Datasets:

---

JuDDGES

/

pl-court-raw

like 0

Follow

JuDDGES 9

151005000002006_IV_Ka_000718_2023_Uz_2024-11-21_005

IV Ka 718/23

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-12-16 18:00:04.0 CET

2024-12-16 12:15:47.0 CET

15100500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 718/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski Protokolant stażysta Damian Biesiekierski przy udziale Roberta Błażejowskiego - prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy po rozpoznaniu w dniach: 19 września 2023 r. oraz 21 listopada 2024 r. sprawy T. K. (1) , c. W. i A. , ur. (...) M. M. (1) , s. J. i S. , ur. (...) w T. oskar

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Lisiecka" xPublisher="jlisiecka" xEditorFullName="Joanna Lisiecka" xEditor="jlisiecka" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="14" xFlag="published" xVolType="15/100500/0002006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000718" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt <xBx>IV Ka 718/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 21 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy</xBx> w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski</xText> <xText>Protokolant stażysta Damian Biesiekierski</xText> <xText>przy udziale Roberta Błażejowskiego - prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach: 19 września 2023 r. oraz 21 listopada 2024 r.</xText> <xText>sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>T. K. (1)</xAnon>, </xBx>c. <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon></xText> <xText><xBx><xAnon>M. M. (1)</xAnon>, </xBx>s. <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>oskarżonych z <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 2;art. 160 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 160 § 2 i 3 k.k.</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionych przez oskarżyciela publicznego oraz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy</xText> <xText>z dnia 27 kwietnia 2023 r. sygn. akt III K 252/20</xText> <xText>uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania.</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IV Ka 718/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27.04.2023 r. w sprawie III K 252/20</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ oskarżyciel posiłkowy – ich pełnomocnik</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.3. Granice zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx> <xIx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☐ na korzyść</xText> <xText>☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx> <xIx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.4. Wnioski</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>2.1. Ustalenie faktów</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xBx> <xIx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon>T. K.</xAnon></xText> <xText><xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Istnienie podstaw dla uznania, że uprzednio sporządzone w toku postępowania przygotowawczego opinia biegłych <xAnon>L. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> może stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Opinia uzupełniająca biegłych <xAnon>L. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.592-4</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xBx> <xIx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>2.2. Ocena dowodów</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx> <xIx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Opinia uzupełniająca biegłych <xAnon>L. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Dowód niekwestionowany w toku postępowania odwoławczego przez strony; brak podstaw do uznania, że opinia tych biegłych nie może być podstawą oceny sądu i ewentualnie ustaleń faktycznych w sprawie.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx> <xIx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText><xIx>1.</xIx></xText> <xText><xIx>2.</xIx></xText> <xText><xIx>3</xIx></xText> <xText><xIx>5</xIx></xText> <xText><xIx>6</xIx></xText> <xText><xIx>7</xIx></xText> <xText><xIx>8</xIx></xText> <xText><xIx>I</xIx></xText> <xText><xIx>II</xIx></xText> <xText><xIx>III</xIx></xText> <xText><xIx>IV</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Prokurator</xBx> wyrokowi zarzucił obrazę przepisów prawa karnego procesowego, mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegającą na:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>nieusuwalnej wadliwości sposobu przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych przez Sąd, polegającej na naruszeniu praw stron do realnego uczestnictwa w procesie, poprzez uniemożliwienie prokuratorowi oraz obrońcy zapoznanie się z pisemnym stanowiskiem na piśmie, zawartym przez biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> i przystąpienie do przesłuchania tych biegłych, pomimo złożonego przez prokuratora wniosku o umożliwienie zapoznania się ze stanowiskiem biegłych zawartych na 18 stronach wypowiedzi biegłych, czym naruszono prawo strony do efektywnego uczestnictwa w czynności złożenia dowodu z ustnej opinii biegłych, co stanowiło naruszenie dyspozycji przepisu <xLexLink xArt="art. 367;art. 367 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 367 § 1 k.p.k.</xLexLink>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, pomimo, że jest ona niejasna w zakresie procesu dochodzenia do konkluzji, zawiera nieakceptowalne z punktu widzenia reguł logicznego wnioskowania oceny i wnioski oraz jest wewnętrznie sprzeczna w odniesieniu do stanowisk prezentowanych na piśmie w zestawieniu z ustną opinią przedstawioną na rozprawie, co winno skutkować powołaniem innego zespołu biegłych, a czego nie uczyniono, naruszając w ten sposób zasady postępowania określone w treści <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, pomimo manifestujących się w toku postępowania wątpliwości co do rzetelności przedstawionej opinii, wynikających . z posługiwania się w opiniowaniu źródłami internetowymi, pochodzącymi od komercyjnego podmiotu leczniczego zamiast posłużenia się uznaną literaturą medyczną przedmiotu opiniowania, a także wobec ujawnienia w toku wypowiedzi biegłego braku znajomości wykorzystywanej współcześnie w procesie terapeutycznym aparatury medycznej, co narusza wymóg fachowości i profesjonalizmu biegłych, których powołuje organ procesowy, czym naruszono nakaz wynikający z treści <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 193 § 1 k.p.k.</xLexLink> wykorzystania w postępowaniu wiadomości specjalnych o określonym standardzie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, pomimo, że co wynika z treści tej opinii, jest ona niezgodna - sprzeczna w warstwie ustaleń wyjściowych, a następnie na etapie konkluzji, dotyczącej oceny właściwego przygotowania do zabiegu pokrzywdzonego <xAnon>N. K. (1)</xAnon> w zakresie ordynowania leku <xAnon>N.</xAnon> z dokumentacją medyczną i odstąpienie w tej sytuacji od powołania innego zespołu biegłych, czym naruszono dyspozycję <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText>oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, pomimo, że opinia ta nie uwzględnia i pomija jednoznaczny wpis w dokumentacji medycznej, dotyczący wystąpienia u pokrzywdzonego <xAnon>N. K. (1)</xAnon> laryngospazmus, pomimo wymogu w takiej sytuacji powołania innego zespołu biegłych, czym naruszono dyspozycję <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText>oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, pomimo, że biegli opiniowali, nie mając pełnej znajomości dokumentacji medycznej i błędnie na rozprawie w dniu 23 lutego 2023 r. wskazywali daty stosowania określonych systemów wspomagania oddychania, co powinno wywołać określone wątpliwości Sądu, co do rzetelności opinii i skutkować inicjatywą Sądu w zakresie powołania innego zespołu biegłych, co naruszyło dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">7</xName> <xText>przedwczesnym wyeliminowaniu przez Sąd z procesu opinii biegłych <xAnon> zespołu (...)</xAnon>, bez ustalenia, jakie źródła dowodowe stanowiły przedmiot opiniowania przez tych biegłych i nieuwzględnienie w sposób aprioryczny istotnych ustaleń tych biegłych, czym naruszono dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">8</xName> <xText>zaniechaniu przeprowadzenia przez Sąd dowodu z przesłuchania świadków - personelu medycznego na okoliczności zasad sporządzania i uzupełniania dokumentacji medycznej, pomimo, że są to okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, czym naruszono obowiązek określony w <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xUnit> <xText><xBx>Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego</xBx> wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:</xText> <xText><xBx>I.</xBx> naruszenie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 kpk</xLexLink>, poprzez dowolne ocenienie opinii biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> jako spójnej, pełnej i jasnej, a w związku z tym niepowołanie innych biegłych, w sytuacji gdy opinia ta jest niejasna, wewnętrznie sprzeczna oraz sporządzona nierzetelnie:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>treść opinii nie pokrywa się z jej wnioskami:</xText> </xUnit> <xText>w treści biegli stwierdzili, że:</xText> <xText>- odstawienie leków powodujących analgosedację mogło wiązać się z niepostrzeżenie przebiegającym spłyceniem stanu znieczulenia,</xText> <xText>- jest teoretycznie prawdopodobne, że w chwili rozpoczęcia zabiegu wymiany rurki intubacyjnej poziom analgosedacji mógł być zbyt płytki,</xText> <xText>- niedostateczne mogło być zwiotczenie mięśni poprzecznie prążkowanych, bowiem ostatnia dawka <xAnon>E.</xAnon> została podana o 9:00, a po godzinie 13:00 jej działanie mogło być nieskuteczne,a we wnioskach opinii biegli stwierdzili wręcz przeciwnie: że przed przystąpieniem do reintubacji poziom analgosedacji był wystarczający;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>biegli wybiórczo odnoszą się do dokumentacji medycznej i na jej podstawie tworzą wnioski, które z niej nie wynikają lub są z nią wręcz sprzeczne:</xText> </xUnit> <xText>- ignorują jednoznaczny wpis dokonany przez dr <xAnon>M.</xAnon>, z którego wynika że doszło do laryngospazmu i przyjmują bezpodstawnie, że laryngospazmu nie było;</xText> <xText>- wskazują, że lek zwiotczający <xAnon>N.</xAnon> podano w dniu 25.07.2016 r. (w dniu reintubacji), w sytuacji gdy z karty zleceń wynika, że lek podano po zabiegu, tj. 26.07.2016 r.;</xText> <xText>- uważają, że <xAnon> (...)</xAnon> był stosowany po operacji 21-22.07.2016 r., a później już nie, podczas gdy z karty zleceń wynika, że był stosowany 25-27.07.2016 r.;</xText> <xText>- twierdzą, że przyczyną niepowodzenia reintubacji był „masywny&quot; wręcz obrzęk uniemożliwiający ocenę źrenic i wnętrza jamy ustnej, podczas gdy taki stan występował bezpośrednio po operacji, tj. w dniu 22.07.2016 r., natomiast w czasie reintubacji w dniu 26.07.2016 r. obrzęk zasłaniał jedynie 1/3 jamy ustnej i pozwolił na uwidocznienie nagłośni oraz wejścia do krtani;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>biegli nie podają na potwierdzenie swoich argumentów żadnej literatury naukowej, posiłkują się jedynie anonimowym artykułem ze strony internetowej www.otolaryngolodzy24.pl;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>istnieją uzasadnione wątpliwości co do aktualności wiedzy biegłych, czego przykładem jest brak wiedzy na temat urządzenia <xAnon> (...)</xAnon>, powszechnie stosowanego we wspomaganiu oddychania;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 193 § 1 kpk</xLexLink>, poprzez oparcie rozstrzygnięcia na opinii biegłych z UM w <xAnon>B.</xAnon>, mimo że biegli ci mają braki w wiedzy dotyczącej podstawowej aparatury medycznej wspomagającej oddychanie, a zamiast literatury naukowej cytują anonimowe źródła internetowe, co przeczy posiadaniu wiadomości specjalnych na odpowiedni poziomie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 § 1 kpk</xLexLink> poprzez nieuwzględnienie opinii biegłych z <xAnon>L. (...)</xAnon> i wykluczenie jej wniosków, bez ustalenia, na podstawie jakich źródeł biegli opinię sporządzili, podczas gdy z opinii wynika, że biegli swoje ustalenia oparli w głównej mierze na analizie dokumentacji medycznej, własnym doświadczeniu w leczeniu dzieci i aktualnej wiedzy medycznej, popartej licznymi cytatami z literatury fachowej;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 § 1;art. 170 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170 § 1 pkt 1 kpk</xLexLink> poprzez oddalenie wniosku dowodowego w postaci przesłuchania biegłych z <xAnon>L. (...)</xAnon> uznając go za niedopuszczalny, mimo że na zasadność przeprowadzenia takiego dowodu wskazał Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w postanowieniu z dnia 18.11.2020 r. sygn. akt IV Kz 613/20, w sytuacji gdy opinia biegłych UM z <xAnon>B.</xAnon> okazała się wewnętrznie sprzeczna, nierzetelna i niejasna,</xText> </xUnit> <xText>a naruszenie powyższych przepisów procedury miało wpływ na treść wyroku, gdyż skutkowało błędami w ustaleniach faktycznych i przyjęciem, że pokrzywdzony <xAnon>N. K. (1)</xAnon> przed intubacją był zwiotczony należycie, nie wystąpił u niego laryngospazm, a przyczyną trudności w reintubacji był obrzęk podgłośniowy.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadne</xText> <xText>☒ częściowo zasadne</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Apelacje wniesione przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oraz prokuratora zasługują na uwzględnienie albowiem w znacznej części zarzutom i argumentom w nich zawartym nie można odmówić słuszności.</xText> <xText>Przy tym zgodnie z <xLexLink xArt="art. 436" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 436 k.p.k.</xLexLink> Sąd ograniczył rozpoznanie tych środków odwoławczych do poszczególnych uchybień, podniesionych przez skarżących oraz podlegających uwzględnieniu z urzędu, gdyż rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień jest przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.</xText> <xText>Nie przesądzając na obecnym etapie postępowania zasadności (lub bezzasadności) zarzutów stawianych oskarżonym stwierdzić należy, że zaskarżone orzeczenie ostać się nie może, a to ze względów następujących :</xText> <xText>Rozstrzygnięcie Sądu odwoławczego jest konsekwencją ujawnienia w wyniku kontroli instancyjnej, rażących błędów Sądu Rejonowego zawartych w części motywacyjnej wyroku, pominięcia wielu aspektów faktycznych sprawy, które mogły mieć wpływ na poczynione ustalenia i w efekcie treść zaskarżonego wyroku. W praktyce sprawa nie dojrzała do merytorycznego rozstrzygnięcia, niezbędne jest dalsze procedowanie, ponowne przeprowadzenie całości postępowania dowodowego.</xText> <xText>Sąd Rejonowy dokonał bowiem oceny dowodów z obrazą <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 kpk</xLexLink> podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd orzekający nie tylko nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, ale też to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego. Sąd ferując wyrok musi poddać analizie całokształt ujawnionych okoliczności. Dopiero wszechstronna analiza i ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności może prowadzić do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy z obrazą <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 kpk</xLexLink> pominął w swych ustaleniach i rozważaniach istotne dowody i fakty, czyniąc swe ustalenia w sprzeczności z nimi. Tym samym zasadna jest konstatacja, że ustalenia faktyczne w sprawie nie zostały poczynione w oparciu o ocenę całokształtu materiału dowodowego.</xText> <xText>Nadto w kluczowych fragmentach ocena dowodów nie spełnia też wymogów <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 kpk</xLexLink>. Dyspozycja <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> obliguje Sąd do dokonania ustaleń faktycznych na podstawie wszystkich dowodów, a nie dowodów traktowanych w sposób wybiórczy, o czym przekonują pisemne motywy zaskarżonego wyroku. Tymczasem swoje przekonanie, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, Sąd I instancji ukształtował opierając się niemal wyłącznie na dowodach korzystnych pomijając zupełnie dowody dla oskarżonych niekorzystne, nie poddał zatem należytej ocenie wszystkich dowodów. Sąd nie przeanalizował też całości materiału dowodowego, a dokonana analiza w niektórych elementach sprzeczna jest zarówno z zebranymi dowodami, jak i ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.</xText> <xText>W każdym razie zaprezentowana przez Sąd w uzasadnieniu wyroku analiza materiału dowodowego jest pozbawiona elementarnej wnikliwości a przy tym daleko nieprzekonywująca.</xText> <xText>Sąd odwoławczy pragnie stwierdzić, iż Sąd Rejonowy uniewinniając oskarżonych decydującą wagę nadał opinii biegłych <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> , a zdyskwalifikował odmienne w swoich wnioskach opinie biegłych <xAnon>L. (...)</xAnon> ( główną i uzupełniające ). Jakkolwiek teoretycznie sąd miał prawo dokonać takiej oceny tych opinii, to jednak w ocenie Sądu Okręgowego ocena ta jest skrajnie uproszczona i nazbyt krytyczna wobec jednej i wręcz bezkrytyczna wobec drugiej opinii biegłych.</xText> <xText>Tymczasem w razie sprzeczności między opiniami biegłych konieczność ponownego wezwania tych samych biegłych albo nowych biegłych powstaje, gdy te sprzeczności uniemożliwiają sądowi orzekającemu zajęcie stanowiska w kwestiach będących przedmiotem opinii i mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. W najnowszym orzecznictwie zauważa się, że jeżeli sąd nie wskazuje występujących w dwóch opiniach sprzeczności natury zasadniczej, zaś przyjmuje wnioski tylko jednej z nich, to uchybia tym samym normom przepisów art. 7 i 410.</xText> <xText>Przechodząc obecnie do uwag o charakterze analitycznym sąd odwoławczy pragnie stwierdzić, iż :</xText> <xText>- praktycznie nie istnieją w sprawie dowody, które pozwalałyby w sposób niebudzący wątpliwości rozstrzygnąć w sprawie, gdyż sporządzone opinie biegłych, w oczywisty sposób kluczowe, zawierają wady lub twierdzenia budzące wątpliwości i wymagają dalszego dowodzenia i procedowania; co prawda Sąd I instancji eksponuje <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k<xBx>.</xBx></xLexLink><xBx> </xBx> (niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego), jednak zapomina ów sąd, że chodzi o wątpliwości których rzeczywiście nie da się usunąć a nie wątpliwości iluzoryczne, gdy wynikają one z wadliwej lub w ogóle braku oceny zebranych dowodów, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie;</xText> <xText>- nie do zaaprobowania jest ocena a właściwie brak oceny opinii ( główna i 4 uzupełniające ) biegłych <xAnon>L. (...)</xAnon>; Sąd w sposób nieuzasadniony przedwcześnie pozbawił w całości ich mocy dowodowej; oczywiście zasadne było uznanie niedopuszczalnym procesowe wykorzystanie zeznań osób, które następnie występowały w procesie karnym w charakterze podejrzanych, jednakże podstawę opinii <xAnon>L. (...)</xAnon> nie stanowiły wyłącznie „zeznania podejrzanych” ale przede wszystkim obszerna dokumentacja medyczna; co więcej Sąd I instancji co prawda wykluczył dowód z opinii tych biegłych z materiału dowodowego ale nie jest tu konsekwentny, gdyż w uzasadnieniu wyroku sąd ten posiłkował się wnioskami tych opinii, w sposób wybiórczy cytując tezy, które przystają do zapadłego wyroku; tymczasem treść tych opinii jest daleka od uznania, że oskarżonym nie sposób postawić jakiegokolwiek zarzutu;</xText> <xText>- i tak w świetle opinii tych biegłych leczenie <xAnon>N. K. (1)</xAnon> zawierało szereg nieprawidłowości: dziecko zostało nieprawidłowo przygotowane do przeintubowania przez niepodanie wystarczających środków znieczulających, do tego zabiegu; nie podano leków pogłębiających znieczulenie lub zwiotczających mięśnie wobec rozpoznania laryngospasmus a działania podczas wymiany rurki intubacyjnej zostały przeprowadzone niezgodnie z zasadami wiedzy i praktyki lekarskiej; zdaniem biegłych podanie leków: thiopental w dawce 20 mg, luminal w dawce 15 mg, morfina w dawce 0,5 mg i esmeron w dawce 3 mg - było działaniem niewystarczającym. Należało podać propofol lub sukcynylocholinę i wtedy można byłoby uznać działanie lekarzy za prawidłowe; biegli wyrazili pogląd, że „nieprawidłowe postępowanie farmakologiczne narażało <xAnon>N. K. (1)</xAnon> na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężki uszczerbek na zdrowiu, gdyż uniemożliwiało uzyskanie wcześniejszej, wymaganej sytuacją kliniczną, drożności dróg oddechowych. <xAnon>L.</xAnon> jest sytuacją nagłą, zagrażającą życiu i wymagającą podjęcia skutecznych działań w krótkim czasie. W powyższych okolicznościach u <xAnon>N. K. (1)</xAnon> dochodziło do eskalacji niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia wskutek postępującego niedotlenienia”;</xText> <xText>- w opinii z dnia 12 stycznia 2020 r. biegli skonkretyzowali odpowiedzialność wskazując na oskarżonych: <xAnon>T. K. (1)</xAnon> oraz <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, jako osoby odpowiedzialne za nieprawidłowe postępowanie medyczne wobec <xAnon>N. K. (2)</xAnon> w czasie zabiegu jego przeintubowania w dniu 25.07.2016 r. polegające na forsowaniu intubacji przy rozpoznanym laryngospasmusie i braku właściwej farmakoterapii tego stanu; niezależnie od błędów polegających na stosowaniu w niedostatecznym zakresie środków farmakologicznych, wprost stwierdzili, że nie należało podejmować dalszych prób przeintubowania pacjenta, lecz należało zastosować wentylację tlenem na maskę z <xAnon> (...)</xAnon>em i podjąć postępowanie farmakologiczne; za forsowanie intubacji uznano wykonanie ich wielokrotnych prób co stanowiło czynnik mechaniczny drażniący drogi oddechowe, dodatkowo nasilający laryngospasmus, co naraziło pokrzywdzonego na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, gdyż powodowało przedłużenie stanu niedotlenienia; po stwierdzeniu braku możliwości wprowadzenia rurki intubacyjnej ze względu na skurcz krtani powinni zaprzestać kolejnych prób jej wprowadzenia, zastosować wentylację tlenem na maskę z <xAnon> (...)</xAnon>em i podjąć postępowanie farmakologiczne (propofol, sukcynylocholina);</xText> <xText>- stanowisko tych biegłych nie było jednoznaczne w toku postępowania; w opinii uzupełniającej z dnia 12 września 2019 r. złagodzili ocenę działania medycznego oskarżonych; stwierdzili, że nie są w stanie wykazać, że istniał bezpośredni związek przyczynowy między nieprawidłowym przeprowadzeniem zabiegu przeintubowania <xAnon>N. K. (1)</xAnon> ze skutkiem, w postaci zatrzymania krążenia a nieprawidłowe czynności medyczne jedynie zwiększały ryzyko wystąpienia nagłego zatrzymania krążenia; wg. nich prawidłowe postępowanie farmakologiczne, przyniosłoby szybkie udrożnienie dróg oddechowych, odzyskanie wentylacji, co zapobiegłoby skutkowi w postaci zatrzymania krążenia i następstw neurologicznych;</xText> <xText>- w toku postępowania odwoławczego sąd dopuścił kolejną uzupełniającą opinię biegłych <xAnon>L. (...)</xAnon>, którzy „po zapoznaniu z treścią złożonych wyjaśnień oraz w sytuacji zmiany statusu procesowego ze świadków na oskarżonych <xAnon>T. K. (1)</xAnon> i <xAnon>M. M. (1)</xAnon> i w konsekwencji niemożności uwzględnienia w opinii treści uprzednio złożonych przez nich zeznań podtrzymali wnioski opinii wydanych w sprawie”; jednocześnie sformułowali szereg istotnych wniosków:</xText> <xText>- w dokumentacji medycznej dotyczącej przeprowadzonej procedury wymiany rurki intubacyjnej odnotowano, że „w związku z obrzękiem okolicy wejścia do krtani oraz wystąpieniem incydentu laryngo- i broncho- spazmu, nie było możliwości zaintubowania pacjenta” i zdaniem biegłych zabieg przeintubowania wobec napotkanych trudności wymagał zastosowania środków farmakologicznych w postaci propofolu lub sukcynylocholiny, które mogły być zastosowane u <xAnon>N. K. (1)</xAnon>;</xText> <xText>- biegli zasadnie nie przesądzili o wiarygodności wyjaśnień oskarżonych uznając, że ocena wiarygodności osobowych źródeł dowodowych leży poza ich kompetencjami; dotyczyło to rozbieżności między wyjaśnieniami oskarżonego a zapisami w dokumentacji; w dokumentacji medycznej nie widnieje zapis o zastosowanej wentylacji przez maskę twarzową stuprocentowym tlenem, aparatem - workiem <xAnon>K.</xAnon> a z twierdzeń oskarżonego wynika, że zastosowano worek <xAnon>K.</xAnon> (układ <xAnon>K.</xAnon>) choć nie wie dlaczego tego nie wpisał do dokumentacji, uważa, że jest to luka w dokumentacji; tymczasem wg biegłych jest oczywiste, że to powinno zostać wpisane;</xText> <xText>- z kolei rozważając podane informacje w wyjaśnieniach oskarżonego, że nie wystąpił laryngospazmus ani brunchospazmus według biegłych pod rozwagę należało również brać wykonanie tracheotomii w przypadku braku możliwości wentylacji.</xText> <xText>W zaistniałej sytuacji, jest oczywistym, że opinie tych biegłych nie są jednoznaczne w niektórych aspektach, zawierają sformułowania i wnioski wymagające dowodzenia i dalszego procedowania, choćby w kontekście opinii biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, jednakże wobec wskazanych treści i doniosłości tych opinii, ich pominięcie a wręcz wykluczenie z materiału dowodowego sprawy ( vide str. 9 – 10 uzasadnienia ) nie było dopuszczalne a twierdzenie , że biegli z <xAnon> zespołu (...)</xAnon> byliby „związani” swoimi wcześniejszymi ustaleniami i mogliby mieć trudność w ocenie tej samej sytuacji faktycznej opartej na znacznie skromniejszym materiale dowodowym”, w najwyższym stopniu nie przekonuje;</xText> <xText>- zasadnicze wątpliwości budzi ocena dowodu z opinii biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> dokonana przez Sąd I instancji, sprowadzająca się do przytoczenia wniosków biegłych z pominięciem treści tych opinii zarówno głównej na piśmie jak i ustnej na rozprawie; ocena ta sprowadza się do stwierdzenia, że „ brak było dowodów przeciwnych, które osłabiałyby wnioski opinii. We wnioskach opinii ustalono, że postępowanie medyczne w dniu 25.07.2016 roku wobec <xAnon>N. K. (1)</xAnon> było prawidłowe i zgodne ze standardami postępowania medycznego,…”</xText> <xText>- tymczasem tak skrajnie lakoniczna ocena nie uwzględnia wielu aspektów sprawy, jej złożoności oraz szeregu wątpliwości płynących z ich treści, które wręcz podważają opinie biegłych; nie sposób bowiem odmówić słuszności zarzutom skarżących skierowanym wobec ich treści, co do ich rzetelności, a w konsekwencji przydatności dla wykorzystania w sprawie; w praktyce należy stwierdzić, że zarzuty skierowane do tego dowodu nie są pozbawione słuszności, mają oparcie w realiach sprawy;</xText> <xText>- nie bez racji podnosi bowiem prokurator, że „próba dokonywania autonomicznych (własnych) ustaleń dowodowych i to sprzecznych z dokumentacją medyczną” podważa zaufanie do opinii biegłych; biegli w opinii pisemnej oraz ustnej na rozprawie negowali istnienie laryngospazmu, który stanowi w niniejszej sprawie istotną okoliczność dowodową, jest podstawą stawianych oskarżonym zarzutów, dotyczących niewłaściwego przygotowania pokrzywdzonego do zabiegu reintubacji; na rozprawie biegli stwierdzili w sposób nie znoszący sprzeciwu że „ … nie ma sensu dalsza dywagacja broncho lub laryngospazmu, ponieważ te zjawiska nie miały miejsca u pokrzywdzonego. Wracanie do tego to strata czasu…”( k.472); już powyższe pozwala wątpić w obiektywizm biegłych; nadto w opinii pisemnej stwierdzają, że „pojęcie skurcz krtani (laryngospasmus) występuje w karcie „obserwacje” tylko raz… ”( czy to dyskwalifikuje wpis i fakt jego zaistnienia ?– przyp.SO ); w stanowisku biegłych na rozprawie biegły dr <xAnon>J. M.</xAnon> podał też : „ laryngospazmu nie było, to wpisano w emocji, że takie podejrzenie wystąpiło…”( k. 472) ; biegły swoje ustalenia nie oparł na dokumentacji medycznej, w istocie stworzył własny stan faktyczny, podważał zapisy zawarte w dokumentacji medycznej, a następnie dokonał oceny tego ustalonego przez siebie stanu faktycznego; brak jest logicznego wyjaśnienia dlaczego biegli kategorycznie negują wystąpienie laryngospazmu, mimo że wynika z wpisu w dokumentacji medycznej, dokonanego krótko po zdarzeniu przez dr <xAnon>M.</xAnon>; jednocześnie biegły dr <xAnon>M.</xAnon> podał, że „…każde utrzymywanie rurki intubacyjnej między strunami głosowymi może spowodować ich podrażnienie i skurcz krtani, takie ryzyko istnieje zawsze&quot;; nie bez racji zatem skarżący konstatuje, że nielogiczne jest, że „ biegli definitywnie odrzucają możliwość wystąpienia laryngospazmu, mimo że zawsze występuje takie ryzyko, a w dokumentacji istnieje jednoznaczny wpis o jego zaistnieniu. Od biegłych należałoby oczekiwać rozważenia obu wariantów, nie tylko tego korzystnego dla oskarżonych i uzasadnienia swojego stanowiska”; negując wystąpienie skurczu krtani biegli wskazali inną przyczynę trudności w reintubacji tj. istnienie obrzęku pooperacyjnego, wręcz „masywnego&quot;, uniemożliwiającego ocenę źrenic i wnętrza jamy ustnej, co miałoby świadczyć o przyczynie niepowodzenia ponownej intubacji; taki stan występował jednak bezpośrednio po operacji w dniu 22 lipca 2016 r., a nie w dniu 25 lipca;</xText> <xText>- trudne do zaakceptowania jest opiniowanie biegłych w zakresie daty podania leku <xAnon>N.</xAnon>, który jest lekiem zwiotczającym i którego podanie (lub nie), miało wpływ na odpowiednie przygotowanie pacjenta do zabiegu reintubacji (k. 16 opinii na piśmie oraz opinia ustna k. 472-3.); z kart zleceń wynika, że lek <xAnon>N.</xAnon> podano w dniu 26 lipca 2016 r; tymczasem z niewiadomych powodów biegli stwierdzili, że „… wobec braków w dokumentacji medycznej nie można rozstrzygnąć, nie ma dokładnego wpisu, czy zapis dotyczący podania leku zwiotczającego <xAnon>N.</xAnon> dotyczył dnia 25 lipca 2016 r. czy 26 lipca 2016 r”. ; na rozprawie ponownie stwierdzono, że „ na podstawie dokumentacji medycznej nie można rozstrzygnąć , czy zapis dotyczący podania leku zwiotczającego <xAnon>N.</xAnon> dotyczył dnia reintubacji (25 lipca 2016 r.) czy kolejnego (26 lipca 2016 r.)”; ostatecznie wzięto pod uwagę korzystną dla oskarżonych wersję, tj. że podano je 25 lipca 2016 r a biegli zaopiniowali, że „..przyjmując, że zapis ów dotyczył dnia 25 lipca 2016 r. należałoby uznać, że pacjent przed reintubacją był zwiotczany należycie&quot; ; dalej na rozprawie biegli odmiennie stwierdzili, że „…nimbex jest środkiem zwiotczającym mięśnie. Podawany jest w momencie, kiedy analgosedacja jest niewystarczająca, czyli kłóci się z respiratorem. <xAnon>N.</xAnon> jest lekiem jakbym z boku podawanym, jeżeli jest taka potrzeba. Na pewno była potrzeba podania w dniu 26 lipca, a w dniu 25 lipca analgosedacja była wystarczająca, najprawdopodobniej. Jeżeli anestezjolog nie jest w stanie analgosedacji uzyskać pełnego znieczulenia to podaje się środki zwiotczające jak <xAnon>N.</xAnon>. Być może podanie <xAnon>N.</xAnon> 25 lipca mogło świadczyć o niewystarczającej analgosedacji. Nie jesteśmy w stanie powiedzieć, kiedy <xAnon>N.</xAnon> zośtał podany; i dalej „…niezależnie czy <xAnon>N.</xAnon> był podany 25 czy 26 to nie zmienia faktu, że analgosedacja była wystarczająca”. wypowiedzi biegłych mogą zatem sugerować brak obiektywizmu, szukanie za wszelką cenę argumentów korzystnych dla oskarżonych;</xText> <xText>- także selektywnie z punktu widzenia interesu procesowego oskarżonych potraktowana została dokumentacja medyczna; nie sposób bowiem odmówić racji skarżącemu, który kwestionuje pomijanie przy opiniowaniu przez biegłych dokumentacji medycznej, jako dowodu potwierdzającego określony sposób działania lekarzy; tymczasem dr <xAnon>M. D.</xAnon> stwierdziła: „ decydującym w naszej ocenie elementem, który świadczy o należytej analgosedacji jest stan pacjenta i nie ma znaczenia, na której karcie i w którym akapicie jest zapis bądź go niema , czy też lek został podany lub nie, bo efekt należyty został osiągnięty, to jest odpowiedni stopień znieczulenia”; a dalej biegli zaopiniowali że „..Jest teoretycznie prawdopodobne, że w chwili rozpoczęcia zabiegu wymiany rurki intubacyjnej (około 13:00), poziom analgosedacji mógł być zbyt płytki. Także teoretycznie, niedostateczne mogło być również zwiotczenie mięśni poprzecznie prążkowanych, bowiem ostatnia dawka esmeronu (rokuronium) została podana o 9:00, a po godzinie 13:00 jej działanie mogło być nieskuteczne….„ i dalej „…w tym czasie mogło dojść do spłycenia analgosedacji w trudnym, a wręcz niemożliwym do określenia stopniu&quot; (str. 16 i 19 opinii.); powyższe stwierdzenia nie zostały jednak przeniesiono do wniosków opinii, wskazano natomiast, że: „Poziom analgosedacji przed przystąpienie do tego zabiegu był wystarczający a analiza dokumentacji medycznej nie pozwala na wykluczenie, iż przed rozpoczęciem procedury podano pacjentowi leki zwiotczające i dodatkowe analgetyki.&quot; (s. 27); na rozprawie biegli stwierdzili z kolei , że „kategoryczna ocena poziomu analgosedacji ex post jest niemożliwa. To można zrobić tylko na bieżąco. Nie było żadnych objawów, że była niewystraczająca, tzn. w dokumentacji nie ma żadnych przesłanek”;</xText> <xText>- biegli w innym miejscu przyjmują, że mimo braku wpisu w dokumentacji medycznej, dane zdarzenie wystąpiło wnioskując, że skoro dr <xAnon>M.</xAnon>, twierdzi, że „bezpośrednio przed wykonaniem procedury intubacji u <xAnon>N. K. (1)</xAnon> podano jednak dodatkowe porcje leków, nie zapisując tego faktu w dostępnej dokumentacji.&quot; to „analiza dokumentacji medycznej nie pozwala na wykluczenie, iż przed rozpoczęciem procedury podano pacjentowi leki zwiotczające i dodatkowe analgetyki&quot;;</xText> <xText>- powyższe sprzeczności w opiniach biegłych ( opinia przedłożona na piśmie i ustna na rozprawie) pozwalają na uznanie opinii tych biegłych za niejasną i wewnętrznie sprzeczną; nie bez racji bowiem skarżący negują założenia biegłych, że nawet jeśli jakiegoś faktu nie odnotowano w dokumentacji, to nie można wykluczyć, że miał on miejsce, co w istocie podważa sens wykorzystania jakiejkolwiek dokumentacji medycznej w celach dowodowych, bo przecież nie można wykluczyć, że nie jest ona kompletna.</xText> <xText>Tymczasem opinia jasna to taka, która pozwala na ustalenie i zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów. Pojęcie to swoim zakresem obejmuje nie tylko wnioski końcowe, lecz także sam sposób argumentacji prowadzący do tych wniosków. Tym samym z opinią niejasną będziemy mieli do czynienia zarówno wtedy, gdy wnioski końcowe są niejasne, jak i wtedy, gdy wnioski te nie budzą zastrzeżeń, jednakże sposób ich ustalenia nie jest możliwy do zrozumienia (postanowienie SN z 1.09.1975 r., Z 24/75). Wyrażono też pogląd, że opinia „niejasna&quot; to taka, której sformułowanie nie pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich, lub też zawierająca wewnętrzne sprzeczności, posługująca się nielogicznymi argumentami (postanowienie SN z 26.06.2008 r., IV KK 206/08, Prok. i Pr.-wkł. <xAnon> (...)</xAnon>, poz. 20). We wskazanych orzeczeniach Sąd Najwyższy wyraził tezę, że niejasna jest również opinia, która zawiera wewnętrzne sprzeczności; zawsze wewnętrzna sprzeczność powoduje, że nie można w sposób jednoznaczny ustalić jednolitych wniosków.</xText> <xText>W konsekwencji powyższych szczegółowych uwag, nie sposób zaaprobować stwierdzenia sądu jakoby ” opinia biegłych była przekonująca a jej uzasadnienie wskazywało na tok rozumowania biegłych, który należało ocenić jako logiczny. Brak było dowodów przeciwnych, które osłabiałyby wioski opinii”; w rzeczywistości ocena sądu jest skrajnie lakoniczna a przy tym bezkrytyczna, nie uwzględnia wielu aspektów sprawy, jej złożoności oraz szeregu wątpliwości płynących z ich treści.</xText> <xText>Wreszcie, w tym stanie rzeczy, wręcz znamiennym jest stwierdzenie Sądu zawarte w uzasadnieniu wyroku, który „Dokumentację medyczną” ocenił jako wiarygodną: „Brak było podstaw do kwestionowania autentyczności dokumentacji lekarskiej zgromadzonej w toku śledztwa. Żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności dokumentów…”.</xText> <xText>Nie bez racji prokurator kwestionuje też zaniechanie przeprowadzenia przez Sąd dowodu z przesłuchania świadków - personelu medycznego na okoliczności zasad sporządzania i uzupełniania dokumentacji medycznej, standardów i praktyki obowiązującej na oddziale, czy wpisy były robione na bieżąco czy następczo, czy sprawdzano zgodność wpisów z dokumentacją i ordynowanymi lekami, czy występowały sytuacje pomijania leków zleconych i aplikowanych pacjentowi itp. pomimo, że są to okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy; zeznania te mają swoją doniosłość zwłaszcza w sytuacji negowania przez biegłych kompletności wpisów w dokumentacji medycznej; Sąd bezzasadnie zaniechał wezwania ich na rozprawę uznając że ich ponowne i bezpośrednie przesłuchanie nie było konieczne, mimo stosownego wniosku prokuratora ( k. 407 ).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Argumentacja jak wyżej. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy pominął w swych ustaleniach i rozważaniach istotne dowody i fakty, czyniąc swe ustalenia w sprzeczności z nimi co powoduje, że ustalenia faktyczne w sprawie nie zostały poczynione w oparciu o ocenę całokształtu materiału dowodowego. Nadto ocena dowodów nie spełnia wymogów <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 k.p.k.</xLexLink>, który obliguje Sąd do dokonania ustaleń faktycznych na podstawie wszystkich dowodów, a nie dowodów traktowanych w sposób wybiórczy. Ponieważ w zaskarżonym wyroku zabrakło też należytej analizy całokształtu zgromadzonych dowodów wyrok uniewinniający oskarżonych jako przedwczesny nie mógł się ostać.</xText> <xText>Nie do zaaprobowania był brak oceny opinii biegłych <xAnon>L. (...)</xAnon>; Sąd w sposób nieuzasadniony przedwcześnie pozbawił w całości ich mocy dowodowej, mając możliwość konwalidowania jej wadliwości polegającej na wykorzystaniu w opinii zeznań osób, które następnie występowały w procesie karnym w charakterze podejrzanych; w toku postępowania odwoławczego dopuszczono uzupełniającą opinię tych biegłych, którzy po zapoznaniu z treścią złożonych wyjaśnień oraz w sytuacji zmiany statusu procesowego ze świadków na oskarżonych <xAnon>T. K. (1)</xAnon> i <xAnon>M. M. (1)</xAnon> i w konsekwencji niemożności uwzględnienia w opinii treści uprzednio złożonych przez nich zeznań, podtrzymali wnioski opinii uprzednio wydanych w sprawie.</xText> <xText>W zaistniałej sytuacji,, ponieważ opinie tych biegłych nie zostały ocenione przez sąd I instancji, nie zostały wprowadzone do podstawy faktycznej, a przy tym nie są jednoznaczne w niektórych aspektach, zawierają sformułowania i wnioski wymagające dowodzenia i dalszego procedowania, ( choćby w kontekście odmiennych opinii biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>), koniecznym było uwzględnienie wniosku skarżących.</xText> <xText>Dodatkowo wadliwa, skrajnie lakoniczna ocena opinii biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> powoduje niemożność konwalidacji uchybienia sądu I instancji także z racji treści zapadłego wyroku oraz treści <xLexLink xArt="art. 454" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx> <xIx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xIx>1.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx> <xIx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>konieczność przeprowadzenia na nowo postępowania dowodowego w całości.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>- opinie biegłych <xAnon>L. (...)</xAnon> nie zostały ocenione przez sąd I instancji, nie zostały wprowadzone do podstawy faktycznej, a przy tym nie są jednoznaczne w niektórych aspektach, zawierają sformułowania i wnioski wymagające dowodzenia i dalszego procedowania, ( choćby w kontekście odmiennych opinii biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>);</xText> <xText>- wadliwa, skrajnie lakoniczna ocena opinii biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> powoduje niemożność konwalidacji uchybienia sądu I instancji także z racji treści zapadłego wyroku oraz treści <xLexLink xArt="art. 454" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 k.p.k.</xLexLink>;</xText> <xText>- praktycznie nie istnieją w sprawie dowody, które bez wątpliwości dawałyby podstawę do rozstrzygania o winie lub niewinności oskarżonych;</xText> <xText>- nie przeprowadzono też dowodu z przesłuchania świadków - personelu medycznego (<xAnon>T. J.</xAnon>, <xAnon>W. B.</xAnon> , <xAnon>A. W.</xAnon>, <xAnon>I. D.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>K. B.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>) na okoliczności zasad sporządzania i uzupełniania dokumentacji medycznej, kompletności wpisów w dokumentacji medycznej, ich rzetelności i zgodności z procedurami i standardami.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ponownie bezpośrednio przeprowadzi dowody, które mają znaczenie dla ustaleń faktycznych, oceny strony przedmiotowej i podmiotowej odpowiedzialności oskarżonych; w szczególności Sąd winien przeprowadzić dowód z opinii biegłych <xAnon>L. (...)</xAnon>, przesłuchać biegłych i wobec oczywistych rozbieżności treści powyższej opinii biegłych z opinią biegłych z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, wyjaśnić je w sposób procesowy, rozważając możliwość konfrontacji biegłych, ewentualnie z zastosowaniem <xLexLink xArt="art. 198;art. 198 § 1;art. 198 § 1 zd. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 198 § 1 zdanie czwarte k.p.k</xLexLink>; zakaz o którym mowa w tym przepisie ma bowiem charakter względny, istnieje możliwość udostępnienia biegłemu innej opinii wówczas, gdy przedmiot opinii powołanego biegłego dotyczy treści tej innej opinii lub tych innych opinii; sąd ten winien jednak ustalić, czy zaistniała sytuacja ma charakter wyjątkowy, dodatkowo zaś zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek; rozpoznając ponownie sprawę rzeczą sądu będzie ocena wiarygodności wyjaśnień oskarżonych i kompletność dokumentacji medycznej pokrzywdzonego ( właśnie w kontekście opinii biegłych i twierdzeń oskarżonego ), celowym wydaje się w tym zakresie przesłuchanie świadków personelu medycznego (<xAnon>T. J.</xAnon>, <xAnon>W. B.</xAnon> , <xAnon>A. W.</xAnon>, <xAnon>I. D.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>K. B.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>) na okoliczności zasad sporządzania i uzupełniania dokumentacji medycznej, standardów i praktyki obowiązującej na oddziale, czy wpisy były robione na bieżąco czy następczo itd.); sąd rozpoznający sprawę rozważy też zasadność dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych, jeżeli uzna, że jest to niezbędne dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Finalnie ocena dowodów w ewentualnie sporządzonym uzasadnieniu zapadłego wyroku winna pozostawać w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (<xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 kpk</xLexLink>) oraz uwzględniać wszelkie te dalsze wymogi ustawy, jakie przewidziane są w treści <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.424 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>P unkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx> <xIx>1.3. Granice zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27.04.2023 r. w sprawie III K 252/20</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx> <xIx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☐ na korzyść</xText> <xText>☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx> <xIx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx> <xIx>1.4. Wnioski</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx> <xIx>1.3. Granice zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Prokurator</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27.04.2023 r. w sprawie III K 252/20</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx> <xIx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☐ na korzyść</xText> <xText>☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx> <xIx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xBx> <xIx>1.4. Wnioski</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski

