 1715417). Drugie odstępstwo odnosi się do przypadków, kiedy czynności wykonywane w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, uboczny (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22.01.2008, I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75; z dnia 22.04.2009 r., II UK 333/08, LEX nr 1001310 oraz z dnia 15.11.2017 r., II UK 550/16, Legalis nr 1715417; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 24.01.2013 r., II AUa 1098/12, LEX nr 1280036). W załączniku nr 1 do rozporządzenia, stanowiącym wykaz A, w Dziale XIV – ,,Prace różne”, pod pozycją 25 – zostały wymienione także prace polegające na bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Stanowisko to zostało sprecyzowane w zarządzeniu nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz.Urz.MG Nr 4, poz. 7) w załączniku nr 1, stanowiącym wykaz A, w Dziale XIV pod pozycją 25 pkt 1 jako stanowiska pracy, na których prace wykonywane są stale i bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie. Odnosząc się do tak kwalifikowanych prac Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyrokuz dnia 11 grudnia 2014 r. (I UK 162/14, Legalis nr 1185772) podkreślił: „(…) dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1 (uprawnień do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym), za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia orazo znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. To właśnie wykonywanie pracy w takich warunkach (szczególnych) prowadzi bowiem do szybszego obniżenia sprawności pracownika, dając mu możliwość szybszego niż ogół zatrudnionych skorzystania z uprawnień emerytalnych. Wzięcie pod uwagę ustawowej definicji prac w szczególnych warunkach powoduje natomiast, że wykładnia pojęcia prac „na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie” musi uwzględniać owe „szkodliwe dla zdrowia oraz uciążliwe warunki” panujące na oddziałach. Szkodliwość oraz uciążliwość warunków wynika zaś z tego, że oddziały są „w ruchu”, to znaczy trwa w nich normalna praca, w związku z czym owa szkodliwość i uciążliwość jest taka sama, jak dla pracowników, którzy jako podstawowe wykonują prace wymienione w wykazie, czyliex definitione prace w szczególnych warunkach. Dlatego właśnie prace, które normalnie nie zostałyby zakwalifikowane jako pracew szczególnych warunkach, polegające na bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe, mogą być za takie uznane, jednakże tylko wówczas, gdy są wykonywane „na oddziałach będących w ruchu”, czyli przy stanowiskach pracy faktycznie wykonywanej w szczególnych warunkach. Tylko wtedy bowiem warunki obu rodzajów prac są porównywalne (porównywalnie szkodliwe). Możliwość zakwalifikowania prac jako wymienionych w Dziale XIV, poz. 25 wykazu A wynika więc ze specyfiki miejsca i czasu ich wykonywania („na oddziałach będących w ruchu”), tworzących szczególne warunki, porównywalne do tych, w których pracują pracownicy normalnie tam zatrudnieni (np. hałas, zapylenie, ponadnormatywne promieniowanie etc.). Należy w związku z tym przyjąć, że pojęcie prac „na oddziałach będących w ruchu” użyte w Dziale XIV, poz. 25 wykazu A powinno być wykładane z uwzględnieniem miejsca ich wykonywania, a nie funkcjonalnie, to jest jako prace, które (bez względu na warunki, w których są wykonywane) służą jedynie jednostce organizacyjnej (zespołowi osób) normalnie wykonującej pracew szczególnych warunkach.” W ocenie Sądu pracę ubezpieczonego w okresie zatrudnienia w(...) S.A.od2 listopada 1977 r. do 30 kwietnia 2000 r. (22 lata, 5 miesięcy i 29 dni) orazwPrzedsiębiorstwie (...)Sp. z o. o od 1 maja 2000 r. do 30 listopada 2000 r. (7 miesięcy; łącznie 23 lata i 29 dni) należało zakwalifikować jako pracę wykonywaną w szczególnych warunkach. Praca wykonywana przez ubezpieczonego miała na celu zapewnienie utrzymania ruchu na dziale produkcyjnym, gdzie ubezpieczony zajmował się czuwaniem nad zapewnieniem prawidłowego toku produkcji i był odpowiedzialny za pracę ciągów technologicznych (pod względem elektrycznym). Ubezpieczony pracował w systemie czterobrygadowym, na pierwszej zmianie. Do jego podstawowych zadań – wypełniających zazwyczaj cały czas pracy – należała konserwacja lub naprawa układów elektrycznych maszyn i urządzeń na wydziale zajmującym się produkcją polimerów tj. „produkcją włókien chemicznych, półproduktów do wyrobu włókien chemicznych oraz innych produktów wytwarzanych na tej samej bazie co włókna chemiczne” (Wykaz A Dział IV „W chemii” poz. 22 załącznika do rozporządzenia). Zachowane zatem zostały wymogi, które pozwalały na uznanie pracy wykonywanej przez ubezpieczonego jako opisanej w wykazie A dziale XIV poz. 25 załącznika do rozporządzenia. Czynności zlecone ubezpieczonemu obejmowały przede wszystkim prace konserwacyjne lub remontowe (a także montażowe – przy wymianie poszczególnych elementów) urządzeń wykorzystywany do wytwarzania polimerów. Jednocześnie, podczas wykonywania przez ubezpieczonego tych prac wokół niego odbywała się produkcja, a zatem pozostałe maszyny i urządzenia produkujące polimery pozostawały w ruchu. Podstawowa działalność tego działu stanowiła zarazem aktywność realizowaną w warunkach szczególnych, ujętą w wykazie A dziale IV poz. 22. Pracę w takich warunkach ubezpieczony – przed dniem 1.01.2009 r. – świadczył w okresie o wiele dłuższym niż wymagane 15 lat i to w pełnym wymiarze czasu pracy. Ubezpieczonemu należało zaliczyć do stażu pracy w szczególnych warunkach okres odbywania zasadniczej służby wojskowej od 27 kwietnia 1979 r. do 15 kwietnia 1981 r. ze względu na regulację zawartą w przepisieart. 108w związku zart. 106 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej(Dz. U. nr 44, poz. 220, ze zm.) – w jej brzmieniu, które obowiązywało w okresie, kiedy ubezpieczony odbywał służbę wojskową. Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego, jaki ten wyraził w wyroku z dnia 6 kwietnia 2006 roku (sygn. akt: III UK 5/06, OSNP z 2007 roku, nr 7-8, poz. 108; LEX nr 244005), zgodnie z którym - okres zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lubw szczególnym charakterze zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 32 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 rokuo emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), jeżeli pracownikw ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia. W ocenie Sądu takie same kryteria należy przyjąć przy ocenie możliwości zaliczenia ubezpieczonemu okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej do okresów pracy w szczególnych warunkach na potrzeby przyznania prawa do rekompensaty. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, że po ukończeniu służby wojskowej ubezpieczony powrócił w ustawowym terminie do zakładu pracy i podjął zatrudnienie na uprzednio zajmowanym stanowisku elektromontera. Wobec powyższego, na mocyart. 47714§2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemuM. W.prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia 01 lipca 2024 r. (pkt. I sentencji wyroku). Mając na uwadze, że ustalenie faktycznych warunków pracy mogło zostać poczynione dopiero na etapie postępowania sądowego na podstawie dowodów, którymi organ rentowy nie dysponował, Sąd nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (art. 28 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowychw zw. zart. 118 ust. 1a ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) (pkt II sentencji wyroku). Sędzia Danuta Domańska

15/102500/0002021/U

Sąd Okręgowy w Toruniu

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

151025000004003_VIII_Ca_001044_2023_Uz_2024-12-11_001

VIII Ca 1044/23

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 10:46:03.0 CET

15102500

4003

DECISION, REASON

Sygn. akt VIII Ca 1044/23 POSTANOWIENIE Dnia 11 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Małgorzata Kończal po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2024 r. w Toruniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa (...) w G. przeciwko W. Z. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 22 września 2023 r. sygn. akt X C 668/23 p o s t a n a w i a : odrzucić apelację. UZASADNIENIE Apelacja złożona pr

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Izabela Bagińska" xPublisher="izabagsoto" xEditorFullName="Izabela Bagińska" xEditor="izabagsoto" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/102500/0004003/Ca" xYear="2023" xVolNmbr="001044" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII Ca 1044/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dnia 11 grudnia 2024 r.</xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="250"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="460"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSO Małgorzata Kończal</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2024 r. w Toruniu</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa<xAnon>(...)</xAnon><xBx> w <xAnon>G.</xAnon> </xBx> </xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon>W. Z.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>o zapłatę</xBx></xText> <xText>na skutek apelacji pozwanej</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu</xText> <xText>z dnia 22 września 2023 r.</xText> <xText>sygn. akt X C 668/23</xText> <xText><xBx>p o s t a n a w i a : odrzucić apelację.</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Apelacja złożona przez pozwana została wniesiona z brakami fiskalnymi. Zarządzeniem z dnia 4 listopada 2024r. pozwana została wezwana do usunięcia braków apelacji poprzez opłacenie apelacji w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia apelacji. Wezwanie zostało doręczone (przez awizo) pozwanej w dniu 2 grudnia 2024r. Mimo upływu w dniu 9 grudnia 2024r. zakreślonego terminu, apelacja nie została opłacona.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 373;art. 373 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 373 §1 k.p.c.</xLexLink> sąd drugiej instancji odrzuca apelację spóźnioną, nieopłaconą lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również apelację, której braków strona nie usunęła w wyznaczonym terminie.</xText> <xText>Dlatego na mocy <xLexLink xArt="art. 373;art. 373 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 373 §1 k.p.c.</xLexLink> należało orzec jak w sentencji.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Małgorzata Kończal

Izabela Bagińska

Izabela Bagińska

Sygn. akt VIII Ca 1044/23 POSTANOWIENIE Dnia 11 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Małgorzata Kończal po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2024 r. w Toruniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa(...)wG. przeciwkoW. Z. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 22 września 2023 r. sygn. akt X C 668/23 p o s t a n a w i a : odrzucić apelację. UZASADNIENIE Apelacja złożona przez pozwana została wniesiona z brakami fiskalnymi. Zarządzeniem z dnia 4 listopada 2024r. pozwana została wezwana do usunięcia braków apelacji poprzez opłacenie apelacji w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia apelacji. Wezwanie zostało doręczone (przez awizo) pozwanej w dniu 2 grudnia 2024r. Mimo upływu w dniu 9 grudnia 2024r. zakreślonego terminu, apelacja nie została opłacona. Zgodnie zart. 373 §1 k.p.c.sąd drugiej instancji odrzuca apelację spóźnioną, nieopłaconą lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również apelację, której braków strona nie usunęła w wyznaczonym terminie. Dlatego na mocyart. 373 §1 k.p.c.należało orzec jak w sentencji.

15/102500/0004003/Ca

Sąd Okręgowy w Toruniu

VIII Wydział Cywilny Odwoławczy

151025000004003_VIII_Ca_000823_2024_Uz_2024-12-11_001

VIII Ca 823/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 10:51:31.0 CET

15102500

4003

REASON

VIII Ca 823/24 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Toruniu w sprawie z powództwa (...) Bank S.A. we W. przeciwko B. W. o zapłatę oddalił powództwo w całości ( k. 32 akt sprawy ). W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że rozstrzygnięcie swoje oparł o przepis art. 191 1 § 1 i 3 k.p.c. uznając powództwo strony powodowej jako oczywiście bezzasadne (uzasadnienie – k. 32-33 akt sprawy ). Apelację od powyższego orzeczenia w całości wniósł powód, zarzucając mu: 1 naruszenie

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Izabela Bagińska" xPublisher="izabagsoto" xEditorFullName="Natalia Wilk" xEditor="natziosoto" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/102500/0004003/Ca" xYear="2024" xVolNmbr="000823" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>VIII Ca 823/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx>Wyrokiem </xBx>z dnia 28 sierpnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Toruniu w sprawie z powództwa <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> przeciwko <xAnon>B. W.</xAnon> o zapłatę oddalił powództwo w całości (<xIx>k. 32 akt sprawy</xIx>). W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że rozstrzygnięcie swoje oparł o przepis <xLexLink xArt="art. 191(1);art. 191(1) § 1;art. 191(1) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 191<xSUPx>1</xSUPx> § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> uznając powództwo strony powodowej jako oczywiście bezzasadne (uzasadnienie – <xIx>k. 32-33 akt sprawy</xIx>).</xText> <xText><xBx>Apelację</xBx> od powyższego orzeczenia w całości wniósł powód, zarzucając mu:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 299" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 299 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink> poprzez zignorowanie i nierozpoznanie wniosku dowodowego powoda o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron z ograniczeniem do strony pozwanej i nieprzeprowadzenie tego dowodu, w sytuacji gdy powód wskazał w pozwie szereg faktów, których wykazanie było niezbędne dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy i rozpoznania jej istoty, co doprowadziło do pominięcia przez Sąd Rejonowy wszystkich źródeł osobowych, a w konsekwencji uznania, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 278" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink> poprzez zignorowanie i nierozpoznanie wniosku dowodowego powoda o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu finansów i rachunkowości zgłoszonego przez powoda w pkt viii. ppkt. 4 tabeli z dowodami zawartej w pozwie, podczas gdy przeprowadzenie tego dowodu jest kluczowe dla ustalenia prawidłowej wysokości żądania powoda i istniejącego wzbogacenia pozwanego i zubożenia powoda,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3;art. 358(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 3 i 4 k.c.</xLexLink> poprzez błędną wykładnię i uznanie, że powodowi jako przedsiębiorcy nie przysługuje prawo dochodzenia jakichkolwiek świadczeń w wypadku istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, z uwagi na to, że świadczenie, którego powód domaga się od pozwanego pozostaje w związku z prowadzeniem przez powoda przedsiębiorstwa, w sytuacji gdy świadczenie pieniężne spełnione w następstwie obowiązku zwrotu wzajemnych świadczeń z nieważnej umowy wzajemnej nie jest świadczeniem związanym z prowadzeniem przedsiębiorstwa w rozumienia <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1 </xSUPx>§ 4 k.c.</xLexLink>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> poprzez błędną wykładnię i uznanie, że powodowi nie przysługuje roszczenie o wyrównanie wartości kapitału udostępnionego pozwanemu na określony cel i na wiele lat, w sytuacji gdy powyższe roszczenie znajduje podstawę w przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu, a co więcej powód przedłożył w pozwie szczegółowe wyliczenie ww. roszczenia przedstawiając alternatywną podstawę materialnoprawną roszczenia,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">c</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 357" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 357 k.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i brak uwzględnienia ww. przepisu przy orzekaniu, a w konsekwencji pominięcie, że w sytuacji gdy spełnienie świadczenia polega na zapłacie sumy pieniężnej, a w umowie brak jest bliższych wskazówek co do jej wysokości, wysokość tego świadczenia powinna być ustalona według zwykłych stawek stosowanych za dany rodzaj usług lub przyjętych w stosunkach danego rodzaju, co skutkowało pominięciem, że wysokość świadczeń stron powinna być zatem określona za pomocą średniego kursu NBP,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">d</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 406" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 406 k.c.</xLexLink> przez błędną wykładnię i uznanie, że pozwany zobowiązany jest jedynie do wydania równowartości udostępnionego kapitału, w sytuacji gdy obowiązek wydania korzyści przy rozliczeniu bezpodstawnego wzbogacenia powstałego na skutek stwierdzenia nieważności umowy kredytu obejmuje nie tylko zwrot wzajemnych świadczeń – tj. wyłącznie kwoty kapitału, ale także obejmować winien zwrot wzrostu wartości nieruchomości, którą pozwany nabył za środki wypłacone w ramach udzielonego kredytu, tj. różnicę pomiędzy wartością lokalu mieszkalnego w chwili jego zakupu, a wartością lokalu mieszkalnego w chwili zwrotu powodowi kwoty kapitału,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">e</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 409" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 409 k.c.</xLexLink> przez błędną wykładnię i pominięcie, że jest nadal wzbogacony o wartość przedmiotu nabytego w zamian za wypłaconą w ramach nieważnej umowy kredytu sumę środków,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">f</xName> <xText>art. 6 w zw. z art. 7 Dyrektywy 93/13 przez błędną wykładnię i naruszenie zasady proporcjonalności, co doprowadziło do pominięcia, że skutkiem nieważności umowy kredytu jest obowiązek przywrócenia sytuacji, jaka istniałaby hipotetycznie, gdyby nie doszło do nieważnej czynności prawnej, a więc pozwany nigdy nie otrzymałby środków pieniężnych od powoda i nigdy nie nabyłby ze te środki nieruchomości.</xText> </xUnit> </xUnit> </xUnit> <xText>W związku z powyższym powód wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy i pominięcie istotnych wniosków dowodowych powoda i potrzebę przeprowadzenia postępowania dowodowego niemalże w całości,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>pozostawienie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego Sądowi I instancji,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>ewentualnie zmianę wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 26.499 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa dni dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze według norm prawem przepisanych (<xIx>k. 37-43v.</xIx>).</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText><xBx>Apelacja była zasadna. </xBx></xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy oddalił powództwo jako oczywiście niezasadne, na podstawie <xLexLink xArt="art. 191(1);art. 191(1) § 1;art. 191(1) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 191<xSUPx>1</xSUPx> § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink>, który stanowi, że jeżeli z treści pozwu i załączników oraz okoliczności dotyczących sprawy, a także faktów, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 228" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 228</xLexLink> (tj. faktów powszechnie znanych), wynika oczywista bezzasadność powództwa, Sąd może oddalić powództwo na posiedzeniu niejawnym.</xText> <xText>Oczywista bezzasadność powództwa zachodzi wówczas, gdy każdy prawnik z góry, bez głębszej analizy prawnej stanu faktycznego, może powiedzieć, że powództwo nie może być uwzględnione (post. SN z 8.10.1984 r., II CZ 112/84, Legalis). Przykładem takiego powództwa jest powództwo wytoczone przez osobę, której nie przysługuje czynna legitymacja procesowa, lub przeciwko osobie, która nie jest legitymowana biernie, jak i powództwo wytoczone po upływie terminu zawitego (zarówno legitymację, jak i upływ terminu zawitego sąd bierze pod uwagę z urzędu). Innymi słowy, o bezzasadności powództwa można mówić wyłącznie wówczas, gdy nie istnieje żadna szansa na jego uwzględnienie. Chodzi zatem o sytuacje, gdy pozew w żadnym wypadku nie ma szans uwzględnienia, wobec czego nadawanie mu biegu jest stratą czasu i pracy sądu. Brak roszczenia z przyczyn prawnych lub faktycznych jest przy tym zauważalny dla każdego prawnika bez głębszej analizy prawnej i bez konieczności prowadzenia postępowania dowodowego. Oczywista bezzasadność powództwa musi więc wynikać już z samej treści pozwu, przy uwzględnieniu ewentualnie faktów powszechnie znanych i faktów znanych sądowi z urzędu (wyrok SA w Łodzi z 30.10.2020 r., I ACa 1050/20, LEX nr 3108148).</xText> <xText>Przy ocenie, czy powództwo jest oczywiście bezzasadne, należy pamiętać, że uproszczenie procedowania z powodu oczywistej bezzasadności powództwa stanowi wyjątek, ograniczający pełną realizację prawa do sądu (wyrok SA w Krakowie z 29.05.2020 r., I ACa 231/20, LEX nr 3033460). Mając zatem na uwadze konieczność restrykcyjnej wykładni pojęcia oczywistej bezzasadności powództwa oraz zapewnienia realizacji prawa do sądu, należy stwierdzić, iż stan oczywistej bezzasadności powództwa – w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 191(1);art. 191(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 191<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> – będzie mógł wystąpić jedynie w sytuacji, gdy zgłoszone przez powoda żądanie prowadzi do wniosku, że nie może ono znaleźć ochrony prawnej z uwagi na treść obowiązujących przepisów prawa, które takiej ochrony nie przewidują.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu Okręgowego, treść pozwu nie uzasadniała w niniejszej sprawie przyjęcia, że powództwo jest oczywiście bezzasadne. Dla przyjęcia, że żądanie pozwu jest oczywiście niezasadne nie wystarczą daleko idące wątpliwości Sądu co do jego zasadności. Jeżeli dla dokonania oceny w tym zakresie Sąd dokonuje badania stanu faktycznego sprawy, odnosząc się do szeregu szczegółowych okoliczności związanych z twierdzeniami strony powodowej, to w istocie wyklucza to uznanie, że roszczenie jest oczywiście bezzasadne. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Już tylko z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Rejonowy dokonywał oceny stanu faktycznego sprawy, odnosząc się merytorycznie do twierdzeń powoda. W uzasadnieniu wskazywał, że obowiązujące przepisy wykluczają roszczenie o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie przekraczającym wartość świadczenia, spełnionego w wykonaniu umowy, uznanej za nieważną lub nieskuteczną w konsekwencji eliminacji postanowień, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, a także wykluczają ewentualne żądanie powoda co do waloryzacji. Sąd Rejonowy przywoływał przy tym aktualne orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE.</xText> <xText>Jednocześnie wskazać należy, że Sąd Rejonowy w uzasadnieniu artykułował również wątpliwości co do formułowanych przez powoda roszczeń, zarówno głównego jak i ewentualnego. Wskazywał, że cyt. „nie sposób zrozumieć czy powód dochodzi zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia, czy waloryzacji, czy też obu tych roszczeń, czy może konstruuje roszczenie (lub roszczenia) o charakterze hybrydowym. Co więcej, nie sposób zrozumieć czy wywody prawne uzasadnienia odnoszą się do obu zgłoszonych roszczeń (a jeżeli tak – która część odnosi się do którego z nich) czy też tylko jednego (jakiego?)”. Już samo takie stwierdzenie Sądu I instancji powinno dawać przyczynek do uznania tego, że sprawa niniejsza wymaga dokładniejszego zbadania i wyjaśnienia okoliczności, przyjrzenia się argumentacji powoda, nie zaś uznania prima facie, że powództwo jest oczywiście bezzasadne.</xText> <xText>Wobec czego ,zdaniem Sądu Okręgowego, ocena dokonana przez Sąd I instancji na tym etapie, tj. bez przeprowadzania postępowania dowodowego była przedwczesna, a w sprawie brak było podstaw dla przyjęcia, że powództwo jest oczywiście bezzasadne. Ocena ta, co wymaga szczególnego podkreślenia, nie oznacza, że roszczenie pozwu jest w jakimkolwiek stopniu uzasadnione - Sąd Okręgowy w ogóle nie dokonywał bowiem tego rodzaju oceny, ta bowiem leży w gestii Sądu I instancji, który jednak bezzasadnie przyjął, że sprawa nie wymaga rozpoznania wobec oczywistej bezzasadności roszczenia.</xText> <xText>W konsekwencji zaskarżony wyrok podlegał uchyleniu, na podstawie <xLexLink xArt="art. 391(1);art. 391(1) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391<xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Izabela Bagińska

Natalia Wilk

VIII Ca 823/24 UZASADNIENIE Wyrokiemz dnia 28 sierpnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Toruniu w sprawie z powództwa(...) Bank S.A.weW.przeciwkoB. W.o zapłatę oddalił powództwo w całości (k. 32 akt sprawy). W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że rozstrzygnięcie swoje oparł o przepisart. 1911§ 1 i 3 k.p.c.uznając powództwo strony powodowej jako oczywiście bezzasadne (uzasadnienie –k. 32-33 akt sprawy). Apelacjęod powyższego orzeczenia w całości wniósł powód, zarzucając mu: 1 naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.: a art. 2352§ 2 k.p.c.w zw. zart. 299 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez zignorowanie i nierozpoznanie wniosku dowodowego powoda o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron z ograniczeniem do strony pozwanej i nieprzeprowadzenie tego dowodu, w sytuacji gdy powód wskazał w pozwie szereg faktów, których wykazanie było niezbędne dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy i rozpoznania jej istoty, co doprowadziło do pominięcia przez Sąd Rejonowy wszystkich źródeł osobowych, a w konsekwencji uznania, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, b art. 2352§ 2 k.p.c.w zw. zart. 278 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez zignorowanie i nierozpoznanie wniosku dowodowego powoda o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu finansów i rachunkowości zgłoszonego przez powoda w pkt viii. ppkt. 4 tabeli z dowodami zawartej w pozwie, podczas gdy przeprowadzenie tego dowodu jest kluczowe dla ustalenia prawidłowej wysokości żądania powoda i istniejącego wzbogacenia pozwanego i zubożenia powoda, 2 naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.: a art. 3581§ 3 i 4 k.c.poprzez błędną wykładnię i uznanie, że powodowi jako przedsiębiorcy nie przysługuje prawo dochodzenia jakichkolwiek świadczeń w wypadku istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, z uwagi na to, że świadczenie, którego powód domaga się od pozwanego pozostaje w związku z prowadzeniem przez powoda przedsiębiorstwa, w sytuacji gdy świadczenie pieniężne spełnione w następstwie obowiązku zwrotu wzajemnych świadczeń z nieważnej umowy wzajemnej nie jest świadczeniem związanym z prowadzeniem przedsiębiorstwa w rozumieniaart. 3581§ 4 k.c., b art. 410 k.c.w zw. zart. 405 k.c.poprzez błędną wykładnię i uznanie, że powodowi nie przysługuje roszczenie o wyrównanie wartości kapitału udostępnionego pozwanemu na określony cel i na wiele lat, w sytuacji gdy powyższe roszczenie znajduje podstawę w przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu, a co więcej powód przedłożył w pozwie szczegółowe wyliczenie ww. roszczenia przedstawiając alternatywną podstawę materialnoprawną roszczenia, c art. 357 k.c.poprzez niezastosowanie i brak uwzględnienia ww. przepisu przy orzekaniu, a w konsekwencji pominięcie, że w sytuacji gdy spełnienie świadczenia polega na zapłacie sumy pieniężnej, a w umowie brak jest bliższych wskazówek co do jej wysokości, wysokość tego świadczenia powinna być ustalona według zwykłych stawek stosowanych za dany rodzaj usług lub przyjętych w stosunkach danego rodzaju, co skutkowało pominięciem, że wysokość świadczeń stron powinna być zatem określona za pomocą średniego kursu NBP, d art. 406 k.c.przez błędną wykładnię i uznanie, że pozwany zobowiązany jest jedynie do wydania równowartości udostępnionego kapitału, w sytuacji gdy obowiązek wydania korzyści przy rozliczeniu bezpodstawnego wzbogacenia powstałego na skutek stwierdzenia nieważności umowy kredytu obejmuje nie tylko zwrot wzajemnych świadczeń – tj. wyłącznie kwoty kapitału, ale także obejmować winien zwrot wzrostu wartości nieruchomości, którą pozwany nabył za środki wypłacone w ramach udzielonego kredytu, tj. różnicę pomiędzy wartością lokalu mieszkalnego w chwili jego zakupu, a wartością lokalu mieszkalnego w chwili zwrotu powodowi kwoty kapitału, e art. 409 k.c.przez błędną wykładnię i pominięcie, że jest nadal wzbogacony o wartość przedmiotu nabytego w zamian za wypłaconą w ramach nieważnej umowy kredytu sumę środków, f art. 6 w zw. z art. 7 Dyrektywy 93/13 przez błędną wykładnię i naruszenie zasady proporcjonalności, co doprowadziło do pominięcia, że skutkiem nieważności umowy kredytu jest obowiązek przywrócenia sytuacji, jaka istniałaby hipotetycznie, gdyby nie doszło do nieważnej czynności prawnej, a więc pozwany nigdy nie otrzymałby środków pieniężnych od powoda i nigdy nie nabyłby ze te środki nieruchomości. W związku z powyższym powód wniósł o: 1 uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy i pominięcie istotnych wniosków dowodowych powoda i potrzebę przeprowadzenia postępowania dowodowego niemalże w całości, 2 pozostawienie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego Sądowi I instancji, 3 ewentualnie zmianę wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 26.499 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa dni dnia zapłaty, 4 zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze według norm prawem przepisanych (k. 37-43v.). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja była zasadna. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy oddalił powództwo jako oczywiście niezasadne, na podstawieart. 1911§ 1 i 3 k.p.c., który stanowi, że jeżeli z treści pozwu i załączników oraz okoliczności dotyczących sprawy, a także faktów, o których mowa wart. 228(tj. faktów powszechnie znanych), wynika oczywista bezzasadność powództwa, Sąd może oddalić powództwo na posiedzeniu niejawnym. Oczywista bezzasadność powództwa zachodzi wówczas, gdy każdy prawnik z góry, bez głębszej analizy prawnej stanu faktycznego, może powiedzieć, że powództwo nie może być uwzględnione (post. SN z 8.10.1984 r., II CZ 112/84, Legalis). Przykładem takiego powództwa jest powództwo wytoczone przez osobę, której nie przysługuje czynna legitymacja procesowa, lub przeciwko osobie, która nie jest legitymowana biernie, jak i powództwo wytoczone po upływie terminu zawitego (zarówno legitymację, jak i upływ terminu zawitego sąd bierze pod uwagę z urzędu). Innymi słowy, o bezzasadności powództwa można mówić wyłącznie wówczas, gdy nie istnieje żadna szansa na jego uwzględnienie. Chodzi zatem o sytuacje, gdy pozew w żadnym wypadku nie ma szans uwzględnienia, wobec czego nadawanie mu biegu jest stratą czasu i pracy sądu. Brak roszczenia z przyczyn prawnych lub faktycznych jest przy tym zauważalny dla każdego prawnika bez głębszej analizy prawnej i bez konieczności prowadzenia postępowania dowodowego. Oczywista bezzasadność powództwa musi więc wynikać już z samej treści pozwu, przy uwzględnieniu ewentualnie faktów powszechnie znanych i faktów znanych sądowi z urzędu (wyrok SA w Łodzi z 30.10.2020 r., I ACa 1050/20, LEX nr 3108148). Przy ocenie, czy powództwo jest oczywiście bezzasadne, należy pamiętać, że uproszczenie procedowania z powodu oczywistej bezzasadności powództwa stanowi wyjątek, ograniczający pełną realizację prawa do sądu (wyrok SA w Krakowie z 29.05.2020 r., I ACa 231/20, LEX nr 3033460). Mając zatem na uwadze konieczność restrykcyjnej wykładni pojęcia oczywistej bezzasadności powództwa oraz zapewnienia realizacji prawa do sądu, należy stwierdzić, iż stan oczywistej bezzasadności powództwa – w rozumieniuart. 1911§ 1 k.p.c.– będzie mógł wystąpić jedynie w sytuacji, gdy zgłoszone przez powoda żądanie prowadzi do wniosku, że nie może ono znaleźć ochrony prawnej z uwagi na treść obowiązujących przepisów prawa, które takiej ochrony nie przewidują. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu Okręgowego, treść pozwu nie uzasadniała w niniejszej sprawie przyjęcia, że powództwo jest oczywiście bezzasadne. Dla przyjęcia, że żądanie pozwu jest oczywiście niezasadne nie wystarczą daleko idące wątpliwości Sądu co do jego zasadności. Jeżeli dla dokonania oceny w tym zakresie Sąd dokonuje badania stanu faktycznego sprawy, odnosząc się do szeregu szczegółowych okoliczności związanych z twierdzeniami strony powodowej, to w istocie wyklucza to uznanie, że roszczenie jest oczywiście bezzasadne. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Już tylko z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Rejonowy dokonywał oceny stanu faktycznego sprawy, odnosząc się merytorycznie do twierdzeń powoda. W uzasadnieniu wskazywał, że obowiązujące przepisy wykluczają roszczenie o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia w zakresie przekraczającym wartość świadczenia, spełnionego w wykonaniu umowy, uznanej za nieważną lub nieskuteczną w konsekwencji eliminacji postanowień, o których mowa wart. 3851§ 1 k.p.c., a także wykluczają ewentualne żądanie powoda co do waloryzacji. Sąd Rejonowy przywoływał przy tym aktualne orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE. Jednocześnie wskazać należy, że Sąd Rejonowy w uzasadnieniu artykułował również wątpliwości co do formułowanych przez powoda roszczeń, zarówno głównego jak i ewentualnego. Wskazywał, że cyt. „nie sposób zrozumieć czy powód dochodzi zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia, czy waloryzacji, czy też obu tych roszczeń, czy może konstruuje roszczenie (lub roszczenia) o charakterze hybrydowym. Co więcej, nie sposób zrozumieć czy wywody prawne uzasadnienia odnoszą się do obu zgłoszonych roszczeń (a jeżeli tak – która część odnosi się do którego z nich) czy też tylko jednego (jakiego?)”. Już samo takie stwierdzenie Sądu I instancji powinno dawać przyczynek do uznania tego, że sprawa niniejsza wymaga dokładniejszego zbadania i wyjaśnienia okoliczności, przyjrzenia się argumentacji powoda, nie zaś uznania prima facie, że powództwo jest oczywiście bezzasadne. Wobec czego ,zdaniem Sądu Okręgowego, ocena dokonana przez Sąd I instancji na tym etapie, tj. bez przeprowadzania postępowania dowodowego była przedwczesna, a w sprawie brak było podstaw dla przyjęcia, że powództwo jest oczywiście bezzasadne. Ocena ta, co wymaga szczególnego podkreślenia, nie oznacza, że roszczenie pozwu jest w jakimkolwiek stopniu uzasadnione - Sąd Okręgowy w ogóle nie dokonywał bowiem tego rodzaju oceny, ta bowiem leży w gestii Sądu I instancji, który jednak bezzasadnie przyjął, że sprawa nie wymaga rozpoznania wobec oczywistej bezzasadności roszczenia. W konsekwencji zaskarżony wyrok podlegał uchyleniu, na podstawieart. 3911§ 3 k.p.c.

15/102500/0004003/Ca

Sąd Okręgowy w Toruniu

VIII Wydział Cywilny Odwoławczy

151025000004003_VIII_Ca_000823_2024_Uz_2024-12-11_002

VIII Ca 823/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 10:47:52.0 CET

15102500

4003

SENTENCE

Sygn. akt VIII Ca 823/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Małgorzata Kończal po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2024 r. w Toruniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa (...) Banku S.A. we W. przeciwko B. W. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 28 sierpnia 2024 r. sygn. akt I C 1267/24 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądo

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Izabela Bagińska" xPublisher="izabagsoto" xEditorFullName="Natalia Wilk" xEditor="natziosoto" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/102500/0004003/Ca" xYear="2024" xVolNmbr="000823" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII Ca 823/24 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="left"> <xBx> Dnia 11 grudnia 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy</xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Małgorzata Kończal</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2024 r. w Toruniu</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy <xBx>z powództwa <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon>B. W.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>o zapłatę </xBx></xText> <xText>na skutek apelacji powoda</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu</xText> <xText>z dnia 28 sierpnia 2024 r.</xText> <xText>sygn. akt I C 1267/24</xText> <xText><xBx>uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Toruniu do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu w instancji odwoławczej. </xBx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Małgorzata Kończal

Izabela Bagińska

Natalia Wilk

Sygn. akt VIII Ca 823/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Małgorzata Kończal po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2024 r. w Toruniu na posiedzeniu niejawnym sprawyz powództwa(...) Banku S.A.weW. przeciwkoB. W. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 28 sierpnia 2024 r. sygn. akt I C 1267/24 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Toruniu do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu w instancji odwoławczej.

15/102500/0004003/Ca

Sąd Okręgowy w Toruniu

VIII Wydział Cywilny Odwoławczy

151025200001006_II_K_001009_2024_Uz_2024-12-11_001

II K 1009/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2024-12-18 18:00:04.0 CET

2024-12-18 15:45:14.0 CET

15102520

1006

SENTENCE

T. , 27 listopada 2024 r. Sygn. akt II K 1009/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Marcin Czarciński Protokolant: st. sekr. sąd. Justyna Pabian przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej M. Gawrysiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20.11.2024 r. sprawy A. O. (1) syna J. i B. z d. P. urodz. (...) w Ł. oskarżonego o to, że: w dniu 29.07.2024 r. ok. godz. 6.40 w m. (...) , g. L. , pow. (...) , woj. (...)- (...

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Danuta Komuda-Zakrzewska" xPublisher="dkomuda" xEditorFullName="Kamilla Waszyńska" xEditor="kwaszynska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/102520/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="001009" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xAnon>T.</xAnon>, 27 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sygn. akt II K 1009/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText><xBx>Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny</xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Marcin Czarciński</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Justyna Pabian</xText> <xText>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej M. Gawrysiak</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20.11.2024 r.</xText> <xText>sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>A. O. (1)</xAnon></xBx></xText> <xText>syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon> z d. <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText><xAnon>urodz. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w dniu 29.07.2024 r. ok. godz. 6.40 w m.<xAnon>(...)</xAnon>, g. <xAnon>L.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)- (...)</xAnon>, po drodze publicznej, w ruchu lądowym, kierował pojazdem marki <xAnon>M.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> znajdując się w stanie nietrzeźwości: badanie I - godz. 6.43wynik – 0,44 mg/l, badanie II - godz. 6.59 wynik 0,46 mg/l, badanie III - godz. 7.09 wynik 0,53 mg/l, badanie IV - godz. 7.12 wynik 0,49 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,</xText> <xText>- tj. o czyn z art. 178a § 1 k</xText> <xText>o r z e k a :</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>A. O. (1)</xAnon> uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w akcie oskarżenia, tj. występku z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink> i za to, po zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a § 1 kk</xLexLink>, na podstawie <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego karę 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł (dwadzieścia złotych),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43a § 2 kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 5000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 2 kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 4 kk</xLexLink> na poczet środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów zalicza okres zatrzymania <xAnon>prawa jazdy nr (...)</xAnon> od dnia 29 lipca 2024 roku,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>Ż. P.</xAnon> kwotę 840 zł (osiemset czterdzieści złotych) powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>zwania oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty a wydatkami poniesionymi od chwili wszczęcia postępowania obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 1009/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>A. O. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>w dniu 29.07.2024 r. ok. godz. 6.40 w m. <xAnon>(...)</xAnon>, g. <xAnon>L.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)- (...)</xAnon>, po drodze publicznej, w ruchu lądowym, kierował pojazdem marki <xAnon>M.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> znajdując się w stanie nietrzeźwości: badanie I - godz. 6.43wynik – 0,44 mg/l, badanie II - godz. 6.59 wynik 0,46 mg/l, badanie III - godz. 7.09 wynik 0,53 mg/l, badanie IV - godz. 7.12 wynik 0,49 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="3"> <xText>W dniu 29 lipca 2024 roku funkcjonariusze wydziału ruchu drogowego <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>T.</xAnon> na bramkach <xAnon>autostrady (...)</xAnon> w miejscowości <xAnon> (...)</xAnon> dokonali zatrzymania pojazdu marki <xAnon>M.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>. Kierującym okazał się <xAnon>A. O. (1)</xAnon>, którego poddano badaniom na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Pomiar urządzeniem <xAnon>A.</xAnon>-<xAnon>Q.</xAnon> wykazał o godz. 6.43 - 0,44 mg/l, o godz. 6.59 - 0,46 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Pomiar urządzeniem <xAnon>A. A.</xAnon>.0 wykazał o godz. 7.09 - 0,53 mg/l a o godz. 7.12 - 0,49 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia <xAnon>A. O.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>35, 52v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznanie świadka <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>U.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>52v.-53</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół badania trzeźwości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>4-7</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xAnon>A. O. (1)</xAnon> nie był karany sądownie.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>26-27</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia <xAnon>A. O.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do popełnienia zarzucanego czynu uznane za jasne i zgodne z ustalonym stanem faktycznym</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznanie świadka <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>U.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>zeznania świadka są jasne i logiczne, zgodne z ustalonym stanem faktycznym, świadek przedstawił przebieg zdarzenia zgodnie z ustalonym stanem faktycznym</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół badania trzeźwości, karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>dokumenty nie były kwestionowane przez strony</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>A. O. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Art. 178a § 1 kk</xLexLink> przewiduje odpowiedzialność za prowadzenie pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości. <xAnon>A. O. (1)</xAnon> prowadził pojazd mechaniczny po drodze publicznej, w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>A. O. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Kara 3000 złotych grzywny (150 stawek po 20 złotych) jest odpowiednia do stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynu sprawcy a przede wszystkim spełni swą rolę w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. Sąd uznał, że warunki oraz właściwości osobiste oskarżonego, jego dotychczasowy sposób życia i charakter popełnionego przestępstwa uzasadniały wymierzenie właśnie kary grzywny. W przekonaniu Sądu wymierzona kara jest w tym wypadku dostatecznie dolegliwa i wystarczająca dla osiągnięcia celów kary, zarówno w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak również wpłynie zapobiegawczo i wychowawczo wobec oskarżonego na przyszłość. Niezasadne byłoby orzekanie kary pozbawienia wolności czy nawet ograniczenia wolności albowiem oskarżony pracuje zawodowo.</xText> <xText>Do okoliczności obciążających zaliczono znaczną społeczną szkodliwość czynu.</xText> <xText>Do okoliczności łagodzących zaliczono wcześniejszą niekaralność oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>A. O. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43a § 2 kk</xLexLink> orzeczono świadczenie pieniężne w wysokości 5000 złotych - orzeczenie świadczenia jest obligatoryjne a nadto ma znaczenie prewencyjne, ma stanowić realną dolegliwość w związku z przypisaniem sprawstwa. Wysokość świadczenia wynika z wysokości stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>A. O. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 2 kk</xLexLink> orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Orzeczenie zakazu ma doprowadzić do wyeliminowania z ruchu drogowego osoby, która w sposób tendencyjny i niefrasobliwy traktuje obowiązujące przepisy i obowiązki a także bezpieczeństwo innych uczestników ruchu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>A. O. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 4 kk</xLexLink> na poczet zakazu prowadzenia pojazdów zaliczono okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 29 lipca 2024 roku</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>W przekonaniu Sądu w stosunku do oskarżonego brak było podstaw do warunkowego umorzenia postępowania. Obecne jego zachowanie stanowiło rażący przykład lekceważącego stosunku do przepisów obowiązującego prawa. Oskarżony prowadząc samochód osobowy po drodze publicznej znajdował się w stanie nietrzeźwości a stężenie alkoholu w organizmie było znaczne (0,44 mg/l - 0,53 mg/l). Wszystkie te elementy świadczą o stosunku oskarżonego do obowiązujących, również jego, norm i przepisów. Najłagodniej rzecz ujmując stosunek ten jest beztroski, niedojrzały i nieodpowiedzialny. Dlatego takie zachowanie oskarżonego spotkać się musi z odpowiednią reakcją, mieszczącą się przy tym w granicach wyznaczonych przez stopień winy sprawcy. Oskarżony prowadził pojazd bardzo ruchliwą drogą, w szczycie sezonu turystycznego a stan jego nietrzeźwości był znaczny. Sąd zdaje sobie sprawę z konsekwencji utraty prawa jazdy, szczególnie przez osoby korzystające z samochodu w celach zawodowych czy też dojeżdżających do pracy w innej miejscowości jednak okoliczność ta nie może mieć decydującego znaczenia przy rozstrzyganiu o sankcji karnej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>V, VI</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Biorąc pod uwagę fakt, iż oskarżony korzystał w niniejszej sprawie z pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądzono na rzecz ustanowionego obrońcy adw. <xAnon>Ż. P.</xAnon> koszty obrony udzielonej z urzędu w kwocie 840 złotych powiększonej o stawkę podatku VAT stosownie do treści § 17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14.05.2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.</xText> <xText>Sąd, na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych</xLexLink>, zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej i wydatków poniesionych w toku postępowania biorąc pod uwagę sytuację materialną i majątkową oskarżonego, który nie byłby w stanie uiścić tych kosztów bez uszczerbku dla swojego utrzymania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>sędzia Marcin Czarciński</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Marcin Czarciński

Danuta Komuda-Zakrzewska

st. sekr. sąd. Justyna Pabian

Kamilla Waszyńska

T., 27 listopada 2024 r. Sygn. akt II K 1009/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Marcin Czarciński Protokolant: st. sekr. sąd. Justyna Pabian przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej M. Gawrysiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20.11.2024 r. sprawy A. O. (1) synaJ.iB.z d.P. urodz. (...)wŁ. oskarżonego o to, że: w dniu 29.07.2024 r. ok. godz. 6.40 w m.(...), g.L., pow.(...), woj.(...)- (...), po drodze publicznej, w ruchu lądowym, kierował pojazdem markiM.onr rej. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości: badanie I - godz. 6.43wynik – 0,44 mg/l, badanie II - godz. 6.59 wynik 0,46 mg/l, badanie III - godz. 7.09 wynik 0,53 mg/l, badanie IV - godz. 7.12 wynik 0,49 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, - tj. o czyn z art. 178a § 1 k o r z e k a : I oskarżonegoA. O. (1)uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w akcie oskarżenia, tj. występku zart. 178a § 1 kki za to, po zastosowaniuart. 37a § 1 kk, na podstawieart. 178a § 1 kkorzeka wobec oskarżonego karę 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł (dwadzieścia złotych), II na podstawieart. 43a § 2 kkorzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 5000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, III na podstawieart. 42 § 2 kkorzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat, IV na podstawieart. 63 § 4 kkna poczet środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów zalicza okres zatrzymaniaprawa jazdy nr (...)od dnia 29 lipca 2024 roku, V zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.Ż. P.kwotę 840 zł (osiemset czterdzieści złotych) powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, VI zwania oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty a wydatkami poniesionymi od chwili wszczęcia postępowania obciąża Skarb Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 1009/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. A. O. (1) w dniu 29.07.2024 r. ok. godz. 6.40 w m.(...), g.L., pow.(...), woj.(...)- (...), po drodze publicznej, w ruchu lądowym, kierował pojazdem markiM.onr rej. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości: badanie I - godz. 6.43wynik – 0,44 mg/l, badanie II - godz. 6.59 wynik 0,46 mg/l, badanie III - godz. 7.09 wynik 0,53 mg/l, badanie IV - godz. 7.12 wynik 0,49 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 29 lipca 2024 roku funkcjonariusze wydziału ruchu drogowego(...)wT.na bramkachautostrady (...)w miejscowości(...)dokonali zatrzymania pojazdu markiM.onr rej. (...). Kierującym okazał sięA. O. (1), którego poddano badaniom na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Pomiar urządzeniemA.-Q.wykazał o godz. 6.43 - 0,44 mg/l, o godz. 6.59 - 0,46 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Pomiar urządzeniemA. A..0 wykazał o godz. 7.09 - 0,53 mg/l a o godz. 7.12 - 0,49 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. wyjaśnieniaA. O. 35, 52v. zeznanie świadka(...)U. 52v.-53 protokół badania trzeźwości 4-7 A. O. (1)nie był karany sądownie. karta karna 26-27 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty OCena DOWOdów Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu wyjaśnieniaA. O. wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do popełnienia zarzucanego czynu uznane za jasne i zgodne z ustalonym stanem faktycznym zeznanie świadka(...)U. zeznania świadka są jasne i logiczne, zgodne z ustalonym stanem faktycznym, świadek przedstawił przebieg zdarzenia zgodnie z ustalonym stanem faktycznym protokół badania trzeźwości, karta karna dokumenty nie były kwestionowane przez strony Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I A. O. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Art. 178a § 1 kkprzewiduje odpowiedzialność za prowadzenie pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości.A. O. (1)prowadził pojazd mechaniczny po drodze publicznej, w ruchu lądowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości. ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności A. O. (1) I I Kara 3000 złotych grzywny (150 stawek po 20 złotych) jest odpowiednia do stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynu sprawcy a przede wszystkim spełni swą rolę w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. Sąd uznał, że warunki oraz właściwości osobiste oskarżonego, jego dotychczasowy sposób życia i charakter popełnionego przestępstwa uzasadniały wymierzenie właśnie kary grzywny. W przekonaniu Sądu wymierzona kara jest w tym wypadku dostatecznie dolegliwa i wystarczająca dla osiągnięcia celów kary, zarówno w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak również wpłynie zapobiegawczo i wychowawczo wobec oskarżonego na przyszłość. Niezasadne byłoby orzekanie kary pozbawienia wolności czy nawet ograniczenia wolności albowiem oskarżony pracuje zawodowo. Do okoliczności obciążających zaliczono znaczną społeczną szkodliwość czynu. Do okoliczności łagodzących zaliczono wcześniejszą niekaralność oskarżonego A. O. (1) II I Na podstawieart. 43a § 2 kkorzeczono świadczenie pieniężne w wysokości 5000 złotych - orzeczenie świadczenia jest obligatoryjne a nadto ma znaczenie prewencyjne, ma stanowić realną dolegliwość w związku z przypisaniem sprawstwa. Wysokość świadczenia wynika z wysokości stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu. A. O. (1) III I Na podstawieart. 42 § 2 kkorzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Orzeczenie zakazu ma doprowadzić do wyeliminowania z ruchu drogowego osoby, która w sposób tendencyjny i niefrasobliwy traktuje obowiązujące przepisy i obowiązki a także bezpieczeństwo innych uczestników ruchu. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności A. O. (1) IV I na podstawieart. 63 § 4 kkna poczet zakazu prowadzenia pojazdów zaliczono okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 29 lipca 2024 roku inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę W przekonaniu Sądu w stosunku do oskarżonego brak było podstaw do warunkowego umorzenia postępowania. Obecne jego zachowanie stanowiło rażący przykład lekceważącego stosunku do przepisów obowiązującego prawa. Oskarżony prowadząc samochód osobowy po drodze publicznej znajdował się w stanie nietrzeźwości a stężenie alkoholu w organizmie było znaczne (0,44 mg/l - 0,53 mg/l). Wszystkie te elementy świadczą o stosunku oskarżonego do obowiązujących, również jego, norm i przepisów. Najłagodniej rzecz ujmując stosunek ten jest beztroski, niedojrzały i nieodpowiedzialny. Dlatego takie zachowanie oskarżonego spotkać się musi z odpowiednią reakcją, mieszczącą się przy tym w granicach wyznaczonych przez stopień winy sprawcy. Oskarżony prowadził pojazd bardzo ruchliwą drogą, w szczycie sezonu turystycznego a stan jego nietrzeźwości był znaczny. Sąd zdaje sobie sprawę z konsekwencji utraty prawa jazdy, szczególnie przez osoby korzystające z samochodu w celach zawodowych czy też dojeżdżających do pracy w innej miejscowości jednak okoliczność ta nie może mieć decydującego znaczenia przy rozstrzyganiu o sankcji karnej. 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności V, VI Biorąc pod uwagę fakt, iż oskarżony korzystał w niniejszej sprawie z pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądzono na rzecz ustanowionego obrońcy adw.Ż. P.koszty obrony udzielonej z urzędu w kwocie 840 złotych powiększonej o stawkę podatku VAT stosownie do treści § 17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14.05.2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Sąd, na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.iart. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej i wydatków poniesionych w toku postępowania biorąc pod uwagę sytuację materialną i majątkową oskarżonego, który nie byłby w stanie uiścić tych kosztów bez uszczerbku dla swojego utrzymania. Podpis sędzia Marcin Czarciński

15/102520/0001006/K

Sąd Rejonowy w Toruniu

II Wydział Karny

150515050001006_II_K_000266_2024_Uz_2024-12-11_001

II K 266/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2024-12-18 18:00:05.0 CET

2025-01-24 03:00:55.0 CET

15051505

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 266/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formu

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Elżbieta Zięba" xPublisher="ziebae" xEditorFullName="Irmina Ferdycz" xEditor="ferdyczi" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="15" xFlag="published" xVolType="15/051505/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000266" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="135"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="148"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="152"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="144"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="139"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>II K 266/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Czyny przypisane w pkt I, II i III wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="25"> <xText>Oskarżony <xAnon>T. J.</xAnon> z pokrzywdzoną E.<xAnon>K. S.</xAnon> tworzyli związek konkubencki. Oskarżony pracował i przekazywał uzyskane w ten sposób pieniądze na prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego. W tym zakresie zarządzała nimi jego konkubina, jednak nie mogła ich przeznaczyć na inne cele. Jednocześnie wymienieni ustalili, że w przypadku rozstania się otrzyma on zwrot części swoich pieniędzy, to jest kwotę 2000 zł, która pozwoli mu na rozpoczęcie samodzielnej egzystencji po odejściu od pokrzywdzonej. Wcześniej już raz była taka sytuacja czego świadkiem był <xAnon>A. M.</xAnon>. Zwrócona wówczas kwota była częścią pieniędzy oskarżonego przekazanymi wcześniej konkubinie na wydatki związane z prowadzeniem wspólnego gospodarstwa domowego. W dniu 2 kwietnia 2024 r. oskarżony poszedł do sklepu monopolowego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, gdzie pracowała jego konkubina. Wymieniony był silnie wzburzony, gdyż noc wcześniej nie było jej w domu i podejrzewał ją o zdradę. W związku z tym oskarżony postanowił się z nią rozstać. Po wejściu do sklepu zażądał on wydania mu wskazanej powyżej kwoty, która w jego przekonaniu –zgodnie z wcześniejszymi uzgodnieniem- po prostu mu się należała. W swoim subiektywnym przekonaniu dążył on do zwrotu przysługującej mu wierzytelności. Jednocześnie użył przemocy i groźby bezprawnej wobec E.<xAnon>K. S.</xAnon> w ten sposób, że groził jej pobiciem oraz chwycił wymienioną za kark i przycisnął jej głowę do lady sklepowej, w wyniku czego spowodował u niej zasinienie w okolicy 1/3 części przedramienia lewego, zaczerwienienia skóry w obrębie przedramienia prawego, zasinienia w okolicy prawego nadgarstka i zaczerwienienia skóry głowy w okolicy potylicznej. Pokrzywdzona na początku nie chciała mu dać żądnych pieniędzy, gdyż obawiała się, że je roztrwoni. Ostatecznie wydała mu pieniądze dobrowolnie. Fakt ten znalazł odzwierciedlenie w zapisach znajdujących się w notatnikach służbowych policjantów <xAnon>K. G.</xAnon> oraz <xAnon>I. C.</xAnon>. Jednocześnie oskarżony znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżywe <xAnon>E. S.</xAnon>, w jej obecności, a nadto naruszył jej nietykalność cielesną, poprzez chwycenie jej z dużą siłą za włosy. Czyn ten miał miejsce już po wydaniu mu pieniędzy przez pokrzywdzoną.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.398v-399,91-92,254-254v,409</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zeznania E.<xAnon>K. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.399v-400v,3-3v,69v-71,133v-134</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zeznania T. <xAnon>M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.400v,60v-61</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zeznania <xAnon>A. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.400v-401,145v</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zeznania <xAnon>K. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.401,187v</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zeznania <xAnon>I. C.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.401v,190v</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zeznania <xAnon>A. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.159-160</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Notatki urzędowe</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.1,8,74,144,166</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Potwierdzenia przelewów</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.135-136,167</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół oględzin ciała</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.10-15</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dok. fotograficzna z oględzin ciała</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.11-15</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dokumentacja medyczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.16</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.19-21</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół przeszukania osoby</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.27-29</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.30-31</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dok. fotograficzna z oględzin rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.32-46</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Nagranie monitoringu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.57</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół oględzin monitoringu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.58-59</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dok. fotograficzna z oględzin monitoringu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.63-65</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Kopia notatników służbowych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.75-82</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Opinia lekarska</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.116-117,121b-123</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół oględzin zapisu nagrania zgłoszenia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.177-181</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Opinia sądowo-psychologiczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.275-280</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Opinia sądowo-psychiatryczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.289-293</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.99-104,202-236,393-394</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Czyn przypisany w pkt IV wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="9"> <xText>W dniu 3 kwietnia 2024 r. w <xAnon>B.</xAnon>, w woj. <xAnon> (...)- (...)</xAnon>, w mieszkaniu znajdującym się przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, oskarżony <xAnon>T. J.</xAnon> wbrew przepisom ustawy posiadał środki psychotropowe w postaci 1,64 grama <xAnon>(...)</xAnon>. Wskazany narkotyk został ujawniony w pokoju zajmowanym wyłącznie przez oskarżonego w należącej do niego torbie.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.398v-399,91-92,254-254v,409</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Notatki urzędowe</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.18</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.19-21</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.30-31</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dok. fotograficzna z oględzin rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.32-46</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół użycia testera narkotykowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.47</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dok. fotograficzna do protokołu użycia testera narkotykowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.48</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.197-198</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.99-104,202-236,393-394</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="26"> <xText>1.1.1</xText> <xText>1.1.2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części w zakresie czynu z punktu I, to jest że zażądał wydania mu swoich pieniędzy w kwocie 2000 zł od pokrzywdzonej, a także że użył wobec niej przemocy, poprzez chwycenie jej za kark. Nadto Sąd w całości dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego co do czynów z punktów II i III. Powyższe wyjaśnienia oskarżonego są zgodne z ustalonym stanem faktycznym, jak też pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, z wyłączeniem w części zeznań pokrzywdzonej z postępowania przygotowawczego, a w szczególności: zeznaniami pokrzywdzonej złożonymi na rozprawie i częściowo w śledztwie w części uznanej za wiarygodną, zeznaniami T. <xAnon>M.</xAnon>, zeznaniami <xAnon>A. M.</xAnon>, zeznaniami <xAnon>K. G.</xAnon>, zeznaniami <xAnon>I. C.</xAnon>, zapisem video ze sklepu, a także opinią lekarską.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zeznania E.<xAnon>K. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Konkubina oskarżonego. Sąd dał wiarę w części jej zeznaniom złożony na rozprawie i w śledztwie, a mianowicie, że pieniądze, których wydania zażądał oskarżony należały do niego, że wydała mu je dobrowolnie, oraz że wymieniony użył wobec niej przemocy poprzez złapanie za głowę i jej przyciśnięcie do lady sklepowej, że groził jej pobiciem, a także że wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, a także że naruszył jej nietykalność cielesną chwytając ja za włoscy. W tym zakresie zeznania wymienionej są zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym jak i pozostałym materiałem dowodowym, a w szczególności w części z wyjaśnieniami oskarżonego uznanymi za wiarygodne, zeznaniami świadków <xAnon>T. M.</xAnon>, <xAnon>A. M.</xAnon>, <xAnon>K. G.</xAnon> i <xAnon>I. C.</xAnon>, zapisem video ze sklepu i z opinią lekarską.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zeznania T. <xAnon>M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="5"> <xText>Logiczne, spójne i konsekwentne, znajdują potwierdzenie w pozostałym zebranym materiale dowodowym, brak podstaw do ich zakwestionowania. Wskazane osoby opisały zdarzenia w których osobiście uczestniczyły w taki sposób, w jaki je zapamiętali. Okoliczności przez nich podane znajdują w pełni potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym w postaci dokumentów wyszczególnionych w dalszej części uzasadnienia wyroku, jak też wzajemnie się uzupełniają. Osoby te nie miałby żadnego powodu, aby złożyć zeznania na niekorzyść oskarżonego. Brak podstaw do ich zakwestionowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zeznania <xAnon>A. M.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zeznania <xAnon>K. G.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zeznania <xAnon>I. C.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zeznania <xAnon>A. S.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Notatki urzędowe</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sporządzone przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowane przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Potwierdzenia przelewów</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Niekwestionowane przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół oględzin ciała</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sporządzony przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowany przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dokumentacja medyczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Niekwestionowana przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół przeszukania osoby</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sporządzony przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowane przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sporządzone przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowany przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dok. fotograficzna z oględzin rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sporządzona przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowana przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Nagranie monitoringu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Niekwestionowane przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół oględzin monitoringu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sporządzony przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowany przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dok. fotograficzna z oględzin monitoringu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sporządzona przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowana przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Kopie notatników służbowych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sporządzone przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowane przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Opinia lekarska</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>W ocenie Sądu opinia jest wiarygodna albowiem:</xText> <xText>- została rzetelnie sporządzona przez kompetentną i uprawnioną osobę;</xText> <xText>- wnioski zostały należycie umotywowane;</xText> <xText>- sposób sformułowania wniosków pozwala na zrozumienie zawartych w nich wywodów;</xText> <xText>- zawarto precyzyjne stanowisko odnośnie zadanych pytań;</xText> <xText>- nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, nie posłużono się nielogicznymi argumentami;</xText> <xText>- jest pełna, jasna i niesprzeczna.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół oględzin zapisu nagrania zgłoszenia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sporządzony przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowany przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Opinia sądowo-psychologiczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>W ocenie Sądu opinia jest wiarygodna albowiem:</xText> <xText>- została rzetelnie sporządzona przez kompetentną i uprawnioną osobę;</xText> <xText>- wnioski zostały należycie umotywowane;</xText> <xText>- sposób sformułowania wniosków pozwala na zrozumienie zawartych w nich wywodów;</xText> <xText>- zawarto precyzyjne stanowisko odnośnie zadanych pytań;</xText> <xText>- nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, nie posłużono się nielogicznymi argumentami;</xText> <xText>- jest pełna, jasna i niesprzeczna.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Opinia sądowo-psychiatryczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>W ocenie Sądu opinia jest wiarygodna albowiem:</xText> <xText>- została rzetelnie sporządzona przez kompetentne i uprawnione osoby;</xText> <xText>- wnioski zostały należycie umotywowane;</xText> <xText>- sposób sformułowania wniosków pozwala na zrozumienie zawartych w nich wywodów;</xText> <xText>- zawarto precyzyjne stanowisko odnośnie zadanych pytań;</xText> <xText>- nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, nie posłużono się nielogicznymi argumentami;</xText> <xText>- jest pełna, jasna i niesprzeczna.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Protokół użycia testera narkotykowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sporządzony przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowany przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dok. fotograficzna do protokołu użycia testera narkotykowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sporządzona przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowana przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>W ocenie Sądu opinia jest wiarygodna albowiem:</xText> <xText>- została rzetelnie sporządzona przez kompetentną i uprawnioną osobę;</xText> <xText>- wnioski zostały należycie umotywowane;</xText> <xText>- sposób sformułowania wniosków pozwala na zrozumienie zawartych w nich wywodów;</xText> <xText>- zawarto precyzyjne stanowisko odnośnie zadanych pytań;</xText> <xText>- nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, nie posłużono się nielogicznymi argumentami;</xText> <xText>- jest pełna, jasna i niesprzeczna.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Niekwestionowane przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="2"> <xText>1.1.1</xText> <xText>1.1.2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie czynu z punktu I w części, w której zaprzeczył on, że groził pobiciem pokrzywdzonej, jak też że nie przycisnął jej głowy do lady, a także co do czyny z punktu IV, w których nie przyznał się on do popełnienia tego czynu. We wskazanym zakresie wyjaśnienia te są sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym jak i pozostałym materiałem dowodowym. W ocenie Sądu są one wyrazem przyjętej przez oskarżonego linii obrony zmierzającej w części do zmniejszenia, a w pozostałym zakresie do uniknięcia odpowiedzialności karnej za przypisane mu czyny.</xText> <xText>W zakresie czynu z punktu I wyjaśnienia oskarżonego co do tego, że nie przycisnął głowy pokrzywdzonej do lady są sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej, zeznaniami świadka <xAnon>T. M.</xAnon>, z zapisem video z przebiegu zajścia, jak też z opinią lekarska. Wskazane osoby wprost zeznały, że oskarżony przycisnął głowę pokrzywdzonej do lady sklepowej, co też zostało uwidocznione na dowodowym nagraniu. Nadto potwierdza to opinia lekarska, w której stwierdzono m.in. zaczerwienienia skóry głowy w okolicy potylicznej. Wskazane dowody Sąd uznał za w pełni wiarygodne, albowiem są one zgodne z ustalonym stanem faktycznym, jak też wzajemnie się uzupełniają i tworzą logiczną całości.</xText> <xText>W części dotyczącej czynu z pkt I ale w zakresie nie przyznania się oskarżonego do grożenia pobiciem pokrzywdzonej jego wyjaśnienia są sprzeczne z zeznaniami świadka <xAnon>T. M.</xAnon>. Świadek ten w postępowaniu przygotowawczym, kiedy wszystko lepiej pamiętał, wprost zeznał o groźbach oskarżonego do pokrzywdzonej, jak też zacytował w jakich słowach się one wyrażały. Jest to osoba obca dla oskarżonego, nieskonfliktowana z nim i nie mająca żadnego interesu w złożeniu zeznań obciążających oskarżonego. Są to zeznania, którym Sąd nadał walor pełnej wiarygodności. Należy też podkreślić, że w tej części korespondują one z zeznaniami pokrzywdzonej z postępowania przygotowawczego, które Sąd uznał w tym zakresie za wiarygodne.</xText> <xText>Nie zasługują także na wiarę wyjaśnienia oskarżonego co do czynu z pkt IV. Środek psychotropowy został ujawniony w pokoju zajmowanym wyłącznie przez oskarżonego i w jego torbie. Na rozprawie oskarżony wyjaśnił, iż miał do niej dostęp, a na pytanie o możliwości dostępu do niej innych osób odpowiedział pytaniem: „Kto mógłby mieć jeszcze?” nie wskazując, żadnej konkretnej osoby. W oczenie Sądu nie ma żadnej racjonalnej przesłanki, jak też nie wskazują na to zasady logicznego rozumowania i doświadczenie życiowe, aby jakaś inna osoba miała podrzucić środek psychotropowy do torby oskarżonego. Brak jest jakiegokolwiek uzasadnionego powodu, aby tak miało się stać. Zwłaszcza, że przeszukanie Policji zostało przeprowadzone nagle i bez wcześniejszego uprzedzenia. Sąd nie dał zatem wiary wyjaśnieniom oskarżonego co do czynu z punktu IV przyjmując, iż są one wyrazem przyjętej przez niego linii obrony, zmierzającej do uwolnienia go od odpowiedzialności karnej za ten czyn.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zeznania E.<xAnon>K. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Konkubina oskarżonego. Sąd nie dał wiary zeznaniom pokrzywdzonej ze śledztwa i z rozprawy, w których twierdziła ona, że pieniądze w kwocie 2000 zł, których wydania zażądał oskarżony, należały do niej, że wydała je pod przymusem, a także że oskarżony groził jej pozbawieniem życia. W tym zakresie są one sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym, jak też z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, a w szczególności z wyjaśnieniami oskarżonego w części uznanej za wiarygodną, z zeznaniami <xAnon>A. M.</xAnon>, zeznaniami <xAnon>K. G.</xAnon>, zeznaniami <xAnon>I. C.</xAnon>, a także dowodami z dokumentów w postaci zapisów z notatników służbowych k.78,82 oraz z zapisem zgłoszenia telefonicznego k.177-178.</xText> <xText>Należy podkreślić, iż oskarżony z pokrzywdzoną tworzyli związek konkubencki. Oskarżony pracował i przekazywał uzyskane w ten sposób pieniądze na prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego. W tym zakresie zarządzała nimi jego konkubina, jednak nie mogła ich przeznaczyć na inne cele. Jednocześnie wymienieni ustalili, że w przypadku rozstania się otrzyma on zwrot części swoich pieniędzy, to jest kwotę 2000 zł, która pozwoli mu na rozpoczęcie samodzielnej egzystencji po odejściu od pokrzywdzonej. I wcześniej już raz była taka sytuacja o czym zeznał świadek <xAnon>A. M.</xAnon>, a także pokrzywdzona i wyjaśnił sam oskarżony. Wskazana kwota była zatem częścią pieniędzy oskarżonego przekazanymi wcześniej konkubinie na wydatki związane z prowadzeniem wspólnego gospodarstwa domowego . W dniu 2 kwietnia 2024 r. oskarżony zażądał wydania mu właśnie wskazanej kwoty, która w jego przekonaniu –zgodnie z wcześniejszymi uzgodnieniem- po prostu mu się należała. Aktualnie wynika to wprost z wyjaśnień oskarżonego i zeznań pokrzywdzonej, a swoje pośrednie potwierdzenie znajduje w zeznaniach <xAnon>A. M.</xAnon>.</xText> <xText>Nadto pokrzywdzona wydała oskarżonemu pieniądze dobrowolnie, co wynika z jej zeznań złożonych na rozprawie, a także z zapisów znajdujących się w notatnikach służbowych (k.78,82), pośrednio z zapisu zgłoszenia w którym w ogóle brak informacji o pieniądzach (k.177-178), jak i z zeznań świadków <xAnon>K. G.</xAnon> oraz <xAnon>I. C.</xAnon>, którzy wprost zeznali, iż od pokrzywdzonej usłyszeli, że wydała pieniądze dobrowolnie. Przeciwne twierdzenie pokrzywdzonej z postępowania przygotowawczego aktualnie nie znajduje potwierdzenia w żadnym dowodzie.</xText> <xText>Natomiast co do wypowiadanych wobec pokrzywdzonej gróźb pozbawienia życia, o czym zeznała ona w śledztwie, to Sąd nie dał im wiary, albowiem wycofała się z nich sama pokrzywdzona, ale przede wszystkim dlatego, że nie potwierdził tego jedyny naoczny świadek zdarzenia T. <xAnon>M.</xAnon>, którego zeznania zasługują na walor pełnej wiarygodności, jak też zaprzeczył temu sam oskarżony.</xText> <xText>Sąd rozważał, czy w całości zeznania pokrzywdzonej złożone na rozprawie nie były motywowane wyłącznie chęcią polepszenia sytuacji procesowej oskarżonego, ale nie znalazł na to wystarczających dowodów. Wręcz przeciwnie. Dowody zgormadzone już na etapie śledztwa, które zostały wskazane powyżej, zdecydowanie wskazują na wiarygodność zeznań złożonych przez pokrzywdzoną na rozprawie w części zasługującej na walor wiarygodności. Jednocześnie jest oczywiste, że aktualna postawa pokrzywdzonej jest w jakimś stopniu motywowana tym, iż mu wybaczyła i chce dalej tworzyć z nim związek konkubencki. Znalazło to swój wyraz w decyzji Sądu o wiarygodności jej zeznań tylko w takiej części, w jakiej znajdują one swoje potwierdzenie w innych dowodach zebranych w sprawie.</xText> <xText>Wszystkie powyższe dowody oceniane łącznie, zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania nie pozwoliły uznać zeznań konkubiny oskarżonego za wiarygodne we wskazanym zakresie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Oskarżonemu prokurator w akcie oskarżenia zarzucił, iż: w dniu 2 kwietnia 2024 r. na terenie sklepu monopolowego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, w woj. <xAnon> (...)- (...)</xAnon>, dokonał rozboju na osobie <xAnon>E. S.</xAnon> używając przemocy w postaci chwycenia w/w za kark i przyciśnięcia jej głowy do lady w sklepie oraz grożąc jej pozbawieniem życia i zniszczeniem mienia, powodując u pokrzywdzonej zasinienie w okolicy 1/3 części przedramienia lewego, zaczerwienienia skóry w obrębie przedramienia prawego, zasinienia w okolicy prawego nadgarstka i zaczerwienienia skóry głowy w okolicy potylicznej, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 2000 zł na szkodę w/w pokrzywdzonej, tj. popełnienie przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> W wyroku skazującym Sąd przypisał oskarżonemu, to że: w dniu 2 kwietnia 2024 r., na terenie sklepu monopolowego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, w woj. <xAnon> (...)- (...)</xAnon>, działając w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 2000 złotych, użył przemocy i groźby bezprawnej wobec <xAnon>E. S.</xAnon> w ten sposób, że groził jej pobiciem oraz chwycił wymienioną za kark i przycisnął jej głowę do lady sklepowej, w wyniku czego spowodował u niej zasinienie w okolicy 1/3 części przedramienia lewego, zaczerwienienia skóry w obrębie przedramienia prawego, zasinienia w okolicy prawego nadgarstka i zaczerwienienia skóry głowy w okolicy potylicznej, to jest popełnienie przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText><xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> stanowi: kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15.</xText> <xText>Natomiast <xLexLink xArt="art. 191" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 k.k.</xLexLink> brzmi:</xText> <xText>§ 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.</xText> <xText>§ 1a. Tej samej karze podlega, kto w celu określonym w § 1 stosuje przemoc innego rodzaju uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający innej osobie korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego.</xText> <xText>§ 2. Jeżeli sprawca działa w sposób określony w § 1 w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.</xText> <xText>§ 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1a następuje na wniosek pokrzywdzonego.</xText> <xText>W zakresie przestępstwa rozboju należy podkreślić, iż:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Czynność wykonawcza przestępstwa rozboju stypizowanego w <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> polega na dokonaniu kradzieży przy lub po zastosowaniu przemocy wobec osoby, groźby jej natychmiastowego użycia albo z doprowadzeniem człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Zakres pojęcia kradzieży obejmuje wszystkie typy kradzieży wskazane w <xLexLink xArt="art. 278" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278</xLexLink>. M. Kulik [w:] <xIx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeks karny</xLexLink>. Komentarz aktualizowany</xIx>, red. M. Mozgawa, LEX/el. 2024, <xLexLink xArt="art. 280" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Przedmiot czynności wykonawczej czynu zabronionego z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> pokrywa się z przedmiotem czynności wykonawczej z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1;art. 278 § 1 a;art. 278 § k" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 278 § 1 i 1a k.k. P.</xLexLink> Zakrzewski [w:] <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeks karny</xLexLink>. Komentarz, red. J. Majewski, Warszawa 2024, <xLexLink xArt="art. 280" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Powiązanie rozboju z kradzieżą ma istotne znaczenie dla wyznaczenia kręgu typów, do których zrelacjonowany jest rozbój. Odnosi się on do wszystkich form kradzieży określonych w <xLexLink xArt="art. 278;art. a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278, a</xLexLink> więc obejmuje dokonanie przemocą zaboru w celu przywłaszczenia rzeczy ruchomej, polskiego albo obcego pieniądza lub innego środka płatniczego, dokumentu uprawniającego do otrzymania sumy pieniężnej lub zawierającego obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce, oraz uzyskanie bez zgody osoby uprawnionej programu komputerowego, a także kradzież energii lub karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego (por. L. Gardocki, Prawo karne..., s. 297; J. Wojciechowski, Kodeks karny..., s. 489). Trafnie wskazuje się w orzecznictwie, że: „Przepis <xLexLink xArt="art. 280" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 k.k.</xLexLink> jest normatywnie powiązany, jako kwalifikowana postać, z każdą formą kradzieży, a zatem odnosi się do wszystkich typów kradzieży opisanych w <xLexLink xArt="art. 278" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 k.k.</xLexLink> To prowadzi do oczywistego wniosku, że znamiona rozboju wyczerpuje tak czyn polegający na zaborze w celu przywłaszczenia rzeczy, przy użyciu przemocy wobec osoby lub groźby natychmiastowego jej użycia albo doprowadzeniu człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, jak i dokonany w taki sam sposób zabór karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego” (por. wyrok SA we Wrocławiu z 5.08.2004 r., II AKa 220/04, OSA 2005/2, poz. 8). M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas [w:] <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeks karny</xLexLink>. Część szczególna. Tom III. Komentarz do <xLexLink xArt="art. 278;art. 279;art. 280;art. 281;art. 282;art. 283;art. 284;art. 285;art. 286;art. 287;art. 288;art. 289;art. 290;art. 291;art. 292;art. 293;art. 294;art. 295;art. 296;art. 297;art. 298;art. 299;art. 300;art. 301;art. 302;art. 303;art. 304;art. 305;art. 306;art. 307;art. 308;art. 309;art. 310;art. 311;art. 312;art. 313;art. 314;art. 315;art. 316;art. 317;art. 318;art. 319;art. 320;art. 321;art. 322;art. 323;art. 324;art. 325;art. 326;art. 327;art. 328;art. 329;art. 330;art. 331;art. 332;art. 333;art. 334;art. 335;art. 336;art. 337;art. 338;art. 339;art. 340;art. 341;art. 342;art. 343;art. 344;art. 345;art. 346;art. 347;art. 348;art. 349;art. 350;art. 351;art. 352;art. 353;art. 354;art. 355;art. 356;art. 357;art. 358;art. 359;art. 360;art. 361;art. 362;art. 363" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278-363 k.k.</xLexLink>, wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2022, <xLexLink xArt="art. 280" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Rozbój stanowi kwalifikowaną postać kradzieży, gdyż do jego ustawowych znamion należą wszystkie elementy kradzieży, a odróżniają go od niej dodatkowe działania sprawcy wobec pokrzywdzonego lub innej osoby (por. wyrok SA w Katowicach z 27.05.1993 r., II AKr 169/93, OSA 1994/2, poz. 8). Takie stanowisko jest powszechnie aprobowane w orzecznictwie, czego znamiennym przykładem może być wypowiedź Sądu Najwyższego wskazującego, że „typ przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 280" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 k.k.</xLexLink> jest typem kwalifikowanym do przestępstwa kradzieży, a znamieniem kwalifikującym jest sposób działania sprawcy – użycie przemocy, groźby jej użycia, doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Podjęcie którejkolwiek z tych czynności ma być środkiem do celu, jakim jest zabór w celu przywłaszczenia rzeczy cudzej” (postanowienie SN z 16.10.2014 r., II KK 262/14, LEX nr 1565760). M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas [w:] <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeks karny</xLexLink>. Część szczególna. Tom III. Komentarz do <xLexLink xArt="art. 278;art. 279;art. 280;art. 281;art. 282;art. 283;art. 284;art. 285;art. 286;art. 287;art. 288;art. 289;art. 290;art. 291;art. 292;art. 293;art. 294;art. 295;art. 296;art. 297;art. 298;art. 299;art. 300;art. 301;art. 302;art. 303;art. 304;art. 305;art. 306;art. 307;art. 308;art. 309;art. 310;art. 311;art. 312;art. 313;art. 314;art. 315;art. 316;art. 317;art. 318;art. 319;art. 320;art. 321;art. 322;art. 323;art. 324;art. 325;art. 326;art. 327;art. 328;art. 329;art. 330;art. 331;art. 332;art. 333;art. 334;art. 335;art. 336;art. 337;art. 338;art. 339;art. 340;art. 341;art. 342;art. 343;art. 344;art. 345;art. 346;art. 347;art. 348;art. 349;art. 350;art. 351;art. 352;art. 353;art. 354;art. 355;art. 356;art. 357;art. 358;art. 359;art. 360;art. 361;art. 362;art. 363" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278-363 k.k.</xLexLink>, wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2022, <xLexLink xArt="art. 280" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xText>Natomiast w zakresie przestępstwa określonego w <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink> należy podkreślić, iż:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Typ kwalifikowany zmuszania polega na tym, że sprawca działa w sposób określony w <xLexLink xArt="art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 1</xLexLink> (tzn. stosując przemoc lub groźbę bezprawną) w celu zmuszenia innej osoby do zwrotu wierzytelności (tzn. swoistego prawa podmiotowego, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje wierzycielowi). Jak każde prawo podmiotowe – także wierzytelność służy podmiotowi do zaspokojenia jego interesów (które zazwyczaj przybierają w stosunkach zobowiązaniowych charakter majątkowy). Jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 5.03.2003 r., <xUx> III KKN 195/01</xUx>, OSNKW 2003/5–6, poz. 55: „Dla wypełnienia znamion przestępstwa stosowania przemocy lub groźby bezprawnej w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności (jak ujmuje to przepis <xUx> </xUx><xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553"><xUx>art. 191 § 2</xUx> k.k.</xLexLink>) wystarczy subiektywne przekonanie sprawcy, że wierzytelność faktycznie istnieje, a osoba, wobec której stosuje wymienione w <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1</xLexLink> środki, choćby pośrednio, jest tą osobą, która ma zdolność (możliwość, obowiązek itp.) spełnienia świadczenia, tzn. wydania rzeczy, zwrotu pieniędzy, zapłaty odsetek itp.” Dla bytu występku określonego w <xUx> </xUx><xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553"><xUx>art. 191 § 2</xUx> k.k.</xLexLink> konieczny jest szczególny, «pozytywny» zamiar kierunkowy, polegający na co najmniej subiektywnym przekonaniu sprawcy, że działa w celu zwrotu realnej i zasługującej na ochronę prawną wierzytelności. M. Mozgawa [w:] M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeks karny</xLexLink>. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, <xLexLink xArt="art. 191" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Dominuje zasadny pogląd, że dla przypisania przestępstwa z <xUx> </xUx><xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553"><xUx>art. 191 § 2</xUx> k.k.</xLexLink> wystarczające jest subiektywne przekonanie sprawcy o istnieniu wierzytelności, obiektywnie natomiast nie musi ona istnieć (postanowienie SN z 5.03.2003 r., <xUx> III KKN 195/01</xUx>, OSNKW 2003/5–6, poz. 55; postanowienie SN z 22.05.2014 r., <xUx> II KK 346/13</xUx>, OSNKW 2014/12, poz. 90; wyrok SA w Warszawie z 9.05.2014 r., <xUx> II AKa 100/14</xUx>, LEX nr 1474793; zob. również P. Kardas, Zasada ochrony wolności a odpowiedzialność karna za wymuszenie zwrotu wierzytelności [w:] Prawnokarne aspekty wolności. Materiały z konferencji Arłamów 16–18 maja 2005 r., red. M. Mozgawa, Kraków 2006, s. 160–161). Do znamion czynu z <xUx> </xUx><xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553"><xUx>art. 191 § 2</xUx> k.k.</xLexLink> nie należy zwrot wierzytelności. Przestępstwo to ma charakter formalny. Sprowadzenie zwrotu wierzytelności może mieć znaczenie tylko z punktu widzenia oceny stopnia społecznej szkodliwości, a w konsekwencji – wymiaru kary (zob. postanowienie SN z 14.02.2013 r., <xUx> II KK 120/12</xUx>, LEX nr 1405555). J. Kosonoga-Zygmunt [w:] <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeks karny</xLexLink>. Komentarz, red. J. Majewski, Warszawa 2024, <xLexLink xArt="art. 191" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Wierzytelność, do której zwrotu dąży sprawca typu czynu zabronionego z <xUx> <xLexLink xArt="art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2</xLexLink></xUx>, stanowi element precyzujący jego zamiar. Językowe ujęcie przepisu nie pozostawia bowiem wątpliwości, że zwrot wierzytelności określa cel działania sprawcy. Wierzytelność nie musi zatem istnieć w rzeczywistości, a wystarczające jest, że „zaistnieje” ona w świadomości sprawcy (zob. m.in. wyrok SN z 8.12.2004 r., <xUx> V KK 282/04</xUx>, OSNKW 2005/1, poz. 10; postanowienie SN z 22.05.2014 r., <xUx> II KK 346/13</xUx>, OSNKW 2014/12, poz. 90; P. Petasz, „Wierzytelność” jako element strony podmiotowej w <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink>, GSP Prz. Orz. 2005/4, s. 91 i n.; P. Kardas, Zasada ochrony wolności a odpowiedzialność karna za wymuszenie zwrotu wierzytelności [w:] Prawnokarne..., red. M. Mozgawa, Kraków 2006, s. 141 i n.; J. Raglewski, Glosa do postanowienia SN z dnia 17 marca 2008 r., <xUx> V KK 11/08</xUx>, LEX 2008. Do realizacji znamion typu kwalifikowanego konieczne jest zatem, aby sprawca pozostawał w przekonaniu (choćby błędnym), że wierzytelność przysługuje jemu samemu lub osobie, na rzecz której działa. Pod pojęciem „wierzytelności” rozumie się jednak roszczenie podlegające ochronie. W konsekwencji przyjmuje się zatem, że „wierzytelności, o których mowa w komentowanym przepisie, nie dotyczą bliżej nieokreślonych, tajemniczych rozliczeń związanych z działalnością przestępczą określonych osób, lecz prawnych należności, których istnienie wiąże się z określonymi zobowiązaniami prawa cywilnego” (zob. postanowienie SN z 17.03.2008 r., <xUx> V KK 11/08</xUx>, Biul. PK 2008/6, poz. 27). K. Lipiński [w:] <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeks karny</xLexLink>. Część szczególna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, <xLexLink xArt="art. 191" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Do realizacji znamion z <xUx> <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2</xLexLink></xUx> konieczne jest wystąpienie elementu podmiotowego (sprawca działa w celu wyegzekwowania wierzytelności). W postanowieniu SN z 22.05.2014 r., <xUx> II KK 346/13</xUx>, OSNKW 2014/12, poz. 90, stwierdzono: „Dla bytu występku określonego w <xUx> </xUx><xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553"><xUx>art. 191 § 2</xUx> k.k.</xLexLink> konieczny jest szczególny, «pozytywny» zamiar kierunkowy, polegający na co najmniej subiektywnym przekonaniu sprawcy, że działa w celu zwrotu realnej i zasługującej na ochronę prawną wierzytelności”. Do ustalenia wystąpienia tego elementu konieczne jest ustalenie pewnych okoliczności faktycznych, które dają podstawę sprawcy do przyjmowania występowania w rzeczywistości wierzytelności. Zob. postanowienie SN z 13.12.2013 r., <xUx> III KK 321/13</xUx>, LEX nr 1403888. A. Zoll [w:] <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeks karny</xLexLink>. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do <xLexLink xArt="art. 117" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 117</xLexLink>-211a , red. W. Wróbel, Warszawa 2017, <xLexLink xArt="art. 191" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xText>Ustalony w przedmiotowej sprawie stan faktyczny wykluczył możliwości przyjęcia zaistnienia występku z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> Zostało bowiem ustalone, że oskarżony z pokrzywdzoną tworzyli związek konkubencki. Oskarżony pracował i przekazywał uzyskane w ten sposób pieniądze na prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego. W tym zakresie zarządzała nimi jego konkubina, jednak nie mogła ich przeznaczyć na inne cele. Jednocześnie wymienieni ustalili, że w przypadku rozstania się otrzyma on zwrot części swoich pieniędzy, to jest kwotę 2000 zł, która pozwoli mu na rozpoczęcie samodzielnej egzystencji po odejściu od pokrzywdzonej (wcześniej już była taka sytuacja o czym zeznał świadek <xAnon>A. M.</xAnon>, a także pokrzywdzona i wyjaśnił sam oskarżony). Kwota ta była częścią pieniędzy oskarżonego przekazanymi wcześniej konkubinie na wydatki związane z prowadzeniem wspólnego gospodarstwa domowego . W dniu 2 kwietnia 2024 r. oskarżony zażądał wydania mu właśnie wskazanej kwoty, która w jego przekonaniu –zgodnie z wcześniejszymi uzgodnieniem- po prostu mu się należała. W swoim subiektywnym przekonaniu dążył on do zwrotu przysługującej mu wierzytelności. Zatem nigdy nie dążył on do dokonania kradzieży w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> Nadto pokrzywdzona wydała mu pieniądze dobrowolnie, co wynika z jej zeznań złożonych na rozprawie, a także z zapisów znajdujących się w notatnikach służbowych (k.78,82), pośrednio z zapisu zgłoszenia w którym w ogóle brak informacji o pieniądzach (k.177-178), jak i z zeznań <xAnon>K. G.</xAnon> oraz <xAnon>I. C.</xAnon>. W konsekwencji zachowanie oskarżonego, które nacechowane było przemocą wobec pokrzywdzonej, a także wypowiadanymi wobec niej groźbami, a były to środki użyte w celu otrzymania kwoty 2000 zł, zostało zakwalifikowane jako występek z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> określa m.in., iż zabronione przez prawo karne jest znieważanie innej osoby w jej obecności. Oskarżony wyzywał pokrzywdzoną słowami powszechnie uznanymi za obelżywe w jej obecności. Zatem swoim zachowaniem wyczerpał on znamiona wskazanego występku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> określa, iż karalne jest uderzenie człowieka lub naruszenie jego nietykalności cielesnej w inny sposób. Oskarżony <xAnon>T. J.</xAnon> wyczerpał dyspozycję wskazanej normy prawnej, gdyż z dużą siłą chwycił ją za włosy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sąd uznał <xAnon>T. J. (1)</xAnon> za winnego popełnienia zarzucanego mu w <xLexLink xArt="art. 62 ust. 3 pkt. 4" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">pkt IV</xLexLink> czynu z tym jedynie ustaleniem, iż stanowił on wypadek mniejszej, który zakwalifikował z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 3</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz. U. 2023. 1939 t.j. z póżn.zm.)</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 62" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">Art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1939 z późn. zm.) stanowi:</xText> <xText>1. Kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe,</xText> <xText>podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.</xText> <xText>2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca</xText> <xText>podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.</xText> <xText>3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca</xText> <xText>podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.</xText> <xText>Na gruncie prawa karnego znamię czasownikowe „posiada” występuje w znaczeniu powszechnym („mieć”) i nie może być utożsamiane z posiadaniem w rozumieniu cywilnoprawnym – po prostu jest stanem polegającym na faktycznym władztwie nad rzeczą, które z konstrukcją współsprawstwa nie koliduje (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 8.04.2014 r., III KK 88/14, LEX nr 1458717). Posiadaniem jest każdy fizyczny kontakt z środkiem odurzającym lub substancją psychotropową, który polega na chociażby momentalnym nimi dysponowaniem. Naturalnie, z uwagi na znaczenie zwrotu „posiadać” w języku ogólnym, chodzi wyłącznie o te formy dysponowania wskazanymi środkami i substancjami, które w kontekście kulturowym są odbierane jako jednoznaczne zamanifestowanie woli władztwa nad nimi. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii przesądza w art. 34 ust. 1, że środki odurzające, substancje psychotropowe lub ich preparaty oraz prekursory kategorii 1 może posiadać wyłącznie przedsiębiorca, jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna uprawniona na podstawie przepisów ustawy, rozporządzenia 273/2004 lub rozporządzenia 111/2005. A contrario posiadanie powyższych substancji przez inne podmioty jest bezprawne i na mocy stosownych przepisów podlegają one przepadkowi. Przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wśród charakterystycznych dla przestępstw naruszających przepisy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii znamion ocennych, różnicujących podstawy odpowiedzialności pomiędzy typem podstawowym a uprzywilejowanym wypadkiem mniejszej wagi, jest kryterium ilościowe oraz kryterium jakościowe (wyrok SA we Wrocławiu z dn. 28 grudnia 2005 r., II AKa 341/05).</xText> <xText>Oskarżony przez to, że w dniu 3 kwietnia 2024 r. w <xAnon>B.</xAnon>, w woj. <xAnon> (...)- (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy, posiadał środki psychotropowe w postaci 1,64 grama <xAnon>(...)</xAnon> co zdaniem Sądu jest niewielką ilością, niewątpliwie wyczerpał znamiona występku z art. <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">Art. 62 ust. 3</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1939 z późn. zm.).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink>, przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 34 § 1 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 1 pkt 1a k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,</xText> <xText>Sąd wymierzając powyższą karę oskarżonemu miał na względzie dyrektywy wskazane w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink>, uwzględniając znaczny stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, wynikający z rodzaju zaatakowanego dobra prawnego jakim jest wolność drugiego człowieka oraz jego zdrowie, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, które to kara winna wobec niego osiągnąć. Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu karę ograniczenia wolności w powyższym wymiarze. Dokonując wyboru kary, jak też określając jej wysokość, Sąd miał na uwadze dość brutalny sposób w jaki działał oskarżony, jak też potrzebę wychowawczego oddziaływania na niego. Za wymierzeniem kary w powyższym wymiarze przemawiał również wzgląd na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które powinno mieć świadomość nieuchronności kary za popełnione przestępstwo, jak też jej odpowiedniej surowości.</xText> <xText>Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył: uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego.</xText> <xText>Okoliczności łagodzące: częściowe przyznanie się do winy.</xText> <xText>Jednocześnie Sąd przy wyborze rodzaju kary i jej wymiarze nie mógł pominąć takich okoliczności jak to, że oskarżony i pokrzywdzona tworzyli związek konkubencki i dalej chcą go tworzyć, że jego tłem było nieporozumienie pomiędzy partnerami związane z podejrzeniem o zdradę, a w konsekwencji osobą pokrzywdzoną przedmiotowym czynem nie był nikt przypadkowy, a oskarżony w czasie jego popełnienia był pod wpływem silnych emocji. Ostateczne pokrzywdzona wszystko mu wybaczyła.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 34 § 1 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 1 pkt 1a k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym</xText> <xText>Sąd wymierzając powyższą karę oskarżonemu miał na względzie dyrektywy wskazane w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink>, uwzględniając znaczny stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, wynikający z rodzaju zaatakowanego dobra prawnego jakim jest cześć drugiego człowieka, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, które to kara winna wobec niego osiągnąć. Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu karę ograniczenia wolności w powyższym wymiarze. Dokonując wyboru kary, jak też określając jej wysokość, Sąd miał na uwadze agresję z jaką działał oskarżony, jak też potrzebę wychowawczego oddziaływania na niego. Za wymierzeniem kary w powyższym wymiarze przemawiał również wzgląd na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które powinno mieć świadomość nieuchronności kary za popełnione przestępstwo, jak też jej odpowiedniej surowości.</xText> <xText>Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył: uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego.</xText> <xText>Okoliczności łagodzące: przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu.</xText> <xText>Jednocześnie Sąd przy wyborze rodzaju kary i jej wymiarze nie mógł pominąć takich okoliczności jak to, że oskarżony i pokrzywdzona tworzyli związek konkubencki i dalej chcą go tworzyć, że jego tłem było nieporozumienie pomiędzy partnerami związane z podejrzeniem o zdradę, a w konsekwencji osobą pokrzywdzoną przedmiotowym czynem nie był nikt przypadkowy, a oskarżony w czasie jego popełnienia był pod wpływem silnych emocji. Ostateczne pokrzywdzona wszystko mu wybaczyła.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 34 § 1 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 1 pkt 1a k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym</xText> <xText>Sąd wymierzając powyższą karę oskarżonemu miał na względzie dyrektywy wskazane w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink>, uwzględniając znaczny stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, wynikający z rodzaju zaatakowanego dobra prawnego jakim jest nietykalność cielesna drugiego człowieka, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, które to kara winna wobec niego osiągnąć. Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu karę ograniczenia wolności w powyższym wymiarze. Dokonując wyboru kary, jak też określając jej wysokość, Sąd miał na uwadze brutalność z jaką działał oskarżony, jak też potrzebę wychowawczego oddziaływania na niego. Za wymierzeniem kary w powyższym wymiarze przemawiał również wzgląd na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które powinno mieć świadomość nieuchronności kary za popełnione przestępstwo, jak też jej odpowiedniej surowości.</xText> <xText>Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył: uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego.</xText> <xText>Okoliczności łagodzące: przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu.</xText> <xText>Jednocześnie Sąd przy wyborze rodzaju kary i jej wymiarze nie mógł pominąć takich okoliczności jak to, że oskarżony i pokrzywdzona tworzyli związek konkubencki i dalej chcą go tworzyć, że jego tłem było nieporozumienie pomiędzy partnerami związane z podejrzeniem o zdradę, a w konsekwencji osobą pokrzywdzoną przedmiotowym czynem nie był nikt przypadkowy, a oskarżony w czasie jego popełnienia był pod wpływem silnych emocji. Ostateczne pokrzywdzona wszystko mu wybaczyła.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz. U. 2023. 1939 t.j. z póżn.zm.) w zw. z <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 34 § 1 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 1 pkt 1a k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,</xText> <xText>Sąd wymierzając powyższą karę oskarżonemu miał na względzie dyrektywy wskazane w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink>, uwzględniając znaczny stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, wynikający z rodzaju zaatakowanego dobra prawnego jakim jest zdrowie społeczne (publiczne), a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, które to kara winna wobec niego osiągnąć. Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w powyższym wymiarze. Dokonując wyboru kary, jak też określając jej wysokość, Sąd miał na uwadze potrzebę wychowawczego oddziaływania na oskarżonego. Za wymierzeniem kary w powyższym wymiarze przemawiał również wzgląd na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które powinno mieć świadomość nieuchronności kary za popełnione przestępstwo, jak też jej odpowiedniej surowości.</xText> <xText>Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył: uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego.</xText> <xText>Okoliczności łagodzące: brak.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt V</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt I,II,III,IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1;art. 86 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 i § 3 k.k.</xLexLink> w miejsce orzeczonych w <xLexLink xArt="art. 86 pkt. 1;art. 86 pkt. 2;art. 86 pkt. 3;art. 86 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">punkcie I - IV</xLexLink> jednostkowych kar ograniczenia wolności wymierzył oskarżonemu <xAnon>T. J. (1)</xAnon><xBx>, </xBx>przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 34 § 1 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 1 pkt 1a k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 § 1 k.k.</xLexLink>, karę łączną 2 (dwóch) lat ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink> sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności. Stosownie zaś do <xLexLink xArt="art. 85 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85a k.k.</xLexLink> Sąd orzekając karę łączną bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.</xText> <xText>Wymierzając w sprawie niniejszej oskarżonemu -na skutek połączenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 3 k.k.</xLexLink> jednostkowych kar ograniczenia wolności- karę łączną ograniczenia wolności Sąd uwzględnił znaczny stopień zawinienia oskarżonego, a także znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, co zostało wyszczególnione przy omawianiu kar jednostkowych. Równocześnie, w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne szczególne względy, które uzasadniałyby orzeczenie kary łącznej w niższym wymiarze w odniesieniu do orzeczonych kar jednostkowych.</xText> <xText>Wymierzając karę łączną Sąd wziął pod uwagę tożsame okoliczności jak przy wymiarze kar jednostkowych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt VI</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U.2023.1939 t.j. z późn.zm.) orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci <xAnon>(...)</xAnon> i kofeiny o łącznej wadze netto 1,265 grama przechowywanych w <xAnon> Magazynie (...)</xAnon> Komendy Wojewódzkiej Policji w <xAnon>O.</xAnon> i orzekł ich zniszczenie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt VII</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 44 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 195" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 195 k.k.w.</xLexLink> orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego, zabezpieczonego w sprawie i wskazanego w wykazie dowodów rzeczowych jako opakowanie pierwotne, w którym znajdował się biały proszek, przechowywanego w aktach sprawy koperta - k.165 i orzekła pozostawienie go w aktach sprawy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt VIII</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 4" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U.2023.1939 t.j. z późn.zm.) orzekł od oskarżonego <xAnon>T. J. (1)</xAnon> nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych na rzecz <xAnon> Stowarzyszenia (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Wskazane Stowarzyszenie zajmuje się działalnością mającą na celu zapobieganie i zwalczanie narkomanii. Orzeczona kwota jest adekwatna do wagi przypisanego oskarżonemu czynu, jak i jego możliwości finansowych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt IX</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230 § 2 k.p.k.</xLexLink> orzekł zwrócić oskarżonemu <xAnon>T. J. (1)</xAnon> dowody rzeczowe w postaci kwot 1600 złotych i 100 złotych wraz z odsetkami. W toku postępowania ustalono, iż właścicielem wskazanych środków pieniężnych jest oskarżony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>T. J. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt X</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt V</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> na poczet wymierzonej w pkt V wyroku kary łącznej ograniczenia wolności zaliczył oskarżonemu <xAnon>T. J. (1)</xAnon> okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 3 kwietnia 2024 r., godz. 20:15, do dnia 17 czerwca 2024 r., godz. 10:25, uznając że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności i uznał ją za wykonaną w wymiarze 150 dni.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Punkt XI</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Mając na uwadze sytuację finansową oskarżonego (uzyskuje stałe dochody z pracy, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu), Sąd zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2602,90 złotych, w tym opłatę sądową w kwocie 300,00 złotych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Elżbieta Zięba

Irmina Ferdycz

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 266/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. T. J. (1) Czyny przypisane w pkt I, II i III wyroku. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty OskarżonyT. J.z pokrzywdzoną E.K. S.tworzyli związek konkubencki. Oskarżony pracował i przekazywał uzyskane w ten sposób pieniądze na prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego. W tym zakresie zarządzała nimi jego konkubina, jednak nie mogła ich przeznaczyć na inne cele. Jednocześnie wymienieni ustalili, że w przypadku rozstania się otrzyma on zwrot części swoich pieniędzy, to jest kwotę 2000 zł, która pozwoli mu na rozpoczęcie samodzielnej egzystencji po odejściu od pokrzywdzonej. Wcześniej już raz była taka sytuacja czego świadkiem byłA. M.. Zwrócona wówczas kwota była częścią pieniędzy oskarżonego przekazanymi wcześniej konkubinie na wydatki związane z prowadzeniem wspólnego gospodarstwa domowego. W dniu 2 kwietnia 2024 r. oskarżony poszedł do sklepu monopolowego przyul. (...)wB., gdzie pracowała jego konkubina. Wymieniony był silnie wzburzony, gdyż noc wcześniej nie było jej w domu i podejrzewał ją o zdradę. W związku z tym oskarżony postanowił się z nią rozstać. Po wejściu do sklepu zażądał on wydania mu wskazanej powyżej kwoty, która w jego przekonaniu –zgodnie z wcześniejszymi uzgodnieniem- po prostu mu się należała. W swoim subiektywnym przekonaniu dążył on do zwrotu przysługującej mu wierzytelności. Jednocześnie użył przemocy i groźby bezprawnej wobec E.K. S.w ten sposób, że groził jej pobiciem oraz chwycił wymienioną za kark i przycisnął jej głowę do lady sklepowej, w wyniku czego spowodował u niej zasinienie w okolicy 1/3 części przedramienia lewego, zaczerwienienia skóry w obrębie przedramienia prawego, zasinienia w okolicy prawego nadgarstka i zaczerwienienia skóry głowy w okolicy potylicznej. Pokrzywdzona na początku nie chciała mu dać żądnych pieniędzy, gdyż obawiała się, że je roztrwoni. Ostatecznie wydała mu pieniądze dobrowolnie. Fakt ten znalazł odzwierciedlenie w zapisach znajdujących się w notatnikach służbowych policjantówK. G.orazI. C.. Jednocześnie oskarżony znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżyweE. S., w jej obecności, a nadto naruszył jej nietykalność cielesną, poprzez chwycenie jej z dużą siłą za włosy. Czyn ten miał miejsce już po wydaniu mu pieniędzy przez pokrzywdzoną. Wyjaśnienia oskarżonego k.398v-399,91-92,254-254v,409 Zeznania E.K. S. k.399v-400v,3-3v,69v-71,133v-134 Zeznania T.M. k.400v,60v-61 ZeznaniaA. M. k.400v-401,145v ZeznaniaK. G. k.401,187v ZeznaniaI. C. k.401v,190v ZeznaniaA. S. k.159-160 Notatki urzędowe k.1,8,74,144,166 Potwierdzenia przelewów k.135-136,167 Protokół oględzin ciała k.10-15 Dok. fotograficzna z oględzin ciała k.11-15 Dokumentacja medyczna k.16 Protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych k.19-21 Protokół przeszukania osoby k.27-29 Protokół oględzin rzeczy k.30-31 Dok. fotograficzna z oględzin rzeczy k.32-46 Nagranie monitoringu k.57 Protokół oględzin monitoringu k.58-59 Dok. fotograficzna z oględzin monitoringu k.63-65 Kopia notatników służbowych k.75-82 Opinia lekarska k.116-117,121b-123 Protokół oględzin zapisu nagrania zgłoszenia k.177-181 Opinia sądowo-psychologiczna k.275-280 Opinia sądowo-psychiatryczna k.289-293 Dane o karalności k.99-104,202-236,393-394 1.1.2. T. J. (1) Czyn przypisany w pkt IV wyroku. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 3 kwietnia 2024 r. wB., w woj.(...)- (...), w mieszkaniu znajdującym się przyul. (...), oskarżonyT. J.wbrew przepisom ustawy posiadał środki psychotropowe w postaci 1,64 grama(...). Wskazany narkotyk został ujawniony w pokoju zajmowanym wyłącznie przez oskarżonego w należącej do niego torbie. Wyjaśnienia oskarżonego k.398v-399,91-92,254-254v,409 Notatki urzędowe k.18 Protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych k.19-21 Protokół oględzin rzeczy k.30-31 Dok. fotograficzna z oględzin rzeczy k.32-46 Protokół użycia testera narkotykowego k.47 Dok. fotograficzna do protokołu użycia testera narkotykowego k.48 Opinia k.197-198 Dane o karalności k.99-104,202-236,393-394 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty OCena DOWOdów 1.3 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 1.1.2 Wyjaśnienia oskarżonego Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części w zakresie czynu z punktu I, to jest że zażądał wydania mu swoich pieniędzy w kwocie 2000 zł od pokrzywdzonej, a także że użył wobec niej przemocy, poprzez chwycenie jej za kark. Nadto Sąd w całości dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego co do czynów z punktów II i III. Powyższe wyjaśnienia oskarżonego są zgodne z ustalonym stanem faktycznym, jak też pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, z wyłączeniem w części zeznań pokrzywdzonej z postępowania przygotowawczego, a w szczególności: zeznaniami pokrzywdzonej złożonymi na rozprawie i częściowo w śledztwie w części uznanej za wiarygodną, zeznaniami T.M., zeznaniamiA. M., zeznaniamiK. G., zeznaniamiI. C., zapisem video ze sklepu, a także opinią lekarską. Zeznania E.K. S. Konkubina oskarżonego. Sąd dał wiarę w części jej zeznaniom złożony na rozprawie i w śledztwie, a mianowicie, że pieniądze, których wydania zażądał oskarżony należały do niego, że wydała mu je dobrowolnie, oraz że wymieniony użył wobec niej przemocy poprzez złapanie za głowę i jej przyciśnięcie do lady sklepowej, że groził jej pobiciem, a także że wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, a także że naruszył jej nietykalność cielesną chwytając ja za włoscy. W tym zakresie zeznania wymienionej są zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym jak i pozostałym materiałem dowodowym, a w szczególności w części z wyjaśnieniami oskarżonego uznanymi za wiarygodne, zeznaniami świadkówT. M.,A. M.,K. G.iI. C., zapisem video ze sklepu i z opinią lekarską. Zeznania T.M. Logiczne, spójne i konsekwentne, znajdują potwierdzenie w pozostałym zebranym materiale dowodowym, brak podstaw do ich zakwestionowania. Wskazane osoby opisały zdarzenia w których osobiście uczestniczyły w taki sposób, w jaki je zapamiętali. Okoliczności przez nich podane znajdują w pełni potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym w postaci dokumentów wyszczególnionych w dalszej części uzasadnienia wyroku, jak też wzajemnie się uzupełniają. Osoby te nie miałby żadnego powodu, aby złożyć zeznania na niekorzyść oskarżonego. Brak podstaw do ich zakwestionowania. ZeznaniaA. M. ZeznaniaK. G. ZeznaniaI. C. ZeznaniaA. S. Notatki urzędowe Sporządzone przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowane przez strony. Potwierdzenia przelewów Niekwestionowane przez strony. Protokół oględzin ciała Sporządzony przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowany przez strony. Dokumentacja medyczna Niekwestionowana przez strony. Protokół przeszukania osoby Sporządzony przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowane przez strony. Protokół oględzin rzeczy Sporządzone przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowany przez strony. Dok. fotograficzna z oględzin rzeczy Sporządzona przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowana przez strony. Nagranie monitoringu Niekwestionowane przez strony. Protokół oględzin monitoringu Sporządzony przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowany przez strony. Dok. fotograficzna z oględzin monitoringu Sporządzona przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowana przez strony. Kopie notatników służbowych Sporządzone przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowane przez strony. Opinia lekarska W ocenie Sądu opinia jest wiarygodna albowiem: - została rzetelnie sporządzona przez kompetentną i uprawnioną osobę; - wnioski zostały należycie umotywowane; - sposób sformułowania wniosków pozwala na zrozumienie zawartych w nich wywodów; - zawarto precyzyjne stanowisko odnośnie zadanych pytań; - nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, nie posłużono się nielogicznymi argumentami; - jest pełna, jasna i niesprzeczna. Protokół oględzin zapisu nagrania zgłoszenia Sporządzony przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowany przez strony. Opinia sądowo-psychologiczna W ocenie Sądu opinia jest wiarygodna albowiem: - została rzetelnie sporządzona przez kompetentną i uprawnioną osobę; - wnioski zostały należycie umotywowane; - sposób sformułowania wniosków pozwala na zrozumienie zawartych w nich wywodów; - zawarto precyzyjne stanowisko odnośnie zadanych pytań; - nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, nie posłużono się nielogicznymi argumentami; - jest pełna, jasna i niesprzeczna. Opinia sądowo-psychiatryczna W ocenie Sądu opinia jest wiarygodna albowiem: - została rzetelnie sporządzona przez kompetentne i uprawnione osoby; - wnioski zostały należycie umotywowane; - sposób sformułowania wniosków pozwala na zrozumienie zawartych w nich wywodów; - zawarto precyzyjne stanowisko odnośnie zadanych pytań; - nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, nie posłużono się nielogicznymi argumentami; - jest pełna, jasna i niesprzeczna. Protokół użycia testera narkotykowego Sporządzony przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowany przez strony. Dok. fotograficzna do protokołu użycia testera narkotykowego Sporządzona przez uprawnione osoby w zakresie ich kompetencji. Niekwestionowana przez strony. Opinia W ocenie Sądu opinia jest wiarygodna albowiem: - została rzetelnie sporządzona przez kompetentną i uprawnioną osobę; - wnioski zostały należycie umotywowane; - sposób sformułowania wniosków pozwala na zrozumienie zawartych w nich wywodów; - zawarto precyzyjne stanowisko odnośnie zadanych pytań; - nie zawiera wewnętrznych sprzeczności, nie posłużono się nielogicznymi argumentami; - jest pełna, jasna i niesprzeczna. Dane o karalności Niekwestionowane przez strony. 1.4 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.1.1 1.1.2 Wyjaśnienia oskarżonego Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie czynu z punktu I w części, w której zaprzeczył on, że groził pobiciem pokrzywdzonej, jak też że nie przycisnął jej głowy do lady, a także co do czyny z punktu IV, w których nie przyznał się on do popełnienia tego czynu. We wskazanym zakresie wyjaśnienia te są sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym jak i pozostałym materiałem dowodowym. W ocenie Sądu są one wyrazem przyjętej przez oskarżonego linii obrony zmierzającej w części do zmniejszenia, a w pozostałym zakresie do uniknięcia odpowiedzialności karnej za przypisane mu czyny. W zakresie czynu z punktu I wyjaśnienia oskarżonego co do tego, że nie przycisnął głowy pokrzywdzonej do lady są sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej, zeznaniami świadkaT. M., z zapisem video z przebiegu zajścia, jak też z opinią lekarska. Wskazane osoby wprost zeznały, że oskarżony przycisnął głowę pokrzywdzonej do lady sklepowej, co też zostało uwidocznione na dowodowym nagraniu. Nadto potwierdza to opinia lekarska, w której stwierdzono m.in. zaczerwienienia skóry głowy w okolicy potylicznej. Wskazane dowody Sąd uznał za w pełni wiarygodne, albowiem są one zgodne z ustalonym stanem faktycznym, jak też wzajemnie się uzupełniają i tworzą logiczną całości. W części dotyczącej czynu z pkt I ale w zakresie nie przyznania się oskarżonego do grożenia pobiciem pokrzywdzonej jego wyjaśnienia są sprzeczne z zeznaniami świadkaT. M.. Świadek ten w postępowaniu przygotowawczym, kiedy wszystko lepiej pamiętał, wprost zeznał o groźbach oskarżonego do pokrzywdzonej, jak też zacytował w jakich słowach się one wyrażały. Jest to osoba obca dla oskarżonego, nieskonfliktowana z nim i nie mająca żadnego interesu w złożeniu zeznań obciążających oskarżonego. Są to zeznania, którym Sąd nadał walor pełnej wiarygodności. Należy też podkreślić, że w tej części korespondują one z zeznaniami pokrzywdzonej z postępowania przygotowawczego, które Sąd uznał w tym zakresie za wiarygodne. Nie zasługują także na wiarę wyjaśnienia oskarżonego co do czynu z pkt IV. Środek psychotropowy został ujawniony w pokoju zajmowanym wyłącznie przez oskarżonego i w jego torbie. Na rozprawie oskarżony wyjaśnił, iż miał do niej dostęp, a na pytanie o możliwości dostępu do niej innych osób odpowiedział pytaniem: „Kto mógłby mieć jeszcze?” nie wskazując, żadnej konkretnej osoby. W oczenie Sądu nie ma żadnej racjonalnej przesłanki, jak też nie wskazują na to zasady logicznego rozumowania i doświadczenie życiowe, aby jakaś inna osoba miała podrzucić środek psychotropowy do torby oskarżonego. Brak jest jakiegokolwiek uzasadnionego powodu, aby tak miało się stać. Zwłaszcza, że przeszukanie Policji zostało przeprowadzone nagle i bez wcześniejszego uprzedzenia. Sąd nie dał zatem wiary wyjaśnieniom oskarżonego co do czynu z punktu IV przyjmując, iż są one wyrazem przyjętej przez niego linii obrony, zmierzającej do uwolnienia go od odpowiedzialności karnej za ten czyn. Zeznania E.K. S. Konkubina oskarżonego. Sąd nie dał wiary zeznaniom pokrzywdzonej ze śledztwa i z rozprawy, w których twierdziła ona, że pieniądze w kwocie 2000 zł, których wydania zażądał oskarżony, należały do niej, że wydała je pod przymusem, a także że oskarżony groził jej pozbawieniem życia. W tym zakresie są one sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym, jak też z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, a w szczególności z wyjaśnieniami oskarżonego w części uznanej za wiarygodną, z zeznaniamiA. M., zeznaniamiK. G., zeznaniamiI. C., a także dowodami z dokumentów w postaci zapisów z notatników służbowych k.78,82 oraz z zapisem zgłoszenia telefonicznego k.177-178. Należy podkreślić, iż oskarżony z pokrzywdzoną tworzyli związek konkubencki. Oskarżony pracował i przekazywał uzyskane w ten sposób pieniądze na prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego. W tym zakresie zarządzała nimi jego konkubina, jednak nie mogła ich przeznaczyć na inne cele. Jednocześnie wymienieni ustalili, że w przypadku rozstania się otrzyma on zwrot części swoich pieniędzy, to jest kwotę 2000 zł, która pozwoli mu na rozpoczęcie samodzielnej egzystencji po odejściu od pokrzywdzonej. I wcześniej już raz była taka sytuacja o czym zeznał świadekA. M., a także pokrzywdzona i wyjaśnił sam oskarżony. Wskazana kwota była zatem częścią pieniędzy oskarżonego przekazanymi wcześniej konkubinie na wydatki związane z prowadzeniem wspólnego gospodarstwa domowego . W dniu 2 kwietnia 2024 r. oskarżony zażądał wydania mu właśnie wskazanej kwoty, która w jego przekonaniu –zgodnie z wcześniejszymi uzgodnieniem- po prostu mu się należała. Aktualnie wynika to wprost z wyjaśnień oskarżonego i zeznań pokrzywdzonej, a swoje pośrednie potwierdzenie znajduje w zeznaniachA. M.. Nadto pokrzywdzona wydała oskarżonemu pieniądze dobrowolnie, co wynika z jej zeznań złożonych na rozprawie, a także z zapisów znajdujących się w notatnikach służbowych (k.78,82), pośrednio z zapisu zgłoszenia w którym w ogóle brak informacji o pieniądzach (k.177-178), jak i z zeznań świadkówK. G.orazI. C., którzy wprost zeznali, iż od pokrzywdzonej usłyszeli, że wydała pieniądze dobrowolnie. Przeciwne twierdzenie pokrzywdzonej z postępowania przygotowawczego aktualnie nie znajduje potwierdzenia w żadnym dowodzie. Natomiast co do wypowiadanych wobec pokrzywdzonej gróźb pozbawienia życia, o czym zeznała ona w śledztwie, to Sąd nie dał im wiary, albowiem wycofała się z nich sama pokrzywdzona, ale przede wszystkim dlatego, że nie potwierdził tego jedyny naoczny świadek zdarzenia T.M., którego zeznania zasługują na walor pełnej wiarygodności, jak też zaprzeczył temu sam oskarżony. Sąd rozważał, czy w całości zeznania pokrzywdzonej złożone na rozprawie nie były motywowane wyłącznie chęcią polepszenia sytuacji procesowej oskarżonego, ale nie znalazł na to wystarczających dowodów. Wręcz przeciwnie. Dowody zgormadzone już na etapie śledztwa, które zostały wskazane powyżej, zdecydowanie wskazują na wiarygodność zeznań złożonych przez pokrzywdzoną na rozprawie w części zasługującej na walor wiarygodności. Jednocześnie jest oczywiste, że aktualna postawa pokrzywdzonej jest w jakimś stopniu motywowana tym, iż mu wybaczyła i chce dalej tworzyć z nim związek konkubencki. Znalazło to swój wyraz w decyzji Sądu o wiarygodności jej zeznań tylko w takiej części, w jakiej znajdują one swoje potwierdzenie w innych dowodach zebranych w sprawie. Wszystkie powyższe dowody oceniane łącznie, zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania nie pozwoliły uznać zeznań konkubiny oskarżonego za wiarygodne we wskazanym zakresie. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Punkt I T. J. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Oskarżonemu prokurator w akcie oskarżenia zarzucił, iż: w dniu 2 kwietnia 2024 r. na terenie sklepu monopolowego przyul. (...)wB., w woj.(...)- (...), dokonał rozboju na osobieE. S.używając przemocy w postaci chwycenia w/w za kark i przyciśnięcia jej głowy do lady w sklepie oraz grożąc jej pozbawieniem życia i zniszczeniem mienia, powodując u pokrzywdzonej zasinienie w okolicy 1/3 części przedramienia lewego, zaczerwienienia skóry w obrębie przedramienia prawego, zasinienia w okolicy prawego nadgarstka i zaczerwienienia skóry głowy w okolicy potylicznej, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 2000 zł na szkodę w/w pokrzywdzonej, tj. popełnienie przestępstwa zart. 280 § 1 k.k.W wyroku skazującym Sąd przypisał oskarżonemu, to że: w dniu 2 kwietnia 2024 r., na terenie sklepu monopolowego przyul. (...)wB., w woj.(...)- (...), działając w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 2000 złotych, użył przemocy i groźby bezprawnej wobecE. S.w ten sposób, że groził jej pobiciem oraz chwycił wymienioną za kark i przycisnął jej głowę do lady sklepowej, w wyniku czego spowodował u niej zasinienie w okolicy 1/3 części przedramienia lewego, zaczerwienienia skóry w obrębie przedramienia prawego, zasinienia w okolicy prawego nadgarstka i zaczerwienienia skóry głowy w okolicy potylicznej, to jest popełnienie przestępstwa zart. 191 § 2 k.k. Art. 280 § 1 k.k.stanowi: kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15. Natomiastart. 191 k.k.brzmi: § 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 1a. Tej samej karze podlega, kto w celu określonym w § 1 stosuje przemoc innego rodzaju uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający innej osobie korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego. § 2. Jeżeli sprawca działa w sposób określony w § 1 w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. § 3. Ściganie przestępstwa określonego w § 1a następuje na wniosek pokrzywdzonego. W zakresie przestępstwa rozboju należy podkreślić, iż: 1 Czynność wykonawcza przestępstwa rozboju stypizowanego wart. 280 § 1 k.k.polega na dokonaniu kradzieży przy lub po zastosowaniu przemocy wobec osoby, groźby jej natychmiastowego użycia albo z doprowadzeniem człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Zakres pojęcia kradzieży obejmuje wszystkie typy kradzieży wskazane wart. 278. M. Kulik [w:] Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, red. M. Mozgawa, LEX/el. 2024,art. 280. 2 Przedmiot czynności wykonawczej czynu zabronionego zart. 280 § 1 i 2 k.k.pokrywa się z przedmiotem czynności wykonawczej zart. 278 § 1 i 1a k.k. P.Zakrzewski [w:]Kodeks karny. Komentarz, red. J. Majewski, Warszawa 2024,art. 280. 3 Powiązanie rozboju z kradzieżą ma istotne znaczenie dla wyznaczenia kręgu typów, do których zrelacjonowany jest rozbój. Odnosi się on do wszystkich form kradzieży określonych wart. 278, awięc obejmuje dokonanie przemocą zaboru w celu przywłaszczenia rzeczy ruchomej, polskiego albo obcego pieniądza lub innego środka płatniczego, dokumentu uprawniającego do otrzymania sumy pieniężnej lub zawierającego obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce, oraz uzyskanie bez zgody osoby uprawnionej programu komputerowego, a także kradzież energii lub karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego (por. L. Gardocki, Prawo karne..., s. 297; J. Wojciechowski, Kodeks karny..., s. 489). Trafnie wskazuje się w orzecznictwie, że: „Przepisart. 280 k.k.jest normatywnie powiązany, jako kwalifikowana postać, z każdą formą kradzieży, a zatem odnosi się do wszystkich typów kradzieży opisanych wart. 278 k.k.To prowadzi do oczywistego wniosku, że znamiona rozboju wyczerpuje tak czyn polegający na zaborze w celu przywłaszczenia rzeczy, przy użyciu przemocy wobec osoby lub groźby natychmiastowego jej użycia albo doprowadzeniu człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, jak i dokonany w taki sam sposób zabór karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego” (por. wyrok SA we Wrocławiu z 5.08.2004 r., II AKa 220/04, OSA 2005/2, poz. 8). M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas [w:]Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz doart. 278-363 k.k., wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2022,art. 280. 4 Rozbój stanowi kwalifikowaną postać kradzieży, gdyż do jego ustawowych znamion należą wszystkie elementy kradzieży, a odróżniają go od niej dodatkowe działania sprawcy wobec pokrzywdzonego lub innej osoby (por. wyrok SA w Katowicach z 27.05.1993 r., II AKr 169/93, OSA 1994/2, poz. 8). Takie stanowisko jest powszechnie aprobowane w orzecznictwie, czego znamiennym przykładem może być wypowiedź Sądu Najwyższego wskazującego, że „typ przestępstwa zart. 280 k.k.jest typem kwalifikowanym do przestępstwa kradzieży, a znamieniem kwalifikującym jest sposób działania sprawcy – użycie przemocy, groźby jej użycia, doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Podjęcie którejkolwiek z tych czynności ma być środkiem do celu, jakim jest zabór w celu przywłaszczenia rzeczy cudzej” (postanowienie SN z 16.10.2014 r., II KK 262/14, LEX nr 1565760). M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas [w:]Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz doart. 278-363 k.k., wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2022,art. 280. Natomiast w zakresie przestępstwa określonego wart. 191 § 2 k.k.należy podkreślić, iż: 1 Typ kwalifikowany zmuszania polega na tym, że sprawca działa w sposób określony w§ 1(tzn. stosując przemoc lub groźbę bezprawną) w celu zmuszenia innej osoby do zwrotu wierzytelności (tzn. swoistego prawa podmiotowego, które w stosunku zobowiązaniowym przysługuje wierzycielowi). Jak każde prawo podmiotowe – także wierzytelność służy podmiotowi do zaspokojenia jego interesów (które zazwyczaj przybierają w stosunkach zobowiązaniowych charakter majątkowy). Jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 5.03.2003 r., III KKN 195/01, OSNKW 2003/5–6, poz. 55: „Dla wypełnienia znamion przestępstwa stosowania przemocy lub groźby bezprawnej w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności (jak ujmuje to przepis art. 191 § 2k.k.) wystarczy subiektywne przekonanie sprawcy, że wierzytelność faktycznie istnieje, a osoba, wobec której stosuje wymienione wart. 191 § 1środki, choćby pośrednio, jest tą osobą, która ma zdolność (możliwość, obowiązek itp.) spełnienia świadczenia, tzn. wydania rzeczy, zwrotu pieniędzy, zapłaty odsetek itp.” Dla bytu występku określonego w art. 191 § 2k.k.konieczny jest szczególny, «pozytywny» zamiar kierunkowy, polegający na co najmniej subiektywnym przekonaniu sprawcy, że działa w celu zwrotu realnej i zasługującej na ochronę prawną wierzytelności. M. Mozgawa [w:] M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa,Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024,art. 191. 2 Dominuje zasadny pogląd, że dla przypisania przestępstwa z art. 191 § 2k.k.wystarczające jest subiektywne przekonanie sprawcy o istnieniu wierzytelności, obiektywnie natomiast nie musi ona istnieć (postanowienie SN z 5.03.2003 r., III KKN 195/01, OSNKW 2003/5–6, poz. 55; postanowienie SN z 22.05.2014 r., II KK 346/13, OSNKW 2014/12, poz. 90; wyrok SA w Warszawie z 9.05.2014 r., II AKa 100/14, LEX nr 1474793; zob. również P. Kardas, Zasada ochrony wolności a odpowiedzialność karna za wymuszenie zwrotu wierzytelności [w:] Prawnokarne aspekty wolności. Materiały z konferencji Arłamów 16–18 maja 2005 r., red. M. Mozgawa, Kraków 2006, s. 160–161). Do znamion czynu z art. 191 § 2k.k.nie należy zwrot wierzytelności. Przestępstwo to ma charakter formalny. Sprowadzenie zwrotu wierzytelności może mieć znaczenie tylko z punktu widzenia oceny stopnia społecznej szkodliwości, a w konsekwencji – wymiaru kary (zob. postanowienie SN z 14.02.2013 r., II KK 120/12, LEX nr 1405555). J. Kosonoga-Zygmunt [w:]Kodeks karny. Komentarz, red. J. Majewski, Warszawa 2024,art. 191. 3 Wierzytelność, do której zwrotu dąży sprawca typu czynu zabronionego z § 2, stanowi element precyzujący jego zamiar. Językowe ujęcie przepisu nie pozostawia bowiem wątpliwości, że zwrot wierzytelności określa cel działania sprawcy. Wierzytelność nie musi zatem istnieć w rzeczywistości, a wystarczające jest, że „zaistnieje” ona w świadomości sprawcy (zob. m.in. wyrok SN z 8.12.2004 r., V KK 282/04, OSNKW 2005/1, poz. 10; postanowienie SN z 22.05.2014 r., II KK 346/13, OSNKW 2014/12, poz. 90; P. Petasz, „Wierzytelność” jako element strony podmiotowej wart. 191 § 2 k.k., GSP Prz. Orz. 2005/4, s. 91 i n.; P. Kardas, Zasada ochrony wolności a odpowiedzialność karna za wymuszenie zwrotu wierzytelności [w:] Prawnokarne..., red. M. Mozgawa, Kraków 2006, s. 141 i n.; J. Raglewski, Glosa do postanowienia SN z dnia 17 marca 2008 r., V KK 11/08, LEX 2008. Do realizacji znamion typu kwalifikowanego konieczne jest zatem, aby sprawca pozostawał w przekonaniu (choćby błędnym), że wierzytelność przysługuje jemu samemu lub osobie, na rzecz której działa. Pod pojęciem „wierzytelności” rozumie się jednak roszczenie podlegające ochronie. W konsekwencji przyjmuje się zatem, że „wierzytelności, o których mowa w komentowanym przepisie, nie dotyczą bliżej nieokreślonych, tajemniczych rozliczeń związanych z działalnością przestępczą określonych osób, lecz prawnych należności, których istnienie wiąże się z określonymi zobowiązaniami prawa cywilnego” (zob. postanowienie SN z 17.03.2008 r., V KK 11/08, Biul. PK 2008/6, poz. 27). K. Lipiński [w:]Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021,art. 191. 4 Do realizacji znamion z art. 191 § 2konieczne jest wystąpienie elementu podmiotowego (sprawca działa w celu wyegzekwowania wierzytelności). W postanowieniu SN z 22.05.2014 r., II KK 346/13, OSNKW 2014/12, poz. 90, stwierdzono: „Dla bytu występku określonego w art. 191 § 2k.k.konieczny jest szczególny, «pozytywny» zamiar kierunkowy, polegający na co najmniej subiektywnym przekonaniu sprawcy, że działa w celu zwrotu realnej i zasługującej na ochronę prawną wierzytelności”. Do ustalenia wystąpienia tego elementu konieczne jest ustalenie pewnych okoliczności faktycznych, które dają podstawę sprawcy do przyjmowania występowania w rzeczywistości wierzytelności. Zob. postanowienie SN z 13.12.2013 r., III KK 321/13, LEX nr 1403888. A. Zoll [w:]Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz doart. 117-211a , red. W. Wróbel, Warszawa 2017,art. 191. Ustalony w przedmiotowej sprawie stan faktyczny wykluczył możliwości przyjęcia zaistnienia występku zart. 280 § 1 k.k.Zostało bowiem ustalone, że oskarżony z pokrzywdzoną tworzyli związek konkubencki. Oskarżony pracował i przekazywał uzyskane w ten sposób pieniądze na prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego. W tym zakresie zarządzała nimi jego konkubina, jednak nie mogła ich przeznaczyć na inne cele. Jednocześnie wymienieni ustalili, że w przypadku rozstania się otrzyma on zwrot części swoich pieniędzy, to jest kwotę 2000 zł, która pozwoli mu na rozpoczęcie samodzielnej egzystencji po odejściu od pokrzywdzonej (wcześniej już była taka sytuacja o czym zeznał świadekA. M., a także pokrzywdzona i wyjaśnił sam oskarżony). Kwota ta była częścią pieniędzy oskarżonego przekazanymi wcześniej konkubinie na wydatki związane z prowadzeniem wspólnego gospodarstwa domowego . W dniu 2 kwietnia 2024 r. oskarżony zażądał wydania mu właśnie wskazanej kwoty, która w jego przekonaniu –zgodnie z wcześniejszymi uzgodnieniem- po prostu mu się należała. W swoim subiektywnym przekonaniu dążył on do zwrotu przysługującej mu wierzytelności. Zatem nigdy nie dążył on do dokonania kradzieży w rozumieniuart. 280 § 1 k.k.Nadto pokrzywdzona wydała mu pieniądze dobrowolnie, co wynika z jej zeznań złożonych na rozprawie, a także z zapisów znajdujących się w notatnikach służbowych (k.78,82), pośrednio z zapisu zgłoszenia w którym w ogóle brak informacji o pieniądzach (k.177-178), jak i z zeznańK. G.orazI. C.. W konsekwencji zachowanie oskarżonego, które nacechowane było przemocą wobec pokrzywdzonej, a także wypowiadanymi wobec niej groźbami, a były to środki użyte w celu otrzymania kwoty 2000 zł, zostało zakwalifikowane jako występek zart. 191 § 2 k.k. ☒ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Punkt II T. J. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Art. 216 § 1 k.k.określa m.in., iż zabronione przez prawo karne jest znieważanie innej osoby w jej obecności. Oskarżony wyzywał pokrzywdzoną słowami powszechnie uznanymi za obelżywe w jej obecności. Zatem swoim zachowaniem wyczerpał on znamiona wskazanego występku. ☒ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Punkt III T. J. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Art. 217 § 1 k.k.określa, iż karalne jest uderzenie człowieka lub naruszenie jego nietykalności cielesnej w inny sposób. OskarżonyT. J.wyczerpał dyspozycję wskazanej normy prawnej, gdyż z dużą siłą chwycił ją za włosy. ☒ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Punkt IV T. J. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Sąd uznałT. J. (1)za winnego popełnienia zarzucanego mu wpkt IVczynu z tym jedynie ustaleniem, iż stanowił on wypadek mniejszej, który zakwalifikował zart. 62 ust. 3w zw. zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. 2023. 1939 t.j. z póżn.zm.) Art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1939 z późn. zm.) stanowi: 1. Kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. 2. Jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. 3. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Na gruncie prawa karnego znamię czasownikowe „posiada” występuje w znaczeniu powszechnym („mieć”) i nie może być utożsamiane z posiadaniem w rozumieniu cywilnoprawnym – po prostu jest stanem polegającym na faktycznym władztwie nad rzeczą, które z konstrukcją współsprawstwa nie koliduje (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 8.04.2014 r., III KK 88/14, LEX nr 1458717). Posiadaniem jest każdy fizyczny kontakt z środkiem odurzającym lub substancją psychotropową, który polega na chociażby momentalnym nimi dysponowaniem. Naturalnie, z uwagi na znaczenie zwrotu „posiadać” w języku ogólnym, chodzi wyłącznie o te formy dysponowania wskazanymi środkami i substancjami, które w kontekście kulturowym są odbierane jako jednoznaczne zamanifestowanie woli władztwa nad nimi. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii przesądza w art. 34 ust. 1, że środki odurzające, substancje psychotropowe lub ich preparaty oraz prekursory kategorii 1 może posiadać wyłącznie przedsiębiorca, jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna uprawniona na podstawie przepisów ustawy, rozporządzenia 273/2004 lub rozporządzenia 111/2005. A contrario posiadanie powyższych substancji przez inne podmioty jest bezprawne i na mocy stosownych przepisów podlegają one przepadkowi. Przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wśród charakterystycznych dla przestępstw naruszających przepisy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii znamion ocennych, różnicujących podstawy odpowiedzialności pomiędzy typem podstawowym a uprzywilejowanym wypadkiem mniejszej wagi, jest kryterium ilościowe oraz kryterium jakościowe (wyrok SA we Wrocławiu z dn. 28 grudnia 2005 r., II AKa 341/05). Oskarżony przez to, że w dniu 3 kwietnia 2024 r. wB., w woj.(...)- (...), wbrew przepisom ustawy, posiadał środki psychotropowe w postaci 1,64 grama(...)co zdaniem Sądu jest niewielką ilością, niewątpliwie wyczerpał znamiona występku z art.Art. 62 ust. 3w zw. zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1939 z późn. zm.). ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności T. J. (1) Punkt I Punkt I Sąd na podstawieart. 191 § 2 k.k., przy zastosowaniuart. 37a § 1 k.k.w zw. zart. 34 § 1 pkt 1a k.k.iart. 35 § 1 k.k.wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym, Sąd wymierzając powyższą karę oskarżonemu miał na względzie dyrektywy wskazane wart. 53 k.k., uwzględniając znaczny stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, wynikający z rodzaju zaatakowanego dobra prawnego jakim jest wolność drugiego człowieka oraz jego zdrowie, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, które to kara winna wobec niego osiągnąć. Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu karę ograniczenia wolności w powyższym wymiarze. Dokonując wyboru kary, jak też określając jej wysokość, Sąd miał na uwadze dość brutalny sposób w jaki działał oskarżony, jak też potrzebę wychowawczego oddziaływania na niego. Za wymierzeniem kary w powyższym wymiarze przemawiał również wzgląd na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które powinno mieć świadomość nieuchronności kary za popełnione przestępstwo, jak też jej odpowiedniej surowości. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył: uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego. Okoliczności łagodzące: częściowe przyznanie się do winy. Jednocześnie Sąd przy wyborze rodzaju kary i jej wymiarze nie mógł pominąć takich okoliczności jak to, że oskarżony i pokrzywdzona tworzyli związek konkubencki i dalej chcą go tworzyć, że jego tłem było nieporozumienie pomiędzy partnerami związane z podejrzeniem o zdradę, a w konsekwencji osobą pokrzywdzoną przedmiotowym czynem nie był nikt przypadkowy, a oskarżony w czasie jego popełnienia był pod wpływem silnych emocji. Ostateczne pokrzywdzona wszystko mu wybaczyła. T. J. (1) Punkt II Punkt II Sąd na podstawieart. 216 § 1 k.k.w zw. zart. 34 § 1 pkt 1a k.k.iart. 35 § 1 k.k.wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym Sąd wymierzając powyższą karę oskarżonemu miał na względzie dyrektywy wskazane wart. 53 k.k., uwzględniając znaczny stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, wynikający z rodzaju zaatakowanego dobra prawnego jakim jest cześć drugiego człowieka, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, które to kara winna wobec niego osiągnąć. Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu karę ograniczenia wolności w powyższym wymiarze. Dokonując wyboru kary, jak też określając jej wysokość, Sąd miał na uwadze agresję z jaką działał oskarżony, jak też potrzebę wychowawczego oddziaływania na niego. Za wymierzeniem kary w powyższym wymiarze przemawiał również wzgląd na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które powinno mieć świadomość nieuchronności kary za popełnione przestępstwo, jak też jej odpowiedniej surowości. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył: uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego. Okoliczności łagodzące: przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jednocześnie Sąd przy wyborze rodzaju kary i jej wymiarze nie mógł pominąć takich okoliczności jak to, że oskarżony i pokrzywdzona tworzyli związek konkubencki i dalej chcą go tworzyć, że jego tłem było nieporozumienie pomiędzy partnerami związane z podejrzeniem o zdradę, a w konsekwencji osobą pokrzywdzoną przedmiotowym czynem nie był nikt przypadkowy, a oskarżony w czasie jego popełnienia był pod wpływem silnych emocji. Ostateczne pokrzywdzona wszystko mu wybaczyła. T. J. (1) Punkt III Punkt III Sąd na podstawieart. 217 § 1 k.k.w zw. zart. 34 § 1 pkt 1a k.k.iart. 35 § 1 k.k.wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym Sąd wymierzając powyższą karę oskarżonemu miał na względzie dyrektywy wskazane wart. 53 k.k., uwzględniając znaczny stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, wynikający z rodzaju zaatakowanego dobra prawnego jakim jest nietykalność cielesna drugiego człowieka, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, które to kara winna wobec niego osiągnąć. Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu karę ograniczenia wolności w powyższym wymiarze. Dokonując wyboru kary, jak też określając jej wysokość, Sąd miał na uwadze brutalność z jaką działał oskarżony, jak też potrzebę wychowawczego oddziaływania na niego. Za wymierzeniem kary w powyższym wymiarze przemawiał również wzgląd na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które powinno mieć świadomość nieuchronności kary za popełnione przestępstwo, jak też jej odpowiedniej surowości. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył: uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego. Okoliczności łagodzące: przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jednocześnie Sąd przy wyborze rodzaju kary i jej wymiarze nie mógł pominąć takich okoliczności jak to, że oskarżony i pokrzywdzona tworzyli związek konkubencki i dalej chcą go tworzyć, że jego tłem było nieporozumienie pomiędzy partnerami związane z podejrzeniem o zdradę, a w konsekwencji osobą pokrzywdzoną przedmiotowym czynem nie był nikt przypadkowy, a oskarżony w czasie jego popełnienia był pod wpływem silnych emocji. Ostateczne pokrzywdzona wszystko mu wybaczyła. T. J. (1) Punkt IV Punkt IV Sąd na podstawieart. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. 2023. 1939 t.j. z póżn.zm.) w zw. zart. 34 § 1 pkt 1a k.k.iart. 35 § 1 k.k.wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym, Sąd wymierzając powyższą karę oskarżonemu miał na względzie dyrektywy wskazane wart. 53 k.k., uwzględniając znaczny stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, wynikający z rodzaju zaatakowanego dobra prawnego jakim jest zdrowie społeczne (publiczne), a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, które to kara winna wobec niego osiągnąć. Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w powyższym wymiarze. Dokonując wyboru kary, jak też określając jej wysokość, Sąd miał na uwadze potrzebę wychowawczego oddziaływania na oskarżonego. Za wymierzeniem kary w powyższym wymiarze przemawiał również wzgląd na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które powinno mieć świadomość nieuchronności kary za popełnione przestępstwo, jak też jej odpowiedniej surowości. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył: uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego. Okoliczności łagodzące: brak. T. J. (1) Punkt V Punkt I,II,III,IV Sąd na podstawieart. 85 § 1 k.k.iart. 86 § 1 i § 3 k.k.w miejsce orzeczonych wpunkcie I - IVjednostkowych kar ograniczenia wolności wymierzył oskarżonemuT. J. (1),przy zastosowaniuart. 34 § 1 pkt 1a k.k.iart. 35 § 1 k.k., karę łączną 2 (dwóch) lat ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym Zgodnie zart. 86 § 1 k.k.sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności. Stosownie zaś doart. 85a k.k.Sąd orzekając karę łączną bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając w sprawie niniejszej oskarżonemu -na skutek połączenia na podstawieart. 86 § 3 k.k.jednostkowych kar ograniczenia wolności- karę łączną ograniczenia wolności Sąd uwzględnił znaczny stopień zawinienia oskarżonego, a także znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, co zostało wyszczególnione przy omawianiu kar jednostkowych. Równocześnie, w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne szczególne względy, które uzasadniałyby orzeczenie kary łącznej w niższym wymiarze w odniesieniu do orzeczonych kar jednostkowych. Wymierzając karę łączną Sąd wziął pod uwagę tożsame okoliczności jak przy wymiarze kar jednostkowych. T. J. (1) Punkt VI Punkt IV Sąd na podstawieart. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U.2023.1939 t.j. z późn.zm.) orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci(...)i kofeiny o łącznej wadze netto 1,265 grama przechowywanych wMagazynie (...)Komendy Wojewódzkiej Policji wO.i orzekł ich zniszczenie. T. J. (1) Punkt VII Punkt IV Sąd na podstawieart. 44 § 1 k.k.w zw. zart. 195 k.k.w.orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego, zabezpieczonego w sprawie i wskazanego w wykazie dowodów rzeczowych jako opakowanie pierwotne, w którym znajdował się biały proszek, przechowywanego w aktach sprawy koperta - k.165 i orzekła pozostawienie go w aktach sprawy. T. J. (1) Punkt VIII Punkt IV Sąd na podstawieart. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U.2023.1939 t.j. z późn.zm.) orzekł od oskarżonegoT. J. (1)nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych na rzeczStowarzyszenia (...)wW.. Wskazane Stowarzyszenie zajmuje się działalnością mającą na celu zapobieganie i zwalczanie narkomanii. Orzeczona kwota jest adekwatna do wagi przypisanego oskarżonemu czynu, jak i jego możliwości finansowych. T. J. (1) Punkt IX Punkt I Sąd na podstawieart. 230 § 2 k.p.k.orzekł zwrócić oskarżonemuT. J. (1)dowody rzeczowe w postaci kwot 1600 złotych i 100 złotych wraz z odsetkami. W toku postępowania ustalono, iż właścicielem wskazanych środków pieniężnych jest oskarżony. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności T. J. (1) Punkt X Punkt V Sąd na podstawieart. 63 § 1 k.k.na poczet wymierzonej w pkt V wyroku kary łącznej ograniczenia wolności zaliczył oskarżonemuT. J. (1)okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 3 kwietnia 2024 r., godz. 20:15, do dnia 17 czerwca 2024 r., godz. 10:25, uznając że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności i uznał ją za wykonaną w wymiarze 150 dni. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności Punkt XI Mając na uwadze sytuację finansową oskarżonego (uzyskuje stałe dochody z pracy, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu), Sąd zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2602,90 złotych, w tym opłatę sądową w kwocie 300,00 złotych. Podpis

15/051505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bartoszycach

II Wydział Karny

150515150001006_II_K_000016_2024_Uz_2024-12-11_002

II K 16/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2024-12-23 18:00:13.0 CET

2024-12-23 09:06:15.0 CET

15051515

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 16/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Cichocka Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Grabowska przy udziale Asesora Prokuratury Rejonowej: Emilii Kochańskiej po rozpoznaniu w dniach: 04.09.2024 r., 02.10.2024 r., 13.11.2024 r. i 11.12.2024 r. sprawy: A. B. (1) s. K. i M. z domu K. ur. (...) w K. oskarżonego o to, że: I w dniu 14 lipca 2023 r. przy ul. (...) w K

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Siergiedo" xPublisher="js_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Joanna Siergiedo" xEditor="js_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000016" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II K 16/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 11 grudnia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Cichocka</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Grabowska</xText> <xText>przy udziale Asesora Prokuratury Rejonowej: Emilii Kochańskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach: 04.09.2024 r., 02.10.2024 r., 13.11.2024 r. i 11.12.2024 r. sprawy:</xText> <xText><xBx><xAnon>A. B. (1)</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>s. <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z domu <xAnon>K.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="center">oskarżonego o to, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>w dniu 14 lipca 2023 r. przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> usiłował dokonać kradzieży szczególnie zuchwałej - przenoszonej w warunkach bezpośredniego kontaktu przez <xAnon>M. C.</xAnon> torby z zawartością pieniędzy w kwocie 2.500 złotych, tabletu <xAnon>A.</xAnon> o wartości 1.000 złotych, telefonu komórkowego o wartości 500 złotych oraz gazu pieprzowego o wartości 40 złotych, ale zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego</xText> </xUnit> <xText>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13§1 k</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 3 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.278§3a kk</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w dniu 14 lipca 2023 r. przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> uderzył <xAnon>M. C.</xAnon> ręką w twarz oraz plecy, powodując u wymienionego obrażenia ciała w postaci obrzęku tkanek miękkich z zasinieniem w okolicy policzka prawego, rany tłuczonej z obrzękiem tkanek miękkich w obrębie wargi górnej, zasinienia w obrębie ramienia lewego, prawej okolicy lędźwiowej, które to obrażenia naruszyły prawidłową czynność narządu ciała na okres poniżej siedmiu dni, przy czym sprawca działał publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażącego lekceważenie porządku prawnego</xText> </xUnit> <xText>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.157§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.57a§1 kk</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>w okresie od 28 grudnia 2022 r. do dnia 04 sierpnia 2023 r. w miejscowości <xAnon>K.</xAnon> gm. <xAnon>K.</xAnon> uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz <xAnon>A. B. (2)</xAnon> określonego co do wysokości na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 28 grudnia 2022 r. sygn. akt III RC 217/22, gdzie łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych</xText> </xUnit> <xText>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.209§1 kk</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>A. B. (1)</xAnon> uznaje za winnego popełnienia zarzucanych czynów i za to:</xText> </xUnit> <xText>- za czyn z <xLexLink xArt="art. 13 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt I</xLexLink> z mocy <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 3 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.278§3a kk</xLexLink> skazuje go, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.14§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 3 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.278§3a kk</xLexLink> wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>- za czyn z <xLexLink xArt="art. 157 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt II</xLexLink> z mocy <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.157§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.57a§1 kk</xLexLink> skazuje go na karę <xBRx></xBRx>4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>- za czyn z <xLexLink xArt="art. 209 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt III</xLexLink> z mocy <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.209§1 kk</xLexLink> skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.85§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.86§1 kk</xLexLink> łączy orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierza karę łączną <xBRx></xBRx>10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.57a§2 kk</xLexLink> za czyn z <xLexLink xArt="art. 57 a pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt II</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego nawiązkę w wysokości 2000 (dwa tysiące) złotych na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>M. C.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 1" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art.29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze</xLexLink> zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. <xAnon>P. B.</xAnon> kwotę 1512 (jeden tysiąc pięćset dwanaście) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu oraz kwotę 347,76 (trzysta czterdzieści siedem i 76/100) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.624§1 kpk</xLexLink> zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 16/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xIx> </xIx></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>A. B. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>w dniu 14 lipca 2023 r. przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> usiłował dokonać kradzieży szczególnie zuchwałej - przenoszonej w warunkach bezpośredniego kontaktu przez <xAnon>M. C.</xAnon> torby z zawartością pieniędzy w kwocie 2.500 złotych, tabletu <xAnon>A.</xAnon> o wartości 1.000 złotych, telefonu komórkowego o wartości 500 złotych oraz gazu pieprzowego o wartości 40 złotych, ale zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego</xText> </xUnit> <xText>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13§1 k</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 3 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.278§3a kk</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>w dniu 14 lipca 2023 r. przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> uderzył <xAnon>M. C.</xAnon> ręką w twarz oraz plecy, powodując u wymienionego obrażenia ciała w postaci obrzęku tkanek miękkich z zasinieniem w okolicy policzka prawego, rany tłuczonej z obrzękiem tkanek miękkich w obrębie wargi górnej, zasinienia w obrębie ramienia lewego, prawej okolicy lędźwiowej, które to obrażenia naruszyły prawidłową czynność narządu ciała na okres poniżej siedmiu dni, przy czym sprawca działał publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażącego lekceważenie porządku prawnego</xText> </xUnit> <xText>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.157§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.57a§1 kk</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>w okresie od 28 grudnia 2022 r. do dnia 04 sierpnia 2023 r. w miejscowości <xAnon>K.</xAnon> gm. <xAnon>K.</xAnon> uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz <xAnon>A. B. (2)</xAnon> określonego co do wysokości na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 28 grudnia 2022 r. sygn. akt III RC 217/22, gdzie łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych</xText> </xUnit> <xText>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.209§1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xUx>Czyny z pkt I i II</xUx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>prowadzenie przez pokrzywdzonego <xAnon>M. C.</xAnon> sklepu spożywczo-przemysłowego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>przebywanie oskarżonego <xAnon>A. B. (1)</xAnon> w dniu 14 lipca 2023 r. w godzinach wieczornych w okolicach w/w sklepu i obserwowanie pokrzywdzonego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zamknięcie przez pokrzywdzonego w dniu 14 lipca 2023 r. sklepu około godziny 21:00 i udanie się wraz z żoną <xAnon>A. C.</xAnon> w stronę domu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>usiłowanie wyrwania przez oskarżonego pokrzywdzonemu przewieszonej przez ramię torby z zwartością pieniędzy z dziennego utargu w kwocie 2.500 złotych, tabletu <xAnon>A.</xAnon> o wartości 1.000 złotych, telefonu komórkowego o wartości 500 złotych oraz gazu pieprzowego o wartości 40 złotych bezpośrednio po jego wyjściu ze sklepu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>uniemożliwienie oskarżonemu wyrwania torby poprzez odchylenie się pokrzywdzonego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>uderzenie przez oskarżonego pokrzywdzonego <xAnon>M. C.</xAnon> w twarz oraz plecy i spowodowanie u wymienionego obrażeń ciała w postaci obrzęku tkanek miękkich z zasinieniem w okolicy policzka prawego, rany tłuczonej z obrzękiem tkanek miękkich w obrębie wargi górnej, zasinienia w obrębie ramienia lewego, prawej okolicy lędźwiowej, które to obrażenia naruszyły prawidłową czynność narządu ciała na okres poniżej siedmiu dni,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>ucieczka oskarżonego z miejsca zdarzenia, zawiadomienie przez żonę pokrzywdzonego policji.</xText> </xUnit> <xText><xUx>Czyn z pkt III</xUx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>ustalenie wysokości obowiązku alimentacyjnego oskarżonego na rzecz małoletniego <xAnon>A. B. (2)</xAnon> wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 28 grudnia 2022 r. w sprawie akt III RC 217/21,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>uchylanie się przez <xAnon>A. B. (1)</xAnon> od wykonywania obowiązku alimentacyjnego w okresie od dnia 28 grudnia 2022 r. do dnia 4 sierpnia 2023 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>powstanie zaległości z tytułu uchylania się przez oskarżonego od obowiązku alimentacyjnego przekraczających równowartość 3 świadczeń okresowych</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>poczytalność oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów, brak warunków z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31§1 i 2 kk</xLexLink>, stwierdzenie u oskarżonego szkodliwego używania alkoholu.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania pokrzywdzonego <xAnon>M. C.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>A. C.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>G. L.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>J. Ś.</xAnon></xText> <xText>Opinia sądowo-lekarska</xText> <xText>Dokumentacja medyczna dot. pokrzywdzonego</xText> <xText>Wyjaśniania oskarżonego</xText> <xText>odpis wyroku z dnia 28.12. 2022 r. w sprawie akt III RC 217/21</xText> <xText>decyzja <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>pismo PUP</xText> <xText>informacja o stanie zadłużenia</xText> <xText>zeznania świadka <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>wyjaśniania oskarżonego</xText> <xText>opinia sądowo - psychiatryczna dot. oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>207v-208v</xText> <xText>45-46, 208v-209</xText> <xText>209,50v</xText> <xText>209v,48v</xText> <xText>75-78</xText> <xText>4-5</xText> <xText>69v-70</xText> <xText>96</xText> <xText>86</xText> <xText>95</xText> <xText>105-109</xText> <xText>229v</xText> <xText>123</xText> <xText>238-239</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xIx> </xIx></xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>A. B. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>w dniu 14 lipca 2023 r. przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> usiłował dokonać kradzieży szczególnie zuchwałej - przenoszonej w warunkach bezpośredniego kontaktu przez <xAnon>M. C.</xAnon> torby z zawartością pieniędzy w kwocie 2.500 złotych, tabletu <xAnon>A.</xAnon> o wartości 1.000 złotych, telefonu komórkowego o wartości 500 złotych oraz gazu pieprzowego o wartości 40 złotych, ale zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego</xText> </xUnit> <xText>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13§1 k</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 3 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.278§3a kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Czyn z pkt I</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>brak zamiaru zaboru mienia należącego do pokrzywdzonego</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśniania oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>69v-70</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.1.1-1.1.7</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania pokrzywdzonego <xAnon>M. C.</xAnon></xText> <xText>oraz świadka <xAnon>A. C.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego i okoliczności przez niego podane przyjął za wiarygodną podstawę ustalonych faktów.</xText> <xText>Wynika z nich, że oskarżony w dniu zdarzenia w godzinach wieczornych przebywał przed sklepem pokrzywdzonego i obserwował go, natomiast gdy ten opuścił wraz z żoną sklep oskarżony próbował złapać za jego torbę, w której znajdowały się m.in. pieniądze z dziennego utargu. Gdy pokrzywdzony odsunął rękę, aby uniemożliwić wyrwanie torby, oskarżony uderzył go w twarz, a następnie w plecy. Pokrzywdzony zeznał, że oskarżony był pod działaniem alkoholu.</xText> <xText>Wskazane okoliczności potwierdziła świadek <xAnon>A. C.</xAnon>- żona oskarżonego, która widziała całe zajście, a następnie wezwała na interwencję policję.</xText> <xText>Relacje wymienionych są zbieżne, stanowcze i konsekwentne w toku całego postępowania. W ocenie Sądu nie ma żadnych powodów, aby zeznania te uznać za bezpodstawne oskarżania.</xText> <xText>Zeznań świadków nie podważa fakt, iż <xAnon>A. C.</xAnon> w zgłaszaniu telefonicznym nie podała szczegółowo wszystkich okoliczności zdarzenia, zwłaszcza faktu, iż oskarżony próbował dokonać zboru mienia należącego do pokrzywdzonego. Żona pokrzywdzonego była zdenerwowana, działała w silnym stresie i bezpośrednim zagrożeniu, zdarzenia miało dynamiczny charakter, trudno w takiej sytuacji oczekiwać, aby precyzyjnie zrelacjonowała jego przebieg, natomiast po interwencji policji i nieudanej próbie ujęcia oskarżonego, świadkowie nie zostali rozpytani przez policję na miejscu zdarzenia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.1.8 - 1.1.10</xText> <xText>1.1.6 - 1.1.7</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wyjaśniana oskarżonego w części, w której przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Oskarżony przyznał się do czynu z pkt II (uderzenia i spowodowania obrażeń u pokrzywdzonego) i czynu z pkt III (niepłacenia alimentów), co znalazło w pełni potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym przede wszystkim w zeznaniach pokrzywdzonego <xAnon>M. C.</xAnon> oraz opinii sądowo - lekarskiej i zeznaniach świadka <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon> .</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.1.7</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania świadków <xAnon>G. L.</xAnon></xText> <xText><xAnon>J. Ś.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Funkcjonariusze policji potwierdzili okoliczności interwencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.1.8-1.1.10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania świadka <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Świadek zeznała, że oskarżony w okresie objętym zarzutem nie płacił alimentów na ich wspólnego syna, jej relacje są zgodne z dokumentacją znajdującą się w aktach sprawy i brak jest podstaw do ich zakwestionowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.1.8-1.1.10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>odpis wyroku z dnia 28.12. 2022 r. w sprawie akt III RC 217/21</xText> <xText>decyzja <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>pismo PUP</xText> <xText>informacja o stanie zadłużenia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>sporządzone w przewidzianej przepisami formie, przez osoby kompetentne, nie kwestionowane przez strony w toku postępowania</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.1.6</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Opinia sądowo-lekarska dot. obrażeń pokrzywdzonego</xText> <xText>Dokumentacja medyczna pokrzywdzonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>sporządzone w przewidzianej przepisami formie, przez osoby kompetentne, nie kwestionowane przez strony w toku postępowania</xText> <xText>opinia sądowo- lekarska zgodna z wymogami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kpk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.1.11</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Opinia sądowo - psychiatryczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd w pełni podzielił opinię biegłych lekarzy psychiatrów, bowiem jest wyczerpująca, jasna i zawiera logiczne oraz należycie uzasadnione wnioski. Biegli posiadają odpowiednią widzę, kwalifikacje i doświadczenie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.2.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wyjaśniania oskarżonego w części, w której nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu z pkt I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd nie dał im wiary, są sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym i stanowią przyjętą linię obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej.</xText> <xText>Oskarżony w swoich pierwszych wyjaśnianiach przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśniał, że nie pamięta zdarzenia, bo był pijany. Następnie zaprzeczył, aby chciał ukraść rzeczy należące do pokrzywdzonego. Nie zaprzeczał, że doszło do szarpaniny pomiędzy nim a pokrzywdzonym, choć twierdził, że to pokrzywdzony musiał go sprowokować.</xText> <xText>Jego relacje są chaotyczne i zmienne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.2.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania świadka <xAnon>E. Ć.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Świadek został zawnioskowany przez oskarżonego dopiero na etapie postępowania sądowego, z jego zeznań można zasadnie przyjąć, że nie widział zajścia, zwłaszcza jego początkowej fazy.</xText> <xText>W ocenie Sądu jego zeznania stanowią kontynuację przyjętej przez oskarżonego linii obrony i miały stanowić jedynie jej wsparcie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.1.1-1.1.7</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania <xAnon>K. Z.</xAnon></xText> <xText><xAnon>P. H.</xAnon></xText> <xText><xAnon>A. K.</xAnon></xText> <xText><xAnon>S. K.</xAnon></xText> <xText><xAnon>B. A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Nic nie wniosły do sprawy lub miały charakter drugorzędny.</xText> <xText><xAnon>P. H.</xAnon> zeznał, że nie pamięta dokładnie zgłoszania dot. przedmiotowego zdarzenia, jednak z jego wieloletniego doświadczania wynika, że osoba zgłaszająca czasami podaje inne informacje, niż patrol zastaje na miejscu.</xText> <xText><xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>B. A.</xAnon> widzieli jedynie fragment zdarzenia z udziałem oskarżonego i pokrzywdzonego z okien swoich mieszkań, stąd ich relacje nie wniosły do spawy nic istotnego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>A. B. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Swoim zachowaniem polegającym na próbie wyrwania pokrzywdzonemu trzymanej przez niego torby z zawartością pieniędzy i innych przedmiotów oskarżony dopuścił się usiłowania kradzieży szczególnie zuchwałej określonej w <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 § 3 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178§3a kk</xLexLink>, której znamiona opisuje <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 9 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 §9a kk</xLexLink>. Kradzież szczególnie zuchwała, to kradzież rzeczy ruchomej znajdującej się bezpośrednio na osobie lub w noszonym przez nią ubraniu albo przenoszonej lub przemieszczanej przez tę osobę w warunkach bezpośredniego kontaktu lub znajdującej się w przedmiotach przenoszonych lub przemieszczanych w takich warunkach. Oskarżony zamierzonego celu nie osiągnął jedynie z uwagi na postawę obronną pokrzywdzonego. </xIx></xText> <xText>Z opinii biegłego wynika, że obrażenie stwierdzone u pokrzywdzonego w postaci obrzęku tkanek miękkich z zasinieniem w okolicy policzka prawego, rany tłuczonej z obrzękiem tkanek miękkich w obrębie wargi górnej, zasinienia w obrębie ramienia lewego, prawej okolicy lędźwiowej, naruszyły prawidłową czynność narządu ciała na okres poniżej siedmiu dni oraz mogły powstać w okolicznościach wskazanych przez pokrzywdzonego, tj. wskutek czynnego działania narzędzia twardego, tępego jakim jest m.in. ludzka ręka zwinięta w pięść.</xText> <xText>Tym samym swoim zachowaniem oskarżony wyczerpnął dyspozycję <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.157§2 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Wskazać należy, iż oskarżony działał w warunkach <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a§1 kk</xLexLink> (występek o charakterze chuligańskim) bowiem do zdarzenia doszło w centrum miast, w miejscu publicznym, dostępnym dla nieograniczanej liczby osób. Wymieniony uderzył pokrzywdzonego z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.</xText> <xText>Uchylanie się rzez oskarżonego od wykonywania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości wyrokiem sądowym wyczerpuje dyspozycję <xLexLink xArt="art. 209" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 kk</xLexLink>. Oskarżony jest zobowiązany do zapłaty kwoty 500 złotych miesięcznie na rzecz małoletniego syna. Wymieniony, pomimo podejmowania prac dorywczych, zarobkowych alimentów nie płaci.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="left">Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="left">Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="left">Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>A. B. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I</xText> <xText>II</xText> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> <xText>II</xText> <xText>III</xText> <xText>I, II, III</xText> <xText>II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx>Kary jednostkowe:</xBx></xText> <xText>8 miesięcy pozbawiania wolności</xText> <xText>4 miesiące pozbawiania wolności</xText> <xText>3 miesiąc pozbawiania wolności</xText> <xText><xUx>Okoliczności obciążające:</xUx></xText> <xText>- znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów z pkt I i II i znaczny stopień winy: agresywne zachowanie wobec pokrzywdzonego, działanie pod wpływem alkoholu,</xText> <xText>- skutki jego zachowania - brak poczucia bezpieczeństwa pokrzywdzonego</xText> <xText>- dotychczasowy naganny sposób życia, wielokrotna karalność, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu oraz z użyciem przemocy i groźby jej użycia (k.233)</xText> <xText>- brak skruchy, naganne zachowanie wobec pokrzywdzonego zarówno przed popełnieniem czynu, jak i po jego popełnieniu, wzbudzanie w pokrzywdzonym ciągłego poczucia zagrożenia,</xText> <xText><xUx>Okoliczności łagodzące:</xUx></xText> <xText>- brak</xText> <xText><xBx>Kara łączna </xBx></xText> <xText><xBx>10 miesięcy pozbawiania wolności</xBx></xText> <xText>- łączność czasowa przestępstw z pkt I i II</xText> <xText><xBx>nawiązka na rzecz pokrzywdzonego </xBx></xText> <xText>- zgodnie z <xLexLink xArt="art. 57 a;art. 57 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a§2 kk</xLexLink>,</xText> <xText>- wzmocnienie wychowawczego oddziaływania kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KOszty procesu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>zgodnie z <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 2" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 29 ust 2 ustawy Prawo o adwokaturze</xLexLink> zasądzono na rzecz adw. <xAnon>P. B.</xAnon> kwotę 1512 zł tytułem opłaty ustalonej na podstawie § 11 ust. 2 pkt 3 i §217 pkt 1 Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>V</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624§1 kpk</xLexLink> zwolniono oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych – oskarżony utrzymuje się z pracy dorywczej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Katarzyna Cichocka