Joanna Lisiecka

stażysta Damian Biesiekierski

Joanna Lisiecka

Sygn. aktIV Ka 718/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczyw składzie: Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski Protokolant stażysta Damian Biesiekierski przy udziale Roberta Błażejowskiego - prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy po rozpoznaniu w dniach: 19 września 2023 r. oraz 21 listopada 2024 r. sprawy T. K. (1),c.W.iA.,ur. (...) M. M. (1),s.J.iS.,ur. (...)wT. oskarżonych zart. 160 § 2 i 3 k.k. na skutek apelacji wniesionych przez oskarżyciela publicznego oraz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27 kwietnia 2023 r. sygn. akt III K 252/20 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 718/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2. 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27.04.2023 r. w sprawie III K 252/20 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ oskarżyciel posiłkowy – ich pełnomocnik ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty T. K. M. M. Istnienie podstaw dla uznania, że uprzednio sporządzone w toku postępowania przygotowawczego opinia biegłychL. (...)wŁ.może stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Opinia uzupełniająca biegłychL. (...)wŁ. k.592-4 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Opinia uzupełniająca biegłychL. (...)wŁ. Dowód niekwestionowany w toku postępowania odwoławczego przez strony; brak podstaw do uznania, że opinia tych biegłych nie może być podstawą oceny sądu i ewentualnie ustaleń faktycznych w sprawie. 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. 2. 3 5 6 7 8 I II III IV Prokuratorwyrokowi zarzucił obrazę przepisów prawa karnego procesowego, mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegającą na: 1 nieusuwalnej wadliwości sposobu przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych przez Sąd, polegającej na naruszeniu praw stron do realnego uczestnictwa w procesie, poprzez uniemożliwienie prokuratorowi oraz obrońcy zapoznanie się z pisemnym stanowiskiem na piśmie, zawartym przez biegłych z(...)wB.i przystąpienie do przesłuchania tych biegłych, pomimo złożonego przez prokuratora wniosku o umożliwienie zapoznania się ze stanowiskiem biegłych zawartych na 18 stronach wypowiedzi biegłych, czym naruszono prawo strony do efektywnego uczestnictwa w czynności złożenia dowodu z ustnej opinii biegłych, co stanowiło naruszenie dyspozycji przepisuart. 367 § 1 k.p.k., 2 oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z(...)wB., pomimo, że jest ona niejasna w zakresie procesu dochodzenia do konkluzji, zawiera nieakceptowalne z punktu widzenia reguł logicznego wnioskowania oceny i wnioski oraz jest wewnętrznie sprzeczna w odniesieniu do stanowisk prezentowanych na piśmie w zestawieniu z ustną opinią przedstawioną na rozprawie, co winno skutkować powołaniem innego zespołu biegłych, a czego nie uczyniono, naruszając w ten sposób zasady postępowania określone w treściart. 201 k.p.k., 3 oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z(...)wB., pomimo manifestujących się w toku postępowania wątpliwości co do rzetelności przedstawionej opinii, wynikających . z posługiwania się w opiniowaniu źródłami internetowymi, pochodzącymi od komercyjnego podmiotu leczniczego zamiast posłużenia się uznaną literaturą medyczną przedmiotu opiniowania, a także wobec ujawnienia w toku wypowiedzi biegłego braku znajomości wykorzystywanej współcześnie w procesie terapeutycznym aparatury medycznej, co narusza wymóg fachowości i profesjonalizmu biegłych, których powołuje organ procesowy, czym naruszono nakaz wynikający z treściart. 193 § 1 k.p.k.wykorzystania w postępowaniu wiadomości specjalnych o określonym standardzie, 4 oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z(...)wB., pomimo, że co wynika z treści tej opinii, jest ona niezgodna - sprzeczna w warstwie ustaleń wyjściowych, a następnie na etapie konkluzji, dotyczącej oceny właściwego przygotowania do zabiegu pokrzywdzonegoN. K. (1)w zakresie ordynowania lekuN.z dokumentacją medyczną i odstąpienie w tej sytuacji od powołania innego zespołu biegłych, czym naruszono dyspozycjęart. 201 k.p.k. 5 oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z(...)wB., pomimo, że opinia ta nie uwzględnia i pomija jednoznaczny wpis w dokumentacji medycznej, dotyczący wystąpienia u pokrzywdzonegoN. K. (1)laryngospazmus, pomimo wymogu w takiej sytuacji powołania innego zespołu biegłych, czym naruszono dyspozycjęart. 201 k.p.k. 6 oparciu rozstrzygnięcia Sądu na opinii biegłych z(...)wB., pomimo, że biegli opiniowali, nie mając pełnej znajomości dokumentacji medycznej i błędnie na rozprawie w dniu 23 lutego 2023 r. wskazywali daty stosowania określonych systemów wspomagania oddychania, co powinno wywołać określone wątpliwości Sądu, co do rzetelności opinii i skutkować inicjatywą Sądu w zakresie powołania innego zespołu biegłych, co naruszyło dyspozycję przepisuart. 201 k.p.k. 7 przedwczesnym wyeliminowaniu przez Sąd z procesu opinii biegłychzespołu (...), bez ustalenia, jakie źródła dowodowe stanowiły przedmiot opiniowania przez tych biegłych i nieuwzględnienie w sposób aprioryczny istotnych ustaleń tych biegłych, czym naruszono dyspozycję przepisuart. 366 § 1 k.p.k. 8 zaniechaniu przeprowadzenia przez Sąd dowodu z przesłuchania świadków - personelu medycznego na okoliczności zasad sporządzania i uzupełniania dokumentacji medycznej, pomimo, że są to okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, czym naruszono obowiązek określony wart. 167 k.p.k.w zw. zart. 366 § 1 k.p.k. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowegowyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, a mianowicie: I.naruszenieart. 7w zw. zart. 201 kpk, poprzez dowolne ocenienie opinii biegłych z(...)wB.jako spójnej, pełnej i jasnej, a w związku z tym niepowołanie innych biegłych, w sytuacji gdy opinia ta jest niejasna, wewnętrznie sprzeczna oraz sporządzona nierzetelnie: 1 treść opinii nie pokrywa się z jej wnioskami: w treści biegli stwierdzili, że: - odstawienie leków powodujących analgosedację mogło wiązać się z niepostrzeżenie przebiegającym spłyceniem stanu znieczulenia, - jest teoretycznie prawdopodobne, że w chwili rozpoczęcia zabiegu wymiany rurki intubacyjnej poziom analgosedacji mógł być zbyt płytki, - niedostateczne mogło być zwiotczenie mięśni poprzecznie prążkowanych, bowiem ostatnia dawkaE.została podana o 9:00, a po godzinie 13:00 jej działanie mogło być nieskuteczne,a we wnioskach opinii biegli stwierdzili wręcz przeciwnie: że przed przystąpieniem do reintubacji poziom analgosedacji był wystarczający; 2 biegli wybiórczo odnoszą się do dokumentacji medycznej i na jej podstawie tworzą wnioski, które z niej nie wynikają lub są z nią wręcz sprzeczne: - ignorują jednoznaczny wpis dokonany przez drM., z którego wynika że doszło do laryngospazmu i przyjmują bezpodstawnie, że laryngospazmu nie było; - wskazują, że lek zwiotczającyN.podano w dniu 25.07.2016 r. (w dniu reintubacji), w sytuacji gdy z karty zleceń wynika, że lek podano po zabiegu, tj. 26.07.2016 r.; - uważają, że(...)był stosowany po operacji 21-22.07.2016 r., a później już nie, podczas gdy z karty zleceń wynika, że był stosowany 25-27.07.2016 r.; - twierdzą, że przyczyną niepowodzenia reintubacji był „masywny" wręcz obrzęk uniemożliwiający ocenę źrenic i wnętrza jamy ustnej, podczas gdy taki stan występował bezpośrednio po operacji, tj. w dniu 22.07.2016 r., natomiast w czasie reintubacji w dniu 26.07.2016 r. obrzęk zasłaniał jedynie 1/3 jamy ustnej i pozwolił na uwidocznienie nagłośni oraz wejścia do krtani; 3 biegli nie podają na potwierdzenie swoich argumentów żadnej literatury naukowej, posiłkują się jedynie anonimowym artykułem ze strony internetowej www.otolaryngolodzy24.pl; 4 istnieją uzasadnione wątpliwości co do aktualności wiedzy biegłych, czego przykładem jest brak wiedzy na temat urządzenia(...), powszechnie stosowanego we wspomaganiu oddychania; II naruszenieart. 193 § 1 kpk, poprzez oparcie rozstrzygnięcia na opinii biegłych z UM wB., mimo że biegli ci mają braki w wiedzy dotyczącej podstawowej aparatury medycznej wspomagającej oddychanie, a zamiast literatury naukowej cytują anonimowe źródła internetowe, co przeczy posiadaniu wiadomości specjalnych na odpowiedni poziomie; III naruszenieart. 366 § 1 kpkpoprzez nieuwzględnienie opinii biegłych zL. (...)i wykluczenie jej wniosków, bez ustalenia, na podstawie jakich źródeł biegli opinię sporządzili, podczas gdy z opinii wynika, że biegli swoje ustalenia oparli w głównej mierze na analizie dokumentacji medycznej, własnym doświadczeniu w leczeniu dzieci i aktualnej wiedzy medycznej, popartej licznymi cytatami z literatury fachowej; IV naruszenieart. 170 § 1 pkt 1 kpkpoprzez oddalenie wniosku dowodowego w postaci przesłuchania biegłych zL. (...)uznając go za niedopuszczalny, mimo że na zasadność przeprowadzenia takiego dowodu wskazał Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w postanowieniu z dnia 18.11.2020 r. sygn. akt IV Kz 613/20, w sytuacji gdy opinia biegłych UM zB.okazała się wewnętrznie sprzeczna, nierzetelna i niejasna, a naruszenie powyższych przepisów procedury miało wpływ na treść wyroku, gdyż skutkowało błędami w ustaleniach faktycznych i przyjęciem, że pokrzywdzonyN. K. (1)przed intubacją był zwiotczony należycie, nie wystąpił u niego laryngospazm, a przyczyną trudności w reintubacji był obrzęk podgłośniowy. ☐ zasadne ☒ częściowo zasadne ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacje wniesione przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oraz prokuratora zasługują na uwzględnienie albowiem w znacznej części zarzutom i argumentom w nich zawartym nie można odmówić słuszności. Przy tym zgodnie zart. 436 k.p.k.Sąd ograniczył rozpoznanie tych środków odwoławczych do poszczególnych uchybień, podniesionych przez skarżących oraz podlegających uwzględnieniu z urzędu, gdyż rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień jest przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania. Nie przesądzając na obecnym etapie postępowania zasadności (lub bezzasadności) zarzutów stawianych oskarżonym stwierdzić należy, że zaskarżone orzeczenie ostać się nie może, a to ze względów następujących : Rozstrzygnięcie Sądu odwoławczego jest konsekwencją ujawnienia w wyniku kontroli instancyjnej, rażących błędów Sądu Rejonowego zawartych w części motywacyjnej wyroku, pominięcia wielu aspektów faktycznych sprawy, które mogły mieć wpływ na poczynione ustalenia i w efekcie treść zaskarżonego wyroku. W praktyce sprawa nie dojrzała do merytorycznego rozstrzygnięcia, niezbędne jest dalsze procedowanie, ponowne przeprowadzenie całości postępowania dowodowego. Sąd Rejonowy dokonał bowiem oceny dowodów z obraząart. 7 k.p.k.iart. 410 k.p.k. Zgodnie zart.410 kpkpodstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd orzekający nie tylko nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, ale też to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego. Sąd ferując wyrok musi poddać analizie całokształt ujawnionych okoliczności. Dopiero wszechstronna analiza i ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności może prowadzić do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisuart.410 kpk. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy z obraząart.410 kpkpominął w swych ustaleniach i rozważaniach istotne dowody i fakty, czyniąc swe ustalenia w sprzeczności z nimi. Tym samym zasadna jest konstatacja, że ustalenia faktyczne w sprawie nie zostały poczynione w oparciu o ocenę całokształtu materiału dowodowego. Nadto w kluczowych fragmentach ocena dowodów nie spełnia też wymogówart.7 kpk. Dyspozycjaart. 7 k.p.k.obliguje Sąd do dokonania ustaleń faktycznych na podstawie wszystkich dowodów, a nie dowodów traktowanych w sposób wybiórczy, o czym przekonują pisemne motywy zaskarżonego wyroku. Tymczasem swoje przekonanie, o którym mowa wart. 7 k.p.k., Sąd I instancji ukształtował opierając się niemal wyłącznie na dowodach korzystnych pomijając zupełnie dowody dla oskarżonych niekorzystne, nie poddał zatem należytej ocenie wszystkich dowodów. Sąd nie przeanalizował też całości materiału dowodowego, a dokonana analiza w niektórych elementach sprzeczna jest zarówno z zebranymi dowodami, jak i ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W każdym razie zaprezentowana przez Sąd w uzasadnieniu wyroku analiza materiału dowodowego jest pozbawiona elementarnej wnikliwości a przy tym daleko nieprzekonywująca. Sąd odwoławczy pragnie stwierdzić, iż Sąd Rejonowy uniewinniając oskarżonych decydującą wagę nadał opinii biegłych(...)wB., a zdyskwalifikował odmienne w swoich wnioskach opinie biegłychL. (...)( główną i uzupełniające ). Jakkolwiek teoretycznie sąd miał prawo dokonać takiej oceny tych opinii, to jednak w ocenie Sądu Okręgowego ocena ta jest skrajnie uproszczona i nazbyt krytyczna wobec jednej i wręcz bezkrytyczna wobec drugiej opinii biegłych. Tymczasem w razie sprzeczności między opiniami biegłych konieczność ponownego wezwania tych samych biegłych albo nowych biegłych powstaje, gdy te sprzeczności uniemożliwiają sądowi orzekającemu zajęcie stanowiska w kwestiach będących przedmiotem opinii i mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. W najnowszym orzecznictwie zauważa się, że jeżeli sąd nie wskazuje występujących w dwóch opiniach sprzeczności natury zasadniczej, zaś przyjmuje wnioski tylko jednej z nich, to uchybia tym samym normom przepisów art. 7 i 410. Przechodząc obecnie do uwag o charakterze analitycznym sąd odwoławczy pragnie stwierdzić, iż : - praktycznie nie istnieją w sprawie dowody, które pozwalałyby w sposób niebudzący wątpliwości rozstrzygnąć w sprawie, gdyż sporządzone opinie biegłych, w oczywisty sposób kluczowe, zawierają wady lub twierdzenia budzące wątpliwości i wymagają dalszego dowodzenia i procedowania; co prawda Sąd I instancji eksponujeart. 5 § 2 k.p.k.(niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego), jednak zapomina ów sąd, że chodzi o wątpliwości których rzeczywiście nie da się usunąć a nie wątpliwości iluzoryczne, gdy wynikają one z wadliwej lub w ogóle braku oceny zebranych dowodów, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie; - nie do zaaprobowania jest ocena a właściwie brak oceny opinii ( główna i 4 uzupełniające ) biegłychL. (...); Sąd w sposób nieuzasadniony przedwcześnie pozbawił w całości ich mocy dowodowej; oczywiście zasadne było uznanie niedopuszczalnym procesowe wykorzystanie zeznań osób, które następnie występowały w procesie karnym w charakterze podejrzanych, jednakże podstawę opiniiL. (...)nie stanowiły wyłącznie „zeznania podejrzanych” ale przede wszystkim obszerna dokumentacja medyczna; co więcej Sąd I instancji co prawda wykluczył dowód z opinii tych biegłych z materiału dowodowego ale nie jest tu konsekwentny, gdyż w uzasadnieniu wyroku sąd ten posiłkował się wnioskami tych opinii, w sposób wybiórczy cytując tezy, które przystają do zapadłego wyroku; tymczasem treść tych opinii jest daleka od uznania, że oskarżonym nie sposób postawić jakiegokolwiek zarzutu; - i tak w świetle opinii tych biegłych leczenieN. K. (1)zawierało szereg nieprawidłowości: dziecko zostało nieprawidłowo przygotowane do przeintubowania przez niepodanie wystarczających środków znieczulających, do tego zabiegu; nie podano leków pogłębiających znieczulenie lub zwiotczających mięśnie wobec rozpoznania laryngospasmus a działania podczas wymiany rurki intubacyjnej zostały przeprowadzone niezgodnie z zasadami wiedzy i praktyki lekarskiej; zdaniem biegłych podanie leków: thiopental w dawce 20 mg, luminal w dawce 15 mg, morfina w dawce 0,5 mg i esmeron w dawce 3 mg - było działaniem niewystarczającym. Należało podać propofol lub sukcynylocholinę i wtedy można byłoby uznać działanie lekarzy za prawidłowe; biegli wyrazili pogląd, że „nieprawidłowe postępowanie farmakologiczne narażałoN. K. (1)na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężki uszczerbek na zdrowiu, gdyż uniemożliwiało uzyskanie wcześniejszej, wymaganej sytuacją kliniczną, drożności dróg oddechowych.L.jest sytuacją nagłą, zagrażającą życiu i wymagającą podjęcia skutecznych działań w krótkim czasie. W powyższych okolicznościach uN. K. (1)dochodziło do eskalacji niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia wskutek postępującego niedotlenienia”; - w opinii z dnia 12 stycznia 2020 r. biegli skonkretyzowali odpowiedzialność wskazując na oskarżonych:T. K. (1)orazM. M. (1), jako osoby odpowiedzialne za nieprawidłowe postępowanie medyczne wobecN. K. (2)w czasie zabiegu jego przeintubowania w dniu 25.07.2016 r. polegające na forsowaniu intubacji przy rozpoznanym laryngospasmusie i braku właściwej farmakoterapii tego stanu; niezależnie od błędów polegających na stosowaniu w niedostatecznym zakresie środków farmakologicznych, wprost stwierdzili, że nie należało podejmować dalszych prób przeintubowania pacjenta, lecz należało zastosować wentylację tlenem na maskę z(...)em i podjąć postępowanie farmakologiczne; za forsowanie intubacji uznano wykonanie ich wielokrotnych prób co stanowiło czynnik mechaniczny drażniący drogi oddechowe, dodatkowo nasilający laryngospasmus, co naraziło pokrzywdzonego na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, gdyż powodowało przedłużenie stanu niedotlenienia; po stwierdzeniu braku możliwości wprowadzenia rurki intubacyjnej ze względu na skurcz krtani powinni zaprzestać kolejnych prób jej wprowadzenia, zastosować wentylację tlenem na maskę z(...)em i podjąć postępowanie farmakologiczne (propofol, sukcynylocholina); - stanowisko tych biegłych nie było jednoznaczne w toku postępowania; w opinii uzupełniającej z dnia 12 września 2019 r. złagodzili ocenę działania medycznego oskarżonych; stwierdzili, że nie są w stanie wykazać, że istniał bezpośredni związek przyczynowy między nieprawidłowym przeprowadzeniem zabiegu przeintubowaniaN. K. (1)ze skutkiem, w postaci zatrzymania krążenia a nieprawidłowe czynności medyczne jedynie zwiększały ryzyko wystąpienia nagłego zatrzymania krążenia; wg. nich prawidłowe postępowanie farmakologiczne, przyniosłoby szybkie udrożnienie dróg oddechowych, odzyskanie wentylacji, co zapobiegłoby skutkowi w postaci zatrzymania krążenia i następstw neurologicznych; - w toku postępowania odwoławczego sąd dopuścił kolejną uzupełniającą opinię biegłychL. (...), którzy „po zapoznaniu z treścią złożonych wyjaśnień oraz w sytuacji zmiany statusu procesowego ze świadków na oskarżonychT. K. (1)iM. M. (1)i w konsekwencji niemożności uwzględnienia w opinii treści uprzednio złożonych przez nich zeznań podtrzymali wnioski opinii wydanych w sprawie”; jednocześnie sformułowali szereg istotnych wniosków: - w dokumentacji medycznej dotyczącej przeprowadzonej procedury wymiany rurki intubacyjnej odnotowano, że „w związku z obrzękiem okolicy wejścia do krtani oraz wystąpieniem incydentu laryngo- i broncho- spazmu, nie było możliwości zaintubowania pacjenta” i zdaniem biegłych zabieg przeintubowania wobec napotkanych trudności wymagał zastosowania środków farmakologicznych w postaci propofolu lub sukcynylocholiny, które mogły być zastosowane uN. K. (1); - biegli zasadnie nie przesądzili o wiarygodności wyjaśnień oskarżonych uznając, że ocena wiarygodności osobowych źródeł dowodowych leży poza ich kompetencjami; dotyczyło to rozbieżności między wyjaśnieniami oskarżonego a zapisami w dokumentacji; w dokumentacji medycznej nie widnieje zapis o zastosowanej wentylacji przez maskę twarzową stuprocentowym tlenem, aparatem - workiemK.a z twierdzeń oskarżonego wynika, że zastosowano worekK.(układK.) choć nie wie dlaczego tego nie wpisał do dokumentacji, uważa, że jest to luka w dokumentacji; tymczasem wg biegłych jest oczywiste, że to powinno zostać wpisane; - z kolei rozważając podane informacje w wyjaśnieniach oskarżonego, że nie wystąpił laryngospazmus ani brunchospazmus według biegłych pod rozwagę należało również brać wykonanie tracheotomii w przypadku braku możliwości wentylacji. W zaistniałej sytuacji, jest oczywistym, że opinie tych biegłych nie są jednoznaczne w niektórych aspektach, zawierają sformułowania i wnioski wymagające dowodzenia i dalszego procedowania, choćby w kontekście opinii biegłych z(...)wB., jednakże wobec wskazanych treści i doniosłości tych opinii, ich pominięcie a wręcz wykluczenie z materiału dowodowego sprawy ( vide str. 9 – 10 uzasadnienia ) nie było dopuszczalne a twierdzenie , że biegli zzespołu (...)byliby „związani” swoimi wcześniejszymi ustaleniami i mogliby mieć trudność w ocenie tej samej sytuacji faktycznej opartej na znacznie skromniejszym materiale dowodowym”, w najwyższym stopniu nie przekonuje; - zasadnicze wątpliwości budzi ocena dowodu z opinii biegłych z(...)wB.dokonana przez Sąd I instancji, sprowadzająca się do przytoczenia wniosków biegłych z pominięciem treści tych opinii zarówno głównej na piśmie jak i ustnej na rozprawie; ocena ta sprowadza się do stwierdzenia, że „ brak było dowodów przeciwnych, które osłabiałyby wnioski opinii. We wnioskach opinii ustalono, że postępowanie medyczne w dniu 25.07.2016 roku wobecN. K. (1)było prawidłowe i zgodne ze standardami postępowania medycznego,…” - tymczasem tak skrajnie lakoniczna ocena nie uwzględnia wielu aspektów sprawy, jej złożoności oraz szeregu wątpliwości płynących z ich treści, które wręcz podważają opinie biegłych; nie sposób bowiem odmówić słuszności zarzutom skarżących skierowanym wobec ich treści, co do ich rzetelności, a w konsekwencji przydatności dla wykorzystania w sprawie; w praktyce należy stwierdzić, że zarzuty skierowane do tego dowodu nie są pozbawione słuszności, mają oparcie w realiach sprawy; - nie bez racji podnosi bowiem prokurator, że „próba dokonywania autonomicznych (własnych) ustaleń dowodowych i to sprzecznych z dokumentacją medyczną” podważa zaufanie do opinii biegłych; biegli w opinii pisemnej oraz ustnej na rozprawie negowali istnienie laryngospazmu, który stanowi w niniejszej sprawie istotną okoliczność dowodową, jest podstawą stawianych oskarżonym zarzutów, dotyczących niewłaściwego przygotowania pokrzywdzonego do zabiegu reintubacji; na rozprawie biegli stwierdzili w sposób nie znoszący sprzeciwu że „ … nie ma sensu dalsza dywagacja broncho lub laryngospazmu, ponieważ te zjawiska nie miały miejsca u pokrzywdzonego. Wracanie do tego to strata czasu…”( k.472); już powyższe pozwala wątpić w obiektywizm biegłych; nadto w opinii pisemnej stwierdzają, że „pojęcie skurcz krtani (laryngospasmus) występuje w karcie „obserwacje” tylko raz… ”( czy to dyskwalifikuje wpis i fakt jego zaistnienia ?– przyp.SO ); w stanowisku biegłych na rozprawie biegły drJ. M.podał też : „ laryngospazmu nie było, to wpisano w emocji, że takie podejrzenie wystąpiło…”( k. 472) ; biegły swoje ustalenia nie oparł na dokumentacji medycznej, w istocie stworzył własny stan faktyczny, podważał zapisy zawarte w dokumentacji medycznej, a następnie dokonał oceny tego ustalonego przez siebie stanu faktycznego; brak jest logicznego wyjaśnienia dlaczego biegli kategorycznie negują wystąpienie laryngospazmu, mimo że wynika z wpisu w dokumentacji medycznej, dokonanego krótko po zdarzeniu przez drM.; jednocześnie biegły drM.podał, że „…każde utrzymywanie rurki intubacyjnej między strunami głosowymi może spowodować ich podrażnienie i skurcz krtani, takie ryzyko istnieje zawsze"; nie bez racji zatem skarżący konstatuje, że nielogiczne jest, że „ biegli definitywnie odrzucają możliwość wystąpienia laryngospazmu, mimo że zawsze występuje takie ryzyko, a w dokumentacji istnieje jednoznaczny wpis o jego zaistnieniu. Od biegłych należałoby oczekiwać rozważenia obu wariantów, nie tylko tego korzystnego dla oskarżonych i uzasadnienia swojego stanowiska”; negując wystąpienie skurczu krtani biegli wskazali inną przyczynę trudności w reintubacji tj. istnienie obrzęku pooperacyjnego, wręcz „masywnego", uniemożliwiającego ocenę źrenic i wnętrza jamy ustnej, co miałoby świadczyć o przyczynie niepowodzenia ponownej intubacji; taki stan występował jednak bezpośrednio po operacji w dniu 22 lipca 2016 r., a nie w dniu 25 lipca; - trudne do zaakceptowania jest opiniowanie biegłych w zakresie daty podania lekuN., który jest lekiem zwiotczającym i którego podanie (lub nie), miało wpływ na odpowiednie przygotowanie pacjenta do zabiegu reintubacji (k. 16 opinii na piśmie oraz opinia ustna k. 472-3.); z kart zleceń wynika, że lekN.podano w dniu 26 lipca 2016 r; tymczasem z niewiadomych powodów biegli stwierdzili, że „… wobec braków w dokumentacji medycznej nie można rozstrzygnąć, nie ma dokładnego wpisu, czy zapis dotyczący podania leku zwiotczającegoN.dotyczył dnia 25 lipca 2016 r. czy 26 lipca 2016 r”. ; na rozprawie ponownie stwierdzono, że „ na podstawie dokumentacji medycznej nie można rozstrzygnąć , czy zapis dotyczący podania leku zwiotczającegoN.dotyczył dnia reintubacji (25 lipca 2016 r.) czy kolejnego (26 lipca 2016 r.)”; ostatecznie wzięto pod uwagę korzystną dla oskarżonych wersję, tj. że podano je 25 lipca 2016 r a biegli zaopiniowali, że „..przyjmując, że zapis ów dotyczył dnia 25 lipca 2016 r. należałoby uznać, że pacjent przed reintubacją był zwiotczany należycie" ; dalej na rozprawie biegli odmiennie stwierdzili, że „…nimbex jest środkiem zwiotczającym mięśnie. Podawany jest w momencie, kiedy analgosedacja jest niewystarczająca, czyli kłóci się z respiratorem.N.jest lekiem jakbym z boku podawanym, jeżeli jest taka potrzeba. Na pewno była potrzeba podania w dniu 26 lipca, a w dniu 25 lipca analgosedacja była wystarczająca, najprawdopodobniej. Jeżeli anestezjolog nie jest w stanie analgosedacji uzyskać pełnego znieczulenia to podaje się środki zwiotczające jakN.. Być może podanieN.25 lipca mogło świadczyć o niewystarczającej analgosedacji. Nie jesteśmy w stanie powiedzieć, kiedyN.zośtał podany; i dalej „…niezależnie czyN.był podany 25 czy 26 to nie zmienia faktu, że analgosedacja była wystarczająca”. wypowiedzi biegłych mogą zatem sugerować brak obiektywizmu, szukanie za wszelką cenę argumentów korzystnych dla oskarżonych; - także selektywnie z punktu widzenia interesu procesowego oskarżonych potraktowana została dokumentacja medyczna; nie sposób bowiem odmówić racji skarżącemu, który kwestionuje pomijanie przy opiniowaniu przez biegłych dokumentacji medycznej, jako dowodu potwierdzającego określony sposób działania lekarzy; tymczasem drM. D.stwierdziła: „ decydującym w naszej ocenie elementem, który świadczy o należytej analgosedacji jest stan pacjenta i nie ma znaczenia, na której karcie i w którym akapicie jest zapis bądź go niema , czy też lek został podany lub nie, bo efekt należyty został osiągnięty, to jest odpowiedni stopień znieczulenia”; a dalej biegli zaopiniowali że „..Jest teoretycznie prawdopodobne, że w chwili rozpoczęcia zabiegu wymiany rurki intubacyjnej (około 13:00), poziom analgosedacji mógł być zbyt płytki. Także teoretycznie, niedostateczne mogło być również zwiotczenie mięśni poprzecznie prążkowanych, bowiem ostatnia dawka esmeronu (rokuronium) została podana o 9:00, a po godzinie 13:00 jej działanie mogło być nieskuteczne….„ i dalej „…w tym czasie mogło dojść do spłycenia analgosedacji w trudnym, a wręcz niemożliwym do określenia stopniu" (str. 16 i 19 opinii.); powyższe stwierdzenia nie zostały jednak przeniesiono do wniosków opinii, wskazano natomiast, że: „Poziom analgosedacji przed przystąpienie do tego zabiegu był wystarczający a analiza dokumentacji medycznej nie pozwala na wykluczenie, iż przed rozpoczęciem procedury podano pacjentowi leki zwiotczające i dodatkowe analgetyki." (s. 27); na rozprawie biegli stwierdzili z kolei , że „kategoryczna ocena poziomu analgosedacji ex post jest niemożliwa. To można zrobić tylko na bieżąco. Nie było żadnych objawów, że była niewystraczająca, tzn. w dokumentacji nie ma żadnych przesłanek”; - biegli w innym miejscu przyjmują, że mimo braku wpisu w dokumentacji medycznej, dane zdarzenie wystąpiło wnioskując, że skoro drM., twierdzi, że „bezpośrednio przed wykonaniem procedury intubacji uN. K. (1)podano jednak dodatkowe porcje leków, nie zapisując tego faktu w dostępnej dokumentacji." to „analiza dokumentacji medycznej nie pozwala na wykluczenie, iż przed rozpoczęciem procedury podano pacjentowi leki zwiotczające i dodatkowe analgetyki"; - powyższe sprzeczności w opiniach biegłych ( opinia przedłożona na piśmie i ustna na rozprawie) pozwalają na uznanie opinii tych biegłych za niejasną i wewnętrznie sprzeczną; nie bez racji bowiem skarżący negują założenia biegłych, że nawet jeśli jakiegoś faktu nie odnotowano w dokumentacji, to nie można wykluczyć, że miał on miejsce, co w istocie podważa sens wykorzystania jakiejkolwiek dokumentacji medycznej w celach dowodowych, bo przecież nie można wykluczyć, że nie jest ona kompletna. Tymczasem opinia jasna to taka, która pozwala na ustalenie i zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów. Pojęcie to swoim zakresem obejmuje nie tylko wnioski końcowe, lecz także sam sposób argumentacji prowadzący do tych wniosków. Tym samym z opinią niejasną będziemy mieli do czynienia zarówno wtedy, gdy wnioski końcowe są niejasne, jak i wtedy, gdy wnioski te nie budzą zastrzeżeń, jednakże sposób ich ustalenia nie jest możliwy do zrozumienia (postanowienie SN z 1.09.1975 r., Z 24/75). Wyrażono też pogląd, że opinia „niejasna" to taka, której sformułowanie nie pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich, lub też zawierająca wewnętrzne sprzeczności, posługująca się nielogicznymi argumentami (postanowienie SN z 26.06.2008 r., IV KK 206/08, Prok. i Pr.-wkł.(...), poz. 20). We wskazanych orzeczeniach Sąd Najwyższy wyraził tezę, że niejasna jest również opinia, która zawiera wewnętrzne sprzeczności; zawsze wewnętrzna sprzeczność powoduje, że nie można w sposób jednoznaczny ustalić jednolitych wniosków. W konsekwencji powyższych szczegółowych uwag, nie sposób zaaprobować stwierdzenia sądu jakoby ” opinia biegłych była przekonująca a jej uzasadnienie wskazywało na tok rozumowania biegłych, który należało ocenić jako logiczny. Brak było dowodów przeciwnych, które osłabiałyby wioski opinii”; w rzeczywistości ocena sądu jest skrajnie lakoniczna a przy tym bezkrytyczna, nie uwzględnia wielu aspektów sprawy, jej złożoności oraz szeregu wątpliwości płynących z ich treści. Wreszcie, w tym stanie rzeczy, wręcz znamiennym jest stwierdzenie Sądu zawarte w uzasadnieniu wyroku, który „Dokumentację medyczną” ocenił jako wiarygodną: „Brak było podstaw do kwestionowania autentyczności dokumentacji lekarskiej zgromadzonej w toku śledztwa. Żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności dokumentów…”. Nie bez racji prokurator kwestionuje też zaniechanie przeprowadzenia przez Sąd dowodu z przesłuchania świadków - personelu medycznego na okoliczności zasad sporządzania i uzupełniania dokumentacji medycznej, standardów i praktyki obowiązującej na oddziale, czy wpisy były robione na bieżąco czy następczo, czy sprawdzano zgodność wpisów z dokumentacją i ordynowanymi lekami, czy występowały sytuacje pomijania leków zleconych i aplikowanych pacjentowi itp. pomimo, że są to okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy; zeznania te mają swoją doniosłość zwłaszcza w sytuacji negowania przez biegłych kompletności wpisów w dokumentacji medycznej; Sąd bezzasadnie zaniechał wezwania ich na rozprawę uznając że ich ponowne i bezpośrednie przesłuchanie nie było konieczne, mimo stosownego wniosku prokuratora ( k. 407 ). Wniosek O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Argumentacja jak wyżej. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy pominął w swych ustaleniach i rozważaniach istotne dowody i fakty, czyniąc swe ustalenia w sprzeczności z nimi co powoduje, że ustalenia faktyczne w sprawie nie zostały poczynione w oparciu o ocenę całokształtu materiału dowodowego. Nadto ocena dowodów nie spełnia wymogówart.7 k.p.k., który obliguje Sąd do dokonania ustaleń faktycznych na podstawie wszystkich dowodów, a nie dowodów traktowanych w sposób wybiórczy. Ponieważ w zaskarżonym wyroku zabrakło też należytej analizy całokształtu zgromadzonych dowodów wyrok uniewinniający oskarżonych jako przedwczesny nie mógł się ostać. Nie do zaaprobowania był brak oceny opinii biegłychL. (...); Sąd w sposób nieuzasadniony przedwcześnie pozbawił w całości ich mocy dowodowej, mając możliwość konwalidowania jej wadliwości polegającej na wykorzystaniu w opinii zeznań osób, które następnie występowały w procesie karnym w charakterze podejrzanych; w toku postępowania odwoławczego dopuszczono uzupełniającą opinię tych biegłych, którzy po zapoznaniu z treścią złożonych wyjaśnień oraz w sytuacji zmiany statusu procesowego ze świadków na oskarżonychT. K. (1)iM. M. (1)i w konsekwencji niemożności uwzględnienia w opinii treści uprzednio złożonych przez nich zeznań, podtrzymali wnioski opinii uprzednio wydanych w sprawie. W zaistniałej sytuacji,, ponieważ opinie tych biegłych nie zostały ocenione przez sąd I instancji, nie zostały wprowadzone do podstawy faktycznej, a przy tym nie są jednoznaczne w niektórych aspektach, zawierają sformułowania i wnioski wymagające dowodzenia i dalszego procedowania, ( choćby w kontekście odmiennych opinii biegłych z(...)wB.), koniecznym było uwzględnienie wniosku skarżących. Dodatkowo wadliwa, skrajnie lakoniczna ocena opinii biegłych z(...)wB.powoduje niemożność konwalidacji uchybienia sądu I instancji także z racji treści zapadłego wyroku oraz treściart. 454 k.p.k. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Zwięźle o powodach utrzymania w mocy 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. konieczność przeprowadzenia na nowo postępowania dowodowego w całości. ☒art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia - opinie biegłychL. (...)nie zostały ocenione przez sąd I instancji, nie zostały wprowadzone do podstawy faktycznej, a przy tym nie są jednoznaczne w niektórych aspektach, zawierają sformułowania i wnioski wymagające dowodzenia i dalszego procedowania, ( choćby w kontekście odmiennych opinii biegłych z(...)wB.); - wadliwa, skrajnie lakoniczna ocena opinii biegłych z(...)wB.powoduje niemożność konwalidacji uchybienia sądu I instancji także z racji treści zapadłego wyroku oraz treściart. 454 k.p.k.; - praktycznie nie istnieją w sprawie dowody, które bez wątpliwości dawałyby podstawę do rozstrzygania o winie lub niewinności oskarżonych; - nie przeprowadzono też dowodu z przesłuchania świadków - personelu medycznego (T. J.,W. B.,A. W.,I. D.M.,K. B.-S.) na okoliczności zasad sporządzania i uzupełniania dokumentacji medycznej, kompletności wpisów w dokumentacji medycznej, ich rzetelności i zgodności z procedurami i standardami. 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ponownie bezpośrednio przeprowadzi dowody, które mają znaczenie dla ustaleń faktycznych, oceny strony przedmiotowej i podmiotowej odpowiedzialności oskarżonych; w szczególności Sąd winien przeprowadzić dowód z opinii biegłychL. (...), przesłuchać biegłych i wobec oczywistych rozbieżności treści powyższej opinii biegłych z opinią biegłych z(...)wB., wyjaśnić je w sposób procesowy, rozważając możliwość konfrontacji biegłych, ewentualnie z zastosowaniemart. 198 § 1 zdanie czwarte k.p.k; zakaz o którym mowa w tym przepisie ma bowiem charakter względny, istnieje możliwość udostępnienia biegłemu innej opinii wówczas, gdy przedmiot opinii powołanego biegłego dotyczy treści tej innej opinii lub tych innych opinii; sąd ten winien jednak ustalić, czy zaistniała sytuacja ma charakter wyjątkowy, dodatkowo zaś zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek; rozpoznając ponownie sprawę rzeczą sądu będzie ocena wiarygodności wyjaśnień oskarżonych i kompletność dokumentacji medycznej pokrzywdzonego ( właśnie w kontekście opinii biegłych i twierdzeń oskarżonego ), celowym wydaje się w tym zakresie przesłuchanie świadków personelu medycznego (T. J.,W. B.,A. W.,I. D.M.,K. B.-S.) na okoliczności zasad sporządzania i uzupełniania dokumentacji medycznej, standardów i praktyki obowiązującej na oddziale, czy wpisy były robione na bieżąco czy następczo itd.); sąd rozpoznający sprawę rozważy też zasadność dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych, jeżeli uzna, że jest to niezbędne dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Finalnie ocena dowodów w ewentualnie sporządzonym uzasadnieniu zapadłego wyroku winna pozostawać w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (art.7 kpk) oraz uwzględniać wszelkie te dalsze wymogi ustawy, jakie przewidziane są w treściart.424 kpk. 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu P unkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 7 PODPIS 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1. Podmiot wnoszący apelację Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27.04.2023 r. w sprawie III K 252/20 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2. Podmiot wnoszący apelację Prokurator Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27.04.2023 r. w sprawie III K 252/20 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana

15/100500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

IV Wydział Karny Odwoławczy

150515050001006_II_K_000266_2024_Uz_2024-11-21_001

II K 266/24

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-12-18 18:00:05.0 CET

2025-01-24 03:00:53.0 CET

15051505

1006

REGULATION, SENTENCE

Sygn. akt II K 266/24 4013-0 Ds 578.2024 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Bartoszycach – II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Mirosław Skowyra Protokolant: stażysta Julia Ciślak przy udziale prokuratora PR w B. – nieobecny, zawiadomiony prawidłowo po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07-10-2024 r. i 07-11-2024 r. sprawy: T. J. , syna P. i M. z domu R. , urodzonego (...) w B. , oskarżonego o to, że: I w dniu 2 kwietnia 2024 r. na tere

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Elżbieta Zięba" xPublisher="ziebae" xEditorFullName="Irmina Ferdycz" xEditor="ferdyczi" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/051505/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000266" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 266/24</xBx></xText> <xText><xBx>4013-0 Ds 578.2024</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 21 listopada 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy w Bartoszycach – II Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący: sędzia Mirosław Skowyra</xBx></xText> <xText><xBx>Protokolant: stażysta Julia Ciślak</xBx></xText> <xText>przy udziale prokuratora PR w <xAnon>B.</xAnon> – nieobecny, zawiadomiony prawidłowo</xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07-10-2024 r. i 07-11-2024 r. sprawy:</xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>T. J.</xAnon>, syna <xAnon>P.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z domu <xAnon>R.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>,</xBx></xText> <xText><xUx>oskarżonego o to, że:</xUx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>w dniu 2 kwietnia 2024 r. na terenie sklepu monopolowego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, w woj. <xAnon> (...)- (...)</xAnon>, dokonał rozboju na osobie <xAnon>E. S.</xAnon> używając przemocy w postaci chwycenia w/w za kark i przyciśnięcia jej głowy do lady w sklepie oraz grożąc jej pozbawieniem życia i zniszczeniem mienia, powodując u pokrzywdzonej zasinienie w okolicy 1/3 części przedramienia lewego, zaczerwienienia skóry w obrębie przedramienia prawego, zasinienia w okolicy prawego nadgarstka i zaczerwienienia skóry głowy w okolicy potylicznej, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 2000 zł na szkodę w/w pokrzywdzonej,</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w dniu 2 kwietnia 2024 r. na terenie sklepu monopolowego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, w woj. <xAnon> (...)- (...)</xAnon>, znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżywe <xAnon>E. S.</xAnon>, w jej obecności,</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>w dniu 2 kwietnia 2024 r. na terenie sklepu monopolowego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, w woj. <xAnon> (...)- (...)</xAnon>, naruszył nietykalność cielesną <xAnon>E. S.</xAnon>, poprzez chwycenie jej z dużą siłą za włosy,</xText> </xUnit> <xText><xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>w dniu 3 kwietnia 2024 r. w <xAnon>B.</xAnon>, w woj. <xAnon> (...)- (...)</xAnon>, wbrew przepisom ustawy, posiadał środki psychotropowe w postaci 1,64 grama <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> </xUnit> <xText>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 2050, z późn. zm.)</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>o r z e k a :</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>T. J.</xAnon></xBx> w ramach czynu zarzucanego mu w pkt I-szym uznaje za winnego tego, że: w dniu 2 kwietnia 2024 r., na terenie sklepu monopolowego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, w woj. <xAnon> (...)- (...)</xAnon>, działając w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 2000 złotych, użył przemocy i groźby bezprawnej wobec <xAnon>E. S.</xAnon> w ten sposób, że groził jej pobiciem oraz chwycił wymienioną za kark i przycisnął jej głowę do lady sklepowej, w wyniku czego spowodował u niej zasinienie w okolicy 1/3 części przedramienia lewego, zaczerwienienia skóry w obrębie przedramienia prawego, zasinienia w okolicy prawego nadgarstka i zaczerwienienia skóry głowy w okolicy potylicznej, który kwalifikuje jako przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink> i za to skazuje go, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink>, przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 34 § 1 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 1 pkt 1a k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 § 1 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>T. J.</xAnon></xBx> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w <xLexLink xArt="art. 216 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt II</xLexLink> czynu wypełniającego znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> i za to skazuje go, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 216;art. 216 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 34 § 1 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 1 pkt 1a k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 § 1 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>T. J.</xAnon></xBx> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w <xLexLink xArt="art. 217 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt III</xLexLink> czynu wypełniającego znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> z tym jedynie ustaleniem, iż nazwisko pokrzywdzonej brzmi <xAnon>S.</xAnon> i za to skazuje go, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 217 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 34 § 1 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 1 pkt 1a k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 § 1 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>T. J.</xAnon></xBx> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w <xLexLink xArt="art. 62 ust. 3 pkt. 4" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">pkt IV</xLexLink> czynu z tym jedynie ustaleniem, iż stanowi on wypadek mniejszej, który kwalifikuje z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 3</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz. U. 2023. 1939 t.j. z póżn.zm.) i za to skazuje go, zaś na podstawie <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz. U. 2023. 1939 t.j. z póżn.zm.) w zw. z <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 34 § 1 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 1 pkt 1a k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 § 1 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1;art. 86 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 i § 3 k.k.</xLexLink> w miejsce orzeczonych w <xLexLink xArt="art. 86 pkt. 1;art. 86 pkt. 2;art. 86 pkt. 3;art. 86 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">punkcie I - IV</xLexLink> jednostkowych kar ograniczenia wolności wymierza oskarżonemu <xBx><xAnon>T. J.</xAnon>, </xBx>przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 34 § 1 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 1 pkt 1a k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35 § 1 k.k.</xLexLink>, karę łączną 2 (dwóch) lat ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U.2023.1939 t.j. z późn.zm.) orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci <xAnon>(...)</xAnon>i kofeiny o łącznej wadze netto 1,265 grama przechowywanych w <xAnon> Magazynie (...)</xAnon> Komendy Wojewódzkiej Policji w <xAnon>O.</xAnon> i orzeka ich zniszczenie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 44 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 195" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 195 k.k.w.</xLexLink> orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego, zabezpieczonego w sprawie i wskazanego w wykazie dowodów rzeczowych jako opakowanie pierwotne, w którym znajdował się biały proszek, przechowywanego w aktach sprawy koperta - k.165 i orzeka pozostawienie go w aktach sprawy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VIII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 ust. 4" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> (Dz.U.2023.1939 t.j. z późn.zm.) orzeka od oskarżonego<xBx> <xAnon>T. J.</xAnon></xBx> nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych na rzecz <xAnon> Stowarzyszenia (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IX</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230 § 2 k.p.k.</xLexLink> orzeka zwrócić oskarżonemu <xBx><xAnon>T. J.</xAnon></xBx> dowody rzeczowe w postaci kwot 1600 złotych i 100 złotych wraz z odsetkami,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">X</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> na poczet wymierzonej w pkt V wyroku kary łącznej ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu <xBx><xAnon>T. J.</xAnon></xBx> okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 3 kwietnia 2024 r., godz. 20:15, do dnia 17 czerwca 2024 r., godz. 10:25, uznając że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności i uznaje ją za wykonaną w wymiarze 150 dni,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">XI</xName> <xText>zasądza od oskarżonego <xBx><xAnon>T. J.</xAnon></xBx> na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości w kwocie 2602,90 złotych, w tym opłatę w kwocie 300 złotych.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right">sędzia Mirosław Skowyra</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Mirosław Skowyra

Elżbieta Zięba

stażysta Julia Ciślak

Irmina Ferdycz

Sygn. akt II K 266/24 4013-0 Ds 578.2024 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Bartoszycach – II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Mirosław Skowyra Protokolant: stażysta Julia Ciślak przy udziale prokuratora PR wB.– nieobecny, zawiadomiony prawidłowo po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07-10-2024 r. i 07-11-2024 r. sprawy: T. J., synaP.iM.z domuR.,urodzonego (...)wB., oskarżonego o to, że: I w dniu 2 kwietnia 2024 r. na terenie sklepu monopolowego przyul. (...)wB., w woj.(...)- (...), dokonał rozboju na osobieE. S.używając przemocy w postaci chwycenia w/w za kark i przyciśnięcia jej głowy do lady w sklepie oraz grożąc jej pozbawieniem życia i zniszczeniem mienia, powodując u pokrzywdzonej zasinienie w okolicy 1/3 części przedramienia lewego, zaczerwienienia skóry w obrębie przedramienia prawego, zasinienia w okolicy prawego nadgarstka i zaczerwienienia skóry głowy w okolicy potylicznej, a następnie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 2000 zł na szkodę w/w pokrzywdzonej, tj. o przestępstwo zart. 280 § 1 k.k. II w dniu 2 kwietnia 2024 r. na terenie sklepu monopolowego przyul. (...)wB., w woj.(...)- (...), znieważył słowami powszechnie uznanymi za obelżyweE. S., w jej obecności, tj. o przestępstwo zart. 216 § 1 k.k. III w dniu 2 kwietnia 2024 r. na terenie sklepu monopolowego przyul. (...)wB., w woj.(...)- (...), naruszył nietykalność cielesnąE. S., poprzez chwycenie jej z dużą siłą za włosy, tj. o przestępstwo zart. 217 § 1 k.k. IV w dniu 3 kwietnia 2024 r. wB., w woj.(...)- (...), wbrew przepisom ustawy, posiadał środki psychotropowe w postaci 1,64 grama(...), tj. o przestępstwo zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 2050, z późn. zm.) o r z e k a : I oskarżonegoT. J.w ramach czynu zarzucanego mu w pkt I-szym uznaje za winnego tego, że: w dniu 2 kwietnia 2024 r., na terenie sklepu monopolowego przyul. (...)wB., w woj.(...)- (...), działając w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 2000 złotych, użył przemocy i groźby bezprawnej wobecE. S.w ten sposób, że groził jej pobiciem oraz chwycił wymienioną za kark i przycisnął jej głowę do lady sklepowej, w wyniku czego spowodował u niej zasinienie w okolicy 1/3 części przedramienia lewego, zaczerwienienia skóry w obrębie przedramienia prawego, zasinienia w okolicy prawego nadgarstka i zaczerwienienia skóry głowy w okolicy potylicznej, który kwalifikuje jako przestępstwo zart. 191 § 2 k.k.i za to skazuje go, zaś na podstawieart. 191 § 2 k.k., przy zastosowaniuart. 37a § 1 k.k.w zw. zart. 34 § 1 pkt 1a k.k.iart. 35 § 1 k.k.wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym, II oskarżonegoT. J.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wpkt IIczynu wypełniającego znamiona przestępstwa zart. 216 § 1 k.k.i za to skazuje go, zaś na podstawieart. 216 § 1 k.k.w zw. zart. 34 § 1 pkt 1a k.k.iart. 35 § 1 k.k.wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym, III oskarżonegoT. J.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wpkt IIIczynu wypełniającego znamiona przestępstwa zart. 217 § 1 k.k.z tym jedynie ustaleniem, iż nazwisko pokrzywdzonej brzmiS.i za to skazuje go, zaś na podstawieart. 217 § 1 k.k.w zw. zart. 34 § 1 pkt 1a k.k.iart. 35 § 1 k.k.wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym, IV oskarżonegoT. J.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wpkt IVczynu z tym jedynie ustaleniem, iż stanowi on wypadek mniejszej, który kwalifikuje zart. 62 ust. 3w zw. zart. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. 2023. 1939 t.j. z póżn.zm.) i za to skazuje go, zaś na podstawieart. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. 2023. 1939 t.j. z póżn.zm.) w zw. zart. 34 § 1 pkt 1a k.k.iart. 35 § 1 k.k.wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym, V na podstawieart. 85 § 1 k.k.iart. 86 § 1 i § 3 k.k.w miejsce orzeczonych wpunkcie I - IVjednostkowych kar ograniczenia wolności wymierza oskarżonemuT. J.,przy zastosowaniuart. 34 § 1 pkt 1a k.k.iart. 35 § 1 k.k., karę łączną 2 (dwóch) lat ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym, VI na podstawieart. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U.2023.1939 t.j. z późn.zm.) orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci(...)i kofeiny o łącznej wadze netto 1,265 grama przechowywanych wMagazynie (...)Komendy Wojewódzkiej Policji wO.i orzeka ich zniszczenie; VII na podstawieart. 44 § 1 k.k.w zw. zart. 195 k.k.w.orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego, zabezpieczonego w sprawie i wskazanego w wykazie dowodów rzeczowych jako opakowanie pierwotne, w którym znajdował się biały proszek, przechowywanego w aktach sprawy koperta - k.165 i orzeka pozostawienie go w aktach sprawy; VIII na podstawieart. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U.2023.1939 t.j. z późn.zm.) orzeka od oskarżonegoT. J.nawiązkę w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych na rzeczStowarzyszenia (...)wW., IX na podstawieart. 230 § 2 k.p.k.orzeka zwrócić oskarżonemuT. J.dowody rzeczowe w postaci kwot 1600 złotych i 100 złotych wraz z odsetkami, X na podstawieart. 63 § 1 k.k.na poczet wymierzonej w pkt V wyroku kary łącznej ograniczenia wolności zalicza oskarżonemuT. J.okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 3 kwietnia 2024 r., godz. 20:15, do dnia 17 czerwca 2024 r., godz. 10:25, uznając że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności i uznaje ją za wykonaną w wymiarze 150 dni, XI zasądza od oskarżonegoT. J.na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości w kwocie 2602,90 złotych, w tym opłatę w kwocie 300 złotych. sędzia Mirosław Skowyra ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) (...)

15/051505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bartoszycach

II Wydział Karny

154505000008403_XXVIII_C_000222_2023_Uz_2024-12-05_001

XXVIII C 222/23

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-12-17 18:00:04.0 CET

2024-12-17 16:15:36.0 CET

15450500

8403

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XXVIII C 222/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia del. Michał Maj Protokolant: protokolant sądowy Emilia Zadrożna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2024 roku w Warszawie sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W. przeciwko M. C. (1) i M. C. (2) o zapłatę 1. oddala powództwo, 2. odstępuje od obciążenia pozwanych kosztami procesu na rzecz powoda. Sygn. a

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Lubańska" xPublisher="ilubanska" xEditorFullName="Iwona Lubańska" xEditor="ilubanska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/450500/0008403/C" xYear="2023" xVolNmbr="000222" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt <xBx>XXVIII C 222/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia <xBx>21 listopada 2024 roku</xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia del. Michał Maj</xText> <xText>Protokolant: protokolant sądowy Emilia Zadrożna</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu <xBx>21 listopada 2024 roku </xBx>w Warszawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon>M. C. (1)</xAnon> i <xAnon>M. C. (2)</xAnon></xBx></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>1. oddala powództwo,</xText> <xText>2. odstępuje od obciążenia pozwanych kosztami procesu na rzecz powoda.</xText> <xText>Sygn. akt <xBx>XXVIII C 222/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód (dalej także jako: bank) w ostatecznie sformułowanym żądaniu (k. 206) wniósł o zasądzenie od pozwanych solidarnie (dalej także jako: kredytobiorcy, konsumenta) odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 100.000,02 zł liczonych od dnia 24 września 2022 r. do dnia 20 października 2023 r.</xText> <xText>Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa.</xText> <xText>Pierwotnie powód dochodził w niniejszej sprawie także roszczeń z tytułu zwrotu kapitału, wynagrodzenia za korzystanie z kapitału i waloryzacji sądowej, jednak w toku postępowania pozew w tej części został skutecznie cofnięty, w rezultacie czego postępowanie zostało umorzone w tym zakresie.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W dniu 7 kwietnia 2008 r. została zawarta umowa kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon>, na podstawie której bank udzielił stronie pozwanej kredytu w kwocie 100.000,00 zł na okres 168 miesięcy w celu refinansowania kredytu hipotecznego <xAnon> (...)</xAnon> udzielonego <xAnon>umową nr (...)</xAnon> z dnia 26-11-2001 przez <xAnon> Bank (...)</xAnon>. Kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej sumę stawki LIBOR CHF 3M i stałej marży banku.</xText> <xText>Kredyt był waloryzowany walutą CHF (§ 1 ust. 3). Raty kapitałowo-odsetkowe miały być spłacane w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży z tabeli kursowej banku obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50 (§ 10 ust. 4). Wcześniejsza spłata całości kredytu lub raty kapitałowo-odsetkowej a także spłata przekraczająca wysokość raty powoduje, że kwota spłaty jest przeliczana po kursie sprzedaży CHF, z tabeli kursowej <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon>, obowiązującym na dzień i godzinę spłaty (§ 12 ust. 5).</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa – k. 23-26.</xIx></xText> <xText>Bank uruchomił kredyt kwotą 100.000,02 zł w dniu 18 kwietnia 2008 r.</xText> <xText>W okresie od dnia 18 kwietnia 2008 r. do dnia 12 maja 2022 r. bank pobrał od strony pozwanej łącznie kwoty: 135.883,25 zł i 15.823,35 CHF.</xText> <xText><xIx>Dowód: zaświadczenie – k. 59-61, 125-144.</xIx></xText> <xText>W dniu 24 sierpnia 2022 r. stronie pozwanej zostało doręczone pismo, w którym strona pozwana została wezwana przez bank do zapłaty w terminie miesiąca kwoty 125.898,37 zł tytułem należności wynikających z nieważności umowy kredytu zawartej przez strony, z czego 100.000,02 zł tytułem równowartości wypłaconego kapitału kredytu i 25.898,35 zł tytułem świadczenia polegającego na korzystaniu z kapitału banku.</xText> <xText><xIx>Dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru - k. 58-64, 145-160.</xIx></xText> <xText>Pozwem z dnia 19 sierpnia 2019 r. oraz pismem z dnia 31 maja 2021 r. kredytobiorcy wnieśli o ustalenie nieważności umowy kredytu zawartej przez strony oraz o zasądzenie na ich rzecz od banku kwot 129.970,89 zł i 3.102,80 CHF z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu wskazano że postanowienia umowy kredytu stanowią niedozwolone postanowienia umowne (<xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § k.c.</xLexLink>), a umowa jest nieważna w całości.</xText> <xText>Pozew ten został złożony do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, w którym został zarejestrowany pod sygnaturą akt VI C 2626/20. Bank wniósł odpowiedź na pozew, w której wskazał, że umowa kredytu nie jest sprzeczna z prawem ani nie zawiera niedozwolonych postanowień umownych.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 18 lutego 2022 r. Sąd Rejonowy w Warszawie ustalił nieważność umowy kredytu zawartej przez strony oraz zasądził od banku na rzecz kredytobiorców kwoty 129.970,89 zł i 3.102,80 CHF z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wskazał, że postanowienia zawarte w § 1 ust. 3a, § 10 ust. 4, § 12 ust. 5 umowy kredytu stanowią niedozwolone postanowienia umowne (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>), a bez nich wykonanie umowy nie jest możliwe, co także uzasadnia stwierdzenie nieważności umowy. W związku z uznaniem, że umowa kredytu jest nieważna, Sąd uwzględnił powództwo o zapłatę i zasądził na rzecz kredytobiorców kwotę stanowiącą równowartość świadczeń nienależnie spełnionych przez kredytobiorców w wykonaniu nieważnej umowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją przez bank. Apelacja ta została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 14 września 2023 r., sygn. XXVII Ca 1211/22.</xText> <xText><xIx>Dowód: wyrok – k. 236, uzasadnienie wyroku – k. 237-259.</xIx></xText> <xText>W dniu 9 października 2023 r. strony zawarły porozumienie kompensacyjne nr/<xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>W ust. 1. porozumienia wskazano, że zgodnie z wyrokiem z dnia 14 września 2023 r. Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie za sygn. XXVII Ca 1211/22 oraz prawomocny wyrokiem z dnia 18 lutego 2022 r., Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w sprawie za sygn. VI C 2626/20 (dalej łącznie jako „Wyrok”), umowa kredytu hipotecznego dla osób fizycznych <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> zawarta pomiędzy bankiem a klientem (dalej jako „Umowa”) jest nieważna (trwale bezskuteczna), a klientowi przysługuje od banku roszczenie o zapłatę kwot wskazanej w postanowieniu § 1 ust. 1 lit a niniejszego porozumienia.</xText> <xText>Między stronami bezspornym jest, iż na skutek stwierdzenia nieważności (trwałej bezskuteczności) umowy: a) klientowi przysługują w stosunku do banku roszczenia o zapłatę opisane w § 1 ust. 1 porozumienia, b) bankowi przysługują w stosunku do klienta roszczenia o zapłatę opisane w postanowieniu w § 1 ust. 3 niniejszego porozumienia (ust. 2.)</xText> <xText>W związku z przysługującym stronom wzajemnymi roszczenia pieniężnymi, w celu ich efektywnego rozliczenia, bank poinformował klienta o możliwości zawarcia porozumienia kompensacyjnego mającego za przedmiot potrącenie wzajemnych niespornych roszczeń stron, tj. roszczenia banku o zwrot wypłaconego kapitału z roszczeniami klienta przysługującymi mu na skutek stwierdzenia nieważności (trwałej bezskuteczności) umowy, a klient wyraził chęć zawarcia porozumienia (ust. 3.).</xText> <xText>Zgodnym zamiarem stron jest określenie niniejszym porozumieniem sposobu rozliczenia pomiędzy stronami wszelkich niespornych, wzajemnie przysługujących im roszczeń wywodzonych z nieważności (trwałej bezskuteczności) umowy (ust. 4.).</xText> <xText>Pełna historia spłat klientów jest dostępna w serwisie transakcyjnym banku (ust. 5).</xText> <xText>Klient, mając pełną świadomość i rozumiejąc skutki dokonywanej czynności prawnej (w tym w szczególności finansowe), które zostały mu wyjaśnione, dobrowolnie zgodził się na wzajemne potrącenie roszczeń stron w zakresie określonym niniejszym porozumieniem (ust. 6.).</xText> <xText>Klient oświadczył, że miał możliwość negocjowania postanowień porozumienia (ust. 7).</xText> <xText>W związku z powyższym strony zawarły porozumienie następującej treści:</xText> <xText>W § 1 ust. 1. strony potwierdziły, że klientowi przysługują następujące roszczenia w stosunku do banku:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>w wykonaniu wyroku o zapłatę kwoty:</xText> </xUnit> <xText>- 129.970,89 zł tytułem zwrotu świadczenia nienależnego;</xText> <xText>- 48.242,41 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie wyliczonych za okres od dnia 11 kwietnia 2019 r. do dnia 9 października 2023 r.;</xText> <xText>- 3.102,80 CHF tytułem zwrotu świadczenia nienależnego;</xText> <xText>- 1.151,93 CHF tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie wyliczonych za okres od dnia 11 kwietnia 2019 r. do dnia 9 października 2023 r.;</xText> <xText>- 5.420,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie wyliczonymi na dzień 9 października 2023 r.</xText> <xText>b) o zapłatę pozostałych należności uiszczonych w wykonaniu umowy, nieobjętych wyrokiem, w wysokości 5 912,36 zł oraz 12.720,55 CHF</xText> <xText>tym samym klientowi przysługują (zasądzone wyrokiem, jak i nim nie objęte) w stosunku do banku o roszczenia o zapłatę w wysokości 189.545,66 zł i 16.969,30 CHF, a więc łącznie roszczenie o zapłatę w wysokości 270.496,01 zł (kwoty zasądzone wyrokiem w CHF oraz nieobjęte wyrokiem spłaty dokonane w CHF, zostały przeliczone na PLN po średnim kursie CHF z dnia 9 października 2023 r. według Tabeli kursów średnich walut obcych publikowanej przez Narodowy Bank Polski na stronie www.npb.pl (dalej jako „Roszczenie Klienta”).</xText> <xText>Klient oświadczył, że żadna z kwoty zasądzonych wyrokiem nie została objęta wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko egzekucyjnego przeciwko bankowi. W przypadku złożenia przez klienta wniosku o nadanie wyrokowi klauzuli wykonalności klient oświadcza, że nie będzie żądał zwrotu kosztów postępowania klauzulowego od banku (§ 1 ust. 2).</xText> <xText>Strony potwierdziły, iż w związku ze stwierdzeniem wyrokiem nieważności (trwałej bezskuteczności) umowy, bankowi przysługuje w stosunku do klienta roszczenie o zapłatę 100.000,02 zł tytułem zwrotu wypłaconego przez bank w wykonaniu umowy kapitału i na dzień zawarcia porozumienia wynoszącym 100.000,02 zł (dalej jako „Roszczenie Banku o Zwrot wypłaconego kapitału) (§ 1 ust. 3.)</xText> <xText>Strony niniejszym porozumieniem dokonują potrącenia roszczenia klienta w wysokości 270.496,01 zł z roszczeniem banku o zwrot wypłaconego kapitału w wysokości 100.000.02 zł, do wysokości niższego z roszczeń, a więc do wysokości 170.495,99 zł (§ 1 ust. 4.).</xText> <xText>Na skutek dokonanego potrącenia, Bank zobowiązany jest do zapłaty na rzecz klienta pozostałej kwoty przysługującego mu roszczenia, tj. 170.495,99 zł, przy czym:</xText> <xText>(i) bank zastrzega, że zaspokojenie wskutek potrącenia roszczenia banku o zwrot wypłaconego kapitału następuje jedynie w części obejmującej wypłacony kapitał kredytu w kwocie nominalnej i nie skutkuje wygaśnięciem w całości zobowiązania obejmującego prawo żądania przez bank od klienta zapłaty dodatkowej kwoty związanej ze zmianą siły nabywczej pieniądza (tj. bank nadal może domagać się zapłaty kwoty wynikającej z waloryzacji kwoty nominalnej kapitału, którego zasadność będzie przedmiotem oceny sądu)</xText> <xText>(ii) klient zastrzega, że zaspokojenie wskutek potrącenia roszczenia klienta następuje jedynie w części obejmującej spełnione świadczenia w kwocie nominalnej i nie skutkuje wygaśnięciem w całości zobowiązania obejmującego prawo żądania przez klienta od banku zapłaty dodatkowej kwoty związanej ze zmianą siły nabywczej pieniądza (tj. klient może nadal domagać się zapłaty kwoty wynikającej z waloryzacji kwoty nominalnej spełnionych świadczeń pieniężnych, którego zasadność będzie przedmiotem oceny sądu) (§ 1 ust. 5).</xText> <xText>Bank zobowiązuje się do zapłaty na rzecz klienta kwoty, o której mowa w ust. 5, w terminie 30 dni od dnia zawarcia porozumienia na rachunek bankowy o numerze: <xAnon> (...)</xAnon> (§ 1 ust. 6.).</xText> <xText>W przypadku braku zapłaty kwoty, o której mowa w ust. 5, w terminie określonym w ust. 6., zostaną naliczone odsetki ustawowe za opóźnienie od następnego dnia po bezskutecznym upływie tego terminu (§ 1 ust. 7).</xText> <xText>W związku z zawartym niniejszego porozumienia kompensacyjnego, w terminie 30 dni od daty jego podpisania, Bank zobowiązuje się cofnąć pozew z zrzeczeniem się roszczenia w sprawie przeciwko klientowi o zwrot nominalnej kwoty wypłaconego kapitału kredytu oraz o zwrot wartości jaką przedstawia świadczenie polegające na umożliwieniu korzystania z kapitału. Bank nie cofnie pozwu w zakresie roszczenia waloryzacyjnego i wynikającego z niego żądania zapłaty dodatkowej kwoty odzwierciedlającej spadek siły nabywczej pieniądza (§ 1 ust. 8).</xText> <xText>Niezależnie od kwoty wskazanej w ust. 5, bank zapłaci klientowi również koszty postępowania przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie sygn. akt VI C 2626/20, po ustaleniu ich wysokości przez referendarza sądowego (ust. 9.).</xText> <xText>W związku z prawomocnym wyrokiem, bank wprowadzi modyfikację w systemie transakcyjnym klientów uwzględniające wyrok sądu, zamknie kredyt hipoteczny oraz poinformuje Biuro Informacji Kredytowej (BIK) o nieważności zobowiązania kredytowej (ust. 10).</xText> <xText>Bank utworzy w systemie transakcyjnym rachunki techniczne prezentujące kwotę wypłaconego przez bank kapitału kredytu oraz dokona księgowań określonych w porozumieniu (ust. 11).</xText> <xText>Strony zobowiązują się współdziałać w zakresie niezbędnym, jaki będzie konieczny do realizacji porozumienia. W szczególności bank zobowiązuje się do sporządzania i wydania w odpowiedniej formie oświadczenia stanowiącego zgodę banku na wykreślenie hipoteki stanowiącej zabezpieczenie umowy, w terminie 30 dni od dnia podpisania porozumienia (ust. 12).</xText> <xText><xIx>Dowód: porozumienie kompensacyjne – k. 190-193.</xIx></xText> <xText>Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły wymienione dokumenty, których treść ani autentyczność nie była kwestionowana przez strony. Powyższe dowody były wystarczające dla oceny stanowisk i żądań stron, a pozostałe dowody nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Sąd pominął dowód z przesłuchania stron, ponieważ był on zbędny, gdyż wszystkie istotne dla rozpoznania sprawy fakty wynikały ze zgromadzonych dokumentów.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Istotą niniejszego sporu pomiędzy stronami są skutki porozumienia kompensacyjnego zawartego między stronami w dniu 20 października 2023 r. Zdaniem strony powodowej, pomimo zawarcia porozumienia, przysługuje jej roszczenie o zasądzenie od pozwanych na jej rzecz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 100.000,02 zł liczonych od dnia 24 września 2022 r. do dnia 20 października 2023 r. Powód wskazał, że pozwani spełnili roszczenie powoda o zwrot kapitału oddanego pozwanemu do dyspozycji na skutek złożenia skutecznego oświadczenia o potrąceniu w następstwie zawartego porozumienia kompensacyjnego, a zatem już po wniesieniu pozwu w niniejszej sprawie.</xText> <xText>W ocenie Sądu w powyższym porozumieniu strony rozliczyły zarówno roszczenie o kapitał kredytu, jak i oraz wszelkie pozostałe roszczenia stron, dokonując potrącenia roszczenia pozwanych z roszczeniem banku, zatem przyjąć należy, że mamy do czynienia ze stanem rzeczy ugodzonej. Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 k.c.</xLexLink> § 1 i 2, oświadczenia woli należy tłumaczyć tak jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których zostało złożone, zasady współżycia społecznego, ustalone zwyczaje, natomiast w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. W ust. 3. porozumienia strony wprost wskazały, że „w związku z przysługującym stronom wzajemnymi rozliczeniami pieniężnymi w celi ich efektywnego rozliczenia, Bank poinformował klienta o możliwości zawarcia porozumienia kompensacyjnego (…)”. Przez cel umowy należy rozumieć stan rzeczy, jaki strony zamierzają osiągnąć przez realizację uprawnień i obowiązków składających się na zobowiązanie mające swoje źródło w umowie. Analiza powyższego ustępu oraz pozostałych zapisów porozumienia wskazuje na to, że zamiarem stron było objęcie porozumieniem wzajemnych roszczeń stron oraz określenie sposobu rozliczenia pomiędzy stronami wszelkich niespornych wzajemnie przysługujących im roszczeń wywodzonych z nieważności umowy. Należy zatem przyjąć, że zgodnie z regułą życzliwej interpretacji również roszczenie odsetkowe powinno podlegać rozliczeniu, gdyż w sposób najszerszy odzwierciedlałoby to wolę stron. Podstawową dyrektywą wykładni oświadczeń woli jest znaczenie, jakie nadałby temu oświadczeniu potencjalny racjonalny odbiorca, dokonujący interpretacji z należytym rozsądkiem. Niezasadnym zdaniem Sądu jest przyjęcie, że odbiorca porozumienia zawartego przez strony dokonałby interpretacji zgodnie z którą nawet po jego zawarciu pozostałyby między stronami jeszcze jakiekolwiek wzajemne rozliczenia, skoro służyć miało ono uregulowaniu stanu rzeczy koncentrującego się wokół rozliczeń, których pierwotnym źródłem była nieważna umowa kredytu.</xText> <xText>W przypadku przyjęcia odmiennego stanowiska, należałoby w ocenie Sądu założyć, że intencją banku było wprowadzenie powodów w błąd i wywołanie mylnego wrażenia, że porozumienie obejmuje wszelkie roszczenia banku (poza jasno wskazaną w treści waloryzacją – § 1 ust. 5 porozumienia). Jeżeli w niniejszym postępowaniu bank nadal żąda odsetek, powinien wskazać to żądanie w sposób wykluczający wszelkie wątpliwości w treści porozumienia. Co więcej, w jedynym postanowieniem porozumienia wskazującym na odsetki ustawowe za opóźnienie jest § 1 ust. 7, który traktuje o odsetkach należnych od powoda, a nie od pozwanych. Co więcej, brzmienie § 1 ust. 8 w ocenie Sądu mogło być przez pozwanych rozumiane w ten sposób, że powód w niniejszej sprawie cofnie pozew w zakresie żądania zapłaty równowartości kapitału kredytu zarówno co do należności głównej, jak i co do żądania odsetkowego. Zatem żądanie odsetek po zawarciu porozumienia powinno zostać uznane za nadużycie prawa podmiotowego w myśl <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> i jako takie podlegać oddaleniu.</xText> <xText><xBx>Koszty procesu.</xBx></xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> Sąd odstąpił od obciążenia pozwanych kosztami procesu na rzecz powoda. Wprawdzie bank wygrał sprawę w zakresie dotyczącym żądania o zwrot udostępnionego kapitału kredytu, ponieważ świadczenie to zostało spełnione przez pozwanych w toku procesu. Jednakże z uwagi na zawarte pomiędzy stronami porozumienie należy przyjąć, że pozwani mogli pozostawać w przeświadczeniu, iż reguluje ono wszelkie roszczenia stron, obciążanie pozwanych kosztami procesu byłoby niesłuszne.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Michał Maj

Iwona Lubańska

protokolant sądowy Emilia Zadrożna

Iwona Lubańska

Sygn. aktXXVIII C 222/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia21 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia del. Michał Maj Protokolant: protokolant sądowy Emilia Zadrożna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu21 listopada 2024 rokuw Warszawie sprawy z powództwa(...) S.A.z siedzibą wW. przeciwkoM. C. (1)iM. C. (2) o zapłatę 1. oddala powództwo, 2. odstępuje od obciążenia pozwanych kosztami procesu na rzecz powoda. Sygn. aktXXVIII C 222/23 UZASADNIENIE Powód (dalej także jako: bank) w ostatecznie sformułowanym żądaniu (k. 206) wniósł o zasądzenie od pozwanych solidarnie (dalej także jako: kredytobiorcy, konsumenta) odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 100.000,02 zł liczonych od dnia 24 września 2022 r. do dnia 20 października 2023 r. Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa. Pierwotnie powód dochodził w niniejszej sprawie także roszczeń z tytułu zwrotu kapitału, wynagrodzenia za korzystanie z kapitału i waloryzacji sądowej, jednak w toku postępowania pozew w tej części został skutecznie cofnięty, w rezultacie czego postępowanie zostało umorzone w tym zakresie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 7 kwietnia 2008 r. została zawarta umowa kredytu nr(...), na podstawie której bank udzielił stronie pozwanej kredytu w kwocie 100.000,00 zł na okres 168 miesięcy w celu refinansowania kredytu hipotecznego(...)udzielonegoumową nr (...)z dnia 26-11-2001 przezBank (...). Kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej sumę stawki LIBOR CHF 3M i stałej marży banku. Kredyt był waloryzowany walutą CHF (§ 1 ust. 3). Raty kapitałowo-odsetkowe miały być spłacane w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży z tabeli kursowej banku obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50 (§ 10 ust. 4). Wcześniejsza spłata całości kredytu lub raty kapitałowo-odsetkowej a także spłata przekraczająca wysokość raty powoduje, że kwota spłaty jest przeliczana po kursie sprzedaży CHF, z tabeli kursowej(...) Banku S.A., obowiązującym na dzień i godzinę spłaty (§ 12 ust. 5). Dowód: umowa – k. 23-26. Bank uruchomił kredyt kwotą 100.000,02 zł w dniu 18 kwietnia 2008 r. W okresie od dnia 18 kwietnia 2008 r. do dnia 12 maja 2022 r. bank pobrał od strony pozwanej łącznie kwoty: 135.883,25 zł i 15.823,35 CHF. Dowód: zaświadczenie – k. 59-61, 125-144. W dniu 24 sierpnia 2022 r. stronie pozwanej zostało doręczone pismo, w którym strona pozwana została wezwana przez bank do zapłaty w terminie miesiąca kwoty 125.898,37 zł tytułem należności wynikających z nieważności umowy kredytu zawartej przez strony, z czego 100.000,02 zł tytułem równowartości wypłaconego kapitału kredytu i 25.898,35 zł tytułem świadczenia polegającego na korzystaniu z kapitału banku. Dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru - k. 58-64, 145-160. Pozwem z dnia 19 sierpnia 2019 r. oraz pismem z dnia 31 maja 2021 r. kredytobiorcy wnieśli o ustalenie nieważności umowy kredytu zawartej przez strony oraz o zasądzenie na ich rzecz od banku kwot 129.970,89 zł i 3.102,80 CHF z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu wskazano że postanowienia umowy kredytu stanowią niedozwolone postanowienia umowne (art. 3851§ k.c.), a umowa jest nieważna w całości. Pozew ten został złożony do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, w którym został zarejestrowany pod sygnaturą akt VI C 2626/20. Bank wniósł odpowiedź na pozew, w której wskazał, że umowa kredytu nie jest sprzeczna z prawem ani nie zawiera niedozwolonych postanowień umownych. Wyrokiem z dnia 18 lutego 2022 r. Sąd Rejonowy w Warszawie ustalił nieważność umowy kredytu zawartej przez strony oraz zasądził od banku na rzecz kredytobiorców kwoty 129.970,89 zł i 3.102,80 CHF z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wskazał, że postanowienia zawarte w § 1 ust. 3a, § 10 ust. 4, § 12 ust. 5 umowy kredytu stanowią niedozwolone postanowienia umowne (art. 3851§ 1 k.c.), a bez nich wykonanie umowy nie jest możliwe, co także uzasadnia stwierdzenie nieważności umowy. W związku z uznaniem, że umowa kredytu jest nieważna, Sąd uwzględnił powództwo o zapłatę i zasądził na rzecz kredytobiorców kwotę stanowiącą równowartość świadczeń nienależnie spełnionych przez kredytobiorców w wykonaniu nieważnej umowy na podstawieart. 405 k.c.w zw. zart. 410 § 1 k.c. Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją przez bank. Apelacja ta została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 14 września 2023 r., sygn. XXVII Ca 1211/22. Dowód: wyrok – k. 236, uzasadnienie wyroku – k. 237-259. W dniu 9 października 2023 r. strony zawarły porozumienie kompensacyjne nr/(...). W ust. 1. porozumienia wskazano, że zgodnie z wyrokiem z dnia 14 września 2023 r. Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie za sygn. XXVII Ca 1211/22 oraz prawomocny wyrokiem z dnia 18 lutego 2022 r., Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w sprawie za sygn. VI C 2626/20 (dalej łącznie jako „Wyrok”), umowa kredytu hipotecznego dla osób fizycznych(...)nr(...)zawarta pomiędzy bankiem a klientem (dalej jako „Umowa”) jest nieważna (trwale bezskuteczna), a klientowi przysługuje od banku roszczenie o zapłatę kwot wskazanej w postanowieniu § 1 ust. 1 lit a niniejszego porozumienia. Między stronami bezspornym jest, iż na skutek stwierdzenia nieważności (trwałej bezskuteczności) umowy: a) klientowi przysługują w stosunku do banku roszczenia o zapłatę opisane w § 1 ust. 1 porozumienia, b) bankowi przysługują w stosunku do klienta roszczenia o zapłatę opisane w postanowieniu w § 1 ust. 3 niniejszego porozumienia (ust. 2.) W związku z przysługującym stronom wzajemnymi roszczenia pieniężnymi, w celu ich efektywnego rozliczenia, bank poinformował klienta o możliwości zawarcia porozumienia kompensacyjnego mającego za przedmiot potrącenie wzajemnych niespornych roszczeń stron, tj. roszczenia banku o zwrot wypłaconego kapitału z roszczeniami klienta przysługującymi mu na skutek stwierdzenia nieważności (trwałej bezskuteczności) umowy, a klient wyraził chęć zawarcia porozumienia (ust. 3.). Zgodnym zamiarem stron jest określenie niniejszym porozumieniem sposobu rozliczenia pomiędzy stronami wszelkich niespornych, wzajemnie przysługujących im roszczeń wywodzonych z nieważności (trwałej bezskuteczności) umowy (ust. 4.). Pełna historia spłat klientów jest dostępna w serwisie transakcyjnym banku (ust. 5). Klient, mając pełną świadomość i rozumiejąc skutki dokonywanej czynności prawnej (w tym w szczególności finansowe), które zostały mu wyjaśnione, dobrowolnie zgodził się na wzajemne potrącenie roszczeń stron w zakresie określonym niniejszym porozumieniem (ust. 6.). Klient oświadczył, że miał możliwość negocjowania postanowień porozumienia (ust. 7). W związku z powyższym strony zawarły porozumienie następującej treści: W § 1 ust. 1. strony potwierdziły, że klientowi przysługują następujące roszczenia w stosunku do banku: a w wykonaniu wyroku o zapłatę kwoty: - 129.970,89 zł tytułem zwrotu świadczenia nienależnego; - 48.242,41 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie wyliczonych za okres od dnia 11 kwietnia 2019 r. do dnia 9 października 2023 r.; - 3.102,80 CHF tytułem zwrotu świadczenia nienależnego; - 1.151,93 CHF tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie wyliczonych za okres od dnia 11 kwietnia 2019 r. do dnia 9 października 2023 r.; - 5.420,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie wyliczonymi na dzień 9 października 2023 r. b) o zapłatę pozostałych należności uiszczonych w wykonaniu umowy, nieobjętych wyrokiem, w wysokości 5 912,36 zł oraz 12.720,55 CHF tym samym klientowi przysługują (zasądzone wyrokiem, jak i nim nie objęte) w stosunku do banku o roszczenia o zapłatę w wysokości 189.545,66 zł i 16.969,30 CHF, a więc łącznie roszczenie o zapłatę w wysokości 270.496,01 zł (kwoty zasądzone wyrokiem w CHF oraz nieobjęte wyrokiem spłaty dokonane w CHF, zostały przeliczone na PLN po średnim kursie CHF z dnia 9 października 2023 r. według Tabeli kursów średnich walut obcych publikowanej przez Narodowy Bank Polski na stronie www.npb.pl (dalej jako „Roszczenie Klienta”). Klient oświadczył, że żadna z kwoty zasądzonych wyrokiem nie została objęta wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko egzekucyjnego przeciwko bankowi. W przypadku złożenia przez klienta wniosku o nadanie wyrokowi klauzuli wykonalności klient oświadcza, że nie będzie żądał zwrotu kosztów postępowania klauzulowego od banku (§ 1 ust. 2). Strony potwierdziły, iż w związku ze stwierdzeniem wyrokiem nieważności (trwałej bezskuteczności) umowy, bankowi przysługuje w stosunku do klienta roszczenie o zapłatę 100.000,02 zł tytułem zwrotu wypłaconego przez bank w wykonaniu umowy kapitału i na dzień zawarcia porozumienia wynoszącym 100.000,02 zł (dalej jako „Roszczenie Banku o Zwrot wypłaconego kapitału) (§ 1 ust. 3.) Strony niniejszym porozumieniem dokonują potrącenia roszczenia klienta w wysokości 270.496,01 zł z roszczeniem banku o zwrot wypłaconego kapitału w wysokości 100.000.02 zł, do wysokości niższego z roszczeń, a więc do wysokości 170.495,99 zł (§ 1 ust. 4.). Na skutek dokonanego potrącenia, Bank zobowiązany jest do zapłaty na rzecz klienta pozostałej kwoty przysługującego mu roszczenia, tj. 170.495,99 zł, przy czym: (i) bank zastrzega, że zaspokojenie wskutek potrącenia roszczenia banku o zwrot wypłaconego kapitału następuje jedynie w części obejmującej wypłacony kapitał kredytu w kwocie nominalnej i nie skutkuje wygaśnięciem w całości zobowiązania obejmującego prawo żądania przez bank od klienta zapłaty dodatkowej kwoty związanej ze zmianą siły nabywczej pieniądza (tj. bank nadal może domagać się zapłaty kwoty wynikającej z waloryzacji kwoty nominalnej kapitału, którego zasadność będzie przedmiotem oceny sądu) (ii) klient zastrzega, że zaspokojenie wskutek potrącenia roszczenia klienta następuje jedynie w części obejmującej spełnione świadczenia w kwocie nominalnej i nie skutkuje wygaśnięciem w całości zobowiązania obejmującego prawo żądania przez klienta od banku zapłaty dodatkowej kwoty związanej ze zmianą siły nabywczej pieniądza (tj. klient może nadal domagać się zapłaty kwoty wynikającej z waloryzacji kwoty nominalnej spełnionych świadczeń pieniężnych, którego zasadność będzie przedmiotem oceny sądu) (§ 1 ust. 5). Bank zobowiązuje się do zapłaty na rzecz klienta kwoty, o której mowa w ust. 5, w terminie 30 dni od dnia zawarcia porozumienia na rachunek bankowy o numerze:(...)(§ 1 ust. 6.). W przypadku braku zapłaty kwoty, o której mowa w ust. 5, w terminie określonym w ust. 6., zostaną naliczone odsetki ustawowe za opóźnienie od następnego dnia po bezskutecznym upływie tego terminu (§ 1 ust. 7). W związku z zawartym niniejszego porozumienia kompensacyjnego, w terminie 30 dni od daty jego podpisania, Bank zobowiązuje się cofnąć pozew z zrzeczeniem się roszczenia w sprawie przeciwko klientowi o zwrot nominalnej kwoty wypłaconego kapitału kredytu oraz o zwrot wartości jaką przedstawia świadczenie polegające na umożliwieniu korzystania z kapitału. Bank nie cofnie pozwu w zakresie roszczenia waloryzacyjnego i wynikającego z niego żądania zapłaty dodatkowej kwoty odzwierciedlającej spadek siły nabywczej pieniądza (§ 1 ust. 8). Niezależnie od kwoty wskazanej w ust. 5, bank zapłaci klientowi również koszty postępowania przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie sygn. akt VI C 2626/20, po ustaleniu ich wysokości przez referendarza sądowego (ust. 9.). W związku z prawomocnym wyrokiem, bank wprowadzi modyfikację w systemie transakcyjnym klientów uwzględniające wyrok sądu, zamknie kredyt hipoteczny oraz poinformuje Biuro Informacji Kredytowej (BIK) o nieważności zobowiązania kredytowej (ust. 10). Bank utworzy w systemie transakcyjnym rachunki techniczne prezentujące kwotę wypłaconego przez bank kapitału kredytu oraz dokona księgowań określonych w porozumieniu (ust. 11). Strony zobowiązują się współdziałać w zakresie niezbędnym, jaki będzie konieczny do realizacji porozumienia. W szczególności bank zobowiązuje się do sporządzania i wydania w odpowiedniej formie oświadczenia stanowiącego zgodę banku na wykreślenie hipoteki stanowiącej zabezpieczenie umowy, w terminie 30 dni od dnia podpisania porozumienia (ust. 12). Dowód: porozumienie kompensacyjne – k. 190-193. Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły wymienione dokumenty, których treść ani autentyczność nie była kwestionowana przez strony. Powyższe dowody były wystarczające dla oceny stanowisk i żądań stron, a pozostałe dowody nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd pominął dowód z przesłuchania stron, ponieważ był on zbędny, gdyż wszystkie istotne dla rozpoznania sprawy fakty wynikały ze zgromadzonych dokumentów. Sąd zważył, co następuje: Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie. Istotą niniejszego sporu pomiędzy stronami są skutki porozumienia kompensacyjnego zawartego między stronami w dniu 20 października 2023 r. Zdaniem strony powodowej, pomimo zawarcia porozumienia, przysługuje jej roszczenie o zasądzenie od pozwanych na jej rzecz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 100.000,02 zł liczonych od dnia 24 września 2022 r. do dnia 20 października 2023 r. Powód wskazał, że pozwani spełnili roszczenie powoda o zwrot kapitału oddanego pozwanemu do dyspozycji na skutek złożenia skutecznego oświadczenia o potrąceniu w następstwie zawartego porozumienia kompensacyjnego, a zatem już po wniesieniu pozwu w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu w powyższym porozumieniu strony rozliczyły zarówno roszczenie o kapitał kredytu, jak i oraz wszelkie pozostałe roszczenia stron, dokonując potrącenia roszczenia pozwanych z roszczeniem banku, zatem przyjąć należy, że mamy do czynienia ze stanem rzeczy ugodzonej. Zgodnie z treściąart. 65 k.c.§ 1 i 2, oświadczenia woli należy tłumaczyć tak jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których zostało złożone, zasady współżycia społecznego, ustalone zwyczaje, natomiast w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. W ust. 3. porozumienia strony wprost wskazały, że „w związku z przysługującym stronom wzajemnymi rozliczeniami pieniężnymi w celi ich efektywnego rozliczenia, Bank poinformował klienta o możliwości zawarcia porozumienia kompensacyjnego (…)”. Przez cel umowy należy rozumieć stan rzeczy, jaki strony zamierzają osiągnąć przez realizację uprawnień i obowiązków składających się na zobowiązanie mające swoje źródło w umowie. Analiza powyższego ustępu oraz pozostałych zapisów porozumienia wskazuje na to, że zamiarem stron było objęcie porozumieniem wzajemnych roszczeń stron oraz określenie sposobu rozliczenia pomiędzy stronami wszelkich niespornych wzajemnie przysługujących im roszczeń wywodzonych z nieważności umowy. Należy zatem przyjąć, że zgodnie z regułą życzliwej interpretacji również roszczenie odsetkowe powinno podlegać rozliczeniu, gdyż w sposób najszerszy odzwierciedlałoby to wolę stron. Podstawową dyrektywą wykładni oświadczeń woli jest znaczenie, jakie nadałby temu oświadczeniu potencjalny racjonalny odbiorca, dokonujący interpretacji z należytym rozsądkiem. Niezasadnym zdaniem Sądu jest przyjęcie, że odbiorca porozumienia zawartego przez strony dokonałby interpretacji zgodnie z którą nawet po jego zawarciu pozostałyby między stronami jeszcze jakiekolwiek wzajemne rozliczenia, skoro służyć miało ono uregulowaniu stanu rzeczy koncentrującego się wokół rozliczeń, których pierwotnym źródłem była nieważna umowa kredytu. W przypadku przyjęcia odmiennego stanowiska, należałoby w ocenie Sądu założyć, że intencją banku było wprowadzenie powodów w błąd i wywołanie mylnego wrażenia, że porozumienie obejmuje wszelkie roszczenia banku (poza jasno wskazaną w treści waloryzacją – § 1 ust. 5 porozumienia). Jeżeli w niniejszym postępowaniu bank nadal żąda odsetek, powinien wskazać to żądanie w sposób wykluczający wszelkie wątpliwości w treści porozumienia. Co więcej, w jedynym postanowieniem porozumienia wskazującym na odsetki ustawowe za opóźnienie jest § 1 ust. 7, który traktuje o odsetkach należnych od powoda, a nie od pozwanych. Co więcej, brzmienie § 1 ust. 8 w ocenie Sądu mogło być przez pozwanych rozumiane w ten sposób, że powód w niniejszej sprawie cofnie pozew w zakresie żądania zapłaty równowartości kapitału kredytu zarówno co do należności głównej, jak i co do żądania odsetkowego. Zatem żądanie odsetek po zawarciu porozumienia powinno zostać uznane za nadużycie prawa podmiotowego w myślart. 5 k.c.i jako takie podlegać oddaleniu. Koszty procesu. Na podstawieart. 102 k.p.c.Sąd odstąpił od obciążenia pozwanych kosztami procesu na rzecz powoda. Wprawdzie bank wygrał sprawę w zakresie dotyczącym żądania o zwrot udostępnionego kapitału kredytu, ponieważ świadczenie to zostało spełnione przez pozwanych w toku procesu. Jednakże z uwagi na zawarte pomiędzy stronami porozumienie należy przyjąć, że pozwani mogli pozostawać w przeświadczeniu, iż reguluje ono wszelkie roszczenia stron, obciążanie pozwanych kosztami procesu byłoby niesłuszne.

15/450500/0008403/C

153000000000503_I_ACa_000845_2024_Uz_2024-11-21_003

I ACa 845/24

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-12-12 18:00:04.0 CET

2024-12-12 10:52:04.0 CET

15300000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 845/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 roku Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Tchórzewski Protokolant starszy sekretarz sądowy Agnieszka Pawlikowska po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 roku w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwa M. T. (1) i M. T. (2) przeciwko (...) Bank spółce akcyjnej we W. o ustalenie i zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku częściowego Sądu Okręgowego w L. z dnia

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Szymaniak" xPublisher="mszymaniak" xEditorFullName="Magdalena Szymaniak" xEditor="mszymaniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="11" xFlag="published" xVolType="15/300000/0000503/ACa" xYear="2024" xVolNmbr="000845" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt I ACa 845/24 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 21 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="161"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="426"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Mariusz Tchórzewski</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>starszy sekretarz sądowy Agnieszka Pawlikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 roku w Lublinie na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>M. T. (1)</xAnon> i <xAnon>M. T. (2)</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Bank spółce akcyjnej</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o ustalenie i zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanego od wyroku częściowego Sądu Okręgowego w <xAnon>L.</xAnon> z dnia 18 października 2023 roku, sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="center">oddala apelację.</xText> <xText><xBx>Sygn. akt I ACa 845/24</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem częściowym z dnia 18.10.2023 r. w sprawie I C 1450/22 Sąd Okręgowy w <xAnon>L.</xAnon> ustalił nieistnienie stosunku zobowiązaniowego w całości pomiędzy stroną powodową, a <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, wynikającego z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do <xAnon> (...)</xAnon> standardowe oprocentowanie, zawartej w dniu 19.06.2007 r.</xText> <xText>Pisemne uzasadnienie wyroku zawarto na kartach 151-169 akt sprawy.</xText> <xText>Wyrok zaskarżył pozwany wnosząc o jego zmianę przez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania przed sądami obu instancji, zgłaszając zarzuty:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenia przepisu prawa procesowego: art. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1;art. 233 § 235(2);art. 233 § 1;art. 233 § 1 pkt. 2;art. 233 § 1 pkt. 5;art. 233 § 1 pkt. 227;art. 233 § 1 pkt. 278;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1, 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 2 i 5, 227, 278 § 1, k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenia przepisów prawa materialnego: <xLexLink xArt="art. 189;art. 365;art. 365 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 i 365 § 1 k.p.c.</xLexLink>, art. <xLexLink xArt="art. 56;art. 58;art. 353(1);art. 358;art. 65;art. 385(1);art. 385(1) § 1;art. 385(1) § 2;art. 385(1) § 385(2)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 56, 58, 353<xSUPx>1</xSUPx>, 358, 65, 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 – 2, 385<xSUPx>2</xSUPx> k.c.</xLexLink></xText> </xUnit> <xText>Zarzuty zawarto na kartach 174v-175v akt sprawy, a ich szczegółowe uzasadnienia na kartach 176v-180.</xText> <xText>Pierwszoplanowo apelujący zakwestionował ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i przeprowadzone postępowanie dowodowe w zakresie wskazującym na: brak wiedzy kredytobiorcy, co do ryzyka kursowego wiążącego się z wybranym dobrowolnie i świadomie kredytem indeksowanym do waluty obcej, brak właściwego pouczenia strony powodowej o ryzyku kursowym, możność dowolnego, jednostronnego ustalania kursów waluty przez bank i rażącego naruszenia interesów kredytobiorcy przy określonych sformułowaniach kontraktu, brak uwzględnienia wyznaczania kursów waluty w oparciu o czynniki rynkowe. Zarzuty naruszenia prawa materialnego sprowadzały się do: kwestionowania: istnienia interesu prawnego strony powodowej w żądaniu ustalenia, możności stwierdzenia nieważności poszczególnych postanowień umownych i całej umowy, oceny abuzywności postanowień umownych wyłącznie w oparciu o literalne ich brzmienie, przy pominięciu aspektu wykonywania umowy przez bank, wadliwe przypisanie postanowieniom umownym zawierającym klauzule waloryzacyjne cech postanowień niedozwolonych, kwestionowania ustalenia braku możności modyfikacji postanowień umownych uznanych za abuzywne lub zastąpienia ich innymi normami ustawowymi dyspozytywnymi oraz uznania, że bez wyeliminowanych postanowień umowa nie może wiązać stron w pozostałej części, uznania przez Sąd, że postanowienia umowy waloryzujące świadczenia stron odnosiły się do głównych świadczeń stron i po ich wyeliminowaniu umowa nie może wiązać stron w pozostałej części, w tym również po ich zastąpieniu innym kursem waluty ustalonym w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 358;art. 358 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 § 2 k.c.</xLexLink></xText> <xText>W odpowiedzi na apelację strona powodowa wnosiła o jej oddalenie.</xText> <xText xALIGNx="center">Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.</xText> <xText>Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Tytułem uwag wstępnych należy przypomnieć, że zaskarżonym wyrokiem, wyraźnie oznaczonym, jako „wyrok częściowy” Sąd Okręgowy rozstrzygnął wyłącznie o jednym z roszczeń głównych – powództwie o ustalenie. Z mocy <xLexLink xArt="art. 365;art. 365 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 365 § 1 k.p.c.</xLexLink> prawomocne przesądzenie zasadności takiego żądania powodów będzie miało fundamentalne, prejudycjalne znaczenie przy dalszym procedowaniu nad zgłoszonym równolegle roszczeniem o zasądzenie zwrotu kwot świadczonych w wyniku wykonywania nieważnej umowy kredytowej, ale wbrew apelującemu nie świadczy to wcale o naruszeniu przez Sąd Okręgowy <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 365;art. 365 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 365 § 1 k.p.c.</xLexLink>, gdyż powodowie mają interes prawny w domaganiu się ustalenia nieistnienia stosunku prawnego z nieważnej umowy, obok prawa domagania się zwrotu świadczeń nienależnych.</xText> <xText><xBx> Niepewność sytuacji prawnej strony powodowej musi mieć charakter obiektywny, a ten występuje tylko wtedy, gdy zachodzi według rozumnej oceny sytuacji. Umowa kredytu zawiera postanowienia dotyczące mechanizmu indeksacji, które potencjalnie mogą być abuzywne. W wypadku ich abuzywności powstaje uzasadniona obiektywnie wątpliwość, czy strony są związane pozostałymi postanowieniami umowy i czy umowa dalej powinna być wykonywana, czy też ich eliminacja powoduje niemożność wykonywania całej umowy, jej nieważność. Powodowie mają prawo do uzyskania odpowiedzi na powyższe pytanie. Najlepszą drogą prawną uzyskania odpowiedzi i rozwiania istniejących wątpliwości, jest powództwo o ustalenie. Sąd II instancji nie stracił z pola widzenia faktu, że powodom przysługuje dalej idące roszczenie o zapłatę, opierane na instytucji prawnej z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> (co do takiej podstawy normatywnej wzajemnych roszczeń kredytodawcy i kredytobiorcy – por. wyrok TSUE z 31.03.2022 r. C-472/20), ale wyłącznie w odniesieniu do świadczeń już spełnionych. <xIx>In </xIx>casu powództwo o zapłatę nie prowadziłoby do definitywnego zakończenia sporu prawnego, strony nadal byłyby związane umową w jej niezrealizowanej części mimo, że zawierałaby ona kwestionowane postanowienia. Co jest bowiem istotne, w ocenie pozwanego zadłużenie powodów istnieje nadal i mimo wytoczenia pozwu [o zapłatę] nie byliby zwolnieni z obowiązku spłaty pozostałych rat kapitałowo-odsetkowych. W konsekwencji, tylko wytoczenie powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego [stwierdzenia nieważności umowy] dawało obecnie powodom gwarancję definitywnego rozstrzygnięcia sporu z pozwanym, co oznaczało, że wypełniona została hipoteza <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> (por. wyroki SA w Lublinie z 28.11.2014 r. I ACa 652/14 i z 9.01.2023 r. I ACa 227/22). Wyrok ustalający, wydany na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> przesądza pomiędzy stronami kwestionowanej czynności prawnej brak obowiązku powodów spełniania dalszych świadczeń na rzecz banku z tytułu zawartej umowy, ale dodatkowo, co istotne w sprawie, kwestionowana – co do ważności – umowa stron rodziła po stronie powodów obowiązek utrzymywania zabezpieczenia rzeczowego kredytu, a wyrok ustalający nieważność umowy zabezpieczanej hipoteką wpisaną do księgi wieczystej jest orzeczeniem sądowym będącym podstawą do dokonania wykreślenia stosownego wpisu w księdze wieczystej (zastępującym tzw. list mazalny banku). </xBx></xText> <xText>Kolejno należy wskazać, że apelacja pozwanego jest wadliwa konstrukcyjnie w odniesieniu do zawartych w niej wniosków i części zarzutów.</xText> <xText>Między innymi pozwany zarzucił naruszenie <xLexLink xArt="art. 227;art. 235;art. 235 § 1;art. 235 § 1 pkt. 2;art. 235 § 1 pkt. 5;art. 235 § 1 pkt. 278" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227, 235 § 1 pkt 2 i 5, 278 k.p.c.</xLexLink> poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego oraz wniósł o kontrolę postanowienia Sądu I instancji i o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i finansów podnosząc, że „pozwanemu należne jest wynagrodzenie za korzystanie z kapitału w sytuacji prawomocnego orzeczenia stwierdzającego nieważność umowy, a przeprowadzenie tego dowodu jest niezbędne dla ustalenia wartości tejże usługi i całościowego rozliczenia zawartej między stronami umowy”.</xText> <xText>Na posiedzeniu w dniu 18.10.2023 r. Sąd postanowił otworzyć zamkniętą rozprawę w części obejmującej roszczenia powodów o zapłatę (i odroczyć) (k.126) oraz wydał wyrok częściowy w zakresie roszczenia powodów o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego pomiędzy stronami wynikającego z nieważnej umowy.</xText> <xText>Wskazana decyzja Sądu I instancji została podjęta „z urzędu” i narusza dyspozycję <xLexLink xArt="art. 317;art. 317 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.317 § 1 k.p.c.</xLexLink>, gdyż wydanie wyroku częściowego może nastąpić jedynie na wniosek powoda (orzecz. SN z 29.05.1935 r. C.I. 441/35 Zb.Urz. 1936/61; orzecz. SN z 6.06.1962 r. 4 CR 930/61 RPEiS 1963/4/254), ale takie naruszenie przepisu prawa procesowego – o ile miałoby wpływ na samą treść rozstrzygnięcia – mogłoby być rozważane przez Sąd II instancji wyłącznie na zarzut zawarty w apelacji (por. uchwała [7] SN z 31.01.2008 r. III CZP 49/07 OSNC 2008/6/55), a bezspornie apelujący bank stosownego zarzutu odnoszonego do <xLexLink xArt="art. 317;art. 317 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 317 § 1 k.p.c.</xLexLink> nie formułował.</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 317;art. 317 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 317 § 1 k.p.c.</xLexLink> Sąd I instancji rozstrzygnął o jednym z roszczeń powodów zgłoszonych, jako główne – powództwie o ustalenie. Co do dalszej części powództwa głównego – żądania zasądzenia zwrotu kondykcji Sąd I instancji będzie musiał kontynuować proces, co <xIx>nota bene</xIx> wprost wynika z przywołanego postanowienia z dnia 18.10.2023 r. W ramach powództwa „o ustalenie” nie może i nie mogło dojść do „całościowego rozliczenia zawartej między stronami umowy”, wbrew apelującemu bankowi w tej części procesu w ogóle nie są rozważane wzajemne rozliczenia stron, ani przysługujące im roszczenia pieniężne. Pominięcie, zatem przez Sąd I instancji wniosku dowodowego powiązanego z tymi kwestiami jest całkowicie irrelewantne dla zapadłego rozstrzygnięcia częściowego, mającego za przedmiot inne kwestie sporne między stronami i w ogóle nie istnieje związek pomiędzy kontestowaną przez apelanta decyzją Sądu w postępowaniu dowodowym, a zapadłym wyrokiem częściowym. Tym samym, równie nieracjonalne było wnioskowanie, by taki dowód został przeprowadzony w postępowaniu apelacyjnym, które w ogóle nie ma za przedmiot pieniężnych rozliczeń stron.</xText> <xText>Istotnie wadliwe, w świetle przywołanej normy prawnej jest, zatem również wnioskowanie apelującego, aby przy rozpoznawaniu apelacji od „wyroku częściowego” Sąd II instancji „oddalił powództwo w całości”, gdyż – co oczywiste - sprawa w części obejmującej żądanie zapłaty w ogóle nie została aktualnie przedstawiona Sądowi odwoławczemu do rozpoznania i w tym zakresie apelacja pozwanego podlegała oddaleniu <xIx>a limine</xIx>.</xText> <xText>Z mocy <xLexLink xArt="art. 317;art. 317 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 317 § 1 k.p.c.</xLexLink> wyrok częściowy jest wyrokiem samoistnym, jednak nie kończy on sporu i nie może zawierać rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Tym samym, mimo zaskarżenia na ogólnych zasadach apelacją, niedopuszczalne jest – wnioskowane przez apelującego – rozstrzygnięcie o kosztach procesu za obie instancje przez Sąd odwoławczy, gdyż takie orzeczenie, z mocy <xLexLink xArt="art. 108" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 k.p.c.</xLexLink> może być zawarte w wyroku kończącym całe postępowanie, przy sumarycznym uwzględnieniu jego wyniku.</xText> <xText>Kolejno należy wskazać, że Sąd Okręgowy – w ramach materii odnoszącej się do powództwa objętego wyrokiem częściowym - odniósł się do przedmiotu sprawy i wszystkich niweczących zarzutów pozwanego, a z uzasadnienia wynika tok rozumowania, który doprowadził Sąd pierwszej instancji do wydania zaskarżonego orzeczenia. Uzasadnienie wyroku Sądu I instancji zawiera niezbędne elementy określone w <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> Wskazane w nim zostały podstawy faktyczne rozstrzygnięcia oraz przepisy prawa, które do poczynionych ustaleń faktycznych zostały zastosowane, z dokładnym omówieniem przyczyn i kierunku ich zastosowania. Nie jest błędem proceduralnym odwoływanie się przez Sąd I instancji do ugruntowanych poglądów doktryny, jak również poglądów orzeczniczych sformułowanych na gruncie innych spraw, które Sąd ten podziela. Oczywiste jest, że skoro Sąd powołał je w uzasadnieniu swojego wyroku i nie wskazał, aby powołał je wyłącznie w celu porównania do przyjmowanego przez siebie odmiennego stanowiska, to znaczy, że uwzględnił je na gruncie przedmiotowej sprawy jako częściowe wyjaśnienie podstawy prawnej wydanego rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Nie jest też uchybieniem ze strony Sądu omówienie podstaw faktycznych i prawnych rozstrzygnięcia w zakresie mniej szczegółowym, czy odmiennym niż oczekiwałaby tego strona apelująca. Jeżeli wywód Sądu zawarty w uzasadnieniu wyroku jest na tyle klarowny, że pozwala na odtworzenie toku rozumowania, który doprowadził do wydania zaskarżonego orzeczenia, a tak jest na gruncie przedmiotowej sprawy, to takie uzasadnienie jest prawidłowe.</xText> <xText>Sąd Okręgowy wskazał, że stan faktyczny sprawy ustalił w oparciu o dowody powołane w uzasadnieniu wyroku, w tym zeznania strony powodowej i świadków pozwanego, ale przede wszystkim w postaci dokumentów, których prawdziwości, autentyczności i zgodności z oryginałem żadna ze stron procesu, reprezentowanych przez profesjonalnych pełnomocników nie kwestionowała i które nie budziły również wątpliwości Sądu. Oczywiste zatem jest, że Sąd uznał za wiarygodne dowody, które wymienił w odniesieniu do poszczególnych ustaleń faktycznych. Przypomnieć, zaś należy, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1;art. 327(1) § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx> § 1 pkt 1 k.p.c.</xLexLink> w takim przypadku Sąd ma obowiązek wyłącznie wskazać dowody na których oparł się przy rekonstrukcji stanu faktycznego i nie musi uzasadniać tak dokonanej oceny ich wiarygodności. Wypełniając nakaz wskazanego przepisu Sąd wyjaśnił również, dlaczego mimo obdarzenia wiarygodnością, odmówił mocy dowodowej zeznaniom innych osób, poza stroną powodową.</xText> <xText>Przypomnieć należy ugruntowaną w judykaturze regułę, że w wypadku wyroku oddalającego apelację, wydanego na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych prawidłowo ustaleń; wystarczy stwierdzenie, że ustalenia sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za własne i tak też czyni w niniejszej sprawie, uwzględniając normę <xLexLink xArt="art. 387;art. 387 § 2(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 387 § 2<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>W zakresie poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych bezsporny był fakt zawarcia przez stronę powodową z pozwanym bankiem umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF, spłacanego w ratach (§ 5), udzielonego na 300 miesięcy (§ 2 ust. 1) w walucie polskiej, ale indeksowanego do waluty obcej (dalej jako umowa kredytowa) oraz treść tej umowy. Bezsporne było zatem to, że zgodnie z powyższą umową, kwota udzielonego kredytu została ustalona w walucie polskiej, jako wartość 105086,17 zł (§ 2 ust. 1) z jednoczesnym zastrzeżeniem, że będzie wyrażona w walucie obcej wg kursu kupna waluty obowiązującego w Banku. Całkowita wypłata kredytu miała nastąpić w walucie polskiej (§ 3 ust. 1 i 2), a strona powodowa zaciągnęła go na sfinansowanie zobowiązań związanych z nabyciem prawa do mieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej (§ 1 ust. 1). Bank miał pobierać odsetki od kredytu w walucie kredytu według zmiennej stopy procentowej (§ 2 ust. 4 i 5). Spłata kredytu i odsetek miała następować w złotych, w kwocie stanowiącej równowartość CHF wg kursu sprzedaży NBP z dnia poprzedzającego wpływ środków do banku (§ 5 ust. 3-5). Zabezpieczeniem rzeczowym kredytu była hipoteka kaucyjna w kwocie 210172,34 zł (§ 11 ust. 1 lit. a).</xText> <xText>Na gruncie przedmiotowej sprawy sporne pomiędzy stronami były natomiast okoliczności faktyczne bezpośrednio poprzedzające zawarcie umowy kredytowej, związane z kwestią odpowiedniego pouczenia kredytobiorcy o skutkach zaciągnięcia kredytu w walucie CHF oraz istnienia w umowie klauzul pozwalających pozwanemu bankowi na jednostronne, dowolne kształtowanie zobowiązań stron. Pozwany zarzucił w tym zakresie, że sąd nie uwzględnił w dostatecznym stopniu dowodów z dokumentów załączonych przez niego do odpowiedzi na pozew, a także wadliwie ocenił za wiarygodne zeznania powodów, odmawiając jednocześnie mocy dowodowej zeznaniom świadka, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych odnośnie przebiegu negocjacji stron poprzedzających zawarcie umowy kredytowej, że kredytobiorca nie został wyczerpująco poinformowany o ryzyku kursowym, że pozwany miał możliwość jednostronnego kształtowania zobowiązań stron oraz że przyjęty w umowie kurs waluty CHF nie miał charakteru rynkowego.</xText> <xText>W powyższym zakresie pozwany sformułował swoje zarzuty przede wszystkim w oparciu o naruszenie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> Przepis ten stanowi, że sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zasad wyrażonych w tym przepisie Sąd I instancji jednak nie naruszył. W orzecznictwie podkreśla się, że zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla strony skarżącej ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla niej oceny materiału dowodowego. Skarżący może co najwyżej wykazywać jedynie to, że sąd naruszył ustanowione w <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296"><xUx>art. 233 § 1</xUx> k.p.c.</xLexLink> zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów oraz że naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (postanowienie SN z dnia 10.01.2002 r., II CKN 572/99). Takowych okoliczności pozwany na gruncie sprawy niniejszej nie wykazał. W ramach zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> przedstawił jedynie własną ocenę stanu faktycznego sprawy, powołując się na dowody, które Sąd I instancji wziął pod uwagę, podobnie jak wynikające z nich okoliczności faktyczne, a jedynie uznał, że nie mają one takiego znaczenia dowodowego, jakie przypisuje im pozwany, względnie na dowody w sprawie zbędne. Dokonując oceny dowodów Sąd I instancji nie przekroczył granic wynikających z powołanej wyżej regulacji. Sąd wyprowadził z zebranego w sprawie materiału dowodowego wnioski logicznie poprawne, oparł swoje przekonanie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych, z zachowaniem zasady bezpośredniości oraz dokonał ich oceny na podstawie rozważenia całego zebranego w sprawie materiału dowodowego.</xText> <xText>Za oczywiście błędny należy uznać zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> w kontekście wadliwej oceny zeznań strony powodowej, mających być konfrontowanymi z dokumentem – oświadczeniem powodów z dnia 19.06.2007 r. (k. 76), z którego to dokumentu miało wynikać zapoznanie się przez powodów z ryzykiem kursowym i wykonanie przez pracowników pozwanego obowiązków informacyjnych w sposób należyty. Zważyć, bowiem należy, że z treści dokumentu wynika jedynie, że kredytobiorca „ma pełną świadomość ryzyka” związanego kredytem nominowanym do waluty obcej, „a w szczególności tego, że niekorzystna zmiana kursu waluty spowoduje wzrost comiesięcznych rat oraz wzrost wartości całego zadłużenia” oraz że został poinformowany „o kosztach obsługi kredytu” m.in. w wypadku niekorzystnej zmiany kursu walutowego, a „informacje te zostały przedstawione w postaci symulacji rat kredytu”. Świadek zeznający w sprawie nie wskazał żadnych konkretnych okoliczności z tym związanych.</xText> <xText>Wbrew zarzutom apelacji kwestia wykonania obowiązku informacyjnego względem strony powodowej nie mogła być, zatem ustalona dowodami zaoferowanymi przez bank. Sąd Okręgowy nie naruszył, zatem <xLexLink xArt="art. 299" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 299 k.p.c.</xLexLink> poprzez przeprowadzenie dowodu z zeznań strony, a więc podmiotu niewątpliwie zainteresowanego korzystnym rozstrzygnięciem sprawy, ani poprzez obdarzenie tego dowodu wiarą. Powszechnie przyjmuje się w judykaturze, że dowód z przesłuchania stron ma charakter posiłkowy i jego przeprowadzenie zależy wyłącznie od uznania Sądu, który ocenia samodzielnie, czy dotychczas zaoferowane mu środki dowodowe okazały się niedostateczne (lub jest ich brak) i czy istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty zostały dostatecznie wyjaśnione, czy przeciwnie (orzeczenie SN z 26.04.1935 r. C.III. 484/34 OSP 1935/3/432). Oznacza to, że negowanie <xIx> a priori</xIx> znaczenia dowodowego zeznań stron (jak czyni apelant) w przewidywaniu ich subiektywnego nastawienia obraża przepisy <xLexLink xArt="art. 299" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 299 i nast. k.p.c.</xLexLink>, skoro Sąd orzekający ma możliwość krytycznej oceny takich zeznań przy uwzględnieniu stopnia ich subiektywności i nie można wbrew ustawie negować samej celowości tego specyficznego dowodu (por. orzeczenie SN z 22.08.1950 r. C 147/50 NP 1951/6, s. 76). Z treści dokumentów zaoferowanych przez strony, z których w ogóle nie wynikało, jakiej treści informacji udzielano kredytobiorcy (poza opisaną, nieujawnioną symulacją wysokości rat kredytu), nie wynikają istotne okoliczności związane z kwestią wypełniania przez pracowników baku obowiązków informacyjnych o ryzyku kursowym. W takiej sytuacji do dyskrecjonalnej władzy sędziego w Sądzie I instancji należało uznanie, czy zaoferowane przez strony dowody dostatecznie potwierdzają, że nakazany obowiązek został dochowany przy udzielaniu informacji powodom i oczywistym jest, że dla ustalenia tych faktów, mających fundamentalne znaczenie w sprawie, Sąd miał prawo dopuścić dowód normowany w <xLexLink xArt="art. 299" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 299 k.p.c.</xLexLink> Apelant nie podważył skutecznie wystąpienia przesłanek dla takiej decyzji w postępowaniu dowodowym. Tym samym, ocena dowodu dokonana przez Sąd Okręgowy w trybie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> nie została <xIx> in casu</xIx> skutecznie podważona.</xText> <xText>Prowadząc postępowanie dowodowe Sąd Okręgowy nie naruszył też <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink>, który określa, jakie fakty są przedmiotem dowodu stanowiąc, iż są to wyłącznie fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Twierdzenie, że przepis ten został naruszony ma rację bytu tylko w sytuacji, gdy wykazane zostanie, iż sąd przeprowadził dowód na okoliczności nie mające istotnego znaczenia w sprawie i ta wadliwość postępowania dowodowego mogła mieć wpływ na wynik sprawy, bądź gdy sąd odmówił przeprowadzenia dowodu na fakty mające istotne znaczenie w sprawie, wadliwie oceniając, że nie mają one takiego charakteru. Natomiast o tym, jakie fakty są istotne decyduje przytoczona w pozwie podstawa faktyczna zgłoszonego w nim żądania w powiązaniu z normą prawa materialnego stanowiącą podstawę prawną orzekania o tym żądaniu (por. wyrok SN z 24.02.2021 r., III USKP 33/21). W sprawie niniejszej kluczowe znaczenie pod względem dowodowym miała treść zawartej przez strony umowy kredytowej oraz okoliczności jej zawarcia. Dowody dotyczące tych okoliczności Sąd I instancji uwzględnił prawidłowo, przez co nie uchybił przepisowi <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Zauważyć końcowo należy, że w ramach rozbudowanych zarzutów dotyczących naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> oraz powiązanych z nim przepisów <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink> apelujący częściowo zakwestionował nie tyle prawidłowość postępowania dowodowego przeprowadzonego przez Sąd I instancji, co ocenę prawną stanu faktycznego sprawy, do której Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części uzasadnienia. Dotyczy to oceny stopnia pouczenia kontrahenta banku o ryzyku wynikającym z zaciągnięcia kredytu w walucie CHF oraz istnienia klauzul umownych dających pozwanemu możliwość jednostronnego kształtowania zobowiązań umownych kontrahenta, jak też skutków ewentualnego wyeliminowania takich klauzul z umowy.</xText> <xText>Konkludując, ustalenia faktyczne Sądu I instancji, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy w zakresie poddanym pod ocenę Sądu II instancji nie budzą wątpliwości i dlatego Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne i czyni z nich podstawę swoich rozważań, podzielając również ocenę dowodów przeprowadzoną w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.</xText> <xText>Naruszenie prawa materialnego może nastąpić poprzez jego błędną wykładnię - czyli poprzez mylne rozumienie treści określonej normy prawnej, albo poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, czyli poprzez błędne uznanie, iż do danego, ustalonego stanu faktycznego ma zastosowanie dany przepis prawa materialnego, albo też odwrotnie, tzn. przepis, który winien mieć zastosowanie w danym stanie faktycznym - nie został zastosowany (postanowienie SN z 15.10.2001 r., I CKN 102/99, postanowienie SN z 28.05.1999 r., I CKN 267/99 Prok. i Pr. 1999/11-12/34, wyrok SN z 19.01.1998 r., I CKN 424/97, OSNC 1998/9/136), ewentualnie poprzez zastosowanie przepisów prawa materialnego do niewystarczająco precyzyjnie ustalonego stanu faktycznego (wyrok SN z 24.11.2011 r. I UK 164/11; wyrok SN z 29.11.2002 r. IV CKN 1632/00, postanowienie SN z 11.03.2003 r. V CKN 1825/00, BSN-IC 2003/12).</xText> <xText>Jeżeli chodzi o charakter prawny umowy kredytowej zawartej przez strony, to z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika<xIx>,</xIx> jak ocenił go Sąd I instancji, czyniąc rozważania odpowiadające umowom o kredyt indeksowany. Umowa stron dotyczyła bowiem kredytu udzielonego w walucie polskiej, ale wyrażonego w walucie obcej, wypłaconego i spłacanego w walucie polskiej, według przyjętego w umowie przelicznika kursu walut. Nie był to kredyt walutowy w ścisłym tego słowa znaczeniu, to jest udzielany i spłacany w walucie obcej.</xText> <xText>Wskazać w tym miejscu należy, że cechą charakterystyczną kredytów denominowanych jest to, że zobowiązanie jest <xIx>a limine</xIx> wyrażone w walucie obcej, harmonogram spłaty kredytu również wyrażony jest w tej samej walucie, natomiast wypłata kredytu i jego spłata następuje w walucie polskiej. W tym przypadku waluta obca nie jest jedynie miernikiem waloryzacji (jak w kredytach indeksowanych), lecz wprost wyraża wartość zobowiązania pieniężnego. Opisane cechy odróżniają kredyty denominowane od kredytów indeksowanych, w których kwota udzielonego kredytu jest wyrażona w złotych polskich, ale na dany dzień (najczęściej dzień uruchomienia kredytu) kwota kapitału kredytu lub jej część przeliczana jest na walutę obcą (wg bieżącego kursu wymiany walut). Tak wyrażona w obcej walucie kwota stanowi następnie podstawę ustalania wysokości rat kapitałowo-odsetkowych, co w konsekwencji prowadzi do ich określania także w walucie obcej, ale ich spłata dokonywana jest już w walucie krajowej, po powrotnym przeliczeniu wg kursu wymiany walut na dany dzień (najczęściej dzień spłaty) (por. H.Ciepła „Dochodzenie roszczeń z umów kredytów frankowych”, Warszawa 2021 r., s.17).</xText> <xText>W tak prawidłowo ustalonym przez Sąd Okręgowy stanie faktycznym sprawy i przy niezasadności zarzutów apelacji odnoszonych do naruszenia prawa procesowego nie zasługiwały na podzielenie zarzuty apelacji odnoszone do norm prawa materialnego.</xText> <xText>Przypomnieć należy, że apelujący generalnie zakwestionował wnioskowania Sądu <xIx>a quo, </xIx>co do istnienia interesu prawnego strony powodowej w żądaniu ustalenia, możności stwierdzenia nieważności poszczególnych postanowień umownych i całej umowy, oceny abuzywności postanowień umownych zawierających waloryzację świadczeń stron, przy pominięciu aspektu wykonywania umowy przez bank, wadliwe przypisanie postanowieniom umownym zawierającym klauzule waloryzacyjne cech postanowień niedozwolonych, braku możności modyfikacji postanowień umownych uznanych za abuzywne lub zastąpienia ich innymi normami ustawowymi dyspozytywnymi oraz uznania, że bez wyeliminowanych postanowień umowa nie może wiązać stron w pozostałej części, uznania przez Sąd, że postanowienia umowy waloryzujące świadczenia stron odnosiły się do głównych świadczeń stron i po ich wyeliminowaniu umowa nie może wiązać stron w pozostałej części, w tym również po ich zastąpieniu innym kursem waluty ustalonym w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 358;art. 358 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 § 2 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd Okręgowy nie naruszył przepisów prawa materialnego w sposób zarzucany mu w apelacji. W odniesieniu do norm wskazanych, jako podstawa rozstrzygnięcia dokonał ich prawidłowej wykładni i zastosowania, natomiast niewadliwie nie zastosował innych przepisów wskazanych w zarzutach środka zaskarżenia, gdyż istotnie w realiach sprawy nie znajdowały one zastosowania.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny aprobuje subsumpcję dokonaną przez Sąd I instancji, a stanowisko apelującego przyjmuje za wyłącznie polemiczne z argumentacją zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i nieprzekonujące, co do naruszenia przywołanych na wstępie przepisów statutu cywilnego mających zastosowanie w sprawie.</xText> <xText>Sądy polskie są jednocześnie sądami unijnymi, których bezwzględnym i bezwarunkowym obowiązkiem jest stosowanie wykładni prawa krajowego w zgodzie z prawem unijnym (jest to nierozerwalnie związane z systemem Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej) tak, by w pełni uwzględniać nie tylko literę, ale i ducha prawa unijnego (E.Łętowska [w] „System prawa prywatnego. Tom 5. Zobowiązania. Część ogólna”, Warszawa 2013 r., s. 30). Oczywistym – w świetle <xIx>acquis communautaire - </xIx>jest także to, że wiążącej wykładni przepisów prawa unijnego dla wszystkich organów stosujących prawo w Unii Europejskiej (w tym, co do korelacji z prawem krajowym państw członkowskich) dokonuje wyłącznie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, będący tzw. „sądem ostatniego słowa” (wyrok TSUE z 31.03.2022 r. C-472/20).</xText> <xText>Kwestia oceny materialnoprawnej postanowień tzw. bankowych „umów frankowych” z kredytobiorcami – konsumentami, w aspekcie istnienia w ich treści postanowień niedozwolonych z <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, w odniesieniu do norm ogólnych art. <xLexLink xArt="art. 56;art. 65;art. 358;art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 56, 65, 358, 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, wpływu eliminacji tych postanowień na możność utrzymania umowy w pozostałej części, bez klauzul abuzywnych lub po ich ewentualnej konwersji na inne postanowienia w oparciu o przepisy ogólne prawa krajowego, a także skutków ustalenia nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z takiej umowy dla sposobu wzajemnego rozliczenia się kontrahentów, wymagalności i charakteru ich roszczeń, przedawnienia, prawa zatrzymania, występowania interesu prawnego po stronie kredytobiorcy w domaganiu się ustalenia nieistnienia stosunku prawnego z nieważnej umowy itp. była już przedmiotem wielokrotnych wypowiedzi zarówno Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, jak też TSUE dokonującego wykładni postanowień dyrektywy 93/13 oraz oceny zgodności praw krajowych z jej postanowieniami.</xText> <xText>Zamiast wielu, należy w tym względzie przywołać orzeczenia:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>Sąd Najwyższy: wyroki z: 22.01.2016 r. (I CSK 1049/14 OSNC 2016/11/134), 1.03.2017 r. (IV CSK 285/16), 13.12.2018 r. (V CSK 559/17), 27.02.2019 r. (II CSK 19/18), 4.04.2019 r. (III CSK 159/17 OSP 2019/12/115), 9.05.2019 r. (I CSK 242/18), 29.10.2019 r. (IV CSK 309/18 OSNC 2020/7-8/64), 27.05.2022 r. (II CSKP 314/22), 29.10.2019 r. (IV CSK 309/18), 16.03.2018 r. (IV CSK 250/17), 28.09.2021 r. (I CSKP 74/21), 2.06.2021 r. (I CSKP 55/21), 11.12.2019 r. (V CSK 382/18), 11.12.2019 r. V CSK 382/18 OSNC ZB.D. 2021/B/20, 10.10.2022 r. (II CSKP 285/22), 8.09.2022 r. (II CSKP 1094/22), 28.09.2021 r. (I CSKP 74/21), 17.03.2022 r. (II CSKP 474/22), 17.03.2022 r. (II CSKP 474/22 i przywołane tam orzecznictwo TSUE), 2.06.2021 r. (I NSNc 178/20), 31.08.2021 r. (I NSNc 93/20), z 28.09.2021 r. I CSKP 74/21), 4.04.2019 r. (III CSK 159/17), 9.05.2019 r. (I CSK 242/18), 29.10.2019 r. (IV CSK 309/18), 7.11.2019 r. (IV CSK 13/19), 27.11.2019 r. (I CSK 438/18), 26.05.2022 r.( II CSKP 650/22 OSNC-ZD 2022/4/48), 4.04.2019 r. (III CSK 159/17, OSP 2019/12/115), 11.12.2019 r., (V CSK 382/18), postanowienia z: 30.09.2022 r. (I CSKP 2071/22), 17.11.2022 r. (I CSK 3161/22), 15.11.2022 r. (I CSK 2909/22), 30.09.2022 r. (I CSK 1857/22), 11.12.2019 r. (V CSK 382/18), 22.01.2016 r. (I CSK 1049/14), 10.05.2022 r. (II CSKP 285/22), 17.11.2023 r. (I CSK 3161/22), 7.12.2022 r. (I CSK 3271/22), 15.11.2022 r. (I CSK 2909/22), 22.12.2022 r. (I CSK 3625/22), 23.08.2022 r. (I CSK 1669/22); 22.12.2022 r. (I CSK 3625/22), 23.08.2022 r. (I CSK 1669/22); 22.12.2022 r. (I CSK 3625/22), uchwały z: 7.05.2021 r. (III CZP 6/21), 6.04.2018 r. (III CZP 114/17 OSNC 2019/3/26), 28.04.2022 r. (III CZP 40/22), 22.05.1991 r. (III CZP 15/91), 6.03.1992 r. (III CZP 141/19),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>Sądy Apelacyjne: wyroki SA w Warszawie z: 23.10.2019 r. (V ACa 567/18), 30.12.2019 r. (VI ACa 361/18), 10.02.2015 r. (V ACa 567/14), 22.09.2020 r. (V ACa 143/20), 13.11.2019 r. (I ACa 674/18), 4.09.2020 r. (V ACa 44/19), 29.01.2020 r. (I ACa 67/19), wyroki SA w Lublinie z: 28.11.2014 r. (I ACa 652/14), 9.01.2023 r. (I ACa 227/22), 28.02.2023 r. (I ACa 833/22), 28.02.2023 r. (I ACa 833/22), wyrok SA w Szczecinie z 12.03.2020 r. (I ACa 257/19), wyroki SA w Białymstoku z: 20.02.2020 r. (I ACa 635/19 OSA 2020/2/5), 14.12.2017 r. (I ACa 447/17), wyrok SA w Gdańsku z 4.02.2022 r. (V ACa 340/21),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>TSUE: wyroki z: 10.06.2021 r. C-776/19, 18.11.2021 r. C-212/20, C-776/19 do C-782/19, pkt 94, 16.01.2014 r., Constructora Principado, <xUx> C-226/12</xUx>, EU:C:2014:10, pkt 23, 20.09.2017 r. C-186/16, 3.10.2019 r. C-260/18, 29.04.2021 r. C-19/20, 8.09.2022 r. C-80/22, C-81/22, C-82/22, 3.10.2019 r. C-260/18), 3.10.2019 r. C-260/18 Kamil Dziubak, 31.03.2022 r. C-472/20, 8.05.2024 r. C-424/22, 11.12.2023 r. C-756/22, 14.12.2023 r. C-38/22, 7.04.2023 r. C-140/22, 12.01.2024 r. C-488/23, 23.11.2023 r. C-331/22, 7.12.2023 r. C-140/22,16.06.2023 r. C-520/21, 30.04.2014, C-26/13, Árpad Kasler i Hajnalka Kaslerne Rabai v. OTP Jelzal OGBank ZRT, ZOTSiS 2014, nr 4, poz. I-282, 10.06.2021 r., C - 776/19, VB i in. przeciwko BNP Paribas Personal Finance SA, 14.03.2019 r. C-118/17, pkt 52; 5.06.2019 r. C-38/17, pkt 43, 29.04.2021 r. C-19/20, 10.06.2021 r. C-779/19 do C-782/19, 21.12.2016 r. w połączonych sprawach C-154/15, C-307/15, C-308/15 i C-618/10.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>We wskazanych judykatach jednoznacznie przesądzono kwestie materialnoprawne związane z „umowami frankowymi” z udziałem konsumentów akcentowane w apelacji banku, zarówno w zakresie powództw „o ustalenie”, jak też „o zapłatę”, w sposób przyjęty przez Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku, a ostatecznie stanowisko to zostało potwierdzone w najnowszym judykacie - zasadzie prawnej – uchwale pełnego składu Izby Cywilnej SN z 25.04.2024 r. (III CZP 25/22).</xText> <xText>Sąd Okręgowy zastosował, zatem przepisy prawa materialnego zgodnie z wykładnią wynikającą z przywołanej judykatury i bezspornym jest, że argumenty apelacji odnoszone do zarzutów naruszenia prawa materialnego odwołują się do stanowiska doktryny i tych wypowiedzi judykacyjnych, które nie są już podtrzymywane i wiążące. Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą sprawę przyjmuje, zatem za własne stanowisko Sądu <xIx>a quo</xIx>, bez potrzeby ponownego jego wyrażania zwłaszcza, że będące jego podstawą wskazane wypowiedzi sądów i Trybunału są powszechnie znane i ogólnodostępne.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink>, orzeczono, jak w sentencji uwzględniając okoliczność, że wyrok Sąd odwoławczego nie kończy postępowania i o kosztach niniejszego postępowania apelacyjnego rozstrzygnie Sąd Okręgowy w trybie <xLexLink xArt="art. 108" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 k.p.c.</xLexLink>, w wyroku końcowym, przy uwzględnieniu ostatecznego wyniku całego postępowania.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Mariusz Tchórzewski