Joanna Siergiedo

st. sekr. sąd. Małgorzata Grabowska

Joanna Siergiedo

Sygn. akt II K 16/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Cichocka Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Grabowska przy udziale Asesora Prokuratury Rejonowej: Emilii Kochańskiej po rozpoznaniu w dniach: 04.09.2024 r., 02.10.2024 r., 13.11.2024 r. i 11.12.2024 r. sprawy: A. B. (1) s.K.iM.z domuK. ur. (...)wK. oskarżonego o to, że: I w dniu 14 lipca 2023 r. przyul. (...)wK.usiłował dokonać kradzieży szczególnie zuchwałej - przenoszonej w warunkach bezpośredniego kontaktu przezM. C.torby z zawartością pieniędzy w kwocie 2.500 złotych, tabletuA.o wartości 1.000 złotych, telefonu komórkowego o wartości 500 złotych oraz gazu pieprzowego o wartości 40 złotych, ale zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego tj. o przestępstwo zart.13§1 kw zw. zart.278§3a kk II w dniu 14 lipca 2023 r. przyul. (...)wK.uderzyłM. C.ręką w twarz oraz plecy, powodując u wymienionego obrażenia ciała w postaci obrzęku tkanek miękkich z zasinieniem w okolicy policzka prawego, rany tłuczonej z obrzękiem tkanek miękkich w obrębie wargi górnej, zasinienia w obrębie ramienia lewego, prawej okolicy lędźwiowej, które to obrażenia naruszyły prawidłową czynność narządu ciała na okres poniżej siedmiu dni, przy czym sprawca działał publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażącego lekceważenie porządku prawnego tj. o przestępstwo zart.157§2 kkw zw. zart.57a§1 kk III w okresie od 28 grudnia 2022 r. do dnia 04 sierpnia 2023 r. w miejscowościK.gm.K.uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzeczA. B. (2)określonego co do wysokości na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 28 grudnia 2022 r. sygn. akt III RC 217/22, gdzie łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych tj. o przestępstwo zart.209§1 kk I oskarżonegoA. B. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanych czynów i za to: - za czyn zpkt Iz mocyart.13§1 kkw zw. zart.278§3a kkskazuje go, zaś na podstawieart.14§1 kkw zw. zart.278§3a kkwymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, - za czyn zpkt IIz mocyart.157§2 kkw zw. zart.57a§1 kkskazuje go na karę4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, - za czyn zpkt IIIz mocyart.209§1 kkskazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności II na podstawieart.85§1 kkiart.86§1 kkłączy orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierza karę łączną10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, III na podstawieart.57a§2 kkza czyn zpkt IIorzeka wobec oskarżonego nawiązkę w wysokości 2000 (dwa tysiące) złotych na rzecz pokrzywdzonegoM. C., IV na podstawieart.29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturzezasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.P. B.kwotę 1512 (jeden tysiąc pięćset dwanaście) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu oraz kwotę 347,76 (trzysta czterdzieści siedem i 76/100) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia, V na podstawieart.624§1 kpkzwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 16/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1 A. B. (1) IV w dniu 14 lipca 2023 r. przyul. (...)wK.usiłował dokonać kradzieży szczególnie zuchwałej - przenoszonej w warunkach bezpośredniego kontaktu przezM. C.torby z zawartością pieniędzy w kwocie 2.500 złotych, tabletuA.o wartości 1.000 złotych, telefonu komórkowego o wartości 500 złotych oraz gazu pieprzowego o wartości 40 złotych, ale zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego tj. o przestępstwo zart.13§1 kw zw. zart.278§3a kk V w dniu 14 lipca 2023 r. przyul. (...)wK.uderzyłM. C.ręką w twarz oraz plecy, powodując u wymienionego obrażenia ciała w postaci obrzęku tkanek miękkich z zasinieniem w okolicy policzka prawego, rany tłuczonej z obrzękiem tkanek miękkich w obrębie wargi górnej, zasinienia w obrębie ramienia lewego, prawej okolicy lędźwiowej, które to obrażenia naruszyły prawidłową czynność narządu ciała na okres poniżej siedmiu dni, przy czym sprawca działał publicznie, z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażącego lekceważenie porządku prawnego tj. o przestępstwo zart.157§2 kkw zw. zart.57a§1 kk VI w okresie od 28 grudnia 2022 r. do dnia 04 sierpnia 2023 r. w miejscowościK.gm.K.uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzeczA. B. (2)określonego co do wysokości na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 28 grudnia 2022 r. sygn. akt III RC 217/22, gdzie łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych tj. o przestępstwo zart.209§1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Czyny z pkt I i II 1 prowadzenie przez pokrzywdzonegoM. C.sklepu spożywczo-przemysłowego przyul. (...)wK., 2 przebywanie oskarżonegoA. B. (1)w dniu 14 lipca 2023 r. w godzinach wieczornych w okolicach w/w sklepu i obserwowanie pokrzywdzonego, 3 zamknięcie przez pokrzywdzonego w dniu 14 lipca 2023 r. sklepu około godziny 21:00 i udanie się wraz z żonąA. C.w stronę domu, 4 usiłowanie wyrwania przez oskarżonego pokrzywdzonemu przewieszonej przez ramię torby z zwartością pieniędzy z dziennego utargu w kwocie 2.500 złotych, tabletuA.o wartości 1.000 złotych, telefonu komórkowego o wartości 500 złotych oraz gazu pieprzowego o wartości 40 złotych bezpośrednio po jego wyjściu ze sklepu, 5 uniemożliwienie oskarżonemu wyrwania torby poprzez odchylenie się pokrzywdzonego, 6 uderzenie przez oskarżonego pokrzywdzonegoM. C.w twarz oraz plecy i spowodowanie u wymienionego obrażeń ciała w postaci obrzęku tkanek miękkich z zasinieniem w okolicy policzka prawego, rany tłuczonej z obrzękiem tkanek miękkich w obrębie wargi górnej, zasinienia w obrębie ramienia lewego, prawej okolicy lędźwiowej, które to obrażenia naruszyły prawidłową czynność narządu ciała na okres poniżej siedmiu dni, 7 ucieczka oskarżonego z miejsca zdarzenia, zawiadomienie przez żonę pokrzywdzonego policji. Czyn z pkt III 8 ustalenie wysokości obowiązku alimentacyjnego oskarżonego na rzecz małoletniegoA. B. (2)wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 28 grudnia 2022 r. w sprawie akt III RC 217/21, 9 uchylanie się przezA. B. (1)od wykonywania obowiązku alimentacyjnego w okresie od dnia 28 grudnia 2022 r. do dnia 4 sierpnia 2023 r., 10 powstanie zaległości z tytułu uchylania się przez oskarżonego od obowiązku alimentacyjnego przekraczających równowartość 3 świadczeń okresowych 11 poczytalność oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów, brak warunków zart. 31§1 i 2 kk, stwierdzenie u oskarżonego szkodliwego używania alkoholu. Zeznania pokrzywdzonegoM. C. Zeznania świadkaA. C. Zeznania świadkaG. L. Zeznania świadkaJ. Ś. Opinia sądowo-lekarska Dokumentacja medyczna dot. pokrzywdzonego Wyjaśniania oskarżonego odpis wyroku z dnia 28.12. 2022 r. w sprawie akt III RC 217/21 decyzja(...) pismo PUP informacja o stanie zadłużenia zeznania świadkaR.T. wyjaśniania oskarżonego opinia sądowo - psychiatryczna dot. oskarżonego 207v-208v 45-46, 208v-209 209,50v 209v,48v 75-78 4-5 69v-70 96 86 95 105-109 229v 123 238-239 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1 A. B. (1) I w dniu 14 lipca 2023 r. przyul. (...)wK.usiłował dokonać kradzieży szczególnie zuchwałej - przenoszonej w warunkach bezpośredniego kontaktu przezM. C.torby z zawartością pieniędzy w kwocie 2.500 złotych, tabletuA.o wartości 1.000 złotych, telefonu komórkowego o wartości 500 złotych oraz gazu pieprzowego o wartości 40 złotych, ale zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego tj. o przestępstwo zart.13§1 kw zw. zart.278§3a kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Czyn z pkt I 1 brak zamiaru zaboru mienia należącego do pokrzywdzonego wyjaśniania oskarżonego 69v-70 1.OCena DOWOdów 1.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1-1.1.7 Zeznania pokrzywdzonegoM. C. oraz świadkaA. C. Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego i okoliczności przez niego podane przyjął za wiarygodną podstawę ustalonych faktów. Wynika z nich, że oskarżony w dniu zdarzenia w godzinach wieczornych przebywał przed sklepem pokrzywdzonego i obserwował go, natomiast gdy ten opuścił wraz z żoną sklep oskarżony próbował złapać za jego torbę, w której znajdowały się m.in. pieniądze z dziennego utargu. Gdy pokrzywdzony odsunął rękę, aby uniemożliwić wyrwanie torby, oskarżony uderzył go w twarz, a następnie w plecy. Pokrzywdzony zeznał, że oskarżony był pod działaniem alkoholu. Wskazane okoliczności potwierdziła świadekA. C.- żona oskarżonego, która widziała całe zajście, a następnie wezwała na interwencję policję. Relacje wymienionych są zbieżne, stanowcze i konsekwentne w toku całego postępowania. W ocenie Sądu nie ma żadnych powodów, aby zeznania te uznać za bezpodstawne oskarżania. Zeznań świadków nie podważa fakt, iżA. C.w zgłaszaniu telefonicznym nie podała szczegółowo wszystkich okoliczności zdarzenia, zwłaszcza faktu, iż oskarżony próbował dokonać zboru mienia należącego do pokrzywdzonego. Żona pokrzywdzonego była zdenerwowana, działała w silnym stresie i bezpośrednim zagrożeniu, zdarzenia miało dynamiczny charakter, trudno w takiej sytuacji oczekiwać, aby precyzyjnie zrelacjonowała jego przebieg, natomiast po interwencji policji i nieudanej próbie ujęcia oskarżonego, świadkowie nie zostali rozpytani przez policję na miejscu zdarzenia. 1.1.8 - 1.1.10 1.1.6 - 1.1.7 Wyjaśniana oskarżonego w części, w której przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów Oskarżony przyznał się do czynu z pkt II (uderzenia i spowodowania obrażeń u pokrzywdzonego) i czynu z pkt III (niepłacenia alimentów), co znalazło w pełni potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym przede wszystkim w zeznaniach pokrzywdzonegoM. C.oraz opinii sądowo - lekarskiej i zeznaniach świadkaR.T.. 1.1.7 Zeznania świadkówG. L. J. Ś. Funkcjonariusze policji potwierdzili okoliczności interwencji. 1.1.8-1.1.10 Zeznania świadkaR.T. Świadek zeznała, że oskarżony w okresie objętym zarzutem nie płacił alimentów na ich wspólnego syna, jej relacje są zgodne z dokumentacją znajdującą się w aktach sprawy i brak jest podstaw do ich zakwestionowania. 1.1.8-1.1.10 odpis wyroku z dnia 28.12. 2022 r. w sprawie akt III RC 217/21 decyzja(...) pismo PUP informacja o stanie zadłużenia sporządzone w przewidzianej przepisami formie, przez osoby kompetentne, nie kwestionowane przez strony w toku postępowania 1.1.6 Opinia sądowo-lekarska dot. obrażeń pokrzywdzonego Dokumentacja medyczna pokrzywdzonego sporządzone w przewidzianej przepisami formie, przez osoby kompetentne, nie kwestionowane przez strony w toku postępowania opinia sądowo- lekarska zgodna z wymogamikpk 1.1.11 Opinia sądowo - psychiatryczna Sąd w pełni podzielił opinię biegłych lekarzy psychiatrów, bowiem jest wyczerpująca, jasna i zawiera logiczne oraz należycie uzasadnione wnioski. Biegli posiadają odpowiednią widzę, kwalifikacje i doświadczenie. 1.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.2.1 Wyjaśniania oskarżonego w części, w której nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu z pkt I Sąd nie dał im wiary, są sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym i stanowią przyjętą linię obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej. Oskarżony w swoich pierwszych wyjaśnianiach przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśniał, że nie pamięta zdarzenia, bo był pijany. Następnie zaprzeczył, aby chciał ukraść rzeczy należące do pokrzywdzonego. Nie zaprzeczał, że doszło do szarpaniny pomiędzy nim a pokrzywdzonym, choć twierdził, że to pokrzywdzony musiał go sprowokować. Jego relacje są chaotyczne i zmienne. 1.2.1 Zeznania świadkaE. Ć. Świadek został zawnioskowany przez oskarżonego dopiero na etapie postępowania sądowego, z jego zeznań można zasadnie przyjąć, że nie widział zajścia, zwłaszcza jego początkowej fazy. W ocenie Sądu jego zeznania stanowią kontynuację przyjętej przez oskarżonego linii obrony i miały stanowić jedynie jej wsparcie. 1.1.1-1.1.7 ZeznaniaK. Z. P. H. A. K. S. K. B. A. Nic nie wniosły do sprawy lub miały charakter drugorzędny. P. H.zeznał, że nie pamięta dokładnie zgłoszania dot. przedmiotowego zdarzenia, jednak z jego wieloletniego doświadczania wynika, że osoba zgłaszająca czasami podaje inne informacje, niż patrol zastaje na miejscu. A. K.iB. A.widzieli jedynie fragment zdarzenia z udziałem oskarżonego i pokrzywdzonego z okien swoich mieszkań, stąd ich relacje nie wniosły do spawy nic istotnego. 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 1.3 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I A. B. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Swoim zachowaniem polegającym na próbie wyrwania pokrzywdzonemu trzymanej przez niego torby z zawartością pieniędzy i innych przedmiotów oskarżony dopuścił się usiłowania kradzieży szczególnie zuchwałej określonej wart. 178§3a kk, której znamiona opisujeart. 115 §9a kk. Kradzież szczególnie zuchwała, to kradzież rzeczy ruchomej znajdującej się bezpośrednio na osobie lub w noszonym przez nią ubraniu albo przenoszonej lub przemieszczanej przez tę osobę w warunkach bezpośredniego kontaktu lub znajdującej się w przedmiotach przenoszonych lub przemieszczanych w takich warunkach. Oskarżony zamierzonego celu nie osiągnął jedynie z uwagi na postawę obronną pokrzywdzonego. Z opinii biegłego wynika, że obrażenie stwierdzone u pokrzywdzonego w postaci obrzęku tkanek miękkich z zasinieniem w okolicy policzka prawego, rany tłuczonej z obrzękiem tkanek miękkich w obrębie wargi górnej, zasinienia w obrębie ramienia lewego, prawej okolicy lędźwiowej, naruszyły prawidłową czynność narządu ciała na okres poniżej siedmiu dni oraz mogły powstać w okolicznościach wskazanych przez pokrzywdzonego, tj. wskutek czynnego działania narzędzia twardego, tępego jakim jest m.in. ludzka ręka zwinięta w pięść. Tym samym swoim zachowaniem oskarżony wyczerpnął dyspozycjęart.157§2 kk. Wskazać należy, iż oskarżony działał w warunkachart. 57a§1 kk(występek o charakterze chuligańskim) bowiem do zdarzenia doszło w centrum miast, w miejscu publicznym, dostępnym dla nieograniczanej liczby osób. Wymieniony uderzył pokrzywdzonego z oczywiście błahego powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego. Uchylanie się rzez oskarżonego od wykonywania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości wyrokiem sądowym wyczerpuje dyspozycjęart. 209 kk. Oskarżony jest zobowiązany do zapłaty kwoty 500 złotych miesięcznie na rzecz małoletniego syna. Wymieniony, pomimo podejmowania prac dorywczych, zarobkowych alimentów nie płaci. ☐ 1.4 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.5 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 1.6 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 1.7 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności A. B. (1) I II III I II III I, II, III II Kary jednostkowe: 8 miesięcy pozbawiania wolności 4 miesiące pozbawiania wolności 3 miesiąc pozbawiania wolności Okoliczności obciążające: - znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów z pkt I i II i znaczny stopień winy: agresywne zachowanie wobec pokrzywdzonego, działanie pod wpływem alkoholu, - skutki jego zachowania - brak poczucia bezpieczeństwa pokrzywdzonego - dotychczasowy naganny sposób życia, wielokrotna karalność, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu oraz z użyciem przemocy i groźby jej użycia (k.233) - brak skruchy, naganne zachowanie wobec pokrzywdzonego zarówno przed popełnieniem czynu, jak i po jego popełnieniu, wzbudzanie w pokrzywdzonym ciągłego poczucia zagrożenia, Okoliczności łagodzące: - brak Kara łączna 10 miesięcy pozbawiania wolności - łączność czasowa przestępstw z pkt I i II nawiązka na rzecz pokrzywdzonego - zgodnie zart. 57a§2 kk, - wzmocnienie wychowawczego oddziaływania kary 1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności IV zgodnie zart. 29 ust 2 ustawy Prawo o adwokaturzezasądzono na rzecz adw.P. B.kwotę 1512 zł tytułem opłaty ustalonej na podstawie § 11 ust. 2 pkt 3 i §217 pkt 1 Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. V zgodnie z treściąart. 624§1 kpkzwolniono oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych – oskarżony utrzymuje się z pracy dorywczej. 1.1Podpis

15/051515/0001006/K

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

II Wydział Karny

155515300004521_IX_P_000385_2024_Uz_2024-12-11_001

IX P 385/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2024-12-23 18:00:04.0 CET

2024-12-23 09:47:15.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygnatura akt IX P 385/24 UZASADNIENIE Pozwem z 15 stycznia 2024 r. powódka A. F. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od Sądu Rejonowego w S. kwoty 27 013,28 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia sędziego za lata 2021 - 2022, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dat z osobna liczonych dla poszczególnych miesięcznych zaległości oraz tytułem wyrównania dodatkowego rocznego wynagrodzenia za lata 2021 i 2022 i nagrody jubileuszowej, do której nabyła prawo we wrześniu 2022 roku. W uzasadnien

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Alicja Rzewuska" xPublisher="arzewuska" xEditorFullName="Alicja Rzewuska" xEditor="arzewuska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="17" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/P" xYear="2024" xVolNmbr="000385" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt <xBx>IX P 385/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pozwem z 15 stycznia 2024 r. powódka <xAnon>A. F.</xAnon> wniosła o zasądzenie na jej rzecz od Sądu Rejonowego w <xAnon>S.</xAnon> kwoty 27 013,28 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia sędziego za lata 2021 - 2022, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dat z osobna liczonych dla poszczególnych miesięcznych zaległości oraz tytułem wyrównania dodatkowego rocznego wynagrodzenia za lata 2021 i 2022 i nagrody jubileuszowej, do której nabyła prawo we wrześniu 2022 roku.</xText> <xText>W uzasadnieniu powódka wskazała, że jest sędzią w piątej stawce awansowej, z zastosowaniem mnożnika 2,50. Pracodawca w latach 2021- 2023 wypłacał jej zaniżone wynagrodzenie. Za podstawę prawną roszczenia powódka podała <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>, kształtujący zasady wynagradzania sędziów. Podkreśliła przy tym ustrojowy charakter ustawy. Stwierdziła, że ustawodawca wbrew treści tego przepisu w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 odniósł podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego do przeciętnego wynagrodzenia z drugiego kwartału 2019 r., co doprowadziło do zaniżenia jego uposażenia. W analogiczny sposób powódka uzasadniała roszczenie za rok 2022. Obszerną część argumentacji pozwu skierowała na niezgodność z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją RP</xLexLink> rozwiązania zawartego przez ustawodawcę w przepisach ustawy z dnia 10 listopada 2020 r. oraz analogicznych ustaw za lata kolejne.</xText> <xText>Pismem procesowym z 18 czerwca 2024 r. powódka zmodyfikowała powództwo, cofając je w zakresie kwoty 538,22 zł – do 26 475,06 zł. Oświadczyła, że nie kwestionuje wyliczenia strony pozwanej. Zmieniła jednak tylko niektóre kwoty dochodzone za poszczególne miesiące. Co do innych miesięcy jej żądanie pozostało niższe lub wynikające z wyliczeń pozwanego.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew w dniu 2 kwietnia 2024 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów procesu wraz z odsetkami.</xText> <xText>W uzasadnieniu podniósł, że w przypadku gdy ustawa budżetowa oraz ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej wprowadzają zmiany w wysokości wynagrodzenia, to pracodawca nie ma możliwości, aby kwestionować wysokości lub podstawy obliczania tego wynagrodzenia. Pracodawca nie ma możliwości, aby samoistnie stwierdzać, iż dany przepis jest niezgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>. Ponadto, pozwany będący pracodawcą powódki jest jednostką budżetową i nie może ustalać wynagrodzenia dla danego pracownika w sposób swobodny. Pozwany podniósł, że dopóki przepis ustawy nie został uznany za niezgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, nie może on odmówić jego zastosowania, bądź stosować w odmienny lub swobodny sposób. Wreszcie stwierdził, że przepisy ustaw okołobudżetowych nie były niekonstytucyjne.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>A. F.</xAnon> jest sędzią Sądu Rejonowego w <xAnon>S.</xAnon>, z wynagrodzeniem w piątej stawce awansowej, wyliczanym według mnożnika 2,50. Poza tym ma prawo do dodatku za wysługę lat w wysokości 20% wynagrodzenia zasadniczego.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne.</xIx> </xBx></xText> <xText>Podstawę ustalenia wysokości wynagrodzenia <xAnon>A. F.</xAnon> od 1 stycznia 2021 r., przy zastosowaniu przypisanego mu mnożnika, stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2023 roku poz. 1251), wynosiło ono 4 839,24 zł. Obliczona na tej podstawie wysokość wynagrodzenia <xAnon>A. F.</xAnon> – ze wszystkimi składnikami w 2021 r. była niższa o 555,72 zł od wynagrodzenia wyliczonego według zasad określonych w art. 91 § 1 c ustawy z 27 lipca 2021 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych. Natomiast za maj 2021 r. różnica ta wyniosła 548,32 zł. Różnica w dodatkowym wynagrodzeniu rocznym za 2021 rok wyniosła z kolei 558,96 zł.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne, a nadto dowód: </xIx> </xBx> <xIx>karta wynagrodzeń – k. 38, wyliczenia pozwanego k. 39, zaświadczenie o wysokości dodatkowego wynagrodzenia rocznego za lata 2021/2022 – k. 40</xIx></xText> <xText>Podstawę uposażenia od dnia 1 stycznia 2022 r. stanowiło przeciętne wynagrodzenie z drugiego kwartału 2020 r. ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS powiększone o kwotę 26 zł, co dawało podstawę w kwocie 5 050,48 zł. Różnica pomiędzy wynagrodzeniem powódki w 2022 r. (ze wszystkimi jego składnikami) a wynagrodzeniem obliczonym według zasad określonych w art. 91 § 1 c ustawy z dnia 27 lipca 2021 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych, wynosiłaby 1 362,12 zł, za wyjątkiem miesięcy: styczeń 2022 – 1 344,25 zł, kwiecień 2022 – 1 261,95 zł, czerwiec 2022 – 1 344,25 zł i lipiec 2022 – 1 054,31. Różnica w dodatkowym wynagrodzeniu rocznym za 2022 rok wyniosłaby 1 310,41 zł, a w nagrodzie jubileuszowej 2 042,73 zł.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne, a nadto dowód: </xIx> </xBx> <xIx>karta wynagrodzeń – k. 39, wyliczenia pozwanego – k. 40, zaświadczenie o wysokości dodatkowego wynagrodzenia rocznego za lata 2021/2022 – k. 40</xIx></xText> <xText>Termin wypłaty wynagrodzenia w Sądzie Rejonowym w <xAnon>S.</xAnon> przypadał nie później niż do 26 dnia miesiąca.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne. </xIx> </xBx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powództwo okazało się zasadne.</xText> <xText>Stan faktyczny sprawy był w zasadzie bezsporny. Strona pozwana co prawda zakwestionowała wyliczenia powódki, natomiast różnice w kwotach za poszczególne miesiące były nieznaczne. Powódka pismem z dnia 18 czerwca 2024 r. oświadczyła iż nie kwestionuje kalkulacji złożonej przez pracodawcę (k. 45), a następnie zmodyfikowała swoje roszczenie, aby było tożsame z wyliczeniami pozwanego. W związku z tym wyliczenie pozwanego było podstawą wyliczeń sądu – choć w ramach związania wysokością żądania pozwu co do poszczególnych świadczeń. Pozwany w stanowisku końcowym z dnia 3 października 2024 r. oświadczył iż nie kwestionuje roszczenia co do wysokości a jedynie co do zasady. Rozstrzygnięcie sprawy więc, opierało się przede wszystkim o zagadnienia prawne, których badanie należy rozpocząć od przedstawienia unormowań określających zasady kształtowania uposażenia sędziów.</xText> <xText>Zgodnie z przepisem art. 91 § 1c ustawy z dnia z dnia 27 lipca 2001 r. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 217) podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie <xLexLink xArt="art. 20;art. 20 pkt. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz.U. z 2022 r. poz. 504, 1504 i 2461), z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 91 § 1 d" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">§ 1d</xLexLink>. Tenże <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 d" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1d Prawa o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> stanowi zaś, że jeżeli przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w § 1c jest niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego - przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w dotychczasowej wysokości. Regulacja ta miała zapobiegać realnemu zmniejszeniu wartości uposażenia, w sytuacji kiedy to przeciętne wynagrodzenie jest niższe, niż analogiczne, ogłoszone w roku poprzedzającym.</xText> <xText>Obecny model urealnienia uposażenia sędziów stanowi konsekwencję wejścia w życie ustawy z 20 marca 2009 roku o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 459). Jego istotę można sprowadzić do iloczynu przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale roku poprzedzającego i stosownego mnożnika. Wcześniej był to podlegający waloryzacji iloczyn kwoty bazowej i owego mnożnika. W nowej koncepcji (obowiązującej obecnie) ustawodawca przyjął więc nie waloryzację, lecz koncepcję progresywnego wynagrodzenia. Oczywistym pozostaje, że celem wprowadzenia wskazanych powyżej przepisów było uniezależnienie wysokości świadczeń od wahań koniunktury gospodarczej, w tym przejściowych trudności finansowych kraju.</xText> <xText>Należy zgodzić się ze stroną powodową, że począwszy od 2021 r. ustawodawca pozostawał w sprzeczności z tak ustalonymi zasadami.</xText> <xText>Pierwszy wyłom stanowiło unormowanie zawarte w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021, stanowiący, że w roku 2021 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w art. 91 § 1c USP, stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłoszone w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Zgodnie z komunikatem GUS z dnia 9.08.2019 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2019 r. wynosiło ono 4.839,24 zł. Tymczasem zgodnie przepisami <xAnon> (...)</xAnon> podstawą do obliczania wynagrodzeń sędziów powinna być kwota przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r., które wynosiło 5.024,48 zł.</xText> <xText>W kolejnych latach ustawodawca zabieg ten powielił.</xText> <xText>W 2022 r. ustawodawca w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 wskazał, że podstawą wynagrodzenia sędziego ma być przeciętne wynagrodzenie z drugiego kwartału 2020 r., którą to podstawę zwiększył w ust. 2 wskazanego przepisu o 26 zł. Zgodnie z komunikatem Prezesa GUS z 11 sierpnia 2020 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. wyniosło 5.024,48 zł, co powiększone o 26 złotych daje 5.050,48 zł. Tymczasem zgodnie z przepisami <xAnon> (...)</xAnon> podstawa wynagrodzenia za 2022 r. winna wynosić 5.504,52 zł (komunikat Prezesa GUS z 10 sierpnia 2021 w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2021 r.).</xText> <xText>Niewątpliwie doszło więc do oczywistej sprzeczności ustawowej pomiędzy regulacjami zawartymi w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> z jednej strony, a regulacjami zawartymi w kolejnych ustawach okołobudżetowych na lata 2021-2023 z drugiej. Rozstrzygnięcie powyższej kolizji było zatem konieczne dla zbadania zasadności dochodzonego przez stronę powodową roszczenia w postaci wyrównania należnego jej wynagrodzenia za lata 2021, 2022.</xText> <xText>Wprowadzając odstępstwa od systematycznego, corocznego kształtowania wynagrodzeń sędziów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedzającego, ustawodawca nie dokonał żadnej zmiany unormowania <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>, ani też formalnie nie zawiesił jego mocy obowiązującej. W sytuacji wątpliwości dotyczącej mocy obowiązującej przepisów o sprzecznej treści zawartych w aktach prawnych wydanych w różnym czasie i w sytuacji, kiedy przepisy późniejsze nie uchylają wcześniejszych, należy przyznać prymat przepisowi późniejszemu, zgodnie z zasadą <xIx>lex posterior derogat legi priori</xIx> (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1993 roku, I PZP 12/03, <xAnon>L.</xAnon>, wyrok z 12 kwietnia 1994 roku, I PRN 12/94, <xAnon>L.</xAnon>, wyrok z 21 czerwca 1994 roku, I PRN 38/94, <xAnon>L.</xAnon>). Warto przy tym wskazać, że technika legislacyjna polegająca na uchyleniu mocy obowiązującej przepisu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> przez późniejszy przepis tej samej rangi i przy braku wyraźnej klauzuli derogacyjnej, co do zasady może być uznana za dopuszczalną i zgodną z normami rangi konstytucyjnej. Warunkiem zastosowania tej techniki jest jedynie to, aby normy prawne nie były stanowione jednocześnie i aby norma późniejsza nie była hierarchicznie niższa od normy wcześniejszej (por. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, I P 1/94 OTK 1994, cz. II, <xLexLink xArt="poz. 37" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">poz. 37</xLexLink> oraz z 12 stycznia 1995 roku, K 12/94, OTK 1995, cz. II, <xLexLink xArt="poz. 2" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">poz. 2</xLexLink>).</xText> <xText>Podkreślić również należy, że ustawy okołobudżetowe są w systemie źródeł prawa aktami posiadającymi moc tożsamą do zwykłych ustaw. Odmienne ich usytuowane lub przypisanie im innego znaczenia, wymagałoby wyraźnej podstawy konstytucyjnej. Tym samym każda ustawa późniejsza może uchylić wcześniejszą, jak i ustanowić czasowe wyjątki od jej postanowień (por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 21 listopada 1994 roku, K 4/94, OTK 1994 cz. II poz. 39).</xText> <xText>Nie ma w tym wypadku możliwości zastosowania reguł kolizyjnych wynikających z nadrzędności jednej ustawy nad drugą. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> reguluje ustrój i organizację sądownictwa powszechnego, a wymienione wcześniej ustawy okołobudżetowe dotyczące lat 2021-2023 mają charakter epizodyczny. Nie zmienia to jednak faktu, że polskie prawo konstytucyjne nie zna kategorii ustaw organicznych, a więc aktów o mocy prawnej sytuującej się pomiędzy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">konstytucją</xLexLink> a zwykłą ustawą. Brak jest podstaw do różnicowania mocy prawnej nawet tak doniosłej ustawy, jaką jest <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink> i twierdzenia, że jej moc jest wyższa niż moc ustaw okołobudżetowych (por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, P 1/94). Zatem przypadki materialnej sprzeczności pomiędzy ustawami muszą być rozpatrywane na tle ogólnych zasad określających wzajemne stosunki norm o tej samej mocy prawnej. Jedną z tych zasad jest przyznanie ustawie późniejszej nieograniczonej w zasadzie możliwości ingerowania w treść ustaw wcześniejszych i modyfikowania, uchylania czy zawieszania ich postanowień. W braku wyraźnie odmiennych stwierdzeń konstytucyjnych nie ma podstaw, aby uznać, że zasada <xIx>lex posterior derogat priori</xIx> nie może odnosić się do relacji pomiędzy ustawą „stałą”, a epizodyczną. Trybunał Konstytucyjny zwracał już wielokrotnie uwagę, że relacje pomiędzy normami zawartymi w ustawach zwykłych nie mogą być rozpatrywane w kategoriach niezgodności hierarchicznej norm (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 18 października 1994 roku, K 2/94, OTK 1994/2/36, a także K 14/91; K 13/92; K 10/92). Z tych względów niezasadnym byłoby rozstrzygnięcie powstałej kolizji ustawowej poprzez wskazanie ustawy nadrzędnej (<xIx>lex superior derogat legi inferiori</xIx>).</xText> <xText>Rozstrzygając opisaną wcześniej kolizję ustaw, należy rozważyć kwestię tego, czy normę kolizyjną dla stwierdzonej sprzeczności stanowi przepis <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 ust. 5" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 109 ust. 5 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych</xLexLink> (Dz.U. z 2023 roku poz. 1270), zgodnie z którym ustawa budżetowa nie może zawierać przepisów zmieniających inne ustawy. Należy jednak zauważyć, że przepisy dotyczące wstrzymania waloryzacji wynagrodzenia sędziów nie były zamieszczane w ustawie budżetowej, lecz w ustawach okołobudżetowych, zaś przepis <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 ust. 5" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 109 ust. 5</xLexLink> dotyczy samej ustawy budżetowej. Co prawda brak jest legalnej definicji pojęcia „ustawy budżetowej”, lecz ustawodawca posłużył się „pojęciem zastanym” (S. Rozmaryn, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja</xLexLink>, s. 114–115). Uznaje się, że ustawa budżetowa to „akt prawny, uchwalany corocznie przez parlament w celu określenia budżetu państwa oraz jego powiązań z innymi planami finansowymi państwa” (C. Kosikowski, w: System PrFin, t. II, 2010, s. 201), „forma, w jakiej uchwalany jest budżet państwa”. Ustawa budżetowa określana jest także jako „podstawa prowadzenia gospodarki finansowej państwa (publiczny akt zarządzania finansowego państwem)”. Przepis <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 ust. 5" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznych</xLexLink> wprowadza zakaz obładowania ustawy budżetowej, przy czym zakaz ten omijany jest właśnie z pomocą tzw. ustaw okołobudżetowych, których pojawienie się związane było z wyrażeniem przez Trybunał Konstytucyjny tegoż zakazu obładowania ustawy budżetowej (por. M. Zubik, Budżet, s. 111–118; C. Kosikowski, Odmienności, s. 13, Ustawa o finansach publicznych. Komentarz, red. dr Agnieszka Mikos-Sitek, 2023). Ustawy dotyczące wykonania budżetu na lata 2021-2022 należą do takich właśnie ustaw okołobudżetowych i ich zakaz wyrażony w <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 ust. 5" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznych</xLexLink> nie dotyczy. Tym samym <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 ust. 5" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznych</xLexLink> nie rozstrzyga ocenianej w niniejszej sprawie kolizji ustaw.</xText> <xText>W dalszej kolejności należało zatem przejść do rozważań dotyczących zgodności poczynań ustawodawczych i wykreowanego na nowo modelu kształtowania wynagrodzeń sędziów z normami rangi konstytucyjnej.</xText> <xText>W polskim porządku prawno-konstytucyjnym Trybunał Konstytucyjny jest jedynym organem dysponującym kompetencją do eliminacji przepisu z obrotu prawnego. Sposobem rozstrzygnięcia wątpliwości dotyczących zgodności przepisu ustawy z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">postanowieniami Konstytucji</xLexLink> jest skierowanie pytania prawnego przez sąd do Trybunału, o czym stanowi <xLexLink xArt="art. 193" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 193 Konstytucji RP</xLexLink>. W myśl tego przepisu każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Tylko ten organ może w sposób władczy orzec, że zaskarżony przepis ustawy jest zgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, względnie pozbawić go mocy obowiązującej w razie jego niekonstytucyjności (<xLexLink xArt="art. 190" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 190 Konstytucji RP</xLexLink>). Sąd natomiast jest obowiązany stosować ustawę, bowiem według <xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink> sędziowie podlegają tylko <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> i ustawom.</xText> <xText>Sąd nie znalazł jednak podstaw do skierowania w tej sprawie pytania do Trybunału Konstytucyjnego. Orzekanie o zgodności ustaw z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 188;art. 188 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 188 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>) nie jest tożsame z dokonywaniem oceny konstytucyjności przepisu mającego zastosowanie w konkretnej sprawie przez sąd orzekający. Należy zauważyć, że Sąd Najwyższy już w uchwale z 4 lipca 2001 roku, III ZP 12/01, OSNP 2002/2/34), a więc w uchwale podjętej na długo przed aktualnymi sporami dotyczącymi praworządności i roli Trybunału, podkreślił, że odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> nie narusza kompetencji Trybunału Konstytucyjnego. Istota tego stanowiska bazowała na wskazaniu, że przedmiot orzekania sądu dotyczy indywidualnego stosunku społecznego, a Trybunał Konstytucyjny orzeka o prawie. Wykonując władzę sądowniczą (<xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 10 ust. 2 Konstytucji</xLexLink>) sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości (<xLexLink xArt="art. 175;art. 175 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 175 ust. 1 Konstytucji</xLexLink>). Z kolei rola Trybunału przypomina bardziej władzę ustawodawczą tzw. ustawodawcy negatywnego (mimo że <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 10 ust. 2 Konstytucji</xLexLink> zalicza go do władzy sądowniczej).</xText> <xText>Należy przy tym wskazać na <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 8 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink>, który daje podstawę do bezpośredniego stosowania <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> w sytuacji, kiedy sąd stwierdzi konflikt między normami (zasadami, wartościami) konstytucyjnymi, a przepisem ustawy, który ma zastosować. Poprzez taki zabieg sąd nie wyeliminuje kwestionowanego przepisu z obrotu prawnego, lecz odmówi jego zastosowania w indywidualnej sprawie. Staje się to często aktualne w stosunkach prawnopracowniczych. Do bezpośredniego zastosowania <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> <xIx>sensu stricto</xIx> doszło np. w wyroku Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z 7 grudnia 1999 roku, I PKN 438/99, OSP 2000/11/174), w którym odmówiono zastosowania w sprawie regulacji ustawowej zawartej w <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 3;art. 240 § 3 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 240 § 3 pkt 1 k.p.</xLexLink> (por. wyrok Sadu Najwyższego z 7 kwietnia 1998 r., I PKN 90/98, OSNP 2000/1/6).</xText> <xText>W niniejszej sprawie szczególne znaczenie ma pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 lipca 2021 roku (<xAnon> (...)</xAnon>, LEX nr 3232398), zgodnie z którym dopuszczalność stosowania „rozproszonej kontroli konstytucyjnej” przez sądy ma miejsce w sytuacjach oczywistych, a więc, gdy w przeszłości Trybunał Konstytucyjny orzekał już o normie analogicznej do normy, która ma być zastosowana w danej sprawie, albo w przypadku powtórzenia niekonstytucyjnej normy przez ustawodawcę. W ten nurt wpisuje się wyrok z 17 marca 2016 roku, V CSK 377/15 (OSNC 2016/12/148), w którym Sąd Najwyższy co prawda potwierdził zasadę, że do orzekania o niekonstytucyjności ustaw i ich poszczególnych przepisów jest powołany wyłącznie Trybunał Konstytucyjny, ale przyjął, iż rozpoznawana przez niego sprawa jest wyjątkowa, gdyż niezgodność przepisu z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> jest oczywista, a ocena taka ma dodatkowe wsparcie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który stwierdził uprzednio niezgodność z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> przepisu o takim samym brzmieniu co w obowiązującej obecnie ustawie. Pogląd ten podtrzymano w późniejszych orzeczeniach, jak wyroki Sądu Najwyższego z 20 lutego 2018 roku, V CSK 230/17 (Biul.SN 2018/6/11) i z 27 listopada 2019 roku, II CSK 493/18 (LEX nr 3226141).</xText> <xText>Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 12 grudnia 2012 roku, K 1/12 (OTK-A 2012/9/114), zajmował się już konstytucyjnością czasowego wstrzymania waloryzacji wynagrodzenia sędziów. Kontrola została wówczas zainicjowana wnioskiem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o zbadanie zgodności: <xLexLink xArt="art. 22;art. 23" xIsapId="WDU20112911707" xTitle="Ustawa z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 291, poz. 1707">art. 22 i art. 23 ustawy z 22 grudnia 2011 roku o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej</xLexLink> (Dz. U. Nr 291, poz. 1707) ze wskazanymi we wniosku przepisami konstytucyjnymi (głównie <xLexLink xArt="art. 2;art. 178;art. 178 ust. 2;art. 216;art. 216 ust. 5;art. 220" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2, art. 178 ust. 2 i art. 216 ust. 5 oraz art. 220 Konstytucji RP</xLexLink>), a więc sytuacją analogiczną do badanej w tej sprawie. Kwestionowaną tam ustawą okołobudżetową ustawodawca unormował bowiem podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziów sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego (<xLexLink xArt="art. 22;art. 22 ust. 1;art. 23;art. 23 ust. 1" xIsapId="WDU20112911707" xTitle="Ustawa z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 291, poz. 1707">art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1</xLexLink>) w roku 2012, w postaci przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2010 r. Odstąpił zatem od ogólnej zasady ustalenia go w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedniego. W sferze faktycznej wynagrodzenia tej grupy pozostały w 2012 r. na tym samym poziomie, co w roku 2011.</xText> <xText>Z tego orzeczenia, a także z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, I P 1/94, zapadłego jeszcze na gruncie tzw. Małej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink>, wynika, że uznano za zgodną z zapisami konstytucyjnymi wskazaną technikę legislacyjną. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego nie naruszała ona zasady niedziałania prawa wstecz, ochrony praw nabytych, czy niewłaściwego <xIx>vacatio legis</xIx>. W badanej w wyroku z 12 grudnia 2012 r. ustawie okołobudżetowej jej projektodawcy uzasadnili zamrożenie wynagrodzeń koniecznością zachowania równowagi budżetowej jako wartości konstytucyjnie chronionej. Ustalenie wynagrodzenia sędziów i prokuratorów na poziomie roku 2011 uznano za rozwiązanie epizodyczne, uzasadnione wyjątkową sytuacją finansów publicznych i nie powodującą zmiany samych zasad ustalania tych wynagrodzeń. Za sprawiedliwy uznano podział kosztów działań zmierzających do zwalczenia skutków kryzysu pomiędzy wszystkie grupy społeczne. W stanowisku prezentowanym podczas postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym podkreślano inne, realne działania oszczędnościowe, zmierzające do ograniczenia nierównowagi finansów publicznych. Stanowiły je w szczególności: wprowadzenie wydatkowej reguły dyscyplinującej (czyli ograniczenie wzrostu wydatków dyskrecjonalnych i nowych wydatków prawnie zdeterminowanych do poziomu inflacji powiększonej o 1%), ustalenie docelowej reguły wydatkowej (zasady, że wzrost wydatków budżetu państwa na zadania publiczne nie może przekroczyć średniookresowego tempa wzrostu, wspierającej stabilność finansów publicznych), wprowadzenie planowania wieloletniego (również w jednostkach samorządu terytorialnego), opracowanie dodatkowej reguły stabilizującej wynik finansowy samorządów, „zamrożenie” skali podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych, przeprowadzenie zmian w systemie emerytalnym (zmniejszenie składki przekazywanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych do otwartych funduszy emerytalnych), czy też dążenie do stopniowego zrównania i podwyższania wieku emerytalnego oraz ograniczenie wcześniejszego przechodzenia na emeryturę. Poza tym ze względu na przekroczenie wartości referencyjnej deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych Rada Unii Europejskiej, zgodnie z art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zaleciła ograniczenie deficytu do wartości poniżej 3%, najpóźniej w 2012 r. Polska została w tym czasie objęta tzw. procedurą nadmiernego deficytu. Jej sytuacja była więc monitorowana przez instytucje Unii Europejskiej, a w razie stwierdzenia braku działań naprawczych, mogły zostać nałożone sankcje finansowe (uzasadnienie wyroku TK w sprawie K 1/12 w zakresie zawierającym prezentację stanowisk stron).</xText> <xText>Trybunał Konstytucyjny uznał więc zakwestionowaną regulację, polegającą w istocie na jednorocznym zamrożeniu wynagrodzeń, za zgodną z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>. W dużej mierze, jak uzasadniał, stanowisko to wynikało z incydentalnego charakteru rozwiązania oraz z uwzględnienia trudnej sytuacji finansowej państwa, zagrażającej równowadze budżetowej, którą uznano za wartość konstytucyjną samą w sobie, konkurencyjną wobec wartości określonych w <xLexLink xArt="art. 178" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 Konstytucji</xLexLink>. Istotne w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego było jednak to, że określono pewne warunki, którymi winien kierować się ustawodawca w takim przypadku, tak aby zamrożenie wynagrodzenia nie naruszało zasady niezawisłości sędziowskiej: (1) wynagrodzenia powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość ze strony władzy wykonawczej, (2) wynagrodzenia powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową, nie mniejszą, niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej, (3) w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia powinny być bardziej, niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej - chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami, (4) niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowi <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 216 ust. 5 Konstytucji</xLexLink> (przekroczenia konstytucyjnego limitu zadłużenia). Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że w demokratycznym państwie prawa, opartym na trójpodziale władz, nie jest dopuszczalne, aby jedna z nich była przez pozostałe władze osłabiana, co mogłoby w konsekwencji prowadzić do uzależnienia od pozostałych władz i obniżać jej autorytet. Podkreślono, że zamrożenie wynagrodzeń może być tolerowane tylko wyjątkowo, ze względu na inne wartości konstytucyjne, w szczególności ze względu na trudności budżetowe państwa, jeżeli występuje w kontekście szerszego programu oszczędnościowego. Nie może w żadnym wypadku stać się ono systematyczną praktyką. Z uwagi na brak możliwości wykreowania sztywnych reguł, ocena ewentualnych kolejnych regulacji musi uwzględniać uwarunkowania społeczno-gospodarcze i cały kontekst normatywny.</xText> <xText>W oparciu o prezentowane rozważania i wskazywane kryteria oceny regulacji wynagrodzeń, poddać należy w niniejszej sprawie ocenie realia i uzasadnienie rozwiązań normatywnych, jakie legły u podstaw odstąpienia w latach 2021-2023 od wyznaczonych pragmatyką służbową zasad ustalania wynagrodzeń sędziów.</xText> <xText>Analiza uzasadnień poszczególnych projektów ustaw „okołobudżetowych” dotyczących lat: 2021, 2022 i 2023 świadczy o ich tendencyjności i instrumentalnym wykorzystywaniu. Można w nich przeczytać, że w związku z obecną sytuacją gospodarczą kraju spowodowaną epidemią <xAnon>C.</xAnon> - 19 nastąpiła konieczność zamrożenia wynagrodzeń osób (w tym sędziów i prokuratorów), dla których podstawę obliczenia wynagrodzenia stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. W roku 2021 podstawę ustalenia wynagrodzenia sędziów i prokuratorów określono na poziomie roku 2020, tj. na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2019 r. ogłoszonego w Komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 9 sierpnia 2019 r. (M. P. poz. 742). Wskazano, że nie zmienią się dotychczasowe zasady ustalania wynagrodzenia zasadniczego sędziów i prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Przepisy niniejszej ustawy spowodują „zamrożenie” systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. Powyższa propozycja mieści się w ramach całości zmian związanych z „zamrożeniem” wielkości wynagrodzeń w sektorze finansów publicznych w celu zapewnienia równowagi budżetowej stanowiącej wartość konstytucyjną, od której zależy zdolność państwa do działania i wypełniania jego zadań (druk sejmowy nr 641 z 30 września 2020 r.).</xText> <xText>W kolejnym roku w uzasadnieniu projektu ustawy „okołobudżetowej” na rok 2022 zaproponowano, „aby w roku 2022 podstawę ustalenia wynagrodzenia sędziów i prokuratorów określono na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. ogłoszonego w Komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 11 sierpnia 2020 r. (M. P. z 2020 r. poz. 711) zwiększonego o kwotę 26 zł, w następstwie czego podstawa ta wyniesie 5 050,48 zł. Nie zmienią się ogólne zasady ustalania wynagrodzenia zasadniczego sędziów i prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Przepisy niniejszej ustawy spowodują bowiem „zamrożenie” waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów liczonej na poziomie podstawy z roku 2021. Przyjęcie podstawy ustalenia wynagrodzenia na poziomie roku 2020 będzie równoznaczne ze wzrostem wynagrodzeń w roku 2022 w stosunku do roku 2021 o 4,37%”. Ustawodawca, który w zasadzie w żaden sposób nie uzasadnił swojej decyzji, nie odniósł się do swojej deklaracji złożonej rok wcześniej, że „zamrożenie” systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów miało dotyczyć tylko 2021 r. Sędziów, pomimo ustrojowych gwarancji wysokości ich wynagrodzeń, potraktowano razem z prokuratorami gorzej niż osoby wymienione w <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU20000260306" xTitle="Ustawa z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 26, poz. 306">art. 2 ustawy z 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi</xLexLink> (Dz. U. z 2019 r. poz. 2136), a zatem niż kierowników przedsiębiorstw państwowych, państwowych jednostek organizacyjnych posiadających osobowość prawną, agencji państwowych oraz państwowych jednostek budżetowych, w stosunku do których ustalono maksymalną wysokość wynagrodzenia miesięcznego przez przyjęcie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale 2020 r. (tj. 5 655,43 zł) - art. 12 ustawy „okołobudżetowej” na rok 2022. Tym samym okazało się, że kwota bazowa wynagrodzeń w przypadku kierowników przedsiębiorstw i podmiotów państwowych była wyższa nie tylko od kwoty bazowej wynagrodzeń sędziów planowanej na rok 2022, ale wyższa nawet od kwoty bazowej wynagrodzeń sędziowskich na rok 2022 ustalonej zgodnie z prawem (5 504,52 zł).</xText> <xText>W tym świetle oszczędności poczynione w związku z zamrożeniem waloryzacji, a następnie redukcją wynagrodzeń sędziowskich nie są przeznaczane na walkę z deficytem budżetowym tylko na podwyżki wynagrodzeń sięgające od 40 do ponad 130% służące osobom tworzącym aparat państwowy.</xText> <xText>W założeniach do budżetu państwa na lata 2021-2023 przewidziano zamrożenie wynagrodzeń sędziów i przedstawicieli wąskiej grupy zawodów, której wynagrodzenie jest powiązane z regulacją zawartą w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">ustawie Prawo o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>, uzasadniając to za każdym razem ówczesną sytuacją gospodarczą kraju spowodowaną epidemią <xAnon>C.</xAnon>-19. Ustawodawca nie wyjaśnił przy tym, dlaczego zamrożeniu ulegają wynagrodzenia pewnych grup zawodowych (w tym sędziów), a innych już nie, w tym jakie były przesłanki, które decydowały o tym wyborze. Co istotne, w ustawie okołobudżetowej na rok 2021 projektodawca wyraźnie wskazał, że przepisy tej ustawy miały spowodować zamrożenie systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. W związku z wejściem w życie ustawy okołobudżetowej na rok 2021 powstał zatem swoisty konflikt dwóch wartości konstytucyjnych – z jednej strony zapewnienia sędziom wynagrodzenia godnego ich urzędu (a stanowiącego gwarancję sędziowskiej niezawisłości i tym samym prawidłowego funkcjonowania władzy sądowniczej w państwie), a z drugiej - równowagi i stabilności finansów publicznych (koniecznej dla normalnego funkcjonowania państwa, jako całości).</xText> <xText>Wybuch w kraju epidemii <xAnon>C.</xAnon>-19 miał miejsce w pierwszym kwartale 2020 r., a związane z tym niepewność oraz chaos w podejmowanych na szybko działaniach na wielu płaszczyznach, w tym również przez <xAnon>R.</xAnon> czy Sejm, były w pełni zrozumiałe. Oczywistym jest również, że sporządzając ustawę okołobudżetową na koniec danego roku, nie jest projektodawcy znany sposób jej faktycznego wykonania w roku następnym, którego ustawa ta dotyczy. Należy jednak wskazać, że w przeciwieństwie do chociażby w opisanej wcześniej sytuacji z 2012 r., kiedy to Trybunał Konstytucyjny wydał przywołany wyrok w sprawie I K 1/12, przepisy ustawy okołobudżetowej z 12 listopada 2021 r. nie zostały uchwalone w warunkach poważnych trudności budżetowych, zagrażających równowadze finansów publicznych. Rząd oraz Sejm nie podejmowali w 2021 r. szerokich działań naprawczych, a zamrożeniu wynagrodzeń sędziów nie towarzyszyło choćby wstrzymanie waloryzacji wynagrodzeń pracowników sfery budżetowej oraz uposażeń posłów i senatorów. Co prawda, według danych Ministerstwa Finansów, zadłużenie sektora finansów publicznych w Polsce w 2021 r. wzrosło, lecz już w 2022 r. zaczęło spadać, przy czym dług publiczny Polski za trzeci kwartał 2022 r. wyniósł 50,3%. Poziom ten znajdował się zdecydowanie poniżej średniej unijnej, która wynosiła 85,1%, jak i strefy euro, gdzie wynosiło 92,9%. Co więcej, zaplanowany na rok 2021 budżet został wykonany w sposób pozwalający na poczynienie w budżecie Skarbu Państwa oszczędności. Wiele działań władzy ustawodawczej i wykonawczej kłóci się z przyjętym wobec sędziów uzasadnieniem rozwiązania płacowego za lata 2021-2023. Nie tylko kontynuowano płatność tak zwanych „trzynastych emerytur”, w oparciu o rozwiązanie przyjęte ustawą z 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów, lecz kontynuowano rozwiązanie dotyczące także „czternastej emerytury” w oparciu o ustawę z 26 maja 2022 r., a więc o kolejnym dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytur i rencistów. Jak wynika z oficjalnych danych rządowych koszt tych świadczeń w roku 2022 wyniósł 25 miliardów złotych, niezależnie od kosztów wynikających z ustawowej waloryzacji rent i emerytur.</xText> <xText>Wskazywanie na ograniczenia budżetowe nie przeszkodziło także w przyjęciu blisko trzy miesiące przed ustawą okołobudżetową na rok 2022 rozwiązań zawartych w ustawie z 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834), która zmieniła ustawę z 21 listopada 2021 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. poz. 1834). Ustawa nowelizująca i nowe rozporządzenie Rady Ministrów z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz. U. poz. 1960) weszły już w życie 1 listopada. Ze wskazaną datą weszły w życie istotne zmiany dotyczące wynagrodzeń osób wchodzących w skład organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego oraz diet radnych, które w sposób istotny zwiększyły wartość ich uposażeń. Minimalne wynagrodzenie tych osób nie może być niższe niż 80% maksymalnego wynagrodzenia określonego dla poszczególnych stanowisk w przepisach wydanych na podstawie art. 37 ust. 1 tejże ustawy. Ustalono przy tym, że maksymalne wynagrodzenie na danym stanowisku stanowi suma maksymalnego poziomu wynagrodzenia zasadniczego oraz maksymalnego poziomu dodatku funkcyjnego, a w przypadku wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów oraz marszałków województwa - także kwoty dodatku. Po drugie, podniesiono także poziom maksymalnego wynagrodzenia wyżej wymienionych osób decydując, że nie może ono przekroczyć w okresie miesiąca 11,2-krotności kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19991101255" xTitle="Ustawa z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 110, poz. 1255">ustawy z 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw</xLexLink>. Przed nowelizacją maksymalny poziom nie mógł przekroczyć 7-krotności kwoty bazowej. W ustawie budżetowej na rok 2021 kwota ta została określona na poziomie 1 789,42 zł. Oznacza to wzrost maksymalnego wynagrodzenia o 60% z 12 525,94 zł na 20 041,50 zł. Konsekwencją powyższych zmian ustawowych jest wydanie przez Radę Ministrów rozporządzenia z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych. <xAnon>W.</xAnon> ono w życie, podobnie jak ustawa nowelizująca, z 1 listopada 2021 r. Określa ono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego (kwota w złotych) wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów i marszałków województw oraz maksymalny poziom dodatku funkcyjnego (kwota w złotych). Przykładowo dla wójta czy burmistrza w gminie do <xAnon> (...)</xAnon> mieszkańców określono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego na poziomie 10 250 zł, zaś maksymalny poziom dodatku funkcyjnego na poziomie 3 150 zł.</xText> <xText>Ponadto, na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 2021 r., z dniem 1 sierpnia 2021 r. zmienione zostało także rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2021 r. poz. 1394). Zapisy tego rozporządzenia w istotny sposób zwiększały mnożniki kwoty bazowej, stanowiącej podstawę ustalenia wartości uposażenia osób nim objętych. Wreszcie, na mocy ustawy z 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834) ze skutkiem od 1 listopada 2021 r. zwiększono wartość uposażenia Prezydenta RP o około 40%.</xText> <xText>Z kolei na podstawie rozporządzenia Prezydenta RP z 22 listopada 2021 r. w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. poz. 2164), które weszło w życie z 1 grudnia 2021 r., doszło do zwiększenia wysokości wynagrodzeń m. in. Marszałka Sejmu, Wicemarszałka Sejmu, Marszałka Senatu, Wicemarszałka Senatu, Prezesa Rady Ministrów, Wiceprezesa Rady Ministrów, ministrów, wiceministrów, Prezesa NIK oraz Prezesa IPN.</xText> <xText>Powyższe przedstawienie jedynie kilku wybranych przypadków rozwiązań ustawodawczych dotyczących wynagrodzeń nie stanowi wyrazu negacji dla ich zasadności. Jego celem jest jedynie zilustrowanie niekonsekwencji ustawodawcy i braku korelacji między rozwiązaniem wprowadzonym ustawą okołobudżetową z 17 grudnia 2021 r. a następnie ustawą z 1 grudnia 2022 r. , a uzasadnieniem takiego rozwiązania. Dowodzi także, że Skarb Państwa w II połowie 2021 r. był w posiadaniu oszczędności, które pozwoliły mu na podniesienie wynagrodzeń pewnych grup zawodowych. Ponadto, w kolejnych latach systematycznie podnoszona była wysokość wynagrodzenia minimalnego. Powyższe dowodzi, że w 2021 r., a tym bardziej w roku następnym, nie został wdrożony powszechny program oszczędnościowy uzasadniający podjęcie wyjątkowych działań w postaci zamrożenia wynagrodzeń sędziów, lecz w sposób wybiórczy zahamowano wzrost wynagrodzenia pewnych grup, w tym właśnie przedstawicieli władzy sądowniczej w latach 2021 - 2023.</xText> <xText>Brak także uzasadnienia dla wybiórczego traktowania przedstawicieli władzy sądowniczej w porównaniu do przedstawicieli pozostałych dwóch władz, to jest władzy ustawodawczej i wykonawczej. Ustawodawca w żaden sposób nie uzasadnił, dlaczego jedynie wynagrodzenia jednej z władz zostały zamrożone, zwłaszcza, że na koniec 2021 r. weszły w życie rozporządzenia, na mocy których podwyższeniu uległy wynagrodzenia dwóch pozostałych władz. Ustawodawca decydując się na zamrożenie wynagrodzeń sędziów, powinien był dokonać zamrożenia także wynagrodzeń przedstawicieli pozostałych władz, bądź też nie decydować się na zamrożenia wynagrodzeń żadnej z nich. Odrębność i niezależność władzy sądowniczej od innych władz (wynikająca z <xLexLink xArt="art. 173" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 173 Konstytucji RP</xLexLink>) nie znosi podstawowej zasady ustrojowej Rzeczypospolitej Polskiej podziału i równowagi władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, ani w żaden sposób jej nie modyfikuje, przy czym władze te, mimo ich rozdzielności, stanowią jedną konstrukcję, w ramach której współpracują w celu zapewnienia rzetelności i sprawności instytucji publicznych (zob. M. Haczkowska (red.), Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz. LexisNexis 2014). Tym samym zamrożenie płac jedynie przedstawicieli władzy sądowniczej, przy jednoczesnym podwyższeniu wynagrodzeń przedstawicieli pozostałych władz, stanowi naruszenie zasady równego traktowania podmiotów podobnych oraz narusza zakaz dyskryminacji, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 32 ust. 2 Konstytucji RP</xLexLink>. Postępowanie to jest tym bardziej niezrozumiałe, kiedy weźmie się pod uwagę, że w ustawie okołobudżetowej ustalone zostały także wynagrodzenia przedstawicieli pozostałych władz, a mimo to, w ciągu roku, ich wynagrodzenia zostały zwiększone, podczas gdy pensje sędziów „zamrożono” także na kolejny rok. Niedopuszczalne jest wybiórcze przerzucanie skutków niewydolności systemu finansów państwa na pewne grupy pracowników sfery budżetowej, zwłaszcza gdy równocześnie inne grupy zawodowe nie zostały owym „zamrożeniem” dotknięte, a nawet zagwarantowano im wzrost wynagrodzeń.</xText> <xText>Ustawodawca w uzasadnieniu ustaw okołobudżetowych na lata 2021-2023 nie powołał argumentów przemawiających za koniecznością odstępstwa od ustrojowej zasady regulacji wynagrodzeń sędziów zawartej w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>. W każdej z dotychczasowym ustaw okołobudżetowych łamiących mechanizm wskazany w ww. artykule ustawodawca ograniczył się do kilku lakonicznych zdań, odnoszących się w sposób ogólny do stanu budżetu państwa oraz ogólnej sytuacji geopolitycznej i ekonomicznej w Polsce oraz na świecie (np. pandemia, wojna, inflacja, płace pozostałych pracowników sfery budżetowej). Nie zawarto przy tym wyliczeń wskazujących na to, że sytuacja budżetowa jest tak zła, że ustawodawca nie miał innego wyjścia niż „zamrożenie” wynagrodzeń sędziowskich. W ustawach okołobudżetowych nie ma zatem ani jednego argumentu za tym, że zaistniały obiektywne, sprawdzalne okoliczności na tyle ważkie dla stanu budżetu, że konieczne stało się podjęcie kroków stanowiących naruszenie gwarancji niezawisłości sędziowskiej. Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego w tym zakresie było ustawodawcy znane, waga trójpodziału władz również.</xText> <xText>Należy uznać, że skoro ustawodawca nie ujawnił w uzasadnieniu ustaw okołobudżetowych argumentów za „zamrożeniem” wynagrodzeń sędziowskich w latach 2021-2023, to takich argumentów nie ma. Sąd z urzędu nie znalazł podstaw do uznania, że sytuacja gospodarcza kraju była i jest tak zła, aby jedynym ratunkiem było podejmowanie kroków naruszających niezawisłość sędziowską, a zatem uderzających bezpośrednio w zasadę trójpodziału władzy. W 2021 r. sytuacja budżetowa nie była zła, skoro w 2021 r. podwyższono znacznie wynagrodzenia przedstawicieli władzy wykonawczej i ustawodawczej oraz kierowników jednostek państwowej sfery budżetowej. Wynagrodzenia te w skali budżetu państwa stanowią niewielki ułamek wartości wydatków budżetowych.</xText> <xText>Nie stanowi podstawy do zamrożenia wynagrodzeń sędziowskich sytuacja pozostałych pracowników sfery budżetowej. Jak wskazywał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 12 grudnia 2012 r., K 1/12 sędziowie zostali wyodrębnieni jako grupa zawodowa o szczególnym znaczeniu dla ustroju państwa, której sytuacja ekonomiczna bezpośrednio przekłada się na zasadę trójpodziału władz. Zmiana mechanizmu wynagradzania sędziów jest dopuszczalna jedynie w przypadkach wyjątkowych, które w latach 2021-2023 nie nastąpiły. Nie zmienia to faktu, że państwo jako pracodawca pracowników sfery budżetowej nie we wszystkich przypadkach wywiązało się z obowiązku zapewnienia właściwego wynagrodzenia, odpowiadającego roli poszczególnych pracowników dla pełnienia przez państwo swoich podstawowych obowiązków. Wynagrodzenie pracownika sfery budżetowej powinno być tak ukształtowane, aby budowało prestiż zawodu, zapewniało dopływ odpowiednich kadr, bowiem jakość kadr sfery budżetowej ma wpływ na jakość samego państwa i realizację jego obowiązków wobec obywateli.</xText> <xText>Oceniając zatem kwestionowane przez stronę powodową rozwiązania prawne z punktu widzenia norm konstytucyjnych, należy podnieść, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2 Konstytucji RP</xLexLink> Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Już usytuowanie tej klauzuli w normach konstytucyjnych nakazuje jej przyznać wysoki prymat i miejsce. Dostrzegając jej ogólnikowość i konieczność wykładni przez organy stosujące <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucję</xLexLink>, zanegować jednak należy, aby była ona dowolna. Zakłada ona swoiste minimum i wyrażające ją formuły prawne. Istotne jest, że z zasady państwa prawnego wyprowadzono zasady pochodne. Jedną z nich stanowi zasada ochrony zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa. Nieodmiennie związana jest z bezpieczeństwem prawnym. W świetle tej zasady adresaci norm prawnych mają prawo oczekiwać, że regulacja prawna nie zostanie zmieniona na ich niekorzyść w sposób arbitralny i zaskakujący (podkreślał to Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 4 listopada 2015 roku, K 1/14, OTK-A 2015/10/163, czy wyroku z 19 listopada 2008 r. w sprawie K 2/08). Nie oznacza to oczywiście, że określone unormowanie, regulujące uprawnienia płacowe, czy inne prawa lub obowiązki obywateli nie mogą zostać nigdy zmienione. Istotny warunek brzegowy zakłada, aby kreowane zmiany nie były dla jednostki zaskakujące i nie miały charakteru arbitralnego (zob.m.in. wyrok Trybunału Konstytucyjnego K 2/08, cz. III, pkt 5.2 oraz wyroki z: 8 grudnia 2011 r., P 31/10, cz. III, pkt 5.3; 28 lutego 2012 r., K 5/11, cz. III, pkt 4.1; 13 czerwca 2013 r., K 17/11, cz. III, pkt 7.1). Co więcej, ingerencja ustawodawcy może nastąpić tylko wówczas, gdy przemawiają za tym szczególnie istotne wartości konstytucyjne. Do wartości takich Trybunał Konstytucyjny zalicza między innymi konieczność ochrony równowagi budżetowej (zob. wyroki TK z: 20 stycznia 2010 r., K 6/09; 12 grudnia 2012 r., K 1/12), której jednak zabrakło dla lat 2021-2023.</xText> <xText>Z prezentowaną zasadą konstytucyjną związana jest zasada pewności prawa (bezpieczeństwa prawnego). Gwarantuje ona ochronę praw słusznie nabytych, interesów w toku oraz ekspektatywę maksymalnie ukształtowanych (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 21 czerwca 2005 r. w sprawie P 25/02). Obywatel ma prawo oczekiwać od państwa, że może poruszać się i kształtować swoje uprawnienia i zobowiązania w oparciu o stabilne normy prawne, podlegające zmianom jedynie w przypadkach wyjątkowych i uzasadnionych.</xText> <xText>Zestawiając zatem z przedstawioną zasadą konstrukcję wynagrodzeń sędziów (przyjętą ustawą z dnia 20 marca 2009 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw), z ustawami okołobudżetowymi w zakresie dotyczącym uregulowania wynagrodzeń sędziów, w relacji do innych poczynań ustawodawczych, zasadna staje się odmowa zastosowania unormowań ustaw okołobudżetowych na lata 2021 - 2023. Wskazywane w uzasadnieniu intencje ustawodawcy odstają bowiem od stanu rzeczywistego. Posługuje się on nimi nierzetelnie, niekonsekwentnie i wybiórczo. Z jednej strony prawodawca odchodzi od ukształtowanych zasad ustalania płac tej grupy, by podnosić uposażenia innym grupom lub przyznawać dodatkowe świadczenia innym osobom. Zauważalna jest dowolność i uznaniowość poczynań ustawodawcy. Zamrożenie wynagrodzeń sędziów w 2021 r., które miało być jedynie incydentalnym postępowaniem z uwagi na ciężką sytuację gospodarczą, stała się w istocie motywacją i rutynowym postępowaniem także w następnym roku, przy braku kryteriów co do warunków ewentualnych zmian przepisów. Ustawodawca nie wykazał podstaw do zamrożenia wynagrodzeń przedstawicieli wyłącznie jednej z trzech władz.</xText> <xText>Na marginesie należy zauważyć, że ustawodawca naruszył także zasadę proporcjonalności, zwaną także zakazem nadmiernej ingerencji, którą należy rozumieć jako konieczność zachowania odpowiedniej proporcji pomiędzy środkiem, jakim jest ograniczenie danego prawa lub wolności, a celem, rozumianym jako szeroko pojęty interes publiczny (<xAnon>J. Z.</xAnon>, Zasada proporcjonalności w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, 2008). Zawieszenie wzrostu wynagrodzeń okazało się być nieincydentalne, skoro trwało trzy lata, jednocześnie przy wysokiej inflacji oraz relatywnie wysokim wzroście przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce. Tym samym ustawodawca ograniczył uprawnienie sędziów wynikające z <xLexLink xArt="art. 91" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 Prawa o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>, realnie pomniejszając w warunkach inflacji ich płacę, nie mając ku temu w latach 2021 - 2023 odpowiednio uzasadnionego interesu publicznego.</xText> <xText>Sąd nie pozbawia ustawodawcy prawa do kształtowania wynagrodzenia osób zatrudnionych w szeroko rozumianej sferze publicznej, a więc również sędziów. Zwraca jedynie uwagę, że wprowadzanie ewentualnych zmian powinno przede wszystkim nastąpić w drodze odpowiednio uzasadnionej nowelizacji wskazanego <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1 c" xIsapId="WDU20010981070" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070">art. 91 § 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych</xLexLink>, a także nie dyskryminować przedstawicieli jedynie jednej z trzech władz.</xText> <xText>Przenosząc i te rozważania na grunt sprawy, należy stwierdzić, że w Polsce w latach 2021, 2022 i 2023, tj. w czasie, gdy wynagrodzenia sędziów były „zamrażane” - wynagrodzenia przedstawicieli innych władz rosły, co świadczy o wybiórczym i nierównym traktowaniu przez ustawodawcę, co dyskwalifikuje słuszność i legalność rozwiązań przyjętych przez ustawy okołobudżetowe.</xText> <xText>Wartość żądanego przez powódkę wynagrodzenia za 2021 i 2022 rok została wyliczona przez pozwanego, a powódka tych obliczeń nie kwestionowała. Przy czym w piśmie procesowym z 18 czerwca 2024 r. zmodyfikowała część kwot miesięcznych odpowiednio je obniżając, inne pozostawiając bez zmiany, nawet jeżeli wyliczenie pozwanego było równe lub wyższe.</xText> <xText>Niedopłata wynagrodzenia za wrzesień 2022 r. została wyliczona przez pozwanego na 1 372,53 zł, lecz powódka żądała za ten miesiąc kwoty 1 362,12 zł, a sąd nie mógł wychodzić ponad żądanie (<xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 § 1 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Odsetki ustawowe zostały zasądzone od 27 dnia każdego miesiąca, ze względu na fakt, iż w Sądzie Rejonowym w Szczecinku wypłata wynagrodzeń następowała 26 dnia każdego miesiąca. Zatem jest to dzień, który następuje po dniu stanowiącym ustalony termin wypłaty wynagrodzeń sędziów w Sądzie Rejonowym w Szczecinku - ta okoliczność również okazała się niesporną. Podstawę prawną stanowił w tym zakresie <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink></xText> <xText>Odsetki od dodatkowego wynagrodzenia rocznego zostały zasądzone od 1 kwietnia roku następnego, ponieważ termin wypłaty tego świadczenia przypada na ostatni dzień kwartału roku następnego, stosownie do <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 2" xIsapId="WDU19971601080" xTitle="Ustawa z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 160, poz. 1080">art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej</xLexLink> (tekst jedn.: Dz.U. z 2023 r. poz. 1690).</xText> <xText>Rygor natychmiastowej wykonalności nadano wyrokowi z urzędu na mocy <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>2</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, do wysokości ostatniego miesięcznego uposażenia powoda.</xText> <xText><xIx><xAnon>(...)</xAnon></xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText>11.12.2024 r. <xIx><xAnon>(...)</xAnon></xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Alicja Rzewuska

Alicja Rzewuska

Sygnatura aktIX P 385/24 UZASADNIENIE Pozwem z 15 stycznia 2024 r. powódkaA. F.wniosła o zasądzenie na jej rzecz od Sądu Rejonowego wS.kwoty 27 013,28 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia sędziego za lata 2021 - 2022, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dat z osobna liczonych dla poszczególnych miesięcznych zaległości oraz tytułem wyrównania dodatkowego rocznego wynagrodzenia za lata 2021 i 2022 i nagrody jubileuszowej, do której nabyła prawo we wrześniu 2022 roku. W uzasadnieniu powódka wskazała, że jest sędzią w piątej stawce awansowej, z zastosowaniem mnożnika 2,50. Pracodawca w latach 2021- 2023 wypłacał jej zaniżone wynagrodzenie. Za podstawę prawną roszczenia powódka podałaart. 91 § 1c ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych, kształtujący zasady wynagradzania sędziów. Podkreśliła przy tym ustrojowy charakter ustawy. Stwierdziła, że ustawodawca wbrew treści tego przepisu w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 odniósł podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego do przeciętnego wynagrodzenia z drugiego kwartału 2019 r., co doprowadziło do zaniżenia jego uposażenia. W analogiczny sposób powódka uzasadniała roszczenie za rok 2022. Obszerną część argumentacji pozwu skierowała na niezgodność zKonstytucją RProzwiązania zawartego przez ustawodawcę w przepisach ustawy z dnia 10 listopada 2020 r. oraz analogicznych ustaw za lata kolejne. Pismem procesowym z 18 czerwca 2024 r. powódka zmodyfikowała powództwo, cofając je w zakresie kwoty 538,22 zł – do 26 475,06 zł. Oświadczyła, że nie kwestionuje wyliczenia strony pozwanej. Zmieniła jednak tylko niektóre kwoty dochodzone za poszczególne miesiące. Co do innych miesięcy jej żądanie pozostało niższe lub wynikające z wyliczeń pozwanego. W odpowiedzi na pozew w dniu 2 kwietnia 2024 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów procesu wraz z odsetkami. W uzasadnieniu podniósł, że w przypadku gdy ustawa budżetowa oraz ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej wprowadzają zmiany w wysokości wynagrodzenia, to pracodawca nie ma możliwości, aby kwestionować wysokości lub podstawy obliczania tego wynagrodzenia. Pracodawca nie ma możliwości, aby samoistnie stwierdzać, iż dany przepis jest niezgodny zKonstytucją. Ponadto, pozwany będący pracodawcą powódki jest jednostką budżetową i nie może ustalać wynagrodzenia dla danego pracownika w sposób swobodny. Pozwany podniósł, że dopóki przepis ustawy nie został uznany za niezgodny zKonstytucją, nie może on odmówić jego zastosowania, bądź stosować w odmienny lub swobodny sposób. Wreszcie stwierdził, że przepisy ustaw okołobudżetowych nie były niekonstytucyjne. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: A. F.jest sędzią Sądu Rejonowego wS., z wynagrodzeniem w piątej stawce awansowej, wyliczanym według mnożnika 2,50. Poza tym ma prawo do dodatku za wysługę lat w wysokości 20% wynagrodzenia zasadniczego. Niesporne. Podstawę ustalenia wysokości wynagrodzeniaA. F.od 1 stycznia 2021 r., przy zastosowaniu przypisanego mu mnożnika, stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2023 roku poz. 1251), wynosiło ono 4 839,24 zł. Obliczona na tej podstawie wysokość wynagrodzeniaA. F.– ze wszystkimi składnikami w 2021 r. była niższa o 555,72 zł od wynagrodzenia wyliczonego według zasad określonych w art. 91 § 1 c ustawy z 27 lipca 2021 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych. Natomiast za maj 2021 r. różnica ta wyniosła 548,32 zł. Różnica w dodatkowym wynagrodzeniu rocznym za 2021 rok wyniosła z kolei 558,96 zł. Niesporne, a nadto dowód: karta wynagrodzeń – k. 38, wyliczenia pozwanego k. 39, zaświadczenie o wysokości dodatkowego wynagrodzenia rocznego za lata 2021/2022 – k. 40 Podstawę uposażenia od dnia 1 stycznia 2022 r. stanowiło przeciętne wynagrodzenie z drugiego kwartału 2020 r. ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS powiększone o kwotę 26 zł, co dawało podstawę w kwocie 5 050,48 zł. Różnica pomiędzy wynagrodzeniem powódki w 2022 r. (ze wszystkimi jego składnikami) a wynagrodzeniem obliczonym według zasad określonych w art. 91 § 1 c ustawy z dnia 27 lipca 2021 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych, wynosiłaby 1 362,12 zł, za wyjątkiem miesięcy: styczeń 2022 – 1 344,25 zł, kwiecień 2022 – 1 261,95 zł, czerwiec 2022 – 1 344,25 zł i lipiec 2022 – 1 054,31. Różnica w dodatkowym wynagrodzeniu rocznym za 2022 rok wyniosłaby 1 310,41 zł, a w nagrodzie jubileuszowej 2 042,73 zł. Niesporne, a nadto dowód: karta wynagrodzeń – k. 39, wyliczenia pozwanego – k. 40, zaświadczenie o wysokości dodatkowego wynagrodzenia rocznego za lata 2021/2022 – k. 40 Termin wypłaty wynagrodzenia w Sądzie Rejonowym wS.przypadał nie później niż do 26 dnia miesiąca. Niesporne. Sąd zważył, co następuje: Powództwo okazało się zasadne. Stan faktyczny sprawy był w zasadzie bezsporny. Strona pozwana co prawda zakwestionowała wyliczenia powódki, natomiast różnice w kwotach za poszczególne miesiące były nieznaczne. Powódka pismem z dnia 18 czerwca 2024 r. oświadczyła iż nie kwestionuje kalkulacji złożonej przez pracodawcę (k. 45), a następnie zmodyfikowała swoje roszczenie, aby było tożsame z wyliczeniami pozwanego. W związku z tym wyliczenie pozwanego było podstawą wyliczeń sądu – choć w ramach związania wysokością żądania pozwu co do poszczególnych świadczeń. Pozwany w stanowisku końcowym z dnia 3 października 2024 r. oświadczył iż nie kwestionuje roszczenia co do wysokości a jedynie co do zasady. Rozstrzygnięcie sprawy więc, opierało się przede wszystkim o zagadnienia prawne, których badanie należy rozpocząć od przedstawienia unormowań określających zasady kształtowania uposażenia sędziów. Zgodnie z przepisem art. 91 § 1c ustawy z dnia z dnia 27 lipca 2001 r.Prawo o ustroju sądów powszechnych(tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 217) podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawieart. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U. z 2022 r. poz. 504, 1504 i 2461), z zastrzeżeniem§ 1d. Tenżeart. 91 § 1d Prawa o ustroju sądów powszechnychstanowi zaś, że jeżeli przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w § 1c jest niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za drugi kwartał roku poprzedzającego - przyjmuje się podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego w dotychczasowej wysokości. Regulacja ta miała zapobiegać realnemu zmniejszeniu wartości uposażenia, w sytuacji kiedy to przeciętne wynagrodzenie jest niższe, niż analogiczne, ogłoszone w roku poprzedzającym. Obecny model urealnienia uposażenia sędziów stanowi konsekwencję wejścia w życie ustawy z 20 marca 2009 roku o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 459). Jego istotę można sprowadzić do iloczynu przeciętnego wynagrodzenia w II kwartale roku poprzedzającego i stosownego mnożnika. Wcześniej był to podlegający waloryzacji iloczyn kwoty bazowej i owego mnożnika. W nowej koncepcji (obowiązującej obecnie) ustawodawca przyjął więc nie waloryzację, lecz koncepcję progresywnego wynagrodzenia. Oczywistym pozostaje, że celem wprowadzenia wskazanych powyżej przepisów było uniezależnienie wysokości świadczeń od wahań koniunktury gospodarczej, w tym przejściowych trudności finansowych kraju. Należy zgodzić się ze stroną powodową, że począwszy od 2021 r. ustawodawca pozostawał w sprzeczności z tak ustalonymi zasadami. Pierwszy wyłom stanowiło unormowanie zawarte w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021, stanowiący, że w roku 2021 podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w art. 91 § 1c USP, stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2019 r. ogłoszone w komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Zgodnie z komunikatem GUS z dnia 9.08.2019 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2019 r. wynosiło ono 4.839,24 zł. Tymczasem zgodnie przepisami(...)podstawą do obliczania wynagrodzeń sędziów powinna być kwota przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r., które wynosiło 5.024,48 zł. W kolejnych latach ustawodawca zabieg ten powielił. W 2022 r. ustawodawca w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 wskazał, że podstawą wynagrodzenia sędziego ma być przeciętne wynagrodzenie z drugiego kwartału 2020 r., którą to podstawę zwiększył w ust. 2 wskazanego przepisu o 26 zł. Zgodnie z komunikatem Prezesa GUS z 11 sierpnia 2020 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale 2020 r. wyniosło 5.024,48 zł, co powiększone o 26 złotych daje 5.050,48 zł. Tymczasem zgodnie z przepisami(...)podstawa wynagrodzenia za 2022 r. winna wynosić 5.504,52 zł (komunikat Prezesa GUS z 10 sierpnia 2021 w sprawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2021 r.). Niewątpliwie doszło więc do oczywistej sprzeczności ustawowej pomiędzy regulacjami zawartymi wart. 91 § 1c ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnychz jednej strony, a regulacjami zawartymi w kolejnych ustawach okołobudżetowych na lata 2021-2023 z drugiej. Rozstrzygnięcie powyższej kolizji było zatem konieczne dla zbadania zasadności dochodzonego przez stronę powodową roszczenia w postaci wyrównania należnego jej wynagrodzenia za lata 2021, 2022. Wprowadzając odstępstwa od systematycznego, corocznego kształtowania wynagrodzeń sędziów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedzającego, ustawodawca nie dokonał żadnej zmiany unormowaniaart. 91 § 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych, ani też formalnie nie zawiesił jego mocy obowiązującej. W sytuacji wątpliwości dotyczącej mocy obowiązującej przepisów o sprzecznej treści zawartych w aktach prawnych wydanych w różnym czasie i w sytuacji, kiedy przepisy późniejsze nie uchylają wcześniejszych, należy przyznać prymat przepisowi późniejszemu, zgodnie z zasadąlex posterior derogat legi priori(por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1993 roku, I PZP 12/03,L., wyrok z 12 kwietnia 1994 roku, I PRN 12/94,L., wyrok z 21 czerwca 1994 roku, I PRN 38/94,L.). Warto przy tym wskazać, że technika legislacyjna polegająca na uchyleniu mocy obowiązującej przepisuustawy Prawo o ustroju sądów powszechnychprzez późniejszy przepis tej samej rangi i przy braku wyraźnej klauzuli derogacyjnej, co do zasady może być uznana za dopuszczalną i zgodną z normami rangi konstytucyjnej. Warunkiem zastosowania tej techniki jest jedynie to, aby normy prawne nie były stanowione jednocześnie i aby norma późniejsza nie była hierarchicznie niższa od normy wcześniejszej (por. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, I P 1/94 OTK 1994, cz. II,poz. 37oraz z 12 stycznia 1995 roku, K 12/94, OTK 1995, cz. II,poz. 2). Podkreślić również należy, że ustawy okołobudżetowe są w systemie źródeł prawa aktami posiadającymi moc tożsamą do zwykłych ustaw. Odmienne ich usytuowane lub przypisanie im innego znaczenia, wymagałoby wyraźnej podstawy konstytucyjnej. Tym samym każda ustawa późniejsza może uchylić wcześniejszą, jak i ustanowić czasowe wyjątki od jej postanowień (por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 21 listopada 1994 roku, K 4/94, OTK 1994 cz. II poz. 39). Nie ma w tym wypadku możliwości zastosowania reguł kolizyjnych wynikających z nadrzędności jednej ustawy nad drugą.Prawo o ustroju sądów powszechnychreguluje ustrój i organizację sądownictwa powszechnego, a wymienione wcześniej ustawy okołobudżetowe dotyczące lat 2021-2023 mają charakter epizodyczny. Nie zmienia to jednak faktu, że polskie prawo konstytucyjne nie zna kategorii ustaw organicznych, a więc aktów o mocy prawnej sytuującej się pomiędzykonstytucjąa zwykłą ustawą. Brak jest podstaw do różnicowania mocy prawnej nawet tak doniosłej ustawy, jaką jestPrawo o ustroju sądów powszechnychi twierdzenia, że jej moc jest wyższa niż moc ustaw okołobudżetowych (por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, P 1/94). Zatem przypadki materialnej sprzeczności pomiędzy ustawami muszą być rozpatrywane na tle ogólnych zasad określających wzajemne stosunki norm o tej samej mocy prawnej. Jedną z tych zasad jest przyznanie ustawie późniejszej nieograniczonej w zasadzie możliwości ingerowania w treść ustaw wcześniejszych i modyfikowania, uchylania czy zawieszania ich postanowień. W braku wyraźnie odmiennych stwierdzeń konstytucyjnych nie ma podstaw, aby uznać, że zasadalex posterior derogat priorinie może odnosić się do relacji pomiędzy ustawą „stałą”, a epizodyczną. Trybunał Konstytucyjny zwracał już wielokrotnie uwagę, że relacje pomiędzy normami zawartymi w ustawach zwykłych nie mogą być rozpatrywane w kategoriach niezgodności hierarchicznej norm (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 18 października 1994 roku, K 2/94, OTK 1994/2/36, a także K 14/91; K 13/92; K 10/92). Z tych względów niezasadnym byłoby rozstrzygnięcie powstałej kolizji ustawowej poprzez wskazanie ustawy nadrzędnej (lex superior derogat legi inferiori). Rozstrzygając opisaną wcześniej kolizję ustaw, należy rozważyć kwestię tego, czy normę kolizyjną dla stwierdzonej sprzeczności stanowi przepisart. 109 ust. 5 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych(Dz.U. z 2023 roku poz. 1270), zgodnie z którym ustawa budżetowa nie może zawierać przepisów zmieniających inne ustawy. Należy jednak zauważyć, że przepisy dotyczące wstrzymania waloryzacji wynagrodzenia sędziów nie były zamieszczane w ustawie budżetowej, lecz w ustawach okołobudżetowych, zaś przepisart. 109 ust. 5dotyczy samej ustawy budżetowej. Co prawda brak jest legalnej definicji pojęcia „ustawy budżetowej”, lecz ustawodawca posłużył się „pojęciem zastanym” (S. Rozmaryn,Konstytucja, s. 114–115). Uznaje się, że ustawa budżetowa to „akt prawny, uchwalany corocznie przez parlament w celu określenia budżetu państwa oraz jego powiązań z innymi planami finansowymi państwa” (C. Kosikowski, w: System PrFin, t. II, 2010, s. 201), „forma, w jakiej uchwalany jest budżet państwa”. Ustawa budżetowa określana jest także jako „podstawa prowadzenia gospodarki finansowej państwa (publiczny akt zarządzania finansowego państwem)”. Przepisart. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznychwprowadza zakaz obładowania ustawy budżetowej, przy czym zakaz ten omijany jest właśnie z pomocą tzw. ustaw okołobudżetowych, których pojawienie się związane było z wyrażeniem przez Trybunał Konstytucyjny tegoż zakazu obładowania ustawy budżetowej (por. M. Zubik, Budżet, s. 111–118; C. Kosikowski, Odmienności, s. 13, Ustawa o finansach publicznych. Komentarz, red. dr Agnieszka Mikos-Sitek, 2023). Ustawy dotyczące wykonania budżetu na lata 2021-2022 należą do takich właśnie ustaw okołobudżetowych i ich zakaz wyrażony wart. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznychnie dotyczy. Tym samymart. 109 ust. 5 ustawy o finansach publicznychnie rozstrzyga ocenianej w niniejszej sprawie kolizji ustaw. W dalszej kolejności należało zatem przejść do rozważań dotyczących zgodności poczynań ustawodawczych i wykreowanego na nowo modelu kształtowania wynagrodzeń sędziów z normami rangi konstytucyjnej. W polskim porządku prawno-konstytucyjnym Trybunał Konstytucyjny jest jedynym organem dysponującym kompetencją do eliminacji przepisu z obrotu prawnego. Sposobem rozstrzygnięcia wątpliwości dotyczących zgodności przepisu ustawy zpostanowieniami Konstytucjijest skierowanie pytania prawnego przez sąd do Trybunału, o czym stanowiart. 193 Konstytucji RP. W myśl tego przepisu każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego zKonstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Tylko ten organ może w sposób władczy orzec, że zaskarżony przepis ustawy jest zgodny zKonstytucją, względnie pozbawić go mocy obowiązującej w razie jego niekonstytucyjności (art. 190 Konstytucji RP). Sąd natomiast jest obowiązany stosować ustawę, bowiem wedługart. 178 ust. 1 Konstytucji RPsędziowie podlegają tylkoKonstytucjii ustawom. Sąd nie znalazł jednak podstaw do skierowania w tej sprawie pytania do Trybunału Konstytucyjnego. Orzekanie o zgodności ustaw zKonstytucją(art. 188 ust. 1 Konstytucji RP) nie jest tożsame z dokonywaniem oceny konstytucyjności przepisu mającego zastosowanie w konkretnej sprawie przez sąd orzekający. Należy zauważyć, że Sąd Najwyższy już w uchwale z 4 lipca 2001 roku, III ZP 12/01, OSNP 2002/2/34), a więc w uchwale podjętej na długo przed aktualnymi sporami dotyczącymi praworządności i roli Trybunału, podkreślił, że odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny zKonstytucjąnie narusza kompetencji Trybunału Konstytucyjnego. Istota tego stanowiska bazowała na wskazaniu, że przedmiot orzekania sądu dotyczy indywidualnego stosunku społecznego, a Trybunał Konstytucyjny orzeka o prawie. Wykonując władzę sądowniczą (art. 10 ust. 2 Konstytucji) sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości (art. 175 ust. 1 Konstytucji). Z kolei rola Trybunału przypomina bardziej władzę ustawodawczą tzw. ustawodawcy negatywnego (mimo żeart. 10 ust. 2 Konstytucjizalicza go do władzy sądowniczej). Należy przy tym wskazać naart. 8 ust. 2 Konstytucji RP, który daje podstawę do bezpośredniego stosowaniaKonstytucjiw sytuacji, kiedy sąd stwierdzi konflikt między normami (zasadami, wartościami) konstytucyjnymi, a przepisem ustawy, który ma zastosować. Poprzez taki zabieg sąd nie wyeliminuje kwestionowanego przepisu z obrotu prawnego, lecz odmówi jego zastosowania w indywidualnej sprawie. Staje się to często aktualne w stosunkach prawnopracowniczych. Do bezpośredniego zastosowaniaKonstytucjisensu strictodoszło np. w wyroku Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z 7 grudnia 1999 roku, I PKN 438/99, OSP 2000/11/174), w którym odmówiono zastosowania w sprawie regulacji ustawowej zawartej wart. 240 § 3 pkt 1 k.p.(por. wyrok Sadu Najwyższego z 7 kwietnia 1998 r., I PKN 90/98, OSNP 2000/1/6). W niniejszej sprawie szczególne znaczenie ma pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 lipca 2021 roku ((...), LEX nr 3232398), zgodnie z którym dopuszczalność stosowania „rozproszonej kontroli konstytucyjnej” przez sądy ma miejsce w sytuacjach oczywistych, a więc, gdy w przeszłości Trybunał Konstytucyjny orzekał już o normie analogicznej do normy, która ma być zastosowana w danej sprawie, albo w przypadku powtórzenia niekonstytucyjnej normy przez ustawodawcę. W ten nurt wpisuje się wyrok z 17 marca 2016 roku, V CSK 377/15 (OSNC 2016/12/148), w którym Sąd Najwyższy co prawda potwierdził zasadę, że do orzekania o niekonstytucyjności ustaw i ich poszczególnych przepisów jest powołany wyłącznie Trybunał Konstytucyjny, ale przyjął, iż rozpoznawana przez niego sprawa jest wyjątkowa, gdyż niezgodność przepisu zKonstytucjąjest oczywista, a ocena taka ma dodatkowe wsparcie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który stwierdził uprzednio niezgodność zKonstytucjąprzepisu o takim samym brzmieniu co w obowiązującej obecnie ustawie. Pogląd ten podtrzymano w późniejszych orzeczeniach, jak wyroki Sądu Najwyższego z 20 lutego 2018 roku, V CSK 230/17 (Biul.SN 2018/6/11) i z 27 listopada 2019 roku, II CSK 493/18 (LEX nr 3226141). Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 12 grudnia 2012 roku, K 1/12 (OTK-A 2012/9/114), zajmował się już konstytucyjnością czasowego wstrzymania waloryzacji wynagrodzenia sędziów. Kontrola została wówczas zainicjowana wnioskiem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o zbadanie zgodności:art. 22 i art. 23 ustawy z 22 grudnia 2011 roku o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej(Dz. U. Nr 291, poz. 1707) ze wskazanymi we wniosku przepisami konstytucyjnymi (głównieart. 2, art. 178 ust. 2 i art. 216 ust. 5 oraz art. 220 Konstytucji RP), a więc sytuacją analogiczną do badanej w tej sprawie. Kwestionowaną tam ustawą okołobudżetową ustawodawca unormował bowiem podstawę ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziów sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego (art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1) w roku 2012, w postaci przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2010 r. Odstąpił zatem od ogólnej zasady ustalenia go w oparciu o przeciętne wynagrodzenie z II kwartału roku poprzedniego. W sferze faktycznej wynagrodzenia tej grupy pozostały w 2012 r. na tym samym poziomie, co w roku 2011. Z tego orzeczenia, a także z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 1994 roku, I P 1/94, zapadłego jeszcze na gruncie tzw. MałejKonstytucji, wynika, że uznano za zgodną z zapisami konstytucyjnymi wskazaną technikę legislacyjną. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego nie naruszała ona zasady niedziałania prawa wstecz, ochrony praw nabytych, czy niewłaściwegovacatio legis. W badanej w wyroku z 12 grudnia 2012 r. ustawie okołobudżetowej jej projektodawcy uzasadnili zamrożenie wynagrodzeń koniecznością zachowania równowagi budżetowej jako wartości konstytucyjnie chronionej. Ustalenie wynagrodzenia sędziów i prokuratorów na poziomie roku 2011 uznano za rozwiązanie epizodyczne, uzasadnione wyjątkową sytuacją finansów publicznych i nie powodującą zmiany samych zasad ustalania tych wynagrodzeń. Za sprawiedliwy uznano podział kosztów działań zmierzających do zwalczenia skutków kryzysu pomiędzy wszystkie grupy społeczne. W stanowisku prezentowanym podczas postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym podkreślano inne, realne działania oszczędnościowe, zmierzające do ograniczenia nierównowagi finansów publicznych. Stanowiły je w szczególności: wprowadzenie wydatkowej reguły dyscyplinującej (czyli ograniczenie wzrostu wydatków dyskrecjonalnych i nowych wydatków prawnie zdeterminowanych do poziomu inflacji powiększonej o 1%), ustalenie docelowej reguły wydatkowej (zasady, że wzrost wydatków budżetu państwa na zadania publiczne nie może przekroczyć średniookresowego tempa wzrostu, wspierającej stabilność finansów publicznych), wprowadzenie planowania wieloletniego (również w jednostkach samorządu terytorialnego), opracowanie dodatkowej reguły stabilizującej wynik finansowy samorządów, „zamrożenie” skali podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych, przeprowadzenie zmian w systemie emerytalnym (zmniejszenie składki przekazywanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych do otwartych funduszy emerytalnych), czy też dążenie do stopniowego zrównania i podwyższania wieku emerytalnego oraz ograniczenie wcześniejszego przechodzenia na emeryturę. Poza tym ze względu na przekroczenie wartości referencyjnej deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych Rada Unii Europejskiej, zgodnie z art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zaleciła ograniczenie deficytu do wartości poniżej 3%, najpóźniej w 2012 r. Polska została w tym czasie objęta tzw. procedurą nadmiernego deficytu. Jej sytuacja była więc monitorowana przez instytucje Unii Europejskiej, a w razie stwierdzenia braku działań naprawczych, mogły zostać nałożone sankcje finansowe (uzasadnienie wyroku TK w sprawie K 1/12 w zakresie zawierającym prezentację stanowisk stron). Trybunał Konstytucyjny uznał więc zakwestionowaną regulację, polegającą w istocie na jednorocznym zamrożeniu wynagrodzeń, za zgodną zKonstytucją. W dużej mierze, jak uzasadniał, stanowisko to wynikało z incydentalnego charakteru rozwiązania oraz z uwzględnienia trudnej sytuacji finansowej państwa, zagrażającej równowadze budżetowej, którą uznano za wartość konstytucyjną samą w sobie, konkurencyjną wobec wartości określonych wart. 178 Konstytucji. Istotne w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego było jednak to, że określono pewne warunki, którymi winien kierować się ustawodawca w takim przypadku, tak aby zamrożenie wynagrodzenia nie naruszało zasady niezawisłości sędziowskiej: (1) wynagrodzenia powinny być kształtowane w sposób wykluczający jakąkolwiek uznaniowość ze strony władzy wykonawczej, (2) wynagrodzenia powinny w dłuższym okresie czasu wykazywać tendencję wzrostową, nie mniejszą, niż przeciętne wynagrodzenie w sferze budżetowej, (3) w trudnej sytuacji budżetu państwa wynagrodzenia powinny być bardziej, niż wynagrodzenia wszystkich innych funkcjonariuszy i pracowników sfery budżetowej - chronione przed nadmiernie niekorzystnymi zmianami, (4) niedopuszczalne jest obniżenie w drodze normatywnej nominalnej wysokości wynagrodzenia, z wyjątkiem sytuacji, o której stanowiart. 216 ust. 5 Konstytucji(przekroczenia konstytucyjnego limitu zadłużenia). Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że w demokratycznym państwie prawa, opartym na trójpodziale władz, nie jest dopuszczalne, aby jedna z nich była przez pozostałe władze osłabiana, co mogłoby w konsekwencji prowadzić do uzależnienia od pozostałych władz i obniżać jej autorytet. Podkreślono, że zamrożenie wynagrodzeń może być tolerowane tylko wyjątkowo, ze względu na inne wartości konstytucyjne, w szczególności ze względu na trudności budżetowe państwa, jeżeli występuje w kontekście szerszego programu oszczędnościowego. Nie może w żadnym wypadku stać się ono systematyczną praktyką. Z uwagi na brak możliwości wykreowania sztywnych reguł, ocena ewentualnych kolejnych regulacji musi uwzględniać uwarunkowania społeczno-gospodarcze i cały kontekst normatywny. W oparciu o prezentowane rozważania i wskazywane kryteria oceny regulacji wynagrodzeń, poddać należy w niniejszej sprawie ocenie realia i uzasadnienie rozwiązań normatywnych, jakie legły u podstaw odstąpienia w latach 2021-2023 od wyznaczonych pragmatyką służbową zasad ustalania wynagrodzeń sędziów. Analiza uzasadnień poszczególnych projektów ustaw „okołobudżetowych” dotyczących lat: 2021, 2022 i 2023 świadczy o ich tendencyjności i instrumentalnym wykorzystywaniu. Można w nich przeczytać, że w związku z obecną sytuacją gospodarczą kraju spowodowaną epidemiąC.- 19 nastąpiła konieczność zamrożenia wynagrodzeń osób (w tym sędziów i prokuratorów), dla których podstawę obliczenia wynagrodzenia stanowi przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. W roku 2021 podstawę ustalenia wynagrodzenia sędziów i prokuratorów określono na poziomie roku 2020, tj. na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2019 r. ogłoszonego w Komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 9 sierpnia 2019 r. (M. P. poz. 742). Wskazano, że nie zmienią się dotychczasowe zasady ustalania wynagrodzenia zasadniczego sędziów i prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie w drugim kwartale roku poprzedniego ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Przepisy niniejszej ustawy spowodują „zamrożenie” systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. Powyższa propozycja mieści się w ramach całości zmian związanych z „zamrożeniem” wielkości wynagrodzeń w sektorze finansów publicznych w celu zapewnienia równowagi budżetowej stanowiącej wartość konstytucyjną, od której zależy zdolność państwa do działania i wypełniania jego zadań (druk sejmowy nr 641 z 30 września 2020 r.). W kolejnym roku w uzasadnieniu projektu ustawy „okołobudżetowej” na rok 2022 zaproponowano, „aby w roku 2022 podstawę ustalenia wynagrodzenia sędziów i prokuratorów określono na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale 2020 r. ogłoszonego w Komunikacie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 11 sierpnia 2020 r. (M. P. z 2020 r. poz. 711) zwiększonego o kwotę 26 zł, w następstwie czego podstawa ta wyniesie 5 050,48 zł. Nie zmienią się ogólne zasady ustalania wynagrodzenia zasadniczego sędziów i prokuratorów w oparciu o przeciętne wynagrodzenie ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Przepisy niniejszej ustawy spowodują bowiem „zamrożenie” waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów liczonej na poziomie podstawy z roku 2021. Przyjęcie podstawy ustalenia wynagrodzenia na poziomie roku 2020 będzie równoznaczne ze wzrostem wynagrodzeń w roku 2022 w stosunku do roku 2021 o 4,37%”. Ustawodawca, który w zasadzie w żaden sposób nie uzasadnił swojej decyzji, nie odniósł się do swojej deklaracji złożonej rok wcześniej, że „zamrożenie” systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów miało dotyczyć tylko 2021 r. Sędziów, pomimo ustrojowych gwarancji wysokości ich wynagrodzeń, potraktowano razem z prokuratorami gorzej niż osoby wymienione wart. 2 ustawy z 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi(Dz. U. z 2019 r. poz. 2136), a zatem niż kierowników przedsiębiorstw państwowych, państwowych jednostek organizacyjnych posiadających osobowość prawną, agencji państwowych oraz państwowych jednostek budżetowych, w stosunku do których ustalono maksymalną wysokość wynagrodzenia miesięcznego przez przyjęcie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w czwartym kwartale 2020 r. (tj. 5 655,43 zł) - art. 12 ustawy „okołobudżetowej” na rok 2022. Tym samym okazało się, że kwota bazowa wynagrodzeń w przypadku kierowników przedsiębiorstw i podmiotów państwowych była wyższa nie tylko od kwoty bazowej wynagrodzeń sędziów planowanej na rok 2022, ale wyższa nawet od kwoty bazowej wynagrodzeń sędziowskich na rok 2022 ustalonej zgodnie z prawem (5 504,52 zł). W tym świetle oszczędności poczynione w związku z zamrożeniem waloryzacji, a następnie redukcją wynagrodzeń sędziowskich nie są przeznaczane na walkę z deficytem budżetowym tylko na podwyżki wynagrodzeń sięgające od 40 do ponad 130% służące osobom tworzącym aparat państwowy. W założeniach do budżetu państwa na lata 2021-2023 przewidziano zamrożenie wynagrodzeń sędziów i przedstawicieli wąskiej grupy zawodów, której wynagrodzenie jest powiązane z regulacją zawartą wustawie Prawo o ustroju sądów powszechnych, uzasadniając to za każdym razem ówczesną sytuacją gospodarczą kraju spowodowaną epidemiąC.-19. Ustawodawca nie wyjaśnił przy tym, dlaczego zamrożeniu ulegają wynagrodzenia pewnych grup zawodowych (w tym sędziów), a innych już nie, w tym jakie były przesłanki, które decydowały o tym wyborze. Co istotne, w ustawie okołobudżetowej na rok 2021 projektodawca wyraźnie wskazał, że przepisy tej ustawy miały spowodować zamrożenie systemowej waloryzacji wynagrodzeń sędziów i prokuratorów tylko w roku 2021. W związku z wejściem w życie ustawy okołobudżetowej na rok 2021 powstał zatem swoisty konflikt dwóch wartości konstytucyjnych – z jednej strony zapewnienia sędziom wynagrodzenia godnego ich urzędu (a stanowiącego gwarancję sędziowskiej niezawisłości i tym samym prawidłowego funkcjonowania władzy sądowniczej w państwie), a z drugiej - równowagi i stabilności finansów publicznych (koniecznej dla normalnego funkcjonowania państwa, jako całości). Wybuch w kraju epidemiiC.-19 miał miejsce w pierwszym kwartale 2020 r., a związane z tym niepewność oraz chaos w podejmowanych na szybko działaniach na wielu płaszczyznach, w tym również przezR.czy Sejm, były w pełni zrozumiałe. Oczywistym jest również, że sporządzając ustawę okołobudżetową na koniec danego roku, nie jest projektodawcy znany sposób jej faktycznego wykonania w roku następnym, którego ustawa ta dotyczy. Należy jednak wskazać, że w przeciwieństwie do chociażby w opisanej wcześniej sytuacji z 2012 r., kiedy to Trybunał Konstytucyjny wydał przywołany wyrok w sprawie I K 1/12, przepisy ustawy okołobudżetowej z 12 listopada 2021 r. nie zostały uchwalone w warunkach poważnych trudności budżetowych, zagrażających równowadze finansów publicznych. Rząd oraz Sejm nie podejmowali w 2021 r. szerokich działań naprawczych, a zamrożeniu wynagrodzeń sędziów nie towarzyszyło choćby wstrzymanie waloryzacji wynagrodzeń pracowników sfery budżetowej oraz uposażeń posłów i senatorów. Co prawda, według danych Ministerstwa Finansów, zadłużenie sektora finansów publicznych w Polsce w 2021 r. wzrosło, lecz już w 2022 r. zaczęło spadać, przy czym dług publiczny Polski za trzeci kwartał 2022 r. wyniósł 50,3%. Poziom ten znajdował się zdecydowanie poniżej średniej unijnej, która wynosiła 85,1%, jak i strefy euro, gdzie wynosiło 92,9%. Co więcej, zaplanowany na rok 2021 budżet został wykonany w sposób pozwalający na poczynienie w budżecie Skarbu Państwa oszczędności. Wiele działań władzy ustawodawczej i wykonawczej kłóci się z przyjętym wobec sędziów uzasadnieniem rozwiązania płacowego za lata 2021-2023. Nie tylko kontynuowano płatność tak zwanych „trzynastych emerytur”, w oparciu o rozwiązanie przyjęte ustawą z 9 stycznia 2020 r. o dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytów i rencistów, lecz kontynuowano rozwiązanie dotyczące także „czternastej emerytury” w oparciu o ustawę z 26 maja 2022 r., a więc o kolejnym dodatkowym rocznym świadczeniu pieniężnym dla emerytur i rencistów. Jak wynika z oficjalnych danych rządowych koszt tych świadczeń w roku 2022 wyniósł 25 miliardów złotych, niezależnie od kosztów wynikających z ustawowej waloryzacji rent i emerytur. Wskazywanie na ograniczenia budżetowe nie przeszkodziło także w przyjęciu blisko trzy miesiące przed ustawą okołobudżetową na rok 2022 rozwiązań zawartych w ustawie z 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834), która zmieniła ustawę z 21 listopada 2021 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. poz. 1834). Ustawa nowelizująca i nowe rozporządzenie Rady Ministrów z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz. U. poz. 1960) weszły już w życie 1 listopada. Ze wskazaną datą weszły w życie istotne zmiany dotyczące wynagrodzeń osób wchodzących w skład organów wykonawczych jednostek samorządu terytorialnego oraz diet radnych, które w sposób istotny zwiększyły wartość ich uposażeń. Minimalne wynagrodzenie tych osób nie może być niższe niż 80% maksymalnego wynagrodzenia określonego dla poszczególnych stanowisk w przepisach wydanych na podstawie art. 37 ust. 1 tejże ustawy. Ustalono przy tym, że maksymalne wynagrodzenie na danym stanowisku stanowi suma maksymalnego poziomu wynagrodzenia zasadniczego oraz maksymalnego poziomu dodatku funkcyjnego, a w przypadku wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów oraz marszałków województwa - także kwoty dodatku. Po drugie, podniesiono także poziom maksymalnego wynagrodzenia wyżej wymienionych osób decydując, że nie może ono przekroczyć w okresie miesiąca 11,2-krotności kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe na podstawie przepisówustawy z 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw. Przed nowelizacją maksymalny poziom nie mógł przekroczyć 7-krotności kwoty bazowej. W ustawie budżetowej na rok 2021 kwota ta została określona na poziomie 1 789,42 zł. Oznacza to wzrost maksymalnego wynagrodzenia o 60% z 12 525,94 zł na 20 041,50 zł. Konsekwencją powyższych zmian ustawowych jest wydanie przez Radę Ministrów rozporządzenia z 25 października 2021 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych.W.ono w życie, podobnie jak ustawa nowelizująca, z 1 listopada 2021 r. Określa ono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego (kwota w złotych) wójtów (burmistrzów, prezydentów miast), starostów i marszałków województw oraz maksymalny poziom dodatku funkcyjnego (kwota w złotych). Przykładowo dla wójta czy burmistrza w gminie do(...)mieszkańców określono maksymalny poziom wynagrodzenia zasadniczego na poziomie 10 250 zł, zaś maksymalny poziom dodatku funkcyjnego na poziomie 3 150 zł. Ponadto, na mocy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 2021 r., z dniem 1 sierpnia 2021 r. zmienione zostało także rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2021 r. poz. 1394). Zapisy tego rozporządzenia w istotny sposób zwiększały mnożniki kwoty bazowej, stanowiącej podstawę ustalenia wartości uposażenia osób nim objętych. Wreszcie, na mocy ustawy z 17 września 2021 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1834) ze skutkiem od 1 listopada 2021 r. zwiększono wartość uposażenia Prezydenta RP o około 40%. Z kolei na podstawie rozporządzenia Prezydenta RP z 22 listopada 2021 r. w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. poz. 2164), które weszło w życie z 1 grudnia 2021 r., doszło do zwiększenia wysokości wynagrodzeń m. in. Marszałka Sejmu, Wicemarszałka Sejmu, Marszałka Senatu, Wicemarszałka Senatu, Prezesa Rady Ministrów, Wiceprezesa Rady Ministrów, ministrów, wiceministrów, Prezesa NIK oraz Prezesa IPN. Powyższe przedstawienie jedynie kilku wybranych przypadków rozwiązań ustawodawczych dotyczących wynagrodzeń nie stanowi wyrazu negacji dla ich zasadności. Jego celem jest jedynie zilustrowanie niekonsekwencji ustawodawcy i braku korelacji między rozwiązaniem wprowadzonym ustawą okołobudżetową z 17 grudnia 2021 r. a następnie ustawą z 1 grudnia 2022 r. , a uzasadnieniem takiego rozwiązania. Dowodzi także, że Skarb Państwa w II połowie 2021 r. był w posiadaniu oszczędności, które pozwoliły mu na podniesienie wynagrodzeń pewnych grup zawodowych. Ponadto, w kolejnych latach systematycznie podnoszona była wysokość wynagrodzenia minimalnego. Powyższe dowodzi, że w 2021 r., a tym bardziej w roku następnym, nie został wdrożony powszechny program oszczędnościowy uzasadniający podjęcie wyjątkowych działań w postaci zamrożenia wynagrodzeń sędziów, lecz w sposób wybiórczy zahamowano wzrost wynagrodzenia pewnych grup, w tym właśnie przedstawicieli władzy sądowniczej w latach 2021 - 2023. Brak także uzasadnienia dla wybiórczego traktowania przedstawicieli władzy sądowniczej w porównaniu do przedstawicieli pozostałych dwóch władz, to jest władzy ustawodawczej i wykonawczej. Ustawodawca w żaden sposób nie uzasadnił, dlaczego jedynie wynagrodzenia jednej z władz zostały zamrożone, zwłaszcza, że na koniec 2021 r. weszły w życie rozporządzenia, na mocy których podwyższeniu uległy wynagrodzenia dwóch pozostałych władz. Ustawodawca decydując się na zamrożenie wynagrodzeń sędziów, powinien był dokonać zamrożenia także wynagrodzeń przedstawicieli pozostałych władz, bądź też nie decydować się na zamrożenia wynagrodzeń żadnej z nich. Odrębność i niezależność władzy sądowniczej od innych władz (wynikająca zart. 173 Konstytucji RP) nie znosi podstawowej zasady ustrojowej Rzeczypospolitej Polskiej podziału i równowagi władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, ani w żaden sposób jej nie modyfikuje, przy czym władze te, mimo ich rozdzielności, stanowią jedną konstrukcję, w ramach której współpracują w celu zapewnienia rzetelności i sprawności instytucji publicznych (zob. M. Haczkowska (red.), Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz. LexisNexis 2014). Tym samym zamrożenie płac jedynie przedstawicieli władzy sądowniczej, przy jednoczesnym podwyższeniu wynagrodzeń przedstawicieli pozostałych władz, stanowi naruszenie zasady równego traktowania podmiotów podobnych oraz narusza zakaz dyskryminacji, o którym mowa wart. 32 ust. 2 Konstytucji RP. Postępowanie to jest tym bardziej niezrozumiałe, kiedy weźmie się pod uwagę, że w ustawie okołobudżetowej ustalone zostały także wynagrodzenia przedstawicieli pozostałych władz, a mimo to, w ciągu roku, ich wynagrodzenia zostały zwiększone, podczas gdy pensje sędziów „zamrożono” także na kolejny rok. Niedopuszczalne jest wybiórcze przerzucanie skutków niewydolności systemu finansów państwa na pewne grupy pracowników sfery budżetowej, zwłaszcza gdy równocześnie inne grupy zawodowe nie zostały owym „zamrożeniem” dotknięte, a nawet zagwarantowano im wzrost wynagrodzeń. Ustawodawca w uzasadnieniu ustaw okołobudżetowych na lata 2021-2023 nie powołał argumentów przemawiających za koniecznością odstępstwa od ustrojowej zasady regulacji wynagrodzeń sędziów zawartej wart. 91 § 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych. W każdej z dotychczasowym ustaw okołobudżetowych łamiących mechanizm wskazany w ww. artykule ustawodawca ograniczył się do kilku lakonicznych zdań, odnoszących się w sposób ogólny do stanu budżetu państwa oraz ogólnej sytuacji geopolitycznej i ekonomicznej w Polsce oraz na świecie (np. pandemia, wojna, inflacja, płace pozostałych pracowników sfery budżetowej). Nie zawarto przy tym wyliczeń wskazujących na to, że sytuacja budżetowa jest tak zła, że ustawodawca nie miał innego wyjścia niż „zamrożenie” wynagrodzeń sędziowskich. W ustawach okołobudżetowych nie ma zatem ani jednego argumentu za tym, że zaistniały obiektywne, sprawdzalne okoliczności na tyle ważkie dla stanu budżetu, że konieczne stało się podjęcie kroków stanowiących naruszenie gwarancji niezawisłości sędziowskiej. Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego w tym zakresie było ustawodawcy znane, waga trójpodziału władz również. Należy uznać, że skoro ustawodawca nie ujawnił w uzasadnieniu ustaw okołobudżetowych argumentów za „zamrożeniem” wynagrodzeń sędziowskich w latach 2021-2023, to takich argumentów nie ma. Sąd z urzędu nie znalazł podstaw do uznania, że sytuacja gospodarcza kraju była i jest tak zła, aby jedynym ratunkiem było podejmowanie kroków naruszających niezawisłość sędziowską, a zatem uderzających bezpośrednio w zasadę trójpodziału władzy. W 2021 r. sytuacja budżetowa nie była zła, skoro w 2021 r. podwyższono znacznie wynagrodzenia przedstawicieli władzy wykonawczej i ustawodawczej oraz kierowników jednostek państwowej sfery budżetowej. Wynagrodzenia te w skali budżetu państwa stanowią niewielki ułamek wartości wydatków budżetowych. Nie stanowi podstawy do zamrożenia wynagrodzeń sędziowskich sytuacja pozostałych pracowników sfery budżetowej. Jak wskazywał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 12 grudnia 2012 r., K 1/12 sędziowie zostali wyodrębnieni jako grupa zawodowa o szczególnym znaczeniu dla ustroju państwa, której sytuacja ekonomiczna bezpośrednio przekłada się na zasadę trójpodziału władz. Zmiana mechanizmu wynagradzania sędziów jest dopuszczalna jedynie w przypadkach wyjątkowych, które w latach 2021-2023 nie nastąpiły. Nie zmienia to faktu, że państwo jako pracodawca pracowników sfery budżetowej nie we wszystkich przypadkach wywiązało się z obowiązku zapewnienia właściwego wynagrodzenia, odpowiadającego roli poszczególnych pracowników dla pełnienia przez państwo swoich podstawowych obowiązków. Wynagrodzenie pracownika sfery budżetowej powinno być tak ukształtowane, aby budowało prestiż zawodu, zapewniało dopływ odpowiednich kadr, bowiem jakość kadr sfery budżetowej ma wpływ na jakość samego państwa i realizację jego obowiązków wobec obywateli. Oceniając zatem kwestionowane przez stronę powodową rozwiązania prawne z punktu widzenia norm konstytucyjnych, należy podnieść, że zgodnie zart. 2 Konstytucji RPRzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Już usytuowanie tej klauzuli w normach konstytucyjnych nakazuje jej przyznać wysoki prymat i miejsce. Dostrzegając jej ogólnikowość i konieczność wykładni przez organy stosująceKonstytucję, zanegować jednak należy, aby była ona dowolna. Zakłada ona swoiste minimum i wyrażające ją formuły prawne. Istotne jest, że z zasady państwa prawnego wyprowadzono zasady pochodne. Jedną z nich stanowi zasada ochrony zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa. Nieodmiennie związana jest z bezpieczeństwem prawnym. W świetle tej zasady adresaci norm prawnych mają prawo oczekiwać, że regulacja prawna nie zostanie zmieniona na ich niekorzyść w sposób arbitralny i zaskakujący (podkreślał to Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 4 listopada 2015 roku, K 1/14, OTK-A 2015/10/163, czy wyroku z 19 listopada 2008 r. w sprawie K 2/08). Nie oznacza to oczywiście, że określone unormowanie, regulujące uprawnienia płacowe, czy inne prawa lub obowiązki obywateli nie mogą zostać nigdy zmienione. Istotny warunek brzegowy zakłada, aby kreowane zmiany nie były dla jednostki zaskakujące i nie miały charakteru arbitralnego (zob.m.in. wyrok Trybunału Konstytucyjnego K 2/08, cz. III, pkt 5.2 oraz wyroki z: 8 grudnia 2011 r., P 31/10, cz. III, pkt 5.3; 28 lutego 2012 r., K 5/11, cz. III, pkt 4.1; 13 czerwca 2013 r., K 17/11, cz. III, pkt 7.1). Co więcej, ingerencja ustawodawcy może nastąpić tylko wówczas, gdy przemawiają za tym szczególnie istotne wartości konstytucyjne. Do wartości takich Trybunał Konstytucyjny zalicza między innymi konieczność ochrony równowagi budżetowej (zob. wyroki TK z: 20 stycznia 2010 r., K 6/09; 12 grudnia 2012 r., K 1/12), której jednak zabrakło dla lat 2021-2023. Z prezentowaną zasadą konstytucyjną związana jest zasada pewności prawa (bezpieczeństwa prawnego). Gwarantuje ona ochronę praw słusznie nabytych, interesów w toku oraz ekspektatywę maksymalnie ukształtowanych (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 21 czerwca 2005 r. w sprawie P 25/02). Obywatel ma prawo oczekiwać od państwa, że może poruszać się i kształtować swoje uprawnienia i zobowiązania w oparciu o stabilne normy prawne, podlegające zmianom jedynie w przypadkach wyjątkowych i uzasadnionych. Zestawiając zatem z przedstawioną zasadą konstrukcję wynagrodzeń sędziów (przyjętą ustawą z dnia 20 marca 2009 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw), z ustawami okołobudżetowymi w zakresie dotyczącym uregulowania wynagrodzeń sędziów, w relacji do innych poczynań ustawodawczych, zasadna staje się odmowa zastosowania unormowań ustaw okołobudżetowych na lata 2021 - 2023. Wskazywane w uzasadnieniu intencje ustawodawcy odstają bowiem od stanu rzeczywistego. Posługuje się on nimi nierzetelnie, niekonsekwentnie i wybiórczo. Z jednej strony prawodawca odchodzi od ukształtowanych zasad ustalania płac tej grupy, by podnosić uposażenia innym grupom lub przyznawać dodatkowe świadczenia innym osobom. Zauważalna jest dowolność i uznaniowość poczynań ustawodawcy. Zamrożenie wynagrodzeń sędziów w 2021 r., które miało być jedynie incydentalnym postępowaniem z uwagi na ciężką sytuację gospodarczą, stała się w istocie motywacją i rutynowym postępowaniem także w następnym roku, przy braku kryteriów co do warunków ewentualnych zmian przepisów. Ustawodawca nie wykazał podstaw do zamrożenia wynagrodzeń przedstawicieli wyłącznie jednej z trzech władz. Na marginesie należy zauważyć, że ustawodawca naruszył także zasadę proporcjonalności, zwaną także zakazem nadmiernej ingerencji, którą należy rozumieć jako konieczność zachowania odpowiedniej proporcji pomiędzy środkiem, jakim jest ograniczenie danego prawa lub wolności, a celem, rozumianym jako szeroko pojęty interes publiczny (J. Z., Zasada proporcjonalności w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, 2008). Zawieszenie wzrostu wynagrodzeń okazało się być nieincydentalne, skoro trwało trzy lata, jednocześnie przy wysokiej inflacji oraz relatywnie wysokim wzroście przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce. Tym samym ustawodawca ograniczył uprawnienie sędziów wynikające zart. 91 Prawa o ustroju sądów powszechnych, realnie pomniejszając w warunkach inflacji ich płacę, nie mając ku temu w latach 2021 - 2023 odpowiednio uzasadnionego interesu publicznego. Sąd nie pozbawia ustawodawcy prawa do kształtowania wynagrodzenia osób zatrudnionych w szeroko rozumianej sferze publicznej, a więc również sędziów. Zwraca jedynie uwagę, że wprowadzanie ewentualnych zmian powinno przede wszystkim nastąpić w drodze odpowiednio uzasadnionej nowelizacji wskazanegoart. 91 § 1c Prawa o ustroju sądów powszechnych, a także nie dyskryminować przedstawicieli jedynie jednej z trzech władz. Przenosząc i te rozważania na grunt sprawy, należy stwierdzić, że w Polsce w latach 2021, 2022 i 2023, tj. w czasie, gdy wynagrodzenia sędziów były „zamrażane” - wynagrodzenia przedstawicieli innych władz rosły, co świadczy o wybiórczym i nierównym traktowaniu przez ustawodawcę, co dyskwalifikuje słuszność i legalność rozwiązań przyjętych przez ustawy okołobudżetowe. Wartość żądanego przez powódkę wynagrodzenia za 2021 i 2022 rok została wyliczona przez pozwanego, a powódka tych obliczeń nie kwestionowała. Przy czym w piśmie procesowym z 18 czerwca 2024 r. zmodyfikowała część kwot miesięcznych odpowiednio je obniżając, inne pozostawiając bez zmiany, nawet jeżeli wyliczenie pozwanego było równe lub wyższe. Niedopłata wynagrodzenia za wrzesień 2022 r. została wyliczona przez pozwanego na 1 372,53 zł, lecz powódka żądała za ten miesiąc kwoty 1 362,12 zł, a sąd nie mógł wychodzić ponad żądanie (art. 321 § 1 k.p.c.). Odsetki ustawowe zostały zasądzone od 27 dnia każdego miesiąca, ze względu na fakt, iż w Sądzie Rejonowym w Szczecinku wypłata wynagrodzeń następowała 26 dnia każdego miesiąca. Zatem jest to dzień, który następuje po dniu stanowiącym ustalony termin wypłaty wynagrodzeń sędziów w Sądzie Rejonowym w Szczecinku - ta okoliczność również okazała się niesporną. Podstawę prawną stanowił w tym zakresieart. 481 k.c.w zw. zart. 300 k.p. Odsetki od dodatkowego wynagrodzenia rocznego zostały zasądzone od 1 kwietnia roku następnego, ponieważ termin wypłaty tego świadczenia przypada na ostatni dzień kwartału roku następnego, stosownie doart. 5 ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej(tekst jedn.: Dz.U. z 2023 r. poz. 1690). Rygor natychmiastowej wykonalności nadano wyrokowi z urzędu na mocyart. 4772§ 1 k.p.c., do wysokości ostatniego miesięcznego uposażenia powoda. (...) ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) 11.12.2024 r.(...)

15/551530/0004521/P

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155000000001006_II_AKa_000150_2024_Uz_2024-12-24_001

II AKa 150/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2025-01-22 18:00:05.0 CET

2025-01-22 16:03:28.0 CET

15500000

1006

REASON

Sygnatura akt II AKa 150/24 1. 2.WYROK 2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 r. 5.Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Piotr Kaczmarek Sędziowie: SA Bogusław Tocicki SO del. do SA Daniel Kliś (spr.) Protokolant: Katarzyna Szypuła 7.przy udziale Beaty Lorenc-Kociubińskiej prokuratora Prokuratury (...) 8.po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2024 r. sprawy 9. E. P. (1) ( P. ) 10. oskarżonego o czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk 11

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anna Turek" xPublisher="anna.turek" xEditorFullName="Wiktoria Dąbrowicz" xEditor="wiktoria.dabrowicz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="10" xFlag="published" xVolType="15/500000/0001006/AKa" xYear="2024" xVolNmbr="000150" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt II AKa 150/24</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.WYROK</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 11 grudnia 2024 r.</xText> <xText><xBx>5.Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący SSA Piotr Kaczmarek</xText> <xText>Sędziowie: SA Bogusław Tocicki</xText> <xText>SO del. do SA Daniel Kliś (spr.)</xText> <xText>Protokolant: Katarzyna Szypuła</xText> <xText><xBx>7.przy udziale Beaty Lorenc-Kociubińskiej prokuratora Prokuratury <xAnon> (...)</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>8.po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2024 r. sprawy </xBx></xText> <xText><xBx>9.<xAnon>E. P. (1)</xAnon> (<xAnon>P.</xAnon>)</xBx></xText> <xText><xBx>10. oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx>11.<xAnon>M. G.</xAnon> (<xAnon>G.</xAnon>)</xBx></xText> <xText><xBx>12.oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx>13.na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych </xBx></xText> <xText><xBx>14.od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu </xBx></xText> <xText><xBx>15.z dnia 5 lutego 2024 r. sygn. akt III K 435/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>na podstawie <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 kpk</xLexLink> z opisu czynu przypisanego oskarżonym <xAnon>E. P. (1)</xAnon> i <xAnon>M. G.</xAnon> eliminuje ustalenie o niebezpiecznym charakterze pistoletu pneumatycznego, którym posłużyli się oskarżeni; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>za podstawę skazania w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§1 kk</xLexLink> w odniesieniu do <xAnon>M. G.</xAnon> przyjmuje uprzednie skazanie za umyślne przestępstwo podobne z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279§1 kk</xLexLink>;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xBx>tak przypisany czyn kwalifikuje jako przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§1 kk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§1 kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 §1 kk</xLexLink> przyjmując brzmienie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">ustawy Kodeks karny</xLexLink> na dzień 30.09.2023r. i za to przestępstwo na podstawie <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§1 kk</xLexLink> wymierza oskarżonemu <xAnon>E. P. (1)</xAnon> karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz oskarżonemu <xAnon>M. G.</xAnon> karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xBx>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63§1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zalicza oskarżonym okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 9.06.2023r. godz. 9:30 do 6.10.2023r. godz. 13:45;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText><xBx>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>K. D.</xAnon> i adw. <xAnon>B. M.</xAnon> po 1476 zł, w tym należny podatek od towar ów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego <xAnon>M. G.</xAnon> i oskarżonego <xAnon>E. P. (1)</xAnon> w postępowaniu odwoławczym; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText><xBx>zwalnia oskarżonych z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.</xBx></xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">II AKa 150/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 5 lutego 2024 r., sygn. akt III K 435/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">Zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="2"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>E. P. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9" xRowSpan="2"> <xText>Uprzednia karalność oskarżonego oraz jego pozytywne zachowanie podczas pobyty w jednostce penitencjarnej w okresie 9.06.2023 r. – 6.10.2023 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">dane o karalności dotyczące oskarżonego <xAnon>E. P. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">514-516,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">530-1,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="2"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>M. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9" xRowSpan="2"> <xText>Uprzednia karalność oskarżonego oraz jego zachowanie podczas pobyty w jednostce penitencjarnej w okresie 9.06.2023 r. – 6.10.2023 r., oceniane jako umiarkowane,</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">dane o karalności dotyczące oskarżonego <xAnon>M. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">517-525,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">532-3,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>dane o karalności dotyczące oskarżonego <xAnon>E. P. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">obiektywy i niekwestionowany dowód z dokumentu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>opinia dyrektora AŚ we <xAnon>W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">obiektywy i niekwestionowany dowód z dokumentu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>dane o karalności dotyczące oskarżonego <xAnon>M. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">obiektywy i niekwestionowany dowód z dokumentu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>opinia dyrektora AŚ we <xAnon>W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">obiektywy i niekwestionowany dowód z dokumentu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>E. P. (1)</xAnon> zarzucił naruszenie prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 k.k.</xLexLink> poprzez zasądzenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonych obok orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, podczas gdy zasądzenie kwoty tytułem naprawienia szkody w myśl <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> wyłącza możliwość zasądzenia nawiązki na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Na wstępie wskazać należy, iż w przypadku gdy podstawą zarzutu odwoławczego jest <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink>, to należy w zarzucie wykazać, że obraza przepisu prawa materialnego w innym wypadku niż dotyczący kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu powoduje, że to rozstrzygnięcie nie odpowiada prawu. Dopiero spełnienie tego warunku prowadzi do skuteczności zarzutu. W <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> zakłada się bowiem, że pomimo stwierdzonego uchybienia, dotknięte nim rozstrzygnięcie może odpowiadać prawu, co w konsekwencji wyklucza możliwość zmiany tego orzeczenia.</xText> <xText>Apelujący obrońca upatruje naruszenie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 k.k.</xLexLink> w jednoczesnym orzeczeniu wobec oskarżonych obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>Z. G.</xAnon> (pkt IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku) oraz nawiązek na rzecz pokrzywdzonych <xAnon>Z. G.</xAnon> i <xAnon>M. S.</xAnon> (pkt III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku). W ocenie Sądu Apelacyjnego jest to założenie błędne. Przede wszystkim wskazać należy, iż w sytuacji kiedy sprawca wyrządził pokrzywdzonemu i szkodę, i krzywdę, sąd, na wniosek pokrzywdzonego, w razie skazania sprawcy jest zobowiązany orzec wobec sprawcy zarówno obowiązek naprawienia szkody, jak i obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (zob. np. postanowienie SN z 9.07.2013 r., II KK 161/13, LEX nr 1391443; wyrok SN z 5.04.2017 r., III KK 418/16, LEX nr 2278297). Przepis <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> nie tylko dopuszcza możliwość jednoczesnego orzeczenia wobec sprawcy obowiązku naprawienia szkody majątkowej i wynagrodzenia za szkodę niemajątkową w postaci zadośćuczynienia, ale i taki obowiązek kreuje w razie prawidłowego zgłoszenia odpowiednich roszczeń przez uprawniony podmiot, o ile rzecz jasna szkody obu rodzajów wystąpiły i nie zaistniały okoliczności wyłączające stosowanie w danym układzie tego środka. Nie wymaga szerszego komentarza, że orzeczenie nawiązki jest możliwe tak w przypadku szkód materialnych jak i niematerialnych, choć w tym drugim przypadku, z uwagi na ocenne kryteria ustalania wysokości zadośćuczynienia – co niewątpliwie zbliża ten środek kompensacyjny do samej nawiązki – winno następować wyjątkowo. Rację jednak trzeba przyznać apelującemu, iż nie ma możliwości kumulowania obowiązku z <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> w zakresie szkód i krzywd ustalonych w toku procesu i dodatkowo ewentualnej nawiązki z <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 k.k.</xLexLink> związanej z tym samym obowiązkiem. W piśmiennictwie zasadnie przyjmuje się, że możliwe jest jednak orzeczenie odszkodowania, choćby w części, na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> oraz nawiązki z <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 k.k.</xLexLink> zamiast zadośćuczynienia pieniężnego lub odwrotnie (tak T. Oczkowski w Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV teza 13 komentarza do art. 46).</xText> <xText>Przechodząc dalej w rozważaniach, wskazać należy na rzecz bezsporną. Nie budzi bowiem wątpliwości, że przestępstwo określone w <xLexLink xArt="art. 280" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 k.k.</xLexLink> ma dwa przedmioty ochrony. Przepis ten chroni zarówno prawo własności, posiadanie oraz inne <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19460570319" xTitle="Dekret z dnia 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe" xAddress="Dz. U. z 1946 r. Nr 57, poz. 319">prawa rzeczowe</xLexLink> i obligacyjne przysługujące danej osobie do rzeczy, a także nietykalność, wolność, zdrowie i życie człowieka. W rozpoznawanej sprawie wskutek przestępczego zachowania oskarżonych obok spowodowania szkody majątkowej u pokrzywdzonej <xAnon>Z. G.</xAnon> (ustalonej na kwotę co najmniej 2.000 zł) doszło do naruszenia dóbr osobistych obu pokrzywdzonych rozbojem, takich jak poczucie bezpieczeństwa oraz wolność, o czym pokrzywdzone <xAnon>Z. G.</xAnon> i <xAnon>M. S.</xAnon> zeznawały na rozprawie przed Sądem Okręgowym. Sąd ten był zatem w pełni uprawniony do łącznego orzeczenia odszkodowania oraz zadośćuczynienia na rzecz <xAnon>Z. G.</xAnon> oraz zadośćuczynienia na rzecz <xAnon>M. S.</xAnon>, a wobec złożenia wniosków przez pokrzywdzone w terminie przewidzianym przez przepis <xLexLink xArt="art. 49 a;art. 49 a § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 49a § 1 k.p.k.</xLexLink> (vide karty 447-448), był do tego zobligowany. Zadośćuczynienie za krzywdę ma rekompensować szkodę niemajątkową, która wiąże się z naruszeniem czysto subiektywnych przeżyć człowieka, z cierpieniem fizycznym i psychicznym. W badanej sprawie przez stres i cierpienie psychiczne pokrzywdzonych wobec których sprawcy dokonali rozboju z użyciem pistoletu pneumatycznego. Kwota zadośćuczynienia powinna być zatem orzeczona w rozsądnych granicach, z jednej strony dostosowana do poziomu krzywdy, a z drugiej strony nie może być nadmierna, wygórowana, oderwana od stopy życiowej społeczeństwa, zatem orzeczona w rozsądnych granicach. W ocenie Sądu Apelacyjnego przyznane przez Sąd I instancji w pkt III kwoty po 1.000 zł odpowiadają powyższym kryteriom i uwzględniają zakres krzywd doznanych przez <xAnon>Z. G.</xAnon> oraz <xAnon>M. S.</xAnon> w związku z dokonanym na ich szkodę przestępstwem rozboju. Kwoty te winny być jednak orzeczone na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> tytułem zadośćuczynienia a nie jako nawiązki z <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 k.k.</xLexLink> To że stanowią one rekompensatę za doznane przez pokrzywdzone krzywdy nie budzi wątpliwości w świetle pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia (wytknąć jednak należy, iż omyłkowo wskazuje się tam, że pokrzywdzone domagały się nawiązek, podczas gdy w złożonych wnioskach jest mowa o zadośćuczynieniu). Z powyższego wynika, że nie doszło do niedopuszczalnej kumulacji obowiązku naprawienia szkody z <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> (pkt IV zaskarżonego wyroku) i dodatkowo nawiązki z <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 k.k.</xLexLink> jako surogatu tego obowiązku (pkt III zaskarżonego wyroku). Zdaniem Sądu II instancji doszło do naruszenia prawa materialnego w zakresie rozstrzygnięcia wydanego na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 k.k.</xLexLink>, gdyż Sąd merytoryczny zamiast nawiązki na tej podstawie winien orzec na rzecz pokrzywdzonych zadośćuczynienie na zasadzie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink>, jednak pomimo tego uchybienia orzeczenie o rekompensacie pokrzywdzonym wyrządzonych krzywd odpowiada prawu. W takiej sytuacji przywołany na wstępie przepis <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> wyklucza ingerencję Sądu Apelacyjnego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>W związku z powyższym zarzutem skarżący wniósł o uchylenie pkt III zaskarżonego wyroku.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Sąd odwoławczy, nie znajdując podstaw mogących skutecznie podważyć zaskarżony wyrok w odniesieniu do pkt III i IV części dyspozytywnej – uznając podniesiony zarzut za niezasadny, o czym była mowa powyżej – utrzymał go w tym zakresie w mocy, na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>E. P. (1)</xAnon> zarzucił ponadto rażącą niewspółmierność kary poprzez przyjęcie, iż kara „3 lat” pobawienia wolności jest karą właściwą, podczas gdy Sąd pominął warunki osobiste oskarżonego.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Z uwagi na dokonaną przez Sąd Apelacyjny zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie opisu czynu przypisanego oskarżonym oraz zakwalifikowanie go jako występku z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>, w miejsce przyjętej kwalifikacji z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> – zgodnie z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink>, o czym szerzej w dalszej części rozważań – i wynikającą z tego konieczność orzeczenia wobec oskarżonego <xAnon>E. P. (1)</xAnon> nowej sankcji karnej, rozpoznanie wskazanego powyżej zarzutu było bezprzedmiotowe (<xLexLink xArt="art. 436" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 436 k.p.k.</xLexLink>).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>W związku z powyższym zarzutem skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">-------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>M. G.</xAnon> zarzucił rażącą niewspółmierność kary, polegająca na orzeczeniu wobec oskarżonego kary pobawienia wolności w wymiarze 4 lat w sytuacji, kiedy wymierzenie kary łagodniejszej spełniłoby wszelkie cele prewencji ogólnej i indywidualnej.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Z uwagi na dokonaną przez Sąd Apelacyjny zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie opisu czynu przypisanego oskarżonym oraz zakwalifikowanie go jako występku z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>, w miejsce przyjętej kwalifikacji z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> – zgodnie z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink>, o czym szerzej w dalszej części rozważań – i wynikającą z tego konieczność orzeczenia wobec oskarżonego <xAnon>M. G.</xAnon> nowej sankcji karnej, rozpoznanie wskazanego powyżej zarzutu było bezprzedmiotowe (<xLexLink xArt="art. 436" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 436 k.p.k.</xLexLink>).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>W związku z powyższym zarzutem skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu <xAnon>M. G.</xAnon> łagodniejszej.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">-------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Kierując się dyspozycją <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> z opisu czynu przypisanego oskarżonym wyeliminowano ustalenie o niebezpiecznym charakterze pistoletu pneumatycznego, którym posłużyli się oskarżeni <xAnon>E. P. (1)</xAnon> oraz <xAnon>M. G.</xAnon>, za podstawę skazania w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> w odniesieniu do <xAnon>M. G.</xAnon> przyjęto uprzednie skazanie za umyślne przestępstwo podobne z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink>, co skutkowało przyjęciem kwalifikacji z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> i wymierzeniem oskarżonym nowych sankcji karnych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego błędna była konkluzja Sądu merytorycznego, iż pistolet którym posłużyli się oskarżeni <xAnon>E. P. (1)</xAnon> oraz <xAnon>M. G.</xAnon>, stanowił przedmiot podobnie niebezpieczny do broni palnej w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> Takie ustalenie, skutkujące przyjęciem typu kwalifikowanego rozboju z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>, powoduje, że zaskarżony wyrok dotknięty jest rażącą niesprawiedliwością, o jakiej jest mowa w <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> W konsekwencji Sąd Apelacyjny zobowiązany był do dokonania korekty zaskarżonego orzeczenia w opisanym powyżej zakresie. Szersze motywy orzeczenia reformatoryjnego zostaną przedstawione w dalszej części rozważań.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcia z pkt III i IV części dyspozytywnej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">Motywy przedstawiono w pkt 3.1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">Zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> z opisu czynu przypisanego oskarżonym wyeliminowano ustalenie o niebezpiecznym charakterze pistoletu pneumatycznego, którym posłużyli się oskarżeni <xAnon>E. P. (1)</xAnon> oraz <xAnon>M. G.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>za podstawę skazania w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> w odniesieniu do <xAnon>M. G.</xAnon> przyjęto uprzednie skazanie za umyślne przestępstwo podobne z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>tak przypisany czyn został zakwalifikowany jako przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink>, przyjmując brzmienie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">ustawy Kodeks karny</xLexLink> na dzień 30.09.2023 r. i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzono oskarżonemu <xAnon>E. P. (1)</xAnon> karę 3 lat pozbawienia wolności oraz oskarżonemu <xAnon>M. G.</xAnon> karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>na podstawie art. <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> na poczet orzeczonych kar pozbawiania wolności zaliczono oskarżonym okresy ich zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 9.06.2023 r. godz. 9:30 do 6.10.2023 r. godz. 13:45.</xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Już na samym wstępie trzeba podkreślić, że skarżący nie kwestionował ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy. Warto jednak zwrócić uwagę na opis czynu przypisanego oskarżonym, jak i passus części motywacyjnej wydanego orzeczenia, w którym odniesiono się do pistoletu pneumatycznego, którym posłużyli się oskarżeni podczas przypisanego im przestępstwa kwalifikowanego rozboju z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> Otóż w ślad za zarzutem aktu oskarżenia Sąd I instancji ustala, iż był to „<xIx> przedmiot niebezpieczny</xIx>”. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, Sąd ten wskazuje ponadto, iż był to „<xIx> pistolet z którego wystrzelić można naboje o średnicy kal. 4,5 mm, ze średnią wartością początkowej energii kinetycznej pocisków wystrzeliwanych z lufy tego pistoletu – 2,4 J, z opisywanej przez pokrzywdzone odległości około metra z pewnością stanowi przedmiot niebezpieczny dla życia czy zdrowia innych osób</xIx>”. Stwierdzenie to poprzedzone jest ustaleniem – wynikającym z klarownej i niekwestionowanej opinii <xAnon> Laboratorium (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> z przeprowadzonych badań z zakresu broni i balistyki Nr <xAnon>(...)</xAnon> z 24.08.2023 r. (karty 162-264) – iż przedmiotowy pistolet pneumatyczny <xAnon>W.</xAnon> mod. <xAnon>(...)</xAnon> kal. <xAnon>(...)</xAnon> mm nr <xAnon> (...)</xAnon> produkcji tajwańskiej, nie jest bronią palną w rozumieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19990530549" xTitle="Ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 53, poz. 549">ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji</xLexLink>, jak i bronią pneumatyczną w rozumieniu tej ustawy, ponieważ początkowa energia kinetyczna pocisków wystrzeliwanych z jego lufy nie przekraczała 17 J (wynosiła 2,4 J). Wskazać w tym miejscu należy, iż fakt, że przedmiotowy pistolet nie stanowił broni palnej oraz broni pneumatycznej w rozumieniu przywołanej ustawy, nie wyklucza automatycznie uznania go za przedmiot podobnie niebezpieczny do broni palnej. Niedopuszczalne jest jednak czynienie domniemania, że każdy pistolet miotający pociski przy użyciu sprężonego gazu (popularne wiatrówki) stanowi przedmiot podobnie niebezpieczny jak broń palna. Kierując się powszechnym poglądem orzecznictwa, że innym podobnie niebezpiecznym narzędziem w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>, jest taki przedmiot, którego każde normalne użycie przeciwko innemu człowiekowi zawsze stwarza, podobnie jak użycie broni palnej lub noża, realne zagrożenie dla życia (zob. np. postanowienie SN z 29.05.2003 r., I KZP 13/03, OSNKW 2003/7–8, poz. 69, wyrok SA w Katowicach z 29.09.2011 r., II AKa 352/11, LEX nr 1102920, wyrok SA we Wrocławiu z 13.12.2003 r., OSA 2004/7/51; wyrok SA w Gdańsku z 19.12.1996 r. sygn. akt II AKa 344/96, Prok. i Pr. z 1997 r., z. 7-8, poz. 21), stwierdzić należy, że pistolet pneumatyczny, którym posłużyli się oskarżeni, nie był przedmiotem podobnie niebezpiecznym do broni palnej. Jak wskazano powyżej, pociski wystrzeliwane z przedmiotowego pistoletu pneumatycznego, przy wykorzystaniu sprężonego gazu, cechowała stosunkowo niewielka siła. Z przywołanej opinii z zakresu broni i balistyki wynika, iż energia kinetyczna pocisku nie przekraczała 2,4 J, a więc była ponad 7-krotnie słabsza niż w przypadku broni pneumatycznej w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19990530549" xTitle="Ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 53, poz. 549">art. 8 ustawy o broni i amunicji</xLexLink>. Skoro zaś ustawodawca, jako narzędzie niebezpieczne dla życia i zdrowia uznaje pistolet pneumatyczny, który wystrzeliwuje pocisk z siłą co najmniej 17 J, a contrario uznać należy, że cechy takiej nie posiada pistolet, który nadaje pociskowi siłę znacząco mniejszą (vide wyrok tut. Sądu Apelacyjnego z 18 kwietnia 2012 r., II AKa 99/12, LEX nr 1163713).</xText> <xText>Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, iż oczywiście błędna była konkluzja Sądu merytorycznego, iż pistolet którym posłużyli się oskarżeni <xAnon>E. P. (1)</xAnon> oraz <xAnon>M. G.</xAnon>, stanowił przedmiot podobnie niebezpieczny do broni palnej w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> Takie ustalenie, skutkujące przyjęciem typu kwalifikowanego rozboju z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>, powoduje, że zaskarżony wyrok dotknięty jest rażącą niesprawiedliwością, o jakiej jest mowa w <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> Jest przecież poza sporem, iż powyższe przekłada się na ustawowe zagrożenie, a tym samym na wymiar orzeczonej wobec oskarżonych sankcji karnych. Jednocześnie zgodnie z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink>, jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, podlega ono zmianie na korzyść oskarżonego albo uchyleniu niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Sąd Apelacyjny zobowiązany był więc do dokonania opisanej powyżej korekty zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Z uwagi na błędne przyjęcie w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>G.</xAnon>, jako podstawy skazania w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> uprzedniego skazania za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 281" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 281 k.k.</xLexLink>, w sytuacji gdy za taki występek wobec niego wyrok nie zapadł (vide odpis wyroku w sprawie VK 26/16 oraz dane o karalności z kart 423-424, 517-525), a był skazany za inne umyślne przestępstwo podobne, tj. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink>, konieczne było sanowanie i tego uchybienia.</xText> <xText>Konsekwencją zmiany opisu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej było następcze orzeczenie o sankcji karnej na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> Wymierzając oskarżonym kary pozbawienia wolności Sąd Apelacyjny kierował się dyrektywami określonymi w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink> Uwzględniono zatem stopień społecznej szkodliwości czynu jak i zawinienie sprawców. Oceniając finalnie przypisane im przestępstwo w ramach sędziowskiego wymiaru kary Sąd Apelacyjny uznał, że wymierzone oskarżonym: <xAnon>E. P. (1)</xAnon> kara 3 lat pozbawienia wolności oraz <xAnon>M. G.</xAnon> kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, są w pełni uzasadnione, biorąc przede wszystkim pod uwagę stopień winy każdego z oskarżonych oraz stopień społecznej szkodliwości przypisanego im przestępstwa, przy uwzględnieniu dominującej roli oskarżonego <xAnon>E. P. (1)</xAnon> podczas jego realizacji i wcześniejszego przygotowania (nabycie pistoletu pneumatycznego), a czego nie dostrzegł Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonym jednowymiarowe kary. Mając na uwadze wręcz zuchwały i uprzednio zaplanowany sposób działania oskarżonych uznać należy, iż stopień ich zawinienia jest wysoki. Ponadto występek będący przedmiotem osądu w niniejszej sprawie nie był incydentalnym zachowaniem oskarżonych. Z danych o karalności oraz z opisów wyroków wynika, iż tak <xAnon>E. P. (1)</xAnon> jak i <xAnon>M. G.</xAnon> dopuszczali się już uprzednio szeregu przestępstw przeciwko mieniu (<xAnon>E. P. (1)</xAnon> także z użyciem przemocy), za które zostali już prawomocnie skazani. Okolicznością obciążającą przy wymiarze kar poszczególnym oskarżonym była więc ich uprzednia karalność skutkująca przyjęciem kwalifikacji prawnej z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 §1 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Uwzględniono również rodzaj naruszonych dóbr, w tym wywołane przez oskarżonych poczucie zagrożenia u młodych pokrzywdzonych, poprzez działanie wspólne i przy użyciu pistoletu pneumatycznego, którego właściwości pokrzywdzone przecież nie mogły znać, co nie tylko znacznie zwiększało przewagę nad ofiarami rozboju ale i potęgowało u nich poczucie zagrożenia. Jakkolwiek <xAnon>Z. G.</xAnon> odniosła stosunkowo niewielką stratę, to jednak oskarżeni, którzy nie kwestionowali swego sprawstwa, wyrządzonej szkody dotychczas nie naprawili. Nie zrobili również nic by wyrównać ofiarom rozboju niewątpliwie krzywdy.</xText> <xText>Całokształt przedstawionych okoliczności sprawił, iż Sąd Apelacyjny orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku, uznając że orzeczone kary są współmierne do stopnia szkodliwości społecznej w/w czynu i stopnia zawinienia sprawców. Wydane rozstrzygnięcie będzie skutecznym środkiem do zwalczania tego typu przestępczości, a indywidualnie wobec oskarżonych pozwoli na zrozumienie ich błędnego postępowania i uniknięcie w przyszłości podobnych czynów.</xText> <xText>Zaliczenie okresów zatrzymania i tymczasowego aresztowania na poczet realnie wykonywanych kar wynika z treści powołanego przepisu prawa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">III, IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze zapadło w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink>, którymi obciążono Skarb Państwa - przy uwzględnieniu możliwości płatniczych i sytuacji materialnej oskarżonych oraz perspektywy wykonywania kary izolacyjnej. Zaś przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>A. M.</xAnon> oraz Adwokat <xAnon>K. D.</xAnon> kwot po 1.476 złotych, tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonych w postepowaniu odwoławczym w oparciu o § 17 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xBx> SSA <xIx>Bogusław Tocicki SSA Piotr Kaczmarek SSO(del.do SA) Daniel Kliś </xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">obrońca oskarżonego <xAnon>E. P. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 5 lutego 2024 r., sygn. akt III K 435/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.12</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">obrońca oskarżonego <xAnon>M. G.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 5 lutego 2024 r., sygn. akt III K 435/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Piotr Kaczmarek