Magdalena Szymaniak

starszy sekretarz sądowy Agnieszka Pawlikowska

Magdalena Szymaniak

Sygn. akt I ACa 845/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 roku Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Tchórzewski Protokolant starszy sekretarz sądowy Agnieszka Pawlikowska po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 roku w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwaM. T. (1)iM. T. (2) przeciwko(...) Bank spółce akcyjnejweW. o ustalenie i zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku częściowego Sądu Okręgowego wL.z dnia 18 października 2023 roku, sygn. akt(...) oddala apelację. Sygn. akt I ACa 845/24 UZASADNIENIE Wyrokiem częściowym z dnia 18.10.2023 r. w sprawie I C 1450/22 Sąd Okręgowy wL.ustalił nieistnienie stosunku zobowiązaniowego w całości pomiędzy stroną powodową, a(...) Bank S.A.weW., wynikającego z umowy kredytu hipotecznego nominowanego do(...)standardowe oprocentowanie, zawartej w dniu 19.06.2007 r. Pisemne uzasadnienie wyroku zawarto na kartach 151-169 akt sprawy. Wyrok zaskarżył pozwany wnosząc o jego zmianę przez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania przed sądami obu instancji, zgłaszając zarzuty: 1 naruszenia przepisu prawa procesowego: art.art. 233 § 1, 2352§ 1 pkt 2 i 5, 227, 278 § 1, k.p.c. 1 naruszenia przepisów prawa materialnego:art. 189 i 365 § 1 k.p.c., art.art. 56, 58, 3531, 358, 65, 3851§ 1 – 2, 3852k.c. Zarzuty zawarto na kartach 174v-175v akt sprawy, a ich szczegółowe uzasadnienia na kartach 176v-180. Pierwszoplanowo apelujący zakwestionował ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i przeprowadzone postępowanie dowodowe w zakresie wskazującym na: brak wiedzy kredytobiorcy, co do ryzyka kursowego wiążącego się z wybranym dobrowolnie i świadomie kredytem indeksowanym do waluty obcej, brak właściwego pouczenia strony powodowej o ryzyku kursowym, możność dowolnego, jednostronnego ustalania kursów waluty przez bank i rażącego naruszenia interesów kredytobiorcy przy określonych sformułowaniach kontraktu, brak uwzględnienia wyznaczania kursów waluty w oparciu o czynniki rynkowe. Zarzuty naruszenia prawa materialnego sprowadzały się do: kwestionowania: istnienia interesu prawnego strony powodowej w żądaniu ustalenia, możności stwierdzenia nieważności poszczególnych postanowień umownych i całej umowy, oceny abuzywności postanowień umownych wyłącznie w oparciu o literalne ich brzmienie, przy pominięciu aspektu wykonywania umowy przez bank, wadliwe przypisanie postanowieniom umownym zawierającym klauzule waloryzacyjne cech postanowień niedozwolonych, kwestionowania ustalenia braku możności modyfikacji postanowień umownych uznanych za abuzywne lub zastąpienia ich innymi normami ustawowymi dyspozytywnymi oraz uznania, że bez wyeliminowanych postanowień umowa nie może wiązać stron w pozostałej części, uznania przez Sąd, że postanowienia umowy waloryzujące świadczenia stron odnosiły się do głównych świadczeń stron i po ich wyeliminowaniu umowa nie może wiązać stron w pozostałej części, w tym również po ich zastąpieniu innym kursem waluty ustalonym w oparciu o przepisart. 358 § 2 k.c. W odpowiedzi na apelację strona powodowa wnosiła o jej oddalenie. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Tytułem uwag wstępnych należy przypomnieć, że zaskarżonym wyrokiem, wyraźnie oznaczonym, jako „wyrok częściowy” Sąd Okręgowy rozstrzygnął wyłącznie o jednym z roszczeń głównych – powództwie o ustalenie. Z mocyart. 365 § 1 k.p.c.prawomocne przesądzenie zasadności takiego żądania powodów będzie miało fundamentalne, prejudycjalne znaczenie przy dalszym procedowaniu nad zgłoszonym równolegle roszczeniem o zasądzenie zwrotu kwot świadczonych w wyniku wykonywania nieważnej umowy kredytowej, ale wbrew apelującemu nie świadczy to wcale o naruszeniu przez Sąd Okręgowyart. 189 k.p.c.w zw. zart. 365 § 1 k.p.c., gdyż powodowie mają interes prawny w domaganiu się ustalenia nieistnienia stosunku prawnego z nieważnej umowy, obok prawa domagania się zwrotu świadczeń nienależnych. Niepewność sytuacji prawnej strony powodowej musi mieć charakter obiektywny, a ten występuje tylko wtedy, gdy zachodzi według rozumnej oceny sytuacji. Umowa kredytu zawiera postanowienia dotyczące mechanizmu indeksacji, które potencjalnie mogą być abuzywne. W wypadku ich abuzywności powstaje uzasadniona obiektywnie wątpliwość, czy strony są związane pozostałymi postanowieniami umowy i czy umowa dalej powinna być wykonywana, czy też ich eliminacja powoduje niemożność wykonywania całej umowy, jej nieważność. Powodowie mają prawo do uzyskania odpowiedzi na powyższe pytanie. Najlepszą drogą prawną uzyskania odpowiedzi i rozwiania istniejących wątpliwości, jest powództwo o ustalenie. Sąd II instancji nie stracił z pola widzenia faktu, że powodom przysługuje dalej idące roszczenie o zapłatę, opierane na instytucji prawnej zart. 410 k.c.(co do takiej podstawy normatywnej wzajemnych roszczeń kredytodawcy i kredytobiorcy – por. wyrok TSUE z 31.03.2022 r. C-472/20), ale wyłącznie w odniesieniu do świadczeń już spełnionych.Incasu powództwo o zapłatę nie prowadziłoby do definitywnego zakończenia sporu prawnego, strony nadal byłyby związane umową w jej niezrealizowanej części mimo, że zawierałaby ona kwestionowane postanowienia. Co jest bowiem istotne, w ocenie pozwanego zadłużenie powodów istnieje nadal i mimo wytoczenia pozwu [o zapłatę] nie byliby zwolnieni z obowiązku spłaty pozostałych rat kapitałowo-odsetkowych. W konsekwencji, tylko wytoczenie powództwa o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego [stwierdzenia nieważności umowy] dawało obecnie powodom gwarancję definitywnego rozstrzygnięcia sporu z pozwanym, co oznaczało, że wypełniona została hipotezaart. 189 k.p.c.(por. wyroki SA w Lublinie z 28.11.2014 r. I ACa 652/14 i z 9.01.2023 r. I ACa 227/22). Wyrok ustalający, wydany na podstawieart. 189 k.p.c.przesądza pomiędzy stronami kwestionowanej czynności prawnej brak obowiązku powodów spełniania dalszych świadczeń na rzecz banku z tytułu zawartej umowy, ale dodatkowo, co istotne w sprawie, kwestionowana – co do ważności – umowa stron rodziła po stronie powodów obowiązek utrzymywania zabezpieczenia rzeczowego kredytu, a wyrok ustalający nieważność umowy zabezpieczanej hipoteką wpisaną do księgi wieczystej jest orzeczeniem sądowym będącym podstawą do dokonania wykreślenia stosownego wpisu w księdze wieczystej (zastępującym tzw. list mazalny banku). Kolejno należy wskazać, że apelacja pozwanego jest wadliwa konstrukcyjnie w odniesieniu do zawartych w niej wniosków i części zarzutów. Między innymi pozwany zarzucił naruszenieart. 227, 235 § 1 pkt 2 i 5, 278 k.p.c.poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego oraz wniósł o kontrolę postanowienia Sądu I instancji i o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i finansów podnosząc, że „pozwanemu należne jest wynagrodzenie za korzystanie z kapitału w sytuacji prawomocnego orzeczenia stwierdzającego nieważność umowy, a przeprowadzenie tego dowodu jest niezbędne dla ustalenia wartości tejże usługi i całościowego rozliczenia zawartej między stronami umowy”. Na posiedzeniu w dniu 18.10.2023 r. Sąd postanowił otworzyć zamkniętą rozprawę w części obejmującej roszczenia powodów o zapłatę (i odroczyć) (k.126) oraz wydał wyrok częściowy w zakresie roszczenia powodów o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego pomiędzy stronami wynikającego z nieważnej umowy. Wskazana decyzja Sądu I instancji została podjęta „z urzędu” i narusza dyspozycjęart.317 § 1 k.p.c., gdyż wydanie wyroku częściowego może nastąpić jedynie na wniosek powoda (orzecz. SN z 29.05.1935 r. C.I. 441/35 Zb.Urz. 1936/61; orzecz. SN z 6.06.1962 r. 4 CR 930/61 RPEiS 1963/4/254), ale takie naruszenie przepisu prawa procesowego – o ile miałoby wpływ na samą treść rozstrzygnięcia – mogłoby być rozważane przez Sąd II instancji wyłącznie na zarzut zawarty w apelacji (por. uchwała [7] SN z 31.01.2008 r. III CZP 49/07 OSNC 2008/6/55), a bezspornie apelujący bank stosownego zarzutu odnoszonego doart. 317 § 1 k.p.c.nie formułował. W myślart. 317 § 1 k.p.c.Sąd I instancji rozstrzygnął o jednym z roszczeń powodów zgłoszonych, jako główne – powództwie o ustalenie. Co do dalszej części powództwa głównego – żądania zasądzenia zwrotu kondykcji Sąd I instancji będzie musiał kontynuować proces, conota benewprost wynika z przywołanego postanowienia z dnia 18.10.2023 r. W ramach powództwa „o ustalenie” nie może i nie mogło dojść do „całościowego rozliczenia zawartej między stronami umowy”, wbrew apelującemu bankowi w tej części procesu w ogóle nie są rozważane wzajemne rozliczenia stron, ani przysługujące im roszczenia pieniężne. Pominięcie, zatem przez Sąd I instancji wniosku dowodowego powiązanego z tymi kwestiami jest całkowicie irrelewantne dla zapadłego rozstrzygnięcia częściowego, mającego za przedmiot inne kwestie sporne między stronami i w ogóle nie istnieje związek pomiędzy kontestowaną przez apelanta decyzją Sądu w postępowaniu dowodowym, a zapadłym wyrokiem częściowym. Tym samym, równie nieracjonalne było wnioskowanie, by taki dowód został przeprowadzony w postępowaniu apelacyjnym, które w ogóle nie ma za przedmiot pieniężnych rozliczeń stron. Istotnie wadliwe, w świetle przywołanej normy prawnej jest, zatem również wnioskowanie apelującego, aby przy rozpoznawaniu apelacji od „wyroku częściowego” Sąd II instancji „oddalił powództwo w całości”, gdyż – co oczywiste - sprawa w części obejmującej żądanie zapłaty w ogóle nie została aktualnie przedstawiona Sądowi odwoławczemu do rozpoznania i w tym zakresie apelacja pozwanego podlegała oddaleniua limine. Z mocyart. 317 § 1 k.p.c.wyrok częściowy jest wyrokiem samoistnym, jednak nie kończy on sporu i nie może zawierać rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Tym samym, mimo zaskarżenia na ogólnych zasadach apelacją, niedopuszczalne jest – wnioskowane przez apelującego – rozstrzygnięcie o kosztach procesu za obie instancje przez Sąd odwoławczy, gdyż takie orzeczenie, z mocyart. 108 k.p.c.może być zawarte w wyroku kończącym całe postępowanie, przy sumarycznym uwzględnieniu jego wyniku. Kolejno należy wskazać, że Sąd Okręgowy – w ramach materii odnoszącej się do powództwa objętego wyrokiem częściowym - odniósł się do przedmiotu sprawy i wszystkich niweczących zarzutów pozwanego, a z uzasadnienia wynika tok rozumowania, który doprowadził Sąd pierwszej instancji do wydania zaskarżonego orzeczenia. Uzasadnienie wyroku Sądu I instancji zawiera niezbędne elementy określone wart. 3271§ 1 k.p.c.Wskazane w nim zostały podstawy faktyczne rozstrzygnięcia oraz przepisy prawa, które do poczynionych ustaleń faktycznych zostały zastosowane, z dokładnym omówieniem przyczyn i kierunku ich zastosowania. Nie jest błędem proceduralnym odwoływanie się przez Sąd I instancji do ugruntowanych poglądów doktryny, jak również poglądów orzeczniczych sformułowanych na gruncie innych spraw, które Sąd ten podziela. Oczywiste jest, że skoro Sąd powołał je w uzasadnieniu swojego wyroku i nie wskazał, aby powołał je wyłącznie w celu porównania do przyjmowanego przez siebie odmiennego stanowiska, to znaczy, że uwzględnił je na gruncie przedmiotowej sprawy jako częściowe wyjaśnienie podstawy prawnej wydanego rozstrzygnięcia. Nie jest też uchybieniem ze strony Sądu omówienie podstaw faktycznych i prawnych rozstrzygnięcia w zakresie mniej szczegółowym, czy odmiennym niż oczekiwałaby tego strona apelująca. Jeżeli wywód Sądu zawarty w uzasadnieniu wyroku jest na tyle klarowny, że pozwala na odtworzenie toku rozumowania, który doprowadził do wydania zaskarżonego orzeczenia, a tak jest na gruncie przedmiotowej sprawy, to takie uzasadnienie jest prawidłowe. Sąd Okręgowy wskazał, że stan faktyczny sprawy ustalił w oparciu o dowody powołane w uzasadnieniu wyroku, w tym zeznania strony powodowej i świadków pozwanego, ale przede wszystkim w postaci dokumentów, których prawdziwości, autentyczności i zgodności z oryginałem żadna ze stron procesu, reprezentowanych przez profesjonalnych pełnomocników nie kwestionowała i które nie budziły również wątpliwości Sądu. Oczywiste zatem jest, że Sąd uznał za wiarygodne dowody, które wymienił w odniesieniu do poszczególnych ustaleń faktycznych. Przypomnieć, zaś należy, że zgodnie zart. 3271§ 1 pkt 1 k.p.c.w takim przypadku Sąd ma obowiązek wyłącznie wskazać dowody na których oparł się przy rekonstrukcji stanu faktycznego i nie musi uzasadniać tak dokonanej oceny ich wiarygodności. Wypełniając nakaz wskazanego przepisu Sąd wyjaśnił również, dlaczego mimo obdarzenia wiarygodnością, odmówił mocy dowodowej zeznaniom innych osób, poza stroną powodową. Przypomnieć należy ugruntowaną w judykaturze regułę, że w wypadku wyroku oddalającego apelację, wydanego na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych prawidłowo ustaleń; wystarczy stwierdzenie, że ustalenia sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za własne i tak też czyni w niniejszej sprawie, uwzględniając normęart. 387 § 21k.p.c. W zakresie poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych bezsporny był fakt zawarcia przez stronę powodową z pozwanym bankiem umowy kredytu hipotecznego nominowanego do CHF, spłacanego w ratach (§ 5), udzielonego na 300 miesięcy (§ 2 ust. 1) w walucie polskiej, ale indeksowanego do waluty obcej (dalej jako umowa kredytowa) oraz treść tej umowy. Bezsporne było zatem to, że zgodnie z powyższą umową, kwota udzielonego kredytu została ustalona w walucie polskiej, jako wartość 105086,17 zł (§ 2 ust. 1) z jednoczesnym zastrzeżeniem, że będzie wyrażona w walucie obcej wg kursu kupna waluty obowiązującego w Banku. Całkowita wypłata kredytu miała nastąpić w walucie polskiej (§ 3 ust. 1 i 2), a strona powodowa zaciągnęła go na sfinansowanie zobowiązań związanych z nabyciem prawa do mieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej (§ 1 ust. 1). Bank miał pobierać odsetki od kredytu w walucie kredytu według zmiennej stopy procentowej (§ 2 ust. 4 i 5). Spłata kredytu i odsetek miała następować w złotych, w kwocie stanowiącej równowartość CHF wg kursu sprzedaży NBP z dnia poprzedzającego wpływ środków do banku (§ 5 ust. 3-5). Zabezpieczeniem rzeczowym kredytu była hipoteka kaucyjna w kwocie 210172,34 zł (§ 11 ust. 1 lit. a). Na gruncie przedmiotowej sprawy sporne pomiędzy stronami były natomiast okoliczności faktyczne bezpośrednio poprzedzające zawarcie umowy kredytowej, związane z kwestią odpowiedniego pouczenia kredytobiorcy o skutkach zaciągnięcia kredytu w walucie CHF oraz istnienia w umowie klauzul pozwalających pozwanemu bankowi na jednostronne, dowolne kształtowanie zobowiązań stron. Pozwany zarzucił w tym zakresie, że sąd nie uwzględnił w dostatecznym stopniu dowodów z dokumentów załączonych przez niego do odpowiedzi na pozew, a także wadliwie ocenił za wiarygodne zeznania powodów, odmawiając jednocześnie mocy dowodowej zeznaniom świadka, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych odnośnie przebiegu negocjacji stron poprzedzających zawarcie umowy kredytowej, że kredytobiorca nie został wyczerpująco poinformowany o ryzyku kursowym, że pozwany miał możliwość jednostronnego kształtowania zobowiązań stron oraz że przyjęty w umowie kurs waluty CHF nie miał charakteru rynkowego. W powyższym zakresie pozwany sformułował swoje zarzuty przede wszystkim w oparciu o naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.Przepis ten stanowi, że sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zasad wyrażonych w tym przepisie Sąd I instancji jednak nie naruszył. W orzecznictwie podkreśla się, że zarzut obrazyart. 233 § 1 k.p.c.nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla strony skarżącej ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla niej oceny materiału dowodowego. Skarżący może co najwyżej wykazywać jedynie to, że sąd naruszył ustanowione wart. 233 § 1k.p.c.zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów oraz że naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (postanowienie SN z dnia 10.01.2002 r., II CKN 572/99). Takowych okoliczności pozwany na gruncie sprawy niniejszej nie wykazał. W ramach zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.przedstawił jedynie własną ocenę stanu faktycznego sprawy, powołując się na dowody, które Sąd I instancji wziął pod uwagę, podobnie jak wynikające z nich okoliczności faktyczne, a jedynie uznał, że nie mają one takiego znaczenia dowodowego, jakie przypisuje im pozwany, względnie na dowody w sprawie zbędne. Dokonując oceny dowodów Sąd I instancji nie przekroczył granic wynikających z powołanej wyżej regulacji. Sąd wyprowadził z zebranego w sprawie materiału dowodowego wnioski logicznie poprawne, oparł swoje przekonanie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych, z zachowaniem zasady bezpośredniości oraz dokonał ich oceny na podstawie rozważenia całego zebranego w sprawie materiału dowodowego. Za oczywiście błędny należy uznać zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.w kontekście wadliwej oceny zeznań strony powodowej, mających być konfrontowanymi z dokumentem – oświadczeniem powodów z dnia 19.06.2007 r. (k. 76), z którego to dokumentu miało wynikać zapoznanie się przez powodów z ryzykiem kursowym i wykonanie przez pracowników pozwanego obowiązków informacyjnych w sposób należyty. Zważyć, bowiem należy, że z treści dokumentu wynika jedynie, że kredytobiorca „ma pełną świadomość ryzyka” związanego kredytem nominowanym do waluty obcej, „a w szczególności tego, że niekorzystna zmiana kursu waluty spowoduje wzrost comiesięcznych rat oraz wzrost wartości całego zadłużenia” oraz że został poinformowany „o kosztach obsługi kredytu” m.in. w wypadku niekorzystnej zmiany kursu walutowego, a „informacje te zostały przedstawione w postaci symulacji rat kredytu”. Świadek zeznający w sprawie nie wskazał żadnych konkretnych okoliczności z tym związanych. Wbrew zarzutom apelacji kwestia wykonania obowiązku informacyjnego względem strony powodowej nie mogła być, zatem ustalona dowodami zaoferowanymi przez bank. Sąd Okręgowy nie naruszył, zatemart. 299 k.p.c.poprzez przeprowadzenie dowodu z zeznań strony, a więc podmiotu niewątpliwie zainteresowanego korzystnym rozstrzygnięciem sprawy, ani poprzez obdarzenie tego dowodu wiarą. Powszechnie przyjmuje się w judykaturze, że dowód z przesłuchania stron ma charakter posiłkowy i jego przeprowadzenie zależy wyłącznie od uznania Sądu, który ocenia samodzielnie, czy dotychczas zaoferowane mu środki dowodowe okazały się niedostateczne (lub jest ich brak) i czy istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty zostały dostatecznie wyjaśnione, czy przeciwnie (orzeczenie SN z 26.04.1935 r. C.III. 484/34 OSP 1935/3/432). Oznacza to, że negowanie a prioriznaczenia dowodowego zeznań stron (jak czyni apelant) w przewidywaniu ich subiektywnego nastawienia obraża przepisyart. 299 i nast. k.p.c., skoro Sąd orzekający ma możliwość krytycznej oceny takich zeznań przy uwzględnieniu stopnia ich subiektywności i nie można wbrew ustawie negować samej celowości tego specyficznego dowodu (por. orzeczenie SN z 22.08.1950 r. C 147/50 NP 1951/6, s. 76). Z treści dokumentów zaoferowanych przez strony, z których w ogóle nie wynikało, jakiej treści informacji udzielano kredytobiorcy (poza opisaną, nieujawnioną symulacją wysokości rat kredytu), nie wynikają istotne okoliczności związane z kwestią wypełniania przez pracowników baku obowiązków informacyjnych o ryzyku kursowym. W takiej sytuacji do dyskrecjonalnej władzy sędziego w Sądzie I instancji należało uznanie, czy zaoferowane przez strony dowody dostatecznie potwierdzają, że nakazany obowiązek został dochowany przy udzielaniu informacji powodom i oczywistym jest, że dla ustalenia tych faktów, mających fundamentalne znaczenie w sprawie, Sąd miał prawo dopuścić dowód normowany wart. 299 k.p.c.Apelant nie podważył skutecznie wystąpienia przesłanek dla takiej decyzji w postępowaniu dowodowym. Tym samym, ocena dowodu dokonana przez Sąd Okręgowy w trybieart. 233 § 1 k.p.c.nie została in casuskutecznie podważona. Prowadząc postępowanie dowodowe Sąd Okręgowy nie naruszył teżart. 227 k.p.c., który określa, jakie fakty są przedmiotem dowodu stanowiąc, iż są to wyłącznie fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Twierdzenie, że przepis ten został naruszony ma rację bytu tylko w sytuacji, gdy wykazane zostanie, iż sąd przeprowadził dowód na okoliczności nie mające istotnego znaczenia w sprawie i ta wadliwość postępowania dowodowego mogła mieć wpływ na wynik sprawy, bądź gdy sąd odmówił przeprowadzenia dowodu na fakty mające istotne znaczenie w sprawie, wadliwie oceniając, że nie mają one takiego charakteru. Natomiast o tym, jakie fakty są istotne decyduje przytoczona w pozwie podstawa faktyczna zgłoszonego w nim żądania w powiązaniu z normą prawa materialnego stanowiącą podstawę prawną orzekania o tym żądaniu (por. wyrok SN z 24.02.2021 r., III USKP 33/21). W sprawie niniejszej kluczowe znaczenie pod względem dowodowym miała treść zawartej przez strony umowy kredytowej oraz okoliczności jej zawarcia. Dowody dotyczące tych okoliczności Sąd I instancji uwzględnił prawidłowo, przez co nie uchybił przepisowiart. 227 k.p.c. Zauważyć końcowo należy, że w ramach rozbudowanych zarzutów dotyczących naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.oraz powiązanych z nim przepisówart. 227 k.p.c.iart. 2352§ 1 pkt 2 k.p.c.apelujący częściowo zakwestionował nie tyle prawidłowość postępowania dowodowego przeprowadzonego przez Sąd I instancji, co ocenę prawną stanu faktycznego sprawy, do której Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części uzasadnienia. Dotyczy to oceny stopnia pouczenia kontrahenta banku o ryzyku wynikającym z zaciągnięcia kredytu w walucie CHF oraz istnienia klauzul umownych dających pozwanemu możliwość jednostronnego kształtowania zobowiązań umownych kontrahenta, jak też skutków ewentualnego wyeliminowania takich klauzul z umowy. Konkludując, ustalenia faktyczne Sądu I instancji, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy w zakresie poddanym pod ocenę Sądu II instancji nie budzą wątpliwości i dlatego Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne i czyni z nich podstawę swoich rozważań, podzielając również ocenę dowodów przeprowadzoną w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Naruszenie prawa materialnego może nastąpić poprzez jego błędną wykładnię - czyli poprzez mylne rozumienie treści określonej normy prawnej, albo poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, czyli poprzez błędne uznanie, iż do danego, ustalonego stanu faktycznego ma zastosowanie dany przepis prawa materialnego, albo też odwrotnie, tzn. przepis, który winien mieć zastosowanie w danym stanie faktycznym - nie został zastosowany (postanowienie SN z 15.10.2001 r., I CKN 102/99, postanowienie SN z 28.05.1999 r., I CKN 267/99 Prok. i Pr. 1999/11-12/34, wyrok SN z 19.01.1998 r., I CKN 424/97, OSNC 1998/9/136), ewentualnie poprzez zastosowanie przepisów prawa materialnego do niewystarczająco precyzyjnie ustalonego stanu faktycznego (wyrok SN z 24.11.2011 r. I UK 164/11; wyrok SN z 29.11.2002 r. IV CKN 1632/00, postanowienie SN z 11.03.2003 r. V CKN 1825/00, BSN-IC 2003/12). Jeżeli chodzi o charakter prawny umowy kredytowej zawartej przez strony, to z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika,jak ocenił go Sąd I instancji, czyniąc rozważania odpowiadające umowom o kredyt indeksowany. Umowa stron dotyczyła bowiem kredytu udzielonego w walucie polskiej, ale wyrażonego w walucie obcej, wypłaconego i spłacanego w walucie polskiej, według przyjętego w umowie przelicznika kursu walut. Nie był to kredyt walutowy w ścisłym tego słowa znaczeniu, to jest udzielany i spłacany w walucie obcej. Wskazać w tym miejscu należy, że cechą charakterystyczną kredytów denominowanych jest to, że zobowiązanie jesta liminewyrażone w walucie obcej, harmonogram spłaty kredytu również wyrażony jest w tej samej walucie, natomiast wypłata kredytu i jego spłata następuje w walucie polskiej. W tym przypadku waluta obca nie jest jedynie miernikiem waloryzacji (jak w kredytach indeksowanych), lecz wprost wyraża wartość zobowiązania pieniężnego. Opisane cechy odróżniają kredyty denominowane od kredytów indeksowanych, w których kwota udzielonego kredytu jest wyrażona w złotych polskich, ale na dany dzień (najczęściej dzień uruchomienia kredytu) kwota kapitału kredytu lub jej część przeliczana jest na walutę obcą (wg bieżącego kursu wymiany walut). Tak wyrażona w obcej walucie kwota stanowi następnie podstawę ustalania wysokości rat kapitałowo-odsetkowych, co w konsekwencji prowadzi do ich określania także w walucie obcej, ale ich spłata dokonywana jest już w walucie krajowej, po powrotnym przeliczeniu wg kursu wymiany walut na dany dzień (najczęściej dzień spłaty) (por. H.Ciepła „Dochodzenie roszczeń z umów kredytów frankowych”, Warszawa 2021 r., s.17). W tak prawidłowo ustalonym przez Sąd Okręgowy stanie faktycznym sprawy i przy niezasadności zarzutów apelacji odnoszonych do naruszenia prawa procesowego nie zasługiwały na podzielenie zarzuty apelacji odnoszone do norm prawa materialnego. Przypomnieć należy, że apelujący generalnie zakwestionował wnioskowania Sądua quo,co do istnienia interesu prawnego strony powodowej w żądaniu ustalenia, możności stwierdzenia nieważności poszczególnych postanowień umownych i całej umowy, oceny abuzywności postanowień umownych zawierających waloryzację świadczeń stron, przy pominięciu aspektu wykonywania umowy przez bank, wadliwe przypisanie postanowieniom umownym zawierającym klauzule waloryzacyjne cech postanowień niedozwolonych, braku możności modyfikacji postanowień umownych uznanych za abuzywne lub zastąpienia ich innymi normami ustawowymi dyspozytywnymi oraz uznania, że bez wyeliminowanych postanowień umowa nie może wiązać stron w pozostałej części, uznania przez Sąd, że postanowienia umowy waloryzujące świadczenia stron odnosiły się do głównych świadczeń stron i po ich wyeliminowaniu umowa nie może wiązać stron w pozostałej części, w tym również po ich zastąpieniu innym kursem waluty ustalonym w oparciu o przepisart. 358 § 2 k.c. Sąd Okręgowy nie naruszył przepisów prawa materialnego w sposób zarzucany mu w apelacji. W odniesieniu do norm wskazanych, jako podstawa rozstrzygnięcia dokonał ich prawidłowej wykładni i zastosowania, natomiast niewadliwie nie zastosował innych przepisów wskazanych w zarzutach środka zaskarżenia, gdyż istotnie w realiach sprawy nie znajdowały one zastosowania. Sąd Apelacyjny aprobuje subsumpcję dokonaną przez Sąd I instancji, a stanowisko apelującego przyjmuje za wyłącznie polemiczne z argumentacją zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i nieprzekonujące, co do naruszenia przywołanych na wstępie przepisów statutu cywilnego mających zastosowanie w sprawie. Sądy polskie są jednocześnie sądami unijnymi, których bezwzględnym i bezwarunkowym obowiązkiem jest stosowanie wykładni prawa krajowego w zgodzie z prawem unijnym (jest to nierozerwalnie związane z systemem Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej) tak, by w pełni uwzględniać nie tylko literę, ale i ducha prawa unijnego (E.Łętowska [w] „System prawa prywatnego. Tom 5. Zobowiązania. Część ogólna”, Warszawa 2013 r., s. 30). Oczywistym – w świetleacquis communautaire -jest także to, że wiążącej wykładni przepisów prawa unijnego dla wszystkich organów stosujących prawo w Unii Europejskiej (w tym, co do korelacji z prawem krajowym państw członkowskich) dokonuje wyłącznie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, będący tzw. „sądem ostatniego słowa” (wyrok TSUE z 31.03.2022 r. C-472/20). Kwestia oceny materialnoprawnej postanowień tzw. bankowych „umów frankowych” z kredytobiorcami – konsumentami, w aspekcie istnienia w ich treści postanowień niedozwolonych zart. 3851k.c., w odniesieniu do norm ogólnych art.art. 56, 65, 358, 3531k.c., wpływu eliminacji tych postanowień na możność utrzymania umowy w pozostałej części, bez klauzul abuzywnych lub po ich ewentualnej konwersji na inne postanowienia w oparciu o przepisy ogólne prawa krajowego, a także skutków ustalenia nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z takiej umowy dla sposobu wzajemnego rozliczenia się kontrahentów, wymagalności i charakteru ich roszczeń, przedawnienia, prawa zatrzymania, występowania interesu prawnego po stronie kredytobiorcy w domaganiu się ustalenia nieistnienia stosunku prawnego z nieważnej umowy itp. była już przedmiotem wielokrotnych wypowiedzi zarówno Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, jak też TSUE dokonującego wykładni postanowień dyrektywy 93/13 oraz oceny zgodności praw krajowych z jej postanowieniami. Zamiast wielu, należy w tym względzie przywołać orzeczenia: ⚫ Sąd Najwyższy: wyroki z: 22.01.2016 r. (I CSK 1049/14 OSNC 2016/11/134), 1.03.2017 r. (IV CSK 285/16), 13.12.2018 r. (V CSK 559/17), 27.02.2019 r. (II CSK 19/18), 4.04.2019 r. (III CSK 159/17 OSP 2019/12/115), 9.05.2019 r. (I CSK 242/18), 29.10.2019 r. (IV CSK 309/18 OSNC 2020/7-8/64), 27.05.2022 r. (II CSKP 314/22), 29.10.2019 r. (IV CSK 309/18), 16.03.2018 r. (IV CSK 250/17), 28.09.2021 r. (I CSKP 74/21), 2.06.2021 r. (I CSKP 55/21), 11.12.2019 r. (V CSK 382/18), 11.12.2019 r. V CSK 382/18 OSNC ZB.D. 2021/B/20, 10.10.2022 r. (II CSKP 285/22), 8.09.2022 r. (II CSKP 1094/22), 28.09.2021 r. (I CSKP 74/21), 17.03.2022 r. (II CSKP 474/22), 17.03.2022 r. (II CSKP 474/22 i przywołane tam orzecznictwo TSUE), 2.06.2021 r. (I NSNc 178/20), 31.08.2021 r. (I NSNc 93/20), z 28.09.2021 r. I CSKP 74/21), 4.04.2019 r. (III CSK 159/17), 9.05.2019 r. (I CSK 242/18), 29.10.2019 r. (IV CSK 309/18), 7.11.2019 r. (IV CSK 13/19), 27.11.2019 r. (I CSK 438/18), 26.05.2022 r.( II CSKP 650/22 OSNC-ZD 2022/4/48), 4.04.2019 r. (III CSK 159/17, OSP 2019/12/115), 11.12.2019 r., (V CSK 382/18), postanowienia z: 30.09.2022 r. (I CSKP 2071/22), 17.11.2022 r. (I CSK 3161/22), 15.11.2022 r. (I CSK 2909/22), 30.09.2022 r. (I CSK 1857/22), 11.12.2019 r. (V CSK 382/18), 22.01.2016 r. (I CSK 1049/14), 10.05.2022 r. (II CSKP 285/22), 17.11.2023 r. (I CSK 3161/22), 7.12.2022 r. (I CSK 3271/22), 15.11.2022 r. (I CSK 2909/22), 22.12.2022 r. (I CSK 3625/22), 23.08.2022 r. (I CSK 1669/22); 22.12.2022 r. (I CSK 3625/22), 23.08.2022 r. (I CSK 1669/22); 22.12.2022 r. (I CSK 3625/22), uchwały z: 7.05.2021 r. (III CZP 6/21), 6.04.2018 r. (III CZP 114/17 OSNC 2019/3/26), 28.04.2022 r. (III CZP 40/22), 22.05.1991 r. (III CZP 15/91), 6.03.1992 r. (III CZP 141/19), Sądy Apelacyjne: wyroki SA w Warszawie z: 23.10.2019 r. (V ACa 567/18), 30.12.2019 r. (VI ACa 361/18), 10.02.2015 r. (V ACa 567/14), 22.09.2020 r. (V ACa 143/20), 13.11.2019 r. (I ACa 674/18), 4.09.2020 r. (V ACa 44/19), 29.01.2020 r. (I ACa 67/19), wyroki SA w Lublinie z: 28.11.2014 r. (I ACa 652/14), 9.01.2023 r. (I ACa 227/22), 28.02.2023 r. (I ACa 833/22), 28.02.2023 r. (I ACa 833/22), wyrok SA w Szczecinie z 12.03.2020 r. (I ACa 257/19), wyroki SA w Białymstoku z: 20.02.2020 r. (I ACa 635/19 OSA 2020/2/5), 14.12.2017 r. (I ACa 447/17), wyrok SA w Gdańsku z 4.02.2022 r. (V ACa 340/21), TSUE: wyroki z: 10.06.2021 r. C-776/19, 18.11.2021 r. C-212/20, C-776/19 do C-782/19, pkt 94, 16.01.2014 r., Constructora Principado, C-226/12, EU:C:2014:10, pkt 23, 20.09.2017 r. C-186/16, 3.10.2019 r. C-260/18, 29.04.2021 r. C-19/20, 8.09.2022 r. C-80/22, C-81/22, C-82/22, 3.10.2019 r. C-260/18), 3.10.2019 r. C-260/18 Kamil Dziubak, 31.03.2022 r. C-472/20, 8.05.2024 r. C-424/22, 11.12.2023 r. C-756/22, 14.12.2023 r. C-38/22, 7.04.2023 r. C-140/22, 12.01.2024 r. C-488/23, 23.11.2023 r. C-331/22, 7.12.2023 r. C-140/22,16.06.2023 r. C-520/21, 30.04.2014, C-26/13, Árpad Kasler i Hajnalka Kaslerne Rabai v. OTP Jelzal OGBank ZRT, ZOTSiS 2014, nr 4, poz. I-282, 10.06.2021 r., C - 776/19, VB i in. przeciwko BNP Paribas Personal Finance SA, 14.03.2019 r. C-118/17, pkt 52; 5.06.2019 r. C-38/17, pkt 43, 29.04.2021 r. C-19/20, 10.06.2021 r. C-779/19 do C-782/19, 21.12.2016 r. w połączonych sprawach C-154/15, C-307/15, C-308/15 i C-618/10. We wskazanych judykatach jednoznacznie przesądzono kwestie materialnoprawne związane z „umowami frankowymi” z udziałem konsumentów akcentowane w apelacji banku, zarówno w zakresie powództw „o ustalenie”, jak też „o zapłatę”, w sposób przyjęty przez Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku, a ostatecznie stanowisko to zostało potwierdzone w najnowszym judykacie - zasadzie prawnej – uchwale pełnego składu Izby Cywilnej SN z 25.04.2024 r. (III CZP 25/22). Sąd Okręgowy zastosował, zatem przepisy prawa materialnego zgodnie z wykładnią wynikającą z przywołanej judykatury i bezspornym jest, że argumenty apelacji odnoszone do zarzutów naruszenia prawa materialnego odwołują się do stanowiska doktryny i tych wypowiedzi judykacyjnych, które nie są już podtrzymywane i wiążące. Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą sprawę przyjmuje, zatem za własne stanowisko Sądua quo, bez potrzeby ponownego jego wyrażania zwłaszcza, że będące jego podstawą wskazane wypowiedzi sądów i Trybunału są powszechnie znane i ogólnodostępne. W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów orazart. 385 k.p.c., orzeczono, jak w sentencji uwzględniając okoliczność, że wyrok Sąd odwoławczego nie kończy postępowania i o kosztach niniejszego postępowania apelacyjnego rozstrzygnie Sąd Okręgowy w trybieart. 108 k.p.c., w wyroku końcowym, przy uwzględnieniu ostatecznego wyniku całego postępowania.

15/300000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Lublinie

I Wydział Cywilny

a. wydanie wyroku częściowego może nastąpić na wniosek powoda b. wyrok częściowy jest wyrokiem samoistnym, jednak nie kończy on sporu i nie może zawierać rozstrzygnięcia o kosztach procesu

153500000001006_II_AKa_000131_2024_Uz_2024-11-21_001

II AKa 131/24

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-11-25 18:00:04.0 CET

2024-11-25 13:58:03.0 CET

15350000

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IIAKa 131/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 5 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) roku w sprawie (...) 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ oskarżyciel posiłkowy A. D. ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońcy oskarżonych D. Z. , M. Z. i P. Z. (1) ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Milenia Brdęk" xPublisher="mbrdek" xEditorFullName="Milenia Brdęk" xEditor="mbrdek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="30" xFlag="published" xVolType="15/350000/0001006/AKa" xYear="2024" xVolNmbr="000131" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="96"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="23"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>IIAKa 131/24</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">5</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xBx> Wyrok Sądu Okręgowego w <xAnon>P.</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> roku w sprawie <xAnon>(...)</xAnon></xBx> </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel posiłkowy <xAnon>A. D.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońcy oskarżonych <xAnon>D. Z.</xAnon>, <xAnon>M. Z.</xAnon> i <xAnon>P. Z. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> <xText xALIGNx="left">2.</xText> <xText xALIGNx="left">3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>D. Z.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"><xAnon>M. Z.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"><xAnon>P. Z. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">- uprzednia karalność oskarżonego,</xText> <xText xALIGNx="left">- uprzednia karalność oskarżonego,</xText> <xText xALIGNx="left">- aktywna praca oskarżonego w wolontariacie,</xText> <xText xALIGNx="left">- uprzednia karalność oskarżonego,</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">- dane o karalności,</xText> <xText xALIGNx="left">- dane o karalności,</xText> <xText xALIGNx="left">zaświadczenie,</xText> <xText xALIGNx="left">- dane o karalności,</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">k.1830-1831,</xText> <xText xALIGNx="left">k.1846-1848,</xText> <xText xALIGNx="left">k.1931</xText> <xText xALIGNx="left">k.1864-1865</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Dane o karalności oskarżonych.</xText> <xText xALIGNx="left">Zaświadczenie o wolontariacie.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Dane o karalności jako dokumenty urzędowe miały charakter wiarygodnego dowodu.</xText> <xText>Sąd nie znalazł powodów, aby kwestionować fakt zaangażowania oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> w pracę wolontariatu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Apelacja prokuratora:</xBx></xText> <xText>Prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego <xBx><xAnon>D. Z.</xAnon></xBx> w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie 1 aktu oskarżenia.</xText> <xText>Wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu tj. art.13§1k.k. w zw. z art.148§1k.k. poprzez uznanie i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art.13§1k.k. w zw. z art.156§1pkt 2k.k. w brzmieniu obowiązującym przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia <xAnon>(...)</xAnon>o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> oraz niektórych innych ustaw i z art.157§2k.k. oraz art.223§1k.k. i art.160§1k.k. w zw. z art.11§2k.k. w zw. z art.4§1k.k.</xText> <xText><xBx>Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego <xAnon>A. D.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego <xAnon>A. D.</xAnon> zaskarżył wyrok w części dotyczącej punktu I i VII na niekorzyść oskarżonego <xBx><xAnon>D. Z.</xAnon>.</xBx></xText> <xText>Wyrokowi zarzucił:</xText> <xText>- obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu poprzez niewłaściwe zastosowanie przez Sąd I instancji przepisów <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13§1 k.k.</xLexLink> w zw. z art. 156§1 pkt 2k.k. w brzmieniu obowiązującym przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 07 lipca 2022 roku o zmianie kodeksu karnego oraz niektórych innych ustaw oraz <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 223;art. 223 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223§1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.160§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4§1 k.k.</xLexLink>, a w konsekwencji błędne przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona ww. przestępstwa, podczas gdy zachowanie oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> wypełniło znamiona czynu przypisanego mu w punkcie 1 aktu oskarżenia tj. zamiaru ewentualnego pozbawienia życia pokrzywdzonego, na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.148§1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText>- rażącą niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka w zakresie co do wysokości orzeczonego zadośćuczynienia na rzecz oskarżyciela posiłkowego <xAnon>A. D.</xAnon>, opiewającego na sumę 50.000zł, podczas gdy rozmiar krzywdy i rodzaj obrażeń jakich doznał pokrzywdzony, stanowiących 22% uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego w wyniku inkryminowanego zdarzenia, kwota zadośćuczynienia winna wynosić 80.000zł.</xText> <xText><xBx>Apelacja obrońcy oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> zaskarżył wyrok w zakresie punków I, II, III, IV, VII, w całości na korzyść oskarżonego.</xText> <xText>Wyrokowi zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>rażącą obrazę przepisów postępowania w postaci <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 7</xLexLink> w zw. z art. <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 193 § 1 k.p.</xLexLink>.k w stopniu mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, biegłego z zakresu broni palnej i balistyki oraz o przeprowadzenie eksperymentu procesowego (wniosek z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r.), i tym samym poczynienie ustaleń o niekompletny materiał dowodowy albowiem opinia biegłych prof. <xAnon>Ż.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>, nie wyjaśniają wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, a także częściowo opierają się o założenia, które nie mają odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym, a tym samym nie opowiadają na pytanie, z której dokładnie broni oddano poszczególne strzały, w tym zwłaszcza te, które przebiły przednią szybę pojazdu, ile kul znajduje się w ciele oskarżonego, i z jakiej broni zostały wystrzelone, w jakiej pozycji i miejscu znajdował się strzelec lub strzelcy i przede wszystkim w jakiej kolejności poszczególne strzały były oddawane;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>rażącą obrazę przepisów postępowania w postaci <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w stopniu mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez danie wiary zeznaniom <xAnon>A. D.</xAnon>, gdzie znajdował się on w chwili zbliżania się oskarżonego do pojazdu, w jaki sposób obserwował on pojazd <xAnon>R. (...)</xAnon>, skąd przemieścił się od chwili zauważenia pojazdu do chwili potrącenia go przez pojazd oskarżonego, ile strzałów i skąd w tym czasie oddawał albowiem wersja wydarzeń prezentowana w tym zakresie przez pokrzywdzonego nie jest fizycznie możliwa do zrealizowania;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>rażącą obrazę przepisów postępowania w postaci <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w stopniu mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez danie wiary zeznaniom <xAnon>A. D.</xAnon>, że oddając strzały w kierunku pojazdu kierowanego przez oskarżonego, stał nieruchomo i na wprost zbliżającego się pojazdu, w sytuacji kiedy z zeznań pozostałych policjantów biorących udział w akacji wynika, że przynajmniej dwóch z nich znajdowało się za pojazdem i oddawało strzały w kierunku, w jakim jechał oskarżony, a więc także w kierunku pokrzywdzonego zaś biegły prof. <xAnon>Ż.</xAnon> zeznał, że charakter obrażeń świadczy, że pokrzywdzony w chwili uderzenia był w ruchu i został uderzony w lewy bok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>rażącą obrazę przepisów postępowania w postaci <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 7 k.p.</xLexLink>.k w stopniu mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez danie wiary zeznaniom biegłego <xAnon>P. M.</xAnon>, iż drugi strzał <xAnon>A. D.</xAnon> oddał z bliskiej (kilku, kilkunasto centymetrowej odległości) w sytuacji, kiedy w takim wypadku na szybie pozostałyby ślady /pozostałości prochu i gazów dodatkowo przednia szyba uległaby całkowitemu rozkruszeniu, co jednak nie nastąpiło;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że oskarżony celowo skierował pojazd w kierunku pokrzywdzonego, gdy tymczasem prawidłowo zebrany i oceniony materiał dowodowy prowadzi do wniosku, że pierwszy strzał ugodził również oskarżonego w bok a kula zatrzymała się na jego kręgosłupie i został oddany przez <xAnon>S.</xAnon> znajdującego się z boku pojazdu, poza obszarem drogi, strzał ten zamroczył oskarżonego, co skutkowało chwilową utratą przez niego panowania nad prowadzonym pojazdem i sprawiało wrażenie, że pojazd celowo skręcił w kierunku pokrzywdzonego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że oskarżony słyszał okrzyki „Stój policja” i że biorący w akcji funkcjonariusze okazali się jakimikolwiek oznakami pełnionych funkcji, gdy z zeznań niemal wszystkich świadków wynika, że okrzyki przeplatały się z hukiem wystrzałów, całość trwała kilka sekund, oskarżony znajdował się wewnątrz samochodu i tuż po ruszeniu został ugodzony kulą w bok, co również zmniejszyło zdolność jego percepcji;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że oskarżony wsiadając do samochodu <xAnon>R. (...)</xAnon> wiedział, że jest to pojazd utracony, i że działał w zamiarze jego ukrycia;</xText> </xUnit> <xText>Obrońca zarzucił ewentualnie:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>rażącą obrazę przepisów postępowania w postaci <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7</xLexLink> w zw. z art. <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 193 § 1 k.p.k.</xLexLink> w stopniu mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez danie wiary opinii biegłego prof. <xAnon>C. Ż.</xAnon> (członka zespołu biegłych), że normalną (adekwatną) konsekwencją najechania samochodem osobowym poruszającym się z prędkością max 24 km / h na stojącego lub biegnącego dorosłego człowieka jest ciężki uszczerbek na zdrowiu w sytuacji, kiedy z wiedzy dostępnej powszechnie oraz zasad doświadczenia życiowego wynika, że normalną konsekwencją uderzenia człowieka przez samochód osobowy poruszający się z taką niewielką prędkością jest lekki lub średni uszczerbek na zdrowiu osoby poszkodowanej;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że oskarżony w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. w <xAnon>D.</xAnon> działał z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkich obrażeń ciała u funkcjonariusza Policji st. sierż. <xAnon>A. D.</xAnon> podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w sytuacji kiedy zebrany materiał dowodowy w szczególności właściwie oceniona opinia biegłego, pozwalają na ustalenie, że zamiarem bezpośrednim oskarżonego było uniknięcie zatrzymania go, zaś zamiarem ewentualnym spowodowanie u pokrzywdzonego lekkich lub średnich obrażeń ciała;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że oskarżony w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. w <xAnon>D.</xAnon> działał z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkich obrażeń ciała u funkcjonariusza Policji st. sierż. <xAnon>A. D.</xAnon> podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w sytuacji kiedy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika wprost, że oskarżony poruszał się samochodem osobowym z prędkością 24 km /h i gdyby jego rzeczywistym zamiarem było godzenia się na spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu musiałby się poruszać ze znacznie (co najmniej 3 - 4 razy) większą prędkością;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że pokrzywdzony doznał krzywdy, której wyrównaniem winna być kwota 50.000 zł zadośćuczynienia, w sytuacji, kiedy pokrzywdzony doznał lekkich obrażeń ciała trwających poniżej 6 dni;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>naruszenie norm prawa materialnego poprzez przyjęcie, że przepis <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 kk</xLexLink> pozostaje w zbiegu z <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 160 §1 kk</xLexLink> w sytuacji, kiedy te dwa przepisy pozostają w zbiegu pomijalnym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>naruszenie norm prawa materialnego w postaci <xLexLink xArt="art. 223;art. 223 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 § 1 kk</xLexLink> poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że samochód osobowy poruszający się z prędkością 24 km/h jest przedmiotem podobnie niebezpiecznym jak nóż lub broń palna, w sytuacji, kiedy o zakwalifikowaniu przedmiotu jako podobnie niebezpiecznego, co broń palna lub nóż winny decydować jego cechy i normalne przeznaczenia, a nie sposób użycia;</xText> </xUnit> <xText>Obrońca zarzucił ewentualnie:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>rażącą surowość kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary 8 lat pozbawienia wolności mimo, że czyn z pkt I - jeśli w tym zakresie Sąd II instancji utrzyma w mocy zaskarżony wyrok - miał postać usiłowania czynu z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 §1 pkt 2 kk</xLexLink>, a z jego kwalifikacji winny zostać usunięte przepisy <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 160 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 223;art. 223 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 § 1 kk</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> </xBx>zaskarżyła wyrok w całości wobec oskarżonego.</xText> <xText><xBx>1. </xBx>na podstawie <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. obrazę przepisu <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> poprzez dowolną i jednostronną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i przesądzenie o sprawstwie oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon>, tj. o wypełnieniu znamion zarzucanego przestępstwa, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez:</xText> <xText>a. uznanie wyjaśnień oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> za niewiarygodne w zakresie w jakim, wskazywał, że po podwiezieniu brata <xAnon>D. Z.</xAnon> do <xAnon>D.</xAnon> odjechał z tego miejsca, podczas gdy wyjaśnienia te były zbieżne z danymi z systemu <xAnon> (...)</xAnon> zamontowanego w samochodzie marki <xAnon>D. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, który oskarżony w tym dniu prowadził,</xText> <xText>b. uznanie wyjaśnień <xAnon>M. Z.</xAnon> za niewiarygodne w zakresie w jakim wskazywał, że powodem natychmiastowego opuszczenia przez niego szpitala po zawiezieniu tam brata był brak maseczki w czasie, gdy obowiązywały zasady związane z przeciwdziałaniem zagrożeniem <xAnon>C.</xAnon>, podczas gdy ówczesny czas był momentem aktywnego wzrostu zachorowań oraz restrykcyjnym przestrzeganiem obowiązujących ograniczeń, nakazów i zakazów związanych ze stanem epidemii,</xText> <xText>c. uznanie wyjaśnień <xAnon>M. Z.</xAnon> za niewiarygodne w zakresie w jakim wskazywał, że postawa oskarżonego widoczna na nagraniu z monitoringu szpitala była związana z brakiem maseczki, podczas gdy ówczesny czas był momentem aktywnego wzrostu zachorowań oraz restrykcyjnym przestrzeganiem obowiązujących ograniczeń, nakazów i zakazów związanych ze stanem epidemii, a nadto pracownicy szpitala wyprosili oskarżonego z uwagi na brak posiadania przez niego maseczki,</xText> <xText>2. na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink>, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, która miała wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na tym, że Sąd I instancji:</xText> <xText>a. uznał, że oskarżony wraz z bratem <xAnon>D. Z.</xAnon> przybył do miejscowości <xAnon>D.</xAnon>, by stamtąd przeprowadzić samochód marki <xAnon>R. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> do miejsca jego ukrycia, mimo tego, że brak jest jakichkolwiek dowodów, które miałyby taką okoliczność potwierdzać, zaś istnieją dowody, które Sąd I instancji uznał za wiarygodne - w postaci zapisów z systemu <xAnon> (...)</xAnon> zamontowanego w samochodzie marki <xAnon>D. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, który oskarżony w tym dniu prowadził,</xText> <xText>b. uznał, że oskarżony <xAnon>M. Z.</xAnon> przywiózł brata <xAnon>D. Z.</xAnon> w pobliże miejsca parkowania skradzionego samochodu, po czym oczekiwał w okolicy, by go eskortować, czy wspomóc w inny sposób, podczas gdy dane zgromadzone z systemu <xAnon> (...)</xAnon> znajdującego się w pojeździe <xAnon>D. (...)</xAnon> wskazują, że oskarżony <xAnon>M. Z.</xAnon> zatrzymał się dwukrotnie w miejscowości <xAnon>D.</xAnon>, co przeczy tezie, by oskarżony oczekiwał w okolicy za bratem <xAnon>D. Z.</xAnon>,</xText> <xText>c. uznał, że postawa oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> i jego zachowanie w szpitalu wskazują, na to, że oskarżony miał świadomość udziału w przestępstwie, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego, jak i obiektywne okoliczności, w tym obowiązujące, w czasie, w którym miało dojść do popełniania zarzuconego oskarżonemu czynu, przepisy prawa, wskazują, że postawa oskarżonego widoczna na nagraniu z monitoringu szpitala była związana z brakiem maseczki, bowiem ówczesny czas był momentem aktywnego wzrostu zachorowań oraz restrykcyjnym przestrzeganiem obowiązujących ograniczeń, nakazów i zakazów związanych ze stanem epidemii, a nadto pracownicy szpitala wyprosili oskarżonego z uwagi na brak posiadania przez niego maseczki, co wiązało się z koniecznością natychmiastowego opuszczenia szpitala, gdzie logiczne wnioskowanie wskazuje, że gdyby oskarżony chciał ukryć swoją tożsamość, to tym bardziej (mając nawadze prawny nakaz) założyłby maseczkę, która prowadziłaby do braku możliwości jego identyfikacji (gdzie jednak maseczki tej nie miał, co wskazuje na to, że jego działanie nie było w żaden sposób nakierowane na „ukrycie” swojej tożsamości),</xText> <xText>d. oskarżony miał „splunąć” pod nogi pokrzywdzonego, gdzie okoliczność ta nie była przedmiotem badania w ramach postępowania dowodowego - nie zabezpieczono monitoringu sprzed sali rozpraw - zaś zdarzenie to zostało opisane jedynie przez pokrzywdzonego,</xText> <xText>e. oskarżony nie posiada stałego zatrudnienia, gdzie podczas rozprawy z dnia <xAnon>(...)</xAnon> roku oskarżony <xAnon>M. Z.</xAnon> wskazał, że pracuje jako kierowca w firmie zajmującej się usługami transportowymi, w oparciu o umowę o pracę na cały etat, która została podpisana na czas nieokreślony.</xText> <xText>Z daleko posuniętej ostrożności procesowej, w wypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów obrońca zarzuciła:</xText> <xText>3. na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego wskazując, że charakter i charakter (rzekomego) udziału oskarżonego w zarzuconym mu przestępstwie był pomniejszy, sam czyn jako taki nie był czynem uzasadniającym tak wysoki wymiar kary (wartość kradzionego pojazdu ustalona została na kwotę 40.000 złotych), sytuacja była jednorazowa, jak również Sąd I instancji przyjął i rozważył dyrektywy wymiaru kary w sposób wadliwy, przyjmują, że okolicznością bardzo istotną jest wcześniejsza karalność oskarżonego, gdzie wskazać należy, że oskarżony uprzednio ukarany został za przestępstwo z przepisu <xLexLink xArt="art. 180 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 180a k.k.</xLexLink> - tj. prowadzenie pojazdu bez uprawnień, gdzie ww. przestępstwo nie ma żadnej zbieżności z zarzuconym oskarżonemu czynem, jak również Sąd I instancji wskazał, że oskarżony nie pracuje, gdzie na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> roku oskarżony wskazał, że jest zatrudniony na umowie o pracę na czas nieokreślony, jak również przyjmując, że okolicznościami, jakie powinny być brane pod uwagę podczas wymierzenia kary są: nieudowodnione zachowanie oskarżonego - który miał rzekomo splunąć pod nogi pokrzywdzonego, jak i „arogancki” sposób zachowania na sali rozpraw, gdzie okoliczności te nie powinny mieć wpływu na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego.</xText> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon></xBx> zaskarżył wyrok w całości wobec oskarżonego. Wyrokowi zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku poprzez:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 193 § 1 k.p.k.</xLexLink> poprzez samodzielnie ustalenie, iż:</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xText>- oskarżony <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> dokonał kradzieży z włamaniem pojazdu <xAnon>R. (...)</xAnon> w inkryminowanym okresie albowiem w pojeździe tym ujawniono urządzenie w postaci transpondera wraz z materiałem DNA tego oskarżonego, jeżeli z pisemnej opinii, a ponadto uzupełniających zeznań biegłego <xAnon>T. K.</xAnon> wynika, iż materiał DNA nie był jedynym na powyższym urządzeniu, a ponadto brak jest możliwości ustalenia mechanizmu naniesienia tego materiału na urządzenie,</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> poprzez rozstrzygnięcie nie dających, się usunąć wątpliwości:</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>- co do różnych możliwych alternatywnych wersji dotyczących mechanizmu i okoliczności naniesienia materiału DNA na urządzenie ujawnione w inkryminowanym pojeździe,</xText> <xText>- co do faktu, iż na urządzeniu w postaci transpondera znajdowało się DNA również innej, nieustalonej osoby,</xText> <xText>- co do faktu, iż ujawnienie w danym pojeździe urządzenia wraz z materiałem DNA danej osoby należy wprost wiązać z kradzieżą tego pojazdu przez tą osobę, jeżeli istnieje wiele alternatywnych hipotez w tym zakresie,</xText> <xText>- na niekorzyść oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> ,</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 4;art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 i 7 k.p.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">193 § 1 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">6 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 175;art. 175 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 175 § 1 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">410 k.p.k.</xLexLink> poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, podjęcie tej oceny w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, w sposób wykluczający możliwość ustalenia prawdy obiektywnej, a polegające na:</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>- przyjęciu, iż oskarżony <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> odmówił składania wyjaśnień, a zatem nie przedstawił żadnej alternatywnej wersji zdarzenia, jeżeli prawo do odmowy składania wyjaśnień jest prawem oskarżonego, który nie ma obowiązku dowodzić swojej niewinności,</xText> <xText>- dowolnym przyjęciu i powiązaniu faktu ujawnienia, w pojeździe <xAnon>R. (...)</xAnon> urządzenia w postaci transpondera wraz z materiałem DNA oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> z faktem kradzieży tego pojazdu przez oskarżonego, przy jednoczesnym ustaleniu w ocenie wyjaśnień tego oskarżonego, iż mogą istnieć alternatywne wersje, których jednak oskarżony ten nie przedstawił korzystając z prawa do odmowy składania wyjaśnień,</xText> <xText>- dowolnym, przyjęciu i powiązaniu faktu ujawnienia materiału DNA oskarżonego na urządzeniu transpondera z faktem, iż oskarżony użył tego urządzenia do pokonania zabezpieczenia pojazdu marki <xAnon>R.</xAnon>, jeżeli co do mechanizmu naniesienia tego materiału na urządzenie istnieje wiele możliwych, do przyjęcia alternatywnych wersji, w tym istotnie prawdopodobna wobec zasad wiedzy i logiki wersja o przypadkowym kontakcie oskarżonego z tym urządzeniem, jako urządzeniem powszechnie dostępnym w obrocie prawnym, w tym na. popularnych platformach internetowych,</xText> <xText>- uznaniu, iż fakt ujawnienia w pojeździe <xAnon>R. (...)</xAnon> urządzenia wraz z materiałem DNA pochodzącego od osoby oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> należy wyprost wiązać z kradzieżą tego pojazdu przez tego oskarżonego, w sytuacji braku istnienia jakichkolwiek innych dowodów sprawstwa, a ponadto braku choć rozważenia możliwości zaistnienia przestępstwa paserstwa,</xText> <xText>- bezkrytycznym uznaniu za wiarygodną tylko jednej wersji zdarzenia, przy braku rozważanie pozostałych, mimo przyjęcia w treści uzasadnienia wyroku, przy ocenie wyjaśnień, oskarżonego, iż mogą istnieć alternatywne wersje,</xText> <xText>- samodzielnym stwierdzeniu okoliczności wymagających wiadomości specjalnych poprzez samodzielne ustalenie, iż ujawniony na transponderze immobilizera materiał DNA oskarżonego <xAnon>P. Z.</xAnon> naniesiony został w związku z użyciem przez tego oskarżonego przedmiotowego urządzenia w celu pokonania zabezpieczenia i uruchomienia silnika inkryminowanego pojazdu w inkryminowanym okresie, jeżeli z opinii i zeznań biegłego <xAnon>T. K.</xAnon> wynika brak możliwości ustalenia mechanizmu naniesienia tego materiału, a co do źródła i sposobu naniesienia tego materiału na urządzenie istnieje wiele możliwych do przyjęcia alternatywnych wersji i hipotez;</xText> <xText>2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na nietrafnym ustaleniu, że:</xText> <xText>- oskarżony <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> dokonał kradzieży z włamaniem pojazdu <xAnon>R. (...)</xAnon>, jeżeli okoliczności tej nie potwierdza nawet pośrednio jakikolwiek dowód osobowy oraz rzeczowy,</xText> <xText>- materiał DNA oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> został naniesiony na urządzenie transpondera. immobilizera w związku z faktem kradzieży pojazdu <xAnon>R. (...)</xAnon> przez tego oskarżonego przy braku jakiegokolwiek dowodu na tego rodzaju okoliczność i przy ustaleniu możliwości istnienia wielu alternatyw co do tej okoliczności.</xText> <xText>Ponadto na zasadzie <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xText>3. jego rażącą niesprawiedliwość polegającą na uznaniu oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> za winnego dopuszczenia się przestępstwa kradzieży z włamaniem pojazdu <xAnon>R. (...)</xAnon> w sytuacji, gdy brak jest jakichkolwiek dowodów na możliwość przypisania mu sprawstwa co do tego rodzaju czynu przy jednoczesnym, braku, rozważenia innych możliwych alternatywy naniesienia materiału DNA oskarżonego na urządzenie transpondera immobilizera, a ponadto braku w tym zakresie możliwości rozważenia zaistnienia występku paserstwa.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Omówienie apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:</xBx></xText> <xText>Sąd apelacyjny nie podzielił tożsamych zarzutów zawartych w apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego dotyczących naruszenia prawa materialnego, to jest nie zakwalifikowania, w ustalonym stanie fatycznym, zachowania oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> w punkcie I zaskarżonego wyroku jako zbrodni z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13§1kk</xLexLink>.k. w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.148§1k</xLexLink>.k., a jako przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13§1k</xLexLink>.k. w zw. z <xLexLink xArt="art. 156" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.156</xLexLink>§1pkt2k.k. i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.157§2k</xLexLink>.k. i <xLexLink xArt="art. 223;art. 223 § 1 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.223§1k</xLexLink>.k. i <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.160§1k</xLexLink>.k. w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2k</xLexLink>.k. Idąc dalej Sąd apelacyjny nie przyjął nawet, aby zachowanie oskarżonego można kwalifikować jako przestępstwo z art. <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13§1k</xLexLink>.k. w zw. z <xLexLink xArt="art. 156" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.156</xLexLink>§1pkt2k.k. i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.157§2k</xLexLink>.k. i <xLexLink xArt="art. 223;art. 223 § 1 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.223§1k</xLexLink>.k. i <xLexLink xArt="art. 160;art. 160 § 1 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.160§1k</xLexLink>.k. w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2k</xLexLink>.k., a jedynie jako przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 223;art. 223 § 1 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.223§1k</xLexLink>.k. w zb. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.157§2k</xLexLink>.k.w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2k</xLexLink>.k. o czym szerzej będzie mowa przy omawianiu zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon>.</xText> <xText>Wracając do zarzutów zawartych w apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, które zostaną omówione łącznie, gdyż sprowadzały się do tego samego, skarżący nie kwestionowali dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych prowadzących do stwierdzenia, że oskarżony <xAnon>D. Z.</xAnon> uderzył w sposób celowy i zamierzony przodem kierowanego przez siebie samochodu w pokrzywdzonego <xAnon>A. D.</xAnon>, poruszając się wówczas z prędkością rzędu 24km/h. Skarżący podnosili tylko, że Sąd I instancji błędnie ocenił, że zamiarem oskarżonego nie było ewentualne dokonanie zabójstwa pokrzywdzonego, co Sąd uzasadniał tym, że nie można, mając na uwadze tą nie dużą prędkość pojazdu z którą poruszał się oskarżony przyjąć, że oskarżony przewidywał możliwość spowodowania śmiertelnego skutku tego uderzenia i na to się godził. Uzasadniając swoje stanowisko pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego odwołał się do opinii biegłych, którzy wskazali, że zgromadzony materiał nie wskazuje na wykonywany manewr hamowana przez kierującego samochodem w chwili potrącenia, a kierujący miał pełną możliwość zauważenia wkraczającego na jezdnię pieszego – funkcjonariusza, a przede wszystkim stojącego już na prawej części jezdni pieszego. Pełnomocnik wskazał także na fakt, że kierujący samochodem oskarżony, chcąc jak najszybciej odjechać z miejsca zdarzenia skradzionym pojazdem, jednocześnie zmienił tor jazdy i skierował prowadzony przez siebie pojazd w kierunku pokrzywdzonego.</xText> <xText>Należy zauważyć, że wszystkie te okoliczności, które podniósł skarżący, chcąc wykazać zamiar – co najmniej ewentualny – dokonania zabójstwa po stronie oskarżonego prawidłowo ustalił też Sąd I instancji. Słusznie, w ocenie Sądu apelacyjnego, Sąd I instancji, wbrew zarzutom skarżących przyjął jednak, że na podstawie tych okoliczności nie da się jednoznacznie ustalić, że zamiarem oskarżonego było dokonanie chociażby z zamiarem ewentualnym zabójstwa pokrzywdzonego, a jedną z głównych okoliczności pozwalających poddać to w wątpliwość jest właśnie ta nie duża prędkość pojazdu, którym kierował oskarżony w chwili potrącenia funkcjonariusza. Słusznie wskazuje też Sąd I instancji, że przy takiej prędkości doznanie przez pokrzywdzonego w wyniku potrącenia śmiertelnych obrażeń ciała obiektywnie było mało prawdopodobne. Wprawdzie jak słusznie podnosi skarżący pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, nie ustalono, aby oskarżony hamował przed potrąceniem pokrzywdzonego, ale co znamienne nie ustalono też, aby poza zmianą toru jazdy w chwili dostrzeżenia pokrzywdzonego oskarżony jakoś gwałtownie przyspieszył. Jak wynikało z zeznań świadków – funkcjonariuszy znajdujących się za pojazdem, oskarżony przyspieszył jedynie po wycofaniu z miejsca parkowania pojazdu. Również obrażenia jakich doznał pokrzywdzony w wyniku potrącenia były tylko lekkie. Błędne jest także rozumowanie skarżącego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego powtórzone za apelacją prokuratora, że gdyby do potrącenia funkcjonariusza doszło kilkadziesiąt metrów dalej pojazd na skutek wykorzystanej dłuższej drogi rozpędzania poruszałby się z większą prędkością. Zamiar oskarżonego należało bowiem rozpatrywać w konkretnych ustalonych niewątpliwie okolicznościach zdarzenia, a nie hipotetycznie w miejscu, gdzie oskarżony poruszałby się już z większą prędkością na skutek przyspieszania związanego z jego ucieczką z miejsca zdarzenia. Wbrew zarzutom skarżących samo skierowanie pojazdu w kierunku pokrzywdzonego funkcjonariusza celem jego potrącenia, z uwzględnieniem tej prędkości jaka miała miejsce w chwili potrącenia, bo tylko taką prędkość można brać pod uwagę, nie mogło zdecydować o przypisaniu oskarżonemu zamiaru usiłowania dokonania zabójstwa pokrzywdzonego chociażby z zamiarem ewentualnym.</xText> <xText>Notabene rację ma również skarżący pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, że idąc tym tokiem rozumowania równie dobrze można, a należało w ocenie Sądu apelacyjnego, zakwestionować przyjętą przez Sąd I instancji kwalifikację prawną czynu oskarżonego jako usiłowanie przez oskarżonego spowodowania u pokrzywdzonego z zamiarem ewentualnym ciężkich obrażeń ciała o których mowa w art.156§1pkt2k.k. z uwagi na prędkość kierowanego przez oskarżonego pojazdu i doznane w konsekwencji obrażenia ciała trwające poniżej 7 dni. Mimo iż, rzeczywiście nie skutek jaki nastąpił ale zamiar, którym kierował się oskarżony w czasie popełnienia czynu przesądzać może o przyjętej kalifikacji prawnej. Przy czyn zamiar ten można też oceniać przez pryzmat spowodowanego skutku.</xText> <xText>Wbrew zarzutom skarżących Sąd I instancji wcale nie przyjął, że oskarżony kontrolował swoją prędkość i poruszał się z nią w sposób stały. W okolicznościach niniejszej sprawy niewątpliwym jest bowiem, że oskarżony po wycofaniu pojazdem z miejsca parkingowego, zanim dojechał do miejsca potrącenia pokrzywdzonego nie zdołał jeszcze rozwinąć większej prędkości, co mogło być spowodowane tym, że od miejsca parkowania pojazdu do miejsca potrącenia pokrzywdzonego przejechał niedługi odcinek drogi. Jednak to w tych okolicznościach oskarżony, mając świadomość niewielkiej prędkości z jaką się porusza, podjął decyzje o potrąceniu pokrzywdzonego, a nie na innym odcinku drogi, gdzie mógł już poruszać się z większą prędkością, gdyż nie tam na jego drodze stanął funkcjonariusz. Należy przy tym na marginesie wskazać, że odległość od miejsca parkowania pojazdu do miejsca potrącenia nie została prawidłowo procesowo zwymiarowana. Można ją jedynie oceniać na podstawie osobowych źródeł dowodowych i zapisu eksperymentu procesowego z udziałem oskarżonego, przy czym należy mieć na względzie, że w trakcie eksperymentu oskarżony (podejrzany wówczas) wskazywał inne miejsce potrącenia, bardziej odległe od miejsca parkowania pojazdu, niż to wynikało z poczynionych w niniejszej sprawie prawidłowych ustaleń.</xText> <xText>Rację należy przyznać skarżącemu prokuratorowi, że oskarżony kierując w stronę nadbiegającego i ewidentnie widocznego pokrzywdzonego skierował samochód w stronę pokrzywdzonego, mimo iż miał on możliwość kontynuowania jazdy torem pozwalającym na ominięcie pokrzywdzonego bez konieczności jego uderzenia, jednak również te okoliczności same przez się nie były wystarczające jak słusznie przyjął Sąd I instancji do przyjęcia ewentualnego zamiaru zabójstwa czy też nawet ewentualnego zamiaru spowodowania ciężkich obrażeń ciała u pokrzywdzonego, dlatego Sąd apelacyjny również i tą kwalifikację (art.13§1k.k. w zw. z art.156§1pkt2k.k.) wyeliminował z opisu czynu przypisanego ostatecznie oskarżonemu. Niewątpliwym jest bowiem tylko to, co również słusznie podnosili skarżący, że zamiarem oskarżonego było jak najszybsze oddalenie się z miejsca zdarzenia celem uniknięcia zatrzymania na gorącym uczynku w związku ze świadomością poruszania się kradzionym pojazdem.</xText> <xText>Nie tylko więc sama nie duża prędkość pojazdu, kierując którym oskarżony uderzył w pokrzywdzonego ale także jego motywacja - chęć uniknięcia zatrzymania i ucieczki z miejsca zdarzenia sprawiają, że przypisanie oskarżonemu zbrodni usiłowania zabójstwa w realiach niniejszej sprawy nie było możliwe. Można w tym miejscu przywołać stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z <xAnon>(...)</xAnon> r.,<xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, LEX nr 172208, gdzie stwierdzono, że „Dla wykazania wypełnienia podmiotowej strony zbrodni zabójstwa tak w postaci zamiaru bezpośredniego, jak i ewentualnego nie jest wystarczające wskazanie na sposób działania, w tym takie jego elementy jak rodzaj użytego narzędzia, siła ciosu czy skierowanie agresywnych działań przeciwko ośrodkom ważnym dla życia pokrzywdzonego. Są to niewątpliwie bardzo istotne elementy, które jednakże nie mogą automatycznie przesądzić zarówno o spełnieniu strony podmiotowej zbrodni zabójstwa, jak i zdecydować o przypisanej sprawcy postaci zamiaru. Zazwyczaj niezbędna jest nadto analiza motywacji sprawcy, stosunków pomiędzy sprawcą a pokrzywdzonym w czasie poprzedzającym agresywne działania sprawcy, tła zajścia itp.”</xText> <xText>Szczególnie przy ustalaniu zamiaru wynikowego (ewentualnego) konieczna jest ostrożność i rozwaga. Ustalenia dotyczące zamiaru ewentualnego zabójstwa nie mogą opierać się wyłącznie na fragmentarycznych faktach wiążących się ze stroną wykonawczą, lecz powinny być wnioskiem koniecznym, wynikającym z analizy całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zajścia, a w szczególności ze stosunku sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości osobistych i dotychczasowego trybu życia, pobudek oraz motywów działania, siły ciosu, głębokości, kierunku rany i rozmiarów użytego narzędzia oraz z wszelkich innych przesłanek wskazujących na to, że sprawca, chcąc spowodować uszkodzenie ciała, zgodą swą, stanowiącą realny proces psychiczny, obejmował tak wyjątkowo ciężki skutek, jakim jest śmierć ofiary. (Patrz wyrok SN (7) z 28.06.1977 r., VI KRN 14/77, OSNKW 1978/4–5, poz. 43).</xText> <xText>Zamiaru ewentualnego (zabójstwa) nie można się domyślać ani domniemywać, lecz musi on wynikać z konkretnych faktów ocenianych w powiązaniu z całokształtem okoliczności danej sprawy oraz z właściwościami osobistymi sprawcy i jego stosunkiem do pokrzywdzonego. Szczególna ostrożność w ustalaniu zamiaru powinna cechować stadium usiłowania.</xText> <xText>Jednocześnie trudne jest także rozróżnienia pomiędzy zamiarem pozbawienia człowieka życia, które nie nastąpiło z przyczyn obiektywnych, a zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Znamiona typu czynu zabronionego opisane w art.156§1pkt2k.k. realizuje zachowanie, które stanowić może podstawę obiektywnego przypisania skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Zbrodnia z art. 156 § 1k.k. to przestępstwo materialne, a to oznacza, że dla wyczerpania jego znamion niezbędne jest realne wystąpienie opisanych tam skutków, a nie tylko hipotetyczna i – co należy podkreślić – niepewna możliwość ich wystąpienia. Skutek w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu jako znamię typu czynu zabronionego z art. 156 § 1k.k. musi być obiektywnie przypisany sprawcy czynu godzącego w zdrowie człowieka, czyli skutek taki musi być przede wszystkim obiektywnie przewidywalny. Trafnie ujął ten warunek Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 28.01.2016 r., II AKa 1/16, LEX nr 2022469, stwierdzając: „Warunkiem koniecznym obiektywnego przypisania sprawcy negatywnego następstwa czynu, a w konsekwencji jego odpowiedzialności karnej za skutek, jest rozstrzygnięcie kwestii obiektywnej przewidywalności nastąpienia skutku. Bez ustalenia, że określone konsekwencje zachowania się sprawcy były obiektywnie przewidywalne, nie byłoby możliwości przyjęcia znamion przedmiotowych skutkowego (materialnego) czynu zabronionego”.</xText> <xText>W ocenie Sądu apelacyjnego tak jak nie można było przypisać oskarżonemu zamiaru usiłowania zabójstwa pokrzywdzonego z zamiarem ewentualnym, również nie można przypisać oskarżonemu, że usiłował z zamiarem ewentualnym spowodować ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego, w okolicznościach niniejszej sprawy konsekwencje w postaci spowodowania u pokrzywdzonego ciężkich obrażeń ciała nie były obiektywnie przewidywalne. Nie każde uderzenie w pieszego samochodem, zwłaszcza przy ustalonej prędkości pojazdu rzędu 24km/h kończyć się bowiem musi ciężkimi obrażeniami ciała.</xText> <xText>Jednocześnie już w tym miejscu wskazać można, że również zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego dotyczący orzeczenia rażąco niewspółmiernego, w odniesieniu do kwoty, zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego okazał się niezasadny. Sąd apelacyjny podzielił ustalenia Sądu I instancji, iż kwota 50.000zł zadośćuczynienia jest adekwatna do rozmiaru krzywdy doznanej przez pokrzywdzonego. Uwzględnia ona wbrew zarzutom skarżącego rodzaj i stopień fizycznych obrażeń ciała jakich doznał pokrzywdzony, a także uszczerbek na zdrowiu psychicznym.</xText> <xText><xBx>Omówienie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> dotyczących przypisanego mu czynu z art.13§1k.k. w zw. z art.156§1pkt2k.k. i art.157§2k.k. oraz z art.223§1k.k. i art.160§1k.k. w zw. z art.11§2k.k. </xBx></xText> <xText>Mając na uwadze przedstawione wyżej, przy omawianiu apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, stanowisko Sąd apelacyjny w konsekwencji podzielił zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> wskazane jako „ewentualne” w punktach 9 i 10 dotyczące błędów w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkich obrażeń ciała u funkcjonariusza podczas, gdy zebrany materiał dowodowy, w tym właściwie oceniona opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej, pozwala na ustalenie, że zamiarem bezpośrednim oskarżonego było uniknięcie zatrzymania go, zaś zamiarem ewentualnym spowodowanie u pokrzywdzonego lekkich lub średnich obrażeń ciała; gdyby zaś rzeczywiście zamiarem oskarżonego było godzenie się na spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu musiałby on poruszać się ze znacznie (co najmniej 3-4 razy) większą prędkością, natomiast jak wynika z materiału dowodowego poruszał się on z prędkością 24km/h.</xText> <xText>Przy czym Sąd apelacyjny nie podzielił poprzedzającego te zarzuty, zarzutu „ewentualnego” podnoszonego przez obrońcę oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> a zawartego w punkcie 8 dotyczącego rażącej obrazy art.7k.p.k. w zw. z art.193§1k.p.k. w stopniu mającym wpływ na treść wyroku poprzez przyjęcie za biegłym, że normalną (adekwatną) konsekwencją najechania samochodem osobowym z prędkością max. 24km/h na stojącego lub biegnącego człowieka jest ciężki uszczerbek na jego zdrowiu, podczas gdy zdaniem skarżącego wiedza powszechnie dostępna i zasady doświadczenia życiowego wskazują, że normalną konsekwencja w takim wypadku jest lekki lub średni uszczerbek na zdrowiu osoby pokrzywdzonej. Zarzut ten o tyle jest niezasadny, że Sąd I instancji w uzasadnieniu przyjętej kwalifikacji prawnej tego czynu oskarżonego nie powołuję się bowiem tym przedmiocie na opinię biegłego i słusznie zresztą, gdyż ustalenie związku przyczynowego czy zamiaru sprawcy nie należy do kompetencji biegłego, a wskazuje na zasady doświadczenia życiowego właśnie, pisząc, że nie wymaga wiedzy fachowej przewidzenie, iż uderzenie maską jadącego nawet z niewielką prędkością pojazdu może spowodować poważne obrażenia ciała tak w zakresie narządu ruchu jak i narządów wewnętrznych; obrażenia takie mogą także wynikać z uderzenia ciała człowieka potraconego przez samochód o twarde podłoże jak nawierzchnia jezdni czy chodnika. Przy czym należy zauważyć i podkreślić, że Sąd I instancji nie wskazuje, że jest to normalne obiektywnie przewidywalne następstwo a tylko możliwe następstwo.</xText> <xText>Przechodząc jednak w pierwszej kolejności do głównych zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> należy wskazać, że pierwszy zarzut dotyczy bezzasadnego oddalenia wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, biegłego z zakresu broni palnej i balistyki oraz o przeprowadzenie eksperymentu procesowego (wniosek pisemny z dnia<xAnon>(...)</xAnon> r.), i tym samym poczynienie ustaleń o niekompletny materiał dowodowy albowiem opinia biegłych prof. <xAnon>C. Ż.</xAnon> i <xAnon>P. M.</xAnon>, nie wyjaśniają w ocenie skarżącego wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, a także częściowo opierają się o założenia, które nie mają odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym, a tym samym nie opowiadają na pytanie, z której dokładnie broni oddano poszczególne strzały, w tym zwłaszcza te, które przebiły przednią szybę pojazdu, ile kul znajduje się w ciele oskarżonego, i z jakiej broni zostały wystrzelone, w jakiej pozycji i miejscu znajdował się strzelec lub strzelcy i przede wszystkim w jakiej kolejności poszczególne strzały były oddawane.</xText> <xText>Nienależnie od tego, że zdaniem Sądu apelacyjnego zarzut ten nie do końca został prawidłowo sformułowany, gdyż oddalając ten wniosek dowodowy, Sąd I instancji nie mógł naruszyć przepisów postępowania w postaci przepisu art.7k.p.k., który dotyczy oceny dowodów, a raczej przepis art.170§1pkt5k.p.k. i art.201k.p.k., gdyż na podstawie tych przepisów Sąd I instancji na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> oddalił przedmiotowe wnioski dowodowe. Sąd I instancji nie mógł także naruszyć przepisu <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1 k" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.193§1k</xLexLink>.p.k. skoro przeprowadził w niniejszej sprawie dowód z opinii biegłego zarówno z zakresu medycyny sądowej, z zakresu balistyki a także biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. Zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.7kp</xLexLink>.k. byłby w tym miejscu zasadnie postawiony gdyby dotyczył dokonania błędnej oceny opinii biegłych, a tego w tym punkcie zarzut raczej nie dotyczy skoro sprowadza się do zarzutu niezasadnego oddalenia wniosków dowodowych. Zarzut natomiast naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 201 k" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.201k</xLexLink>.p.k. czy <xLexLink xArt="art. 7 k" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.7k</xLexLink>.p.k. w zakresie oceny dowodu z opinii biegłych byłby zasadny, gdyby skarżący wykazał, że przeprowadzone w niniejszej sprawie opinie biegłych są niepełne lub niejasne albo zachodzą w nich sprzeczności czego jednak w ocenie Sądu apelacyjnego nie zdołał uczynić. Bez znaczenia jest w tej sytuacji dostrzegane przez Sąd apelacyjny błędne uzasadnienie oddalenia tych wniosków również w oparciu o przepisu <xLexLink xArt="art. 170" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.170</xLexLink>§1pkt5k.p.k. czyli z uwagi na zmierzanie do przedłużania postępowania, skoro wnioski zostały złożone już w piśmie z <xAnon>(...)</xAnon> a rozpoznane zostały dopiero <xAnon>(...)</xAnon> Sąd I instancji nie uzasadnił też wprawdzie żadnymi innymi argumentami oddalenia wniosków obrońcy odwołując się jedynie a contrario do przepisu art.201k.p.k., jednak zdaniem Sądu apelacyjnego oddalenie tych wniosków było zasadne. Opinia bowiem zarówno biegłego z zakresu medycyny sądowej <xAnon>C. Ż.</xAnon> sporządzona wespół z biegłym <xAnon>A. P.</xAnon>, jak i opinia biegłego <xAnon>P. M.</xAnon> z zakresu balistyki były pełne i jasne, nie wynikały z nich żadne sprzeczności, biegli dodatkowo zostali przesłuchani na rozprawie i odpowiedzieli wyczerpująco na wszystkie zadane im pytania istotne z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego za zarzucany mu czyn, o czym będzie jeszcze mowa przy omawianiu kolejnych zarzutów zwłaszcza dotyczących błędu w ustaleniach faktycznych. W ocenie Sądu apelacyjnego nie było te ż konieczności, tak jak tego chciał skarżący przeprowadzania w tej sprawie kolejnego eksperymentu procesowego. Ustalenia z eksperymentu procesowego przeprowadzonego w postępowaniu przygotowawczym również były znane biegłym opiniującym w tej sprawie i zostały przez nich wykorzystane przy sporządzaniu opinii. Z zarzutem obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> ściśle skorelowany jest zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink> Jeżeli bowiem sąd oparłby swoje ustalenia o niepełną i wewnętrznie sprzeczną opinię, to tym samym dokonałby na jej podstawie błędnych ustaleń faktycznych. Tak więc zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink> jest zarzutem o charakterze pierwotnym, którego następstwem mogą być błędy w ustaleniach faktycznych. Gdy sąd nie naruszył dyspozycji <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink>, to tym samym nie poczynił błędów w ustaleniach faktycznych. Uznanie opinii za jasną i pełną w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink> jest domeną organu procesowego, a nie strony procesowej. Podstawą do stosowania <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink> nie może stać się okoliczność, że strona wdając się samodzielnie w spekulacje myślowe natury specjalistycznej, dochodzi w rezultacie do przekonania, że wnioski natury ściśle fachowej i to w dziedzinie, w której z natury rzeczy sądowi i stronom merytorycznie brakuje wiadomości specjalistycznych, są błędne. Materię wydania opinii uzupełniającej lub też nowej opinii, jeżeli dotychczasowa ekspertyza jest niepełna lub niejasna czy też wewnętrznie sprzeczna, reguluje kompleksowo <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Niezasadny okazał się w tym kontekście także zarzut obrońcy oskarżonego (zawarty w punkcie 2) dotyczący naruszenia art.7k.p.k. w stopniu mającym wpływ na treść wyroku w zakresie dokonanej przez Sąd I instancji oceny zeznań biegłego <xAnon>P. M.</xAnon>. Zdaniem skarżącego gdyby prawdziwe były zeznania biegłego, iż drugi strzał pokrzywdzony oddał z bliskiej (kilku, kilkunastocentymetrowej) odległości to w takim wypadku na szybie pozostałyby ślady - pozostałości prochu i gazów, dodatkowo przednia szyba uległaby całkowitemu rozkruszeniu, co nie nastąpiło. Należy zauważyć, że na rozprawie biegły ustosunkowywał się do tych okoliczności i przyznał wprawdzie, że zakresem jego badań nie było sprawdzenie czy znaleziono ślady prochu, jednak zeznał, że niespalone ziarna prochu mogą zostać, ale w tym przypadku mamy do czynienia z płaszczyznami gładkimi jak szyba i maska pojazdu, które są mało chłonne czyli takie, które nie umożliwiały zatrzymania, pozostawienia tych niespalonych ziaren prochu. W przeciwieństwie do odzieży, która jest zdolna do przetrzymywania takich niespalonych ziaren prochu. Biegły stwierdził też, że nie spotkał się jeszcze z sytuacją, gdzie w takich pęknięciach – w szybie klejonej, dwuwarstwowej pozostałyby ziarna prochu. Biegły stwierdził też, że nie zna badań , które mogłyby to wykryć. Zdaniem Sądu apelacyjnego należy także zauważyć, że do oględzin samochodu przystąpiono w sytuacji gdy padał już deszcz. Ewentualne ślady mogły więc również zostać zatarte opadami deszczu.</xText> <xText>Podobnie jak pisemna opinia biegłego tak i zeznania biegłego na rozprawie zostały w ocenie Sądu apelacyjnego ocenione prawidłowo i nie doszło do naruszenia przepisu art.7k.p.k. w tym zakresie. Biegły dysponował fachową wiedzą, na rozprawie wskazał też na okoliczności potwierdzające jego kompetencje. Z opinii biegłego jasno wynikało, że pokrzywdzony <xAnon>A. D.</xAnon> oddał dwa strzały w kierunku pojazdu. Z przodu pojazdu w kierunku tyłu. Pierwszy strzał został oddany z przodu ku tyłowi z góry ku dołowi. Strzelający znajdował się wówczas po prawej stronie osi pojazdu. <xAnon>P.</xAnon> w szybie czołowej znajdująca się w górnej części, a także przestrzelona osłona przeciwsłoneczna, była spowodowana strzałem oddanym przez strzelca znajdującego się na wprost auta po prawej stronie auta pod kątem 90 stopni. Strzelający znajdował się w pozycji stojącej w odległości od 0,5m do 2m. od zderzaka przedniego pojazdu. Drugi strzał oddano z boku pojazdu z przodu ku tyłowi, z góry ku dołowi i z prawej ku lewej stronie. Strzelający był z prawej stronu pojazdu przy czym nie znajdował się w pozycji stojącej w trakcie oddania strzału. Zdaniem biegłego strzał ten mógł być oddany w trakcie przetaczania się osoby przez samochód. Strzał został oddany podczas potrącenia lub w krótkim czasie po potrąceniu, kiedy strzelający znajdował się jeszcze przed pojazdem. Potrącenie strzelającego nastąpiło po około 0,5s po oddaniu pierwszego strzału, czyli bezpośrednio po oddaniu tego strzału. Bezzasadny okazał się więc zarzut zawarty w punkcie 1 jakoby opinia biegłego nie odpowiadała na pytanie z której dokładanie broni oddano poszczególne strzały w tym zwłaszcza te, które przebiły przednią stronę pojazdu, z jakiej broni zostały wystrzelone, w jakiej pozycji i miejscu znajdował się strzelec i przede wszystkim w jakiej kolejności zostały oddane.</xText> <xText>Nadto z zeznań świadka <xAnon>A. D.</xAnon> wynikało, że oddał on 2-3 strzałów ostrzegawczych i jeden w kierunku pojazdu, nie pamiętał natomiast drugiego strzału oddanego w kierunku pojazdu. Zeznania świadka potwierdzone zostały oględzinami broni z których wynikało, że broń pokrzywdzonego <xAnon>A. D.</xAnon> to pistolet <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> o nr <xAnon> (...)</xAnon> w magazynkach którego brakowało 5 sztuk naboi. To potwierdzało wersję świadka w powiązaniu z opinią biegłego. Okoliczność zaś, że świadek nie pamiętał ostatniego strzału została również jasno wyjaśniona przez biegłego <xAnon>P. M.</xAnon>, który wskazał, że istnieje prawdopodobieństwo, że osoba oddająca strzał nie pamięta oddanego strzału lub strzał został oddany przypadkowo. Może być taka sytuacja, że osoba strzelająca nie cofnęła palca ze spustu po oddaniu pierwszego strzału i przypadkowo nacisnęła spust oddając drugi strzał. Sąd apelacyjny zgadza się ze stanowiskiem biegłego, zwłaszcza wobec faktu, że była to sytuacja bardzo dynamiczna, były to ułamki sekund, a drugi strzał mógł rzeczywiście paść przypadkowo, jak pokrzywdzony został uderzony samochodem i przetaczał się przez maskę samochodu. Co znamienne, jasno wynika z opinii biegłego, że to dopiero ten drugi strzał spowodował obrażenia ciała u oskarżonego.</xText> <xText>Ustalenie kolejności strzałów zostało jasno i logicznie przez biegłego wykazane. Kolejność tą biegły określił na podstawie pęknięć szyby czołowej klejonej, gdyż to te drugie pęknięcia rozchodziły się po szybie w ten sposób, że dochodziły one do momentu spotkania się z wcześniejszym piknięciem i tam kończyły swoje dalsze pęknięcia. Zdaniem biegłego ten drugi strzał nie mógł paść od strzelca znajdującego się w pozycji stojącej, trzymającego broń oburącz. Musiałby on bowiem stać w odległości 3,7 – 5 metrów od samochodu. Fakt, że strzelec był w pozycji frontalnej, w trakcie pierwszego strzału, biegły przyjął w oparciu o opinię biegłego <xAnon>C. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. P.</xAnon>, wydaną w oparciu o doznane przez pokrzywdzonego obrażenia. Ponieważ pokrzywdzony doznał stłuczenia na przedniej goleni jednej nogi, a stłuczenie na drugiej nodze było w okolicy przyśrodkowej, to zdaniem biegłego <xAnon>C. Ż.</xAnon> wskazuje to na fakt, że pokrzywdzony wykonał pewien obrót ciałem. Przy czym zdaniem biegłego mogło to wynikać z dwóch przyczyn, sam pokrzywdzony mógł się obrócić dokonując ucieczki albo, ponieważ uderzenie nastąpiło poniżej środka ciężkości ciała to doszło do podcięcia i kiedy nogi są rozstawione to również powoduje ono obrót osi ciała. Biegły wykluczył też, aby doznanie postrzału przez oskarżonego od razu wpłynęło na zmianę toru jazdy, tor jazy mógł być zmieniony z uwagi na rozwijające się następstwa doznanych przez oskarżonego urazów dopiero po upływie kilkunastu, kilkudziesięciu minut.</xText> <xText>Zdaniem biegłego <xAnon>P. M.</xAnon>, obrażenia oskarżonego nie powstały wskutek oddania pierwszego strzału, który był prostopadły do osi pojazdu. U oskarżonego stwierdzono więcej niż jedno obrażenie co mogło być wynikiem tego, że pocisk, który przestrzelił szybę uległ deformacji, co spowodowało rozerwanie tego pocisku. Fragmenty tego pocisku uderzyły w oskarżonego. Dlatego oskarżony mógł mieć więcej ran.</xText> <xText>Opinie biegłych wbrew zarzutom skarżącego nie wykluczają wersji przedstawionej w zeznaniach świadka <xAnon>A. D.</xAnon>, że oddając przynajmniej pierwszy strzał, bo drugiego świadek przecież nie pamięta, stał na wprost zbliżającego się pojazdu. Nie przeczy również temu, jak już wyżej wskazano, ustalenie biegłego <xAnon>C. Ż.</xAnon>, że w chwili potrącenia pokrzywdzony był w ruchu, zwłaszcza, że biegły nie wykluczył, że pokrzywdzony stał naprzeciwko pojazdu, a tuż przed uderzeniem podjął akcję obronną. Pokrzywdzony został potrącony już po oddaniu pierwszego strzału i wówczas w odruchu obronnym mógł skierować swoje ciało w bok przed ostatecznym uderzeniem go przez samochód. Z zeznań zaś policjantów z których jak słusznie wskazuje skarżący dwóch znajdowało się w tym czasie za pojazdem trudno wyciągać jakiś wniosek o niewiarygodności zeznań pokrzywdzonego, zwłaszcza że w samym momencie potrącenia samochód musiał już swoim obrysem zasłaniać ciało pokrzywdzonego. Nie można natomiast zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, że już w momencie jazdy oskarżonego w kierunku pokrzywdzonego stojącego jeszcze na jezdni, funkcjonariusz będący za pojazdem oddawał strzały w kierunku samochodu, gdyż z zeznań tego funkcjonariusza świadka <xAnon>A. K.</xAnon> wynika, że pierwsze strzały oddawał on w górę jako strzały ostrzegawcze, a dopiero gdy doszło do potrącenia pokrzywdzonego oddał pierwszy strzał w kierunku samochodu, przy czym w dolne jego części. Co znamienne druga broń w której magazynkach stwierdzono brak naboi to tylko broń należąca do funkcjonariusza <xAnon>A. K.</xAnon> . W jego broni brakowało 13 sztuk naboi, 10 z nich miało zostać oddanych jako ostrzegawcze, a 3 za odjeżdżającym samochodem już po potrąceniu pokrzywdzonego.</xText> <xText>Wobec powyższego w ocenie Sądu apelacyjnego Sąd I instancji, wbrew zarzutom skarżącego z punktu 2 i 3 nie uchybił również przepisowi art.7k.p.k. dokonując oceny zeznań pokrzywdzonego <xAnon>A. D.</xAnon>. Wzmacniało to też tezę o bezzasadności wniosku skarżącego o przeprowadzenie nowej opinii biegłego tak z zakresu medycyny sądowej jak i z zakresu broni i balistyki, aby odpowiedzieć na pytanie z której broni oddano poszczególne strzały z jakiej broni zostały wystrzelone kule, które zraniły oskarżonego i znajdują się w jego ciele, ile ich jest, czy w jakiej pozycji i miejscu znajdował się strzelec i w jakiej kolejności poszczególne strzały zostały oddane. Dlatego również Sąd apelacyjny nie znalazł powodów dla których należałoby przeprowadzić wnioskowane w apelacji dowody, które zostały powielone w apelacji po ich oddaleniu przez Sąd I instancji.</xText> <xText>W ocenie Sądu apelacyjnego nie doszło również do wskazywanego przez obrońcę w punkcie 5 błędu w ustaleniach faktycznych. Opinia biegłego <xAnon>P. M.</xAnon> w żaden sposób nie dyskredytuje, jak tego chce skarżący, dokonanych ustaleń, że oskarżony skierował celowo pojazd w kierunku pokrzywdzonego. Wynikało to też zresztą nie tylko z zeznań pokrzywdzonego ale także zeznań funkcjonariuszy obserwujących tor jazy pojazdu zza tyłu tego samochodu czyli świadków <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>P. S.</xAnon>. A wbrew zarzutom skarżącego, o czym była już mowa wyżej, to nie pierwszy strzał ugodził oskarżonego ani pierwszy strzał nie został oddany z boku pojazdu, nie mogło więc to skutkować, tak jak tego chce skarżący, utratą przez oskarżonego panowania nad pojazdem i sprawiać tylko wrażenia jakoby pojazd celowo skręcił w kierunku pokrzywdzonego. Pierwszy strzał nie ugodził oskarżonego i nie został oddany przez strzelca znajdującego się z boku pojazdu, poza obszarem drogi, nie było tam zresztą w tym czasie żadnego funkcjonariusza oddającego strzały, więc strzał ten nie mógł zamroczyć oskarżonego i skutkować chwilową utratą przez niego panowania nad pojazdem. Warto też przypomnieć, że nabojów brakowało w broni należącej jeszcze tylko do świadka <xAnon>A. K.</xAnon>, więc pozostałe strzały musiały paść z jego broni, a świadek ten cały czas znajdował się w pewnym oddaleniu za tyłem odjeżdżającego pojazdu.</xText> <xText>Należy jeszcze raz przypomnieć, że kierunek jazdy oskarżony zmienił zanim padł pierwszy strzał w kierunku pojazdu, a nadto ten pierwszy strzał nie zranił jeszcze w żaden sposób oskarżonego. Wynikało to w ocenie Sądu apelacyjnego zarówno z prawidłowo ocenionych opinii biegłych jak i prawidłowo ocenionych zeznań świadków: <xAnon>A. D.</xAnon>, <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>P. S.</xAnon>.</xText> <xText>Prawidłowo również wbrew zarzuto m skarżącego zawartym w punkcie 2 Sąd I instancji ocenił zeznania świadka <xAnon>A. D.</xAnon> na okoliczność tego gdzie znajdował się on w chwili zbliżania się oskarżonego do pojazdu, w jaki sposób obserwował on pojazd marki <xAnon>R. (...)</xAnon>, skąd przemieścił się od chwili zauważenia pojazdu do chwili potrącenia go przez pojazd, ile strzałów i skąd w tym czasie oddawał. Wbrew zarzutom skarżącego wersja podana przez pokrzywdzonego wcale nie jest fizycznie nie do zrealizowania.</xText> <xText>Nie było także błędnym ustalenie, że oskarżony widział, że ma do czynienia z funkcjonariuszami Policji, gdy odjeżdżał z miejsca parkingowego. Świadczy o tym też samo zachowanie się oskarżonego, który musiał widzieć funkcjonariuszy próbujących go najpierw zatrzymać, do tego stopnia, że jeden z nich świadek <xAnon>P. S.</xAnon> usiłował złapać nawet za klamkę odjeżdżającego pojazdu, aby otworzyć drzwi pojazdu, a oskarżony nie zatrzymał się, tylko z impetem wycofał i zaczął oddalać się z miejsca parkowania pojazdu. Zwłaszcza, że jak przyznaje sam skarżący wezwania funkcjonariuszy do zatrzymania przeplatały się już z hukiem wystrzałów, których przecież oskarżony nie mógł nie słyszeć, nawet znajdując się wewnątrz samochodu.</xText> <xText>Zgodnie z tym co już wyżej wskazano nie jest prawdziwe twierdzenie skarżącego zawarte w punkcie 6, że oskarżony już tuż po ruszeniu został ugodzony kulą w bok, co miało zmniejszać zdolność jego percepcji.</xText> <xText>Reasumując w ocenie Sądu apelacyjnego przy ocenie powyższych dowodów, wbrew zarzutom skarżącego, Sąd I instancji w żaden sposób nie naruszył przepisu <xLexLink xArt="art. 7 k" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7k</xLexLink>.p.k. Warto w tym miejscu wskazać, że ustanowiony w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że kwestionowane przez niego dowody walorem wiarygodności nie powinny być obdarzone. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy tu uznać samo kwestionowanie dowodów przemawiających na niekorzyść oskarżonego.</xText> <xText>Za zasadny Sąd apelacyjny uznał natomiast zarzut skarżącego zawarty w punkcie 12 dotyczący naruszenia prawa materialnego, zastosowania przepisu art.160§1k.k. w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, w sytuacji gdy czyn z art.160§1k.k. pozostaje w zbiegu pomijalnym z czynem z <xLexLink xArt="art. 156" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.156</xLexLink>§1pkt2k.k. Na marginesie Sąd apelacyjny zauważa, że jak przyznaje Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, to biegły stwierdził, że oskarżony naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> Jednak materia ta oceniana powinna być nie przez biegłego, a przez sąd. To stwierdzenie biegłego nie było w żaden sposób wiążące dla sądu. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 12.02.24r. VIII AKa 199/23 LEX nr3720960).</xText> <xText>Niezasadny natomiast w ocenie Sądu apelacyjnego okazał się zarzut skarżącego zawarty w punkcie 13 dotyczący naruszenia prawa materialnego w postaci art.233§1k.k.poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że samochód osobowy poruszający się z prędkością 24km/h jest przedmiotem podobnie niebezpiecznym jak nóź lub broń palna, w sytuacji gdy o zakwalifikowaniu przedmiotu jako podobnie niebezpiecznego co broń palna czy nóź, winny decydować jego cechy i normalne przeznaczenie, a nie sposób użycia.</xText> <xText>Skarżący podnosząc w apelacji zarzut, że samochód nie stanowi &quot;innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu&quot; w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 223;art. 223 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 § 1 k.k.</xLexLink> odwołuje się miedzy innymi do treści postanowienia Sądu Najwyższego z dnia <xAnon>(...)</xAnon>w którym zaaprobowano przyjętą wcześniej w wyroku Sądu Apelacyjnego w <xAnon>K.</xAnon> z <xAnon>(...)</xAnon>ocenę, że z treści <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> wynika, iż „inny przedmiot” użyty przez sprawcę, by mógł być uznany za podobnie niebezpieczny, „musi obiektywnie posiadać takie cechy, iż użycie go stwarza podobny stopień zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzkiego, jaki wynika z użycia noża lub broni palnej. Tak więc zagrożenie wynikłe z użycia danego przedmiotu musi być porównywalne z zagrożeniem, jakie niesie użycie noża czy broni palnej, przy czym zagrożenie to musi wynikać z cech danego przedmiotu bez względu na sposób jego użycia”.</xText> <xText>Prezentując konsekwentnie takie, bo korzystne dla skazanego, stanowisko obrońca zdaje się nie dostrzega, że w doktrynie i orzecznictwie prezentowane są również stanowiska przeciwne. Takie, niewykluczające możliwości uznania samochodu za inny podobnie niebezpieczny w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 223;art. 223 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 § 1 k.k.</xLexLink> przedmiot, zajął Sąd Najwyższy w cytowanym też przez skarżącego postanowieniu z 29 maja 2003 r., I KZP 13/03. W powołanym wyżej orzeczeniu Sąd Najwyższy uznał, że przy dokonywaniu oceny „niebezpieczności” przedmiotu z punktu widzenia kwalifikacji prawnej z <xLexLink xArt="art. 223" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 k.k.</xLexLink> (także <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>), istotne znaczenie będą miały takie cechy (właściwości) przedmiotu, które sprawią, że wykorzystanie zwykłych funkcji lub działania przedmiotu przeciwko człowiekowi spowoduje powstanie realnego zagrożenia o równowartości odpowiadającej użyciu broni palnej lub noża.</xText> <xText>Sąd apelacyjny podziela powyższe stanowisko, podobnie jak stanowisko wyrażone też w postanowieniu Sądu Najwyższego z <xAnon>(...)</xAnon> w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> że o tym, czy na tle konkretnej sprawy samochód może być uznany za takowy przedmiot decyduje sposób zachowania oskarżonego i sposób wykorzystania samochodu.</xText> <xText>W niniejszej sprawie sposób postępowania oskarżonego, skierowanie dwutonowego pojazdu, nawet przy niedużej jego prędkości, nagle wprost na próbującego go zatrzymać funkcjonariusza Policji i uderzenie w niego, w sytuacji gdy funkcjonariusz nie miał już żadnej możliwości uniknięcia najechania na niego przez oskarżonego, z czego oskarżony musiał zdawać sobie sprawę, wskazuje na prawidłowość przyjętej przez Sąd I instancji kwalifikacji z <xLexLink xArt="art. 223;art. 223 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 223 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Sąd apelacyjny podziela przekonanie, wyrażone w wyroku SA w <xAnon>L.</xAnon>z <xAnon>(...)</xAnon>w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> że samochód, z uwagi na swe gabaryty, masę, kinetykę stanowi przedmiot podobnie niebezpieczny co nóż, czy broń palna. Nie wymaga dowodu stwierdzenie, że w zasadzie każde potrącenie osoby pieszej przez znajdujący się w ruchu pojazd jest równoznaczne ze stworzeniem realnego zagrożenia dla jej zdrowia i życia, albowiem w konfrontacji z jego masą, właściwościami, strukturą, ciało ludzkie jest po prostu bezbronne. Oczywiste też jest, że auto ze swej natury, jako przedmiot służący do szybkiego przemieszczania się człowieka, musi być tu oceniany w pozycji dynamicznej, to jest w ruchu.</xText> <xText>Dlatego też, mając na uwadze wszystkie powyższe uwagi odnośnie zarzutów zawartych w apelacjach dotyczących czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>D. Z.</xAnon> w punkcie I, Sąd apelacyjny zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu i uznał go za winnego tego, że w dniu 6 października 2021r. w <xAnon>D.</xAnon> pod <xAnon>P.</xAnon> w celu uniknięcia zatrzymania na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa używając niebezpiecznego przedmiotu - kierowanego przez siebie samochodu marki <xAnon>R. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza Komendy Miejskiej Policji st. sierż. <xAnon>A. D.</xAnon> podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że uderzył kierowanym przez siebie autem w próbującego zatrzymać go funkcjonariusza, na skutek czego pokrzywdzony został odrzucony siłą uderzenia na ziemię, w wyniku czego doznał obrażeń ciała w postaci: stłuczenia okolicy potylicznej głowy, stłuczenia z otarciem naskórka okolicy lędźwiowej lewej i podżebrowej lewej oraz pleców, stłuczenia z otarciem naskórka ręki lewej, stłuczenia z otarciem naskórka goleni lewej i prawej, stanowiących naruszenie czynności narządów ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni, to jest dokonania przestępstwa z art.223§1k.k. w zb. z art.157§2k.k. w zw. z art.11§2k.k.</xText> <xText>W okolicznościach niniejszej sprawy, zgodnie z tym co już wyżej powiedziano, nieprawidłowe, nie wystarczające i nie oddające całej kryminalnej zwartości czynu oskarżonego byłoby kwalifikowanie jego czynu tylko z art.13§1k.k. w zw. z art.157§1k.k.i art.157§2k.k., tak jak tego chciał obrońca.</xText> <xText>Za tak przypisane przestępstwo na podstawie art.223§1k.k. w zw. z art.11§3k.k. Sąd apelacyjny wymierzył oskarżonemu <xAnon>D. Z.</xAnon> karę 6 lat pozbawienia wolności, uznając, że jest ona adekwatna do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, spełni też wobec niego swe cele prewencyjne.</xText> <xText>Ponieważ Sąd apelacyjny orzekł wobec oskarżonego za to przestępstwo nową niższą karę pozbawienia wolności, na innej podstawie jej wymiaru, zarzuty skarżącego obrońcy oskarżonego w zakresie rażącej surowości kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego przez Sąd I instancji straciły nieco na aktualności.</xText> <xText>Niezależnie od tego Sąd apelacyjny przypomina jednak, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85). Trzeba również pamiętać, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”, bowiem w ramach tej przyczyny odwoławczej chodzi o różnice ocen o charakterze zasadniczym. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku, II KRN 198/94).</xText> <xText>Zdaniem Sądu apelacyjnego wymierzona wobec oskarżonego za przypisane mu przestępstwo nowa kara 6 lat pozbawienia wolności nie jest nadmiernie surowa, a jest karą sprawiedliwą. Sad apelacyjny nie podzielił też zarzutu obrońcy dotyczącego błędnych ustaleń faktycznych poprzez przyjęcie, że pokrzywdzony doznał krzywdy, której wyrównaniem winna być kwota 50.000zł zadośćuczynienia w sytuacji kiedy pokrzywdzony doznał lekkich obrażeń ciała. Należy bowiem podkreślić, że pokrzywdzony w wyniku zdarzenia doznał nie tylko obrażeń fizycznych ale i psychicznych. Cierpiał na utrwaloną nerwicę pourazową.</xText> <xText>Ponieważ Sąd apelacyjny orzekł wobec oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> nową karę pozbawienia wolności za czyn przypisany mu w punkcie I z uwagi na przyjęcie innej kwalifikacji prawnej tego czynu, należało orzec wobec oskarżonego nową karę łączną pozbawienia wolności, po uchyleniu uprzednio orzeczonej przez Sąd I instancji kary łącznej.</xText> <xText>Na podstawie art.85§1k.k. i art.86§1k.k. Sąd apelacyjny połączył więc orzeczone wobec oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> kary pozbawienia wolności i jako karę łączną wymierzył mu karę 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, mając na uwadze z jednej strony bliski związek czasowy przypisanych mu przestępstw, a z drugiej strony jednak różny rodzaj tych przestępstw.</xText> <xText>Wymierzona w ten sposób wobec oskarżonego kara łączna jawi się jako sprawiedliwa.</xText> <xText><xBx>Omówienie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> i obrońcy oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> dotyczących przypisanych im czynów z art. 291§1k.k. </xBx></xText> <xText>Odnosząc się do podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> zarzutu w punkcie 7 dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących postawę wyrokowania w zakresie przypisanego oskarżonemu w punkcie II wyroku czynu z art.291§1k.k. poprzez ustalenie, że oskarżony wsiadając do samochodu <xAnon>R. (...)</xAnon> wiedział, że jest to pojazd utracony i że działał w zamiarem jego ukrycia, Sąd apelacyjny zauważa, że skarżący w żaden sposób nie uzasadnia tego zarzutu, po czym popada w sprzeczność wnosząc ewentualnie o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w tej części.</xText> <xText>Sąd apelacyjny podziela natomiast ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie, że oskarżony <xAnon>D. Z.</xAnon> wiedział, że udaje się po skradziony pojazd i w tym celu, aby przyjąć ten pojazd przybył do <xAnon>D.</xAnon>. Wprawdzie, ponieważ z wyjaśnień funkcjonariuszy <xAnon>A. K.</xAnon>, <xAnon>P. S.</xAnon> czy <xAnon>A. D.</xAnon> składnych na rozprawie, nie wynikało już stanowczo czy po przybyciu na miejsce zdarzenia i ujawnieniu skradzionego pojazdu sprawdzili oni czy pojazd był zamknięty, a z opinii biegłego badającego ujawniony zaprogramowany transponder immobilizera przy pomocy którego można było uruchomić skradzione auto ale nie można było przy jego pomocy zamknąć ani otworzyć skradzionego auta, to można było przyjąć za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon>, który wskazywał, że samochód gdy do niego wsiadał był otwarty, a wewnątrz na liczniku znajdował się kluczyk, okoliczność ta jednak wcale nie wzmacniałaby tezy forsowanej przez obrońcę oskarżonego jakoby oskarżony nie wiedział, że pojazd do którego wsiadł jest kradziony, wręcz przeciwnie. W tych okolicznościach zabranie otwartego samochodu ze znajdującym się w jego wnętrzu nieoryginalnym kluczykiem nie pozostawiałoby wątpliwości, że oskarżony wiedział o pochodzeniu pojazdu z kradzieży. Niezależnie od powyższego, jak słusznie ustalił Sąd Instancji już samo zachowanie się oskarżonego w momencie, gdy zorientował się, że może być zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji, polegające na podjęciu ucieczki przyjętym samochodem, odjechaniu z impetem z miejsca jego parkowania, a po drodze potrąceniu jeszcze policjanta, który próbował go zatrzymać, świadczy ewidentnie o tym, że oskarżony miał pełną świadomość nielegalności pochodzenia pojazdu, który przyjął w tych okolicznościach od nieustalonej osoby, która pozostawiła go na parkingu w <xAnon>D.</xAnon>. Sąd apelacyjny wyeliminował jedynie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu stwierdzenia, że oskarżony pomógł następnie w ukryciu samochodu w ten sposób, że przeprowadził przedmiotowy pojazd do miejsca jego ukrycia, gdyż w związku z nieprzewidywanym przez oskarżonego wcześniej przebiegiem wypadków na miejscu przyjęcia samochodu, nie ustalono rzeczywiście co oskarżony zamierzał dalej zrobić z przedmiotowym pojazdem po jego zabraniu z <xAnon>D.</xAnon>, a pozostawienie pojazdu w miejscu jego późniejszego ujawnienia przez funkcjonariuszy w <xAnon>G.</xAnon> było związane już tylko z doznanymi przez oskarżonego obrażeniami ciała. Sąd apelacyjny wyeliminował, też z opisu przypisanego oskarżonemu paserstwa działalnie na szkodę <xAnon>B. R.</xAnon>, gdyż nie był on bezpośrednio pokrzywdzony przypisanym oskarżonemu przestępstwem. Z opisu czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>D. Z.</xAnon> Sąd wyeliminował również działanie wspólnie i w porozumieniu z bratem <xAnon>M. Z.</xAnon> w zakresie przestępstwa umyślnego paserstwa. Zdaniem Sądu apelacyjnego bowiem, <xAnon>M. Z.</xAnon> można było przypisać jedynie pomocnictwo do umyślnego paserstwa dokonanego przez <xAnon>D. Z.</xAnon>. Jedyne pewne ustalenia odnośnie udziału oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> jakie można było poczynić w oparciu o przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody, to to, że oskarżony <xAnon>M. Z.</xAnon> przywiózł brata <xAnon>D.</xAnon> do <xAnon>D.</xAnon>, aby ten mógł przyjąć pozostawiony tam przez nieustaloną osobę, a pochodzący z kradzieży z włamaniem samochód, o czym oskarżony <xAnon>M. Z.</xAnon> wiedział i chciał tego. Jego przeciwne twierdzenia w tym względzie jawiły się jako dalece naiwne.</xText> <xText>Ponieważ ani oskarżony <xAnon>M. Z.</xAnon>, ani jego obrońca nie złożyli wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu apelacyjnego wobec oskarżonego, Sąd apelacyjny nie widzi powodów, aby szeroko rozwijać argumentację dotyczącą zasadności stawianych w apelacji obrońcy okrążonego <xAnon>M. Z.</xAnon> zarzutów dotyczących obrazy przepisów postępowania – art.7k.p.k. oraz art.4k.p.k. i art.410k.p.k. – która miała mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez dowolną i jednostronną ocenę dowodów i przesądzenie o sprawstwie oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> co do przypisanego mu czynu z art..291§1k.k., a także by odnosić się szczegółowo do zarzutów błędów w ustaleniach faktycznych stawianych w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon>.</xText> <xText>Sąd apelacyjny nie podzielił tych zarzutów, jednak apelację uznał za celową, gdyż doprowadziła ona do zmiany zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon>. W ocenie Sądu apelacyjnego słusznie Sąd I instancji odmówi wiary wyjaśnieniom oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon>, że podwiózł on tylko brata do <xAnon>D.</xAnon>, nie wiedział w jakim celu i zaraz odjechał z tego miejsca, gdyż wbrew zarzutom skarżącego nie potwierdzały tego wcale jednoznacznie dane z systemu <xAnon> (...)</xAnon> zamontowanego w samochodzie marki <xAnon>D. (...)</xAnon>, który oskarżony w tym dniu prowadził. Należy bowiem mieć na uwadze, że z danych tych wynikało ponowne zatrzymanie się oskarżonego w <xAnon>D.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. Stamtąd samochód <xAnon>D. (...)</xAnon> przemieszczał się bezpośrednio do <xAnon>G.</xAnon>, gdzie porzucony został skradziony pojazd, a następnie do szpitala do którego <xAnon>M. Z.</xAnon> przewiózł brata. Należy też mieć na uwadze fakt, że cała sytuacja związana z przejęciem samochody <xAnon>R.</xAnon> przez oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> od czasu kiedy brat wysadził go w pobliżu miejsca parkowania samochodu do czasu, kiedy oskarżony <xAnon>D. Z.</xAnon> zaczął uciekać przedmiotowym pojazdem przed Policją rozegrała się błyskawicznie. Również z monitoringu przy <xAnon>ul (...)</xAnon> w <xAnon>D.</xAnon> wynikało, że w kamerze tej samochód <xAnon>D. (...)</xAnon> skręcając z <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w prawo w <xAnon>ul. (...)</xAnon> widoczny jest o godz. <xAnon>(...)</xAnon> podczas gdy w tej samej kamerze samochód <xAnon>R.</xAnon>, którym ucieka oskarżony <xAnon>D. Z.</xAnon> widoczny jest już o godz. <xAnon>(...)</xAnon> wyjeżdzający z <xAnon>ulicy (...)</xAnon> i skręcający w prawo w <xAnon>ul. (...)</xAnon> czyli w kierunku z którego wcześniej przyjechał samochód <xAnon>D. (...)</xAnon>, a za nim biegnie funkcjonariusz Policji. Co znamienne kamera ta nie zarejestrowała już powrotnej drogi samochodu <xAnon>D. (...)</xAnon>, który odjechał inną drogą, co potwierdza też zapis <xAnon> (...)</xAnon>. Oskarżony <xAnon>M. Z.</xAnon> bardzo szybko dojechał też jednak do do miejsca, gdzie oskarżony <xAnon>D. Z.</xAnon> ostatecznie porzucił skradziony pojazd z uwagi na doznane obrażenia ciała i przewiózł brata do szpitala. Bowiem o godz.<xAnon>(...)</xAnon> samochód <xAnon>D. (...)</xAnon> logował się jeszcze w <xAnon>D.</xAnon> przy <xAnon>ul (...)</xAnon> a o <xAnon>(...)</xAnon> już w <xAnon>G.</xAnon>, przy czym do <xAnon>G.</xAnon> jechał bezpośrednio z <xAnon>D.</xAnon>. Stamtąd przejeżdża do szpitala i przebywa tam od <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>Nie zmienia to również faktu, że w okolicznościach niniejszej sprawy, w świetle zasad doświadczenia życiowego nieprawdopodobne jest aby oskarżony <xAnon>M. Z.</xAnon> nie wiedział w jakim celu podwozi brata do <xAnon>D.</xAnon>. Słusznie Sąd I instancji przyjął bowiem, że powodem szybkiego opuszczenia szpitala przez oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> i nie interesowania się dalszy losem ciężko zranionego brata, zakrywania przy tym twarzy kapturem, nie mógł być tylko brak obowiązkowej wówczas maseczki. Słusznie Sąd I instancji ustalił, że oskarżony <xAnon>M. Z.</xAnon> musiał wiedzieć w jakim celu wiezie brata do <xAnon>D.</xAnon>, na co wskazywało jego zachowanie nie tylko w szpitalu ale także fakt, że oskarżony niemal od razu zjawił się przy bracie, aby udzielić mu pomocy po postrzeleniu, co przemawia za tym, że jego wyjaśnienia jakoby odjechał od razu z <xAnon>D.</xAnon>, po podwiezieniu brata, a po brata wrócił dopiero po telefonie od niego z prośbą o pomoc jawią się jako niewiarygodne.</xText> <xText>Mając jednak na uwadze fakt, że oskarżonemu <xAnon>M. Z.</xAnon> można było w ocenie Sądu apelacyjnego przypisać tylko pomocnictwo do przestępstwa umyślnego paserstwa dokonanego przez jego brata, Sąd zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu, uznając go za winnego tego, że w dniu 6.10.21r. w <xAnon>P.</xAnon> i <xAnon>D.</xAnon> pod <xAnon>P.</xAnon> działając w zamiarze, aby <xAnon>D. Z.</xAnon> dokonał czynu zabronionego polegającego na przyjęciu od nieustalonej osoby pochodzącego z kradzieży z włamaniem, zaistniałej w okresie od <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>, samochodu marki <xAnon>R. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> i nr VIN <xAnon> (...)</xAnon> o wartości 40.000zł, pomógł mu w przyjęciu tego samochodu w ten sposób, że przywiózł <xAnon>D. Z.</xAnon> do miejsca przyjęcia samochodu w <xAnon>D.</xAnon>. Czyn oskarżonego należało więc zakwalifikować z art.18§3k.k. w zw. z art.291§1k.k. Za podstawę wymiaru kary wobec oskarżonego należało zaś przyjąć przepis art.19§1k.k. w zw. z art.291§1k.k.</xText> <xText>Ponieważ kara za pomocnictwo wymierzana jest w granicach kary przewidzianej za sprawstwo, Sąd apelacyjny wymierzył oskarżonemu za to przestępstwo kare 1 roku pobawienia wolności uznając, że jest ona adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości jego czynu, uwzględnia uprzednią karalność oskarżonego i spełni swe cele prewencyjne. Zdaniem Sądu apelacyjnego nie można się zgodzić, ze skarżącym, że skoro zachowanie oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> wobec pokrzywdzonego pod salą rozpraw wynikało jedynie z słów pokrzywdzonego, to należało uznać je za niewiarygodne. Okoliczność ta jednak nie miała większego wpływu na wymiar kary wobec oskarżonego podobnie jak to, że oskarżony rzeczywiście miał stałe zatrudnienie, a nie jak przyjął Sąd I instancji nie posiadał stałego zatrudnienia. Podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> ewentualny zarzut rażącej niewspółmierności kary również okazał się niezasadny. Znalazło to wyraz w tym, że Sąd apelacyjny wymierzył okadzonemu za przypisane przestępstwo karę w tym samym wymiarze. Zdaniem Sądu apelacyjnego granice sędziowskiego uznania przy wymiarze kary wobec oskarżonego nie zostały w żaden sposób przekroczone. A wymierzona w ten sposób kara przez Sąd apelacyjny jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Spełni też swe cele prewencyjne i wychowawcze.</xText> <xText><xBx>Omówienie apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon>.</xBx></xText> <xText>Apelacja obrońcy oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> okazała się w pełni zasadna i doprowadzić musiała do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.279§1kk</xLexLink>. w zw. <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1 k" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.64§1k</xLexLink>.k., chociaż nie wszystkie podniesione w niej zarzuty uznać można było za trafne.</xText> <xText>Nie można było zgodzić się bowiem z zarzutem skarżącego obrońcy dotyczącym naruszenia przez Sąd I instancji art.193§1k.p.k. Sąd bowiem sam nie badał czy na dowodowym transponderze immobiliera znajdowały się ślady genetyczne pochodzące od oskarżonego ani nie badał mechanizmu ich naniesienia. Sąd dowolnie tylko, w ocenie Sądu apelacyjnego, ocenił dowód z przeprowadzonej w niniejszej sprawie opinii biegłego z zakresu badań genetycznych, przyjmując, że ujawnienie śladów DNA pochodzących od oskarżonego na przedmiotowym transponderze immobilizera, którym uruchomiono pojazd po dokonaniu do niego włamania stanowi wystarczający dowód, na to że sprawcą tego włamania i kradzieży pojazdu jest oskarżony <xAnon>P. Z. (1)</xAnon>. Co znamiennie Sąd I instancji z opisu czynu przypisanego oskarżonemu wyeliminował jednocześnie zachowania polegające na siłowym pokonaniu zabezpieczenia mechanicznego pojazdu – odgięciu od linii nadwozia skrzydła przednich drzwi prawych i tym samym dostępu do wewnętrznej klamki drzwi i jej odblokowanie, uznając, że skoro nie zabezpieczono na tych elementach linii papilarnych pochodzących od oskarżonego, to tych czynności sprawczych nie można przypisać oskarżonemu.</xText> <xText>Zasadny okazał się natomiast podniesiony przez obrońcę oskarżonego zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 4;art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 i 7 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">6 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 175;art. 175 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 175 § 1 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">410 k.p.k.</xLexLink> poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, przez dokonanie tej oceny w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, w sposób wykluczający możliwość ustalenia prawdy obiektywnej.</xText> <xText>W szczególności rację ma skarżący, że prawo do odmowy składania wyjaśnień jest prawem oskarżonego, który nie ma obowiązku dowodzić swojej niewinności. Sam tylko fakt, że oskarżony <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> odmówił składania wyjaśnień, a zatem nie przedstawił żadnej alternatywnej wersji zdarzenia, nie uprawniał Sądu I instancji do poczytywania tej okoliczności na niekorzyść oskarżonego i wyciągania z niej daleko idącego wniosku o winie oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu. Czyli przyjęcie przez Sąd I instancji wersji zdarzenia niekorzystnej dla oskarżonego, której prawdziwość, co najważniejsze w ocenie Sądu apelacyjnego, nie została również przez Sąd I instancji należycie wykazana.</xText> <xText>W okolicznościach niniejszej sprawy dowolnym było rzeczywiście, jak słusznie podniósł skarżący, powiązaniu faktu ujawnienia, w pojeździe <xAnon>R. (...)</xAnon> urządzenia w postaci transpondera wraz z materiałem DNA oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> z faktem kradzieży z włamaniem tego pojazdu przez oskarżonego. Nie było bowiem żadnego dowodu potwierdzającego bez żadnych wątpliwości, że to oskarżony użył tego urządzenia do pokonania zabezpieczenia pojazdu marki <xAnon>R.</xAnon> celem jego uruchomienia. Rację należy przyznać skarżącemu, ze naniesienie materiału genetycznego na to urządzenie mogło powstać w innych okolicznościach niż w trakcie uruchamiania tym urządzeniem skradzionego pojazdu. Zwłaszcza, że jak słusznie podnosi skarżący na urządzeniu tym ujawniono jeszcze DNA pochodzące od innej nieustalonej osoby. Nie można więc wykluczyć na przykład, że oskarżony również był jedynie osobą, która tylko przyjęła ten ukradziony wcześniej samochód od sprawcy kradzieży z włamaniem i dokonała jego przetransportowania z jednego do drugiego miejsca. Zwłaszcza, że jak ustalono samochód został skradziony w <xAnon>P.</xAnon>, a następnego dnia znajdował się już w <xAnon>D.</xAnon>, przy czym nie ustalono kto przemieścił ten samochód z miejsca kradzieży do miejsca jego kolejnego przejęcia przez oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon>.</xText> <xText>Przy czym w ocenie Sądu apelacyjnego nie było w niniejszej sprawie konieczności uciekania się do opinii biegłego celem ustalenia mechanizmu naniesienia materiału DNA na przedmiotowy transponder, gdyż już z zeznań biegłego <xAnon>T. K.</xAnon>, jak słusznie podnosił skarżący wynikało, że brak jest możliwości ustalenia mechanizmu naniesienia tego materiału w konkretnych okolicznościach. Zresztą sam sposób naniesienia tego materiału nie pozwalałby i tak na ustalenie - nie budzące wątpliwości czy oskarżony jest sprawcą zarzucanego mu przestępstwa.</xText> <xText>Dowolna ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego w postaci opinii biegłego i wyjaśnień oskarżonego w sytuacji, gdy Sąd I instancji nie dysponował żadnymi innymi dowodami potwierdzającymi sprawstwo oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> doprowadziła w ocenie Sąd apelacyjnego do dokonania przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, że oskarżony <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> dokonał kradzieży z włamaniem pojazdu <xAnon>R. (...)</xAnon>. Okoliczności tej nie zdołano ustalić niewątpliwie na podstawie przeprowadzonych w niniejszej sprawie dostępnych i prawidłowo ocenionych dowodów. W tej sytuacji przy braku jakiegokolwiek wiarygodnego dowodu wskazującego na sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu przestępstwa kradzieży z włamaniem przedmiotowego samochodu, zgodnie z zasadą rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, wyrażoną w <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, oskarżonego należało uniewinnić od zarzucanego mu czynu, co też uczył Sąd apelacyjny, zmieniając wyrok Sądu I instancji.</xText> <xText>Na marginesie Sąd apelacyjny zauważa tylko, że Sąd I instancji wbrew zarzutowi obrońcy nie mógł naruszyć przepisu <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.440 k.p.k.</xLexLink>, gdyż jest to przepis adresowany do sądu odwoławczego.</xText> <xText>Reasumując, mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności dotyczące wszystkich złożonych w niniejszej sprawie apelacji, Sąd apelacyjny nie znajdując przy tym innych uchybień określonych w <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink>, podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 i 2 k.p.k.</xLexLink> orzekł jak w wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xBx>Prokurator</xBx> wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu <xAnon>D. Z.</xAnon> czynu jako przestępstwa z art.13§1k.k. w zw. z art.14§1k.k. i wymierzenie mu za nie kary 10 lat pozbawienia wolności oraz wymierzenie kary łącznej 11 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText><xBx>Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego</xBx> <xAnon>A. D.</xAnon> wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:</xText> <xText>- zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu <xAnon>D. Z.</xAnon> czynu jako przestępstwa na podstawie przepisu art.13§1k.k. w zw. z art.148§1k.k. i wymierzenie mu za ten czyn kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia;</xText> <xText>- zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego zadośćuczynienia w wysokości 80.000zł.</xText> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon></xBx> wniósł o:</xText> <xText>- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;</xText> <xText>ewentualnie:</xText> <xText>- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>uznanie oskarżonego za winnego tego, że w dniu 06 października 2021r. w celu uniknięcia zatrzymania na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa, uderzył kierowanym przez siebie samochodem marki <xAnon>R. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> funkcjonariusza Komendy Miejskiej Policji st. sierż. <xAnon>A. D.</xAnon> na skutek czego doznał on obrażeń w postaci: stłuczenia okolic potylicznej głowy, stłuczenia z otarciem naskórka goleni lewej i prawej stanowiących naruszenie czynności narządów ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni tj. o czyn z 13 <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> i w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 kk</xLexLink> i wymierzenie mu za to kary 2 lat pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>utrzymanie w mocy pkt II wyroku;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymierzenie oskarżonemu kary łącznej poprzez wymierzenie kary 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>zaliczenie na poczet ww. kary łącznej okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania uznając, że została ona wykonana w całości;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>orzeczenie od oskarżonego na rzecz <xAnon>A. D.</xAnon> zadośćuczynienia w kwocie 6 tysięcy złotych;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>ewentualnie:</xText> <xText>- o zmniejszenie kary orzeczonej za czyn z I do 3 lat pozbawienia wolności i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej za czyn I i II w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz zadośćuczynienia w kwocie 6 tyś zł.</xText> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon></xBx> wniosła o:</xText> <xText>- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> od zarzucanego mu czynu.</xText> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon></xBx> wniósł o:</xText> <xText>1. zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> od popełnienia zarzuconego mu czynu,</xText> <xText>ewentualnie</xText> <xText>2. uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Nie podzielając zarzutów zawartych w apelacjach prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego odnośnie nieprawidłowego przyjęcia przez Sąd I instancji, że oskarżony <xAnon>D. Z.</xAnon> nie dopuścił się przestępstwa zarzucanego mu aktem oskarżenia kwalifikowanego jako usiłowanie zabójstwa pokrzywdzonego, a także nie podzielając zarzutu pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego co do wysokości zasądzonej nawiązki, Sąd apelacyjny nie uznał za zasadne dokonanie zmiany zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> we wnioskowanym przez prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego kierunku.</xText> <xText>Ponieważ Sąd apelacyjny nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon>, w związku z tym co powiedziano przy ocenie tych zarzutów, których uwzględnienie skutkować by miało koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego i przekazania jego sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, Sąd apelacyjny nie uwzględnił wniosku obrońcy oskarżonego w tym zakresie. W ocenie Sądu apelacyjnego wystarczającym było dokonanie stosownych zmian w opisie czynu przypisanego oskarżonemu skutkujących zmianą kwalifikacji prawnej tego czynu, częściowo zgodnie też ze stanowiskiem obrońcy, chociaż nie aż tak daleko idących jak tego domagał się obrońca. Również w zakresie wnioskowanego jednoczesnego znacznego złagodzenia kary za przypisane oskarżonemu w punkcie I przestępstwo oraz kary łącznej oraz obniżenia kwoty orzeczonego zadośćuczynienia, Sąd apelacyjny nie podzielił wniosków obrońcy. Dlatego Sąd apelacyjny dokonał tylko koniecznych zmian w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>D. Z.</xAnon> w punkcie I i nieznacznych zmian w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II. Z uwagi na wymierzenie oskarżonemu za czyn przypisany w punkcie I nowej kary konicznym było też orzeczenie wobec oskarżonego nowej kart łącznej.</xText> <xText>Nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon>, Sąd apelacyjny nie znalazł powodów do uniewinnienia oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon>. Sąd apelacyjny z urzędu przyjął jedynie, że w ustalonym stanie faktycznym, zachowanie oskarżonego, można było kwalifikować jako pomocnictwo do przestępstwa umyślnego paserstwa a nie współudział w tym przestępstwie.</xText> <xText>Podzielając zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> dotyczące niezasadnego przypisania mu sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu przestępstwa, Sąd apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok wobec tego oskarżonego, gdyż pozwalały na to zebrane dowody i uniewinnił oskarżonego od zarzucanego mu czynu. Nie było zaś konieczności uchylania zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i przekazywania jego sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Zmiana kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>M. Z.</xAnon> z współudziału na pomocnictwo do przestępstwa umyślnego paserstwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sąd apelacyjny z urzędu przyjął, że w ustalonym stanie faktycznym, zachowanie oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> należało kwalifikować jako pomocnictwo do przestępstwa umyślnego paserstwa a nie współudział w tym przestępstwie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xBx>0.1- sprawstwo i wina oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> w zakresie przypisanego mu w punkcie II czynu z art.291§1k.k. oraz wymierzona kara;</xBx></xText> <xText><xBx>0.2- dokonane w punkcie IV zaliczenie okresu tymczasowego aresztowania oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności;</xBx></xText> <xText><xBx>0.3- orzeczone wobec oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>A. D.</xAnon> w punkcie VII zadośćuczynienie.</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xIx>Sprawstwo i wina oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> w zakresie przypisanego mu czynu z art.291§1k.k. a także wymierzona kara nie budziły wątpliwości. </xIx></xText> <xText><xIx>Prawidłowo też dokonano zaliczenia okresu tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> kary pozbawienia wolności.</xIx></xText> <xText><xIx>Sąd apelacyjny nie znalazł także powodów do zmiany wysokości zasadzonego na rzecz pokrzywdzonego od oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> zadośćuczynienia.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>0.0.1Zmiana opisu czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>D. Z.</xAnon> w punkcie I, zmiana jego kwalifikacji prawnej, a co za tym idzie wymierzenie nowej kary.</xText> <xText>0.0.2Nieznaczna zmiana opisu czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>D. Z.</xAnon> w punkcie II.</xText> <xText>0.0.3Wymierzenie oskarżonemu <xAnon>D. Z.</xAnon> nowej kary łącznej pozbawienia wolności.</xText> <xText>0.0.4Zmian opisu czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>M. Z.</xAnon>, zmiana jego kwalifikacji prawnej i podstawy wymiaru kary.</xText> <xText>0.0.5Uniewinnienie oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> od zarzucanego mu czynu i obciążenie Skarbu Państw kosztami procesu w tej części.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Zmiana opisu czynu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>D. Z.</xAnon> była konieczna, zgodnie z tym co wskazano wyżej przy omawianiu zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego co do tego czynu. Zmiana ta pociągała za sobą konieczność wymierzenia wobec oskarżonego za ten czyn nowej kary pozbawienia wolności, na innej podstawie. To z kolei pociągało za sobą konieczność orzeczenia wobec oskarżonego nowej kary łącznej pozbawienia wolności, po jej uprzednim uchyleniu. Zgodnie z tym co już wyżej omówiono, konieczne było też dokonanie nieznacznej zmiany w opisie czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>D.</xAnon> <xAnon>Z.</xAnon> w punkcie II.</xText> <xText>Dokonane ustalenia faktyczne, zgodnie z tym na co wskazano przy omawianiu apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> pociągały za sobą konieczność dokonania z urzędu zmiany kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie V, a co za tym idzie zmiany podstawy wymiaru kary wobec oskarżonego.</xText> <xText>Uwzględnianie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> co do braku niewątpliwych dowodów winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu przestępstwa skutkowało uniewinnieniem oskarżonego z jednoczesnym obciążeniem Skarbu Państwa kosztami procesu w części uniewinniającej zgodnie z art.632pkt2k.p.k.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">III.</xText> <xText xALIGNx="left">IV.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Z uwagi na wniosek obrońcy oskarżonego <xAnon>M. Z.</xAnon> wyznaczonego oskarżonemu z urzędu, Sąd zasądził na rzecz obrońcy adw. <xAnon>A. S.</xAnon> kwotę 1.476zł w tym vat z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Orzeczenie to ma podstawę prawną w treści przepisu art. 618§1pkt11k.p.k. w zw. z §2pkt1, §4ust.1i3, §17ust.2pkt5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2024.763).</xText> <xText>Sąd zwolnił oskarżonego <xAnon>D. Z.</xAnon> i <xAnon>M. Z.</xAnon> od zapłaty na rzez Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, że uiszczenie tych kosztów byłoby dla nich zbyt uciążliwe z uwagi na ich sytuację materialną, a oskarżyciela posiłkowego Sąd zwolnił od tych kosztów przez wzgląd na zasadę słuszności. Kosztami procesu w 1/5 części wywołanymi apelacją prokuratora, która nie została uwzględniona oraz 1/5 części w związku z uwzględnieniem apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i jego uniewinnieniem obciążono Skarb Państwa. Orzeczenie to ma swoją podstawę prawną w treści przepisów art.636§1i2k.p.k., art.634k.p.k. w zw. z art.624§1k.p.k. i art.632pkt2k.p.k.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xAnon>A. W.</xAnon> <xAnon>I. P.</xAnon><xAnon>M. K.</xAnon> </xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Milenia Brdęk