Anna Turek

Katarzyna Szypuła

Wiktoria Dąbrowicz

Sygnatura akt II AKa 150/24 1. 2.WYROK 2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 r. 5.Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Piotr Kaczmarek Sędziowie: SA Bogusław Tocicki SO del. do SA Daniel Kliś (spr.) Protokolant: Katarzyna Szypuła 7.przy udziale Beaty Lorenc-Kociubińskiej prokuratora Prokuratury(...) 8.po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2024 r. sprawy 9.E. P. (1)(P.) 10. oskarżonego o czyn zart. 280 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk 11.M. G.(G.) 12.oskarżonego o czyn zart. 280 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk 13.na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych 14.od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu 15.z dnia 5 lutego 2024 r. sygn. akt III K 435/23 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1 na podstawieart. 440 kpkz opisu czynu przypisanego oskarżonymE. P. (1)iM. G.eliminuje ustalenie o niebezpiecznym charakterze pistoletu pneumatycznego, którym posłużyli się oskarżeni; 2 za podstawę skazania w warunkachart. 64§1 kkw odniesieniu doM. G.przyjmuje uprzednie skazanie za umyślne przestępstwo podobne zart. 279§1 kk; 3 tak przypisany czyn kwalifikuje jako przestępstwo zart. 280§1 kkprzy zastosowaniuart. 64§1 kkorazart. 4 §1 kkprzyjmując brzmienieustawy Kodeks karnyna dzień 30.09.2023r. i za to przestępstwo na podstawieart. 280§1 kkwymierza oskarżonemuE. P. (1)karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz oskarżonemuM. G.karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; 4 na podstawieart. 63§1 kkna poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zalicza oskarżonym okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 9.06.2023r. godz. 9:30 do 6.10.2023r. godz. 13:45; II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.K. D.i adw.B. M.po 1476 zł, w tym należny podatek od towar ów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonegoM. G.i oskarżonegoE. P. (1)w postępowaniu odwoławczym; IV zwalnia oskarżonych z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II AKa 150/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 5 lutego 2024 r., sygn. akt III K 435/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☐ uchylenie ☒ Zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. E. P. (1) Uprzednia karalność oskarżonego oraz jego pozytywne zachowanie podczas pobyty w jednostce penitencjarnej w okresie 9.06.2023 r. – 6.10.2023 r. dane o karalności dotyczące oskarżonegoE. P. (1) 514-516, opinia 530-1, 2.1.1.2. M. G. Uprzednia karalność oskarżonego oraz jego zachowanie podczas pobyty w jednostce penitencjarnej w okresie 9.06.2023 r. – 6.10.2023 r., oceniane jako umiarkowane, dane o karalności dotyczące oskarżonegoM. G. 517-525, opinia 532-3, 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.1.1.1 dane o karalności dotyczące oskarżonegoE. P. (1) obiektywy i niekwestionowany dowód z dokumentu opinia dyrektora AŚ weW. obiektywy i niekwestionowany dowód z dokumentu 2.1.1.2 dane o karalności dotyczące oskarżonegoM. G. obiektywy i niekwestionowany dowód z dokumentu opinia dyrektora AŚ weW. obiektywy i niekwestionowany dowód z dokumentu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Obrońca oskarżonegoE. P. (1)zarzucił naruszenie prawa materialnego, a toart. 46 § 2 k.k.poprzez zasądzenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonych obok orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, podczas gdy zasądzenie kwoty tytułem naprawienia szkody w myślart. 46 § 1 k.k.wyłącza możliwość zasądzenia nawiązki na podstawieart. 46 § 2 k.k. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Na wstępie wskazać należy, iż w przypadku gdy podstawą zarzutu odwoławczego jestart. 438 pkt 1a k.p.k., to należy w zarzucie wykazać, że obraza przepisu prawa materialnego w innym wypadku niż dotyczący kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu powoduje, że to rozstrzygnięcie nie odpowiada prawu. Dopiero spełnienie tego warunku prowadzi do skuteczności zarzutu. Wart. 438 pkt 1a k.p.k.zakłada się bowiem, że pomimo stwierdzonego uchybienia, dotknięte nim rozstrzygnięcie może odpowiadać prawu, co w konsekwencji wyklucza możliwość zmiany tego orzeczenia. Apelujący obrońca upatruje naruszenieart. 46 § 2 k.k.w jednoczesnym orzeczeniu wobec oskarżonych obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonejZ. G.(pkt IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku) oraz nawiązek na rzecz pokrzywdzonychZ. G.iM. S.(pkt III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku). W ocenie Sądu Apelacyjnego jest to założenie błędne. Przede wszystkim wskazać należy, iż w sytuacji kiedy sprawca wyrządził pokrzywdzonemu i szkodę, i krzywdę, sąd, na wniosek pokrzywdzonego, w razie skazania sprawcy jest zobowiązany orzec wobec sprawcy zarówno obowiązek naprawienia szkody, jak i obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (zob. np. postanowienie SN z 9.07.2013 r., II KK 161/13, LEX nr 1391443; wyrok SN z 5.04.2017 r., III KK 418/16, LEX nr 2278297). Przepisart. 46 § 1 k.k.nie tylko dopuszcza możliwość jednoczesnego orzeczenia wobec sprawcy obowiązku naprawienia szkody majątkowej i wynagrodzenia za szkodę niemajątkową w postaci zadośćuczynienia, ale i taki obowiązek kreuje w razie prawidłowego zgłoszenia odpowiednich roszczeń przez uprawniony podmiot, o ile rzecz jasna szkody obu rodzajów wystąpiły i nie zaistniały okoliczności wyłączające stosowanie w danym układzie tego środka. Nie wymaga szerszego komentarza, że orzeczenie nawiązki jest możliwe tak w przypadku szkód materialnych jak i niematerialnych, choć w tym drugim przypadku, z uwagi na ocenne kryteria ustalania wysokości zadośćuczynienia – co niewątpliwie zbliża ten środek kompensacyjny do samej nawiązki – winno następować wyjątkowo. Rację jednak trzeba przyznać apelującemu, iż nie ma możliwości kumulowania obowiązku zart. 46 § 1 k.k.w zakresie szkód i krzywd ustalonych w toku procesu i dodatkowo ewentualnej nawiązki zart. 46 § 2 k.k.związanej z tym samym obowiązkiem. W piśmiennictwie zasadnie przyjmuje się, że możliwe jest jednak orzeczenie odszkodowania, choćby w części, na podstawieart. 46 § 1 k.k.oraz nawiązki zart. 46 § 2 k.k.zamiast zadośćuczynienia pieniężnego lub odwrotnie (tak T. Oczkowski w Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. IV teza 13 komentarza do art. 46). Przechodząc dalej w rozważaniach, wskazać należy na rzecz bezsporną. Nie budzi bowiem wątpliwości, że przestępstwo określone wart. 280 k.k.ma dwa przedmioty ochrony. Przepis ten chroni zarówno prawo własności, posiadanie oraz inneprawa rzeczowei obligacyjne przysługujące danej osobie do rzeczy, a także nietykalność, wolność, zdrowie i życie człowieka. W rozpoznawanej sprawie wskutek przestępczego zachowania oskarżonych obok spowodowania szkody majątkowej u pokrzywdzonejZ. G.(ustalonej na kwotę co najmniej 2.000 zł) doszło do naruszenia dóbr osobistych obu pokrzywdzonych rozbojem, takich jak poczucie bezpieczeństwa oraz wolność, o czym pokrzywdzoneZ. G.iM. S.zeznawały na rozprawie przed Sądem Okręgowym. Sąd ten był zatem w pełni uprawniony do łącznego orzeczenia odszkodowania oraz zadośćuczynienia na rzeczZ. G.oraz zadośćuczynienia na rzeczM. S., a wobec złożenia wniosków przez pokrzywdzone w terminie przewidzianym przez przepisart. 49a § 1 k.p.k.(vide karty 447-448), był do tego zobligowany. Zadośćuczynienie za krzywdę ma rekompensować szkodę niemajątkową, która wiąże się z naruszeniem czysto subiektywnych przeżyć człowieka, z cierpieniem fizycznym i psychicznym. W badanej sprawie przez stres i cierpienie psychiczne pokrzywdzonych wobec których sprawcy dokonali rozboju z użyciem pistoletu pneumatycznego. Kwota zadośćuczynienia powinna być zatem orzeczona w rozsądnych granicach, z jednej strony dostosowana do poziomu krzywdy, a z drugiej strony nie może być nadmierna, wygórowana, oderwana od stopy życiowej społeczeństwa, zatem orzeczona w rozsądnych granicach. W ocenie Sądu Apelacyjnego przyznane przez Sąd I instancji w pkt III kwoty po 1.000 zł odpowiadają powyższym kryteriom i uwzględniają zakres krzywd doznanych przezZ. G.orazM. S.w związku z dokonanym na ich szkodę przestępstwem rozboju. Kwoty te winny być jednak orzeczone na podstawieart. 46 § 1 k.k.tytułem zadośćuczynienia a nie jako nawiązki zart. 46 § 2 k.k.To że stanowią one rekompensatę za doznane przez pokrzywdzone krzywdy nie budzi wątpliwości w świetle pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia (wytknąć jednak należy, iż omyłkowo wskazuje się tam, że pokrzywdzone domagały się nawiązek, podczas gdy w złożonych wnioskach jest mowa o zadośćuczynieniu). Z powyższego wynika, że nie doszło do niedopuszczalnej kumulacji obowiązku naprawienia szkody zart. 46 § 1 k.k.(pkt IV zaskarżonego wyroku) i dodatkowo nawiązki zart. 46 § 2 k.k.jako surogatu tego obowiązku (pkt III zaskarżonego wyroku). Zdaniem Sądu II instancji doszło do naruszenia prawa materialnego w zakresie rozstrzygnięcia wydanego na podstawieart. 46 § 2 k.k., gdyż Sąd merytoryczny zamiast nawiązki na tej podstawie winien orzec na rzecz pokrzywdzonych zadośćuczynienie na zasadzieart. 46 § 1 k.k., jednak pomimo tego uchybienia orzeczenie o rekompensacie pokrzywdzonym wyrządzonych krzywd odpowiada prawu. W takiej sytuacji przywołany na wstępie przepisart. 438 pkt 1a k.p.k.wyklucza ingerencję Sądu Apelacyjnego. Wniosek W związku z powyższym zarzutem skarżący wniósł o uchylenie pkt III zaskarżonego wyroku. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Sąd odwoławczy, nie znajdując podstaw mogących skutecznie podważyć zaskarżony wyrok w odniesieniu do pkt III i IV części dyspozytywnej – uznając podniesiony zarzut za niezasadny, o czym była mowa powyżej – utrzymał go w tym zakresie w mocy, na podstawie przepisuart. 437 § 1 k.p.k. 3.2. Obrońca oskarżonegoE. P. (1)zarzucił ponadto rażącą niewspółmierność kary poprzez przyjęcie, iż kara „3 lat” pobawienia wolności jest karą właściwą, podczas gdy Sąd pominął warunki osobiste oskarżonego. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Z uwagi na dokonaną przez Sąd Apelacyjny zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie opisu czynu przypisanego oskarżonym oraz zakwalifikowanie go jako występku zart. 280 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 64 § 1 k.k., w miejsce przyjętej kwalifikacji zart. 280 § 2 k.k.przy zastosowaniuart. 64 § 1 k.k.– zgodnie z dyspozycjąart. 440 k.p.k., o czym szerzej w dalszej części rozważań – i wynikającą z tego konieczność orzeczenia wobec oskarżonegoE. P. (1)nowej sankcji karnej, rozpoznanie wskazanego powyżej zarzutu było bezprzedmiotowe (art. 436 k.p.k.). Wniosek W związku z powyższym zarzutem skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. ------------------- 3.3. Obrońca oskarżonegoM. G.zarzucił rażącą niewspółmierność kary, polegająca na orzeczeniu wobec oskarżonego kary pobawienia wolności w wymiarze 4 lat w sytuacji, kiedy wymierzenie kary łagodniejszej spełniłoby wszelkie cele prewencji ogólnej i indywidualnej. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Z uwagi na dokonaną przez Sąd Apelacyjny zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie opisu czynu przypisanego oskarżonym oraz zakwalifikowanie go jako występku zart. 280 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 64 § 1 k.k., w miejsce przyjętej kwalifikacji zart. 280 § 2 k.k.przy zastosowaniuart. 64 § 1 k.k.– zgodnie z dyspozycjąart. 440 k.p.k., o czym szerzej w dalszej części rozważań – i wynikającą z tego konieczność orzeczenia wobec oskarżonegoM. G.nowej sankcji karnej, rozpoznanie wskazanego powyżej zarzutu było bezprzedmiotowe (art. 436 k.p.k.). Wniosek W związku z powyższym zarzutem skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemuM. G.łagodniejszej. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. ------------------- 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Kierując się dyspozycjąart. 440 k.p.k.z opisu czynu przypisanego oskarżonym wyeliminowano ustalenie o niebezpiecznym charakterze pistoletu pneumatycznego, którym posłużyli się oskarżeniE. P. (1)orazM. G., za podstawę skazania w warunkachart. 64 § 1 k.k.w odniesieniu doM. G.przyjęto uprzednie skazanie za umyślne przestępstwo podobne zart. 279 § 1 k.k., co skutkowało przyjęciem kwalifikacji zart. 280 § 1 k.k.i wymierzeniem oskarżonym nowych sankcji karnych. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności W ocenie Sądu Apelacyjnego błędna była konkluzja Sądu merytorycznego, iż pistolet którym posłużyli się oskarżeniE. P. (1)orazM. G., stanowił przedmiot podobnie niebezpieczny do broni palnej w rozumieniuart. 280 § 2 k.k.Takie ustalenie, skutkujące przyjęciem typu kwalifikowanego rozboju zart. 280 § 2 k.k., powoduje, że zaskarżony wyrok dotknięty jest rażącą niesprawiedliwością, o jakiej jest mowa wart. 440 k.p.k.W konsekwencji Sąd Apelacyjny zobowiązany był do dokonania korekty zaskarżonego orzeczenia w opisanym powyżej zakresie. Szersze motywy orzeczenia reformatoryjnego zostaną przedstawione w dalszej części rozważań. 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Rozstrzygnięcia z pkt III i IV części dyspozytywnej. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Motywy przedstawiono w pkt 3.1 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że: 1 na podstawieart. 440 k.p.k.z opisu czynu przypisanego oskarżonym wyeliminowano ustalenie o niebezpiecznym charakterze pistoletu pneumatycznego, którym posłużyli się oskarżeniE. P. (1)orazM. G.; 2 za podstawę skazania w warunkachart. 64 § 1 k.k.w odniesieniu doM. G.przyjęto uprzednie skazanie za umyślne przestępstwo podobne zart. 279 § 1 k.k.; 3 tak przypisany czyn został zakwalifikowany jako przestępstwo zart. 280 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 64 § 1 k.k.orazart. 4 § 1 k.k., przyjmując brzmienieustawy Kodeks karnyna dzień 30.09.2023 r. i za to na podstawieart. 280 § 1 k.k.wymierzono oskarżonemuE. P. (1)karę 3 lat pozbawienia wolności oraz oskarżonemuM. G.karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; 4 na podstawie art.art. 63 § 1 k.k.na poczet orzeczonych kar pozbawiania wolności zaliczono oskarżonym okresy ich zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 9.06.2023 r. godz. 9:30 do 6.10.2023 r. godz. 13:45. Zwięźle o powodach zmiany Już na samym wstępie trzeba podkreślić, że skarżący nie kwestionował ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy. Warto jednak zwrócić uwagę na opis czynu przypisanego oskarżonym, jak i passus części motywacyjnej wydanego orzeczenia, w którym odniesiono się do pistoletu pneumatycznego, którym posłużyli się oskarżeni podczas przypisanego im przestępstwa kwalifikowanego rozboju zart. 280 § 2 k.k.Otóż w ślad za zarzutem aktu oskarżenia Sąd I instancji ustala, iż był to „ przedmiot niebezpieczny”. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, Sąd ten wskazuje ponadto, iż był to „ pistolet z którego wystrzelić można naboje o średnicy kal. 4,5 mm, ze średnią wartością początkowej energii kinetycznej pocisków wystrzeliwanych z lufy tego pistoletu – 2,4 J, z opisywanej przez pokrzywdzone odległości około metra z pewnością stanowi przedmiot niebezpieczny dla życia czy zdrowia innych osób”. Stwierdzenie to poprzedzone jest ustaleniem – wynikającym z klarownej i niekwestionowanej opiniiLaboratorium (...)weW.z przeprowadzonych badań z zakresu broni i balistyki Nr(...)z 24.08.2023 r. (karty 162-264) – iż przedmiotowy pistolet pneumatycznyW.mod.(...)kal.(...)mm nr(...)produkcji tajwańskiej, nie jest bronią palną w rozumieniuustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, jak i bronią pneumatyczną w rozumieniu tej ustawy, ponieważ początkowa energia kinetyczna pocisków wystrzeliwanych z jego lufy nie przekraczała 17 J (wynosiła 2,4 J). Wskazać w tym miejscu należy, iż fakt, że przedmiotowy pistolet nie stanowił broni palnej oraz broni pneumatycznej w rozumieniu przywołanej ustawy, nie wyklucza automatycznie uznania go za przedmiot podobnie niebezpieczny do broni palnej. Niedopuszczalne jest jednak czynienie domniemania, że każdy pistolet miotający pociski przy użyciu sprężonego gazu (popularne wiatrówki) stanowi przedmiot podobnie niebezpieczny jak broń palna. Kierując się powszechnym poglądem orzecznictwa, że innym podobnie niebezpiecznym narzędziem w rozumieniuart. 280 § 2 k.k., jest taki przedmiot, którego każde normalne użycie przeciwko innemu człowiekowi zawsze stwarza, podobnie jak użycie broni palnej lub noża, realne zagrożenie dla życia (zob. np. postanowienie SN z 29.05.2003 r., I KZP 13/03, OSNKW 2003/7–8, poz. 69, wyrok SA w Katowicach z 29.09.2011 r., II AKa 352/11, LEX nr 1102920, wyrok SA we Wrocławiu z 13.12.2003 r., OSA 2004/7/51; wyrok SA w Gdańsku z 19.12.1996 r. sygn. akt II AKa 344/96, Prok. i Pr. z 1997 r., z. 7-8, poz. 21), stwierdzić należy, że pistolet pneumatyczny, którym posłużyli się oskarżeni, nie był przedmiotem podobnie niebezpiecznym do broni palnej. Jak wskazano powyżej, pociski wystrzeliwane z przedmiotowego pistoletu pneumatycznego, przy wykorzystaniu sprężonego gazu, cechowała stosunkowo niewielka siła. Z przywołanej opinii z zakresu broni i balistyki wynika, iż energia kinetyczna pocisku nie przekraczała 2,4 J, a więc była ponad 7-krotnie słabsza niż w przypadku broni pneumatycznej w rozumieniuart. 8 ustawy o broni i amunicji. Skoro zaś ustawodawca, jako narzędzie niebezpieczne dla życia i zdrowia uznaje pistolet pneumatyczny, który wystrzeliwuje pocisk z siłą co najmniej 17 J, a contrario uznać należy, że cechy takiej nie posiada pistolet, który nadaje pociskowi siłę znacząco mniejszą (vide wyrok tut. Sądu Apelacyjnego z 18 kwietnia 2012 r., II AKa 99/12, LEX nr 1163713). Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, iż oczywiście błędna była konkluzja Sądu merytorycznego, iż pistolet którym posłużyli się oskarżeniE. P. (1)orazM. G., stanowił przedmiot podobnie niebezpieczny do broni palnej w rozumieniuart. 280 § 2 k.k.Takie ustalenie, skutkujące przyjęciem typu kwalifikowanego rozboju zart. 280 § 2 k.k., powoduje, że zaskarżony wyrok dotknięty jest rażącą niesprawiedliwością, o jakiej jest mowa wart. 440 k.p.k.Jest przecież poza sporem, iż powyższe przekłada się na ustawowe zagrożenie, a tym samym na wymiar orzeczonej wobec oskarżonych sankcji karnych. Jednocześnie zgodnie z dyspozycjąart. 440 k.p.k., jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, podlega ono zmianie na korzyść oskarżonego albo uchyleniu niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Sąd Apelacyjny zobowiązany był więc do dokonania opisanej powyżej korekty zaskarżonego wyroku. Z uwagi na błędne przyjęcie w odniesieniu do oskarżonegoM.G., jako podstawy skazania w warunkachart. 64 § 1 k.k.uprzedniego skazania za przestępstwo zart. 281 k.k., w sytuacji gdy za taki występek wobec niego wyrok nie zapadł (vide odpis wyroku w sprawie VK 26/16 oraz dane o karalności z kart 423-424, 517-525), a był skazany za inne umyślne przestępstwo podobne, tj. zart. 279 § 1 k.k., konieczne było sanowanie i tego uchybienia. Konsekwencją zmiany opisu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej było następcze orzeczenie o sankcji karnej na podstawie przepisuart. 280 § 1 k.k.Wymierzając oskarżonym kary pozbawienia wolności Sąd Apelacyjny kierował się dyrektywami określonymi wart. 53 k.k.Uwzględniono zatem stopień społecznej szkodliwości czynu jak i zawinienie sprawców. Oceniając finalnie przypisane im przestępstwo w ramach sędziowskiego wymiaru kary Sąd Apelacyjny uznał, że wymierzone oskarżonym:E. P. (1)kara 3 lat pozbawienia wolności orazM. G.kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, są w pełni uzasadnione, biorąc przede wszystkim pod uwagę stopień winy każdego z oskarżonych oraz stopień społecznej szkodliwości przypisanego im przestępstwa, przy uwzględnieniu dominującej roli oskarżonegoE. P. (1)podczas jego realizacji i wcześniejszego przygotowania (nabycie pistoletu pneumatycznego), a czego nie dostrzegł Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonym jednowymiarowe kary. Mając na uwadze wręcz zuchwały i uprzednio zaplanowany sposób działania oskarżonych uznać należy, iż stopień ich zawinienia jest wysoki. Ponadto występek będący przedmiotem osądu w niniejszej sprawie nie był incydentalnym zachowaniem oskarżonych. Z danych o karalności oraz z opisów wyroków wynika, iż takE. P. (1)jak iM. G.dopuszczali się już uprzednio szeregu przestępstw przeciwko mieniu (E. P. (1)także z użyciem przemocy), za które zostali już prawomocnie skazani. Okolicznością obciążającą przy wymiarze kar poszczególnym oskarżonym była więc ich uprzednia karalność skutkująca przyjęciem kwalifikacji prawnej zart. 64 §1 kk. Uwzględniono również rodzaj naruszonych dóbr, w tym wywołane przez oskarżonych poczucie zagrożenia u młodych pokrzywdzonych, poprzez działanie wspólne i przy użyciu pistoletu pneumatycznego, którego właściwości pokrzywdzone przecież nie mogły znać, co nie tylko znacznie zwiększało przewagę nad ofiarami rozboju ale i potęgowało u nich poczucie zagrożenia. JakkolwiekZ. G.odniosła stosunkowo niewielką stratę, to jednak oskarżeni, którzy nie kwestionowali swego sprawstwa, wyrządzonej szkody dotychczas nie naprawili. Nie zrobili również nic by wyrównać ofiarom rozboju niewątpliwie krzywdy. Całokształt przedstawionych okoliczności sprawił, iż Sąd Apelacyjny orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku, uznając że orzeczone kary są współmierne do stopnia szkodliwości społecznej w/w czynu i stopnia zawinienia sprawców. Wydane rozstrzygnięcie będzie skutecznym środkiem do zwalczania tego typu przestępczości, a indywidualnie wobec oskarżonych pozwoli na zrozumienie ich błędnego postępowania i uniknięcie w przyszłości podobnych czynów. Zaliczenie okresów zatrzymania i tymczasowego aresztowania na poczet realnie wykonywanych kar wynika z treści powołanego przepisu prawa. 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III, IV Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze zapadło w oparciu o przepisart. 624 § 1 k.p.k., którymi obciążono Skarb Państwa - przy uwzględnieniu możliwości płatniczych i sytuacji materialnej oskarżonych oraz perspektywy wykonywania kary izolacyjnej. Zaś przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. M.oraz AdwokatK. D.kwot po 1.476 złotych, tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonych w postepowaniu odwoławczym w oparciu o § 17 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. 7 PODPIS SSA Bogusław Tocicki SSA Piotr Kaczmarek SSO(del.do SA) Daniel Kliś 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca oskarżonegoE. P. (1) Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 5 lutego 2024 r., sygn. akt III K 435/23 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 1.12 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację obrońca oskarżonegoM. G. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 5 lutego 2024 r., sygn. akt III K 435/23 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/500000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

II Wydział Karny

154510000003521_VII_U_000445_2024_Uz_2025-01-07_001

VII U 445/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:08.0 CET

2025-01-20 14:32:12.0 CET

15451000

3521

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VII U 445/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2024r. w Warszawie sprawy A. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z udziałem M. M. o podleganie ubezpieczeniom społecznym na skutek odwoła

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="12" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003521/U" xYear="2024" xVolNmbr="000445" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VII U 445/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Dnia 11 grudnia 2024r.</xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska</xText> <xText>Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2024r. w Warszawie</xText> <xText>sprawy <xAnon>A. M.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>z udziałem <xAnon>M. M.</xAnon></xText> <xText>o podleganie ubezpieczeniom społecznym</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>A. M.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>z dnia 15 grudnia 2023 roku, nr <xAnon> (...)- (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, że <xAnon>A. M.</xAnon> jako pracownik płatnika składek <xAnon>M. M.</xAnon> podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i chorobowemu od 1 lipca 2023 roku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon>A. M.</xAnon> kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi za czas od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText> <xAnon>A. M.</xAnon>, działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 15 grudnia 2023r., nr <xAnon> (...)- (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>, w której stwierdzono, że jako pracownik u płatnika składek <xAnon>M. M.</xAnon> nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 lipca 2023r.</xText> <xText>Ubezpieczona zarzuciła, że przy wydawaniu zaskarżonej decyzji organ rentowy zaniechał zebrania kompletnego i pełnego materiału dowodowego i w konsekwencji dopuścił się zaniechania wszechstronnej analizy stanu faktycznego sprawy, a nadto dokonał błędnej oceny materiału dowodowego, polegającej na:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>bezpodstawnym przyjęciu pozorności zawarcia umowy o pracę z pracodawcą <xAnon>M. M.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>sprzecznym z materiałem dowodowym wniosku dotyczącym nierealizowania przez ubezpieczoną i pracodawcę postanowień umowy o pracę;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>dowolną, niepopartą żadnym materiałem dowodowym, analizę w zakresie zapotrzebowania płatnika na pracowników, wysokości etatu ubezpieczonej oraz wysokości jej wynagrodzenia.</xText> </xUnit> <xText>Zarzucając powyższe, ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie, że jako pracownik u płatnika składek podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 lipca 2023r., ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu oraz o zasądzenie od organu rentowego kosztów procesu i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, że nie można uznać, by organ rentowy w jakikolwiek sposób wykazał pozorność zawartej przez nią umowy o pracę. Podkreśliła, że wydając zaskarżoną decyzję, Zakład dysponował wyjaśnieniami jej i pracodawcy oraz dokumentami złożonymi przez nich w toku postępowania wszczętego z urzędu. Wskazywały one na rzeczywiste realizowanie pracy na rzecz płatnika, jej zakres i czas trwania. Jednak organ rentowy wszystkie je zakwestionował, forsując stojące w opozycji do nich własne stanowisko, że ze strony ubezpieczonej doszło do próby wyłudzenia świadczeń z ubezpieczenia społecznego, co nie ma żadnego potwierdzenia w materiale dowodowym.</xText> <xText>Ponadto ubezpieczona zwróciła uwagę na treść uzasadnienia zaskarżonej decyzji, w którym Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że rozpoczęcie korzystania przez nią ze zwolnień lekarskich w krótkim okresie od zgłoszenia do pracowniczych ubezpieczeń społecznych przez płatnika wzbudziło wątpliwości, czy faktycznie został nawiązany stosunek pracy. Odnosząc się do tego, ubezpieczona, jako warte podkreślenia, uznała to, że w świetle ugruntowanego już orzecznictwa sądowego powstanie niezdolności do pracy z powodu problemów zdrowotnych jest okolicznością niezależną od strony i <xBx>fakt jej powstania w krótkim okresie od zgłoszenia do pracowniczych ubezpieczeń społecznych nie może być argumentem dla uznania, że celem zawarcia umowy o pracę było wyłącznie uzyskanie świadczeń z funduszu ubezpieczeń społecznych</xBx> <xIx>(odwołanie z dnia 11 stycznia 2024r., k. 3 – 11 a.s.).</xIx></xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> wzniósł o oddalenie odwołania na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(1);art. 477(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> i o zasądzenie od ubezpieczonej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając przedstawione stanowisko, organ rentowy wskazał, że z analizy dokumentów zaewidencjonowanych w Centralnym Rejestrze Płatników Składek oraz dokumentów zebranych w trakcie postępowania wyjaśniającego wynika, że <xAnon>A. M.</xAnon> stała się niezdolna do pracy u płatnika składek <xAnon>M. M.</xAnon> od 21 sierpnia 2023r., zatem niespełna w dwa miesiące od zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, a niezdolność do pracy była spowodowana ciążą. Wątpliwości Zakładu wzbudziło zawarcie umowy o pracę bezpośrednio przed rozpoczęciem zwolnienia lekarskiego przez ubezpieczoną, ponieważ takie nawiązanie stosunku pracy, dające ubezpieczonej poczucie korzystania z pracowniczej ochrony ubezpieczeniowej, nastąpiło krótko przed zakończeniem czynności pracowniczych. Ponadto organ rentowy zaznaczył, że ubezpieczona, wobec niezgłoszenia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu zawartej wcześniej umowy zlecenia, nie uzyskałaby świadczeń z FUS, a jedynym świadczeniem wówczas jej przysługującym byłoby świadczenie rodzicielskie w wysokości 1.000 zł miesięcznie wypłacane przez 52 tygodnie przy urodzeniu jednego dziecka. W ocenie organu rentowego poprzez zgłoszenie do ubezpieczeń <xAnon>A. M.</xAnon> nadużyto instytucji ubezpieczenia społecznego, w ramach której ubezpieczeni, opłacając składki z tytułu ubezpieczeń społecznych, mogą w sytuacji ziszczenia się ryzyka społecznego, od wystąpienia którego się ubezpieczyli, liczyć na wypłatę określonych świadczeń pieniężnych finansowanych ze wspólnego dla wszystkich funduszu, który tworzony jest ze składek pozostałych uczestników, którzy uczciwie odprowadzali składki od swoich dochodów.</xText> <xText>W dalszej części organ rentowy wskazał na brak uzasadnienia dla zmiany formy zatrudnienia <xAnon>A. M.</xAnon> z umowy zlecenia na umowę o pracę, co miało na celu umożliwienie wykorzystania statusu pracowniczego do osiągnięcia prywatnych celów, czyli uzyskania ochrony z funduszu. Według Zakładu takie zachowanie narusza zasady współżycia społecznego, w tym zasadę równego traktowania wszystkich ubezpieczonych, zasadę solidaryzmu ubezpieczeń społecznych, zasadę ochrony interesów i nie pokrzywdzenia innych ubezpieczonych, zasadę nieuprawnionego nieuszczuplania środków funduszu ubezpieczeń społecznych oraz elementarne zasady uczciwego obrotu prawnego, zmierzając do objęcia nieuprawnionym tytułem ubezpieczenia społecznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2008r., III UK 75/07). Jednocześnie organ rentowy zaznaczył, że cel zawarcia umowy o pracę w postaci osiągnięcia świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą, niemniej jednak nie może oznaczać akceptacji dla nagannych i nieobojętnych społecznie zachowań korzystania ze świadczeń z ubezpieczeń społecznych, przy zawieraniu umów o pracę na stosunkowo krótki okres przed zajściem zdarzenia rodzącego uprawnienie do świadczenia z ubezpieczenia społecznego i w konsekwencji uzyskania przez osobę ubezpieczoną świadczeń z ubezpieczeń społecznych (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 18 października 2005r., II UK 43/05; z 9 sierpnia 2005r., III UK 89/05) <xIx>(odpowiedź na odwołanie z dnia 6 lutego 2024r., k. 67 – 68 a.s.).</xIx></xText> <xText>Płatnik składek <xAnon>M. M.</xAnon> przyłączył się do stanowiska ubezpieczonej <xIx>(protokół rozprawy z 27 listopada 2024r., k. 135 a.s.). </xIx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>M. M.</xAnon> w 2023 roku prowadził w <xAnon>W.</xAnon> dwie piekarnie – przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> i przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. W prowadzeniu działalności pomagała mu żona <xAnon>E. M.</xAnon>. Ogłoszenia o ofertach pracy w piekarni płatnik składek zamieszczał na portalu <xAnon> (...)</xAnon>. Jako formę zatrudnienia oferował umowę zlecenia bądź umowę o pracę, przy czym umowa zlecenia była przez niego traktowana jako okres próbny. Umowy zlecenia stosował również w przypadku osób zatrudnianych na krótkie okresy. Potem zazwyczaj proponował umowę o pracę (<xIx>zeznania <xAnon>M. M.</xAnon> – k. 137 verte - 138 a.s.; zeznania świadka <xAnon>E. M.</xAnon> – k. 136 a.s.; ogłoszenie o pracę na portalu <xAnon> (...)</xAnon> k. 26 a.s.).</xIx></xText> <xText>Na jedno z ogłoszeń zamieszczonych przez <xAnon>M. M.</xAnon> odpowiedziała <xAnon>A. M.</xAnon>. Pomyślnie przeszła proces rekrutacji prowadzony przez <xAnon>E. M.</xAnon> i została zatrudniona z dniem 1 marca 2023r. jako ekspedienta w piekarni przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. Do 30 czerwca 2023r. świadczyła pracę na podstawie czterech kolejno zawieranych umów zlecenia. W krótkim czasie od rozpoczęcia pracy została przeniesiona do wykonywania czynności ekspedientki w piekarni przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. Powodem tego było zakończenie prowadzenia działalności przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> oraz odejście z pracy jednej z ekspedientek pracujących dotychczas w <xAnon> piekarni – (...)</xAnon> – co spowodowało pilną potrzebę zatrudnienia kogoś w zamian za nią, ponieważ piekarnia przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> działała w godzinach od 6:00 – 19:00, a to wymagało pracy zmianowej dwóch ekspedientek (<xIx>zeznania <xAnon>A. M.</xAnon> – k. 137 a.s.; protokół przesłuchania <xAnon>A. M.</xAnon> – nienumerowana karta akt ZUS; zeznania <xAnon>M. M.</xAnon> – k. 137 verte - 138 a.s.; protokół przesłuchania płatnika składek – nienumerowana karta akt ZUS; zeznania świadka <xAnon>E. M.</xAnon> – k. 136 a.s.; umowa zlecenia z dnia 1 marca 2023r. – k. 19 a.s.; umowa zlecenia z dnia 1 kwietnia 2023r. – k. 20 a.s.; umowa zlecenia z dnia 1 maja 2023r. – k. 21 a.s.; umowa zlecenia z dnia 19 czerwca 2023r. – k. 22 a.s.).</xIx></xText> <xText><xAnon>A. M.</xAnon> rozpoczęła pracę w piekarni przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> najpierw w oparciu o umowę zlecenia, a potem pracowała tam na podstawie umowy o pracę. Propozycja jej zawarcia pochodziła od <xAnon>M. M.</xAnon>, który ocenił, że ubezpieczona przeszła pomyślnie okres próbny i może zostać zatrudniona w ramach stosunku pracy. Umowa o pracę została podpisana na okres od 1 lipca 2023r. do 31 lipca 2023r., w wymiarze ½ etatu, na stanowisku ekspedientki, za wynagrodzeniem ustalonym na kwotę 1.800 zł. Przed rozpoczęciem pracy <xAnon>A. M.</xAnon> uzyskała w dniu 27 czerwca 2023r. orzeczenie lekarskie o braku przeciwskazań zdrowotnych do pracy na ww. stanowisku i orzeczenie lekarskie do celów sanitarno-epidemiologicznych, zaś w dniu 1 lipca 2023r odbyła szkolenie wstępne w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy <xIx>(umowa o pracę z dnia 1 lipca 2023r. – k. 23 a.s.; orzeczenia lekarskie z dnia 27 czerwca 2023r. – nienumerowana karta akt ZUS; karta szkolenia wstępnego bhp z dnia 1 lipca 2023r. – nienumerowana karta akt ZUS; zeznania <xAnon>M. M.</xAnon> – k. 137 verte - 138 a.s).</xIx></xText> <xText>Z dniem 1 sierpnia 2023r. <xAnon>A. M.</xAnon> została zatrudniona na pełny etat, na tym stanowisku co wcześniej, za wynagrodzeniem w kwocie 3.600 zł. Umowa o pracę została zawarta na okres od 1 sierpnia 2023r. do 31 października 2023r. Pracodawca wypłacał jej wynagrodzenie w gotówce. Taką formę wypłaty stosował wobec wszystkich zatrudnionych. Ubezpieczonej w okresie, kiedy była już niezdolna do pracy, raz wypłacił należność ze stosunku pracy przelewem <xIx>(umowa o pracę z dnia 1 sierpnia 2023r. - k. 24 a.s.; zeznania <xAnon>A. M.</xAnon> – k. 137 a.s.; protokół przesłuchania <xAnon>A. M.</xAnon> – nienumerowana karta akt ZUS; zeznania <xAnon>M. M.</xAnon> – k. 137 verte - 138 a.s.; protokół przesłuchania płatnika składek – nienumerowana karta akt ZUS; zeznania świadka <xAnon>E. M.</xAnon> – k. 136 a.s.; zeznania świadka <xAnon>M. P.</xAnon>, k. 135 verte – 136 a.s.; potwierdzenia przelewu wynagrodzeń – k. 17- 18 a.s.).</xIx></xText> <xText>Obowiązki wynikające z umowy o pracę były takie same, jak te, które <xAnon>A. M.</xAnon> wykonywała podczas zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia. Obejmowały one sprzedaż pieczywa, sporządzanie zamówień, zatowarowanie piekarni, wykładanie towaru oraz dbałość o porządek w miejscu pracy. <xAnon>A. M.</xAnon> wykonywała je zamiennie z drugą ekspedientką – <xAnon>M. P.</xAnon>, ponieważ praca w piekarni przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> odbywała się w systemie zmianowym, w godzinach 6:00 – 14:00 i 12:00 – 19:00. <xAnon>M. M.</xAnon> wyznaczył takie godziny pracy i wymagał, by w tych godzinach zawsze był w piekarni pracownik, ale nie ingerował w to, która pracownica będzie obecna na danej zmianie. Ta kwestia została pozostawiona do uzgodnień pomiędzy <xAnon>M. P.</xAnon> i <xAnon>A. M.</xAnon>. Ustalenia pomiędzy nimi były wpisywane do grafiku pracy na każdy miesiąc. Wynikało z niego to, na której zmianie w danym dniu będzie obecna dana pracownica. Poza tym <xAnon>A. M.</xAnon> i <xAnon>M. P.</xAnon>, dla potwierdzenia obecności w pracy, składały podpis w rubrykach przyporządkowanych tej dacie i tym godzinom, w których pracowały. Pracodawca <xAnon>M. M.</xAnon> oraz pomagająca mu w prowadzeniu działalności żona <xAnon>E. M.</xAnon> sprawowali nadzór nad pracą zatrudnionych osób, co polegało na kontroli wykonywanych przez nich obowiązków i wydaniu im poleceń służbowych oraz nadzorze nad sposobem ich realizacji. <xAnon>M. M.</xAnon> codziennie przyjeżdżał do piekarni, sporadycznie w zamian za niego w piekarni pojawiała się jego żona, oboje jednak pozostawali w kontakcie z pracownicami, do czego służyła utworzona w tym celu grupa na komunikatorze <xAnon>(...)</xAnon>, na której informowano się wzajemnie o sprawach bieżących dotyczących działania piekarni. <xAnon>M. M.</xAnon> kontrolował również obecność w pracy osób zatrudnionych, sprawując nadzór nad grafikiem, do którego wpisów dokonywały <xAnon>A. M.</xAnon> i <xAnon>M. P.</xAnon> <xIx>(zeznania świadka <xAnon>M. P.</xAnon> – k. 135 verte - 136 a.s.; zeznania <xAnon>A. M.</xAnon> – k. 137 a.s.; protokół przesłuchania <xAnon>A. M.</xAnon> – nienumerowana karta akt ZUS; zeznania <xAnon>M. M.</xAnon> – 137 verte - 138 a.s.; protokół przesłuchania płatnika składek – nienumerowana karta akt ZUS; zeznania świadka <xAnon>E. M.</xAnon> – k. 136 a.s.; wydruki z komunikatora <xAnon>(...)</xAnon> – k. 28 – 41 a.s., k. 48 – 56 a.s.; grafiki pracy/lista obecności – k. 15 – 16 a.s. oraz nienumerowane karty akt ZUS).</xIx></xText> <xText><xAnon>A. M.</xAnon>, jako pracownik, została zgłoszona przez płatnika składek <xAnon>M. M.</xAnon> do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych: emerytalnego, rentowych, wypadkowego i chorobowego oraz do obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego od 1 lipca 2023r. W sierpniu 2023r. ubezpieczona powzięła wiedzę o tym, że jest w ciąży i poinformowała o tym pracodawcę, zaś od dnia 21 sierpnia 2023r. przebywała na zwolnieniu lekarskim. W dniu 31 października 2023r. zawarła z płatnikiem składek kolejną umowę o pracę, przedłużającą zatrudnienie do dnia porodu <xIx>(umowa o pracę z 31 października 2023r. - k. 25 a.s.; zwolnienia lekarskie - k. 44 – 47 a.s.).</xIx></xText> <xText>Wystąpienie przez <xAnon>A. M.</xAnon> z wnioskiem o wypłatę zasiłku chorobowego w krótkim czasie od zgłoszenia do pracowniczych ubezpieczeń, zainicjowało wszczęcie z urzędu przez ZUS <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> postępowania administracyjnego w sprawie zasadności zgłoszenia ww. do ubezpieczeń społecznych, o czym ubezpieczona i płatnik składek zostali zawiadomieni pismami z 17 października 2023r. <xIx>(zawiadomienia dla <xAnon>A. M.</xAnon> i <xAnon>M. M.</xAnon> – nienumerowane karty akt ZUS).</xIx></xText> <xText>Po zakończeniu postępowania, w którego toku organ rentowy pozyskał dokumenty dotyczące zatrudnienia ubezpieczonej oraz zeznania <xAnon>A. M.</xAnon> i płatnika składek, w dniu 15 grudnia 2023r. została wydana <xAnon>decyzja nr (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>, w której Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> stwierdził, że <xAnon>A. M.</xAnon> jako pracownik u płatnika składek <xAnon>M. M.</xAnon> nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 lipca 2023r. <xIx> (decyzja z 15 grudnia 2023r. – nienumerowane karty akt ZUS).</xIx> </xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił, uwzględniając wymienione dowody z dokumentów, których wiarygodność nie budzi wątpliwości. Dokumenty te, tak w zakresie ich autentyczności, jak i treści, nie zostały zakwestionowane przez strony, Sąd zatem na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych. Ich podstawę stanowiły również zeznania świadków oraz ubezpieczonej i płatnika składek, które są spójne i potwierdzają okoliczność, że <xAnon>A. M.</xAnon> od 1 lipca 2023r. wykonywała na rzecz <xAnon>M. M.</xAnon> pracę na stanowisku ekspedientki w piekarni. Na taki charakter pracy ubezpieczonej oraz okres jej świadczenia wskazała <xAnon>M. P.</xAnon>, która w tym samym okresie co ubezpieczona i na tym samym jak ona stanowisku, pracowała w <xAnon> piekarni (...)</xAnon>. Świadek miała z ubezpieczoną codzienny kontakt, miała zatem też wiedzę o realizowanych przez nią czynnościach, opisując je spójnie z tym, co wskazała <xAnon>A. M.</xAnon>. Również pracodawca <xAnon>M. M.</xAnon> i jego żona <xAnon>E. M.</xAnon> w sposób wiarygodny przedstawili okoliczności zatrudnienia <xAnon>A. M.</xAnon>, opisali zasady zatrudniania pracowników i zleceniobiorców, sposób organizacji pracy ubezpieczonej w całym okresie jej pracy oraz przedstawili uzasadnienie dla zmiany formy zatrudnienia. Ich zeznania w całości korespondowały z twierdzeniami <xAnon>M. P.</xAnon> i samej ubezpieczonej, która w sposób niebudzący wątpliwości wskazała okoliczności związane z podjęciem i wykonywaniem pracy w piekarni.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie <xAnon>A. M.</xAnon> podlegało uwzględnieniu.</xText> <xText>Przed przystąpieniem do analizy okoliczności, jakie zaistniały w rozpatrywanej sprawie, tytułem wstępu wskazać należy, że zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym reguluje <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawa z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> <xIx>(tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1230 – dalej u.s.u.s. lub ustawa systemowa)</xIx>. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Na podstawie wskazanej ustawy, tj. w myśl <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 ust. 1;art. 12;art. 12 ust. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1</xLexLink>, pracownicy podlegają również ubezpieczeniu chorobowemu i wypadkowemu. Objęcie ubezpieczeniem z tytułu zatrudnienia, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 13 pkt 1</xLexLink> u.s.u.s., następuje od dnia nawiązania stosunku pracy do jego ustania. Sam stosunek pracy i definicję pracownika określa <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">ustawa z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy</xLexLink> <xIx>(tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1465 – dalej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">k.p.</xLexLink>). </xIx>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 2 k.p.</xLexLink> pracownikiem jest osoba zatrudniona między innymi na podstawie umowy o pracę. Użyty w powyższym przepisie zwrot „zatrudniona” oznacza istnienie między pracownikiem a pracodawcą szczególnej więzi prawnej o charakterze zobowiązaniowym, tj. stosunku pracy. Istotą tego stosunku jest – w świetle <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 k.p.</xLexLink> – uzewnętrznienie woli umawiających się stron, z których jedna deklaruje chęć wykonywania pracy określonego rodzaju w warunkach podporządkowania pracodawcy, natomiast druga – stworzenia stanowiska pracy i zapewnienia świadczenia pracy za wynagrodzeniem. Celem i zamiarem stron umowy o pracę winna być każdorazowo faktyczna realizacja treści stosunku pracy, przy czym oba te elementy wyznaczają: ze strony pracodawcy – realna potrzeba ekonomiczna i umiejętności pracownika, zaś ze strony pracownika – ekwiwalentność wynagrodzenia uzyskanego za pracę.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie organ rentowy, wydając decyzję, powołał się na treść <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 2 k.c.</xLexLink> i podkreślał, że zawarta między stronami umowa o pracę jest nieważna jako czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Według organu rentowego jedynym celem zgłoszenia <xAnon>A. M.</xAnon> do ubezpieczeń była chęć uzyskania świadczeń z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.</xText> <xText>Wedle przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink> o nieważności oświadczeń woli można mówić w trzech przypadkach. Z <xLexLink xArt="art. 83;art. 83 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 83 § 1 k.c.</xLexLink> wynika, że nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Pozorność umowy wyraża się w braku zamiaru wywołania skutków prawnych przy jednoczesnym zamiarze stworzenia okoliczności mających na celu zmylenie osób trzecich. Przy czym należy odróżnić nieważność spowodowaną pozornością czynności prawnej od nieważności czynności prawnej mającej na celu obejście ustawy (<xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink>). Czynność prawna mająca na celu obejście ustawy polega na takim ukształtowaniu jej treści, które z formalnego punktu widzenia nie sprzeciwia się ustawie, ale w rzeczywistości zmierza do zrealizowania celu, którego osiągnięcie jest przez ustawę zakazane. Pojęcia obejścia prawa i pozorności są sobie znaczeniowo bliskie i niejednokrotnie pokrywają się. Ustalenie, czy umowa zmierza do obejścia prawa, czy jest pozorna wymaga poczynienia konkretnych ustaleń faktycznych dotyczących okoliczności jej zawarcia, celu jaki strony zamierzały osiągnąć, charakteru wykonywanej pracy i zachowania koniecznego elementu stosunku pracy, jakim jest wykonywanie pracy podporządkowanej <xIx> (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 1995r., I PZP 7/95, OSNAPiUS 18/95, poz. 227, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997r., I PKN 276/97, OSNAPiUS13/98, poz. 397).</xIx> Czynność prawna może być również sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, przez które rozumie się na ogół obowiązujące w stosunkach między ludźmi reguły postępowania, które za podstawę mają uzasadnienie ocenne, a nie prawne. Odwołują się one do powszechnie uznawanych w całym społeczeństwie lub w danej grupie społecznej wartości i ocen właściwego, przyzwoitego, rzetelnego, lojalnego czy uczciwego zachowania. Zasady te obejmują nie tylko reguły moralne, lecz także obyczajowe<xIx> (por. np. Z. Radwański (w:) System prawa prywatnego, t. 2, 2002, s. 240 i n.; M. Safjan (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2008, s. 327).</xIx> </xText> <xText>W analizowanej sprawie, uwzględniając poczynione ustalenia faktyczne, Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska organu rentowego. Zgromadzony materiał dowodowy potwierdza, że strony kwestionowanej przez ZUS umowy, faktycznie realizowały taki stosunek prawny, który posiada cechy typowe dla stosunku pracy. Potwierdził to zeznający w sprawie świadek <xAnon>M. P.</xAnon>, która w spornym okresie również wykonywała pracę dla <xAnon>M. M.</xAnon>, a także <xAnon>E. M.</xAnon>, która, pomagając mężowi w prowadzeniu piekarni, kontaktowała się z ubezpieczoną osobiście lub przez komunikator <xAnon>(...)</xAnon> i uzgadniała z nią sprawy bieżące dotyczące funkcjonowania piekarni. Fakt wykonywania pracy przez ubezpieczoną potwierdził ponadto płatnik składek <xAnon>M. M.</xAnon>, który był bezpośrednim przełożonym, nadzorował pracę ubezpieczonej, wydawał polecenia i pozostawał z nią w codziennym kontakcie albo przyjeżdżając do piekarni, albo pozostając w kontakcie telefonicznym bądź poprzez komunikator.</xText> <xText>Z zeznań wymienionych świadków oraz z całokształtu okoliczności potwierdzonych dokumentami zgromadzonymi w toku postępowania wyjaśniającego przez organ rentowy oraz dołączonymi do odwołania – przede wszystkim w postaci korespondencji z komunikatora <xAnon>(...)</xAnon> i grafików pracy, które poprzez konieczność składania na nich w każdym dniu podpisu pracownika, stanowiły w istocie listę obecności w pracy - wynika, że <xAnon>A. M.</xAnon> świadczyła pracę na rzecz <xAnon>M. M.</xAnon>. Nie można tracić z pola widzenia, że charakter pracy, jaki wykonywała – ekspedientka w piekarni – wymagał zgoła odmiennych czynności niż konieczność tworzenia dokumentów i opatrywania ich podpisem. Czynności wynikające z zajmowanego stanowiska ubezpieczona wykonywała w inny sposób (obsługiwała klientów, wykładała towar, sprzątała w piekarni), co potwierdzają przede wszystkim dowody osobowe. Z dowodów tych wynika także, że praca świadczona przez <xAnon>A. M.</xAnon> odbywała się w reżimie wynikającym z przepisu <xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 k.p.</xLexLink> Pracodawca wypłacał ubezpieczonej wynagrodzenie, na co wskazują złożone zeznania i potwierdzenie przelewu, a ubezpieczona wykonywała pracę osobiście i była podporządkowana w sposób, na jaki wskazuje ww. przepis. Podporządkowanie przejawiało się wykonywaniem poleceń bezpośredniego przełożonego <xAnon>M. M.</xAnon>, a także świadczeniem pracy ściśle w miejscu wskazanym przez pracodawcę, w ustalonych godzinach.</xText> <xText>Wobec powyższego, zdaniem Sądu, nie było podstaw, aby kwestionować, że praca powierzona <xAnon>A. M.</xAnon> była przez nią faktycznie realizowana. Tym samym nie było też przesłanek, by przyjąć pozorność poddanej analizie umowy o pracę. Zgodnie z tym, co zostało wskazane, o pozorności danej umowy decydują okoliczności określone w <xLexLink xArt="art. 83;art. 83 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 83 § 1 k.c.</xLexLink>, które występować muszą w czasie składania przez strony oświadczeń woli. Umowa o pracę jest zawarta dla pozoru i nie może w związku z tym stanowić tytułu do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, czyli gdy strony z góry zakładają, że nie będą realizowały swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy. Jeżeli jednak pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca tę pracę przyjmował, to w takim przypadku nie można przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę <xIx> (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z 5 października 2005r., I UK 32/05, OSNP 2006/15-16/249 oraz w wyroku z 12 lipca 2012r., II UK 14/12, Lex nr 1216864).</xIx> </xText> <xText>Brak pozorności umowy o pracę nie wyklucza jednak stwierdzenia jej nieważności w oparciu o <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> Powołany przepis stanowi, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Jak jednak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lutego 2012r. „sama chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jako motywacja do podjęcia zatrudnienia nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, podobnie jak inne cele stawiane sobie przez osoby zawierające umowy o pracę, takie jak na przykład chęć uzyskania środków utrzymania.” <xIx> (I UK 265/11, Lex nr 1169836).</xIx> </xText> <xText>W przedmiotowej sprawie organ rentowy – powołując się na <xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 k.c.</xLexLink> – akcentował okoliczność, że ubezpieczona w krótkim czasie od nawiązania stosunku pracy stała się niezdolna do pracy. Zdaniem Sądu, o ile wskazana okoliczność może spowodować powstanie wątpliwości i stać się podstawą do wszczęcia postępowania wyjaśniającego w sprawie podlegania ubezpieczeniom społecznym, o tyle z okoliczności tej nie można wywodzić ani pozorności oświadczeń stron stosunku pracy, ani ich nieważności z innych przyczyn, o których była mowa. Na taką nieważność z całą pewnością nie wskazuje niezdolność do pracy zaistniała w krótkim czasie od zawarcia umowy o pracę, gdyż żaden z obowiązujących przepisów nie określa minimalnego okresu, po którym taka sytuacja mogłaby mieć miejsce.</xText> <xText>Inną okolicznością, na którą zwrócił uwagę organ rentowy, argumentując słuszność zaskarżonej decyzji, było zawarcie przez ubezpieczoną zakwestionowanej umowy o pracę tylko po to, aby uzyskać ubezpieczenie społeczne i świadczenia na wypadek choroby i macierzyństwa, podczas gdy dotychczas te same czynności służbowe ubezpieczona wykonywała na rzecz płatnika w oparciu umowy zlecenia. Sąd ocenił jednak, że zmiana formy zatrudnienia sama w sobie nie wskazuje na działanie ubezpieczonej motywowane celem osiągnięcia świadczeń z tytułu choroby i macierzyństwa. Zaznaczyć należy, że praktyką pracodawcy było zatrudnianie w formie zlecenia w celu sprawdzenia predyspozycji do pracy danej osoby, co w przypadku wykonywania czynności w reżimie odpowiadającym stosunkowi pracy – a tak było w przypadku <xAnon>A. M.</xAnon> – było nieprawidłowym działaniem pracodawcy, który w celu sprawdzenia kompetencji i jakości pracy zatrudnionej osoby, powinien skorzystać z formy zatrudnienia jaką jest umowa o pracę na okres próbny. Taki rodzaj umowy przewiduje przecież <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeks pracy</xLexLink>. Ponadto istotne jest brzmienie <xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 k.p.</xLexLink> § 1<xSUPx>1 </xSUPx>tego przepisu wskazuje, że zatrudnienie w warunkach określonych w § 1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Z kolei z § 1<xSUPx>2</xSUPx> wynika, że nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych w § 1. W przedmiotowej sprawie ubezpieczona zgodziła się co prawda na umowę cywilnoprawną, którą zaproponował płatnik składek, jej zgoda nie ma jednak żadnego znaczenia, gdyż z uwagi na zacytowane przepisy, nawet jeśli godziła się na umowy zlecenia, to i tak stosunek łączący ją z płatnikiem od początku był stosunkiem pracy. Ubezpieczona w całym okresie pracy dla <xAnon>M. M.</xAnon> wykonywała bowiem te same czynności, a co ważniejsze, sposób organizacji pracy przed 1 lipca 2023r. i po tej dacie był taki sam. Praca była wykonywa cały czas w miejscu, które oznaczył płatnik, w godzinach, które wskazał oraz pod jego kierownictwem i nadzorem. W takiej sytuacji od chwili zatrudnienia <xAnon>A. M.</xAnon> u <xAnon>M. M.</xAnon> powinna być z nią zawarta umowa o pracę. To zaś, że tak się nie stało, gdyż pracodawca działał nieprawidłowo, nie może być interpretowane na niekorzyść ubezpieczonej i być dla niej okolicznością obciążającą przy dowodzeniu pozorności zawarcia umowy o pracę i działania w celu osiągnięcia korzyści w postaci świadczeń z ZUS.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę wskazane przepisy oraz omówione okoliczności faktyczne przedmiotowej sprawy, organ rentowy nie może powoływać się na okoliczność, że po zawarciu umowy o pracę ubezpieczona wykonywała w rzeczywistości te same zadania i w taki sam sposób. Mimo, że faktycznie tak było, to nie świadczy to o nieważności oświadczeń stron umowy o pracę i konieczności wyłączenia <xAnon>A. M.</xAnon> z ubezpieczeń, a tylko o tym, że stosunek pracy, który strony sformalizowały od 1 lipca 2023r., trwał w rzeczywistości od 1 marca 2023r. To zaś mogłoby być podstawą co najwyższej do przeprowadzenia kontroli u płatnika składek i objęcia <xAnon>A. M.</xAnon> ubezpieczeniami: emerytalnym, rentowymi, chorobowym i wypadkowym od daty, kiedy umowa o pracę faktycznie była realizowana. Perspektywa przyjęta przez organ rentowy okazała się jednak inna i zdaniem Sądu nie jest słuszna. Organ rentowy nie może karać pracownika wyłączeniem z ubezpieczeń społecznych i odmową wypłaty świadczeń w sytuacji, kiedy pracownik wykonywał pracę w warunkach określonych przez <xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 k.p.</xLexLink> i tylko w wyniku niezgodnej z przepisami polityki kadrowej pracodawcy musiał podpisać umowę zlecenia. Taka właśnie sytuacja powstała w przypadku ubezpieczonej, która po czterech miesiącach pracy na podstawie umowy zlecenia, podpisała umowy o pracę. Organ rentowy wydał jednak decyzję wyłączającą ją z ubezpieczeń społecznych, co w ocenie Sądu stanowi wyraz aprobaty Zakładu dla praktyk płatników składek, które powinny być piętnowane i eliminowane. Organ rentowy powinien w takich sytuacjach podejmować inne działania. Sąd, orzekając w sprawie, mógł natomiast orzec tylko odnośnie takiego okresu, jaki obejmuje zaskarżona decyzja, w więc od 1 lipca 2023r. Zdaniem Sądu, z powodów które zostały przedstawione, ubezpieczona od tej daty, a także wcześniej - ale to nie jest przedmiotem decyzji i orzeczenia Sądu, a stanowi tylko element ustaleń faktycznych – realizowała na rzecz <xAnon>M. M.</xAnon> umowę o pracę.</xText> <xText>Ponadto, odnosząc się w dalszym ciągu do koncepcji organu rentowego, Sąd przypomina, że nawet celowość w zachowaniu ubezpieczonej, na którą wskazał ZUS, nie czyni umowy o pracę umową nieważną, ponieważ była ona realizowana. Nawet gdyby w dacie zawarcie umowy o pracę ubezpieczona miała wiedzę o ciąży – choć zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że o ciąży dowiedziała się po około miesiącu od zawarcia umowy o pracę – to nie można zapominać, że w takiej sytuacji także może dojść do nawiązania ważnego stosunku pracy. Na przeszkodzie temu nie stoi nawet zaawansowana ciąża, jeśli stosunek pracy faktycznie jest realizowany. Wynika to z tego, że fakt ciąży nie przekreśla aktywności zawodowej. Również przepisy prawa nie zawierają żadnych ograniczeń w tym względzie i nie wskazują, w jakim czasie może nastąpić nawiązanie stosunku pracy, ani przez jaki okres powinny być opłacane składki na ubezpieczenia społeczne, by późniejsza wypłata świadczeń związanych z chorobą i macierzyństwem nie naruszała zasad solidaryzmu, równego traktowania ubezpieczonych, ochrony interesów i nie pokrzywdzenia innych ubezpieczonych oraz nieuszczuplania środków zgromadzonych w ramach ubezpieczenia. Sama chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, jako motywacja do podjęcia zatrudnienia, nie świadczy więc o zamiarze obejścia prawa, podobnie jak i inne cele stawiane sobie przez osoby zawierające umowy o pracę, takie jak chociażby chęć uzyskania środków utrzymania <xIx> (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 26 lutego 2013r., I UK 472/12; z dnia 11 września 2013r., II UK 36/13; także: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 marca 2017r., III AUa 1003/16; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 lutego 2017r., III AUa 1270/16; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5 lipca 2018r., III AUa 297/18; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 maja 2018r., III AUa 858/17).</xIx> Powyższe sprawia, że zawarcie umowy o pracę wyłącznie w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, nie powoduje samo w sobie nieważności takiej czynności prawnej, jako mającej na celu obejście ustawy, czy też jej pozorności, o ile na jej podstawie praca w reżimie określonym w <xUx> <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 k.p.</xLexLink></xUx> faktycznie jest wykonywana. Innymi słowy, motywacja skłaniająca do zawarcia umowy o pracę nie ma znaczenia dla jej ważności przy założeniu rzeczywistego świadczenia pracy zgodnie z warunkami określonymi w ww. przepisie <xIx> (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 kwietnia 2018r., III AUa 141/18).</xIx> </xText> <xText>Istotne z punktu widzenia przedmiotu sporu było również ustalenie, czy <xAnon>M. M.</xAnon> posiadał rzeczywistą potrzebę zatrudnienia ekspedientki. Okoliczność ta znalazła potwierdzenie w materiale dowodowym. Pracodawca konsekwentnie – w toku postępowania przed organem rentowym, jak i w toku postępowania sądowego - podnosił, że zachodziła rzeczywista potrzeba zatrudnienia pracownika na ww. stanowisku, co było spowodowane odejściem z pracy w piekarni przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> ekspedientki <xAnon>E. R.</xAnon>, której obowiązki przejęła <xAnon>A. M.</xAnon>, mająca doświadczenie w pracy na tym stanowisku, gdyż od marca 2023r. pracowała w innej piekarni prowadzonej przez <xAnon>M. M.</xAnon>. Nadto zwraca uwagę, że w ten sam sposób okoliczności związane z potrzebą zatrudnienia pracownika przez <xAnon>M. M.</xAnon> i okoliczności związane z rozpoczęciem przez <xAnon>A. M.</xAnon> pracy w piekarni przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> przedstawiła ubezpieczona i świadek <xAnon>M. P.</xAnon>. Podczas składania zeznań wielokrotnie zwracano także uwagę na okoliczność, że piekarnia działała w godzinach 6:00 – 19:00, nie było zatem możliwości, aby tylko jedna osoba, tj. <xAnon>M. P.</xAnon> – dotychczas pracująca w piekarni z <xAnon>E. R.</xAnon> – mogła sama wykonywać pracę w tak ustalonych godzinach jej otwarcia. Właśnie w tym celu – jako kolejna ekspedientka w piekarni, została zatrudniona <xAnon>A. M.</xAnon>.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd ocenił, że organ rentowy nie miał podstaw, by postępowanie stron umowy o pracę w związku z jej zawarciem określić jako niezgodne z prawem, niezgodne z zasadami współżycia społecznego czy też zmierzające do obejścia prawa (<xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 i 2 k.c.</xLexLink>). Ponadto, nie udało się ustalić i tego, by strony złożyły oświadczenia, które tylko z pozoru miały wykreować stosunek pracy. Z tych względów, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, należało dokonać zmiany wydanej przez organ rentowy decyzji poprzez stwierdzenie, że <xAnon>A. M.</xAnon> jako pracownik płatnika składek <xAnon>M. M.</xAnon> podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i chorobowemu od 1 lipca 2023r.</xText> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon>A. M.</xAnon>, reprezentowanej przez pełnomocnika, który złożył stosowny wniosek, kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od daty uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Wskazana kwota, stanowiąca stawkę minimalną, została ustalona na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych <xIx>(tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1935)</xIx>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Agnieszka Stachurska

Rafał Kwaśniak

starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska

Rafał Kwaśniak

Sygn. akt VII U 445/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2024r. w Warszawie sprawyA. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW. z udziałemM. M. o podleganie ubezpieczeniom społecznym na skutek odwołaniaA. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW. z dnia 15 grudnia 2023 roku, nr(...)- (...)(...) 1 zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, żeA. M.jako pracownik płatnika składekM. M.podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i chorobowemu od 1 lipca 2023 roku; 2 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.na rzeczA. M.kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi za czas od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. UZASADNIENIE A. M., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.z dnia 15 grudnia 2023r., nr(...)- (...)(...), w której stwierdzono, że jako pracownik u płatnika składekM. M.nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 lipca 2023r. Ubezpieczona zarzuciła, że przy wydawaniu zaskarżonej decyzji organ rentowy zaniechał zebrania kompletnego i pełnego materiału dowodowego i w konsekwencji dopuścił się zaniechania wszechstronnej analizy stanu faktycznego sprawy, a nadto dokonał błędnej oceny materiału dowodowego, polegającej na: 1 bezpodstawnym przyjęciu pozorności zawarcia umowy o pracę z pracodawcąM. M.; 2 sprzecznym z materiałem dowodowym wniosku dotyczącym nierealizowania przez ubezpieczoną i pracodawcę postanowień umowy o pracę; 3 dowolną, niepopartą żadnym materiałem dowodowym, analizę w zakresie zapotrzebowania płatnika na pracowników, wysokości etatu ubezpieczonej oraz wysokości jej wynagrodzenia. Zarzucając powyższe, ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie, że jako pracownik u płatnika składek podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 lipca 2023r., ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu oraz o zasądzenie od organu rentowego kosztów procesu i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, że nie można uznać, by organ rentowy w jakikolwiek sposób wykazał pozorność zawartej przez nią umowy o pracę. Podkreśliła, że wydając zaskarżoną decyzję, Zakład dysponował wyjaśnieniami jej i pracodawcy oraz dokumentami złożonymi przez nich w toku postępowania wszczętego z urzędu. Wskazywały one na rzeczywiste realizowanie pracy na rzecz płatnika, jej zakres i czas trwania. Jednak organ rentowy wszystkie je zakwestionował, forsując stojące w opozycji do nich własne stanowisko, że ze strony ubezpieczonej doszło do próby wyłudzenia świadczeń z ubezpieczenia społecznego, co nie ma żadnego potwierdzenia w materiale dowodowym. Ponadto ubezpieczona zwróciła uwagę na treść uzasadnienia zaskarżonej decyzji, w którym Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że rozpoczęcie korzystania przez nią ze zwolnień lekarskich w krótkim okresie od zgłoszenia do pracowniczych ubezpieczeń społecznych przez płatnika wzbudziło wątpliwości, czy faktycznie został nawiązany stosunek pracy. Odnosząc się do tego, ubezpieczona, jako warte podkreślenia, uznała to, że w świetle ugruntowanego już orzecznictwa sądowego powstanie niezdolności do pracy z powodu problemów zdrowotnych jest okolicznością niezależną od strony ifakt jej powstania w krótkim okresie od zgłoszenia do pracowniczych ubezpieczeń społecznych nie może być argumentem dla uznania, że celem zawarcia umowy o pracę było wyłącznie uzyskanie świadczeń z funduszu ubezpieczeń społecznych(odwołanie z dnia 11 stycznia 2024r., k. 3 – 11 a.s.). Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.wzniósł o oddalenie odwołania na podstawieart. 4771§ 1 k.p.c.i o zasądzenie od ubezpieczonej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając przedstawione stanowisko, organ rentowy wskazał, że z analizy dokumentów zaewidencjonowanych w Centralnym Rejestrze Płatników Składek oraz dokumentów zebranych w trakcie postępowania wyjaśniającego wynika, żeA. M.stała się niezdolna do pracy u płatnika składekM. M.od 21 sierpnia 2023r., zatem niespełna w dwa miesiące od zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, a niezdolność do pracy była spowodowana ciążą. Wątpliwości Zakładu wzbudziło zawarcie umowy o pracę bezpośrednio przed rozpoczęciem zwolnienia lekarskiego przez ubezpieczoną, ponieważ takie nawiązanie stosunku pracy, dające ubezpieczonej poczucie korzystania z pracowniczej ochrony ubezpieczeniowej, nastąpiło krótko przed zakończeniem czynności pracowniczych. Ponadto organ rentowy zaznaczył, że ubezpieczona, wobec niezgłoszenia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu zawartej wcześniej umowy zlecenia, nie uzyskałaby świadczeń z FUS, a jedynym świadczeniem wówczas jej przysługującym byłoby świadczenie rodzicielskie w wysokości 1.000 zł miesięcznie wypłacane przez 52 tygodnie przy urodzeniu jednego dziecka. W ocenie organu rentowego poprzez zgłoszenie do ubezpieczeńA. M.nadużyto instytucji ubezpieczenia społecznego, w ramach której ubezpieczeni, opłacając składki z tytułu ubezpieczeń społecznych, mogą w sytuacji ziszczenia się ryzyka społecznego, od wystąpienia którego się ubezpieczyli, liczyć na wypłatę określonych świadczeń pieniężnych finansowanych ze wspólnego dla wszystkich funduszu, który tworzony jest ze składek pozostałych uczestników, którzy uczciwie odprowadzali składki od swoich dochodów. W dalszej części organ rentowy wskazał na brak uzasadnienia dla zmiany formy zatrudnieniaA. M.z umowy zlecenia na umowę o pracę, co miało na celu umożliwienie wykorzystania statusu pracowniczego do osiągnięcia prywatnych celów, czyli uzyskania ochrony z funduszu. Według Zakładu takie zachowanie narusza zasady współżycia społecznego, w tym zasadę równego traktowania wszystkich ubezpieczonych, zasadę solidaryzmu ubezpieczeń społecznych, zasadę ochrony interesów i nie pokrzywdzenia innych ubezpieczonych, zasadę nieuprawnionego nieuszczuplania środków funduszu ubezpieczeń społecznych oraz elementarne zasady uczciwego obrotu prawnego, zmierzając do objęcia nieuprawnionym tytułem ubezpieczenia społecznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2008r., III UK 75/07). Jednocześnie organ rentowy zaznaczył, że cel zawarcia umowy o pracę w postaci osiągnięcia świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie jest sprzeczny z ustawą, niemniej jednak nie może oznaczać akceptacji dla nagannych i nieobojętnych społecznie zachowań korzystania ze świadczeń z ubezpieczeń społecznych, przy zawieraniu umów o pracę na stosunkowo krótki okres przed zajściem zdarzenia rodzącego uprawnienie do świadczenia z ubezpieczenia społecznego i w konsekwencji uzyskania przez osobę ubezpieczoną świadczeń z ubezpieczeń społecznych (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 18 października 2005r., II UK 43/05; z 9 sierpnia 2005r., III UK 89/05)(odpowiedź na odwołanie z dnia 6 lutego 2024r., k. 67 – 68 a.s.). Płatnik składekM. M.przyłączył się do stanowiska ubezpieczonej(protokół rozprawy z 27 listopada 2024r., k. 135 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: M. M.w 2023 roku prowadził wW.dwie piekarnie – przyul. (...)i przyul. (...). W prowadzeniu działalności pomagała mu żonaE. M.. Ogłoszenia o ofertach pracy w piekarni płatnik składek zamieszczał na portalu(...). Jako formę zatrudnienia oferował umowę zlecenia bądź umowę o pracę, przy czym umowa zlecenia była przez niego traktowana jako okres próbny. Umowy zlecenia stosował również w przypadku osób zatrudnianych na krótkie okresy. Potem zazwyczaj proponował umowę o pracę (zeznaniaM. M.– k. 137 verte - 138 a.s.; zeznania świadkaE. M.– k. 136 a.s.; ogłoszenie o pracę na portalu(...)k. 26 a.s.). Na jedno z ogłoszeń zamieszczonych przezM. M.odpowiedziałaA. M.. Pomyślnie przeszła proces rekrutacji prowadzony przezE. M.i została zatrudniona z dniem 1 marca 2023r. jako ekspedienta w piekarni przyul. (...). Do 30 czerwca 2023r. świadczyła pracę na podstawie czterech kolejno zawieranych umów zlecenia. W krótkim czasie od rozpoczęcia pracy została przeniesiona do wykonywania czynności ekspedientki w piekarni przyul. (...). Powodem tego było zakończenie prowadzenia działalności przyul. (...)oraz odejście z pracy jednej z ekspedientek pracujących dotychczas wpiekarni – (...)– co spowodowało pilną potrzebę zatrudnienia kogoś w zamian za nią, ponieważ piekarnia przyul. (...)działała w godzinach od 6:00 – 19:00, a to wymagało pracy zmianowej dwóch ekspedientek (zeznaniaA. M.– k. 137 a.s.; protokół przesłuchaniaA. M.– nienumerowana karta akt ZUS; zeznaniaM. M.– k. 137 verte - 138 a.s.; protokół przesłuchania płatnika składek – nienumerowana karta akt ZUS; zeznania świadkaE. M.– k. 136 a.s.; umowa zlecenia z dnia 1 marca 2023r. – k. 19 a.s.; umowa zlecenia z dnia 1 kwietnia 2023r. – k. 20 a.s.; umowa zlecenia z dnia 1 maja 2023r. – k. 21 a.s.; umowa zlecenia z dnia 19 czerwca 2023r. – k. 22 a.s.). A. M.rozpoczęła pracę w piekarni przyul. (...)najpierw w oparciu o umowę zlecenia, a potem pracowała tam na podstawie umowy o pracę. Propozycja jej zawarcia pochodziła odM. M., który ocenił, że ubezpieczona przeszła pomyślnie okres próbny i może zostać zatrudniona w ramach stosunku pracy. Umowa o pracę została podpisana na okres od 1 lipca 2023r. do 31 lipca 2023r., w wymiarze ½ etatu, na stanowisku ekspedientki, za wynagrodzeniem ustalonym na kwotę 1.800 zł. Przed rozpoczęciem pracyA. M.uzyskała w dniu 27 czerwca 2023r. orzeczenie lekarskie o braku przeciwskazań zdrowotnych do pracy na ww. stanowisku i orzeczenie lekarskie do celów sanitarno-epidemiologicznych, zaś w dniu 1 lipca 2023r odbyła szkolenie wstępne w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy(umowa o pracę z dnia 1 lipca 2023r. – k. 23 a.s.; orzeczenia lekarskie z dnia 27 czerwca 2023r. – nienumerowana karta akt ZUS; karta szkolenia wstępnego bhp z dnia 1 lipca 2023r. – nienumerowana karta akt ZUS; zeznaniaM. M.– k. 137 verte - 138 a.s). Z dniem 1 sierpnia 2023r.A. M.została zatrudniona na pełny etat, na tym stanowisku co wcześniej, za wynagrodzeniem w kwocie 3.600 zł. Umowa o pracę została zawarta na okres od 1 sierpnia 2023r. do 31 października 2023r. Pracodawca wypłacał jej wynagrodzenie w gotówce. Taką formę wypłaty stosował wobec wszystkich zatrudnionych. Ubezpieczonej w okresie, kiedy była już niezdolna do pracy, raz wypłacił należność ze stosunku pracy przelewem(umowa o pracę z dnia 1 sierpnia 2023r. - k. 24 a.s.; zeznaniaA. M.– k. 137 a.s.; protokół przesłuchaniaA. M.– nienumerowana karta akt ZUS; zeznaniaM. M.– k. 137 verte - 138 a.s.; protokół przesłuchania płatnika składek – nienumerowana karta akt ZUS; zeznania świadkaE. M.– k. 136 a.s.; zeznania świadkaM. P., k. 135 verte – 136 a.s.; potwierdzenia przelewu wynagrodzeń – k. 17- 18 a.s.). Obowiązki wynikające z umowy o pracę były takie same, jak te, któreA. M.wykonywała podczas zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia. Obejmowały one sprzedaż pieczywa, sporządzanie zamówień, zatowarowanie piekarni, wykładanie towaru oraz dbałość o porządek w miejscu pracy.A. M.wykonywała je zamiennie z drugą ekspedientką –M. P., ponieważ praca w piekarni przyul. (...)odbywała się w systemie zmianowym, w godzinach 6:00 – 14:00 i 12:00 – 19:00.M. M.wyznaczył takie godziny pracy i wymagał, by w tych godzinach zawsze był w piekarni pracownik, ale nie ingerował w to, która pracownica będzie obecna na danej zmianie. Ta kwestia została pozostawiona do uzgodnień pomiędzyM. P.iA. M.. Ustalenia pomiędzy nimi były wpisywane do grafiku pracy na każdy miesiąc. Wynikało z niego to, na której zmianie w danym dniu będzie obecna dana pracownica. Poza tymA. M.iM. P., dla potwierdzenia obecności w pracy, składały podpis w rubrykach przyporządkowanych tej dacie i tym godzinom, w których pracowały. PracodawcaM. M.oraz pomagająca mu w prowadzeniu działalności żonaE. M.sprawowali nadzór nad pracą zatrudnionych osób, co polegało na kontroli wykonywanych przez nich obowiązków i wydaniu im poleceń służbowych oraz nadzorze nad sposobem ich realizacji.M. M.codziennie przyjeżdżał do piekarni, sporadycznie w zamian za niego w piekarni pojawiała się jego żona, oboje jednak pozostawali w kontakcie z pracownicami, do czego służyła utworzona w tym celu grupa na komunikatorze(...), na której informowano się wzajemnie o sprawach bieżących dotyczących działania piekarni.M. M.kontrolował również obecność w pracy osób zatrudnionych, sprawując nadzór nad grafikiem, do którego wpisów dokonywałyA. M.iM. P.(zeznania świadkaM. P.– k. 135 verte - 136 a.s.; zeznaniaA. M.– k. 137 a.s.; protokół przesłuchaniaA. M.– nienumerowana karta akt ZUS; zeznaniaM. M.– 137 verte - 138 a.s.; protokół przesłuchania płatnika składek – nienumerowana karta akt ZUS; zeznania świadkaE. M.– k. 136 a.s.; wydruki z komunikatora(...)– k. 28 – 41 a.s., k. 48 – 56 a.s.; grafiki pracy/lista obecności – k. 15 – 16 a.s. oraz nienumerowane karty akt ZUS). A. M., jako pracownik, została zgłoszona przez płatnika składekM. M.do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych: emerytalnego, rentowych, wypadkowego i chorobowego oraz do obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego od 1 lipca 2023r. W sierpniu 2023r. ubezpieczona powzięła wiedzę o tym, że jest w ciąży i poinformowała o tym pracodawcę, zaś od dnia 21 sierpnia 2023r. przebywała na zwolnieniu lekarskim. W dniu 31 października 2023r. zawarła z płatnikiem składek kolejną umowę o pracę, przedłużającą zatrudnienie do dnia porodu(umowa o pracę z 31 października 2023r. - k. 25 a.s.; zwolnienia lekarskie - k. 44 – 47 a.s.). Wystąpienie przezA. M.z wnioskiem o wypłatę zasiłku chorobowego w krótkim czasie od zgłoszenia do pracowniczych ubezpieczeń, zainicjowało wszczęcie z urzędu przez ZUS(...)Oddział wW.postępowania administracyjnego w sprawie zasadności zgłoszenia ww. do ubezpieczeń społecznych, o czym ubezpieczona i płatnik składek zostali zawiadomieni pismami z 17 października 2023r.(zawiadomienia dlaA. M.iM. M.– nienumerowane karty akt ZUS). Po zakończeniu postępowania, w którego toku organ rentowy pozyskał dokumenty dotyczące zatrudnienia ubezpieczonej oraz zeznaniaA. M.i płatnika składek, w dniu 15 grudnia 2023r. została wydanadecyzja nr (...)(...), w której Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.stwierdził, żeA. M.jako pracownik u płatnika składekM. M.nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 lipca 2023r. (decyzja z 15 grudnia 2023r. – nienumerowane karty akt ZUS). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił, uwzględniając wymienione dowody z dokumentów, których wiarygodność nie budzi wątpliwości. Dokumenty te, tak w zakresie ich autentyczności, jak i treści, nie zostały zakwestionowane przez strony, Sąd zatem na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych. Ich podstawę stanowiły również zeznania świadków oraz ubezpieczonej i płatnika składek, które są spójne i potwierdzają okoliczność, żeA. M.od 1 lipca 2023r. wykonywała na rzeczM. M.pracę na stanowisku ekspedientki w piekarni. Na taki charakter pracy ubezpieczonej oraz okres jej świadczenia wskazałaM. P., która w tym samym okresie co ubezpieczona i na tym samym jak ona stanowisku, pracowała wpiekarni (...). Świadek miała z ubezpieczoną codzienny kontakt, miała zatem też wiedzę o realizowanych przez nią czynnościach, opisując je spójnie z tym, co wskazałaA. M.. Również pracodawcaM. M.i jego żonaE. M.w sposób wiarygodny przedstawili okoliczności zatrudnieniaA. M., opisali zasady zatrudniania pracowników i zleceniobiorców, sposób organizacji pracy ubezpieczonej w całym okresie jej pracy oraz przedstawili uzasadnienie dla zmiany formy zatrudnienia. Ich zeznania w całości korespondowały z twierdzeniamiM. P.i samej ubezpieczonej, która w sposób niebudzący wątpliwości wskazała okoliczności związane z podjęciem i wykonywaniem pracy w piekarni. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: OdwołanieA. M.podlegało uwzględnieniu. Przed przystąpieniem do analizy okoliczności, jakie zaistniały w rozpatrywanej sprawie, tytułem wstępu wskazać należy, że zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym regulujeustawa z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1230 – dalej u.s.u.s. lub ustawa systemowa). Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Na podstawie wskazanej ustawy, tj. w myślart. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1, pracownicy podlegają również ubezpieczeniu chorobowemu i wypadkowemu. Objęcie ubezpieczeniem z tytułu zatrudnienia, zgodnie zart. 13 pkt 1u.s.u.s., następuje od dnia nawiązania stosunku pracy do jego ustania. Sam stosunek pracy i definicję pracownika określaustawa z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy(tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1465 – dalejk.p.).Zgodnie zart. 2 k.p.pracownikiem jest osoba zatrudniona między innymi na podstawie umowy o pracę. Użyty w powyższym przepisie zwrot „zatrudniona” oznacza istnienie między pracownikiem a pracodawcą szczególnej więzi prawnej o charakterze zobowiązaniowym, tj. stosunku pracy. Istotą tego stosunku jest – w świetleart. 22 § 1 k.p.– uzewnętrznienie woli umawiających się stron, z których jedna deklaruje chęć wykonywania pracy określonego rodzaju w warunkach podporządkowania pracodawcy, natomiast druga – stworzenia stanowiska pracy i zapewnienia świadczenia pracy za wynagrodzeniem. Celem i zamiarem stron umowy o pracę winna być każdorazowo faktyczna realizacja treści stosunku pracy, przy czym oba te elementy wyznaczają: ze strony pracodawcy – realna potrzeba ekonomiczna i umiejętności pracownika, zaś ze strony pracownika – ekwiwalentność wynagrodzenia uzyskanego za pracę. W rozpoznawanej sprawie organ rentowy, wydając decyzję, powołał się na treśćart. 58 § 2 k.c.i podkreślał, że zawarta między stronami umowa o pracę jest nieważna jako czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Według organu rentowego jedynym celem zgłoszeniaA. M.do ubezpieczeń była chęć uzyskania świadczeń z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wedle przepisówKodeksu cywilnegoo nieważności oświadczeń woli można mówić w trzech przypadkach. Zart. 83 § 1 k.c.wynika, że nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Pozorność umowy wyraża się w braku zamiaru wywołania skutków prawnych przy jednoczesnym zamiarze stworzenia okoliczności mających na celu zmylenie osób trzecich. Przy czym należy odróżnić nieważność spowodowaną pozornością czynności prawnej od nieważności czynności prawnej mającej na celu obejście ustawy (art. 58 § 1 k.c.). Czynność prawna mająca na celu obejście ustawy polega na takim ukształtowaniu jej treści, które z formalnego punktu widzenia nie sprzeciwia się ustawie, ale w rzeczywistości zmierza do zrealizowania celu, którego osiągnięcie jest przez ustawę zakazane. Pojęcia obejścia prawa i pozorności są sobie znaczeniowo bliskie i niejednokrotnie pokrywają się. Ustalenie, czy umowa zmierza do obejścia prawa, czy jest pozorna wymaga poczynienia konkretnych ustaleń faktycznych dotyczących okoliczności jej zawarcia, celu jaki strony zamierzały osiągnąć, charakteru wykonywanej pracy i zachowania koniecznego elementu stosunku pracy, jakim jest wykonywanie pracy podporządkowanej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 1995r., I PZP 7/95, OSNAPiUS 18/95, poz. 227, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997r., I PKN 276/97, OSNAPiUS13/98, poz. 397).Czynność prawna może być również sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, przez które rozumie się na ogół obowiązujące w stosunkach między ludźmi reguły postępowania, które za podstawę mają uzasadnienie ocenne, a nie prawne. Odwołują się one do powszechnie uznawanych w całym społeczeństwie lub w danej grupie społecznej wartości i ocen właściwego, przyzwoitego, rzetelnego, lojalnego czy uczciwego zachowania. Zasady te obejmują nie tylko reguły moralne, lecz także obyczajowe (por. np. Z. Radwański (w:) System prawa prywatnego, t. 2, 2002, s. 240 i n.; M. Safjan (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2008, s. 327). W analizowanej sprawie, uwzględniając poczynione ustalenia faktyczne, Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska organu rentowego. Zgromadzony materiał dowodowy potwierdza, że strony kwestionowanej przez ZUS umowy, faktycznie realizowały taki stosunek prawny, który posiada cechy typowe dla stosunku pracy. Potwierdził to zeznający w sprawie świadekM. P., która w spornym okresie również wykonywała pracę dlaM. M., a takżeE. M., która, pomagając mężowi w prowadzeniu piekarni, kontaktowała się z ubezpieczoną osobiście lub przez komunikator(...)i uzgadniała z nią sprawy bieżące dotyczące funkcjonowania piekarni. Fakt wykonywania pracy przez ubezpieczoną potwierdził ponadto płatnik składekM. M., który był bezpośrednim przełożonym, nadzorował pracę ubezpieczonej, wydawał polecenia i pozostawał z nią w codziennym kontakcie albo przyjeżdżając do piekarni, albo pozostając w kontakcie telefonicznym bądź poprzez komunikator. Z zeznań wymienionych świadków oraz z całokształtu okoliczności potwierdzonych dokumentami zgromadzonymi w toku postępowania wyjaśniającego przez organ rentowy oraz dołączonymi do odwołania – przede wszystkim w postaci korespondencji z komunikatora(...)i grafików pracy, które poprzez konieczność składania na nich w każdym dniu podpisu pracownika, stanowiły w istocie listę obecności w pracy - wynika, żeA. M.świadczyła pracę na rzeczM. M.. Nie można tracić z pola widzenia, że charakter pracy, jaki wykonywała – ekspedientka w piekarni – wymagał zgoła odmiennych czynności niż konieczność tworzenia dokumentów i opatrywania ich podpisem. Czynności wynikające z zajmowanego stanowiska ubezpieczona wykonywała w inny sposób (obsługiwała klientów, wykładała towar, sprzątała w piekarni), co potwierdzają przede wszystkim dowody osobowe. Z dowodów tych wynika także, że praca świadczona przezA. M.odbywała się w reżimie wynikającym z przepisuart. 22 k.p.Pracodawca wypłacał ubezpieczonej wynagrodzenie, na co wskazują złożone zeznania i potwierdzenie przelewu, a ubezpieczona wykonywała pracę osobiście i była podporządkowana w sposób, na jaki wskazuje ww. przepis. Podporządkowanie przejawiało się wykonywaniem poleceń bezpośredniego przełożonegoM. M., a także świadczeniem pracy ściśle w miejscu wskazanym przez pracodawcę, w ustalonych godzinach. Wobec powyższego, zdaniem Sądu, nie było podstaw, aby kwestionować, że praca powierzonaA. M.była przez nią faktycznie realizowana. Tym samym nie było też przesłanek, by przyjąć pozorność poddanej analizie umowy o pracę. Zgodnie z tym, co zostało wskazane, o pozorności danej umowy decydują okoliczności określone wart. 83 § 1 k.c., które występować muszą w czasie składania przez strony oświadczeń woli. Umowa o pracę jest zawarta dla pozoru i nie może w związku z tym stanowić tytułu do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, czyli gdy strony z góry zakładają, że nie będą realizowały swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy. Jeżeli jednak pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca tę pracę przyjmował, to w takim przypadku nie można przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z 5 października 2005r., I UK 32/05, OSNP 2006/15-16/249 oraz w wyroku z 12 lipca 2012r., II UK 14/12, Lex nr 1216864). Brak pozorności umowy o pracę nie wyklucza jednak stwierdzenia jej nieważności w oparciu oart. 58 § 1 k.c.Powołany przepis stanowi, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Jak jednak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lutego 2012r. „sama chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jako motywacja do podjęcia zatrudnienia nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, podobnie jak inne cele stawiane sobie przez osoby zawierające umowy o pracę, takie jak na przykład chęć uzyskania środków utrzymania.” (I UK 265/11, Lex nr 1169836). W przedmiotowej sprawie organ rentowy – powołując się naart. 58 k.c.– akcentował okoliczność, że ubezpieczona w krótkim czasie od nawiązania stosunku pracy stała się niezdolna do pracy. Zdaniem Sądu, o ile wskazana okoliczność może spowodować powstanie wątpliwości i stać się podstawą do wszczęcia postępowania wyjaśniającego w sprawie podlegania ubezpieczeniom społecznym, o tyle z okoliczności tej nie można wywodzić ani pozorności oświadczeń stron stosunku pracy, ani ich nieważności z innych przyczyn, o których była mowa. Na taką nieważność z całą pewnością nie wskazuje niezdolność do pracy zaistniała w krótkim czasie od zawarcia umowy o pracę, gdyż żaden z obowiązujących przepisów nie określa minimalnego okresu, po którym taka sytuacja mogłaby mieć miejsce. Inną okolicznością, na którą zwrócił uwagę organ rentowy, argumentując słuszność zaskarżonej decyzji, było zawarcie przez ubezpieczoną zakwestionowanej umowy o pracę tylko po to, aby uzyskać ubezpieczenie społeczne i świadczenia na wypadek choroby i macierzyństwa, podczas gdy dotychczas te same czynności służbowe ubezpieczona wykonywała na rzecz płatnika w oparciu umowy zlecenia. Sąd ocenił jednak, że zmiana formy zatrudnienia sama w sobie nie wskazuje na działanie ubezpieczonej motywowane celem osiągnięcia świadczeń z tytułu choroby i macierzyństwa. Zaznaczyć należy, że praktyką pracodawcy było zatrudnianie w formie zlecenia w celu sprawdzenia predyspozycji do pracy danej osoby, co w przypadku wykonywania czynności w reżimie odpowiadającym stosunkowi pracy – a tak było w przypadkuA. M.– było nieprawidłowym działaniem pracodawcy, który w celu sprawdzenia kompetencji i jakości pracy zatrudnionej osoby, powinien skorzystać z formy zatrudnienia jaką jest umowa o pracę na okres próbny. Taki rodzaj umowy przewiduje przecieżkodeks pracy. Ponadto istotne jest brzmienieart. 22 k.p.§ 11tego przepisu wskazuje, że zatrudnienie w warunkach określonych w § 1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Z kolei z § 12wynika, że nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych w § 1. W przedmiotowej sprawie ubezpieczona zgodziła się co prawda na umowę cywilnoprawną, którą zaproponował płatnik składek, jej zgoda nie ma jednak żadnego znaczenia, gdyż z uwagi na zacytowane przepisy, nawet jeśli godziła się na umowy zlecenia, to i tak stosunek łączący ją z płatnikiem od początku był stosunkiem pracy. Ubezpieczona w całym okresie pracy dlaM. M.wykonywała bowiem te same czynności, a co ważniejsze, sposób organizacji pracy przed 1 lipca 2023r. i po tej dacie był taki sam. Praca była wykonywa cały czas w miejscu, które oznaczył płatnik, w godzinach, które wskazał oraz pod jego kierownictwem i nadzorem. W takiej sytuacji od chwili zatrudnieniaA. M.uM. M.powinna być z nią zawarta umowa o pracę. To zaś, że tak się nie stało, gdyż pracodawca działał nieprawidłowo, nie może być interpretowane na niekorzyść ubezpieczonej i być dla niej okolicznością obciążającą przy dowodzeniu pozorności zawarcia umowy o pracę i działania w celu osiągnięcia korzyści w postaci świadczeń z ZUS. Biorąc pod uwagę wskazane przepisy oraz omówione okoliczności faktyczne przedmiotowej sprawy, organ rentowy nie może powoływać się na okoliczność, że po zawarciu umowy o pracę ubezpieczona wykonywała w rzeczywistości te same zadania i w taki sam sposób. Mimo, że faktycznie tak było, to nie świadczy to o nieważności oświadczeń stron umowy o pracę i konieczności wyłączeniaA. M.z ubezpieczeń, a tylko o tym, że stosunek pracy, który strony sformalizowały od 1 lipca 2023r., trwał w rzeczywistości od 1 marca 2023r. To zaś mogłoby być podstawą co najwyższej do przeprowadzenia kontroli u płatnika składek i objęciaA. M.ubezpieczeniami: emerytalnym, rentowymi, chorobowym i wypadkowym od daty, kiedy umowa o pracę faktycznie była realizowana. Perspektywa przyjęta przez organ rentowy okazała się jednak inna i zdaniem Sądu nie jest słuszna. Organ rentowy nie może karać pracownika wyłączeniem z ubezpieczeń społecznych i odmową wypłaty świadczeń w sytuacji, kiedy pracownik wykonywał pracę w warunkach określonych przezart. 22 k.p.i tylko w wyniku niezgodnej z przepisami polityki kadrowej pracodawcy musiał podpisać umowę zlecenia. Taka właśnie sytuacja powstała w przypadku ubezpieczonej, która po czterech miesiącach pracy na podstawie umowy zlecenia, podpisała umowy o pracę. Organ rentowy wydał jednak decyzję wyłączającą ją z ubezpieczeń społecznych, co w ocenie Sądu stanowi wyraz aprobaty Zakładu dla praktyk płatników składek, które powinny być piętnowane i eliminowane. Organ rentowy powinien w takich sytuacjach podejmować inne działania. Sąd, orzekając w sprawie, mógł natomiast orzec tylko odnośnie takiego okresu, jaki obejmuje zaskarżona decyzja, w więc od 1 lipca 2023r. Zdaniem Sądu, z powodów które zostały przedstawione, ubezpieczona od tej daty, a także wcześniej - ale to nie jest przedmiotem decyzji i orzeczenia Sądu, a stanowi tylko element ustaleń faktycznych – realizowała na rzeczM. M.umowę o pracę. Ponadto, odnosząc się w dalszym ciągu do koncepcji organu rentowego, Sąd przypomina, że nawet celowość w zachowaniu ubezpieczonej, na którą wskazał ZUS, nie czyni umowy o pracę umową nieważną, ponieważ była ona realizowana. Nawet gdyby w dacie zawarcie umowy o pracę ubezpieczona miała wiedzę o ciąży – choć zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że o ciąży dowiedziała się po około miesiącu od zawarcia umowy o pracę – to nie można zapominać, że w takiej sytuacji także może dojść do nawiązania ważnego stosunku pracy. Na przeszkodzie temu nie stoi nawet zaawansowana ciąża, jeśli stosunek pracy faktycznie jest realizowany. Wynika to z tego, że fakt ciąży nie przekreśla aktywności zawodowej. Również przepisy prawa nie zawierają żadnych ograniczeń w tym względzie i nie wskazują, w jakim czasie może nastąpić nawiązanie stosunku pracy, ani przez jaki okres powinny być opłacane składki na ubezpieczenia społeczne, by późniejsza wypłata świadczeń związanych z chorobą i macierzyństwem nie naruszała zasad solidaryzmu, równego traktowania ubezpieczonych, ochrony interesów i nie pokrzywdzenia innych ubezpieczonych oraz nieuszczuplania środków zgromadzonych w ramach ubezpieczenia. Sama chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, jako motywacja do podjęcia zatrudnienia, nie świadczy więc o zamiarze obejścia prawa, podobnie jak i inne cele stawiane sobie przez osoby zawierające umowy o pracę, takie jak chociażby chęć uzyskania środków utrzymania (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 26 lutego 2013r., I UK 472/12; z dnia 11 września 2013r., II UK 36/13; także: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 marca 2017r., III AUa 1003/16; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 lutego 2017r., III AUa 1270/16; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5 lipca 2018r., III AUa 297/18; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 maja 2018r., III AUa 858/17).Powyższe sprawia, że zawarcie umowy o pracę wyłącznie w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, nie powoduje samo w sobie nieważności takiej czynności prawnej, jako mającej na celu obejście ustawy, czy też jej pozorności, o ile na jej podstawie praca w reżimie określonym w art. 22 § 1 k.p.faktycznie jest wykonywana. Innymi słowy, motywacja skłaniająca do zawarcia umowy o pracę nie ma znaczenia dla jej ważności przy założeniu rzeczywistego świadczenia pracy zgodnie z warunkami określonymi w ww. przepisie (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 kwietnia 2018r., III AUa 141/18). Istotne z punktu widzenia przedmiotu sporu było również ustalenie, czyM. M.posiadał rzeczywistą potrzebę zatrudnienia ekspedientki. Okoliczność ta znalazła potwierdzenie w materiale dowodowym. Pracodawca konsekwentnie – w toku postępowania przed organem rentowym, jak i w toku postępowania sądowego - podnosił, że zachodziła rzeczywista potrzeba zatrudnienia pracownika na ww. stanowisku, co było spowodowane odejściem z pracy w piekarni przyul. (...)ekspedientkiE. R., której obowiązki przejęłaA. M., mająca doświadczenie w pracy na tym stanowisku, gdyż od marca 2023r. pracowała w innej piekarni prowadzonej przezM. M.. Nadto zwraca uwagę, że w ten sam sposób okoliczności związane z potrzebą zatrudnienia pracownika przezM. M.i okoliczności związane z rozpoczęciem przezA. M.pracy w piekarni przyul. (...)przedstawiła ubezpieczona i świadekM. P.. Podczas składania zeznań wielokrotnie zwracano także uwagę na okoliczność, że piekarnia działała w godzinach 6:00 – 19:00, nie było zatem możliwości, aby tylko jedna osoba, tj.M. P.– dotychczas pracująca w piekarni zE. R.– mogła sama wykonywać pracę w tak ustalonych godzinach jej otwarcia. Właśnie w tym celu – jako kolejna ekspedientka w piekarni, została zatrudnionaA. M.. Mając powyższe na uwadze Sąd ocenił, że organ rentowy nie miał podstaw, by postępowanie stron umowy o pracę w związku z jej zawarciem określić jako niezgodne z prawem, niezgodne z zasadami współżycia społecznego czy też zmierzające do obejścia prawa (art. 58 § 1 i 2 k.c.). Ponadto, nie udało się ustalić i tego, by strony złożyły oświadczenia, które tylko z pozoru miały wykreować stosunek pracy. Z tych względów, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c., należało dokonać zmiany wydanej przez organ rentowy decyzji poprzez stwierdzenie, żeA. M.jako pracownik płatnika składekM. M.podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i chorobowemu od 1 lipca 2023r. Sąd na podstawieart. 98 k.p.c.zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.na rzeczA. M., reprezentowanej przez pełnomocnika, który złożył stosowny wniosek, kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od daty uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Wskazana kwota, stanowiąca stawkę minimalną, została ustalona na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych(tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1935).

15/451000/0003521/U

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152525000002003_IV_Ca_000655_2024_Uz_2025-01-03_001

IV Ca 655/24

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2025-01-08 18:00:11.0 CET

2025-01-08 11:15:22.0 CET

15252500

2003

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV Ca 655/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 11 grudnia 2024r. Sąd Okręgowy w Płocku, IV Wydział Cywilny - Odwoławczy w składzie: Przewodnicząca Sędzia Renata Wanecka Protokolant Anna Wróblewska po rozpoznaniu na rozprawie 4 grudnia 2024r. w P. sprawy z powództwa B. M. (1) i M. C. przeciwko (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej w W. o ustalenie i o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Płocku z 13 marca 2024r. sygn. I C 1128/23 1 oddala apelację; 2 tyt

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Katarzyna Gątarek" xPublisher="gatarek.k" xEditorFullName="Katarzyna Gątarek" xEditor="gatarek.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="40" xFlag="published" xVolType="15/252500/0002003/Ca" xYear="2024" xVolNmbr="000655" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt IV Ca 655/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">11 grudnia 2024r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Płocku, IV Wydział Cywilny - Odwoławczy</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodnicząca Sędzia Renata Wanecka</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant Anna Wróblewska</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie 4 grudnia 2024r. w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o ustalenie i o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanej</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Płocku z 13 marca 2024r.</xText> <xText>sygn. I C 1128/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oddala apelację;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za II instancję zasądza od <xAnon> (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>C.</xAnon> kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego postanowienia.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt IV Ca 655/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z 13 marca 2024 r. Sąd Rejonowy w Płocku w sprawie z powództwa <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>C.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, ustalił, że <xAnon>umowa nr (...)</xAnon> o kredyt mieszkaniowy <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon>, zawarta 12 stycznia 2009 roku, jest nieważna (punkt I), zasądził od <xAnon> (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>C.</xAnon> łącznie kwotę 58.918,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 29 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 6.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, w tym kwotę 5.400 zł tytułem kosztów zastępstwa adwokackiego (punkt II) i oddalił powództwo w pozostałej części (punkt III).</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy ustalił:</xBx></xText> <xText>W 2018 roku powódka <xAnon>B. M. (1)</xAnon> wraz z mężem <xAnon>L. M.</xAnon> podjęli decyzję o zakupie mieszkania na własne potrzeby, na ten cel potrzebowali około 120.000 zł i środki te zamierzali uzyskać z kredytu bankowego. W tej sprawie powódka <xAnon>B. M. (1)</xAnon> wraz z mężem kilkukrotnie spotykali się z doradcą oferującym usługi pośrednictwa kredytowego w jego biurze w <xAnon>P.</xAnon>. Doradca przedstawiał oferty banków, które mogły udzielić kredytu, przy czym okazało się, że powódka <xAnon>B. M. (1)</xAnon> wraz z małżonkiem nie posiadają zdolności kredytowej na zaciągnięcie kredytu hipotecznego w złotówkach. Doradca zaproponował kredyt denominowany w walucie frank szwajcarski z uwagi na najniższe w tym czasie oprocentowanie i wysokość raty, przedstawiając podstawowe informacje o tego typu kredytach, jak kurs kupna, kurs sprzedaży, z uwzględnieniem wahań kursowych franka szwajcarskiego za okres ostatnich kilku lat. Powódka wraz z mężem zdecydowali się na skorzystanie z oferty kredytowej <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon> i złożyli u doradcy wypełniony formularz wniosku o kredyt mieszkaniowy <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon> w kwocie 120.000,00 zł, przy czym kredyt miał być udzielony w walucie <xAnon> (...)</xAnon> na okres 180 miesięcy ze spłatą w równych ratach, z przeznaczeniem na sfinansowanie zakupu lokalu w kwocie 60.440,40 zł i refinansowanie poniesionych kosztów w kwocie 59.559,60 zł. Zabezpieczeniem docelowym kredytu miała być hipoteka na nieruchomości finansowanej kredytem, a zabezpieczeniem w okresie przejściowym ubezpieczenie kredytu. Według załączonych do wniosku oświadczeń, źródłem dochodu <xAnon>L. M.</xAnon> było wynagrodzenie za pracę w kwocie 1.451,00 zł netto oraz emerytura w kwocie 1.423,17 zł netto miesięcznie, a źródłem dochodu powódki <xAnon>B. M. (1)</xAnon> emerytura w kwocie 1.038,00 zł netto miesięcznie. Doradca przekazał wypełnione wnioski do banku celem dalszej analizy i podjęcia decyzji kredytowej. Po pozytywnym zweryfikowaniu wniosku, powódka <xAnon>B. M. (1)</xAnon> wraz z mężem pojechali do placówki banku w <xAnon>W.</xAnon> na umówione spotkanie w celu podpisania umowy.</xText> <xText>W dniu 12.01.2009r. <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon> zawarł z powódką <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>L. M.</xAnon> jako kredytobiorcami <xAnon>umowę nr (...)</xAnon> o kredyt mieszkaniowy <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon> (kredyt budowlano-hipoteczny przeznaczony na zakup na rynku pierwotnym nieruchomości od dewelopera lub spółdzielni mieszkaniowej), na podstawie której bank udzielił kredytu denominowanego, wypłacanego w złotych w kwocie stanowiącej równowartość 47.217,02 CHF, z przeznaczeniem na finansowanie przedpłat na poczet nabycia od firmy deweloperskiej lokalu mieszkalnego wraz z miejscem garażowym zlokalizowanego w <xAnon>P.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> A2/3 oraz refinansowanie nakładów i kosztów poniesionych przez kredytobiorców (§1 ust. 1-2 Części Szczególnej Umowy <xAnon> – (...)</xAnon>). Okres kredytowania wynosił od 12.01.2009r. do 30.09.2018r., kwota kredytu do wypłaty na rachunek zbywcy wynosiła 120.000,00 zł, oprocentowanie kredytu wynosiło 4,14833% rocznie, całkowity koszt kredytu wynosił szacunkowo 18.953,90 zł, w tym prowizja w kwocie 3.160,43 zł, odsetki pobierane przez cały okres kredytowania w kwocie 15.793,47 zł oraz koszt wynikający z podwyższenia marży banku z tytułu ubezpieczenia kredytu w okresie przejściowym w kwocie 2.312,28 zł. Zabezpieczeniem docelowym spłaty kredytu była hipoteka kaucyjna do kwoty 152.212,00 zł na nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny oraz hipoteka kaucyjna do kwoty 27.788,00 zł na nieruchomości stanowiącej garaż. Zabezpieczeniem przejściowym było ubezpieczenie kredytu w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> oraz umowa przelewu wierzytelności z tytułu umowy ubezpieczenia nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych. Wypłata kredytu miała nastąpić nie później niż w ciągu 90 dni od daty zawarcia umowy kredytu, po spełnieniu określonych w umowie warunków, jednorazowo na rachunek bankowy wskazany przez kredytobiorców. Spłata kredytu miała następować zgodnie z harmonogramem, do 30.09.2018r., w 116 ratach równych, przy czym środki miały być pobierane z rachunku bankowego kredytobiorców wskazanego w <xAnon>umowie (...)</xAnon>-tego dnia każdego miesiąca, poczynając od 30.01.2009r. Umowa kredytu składała się z Części Ogólnej Umowy (<xAnon> (...)</xAnon>) oraz Części Szczególnej Umowy (<xAnon> (...)</xAnon>), integralną jej częścią były „Ogólne warunki udzielania przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> kredytu mieszkaniowego <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon> z Tabeli opłat i prowizji <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> dla klientów indywidualnych. Zgodnie z §1 ust. 1-3 <xAnon> (...)</xAnon>, kredyt mieszkaniowy <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon> był udzielany w złotych, w przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej, kwota kredytu wypłacana w złotych miała być określona poprzez przeliczenie na złote kwoty bazowej wyrażonej w walucie, w której kredyt był denominowany, według kursu kupna tej waluty, zgodnie z Tabelą kursów, obowiązującą w banku w dniu uruchomienia środków, w momencie dokonywania przeliczeń kursowych. Dodatkowo, w przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej zmiana kursu waluty wpływała na wypłacane w złotych przez bank kwoty transz kredytu oraz na spłacane w złotych przez kredytobiorcę kwoty rat kapitałowo-odsetkowych, ryzyko kursowe związane ze zmianą kursu waluty ponosił kredytobiorca, z uwzględnieniem §12 ust. 2-4 oraz §20 ust. 6 <xAnon> (...)</xAnon>. Zgodnie z §2 ust. 1-2 <xAnon> (...)</xAnon>, oprocentowanie kredytu ustalane było według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej sumę odpowiedniej stopy bazowej oraz marży banku, przy czym w przypadku kredytu denominowanego w <xAnon> (...)</xAnon>, stopa bazowa odpowiadała obowiązującej w ostatnim dniu roboczym przed dniem uruchomienia środków stawce LIBOR 3M. Ponadto, w przypadku kredytów denominowanych, do przeliczeń aktualnego salda kredytu na PLN, zastosowanie miał średni kurs NBP dla danej waluty, aktualny na ostatni dzień roboczy danego miesiąca (§4 ust. 5 <xAnon> (...)</xAnon>). Według §8 ust. 1, 5 i 6 <xAnon> (...)</xAnon>, wysokość pobieranych od kredytobiorcy prowizji i opłat ustalana była na podstawie Tabeli opłat i prowizji. W przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej, prowizje pobierane były w złotych, w równowartości kwot wyrażonych w walucie obcej. Do przeliczenia kwot prowizji z waluty obcej na złote, zastosowanie miał kurs sprzedaży danej waluty według Tabeli kursów, obowiązującej w banku w dniu zapłaty prowizji, w momencie dokonywania przeliczeń kursowych. Zgodnie z §12 ust. 2-4 <xAnon> (...)</xAnon>, w przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej, wypłata środków następować miała w złotych, w kwocie stanowiącej równowartość wypłacanej kwoty wyrażonej w walucie obcej. Do przeliczeń kwot walut uruchamianego kredytu zastosowanie miał kurs kupna waluty obcej według Tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu wypłaty środków, w momencie dokonywania przeliczeń kursowych. W przypadku kredytów denominowanych, gdy przyznana kwota kredytu, na skutek różnic kursowych, okazałaby się na dzień uruchomienia ostatniej transzy kredytu kwotą przewyższającą kwotę wymaganą do realizacji celu określonego w §1 ust. 2 <xAnon> (...)</xAnon>, bank uruchomić miał środki w wysokości stanowiącej równowartość w walucie kredytu kwoty niezbędnej do realizacji tego celu oraz dokonać pomniejszenia salda zadłużenia poprzez spłatę kwoty niewykorzystanej. W przypadku gdy kwota uruchomionego kredytu okazałaby się niewystarczająca do realizacji celu, określonego w §1 ust. 2 <xAnon> (...)</xAnon>, kredytobiorca zobowiązany był do zbilansowania inwestycji ze środków własnych. Z kolei według §15 ust. 7 <xAnon> (...)</xAnon>, w przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej: harmonogram spłat kredytu wyrażany był w walucie, w której kredyt jest denominowany, spłata następować miała w złotych, w równowartości kwot wyrażonych w walucie obcej, a do przeliczeń wysokości rat kapitałowo-odsetkowych spłacanego kredytu zastosowanie znajdować miał kurs sprzedaży danej waluty według Tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu spłaty, w momencie dokonywania przeliczeń kursowych. Tabela kursów była udostępniana klientom na tablicy ogłoszeń w placówkach banku oraz publikowana na stronie internetowej banku (§1 ust. 18 ogólnych warunków udzielania przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> kredytu mieszkaniowego <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon> – OWU). Powódka <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>L. M.</xAnon> w dniu zawarcia umowy kredytu udzielili bankowi pełnomocnictwa do rachunku rozliczeniowo-oszczędnościowego, prowadzonego przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon>, w celu pobrania bez oddzielnej dyspozycji kwot należnych z tytułu zobowiązań wynikających z umowy o kredyt z dnia 12.01.2009r. Zgodnie z §6 ust. 1, 2 i 6 OWU, kredytobiorca mógł ubiegać się o zmianę waluty kredytu, po spełnieniu określonych warunków, w tym po złożeniu pisemnego wniosku o zmianę waluty, co najmniej na 7 dni roboczych przed datą przewalutowania, po uiszczeniu przez kredytobiorcę prowizji za zmianę waluty i uznaniu przez bank zdolności kredytowej jako wystarczającej dla nowej kwoty kredytu. W przypadku przekształcania kredytu z opcji denominowanej w walucie obcej w opcję złotową, kapitał pozostały do spłaty wyrażony w walucie obcej miał być przeliczony na złote po kursie sprzedaży danej waluty według Tabeli kursów, obowiązującej w banku w momencie zaewidencjonowania w systemie informatycznym banku kwoty kredytu po zmianie waluty. Zasady stosowania Tabeli kursów oraz zawierania, raportowania i wykonywania transakcji walutowych przy użyciu kursów w niej zawartych regulowała Instrukcja stosowania Tabeli kursów walutowych <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> Ponadto w banku obowiązywała Instrukcja ustalania przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon>, określająca sposób ustalania, to znaczy tworzenia oraz wprowadzania do systemu Globus i autoryzacji Tabeli Kursów Walut Banku przez Departament Sprzedaży <xAnon>Produktów S.</xAnon>. W załączniku do tej instrukcji przewidziano maksymalne dopuszczalne odchylenia od średnich kursów rynkowych w <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon></xText> <xText>Treść umowy kredytu z 12.01.2009r. została ustalona na podstawie wzorca stanowiącego załącznik do „Regulaminu udzielania przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> kredytu mieszkaniowego <xAnon> (...)</xAnon>, wprowadzonego Zarządzeniem Nr <xAnon> (...)</xAnon> Prezesa Zarządu <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> z 27.09.2007r.</xText> <xText>Przed podpisaniem umowy kredytu pracownik banku umożliwił powódce <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i jej mężowi zapoznanie się z treścią tej umowy, wynikające z niej warunki nie podlegały jednak negocjacji. Kredytobiorcom nie udzielono szczegółowych informacji o sposobie przeliczania rat, nie omawiano kwestii związanych z ryzykiem kursowym, nie przedstawiono wariantów ani symulacji dotyczących warunków spłaty kredytu w zależności od wahania kursu waluty. Pracownik banku oświadczył jedynie, że frank szwajcarski jest bezpieczną i stabilną walutą.</xText> <xText>W piśmie z 26.01.2009r. powódka <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>L. M.</xAnon> złożyli do banku wniosek o wypłatę środków z kredytu mieszkaniowego z 12.01.2009r. w kwocie 120.000,00 zł poprzez przelanie kwoty 60.440,40 zł na rachunek bankowy zbywcy nieruchomości tytułem ceny zakupu oraz kwoty 59.559,60 zł na rachunek bankowy kredytobiorcy <xAnon>L. M.</xAnon> tytułem refinansowania poniesionych kosztów. Przy wypłacaniu kwoty kredytu w dniu 29.01.2009r. bank przyjął do przeliczenia kurs kupna <xAnon> (...)</xAnon> według Tabeli kursów walutowych <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> obowiązującej w momencie uruchomienia środków w wysokości 2,8059 zł, pobierając jednocześnie prowizję w kwocie 3.391,13 zł oraz kwotę 350,00 zł.</xText> <xText>W wykonaniu umowy z 12.01.2019r., bank wypłacił środki kredytu jednorazowo w ten sposób, że 29.01.2009r. rachunek obsługi kredytu prowadzony w <xAnon> (...)</xAnon> został zasilony przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> kwotą 47.217,02 CHF, część tej kwoty w wysokości 42.768,55 CHF została przelana na rachunek obsługi kredytu prowadzony w PLN i po jej przeliczeniu na PLN zaewidencjonowana na tym rachunku jako kwota 120.000,00 zł (równowartość kwoty 42.768,55 CHF po przeliczeniu po kursie 2,<xAnon> (...)</xAnon>), po czym kwota 59.559,60 zł została przelana na rachunek wskazany we wniosku klienta, a kwota 60.440,40 zł została przelana na rachunek zbywcy wskazany we wniosku klienta. Pozostała część z kwoty 47.217,02 CHF w kwocie 4.448,47 CHF została zarachowana na wcześniejszą spłatę kredytu z tytułu różnic kursowych.</xText> <xText>Z dniem 11.09.2014r. doszło do połączenia pozwanego <xAnon> (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> jako spółki przejmującej z <xAnon> (...) Bank (...) Spółką Akcyjną</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon> jako spółką przejmowaną, w wyniku którego cały majątek spółki przejmowanej został przeniesiony na spółkę przejmującą.</xText> <xText>Z tytułu spłaty zobowiązań wynikających z umowy kredytu w okresie od 29.01.2009r. do 01.10.2018r. powódka <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>L. M.</xAnon> zapłacili na rzecz pozwanego kwotę 153.681,56 zł z tytułu kapitału, kwotę 21.465,37 zł z tytułu odsetek, kwotę 3.391,13 zł z tytułu prowizji, kwotę 350,00 zł z tytułu opłaty za wycenę nieruchomości i kwotę 30,00 zł z tytułu opłaty za monit o dostarczenie dokumentów. Umowa kredytu nie była aneksowana, w trakcie jej obowiązywania okazało się, że raty były coraz wyższe, informację o ostatecznej wysokości raty w danym miesiącu kredytobiorcy uzyskiwali dopiero po jej pobraniu z konta bankowego.</xText> <xText>W dniu 24.07.2020r. zmarł <xAnon>L. M.</xAnon>, spadek po nim na podstawie ustawy nabyły wprost powódki <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>M. C.</xAnon>, po 1/2 części każda z nich.</xText> <xText>W piśmie z 12.06.2023r. powódki, w związku z istnieniem podstaw do uznania umowy z dnia 12.01.2009r. o kredyt mieszkaniowy <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>08-<xAnon> (...)</xAnon> za nieważną, wezwały pozwanego do zwrotu na ich rzecz nienależnie pobranego świadczenia w kwocie 58.918,06 zł w terminie 14 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.</xText> <xText>W odpowiedzi na otrzymane 14.06.2023r. wezwanie do zapłaty, pozwany w piśmie z 21.06.2023r. poinformował powódkę <xAnon>B. M. (1)</xAnon>, że umowa kredytu była realizowana w sposób prawidłowy, a bank nie widzi podstaw do uznania roszczeń.</xText> <xText><xUx>Przechodząc do oceny prawnej powództwa, Sąd Rejonowy</xUx> w pierwszej kolejności wyjaśnił, iż powódki wystąpiły w niniejszej sprawie z żądaniem stwierdzenia nieważności umowy kredytu mieszkaniowego <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon> z dnia 12.01.2009r., zawartej z poprzednikiem prawnym pozwanego, oraz zasądzenia od pozwanego kwoty 58.919,00 zł wraz z odsetkami, tytułem zwrotu kwoty przewyższającej wypłacony przez bank kapitał kredytu, w związku z nieważnością powołanej wyżej umowy. Mając na uwadze powyższe przyjął, że podstawę prawną żądania ustalenia nieważności umowy stanowił przepis <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Wskazał również, że powódki sformułowały w pozwie kilka niezależnych podstaw dla uznania nieważności umowy, tj. nieważność wynikającą z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 §1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1;art. 69 ust. 2" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 i 2 prawa bankowego</xLexLink> (niezgodność spornej umowy kredytu z przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawa bankowego</xLexLink>), nieważność wynikającą z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 §1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 prawa bankowego</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> (sprzeczność umowy z zasadami autonomii woli i swobody umów) oraz nieważność wynikającą z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 §1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> (zastosowanie w spornej umowie klauzul niedozwolonych prowadzących do nieważności umowy). Z kolei jako podstawę prawną żądania zapłaty powódki wskazały przepisy regulujące obowiązek zwrotu nienależnie spełnionego świadczenia (<xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 §1 i 2 k.c.</xLexLink>), które znajdują zastosowanie ze względu na nieważność umowy.</xText> <xText>Odnosząc się w pierwszej kolejności do żądania ustalenia nieważności umowy w oparciu o przytoczone przez stronę powodową podstawy prawne Sąd Rejonowy wskazał, iż zgodnie z <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.08.1997r. - Prawo bankowe</xLexLink> (Dz. U. Nr 140, poz. 939 z późn. zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Wyjaśnił, iż w kredycie denominowanym kwota kredytu jest wyrażona w walucie obcej i zostaje wypłacona w tej walucie, w jakiej jest denominowany tzw. kredyt czysto walutowy, bądź w walucie krajowej według klauzuli umownej opartej na kursie kupna waluty obcej obowiązującym w banku w dniu uruchomienia kredytu. Podkreślił, że w stanie obowiązującym przed nowelizacją (dodanie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 2;art. 69 ust. 2 pkt. 4 a" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 2 pkt 4a prawa bankowego</xLexLink>) w orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało już wyjaśnione, że na gruncie przewidzianej w <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> zasady swobody umów dopuszczalne jest ułożenie stosunku prawnego w taki sposób, że strony ustalą w umowie inną walutę zobowiązania i inną walutę wykonania zobowiązania. Strony mogą więc ustalić jako walutę zobowiązania (wierzytelności) walutę obcą, a jako walutę wykonania tego zobowiązania (wierzytelności) walutę polską. Wskazał, że także z <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 2;art. 69 ust. 2 pkt. 2;art. 69 ust. 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 2 pkt 2 i 4 prawa bankowego</xLexLink> wynika, że określone w umowie kredytu bankowego waluta kredytu oraz waluta spłaty kredytu nie muszą być tożsame. Podniósł, że w konsekwencji przyjmuje się w literaturze, iż na gruncie przewidzianej w <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> zasady swobody umów dopuszczalne jest ułożenie stosunku prawnego w taki sposób, że strony ustalą w umowie inną walutę zobowiązania i inną walutę wykonania zobowiązania. W związku z tym, umowa kredytu denominowanego w ocenie Sądu Rejonowego co do zasady nie może być uznana za sprzeczną z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawem bankowym</xLexLink>.</xText> <xText>W dalszej kolejności Sąd Rejonowy zważył, iż w świetle aktualnego orzecznictwa postanowienia umowy kredytu denominowanego w walucie obcej, jeżeli mają charakter niedozwolony, mogą wykraczać poza ogólne granice swobody umów określone w <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, co jednak nie przesądza jeszcze zastosowania <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 §1 k.c.</xLexLink> Wyjaśnił, że <xLexLink xArt="art. 385(1);art. n" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> i n. k.c.</xLexLink> stanowią rdzeń systemu ochrony konsumenta przed wykorzystywaniem przez przedsiębiorców silniejszej pozycji kontraktowej, związanej z możliwością jednostronnego kształtowania treści wiążących strony postanowień, w celu zastrzegania klauzul niekorzystnych dla konsumenta (klauzul abuzywnych), i wprowadzają instrument wzmożonej – względem zasad ogólnych (w tym <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>) – kontroli treści postanowień narzuconych przez przedsiębiorcę, pod kątem poszanowania interesów konsumentów, a także szczególną – odbiegającą od zasad ogólnych – sankcję, mającą niwelować niekorzystne skutki zastosowania klauzul abuzywnych. W zakresie swego zastosowania wyłączają zatem regulacje ogólne, w tym dotyczące konsekwencji naruszenia właściwości (natury) stosunku prawnego. Sąd Rejonowy przyjął zatem, że w omawianym zakresie, tj. w przypadku naruszenia przez postanowienia umowne właściwości (natury) stosunku prawnego, które spełnia przesłanki określone w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. n" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> i n. k.c.</xLexLink>, reżim niedozwolonych postanowień umownych wyłącza zastosowanie <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 §1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> Swą argumentację w powyższym zakresie poparł wyrokiem Sądu Najwyższego z 13.05.2022r., <xAnon> (...)</xAnon> 464/22, LEX nr 3350095.</xText> <xText>Podsumowując Sąd uznał, że z uwagi na konsumencki charakter umowy zawartej przez powódkę <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i jej małżonka z bankiem, podstaw do ewentualnego stwierdzenia nieważności zawartej umowy kredytu ze względu na treść jej postanowień, naruszających interes kredytobiorców, należy poszukiwać przede wszystkim w przepisach <xLexLink xArt="art. 385(1);art. n" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> i n. k.c.</xLexLink> dotyczących ochrony konsumentów, które stanowią, w zakresie w nich uregulowanym, <xIx>lex specialis</xIx> w stosunku do reguł tzw. słuszności kontraktowej.</xText> <xText>W następnej kolejności Sąd powołał treść <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> §1 k.c.</xLexLink>, zgodnie z którym postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Zgodnie zaś z §3 powołanego przepisu, nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. Sąd Rejonowy wskazał, że w szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Podkreślił, że jeżeli postanowienie umowy zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§1</xLexLink> nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> §2 k.c.</xLexLink>). Według <xLexLink xArt="art. 385(2)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>2</xSUPx> k.c.</xLexLink>, oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny.</xText> <xText>Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd zaznaczył, że według strony powodowej za niedozwolone w świetle powołanej regulacji należało uznać w szczególności postanowienia §1 ust. 1 Części Szczegółowej Umowy (<xAnon> (...)</xAnon>) z 12.01.2009r., §1 ust. 1 w zw. z §1 pkt 2 i 3 Części Ogólnej Umowy (<xAnon> (...)</xAnon>), §8 <xAnon> (...)</xAnon>, §12 ust. 2-4 <xAnon> (...)</xAnon> oraz §15 ust. 7 pkt 2 oraz pkt 3 <xAnon> (...)</xAnon>. Przedmiotowe postanowienia przewidywały, że udzielony powódce <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>L. M.</xAnon> kredyt mieszkaniowy <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon> denominowany w walucie wynosił 47.217,02 CHF i podlegał wypłacie w kwocie 120.000,00 zł. Umowa regulowała system przeliczeń, zgodnie z którym kwota kredytu była wypłacana w złotych według kursu kupna franka szwajcarskiego wynikającego z Tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu uruchomienia środków, natomiast raty kredytu podlegały spłacie w złotych, w równowartości kwot wyrażonych w walucie obcej, przy czym do przeliczeń stosowany był kurs sprzedaży franka szwajcarskiego według Tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu spłaty. Sąd Rejonowy podkreślił, że umowa nie przewidywała obiektywnych kryteriów ustalania kursów franka szwajcarskiego, które znajdowały zastosowanie do ustalenia wysokości wypłacanego kredytu i spłacanych rat, sposób tworzenia i autoryzacji Tabeli kursów został określony w wewnętrznych instrukcjach banku, które co do zasady nie są udostępniane klientom. Ponadto podniósł, z umowy kredytu zawartej przez powódkę <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>L. M.</xAnon> wynikało, że do przeliczeń aktualnego salda kredytu na złote zastosowanie znajdował średni kurs NBP dla franka szwajcarskiego, aktualny na ostatni dzień roboczy danego miesiąca (§4 ust. 5 <xAnon> (...)</xAnon>). W ocenie Sądu w konsekwencji takiego zastrzeżenia tzw. kredyty frankowe były znacznie droższe niż kredyty złotowe. Sąd wyjaśnił, że przy kredycie złotowym, jeżeli wzrasta oprocentowanie, rośnie jedynie bieżąca rata spłaty kredytu, a nie saldo zadłużenia. Natomiast przy kredycie frankowym, wraz ze wzrostem bieżącej raty spłaty kredytu wzrastało saldo zadłużenia, które mogło przekroczyć nie tylko kwotę udzielonego kredytu, ale także wartość kredytowanej nieruchomości, a nawet wartość majątku kredytobiorcy. Z dokonanych przez Sąd ustaleń wynikało, że kredytobiorcy przed zawarciem umowy z 12.01.2009r. nie zostali szczegółowo poinformowani o skutkach zaciągnięcia zobowiązania kredytowego w walucie obcej, w szczególności o ryzyku kursowym, które zgodnie z §1 ust. 3 pkt 2 umowy mieli oni ponosić. Powódka <xAnon>B. M. (2)</xAnon> zeznała, że kredyt walutowy zaciągała po raz pierwszy, nie miała świadomości nieograniczonego ryzyka kursowego i jego skutków, nie rozumiała zastosowanego w umowie mechanizmu przeliczania rat, a umowę zawarła w zaufaniu do banku, opierając się na uzyskanym od pracownika banku zapewnieniu, że frank szwajcarski jest bezpieczną, stabilną walutą. Sąd Rejonowy podkreślił, że z materiału dowodowego wynikało jednocześnie, że warunki umowy z 12.01.2009r. nie zostały z kredytobiorcami indywidualnie uzgodnione, a jej treść pochodziła z uprzednio przygotowanego przez bank wzorca. Oczywistym jest zatem zdaniem Sądu Rejonowego, że kredytobiorcy nie mieli realnego wpływu na treść zawartej umowy.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że podniesiony w pozwie zarzut abuzywnego charakteru zakwestionowanych postanowień umowy kredytu zasługiwał na uwzględnienie. Sąd wyjaśnił bowiem, że z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> §1 k.c.</xLexLink> wynika, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są klauzule, które spełniają łącznie trzy przesłanki pozytywne, tj. zawarte zostały w umowach z konsumentami, kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszają jego interesy. Wskazał, że kontrola abuzywności postanowień umowy wyłączona jest w przypadku spełnienia jednej z dwóch przesłanek negatywnych, tj. gdy postanowienie umowne zostało indywidualnie uzgodnione z konsumentem oraz gdy postanowienie to określa główne świadczenia stron, o ile jest sformułowane w sposób jednoznaczny. Brak jednoznacznego określenia umożliwia tym samym ocenę danego postanowienia umownego pod kątem abuzywności.</xText> <xText>W realiach niniejszej sprawy Sąd przyjął, że treść umowy kredytu z 12.01.2009r. nie została ustalona w toku negocjacji pomiędzy bankiem a konsumentami, strona pozwana nie udowodniła, aby sporządzona umowa była rezultatem indywidualnych uzgodnień, z przeprowadzonych dowodów wynikało jednoznacznie, iż jej treść była zaczerpnięta wprost z wzorca opracowanego uprzednio przez bank i nie podlegała negocjacjom. Nie zachodziły zatem w ocenie Sądu Rejonowego podstawy do wyłączenia kontroli abuzywności ze względu na omawianą przesłankę.</xText> <xText>W kwestii drugiej z negatywnych przesłanek kontroli Sąd wskazał, iż użyte w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1;art. 385(1) § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> §1 zdanie drugie k.c.</xLexLink> pojęcie głównych świadczeń stron nie zostało zdefiniowane, a więc określenia tego pojęcia należy poszukiwać w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości dotyczącym stosowania <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 4 ust. 2</xLexLink> dyrektywy 93/13. Sąd Rejonowy podniósł, że Trybunał Sprawiedliwości kwalifikuje konsekwentnie klauzule dotyczące ryzyka wymiany, do których zalicza także sposób ustalania kursu wymiany, jako klauzule określające główny przedmiot umowy kredytu zarówno indeksowanego, jak i denominowanego (tak m.in. w wyrokach TS: z dnia 30.04.2014r., C-26/13, <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>K. R.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...)</xAnon>.; z dnia 20.09.2017r., C-186/16, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>P. A.</xAnon> i in. przeciwko <xAnon> (...) SA</xAnon>, oraz z dnia 20.09.2018r., C-51/17, <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>, EU:C:2018:750; z dnia 14.03.2019r., C-118/17, <xAnon>D.</xAnon>, EU:C:2019:207, pkt 48; z dnia 03.10.2019r., C-260/18, <xAnon>D.</xAnon>, nr 44; z dnia 10.06.2021r., C-776/19, C–782/19, VP i in. przeciwko <xAnon> (...) S.A</xAnon> oraz AV i in. przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, <xAnon>P.</xAnon> de la <xAnon>R.</xAnon>). Sąd Rejonowy wskazał, że w świetle orzecznictwa <xAnon> (...)</xAnon> również Sąd Najwyższy przyjął, że zastrzeżone w umowie kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej klauzule kształtujące mechanizm indeksacji określają główne świadczenie kredytobiorcy. W konsekwencji w ten sam sposób należy też ocenić postanowienie (część postanowienia) stanowiące część mechanizmu indeksacyjnego, określające sposób oznaczenia kursu miarodajnego do przeliczenia walutowego (wyrok SN z dnia 11.12.2019r., V CSK 382/18, OSNC-ZD 2021, nr 2, poz. 20, LEX nr 2771344). W celu zadośćuczynienia wymaganiu ich transparentności, nie jest zdaniem Sądu wystarczająca ogólna informacja przedsiębiorcy pozwalająca konsumentowi na zrozumienie, że w zależności od zmian kursu wymiany zmiana parytetu pomiędzy walutą rozliczeniową a walutą spłaty może pociągać za sobą niekorzystne konsekwencje dla jego zobowiązań finansowych, ani przedstawienie mu ewentualnych wahań kursów wymiany. Zdaniem Sądu konsument powinien być jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu indeksowanego do waluty obcej, ponosi przez cały okres obowiązywania umowy ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku silnej deprecjacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie (postanowienie SN z dnia 20.07.2023r., I CSK 6062/22, LEX nr 3586545). Zgodnie ze wskazaniami Trybunału, przy ocenie przejrzystości postanowień umowy kredytu waloryzowanego do waluty obcej należy według Sądu Rejonowego uwzględnić czy konsumentowi podano wszystkie informacje pozwalające mu ocenić w szczególności całkowity koszt kredytu. Sąd zaznaczył, że kluczowa jest w tym zakresie możliwość zrozumienia przez konsumenta ryzyka związanego z silną deprecjacją środka płatniczego państwa członkowskiego, w którym kredytobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, oraz ze wzrostem zagranicznej stopy procentowej. Wyjaśnił, że konsument ma nie tylko zrozumieć samo ryzyko kursowe, ale również skutki ewentualnej realizacji ryzyka dla jego obowiązków umownych. W tym celu przedsiębiorca musi przedstawić możliwe zmiany kursów wymiany walut i ryzyko związane z zawarciem takiej umowy, przeprowadzić symulacje liczbowe, jak też wyjaśnić kontekst gospodarczy umowy. Podkreślił też konieczność posługiwania się zrozumiałym językiem, jak też używania pojęć lub wyjaśnień ostrzegających kredytobiorcę w wyraźny sposób o istnieniu szczególnego ryzyka. Wskazał, że przedsiębiorca powinien również umożliwić właściwie poinformowanemu oraz dostatecznie uważnemu i racjonalnemu konsumentowi zrozumienie sposobu ustalania kursu wymiany waluty obcej stosowanego w celu obliczenia kwoty rat kredytu, w taki sposób, aby konsument miał możliwość w każdej chwili samodzielnie ustalić kurs wymiany stosowany przez przedsiębiorcę. Sąd Rejonowy wyraził również pogląd, iż okoliczność, że konsument oświadcza, iż jest w pełni świadomy potencjalnego ryzyka kursowego wynikającego z zawarcia umowy kredytu waloryzowanego, nie ma sama w sobie znaczenia dla oceny, czy przedsiębiorca spełnił wymóg przejrzystości.</xText> <xText>W niniejszej sprawie w ocenie Sądu omówione wyżej warunki transparentności umowy nie zostały przez bank spełnione, w umowie kredytu nie sprecyzowano sposobu ustalania kursu waluty, a poprzez odesłanie do Tabeli kursów publikowanej cyklicznie przez bank kredytobiorcy nie byli w stanie w momencie zawierania umowy kredytowej samodzielnie oszacować kwoty, którą będą mogli otrzymać oraz którą będą musieli świadczyć w przyszłości. Przyjęty przez bank sposób ustalania kursów wymiany waluty, wpływający bezpośrednio na wysokość rat kredytowych, ze względu na brak w umowie obiektywnych kryteriów czy granic (odchyleń) pomiędzy kursem rynkowym a kursem stosowanym przez bank, nie podlegał zdaniem Sądu Rejonowego jakiejkolwiek weryfikacji ze strony kredytobiorców, przy jednoczesnym obciążeniu ich ryzykiem niekorzystnej zmiany kursy waluty w pełnym zakresie. Potwierdziły w ocenie Sądu zeznania powódki <xAnon>B. M. (1)</xAnon>, według których powódka zarówno przy zawieraniu umowy kredytu, jak i na etapie jej wykonywania, nie była w stanie precyzyjnie ustalić, do jakiej kwoty ponosić będzie odpowiedzialność za zapłatę rat kredytowych.</xText> <xText>Sąd Rejonowy uznał, że odwołanie do kursów walut zawartych w &quot;Tabeli kursów&quot; banku oznacza naruszenie równorzędności stron umowy przez nierównomierne rozłożenie uprawnień i obowiązków między partnerami stosunku obligacyjnego. Wskazał, że ukształtowane jednostronnie w umowie kredytowej w drodze postanowienia zaczerpniętego z wzorca umowy przez bank uprawnienie do ustalania kursu waluty nie może być dowolne, tj. nie doznawać żadnych ograniczeń w postaci skonkretyzowanych, obiektywnych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych. Stanął na stanowisku, że należy je ocenić jako element treści umowy skutkujący nierównomiernym rozkładem praw i obowiązków stron umowy kredytowej, prowadzący do naruszenia interesów konsumenta, w tym przede wszystkim interesu ekonomicznego, odpowiadającego wysokości poszczególnych rat kredytu. W tym zakresie istotne znaczenie należy zdaniem Sądu przypisać wymaganiu właściwej przejrzystości i jasności postanowienia umownego, czyli odpowiedzi na pytanie, czy zawarta umowa wskazuje w sposób jednoznaczny powody i specyfikę mechanizmu przeliczania waluty, tak by konsument mógł przewidzieć, na podstawie transparentnych i zrozumiałych kryteriów, wynikające dla niego z tego faktu konsekwencje ekonomiczne (wyrok SN z 15.11.2019 r., V CSK 347/18, LEX nr 2749471). Zwrócił przy tym uwagę, że z zawartego w umowie kredytowej oświadczenia kredytobiorców, że są świadomi ryzyka walutowego, nie można wyciągać daleko idących wniosków. Podniósł, że w zaleceniach <xAnon> (...)</xAnon> Rady ds. Ryzyka Systemowego z dnia 21.09.2011r. dotyczących kredytów walutowych obcych (<xAnon> (...)</xAnon>; Dz. Urz. UE C 342, s. 1) wskazano, że nawet najbardziej staranny konsument nie był w stanie przewidzieć konsekwencji ekonomicznych kredytu hipotecznego we frankach szwajcarskich.</xText> <xText>W wyniku analizy kwestionowanych przez stronę powodową postanowień umownych Sąd doszedł do wniosku, że w niniejszej sprawie spełnione zostały pozytywne przesłanki stwierdzenia niedozwolonego charakteru omawianych klauzul. Sąd wskazał, że co do zasady, za sprzeczne z dobrymi obyczajami uznaje się reguły postępowania sprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Podniósł jednak, że za sprzeczne z dobrymi obyczajami można uznać także działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, a więc działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania. Wyjaśnił, że w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> §1 k.c.</xLexLink> &quot;rażące naruszenie interesów konsumenta&quot; oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast &quot;działanie wbrew dobrym obyczajom&quot; w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Obie, wskazane w tym przepisie, formuły prawne służą do oceny tego, czy standardowe klauzule umowne zawarte we wzorcu umownym przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta (uzasadnienie wyroku SN z dnia 13.07.2005r., I CK 832/04, Pr. Bankowe 2006, nr 3, poz. 8, LEX nr 159111).</xText> <xText>W realiach niniejszej sprawy Sąd uwzględnił, iż jak wynikało z zeznań powódki <xAnon>B. M. (1)</xAnon>, kredytobiorcy przed zawarciem umowy nie zostali poinformowani w sposób rzetelny o skutkach ekonomicznych umowy kredytu denominowanego, rzeczywiste skutki stały się dla nich widoczne i odczuwalne dopiero na etapie wykonywania umowy, kiedy doszło do wzrostu kursu franka szwajcarskiego, co do którego w momencie podpisywania umowy konsumenci zostali zapewnieni, że to bezpieczna i stabilna waluta. Wskazał, że powódka stwierdziła przy tym, że posiadając obecnie wiedzę o ekonomicznych skutkach zawartej umowy, nie zdecydowałaby się ponownie na taki kredyt, co w ocenie Sądu świadczy o sprzeczności postanowień umownych dotyczących ukształtowania ryzyka kursowego z dobrymi obyczajami w przedstawionym wyżej rozumieniu. Sąd zaaprobował stanowisko judykatury, zgodnie z którym należyta informacja o obciążającym kredytobiorców ryzyku kursowym związanym z zawarciem umowy kredytu denominowanego w walucie obcej powinna polegać co najmniej na okazaniu kredytobiorcy wykresu obrazującego zmiany kursów waluty obcej w okresie adekwatnym do okresu, na który ma zostać zawarta umowa (w tym wypadku co najmniej 10 lat), a nadto wyjaśnieniu, że kwota kredytu w walucie obcej zostanie przeliczona na walutę polską po kursie waluty, jaki będzie obowiązywał zgodnie z umową w dniu wypłaty kwoty kredytu, że raty kapitałowe kredytu będą wyrażone w walucie obcej i zostaną wyliczone na podstawie salda kapitału kredytu wyrażonego w walucie obcej oraz że kurs waluty, do której denominowana jest kwota kredytu, przekłada się bezpośrednio na wysokość salda kredytu wyrażonego w złotych oraz rat kredytu wyrażonych w złotych – przy jednoczesnym pokazaniu kredytobiorcy symulacji tego, jakie będzie saldo kapitału kredytu i wysokość rat w przeliczeniu na złote przy aktualnym kursie waluty, przy najwyższym kursie odnotowanym na okazanym kredytobiorcy wykresie oraz przy kursie średnim pomiędzy aktualnym a historycznie najwyższym. Przyjął również, że przedkontraktowy obowiązek informacyjny co do ryzyka kursowego powinien być wykonany przez bank w sposób jednoznaczny i zrozumiały unaoczniający konsumentowi, że zaciągnięcie tego rodzaju kredytu jest bardzo ryzykowne i może spowodować obowiązek zwrotu kwoty wielokrotnie wyższej od pożyczonej, mimo regularnych spłat (wyrok SN z dnia 27.11.2019r., II CSK 483/18, LEX nr 2744159; H. Ciepła, <xIx>op. cit.</xIx>, str. 63).</xText> <xText>Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy Sąd wskazał, że nie zostały dochowane wyżej omawiane wymaganie przez bank przy zawieraniu umowy kredytu mieszkaniowego <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon> z 12.01.2009r., a zatem zakwestionowane w pozwie postanowienia umowne mają charakter niedozwolony w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> §1 k.c.</xLexLink> Podkreślił, że w judykaturze wyjaśniano wielokrotnie, że określenie wysokości należności obciążającej kredytobiorcę w umowie kredytu powiązanej z walutą obcą z odwołaniem do tabel kursowych ustalanych jednostronnie przez bank, bez wskazania obiektywnych kryteriów oznaczania kursu waluty obcej, jest nietransparentne, pozostawia pole do arbitralnego działania banku i w ten sposób obarcza kredytobiorcę nieprzewidywalnym ryzykiem oraz narusza równorzędność stron umowy kredytu. W konsekwencji postanowienia takie są niedopuszczalne jako kształtujące prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, a ich bezskuteczność - niezależnie od postanowień umowy ucieleśniających ryzyko walutowe - może prowadzić do upadku umowy w całości (np. wyrok SN z 13.05.2022r., <xAnon> (...)</xAnon> 464/22 i powołane tam orzecznictwo). Wyjaśniono ponadto, że klauzule spreadowe (kursowe) i klauzule ryzyka walutowego są ze sobą ściśle związane, ponieważ klauzula ryzyka walutowego nie może funkcjonować bez klauzuli kursowej określającej sposób przeliczenia zobowiązań stron w celu ustalenia ich wysokości (postanowienie SN z dnia 04.07.2023r., I CSK 3575/22, LEX nr 3579333). Sąd Rejonowy wskazał, że uznanie klauzul przeliczeniowych za abuzywne oznacza, że są one - z mocy samego prawa od momentu zawarcia umowy - bezskuteczne (nie wiążą) konsumentów (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> §1 k.c.</xLexLink>), aczkolwiek strony pozostają związane umową w pozostałym zakresie, jeśli jest to tylko możliwe. Podkreślił jednak, że stwierdzenie niedozwolonego charakteru postanowienia w umowie kredytu może uzasadniać uznanie umowy za nieważną. Wyjaśnił, że umowa będzie dotknięta nieważnością, gdy bez abuzywnych postanowień jej obowiązywanie nie jest możliwe w świetle prawa krajowego i nie zaszły przesłanki umożliwiające zastosowanie regulacji zastępczej, a konsument postanowień abuzywnych nie potwierdził, nie udzielając następczo świadomej i wolnej zgody na te klauzule i tym samym odmawiając przywrócenia im skuteczności z mocą wsteczną. Ostatecznie Sąd Rejonowy zaaprobował wyrażany w judykaturze pogląd, zgodnie z którym w wypadku umowy denominowanej kursem <xAnon> (...)</xAnon>, po wyeliminowaniu z niej klauzul przeliczeniowych, nie jest możliwe utrzymanie takiej umowy w mocy ani jako umowy kredytu walutowego w <xAnon> (...)</xAnon>, ani jako umowy, w której kwota kredytu wyrażona byłaby w złotych polskich (postanowienie SN z 26.03.2024 r., I CSK 519/24, LEX nr 3699544).</xText> <xText>W niniejszej sprawie z zeznań powódki <xAnon>B. M. (1)</xAnon> wynikało zdaniem Sądu Rejonowego jednoznacznie, że jest ona świadoma skutków prawnych stwierdzenia nieważności umowy kredytowej i do tego dążyła strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, składając pozew o stwierdzenie nieważności umowy kredytu. Nie było zatem zdaniem Sądu uzasadnionych podstaw do rozważania utrzymania umowy w mocy, tym bardziej iż została ona już w całości wykonana. Sąd podniósł jednocześnie, że w aktualnym orzecznictwie dominuje pogląd, stosownie do którego brak jest możliwości zastępowania zawartych w umowie postanowień niedozwolonych poprzez odwoływanie się do reguł ogólnych (wyrok SN z 11.12.2019r., V CSK 382/18, cyt. wyżej). Zdaniem Sądu należy w szczególności wykluczyć zastąpienie kursu z tabeli banku średnim kursem NBP jako sprzeczne z celem dyrektywy nr 93/13. Sąd Rejonowy wskazał, że takie rozwiązanie zmniejsza ryzyko przedsiębiorcy i nie zniechęca go do stosowania klauzul abuzywnych. W tym zakresie poparł swą argumentację wyrokiem Sądu Najwyższego z 27.11.2019r., II CSK 483/18. Jednocześnie wskazał, iż spełnienie świadczenia, którego wysokość została określona na podstawie abuzywnych postanowień umownych, nie pozbawia tych postanowień cechy abuzywności ani nie sprawia, że ocena ich abuzywności staje się bezprzedmiotowa (wyrok SN z 04.04.2019r., III CSK 159/17). Podkreślił również, że w wyroku <xAnon> (...)</xAnon> z 16.03.2023r. (C-6/22, pkt 21) Trybunał wskazał, że ochrona przyznana przez dyrektywę nie może być ograniczona jedynie do okresu wykonania umowy zawartej z konsumentem przez przedsiębiorcę, lecz że obowiązuje ona również po wykonaniu tej umowy.</xText> <xText>W podsumowaniu przedstawionych rozważań Sąd uznał, że powództwo o stwierdzenie nieważności umowy kredytu z dnia 12.01.2009r. ze względu na umieszczenie w tej umowie niedozwolonych postanowień okazało się uzasadnione. W ocenie Sądu, wbrew stanowisku strony pozwanej, powódki posiadały interes prawny w ustaleniu nieważności umowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> Sąd Rejonowy wyjaśnił, że powód zachowuje interes prawny w zgłoszeniu powództwa o ustalenie nieistnienia (nieważności) stosunku prawnego, jeżeli mimo przysługującego mu powództwa o świadczenie na podstawie spornego stosunku prawnego ze stosunku tego wynikają inne, dalej idące skutki, których dochodzenie w drodze powództwa o zapłatę nie jest możliwe lub aktualne. W takich stanach faktycznych jedynie powództwo o ustalenie nieistnienia tego stosunku prawnego może zdaniem Sądu w pełny sposób zaspokoić interes prawny powoda, zapobiec potencjalnym sporom między stronami na przyszłość, a zatem w definitywny sposób rozstrzygnąć niepewną sytuację prawną związaną ze spornym stosunkiem prawnym.</xText> <xText>W ocenie Sądu w niniejszej sprawie, ze względu na stanowisko banku wyrażone zarówno w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty, jak i w odpowiedzi na pozew, tylko w drodze orzeczenia można ustalić nieważność umowy, co ma kluczowy wpływ na sytuację prawną obu stron. Sąd wyjaśnił, że w innym wypadku w dalszym ciągu istniałby stan niepewności prawnej co do treści łączącego strony stosunku prawnego, co narażałoby powódki na dalsze możliwe potencjalnie spory sądowe. Wskazał również, że sam wyrok zasądzający na ich rzecz nienależne świadczenie, nawet jeżeli zostałby oparty na przesłance nieważności umowy, miałby charakter wiążący tylko w zakresie sentencji i objętego nią roszczenia. Podkreślił jednocześnie, że nie zmienia tej oceny fakt, iż w przypadku powódek umowa kredytu z 12.01.2009r. została w całości rozliczona, skoro w świetle przedstawionych wyżej rozważań, okoliczność ta nie stanowi przeszkody dla żądania ustalenia nieważności umowy ze względu na abuzywny charakter zawartych w tej umowie postanowień. W związku z tym, podniesiony przez pozwanego zarzut braku interesu prawnego po stronie powódek w żądaniu ustalenia nieważności umowy kredytu nie zasługiwał w ocenie Sądu Rejonowego na uwzględnienie.</xText> <xText>Za nieuzasadnione Sąd Rejonowy uznał również pozostałe zgłoszone przez pozwanego zarzuty co do zasadności powództwa o ustalenie nieważności umowy kredytu z 12.01.2009r. Podniósł, że samo wejście w życie tzw. ustawy antyspreadowej w żaden sposób nie wpływa na ocenę abuzywności postanowień umowy kredytu i jej konsekwencji dla bytu umowy. Wyjaśnił, że w wyroku z 19.03.2015r., IV CSK 362/14 (OSNC-ZD 2016, z. C, poz. 49, LEX nr 1663827) Sąd Najwyższy stwierdził, że mocą tej ustawy ustawodawca wprowadził narzędzie prawne pozwalające wyeliminować z obrotu postanowienia umowne zawierające niejasne reguły przeliczania należności kredytowych, zarówno na przyszłość, jak i w odniesieniu do wcześniej zawartych umów w części, która pozostała do spłacenia i tym samym abuzywność tych postanowień została w tym zakresie usunięta, jednakże w świetle późniejszego orzecznictwa Sądu Najwyższego, stanowiska tego nie można uznać za prawidłowe (wyrok SN z 11.12.2019r., V CSK 382/18, cyt. wyżej). Również okoliczność, że po zawarciu umowy kredytobiorcy nie dążyli do przewalutowania kredytu pozostaje zdaniem Sądu Rejonowego bez znaczenia dla oceny abuzywności spornej klauzuli ryzyka walutowego, skoro rozstrzygające znaczenie mają okoliczności z chwili zawarcia umowy (uzasadnienie wyroku SN z 13.05.2022r., <xAnon> (...)</xAnon> 464/22).</xText> <xText>Mając to na uwadze, Sąd uwzględnił roszczenie zgłoszone przez powódki w pierwszej kolejności i ustalił, że <xAnon>umowa nr (...)</xAnon> o kredyt mieszkaniowy <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon> zawarta w dniu 12.01.2009r. jest nieważna.</xText> <xText>W odniesieniu do powództwa o zapłatę kwoty 58.919,00 zł tytułem zwrotu kwoty przewyższającej wypłacony przez bank kapitał kredytu Sąd zaaprobował pogląd, zgodnie z którym stronie, która w wykonaniu umowy kredytu dotkniętej nieważnością spłacała kredyt, przysługuje roszczenie o zwrot spłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego (<xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 §1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink>) niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu. (uchwała SN z 16.02.2021r., III CZP 11/20, OSNC 2021/6/40, LEX nr 3120579). Sąd Rejonowy wskazał, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego nie budzi wątpliwości, że jeżeli w następstwie zastosowania przedstawionych reguł umowa kredytu stała się trwale bezskuteczna (nieważna), świadczenia spełnione na jej podstawie powinny być postrzegane jako świadczenia nienależne w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 §2 k.c.</xLexLink> (teoria tzw. dwóch kondykcji). Jednocześnie wyjaśnił, w <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 §1 k.c.</xLexLink> ustawodawca przesądził, iż samo spełnienie świadczenia nienależnego jest źródłem roszczenia zwrotnego, przysługującego zubożonemu i nie ma potrzeby ustalania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło <xIx>accipiensa</xIx> ani czy na skutek tego świadczenia majątek <xIx>solvensa</xIx> uległ zmniejszeniu. Sąd Rejonowy podkreślił, że samo spełnienie świadczenia wypełnia przesłankę zubożenia po stronie powoda, a uzyskanie tego świadczenia przez pozwanego - przesłankę jego wzbogacenia.</xText> <xText>W zakresie podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia Sąd Rejonowy wskazał, iż w orzecznictwie <xAnon> (...)</xAnon> przedawnienie jest kwalifikowane jako zagadnienie proceduralne. Tym samym mieści się w ramach autonomii proceduralnej państw członkowskich, a więc regulacja tej problematyki należy do prawa krajowego, jednak regulacje krajowe dotyczące przedawnienia roszczeń z dyrektywy 93/13 nie mogą być mniej korzystne od regulacji dotyczących podobnych środków istniejących w prawie krajowym (zasada równoważności), jak też nie mogą powodować, że realizacja roszczeń wynikających z dyrektywy 93/13 będzie praktycznie niemożliwa lub nadmiernie utrudniona (zasada skuteczności). Wyjaśnił, że jeśli chodzi o roszczenia, które mogą być wywodzone z dyrektywy 93/13, Trybunał wyraźnie różnicuje roszczenie ustalające, a więc roszczenie o ustalenie niedozwolonego charakteru postanowienia umownego, jak też roszczenie restytucyjne, a więc o zwrot świadczenia spełnionego przez konsumenta na podstawie niedozwolonego postanowienia umownego. Rozróżnienie to jest istotne, gdyż Trybunał przyjmuje, że roszczenie ustalające nie ulega przedawnieniu (wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 08.09.2022r., C-80/21-C-82/21; wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 10.06.2021r., C-776/19-C-782/19; wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 09.07.2020r., C-698/18 i C-699/18), podobnie jak upływ czasu nie wyłącza obowiązku sąd uwzględnienia z urzędu niedozwolonego charakteru postanowienia umownego (wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 10.06.2021r., C-776/19-C-782/19; wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 16.07.2020r., C-224/19 i C-259/19; wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 09.07.2020r., C-698/18 i C-699/18). Sąd Rejonowy podniósł, że w polskim porządku prawnym również wyłącza się przedawnienie żądania ustalającego (wyrok SN z 27.08.1976r., II CR 288/76, OSNC Nr 5-6/1977, poz. 91). Dalej podkreślił, że Trybunał przyjmuje dopuszczalność przedawnienia roszczenia restytucyjnego, jednak ocena regulacji krajowej w tym zakresie będzie łączyć się z przeprowadzeniem testu równoważności i skuteczności. Sąd Rejonowy wyjaśnił, że konsument znajduje się w gorszym położeniu niż przedsiębiorca, zarówno pod względem możliwości negocjacyjnych, jak i ze względu na stopień poinformowania, w związku z tym godzi on się na postanowienia umowy sporządzone uprzednio przez przedsiębiorcę, nie mając wpływu na ich treść. Wynikająca z tego założenia teza o typowym deficycie informacyjnym po stronie konsumenta przenika na test skuteczności, gdyż regulacja krajowa dotycząca przedawnienia może zdaniem Sądu czynić niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym realizację praw z dyrektywy 93/13, skoro termin przedawnienia może upłynąć, zanim konsument poweźmie wiedzę o niedozwolonym charakterze postanowienia umownego. W ramach testu skuteczności Trybunał ocenia zwłaszcza termin przedawnienia oraz zasady jego stosowania, w tym zwłaszcza moment rozpoczęcia biegu przedawnienia (wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 08.09.2022r., C-80/21-C-82/21; wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 10.06.2021r., C-776/19-C-782/19; wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 22.04.2021r., C-485/19; wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 09.07.2020r., C-698/18 i C-699/18). Sąd Rejonowy podniósł, że Trybunał ocenił negatywnie rozpoczęcie biegu przedawnienia od chwili zawarcia umowy (wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 16.07.2020r., C-224/19 i C-259/19), od chwili pełnego wykonania umowy (wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 09.07.2020r., C-698/18 i C-699/18), od dnia, w którym nastąpiło bezpodstawne wzbogacenie (wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 22.04.2021r., C-485/19), od dnia każdego świadczenia spełnionego przez konsumenta (wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 08.09.2022r., C-80/21-C-82/21). Wskazał, że taki sztywny termin wyłącza bowiem możliwość uwzględnienia okoliczności, że konsument nie wiedział o niedozwolonym charakterze postanowienia umownego oraz o zakresie praw wynikających z dyrektywy 93/13. Powyższe zdaniem Sądu jest szczególnie rażące w przypadku umów długoterminowych, gdyż przedawnieniu może ulec przynajmniej część roszczeń zanim umowa dobiegnie końca, zaś taki system przedawnienia może systematycznie pozbawiać konsumentów możliwości dochodzenia zwrotu płatności, dokonanych na podstawie postanowień niedozwolonych.</xText> <xText>W ocenie Sądu Rejonowego, w oparciu o powołane wyżej orzecznictwo europejskie, w zakresie oznaczenia początku biegu 6-letniego terminu wynikającego z <xLexLink xArt="art. 118" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 118 k.c.</xLexLink> na wytoczenie powództwa o zwrot nienależnie spełnionego świadczenia na podstawie umowy o kredyt denominowany w walucie obcej, która okazała się nieważna na skutek zawarcia w niej klauzul o niedozwolonym charakterze, możliwe są dwa rozwiązania. Wyjaśnił, że według pierwszego z nich, początek biegu przedawnienia należy liczyć od 03.10.2019r., albowiem w tej dacie <xAnon> (...)</xAnon> wydał wyrok w powszechnie znanej i szeroko komentowanej sprawie Raiffeisen <xAnon> Bank (...)</xAnon> przeciwko <xAnon>K. D.</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> (wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 03.10.2019r., C-260/18, Dz.U.UE.C.2019/413/11, LEX nr 2723333), który miał istotny wpływ na krajowe orzecznictwo i dał podstawę polskim sądom do unieważniania umów frankowych. W oparciu o powołane orzeczenia rozsądny polski konsument powinien uzyskać wystarczającą wiedzę do podjęcia decyzji o dochodzeniu przysługujących mu roszczeń z tytułu zawartej umowy o kredyt udzielony we frankach szwajcarskich. Następnie wskazał, że w ramach drugiego wariantu można uznać, iż początek biegu terminu przedawnienia należy liczyć od daty wpłynięcia do banku oficjalnej reklamacji, co w niniejszej sprawie nastąpiło 14.06.2023r. <xAnon>O.</xAnon> Sąd Rejonowy wyraził pogląd, iż nawet przy przyjęciu mniej korzystnej dla powódek koncepcji rozpoczęcia biegu terminu na wystąpienie z powództwem od 03.10.2019r., w chwili wniesienia pozwu w niniejszej sprawie termin przedawnienia nie upłynął, a tym samym podniesiony przez pozwanego zarzut w tym zakresie należało uznać za nieuzasadniony.</xText> <xText>Sąd Rejonowy wskazał, że suma spełnionych przez powódkę <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>L. M.</xAnon> świadczeń na podstawie umowy kredytu z 12.01.2009r., która okazała się nieważna, wynosiła według zaświadczenia wydanego przez pozwanego 178.918,06 zł. Podał, że po pomniejszeniu tej kwoty o 120.000,00 zł z tytułu wypłaconego kredytobiorcom przez poprzednika prawnego pozwanego kapitału kredytu, należna powódkom <xAnon>B. M. (1)</xAnon> oraz <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>C.</xAnon> jako następczyni prawnej zmarłego <xAnon>L. M.</xAnon> różnica wynosiła zgodnie ze skierowanym do pozwanego wezwaniem do zapłaty z 12.06.2023r. 58.918,06 zł i w ocenie Sądu kwota w tej wysokości podlegała zasądzeniu od pozwanego na rzecz powódek w konsekwencji ustalonej w punkcie 1 wyroku nieważności umowy. Sąd Rejonowy podkreślił jednocześnie, że w tym kontekście bez znaczenia pozostawał podniesiony przez pozwanego na rozprawie zarzut zatrzymania kwoty dochodzonej przez powódki do czasu zaoferowania zwrotu na rzecz pozwanego kwoty 120.000,00 zł, wypłaconej w związku z podpisaną umową kredytową.</xText> <xText>Powództwo ponad kwotę 58.918,06 zł objętą wezwaniem do zapłaty Sąd oddalił jako nieuzasadnione. Sąd nie podzielił również stanowiska powódek co do istnienia po ich stronie relacji prawnej o charakterze solidarności czynnej. Wskazał, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink>, zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. Sąd Rejonowy zważył, iż według zgromadzonego materiału dowodowego, kredytobiorców w chwili zawarcia umowy kredytu łączył ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej, który ustał z chwilą śmierci <xAnon>L. M.</xAnon>, co nastąpiło już po spłaceniu kredytu. Obie powódki były spadkobierczyniami <xAnon>L. M.</xAnon> w częściach równych, a w skład spadku weszła niewątpliwie wierzytelność o stwierdzenie nieważności umowy kredytu z 12.01.2009r. oraz wierzytelność o zwrot spełnionego w jej wykonaniu świadczenia przez kredytobiorców.</xText> <xText>Sąd Rejonowy powołał treść <xLexLink xArt="art. 46" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 46 k.r.o.</xLexLink>, stosownie do którego w sprawach nieunormowanych w artykułach poprzedzających od chwili ustania wspólności ustawowej do majątku, który był nią objęty, jak również do podziału tego majątku, stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności majątku spadkowego i o dziale spadku. Wskazał, że z przepisu <xLexLink xArt="art. 1035" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1035 k.c.</xLexLink> wynika z kolei, że wspólność majątku spadkowego ma charakter udziałowy. Podkreślił jednocześnie, że nie ma zgodności poglądów dotyczących stosowania przepisów o współwłasności ułamkowej, w szczególności <xLexLink xArt="art. 209" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 209 k.c.</xLexLink>, do wchodzących w skład spadku wierzytelności, których przedmiotem jest świadczenie podzielne, np. wierzytelności pieniężnych. Podniósł, że w orzecznictwie wyrażany jest pogląd, według którego wierzytelności spadkowe są zgodnie z <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 379 §1 k.c.</xLexLink> podzielne, co oznacza, że każdy ze spadkobierców posiadałby legitymację do żądania tylko tej ich części, która odpowiada udziałowi w spadku (por. postanowienie SN z dnia 07.11.1967r., I CZ 97/67, OSNCP 1968, nr 8-9, poz. 145; uchwała SN z dnia 02.01.1975r., III CZP 82/74, OSNCP z 1976, Nr 1, poz. 5). Wyjaśnił, że stanowisko to jest kontynuowane w najnowszym orzecznictwie, choć podkreślił, że zostało ono wypowiedziane w przypadkach udziału w sprawie wszystkich spadkobierców (postanowienia SN z dnia 07.03.2013r., II CZ 177/12, niepubl. i z dnia 22.01.2015r., I CZ 117/14, niepubl.). Następnie wskazał, że w literaturze aktualnie przeważa pogląd wykluczający możliwość stosowania zasady wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 379 §1 k.c.</xLexLink> do wierzytelności spadkowych, w konsekwencji podstawę dochodzenia wspólnej wierzytelności spadkowej stanowi <xLexLink xArt="art. 209" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 209 k.c.</xLexLink> Podał, że na uzasadnienie tego stanowiska wskazuje się to, że przepis <xLexLink xArt="art. 1035" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1035 k.c.</xLexLink> i wyrażona w nim zasada, zgodnie z którą do wspólności majątku spadkowego stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności, odnosi się do całego majątku spadkowego, bez żadnych wyjątków. Gdyby wierzytelność spadkowa z mocy prawa miała ulec podziałowi, wówczas część przypadająca danemu spadkobiercy weszłaby do jego majątku osobistego, w konsekwencji jego wierzyciel osobisty mógłby z niej się zaspokoić bez potrzeby uzyskania tytułu egzekucyjnego przeciwko wszystkim spadkobiercom, to zaś pozostawałoby w sprzeczności z <xLexLink xArt="art. 779;art. 779 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 779 §1 k.p.c.</xLexLink> Ponadto w sytuacji, gdy spadek stanowią wyłącznie wierzytelności, zbędny byłby dział spadku i nie wiadomo jak wówczas miałaby przedstawiać się odpowiedzialność współspadkobierców za długi spadkowe, której charakter zmienia się z działem spadku. Sąd zważył również, że przeciwko tezie o podzielności z mocy prawa wierzytelności spadkowych przemawiają przepisy dotyczące zarządcy i wykonawcy testamentu, zakładające funkcjonowanie spadku jako pewnej wyodrębnionej całości. Wyjaśnił nadto, że wskazuje się także na związek między wierzytelnościami spadkowymi a funkcjonowaniem przedsiębiorstwa, natomiast możliwość osobnego dochodzenia wierzytelności związek ten zaburza. Ostatecznie podał, że możliwe jest dochodzenie wierzytelności spadkowej przez analogię do przepisów dotyczących solidarności wierzycieli (<xLexLink xArt="art. 367" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 367 k.c.</xLexLink>). Wyjaśnił, że w konsekwencji przyjmuje się, że spadkobiercy, przed działem spadku, przysługuje samodzielna legitymacja do dochodzenia całej wierzytelności (uzasadnienie wyroku SN z dnia 27.06.2017 r., II CSK 15/17, LEX nr 2342149).</xText> <xText>W oparciu o przedstawione rozważania Sąd uznał, że brak jest podstaw zarówno dla zasądzenia dochodzonej pozwem kwoty solidarnie na rzecz powódek (zgodnie z żądaniem pozwu), jak i do podziału dochodzonego przez powódki świadczenia pieniężnego, które wynikało z wierzytelności spadkowej i w konsekwencji zasądził od pozwanego kwotę 58.918,06 zł na rzecz powódek łącznie (do wspólnej ręki).</xText> <xText>W zakresie terminu wymagalności uwzględnionego roszczenia powódek o zapłatę kwoty 58.918,06 zł i odsetek za opóźnienie Sąd wskazał, że co do zasady roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>, w związku z czym odsetki należą się wierzycielowi niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do zapłaty, na podstawie z <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 §1 i §2 k.c.</xLexLink> Zgodnie z tymi przepisami, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Mając na uwadze, że powódki domagały się zapłaty odsetek ustawowych, których wysokość jest niższa od wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, od dnia następnego po upływie wyznaczonego pozwanemu terminu na dokonanie zapłaty w wezwaniu z 12.06.2023r. (k. 79-80), Sąd uwzględnił to żądanie jako znajdujące oparcie w powołanych wyżej przepisach i w wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódek odsetki ustawowe od kwoty 58.918,06 zł od 29.06.2023r. do dnia zapłaty.</xText> <xText>Kosztami procesu Sąd obciążał w całości pozwanego jako stronę przegrywającą, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (<xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 §1 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Od powyższego wyroku apelację złożyła strona pozwana, zaskarżając go w części, tj. w zakresie punktu 1 i 2 i zarzuciła:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>nierozpoznanie istoty sprawy, której przedmiotem było ustalenie dopuszczalności i zasadności kwestionowania przez powódki wykonanej już umowy, z powołaniem się na występowanie w niej klauzul abuzywnych, a w konsekwencji uwzględnienie bądź oddalenie wywiedzionego przez powódki roszczenia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> poprzez ustalenie, że umowa nr <xAnon> (...)</xAnon>+<xAnon> (...)</xAnon>-08-<xAnon> (...)</xAnon> o kredyt mieszkaniowy <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon>, zawarta 12 stycznia 2009r. jest nieważna, podczas gdy uwzględnienie powództwa na podstawie wskazanego przepisu, wymaga spełnienia dwóch podstawowych przesłanek, tj. istnienia interesu prawnego w żądaniu udzielenia ochrony prawnej przez wydanie wyroku ustalającego oraz istnienia bądź nieistnienia danego stosunku prawnego bądź prawa (w zależności od rodzaju żądania udzielenia ochrony prawnej), zaś interes prawny zachodzi wówczas, gdy sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. Interes ten jest natomiast co do zasady wyłączony, gdy powodowi przysługuje dalej idące roszczenie o zapłatę;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>dokonanie istotnych ustaleń Sądu w sposób sprzeczny z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>w postaci <xAnon>umowy nr (...)</xAnon>-08r000039 z 12 stycznia 2009r. poprzez bezpodstawne ustalenie, że:</xText> </xUnit> </xUnit> </xUnit> </xUnit> <xText>- umowa kredytu, w zakresie kwestionowanych przez powódki postanowień umownych, w całości stanowiła wzorzec umowny nie zawierający elementów indywidualizujących dany stosunek prawny (nie były one uzgodnione indywidualnie z powodem), w tym w szczególności w zakresie zastosowania spornych klauzul waloryzacyjnych, podczas gdy z treści prawidłowo ustalonego § 5 ust. 6 <xAnon> (...)</xAnon> umowy kredytu w zw. z § 5 ust. 6 <xAnon> (...)</xAnon> wzorca umowy wyraźnie wynikało, iż wybór przez kredytobiorcę rachunków do spłaty kredytu, prowadzonych w walucie polskiej, ma bezpośredni wpływ na zastosowanie tabel kursowych Banku; w sytuacji, w której powód wybrałby inny rachunek do spłaty czy też inną formę, to ona znalazłaby odzwierciedlenie w Umowie kredytu i jej załącznikach;</xText> <xText>- umowa kredytu nie zawierała indywidualnie uzgodnionych postanowień, a więc również w zakresie wyboru formy spłaty kredytu, co do jego waluty, podczas gdy z treści prawidłowo ustalonego § 5 ust. 6 <xAnon> (...)</xAnon> umowy kredytu w zw. z § 5 ust. 6 <xAnon> (...)</xAnon> wzorca umowy wyraźnie wynikało, iż wybór przez kredytobiorcę rachunków do spłaty kredytu prowadzonych w walucie polskiej ma bezpośredni wpływ na zastosowanie tabel kursowych Banku; w sytuacji, w której powódka wybrałaby inny rachunek do spłaty czy też inna formę, to ona znalazłaby odzwierciedlenie w Umowie kredytu i jej załącznikach;</xText> <xText>- brak szczegółowo określonych w Umowie kredytu warunków i metodologii formułowania tabeli kursowej Banku może być źródłem abuzywności postanowień umownych, podczas gdy tabela kursowa Banku kształtowana jest w tożsamy sposób, jak wszystkie tabele kursowe istniejące na rynku, co nie może stanowić wyłącznej przesłanki uznania ich abuzywności;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>poprzez pominięcie, iż kredyt został przez powódki spłacony w 2018r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>poprzez ustalenie, że wysokość zobowiązania kredytobiorcy, po przeliczeniu według kursów określonych w Tabeli może osiągnąć niczym nieograniczoną dowolną wysokość zależną tylko i wyłącznie od woli pozwanego Banku, podczas gdy wysokość zobowiązania kredytobiorcy wyrażona w walucie kredytu franku szwajcarskim w żadnym stopniu nie ulegała modyfikacjom, jak tylko i wyłącznie w zakresie pomniejszania kapitału do spłaty w wyniku dokonywanych spłat, zaś ewentualne przeliczenia, jakie były dokonywane poprzez spłatę kredytu w walucie złoty polski, związane były tylko i wyłącznie ze zmianą wysokości kursu waluty zaistniałą powszechnie na świecie i całym sektorze finansowym, nie zaś tylko i wyłącznie w tabeli kursowej Banku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>poprzez dokonanie w części prawnej uzasadnienia wyroku ustaleń dotyczących zasad kształtowania przez pozwany Bank kursów walutowych na potrzeby realizowanych przez bank transakcji, jako zasad dowolnych, nieograniczonych, oderwanych od rzeczywistości rynkowej i przełożenie tych ustaleń na wnioski i oceny w zakresie wykorzystywania w ramach łączących strony umowy kredytu Tabel kursowych z pokrzywdzeniem powódki pomimo braku wiedzy specjalnej Sądu w tym przedmiocie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">e</xName> <xText>poprzez przyjęcie, że powódki nie zostały w sposób wyczerpujący poinformowana o ryzyku kursowym związanym z zawieraną umową kredytu, albowiem, jako konsumentkom powinna im zostać przedstawiona skala ryzyka związana z zawieraniem długotrwałej umowy kredytowej, w której wartość zadłużenia uzależniona jest od wahań kursowych waluty <xAnon> (...)</xAnon>. Co więcej, wprost powinno zostać zastrzeżone, że ewentualny wzrost kursu waluty <xAnon> (...)</xAnon>, nie jest niczym ograniczony, a wszelkie konsekwencje z tym związane, spoczywać będą tylko i wyłącznie na powodzie, a jednocześnie Sąd pominął w ocenie dowód z zarządzenia nr <xAnon> (...)</xAnon> Prezesa Zarządu <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> z dnia 30.05.2008&quot;. w sprawie wprowadzenia „Instrukcji udzielania przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> kredytu mieszkaniowego <xAnon> (...)</xAnon>, z którego wynikało, że pracownicy Banku byli zobowiązani udzielać wszelkich informacji zgodnie z tym dokumentem, a zgodnie z nim, informacje o ryzyku kursowym były przedstawiane na etapie prezentowania oferty kredytowej;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">f</xName> <xText>poprzez ustalenie, że postanowienia dotyczące mechanizmu przeliczania walut nie były przedmiotem indywidualnych negocjacji pomiędzy stronami, podczas gdy z treści Ogólnych Warunkach Umów udzielania przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> kredytu mieszkaniowego <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon>, których treść miała istotne znaczenie dla oceny abuzywności postanowień denominacyjnych zawartych w Umowie Kredytu w zakresie indywidualnego uzgodnienia sposobu spłaty każdego z kredytów, poprzez bezpodstawne ustalenie, iż pomimo wskazania w każdym wzorcu umowy w 3 ust. 1 pkt l i 2 możliwości spłaty kredytu bądź: z rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego prowadzonego przez Bank lub bezpośrednio na rachunek obsługi kredytu, na które kredytobiorca będzie dokonywał wpłat z tytułu udzielonego kredytu. Tym samym Umowa kredytu przewidywała wyłącznie spłatę w walucie polskiej przy zastosowaniu kursu sprzedaży dla dewiz z tabeli kursów Banku przy wyborze do spłaty rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego, prowadzonego w walucie polskiej, a co za tym idzie, wyborze opcji transakcji wymiany walut; w przypadku, gdyby kredytobiorca zdecydował się na spłatę z rachunku walutowego w <xAnon> (...)</xAnon>, czy też rachunku do obsługi kredytu prowadzonego w walucie <xAnon> (...)</xAnon>, do przeliczania wysokości rat kredytów (wyrażonych w <xAnon> (...)</xAnon>), nie znajdowałby zastosowania kursy sprzedaży dewiz z tabeli kursów Banku, a kredytobiorca mógłby nabywać walutę u dowolnie wybranego podmiotu i wpłacać ją na rachunek Banku, poczynając już od dnia zawarcia Umowy kredytu, a co za tym idzie, niezasadnym jest twierdzenie, że postanowienia dotyczące mechanizmu przeliczania walut, nie były przedmiotem indywidualnych negocjacji między stronami Umowy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">g</xName> <xText>poprzez pominięcie okoliczności, że powódka miała możliwość zmiany sposobu spłaty kredytu, a tym samym nie była nierozerwalnie związana kursem z tabeli banku na okres 25 lat, podczas gdy zgodnie z § 19 ust. 1 pkt 1 <xAnon> (...)</xAnon> Umowy, powódce w ciągu całego okresu kredytowania przysługiwało uprawnienie do zmiany waluty kredytów;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">h</xName> <xText>przyjęcie, że z punktu widzenia oceny abuzywności kwestionowanych postanowień umownych, nie ma znaczenia to, w jaki sposób bank rzeczywiście ustalał kurs w trakcie wykonywania umowy i jaka była relacja kursu banku do kursu rynkowego, podczas gdy ustalenie tej okoliczności decyduje m.in. czy umowa została sformułowana przejrzyście i poprawnie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">i</xName> <xText>przyjęcie, że to na powódkę zostało przeniesione całe ryzyko związane z dowolnym kształtowaniem kursów wymiany przez bank, podczas gdy Bank również nie był w żaden sposób chroniony, gdyby kurs waluty <xAnon> (...)</xAnon> spadł drastycznie poniżej kursu z dnia zawierania umowy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">j</xName> <xText>niezasadnym pominięciu okoliczności, że klient był informowany o możliwych rachunkach w celu spłaty kredytu i wybierał jeden z nich; w konkretnej umowie dla klienta byt wpisany już tylko ten rachunek, który klient wybrał; decyzja kredytowa z projektem umowy była przekazywana klientowi celem zapoznania się, w tym musiał też wskazać rachunek, z jakiego chce spłacać kredyt i na tej podstawie była przygotowywana umowa, co wynika z dowodu w postaci umowy kredytowej zawartej przez Strony oraz Regulaminu udzielania przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> kredytu mieszkaniowego <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon>, a co miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, bowiem dowodziło, że to decyzja kredytobiorcy determinowała rodzaj waluty rachunku, służącego do spłaty kredytu w drodze umownego potrącenia, a także, że spłata kredytu mogła następować bez tzw. przymusu kantorowego tj. bez konieczności stosowania kursów z tabeli kursowej Banku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>zaniechanie wszechstronnego rozważenia całości zebranego w sprawie materiału dowodowego i wyczerpującej jego oceny, a w konsekwencji zaniechaniu dokonania pełnych i rzetelnych ustaleń faktycznych, pozwalających na właściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego, skutkujące błędną oceną prawną zawartej pomiędzy stronami umowy kredytu, a także ustaleniem abuzywności ich postanowień, a to poprzez:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>pominięcie wpływu na ocenę abuzywności klauzul denominacyjnych ustalonych okoliczności:</xText> </xUnit> </xUnit> <xText>- poinformowania kredytobiorcy o ryzyku zmiany stóp procentowych polegającym na tym, że w przypadku wzrostu stawki referencyjnej, podwyższeniu ulega oprocentowanie kredytu, które spowoduje wzrost raty, że poniesie ryzyko zmiany kursów walut oraz zmiany stóp procentowych, że w przypadku kredytu udzielanego w walucie wymienialnej oraz że w rozliczeniach między klientami a Bankiem, stosuje się kursy ustalone przez Bank, które zamieszczane są w publikowanej przez pozwanego tabeli kursów, mimo zawartego w tym zakresie pouczenia we wniosku kredytowym,</xText> <xText>- dokonania przez kredytobiorcę dowolnego wyboru waluty kredytu, jako waluty frank szwajcarski spośród wielu innych dostępnych jak PLN, EUR, USD, <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>- indywidualnego uzgodnienia przez kredytobiorców z pozwanym rachunku do spłaty zobowiązania kredytowego w postaci złotowego rachunku rozliczeniowo-oszczędnościowego,</xText> <xText>- tabela kursu Banku ustalana była w oparciu o z góry określone wewnętrznie czynniki,</xText> <xText>- Bank nie miał wpływu na kształtowanie się kursu <xAnon> (...)</xAnon> i jego znaczący wzrost, jaki został zaobserwowany na przestrzeni ostatnich lat, tym samym, to nie swobodne kształtowanie tabeli kursowej Banku doprowadziło do pogorszenia sytuacji konsumenta,</xText> <xText>pomimo dokonania prawidłowych ustaleń w tym zakresie, Sąd I instancji w żadnym stopniu nie wyciągnął z powyższego wniosków: wyraźnie świadczących o braku naruszenia interesów konsumentów oraz świadomości powódki co do treści zaciąganego zobowiązania, jako umowy kredytu denominowanego, wskazanego przez ustawodawcę w przepisie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 3" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 3 Prawa bankowego</xLexLink>;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>przyznanie pełnej wiarygodności treści zeznaniom powódki złożonych na rozprawie 28.02.2024r. i poczynienie ustaleń wyłącznie w oparciu o wskazane zeznania, przy tym pomijając, iż odzwierciedlają one generalną retorykę osób zawierających umowę o kredyt w walucie <xAnon> (...)</xAnon> i pozostają one częściowo sprzeczne z treścią pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jak też pozostają wewnętrznie sprzeczne, w szczególności poprzez pominięcie następujących zeznań świadczących o braku wiarygodności powódki:</xText> </xUnit> <xText>„Nie uczestniczyłam w wypełnianiu wniosku kredytowego.”</xText> <xText>Na wniosek pełnomocnika pozwanego okazano 14.<xAnon> (...)</xAnon>-126.</xText> <xText>Po okazaniu: „Nie kojarzę tych dokumentów, jest mój podpis. Podpisaliśmy to. Ja tego wniosku nie widziałam wcześniej. Nie potrafię tego wyjaśnić. Podpis jest mój. Nie widziałam tego wniosku.”</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>biorąc pod uwagę, że powódka zaciągała zobowiązania finansowe na kilkanaście lat na kwotę kilkudziesięciu tysięcy <xAnon> (...)</xAnon>, sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego jest, aby nie pamiętała, iż podpisanie umowy poprzedzone było złożeniem wniosku kredytowego;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>„Nie było prośby z żadnej ze stron o zapoznanie się z projektem umowy przed jej podpisaniem. (...) W momencie zawarcia umowy kredytu, czułam się niedoinformowana. Nie zgłaszałam tego pracownikowi banku.”</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>powódka czuła się niedoinformowana w chwili zawierania umowy, jednak sama przyznała, że nie zgłaszała tego pracownikowi banku — racjonalny konsument, który ma wątpliwości przy zawieraniu umowy, w szczególności kredytowej, wiążącej się z dużym zobowiązaniem, mając jakiekolwiek wątpliwości, stara się je wyjaśnić;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>„Myślę, że miałoby dla mnie znaczenie to, w jaki sposób bank ustalał te kursy. Nie zwracałam się do banku o wyjaśnienie.”</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>powódka nie pytała o wyjaśnienie, w jaki sposób ustalane są kursy banku mimo, iż było to dla niej istotne- wyjaśnienia powódki są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i wskazują na ukierunkowane składanie wyjaśnień, które wpisywać się miały w ukształtowane orzecznictwo sądowe;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>pominięcie w ocenie materiału dowodowego zeznań świadka <xAnon>P. M.</xAnon>, który zeznał, iż pamięta powódkę, a z których wynikało, że:</xText> </xUnit> <xText>- każdorazowo klientom oferowane byty kredyty w złotówkach i denominowane/indeksowane do różnych walut,</xText> <xText>- każdorazowo były przedstawiane klientom symulacje kredytu złotówkowego i denominowanego/indeksowanego, a do klienta należała decyzja co do wyboru waluty kredytu,</xText> <xText>- klient miał możliwość dowolnego zapoznania się ze wzorem umowy i zadawania pytań, omówienia wątpliwych zapisów z pracownikiem banku, przesunięcia czy też zrezygnowania z wyznaczonego terminu na podpisanie umowy kredytowej,</xText> <xText>- klientom były przedstawiane i wyjaśniane informacje o ryzyku kursowym:</xText> <xText>„Wiem o co chodzi w sprawie, miałem kontakt z powódkami, jako pośrednik finansowy (...) Generalnie przedstawiałem oferty banków, liczyłem zdolność kredytową, pokazywałem różnicę między bankami. Starałem się dopasować produkt do oczekiwań klienta. (...) Na pewno jak rozmawialiśmy o kredytach walutowych, przekazywałem informacje o podstawowych rzeczach jak kurs kupna, kurs sprzedaży, spread. Wiadomo, jak w tamtych czasach rozmawialiśmy o kursach walutowych to były one historycznie omawiane (..) Na pewno była przedstawiana oferta kredytu złotowego i walutowego, miałem kalkulator z innych banków. Na jednej stronie ten kalkulator przedstawiał mi oferty w walutach euro, dolar, złotówka, frank szwajcarski — oprocentowanie i rata. Chodziło o to, żeby klient poglądowo miał ofertę wszystkich tych walut. (...) Generalnie decydował klient, klienta determinowało oprocentowanie i rata kredytu, która w tamtych czasach była najniższa w przypadku kredytu we frankach szwajcarskich (...) Nie zapewniałem nikogo o stabilności żadnej waluty (...) Moje wynagrodzenie nie zależało od waluty udzielanego kredytu. (...) Nie rekomendowałem klientom, przedstawiałem, porównywałem, wybór należał do klientów (...).”;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego, tj.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> poprzez jego zastosowanie i uznanie, że:</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>abuzywność postanowień umownych odnoszących się do ustalania kursów wpływa na los całego zobowiązania umownego i istnienie w umowie takich klauzul warunkuje byt tejże umowy, podczas gdy stwierdzenie abuzywności co do postanowień odnoszących się do ustalania kursu nie wpływa na los całego zobowiązania określonego w walucie obcej;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>abuzywność postanowień powoduje niemożność wykonywania umowy podczas gdy możliwe jest funkcjonowanie umowy bez tego postanowienia umownego, albowiem jego brak nie powoduje powstania luki w umowie skutkującej niemożnością jej wykonywania;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>w przedmiotowej sprawie zachodzą określone w tym przepisie przesłanki pozwalające uznać postanowienia dotyczące ustalania kursu za niedozwolone, w tym, że bank miał możliwość nieskrępowanego kształtowania wysokości świadczenia przez kredytobiorcę, czym naruszył dobre obyczaje; podczas gdy brak jest spełnienia przesłanek określonych w tymże przepisie, a bank, jako podmiot związany regulacjami niepozwalającymi ustalać kursy walut w sposób dowolny, a ponadto nie mógł w żaden sposób kształtować wysokości świadczenia, albowiem ono było wyrażone w walucie <xAnon> (...)</xAnon> i sposób ustalania kursów jest bez znaczenia dla wysokości zobowiązania, które od początku było wyrażone w walucie, ale dla którego to zobowiązania, strony ustaliły inną walutę jego wykonania;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>potencjalna tylko możliwość ustalania kursów przez bank i brak poinformowania o sposobie tego ustalenia skutkować może uznaniem, że narusza to dobre obyczaje, zasady współżycia społecznego, podczas gdy takie zapatrywanie winno być poprzedzone weryfikacją rzeczywistej możliwości Banku co do nieograniczonego określenia kursów walut, a ponadto właściwa wykładania winna prowadzić do wniosku, że w sytuacji, jeżeli poinformowanie przez bank o sposobie ustalania tego kursu nie zmieniłoby decyzji kredytobiorcy co do zawarcia umowy to takie postanowienie nie może być uznane, jako niedozwolone;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">e</xName> <xText>klauzule przeliczeniowe określają główne świadczenie stron umowy kredytu, podczas gdy pojęcie głównego świadczenia należy rozumieć wąsko, w nawiązaniu do pojęcia elementów przedmiotowo istotnych umowy. Kwestionowane klauzule przeliczeniowe wprowadzają jedynie mechanizm przeliczenia — w określonej w nich sytuacji — świadczenia głównego banku (wypłacanej kwoty kredytu) na złote polskie oraz świadczeń kredytobiorcy (spłacanych rat kredytowych), jeśli kredytobiorca złożył dyspozycję wypłaty kredytu w walucie polskiej oraz nie spłacał dobrowolnie kredytu w walucie <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink>, polegające na ich niewłaściwym zastosowaniu poprzez uznanie, że stwierdzenie niedozwolonego charakteru klauzul odnoszących się do ustalania kursu pociąga za sobą skutek nieważności całej umowy, mimo iż ww. przepis nie wiąże z abuzywnością klauzul umownych skutku w postaci bezwzględnej nieważności całej umowy (czynności prawnej), podczas gdy prawidłowa wykładnia ww. przepisów powinna prowadzić do wniosku, że po usunięciu klauzul abuzywnych, zobowiązanie zostaje wyrażone nadal w <xAnon> (...)</xAnon>, więc umowa może być nadal wykonywana, a irrelewantne są dla oceny możliwości wykonywania umowy, zapisy dotyczące ustalania kursu, skoro sama umowa ab initio mogła być wykonywana bezpośrednio w walucie, z pominięciem stosowania bankowego kursu wymiany waluty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1;art. 65 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> polegające na jego niezastosowaniu i dokonaniu błędnej wykładni oświadczeń woli stron Umowy kredytu, z naruszeniem ustawowych kryteriów przewiedzianych dla oceny zgodnego zamiaru stron umowy, w szczególności pominięciu tekstu wzorca Umowy kredytu w zakresie istniejącej ab initio możliwości spłaty w walucie przez rachunek walutowy w efekcie czego uznanie, że zachodzi niewykonalność umowy, podczas gdy dostrzeżenie i prawidłowa wykładnia tychże oświadczeń woli stron skutkować powinna uznaniem, że strony wprowadziły od samego początku możliwość wykonania zobowiązania (wedle swobodnego wyboru kredytobiorcy) również w walucie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.c.</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie, co skutkowało błędnym uznaniem, że na skutek kontroli abuzywności, umowę kredytu uznać należy za nieważną w całości, mimo że w przypadku ewentualnego usunięcia z treści umowy klauzul uznanych przez Sąd za abuzywne:</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>umowa kredytowa w dalszym ciągu posiadałaby wszystkie elementy niezbędne dla odtworzenia treści głównych zobowiązań stron, albowiem powódka wnioskowała o kredyt w wysokości 190 000 zł i w takiej też wysokości kredyt otrzymała, nie byłoby też luki co do sposobu wykonania zobowiązania, albowiem powódka skorzystała z możliwości spłaty kredytu w PLN;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>możliwe jest utrzymanie umowy w pozostałym zakresie w mocy poprzez zastosowanie, w miejsce pominiętego postanowienia umowy, innego pozostającego w mocy postanowienia umownego lub powszechnie obowiązującego przepisu prawa;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>możliwość wykonywania umowy istnieje na gruncie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 3" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 3 Prawa Bankowego</xLexLink> w obecnym brzmieniu oraz <xLexLink xArt="art. 358;art. 358 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 § 2 k.c.</xLexLink>, albowiem kredytobiorca ma możliwość spełnienia świadczenia bezpośrednio w walucie <xAnon> (...)</xAnon> (na mocy <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 3" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 3 Prawa Bankowego</xLexLink>), nie tracąc przy tym uprawnienia do spłaty w walucie PLN (na mocy <xLexLink xArt="art. 358" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 k.c.</xLexLink>), a w konsekwencji umowa może być wykonywana poprzez spełnienie zobowiązania w walucie obcej lub w walucie PLN;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 385(2)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>2</xSUPx> k.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 4 ust. 1</xLexLink> Dyrektywy 93/13 poprzez błędną wykładnię i brak dostrzeżenia, że zgodnie ze stanowiskiem <xAnon> (...)</xAnon> (m.in. wyrażonym w sprawie C-260/18), oceny skutków abuzywności klauzul dokonuje się na moment zaistnienia sporu, w konsekwencji prawidłowa interpretacja winna prowadzić do wniosku, że oceny czy umowa może dalej obowiązywać, dokonuje się na dzień zaistnienia sporu wraz z dobrodziejstwem obowiązującym w tym okresie norm powszechnie obowiązujących, w tym m.in. <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 3" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 3 ustawy Prawo bankowe</xLexLink> w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ustawy Prawo bankowe</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 358" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 k.c.</xLexLink> który daje kredytobiorcy, poza spłatą bezpośrednio w walucie, również możliwość spłaty w walucie PLN wedle średniego kursu NBP, który w sposób automatyczny wchodzi do stosunku zobowiązaniowego w przypadku eliminacji tabel kursowych Banku; powyższe skutkowało niedostrzeżeniem, że skoro oceny skutków abuzywności klauzul przeliczeniowych dokonujemy na moment zaistnienia sporu, to kwestia wypłaty kredytu nie ma żadnego znaczenia, gdyż w tym momencie kredyt został już wypłacony;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 § 1 k.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 358;art. 358 § 1;art. 358 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 § 1 i 2 k.c.</xLexLink>, art. L przepisów wprowadzających kodeks cywilny poprzez niezastosowanie i w efekcie przyjęcie, że luka w Umowie kredytu powstała na skutek usunięcia z niej klauzul abuzywnych, nie może być wypełniona poprzez odwołanie się do uzupełniającej wykładni oświadczeń woli, względnie treści <xLexLink xArt="art. 358" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 k.c.</xLexLink>, podczas gdy z orzecznictwa <xAnon> (...)</xAnon> wynika jednoznacznie, że nie istnieje zakaz odwoływania się do norm względnie wiążących o charakterze nieogólnym, w tym do <xLexLink xArt="art. 358" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 k.c.</xLexLink>, a ponadto możność zastosowania tegoż przepisu wynika z braku przepisów intertemporalnych i konieczności stosowania go do stosunków o charakterze ciągłym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uwzględnienie roszczenia odsetkowego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 497" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 497 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 461;art. 461 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 461 § 1 K.c.</xLexLink> poprzez nieuwzględnienie zgłoszonego przez pozwanego w toku postępowania zarzutu zatrzymania, podczas gdy w stanie faktycznym niniejszej sprawy zmaterializowały się przesłanki do jego uwzględnienia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> polegające na ich niewłaściwym zastosowaniu do umowy już wykonanej.</xText> </xUnit> <xText>W konkluzji pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez dodanie zastrzeżenia w punkcie II wyroku, że spełnienie świadczenia zasądzonego od pozwanego na rzecz powódki powinno nastąpić z jednoczesnym zwrotem na rzecz powoda kwoty 120.000 zł.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelację powódki wniosły o jej oddalenie w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódek kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy za podstawę swego rozstrzygnięcia przyjął prawidłowo ustalony stan faktyczny, korespondujący w pełni ze zgromadzonym materiałem dowodowym, a w konsekwencji przedstawił trafną ocenę prawną powództwa. Prawidłowe wnioski, przedstawione w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego, poparte są wieloletnim dorobkiem judykatury krajowej, Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, poglądami doktryny, które obecnie ukształtowały niemalże jednolitą linię orzeczniczą w przedmiocie kredytów denominowanych do <xAnon> (...)</xAnon>. W związku z powyższym, Sąd Okręgowy ustalenia te wraz z rozważaniami prawnymi w całości aprobuje i przyjmuje za własne. Brak jest z tego względu podstaw do szczegółowego powielania szeregu trafnych argumentów uzasadniających uwzględnienie żądania powódek.</xText> <xText>Na wstępie należy wskazać, że wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd Rejonowy rozpoznał istotę sprawy. Do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wtedy, gdy wydane przez sąd pierwszej instancji orzeczenie nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, bądź gdy sąd zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów stron z powodu bezpodstawnego przyjęcia, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (postanowienie Sądu Najwyższego z 28 października 2024 r., III CZ 180/24, LEX nr 3776891). Na gruncie kontrolowanej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, że Sąd Rejonowy uchybił powyższemu obowiązkowi, bowiem - bazując na wnikliwie opracowanych ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia - zbadał materialne podstawy żądań stron. Sąd ustalił przede wszystkim, że strony zawarły umowę o kredyt denominowany do <xAnon> (...)</xAnon>, którą na skutek zastosowanych postanowień abuzywnych uznał za nieważną, co uzasadniało oparcie przez powódki swego roszczenia o zwrot spłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego na <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> Ponadto, wbrew wywodom apelacji, Sąd I instancji miał na względzie, że umowa została w całości wykonana. Okoliczność tą objął stanem faktycznym (str. 4 i 8 uzasadniania). Wskazał na okres kredytowania: od 12 stycznia 2009 r. do 30 września 2018 r. i ustalił, że z tytułu spłaty zobowiązań, wynikających z umowy kredytu w okresie od 29 stycznia do 1 października 2018 r., kredytobiorcy uiścili na rzecz poprzednika prawnego pozwanego kwotę 153.681,56 zł z tytułu kapitału, kwotę 21.465,37 zł z tytułu odsetek, kwotę 3.391,13 zł z tytułu prowizji, kwotę 350 zł z tytułu opłaty za wycenę nieruchomości i 30 zł z tytułu opłaty za monit. Ponadto w swych rozważaniach prawnych Sąd Rejonowy miał na względzie, że umowa została w całości wykonana, w całości rozliczona, jednak ostatecznie, odmiennie niż apelujący, przyjął, iż dla oceny niedozwolonych postanowień umowy bez znaczenia pozostawały okoliczności związane z jej wykonaniem, a także, że fakt ten nie podważa zasadności ustalenia w niniejszym postępowaniu na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, że umowa jest nieważna (str. 17 i 19 uzasadnienia). W związku z powyższym zarzut nierozpoznania przez Sąd Rejonowy istoty sprawy, należy uznać za całkowicie chybiony.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> wskazać należy, że zgodnie aktualnie wyrażanym w judykaturze stanowiskiem, dopuszczalne jest wystąpienie z żądaniem ustalenia nieistnienia stosunku kredytu ze względu na nieważność umowy kredytu, nawet jeżeli stronie przysługuje roszczenie o zwrot świadczeń spełnionych na podstawie tej umowy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 163/22, niepubl. i z 20 czerwca 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 701/22, niepubl.). Ponadto Trybunał Sprawiedliwości Unii <xAnon>E.</xAnon> w wyroku z 23 listopada 2023 r. (C-321/22, LEX nr 3629863), wskazał, że art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 w związku z zasadą skuteczności, stoi na przeszkodzie przepisom krajowym, zgodnie z ich wykładnią dokonaną w orzecznictwie, które w celu uwzględnienia wytoczonego przez konsumenta powództwa, zmierzającego do stwierdzenia bezskuteczności nieuczciwego warunku w umowie zawartej z przedsiębiorcą, wymagają dowodu na istnienie interesu prawnego, w sytuacji gdy uznaje się, że taki interes nie istnieje, jeżeli konsumentowi przysługuje powództwo o zwrot nienależnego świadczenia lub gdy może on powołać się na tę bezskuteczność w ramach obrony przed powództwem wzajemnym w przedmiocie wyegzekwowania wykonania zobowiązania wytoczonym przeciwko niemu przez tego przedsiębiorcę na podstawie tego warunku (postanowienia Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2024 r., I CSK 4562/23, LEX nr 3655359, 24 września 2024 r., I CSK 2959/23, LEX nr 3760083). W konsekwencji nie można uznać w ślad za apelującym uznać, że interes prawny w żądaniu udzielenia ochrony prawnej przez wydanie wyroku ustalającego jest wyłączony, gdy powódkom przysługiwało dalej idące roszczenie o zapłatę.</xText> <xText>Sąd Rejonowy, wbrew twierdzeniom apelującego przeprowadził także postępowanie dowodowe z uwzględnieniem zasad określonych w <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> Ocena dowodów jest pełna i nie wykazuje żadnych sprzeczności z zasadami logiki czy doświadczenia życiowego. Apelujący, pomimo obszerności zarzutów w powyższym zakresie, zaprezentował w istocie subiektywną wersję i znaczenie zdarzeń zgodnie z własną intencją, co jednak nie może odnieść zamierzonego przez niego skutku w postaci zmiany wyroku.</xText> <xText>W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że walutą kredytu denominowanego udzielonego <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>L. M.</xAnon> był złoty polski, przy czym frank szwajcarski stanowił wskaźnik umożliwiający waloryzację zobowiązań stron umowy. Na powyższe wskazuje w szczególności treść § 1 pkt 1 umowy z 12 stycznia 2009 r.: „Kredyt denominowany udzielony w złotych w kwocie stanowiącej równowartość 47.217,02 CHF:, § 1 pkt 7 w/w umowy: „Kwota kredytu do wpłaty na rachunek zbywcy – 120.000 zł”, zastosowane zabezpieczenie spłaty kredytu – hipoteki kaucyjnej wyrażonej w złotych polskich (§ 3 w/w umowy), treść § 1 ust. 1 <xAnon> (...)</xAnon>: „Kredyt mieszkaniowy <xAnon>N.</xAnon>- <xAnon>H.</xAnon> jest udzielony w złotych” (k.62v.), § 1 ust 2. <xAnon> (...)</xAnon>: „W przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej, wypłata środków następuje w złotych, w kwocie stanowiącej równowartość wypłacanej kwoty wyrażonej w walucie obcej” (k. 64v.), § 15 ust. 7 pkt 2 <xAnon> (...)</xAnon>: „W przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej, spłata następuje w złotych, w równowartości kwot wyrażonych w walucie obcej” (k.65). Należy wobec powyższego podkreślić, że jako w pełni uzasadnione jawi się w tej sytuacji wskazanie przez kredytobiorców rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego prowadzonego w walucie złoty polski, a nie zaś walutowego. Powódka zeznała dodatkowo, że nie rozumiała istoty umieszczenia postanowień o walucie obcej w umowie o kredyt mieszkaniowy, skoro wypłata i spłata wykonywana była w walucie polskiej. Z treści wniosku o udzielenie kredytu, wniosku o wypłatę transzy/ kredytu mieszkaniowego, ani <xAnon> (...)</xAnon>/<xAnon> (...)</xAnon> nie wynika nadto, aby kredytobiorcy mieli możliwość wyboru rachunku walutowego, jako właściwego do wykonywania przelewów z tytułu zobowiązania. Nie można zatem przyjąć, w ślad za apelującym, że wskazanie konkretnego rachunku prowadzonego w złotych polskich w jakikolwiek sposób stanowiło przejaw indywidualnego uzgodnienia postanowienia umownego z konsumentem. Powódka <xAnon>B. M. (1)</xAnon> zeznała, że wraz z mężem nie negocjowali warunków umowy, była ona przygotowana po przybyciu do placówki Banku, a ponadto dokumenty były już wówczas podpisane przez reprezentantów Banku. Analiza do Regulaminu udzielania przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> kredytu mieszkaniowego <xAnon> (...)</xAnon>, wniosku o udzielenie kredytu i dokumentu umowy potwierdza powyższą tezę. Wniosek o kredyt mieszkaniowy <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon> udostępniony był na standardowym wzorze, z miejscem na uzupełnianie poszczególnych rubryk danymi. Całkowicie słuszne było zatem przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>L. M.</xAnon> nie mieli w istocie wpływu na treść umowy z 12 stycznia 2009 r.</xText> <xText>Słusznie obdarzone walorem wiarygodności zeznania powódki <xAnon>B. M. (1)</xAnon> wprost wskazują na brak wypełnienia przez kredytodawcę obowiązku informacyjnego w zakresie ryzyka walutowego. Powódka wskazała, że podczas wizyty w Banku w celu podpisania umowy, nie było rozmów z pracownikami kredytodawcy na temat franków szwajcarskich, kursach sprzedaży i kupna. Kredytobiorcom nie przedstawiono żadnej symulacji, nie wyjaśniono mechanizmów indeksacji, przeliczania rat, wysokości kursów walut. Zeznała, że ją i <xAnon>L. M.</xAnon> zapewniano jedynie o tym, że frank szwajcarski jest walutą bezpieczną i stabilną, wobec czego nie ma podstaw do żadnych obaw. Nie podważa prawidłowości tych twierdzeń okoliczność, że u poprzednika prawnego pozwanego obowiązywało Zarządzenie nr <xAnon> (...)</xAnon> Prezesa Zarządu <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> z 30 maja 2008 r. w sprawie wprowadzenia „Instrukcji udzielania prze <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> kredytu mieszkaniowego <xAnon>N.</xAnon>-<xAnon>H.</xAnon>, z którego wynikało, że pracownicy banku byli zobowiązani udzielać wszelkich informacji zgodnie ze wskazanym dokumentem. Powyższe nie dowodzi bowiem rzeczywistego rzetelnego wypełnienia obowiązku w omawianym zakresie przez pracowników kredytodawcy. Nie jest również wystarczające odebranie od kredytobiorców oświadczenia, zawartego we wniosku o udzielenie kredytu, o standardowej treści, że zostali oni poinformowani przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> o ponoszeniu przez kredytobiorców ryzyka wynikającego ze zmiany kursu waluty w przypadku zaciągnięcia kredytu denominowanego w walucie obcej, a także, że przyjmują do wiadomości i akceptują powyższe ryzyko (k. 125) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 listopada 2019 r., II CSK 483/18, LEX nr 2744159). Nie mogli oni bowiem świadomie zaakceptować tego elementu umowy, skoro ostatecznie nie mieli świadomości choćby co do tego, jak wysokość kursu <xAnon> (...)</xAnon> wpłynie na ratę spłaty, a nawet z jakich powodów w treści umowy zawarto odniesienie do waluty obcej.</xText> <xText>O braku zaznajomienia kredytobiorców w pełnym zakresie z istotnymi czynnikami wpływającymi na ich ostateczną należność względem Banku z tytułu kredytu, na etapach poprzedzających zawarcie umowy, świadczą również zeznania świadka <xAnon>P. M.</xAnon>. Wskazał on, że jako pośrednik finansowy, na podstawie zawartej z <xAnon> (...) S.A.</xAnon> umowy, dysponował wąsko zakreślonymi uprawnieniami, wobec czego jedynie przekierował potencjalnych kredytobiorców do doradcy w oddziale <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Nie przedstawiał on żadnych analiz, wykresów, symulacji, nie omawiał skutków zadłużenia w walucie obcej, nie zapewniał o stabilności waluty. Ustnie informował jedynie wnioskujących o kredyt o podstawowych informacjach w zakresie kursu kupna, sprzedaży, spreadu, biorąc pod uwagę zakres wahań między pomiędzy 2, a 3 zł, przy czym należało mieć dodatkowo na względzie, że pośredniczył on wówczas w wielu procedurach udzielania kredytów i nie kojarzył nazwiska <xAnon>L. M.</xAnon>. W ocenie Sądu Okręgowego, nie można wywnioskować w oparciu o zeznania świadka, aby obowiązek informacyjny został zrealizowany na etapie wnioskowania o kredyt w takim stopniu, aby kredytobiorcy, w pełni świadomi potencjalnych skutków zawieranej umowy, zdecydowali się na kredyt denominowany do waluty obcej, co potwierdzają zeznania powódki.</xText> <xText>Sąd Rejonowy nie pominął w stanie faktycznym okoliczności spłaty całości zobowiązania z tytułu kredytu mieszkaniowego, co w konsekwencji stanowiło także przedmiot rozważań prawnych. Również w tym zakresie nie dowiedziono zatem naruszenia przez Sąd I instancji <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd Okręgowy w wyniku kontroli merytorycznej doszedł do przekonania, że umowa kredytu, zawarta pomiędzy <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>L. M.</xAnon>, a poprzednikiem prawnym pozwanego, zawierała postanowienia niedozwolone odsyłające do kursów walut stosowanych przez kredytodawcę oraz mechanizmu denominacji.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione indywidualnie, nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink> nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). Stosownie do powyższych regulacji, kontrola abuzywności postanowień umowy wyłączona jest jedynie w przypadku spełnienia jednej z dwóch przesłanek negatywnych, to jest, gdy: postanowienie umowne zostało indywidualnie uzgodnione z konsumentem oraz gdy postanowienie umowne określa główne świadczenia stron i jest sformułowane w sposób jednoznaczny.</xText> <xText>Sąd Rejonowy słusznie przyjął, że klauzule kształtujące mechanizm indeksacji w umowie kredytu indeksowanego oraz klauzule, na podstawie których następuje określenie wysokości świadczenia w umowach kredytu denominowanego, określają główne świadczenia stron. Determinują one wysokość kwoty kredytu w złotych, którą ma wypłacić bank, a w obu typach kredytu przesądzają o wysokości kwot przypadających do spłaty (uchwała Sądu Najwyższego z 25.04.2024 r., III CZP 25/22, LEX nr 3709742 i powołane w - niej wyroki Sądu Najwyższego: z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17; z 9 maja 2019 r., I CSK 242/18; z 7 listopada 2019 r., IV CSK 13/19; z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18; z 30 września 2020 r., I CSK 556/18; z 2 czerwca 2021 r., <xAnon> I (...)</xAnon> 55/21; z 27 lipca 2021 r., <xAnon> (...)</xAnon> 49/21; z 3 lutego 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 415/22; z 3 lutego 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 459/22; z 24 lutego 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 45/22; z 3 marca 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 520/22; z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 285/22, OSNC-ZD 2022, Nr 4, poz. 45; z 20 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 403/22; z 18 sierpnia 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 387/22; z 28 września 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 412/22; z 28 października 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 898/22; z 27 kwietnia 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon>; z 28 lipca 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon> 611/22; z 26 stycznia 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon> 722/22; z 26 stycznia 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon> 875/22; z 31 stycznia 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon> 334/22; z 31 stycznia 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon>; z 7 lutego 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon>; z 8 lutego 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon> 978/22; z 8 lutego 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon> 483/22; z 22 lutego 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon>; z 10 marca 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon>; z 31 marca 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon> 775/22; z 13 kwietnia 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon>; z 18 maja 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon>; z 25 maja 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon>; z 6 czerwca 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon>; z 18 października 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon> 122/23; z 8 listopada 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon>; z 21 listopada 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon> 701/23; z 25 października 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon> 860/23; z 30 listopada 2023 r., <xAnon> (...)</xAnon> 635/23, i z 28 marca 2024 r., <xAnon> (...)</xAnon>). Należy mieć przy tym na względzie, że w świetle powołanego wyżej orzecznictwa, z takiej kwalifikacji postanowień umowy nie wynikają jednak dalej idące skutki, gdyż zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1;art. 385(1) § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 zd. 2 k.c.</xLexLink> nawet postanowienia określające główne świadczenia stron podlegają kontroli pod kątem abuzywności, jeżeli nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.</xText> <xText>W niniejszej sprawie, wskazanych postanowień nie sposób jednak uznać za jednoznaczne, bowiem odnosiły się do nieokreślonych w umowie kursów walut z Tabeli Kursów, obowiązujących u poprzednika prawnego pozwanego. Umowa nie precyzowała w sposób jednoznaczny, w jaki sposób określane będą kursy sprzedaży i kupna z tabel Banku. W momencie zawierania umowy, zarówno kredytobiorcy, jak i pracownicy Banku nie mieli świadomości co do wysokości wartości, jakie mogą być zawarte w Tabeli. Nie dysponowali wiedzą co do możliwej wysokości kursu obowiązującego w banku w dniu uruchomienia środków, a także w dniach spłat. W momencie zawierania umowy, kredytobiorcy nie zostali zatem w sposób przejrzysty poinformowani, w jakiej kwocie bank wypłaci im kredyt, bo warunkował to kurs waluty, ustalany w Tabeli kursu przez bank. Nie byli również świadomi, w jakiej wysokości będą pobierane z ich rachunku sumy na poczet spłaty zadłużenia, gdyż również ta kwestia zależała od kursu waluty.</xText> <xText>Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że umowa o kredyt mieszkaniowy została skonstruowana przez bank według standardowego wzorca umownego i jej postanowienia odnoszące się do zasad przeliczania świadczeń stron, nie były przedmiotem negocjacji. Już zatem sam charakter zawieranej umowy neguje możliwości indywidualnego uzgodnienia kwestionowanych przez powódki postanowień umownych dotyczących denominowania kredytu. W celu przyjęcia, że konkretne postanowienie zostało z konsumentem uzgodnione indywidualnie, musi mieć on realny wpływ na kształt umowy w powyższym zakresie. Powyższe nie może polegać wyłącznie na teoretycznej możliwości postulowania modyfikacji określonych postanowień umowy. W niniejszej sprawie pozwany nie zdołał wykazać, aby małżonkowie <xAnon>B. M. (1)</xAnon> i <xAnon>L. M.</xAnon> mieli realną możliwość negocjowania warunków umowy, co w szczególności wynika z zeznań powódki.</xText> <xText>W ugruntowanym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że postanowienie umowne jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, jeżeli kontrahent konsumenta, traktujący go w sposób sprawiedliwy, słuszny i uwzględniający jego prawnie uzasadnione roszczenia, nie mógłby racjonalnie spodziewać się, iż konsument ten przyjąłby takie postanowienie w drodze negocjacji indywidualnych. Natomiast w celu ustalenia, czy klauzula rażąco narusza interesy konsumenta, należy wziąć głównie pod uwagę, czy pogarsza ona jego położenie prawne w stosunku do tego, które w braku odmiennej umowy, wynikałoby z przepisów prawa, w tym mających charakter dyspozytywny. Rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków wynikających z umowy na jego niekorzyść, skutkującą niekorzystnym ukształtowaniem jego sytuacji ekonomicznej oraz jego nierzetelnym traktowaniem (wyrok Sądu Najwyższego z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, OSNC 2020, nr 7-8, poz. 64 i powołane w nim: wyrok SN z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, LEX nr 2626330, uchwała Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019, nr 1, poz. 2, wyroki Sądu Najwyższego z 3 lutego 2006 r., I CK 297/05, nie publ., z 15 stycznia 2016 r., I CSK 125/15, OSNC - ZD 2017, Nr 1, poz. 9; z 27 listopada 2015 r., I CSK 945/14, nie publ.; z 30 września 2015 r., I CSK 800/14, nie publ. i z 29 sierpnia 2013 r. I CSK 660/12, nie publ.).</xText> <xText>W licznych judykatach Sądu Najwyższego podnosi się nadto, że oceny, czy dane postanowienie umowne jest niedozwolone, dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17)<xIx>, </xIx>co jest zgodne z dyrektywą Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Oznacza to, że dla oceny abuzywności danego postanowienia umowy, nawet sposób wykonania umowy, a w szczególności to, czy i w jaki sposób jedna ze stron korzystała z tego postanowienia, nie ma decydującego znaczenia. Irrelewantne jest chociażby to, czy w trakcie wykonywania umowy bank ustalał kurs zakupu i sprzedaży <xAnon> (...)</xAnon> w wysokości odbiegającej od kursu rynkowego. Wszelkie zatem twierdzenia pozwanego, jakoby ustalana przez kredytodawcę Tabela kursów, która stanowiła podstawę obliczenia kwoty wypłaconej <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>L. M.</xAnon> z tytułu umowy kredytu, czy też określała wysokość poszczególnych rat, nie była dowolna, lecz zbieżna z kursem rynkowym – nie ma na gruncie przedmiotowej sprawy istotnego znaczenia. Kluczowe jest jedynie to, czy sporne postanowienie umowne, oceniane na chwilę zawarcia umowy, było niedozwolonym postanowieniem umownym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>, czyli kształtowało prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2021r., <xAnon> I (...)</xAnon> 55/21).</xText> <xText>Dokonując oceny abuzywności postanowień umowy, nie można zdaniem Sądu II instancji, przypisywać szczególnego znaczenia również okolicznościom poprzedzającym zawarcie umowy, zatem nieuzasadnione są również wywody apelacji odnoszące się do możliwości skorzystania przez kredytobiorców z innego produktu, tj. kredytu w walucie złotych polskich. Co jednak znamienne, w niniejszej sprawie kredytobiorcy w pierwszej kolejności udali się do pośrednika finansowego, który po wstępnej analizie zdolności kredytowej poinformował małżonków <xAnon>M.</xAnon>, iż nie mają oni zdolności kredytowej do zaciągnięcia zobowiązania w postulowanej kwocie w kredycie złotówkowym.</xText> <xText>Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z 10 czerwca 2021 r. (C-776/19, LEX nr 3183143) stwierdził, że w ramach umowy kredytu denominowanego w walucie obcej, wymóg przejrzystości warunków tej umowy, przewidujących, że waluta obca jest walutą rozliczeniową oraz powodujących skutek w postaci ponoszenia ryzyka kursowego przez kredytobiorcę, jest spełniony, jeżeli przedsiębiorca dostarczy konsumentowi wystarczających i dokładnych informacji, pozwalających na to, aby przeciętny konsument, właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny, był w stanie zrozumieć konkretne działanie przedmiotowego mechanizmu finansowego i oszacować w ten sposób, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, konsekwencje ekonomiczne - potencjalnie istotne - takich warunków dla swoich zobowiązań finansowych w całym okresie obowiązywania tej umowy. W ramach umowy kredytu denominowanego w walucie obcej, narażającej konsumenta na ryzyko kursowe, nie spełnia wymogu przejrzystości, przekazywanie temu konsumentowi informacji, nawet licznych, jeżeli opierają się one na założeniu, że równość między walutą rozliczeniową, a walutą spłaty pozostanie stabilna przez cały okres obowiązywania tej umowy. Jest tak w szczególności wówczas, gdy konsument nie został powiadomiony przez przedsiębiorcę o kontekście gospodarczym, mogącym wpłynąć na zmiany kursów wymiany walut tak, że konsument nie miał możliwości konkretnego zrozumienia potencjalnie poważnych konsekwencji dla jego sytuacji finansowej, które mogą wyniknąć z zaciągnięcia kredytu denominowanego w walucie obcej.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie naruszenia dobrych obyczajów i interesów konsumenta należy upatrywać w pierwszej kolejności w sposobie denominacji, polegającym na stosowaniu kursu waluty kształtowanego dowolnie przez bank. W umowie nie sprecyzowano w żaden sposób parametrów ekonomicznych, które mają zastosowanie przy ustalaniu kursów walut. W efekcie, kredytobiorcy nie byli władni przewidzieć ostatecznej wysokości swego zobowiązania względem banku. Co więcej, jak sam apelujący przyznaje, wpływ na zmianę kursu walut miały różne czynniki ekonomiczne, kryzysy gospodarcze. Sami zatem pracownicy Banku nie mogli być świadomi, jak w przyszłości będzie kształtował się kurs franka szwajcarskiego. W ocenie Sądu Okręgowego, ryzyko kredytobiorców, uzyskujących dochody jedynie w złotych, związane z nieprzewidywalną zmianą kursu franka, jest nadmierne, a obarczanie konsumenta w całości tym ryzykiem - sprzeczne z dobrymi obyczajami. Istotnym elementem postanowień umowy w tym zakresie, które dodatkowo uzasadniają uznanie ich abuzywności jest również samo różnicowanie przez kredytodawcę pomiędzy kursem kupna i kursem sprzedaży, stosowanych dla określenia wysokości kapitału kredytu, a następnie wysokości rat (i innych należności) kredytowych. Wreszcie o uchybieniu powyższym zasadom, świadczy samo przerzucenie na kredytobiorców nieograniczonego ryzyka kursowego, które stanowi istotę produktu, jakim jest kredyt denominowany do waluty obcej, w warunkach niedopełnienia przez bank obowiązków informacyjnych wobec konsumentów, a w szczególności niewyjaśnienia skutków ekonomicznych nieograniczonego ryzyka kursowego. Jak wskazano wyżej, o spełnieniu powyższych powinności, nie może świadczyć omówione wcześniej oświadczenie kredytobiorców, podpisane we wniosku kredytowym. Nie można bowiem uznać, by kredytobiorcy, w pełni świadomi warunków umowy kredytu denominowanego do waluty obcej, byli choćby w minimalnym stopniu, rozeznani co do ewentualnych konsekwencji zaciągnięcia zobowiązania z zastosowaniem tego rodzaju klauzuli waloryzacyjnej, skoro świadek <xAnon>B. M. (1)</xAnon> wprost zeznała, iż nie zdecydowałaby się ponownie na taki kredyt. Wskazywała również, że nie rozumiała przyczyny uwzględnienia waluty obcej w umowie, w sytuacji gdy kredyt miał być wypłacony i spłacany w walucie polskich złotych. Podała, że nikt nie informował jej i męża o ryzyku walutowym, a jedynie koncentrowano się na zapewnieniach co do stabilności waluty. Nadto, jak zeznała, podczas zawierania umowy, czuła się niedoinformowana. Wraz z mężem mieli możliwość zapoznania się z treścią umowy dopiero po przybyciu do placówki Banku, w dniu podpisania umowy. <xAnon>B. M. (1)</xAnon> wprost przyznała, że zaufała bankowi, jako instytucji dbającej o interes klienta.</xText> <xText>Próby obarczenia kredytobiorców odpowiedzialnością za niedopełnienie warunku informacyjnego nie znajdują żadnego uzasadnienia w okolicznościach niniejszej sprawy. Apelujący wychodzi bowiem z założenia, że konsument wobec przedstawianej mu oferty, winien podejmować decyzje z całkowitą nieufnością, wyłącznie w oparciu o posiadane doświadczenie, wiedzę (lub jej brak- jak w przedmiotowej sprawie) w zakresie proponowanych produktów bankowych. Tymczasem, zdaniem Sądu Okręgowego, konsument nie jest obowiązany każdorazowo kontrolować prawdziwości, udzielanych przez bank informacji, weryfikować ich w innych źródłach. Wręcz przeciwnie, jako strona o słabszej pozycji kontraktowej, jest uprawniony działać w zaufaniu do podmiotu profesjonalnego i na podstawie przekazywanych informacji, dokonywać stosownych wyborów. Odmienna ocena postawy konsumenta byłaby możliwa jedynie w sytuacji uprzedniego przedstawienia rzetelnej, pełnej informacji, odnoszącej się do proponowanego produktu, a nadto, w warunkach umożliwiających spokojną, wnikliwą analizę dokumentacji kredytowej. W niniejszej sprawie kredytobiorcy takiej możliwości nie mieli i z całą pewnością mogli w sposób uzasadniony odczuwać w dniu zawarcia umowy presję czasu, nadto umowa nie zawierała jasnych postanowień co do wysokości kwoty podlegającej wypłacie na konto kredytobiorców i kwoty podlegającej spłacie, co przy jednoczesnym zapewnianiu przez pracowników banku o stabilności waluty, nie pozwala na stwierdzenie jakichkolwiek naruszeń ze strony <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>L. M.</xAnon>. Powodom nie przedstawiono symulacji obrazujących wpływ wzrostu kursu franka szwajcarskiego na saldo kredytu i wysokość raty w perspektywie wieloletniej i przy uwzględnieniu wahań kursów. To poprzednik prawny pozwanego winien poinformować kredytobiorców w pełnym zakresie o czynnikach wpływających na kurs waluty obcej, w tym czynnikach gospodarczych, ekonomicznych, wahaniach koniunktury, kryzysach globalnych, które mogły w efekcie doprowadzić do niemożności spłaty zobowiązania przez kredytobiorcę, z uwagi na nieograniczone ryzyko kursowe. Pozwany jednak nie wykazał, że kredytodawca sprostał powyższym obowiązkom.</xText> <xText>Ostatecznie należy wskazać, że przewidziane w § 19 <xAnon> (...)</xAnon>, zastrzeżenie możliwości ubiegania się w ciągu całego okresu kredytowania o zmianę waluty kredytu, a zatem spłaty zobowiązania w walucie, do której kredyt był denominowany, nie neguje przyjętej na kanwie niniejszej sprawy abuzywności postanowień umowy, odsyłających do kursów walut stosowanych przez kredytodawcę oraz zastosowanego mechanizmu denominacji. Po pierwsze bowiem skorzystanie z powyższego uprawnienia było kwestią, która podlegała ocenie kredytodawcy. W § 6 ust. 2 pkt 1 OWU wprost wskazano, że zmiana waluty może nastąpić pod warunkiem, iż dotychczasowa obsługa kredytu przebiega (w ocenie Banku) bez zastrzeżeń. Nie zostało zatem dostatecznie dowiedzione, że kredytobiorcy rzeczywiście dysponowali omawianym uprawnieniem spłaty zobowiązania w walucie obcej. Ponadto, w odniesieniu do możliwości przekształcenia kredytu denominowanego do waluty obcej w kredyt złotowy, zastrzeżono, że kapitał pozostały do spłaty, podlegał przeliczeniu na złote po kursie sprzedaży danej waluty, według jednostronnie ustalonej Tabeli kursów, obowiązującej w Banku w momencie ewidencjonowania w systemie informatycznym Banku kwoty kredytu po zmianie waluty. Po wtóre należy podkreślić, że tak jak konsument nie jest zobowiązany do analizowania prawdziwości przekazywanych przez bank informacji w wyżej opisanych warunkach, tak nie pozostaje również w zakresie jego obowiązków weryfikacja, czy w danym momencie skorzystanie z omawianego uprawnienia, rzeczywiście odciąży stosunek zobowiązaniowy od ryzyka walutowego, którym obarczony jest kredyt denominowany zgodnie z umową, w której kredytodawca zastosował klauzule niedozwolone. Kwestia powyższa była przedmiotem analizy Trybunału Sprawiedliwości UE, który w wyroku z 21 września 2023 r. (C-139/22, LEX nr 3605772) jednoznacznie uznał, że art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, należy interpretować w ten sposób, że postanowienie umowy, które ze względu na warunki wykonania niektórych przewidzianych w nim zobowiązań danego konsumenta, należy uznać za nieuczciwe, nie może utracić takiego charakteru z powodu innego postanowienia tej umowy, które przewiduje możliwość wykonania przez tego konsumenta tych zobowiązań na innych warunkach. Wyjaśnił, że dane warunki zostały uznane za nieuczciwe ze względu na to, iż dają one zainteresowanemu bankowi prawo do swobodnego ustalania kursu wymiany, a tym samym, kwoty świadczenia, które ma zostać wykonane, i z tego względu same w sobie tworzą znaczącą nierównowagę praw i obowiązków stron na korzyść danego przedsiębiorcy. W związku z tym, okoliczność, że owa nierównowaga może nie wystąpić, z uwagi na fakt, że dany konsument postanowi w trakcie wykonywania umowy skorzystać z przewidzianych w niej alternatywnych sposobów spłaty kredytu, nie ma wpływu na ocenę nieuczciwego charakteru wspomnianych ostatnich warunków jako takich. Co istotne, Trybunał podkreślił, że włączenie do umowy zawartej z konsumentem dwóch alternatywnych warunków dotyczących wykonania tego samego obowiązku ciążącego na konsumencie, z których jeden jest nieuczciwy, a drugi zgodny z prawem, pozwala danemu przedsiębiorcy na spekulowanie, że poprzez brak informacji, nieuwagę lub niezrozumienie, konsument wykona dane zobowiązanie zgodnie z warunkiem, który powoduje znaczącą nierównowagę praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. I tym samym również ten mechanizm umowny można uznać za nieuczciwy.</xText> <xText>Na gruncie przedmiotowej sprawy, niedozwolone postanowienia umowne, określające główne świadczenia stron, pociągnęły za sobą dalej idące konsekwencje, a mianowicie nieważność całej umowy. W razie bowiem uznania, że postanowienie umowy kredytu indeksowanego lub denominowanego, odnoszące się do sposobu określania kursu waluty obcej, stanowi niedozwolone postanowienie umowne i nie jest wiążące, w obowiązującym stanie prawnym nie można przyjąć, że miejsce tego postanowienia zajmuje inny sposób określenia kursu waluty obcej wynikający z przepisów prawa lub zwyczajów (uchwała Sądu Najwyższego 25 kwietnia 2024 r., III CZP 25/22, OSNC 2024, nr 12, poz. 118). W cytowanej uchwale podkreślono, że istotne ograniczenia w odniesieniu do możliwości zastępowania niedozwolonego postanowienia umownego, wynikają już z wyroku Trybunału z 3 października 2019 r., C-260/18 (pkt 59-67), który został wydany w sprawie udzielonego w Polsce kredytu denominowanego we franku szwajcarskim, a abuzywność dotyczyła sposobu określenia kursu w klauzuli indeksacyjnej. W orzeczeniu tym uznano, że możliwość zastąpienia postanowienia niedozwolonego, jest ograniczona do przepisów prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym lub mających zastosowanie, jeżeli strony wyrażą na to zgodę, i opiera się w szczególności na założeniu, iż przepisy takie nie zawierają nieuczciwych warunków. Przepisy te mają bowiem odzwierciedlać równowagę, którą prawodawca krajowy starał się ustanowić między całością praw i obowiązków stron określonych umów, na wypadek, gdyby strony albo nie odstąpiły od standardowej normy ustanowionej przez ustawodawcę krajowego dla danych umów, albo wyraźnie wybrały możliwość zastosowania normy wprowadzonej w tym celu przez ustawodawcę krajowego. Trybunał stwierdził, że nie wydaje się, aby przepisy wskazane w sprawie przez sąd odsyłający (m.in. <xLexLink xArt="art. 56;art. 65;art. 354" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 56, 65 i 354 k.c.</xLexLink>), zważywszy na ich ogólny charakter, były przedmiotem szczególnej analizy prawodawcy w celu określenia tej równowagi, a tym samym nie korzystają one z domniemania braku nieuczciwego charakteru. W konsekwencji Trybunał uznał, że <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 ust. 1</xLexLink> dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, iż stoi on na przeszkodzie wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej, są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie w przypadku, gdy strony umowy wyrażą na to zgodę.</xText> <xText>Stanowisko wyrażone w powołanej sprawie, uległo wzmocnieniu w kolejnych orzeczeniach Trybunału. W wyroku z 8 września 2022 r. C-80/21 do C-82/21, wskazano, że <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 7;art. 7 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1</xLexLink> dyrektywy 93/13 stoją na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym sąd krajowy może, po stwierdzeniu nieważności zawartego w umowie konsumenta z przedsiębiorcą nieuczciwego warunku, który pociąga za sobą nieważność tej umowy w całości, zastąpić nieważny warunek umowny albo wykładnią oświadczenia woli stron w celu uniknięcia unieważnienia tej umowy, albo przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym, nawet jeśli konsument został poinformowany o skutkach nieważności tejże umowy i je zaakceptował. Trybunał ponownie podkreślił, że przeciwne rozumienie przepisów dyrektywy nie miałoby dla przedsiębiorców, stosujących klauzule abuzywne, skutku odstraszającego przed ponownym ich stosowaniem. Co istotne, w wyroku tym orzekano na gruncie pytań polskich sądów, które wskazywały na ewentualność stosowania <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 lub 358 k.c.</xLexLink> (możliwość odwołania się do kursu średniego NBP). Na szczególną uwagę zasługuje również wyrok Sądu Najwyższego z 17 marca 2022 r., wydany w sprawie II CSKP 474/22, OSNC-<xLexLink xArt="art. 65 zd. 2022" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">ZD 2022</xLexLink>, nr 4, poz. 44, w którym w sposób tożsamy wskazano, że artykuł 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG, nie pozwala zastąpić kursu sprzedaży z tabeli żadnym innym kursem notowania <xAnon> (...)</xAnon> do złotego, w tym średnim kursem ogłaszanym przez NBP. Przyjęto, że zachodzi wówczas asumpt do stwierdzenia nieważności umowy ze skutkiem ex tunc. Wyjaśniono, że wynika to z faktu, że abuzywne postanowienie podlega wyłączeniu, bez jednoczesnego wprowadzenia w jego miejsce tożsamego mechanizmu, a ponadto, że z uwagi na eliminację abuzywnego postanowienia, zachodzi niemożność rozliczenia umowy, brak jest bowiem możliwości określenia wysokości głównego zobowiązania pozwanego. Ponieważ nie jest możliwe wyliczenie rat kapitałowo - odsetkowych, z uwagi na treść <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 prawa bankowego</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 k.c.</xLexLink>, nie jest prawnie możliwe utrzymanie umowy. Słusznie zatem uznał Sąd I instancji, że na skutek stwierdzenia naruszenia interesów kredytobiorców, w niniejszej sprawie istniały podstawy do upadku całej umowy z 12 stycznia 2009 r. szczególnie, że o ustalenie takiej sankcji postulowały powódki.</xText> <xText>Sąd Rejonowy nie naruszył również norm prawa materialnego, uwzględniając roszczenie w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 58.918,06 zł od 29 czerwca 2023 r., tj. od dnia następnego po upływie wyznaczonego pozwanemu terminu zapłaty w wezwaniu z 12 czerwca 2023 r. (k. 79-80) do dnia zapłaty. Dla omawianej problematyki, fundamentalne znaczenie należy przypisywać tezom, zawartym w najnowszym orzecznictwie <xAnon> (...)</xAnon> z 2023 r., (wyrok z 15 czerwca 2023 r., C-520/21, LEX nr 3568733, z 7 grudnia 2023 r., C-140/22, LEX nr 3635006, z 14 grudnia 2023 r., C-28/22, LEX nr 3642732), które w sposób istotny stanowią przełom w dotychczas przyjmowanych przez sądy krajowe rozwiązaniach. Trybunał jednoznacznie przyjmuje, że odsetki od kwoty zasądzonej na rzecz kredytobiorcy w sprawie o kredyt frankowy powinny być naliczane co najmniej od dnia żądania przez kredytobiorcę zapłaty. Z powyższego wynika, że odsetki za opóźnienie powinny być zasądzone od dnia następnego po terminie zapłaty wskazanym w wezwaniu do zapłaty skierowanym do banku, a w przypadku jego braku – od dnia doręczenia bankowi pozwu. Z tych względów nie można stwierdzić uchybienia <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i 2 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 497" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 497 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 461;art. 461 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 461 § 1 k.c.</xLexLink>, w kontekście zgłoszonego przez pozwanego na rozprawie 28 lutego 2024 r. (k. 317) zarzutu zatrzymania, wskazać należy, że stosownie do aktualnego stanowiska Sądu Najwyższego, wyrażonego w uchwale z 19 czerwca 2024 r., w sprawie III CZP 31/23 (LEX nr 3726921), prawo zatrzymania (<xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink>) nie przysługuje stronie, która może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony. Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że omawiana instytucja nie ma zastosowania w przypadku wzajemnych świadczeń pieniężnych, w szczególności, jeśli chodzi o świadczenia stron, wynikające z nieważnej umowy kredytu, powiązanego z walutą obcą. We wskazanym judykacie wskazano, że zatrzymanie spełnia swoją funkcję tam, gdzie świadczenia są różnorodzajowe i z tego powodu wierzytelności obu stron nie nadają się do potrącenia. Powołano w nim również wyrok Sądu Najwyższego z 17 marca 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 474/22 (OSNC-<xLexLink xArt="zd. 2022" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">ZD 2022</xLexLink>, nr 4, poz. 44), w którym wyrażono pogląd, iż w sytuacji, gdy obie strony są zobowiązane do wzajemnego spełnienia świadczeń pieniężnych, w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksie cywilnym</xLexLink> ustawodawca przewidział dalej idącą instytucję prawną (czyli wyłączającą instytucję „słabszą”), w postaci potrącenia wzajemnych wierzytelności i ich umorzenia do wysokości wierzytelności niższej, a w konsekwencji określona taktyka procesowa banków, unikających składania oświadczeń o potrąceniu wierzytelności kondykcyjnych, nie może być aprobowana przez uwzględnianie zarzutu zatrzymania, pełniącego inną funkcję w polskim <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksie cywilnym</xLexLink>.</xText> <xText>W uchwale z 19 czerwca 2024 r. Sąd Najwyższy podniósł nadto, że nie sposób abstrahować od kwestii ochrony konsumentów, przewidzianej w dyrektywie 93/13. Przykładowo, w wyrokach z 21 grudnia 2016 r., C-154/15 i z 26 czerwca 2019 r., C-407/18 <xAnon> (...)</xAnon> wprost podkreślił, że przepisy krajowe muszą być wykładane w taki sposób, by zapewnić skuteczność prawa europejskiego, wynikającego z dyrektywy 93/13 (ten pogląd jest powielany w wielu wyrokach, w tym w sprawach „polskich”). Przyjęcie dopuszczalności zarzutu zatrzymania w umowach kredytowych z konsumentami mogłoby stać w sprzeczności z ochroną praw kredytobiorcy, jako konsumenta, gwarantowaną przez przepisy unijne. Jeżeli bowiem konsument stałby na stanowisku, że bankowi nie przysługuje żadna wierzytelność, z uwagi na nieważność umowy kredytu lub istnienie, ale jest przedawniona, zastosowanie przez bank omawianej instytucji prowadziłoby do sytuacji, w której konsument mógłby nie uzyskać należnego mu świadczenia. Konsekwencją uwzględnienia zarzutu banku, dotyczącego zatrzymania w tzw. sprawach „frankowych” może być zatem istotne skomplikowanie rozliczeń między stronami nieważnej umowy, w powszechnie występującym stanie faktycznym, w którym banki nie chcą świadomie składać oświadczeń o potrąceniu roszczeń opartych na teorii dwóch kondykcji. Konsument, zarówno ten, który nie dokonał „nadpłaty” ponad otrzymaną kwotę kapitału, jak też ten, który stosowną kwotę dawno bankowi zwrócił, nie będzie mógł otrzymać od banku zasądzonych na jego rzecz środków pieniężnych w jakiejkolwiek części, dopóki nie zaoferuje jednoczesnego (kolejnego) zwrotu kwoty (zwykle znacznej w aspekcie ekonomicznym) otrzymanego kapitału, która i tak, po skutecznym jej zaoferowaniu bankowi, następnie musiałaby zostać zwrócona kredytobiorcy z uwagi na fakt, że już uprzednio kwotę kapitału zwrócił on bankowi. Tym samym, pomimo obowiązywania w polskim porządku prawnym teorii dwóch kondykcji, skutki uwzględnienia zarzutu zatrzymania dla kredytobiorcy będą niemal identyczne, jak przy zastosowaniu teorii salda, a teorię salda przy świadczeniach nienależnych wyklucza kategorycznie również ta część orzecznictwa, która opowiada się za zastosowaniem w omawianych przypadkach prawa zatrzymania.</xText> <xText>W konsekwencji, wykładnia <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink>, do której skłania orzecznictwo <xAnon> (...)</xAnon> na tle dyrektywy 93/13, również wyklucza możność zastosowania przez bank prawa zatrzymania w takiej sprawie. Sąd Okręgowy powyższe argumenty w pełni podziela, uznając zarzuty zawarte w apelacji w powyższym zakresie za całkowicie chybione.</xText> <xText>Reasumując, ponowna ocena całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu nie podważyła stanowiska Sądu I instancji co do zasadności zadania zapłaty na rzecz powódek kwoty 58.918,06 zł. Argumenty podniesione w apelacji nie zdołały wzruszyć prawidłowego rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.</xText> <xText>Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> apelację oddalił.</xText> <xText>O kosztach procesu w postępowaniu apelacyjnym, kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, Sąd odwoławczy rozstrzygnął w oparciu o <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink>, zasądzając od pozwanego na rzecz powódek kwotę 2.700 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego. Podstawę prawną ustalenia wysokości wynagrodzenia stanowił <xLexLink xArt="art. 98 § 10;art. 98 § 10 ust. 1;art. 98 § 10 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 10 ust. 1 pkt. 1</xLexLink>) w zw. z <xLexLink xArt="art. 98 § 2;art. 98 § 2 pkt. 6" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 2 pkt. 6</xLexLink>) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie.</xText> <xBRx></xBRx> <xBRx></xBRx> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Renata Wanecka

Katarzyna Gątarek

Anna Wróblewska

Katarzyna Gątarek

Sygn. akt IV Ca 655/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 11 grudnia 2024r. Sąd Okręgowy w Płocku, IV Wydział Cywilny - Odwoławczy w składzie: Przewodnicząca Sędzia Renata Wanecka Protokolant Anna Wróblewska po rozpoznaniu na rozprawie 4 grudnia 2024r. wP. sprawy z powództwaB. M. (1)iM.C. przeciwko(...) Bankowi (...) Spółce AkcyjnejwW. o ustalenie i o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Płocku z 13 marca 2024r. sygn. I C 1128/23 1 oddala apelację; 2 tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za II instancję zasądza od(...) Banku (...) Spółki AkcyjnejwW.na rzeczB. M. (1)iM.C.kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego postanowienia. Sygn. akt IV Ca 655/24 UZASADNIENIE Wyrokiem z 13 marca 2024 r. Sąd Rejonowy w Płocku w sprawie z powództwaB. M. (1)iM.C.przeciwko(...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW., ustalił, żeumowa nr (...)o kredyt mieszkaniowyN.-H., zawarta 12 stycznia 2009 roku, jest nieważna (punkt I), zasądził od(...) Bank (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczB. M. (1)iM.C.łącznie kwotę 58.918,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 29 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 6.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, w tym kwotę 5.400 zł tytułem kosztów zastępstwa adwokackiego (punkt II) i oddalił powództwo w pozostałej części (punkt III). Sąd Rejonowy ustalił: W 2018 roku powódkaB. M. (1)wraz z mężemL. M.podjęli decyzję o zakupie mieszkania na własne potrzeby, na ten cel potrzebowali około 120.000 zł i środki te zamierzali uzyskać z kredytu bankowego. W tej sprawie powódkaB. M. (1)wraz z mężem kilkukrotnie spotykali się z doradcą oferującym usługi pośrednictwa kredytowego w jego biurze wP.. Doradca przedstawiał oferty banków, które mogły udzielić kredytu, przy czym okazało się, że powódkaB. M. (1)wraz z małżonkiem nie posiadają zdolności kredytowej na zaciągnięcie kredytu hipotecznego w złotówkach. Doradca zaproponował kredyt denominowany w walucie frank szwajcarski z uwagi na najniższe w tym czasie oprocentowanie i wysokość raty, przedstawiając podstawowe informacje o tego typu kredytach, jak kurs kupna, kurs sprzedaży, z uwzględnieniem wahań kursowych franka szwajcarskiego za okres ostatnich kilku lat. Powódka wraz z mężem zdecydowali się na skorzystanie z oferty kredytowej(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wG.i złożyli u doradcy wypełniony formularz wniosku o kredyt mieszkaniowyN.-H.w kwocie 120.000,00 zł, przy czym kredyt miał być udzielony w walucie(...)na okres 180 miesięcy ze spłatą w równych ratach, z przeznaczeniem na sfinansowanie zakupu lokalu w kwocie 60.440,40 zł i refinansowanie poniesionych kosztów w kwocie 59.559,60 zł. Zabezpieczeniem docelowym kredytu miała być hipoteka na nieruchomości finansowanej kredytem, a zabezpieczeniem w okresie przejściowym ubezpieczenie kredytu. Według załączonych do wniosku oświadczeń, źródłem dochoduL. M.było wynagrodzenie za pracę w kwocie 1.451,00 zł netto oraz emerytura w kwocie 1.423,17 zł netto miesięcznie, a źródłem dochodu powódkiB. M. (1)emerytura w kwocie 1.038,00 zł netto miesięcznie. Doradca przekazał wypełnione wnioski do banku celem dalszej analizy i podjęcia decyzji kredytowej. Po pozytywnym zweryfikowaniu wniosku, powódkaB. M. (1)wraz z mężem pojechali do placówki banku wW.na umówione spotkanie w celu podpisania umowy. W dniu 12.01.2009r.(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wG.zawarł z powódkąB. M. (1)iL. M.jako kredytobiorcamiumowę nr (...)o kredyt mieszkaniowyN.-H.(kredyt budowlano-hipoteczny przeznaczony na zakup na rynku pierwotnym nieruchomości od dewelopera lub spółdzielni mieszkaniowej), na podstawie której bank udzielił kredytu denominowanego, wypłacanego w złotych w kwocie stanowiącej równowartość 47.217,02 CHF, z przeznaczeniem na finansowanie przedpłat na poczet nabycia od firmy deweloperskiej lokalu mieszkalnego wraz z miejscem garażowym zlokalizowanego wP.przyul. (...)A2/3 oraz refinansowanie nakładów i kosztów poniesionych przez kredytobiorców (§1 ust. 1-2 Części Szczególnej Umowy– (...)). Okres kredytowania wynosił od 12.01.2009r. do 30.09.2018r., kwota kredytu do wypłaty na rachunek zbywcy wynosiła 120.000,00 zł, oprocentowanie kredytu wynosiło 4,14833% rocznie, całkowity koszt kredytu wynosił szacunkowo 18.953,90 zł, w tym prowizja w kwocie 3.160,43 zł, odsetki pobierane przez cały okres kredytowania w kwocie 15.793,47 zł oraz koszt wynikający z podwyższenia marży banku z tytułu ubezpieczenia kredytu w okresie przejściowym w kwocie 2.312,28 zł. Zabezpieczeniem docelowym spłaty kredytu była hipoteka kaucyjna do kwoty 152.212,00 zł na nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny oraz hipoteka kaucyjna do kwoty 27.788,00 zł na nieruchomości stanowiącej garaż. Zabezpieczeniem przejściowym było ubezpieczenie kredytu w(...) S.A.oraz umowa przelewu wierzytelności z tytułu umowy ubezpieczenia nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych. Wypłata kredytu miała nastąpić nie później niż w ciągu 90 dni od daty zawarcia umowy kredytu, po spełnieniu określonych w umowie warunków, jednorazowo na rachunek bankowy wskazany przez kredytobiorców. Spłata kredytu miała następować zgodnie z harmonogramem, do 30.09.2018r., w 116 ratach równych, przy czym środki miały być pobierane z rachunku bankowego kredytobiorców wskazanego wumowie (...)-tego dnia każdego miesiąca, poczynając od 30.01.2009r. Umowa kredytu składała się z Części Ogólnej Umowy ((...)) oraz Części Szczególnej Umowy ((...)), integralną jej częścią były „Ogólne warunki udzielania przez(...) Bank (...) S.A.kredytu mieszkaniowego(...)iW.z Tabeli opłat i prowizji(...) Bank (...) S.A.dla klientów indywidualnych. Zgodnie z §1 ust. 1-3(...), kredyt mieszkaniowyN.-H.był udzielany w złotych, w przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej, kwota kredytu wypłacana w złotych miała być określona poprzez przeliczenie na złote kwoty bazowej wyrażonej w walucie, w której kredyt był denominowany, według kursu kupna tej waluty, zgodnie z Tabelą kursów, obowiązującą w banku w dniu uruchomienia środków, w momencie dokonywania przeliczeń kursowych. Dodatkowo, w przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej zmiana kursu waluty wpływała na wypłacane w złotych przez bank kwoty transz kredytu oraz na spłacane w złotych przez kredytobiorcę kwoty rat kapitałowo-odsetkowych, ryzyko kursowe związane ze zmianą kursu waluty ponosił kredytobiorca, z uwzględnieniem §12 ust. 2-4 oraz §20 ust. 6(...). Zgodnie z §2 ust. 1-2(...), oprocentowanie kredytu ustalane było według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej sumę odpowiedniej stopy bazowej oraz marży banku, przy czym w przypadku kredytu denominowanego w(...), stopa bazowa odpowiadała obowiązującej w ostatnim dniu roboczym przed dniem uruchomienia środków stawce LIBOR 3M. Ponadto, w przypadku kredytów denominowanych, do przeliczeń aktualnego salda kredytu na PLN, zastosowanie miał średni kurs NBP dla danej waluty, aktualny na ostatni dzień roboczy danego miesiąca (§4 ust. 5(...)). Według §8 ust. 1, 5 i 6(...), wysokość pobieranych od kredytobiorcy prowizji i opłat ustalana była na podstawie Tabeli opłat i prowizji. W przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej, prowizje pobierane były w złotych, w równowartości kwot wyrażonych w walucie obcej. Do przeliczenia kwot prowizji z waluty obcej na złote, zastosowanie miał kurs sprzedaży danej waluty według Tabeli kursów, obowiązującej w banku w dniu zapłaty prowizji, w momencie dokonywania przeliczeń kursowych. Zgodnie z §12 ust. 2-4(...), w przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej, wypłata środków następować miała w złotych, w kwocie stanowiącej równowartość wypłacanej kwoty wyrażonej w walucie obcej. Do przeliczeń kwot walut uruchamianego kredytu zastosowanie miał kurs kupna waluty obcej według Tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu wypłaty środków, w momencie dokonywania przeliczeń kursowych. W przypadku kredytów denominowanych, gdy przyznana kwota kredytu, na skutek różnic kursowych, okazałaby się na dzień uruchomienia ostatniej transzy kredytu kwotą przewyższającą kwotę wymaganą do realizacji celu określonego w §1 ust. 2(...), bank uruchomić miał środki w wysokości stanowiącej równowartość w walucie kredytu kwoty niezbędnej do realizacji tego celu oraz dokonać pomniejszenia salda zadłużenia poprzez spłatę kwoty niewykorzystanej. W przypadku gdy kwota uruchomionego kredytu okazałaby się niewystarczająca do realizacji celu, określonego w §1 ust. 2(...), kredytobiorca zobowiązany był do zbilansowania inwestycji ze środków własnych. Z kolei według §15 ust. 7(...), w przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej: harmonogram spłat kredytu wyrażany był w walucie, w której kredyt jest denominowany, spłata następować miała w złotych, w równowartości kwot wyrażonych w walucie obcej, a do przeliczeń wysokości rat kapitałowo-odsetkowych spłacanego kredytu zastosowanie znajdować miał kurs sprzedaży danej waluty według Tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu spłaty, w momencie dokonywania przeliczeń kursowych. Tabela kursów była udostępniana klientom na tablicy ogłoszeń w placówkach banku oraz publikowana na stronie internetowej banku (§1 ust. 18 ogólnych warunków udzielania przez(...) Bank (...) S.A.kredytu mieszkaniowegoN.-H.– OWU). PowódkaB. M. (1)iL. M.w dniu zawarcia umowy kredytu udzielili bankowi pełnomocnictwa do rachunku rozliczeniowo-oszczędnościowego, prowadzonego przez(...) Bank (...) S.A., w celu pobrania bez oddzielnej dyspozycji kwot należnych z tytułu zobowiązań wynikających z umowy o kredyt z dnia 12.01.2009r. Zgodnie z §6 ust. 1, 2 i 6 OWU, kredytobiorca mógł ubiegać się o zmianę waluty kredytu, po spełnieniu określonych warunków, w tym po złożeniu pisemnego wniosku o zmianę waluty, co najmniej na 7 dni roboczych przed datą przewalutowania, po uiszczeniu przez kredytobiorcę prowizji za zmianę waluty i uznaniu przez bank zdolności kredytowej jako wystarczającej dla nowej kwoty kredytu. W przypadku przekształcania kredytu z opcji denominowanej w walucie obcej w opcję złotową, kapitał pozostały do spłaty wyrażony w walucie obcej miał być przeliczony na złote po kursie sprzedaży danej waluty według Tabeli kursów, obowiązującej w banku w momencie zaewidencjonowania w systemie informatycznym banku kwoty kredytu po zmianie waluty. Zasady stosowania Tabeli kursów oraz zawierania, raportowania i wykonywania transakcji walutowych przy użyciu kursów w niej zawartych regulowała Instrukcja stosowania Tabeli kursów walutowych(...) Bank (...) S.A.Ponadto w banku obowiązywała Instrukcja ustalania przez(...) Bank (...) S.A., określająca sposób ustalania, to znaczy tworzenia oraz wprowadzania do systemu Globus i autoryzacji Tabeli Kursów Walut Banku przez Departament SprzedażyProduktów S.. W załączniku do tej instrukcji przewidziano maksymalne dopuszczalne odchylenia od średnich kursów rynkowych w(...) Bank (...) S.A. Treść umowy kredytu z 12.01.2009r. została ustalona na podstawie wzorca stanowiącego załącznik do „Regulaminu udzielania przez(...) Bank (...) S.A.kredytu mieszkaniowego(...), wprowadzonego Zarządzeniem Nr(...)Prezesa Zarządu(...) Bank (...) S.A.z 27.09.2007r. Przed podpisaniem umowy kredytu pracownik banku umożliwił powódceB. M. (1)i jej mężowi zapoznanie się z treścią tej umowy, wynikające z niej warunki nie podlegały jednak negocjacji. Kredytobiorcom nie udzielono szczegółowych informacji o sposobie przeliczania rat, nie omawiano kwestii związanych z ryzykiem kursowym, nie przedstawiono wariantów ani symulacji dotyczących warunków spłaty kredytu w zależności od wahania kursu waluty. Pracownik banku oświadczył jedynie, że frank szwajcarski jest bezpieczną i stabilną walutą. W piśmie z 26.01.2009r. powódkaB. M. (1)iL. M.złożyli do banku wniosek o wypłatę środków z kredytu mieszkaniowego z 12.01.2009r. w kwocie 120.000,00 zł poprzez przelanie kwoty 60.440,40 zł na rachunek bankowy zbywcy nieruchomości tytułem ceny zakupu oraz kwoty 59.559,60 zł na rachunek bankowy kredytobiorcyL. M.tytułem refinansowania poniesionych kosztów. Przy wypłacaniu kwoty kredytu w dniu 29.01.2009r. bank przyjął do przeliczenia kurs kupna(...)według Tabeli kursów walutowych(...) Bank (...) S.A.obowiązującej w momencie uruchomienia środków w wysokości 2,8059 zł, pobierając jednocześnie prowizję w kwocie 3.391,13 zł oraz kwotę 350,00 zł. W wykonaniu umowy z 12.01.2019r., bank wypłacił środki kredytu jednorazowo w ten sposób, że 29.01.2009r. rachunek obsługi kredytu prowadzony w(...)został zasilony przez(...) Bank (...) S.A.kwotą 47.217,02 CHF, część tej kwoty w wysokości 42.768,55 CHF została przelana na rachunek obsługi kredytu prowadzony w PLN i po jej przeliczeniu na PLN zaewidencjonowana na tym rachunku jako kwota 120.000,00 zł (równowartość kwoty 42.768,55 CHF po przeliczeniu po kursie 2,(...)), po czym kwota 59.559,60 zł została przelana na rachunek wskazany we wniosku klienta, a kwota 60.440,40 zł została przelana na rachunek zbywcy wskazany we wniosku klienta. Pozostała część z kwoty 47.217,02 CHF w kwocie 4.448,47 CHF została zarachowana na wcześniejszą spłatę kredytu z tytułu różnic kursowych. Z dniem 11.09.2014r. doszło do połączenia pozwanego(...) Bank (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.jako spółki przejmującej z(...) Bank (...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wG.jako spółką przejmowaną, w wyniku którego cały majątek spółki przejmowanej został przeniesiony na spółkę przejmującą. Z tytułu spłaty zobowiązań wynikających z umowy kredytu w okresie od 29.01.2009r. do 01.10.2018r. powódkaB. M. (1)iL. M.zapłacili na rzecz pozwanego kwotę 153.681,56 zł z tytułu kapitału, kwotę 21.465,37 zł z tytułu odsetek, kwotę 3.391,13 zł z tytułu prowizji, kwotę 350,00 zł z tytułu opłaty za wycenę nieruchomości i kwotę 30,00 zł z tytułu opłaty za monit o dostarczenie dokumentów. Umowa kredytu nie była aneksowana, w trakcie jej obowiązywania okazało się, że raty były coraz wyższe, informację o ostatecznej wysokości raty w danym miesiącu kredytobiorcy uzyskiwali dopiero po jej pobraniu z konta bankowego. W dniu 24.07.2020r. zmarłL. M., spadek po nim na podstawie ustawy nabyły wprost powódkiB. M. (1)iM. C., po 1/2 części każda z nich. W piśmie z 12.06.2023r. powódki, w związku z istnieniem podstaw do uznania umowy z dnia 12.01.2009r. o kredyt mieszkaniowyN.-H.nr(...)08-(...)za nieważną, wezwały pozwanego do zwrotu na ich rzecz nienależnie pobranego świadczenia w kwocie 58.918,06 zł w terminie 14 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. W odpowiedzi na otrzymane 14.06.2023r. wezwanie do zapłaty, pozwany w piśmie z 21.06.2023r. poinformował powódkęB. M. (1), że umowa kredytu była realizowana w sposób prawidłowy, a bank nie widzi podstaw do uznania roszczeń. Przechodząc do oceny prawnej powództwa, Sąd Rejonowyw pierwszej kolejności wyjaśnił, iż powódki wystąpiły w niniejszej sprawie z żądaniem stwierdzenia nieważności umowy kredytu mieszkaniowegoN.-H.z dnia 12.01.2009r., zawartej z poprzednikiem prawnym pozwanego, oraz zasądzenia od pozwanego kwoty 58.919,00 zł wraz z odsetkami, tytułem zwrotu kwoty przewyższającej wypłacony przez bank kapitał kredytu, w związku z nieważnością powołanej wyżej umowy. Mając na uwadze powyższe przyjął, że podstawę prawną żądania ustalenia nieważności umowy stanowił przepisart. 189 k.p.c., zgodnie z którym powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Wskazał również, że powódki sformułowały w pozwie kilka niezależnych podstaw dla uznania nieważności umowy, tj. nieważność wynikającą zart. 58 §1 k.c.w zw. zart. 69 ust. 1 i 2 prawa bankowego(niezgodność spornej umowy kredytu z przepisamiprawa bankowego), nieważność wynikającą zart. 58 §1 k.c.w zw. zart. 69 ust. 1 prawa bankowegoiart. 3531k.c.(sprzeczność umowy z zasadami autonomii woli i swobody umów) oraz nieważność wynikającą zart. 58 §1 k.c.w zw. zart. 3851k.c.(zastosowanie w spornej umowie klauzul niedozwolonych prowadzących do nieważności umowy). Z kolei jako podstawę prawną żądania zapłaty powódki wskazały przepisy regulujące obowiązek zwrotu nienależnie spełnionego świadczenia (art. 405 k.c.w zw. zart. 410 §1 i 2 k.c.), które znajdują zastosowanie ze względu na nieważność umowy. Odnosząc się w pierwszej kolejności do żądania ustalenia nieważności umowy w oparciu o przytoczone przez stronę powodową podstawy prawne Sąd Rejonowy wskazał, iż zgodnie zart. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.08.1997r. - Prawo bankowe(Dz. U. Nr 140, poz. 939 z późn. zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Wyjaśnił, iż w kredycie denominowanym kwota kredytu jest wyrażona w walucie obcej i zostaje wypłacona w tej walucie, w jakiej jest denominowany tzw. kredyt czysto walutowy, bądź w walucie krajowej według klauzuli umownej opartej na kursie kupna waluty obcej obowiązującym w banku w dniu uruchomienia kredytu. Podkreślił, że w stanie obowiązującym przed nowelizacją (dodanieart. 69 ust. 2 pkt 4a prawa bankowego) w orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało już wyjaśnione, że na gruncie przewidzianej wart. 3531k.c.zasady swobody umów dopuszczalne jest ułożenie stosunku prawnego w taki sposób, że strony ustalą w umowie inną walutę zobowiązania i inną walutę wykonania zobowiązania. Strony mogą więc ustalić jako walutę zobowiązania (wierzytelności) walutę obcą, a jako walutę wykonania tego zobowiązania (wierzytelności) walutę polską. Wskazał, że także zart. 69 ust. 2 pkt 2 i 4 prawa bankowegowynika, że określone w umowie kredytu bankowego waluta kredytu oraz waluta spłaty kredytu nie muszą być tożsame. Podniósł, że w konsekwencji przyjmuje się w literaturze, iż na gruncie przewidzianej wart. 3531k.c.zasady swobody umów dopuszczalne jest ułożenie stosunku prawnego w taki sposób, że strony ustalą w umowie inną walutę zobowiązania i inną walutę wykonania zobowiązania. W związku z tym, umowa kredytu denominowanego w ocenie Sądu Rejonowego co do zasady nie może być uznana za sprzeczną zprawem bankowym. W dalszej kolejności Sąd Rejonowy zważył, iż w świetle aktualnego orzecznictwa postanowienia umowy kredytu denominowanego w walucie obcej, jeżeli mają charakter niedozwolony, mogą wykraczać poza ogólne granice swobody umów określone wart. 3531k.c., co jednak nie przesądza jeszcze zastosowaniaart. 58 §1 k.c.Wyjaśnił, żeart. 3851i n. k.c.stanowią rdzeń systemu ochrony konsumenta przed wykorzystywaniem przez przedsiębiorców silniejszej pozycji kontraktowej, związanej z możliwością jednostronnego kształtowania treści wiążących strony postanowień, w celu zastrzegania klauzul niekorzystnych dla konsumenta (klauzul abuzywnych), i wprowadzają instrument wzmożonej – względem zasad ogólnych (w tymart. 3531k.c.) – kontroli treści postanowień narzuconych przez przedsiębiorcę, pod kątem poszanowania interesów konsumentów, a także szczególną – odbiegającą od zasad ogólnych – sankcję, mającą niwelować niekorzystne skutki zastosowania klauzul abuzywnych. W zakresie swego zastosowania wyłączają zatem regulacje ogólne, w tym dotyczące konsekwencji naruszenia właściwości (natury) stosunku prawnego. Sąd Rejonowy przyjął zatem, że w omawianym zakresie, tj. w przypadku naruszenia przez postanowienia umowne właściwości (natury) stosunku prawnego, które spełnia przesłanki określone wart. 3851i n. k.c., reżim niedozwolonych postanowień umownych wyłącza zastosowanieart. 58 §1 k.c.w zw. zart. 3531k.c.Swą argumentację w powyższym zakresie poparł wyrokiem Sądu Najwyższego z 13.05.2022r.,(...)464/22, LEX nr 3350095. Podsumowując Sąd uznał, że z uwagi na konsumencki charakter umowy zawartej przez powódkęB. M. (1)i jej małżonka z bankiem, podstaw do ewentualnego stwierdzenia nieważności zawartej umowy kredytu ze względu na treść jej postanowień, naruszających interes kredytobiorców, należy poszukiwać przede wszystkim w przepisachart. 3851i n. k.c.dotyczących ochrony konsumentów, które stanowią, w zakresie w nich uregulowanym,lex specialisw stosunku do reguł tzw. słuszności kontraktowej. W następnej kolejności Sąd powołał treśćart. 3851§1 k.c., zgodnie z którym postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Zgodnie zaś z §3 powołanego przepisu, nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. Sąd Rejonowy wskazał, że w szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Podkreślił, że jeżeli postanowienie umowy zgodnie z§1nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (art. 3851§2 k.c.). Wedługart. 3852k.c., oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd zaznaczył, że według strony powodowej za niedozwolone w świetle powołanej regulacji należało uznać w szczególności postanowienia §1 ust. 1 Części Szczegółowej Umowy ((...)) z 12.01.2009r., §1 ust. 1 w zw. z §1 pkt 2 i 3 Części Ogólnej Umowy ((...)), §8(...), §12 ust. 2-4(...)oraz §15 ust. 7 pkt 2 oraz pkt 3(...). Przedmiotowe postanowienia przewidywały, że udzielony powódceB. M. (1)iL. M.kredyt mieszkaniowyN.-H.denominowany w walucie wynosił 47.217,02 CHF i podlegał wypłacie w kwocie 120.000,00 zł. Umowa regulowała system przeliczeń, zgodnie z którym kwota kredytu była wypłacana w złotych według kursu kupna franka szwajcarskiego wynikającego z Tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu uruchomienia środków, natomiast raty kredytu podlegały spłacie w złotych, w równowartości kwot wyrażonych w walucie obcej, przy czym do przeliczeń stosowany był kurs sprzedaży franka szwajcarskiego według Tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu spłaty. Sąd Rejonowy podkreślił, że umowa nie przewidywała obiektywnych kryteriów ustalania kursów franka szwajcarskiego, które znajdowały zastosowanie do ustalenia wysokości wypłacanego kredytu i spłacanych rat, sposób tworzenia i autoryzacji Tabeli kursów został określony w wewnętrznych instrukcjach banku, które co do zasady nie są udostępniane klientom. Ponadto podniósł, z umowy kredytu zawartej przez powódkęB. M. (1)iL. M.wynikało, że do przeliczeń aktualnego salda kredytu na złote zastosowanie znajdował średni kurs NBP dla franka szwajcarskiego, aktualny na ostatni dzień roboczy danego miesiąca (§4 ust. 5(...)). W ocenie Sądu w konsekwencji takiego zastrzeżenia tzw. kredyty frankowe były znacznie droższe niż kredyty złotowe. Sąd wyjaśnił, że przy kredycie złotowym, jeżeli wzrasta oprocentowanie, rośnie jedynie bieżąca rata spłaty kredytu, a nie saldo zadłużenia. Natomiast przy kredycie frankowym, wraz ze wzrostem bieżącej raty spłaty kredytu wzrastało saldo zadłużenia, które mogło przekroczyć nie tylko kwotę udzielonego kredytu, ale także wartość kredytowanej nieruchomości, a nawet wartość majątku kredytobiorcy. Z dokonanych przez Sąd ustaleń wynikało, że kredytobiorcy przed zawarciem umowy z 12.01.2009r. nie zostali szczegółowo poinformowani o skutkach zaciągnięcia zobowiązania kredytowego w walucie obcej, w szczególności o ryzyku kursowym, które zgodnie z §1 ust. 3 pkt 2 umowy mieli oni ponosić. PowódkaB. M. (2)zeznała, że kredyt walutowy zaciągała po raz pierwszy, nie miała świadomości nieograniczonego ryzyka kursowego i jego skutków, nie rozumiała zastosowanego w umowie mechanizmu przeliczania rat, a umowę zawarła w zaufaniu do banku, opierając się na uzyskanym od pracownika banku zapewnieniu, że frank szwajcarski jest bezpieczną, stabilną walutą. Sąd Rejonowy podkreślił, że z materiału dowodowego wynikało jednocześnie, że warunki umowy z 12.01.2009r. nie zostały z kredytobiorcami indywidualnie uzgodnione, a jej treść pochodziła z uprzednio przygotowanego przez bank wzorca. Oczywistym jest zatem zdaniem Sądu Rejonowego, że kredytobiorcy nie mieli realnego wpływu na treść zawartej umowy. Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że podniesiony w pozwie zarzut abuzywnego charakteru zakwestionowanych postanowień umowy kredytu zasługiwał na uwzględnienie. Sąd wyjaśnił bowiem, że zart. 3851§1 k.c.wynika, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są klauzule, które spełniają łącznie trzy przesłanki pozytywne, tj. zawarte zostały w umowach z konsumentami, kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszają jego interesy. Wskazał, że kontrola abuzywności postanowień umowy wyłączona jest w przypadku spełnienia jednej z dwóch przesłanek negatywnych, tj. gdy postanowienie umowne zostało indywidualnie uzgodnione z konsumentem oraz gdy postanowienie to określa główne świadczenia stron, o ile jest sformułowane w sposób jednoznaczny. Brak jednoznacznego określenia umożliwia tym samym ocenę danego postanowienia umownego pod kątem abuzywności. W realiach niniejszej sprawy Sąd przyjął, że treść umowy kredytu z 12.01.2009r. nie została ustalona w toku negocjacji pomiędzy bankiem a konsumentami, strona pozwana nie udowodniła, aby sporządzona umowa była rezultatem indywidualnych uzgodnień, z przeprowadzonych dowodów wynikało jednoznacznie, iż jej treść była zaczerpnięta wprost z wzorca opracowanego uprzednio przez bank i nie podlegała negocjacjom. Nie zachodziły zatem w ocenie Sądu Rejonowego podstawy do wyłączenia kontroli abuzywności ze względu na omawianą przesłankę. W kwestii drugiej z negatywnych przesłanek kontroli Sąd wskazał, iż użyte wart. 3851§1 zdanie drugie k.c.pojęcie głównych świadczeń stron nie zostało zdefiniowane, a więc określenia tego pojęcia należy poszukiwać w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości dotyczącym stosowaniaart. 4 ust. 2dyrektywy 93/13. Sąd Rejonowy podniósł, że Trybunał Sprawiedliwości kwalifikuje konsekwentnie klauzule dotyczące ryzyka wymiany, do których zalicza także sposób ustalania kursu wymiany, jako klauzule określające główny przedmiot umowy kredytu zarówno indeksowanego, jak i denominowanego (tak m.in. w wyrokach TS: z dnia 30.04.2014r., C-26/13,K.iK. R.przeciwko(...).; z dnia 20.09.2017r., C-186/16,R.P. A.i in. przeciwko(...) SA, oraz z dnia 20.09.2018r., C-51/17,(...)Bank (...), EU:C:2018:750; z dnia 14.03.2019r., C-118/17,D., EU:C:2019:207, pkt 48; z dnia 03.10.2019r., C-260/18,D., nr 44; z dnia 10.06.2021r., C-776/19, C–782/19, VP i in. przeciwko(...) S.Aoraz AV i in. przeciwko(...) S.A.,P.de laR.). Sąd Rejonowy wskazał, że w świetle orzecznictwa(...)również Sąd Najwyższy przyjął, że zastrzeżone w umowie kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej klauzule kształtujące mechanizm indeksacji określają główne świadczenie kredytobiorcy. W konsekwencji w ten sam sposób należy też ocenić postanowienie (część postanowienia) stanowiące część mechanizmu indeksacyjnego, określające sposób oznaczenia kursu miarodajnego do przeliczenia walutowego (wyrok SN z dnia 11.12.2019r., V CSK 382/18, OSNC-ZD 2021, nr 2, poz. 20, LEX nr 2771344). W celu zadośćuczynienia wymaganiu ich transparentności, nie jest zdaniem Sądu wystarczająca ogólna informacja przedsiębiorcy pozwalająca konsumentowi na zrozumienie, że w zależności od zmian kursu wymiany zmiana parytetu pomiędzy walutą rozliczeniową a walutą spłaty może pociągać za sobą niekorzystne konsekwencje dla jego zobowiązań finansowych, ani przedstawienie mu ewentualnych wahań kursów wymiany. Zdaniem Sądu konsument powinien być jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu indeksowanego do waluty obcej, ponosi przez cały okres obowiązywania umowy ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku silnej deprecjacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie (postanowienie SN z dnia 20.07.2023r., I CSK 6062/22, LEX nr 3586545). Zgodnie ze wskazaniami Trybunału, przy ocenie przejrzystości postanowień umowy kredytu waloryzowanego do waluty obcej należy według Sądu Rejonowego uwzględnić czy konsumentowi podano wszystkie informacje pozwalające mu ocenić w szczególności całkowity koszt kredytu. Sąd zaznaczył, że kluczowa jest w tym zakresie możliwość zrozumienia przez konsumenta ryzyka związanego z silną deprecjacją środka płatniczego państwa członkowskiego, w którym kredytobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, oraz ze wzrostem zagranicznej stopy procentowej. Wyjaśnił, że konsument ma nie tylko zrozumieć samo ryzyko kursowe, ale również skutki ewentualnej realizacji ryzyka dla jego obowiązków umownych. W tym celu przedsiębiorca musi przedstawić możliwe zmiany kursów wymiany walut i ryzyko związane z zawarciem takiej umowy, przeprowadzić symulacje liczbowe, jak też wyjaśnić kontekst gospodarczy umowy. Podkreślił też konieczność posługiwania się zrozumiałym językiem, jak też używania pojęć lub wyjaśnień ostrzegających kredytobiorcę w wyraźny sposób o istnieniu szczególnego ryzyka. Wskazał, że przedsiębiorca powinien również umożliwić właściwie poinformowanemu oraz dostatecznie uważnemu i racjonalnemu konsumentowi zrozumienie sposobu ustalania kursu wymiany waluty obcej stosowanego w celu obliczenia kwoty rat kredytu, w taki sposób, aby konsument miał możliwość w każdej chwili samodzielnie ustalić kurs wymiany stosowany przez przedsiębiorcę. Sąd Rejonowy wyraził również pogląd, iż okoliczność, że konsument oświadcza, iż jest w pełni świadomy potencjalnego ryzyka kursowego wynikającego z zawarcia umowy kredytu waloryzowanego, nie ma sama w sobie znaczenia dla oceny, czy przedsiębiorca spełnił wymóg przejrzystości. W niniejszej sprawie w ocenie Sądu omówione wyżej warunki transparentności umowy nie zostały przez bank spełnione, w umowie kredytu nie sprecyzowano sposobu ustalania kursu waluty, a poprzez odesłanie do Tabeli kursów publikowanej cyklicznie przez bank kredytobiorcy nie byli w stanie w momencie zawierania umowy kredytowej samodzielnie oszacować kwoty, którą będą mogli otrzymać oraz którą będą musieli świadczyć w przyszłości. Przyjęty przez bank sposób ustalania kursów wymiany waluty, wpływający bezpośrednio na wysokość rat kredytowych, ze względu na brak w umowie obiektywnych kryteriów czy granic (odchyleń) pomiędzy kursem rynkowym a kursem stosowanym przez bank, nie podlegał zdaniem Sądu Rejonowego jakiejkolwiek weryfikacji ze strony kredytobiorców, przy jednoczesnym obciążeniu ich ryzykiem niekorzystnej zmiany kursy waluty w pełnym zakresie. Potwierdziły w ocenie Sądu zeznania powódkiB. M. (1), według których powódka zarówno przy zawieraniu umowy kredytu, jak i na etapie jej wykonywania, nie była w stanie precyzyjnie ustalić, do jakiej kwoty ponosić będzie odpowiedzialność za zapłatę rat kredytowych. Sąd Rejonowy uznał, że odwołanie do kursów walut zawartych w "Tabeli kursów" banku oznacza naruszenie równorzędności stron umowy przez nierównomierne rozłożenie uprawnień i obowiązków między partnerami stosunku obligacyjnego. Wskazał, że ukształtowane jednostronnie w umowie kredytowej w drodze postanowienia zaczerpniętego z wzorca umowy przez bank uprawnienie do ustalania kursu waluty nie może być dowolne, tj. nie doznawać żadnych ograniczeń w postaci skonkretyzowanych, obiektywnych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych. Stanął na stanowisku, że należy je ocenić jako element treści umowy skutkujący nierównomiernym rozkładem praw i obowiązków stron umowy kredytowej, prowadzący do naruszenia interesów konsumenta, w tym przede wszystkim interesu ekonomicznego, odpowiadającego wysokości poszczególnych rat kredytu. W tym zakresie istotne znaczenie należy zdaniem Sądu przypisać wymaganiu właściwej przejrzystości i jasności postanowienia umownego, czyli odpowiedzi na pytanie, czy zawarta umowa wskazuje w sposób jednoznaczny powody i specyfikę mechanizmu przeliczania waluty, tak by konsument mógł przewidzieć, na podstawie transparentnych i zrozumiałych kryteriów, wynikające dla niego z tego faktu konsekwencje ekonomiczne (wyrok SN z 15.11.2019 r., V CSK 347/18, LEX nr 2749471). Zwrócił przy tym uwagę, że z zawartego w umowie kredytowej oświadczenia kredytobiorców, że są świadomi ryzyka walutowego, nie można wyciągać daleko idących wniosków. Podniósł, że w zaleceniach(...)Rady ds. Ryzyka Systemowego z dnia 21.09.2011r. dotyczących kredytów walutowych obcych ((...); Dz. Urz. UE C 342, s. 1) wskazano, że nawet najbardziej staranny konsument nie był w stanie przewidzieć konsekwencji ekonomicznych kredytu hipotecznego we frankach szwajcarskich. W wyniku analizy kwestionowanych przez stronę powodową postanowień umownych Sąd doszedł do wniosku, że w niniejszej sprawie spełnione zostały pozytywne przesłanki stwierdzenia niedozwolonego charakteru omawianych klauzul. Sąd wskazał, że co do zasady, za sprzeczne z dobrymi obyczajami uznaje się reguły postępowania sprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Podniósł jednak, że za sprzeczne z dobrymi obyczajami można uznać także działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, a więc działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania. Wyjaśnił, że w rozumieniuart. 3851§1 k.c."rażące naruszenie interesów konsumenta" oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast "działanie wbrew dobrym obyczajom" w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Obie, wskazane w tym przepisie, formuły prawne służą do oceny tego, czy standardowe klauzule umowne zawarte we wzorcu umownym przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta (uzasadnienie wyroku SN z dnia 13.07.2005r., I CK 832/04, Pr. Bankowe 2006, nr 3, poz. 8, LEX nr 159111). W realiach niniejszej sprawy Sąd uwzględnił, iż jak wynikało z zeznań powódkiB. M. (1), kredytobiorcy przed zawarciem umowy nie zostali poinformowani w sposób rzetelny o skutkach ekonomicznych umowy kredytu denominowanego, rzeczywiste skutki stały się dla nich widoczne i odczuwalne dopiero na etapie wykonywania umowy, kiedy doszło do wzrostu kursu franka szwajcarskiego, co do którego w momencie podpisywania umowy konsumenci zostali zapewnieni, że to bezpieczna i stabilna waluta. Wskazał, że powódka stwierdziła przy tym, że posiadając obecnie wiedzę o ekonomicznych skutkach zawartej umowy, nie zdecydowałaby się ponownie na taki kredyt, co w ocenie Sądu świadczy o sprzeczności postanowień umownych dotyczących ukształtowania ryzyka kursowego z dobrymi obyczajami w przedstawionym wyżej rozumieniu. Sąd zaaprobował stanowisko judykatury, zgodnie z którym należyta informacja o obciążającym kredytobiorców ryzyku kursowym związanym z zawarciem umowy kredytu denominowanego w walucie obcej powinna polegać co najmniej na okazaniu kredytobiorcy wykresu obrazującego zmiany kursów waluty obcej w okresie adekwatnym do okresu, na który ma zostać zawarta umowa (w tym wypadku co najmniej 10 lat), a nadto wyjaśnieniu, że kwota kredytu w walucie obcej zostanie przeliczona na walutę polską po kursie waluty, jaki będzie obowiązywał zgodnie z umową w dniu wypłaty kwoty kredytu, że raty kapitałowe kredytu będą wyrażone w walucie obcej i zostaną wyliczone na podstawie salda kapitału kredytu wyrażonego w walucie obcej oraz że kurs waluty, do której denominowana jest kwota kredytu, przekłada się bezpośrednio na wysokość salda kredytu wyrażonego w złotych oraz rat kredytu wyrażonych w złotych – przy jednoczesnym pokazaniu kredytobiorcy symulacji tego, jakie będzie saldo kapitału kredytu i wysokość rat w przeliczeniu na złote przy aktualnym kursie waluty, przy najwyższym kursie odnotowanym na okazanym kredytobiorcy wykresie oraz przy kursie średnim pomiędzy aktualnym a historycznie najwyższym. Przyjął również, że przedkontraktowy obowiązek informacyjny co do ryzyka kursowego powinien być wykonany przez bank w sposób jednoznaczny i zrozumiały unaoczniający konsumentowi, że zaciągnięcie tego rodzaju kredytu jest bardzo ryzykowne i może spowodować obowiązek zwrotu kwoty wielokrotnie wyższej od pożyczonej, mimo regularnych spłat (wyrok SN z dnia 27.11.2019r., II CSK 483/18, LEX nr 2744159; H. Ciepła,op. cit., str. 63). Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy Sąd wskazał, że nie zostały dochowane wyżej omawiane wymaganie przez bank przy zawieraniu umowy kredytu mieszkaniowegoN.-H.z 12.01.2009r., a zatem zakwestionowane w pozwie postanowienia umowne mają charakter niedozwolony w rozumieniuart. 3851§1 k.c.Podkreślił, że w judykaturze wyjaśniano wielokrotnie, że określenie wysokości należności obciążającej kredytobiorcę w umowie kredytu powiązanej z walutą obcą z odwołaniem do tabel kursowych ustalanych jednostronnie przez bank, bez wskazania obiektywnych kryteriów oznaczania kursu waluty obcej, jest nietransparentne, pozostawia pole do arbitralnego działania banku i w ten sposób obarcza kredytobiorcę nieprzewidywalnym ryzykiem oraz narusza równorzędność stron umowy kredytu. W konsekwencji postanowienia takie są niedopuszczalne jako kształtujące prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, a ich bezskuteczność - niezależnie od postanowień umowy ucieleśniających ryzyko walutowe - może prowadzić do upadku umowy w całości (np. wyrok SN z 13.05.2022r.,(...)464/22 i powołane tam orzecznictwo). Wyjaśniono ponadto, że klauzule spreadowe (kursowe) i klauzule ryzyka walutowego są ze sobą ściśle związane, ponieważ klauzula ryzyka walutowego nie może funkcjonować bez klauzuli kursowej określającej sposób przeliczenia zobowiązań stron w celu ustalenia ich wysokości (postanowienie SN z dnia 04.07.2023r., I CSK 3575/22, LEX nr 3579333). Sąd Rejonowy wskazał, że uznanie klauzul przeliczeniowych za abuzywne oznacza, że są one - z mocy samego prawa od momentu zawarcia umowy - bezskuteczne (nie wiążą) konsumentów (art. 3851§1 k.c.), aczkolwiek strony pozostają związane umową w pozostałym zakresie, jeśli jest to tylko możliwe. Podkreślił jednak, że stwierdzenie niedozwolonego charakteru postanowienia w umowie kredytu może uzasadniać uznanie umowy za nieważną. Wyjaśnił, że umowa będzie dotknięta nieważnością, gdy bez abuzywnych postanowień jej obowiązywanie nie jest możliwe w świetle prawa krajowego i nie zaszły przesłanki umożliwiające zastosowanie regulacji zastępczej, a konsument postanowień abuzywnych nie potwierdził, nie udzielając następczo świadomej i wolnej zgody na te klauzule i tym samym odmawiając przywrócenia im skuteczności z mocą wsteczną. Ostatecznie Sąd Rejonowy zaaprobował wyrażany w judykaturze pogląd, zgodnie z którym w wypadku umowy denominowanej kursem(...), po wyeliminowaniu z niej klauzul przeliczeniowych, nie jest możliwe utrzymanie takiej umowy w mocy ani jako umowy kredytu walutowego w(...), ani jako umowy, w której kwota kredytu wyrażona byłaby w złotych polskich (postanowienie SN z 26.03.2024 r., I CSK 519/24, LEX nr 3699544). W niniejszej sprawie z zeznań powódkiB. M. (1)wynikało zdaniem Sądu Rejonowego jednoznacznie, że jest ona świadoma skutków prawnych stwierdzenia nieważności umowy kredytowej i do tego dążyła strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, składając pozew o stwierdzenie nieważności umowy kredytu. Nie było zatem zdaniem Sądu uzasadnionych podstaw do rozważania utrzymania umowy w mocy, tym bardziej iż została ona już w całości wykonana. Sąd podniósł jednocześnie, że w aktualnym orzecznictwie dominuje pogląd, stosownie do którego brak jest możliwości zastępowania zawartych w umowie postanowień niedozwolonych poprzez odwoływanie się do reguł ogólnych (wyrok SN z 11.12.2019r., V CSK 382/18, cyt. wyżej). Zdaniem Sądu należy w szczególności wykluczyć zastąpienie kursu z tabeli banku średnim kursem NBP jako sprzeczne z celem dyrektywy nr 93/13. Sąd Rejonowy wskazał, że takie rozwiązanie zmniejsza ryzyko przedsiębiorcy i nie zniechęca go do stosowania klauzul abuzywnych. W tym zakresie poparł swą argumentację wyrokiem Sądu Najwyższego z 27.11.2019r., II CSK 483/18. Jednocześnie wskazał, iż spełnienie świadczenia, którego wysokość została określona na podstawie abuzywnych postanowień umownych, nie pozbawia tych postanowień cechy abuzywności ani nie sprawia, że ocena ich abuzywności staje się bezprzedmiotowa (wyrok SN z 04.04.2019r., III CSK 159/17). Podkreślił również, że w wyroku(...)z 16.03.2023r. (C-6/22, pkt 21) Trybunał wskazał, że ochrona przyznana przez dyrektywę nie może być ograniczona jedynie do okresu wykonania umowy zawartej z konsumentem przez przedsiębiorcę, lecz że obowiązuje ona również po wykonaniu tej umowy. W podsumowaniu przedstawionych rozważań Sąd uznał, że powództwo o stwierdzenie nieważności umowy kredytu z dnia 12.01.2009r. ze względu na umieszczenie w tej umowie niedozwolonych postanowień okazało się uzasadnione. W ocenie Sądu, wbrew stanowisku strony pozwanej, powódki posiadały interes prawny w ustaleniu nieważności umowy na podstawieart. 189 k.p.c.Sąd Rejonowy wyjaśnił, że powód zachowuje interes prawny w zgłoszeniu powództwa o ustalenie nieistnienia (nieważności) stosunku prawnego, jeżeli mimo przysługującego mu powództwa o świadczenie na podstawie spornego stosunku prawnego ze stosunku tego wynikają inne, dalej idące skutki, których dochodzenie w drodze powództwa o zapłatę nie jest możliwe lub aktualne. W takich stanach faktycznych jedynie powództwo o ustalenie nieistnienia tego stosunku prawnego może zdaniem Sądu w pełny sposób zaspokoić interes prawny powoda, zapobiec potencjalnym sporom między stronami na przyszłość, a zatem w definitywny sposób rozstrzygnąć niepewną sytuację prawną związaną ze spornym stosunkiem prawnym. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie, ze względu na stanowisko banku wyrażone zarówno w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty, jak i w odpowiedzi na pozew, tylko w drodze orzeczenia można ustalić nieważność umowy, co ma kluczowy wpływ na sytuację prawną obu stron. Sąd wyjaśnił, że w innym wypadku w dalszym ciągu istniałby stan niepewności prawnej co do treści łączącego strony stosunku prawnego, co narażałoby powódki na dalsze możliwe potencjalnie spory sądowe. Wskazał również, że sam wyrok zasądzający na ich rzecz nienależne świadczenie, nawet jeżeli zostałby oparty na przesłance nieważności umowy, miałby charakter wiążący tylko w zakresie sentencji i objętego nią roszczenia. Podkreślił jednocześnie, że nie zmienia tej oceny fakt, iż w przypadku powódek umowa kredytu z 12.01.2009r. została w całości rozliczona, skoro w świetle przedstawionych wyżej rozważań, okoliczność ta nie stanowi przeszkody dla żądania ustalenia nieważności umowy ze względu na abuzywny charakter zawartych w tej umowie postanowień. W związku z tym, podniesiony przez pozwanego zarzut braku interesu prawnego po stronie powódek w żądaniu ustalenia nieważności umowy kredytu nie zasługiwał w ocenie Sądu Rejonowego na uwzględnienie. Za nieuzasadnione Sąd Rejonowy uznał również pozostałe zgłoszone przez pozwanego zarzuty co do zasadności powództwa o ustalenie nieważności umowy kredytu z 12.01.2009r. Podniósł, że samo wejście w życie tzw. ustawy antyspreadowej w żaden sposób nie wpływa na ocenę abuzywności postanowień umowy kredytu i jej konsekwencji dla bytu umowy. Wyjaśnił, że w wyroku z 19.03.2015r., IV CSK 362/14 (OSNC-ZD 2016, z. C, poz. 49, LEX nr 1663827) Sąd Najwyższy stwierdził, że mocą tej ustawy ustawodawca wprowadził narzędzie prawne pozwalające wyeliminować z obrotu postanowienia umowne zawierające niejasne reguły przeliczania należności kredytowych, zarówno na przyszłość, jak i w odniesieniu do wcześniej zawartych umów w części, która pozostała do spłacenia i tym samym abuzywność tych postanowień została w tym zakresie usunięta, jednakże w świetle późniejszego orzecznictwa Sądu Najwyższego, stanowiska tego nie można uznać za prawidłowe (wyrok SN z 11.12.2019r., V CSK 382/18, cyt. wyżej). Również okoliczność, że po zawarciu umowy kredytobiorcy nie dążyli do przewalutowania kredytu pozostaje zdaniem Sądu Rejonowego bez znaczenia dla oceny abuzywności spornej klauzuli ryzyka walutowego, skoro rozstrzygające znaczenie mają okoliczności z chwili zawarcia umowy (uzasadnienie wyroku SN z 13.05.2022r.,(...)464/22). Mając to na uwadze, Sąd uwzględnił roszczenie zgłoszone przez powódki w pierwszej kolejności i ustalił, żeumowa nr (...)o kredyt mieszkaniowyN.-H.zawarta w dniu 12.01.2009r. jest nieważna. W odniesieniu do powództwa o zapłatę kwoty 58.919,00 zł tytułem zwrotu kwoty przewyższającej wypłacony przez bank kapitał kredytu Sąd zaaprobował pogląd, zgodnie z którym stronie, która w wykonaniu umowy kredytu dotkniętej nieważnością spłacała kredyt, przysługuje roszczenie o zwrot spłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego (art. 410 §1 k.c.w zw. zart. 405 k.c.) niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu. (uchwała SN z 16.02.2021r., III CZP 11/20, OSNC 2021/6/40, LEX nr 3120579). Sąd Rejonowy wskazał, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego nie budzi wątpliwości, że jeżeli w następstwie zastosowania przedstawionych reguł umowa kredytu stała się trwale bezskuteczna (nieważna), świadczenia spełnione na jej podstawie powinny być postrzegane jako świadczenia nienależne w rozumieniuart. 410 §2 k.c.(teoria tzw. dwóch kondykcji). Jednocześnie wyjaśnił, wart. 410 §1 k.c.ustawodawca przesądził, iż samo spełnienie świadczenia nienależnego jest źródłem roszczenia zwrotnego, przysługującego zubożonemu i nie ma potrzeby ustalania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciłoaccipiensaani czy na skutek tego świadczenia mająteksolvensauległ zmniejszeniu. Sąd Rejonowy podkreślił, że samo spełnienie świadczenia wypełnia przesłankę zubożenia po stronie powoda, a uzyskanie tego świadczenia przez pozwanego - przesłankę jego wzbogacenia. W zakresie podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia Sąd Rejonowy wskazał, iż w orzecznictwie(...)przedawnienie jest kwalifikowane jako zagadnienie proceduralne. Tym samym mieści się w ramach autonomii proceduralnej państw członkowskich, a więc regulacja tej problematyki należy do prawa krajowego, jednak regulacje krajowe dotyczące przedawnienia roszczeń z dyrektywy 93/13 nie mogą być mniej korzystne od regulacji dotyczących podobnych środków istniejących w prawie krajowym (zasada równoważności), jak też nie mogą powodować, że realizacja roszczeń wynikających z dyrektywy 93/13 będzie praktycznie niemożliwa lub nadmiernie utrudniona (zasada skuteczności). Wyjaśnił, że jeśli chodzi o roszczenia, które mogą być wywodzone z dyrektywy 93/13, Trybunał wyraźnie różnicuje roszczenie ustalające, a więc roszczenie o ustalenie niedozwolonego charakteru postanowienia umownego, jak też roszczenie restytucyjne, a więc o zwrot świadczenia spełnionego przez konsumenta na podstawie niedozwolonego postanowienia umownego. Rozróżnienie to jest istotne, gdyż Trybunał przyjmuje, że roszczenie ustalające nie ulega przedawnieniu (wyrok(...)z 08.09.2022r., C-80/21-C-82/21; wyrok(...)z 10.06.2021r., C-776/19-C-782/19; wyrok(...)z 09.07.2020r., C-698/18 i C-699/18), podobnie jak upływ czasu nie wyłącza obowiązku sąd uwzględnienia z urzędu niedozwolonego charakteru postanowienia umownego (wyrok(...)z 10.06.2021r., C-776/19-C-782/19; wyrok(...)z 16.07.2020r., C-224/19 i C-259/19; wyrok(...)z 09.07.2020r., C-698/18 i C-699/18). Sąd Rejonowy podniósł, że w polskim porządku prawnym również wyłącza się przedawnienie żądania ustalającego (wyrok SN z 27.08.1976r., II CR 288/76, OSNC Nr 5-6/1977, poz. 91). Dalej podkreślił, że Trybunał przyjmuje dopuszczalność przedawnienia roszczenia restytucyjnego, jednak ocena regulacji krajowej w tym zakresie będzie łączyć się z przeprowadzeniem testu równoważności i skuteczności. Sąd Rejonowy wyjaśnił, że konsument znajduje się w gorszym położeniu niż przedsiębiorca, zarówno pod względem możliwości negocjacyjnych, jak i ze względu na stopień poinformowania, w związku z tym godzi on się na postanowienia umowy sporządzone uprzednio przez przedsiębiorcę, nie mając wpływu na ich treść. Wynikająca z tego założenia teza o typowym deficycie informacyjnym po stronie konsumenta przenika na test skuteczności, gdyż regulacja krajowa dotycząca przedawnienia może zdaniem Sądu czynić niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym realizację praw z dyrektywy 93/13, skoro termin przedawnienia może upłynąć, zanim konsument poweźmie wiedzę o niedozwolonym charakterze postanowienia umownego. W ramach testu skuteczności Trybunał ocenia zwłaszcza termin przedawnienia oraz zasady jego stosowania, w tym zwłaszcza moment rozpoczęcia biegu przedawnienia (wyrok(...)z dnia 08.09.2022r., C-80/21-C-82/21; wyrok(...)z dnia 10.06.2021r., C-776/19-C-782/19; wyrok(...)z dnia 22.04.2021r., C-485/19; wyrok(...)z dnia 09.07.2020r., C-698/18 i C-699/18). Sąd Rejonowy podniósł, że Trybunał ocenił negatywnie rozpoczęcie biegu przedawnienia od chwili zawarcia umowy (wyrok(...)z dnia 16.07.2020r., C-224/19 i C-259/19), od chwili pełnego wykonania umowy (wyrok(...)z dnia 09.07.2020r., C-698/18 i C-699/18), od dnia, w którym nastąpiło bezpodstawne wzbogacenie (wyrok(...)z dnia 22.04.2021r., C-485/19), od dnia każdego świadczenia spełnionego przez konsumenta (wyrok(...)z dnia 08.09.2022r., C-80/21-C-82/21). Wskazał, że taki sztywny termin wyłącza bowiem możliwość uwzględnienia okoliczności, że konsument nie wiedział o niedozwolonym charakterze postanowienia umownego oraz o zakresie praw wynikających z dyrektywy 93/13. Powyższe zdaniem Sądu jest szczególnie rażące w przypadku umów długoterminowych, gdyż przedawnieniu może ulec przynajmniej część roszczeń zanim umowa dobiegnie końca, zaś taki system przedawnienia może systematycznie pozbawiać konsumentów możliwości dochodzenia zwrotu płatności, dokonanych na podstawie postanowień niedozwolonych. W ocenie Sądu Rejonowego, w oparciu o powołane wyżej orzecznictwo europejskie, w zakresie oznaczenia początku biegu 6-letniego terminu wynikającego zart. 118 k.c.na wytoczenie powództwa o zwrot nienależnie spełnionego świadczenia na podstawie umowy o kredyt denominowany w walucie obcej, która okazała się nieważna na skutek zawarcia w niej klauzul o niedozwolonym charakterze, możliwe są dwa rozwiązania. Wyjaśnił, że według pierwszego z nich, początek biegu przedawnienia należy liczyć od 03.10.2019r., albowiem w tej dacie(...)wydał wyrok w powszechnie znanej i szeroko komentowanej sprawie RaiffeisenBank (...)przeciwkoK. D.iJ. D.(wyrok(...)z dnia 03.10.2019r., C-260/18, Dz.U.UE.C.2019/413/11, LEX nr 2723333), który miał istotny wpływ na krajowe orzecznictwo i dał podstawę polskim sądom do unieważniania umów frankowych. W oparciu o powołane orzeczenia rozsądny polski konsument powinien uzyskać wystarczającą wiedzę do podjęcia decyzji o dochodzeniu przysługujących mu roszczeń z tytułu zawartej umowy o kredyt udzielony we frankach szwajcarskich. Następnie wskazał, że w ramach drugiego wariantu można uznać, iż początek biegu terminu przedawnienia należy liczyć od daty wpłynięcia do banku oficjalnej reklamacji, co w niniejszej sprawie nastąpiło 14.06.2023r.O.Sąd Rejonowy wyraził pogląd, iż nawet przy przyjęciu mniej korzystnej dla powódek koncepcji rozpoczęcia biegu terminu na wystąpienie z powództwem od 03.10.2019r., w chwili wniesienia pozwu w niniejszej sprawie termin przedawnienia nie upłynął, a tym samym podniesiony przez pozwanego zarzut w tym zakresie należało uznać za nieuzasadniony. Sąd Rejonowy wskazał, że suma spełnionych przez powódkęB. M. (1)iL. M.świadczeń na podstawie umowy kredytu z 12.01.2009r., która okazała się nieważna, wynosiła według zaświadczenia wydanego przez pozwanego 178.918,06 zł. Podał, że po pomniejszeniu tej kwoty o 120.000,00 zł z tytułu wypłaconego kredytobiorcom przez poprzednika prawnego pozwanego kapitału kredytu, należna powódkomB. M. (1)orazM.C.jako następczyni prawnej zmarłegoL. M.różnica wynosiła zgodnie ze skierowanym do pozwanego wezwaniem do zapłaty z 12.06.2023r. 58.918,06 zł i w ocenie Sądu kwota w tej wysokości podlegała zasądzeniu od pozwanego na rzecz powódek w konsekwencji ustalonej w punkcie 1 wyroku nieważności umowy. Sąd Rejonowy podkreślił jednocześnie, że w tym kontekście bez znaczenia pozostawał podniesiony przez pozwanego na rozprawie zarzut zatrzymania kwoty dochodzonej przez powódki do czasu zaoferowania zwrotu na rzecz pozwanego kwoty 120.000,00 zł, wypłaconej w związku z podpisaną umową kredytową. Powództwo ponad kwotę 58.918,06 zł objętą wezwaniem do zapłaty Sąd oddalił jako nieuzasadnione. Sąd nie podzielił również stanowiska powódek co do istnienia po ich stronie relacji prawnej o charakterze solidarności czynnej. Wskazał, że zgodnie zart. 369 k.c., zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. Sąd Rejonowy zważył, iż według zgromadzonego materiału dowodowego, kredytobiorców w chwili zawarcia umowy kredytu łączył ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej, który ustał z chwilą śmierciL. M., co nastąpiło już po spłaceniu kredytu. Obie powódki były spadkobierczyniamiL. M.w częściach równych, a w skład spadku weszła niewątpliwie wierzytelność o stwierdzenie nieważności umowy kredytu z 12.01.2009r. oraz wierzytelność o zwrot spełnionego w jej wykonaniu świadczenia przez kredytobiorców. Sąd Rejonowy powołał treśćart. 46 k.r.o., stosownie do którego w sprawach nieunormowanych w artykułach poprzedzających od chwili ustania wspólności ustawowej do majątku, który był nią objęty, jak również do podziału tego majątku, stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności majątku spadkowego i o dziale spadku. Wskazał, że z przepisuart. 1035 k.c.wynika z kolei, że wspólność majątku spadkowego ma charakter udziałowy. Podkreślił jednocześnie, że nie ma zgodności poglądów dotyczących stosowania przepisów o współwłasności ułamkowej, w szczególnościart. 209 k.c., do wchodzących w skład spadku wierzytelności, których przedmiotem jest świadczenie podzielne, np. wierzytelności pieniężnych. Podniósł, że w orzecznictwie wyrażany jest pogląd, według którego wierzytelności spadkowe są zgodnie zart. 379 §1 k.c.podzielne, co oznacza, że każdy ze spadkobierców posiadałby legitymację do żądania tylko tej ich części, która odpowiada udziałowi w spadku (por. postanowienie SN z dnia 07.11.1967r., I CZ 97/67, OSNCP 1968, nr 8-9, poz. 145; uchwała SN z dnia 02.01.1975r., III CZP 82/74, OSNCP z 1976, Nr 1, poz. 5). Wyjaśnił, że stanowisko to jest kontynuowane w najnowszym orzecznictwie, choć podkreślił, że zostało ono wypowiedziane w przypadkach udziału w sprawie wszystkich spadkobierców (postanowienia SN z dnia 07.03.2013r., II CZ 177/12, niepubl. i z dnia 22.01.2015r., I CZ 117/14, niepubl.). Następnie wskazał, że w literaturze aktualnie przeważa pogląd wykluczający możliwość stosowania zasady wyrażonej wart. 379 §1 k.c.do wierzytelności spadkowych, w konsekwencji podstawę dochodzenia wspólnej wierzytelności spadkowej stanowiart. 209 k.c.Podał, że na uzasadnienie tego stanowiska wskazuje się to, że przepisart. 1035 k.c.i wyrażona w nim zasada, zgodnie z którą do wspólności majątku spadkowego stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności, odnosi się do całego majątku spadkowego, bez żadnych wyjątków. Gdyby wierzytelność spadkowa z mocy prawa miała ulec podziałowi, wówczas część przypadająca danemu spadkobiercy weszłaby do jego majątku osobistego, w konsekwencji jego wierzyciel osobisty mógłby z niej się zaspokoić bez potrzeby uzyskania tytułu egzekucyjnego przeciwko wszystkim spadkobiercom, to zaś pozostawałoby w sprzeczności zart. 779 §1 k.p.c.Ponadto w sytuacji, gdy spadek stanowią wyłącznie wierzytelności, zbędny byłby dział spadku i nie wiadomo jak wówczas miałaby przedstawiać się odpowiedzialność współspadkobierców za długi spadkowe, której charakter zmienia się z działem spadku. Sąd zważył również, że przeciwko tezie o podzielności z mocy prawa wierzytelności spadkowych przemawiają przepisy dotyczące zarządcy i wykonawcy testamentu, zakładające funkcjonowanie spadku jako pewnej wyodrębnionej całości. Wyjaśnił nadto, że wskazuje się także na związek między wierzytelnościami spadkowymi a funkcjonowaniem przedsiębiorstwa, natomiast możliwość osobnego dochodzenia wierzytelności związek ten zaburza. Ostatecznie podał, że możliwe jest dochodzenie wierzytelności spadkowej przez analogię do przepisów dotyczących solidarności wierzycieli (art. 367 k.c.). Wyjaśnił, że w konsekwencji przyjmuje się, że spadkobiercy, przed działem spadku, przysługuje samodzielna legitymacja do dochodzenia całej wierzytelności (uzasadnienie wyroku SN z dnia 27.06.2017 r., II CSK 15/17, LEX nr 2342149). W oparciu o przedstawione rozważania Sąd uznał, że brak jest podstaw zarówno dla zasądzenia dochodzonej pozwem kwoty solidarnie na rzecz powódek (zgodnie z żądaniem pozwu), jak i do podziału dochodzonego przez powódki świadczenia pieniężnego, które wynikało z wierzytelności spadkowej i w konsekwencji zasądził od pozwanego kwotę 58.918,06 zł na rzecz powódek łącznie (do wspólnej ręki). W zakresie terminu wymagalności uwzględnionego roszczenia powódek o zapłatę kwoty 58.918,06 zł i odsetek za opóźnienie Sąd wskazał, że co do zasady roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy w rozumieniuart. 455 k.c., w związku z czym odsetki należą się wierzycielowi niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do zapłaty, na podstawie zart. 481 §1 i §2 k.c.Zgodnie z tymi przepisami, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Mając na uwadze, że powódki domagały się zapłaty odsetek ustawowych, których wysokość jest niższa od wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, od dnia następnego po upływie wyznaczonego pozwanemu terminu na dokonanie zapłaty w wezwaniu z 12.06.2023r. (k. 79-80), Sąd uwzględnił to żądanie jako znajdujące oparcie w powołanych wyżej przepisach i w wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódek odsetki ustawowe od kwoty 58.918,06 zł od 29.06.2023r. do dnia zapłaty. Kosztami procesu Sąd obciążał w całości pozwanego jako stronę przegrywającą, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 §1 k.p.c.). Od powyższego wyroku apelację złożyła strona pozwana, zaskarżając go w części, tj. w zakresie punktu 1 i 2 i zarzuciła: I nierozpoznanie istoty sprawy, której przedmiotem było ustalenie dopuszczalności i zasadności kwestionowania przez powódki wykonanej już umowy, z powołaniem się na występowanie w niej klauzul abuzywnych, a w konsekwencji uwzględnienie bądź oddalenie wywiedzionego przez powódki roszczenia; II naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: 1 art. 189 k.p.c.poprzez ustalenie, że umowa nr(...)+(...)-08-(...)o kredyt mieszkaniowyN.-H., zawarta 12 stycznia 2009r. jest nieważna, podczas gdy uwzględnienie powództwa na podstawie wskazanego przepisu, wymaga spełnienia dwóch podstawowych przesłanek, tj. istnienia interesu prawnego w żądaniu udzielenia ochrony prawnej przez wydanie wyroku ustalającego oraz istnienia bądź nieistnienia danego stosunku prawnego bądź prawa (w zależności od rodzaju żądania udzielenia ochrony prawnej), zaś interes prawny zachodzi wówczas, gdy sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. Interes ten jest natomiast co do zasady wyłączony, gdy powodowi przysługuje dalej idące roszczenie o zapłatę; 2 art. 233 § 1 k.p.c.poprzez: 1 dokonanie istotnych ustaleń Sądu w sposób sprzeczny z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego: a w postaciumowy nr (...)-08r000039 z 12 stycznia 2009r. poprzez bezpodstawne ustalenie, że: - umowa kredytu, w zakresie kwestionowanych przez powódki postanowień umownych, w całości stanowiła wzorzec umowny nie zawierający elementów indywidualizujących dany stosunek prawny (nie były one uzgodnione indywidualnie z powodem), w tym w szczególności w zakresie zastosowania spornych klauzul waloryzacyjnych, podczas gdy z treści prawidłowo ustalonego § 5 ust. 6(...)umowy kredytu w zw. z § 5 ust. 6(...)wzorca umowy wyraźnie wynikało, iż wybór przez kredytobiorcę rachunków do spłaty kredytu, prowadzonych w walucie polskiej, ma bezpośredni wpływ na zastosowanie tabel kursowych Banku; w sytuacji, w której powód wybrałby inny rachunek do spłaty czy też inną formę, to ona znalazłaby odzwierciedlenie w Umowie kredytu i jej załącznikach; - umowa kredytu nie zawierała indywidualnie uzgodnionych postanowień, a więc również w zakresie wyboru formy spłaty kredytu, co do jego waluty, podczas gdy z treści prawidłowo ustalonego § 5 ust. 6(...)umowy kredytu w zw. z § 5 ust. 6(...)wzorca umowy wyraźnie wynikało, iż wybór przez kredytobiorcę rachunków do spłaty kredytu prowadzonych w walucie polskiej ma bezpośredni wpływ na zastosowanie tabel kursowych Banku; w sytuacji, w której powódka wybrałaby inny rachunek do spłaty czy też inna formę, to ona znalazłaby odzwierciedlenie w Umowie kredytu i jej załącznikach; - brak szczegółowo określonych w Umowie kredytu warunków i metodologii formułowania tabeli kursowej Banku może być źródłem abuzywności postanowień umownych, podczas gdy tabela kursowa Banku kształtowana jest w tożsamy sposób, jak wszystkie tabele kursowe istniejące na rynku, co nie może stanowić wyłącznej przesłanki uznania ich abuzywności; b poprzez pominięcie, iż kredyt został przez powódki spłacony w 2018r.; c poprzez ustalenie, że wysokość zobowiązania kredytobiorcy, po przeliczeniu według kursów określonych w Tabeli może osiągnąć niczym nieograniczoną dowolną wysokość zależną tylko i wyłącznie od woli pozwanego Banku, podczas gdy wysokość zobowiązania kredytobiorcy wyrażona w walucie kredytu franku szwajcarskim w żadnym stopniu nie ulegała modyfikacjom, jak tylko i wyłącznie w zakresie pomniejszania kapitału do spłaty w wyniku dokonywanych spłat, zaś ewentualne przeliczenia, jakie były dokonywane poprzez spłatę kredytu w walucie złoty polski, związane były tylko i wyłącznie ze zmianą wysokości kursu waluty zaistniałą powszechnie na świecie i całym sektorze finansowym, nie zaś tylko i wyłącznie w tabeli kursowej Banku; d poprzez dokonanie w części prawnej uzasadnienia wyroku ustaleń dotyczących zasad kształtowania przez pozwany Bank kursów walutowych na potrzeby realizowanych przez bank transakcji, jako zasad dowolnych, nieograniczonych, oderwanych od rzeczywistości rynkowej i przełożenie tych ustaleń na wnioski i oceny w zakresie wykorzystywania w ramach łączących strony umowy kredytu Tabel kursowych z pokrzywdzeniem powódki pomimo braku wiedzy specjalnej Sądu w tym przedmiocie; e poprzez przyjęcie, że powódki nie zostały w sposób wyczerpujący poinformowana o ryzyku kursowym związanym z zawieraną umową kredytu, albowiem, jako konsumentkom powinna im zostać przedstawiona skala ryzyka związana z zawieraniem długotrwałej umowy kredytowej, w której wartość zadłużenia uzależniona jest od wahań kursowych waluty(...). Co więcej, wprost powinno zostać zastrzeżone, że ewentualny wzrost kursu waluty(...), nie jest niczym ograniczony, a wszelkie konsekwencje z tym związane, spoczywać będą tylko i wyłącznie na powodzie, a jednocześnie Sąd pominął w ocenie dowód z zarządzenia nr(...)Prezesa Zarządu(...) Bank (...) S.A.z dnia 30.05.2008". w sprawie wprowadzenia „Instrukcji udzielania przez(...) Bank (...) S.A.kredytu mieszkaniowego(...), z którego wynikało, że pracownicy Banku byli zobowiązani udzielać wszelkich informacji zgodnie z tym dokumentem, a zgodnie z nim, informacje o ryzyku kursowym były przedstawiane na etapie prezentowania oferty kredytowej; f poprzez ustalenie, że postanowienia dotyczące mechanizmu przeliczania walut nie były przedmiotem indywidualnych negocjacji pomiędzy stronami, podczas gdy z treści Ogólnych Warunkach Umów udzielania przez(...) Bank (...) S.A.kredytu mieszkaniowegoN.-H., których treść miała istotne znaczenie dla oceny abuzywności postanowień denominacyjnych zawartych w Umowie Kredytu w zakresie indywidualnego uzgodnienia sposobu spłaty każdego z kredytów, poprzez bezpodstawne ustalenie, iż pomimo wskazania w każdym wzorcu umowy w 3 ust. 1 pkt l i 2 możliwości spłaty kredytu bądź: z rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego prowadzonego przez Bank lub bezpośrednio na rachunek obsługi kredytu, na które kredytobiorca będzie dokonywał wpłat z tytułu udzielonego kredytu. Tym samym Umowa kredytu przewidywała wyłącznie spłatę w walucie polskiej przy zastosowaniu kursu sprzedaży dla dewiz z tabeli kursów Banku przy wyborze do spłaty rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego, prowadzonego w walucie polskiej, a co za tym idzie, wyborze opcji transakcji wymiany walut; w przypadku, gdyby kredytobiorca zdecydował się na spłatę z rachunku walutowego w(...), czy też rachunku do obsługi kredytu prowadzonego w walucie(...), do przeliczania wysokości rat kredytów (wyrażonych w(...)), nie znajdowałby zastosowania kursy sprzedaży dewiz z tabeli kursów Banku, a kredytobiorca mógłby nabywać walutę u dowolnie wybranego podmiotu i wpłacać ją na rachunek Banku, poczynając już od dnia zawarcia Umowy kredytu, a co za tym idzie, niezasadnym jest twierdzenie, że postanowienia dotyczące mechanizmu przeliczania walut, nie były przedmiotem indywidualnych negocjacji między stronami Umowy; g poprzez pominięcie okoliczności, że powódka miała możliwość zmiany sposobu spłaty kredytu, a tym samym nie była nierozerwalnie związana kursem z tabeli banku na okres 25 lat, podczas gdy zgodnie z § 19 ust. 1 pkt 1(...)Umowy, powódce w ciągu całego okresu kredytowania przysługiwało uprawnienie do zmiany waluty kredytów; h przyjęcie, że z punktu widzenia oceny abuzywności kwestionowanych postanowień umownych, nie ma znaczenia to, w jaki sposób bank rzeczywiście ustalał kurs w trakcie wykonywania umowy i jaka była relacja kursu banku do kursu rynkowego, podczas gdy ustalenie tej okoliczności decyduje m.in. czy umowa została sformułowana przejrzyście i poprawnie; i przyjęcie, że to na powódkę zostało przeniesione całe ryzyko związane z dowolnym kształtowaniem kursów wymiany przez bank, podczas gdy Bank również nie był w żaden sposób chroniony, gdyby kurs waluty(...)spadł drastycznie poniżej kursu z dnia zawierania umowy; j niezasadnym pominięciu okoliczności, że klient był informowany o możliwych rachunkach w celu spłaty kredytu i wybierał jeden z nich; w konkretnej umowie dla klienta byt wpisany już tylko ten rachunek, który klient wybrał; decyzja kredytowa z projektem umowy była przekazywana klientowi celem zapoznania się, w tym musiał też wskazać rachunek, z jakiego chce spłacać kredyt i na tej podstawie była przygotowywana umowa, co wynika z dowodu w postaci umowy kredytowej zawartej przez Strony oraz Regulaminu udzielania przez(...) Bank (...) S.A.kredytu mieszkaniowegoN.-H., a co miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, bowiem dowodziło, że to decyzja kredytobiorcy determinowała rodzaj waluty rachunku, służącego do spłaty kredytu w drodze umownego potrącenia, a także, że spłata kredytu mogła następować bez tzw. przymusu kantorowego tj. bez konieczności stosowania kursów z tabeli kursowej Banku; 2 zaniechanie wszechstronnego rozważenia całości zebranego w sprawie materiału dowodowego i wyczerpującej jego oceny, a w konsekwencji zaniechaniu dokonania pełnych i rzetelnych ustaleń faktycznych, pozwalających na właściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego, skutkujące błędną oceną prawną zawartej pomiędzy stronami umowy kredytu, a także ustaleniem abuzywności ich postanowień, a to poprzez: a pominięcie wpływu na ocenę abuzywności klauzul denominacyjnych ustalonych okoliczności: - poinformowania kredytobiorcy o ryzyku zmiany stóp procentowych polegającym na tym, że w przypadku wzrostu stawki referencyjnej, podwyższeniu ulega oprocentowanie kredytu, które spowoduje wzrost raty, że poniesie ryzyko zmiany kursów walut oraz zmiany stóp procentowych, że w przypadku kredytu udzielanego w walucie wymienialnej oraz że w rozliczeniach między klientami a Bankiem, stosuje się kursy ustalone przez Bank, które zamieszczane są w publikowanej przez pozwanego tabeli kursów, mimo zawartego w tym zakresie pouczenia we wniosku kredytowym, - dokonania przez kredytobiorcę dowolnego wyboru waluty kredytu, jako waluty frank szwajcarski spośród wielu innych dostępnych jak PLN, EUR, USD,(...), - indywidualnego uzgodnienia przez kredytobiorców z pozwanym rachunku do spłaty zobowiązania kredytowego w postaci złotowego rachunku rozliczeniowo-oszczędnościowego, - tabela kursu Banku ustalana była w oparciu o z góry określone wewnętrznie czynniki, - Bank nie miał wpływu na kształtowanie się kursu(...)i jego znaczący wzrost, jaki został zaobserwowany na przestrzeni ostatnich lat, tym samym, to nie swobodne kształtowanie tabeli kursowej Banku doprowadziło do pogorszenia sytuacji konsumenta, pomimo dokonania prawidłowych ustaleń w tym zakresie, Sąd I instancji w żadnym stopniu nie wyciągnął z powyższego wniosków: wyraźnie świadczących o braku naruszenia interesów konsumentów oraz świadomości powódki co do treści zaciąganego zobowiązania, jako umowy kredytu denominowanego, wskazanego przez ustawodawcę w przepisieart. 69 ust. 3 Prawa bankowego; b przyznanie pełnej wiarygodności treści zeznaniom powódki złożonych na rozprawie 28.02.2024r. i poczynienie ustaleń wyłącznie w oparciu o wskazane zeznania, przy tym pomijając, iż odzwierciedlają one generalną retorykę osób zawierających umowę o kredyt w walucie(...)i pozostają one częściowo sprzeczne z treścią pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jak też pozostają wewnętrznie sprzeczne, w szczególności poprzez pominięcie następujących zeznań świadczących o braku wiarygodności powódki: „Nie uczestniczyłam w wypełnianiu wniosku kredytowego.” Na wniosek pełnomocnika pozwanego okazano 14.(...)-126. Po okazaniu: „Nie kojarzę tych dokumentów, jest mój podpis. Podpisaliśmy to. Ja tego wniosku nie widziałam wcześniej. Nie potrafię tego wyjaśnić. Podpis jest mój. Nie widziałam tego wniosku.”  biorąc pod uwagę, że powódka zaciągała zobowiązania finansowe na kilkanaście lat na kwotę kilkudziesięciu tysięcy(...), sprzecznym z zasadami doświadczenia życiowego jest, aby nie pamiętała, iż podpisanie umowy poprzedzone było złożeniem wniosku kredytowego; „Nie było prośby z żadnej ze stron o zapoznanie się z projektem umowy przed jej podpisaniem. (...) W momencie zawarcia umowy kredytu, czułam się niedoinformowana. Nie zgłaszałam tego pracownikowi banku.”  powódka czuła się niedoinformowana w chwili zawierania umowy, jednak sama przyznała, że nie zgłaszała tego pracownikowi banku — racjonalny konsument, który ma wątpliwości przy zawieraniu umowy, w szczególności kredytowej, wiążącej się z dużym zobowiązaniem, mając jakiekolwiek wątpliwości, stara się je wyjaśnić; „Myślę, że miałoby dla mnie znaczenie to, w jaki sposób bank ustalał te kursy. Nie zwracałam się do banku o wyjaśnienie.”  powódka nie pytała o wyjaśnienie, w jaki sposób ustalane są kursy banku mimo, iż było to dla niej istotne- wyjaśnienia powódki są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i wskazują na ukierunkowane składanie wyjaśnień, które wpisywać się miały w ukształtowane orzecznictwo sądowe; c pominięcie w ocenie materiału dowodowego zeznań świadkaP. M., który zeznał, iż pamięta powódkę, a z których wynikało, że: - każdorazowo klientom oferowane byty kredyty w złotówkach i denominowane/indeksowane do różnych walut, - każdorazowo były przedstawiane klientom symulacje kredytu złotówkowego i denominowanego/indeksowanego, a do klienta należała decyzja co do wyboru waluty kredytu, - klient miał możliwość dowolnego zapoznania się ze wzorem umowy i zadawania pytań, omówienia wątpliwych zapisów z pracownikiem banku, przesunięcia czy też zrezygnowania z wyznaczonego terminu na podpisanie umowy kredytowej, - klientom były przedstawiane i wyjaśniane informacje o ryzyku kursowym: „Wiem o co chodzi w sprawie, miałem kontakt z powódkami, jako pośrednik finansowy (...) Generalnie przedstawiałem oferty banków, liczyłem zdolność kredytową, pokazywałem różnicę między bankami. Starałem się dopasować produkt do oczekiwań klienta. (...) Na pewno jak rozmawialiśmy o kredytach walutowych, przekazywałem informacje o podstawowych rzeczach jak kurs kupna, kurs sprzedaży, spread. Wiadomo, jak w tamtych czasach rozmawialiśmy o kursach walutowych to były one historycznie omawiane (..) Na pewno była przedstawiana oferta kredytu złotowego i walutowego, miałem kalkulator z innych banków. Na jednej stronie ten kalkulator przedstawiał mi oferty w walutach euro, dolar, złotówka, frank szwajcarski — oprocentowanie i rata. Chodziło o to, żeby klient poglądowo miał ofertę wszystkich tych walut. (...) Generalnie decydował klient, klienta determinowało oprocentowanie i rata kredytu, która w tamtych czasach była najniższa w przypadku kredytu we frankach szwajcarskich (...) Nie zapewniałem nikogo o stabilności żadnej waluty (...) Moje wynagrodzenie nie zależało od waluty udzielanego kredytu. (...) Nie rekomendowałem klientom, przedstawiałem, porównywałem, wybór należał do klientów (...).”; III naruszenie prawa materialnego, tj. 1 art. 3851§ 1 k.c.poprzez jego zastosowanie i uznanie, że: a abuzywność postanowień umownych odnoszących się do ustalania kursów wpływa na los całego zobowiązania umownego i istnienie w umowie takich klauzul warunkuje byt tejże umowy, podczas gdy stwierdzenie abuzywności co do postanowień odnoszących się do ustalania kursu nie wpływa na los całego zobowiązania określonego w walucie obcej; b abuzywność postanowień powoduje niemożność wykonywania umowy podczas gdy możliwe jest funkcjonowanie umowy bez tego postanowienia umownego, albowiem jego brak nie powoduje powstania luki w umowie skutkującej niemożnością jej wykonywania; c w przedmiotowej sprawie zachodzą określone w tym przepisie przesłanki pozwalające uznać postanowienia dotyczące ustalania kursu za niedozwolone, w tym, że bank miał możliwość nieskrępowanego kształtowania wysokości świadczenia przez kredytobiorcę, czym naruszył dobre obyczaje; podczas gdy brak jest spełnienia przesłanek określonych w tymże przepisie, a bank, jako podmiot związany regulacjami niepozwalającymi ustalać kursy walut w sposób dowolny, a ponadto nie mógł w żaden sposób kształtować wysokości świadczenia, albowiem ono było wyrażone w walucie(...)i sposób ustalania kursów jest bez znaczenia dla wysokości zobowiązania, które od początku było wyrażone w walucie, ale dla którego to zobowiązania, strony ustaliły inną walutę jego wykonania; d potencjalna tylko możliwość ustalania kursów przez bank i brak poinformowania o sposobie tego ustalenia skutkować może uznaniem, że narusza to dobre obyczaje, zasady współżycia społecznego, podczas gdy takie zapatrywanie winno być poprzedzone weryfikacją rzeczywistej możliwości Banku co do nieograniczonego określenia kursów walut, a ponadto właściwa wykładania winna prowadzić do wniosku, że w sytuacji, jeżeli poinformowanie przez bank o sposobie ustalania tego kursu nie zmieniłoby decyzji kredytobiorcy co do zawarcia umowy to takie postanowienie nie może być uznane, jako niedozwolone; e klauzule przeliczeniowe określają główne świadczenie stron umowy kredytu, podczas gdy pojęcie głównego świadczenia należy rozumieć wąsko, w nawiązaniu do pojęcia elementów przedmiotowo istotnych umowy. Kwestionowane klauzule przeliczeniowe wprowadzają jedynie mechanizm przeliczenia — w określonej w nich sytuacji — świadczenia głównego banku (wypłacanej kwoty kredytu) na złote polskie oraz świadczeń kredytobiorcy (spłacanych rat kredytowych), jeśli kredytobiorca złożył dyspozycję wypłaty kredytu w walucie polskiej oraz nie spłacał dobrowolnie kredytu w walucie(...); 2 art. 3851§ 2 k.c.w zw. zart. 58 § 1 k.c., polegające na ich niewłaściwym zastosowaniu poprzez uznanie, że stwierdzenie niedozwolonego charakteru klauzul odnoszących się do ustalania kursu pociąga za sobą skutek nieważności całej umowy, mimo iż ww. przepis nie wiąże z abuzywnością klauzul umownych skutku w postaci bezwzględnej nieważności całej umowy (czynności prawnej), podczas gdy prawidłowa wykładnia ww. przepisów powinna prowadzić do wniosku, że po usunięciu klauzul abuzywnych, zobowiązanie zostaje wyrażone nadal w(...), więc umowa może być nadal wykonywana, a irrelewantne są dla oceny możliwości wykonywania umowy, zapisy dotyczące ustalania kursu, skoro sama umowa ab initio mogła być wykonywana bezpośrednio w walucie, z pominięciem stosowania bankowego kursu wymiany waluty; 3 art. 65 § 1 i 2 k.c.polegające na jego niezastosowaniu i dokonaniu błędnej wykładni oświadczeń woli stron Umowy kredytu, z naruszeniem ustawowych kryteriów przewiedzianych dla oceny zgodnego zamiaru stron umowy, w szczególności pominięciu tekstu wzorca Umowy kredytu w zakresie istniejącej ab initio możliwości spłaty w walucie przez rachunek walutowy w efekcie czego uznanie, że zachodzi niewykonalność umowy, podczas gdy dostrzeżenie i prawidłowa wykładnia tychże oświadczeń woli stron skutkować powinna uznaniem, że strony wprowadziły od samego początku możliwość wykonania zobowiązania (wedle swobodnego wyboru kredytobiorcy) również w walucie, 4 art. 3851§ 2 k.c.poprzez jego niezastosowanie, co skutkowało błędnym uznaniem, że na skutek kontroli abuzywności, umowę kredytu uznać należy za nieważną w całości, mimo że w przypadku ewentualnego usunięcia z treści umowy klauzul uznanych przez Sąd za abuzywne: a umowa kredytowa w dalszym ciągu posiadałaby wszystkie elementy niezbędne dla odtworzenia treści głównych zobowiązań stron, albowiem powódka wnioskowała o kredyt w wysokości 190 000 zł i w takiej też wysokości kredyt otrzymała, nie byłoby też luki co do sposobu wykonania zobowiązania, albowiem powódka skorzystała z możliwości spłaty kredytu w PLN; b możliwe jest utrzymanie umowy w pozostałym zakresie w mocy poprzez zastosowanie, w miejsce pominiętego postanowienia umowy, innego pozostającego w mocy postanowienia umownego lub powszechnie obowiązującego przepisu prawa; c możliwość wykonywania umowy istnieje na gruncieart. 69 ust. 3 Prawa Bankowegow obecnym brzmieniu orazart. 358 § 2 k.c., albowiem kredytobiorca ma możliwość spełnienia świadczenia bezpośrednio w walucie(...)(na mocyart. 69 ust. 3 Prawa Bankowego), nie tracąc przy tym uprawnienia do spłaty w walucie PLN (na mocyart. 358 k.c.), a w konsekwencji umowa może być wykonywana poprzez spełnienie zobowiązania w walucie obcej lub w walucie PLN; 5 art. 3851§ 2 k.c.,art. 3852k.c.orazart. 4 ust. 1Dyrektywy 93/13 poprzez błędną wykładnię i brak dostrzeżenia, że zgodnie ze stanowiskiem(...)(m.in. wyrażonym w sprawie C-260/18), oceny skutków abuzywności klauzul dokonuje się na moment zaistnienia sporu, w konsekwencji prawidłowa interpretacja winna prowadzić do wniosku, że oceny czy umowa może dalej obowiązywać, dokonuje się na dzień zaistnienia sporu wraz z dobrodziejstwem obowiązującym w tym okresie norm powszechnie obowiązujących, w tym m.in.art. 69 ust. 3 ustawy Prawo bankowew brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianieustawy Prawo bankoweorazart. 358 k.c.który daje kredytobiorcy, poza spłatą bezpośrednio w walucie, również możliwość spłaty w walucie PLN wedle średniego kursu NBP, który w sposób automatyczny wchodzi do stosunku zobowiązaniowego w przypadku eliminacji tabel kursowych Banku; powyższe skutkowało niedostrzeżeniem, że skoro oceny skutków abuzywności klauzul przeliczeniowych dokonujemy na moment zaistnienia sporu, to kwestia wypłaty kredytu nie ma żadnego znaczenia, gdyż w tym momencie kredyt został już wypłacony; 6 art. 65 § 1 k.c.,art. 358 § 1 i 2 k.c., art. L przepisów wprowadzających kodeks cywilny poprzez niezastosowanie i w efekcie przyjęcie, że luka w Umowie kredytu powstała na skutek usunięcia z niej klauzul abuzywnych, nie może być wypełniona poprzez odwołanie się do uzupełniającej wykładni oświadczeń woli, względnie treściart. 358 k.c., podczas gdy z orzecznictwa(...)wynika jednoznacznie, że nie istnieje zakaz odwoływania się do norm względnie wiążących o charakterze nieogólnym, w tym doart. 358 k.c., a ponadto możność zastosowania tegoż przepisu wynika z braku przepisów intertemporalnych i konieczności stosowania go do stosunków o charakterze ciągłym; 7 art. 455 k.c.w zw. zart. 481 § 1 i 2 k.c.poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uwzględnienie roszczenia odsetkowego; 8 art. 496 k.c.w zw. zart. 497 k.c.w zw. zart. 461 § 1 K.c.poprzez nieuwzględnienie zgłoszonego przez pozwanego w toku postępowania zarzutu zatrzymania, podczas gdy w stanie faktycznym niniejszej sprawy zmaterializowały się przesłanki do jego uwzględnienia; 9 art. 3851§ 2 k.c.w zw. zart. 58 § 1 k.c.polegające na ich niewłaściwym zastosowaniu do umowy już wykonanej. W konkluzji pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez dodanie zastrzeżenia w punkcie II wyroku, że spełnienie świadczenia zasądzonego od pozwanego na rzecz powódki powinno nastąpić z jednoczesnym zwrotem na rzecz powoda kwoty 120.000 zł. W odpowiedzi na apelację powódki wniosły o jej oddalenie w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódek kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy za podstawę swego rozstrzygnięcia przyjął prawidłowo ustalony stan faktyczny, korespondujący w pełni ze zgromadzonym materiałem dowodowym, a w konsekwencji przedstawił trafną ocenę prawną powództwa. Prawidłowe wnioski, przedstawione w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego, poparte są wieloletnim dorobkiem judykatury krajowej, Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, poglądami doktryny, które obecnie ukształtowały niemalże jednolitą linię orzeczniczą w przedmiocie kredytów denominowanych do(...). W związku z powyższym, Sąd Okręgowy ustalenia te wraz z rozważaniami prawnymi w całości aprobuje i przyjmuje za własne. Brak jest z tego względu podstaw do szczegółowego powielania szeregu trafnych argumentów uzasadniających uwzględnienie żądania powódek. Na wstępie należy wskazać, że wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd Rejonowy rozpoznał istotę sprawy. Do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wtedy, gdy wydane przez sąd pierwszej instancji orzeczenie nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, bądź gdy sąd zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów stron z powodu bezpodstawnego przyjęcia, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (postanowienie Sądu Najwyższego z 28 października 2024 r., III CZ 180/24, LEX nr 3776891). Na gruncie kontrolowanej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, że Sąd Rejonowy uchybił powyższemu obowiązkowi, bowiem - bazując na wnikliwie opracowanych ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia - zbadał materialne podstawy żądań stron. Sąd ustalił przede wszystkim, że strony zawarły umowę o kredyt denominowany do(...), którą na skutek zastosowanych postanowień abuzywnych uznał za nieważną, co uzasadniało oparcie przez powódki swego roszczenia o zwrot spłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego naart. 410 k.c.w zw. zart. 405 k.c.Ponadto, wbrew wywodom apelacji, Sąd I instancji miał na względzie, że umowa została w całości wykonana. Okoliczność tą objął stanem faktycznym (str. 4 i 8 uzasadniania). Wskazał na okres kredytowania: od 12 stycznia 2009 r. do 30 września 2018 r. i ustalił, że z tytułu spłaty zobowiązań, wynikających z umowy kredytu w okresie od 29 stycznia do 1 października 2018 r., kredytobiorcy uiścili na rzecz poprzednika prawnego pozwanego kwotę 153.681,56 zł z tytułu kapitału, kwotę 21.465,37 zł z tytułu odsetek, kwotę 3.391,13 zł z tytułu prowizji, kwotę 350 zł z tytułu opłaty za wycenę nieruchomości i 30 zł z tytułu opłaty za monit. Ponadto w swych rozważaniach prawnych Sąd Rejonowy miał na względzie, że umowa została w całości wykonana, w całości rozliczona, jednak ostatecznie, odmiennie niż apelujący, przyjął, iż dla oceny niedozwolonych postanowień umowy bez znaczenia pozostawały okoliczności związane z jej wykonaniem, a także, że fakt ten nie podważa zasadności ustalenia w niniejszym postępowaniu na podstawieart. 189 k.p.c., że umowa jest nieważna (str. 17 i 19 uzasadnienia). W związku z powyższym zarzut nierozpoznania przez Sąd Rejonowy istoty sprawy, należy uznać za całkowicie chybiony. Odnosząc się do zarzutu naruszeniaart. 189 k.p.c.wskazać należy, że zgodnie aktualnie wyrażanym w judykaturze stanowiskiem, dopuszczalne jest wystąpienie z żądaniem ustalenia nieistnienia stosunku kredytu ze względu na nieważność umowy kredytu, nawet jeżeli stronie przysługuje roszczenie o zwrot świadczeń spełnionych na podstawie tej umowy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 10 maja 2022 r.,(...)163/22, niepubl. i z 20 czerwca 2022 r.,(...)701/22, niepubl.). Ponadto Trybunał Sprawiedliwości UniiE.w wyroku z 23 listopada 2023 r. (C-321/22, LEX nr 3629863), wskazał, że art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 w związku z zasadą skuteczności, stoi na przeszkodzie przepisom krajowym, zgodnie z ich wykładnią dokonaną w orzecznictwie, które w celu uwzględnienia wytoczonego przez konsumenta powództwa, zmierzającego do stwierdzenia bezskuteczności nieuczciwego warunku w umowie zawartej z przedsiębiorcą, wymagają dowodu na istnienie interesu prawnego, w sytuacji gdy uznaje się, że taki interes nie istnieje, jeżeli konsumentowi przysługuje powództwo o zwrot nienależnego świadczenia lub gdy może on powołać się na tę bezskuteczność w ramach obrony przed powództwem wzajemnym w przedmiocie wyegzekwowania wykonania zobowiązania wytoczonym przeciwko niemu przez tego przedsiębiorcę na podstawie tego warunku (postanowienia Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2024 r., I CSK 4562/23, LEX nr 3655359, 24 września 2024 r., I CSK 2959/23, LEX nr 3760083). W konsekwencji nie można uznać w ślad za apelującym uznać, że interes prawny w żądaniu udzielenia ochrony prawnej przez wydanie wyroku ustalającego jest wyłączony, gdy powódkom przysługiwało dalej idące roszczenie o zapłatę. Sąd Rejonowy, wbrew twierdzeniom apelującego przeprowadził także postępowanie dowodowe z uwzględnieniem zasad określonych wart. 233 § 1 k.p.c.Ocena dowodów jest pełna i nie wykazuje żadnych sprzeczności z zasadami logiki czy doświadczenia życiowego. Apelujący, pomimo obszerności zarzutów w powyższym zakresie, zaprezentował w istocie subiektywną wersję i znaczenie zdarzeń zgodnie z własną intencją, co jednak nie może odnieść zamierzonego przez niego skutku w postaci zmiany wyroku. W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że walutą kredytu denominowanego udzielonegoB. M. (1)iL. M.był złoty polski, przy czym frank szwajcarski stanowił wskaźnik umożliwiający waloryzację zobowiązań stron umowy. Na powyższe wskazuje w szczególności treść § 1 pkt 1 umowy z 12 stycznia 2009 r.: „Kredyt denominowany udzielony w złotych w kwocie stanowiącej równowartość 47.217,02 CHF:, § 1 pkt 7 w/w umowy: „Kwota kredytu do wpłaty na rachunek zbywcy – 120.000 zł”, zastosowane zabezpieczenie spłaty kredytu – hipoteki kaucyjnej wyrażonej w złotych polskich (§ 3 w/w umowy), treść § 1 ust. 1(...): „Kredyt mieszkaniowyN.-H.jest udzielony w złotych” (k.62v.), § 1 ust 2.(...): „W przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej, wypłata środków następuje w złotych, w kwocie stanowiącej równowartość wypłacanej kwoty wyrażonej w walucie obcej” (k. 64v.), § 15 ust. 7 pkt 2(...): „W przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej, spłata następuje w złotych, w równowartości kwot wyrażonych w walucie obcej” (k.65). Należy wobec powyższego podkreślić, że jako w pełni uzasadnione jawi się w tej sytuacji wskazanie przez kredytobiorców rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego prowadzonego w walucie złoty polski, a nie zaś walutowego. Powódka zeznała dodatkowo, że nie rozumiała istoty umieszczenia postanowień o walucie obcej w umowie o kredyt mieszkaniowy, skoro wypłata i spłata wykonywana była w walucie polskiej. Z treści wniosku o udzielenie kredytu, wniosku o wypłatę transzy/ kredytu mieszkaniowego, ani(...)/(...)nie wynika nadto, aby kredytobiorcy mieli możliwość wyboru rachunku walutowego, jako właściwego do wykonywania przelewów z tytułu zobowiązania. Nie można zatem przyjąć, w ślad za apelującym, że wskazanie konkretnego rachunku prowadzonego w złotych polskich w jakikolwiek sposób stanowiło przejaw indywidualnego uzgodnienia postanowienia umownego z konsumentem. PowódkaB. M. (1)zeznała, że wraz z mężem nie negocjowali warunków umowy, była ona przygotowana po przybyciu do placówki Banku, a ponadto dokumenty były już wówczas podpisane przez reprezentantów Banku. Analiza do Regulaminu udzielania przez(...) Bank (...) S.A.kredytu mieszkaniowego(...), wniosku o udzielenie kredytu i dokumentu umowy potwierdza powyższą tezę. Wniosek o kredyt mieszkaniowyN.-H.udostępniony był na standardowym wzorze, z miejscem na uzupełnianie poszczególnych rubryk danymi. Całkowicie słuszne było zatem przyjęcie przez Sąd Rejonowy, żeB. M. (1)iL. M.nie mieli w istocie wpływu na treść umowy z 12 stycznia 2009 r. Słusznie obdarzone walorem wiarygodności zeznania powódkiB. M. (1)wprost wskazują na brak wypełnienia przez kredytodawcę obowiązku informacyjnego w zakresie ryzyka walutowego. Powódka wskazała, że podczas wizyty w Banku w celu podpisania umowy, nie było rozmów z pracownikami kredytodawcy na temat franków szwajcarskich, kursach sprzedaży i kupna. Kredytobiorcom nie przedstawiono żadnej symulacji, nie wyjaśniono mechanizmów indeksacji, przeliczania rat, wysokości kursów walut. Zeznała, że ją iL. M.zapewniano jedynie o tym, że frank szwajcarski jest walutą bezpieczną i stabilną, wobec czego nie ma podstaw do żadnych obaw. Nie podważa prawidłowości tych twierdzeń okoliczność, że u poprzednika prawnego pozwanego obowiązywało Zarządzenie nr(...)Prezesa Zarządu(...) Bank (...) S.A.z 30 maja 2008 r. w sprawie wprowadzenia „Instrukcji udzielania prze(...) Bank (...) S.A.kredytu mieszkaniowegoN.-H., z którego wynikało, że pracownicy banku byli zobowiązani udzielać wszelkich informacji zgodnie ze wskazanym dokumentem. Powyższe nie dowodzi bowiem rzeczywistego rzetelnego wypełnienia obowiązku w omawianym zakresie przez pracowników kredytodawcy. Nie jest również wystarczające odebranie od kredytobiorców oświadczenia, zawartego we wniosku o udzielenie kredytu, o standardowej treści, że zostali oni poinformowani przez(...) Bank (...) S.A.o ponoszeniu przez kredytobiorców ryzyka wynikającego ze zmiany kursu waluty w przypadku zaciągnięcia kredytu denominowanego w walucie obcej, a także, że przyjmują do wiadomości i akceptują powyższe ryzyko (k. 125) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 listopada 2019 r., II CSK 483/18, LEX nr 2744159). Nie mogli oni bowiem świadomie zaakceptować tego elementu umowy, skoro ostatecznie nie mieli świadomości choćby co do tego, jak wysokość kursu(...)wpłynie na ratę spłaty, a nawet z jakich powodów w treści umowy zawarto odniesienie do waluty obcej. O braku zaznajomienia kredytobiorców w pełnym zakresie z istotnymi czynnikami wpływającymi na ich ostateczną należność względem Banku z tytułu kredytu, na etapach poprzedzających zawarcie umowy, świadczą również zeznania świadkaP. M.. Wskazał on, że jako pośrednik finansowy, na podstawie zawartej z(...) S.A.umowy, dysponował wąsko zakreślonymi uprawnieniami, wobec czego jedynie przekierował potencjalnych kredytobiorców do doradcy w oddziale(...) S.A.Nie przedstawiał on żadnych analiz, wykresów, symulacji, nie omawiał skutków zadłużenia w walucie obcej, nie zapewniał o stabilności waluty. Ustnie informował jedynie wnioskujących o kredyt o podstawowych informacjach w zakresie kursu kupna, sprzedaży, spreadu, biorąc pod uwagę zakres wahań między pomiędzy 2, a 3 zł, przy czym należało mieć dodatkowo na względzie, że pośredniczył on wówczas w wielu procedurach udzielania kredytów i nie kojarzył nazwiskaL. M.. W ocenie Sądu Okręgowego, nie można wywnioskować w oparciu o zeznania świadka, aby obowiązek informacyjny został zrealizowany na etapie wnioskowania o kredyt w takim stopniu, aby kredytobiorcy, w pełni świadomi potencjalnych skutków zawieranej umowy, zdecydowali się na kredyt denominowany do waluty obcej, co potwierdzają zeznania powódki. Sąd Rejonowy nie pominął w stanie faktycznym okoliczności spłaty całości zobowiązania z tytułu kredytu mieszkaniowego, co w konsekwencji stanowiło także przedmiot rozważań prawnych. Również w tym zakresie nie dowiedziono zatem naruszenia przez Sąd I instancjiart. 233 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy w wyniku kontroli merytorycznej doszedł do przekonania, że umowa kredytu, zawarta pomiędzyB. M. (1)iL. M., a poprzednikiem prawnym pozwanego, zawierała postanowienia niedozwolone odsyłające do kursów walut stosowanych przez kredytodawcę oraz mechanizmu denominacji. Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nieuzgodnione indywidualnie, nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy, zgodnie z§ 1nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). Stosownie do powyższych regulacji, kontrola abuzywności postanowień umowy wyłączona jest jedynie w przypadku spełnienia jednej z dwóch przesłanek negatywnych, to jest, gdy: postanowienie umowne zostało indywidualnie uzgodnione z konsumentem oraz gdy postanowienie umowne określa główne świadczenia stron i jest sformułowane w sposób jednoznaczny. Sąd Rejonowy słusznie przyjął, że klauzule kształtujące mechanizm indeksacji w umowie kredytu indeksowanego oraz klauzule, na podstawie których następuje określenie wysokości świadczenia w umowach kredytu denominowanego, określają główne świadczenia stron. Determinują one wysokość kwoty kredytu w złotych, którą ma wypłacić bank, a w obu typach kredytu przesądzają o wysokości kwot przypadających do spłaty (uchwała Sądu Najwyższego z 25.04.2024 r., III CZP 25/22, LEX nr 3709742 i powołane w - niej wyroki Sądu Najwyższego: z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17; z 9 maja 2019 r., I CSK 242/18; z 7 listopada 2019 r., IV CSK 13/19; z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18; z 30 września 2020 r., I CSK 556/18; z 2 czerwca 2021 r.,I (...)55/21; z 27 lipca 2021 r.,(...)49/21; z 3 lutego 2022 r.,(...)415/22; z 3 lutego 2022 r.,(...)459/22; z 24 lutego 2022 r.,(...)45/22; z 3 marca 2022 r.,(...)520/22; z 10 maja 2022 r.,(...)285/22, OSNC-ZD 2022, Nr 4, poz. 45; z 20 maja 2022 r.,(...)403/22; z 18 sierpnia 2022 r.,(...)387/22; z 28 września 2022 r.,(...)412/22; z 28 października 2022 r.,(...)898/22; z 27 kwietnia 2023 r.,(...); z 28 lipca 2023 r.,(...)611/22; z 26 stycznia 2023 r.,(...)722/22; z 26 stycznia 2023 r.,(...)875/22; z 31 stycznia 2023 r.,(...)334/22; z 31 stycznia 2023 r.,(...); z 7 lutego 2023 r.,(...); z 8 lutego 2023 r.,(...)978/22; z 8 lutego 2023 r.,(...)483/22; z 22 lutego 2023 r.,(...); z 10 marca 2023 r.,(...); z 31 marca 2023 r.,(...)775/22; z 13 kwietnia 2023 r.,(...); z 18 maja 2023 r.,(...); z 25 maja 2023 r.,(...); z 6 czerwca 2023 r.,(...); z 18 października 2023 r.,(...)122/23; z 8 listopada 2023 r.,(...); z 21 listopada 2023 r.,(...)701/23; z 25 października 2023 r.,(...)860/23; z 30 listopada 2023 r.,(...)635/23, i z 28 marca 2024 r.,(...)). Należy mieć przy tym na względzie, że w świetle powołanego wyżej orzecznictwa, z takiej kwalifikacji postanowień umowy nie wynikają jednak dalej idące skutki, gdyż zgodnie zart. 3851§ 1 zd. 2 k.c.nawet postanowienia określające główne świadczenia stron podlegają kontroli pod kątem abuzywności, jeżeli nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W niniejszej sprawie, wskazanych postanowień nie sposób jednak uznać za jednoznaczne, bowiem odnosiły się do nieokreślonych w umowie kursów walut z Tabeli Kursów, obowiązujących u poprzednika prawnego pozwanego. Umowa nie precyzowała w sposób jednoznaczny, w jaki sposób określane będą kursy sprzedaży i kupna z tabel Banku. W momencie zawierania umowy, zarówno kredytobiorcy, jak i pracownicy Banku nie mieli świadomości co do wysokości wartości, jakie mogą być zawarte w Tabeli. Nie dysponowali wiedzą co do możliwej wysokości kursu obowiązującego w banku w dniu uruchomienia środków, a także w dniach spłat. W momencie zawierania umowy, kredytobiorcy nie zostali zatem w sposób przejrzysty poinformowani, w jakiej kwocie bank wypłaci im kredyt, bo warunkował to kurs waluty, ustalany w Tabeli kursu przez bank. Nie byli również świadomi, w jakiej wysokości będą pobierane z ich rachunku sumy na poczet spłaty zadłużenia, gdyż również ta kwestia zależała od kursu waluty. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że umowa o kredyt mieszkaniowy została skonstruowana przez bank według standardowego wzorca umownego i jej postanowienia odnoszące się do zasad przeliczania świadczeń stron, nie były przedmiotem negocjacji. Już zatem sam charakter zawieranej umowy neguje możliwości indywidualnego uzgodnienia kwestionowanych przez powódki postanowień umownych dotyczących denominowania kredytu. W celu przyjęcia, że konkretne postanowienie zostało z konsumentem uzgodnione indywidualnie, musi mieć on realny wpływ na kształt umowy w powyższym zakresie. Powyższe nie może polegać wyłącznie na teoretycznej możliwości postulowania modyfikacji określonych postanowień umowy. W niniejszej sprawie pozwany nie zdołał wykazać, aby małżonkowieB. M. (1)iL. M.mieli realną możliwość negocjowania warunków umowy, co w szczególności wynika z zeznań powódki. W ugruntowanym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że postanowienie umowne jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, jeżeli kontrahent konsumenta, traktujący go w sposób sprawiedliwy, słuszny i uwzględniający jego prawnie uzasadnione roszczenia, nie mógłby racjonalnie spodziewać się, iż konsument ten przyjąłby takie postanowienie w drodze negocjacji indywidualnych. Natomiast w celu ustalenia, czy klauzula rażąco narusza interesy konsumenta, należy wziąć głównie pod uwagę, czy pogarsza ona jego położenie prawne w stosunku do tego, które w braku odmiennej umowy, wynikałoby z przepisów prawa, w tym mających charakter dyspozytywny. Rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków wynikających z umowy na jego niekorzyść, skutkującą niekorzystnym ukształtowaniem jego sytuacji ekonomicznej oraz jego nierzetelnym traktowaniem (wyrok Sądu Najwyższego z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, OSNC 2020, nr 7-8, poz. 64 i powołane w nim: wyrok SN z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, LEX nr 2626330, uchwała Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019, nr 1, poz. 2, wyroki Sądu Najwyższego z 3 lutego 2006 r., I CK 297/05, nie publ., z 15 stycznia 2016 r., I CSK 125/15, OSNC - ZD 2017, Nr 1, poz. 9; z 27 listopada 2015 r., I CSK 945/14, nie publ.; z 30 września 2015 r., I CSK 800/14, nie publ. i z 29 sierpnia 2013 r. I CSK 660/12, nie publ.). W licznych judykatach Sądu Najwyższego podnosi się nadto, że oceny, czy dane postanowienie umowne jest niedozwolone, dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17),co jest zgodne z dyrektywą Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Oznacza to, że dla oceny abuzywności danego postanowienia umowy, nawet sposób wykonania umowy, a w szczególności to, czy i w jaki sposób jedna ze stron korzystała z tego postanowienia, nie ma decydującego znaczenia. Irrelewantne jest chociażby to, czy w trakcie wykonywania umowy bank ustalał kurs zakupu i sprzedaży(...)w wysokości odbiegającej od kursu rynkowego. Wszelkie zatem twierdzenia pozwanego, jakoby ustalana przez kredytodawcę Tabela kursów, która stanowiła podstawę obliczenia kwoty wypłaconejB.iL. M.z tytułu umowy kredytu, czy też określała wysokość poszczególnych rat, nie była dowolna, lecz zbieżna z kursem rynkowym – nie ma na gruncie przedmiotowej sprawy istotnego znaczenia. Kluczowe jest jedynie to, czy sporne postanowienie umowne, oceniane na chwilę zawarcia umowy, było niedozwolonym postanowieniem umownym w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c., czyli kształtowało prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2021r.,I (...)55/21). Dokonując oceny abuzywności postanowień umowy, nie można zdaniem Sądu II instancji, przypisywać szczególnego znaczenia również okolicznościom poprzedzającym zawarcie umowy, zatem nieuzasadnione są również wywody apelacji odnoszące się do możliwości skorzystania przez kredytobiorców z innego produktu, tj. kredytu w walucie złotych polskich. Co jednak znamienne, w niniejszej sprawie kredytobiorcy w pierwszej kolejności udali się do pośrednika finansowego, który po wstępnej analizie zdolności kredytowej poinformował małżonkówM., iż nie mają oni zdolności kredytowej do zaciągnięcia zobowiązania w postulowanej kwocie w kredycie złotówkowym. Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z 10 czerwca 2021 r. (C-776/19, LEX nr 3183143) stwierdził, że w ramach umowy kredytu denominowanego w walucie obcej, wymóg przejrzystości warunków tej umowy, przewidujących, że waluta obca jest walutą rozliczeniową oraz powodujących skutek w postaci ponoszenia ryzyka kursowego przez kredytobiorcę, jest spełniony, jeżeli przedsiębiorca dostarczy konsumentowi wystarczających i dokładnych informacji, pozwalających na to, aby przeciętny konsument, właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny, był w stanie zrozumieć konkretne działanie przedmiotowego mechanizmu finansowego i oszacować w ten sposób, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, konsekwencje ekonomiczne - potencjalnie istotne - takich warunków dla swoich zobowiązań finansowych w całym okresie obowiązywania tej umowy. W ramach umowy kredytu denominowanego w walucie obcej, narażającej konsumenta na ryzyko kursowe, nie spełnia wymogu przejrzystości, przekazywanie temu konsumentowi informacji, nawet licznych, jeżeli opierają się one na założeniu, że równość między walutą rozliczeniową, a walutą spłaty pozostanie stabilna przez cały okres obowiązywania tej umowy. Jest tak w szczególności wówczas, gdy konsument nie został powiadomiony przez przedsiębiorcę o kontekście gospodarczym, mogącym wpłynąć na zmiany kursów wymiany walut tak, że konsument nie miał możliwości konkretnego zrozumienia potencjalnie poważnych konsekwencji dla jego sytuacji finansowej, które mogą wyniknąć z zaciągnięcia kredytu denominowanego w walucie obcej. W przedmiotowej sprawie naruszenia dobrych obyczajów i interesów konsumenta należy upatrywać w pierwszej kolejności w sposobie denominacji, polegającym na stosowaniu kursu waluty kształtowanego dowolnie przez bank. W umowie nie sprecyzowano w żaden sposób parametrów ekonomicznych, które mają zastosowanie przy ustalaniu kursów walut. W efekcie, kredytobiorcy nie byli władni przewidzieć ostatecznej wysokości swego zobowiązania względem banku. Co więcej, jak sam apelujący przyznaje, wpływ na zmianę kursu walut miały różne czynniki ekonomiczne, kryzysy gospodarcze. Sami zatem pracownicy Banku nie mogli być świadomi, jak w przyszłości będzie kształtował się kurs franka szwajcarskiego. W ocenie Sądu Okręgowego, ryzyko kredytobiorców, uzyskujących dochody jedynie w złotych, związane z nieprzewidywalną zmianą kursu franka, jest nadmierne, a obarczanie konsumenta w całości tym ryzykiem - sprzeczne z dobrymi obyczajami. Istotnym elementem postanowień umowy w tym zakresie, które dodatkowo uzasadniają uznanie ich abuzywności jest również samo różnicowanie przez kredytodawcę pomiędzy kursem kupna i kursem sprzedaży, stosowanych dla określenia wysokości kapitału kredytu, a następnie wysokości rat (i innych należności) kredytowych. Wreszcie o uchybieniu powyższym zasadom, świadczy samo przerzucenie na kredytobiorców nieograniczonego ryzyka kursowego, które stanowi istotę produktu, jakim jest kredyt denominowany do waluty obcej, w warunkach niedopełnienia przez bank obowiązków informacyjnych wobec konsumentów, a w szczególności niewyjaśnienia skutków ekonomicznych nieograniczonego ryzyka kursowego. Jak wskazano wyżej, o spełnieniu powyższych powinności, nie może świadczyć omówione wcześniej oświadczenie kredytobiorców, podpisane we wniosku kredytowym. Nie można bowiem uznać, by kredytobiorcy, w pełni świadomi warunków umowy kredytu denominowanego do waluty obcej, byli choćby w minimalnym stopniu, rozeznani co do ewentualnych konsekwencji zaciągnięcia zobowiązania z zastosowaniem tego rodzaju klauzuli waloryzacyjnej, skoro świadekB. M. (1)wprost zeznała, iż nie zdecydowałaby się ponownie na taki kredyt. Wskazywała również, że nie rozumiała przyczyny uwzględnienia waluty obcej w umowie, w sytuacji gdy kredyt miał być wypłacony i spłacany w walucie polskich złotych. Podała, że nikt nie informował jej i męża o ryzyku walutowym, a jedynie koncentrowano się na zapewnieniach co do stabilności waluty. Nadto, jak zeznała, podczas zawierania umowy, czuła się niedoinformowana. Wraz z mężem mieli możliwość zapoznania się z treścią umowy dopiero po przybyciu do placówki Banku, w dniu podpisania umowy.B. M. (1)wprost przyznała, że zaufała bankowi, jako instytucji dbającej o interes klienta. Próby obarczenia kredytobiorców odpowiedzialnością za niedopełnienie warunku informacyjnego nie znajdują żadnego uzasadnienia w okolicznościach niniejszej sprawy. Apelujący wychodzi bowiem z założenia, że konsument wobec przedstawianej mu oferty, winien podejmować decyzje z całkowitą nieufnością, wyłącznie w oparciu o posiadane doświadczenie, wiedzę (lub jej brak- jak w przedmiotowej sprawie) w zakresie proponowanych produktów bankowych. Tymczasem, zdaniem Sądu Okręgowego, konsument nie jest obowiązany każdorazowo kontrolować prawdziwości, udzielanych przez bank informacji, weryfikować ich w innych źródłach. Wręcz przeciwnie, jako strona o słabszej pozycji kontraktowej, jest uprawniony działać w zaufaniu do podmiotu profesjonalnego i na podstawie przekazywanych informacji, dokonywać stosownych wyborów. Odmienna ocena postawy konsumenta byłaby możliwa jedynie w sytuacji uprzedniego przedstawienia rzetelnej, pełnej informacji, odnoszącej się do proponowanego produktu, a nadto, w warunkach umożliwiających spokojną, wnikliwą analizę dokumentacji kredytowej. W niniejszej sprawie kredytobiorcy takiej możliwości nie mieli i z całą pewnością mogli w sposób uzasadniony odczuwać w dniu zawarcia umowy presję czasu, nadto umowa nie zawierała jasnych postanowień co do wysokości kwoty podlegającej wypłacie na konto kredytobiorców i kwoty podlegającej spłacie, co przy jednoczesnym zapewnianiu przez pracowników banku o stabilności waluty, nie pozwala na stwierdzenie jakichkolwiek naruszeń ze stronyB.iL. M.. Powodom nie przedstawiono symulacji obrazujących wpływ wzrostu kursu franka szwajcarskiego na saldo kredytu i wysokość raty w perspektywie wieloletniej i przy uwzględnieniu wahań kursów. To poprzednik prawny pozwanego winien poinformować kredytobiorców w pełnym zakresie o czynnikach wpływających na kurs waluty obcej, w tym czynnikach gospodarczych, ekonomicznych, wahaniach koniunktury, kryzysach globalnych, które mogły w efekcie doprowadzić do niemożności spłaty zobowiązania przez kredytobiorcę, z uwagi na nieograniczone ryzyko kursowe. Pozwany jednak nie wykazał, że kredytodawca sprostał powyższym obowiązkom. Ostatecznie należy wskazać, że przewidziane w § 19(...), zastrzeżenie możliwości ubiegania się w ciągu całego okresu kredytowania o zmianę waluty kredytu, a zatem spłaty zobowiązania w walucie, do której kredyt był denominowany, nie neguje przyjętej na kanwie niniejszej sprawy abuzywności postanowień umowy, odsyłających do kursów walut stosowanych przez kredytodawcę oraz zastosowanego mechanizmu denominacji. Po pierwsze bowiem skorzystanie z powyższego uprawnienia było kwestią, która podlegała ocenie kredytodawcy. W § 6 ust. 2 pkt 1 OWU wprost wskazano, że zmiana waluty może nastąpić pod warunkiem, iż dotychczasowa obsługa kredytu przebiega (w ocenie Banku) bez zastrzeżeń. Nie zostało zatem dostatecznie dowiedzione, że kredytobiorcy rzeczywiście dysponowali omawianym uprawnieniem spłaty zobowiązania w walucie obcej. Ponadto, w odniesieniu do możliwości przekształcenia kredytu denominowanego do waluty obcej w kredyt złotowy, zastrzeżono, że kapitał pozostały do spłaty, podlegał przeliczeniu na złote po kursie sprzedaży danej waluty, według jednostronnie ustalonej Tabeli kursów, obowiązującej w Banku w momencie ewidencjonowania w systemie informatycznym Banku kwoty kredytu po zmianie waluty. Po wtóre należy podkreślić, że tak jak konsument nie jest zobowiązany do analizowania prawdziwości przekazywanych przez bank informacji w wyżej opisanych warunkach, tak nie pozostaje również w zakresie jego obowiązków weryfikacja, czy w danym momencie skorzystanie z omawianego uprawnienia, rzeczywiście odciąży stosunek zobowiązaniowy od ryzyka walutowego, którym obarczony jest kredyt denominowany zgodnie z umową, w której kredytodawca zastosował klauzule niedozwolone. Kwestia powyższa była przedmiotem analizy Trybunału Sprawiedliwości UE, który w wyroku z 21 września 2023 r. (C-139/22, LEX nr 3605772) jednoznacznie uznał, że art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, należy interpretować w ten sposób, że postanowienie umowy, które ze względu na warunki wykonania niektórych przewidzianych w nim zobowiązań danego konsumenta, należy uznać za nieuczciwe, nie może utracić takiego charakteru z powodu innego postanowienia tej umowy, które przewiduje możliwość wykonania przez tego konsumenta tych zobowiązań na innych warunkach. Wyjaśnił, że dane warunki zostały uznane za nieuczciwe ze względu na to, iż dają one zainteresowanemu bankowi prawo do swobodnego ustalania kursu wymiany, a tym samym, kwoty świadczenia, które ma zostać wykonane, i z tego względu same w sobie tworzą znaczącą nierównowagę praw i obowiązków stron na korzyść danego przedsiębiorcy. W związku z tym, okoliczność, że owa nierównowaga może nie wystąpić, z uwagi na fakt, że dany konsument postanowi w trakcie wykonywania umowy skorzystać z przewidzianych w niej alternatywnych sposobów spłaty kredytu, nie ma wpływu na ocenę nieuczciwego charakteru wspomnianych ostatnich warunków jako takich. Co istotne, Trybunał podkreślił, że włączenie do umowy zawartej z konsumentem dwóch alternatywnych warunków dotyczących wykonania tego samego obowiązku ciążącego na konsumencie, z których jeden jest nieuczciwy, a drugi zgodny z prawem, pozwala danemu przedsiębiorcy na spekulowanie, że poprzez brak informacji, nieuwagę lub niezrozumienie, konsument wykona dane zobowiązanie zgodnie z warunkiem, który powoduje znaczącą nierównowagę praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. I tym samym również ten mechanizm umowny można uznać za nieuczciwy. Na gruncie przedmiotowej sprawy, niedozwolone postanowienia umowne, określające główne świadczenia stron, pociągnęły za sobą dalej idące konsekwencje, a mianowicie nieważność całej umowy. W razie bowiem uznania, że postanowienie umowy kredytu indeksowanego lub denominowanego, odnoszące się do sposobu określania kursu waluty obcej, stanowi niedozwolone postanowienie umowne i nie jest wiążące, w obowiązującym stanie prawnym nie można przyjąć, że miejsce tego postanowienia zajmuje inny sposób określenia kursu waluty obcej wynikający z przepisów prawa lub zwyczajów (uchwała Sądu Najwyższego 25 kwietnia 2024 r., III CZP 25/22, OSNC 2024, nr 12, poz. 118). W cytowanej uchwale podkreślono, że istotne ograniczenia w odniesieniu do możliwości zastępowania niedozwolonego postanowienia umownego, wynikają już z wyroku Trybunału z 3 października 2019 r., C-260/18 (pkt 59-67), który został wydany w sprawie udzielonego w Polsce kredytu denominowanego we franku szwajcarskim, a abuzywność dotyczyła sposobu określenia kursu w klauzuli indeksacyjnej. W orzeczeniu tym uznano, że możliwość zastąpienia postanowienia niedozwolonego, jest ograniczona do przepisów prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym lub mających zastosowanie, jeżeli strony wyrażą na to zgodę, i opiera się w szczególności na założeniu, iż przepisy takie nie zawierają nieuczciwych warunków. Przepisy te mają bowiem odzwierciedlać równowagę, którą prawodawca krajowy starał się ustanowić między całością praw i obowiązków stron określonych umów, na wypadek, gdyby strony albo nie odstąpiły od standardowej normy ustanowionej przez ustawodawcę krajowego dla danych umów, albo wyraźnie wybrały możliwość zastosowania normy wprowadzonej w tym celu przez ustawodawcę krajowego. Trybunał stwierdził, że nie wydaje się, aby przepisy wskazane w sprawie przez sąd odsyłający (m.in.art. 56, 65 i 354 k.c.), zważywszy na ich ogólny charakter, były przedmiotem szczególnej analizy prawodawcy w celu określenia tej równowagi, a tym samym nie korzystają one z domniemania braku nieuczciwego charakteru. W konsekwencji Trybunał uznał, żeart. 6 ust. 1dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, iż stoi on na przeszkodzie wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej, są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie w przypadku, gdy strony umowy wyrażą na to zgodę. Stanowisko wyrażone w powołanej sprawie, uległo wzmocnieniu w kolejnych orzeczeniach Trybunału. W wyroku z 8 września 2022 r. C-80/21 do C-82/21, wskazano, żeart. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1dyrektywy 93/13 stoją na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym sąd krajowy może, po stwierdzeniu nieważności zawartego w umowie konsumenta z przedsiębiorcą nieuczciwego warunku, który pociąga za sobą nieważność tej umowy w całości, zastąpić nieważny warunek umowny albo wykładnią oświadczenia woli stron w celu uniknięcia unieważnienia tej umowy, albo przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym, nawet jeśli konsument został poinformowany o skutkach nieważności tejże umowy i je zaakceptował. Trybunał ponownie podkreślił, że przeciwne rozumienie przepisów dyrektywy nie miałoby dla przedsiębiorców, stosujących klauzule abuzywne, skutku odstraszającego przed ponownym ich stosowaniem. Co istotne, w wyroku tym orzekano na gruncie pytań polskich sądów, które wskazywały na ewentualność stosowaniaart. 65 lub 358 k.c.(możliwość odwołania się do kursu średniego NBP). Na szczególną uwagę zasługuje również wyrok Sądu Najwyższego z 17 marca 2022 r., wydany w sprawie II CSKP 474/22, OSNC-ZD 2022, nr 4, poz. 44, w którym w sposób tożsamy wskazano, że artykuł 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG, nie pozwala zastąpić kursu sprzedaży z tabeli żadnym innym kursem notowania(...)do złotego, w tym średnim kursem ogłaszanym przez NBP. Przyjęto, że zachodzi wówczas asumpt do stwierdzenia nieważności umowy ze skutkiem ex tunc. Wyjaśniono, że wynika to z faktu, że abuzywne postanowienie podlega wyłączeniu, bez jednoczesnego wprowadzenia w jego miejsce tożsamego mechanizmu, a ponadto, że z uwagi na eliminację abuzywnego postanowienia, zachodzi niemożność rozliczenia umowy, brak jest bowiem możliwości określenia wysokości głównego zobowiązania pozwanego. Ponieważ nie jest możliwe wyliczenie rat kapitałowo - odsetkowych, z uwagi na treśćart. 69 ust. 1 prawa bankowegow zw. zart. 58 k.c., nie jest prawnie możliwe utrzymanie umowy. Słusznie zatem uznał Sąd I instancji, że na skutek stwierdzenia naruszenia interesów kredytobiorców, w niniejszej sprawie istniały podstawy do upadku całej umowy z 12 stycznia 2009 r. szczególnie, że o ustalenie takiej sankcji postulowały powódki. Sąd Rejonowy nie naruszył również norm prawa materialnego, uwzględniając roszczenie w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 58.918,06 zł od 29 czerwca 2023 r., tj. od dnia następnego po upływie wyznaczonego pozwanemu terminu zapłaty w wezwaniu z 12 czerwca 2023 r. (k. 79-80) do dnia zapłaty. Dla omawianej problematyki, fundamentalne znaczenie należy przypisywać tezom, zawartym w najnowszym orzecznictwie(...)z 2023 r., (wyrok z 15 czerwca 2023 r., C-520/21, LEX nr 3568733, z 7 grudnia 2023 r., C-140/22, LEX nr 3635006, z 14 grudnia 2023 r., C-28/22, LEX nr 3642732), które w sposób istotny stanowią przełom w dotychczas przyjmowanych przez sądy krajowe rozwiązaniach. Trybunał jednoznacznie przyjmuje, że odsetki od kwoty zasądzonej na rzecz kredytobiorcy w sprawie o kredyt frankowy powinny być naliczane co najmniej od dnia żądania przez kredytobiorcę zapłaty. Z powyższego wynika, że odsetki za opóźnienie powinny być zasądzone od dnia następnego po terminie zapłaty wskazanym w wezwaniu do zapłaty skierowanym do banku, a w przypadku jego braku – od dnia doręczenia bankowi pozwu. Z tych względów nie można stwierdzić uchybieniaart. 455 k.c.w zw. zart. 481 § 1 i 2 k.c. Odnosząc się do zarzutu naruszeniaart. 496 k.c.w zw. zart. 497 k.c.w zw. zart. 461 § 1 k.c., w kontekście zgłoszonego przez pozwanego na rozprawie 28 lutego 2024 r. (k. 317) zarzutu zatrzymania, wskazać należy, że stosownie do aktualnego stanowiska Sądu Najwyższego, wyrażonego w uchwale z 19 czerwca 2024 r., w sprawie III CZP 31/23 (LEX nr 3726921), prawo zatrzymania (art. 496 k.c.) nie przysługuje stronie, która może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony. Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że omawiana instytucja nie ma zastosowania w przypadku wzajemnych świadczeń pieniężnych, w szczególności, jeśli chodzi o świadczenia stron, wynikające z nieważnej umowy kredytu, powiązanego z walutą obcą. We wskazanym judykacie wskazano, że zatrzymanie spełnia swoją funkcję tam, gdzie świadczenia są różnorodzajowe i z tego powodu wierzytelności obu stron nie nadają się do potrącenia. Powołano w nim również wyrok Sądu Najwyższego z 17 marca 2022 r.,(...)474/22 (OSNC-ZD 2022, nr 4, poz. 44), w którym wyrażono pogląd, iż w sytuacji, gdy obie strony są zobowiązane do wzajemnego spełnienia świadczeń pieniężnych, wkodeksie cywilnymustawodawca przewidział dalej idącą instytucję prawną (czyli wyłączającą instytucję „słabszą”), w postaci potrącenia wzajemnych wierzytelności i ich umorzenia do wysokości wierzytelności niższej, a w konsekwencji określona taktyka procesowa banków, unikających składania oświadczeń o potrąceniu wierzytelności kondykcyjnych, nie może być aprobowana przez uwzględnianie zarzutu zatrzymania, pełniącego inną funkcję w polskimkodeksie cywilnym. W uchwale z 19 czerwca 2024 r. Sąd Najwyższy podniósł nadto, że nie sposób abstrahować od kwestii ochrony konsumentów, przewidzianej w dyrektywie 93/13. Przykładowo, w wyrokach z 21 grudnia 2016 r., C-154/15 i z 26 czerwca 2019 r., C-407/18(...)wprost podkreślił, że przepisy krajowe muszą być wykładane w taki sposób, by zapewnić skuteczność prawa europejskiego, wynikającego z dyrektywy 93/13 (ten pogląd jest powielany w wielu wyrokach, w tym w sprawach „polskich”). Przyjęcie dopuszczalności zarzutu zatrzymania w umowach kredytowych z konsumentami mogłoby stać w sprzeczności z ochroną praw kredytobiorcy, jako konsumenta, gwarantowaną przez przepisy unijne. Jeżeli bowiem konsument stałby na stanowisku, że bankowi nie przysługuje żadna wierzytelność, z uwagi na nieważność umowy kredytu lub istnienie, ale jest przedawniona, zastosowanie przez bank omawianej instytucji prowadziłoby do sytuacji, w której konsument mógłby nie uzyskać należnego mu świadczenia. Konsekwencją uwzględnienia zarzutu banku, dotyczącego zatrzymania w tzw. sprawach „frankowych” może być zatem istotne skomplikowanie rozliczeń między stronami nieważnej umowy, w powszechnie występującym stanie faktycznym, w którym banki nie chcą świadomie składać oświadczeń o potrąceniu roszczeń opartych na teorii dwóch kondykcji. Konsument, zarówno ten, który nie dokonał „nadpłaty” ponad otrzymaną kwotę kapitału, jak też ten, który stosowną kwotę dawno bankowi zwrócił, nie będzie mógł otrzymać od banku zasądzonych na jego rzecz środków pieniężnych w jakiejkolwiek części, dopóki nie zaoferuje jednoczesnego (kolejnego) zwrotu kwoty (zwykle znacznej w aspekcie ekonomicznym) otrzymanego kapitału, która i tak, po skutecznym jej zaoferowaniu bankowi, następnie musiałaby zostać zwrócona kredytobiorcy z uwagi na fakt, że już uprzednio kwotę kapitału zwrócił on bankowi. Tym samym, pomimo obowiązywania w polskim porządku prawnym teorii dwóch kondykcji, skutki uwzględnienia zarzutu zatrzymania dla kredytobiorcy będą niemal identyczne, jak przy zastosowaniu teorii salda, a teorię salda przy świadczeniach nienależnych wyklucza kategorycznie również ta część orzecznictwa, która opowiada się za zastosowaniem w omawianych przypadkach prawa zatrzymania. W konsekwencji, wykładniaart. 496 k.c., do której skłania orzecznictwo(...)na tle dyrektywy 93/13, również wyklucza możność zastosowania przez bank prawa zatrzymania w takiej sprawie. Sąd Okręgowy powyższe argumenty w pełni podziela, uznając zarzuty zawarte w apelacji w powyższym zakresie za całkowicie chybione. Reasumując, ponowna ocena całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu nie podważyła stanowiska Sądu I instancji co do zasadności zadania zapłaty na rzecz powódek kwoty 58.918,06 zł. Argumenty podniesione w apelacji nie zdołały wzruszyć prawidłowego rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy na podstawieart. 385 k.p.c.apelację oddalił. O kosztach procesu w postępowaniu apelacyjnym, kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, Sąd odwoławczy rozstrzygnął w oparciu oart. 98 § 1 i 3 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powódek kwotę 2.700 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego. Podstawę prawną ustalenia wysokości wynagrodzenia stanowił§ 10 ust. 1 pkt. 1) w zw. z§ 2 pkt. 6) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie.