Milenia Brdęk

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IIAKa 131/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 5 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego wP.z dnia(...)roku w sprawie(...) 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ oskarżyciel posiłkowyA. D. ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońcy oskarżonychD. Z.,M. Z.iP. Z. (1) ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☒ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1. 2. 3. D. Z. M. Z. P. Z. (1) - uprzednia karalność oskarżonego, - uprzednia karalność oskarżonego, - aktywna praca oskarżonego w wolontariacie, - uprzednia karalność oskarżonego, - dane o karalności, - dane o karalności, zaświadczenie, - dane o karalności, k.1830-1831, k.1846-1848, k.1931 k.1864-1865 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Dane o karalności oskarżonych. Zaświadczenie o wolontariacie. Dane o karalności jako dokumenty urzędowe miały charakter wiarygodnego dowodu. Sąd nie znalazł powodów, aby kwestionować fakt zaangażowania oskarżonegoM. Z.w pracę wolontariatu. 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut Apelacja prokuratora: Prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonegoD. Z.w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie 1 aktu oskarżenia. Wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu tj. art.13§1k.k. w zw. z art.148§1k.k. poprzez uznanie i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art.13§1k.k. w zw. z art.156§1pkt 2k.k. w brzmieniu obowiązującym przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia(...)o zmianiekodeksu karnegooraz niektórych innych ustaw i z art.157§2k.k. oraz art.223§1k.k. i art.160§1k.k. w zw. z art.11§2k.k. w zw. z art.4§1k.k. Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowegoA. D.: Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowegoA. D.zaskarżył wyrok w części dotyczącej punktu I i VII na niekorzyść oskarżonegoD. Z.. Wyrokowi zarzucił: - obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu poprzez niewłaściwe zastosowanie przez Sąd I instancji przepisówart.13§1 k.k.w zw. z art. 156§1 pkt 2k.k. w brzmieniu obowiązującym przed zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 07 lipca 2022 roku o zmianie kodeksu karnego oraz niektórych innych ustaw orazart. 157§2 k.k.w zw. zart. 223§1 k.k.iart.160§1 k.k.w zw. zart.11§2 k.k.w zw. zart. 4§1 k.k., a w konsekwencji błędne przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona ww. przestępstwa, podczas gdy zachowanie oskarżonegoD. Z.wypełniło znamiona czynu przypisanego mu w punkcie 1 aktu oskarżenia tj. zamiaru ewentualnego pozbawienia życia pokrzywdzonego, na podstawie przepisuart.13§1 k.k.w zw. zart.148§1 k.k., - rażącą niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka w zakresie co do wysokości orzeczonego zadośćuczynienia na rzecz oskarżyciela posiłkowegoA. D., opiewającego na sumę 50.000zł, podczas gdy rozmiar krzywdy i rodzaj obrażeń jakich doznał pokrzywdzony, stanowiących 22% uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego w wyniku inkryminowanego zdarzenia, kwota zadośćuczynienia winna wynosić 80.000zł. Apelacja obrońcy oskarżonegoD. Z.: Obrońca oskarżonegoD. Z.zaskarżył wyrok w zakresie punków I, II, III, IV, VII, w całości na korzyść oskarżonego. Wyrokowi zarzucił: 1 rażącą obrazę przepisów postępowania w postaciart. 7w zw. z art.art. 193 § 1 k.p..k w stopniu mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, biegłego z zakresu broni palnej i balistyki oraz o przeprowadzenie eksperymentu procesowego (wniosek z dnia(...)r.), i tym samym poczynienie ustaleń o niekompletny materiał dowodowy albowiem opinia biegłych prof.Ż.iM., nie wyjaśniają wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, a także częściowo opierają się o założenia, które nie mają odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym, a tym samym nie opowiadają na pytanie, z której dokładnie broni oddano poszczególne strzały, w tym zwłaszcza te, które przebiły przednią szybę pojazdu, ile kul znajduje się w ciele oskarżonego, i z jakiej broni zostały wystrzelone, w jakiej pozycji i miejscu znajdował się strzelec lub strzelcy i przede wszystkim w jakiej kolejności poszczególne strzały były oddawane; 2 rażącą obrazę przepisów postępowania w postaciart. 7 k.p.k.w stopniu mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez danie wiary zeznaniomA. D., gdzie znajdował się on w chwili zbliżania się oskarżonego do pojazdu, w jaki sposób obserwował on pojazdR. (...), skąd przemieścił się od chwili zauważenia pojazdu do chwili potrącenia go przez pojazd oskarżonego, ile strzałów i skąd w tym czasie oddawał albowiem wersja wydarzeń prezentowana w tym zakresie przez pokrzywdzonego nie jest fizycznie możliwa do zrealizowania; 3 rażącą obrazę przepisów postępowania w postaciart. 7 k.p.k.w stopniu mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez danie wiary zeznaniomA. D., że oddając strzały w kierunku pojazdu kierowanego przez oskarżonego, stał nieruchomo i na wprost zbliżającego się pojazdu, w sytuacji kiedy z zeznań pozostałych policjantów biorących udział w akacji wynika, że przynajmniej dwóch z nich znajdowało się za pojazdem i oddawało strzały w kierunku, w jakim jechał oskarżony, a więc także w kierunku pokrzywdzonego zaś biegły prof.Ż.zeznał, że charakter obrażeń świadczy, że pokrzywdzony w chwili uderzenia był w ruchu i został uderzony w lewy bok; 4 rażącą obrazę przepisów postępowania w postaciart. 7 k.p..k w stopniu mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez danie wiary zeznaniom biegłegoP. M., iż drugi strzałA. D.oddał z bliskiej (kilku, kilkunasto centymetrowej odległości) w sytuacji, kiedy w takim wypadku na szybie pozostałyby ślady /pozostałości prochu i gazów dodatkowo przednia szyba uległaby całkowitemu rozkruszeniu, co jednak nie nastąpiło; 5 błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że oskarżony celowo skierował pojazd w kierunku pokrzywdzonego, gdy tymczasem prawidłowo zebrany i oceniony materiał dowodowy prowadzi do wniosku, że pierwszy strzał ugodził również oskarżonego w bok a kula zatrzymała się na jego kręgosłupie i został oddany przezS.znajdującego się z boku pojazdu, poza obszarem drogi, strzał ten zamroczył oskarżonego, co skutkowało chwilową utratą przez niego panowania nad prowadzonym pojazdem i sprawiało wrażenie, że pojazd celowo skręcił w kierunku pokrzywdzonego; 6 błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że oskarżony słyszał okrzyki „Stój policja” i że biorący w akcji funkcjonariusze okazali się jakimikolwiek oznakami pełnionych funkcji, gdy z zeznań niemal wszystkich świadków wynika, że okrzyki przeplatały się z hukiem wystrzałów, całość trwała kilka sekund, oskarżony znajdował się wewnątrz samochodu i tuż po ruszeniu został ugodzony kulą w bok, co również zmniejszyło zdolność jego percepcji; 7 błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że oskarżony wsiadając do samochoduR. (...)wiedział, że jest to pojazd utracony, i że działał w zamiarze jego ukrycia; Obrońca zarzucił ewentualnie: 8 rażącą obrazę przepisów postępowania w postaciart. 7w zw. z art.art. 193 § 1 k.p.k.w stopniu mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez danie wiary opinii biegłego prof.C. Ż.(członka zespołu biegłych), że normalną (adekwatną) konsekwencją najechania samochodem osobowym poruszającym się z prędkością max 24 km / h na stojącego lub biegnącego dorosłego człowieka jest ciężki uszczerbek na zdrowiu w sytuacji, kiedy z wiedzy dostępnej powszechnie oraz zasad doświadczenia życiowego wynika, że normalną konsekwencją uderzenia człowieka przez samochód osobowy poruszający się z taką niewielką prędkością jest lekki lub średni uszczerbek na zdrowiu osoby poszkodowanej; 9 błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że oskarżony w dniu(...)r. wD.działał z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkich obrażeń ciała u funkcjonariusza Policji st. sierż.A. D.podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w sytuacji kiedy zebrany materiał dowodowy w szczególności właściwie oceniona opinia biegłego, pozwalają na ustalenie, że zamiarem bezpośrednim oskarżonego było uniknięcie zatrzymania go, zaś zamiarem ewentualnym spowodowanie u pokrzywdzonego lekkich lub średnich obrażeń ciała; 10 błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że oskarżony w dniu(...)r. wD.działał z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkich obrażeń ciała u funkcjonariusza Policji st. sierż.A. D.podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w sytuacji kiedy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika wprost, że oskarżony poruszał się samochodem osobowym z prędkością 24 km /h i gdyby jego rzeczywistym zamiarem było godzenia się na spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu musiałby się poruszać ze znacznie (co najmniej 3 - 4 razy) większą prędkością; 11 błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że pokrzywdzony doznał krzywdy, której wyrównaniem winna być kwota 50.000 zł zadośćuczynienia, w sytuacji, kiedy pokrzywdzony doznał lekkich obrażeń ciała trwających poniżej 6 dni; 12 naruszenie norm prawa materialnego poprzez przyjęcie, że przepisart. 156 § 1 pkt 2 kkpozostaje w zbiegu zart. 160 §1 kkw sytuacji, kiedy te dwa przepisy pozostają w zbiegu pomijalnym; 13 naruszenie norm prawa materialnego w postaciart. 223 § 1 kkpoprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że samochód osobowy poruszający się z prędkością 24 km/h jest przedmiotem podobnie niebezpiecznym jak nóż lub broń palna, w sytuacji, kiedy o zakwalifikowaniu przedmiotu jako podobnie niebezpiecznego, co broń palna lub nóż winny decydować jego cechy i normalne przeznaczenia, a nie sposób użycia; Obrońca zarzucił ewentualnie: 14 rażącą surowość kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary 8 lat pozbawienia wolności mimo, że czyn z pkt I - jeśli w tym zakresie Sąd II instancji utrzyma w mocy zaskarżony wyrok - miał postać usiłowania czynu zart. 156 §1 pkt 2 kk, a z jego kwalifikacji winny zostać usunięte przepisyart. 160 § 1 kkiart. 223 § 1 kk. Obrońca oskarżonegoM. Z.zaskarżyła wyrok w całości wobec oskarżonego. 1.na podstawieart. 438 pkt 2 k.p.k.obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. obrazę przepisuart. 7 k.p.k.orazart. 4 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.poprzez dowolną i jednostronną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i przesądzenie o sprawstwie oskarżonegoM. Z., tj. o wypełnieniu znamion zarzucanego przestępstwa, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez: a. uznanie wyjaśnień oskarżonegoM. Z.za niewiarygodne w zakresie w jakim, wskazywał, że po podwiezieniu brataD. Z.doD.odjechał z tego miejsca, podczas gdy wyjaśnienia te były zbieżne z danymi z systemu(...)zamontowanego w samochodzie markiD. (...)nr rej. (...), który oskarżony w tym dniu prowadził, b. uznanie wyjaśnieńM. Z.za niewiarygodne w zakresie w jakim wskazywał, że powodem natychmiastowego opuszczenia przez niego szpitala po zawiezieniu tam brata był brak maseczki w czasie, gdy obowiązywały zasady związane z przeciwdziałaniem zagrożeniemC., podczas gdy ówczesny czas był momentem aktywnego wzrostu zachorowań oraz restrykcyjnym przestrzeganiem obowiązujących ograniczeń, nakazów i zakazów związanych ze stanem epidemii, c. uznanie wyjaśnieńM. Z.za niewiarygodne w zakresie w jakim wskazywał, że postawa oskarżonego widoczna na nagraniu z monitoringu szpitala była związana z brakiem maseczki, podczas gdy ówczesny czas był momentem aktywnego wzrostu zachorowań oraz restrykcyjnym przestrzeganiem obowiązujących ograniczeń, nakazów i zakazów związanych ze stanem epidemii, a nadto pracownicy szpitala wyprosili oskarżonego z uwagi na brak posiadania przez niego maseczki, 2. na podstawie przepisuart. 438 pkt 3 k.p.k., błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, która miała wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na tym, że Sąd I instancji: a. uznał, że oskarżony wraz z bratemD. Z.przybył do miejscowościD., by stamtąd przeprowadzić samochód markiR. (...)onr rej. (...)do miejsca jego ukrycia, mimo tego, że brak jest jakichkolwiek dowodów, które miałyby taką okoliczność potwierdzać, zaś istnieją dowody, które Sąd I instancji uznał za wiarygodne - w postaci zapisów z systemu(...)zamontowanego w samochodzie markiD. (...)nr rej. (...), który oskarżony w tym dniu prowadził, b. uznał, że oskarżonyM. Z.przywiózł brataD. Z.w pobliże miejsca parkowania skradzionego samochodu, po czym oczekiwał w okolicy, by go eskortować, czy wspomóc w inny sposób, podczas gdy dane zgromadzone z systemu(...)znajdującego się w pojeździeD. (...)wskazują, że oskarżonyM. Z.zatrzymał się dwukrotnie w miejscowościD., co przeczy tezie, by oskarżony oczekiwał w okolicy za bratemD. Z., c. uznał, że postawa oskarżonegoM. Z.i jego zachowanie w szpitalu wskazują, na to, że oskarżony miał świadomość udziału w przestępstwie, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego, jak i obiektywne okoliczności, w tym obowiązujące, w czasie, w którym miało dojść do popełniania zarzuconego oskarżonemu czynu, przepisy prawa, wskazują, że postawa oskarżonego widoczna na nagraniu z monitoringu szpitala była związana z brakiem maseczki, bowiem ówczesny czas był momentem aktywnego wzrostu zachorowań oraz restrykcyjnym przestrzeganiem obowiązujących ograniczeń, nakazów i zakazów związanych ze stanem epidemii, a nadto pracownicy szpitala wyprosili oskarżonego z uwagi na brak posiadania przez niego maseczki, co wiązało się z koniecznością natychmiastowego opuszczenia szpitala, gdzie logiczne wnioskowanie wskazuje, że gdyby oskarżony chciał ukryć swoją tożsamość, to tym bardziej (mając nawadze prawny nakaz) założyłby maseczkę, która prowadziłaby do braku możliwości jego identyfikacji (gdzie jednak maseczki tej nie miał, co wskazuje na to, że jego działanie nie było w żaden sposób nakierowane na „ukrycie” swojej tożsamości), d. oskarżony miał „splunąć” pod nogi pokrzywdzonego, gdzie okoliczność ta nie była przedmiotem badania w ramach postępowania dowodowego - nie zabezpieczono monitoringu sprzed sali rozpraw - zaś zdarzenie to zostało opisane jedynie przez pokrzywdzonego, e. oskarżony nie posiada stałego zatrudnienia, gdzie podczas rozprawy z dnia(...)roku oskarżonyM. Z.wskazał, że pracuje jako kierowca w firmie zajmującej się usługami transportowymi, w oparciu o umowę o pracę na cały etat, która została podpisana na czas nieokreślony. Z daleko posuniętej ostrożności procesowej, w wypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów obrońca zarzuciła: 3. na podstawie przepisuart. 438 pkt 4 k.p.k.rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego wskazując, że charakter i charakter (rzekomego) udziału oskarżonego w zarzuconym mu przestępstwie był pomniejszy, sam czyn jako taki nie był czynem uzasadniającym tak wysoki wymiar kary (wartość kradzionego pojazdu ustalona została na kwotę 40.000 złotych), sytuacja była jednorazowa, jak również Sąd I instancji przyjął i rozważył dyrektywy wymiaru kary w sposób wadliwy, przyjmują, że okolicznością bardzo istotną jest wcześniejsza karalność oskarżonego, gdzie wskazać należy, że oskarżony uprzednio ukarany został za przestępstwo z przepisuart. 180a k.k.- tj. prowadzenie pojazdu bez uprawnień, gdzie ww. przestępstwo nie ma żadnej zbieżności z zarzuconym oskarżonemu czynem, jak również Sąd I instancji wskazał, że oskarżony nie pracuje, gdzie na rozprawie w dniu(...)roku oskarżony wskazał, że jest zatrudniony na umowie o pracę na czas nieokreślony, jak również przyjmując, że okolicznościami, jakie powinny być brane pod uwagę podczas wymierzenia kary są: nieudowodnione zachowanie oskarżonego - który miał rzekomo splunąć pod nogi pokrzywdzonego, jak i „arogancki” sposób zachowania na sali rozpraw, gdzie okoliczności te nie powinny mieć wpływu na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego. Obrońca oskarżonegoP. Z. (1)zaskarżył wyrok w całości wobec oskarżonego. Wyrokowi zarzucił: 1 obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku poprzez: ⚫ naruszenieart. 193 § 1 k.p.k.poprzez samodzielnie ustalenie, iż: - oskarżonyP. Z. (1)dokonał kradzieży z włamaniem pojazduR. (...)w inkryminowanym okresie albowiem w pojeździe tym ujawniono urządzenie w postaci transpondera wraz z materiałem DNA tego oskarżonego, jeżeli z pisemnej opinii, a ponadto uzupełniających zeznań biegłegoT. K.wynika, iż materiał DNA nie był jedynym na powyższym urządzeniu, a ponadto brak jest możliwości ustalenia mechanizmu naniesienia tego materiału na urządzenie, ⚫ naruszenieart. 5 § 2 k.p.k.poprzez rozstrzygnięcie nie dających, się usunąć wątpliwości: - co do różnych możliwych alternatywnych wersji dotyczących mechanizmu i okoliczności naniesienia materiału DNA na urządzenie ujawnione w inkryminowanym pojeździe, - co do faktu, iż na urządzeniu w postaci transpondera znajdowało się DNA również innej, nieustalonej osoby, - co do faktu, iż ujawnienie w danym pojeździe urządzenia wraz z materiałem DNA danej osoby należy wprost wiązać z kradzieżą tego pojazdu przez tą osobę, jeżeli istnieje wiele alternatywnych hipotez w tym zakresie, - na niekorzyść oskarżonegoP. Z. (1), ⚫ naruszenieart. 4 i 7 k.p.k.w związku zart. 167 k.p.k.,193 § 1 k.p.k.,6 k.p.k.orazart. 175 § 1 k.p.k.i410 k.p.k.poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, podjęcie tej oceny w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, w sposób wykluczający możliwość ustalenia prawdy obiektywnej, a polegające na: - przyjęciu, iż oskarżonyP. Z. (1)odmówił składania wyjaśnień, a zatem nie przedstawił żadnej alternatywnej wersji zdarzenia, jeżeli prawo do odmowy składania wyjaśnień jest prawem oskarżonego, który nie ma obowiązku dowodzić swojej niewinności, - dowolnym przyjęciu i powiązaniu faktu ujawnienia, w pojeździeR. (...)urządzenia w postaci transpondera wraz z materiałem DNA oskarżonegoP. Z. (1)z faktem kradzieży tego pojazdu przez oskarżonego, przy jednoczesnym ustaleniu w ocenie wyjaśnień tego oskarżonego, iż mogą istnieć alternatywne wersje, których jednak oskarżony ten nie przedstawił korzystając z prawa do odmowy składania wyjaśnień, - dowolnym, przyjęciu i powiązaniu faktu ujawnienia materiału DNA oskarżonego na urządzeniu transpondera z faktem, iż oskarżony użył tego urządzenia do pokonania zabezpieczenia pojazdu markiR., jeżeli co do mechanizmu naniesienia tego materiału na urządzenie istnieje wiele możliwych, do przyjęcia alternatywnych wersji, w tym istotnie prawdopodobna wobec zasad wiedzy i logiki wersja o przypadkowym kontakcie oskarżonego z tym urządzeniem, jako urządzeniem powszechnie dostępnym w obrocie prawnym, w tym na. popularnych platformach internetowych, - uznaniu, iż fakt ujawnienia w pojeździeR. (...)urządzenia wraz z materiałem DNA pochodzącego od osoby oskarżonegoP. Z. (1)należy wyprost wiązać z kradzieżą tego pojazdu przez tego oskarżonego, w sytuacji braku istnienia jakichkolwiek innych dowodów sprawstwa, a ponadto braku choć rozważenia możliwości zaistnienia przestępstwa paserstwa, - bezkrytycznym uznaniu za wiarygodną tylko jednej wersji zdarzenia, przy braku rozważanie pozostałych, mimo przyjęcia w treści uzasadnienia wyroku, przy ocenie wyjaśnień, oskarżonego, iż mogą istnieć alternatywne wersje, - samodzielnym stwierdzeniu okoliczności wymagających wiadomości specjalnych poprzez samodzielne ustalenie, iż ujawniony na transponderze immobilizera materiał DNA oskarżonegoP. Z.naniesiony został w związku z użyciem przez tego oskarżonego przedmiotowego urządzenia w celu pokonania zabezpieczenia i uruchomienia silnika inkryminowanego pojazdu w inkryminowanym okresie, jeżeli z opinii i zeznań biegłegoT. K.wynika brak możliwości ustalenia mechanizmu naniesienia tego materiału, a co do źródła i sposobu naniesienia tego materiału na urządzenie istnieje wiele możliwych do przyjęcia alternatywnych wersji i hipotez; 2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na nietrafnym ustaleniu, że: - oskarżonyP. Z. (1)dokonał kradzieży z włamaniem pojazduR. (...), jeżeli okoliczności tej nie potwierdza nawet pośrednio jakikolwiek dowód osobowy oraz rzeczowy, - materiał DNA oskarżonegoP. Z. (1)został naniesiony na urządzenie transpondera. immobilizera w związku z faktem kradzieży pojazduR. (...)przez tego oskarżonego przy braku jakiegokolwiek dowodu na tego rodzaju okoliczność i przy ustaleniu możliwości istnienia wielu alternatyw co do tej okoliczności. Ponadto na zasadzieart. 440 k.p.k.obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: 3. jego rażącą niesprawiedliwość polegającą na uznaniu oskarżonegoP. Z. (1)za winnego dopuszczenia się przestępstwa kradzieży z włamaniem pojazduR. (...)w sytuacji, gdy brak jest jakichkolwiek dowodów na możliwość przypisania mu sprawstwa co do tego rodzaju czynu przy jednoczesnym, braku, rozważenia innych możliwych alternatywy naniesienia materiału DNA oskarżonego na urządzenie transpondera immobilizera, a ponadto braku w tym zakresie możliwości rozważenia zaistnienia występku paserstwa. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Omówienie apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego: Sąd apelacyjny nie podzielił tożsamych zarzutów zawartych w apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego dotyczących naruszenia prawa materialnego, to jest nie zakwalifikowania, w ustalonym stanie fatycznym, zachowania oskarżonegoD. Z.w punkcie I zaskarżonego wyroku jako zbrodni zart.13§1kk.k. w zw. zart.148§1k.k., a jako przestępstwa zart.13§1k.k. w zw. zart.156§1pkt2k.k. iart.157§2k.k. iart.223§1k.k. iart.160§1k.k. w zw. zart.11§2k.k. Idąc dalej Sąd apelacyjny nie przyjął nawet, aby zachowanie oskarżonego można kwalifikować jako przestępstwo z art.art.13§1k.k. w zw. zart.156§1pkt2k.k. iart.157§2k.k. iart.223§1k.k. iart.160§1k.k. w zw. zart.11§2k.k., a jedynie jako przestępstwo zart.223§1k.k. w zb. zart.157§2k.k.w zw. zart.11§2k.k. o czym szerzej będzie mowa przy omawianiu zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonegoD. Z.. Wracając do zarzutów zawartych w apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, które zostaną omówione łącznie, gdyż sprowadzały się do tego samego, skarżący nie kwestionowali dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych prowadzących do stwierdzenia, że oskarżonyD. Z.uderzył w sposób celowy i zamierzony przodem kierowanego przez siebie samochodu w pokrzywdzonegoA. D., poruszając się wówczas z prędkością rzędu 24km/h. Skarżący podnosili tylko, że Sąd I instancji błędnie ocenił, że zamiarem oskarżonego nie było ewentualne dokonanie zabójstwa pokrzywdzonego, co Sąd uzasadniał tym, że nie można, mając na uwadze tą nie dużą prędkość pojazdu z którą poruszał się oskarżony przyjąć, że oskarżony przewidywał możliwość spowodowania śmiertelnego skutku tego uderzenia i na to się godził. Uzasadniając swoje stanowisko pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego odwołał się do opinii biegłych, którzy wskazali, że zgromadzony materiał nie wskazuje na wykonywany manewr hamowana przez kierującego samochodem w chwili potrącenia, a kierujący miał pełną możliwość zauważenia wkraczającego na jezdnię pieszego – funkcjonariusza, a przede wszystkim stojącego już na prawej części jezdni pieszego. Pełnomocnik wskazał także na fakt, że kierujący samochodem oskarżony, chcąc jak najszybciej odjechać z miejsca zdarzenia skradzionym pojazdem, jednocześnie zmienił tor jazdy i skierował prowadzony przez siebie pojazd w kierunku pokrzywdzonego. Należy zauważyć, że wszystkie te okoliczności, które podniósł skarżący, chcąc wykazać zamiar – co najmniej ewentualny – dokonania zabójstwa po stronie oskarżonego prawidłowo ustalił też Sąd I instancji. Słusznie, w ocenie Sądu apelacyjnego, Sąd I instancji, wbrew zarzutom skarżących przyjął jednak, że na podstawie tych okoliczności nie da się jednoznacznie ustalić, że zamiarem oskarżonego było dokonanie chociażby z zamiarem ewentualnym zabójstwa pokrzywdzonego, a jedną z głównych okoliczności pozwalających poddać to w wątpliwość jest właśnie ta nie duża prędkość pojazdu, którym kierował oskarżony w chwili potrącenia funkcjonariusza. Słusznie wskazuje też Sąd I instancji, że przy takiej prędkości doznanie przez pokrzywdzonego w wyniku potrącenia śmiertelnych obrażeń ciała obiektywnie było mało prawdopodobne. Wprawdzie jak słusznie podnosi skarżący pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, nie ustalono, aby oskarżony hamował przed potrąceniem pokrzywdzonego, ale co znamienne nie ustalono też, aby poza zmianą toru jazdy w chwili dostrzeżenia pokrzywdzonego oskarżony jakoś gwałtownie przyspieszył. Jak wynikało z zeznań świadków – funkcjonariuszy znajdujących się za pojazdem, oskarżony przyspieszył jedynie po wycofaniu z miejsca parkowania pojazdu. Również obrażenia jakich doznał pokrzywdzony w wyniku potrącenia były tylko lekkie. Błędne jest także rozumowanie skarżącego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego powtórzone za apelacją prokuratora, że gdyby do potrącenia funkcjonariusza doszło kilkadziesiąt metrów dalej pojazd na skutek wykorzystanej dłuższej drogi rozpędzania poruszałby się z większą prędkością. Zamiar oskarżonego należało bowiem rozpatrywać w konkretnych ustalonych niewątpliwie okolicznościach zdarzenia, a nie hipotetycznie w miejscu, gdzie oskarżony poruszałby się już z większą prędkością na skutek przyspieszania związanego z jego ucieczką z miejsca zdarzenia. Wbrew zarzutom skarżących samo skierowanie pojazdu w kierunku pokrzywdzonego funkcjonariusza celem jego potrącenia, z uwzględnieniem tej prędkości jaka miała miejsce w chwili potrącenia, bo tylko taką prędkość można brać pod uwagę, nie mogło zdecydować o przypisaniu oskarżonemu zamiaru usiłowania dokonania zabójstwa pokrzywdzonego chociażby z zamiarem ewentualnym. Notabene rację ma również skarżący pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, że idąc tym tokiem rozumowania równie dobrze można, a należało w ocenie Sądu apelacyjnego, zakwestionować przyjętą przez Sąd I instancji kwalifikację prawną czynu oskarżonego jako usiłowanie przez oskarżonego spowodowania u pokrzywdzonego z zamiarem ewentualnym ciężkich obrażeń ciała o których mowa w art.156§1pkt2k.k. z uwagi na prędkość kierowanego przez oskarżonego pojazdu i doznane w konsekwencji obrażenia ciała trwające poniżej 7 dni. Mimo iż, rzeczywiście nie skutek jaki nastąpił ale zamiar, którym kierował się oskarżony w czasie popełnienia czynu przesądzać może o przyjętej kalifikacji prawnej. Przy czyn zamiar ten można też oceniać przez pryzmat spowodowanego skutku. Wbrew zarzutom skarżących Sąd I instancji wcale nie przyjął, że oskarżony kontrolował swoją prędkość i poruszał się z nią w sposób stały. W okolicznościach niniejszej sprawy niewątpliwym jest bowiem, że oskarżony po wycofaniu pojazdem z miejsca parkingowego, zanim dojechał do miejsca potrącenia pokrzywdzonego nie zdołał jeszcze rozwinąć większej prędkości, co mogło być spowodowane tym, że od miejsca parkowania pojazdu do miejsca potrącenia pokrzywdzonego przejechał niedługi odcinek drogi. Jednak to w tych okolicznościach oskarżony, mając świadomość niewielkiej prędkości z jaką się porusza, podjął decyzje o potrąceniu pokrzywdzonego, a nie na innym odcinku drogi, gdzie mógł już poruszać się z większą prędkością, gdyż nie tam na jego drodze stanął funkcjonariusz. Należy przy tym na marginesie wskazać, że odległość od miejsca parkowania pojazdu do miejsca potrącenia nie została prawidłowo procesowo zwymiarowana. Można ją jedynie oceniać na podstawie osobowych źródeł dowodowych i zapisu eksperymentu procesowego z udziałem oskarżonego, przy czym należy mieć na względzie, że w trakcie eksperymentu oskarżony (podejrzany wówczas) wskazywał inne miejsce potrącenia, bardziej odległe od miejsca parkowania pojazdu, niż to wynikało z poczynionych w niniejszej sprawie prawidłowych ustaleń. Rację należy przyznać skarżącemu prokuratorowi, że oskarżony kierując w stronę nadbiegającego i ewidentnie widocznego pokrzywdzonego skierował samochód w stronę pokrzywdzonego, mimo iż miał on możliwość kontynuowania jazdy torem pozwalającym na ominięcie pokrzywdzonego bez konieczności jego uderzenia, jednak również te okoliczności same przez się nie były wystarczające jak słusznie przyjął Sąd I instancji do przyjęcia ewentualnego zamiaru zabójstwa czy też nawet ewentualnego zamiaru spowodowania ciężkich obrażeń ciała u pokrzywdzonego, dlatego Sąd apelacyjny również i tą kwalifikację (art.13§1k.k. w zw. z art.156§1pkt2k.k.) wyeliminował z opisu czynu przypisanego ostatecznie oskarżonemu. Niewątpliwym jest bowiem tylko to, co również słusznie podnosili skarżący, że zamiarem oskarżonego było jak najszybsze oddalenie się z miejsca zdarzenia celem uniknięcia zatrzymania na gorącym uczynku w związku ze świadomością poruszania się kradzionym pojazdem. Nie tylko więc sama nie duża prędkość pojazdu, kierując którym oskarżony uderzył w pokrzywdzonego ale także jego motywacja - chęć uniknięcia zatrzymania i ucieczki z miejsca zdarzenia sprawiają, że przypisanie oskarżonemu zbrodni usiłowania zabójstwa w realiach niniejszej sprawy nie było możliwe. Można w tym miejscu przywołać stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z(...)r.,(...)(...), LEX nr 172208, gdzie stwierdzono, że „Dla wykazania wypełnienia podmiotowej strony zbrodni zabójstwa tak w postaci zamiaru bezpośredniego, jak i ewentualnego nie jest wystarczające wskazanie na sposób działania, w tym takie jego elementy jak rodzaj użytego narzędzia, siła ciosu czy skierowanie agresywnych działań przeciwko ośrodkom ważnym dla życia pokrzywdzonego. Są to niewątpliwie bardzo istotne elementy, które jednakże nie mogą automatycznie przesądzić zarówno o spełnieniu strony podmiotowej zbrodni zabójstwa, jak i zdecydować o przypisanej sprawcy postaci zamiaru. Zazwyczaj niezbędna jest nadto analiza motywacji sprawcy, stosunków pomiędzy sprawcą a pokrzywdzonym w czasie poprzedzającym agresywne działania sprawcy, tła zajścia itp.” Szczególnie przy ustalaniu zamiaru wynikowego (ewentualnego) konieczna jest ostrożność i rozwaga. Ustalenia dotyczące zamiaru ewentualnego zabójstwa nie mogą opierać się wyłącznie na fragmentarycznych faktach wiążących się ze stroną wykonawczą, lecz powinny być wnioskiem koniecznym, wynikającym z analizy całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zajścia, a w szczególności ze stosunku sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości osobistych i dotychczasowego trybu życia, pobudek oraz motywów działania, siły ciosu, głębokości, kierunku rany i rozmiarów użytego narzędzia oraz z wszelkich innych przesłanek wskazujących na to, że sprawca, chcąc spowodować uszkodzenie ciała, zgodą swą, stanowiącą realny proces psychiczny, obejmował tak wyjątkowo ciężki skutek, jakim jest śmierć ofiary. (Patrz wyrok SN (7) z 28.06.1977 r., VI KRN 14/77, OSNKW 1978/4–5, poz. 43). Zamiaru ewentualnego (zabójstwa) nie można się domyślać ani domniemywać, lecz musi on wynikać z konkretnych faktów ocenianych w powiązaniu z całokształtem okoliczności danej sprawy oraz z właściwościami osobistymi sprawcy i jego stosunkiem do pokrzywdzonego. Szczególna ostrożność w ustalaniu zamiaru powinna cechować stadium usiłowania. Jednocześnie trudne jest także rozróżnienia pomiędzy zamiarem pozbawienia człowieka życia, które nie nastąpiło z przyczyn obiektywnych, a zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Znamiona typu czynu zabronionego opisane w art.156§1pkt2k.k. realizuje zachowanie, które stanowić może podstawę obiektywnego przypisania skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Zbrodnia z art. 156 § 1k.k. to przestępstwo materialne, a to oznacza, że dla wyczerpania jego znamion niezbędne jest realne wystąpienie opisanych tam skutków, a nie tylko hipotetyczna i – co należy podkreślić – niepewna możliwość ich wystąpienia. Skutek w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu jako znamię typu czynu zabronionego z art. 156 § 1k.k. musi być obiektywnie przypisany sprawcy czynu godzącego w zdrowie człowieka, czyli skutek taki musi być przede wszystkim obiektywnie przewidywalny. Trafnie ujął ten warunek Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 28.01.2016 r., II AKa 1/16, LEX nr 2022469, stwierdzając: „Warunkiem koniecznym obiektywnego przypisania sprawcy negatywnego następstwa czynu, a w konsekwencji jego odpowiedzialności karnej za skutek, jest rozstrzygnięcie kwestii obiektywnej przewidywalności nastąpienia skutku. Bez ustalenia, że określone konsekwencje zachowania się sprawcy były obiektywnie przewidywalne, nie byłoby możliwości przyjęcia znamion przedmiotowych skutkowego (materialnego) czynu zabronionego”. W ocenie Sądu apelacyjnego tak jak nie można było przypisać oskarżonemu zamiaru usiłowania zabójstwa pokrzywdzonego z zamiarem ewentualnym, również nie można przypisać oskarżonemu, że usiłował z zamiarem ewentualnym spowodować ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego, w okolicznościach niniejszej sprawy konsekwencje w postaci spowodowania u pokrzywdzonego ciężkich obrażeń ciała nie były obiektywnie przewidywalne. Nie każde uderzenie w pieszego samochodem, zwłaszcza przy ustalonej prędkości pojazdu rzędu 24km/h kończyć się bowiem musi ciężkimi obrażeniami ciała. Jednocześnie już w tym miejscu wskazać można, że również zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego dotyczący orzeczenia rażąco niewspółmiernego, w odniesieniu do kwoty, zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego okazał się niezasadny. Sąd apelacyjny podzielił ustalenia Sądu I instancji, iż kwota 50.000zł zadośćuczynienia jest adekwatna do rozmiaru krzywdy doznanej przez pokrzywdzonego. Uwzględnia ona wbrew zarzutom skarżącego rodzaj i stopień fizycznych obrażeń ciała jakich doznał pokrzywdzony, a także uszczerbek na zdrowiu psychicznym. Omówienie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonegoD. Z.dotyczących przypisanego mu czynu z art.13§1k.k. w zw. z art.156§1pkt2k.k. i art.157§2k.k. oraz z art.223§1k.k. i art.160§1k.k. w zw. z art.11§2k.k. Mając na uwadze przedstawione wyżej, przy omawianiu apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, stanowisko Sąd apelacyjny w konsekwencji podzielił zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonegoD. Z.wskazane jako „ewentualne” w punktach 9 i 10 dotyczące błędów w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkich obrażeń ciała u funkcjonariusza podczas, gdy zebrany materiał dowodowy, w tym właściwie oceniona opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej, pozwala na ustalenie, że zamiarem bezpośrednim oskarżonego było uniknięcie zatrzymania go, zaś zamiarem ewentualnym spowodowanie u pokrzywdzonego lekkich lub średnich obrażeń ciała; gdyby zaś rzeczywiście zamiarem oskarżonego było godzenie się na spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu musiałby on poruszać się ze znacznie (co najmniej 3-4 razy) większą prędkością, natomiast jak wynika z materiału dowodowego poruszał się on z prędkością 24km/h. Przy czym Sąd apelacyjny nie podzielił poprzedzającego te zarzuty, zarzutu „ewentualnego” podnoszonego przez obrońcę oskarżonegoD. Z.a zawartego w punkcie 8 dotyczącego rażącej obrazy art.7k.p.k. w zw. z art.193§1k.p.k. w stopniu mającym wpływ na treść wyroku poprzez przyjęcie za biegłym, że normalną (adekwatną) konsekwencją najechania samochodem osobowym z prędkością max. 24km/h na stojącego lub biegnącego człowieka jest ciężki uszczerbek na jego zdrowiu, podczas gdy zdaniem skarżącego wiedza powszechnie dostępna i zasady doświadczenia życiowego wskazują, że normalną konsekwencja w takim wypadku jest lekki lub średni uszczerbek na zdrowiu osoby pokrzywdzonej. Zarzut ten o tyle jest niezasadny, że Sąd I instancji w uzasadnieniu przyjętej kwalifikacji prawnej tego czynu oskarżonego nie powołuję się bowiem tym przedmiocie na opinię biegłego i słusznie zresztą, gdyż ustalenie związku przyczynowego czy zamiaru sprawcy nie należy do kompetencji biegłego, a wskazuje na zasady doświadczenia życiowego właśnie, pisząc, że nie wymaga wiedzy fachowej przewidzenie, iż uderzenie maską jadącego nawet z niewielką prędkością pojazdu może spowodować poważne obrażenia ciała tak w zakresie narządu ruchu jak i narządów wewnętrznych; obrażenia takie mogą także wynikać z uderzenia ciała człowieka potraconego przez samochód o twarde podłoże jak nawierzchnia jezdni czy chodnika. Przy czym należy zauważyć i podkreślić, że Sąd I instancji nie wskazuje, że jest to normalne obiektywnie przewidywalne następstwo a tylko możliwe następstwo. Przechodząc jednak w pierwszej kolejności do głównych zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonegoD. Z.należy wskazać, że pierwszy zarzut dotyczy bezzasadnego oddalenia wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, biegłego z zakresu broni palnej i balistyki oraz o przeprowadzenie eksperymentu procesowego (wniosek pisemny z dnia(...)r.), i tym samym poczynienie ustaleń o niekompletny materiał dowodowy albowiem opinia biegłych prof.C. Ż.iP. M., nie wyjaśniają w ocenie skarżącego wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, a także częściowo opierają się o założenia, które nie mają odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym, a tym samym nie opowiadają na pytanie, z której dokładnie broni oddano poszczególne strzały, w tym zwłaszcza te, które przebiły przednią szybę pojazdu, ile kul znajduje się w ciele oskarżonego, i z jakiej broni zostały wystrzelone, w jakiej pozycji i miejscu znajdował się strzelec lub strzelcy i przede wszystkim w jakiej kolejności poszczególne strzały były oddawane. Nienależnie od tego, że zdaniem Sądu apelacyjnego zarzut ten nie do końca został prawidłowo sformułowany, gdyż oddalając ten wniosek dowodowy, Sąd I instancji nie mógł naruszyć przepisów postępowania w postaci przepisu art.7k.p.k., który dotyczy oceny dowodów, a raczej przepis art.170§1pkt5k.p.k. i art.201k.p.k., gdyż na podstawie tych przepisów Sąd I instancji na rozprawie w dniu(...)oddalił przedmiotowe wnioski dowodowe. Sąd I instancji nie mógł także naruszyć przepisuart.193§1k.p.k. skoro przeprowadził w niniejszej sprawie dowód z opinii biegłego zarówno z zakresu medycyny sądowej, z zakresu balistyki a także biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. Zarzut naruszeniaart.7kp.k. byłby w tym miejscu zasadnie postawiony gdyby dotyczył dokonania błędnej oceny opinii biegłych, a tego w tym punkcie zarzut raczej nie dotyczy skoro sprowadza się do zarzutu niezasadnego oddalenia wniosków dowodowych. Zarzut natomiast naruszenia przepisuart.201k.p.k. czyart.7k.p.k. w zakresie oceny dowodu z opinii biegłych byłby zasadny, gdyby skarżący wykazał, że przeprowadzone w niniejszej sprawie opinie biegłych są niepełne lub niejasne albo zachodzą w nich sprzeczności czego jednak w ocenie Sądu apelacyjnego nie zdołał uczynić. Bez znaczenia jest w tej sytuacji dostrzegane przez Sąd apelacyjny błędne uzasadnienie oddalenia tych wniosków również w oparciu o przepisuart.170§1pkt5k.p.k. czyli z uwagi na zmierzanie do przedłużania postępowania, skoro wnioski zostały złożone już w piśmie z(...)a rozpoznane zostały dopiero(...)Sąd I instancji nie uzasadnił też wprawdzie żadnymi innymi argumentami oddalenia wniosków obrońcy odwołując się jedynie a contrario do przepisu art.201k.p.k., jednak zdaniem Sądu apelacyjnego oddalenie tych wniosków było zasadne. Opinia bowiem zarówno biegłego z zakresu medycyny sądowejC. Ż.sporządzona wespół z biegłymA. P., jak i opinia biegłegoP. M.z zakresu balistyki były pełne i jasne, nie wynikały z nich żadne sprzeczności, biegli dodatkowo zostali przesłuchani na rozprawie i odpowiedzieli wyczerpująco na wszystkie zadane im pytania istotne z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego za zarzucany mu czyn, o czym będzie jeszcze mowa przy omawianiu kolejnych zarzutów zwłaszcza dotyczących błędu w ustaleniach faktycznych. W ocenie Sądu apelacyjnego nie było te ż konieczności, tak jak tego chciał skarżący przeprowadzania w tej sprawie kolejnego eksperymentu procesowego. Ustalenia z eksperymentu procesowego przeprowadzonego w postępowaniu przygotowawczym również były znane biegłym opiniującym w tej sprawie i zostały przez nich wykorzystane przy sporządzaniu opinii. Z zarzutem obrazyart. 7 k.p.k.ściśle skorelowany jest zarzut obrazyart. 201 k.p.k.Jeżeli bowiem sąd oparłby swoje ustalenia o niepełną i wewnętrznie sprzeczną opinię, to tym samym dokonałby na jej podstawie błędnych ustaleń faktycznych. Tak więc zarzut obrazyart. 201 k.p.k.jest zarzutem o charakterze pierwotnym, którego następstwem mogą być błędy w ustaleniach faktycznych. Gdy sąd nie naruszył dyspozycjiart. 201 k.p.k., to tym samym nie poczynił błędów w ustaleniach faktycznych. Uznanie opinii za jasną i pełną w rozumieniuart. 201 k.p.k.jest domeną organu procesowego, a nie strony procesowej. Podstawą do stosowaniaart. 201 k.p.k.nie może stać się okoliczność, że strona wdając się samodzielnie w spekulacje myślowe natury specjalistycznej, dochodzi w rezultacie do przekonania, że wnioski natury ściśle fachowej i to w dziedzinie, w której z natury rzeczy sądowi i stronom merytorycznie brakuje wiadomości specjalistycznych, są błędne. Materię wydania opinii uzupełniającej lub też nowej opinii, jeżeli dotychczasowa ekspertyza jest niepełna lub niejasna czy też wewnętrznie sprzeczna, reguluje kompleksowoart. 201 k.p.k. Niezasadny okazał się w tym kontekście także zarzut obrońcy oskarżonego (zawarty w punkcie 2) dotyczący naruszenia art.7k.p.k. w stopniu mającym wpływ na treść wyroku w zakresie dokonanej przez Sąd I instancji oceny zeznań biegłegoP. M.. Zdaniem skarżącego gdyby prawdziwe były zeznania biegłego, iż drugi strzał pokrzywdzony oddał z bliskiej (kilku, kilkunastocentymetrowej) odległości to w takim wypadku na szybie pozostałyby ślady - pozostałości prochu i gazów, dodatkowo przednia szyba uległaby całkowitemu rozkruszeniu, co nie nastąpiło. Należy zauważyć, że na rozprawie biegły ustosunkowywał się do tych okoliczności i przyznał wprawdzie, że zakresem jego badań nie było sprawdzenie czy znaleziono ślady prochu, jednak zeznał, że niespalone ziarna prochu mogą zostać, ale w tym przypadku mamy do czynienia z płaszczyznami gładkimi jak szyba i maska pojazdu, które są mało chłonne czyli takie, które nie umożliwiały zatrzymania, pozostawienia tych niespalonych ziaren prochu. W przeciwieństwie do odzieży, która jest zdolna do przetrzymywania takich niespalonych ziaren prochu. Biegły stwierdził też, że nie spotkał się jeszcze z sytuacją, gdzie w takich pęknięciach – w szybie klejonej, dwuwarstwowej pozostałyby ziarna prochu. Biegły stwierdził też, że nie zna badań , które mogłyby to wykryć. Zdaniem Sądu apelacyjnego należy także zauważyć, że do oględzin samochodu przystąpiono w sytuacji gdy padał już deszcz. Ewentualne ślady mogły więc również zostać zatarte opadami deszczu. Podobnie jak pisemna opinia biegłego tak i zeznania biegłego na rozprawie zostały w ocenie Sądu apelacyjnego ocenione prawidłowo i nie doszło do naruszenia przepisu art.7k.p.k. w tym zakresie. Biegły dysponował fachową wiedzą, na rozprawie wskazał też na okoliczności potwierdzające jego kompetencje. Z opinii biegłego jasno wynikało, że pokrzywdzonyA. D.oddał dwa strzały w kierunku pojazdu. Z przodu pojazdu w kierunku tyłu. Pierwszy strzał został oddany z przodu ku tyłowi z góry ku dołowi. Strzelający znajdował się wówczas po prawej stronie osi pojazdu.P.w szybie czołowej znajdująca się w górnej części, a także przestrzelona osłona przeciwsłoneczna, była spowodowana strzałem oddanym przez strzelca znajdującego się na wprost auta po prawej stronie auta pod kątem 90 stopni. Strzelający znajdował się w pozycji stojącej w odległości od 0,5m do 2m. od zderzaka przedniego pojazdu. Drugi strzał oddano z boku pojazdu z przodu ku tyłowi, z góry ku dołowi i z prawej ku lewej stronie. Strzelający był z prawej stronu pojazdu przy czym nie znajdował się w pozycji stojącej w trakcie oddania strzału. Zdaniem biegłego strzał ten mógł być oddany w trakcie przetaczania się osoby przez samochód. Strzał został oddany podczas potrącenia lub w krótkim czasie po potrąceniu, kiedy strzelający znajdował się jeszcze przed pojazdem. Potrącenie strzelającego nastąpiło po około 0,5s po oddaniu pierwszego strzału, czyli bezpośrednio po oddaniu tego strzału. Bezzasadny okazał się więc zarzut zawarty w punkcie 1 jakoby opinia biegłego nie odpowiadała na pytanie z której dokładanie broni oddano poszczególne strzały w tym zwłaszcza te, które przebiły przednią stronę pojazdu, z jakiej broni zostały wystrzelone, w jakiej pozycji i miejscu znajdował się strzelec i przede wszystkim w jakiej kolejności zostały oddane. Nadto z zeznań świadkaA. D.wynikało, że oddał on 2-3 strzałów ostrzegawczych i jeden w kierunku pojazdu, nie pamiętał natomiast drugiego strzału oddanego w kierunku pojazdu. Zeznania świadka potwierdzone zostały oględzinami broni z których wynikało, że broń pokrzywdzonegoA. D.to pistoletW.(...)o nr(...)w magazynkach którego brakowało 5 sztuk naboi. To potwierdzało wersję świadka w powiązaniu z opinią biegłego. Okoliczność zaś, że świadek nie pamiętał ostatniego strzału została również jasno wyjaśniona przez biegłegoP. M., który wskazał, że istnieje prawdopodobieństwo, że osoba oddająca strzał nie pamięta oddanego strzału lub strzał został oddany przypadkowo. Może być taka sytuacja, że osoba strzelająca nie cofnęła palca ze spustu po oddaniu pierwszego strzału i przypadkowo nacisnęła spust oddając drugi strzał. Sąd apelacyjny zgadza się ze stanowiskiem biegłego, zwłaszcza wobec faktu, że była to sytuacja bardzo dynamiczna, były to ułamki sekund, a drugi strzał mógł rzeczywiście paść przypadkowo, jak pokrzywdzony został uderzony samochodem i przetaczał się przez maskę samochodu. Co znamienne, jasno wynika z opinii biegłego, że to dopiero ten drugi strzał spowodował obrażenia ciała u oskarżonego. Ustalenie kolejności strzałów zostało jasno i logicznie przez biegłego wykazane. Kolejność tą biegły określił na podstawie pęknięć szyby czołowej klejonej, gdyż to te drugie pęknięcia rozchodziły się po szybie w ten sposób, że dochodziły one do momentu spotkania się z wcześniejszym piknięciem i tam kończyły swoje dalsze pęknięcia. Zdaniem biegłego ten drugi strzał nie mógł paść od strzelca znajdującego się w pozycji stojącej, trzymającego broń oburącz. Musiałby on bowiem stać w odległości 3,7 – 5 metrów od samochodu. Fakt, że strzelec był w pozycji frontalnej, w trakcie pierwszego strzału, biegły przyjął w oparciu o opinię biegłegoC. Ż.iA. P., wydaną w oparciu o doznane przez pokrzywdzonego obrażenia. Ponieważ pokrzywdzony doznał stłuczenia na przedniej goleni jednej nogi, a stłuczenie na drugiej nodze było w okolicy przyśrodkowej, to zdaniem biegłegoC. Ż.wskazuje to na fakt, że pokrzywdzony wykonał pewien obrót ciałem. Przy czym zdaniem biegłego mogło to wynikać z dwóch przyczyn, sam pokrzywdzony mógł się obrócić dokonując ucieczki albo, ponieważ uderzenie nastąpiło poniżej środka ciężkości ciała to doszło do podcięcia i kiedy nogi są rozstawione to również powoduje ono obrót osi ciała. Biegły wykluczył też, aby doznanie postrzału przez oskarżonego od razu wpłynęło na zmianę toru jazdy, tor jazy mógł być zmieniony z uwagi na rozwijające się następstwa doznanych przez oskarżonego urazów dopiero po upływie kilkunastu, kilkudziesięciu minut. Zdaniem biegłegoP. M., obrażenia oskarżonego nie powstały wskutek oddania pierwszego strzału, który był prostopadły do osi pojazdu. U oskarżonego stwierdzono więcej niż jedno obrażenie co mogło być wynikiem tego, że pocisk, który przestrzelił szybę uległ deformacji, co spowodowało rozerwanie tego pocisku. Fragmenty tego pocisku uderzyły w oskarżonego. Dlatego oskarżony mógł mieć więcej ran. Opinie biegłych wbrew zarzutom skarżącego nie wykluczają wersji przedstawionej w zeznaniach świadkaA. D., że oddając przynajmniej pierwszy strzał, bo drugiego świadek przecież nie pamięta, stał na wprost zbliżającego się pojazdu. Nie przeczy również temu, jak już wyżej wskazano, ustalenie biegłegoC. Ż., że w chwili potrącenia pokrzywdzony był w ruchu, zwłaszcza, że biegły nie wykluczył, że pokrzywdzony stał naprzeciwko pojazdu, a tuż przed uderzeniem podjął akcję obronną. Pokrzywdzony został potrącony już po oddaniu pierwszego strzału i wówczas w odruchu obronnym mógł skierować swoje ciało w bok przed ostatecznym uderzeniem go przez samochód. Z zeznań zaś policjantów z których jak słusznie wskazuje skarżący dwóch znajdowało się w tym czasie za pojazdem trudno wyciągać jakiś wniosek o niewiarygodności zeznań pokrzywdzonego, zwłaszcza że w samym momencie potrącenia samochód musiał już swoim obrysem zasłaniać ciało pokrzywdzonego. Nie można natomiast zgodzić się z twierdzeniem skarżącego, że już w momencie jazdy oskarżonego w kierunku pokrzywdzonego stojącego jeszcze na jezdni, funkcjonariusz będący za pojazdem oddawał strzały w kierunku samochodu, gdyż z zeznań tego funkcjonariusza świadkaA. K.wynika, że pierwsze strzały oddawał on w górę jako strzały ostrzegawcze, a dopiero gdy doszło do potrącenia pokrzywdzonego oddał pierwszy strzał w kierunku samochodu, przy czym w dolne jego części. Co znamienne druga broń w której magazynkach stwierdzono brak naboi to tylko broń należąca do funkcjonariuszaA. K.. W jego broni brakowało 13 sztuk naboi, 10 z nich miało zostać oddanych jako ostrzegawcze, a 3 za odjeżdżającym samochodem już po potrąceniu pokrzywdzonego. Wobec powyższego w ocenie Sądu apelacyjnego Sąd I instancji, wbrew zarzutom skarżącego z punktu 2 i 3 nie uchybił również przepisowi art.7k.p.k. dokonując oceny zeznań pokrzywdzonegoA. D.. Wzmacniało to też tezę o bezzasadności wniosku skarżącego o przeprowadzenie nowej opinii biegłego tak z zakresu medycyny sądowej jak i z zakresu broni i balistyki, aby odpowiedzieć na pytanie z której broni oddano poszczególne strzały z jakiej broni zostały wystrzelone kule, które zraniły oskarżonego i znajdują się w jego ciele, ile ich jest, czy w jakiej pozycji i miejscu znajdował się strzelec i w jakiej kolejności poszczególne strzały zostały oddane. Dlatego również Sąd apelacyjny nie znalazł powodów dla których należałoby przeprowadzić wnioskowane w apelacji dowody, które zostały powielone w apelacji po ich oddaleniu przez Sąd I instancji. W ocenie Sądu apelacyjnego nie doszło również do wskazywanego przez obrońcę w punkcie 5 błędu w ustaleniach faktycznych. Opinia biegłegoP. M.w żaden sposób nie dyskredytuje, jak tego chce skarżący, dokonanych ustaleń, że oskarżony skierował celowo pojazd w kierunku pokrzywdzonego. Wynikało to też zresztą nie tylko z zeznań pokrzywdzonego ale także zeznań funkcjonariuszy obserwujących tor jazy pojazdu zza tyłu tego samochodu czyli świadkówA. K.iP. S.. A wbrew zarzutom skarżącego, o czym była już mowa wyżej, to nie pierwszy strzał ugodził oskarżonego ani pierwszy strzał nie został oddany z boku pojazdu, nie mogło więc to skutkować, tak jak tego chce skarżący, utratą przez oskarżonego panowania nad pojazdem i sprawiać tylko wrażenia jakoby pojazd celowo skręcił w kierunku pokrzywdzonego. Pierwszy strzał nie ugodził oskarżonego i nie został oddany przez strzelca znajdującego się z boku pojazdu, poza obszarem drogi, nie było tam zresztą w tym czasie żadnego funkcjonariusza oddającego strzały, więc strzał ten nie mógł zamroczyć oskarżonego i skutkować chwilową utratą przez niego panowania nad pojazdem. Warto też przypomnieć, że nabojów brakowało w broni należącej jeszcze tylko do świadkaA. K., więc pozostałe strzały musiały paść z jego broni, a świadek ten cały czas znajdował się w pewnym oddaleniu za tyłem odjeżdżającego pojazdu. Należy jeszcze raz przypomnieć, że kierunek jazdy oskarżony zmienił zanim padł pierwszy strzał w kierunku pojazdu, a nadto ten pierwszy strzał nie zranił jeszcze w żaden sposób oskarżonego. Wynikało to w ocenie Sądu apelacyjnego zarówno z prawidłowo ocenionych opinii biegłych jak i prawidłowo ocenionych zeznań świadków:A. D.,A. K.iP. S.. Prawidłowo również wbrew zarzuto m skarżącego zawartym w punkcie 2 Sąd I instancji ocenił zeznania świadkaA. D.na okoliczność tego gdzie znajdował się on w chwili zbliżania się oskarżonego do pojazdu, w jaki sposób obserwował on pojazd markiR. (...), skąd przemieścił się od chwili zauważenia pojazdu do chwili potrącenia go przez pojazd, ile strzałów i skąd w tym czasie oddawał. Wbrew zarzutom skarżącego wersja podana przez pokrzywdzonego wcale nie jest fizycznie nie do zrealizowania. Nie było także błędnym ustalenie, że oskarżony widział, że ma do czynienia z funkcjonariuszami Policji, gdy odjeżdżał z miejsca parkingowego. Świadczy o tym też samo zachowanie się oskarżonego, który musiał widzieć funkcjonariuszy próbujących go najpierw zatrzymać, do tego stopnia, że jeden z nich świadekP. S.usiłował złapać nawet za klamkę odjeżdżającego pojazdu, aby otworzyć drzwi pojazdu, a oskarżony nie zatrzymał się, tylko z impetem wycofał i zaczął oddalać się z miejsca parkowania pojazdu. Zwłaszcza, że jak przyznaje sam skarżący wezwania funkcjonariuszy do zatrzymania przeplatały się już z hukiem wystrzałów, których przecież oskarżony nie mógł nie słyszeć, nawet znajdując się wewnątrz samochodu. Zgodnie z tym co już wyżej wskazano nie jest prawdziwe twierdzenie skarżącego zawarte w punkcie 6, że oskarżony już tuż po ruszeniu został ugodzony kulą w bok, co miało zmniejszać zdolność jego percepcji. Reasumując w ocenie Sądu apelacyjnego przy ocenie powyższych dowodów, wbrew zarzutom skarżącego, Sąd I instancji w żaden sposób nie naruszył przepisuart.7k.p.k. Warto w tym miejscu wskazać, że ustanowiony wart. 7 k.p.k.obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że kwestionowane przez niego dowody walorem wiarygodności nie powinny być obdarzone. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy tu uznać samo kwestionowanie dowodów przemawiających na niekorzyść oskarżonego. Za zasadny Sąd apelacyjny uznał natomiast zarzut skarżącego zawarty w punkcie 12 dotyczący naruszenia prawa materialnego, zastosowania przepisu art.160§1k.k. w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, w sytuacji gdy czyn z art.160§1k.k. pozostaje w zbiegu pomijalnym z czynem zart.156§1pkt2k.k. Na marginesie Sąd apelacyjny zauważa, że jak przyznaje Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, to biegły stwierdził, że oskarżony naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego wart. 156 § 1 lub art. 157 § 1 k.k.Jednak materia ta oceniana powinna być nie przez biegłego, a przez sąd. To stwierdzenie biegłego nie było w żaden sposób wiążące dla sądu. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 12.02.24r. VIII AKa 199/23 LEX nr3720960). Niezasadny natomiast w ocenie Sądu apelacyjnego okazał się zarzut skarżącego zawarty w punkcie 13 dotyczący naruszenia prawa materialnego w postaci art.233§1k.k.poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że samochód osobowy poruszający się z prędkością 24km/h jest przedmiotem podobnie niebezpiecznym jak nóź lub broń palna, w sytuacji gdy o zakwalifikowaniu przedmiotu jako podobnie niebezpiecznego co broń palna czy nóź, winny decydować jego cechy i normalne przeznaczenie, a nie sposób użycia. Skarżący podnosząc w apelacji zarzut, że samochód nie stanowi "innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu" w rozumieniuart. 223 § 1 k.k.odwołuje się miedzy innymi do treści postanowienia Sądu Najwyższego z dnia(...)w którym zaaprobowano przyjętą wcześniej w wyroku Sądu Apelacyjnego wK.z(...)ocenę, że z treściart. 223 k.k.wynika, iż „inny przedmiot” użyty przez sprawcę, by mógł być uznany za podobnie niebezpieczny, „musi obiektywnie posiadać takie cechy, iż użycie go stwarza podobny stopień zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzkiego, jaki wynika z użycia noża lub broni palnej. Tak więc zagrożenie wynikłe z użycia danego przedmiotu musi być porównywalne z zagrożeniem, jakie niesie użycie noża czy broni palnej, przy czym zagrożenie to musi wynikać z cech danego przedmiotu bez względu na sposób jego użycia”. Prezentując konsekwentnie takie, bo korzystne dla skazanego, stanowisko obrońca zdaje się nie dostrzega, że w doktrynie i orzecznictwie prezentowane są również stanowiska przeciwne. Takie, niewykluczające możliwości uznania samochodu za inny podobnie niebezpieczny w rozumieniuart. 223 § 1 k.k.przedmiot, zajął Sąd Najwyższy w cytowanym też przez skarżącego postanowieniu z 29 maja 2003 r., I KZP 13/03. W powołanym wyżej orzeczeniu Sąd Najwyższy uznał, że przy dokonywaniu oceny „niebezpieczności” przedmiotu z punktu widzenia kwalifikacji prawnej zart. 223 k.k.(takżeart. 280 § 2 k.k.), istotne znaczenie będą miały takie cechy (właściwości) przedmiotu, które sprawią, że wykorzystanie zwykłych funkcji lub działania przedmiotu przeciwko człowiekowi spowoduje powstanie realnego zagrożenia o równowartości odpowiadającej użyciu broni palnej lub noża. Sąd apelacyjny podziela powyższe stanowisko, podobnie jak stanowisko wyrażone też w postanowieniu Sądu Najwyższego z(...)w sprawie(...)że o tym, czy na tle konkretnej sprawy samochód może być uznany za takowy przedmiot decyduje sposób zachowania oskarżonego i sposób wykorzystania samochodu. W niniejszej sprawie sposób postępowania oskarżonego, skierowanie dwutonowego pojazdu, nawet przy niedużej jego prędkości, nagle wprost na próbującego go zatrzymać funkcjonariusza Policji i uderzenie w niego, w sytuacji gdy funkcjonariusz nie miał już żadnej możliwości uniknięcia najechania na niego przez oskarżonego, z czego oskarżony musiał zdawać sobie sprawę, wskazuje na prawidłowość przyjętej przez Sąd I instancji kwalifikacji zart. 223 § 1 k.k. Sąd apelacyjny podziela przekonanie, wyrażone w wyroku SA wL.z(...)w sprawie(...)że samochód, z uwagi na swe gabaryty, masę, kinetykę stanowi przedmiot podobnie niebezpieczny co nóż, czy broń palna. Nie wymaga dowodu stwierdzenie, że w zasadzie każde potrącenie osoby pieszej przez znajdujący się w ruchu pojazd jest równoznaczne ze stworzeniem realnego zagrożenia dla jej zdrowia i życia, albowiem w konfrontacji z jego masą, właściwościami, strukturą, ciało ludzkie jest po prostu bezbronne. Oczywiste też jest, że auto ze swej natury, jako przedmiot służący do szybkiego przemieszczania się człowieka, musi być tu oceniany w pozycji dynamicznej, to jest w ruchu. Dlatego też, mając na uwadze wszystkie powyższe uwagi odnośnie zarzutów zawartych w apelacjach dotyczących czynu przypisanego oskarżonemuD. Z.w punkcie I, Sąd apelacyjny zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu i uznał go za winnego tego, że w dniu 6 października 2021r. wD.podP.w celu uniknięcia zatrzymania na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa używając niebezpiecznego przedmiotu - kierowanego przez siebie samochodu markiR. (...)onr rej. (...)dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza Komendy Miejskiej Policji st. sierż.A. D.podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że uderzył kierowanym przez siebie autem w próbującego zatrzymać go funkcjonariusza, na skutek czego pokrzywdzony został odrzucony siłą uderzenia na ziemię, w wyniku czego doznał obrażeń ciała w postaci: stłuczenia okolicy potylicznej głowy, stłuczenia z otarciem naskórka okolicy lędźwiowej lewej i podżebrowej lewej oraz pleców, stłuczenia z otarciem naskórka ręki lewej, stłuczenia z otarciem naskórka goleni lewej i prawej, stanowiących naruszenie czynności narządów ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni, to jest dokonania przestępstwa z art.223§1k.k. w zb. z art.157§2k.k. w zw. z art.11§2k.k. W okolicznościach niniejszej sprawy, zgodnie z tym co już wyżej powiedziano, nieprawidłowe, nie wystarczające i nie oddające całej kryminalnej zwartości czynu oskarżonego byłoby kwalifikowanie jego czynu tylko z art.13§1k.k. w zw. z art.157§1k.k.i art.157§2k.k., tak jak tego chciał obrońca. Za tak przypisane przestępstwo na podstawie art.223§1k.k. w zw. z art.11§3k.k. Sąd apelacyjny wymierzył oskarżonemuD. Z.karę 6 lat pozbawienia wolności, uznając, że jest ona adekwatna do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, spełni też wobec niego swe cele prewencyjne. Ponieważ Sąd apelacyjny orzekł wobec oskarżonego za to przestępstwo nową niższą karę pozbawienia wolności, na innej podstawie jej wymiaru, zarzuty skarżącego obrońcy oskarżonego w zakresie rażącej surowości kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego przez Sąd I instancji straciły nieco na aktualności. Niezależnie od tego Sąd apelacyjny przypomina jednak, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85). Trzeba również pamiętać, że zgodnie zart. 438 pkt 4 k.p.k.ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”, bowiem w ramach tej przyczyny odwoławczej chodzi o różnice ocen o charakterze zasadniczym. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku, II KRN 198/94). Zdaniem Sądu apelacyjnego wymierzona wobec oskarżonego za przypisane mu przestępstwo nowa kara 6 lat pozbawienia wolności nie jest nadmiernie surowa, a jest karą sprawiedliwą. Sad apelacyjny nie podzielił też zarzutu obrońcy dotyczącego błędnych ustaleń faktycznych poprzez przyjęcie, że pokrzywdzony doznał krzywdy, której wyrównaniem winna być kwota 50.000zł zadośćuczynienia w sytuacji kiedy pokrzywdzony doznał lekkich obrażeń ciała. Należy bowiem podkreślić, że pokrzywdzony w wyniku zdarzenia doznał nie tylko obrażeń fizycznych ale i psychicznych. Cierpiał na utrwaloną nerwicę pourazową. Ponieważ Sąd apelacyjny orzekł wobec oskarżonegoD. Z.nową karę pozbawienia wolności za czyn przypisany mu w punkcie I z uwagi na przyjęcie innej kwalifikacji prawnej tego czynu, należało orzec wobec oskarżonego nową karę łączną pozbawienia wolności, po uchyleniu uprzednio orzeczonej przez Sąd I instancji kary łącznej. Na podstawie art.85§1k.k. i art.86§1k.k. Sąd apelacyjny połączył więc orzeczone wobec oskarżonegoD. Z.kary pozbawienia wolności i jako karę łączną wymierzył mu karę 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, mając na uwadze z jednej strony bliski związek czasowy przypisanych mu przestępstw, a z drugiej strony jednak różny rodzaj tych przestępstw. Wymierzona w ten sposób wobec oskarżonego kara łączna jawi się jako sprawiedliwa. Omówienie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonegoD. Z.i obrońcy oskarżonegoM. Z.dotyczących przypisanych im czynów z art. 291§1k.k. Odnosząc się do podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonegoD. Z.zarzutu w punkcie 7 dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących postawę wyrokowania w zakresie przypisanego oskarżonemu w punkcie II wyroku czynu z art.291§1k.k. poprzez ustalenie, że oskarżony wsiadając do samochoduR. (...)wiedział, że jest to pojazd utracony i że działał w zamiarem jego ukrycia, Sąd apelacyjny zauważa, że skarżący w żaden sposób nie uzasadnia tego zarzutu, po czym popada w sprzeczność wnosząc ewentualnie o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w tej części. Sąd apelacyjny podziela natomiast ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie, że oskarżonyD. Z.wiedział, że udaje się po skradziony pojazd i w tym celu, aby przyjąć ten pojazd przybył doD.. Wprawdzie, ponieważ z wyjaśnień funkcjonariuszyA. K.,P. S.czyA. D.składnych na rozprawie, nie wynikało już stanowczo czy po przybyciu na miejsce zdarzenia i ujawnieniu skradzionego pojazdu sprawdzili oni czy pojazd był zamknięty, a z opinii biegłego badającego ujawniony zaprogramowany transponder immobilizera przy pomocy którego można było uruchomić skradzione auto ale nie można było przy jego pomocy zamknąć ani otworzyć skradzionego auta, to można było przyjąć za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonegoD. Z., który wskazywał, że samochód gdy do niego wsiadał był otwarty, a wewnątrz na liczniku znajdował się kluczyk, okoliczność ta jednak wcale nie wzmacniałaby tezy forsowanej przez obrońcę oskarżonego jakoby oskarżony nie wiedział, że pojazd do którego wsiadł jest kradziony, wręcz przeciwnie. W tych okolicznościach zabranie otwartego samochodu ze znajdującym się w jego wnętrzu nieoryginalnym kluczykiem nie pozostawiałoby wątpliwości, że oskarżony wiedział o pochodzeniu pojazdu z kradzieży. Niezależnie od powyższego, jak słusznie ustalił Sąd Instancji już samo zachowanie się oskarżonego w momencie, gdy zorientował się, że może być zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji, polegające na podjęciu ucieczki przyjętym samochodem, odjechaniu z impetem z miejsca jego parkowania, a po drodze potrąceniu jeszcze policjanta, który próbował go zatrzymać, świadczy ewidentnie o tym, że oskarżony miał pełną świadomość nielegalności pochodzenia pojazdu, który przyjął w tych okolicznościach od nieustalonej osoby, która pozostawiła go na parkingu wD.. Sąd apelacyjny wyeliminował jedynie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu stwierdzenia, że oskarżony pomógł następnie w ukryciu samochodu w ten sposób, że przeprowadził przedmiotowy pojazd do miejsca jego ukrycia, gdyż w związku z nieprzewidywanym przez oskarżonego wcześniej przebiegiem wypadków na miejscu przyjęcia samochodu, nie ustalono rzeczywiście co oskarżony zamierzał dalej zrobić z przedmiotowym pojazdem po jego zabraniu zD., a pozostawienie pojazdu w miejscu jego późniejszego ujawnienia przez funkcjonariuszy wG.było związane już tylko z doznanymi przez oskarżonego obrażeniami ciała. Sąd apelacyjny wyeliminował, też z opisu przypisanego oskarżonemu paserstwa działalnie na szkodęB. R., gdyż nie był on bezpośrednio pokrzywdzony przypisanym oskarżonemu przestępstwem. Z opisu czynu przypisanego oskarżonemuD. Z.Sąd wyeliminował również działanie wspólnie i w porozumieniu z bratemM. Z.w zakresie przestępstwa umyślnego paserstwa. Zdaniem Sądu apelacyjnego bowiem,M. Z.można było przypisać jedynie pomocnictwo do umyślnego paserstwa dokonanego przezD. Z.. Jedyne pewne ustalenia odnośnie udziału oskarżonegoM. Z.jakie można było poczynić w oparciu o przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody, to to, że oskarżonyM. Z.przywiózł brataD.doD., aby ten mógł przyjąć pozostawiony tam przez nieustaloną osobę, a pochodzący z kradzieży z włamaniem samochód, o czym oskarżonyM. Z.wiedział i chciał tego. Jego przeciwne twierdzenia w tym względzie jawiły się jako dalece naiwne. Ponieważ ani oskarżonyM. Z., ani jego obrońca nie złożyli wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu apelacyjnego wobec oskarżonego, Sąd apelacyjny nie widzi powodów, aby szeroko rozwijać argumentację dotyczącą zasadności stawianych w apelacji obrońcy okrążonegoM. Z.zarzutów dotyczących obrazy przepisów postępowania – art.7k.p.k. oraz art.4k.p.k. i art.410k.p.k. – która miała mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez dowolną i jednostronną ocenę dowodów i przesądzenie o sprawstwie oskarżonegoM. Z.co do przypisanego mu czynu z art..291§1k.k., a także by odnosić się szczegółowo do zarzutów błędów w ustaleniach faktycznych stawianych w apelacji obrońcy oskarżonegoM. Z.. Sąd apelacyjny nie podzielił tych zarzutów, jednak apelację uznał za celową, gdyż doprowadziła ona do zmiany zaskarżonego wyroku wobec oskarżonegoM. Z.. W ocenie Sądu apelacyjnego słusznie Sąd I instancji odmówi wiary wyjaśnieniom oskarżonegoM. Z., że podwiózł on tylko brata doD., nie wiedział w jakim celu i zaraz odjechał z tego miejsca, gdyż wbrew zarzutom skarżącego nie potwierdzały tego wcale jednoznacznie dane z systemu(...)zamontowanego w samochodzie markiD. (...), który oskarżony w tym dniu prowadził. Należy bowiem mieć na uwadze, że z danych tych wynikało ponowne zatrzymanie się oskarżonego wD.przyul. (...). Stamtąd samochódD. (...)przemieszczał się bezpośrednio doG., gdzie porzucony został skradziony pojazd, a następnie do szpitala do któregoM. Z.przewiózł brata. Należy też mieć na uwadze fakt, że cała sytuacja związana z przejęciem samochodyR.przez oskarżonegoD. Z.od czasu kiedy brat wysadził go w pobliżu miejsca parkowania samochodu do czasu, kiedy oskarżonyD. Z.zaczął uciekać przedmiotowym pojazdem przed Policją rozegrała się błyskawicznie. Również z monitoringu przyul (...)wD.wynikało, że w kamerze tej samochódD. (...)skręcając zulicy (...)w prawo wul. (...)widoczny jest o godz.(...)podczas gdy w tej samej kamerze samochódR., którym ucieka oskarżonyD. Z.widoczny jest już o godz.(...)wyjeżdzający zulicy (...)i skręcający w prawo wul. (...)czyli w kierunku z którego wcześniej przyjechał samochódD. (...), a za nim biegnie funkcjonariusz Policji. Co znamienne kamera ta nie zarejestrowała już powrotnej drogi samochoduD. (...), który odjechał inną drogą, co potwierdza też zapis(...). OskarżonyM. Z.bardzo szybko dojechał też jednak do do miejsca, gdzie oskarżonyD. Z.ostatecznie porzucił skradziony pojazd z uwagi na doznane obrażenia ciała i przewiózł brata do szpitala. Bowiem o godz.(...)samochódD. (...)logował się jeszcze wD.przyul (...)a o(...)już wG., przy czym doG.jechał bezpośrednio zD.. Stamtąd przejeżdża do szpitala i przebywa tam od(...) Nie zmienia to również faktu, że w okolicznościach niniejszej sprawy, w świetle zasad doświadczenia życiowego nieprawdopodobne jest aby oskarżonyM. Z.nie wiedział w jakim celu podwozi brata doD.. Słusznie Sąd I instancji przyjął bowiem, że powodem szybkiego opuszczenia szpitala przez oskarżonegoM. Z.i nie interesowania się dalszy losem ciężko zranionego brata, zakrywania przy tym twarzy kapturem, nie mógł być tylko brak obowiązkowej wówczas maseczki. Słusznie Sąd I instancji ustalił, że oskarżonyM. Z.musiał wiedzieć w jakim celu wiezie brata doD., na co wskazywało jego zachowanie nie tylko w szpitalu ale także fakt, że oskarżony niemal od razu zjawił się przy bracie, aby udzielić mu pomocy po postrzeleniu, co przemawia za tym, że jego wyjaśnienia jakoby odjechał od razu zD., po podwiezieniu brata, a po brata wrócił dopiero po telefonie od niego z prośbą o pomoc jawią się jako niewiarygodne. Mając jednak na uwadze fakt, że oskarżonemuM. Z.można było w ocenie Sądu apelacyjnego przypisać tylko pomocnictwo do przestępstwa umyślnego paserstwa dokonanego przez jego brata, Sąd zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu, uznając go za winnego tego, że w dniu 6.10.21r. wP.iD.podP.działając w zamiarze, abyD. Z.dokonał czynu zabronionego polegającego na przyjęciu od nieustalonej osoby pochodzącego z kradzieży z włamaniem, zaistniałej w okresie od(...)wP., samochodu markiR. (...)onr rej. (...)i nr VIN(...)o wartości 40.000zł, pomógł mu w przyjęciu tego samochodu w ten sposób, że przywiózłD. Z.do miejsca przyjęcia samochodu wD.. Czyn oskarżonego należało więc zakwalifikować z art.18§3k.k. w zw. z art.291§1k.k. Za podstawę wymiaru kary wobec oskarżonego należało zaś przyjąć przepis art.19§1k.k. w zw. z art.291§1k.k. Ponieważ kara za pomocnictwo wymierzana jest w granicach kary przewidzianej za sprawstwo, Sąd apelacyjny wymierzył oskarżonemu za to przestępstwo kare 1 roku pobawienia wolności uznając, że jest ona adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości jego czynu, uwzględnia uprzednią karalność oskarżonego i spełni swe cele prewencyjne. Zdaniem Sądu apelacyjnego nie można się zgodzić, ze skarżącym, że skoro zachowanie oskarżonegoM. Z.wobec pokrzywdzonego pod salą rozpraw wynikało jedynie z słów pokrzywdzonego, to należało uznać je za niewiarygodne. Okoliczność ta jednak nie miała większego wpływu na wymiar kary wobec oskarżonego podobnie jak to, że oskarżony rzeczywiście miał stałe zatrudnienie, a nie jak przyjął Sąd I instancji nie posiadał stałego zatrudnienia. Podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonegoM. Z.ewentualny zarzut rażącej niewspółmierności kary również okazał się niezasadny. Znalazło to wyraz w tym, że Sąd apelacyjny wymierzył okadzonemu za przypisane przestępstwo karę w tym samym wymiarze. Zdaniem Sądu apelacyjnego granice sędziowskiego uznania przy wymiarze kary wobec oskarżonego nie zostały w żaden sposób przekroczone. A wymierzona w ten sposób kara przez Sąd apelacyjny jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Spełni też swe cele prewencyjne i wychowawcze. Omówienie apelacji obrońcy oskarżonegoP. Z. (1). Apelacja obrońcy oskarżonegoP. Z. (1)okazała się w pełni zasadna i doprowadzić musiała do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu zart.279§1kk. w zw.art.64§1k.k., chociaż nie wszystkie podniesione w niej zarzuty uznać można było za trafne. Nie można było zgodzić się bowiem z zarzutem skarżącego obrońcy dotyczącym naruszenia przez Sąd I instancji art.193§1k.p.k. Sąd bowiem sam nie badał czy na dowodowym transponderze immobiliera znajdowały się ślady genetyczne pochodzące od oskarżonego ani nie badał mechanizmu ich naniesienia. Sąd dowolnie tylko, w ocenie Sądu apelacyjnego, ocenił dowód z przeprowadzonej w niniejszej sprawie opinii biegłego z zakresu badań genetycznych, przyjmując, że ujawnienie śladów DNA pochodzących od oskarżonego na przedmiotowym transponderze immobilizera, którym uruchomiono pojazd po dokonaniu do niego włamania stanowi wystarczający dowód, na to że sprawcą tego włamania i kradzieży pojazdu jest oskarżonyP. Z. (1). Co znamiennie Sąd I instancji z opisu czynu przypisanego oskarżonemu wyeliminował jednocześnie zachowania polegające na siłowym pokonaniu zabezpieczenia mechanicznego pojazdu – odgięciu od linii nadwozia skrzydła przednich drzwi prawych i tym samym dostępu do wewnętrznej klamki drzwi i jej odblokowanie, uznając, że skoro nie zabezpieczono na tych elementach linii papilarnych pochodzących od oskarżonego, to tych czynności sprawczych nie można przypisać oskarżonemu. Zasadny okazał się natomiast podniesiony przez obrońcę oskarżonego zarzut naruszeniaart. 4 i 7 k.p.k.,6 k.p.k.,art. 175 § 1 k.p.k.i410 k.p.k.poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, przez dokonanie tej oceny w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, w sposób wykluczający możliwość ustalenia prawdy obiektywnej. W szczególności rację ma skarżący, że prawo do odmowy składania wyjaśnień jest prawem oskarżonego, który nie ma obowiązku dowodzić swojej niewinności. Sam tylko fakt, że oskarżonyP. Z. (1)odmówił składania wyjaśnień, a zatem nie przedstawił żadnej alternatywnej wersji zdarzenia, nie uprawniał Sądu I instancji do poczytywania tej okoliczności na niekorzyść oskarżonego i wyciągania z niej daleko idącego wniosku o winie oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu. Czyli przyjęcie przez Sąd I instancji wersji zdarzenia niekorzystnej dla oskarżonego, której prawdziwość, co najważniejsze w ocenie Sądu apelacyjnego, nie została również przez Sąd I instancji należycie wykazana. W okolicznościach niniejszej sprawy dowolnym było rzeczywiście, jak słusznie podniósł skarżący, powiązaniu faktu ujawnienia, w pojeździeR. (...)urządzenia w postaci transpondera wraz z materiałem DNA oskarżonegoP. Z. (1)z faktem kradzieży z włamaniem tego pojazdu przez oskarżonego. Nie było bowiem żadnego dowodu potwierdzającego bez żadnych wątpliwości, że to oskarżony użył tego urządzenia do pokonania zabezpieczenia pojazdu markiR.celem jego uruchomienia. Rację należy przyznać skarżącemu, ze naniesienie materiału genetycznego na to urządzenie mogło powstać w innych okolicznościach niż w trakcie uruchamiania tym urządzeniem skradzionego pojazdu. Zwłaszcza, że jak słusznie podnosi skarżący na urządzeniu tym ujawniono jeszcze DNA pochodzące od innej nieustalonej osoby. Nie można więc wykluczyć na przykład, że oskarżony również był jedynie osobą, która tylko przyjęła ten ukradziony wcześniej samochód od sprawcy kradzieży z włamaniem i dokonała jego przetransportowania z jednego do drugiego miejsca. Zwłaszcza, że jak ustalono samochód został skradziony wP., a następnego dnia znajdował się już wD., przy czym nie ustalono kto przemieścił ten samochód z miejsca kradzieży do miejsca jego kolejnego przejęcia przez oskarżonegoD. Z.. Przy czym w ocenie Sądu apelacyjnego nie było w niniejszej sprawie konieczności uciekania się do opinii biegłego celem ustalenia mechanizmu naniesienia materiału DNA na przedmiotowy transponder, gdyż już z zeznań biegłegoT. K., jak słusznie podnosił skarżący wynikało, że brak jest możliwości ustalenia mechanizmu naniesienia tego materiału w konkretnych okolicznościach. Zresztą sam sposób naniesienia tego materiału nie pozwalałby i tak na ustalenie - nie budzące wątpliwości czy oskarżony jest sprawcą zarzucanego mu przestępstwa. Dowolna ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego w postaci opinii biegłego i wyjaśnień oskarżonego w sytuacji, gdy Sąd I instancji nie dysponował żadnymi innymi dowodami potwierdzającymi sprawstwo oskarżonegoP. Z. (1)doprowadziła w ocenie Sąd apelacyjnego do dokonania przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu, że oskarżonyP. Z. (1)dokonał kradzieży z włamaniem pojazduR. (...). Okoliczności tej nie zdołano ustalić niewątpliwie na podstawie przeprowadzonych w niniejszej sprawie dostępnych i prawidłowo ocenionych dowodów. W tej sytuacji przy braku jakiegokolwiek wiarygodnego dowodu wskazującego na sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu przestępstwa kradzieży z włamaniem przedmiotowego samochodu, zgodnie z zasadą rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, wyrażoną wart. 5 § 2 k.p.k., oskarżonego należało uniewinnić od zarzucanego mu czynu, co też uczył Sąd apelacyjny, zmieniając wyrok Sądu I instancji. Na marginesie Sąd apelacyjny zauważa tylko, że Sąd I instancji wbrew zarzutowi obrońcy nie mógł naruszyć przepisuart.440 k.p.k., gdyż jest to przepis adresowany do sądu odwoławczego. Reasumując, mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności dotyczące wszystkich złożonych w niniejszej sprawie apelacji, Sąd apelacyjny nie znajdując przy tym innych uchybień określonych wart. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawieart. 437 § 1 i 2 k.p.k.orzekł jak w wyroku. Wniosek Prokuratorwniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemuD. Z.czynu jako przestępstwa z art.13§1k.k. w zw. z art.14§1k.k. i wymierzenie mu za nie kary 10 lat pozbawienia wolności oraz wymierzenie kary łącznej 11 lat pozbawienia wolności. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowegoA. D.wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: - zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemuD. Z.czynu jako przestępstwa na podstawie przepisu art.13§1k.k. w zw. z art.148§1k.k. i wymierzenie mu za ten czyn kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia; - zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego zadośćuczynienia w wysokości 80.000zł. Obrońca oskarżonegoD. Z.wniósł o: - uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania; ewentualnie: - zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: ⚫ uznanie oskarżonego za winnego tego, że w dniu 06 października 2021r. w celu uniknięcia zatrzymania na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa, uderzył kierowanym przez siebie samochodem markiR. (...)onr rej. (...)funkcjonariusza Komendy Miejskiej Policji st. sierż.A. D.na skutek czego doznał on obrażeń w postaci: stłuczenia okolic potylicznej głowy, stłuczenia z otarciem naskórka goleni lewej i prawej stanowiących naruszenie czynności narządów ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni tj. o czyn z 13§ 1 kkw zw. zart. 157 § 1 kki w zw. zart. 157 § 2 kki wymierzenie mu za to kary 2 lat pozbawienia wolności; utrzymanie w mocy pkt II wyroku; wymierzenie oskarżonemu kary łącznej poprzez wymierzenie kary 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności; zaliczenie na poczet ww. kary łącznej okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania uznając, że została ona wykonana w całości; orzeczenie od oskarżonego na rzeczA. D.zadośćuczynienia w kwocie 6 tysięcy złotych; ewentualnie: - o zmniejszenie kary orzeczonej za czyn z I do 3 lat pozbawienia wolności i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej za czyn I i II w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz zadośćuczynienia w kwocie 6 tyś zł. Obrońca oskarżonegoM. Z.wniosła o: - zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonegoM. Z.od zarzucanego mu czynu. Obrońca oskarżonegoP. Z. (1)wniósł o: 1. zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonegoP. Z. (1)od popełnienia zarzuconego mu czynu, ewentualnie 2. uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Nie podzielając zarzutów zawartych w apelacjach prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego odnośnie nieprawidłowego przyjęcia przez Sąd I instancji, że oskarżonyD. Z.nie dopuścił się przestępstwa zarzucanego mu aktem oskarżenia kwalifikowanego jako usiłowanie zabójstwa pokrzywdzonego, a także nie podzielając zarzutu pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego co do wysokości zasądzonej nawiązki, Sąd apelacyjny nie uznał za zasadne dokonanie zmiany zaskarżonego wyroku wobec oskarżonegoD. Z.we wnioskowanym przez prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego kierunku. Ponieważ Sąd apelacyjny nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonegoD. Z., w związku z tym co powiedziano przy ocenie tych zarzutów, których uwzględnienie skutkować by miało koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego i przekazania jego sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, Sąd apelacyjny nie uwzględnił wniosku obrońcy oskarżonego w tym zakresie. W ocenie Sądu apelacyjnego wystarczającym było dokonanie stosownych zmian w opisie czynu przypisanego oskarżonemu skutkujących zmianą kwalifikacji prawnej tego czynu, częściowo zgodnie też ze stanowiskiem obrońcy, chociaż nie aż tak daleko idących jak tego domagał się obrońca. Również w zakresie wnioskowanego jednoczesnego znacznego złagodzenia kary za przypisane oskarżonemu w punkcie I przestępstwo oraz kary łącznej oraz obniżenia kwoty orzeczonego zadośćuczynienia, Sąd apelacyjny nie podzielił wniosków obrońcy. Dlatego Sąd apelacyjny dokonał tylko koniecznych zmian w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemuD. Z.w punkcie I i nieznacznych zmian w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II. Z uwagi na wymierzenie oskarżonemu za czyn przypisany w punkcie I nowej kary konicznym było też orzeczenie wobec oskarżonego nowej kart łącznej. Nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonegoM. Z., Sąd apelacyjny nie znalazł powodów do uniewinnienia oskarżonegoM. Z.. Sąd apelacyjny z urzędu przyjął jedynie, że w ustalonym stanie faktycznym, zachowanie oskarżonego, można było kwalifikować jako pomocnictwo do przestępstwa umyślnego paserstwa a nie współudział w tym przestępstwie. Podzielając zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonegoP. Z. (1)dotyczące niezasadnego przypisania mu sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu przestępstwa, Sąd apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok wobec tego oskarżonego, gdyż pozwalały na to zebrane dowody i uniewinnił oskarżonego od zarzucanego mu czynu. Nie było zaś konieczności uchylania zaskarżonego wyroku wobec oskarżonegoP. Z. (1)i przekazywania jego sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU Zmiana kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemuM. Z.z współudziału na pomocnictwo do przestępstwa umyślnego paserstwa. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności Sąd apelacyjny z urzędu przyjął, że w ustalonym stanie faktycznym, zachowanie oskarżonegoM. Z.należało kwalifikować jako pomocnictwo do przestępstwa umyślnego paserstwa a nie współudział w tym przestępstwie. 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot utrzymania w mocy 0.1- sprawstwo i wina oskarżonegoD. Z.w zakresie przypisanego mu w punkcie II czynu z art.291§1k.k. oraz wymierzona kara; 0.2- dokonane w punkcie IV zaliczenie okresu tymczasowego aresztowania oskarżonegoD. Z.na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności; 0.3- orzeczone wobec oskarżonegoD. Z.na rzecz pokrzywdzonegoA. D.w punkcie VII zadośćuczynienie. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Sprawstwo i wina oskarżonegoD. Z.w zakresie przypisanego mu czynu z art.291§1k.k. a także wymierzona kara nie budziły wątpliwości. Prawidłowo też dokonano zaliczenia okresu tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej wobec oskarżonegoD. Z.kary pozbawienia wolności. Sąd apelacyjny nie znalazł także powodów do zmiany wysokości zasadzonego na rzecz pokrzywdzonego od oskarżonegoD. Z.zadośćuczynienia. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot i zakres zmiany 0.0.1Zmiana opisu czynu przypisanego oskarżonemuD. Z.w punkcie I, zmiana jego kwalifikacji prawnej, a co za tym idzie wymierzenie nowej kary. 0.0.2Nieznaczna zmiana opisu czynu przypisanego oskarżonemuD. Z.w punkcie II. 0.0.3Wymierzenie oskarżonemuD. Z.nowej kary łącznej pozbawienia wolności. 0.0.4Zmian opisu czynu przypisanego oskarżonemuM. Z., zmiana jego kwalifikacji prawnej i podstawy wymiaru kary. 0.0.5Uniewinnienie oskarżonegoP. Z. (1)od zarzucanego mu czynu i obciążenie Skarbu Państw kosztami procesu w tej części. Zwięźle o powodach zmiany Zmiana opisu czynu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemuD. Z.była konieczna, zgodnie z tym co wskazano wyżej przy omawianiu zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego co do tego czynu. Zmiana ta pociągała za sobą konieczność wymierzenia wobec oskarżonego za ten czyn nowej kary pozbawienia wolności, na innej podstawie. To z kolei pociągało za sobą konieczność orzeczenia wobec oskarżonego nowej kary łącznej pozbawienia wolności, po jej uprzednim uchyleniu. Zgodnie z tym co już wyżej omówiono, konieczne było też dokonanie nieznacznej zmiany w opisie czynu przypisanego oskarżonemuD.Z.w punkcie II. Dokonane ustalenia faktyczne, zgodnie z tym na co wskazano przy omawianiu apelacji obrońcy oskarżonegoM. Z.pociągały za sobą konieczność dokonania z urzędu zmiany kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie V, a co za tym idzie zmiany podstawy wymiaru kary wobec oskarżonego. Uwzględnianie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonegoP. Z. (1)co do braku niewątpliwych dowodów winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu przestępstwa skutkowało uniewinnieniem oskarżonego z jednoczesnym obciążeniem Skarbu Państwa kosztami procesu w części uniewinniającej zgodnie z art.632pkt2k.p.k. 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III. IV. Z uwagi na wniosek obrońcy oskarżonegoM. Z.wyznaczonego oskarżonemu z urzędu, Sąd zasądził na rzecz obrońcy adw.A. S.kwotę 1.476zł w tym vat z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Orzeczenie to ma podstawę prawną w treści przepisu art. 618§1pkt11k.p.k. w zw. z §2pkt1, §4ust.1i3, §17ust.2pkt5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2024.763). Sąd zwolnił oskarżonegoD. Z.iM. Z.od zapłaty na rzez Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, że uiszczenie tych kosztów byłoby dla nich zbyt uciążliwe z uwagi na ich sytuację materialną, a oskarżyciela posiłkowego Sąd zwolnił od tych kosztów przez wzgląd na zasadę słuszności. Kosztami procesu w 1/5 części wywołanymi apelacją prokuratora, która nie została uwzględniona oraz 1/5 części w związku z uwzględnieniem apelacji obrońcy oskarżonegoP. Z. (1)i jego uniewinnieniem obciążono Skarb Państwa. Orzeczenie to ma swoją podstawę prawną w treści przepisów art.636§1i2k.p.k., art.634k.p.k. w zw. z art.624§1k.p.k. i art.632pkt2k.p.k. 7 PODPIS A. W.I. P.M. K.