15/252500/0002003/Ca

Sąd Okręgowy w Płocku

IV Wydział Cywilny Odwoławczy

154510000003621_VII_Ua_000079_2023_Uz_2025-01-07_001

VII Ua 79/23

2024-12-11 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:08.0 CET

2025-01-20 14:22:14.0 CET

15451000

3621

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VII Ua 79/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 grudnia 2024 roku w Warszawie sprawy Szymona Pisarka przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. o zasiłek opiekuńczy i zasiłek macierzyński w związku z odwołaniem S. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Spo

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="12" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003621/Ua" xYear="2023" xVolNmbr="000079" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> Sygn. akt VII Ua 79/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 11 grudnia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska</xText> <xText>po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 grudnia 2024 roku w Warszawie</xText> <xText>sprawy Szymona Pisarka</xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>G.</xAnon></xText> <xText>o zasiłek opiekuńczy i zasiłek macierzyński</xText> <xText>w związku z odwołaniem <xAnon>S. P.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>G.</xAnon></xText> <xText>z dnia 24 marca 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>z dnia 28 marca 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez organ rentowy</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 lipca 2023r., sygn. akt VI U 282/23</xText> <xText>oddala apelację.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx>sędzia Agnieszka Stachurska</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy<xBRx></xBRx>i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 21 lipca 2023 roku zmienił decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>G.</xAnon>: z dnia 24 marca 2023 roku, znak: <xAnon>(...)</xAnon>, w ten sposób, że przyznał <xAnon>S. P.</xAnon> prawo do zasiłku opiekuńczego za okres od 27 grudnia 2022 roku do 31 grudnia 2022 roku oraz z dnia 28 marca 2023 roku, znak: <xAnon>(...)</xAnon>, w ten sposób, że przyznał <xAnon>S. P.</xAnon> prawo do zasiłku macierzyńskiego za okres od 1 marca 2023 roku do 14 marca 2023 roku.</xText> <xText>Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:</xText> <xText><xAnon>S. P.</xAnon> od 1 stycznia 2020 roku rozpoczął działalność gospodarczą pod nazwą <xAnon> (...)</xAnon>. Dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegał od 8 lutego 2021 roku. W okresie od 5 września 2022 roku do 18 września 2022 roku pobierał zasiłek macierzyński. Nie przerejestrował się w tym okresie do ubezpieczenia zdrowotnego. Dokumenty przerejestrowujące go i wyrejestrowujące z dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego zostały utworzone przez ZUS z urzędu w związku z korzystaniem z zasiłku macierzyńskiego.</xText> <xText>Po upływie okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego odwołujący się nie zgłosił się ponownie do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Żaden z pracowników ZUS nie informował go o tym, że w czasie korzystania z zasiłku macierzyńskiego ustanie dobrowolne ubezpieczenie chorobowe oraz że będzie musiał ponownie zgłosić się do tego ubezpieczenia po zakończeniu okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego.</xText> <xText>Odwołujący się nie miał świadomości, że pobierając zasiłek macierzyński od 5 do 18 września 2022 roku powinien wyrejestrować się z ubezpieczeń i zgłosić jedynie do ubezpieczenia zdrowotnego, a po zakończeniu okresu urlopu macierzyńskiego z powrotem zgłosić się do ubezpieczeń, w tym do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego.</xText> <xText>Odwołujący się po zakończeniu okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego nadal opłacał składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe. W dniu 11 kwietnia 2023 roku złożył do ZUS deklarację rozliczeniową ZUS ZUA, w której wskazał, że wnosi o objęcie go ubezpieczeniami społecznymi obowiązkowymi oraz dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym od 11 kwietnia 2023 roku. Złożenie tej deklaracji wynikało z tego, że pracownik ZUS zadzwonił do niego w dniu 21 lutego 2023 roku i poinformował o konieczności złożenia odpowiednich dokumentów. Wcześniej żaden z pracowników ZUS nie informował go o tym, jakie czynności ma wykonywać, ani jakie deklaracje złożyć w związku z korzystaniem z zasiłku macierzyńskiego.</xText> <xText>W okresie od 3 listopada 2022 roku do 8 listopada 2022 roku ZUS wypłacił odwołującemu się zasiłek chorobowy w związku z jego niezdolnością do pracy.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o wskazane dokumenty, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania, mając na uwadze również to, że w dużej części dokonane ustalenia nie były w sprawie sporne. Sąd I instancji oparł się również na zeznaniach <xAnon>S. P.</xAnon>, które ocenił jako wiarygodne, gdyż zostały potwierdzone przez pozostały zebrany materiał dowodowy.</xText> <xText>Dokonując analizy prawnej, Sąd Rejonowy przytoczył treść <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 ust. 1;art. 29 a;art. 32;art. 32 ust. 1;art. 32 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 1 ust. 1, art. 29a i art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> <xIx>(Dz. U. z 2022 roku, poz. 1732)</xIx>, wskazując, że aby odwołujący się otrzymał prawo do spornych świadczeń, to musiał być w dacie powstania niezdolności do pracy osobą mającą status osoby ubezpieczonej - objętej ubezpieczeniem chorobowym. ZUS argumentował, że <xAnon>S. P.</xAnon> w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu ojcowskiego, utracił tytuł do objęcia go dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym, a skoro po zakończeniu pobierania tego zasiłku nie zgłosił się ponownie do tego ubezpieczenia, to tym samym w momencie powstania niezdolności do pracy nie był objęty ubezpieczeniem chorobowym, wobec czego zasiłek mu się nie należy.</xText> <xText>Sąd Rejonowy, analizując argumentację stron, zauważył, że w sytuacji odwołującego się zastosowanie znajdą przepisy dotyczące zasiłku macierzyńskiego dla kobiet prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą, gdyż jego sytuacja w zakresie stanu faktycznego powodującego wyłączenie z ubezpieczenia chorobowego jest tożsama co w przypadku takich kobiet. To z kolei otwiera możliwość skorzystania z bogatego orzecznictwa, jakie pojawiło się w odniesieniu do stanów faktycznych dotyczących właśnie kobiet niezgłaszających się z powrotem do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego po upływie okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego.</xText> <xText>Sąd I instancji wskazał, że aktualnie w orzecznictwie przyjmuje się, że w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą i podlegającą przed pobieraniem tego zasiłku dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu, ustaje tytuł do objęcia owym ubezpieczeniem chorobowym. Innymi słowy przez okres pobierania zasiłku macierzyńskiego taka osoba nie podlega już ubezpieczeniu chorobowemu. Następuje to od pierwszego dnia rozpoczęcia korzystania z zasiłku macierzyńskiego (lub zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu ojcowskiego) i aby po zakończeniu pobierania tego świadczenia móc dalej podlegać dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, powinien być złożony odpowiedni wniosek do ZUS o objęcie tym ubezpieczeniem. W rozpatrywanej sprawie odwołujący się takiego wniosku nie złożył, co oznacza, że w świetle rygorystycznie interpretowanych przepisów nie podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, a co za tym idzie nie ma prawa do świadczeń w postaci zasiłku chorobowego. W orzecznictwie jednak dostrzeżono wagę powstałego problemu i wyrażono powszechnie aprobowany pogląd, zgodnie z którym „w związku z tym, że do utraty tytułu do podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu dochodzi z mocy prawa na skutek rozstrzygnięcia zbiegu tytułów objęcia ubezpieczeniem społecznym, obowiązkiem organu rentowego wynikającym z <xLexLink xArt="art. 8;art. 9" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 8 i art. 9 k.p.a.</xLexLink> jest pouczenie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność, że z chwilą objęcia jej obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego jej dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustaje, a ponowne objęcie tym dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością może nastąpić po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co wymaga jednak złożenia stosownego wniosku” (postanowienie SN z dnia 27 kwietnia 2021 roku, sygn. akt III USK 112/21).</xText> <xText>W ocenie Sądu Rejonowego przywołane orzeczenie Sądu Najwyższego i wyrażony w nim pogląd znajduje zastosowanie w sprawie podlegającej rozpoznaniu. Z ustaleń, jakie zostały dokonane, odwołujący się nie został w żadnym momencie pouczony przez ZUS o konieczności ponownego zgłoszenia się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego we wrześniu 2022 roku. ZUS nie przedstawił żadnego dowodu wskazującego, że odwołujący się kiedykolwiek otrzymał pouczenie o tym, jakie konsekwencje dla niego i jego ubezpieczeń społecznych będzie miało rozpoczęcie pobierania zasiłku macierzyńskiego. Nie został również pouczony o tym, jak ma w związku z tym postępować. W orzecznictwie wskazuje się natomiast, że „udzielenie przez organ rentowy osobie prowadzącej działalność pozarolniczą nieprawidłowej informacji co do czynności niezbędnych dla dalszego podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, może być podstawą stwierdzenia, że taka osoba podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od pierwszego dnia przypadającego bezpośrednio po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, choćby złożyła ona dopiero w późniejszym czasie ponowny wniosek o objęcie jej ubezpieczeniem chorobowym” (wyrok SN z dnia 22 stycznia 2020 roku, sygn. akt I UK 311/18, wyrok SN z dnia 12 sierpnia 2020 roku, sygn. akt II UK 384/18). W ocenie Sądu I instancji, analogicznie jak błędne pouczenie ZUS, należy traktować sytuację, w której brak jest w ogóle jakiegokolwiek pouczenia ze strony organu rentowego.</xText> <xText>Sąd Rejonowy miał na uwadze, że odwołujący się zgłosił się ponownie do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego w dniu 11 kwietnia 2023 roku, wypełniając poprawnie druk ZUS ZUA, a jednocześnie przez cały czas opłacał składki na to ubezpieczenie i nigdy nie wyraził woli rezygnacji z niego. Brak złożenia przez niego wniosku na formularzu ZUS od razu po zakończeniu zasiłku macierzyńskiego wynikał tylko z przeświadczenia, że nadal podlega ubezpieczeniu chorobowemu po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co wyraźnie wynika ze złożonych zeznań. Wskazują one, że <xAnon>S. P.</xAnon> nie miał świadomości, że skutkiem korzystania z zasiłku macierzyńskiego będzie ustanie ubezpieczenia chorobowego i objęcie go tylko ubezpieczeniem zdrowotnym w tym okresie. Nikt nie pouczył go, że aby nadal podlegać ubezpieczeniu chorobowemu, powinien po zakończeniu okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego ponownie zgłosić się do tego ubezpieczenia. Poza tym Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że działania ZUS utwierdzały go w przekonaniu, na jakie wskazał w zeznaniach. Organ rentowy w listopadzie 2022 roku wypłacił mu bowiem zasiłek chorobowy, nie kwestionując podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Poza tym, co ponownie zostało przez Sąd Rejonowy podkreślone, przez cały czas ubezpieczony płacił terminowo i w pełnej wysokości składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe.</xText> <xText>W opisanej sytuacji Sąd I instancji ocenił, że <xAnon>S. P.</xAnon> podlegał dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od pierwszego dnia po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, a co za tym idzie spełnia przesłanki do nabycia prawa do zasiłku opiekuńczego za okres od dnia 27 grudnia 2022 roku do 31 grudnia 2022 roku oraz zasiłku macierzyńskiego za okres od 1 marca 2023 roku do 14 marca 2023 roku. W dacie, gdy rozpoczął opiekę nad dzieckiem (27 grudnia 2022r.) oraz zaczął ponownie korzystać z zasiłku macierzyńskiego (1 marca 2023r.), był objęty dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym.</xText> <xText>Prezentując wskazane stanowisko, Sąd Rejonowy odwołał się poglądu Sądu Okręgowego Warszawa – Praga, przedstawionego w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 maja 2022 roku, sygn. akt VII Ua 13/22, z którym się zgodził. Wynika z niego, że „trzeba uznać, że ubezpieczona nie powinna ponosić ujemnych konsekwencji wynikających z wadliwego zachowania organu rentowego” i dalej: „organ rentowy nie może przerzucać na nią ciężaru odpowiedzialności za skutki własnych zaniedbań”. Obowiązkiem organu rentowego jest udzielać ubezpieczonym takich pouczeń, które są dla nich zrozumiałe, ale przede wszystkim odnoszą się do ich sytuacji ubezpieczeniowej. Obowiązek pouczenia spoczywa na organie rentowym, samo zaś pouczenie powinno być wyczerpujące, zawierające informację o obowiązujących w dniu pouczania zasadach zawieszalności lub utraty prawa do świadczeń. Brak pouczenia zwalnia osobę bezpodstawnie pobierającą świadczenia z obowiązku ich zwrotu lub wywołuje inne ujemne konsekwencje dla ZUS. Pouczenie takie nie może być abstrakcyjne, obciążone brakiem konkretności, a w szczególności nie może odnosić się do wszystkich hipotetycznych okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń. Pouczenie takie nie mogłoby być uznane za należyte i rodzące po stronie świadczeniobiorcy obowiązek zwrotu świadczenia.</xText> <xText>Reasumując, Sąd Rejonowy ocenił, że odwołujący się, wobec braku konkretnego i skierowanego do niego pouczenia ze strony ZUS i jednoczesnego opłacania składek na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe od dnia następnego po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, czyli od 19 września 2022 roku, podlegał ubezpieczeniu chorobowemu nadal po 19 września 2022 roku, w tym w chwili powstania niezdolności do pracy wywołanej koniecznością sprawowania opieki i później korzystaniem z kolejnego zasiłku macierzyńskiego. W tej sytuacji zachowuje prawo do świadczeń z ustawy zasiłkowej, których ZUS odmówił mu w zaskarżonych decyzjach <xIx>(wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe z dnia 21 lipca 2023r. wraz z uzasadnieniem, k. 14 i 18-20 a.s.). </xIx></xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Odział w <xAnon>W.</xAnon> złożył apelację od wyroku Sądu Rejonowego, zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o jego zmianę i oddalenie odwołań, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Zaskarżonemu wyrokowi organ rentowy zarzucił:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 477(9)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>9</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 477(14)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> w związku z dokonaniem rozstrzygnięcia z powołaniem się na naruszenie przez organ rentowy przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">Kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink>, gdy tymczasem naruszenia prawa administracyjnego pozostają zasadniczo poza zakresem rozpoznania sądu powszechnego, a sąd w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych orzeka o prawach lub obowiązkach stron na podstawie właściwych przepisów prawa materialnego;</xText> </xUnit> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie przepisów prawa materialnego, mające istotny wpływ na wynik sprawy tj.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>art. 14 ust. 2 pkt 3 w zw. z <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 ust. 1 c" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 9 ust. 1c ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, poprzez pominięcie dyspozycji art. 9 ust. 1c ustawy i w konsekwencji uznanie, iż w przypadku odwołującego się, jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, nie doszło do ustania tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym, w tym dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, z mocy prawa z dniem 5 września 2022r. mimo, że z ww. przepisów wynika, iż osoba prowadząca działalność gospodarczą, która spełnia warunki do objęcia obowiązkowo ubezpieczeniem emerytalnym i rentowym z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego (zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego), podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pobierania tego zasiłku (art. 9 ust. 1 c ustawy), a podleganie ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym w związku z prowadzoną działalnością z mocy prawa ustaje, a w konsekwencji z ustaniem tytułu podlegania tym ubezpieczeniom w związku z prowadzoną działalnością, ustaje ubezpieczenie chorobowe dobrowolne (art. 14 ust. 2 pkt 3 ustawy);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 28;art. 28 ust. 1;art. 28 ust. 3;art. 32;art. 32 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 28 ust. 1 i 3 i art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r., poz. 1732 ze zm.) poprzez przyznanie odwołującemu się prawa do zasiłku opiekuńczego za okres od 27 grudnia 2022r. do 31 grudnia 2022r. oraz zasiłku macierzyńskiego od 1 marca 2023r. do 14 marca 2023r. pomimo, iż odwołujący się nie sprawował osobistej opieki w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego oraz nie był objęty dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w czasie złożenia wniosku o zasiłek macierzyński.</xText> </xUnit> <xText>W uzasadnieniu apelacji pełnomocnik organu rentowego przytoczył treść art. 1 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 ust. 1 c" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 9 ust. 1 c ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>. Powołał się również na orzecznictwo Sądu Najwyższego, który wielokrotnie podkreślał, że ponowne objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą po ustaniu tytułu podlegania temu tytułowi wymaga pisemnego wniosku złożonego przez ubezpieczonego (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2012r., I UK 339/11, OSNP 2013/5- 6/68, z dnia 7 grudnia 2016r., II UK 478/15, OSNP 2018/2/22, uchwała z dnia 25 października 2018r., III UZP 8/18).</xText> <xText>Ponadto pełnomocnik Zakładu, powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego z 11 lipca 2019r., III UZP 2/19, wskazał że w dniu 5 września 2022r. <xAnon>S. P.</xAnon> ustało z mocy prawa ubezpieczenie społeczne (w tym dobrowolne chorobowe) z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Po zakończeniu okresu pozostawania ma urlopie macierzyńskim, tj. po 19 września 2022r., odwołujący się powinien był dokonać w terminie 7 dni ponownego zgłoszenia się do ubezpieczeń społecznych (w tym chorobowego) z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Oceną contra legem jest ocena Sądu I instancji, że w takim przypadku dana osoba może nie dokonać zgłoszenia, jeżeli nie została o takim obowiązku powiadomiona przez organ rentowy. Zdaniem pełnomocnika organu rentowego z taką interpretacją prawa materialnego nie sposób się zgodzić, ponieważ w sposób oczywisty narusza ona przepisy prawa, a także wypacza sens i cel dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, któremu podleganie zależy od wniosku o objęcie nim (i od opłacania składek na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe) w ściśle określonym terminie. Ponieważ odwołujący się w ustawowym 7 dniowym terminie nie dokonał zgłoszenia do ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, to nie podlegał temu ubezpieczeniu w czasie sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem oraz w czasie złożenia wniosku o zasiłek macierzyński.</xText> <xText>W ocenie pełnomocnika organu rentowego ewentualne naruszenie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xLexLink xArt="art. 8;art. 9" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 8 i 9 k.p.a.</xLexLink> nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, bowiem sąd powszechny jest sądem prawa, a nie procedury administracyjnej, jak to się dzieje w przypadku sądów administracyjnych. Od chwili wniesienia do sądu powszechnego odwołania od decyzji organu rentowego sprawa staje się sprawą cywilną i podlega rozpoznaniu według zasad właściwych dla tej kategorii spraw. Innymi słowy ewentualne wady decyzji wynikające z naruszeń przepisów postępowania przed organem rentowym pozostają zasadniczo poza zakresem jego rozpoznania, a sąd w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych orzeka o prawach lub obowiązkach stron na podstawie właściwych przepisów prawa materialnego.</xText> <xText>Dodatkowo, według pełnomocnika Zakładu, orzeczenia Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego, na które powołał się Sąd I instancji dotyczą sytuacji, w których Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał błędnego pouczenia świadczeniobiorców co do ich praw i obowiązków. W niniejszej sprawie taka okoliczność nie wystąpiła, szczególnie że żaden przepis prawa nie zobowiązuje Zakładu do informowania ubezpieczonych o wszelkich prawach i obowiązkach, jakie mogą ich w przyszłości dotyczyć, a do tego prowadziłoby przyjęcie rozumowania Sądu I instancji. Ponadto, przyznając ubezpieczonemu prawo do zasiłku macierzyńskiego, Zakład nie wydaje decyzji (decyzja jest wydawana w razie odmowy lub na wniosek ubezpieczonego), zatem nie ma możliwości poinformowania w niej o obowiązku ponownego zgłoszenia do ubezpieczeń.</xText> <xText>Na marginesie pełnomocnik organu rentowego zaznaczył, że gdyby odwołujący się wykazał jakiś delikt ZUS w tym zakresie, to ewentualnie mógłby dochodzić naprawienia szkody na drodze cywilnoprawnej. Natomiast sąd pracy i ubezpieczeń społecznych nie powinien przyznawać prawa do zasiłku opiekuńczego/zasiłku chorobowego z powodu błędnego pouczenia/ nie pouczenia odwołującego się, który obiektywnie nie zgłosił do ZUS w ustawowym terminie wniosku o objęcie ubezpieczeniem chorobowym dobrowolnym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności (<xIx>apelacja z dnia 20 października 2023r., k. 23-25 a.s.). </xIx></xText> <xText><xAnon>S. P.</xAnon> w odpowiedzi na apelację wskazał, że od 2019 roku prowadzi działalność gospodarczą i do 2023r. nie korzystał z usług księgowej. Wszystkie deklaracje pisał ręcznie i składał osobiście w Oddziale ZUS, a pracownicy organu rentowego udzielali mu pomocy przy tych czynnościach. Również wniosek o urlop macierzyński na pierwszego syna składał osobiście w asyście pracownika Zakładu. Nie wiedział, że powinien z powrotem zarejestrować się po odbytym urlopie. Nie uzyskał takich informacji od pracowników organu rentowego. Poza tym podkreślił, że co miesiąc opłacał składki w takiej samej wysokości, z ubezpieczeniem chorobowym. W okresie od 3 do 8 listopada 2022 roku był chory i ZUS wypłacił mu zasiłek w kwocie 360,08 zł. Przelew był zaksięgowany 4 stycznia 2023r., czyli już po tym, jak złożył wniosek o zasiłek opiekuńczy w czasie, gdy jego żona była w szpitalu po porodzie drugiego syna. Nadto, odwołujący się zaprzeczył stwierdzeniu organu rentowego zawartemu w apelacji, że nie sprawował osobistej opieki nad dzieckiem. Informację o tym, że powinien uzupełnić wniosek otrzymał około 21 lutego 2023r. w godzinach pracy, kiedy to zadzwonił do niego pracownik ZUS. W okresie od 1 marca 2023r. do 13 marca 2023r. korzystał z przysługującego mu urlopu macierzyńskiego. Po powrocie z urlopu uzyskał informację, że został wykreślony z ubezpieczenia chorobowego, choć cały czas opłacał składki. ZUS traktował to jako nadpłatę, ale on nie był tego świadomy <xIx>(odpowiedź na apelację z dnia 29 stycznia 2024r., k. 45-46 a.s.).</xIx></xText> <xText><xBx> Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja organu rentowego podlegała oddaleniu.</xText> <xText>Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktycznie, przeprowadził wystarczające postępowanie dowodowe, a następnie dokonał właściwej oceny zebranych dowodów i wyciągnął poprawne wnioski, które legły u podstaw wydania zaskarżonego wyroku. W konsekwencji Sąd Okręgowy, oceniając jako prawidłowe ustalenia faktycznie dokonane przez Sąd I instancji, przyjął je za własne, co oznacza, że zbędne jest ich szczegółowe powtarzanie.</xText> <xText>Odnosząc się do sformułowanych przez organ rentowy zarzutów w pierwszej kolejności należy wskazać, że zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 477(9)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>( 9)</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 477(14)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>( 14)</xSUPx> k.p.c.</xLexLink>, został oceniony jako bezzasadny. Oczywiście słusznie podniósł organ rentowy, że od momentu wniesienia odwołania do sądu rozpoznawana sprawa staje się sprawą cywilną, podlegającą rozstrzygnięciu wedle reguł właściwych dla tej kategorii, a odwołanie pełni rolę pozwu <xIx> (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1998r., II UKN 105/98 oraz postanowienie z dnia 29 maja 2006r., I UK 314/05). </xIx>Zakres rozpoznania i orzeczenia (przedmiot sporu) w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznaczony jest w pierwszej kolejności przedmiotem decyzji organu rentowego zaskarżonej do sądu ubezpieczeń społecznych, a w drugim rzędzie przedmiotem postępowania sądowego determinowanego zakresem odwołania od tejże decyzji <xIx> (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2000r., II UKN 685/99 oraz postanowienia z dnia 13 maja 1999r., II UZ 52/99 i z dnia 13 października 2009r., II UK 234/08).</xIx> Jednak okoliczność, że Sąd Rejonowy w rozpatrywanej sprawie wskazał na naruszenie przez organ rentowy przepisów kodeksu postepowania administracyjnego, co doprowadziło do wydania wadliwych decyzji, nie stanowi naruszenia przepisów postępowania. Sąd powszechny w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych rozpoznaje decyzje organu rentowego pod kątem zgodności z przepisami prawa materialnego. Aby jednak dokonać oceny legalności wydanej decyzji, sąd jest uprawniony do zbadania również tego, czy organ rentowy przestrzegał podstawowych zasad procedury administracyjnej, ponieważ uchybienia proceduralne mogą prowadzić do błędnego ustalenia stanu faktycznego, a tym samym do naruszenia przepisów prawa materialnego. Zatem o ile sąd powszechny nie rozstrzyga wprost o naruszeniach prawa administracyjnego, to ma obowiązek ocenić, czy decyzja organu była zgodna z przepisami prawa materialnego. Jeśli stwierdzone uchybienia proceduralne miały wpływ na treść decyzji organu, sąd ma prawo je uwzględnić w procesie orzekania i tak też stało się w analizowanej. Sąd I instancji, wydając zaskarżone rozstrzygnięcie, prawidłowo ustalił, że odwołujący się nie został pouczony przez ZUS o konieczności ponownego zgłoszenia się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego po zakończeniu okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co kolei miało wpływ na jego prawo do zasiłków, o które wnioskował.</xText> <xText>Analizując dalsze zarzuty organu rentowego, przypomnieć należy, że w myśl <xLexLink xArt="art. 14" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 14 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> <xIx>(tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 1009 – dalej jako ustawa systemowa)</xIx>, objęcie dobrowolnie ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi albo chorobowym następuje od dnia wskazanego odpowiednio w zgłoszeniu, o którym mowa w art. 36 ust. 10 albo 14, nie wcześniej jednak niż od dnia, w którym zgłoszenie zostało złożone w Zakładzie, z zastrzeżeniem ust. 1a, który przewiduje, że objęcie dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym następuje od dnia wskazanego we wniosku tylko wówczas, gdy zgłoszenie do ubezpieczeń emerytalnego i rentowych zostanie dokonane w terminie określonym w art. 36 ust. 4. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy dobrowolne ubezpieczenia chorobowe ustają:</xText> <xText>- od dnia wskazanego w zgłoszeniu wyrejestrowania, o którym mowa w art. 36 ust. 11 albo 14, nie wcześniej jednak niż od dnia, w którym wniosek został złożony;</xText> <xText>- od dnia ustania tytułu podlegania tym ubezpieczeniom.</xText> <xText>Okres podlegania obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i chorobowemu w przypadku osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą – w myśl art. 13 pkt 4 ustawy systemowej – trwa od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Natomiast z art. 9 ust. 1c ustawy systemowej wynika, że osoby, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4–5a, 8 i 10, spełniające jednocześnie warunki do objęcia ich obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego, podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego. Mogą one jednak dobrowolnie, na swój wniosek, być objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi także z pozostałych, wszystkich lub wybranych, tytułów.</xText> <xText>Organ rentowy w wywodach apelacyjnych skupił się na stwierdzeniu, że osoba prowadząca działalność gospodarczą po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego powinna złożyć wniosek o objęcie jej dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. Wokół tej kwestii budował swoje zarzuty, powołując się m.in. na obowiązujące orzecznictwo. Sąd Okręgowy oczywiście zgadza się, że ponowne objęcie takim ubezpieczeniem może nastąpić dopiero po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co rodzi po stronie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność obowiązek ponownego złożenia wniosku. Wskazuje na to literalna wykładnia przytoczonych przepisów. Rozpatrując przedmiotową sprawę należy mieć jednak na uwadze interpretację tych przepisów, na jaką wskazuje orzecznictwo sądowe Wynika z niego, że prowadzących działalność gospodarczą należy objąć dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym po zakończeniu urlopu macierzyńskiego nawet w przypadku niewystąpienia ze stosownym wnioskiem, o ile nie zostali w sposób odpowiedni pouczeni przez organ rentowy.</xText> <xText>W analizowanej sprawie <xAnon>S. P.</xAnon> podlegał dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu od 8 lutego 2021 roku. W okresie od 5 września 2022 roku do 18 września 2022 roku korzystał z zasiłku macierzyńskiego i po 18 września 2022 roku dopiero w dniu 11 kwietnia 2023r. zgłosił się ponownie do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Jednakże należy mieć na uwadze, jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, że odwołujący się przez cały czas opłacał składki na to ubezpieczenie i nigdy nie wyraził woli zrezygnowania z niego. Zarazem nie wiedział, że skorzystanie z zasiłku macierzyńskiego w okresie od 5 do 18 września 2022 roku skutkować będzie ustaniem ubezpieczenia chorobowego i objęciem go tylko ubezpieczeniem zdrowotnym w tym czasie. Wspomnieć także trzeba, że ZUS wypłacił odwołującemu się w listopadzie 2022 roku zasiłek chorobowy i wówczas nie kwestionował jego podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, co mogło utwierdzać go w przekonaniu, że jest osobą podlegającą takiemu ubezpieczeniu. Można więc przyjąć, że odwołujący się w wyniku takiego działania ZUS został wprowadzony w błąd co do braku konieczności dokonania dodatkowych czynności, dających mu prawo do ubezpieczenia chorobowego i związanych z tym świadczeń. Skoro ZUS wypłacił mu zasiłek chorobowy, a zarazem przyjmował składki, które po 18 września 2022 roku były opłacane terminowo i w prawidłowej wysokości, również na ubezpieczenie chorobowe, to mogło powstać u odwołującego się błędne z punktu widzenia analizowanych przepisów ustawy systemowej przekonanie o braku konieczności podjęcia dodatkowych działań.</xText> <xText>Odnosząc się do argumentów ZUS dotyczących braku obowiązku informowania ubezpieczonych o konieczności zgłoszenia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, podkreślenia wymaga także, że już w cytowanej w apelacji uchwale z dnia 11 lipca 2019r., III UZP 3/19, Sąd Najwyższy stwierdził, że „w związku z tym, że do utraty tytułu do podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu dochodzi z mocy prawa na skutek rozstrzygnięcia zbiegu tytułów objęcia ubezpieczeniem społecznym, w ocenie Sądu Najwyższego w składzie powiększonym, obowiązkiem organu rentowego wynikającym z <xLexLink xArt="art. 8;art. 9" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 8 i 9 k.p.a.</xLexLink> jest pouczenie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność, że z chwilą objęcia jej obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego jej dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustaje, a ponowne objęcie tym dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością może nastąpić po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co wymaga jednak złożenia stosownego wniosku (art. 11 ust. 2, art. 14 ust. 2 pkt 3 i art. 36 ust. 3 i 5 ustawy systemowej)”.</xText> <xText>Zacytowane stanowisko Sądu Najwyższego bezsprzecznie potwierdza, że obowiązkiem organu rentowego, wynikającym z <xLexLink xArt="art. 8;art. 9" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 8 i 9 k.p.a.</xLexLink>, jest pouczenie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność, że z chwilą objęcia jej obowiązkowymi ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego, jej dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustaje, a ponowne objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością może nastąpić dopiero po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co wymaga jednak złożenia stosownego wniosku. Źródłem powyższego obowiązku informacyjnego jest to, że utrata tytułu do podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu przez osobę prowadzącą działalność pozarolniczą następuje z mocy samego prawa, z chwilą rozpoczęcia pobierania przez tę osobę zasiłku macierzyńskiego.</xText> <xText>Przywołane stanowisko jest potwierdzeniem i zarazem rozwinięciem wcześniejszego poglądu judykatury, zgodnie z którym błędne pouczenie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność przez organ rentowy o braku konieczności złożenia ponownego wniosku o objęcie ubezpieczeniem chorobowym po ustaniu zasiłku macierzyńskiego i o nieprzerwanym podleganiu ubezpieczeniu chorobowemu, uprawnia osobę prowadzącą pozarolniczą działalność do złożenia wniosku o ponowne objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w dowolnie obranym przez nią terminie liczonym od dnia zakończenia pobierania zasiłku macierzyńskiego <xIx> (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2018r., II UK 213/17).</xIx> Inaczej mówiąc, udzielenie przez organ rentowy osobie prowadzącej działalność pozarolniczą nieprawidłowej informacji co do czynności niezbędnych dla dalszego podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, może być podstawą stwierdzenia, że taka osoba podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od pierwszego dnia przypadającego bezpośrednio po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, choćby złożyła ona dopiero w późniejszym czasie ponowny wniosek o objęcie jej ubezpieczeniem chorobowym <xIx> (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2020r., I UK 311/18).</xIx> </xText> <xText>Wskazana interpretacja przepisów odnosi się również do sytuacji, w której ZUS w ogóle nie poinformował prowadzącego działalność gospodarczą o konieczności złożenia ponownego wniosku w sytuacji, gdy po upływie prawa do zasiłku macierzyńskiego ma zamiar nadal podlegać dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Skoro organ nie dopełnił tej powinności, to ubezpieczony mógł zasadnie pozostawać w usprawiedliwionym - choć błędnym - przekonaniu, że jego ubezpieczenie chorobowe &quot;reaktywuje się&quot;. Potwierdzeniem takiego stanowiska jest kolejny wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2020r. <xIx>(I UK 311/18).</xIx> Wynika z niego, że wprawdzie ustawa nie określa wprost sankcji za niewywiązanie się organu rentowego z obowiązku informacyjnego, tym niemniej trzeba uznać, że osoba ubezpieczona nie powinna ponosić ujemnych konsekwencji wynikających z wadliwego zachowania organu rentowego. Skoro nie została we właściwym czasie należycie pouczona o skutkach, jakie w płaszczyźnie podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu wywołuje zaprzestanie pobierania zasiłku macierzyńskiego (brak pouczenia o konieczności złożenia nowego wniosku o objęcie ubezpieczeniem chorobowym za okres przypadający bezpośrednio po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego), to organ rentowy nie może przerzucać na nią ciężaru odpowiedzialności za skutki własnych zaniedbań. Również w już przywoływanej uchwale z 11 lipca 2019r., wydanej w składzie siedmiu sędziów, Sąd Najwyższy potwierdził słuszność tych poglądów orzecznictwa, które wskazują, że organ rentowy ma obowiązek pouczyć przedsiębiorcę o konieczności złożenia wniosku o ponowne objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą po upływie pobierania zasiłku macierzyńskiego.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie organ rentowy z całą pewnością nie pouczył odwołującego się o przysługujących mu prawach, a nawet – poprzez wypłatę zasiłku chorobowego – wytworzył u niego przekonanie, że jego sytuacja ustalona i potwierdzona przez ZUS zgodna jest z jego wolą, a więc, że podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Orzecznictwo zaś – które wbrew twierdzeniom Zakładu dotyczy nie tylko wprowadzenia w błąd, ale też braku informacji ZUS o obowiązku ponownego złożenia wniosku o objęcie ubezpieczeniem chorobowym – jest we wskazanym zakresie jednoznaczne. Mimo więc, że organ rentowy nie wydaje decyzji o przyznaniu zasiłku macierzyńskiego czy zasiłku chorobowego, to powinien w inny sposób uczynić zadość obowiązkowi, jaki nakłada <xLexLink xArt="art. 8;art. 9" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 8 i 9 k.p.a.</xLexLink> Skoro w rozpatrywanej sprawie obowiązek ten nie został spełniony, a nawet odwołujący się w pewnym momencie został wprowadzony w błąd, to Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 ust. 2;art. 14 ust. 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 14 ust. 2 pkt 3</xLexLink> w zw. z art. 9 ust. 1c ustawy systemowej. Był też uprawniony do wydania wyroku zmieniającego zaskarżone decyzje, nie naruszając przy tym <xLexLink xArt="art. 28;art. 28 ust. 1;art. 28 ust. 3;art. 32;art. 32 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 28 ust. 1 i 3 oraz art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> <xIx>(tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 1732).</xIx> <xLexLink xArt="art. 28" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">Art. 28</xLexLink> ww. ustawy, na który w apelacji powołał się organ rentowy, został uchylony z dniem 15 stycznia 2002r., nie więc zostać naruszony. Zgodnie zaś z <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 32 ust. 1</xLexLink> zasiłek opiekuńczy przysługuje ubezpieczonemu zwolnionemu od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem. W przedmiotowej sprawie zasadne było przyjęcie, że <xAnon>S. P.</xAnon> po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego – wobec opłacania należnych składek na ubezpieczenie chorobowe, mimo złożenia wniosku o objęcie takim ubezpieczeniem po terminie – ubezpieczeniu temu podlegał od 19 września 2022r. i powinien otrzymać zasiłki, o które wystąpił, w tym zasiłek opiekuńczy. Co prawda organ rentowy w apelacji powołał się na okoliczność, że odwołujący się nie sprawował osobistej opieki nad dzieckiem, na tę okoliczność brak jest jednak dowodów, tym bardziej, że z twierdzeń odwołującego się wynika, iż nie jest to prawdą.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy ocenił, że brak podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Organ rentowy nie wykazał zasadności swojej argumentacji, zaś podniesione w apelacji zarzuty stanowiły jedynie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych podlegała więc oddaleniu jako bezzasadna.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx>sędzia Agnieszka Stachurska </xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Agnieszka Stachurska

Rafał Kwaśniak

Rafał Kwaśniak

Sygn. akt VII Ua 79/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 grudnia 2024 roku w Warszawie sprawy Szymona Pisarka przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG. o zasiłek opiekuńczy i zasiłek macierzyński w związku z odwołaniemS. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG. z dnia 24 marca 2023r., znak:(...) z dnia 28 marca 2023r., znak:(...) na skutek apelacji wniesionej przez organ rentowy od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 lipca 2023r., sygn. akt VI U 282/23 oddala apelację. sędzia Agnieszka Stachurska UZASADNIENIE Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracyi Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 21 lipca 2023 roku zmienił decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.: z dnia 24 marca 2023 roku, znak:(...), w ten sposób, że przyznałS. P.prawo do zasiłku opiekuńczego za okres od 27 grudnia 2022 roku do 31 grudnia 2022 roku oraz z dnia 28 marca 2023 roku, znak:(...), w ten sposób, że przyznałS. P.prawo do zasiłku macierzyńskiego za okres od 1 marca 2023 roku do 14 marca 2023 roku. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego: S. P.od 1 stycznia 2020 roku rozpoczął działalność gospodarczą pod nazwą(...). Dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegał od 8 lutego 2021 roku. W okresie od 5 września 2022 roku do 18 września 2022 roku pobierał zasiłek macierzyński. Nie przerejestrował się w tym okresie do ubezpieczenia zdrowotnego. Dokumenty przerejestrowujące go i wyrejestrowujące z dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego zostały utworzone przez ZUS z urzędu w związku z korzystaniem z zasiłku macierzyńskiego. Po upływie okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego odwołujący się nie zgłosił się ponownie do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Żaden z pracowników ZUS nie informował go o tym, że w czasie korzystania z zasiłku macierzyńskiego ustanie dobrowolne ubezpieczenie chorobowe oraz że będzie musiał ponownie zgłosić się do tego ubezpieczenia po zakończeniu okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego. Odwołujący się nie miał świadomości, że pobierając zasiłek macierzyński od 5 do 18 września 2022 roku powinien wyrejestrować się z ubezpieczeń i zgłosić jedynie do ubezpieczenia zdrowotnego, a po zakończeniu okresu urlopu macierzyńskiego z powrotem zgłosić się do ubezpieczeń, w tym do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Odwołujący się po zakończeniu okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego nadal opłacał składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe. W dniu 11 kwietnia 2023 roku złożył do ZUS deklarację rozliczeniową ZUS ZUA, w której wskazał, że wnosi o objęcie go ubezpieczeniami społecznymi obowiązkowymi oraz dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym od 11 kwietnia 2023 roku. Złożenie tej deklaracji wynikało z tego, że pracownik ZUS zadzwonił do niego w dniu 21 lutego 2023 roku i poinformował o konieczności złożenia odpowiednich dokumentów. Wcześniej żaden z pracowników ZUS nie informował go o tym, jakie czynności ma wykonywać, ani jakie deklaracje złożyć w związku z korzystaniem z zasiłku macierzyńskiego. W okresie od 3 listopada 2022 roku do 8 listopada 2022 roku ZUS wypłacił odwołującemu się zasiłek chorobowy w związku z jego niezdolnością do pracy. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o wskazane dokumenty, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania, mając na uwadze również to, że w dużej części dokonane ustalenia nie były w sprawie sporne. Sąd I instancji oparł się również na zeznaniachS. P., które ocenił jako wiarygodne, gdyż zostały potwierdzone przez pozostały zebrany materiał dowodowy. Dokonując analizy prawnej, Sąd Rejonowy przytoczył treśćart. 1 ust. 1, art. 29a i art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz. U. z 2022 roku, poz. 1732), wskazując, że aby odwołujący się otrzymał prawo do spornych świadczeń, to musiał być w dacie powstania niezdolności do pracy osobą mającą status osoby ubezpieczonej - objętej ubezpieczeniem chorobowym. ZUS argumentował, żeS. P.w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu ojcowskiego, utracił tytuł do objęcia go dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym, a skoro po zakończeniu pobierania tego zasiłku nie zgłosił się ponownie do tego ubezpieczenia, to tym samym w momencie powstania niezdolności do pracy nie był objęty ubezpieczeniem chorobowym, wobec czego zasiłek mu się nie należy. Sąd Rejonowy, analizując argumentację stron, zauważył, że w sytuacji odwołującego się zastosowanie znajdą przepisy dotyczące zasiłku macierzyńskiego dla kobiet prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą, gdyż jego sytuacja w zakresie stanu faktycznego powodującego wyłączenie z ubezpieczenia chorobowego jest tożsama co w przypadku takich kobiet. To z kolei otwiera możliwość skorzystania z bogatego orzecznictwa, jakie pojawiło się w odniesieniu do stanów faktycznych dotyczących właśnie kobiet niezgłaszających się z powrotem do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego po upływie okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego. Sąd I instancji wskazał, że aktualnie w orzecznictwie przyjmuje się, że w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą i podlegającą przed pobieraniem tego zasiłku dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu, ustaje tytuł do objęcia owym ubezpieczeniem chorobowym. Innymi słowy przez okres pobierania zasiłku macierzyńskiego taka osoba nie podlega już ubezpieczeniu chorobowemu. Następuje to od pierwszego dnia rozpoczęcia korzystania z zasiłku macierzyńskiego (lub zasiłku macierzyńskiego za okres urlopu ojcowskiego) i aby po zakończeniu pobierania tego świadczenia móc dalej podlegać dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, powinien być złożony odpowiedni wniosek do ZUS o objęcie tym ubezpieczeniem. W rozpatrywanej sprawie odwołujący się takiego wniosku nie złożył, co oznacza, że w świetle rygorystycznie interpretowanych przepisów nie podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, a co za tym idzie nie ma prawa do świadczeń w postaci zasiłku chorobowego. W orzecznictwie jednak dostrzeżono wagę powstałego problemu i wyrażono powszechnie aprobowany pogląd, zgodnie z którym „w związku z tym, że do utraty tytułu do podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu dochodzi z mocy prawa na skutek rozstrzygnięcia zbiegu tytułów objęcia ubezpieczeniem społecznym, obowiązkiem organu rentowego wynikającym zart. 8 i art. 9 k.p.a.jest pouczenie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność, że z chwilą objęcia jej obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego jej dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustaje, a ponowne objęcie tym dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością może nastąpić po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co wymaga jednak złożenia stosownego wniosku” (postanowienie SN z dnia 27 kwietnia 2021 roku, sygn. akt III USK 112/21). W ocenie Sądu Rejonowego przywołane orzeczenie Sądu Najwyższego i wyrażony w nim pogląd znajduje zastosowanie w sprawie podlegającej rozpoznaniu. Z ustaleń, jakie zostały dokonane, odwołujący się nie został w żadnym momencie pouczony przez ZUS o konieczności ponownego zgłoszenia się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego we wrześniu 2022 roku. ZUS nie przedstawił żadnego dowodu wskazującego, że odwołujący się kiedykolwiek otrzymał pouczenie o tym, jakie konsekwencje dla niego i jego ubezpieczeń społecznych będzie miało rozpoczęcie pobierania zasiłku macierzyńskiego. Nie został również pouczony o tym, jak ma w związku z tym postępować. W orzecznictwie wskazuje się natomiast, że „udzielenie przez organ rentowy osobie prowadzącej działalność pozarolniczą nieprawidłowej informacji co do czynności niezbędnych dla dalszego podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, może być podstawą stwierdzenia, że taka osoba podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od pierwszego dnia przypadającego bezpośrednio po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, choćby złożyła ona dopiero w późniejszym czasie ponowny wniosek o objęcie jej ubezpieczeniem chorobowym” (wyrok SN z dnia 22 stycznia 2020 roku, sygn. akt I UK 311/18, wyrok SN z dnia 12 sierpnia 2020 roku, sygn. akt II UK 384/18). W ocenie Sądu I instancji, analogicznie jak błędne pouczenie ZUS, należy traktować sytuację, w której brak jest w ogóle jakiegokolwiek pouczenia ze strony organu rentowego. Sąd Rejonowy miał na uwadze, że odwołujący się zgłosił się ponownie do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego w dniu 11 kwietnia 2023 roku, wypełniając poprawnie druk ZUS ZUA, a jednocześnie przez cały czas opłacał składki na to ubezpieczenie i nigdy nie wyraził woli rezygnacji z niego. Brak złożenia przez niego wniosku na formularzu ZUS od razu po zakończeniu zasiłku macierzyńskiego wynikał tylko z przeświadczenia, że nadal podlega ubezpieczeniu chorobowemu po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co wyraźnie wynika ze złożonych zeznań. Wskazują one, żeS. P.nie miał świadomości, że skutkiem korzystania z zasiłku macierzyńskiego będzie ustanie ubezpieczenia chorobowego i objęcie go tylko ubezpieczeniem zdrowotnym w tym okresie. Nikt nie pouczył go, że aby nadal podlegać ubezpieczeniu chorobowemu, powinien po zakończeniu okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego ponownie zgłosić się do tego ubezpieczenia. Poza tym Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że działania ZUS utwierdzały go w przekonaniu, na jakie wskazał w zeznaniach. Organ rentowy w listopadzie 2022 roku wypłacił mu bowiem zasiłek chorobowy, nie kwestionując podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Poza tym, co ponownie zostało przez Sąd Rejonowy podkreślone, przez cały czas ubezpieczony płacił terminowo i w pełnej wysokości składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe. W opisanej sytuacji Sąd I instancji ocenił, żeS. P.podlegał dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od pierwszego dnia po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, a co za tym idzie spełnia przesłanki do nabycia prawa do zasiłku opiekuńczego za okres od dnia 27 grudnia 2022 roku do 31 grudnia 2022 roku oraz zasiłku macierzyńskiego za okres od 1 marca 2023 roku do 14 marca 2023 roku. W dacie, gdy rozpoczął opiekę nad dzieckiem (27 grudnia 2022r.) oraz zaczął ponownie korzystać z zasiłku macierzyńskiego (1 marca 2023r.), był objęty dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. Prezentując wskazane stanowisko, Sąd Rejonowy odwołał się poglądu Sądu Okręgowego Warszawa – Praga, przedstawionego w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 maja 2022 roku, sygn. akt VII Ua 13/22, z którym się zgodził. Wynika z niego, że „trzeba uznać, że ubezpieczona nie powinna ponosić ujemnych konsekwencji wynikających z wadliwego zachowania organu rentowego” i dalej: „organ rentowy nie może przerzucać na nią ciężaru odpowiedzialności za skutki własnych zaniedbań”. Obowiązkiem organu rentowego jest udzielać ubezpieczonym takich pouczeń, które są dla nich zrozumiałe, ale przede wszystkim odnoszą się do ich sytuacji ubezpieczeniowej. Obowiązek pouczenia spoczywa na organie rentowym, samo zaś pouczenie powinno być wyczerpujące, zawierające informację o obowiązujących w dniu pouczania zasadach zawieszalności lub utraty prawa do świadczeń. Brak pouczenia zwalnia osobę bezpodstawnie pobierającą świadczenia z obowiązku ich zwrotu lub wywołuje inne ujemne konsekwencje dla ZUS. Pouczenie takie nie może być abstrakcyjne, obciążone brakiem konkretności, a w szczególności nie może odnosić się do wszystkich hipotetycznych okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń. Pouczenie takie nie mogłoby być uznane za należyte i rodzące po stronie świadczeniobiorcy obowiązek zwrotu świadczenia. Reasumując, Sąd Rejonowy ocenił, że odwołujący się, wobec braku konkretnego i skierowanego do niego pouczenia ze strony ZUS i jednoczesnego opłacania składek na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe od dnia następnego po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, czyli od 19 września 2022 roku, podlegał ubezpieczeniu chorobowemu nadal po 19 września 2022 roku, w tym w chwili powstania niezdolności do pracy wywołanej koniecznością sprawowania opieki i później korzystaniem z kolejnego zasiłku macierzyńskiego. W tej sytuacji zachowuje prawo do świadczeń z ustawy zasiłkowej, których ZUS odmówił mu w zaskarżonych decyzjach(wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe z dnia 21 lipca 2023r. wraz z uzasadnieniem, k. 14 i 18-20 a.s.). Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Odział wW.złożył apelację od wyroku Sądu Rejonowego, zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o jego zmianę i oddalenie odwołań, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu wyrokowi organ rentowy zarzucił:  naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. 1 art. 4779k.p.c.iart. 47714k.p.c.w związku z dokonaniem rozstrzygnięcia z powołaniem się na naruszenie przez organ rentowy przepisówKodeksu postępowania administracyjnego, gdy tymczasem naruszenia prawa administracyjnego pozostają zasadniczo poza zakresem rozpoznania sądu powszechnego, a sąd w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych orzeka o prawach lub obowiązkach stron na podstawie właściwych przepisów prawa materialnego;  naruszenie przepisów prawa materialnego, mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. 2 art. 14 ust. 2 pkt 3 w zw. zart. 9 ust. 1c ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, poprzez pominięcie dyspozycji art. 9 ust. 1c ustawy i w konsekwencji uznanie, iż w przypadku odwołującego się, jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, nie doszło do ustania tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym, w tym dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, z mocy prawa z dniem 5 września 2022r. mimo, że z ww. przepisów wynika, iż osoba prowadząca działalność gospodarczą, która spełnia warunki do objęcia obowiązkowo ubezpieczeniem emerytalnym i rentowym z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego (zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego), podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pobierania tego zasiłku (art. 9 ust. 1 c ustawy), a podleganie ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym w związku z prowadzoną działalnością z mocy prawa ustaje, a w konsekwencji z ustaniem tytułu podlegania tym ubezpieczeniom w związku z prowadzoną działalnością, ustaje ubezpieczenie chorobowe dobrowolne (art. 14 ust. 2 pkt 3 ustawy); 3 art. 28 ust. 1 i 3 i art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz. U. z 2022 r., poz. 1732 ze zm.) poprzez przyznanie odwołującemu się prawa do zasiłku opiekuńczego za okres od 27 grudnia 2022r. do 31 grudnia 2022r. oraz zasiłku macierzyńskiego od 1 marca 2023r. do 14 marca 2023r. pomimo, iż odwołujący się nie sprawował osobistej opieki w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego oraz nie był objęty dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w czasie złożenia wniosku o zasiłek macierzyński. W uzasadnieniu apelacji pełnomocnik organu rentowego przytoczył treść art. 1 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa orazart. 9 ust. 1 c ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Powołał się również na orzecznictwo Sądu Najwyższego, który wielokrotnie podkreślał, że ponowne objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą po ustaniu tytułu podlegania temu tytułowi wymaga pisemnego wniosku złożonego przez ubezpieczonego (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2012r., I UK 339/11, OSNP 2013/5- 6/68, z dnia 7 grudnia 2016r., II UK 478/15, OSNP 2018/2/22, uchwała z dnia 25 października 2018r., III UZP 8/18). Ponadto pełnomocnik Zakładu, powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego z 11 lipca 2019r., III UZP 2/19, wskazał że w dniu 5 września 2022r.S. P.ustało z mocy prawa ubezpieczenie społeczne (w tym dobrowolne chorobowe) z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Po zakończeniu okresu pozostawania ma urlopie macierzyńskim, tj. po 19 września 2022r., odwołujący się powinien był dokonać w terminie 7 dni ponownego zgłoszenia się do ubezpieczeń społecznych (w tym chorobowego) z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Oceną contra legem jest ocena Sądu I instancji, że w takim przypadku dana osoba może nie dokonać zgłoszenia, jeżeli nie została o takim obowiązku powiadomiona przez organ rentowy. Zdaniem pełnomocnika organu rentowego z taką interpretacją prawa materialnego nie sposób się zgodzić, ponieważ w sposób oczywisty narusza ona przepisy prawa, a także wypacza sens i cel dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, któremu podleganie zależy od wniosku o objęcie nim (i od opłacania składek na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe) w ściśle określonym terminie. Ponieważ odwołujący się w ustawowym 7 dniowym terminie nie dokonał zgłoszenia do ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, to nie podlegał temu ubezpieczeniu w czasie sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem oraz w czasie złożenia wniosku o zasiłek macierzyński. W ocenie pełnomocnika organu rentowego ewentualne naruszenie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznychart. 8 i 9 k.p.a.nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, bowiem sąd powszechny jest sądem prawa, a nie procedury administracyjnej, jak to się dzieje w przypadku sądów administracyjnych. Od chwili wniesienia do sądu powszechnego odwołania od decyzji organu rentowego sprawa staje się sprawą cywilną i podlega rozpoznaniu według zasad właściwych dla tej kategorii spraw. Innymi słowy ewentualne wady decyzji wynikające z naruszeń przepisów postępowania przed organem rentowym pozostają zasadniczo poza zakresem jego rozpoznania, a sąd w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych orzeka o prawach lub obowiązkach stron na podstawie właściwych przepisów prawa materialnego. Dodatkowo, według pełnomocnika Zakładu, orzeczenia Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego, na które powołał się Sąd I instancji dotyczą sytuacji, w których Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał błędnego pouczenia świadczeniobiorców co do ich praw i obowiązków. W niniejszej sprawie taka okoliczność nie wystąpiła, szczególnie że żaden przepis prawa nie zobowiązuje Zakładu do informowania ubezpieczonych o wszelkich prawach i obowiązkach, jakie mogą ich w przyszłości dotyczyć, a do tego prowadziłoby przyjęcie rozumowania Sądu I instancji. Ponadto, przyznając ubezpieczonemu prawo do zasiłku macierzyńskiego, Zakład nie wydaje decyzji (decyzja jest wydawana w razie odmowy lub na wniosek ubezpieczonego), zatem nie ma możliwości poinformowania w niej o obowiązku ponownego zgłoszenia do ubezpieczeń. Na marginesie pełnomocnik organu rentowego zaznaczył, że gdyby odwołujący się wykazał jakiś delikt ZUS w tym zakresie, to ewentualnie mógłby dochodzić naprawienia szkody na drodze cywilnoprawnej. Natomiast sąd pracy i ubezpieczeń społecznych nie powinien przyznawać prawa do zasiłku opiekuńczego/zasiłku chorobowego z powodu błędnego pouczenia/ nie pouczenia odwołującego się, który obiektywnie nie zgłosił do ZUS w ustawowym terminie wniosku o objęcie ubezpieczeniem chorobowym dobrowolnym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności (apelacja z dnia 20 października 2023r., k. 23-25 a.s.). S. P.w odpowiedzi na apelację wskazał, że od 2019 roku prowadzi działalność gospodarczą i do 2023r. nie korzystał z usług księgowej. Wszystkie deklaracje pisał ręcznie i składał osobiście w Oddziale ZUS, a pracownicy organu rentowego udzielali mu pomocy przy tych czynnościach. Również wniosek o urlop macierzyński na pierwszego syna składał osobiście w asyście pracownika Zakładu. Nie wiedział, że powinien z powrotem zarejestrować się po odbytym urlopie. Nie uzyskał takich informacji od pracowników organu rentowego. Poza tym podkreślił, że co miesiąc opłacał składki w takiej samej wysokości, z ubezpieczeniem chorobowym. W okresie od 3 do 8 listopada 2022 roku był chory i ZUS wypłacił mu zasiłek w kwocie 360,08 zł. Przelew był zaksięgowany 4 stycznia 2023r., czyli już po tym, jak złożył wniosek o zasiłek opiekuńczy w czasie, gdy jego żona była w szpitalu po porodzie drugiego syna. Nadto, odwołujący się zaprzeczył stwierdzeniu organu rentowego zawartemu w apelacji, że nie sprawował osobistej opieki nad dzieckiem. Informację o tym, że powinien uzupełnić wniosek otrzymał około 21 lutego 2023r. w godzinach pracy, kiedy to zadzwonił do niego pracownik ZUS. W okresie od 1 marca 2023r. do 13 marca 2023r. korzystał z przysługującego mu urlopu macierzyńskiego. Po powrocie z urlopu uzyskał informację, że został wykreślony z ubezpieczenia chorobowego, choć cały czas opłacał składki. ZUS traktował to jako nadpłatę, ale on nie był tego świadomy(odpowiedź na apelację z dnia 29 stycznia 2024r., k. 45-46 a.s.). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja organu rentowego podlegała oddaleniu. Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktycznie, przeprowadził wystarczające postępowanie dowodowe, a następnie dokonał właściwej oceny zebranych dowodów i wyciągnął poprawne wnioski, które legły u podstaw wydania zaskarżonego wyroku. W konsekwencji Sąd Okręgowy, oceniając jako prawidłowe ustalenia faktycznie dokonane przez Sąd I instancji, przyjął je za własne, co oznacza, że zbędne jest ich szczegółowe powtarzanie. Odnosząc się do sformułowanych przez organ rentowy zarzutów w pierwszej kolejności należy wskazać, że zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania, tj.art. 477( 9)k.p.c.iart. 477( 14)k.p.c., został oceniony jako bezzasadny. Oczywiście słusznie podniósł organ rentowy, że od momentu wniesienia odwołania do sądu rozpoznawana sprawa staje się sprawą cywilną, podlegającą rozstrzygnięciu wedle reguł właściwych dla tej kategorii, a odwołanie pełni rolę pozwu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1998r., II UKN 105/98 oraz postanowienie z dnia 29 maja 2006r., I UK 314/05).Zakres rozpoznania i orzeczenia (przedmiot sporu) w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznaczony jest w pierwszej kolejności przedmiotem decyzji organu rentowego zaskarżonej do sądu ubezpieczeń społecznych, a w drugim rzędzie przedmiotem postępowania sądowego determinowanego zakresem odwołania od tejże decyzji (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2000r., II UKN 685/99 oraz postanowienia z dnia 13 maja 1999r., II UZ 52/99 i z dnia 13 października 2009r., II UK 234/08).Jednak okoliczność, że Sąd Rejonowy w rozpatrywanej sprawie wskazał na naruszenie przez organ rentowy przepisów kodeksu postepowania administracyjnego, co doprowadziło do wydania wadliwych decyzji, nie stanowi naruszenia przepisów postępowania. Sąd powszechny w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych rozpoznaje decyzje organu rentowego pod kątem zgodności z przepisami prawa materialnego. Aby jednak dokonać oceny legalności wydanej decyzji, sąd jest uprawniony do zbadania również tego, czy organ rentowy przestrzegał podstawowych zasad procedury administracyjnej, ponieważ uchybienia proceduralne mogą prowadzić do błędnego ustalenia stanu faktycznego, a tym samym do naruszenia przepisów prawa materialnego. Zatem o ile sąd powszechny nie rozstrzyga wprost o naruszeniach prawa administracyjnego, to ma obowiązek ocenić, czy decyzja organu była zgodna z przepisami prawa materialnego. Jeśli stwierdzone uchybienia proceduralne miały wpływ na treść decyzji organu, sąd ma prawo je uwzględnić w procesie orzekania i tak też stało się w analizowanej. Sąd I instancji, wydając zaskarżone rozstrzygnięcie, prawidłowo ustalił, że odwołujący się nie został pouczony przez ZUS o konieczności ponownego zgłoszenia się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego po zakończeniu okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co kolei miało wpływ na jego prawo do zasiłków, o które wnioskował. Analizując dalsze zarzuty organu rentowego, przypomnieć należy, że w myślart. 14 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 1009 – dalej jako ustawa systemowa), objęcie dobrowolnie ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi albo chorobowym następuje od dnia wskazanego odpowiednio w zgłoszeniu, o którym mowa w art. 36 ust. 10 albo 14, nie wcześniej jednak niż od dnia, w którym zgłoszenie zostało złożone w Zakładzie, z zastrzeżeniem ust. 1a, który przewiduje, że objęcie dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym następuje od dnia wskazanego we wniosku tylko wówczas, gdy zgłoszenie do ubezpieczeń emerytalnego i rentowych zostanie dokonane w terminie określonym w art. 36 ust. 4. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy dobrowolne ubezpieczenia chorobowe ustają: - od dnia wskazanego w zgłoszeniu wyrejestrowania, o którym mowa w art. 36 ust. 11 albo 14, nie wcześniej jednak niż od dnia, w którym wniosek został złożony; - od dnia ustania tytułu podlegania tym ubezpieczeniom. Okres podlegania obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i chorobowemu w przypadku osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą – w myśl art. 13 pkt 4 ustawy systemowej – trwa od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Natomiast z art. 9 ust. 1c ustawy systemowej wynika, że osoby, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4–5a, 8 i 10, spełniające jednocześnie warunki do objęcia ich obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego, podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego. Mogą one jednak dobrowolnie, na swój wniosek, być objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi także z pozostałych, wszystkich lub wybranych, tytułów. Organ rentowy w wywodach apelacyjnych skupił się na stwierdzeniu, że osoba prowadząca działalność gospodarczą po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego powinna złożyć wniosek o objęcie jej dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. Wokół tej kwestii budował swoje zarzuty, powołując się m.in. na obowiązujące orzecznictwo. Sąd Okręgowy oczywiście zgadza się, że ponowne objęcie takim ubezpieczeniem może nastąpić dopiero po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co rodzi po stronie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność obowiązek ponownego złożenia wniosku. Wskazuje na to literalna wykładnia przytoczonych przepisów. Rozpatrując przedmiotową sprawę należy mieć jednak na uwadze interpretację tych przepisów, na jaką wskazuje orzecznictwo sądowe Wynika z niego, że prowadzących działalność gospodarczą należy objąć dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym po zakończeniu urlopu macierzyńskiego nawet w przypadku niewystąpienia ze stosownym wnioskiem, o ile nie zostali w sposób odpowiedni pouczeni przez organ rentowy. W analizowanej sprawieS. P.podlegał dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu od 8 lutego 2021 roku. W okresie od 5 września 2022 roku do 18 września 2022 roku korzystał z zasiłku macierzyńskiego i po 18 września 2022 roku dopiero w dniu 11 kwietnia 2023r. zgłosił się ponownie do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Jednakże należy mieć na uwadze, jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, że odwołujący się przez cały czas opłacał składki na to ubezpieczenie i nigdy nie wyraził woli zrezygnowania z niego. Zarazem nie wiedział, że skorzystanie z zasiłku macierzyńskiego w okresie od 5 do 18 września 2022 roku skutkować będzie ustaniem ubezpieczenia chorobowego i objęciem go tylko ubezpieczeniem zdrowotnym w tym czasie. Wspomnieć także trzeba, że ZUS wypłacił odwołującemu się w listopadzie 2022 roku zasiłek chorobowy i wówczas nie kwestionował jego podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, co mogło utwierdzać go w przekonaniu, że jest osobą podlegającą takiemu ubezpieczeniu. Można więc przyjąć, że odwołujący się w wyniku takiego działania ZUS został wprowadzony w błąd co do braku konieczności dokonania dodatkowych czynności, dających mu prawo do ubezpieczenia chorobowego i związanych z tym świadczeń. Skoro ZUS wypłacił mu zasiłek chorobowy, a zarazem przyjmował składki, które po 18 września 2022 roku były opłacane terminowo i w prawidłowej wysokości, również na ubezpieczenie chorobowe, to mogło powstać u odwołującego się błędne z punktu widzenia analizowanych przepisów ustawy systemowej przekonanie o braku konieczności podjęcia dodatkowych działań. Odnosząc się do argumentów ZUS dotyczących braku obowiązku informowania ubezpieczonych o konieczności zgłoszenia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, podkreślenia wymaga także, że już w cytowanej w apelacji uchwale z dnia 11 lipca 2019r., III UZP 3/19, Sąd Najwyższy stwierdził, że „w związku z tym, że do utraty tytułu do podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu dochodzi z mocy prawa na skutek rozstrzygnięcia zbiegu tytułów objęcia ubezpieczeniem społecznym, w ocenie Sądu Najwyższego w składzie powiększonym, obowiązkiem organu rentowego wynikającym zart. 8 i 9 k.p.a.jest pouczenie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność, że z chwilą objęcia jej obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego jej dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustaje, a ponowne objęcie tym dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością może nastąpić po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co wymaga jednak złożenia stosownego wniosku (art. 11 ust. 2, art. 14 ust. 2 pkt 3 i art. 36 ust. 3 i 5 ustawy systemowej)”. Zacytowane stanowisko Sądu Najwyższego bezsprzecznie potwierdza, że obowiązkiem organu rentowego, wynikającym zart. 8 i 9 k.p.a., jest pouczenie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność, że z chwilą objęcia jej obowiązkowymi ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego, jej dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustaje, a ponowne objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w związku z prowadzoną pozarolniczą działalnością może nastąpić dopiero po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, co wymaga jednak złożenia stosownego wniosku. Źródłem powyższego obowiązku informacyjnego jest to, że utrata tytułu do podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu przez osobę prowadzącą działalność pozarolniczą następuje z mocy samego prawa, z chwilą rozpoczęcia pobierania przez tę osobę zasiłku macierzyńskiego. Przywołane stanowisko jest potwierdzeniem i zarazem rozwinięciem wcześniejszego poglądu judykatury, zgodnie z którym błędne pouczenie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność przez organ rentowy o braku konieczności złożenia ponownego wniosku o objęcie ubezpieczeniem chorobowym po ustaniu zasiłku macierzyńskiego i o nieprzerwanym podleganiu ubezpieczeniu chorobowemu, uprawnia osobę prowadzącą pozarolniczą działalność do złożenia wniosku o ponowne objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w dowolnie obranym przez nią terminie liczonym od dnia zakończenia pobierania zasiłku macierzyńskiego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2018r., II UK 213/17).Inaczej mówiąc, udzielenie przez organ rentowy osobie prowadzącej działalność pozarolniczą nieprawidłowej informacji co do czynności niezbędnych dla dalszego podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, może być podstawą stwierdzenia, że taka osoba podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od pierwszego dnia przypadającego bezpośrednio po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego, choćby złożyła ona dopiero w późniejszym czasie ponowny wniosek o objęcie jej ubezpieczeniem chorobowym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2020r., I UK 311/18). Wskazana interpretacja przepisów odnosi się również do sytuacji, w której ZUS w ogóle nie poinformował prowadzącego działalność gospodarczą o konieczności złożenia ponownego wniosku w sytuacji, gdy po upływie prawa do zasiłku macierzyńskiego ma zamiar nadal podlegać dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Skoro organ nie dopełnił tej powinności, to ubezpieczony mógł zasadnie pozostawać w usprawiedliwionym - choć błędnym - przekonaniu, że jego ubezpieczenie chorobowe "reaktywuje się". Potwierdzeniem takiego stanowiska jest kolejny wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2020r.(I UK 311/18).Wynika z niego, że wprawdzie ustawa nie określa wprost sankcji za niewywiązanie się organu rentowego z obowiązku informacyjnego, tym niemniej trzeba uznać, że osoba ubezpieczona nie powinna ponosić ujemnych konsekwencji wynikających z wadliwego zachowania organu rentowego. Skoro nie została we właściwym czasie należycie pouczona o skutkach, jakie w płaszczyźnie podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu wywołuje zaprzestanie pobierania zasiłku macierzyńskiego (brak pouczenia o konieczności złożenia nowego wniosku o objęcie ubezpieczeniem chorobowym za okres przypadający bezpośrednio po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego), to organ rentowy nie może przerzucać na nią ciężaru odpowiedzialności za skutki własnych zaniedbań. Również w już przywoływanej uchwale z 11 lipca 2019r., wydanej w składzie siedmiu sędziów, Sąd Najwyższy potwierdził słuszność tych poglądów orzecznictwa, które wskazują, że organ rentowy ma obowiązek pouczyć przedsiębiorcę o konieczności złożenia wniosku o ponowne objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą po upływie pobierania zasiłku macierzyńskiego. W przedmiotowej sprawie organ rentowy z całą pewnością nie pouczył odwołującego się o przysługujących mu prawach, a nawet – poprzez wypłatę zasiłku chorobowego – wytworzył u niego przekonanie, że jego sytuacja ustalona i potwierdzona przez ZUS zgodna jest z jego wolą, a więc, że podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Orzecznictwo zaś – które wbrew twierdzeniom Zakładu dotyczy nie tylko wprowadzenia w błąd, ale też braku informacji ZUS o obowiązku ponownego złożenia wniosku o objęcie ubezpieczeniem chorobowym – jest we wskazanym zakresie jednoznaczne. Mimo więc, że organ rentowy nie wydaje decyzji o przyznaniu zasiłku macierzyńskiego czy zasiłku chorobowego, to powinien w inny sposób uczynić zadość obowiązkowi, jaki nakładaart. 8 i 9 k.p.a.Skoro w rozpatrywanej sprawie obowiązek ten nie został spełniony, a nawet odwołujący się w pewnym momencie został wprowadzony w błąd, to Sąd Rejonowy prawidłowo zastosowałart. 14 ust. 2 pkt 3w zw. z art. 9 ust. 1c ustawy systemowej. Był też uprawniony do wydania wyroku zmieniającego zaskarżone decyzje, nie naruszając przy tymart. 28 ust. 1 i 3 oraz art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 1732).Art. 28ww. ustawy, na który w apelacji powołał się organ rentowy, został uchylony z dniem 15 stycznia 2002r., nie więc zostać naruszony. Zgodnie zaś zart. 32 ust. 1zasiłek opiekuńczy przysługuje ubezpieczonemu zwolnionemu od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem. W przedmiotowej sprawie zasadne było przyjęcie, żeS. P.po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego – wobec opłacania należnych składek na ubezpieczenie chorobowe, mimo złożenia wniosku o objęcie takim ubezpieczeniem po terminie – ubezpieczeniu temu podlegał od 19 września 2022r. i powinien otrzymać zasiłki, o które wystąpił, w tym zasiłek opiekuńczy. Co prawda organ rentowy w apelacji powołał się na okoliczność, że odwołujący się nie sprawował osobistej opieki nad dzieckiem, na tę okoliczność brak jest jednak dowodów, tym bardziej, że z twierdzeń odwołującego się wynika, iż nie jest to prawdą. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy ocenił, że brak podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Organ rentowy nie wykazał zasadności swojej argumentacji, zaś podniesione w apelacji zarzuty stanowiły jedynie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego. Na podstawieart. 385 k.p.c.apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych podlegała więc oddaleniu jako bezzasadna. sędzia Agnieszka Stachurska

15/451000/0003621/Ua

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych II instancja

151005000003021_VI_Pa_000137_2023_Uz_2025-01-22_001

VI Pa 137/23

2024-12-12 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 10:54:40.0 CET

15100500

3021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VI Pa 137/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Karolina Chudzinska Protokolant: stażysta Dominika Robacka po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024r. w Bydgoszczy na rozprawie sprawy z powództwa M. O. (1) przeciwko (...) S.A. w W. o odprawę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w B. VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 paźd

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Daromiła Pleśniak" xPublisher="dplesniak" xEditorFullName="Daromiła Pleśniak" xEditor="dplesniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="13" xFlag="published" xVolType="15/100500/0003021/Pa" xYear="2023" xVolNmbr="000137" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VI Pa 137/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 12 grudnia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Karolina Chudzinska</xText> <xText>Protokolant: stażysta Dominika Robacka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024r. w Bydgoszczy na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>M. O. (1)</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o odprawę</xText> <xText>na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>B.</xAnon> VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 października 2023r. sygn. VII P 198/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 33.293,20 (trzydzieści trzy tysiące dwieście dziewięćdziesiąt trzy i 20/100) złote brutto wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 1 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty tytułem odprawy pieniężnej;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w <xAnon>B.</xAnon>kwotę 1.664,66 (jeden tysiąc sześćset sześćdziesiąt cztery i 66/100) złote tytułem zwrotu opłaty stosunkowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy ustawy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>nadaje wyrokowi w pkt 1. rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 16.646,63 (szesnaście tysięcy sześćset czterdzieści sześć i 63/100) złotych brutto.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1350 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku w punkcie II. do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>Sprostować oczywistą omyłkę pisarską zawartą w rubrum wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>B.</xAnon> VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 października 2023r. w zakresie oznaczenia siedziby pozwanej spółki w ten sposób, że w miejsce błędnego oznaczenia: „w <xAnon>Ł.</xAnon>”, wpisać prawidłowo: „w <xAnon>W.</xAnon>”.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Sędzia Karolina Chudzinska</xIx></xText> <xText>Sygn. akt VI Pa 137/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>M. O. (1)</xAnon>, działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł pozew przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> domagając się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 33.293,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty tytułem odprawy, a nadto zasądzenia od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu powód wskazał, że był zatrudniony u pozwanego w okresie od 1 kwietnia 2013 r. do 30 marca 2020 r. Przez cały okres zatrudnienia nie było zastrzeżeń do jego pracy i systematycznie awansował, ostatnio od dnia 1 stycznia 2018 r. pracował na stanowisku regionalnego dyrektora ds. współpracy z bankiem. Dnia 30 marca 2020 r. otrzymał oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy</xLexLink>, jednakże przyczyny wskazane w oświadczeniu nie były ani konkretne, ani prawdziwe, co potwierdził prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w <xAnon>B.</xAnon> z dnia 6 kwietnia 2022 r. w sprawie VII P 363/20, który na skutek odwołania powoda zasądził na jego rzecz od pozwanej spółki kwotę 39.000 zł tytułem odszkodowania. Zdaniem powoda rzeczywistą przyczyną były zmiany organizacyjne w pozwanej spółce, zmiana okręgów działania i likwidacja jego stanowiska pracy, a więc przyczyny leżące wyłącznie po stronie pracodawcy.</xText> <xText>W odpowiedzi na powyższe pozwana spółka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwana wskazała, iż powodowi została wypowiedziana umowa o pracę w trybie natychmiastowym z przyczyn wskazanych w tym wypowiedzeniu i była to jedyna i wyłączna przyczyna rozwiązania umowy o pracę. Pozwana przyznała, iż przyczyn tych nie zdołała wykazać przed sądem i na skutek tego na rzecz powoda zasądzono od pozwanej spółki odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Podniosła jednak, iż rozwiązanie stosunku pracy spowodowane przyczynami niedotyczącymi pracownika musi być faktyczne i mieć charakter wyłączny. W ocenie pozwanej natomiast powód wyszedł z założenia, że skoro udało mu się rozstrzygnąć spór o odszkodowanie na swoją korzyść, to oznacza, że zwolnienie go nastąpiło z przyczyn niezwiązanych z jego postawą wobec pracodawcy.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 5 października 2023 r. Sąd Rejonowy w <xAnon>B.</xAnon> VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo (pkt.1); zasądziła od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.700 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty (pkt.2) oraz nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa (pkt. 3).</xText> <xText>U podstaw tego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne:</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił, że powód <xAnon>M. O. (1)</xAnon> był zatrudniony u pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> od dnia 1 kwietnia 2013 r. na czas nieokreślony. Od dnia 21 lutego 2018 r. powód był zatrudniony na stanowisku Regionalnego Dyrektora ds. współpracy z Bankiem – Obszar <xAnon>(...)</xAnon> za miesięcznym wynagrodzeniem w wysokości 13.000 zł brutto oraz pozostałymi składnikami wynagrodzenia oraz świadczeniami wynikającymi z Regulaminu Wynagrodzenia w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> </xText> <xText>Na początku 2020 r. pozwany bank otrzymał anonimowe pismo o działalności <xAnon>M. O. (1)</xAnon> polegającej na podejmowaniu działań i procesowaniu spraw w zastępstwie doradców. Wskazano, iż <xAnon>M. O. (1)</xAnon> jako Dyrektor Regionalny działa na szkodę spółki poprzez prawdopodobne założenie spółdzielni pracowników i pozyskiwanie z tego tytułu nienależnej mu premii od działających w spółdzielni pracowników. Informacja ta została zweryfikowana przez pozwanego pracodawcę. W rozmowach z pracownikami podległymi <xAnon>M. O. (1)</xAnon> wskazali oni, iż <xAnon>M. O. (1)</xAnon> proponuje założenie przez pracowników nowych spraw, a następnie przejęcie ich procedowania aż do podpisania umowy z klientem. Z tytułu podpisania takiej umowy osoby, które zakładały takie sprawy, miały otrzymać prowizję, a następnie rozliczać się z niej z przełożonym.</xText> <xText>Pismem z dnia 30 marca 2020 r. pracodawca rozwiązał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1;art. 52 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 52 § 1 pkt 1 k.p.</xLexLink> Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę było działanie oszukańcze na szkodę <xAnon> (...)</xAnon> polegające w szczególności na:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utworzeniu zorganizowanej grupy pracowników, która była przez powoda koordynowana i miała na celu:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>wykonanie limitów sprzedaży przez pracowników uczestniczących w w/w grupie za co powód pobierał bezpośrednio od nich, w gotówce, wynagrodzenie wypłacane im przez pracodawcę,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>utrzymywanie relacji z dawnymi klientami powoda, których wcześniej obsługiwał, czerpiąc z tego korzyści majątkowe,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>żądanie i pobieranie przez powoda od współpracujących w grupie pracowników i współpracowników wynagrodzenia od zrealizowanych transakcji,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>akceptowaniu a wręcz doprowadzaniu do sytuacji, w której podwładni powoda uczestniczący w w/w grupie występowali do pracodawcy i otrzymywali od niego wynagrodzenie, pomimo pełnej świadomości, iż wynagrodzenie to nie jest im należne;</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>pełniąc funkcję Regionalnego Dyrektora ds. Współpracy z Bankiem – Obszar <xAnon>(...)</xAnon>, polegającą głownie na zarządzaniu zespołem, w okresie od 08/2018 do 03/2020 powód samodzielnie realizował transakcje leasingowe z klientami. Z uwagi na fakt, że powód nie mógł być wynagradzany za realizację transakcji, pozyskiwał w tym celu do współpracy inne osoby, proponując oraz wymuszając na nich oszukańcze względem pracodawcy praktyki.</xText> </xUnit> <xText>W związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika powód złożył odwołanie do sądu pracy, w którym podniósł, iż przyczyna rozwiązania umowy o pracę nie była prawdziwa i rzeczywista. Pracodawca natomiast w odpowiedzi na pozew domagał się oddalenia powództwa w całości.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2022 r. Sąd Rejonowy w <xAnon>B.</xAnon> zasądził od pozwanej spółki na rzecz powoda kwotę 39.000,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Od powyższego orzeczenia pozwany pracodawca wywiódł apelację, która jednakże została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 12 września 2022 r.</xText> <xText>W pozwanej spółce pod koniec 2019 r. podjęto decyzję o wprowadzeniu zmian organizacyjnych w przedsiębiorstwie pozwanej spółki w pionie sprzedaży. Region <xAnon> (...)</xAnon> miał zostać połączony z regionem <xAnon> (...)</xAnon> i wobec tego z pracownikami zawierano porozumienia odnośnie pracy na nowych stanowiskach, gdyż w związku ze zmianą struktury terytorialnej część stanowisk dublowała się i zaistniała konieczność zaproponowania pracownikom nowych warunków pracy. Rozmowy na temat dalszego zatrudnienia toczyły się również z powodem, któremu ostatecznie nie przedłożono propozycji pracy, ponieważ w związku z wykryciem rzekomego kierowania przez niego zorganizowaną grupą pracowników mającą na celu wyłudzanie pieniędzy z pozwanej spółki postanowiono z nim oraz pracownikami w to zamieszanymi rozwiązać stosunki pracy bez wypowiedzenia. Przełożeni powoda, w tym ewentualny przyszły przełożony powoda po reorganizacji struktury terytorialnej, nie podejmowali decyzji o zwolnieniu powoda i pracowników powiązanych z rzekomo wykrytym procederem. Decyzja ta została podjęta przez zarząd po przeprowadzeniu postępowania kontrolnego przez dział bezpieczeństwa pozwanego banku.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, których autentyczność oraz wiarygodność nie była przez strony kwestionowana. Nadto Sąd ten przeprowadził dowód z zeznań świadków <xAnon>M. P.</xAnon>, <xAnon>K. R.</xAnon>, <xAnon>M. B.</xAnon>, <xAnon>M. O. (2)</xAnon> oraz <xAnon>J. B.</xAnon>. Sąd przeprowadził również dowód z przesłuchania powoda.</xText> <xText>Świadkom oraz powodowi Sąd Rejonowy zasadniczo dał wiarę w całości, albowiem ich zeznania były jasne, spójne i logiczne, a nadto korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.</xText> <xText>Przechodząc do rozważań prawnych Sąd I instancji wskazał, że w niniejszej sprawie sporna była przede wszystkim ocena tego czy niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę z powodem bez wypowiedzenia oraz zmiany w strukturze organizacyjnej przedsiębiorstwa pozwanej spółki uzasadniają przyznanie powodowi odprawy w myśl przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20030900844" xTitle="Ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844">ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników</xLexLink> (zwanej dalej ustawą o zwolnieniach grupowych).</xText> <xText>Sąd Rejonowy następnie wskazał, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości:</xText> <xText>1) jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 2 lata;</xText> <xText>2) dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy od 2 do 8 lat;</xText> <xText>3) trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy ponad 8 lat.</xText> <xText>W myśl zaś art. 10 ust. 1 powołanej ustawy przepisy art. 5 ust. 3-6 i art. 8 stosuje się odpowiednio w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż określona w art. 1.</xText> <xText>Sąd I instancji następnie wskazał, że w niniejszej sprawie, co przesądzono prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w <xAnon>B.</xAnon>z dnia 6 kwietnia 2022 r., sygn. akt VII P 363/20, bezspornym pozostawało to, że pozwany pracodawca oświadczeniem z dnia 30 marca 2020 r. rozwiązał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia z jego winy. Pracodawca jako przyczynę rozwiązania z powodem umowy o pracę wskazał utworzenie i kierowanie przez powoda zorganizowaną grupą pracowników mającą na celu wykonanie limitów sprzedaży, za co powód pobierał wynagrodzenie wypłacane przez pracodawcę, żądanie od pracowników działających w grupie wynagrodzenia a także samodzielną realizację transakcji leasingowych z klientami. W toku postępowania w sprawie VII P 363/20 pozwany pracodawca nie wykazał w sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości, iż przedstawione przez niego okoliczności uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę były prawdziwe, a w związku z tym na podstawie <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 56 § 1 k.p.</xLexLink> zasądzono na rzecz powoda odszkodowanie.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie Sąd Rejonowy podkreślił, że art. 10 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych wprowadza jednoznaczną zasadę, że przyczyny niedotyczące pracownika muszą stanowić wyłączny powód rozwiązania stosunku pracy. Sąd Rejonowy podzielił stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 12 września 2008 r. (I PK 22/08, OSNP 2010 nr 3-4, poz. 32, str. 90), iż „konieczność rozwiązania stosunku pracy”, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 1" xIsapId="WDU20030900844" xTitle="Ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844">art. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników</xLexLink> musi istnieć w przeświadczeniu pracodawcy i być związana z celem i funkcjonowaniem łączącego strony stosunku pracy, natomiast nie może mieć ona dodatkowego źródła w okolicznościach dotyczących pracownika, a zwłaszcza w sposobie wywiązywania się przezeń z obowiązków pracowniczych, gdyż wówczas przyczyna wypowiedzenia umowy nie ma wyłącznego charakteru. Przyczyny stanowiące wyłączny powód rozwiązania stosunku pracy, w ramach zwolnień grupowych lub indywidualnych spowodowanych przyczynami niedotyczącymi pracownika, muszą faktycznie zaistnieć, a ciężar udowodnienia ich występowania z mocy <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink> obciąża pracownika.</xText> <xText>Następnie Sąd Rejonowy wskazał, że w niniejszej sprawie, przyczyny wskazane w oświadczeniu pracodawcy z dnia 30 marca 2020 r., chociaż okazały nieprawdziwe, to stanowiły w przeświadczeniu pracodawcy wystarczającą i rzeczywistą przyczynę do rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy. Istotne jest przy tym to, że przyczyna ta wynikała z podejrzewania powoda o szkodliwe dla spółki działania, a więc była to typowa przyczyna leżąca po stronie pracownika. Z drugiej strony powód w żadnej mierze nie dowiódł, iż wyłączną przyczyną rozwiązania z nim stosunku pracy były zmiany organizacyjne w przedsiębiorstwie pozwanej. Zdaniem Sądu rejonowego, żaden dowód, w szczególności żaden świadek, nie potwierdził tego, aby powód został zwolniony chociaż pośrednio w związku z reorganizacją struktury organizacyjnej pozwanego. Wprawdzie okazały się one faktem, gdyż plan połączenia regionu <xAnon> (...)</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon> w pionie sprzedaży zbiegł się ze zwolnieniem powoda, jednakże zmiany te były procesem dość długotrwałym, trwającym do roku 2021. Sąd Rejonowy wskazał, że bez znaczenia zatem pozostawały okoliczności, iż z powodem w tym czasie prowadzono rozmowy odnośnie jego dalszego zatrudnienia w pozwanej spółce. Wręcz przeciwnie świadczy to o tym, że pracodawca nie wykluczał dalszego zatrudniania powoda, choć już w odmiennym charakterze. Dopiero wykrycie rzekomego procederu oszukańczych względem pracodawcy praktyk stanowiło impuls do rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia. Sąd Rejonowy podniósł, że oprócz powoda, stosunki pracy rozwiązano również z innymi pracownikami, którym postawiono zbieżne zarzuty odnośnie ich działań w zorganizowanej grupie pracowników z udziałem m. in. powoda.</xText> <xText>Mając na względzie powyższe Sąd I instancji uznał, iż rozwiązanie umowy o pracę z powodem, chociaż niezgodne z prawem, nie wynikało wyłącznie z przyczyn leżących po stronie pracodawcy i w związku z tym nie jest mu należna odprawa na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20030900844" xTitle="Ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844">ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników</xLexLink>. Sąd ten podkreślił, że korzystny dla pracownika wynik sporu o odszkodowanie z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 45 § 1 k.p.</xLexLink> czy z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 56 §1 k.p.</xLexLink> nie oznacza automatycznie uznania zasadności dochodzonych roszczeń o odprawę pieniężną z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 8</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 1" xIsapId="WDU20030900844" xTitle="Ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844">art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownika</xLexLink>, gdyż przesłanką zasądzenia tego ostatniego świadczenie nie jest niezgodność z przepisami bądź bezzasadność wypowiedzenia umowy o pracę, ale rozwiązanie stosunku pracy w ramach zwolnień grupowych lub indywidualnych spowodowanych przyczynami niedotyczącymi pracownika. Przyczyny te muszą zaś mieć charakter wyłączny i faktycznie zaistnieć, zaś ciężar udowodnienia ich występowania z mocy <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink> spoczywa na pracowniku (por cytowany już wyrok SN z dnia 12 września 200 8 r., I PK 22/08, OSNP 2010 nr 3-4, poz. 32, str. 90). W przedmiotowej sprawie powód nie wykazał, że rzeczywistą i wyłączną przyczyną rozwiązania z nim stosunku pracy były zmiany organizacyjne u pozwanego, które doprowadziły do likwidacji stanowiska pracy powoda.</xText> <xText>Wobec powyższego Sąd Rejonowy w punkcie 1. sentencji wyroku oddalił powództwo w całości.</xText> <xText>O kosztach procesu orzeczono w punkcie 2 wyroku z uwzględnieniem wyniku sprawy, którą powód przegrał w całości. Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink> strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu, które poniosła strona pozwana składa się wynagrodzenie ustanowionego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika i z tego tytułu zasądzono od powoda na rzecz pozwanego pracodawcy kwotę 2.700 zł. Wysokość przyznanych pozwanej kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.).</xText> <xText>O nieuiszczonych kosztach sądowych orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 97;art. 113;art. 113 ust. 1" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 97 i 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> Powód był z mocy prawa zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych (art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach), natomiast powództwo zostało w całości oddalone, a zatem w tej sytuacji brak jest podstaw do obciążania którejkolwiek ze stron tymi kosztami, które musiał w związku z tym ponieść Skarb Państwa.</xText> <xText>Apelację od tego wyroku złożył powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i zaskarżył wyrok w całości.</xText> <xText>Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że powód nie wykazał, że rzeczywistą i wyłączną przyczyną rozwiązania z nim stosunku pracy w dniu 30.03.2020r. były zmiany organizacyjne u pozwanego, które doprowadziły do likwidacji stanowiska pracy powoda w sytuacji, gdy przyczyna, wskazana w oświadczeniu o rozwiązaniu z nim stosunku pracy była nieprawdziwa, co spowodowało zasądzenie odszkodowania na rzecz powoda od pozwanego w sprawie VII 363/20 Sądu Rejonowego w <xAnon>B.</xAnon>, a oprócz likwidacji stanowiska pracy powoda nie było innych przyczyń po stronie powoda uzasadniających rozwiązanie z nim stosunku pracy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów w zakresie:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>zeznań wszystkich świadków poprzez przyznanie tym zeznaniom przymiotu wiarygodności w sytuacji gdy zeznania tych świadków ocenione także przez pryzmat związków z pozwanym tj. zatrudnienia i obawą przed utratą intratnego stanowiska, a także więzi koleżeńskie winny spowodować, że sąd uznałby zeznania świadków w zakresie przyczyn rozwiązania stosunku pracy z powodem za niewiarygodne;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>postawy procesowej pozwanego ukrywającego uchwałę Zarządu <xAnon>(...)</xAnon> z dn. 21.01.2020 wraz z załącznikiem z którego wynikała zmiana struktury organizacyjnej pozwanej spółki i likwidacja stanowiska pracy powoda, co powinna skutkować ustaleniem, że pozwany ukrywał przed sądem rzeczywistą przyczynę rozwiązania stosunku pracy z powodem odmawiając przedłożenia uchwały i złącznika wskazującego zmiany struktury organizacyjnej.</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xText>W oparciu o powyższe powód wniósł:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>o zmianę zaskarżonego orzeczenia i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 33.293zł 20gr z ustawowymi odsetkami od dnia 1.04.2020r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu wg norm przepisanych za I i II instancję,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>o wyznaczenie rozprawy.</xText> </xUnit> <xText>W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał, że prawidłowo ustalił sąd I instancji, że wskazana przez pozwanego w oświadczeniu o rozwiązaniu z powodem stosunku pracy bez wypowiedzenia przyczyna nie była prawdziwa, bo w niniejszej sprawie związany był ustaleniem w sprawie VII P363/20, że przyczyna rozwiązania z powodem stosunku w pracy wskazana w oświadczeniu pracodawcy była nieprawdziwa.</xText> <xText>Zdaniem skarżącego, wbrew stanowisku Sądu I instancji powód wykazał, że wyłączną przyczyną rozwiązania z nim stosunku pracy była likwidacja jego stanowiska pracy z dniem 30.03.2020r. Skarżący zarzucił, że sąd I Instancji nie dostrzegł korelacji tych dat, a ponadto nie zwrócił uwagi na postawę procesową pozwanej spółki, która ten fakt starała się ukryć przez cały czas trwania postępowania. Powód podkreślił, że pozwany ukrywał uchwałę i załącznik do niej wskazujący na zmiany organizacyjne pozwanego, skutkujące m. in. likwidacją stanowiska pracy powoda z dniem 01.04.2020r. Ponadto Skarżący zwrócił uwagę, że Sąd I instancji nie rozważył odpowiednio faktu, że pozwany podał nieprawdziwą przyczynę w oświadczeniu o rozwiązaniu z powodem stosunku pracy, by ukryć fakt reorganizacji, którą skrupulatnie ukrywał. Dopiero świadek <xAnon>R.</xAnon> przedstawił Sądowi uchwałę, na skutek pytań pełnomocnika powoda, oraz po przedłożonych przez powoda mailach tego świadka z przełomu marca i kwietnia 2020r, w których na uchwałę się powoływał w korespondencji z podległym mu pracownikami.</xText> <xText>Skarżący zarzucił sądowi I instancji, że nieprawidłowo ocenił zachowanie pozwanego, a gdyby dokonał tej oceny w oparciu o zasady wiedzy, doświadczenia życiowego, to skutkowałaby to ustaleniem, że przedsiębrane zabiegi pozwanego służyły ukryciu rzeczywistej przyczyny rozwiązania stosunku pracy z powodem. Zdaniem skarżącego, gdyby uchwała i załącznik nie były istotne dla rozwiązania stosunku pracy z powodem to pozwany by nie negował faktu jego posiadania i nie wskazywałby, że nie dochodziło do zmian organizacyjnych w czasie gdy zwalniano powoda oraz nie twierdziłby, że w siedzibie spółki nie ma tych dokumentów.</xText> <xText>Skarżący podniósł, że wykazał, mimo usilnych prób pozwanego zatajenia zmian organizacyjnych, że jedyną przyczyną rozwiązania z nim stosunku pracy była likwidacja jego stanowiska pracy od końca marca 2020r. oraz, że nie było po jego stronie żadnych innych prawdziwych przyczyn uzasadniających rozwiązanie nim stosunku pracy, także świadkowie nie wskazywali na inne przyczyny niż te, uznane za nieprawdziwe przez Sąd w postępowaniu VHP 363/20.</xText> <xText>Zdaniem powoda, w konsekwencji należło uznać, że skoro przyczyna wskazana w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy nie była prawdziwa, a z tym samym dniem likwidowano stanowisko pracy powoda i pozwany nie wskazał na inne przyczyny leżące po stronie powoda uzasadniające rozwiązanie stosunku pracy, to sąd powinien zasądzić kwotę dochodzoną pozwem.</xText> <xText>Powód wskazał, że w poprzednim postępowaniu z uwagi na likwidację stanowiska pracy nie mógł domagać się przywrócenia do pracy na zajmowane stanowisko i jedynie możliwym było dochodzenie odszkodowania.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelację pozwana spółka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o oddalenie apelacji w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania przed Sądem odwoławczym, w tym wyodrębnionych kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz dodatkowo o sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej w wyroku Sądu Rejonowego w <xAnon>B.</xAnon>, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 października 2023 roku sygnatura akt VII P 198/23 w zakresie oznaczenia siedziby pozwanego z miasta <xAnon>Ł.</xAnon> na prawidłową - miasto <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja powoda okazała się być zasadna i jako taka podlegała uwzględnieniu.</xText> <xText>Zarzuty sformułowane w apelacji w całości są trafne i ujawniają błędy rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji, które też z tych względów należało zmienić.</xText> <xText>Na wstępie wskazać należy, iż postępowanie apelacyjne ma merytoryczny charakter i jest dalszym ciągiem postępowania rozpoczętego przed sądem pierwszej instancji. Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 378;art. 378 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 378 § 1 k.p.c.</xLexLink> sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Rozważając zakres kognicji sądu odwoławczego Sąd Najwyższy stwierdził, iż sformułowanie „w granicach apelacji” wskazane w tym przepisie oznacza, iż sąd drugiej instancji między innymi rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestaje na materiale zebranym w pierwszej instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji oraz kontroluje poprawność postępowania przed sądem pierwszej instancji, pozostając związany zarzutami przedstawionymi w apelacji, jeżeli są dopuszczalne, ale biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, orzeka co do istoty sprawy stosownie do wyników postępowania (vide: uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008r., sygn. akt III CZP 49/07. Dodatkowo należy wskazać, iż dokonane przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne sąd drugiej instancji może podzielić i uznać za własne (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998r., sygn. akt II CKN 923/97). Może również zmienić ustalenia faktyczne stanowiące podstawę wydania wyroku sądu I instancji, i to zarówno po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, jak i bez przeprowadzenia postępowania dowodowego uzasadniającego odmienne ustalenia, chyba że szczególne okoliczności wymagają ponowienia lub uzupełnienia tego postępowania (por. uchwała składu 7 sędziów Izby Cywilnej z 23 marca 1999r., sygn. akt III CZP 59/98).</xText> <xText>Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> wymaga wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.</xText> <xText>W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy prawidłowo zgromadził materiał dowodowy, jednak jego ocena powinna - zdaniem sądu odwoławczego – prowadzić do innych wniosków, aniżeli przyjęte przez Sąd I instancji. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego nie jest w pełni prawidłowa, w kontekście norm prawa materialnego. Zarzuty skarżącego obnażają błędy w ocenie części materii sprawy. Taka zaś nie może dać pełnego obrazu zaistniałych okoliczności i zgodnie z dyrektywą <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> nie może się ostać. Powyższe w konsekwencji skutkowało też naruszeniem norm prawa materialnego i rzutowało na wynik rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Powód dochodził w niniejszym procesie odprawy z tytułu rozwiązania z nim umowy o pracę przez pozwaną z przyczyn niedotyczących pracownika – na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20030900844" xTitle="Ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844">ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników</xLexLink>. Słusznie zatem sąd I instancji wywodził, że zgodnie z art. 10 tej ustawy, przesłanką nabycia prawa do odprawy jest rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika i przyczyny te muszą stanowić wyłączny powód rozwiązania stosunku pracy, co oznacza, że wymagane jest wykazanie, że na zwolnienie pracownika nie miała wpływu żadna okoliczność dotycząca pracownika, a zwłaszcza w sposób wywiązywania się przezeń z obowiązków pracowniczych.</xText> <xText>Jak wskazuje się w orzecznictwie obowiązkiem Sądu rozpoznającego sprawę o odprawę pieniężną z art. 8 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 10 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych, jest ustalenie rzeczywistej przyczyny rozwiązania stosunku pracy oraz ocena, czy przyczyna ta dotyczyła pracownika. (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2019 r. II PK 56/18, LEX 2780201). W stanie faktycznym niniejszej sprawy pracodawca sformułował przyczynę zakończenia z powodem stosunku pracy w oświadczeniu o rozwiązaniu z nim stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika z dniem 30 marca 2024r. Powód złożył do sądu pracy odwołanie od tego oświadczenia pracodawcy i ostatecznie wygrał sprawę dotyczącą niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy przez pracodawcę. Z ustaleń sądu w tamtej sprawie wynika, że wskazana w tym oświadczeniu przyczyna była nieprawdziwa, nieistniejąca a nadto, że przez cały okres zatrudnienia (od kwietnia 2013r.) powód wykonywał swoją pracę na rzecz pozwanej sumiennie. Nie było zastrzeżeń do jego pracy jako Dyrektora Oddziału, a pracodawca w związku z planowanymi zmianami organizacyjnymi, które miały nastąpić od kwietnia 2020 roku deklarował dalsze zatrudnienie powoda, co wprost świadczy, że oceniał pracę powoda pozytywnie. W postępowaniu obecnym ale także poprzednim, zakończonym zasądzeniem na rzecz powoda odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, pracodawca nie wykazał żadnej okoliczności leżącej po stronie powoda, która mogłaby wskazywać na zasadność decyzji o jego zwolnieniu z pracy. Wszyscy zeznający świadkowie i w tym i poprzednim postepowaniu (którego wynik, jak słusznie podkreśla to skarżący w apelacji na mocy <xLexLink xArt="art. 366" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 366 k.p.c.</xLexLink> ma moc wiążącą dla sądu orzekającego w przedmiocie odprawy – co do tego, podstawy sporu i jego rozstrzygnięci) podkreślali, że powód w sposób właściwy wywiązywał się ze swoich obowiązków pracowniczym, i że jedynym powodem zwolnienia powoda był nieprawidłowo zweryfikowany przez pracodawcę donos na powoda, sformułowany prze nieżyczliwych mu podwładnych. Okoliczność ta została przesądzona w wyroku Sadu Rejonowego z dnia 6 kwietnia 2022r. wydanego pod sygnaturą VII P 363/20. Oznacza to w istocie, że wskazana w spornym oświadczeniu pracodawcy z dnia 30 marca 2020r. przyczyna nie istniała, nie było jej, nie była prawdziwa. Błędnie Sąd Rejonowy uznał, że znaczenie dla rozstrzygnięcia o roszczeniu powoda ma deklarowana przez pracodawcę i formalnie wskazana przez niego w oświadczeniu o rozwiązaniu stosunku pracy z powodem przyczyna. Konstatacja taka jest nielogiczna w kontekście rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego wydanego w sprawie VII U 363/20 i z nią sprzeczna. Skoro w tamtym postepowaniu wykazano i przesądzono, że przyczyna była nieprawdziwa, to w niniejszym postępowaniu sąd I instancji miał obowiązek ustalić, jaka była przyczyna rzeczywista i czy- w kontekście wszystkich okoliczności sprawy - istniały jeszcze jakieś inne powody, leżące po stronie pracownika, które pozwoliłyby na wniosek, że pracodawca miał jakieś inne powody, aby pracownika zwolnić, skoro wskazana przez niego przyczyna, stanowiąca formalny powód zwolnienia, nie istniała.</xText> <xText>W niniejszym postępowaniu powód wskazał na wysoce prawdopodobną rzeczywistą przyczynę zwolnienia go z pracy. Wykazał, że z dniem 1 kwietnia 2020 roku pozwana spółka dokonała reorganizacji swojej struktury, likwidując Region <xAnon>B.</xAnon> i włączając jego część pod Region <xAnon>S.</xAnon>, a w konsekwencji likwidując z dniem 1 kwietnia 2020r. stanowisko, na którym dotychczas zatrudniony był powód. W kontekście okoliczności, również wykazanej w postępowaniu, że pracownicy z zespołu powoda dużo wcześniej dostali porozumienia zmieniające warunki pracy, uwzgledniające zmianę struktury spółki, a powód takiej porozumienia nie dostał, a także tego, że zwolnienie dyscyplinarne nastąpiło na dwa dni przed wprowadzeniem wskazanych wyżej zmian i zlikwidowania stanowiska zajmowanego dotychczas przez powoda, wskazana przez powoda przyczyna wydaje się wysoce prawdopodobna. Niewątpliwe bowiem reorganizacja struktury nastąpiła praktycznie z dniem zwolnienia powoda i niewątpliwie również w chwilę po jego zwolnieniu zlikwidowano jego stanowisko pracy.</xText> <xText>W takiej sytuacji procesowej w zaskarżonym wyroku nieprawidłowo dokonano wykładni art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. w związku z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, przyjmując, że to powód miała udowodnić, że przyczyny wypowiedzenia nie były bezpośrednio związane z jego osobą lub pracą. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2011 r., I PK 203/10 (LEX nr 896451) słusznie stwierdzono, że wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> reguły rozkładu ciężaru dowodu nie można rozumieć w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, obowiązek dowodzenia wszelkich faktów o zasadniczym dla rozstrzygnięcia sporu znaczeniu spoczywa na stronie powodowej. Jeżeli powód wykazał wystąpienie faktów przemawiających za słusznością dochodzonych pretensji, wówczas to pozwanego obarcza ciężar udowodnienia ekscepcji i okoliczności uzasadniających jego zdaniem oddalenie powództwa. Podobnie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2016 r., III PK 81/15 (LEX nr 2052409), wyrażono pogląd, że w sprawie o prawo pracownika do odprawy z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 8 ust. 1</xLexLink> w związku z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. na pracodawcy spoczywa ciężar dowodu, że pracownika dotyczą nieujawnione przyczyny odwołania ze stanowiska, gdy pracodawca twierdzi, że do odwołania doszło bez żadnej przyczyny lub wyłącznie z przyczyn dotyczących pracownika.</xText> <xText>W toku niniejszego postępowania pozwana nie wskazała na żadna inną przyczynę rozwiązania stosunku pracy z powodem, niż na tą, która powołana została w oświadczeniu z dnia 30 marca 2020r, które zostało ocenione prawomocnie przez Sąd Pracy w sprawie VII U 363/20 jako nieprawdziwe. W tamtej sprawy, jak i w obecnym postępowaniu ustalono jednak jednoznacznie, że powód nie dopuścił się zarzucanego mu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, a przede wszystkim pozwany nie udowodnił, że powód utworzył zorganizowaną grupę pracowników, w celu wymuszania na nich „oszukańczych” względem pracodawcy praktyk. Co więcej, jak było wielokrotnie podkreślane, powód nigdy w czasie swojego stażu pracy na rzecz pozwanej nie dopuścił się jakiegokolwiek naruszenia obowiązków pracowniczych, tym bardziej naruszenia kwalifikowanego jako &quot;ciężkie&quot;. Powyższe potwierdza chociażby fakt awansowania go ze Starszego doradcy klienta, na Kierownika zespołu, a następnie Zastępcy kierownika oddziału w końcu na Regionalnego Dyrektora ds. Współpracy z Bankiem. Okoliczności te przeczą zatem zasadności zarzutów pracodawcy.</xText> <xText>W konsekwencji zatem, biorąc pod uwagę ciężar rozkład ciężaru dowodu, należało uznać, że pracodawca nie wykazał jakichkolwiek przyczyn leżących po stronie pracownika, uzasadniających rozwiązanie z nim stosunku pracy, co stanowi o spełnieniu podstawowej przesłanki przesądzającej o zasądzeniu na rzecz powoda odprawy pieniężnej. Niewątpliwie bowiem zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał brak jakiegokolwiek zawinionego przyczynienia się powoda do decyzji pozwanej o rozwiązaniu stosunku pracy. &quot;Dopiero bowiem stwierdzenie, że rzeczywistą przyczyną rozwiązania z pozwanymi pracownikami umów o pracę były przyczyny związane w jakiś sposób z pracownikami może przesadzić o bezpodstawności świadczenia w postaci odprawy za rozwiązanie umów o pracę z przyczyn niedotyczących pracowników. Jednocześnie, co niezwykle istotne, ciężar udowodnienia w tym zakresie spoczywa na pracodawcy&quot; (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2023 r. sygn. akt: III PSKP 24/22 LEX nr 3563310). Skoro wskazana przez pracodawcę przyczyna rozwiązania stosunku pracy okazała się fikcyjna, a pracownik wskazał na wysoce prawdopodobną przyczynę rozwiązania z nim stosunku pracy, nie leżącą po jego stronie, to pracodawca powinien udowodnić, że powołana przez powoda przyczyna nie istniała i wykazać przyczyny istniejące po stronie pracownika. Pozwana miała możliwość, a nawet obowiązek dowodzenia swoich twierdzeń na etapie przed sądem I instancji i w opisywanym zakresie nie podjęła jakiejkolwiek próby wypełnienia owej powinności, co niewątpliwie działać winno wyłącznie na jej niekorzyść w ujęciu procesowym. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 września 2022 r. III PSK 254/21, LEX nr 3487786), prawo do odprawy powstaje w razie rozwiązania umowy o pracę z przyczyny (przyczyn) niedotyczących pracownika, a nie z przyczyn dotyczących pracodawcy. To rozróżnienie ma istotne znaczenie, gdy zważyć, że przyczyny uzasadniające rozwiązanie stosunku pracy można podzielić na dotyczące pracownika, dotyczące pracodawcy i niedotyczące żadnej ze stron stosunku pracy. Należy więc uznać, ze pracownikowi przysługuje odprawa pieniężna, gdy nie zostaną w ogóle ustalone (jakiekolwiek) przyczyny wypowiedzenia umowy oraz gdy okaże się, iż ujawnione przyczyny takiego wypowiedzenia nie pozostawały w związku ze stosunkiem pracy, chyba że pracodawca udowodni, iż przyczyną wypowiedzenia były okoliczności dotyczące pracownika&quot; (tak też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2021 r. sygn. akt: III PSK 124/21). Tym samym zasądzenie odszkodowania z tytułu wadliwego rozwiązania z pracownikiem stosunku prawnego bez zachowania okresu wypowiedzenia jak najbardziej uzasadniać może także przyznanie prawa do odprawy pieniężnej. &quot;W szczególności dotyczy to sytuacji, gdy przyczyna wypowiedzenia okazała się wadliwa (pozorna, fikcyjna, nierzeczywista, nieprawdziwa, nieistniejąca), a jednocześnie nie zachodzą jakiekolwiek przyczyny, które można łączyć z osobą pracownika (przyczyny dotyczące pracownika)&quot; (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2023 r. sygn. akt: III PSKP 24/22 LEX nr 3563310).</xText> <xText>Nieuzasadnione zatem było przerzucenie na powoda obciążającego pracodawcę ciężaru dowodowego. W obliczu zaś zebranego w sprawie materiału dowodowego, który wykazał nie tylko fikcyjność wskazanej przez pozwaną spółkę przyczyny wypowiedzenia, ale także to, że powód wypełniał swoje obowiązki pracownicze w ciągu zatrudnienia bez zarzutów oraz biorąc pod uwagę brak dowodów wskazujących na istnienie jakichkolwiek przyczyn wypowiedzenia, jakie można łączyć z osobą powoda niewątpliwie zasadnym było zasądzenie odprawy pieniężnej na rzecz pracownika.</xText> <xText>Dlatego też Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu Rejonowego, zasądzając odprawę w kwocie dochodzonej w pozwie, stanowiącą dwukrotność kwoty wynagrodzenia miesięcznego obliczonego zgodnie z art. 8 w związku z art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych o czym orzekł w punkcie I. 1. wyroku. Wysokość ta jest zgodna z wyliczeniem przedstawionym na żądanie sądu przez pracodawcę w odpowiedzi na pozew ( k. 28 akt sprawy).</xText> <xText>Orzeczenie o odsetkach ustawowych za zwłokę znajduje swe oparcie w przepisach <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i § 2 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink></xText> <xText>O wymagalności roszczenia decyduje chwila, kiedy uprawniony może żądać spełnienia świadczenia. Możliwość żądania zaspokojenia roszczenia oznacza potencjalny stan o charakterze obiektywnym, którego początek następuje w chwili, w której wierzytelność zostaje uaktywniona (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23 lipca 2013 r., sygn. III APa 18/13, LEX nr 1350369). Uznać należało, że odprawa staje się wymagalna z chwilą rozwiązania stosunku pracy, co nastąpiło w dniu 30 marca 2020r. Powód jednak żądał odsetek od dnia 1 kwietnia 2020r. i dlatego też Sąd Okręgowy zasądził odsetki za opóźnienie w wypłaceniu należnej powodowi odprawy licząc od dnia 1 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty - zgodnie z wolą powoda.</xText> <xText>W punkcie I. 3. sentencji wyroku, Sąd, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink>, nałożył na stronę pozwaną obowiązek zwrotu stosunkowej opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód jako pracownik był zwolniony z mocy ustawy, tj. kwoty 1 664,66 zł, ustalonej na podstawie art. 13 ust. 1 cyt. ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.</xText> <xText>Jednocześnie Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>2</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> nadał wyrokowi w pkt.1 rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda, tj. co do kwoty 16.646,63 zł brutto (wskazanego przez stronę pozwaną w zaświadczeniu o zarobkach powoda - k.28) – o czym orzekł w punkcie I. 4. sentencji wyroku.</xText> <xText>O kosztach postepowania za I i II instancję Sąd orzekł w punkach I. 2. oraz II. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (<xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink>) oraz na podstawie przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie mając na względzie wartość przedmiotu sporu oraz treść § 2 pkt.5) w związku z § 9 ust. 1 pkt. 2) tego rozporządzenia – odnośnie kosztów za I instancję oraz §10 ust. 1 pkt. 1) Rozporządzenia – jeśli chodzi o koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Karolina Chudzinska

Daromiła Pleśniak

stażysta Dominika Robacka

Daromiła Pleśniak

Sygn. akt VI Pa 137/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Karolina Chudzinska Protokolant: stażysta Dominika Robacka po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2024r. w Bydgoszczy na rozprawie sprawy z powództwaM. O. (1) przeciwko(...) S.A.wW. o odprawę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego wB.VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 października 2023r. sygn. VII P 198/23 I Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 33.293,20 (trzydzieści trzy tysiące dwieście dziewięćdziesiąt trzy i 20/100) złote brutto wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 1 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty tytułem odprawy pieniężnej; 2 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty; 3 nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego wB.kwotę 1.664,66 (jeden tysiąc sześćset sześćdziesiąt cztery i 66/100) złote tytułem zwrotu opłaty stosunkowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy ustawy; 4 nadaje wyrokowi w pkt 1. rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 16.646,63 (szesnaście tysięcy sześćset czterdzieści sześć i 63/100) złotych brutto. II Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1350 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku w punkcie II. do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego; III Sprostować oczywistą omyłkę pisarską zawartą w rubrum wyroku Sądu Rejonowego wB.VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 października 2023r. w zakresie oznaczenia siedziby pozwanej spółki w ten sposób, że w miejsce błędnego oznaczenia: „wŁ.”, wpisać prawidłowo: „wW.”. Sędzia Karolina Chudzinska Sygn. akt VI Pa 137/23 UZASADNIENIE PowódM. O. (1), działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł pozew przeciwko(...) S.A.wŁ.domagając się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 33.293,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty tytułem odprawy, a nadto zasądzenia od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że był zatrudniony u pozwanego w okresie od 1 kwietnia 2013 r. do 30 marca 2020 r. Przez cały okres zatrudnienia nie było zastrzeżeń do jego pracy i systematycznie awansował, ostatnio od dnia 1 stycznia 2018 r. pracował na stanowisku regionalnego dyrektora ds. współpracy z bankiem. Dnia 30 marca 2020 r. otrzymał oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawieart. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, jednakże przyczyny wskazane w oświadczeniu nie były ani konkretne, ani prawdziwe, co potwierdził prawomocny wyrok Sądu Rejonowego wB.z dnia 6 kwietnia 2022 r. w sprawie VII P 363/20, który na skutek odwołania powoda zasądził na jego rzecz od pozwanej spółki kwotę 39.000 zł tytułem odszkodowania. Zdaniem powoda rzeczywistą przyczyną były zmiany organizacyjne w pozwanej spółce, zmiana okręgów działania i likwidacja jego stanowiska pracy, a więc przyczyny leżące wyłącznie po stronie pracodawcy. W odpowiedzi na powyższe pozwana spółka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana wskazała, iż powodowi została wypowiedziana umowa o pracę w trybie natychmiastowym z przyczyn wskazanych w tym wypowiedzeniu i była to jedyna i wyłączna przyczyna rozwiązania umowy o pracę. Pozwana przyznała, iż przyczyn tych nie zdołała wykazać przed sądem i na skutek tego na rzecz powoda zasądzono od pozwanej spółki odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Podniosła jednak, iż rozwiązanie stosunku pracy spowodowane przyczynami niedotyczącymi pracownika musi być faktyczne i mieć charakter wyłączny. W ocenie pozwanej natomiast powód wyszedł z założenia, że skoro udało mu się rozstrzygnąć spór o odszkodowanie na swoją korzyść, to oznacza, że zwolnienie go nastąpiło z przyczyn niezwiązanych z jego postawą wobec pracodawcy. Wyrokiem z dnia 5 października 2023 r. Sąd Rejonowy wB.VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo (pkt.1); zasądziła od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.700 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty (pkt.2) oraz nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa (pkt. 3). U podstaw tego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne: Sąd Rejonowy ustalił, że powódM. O. (1)był zatrudniony u pozwanego(...) S.A.od dnia 1 kwietnia 2013 r. na czas nieokreślony. Od dnia 21 lutego 2018 r. powód był zatrudniony na stanowisku Regionalnego Dyrektora ds. współpracy z Bankiem – Obszar(...)za miesięcznym wynagrodzeniem w wysokości 13.000 zł brutto oraz pozostałymi składnikami wynagrodzenia oraz świadczeniami wynikającymi z Regulaminu Wynagrodzenia w(...) S.A. Na początku 2020 r. pozwany bank otrzymał anonimowe pismo o działalnościM. O. (1)polegającej na podejmowaniu działań i procesowaniu spraw w zastępstwie doradców. Wskazano, iżM. O. (1)jako Dyrektor Regionalny działa na szkodę spółki poprzez prawdopodobne założenie spółdzielni pracowników i pozyskiwanie z tego tytułu nienależnej mu premii od działających w spółdzielni pracowników. Informacja ta została zweryfikowana przez pozwanego pracodawcę. W rozmowach z pracownikami podległymiM. O. (1)wskazali oni, iżM. O. (1)proponuje założenie przez pracowników nowych spraw, a następnie przejęcie ich procedowania aż do podpisania umowy z klientem. Z tytułu podpisania takiej umowy osoby, które zakładały takie sprawy, miały otrzymać prowizję, a następnie rozliczać się z niej z przełożonym. Pismem z dnia 30 marca 2020 r. pracodawca rozwiązał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawieart. 52 § 1 pkt 1 k.p.Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę było działanie oszukańcze na szkodę(...)polegające w szczególności na: 1 utworzeniu zorganizowanej grupy pracowników, która była przez powoda koordynowana i miała na celu: ⚫ wykonanie limitów sprzedaży przez pracowników uczestniczących w w/w grupie za co powód pobierał bezpośrednio od nich, w gotówce, wynagrodzenie wypłacane im przez pracodawcę, utrzymywanie relacji z dawnymi klientami powoda, których wcześniej obsługiwał, czerpiąc z tego korzyści majątkowe, żądanie i pobieranie przez powoda od współpracujących w grupie pracowników i współpracowników wynagrodzenia od zrealizowanych transakcji, akceptowaniu a wręcz doprowadzaniu do sytuacji, w której podwładni powoda uczestniczący w w/w grupie występowali do pracodawcy i otrzymywali od niego wynagrodzenie, pomimo pełnej świadomości, iż wynagrodzenie to nie jest im należne; 2 pełniąc funkcję Regionalnego Dyrektora ds. Współpracy z Bankiem – Obszar(...), polegającą głownie na zarządzaniu zespołem, w okresie od 08/2018 do 03/2020 powód samodzielnie realizował transakcje leasingowe z klientami. Z uwagi na fakt, że powód nie mógł być wynagradzany za realizację transakcji, pozyskiwał w tym celu do współpracy inne osoby, proponując oraz wymuszając na nich oszukańcze względem pracodawcy praktyki. W związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika powód złożył odwołanie do sądu pracy, w którym podniósł, iż przyczyna rozwiązania umowy o pracę nie była prawdziwa i rzeczywista. Pracodawca natomiast w odpowiedzi na pozew domagał się oddalenia powództwa w całości. Wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2022 r. Sąd Rejonowy wB.zasądził od pozwanej spółki na rzecz powoda kwotę 39.000,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Od powyższego orzeczenia pozwany pracodawca wywiódł apelację, która jednakże została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 12 września 2022 r. W pozwanej spółce pod koniec 2019 r. podjęto decyzję o wprowadzeniu zmian organizacyjnych w przedsiębiorstwie pozwanej spółki w pionie sprzedaży. Region(...)miał zostać połączony z regionem(...)i wobec tego z pracownikami zawierano porozumienia odnośnie pracy na nowych stanowiskach, gdyż w związku ze zmianą struktury terytorialnej część stanowisk dublowała się i zaistniała konieczność zaproponowania pracownikom nowych warunków pracy. Rozmowy na temat dalszego zatrudnienia toczyły się również z powodem, któremu ostatecznie nie przedłożono propozycji pracy, ponieważ w związku z wykryciem rzekomego kierowania przez niego zorganizowaną grupą pracowników mającą na celu wyłudzanie pieniędzy z pozwanej spółki postanowiono z nim oraz pracownikami w to zamieszanymi rozwiązać stosunki pracy bez wypowiedzenia. Przełożeni powoda, w tym ewentualny przyszły przełożony powoda po reorganizacji struktury terytorialnej, nie podejmowali decyzji o zwolnieniu powoda i pracowników powiązanych z rzekomo wykrytym procederem. Decyzja ta została podjęta przez zarząd po przeprowadzeniu postępowania kontrolnego przez dział bezpieczeństwa pozwanego banku. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, których autentyczność oraz wiarygodność nie była przez strony kwestionowana. Nadto Sąd ten przeprowadził dowód z zeznań świadkówM. P.,K. R.,M. B.,M. O. (2)orazJ. B.. Sąd przeprowadził również dowód z przesłuchania powoda. Świadkom oraz powodowi Sąd Rejonowy zasadniczo dał wiarę w całości, albowiem ich zeznania były jasne, spójne i logiczne, a nadto korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Przechodząc do rozważań prawnych Sąd I instancji wskazał, że w niniejszej sprawie sporna była przede wszystkim ocena tego czy niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę z powodem bez wypowiedzenia oraz zmiany w strukturze organizacyjnej przedsiębiorstwa pozwanej spółki uzasadniają przyznanie powodowi odprawy w myśl przepisówustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników(zwanej dalej ustawą o zwolnieniach grupowych). Sąd Rejonowy następnie wskazał, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości: 1) jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 2 lata; 2) dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy od 2 do 8 lat; 3) trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy ponad 8 lat. W myśl zaś art. 10 ust. 1 powołanej ustawy przepisy art. 5 ust. 3-6 i art. 8 stosuje się odpowiednio w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż określona w art. 1. Sąd I instancji następnie wskazał, że w niniejszej sprawie, co przesądzono prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego wB.z dnia 6 kwietnia 2022 r., sygn. akt VII P 363/20, bezspornym pozostawało to, że pozwany pracodawca oświadczeniem z dnia 30 marca 2020 r. rozwiązał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia z jego winy. Pracodawca jako przyczynę rozwiązania z powodem umowy o pracę wskazał utworzenie i kierowanie przez powoda zorganizowaną grupą pracowników mającą na celu wykonanie limitów sprzedaży, za co powód pobierał wynagrodzenie wypłacane przez pracodawcę, żądanie od pracowników działających w grupie wynagrodzenia a także samodzielną realizację transakcji leasingowych z klientami. W toku postępowania w sprawie VII P 363/20 pozwany pracodawca nie wykazał w sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości, iż przedstawione przez niego okoliczności uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę były prawdziwe, a w związku z tym na podstawieart. 56 § 1 k.p.zasądzono na rzecz powoda odszkodowanie. Mając powyższe na względzie Sąd Rejonowy podkreślił, że art. 10 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych wprowadza jednoznaczną zasadę, że przyczyny niedotyczące pracownika muszą stanowić wyłączny powód rozwiązania stosunku pracy. Sąd Rejonowy podzielił stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 12 września 2008 r. (I PK 22/08, OSNP 2010 nr 3-4, poz. 32, str. 90), iż „konieczność rozwiązania stosunku pracy”, o której mowa wart. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownikówmusi istnieć w przeświadczeniu pracodawcy i być związana z celem i funkcjonowaniem łączącego strony stosunku pracy, natomiast nie może mieć ona dodatkowego źródła w okolicznościach dotyczących pracownika, a zwłaszcza w sposobie wywiązywania się przezeń z obowiązków pracowniczych, gdyż wówczas przyczyna wypowiedzenia umowy nie ma wyłącznego charakteru. Przyczyny stanowiące wyłączny powód rozwiązania stosunku pracy, w ramach zwolnień grupowych lub indywidualnych spowodowanych przyczynami niedotyczącymi pracownika, muszą faktycznie zaistnieć, a ciężar udowodnienia ich występowania z mocyart. 6 k.c.w zw. zart. 300 k.p.obciąża pracownika. Następnie Sąd Rejonowy wskazał, że w niniejszej sprawie, przyczyny wskazane w oświadczeniu pracodawcy z dnia 30 marca 2020 r., chociaż okazały nieprawdziwe, to stanowiły w przeświadczeniu pracodawcy wystarczającą i rzeczywistą przyczynę do rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy. Istotne jest przy tym to, że przyczyna ta wynikała z podejrzewania powoda o szkodliwe dla spółki działania, a więc była to typowa przyczyna leżąca po stronie pracownika. Z drugiej strony powód w żadnej mierze nie dowiódł, iż wyłączną przyczyną rozwiązania z nim stosunku pracy były zmiany organizacyjne w przedsiębiorstwie pozwanej. Zdaniem Sądu rejonowego, żaden dowód, w szczególności żaden świadek, nie potwierdził tego, aby powód został zwolniony chociaż pośrednio w związku z reorganizacją struktury organizacyjnej pozwanego. Wprawdzie okazały się one faktem, gdyż plan połączenia regionu(...)oraz(...)w pionie sprzedaży zbiegł się ze zwolnieniem powoda, jednakże zmiany te były procesem dość długotrwałym, trwającym do roku 2021. Sąd Rejonowy wskazał, że bez znaczenia zatem pozostawały okoliczności, iż z powodem w tym czasie prowadzono rozmowy odnośnie jego dalszego zatrudnienia w pozwanej spółce. Wręcz przeciwnie świadczy to o tym, że pracodawca nie wykluczał dalszego zatrudniania powoda, choć już w odmiennym charakterze. Dopiero wykrycie rzekomego procederu oszukańczych względem pracodawcy praktyk stanowiło impuls do rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia. Sąd Rejonowy podniósł, że oprócz powoda, stosunki pracy rozwiązano również z innymi pracownikami, którym postawiono zbieżne zarzuty odnośnie ich działań w zorganizowanej grupie pracowników z udziałem m. in. powoda. Mając na względzie powyższe Sąd I instancji uznał, iż rozwiązanie umowy o pracę z powodem, chociaż niezgodne z prawem, nie wynikało wyłącznie z przyczyn leżących po stronie pracodawcy i w związku z tym nie jest mu należna odprawa na podstawie przepisówustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Sąd ten podkreślił, że korzystny dla pracownika wynik sporu o odszkodowanie zart. 45 § 1 k.p.czy zart. 56 §1 k.p.nie oznacza automatycznie uznania zasadności dochodzonych roszczeń o odprawę pieniężną zart. 8w związku zart. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownika, gdyż przesłanką zasądzenia tego ostatniego świadczenie nie jest niezgodność z przepisami bądź bezzasadność wypowiedzenia umowy o pracę, ale rozwiązanie stosunku pracy w ramach zwolnień grupowych lub indywidualnych spowodowanych przyczynami niedotyczącymi pracownika. Przyczyny te muszą zaś mieć charakter wyłączny i faktycznie zaistnieć, zaś ciężar udowodnienia ich występowania z mocyart. 6 k.c.w związku zart. 300 k.p.spoczywa na pracowniku (por cytowany już wyrok SN z dnia 12 września 200 8 r., I PK 22/08, OSNP 2010 nr 3-4, poz. 32, str. 90). W przedmiotowej sprawie powód nie wykazał, że rzeczywistą i wyłączną przyczyną rozwiązania z nim stosunku pracy były zmiany organizacyjne u pozwanego, które doprowadziły do likwidacji stanowiska pracy powoda. Wobec powyższego Sąd Rejonowy w punkcie 1. sentencji wyroku oddalił powództwo w całości. O kosztach procesu orzeczono w punkcie 2 wyroku z uwzględnieniem wyniku sprawy, którą powód przegrał w całości. Zgodnie z treściąart. 98 § 1 k.p.c.strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu, które poniosła strona pozwana składa się wynagrodzenie ustanowionego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika i z tego tytułu zasądzono od powoda na rzecz pozwanego pracodawcy kwotę 2.700 zł. Wysokość przyznanych pozwanej kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.). O nieuiszczonych kosztach sądowych orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawieart. 97 i 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnychw zw. zart. 98 k.p.c.Powód był z mocy prawa zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych (art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach), natomiast powództwo zostało w całości oddalone, a zatem w tej sytuacji brak jest podstaw do obciążania którejkolwiek ze stron tymi kosztami, które musiał w związku z tym ponieść Skarb Państwa. Apelację od tego wyroku złożył powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i zaskarżył wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: 1 błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że powód nie wykazał, że rzeczywistą i wyłączną przyczyną rozwiązania z nim stosunku pracy w dniu 30.03.2020r. były zmiany organizacyjne u pozwanego, które doprowadziły do likwidacji stanowiska pracy powoda w sytuacji, gdy przyczyna, wskazana w oświadczeniu o rozwiązaniu z nim stosunku pracy była nieprawdziwa, co spowodowało zasądzenie odszkodowania na rzecz powoda od pozwanego w sprawie VII 363/20 Sądu Rejonowego wB., a oprócz likwidacji stanowiska pracy powoda nie było innych przyczyń po stronie powoda uzasadniających rozwiązanie z nim stosunku pracy, 2 przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów w zakresie: ⚫ zeznań wszystkich świadków poprzez przyznanie tym zeznaniom przymiotu wiarygodności w sytuacji gdy zeznania tych świadków ocenione także przez pryzmat związków z pozwanym tj. zatrudnienia i obawą przed utratą intratnego stanowiska, a także więzi koleżeńskie winny spowodować, że sąd uznałby zeznania świadków w zakresie przyczyn rozwiązania stosunku pracy z powodem za niewiarygodne; postawy procesowej pozwanego ukrywającego uchwałę Zarządu(...)z dn. 21.01.2020 wraz z załącznikiem z którego wynikała zmiana struktury organizacyjnej pozwanej spółki i likwidacja stanowiska pracy powoda, co powinna skutkować ustaleniem, że pozwany ukrywał przed sądem rzeczywistą przyczynę rozwiązania stosunku pracy z powodem odmawiając przedłożenia uchwały i złącznika wskazującego zmiany struktury organizacyjnej. W oparciu o powyższe powód wniósł: 1 o zmianę zaskarżonego orzeczenia i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 33.293zł 20gr z ustawowymi odsetkami od dnia 1.04.2020r. do dnia zapłaty, 2 o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu wg norm przepisanych za I i II instancję, 3 o wyznaczenie rozprawy. W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał, że prawidłowo ustalił sąd I instancji, że wskazana przez pozwanego w oświadczeniu o rozwiązaniu z powodem stosunku pracy bez wypowiedzenia przyczyna nie była prawdziwa, bo w niniejszej sprawie związany był ustaleniem w sprawie VII P363/20, że przyczyna rozwiązania z powodem stosunku w pracy wskazana w oświadczeniu pracodawcy była nieprawdziwa. Zdaniem skarżącego, wbrew stanowisku Sądu I instancji powód wykazał, że wyłączną przyczyną rozwiązania z nim stosunku pracy była likwidacja jego stanowiska pracy z dniem 30.03.2020r. Skarżący zarzucił, że sąd I Instancji nie dostrzegł korelacji tych dat, a ponadto nie zwrócił uwagi na postawę procesową pozwanej spółki, która ten fakt starała się ukryć przez cały czas trwania postępowania. Powód podkreślił, że pozwany ukrywał uchwałę i załącznik do niej wskazujący na zmiany organizacyjne pozwanego, skutkujące m. in. likwidacją stanowiska pracy powoda z dniem 01.04.2020r. Ponadto Skarżący zwrócił uwagę, że Sąd I instancji nie rozważył odpowiednio faktu, że pozwany podał nieprawdziwą przyczynę w oświadczeniu o rozwiązaniu z powodem stosunku pracy, by ukryć fakt reorganizacji, którą skrupulatnie ukrywał. Dopiero świadekR.przedstawił Sądowi uchwałę, na skutek pytań pełnomocnika powoda, oraz po przedłożonych przez powoda mailach tego świadka z przełomu marca i kwietnia 2020r, w których na uchwałę się powoływał w korespondencji z podległym mu pracownikami. Skarżący zarzucił sądowi I instancji, że nieprawidłowo ocenił zachowanie pozwanego, a gdyby dokonał tej oceny w oparciu o zasady wiedzy, doświadczenia życiowego, to skutkowałaby to ustaleniem, że przedsiębrane zabiegi pozwanego służyły ukryciu rzeczywistej przyczyny rozwiązania stosunku pracy z powodem. Zdaniem skarżącego, gdyby uchwała i załącznik nie były istotne dla rozwiązania stosunku pracy z powodem to pozwany by nie negował faktu jego posiadania i nie wskazywałby, że nie dochodziło do zmian organizacyjnych w czasie gdy zwalniano powoda oraz nie twierdziłby, że w siedzibie spółki nie ma tych dokumentów. Skarżący podniósł, że wykazał, mimo usilnych prób pozwanego zatajenia zmian organizacyjnych, że jedyną przyczyną rozwiązania z nim stosunku pracy była likwidacja jego stanowiska pracy od końca marca 2020r. oraz, że nie było po jego stronie żadnych innych prawdziwych przyczyn uzasadniających rozwiązanie nim stosunku pracy, także świadkowie nie wskazywali na inne przyczyny niż te, uznane za nieprawdziwe przez Sąd w postępowaniu VHP 363/20. Zdaniem powoda, w konsekwencji należło uznać, że skoro przyczyna wskazana w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy nie była prawdziwa, a z tym samym dniem likwidowano stanowisko pracy powoda i pozwany nie wskazał na inne przyczyny leżące po stronie powoda uzasadniające rozwiązanie stosunku pracy, to sąd powinien zasądzić kwotę dochodzoną pozwem. Powód wskazał, że w poprzednim postępowaniu z uwagi na likwidację stanowiska pracy nie mógł domagać się przywrócenia do pracy na zajmowane stanowisko i jedynie możliwym było dochodzenie odszkodowania. W odpowiedzi na apelację pozwana spółka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o oddalenie apelacji w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania przed Sądem odwoławczym, w tym wyodrębnionych kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz dodatkowo o sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej w wyroku Sądu Rejonowego wB., VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 października 2023 roku sygnatura akt VII P 198/23 w zakresie oznaczenia siedziby pozwanego z miastaŁ.na prawidłową - miastoW.. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja powoda okazała się być zasadna i jako taka podlegała uwzględnieniu. Zarzuty sformułowane w apelacji w całości są trafne i ujawniają błędy rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji, które też z tych względów należało zmienić. Na wstępie wskazać należy, iż postępowanie apelacyjne ma merytoryczny charakter i jest dalszym ciągiem postępowania rozpoczętego przed sądem pierwszej instancji. Zgodnie z treściąart. 378 § 1 k.p.c.sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Rozważając zakres kognicji sądu odwoławczego Sąd Najwyższy stwierdził, iż sformułowanie „w granicach apelacji” wskazane w tym przepisie oznacza, iż sąd drugiej instancji między innymi rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestaje na materiale zebranym w pierwszej instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji oraz kontroluje poprawność postępowania przed sądem pierwszej instancji, pozostając związany zarzutami przedstawionymi w apelacji, jeżeli są dopuszczalne, ale biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, orzeka co do istoty sprawy stosownie do wyników postępowania (vide: uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008r., sygn. akt III CZP 49/07. Dodatkowo należy wskazać, iż dokonane przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne sąd drugiej instancji może podzielić i uznać za własne (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998r., sygn. akt II CKN 923/97). Może również zmienić ustalenia faktyczne stanowiące podstawę wydania wyroku sądu I instancji, i to zarówno po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, jak i bez przeprowadzenia postępowania dowodowego uzasadniającego odmienne ustalenia, chyba że szczególne okoliczności wymagają ponowienia lub uzupełnienia tego postępowania (por. uchwała składu 7 sędziów Izby Cywilnej z 23 marca 1999r., sygn. akt III CZP 59/98). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sądart. 233 § 1 k.p.c.wymaga wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy prawidłowo zgromadził materiał dowodowy, jednak jego ocena powinna - zdaniem sądu odwoławczego – prowadzić do innych wniosków, aniżeli przyjęte przez Sąd I instancji. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego nie jest w pełni prawidłowa, w kontekście norm prawa materialnego. Zarzuty skarżącego obnażają błędy w ocenie części materii sprawy. Taka zaś nie może dać pełnego obrazu zaistniałych okoliczności i zgodnie z dyrektywąart. 233 § 1 k.p.c.nie może się ostać. Powyższe w konsekwencji skutkowało też naruszeniem norm prawa materialnego i rzutowało na wynik rozstrzygnięcia. Powód dochodził w niniejszym procesie odprawy z tytułu rozwiązania z nim umowy o pracę przez pozwaną z przyczyn niedotyczących pracownika – na podstawie przepisówustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Słusznie zatem sąd I instancji wywodził, że zgodnie z art. 10 tej ustawy, przesłanką nabycia prawa do odprawy jest rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika i przyczyny te muszą stanowić wyłączny powód rozwiązania stosunku pracy, co oznacza, że wymagane jest wykazanie, że na zwolnienie pracownika nie miała wpływu żadna okoliczność dotycząca pracownika, a zwłaszcza w sposób wywiązywania się przezeń z obowiązków pracowniczych. Jak wskazuje się w orzecznictwie obowiązkiem Sądu rozpoznającego sprawę o odprawę pieniężną z art. 8 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 10 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych, jest ustalenie rzeczywistej przyczyny rozwiązania stosunku pracy oraz ocena, czy przyczyna ta dotyczyła pracownika. (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2019 r. II PK 56/18, LEX 2780201). W stanie faktycznym niniejszej sprawy pracodawca sformułował przyczynę zakończenia z powodem stosunku pracy w oświadczeniu o rozwiązaniu z nim stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika z dniem 30 marca 2024r. Powód złożył do sądu pracy odwołanie od tego oświadczenia pracodawcy i ostatecznie wygrał sprawę dotyczącą niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy przez pracodawcę. Z ustaleń sądu w tamtej sprawie wynika, że wskazana w tym oświadczeniu przyczyna była nieprawdziwa, nieistniejąca a nadto, że przez cały okres zatrudnienia (od kwietnia 2013r.) powód wykonywał swoją pracę na rzecz pozwanej sumiennie. Nie było zastrzeżeń do jego pracy jako Dyrektora Oddziału, a pracodawca w związku z planowanymi zmianami organizacyjnymi, które miały nastąpić od kwietnia 2020 roku deklarował dalsze zatrudnienie powoda, co wprost świadczy, że oceniał pracę powoda pozytywnie. W postępowaniu obecnym ale także poprzednim, zakończonym zasądzeniem na rzecz powoda odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, pracodawca nie wykazał żadnej okoliczności leżącej po stronie powoda, która mogłaby wskazywać na zasadność decyzji o jego zwolnieniu z pracy. Wszyscy zeznający świadkowie i w tym i poprzednim postepowaniu (którego wynik, jak słusznie podkreśla to skarżący w apelacji na mocyart. 366 k.p.c.ma moc wiążącą dla sądu orzekającego w przedmiocie odprawy – co do tego, podstawy sporu i jego rozstrzygnięci) podkreślali, że powód w sposób właściwy wywiązywał się ze swoich obowiązków pracowniczym, i że jedynym powodem zwolnienia powoda był nieprawidłowo zweryfikowany przez pracodawcę donos na powoda, sformułowany prze nieżyczliwych mu podwładnych. Okoliczność ta została przesądzona w wyroku Sadu Rejonowego z dnia 6 kwietnia 2022r. wydanego pod sygnaturą VII P 363/20. Oznacza to w istocie, że wskazana w spornym oświadczeniu pracodawcy z dnia 30 marca 2020r. przyczyna nie istniała, nie było jej, nie była prawdziwa. Błędnie Sąd Rejonowy uznał, że znaczenie dla rozstrzygnięcia o roszczeniu powoda ma deklarowana przez pracodawcę i formalnie wskazana przez niego w oświadczeniu o rozwiązaniu stosunku pracy z powodem przyczyna. Konstatacja taka jest nielogiczna w kontekście rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego wydanego w sprawie VII U 363/20 i z nią sprzeczna. Skoro w tamtym postepowaniu wykazano i przesądzono, że przyczyna była nieprawdziwa, to w niniejszym postępowaniu sąd I instancji miał obowiązek ustalić, jaka była przyczyna rzeczywista i czy- w kontekście wszystkich okoliczności sprawy - istniały jeszcze jakieś inne powody, leżące po stronie pracownika, które pozwoliłyby na wniosek, że pracodawca miał jakieś inne powody, aby pracownika zwolnić, skoro wskazana przez niego przyczyna, stanowiąca formalny powód zwolnienia, nie istniała. W niniejszym postępowaniu powód wskazał na wysoce prawdopodobną rzeczywistą przyczynę zwolnienia go z pracy. Wykazał, że z dniem 1 kwietnia 2020 roku pozwana spółka dokonała reorganizacji swojej struktury, likwidując RegionB.i włączając jego część pod RegionS., a w konsekwencji likwidując z dniem 1 kwietnia 2020r. stanowisko, na którym dotychczas zatrudniony był powód. W kontekście okoliczności, również wykazanej w postępowaniu, że pracownicy z zespołu powoda dużo wcześniej dostali porozumienia zmieniające warunki pracy, uwzgledniające zmianę struktury spółki, a powód takiej porozumienia nie dostał, a także tego, że zwolnienie dyscyplinarne nastąpiło na dwa dni przed wprowadzeniem wskazanych wyżej zmian i zlikwidowania stanowiska zajmowanego dotychczas przez powoda, wskazana przez powoda przyczyna wydaje się wysoce prawdopodobna. Niewątpliwe bowiem reorganizacja struktury nastąpiła praktycznie z dniem zwolnienia powoda i niewątpliwie również w chwilę po jego zwolnieniu zlikwidowano jego stanowisko pracy. W takiej sytuacji procesowej w zaskarżonym wyroku nieprawidłowo dokonano wykładni art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. w związku zart. 6 k.c., przyjmując, że to powód miała udowodnić, że przyczyny wypowiedzenia nie były bezpośrednio związane z jego osobą lub pracą. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 maja 2011 r., I PK 203/10 (LEX nr 896451) słusznie stwierdzono, że wyrażonej wart. 6 k.c.reguły rozkładu ciężaru dowodu nie można rozumieć w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, obowiązek dowodzenia wszelkich faktów o zasadniczym dla rozstrzygnięcia sporu znaczeniu spoczywa na stronie powodowej. Jeżeli powód wykazał wystąpienie faktów przemawiających za słusznością dochodzonych pretensji, wówczas to pozwanego obarcza ciężar udowodnienia ekscepcji i okoliczności uzasadniających jego zdaniem oddalenie powództwa. Podobnie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2016 r., III PK 81/15 (LEX nr 2052409), wyrażono pogląd, że w sprawie o prawo pracownika do odprawy zart. 8 ust. 1w związku z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. na pracodawcy spoczywa ciężar dowodu, że pracownika dotyczą nieujawnione przyczyny odwołania ze stanowiska, gdy pracodawca twierdzi, że do odwołania doszło bez żadnej przyczyny lub wyłącznie z przyczyn dotyczących pracownika. W toku niniejszego postępowania pozwana nie wskazała na żadna inną przyczynę rozwiązania stosunku pracy z powodem, niż na tą, która powołana została w oświadczeniu z dnia 30 marca 2020r, które zostało ocenione prawomocnie przez Sąd Pracy w sprawie VII U 363/20 jako nieprawdziwe. W tamtej sprawy, jak i w obecnym postępowaniu ustalono jednak jednoznacznie, że powód nie dopuścił się zarzucanego mu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, a przede wszystkim pozwany nie udowodnił, że powód utworzył zorganizowaną grupę pracowników, w celu wymuszania na nich „oszukańczych” względem pracodawcy praktyk. Co więcej, jak było wielokrotnie podkreślane, powód nigdy w czasie swojego stażu pracy na rzecz pozwanej nie dopuścił się jakiegokolwiek naruszenia obowiązków pracowniczych, tym bardziej naruszenia kwalifikowanego jako "ciężkie". Powyższe potwierdza chociażby fakt awansowania go ze Starszego doradcy klienta, na Kierownika zespołu, a następnie Zastępcy kierownika oddziału w końcu na Regionalnego Dyrektora ds. Współpracy z Bankiem. Okoliczności te przeczą zatem zasadności zarzutów pracodawcy. W konsekwencji zatem, biorąc pod uwagę ciężar rozkład ciężaru dowodu, należało uznać, że pracodawca nie wykazał jakichkolwiek przyczyn leżących po stronie pracownika, uzasadniających rozwiązanie z nim stosunku pracy, co stanowi o spełnieniu podstawowej przesłanki przesądzającej o zasądzeniu na rzecz powoda odprawy pieniężnej. Niewątpliwie bowiem zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał brak jakiegokolwiek zawinionego przyczynienia się powoda do decyzji pozwanej o rozwiązaniu stosunku pracy. "Dopiero bowiem stwierdzenie, że rzeczywistą przyczyną rozwiązania z pozwanymi pracownikami umów o pracę były przyczyny związane w jakiś sposób z pracownikami może przesadzić o bezpodstawności świadczenia w postaci odprawy za rozwiązanie umów o pracę z przyczyn niedotyczących pracowników. Jednocześnie, co niezwykle istotne, ciężar udowodnienia w tym zakresie spoczywa na pracodawcy" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2023 r. sygn. akt: III PSKP 24/22 LEX nr 3563310). Skoro wskazana przez pracodawcę przyczyna rozwiązania stosunku pracy okazała się fikcyjna, a pracownik wskazał na wysoce prawdopodobną przyczynę rozwiązania z nim stosunku pracy, nie leżącą po jego stronie, to pracodawca powinien udowodnić, że powołana przez powoda przyczyna nie istniała i wykazać przyczyny istniejące po stronie pracownika. Pozwana miała możliwość, a nawet obowiązek dowodzenia swoich twierdzeń na etapie przed sądem I instancji i w opisywanym zakresie nie podjęła jakiejkolwiek próby wypełnienia owej powinności, co niewątpliwie działać winno wyłącznie na jej niekorzyść w ujęciu procesowym. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 września 2022 r. III PSK 254/21, LEX nr 3487786), prawo do odprawy powstaje w razie rozwiązania umowy o pracę z przyczyny (przyczyn) niedotyczących pracownika, a nie z przyczyn dotyczących pracodawcy. To rozróżnienie ma istotne znaczenie, gdy zważyć, że przyczyny uzasadniające rozwiązanie stosunku pracy można podzielić na dotyczące pracownika, dotyczące pracodawcy i niedotyczące żadnej ze stron stosunku pracy. Należy więc uznać, ze pracownikowi przysługuje odprawa pieniężna, gdy nie zostaną w ogóle ustalone (jakiekolwiek) przyczyny wypowiedzenia umowy oraz gdy okaże się, iż ujawnione przyczyny takiego wypowiedzenia nie pozostawały w związku ze stosunkiem pracy, chyba że pracodawca udowodni, iż przyczyną wypowiedzenia były okoliczności dotyczące pracownika" (tak też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2021 r. sygn. akt: III PSK 124/21). Tym samym zasądzenie odszkodowania z tytułu wadliwego rozwiązania z pracownikiem stosunku prawnego bez zachowania okresu wypowiedzenia jak najbardziej uzasadniać może także przyznanie prawa do odprawy pieniężnej. "W szczególności dotyczy to sytuacji, gdy przyczyna wypowiedzenia okazała się wadliwa (pozorna, fikcyjna, nierzeczywista, nieprawdziwa, nieistniejąca), a jednocześnie nie zachodzą jakiekolwiek przyczyny, które można łączyć z osobą pracownika (przyczyny dotyczące pracownika)" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2023 r. sygn. akt: III PSKP 24/22 LEX nr 3563310). Nieuzasadnione zatem było przerzucenie na powoda obciążającego pracodawcę ciężaru dowodowego. W obliczu zaś zebranego w sprawie materiału dowodowego, który wykazał nie tylko fikcyjność wskazanej przez pozwaną spółkę przyczyny wypowiedzenia, ale także to, że powód wypełniał swoje obowiązki pracownicze w ciągu zatrudnienia bez zarzutów oraz biorąc pod uwagę brak dowodów wskazujących na istnienie jakichkolwiek przyczyn wypowiedzenia, jakie można łączyć z osobą powoda niewątpliwie zasadnym było zasądzenie odprawy pieniężnej na rzecz pracownika. Dlatego też Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu Rejonowego, zasądzając odprawę w kwocie dochodzonej w pozwie, stanowiącą dwukrotność kwoty wynagrodzenia miesięcznego obliczonego zgodnie z art. 8 w związku z art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych o czym orzekł w punkcie I. 1. wyroku. Wysokość ta jest zgodna z wyliczeniem przedstawionym na żądanie sądu przez pracodawcę w odpowiedzi na pozew ( k. 28 akt sprawy). Orzeczenie o odsetkach ustawowych za zwłokę znajduje swe oparcie w przepisachart. 481 § 1 i § 2 k.c.w zw. zart. 455 k.c. O wymagalności roszczenia decyduje chwila, kiedy uprawniony może żądać spełnienia świadczenia. Możliwość żądania zaspokojenia roszczenia oznacza potencjalny stan o charakterze obiektywnym, którego początek następuje w chwili, w której wierzytelność zostaje uaktywniona (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23 lipca 2013 r., sygn. III APa 18/13, LEX nr 1350369). Uznać należało, że odprawa staje się wymagalna z chwilą rozwiązania stosunku pracy, co nastąpiło w dniu 30 marca 2020r. Powód jednak żądał odsetek od dnia 1 kwietnia 2020r. i dlatego też Sąd Okręgowy zasądził odsetki za opóźnienie w wypłaceniu należnej powodowi odprawy licząc od dnia 1 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty - zgodnie z wolą powoda. W punkcie I. 3. sentencji wyroku, Sąd, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. zart. 98 § 1 k.p.c., nałożył na stronę pozwaną obowiązek zwrotu stosunkowej opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód jako pracownik był zwolniony z mocy ustawy, tj. kwoty 1 664,66 zł, ustalonej na podstawie art. 13 ust. 1 cyt. ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Jednocześnie Sąd na podstawieart. 4772§ 1 k.p.c.nadał wyrokowi w pkt.1 rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda, tj. co do kwoty 16.646,63 zł brutto (wskazanego przez stronę pozwaną w zaświadczeniu o zarobkach powoda - k.28) – o czym orzekł w punkcie I. 4. sentencji wyroku. O kosztach postepowania za I i II instancję Sąd orzekł w punkach I. 2. oraz II. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 k.p.c.) oraz na podstawie przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie mając na względzie wartość przedmiotu sporu oraz treść § 2 pkt.5) w związku z § 9 ust. 1 pkt. 2) tego rozporządzenia – odnośnie kosztów za I instancję oraz §10 ust. 1 pkt. 1) Rozporządzenia – jeśli chodzi o koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

15/100500/0003021/Pa

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

151525000003006_VI_Ka_000552_2024_Uz_2024-12-12_001

VI Ka 552/24

2024-12-12 01:00:00.0 CET

2024-12-30 18:00:04.0 CET

2024-12-30 15:19:44.0 CET

15152500

3006

SENTENCE

Rybnik, 12 grudnia 2024 r. Sygn. akt VI Ka 552/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Rybniku - VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: sędzia Paweł Stępień (spr.) Sędziowie: Katarzyna Gozdawa - Grajewska Jacek Myśliwiec Protokolant: Agnieszka Zbroszczyk w obecności oskarżyciela Witolda Jańca prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2024 r. sprawy: K. S. / S. / córki J. i D. ur. (...) w R. oskarżonej o czyn z art. 280 § 1 k

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Janecka" xPublisher="janeckab" xEditorFullName="Barbara Janecka" xEditor="janeckab" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/152500/0003006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000552" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Rybnik, 12 grudnia 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>Sygn. akt VI Ka 552/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy w Rybniku - VI Wydział Karny Odwoławczy</xBx></xText> <xText><xBx>w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący:</xBx> sędzia Paweł Stępień (spr.)</xText> <xText><xBx>Sędziowie:</xBx> Katarzyna Gozdawa - Grajewska</xText> <xText>Jacek Myśliwiec</xText> <xText><xBx>Protokolant: </xBx> Agnieszka Zbroszczyk</xText> <xText>w obecności oskarżyciela Witolda Jańca prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2024 r.</xText> <xText>sprawy:</xText> <xText><xBx><xAnon>K. S.</xAnon> /<xAnon>S.</xAnon>/ </xBx></xText> <xText><xBx>córki <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>D.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon></xBx></xText> <xText>oskarżonej o czyn z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 5 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx><xAnon>P. K.</xAnon> /<xAnon>K.</xAnon>/ </xBx></xText> <xText><xBx>syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xBx></xText> <xText>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 5 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego i obrońcę oskarżonej</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku</xText> <xText>z dnia 10 czerwca 2024 r. sygn. akt III K 2252/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>P. S.</xAnon> kwotę 840,00 zł (osiemset czterdzieści złotych) plus 23 % podatku VAT w kwocie 193,20 zł (sto dziewięćdziesiąt trzy złote i dwadzieścia groszy), łącznie kwotę 1.033,20 zł (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote i dwadzieścia groszy), tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu oskarżonej <xAnon>K. S.</xAnon> w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>K. D.</xAnon> kwotę 840,00 zł (osiemset czterdzieści złotych) plus 23 % podatku VAT w kwocie 193,20 zł (sto dziewięćdziesiąt trzy złote i dwadzieścia groszy), łącznie kwotę 1.033,20 zł (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote i dwadzieścia groszy), tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu oskarżonego <xAnon>P. K.</xAnon> w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>zwalnia oskarżoną <xAnon>K. S.</xAnon> i oskarżonego <xAnon>P. K.</xAnon> od kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xIx>sędzia Paweł Stępień (spr.)</xIx></xText> <xText><xIx>sędzia Katarzyna Gozdawa - Grajewska sędzia Jacek Myśliwiec </xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Paweł Stępień

Barbara Janecka

Agnieszka Zbroszczyk

Barbara Janecka

Rybnik, 12 grudnia 2024 r. Sygn. akt VI Ka 552/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Rybniku - VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący:sędzia Paweł Stępień (spr.) Sędziowie:Katarzyna Gozdawa - Grajewska Jacek Myśliwiec Protokolant:Agnieszka Zbroszczyk w obecności oskarżyciela Witolda Jańca prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2024 r. sprawy: K. S./S./ córkiJ.iD. ur. (...)wR. oskarżonej o czyn zart. 280 § 1 k.k.iart. 278 § 5 k.k.iart. 276 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k., P. K./K./ synaJ.iB. ur. (...)wK. oskarżonego o czyn zart. 280 § 1 k.k.iart. 278 § 5 k.k.iart. 276 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.przy zast.art. 64 § 2 k.k.i zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 64 § 1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego i obrońcę oskarżonej od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 10 czerwca 2024 r. sygn. akt III K 2252/23 I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw.P. S.kwotę 840,00 zł (osiemset czterdzieści złotych) plus 23 % podatku VAT w kwocie 193,20 zł (sto dziewięćdziesiąt trzy złote i dwadzieścia groszy), łącznie kwotę 1.033,20 zł (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote i dwadzieścia groszy), tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu oskarżonejK. S.w postępowaniu odwoławczym; III przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw.K. D.kwotę 840,00 zł (osiemset czterdzieści złotych) plus 23 % podatku VAT w kwocie 193,20 zł (sto dziewięćdziesiąt trzy złote i dwadzieścia groszy), łącznie kwotę 1.033,20 zł (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote i dwadzieścia groszy), tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu oskarżonegoP. K.w postępowaniu odwoławczym; IV zwalnia oskarżonąK. S.i oskarżonegoP. K.od kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa. sędzia Paweł Stępień (spr.) sędzia Katarzyna Gozdawa - Grajewska sędzia Jacek Myśliwiec

15/152500/0003006/Ka

Sąd Okręgowy w Rybniku

VI Wydział Karny Odwoławczy

nie każdy ze współdziałających musi swoim zachowaniem wypełnić znamiona modalne danego typu przestępstwa.

154015000001006_II_Ka_000302_2024_Uz_2024-12-12_001

II Ka 302/24

2024-12-12 01:00:00.0 CET

2025-01-02 18:00:04.0 CET

2025-01-02 11:06:10.0 CET

15401500

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 302/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1.CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu z dnia 27 czerwca 2024 r. w sprawie II K 439/23 0.1.Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ in

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Dorota Koper" xPublisher="KoperDorota" xEditorFullName="Dorota Koper" xEditor="KoperDorota" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/401500/0001006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000302" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="387"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="113"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="161"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II Ka 302/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.CZĘŚĆ WSTĘPNA</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu z dnia 27 czerwca 2024 r. w sprawie II K 439/23</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☐ na korzyść</xText> <xText>☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.0.1.Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.0.1.Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zarzut z apelacji oskarżyciela publicznego</xBx></xText> <xText>Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który nie pozostawał bez wpływu na treść orzeczenia polegający na uznaniu, że oskarżona nie dopuściła się zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 §1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink>, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uprawdopodobniła w sposób niebudzący wątpliwości, że oskarżona dopuściła się czynu przestępnego.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Powyższy zarzut w ocenie Sądu odwoławczego nie jest zasadny.</xBx></xText> <xText>Na wstępie poczynionych rozważań należy wskazać, że uchybienie, o jakim stanowi przepis <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 kpk</xLexLink>, ma miejsce wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego - nie odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania. Błąd może stanowić wynik niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź określonych nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów (błąd dowolności). Może być, zatem wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub braku przestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie (<xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>). Dodać przy tym należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może, tak jak w niniejszej sprawie, polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd I instancji. Skarżący nie może, ograniczać się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez Sąd a rzeczywistym, w jego ocenie, przebiegiem zdarzenia, ale powinien wskazać, na czym konkretnie błąd w ustaleniach faktycznych polega (wyrok SN z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74).</xText> <xText>Wskazane w apelacji argumenty w żaden natomiast sposób nie podważają prawidłowości dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, co do uniewinnienia oskarżonej od zarzucanego jej czynu, a kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku żadnej z powyższych form błędu nie ujawniła. Słuszne bowiem jest twierdzenie Sądu I instancji zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe nie potwierdziło tezy wniesionego przeciwko <xAnon>B. S.</xAnon> aktu oskarżenia.</xText> <xText>Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, że w sposób prawidłowy zostały ocenione w sprawie zebrane dowody.</xText> <xText>Z wyjaśnień oskarżonej (k. 375-376, 485v-486), które zostały uznane przez Sąd I instancji za wiarygodne wynika, że ból w nodze <xAnon>B. S.</xAnon> odczuwała ona już wcześniej. Z tą chorą nogą w/w przychodziła do pracy z uwagi na nagromadzenie obowiązków i wszyscy pracownicy wiedzieli, że <xAnon>B. S.</xAnon> ma problemy z poruszaniem się. Mimo tego oskarżona nie chciała korzystać ze zwolnienia gdyż ze schorzeniem dało się funkcjonować. Natomiast w dniu zdarzenia w/w zaczęła przesuwać kosze po chlebie ułożone w tzw. wieżę i w momencie gdy jeden z koszów się osunął <xAnon>B. S.</xAnon> próbując go złapać niefortunnie stanęła, co spowodowało stały ból w kończynie, który w zasadzie w/w nie pozwolił na swobodne poruszanie się. W efekcie tego zajścia dalszy dzień pracy upłynął <xAnon>B. S.</xAnon> na tym, że siedziała w kuchni na tzw. odbieraku. Również po skończonej pracy oskarżona nie chciała pomocy ze strony koleżanek, będąc w tym względzie zawstydzona i sama udała się do domu. Następnie <xAnon>B. S.</xAnon> została zawieziona przez córkę kuzynki <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> na <xAnon> (...)</xAnon> do <xAnon>D.</xAnon> skąd została skierowana na oddział ortopedii w <xAnon>T.</xAnon>. Ponadto w swoich wyjaśnieniach <xAnon>B. S.</xAnon> podała spójnie, że po zakończeniu wizyty w szpitalu o zdarzeniu poinformowała kierownika kuchni, wskazując, że będzie przebywać na zwolnieniu, oraz, że do zdarzenia doszło na terenie zakładu pracy na rampie.</xText> <xText>Nie jest natomiast odpowiednią przeciwwagą do zdyskredytowania wyjaśnień oskarżonej fakt, że <xAnon>B. S.</xAnon> podpisała protokół powypadkowy bez wniesienia do niego uwag i zastrzeżeń. Słusznie bowiem w zakresie powyższego wskazuje Sąd I instancji w uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku, że w/wymieniona działała w zaufaniu do członków komisji powypadkowej. Natomiast doświadczenie życiowe wskazuje, że strony postępowań często nie zapoznają się z całością przedstawionych im do zapoznania obszernych, formalnych dokumentów lub czynią to bez zrozumienia.</xText> <xText>Powyższe wyjaśnienia oskarżonej znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków w osobach <xAnon>Ł. B.</xAnon> (k. 371, 500v), <xAnon>R. S.</xAnon> (k. 46v, 488), częściowo <xAnon>E. T.</xAnon> (k. 351-352, 490), <xAnon>M. K.</xAnon> (k. 491) i <xAnon>E. B.</xAnon> (k. 491v), oraz w dokumentacji medycznej jak i opinii biegłego ortopedy-traumatologa (k. 384, 404-413, 475-484, 512-515).</xText> <xText>Świadek <xAnon>Ł. B.</xAnon> w swoich zeznaniach wskazał, że rozmawiał on z <xAnon>B. S.</xAnon> w dniu zdarzenia widział, jak w/w podpierała się i narzekała na ból nogi, jednakże od świadka oskarżona pomocy nie chciała.</xText> <xText>Natomiast świadek <xAnon>R. S.</xAnon> wskazał w swojej relacji, że widział <xAnon>B. S.</xAnon> siedzącą przy tzw. obieraku oraz, że słyszał na korytarzu głosy o bolącej nodze.</xText> <xText>Świadek <xAnon>M. K.</xAnon> wskazała natomiast, że od <xAnon>E. T.</xAnon> dowiedziała się, że coś się stało oskarżonej. Nadto świadek potwierdziła, że chciała w dniu 27 kwietnia 2023 r. odwieść <xAnon>B. S.</xAnon> do domu ta jednak nie chciała pomocy, gdyż stwierdziła, że da radę. Świadek potwierdziła również, że oskarżona utykała na nogę co widać ewidentnie na zabezpieczonym w sprawie nagraniu (k.358-364), jak także podkreśliła, że <xAnon>B. S.</xAnon> przed dniem zdarzenia kulała.</xText> <xText>Także świadek <xAnon>E. B.</xAnon> podała spójnie w złożonych zeznaniach, że oskarżonej coś się stało w nogę podczas przepychania skrzynek. Nadto w/wymieniona wskazała że <xAnon>B. S.</xAnon> podczas wychodzenia z pracy w dniu zdarzenia uskarżała się na ból nogi i twierdziła, że będzie jej ciężko zejść z klatki schodowej oraz kierować samochodem.</xText> <xText>Natomiast, co szczególnie warte podkreślenia, słusznie Sąd Rejonowy ocenił jako wiarygodne w części zeznania <xAnon>E. T.</xAnon> dotyczące tych depozycji, w których świadek potwierdzała, że usłyszała krzyk oskarżonej i prawdopodobnie później mogła z nią rozmawiać na temat zdarzenia wypadkowego. Pozostała zaś część relacji <xAnon>E. T.</xAnon> nie jest zgodna ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i stanowi jak to podkreślił Sąd Rejonowy w Tarnobrzegu nieświadomą konfabulację w/wymienionej.</xText> <xText>Również zeznania <xAnon>J. O.</xAnon> (k. 40-41, 487v-488) potwierdziły fakt otrzymania od oskarżonej informacji o zdarzeniu.</xText> <xText>Także świadek <xAnon>E. S.</xAnon> (k. 490v) wskazywała, że oskarżona miała już wcześniej problemy z nogą, która ją bolała, a nadto świadek zrobiła oskarżonej kanapkę, gdyż siedząc na obieraku <xAnon>B. S.</xAnon> nie miała sił aby przejść w to miejsce kuchni, gdzie przygotowuje się posiłek.</xText> <xText>Co istotne z zalegającej w aktach sprawy opinii wynika, że zakres zmian opisanych w badaniu rezonansem umożliwiał <xAnon>B. S.</xAnon> chodzenie i noszenie średnich ciężarów oraz poruszanie się po równej nawierzchni. Natomiast osoby cierpiące na tego rodzaju schorzenia i prezentujące analogiczne zmiany mogą poruszać się i przesuwać ciężkie przedmioty bez wykazywania bólu i bez istotnego uszczerbku dla zdrowia. Dlatego też oskarżona, choć wcześniej odczuwała ból, z powodu dolegliwości zwyrodnieniowych, to mogła wykonywać normalną pracę i dopiero zdarzenie z dnia 27 kwietnia 2023 r. spowodowało istotny rozwój zespołu bólowego, który jej to uniemożliwił.</xText> <xText>W tym miejscu należy wskazać, że na pojęcie usiłowania składają się trzy elementy, które muszą wystąpić kumulatywnie: zamiar popełnienia czynu zabronionego, bezpośrednie zmierzanie do jego dokonania oraz brak dokonania.</xText> <xText>Ponadto należy przypomnieć skarżącemu, że strona przedmiotowa przestępstwa oszustwa z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub nieudolności do należytego rozumienia przestępczego działania. Błędem w rozumieniu znamion tego przestępstwa jest niezgodność między obiektywną rzeczywistością, a jej odbiciem w świadomości człowieka. Warunkiem, więc koniecznym istnienia błędu jest konfrontacja obiektywnej rzeczywistości ze stanem świadomości człowieka. Wprowadzeniem w błąd jest więc wszelkie zachowanie wytwarzające w świadomości innej osoby mylny obraz rzeczywistości.</xText> <xText>Przestępstwo określone w <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem, powodujące rezultat w postaci zmniejszenia stanu majątkowego podmiotu, w stosunku do którego nastąpiło rozporządzenie. Przestępstwo oszustwa charakteryzuje się, więc dwoma przedmiotami czynności wykonanej. Zachowanie sprawcy skierowane jest, bowiem z jednej strony na osobę, która dokonuje niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem, z drugiej zaś strony na mienie, które sprawca uzyskuje w wyniku rozporządzenia. Istotne natomiast jest to aby pomiędzy zachowaniem się sprawcy, przyjmującym postać działania, a szkodą w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem zachodził związek przyczynowy i chodzi tu o tego rodzaju powiązanie, zgodnie z którym nie nastąpiłoby niekorzystne rozrządzenie mieniem bez określonego zachowania sprawcy.</xText> <xText>Wreszcie co w przedmiotowej sprawie ma zasadnicze znaczenie dla jej prawidłowego rozstrzygnięcia przestępstwo oszustwa określone w <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Jego znamiona podmiotowe znacznie wybiegają poza samo zachowanie się zewnętrzne sprawcy. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując więc zachowanie w ramach realizacji zamiaru musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Tak więc zamiar bezpośredni w przestępstwie oszustwa obejmuje zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Sprawca musi bowiem chcieć użyć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia przy realizowaniu znamion przestępstwa. Zamiar sprawcy na płaszczyźnie intelektualnej musi więc obejmować dwa elementy. Z jednej strony, sposób zachowania sprawcy, tzw. środek intelektualny – wprowadzenie w błąd i z drugiej strony sprawca musi mieć świadomość, że co najmniej może uzyskać korzyść majątkową z planowanego zachowania w wyniku zastosowania sposobu działania. Oznacza to, że zamiar oszustwa musi przyjmować postać chęci skierowanej na zachowanie prowadzące do wywołania błędu i chęci doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez osobę. Tym samym elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca bowiem nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania. Oba te elementy muszą być objęte świadomością sprawcy. Oszustwo z punktu widzenia znamion strony podmiotowej może być bowiem popełnione wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym – <xIx>dolus coloratus</xIx>, obejmującym zarówno cel, jak i sposób działania sprawcy (por. wyrok SN z 22.11.1973 r., III KR 278/73).</xText> <xText>O zamiarze sprawcy przesądza całokształt tak podmiotowych, jak i przedmiotowych okoliczności. Dopiero bowiem na podstawie wszystkich okoliczności dotyczącego danego wypadku i osoby sprawcy możliwe jest odtworzenie rzeczywistych przeżyć sprawcy i ustalenia do czego zmierzał i czego chciał. Dla przyjęcia zamiaru konieczne jest ustalenie, że sprawca miał świadomość przekazywania osobie rozporządzającej mieniem nieprawdziwych informacji i czynił to, aby doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (por. Kodeks karny. Nowa kodyfikacja karna. Przestępstwa przeciwko mieniu. Zeszyt 21, Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas. Warszawa 1998 r., str. 195-198, tezy 49, 50, 51 i 55).</xText> <xText>Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, że oskarżona nie miała zamiaru wprowadzać pokrzywdzonego w jakikolwiek błąd, a tym samym swoim działaniem nie zmierzała w sposób bezpośredni do dokonania przestępstwa oszustwa.</xText> <xText>Uszło uwadze skarżącego bowiem to, że <xAnon>B. S.</xAnon>:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>nie podjęła żadnych czynności zmierzających do realizacji oszustwa;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w dniu 27 kwietnia 2023 r. faktycznie doszło do nasilenia dolegliwości bólowych u oskarżonej w związku z przepychaniem koszy na chleb i złym stąpnięciem w/w, a okoliczność ta miała miejsce na terenie zakładu pracy;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>oskarżona poinformowała kierownika kuchni po wizycie w szpitalu, że ma zwolnienie lekarskie i to była jedyna aktywność <xAnon>B. S.</xAnon> w niniejszej sprawie, co jest rzeczą oczywistą, gdyż każdy pracownik, stara się zawiadomić przełożonego o swojej absencji w miejscu pracy;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>B. S.</xAnon> nie dążyła w żaden sposób do powołania komisji wypadkowej, która sporządziła protokół powypadkowy nr <xAnon> (...)</xAnon>, gdyż nastąpiło to z inicjatywy <xAnon>J. O.</xAnon>;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>oskarżona nie domagała się także żadnego odszkodowania;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>B. S.</xAnon> nie zakwestionowała ustaleń zespołu powypadkowego stwierdzającego, że zdarzenie z dnia 27 kwietnia 2023r. nie było wypadkiem przy pracy, a nawet nie wdała się w nieformalną dyskusję z jej członkami, podpisując jedynie protokół.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wobec powyższego należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie nie doszło do popełnienia przestępstwa usiłowania oszustwa. To prokurator stawiając oskarżonej zarzuty i kierując do sądu akt oskarżenia w sposób pobieżny przeanalizował zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Należy bowiem w tym miejscu przypomnieć, że rolą oskarżyciela publicznego jest zgromadzenie takiego materiału dowodowego, którego wymowa potwierdzi fakt popełnienia przestępstwa przez oskarżonego. <xBx>Należy wręcz podkreślić, że oskarżyciel publiczny nie zadbał nawet o tak elementarną kwestię, jak ustalenie wysokości w jakiej miało rzekomo dojść do usiłowania niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego</xBx>. Oczywistym natomiast jest, że przy przestępstwie stypizowanym w <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> (do znamion którego należy m.in. doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem), niezbędnym z punktu widzenia wypełnienia ustawowych znamion czynu zabronionego, jest ustalenie konkretnej wartości mienia (wysokości szkody) objętego tym niekorzystnym rozporządzeniem. Wskazanie w opisie czynu wysokości szkody poniesionej przez podmiot pokrzywdzony tym przestępstwem jest z kolei niezbędne z uwagi na inne rozstrzygnięcia sądu orzekającego w sytuacji wydania wyroku skazującego, chociażby ustalenia okoliczności łagodzących lub obciążających przy ustalaniu rodzaju i rozmiaru instrumentów reakcji karnoprawnej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>W świetle naprowadzonych wyżej okoliczności wniosek oskarżyciela publicznego nie jest zasadny.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText>5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu na podstawie <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437§1 kpk</xLexLink> utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Apelacja oskarżyciela publicznego i podniesiony w niej zarzut nie znalazł akceptacji Sądu II instancji. Wobec powyższego brak było jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia wniesionej apelacji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText>5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.Koszty Procesu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonej <xAnon>B. S.</xAnon> kwoty 840 złotych tytułem kosztów związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru znajduje swoje uzasadnienie w treści <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 632;art. 632 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.632 pkt 1 kpk</xLexLink> w zw. z § 11 ust 2 pkt 4.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Obciążenie kosztami postępowania odwoławczego Skarbu Państwa uzasadnia treść <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.636 § 1 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.PODPIS</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="329"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Oskarżyciel publiczny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☐ na korzyść</xText> <xText>☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

SSO Maciej Olechowski

Dorota Koper

st. sekr. sąd. Edyta Bełczowska

Dorota Koper

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 302/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1.CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu z dnia 27 czerwca 2024 r. w sprawie II K 439/23 0.1.Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.1.Granice zaskarżenia 0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.0.1.Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 1.Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.1.Ustalenie faktów 0.0.1.Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 0.1.Ocena dowodów 0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Zarzut z apelacji oskarżyciela publicznego Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który nie pozostawał bez wpływu na treść orzeczenia polegający na uznaniu, że oskarżona nie dopuściła się zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu zart. 13 §1 kkw zw. zart. 286 § 1 kk, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uprawdopodobniła w sposób niebudzący wątpliwości, że oskarżona dopuściła się czynu przestępnego. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Powyższy zarzut w ocenie Sądu odwoławczego nie jest zasadny. Na wstępie poczynionych rozważań należy wskazać, że uchybienie, o jakim stanowi przepisart. 438 pkt 3 kpk, ma miejsce wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego - nie odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania. Błąd może stanowić wynik niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź określonych nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów (błąd dowolności). Może być, zatem wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub braku przestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie (art. 7 kpk). Dodać przy tym należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może, tak jak w niniejszej sprawie, polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd I instancji. Skarżący nie może, ograniczać się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez Sąd a rzeczywistym, w jego ocenie, przebiegiem zdarzenia, ale powinien wskazać, na czym konkretnie błąd w ustaleniach faktycznych polega (wyrok SN z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74). Wskazane w apelacji argumenty w żaden natomiast sposób nie podważają prawidłowości dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, co do uniewinnienia oskarżonej od zarzucanego jej czynu, a kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku żadnej z powyższych form błędu nie ujawniła. Słuszne bowiem jest twierdzenie Sądu I instancji zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe nie potwierdziło tezy wniesionego przeciwkoB. S.aktu oskarżenia. Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, że w sposób prawidłowy zostały ocenione w sprawie zebrane dowody. Z wyjaśnień oskarżonej (k. 375-376, 485v-486), które zostały uznane przez Sąd I instancji za wiarygodne wynika, że ból w nodzeB. S.odczuwała ona już wcześniej. Z tą chorą nogą w/w przychodziła do pracy z uwagi na nagromadzenie obowiązków i wszyscy pracownicy wiedzieli, żeB. S.ma problemy z poruszaniem się. Mimo tego oskarżona nie chciała korzystać ze zwolnienia gdyż ze schorzeniem dało się funkcjonować. Natomiast w dniu zdarzenia w/w zaczęła przesuwać kosze po chlebie ułożone w tzw. wieżę i w momencie gdy jeden z koszów się osunąłB. S.próbując go złapać niefortunnie stanęła, co spowodowało stały ból w kończynie, który w zasadzie w/w nie pozwolił na swobodne poruszanie się. W efekcie tego zajścia dalszy dzień pracy upłynąłB. S.na tym, że siedziała w kuchni na tzw. odbieraku. Również po skończonej pracy oskarżona nie chciała pomocy ze strony koleżanek, będąc w tym względzie zawstydzona i sama udała się do domu. NastępnieB. S.została zawieziona przez córkę kuzynkiM.R.na(...)doD.skąd została skierowana na oddział ortopedii wT.. Ponadto w swoich wyjaśnieniachB. S.podała spójnie, że po zakończeniu wizyty w szpitalu o zdarzeniu poinformowała kierownika kuchni, wskazując, że będzie przebywać na zwolnieniu, oraz, że do zdarzenia doszło na terenie zakładu pracy na rampie. Nie jest natomiast odpowiednią przeciwwagą do zdyskredytowania wyjaśnień oskarżonej fakt, żeB. S.podpisała protokół powypadkowy bez wniesienia do niego uwag i zastrzeżeń. Słusznie bowiem w zakresie powyższego wskazuje Sąd I instancji w uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku, że w/wymieniona działała w zaufaniu do członków komisji powypadkowej. Natomiast doświadczenie życiowe wskazuje, że strony postępowań często nie zapoznają się z całością przedstawionych im do zapoznania obszernych, formalnych dokumentów lub czynią to bez zrozumienia. Powyższe wyjaśnienia oskarżonej znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków w osobachŁ. B.(k. 371, 500v),R. S.(k. 46v, 488), częściowoE. T.(k. 351-352, 490),M. K.(k. 491) iE. B.(k. 491v), oraz w dokumentacji medycznej jak i opinii biegłego ortopedy-traumatologa (k. 384, 404-413, 475-484, 512-515). ŚwiadekŁ. B.w swoich zeznaniach wskazał, że rozmawiał on zB. S.w dniu zdarzenia widział, jak w/w podpierała się i narzekała na ból nogi, jednakże od świadka oskarżona pomocy nie chciała. Natomiast świadekR. S.wskazał w swojej relacji, że widziałB. S.siedzącą przy tzw. obieraku oraz, że słyszał na korytarzu głosy o bolącej nodze. ŚwiadekM. K.wskazała natomiast, że odE. T.dowiedziała się, że coś się stało oskarżonej. Nadto świadek potwierdziła, że chciała w dniu 27 kwietnia 2023 r. odwieśćB. S.do domu ta jednak nie chciała pomocy, gdyż stwierdziła, że da radę. Świadek potwierdziła również, że oskarżona utykała na nogę co widać ewidentnie na zabezpieczonym w sprawie nagraniu (k.358-364), jak także podkreśliła, żeB. S.przed dniem zdarzenia kulała. Także świadekE. B.podała spójnie w złożonych zeznaniach, że oskarżonej coś się stało w nogę podczas przepychania skrzynek. Nadto w/wymieniona wskazała żeB. S.podczas wychodzenia z pracy w dniu zdarzenia uskarżała się na ból nogi i twierdziła, że będzie jej ciężko zejść z klatki schodowej oraz kierować samochodem. Natomiast, co szczególnie warte podkreślenia, słusznie Sąd Rejonowy ocenił jako wiarygodne w części zeznaniaE. T.dotyczące tych depozycji, w których świadek potwierdzała, że usłyszała krzyk oskarżonej i prawdopodobnie później mogła z nią rozmawiać na temat zdarzenia wypadkowego. Pozostała zaś część relacjiE. T.nie jest zgodna ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i stanowi jak to podkreślił Sąd Rejonowy w Tarnobrzegu nieświadomą konfabulację w/wymienionej. Również zeznaniaJ. O.(k. 40-41, 487v-488) potwierdziły fakt otrzymania od oskarżonej informacji o zdarzeniu. Także świadekE. S.(k. 490v) wskazywała, że oskarżona miała już wcześniej problemy z nogą, która ją bolała, a nadto świadek zrobiła oskarżonej kanapkę, gdyż siedząc na obierakuB. S.nie miała sił aby przejść w to miejsce kuchni, gdzie przygotowuje się posiłek. Co istotne z zalegającej w aktach sprawy opinii wynika, że zakres zmian opisanych w badaniu rezonansem umożliwiałB. S.chodzenie i noszenie średnich ciężarów oraz poruszanie się po równej nawierzchni. Natomiast osoby cierpiące na tego rodzaju schorzenia i prezentujące analogiczne zmiany mogą poruszać się i przesuwać ciężkie przedmioty bez wykazywania bólu i bez istotnego uszczerbku dla zdrowia. Dlatego też oskarżona, choć wcześniej odczuwała ból, z powodu dolegliwości zwyrodnieniowych, to mogła wykonywać normalną pracę i dopiero zdarzenie z dnia 27 kwietnia 2023 r. spowodowało istotny rozwój zespołu bólowego, który jej to uniemożliwił. W tym miejscu należy wskazać, że na pojęcie usiłowania składają się trzy elementy, które muszą wystąpić kumulatywnie: zamiar popełnienia czynu zabronionego, bezpośrednie zmierzanie do jego dokonania oraz brak dokonania. Ponadto należy przypomnieć skarżącemu, że strona przedmiotowa przestępstwa oszustwa zart. 286 § 1 kkpolega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub nieudolności do należytego rozumienia przestępczego działania. Błędem w rozumieniu znamion tego przestępstwa jest niezgodność między obiektywną rzeczywistością, a jej odbiciem w świadomości człowieka. Warunkiem, więc koniecznym istnienia błędu jest konfrontacja obiektywnej rzeczywistości ze stanem świadomości człowieka. Wprowadzeniem w błąd jest więc wszelkie zachowanie wytwarzające w świadomości innej osoby mylny obraz rzeczywistości. Przestępstwo określone wart. 286 § 1 kkjest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem, powodujące rezultat w postaci zmniejszenia stanu majątkowego podmiotu, w stosunku do którego nastąpiło rozporządzenie. Przestępstwo oszustwa charakteryzuje się, więc dwoma przedmiotami czynności wykonanej. Zachowanie sprawcy skierowane jest, bowiem z jednej strony na osobę, która dokonuje niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem, z drugiej zaś strony na mienie, które sprawca uzyskuje w wyniku rozporządzenia. Istotne natomiast jest to aby pomiędzy zachowaniem się sprawcy, przyjmującym postać działania, a szkodą w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem zachodził związek przyczynowy i chodzi tu o tego rodzaju powiązanie, zgodnie z którym nie nastąpiłoby niekorzystne rozrządzenie mieniem bez określonego zachowania sprawcy. Wreszcie co w przedmiotowej sprawie ma zasadnicze znaczenie dla jej prawidłowego rozstrzygnięcia przestępstwo oszustwa określone wart. 286 § 1 kkjest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Jego znamiona podmiotowe znacznie wybiegają poza samo zachowanie się zewnętrzne sprawcy. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując więc zachowanie w ramach realizacji zamiaru musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Tak więc zamiar bezpośredni w przestępstwie oszustwa obejmuje zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Sprawca musi bowiem chcieć użyć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia przy realizowaniu znamion przestępstwa. Zamiar sprawcy na płaszczyźnie intelektualnej musi więc obejmować dwa elementy. Z jednej strony, sposób zachowania sprawcy, tzw. środek intelektualny – wprowadzenie w błąd i z drugiej strony sprawca musi mieć świadomość, że co najmniej może uzyskać korzyść majątkową z planowanego zachowania w wyniku zastosowania sposobu działania. Oznacza to, że zamiar oszustwa musi przyjmować postać chęci skierowanej na zachowanie prowadzące do wywołania błędu i chęci doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez osobę. Tym samym elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca bowiem nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania. Oba te elementy muszą być objęte świadomością sprawcy. Oszustwo z punktu widzenia znamion strony podmiotowej może być bowiem popełnione wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym –dolus coloratus, obejmującym zarówno cel, jak i sposób działania sprawcy (por. wyrok SN z 22.11.1973 r., III KR 278/73). O zamiarze sprawcy przesądza całokształt tak podmiotowych, jak i przedmiotowych okoliczności. Dopiero bowiem na podstawie wszystkich okoliczności dotyczącego danego wypadku i osoby sprawcy możliwe jest odtworzenie rzeczywistych przeżyć sprawcy i ustalenia do czego zmierzał i czego chciał. Dla przyjęcia zamiaru konieczne jest ustalenie, że sprawca miał świadomość przekazywania osobie rozporządzającej mieniem nieprawdziwych informacji i czynił to, aby doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (por. Kodeks karny. Nowa kodyfikacja karna. Przestępstwa przeciwko mieniu. Zeszyt 21, Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas. Warszawa 1998 r., str. 195-198, tezy 49, 50, 51 i 55). Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy wskazać, że oskarżona nie miała zamiaru wprowadzać pokrzywdzonego w jakikolwiek błąd, a tym samym swoim działaniem nie zmierzała w sposób bezpośredni do dokonania przestępstwa oszustwa. Uszło uwadze skarżącego bowiem to, żeB. S.: ⚫ nie podjęła żadnych czynności zmierzających do realizacji oszustwa; w dniu 27 kwietnia 2023 r. faktycznie doszło do nasilenia dolegliwości bólowych u oskarżonej w związku z przepychaniem koszy na chleb i złym stąpnięciem w/w, a okoliczność ta miała miejsce na terenie zakładu pracy; oskarżona poinformowała kierownika kuchni po wizycie w szpitalu, że ma zwolnienie lekarskie i to była jedyna aktywnośćB. S.w niniejszej sprawie, co jest rzeczą oczywistą, gdyż każdy pracownik, stara się zawiadomić przełożonego o swojej absencji w miejscu pracy; B. S.nie dążyła w żaden sposób do powołania komisji wypadkowej, która sporządziła protokół powypadkowy nr(...), gdyż nastąpiło to z inicjatywyJ. O.; oskarżona nie domagała się także żadnego odszkodowania; B. S.nie zakwestionowała ustaleń zespołu powypadkowego stwierdzającego, że zdarzenie z dnia 27 kwietnia 2023r. nie było wypadkiem przy pracy, a nawet nie wdała się w nieformalną dyskusję z jej członkami, podpisując jedynie protokół. Wobec powyższego należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie nie doszło do popełnienia przestępstwa usiłowania oszustwa. To prokurator stawiając oskarżonej zarzuty i kierując do sądu akt oskarżenia w sposób pobieżny przeanalizował zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Należy bowiem w tym miejscu przypomnieć, że rolą oskarżyciela publicznego jest zgromadzenie takiego materiału dowodowego, którego wymowa potwierdzi fakt popełnienia przestępstwa przez oskarżonego.Należy wręcz podkreślić, że oskarżyciel publiczny nie zadbał nawet o tak elementarną kwestię, jak ustalenie wysokości w jakiej miało rzekomo dojść do usiłowania niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego. Oczywistym natomiast jest, że przy przestępstwie stypizowanym wart. 286 § 1 kk(do znamion którego należy m.in. doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem), niezbędnym z punktu widzenia wypełnienia ustawowych znamion czynu zabronionego, jest ustalenie konkretnej wartości mienia (wysokości szkody) objętego tym niekorzystnym rozporządzeniem. Wskazanie w opisie czynu wysokości szkody poniesionej przez podmiot pokrzywdzony tym przestępstwem jest z kolei niezbędne z uwagi na inne rozstrzygnięcia sądu orzekającego w sytuacji wydania wyroku skazującego, chociażby ustalenia okoliczności łagodzących lub obciążających przy ustalaniu rodzaju i rozmiaru instrumentów reakcji karnoprawnej. Wniosek Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania stosownie do treściart. 437 § 2 kpkw zw. zart. 454 § 1 kpk. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. W świetle naprowadzonych wyżej okoliczności wniosek oskarżyciela publicznego nie jest zasadny. 1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu na podstawieart. 437§1 kpkutrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Apelacja oskarżyciela publicznego i podniesiony w niej zarzut nie znalazł akceptacji Sądu II instancji. Wobec powyższego brak było jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia wniesionej apelacji. 0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 1.Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II Zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonejB. S.kwoty 840 złotych tytułem kosztów związanych z ustanowieniem obrońcy z wyboru znajduje swoje uzasadnienie w treściart. 634 kpkw zw. zart.632 pkt 1 kpkw zw. z § 11 ust 2 pkt 4. III Obciążenie kosztami postępowania odwoławczego Skarbu Państwa uzasadnia treśćart.636 § 1 kpk. 1.PODPIS 0.1.Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Oskarżyciel publiczny Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania stosownie do treściart. 437 § 2 k.p.k.w zw. zart. 454 § 1 k.p.k. 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana

15/401500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu

II Wydział Karny

W niniejszej sprawie nie doszło do popełnienia przestępstwa usiłowania oszustwa. To prokurator stawiając oskarżonej zarzuty i kierując do Sądu akt oskarżenia w sposób pobieżny przeanalizował zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Należy bowiem w tym miejscu przypomnieć, że rolą oskarżyciela publicznego jest zgromadzenie takiego materiału dowodowego, którego wymowa potwierdzi fakt popełnienia przestępstwa przez oskarżonego. Należy wręcz podkreślić, że oskarżyciel publiczny nie zadbał nawet o elementarną kwestię, jak ustalenie wysokości w jakiej miało rzekomo dojść do usiłowania niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego. Oczywistym natomiast jest, że przy przestępstwie stypizowanym w art. 286§1 kk (do znamion którego należy m.in. doprowadzenie innej osoby do niekorzystanego rozporządzania własnym lub cudzym mieniem), niezbędnym z punktu widzenia wypełnienia ustawowych znamion czynu zabronionego jest ustalenie konkretnej wartości mienia (wysokości szkody) objętego tym niekorzystnym rozporządzeniem. Wskazanie w opisie czynu wysokości szkody poniesionej przez podmiot pokrzywdzony tym przestępstwem jest z kolei niezbędne z uwagi na inne rozstrzygnięcie sądu orzekającego w sytuacji wydania wyroku skazującego, chociażby ustalenia okoliczności łagodzących lub obciążających przy ustalaniu rodzaju i rozmiaru instrumentów reakcji karnoprawnej.

153510007020003_XIV_C_000936_2021_Uz_2025-01-20_001

XIV C 936/21

2024-12-12 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:04.0 CET

2025-01-21 10:56:59.0 CET

15351000

7020003

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Jolanta Czajka-Bałon Protokolant: st. sekr.sąd. Grażyna Bielicka po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwa A. G. ( G. ) przeciwko (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że nie istnieje stosunek prawny kredytu, wynikający z umowy

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Kamila Nowak" xPublisher="kamila.nowak" xEditorFullName="Agnieszka Oszczypała" xEditor="agnieszka.oszczypala" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="21" xFlag="published" xVolType="15/351000/7020003/C" xYear="2021" xVolNmbr="000936" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xIx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xIx> </xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 12 grudnia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następującym:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: sędzia Jolanta Czajka-Bałon</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: st. sekr.sąd. Grażyna Bielicka</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2024 r. w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx> <xAnon>A. G.</xAnon> (<xAnon>G.</xAnon>)</xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon> (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">o ustalenie i zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>ustala, że nie istnieje stosunek prawny kredytu, wynikający z <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> kredytu budowalnego w walucie wymienialnej, zawartej 13 października 2006 r. między powodem <xAnon>A. G.</xAnon> a poprzednikiem prawnym pozwanego <xAnon> Bankiem (...) Spółką Akcyjną</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>A. G.</xAnon> kwotę 101 497,27 (sto jeden tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt siedem i 27/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lipca 2021 r. do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>kosztami procesu obciąża pozwanego i z tego tytułu zasądza od niego na rzecz powoda kwotę 14 463,72 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"> Jolanta Czajka-Bałon</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>A. G.</xAnon> w pozwie z dnia 4 października 2021 roku (data wpływu do tutejszego sądu) skierowanym przeciwko <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> wnieśli o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon> zawartej między stronami w dniu 13 października 2006 roku i w związku z tym o zasądzenie od pozwanego łącznie na ich rzecz kwoty 101.497,27 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15 lipca 2021 roku do dnia zapłaty. Powodowie zgłosili również żądanie ewentualne wyrażone w punkcie I 2) i 3) pozwu.</xText> <xText>Nadto domagał się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce oraz opłat skarbowych od pełnomocnictw z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>W uzasadnieniu powód podał, że jako konsument zawarł z pozwanym umowę o kredyt hipoteczny. Umowa została zawarta przy wykorzystaniu stosowanego przez pozwanego wzorca umownego. W chwili podpisania umowy, faktyczna wysokość zobowiązań z niej wynikających była niemożliwa do ustalenia, a niedostateczny zakres informacji udostępnionych przez pozwanego uniemożliwił powodowi rzetelną ocenę konsekwencji ekonomicznych płynących z jej zawarcia. W dalszej części uzasadnienia powód przytoczył szeroką argumentację na poparcie zarzutów nieważności umowy kredytu z powodu sprzeczności z prawem i zasadami współżycia społecznego oraz abuzywności jej postanowień. Podniósł, że nieważnością dotknięta jest cała umowa kredytu. Powołując się na abuzywność postanowień umowy wskazał, że konsekwencją jest ich bezskuteczność względem niego.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem uiszczonej opłaty od pełnomocnictwa oraz odsetek w przypadku opóźnienia w zapłacie. W szerokiej argumentacji krytycznie odniósł się do stanowiska powodów co do nieważności umowy i abuzywności jej postanowień oraz wskazał na brak interesu prawnego powodów w żądaniu ustalenia. Ponadto podniósł zarzut nadużycia prawa przez powodów.</xText> <xText>Pismem z dnia 21 czerwca 2023 roku pozwany na wypadek uznania, że umowa kredytu zawarta między stronami jest nieważna zgłosił zarzut zatrzymania świadczeń spełnionych przez powoda na rzecz Banku do czasu zaofiarowania przez powoda zwrotu świadczenia spełnionego przez Bank w postaci zapłaty kwoty 143.949,39 zł tj. wartości kapitału wypłaconego na podstawie Umowy kredytu.</xText> <xText>Na rozprawie w dniu 24 października 2024 roku powód został poinformowany, że umowa kredytu może zawierać postanowienia niedozwolone, których konsekwencją jest jej nieważność, a następnie został pouczony, jakie to może nieść dla niego negatywne konsekwencje. Powód sprzeciwił się utrzymaniu klauzul abuzywnych i zaakceptował konsekwencje nieważności umowy.</xText> <xText>Do końca postępowania strony wnosiły i wywodziły jak dotychczas.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W 2008 roku powód powziął zamiar zakupu mieszkania deweloperskiego w <xAnon>P.</xAnon>. Nie posiadał własnych oszczędności, dlatego potrzebował środków finansowych na ten cel. W związku z tym poszukiwał ofert kredytowych w różnych bankach. W konsekwencji udał się do <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> (poprzednia nazwa pozwanego). Po analizie jego sytuacji finansowej pracownik Banku zaproponował mu kredyt denominowany do franka szwajcarskiego. Pracownik pozwanego zapewniał powoda, że zaoferowany kredyt jest korzystniejszy niż w złotych, gdyż jest tańszy i ma niższe raty. Poinformowano, że kwota kredytu będzie wyrażona we frankach szwajcarskich, ale zostanie wypłacona w złotych według kursu banku. Wskazywano, że frank jest bardzo stabilną walutą. Powodowi nie przedstawiono żadnej symulacji kredytowej w przypadku wzrostu kursu CHF.</xText> <xText>Powód kierując się zapewnieniami pracownika Banku zdecydował się ubiegać o jego udzielenie. W dniu 4 października 2006 r. złożył wniosek kredytowy wskazując, że potrzebuje na nabycie lokalu mieszkalnego 150.000,00 zł tj. 61.644,68 CHF (po kursie 2,4333). Okres kredytowania określił na 360 miesięcy. We wniosku kredytowym powód złożył podpis pod oświadczeniem, że jest świadomy występowania ryzyka zmiany kursu waluty kredytu, o przyznanie którego się ubiega oraz ponoszenia przez niego konsekwencji zmiany waluty. W tym samym dniu podpisał także „Oświadczenie o ponoszeniu ryzyka walutowego i/lub ryzyka zmiennej stopy procentowej dla kredytów hipotecznych / budowalnych / konsolidacyjnych / pożyczki hipotecznej” o treści: „Oświadczam, że pracownik <xAnon> Banku (...) SA</xAnon> przedstawił mi ofertę kredytu hipotecznego / budowalnego / konsolidacyjnego / pożyczki hipotecznej w złotych i w walucie wymienialnej. Po zapoznaniu się z tą ofertą zdecydowałem, że dokonuje wyboru oferty umowy kredytu / pożyczki w walucie wymienialnej, mając pełną świadomość, iż w okresie obowiązywania umowy kredytu / pożyczki może nastąpić wzrost kursu waluty kredytu / pożyczki, co spowoduje podwyższenie kwoty kredytu / odsetek / kwoty raty kapitałowo - odsetkowej przypadającej / przypadających do spłaty, określonej / określonych w złotych. Potwierdzam otrzymanie informacji o kosztach obsługi kredytu / pożyczki w przypadku niekorzystnej zmiany kursu waluty”.</xText> <xText>Powód uzyskał pozytywną decyzję kredytową, w związku z czym 13 października 2006 roku doszło do podpisania umowy kredytu hipotecznego w walucie wymienialnej nr <xAnon> (...)</xAnon>. Przed podpisaniem powód przeczytał umowę, która została sporządzona przy wykorzystaniu stosowanego przez Bank wzoru. Skupił się jednak na kwestiach podstawowych jak kwota udzielonego kredytu, okres kredytowania, dane osobowe. Jej zapisów powód nie negocjował. Powód nie negocjował kursu, po którym nastąpi wypłata kredytu i nie był on mu znany. Działał w zaufaniu do Banku, miał świadomość, że kurs franka może wzrosnąć, jednak nie zdawał sobie sprawy, że wahania mogą być tak duże. W dacie zawarcia umowy powód miał wykształcenie średnie i prowadził własną działalność gospodarczą polegająca na świadczeniu usług transportowych.</xText> <xText><xIx>Dowód: wniosek kredytowy (k. 172-177), informacje wnioskodawcy (k. 178-181), oświadczenie (k. 182), decyzja kredytowa (k. 183, 208-210), tabela kursu walut (k. 211), harmonogram spłat (k. 184-190), symulacja spłat (k. 191-202), raport kredytowy (k. 203-207), umowa kredytu ( k. 25-28, 212-221), zeznania powoda (k. 527-528, 703-704).</xIx></xText> <xText>Umowa kredytu zawiera m.in. następujące postanowienia:</xText> <xText>Bank udziela Kredytobiorcy na jego wniosek z dnia 04.10.2006 r. kredytu w kwocie 61.644,68 CHF a Kredytobiorca zobowiązuje się do jego wykorzystania zgodnie z warunkami niniejszej umowy (§ 1 ust. 1). Bank udziela kredytu na okres od dnia zawarcia niniejszej umowy do 18-08-2038 r. (§ 1 ust. 2). Kredyt przeznaczony jest na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie wolnostojącej (…) w miejscowości <xAnon>W.</xAnon> (…) (§ 1 ust. 3).</xText> <xText>Kredyt zostanie wypłacony w transzach, bezgotówkowo na rzecz Kredytobiorcy do 10.10.2036 r. (§ 2 ust. 2).</xText> <xText>Od kwoty udzielonego kredytu Bank pobiera, jednorazowo, najpóźniej w dniu wypłaty kredytu bezzwrotną opłatę przygotowawczą w wysokości 369,87 CHF (§ 2 ust. 1). Kredyt zostanie wypłacony, bezgotówkowo w VIII transzach: VII pierwszych transz zostanie wypłaconych na rachunek <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>P.</xAnon> (…) VIII transza (…) zostanie przekazana na rachunek osobisty Kredytobiorcy prowadzony przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Oddział w <xAnon>P.</xAnon> (…) Ewentualny niedobór środków do zapłacenia zbywcy, wynikający z wahania kursu, zostanie zapłacony z własnych środków Kredytobiorcy (§ 2 ust. 2).</xText> <xText>Oprocentowanie kredytu wynosi w dniu zawarcia niniejszej umowy 3,8350 % w stosunku rocznym. Oprocentowanie jest zmienne i ustalane jest w oparciu o stopę referencyjną 3M LIBOR, (…), obowiązującą w Banku w dniu podpisania umowy kredytu, a w okresie kredytowania - w pierwszym dniu kolejnego okresu stabilizacji oprocentowania oraz przy uwzględnieniu marży Banku w wysokości 2,00 punktów procentowych (§ 3 ust. 1).</xText> <xText>Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w terminach określonych w ust. 3 (§ 4 ust. 1). Kredyt spłacany jest miesięcznie w równych ratach kapitałowo-odsetkowych wysokości wynikających z harmonogramu.(…) Odsetki spłacane są miesięcznie w terminach płatności rat kapitału. (§ 4 ust. 2). Spłata kredytu następuje w formie obciążenia należną kwotą kredytu i odsetkami (…) konta osobistego INTEGRUM prowadzonego w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Oddział w <xAnon>P.</xAnon> nr (…) do wysokości wolnych środków na tym koncie, na podstawie pisemnej dyspozycji Kredytobiorcy (§ 4 ust. 7).</xText> <xText>Obowiązkowe zabezpieczenie spłaty kredytu stanowią: 1) hipoteka zwykła w kwocie 61.644,68 CHF(…) oraz hipoteka kaucyjna (…) do kwoty 30.822,34 CHF (…) wpisana na pierwszym miejscu na rzecz Banku, na nieruchomości stanowiącej własność Pan <xAnon>A. G.</xAnon> (…) (§ 6 ust. 1 pkt 1).</xText> <xText>W sprawach nieuregulowanych w niniejszej umowie mają zastosowanie: 1) Regulamin kredytu hipotecznego i budowalnego, (…) (§ 17 pkt 1).</xText> <xText>Regulamin kredytu hipotecznego i budowalnego, o którym mowa w § 17 pkt 1 umowy(dalej powoływany jako Regulamin), zawiera m.in. następujące postanowienia:</xText> <xText>Kredyty w walutach wymienialnych wypłacane są w złotych, przy zastosowaniu kursu kupna waluty obowiązującego w Banku w chwili wypłaty. Kredyty w walutach wymienialnych podlegają spłacie w złotych, przy zastosowaniu kursu sprzedaży waluty obowiązującego w Banku w chwili spłaty (§ 37 ust. 1 i 2). Odsetki, prowizja oraz opłaty naliczane są w walucie Kredytu i podlegają spłacie w złotych, przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut obowiązującego w Banku w chwili spłaty (§ 37 ust. 1).</xText> <xText>W przypadku kredytów walutowych (…) może wystąpić różnica pomiędzy udzieloną a przewidzianą do wypłaty kwotą kredytu wyrażoną w złotych , wynikającą z różnicy kursów walut. Ryzyko wystąpienia różnic kursowych ponosi Kredytobiorca. Kredytobiorca zobowiązuje się do pokrycia ewentualnej różnicy pomiędzy kwotą Kredytu przeliczoną na złote po kursie kupna obowiązującym w dniu złożenia wniosku o Kredyt a kwotą Kredytu przeliczoną na złote po kursie kupna z dnia wypłaty Kredytu, niezbędną do zamknięcia inwestycji (§ 40 ust. 1 i 2).</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa kredytu ( k. 25-28, 212-221), Regulamin (k. 29-36, 309-324).</xIx></xText> <xText>Na podstawie złożonych przez powoda dyspozycji, kredyt został wypłacony: 20 października 2006 r. kwota 26.157,46 zł, która była wynikiem przeliczenia 10.993,30 CHF na złote po kursie 2,3794 zł; 13 grudnia 2006r. kwota 20.524,93 zł, która była wynikiem przeliczenia 8.794,64 CHF na złote po kursie 2,3338 zł; 10 stycznia 2007 r. kwota 20.688,51 zł, która była wynikiem przeliczenia 8.794,64 CHF na złote po kursie 2,3524 zł; 13 lutego 2007 r. kwota 20.740,40 zł, która była wynikiem przeliczenia 8.794,64 CHF na złote po kursie 2,3583 zł; 14 marca 2007 r. kwota 20.852,97 zł, która była wynikiem przeliczenia 8.794,64 CHF na złote po kursie 2,3711 zł; 11 kwietnia 2007 r. kwota 17.751,01 zł, która była wynikiem przeliczenia 8.652,10 CHF na złote po kursie 2,2828 zł; 26 kwietnia 2007 r. kwota 4.696,08 zł, która była wynikiem przeliczenia 2.093,66 CHF na złote po kursie 2,2430 zł; 14 maja 2007 r. kwota 10.538,03 zł, która była wynikiem przeliczenia 4.727,06 CHF na złote po kursie 2,293 zł.</xText> <xText>Po oddaniu mieszkania przez dewelopera, powód wprowadził się do niego i mieszka w nim do tej pory.</xText> <xText>Powód spłaca kredyt w sposób przewidziany w umowie. W wykonaniu umowy w okresie od dnia 17 października 2011 r. do dnia 17 maja 2021 r. strona powodowa uiściła na rzecz pozwanego raty kapitałowe w wysokości 74.038,51 zł, raty odsetkowe w wysokości 27.247,41 zł oraz 2,05 zł odsetek karnych, oraz 209,30 tytułem składki ubezpieczenia niskiego wkładu własnego czyli łącznie 101.497,27 zł.</xText> <xText><xIx>Dowód: wniosek o uruchomienie kredytu (k. 223-224), dyspozycje wypłaty (k. 225-236), historia wypłat kredytu (k. 237), historia spłat (k. 238-247), zaświadczenie pozwanego (k. 37-43), historia rachunku (k. 250-307), opinia biegłego (k. 601-610, 677-682), zeznania powoda (k. 527-528, 703-704).</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 6 lipca 2021 roku powód skierował do pozwanego reklamację, w której wezwał go w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania, do zapłaty na jego rzecz kwoty 145.258,69 zł jako zwrotu nienależnie pobranych od niego świadczeń w okresie od dnia 13 października 2006 roku r. do dnia 27 maja 2021 roku. Powołał się na to, że umowa kredytu jest nieważna z mocy prawa a także, że zawiera niedozwolone klauzule umowne. Pozwany otrzymał wezwanie i pismem z 14 lipca 2021 roku odpowiedział odmownie.</xText> <xText><xIx>Dowód: reklamacja powodów (k. 52-54), odpowiedź na reklamację (k. 55-56)</xIx></xText> <xText><xBx>Podstawą dla powyższych ustaleń była następująca ocena zgromadzonego materiału: </xBx></xText> <xText>Niektóre fakty zgłoszone przez jedną stronę zostały przez drugą przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">230 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez strony w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści. Złożenie przez drugą stronę kserokopii tego samego dokumentu albo odwołanie się do złożonej przez przeciwnika kopii dokumentu było ewidentnym przyznaniem takiego twierdzenia (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink>). Natomiast niedoniesienie się danej strony do kserokopii złożonej przez przeciwnika stanowiło nie wypowiedzenie się co do jego twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (<xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink>). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały one złożone w oryginałach.</xText> <xText>Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>P. L.</xAnon> okazały się nieprzydatne dla rozpoznania sprawy. Świadek <xAnon>P. L.</xAnon> w dacie zawarcia umowy kredytowej przez powoda zatrudniony był w pozwanym Banku na stanowisku doradcy klienta. Jego podpis widnieje na umowie kredytowej. Świadek nie pamiętał jednak powoda i okoliczności zawierania przez niego umowy kredytowej u pozwanego. Podał również, że nie pamięta procedur związanych z kredytami indeksowanymi/denominowanymi do waluty obcej obowiązujących u pozwanego w 2006 r. Wypowiedzi dotyczące stosowanych u pozwanego później procedur, nie miały wartości, gdyż nie mogły stanowić wiarygodnego potwierdzenie tego, że to, co świadek zapamiętał z tych procedur (zmiennych w czasie) obowiązywało także w czasie rozmów z powodem. Zeznania świadka w części, w jakiej dotyczyły wyjaśnień, jakich standardowo pracownicy banku udzielali klientom Banku, odnośnie do kredytów denominowanych, były nieprzydatne, gdyż nie mogły stanowić wiarygodnego potwierdzenia, że tak było również w przypadku powoda.</xText> <xText>Powód wniósł zastrzeżenie do protokołu, co do dopuszczenia dowodu z zeznań ww. świadka na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2;art. 235(2) § 1 pkt. 3;art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2 </xSUPx>§ 1 pkt. 2 i 3 i art. 227 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania powoda i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył tylko do niego. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Ponadto w chwili składania przez powoda zeznań minęło ponad kilkanaście lat od zawarcia umowy kredytu, co nie mogło nie mieć negatywnego wpływu na jego pamięć i to niezależnie od tego, że okoliczności zawarcia umowy, jako dotyczące bardzo istotnej dla niego kwestii życiowej, mogły zostać częściowo przez niego zapamiętane. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Taka ich ostrożna ocena prowadziła do wniosku, że są wiarygodne. W sposobie składania sprawiały wrażenie spontanicznych i szczerych. Powód szczerze przyznawał że wielu okoliczności nie pamięta. Niska szczegółowość jego zeznań była adekwatna do czasu, jaki upłynął od opisywanych wydarzeń. Jednocześnie w swojej treści zeznania te nie zawierały nielogiczności, a także pozostawały w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a przede wszystkim nie były sprzeczne z żadnymi wiarygodnymi dowodami.</xText> <xText>Opinię pisemną biegłego z zakresu bankowości <xAnon>M. B.</xAnon> Sąd uznał za w pełni wiarygodną.</xText> <xText>W postępowaniu cywilnym dowód w postaci opinii biegłego podlega ocenie na równi z innymi dowodami, a strony są uprawnione do podważania mocy dowodowej opinii biegłych za pomocą wszystkich dostępnych i przewidzianych przez prawo środków dowodowych. Opinia biegłego podlega zatem ocenie – przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> – na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposoby motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (<xIx>por. </xIx>postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 roku. <xIx>sygn. akt: I CKN 1170/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002 roku, sygn. akt V CKN 1354/00</xIx>).</xText> <xText>Biegły <xAnon>M. B.</xAnon> dysponował odpowiednią wiedzą dla sporządzenia przedmiotowej opinii. Opinia została przy tym sporządzona w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym o zaświadczenie banku. Sąd nie miał zatem żadnych zastrzeżeń do metody jej opracowania. Przedmiotową opinię należało jednocześnie ocenić jako rzetelną, fachową i czyniącą zadość postawionej tezie dowodowej. Opinia ta była kwestionowana przez strony, ale ostatecznie po złożeniu przez biegłego opinii uzupełniającej żadna ze stron nie wniosła do niej zastrzeżeń.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Żądanie główne okazało się zasadne. Sąd nie orzekł tym samym o żądaniu ewentualnym.</xText> <xText>Powód zgłosił w pozwie żądanie ustalenia nieistnienia stosunku kredytu ze względu na nieważność zawartej z pozwanym umowy kredytu z dnia 17 października 2011 roku nr <xAnon> (...)</xAnon> oraz zasądzenia nienależnych świadczeń, które spełnił na rzecz pozwanego w wykonaniu tej umowy. Jak z tego wynika, żądanie ustalenia z jednej strony jest samodzielnym żądaniem pozwu a z drugiej stanowi przesłankę żądania zapłaty. W związku z tym dotyczy ono kluczowego w sprawie zagadnienia i dlatego należało je ocenić w pierwszej kolejności.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu o <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.).</xText> <xText>Między stronami powstał spór co do ważności zawartej przez nie umowy kredytu. Na dzień wniesienia pozwu umowa była przez powoda jeszcze wykonywana i według jej treści ma być wykonywana do 2038 roku. Opierając się na założeniu nieważności umowy, powód wytoczył powództwo o zwrot części spełnionych świadczeń. Jednakże w drodze powództwa o świadczenie nie jest w stanie uzyskać pełnej ochrony swego interesu prawnego, gdyż sam wyrok zasądzający nie usunąłby definitywnie stanu niepewności prawnej, co do tego, czy powodowi są należne świadczenia, które nie zostały objęte pozwem i nie mogłyby zostać nim objęte. Jest to skutkiem tego, że w orzecznictwie i doktrynie nie ma zgody co do tego, czy prawomocny wyrok zasądzający świadczenie wiąże tylko w zakresie samej sentencji, czy również motywów rozstrzygnięcia (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, M. Prawn. 2015, nr 2, s. 85 i z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, nie publ. oraz postanowienie tego Sądu z 9 stycznia 2019 r., sygn. I CZ 112/18, nie publ.). W rezultacie nie ma pewności, że wyrok zasądzający świadczenie definitywnie przeciąłby spór o ważność umowy i zagwarantowałby powodowi, że w celu odzyskania świadczeń nie objętych pozwem, nie będzie zmuszony do wytoczenia kolejnego powództwa. Zatem wyrok zasądzający nie zapewni powodowi takiego samego poziomu ochrony prawnej, jak wyrok ustalający.</xText> <xText>Wyrok ustalający nieważność umowy daje także powodowi pełniejszą ochronę prawną, gdyż w odróżnieniu od wyroku zasądzającego stanowi podstawę wykreślenia hipotek ustanowionych jako zabezpieczenie spłaty kredytu. Uzasadniało to przyjęcie, że powód ma interes prawny w żądaniu ustalenia.</xText> <xText>Przechodząc do oceny ważności umowy, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu zostaje wyrażona w walucie obcej i poddana oprocentowaniu właściwemu dla tej waluty, ale jest wypłacana kredytobiorcy w złotych po przeliczeniu według zasad przewidzianych w umowie; raty kredytu również są wyrażone w walucie, ale są spłacane w złotych według kursu ustalanego na zasadach przewidzianych w umowie.</xText> <xText>Zastosowanie konstrukcji denominacji kredytu do waluty obcej nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 prawa bankowego</xLexLink>, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10, z 29 kwietnia 2015 r., V CSK 445/14, z 18 maja 2016 r., V CSK 88/16, nie publ.). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink>, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika, <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">artykuł 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1). Osiągnięcie przez strony porozumienia co do wszystkich ważnych dla nich kwestii decydujących o kształcie ich zobowiązań jest więc istotą umowy, a nieuzasadniona możliwość jednostronnego i swobodnego kształtowania przez jedną stronę zobowiązania własnego i drugiej strony, tej istoty podważeniem.</xText> <xText>Sprzeczne z naturą umowy dwustronnie zobowiązującej zawieranej w obrocie gospodarczym, jest takie jej ukształtowanie, że jedna strona ma nieuzasadnioną swobodę w określeniu zobowiązania swojego i drugiej strony. Dlatego, przyznanie jednej stronie umowy takiego prawa jest dopuszczalne tylko, jeśli jest uzasadnione i tylko w granicach, wynikających z tego uzasadnienia.</xText> <xText>W umowie kredytu, sprzeczne z jej naturą są takie postanowienia, które pozwalają bankowi na jednostronne i dowolne określanie rozmiaru zobowiązania własnego do wypłaty kwoty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. W przypadku umowy kredytu denominowanego do waluty obcej, jako równoznaczne z postanowieniami wprost pozwalającymi bankowi na samodzielne określenie zobowiązania własnego - w zakresie wypłaty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy - w zakresie spłaty kredytu, należy ocenić zapisy, które przyznają mu prawo do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu wypłaty kredytu i w dniach płatności rat. Rozmiar zobowiązania banku do wypłaty kwoty kredytu wyznacza bowiem nie tylko jej wysokość w walucie, ale przede wszystkim jej równowartość w złotych. Jednocześnie, faktyczny rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kwoty kredytu wyznacza nie wysokość rat kredytu w walucie, ale ich równowartość w złotych. Zatem, przyznanie bankowi w umowie kredytu denominowanego prawa do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu wypłaty kredytu i w dniu płatności rat prowadzi do jednostronnego i swobodnego ustalania przez ten bank, zarówno kwoty kredytu podlegającej wypłacie, jak i wysokości świadczeń stanowiących realizację zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kapitału z oprocentowaniem, czyli głównych elementów wyznaczających zakres zobowiązań stron umowy. Takie postanowienia stanowią przekroczenie granic swobody stron w kształtowaniu umowy kredytu denominowanego do waluty obcej.</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że jeśli w świetle treści umowy długoterminowego kredytu denominowanego do waluty obcej żadne szczególne okoliczności nie uzasadniają prawa banku do swobodnego określenia kursu waluty dla celów wypłaty kwoty (transz) kredytu i spłaty jego rat, aby umowa ta została ukształtowana w zgodzie z naturą stosunku prawnego, jaki ma kreować, musi przewidywać taki sposób ustalenia kursu waluty dla celu wypłaty kredytu i określenia wysokości rat, który nie będzie miał cech jednostronności i dowolności, a więc będzie niezależny od decyzji banku i obiektywnie weryfikowalny. Przedmiotowa umowa kredytu nie spełnia tych warunków.</xText> <xText>W Regulaminie Kredytu przewidziano, że kredyty w walutach wymienialnych wypłacane są w złotych, przy zastosowaniu kursu kupna, waluty obowiązującej w Banku w chwili wypłaty, podlegają spłacie w złotych przy zastosowaniu kursu sprzedaży waluty obowiązującego w Banku w chwili spłaty. Wskazać należy, że ani sama umowa, ani regulamin nie definiowały bliżej sposobu ustalania przez Bank kursów walut. Zatem umowa w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w określaniu kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego. Mógł on nawet wyznaczać osobny kurs dla umów kredytu denominowanego lub niektórych z nich (np. z określonego roku lub dla określonego przedziału kwotowego). Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał pełną swobodę w określeniu wysokości kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu i rat kredytu z waluty. Z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla przyjęcia przedstawionej swobody pozwanego w ustalaniu kursów franka szwajcarskiego. Również w toku procesu pozwany nie przedstawił żadnego przekonującego uzasadnienia dla takiego rozwiązania.</xText> <xText>Podsumowując, postanowienia przedmiotowej umowy pozostawiały Bankowi pełną i nieuzasadnioną swobodę w jednostronnym określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu i rat spłaty z waluty na złote. Tym samym postanowienia te dały Bankowi nieuzasadnioną możliwość jednostronnego określania rozmiaru własnego zobowiązania do wypłaty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do spłaty rat kredytu. To zaś sprawiło, że treść ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego kredytu była sprzeczna z właściwością (naturą) tego stosunku, co powodowało, że umowa była sprzeczna z prawem w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> a przez to nieważna (co do takiego skutku, por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2011 r., III CZP 119/10, OSNC 2011/9/95).</xText> <xText>Przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna także z uwagi na zawarte w niej niedozwolone postanowienia umowne.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 2 Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink> nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. § 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje.</xText> <xText>Z powyższego przepisu wynika więc, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są takie zapisy, które: 1) znajdują się w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem, jednak 2) nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione a przy tym 3) kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy oraz 4) nie dotyczą głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, o ile świadczenia te są jednoznacznie określone.</xText> <xText>Niewątpliwe jest, że przy zawieraniu umowy z powodem Bank działał jako przedsiębiorca. Nie ulega wątpliwości również, że powód zawarł ją jako konsument w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> Stanowi on, że za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Powód zawarł umowę bez jakiegokolwiek związku z działalnością gospodarczą lub zawodową. Kredyt miał służyć jedynie sfinansowaniu zakupu lokalu dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych powoda.</xText> <xText>Postanowienia umowy kredytu, regulujące klauzulę przeliczeniową (§ 37 ust. 1 Regulaminu, § 4 ust. 1 umowy w zw. z § 37 ust. 2 Regulaminu, § 38 ust. 1 Regulaminu), nie zostały z powodem indywidualnie uzgodnione. Najlepszym tego dowodem jest to, że zostały zamieszczone w regulaminie, którym posługiwał się Bank i który z istoty rzeczy nie podlega negocjacji. Podkreślenia przy tym wymaga, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> nie jest takie, którego treść konsument potencjalnie mógł negocjować, lecz tylko takie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnych negocjacji. Pozwany nie wykazał indywidualnego wynegocjowania powyższej klauzuli (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>W ocenie Sądu klauzula denominacyjna określa główne świadczenia stron umowy kredytu.</xText> <xText>Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że za warunki umowne, które objęte są zakresem pojęcia „określenia głównego przedmiotu umowy” w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, należy uważać te, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. W szczególności takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach indeksowanych i denominowanych do waluty obcej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13, <xAnon>B. M.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>O. M.</xAnon> v. <xAnon>S. V.</xAnon> România SA, <xAnon> (...)</xAnon> 2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 3 października 2019 r., C-260/18, <xAnon>K. D.</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> v. <xAnon>R.</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>, pkt 44).</xText> <xText>W umowie kredytu denominowanego do waluty obcej postanowienia regulujące denominację stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron, w tym dotyczących ponoszenia przez kredytobiorców ryzyka kursowego. Ponadto postanowienia te pozwalają osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego podstawowy koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego ryzyka kursowego. W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 <xIx>in fine</xIx> k.c.</xLexLink></xText> <xText>Powyższe oznacza, że zapisy klauzuli denominacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienia umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie są jednoznaczne.</xText> <xText>Wykładnia <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa <xAnon> (...)</xAnon>. Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16. Trybunał podkreślił w nim, że wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do ich zrozumiałości pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez dyrektywę 93/13 system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej. Dlatego, powinien on być rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, płynące dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne. Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie.</xText> <xText>Uogólniając te wymagania <xAnon> (...)</xAnon> podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>P. A.</xAnon> i in. v. <xAnon> (...) SA</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> 2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam inne wyroki).</xText> <xText>Jest oczywiste, że w świetle <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> to na pozwanym spoczywał obowiązek udowodnienia spełnienia wymogów pozwalających uznać, że postanowienia klauzuli denominacyjnej zostały sformułowane w sposób jednoznaczny w wyżej przedstawionym rozumieniu. Na tę okoliczność pozwany zaoferował m.in. zeznania świadka i przedmiotową umowę kredytu. Żadne z powyższych nie pozwalało na przyjęcie jednoznaczności klauzuli denominacyjnej.</xText> <xText>Po pierwsze, zaprzeczeniem tego, co wynika z wymogu jednoznaczności postanowień klauzuli przeliczeniowej, czyli elementu decydującego o istocie przedmiotowej umowy, jest jej umieszczenie poza umową, w większości w jednym z ostatnich przepisów regulaminu (§ 37). Klauzula ta stanowiła główny wyróżnik i oś umowy, dlatego cały opis mechanizmu jej działania powinien być uregulowany w niej i to w taki sposób, aby jasno i przejrzyście pokazać jego wagę i istotę. Ewentualnie mechanizm ten powinien być jasno i dokładnie objaśniony przez pracownika Banku – czego pozwany nie wykazał.</xText> <xText>Po drugie, oświadczenia zawarte we wniosku kredytowym i osobnym dokumencie z dnia 4 października 2006 roku nie dowodziły spełnienia przez pozwanego obowiązku informacyjnego, gdyż mają charakter blankietowy, co nie pozwala na ustalenie jakie konkretnie informacje i wyjaśnienia kryją się za ich ogólnikową treścią. Z brzmienia tych dokumentów nie tylko nie wynika dokładny zakres udzielonych powodowi informacji, czy zostały przekazane w sposób zrozumiały dla przeciętnego konsumenta i czy były prawdziwe i rzetelne. Dlatego na podstawie tych oświadczeń nie można było przyjąć, że Bank wypełnił wobec niego swój obowiązek informacyjny w sposób, o jakim mowa w orzecznictwie <xAnon> (...)</xAnon>. Podkreślenia wymaga, że w tym zakresie nie była wystarczająca ogólna i oczywista dla każdego informacja, że kurs franka może wzrosnąć, czy nawet wyjaśnienie, że spowoduje to nie tylko wzrost rat kredytu w złotych, ale też wyrażonego w złotych salda zadłużenia. Wymóg rzetelności nakazywał pokazanie konsekwencji, jakie dla powoda może nieść taki wzrost w okresie, na który umowa miała być zawarta. Wymagało to pokazania, jak dotychczas kształtował się kursu franka szwajcarskiego w długim okresie (co najmniej takim samym, jak ten, na jaki miała zostać zawarta umowa) w stosunku do złotego i innych reprezentatywnych walut (z uwagi na brak rynkowych kursów złotego z okresu sprzed transformacji ustrojowej) oraz zbudowanie symulacji opartej na analogicznym wzroście kursu w okresie, na który umowa miała zostać zawarta.</xText> <xText>Po trzecie, w ramach obowiązku informacyjnego konieczne było uprzedzenie powoda o poważnym ryzyku skokowego wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Gospodarkę światową cyklicznie dotykają różnej natury kryzysy. W takich okresach w krajach o słabszej niż szwajcarska gospodarce waluty miejscowe osłabiają się względem franka szwajcarskiego i to niekiedy bardzo gwałtownie. Podobnie się dzieje w przypadku lokalnych kryzysów gospodarczych, obejmujących tylko dany kraj lub region. Dlatego, wyjaśniając powodowi ryzyko walutowe, należało przywołać znane z historii sytuacje, które wywołały skokowy wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów i uświadomić im, że prawdopodobieństwo zmaterializowania się w Polsce takiego niekorzystnego scenariusza jest tym wyższe, im dłuższy jest okres kredytowania. W dacie zawarcia umowy pojawienie się w perspektywie kolejnych 29 lat jednego, dwóch kryzysów gospodarczych powodujących gwałtowny wzrost kursu franka szwajcarskiego, było praktycznie pewne, a co najmniej bardzo prawdopodobne. Dlatego konieczne było przedstawienie powodowi (np. na dostępnych, historycznych przykładach z innych krajów, jak Australia czy Włochy), w jaki sposób taki szybki wzrost kursu może wpłynąć na ich obciążenia finansowe na różnych etapach wykonywania umowy. Te wymogi nie zostały przez Bank wypełnione.</xText> <xText>Po czwarte, przy omawianiu umowy kredytu denominowanego doradca klienta nie tylko nie wypełnił wobec powoda obowiązku informacyjnego w zakresie skali ryzyka walutowego, ale przez zapewnienia o stabilności kursu franka bezpodstawnie je umniejszył, w praktyce uniemożliwiając mu ocenę jego rzeczywistego rozmiaru.</xText> <xText>Po piąte, zapisy umowy nie uprzedzały powoda, że znaczne ryzyko kursowe nie ma żadnego umownego ograniczenia i spoczywa w całości na nim.</xText> <xText>O niewłaściwym wypełnieniu przez Bank obowiązku informacyjnego świadczyły też okoliczności sprawy. Powód w dacie podpisania umowy osiągał średnie dochody, bez jasnych perspektyw szybkiego awansu finansowego i przedterminowej spłaty kredytu w krótkim czasie. W związku z tym ryzyko walutowe po jego stronie było na tyle wysokie, że rozsądnie rzecz oceniając nie powinien go był podjąć. To, że jednak to zrobił, umacnia przekonanie, że nie zostało mu ono rzetelnie przedstawione.</xText> <xText>W wyniku powyższych rozważań Sąd przyjął, że postanowienia umowne regulujące klauzulę denominacyjną nie są sformułowane w sposób jednoznaczny, a to, mimo że określają główne świadczenie stron, otwierało drogę do ich oceny pod kątem abuzywności.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy kształtujące prawa i obowiązki konsumenta ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta.</xText> <xText>Przez dobre obyczaje należy rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87).</xText> <xText>Rażące naruszenie interesów konsumenta jest elementem oceny, które wprowadza wymóg prawnie istotnego stopnia sprzeczności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami. Wymóg dokonywania wykładni <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> w zgodzie z postanowieniami i celem dyrektywy 93/13 powoduje konieczność rozszerzającej wykładni pojęcia rażącego naruszenia interesów konsumenta, celem objęcia nim również przypadków naruszeń poważnych, choć nie rażących w tradycyjnym rozumieniu tego słowa w polskim prawie cywilnym. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma więc miejsce, gdy postanowienia umowy poważnie odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, skutkując nieusprawiedliwioną dysproporcją na niekorzyść konsumenta.</xText> <xText>Podsumowując uznać należy, że w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta takie postanowienia umowne, które, przez nielojalne, nierzetelne, czy nieuczciwe wykorzystanie zaufania konsumenta i braku po jego stronie odpowiedniej wiedzy, powodują poważną i nieusprawiedliwioną nierównowagę kontraktową na korzyść przedsiębiorcy.</xText> <xText>Podkreślić trzeba, że przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru postanowienia umownego nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była przez strony wykonywana (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019/1/2 i powołane tam orzecznictwo). W szczególności nie jest ważne, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikały z korzystnego dla niego brzmienia postanowień umownych. Innymi słowy, jeśli zapisy umowy dawały przedsiębiorcy możliwość naruszenia interesów konsumenta, dla przyjęcia ich niedozwolonego charakteru nie jest istotne, czy przedsiębiorca z tych zapisów skorzystał. Dlatego w sprawie nie miało znaczenia to, w jaki sposób pozwany ustalał kurs waluty, w szczególności czy robił to rzetelnie i uczciwie.</xText> <xText>Oceniając klauzulę denominacyjną, w pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że powód nie miał możliwości wyboru waluty, w której kredyt będzie wypłacony. Skoro potrzebował kredytu na pokrycie zobowiązań w Polsce, to zgodnie z narzuconą mu treścią umowy, mógł on być wypłacony tylko w złotych.</xText> <xText>Za pomocą klauzuli denominacyjnej powód został w sposób nieuzasadniony obciążony całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytu oraz całością ryzyka wzrostu kursu franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu. Zaznaczyć trzeba, że zgodnie z tym, co już wyżej powiedziano, podstawą analizy rozłożenia ryzyka walutowego w umowie mogła być jedynie jej treść.</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości, że nałożenie na konsumenta jakiegoś rodzaju ryzyka w umowie kredytu jest dopuszczalne. Przeciwnie, jest dość częste, gdyż wiąże się chociażby z konstrukcją klauzuli zmiennego oprocentowania. Klauzula taka w przypadku kredytu w złotych może być usprawiedliwiona, jako rozsądna cena za pozyskanie kwoty kredytu. Jednak w umowie stron klauzula denominacyjna w sposób nieporównanie większy niż klauzula zmiennego oprocentowania podnosiła ryzyko powoda. Wzrost oprocentowania kredytu prowadzi do wzrostu rat, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy. Tymczasem w przypadku kredytu denominowanego, wzrost kursu waluty oznacza jednoczesny wzrost rat i wysokości pozostałego do spłaty zadłużenia wyrażonego w złotych. W przedmiotowej umowie stopień tego wzrostu nie miał żadnych granic.</xText> <xText>Ponadto obciążenie kredytobiorcy całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego nastąpiło w sposób nietransparentny. Postanowienia umowy nie zawierały jednoznacznego zapisu o obciążeniu go całością tego ryzyka i jego rozmiarach, jak też nie został on o tym uprzedzony na etapie przedumownym.</xText> <xText>Skutkiem nałożenia na powoda całości ryzyka wzrostu franka szwajcarskiego było bardzo nierównomierne i niesprawiedliwe rozłożenie ogólnego ryzyka ponoszonego przez obie strony w związku z zawarciem umowy. Bank ryzykował stratę znacznej części kwoty, którą wypłacił powodowi. Strata taka mogła nastąpić w razie szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego. Biorąc pod uwagę realia ekonomiczne, było to ryzyko znikome i z pewnością znacznie mniejsze niż ryzyko silnego wzrostu kursu w długim okresie. Przy tym Bank mógł zabezpieczać się przed ryzykiem zmian kursowych pozaumownie, przez odpowiednie operacje na rynku finansowym. W świetle treści umowy Bank ryzykował też tym, że powód stanie się niewypłacalny. Jednak ryzyko to w znacznym stopniu ograniczył przez uzyskanie hipotek na jego nieruchomości. Tymczasem sytuacja powoda przedstawiała się zupełnie inaczej. W wyniku wzrostu kursu franka wysokość jego zobowiązania kredytowego w przeliczeniu na złote mogła przewyższyć nie tylko wartość kredytowanej nieruchomości, ale też całego jego majątku. Ponadto wzrost kursu franka mógł spowodować po jego stronie brak możliwości spłaty rat przy niezmienionym poziomie jego realnych dochodów. Umowa zaś nie dawała mu żadnych skutecznych narzędzi zapobieżenia negatywnym skutkom gwałtownego wzrostu franka szwajcarskiego i nie miał też praktycznie żadnych możliwości pozaumownego zabezpieczenia swojego ryzyka z tym związanego.</xText> <xText>Wprowadzenie do umowy stron klauzuli denominacyjnej nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej Banku i zaufania, jakim się u powoda cieszył. Bank, dysponując nieporównanie większymi niż oni możliwościami oceny ryzyka kursowego oraz mogąc - w przeciwieństwie do niego - efektywnie zabezpieczyć się przed nim, wprowadził do umowy klauzulę denominacyjną w kształcie, w którym chroniła jego interes ekonomiczny, jego kosztem.</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że w przedmiotowej umowie kredytu klauzula denominacyjna w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku.</xText> <xText>Przechodząc do oceny klauzuli przeliczeniowej podkreślenia wymaga, że pozostawiała ona Bankowi nieograniczoną swobodę w kształtowaniu kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego, które będą miały zastosowanie do wypłaty i spłaty kredytu. W świetle jej postanowień możliwa była sytuacja, że Bank określi w swoich tabelach odrębne kursy kupna i sprzedaży, które będą miały zastosowanie wyłącznie do kredytów hipotecznych denominowanych do waluty i zapewnią mu dodatkowy, nieuzasadniony zysk kosztem konsumentów. Powodowie nie zostali też poinformowani o skali dodatkowych obciążeń finansowych, które z tego tytułu będą musieli ponosić. W końcu postanowienia te nie pozwalały powodom w każdej chwili samodzielnie ustalić wysokości stosowanego przez pozwanego kursu wymiany (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 18 listopada 2021 r. w sprawie C-212/20 M.P. i B.P. v. „A.”, pkt 1 sentencji i pkt 55 uzasadnienia).</xText> <xText>Dodać można, że w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego od dawna ukształtowany jest pogląd, że postanowienia umowy pozwalające bankowi na określenie wysokości należności obciążającej konsumenta na podstawie własnych tabel kursowych, bez wskazania obiektywnych kryteriów ustalania kursów, jest niedozwolonym postanowieniem umownym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> (por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16, z 19 września 2018 r., I CNP 39/17, z 24 października 2018 r., II CSK 632/17, z 13 grudnia 2018 r., V CSK 559/17, z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18 i z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, nie publ., z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Dlatego Sąd nie miał wątpliwości, że klauzula przeliczeniowa w sposób sprzeczny z wymogami uczciwości i lojalności rażąco narusza interes ekonomiczny powoda.</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że klauzula przeliczeniowa w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku w przedmiotowej umowie kredytu. Dlatego Sąd uznał ją za niedozwolone postanowienie umowne, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wprowadza sankcję niezwiązania konsumenta niedozwolonymi postanowieniami umownymi. W okolicznościach sprawy prowadziło to do nieważności przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>Brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem umownym oznacza, że nie wywołuje ono żadnych skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Konsument może następczo udzielić świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną albo podjąć decyzję przeciwną (odmówić zgody), co spowoduje trwałą bezskuteczność (nieważność) niedozwolonego postanowienia. Jeżeli umowa bez klauzuli abuzywnej nie może wiązać stron, dzieli los klauzuli. W sytuacji, w której klauzula abuzywna stała się definitywnie bezskuteczna (nieważna) wskutek odmowy jej potwierdzenia przez konsumenta, o obowiązywaniu umowy decyduje to, czy weszła w jej miejsce jakaś regulacja zastępcza. To zaś zależy od tego, czy całkowita i trwała bezskuteczność (nieważność) umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje, czemu może on wiążąco zaprzeczyć, sprzeciwiając się utrzymaniu umowy (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56 i powołane tam orzecznictwo <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Powód świadomie i swobodnie odmówił wyrażenia zgody na wyżej wskazaną klauzulę abuzywną, czego wyrazem był już pozew i co potwierdził w toku rozprawy. Spowodowało to trwałą bezskuteczność (nieważność) tej klauzuli. Funkcjonowanie przedmiotowej umowy bez jej postanowień nie było możliwe.</xText> <xText>Klauzula przeliczeniowa decyduje o istocie umowy stron. Jej eliminacja jest niemożliwa bez zmiany jej charakteru. Usunięcie klauzuli przeliczeniowej doprowadziłoby do zaniknięcia ryzyka kursowego, które bezpośrednio wynika z denominacji kredytu do waluty (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 14 marca 2019 r., C-118/17, <xAnon>Z.</xAnon> <xAnon>D.</xAnon> v. <xAnon>E.</xAnon> Bank <xAnon>H.</xAnon> <xAnon>Z.</xAnon>., pkt 48 i 52). Wyeliminowanie, charakterystycznego dla umów kredytu denominowanego i indeksowanego do waluty obcej, ryzyka kursowego, uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, z 13 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 405/22).</xText> <xText>Wyłączenie z umowy klauzuli przeliczeniowej powodowałaby niemożność wypłaty i spłaty kredytu w złotych, co przewidywał § 37 ust. 1 i 2 Regulaminu.</xText> <xText>W konsekwencji powyższych uwag należało uznać, że wyeliminowanie z przedmiotowej umowy kredytu niedozwolonych postanowień umownych prowadzi do jej nieważności.</xText> <xText>Powód, świadomy możliwych, negatywnych skutków nieważności umowy, sprzeciwił się jej utrzymaniu. Jego oświadczenia zostały złożone w oparciu o pełną, dostępną wiedzę i świadomość konsekwencji nieważności umowy. Powodowało to definitywną nieważność umowy.</xText> <xText>Z tych przyczyn Sąd orzekł, jak w punkcie 1 wyroku.</xText> <xText>W tej sytuacji należało rozważyć konsekwencje nieważności umowy. Regulują je <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> Świadczenie spełnione w wykonaniu nieważnej czynności prawnej jest objęte ostatnią z wymienionych w <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink> kondykcji - czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (<xIx>condictio sine causa</xIx>). W przypadku nieważności umowy kredytu kredytobiorcy i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w jej wykonaniu (por. wyżej już powoływana uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21).</xText> <xText>W okresie objętym pozwem, w wykonaniu nieważnej umowy kredytu powód zapłacił pozwanemu 101.497,27 zł. W tym zakresie żądanie zapłaty było więc zasadne.</xText> <xText>Przeciwko roszczeniom powoda pozwany zgłosił zarzut zatrzymania i nadużycia prawa.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink>, który na mocy <xLexLink xArt="art. 497" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 497 k.c.</xLexLink> ma zastosowanie w wypadku nieważności umowy wzajemnej, jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot.</xText> <xText>Prawo zatrzymania przysługuje tylko stronom umowy wzajemnej, a umowa kredytu nie jest umową wzajemną. Umowa dwustronnie zobowiązująca jest umową wzajemną tylko wówczas, gdy jej strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (<xLexLink xArt="art. 487;art. 487 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 487 § 2 k.c.</xLexLink>). Oznacza to, że strony spełniają świadczenia ekwiwalentne, ale których przedmiot jest różny. Ten różny przedmiot świadczeń jest istotą umowy wzajemnej. W umowie kredytu przedmiot świadczeń obu stron jest identyczny, gdyż są nim pieniądze. Nie jest więc ona umową wzajemną i nie jest objęta hipotezą <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Nie ma potrzeby poszukiwania podstaw do stosowania <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink> do umowy kredytu. W przypadku nieważności takiej umowy i konieczności zwrotu wzajemnych świadczeń, właściwą i wystarczającą ochronę zapewnia jej stronom możliwość dokonania potrącenia i zgłoszenia zarzutu potrącenia. Jeśli z jakiegoś względu potrącenie nie jest możliwe albo nie zostało dokonane, nie ma powodu, żeby dłużnik mógł się wstrzymywać ze spełnieniem świadczenia, do którego jest zobowiązany.</xText> <xText>Podkreślenia też wymaga, że uznanie zarzutu zatrzymania za skuteczny, uniemożliwiałoby osiągnięcie celów dyrektywy 93/13, a więc byłoby sprzeczne z zasadą efektywnej ochrony konsumentów.</xText> <xText>Bezpodstawny jest również zarzut nadużycia prawa podmiotowego przez powoda. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Należy podkreślić, że zasady współżycia społecznego mają zapobiegać nadużyciu prawa na etapie jego wykonywania. Zważyć bowiem należy, że powoływanie się na prawo podmiotowe nie stanowi jego wykonywania, lecz jego nadużywanie, które nie jest społecznie aprobowane i w związku z tym nie korzysta z ochrony. Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do uznania, iż strona powodowa kierując roszczenia przeciwko pozwanemu nadużywa prawa podmiotowego, że postępuje w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. W ocenie Sądu strona powodowa jedynie realizuje przysługujące jej uprawnienia. Nie można zarzucić stronie powodowej naruszenia zasad współżycia społecznego z tej przyczyny, że dochodzi roszczeń związanych ze stosowaniem przez bank nieuczciwych klauzul. Wręcz przeciwnie, to zachowanie pozwanego polegające na zastrzeżeniu we wzorcu umowy postanowień nieuczciwych należy zakwalifikować jako sprzeczne z dobrymi obyczajami.</xText> <xText>Powód żądał zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie i żądanie to było uzasadnione. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink>, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myśl <xLexLink xArt="zd. 1;§ 2;art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">zdania pierwszego § 2 art. 481 k.c.</xLexLink>, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Opóźnienie ma miejsce wówczas, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie. Roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>, w takiej sytuacji świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.</xText> <xText>Powód przed procesem złożył pozwanemu reklamację i wezwał go do zapłaty. Pismem z dnia 14 lipca 2021 roku pozwany odpowiedział odmownie. Odsetki więc należą się powodowi od dnia 15 lipca 2021 roku, a zatem od dnia następnego po zajęciu przez pozwanego merytorycznego stanowiska w sprawie reklamacji.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie 2 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powodów łącznie kwotę 101.497,27 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lipca 2021 roku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink> strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu. (§ 1<xSUPx>1</xSUPx>)</xText> <xText>Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. (<xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 3 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>W niniejszej sprawie powodowie reprezentowani byli przez radcę prawnego.</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink> stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata</xText> <xText>W niniejszym postępowaniu powód poniósł następujące koszty: opłatę od pozwu 1.000 zł, koszty zastępstwa procesowego w łącznej kwocie 10.817 zł, wynagrodzenia biegłego 2.646,72 zł. Łącznie: 14.463,72 zł. Na kwotę kosztów zastępstwa procesowego składa się kwota 10.800 zł stanowiąca wynagrodzenie radcy prawnego należne za reprezentację w sprawie zgodnie z § 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. oraz 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.</xText> <xText>W związku z powyższym, Sąd w punkcie trzecim wyroku kosztami procesu obciążył pozwanego i z tego tytułu zasądził od niego na rzecz powodów łącznie kwotę 14.463,72 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Sąd nie uwzględnił wniosku strony powodowej o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w dwukrotnej wysokości, nie znajdując podstaw uzasadniających przyznanie ich w rzeczonej wysokości. Zgodnie bowiem z treścią <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 3 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink> do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie tego pełnomocnika, określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego pełnomocnika, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.</xText> <xText>Kryteria ustalania wysokości kosztów procesu należnych stronie określono w <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 109 § 2 k.p.c.</xLexLink> z brzmienia tego przepisu wynika, że Sąd winien brać pod uwagę celowość poniesionych kosztów oraz niezbędność ich poniesienia z uwagi na charakter sprawy. Przy ustalaniu wysokości kosztów poniesionych przez stronę reprezentowaną przez pełnomocnika będącego adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, a także charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Możliwość przyznania przez Sąd kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości jest zatem zależna przede wszystkim od rodzaju i stopnia zawiłości sprawy oraz niezbędnego nakładu pracy pełnomocnika. Zdaniem Sądu charakter przedmiotowej sprawy nie uzasadniał przyznania stronie powodowej kosztów zastępstwa procesowego w stawce wyższej niż minimalna.</xText> <xText>Przedmiotowa sprawa dotyczyła roszczeń związanych z umowami frankowymi. Sprawy tego typu nie są już sprawami precedensowymi. Odnosząc się zaś do oceny wkładu pracy reprezentującego stronę pełnomocnika Sąd przyjął, że czynności dokonane przez radcę prawnego w imieniu strony w toku niniejszego postępowania, nie uzasadniały przyznania wynagrodzenia w dwukrotnej stawce. Przez pojęcie „nakładu pracy” pełnomocnika rozumieć należy w szczególności ilość i obszerność złożonych w sprawie pism procesowych oraz udział w rozprawach i posiedzeniach sądu ale także pozasądową pomoc prawną udzieloną klientowi w związku ze sprawą. Analiza akt przedmiotowej sprawy dowodzi, iż nie była ona wielowątkowa czy też precedensowa. Materia rozważanej sprawy na tle innych spraw tego typu nie należy do złożonych. Czynności zawodowego pełnomocnika obejmowały sporządzenie pozwu i pism procesowych, przy czym treść merytoryczna tych pism nie wskazuje na większe niż przeciętne zaangażowanie pełnomocnika w ich przygotowanie. Działania pełnomocnika w przedmiotowej sprawie Sąd traktuje jako niezbędną, ale nie ponadprzeciętną staranność, którą powinien przejawiać każdy pełnomocnik procesowy reprezentujący swojego klienta.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, na podstawie wyżej powołanych przepisów prawa, orzeczono jak w sentencji wyroku.</xText> <xText xALIGNx="center">Jolanta Czajka – Bałon</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Jolanta Czajka-Bałon