15/350000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Poznaniu

II Wydział Karny

151510000002021_IV_U_000341_2024_Uz_2024-11-21_002

IV U 341/24

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:04.0 CET

2025-01-20 13:37:29.0 CET

15151000

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV U 341/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Częstochowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Marek Przysucha Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Kłosowicz po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 roku w C. sprawy L. N. oraz W. Z. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C. o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym na skutek odwołania L. N. oraz W. Z. od decyzji

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Oliwia Rajewska" xPublisher="o.rajewska" xEditorFullName="Oliwia Rajewska" xEditor="o.rajewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/151000/0002021/U" xYear="2024" xVolNmbr="000341" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IV U 341/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 21 listopada 2024 roku</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy w Częstochowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Marek Przysucha</xText> <xText>Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Kłosowicz</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 roku w <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>sprawy <xAnon>L. N.</xAnon> oraz <xAnon>W. Z.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>L. N.</xAnon> oraz <xAnon>W. Z.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>z dnia 29 lutego 2024 roku Nr <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText><xBx>zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, iż <xAnon>L. N.</xAnon> jako pracownik <xBRx></xBRx>u płatnika składek <xAnon>W. Z.</xAnon> podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu i chorobowemu od 1 stycznia 2023 roku do 30 czerwca 2023 roku zgodnie z zawartą umową o pracę.</xBx></xText> <xText>Sygn. akt IV U 341/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z 29 lutego 2024 roku nr <xAnon> (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>C.</xAnon> stwierdził, że <xAnon>L. N.</xAnon> w okresie od 1 stycznia 2023 roku do 30 czerwca 2023 roku nie podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownica płatnika składek <xAnon>W. Z.</xAnon>.</xText> <xText>W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że zawarcie przez <xAnon>L. N.</xAnon> <xBRx></xBRx>i <xAnon>W. Z.</xAnon> umowy o pracę miało jedynie upozorować fakt świadczenia pracy przez pierwszą z ww., a faktycznie miało na celu jedynie umożliwienie jej nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego. W ocenie organu rentowego wskazuje na to w szczególności:</xText> <xText>- krótki okres przez jaki <xAnon>L. N.</xAnon> miała pozostawać zatrudniona u <xAnon>W. Z.</xAnon>,</xText> <xText>- fakt że wszystkie dokumenty przedłożone przez płatnika składek potwierdzają jedynie formalne zawarcie umowy o pracę,</xText> <xText>- fakt że <xAnon>W. Z.</xAnon> od 2018 roku nie zgłaszał do ubezpieczeń społecznych pracowników ani zleceniobiorców i nie wykazał rzeczywistej potrzeby utworzenia <xBRx></xBRx>w firmie stanowiska handlowca-sprzedawcy i zatrudnienia na nim <xAnon>L. N.</xAnon>,</xText> <xText>- fakt że po kilku miesiącach stanowisko ubezpieczonej zostało zlikwidowane i nie przyjęto nowego pracownika na jej miejsce,</xText> <xText>- brak jakichkolwiek dowodów na faktyczne świadczenie pracy przez <xAnon>L. N.</xAnon>.</xText> <xText>Od powyższej decyzji odwołała się <xAnon>L. N.</xAnon>, zarzucając że w okresie od 1 stycznia do 30 czerwca 2023 roku faktycznie wykonywała pracę na rzecz <xAnon>W. Z.</xAnon> i nie rozumie podstaw, dla których nie może dostać zasiłku przedemerytalnego. Nadto odwołująca wskazała, że przez 40 lat pracowała, w tym 30 lat prowadziła działalność gospodarczą i zatrudniała pracowników za których sumienie odprowadzała składki na ubezpieczenia społeczne, natomiast obecnie z powodu złego stanu zdrowia męża i własnego złego stanu psychicznego i fizycznego nie jest już w stanie podjąć pracy. Wskazując na powyższe odwołująca wniosła o pozytywne rozpatrzenie jej sprawy.</xText> <xText>Od decyzji organu rentowego odwołał się także <xAnon>W. Z.</xAnon>, zarzucając:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 1;art. 11;art. 11 ust. 1;art. 12;art. 12 ust. 1;art. 13;art. 13 pkt. 1;art. 68;art. 68 ust. 1;art. 68 ust. 1 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 1 oraz art. 68 ust. 1 pkt 1a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, polegające na dokonaniu nieprawidłowej wykładni poprzez uznanie, że zatrudniona na podstawie umowy o pracę <xAnon>L. N.</xAnon> od 1 stycznia do 30 czerwca 2023 roku nie podlegała ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu, tj. uznanie że nie zaistniało prawo do objęcia osoby zatrudnionej na podstawie umowy o pracę tymi ubezpieczeniami z uwagi na podjęcie przez nią pracy celem obejścia <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, podczas gdy umowa została zawarta zgodnie z wolą stron i swobodą zawierania umów na mocy przepisów prawa bez próby ich obejścia, była prawnie wiążąca oraz została prawidłowo zgłoszona do systemu przez pracodawcę, a co za tym idzie <xAnon>L. N.</xAnon> nabyła prawo do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego, rentowego, chorobowemu i wypadkowego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> polegające na uznaniu, <xBRx></xBRx>że zawarta przez niego z <xAnon>L. N.</xAnon> umowa o pracę była pozorna i miała na celu obejście przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, podczas gdy została ona zawarta zgodnie z wolą stron i swobodą zawierania umów na mocy przepisów prawa bez próby ich obejścia,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 7;art. 77;art. 77 § 1;art. 80" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.</xLexLink> polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozważeniu materiału dowodowego oraz na jego dowolnej, niewłaściwej ocenie polegającej na błędnym przyjęciu, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy <xAnon>L. N.</xAnon> nie świadczyła na jego rzecz pracy <xBRx></xBRx>w charakterze handlowca na podstawie umowy o pracę z 2 stycznia 2023 roku, wobec czego nie podlega ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu.</xText> </xUnit> <xText>Wskazując na powyższe zarzuty odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i orzeczenie, że <xAnon>L. N.</xAnon> w okresie od 1 stycznia 2023 roku do 30 czerwca 2023 roku podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako jego pracownica. Nadto odwołujący wyniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.</xText> <xText>W odpowiedziach na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie, argumentując jak w zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie od odwołujących na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText> <xAnon>W. Z.</xAnon> od 1998 roku prowadzi na własny rachunek działalność gospodarczą pod firmą <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>. <xBRx></xBRx>W ramach tej działalności ww. zajmuje się sprzedażą i montażem stolarki budowlanej i w tym celu zatrudnia jednego pracownika na stanowisku montażysty oraz <xAnon>W. C.</xAnon> na stanowisku pracownika biurowego – przedstawiciela handlowego (na ½ etatu).</xText> <xText>W dniu 2 stycznia 2023 roku <xAnon>L. N.</xAnon> zawarła z <xAnon>W. Z.</xAnon> umowę o pracę na czas nieokreślony poczynając od 1 stycznia 2023 roku, na mocy której od 2 stycznia 2023 roku miała wykonywać pracę na stanowisku handlowca-sprzedawcy, w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem w kwocie 3.490,00 zł brutto.</xText> <xText>W związku z zawarciem powyższej umowy <xAnon>L. n. (1)</xAnon> w okresie od 2 do 5 stycznia przeszła szkolenie wstępne w dziedzinie BHP, które w całości przeprowadził <xAnon>W. Z.</xAnon>, a następnie 9 lutego 2023 roku uzyskała orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do pracy na stanowisku handlowca-sprzedawcy.</xText> <xText>Zgodnie z pisemnym zakresem obowiązków do zadań ubezpieczonej miało należeć oferowanie produktów i usług firmy w terenie (okna, drzwi, bramy garażowe, rolety itp.).</xText> <xText>Do pracy ubezpieczoną przyuczała <xAnon>W. C.</xAnon>, która przez okres około dwóch tygodni pokazywała jej jakie okna, rolety, bramy garażowe itp. sprzedaje <xAnon> firma (...)</xAnon>. Po tym czasie odwołująca rozpoczęła samodzielną pracę <xBRx></xBRx>w terenie.</xText> <xText>Faktycznie do zadań <xAnon>L. N.</xAnon> należało jeżdżenie samochodem służbowym po terenie powiatów <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx></xBRx>i <xAnon> (...)</xAnon>, odwiedzanie nowopowstających budów oraz rozmawianie <xBRx></xBRx>z potencjalnymi klientami (inwestorami) i oferowanie im usług firmy <xAnon>W. Z.</xAnon>. Nadto miała ona za zadanie roznoszenie ulotek po domach już zamieszkałych, <xBRx></xBRx>w których zauważyła okna starego typu. Pracę ubezpieczona wykonywała <xBRx></xBRx>w godzinach od 8:00-9:00 do 16:00-17:00, przy użyciu samochodu służbowego udostępnionego jej przez pracodawcę. W ramach powyższych czynności ubezpieczona nawiązała kontakt między innymi z <xAnon>K. M. (1)</xAnon>, której zaproponowała wymianę okien w domu, jednak ta ostatecznie nie skorzystała <xBRx></xBRx>z oferty firmy <xAnon>W. Z.</xAnon>, ponieważ jej cena była zbyt wysoka.</xText> <xText>W wyniku pracy ubezpieczonej sprzedaż usług <xAnon>W. Z.</xAnon> nie wzrosła, <xBRx></xBRx>a wręcz przeciwnie, jeszcze spadła, w związku z czym 31 marca 2023 roku wypowiedział on <xAnon>L. N.</xAnon> umowę o pracę z powodu likwidacji stanowiska pracy, jako dzień rozwiązania stosunku pracy wskazując 30 czerwca 2023 roku.</xText> <xText><xIx>(v. akta organu rentowego, zeznania świadków <xAnon>W. C.</xAnon> – elektroniczny protokół rozprawy z 11 lipca 2024 roku i <xAnon>K. M. (2)</xAnon> – elektroniczny protokół rozprawy z 21 listopada 224 roku, zeznania <xAnon>W. Z.</xAnon> – elektroniczny protokół rozprawy z 11 lipca 2024 roku)</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (tekst jednolity Dz. U. z 2024 roku, poz. 497 ze zm.) – dalej ustawa systemowa, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów.</xText> <xText>W myśl art. 11 ust. 1 ustawy systemowej, obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu podlegają osoby wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12, w tym objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi.</xText> <xText>Osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym podlegają obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu (art. 12 ust. 1).</xText> <xText>W myśl art. 8 ust. 1 ustawy systemowej za pracownika uważa się osobę pozostającą <xBRx></xBRx>w stosunku pracy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a.</xText> <xText>Pracownicy obowiązkowo podlegają ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku (art. 13 pkt 1).</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 k.p.</xLexLink>, przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy <xBRx></xBRx>i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, <xBRx></xBRx>a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe należy zatem przyjąć, iż praca polega na działalności:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zarobkowej (wykonywanej za wynagrodzeniem);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>wykonywanej osobiście przez pracownika;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>rozumianej czynnościowo, czyli powtarzanej w codziennych lub dłuższych odstępach czasu, nie będącej więc jednorazowym wytworem (dziełem) lub czynnością jednorazową;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>wykonywanej „na ryzyko” pracodawcy, który z reguły dostarcza pracownikowi narzędzi, materiałów i innych środków niezbędnych do wykonywania umówionych obowiązków oraz ponosi ujemne konsekwencje niezawinionych błędów popełnianych przez pracownika (tzw. ryzyko osobowe), a ponadto <xBRx></xBRx>w zasadzie jest obowiązany spełniać wzajemne świadczenie na rzecz pracownika w przypadkach zakłóceń w funkcjonowaniu zakładu pracy, np. przestojów (tzw. ryzyko techniczne) lub złej kondycji ekonomicznej przedsiębiorstwa (tzw. ryzyko gospodarcze);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>świadczonej „pod kierownictwem” pracodawcy, co oznacza, że pracownik powinien stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy (art. 100 § 1) i pozostawać do dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy (art. 128). Podporządkowanie pracownika kierownictwu pracodawcy występuje wyłącznie w postaci podległości organizacyjnej pracownika jako wykonawcy obowiązków na rzecz pracodawcy, który organizuje proces pracy.</xText> </xUnit> <xText>Dla ustalenia pozostawania stron procesu w stosunku pracy wymaga się zatem wykazania powstania stosunku o cechach wyróżniających się koniecznością osobistego wykonania pracy w postaci wykonywania czynności w powtarzających się odstępach czasu, w okresie istnienia trwałej więzi łączącej pracownika <xBRx></xBRx>z pracodawcą, podporządkowaniem pracownika pracodawcy, wykonywaniem pracy na rzecz pracodawcy i na jego ryzyko, a ponadto odpłatnością pracy. Zasada podporządkowania pracownika polega zwłaszcza na obowiązku stosowania się do poleceń przełożonego, które pozostają w związku z wykonywaną pracą, tj. jej organizacją i przebiegiem.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego organ rentowy nie wykazał, aby umowa o pracę pomiędzy <xAnon>L. N.</xAnon> a <xAnon>W. Z.</xAnon> zawarta została dla pozoru <xBRx></xBRx>w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego.</xText> <xText>Przede wszystkim z zeznań słuchanych w sprawie w charakterze świadków <xAnon>W. C.</xAnon> i <xAnon>K. M. (1)</xAnon>, a także znajdujących się w aktach organu rentowego dokumentów jednoznacznie wynika, że <xAnon>L. N.</xAnon> <xBRx></xBRx>od 2 stycznia 2023 roku faktycznie świadczyła pracę na rzecz płatnika składek.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu organu rentowego, że <xAnon>W. Z.</xAnon> od 2018 roku nie zgłaszał do ubezpieczeń społecznych pracowników ani zleceniobiorców oraz nie wykazał potrzeby utworzenia dla <xAnon>L. N.</xAnon> stanowiska przedstawiciela handlowego oraz że po kilku miesiącach stanowisko to zostało zlikwidowane i nie została zatrudniona nowa osoba za ubezpieczoną, to sąd nie jest uprawniony do badania czy zmiany w zakresie zatrudnienia dokonane przez płatnika składek były potrzebne i celowe, ponieważ decyzja o ich przeprowadzeniu należy wyłącznie do autonomii zarządczej pracodawcy i nie podlega ocenie sądu. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 3 listopada 2010 roku I PK 93/10 (LEX <xBRx></xBRx>nr 707852), sądy nie mogą oceniać zasadności polityki zatrudnienia pracodawców <xBRx></xBRx>i kontroli ekonomicznej podejmowanych w tym zakresie przez nich decyzji.</xText> <xText>Co do zarzutu krótkiego okresu zatrudnienia <xAnon>L. N.</xAnon>, to wynikał <xBRx></xBRx>on z braku spodziewanych przez płatnika składek efektów jej pracy (wzrostu sprzedaży jego usług), przy czym co oczywiste okoliczności tej nie można było przewidzieć przy zawieraniu umowy o pracę.</xText> <xText>Co do zarzutu, że wszystkie dokumenty przedłożone przez płatnika składek potwierdzają jedynie formalne zawarcie umowy o pracę, to wynika to z charakteru pracy ubezpieczonej, który ze swej natury nie generuje materialnych dowodów jej wykonywania.</xText> <xText>Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zgromadzonej w sprawie dokumentacji, treści zeznań świadków <xAnon>W. C.</xAnon> i <xAnon>K. M. (2)</xAnon> oraz treści zeznań <xAnon>W. Z.</xAnon>, albowiem dowody te wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają, łącznie tworząc spójną i logiczną całość, wytrzymującą ocenę przez pryzmat zasad logicznego myślenia i doświadczenia życiowego. Jednocześnie organ rentowy w toku niniejszego postępowania nie przedstawił ani jednego dowodu świadczącego przeciwnie, de facto podobnie jak w zaskarżonej decyzji posługując się jedynie domysłami, przypuszczeniami i własnymi założeniami, do których bezskutecznie usiłował dopasować wyrwane z kontekstu pojedyncze elementy stanu faktycznego.</xText> <xText>Reasumując należy wskazać, że w stanie faktycznym sprawy umowa o pracę była wykonywana, jej treść w żadnym elemencie <xBx><xUx>nie była sprzeczna z ustawą</xUx></xBx>.</xText> <xText>Stan niezdolności do pracy warunkujący ziszczenie się obowiązku wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego po stronie ubezpieczonej nie był pozorny. System ubezpieczeń społecznych wbrew twierdzeniom ZUS opiera się na nieekwiwalentności świadczeń w relacji do składki. W systemie ubezpieczeń ryzyka zdarzeń, nawet te o większej przewidywalności wystąpienia zdarzenia, dają co do zasady prawo do świadczeń i objęcia ubezpieczeniami społecznymi</xText> <xText><xBx><xUx>Należy podkreślić, iż pod pojęciem pozorności w rozumieniu ZUS kryje się zawarcie umowy o pracę, na krótko przed ziszczeniem się ryzyka ubezpieczeniowego. </xUx></xBx>Praktyki orzecznicze ZUS sytuują się w logice obrony Skarbu Państwa, ale nie spełniają nawet dyspozycji pojęcia wad oświadczenia woli <xBRx></xBRx>z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>.</xText> <xText>Oznaczają one także naruszenie zasady legalizmu wynikającej z unijnej zasady rządów prawa. W sferze prawa prywatnego oznacza ona, iż co nie jest zakazane jest dozwolone dla obywatela - ubezpieczonego. Jeśli nie ma zakazów zawierania umów o pracę z kobietą w ciąży to nic nie stoi na przeszkodzie, aby taką umowę zawrzeć. Z kolei formuła ta w optyce organu nakazuje działanie odwrotnie ,,co nie jest dozwolone jest zakazane dla organu państwa. „Mimo tego zakazu, uprawnienia ZUS są kreowane ze sfery prawa prywatnego jako uprawnienie <xUx>do stosowania klauzul sprawiedliwościowych</xUx> czy możliwości powoływania się na wady oświadczenia woli stron stosunków prywatnych. <xBx>Uprawnienia właściwe dla równych podmiotów ze sfery prawa prywatnego zostaje przeniesiona do sfery publicznoprawnej jako podstawa kreacji uprawnień organów państwa (ZUS) poprzez jednostkowe orzeczenia Sądu Najwyższego. Tego rodzaju orzecznicza kreacja w hybrydowym postępowaniu przed sądem powszechnym, który kontroluje decyzje administracyjną jest podstawą niekonstytucyjnych działań organu państwa wobec obywateli</xBx>. <xBx>Zamiast- jeśli istniałaby taka potrzeba- znowelizować prawo ustawodawcy- judykatura nie rozumiejąc swojej roli wynikającej z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> i praw -zasad podstawowych Unii Europejskiej –jako obrońca tychże zasad - kreuje uprawnienia dla ZUS tworząc nieprzewidywalne prawo. Takie prawo nie spełnia jednak żadnego standardu normatywnego reguły. </xBx></xText> <xText>Jeśli umowa o pracę jest <xBx>wykonywana, to nie jest pozorna.</xBx> Na gruncie zasad unijnych ZUS jak i Sąd nie ma normatywnych kryteriów oceny dopuszczalności, racjonalności zatrudniania pracowników, badania ich kwalifikacji <xBRx></xBRx>i przyznawanego im wynagrodzenia, zważywszy, iż w momencie ubezpieczenia jako podmiot specjalistyczny dysponujący odpowiednim aparatem, ZUS przyjął <xBRx></xBRx>i akceptował składkę obliczoną od zakwestionowanej umowy. Z pozycji przedsiębiorcy wbrew <xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art.22 Konstytucji</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art.8 Konstytucji</xLexLink>, zawarta umowa <xBRx></xBRx>o pracę podlega weryfikacji ale tylko wtedy gdy krótko po jej zawarciu nastąpi ryzyko ubezpieczeniowe. Nie istnieje przez takie praktyki organu państwa żadna przewidywalna norma zachowania stron stosunku pracy zgodnego z prawem bo owo prawo (treść) definiuje in concreto organ ZUS.</xText> <xText>Dlatego też w ocenie Sądu nie istnieją żadne racje (wartości) wynikające <xBRx></xBRx>z praw podstawowych Unii Europejskiej i zasad krajowej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> (<xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 22</xLexLink>), aby legalność, przewidywalność prawa, przyzwoita legislacja, czy sprawiedliwość rozstrzygnięcia miała zostać unicestwiona dla ratowania ZUS pod pozorem ochrony Skarbu Państwa.</xText> <xText>Wprost przeciwnie w imię zasady rządów prawa oraz zasady <xIx>in dubio pro libertate </xIx>decyzja ZUS jako sprzeczna z prawem powinna być zmieniona.</xText> <xText>Oceniając podstawę kompetencyjną ZUS do oceny ważności umowy o pracę pracownika na potrzeby ubezpieczeń społecznych należy mieć na uwadze wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2012 roku III PK87/11. Wyrok ten wskazuje, iż Sędzia nie może stosować ustaw bez uwzględnienia kontekstu konstytucyjnego. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja</xLexLink> jest bowiem najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej, a jej przepisy stosuje się bezpośrednio, chyba że <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja</xLexLink> stanowi inaczej (<xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 8 Konstytucji</xLexLink>). Nie ma przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink>, które wyłączałyby jej bezpośrednie stosowanie przez sądy. Sąd stosuje <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucje</xLexLink> w jednostkowej sprawie i może odmówić stosowania przepisu ustawy lub rozporządzenia, jeżeli stwierdzi jego sprzeczność z prawem hierarchicznie wyższym. Nie narusza to kompetencji Trybunału Konstytucyjnego, który ma inny przedmiot orzekania (<xLexLink xArt="art. 188" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 188 Konstytucji</xLexLink>). Orzeka on o przepisie prawnym w zakresie jego zgodności z aktem wyższego rzędu, a nie o stosunkach społecznych, które ten przepis reguluje. (..) Obowiązkiem sądów jest wymierzanie sprawiedliwości (<xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2;art. 175;art. 175 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 10 ust. 2, art. 175 ust. 1 Konstytucji</xLexLink>), przy czym sędziowie podlegają tylko <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucji</xLexLink> oraz ustawom (<xLexLink xArt="art. 178;art. 178 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 178 ust. 1 Konstytucji</xLexLink>). Działając w tym zakresie działają oni na podstawie i w granicach prawa, czego wymaga <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 7 Konstytucji</xLexLink>.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 9;art. 91" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 9 i art. 91 Konstytucji</xLexLink> oraz art. 4 ust. 3 i art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) prawa podstawowe Unii Europejskiej mają charakter praw bezpośrednio stosowalnych. W takiej sytuacji każdy sędzia krajowy z powołaniem się na zasadę efektywnej kontroli sądowej ma nie tylko prawo, ale obowiązek pominąć <xBRx></xBRx>w procesie sądowego stosowania prawa, ustawy oraz <xUx> praktyki sprzeczne z zasadami podstawowymi Unii </xUx> <xUx> Europejskiej</xUx>1 <xUx> .</xUx> </xText> <xText>Uznając zatem, iż nie istnieją żadne normatywne podstawy do uznania pozorności czy niezgodności z prawem zawartej między stronami umowy o pracę, <xBRx></xBRx>a skarżona decyzja narusza <xLexLink xArt="art. 2;art. 22" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2, art. 22</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 8 Konstytucji</xLexLink> oraz ww. zasady podstawowe Unii Europejskiej, orzeczono jak w wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14 </xSUPx>§ 2 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>1 TS przyjmuje metodę niestosowania, a nie unieważniania prawa krajowego sprzecznego prawem wspólnotowym. Szerzej w kwestii prymatu prawa wspólnotowego nad <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">konstytucjami</xLexLink> krajowymi, zob. Z. Brodecki (red.) <xIx> Europa sędziów</xIx> ,Warszawa 207 s.5-53.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marek Przysucha