Kamila Nowak

st. sekr.sąd. Grażyna Bielicka

Agnieszka Oszczypała

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 grudnia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Jolanta Czajka-Bałon Protokolant: st. sekr.sąd. Grażyna Bielicka po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwaA. G.(G.) przeciwko(...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że nie istnieje stosunek prawny kredytu, wynikający zumowy nr (...)kredytu budowalnego w walucie wymienialnej, zawartej 13 października 2006 r. między powodemA. G.a poprzednikiem prawnym pozwanegoBankiem (...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.; 2 zasądza od pozwanego(...) Banku (...) Spółki Akcyjnejna rzecz powodaA. G.kwotę 101 497,27 (sto jeden tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt siedem i 27/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lipca 2021 r. do dnia zapłaty; 3 kosztami procesu obciąża pozwanego i z tego tytułu zasądza od niego na rzecz powoda kwotę 14 463,72 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty. Jolanta Czajka-Bałon UZASADNIENIE PowódA. G.w pozwie z dnia 4 października 2021 roku (data wpływu do tutejszego sądu) skierowanym przeciwko(...) Bank (...) S.A.wnieśli o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu nr(...)zawartej między stronami w dniu 13 października 2006 roku i w związku z tym o zasądzenie od pozwanego łącznie na ich rzecz kwoty 101.497,27 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15 lipca 2021 roku do dnia zapłaty. Powodowie zgłosili również żądanie ewentualne wyrażone w punkcie I 2) i 3) pozwu. Nadto domagał się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce oraz opłat skarbowych od pełnomocnictw z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód podał, że jako konsument zawarł z pozwanym umowę o kredyt hipoteczny. Umowa została zawarta przy wykorzystaniu stosowanego przez pozwanego wzorca umownego. W chwili podpisania umowy, faktyczna wysokość zobowiązań z niej wynikających była niemożliwa do ustalenia, a niedostateczny zakres informacji udostępnionych przez pozwanego uniemożliwił powodowi rzetelną ocenę konsekwencji ekonomicznych płynących z jej zawarcia. W dalszej części uzasadnienia powód przytoczył szeroką argumentację na poparcie zarzutów nieważności umowy kredytu z powodu sprzeczności z prawem i zasadami współżycia społecznego oraz abuzywności jej postanowień. Podniósł, że nieważnością dotknięta jest cała umowa kredytu. Powołując się na abuzywność postanowień umowy wskazał, że konsekwencją jest ich bezskuteczność względem niego. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem uiszczonej opłaty od pełnomocnictwa oraz odsetek w przypadku opóźnienia w zapłacie. W szerokiej argumentacji krytycznie odniósł się do stanowiska powodów co do nieważności umowy i abuzywności jej postanowień oraz wskazał na brak interesu prawnego powodów w żądaniu ustalenia. Ponadto podniósł zarzut nadużycia prawa przez powodów. Pismem z dnia 21 czerwca 2023 roku pozwany na wypadek uznania, że umowa kredytu zawarta między stronami jest nieważna zgłosił zarzut zatrzymania świadczeń spełnionych przez powoda na rzecz Banku do czasu zaofiarowania przez powoda zwrotu świadczenia spełnionego przez Bank w postaci zapłaty kwoty 143.949,39 zł tj. wartości kapitału wypłaconego na podstawie Umowy kredytu. Na rozprawie w dniu 24 października 2024 roku powód został poinformowany, że umowa kredytu może zawierać postanowienia niedozwolone, których konsekwencją jest jej nieważność, a następnie został pouczony, jakie to może nieść dla niego negatywne konsekwencje. Powód sprzeciwił się utrzymaniu klauzul abuzywnych i zaakceptował konsekwencje nieważności umowy. Do końca postępowania strony wnosiły i wywodziły jak dotychczas. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W 2008 roku powód powziął zamiar zakupu mieszkania deweloperskiego wP.. Nie posiadał własnych oszczędności, dlatego potrzebował środków finansowych na ten cel. W związku z tym poszukiwał ofert kredytowych w różnych bankach. W konsekwencji udał się doBanku (...) S.A.(poprzednia nazwa pozwanego). Po analizie jego sytuacji finansowej pracownik Banku zaproponował mu kredyt denominowany do franka szwajcarskiego. Pracownik pozwanego zapewniał powoda, że zaoferowany kredyt jest korzystniejszy niż w złotych, gdyż jest tańszy i ma niższe raty. Poinformowano, że kwota kredytu będzie wyrażona we frankach szwajcarskich, ale zostanie wypłacona w złotych według kursu banku. Wskazywano, że frank jest bardzo stabilną walutą. Powodowi nie przedstawiono żadnej symulacji kredytowej w przypadku wzrostu kursu CHF. Powód kierując się zapewnieniami pracownika Banku zdecydował się ubiegać o jego udzielenie. W dniu 4 października 2006 r. złożył wniosek kredytowy wskazując, że potrzebuje na nabycie lokalu mieszkalnego 150.000,00 zł tj. 61.644,68 CHF (po kursie 2,4333). Okres kredytowania określił na 360 miesięcy. We wniosku kredytowym powód złożył podpis pod oświadczeniem, że jest świadomy występowania ryzyka zmiany kursu waluty kredytu, o przyznanie którego się ubiega oraz ponoszenia przez niego konsekwencji zmiany waluty. W tym samym dniu podpisał także „Oświadczenie o ponoszeniu ryzyka walutowego i/lub ryzyka zmiennej stopy procentowej dla kredytów hipotecznych / budowalnych / konsolidacyjnych / pożyczki hipotecznej” o treści: „Oświadczam, że pracownikBanku (...) SAprzedstawił mi ofertę kredytu hipotecznego / budowalnego / konsolidacyjnego / pożyczki hipotecznej w złotych i w walucie wymienialnej. Po zapoznaniu się z tą ofertą zdecydowałem, że dokonuje wyboru oferty umowy kredytu / pożyczki w walucie wymienialnej, mając pełną świadomość, iż w okresie obowiązywania umowy kredytu / pożyczki może nastąpić wzrost kursu waluty kredytu / pożyczki, co spowoduje podwyższenie kwoty kredytu / odsetek / kwoty raty kapitałowo - odsetkowej przypadającej / przypadających do spłaty, określonej / określonych w złotych. Potwierdzam otrzymanie informacji o kosztach obsługi kredytu / pożyczki w przypadku niekorzystnej zmiany kursu waluty”. Powód uzyskał pozytywną decyzję kredytową, w związku z czym 13 października 2006 roku doszło do podpisania umowy kredytu hipotecznego w walucie wymienialnej nr(...). Przed podpisaniem powód przeczytał umowę, która została sporządzona przy wykorzystaniu stosowanego przez Bank wzoru. Skupił się jednak na kwestiach podstawowych jak kwota udzielonego kredytu, okres kredytowania, dane osobowe. Jej zapisów powód nie negocjował. Powód nie negocjował kursu, po którym nastąpi wypłata kredytu i nie był on mu znany. Działał w zaufaniu do Banku, miał świadomość, że kurs franka może wzrosnąć, jednak nie zdawał sobie sprawy, że wahania mogą być tak duże. W dacie zawarcia umowy powód miał wykształcenie średnie i prowadził własną działalność gospodarczą polegająca na świadczeniu usług transportowych. Dowód: wniosek kredytowy (k. 172-177), informacje wnioskodawcy (k. 178-181), oświadczenie (k. 182), decyzja kredytowa (k. 183, 208-210), tabela kursu walut (k. 211), harmonogram spłat (k. 184-190), symulacja spłat (k. 191-202), raport kredytowy (k. 203-207), umowa kredytu ( k. 25-28, 212-221), zeznania powoda (k. 527-528, 703-704). Umowa kredytu zawiera m.in. następujące postanowienia: Bank udziela Kredytobiorcy na jego wniosek z dnia 04.10.2006 r. kredytu w kwocie 61.644,68 CHF a Kredytobiorca zobowiązuje się do jego wykorzystania zgodnie z warunkami niniejszej umowy (§ 1 ust. 1). Bank udziela kredytu na okres od dnia zawarcia niniejszej umowy do 18-08-2038 r. (§ 1 ust. 2). Kredyt przeznaczony jest na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie wolnostojącej (…) w miejscowościW.(…) (§ 1 ust. 3). Kredyt zostanie wypłacony w transzach, bezgotówkowo na rzecz Kredytobiorcy do 10.10.2036 r. (§ 2 ust. 2). Od kwoty udzielonego kredytu Bank pobiera, jednorazowo, najpóźniej w dniu wypłaty kredytu bezzwrotną opłatę przygotowawczą w wysokości 369,87 CHF (§ 2 ust. 1). Kredyt zostanie wypłacony, bezgotówkowo w VIII transzach: VII pierwszych transz zostanie wypłaconych na rachunek(...) sp. z o.o.z siedzibą wP.(…) VIII transza (…) zostanie przekazana na rachunek osobisty Kredytobiorcy prowadzony przez(...) S.A.Oddział wP.(…) Ewentualny niedobór środków do zapłacenia zbywcy, wynikający z wahania kursu, zostanie zapłacony z własnych środków Kredytobiorcy (§ 2 ust. 2). Oprocentowanie kredytu wynosi w dniu zawarcia niniejszej umowy 3,8350 % w stosunku rocznym. Oprocentowanie jest zmienne i ustalane jest w oparciu o stopę referencyjną 3M LIBOR, (…), obowiązującą w Banku w dniu podpisania umowy kredytu, a w okresie kredytowania - w pierwszym dniu kolejnego okresu stabilizacji oprocentowania oraz przy uwzględnieniu marży Banku w wysokości 2,00 punktów procentowych (§ 3 ust. 1). Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w terminach określonych w ust. 3 (§ 4 ust. 1). Kredyt spłacany jest miesięcznie w równych ratach kapitałowo-odsetkowych wysokości wynikających z harmonogramu.(…) Odsetki spłacane są miesięcznie w terminach płatności rat kapitału. (§ 4 ust. 2). Spłata kredytu następuje w formie obciążenia należną kwotą kredytu i odsetkami (…) konta osobistego INTEGRUM prowadzonego w(...) S.A.Oddział wP.nr (…) do wysokości wolnych środków na tym koncie, na podstawie pisemnej dyspozycji Kredytobiorcy (§ 4 ust. 7). Obowiązkowe zabezpieczenie spłaty kredytu stanowią: 1) hipoteka zwykła w kwocie 61.644,68 CHF(…) oraz hipoteka kaucyjna (…) do kwoty 30.822,34 CHF (…) wpisana na pierwszym miejscu na rzecz Banku, na nieruchomości stanowiącej własność PanA. G.(…) (§ 6 ust. 1 pkt 1). W sprawach nieuregulowanych w niniejszej umowie mają zastosowanie: 1) Regulamin kredytu hipotecznego i budowalnego, (…) (§ 17 pkt 1). Regulamin kredytu hipotecznego i budowalnego, o którym mowa w § 17 pkt 1 umowy(dalej powoływany jako Regulamin), zawiera m.in. następujące postanowienia: Kredyty w walutach wymienialnych wypłacane są w złotych, przy zastosowaniu kursu kupna waluty obowiązującego w Banku w chwili wypłaty. Kredyty w walutach wymienialnych podlegają spłacie w złotych, przy zastosowaniu kursu sprzedaży waluty obowiązującego w Banku w chwili spłaty (§ 37 ust. 1 i 2). Odsetki, prowizja oraz opłaty naliczane są w walucie Kredytu i podlegają spłacie w złotych, przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut obowiązującego w Banku w chwili spłaty (§ 37 ust. 1). W przypadku kredytów walutowych (…) może wystąpić różnica pomiędzy udzieloną a przewidzianą do wypłaty kwotą kredytu wyrażoną w złotych , wynikającą z różnicy kursów walut. Ryzyko wystąpienia różnic kursowych ponosi Kredytobiorca. Kredytobiorca zobowiązuje się do pokrycia ewentualnej różnicy pomiędzy kwotą Kredytu przeliczoną na złote po kursie kupna obowiązującym w dniu złożenia wniosku o Kredyt a kwotą Kredytu przeliczoną na złote po kursie kupna z dnia wypłaty Kredytu, niezbędną do zamknięcia inwestycji (§ 40 ust. 1 i 2). Dowód: umowa kredytu ( k. 25-28, 212-221), Regulamin (k. 29-36, 309-324). Na podstawie złożonych przez powoda dyspozycji, kredyt został wypłacony: 20 października 2006 r. kwota 26.157,46 zł, która była wynikiem przeliczenia 10.993,30 CHF na złote po kursie 2,3794 zł; 13 grudnia 2006r. kwota 20.524,93 zł, która była wynikiem przeliczenia 8.794,64 CHF na złote po kursie 2,3338 zł; 10 stycznia 2007 r. kwota 20.688,51 zł, która była wynikiem przeliczenia 8.794,64 CHF na złote po kursie 2,3524 zł; 13 lutego 2007 r. kwota 20.740,40 zł, która była wynikiem przeliczenia 8.794,64 CHF na złote po kursie 2,3583 zł; 14 marca 2007 r. kwota 20.852,97 zł, która była wynikiem przeliczenia 8.794,64 CHF na złote po kursie 2,3711 zł; 11 kwietnia 2007 r. kwota 17.751,01 zł, która była wynikiem przeliczenia 8.652,10 CHF na złote po kursie 2,2828 zł; 26 kwietnia 2007 r. kwota 4.696,08 zł, która była wynikiem przeliczenia 2.093,66 CHF na złote po kursie 2,2430 zł; 14 maja 2007 r. kwota 10.538,03 zł, która była wynikiem przeliczenia 4.727,06 CHF na złote po kursie 2,293 zł. Po oddaniu mieszkania przez dewelopera, powód wprowadził się do niego i mieszka w nim do tej pory. Powód spłaca kredyt w sposób przewidziany w umowie. W wykonaniu umowy w okresie od dnia 17 października 2011 r. do dnia 17 maja 2021 r. strona powodowa uiściła na rzecz pozwanego raty kapitałowe w wysokości 74.038,51 zł, raty odsetkowe w wysokości 27.247,41 zł oraz 2,05 zł odsetek karnych, oraz 209,30 tytułem składki ubezpieczenia niskiego wkładu własnego czyli łącznie 101.497,27 zł. Dowód: wniosek o uruchomienie kredytu (k. 223-224), dyspozycje wypłaty (k. 225-236), historia wypłat kredytu (k. 237), historia spłat (k. 238-247), zaświadczenie pozwanego (k. 37-43), historia rachunku (k. 250-307), opinia biegłego (k. 601-610, 677-682), zeznania powoda (k. 527-528, 703-704). Pismem z dnia 6 lipca 2021 roku powód skierował do pozwanego reklamację, w której wezwał go w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania, do zapłaty na jego rzecz kwoty 145.258,69 zł jako zwrotu nienależnie pobranych od niego świadczeń w okresie od dnia 13 października 2006 roku r. do dnia 27 maja 2021 roku. Powołał się na to, że umowa kredytu jest nieważna z mocy prawa a także, że zawiera niedozwolone klauzule umowne. Pozwany otrzymał wezwanie i pismem z 14 lipca 2021 roku odpowiedział odmownie. Dowód: reklamacja powodów (k. 52-54), odpowiedź na reklamację (k. 55-56) Podstawą dla powyższych ustaleń była następująca ocena zgromadzonego materiału: Niektóre fakty zgłoszone przez jedną stronę zostały przez drugą przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (art. 229 k.p.c.i230 k.p.c.). Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez strony w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści. Złożenie przez drugą stronę kserokopii tego samego dokumentu albo odwołanie się do złożonej przez przeciwnika kopii dokumentu było ewidentnym przyznaniem takiego twierdzenia (art. 229 k.p.c.). Natomiast niedoniesienie się danej strony do kserokopii złożonej przez przeciwnika stanowiło nie wypowiedzenie się co do jego twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (art. 230 k.p.c.). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały one złożone w oryginałach. Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Zeznania świadkaP. L.okazały się nieprzydatne dla rozpoznania sprawy. ŚwiadekP. L.w dacie zawarcia umowy kredytowej przez powoda zatrudniony był w pozwanym Banku na stanowisku doradcy klienta. Jego podpis widnieje na umowie kredytowej. Świadek nie pamiętał jednak powoda i okoliczności zawierania przez niego umowy kredytowej u pozwanego. Podał również, że nie pamięta procedur związanych z kredytami indeksowanymi/denominowanymi do waluty obcej obowiązujących u pozwanego w 2006 r. Wypowiedzi dotyczące stosowanych u pozwanego później procedur, nie miały wartości, gdyż nie mogły stanowić wiarygodnego potwierdzenie tego, że to, co świadek zapamiętał z tych procedur (zmiennych w czasie) obowiązywało także w czasie rozmów z powodem. Zeznania świadka w części, w jakiej dotyczyły wyjaśnień, jakich standardowo pracownicy banku udzielali klientom Banku, odnośnie do kredytów denominowanych, były nieprzydatne, gdyż nie mogły stanowić wiarygodnego potwierdzenia, że tak było również w przypadku powoda. Powód wniósł zastrzeżenie do protokołu, co do dopuszczenia dowodu z zeznań ww. świadka na podstawieart. 2352§ 1 pkt. 2 i 3 i art. 227 k.p.c. W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania powoda i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył tylko do niego. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Ponadto w chwili składania przez powoda zeznań minęło ponad kilkanaście lat od zawarcia umowy kredytu, co nie mogło nie mieć negatywnego wpływu na jego pamięć i to niezależnie od tego, że okoliczności zawarcia umowy, jako dotyczące bardzo istotnej dla niego kwestii życiowej, mogły zostać częściowo przez niego zapamiętane. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Taka ich ostrożna ocena prowadziła do wniosku, że są wiarygodne. W sposobie składania sprawiały wrażenie spontanicznych i szczerych. Powód szczerze przyznawał że wielu okoliczności nie pamięta. Niska szczegółowość jego zeznań była adekwatna do czasu, jaki upłynął od opisywanych wydarzeń. Jednocześnie w swojej treści zeznania te nie zawierały nielogiczności, a także pozostawały w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a przede wszystkim nie były sprzeczne z żadnymi wiarygodnymi dowodami. Opinię pisemną biegłego z zakresu bankowościM. B.Sąd uznał za w pełni wiarygodną. W postępowaniu cywilnym dowód w postaci opinii biegłego podlega ocenie na równi z innymi dowodami, a strony są uprawnione do podważania mocy dowodowej opinii biegłych za pomocą wszystkich dostępnych i przewidzianych przez prawo środków dowodowych. Opinia biegłego podlega zatem ocenie – przy zastosowaniuart. 233 § 1 k.p.c.– na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposoby motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por.postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 roku.sygn. akt: I CKN 1170/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002 roku, sygn. akt V CKN 1354/00). BiegłyM. B.dysponował odpowiednią wiedzą dla sporządzenia przedmiotowej opinii. Opinia została przy tym sporządzona w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym o zaświadczenie banku. Sąd nie miał zatem żadnych zastrzeżeń do metody jej opracowania. Przedmiotową opinię należało jednocześnie ocenić jako rzetelną, fachową i czyniącą zadość postawionej tezie dowodowej. Opinia ta była kwestionowana przez strony, ale ostatecznie po złożeniu przez biegłego opinii uzupełniającej żadna ze stron nie wniosła do niej zastrzeżeń. Sąd zważył, co następuje: Żądanie główne okazało się zasadne. Sąd nie orzekł tym samym o żądaniu ewentualnym. Powód zgłosił w pozwie żądanie ustalenia nieistnienia stosunku kredytu ze względu na nieważność zawartej z pozwanym umowy kredytu z dnia 17 października 2011 roku nr(...)oraz zasądzenia nienależnych świadczeń, które spełnił na rzecz pozwanego w wykonaniu tej umowy. Jak z tego wynika, żądanie ustalenia z jednej strony jest samodzielnym żądaniem pozwu a z drugiej stanowi przesłankę żądania zapłaty. W związku z tym dotyczy ono kluczowego w sprawie zagadnienia i dlatego należało je ocenić w pierwszej kolejności. Zgodnie zart. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu oart. 189 k.p.c., a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.). Między stronami powstał spór co do ważności zawartej przez nie umowy kredytu. Na dzień wniesienia pozwu umowa była przez powoda jeszcze wykonywana i według jej treści ma być wykonywana do 2038 roku. Opierając się na założeniu nieważności umowy, powód wytoczył powództwo o zwrot części spełnionych świadczeń. Jednakże w drodze powództwa o świadczenie nie jest w stanie uzyskać pełnej ochrony swego interesu prawnego, gdyż sam wyrok zasądzający nie usunąłby definitywnie stanu niepewności prawnej, co do tego, czy powodowi są należne świadczenia, które nie zostały objęte pozwem i nie mogłyby zostać nim objęte. Jest to skutkiem tego, że w orzecznictwie i doktrynie nie ma zgody co do tego, czy prawomocny wyrok zasądzający świadczenie wiąże tylko w zakresie samej sentencji, czy również motywów rozstrzygnięcia (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, M. Prawn. 2015, nr 2, s. 85 i z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, nie publ. oraz postanowienie tego Sądu z 9 stycznia 2019 r., sygn. I CZ 112/18, nie publ.). W rezultacie nie ma pewności, że wyrok zasądzający świadczenie definitywnie przeciąłby spór o ważność umowy i zagwarantowałby powodowi, że w celu odzyskania świadczeń nie objętych pozwem, nie będzie zmuszony do wytoczenia kolejnego powództwa. Zatem wyrok zasądzający nie zapewni powodowi takiego samego poziomu ochrony prawnej, jak wyrok ustalający. Wyrok ustalający nieważność umowy daje także powodowi pełniejszą ochronę prawną, gdyż w odróżnieniu od wyroku zasądzającego stanowi podstawę wykreślenia hipotek ustanowionych jako zabezpieczenie spłaty kredytu. Uzasadniało to przyjęcie, że powód ma interes prawny w żądaniu ustalenia. Przechodząc do oceny ważności umowy, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu zostaje wyrażona w walucie obcej i poddana oprocentowaniu właściwemu dla tej waluty, ale jest wypłacana kredytobiorcy w złotych po przeliczeniu według zasad przewidzianych w umowie; raty kredytu również są wyrażone w walucie, ale są spłacane w złotych według kursu ustalanego na zasadach przewidzianych w umowie. Zastosowanie konstrukcji denominacji kredytu do waluty obcej nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej wart. 69 ust. 1 prawa bankowego, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10, z 29 kwietnia 2015 r., V CSK 445/14, z 18 maja 2016 r., V CSK 88/16, nie publ.). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu. Stosownie doart. 3531k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika,artykuł 3531k.c., wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1). Osiągnięcie przez strony porozumienia co do wszystkich ważnych dla nich kwestii decydujących o kształcie ich zobowiązań jest więc istotą umowy, a nieuzasadniona możliwość jednostronnego i swobodnego kształtowania przez jedną stronę zobowiązania własnego i drugiej strony, tej istoty podważeniem. Sprzeczne z naturą umowy dwustronnie zobowiązującej zawieranej w obrocie gospodarczym, jest takie jej ukształtowanie, że jedna strona ma nieuzasadnioną swobodę w określeniu zobowiązania swojego i drugiej strony. Dlatego, przyznanie jednej stronie umowy takiego prawa jest dopuszczalne tylko, jeśli jest uzasadnione i tylko w granicach, wynikających z tego uzasadnienia. W umowie kredytu, sprzeczne z jej naturą są takie postanowienia, które pozwalają bankowi na jednostronne i dowolne określanie rozmiaru zobowiązania własnego do wypłaty kwoty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. W przypadku umowy kredytu denominowanego do waluty obcej, jako równoznaczne z postanowieniami wprost pozwalającymi bankowi na samodzielne określenie zobowiązania własnego - w zakresie wypłaty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy - w zakresie spłaty kredytu, należy ocenić zapisy, które przyznają mu prawo do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu wypłaty kredytu i w dniach płatności rat. Rozmiar zobowiązania banku do wypłaty kwoty kredytu wyznacza bowiem nie tylko jej wysokość w walucie, ale przede wszystkim jej równowartość w złotych. Jednocześnie, faktyczny rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kwoty kredytu wyznacza nie wysokość rat kredytu w walucie, ale ich równowartość w złotych. Zatem, przyznanie bankowi w umowie kredytu denominowanego prawa do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu wypłaty kredytu i w dniu płatności rat prowadzi do jednostronnego i swobodnego ustalania przez ten bank, zarówno kwoty kredytu podlegającej wypłacie, jak i wysokości świadczeń stanowiących realizację zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kapitału z oprocentowaniem, czyli głównych elementów wyznaczających zakres zobowiązań stron umowy. Takie postanowienia stanowią przekroczenie granic swobody stron w kształtowaniu umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że jeśli w świetle treści umowy długoterminowego kredytu denominowanego do waluty obcej żadne szczególne okoliczności nie uzasadniają prawa banku do swobodnego określenia kursu waluty dla celów wypłaty kwoty (transz) kredytu i spłaty jego rat, aby umowa ta została ukształtowana w zgodzie z naturą stosunku prawnego, jaki ma kreować, musi przewidywać taki sposób ustalenia kursu waluty dla celu wypłaty kredytu i określenia wysokości rat, który nie będzie miał cech jednostronności i dowolności, a więc będzie niezależny od decyzji banku i obiektywnie weryfikowalny. Przedmiotowa umowa kredytu nie spełnia tych warunków. W Regulaminie Kredytu przewidziano, że kredyty w walutach wymienialnych wypłacane są w złotych, przy zastosowaniu kursu kupna, waluty obowiązującej w Banku w chwili wypłaty, podlegają spłacie w złotych przy zastosowaniu kursu sprzedaży waluty obowiązującego w Banku w chwili spłaty. Wskazać należy, że ani sama umowa, ani regulamin nie definiowały bliżej sposobu ustalania przez Bank kursów walut. Zatem umowa w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w określaniu kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego. Mógł on nawet wyznaczać osobny kurs dla umów kredytu denominowanego lub niektórych z nich (np. z określonego roku lub dla określonego przedziału kwotowego). Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał pełną swobodę w określeniu wysokości kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu i rat kredytu z waluty. Z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla przyjęcia przedstawionej swobody pozwanego w ustalaniu kursów franka szwajcarskiego. Również w toku procesu pozwany nie przedstawił żadnego przekonującego uzasadnienia dla takiego rozwiązania. Podsumowując, postanowienia przedmiotowej umowy pozostawiały Bankowi pełną i nieuzasadnioną swobodę w jednostronnym określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu i rat spłaty z waluty na złote. Tym samym postanowienia te dały Bankowi nieuzasadnioną możliwość jednostronnego określania rozmiaru własnego zobowiązania do wypłaty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do spłaty rat kredytu. To zaś sprawiło, że treść ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego kredytu była sprzeczna z właściwością (naturą) tego stosunku, co powodowało, że umowa była sprzeczna z prawem w rozumieniuart. 58 § 1 k.c.a przez to nieważna (co do takiego skutku, por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2011 r., III CZP 119/10, OSNC 2011/9/95). Przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna także z uwagi na zawarte w niej niedozwolone postanowienia umowne. Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 2 Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z§ 1nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. § 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Z powyższego przepisu wynika więc, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są takie zapisy, które: 1) znajdują się w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem, jednak 2) nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione a przy tym 3) kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy oraz 4) nie dotyczą głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, o ile świadczenia te są jednoznacznie określone. Niewątpliwe jest, że przy zawieraniu umowy z powodem Bank działał jako przedsiębiorca. Nie ulega wątpliwości również, że powód zawarł ją jako konsument w rozumieniuart. 221k.c.Stanowi on, że za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Powód zawarł umowę bez jakiegokolwiek związku z działalnością gospodarczą lub zawodową. Kredyt miał służyć jedynie sfinansowaniu zakupu lokalu dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych powoda. Postanowienia umowy kredytu, regulujące klauzulę przeliczeniową (§ 37 ust. 1 Regulaminu, § 4 ust. 1 umowy w zw. z § 37 ust. 2 Regulaminu, § 38 ust. 1 Regulaminu), nie zostały z powodem indywidualnie uzgodnione. Najlepszym tego dowodem jest to, że zostały zamieszczone w regulaminie, którym posługiwał się Bank i który z istoty rzeczy nie podlega negocjacji. Podkreślenia przy tym wymaga, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.nie jest takie, którego treść konsument potencjalnie mógł negocjować, lecz tylko takie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnych negocjacji. Pozwany nie wykazał indywidualnego wynegocjowania powyższej klauzuli (art. 3851§ 4 k.c.). W ocenie Sądu klauzula denominacyjna określa główne świadczenia stron umowy kredytu. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że za warunki umowne, które objęte są zakresem pojęcia „określenia głównego przedmiotu umowy” w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, należy uważać te, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. W szczególności takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach indeksowanych i denominowanych do waluty obcej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13,B. M.iI.O. M.v.S. V.România SA,(...)2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 3 października 2019 r., C-260/18,K. D.iJ. D.v.R.Bank (...), pkt 44). W umowie kredytu denominowanego do waluty obcej postanowienia regulujące denominację stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron, w tym dotyczących ponoszenia przez kredytobiorców ryzyka kursowego. Ponadto postanowienia te pozwalają osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego podstawowy koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego ryzyka kursowego. W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu w rozumieniuart. 3851§ 1in finek.c. Powyższe oznacza, że zapisy klauzuli denominacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienia umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie są jednoznaczne. Wykładniaart. 3851§ 1 k.c.w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa(...). Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16. Trybunał podkreślił w nim, że wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do ich zrozumiałości pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez dyrektywę 93/13 system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej. Dlatego, powinien on być rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, płynące dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne. Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie. Uogólniając te wymagania(...)podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16,R.P. A.i in. v.(...) SA,(...)2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam inne wyroki). Jest oczywiste, że w świetleart. 6 k.c.to na pozwanym spoczywał obowiązek udowodnienia spełnienia wymogów pozwalających uznać, że postanowienia klauzuli denominacyjnej zostały sformułowane w sposób jednoznaczny w wyżej przedstawionym rozumieniu. Na tę okoliczność pozwany zaoferował m.in. zeznania świadka i przedmiotową umowę kredytu. Żadne z powyższych nie pozwalało na przyjęcie jednoznaczności klauzuli denominacyjnej. Po pierwsze, zaprzeczeniem tego, co wynika z wymogu jednoznaczności postanowień klauzuli przeliczeniowej, czyli elementu decydującego o istocie przedmiotowej umowy, jest jej umieszczenie poza umową, w większości w jednym z ostatnich przepisów regulaminu (§ 37). Klauzula ta stanowiła główny wyróżnik i oś umowy, dlatego cały opis mechanizmu jej działania powinien być uregulowany w niej i to w taki sposób, aby jasno i przejrzyście pokazać jego wagę i istotę. Ewentualnie mechanizm ten powinien być jasno i dokładnie objaśniony przez pracownika Banku – czego pozwany nie wykazał. Po drugie, oświadczenia zawarte we wniosku kredytowym i osobnym dokumencie z dnia 4 października 2006 roku nie dowodziły spełnienia przez pozwanego obowiązku informacyjnego, gdyż mają charakter blankietowy, co nie pozwala na ustalenie jakie konkretnie informacje i wyjaśnienia kryją się za ich ogólnikową treścią. Z brzmienia tych dokumentów nie tylko nie wynika dokładny zakres udzielonych powodowi informacji, czy zostały przekazane w sposób zrozumiały dla przeciętnego konsumenta i czy były prawdziwe i rzetelne. Dlatego na podstawie tych oświadczeń nie można było przyjąć, że Bank wypełnił wobec niego swój obowiązek informacyjny w sposób, o jakim mowa w orzecznictwie(...). Podkreślenia wymaga, że w tym zakresie nie była wystarczająca ogólna i oczywista dla każdego informacja, że kurs franka może wzrosnąć, czy nawet wyjaśnienie, że spowoduje to nie tylko wzrost rat kredytu w złotych, ale też wyrażonego w złotych salda zadłużenia. Wymóg rzetelności nakazywał pokazanie konsekwencji, jakie dla powoda może nieść taki wzrost w okresie, na który umowa miała być zawarta. Wymagało to pokazania, jak dotychczas kształtował się kursu franka szwajcarskiego w długim okresie (co najmniej takim samym, jak ten, na jaki miała zostać zawarta umowa) w stosunku do złotego i innych reprezentatywnych walut (z uwagi na brak rynkowych kursów złotego z okresu sprzed transformacji ustrojowej) oraz zbudowanie symulacji opartej na analogicznym wzroście kursu w okresie, na który umowa miała zostać zawarta. Po trzecie, w ramach obowiązku informacyjnego konieczne było uprzedzenie powoda o poważnym ryzyku skokowego wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Gospodarkę światową cyklicznie dotykają różnej natury kryzysy. W takich okresach w krajach o słabszej niż szwajcarska gospodarce waluty miejscowe osłabiają się względem franka szwajcarskiego i to niekiedy bardzo gwałtownie. Podobnie się dzieje w przypadku lokalnych kryzysów gospodarczych, obejmujących tylko dany kraj lub region. Dlatego, wyjaśniając powodowi ryzyko walutowe, należało przywołać znane z historii sytuacje, które wywołały skokowy wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów i uświadomić im, że prawdopodobieństwo zmaterializowania się w Polsce takiego niekorzystnego scenariusza jest tym wyższe, im dłuższy jest okres kredytowania. W dacie zawarcia umowy pojawienie się w perspektywie kolejnych 29 lat jednego, dwóch kryzysów gospodarczych powodujących gwałtowny wzrost kursu franka szwajcarskiego, było praktycznie pewne, a co najmniej bardzo prawdopodobne. Dlatego konieczne było przedstawienie powodowi (np. na dostępnych, historycznych przykładach z innych krajów, jak Australia czy Włochy), w jaki sposób taki szybki wzrost kursu może wpłynąć na ich obciążenia finansowe na różnych etapach wykonywania umowy. Te wymogi nie zostały przez Bank wypełnione. Po czwarte, przy omawianiu umowy kredytu denominowanego doradca klienta nie tylko nie wypełnił wobec powoda obowiązku informacyjnego w zakresie skali ryzyka walutowego, ale przez zapewnienia o stabilności kursu franka bezpodstawnie je umniejszył, w praktyce uniemożliwiając mu ocenę jego rzeczywistego rozmiaru. Po piąte, zapisy umowy nie uprzedzały powoda, że znaczne ryzyko kursowe nie ma żadnego umownego ograniczenia i spoczywa w całości na nim. O niewłaściwym wypełnieniu przez Bank obowiązku informacyjnego świadczyły też okoliczności sprawy. Powód w dacie podpisania umowy osiągał średnie dochody, bez jasnych perspektyw szybkiego awansu finansowego i przedterminowej spłaty kredytu w krótkim czasie. W związku z tym ryzyko walutowe po jego stronie było na tyle wysokie, że rozsądnie rzecz oceniając nie powinien go był podjąć. To, że jednak to zrobił, umacnia przekonanie, że nie zostało mu ono rzetelnie przedstawione. W wyniku powyższych rozważań Sąd przyjął, że postanowienia umowne regulujące klauzulę denominacyjną nie są sformułowane w sposób jednoznaczny, a to, mimo że określają główne świadczenie stron, otwierało drogę do ich oceny pod kątem abuzywności. Art. 3851§ 1 k.c.wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy kształtujące prawa i obowiązki konsumenta ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta. Przez dobre obyczaje należy rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87). Rażące naruszenie interesów konsumenta jest elementem oceny, które wprowadza wymóg prawnie istotnego stopnia sprzeczności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami. Wymóg dokonywania wykładniart. 3851k.c.w zgodzie z postanowieniami i celem dyrektywy 93/13 powoduje konieczność rozszerzającej wykładni pojęcia rażącego naruszenia interesów konsumenta, celem objęcia nim również przypadków naruszeń poważnych, choć nie rażących w tradycyjnym rozumieniu tego słowa w polskim prawie cywilnym. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma więc miejsce, gdy postanowienia umowy poważnie odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, skutkując nieusprawiedliwioną dysproporcją na niekorzyść konsumenta. Podsumowując uznać należy, że w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta takie postanowienia umowne, które, przez nielojalne, nierzetelne, czy nieuczciwe wykorzystanie zaufania konsumenta i braku po jego stronie odpowiedniej wiedzy, powodują poważną i nieusprawiedliwioną nierównowagę kontraktową na korzyść przedsiębiorcy. Podkreślić trzeba, że przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru postanowienia umownego nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była przez strony wykonywana (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019/1/2 i powołane tam orzecznictwo). W szczególności nie jest ważne, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikały z korzystnego dla niego brzmienia postanowień umownych. Innymi słowy, jeśli zapisy umowy dawały przedsiębiorcy możliwość naruszenia interesów konsumenta, dla przyjęcia ich niedozwolonego charakteru nie jest istotne, czy przedsiębiorca z tych zapisów skorzystał. Dlatego w sprawie nie miało znaczenia to, w jaki sposób pozwany ustalał kurs waluty, w szczególności czy robił to rzetelnie i uczciwie. Oceniając klauzulę denominacyjną, w pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że powód nie miał możliwości wyboru waluty, w której kredyt będzie wypłacony. Skoro potrzebował kredytu na pokrycie zobowiązań w Polsce, to zgodnie z narzuconą mu treścią umowy, mógł on być wypłacony tylko w złotych. Za pomocą klauzuli denominacyjnej powód został w sposób nieuzasadniony obciążony całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytu oraz całością ryzyka wzrostu kursu franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu. Zaznaczyć trzeba, że zgodnie z tym, co już wyżej powiedziano, podstawą analizy rozłożenia ryzyka walutowego w umowie mogła być jedynie jej treść. Nie ulega wątpliwości, że nałożenie na konsumenta jakiegoś rodzaju ryzyka w umowie kredytu jest dopuszczalne. Przeciwnie, jest dość częste, gdyż wiąże się chociażby z konstrukcją klauzuli zmiennego oprocentowania. Klauzula taka w przypadku kredytu w złotych może być usprawiedliwiona, jako rozsądna cena za pozyskanie kwoty kredytu. Jednak w umowie stron klauzula denominacyjna w sposób nieporównanie większy niż klauzula zmiennego oprocentowania podnosiła ryzyko powoda. Wzrost oprocentowania kredytu prowadzi do wzrostu rat, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy. Tymczasem w przypadku kredytu denominowanego, wzrost kursu waluty oznacza jednoczesny wzrost rat i wysokości pozostałego do spłaty zadłużenia wyrażonego w złotych. W przedmiotowej umowie stopień tego wzrostu nie miał żadnych granic. Ponadto obciążenie kredytobiorcy całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego nastąpiło w sposób nietransparentny. Postanowienia umowy nie zawierały jednoznacznego zapisu o obciążeniu go całością tego ryzyka i jego rozmiarach, jak też nie został on o tym uprzedzony na etapie przedumownym. Skutkiem nałożenia na powoda całości ryzyka wzrostu franka szwajcarskiego było bardzo nierównomierne i niesprawiedliwe rozłożenie ogólnego ryzyka ponoszonego przez obie strony w związku z zawarciem umowy. Bank ryzykował stratę znacznej części kwoty, którą wypłacił powodowi. Strata taka mogła nastąpić w razie szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego. Biorąc pod uwagę realia ekonomiczne, było to ryzyko znikome i z pewnością znacznie mniejsze niż ryzyko silnego wzrostu kursu w długim okresie. Przy tym Bank mógł zabezpieczać się przed ryzykiem zmian kursowych pozaumownie, przez odpowiednie operacje na rynku finansowym. W świetle treści umowy Bank ryzykował też tym, że powód stanie się niewypłacalny. Jednak ryzyko to w znacznym stopniu ograniczył przez uzyskanie hipotek na jego nieruchomości. Tymczasem sytuacja powoda przedstawiała się zupełnie inaczej. W wyniku wzrostu kursu franka wysokość jego zobowiązania kredytowego w przeliczeniu na złote mogła przewyższyć nie tylko wartość kredytowanej nieruchomości, ale też całego jego majątku. Ponadto wzrost kursu franka mógł spowodować po jego stronie brak możliwości spłaty rat przy niezmienionym poziomie jego realnych dochodów. Umowa zaś nie dawała mu żadnych skutecznych narzędzi zapobieżenia negatywnym skutkom gwałtownego wzrostu franka szwajcarskiego i nie miał też praktycznie żadnych możliwości pozaumownego zabezpieczenia swojego ryzyka z tym związanego. Wprowadzenie do umowy stron klauzuli denominacyjnej nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej Banku i zaufania, jakim się u powoda cieszył. Bank, dysponując nieporównanie większymi niż oni możliwościami oceny ryzyka kursowego oraz mogąc - w przeciwieństwie do niego - efektywnie zabezpieczyć się przed nim, wprowadził do umowy klauzulę denominacyjną w kształcie, w którym chroniła jego interes ekonomiczny, jego kosztem. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że w przedmiotowej umowie kredytu klauzula denominacyjna w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku. Przechodząc do oceny klauzuli przeliczeniowej podkreślenia wymaga, że pozostawiała ona Bankowi nieograniczoną swobodę w kształtowaniu kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego, które będą miały zastosowanie do wypłaty i spłaty kredytu. W świetle jej postanowień możliwa była sytuacja, że Bank określi w swoich tabelach odrębne kursy kupna i sprzedaży, które będą miały zastosowanie wyłącznie do kredytów hipotecznych denominowanych do waluty i zapewnią mu dodatkowy, nieuzasadniony zysk kosztem konsumentów. Powodowie nie zostali też poinformowani o skali dodatkowych obciążeń finansowych, które z tego tytułu będą musieli ponosić. W końcu postanowienia te nie pozwalały powodom w każdej chwili samodzielnie ustalić wysokości stosowanego przez pozwanego kursu wymiany (por. wyrok(...)z dnia 18 listopada 2021 r. w sprawie C-212/20 M.P. i B.P. v. „A.”, pkt 1 sentencji i pkt 55 uzasadnienia). Dodać można, że w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego od dawna ukształtowany jest pogląd, że postanowienia umowy pozwalające bankowi na określenie wysokości należności obciążającej konsumenta na podstawie własnych tabel kursowych, bez wskazania obiektywnych kryteriów ustalania kursów, jest niedozwolonym postanowieniem umownym w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.(por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16, z 19 września 2018 r., I CNP 39/17, z 24 października 2018 r., II CSK 632/17, z 13 grudnia 2018 r., V CSK 559/17, z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18 i z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, nie publ., z 10 maja 2022 r.,(...)285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Dlatego Sąd nie miał wątpliwości, że klauzula przeliczeniowa w sposób sprzeczny z wymogami uczciwości i lojalności rażąco narusza interes ekonomiczny powoda. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że klauzula przeliczeniowa w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku w przedmiotowej umowie kredytu. Dlatego Sąd uznał ją za niedozwolone postanowienie umowne, o których mowa wart. 3851§ 1 k.c. Art. 3851§ 1 k.c.wprowadza sankcję niezwiązania konsumenta niedozwolonymi postanowieniami umownymi. W okolicznościach sprawy prowadziło to do nieważności przedmiotowej umowy kredytu. Brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem umownym oznacza, że nie wywołuje ono żadnych skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Konsument może następczo udzielić świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną albo podjąć decyzję przeciwną (odmówić zgody), co spowoduje trwałą bezskuteczność (nieważność) niedozwolonego postanowienia. Jeżeli umowa bez klauzuli abuzywnej nie może wiązać stron, dzieli los klauzuli. W sytuacji, w której klauzula abuzywna stała się definitywnie bezskuteczna (nieważna) wskutek odmowy jej potwierdzenia przez konsumenta, o obowiązywaniu umowy decyduje to, czy weszła w jej miejsce jakaś regulacja zastępcza. To zaś zależy od tego, czy całkowita i trwała bezskuteczność (nieważność) umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje, czemu może on wiążąco zaprzeczyć, sprzeciwiając się utrzymaniu umowy (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56 i powołane tam orzecznictwo(...)). Powód świadomie i swobodnie odmówił wyrażenia zgody na wyżej wskazaną klauzulę abuzywną, czego wyrazem był już pozew i co potwierdził w toku rozprawy. Spowodowało to trwałą bezskuteczność (nieważność) tej klauzuli. Funkcjonowanie przedmiotowej umowy bez jej postanowień nie było możliwe. Klauzula przeliczeniowa decyduje o istocie umowy stron. Jej eliminacja jest niemożliwa bez zmiany jej charakteru. Usunięcie klauzuli przeliczeniowej doprowadziłoby do zaniknięcia ryzyka kursowego, które bezpośrednio wynika z denominacji kredytu do waluty (por. wyrok(...)z 14 marca 2019 r., C-118/17,Z.D.v.E.BankH.Z.., pkt 48 i 52). Wyeliminowanie, charakterystycznego dla umów kredytu denominowanego i indeksowanego do waluty obcej, ryzyka kursowego, uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, z 13 maja 2022 r.,(...)405/22). Wyłączenie z umowy klauzuli przeliczeniowej powodowałaby niemożność wypłaty i spłaty kredytu w złotych, co przewidywał § 37 ust. 1 i 2 Regulaminu. W konsekwencji powyższych uwag należało uznać, że wyeliminowanie z przedmiotowej umowy kredytu niedozwolonych postanowień umownych prowadzi do jej nieważności. Powód, świadomy możliwych, negatywnych skutków nieważności umowy, sprzeciwił się jej utrzymaniu. Jego oświadczenia zostały złożone w oparciu o pełną, dostępną wiedzę i świadomość konsekwencji nieważności umowy. Powodowało to definitywną nieważność umowy. Z tych przyczyn Sąd orzekł, jak w punkcie 1 wyroku. W tej sytuacji należało rozważyć konsekwencje nieważności umowy. Regulują jeart. 405 k.c.w zw. zart. 410 § 1 i 2 k.c.Świadczenie spełnione w wykonaniu nieważnej czynności prawnej jest objęte ostatnią z wymienionych wart. 410 § 2 k.c.kondykcji - czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (condictio sine causa). W przypadku nieważności umowy kredytu kredytobiorcy i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w jej wykonaniu (por. wyżej już powoływana uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21). W okresie objętym pozwem, w wykonaniu nieważnej umowy kredytu powód zapłacił pozwanemu 101.497,27 zł. W tym zakresie żądanie zapłaty było więc zasadne. Przeciwko roszczeniom powoda pozwany zgłosił zarzut zatrzymania i nadużycia prawa. Zgodnie zart. 496 k.c., który na mocyart. 497 k.c.ma zastosowanie w wypadku nieważności umowy wzajemnej, jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot. Prawo zatrzymania przysługuje tylko stronom umowy wzajemnej, a umowa kredytu nie jest umową wzajemną. Umowa dwustronnie zobowiązująca jest umową wzajemną tylko wówczas, gdy jej strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (art. 487 § 2 k.c.). Oznacza to, że strony spełniają świadczenia ekwiwalentne, ale których przedmiot jest różny. Ten różny przedmiot świadczeń jest istotą umowy wzajemnej. W umowie kredytu przedmiot świadczeń obu stron jest identyczny, gdyż są nim pieniądze. Nie jest więc ona umową wzajemną i nie jest objęta hipoteząart. 496 k.c. Nie ma potrzeby poszukiwania podstaw do stosowaniaart. 496 k.c.do umowy kredytu. W przypadku nieważności takiej umowy i konieczności zwrotu wzajemnych świadczeń, właściwą i wystarczającą ochronę zapewnia jej stronom możliwość dokonania potrącenia i zgłoszenia zarzutu potrącenia. Jeśli z jakiegoś względu potrącenie nie jest możliwe albo nie zostało dokonane, nie ma powodu, żeby dłużnik mógł się wstrzymywać ze spełnieniem świadczenia, do którego jest zobowiązany. Podkreślenia też wymaga, że uznanie zarzutu zatrzymania za skuteczny, uniemożliwiałoby osiągnięcie celów dyrektywy 93/13, a więc byłoby sprzeczne z zasadą efektywnej ochrony konsumentów. Bezpodstawny jest również zarzut nadużycia prawa podmiotowego przez powoda. Zgodnie zart. 5 k.c.nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Należy podkreślić, że zasady współżycia społecznego mają zapobiegać nadużyciu prawa na etapie jego wykonywania. Zważyć bowiem należy, że powoływanie się na prawo podmiotowe nie stanowi jego wykonywania, lecz jego nadużywanie, które nie jest społecznie aprobowane i w związku z tym nie korzysta z ochrony. Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do uznania, iż strona powodowa kierując roszczenia przeciwko pozwanemu nadużywa prawa podmiotowego, że postępuje w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. W ocenie Sądu strona powodowa jedynie realizuje przysługujące jej uprawnienia. Nie można zarzucić stronie powodowej naruszenia zasad współżycia społecznego z tej przyczyny, że dochodzi roszczeń związanych ze stosowaniem przez bank nieuczciwych klauzul. Wręcz przeciwnie, to zachowanie pozwanego polegające na zastrzeżeniu we wzorcu umowy postanowień nieuczciwych należy zakwalifikować jako sprzeczne z dobrymi obyczajami. Powód żądał zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie i żądanie to było uzasadnione. Stosownie doart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myślzdania pierwszego § 2 art. 481 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Opóźnienie ma miejsce wówczas, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie. Roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Zgodnie zart. 455 k.c., w takiej sytuacji świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powód przed procesem złożył pozwanemu reklamację i wezwał go do zapłaty. Pismem z dnia 14 lipca 2021 roku pozwany odpowiedział odmownie. Odsetki więc należą się powodowi od dnia 15 lipca 2021 roku, a zatem od dnia następnego po zajęciu przez pozwanego merytorycznego stanowiska w sprawie reklamacji. Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie 2 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powodów łącznie kwotę 101.497,27 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lipca 2021 roku do dnia zapłaty. Zgodnie zart. 98 § 1 k.p.c.strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu. (§ 11) Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. (art. 98 § 3 k.p.c.). W niniejszej sprawie powodowie reprezentowani byli przez radcę prawnego. W myślart. 99 k.p.c.stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata W niniejszym postępowaniu powód poniósł następujące koszty: opłatę od pozwu 1.000 zł, koszty zastępstwa procesowego w łącznej kwocie 10.817 zł, wynagrodzenia biegłego 2.646,72 zł. Łącznie: 14.463,72 zł. Na kwotę kosztów zastępstwa procesowego składa się kwota 10.800 zł stanowiąca wynagrodzenie radcy prawnego należne za reprezentację w sprawie zgodnie z § 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. oraz 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W związku z powyższym, Sąd w punkcie trzecim wyroku kosztami procesu obciążył pozwanego i z tego tytułu zasądził od niego na rzecz powodów łącznie kwotę 14.463,72 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty. Sąd nie uwzględnił wniosku strony powodowej o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w dwukrotnej wysokości, nie znajdując podstaw uzasadniających przyznanie ich w rzeczonej wysokości. Zgodnie bowiem z treściąart. 98 § 3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie tego pełnomocnika, określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego pełnomocnika, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Kryteria ustalania wysokości kosztów procesu należnych stronie określono wart. 109 § 2 k.p.c.z brzmienia tego przepisu wynika, że Sąd winien brać pod uwagę celowość poniesionych kosztów oraz niezbędność ich poniesienia z uwagi na charakter sprawy. Przy ustalaniu wysokości kosztów poniesionych przez stronę reprezentowaną przez pełnomocnika będącego adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, a także charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Możliwość przyznania przez Sąd kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości jest zatem zależna przede wszystkim od rodzaju i stopnia zawiłości sprawy oraz niezbędnego nakładu pracy pełnomocnika. Zdaniem Sądu charakter przedmiotowej sprawy nie uzasadniał przyznania stronie powodowej kosztów zastępstwa procesowego w stawce wyższej niż minimalna. Przedmiotowa sprawa dotyczyła roszczeń związanych z umowami frankowymi. Sprawy tego typu nie są już sprawami precedensowymi. Odnosząc się zaś do oceny wkładu pracy reprezentującego stronę pełnomocnika Sąd przyjął, że czynności dokonane przez radcę prawnego w imieniu strony w toku niniejszego postępowania, nie uzasadniały przyznania wynagrodzenia w dwukrotnej stawce. Przez pojęcie „nakładu pracy” pełnomocnika rozumieć należy w szczególności ilość i obszerność złożonych w sprawie pism procesowych oraz udział w rozprawach i posiedzeniach sądu ale także pozasądową pomoc prawną udzieloną klientowi w związku ze sprawą. Analiza akt przedmiotowej sprawy dowodzi, iż nie była ona wielowątkowa czy też precedensowa. Materia rozważanej sprawy na tle innych spraw tego typu nie należy do złożonych. Czynności zawodowego pełnomocnika obejmowały sporządzenie pozwu i pism procesowych, przy czym treść merytoryczna tych pism nie wskazuje na większe niż przeciętne zaangażowanie pełnomocnika w ich przygotowanie. Działania pełnomocnika w przedmiotowej sprawie Sąd traktuje jako niezbędną, ale nie ponadprzeciętną staranność, którą powinien przejawiać każdy pełnomocnik procesowy reprezentujący swojego klienta. Mając powyższe na uwadze, na podstawie wyżej powołanych przepisów prawa, orzeczono jak w sentencji wyroku. Jolanta Czajka – Bałon

15/351000/7020003/C

Sąd Okręgowy w Poznaniu

XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny

150515000001006_II_K_000090_2024_Uz_2024-12-30_002

II K 90/24

2024-12-12 01:00:00.0 CET

2025-01-08 18:00:04.0 CET

2025-01-08 10:24:24.0 CET

15051500

1006

REASON

1.Sygn. akt II K 90/24 1.1.W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 12 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: sędzia Małgorzata Olejarczyk Ławnicy: Krystyna Kucieńska, Anna Bogusz Protokolant: Joanna Kulesza w obecności prokuratora Prok. Rej. w Mrągowie Andrzeja Zagraba po rozpoznaniu w dniach 13 listopada, 20 listopada i 12 grudnia 2024 roku sprawy P. M. , syna G. i J. z domu K. , urodzonego (...) w M. , oskarżonego o to, że: w dniu 25 m

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Urban" xPublisher="[email protected]" xEditorFullName="Joanna Kulesza" xEditor="[email protected]" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="13" xFlag="published" xVolType="15/051500/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000090" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>1.Sygn. akt II K 90/24 </xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.W Y R O K</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">12 grudnia 2024 roku</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Małgorzata Olejarczyk</xText> <xText>Ławnicy: Krystyna Kucieńska, Anna Bogusz</xText> <xText>Protokolant: Joanna Kulesza</xText> <xText>w obecności prokuratora Prok. Rej. w Mrągowie Andrzeja Zagraba </xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach 13 listopada, 20 listopada i 12 grudnia 2024 roku sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>P. M.</xAnon></xBx>, syna <xAnon>G.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> z domu <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>oskarżonego o to, że:</xBx></xText> <xText>w dniu 25 marca 2024r. w <xAnon>M.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon>, w zamiarze bezpośrednim spowodowania u <xAnon>D. J.</xAnon> ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu, zadał mu ostrym tnącym, narzędziem kilka uderzeń-cięć w szyję oraz okolice dołu podkolanowego, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obronną postawę pokrzywdzonego, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,</xText> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 3 l;art. 3 l § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. l3 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 k.k.</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>orzeka:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>P. M.</xAnon></xBx> w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 25 marca 2024r. w <xAnon>M.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon>, przewidując możliwość spowodowania u <xAnon>D. J.</xAnon> ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu i godząc się na to zadał mu ostrym tnącym, narzędziem kilka uderzeń-cięć w szyję oraz okolice dołu podkolanowego, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 k.k.</xLexLink> lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obronną postawę pokrzywdzonego, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 3 l;art. 3 l § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.l3 § l k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156§1 pkt 2 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§1 k.k.</xLexLink> i za to z mocy art. z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § l k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156§1 pkt 2 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§1 kk</xLexLink> skazuje, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 3 (trzech) lat i 6 ( sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 26 marca 2024r. godz. 14.15;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>D. J.</xAnon> kwoty 10.000,00 (dziesięć tysięcy 00/100) złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230§ 2 kpk</xLexLink> orzeka zwrot dowodów rzeczowych :</xText> </xUnit> <xText>- <xAnon>P. M.</xAnon> od pkt 5 do pkt 9</xText> <xText>- <xAnon>K. O. (1)</xAnon> od pkt 1 do 2 szczegółowo opisanych na k. 260 akt sprawy;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 44 § 1 kk</xLexLink> orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa poprzez pozostawienie w aktach sprawy dowodów rzeczowych z pkt 3-4, 10-12 szczegółowo opisanych na k 260 akt sprawy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 1" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze</xLexLink> (Dz.U. z 2022 r. poz. 1184),§ 17 ust 1 pkt 2 i § 17 ust. 2 pkt 5 oraz § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 763) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>M. D.</xAnon> kwotę 2 280 (dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę wykonywaną z urzędu wobec oskarżonego <xAnon>P. M.</xAnon> oraz kwotę 524,40 (pięćset dwadzieścia cztery i 40/100) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia, a także kwotę 434,70 (czterysta trzydzieści cztery i 70/100) złotych tytułem zwrotu kosztów dojazdu,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="65"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="53"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="63"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="111"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 90/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>P. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>w dniu 25 marca 2024r. w <xAnon>M.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon>, przewidując możliwość spowodowania u <xAnon>D. J.</xAnon> ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu i godząc się na to zadał mu ostrym tnącym, narzędziem kilka uderzeń-cięć w szyję oraz okolice dołu podkolanowego, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 k.k.</xLexLink> lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obronną postawę pokrzywdzonego, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156§1 pkt 2 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§1 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Przebywanie <xAnon>D. J.</xAnon> w dniu 24 marca 2024 r. w godzinach wieczornych w mieszkaniu <xAnon>K. O. (1)</xAnon> na <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Wyjście <xAnon>D. J.</xAnon> z mieszkania <xAnon>K. O. (1)</xAnon> po północy w dniu 25 marca 2024 r. po papierosy do pobliskiego <xAnon> sklepu (...)</xAnon>, następnie na stację paliw <xAnon> (...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Zaatakowanie <xAnon>D. J.</xAnon> przez <xAnon>P. M.</xAnon> i zadanie mu cięć nożem w okolice lewego dołu podkolanowego, a następnie ran ciętych w okolicy szyi,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Unikanie ciosów przez <xAnon>D. J.</xAnon> i oddalenie się z miejsca, powrót do mieszkania <xAnon>K. O. (1)</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Wezwanie karetki pogotowia i przetransportowanie <xAnon>D. J.</xAnon> na SOR w szpitalu w <xAnon>M.</xAnon>, udzielenie pomocy i zaopatrzenie ran,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>Doznanie przez <xAnon>D. J.</xAnon> w wyniku zdarzenia obrażeń ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 k.k.</xLexLink> nadto narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §1 kk</xLexLink> i w <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 §1 pkt 2 k.k.</xLexLink> w postaci choroby realnie zagrażającej życiu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>Działanie <xAnon>P. M.</xAnon> w chwili czynu pod wpływem alkoholu, upojenie alkoholowe zwykłe, zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem nie była zaburzona w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31§ 1 i § 2 kk</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>Uprzednia karalność <xAnon>P. M.</xAnon> za czyn z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 §1 kk</xLexLink> i art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania pokrzywdzonego <xAnon>D. J.</xAnon></xText> <xText>Zeznania świadków : <xAnon>K. O. (1)</xAnon></xText> <xText><xAnon>M. B.</xAnon></xText> <xText><xAnon>K. O. (2)</xAnon></xText> <xText><xAnon>I. P.</xAnon></xText> <xText><xAnon>G. O.</xAnon></xText> <xText><xAnon>R. J.</xAnon></xText> <xText><xAnon>G. R.</xAnon></xText> <xText>Protokoły:</xText> <xText>- oględzin osoby <xAnon>P. M.</xAnon> i <xAnon>D. J.</xAnon></xText> <xText>- oględzin miejsca wraz z dokumentacją zdjęciową</xText> <xText>- oględzin zapisu zgłoszenia</xText> <xText>- przeszukania</xText> <xText>-oględzin zapisu monitoringu</xText> <xText>- oględzin rzeczy</xText> <xText>Opinia sądowo- lekarska co do obrażeń <xAnon>D. J.</xAnon></xText> <xText>Opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej</xText> <xText>Opinia Instytutu Genetyki Sądowej</xText> <xText>Opinia sądowo- psychiatryczna <xAnon>P. M.</xAnon></xText> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 4 października 2022 r. sygn. IIK 182/22 i wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 10 stycznia 2023 r. sygn. VII Ka 991/22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>k. 569-571, 8, 42,79</xText> <xText>k. 544v, 99v, 222</xText> <xText>k. 544v,221</xText> <xText>k. 413</xText> <xText>k. 555v- 556, 194,</xText> <xText>k. 556, 267</xText> <xText>k. 556v-557, 368</xText> <xText>k. 408</xText> <xText>k.15-21, 271, 64-65</xText> <xText>k. 22-24, 272-276, 30-32, 277-280, 33-34, 223, 33-34, 223, 137-138, 211-212, 201-204</xText> <xText>k. 51-52</xText> <xText>k.57-59, 302-303</xText> <xText>k. 205-206, 207-208, 209-210,214-217,218-219</xText> <xText>226-233, 234-239,240-246,247-252, 253-259, 309</xText> <xText>k. 67</xText> <xText>k. 69-70, 371-372</xText> <xText>k. 381- 402</xText> <xText>k. 281-284</xText> <xText>k. 73, 75</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>P. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>w dniu 25 marca 2024r. w <xAnon>M.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon>, przewidując możliwość spowodowania u <xAnon>D. J.</xAnon> ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu i godząc się na to zadał mu ostrym tnącym, narzędziem kilka uderzeń-cięć w szyję oraz okolice dołu podkolanowego, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 k.k.</xLexLink> lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obronną postawę pokrzywdzonego, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156§1 pkt 2 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§1 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>1. zaatakowanie z użyciem noża <xAnon>P. M.</xAnon> przez <xAnon>D. J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Częściowe wyjaśnienia oskarżonego</xText> <xText>Zeznania <xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>k. 87, 128-129, 543v-544</xText> <xText>k. 545-546, 61v, 118-119</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1. 2. OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="-">1.1.1</xName> <xText>1.1.5</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Częściowe zeznania pokrzywdzonego <xAnon>D. J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Sąd uznał zeznania pokrzywdzonego w zakresie przebiegu zajścia za wiarygodne i konsekwentne. Są one spójne z pozostałymi dowodami w postaci nagrań z monitoringu, zeznań świadków i opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej. Świadek zaprzeczył by swoim zachowaniem prowokował oskarżonego, nie krzyczał w jego kierunku, nie używał słów obelżywych. Sam atak był dla niego zaskoczeniem, w tym czasie rozmawiał przez telefon z <xAnon>K. O. (2)</xAnon>, po czym poczuł uderzenie z tyłu na wysokości lewego kolana, następnie sprawca atakował go z przodu, zadając kilka ciosów. Pokrzywdzony kategorycznie zaprzeczył posiadaniu noża. Jak zeznał wyszedł jedynie po papierosy, mimo niskiej temperatury był ubrany w bluzę i krótkie spodenki, co może świadczyć, że zamierzał zaraz wracać. Sklep był zamknięty, dlatego też udał się na stację paliw <xAnon> (...)</xAnon>, potwierdziła to <xAnon>M. B.</xAnon>. Po dokonanych zakupach wracał do mieszkania <xAnon>K. O. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Sąd z ostrożnością odniósł się do tej części zeznań, w której pokrzywdzony nie potrafił wskazać powodów napaści oskarżonego. Tło i powody zajścia nie zostały do końca wyjaśnione. Na ten temat nie chciał zeznawać pokrzywdzony, oskarżony zaś określił zdarzenie nagłym, przy czym złożył zmienne wyjaśnienia odnośnie znajomości z oskarżonym. Bezpośrednio po ataku, <xAnon>D. J.</xAnon> przekazał <xAnon>K. O. (1)</xAnon>, że zaatakowali go ludzie ze ,,starej gwardii’’ i że to są ,,zatargi’’. Podczas okazania tablicy poglądowej rozpoznał <xAnon>P. M.</xAnon>. Przed Sądem zeznał, że oskarżonego zna z widzenia, podtrzymał, że nie zna motywów działania oskarżonego, dodał że nie chowa do niego urazy i przyjmuje przeprosiny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.1-1.1.2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Zeznania <xAnon>K. O. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Świadek potwierdziła, że w dniu zdarzenia widziała się z pokrzywdzonym dwukrotnie. Opisała wygląd i zachowanie <xAnon>D. J.</xAnon>, gdy zjawił się w jej mieszkaniu bezpośrednio po ataku, zakrwawiony i zdenerwowany. Zaprzeczyła, by kiedykolwiek posiadał przy sobie nóż bądź inne niebezpieczne narzędzie. Zeznania zbieżne z relacją pokrzywdzonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.1-1.1.3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Zeznania <xAnon>M. B.</xAnon> i <xAnon>K. O. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Świadek <xAnon>M. B.</xAnon> potwierdziła obecność pokrzywdzonego w noc zdarzenia na stacji paliw <xAnon> (...)</xAnon>. Zeznała, że zakupił wówczas papierosy i jedno piwo.</xText> <xText><xAnon>K. O. (2)</xAnon> potwierdziła, że rozmawiała z pokrzywdzonym przez telefon podczas, gdy został zaatakowany. Z uwagi na przerwanie rozmowy, nie wskazała żadnych szczegółów.</xText> <xText>Zeznania spójne, korelują z zeznaniami <xAnon>D. J.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.5.-1.1.6</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Zeznania <xAnon>I. P.</xAnon> i <xAnon>G. O.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Pracownicy służby zdrowia, w dniu zdarzenia udzielali pomocy <xAnon>D. J.</xAnon>. Ratownik medyczny <xAnon>G. O.</xAnon> jako pierwszy zaopatrzył rany pokrzywdzonego, według niego pokrzywdzony był kontaktowy, pomimo wyczuwalnej woni alkoholu mówił logicznie ( o godz. 4.03 pokrzywdzony posiadał 0,222 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu k. 4).</xText> <xText>Lekarz <xAnon>I. P.</xAnon> opisał obrażenia jakich doznał pokrzywdzony. Były to dwie rany cięte na szyi, zadane ostrym narzędziem o głębokości 3-4 mm. Jedna długości około 8 cm, druga około 5 cm. Dłuższa rana przebiegała nad tętnicą szyjną, oddalona była od tętnicy około 1-1,5 cm. Obie rany zostały zszyte. Rana na kończynie dolnej miała długość kilku centymetrów i głębokość około 3-4 mm. Rana przebiegała nad tętnicą podkolanową, na ranę założono szwy i opatrunek. Świadek zeznał, że pokrzywdzony nie chciał powiedzieć w jaki sposób doszło do obrażeń na jego ciele. Według świadka z uwagi na bliskość tętnic i żył, gdyby rana na szyi była 2 cm głębiej, pokrzywdzony mógłby się wykrwawić.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.5</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Zeznania <xAnon>R. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Funkcjonariusz policji przybył do mieszkania <xAnon>K. O. (1)</xAnon> zgodnie z poleceniem od dyżurnego KPP w <xAnon>M.</xAnon>, gdzie miał znajdować się zakrwawiony mężczyzna. W mieszkaniu policjanci ujawnili ślady krwi, jak również przed wejściem do mieszkania. Następnie udali się na SOR, gdzie przebywał <xAnon>D. J.</xAnon>. Pokrzywdzony nie był zainteresowany by ścigać sprawcę napaści, relacja pokrzywdzonego przekazana <xAnon>R. R.</xAnon> znalazła potwierdzenie w zgromadzonych na etapie dalszego postępowania dowodach.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Zeznania <xAnon>R. J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Brat pokrzywdzonego nie był świadkiem zajścia. Po uzyskaniu informacji o zaatakowaniu go przez oskarżonego, skontaktował się z <xAnon>P. M.</xAnon> przez komunikator internetowy. Chciał uzyskać potwierdzenie, czy to on spowodował obrażenia ciała <xAnon>D. J.</xAnon>. Oskarżony w przesłanych wiadomościach zaprzeczył udziałowi w zdarzeniu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.3-1.1.6</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Protokoły oględzin rzeczy, osób, miejsca, zapisu zgłoszenia, przeszukania, zapisu monitoringu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Dowody z dokumentów, sporządzone zgodnie z wymogami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kpk</xLexLink>, przez osoby uprawnione, posiadające odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie. Nie były kwestionowane przez żadną ze stron.</xText> <xText>Protokoły z przeprowadzonych czynności procesowych oględzin miejsca i osób, przeszukania, zatrzymania rzeczy i osoby potwierdzają fakt ich dokonania oraz przebieg tych czynności.</xText> <xText>Protokoły oględzin zapisu video z nagrania monitoringu z <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon> ujawniają trasę poruszania się pokrzywdzonego, potwierdzają również jego wersję zdarzeń, że oskarżony wraz z bratem szedł za nim (k. 205, 218v).</xText> <xText>Z protokołu zgłoszenia wynika, że karetkę pogotowia wezwał pokrzywdzony z mieszkania <xAnon>K. O. (1)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon>, co jest zgodne z jego zeznaniami.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.6</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Opinia sądowo- lekarska</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Biegły w wydanej opinii wskazał, że pokrzywdzony w wyniku zdarzenia w dniu 24 marca 2024 r. doznał obrażeń ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> Biegły wskazał, że odniesione obrażenia mogły powstać w czasie i okolicznościach zawartych w aktach sprawy, wskutek uderzenia przedmiotem ostrokrawędzistym, podłużnym np. mogły być zadane nożem, szkłem rozbitej butelki. Obrażenia nie spowodowały choroby długotrwałej realnie zagrażającej życiu, znacznej długotrwałej niezdolności do pracy w zawodzie, trwałego istotnego zeszpecenia bądź zniekształcenia ciała.</xText> <xText>Opinia jasna, pełna, nie zawiera sprzeczności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.6</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Biegły z zakresu medycyny sądowej <xAnon>B. Z.</xAnon> został powołany w celu ustalenia charakteru, stopnia i mechanizmu powstania obrażeń ciała jakich doznał pokrzywdzony <xAnon>D. J.</xAnon>. Biegły po dokonanej analizie dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, akt sprawy wskazał, że pokrzywdzony <xAnon>D. J.</xAnon> w wyniku zdarzenia doznał obrażeń ciała w postaci ran ciętych szyi i lewego dołu podkolanowego, które to wymagały założenia szwów oraz płytkiego nacięcia skóry na lewym policzku. Skutkiem powyższych obrażeń było naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż siedem dni w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 k.k.</xLexLink> Biegły w wydanej opinii stwierdził również, że szyja to rejon ciała wybitnie wrażliwy na urazy penetrujące ze względu na obecność naczyń krwionośnych o dużym kalibrze. Naczynia te znajdują się płytko pod skórą a ich uszkodzenie prowadzi do gwałtownych intensywnych zagrażających życiu krwotoków. W ocenie biegłego zakres obrażeń w tym przypadku najprawdopodobniej został zminimalizowany poprzez obronną postawę pokrzywdzonego, bez której to penetracja narzędzia w ciało byłaby większa. Biegły wskazał, że ze względu na sposób działania sprawcy, rodzaj użytego narzędzia, charakter i lokalizację obrażeń oraz obronną postawę pokrzywdzonego należy uznać, że podczas zdarzenia był on narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §1 kk</xLexLink> i w <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 §1 pkt 2 k.k.</xLexLink> w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Obrażenia według biegłego mogły powstać podczas przedmiotowego zdarzenia, tak jak opisywał je pokrzywdzony tzn. w wyniku uderzeń – cięć zadanych narzędziem ostrym, tnącym. Mógł to być nóż lub inny podobny przedmiot.</xText> <xText>Wnioski w wydanej opinii biegły podtrzymał w opinii uzupełniającej, przy wydaniu której wziął pod uwagę całość zgromadzonego w trakcie prowadzonego śledztwa materiału dowodowego.</xText> <xText>W opinii uzupełniającej biegły odniósł się również do obrażeń ujawnionych u oskarżonego <xAnon>P. M.</xAnon> podczas jego oględzin w dniu 26 marca 2024r. Oskarżony miał obrażenia w postaci niewielkich starych strupów na grzbietowej powierzchni prawego śródręcza i IV palca prawej ręki, - świeżego niewielkiego odwarstwienia naskórka na grzbietowej powierzchni lewej ręki oraz dwóch ubytków naskórka z cechami gojenia na grzbietowej powierzchni V palca prawej ręki. Zmiany te zdaniem biegłego powstały w różnym czasie. Żadna ze zmian stwierdzonych na rękach <xAnon>P. M.</xAnon> nie ma cech typowych dla obrażeń powstających w wyniku działania narzędzia ostrego, tnącego jakim jest nóż. Charakter i lokalizacja zmian wskazują, że są to obrażenia różnoczasowe, które powstały wskutek przypadkowego kontaktu z narzędziami twardymi, o szorstkiej powierzchni.</xText> <xText>Opinię biegłego Sąd podzielił w całości, jako spójną, pełną i logiczną. Nie była podważana przez żadną ze stron postępowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.4-1.1.5</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Opinia <xAnon> Instytutu (...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xAnon> Instytut (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> został powołany w celu przeprowadzenia badań zabezpieczonych śladów biologicznych w zakresie profilowania DNA oraz identyfikacji osoby, do której ślady te należą.</xText> <xText>Przeprowadzona ekspertyza kryminalistyczna z zakresu biologii i genetyki sądowej śladów i zabezpieczonej odzieży wykazała, że ślad w postaci wymazu pobranego z chodnika na <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon> zawiera peroksydazę i hemoglobinę występującą we krwi człowieka i oznaczony profil genetyczny śladu jest zgodny z profilem genetycznym <xAnon>D. J.</xAnon>. Jeśli chodzi o badania śladów biologicznych na zabezpieczonych ręcznikach zabranych z mieszkania <xAnon>K. O. (1)</xAnon> na <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, wykazały, że zabrudzenia koloru brunatnego stanowią ślady krwi i profil genetyczny śladów jest zgodny również z profilem genetycznym <xAnon>D. J.</xAnon>. Natomiast na odzieży zabezpieczonej od <xAnon>P. M.</xAnon>, czyli spodniach i butach ujawniono ślady krwi człowieka, których profil genetyczny śladów jest zgodny z profilem genetycznym <xAnon>P. M.</xAnon>. Co do mechanizmu powstania plam biegli wskazali, że plama krwawa ujawniona na powierzchni chodnika ma charakter skapnięcia, które powstało w wyniku spadania kropli krwi, oderwanej siłą grawitacji z powierzchni pokrytej krwią. Natomiast plamy krwawe ujawnione na ręcznikach mają charakter plam kontaktowych, które powstały w wyniku kontaktu powierzchni pokrytej krwią z powierzchnią ręcznika.</xText> <xText>Sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu genetyki i biologii sądowej opinia spełnia wszelkie standardy opinii rzetelnej i pełnej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.7</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Opinia sądowo- psychiatryczna oskarżonego <xAnon>P. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Biegli lekarze psychiatrzy po przeprowadzeniu badania oskarżonego rozpoznali u niego zaburzenia osobowości i uzależnienie od amfetaminy. Tempore criminis zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem nie była zaburzona w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 §1 i 2 kk</xLexLink>. Oskarżony w chwili czynu był pod wpływem alkoholu. Biegli stwierdzili, że spożyty alkohol nasilił skłonność do gwałtownych, impulsywnych, agresywnych zachowań, ograniczył krytycyzm i kontrolę podejmowanych działań. Biegli rozpoznali u oskarżonego upojenie alkoholowe zwykłe.</xText> <xText>Opinia jasna, pełna i spójna.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1.1.8</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Wyroki Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 04.10.2022r. sygn.II K 182/22 i Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 10.01.2023 r. sygn. VII Ka 991/22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Dokumenty potwierdzające uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu oraz z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.2.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Częściowe wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Oskarżony <xAnon>P. M.</xAnon> w trakcie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Przed Sądem podczas posiedzenia aresztowego oskarżony wyjaśnił, że zna pokrzywdzonego z widzenia, około 2-3 lat wcześniej miał z nim zatarg, a właściwie z jego kolegą. Według oskarżonego to pokrzywdzony ich zaatakował, wymachiwał nożem od papieru, tapet, krzyczał przy tym. <xAnon>P. M.</xAnon> wyrwał mu nóż, a następnie zadał cios w nogę i twarz. Nóż wyrzucił do jeziorka. Wyjaśnił, że był pijany dlatego też szczegółów nie pamięta.</xText> <xText>Na rozprawie podtrzymał wersję, że to <xAnon>D. J.</xAnon> posiadał nóż, zachowanie pokrzywdzonego – krzyki odebrał jako atak. Nie miał zamiaru zabójstwa i nie chciał skrzywdzić pokrzywdzonego, zdarzenie określił jako nagłe, znienacka. Dodał również, że z pokrzywdzonym nie miał zatargów, wcześniej się mylił, zna go tylko z widzenia.</xText> <xText>Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie przebiegu i dramatycznych skutków tego zdarzenia. Brak jest podstaw do uznania, że to pokrzywdzony był stroną prowokującą do zaczepki. Nic również nie wskazuje, że to pokrzywdzony używał noża. Warto w tym miejscu podkreślić, że oskarżony nie miał żadnych obrażeń zadanych ostrym narzędziem, ujawnione rany na rękach powstały w różnym czasie i nie w wyniku działania narzędzia ostrego, tnącego jakim jest nóż. Natomiast odniesione obrażenia przez pokrzywdzonego korespondują z opisanym przez niego przebiegiem zajścia. Twierdzenia zaś oskarżonego co do sposobu spowodowania obrażeń <xAnon>D. J.</xAnon> i okoliczności, w jakich do tego doszło, w konfrontacji z pozostałymi dowodami, którym Sąd dał wiarę, nie znajdują racji bytu. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego wpisują się w przyjętą linię obrony, mającą na celu zminimalizowanie odpowiedzialności karnej, przekonanie Sądu, że reakcja <xAnon>P. M.</xAnon> była wynikiem podjętej przez niego obrony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.2.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Zeznania <xAnon>K. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Zeznania świadka jako sprzeczne z dokonanymi ustaleniami, Sąd uznał za niewiarygodne. W ocenie Sądu <xAnon>K. M.</xAnon> zmierzał do uchronienia oskarżonego – młodszego brata od odpowiedzialności karnej. Winą za zaistniałą sytuację, aresztowanie brata obarczył pokrzywdzonego. Wymowne było, gdy świadek na rozprawie zeznał, ,,że jego brat siedzi w sądzie, a pokrzywdzonego nie ma’’. Podnieść należy, że zeznania świadka nie korespondują z wyjaśnieniami samego oskarżonego. Według <xAnon>K. M.</xAnon>, <xAnon>D. J.</xAnon> używał noża i skaleczył oskarżonego w palec, o czym nie wspominał oskarżony. Również sam przebieg zdarzenia tj. nawoływanie do bójki przez pokrzywdzonego, uderzenie z pięści w twarz pokrzywdzonego, próba kopnięcia przez <xAnon>D. J.</xAnon> oskarżonego oraz zadanie przez oskarżonego tylko jednego ciosu nożem, kłoci się z wersją przedstawioną przez <xAnon>P. M.</xAnon>. Opisując kolejny raz zdarzenie świadek dodawał więcej szczegółów, co świadczy w ocenie Sądu o jego zaangażowaniu emocjonalnym w sprawę i chęci zminimalizowania odpowiedzialności oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText>Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Sąd uznał winę oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu za udowodnioną. Oskarżony stanął pod zarzutem usiłowania spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu. „Ciężki uszczerbek na zdrowiu” to zbiorcze określenie zmian anatomicznych lub funkcjonalnych w zdrowiu człowieka, polegających na naruszeniu czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia określonych w <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 k.k.</xLexLink> Natomiast „Choroba realnie zagrażająca życiu” to nieprawidłowy stan funkcjonowania organizmu człowieka, który stwarza poważne, istotne zagrożenie dla jego życia. Choroba taka może polegać zarówno na stanie chorobowym w rozumieniu immunologicznym, jak i na doznanym urazie, który takie zagrożenie wywoła ( zob. wyrok SA w Lublinie z 2.06.1999 r., II AKa 24/99<xUx>,</xUx> LEX nr 38138).</xText> <xText>Wciąż aktualna jest teza zawarta w wyroku SN z 17.02.1986 r., II KR 20/86, OSNPG 1986/11, poz. 145, którą można dziś odnieść do charakterystyki choroby realnie zagrażającej życiu. Zdaniem Sądu Najwyższego choroba taka „nie musi [...] być leczona w sposób długi, czy też długotrwały, a jedynie jej dynamiczny przebieg, nie przerwany odpowiednim leczeniem, decyduje o tym, że jest chorobą ciężką [...] zagrażającą życiu. Szybkie udzielenie pomocy może przywrócić choremu zdrowie w częstokroć krótkim czasie, lecz brak tej pomocy musiałby prowadzić do zejścia śmiertelnego”.</xText> <xText>Sąd ustalił, że oskarżony w dniu zdarzenia działał z zamiarem ewentualnym spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu. W tym zakresie Sąd zmienił opis czynu zarzucanego oskarżonemu uznając go za winnego tego, że w dniu 25 marca 2024r. w <xAnon>M.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon>, przewidując możliwość spowodowania u <xAnon>D. J.</xAnon> ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu i godząc się na to zadał mu ostrym tnącym, narzędziem kilka uderzeń-cięć w szyję oraz okolice dołu podkolanowego, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 k.k.</xLexLink> lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obronną postawę pokrzywdzonego, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156§1 pkt 2 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Sąd dokonując analizy strony podmiotowej czynu, uznał że oskarżony nie uświadamiał sobie wszystkich następstw związanych ze swoim zachowaniem, które mogły się urzeczywistnić na skutek jego działania. W realiach niniejszej sprawy trudno uznać, że działał z zamiarem bezpośrednim spowodowania skutku w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. W takim bowiem wypadku należałoby wymagać od sprawców przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu wysokiego poziomu wiedzy medycznej, co byłoby rozwiązaniem prowadzącym do rozstrzygnięć absurdalnych <xIx>(vide postanowienie Sądu Najwyższego z 27 lutego 2020 r., III KK 377/19, LEX nr 3170580).</xIx></xText> <xText>W judykaturze podkreśla się i jest to pogląd wciąż aktualny, że postać ciężkiego uszkodzenia ciała wymieniona w przepisie <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 1 lub 2 KK</xLexLink> nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy, a zamiar spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu przyjąć może postać zamiaru ogólnego” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 września 2009 r., II AKa 232/09, Prok. i Pr. 2010 r., z. 11, poz. 30, postanowienie Sądu Najwyższego z 9 października 2018 r., III KK 552/18, LEX nr 2561609). Postać ciężkiego uszczerbku ciała wymieniona w <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 1 lub 2 KK</xLexLink>, nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy. Dlatego też postać zamiaru sprawcy może zbliżać się do konstrukcji zamiaru ogólnego (dolus generalis), czyli zamiaru wyrządzenia istotnego uszczerbku w dobrostanie sprawcy. Właśnie przy umyślnych uszkodzeniach ciała przyjmuje się zamiar ogólny, który obejmuje faktycznie powstałe następstwa zadanych umyślnie obrażeń (por. wyrok SA w Łodzi z 26.02.2002 r., II AKa 18/02; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 28.01.2016 r.).</xText> <xText>W ocenie Sądu oskarżony obejmował swoją świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i na nastąpienie takiego skutku godził się.</xText> <xText>O zamiarze sprawcy wnioskować można w oparciu o okoliczności towarzyszące zdarzeniu, takie jak rodzaj użytego narzędzia, sposób jego użycia, siła zadanych uderzeń, ich umiejscowienie, zachowanie się sprawcy po zdarzeniu.</xText> <xText>Dokonując analizy okoliczności przedmiotowego zdarzenia, podnieść należy że oskarżony zaatakował pokrzywdzonego znienacka. Faktem jest, że wcześniej szedł za nim z bratem, lecz jak wynika z relacji pokrzywdzonego, nic nie wskazywało że zostanie zaatakowany. Najpierw pokrzywdzony otrzymał cios nożem z tyłu w dół podkolanowy, a następnie gdy się odwrócił, otrzymał cięcia w szyję. Oskarżony posługiwał się nożem do tapet. Był to nieduży nóż, a ciosy zadane przez oskarżonego nie były precyzyjne, ani też silne. Tak opisał je pokrzywdzony ,, <xIx> oskarżony machał przede mną ręką, próbował mnie uderzyć …musnął mnie 3-4 razy…ja odskoczyłem od nich, odsuwałem się …próbowałem unikać ciosów odchylając się’’.</xIx> Sytuacja miała dynamiczny przebieg, wszystko działo się gwałtownie i dość krótko. Po zadanych ciosach <xAnon>P. M.</xAnon> wraz z bratem oddalił się z miejsca, nie zainteresował się losem pokrzywdzonego. Pozbył się narzędzia, wyrzucając nóż do Jeziorka <xAnon>(...)</xAnon>, co świadczy, że zdawał sobie sprawę z karygodności swego czynu. Przed Sądem tłumaczył, że był nietrzeźwy, a rano doszło do niego co zrobił. Oskarżony, będąc w czasie czynu poczytalnym, dysponując przeciętnym poziomem wiedzy ogólnej i doświadczeniem życiowym, miał niewątpliwie świadomość tego, że zadając <xAnon>D. J.</xAnon> w opisanych wyżej okolicznościach ciosy nożem, w okolice głowy (pokrzywdzony miał również ranę na policzku) może doprowadzić do ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Oskarżony nie chciał wprawdzie go osiągnąć, nie było to jego zamierzonym celem, co sam podkreślił w wyjaśnieniach, to jednak musiał uświadamiać sobie możliwość wystąpienia takiego skutku i godził się na taki skutek, akceptując następstwa swego działania.</xText> <xText>Jak wskazał biegły <xAnon>B. Z.</xAnon> szyja to rejon ciała wybitnie wrażliwy na urazy penetrujące ze względu na obecność naczyń krwionośnych o dużym kalibrze. Naczynia te znajdują się płytko pod skórą a ich uszkodzenie prowadzi do gwałtownych intensywnych zagrażających życiu krwotoków. Niewątpliwie zakres obrażeń w tym przypadku najprawdopodobniej został zminimalizowany poprzez obronną postawę pokrzywdzonego, który uchylał się przed ciosami, robił uniki. Bez obronnej postawy pokrzywdzonego, penetracja narzędzia w ciało byłaby zapewne większa. Biegły wskazał, że ze względu na sposób działania sprawcy, rodzaj użytego narzędzia, charakter i lokalizację obrażeń oraz obronną postawę pokrzywdzonego podczas zdarzenia był on narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci choroby realnie zagrażającej życiu.</xText> <xText>Pokrzywdzony umyślnie zadając pokrzywdzonemu uderzenia-cięcia w szyję oraz dół podkolanowy spowodował lekki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 kk</xLexLink>. Znalazło to odzwierciedlenie w kwalifikacji prawnej czynu.</xText> <xText>Realny brak skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego wynikał z przyczyn niezależnych od oskarżonego, ponieważ jedynie dzięki obronnej postawie pokrzywdzonego do takich skutków nie doszło. Niemniej jednak sposób działania oskarżonego tempore criminis, kierowanie ciosów w obszar newralgiczny dla życia człowieka, wskazuje, że przewidywał możliwość spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i godził się na taki skutek, wykazując się obojętnością co do dalszego losu pokrzywdzonego.</xText> <xText>Oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w warunkach recydywy określonej w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink>. Wcześniej był już karany za umyślne przestępstwo podobne przeciwko życiu i zdrowiu. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 4 października 2022 r. o sygn. IIK 182/22 został skazany z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §1 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>. oraz z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę łączną 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 10 stycznia 2023 r. sygn. VII Ka 991/22 kara orzeczona wobec oskarżonego została złagodzona do roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy zmienił też kwalifikację prawną czynu zarzucanego oskarżonemu na czyn z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 §1 kk</xLexLink>. Na poczet kary zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 3 marca 2022 r. do 4 października 2022 r. Oskarżony część kary odbywał w systemie dozoru elektronicznego, karę odbył w dniu 13 października 2023 r. (wyroku SR w Mrągowie k. 73, wyrok SO w Olsztynie k. 75-76, informacja z KRK k. 416-417). Powyższe wskazuje, że niniejszego czynu dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne do zarzucanego czynu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText>Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.3</xName> <xText>Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.4</xName> <xText>Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.5</xName> <xText>Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>P. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xUx>Kara pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6</xUx> miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył :</xText> <xText>- znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, przejawiający się w agresywnym zaatakowaniu pokrzywdzonego z użyciem niebezpiecznego narzędzia, godzenie w dobro chronione prawnie jakim jest zdrowie i życie człowieka,</xText> <xText>- uprzednia karalność oskarżonego w tym za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu (k. 73,75, 416-417)</xText> <xText>- popełnienie czynu w warunkach recydywy z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 §1 kk</xLexLink></xText> <xText>Okolicznością łagodzącą mającą wpływ na wymiar kary jest młody wiek oskarżonego, przyznanie się do popełnienia zarzucanego czynu, wyrażenie skruchy i przeproszenie pokrzywdzonego. Okoliczność, że oskarżony w zakresie spowodowania ciężkiego uszkodzenia ciała działał z zamiarem ewentualnym, Sąd potraktował jako okoliczność zmniejszającą stopień jego winy.</xText> <xText>Sąd orzekł wobec oskarżonego karę w dolnych granicach zagrożenia.</xText> <xText>W ocenie Sądu kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze pozwoli oskarżonemu w sposób wystarczający odczuć naganność jego zachowania, jak również wyciągnąć właściwe wnioski, aby w przyszłości nie wchodził w konflikt z prawem. W ocenie Sądu orzeczona kara spełni cele kary w zakresie społecznego oddziaływania i nie przekracza stopnia winy oskarżonego. Spełni również stawiane jej cele zapobiegawcze.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>orzeczenie obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonego kwoty 10 000 złotych tytułem <xUx>zadośćuczynienia za doznaną krzywdę</xUx></xText> <xText>Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest funkcja kompensacyjna, co oznacza, że kwota pieniężna przyznania osobie poszkodowanej ma w pełni lub w możliwym stopniu zrekompensować (naprawić, wyrównać) wyrządzoną mu krzywdę.</xText> <xText>Konieczność zrekompensowania szkód wyrządzonych przestępstwem i związane z tym konsekwencje majątkowe mają nie tylko znaczenie szczególno – prewencyjne, ale mogą przyczynić się do kształtowania postawy poszanowania dla prawa w społeczeństwie.</xText> <xText>W ocenie Sądu zasądzona kwota stanowi adekwatną rekompensatę za wyrządzoną pokrzywdzonemu krzywdę. Jest współmierna do skali negatywnych przeżyć związanych ze skutkami doznanych obrażeń. Jak wskazywał pokrzywdzony przez okres 4 miesięcy nie mógł znaleźć zatrudnienia, nie był do końca sprawny, co spowodowane było odniesionymi ranami, koniecznością noszenia opatrunków.</xText> <xText>Wysokość zadośćuczynienia zaakceptował oskarżony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych zabezpieczonych w sprawie, zwrot po uznaniu ich zbędności dla postępowania karnego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>V</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>orzeczenie przepadku dowodów rzeczowych poprzez pozostawienie w aktach sprawy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>P. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>na poczet orzeczonej kary Sąd zaliczył okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 26 marca 2024 r.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>VI</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 1" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 roku Prawo o Adwokaturze</xLexLink> Sąd zasądził rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. <xAnon>M. D.</xAnon> kwotę 2280 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu w postępowaniu sądowym oraz kwotę 524,40 złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia oraz kwotę zwrotu kosztów dojazdu na terminy rozpraw zgodnie z przedłożonym spisem.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>VII</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 §1 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

sędzia Małgorzata Olejarczyk

Iwona Urban

Joanna Kulesza

Joanna Kulesza

1.Sygn. akt II K 90/24 1.1.W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 12 grudnia 2024 roku Sąd Okręgowy w Olsztynie w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: sędzia Małgorzata Olejarczyk Ławnicy: Krystyna Kucieńska, Anna Bogusz Protokolant: Joanna Kulesza w obecności prokuratora Prok. Rej. w Mrągowie Andrzeja Zagraba po rozpoznaniu w dniach 13 listopada, 20 listopada i 12 grudnia 2024 roku sprawy P. M., synaG.iJ.z domuK.,urodzonego (...)wM., oskarżonego o to, że: w dniu 25 marca 2024r. wM.naul. (...), w zamiarze bezpośrednim spowodowania uD. J.ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu, zadał mu ostrym tnącym, narzędziem kilka uderzeń-cięć w szyję oraz okolice dołu podkolanowego, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniuart. 157 § 2 k.k.lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obronną postawę pokrzywdzonego, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn zart. l3 § 1 k.k.w zw. zart. 156 § 1 pkt 2 k.k.w zb. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. orzeka: I oskarżonegoP. M.w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 25 marca 2024r. wM.naul. (...), przewidując możliwość spowodowania uD. J.ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu i godząc się na to zadał mu ostrym tnącym, narzędziem kilka uderzeń-cięć w szyję oraz okolice dołu podkolanowego, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniuart. 157§2 k.k.lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obronną postawę pokrzywdzonego, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn zart.l3 § l k.k.w zw. zart. 156§1 pkt 2 kkw zb. zart. 157 § 2kkw zw. zart. 11 §2 k.k.w zw. zart. 64§1 k.k.i za to z mocy art. zart. 13 § l k.k.w zw. zart. 156§1 pkt 2 kkw zb. zart. 157§2kkw zw. zart. 11 §2 k.k.w zw. zart. 64§1 kkskazuje, zaś na podstawieart. 14 § 1 kkw zw. zart. 156 § 1 pkt 2 kkw zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierza mu karę 3 (trzech) lat i 6 ( sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; II na podstawieart. 63 § 1 k.k.na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 26 marca 2024r. godz. 14.15; III na podstawieart. 46 § 1 k.k.orzeka wobec oskarżonego obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonegoD. J.kwoty 10.000,00 (dziesięć tysięcy 00/100) złotych; IV na podstawieart. 230§ 2 kpkorzeka zwrot dowodów rzeczowych : -P. M.od pkt 5 do pkt 9 -K. O. (1)od pkt 1 do 2 szczegółowo opisanych na k. 260 akt sprawy; V Na podstawieart. 44 § 1 kkorzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa poprzez pozostawienie w aktach sprawy dowodów rzeczowych z pkt 3-4, 10-12 szczegółowo opisanych na k 260 akt sprawy; VI na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze(Dz.U. z 2022 r. poz. 1184),§ 17 ust 1 pkt 2 i § 17 ust. 2 pkt 5 oraz § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 763) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. D.kwotę 2 280 (dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę wykonywaną z urzędu wobec oskarżonegoP. M.oraz kwotę 524,40 (pięćset dwadzieścia cztery i 40/100) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia, a także kwotę 434,70 (czterysta trzydzieści cztery i 70/100) złotych tytułem zwrotu kosztów dojazdu, VII na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 90/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 0.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) P. M. w dniu 25 marca 2024r. wM.naul. (...), przewidując możliwość spowodowania uD. J.ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu i godząc się na to zadał mu ostrym tnącym, narzędziem kilka uderzeń-cięć w szyję oraz okolice dołu podkolanowego, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniuart. 157§2 k.k.lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obronną postawę pokrzywdzonego, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn zart.13 § 1 k.k.w zw. zart. 156§1 pkt 2 kkw zb. zart. 157§2kkw zw. zart. 11 §2 k.k.w zw. zart. 64§1 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 1 PrzebywanieD. J.w dniu 24 marca 2024 r. w godzinach wieczornych w mieszkaniuK. O. (1)naulicy (...)wM., 2 WyjścieD. J.z mieszkaniaK. O. (1)po północy w dniu 25 marca 2024 r. po papierosy do pobliskiegosklepu (...), następnie na stację paliw(...) 3 ZaatakowanieD. J.przezP. M.i zadanie mu cięć nożem w okolice lewego dołu podkolanowego, a następnie ran ciętych w okolicy szyi, 4 Unikanie ciosów przezD. J.i oddalenie się z miejsca, powrót do mieszkaniaK. O. (1), 5 Wezwanie karetki pogotowia i przetransportowanieD. J.na SOR w szpitalu wM., udzielenie pomocy i zaopatrzenie ran, 6 Doznanie przezD. J.w wyniku zdarzenia obrażeń ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniuart. 157§2 k.k.nadto narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku wart. 157 §1 kki wart. 156 §1 pkt 2 k.k.w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. 7 DziałanieP. M.w chwili czynu pod wpływem alkoholu, upojenie alkoholowe zwykłe, zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem nie była zaburzona w rozumieniuart. 31§ 1 i § 2 kk. 8 Uprzednia karalnośćP. M.za czyn zart. 158 §1 kki art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Zeznania pokrzywdzonegoD. J. Zeznania świadków :K. O. (1) M. B. K. O. (2) I. P. G. O. R. J. G. R. Protokoły: - oględzin osobyP. M.iD. J. - oględzin miejsca wraz z dokumentacją zdjęciową - oględzin zapisu zgłoszenia - przeszukania -oględzin zapisu monitoringu - oględzin rzeczy Opinia sądowo- lekarska co do obrażeńD. J. Opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej Opinia Instytutu Genetyki Sądowej Opinia sądowo- psychiatrycznaP. M. Wyrok Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 4 października 2022 r. sygn. IIK 182/22 i wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 10 stycznia 2023 r. sygn. VII Ka 991/22 k. 569-571, 8, 42,79 k. 544v, 99v, 222 k. 544v,221 k. 413 k. 555v- 556, 194, k. 556, 267 k. 556v-557, 368 k. 408 k.15-21, 271, 64-65 k. 22-24, 272-276, 30-32, 277-280, 33-34, 223, 33-34, 223, 137-138, 211-212, 201-204 k. 51-52 k.57-59, 302-303 k. 205-206, 207-208, 209-210,214-217,218-219 226-233, 234-239,240-246,247-252, 253-259, 309 k. 67 k. 69-70, 371-372 k. 381- 402 k. 281-284 k. 73, 75 0.1. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) P. M. w dniu 25 marca 2024r. wM.naul. (...), przewidując możliwość spowodowania uD. J.ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu i godząc się na to zadał mu ostrym tnącym, narzędziem kilka uderzeń-cięć w szyję oraz okolice dołu podkolanowego, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniuart. 157§2 k.k.lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obronną postawę pokrzywdzonego, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn zart.13 § 1 k.k.w zw. zart. 156§1 pkt 2 kkw zb. zart. 157§2kkw zw. zart. 11 §2 k.k.w zw. zart. 64§1 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód 1. zaatakowanie z użyciem nożaP. M.przezD. J. Częściowe wyjaśnienia oskarżonego ZeznaniaK. M. k. 87, 128-129, 543v-544 k. 545-546, 61v, 118-119 1. 2. OCena DOWOdów 0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 1.1.5 Częściowe zeznania pokrzywdzonegoD. J. Sąd uznał zeznania pokrzywdzonego w zakresie przebiegu zajścia za wiarygodne i konsekwentne. Są one spójne z pozostałymi dowodami w postaci nagrań z monitoringu, zeznań świadków i opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej. Świadek zaprzeczył by swoim zachowaniem prowokował oskarżonego, nie krzyczał w jego kierunku, nie używał słów obelżywych. Sam atak był dla niego zaskoczeniem, w tym czasie rozmawiał przez telefon zK. O. (2), po czym poczuł uderzenie z tyłu na wysokości lewego kolana, następnie sprawca atakował go z przodu, zadając kilka ciosów. Pokrzywdzony kategorycznie zaprzeczył posiadaniu noża. Jak zeznał wyszedł jedynie po papierosy, mimo niskiej temperatury był ubrany w bluzę i krótkie spodenki, co może świadczyć, że zamierzał zaraz wracać. Sklep był zamknięty, dlatego też udał się na stację paliw(...), potwierdziła toM. B.. Po dokonanych zakupach wracał do mieszkaniaK. O. (1). Sąd z ostrożnością odniósł się do tej części zeznań, w której pokrzywdzony nie potrafił wskazać powodów napaści oskarżonego. Tło i powody zajścia nie zostały do końca wyjaśnione. Na ten temat nie chciał zeznawać pokrzywdzony, oskarżony zaś określił zdarzenie nagłym, przy czym złożył zmienne wyjaśnienia odnośnie znajomości z oskarżonym. Bezpośrednio po ataku,D. J.przekazałK. O. (1), że zaatakowali go ludzie ze ,,starej gwardii’’ i że to są ,,zatargi’’. Podczas okazania tablicy poglądowej rozpoznałP. M.. Przed Sądem zeznał, że oskarżonego zna z widzenia, podtrzymał, że nie zna motywów działania oskarżonego, dodał że nie chowa do niego urazy i przyjmuje przeprosiny. 1.1.1-1.1.2 ZeznaniaK. O. (1) Świadek potwierdziła, że w dniu zdarzenia widziała się z pokrzywdzonym dwukrotnie. Opisała wygląd i zachowanieD. J., gdy zjawił się w jej mieszkaniu bezpośrednio po ataku, zakrwawiony i zdenerwowany. Zaprzeczyła, by kiedykolwiek posiadał przy sobie nóż bądź inne niebezpieczne narzędzie. Zeznania zbieżne z relacją pokrzywdzonego. 1.1.1-1.1.3 ZeznaniaM. B.iK. O. (2) ŚwiadekM. B.potwierdziła obecność pokrzywdzonego w noc zdarzenia na stacji paliw(...). Zeznała, że zakupił wówczas papierosy i jedno piwo. K. O. (2)potwierdziła, że rozmawiała z pokrzywdzonym przez telefon podczas, gdy został zaatakowany. Z uwagi na przerwanie rozmowy, nie wskazała żadnych szczegółów. Zeznania spójne, korelują z zeznaniamiD. J.. 1.1.5.-1.1.6 ZeznaniaI. P.iG. O. Pracownicy służby zdrowia, w dniu zdarzenia udzielali pomocyD. J.. Ratownik medycznyG. O.jako pierwszy zaopatrzył rany pokrzywdzonego, według niego pokrzywdzony był kontaktowy, pomimo wyczuwalnej woni alkoholu mówił logicznie ( o godz. 4.03 pokrzywdzony posiadał 0,222 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu k. 4). LekarzI. P.opisał obrażenia jakich doznał pokrzywdzony. Były to dwie rany cięte na szyi, zadane ostrym narzędziem o głębokości 3-4 mm. Jedna długości około 8 cm, druga około 5 cm. Dłuższa rana przebiegała nad tętnicą szyjną, oddalona była od tętnicy około 1-1,5 cm. Obie rany zostały zszyte. Rana na kończynie dolnej miała długość kilku centymetrów i głębokość około 3-4 mm. Rana przebiegała nad tętnicą podkolanową, na ranę założono szwy i opatrunek. Świadek zeznał, że pokrzywdzony nie chciał powiedzieć w jaki sposób doszło do obrażeń na jego ciele. Według świadka z uwagi na bliskość tętnic i żył, gdyby rana na szyi była 2 cm głębiej, pokrzywdzony mógłby się wykrwawić. 1.1.5 ZeznaniaR. R. Funkcjonariusz policji przybył do mieszkaniaK. O. (1)zgodnie z poleceniem od dyżurnego KPP wM., gdzie miał znajdować się zakrwawiony mężczyzna. W mieszkaniu policjanci ujawnili ślady krwi, jak również przed wejściem do mieszkania. Następnie udali się na SOR, gdzie przebywałD. J.. Pokrzywdzony nie był zainteresowany by ścigać sprawcę napaści, relacja pokrzywdzonego przekazanaR. R.znalazła potwierdzenie w zgromadzonych na etapie dalszego postępowania dowodach. 1.1.3. ZeznaniaR. J. Brat pokrzywdzonego nie był świadkiem zajścia. Po uzyskaniu informacji o zaatakowaniu go przez oskarżonego, skontaktował się zP. M.przez komunikator internetowy. Chciał uzyskać potwierdzenie, czy to on spowodował obrażenia ciałaD. J.. Oskarżony w przesłanych wiadomościach zaprzeczył udziałowi w zdarzeniu. 1.1.3-1.1.6 Protokoły oględzin rzeczy, osób, miejsca, zapisu zgłoszenia, przeszukania, zapisu monitoringu Dowody z dokumentów, sporządzone zgodnie z wymogamikpk, przez osoby uprawnione, posiadające odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie. Nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Protokoły z przeprowadzonych czynności procesowych oględzin miejsca i osób, przeszukania, zatrzymania rzeczy i osoby potwierdzają fakt ich dokonania oraz przebieg tych czynności. Protokoły oględzin zapisu video z nagrania monitoringu zulicy (...)wM.ujawniają trasę poruszania się pokrzywdzonego, potwierdzają również jego wersję zdarzeń, że oskarżony wraz z bratem szedł za nim (k. 205, 218v). Z protokołu zgłoszenia wynika, że karetkę pogotowia wezwał pokrzywdzony z mieszkaniaK. O. (1)przyulicy (...)wM., co jest zgodne z jego zeznaniami. 1.1.6 Opinia sądowo- lekarska Biegły w wydanej opinii wskazał, że pokrzywdzony w wyniku zdarzenia w dniu 24 marca 2024 r. doznał obrażeń ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniuart. 157 § 2 k.k.Biegły wskazał, że odniesione obrażenia mogły powstać w czasie i okolicznościach zawartych w aktach sprawy, wskutek uderzenia przedmiotem ostrokrawędzistym, podłużnym np. mogły być zadane nożem, szkłem rozbitej butelki. Obrażenia nie spowodowały choroby długotrwałej realnie zagrażającej życiu, znacznej długotrwałej niezdolności do pracy w zawodzie, trwałego istotnego zeszpecenia bądź zniekształcenia ciała. Opinia jasna, pełna, nie zawiera sprzeczności. 1.1.6 Opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej Biegły z zakresu medycyny sądowejB. Z.został powołany w celu ustalenia charakteru, stopnia i mechanizmu powstania obrażeń ciała jakich doznał pokrzywdzonyD. J.. Biegły po dokonanej analizie dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, akt sprawy wskazał, że pokrzywdzonyD. J.w wyniku zdarzenia doznał obrażeń ciała w postaci ran ciętych szyi i lewego dołu podkolanowego, które to wymagały założenia szwów oraz płytkiego nacięcia skóry na lewym policzku. Skutkiem powyższych obrażeń było naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż siedem dni w rozumieniuart. 157§2 k.k.Biegły w wydanej opinii stwierdził również, że szyja to rejon ciała wybitnie wrażliwy na urazy penetrujące ze względu na obecność naczyń krwionośnych o dużym kalibrze. Naczynia te znajdują się płytko pod skórą a ich uszkodzenie prowadzi do gwałtownych intensywnych zagrażających życiu krwotoków. W ocenie biegłego zakres obrażeń w tym przypadku najprawdopodobniej został zminimalizowany poprzez obronną postawę pokrzywdzonego, bez której to penetracja narzędzia w ciało byłaby większa. Biegły wskazał, że ze względu na sposób działania sprawcy, rodzaj użytego narzędzia, charakter i lokalizację obrażeń oraz obronną postawę pokrzywdzonego należy uznać, że podczas zdarzenia był on narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego wart. 157 §1 kki wart. 156 §1 pkt 2 k.k.w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Obrażenia według biegłego mogły powstać podczas przedmiotowego zdarzenia, tak jak opisywał je pokrzywdzony tzn. w wyniku uderzeń – cięć zadanych narzędziem ostrym, tnącym. Mógł to być nóż lub inny podobny przedmiot. Wnioski w wydanej opinii biegły podtrzymał w opinii uzupełniającej, przy wydaniu której wziął pod uwagę całość zgromadzonego w trakcie prowadzonego śledztwa materiału dowodowego. W opinii uzupełniającej biegły odniósł się również do obrażeń ujawnionych u oskarżonegoP. M.podczas jego oględzin w dniu 26 marca 2024r. Oskarżony miał obrażenia w postaci niewielkich starych strupów na grzbietowej powierzchni prawego śródręcza i IV palca prawej ręki, - świeżego niewielkiego odwarstwienia naskórka na grzbietowej powierzchni lewej ręki oraz dwóch ubytków naskórka z cechami gojenia na grzbietowej powierzchni V palca prawej ręki. Zmiany te zdaniem biegłego powstały w różnym czasie. Żadna ze zmian stwierdzonych na rękachP. M.nie ma cech typowych dla obrażeń powstających w wyniku działania narzędzia ostrego, tnącego jakim jest nóż. Charakter i lokalizacja zmian wskazują, że są to obrażenia różnoczasowe, które powstały wskutek przypadkowego kontaktu z narzędziami twardymi, o szorstkiej powierzchni. Opinię biegłego Sąd podzielił w całości, jako spójną, pełną i logiczną. Nie była podważana przez żadną ze stron postępowania. 1.1.4-1.1.5 OpiniaInstytutu (...) Instytut (...)wB.został powołany w celu przeprowadzenia badań zabezpieczonych śladów biologicznych w zakresie profilowania DNA oraz identyfikacji osoby, do której ślady te należą. Przeprowadzona ekspertyza kryminalistyczna z zakresu biologii i genetyki sądowej śladów i zabezpieczonej odzieży wykazała, że ślad w postaci wymazu pobranego z chodnika naulicy (...)wM.zawiera peroksydazę i hemoglobinę występującą we krwi człowieka i oznaczony profil genetyczny śladu jest zgodny z profilem genetycznymD. J.. Jeśli chodzi o badania śladów biologicznych na zabezpieczonych ręcznikach zabranych z mieszkaniaK. O. (1)naulicy (...), wykazały, że zabrudzenia koloru brunatnego stanowią ślady krwi i profil genetyczny śladów jest zgodny również z profilem genetycznymD. J.. Natomiast na odzieży zabezpieczonej odP. M., czyli spodniach i butach ujawniono ślady krwi człowieka, których profil genetyczny śladów jest zgodny z profilem genetycznymP. M.. Co do mechanizmu powstania plam biegli wskazali, że plama krwawa ujawniona na powierzchni chodnika ma charakter skapnięcia, które powstało w wyniku spadania kropli krwi, oderwanej siłą grawitacji z powierzchni pokrytej krwią. Natomiast plamy krwawe ujawnione na ręcznikach mają charakter plam kontaktowych, które powstały w wyniku kontaktu powierzchni pokrytej krwią z powierzchnią ręcznika. Sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu genetyki i biologii sądowej opinia spełnia wszelkie standardy opinii rzetelnej i pełnej. 1.1.7 Opinia sądowo- psychiatryczna oskarżonegoP. M. Biegli lekarze psychiatrzy po przeprowadzeniu badania oskarżonego rozpoznali u niego zaburzenia osobowości i uzależnienie od amfetaminy. Tempore criminis zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem nie była zaburzona w rozumieniuart. 31 §1 i 2 kk. Oskarżony w chwili czynu był pod wpływem alkoholu. Biegli stwierdzili, że spożyty alkohol nasilił skłonność do gwałtownych, impulsywnych, agresywnych zachowań, ograniczył krytycyzm i kontrolę podejmowanych działań. Biegli rozpoznali u oskarżonego upojenie alkoholowe zwykłe. Opinia jasna, pełna i spójna. 1.1.8 Wyroki Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 04.10.2022r. sygn.II K 182/22 i Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 10.01.2023 r. sygn. VII Ka 991/22 Dokumenty potwierdzające uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu oraz z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. 0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.2.1 Częściowe wyjaśnienia oskarżonego OskarżonyP. M.w trakcie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Przed Sądem podczas posiedzenia aresztowego oskarżony wyjaśnił, że zna pokrzywdzonego z widzenia, około 2-3 lat wcześniej miał z nim zatarg, a właściwie z jego kolegą. Według oskarżonego to pokrzywdzony ich zaatakował, wymachiwał nożem od papieru, tapet, krzyczał przy tym.P. M.wyrwał mu nóż, a następnie zadał cios w nogę i twarz. Nóż wyrzucił do jeziorka. Wyjaśnił, że był pijany dlatego też szczegółów nie pamięta. Na rozprawie podtrzymał wersję, że toD. J.posiadał nóż, zachowanie pokrzywdzonego – krzyki odebrał jako atak. Nie miał zamiaru zabójstwa i nie chciał skrzywdzić pokrzywdzonego, zdarzenie określił jako nagłe, znienacka. Dodał również, że z pokrzywdzonym nie miał zatargów, wcześniej się mylił, zna go tylko z widzenia. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie przebiegu i dramatycznych skutków tego zdarzenia. Brak jest podstaw do uznania, że to pokrzywdzony był stroną prowokującą do zaczepki. Nic również nie wskazuje, że to pokrzywdzony używał noża. Warto w tym miejscu podkreślić, że oskarżony nie miał żadnych obrażeń zadanych ostrym narzędziem, ujawnione rany na rękach powstały w różnym czasie i nie w wyniku działania narzędzia ostrego, tnącego jakim jest nóż. Natomiast odniesione obrażenia przez pokrzywdzonego korespondują z opisanym przez niego przebiegiem zajścia. Twierdzenia zaś oskarżonego co do sposobu spowodowania obrażeńD. J.i okoliczności, w jakich do tego doszło, w konfrontacji z pozostałymi dowodami, którym Sąd dał wiarę, nie znajdują racji bytu. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego wpisują się w przyjętą linię obrony, mającą na celu zminimalizowanie odpowiedzialności karnej, przekonanie Sądu, że reakcjaP. M.była wynikiem podjętej przez niego obrony. 1.2.1 ZeznaniaK. M. Zeznania świadka jako sprzeczne z dokonanymi ustaleniami, Sąd uznał za niewiarygodne. W ocenie SąduK. M.zmierzał do uchronienia oskarżonego – młodszego brata od odpowiedzialności karnej. Winą za zaistniałą sytuację, aresztowanie brata obarczył pokrzywdzonego. Wymowne było, gdy świadek na rozprawie zeznał, ,,że jego brat siedzi w sądzie, a pokrzywdzonego nie ma’’. Podnieść należy, że zeznania świadka nie korespondują z wyjaśnieniami samego oskarżonego. WedługK. M.,D. J.używał noża i skaleczył oskarżonego w palec, o czym nie wspominał oskarżony. Również sam przebieg zdarzenia tj. nawoływanie do bójki przez pokrzywdzonego, uderzenie z pięści w twarz pokrzywdzonego, próba kopnięcia przezD. J.oskarżonego oraz zadanie przez oskarżonego tylko jednego ciosu nożem, kłoci się z wersją przedstawioną przezP. M.. Opisując kolejny raz zdarzenie świadek dodawał więcej szczegółów, co świadczy w ocenie Sądu o jego zaangażowaniu emocjonalnym w sprawę i chęci zminimalizowania odpowiedzialności oskarżonego. 2 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 2.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Sąd uznał winę oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu za udowodnioną. Oskarżony stanął pod zarzutem usiłowania spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu. „Ciężki uszczerbek na zdrowiu” to zbiorcze określenie zmian anatomicznych lub funkcjonalnych w zdrowiu człowieka, polegających na naruszeniu czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia określonych wart. 156 § 1 k.k.Natomiast „Choroba realnie zagrażająca życiu” to nieprawidłowy stan funkcjonowania organizmu człowieka, który stwarza poważne, istotne zagrożenie dla jego życia. Choroba taka może polegać zarówno na stanie chorobowym w rozumieniu immunologicznym, jak i na doznanym urazie, który takie zagrożenie wywoła ( zob. wyrok SA w Lublinie z 2.06.1999 r., II AKa 24/99,LEX nr 38138). Wciąż aktualna jest teza zawarta w wyroku SN z 17.02.1986 r., II KR 20/86, OSNPG 1986/11, poz. 145, którą można dziś odnieść do charakterystyki choroby realnie zagrażającej życiu. Zdaniem Sądu Najwyższego choroba taka „nie musi [...] być leczona w sposób długi, czy też długotrwały, a jedynie jej dynamiczny przebieg, nie przerwany odpowiednim leczeniem, decyduje o tym, że jest chorobą ciężką [...] zagrażającą życiu. Szybkie udzielenie pomocy może przywrócić choremu zdrowie w częstokroć krótkim czasie, lecz brak tej pomocy musiałby prowadzić do zejścia śmiertelnego”. Sąd ustalił, że oskarżony w dniu zdarzenia działał z zamiarem ewentualnym spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu. W tym zakresie Sąd zmienił opis czynu zarzucanego oskarżonemu uznając go za winnego tego, że w dniu 25 marca 2024r. wM.naul. (...), przewidując możliwość spowodowania uD. J.ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu i godząc się na to zadał mu ostrym tnącym, narzędziem kilka uderzeń-cięć w szyję oraz okolice dołu podkolanowego, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci zadrapania lewego policzka, rany cięto-szarpanej przednio-bocznej powierzchni szyi po stronie lewej, zasinienia i krwawych wybroczyn ułożonych poprzecznie bocznej powierzchni szyi, rany ciętej lewego dołu podkolanowego, które to obrażenia spowodowały u wymienionego naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w rozumieniuart. 157§2 k.k.lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obronną postawę pokrzywdzonego, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn zart.13 § 1 k.k.w zw. zart. 156§1 pkt 2 kkw zb. zart. 157§2kkw zw. zart. 11 §2 k.k.w zw. zart. 64§1 k.k. Sąd dokonując analizy strony podmiotowej czynu, uznał że oskarżony nie uświadamiał sobie wszystkich następstw związanych ze swoim zachowaniem, które mogły się urzeczywistnić na skutek jego działania. W realiach niniejszej sprawy trudno uznać, że działał z zamiarem bezpośrednim spowodowania skutku w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. W takim bowiem wypadku należałoby wymagać od sprawców przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu wysokiego poziomu wiedzy medycznej, co byłoby rozwiązaniem prowadzącym do rozstrzygnięć absurdalnych(vide postanowienie Sądu Najwyższego z 27 lutego 2020 r., III KK 377/19, LEX nr 3170580). W judykaturze podkreśla się i jest to pogląd wciąż aktualny, że postać ciężkiego uszkodzenia ciała wymieniona w przepisieart. 156 § 1 pkt 1 lub 2 KKnie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy, a zamiar spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu przyjąć może postać zamiaru ogólnego” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 września 2009 r., II AKa 232/09, Prok. i Pr. 2010 r., z. 11, poz. 30, postanowienie Sądu Najwyższego z 9 października 2018 r., III KK 552/18, LEX nr 2561609). Postać ciężkiego uszczerbku ciała wymieniona wart. 156 § 1 pkt 1 lub 2 KK, nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy. Dlatego też postać zamiaru sprawcy może zbliżać się do konstrukcji zamiaru ogólnego (dolus generalis), czyli zamiaru wyrządzenia istotnego uszczerbku w dobrostanie sprawcy. Właśnie przy umyślnych uszkodzeniach ciała przyjmuje się zamiar ogólny, który obejmuje faktycznie powstałe następstwa zadanych umyślnie obrażeń (por. wyrok SA w Łodzi z 26.02.2002 r., II AKa 18/02; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 28.01.2016 r.). W ocenie Sądu oskarżony obejmował swoją świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i na nastąpienie takiego skutku godził się. O zamiarze sprawcy wnioskować można w oparciu o okoliczności towarzyszące zdarzeniu, takie jak rodzaj użytego narzędzia, sposób jego użycia, siła zadanych uderzeń, ich umiejscowienie, zachowanie się sprawcy po zdarzeniu. Dokonując analizy okoliczności przedmiotowego zdarzenia, podnieść należy że oskarżony zaatakował pokrzywdzonego znienacka. Faktem jest, że wcześniej szedł za nim z bratem, lecz jak wynika z relacji pokrzywdzonego, nic nie wskazywało że zostanie zaatakowany. Najpierw pokrzywdzony otrzymał cios nożem z tyłu w dół podkolanowy, a następnie gdy się odwrócił, otrzymał cięcia w szyję. Oskarżony posługiwał się nożem do tapet. Był to nieduży nóż, a ciosy zadane przez oskarżonego nie były precyzyjne, ani też silne. Tak opisał je pokrzywdzony ,, oskarżony machał przede mną ręką, próbował mnie uderzyć …musnął mnie 3-4 razy…ja odskoczyłem od nich, odsuwałem się …próbowałem unikać ciosów odchylając się’’.Sytuacja miała dynamiczny przebieg, wszystko działo się gwałtownie i dość krótko. Po zadanych ciosachP. M.wraz z bratem oddalił się z miejsca, nie zainteresował się losem pokrzywdzonego. Pozbył się narzędzia, wyrzucając nóż do Jeziorka(...), co świadczy, że zdawał sobie sprawę z karygodności swego czynu. Przed Sądem tłumaczył, że był nietrzeźwy, a rano doszło do niego co zrobił. Oskarżony, będąc w czasie czynu poczytalnym, dysponując przeciętnym poziomem wiedzy ogólnej i doświadczeniem życiowym, miał niewątpliwie świadomość tego, że zadającD. J.w opisanych wyżej okolicznościach ciosy nożem, w okolice głowy (pokrzywdzony miał również ranę na policzku) może doprowadzić do ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Oskarżony nie chciał wprawdzie go osiągnąć, nie było to jego zamierzonym celem, co sam podkreślił w wyjaśnieniach, to jednak musiał uświadamiać sobie możliwość wystąpienia takiego skutku i godził się na taki skutek, akceptując następstwa swego działania. Jak wskazał biegłyB. Z.szyja to rejon ciała wybitnie wrażliwy na urazy penetrujące ze względu na obecność naczyń krwionośnych o dużym kalibrze. Naczynia te znajdują się płytko pod skórą a ich uszkodzenie prowadzi do gwałtownych intensywnych zagrażających życiu krwotoków. Niewątpliwie zakres obrażeń w tym przypadku najprawdopodobniej został zminimalizowany poprzez obronną postawę pokrzywdzonego, który uchylał się przed ciosami, robił uniki. Bez obronnej postawy pokrzywdzonego, penetracja narzędzia w ciało byłaby zapewne większa. Biegły wskazał, że ze względu na sposób działania sprawcy, rodzaj użytego narzędzia, charakter i lokalizację obrażeń oraz obronną postawę pokrzywdzonego podczas zdarzenia był on narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Pokrzywdzony umyślnie zadając pokrzywdzonemu uderzenia-cięcia w szyję oraz dół podkolanowy spowodował lekki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniuart. 157 § 2 kk. Znalazło to odzwierciedlenie w kwalifikacji prawnej czynu. Realny brak skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego wynikał z przyczyn niezależnych od oskarżonego, ponieważ jedynie dzięki obronnej postawie pokrzywdzonego do takich skutków nie doszło. Niemniej jednak sposób działania oskarżonego tempore criminis, kierowanie ciosów w obszar newralgiczny dla życia człowieka, wskazuje, że przewidywał możliwość spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i godził się na taki skutek, wykazując się obojętnością co do dalszego losu pokrzywdzonego. Oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się działając w warunkach recydywy określonej wart. 64 § 1 kk. Wcześniej był już karany za umyślne przestępstwo podobne przeciwko życiu i zdrowiu. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 4 października 2022 r. o sygn. IIK 182/22 został skazany zart. 280 § 1 kkw zb. zart. 157 §1 kkw zb. zart. 288 § 1kkw zw. zart. 11 § 2 kk. oraz z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę łączną 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 10 stycznia 2023 r. sygn. VII Ka 991/22 kara orzeczona wobec oskarżonego została złagodzona do roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy zmienił też kwalifikację prawną czynu zarzucanego oskarżonemu na czyn zart. 158 §1 kk. Na poczet kary zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 3 marca 2022 r. do 4 października 2022 r. Oskarżony część kary odbywał w systemie dozoru elektronicznego, karę odbył w dniu 13 października 2023 r. (wyroku SR w Mrągowie k. 73, wyrok SO w Olsztynie k. 75-76, informacja z KRK k. 416-417). Powyższe wskazuje, że niniejszego czynu dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne do zarzucanego czynu. ☐ 2.2 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 2.3 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 2.4 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 2.5 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 3 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności P. M. I I Kara pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6miesięcy pozbawienia wolności. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył : - znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, przejawiający się w agresywnym zaatakowaniu pokrzywdzonego z użyciem niebezpiecznego narzędzia, godzenie w dobro chronione prawnie jakim jest zdrowie i życie człowieka, - uprzednia karalność oskarżonego w tym za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu (k. 73,75, 416-417) - popełnienie czynu w warunkach recydywy zart. 64 §1 kk Okolicznością łagodzącą mającą wpływ na wymiar kary jest młody wiek oskarżonego, przyznanie się do popełnienia zarzucanego czynu, wyrażenie skruchy i przeproszenie pokrzywdzonego. Okoliczność, że oskarżony w zakresie spowodowania ciężkiego uszkodzenia ciała działał z zamiarem ewentualnym, Sąd potraktował jako okoliczność zmniejszającą stopień jego winy. Sąd orzekł wobec oskarżonego karę w dolnych granicach zagrożenia. W ocenie Sądu kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze pozwoli oskarżonemu w sposób wystarczający odczuć naganność jego zachowania, jak również wyciągnąć właściwe wnioski, aby w przyszłości nie wchodził w konflikt z prawem. W ocenie Sądu orzeczona kara spełni cele kary w zakresie społecznego oddziaływania i nie przekracza stopnia winy oskarżonego. Spełni również stawiane jej cele zapobiegawcze. III I orzeczenie obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonego kwoty 10 000 złotych tytułemzadośćuczynienia za doznaną krzywdę Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest funkcja kompensacyjna, co oznacza, że kwota pieniężna przyznania osobie poszkodowanej ma w pełni lub w możliwym stopniu zrekompensować (naprawić, wyrównać) wyrządzoną mu krzywdę. Konieczność zrekompensowania szkód wyrządzonych przestępstwem i związane z tym konsekwencje majątkowe mają nie tylko znaczenie szczególno – prewencyjne, ale mogą przyczynić się do kształtowania postawy poszanowania dla prawa w społeczeństwie. W ocenie Sądu zasądzona kwota stanowi adekwatną rekompensatę za wyrządzoną pokrzywdzonemu krzywdę. Jest współmierna do skali negatywnych przeżyć związanych ze skutkami doznanych obrażeń. Jak wskazywał pokrzywdzony przez okres 4 miesięcy nie mógł znaleźć zatrudnienia, nie był do końca sprawny, co spowodowane było odniesionymi ranami, koniecznością noszenia opatrunków. Wysokość zadośćuczynienia zaakceptował oskarżony. IV I Rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych zabezpieczonych w sprawie, zwrot po uznaniu ich zbędności dla postępowania karnego V I orzeczenie przepadku dowodów rzeczowych poprzez pozostawienie w aktach sprawy 4 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności P. M. II I na poczet orzeczonej kary Sąd zaliczył okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 26 marca 2024 r. 1.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności VI na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 roku Prawo o AdwokaturzeSąd zasądził rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.M. D.kwotę 2280 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu w postępowaniu sądowym oraz kwotę 524,40 złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia oraz kwotę zwrotu kosztów dojazdu na terminy rozpraw zgodnie z przedłożonym spisem. VII Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w oparciu o przepisart. 624 §1 kpk. 5 1Podpis

15/051500/0001006/K

Sąd Okręgowy w Olsztynie

II Wydział Karny

153015000002021_IV_U_000486_2024_Uz_2024-12-12_001

IV U 486/24

2024-12-12 01:00:00.0 CET

2025-01-07 18:00:04.0 CET

2025-01-07 12:52:40.0 CET

15301500

2021

SENTENCE

Sygn. akt IV U 486/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 grudnia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący sędzia Katarzyna Antoniak Protokolant st. sekr. sąd. Monika Świątek po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2024r. w Siedlcach na rozprawie odwołania P. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 17 czerwca 2024r. nr (...) , znak: (...) w sprawie P. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddzi

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Dorota Malewicka" xPublisher="67022100963" xEditorFullName="Dorota Malewicka" xEditor="67022100963" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/301500/0002021/U" xYear="2024" xVolNmbr="000486" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IV U 486/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 12 grudnia 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="183"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="426"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sędzia Katarzyna Antoniak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>st. sekr. sąd. Monika Świątek</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2024r. w Siedlcach na rozprawie</xText> <xText>odwołania <xAnon>P. S.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>z dnia 17 czerwca 2024r. nr <xAnon> (...)</xAnon>, znak: <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>w sprawie <xAnon>P. S.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne</xText> <xText><xBx>zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że dla <xAnon>P. S.</xAnon> jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą podstawa wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne: emerytalne, rentowe i wypadkowe od stycznia 2024r. uzależniona jest od dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskanego w poprzednim roku kalendarzowym na zasadach określonych w <xLexLink xArt="art. 18 c" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art.18c ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>. </xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Transkrypcja uzasadnienia wygłoszonego na rozprawie</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>w dniu 12 grudnia 2024 roku w sprawie IV U 486/24</xBx></xText> <xText> <xBx> [Sędzia Przewodniczący Antoniak Katarzyna 00:02:35.552]</xBx> Decyzją z 17 czerwca 2024 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon>, działając na podstawie <xLexLink xArt="art. 83;art. 83 ust. 1;art. 83 ust. 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">artykułu 83, ustęp 1, punkt 3</xLexLink>, w związku z artykułem 18C, <xLexLink xArt="ust. 11;ust. 11 pkt. 6;art. 18;art. 18 ust. 8;art. 20;art. 20 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustęp 11, punkt 6, artykułu 18, ustęp 8 i artykułu 20, ustęp 1 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, stwierdził, że dla <xAnon>P. S.</xAnon>, jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, emerytalne, rentowe i wypadkowe, od stycznia 2024 roku stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa niż 60 procent prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, to jest kwota nie niższa niż 4.694 złote i 40 groszy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że przeprowadzone postępowanie wyjaśniające w sprawie ustalenia podstawy wymiaru składek dla <xAnon>P. S.</xAnon> na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej i w toku tego postępowania ustalił, że w okresie od 1 stycznia 2019 roku do 31 grudnia 2021 roku, ubezpieczona zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu ubezpieczenia 0590, to jest w ramach ulgi Mały ZUS Plus, inaczej, dla której podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne uzależniona jest od dochodu. Następnie w okresie od 1 stycznia 2022 roku, ubezpieczona zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu ubezpieczenia 0510, to jest zadeklarowała miesięczną podstawę wymiaru składek w wysokości 60 procent prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie <xLexLink xArt="art. 19;art. 19 ust. 10" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">artykułu 19, ustęp 10</xLexLink>, na dany rok kalendarzowy. Następnie w dniu 19 stycznia 2024 roku, ubezpieczona złożyła zgłoszenie wyrejestrowania z ubezpieczeń, z kodem tytułu ubezpieczenia 0510, od 1 stycznia 2024 roku i zgłoszenie ZUS ZUA do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu 0590 od 1 stycznia 2024 roku, a zatem ponownie zgłosiła się do ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu ubezpieczenia właściwym dla ulgi Mały ZUS Plus. Organ rentowy wskazał dalej, że ubezpieczona nie może od 1 stycznia 2024 roku skorzystać z ulgi Mały ZUS Plus, gdyż w przypadku ubezpieczonej zachodzi negatywna przesłanka do skorzystania z tej ulgi, określona w artykule 18C, <xLexLink xArt="ust. 1;ust. 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustęp 1, punkt 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, to jest w okresie 60 miesięcy kalendarzowych, trwających od stycznia 2019 roku do grudnia 2023 roku, przez okres 36 miesięcy kalendarzowych, to jest od stycznia 2019 roku do grudnia 2021 roku skorzystała z tej ulgi i dlatego od 1 stycznia 2024 roku nie może ponownie z niej korzystać. W tych okolicznościach podstawa wymiaru składek dla ubezpieczonej od 1 stycznia 2024 roku, jak ustalił organ rentowy, powinna być określona zgodnie z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 8" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">artykułem 18, ustęp 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>. Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona <xAnon>P. S.</xAnon>, wnosząc o jej zmianę i ustalenie, że od 1 stycznia 2024 roku, może skorzystać z tak zwanej ulgi Mały ZUS Plus i w uzasadnieniu stanowiska powołała się na stanowisko Ministerstwa Rozwoju i Technologii, w myśl którego obniżona składka może być opłacana maksymalnie przez 36 miesięcy, w toku kolejnych 60 miesięcy prowadzenia działalności oraz, że jeżeli przy..., przedsię..., przedsiębiorca, który rozpoczął opłacanie, tak zwanego, Małego ZUS-u w styczniu 2019 roku i korzystał z tej ulgi do grudnia 2021 roku, czyli przez 36 miesięcy, a następnie od stycznia 2022 roku do grudnia 2023 roku, czyli przez 24 miesiące opłacał pełne składki, to powinien po upływie 60 miesięcy mieć ponowną możliwość zgłoszenia się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, chęci skorzystania ponownie z tej ulgi Mały ZUS Plus. Ponadto ubezpieczona powołała się na korzystny wyrok dla przedsiębiorcy w analogicznej, jak ona sytuacji faktycznej, który zapadł w Sądzie Okręgowym w Gorzowie Wielkopolskim dniu 27 czerwca 2024 roku. W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od ubezpieczonej na rzecz organu, zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, powołując się na argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. <xBx> Sąd ustalił i zważył, co następuje</xBx>. Odwołanie ubezpieczonej <xAnon>P. S.</xAnon> zasługiwało na uwzględnienie. Należy podkreślić, że okoliczności sprawy nie były sporne między stronami i wynika z nich, że ubezpieczona <xAnon>P. S.</xAnon> prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą i w okresie od 1 stycznia 2019 roku do 31 grudnia 2021 roku, to jest przez 36 miesięcy, korzystała z ulgi Mały ZUS Plus, czyli podstawa wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne za ubezpieczoną była w tym okresie uzależniona od dochodu, zgodnie ze regulacją artykułu 18C, <xLexLink xArt="ust. 1;ust. 2" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustęp 1 i 2 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>. Następnie w okresie od 1 stycznia 2022 roku do 31 grudnia 2023 roku, a zatem przez 24 miesiące, podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za ubezpieczoną była określona zgodnie z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 8" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">artykułem 18, ustęp 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, inaczej mówiąc, w tym okresie ubezpieczona była zgłoszona do ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu ubezpieczenia 0510 i opłacała składki w ramach, tak zwanego, Dużego ZUS-u. Następnie w dniu 19 stycznia 2024 roku, co też jest niesporne, ubezpieczona ponownie zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu ubezpieczenia 0590, a zatem zgłosiła wolę korzystania od 1 stycznia 2024 roku z ulgi Mały ZUS Plus. Na skutek dokonanego przez ubezpieczoną zgłoszenia, organ rentowy przeprowadził postępowanie wyjaśniające i wydał zaskarżoną decyzję, w której ustalił, że ubezpieczona od 1 stycznia 2024 roku nie może korzystać z tej ulgi z przyczyn wskazanych na wstępie niniejszego uzasadnienia. I w zaistniałym sporze, Sąd przyznał rację ubezpieczonej. W pierwszej kolejności wskazać należy, że ubezpieczona spełnia przesłankę, o której mowa w artykule 18C, <xLexLink xArt="ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustęp 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, to jest roczny przychód z pozarolniczej..., z prowadzonej przez ubezpieczoną działalności gospodarczej, uzyskany w 2023 roku, nie przekroczył kwoty 120.000 złotych, o czym świadczy informacja o wysokości dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej za rok podatkowy 2023, złożona przez ubezpieczoną na druku PIT-B i złożono tutaj do wiadomości Sądu na karcie 17-18 akt sprawy. Wskazać dalej należy, że nie można zgodzić się ze stanowiskiem organu rentowego, że w przypadku ubezpieczonej, zachodzi negatywna przesłanka zastosowania ulgi Mały ZUS Plus, określona w artykule 18C, <xLexLink xArt="ust. 11;ust. 11 pkt. 6" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustęp 11, punkt 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>. Zgodnie z tym przepisem, regulacja artykułu 18C nie ma zastosowania do osób, które ustalały podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, zgodnie z niniejszym artykułem, przez 36 miesięcy kalendarzowych w ciągu ostatnich 60 miesięcy kalendarzowych prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. I jak już wskazano, w okresie 60 miesięcy, przed 1 stycznia 2024 roku, a zatem w perspektywie czasu od stycznia 2019 roku do grudnia 2023 roku, ubezpieczona przez 36 miesięcy korzystała z ulgi Mały ZUS Plus, przypadało to na czas od 1 stycznia 2019 roku do 31 grudnia 2021 roku. Następnie przez okres 24 miesięcy, czyli od 1 stycznia 2022 roku do 31 grudnia 2023 roku, ubezpieczona ustalała podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 8" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">artykułem 18, ustęp 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, to jest w ramach, tak zwanego, Dużego ZUS-u. Od 1 stycznia 2024 roku, ubezpieczona zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu ubezpieczenia 0590, a zatem w ramach ulgi Mały ZUS Plus. I w ocenie Sądu, skoro z końcem 2023 roku upłynął sześćdziesięciomiesięczny okres zapoczątkowany w styczniu 2019 roku, w którym ubezpieczona wykorzystała 36 miesięcy ulg... ulgi Mały ZUS Plus, a następnie przez 24 miesiące opłacała składki, według tak zwanego, Dużego ZUS-u, to brak jest podstaw do stwierdzenia, że od 1 stycznia 2024 roku, ubezpieczona nie może ponownie skorzystać z ulgi Mały ZUS Plus. Sześćdziesięciomiesięczny okres, o którym mowa w artykule 18C, <xLexLink xArt="ust. 11;ust. 11 pkt. 6" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustęp 11, punkt 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, upłynął bowiem z końcem 2023 roku, a od 1 stycznia 2024 roku rozpoczął bieg kolejny cykl 60 miesięcy, w którym ubezpieczona może zgodnie z artykułem 18C, ustęp 1 ustawy, oczywiście po spełnieniu przesłanek określonych w tym przepisie, skorzystać z przewidzianej w nim ulgi Mały ZUS Plus. Inna, inna interpretacja powyższych przepisów prowadziłaby do stworzenia nowych, nieprzewidzianych ustawą warunków korzystania z powyższej ulgi i tak naprawdę prowadziłaby do wydłużenia okresu 60 miesięcy, o których mowa w artykule 18C, ustęp 11, punkt 6 ustawy, na kolejne miesiące, a to pozostawałoby w sprzeczności z literalnym brzmieniem przepisu. Dodatkowo na koniec wskazać należy, że w ocenie Sądu, do ubezpieczonej nie znajduje zastosowania przepis <xLexLink xArt="art. 112;art. 112 ust. 2;art. 112 ust. 4" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">artykułu 112, ustęp 2 i 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, na który wskazuje organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie, gdyż ubezpieczona limit trzydzie..., 36 miesięcy korzystania z ulgi Mały ZUS Plus osiągnęła z końcem 2021 roku. W ocenie, ta regulacja artykułu 112A ustawy systemowej odnosi się do innego stanu faktycznego. Dlatego mając na uwadze wszystkie te okoliczności, Sąd na podstawie artykułu 477 ze znaczkiem 14, <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink>, zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł, jak w sentencji wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Katarzyna Antoniak

Dorota Malewicka

st. sekr. sąd. Monika Świątek

Dorota Malewicka

Sygn. akt IV U 486/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 grudnia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący sędzia Katarzyna Antoniak Protokolant st. sekr. sąd. Monika Świątek po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2024r. w Siedlcach na rozprawie odwołaniaP. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS. z dnia 17 czerwca 2024r. nr(...), znak:(...) w sprawieP. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wS. o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że dlaP. S.jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą podstawa wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne: emerytalne, rentowe i wypadkowe od stycznia 2024r. uzależniona jest od dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskanego w poprzednim roku kalendarzowym na zasadach określonych wart.18c ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Transkrypcja uzasadnienia wygłoszonego na rozprawie w dniu 12 grudnia 2024 roku w sprawie IV U 486/24 [Sędzia Przewodniczący Antoniak Katarzyna 00:02:35.552]Decyzją z 17 czerwca 2024 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS., działając na podstawieartykułu 83, ustęp 1, punkt 3, w związku z artykułem 18C,ustęp 11, punkt 6, artykułu 18, ustęp 8 i artykułu 20, ustęp 1 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, stwierdził, że dlaP. S., jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, emerytalne, rentowe i wypadkowe, od stycznia 2024 roku stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa niż 60 procent prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, to jest kwota nie niższa niż 4.694 złote i 40 groszy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że przeprowadzone postępowanie wyjaśniające w sprawie ustalenia podstawy wymiaru składek dlaP. S.na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej i w toku tego postępowania ustalił, że w okresie od 1 stycznia 2019 roku do 31 grudnia 2021 roku, ubezpieczona zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu ubezpieczenia 0590, to jest w ramach ulgi Mały ZUS Plus, inaczej, dla której podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne uzależniona jest od dochodu. Następnie w okresie od 1 stycznia 2022 roku, ubezpieczona zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu ubezpieczenia 0510, to jest zadeklarowała miesięczną podstawę wymiaru składek w wysokości 60 procent prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybieartykułu 19, ustęp 10, na dany rok kalendarzowy. Następnie w dniu 19 stycznia 2024 roku, ubezpieczona złożyła zgłoszenie wyrejestrowania z ubezpieczeń, z kodem tytułu ubezpieczenia 0510, od 1 stycznia 2024 roku i zgłoszenie ZUS ZUA do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu 0590 od 1 stycznia 2024 roku, a zatem ponownie zgłosiła się do ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu ubezpieczenia właściwym dla ulgi Mały ZUS Plus. Organ rentowy wskazał dalej, że ubezpieczona nie może od 1 stycznia 2024 roku skorzystać z ulgi Mały ZUS Plus, gdyż w przypadku ubezpieczonej zachodzi negatywna przesłanka do skorzystania z tej ulgi, określona w artykule 18C,ustęp 1, punkt 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, to jest w okresie 60 miesięcy kalendarzowych, trwających od stycznia 2019 roku do grudnia 2023 roku, przez okres 36 miesięcy kalendarzowych, to jest od stycznia 2019 roku do grudnia 2021 roku skorzystała z tej ulgi i dlatego od 1 stycznia 2024 roku nie może ponownie z niej korzystać. W tych okolicznościach podstawa wymiaru składek dla ubezpieczonej od 1 stycznia 2024 roku, jak ustalił organ rentowy, powinna być określona zgodnie zartykułem 18, ustęp 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczonaP. S., wnosząc o jej zmianę i ustalenie, że od 1 stycznia 2024 roku, może skorzystać z tak zwanej ulgi Mały ZUS Plus i w uzasadnieniu stanowiska powołała się na stanowisko Ministerstwa Rozwoju i Technologii, w myśl którego obniżona składka może być opłacana maksymalnie przez 36 miesięcy, w toku kolejnych 60 miesięcy prowadzenia działalności oraz, że jeżeli przy..., przedsię..., przedsiębiorca, który rozpoczął opłacanie, tak zwanego, Małego ZUS-u w styczniu 2019 roku i korzystał z tej ulgi do grudnia 2021 roku, czyli przez 36 miesięcy, a następnie od stycznia 2022 roku do grudnia 2023 roku, czyli przez 24 miesiące opłacał pełne składki, to powinien po upływie 60 miesięcy mieć ponowną możliwość zgłoszenia się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, chęci skorzystania ponownie z tej ulgi Mały ZUS Plus. Ponadto ubezpieczona powołała się na korzystny wyrok dla przedsiębiorcy w analogicznej, jak ona sytuacji faktycznej, który zapadł w Sądzie Okręgowym w Gorzowie Wielkopolskim dniu 27 czerwca 2024 roku. W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od ubezpieczonej na rzecz organu, zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, powołując się na argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Sąd ustalił i zważył, co następuje. Odwołanie ubezpieczonejP. S.zasługiwało na uwzględnienie. Należy podkreślić, że okoliczności sprawy nie były sporne między stronami i wynika z nich, że ubezpieczonaP. S.prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą i w okresie od 1 stycznia 2019 roku do 31 grudnia 2021 roku, to jest przez 36 miesięcy, korzystała z ulgi Mały ZUS Plus, czyli podstawa wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne za ubezpieczoną była w tym okresie uzależniona od dochodu, zgodnie ze regulacją artykułu 18C,ustęp 1 i 2 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych. Następnie w okresie od 1 stycznia 2022 roku do 31 grudnia 2023 roku, a zatem przez 24 miesiące, podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za ubezpieczoną była określona zgodnie zartykułem 18, ustęp 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, inaczej mówiąc, w tym okresie ubezpieczona była zgłoszona do ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu ubezpieczenia 0510 i opłacała składki w ramach, tak zwanego, Dużego ZUS-u. Następnie w dniu 19 stycznia 2024 roku, co też jest niesporne, ubezpieczona ponownie zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu ubezpieczenia 0590, a zatem zgłosiła wolę korzystania od 1 stycznia 2024 roku z ulgi Mały ZUS Plus. Na skutek dokonanego przez ubezpieczoną zgłoszenia, organ rentowy przeprowadził postępowanie wyjaśniające i wydał zaskarżoną decyzję, w której ustalił, że ubezpieczona od 1 stycznia 2024 roku nie może korzystać z tej ulgi z przyczyn wskazanych na wstępie niniejszego uzasadnienia. I w zaistniałym sporze, Sąd przyznał rację ubezpieczonej. W pierwszej kolejności wskazać należy, że ubezpieczona spełnia przesłankę, o której mowa w artykule 18C,ustęp 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, to jest roczny przychód z pozarolniczej..., z prowadzonej przez ubezpieczoną działalności gospodarczej, uzyskany w 2023 roku, nie przekroczył kwoty 120.000 złotych, o czym świadczy informacja o wysokości dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej za rok podatkowy 2023, złożona przez ubezpieczoną na druku PIT-B i złożono tutaj do wiadomości Sądu na karcie 17-18 akt sprawy. Wskazać dalej należy, że nie można zgodzić się ze stanowiskiem organu rentowego, że w przypadku ubezpieczonej, zachodzi negatywna przesłanka zastosowania ulgi Mały ZUS Plus, określona w artykule 18C,ustęp 11, punkt 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z tym przepisem, regulacja artykułu 18C nie ma zastosowania do osób, które ustalały podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, zgodnie z niniejszym artykułem, przez 36 miesięcy kalendarzowych w ciągu ostatnich 60 miesięcy kalendarzowych prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. I jak już wskazano, w okresie 60 miesięcy, przed 1 stycznia 2024 roku, a zatem w perspektywie czasu od stycznia 2019 roku do grudnia 2023 roku, ubezpieczona przez 36 miesięcy korzystała z ulgi Mały ZUS Plus, przypadało to na czas od 1 stycznia 2019 roku do 31 grudnia 2021 roku. Następnie przez okres 24 miesięcy, czyli od 1 stycznia 2022 roku do 31 grudnia 2023 roku, ubezpieczona ustalała podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne, zgodnie zartykułem 18, ustęp 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, to jest w ramach, tak zwanego, Dużego ZUS-u. Od 1 stycznia 2024 roku, ubezpieczona zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z kodem tytułu ubezpieczenia 0590, a zatem w ramach ulgi Mały ZUS Plus. I w ocenie Sądu, skoro z końcem 2023 roku upłynął sześćdziesięciomiesięczny okres zapoczątkowany w styczniu 2019 roku, w którym ubezpieczona wykorzystała 36 miesięcy ulg... ulgi Mały ZUS Plus, a następnie przez 24 miesiące opłacała składki, według tak zwanego, Dużego ZUS-u, to brak jest podstaw do stwierdzenia, że od 1 stycznia 2024 roku, ubezpieczona nie może ponownie skorzystać z ulgi Mały ZUS Plus. Sześćdziesięciomiesięczny okres, o którym mowa w artykule 18C,ustęp 11, punkt 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, upłynął bowiem z końcem 2023 roku, a od 1 stycznia 2024 roku rozpoczął bieg kolejny cykl 60 miesięcy, w którym ubezpieczona może zgodnie z artykułem 18C, ustęp 1 ustawy, oczywiście po spełnieniu przesłanek określonych w tym przepisie, skorzystać z przewidzianej w nim ulgi Mały ZUS Plus. Inna, inna interpretacja powyższych przepisów prowadziłaby do stworzenia nowych, nieprzewidzianych ustawą warunków korzystania z powyższej ulgi i tak naprawdę prowadziłaby do wydłużenia okresu 60 miesięcy, o których mowa w artykule 18C, ustęp 11, punkt 6 ustawy, na kolejne miesiące, a to pozostawałoby w sprzeczności z literalnym brzmieniem przepisu. Dodatkowo na koniec wskazać należy, że w ocenie Sądu, do ubezpieczonej nie znajduje zastosowania przepisartykułu 112, ustęp 2 i 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, na który wskazuje organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie, gdyż ubezpieczona limit trzydzie..., 36 miesięcy korzystania z ulgi Mały ZUS Plus osiągnęła z końcem 2021 roku. W ocenie, ta regulacja artykułu 112A ustawy systemowej odnosi się do innego stanu faktycznego. Dlatego mając na uwadze wszystkie te okoliczności, Sąd na podstawie artykułu 477 ze znaczkiem 14,paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnego, zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł, jak w sentencji wyroku.

15/301500/0002021/U

Sąd Okręgowy w Siedlcach

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

150510050002021_IV_Po_000019_2024_Uz_2024-12-12_002

IV Po 19/24

2024-12-12 01:00:00.0 CET

2024-12-30 18:00:20.0 CET

2024-12-30 09:07:45.0 CET

15051005

2021

DECISION

Sygn. akt IV Po 19/24 POSTANOWIENIE Dnia 12 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Łomży IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: SSR Marta Małgorzata Sulkowska Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Biedrzycka po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2024 r. w Łomży na posiedzeniu jawnym sprawy z wniosku wierzyciela (...) sp. z o.o. sp. k. z/s w Ł. z udziałem dłużnika M. N. o nadanie klauzuli wykonalności postanawia: oddalić wniosek. Sygn. akt IV Po 19/24 UZASADNIENIE POSTANOWIENI

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Małgorzata Biedrzycka" xPublisher="[email protected]" xEditorFullName="Małgorzata Biedrzycka" xEditor="[email protected]" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/051005/0002021/Po" xYear="2024" xVolNmbr="000019" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt IV Po 19/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 12 grudnia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Rejonowy w Łomży IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Przewodnicząca: SSR Marta Małgorzata Sulkowska</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Biedrzycka</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2024 r. w Łomży</xText> <xText xALIGNx="left">na posiedzeniu jawnym</xText> <xText>sprawy z wniosku wierzyciela <xBx><xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> sp. k. z/s w <xAnon>Ł.</xAnon></xBx></xText> <xText>z udziałem dłużnika <xBx><xAnon>M. N.</xAnon> </xBx></xText> <xText>o nadanie klauzuli wykonalności</xText> <xText><xBx>postanawia:</xBx></xText> <xText xALIGNx="center">oddalić wniosek.</xText> <xText>Sygn. akt IV Po 19/24</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>UZASADNIENIE POSTANOWIENIA</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>z dnia 12 grudnia 2024 r.</xBx></xText> <xText><xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon><xBx> sp. k. z/s w <xAnon>Ł.</xAnon> </xBx>wniósł o nadanie na podstawie <xLexLink xArt="art. 121(1);art. 121(1) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121<xSUPx>1</xSUPx> § 1 kp</xLexLink> klauzuli wykonalności ugodzie pozasądowej zawartej w dniu 18 lipca 2024 r. na swoją rzecz przeciwko dłużnikowi <xAnon>M. N.</xAnon> w przedmiocie naprawienia szkody wyrządzonej przez pracownika pracodawcy oraz o zasądzenie kosztów postępowania.</xText> <xText>Dłużnik<xBx> <xAnon>M. N.</xAnon> </xBx>wniósł o oddalenie powyższego wniosku. Wskazał, że czuł się przymuszony do podpisania przedmiotowej ugody. Przybył tego dnia do zakładu pracy w innym celu, był sam, a stronę pracodawcy reprezentowało kilka osób. Z uwagi na ich autorytet i swoje zaskoczenie uznał, że nie ma innego wyjścia niż podpisanie ugody. Dłużnik podał, że nie został mu przedstawiony sposób wyliczenia szkody, nie wie zatem, czy kwota, na spłatę której się zgodził, stanowiła rzeczywistą wartość szkody. Dłużnik przyznał, że obie szkody zostały wyrządzone z powodu jego winy nieumyślnej. Wskazał, że zapoznał się z ugodą, rozumiał, że dotyczy ona dwóch kwot. Wskazał, że mimo, że znał wysokość rat, to obiektywnie nie byłby w stanie ich płacić.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił o zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText><xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> sp. k. z/s w <xAnon>Ł.</xAnon> i <xAnon>M. N.</xAnon> zawarły w dniu 18 lipca 2024 r. ugodę, w której pierwszy z tych podmiotów został określony jako pracodawca, a drugi jako pracownik. Akta osobowe ani umowa o pracę łącząca te podmioty nie zostały przedstawione przez wierzyciela, wobec powyższego należy uznać, że nie zostało w postępowaniu udowodnione, że rzeczywiście podmioty te łączyła umowa o pracę i że obowiązywała ona w dacie powstania szkody. Mimo to z uwagi na fakt, że dłużnik nie kwestionował powyższego, Sąd przyjął, że umowa o pracę strony wiązała.</xText> <xText>Jak wynika z treści wniosku o nadanie klauzuli wykonalności oraz z treści samej ugody pracownik miał się dopuścić spowodowania na rzecz pracodawcy dwóch szkód z winy nieumyślnej (niewłaściwie ustawił narzędzia, nie sprawdził, czy maszyna odpowiednio pracuje) w wyniku czego:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>20 maja 2024 r., wyprodukowano 25.800 sztuk wadliwych opakowań, wartość szkody pracodawca oszacował na kwotę 11.741.58 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>28/29 maja 2024 r. wyprodukowano 19.116 wadliwych opakowań, wartość szkody pracodawca oszacował na kwotę 11.051,55 zł .</xText> </xUnit> <xText>Ugoda obciążała pracownika obowiązkiem pokrycia obu szkód w całości. Każda kwota została rozłożona na 12 rat. W przypadku pierwszej szkody raty wynosiły po 978,50 zł, w przypadku 2 szkody 920,97 zł, zatem łącznie dłużnik winien był spłacać pracodawcy miesięcznie <xBx>1.899,47 zł.</xBx></xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 121(1);art. 121(1) § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121<xSUPx>1</xSUPx> § 1 kp</xLexLink> w razie niewykonania przez pracownika ugody, dotyczącej naprawienia szkody w mieniu pracodawcy, podlega ona wykonaniu w trybie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink>, po nadaniu jej klauzuli wykonalności przez sąd pracy. Sąd pracy odmówi nadania klauzuli wykonalności ugodzie, jeżeli ustali, że jest ona sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego (<xLexLink xArt="art. 121(1);art. 121(1) § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kp</xLexLink>).</xText> <xText>Zgodnie z art. 777 § 1 pkt 3 taka ugoda jest tytułem egzekucyjnym.</xText> <xText>Jak wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie (m.in. uchwała<xBRx></xBRx>Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2013 r., III CZP 85/13) w postępowaniu o nadanie tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności sąd nie bada kwestii merytorycznych związanych z istnieniem obowiązku świadczenia. Za takim stanowiskiem przemawiała przede wszystkim treść <xLexLink xArt="art. 783;art. 783 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 783 § 1 kpc</xLexLink>, zgodnie z którym klauzula wykonalności obejmuje stwierdzenie, że tytuł uprawnia do egzekucji, a w razie potrzeby oznacza jej zakres. Zdaniem SN uprawnienie do prowadzenia egzekucji istnieje, jeżeli dokument, na który powołuje się wierzyciel, spełnia wszystkie ustawowe wymagania tytułu egzekucyjnego, a stwierdzony w nim obowiązek świadczenia nadaje się do wykonania w drodze egzekucji sądowej. W związku z tym żadne inne kwestie nie powinny być przedmiotem badania w postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności, w szczególności w postępowaniu tym nie należy rozstrzygać, czy czynność prawna, z której wynika obowiązek świadczenia stwierdzony w tytule egzekucyjnym, może zostać uznana za zgodną z prawem lub z zasadami współżycia społecznego. Przedstawiony pogląd wspierają racje funkcjonalne odwołujące się do struktury postępowania cywilnego. W jego ramach nadanie klauzuli wykonalności następuje w postępowaniu o charakterze pomocniczym, w którym ustalone zostają podstawy wszczęcia właściwego postępowania egzekucyjnego. Z tego powodu w postępowaniu klauzulowym nie podlega weryfikacji istnienie albo nieistnienie obowiązku świadczenia stwierdzonego w tytule egzekucyjnym. Tego rodzaju aktywność – sprowadzająca się w istocie do merytorycznego osądzenia sprawy cywilnej – może być podejmowana wyłącznie w postępowaniu rozpoznawczym. Skoro tylko postępowanie rozpoznawcze jest w pełni przystosowane do rozpatrywania spraw cywilnych co do ich istoty, to wyłącznie w ramach tego postępowania może być przeprowadzona prawna ocena obowiązku stwierdzonego w tytule egzekucyjnym. W zależności od stanu stosunków, jakie ukształtowały się między wierzycielem a dłużnikiem, postępowanie takie może zostać wszczęte wskutek powództwa o ustalenie (<xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296"><xUx>art. 189</xUx> KPC</xLexLink>.), o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności (<xLexLink xArt="art. 840;art. 840 § 1;art. 840 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296"><xUx>art. 840 § 1 pkt 1 lub 2</xUx> KPC</xLexLink>.) albo o naprawienie szkody lub zwrot bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia). Sąd Najwyższy wskazał, że każda próba poddania w tym postępowaniu pod merytoryczny osąd świadczenia, które podlega wykonaniu w drodze egzekucji, miałaby – ze względu na brak właściwych instrumentów poznawczych po stronie organu prowadzącego to postępowanie – wyłącznie <xBx>charakter prowizoryczny i powierzchowny</xBx>.</xText> <xText>Mimo to ustawodawca przewiduje możliwość kontrolowania przez sąd w postępowaniu klauzulowym, czy czynność prawna objęta tytułem egzekucyjnym nie jest sprzeczna z prawem i zasadami współżycia społecznego (<xLexLink xArt="art. 782(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 782<xSUPx>1</xSUPx> kpc</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 121(1);art. 121(1) § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kp</xLexLink>).</xText> <xText>W tym miejscu należy wskazać, że nie ma zasadniczo problemów z nadawaniem klauzul wykonalności pochodzącym od sądu (ugoda sądowa, orzeczenia sądów). Wiele jednak kontrowersji powstało w związku z nadawaniem klauzuli aktom notarialnym. Warto podkreślić, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 80;art. 80 § 1" xIsapId="WDU19910220091" xTitle="Ustawa z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 22, poz. 91">art. 80 § 1 ustawy Prawo o notariacie</xLexLink> akty i dokumenty powinny być sporządzone przez notariusza w sposób zrozumiały i przejrzysty, a zgodnie z § 2 tego przepisu przy dokonywaniu czynności notarialnych notariusz jest obowiązany czuwać nad należytym zabezpieczeniem praw i słusznych interesów stron oraz innych osób, dla których czynność ta może powodować skutki prawne. Zgodnie z § 3 notariusz jest obowiązany udzielać stronom niezbędnych wyjaśnień dotyczących dokonywanej czynności notarialnej. Z kolei art. 81 tej ustawy stanowi, że notariusz odmówi dokonania czynności notarialnej sprzecznej z prawem.</xText> <xText>Strony czynności notarialnej są więc chronione w ten sposób, że osoba obiektywna, niezaangażowana w czynność prawną, dba o ich słuszne prawa i interesy, wyjaśnia im skutki danej czynności. Za wszelkie zaniedbania w tym względzie notariusz może ponosić odpowiedzialność dyscyplinarną, a w niektórych wypadkach karną.</xText> <xText>W przypadku ugody pracodawcy i pracownika nie ma takiego zabezpieczenia. Nad słusznym interesem pracownika nie czuwa nikt, nikt nie musi dbać, aby umowa była dla niego jasna, aby rozumiał on konsekwencje swoich działań.</xText> <xText>Oczywistym jest, że pracodawca i pracownik nie są podmiotami równymi. Prawo pracy jest stosunkowo nową gałęzią prawa, powstawało ono w zasadzie w XIX i XX wieku, za pierwszy akt prawodawczy z tej dziedziny uważa się ustawę z 1802 r. z Wielkiej Brytanii dotyczącą pracy dzieci. Początkowo treść umowy o pracę była uzależniona wyłącznie od woli stron, co w praktyce prowadziło do licznych nadużyć ze strony silniejszych gospodarczo pracodawców. Stopniowo ingerencja ustawodawcy nakładała na pracodawców różnego rodzaju ograniczenia co do określania warunków zatrudnienia. Spowodowało to rozbudowanie treści stosunku pracy. Tak więc dziedzina indywidualnych stosunków pracy uległa w omawianym okresie radykalnym przeobrażeniom, a współczesny kształt umowy o pracę jest wynikiem długiej ewolucji rozwiązań prawnych w XIX i XX wieku. Nie ulega przy tym wątpliwości, że nowoczesna umowa o pracę rozwinęła się z cywilistycznej koncepcji najmu usług. Współczesne prawo stosunku pracy wywodzi się genetycznie z prawa cywilnego. Główną funkcją prawa pracy była <xBx><xUx>funkcja ochronna</xUx></xBx>. Z. <xAnon>F.</xAnon> już w okresie międzywojennym zwrócił uwagę, że w prawie ochronnym chodzi o stosunek państwa do pracodawcy. Pracodawca ma nałożone przez prawo obowiązki, a ustawodawca, nakładając te obowiązki, kieruje się interesem społeczeństwa. Do dzisiaj <xBx><xUx>funkcja ochronna dominuje w prawie pracy, a założeniem omawianej dziedziny ustawodawstwa jest ochrona pracownika jako słabszej strony stosunku pracy</xUx></xBx> (<xAnon>L. M.</xAnon>, <xIx>O genezie prawa pracy, <xUx>https://ruj.uj.edu.pl/server/api/core/bitstreams/8701cbf4-6f50-4a1d-85b2-af1948ee3c2a/content</xUx>). </xIx></xText> <xText>Z tak rozumianą funkcją ochronną prawa pracy <xLexLink xArt="art. 121(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121<xSUPx>1</xSUPx> kp</xLexLink> w ogóle nie współgra. Jego treść jest zupełnie oderwana od wszystkich podstawowych zasad prawa pracy, których wspólnym mianownikiem jest ochrona pracownika przed wyzyskaniem jego słabszej pozycji przez pracodawcę.</xText> <xText>Nie da się w żaden logiczny sposób wyjaśnić, dlaczego ustawodawca udzielił takiego przywileju pracodawcy, że jego umowa z pracownikiem w zakresie naprawienia szkody jest tytułem egzekucyjnym. Żadna inna umowa między tymi stronami (np. o zakazie konkurencji, ugoda w przedmiocie wypłaty przez pracodawcę premii) ani między żadnymi innymi podmiotami prawa prywatnego i publicznego nie jest tytułem egzekucyjnym. W przypadku zatem, kiedy dwa banki o porównywalnym kapitale i pozycji na rynku albo dwa towarzystwa ubezpieczeń lub dwie państwowe osoby prawne zawrą ugodę, to nie jest ona tytułem egzekucyjnym. Wymienione podmioty są z całą pewnością równe sobie, mają działy prawne, przygotowywane przez nie ugody są sporządzane w sposób profesjonalny, a prawa stron są niewątpliwie dobrze chronione. Mimo to w ocenie ustawodawcy to za mało, by te ugody stanowiły tytuł egzekucyjny.</xText> <xText>Sąd nie znajduje żadnych przesłanek uzasadniających uznanie ugody podmiotu silniejszego (pracodawcy) i słabszego (pracownika) za tytuł egzekucyjny. Oczywistym jest, że z reguły treść ugody jest narzucona przez pracodawcę, a rola pracownika ogranicza się do złożenia podpisu pod przedłożonym mu dokumentem. Tak było w przedmiotowej sprawie. Pracodawca jest więc w sprawie wyrządzonej mu szkody zarówno stroną jak i sędzią w sporze.</xText> <xText>Przepis <xLexLink xArt="art. 121(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121<xSUPx>1</xSUPx> kp</xLexLink> jest w sposób oczywisty sprzeczny z <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 32 ust. 1 Konstytucji</xLexLink>. Przepis ten stanowi, że wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Okazuje się, że w tym wypadku pracodawcy jako jedyni są uprzywilejowani, albowiem tylko ich roszczenia wobec pracownika mogą być wyegzekwowane przez organ egzekucyjny (w tym wypadku komornika) bez konieczności występowania na drogę sądową.</xText> <xText>Podkreślić należy w tym miejscu, że kontrola Sądu w postępowaniu klauzulowym jest jak to napisał Sąd Najwyższy w powyższej uchwale jedynie prowizoryczna i powierzchowna ze ze względu na brak właściwych instrumentów poznawczych po stronie organu prowadzącego to postępowanie. Po pierwsze, należy podkreślić, że przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink> nie wskazują, jakie elementy ma zawierać ugoda (<xLexLink xArt="art. 121" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121 kp</xLexLink>), aby można było jej nadać klauzulę wykonalności. W przypadku aktów notarialnych takie elementy są wskazane w <xLexLink xArt="art. 777;art. 777 § 1;art. 777 § 1 pkt. 4;art. 777 § 1 pkt. 5;art. 777 § 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 777 § 1 pkt 4,5 i 6 kpc</xLexLink>. Zatem ani Sąd nie wie, co ma badać w zakresie zgodności z prawem i zasadami współżycia społecznego ani pracodawca nie wie, co ma wykazać, by klauzula ugodzie została nadana. Jedynym w miarę łatwym do sprawdzenia kryterium jest określony w <xLexLink xArt="art. 119" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 119 kp</xLexLink> wymóg, aby odszkodowanie ustalone zostało w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie pracodawca nie przedłożył zaświadczenia o wysokości wynagrodzenia miesięcznego dłużnika liczonego jak ekwiwalent za urlop. Jak wynika z <xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19960620289" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 62, poz. 289">§ 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy</xLexLink> (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 927) kwotę wynagrodzenia do celów ustalenia wysokości odszkodowania za szkodę wyrządzoną pracodawcy przez pracownika (<xLexLink xArt="art. 119" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141"><xUx>art. 119</xUx> Kodeksu pracy</xLexLink>) oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop, bez uwzględnienia zmian w warunkach wynagradzania lub wysokości składników wynagrodzenia wprowadzonych po dniu wyrządzenia szkody. <xUx>Pracodawca nie wykazał zatem sposób przewidziany prawem, że przesłanka z <xLexLink xArt="art. 119" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 119 kp</xLexLink> została spełniona.</xUx></xText> <xText>Wysłanie kilku kart płac na kwoty między 4.839,20 brutto a 6.446,22 brutto nie spełnia przesłanek wskazanych w powyższym przepisie.</xText> <xText>Z uwagi na fakt, że minimalne wynagrodzenie za pracę w pierwszej połowie 2024 r. roku wynosiło 4 242 zł, a pracodawca nie mógł płacić pracownikowi mniej, to uznać należy, że kwoty odszkodowań za poszczególne szkody nie przekraczały trzymiesięcznego wynagrodzenia dłużnika (<xAnon> (...)</xAnon>= 12.726 zł).</xText> <xText>Pozostałe aspekty składające się na ustalenie, czy ugoda została zawarta zgodnie z prawem i zasadami współżycia społecznego wymagają prowadzenia postępowania dowodowego. Sąd musi bowiem sprawdzić, czy szkoda nastąpiła wyłącznie z winy pracownika obciążonego odpowiedzialnością oraz ustalić jej wysokość. Sąd powinien także ustalić, czy oświadczenie woli pracownika w zakresie ugody nie jest dotknięte wadą.</xText> <xText>Po pierwsze, prowadzenie postępowania dowodowego w ramach postępowania klauzulowego niweczy sens <xLexLink xArt="art. 121(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121<xSUPx>1</xSUPx> kp</xLexLink>. Jeśli Sąd nadając klauzulę ugodzie musi prowadzić postępowanie dowodowe dokładnie w takim zakresie, jak czyniłby to gdyby pracodawca złożył pozew o naprawienie szkody, to przyznanie ugodzie rangi tytułu egzekucyjnego nie ma sensu. Z kolei jeśli Sąd nie będzie prowadził takiego postępowania, to jego kontrola będzie w istocie pozorna i/lub prowizoryczna. Tym samym dojdzie do pozbawienia prawa pracownika do obrony swoich praw.</xText> <xText>Regułą jest przecież, że klauzulę wykonalności nadaje się na posiedzeniu niejawnym, a tytuł wykonawczy doręcza się wyłącznie wierzycielowi (<xLexLink xArt="art. 794(2);art. 794(2) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 794<xSUPx>2</xSUPx> § 1 kpc</xLexLink>). Ustawodawca zatem pozwala <xIx>de facto</xIx> sądowi pracy na nadanie klauzuli wykonalności ugodzie bez zapoznania się ze zdaniem pracownika. Oznacza to, że jeśli pracownik podpisał ugodę będąc w stanie wyłączającym świadome i swobodne podjęcie decyzji i wyrażenie woli lub pod wpływem błędu czy groźby, to jego jedyną obroną po nadaniu przez Sąd klauzuli wykonalności, byłoby powództwo przeciwegzekucyjne.</xText> <xText>Powyższe uwagi świadczą o tym, że <xLexLink xArt="art. 121(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121<xSUPx>1</xSUPx> kp</xLexLink> jest sprzeczny z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 45 ust. 1 Konstytucji</xLexLink>. Przepis ten stanowi, że każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. W tym wypadku pracownik jest pozbawiony drogi sądowej. Kontrola przez Sąd w postępowaniu klauzulowym, a więc formalnym ugody sądowej nie stanowi właściwej ochrony pracownika, nie stawia jego praw na równi z prawami pracodawcy. Po pierwsze, w zwykłym procesie pracodawca musiałby wykazać, że do szkody doszło, że odpowiada za nią pracownik i udowodnić wysokość szkody. W postępowaniu klauzulowym od decyzji Sądu zależy, czy i w jakim zakresie będzie badał zgodność ugody z prawem i zasadami współżycia społecznego (świadczy o tym sformułowanie <xLexLink xArt="art. 121(1);art. 121(1) § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kp</xLexLink>: Sąd pracy odmówi nadania klauzuli wykonalności ugodzie, jeżeli ustali, że jest ona sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego.). Sąd może przecież uznać, że skoro ugoda została zawarta między pracodawcą a pracownikiem, dotyczy szkody, a wysokość odszkodowania nie przekracza trzykrotności wynagrodzenia pracownika, to ugoda jest zgodna z prawem, nawet jeśli w rzeczywistości szkoda była mniejsza niż wskazano w ugodzie albo pracownik był osobą, o jakiej mowa w <xLexLink xArt="art. 82" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 82 kc.</xLexLink> Sytuacja prawna dłużnika zależy więc od wyczucia sądu orzekającego, a czasem od jego pracowitości czy doświadczenia, a nie od obiektywnej sytuacji pracownika.</xText> <xText>Kuriozalne jest, że przy normalnej szkodzie wierzyciel (w rozumieniu prawa cywilnego) musi udowodnić wszystkie okoliczności świadczące o odpowiedzialności dłużnika i wówczas otrzymuje tytuł egzekucyjny (orzeczenie sądu) a w przypadku wskazanym w <xLexLink xArt="art. 121(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121<xSUPx>1</xSUPx> kp</xLexLink> najpierw powstaje tytuł egzekucyjny (ugoda pozasądowa) a dopiero potem ewentualnie może się toczyć postępowanie dowodowe.</xText> <xText>Powyższy fakt oraz czynienie z postępowania klauzulowego, które z zasady jest postępowaniem formalnym, swoistego procesu, a zatem postępowania rozpoznawczego świadczy o tym, że <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 45 ust. 1 Konstytucji</xLexLink> został w tym wypadku naruszony.</xText> <xText>Bardzo istotny dla oceny sytuacji prawnej pracownika jest fakt, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 121;art. 121 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121 § 2 kp</xLexLink> wysokość odszkodowania może być obniżona przez sąd pracy, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności stopnia winy pracownika i jego stosunku do obowiązków pracowniczych. Takiej możliwości pozbawiony jest sąd nadający klauzulę wykonalności, nie może on bowiem w żadnym zakresie ingerować w treść tytułu wykonawczego, <xLexLink xArt="art. 121(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121<xSUPx>1</xSUPx> kp</xLexLink> nie daje mu takiej możliwości. Sytuacja prawna pracownika w sytuacji zawarcia ugody z pracodawcą jest więc istotnie mniej korzystna niż gdyby w przedmiocie szkody toczyła się „normalna” sprawa sądowa.</xText> <xText>Warto wskazać, że ochronna rola prawa pracy znajduje swój wyraz nie tylko w przepisach z tej gałęzi prawa, ale i w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink>. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 24 Konstytucji</xLexLink> praca znajduje się pod ochroną Rzeczypospolitej Polskiej. Państwo sprawuje nadzór nad warunkami wykonywania pracy. Tworzenie prawa pozbawiającego pracownika (słabszą stronę stosunku pracy) prawa do sądu w przypadku wyrządzenia pracodawcy szkody i podpisania ugody trudno uznać za zgodne z powyższą normą konstytucyjną.</xText> <xText>Reasumując, <xLexLink xArt="art. 121(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121<xSUPx>1</xSUPx> kp</xLexLink> jest sprzeczny z <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1;art. 45;art. 45 ust. 1;art. 24" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 24 Konstytucji</xLexLink>. Z uwagi na powyższe Sąd odmawia jego stosowania.</xText> <xText>W tym miejscu należy wskazać, że obecnie w doktrynie i orzecznictwie <xUx>nie ma w zasadzie wątpliwości</xUx>, że sąd powszechny może odmówić zastosowania określonego przepisu, jeśli uzna go za niezgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>. W uchwale Sądu Najwyższego - Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 listopada 2022 r., sygn. akt III PZP 2/21 wskazano, że „<xBx>orzekanie o zgodności ustaw z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 188;art. 188 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 188 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>) nie jest tożsame z oceną konstytucyjności przepisu mającego zastosowanie w konkretnej sprawie przez sąd orzekający.</xBx> Odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> nie narusza zatem kompetencji Trybunału Konstytucyjnego (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2001 r., <xUx>III ZP 12/01</xUx>, OSNAPiUS 2002 nr 2, poz. 34 z glosą częściowo krytyczną B. Nity, Przegląd Sądowy nr 5, poz. 153). W uchwale <xUx>III ZP 12/01</xUx>, Sąd Najwyższy stwierdził, że przedmiotem orzekania sądu jest <xBx>indywidualny stosunek społeczny</xBx>, a Trybunał Konstytucyjny orzeka o prawie. Wykonując władzę sądowniczą (<xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483"><xUx>art. 10 ust. 2</xUx> Konstytucji</xLexLink>) sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości (<xLexLink xArt="art. 175;art. 175 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483"><xUx>art. 175 ust. 1</xUx> Konstytucji</xLexLink>), zaś Trybunał, orzekając o zgodności ustaw z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, wykonuje bardziej władzę ustawodawczą - ustawodawcy negatywnego - niż sądowniczą (mimo że <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483"><xUx>art. 10 ust. 2</xUx> Konstytucji</xLexLink> zalicza go do władzy sądowniczej).</xText> <xText>Do bezpośredniego stosowania <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> przez sąd (art. 8 ust. 2) dochodzi najczęściej wówczas, gdy sąd stwierdzi istnienie konfliktu między normami (zasadami, wartościami) konstytucyjnymi a przepisem ustawy, który ma zastosować.</xText> <xText>Praktyka odmawiania stosowania przez sądy ustaw, które są zdaniem sądów niekonstytucyjne, wynika z przywoływanej zasady nadrzędności <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> wyrażonej w <xUx><xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 8 ust. 1</xLexLink></xUx> i nakazu bezpośredniego jego stosowania, wyrażonego w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483"><xUx>art. 8 ust. 2</xUx> Konstytucji RP</xLexLink>. W wyroku z dnia 7 kwietnia 1998 r., <xUx>I PKN 90/98</xUx> Sąd Najwyższy stwierdził, że sądy powszechne są uprawnione do badania zgodności stosowanych przepisów ustawowych z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>. Uznanie, że sądy powszechne nie są uprawnione do badania zgodności ustaw z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, a w konsekwencji do zajmowania stanowiska w kwestii ich zgodności jak też niezgodności z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>, jest wyraźnie sprzeczne z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483"><xUx>art. 8 ust. 1</xUx> Konstytucji RP</xLexLink>, który zobowiązuje do bezpośredniego stosowania jego przepisów, przy czym pod pojęciem „stosowanie” należy rozumieć w pierwszym rzędzie sądowe stosowanie prawa (zob. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2001 r., <xUx>III RN 189/00</xUx>, OSNP 2002 nr 6, poz. 130, w którym opowiedziano się za możliwością dokonania przez sąd oceny zgodności przepisu z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> oraz stwierdzono, że sąd dokonując oceny konstytucyjności przepisu ustawy nie wkracza w kompetencje Trybunału Konstytucyjnego).” <xUx>Odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> nie narusza kompetencji Trybunału Konstytucyjnego i nie ma bezpośredniego związku z tymi kompetencjami.</xUx></xText> <xText>W razie gdyby uznać, że powyższy przepis jest zgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> Sąd odmówiłby nadania klauzuli wykonalności, albowiem Sąd ustalił (wobec nieprzedłożenia przez pracodawcę dowodów przeciwnych), że ugoda jest sprzeczna z prawem i zasadami współżycia społecznego. Na marginesie należy wskazać, że sformułowanie <xLexLink xArt="art. 121(1);art. 121(1) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 121<xBx><xSUPx>1</xSUPx></xBx> § 2 kpc</xLexLink> jest dość ciekawe, sugeruje jakoby ciężar dowodu z pracodawcy przeszedł na sąd orzekający w postępowaniu klauzulowym, przepis ten brzmi bowiem: „Sąd pracy odmówi nadania klauzuli wykonalności ugodzie, jeżeli ustali, że jest ona sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego”. Sąd uznał jednak, że powyższego przepisu nie należy interpretować dosłownie, bo wynik wykładni językowej byłby kuriozalny (sąd prowadziłby postępowanie z urzędu), lecz celowościowo. Sąd uznał, że przepis ten oznacza, że Sąd na podstawie dowodów przedstawionych przez wierzyciela ustali powyższe.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 114" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 114 kp</xLexLink> pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach niniejszego rozdziału. <xLexLink xArt="art. 115" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Art. 115 kp</xLexLink> pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach <xUx>rzeczywistej straty</xUx> poniesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 116" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 116 kp</xLexLink> pracodawca jest obowiązany wykazać okoliczności uzasadniające odpowiedzialność pracownika oraz wysokość powstałej szkody. Z kolei <xLexLink xArt="art. 117" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 117</xLexLink> w <xLexLink xArt="art. 117 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 1</xLexLink> stanowi, że pracownik nie ponosi odpowiedzialności za szkodę w takim zakresie, w jakim pracodawca lub inna osoba przyczyniły się do jej powstania albo zwiększenia, a w <xLexLink xArt="art. 117 § 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 2</xLexLink> wskazuje, że pracownik nie ponosi ryzyka związanego z działalnością pracodawcy, a w szczególności nie odpowiada za szkodę wynikłą w związku z działaniem w granicach dopuszczalnego ryzyka.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie pracodawca nie wykazał powyższych okoliczności, przede wszystkim nie udowodnił wysokości szkody (nie zgłosił w tym zakresie żadnego wniosku dowodowego), nie wykazał, że do szkody nie przyczynił się on sam ani inna osoba, nie udowodnił, że szkoda nie nastąpiła w ramach ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą.</xText> <xText>Ponadto należy uznać, że ugoda została zawarta z naruszeniem zasad współżycia społecznego. Pracownik został postawiony w takiej sytuacji, że myślał, że nie ma innego wyjścia niż podpisanie ugody. Co prawda miał on czas na jej przeczytanie, zrozumiał zapewne, że zdecydował się płacić prawie 2.000 zł miesięcznie, mimo że był w okresie wypowiedzenia u tego pracodawcy, jednakże mimo to nie należy uznać, że miał on warunki do powzięcia swobodnej decyzji. Dłużnik jest stosunkowo młody, praca u wierzyciela była jego pierwsza pracą, nie został uprzedzony o celu spotkania, poproszono go na spotkanie w przedmiocie ugody, kiedy przyszedł w innym sprawie do zakładu pracy. Nie towarzyszyła mu żadna osoba zaufana, a po stronie pracodawcy było kilka osób o znacznym autorytecie. Nie brał on udziału w stwierdzeniu szkody i nie przedstawiono mu materiałów (rachunków, wyliczeń) dotyczących sposobu wyliczenia szkody. W tej sytuacji należy uznać, że podpisując ugodę nie wyrażał on swojej woli, lecz poddawał się woli pracodawcy, uznając, że nie ma innego wyjścia.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie problemem był fakt, że pracodawca domagał się odszkodowania za 2 szkody. De lege lata nic nie stoi na przeszkodzie, żeby w przypadku każdej szkody wysokość odszkodowania była liczona oddzielnie (tak wynika z brzmienia <xLexLink xArt="art. 119" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 119 kp</xLexLink>). Zdaje się, że ustawodawca nie przewidział, że pracownik może popełnić więcej szkód niż jedną. W aktualnym stanie prawnym jest więc możliwe, że jeśli pracownik (nawet na skutek niewielkiej lekkomyślności) spowoduje kilka szkód, to za każdą będzie ponosił odpowiedzialność do wysokości 3 pensji. Oznacza to, że pracownik, który w 2024 r. spowodowałby w pracy jedną szkodę dziennie i otrzymywałby wynagrodzenie 4.242 zł, zgodnie z prawem mógłby zostać obciążony odszkodowaniem w wysokości 3.194.226 zł (251 dni roboczych w 2024 r. x 4242 zł x 3), w tym samym czasie zarobiłby 50.904 zł. Zdaje się, że powyższy przepis wymaga interwencji prawodawcy.</xText> <xText>Zupełnie na marginesie należy wskazać, że przepisy dotyczące odpowiedzialności pracownika za szkodę z winy nieumyślnej budzą wątpliwości zarówno z punktu widzenia ochronnej roli prawa pracy, jak i zasad konstytucyjnych i regulacji międzynarodowych. Wszyscy ludzie są omylni, a zatem błędy w procesie produkcji wywołane czynnikiem ludzkim stanowią nieodłączną część działalności gospodarczej. Muszą one być wkalkulowane w ryzyko tej działalności. Często pracodawcy (przedsiębiorcy) obejmują te ryzyka ubezpieczeniem (najpopularniejsze jest ubezpieczenie OC i AC floty zakładowej). Nakładanie na pracowników obowiązku pokrycia nieumyślnej szkody jest więc mocno dyskusyjne, choć znajduje oparcie w przepisach. W przedmiotowej sprawie ciekawe byłoby zbadanie, czy wystąpienie takiej szkody mieści się w zakresie ryzyka pracodawcy związanego z wykonywaną działalnością gospodarczą.</xText> <xText>W wielu ustawodawstwach odpowiedzialność za szkody nieumyślne jest mocno ograniczona, jeśli nie zniesiona. Np. w Niemczech mimo teoretycznej pełnej odpowiedzialności pracownika za szkodę wyrządzoną umyślnie lub wskutek niedbalstwa w praktyce sądy ograniczają odszkodowania do jednego, maksymalnie trzech wynagrodzeń miesięcznych. Za zwykłe błędy odpowiedzialności w zasadzie nie ma (<xUx>https://dojczland.info/odpowiedzialnosc-pracownika-jak-jest-to-uregulowane-w-niemieckim-prawie-pracy/ https://datev.pl/prawo-pracy-w-niemczech-a-bledy-pracownika/</xUx>).</xText> <xText>Reasumując Sąd uznał przede wszystkim, że <xLexLink xArt="art. 121(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 121<xSUPx>1</xSUPx> kp</xLexLink> jest sprzeczny z <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1;art. 45;art. 45 ust. 1;art. 24" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 24 Konstytucji</xLexLink>.</xText> <xText>Z ostrożności procesowej Sąd ustalił, że ugoda jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie orzeczono jak w postanowieniu.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marta Małgorzata Sulkowska

Małgorzata Biedrzycka

st. sekr. sąd. Małgorzata Biedrzycka

Małgorzata Biedrzycka

Sygn. akt IV Po 19/24 POSTANOWIENIE Dnia 12 grudnia 2024 r. Sąd Rejonowy w Łomży IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: SSR Marta Małgorzata Sulkowska Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Biedrzycka po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2024 r. w Łomży na posiedzeniu jawnym sprawy z wniosku wierzyciela(...) sp. z o.o.sp. k. z/s wŁ. z udziałem dłużnikaM. N. o nadanie klauzuli wykonalności postanawia: oddalić wniosek. Sygn. akt IV Po 19/24 UZASADNIENIE POSTANOWIENIA z dnia 12 grudnia 2024 r. (...) sp. z o.o.sp. k. z/s wŁ.wniósł o nadanie na podstawieart. 1211§ 1 kpklauzuli wykonalności ugodzie pozasądowej zawartej w dniu 18 lipca 2024 r. na swoją rzecz przeciwko dłużnikowiM. N.w przedmiocie naprawienia szkody wyrządzonej przez pracownika pracodawcy oraz o zasądzenie kosztów postępowania. DłużnikM. N.wniósł o oddalenie powyższego wniosku. Wskazał, że czuł się przymuszony do podpisania przedmiotowej ugody. Przybył tego dnia do zakładu pracy w innym celu, był sam, a stronę pracodawcy reprezentowało kilka osób. Z uwagi na ich autorytet i swoje zaskoczenie uznał, że nie ma innego wyjścia niż podpisanie ugody. Dłużnik podał, że nie został mu przedstawiony sposób wyliczenia szkody, nie wie zatem, czy kwota, na spłatę której się zgodził, stanowiła rzeczywistą wartość szkody. Dłużnik przyznał, że obie szkody zostały wyrządzone z powodu jego winy nieumyślnej. Wskazał, że zapoznał się z ugodą, rozumiał, że dotyczy ona dwóch kwot. Wskazał, że mimo, że znał wysokość rat, to obiektywnie nie byłby w stanie ich płacić. Sąd ustalił o zważył, co następuje: (...) sp. z o.o.sp. k. z/s wŁ.iM. N.zawarły w dniu 18 lipca 2024 r. ugodę, w której pierwszy z tych podmiotów został określony jako pracodawca, a drugi jako pracownik. Akta osobowe ani umowa o pracę łącząca te podmioty nie zostały przedstawione przez wierzyciela, wobec powyższego należy uznać, że nie zostało w postępowaniu udowodnione, że rzeczywiście podmioty te łączyła umowa o pracę i że obowiązywała ona w dacie powstania szkody. Mimo to z uwagi na fakt, że dłużnik nie kwestionował powyższego, Sąd przyjął, że umowa o pracę strony wiązała. Jak wynika z treści wniosku o nadanie klauzuli wykonalności oraz z treści samej ugody pracownik miał się dopuścić spowodowania na rzecz pracodawcy dwóch szkód z winy nieumyślnej (niewłaściwie ustawił narzędzia, nie sprawdził, czy maszyna odpowiednio pracuje) w wyniku czego: 1 20 maja 2024 r., wyprodukowano 25.800 sztuk wadliwych opakowań, wartość szkody pracodawca oszacował na kwotę 11.741.58 zł, 2 28/29 maja 2024 r. wyprodukowano 19.116 wadliwych opakowań, wartość szkody pracodawca oszacował na kwotę 11.051,55 zł . Ugoda obciążała pracownika obowiązkiem pokrycia obu szkód w całości. Każda kwota została rozłożona na 12 rat. W przypadku pierwszej szkody raty wynosiły po 978,50 zł, w przypadku 2 szkody 920,97 zł, zatem łącznie dłużnik winien był spłacać pracodawcy miesięcznie1.899,47 zł. Zgodnie zart. 1211§ 1 kpw razie niewykonania przez pracownika ugody, dotyczącej naprawienia szkody w mieniu pracodawcy, podlega ona wykonaniu w trybie przepisówKodeksu postępowania cywilnego, po nadaniu jej klauzuli wykonalności przez sąd pracy. Sąd pracy odmówi nadania klauzuli wykonalności ugodzie, jeżeli ustali, że jest ona sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego (art. 1211§ 2 kp). Zgodnie z art. 777 § 1 pkt 3 taka ugoda jest tytułem egzekucyjnym. Jak wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie (m.in. uchwałaSądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2013 r., III CZP 85/13) w postępowaniu o nadanie tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności sąd nie bada kwestii merytorycznych związanych z istnieniem obowiązku świadczenia. Za takim stanowiskiem przemawiała przede wszystkim treśćart. 783 § 1 kpc, zgodnie z którym klauzula wykonalności obejmuje stwierdzenie, że tytuł uprawnia do egzekucji, a w razie potrzeby oznacza jej zakres. Zdaniem SN uprawnienie do prowadzenia egzekucji istnieje, jeżeli dokument, na który powołuje się wierzyciel, spełnia wszystkie ustawowe wymagania tytułu egzekucyjnego, a stwierdzony w nim obowiązek świadczenia nadaje się do wykonania w drodze egzekucji sądowej. W związku z tym żadne inne kwestie nie powinny być przedmiotem badania w postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności, w szczególności w postępowaniu tym nie należy rozstrzygać, czy czynność prawna, z której wynika obowiązek świadczenia stwierdzony w tytule egzekucyjnym, może zostać uznana za zgodną z prawem lub z zasadami współżycia społecznego. Przedstawiony pogląd wspierają racje funkcjonalne odwołujące się do struktury postępowania cywilnego. W jego ramach nadanie klauzuli wykonalności następuje w postępowaniu o charakterze pomocniczym, w którym ustalone zostają podstawy wszczęcia właściwego postępowania egzekucyjnego. Z tego powodu w postępowaniu klauzulowym nie podlega weryfikacji istnienie albo nieistnienie obowiązku świadczenia stwierdzonego w tytule egzekucyjnym. Tego rodzaju aktywność – sprowadzająca się w istocie do merytorycznego osądzenia sprawy cywilnej – może być podejmowana wyłącznie w postępowaniu rozpoznawczym. Skoro tylko postępowanie rozpoznawcze jest w pełni przystosowane do rozpatrywania spraw cywilnych co do ich istoty, to wyłącznie w ramach tego postępowania może być przeprowadzona prawna ocena obowiązku stwierdzonego w tytule egzekucyjnym. W zależności od stanu stosunków, jakie ukształtowały się między wierzycielem a dłużnikiem, postępowanie takie może zostać wszczęte wskutek powództwa o ustalenie (art. 189KPC.), o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności (art. 840 § 1 pkt 1 lub 2KPC.) albo o naprawienie szkody lub zwrot bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia). Sąd Najwyższy wskazał, że każda próba poddania w tym postępowaniu pod merytoryczny osąd świadczenia, które podlega wykonaniu w drodze egzekucji, miałaby – ze względu na brak właściwych instrumentów poznawczych po stronie organu prowadzącego to postępowanie – wyłączniecharakter prowizoryczny i powierzchowny. Mimo to ustawodawca przewiduje możliwość kontrolowania przez sąd w postępowaniu klauzulowym, czy czynność prawna objęta tytułem egzekucyjnym nie jest sprzeczna z prawem i zasadami współżycia społecznego (art. 7821kpc,art. 1211§ 2 kp). W tym miejscu należy wskazać, że nie ma zasadniczo problemów z nadawaniem klauzul wykonalności pochodzącym od sądu (ugoda sądowa, orzeczenia sądów). Wiele jednak kontrowersji powstało w związku z nadawaniem klauzuli aktom notarialnym. Warto podkreślić, że zgodnie zart. 80 § 1 ustawy Prawo o notariacieakty i dokumenty powinny być sporządzone przez notariusza w sposób zrozumiały i przejrzysty, a zgodnie z § 2 tego przepisu przy dokonywaniu czynności notarialnych notariusz jest obowiązany czuwać nad należytym zabezpieczeniem praw i słusznych interesów stron oraz innych osób, dla których czynność ta może powodować skutki prawne. Zgodnie z § 3 notariusz jest obowiązany udzielać stronom niezbędnych wyjaśnień dotyczących dokonywanej czynności notarialnej. Z kolei art. 81 tej ustawy stanowi, że notariusz odmówi dokonania czynności notarialnej sprzecznej z prawem. Strony czynności notarialnej są więc chronione w ten sposób, że osoba obiektywna, niezaangażowana w czynność prawną, dba o ich słuszne prawa i interesy, wyjaśnia im skutki danej czynności. Za wszelkie zaniedbania w tym względzie notariusz może ponosić odpowiedzialność dyscyplinarną, a w niektórych wypadkach karną. W przypadku ugody pracodawcy i pracownika nie ma takiego zabezpieczenia. Nad słusznym interesem pracownika nie czuwa nikt, nikt nie musi dbać, aby umowa była dla niego jasna, aby rozumiał on konsekwencje swoich działań. Oczywistym jest, że pracodawca i pracownik nie są podmiotami równymi. Prawo pracy jest stosunkowo nową gałęzią prawa, powstawało ono w zasadzie w XIX i XX wieku, za pierwszy akt prawodawczy z tej dziedziny uważa się ustawę z 1802 r. z Wielkiej Brytanii dotyczącą pracy dzieci. Początkowo treść umowy o pracę była uzależniona wyłącznie od woli stron, co w praktyce prowadziło do licznych nadużyć ze strony silniejszych gospodarczo pracodawców. Stopniowo ingerencja ustawodawcy nakładała na pracodawców różnego rodzaju ograniczenia co do określania warunków zatrudnienia. Spowodowało to rozbudowanie treści stosunku pracy. Tak więc dziedzina indywidualnych stosunków pracy uległa w omawianym okresie radykalnym przeobrażeniom, a współczesny kształt umowy o pracę jest wynikiem długiej ewolucji rozwiązań prawnych w XIX i XX wieku. Nie ulega przy tym wątpliwości, że nowoczesna umowa o pracę rozwinęła się z cywilistycznej koncepcji najmu usług. Współczesne prawo stosunku pracy wywodzi się genetycznie z prawa cywilnego. Główną funkcją prawa pracy byłafunkcja ochronna. Z.F.już w okresie międzywojennym zwrócił uwagę, że w prawie ochronnym chodzi o stosunek państwa do pracodawcy. Pracodawca ma nałożone przez prawo obowiązki, a ustawodawca, nakładając te obowiązki, kieruje się interesem społeczeństwa. Do dzisiajfunkcja ochronna dominuje w prawie pracy, a założeniem omawianej dziedziny ustawodawstwa jest ochrona pracownika jako słabszej strony stosunku pracy(L. M.,O genezie prawa pracy,https://ruj.uj.edu.pl/server/api/core/bitstreams/8701cbf4-6f50-4a1d-85b2-af1948ee3c2a/content). Z tak rozumianą funkcją ochronną prawa pracyart. 1211kpw ogóle nie współgra. Jego treść jest zupełnie oderwana od wszystkich podstawowych zasad prawa pracy, których wspólnym mianownikiem jest ochrona pracownika przed wyzyskaniem jego słabszej pozycji przez pracodawcę. Nie da się w żaden logiczny sposób wyjaśnić, dlaczego ustawodawca udzielił takiego przywileju pracodawcy, że jego umowa z pracownikiem w zakresie naprawienia szkody jest tytułem egzekucyjnym. Żadna inna umowa między tymi stronami (np. o zakazie konkurencji, ugoda w przedmiocie wypłaty przez pracodawcę premii) ani między żadnymi innymi podmiotami prawa prywatnego i publicznego nie jest tytułem egzekucyjnym. W przypadku zatem, kiedy dwa banki o porównywalnym kapitale i pozycji na rynku albo dwa towarzystwa ubezpieczeń lub dwie państwowe osoby prawne zawrą ugodę, to nie jest ona tytułem egzekucyjnym. Wymienione podmioty są z całą pewnością równe sobie, mają działy prawne, przygotowywane przez nie ugody są sporządzane w sposób profesjonalny, a prawa stron są niewątpliwie dobrze chronione. Mimo to w ocenie ustawodawcy to za mało, by te ugody stanowiły tytuł egzekucyjny. Sąd nie znajduje żadnych przesłanek uzasadniających uznanie ugody podmiotu silniejszego (pracodawcy) i słabszego (pracownika) za tytuł egzekucyjny. Oczywistym jest, że z reguły treść ugody jest narzucona przez pracodawcę, a rola pracownika ogranicza się do złożenia podpisu pod przedłożonym mu dokumentem. Tak było w przedmiotowej sprawie. Pracodawca jest więc w sprawie wyrządzonej mu szkody zarówno stroną jak i sędzią w sporze. Przepisart. 1211kpjest w sposób oczywisty sprzeczny zart. 32 ust. 1 Konstytucji. Przepis ten stanowi, że wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Okazuje się, że w tym wypadku pracodawcy jako jedyni są uprzywilejowani, albowiem tylko ich roszczenia wobec pracownika mogą być wyegzekwowane przez organ egzekucyjny (w tym wypadku komornika) bez konieczności występowania na drogę sądową. Podkreślić należy w tym miejscu, że kontrola Sądu w postępowaniu klauzulowym jest jak to napisał Sąd Najwyższy w powyższej uchwale jedynie prowizoryczna i powierzchowna ze ze względu na brak właściwych instrumentów poznawczych po stronie organu prowadzącego to postępowanie. Po pierwsze, należy podkreślić, że przepisyKodeksu pracynie wskazują, jakie elementy ma zawierać ugoda (art. 121 kp), aby można było jej nadać klauzulę wykonalności. W przypadku aktów notarialnych takie elementy są wskazane wart. 777 § 1 pkt 4,5 i 6 kpc. Zatem ani Sąd nie wie, co ma badać w zakresie zgodności z prawem i zasadami współżycia społecznego ani pracodawca nie wie, co ma wykazać, by klauzula ugodzie została nadana. Jedynym w miarę łatwym do sprawdzenia kryterium jest określony wart. 119 kpwymóg, aby odszkodowanie ustalone zostało w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody. W przedmiotowej sprawie pracodawca nie przedłożył zaświadczenia o wysokości wynagrodzenia miesięcznego dłużnika liczonego jak ekwiwalent za urlop. Jak wynika z§ 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy(t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 927) kwotę wynagrodzenia do celów ustalenia wysokości odszkodowania za szkodę wyrządzoną pracodawcy przez pracownika (art. 119Kodeksu pracy) oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop, bez uwzględnienia zmian w warunkach wynagradzania lub wysokości składników wynagrodzenia wprowadzonych po dniu wyrządzenia szkody.Pracodawca nie wykazał zatem sposób przewidziany prawem, że przesłanka zart. 119 kpzostała spełniona. Wysłanie kilku kart płac na kwoty między 4.839,20 brutto a 6.446,22 brutto nie spełnia przesłanek wskazanych w powyższym przepisie. Z uwagi na fakt, że minimalne wynagrodzenie za pracę w pierwszej połowie 2024 r. roku wynosiło 4 242 zł, a pracodawca nie mógł płacić pracownikowi mniej, to uznać należy, że kwoty odszkodowań za poszczególne szkody nie przekraczały trzymiesięcznego wynagrodzenia dłużnika ((...)= 12.726 zł). Pozostałe aspekty składające się na ustalenie, czy ugoda została zawarta zgodnie z prawem i zasadami współżycia społecznego wymagają prowadzenia postępowania dowodowego. Sąd musi bowiem sprawdzić, czy szkoda nastąpiła wyłącznie z winy pracownika obciążonego odpowiedzialnością oraz ustalić jej wysokość. Sąd powinien także ustalić, czy oświadczenie woli pracownika w zakresie ugody nie jest dotknięte wadą. Po pierwsze, prowadzenie postępowania dowodowego w ramach postępowania klauzulowego niweczy sensart. 1211kp. Jeśli Sąd nadając klauzulę ugodzie musi prowadzić postępowanie dowodowe dokładnie w takim zakresie, jak czyniłby to gdyby pracodawca złożył pozew o naprawienie szkody, to przyznanie ugodzie rangi tytułu egzekucyjnego nie ma sensu. Z kolei jeśli Sąd nie będzie prowadził takiego postępowania, to jego kontrola będzie w istocie pozorna i/lub prowizoryczna. Tym samym dojdzie do pozbawienia prawa pracownika do obrony swoich praw. Regułą jest przecież, że klauzulę wykonalności nadaje się na posiedzeniu niejawnym, a tytuł wykonawczy doręcza się wyłącznie wierzycielowi (art. 7942§ 1 kpc). Ustawodawca zatem pozwalade factosądowi pracy na nadanie klauzuli wykonalności ugodzie bez zapoznania się ze zdaniem pracownika. Oznacza to, że jeśli pracownik podpisał ugodę będąc w stanie wyłączającym świadome i swobodne podjęcie decyzji i wyrażenie woli lub pod wpływem błędu czy groźby, to jego jedyną obroną po nadaniu przez Sąd klauzuli wykonalności, byłoby powództwo przeciwegzekucyjne. Powyższe uwagi świadczą o tym, żeart. 1211kpjest sprzeczny zart. 45 ust. 1 Konstytucji. Przepis ten stanowi, że każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. W tym wypadku pracownik jest pozbawiony drogi sądowej. Kontrola przez Sąd w postępowaniu klauzulowym, a więc formalnym ugody sądowej nie stanowi właściwej ochrony pracownika, nie stawia jego praw na równi z prawami pracodawcy. Po pierwsze, w zwykłym procesie pracodawca musiałby wykazać, że do szkody doszło, że odpowiada za nią pracownik i udowodnić wysokość szkody. W postępowaniu klauzulowym od decyzji Sądu zależy, czy i w jakim zakresie będzie badał zgodność ugody z prawem i zasadami współżycia społecznego (świadczy o tym sformułowanieart. 1211§ 2 kp: Sąd pracy odmówi nadania klauzuli wykonalności ugodzie, jeżeli ustali, że jest ona sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego.). Sąd może przecież uznać, że skoro ugoda została zawarta między pracodawcą a pracownikiem, dotyczy szkody, a wysokość odszkodowania nie przekracza trzykrotności wynagrodzenia pracownika, to ugoda jest zgodna z prawem, nawet jeśli w rzeczywistości szkoda była mniejsza niż wskazano w ugodzie albo pracownik był osobą, o jakiej mowa wart. 82 kc.Sytuacja prawna dłużnika zależy więc od wyczucia sądu orzekającego, a czasem od jego pracowitości czy doświadczenia, a nie od obiektywnej sytuacji pracownika. Kuriozalne jest, że przy normalnej szkodzie wierzyciel (w rozumieniu prawa cywilnego) musi udowodnić wszystkie okoliczności świadczące o odpowiedzialności dłużnika i wówczas otrzymuje tytuł egzekucyjny (orzeczenie sądu) a w przypadku wskazanym wart. 1211kpnajpierw powstaje tytuł egzekucyjny (ugoda pozasądowa) a dopiero potem ewentualnie może się toczyć postępowanie dowodowe. Powyższy fakt oraz czynienie z postępowania klauzulowego, które z zasady jest postępowaniem formalnym, swoistego procesu, a zatem postępowania rozpoznawczego świadczy o tym, żeart. 45 ust. 1 Konstytucjizostał w tym wypadku naruszony. Bardzo istotny dla oceny sytuacji prawnej pracownika jest fakt, że zgodnie zart. 121 § 2 kpwysokość odszkodowania może być obniżona przez sąd pracy, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności stopnia winy pracownika i jego stosunku do obowiązków pracowniczych. Takiej możliwości pozbawiony jest sąd nadający klauzulę wykonalności, nie może on bowiem w żadnym zakresie ingerować w treść tytułu wykonawczego,art. 1211kpnie daje mu takiej możliwości. Sytuacja prawna pracownika w sytuacji zawarcia ugody z pracodawcą jest więc istotnie mniej korzystna niż gdyby w przedmiocie szkody toczyła się „normalna” sprawa sądowa. Warto wskazać, że ochronna rola prawa pracy znajduje swój wyraz nie tylko w przepisach z tej gałęzi prawa, ale i wKonstytucji. Zgodnie zart. 24 Konstytucjipraca znajduje się pod ochroną Rzeczypospolitej Polskiej. Państwo sprawuje nadzór nad warunkami wykonywania pracy. Tworzenie prawa pozbawiającego pracownika (słabszą stronę stosunku pracy) prawa do sądu w przypadku wyrządzenia pracodawcy szkody i podpisania ugody trudno uznać za zgodne z powyższą normą konstytucyjną. Reasumując,art. 1211kpjest sprzeczny zart. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 24 Konstytucji. Z uwagi na powyższe Sąd odmawia jego stosowania. W tym miejscu należy wskazać, że obecnie w doktrynie i orzecznictwienie ma w zasadzie wątpliwości, że sąd powszechny może odmówić zastosowania określonego przepisu, jeśli uzna go za niezgodny zKonstytucją. W uchwale Sądu Najwyższego - Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 listopada 2022 r., sygn. akt III PZP 2/21 wskazano, że „orzekanie o zgodności ustaw zKonstytucją(art. 188 ust. 1 Konstytucji RP) nie jest tożsame z oceną konstytucyjności przepisu mającego zastosowanie w konkretnej sprawie przez sąd orzekający.Odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny zKonstytucjąnie narusza zatem kompetencji Trybunału Konstytucyjnego (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2001 r.,III ZP 12/01, OSNAPiUS 2002 nr 2, poz. 34 z glosą częściowo krytyczną B. Nity, Przegląd Sądowy nr 5, poz. 153). W uchwaleIII ZP 12/01, Sąd Najwyższy stwierdził, że przedmiotem orzekania sądu jestindywidualny stosunek społeczny, a Trybunał Konstytucyjny orzeka o prawie. Wykonując władzę sądowniczą (art. 10 ust. 2Konstytucji) sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości (art. 175 ust. 1Konstytucji), zaś Trybunał, orzekając o zgodności ustaw zKonstytucją, wykonuje bardziej władzę ustawodawczą - ustawodawcy negatywnego - niż sądowniczą (mimo żeart. 10 ust. 2Konstytucjizalicza go do władzy sądowniczej). Do bezpośredniego stosowaniaKonstytucjiprzez sąd (art. 8 ust. 2) dochodzi najczęściej wówczas, gdy sąd stwierdzi istnienie konfliktu między normami (zasadami, wartościami) konstytucyjnymi a przepisem ustawy, który ma zastosować. Praktyka odmawiania stosowania przez sądy ustaw, które są zdaniem sądów niekonstytucyjne, wynika z przywoływanej zasady nadrzędnościKonstytucjiwyrażonej wart. 8 ust. 1i nakazu bezpośredniego jego stosowania, wyrażonego wart. 8 ust. 2Konstytucji RP. W wyroku z dnia 7 kwietnia 1998 r.,I PKN 90/98Sąd Najwyższy stwierdził, że sądy powszechne są uprawnione do badania zgodności stosowanych przepisów ustawowych zKonstytucją. Uznanie, że sądy powszechne nie są uprawnione do badania zgodności ustaw zKonstytucją, a w konsekwencji do zajmowania stanowiska w kwestii ich zgodności jak też niezgodności zKonstytucją, jest wyraźnie sprzeczne zart. 8 ust. 1Konstytucji RP, który zobowiązuje do bezpośredniego stosowania jego przepisów, przy czym pod pojęciem „stosowanie” należy rozumieć w pierwszym rzędzie sądowe stosowanie prawa (zob. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2001 r.,III RN 189/00, OSNP 2002 nr 6, poz. 130, w którym opowiedziano się za możliwością dokonania przez sąd oceny zgodności przepisu zKonstytucjąoraz stwierdzono, że sąd dokonując oceny konstytucyjności przepisu ustawy nie wkracza w kompetencje Trybunału Konstytucyjnego).”Odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny zKonstytucjąnie narusza kompetencji Trybunału Konstytucyjnego i nie ma bezpośredniego związku z tymi kompetencjami. W razie gdyby uznać, że powyższy przepis jest zgodny zKonstytucjąSąd odmówiłby nadania klauzuli wykonalności, albowiem Sąd ustalił (wobec nieprzedłożenia przez pracodawcę dowodów przeciwnych), że ugoda jest sprzeczna z prawem i zasadami współżycia społecznego. Na marginesie należy wskazać, że sformułowanieart. 1211§ 2 kpcjest dość ciekawe, sugeruje jakoby ciężar dowodu z pracodawcy przeszedł na sąd orzekający w postępowaniu klauzulowym, przepis ten brzmi bowiem: „Sąd pracy odmówi nadania klauzuli wykonalności ugodzie, jeżeli ustali, że jest ona sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego”. Sąd uznał jednak, że powyższego przepisu nie należy interpretować dosłownie, bo wynik wykładni językowej byłby kuriozalny (sąd prowadziłby postępowanie z urzędu), lecz celowościowo. Sąd uznał, że przepis ten oznacza, że Sąd na podstawie dowodów przedstawionych przez wierzyciela ustali powyższe. Zgodnie zart. 114 kppracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach niniejszego rozdziału.Art. 115 kppracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicachrzeczywistej stratyponiesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Zgodnie zart. 116 kppracodawca jest obowiązany wykazać okoliczności uzasadniające odpowiedzialność pracownika oraz wysokość powstałej szkody. Z koleiart. 117w§ 1stanowi, że pracownik nie ponosi odpowiedzialności za szkodę w takim zakresie, w jakim pracodawca lub inna osoba przyczyniły się do jej powstania albo zwiększenia, a w§ 2wskazuje, że pracownik nie ponosi ryzyka związanego z działalnością pracodawcy, a w szczególności nie odpowiada za szkodę wynikłą w związku z działaniem w granicach dopuszczalnego ryzyka. W przedmiotowej sprawie pracodawca nie wykazał powyższych okoliczności, przede wszystkim nie udowodnił wysokości szkody (nie zgłosił w tym zakresie żadnego wniosku dowodowego), nie wykazał, że do szkody nie przyczynił się on sam ani inna osoba, nie udowodnił, że szkoda nie nastąpiła w ramach ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Ponadto należy uznać, że ugoda została zawarta z naruszeniem zasad współżycia społecznego. Pracownik został postawiony w takiej sytuacji, że myślał, że nie ma innego wyjścia niż podpisanie ugody. Co prawda miał on czas na jej przeczytanie, zrozumiał zapewne, że zdecydował się płacić prawie 2.000 zł miesięcznie, mimo że był w okresie wypowiedzenia u tego pracodawcy, jednakże mimo to nie należy uznać, że miał on warunki do powzięcia swobodnej decyzji. Dłużnik jest stosunkowo młody, praca u wierzyciela była jego pierwsza pracą, nie został uprzedzony o celu spotkania, poproszono go na spotkanie w przedmiocie ugody, kiedy przyszedł w innym sprawie do zakładu pracy. Nie towarzyszyła mu żadna osoba zaufana, a po stronie pracodawcy było kilka osób o znacznym autorytecie. Nie brał on udziału w stwierdzeniu szkody i nie przedstawiono mu materiałów (rachunków, wyliczeń) dotyczących sposobu wyliczenia szkody. W tej sytuacji należy uznać, że podpisując ugodę nie wyrażał on swojej woli, lecz poddawał się woli pracodawcy, uznając, że nie ma innego wyjścia. W przedmiotowej sprawie problemem był fakt, że pracodawca domagał się odszkodowania za 2 szkody. De lege lata nic nie stoi na przeszkodzie, żeby w przypadku każdej szkody wysokość odszkodowania była liczona oddzielnie (tak wynika z brzmieniaart. 119 kp). Zdaje się, że ustawodawca nie przewidział, że pracownik może popełnić więcej szkód niż jedną. W aktualnym stanie prawnym jest więc możliwe, że jeśli pracownik (nawet na skutek niewielkiej lekkomyślności) spowoduje kilka szkód, to za każdą będzie ponosił odpowiedzialność do wysokości 3 pensji. Oznacza to, że pracownik, który w 2024 r. spowodowałby w pracy jedną szkodę dziennie i otrzymywałby wynagrodzenie 4.242 zł, zgodnie z prawem mógłby zostać obciążony odszkodowaniem w wysokości 3.194.226 zł (251 dni roboczych w 2024 r. x 4242 zł x 3), w tym samym czasie zarobiłby 50.904 zł. Zdaje się, że powyższy przepis wymaga interwencji prawodawcy. Zupełnie na marginesie należy wskazać, że przepisy dotyczące odpowiedzialności pracownika za szkodę z winy nieumyślnej budzą wątpliwości zarówno z punktu widzenia ochronnej roli prawa pracy, jak i zasad konstytucyjnych i regulacji międzynarodowych. Wszyscy ludzie są omylni, a zatem błędy w procesie produkcji wywołane czynnikiem ludzkim stanowią nieodłączną część działalności gospodarczej. Muszą one być wkalkulowane w ryzyko tej działalności. Często pracodawcy (przedsiębiorcy) obejmują te ryzyka ubezpieczeniem (najpopularniejsze jest ubezpieczenie OC i AC floty zakładowej). Nakładanie na pracowników obowiązku pokrycia nieumyślnej szkody jest więc mocno dyskusyjne, choć znajduje oparcie w przepisach. W przedmiotowej sprawie ciekawe byłoby zbadanie, czy wystąpienie takiej szkody mieści się w zakresie ryzyka pracodawcy związanego z wykonywaną działalnością gospodarczą. W wielu ustawodawstwach odpowiedzialność za szkody nieumyślne jest mocno ograniczona, jeśli nie zniesiona. Np. w Niemczech mimo teoretycznej pełnej odpowiedzialności pracownika za szkodę wyrządzoną umyślnie lub wskutek niedbalstwa w praktyce sądy ograniczają odszkodowania do jednego, maksymalnie trzech wynagrodzeń miesięcznych. Za zwykłe błędy odpowiedzialności w zasadzie nie ma (https://dojczland.info/odpowiedzialnosc-pracownika-jak-jest-to-uregulowane-w-niemieckim-prawie-pracy/ https://datev.pl/prawo-pracy-w-niemczech-a-bledy-pracownika/). Reasumując Sąd uznał przede wszystkim, żeart. 1211kpjest sprzeczny zart. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 24 Konstytucji. Z ostrożności procesowej Sąd ustalił, że ugoda jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego. Mając powyższe na względzie orzeczono jak w postanowieniu.

15/051005/0002021/Po

Sąd Rejonowy w Łomży

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

sprzeczność art. 121(1) kp z art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 24 Konstytucji.

155515300004521_IX_U_000079_2024_Uz_2024-12-12_001

IX U 79/24

2024-12-12 01:00:00.0 CET

2024-12-17 18:00:04.0 CET

2024-12-17 14:14:48.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 21 grudnia 2023 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił K. P. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 6 do 26 lutego 2021 r. oraz zobowiązał ją do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego za ww. okres wraz z odsetkami w łącznej kwocie 2859,77 zł, przyjmując za podstawę art. 17, 66 i 68 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa . W uzasadnieniu decyzji wska

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Klaudia Suszko" xPublisher="ksuszko" xEditorFullName="Klaudia Suszko" xEditor="ksuszko" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2024" xVolNmbr="000079" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 21 grudnia 2023 r. znak <xAnon> (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> odmówił <xAnon>K. P.</xAnon> prawa do zasiłku chorobowego za okres od 6 do 26 lutego 2021 r. oraz zobowiązał ją do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego za ww. okres wraz z odsetkami w łącznej kwocie 2859,77 zł, przyjmując za podstawę <xLexLink xArt="art. 17;art. 66;art. 68" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 17, 66 i 68 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink>. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłacił <xAnon>K. P.</xAnon> zasiłek chorobowy za okres od 6 do 26 lutego 2021 r. Z otrzymanych przez organ informacji wynikało, że w czasie pobierania zasiłku chorobowego w dniach: 29 i 30 stycznia 2021 r. oraz 6, 13, 16, 17, 20 i 23 lutego 2021 r. korzystając z poczty służbowej jako Dyrektor <xAnon> Szkoły (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>” ubezpieczona wysyłała do uczniów skany podręczników i ćwiczeń oraz udostępniała nagrania. Organ rentowy uznał, że ubezpieczona wykorzystywała zwolnienie lekarskie w sposób niezgodny z jego celem i w związku z tym uznał, że ubezpieczona nie miała prawa do zasiłku chorobowego za okres od 6 do 26 lutego 2021 r., oraz że podlega on dochodzeniu wraz z odsetkami w łącznej kwocie 2859,77 zł.</xText> <xText>Odwołanie od powyższej decyzji złożyła <xAnon>K. P.</xAnon> wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji w całości bądź o uchylenie skarżonej decyzji w całości, ponadto wniosła o obciążenie ZUS kosztami postępowania odwoławczego, w tym o zasądzenie od organu kosztów niniejszego postępowania na rzecz skarżącej. Argumentowała, że ZUS nie dokonał krytycznej i wnikliwej oceny posiadanych danych, opierając swoją decyzję jedynie na nieznanym ubezpieczonej piśmie (zawiadomieniu, doniesieniu, czy „donosie”). Zauważyła również, że wysłanie ze swojego miejsca zamieszkania kilku maili w ciągu trzech tygodni nie stanowi naruszenia celu zwolnienia lekarskiego, ponieważ jest to czynność, którą można wykonać nawet przebywając w łóżku.</xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> wniósł o oddalenie odwołania w całości, zarzucając <xAnon>K. P.</xAnon>, że w czasie zwolnienia lekarskiego wykonywała pracę zarobkową, co niezależnie od jej wpływu na stan zdrowia osoby ubezpieczonej, stanowi samodzielną negatywną przesłankę utraty prawa do zasiłku chorobowego. Organ uznał w związku z powyższym, że ubezpieczona nie ma prawa do zasiłku chorobowego za cały okres orzeczonej niezdolności do pracy, zaś wypłacony zasiłek chorobowy za okres od dnia 6 do 26 lutego 2021 r., jest świadczeniem nienależnie pobranym i podlega zwrotowi wraz z odsetkami w łącznej kwocie 2859,77 zł, na którą składa się należność główna w wysokości 2252,46 zł i odsetki w wysokości 607,31 zł z funduszu chorobowego.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>K. P.</xAnon> od listopada 2014 r. była zatrudniona w placówce edukacyjnej pod nazwą <xAnon> Szkoła</xAnon> Języka Polskiego dla Cudzoziemców <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>”, gdzie zajmowała stanowisko dyrektora szkoły. <xAnon>K. P.</xAnon> jako dyrektor częściowo prowadziła zajęcia z języka polskiego, częściowo podpisywała dokumenty w imieniu szkoły, decydowała który klient jest przyporządkowany do której lektorki i do której grupy oraz odpisywała na maile. Wykonywała szereg zadań organizacyjnych. prowadziła zajęcia stacjonarnie i online. W okresie od 29 stycznia 2021 r. do 26 lutego 2021 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku z dolegliwościami w okresie ciąży, pobierając za ten okres zasiłek chorobowy.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> karta zasiłkowa k. 3-3v. akt organu, wydruk z formularza <xAnon> (...)</xAnon> k. 3a akt organu, pismo <xAnon>M. K.</xAnon> k. 5-6 akt organu, zaświadczenie płatnika składek – Z3 k. 38-41 akt organu, pismo – Z3 k. 42-42v. akt organu, zeznania świadka <xAnon>M. K.</xAnon> k. 39-39v., przesłuchanie <xAnon>K. P.</xAnon> w charakterze strony k. 85-87.</xText> <xText> <xAnon>K. P.</xAnon> była pracownikiem <xAnon> Szkoły</xAnon> Języka Polskiego dla Cudzoziemców <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>” od listopada 2014 r., zatrudnionym przez właścicielkę szkoły – <xAnon>M. K.</xAnon>. Pracowała w ww. szkole aż do momentu zwolnienia jej przez właścicielkę w 2022 r., po powrocie z urlopu macierzyńskiego. Było to zwolnienie dyscyplinarne. Właścicielka szkoły – <xAnon>M. K.</xAnon> obwiniła ubezpieczoną o wysyłanie maili do byłych klientów jej szkoły oraz o komentarz na portalu społecznościowym, w którym ubezpieczona twierdziła, że szkoła jest droga. Przed Sądem Okręgowym w <xAnon>S.</xAnon> pod sygnaturą <xAnon>(...)</xAnon> toczy się sprawa o zapłatę z powództwa <xAnon>M. K.</xAnon> przeciwko <xAnon>K. P.</xAnon>, w której to sprawie <xAnon>M. K.</xAnon> pozwała byłą pracownicę o odszkodowanie z tytułu czynu nieuczciwej konkurencji polegającego na tym, że jeszcze w okresie zatrudnienia u <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>K. P.</xAnon> przejmowała jej klientów. <xAnon>K. P.</xAnon> oferowała swoje usługi w charakterze nauczyciela języka polskiego, ponieważ chciała sprawdzić, czy jest zainteresowanie takimi usługami i czy sensownym jest otwieranie własnej działalności. <xAnon>M. K.</xAnon> uznała wysłane przez <xAnon>K. P.</xAnon> w okresie od 6 do 26 lutego 2021 r. maile do byłych uczniów jej szkoły za czyn nieuczciwej konkurencji, a ponadto pismem z dnia 12 października 2022 roku poinformowała Zakład Ubezpieczeń Społecznych o wykonywaniu przez <xAnon>K. P.</xAnon> pracy zarobkowej w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim. <xAnon>K. P.</xAnon> istotnie, wysyłała maile ze skrzynki służbowej do byłych uczniów szkół. Osoby te nie były w tamtym momencie już uczniami szkoły <xAnon>M. K.</xAnon>, ani nie były też uczniami <xAnon>K. P.</xAnon>. Były to osoby, które <xAnon>K. P.</xAnon> wcześniej uczyła: Marina <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>D. M.</xAnon>, <xAnon>I. J.</xAnon> i <xAnon>A. J.</xAnon>. Uprzednio miała w szkole językowej bardzo dużo uczniów, a jako osoba zarządzająca szkołą miała kontakt ze wszystkimi uczniami. <xAnon>K. P.</xAnon> w okresie od 6 do 26 lutego 2021 r. wysyłała maile w odpowiedzi na prośbę, którą do niej wystosowano. Umowy osób, które korespondowały z nią w powyższym okresie, zostały już wcześniej ze szkołą <xAnon>M. K.</xAnon> zakończone. Byli uczniowie prosili <xAnon>K. P.</xAnon> o pomoc w nauce do czasu jej powrotu do szkoły ze zwolnienia. Osobom tym zależało na nauce z <xAnon>K. P.</xAnon>. W lutym 2021 r. <xAnon>K. P.</xAnon> była w ósmym miesiącu ciąży. W marcu 2021 r. urodziła syna. W okresie od 6 do 26 lutego 2021 r. występowały u niej dolegliwości związane z ciążą. W okresie tym <xAnon>K. P.</xAnon> nie prowadziła lekcji w formie online z uczniami. Jedynie wysyłała im ona materiały dodatkowe. Osoby te miały swoje podręczniki. Dobierała materiał w ten sposób, aby uczniowie byli sobie w stanie sami poradzić z nauką języka polskiego. Uczniowie ci przygotowywali się do egzaminu państwowego. Osoby, którym <xAnon>K. P.</xAnon> wysyłała maile nie wynagradzały jej za to w żaden sposób. Przygotowanie takiej wiadomości e-mail trwało chwilę. Polegało ono na dodaniu załączników i wysłaniu ich. <xAnon>K. P.</xAnon> wysyłała maile ze skrzynki służbowej, którą miała połączoną ze swoim telefonem komórkowym. Załączane materiały pochodziły z jej własnych zasobów. Kupowała duże ilości podręczników, żeby móc nimi swobodnie dysponować. W okresie od 6 do 26 lutego 2021 r. <xAnon>K. P.</xAnon> pozostawała w kontakcie z <xAnon>M. K.</xAnon>. Właścicielka szkoły korzystała z podpowiedzi ubezpieczonej w trakcie jej zwolnienia lekarskiego w sprawach związanych ze szkołą. <xAnon>K. P.</xAnon> nie otrzymywała od <xAnon>M. K.</xAnon> żadnych pieniędzy za udzielanie powyższych informacji. <xAnon> (...)</xAnon>, które <xAnon>K. P.</xAnon> załączała do wysyłanych maili w trakcie zwolnienia lekarskiego były już wcześniej przez nią używane.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> przesłuchanie <xAnon>K. P.</xAnon> w charakterze strony k. 85-87, wniosek <xAnon>M. K.</xAnon> z dnia 12.10.2022 r. k. 5-6 akt organu, odpis pozwu <xAnon>M. K.</xAnon> z dnia 2 listopada 2022 r. k. 57-70, zarządzenie k. 56, komputerowy zrzut materiałów wysyłanych uczniom przez ubezpieczoną k. 7-37 akt organu.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Przedmiot sporu w niniejszej sprawie stanowiło prawo ubezpieczonej <xAnon>K. P.</xAnon> do zasiłku chorobowego za okres od dnia 6 do 26 lutego 2021 r. oraz kwestia ewentualnego zwrotu przez ubezpieczoną nienależnie pobranego zasiłku chorobowego za ten okres wraz z odsetkami w łącznej kwocie 2859,77 zł. W takim bowiem zakresie ubezpieczona zaskarżyła decyzję z dnia 21 grudnia 2023 r., którą organ rentowy odmówił jej zasiłku chorobowego za okres zwolnienia lekarskiego udzielonego na czas od 6 do 26 lutego 2021 r. oraz zobowiązał ja do zwrotu ww. kwoty.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink>, (Dz.U.2021.1133 t.j.), zwanej w dalszej części rozważań „ustawą zasiłkową” zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.</xText> <xText>Stan faktyczny sprawy ustalony został w oparciu o dowody z dokumentów, których prawdziwość i rzetelność sporządzenia nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Również i Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności przedłożonych dokumentów, przez co były one miarodajne dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie. Podstawą ustalenia stanu faktycznego były także zeznania odwołującej się <xAnon>K. P.</xAnon>, które Sąd w całości uznał za wiarygodne jako spontaniczne, konsekwentne i jasne, ponadto zgodne z treścią dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Za miarodajne dla ustaleń w sprawie uznano również zeznania świadka <xAnon>M. K.</xAnon>, która, jako osoba niezwiązana z żadną stron procesu, choć skonfliktowana z ubezpieczoną, przyznała jednak, że nie wie, czy uczniowie płacili ubezpieczonej za udostępnione w trakcie zwolnienia lekarskiego materiały szkoleniowe.</xText> <xText>Spór sprowadzał się do właściwej interpretacji przepisów prawa dotyczących możliwości pozbawienia ubezpieczonej prawa do zasiłku chorobowego w związku z ewentualnym naruszeniem przez nią warunków korzystania ze zwolnienia lekarskiego.</xText> <xText>W myśl art. 17 ust. 1 i 3 ustawy zasiłkowej, ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres tego zwolnienia; okoliczności, o których mowa w ust. 1 i 2, ustala się w trybie określonym w art. 68. Przy czym przez pracę zarobkową należy rozumieć wszelką pracę zarobkową wykonywaną na każdej podstawie prawnej albo bez takiej podstawy (tzw. praca na czarno), bez względu na wymiar czasu tej pracy. Natomiast za wykorzystanie zwolnienia od pracy niezgodnie z jego celem uważa się nieprzestrzeganie wskazań lekarskich, np. nakazu leżenia w łóżku, zakazu wykonywania różnych prac domowych, pracę w ogrodzie lub gospodarstwie rolnym itp. lub wykorzystywanie tego zwolnienia dla innych celów niż leczenie. W tych przypadkach utrata prawa do zasiłku chorobowego następuje za cały okres otrzymanego zwolnienia. Sąd Najwyższy na tle aktualnego stanu prawnego ukształtowanego rzeczoną ustawą, wielokrotnie wypowiadał się na temat, w jakich okolicznościach ubezpieczony zostaje z mocy prawa pozbawiony prawa do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego. W szczególności w wyroku z dnia 3 marca 2010 r. (III UK 71/09) przyjął, że z art. 17 ust. 1 ustawy wynikają dwie niezależne przesłanki utraty prawa do zasiłku: wykonywanie pracy zarobkowej w okresie niezdolności do pracy albo wykorzystanie zwolnienia w sposób niezgodny z jego celem. Do utraty prawa do zasiłku wystarczy zaistnienie jednej z nich. Sumując powyższe rozważania należy stwierdzić, że zarówno samo prawo do zasiłku chorobowego, jak i czasookres jego przysługiwania uwarunkowane są chorobą i będącą jej wynikiem niezdolnością do pracy ubezpieczonego. Zasadniczo zatem wraz z ustaniem niezdolności do pracy odpada ustawowa przesłanka dalszego trwania prawa do zasiłku chorobowego.</xText> <xText>Ubezpieczona <xAnon>K. P.</xAnon> była niezdolna do pracy z powodu dolegliwości związanych z ósmym miesiącem ciąży w okresie od 29 stycznia 2021 r. do 26 lutego 2021 r.</xText> <xText>Podkreślenia wymaga, iż celem umieszczenia regulacji art. 17 w ustawie zasiłkowej było umożliwienie Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych weryfikacji prawidłowości wykorzystania zwolnienia lekarskiego i eliminowanie przypadków nadużyć. Stąd też zawarte w ust. 3 art. 17 odesłanie do metod kontrolnych, czyli do regulacji art. 68 ustawy zasiłkowej i możliwość zastosowania sankcji polegającej na pozbawieniu ubezpieczonego prawa do zasiłku chorobowego za cały okres zwolnienia. Nie sposób podważyć celowości wprowadzenia i stosowania opisanej regulacji. Niemniej jednak, zdaniem Sądu, nie sposób jej odnosić do sytuacji odwołującej się.</xText> <xText>W niniejszej sprawie ubezpieczona nie spełniła żadnej spośród dwóch wyżej wymienionych przesłanek, które mogłyby uzasadniać odmowę prawa do zasiłku chorobowego za okres zwolnienia lekarskiego. Z akt organu wynika, że w kwestionowanym przez ZUS okresie (od 6 do 26 lutego 2021 r.) ubezpieczona wysłała 13 wiadomości mailowych zawierających załączone treści dydaktyczne. Nie wysyłała więc ona w tym okresie więcej niż średnio jednego maila dziennie w sprawach związanych z nauką języka. Sąd uznał, że zachowanie ubezpieczonej nie naruszało celu zwolnienia lekarskiego. Ubezpieczona wysyłała bowiem wiadomości e-mail z miejsca swojego zamieszkania, zaś wysłanie niewielkiej liczby wiadomości e-mail nie jest czynnością, która mogłaby utrudnić proces leczenia ubezpieczonej. Stopień zagrożenia dla zdrowia osoby przebywającej na zwolnieniu lekarskim poprzez wysłanie wiadomości e-mail jest nieporównywalnie mniejszy, aniżeli przywołane przez organ przykłady zachowań uzasadniających pozbawienie prawa do zasiłku chorobowego, takie jak opuszczenie swojego miejsca zamieszkania w celu odbycia pielgrzymki do <xAnon>W.</xAnon>, czy udanie się na imprezę. Wysłanie wiadomości obiektywnie rzecz biorąc wymaga znikomej ilości czasu, co prowadzi do wniosku, że nie może wpływać na cel udzielonego zwolnienia lekarskiego.</xText> <xText>Nie wystąpiła również druga niezależna przesłanka, która mogłaby uzasadnić pozbawienie ubezpieczonej prawa do zasiłku chorobowego w okresie od 6 do 26 lutego 2021 r. w postaci wykonywania pracy zarobkowej. Jak wskazywała ubezpieczona, udostępnienie materiałów naukowych swoim byłym uczniom w wiadomościach e-mail odbyło „z grzeczności”, nie pobierała ona z tego tytułu żadnego wynagrodzenia. <xAnon>M. K.</xAnon>, która skierowała do ZUS informację o rzekomym wykonywaniu przez ubezpieczoną pracy zarobkowej w trakcie zwolnienia lekarskiego, nie uprawdopodobniła tego w żaden sposób. Podczas składania przed Sądem zeznań sama przyznała, że nie wie ona, czy klienci płacili ubezpieczonej za przesyłane materiały. Materiał dowodowy zawarty w aktach sprawy, w tym również w aktach organu, nie zawiera żadnych dokumentów, które świadczyłyby o tym, że <xAnon>K. P.</xAnon> z tytułu udzielanej w okresie zwolnienia lekarskiego pomocy w nauce otrzymywała jakiekolwiek wynagrodzenie od swoich byłych uczniów. Co za tym idzie nie zostało wykazane aby <xAnon>K. P.</xAnon> w spornym okresie prowadziła jakąkolwiek działalność zarobkową, w szczególności odpłatnie udzielała lekcji języka polskiego obcokrajowcom, jak to sugerował organ rentowy. Istotnych potwierdzonych okoliczności nie zawierają w tym zakresie również akta sprawy <xAnon>(...)</xAnon>, gdzie postepowanie dotyczy potencjalnego, nie wykazanego naruszenia przez ubezpieczoną dopuszczenia się czynów nieuczciwej konkurencji względem <xAnon>M. K.</xAnon>.</xText> <xText>Z okoliczności sprawy jednoznacznie wynika, że ubezpieczona <xAnon>K. P.</xAnon> nie podejmowała pracy zarobkowej w trakcie korzystania z uprawnień wynikających ze zwolnienia, a podjęte przez nią czynności należały do incydentalnych lekkich i krótkotrwałych. Wykonywane były w jej miejscu zamieszkania i nie wymagały od niej zwiększonego nakładu energii, która potrzebna była jej w procesie powrotu do zdrowia.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę powyższe należało uznać, że <xAnon>K. P.</xAnon> zachowała prawo do zasiłku chorobowego za okres od 6 do 26 lutego 2021 r., a w konsekwencji, że nie ma ona obowiązku zwrotu zasiłku chorobowego za ten okres i zmienić zaskarżoną decyzję, o czym, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, orzeczono w punkcie pierwszym sentencji wyroku.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, orzeczono jak w punkcie drugim sentencji wyroku.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Klaudia Suszko

Klaudia Suszko

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 21 grudnia 2023 r. znak(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówiłK. P.prawa do zasiłku chorobowego za okres od 6 do 26 lutego 2021 r. oraz zobowiązał ją do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego za ww. okres wraz z odsetkami w łącznej kwocie 2859,77 zł, przyjmując za podstawęart. 17, 66 i 68 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłaciłK. P.zasiłek chorobowy za okres od 6 do 26 lutego 2021 r. Z otrzymanych przez organ informacji wynikało, że w czasie pobierania zasiłku chorobowego w dniach: 29 i 30 stycznia 2021 r. oraz 6, 13, 16, 17, 20 i 23 lutego 2021 r. korzystając z poczty służbowej jako DyrektorSzkoły (...)(...)” ubezpieczona wysyłała do uczniów skany podręczników i ćwiczeń oraz udostępniała nagrania. Organ rentowy uznał, że ubezpieczona wykorzystywała zwolnienie lekarskie w sposób niezgodny z jego celem i w związku z tym uznał, że ubezpieczona nie miała prawa do zasiłku chorobowego za okres od 6 do 26 lutego 2021 r., oraz że podlega on dochodzeniu wraz z odsetkami w łącznej kwocie 2859,77 zł. Odwołanie od powyższej decyzji złożyłaK. P.wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji w całości bądź o uchylenie skarżonej decyzji w całości, ponadto wniosła o obciążenie ZUS kosztami postępowania odwoławczego, w tym o zasądzenie od organu kosztów niniejszego postępowania na rzecz skarżącej. Argumentowała, że ZUS nie dokonał krytycznej i wnikliwej oceny posiadanych danych, opierając swoją decyzję jedynie na nieznanym ubezpieczonej piśmie (zawiadomieniu, doniesieniu, czy „donosie”). Zauważyła również, że wysłanie ze swojego miejsca zamieszkania kilku maili w ciągu trzech tygodni nie stanowi naruszenia celu zwolnienia lekarskiego, ponieważ jest to czynność, którą można wykonać nawet przebywając w łóżku. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.wniósł o oddalenie odwołania w całości, zarzucającK. P., że w czasie zwolnienia lekarskiego wykonywała pracę zarobkową, co niezależnie od jej wpływu na stan zdrowia osoby ubezpieczonej, stanowi samodzielną negatywną przesłankę utraty prawa do zasiłku chorobowego. Organ uznał w związku z powyższym, że ubezpieczona nie ma prawa do zasiłku chorobowego za cały okres orzeczonej niezdolności do pracy, zaś wypłacony zasiłek chorobowy za okres od dnia 6 do 26 lutego 2021 r., jest świadczeniem nienależnie pobranym i podlega zwrotowi wraz z odsetkami w łącznej kwocie 2859,77 zł, na którą składa się należność główna w wysokości 2252,46 zł i odsetki w wysokości 607,31 zł z funduszu chorobowego. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. P.od listopada 2014 r. była zatrudniona w placówce edukacyjnej pod nazwąSzkołaJęzyka Polskiego dla Cudzoziemców(...)(...)”, gdzie zajmowała stanowisko dyrektora szkoły.K. P.jako dyrektor częściowo prowadziła zajęcia z języka polskiego, częściowo podpisywała dokumenty w imieniu szkoły, decydowała który klient jest przyporządkowany do której lektorki i do której grupy oraz odpisywała na maile. Wykonywała szereg zadań organizacyjnych. prowadziła zajęcia stacjonarnie i online. W okresie od 29 stycznia 2021 r. do 26 lutego 2021 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku z dolegliwościami w okresie ciąży, pobierając za ten okres zasiłek chorobowy. Dowód:karta zasiłkowa k. 3-3v. akt organu, wydruk z formularza(...)k. 3a akt organu, pismoM. K.k. 5-6 akt organu, zaświadczenie płatnika składek – Z3 k. 38-41 akt organu, pismo – Z3 k. 42-42v. akt organu, zeznania świadkaM. K.k. 39-39v., przesłuchanieK. P.w charakterze strony k. 85-87. K. P.była pracownikiemSzkołyJęzyka Polskiego dla Cudzoziemców(...)(...)” od listopada 2014 r., zatrudnionym przez właścicielkę szkoły –M. K.. Pracowała w ww. szkole aż do momentu zwolnienia jej przez właścicielkę w 2022 r., po powrocie z urlopu macierzyńskiego. Było to zwolnienie dyscyplinarne. Właścicielka szkoły –M. K.obwiniła ubezpieczoną o wysyłanie maili do byłych klientów jej szkoły oraz o komentarz na portalu społecznościowym, w którym ubezpieczona twierdziła, że szkoła jest droga. Przed Sądem Okręgowym wS.pod sygnaturą(...)toczy się sprawa o zapłatę z powództwaM. K.przeciwkoK. P., w której to sprawieM. K.pozwała byłą pracownicę o odszkodowanie z tytułu czynu nieuczciwej konkurencji polegającego na tym, że jeszcze w okresie zatrudnienia uM. K.,K. P.przejmowała jej klientów.K. P.oferowała swoje usługi w charakterze nauczyciela języka polskiego, ponieważ chciała sprawdzić, czy jest zainteresowanie takimi usługami i czy sensownym jest otwieranie własnej działalności.M. K.uznała wysłane przezK. P.w okresie od 6 do 26 lutego 2021 r. maile do byłych uczniów jej szkoły za czyn nieuczciwej konkurencji, a ponadto pismem z dnia 12 października 2022 roku poinformowała Zakład Ubezpieczeń Społecznych o wykonywaniu przezK. P.pracy zarobkowej w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim.K. P.istotnie, wysyłała maile ze skrzynki służbowej do byłych uczniów szkół. Osoby te nie były w tamtym momencie już uczniami szkołyM. K., ani nie były też uczniamiK. P.. Były to osoby, któreK. P.wcześniej uczyła: MarinaM.,D. M.,I. J.iA. J.. Uprzednio miała w szkole językowej bardzo dużo uczniów, a jako osoba zarządzająca szkołą miała kontakt ze wszystkimi uczniami.K. P.w okresie od 6 do 26 lutego 2021 r. wysyłała maile w odpowiedzi na prośbę, którą do niej wystosowano. Umowy osób, które korespondowały z nią w powyższym okresie, zostały już wcześniej ze szkołąM. K.zakończone. Byli uczniowie prosiliK. P.o pomoc w nauce do czasu jej powrotu do szkoły ze zwolnienia. Osobom tym zależało na nauce zK. P.. W lutym 2021 r.K. P.była w ósmym miesiącu ciąży. W marcu 2021 r. urodziła syna. W okresie od 6 do 26 lutego 2021 r. występowały u niej dolegliwości związane z ciążą. W okresie tymK. P.nie prowadziła lekcji w formie online z uczniami. Jedynie wysyłała im ona materiały dodatkowe. Osoby te miały swoje podręczniki. Dobierała materiał w ten sposób, aby uczniowie byli sobie w stanie sami poradzić z nauką języka polskiego. Uczniowie ci przygotowywali się do egzaminu państwowego. Osoby, którymK. P.wysyłała maile nie wynagradzały jej za to w żaden sposób. Przygotowanie takiej wiadomości e-mail trwało chwilę. Polegało ono na dodaniu załączników i wysłaniu ich.K. P.wysyłała maile ze skrzynki służbowej, którą miała połączoną ze swoim telefonem komórkowym. Załączane materiały pochodziły z jej własnych zasobów. Kupowała duże ilości podręczników, żeby móc nimi swobodnie dysponować. W okresie od 6 do 26 lutego 2021 r.K. P.pozostawała w kontakcie zM. K.. Właścicielka szkoły korzystała z podpowiedzi ubezpieczonej w trakcie jej zwolnienia lekarskiego w sprawach związanych ze szkołą.K. P.nie otrzymywała odM. K.żadnych pieniędzy za udzielanie powyższych informacji.(...), któreK. P.załączała do wysyłanych maili w trakcie zwolnienia lekarskiego były już wcześniej przez nią używane. Dowód:przesłuchanieK. P.w charakterze strony k. 85-87, wniosekM. K.z dnia 12.10.2022 r. k. 5-6 akt organu, odpis pozwuM. K.z dnia 2 listopada 2022 r. k. 57-70, zarządzenie k. 56, komputerowy zrzut materiałów wysyłanych uczniom przez ubezpieczoną k. 7-37 akt organu. Sąd zważył, co następuje: Przedmiot sporu w niniejszej sprawie stanowiło prawo ubezpieczonejK. P.do zasiłku chorobowego za okres od dnia 6 do 26 lutego 2021 r. oraz kwestia ewentualnego zwrotu przez ubezpieczoną nienależnie pobranego zasiłku chorobowego za ten okres wraz z odsetkami w łącznej kwocie 2859,77 zł. W takim bowiem zakresie ubezpieczona zaskarżyła decyzję z dnia 21 grudnia 2023 r., którą organ rentowy odmówił jej zasiłku chorobowego za okres zwolnienia lekarskiego udzielonego na czas od 6 do 26 lutego 2021 r. oraz zobowiązał ja do zwrotu ww. kwoty. Zgodnie zart. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, (Dz.U.2021.1133 t.j.), zwanej w dalszej części rozważań „ustawą zasiłkową” zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Stan faktyczny sprawy ustalony został w oparciu o dowody z dokumentów, których prawdziwość i rzetelność sporządzenia nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Również i Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności przedłożonych dokumentów, przez co były one miarodajne dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie. Podstawą ustalenia stanu faktycznego były także zeznania odwołującej sięK. P., które Sąd w całości uznał za wiarygodne jako spontaniczne, konsekwentne i jasne, ponadto zgodne z treścią dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Za miarodajne dla ustaleń w sprawie uznano również zeznania świadkaM. K., która, jako osoba niezwiązana z żadną stron procesu, choć skonfliktowana z ubezpieczoną, przyznała jednak, że nie wie, czy uczniowie płacili ubezpieczonej za udostępnione w trakcie zwolnienia lekarskiego materiały szkoleniowe. Spór sprowadzał się do właściwej interpretacji przepisów prawa dotyczących możliwości pozbawienia ubezpieczonej prawa do zasiłku chorobowego w związku z ewentualnym naruszeniem przez nią warunków korzystania ze zwolnienia lekarskiego. W myśl art. 17 ust. 1 i 3 ustawy zasiłkowej, ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres tego zwolnienia; okoliczności, o których mowa w ust. 1 i 2, ustala się w trybie określonym w art. 68. Przy czym przez pracę zarobkową należy rozumieć wszelką pracę zarobkową wykonywaną na każdej podstawie prawnej albo bez takiej podstawy (tzw. praca na czarno), bez względu na wymiar czasu tej pracy. Natomiast za wykorzystanie zwolnienia od pracy niezgodnie z jego celem uważa się nieprzestrzeganie wskazań lekarskich, np. nakazu leżenia w łóżku, zakazu wykonywania różnych prac domowych, pracę w ogrodzie lub gospodarstwie rolnym itp. lub wykorzystywanie tego zwolnienia dla innych celów niż leczenie. W tych przypadkach utrata prawa do zasiłku chorobowego następuje za cały okres otrzymanego zwolnienia. Sąd Najwyższy na tle aktualnego stanu prawnego ukształtowanego rzeczoną ustawą, wielokrotnie wypowiadał się na temat, w jakich okolicznościach ubezpieczony zostaje z mocy prawa pozbawiony prawa do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego. W szczególności w wyroku z dnia 3 marca 2010 r. (III UK 71/09) przyjął, że z art. 17 ust. 1 ustawy wynikają dwie niezależne przesłanki utraty prawa do zasiłku: wykonywanie pracy zarobkowej w okresie niezdolności do pracy albo wykorzystanie zwolnienia w sposób niezgodny z jego celem. Do utraty prawa do zasiłku wystarczy zaistnienie jednej z nich. Sumując powyższe rozważania należy stwierdzić, że zarówno samo prawo do zasiłku chorobowego, jak i czasookres jego przysługiwania uwarunkowane są chorobą i będącą jej wynikiem niezdolnością do pracy ubezpieczonego. Zasadniczo zatem wraz z ustaniem niezdolności do pracy odpada ustawowa przesłanka dalszego trwania prawa do zasiłku chorobowego. UbezpieczonaK. P.była niezdolna do pracy z powodu dolegliwości związanych z ósmym miesiącem ciąży w okresie od 29 stycznia 2021 r. do 26 lutego 2021 r. Podkreślenia wymaga, iż celem umieszczenia regulacji art. 17 w ustawie zasiłkowej było umożliwienie Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych weryfikacji prawidłowości wykorzystania zwolnienia lekarskiego i eliminowanie przypadków nadużyć. Stąd też zawarte w ust. 3 art. 17 odesłanie do metod kontrolnych, czyli do regulacji art. 68 ustawy zasiłkowej i możliwość zastosowania sankcji polegającej na pozbawieniu ubezpieczonego prawa do zasiłku chorobowego za cały okres zwolnienia. Nie sposób podważyć celowości wprowadzenia i stosowania opisanej regulacji. Niemniej jednak, zdaniem Sądu, nie sposób jej odnosić do sytuacji odwołującej się. W niniejszej sprawie ubezpieczona nie spełniła żadnej spośród dwóch wyżej wymienionych przesłanek, które mogłyby uzasadniać odmowę prawa do zasiłku chorobowego za okres zwolnienia lekarskiego. Z akt organu wynika, że w kwestionowanym przez ZUS okresie (od 6 do 26 lutego 2021 r.) ubezpieczona wysłała 13 wiadomości mailowych zawierających załączone treści dydaktyczne. Nie wysyłała więc ona w tym okresie więcej niż średnio jednego maila dziennie w sprawach związanych z nauką języka. Sąd uznał, że zachowanie ubezpieczonej nie naruszało celu zwolnienia lekarskiego. Ubezpieczona wysyłała bowiem wiadomości e-mail z miejsca swojego zamieszkania, zaś wysłanie niewielkiej liczby wiadomości e-mail nie jest czynnością, która mogłaby utrudnić proces leczenia ubezpieczonej. Stopień zagrożenia dla zdrowia osoby przebywającej na zwolnieniu lekarskim poprzez wysłanie wiadomości e-mail jest nieporównywalnie mniejszy, aniżeli przywołane przez organ przykłady zachowań uzasadniających pozbawienie prawa do zasiłku chorobowego, takie jak opuszczenie swojego miejsca zamieszkania w celu odbycia pielgrzymki doW., czy udanie się na imprezę. Wysłanie wiadomości obiektywnie rzecz biorąc wymaga znikomej ilości czasu, co prowadzi do wniosku, że nie może wpływać na cel udzielonego zwolnienia lekarskiego. Nie wystąpiła również druga niezależna przesłanka, która mogłaby uzasadnić pozbawienie ubezpieczonej prawa do zasiłku chorobowego w okresie od 6 do 26 lutego 2021 r. w postaci wykonywania pracy zarobkowej. Jak wskazywała ubezpieczona, udostępnienie materiałów naukowych swoim byłym uczniom w wiadomościach e-mail odbyło „z grzeczności”, nie pobierała ona z tego tytułu żadnego wynagrodzenia.M. K., która skierowała do ZUS informację o rzekomym wykonywaniu przez ubezpieczoną pracy zarobkowej w trakcie zwolnienia lekarskiego, nie uprawdopodobniła tego w żaden sposób. Podczas składania przed Sądem zeznań sama przyznała, że nie wie ona, czy klienci płacili ubezpieczonej za przesyłane materiały. Materiał dowodowy zawarty w aktach sprawy, w tym również w aktach organu, nie zawiera żadnych dokumentów, które świadczyłyby o tym, żeK. P.z tytułu udzielanej w okresie zwolnienia lekarskiego pomocy w nauce otrzymywała jakiekolwiek wynagrodzenie od swoich byłych uczniów. Co za tym idzie nie zostało wykazane abyK. P.w spornym okresie prowadziła jakąkolwiek działalność zarobkową, w szczególności odpłatnie udzielała lekcji języka polskiego obcokrajowcom, jak to sugerował organ rentowy. Istotnych potwierdzonych okoliczności nie zawierają w tym zakresie również akta sprawy(...), gdzie postepowanie dotyczy potencjalnego, nie wykazanego naruszenia przez ubezpieczoną dopuszczenia się czynów nieuczciwej konkurencji względemM. K.. Z okoliczności sprawy jednoznacznie wynika, że ubezpieczonaK. P.nie podejmowała pracy zarobkowej w trakcie korzystania z uprawnień wynikających ze zwolnienia, a podjęte przez nią czynności należały do incydentalnych lekkich i krótkotrwałych. Wykonywane były w jej miejscu zamieszkania i nie wymagały od niej zwiększonego nakładu energii, która potrzebna była jej w procesie powrotu do zdrowia. Biorąc pod uwagę powyższe należało uznać, żeK. P.zachowała prawo do zasiłku chorobowego za okres od 6 do 26 lutego 2021 r., a w konsekwencji, że nie ma ona obowiązku zwrotu zasiłku chorobowego za ten okres i zmienić zaskarżoną decyzję, o czym, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c., orzeczono w punkcie pierwszym sentencji wyroku. Na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, orzeczono jak w punkcie drugim sentencji wyroku. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) (...)

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

154505300001006_II_K_000044_2024_Uz_2024-12-12_002

II K 44/24

2024-12-12 01:00:00.0 CET

2025-01-27 18:00:04.0 CET

2025-01-27 13:59:29.0 CET

15450530

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 44/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 grudnia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: sędzia Justyna Koska – Janusz Protokolant: sekr. sąd. Aneta Cegiełka, Klaudia Gunciarz przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej Warszawa Praga Północ Gabriela Płóciennika i asesora Katarzyny Dolko, po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 maja 2024 roku, 2 lipca 2024 roku, 24 września 2024 roku i 3 grudnia

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Elżbieta Piotrowska" xPublisher="elzbieta.piotrowska" xEditorFullName="Elżbieta Piotrowska" xEditor="elzbieta.piotrowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="10" xFlag="published" xVolType="15/450530/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000044" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt II K 44/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 12 grudnia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Justyna Koska – Janusz</xText> <xText>Protokolant: sekr. sąd. Aneta Cegiełka, Klaudia Gunciarz</xText> <xText>przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej Warszawa Praga Północ Gabriela Płóciennika i asesora Katarzyny Dolko,</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 maja 2024 roku, 2 lipca 2024 roku, 24 września 2024 roku i 3 grudnia 2024 roku w <xAnon>W.</xAnon>,</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>T. B.</xAnon></xBx>, syna <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>, z domu <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText><xBx>oskarżonego o to że:</xBx></xText> <xText>w dniu 23 września 2022 roku w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> utrudnił postępowanie karne w postaci postępowania wykonawczego prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w <xAnon>W.</xAnon>, sygnatura akt <xAnon>(...)</xAnon> oraz postępowania przygotowawczego nadzorowanego przez Prokuraturę Rejonową Warszawa-Praga Północ sygnatura <xAnon>(...)</xAnon> w ten sposób, że ukrył w <xAnon>mieszkaniu numer (...)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> poszukiwanego listem gończym <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>, czym udzielił pomocy sprawcy przestępstwa uniknąć odpowiedzialności karnej,</xText> <xText><xBx>to jest o czyn z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink>;</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>orzeka</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>T. B.</xAnon></xBx> w granicach oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 23 września 2022 roku w <xAnon>W.</xAnon> utrudnił postępowanie karne prowadzone przeciwko jego siostrzeńcowi - <xAnon>I. S.</xAnon>, poszukiwanemu listem gończym do odbycia kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w <xAnon>W.</xAnon> w sprawie o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> w ten sposób, że ukrył go w zajmowanym przez siebie <xAnon>mieszkaniu numer (...)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, czym udzielił pomocy sprawcy przestępstwa uniknąć odpowiedzialności karnej, czyn ten kwalifikuje jako występek z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink> i za to na tej podstawie skazuje go, a na podstawie <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 1;art. 33 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 1 i § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> wymierza oskarżonemu 120 (sto dwadzieścia) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100,00 zł (sto złotych);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 626;art. 626 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 626 § 1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku <xIx>o opłatach w sprawach karnych</xIx></xLexLink> zasądza od oskarżonego <xAnon>T. B.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu oraz 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem opłaty.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xIx>sędzia Justyna Koska-Janusz</xIx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">II K 44/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>T. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left">w dniu 23 września 2022 roku w <xAnon>W.</xAnon> utrudnił postępowanie karne prowadzone przeciwko jego siostrzeńcowi - <xAnon>I. S.</xAnon>, poszukiwanemu listem gończym do odbycia kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w <xAnon>W.</xAnon> w sprawie o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> w ten sposób, że ukrył go w zajmowanym przez siebie <xAnon>mieszkaniu numer (...)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, czym udzielił pomocy sprawcy przestępstwa uniknąć odpowiedzialności karnej, to jest czyn stanowiący przestępstwo wypełniające dyspozycję <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>I. S.</xAnon> jest synem siostry <xAnon>T. D.</xAnon>, obecnie nie żyjącej.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">częściowo wyjaśnienia <xAnon>T. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">188-189, 238-240</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>I. S.</xAnon> został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w <xAnon>W.</xAnon>, sygnatura akt <xAnon>(...)</xAnon> na karę 2 lat pozbawienia wolności w związku z popełnieniem przez niego przestępstwa stypizowanego w <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 kk</xLexLink>.</xText> <xText xALIGNx="left">W związku z niestawieniem się <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> do odbycia kary pozbawienia wolności, Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w <xAnon>W.</xAnon> wydał za nim list gończy.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">informacja z KRK</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">253-254</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">wezwanie do odbycia kary, pokwitowanie odbioru</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">275-276</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">list gończy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">20</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="6"> <xText xALIGNx="left">W dniu 22 września 2022 r. około godziny 21:30 funkcjonariusze z Komisariatu Policji <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon> podjęli czynności zmierzające do zatrzymania poszukiwanego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> pod adresem <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Funkcjonariusze uzyskali informację, że w mieszkaniu tym przebywa poszukiwany listem gończym <xAnon>I. S.</xAnon>. Mieszkanie to należało do matki <xAnon>T. M. (1)</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>, w którym to okazjonalnie przebywał także oskarżony.</xText> <xText xALIGNx="left">Czynności zmierzające do zatrzymania <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>realizowali młodszy aspirant <xAnon>M. D. (1)</xAnon>, starszy aspirant <xAnon>T. M. (2)</xAnon>, posterunkowy <xAnon>M. T.</xAnon>, młodszy aspirant <xAnon>P. Ż.</xAnon>, starszy posterunkowy <xAnon>M. D. (2)</xAnon> i sierżant sztabowy <xAnon>F. B.</xAnon>. Funkcjonariusze <xAnon>T.</xAnon> oraz <xAnon>D.</xAnon> byli umundurowani.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">częściowo wyjaśnienia <xAnon>T. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">188-189, 238-240</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>M. T.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">4-5</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>F. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">21-22, 265-267</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>P. Ż.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">57-58, 264-265</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>M. D. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">25</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">wydruk z księgi wieczystej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">112-113</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="9"> <xText xALIGNx="left">W <xAnon>mieszkaniu nr (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> podczas próby zatrzymania <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>, oprócz niego przebywał także <xAnon>T. B.</xAnon>.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xAnon>T. B.</xAnon> jest wujkiem <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>, pozostają w dobrych relacjach rodzinnych.</xText> <xText xALIGNx="left">Funkcjonariusze policji wielokrotnie pukali do drzwi, dzwonili dzwonkiem, wzywając do otwarcia drzwi, informując, że są z policji i okazując w wizjerze legitymację. Drzwi nie zostały otwarte.</xText> <xText xALIGNx="left">Przed rozpoczęciem interwencji światło w mieszkaniu było włączone, było słychać odgłosy telewizora oraz odgłosy świadczące, że w mieszkaniu znajdują się osoby.</xText> <xText xALIGNx="left">W związku z tym, że lokal znajdował się na pierwszym piętrze <xAnon>P. Ż.</xAnon> udał się na zewnątrz przed blok, żeby zabezpieczyć teren i wezwał do pomocy innych funkcjonariuszy.</xText> <xText xALIGNx="left">Po przybyciu umundurowanej załogi z Komendy Policji <xAnon>T.</xAnon> dalej podejmowano próby dostania się do lokalu, które nie przyniosły rezultatu.</xText> <xText xALIGNx="left">W związku z powyższym na miejsce wezwano załogę Straży Pożarnej celem siłowego otwarcia drzwi.</xText> <xText xALIGNx="left">Po przybyciu pod lokal strażaków <xAnon>F. B.</xAnon> usłyszał przez otwarte okno na klatce schodowej okrzyki: „stój, policja”. W tym czasie, tj. o godz. 21:57 <xAnon>I. S.</xAnon> wyskoczył przez otwarte okno. W pościg za <xAnon>I. S.</xAnon> udali się <xAnon>T. M. (2)</xAnon> i <xAnon>P. Ż.</xAnon>. W mieszkaniu pozostał <xAnon>T. B.</xAnon>. Nie został on zatrzymany.</xText> <xText xALIGNx="left"><xAnon>I. S.</xAnon> podczas ucieczki wsiadł do pojazdu marki <xAnon>S.</xAnon> o <xAnon>numerach rejestracyjnych (...)</xAnon> i odjechał z miejsca interwencji. Policjanci próbowali zatrzymać go poprzez próbę otwarcia drzwi, wybicia okna oraz oddanie strzałów ostrzegawczych z pistoletu.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>M. T.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">4-5</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>F. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">21v, 265-267</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>M. D. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">25</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">wyjaśnienia podejrzanego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> i jego zeznania w charakterze świadka</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">32-35, 165-167, 267-269</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">częściowo wyjaśnienia <xAnon>T. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">188-189, 238-240</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">protokół oględzin rzeczy w postaci płyt DVD zawierających zapis monitoringu z 22 września 2022 r. przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">67-75</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>P. Ż.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">57v-58v, 264-265</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>T. M. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">23v-24, 53v-54, 240-242</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania <xAnon>N. A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">38-39, 293v-294</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="6"> <xText xALIGNx="left">W dniu 23 września 2022 r. <xAnon>I. S.</xAnon> o godz. 12:00 udał się do mieszkania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, w którym na stałe zamieszkiwał <xAnon>T. B.</xAnon>. <xAnon>I. S.</xAnon> nie posiadał kluczy do tego mieszkania, niemniej udał się tam wiedząc, że zastanie tam <xAnon>T. B.</xAnon>. <xAnon>T. B.</xAnon> otworzył drzwi <xAnon>I. S.</xAnon> i wpuścił go do środka.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">wyjaśnienia podejrzanego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> i jego zeznania w charakterze świadka</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">33-33v, 165-167, 267-269</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">częściowo wyjaśnienia <xAnon>T. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">188-189, 238-240</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>D. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">89v, 299-300</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">odpis zupełny księgi wieczystej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">103-111</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania <xAnon>A. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">96v, 315</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania <xAnon>D. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">316</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">Natomiast funkcjonariusze <xAnon>D. W.</xAnon> oraz <xAnon>D. M.</xAnon> otrzymali informację, że w mieszkaniu może przebywać <xAnon>I. S.</xAnon>. Funkcjonariusze wraz z <xAnon>M. D. (3)</xAnon> oraz <xAnon>A. S.</xAnon> udali się pod wskazany adres. Na miejscu zastali umundurowanych funkcjonariuszy z Komendy Policji <xAnon> (...)</xAnon>. Po kilkukrotnym pukaniu drzwi zostały otwarte. W mieszkaniu zastano poszukiwanego <xAnon>I. S.</xAnon> oraz <xAnon>T. B.</xAnon>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>D. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">85-86, 299-300</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>M. D. (3)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">99v, 300-302</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">częściowo wyjaśnienia <xAnon>T. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">188-189, 238-240</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">wyjaśnienia podejrzanego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> i jego zeznania w charakterze świadka</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">32-35, 165-167, 267-269</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>I. S.</xAnon> został zatrzymany 23 września 2022 r. o godz.21:45.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">protokół zatrzymania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">16</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>T. B.</xAnon> nie był uprzednio karany.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">informacja z KRK</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">311</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>T. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left">w dniu 23 września 2022 roku w <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> utrudnił postępowanie karne w postaci postępowania wykonawczego prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w <xAnon>W.</xAnon>, sygnatura akt <xAnon>(...)</xAnon> oraz postępowania przygotowawczego nadzorowanego przez Prokuraturę Rejonową Warszawa-Praga Północ sygnatura <xAnon>(...)</xAnon> w ten sposób, że ukrył w <xAnon>mieszkaniu numer (...)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> poszukiwanego listem gończym <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>, czym udzielił pomocy sprawcy przestępstwa uniknąć odpowiedzialności karnej (czyn zarzucany)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Utrudnianie postępowania karnego przeciwko <xAnon>I. S.</xAnon> popełnionego w związku z przebiegiem ucieczki, które było objęte nadzorem prokuratora nad śledztwem w sprawie. <xAnon>(...)</xAnon>, o czyn z <xLexLink xArt="art. 223;art. 223 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 223 § 1 kk</xLexLink>, które zakończyło się wniesieniem przeciwko <xAnon>I. S.</xAnon> aktu oskarżenia 7 marca 2023 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">częściowo wyjaśnienia <xAnon>T. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">188-189, 238-240</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">informacja z KRK,</xText> <xText xALIGNx="left">list gończy,</xText> <xText xALIGNx="left">wezwanie do odbycia kary</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Dowody z dokumentów urzędowych stanowiące dowody objęty domniemaniem jego autentyczności i zgodności z prawdą,. Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 kpk</xLexLink> dopuścił dowód z akt sprawy <xAnon>(...)</xAnon> w zakresie wezwania do odbycia kary, jego potwierdzenia odbioru oraz listu gończego. Dokumenty te miały znaczenie dla ustalenia, że <xAnon>I. S.</xAnon> jest osobą poszukiwaną, czego miał świadomość oraz, że jest sprawcą przestępstwa, wobec którego została orzeczona kara pozbawienia wolności, od której odbycia się uchylał.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">wyciąg z księgi wieczystej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Dowód nie budzący wątpliwości co do prawdziwości zawartych w nich danych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">protokół zatrzymania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Dokument urzędowy sporządzony przez uprawniony organ, w zakresie jego kompetencji, nie budzący wątpliwości co do prawidłowości jego wystawienia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">częściowo wyjaśnienia <xAnon>T. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Depozycje oskarżonego w zakresie relacji, jakie łączyły go z <xAnon>I. S.</xAnon>, wskazania miejsca zamieszkania oskarżonego, przyznania okoliczności co do okazjonalnego przebywania w lokalu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, jak też w odniesieniu do ucieczki <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>, a następnie jego zatrzymania uznać należało za wiarygodne. W tej części wyjaśnienia te były spójne z zeznaniami funkcjonariuszy Policji, którzy podejmowali czynności zmierzające do zatrzymania poszukiwanego. Bliskość relacji pomiędzy oskarżonym a poszukiwanym wynikała także z zeznań <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>, jak też z dowodów z dokumentów, które istnienie tych relacji potwierdzały.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadków <xAnon>M. T.</xAnon>, <xAnon>F. B.</xAnon>, <xAnon>P. Ż.</xAnon>, <xAnon>M. D. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Depozycje świadków - funkcjonariuszy Policji, realizujących czynności zmierzające do ujęcia poszukiwanego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>, były spójne, logiczne, wzajemnie uzupełniające się, dające podstawę do odtworzenie przebiegu wydarzeń z dnia 22 września 2022 r. Drobne różnice, jakie pojawiały się w ich relacjach, dotyczyły okoliczności dla niniejszej sprawy nieistotnych. Każdy z tych świadków potwierdził natomiast to, co dla oceny prawnokarnej zachowania oskarżonego było istotne, a mianowicie to, że w trakcie czynności w dniu 22 września 2022 r. – obok funkcjonariuszy w ubraniach cywilnych – uczestniczyli także funkcjonariusze umundurowani, że na miejsce przyjechały także radiowozy oznakowane, a nie tylko nieoznakowane, że na miejsce zawezwano także straż pożarną, że wzywano osoby pozostające w lokalu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> do otwarcia drzwi, że wezwanie to zawierało także informację, że osoby te są z Policji. Depozycje tych świadków jednoznacznie dowodziły, że osoby znajdujące się wewnątrz mieszkania miały pełną świadomość co do tego, że czynności realizowane są przez Policję, że zmierzają do zatrzymania poszukiwanego, który – chcąc uniknąć tego – wyskoczył przez okno i podjął ucieczkę.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>D. W.</xAnon>, <xAnon>D. M.</xAnon>, <xAnon>M. D. (3)</xAnon> i <xAnon>A. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Depozycje świadków - funkcjonariuszy Policji realizujących czynności zatrzymania poszukiwanego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> w dniu 23 września 2022 r. również były spójne, rzeczowe, układające się w jedną całość. Nie występowały żadne okoliczności, które obniżałyby wiarygodność ich relacji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">częściowo</xText> <xText xALIGNx="left">wyjaśnienia podejrzanego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> i jego zeznania w charakterze świadka</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Depozycje <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> Sąd uznał za wiarygodne w przeważającej części. Po pierwsze dlatego, że były one spójne z zeznaniami funkcjonariuszy biorących udział w interwencji. Po drugie dlatego, że wskazywał on na swoją motywację i zachowania, podejmowane w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej. Przyznał, że uchylał się od obycia kary, jednocześnie, że zarówno 22, jak i 23 września przebywał w mieszkaniu z <xAnon>T. B.</xAnon>. Były one także spójne z wyjaśnieniami <xAnon>T. B.</xAnon>, który wskazywał na łączące ich więzy pokrewieństwa, ale i bliskość tych relacji rodzinnych. Ta okoliczność przesądzała jednak o tym, że depozycjom tym, w zakresie w jakim negował on wiedzą <xAnon>T. B.</xAnon> co do poszukiwania go przez organy ścigania, uznać należało za jedynie przyjętą wersję wydarzeń, mającą uwolnić oskarżonego od odpowiedzialności karnej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania <xAnon>N. A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Depozycje spójne, rzeczowe, wzajemnie korelujące z zeznaniami świadków opisujących przebieg próby zatrzymania <xAnon>I.</xAnon><xAnon>S.</xAnon> w dniu 22 września 2022 r. Zeznania te potwierdziły również to, że dla postronnego obserwatora czynności, jakie dostrzegła, mimo, że nie wszyscy funkcjonariusze byli umundurowani, podejmowane były przez funkcjonariuszy Policji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">zeznania świadka <xAnon>K. C.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Świadek <xAnon>K. C.</xAnon> w toku postępowania sądowego skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań na podstawie <xLexLink xArt="art. 182;art. 182 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 182 § 1 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">częściowo wyjaśnienia <xAnon>T. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim negował on swoją wiedzę co do tego, że w dniu 23 września 2022 r. ukrywał osobę, wobec której prowadzone jest postępowanie karne, oraz że nie czynił tego w celu uniknięcia przez nią odpowiedzialności karnej, stanowiły li tylko przyjętą przez niego linię obrony. Depozycje <xAnon>T. B.</xAnon> były w tej części sprzeczne z doświadczeniem życiowym, które wprost wskazuje, że osoby, co do których zaangażowane zostają znaczne siły służb mundurowych (Policja i Straż Pożarna), gdy słyszą wezwanie do otwarcia drzwi, a które - mimo to decydują się na ucieczkę wyskakując z okna – czynią to, aby działania organów ścigania istotnie zakłócić czy wręcz udaremnić. Nie potrzeba wglądu w akta sprawy, aby nabrać przekonania, że osoba taka jest poszukiwana przez organy ścigania. W ocenie Sądu, również zasłanianie się stanem upojenia alkoholowego było wyłącznie obliczone na zbudowanie takiej wersji zdarzeń, w której oskarżony miał mieć wyłączoną świadomość tego, co się wokół niego dzieje. Żaden z przesłuchanych świadków nie potwierdził takiego stanu nietrzeźwości oskarżonego, który wyłączałby jego zdolność do rozumienia tego, że podejmowane są czynności zatrzymania <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>. To zaś, że oskarżony mógł być pod wpływem alkoholu, o czym zeznał <xAnon>A. S.</xAnon> i <xAnon>D. M.</xAnon>, nie wyłączało jego odpowiedzialności za popełniony czyn.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">częściowo</xText> <xText xALIGNx="left">wyjaśnienia podejrzanego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> i jego zeznania w charakterze świadka</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Sąd nie dał wiary depozycjom <xAnon>I. S.</xAnon> w zakresie, w jakim utrzymywał on, że <xAnon>T. B.</xAnon> nie wiedział o tym, że jest on osobą skazaną i poszukiwaną. Przeczą temu silne więzi rodzinne, jakie łączą <xAnon>T. B.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>, i o ile twierdzenia takie dałyby się jeszcze uzasadnić wobec zdarzeń rozgrywających się w dniu 22 września 2022 r., o tyle – wobec tego jakie siły i środki zostały zaangażowane do zatrzymania <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> w dniu następnym, nielogicznym, sprzecznym z doświadczeniem życiowym oraz zdrowym rozsądkiem było twierdzenie, że <xAnon>T. B.</xAnon> nie miał wiedzy o tym, że <xAnon>I. S.</xAnon> poszukiwany jest przez organy ścigania, które dążą do jego zatrzymania. Takie depozycje świadka miały na celu przedstawienie wersji zdarzeń, które miałyby wspierać obraną przez oskarżonego linię obrony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">Zachowanie oskarżonego wypełniło dyspozycję <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink>, który stanowi, że odpowiedzialność karną ponosi ten, kto utrudnia lub udaremnia postępowanie karne, pomagając sprawcy przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego uniknąć odpowiedzialności karnej, w szczególności kto sprawcę ukrywa, tworzy fałszywe dowody, zaciera ślady przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego, albo odbywa za skazanego karę.</xText> <xText xALIGNx="left">W pierwszej kolejności należy wskazać, że <xAnon>I. S.</xAnon> nie był dla oskarżonego osobą najbliższą w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 11" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 11 kk</xLexLink>. Osobą taką jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu. <xAnon>I. S.</xAnon> jako siostrzeniec nie mieści się w żadnej z tych kategorii, stąd zastosowania nie znajdował <xLexLink xArt="§ 2;art. 239" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2 art. 239 kk</xLexLink> przewidujący niepodleganie karze w takiej sytuacji. Niemniej bliskie więzy rodzinne zostały przez Sąd uwzględnione, ale jako okoliczność przemawiająca za wyborem rodzaju kary i określeniu jej wysokości, o czym w pkt. 4 uzasadnienia.</xText> <xText xALIGNx="left">Przestępstwo poplecznictwa polega na utrudnianiu lub udaremnieniu postępowania karnego poprzez udzielenie sprawcy przestępstwa pomocy w uniknięciu odpowiedzialności karnej. Sposoby popełnienia tego czynu zostały w <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">artykule 239 § 1 kk</xLexLink> wymienione jedynie przykładowo, na co wskazuje zwrot „w szczególności”. Do tych zachowań zaliczono między innymi ukrywanie sprawcy. Ukrywanie sprawcy należy rozumieć jako ściśle fizyczne, bezpośrednie ukrycie sprawcy. Znamieniem ukrywanie sprawcy przestępstwa objęte jest to, co zapobiega ujęciu sprawcy przez organ do tego powołany. Powyższe oznacza, że przestępstwo poplecznictwa można popełnić zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym, gdyż sprawca może nie mieć pewności co do tego, czy ukrywa sprawcę innego przestępstwa, ale może to przewidywać i na to się godzić.</xText> <xText xALIGNx="left">Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona stypizowanego wyżej przestępstwa zarówno o charakterze przedmiotowym, jak i podmiotowym. Co więcej czyn oskarżonego cechował się znacznym stopniem społecznej szkodliwości oraz znacznym stopniem winy, co wykluczało warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego, mimo jego uprzedniej niekaralności.</xText> <xText xALIGNx="left">Nie ulega wątpliwości, że oskarżony miał świadomość, że <xAnon>I. S.</xAnon> jest sprawcą przestępstwa. Sąd nie dał wiary zeznaniom <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> w zakresie, w jakim twierdził on, że nie informował rodziny o tym, że jest skazany. Jego bliska relacja z oskarżonym oraz słowa oskarżonego, że „mógł słyszeć, że on ma jakiś wyrok” (k. 188) prowadzą do odmiennych wniosków. Co więcej nawet gdyby przyjąć, że 22 września 2022 r. oskarżony nie wiedział jeszcze, że <xAnon>I. S.</xAnon> jest sprawcą przestępstwa, to z pewnością po wydarzeniach z tego dnia taką świadomość już miał.</xText> <xText xALIGNx="left">W ocenie Sądu wersja zdarzeń forsowana przez oskarżonego nie wytrzymuje konfrontacji z pozostałym materiałem dowodnym, jak i zasadami doświadczenia życiowego i logiki. Oskarżony przyznał, że znajdował się w mieszkaniach z <xAnon>I. S.</xAnon> zarówno 22, jak i 23 września, jednocześnie twierdząc, że nie ukrywał go, gdyż nie wiedział, że jest on poszukiwany przez Policję. Należy natomiast zauważyć, że część funkcjonariuszy była umundurowana, okazywała do wizjera legitymacje. Co więcej policjanci pukali do drzwi mówiąc, że są z Policji. Kolejno podczas ucieczki <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> zostało otwarte okno, przez które było słychać „stój policja”. Następnie oskarżony musiał słyszeć odgłosy pościgu oraz wystrzałów broni. Powyższe jak i zdenerwowanie i niechęć do otwarcia drzwi przez <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> stanowią okoliczności, które rozsądnie myślącej osobie podpowiadają, że nie może to być działanie jedynie „wierzycieli” uciekającego. Oskarżony miał wszelkie powody, żeby ocenić sytuację w taki sposób, że to policja przyszła zatrzymać poszukiwanego. Oskarżony nie zaprzeczył, że wiedział o problemach finansowych <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> , miał też słyszeć, że „ma on jakiś wyrok”. Widział też ucieczkę <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>. Mimo to 23 września 2022 r. oskarżony wpuścił do mieszkania <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>, w którym przebywali razem od 12:00 do ok. 22:00. Nie jest istotne, czy i ewentualnie na jaki temat oskarżony rozmawiał wtedy z <xAnon>I. S.</xAnon>, czy ten ostatni wyjaśniał mu sytuację z poprzedniego dnia, gdyż same okoliczności zdarzenia dawały już oskarżonemu wystarczające podstawy do uznania, że <xAnon>I. S.</xAnon> unika kontaktu z Policją. To zaś nie należy do standardowych zachowań przeciętnego człowieka..</xText> <xText xALIGNx="left">Sam fakt ukrycia poszukiwanego stanowi utrudnianie postępowania, bo wymagało zaangażowania wielu służb, środków, pościgu za poszukiwanym, prowadzenia dalszych czynności operacyjno-rozpoznawczych. Gdyby nie ukrycie poszukiwanego byłoby mu dużo trudniej uniknąć osadzenia do odbycia kary pozbawienia wolności.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd dokonał modyfikacji opisu czynu przypisanego oskarżonemu jako, że oskarżonemu nie można było przypisać popełnienia zarzucanego mu czynu w odniesieniu do postępowania przygotowawczego o czyn z <xLexLink xArt="art. 223;art. 223 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 § 1 kk</xLexLink>, wobec którego akt oskarżenia został wniesiony do sądu w 2023 r. Czyn ten dotyczył próby przejechania funkcjonariusza będącego uczestnikiem pościgu za <xAnon>I. S.</xAnon> w dniu 22 września 2022 r. W oparciu o to, co oskarżony mógł dostrzec w dniu 22 września 2022 r. z okien mieszkania, w sytuacji niezrelacjonowania mu przez <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>, że oprócz ucieczki miał on też podjąć działania realizujące znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 223;art. 223 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 § 1 kk</xLexLink>, nie uprawniały do przypisania mu czynu w kształcie, w jakim został oskarżonemu zarzucony. W związku z powyższym Sąd wyeliminował tę część z opisu czynu przypisanego oskarżonemu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">Sąd zastosował wobec oskarżonego <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a § 1 kk</xLexLink> wymierzając mu karę grzywny, jako że przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 239" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 kk</xLexLink> jest zagrożone wyłącznie karą pozbawienia wolności do lat 5. W ocenie Sądu głównym czynnikiem przemawiającym za zastosowaniem najłagodniejszego rodzaju kary, jakim jest grzywna, jest uprzednia niekaralność oskarżonego, ale także fakt, iż osobą, której oskarżony udzielał pomocy w uniknięciu odpowiedzialności karnej, był jego siostrzeniec .</xText> <xText xALIGNx="left">Wymierzając karę Sąd ma na uwadze, że kara z jednej strony powinna stanowić ostrzeżenie dla społeczeństwa, jak i wyraz sprawności państwa w poszukiwaniu i karaniu przestępców, a więc powinna w miarę możliwości zadośćuczynić społecznemu poczuciu sprawiedliwości, niemniej równie ważne jest spełnienie celów prewencji indywidualnej. Kara winna stanowić represję za dokonanie danego przestępstwa, ale również winna zmierzać do ukazania sprawcy nieprawidłowości jego postępowania i stanowić przestrogę dla popełniania czynów zabronionych w przyszłości. Wymierzenie kary izolacyjnej wobec oskarżonego byłoby reakcją nadmiernie surową, stąd zamiast tej kary na podstawie <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a § 1 kk</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu, a zatem na podstawie ustawy względniejszej (<xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink>), orzeczona została samoistna grzywna.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd przy wymiarze tej kary kierował się kryteriami zawartymi w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 kk</xLexLink>. Jeżeli chodzi o społeczną szkodliwość czynu, Sąd na podstawie kwantyfikatorów z <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 2 kk</xLexLink> uznał, że w tej sprawie stopień społecznej szkodliwości jest znaczny. Przestępstwo popełnione przez oskarżonego jest czynem godzącym w dobro prawne w postaci poszanowania wymiaru sprawiedliwości, wyroków wydawanych przez sądy. Sam ustawodawca przewidział za popełnienie tego czynu jedynie karę pozbawienia wolności, tym samym plasując dobro prawne chronione tym przepisem stosunkowo wysoko. Ukrywanie sprawców przestępstw jest działaniem wysoce nagannym, negatywnie wpływającym na funkcjonowanie państwa. Nieuchronność kary oraz dolegliwość sankcji za popełnienie tego przestępstwa winna nie tylko w sprawcy, ale także w odbiorze społecznym kształtować przekonanie o &quot;nieopłacalności&quot; tego typu zachowań. Sąd wziął również pod uwagę sposób i okoliczności popełnienia czynu, tj. fakt, że oskarżony – mimo wiedzy co do rozmiaru sił i środków zaangażowanych w ujęcie poszukiwanego <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> – ukrył go w swoim mieszkaniu, nie podejmując żadnych działań, aby ten stan bezprawności przerwać. Waga naruszonych przez sprawcę obowiązków jest znaczna. Oskarżony respektując porządek prawny winien odmówić pomocy poszukiwanemu i zawiadomić o kontakcie organy ścigania, jednakże tego nie uczynił. Ukrycie osoby, z którą sprawcę łączy więź pokrewieństwa, nie jest motywacją zasługującą na szczególne potępienie, niemniej jest to zachowanie nieakceptowalne z prawnego punktu widzenia, naganne i wymagające odpowiedniej reakcji prawnokarnej. Przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink> w przeważającej części przypadków będzie dotyczyć osób, z którymi sprawcy łączą więzi rodzinne, gdyż z tych przyczyn będą bardziej skorzy do udzielenia pomocy mimo świadomości naruszenia przez tę osobę norm prawnokarnych. Stąd w paragrafie drugim ustawodawca przewidział, że w przypadku osób najbliższych zachodzi instytucja niepodlegania karze. Okoliczność, że oskarżony udzielił schronienia swojemu siostrzeńcowi, znalazła odzwierciedlenie w wysokości orzeczonej grzywny.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 1;art. 33 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 1 i § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink> wymierzył oskarżonemu 120 (sto dwadzieścia) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100,00 zł (sto złotych). Przy ustalaniu ilości stawek dziennych Sąd jako okoliczność łagodzącą potraktował to, że działania oskarżonego skierowane były wobec osoby, z którą łączyły go więzy rodzinne, ale także jego uprzednią niekaralność. Sąd nie dopatrzył się natomiast żadnych szczególnych okoliczności obciążających.</xText> <xText xALIGNx="left">Wysokość stawki dziennej warunkowana była wysokości deklarowanych przez oskarżonego dochodów, ale także wysokością najniższego wynagrodzenia, która nakazywała uznać kwotę 100 zł za adekwatną dla jednego dnia pracy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnienia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">Sam fakt bliskiej relacji oskarżonego z poszukiwanym nie mógł stanowić o zmniejszeniu stopnia społecznej szkodliwości jego czynu do takiego poziomu, aby uznawać, że stopień szkodliwości takiego czynu nie jest znaczny, co w konsekwencji mogłoby prowadzić do zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Przeciwko takiej ocenie przemawiały okoliczności, w jakich schronienia udzielił oskarżony, wiedząc mianowicie to, że do zatrzymania <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> zaangażowano znaczne siły i środki, tym samym powód, dla którego był on poszukiwany nie był błahy. Także okres ukrywania nie został przerwany przez samego oskarżonego, ale nastąpiło to w wyniku działań operacyjnych policji i ustalenia miejsca pobytu poszukiwanego, co przemawia za uznaniem, że działanie oskarżonego cechowało się nieustępliwością i trwaniem w stanie bezprawności. Oskarżony nie wykazał też żadnego krytycyzmu wobec popełnionego przez siebie przestępstwa. Zamiast nakłaniać poszukiwanego do oddania się w ręce organów ścigania, dążyć do zaprowadzenia stanu zgodnego z prawem, oskarżony - jak wyjaśniał - zajął się spożywaniem alkoholu, czyniąc z tego okoliczność mającą przemawiać za wyłączeniem jego świadomości co do popełnionego przestępstwa. Z tych względów ani stopień winy, ani też stopień społecznej szkodliwości tego czynu nie pozwalał na uznanie, że spełnione zostały warunki do zastosowania instytucji probacyjnej, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 66" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 66 kk</xLexLink>. Okoliczność, że sprawca udzielił pomocy swojemu siostrzeńcowi, ukrywając go w swoim miejscu zamieszkania, znalazła odzwierciedlenie w rodzaju kary, jaka została oskarżonemu wymierzona.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Na podstawie <xLexLink xArt="art. 626;art. 626 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 626 § 1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku <xIx>o opłatach w sprawach karnych</xIx></xLexLink> Sąd zasądził od oskarżonego <xAnon>T. B.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu oraz 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem opłaty. U podstaw tego rozstrzygnięcia legł fakt, że oskarżony jest osobą pracującą, która nie ma nikogo na swoim utrzymaniu, nie zachodziły zatem podstawy do uznania, że uregulowanie tych należności spowoduje niemożność zaspokojenia przez oskarżonego podstawowych potrzeb życiowych, w szczególności że koszty te nie były znaczne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>sędzia Justyna Koska-Janusz</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Justyna Koska-Janusz

Elżbieta Piotrowska

sekr. sąd. Aneta Cegiełka, Klaudia Gunciarz

Elżbieta Piotrowska

Sygn. akt II K 44/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 grudnia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: sędzia Justyna Koska – Janusz Protokolant: sekr. sąd. Aneta Cegiełka, Klaudia Gunciarz przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej Warszawa Praga Północ Gabriela Płóciennika i asesora Katarzyny Dolko, po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 maja 2024 roku, 2 lipca 2024 roku, 24 września 2024 roku i 3 grudnia 2024 roku wW., sprawyT. B., synaW.iM., z domuM.,urodzonego (...)wW. oskarżonego o to że: w dniu 23 września 2022 roku wW.przyulicy (...)utrudnił postępowanie karne w postaci postępowania wykonawczego prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa wW., sygnatura akt(...)oraz postępowania przygotowawczego nadzorowanego przez Prokuraturę Rejonową Warszawa-Praga Północ sygnatura(...)w ten sposób, że ukrył wmieszkaniu numer (...)przyulicy (...)wW.poszukiwanego listem gończymI.S., czym udzielił pomocy sprawcy przestępstwa uniknąć odpowiedzialności karnej, to jest o czyn zart. 239 § 1 kk; orzeka I oskarżonegoT. B.w granicach oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 23 września 2022 roku wW.utrudnił postępowanie karne prowadzone przeciwko jego siostrzeńcowi -I. S., poszukiwanemu listem gończym do odbycia kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa wW.w sprawie o sygn. akt(...)w ten sposób, że ukrył go w zajmowanym przez siebiemieszkaniu numer (...)przyulicy (...)wW., czym udzielił pomocy sprawcy przestępstwa uniknąć odpowiedzialności karnej, czyn ten kwalifikuje jako występek zart. 239 § 1 kki za to na tej podstawie skazuje go, a na podstawieart. 239 § 1 kkw zw. zart. 37a § 1 kkw zw. zart. 33 § 1 i § 3 kkw zw. zart. 4 § 1 kkwymierza oskarżonemu 120 (sto dwadzieścia) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100,00 zł (sto złotych); II na podstawieart. 626 § 1 kpkiart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 rokuo opłatach w sprawach karnychzasądza od oskarżonegoT. B.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu oraz 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem opłaty. sędzia Justyna Koska-Janusz UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 44/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. T. B. w dniu 23 września 2022 roku wW.utrudnił postępowanie karne prowadzone przeciwko jego siostrzeńcowi -I. S., poszukiwanemu listem gończym do odbycia kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa wW.w sprawie o sygn. akt(...)w ten sposób, że ukrył go w zajmowanym przez siebiemieszkaniu numer (...)przyulicy (...)wW., czym udzielił pomocy sprawcy przestępstwa uniknąć odpowiedzialności karnej, to jest czyn stanowiący przestępstwo wypełniające dyspozycjęart. 239 § 1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty I. S.jest synem siostryT. D., obecnie nie żyjącej. częściowo wyjaśnieniaT. B. 188-189, 238-240 I. S.został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa wW., sygnatura akt(...)na karę 2 lat pozbawienia wolności w związku z popełnieniem przez niego przestępstwa stypizowanego wart. 286 § 1 kkw zw. zart. 65 § 1 kk. W związku z niestawieniem sięI.S.do odbycia kary pozbawienia wolności, Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa wW.wydał za nim list gończy. informacja z KRK 253-254 wezwanie do odbycia kary, pokwitowanie odbioru 275-276 list gończy 20 W dniu 22 września 2022 r. około godziny 21:30 funkcjonariusze z Komisariatu PolicjiW.T.podjęli czynności zmierzające do zatrzymania poszukiwanegoI.S.pod adresemul. (...)wW.. Funkcjonariusze uzyskali informację, że w mieszkaniu tym przebywa poszukiwany listem gończymI. S.. Mieszkanie to należało do matkiT. M. (1)W., w którym to okazjonalnie przebywał także oskarżony. Czynności zmierzające do zatrzymaniaI.S.realizowali młodszy aspirantM. D. (1), starszy aspirantT. M. (2), posterunkowyM. T., młodszy aspirantP. Ż., starszy posterunkowyM. D. (2)i sierżant sztabowyF. B.. FunkcjonariuszeT.orazD.byli umundurowani. częściowo wyjaśnieniaT. B. 188-189, 238-240 zeznania świadkaM. T. 4-5 zeznania świadkaF. B. 21-22, 265-267 zeznania świadkaP. Ż. 57-58, 264-265 zeznania świadkaM. D. (2) 25 wydruk z księgi wieczystej 112-113 Wmieszkaniu nr (...)przyul. (...)wW.podczas próby zatrzymaniaI.S., oprócz niego przebywał takżeT. B.. T. B.jest wujkiemI.S., pozostają w dobrych relacjach rodzinnych. Funkcjonariusze policji wielokrotnie pukali do drzwi, dzwonili dzwonkiem, wzywając do otwarcia drzwi, informując, że są z policji i okazując w wizjerze legitymację. Drzwi nie zostały otwarte. Przed rozpoczęciem interwencji światło w mieszkaniu było włączone, było słychać odgłosy telewizora oraz odgłosy świadczące, że w mieszkaniu znajdują się osoby. W związku z tym, że lokal znajdował się na pierwszym piętrzeP. Ż.udał się na zewnątrz przed blok, żeby zabezpieczyć teren i wezwał do pomocy innych funkcjonariuszy. Po przybyciu umundurowanej załogi z Komendy PolicjiT.dalej podejmowano próby dostania się do lokalu, które nie przyniosły rezultatu. W związku z powyższym na miejsce wezwano załogę Straży Pożarnej celem siłowego otwarcia drzwi. Po przybyciu pod lokal strażakówF. B.usłyszał przez otwarte okno na klatce schodowej okrzyki: „stój, policja”. W tym czasie, tj. o godz. 21:57I. S.wyskoczył przez otwarte okno. W pościg zaI. S.udali sięT. M. (2)iP. Ż.. W mieszkaniu pozostałT. B.. Nie został on zatrzymany. I. S.podczas ucieczki wsiadł do pojazdu markiS.onumerach rejestracyjnych (...)i odjechał z miejsca interwencji. Policjanci próbowali zatrzymać go poprzez próbę otwarcia drzwi, wybicia okna oraz oddanie strzałów ostrzegawczych z pistoletu. zeznania świadkaM. T. 4-5 zeznania świadkaF. B. 21v, 265-267 zeznania świadkaM. D. (2) 25 wyjaśnienia podejrzanegoI.S.i jego zeznania w charakterze świadka 32-35, 165-167, 267-269 częściowo wyjaśnieniaT. B. 188-189, 238-240 protokół oględzin rzeczy w postaci płyt DVD zawierających zapis monitoringu z 22 września 2022 r. przyul. (...)wW. 67-75 zeznania świadkaP. Ż. 57v-58v, 264-265 zeznania świadkaT. M. (2) 23v-24, 53v-54, 240-242 zeznaniaN. A. 38-39, 293v-294 W dniu 23 września 2022 r.I. S.o godz. 12:00 udał się do mieszkania przyul. (...), w którym na stałe zamieszkiwałT. B..I. S.nie posiadał kluczy do tego mieszkania, niemniej udał się tam wiedząc, że zastanie tamT. B..T. B.otworzył drzwiI. S.i wpuścił go do środka. wyjaśnienia podejrzanegoI.S.i jego zeznania w charakterze świadka 33-33v, 165-167, 267-269 częściowo wyjaśnieniaT. B. 188-189, 238-240 zeznania świadkaD. W. 89v, 299-300 odpis zupełny księgi wieczystej 103-111 zeznaniaA. S. 96v, 315 zeznaniaD. M. 316 Natomiast funkcjonariuszeD. W.orazD. M.otrzymali informację, że w mieszkaniu może przebywaćI. S.. Funkcjonariusze wraz zM. D. (3)orazA. S.udali się pod wskazany adres. Na miejscu zastali umundurowanych funkcjonariuszy z Komendy Policji(...). Po kilkukrotnym pukaniu drzwi zostały otwarte. W mieszkaniu zastano poszukiwanegoI. S.orazT. B.. zeznania świadkaD. W. 85-86, 299-300 zeznania świadkaM. D. (3) 99v, 300-302 częściowo wyjaśnieniaT. B. 188-189, 238-240 wyjaśnienia podejrzanegoI.S.i jego zeznania w charakterze świadka 32-35, 165-167, 267-269 I. S.został zatrzymany 23 września 2022 r. o godz.21:45. protokół zatrzymania 16 T. B.nie był uprzednio karany. informacja z KRK 311 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. T. B. w dniu 23 września 2022 roku wW.przyulicy (...)utrudnił postępowanie karne w postaci postępowania wykonawczego prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa wW., sygnatura akt(...)oraz postępowania przygotowawczego nadzorowanego przez Prokuraturę Rejonową Warszawa-Praga Północ sygnatura(...)w ten sposób, że ukrył wmieszkaniu numer (...)przyulicy (...)wW.poszukiwanego listem gończymI.S., czym udzielił pomocy sprawcy przestępstwa uniknąć odpowiedzialności karnej (czyn zarzucany) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Utrudnianie postępowania karnego przeciwkoI. S.popełnionego w związku z przebiegiem ucieczki, które było objęte nadzorem prokuratora nad śledztwem w sprawie.(...), o czyn zart 223 § 1 kk, które zakończyło się wniesieniem przeciwkoI. S.aktu oskarżenia 7 marca 2023 r. częściowo wyjaśnieniaT. B. 188-189, 238-240 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu informacja z KRK, list gończy, wezwanie do odbycia kary Dowody z dokumentów urzędowych stanowiące dowody objęty domniemaniem jego autentyczności i zgodności z prawdą,. Sąd na podstawieart. 167 kpkdopuścił dowód z akt sprawy(...)w zakresie wezwania do odbycia kary, jego potwierdzenia odbioru oraz listu gończego. Dokumenty te miały znaczenie dla ustalenia, żeI. S.jest osobą poszukiwaną, czego miał świadomość oraz, że jest sprawcą przestępstwa, wobec którego została orzeczona kara pozbawienia wolności, od której odbycia się uchylał. wyciąg z księgi wieczystej Dowód nie budzący wątpliwości co do prawdziwości zawartych w nich danych. protokół zatrzymania Dokument urzędowy sporządzony przez uprawniony organ, w zakresie jego kompetencji, nie budzący wątpliwości co do prawidłowości jego wystawienia. częściowo wyjaśnieniaT. B. Depozycje oskarżonego w zakresie relacji, jakie łączyły go zI. S., wskazania miejsca zamieszkania oskarżonego, przyznania okoliczności co do okazjonalnego przebywania w lokalu przyul. (...)wW., jak też w odniesieniu do ucieczkiI.S., a następnie jego zatrzymania uznać należało za wiarygodne. W tej części wyjaśnienia te były spójne z zeznaniami funkcjonariuszy Policji, którzy podejmowali czynności zmierzające do zatrzymania poszukiwanego. Bliskość relacji pomiędzy oskarżonym a poszukiwanym wynikała także z zeznańI.S., jak też z dowodów z dokumentów, które istnienie tych relacji potwierdzały. zeznania świadkówM. T.,F. B.,P. Ż.,M. D. (2) Depozycje świadków - funkcjonariuszy Policji, realizujących czynności zmierzające do ujęcia poszukiwanegoI.S., były spójne, logiczne, wzajemnie uzupełniające się, dające podstawę do odtworzenie przebiegu wydarzeń z dnia 22 września 2022 r. Drobne różnice, jakie pojawiały się w ich relacjach, dotyczyły okoliczności dla niniejszej sprawy nieistotnych. Każdy z tych świadków potwierdził natomiast to, co dla oceny prawnokarnej zachowania oskarżonego było istotne, a mianowicie to, że w trakcie czynności w dniu 22 września 2022 r. – obok funkcjonariuszy w ubraniach cywilnych – uczestniczyli także funkcjonariusze umundurowani, że na miejsce przyjechały także radiowozy oznakowane, a nie tylko nieoznakowane, że na miejsce zawezwano także straż pożarną, że wzywano osoby pozostające w lokalu przyul. (...)do otwarcia drzwi, że wezwanie to zawierało także informację, że osoby te są z Policji. Depozycje tych świadków jednoznacznie dowodziły, że osoby znajdujące się wewnątrz mieszkania miały pełną świadomość co do tego, że czynności realizowane są przez Policję, że zmierzają do zatrzymania poszukiwanego, który – chcąc uniknąć tego – wyskoczył przez okno i podjął ucieczkę. zeznania świadkaD. W.,D. M.,M. D. (3)iA. S. Depozycje świadków - funkcjonariuszy Policji realizujących czynności zatrzymania poszukiwanegoI.S.w dniu 23 września 2022 r. również były spójne, rzeczowe, układające się w jedną całość. Nie występowały żadne okoliczności, które obniżałyby wiarygodność ich relacji. częściowo wyjaśnienia podejrzanegoI.S.i jego zeznania w charakterze świadka DepozycjeI.S.Sąd uznał za wiarygodne w przeważającej części. Po pierwsze dlatego, że były one spójne z zeznaniami funkcjonariuszy biorących udział w interwencji. Po drugie dlatego, że wskazywał on na swoją motywację i zachowania, podejmowane w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej. Przyznał, że uchylał się od obycia kary, jednocześnie, że zarówno 22, jak i 23 września przebywał w mieszkaniu zT. B.. Były one także spójne z wyjaśnieniamiT. B., który wskazywał na łączące ich więzy pokrewieństwa, ale i bliskość tych relacji rodzinnych. Ta okoliczność przesądzała jednak o tym, że depozycjom tym, w zakresie w jakim negował on wiedząT. B.co do poszukiwania go przez organy ścigania, uznać należało za jedynie przyjętą wersję wydarzeń, mającą uwolnić oskarżonego od odpowiedzialności karnej. zeznaniaN. A. Depozycje spójne, rzeczowe, wzajemnie korelujące z zeznaniami świadków opisujących przebieg próby zatrzymaniaI.S.w dniu 22 września 2022 r. Zeznania te potwierdziły również to, że dla postronnego obserwatora czynności, jakie dostrzegła, mimo, że nie wszyscy funkcjonariusze byli umundurowani, podejmowane były przez funkcjonariuszy Policji. 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.1.1 zeznania świadkaK. C. ŚwiadekK. C.w toku postępowania sądowego skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań na podstawieart. 182 § 1 kpk. częściowo wyjaśnieniaT. B. Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim negował on swoją wiedzę co do tego, że w dniu 23 września 2022 r. ukrywał osobę, wobec której prowadzone jest postępowanie karne, oraz że nie czynił tego w celu uniknięcia przez nią odpowiedzialności karnej, stanowiły li tylko przyjętą przez niego linię obrony. DepozycjeT. B.były w tej części sprzeczne z doświadczeniem życiowym, które wprost wskazuje, że osoby, co do których zaangażowane zostają znaczne siły służb mundurowych (Policja i Straż Pożarna), gdy słyszą wezwanie do otwarcia drzwi, a które - mimo to decydują się na ucieczkę wyskakując z okna – czynią to, aby działania organów ścigania istotnie zakłócić czy wręcz udaremnić. Nie potrzeba wglądu w akta sprawy, aby nabrać przekonania, że osoba taka jest poszukiwana przez organy ścigania. W ocenie Sądu, również zasłanianie się stanem upojenia alkoholowego było wyłącznie obliczone na zbudowanie takiej wersji zdarzeń, w której oskarżony miał mieć wyłączoną świadomość tego, co się wokół niego dzieje. Żaden z przesłuchanych świadków nie potwierdził takiego stanu nietrzeźwości oskarżonego, który wyłączałby jego zdolność do rozumienia tego, że podejmowane są czynności zatrzymaniaI.S.. To zaś, że oskarżony mógł być pod wpływem alkoholu, o czym zeznałA. S.iD. M., nie wyłączało jego odpowiedzialności za popełniony czyn. częściowo wyjaśnienia podejrzanegoI.S.i jego zeznania w charakterze świadka Sąd nie dał wiary depozycjomI. S.w zakresie, w jakim utrzymywał on, żeT. B.nie wiedział o tym, że jest on osobą skazaną i poszukiwaną. Przeczą temu silne więzi rodzinne, jakie łącząT. B.iI.S., i o ile twierdzenia takie dałyby się jeszcze uzasadnić wobec zdarzeń rozgrywających się w dniu 22 września 2022 r., o tyle – wobec tego jakie siły i środki zostały zaangażowane do zatrzymaniaI.S.w dniu następnym, nielogicznym, sprzecznym z doświadczeniem życiowym oraz zdrowym rozsądkiem było twierdzenie, żeT. B.nie miał wiedzy o tym, żeI. S.poszukiwany jest przez organy ścigania, które dążą do jego zatrzymania. Takie depozycje świadka miały na celu przedstawienie wersji zdarzeń, które miałyby wspierać obraną przez oskarżonego linię obrony. 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1 Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Zachowanie oskarżonego wypełniło dyspozycjęart. 239 § 1 kk, który stanowi, że odpowiedzialność karną ponosi ten, kto utrudnia lub udaremnia postępowanie karne, pomagając sprawcy przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego uniknąć odpowiedzialności karnej, w szczególności kto sprawcę ukrywa, tworzy fałszywe dowody, zaciera ślady przestępstwa, w tym i przestępstwa skarbowego, albo odbywa za skazanego karę. W pierwszej kolejności należy wskazać, żeI. S.nie był dla oskarżonego osobą najbliższą w rozumieniuart. 115 § 11 kk. Osobą taką jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu.I. S.jako siostrzeniec nie mieści się w żadnej z tych kategorii, stąd zastosowania nie znajdował§ 2 art. 239 kkprzewidujący niepodleganie karze w takiej sytuacji. Niemniej bliskie więzy rodzinne zostały przez Sąd uwzględnione, ale jako okoliczność przemawiająca za wyborem rodzaju kary i określeniu jej wysokości, o czym w pkt. 4 uzasadnienia. Przestępstwo poplecznictwa polega na utrudnianiu lub udaremnieniu postępowania karnego poprzez udzielenie sprawcy przestępstwa pomocy w uniknięciu odpowiedzialności karnej. Sposoby popełnienia tego czynu zostały wartykule 239 § 1 kkwymienione jedynie przykładowo, na co wskazuje zwrot „w szczególności”. Do tych zachowań zaliczono między innymi ukrywanie sprawcy. Ukrywanie sprawcy należy rozumieć jako ściśle fizyczne, bezpośrednie ukrycie sprawcy. Znamieniem ukrywanie sprawcy przestępstwa objęte jest to, co zapobiega ujęciu sprawcy przez organ do tego powołany. Powyższe oznacza, że przestępstwo poplecznictwa można popełnić zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym, gdyż sprawca może nie mieć pewności co do tego, czy ukrywa sprawcę innego przestępstwa, ale może to przewidywać i na to się godzić. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona stypizowanego wyżej przestępstwa zarówno o charakterze przedmiotowym, jak i podmiotowym. Co więcej czyn oskarżonego cechował się znacznym stopniem społecznej szkodliwości oraz znacznym stopniem winy, co wykluczało warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego, mimo jego uprzedniej niekaralności. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony miał świadomość, żeI. S.jest sprawcą przestępstwa. Sąd nie dał wiary zeznaniomI.S.w zakresie, w jakim twierdził on, że nie informował rodziny o tym, że jest skazany. Jego bliska relacja z oskarżonym oraz słowa oskarżonego, że „mógł słyszeć, że on ma jakiś wyrok” (k. 188) prowadzą do odmiennych wniosków. Co więcej nawet gdyby przyjąć, że 22 września 2022 r. oskarżony nie wiedział jeszcze, żeI. S.jest sprawcą przestępstwa, to z pewnością po wydarzeniach z tego dnia taką świadomość już miał. W ocenie Sądu wersja zdarzeń forsowana przez oskarżonego nie wytrzymuje konfrontacji z pozostałym materiałem dowodnym, jak i zasadami doświadczenia życiowego i logiki. Oskarżony przyznał, że znajdował się w mieszkaniach zI. S.zarówno 22, jak i 23 września, jednocześnie twierdząc, że nie ukrywał go, gdyż nie wiedział, że jest on poszukiwany przez Policję. Należy natomiast zauważyć, że część funkcjonariuszy była umundurowana, okazywała do wizjera legitymacje. Co więcej policjanci pukali do drzwi mówiąc, że są z Policji. Kolejno podczas ucieczkiI.S.zostało otwarte okno, przez które było słychać „stój policja”. Następnie oskarżony musiał słyszeć odgłosy pościgu oraz wystrzałów broni. Powyższe jak i zdenerwowanie i niechęć do otwarcia drzwi przezI.S.stanowią okoliczności, które rozsądnie myślącej osobie podpowiadają, że nie może to być działanie jedynie „wierzycieli” uciekającego. Oskarżony miał wszelkie powody, żeby ocenić sytuację w taki sposób, że to policja przyszła zatrzymać poszukiwanego. Oskarżony nie zaprzeczył, że wiedział o problemach finansowychI.S., miał też słyszeć, że „ma on jakiś wyrok”. Widział też ucieczkęI.S.. Mimo to 23 września 2022 r. oskarżony wpuścił do mieszkaniaI.S., w którym przebywali razem od 12:00 do ok. 22:00. Nie jest istotne, czy i ewentualnie na jaki temat oskarżony rozmawiał wtedy zI. S., czy ten ostatni wyjaśniał mu sytuację z poprzedniego dnia, gdyż same okoliczności zdarzenia dawały już oskarżonemu wystarczające podstawy do uznania, żeI. S.unika kontaktu z Policją. To zaś nie należy do standardowych zachowań przeciętnego człowieka.. Sam fakt ukrycia poszukiwanego stanowi utrudnianie postępowania, bo wymagało zaangażowania wielu służb, środków, pościgu za poszukiwanym, prowadzenia dalszych czynności operacyjno-rozpoznawczych. Gdyby nie ukrycie poszukiwanego byłoby mu dużo trudniej uniknąć osadzenia do odbycia kary pozbawienia wolności. Sąd dokonał modyfikacji opisu czynu przypisanego oskarżonemu jako, że oskarżonemu nie można było przypisać popełnienia zarzucanego mu czynu w odniesieniu do postępowania przygotowawczego o czyn zart. 223 § 1 kk, wobec którego akt oskarżenia został wniesiony do sądu w 2023 r. Czyn ten dotyczył próby przejechania funkcjonariusza będącego uczestnikiem pościgu zaI. S.w dniu 22 września 2022 r. W oparciu o to, co oskarżony mógł dostrzec w dniu 22 września 2022 r. z okien mieszkania, w sytuacji niezrelacjonowania mu przezI.S., że oprócz ucieczki miał on też podjąć działania realizujące znamiona przestępstwa zart. 223 § 1 kk, nie uprawniały do przypisania mu czynu w kształcie, w jakim został oskarżonemu zarzucony. W związku z powyższym Sąd wyeliminował tę część z opisu czynu przypisanego oskarżonemu. ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności I I Sąd zastosował wobec oskarżonegoart. 37a § 1 kkwymierzając mu karę grzywny, jako że przestępstwo zart. 239 kkjest zagrożone wyłącznie karą pozbawienia wolności do lat 5. W ocenie Sądu głównym czynnikiem przemawiającym za zastosowaniem najłagodniejszego rodzaju kary, jakim jest grzywna, jest uprzednia niekaralność oskarżonego, ale także fakt, iż osobą, której oskarżony udzielał pomocy w uniknięciu odpowiedzialności karnej, był jego siostrzeniec . Wymierzając karę Sąd ma na uwadze, że kara z jednej strony powinna stanowić ostrzeżenie dla społeczeństwa, jak i wyraz sprawności państwa w poszukiwaniu i karaniu przestępców, a więc powinna w miarę możliwości zadośćuczynić społecznemu poczuciu sprawiedliwości, niemniej równie ważne jest spełnienie celów prewencji indywidualnej. Kara winna stanowić represję za dokonanie danego przestępstwa, ale również winna zmierzać do ukazania sprawcy nieprawidłowości jego postępowania i stanowić przestrogę dla popełniania czynów zabronionych w przyszłości. Wymierzenie kary izolacyjnej wobec oskarżonego byłoby reakcją nadmiernie surową, stąd zamiast tej kary na podstawieart. 37a § 1 kkw brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu, a zatem na podstawie ustawy względniejszej (art. 4 § 1 kk), orzeczona została samoistna grzywna. Sąd przy wymiarze tej kary kierował się kryteriami zawartymi wart. 53 kk. Jeżeli chodzi o społeczną szkodliwość czynu, Sąd na podstawie kwantyfikatorów zart. 115 § 2 kkuznał, że w tej sprawie stopień społecznej szkodliwości jest znaczny. Przestępstwo popełnione przez oskarżonego jest czynem godzącym w dobro prawne w postaci poszanowania wymiaru sprawiedliwości, wyroków wydawanych przez sądy. Sam ustawodawca przewidział za popełnienie tego czynu jedynie karę pozbawienia wolności, tym samym plasując dobro prawne chronione tym przepisem stosunkowo wysoko. Ukrywanie sprawców przestępstw jest działaniem wysoce nagannym, negatywnie wpływającym na funkcjonowanie państwa. Nieuchronność kary oraz dolegliwość sankcji za popełnienie tego przestępstwa winna nie tylko w sprawcy, ale także w odbiorze społecznym kształtować przekonanie o "nieopłacalności" tego typu zachowań. Sąd wziął również pod uwagę sposób i okoliczności popełnienia czynu, tj. fakt, że oskarżony – mimo wiedzy co do rozmiaru sił i środków zaangażowanych w ujęcie poszukiwanegoI.S.– ukrył go w swoim mieszkaniu, nie podejmując żadnych działań, aby ten stan bezprawności przerwać. Waga naruszonych przez sprawcę obowiązków jest znaczna. Oskarżony respektując porządek prawny winien odmówić pomocy poszukiwanemu i zawiadomić o kontakcie organy ścigania, jednakże tego nie uczynił. Ukrycie osoby, z którą sprawcę łączy więź pokrewieństwa, nie jest motywacją zasługującą na szczególne potępienie, niemniej jest to zachowanie nieakceptowalne z prawnego punktu widzenia, naganne i wymagające odpowiedniej reakcji prawnokarnej. Przestępstwo zart. 239 § 1 kkw przeważającej części przypadków będzie dotyczyć osób, z którymi sprawcy łączą więzi rodzinne, gdyż z tych przyczyn będą bardziej skorzy do udzielenia pomocy mimo świadomości naruszenia przez tę osobę norm prawnokarnych. Stąd w paragrafie drugim ustawodawca przewidział, że w przypadku osób najbliższych zachodzi instytucja niepodlegania karze. Okoliczność, że oskarżony udzielił schronienia swojemu siostrzeńcowi, znalazła odzwierciedlenie w wysokości orzeczonej grzywny. Sąd na podstawieart. 239 § 1 kkw zw. zart. 37a § 1 kkw zw. zart. 33 § 1 i § 3 kkw zw. zart. 4 § 1 kkwymierzył oskarżonemu 120 (sto dwadzieścia) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100,00 zł (sto złotych). Przy ustalaniu ilości stawek dziennych Sąd jako okoliczność łagodzącą potraktował to, że działania oskarżonego skierowane były wobec osoby, z którą łączyły go więzy rodzinne, ale także jego uprzednią niekaralność. Sąd nie dopatrzył się natomiast żadnych szczególnych okoliczności obciążających. Wysokość stawki dziennej warunkowana była wysokości deklarowanych przez oskarżonego dochodów, ale także wysokością najniższego wynagrodzenia, która nakazywała uznać kwotę 100 zł za adekwatną dla jednego dnia pracy. 5 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 6 inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę Sam fakt bliskiej relacji oskarżonego z poszukiwanym nie mógł stanowić o zmniejszeniu stopnia społecznej szkodliwości jego czynu do takiego poziomu, aby uznawać, że stopień szkodliwości takiego czynu nie jest znaczny, co w konsekwencji mogłoby prowadzić do zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Przeciwko takiej ocenie przemawiały okoliczności, w jakich schronienia udzielił oskarżony, wiedząc mianowicie to, że do zatrzymaniaI.S.zaangażowano znaczne siły i środki, tym samym powód, dla którego był on poszukiwany nie był błahy. Także okres ukrywania nie został przerwany przez samego oskarżonego, ale nastąpiło to w wyniku działań operacyjnych policji i ustalenia miejsca pobytu poszukiwanego, co przemawia za uznaniem, że działanie oskarżonego cechowało się nieustępliwością i trwaniem w stanie bezprawności. Oskarżony nie wykazał też żadnego krytycyzmu wobec popełnionego przez siebie przestępstwa. Zamiast nakłaniać poszukiwanego do oddania się w ręce organów ścigania, dążyć do zaprowadzenia stanu zgodnego z prawem, oskarżony - jak wyjaśniał - zajął się spożywaniem alkoholu, czyniąc z tego okoliczność mającą przemawiać za wyłączeniem jego świadomości co do popełnionego przestępstwa. Z tych względów ani stopień winy, ani też stopień społecznej szkodliwości tego czynu nie pozwalał na uznanie, że spełnione zostały warunki do zastosowania instytucji probacyjnej, o której mowa wart. 66 kk. Okoliczność, że sprawca udzielił pomocy swojemu siostrzeńcowi, ukrywając go w swoim miejscu zamieszkania, znalazła odzwierciedlenie w rodzaju kary, jaka została oskarżonemu wymierzona. 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II Na podstawieart. 626 § 1 kpkiart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 rokuo opłatach w sprawach karnychSąd zasądził od oskarżonegoT. B.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu oraz 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem opłaty. U podstaw tego rozstrzygnięcia legł fakt, że oskarżony jest osobą pracującą, która nie ma nikogo na swoim utrzymaniu, nie zachodziły zatem podstawy do uznania, że uregulowanie tych należności spowoduje niemożność zaspokojenia przez oskarżonego podstawowych potrzeb życiowych, w szczególności że koszty te nie były znaczne. 7 Podpis sędzia Justyna Koska-Janusz

15/450530/0001006/K

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

II Wydział Karny

151020100000503_I_C_000473_2021_Uz_2025-01-03_001

I C 473/21

2024-12-12 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:30.0 CET

2025-01-20 09:23:35.0 CET

15102010