Oliwia Rajewska

starszy sekretarz sądowy Małgorzata Kłosowicz

Oliwia Rajewska

Sygn. akt IV U 341/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Częstochowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Marek Przysucha Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Kłosowicz po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 roku wC. sprawyL. N.orazW. Z. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wC. o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym na skutek odwołaniaL. N.orazW. Z. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wC. z dnia 29 lutego 2024 roku Nr(...) zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, iżL. N.jako pracowniku płatnika składekW. Z.podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu i chorobowemu od 1 stycznia 2023 roku do 30 czerwca 2023 roku zgodnie z zawartą umową o pracę. Sygn. akt IV U 341/24 UZASADNIENIE Decyzją z 29 lutego 2024 roku nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wC.stwierdził, żeL. N.w okresie od 1 stycznia 2023 roku do 30 czerwca 2023 roku nie podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownica płatnika składekW. Z.. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że zawarcie przezL. N.iW. Z.umowy o pracę miało jedynie upozorować fakt świadczenia pracy przez pierwszą z ww., a faktycznie miało na celu jedynie umożliwienie jej nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego. W ocenie organu rentowego wskazuje na to w szczególności: - krótki okres przez jakiL. N.miała pozostawać zatrudniona uW. Z., - fakt że wszystkie dokumenty przedłożone przez płatnika składek potwierdzają jedynie formalne zawarcie umowy o pracę, - fakt żeW. Z.od 2018 roku nie zgłaszał do ubezpieczeń społecznych pracowników ani zleceniobiorców i nie wykazał rzeczywistej potrzeby utworzeniaw firmie stanowiska handlowca-sprzedawcy i zatrudnienia na nimL. N., - fakt że po kilku miesiącach stanowisko ubezpieczonej zostało zlikwidowane i nie przyjęto nowego pracownika na jej miejsce, - brak jakichkolwiek dowodów na faktyczne świadczenie pracy przezL. N.. Od powyższej decyzji odwołała sięL. N., zarzucając że w okresie od 1 stycznia do 30 czerwca 2023 roku faktycznie wykonywała pracę na rzeczW. Z.i nie rozumie podstaw, dla których nie może dostać zasiłku przedemerytalnego. Nadto odwołująca wskazała, że przez 40 lat pracowała, w tym 30 lat prowadziła działalność gospodarczą i zatrudniała pracowników za których sumienie odprowadzała składki na ubezpieczenia społeczne, natomiast obecnie z powodu złego stanu zdrowia męża i własnego złego stanu psychicznego i fizycznego nie jest już w stanie podjąć pracy. Wskazując na powyższe odwołująca wniosła o pozytywne rozpatrzenie jej sprawy. Od decyzji organu rentowego odwołał się takżeW. Z., zarzucając: 1 naruszenieart. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 1 oraz art. 68 ust. 1 pkt 1a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, polegające na dokonaniu nieprawidłowej wykładni poprzez uznanie, że zatrudniona na podstawie umowy o pracęL. N.od 1 stycznia do 30 czerwca 2023 roku nie podlegała ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu, tj. uznanie że nie zaistniało prawo do objęcia osoby zatrudnionej na podstawie umowy o pracę tymi ubezpieczeniami z uwagi na podjęcie przez nią pracy celem obejściaustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, podczas gdy umowa została zawarta zgodnie z wolą stron i swobodą zawierania umów na mocy przepisów prawa bez próby ich obejścia, była prawnie wiążąca oraz została prawidłowo zgłoszona do systemu przez pracodawcę, a co za tym idzieL. N.nabyła prawo do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego, rentowego, chorobowemu i wypadkowego, 2 naruszenieart. 300 k.p.w zw. zart. 58 § 1 k.c.polegające na uznaniu,że zawarta przez niego zL. N.umowa o pracę była pozorna i miała na celu obejście przepisówustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, podczas gdy została ona zawarta zgodnie z wolą stron i swobodą zawierania umów na mocy przepisów prawa bez próby ich obejścia, 3 naruszenieart. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozważeniu materiału dowodowego oraz na jego dowolnej, niewłaściwej ocenie polegającej na błędnym przyjęciu, że w stanie faktycznym niniejszej sprawyL. N.nie świadczyła na jego rzecz pracyw charakterze handlowca na podstawie umowy o pracę z 2 stycznia 2023 roku, wobec czego nie podlega ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu. Wskazując na powyższe zarzuty odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i orzeczenie, żeL. N.w okresie od 1 stycznia 2023 roku do 30 czerwca 2023 roku podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako jego pracownica. Nadto odwołujący wyniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania według norm prawem przepisanych. W odpowiedziach na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie, argumentując jak w zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie od odwołujących na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: W. Z.od 1998 roku prowadzi na własny rachunek działalność gospodarczą pod firmą(...)wP..W ramach tej działalności ww. zajmuje się sprzedażą i montażem stolarki budowlanej i w tym celu zatrudnia jednego pracownika na stanowisku montażysty orazW. C.na stanowisku pracownika biurowego – przedstawiciela handlowego (na ½ etatu). W dniu 2 stycznia 2023 rokuL. N.zawarła zW. Z.umowę o pracę na czas nieokreślony poczynając od 1 stycznia 2023 roku, na mocy której od 2 stycznia 2023 roku miała wykonywać pracę na stanowisku handlowca-sprzedawcy, w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem w kwocie 3.490,00 zł brutto. W związku z zawarciem powyższej umowyL. n. (1)w okresie od 2 do 5 stycznia przeszła szkolenie wstępne w dziedzinie BHP, które w całości przeprowadziłW. Z., a następnie 9 lutego 2023 roku uzyskała orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do pracy na stanowisku handlowca-sprzedawcy. Zgodnie z pisemnym zakresem obowiązków do zadań ubezpieczonej miało należeć oferowanie produktów i usług firmy w terenie (okna, drzwi, bramy garażowe, rolety itp.). Do pracy ubezpieczoną przyuczałaW. C., która przez okres około dwóch tygodni pokazywała jej jakie okna, rolety, bramy garażowe itp. sprzedajefirma (...). Po tym czasie odwołująca rozpoczęła samodzielną pracęw terenie. Faktycznie do zadańL. N.należało jeżdżenie samochodem służbowym po terenie powiatów(...),(...)i(...), odwiedzanie nowopowstających budów oraz rozmawianiez potencjalnymi klientami (inwestorami) i oferowanie im usług firmyW. Z.. Nadto miała ona za zadanie roznoszenie ulotek po domach już zamieszkałych,w których zauważyła okna starego typu. Pracę ubezpieczona wykonywaław godzinach od 8:00-9:00 do 16:00-17:00, przy użyciu samochodu służbowego udostępnionego jej przez pracodawcę. W ramach powyższych czynności ubezpieczona nawiązała kontakt między innymi zK. M. (1), której zaproponowała wymianę okien w domu, jednak ta ostatecznie nie skorzystałaz oferty firmyW. Z., ponieważ jej cena była zbyt wysoka. W wyniku pracy ubezpieczonej sprzedaż usługW. Z.nie wzrosła,a wręcz przeciwnie, jeszcze spadła, w związku z czym 31 marca 2023 roku wypowiedział onL. N.umowę o pracę z powodu likwidacji stanowiska pracy, jako dzień rozwiązania stosunku pracy wskazując 30 czerwca 2023 roku. (v. akta organu rentowego, zeznania świadkówW. C.– elektroniczny protokół rozprawy z 11 lipca 2024 roku iK. M. (2)– elektroniczny protokół rozprawy z 21 listopada 224 roku, zeznaniaW. Z.– elektroniczny protokół rozprawy z 11 lipca 2024 roku) Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie zart. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych(tekst jednolity Dz. U. z 2024 roku, poz. 497 ze zm.) – dalej ustawa systemowa, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów. W myśl art. 11 ust. 1 ustawy systemowej, obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu podlegają osoby wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12, w tym objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi. Osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym podlegają obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu (art. 12 ust. 1). W myśl art. 8 ust. 1 ustawy systemowej za pracownika uważa się osobę pozostającąw stosunku pracy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a. Pracownicy obowiązkowo podlegają ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku (art. 13 pkt 1). Zgodnie zart. 22 § 1 k.p., przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcyi pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę,a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Mając na uwadze powyższe należy zatem przyjąć, iż praca polega na działalności: 1 zarobkowej (wykonywanej za wynagrodzeniem); 2 wykonywanej osobiście przez pracownika; 3 rozumianej czynnościowo, czyli powtarzanej w codziennych lub dłuższych odstępach czasu, nie będącej więc jednorazowym wytworem (dziełem) lub czynnością jednorazową; 4 wykonywanej „na ryzyko” pracodawcy, który z reguły dostarcza pracownikowi narzędzi, materiałów i innych środków niezbędnych do wykonywania umówionych obowiązków oraz ponosi ujemne konsekwencje niezawinionych błędów popełnianych przez pracownika (tzw. ryzyko osobowe), a ponadtow zasadzie jest obowiązany spełniać wzajemne świadczenie na rzecz pracownika w przypadkach zakłóceń w funkcjonowaniu zakładu pracy, np. przestojów (tzw. ryzyko techniczne) lub złej kondycji ekonomicznej przedsiębiorstwa (tzw. ryzyko gospodarcze); 5 świadczonej „pod kierownictwem” pracodawcy, co oznacza, że pracownik powinien stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy (art. 100 § 1) i pozostawać do dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy (art. 128). Podporządkowanie pracownika kierownictwu pracodawcy występuje wyłącznie w postaci podległości organizacyjnej pracownika jako wykonawcy obowiązków na rzecz pracodawcy, który organizuje proces pracy. Dla ustalenia pozostawania stron procesu w stosunku pracy wymaga się zatem wykazania powstania stosunku o cechach wyróżniających się koniecznością osobistego wykonania pracy w postaci wykonywania czynności w powtarzających się odstępach czasu, w okresie istnienia trwałej więzi łączącej pracownikaz pracodawcą, podporządkowaniem pracownika pracodawcy, wykonywaniem pracy na rzecz pracodawcy i na jego ryzyko, a ponadto odpłatnością pracy. Zasada podporządkowania pracownika polega zwłaszcza na obowiązku stosowania się do poleceń przełożonego, które pozostają w związku z wykonywaną pracą, tj. jej organizacją i przebiegiem. Zdaniem Sądu Okręgowego organ rentowy nie wykazał, aby umowa o pracę pomiędzyL. N.aW. Z.zawarta została dla pozoruw celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Przede wszystkim z zeznań słuchanych w sprawie w charakterze świadkówW. C.iK. M. (1), a także znajdujących się w aktach organu rentowego dokumentów jednoznacznie wynika, żeL. N.od 2 stycznia 2023 roku faktycznie świadczyła pracę na rzecz płatnika składek. Odnosząc się do zarzutu organu rentowego, żeW. Z.od 2018 roku nie zgłaszał do ubezpieczeń społecznych pracowników ani zleceniobiorców oraz nie wykazał potrzeby utworzenia dlaL. N.stanowiska przedstawiciela handlowego oraz że po kilku miesiącach stanowisko to zostało zlikwidowane i nie została zatrudniona nowa osoba za ubezpieczoną, to sąd nie jest uprawniony do badania czy zmiany w zakresie zatrudnienia dokonane przez płatnika składek były potrzebne i celowe, ponieważ decyzja o ich przeprowadzeniu należy wyłącznie do autonomii zarządczej pracodawcy i nie podlega ocenie sądu. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 3 listopada 2010 roku I PK 93/10 (LEXnr 707852), sądy nie mogą oceniać zasadności polityki zatrudnienia pracodawcówi kontroli ekonomicznej podejmowanych w tym zakresie przez nich decyzji. Co do zarzutu krótkiego okresu zatrudnieniaL. N., to wynikałon z braku spodziewanych przez płatnika składek efektów jej pracy (wzrostu sprzedaży jego usług), przy czym co oczywiste okoliczności tej nie można było przewidzieć przy zawieraniu umowy o pracę. Co do zarzutu, że wszystkie dokumenty przedłożone przez płatnika składek potwierdzają jedynie formalne zawarcie umowy o pracę, to wynika to z charakteru pracy ubezpieczonej, który ze swej natury nie generuje materialnych dowodów jej wykonywania. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zgromadzonej w sprawie dokumentacji, treści zeznań świadkówW. C.iK. M. (2)oraz treści zeznańW. Z., albowiem dowody te wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają, łącznie tworząc spójną i logiczną całość, wytrzymującą ocenę przez pryzmat zasad logicznego myślenia i doświadczenia życiowego. Jednocześnie organ rentowy w toku niniejszego postępowania nie przedstawił ani jednego dowodu świadczącego przeciwnie, de facto podobnie jak w zaskarżonej decyzji posługując się jedynie domysłami, przypuszczeniami i własnymi założeniami, do których bezskutecznie usiłował dopasować wyrwane z kontekstu pojedyncze elementy stanu faktycznego. Reasumując należy wskazać, że w stanie faktycznym sprawy umowa o pracę była wykonywana, jej treść w żadnym elemencienie była sprzeczna z ustawą. Stan niezdolności do pracy warunkujący ziszczenie się obowiązku wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego po stronie ubezpieczonej nie był pozorny. System ubezpieczeń społecznych wbrew twierdzeniom ZUS opiera się na nieekwiwalentności świadczeń w relacji do składki. W systemie ubezpieczeń ryzyka zdarzeń, nawet te o większej przewidywalności wystąpienia zdarzenia, dają co do zasady prawo do świadczeń i objęcia ubezpieczeniami społecznymi Należy podkreślić, iż pod pojęciem pozorności w rozumieniu ZUS kryje się zawarcie umowy o pracę, na krótko przed ziszczeniem się ryzyka ubezpieczeniowego.Praktyki orzecznicze ZUS sytuują się w logice obrony Skarbu Państwa, ale nie spełniają nawet dyspozycji pojęcia wad oświadczenia wolizkodeksu cywilnego. Oznaczają one także naruszenie zasady legalizmu wynikającej z unijnej zasady rządów prawa. W sferze prawa prywatnego oznacza ona, iż co nie jest zakazane jest dozwolone dla obywatela - ubezpieczonego. Jeśli nie ma zakazów zawierania umów o pracę z kobietą w ciąży to nic nie stoi na przeszkodzie, aby taką umowę zawrzeć. Z kolei formuła ta w optyce organu nakazuje działanie odwrotnie ,,co nie jest dozwolone jest zakazane dla organu państwa. „Mimo tego zakazu, uprawnienia ZUS są kreowane ze sfery prawa prywatnego jako uprawnieniedo stosowania klauzul sprawiedliwościowychczy możliwości powoływania się na wady oświadczenia woli stron stosunków prywatnych.Uprawnienia właściwe dla równych podmiotów ze sfery prawa prywatnego zostaje przeniesiona do sfery publicznoprawnej jako podstawa kreacji uprawnień organów państwa (ZUS) poprzez jednostkowe orzeczenia Sądu Najwyższego. Tego rodzaju orzecznicza kreacja w hybrydowym postępowaniu przed sądem powszechnym, który kontroluje decyzje administracyjną jest podstawą niekonstytucyjnych działań organu państwa wobec obywateli.Zamiast- jeśli istniałaby taka potrzeba- znowelizować prawo ustawodawcy- judykatura nie rozumiejąc swojej roli wynikającej zKonstytucjii praw -zasad podstawowych Unii Europejskiej –jako obrońca tychże zasad - kreuje uprawnienia dla ZUS tworząc nieprzewidywalne prawo. Takie prawo nie spełnia jednak żadnego standardu normatywnego reguły. Jeśli umowa o pracę jestwykonywana, to nie jest pozorna.Na gruncie zasad unijnych ZUS jak i Sąd nie ma normatywnych kryteriów oceny dopuszczalności, racjonalności zatrudniania pracowników, badania ich kwalifikacjii przyznawanego im wynagrodzenia, zważywszy, iż w momencie ubezpieczenia jako podmiot specjalistyczny dysponujący odpowiednim aparatem, ZUS przyjąłi akceptował składkę obliczoną od zakwestionowanej umowy. Z pozycji przedsiębiorcy wbrewart.22 Konstytucjiw zw. zart.8 Konstytucji, zawarta umowao pracę podlega weryfikacji ale tylko wtedy gdy krótko po jej zawarciu nastąpi ryzyko ubezpieczeniowe. Nie istnieje przez takie praktyki organu państwa żadna przewidywalna norma zachowania stron stosunku pracy zgodnego z prawem bo owo prawo (treść) definiuje in concreto organ ZUS. Dlatego też w ocenie Sądu nie istnieją żadne racje (wartości) wynikającez praw podstawowych Unii Europejskiej i zasad krajowejKonstytucji(art. 22), aby legalność, przewidywalność prawa, przyzwoita legislacja, czy sprawiedliwość rozstrzygnięcia miała zostać unicestwiona dla ratowania ZUS pod pozorem ochrony Skarbu Państwa. Wprost przeciwnie w imię zasady rządów prawa oraz zasadyin dubio pro libertatedecyzja ZUS jako sprzeczna z prawem powinna być zmieniona. Oceniając podstawę kompetencyjną ZUS do oceny ważności umowy o pracę pracownika na potrzeby ubezpieczeń społecznych należy mieć na uwadze wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2012 roku III PK87/11. Wyrok ten wskazuje, iż Sędzia nie może stosować ustaw bez uwzględnienia kontekstu konstytucyjnego.Konstytucjajest bowiem najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej, a jej przepisy stosuje się bezpośrednio, chyba żeKonstytucjastanowi inaczej (art. 8 Konstytucji). Nie ma przepisówKonstytucji, które wyłączałyby jej bezpośrednie stosowanie przez sądy. Sąd stosujeKonstytucjew jednostkowej sprawie i może odmówić stosowania przepisu ustawy lub rozporządzenia, jeżeli stwierdzi jego sprzeczność z prawem hierarchicznie wyższym. Nie narusza to kompetencji Trybunału Konstytucyjnego, który ma inny przedmiot orzekania (art. 188 Konstytucji). Orzeka on o przepisie prawnym w zakresie jego zgodności z aktem wyższego rzędu, a nie o stosunkach społecznych, które ten przepis reguluje. (..) Obowiązkiem sądów jest wymierzanie sprawiedliwości (art. 10 ust. 2, art. 175 ust. 1 Konstytucji), przy czym sędziowie podlegają tylkoKonstytucjioraz ustawom (art. 178 ust. 1 Konstytucji). Działając w tym zakresie działają oni na podstawie i w granicach prawa, czego wymagaart. 7 Konstytucji. Zgodnie zart. 9 i art. 91 Konstytucjioraz art. 4 ust. 3 i art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) prawa podstawowe Unii Europejskiej mają charakter praw bezpośrednio stosowalnych. W takiej sytuacji każdy sędzia krajowy z powołaniem się na zasadę efektywnej kontroli sądowej ma nie tylko prawo, ale obowiązek pominąćw procesie sądowego stosowania prawa, ustawy oraz praktyki sprzeczne z zasadami podstawowymi Unii Europejskiej1 . Uznając zatem, iż nie istnieją żadne normatywne podstawy do uznania pozorności czy niezgodności z prawem zawartej między stronami umowy o pracę,a skarżona decyzja naruszaart. 2, art. 22w zw. zart. 8 Konstytucjioraz ww. zasady podstawowe Unii Europejskiej, orzeczono jak w wyroku na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c. 1 TS przyjmuje metodę niestosowania, a nie unieważniania prawa krajowego sprzecznego prawem wspólnotowym. Szerzej w kwestii prymatu prawa wspólnotowego nadkonstytucjamikrajowymi, zob. Z. Brodecki (red.) Europa sędziów,Warszawa 207 s.5-53.

15/151000/0002021/U

Sąd Okręgowy w Częstochowie

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

Organy stosujące prawo nie mogą kreować ograniczeń działalności gospodarczej bo tworzą stan ekstremalnej niepewności prawa naruszając art.2,art.7 i art.22 Konstytucji. Akceptacja praktyk ZUS tworzy stan niepewności co do obowiązującego prawa i wiążących stron umów dotyczących sfery obrotu gospodarczego. ZUS swoimi praktykami kreuje nowe poza ustawowe jej ograniczenie. Ważność każdej umowy o pracę zależy od kaprysu organu stosującego prawo, który w dowolnym czasie zmienia jej charakter i na nowo definiuje jej treść lub ocenia ważność umowę. Prawo ubezpieczeń nie przewiduje instytucji nadużycia prawa publicznego przez podmioty umów cywilnych. Taka konstrukcja prawna nie może wynikać z sądowej kreacji uprawnień ze sfery prawa prywatnego do sfery prawa publicznego poprzez przeniesienie cywilistycznych konstrukcji wad oświadczeń woli do prawa publicznego. Na poziomie ustawy sprzeciwia się temu zakres art.1 Kodeksu Cywilnego (KC), na poziomie Konstytucji art.2, art.7,art.87 oraz art.10. Sądowa kreacja uprawnień ZUS zmienia zakres art.1 Kodeksu Cywilnego (KC) a w świetle orzecznictwa SN ujawnia jego niespójność. Paradoksalnie gdy ZUS broni Skarbu Państwa można z woli SN wady umów kreować z KC oraz odwoływać się do zasad współżycia i poczucia sprawiedliwości aby zmienić jednoznaczną normę prawa publicznego. Gdy trzeba chronić obywatela przed bezprawiem organu państwa już tego nie wolno czynić.

153505000001006_II_Ka_000247_2024_Uz_2024-11-21_001

II Ka 247/24

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-12-10 18:00:08.0 CET

2024-12-10 16:13:52.0 CET

15350500

1006

REASON

Sygn. akt IIKa 247/24 UZASADNIENIE Sąd Rejonowy w Koninie wyrokiem z dnia 21 czerwca 2024 r. w sprawie IIW43/24 uniewinnił R. M. od zarzutu popełnienia wykroczenie z art. 98 k.w. w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 PoRD polegającego na tym, że w dniu 22 grudnia 2023r. około godz. 13:00 w miejscowości K. ul. (...) parking przy restauracji (...) kierując pojazdem marki V. o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i bezpiecznej odległości podczas wykonywania manewru cofania w wyniku czego uszkodz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000247" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IIKa 247/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Rejonowy w Koninie wyrokiem z dnia 21 czerwca 2024 r. w sprawie IIW43/24 uniewinnił <xAnon>R. M.</xAnon> od zarzutu popełnienia wykroczenie z art. 98 k.w. w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 PoRD polegającego na tym, że w dniu 22 grudnia 2023r. około godz. 13:00 w miejscowości <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>ul. (...)</xAnon> parking przy <xAnon> restauracji (...)</xAnon> kierując pojazdem marki <xAnon>V.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> nie zachował należytej ostrożności i bezpiecznej odległości podczas wykonywania manewru cofania w wyniku czego uszkodził zaparkowany pojazd marki <xAnon>M. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Apelację od tego wyroku złożył oskarżyciel – Komendant KPP w <xAnon>K.</xAnon> wskazując na podstawy z <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt1</xLexLink>,2,i 4 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 § 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 109 § 2 k.p.w.</xLexLink>, w szczególności obrazę prawa materialnego wskazując, że z materiału dowodowego bezspornie wynika, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu.</xText> <xText><xBx>Apelacja zasługuje na uwzględnienie</xBx>.</xText> <xText>Sąd I instancji odmówił wiary obwinionemu, że ten w ogóle nie wykonywał manewru cofania i ocena ta jest przekonywująca. Sąd ten dokonując subsumpcji zachowania się obwinionego nie dokonał jednak - wbrew wymogom z <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 k.p.k.</xLexLink> w zw. z 82 <xLexLink xArt="art. 23 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">§ 1</xLexLink> k.w. - analizy przepisu <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 23</xLexLink>. PoRD, zgodnie z którym kierujący pojazdem jest obowiązany przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności:</xText> <xText>a) sprawdzić, <xUx>czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa</xUx> ruchu lub jego utrudnienia,</xText> <xText>b) upewnić się, <xUx>czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda</xUx>; w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby.</xText> <xText>Dopiero dokonane ustalenia przez pryzmat tych wymogów mogły pozwolić na ocenę czy zachowanie obwinionego było prawidłowe.</xText> <xText>Dalej, dopiero w przypadku ustalenia nieprawidłowości konieczna była ocena czy zachowanie kierującego zagrażało bezpieczeństwu innej osoby w rozumieniu art. 98 k.w.</xText> <xText>W niniejszej sprawie sąd I instancji ograniczył się tylko do oceny niebezpieczeństwa, którą kwestionuje apelujący wskazując, że obwiniony jednak stworzył swoim zachowaniem zagrożenie dla osób znajdujących się w samochodzie <xAnon>M. (...)</xAnon> stojącym za nim.</xText> <xText>Zważywszy na gabaryty samochodu kierowanego przez obwinionego, rodzaj wykonywanego manewru i jego ograniczoną widoczność, zdaniem sądu odwoławczego, zarzut ten jest całkowicie uzasadniony. Nie sposób uznać, że cofanie samochodem ciężarowym nie stanowi zagrożenia dla osób znajdujących się w pojeździe stojącym za nim. Dotyczy to w zasadzie prawie każdej sytuacji, dlatego tak istotna jest właśnie ocena prawidłowego wykonania manewru cofania.</xText> <xText>Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, uwzględni uwagi sądu odwoławczego i przez pryzmat tych wskazówek oceni prawidłowość zachowania się obwinionego przy wykonywaniu manewru cofania i zaistniałe zagrożenie, a dodatkowo oceni szkodliwość społeczną tego czynu, przy uwzględnieniu przyczynienia się kierującego <xAnon>M. (...)</xAnon> do zaistnienia sytuacji kolizyjnej.</xText> <xText>Sędzia Karol Skocki</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Ewa Szuster

Dorota Sobieraj

Sygn. akt IIKa 247/24 UZASADNIENIE Sąd Rejonowy w Koninie wyrokiem z dnia 21 czerwca 2024 r. w sprawie IIW43/24 uniewinniłR. M.od zarzutu popełnienia wykroczenie z art. 98 k.w. w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 PoRD polegającego na tym, że w dniu 22 grudnia 2023r. około godz. 13:00 w miejscowościK.ul. (...)parking przyrestauracji (...)kierując pojazdem markiV.onr rej. (...)nie zachował należytej ostrożności i bezpiecznej odległości podczas wykonywania manewru cofania w wyniku czego uszkodził zaparkowany pojazd markiM. (...)onr rej. (...). Apelację od tego wyroku złożył oskarżyciel – Komendant KPP wK.wskazując na podstawy zart. 438 pkt1,2,i 4k.p.k.w zw. zart. 109 § 2 k.p.w., w szczególności obrazę prawa materialnego wskazując, że z materiału dowodowego bezspornie wynika, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Apelacja zasługuje na uwzględnienie. Sąd I instancji odmówił wiary obwinionemu, że ten w ogóle nie wykonywał manewru cofania i ocena ta jest przekonywująca. Sąd ten dokonując subsumpcji zachowania się obwinionego nie dokonał jednak - wbrew wymogom zart. 424 k.p.k.w zw. z 82§ 1k.w. - analizy przepisuart. 23. PoRD, zgodnie z którym kierujący pojazdem jest obowiązany przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności: a) sprawdzić,czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwaruchu lub jego utrudnienia, b) upewnić się,czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda; w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby. Dopiero dokonane ustalenia przez pryzmat tych wymogów mogły pozwolić na ocenę czy zachowanie obwinionego było prawidłowe. Dalej, dopiero w przypadku ustalenia nieprawidłowości konieczna była ocena czy zachowanie kierującego zagrażało bezpieczeństwu innej osoby w rozumieniu art. 98 k.w. W niniejszej sprawie sąd I instancji ograniczył się tylko do oceny niebezpieczeństwa, którą kwestionuje apelujący wskazując, że obwiniony jednak stworzył swoim zachowaniem zagrożenie dla osób znajdujących się w samochodzieM. (...)stojącym za nim. Zważywszy na gabaryty samochodu kierowanego przez obwinionego, rodzaj wykonywanego manewru i jego ograniczoną widoczność, zdaniem sądu odwoławczego, zarzut ten jest całkowicie uzasadniony. Nie sposób uznać, że cofanie samochodem ciężarowym nie stanowi zagrożenia dla osób znajdujących się w pojeździe stojącym za nim. Dotyczy to w zasadzie prawie każdej sytuacji, dlatego tak istotna jest właśnie ocena prawidłowego wykonania manewru cofania. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, uwzględni uwagi sądu odwoławczego i przez pryzmat tych wskazówek oceni prawidłowość zachowania się obwinionego przy wykonywaniu manewru cofania i zaistniałe zagrożenie, a dodatkowo oceni szkodliwość społeczną tego czynu, przy uwzględnieniu przyczynienia się kierującegoM. (...)do zaistnienia sytuacji kolizyjnej. Sędzia Karol Skocki

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

154505000008403_XXVIII_C_025380_2022_Uz_2024-12-14_001

XXVIII C 25380/22

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-12-19 18:00:04.0 CET

2024-12-19 12:51:28.0 CET

15450500

8403

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XXVIII C 25380/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia del. Michał Maj Protokolant: sekretarz sądowy Anna Sokołowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku w Warszawie sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W. przeciwko N. Ż. i J. W. o zapłatę, ewentualnie o zmianę wysokości świadczenia i zapłatę 1. umarza postępowanie w części obejmującej powódz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Lubańska" xPublisher="ilubanska" xEditorFullName="Iwona Lubańska" xEditor="ilubanska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/450500/0008403/C" xYear="2022" xVolNmbr="025380" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt <xBx>XXVIII C 25380/22</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia <xBx>21 listopada 2024 roku</xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia del. Michał Maj</xText> <xText>Protokolant: sekretarz sądowy Anna Sokołowska</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu <xBx>21 października 2024 roku </xBx>w Warszawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon>N. Ż.</xAnon> i <xAnon>J. W.</xAnon></xBx></xText> <xText>o zapłatę, ewentualnie o zmianę wysokości świadczenia i zapłatę</xText> <xText>1. umarza postępowanie w części obejmującej powództwo o:</xText> <xText>a. zapłatę kwoty 517.017,88 zł (pięćset siedemnaście tysięcy siedemnaście złotych 88/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tej kwoty tytułem zwrotu części równowartości wypłaconego kapitału (część żądania objętego punktem I.1 pozwu),</xText> <xText>b. zapłatę kwoty 239.278,27 zł (dwieście trzydzieści dziewięć tysięcy dwieście siedemdziesiąt osiem złotych 27/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tej kwoty tytułem wynagrodzenia za korzystanie z kapitału (żądanie objęte punktem I.2 pozwu),</xText> <xText>c. zmianę wysokości świadczenia (żądanie objęte punktem II.1 pozwu),</xText> <xText>d. zapłatę kwoty 326. 832,91 zł (trzysta dwadzieścia sześć tysięcy osiemset trzydzieści dwa złote 91/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tej kwoty tytułem waloryzacji sądowej (żądanie objęte punktem II.2 pozwu),</xText> <xText>2. zasądza od pozwanej <xBx><xAnon>N. Ż.</xAnon></xBx> na rzecz powoda:</xText> <xText>a. ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty <xBx>260.981,01 zł (dwieście sześćdziesiąt tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt jeden złotych 01/100) </xBx>za okres od dnia <xBx>20 września 2022 roku</xBx> do dnia <xBx>24 marca 2023 roku</xBx>,</xText> <xText>b. ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty <xBx>69.926,35 zł (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia sześć złotych 35/100) </xBx>za okres od dnia <xBx>25 marca 2023 roku</xBx> do dnia <xBx>4 kwietnia 2023 roku</xBx>,</xText> <xText>3. zasądza od pozwanego <xBx><xAnon>J. W.</xAnon></xBx> na rzecz powoda:</xText> <xText>a. ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty <xBx>260.981,01 zł (dwieście sześćdziesiąt tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt jeden złotych 01/100) </xBx>za okres od dnia <xBx>20 września 2022 roku</xBx> do dnia <xBx>24 marca 2023 roku</xBx>,</xText> <xText>b. ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty <xBx>69.926,35 zł (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia sześć złotych 35/100) </xBx>za okres od dnia <xBx>25 marca 2023 roku</xBx> do dnia <xBx>4 kwietnia 2023 roku</xBx>,</xText> <xText>4. oddala powództwo w pozostałej części,</xText> <xText>5. rozdziela stosunkowo koszty procesu, przyjmując, że powód wygrał sprawę w 68%, a pozwani wygrali sprawę w 32% i pozostawia szczegółowe wyliczenie kosztów procesu Referendarzowi Sądowemu.</xText> <xText>Sygn. akt <xBx>XXVIII C 25380/22</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód (dalej także jako: bank) w ostatecznie sformułowanym żądaniu (k. 284-287) wniósł o zasądzenie od pozwanych (dalej także jako: kredytobiorcy, konsumenta) kwoty 4.944,14 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20.09.2022 r. do dnia zapłaty oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 517.017,88 zł liczonych od dnia 20.09.2022 r. do 03.04.2023 r.</xText> <xText>Pierwotnie powód dochodził w niniejszej sprawie także roszczeń o zwrot świadczenia w postaci kapitału kredytu oraz z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z kapitału i waloryzacji sądowej, jednak w toku postępowania pozew w tej części został skutecznie cofnięty, w rezultacie czego postępowanie zostało częściowo umorzone w tym zakresie.</xText> <xText>Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa. Podnieśli zarzut potrącenia (k. 199-202).</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W dniu 10 stycznia 2007 r. została zawarta umowa kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon>, na podstawie której bank udzielił stronie pozwanej kredytu w kwocie 521.962,00 zł na okres 360 miesięcy w celu sfinansowania zakupu działki gruntu o <xAnon>numerze ewidencyjnym (...)</xAnon> położonej w <xAnon>J.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w gminie <xAnon>P.</xAnon>, finansowanie koszów dokończenia budowy domu jednorodzinnego usytuowanego na przedmiotowej działce oraz pokrycie opłat okołokredytowych. Kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej sumę stawki LIBOR CHF 3M i stałej marży banku.</xText> <xText>Kredyt był waloryzowany walutą CHF (§ 1 ust. 3). Kwota kredytu wyrażona w walucie CHF została określona na podstawie kursu kupna waluty CHF z tabeli kursowej banku z dnia i godziny uruchomienia kredytu/transzy kredytu (§ 7 ust. 1 zdanie drugie), a raty kapitałowo-odsetkowe miały być spłacane w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży z tabeli kursowej banku obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50 (§ 11 ust. 5). Umowa zawierała oświadczenie, że kredytobiorca został dokładnie zapoznany z warunkami udzielania kredytu złotowego waloryzowanego kursem waluty obcej, w tym w zakresie zasad dotyczących spłaty kredytu i w pełni je akceptuje oraz jest świadomy, że z kredytem waloryzowanym związane jest ryzyko kursowe, a jego konsekwencje wynikające z niekorzystnych wahań kursu złotego wobec walut obcych mogą mieć wpływ na wzrost kosztów obsługi kredytu (§ 29 ust. 1).</xText> <xText>Prawne zabezpieczenia kredytu stanowiły: przelew na rzecz banku praw z polisy ubezpieczenia od ognia i innych zdarzeń losowych nieruchomości (§ 3 ust. 2), przelew praw z tytułu grupowego ubezpieczenia na życie i całkowitej trwałej niezdolności do pracy (§ 3 ust. 4), a bank pobierał od kredytobiorcy składki z tytułu ubezpieczenia od ognia i innych zdarzeń losowych nieruchomości (§ 1 ust. 7B).</xText> <xText>Prowizja tytułem ubezpieczenia spłaty kredytu wynosiła 1.043,92 zł (§ 1 ust. 7A).</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa – k. 25-29.</xIx></xText> <xText>Bank uruchomił kredyt kwotą 517.240,29 zł łącznie w okresie od dnia 1 lutego 2007 r. do dnia 9 maja 2007 r.</xText> <xText>W okresie od dnia 1 lutego 2007 r. do dnia 29 kwietnia 2019 r. bank pobrał od strony pozwanej łącznie kwoty: 121.979,64 zł i 18.812,79 CHF tytułem spłaty rat kredytu,</xText> <xText><xIx>Dowód: wnioski o wypłatę transzy – k. 35, 36, 37, potwierdzenia wykonania operacji uznaniowej – k. 38, 39, 40, zaświadczenie – k. 43-47.</xIx></xText> <xText>Powód skierował na adres pozwanych wskazany w pozwie pismo, w którym strona pozwana została wezwana przez bank do zapłaty w terminie 1 miesiąca i kwoty 761.240,29 zł tytułem należności wynikających z nieważności umowy kredytu zawartej przez strony, z czego 521.962,02 zł tytułem równowartości wypłaconego kapitału kredytu i 239.278,27 zł tytułem świadczenia polegającego na korzystaniu z kapitału banku. Po dwukrotnej awizacji przesyłka została zwrócona w dniu 18 sierpnia 2022 r.</xText> <xText><xIx>Dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru - k. 71-88.</xIx></xText> <xText>W dniu 17 marca 2023 r. powodowi zostało doręczone pismo, w którym strona pozwana wezwała powoda do zapłaty w terminie 7 dni kwoty 93.766,28 zł i 60.547,01 CHF tytułem zwrotu dalszego świadczenia nienależnego spełnionego w wykonaniu nieważnej umowy kredytu w okresie do dnia 10 sierpnia 2022 r.</xText> <xText><xIx>Dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru - k. 264-267.</xIx></xText> <xText>W dniu 3 kwietnia 2023 r. powodowi zostało doręczone oświadczenie o potrąceniu strony pozwanej, w którym wskazała, że potrąca z wierzytelnością powoda w kwocie 521.962,02 zł własne wierzytelności w kwotach:</xText> <xText>- 93,766,28 zł i 60.547,01 CHF tytułem zwrotu świadczenia nienależnego spełnionego w wykonaniu nieważnej umowy kredytu w okresie od dnia 10 stycznia 2007 r. do dnia 10 sierpnia 2022 r. (wierzytelności niedochodzone w procesie).</xText> <xText><xIx>Dowód: oświadczenie wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru - k. 268-272.</xIx></xText> <xText>W dniu 4 kwietnia 2023 r. powodowie przelali na konto banku kwotę 139.852,72 zł.</xText> <xText><xIx>Dowód: potwierdzenie przelewu otrzymanego – k. 273. </xIx></xText> <xText>Pozwem z dnia 16 października 2019 r. kredytobiorcy wnieśli o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 106.692,67 zł tytułem nienależnie pobranych rat kapitałowo-odsetkowych w wyższej wysokości niż rzeczywiście powinni spłacić w okresie od 10.06.2009 r. do 10.04.2019 r.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu wskazano że umowa kredytu zawiera niedozwolone postanowienia umowne § 1 ust. 3, § 7 ust. 1, § 11 ust. 5, § 13 ust. 6, § 16 ust. 3 (<xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Pozew ten został złożony do Sądu Okręgowego w Łodzi, w którym został zarejestrowany pod sygnaturą akt I C 1897/19. Odpis pozwu został doręczony bankowi w dniu 20 listopada 2019 r. W dniu 31 grudnia 2019 r. bank wniósł odpowiedź na pozew, w której wskazał, że umowa kredytu nie jest sprzeczna z prawem ani nie zawiera niedozwolonych postanowień umownych.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2021 r. Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił powództwo.</xText> <xText>Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją przez powodów. W wyroku z dnia 10 sierpnia 2022 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi zmienił zaskarżony wyrok na następujący: 1. oddalił powództwo głownie; 2. ustalił nieistnienie z powodu nieważności stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu; 3. zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 121.979,54 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 4 listopada 2020 r. do dnia zapłaty, kwotę 18.812,79 CHF z ustawowym odsetkami od dnia 4 listopada 2020 r., oddalając dalej idące roszczenie o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie oraz pozostałe roszczenia ewentualne. W związku z uznaniem, że umowa kredytu jest nieważna, Sąd uwzględnił powództwo o zapłatę i zasądził na rzecz kredytobiorców kwotę stanowiącą równowartość świadczeń nienależnie spełnionych przez kredytobiorców w wykonaniu nieważnej umowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink> Sąd wskazał, że wskazane postanowienia zawarte umowie kredytu stanowią niedozwolone postanowienia umowne (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>), a bez nich wykonanie umowy nie jest możliwe, co także uzasadnia stwierdzenie nieważności umowy.</xText> <xText><xIx>Dowód: pozew – k. 4-21 , odpowiedź na pozew – k. 93-410 , wyrok – k. 469, uzasadnienie wyroku – k. 482-497 , wyrok Sądu Apelacyjnego – k. 566, akta sprawy o sygn. I C 1897/19.</xIx></xText> <xText>Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły wymienione dokumenty, których treść ani autentyczność nie była kwestionowana przez strony. Powyższe dowody były wystarczające dla oceny stanowisk i żądań stron, a pozostałe dowody nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Strona powodowa częściowo cofnęła pozew przed rozpoczęciem rozprawy, a zatem wymóg z <xLexLink xArt="art. 203;art. 203 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203 § 1 k.p.c.</xLexLink> został spełniony. Ponadto okoliczności sprawy nie wskazują, aby cofnięcie pozwu było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa (<xLexLink xArt="art. 203;art. 203 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203 § 4 k.p.c.</xLexLink>). Wobec tego postępowanie zostało w powyższym zakresie umorzone na podstawie <xLexLink xArt="art. 355" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 355 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Powództwo jest w przeważającym zakresie.</xText> <xText><xBx>Świadczenie nienależne.</xBx></xText> <xText>Nieważność umowy kredytu <xIx>ex tunc</xIx> oznacza, że wszystkie świadczenia spełnione na jej podstawie stanowią świadczenia nienależne (<xIx>condictio sine causa</xIx>) podlegające zwrotowi na podstawie <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink> Natomiast fakt, że stronie pozwanej przysługuje wobec strony powodowej analogiczne roszczenie sam z siebie nie może uzasadniać oddalenia powództwa banku o zapłatę na podstawie <xLexLink xArt="art. 411;art. 411 pkt. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 411 pkt 2 lub 4 k.c.</xLexLink>1 Nie zachodzą także przesłanki do zastosowania <xLexLink xArt="art. 409" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 409 k.c.</xLexLink> lub <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Powód wypłacił stronie pozwanej łącznie kwotę 517.240,29 zł tytułem uruchomienia kredytu, a zatem powodowi przysługiwała wobec strony pozwanej wierzytelność w tej wysokości.</xText> <xText><xBx>Sposób zasądzenia świadczenia.</xBx></xText> <xText>Powództwo zostało oddalone w części obejmującej żądanie zasądzenia świadczenia solidarnie. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 369" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 369 k.c.</xLexLink>, solidarność zobowiązania musi wynikać z ustawy lub z czynności prawnej. Ze swojej istoty roszczenie o zwrot świadczenia nienależnego nie może wynikać z czynności prawnej, skoro przyczyną jego powstania jest właśnie brak tej czynności prawnej (tutaj: nieważność umowy). Brak jest także przepisu ustawy ustanawiającego solidarną odpowiedzialność pozwanych wobec powoda. Podstawy takiej nie stanowi w szczególności <xLexLink xArt="art. 370" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 370 k.c.</xLexLink>, który dotyczy „dotyczy zaciągnięcia zobowiązania dotyczącego wspólnego mienia”, a zatem nie obejmuje uzyskania świadczenia nienależnego, nawet jeżeli zostało ono uzyskane na skutek zawarcia nieważnej umowy kredytu hipotecznego, której celem miało być uzyskanie środków na zakup nieruchomości. Z podobnych przyczyn podstawą solidarnej odpowiedzialności nie jest <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 § 1" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 30 § 1 k.r.o.</xLexLink>, ponieważ uzyskanie świadczenia nienależnego spełnionego w wykonaniu nieważnej umowy nie mieści się w pojęciu „zaciągnięcia zobowiązania w sprawach wynikających z zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny”. Natomiast samo istnienie wspólności ustawowej małżonków nie powoduje powstania odpowiedzialności solidarnej.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, roszczenie powoda wobec pozwanych dzieliło się na dwie równe części wobec każdego z pozwanych, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 379 § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Zasądzenie kwoty dochodzonej pozwem, lecz w sposób inny niż wskazany przez powoda, nie stanowi naruszenia <xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 § 1 k.p.c.</xLexLink>, a odmienna wykładnia tego przepisu jest uznawana w orzecznictwie za oczywiście błędną.2</xText> <xText><xBx>Przedawnienie.</xBx></xText> <xText>Jak wcześniej wskazano, umowa kredytu nie jest bezwzględnie nieważna z uwagi na jej sprzeczność z ustawą (<xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink>) ani z zasadami współżycia społecznego (<xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 2 k.c.</xLexLink>), a wobec tego bieg terminu przedawnienia roszczenia powoda nie rozpoczynał się już w dniu spełnienia przez niego świadczenia wobec pozwanych (wypłaty kredytu), lecz, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 1;art. 120 § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 120 § 1 zdaniem drugim k.c.</xLexLink>, od dnia następującego po dniu, w którym kredytobiorca zakwestionował względem banku związanie postanowieniami umowy<xSUPx>.</xSUPx>3 Nie sposób bowiem uznać, aby bank mógł podjąć czynności zmierzające do dochodzenia swojego roszczenia wobec kredytobiorcy we wcześniejszym terminie, skoro uprzednio nie wiedział, że postanowienia umowy kredytu są kwestionowane przez kredytobiorcę, który wywodzi swoje roszczenie restytucyjne z nieważności umowy. Z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika, że najwcześniejszą chwilą, z którą powód uzyskał powyższą wiedzę było doręczenie mu reklamacji w 2019 r. W konsekwencji, bieg terminu przedawnieniu rozpoczął się z dniem następującym po tej dacie. Termin przedawnienia roszczenia powoda, jako związanego z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, wynosił 3 lata (<xLexLink xArt="art. 118" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 118 k.c.</xLexLink>). Roszczenie powoda nie było przedawnione w dniu 9.07.2018 r., czyli w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, a zatem zgodnie z art. 5 ust. 1 tej ustawy, do roszczenia powoda miał zastosowanie termin przedawnienia wynikający z <xLexLink xArt="art. 118" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 118 k.c.</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym od dnia 9.07.2018 r., czyli termin ten kończył się z upływem ostatniego dnia roku kalendarzowego.4 Bieg terminu przedawnienia roszczenia powoda upływałby zatem z dniem 31.12.2022 r., aczkolwiek przed tą datą doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia na skutek wniesienia pozwu (<xLexLink xArt="art. 123;art. 123 § 1;art. 123 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 123 § 1 pkt 1 k.c.</xLexLink>) w dniu 29 grudnia 2022. r. (k. 4). W rezultacie, roszczenie powoda nie jest przedawnione.</xText> <xText>Co więcej, strona pozwana w niniejszej sprawie podniosła zarzut potrącenia. W konsekwencji strona pozwana w sposób konkludentny zrzekła się zarzutu przedawnienia roszczenia powoda o zwrot równowartości kapitału kredytu (<xLexLink xArt="art. 117;art. 117 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 117 § 2 k.c.</xLexLink>). Należy bowiem podzielić prezentowane w orzecznictwie i literaturze stanowisko, że „Strona składająca oświadczenie o potrąceniu własnej należności, niezależnie zresztą od jej istnienia i zaskarżalności, własnym działaniem zmierza do zaspokojenia przedawnionego roszczenie, tym bardziej więc akceptuje jego istnienie, wyraża wolę wywiązania się z własnego obowiązku spełnienia takiego świadczenia, świadomie rezygnuje tym samym z możliwości uchylenia się od jego zaspokojenia przez podniesienie zarzutu przedawnienia.”5</xText> <xText>Ponadto, nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że roszczenie powoda jest jednak przedawnione, to po rozważeniu interesów stron względy słuszności uzasadniają stwierdzenie, że w niniejszej sprawie ma miejsce wyjątkowy przypadek, uzasadniający nieuwzględnienie upływu terminu przedawnienia (<xLexLink xArt="art. 117(1);art. 117(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 117<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>). W przeciwnym wypadku doszłoby bowiem do sytuacji, w której strona pozwana odzyskałaby od powoda wszystkie spełnione świadczenia, natomiast powód nie odzyskałby od strony pozwanej żadnych świadczeń. Tak daleko idąca dysproporcja nie znajduje uzasadnienia nawet jeśli wziąć pod uwagę, że strona pozwana jest konsumentem, a powód jest bankiem, który stosował w umowie niedozwolone postanowienia umowne. Do tożsamego wniosku prowadzi rozważenie okoliczności wskazanych w <xLexLink xArt="art. 117(1);art. 117(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 117<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.c.</xLexLink>, a mianowicie faktu, że termin przedawnienia roszczenia powoda wynosi zaledwie 3 lata w zestawieniu z 10-letnim terminem przedawnienia roszczenia strony pozwanej, a tym bardziej z 30-letnim okresem, na który została zawarta umowa kredytu (<xLexLink xArt="art. 117(1);art. 117(1) § 2;art. 117(1) § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 117<xSUPx>1</xSUPx> § 2 pkt 1 k.c.</xLexLink>), faktu, że powód wystąpił z pozwem w krótkim czasie po ewentualnym upływie terminu przedawnienia (<xLexLink xArt="art. 117(1);art. 117(1) § 2;art. 117(1) § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 117<xSUPx>1</xSUPx> § 2 pkt 2 k.c.</xLexLink>) oraz faktu, że opóźnienie we wniesieniu pozwu przez powoda wynikało z tego, że od 2019 roku toczyło się postępowanie sądowe dotyczące stwierdzenia, czy umowa kredytu jest nieważna, w toku tego postępowania kredytobiorca nigdy nie podnosił, że nie zamierza zwrócić kapitału kredytu i uznaje roszczenie banku z tego tytułu za przedawnione, natomiast deklarował, że jest świadoma skutków stwierdzenia nieważności i godzi się na nie - czego logiczną konsekwencją musiało być zatem zaakceptowanie faktu, że kredytobiorca powinien zwrócić bankowi równowartość kapitału kredytu.</xText> <xText><xBx>Zarzut potrącenia.</xBx></xText> <xText>Zarzut potrącenia podniesiony przez stronę pozwaną okazał się skuteczny. Oświadczenie o potrąceniu złożone przez stronę pozwaną spełnia wymogi z <xLexLink xArt="art. 498;art. 499" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498-499 k.c.</xLexLink>, zaś zarzut potrącenia został złożony zgodnie z <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 1;art. 203(1) § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 1 pkt 1 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Podstawą zarzutu potrącenia jest wierzytelność strony pozwanej z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda (<xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 1;art. 203(1) § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 1 pkt 1 k.p.c.</xLexLink>). Mianowicie obie wierzytelności obejmują roszczenia o zwrot świadczeń nienależnych spełnionych w wykonaniu tej samej nieważnej umowy kredytu. Jest przy tym oczywiste, że nieważność umowy oznacza, że każdej ze stron przysługują osobne wierzytelności o zapłatę, jednak nie oznacza to, że wynikają one z innych stosunków prawnych – w obu wypadkach są to wierzytelności o zwrot świadczeń nienależnych spełnionych w wykonaniu tej samej nieważnej umowy. Odmienna interpretacja oznaczałaby, że niemożliwe jest zgłoszenie zarzutu potrącenia wierzytelności o zwrot świadczenia nienależnego, co prowadziłoby do zupełnie nieracjonalnych rezultatów. Wobec tego konieczne jest przyjęcie wykładni funkcjonalnej i systemowej (uwzgledniającej, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 1 k.c.</xLexLink>, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony) przepisu <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 1;art. 203(1) § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 1 pkt 1 k.p.c.</xLexLink>, uwzględniającej możliwość przedstawienia do potrącenia wierzytelności z tytułu świadczenia nienależnego spełnionego w wykonaniu tej samej nieważnej umowy.</xText> <xText>Obie strony były wobec siebie dłużnikami i wierzycielami, obie wierzytelności miały charakter pieniężny, wierzytelność strony pozwanej była wymagalna i zaskarżalna (<xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 1 k.c.</xLexLink>), a ponadto strona pozwana udowodniła, że złożyła wobec powoda oświadczenie o potrąceniu (<xLexLink xArt="art. 499" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 499 k.c.</xLexLink>), które doszło do niego w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią (<xLexLink xArt="art. 61;art. 61 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 61 § 1 k.c.</xLexLink>). Dla skuteczności podniesienia zarzutu potrącenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 203(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> i odbioru takiego oświadczenia wystarczające jest pełnomocnictwo procesowe6, niemniej jednak strona pozwana przedstawiła dowód nadania pisma z oświadczeniem o potrąceniu na adres powoda oraz dowód doręczenia powodowi tego świadczenia.</xText> <xText>Roszczenie o zwrot świadczenia nienależnego stanowi roszczenie bezterminowe7, a zatem staje się wymagalne po wezwaniu do zapłaty (<xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>). Natomiast wierzytelność jest wymagalna w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 1 k.c.</xLexLink> w terminie wynikającym z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>8 Roszczenie strony pozwanej było wymagalne w dacie złożenia oświadczenia o potrąceniu (czyli w dniu 25 marca 2023 r.), ponieważ wezwanie do zapłaty wierzytelności objętej następnie oświadczeniem o potrąceniu zostało doręczone w dniu 17 marca 2023 r., strona pozwana zażądała zapłaty w terminie 7dni, a zatem jej wierzytelność stałą się wymagalna w dniu 25 marca 2023 r.). Powód nie kwestionował również faktu, że wierzytelność strony pozwanej była wymagalna w dacie złożenia oświadczenia o potrąceniu, a zatem również ta okoliczność była między stronami bezsporna.</xText> <xText>Wierzytelność strony pozwanej w zakresie kwoty 60.547,01 CHF należało dla celu potrącenia przeliczyć na PLN według kursu średniego NBP z dnia wymagalności wierzytelności przedstawionej do potrącenia (co wynika z <xLexLink xArt="art. 499" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 499 k.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 358;art. 358 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 § 2 k.c.</xLexLink> stosowanego <xIx>per analogiam</xIx>), czyli z dnia 24 marca 2023 r. (25 marca 2023 r. to sobota), w którym kurs ten wynosił 4,7623 zł. Przeliczenie kwoty 60.547,01 CHF według kursu 4,7623 zł dało kwotę 288.343,03 zł, a po dodaniu do niej kwoty 93.766,28 zł – łącznie kwotę 382.109,31 zł.</xText> <xText>Oświadczenie strony pozwanej było skuteczne co do potrącenia jej wierzytelności kwocie 382.109,31 zł z wierzytelnością powoda w kwotach 93.766,28 zł i 60.547,01 CHF. Oświadczenie o potrąceniu spowodowało wzajemne umorzenie wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej (<xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 2 k.c.</xLexLink>), czyli wierzytelności w kwocie 139.852,71 zł. W związku z tym wierzytelność powoda wygasła w tej części. Do zapłaty na rzecz powoda pozostała kwota 139.852,71 zł, którą pozwani spłacili w dniu 4 kwietnia 2023 r., wpłacając na rzecz pozwanego kwotę 139.852,72 zł, a zatem o 0,01 zł wyższą niż pozostała do spłaty, wobec czego wobec tego powództwo zostało oddalone w części do powyższej kwoty.</xText> <xText><xBx>Odsetki.</xBx></xText> <xText>Roszczenie o zwrot świadczenia nienależnego stanowi roszczenie bezterminowe, a zatem staje się wymagalne po wezwaniu do zapłaty (<xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>). W dniu 20 września 2022 r. stronie powodowej zostało zwrócone awizowane pismo, w którym strona powodowa wezwała pozwanych na prawidłowy adres do zapłaty w terminie 1 miesiąca kwoty dochodzonej w niniejszej sprawie, a zatem strona pozwana popadła w opóźnienie z dniem 20 września 2022 r. i od tej daty zostały zasądzone odsetki ustawowe za opóźnienie od poniższych kwot na podstawie <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i 2 k.c.</xLexLink></xText> <xText>W związku z powyższym Sąd zasądził na rzecz powoda od strony pozwanej ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 521.962,02 zł od daty 20 września 2022 r. do dnia 24 marca 2023 r. oraz odsetki od kwoty 139.852,71 zł od 25 marca 2023 r. (daty wymagalności wezwania do zapłaty z dnia 13 marca 2023 r.) do dnia 4 kwietnia 2024 r. (spłaty kwoty 139.852,71 zł przez pozwanych).</xText> <xText><xBx>Koszty procesu.</xBx></xText> <xText>Strona powodowa wygrała sprawę w 68 %, tj. w zakresie, w którym powództwo zostało uwzględnione co do kwoty 517.017,88 zł. Natomiast strona pozwana wygrała sprawę w 32 %, tj. w zakresie, w którym żądanie zapłaty kwoty 239.278,27 zł zostało cofnięte przez stronę powodową, w rezultacie czego postępowanie zostało umorzone. Powyższe uzasadniało stosunkowe rozliczenie kosztów procesu (<xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.100 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Szczegółowe wyliczenie kosztów procesu zostało pozostawione Referendarzowi Sądowemu (<xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 § 1 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>1 Por.:</xText> <xText>- uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16.02.2021 r., III CZP 11/20,</xText> <xText>- uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z mocą zasady prawnej z dnia 7.05.2021 r., III CZP 6/21,</xText> <xText>- postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6.07.2021 r., III CZP 41/20,</xText> <xText>- uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 25.04.2024 r., III CZP 25/22.</xText> <xText>2 Por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.11.2018 r., II CNP 54/17.</xText> <xText>3 Por. uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 25.04.2024 r., III CZP 25/22.</xText> <xText>4 Por.:</xText> <xText>- uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13.05.2022 r., III CZP 46/22,</xText> <xText>- postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25.10.2023 r., III CZP 27/23,</xText> <xText>- postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31.10.2023 r., III CZP 121/22,</xText> <xText>- wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.12.2023 r., II CSKP 1917/22,</xText> <xText>- wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.04.2024 r., II CSKP 851/23.</xText> <xText>5 Por.:</xText> <xText>- wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10.09.2014 r., I ACa 1720/13,</xText> <xText>- postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.05.2022 r., I CSK 542/22,</xText> <xText>- K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu), <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeks cywilny</xLexLink>. Komentarz. Wyd. 32, Warszawa 2024, komentarz do <xLexLink xArt="art. 117" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 117 k.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 117 pkt. 39" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">pkt 39</xLexLink>.</xText> <xText>6 Por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2.07.2024 r., III CZP 2/24.</xText> <xText>7 Por.:</xText> <xText>- wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3.04.1998 r., III CKN 436/97</xText> <xText>- wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2004 r., V CK 461/03.</xText> <xText>8 Por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5.11.2014 r. III CZP 76/14.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Michał Maj

Iwona Lubańska

sekretarz sądowy Anna Sokołowska

Iwona Lubańska

Sygn. aktXXVIII C 25380/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia21 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia del. Michał Maj Protokolant: sekretarz sądowy Anna Sokołowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu21 października 2024 rokuw Warszawie sprawy z powództwa(...) S.A.z siedzibą wW. przeciwkoN. Ż.iJ. W. o zapłatę, ewentualnie o zmianę wysokości świadczenia i zapłatę 1. umarza postępowanie w części obejmującej powództwo o: a. zapłatę kwoty 517.017,88 zł (pięćset siedemnaście tysięcy siedemnaście złotych 88/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tej kwoty tytułem zwrotu części równowartości wypłaconego kapitału (część żądania objętego punktem I.1 pozwu), b. zapłatę kwoty 239.278,27 zł (dwieście trzydzieści dziewięć tysięcy dwieście siedemdziesiąt osiem złotych 27/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tej kwoty tytułem wynagrodzenia za korzystanie z kapitału (żądanie objęte punktem I.2 pozwu), c. zmianę wysokości świadczenia (żądanie objęte punktem II.1 pozwu), d. zapłatę kwoty 326. 832,91 zł (trzysta dwadzieścia sześć tysięcy osiemset trzydzieści dwa złote 91/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tej kwoty tytułem waloryzacji sądowej (żądanie objęte punktem II.2 pozwu), 2. zasądza od pozwanejN. Ż.na rzecz powoda: a. ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty260.981,01 zł (dwieście sześćdziesiąt tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt jeden złotych 01/100)za okres od dnia20 września 2022 rokudo dnia24 marca 2023 roku, b. ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty69.926,35 zł (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia sześć złotych 35/100)za okres od dnia25 marca 2023 rokudo dnia4 kwietnia 2023 roku, 3. zasądza od pozwanegoJ. W.na rzecz powoda: a. ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty260.981,01 zł (dwieście sześćdziesiąt tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt jeden złotych 01/100)za okres od dnia20 września 2022 rokudo dnia24 marca 2023 roku, b. ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty69.926,35 zł (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćset dwadzieścia sześć złotych 35/100)za okres od dnia25 marca 2023 rokudo dnia4 kwietnia 2023 roku, 4. oddala powództwo w pozostałej części, 5. rozdziela stosunkowo koszty procesu, przyjmując, że powód wygrał sprawę w 68%, a pozwani wygrali sprawę w 32% i pozostawia szczegółowe wyliczenie kosztów procesu Referendarzowi Sądowemu. Sygn. aktXXVIII C 25380/22 UZASADNIENIE Powód (dalej także jako: bank) w ostatecznie sformułowanym żądaniu (k. 284-287) wniósł o zasądzenie od pozwanych (dalej także jako: kredytobiorcy, konsumenta) kwoty 4.944,14 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20.09.2022 r. do dnia zapłaty oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 517.017,88 zł liczonych od dnia 20.09.2022 r. do 03.04.2023 r. Pierwotnie powód dochodził w niniejszej sprawie także roszczeń o zwrot świadczenia w postaci kapitału kredytu oraz z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z kapitału i waloryzacji sądowej, jednak w toku postępowania pozew w tej części został skutecznie cofnięty, w rezultacie czego postępowanie zostało częściowo umorzone w tym zakresie. Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa. Podnieśli zarzut potrącenia (k. 199-202). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 10 stycznia 2007 r. została zawarta umowa kredytu nr(...), na podstawie której bank udzielił stronie pozwanej kredytu w kwocie 521.962,00 zł na okres 360 miesięcy w celu sfinansowania zakupu działki gruntu onumerze ewidencyjnym (...)położonej wJ.przyul. (...)w gminieP., finansowanie koszów dokończenia budowy domu jednorodzinnego usytuowanego na przedmiotowej działce oraz pokrycie opłat okołokredytowych. Kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej sumę stawki LIBOR CHF 3M i stałej marży banku. Kredyt był waloryzowany walutą CHF (§ 1 ust. 3). Kwota kredytu wyrażona w walucie CHF została określona na podstawie kursu kupna waluty CHF z tabeli kursowej banku z dnia i godziny uruchomienia kredytu/transzy kredytu (§ 7 ust. 1 zdanie drugie), a raty kapitałowo-odsetkowe miały być spłacane w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży z tabeli kursowej banku obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50 (§ 11 ust. 5). Umowa zawierała oświadczenie, że kredytobiorca został dokładnie zapoznany z warunkami udzielania kredytu złotowego waloryzowanego kursem waluty obcej, w tym w zakresie zasad dotyczących spłaty kredytu i w pełni je akceptuje oraz jest świadomy, że z kredytem waloryzowanym związane jest ryzyko kursowe, a jego konsekwencje wynikające z niekorzystnych wahań kursu złotego wobec walut obcych mogą mieć wpływ na wzrost kosztów obsługi kredytu (§ 29 ust. 1). Prawne zabezpieczenia kredytu stanowiły: przelew na rzecz banku praw z polisy ubezpieczenia od ognia i innych zdarzeń losowych nieruchomości (§ 3 ust. 2), przelew praw z tytułu grupowego ubezpieczenia na życie i całkowitej trwałej niezdolności do pracy (§ 3 ust. 4), a bank pobierał od kredytobiorcy składki z tytułu ubezpieczenia od ognia i innych zdarzeń losowych nieruchomości (§ 1 ust. 7B). Prowizja tytułem ubezpieczenia spłaty kredytu wynosiła 1.043,92 zł (§ 1 ust. 7A). Dowód: umowa – k. 25-29. Bank uruchomił kredyt kwotą 517.240,29 zł łącznie w okresie od dnia 1 lutego 2007 r. do dnia 9 maja 2007 r. W okresie od dnia 1 lutego 2007 r. do dnia 29 kwietnia 2019 r. bank pobrał od strony pozwanej łącznie kwoty: 121.979,64 zł i 18.812,79 CHF tytułem spłaty rat kredytu, Dowód: wnioski o wypłatę transzy – k. 35, 36, 37, potwierdzenia wykonania operacji uznaniowej – k. 38, 39, 40, zaświadczenie – k. 43-47. Powód skierował na adres pozwanych wskazany w pozwie pismo, w którym strona pozwana została wezwana przez bank do zapłaty w terminie 1 miesiąca i kwoty 761.240,29 zł tytułem należności wynikających z nieważności umowy kredytu zawartej przez strony, z czego 521.962,02 zł tytułem równowartości wypłaconego kapitału kredytu i 239.278,27 zł tytułem świadczenia polegającego na korzystaniu z kapitału banku. Po dwukrotnej awizacji przesyłka została zwrócona w dniu 18 sierpnia 2022 r. Dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru - k. 71-88. W dniu 17 marca 2023 r. powodowi zostało doręczone pismo, w którym strona pozwana wezwała powoda do zapłaty w terminie 7 dni kwoty 93.766,28 zł i 60.547,01 CHF tytułem zwrotu dalszego świadczenia nienależnego spełnionego w wykonaniu nieważnej umowy kredytu w okresie do dnia 10 sierpnia 2022 r. Dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru - k. 264-267. W dniu 3 kwietnia 2023 r. powodowi zostało doręczone oświadczenie o potrąceniu strony pozwanej, w którym wskazała, że potrąca z wierzytelnością powoda w kwocie 521.962,02 zł własne wierzytelności w kwotach: - 93,766,28 zł i 60.547,01 CHF tytułem zwrotu świadczenia nienależnego spełnionego w wykonaniu nieważnej umowy kredytu w okresie od dnia 10 stycznia 2007 r. do dnia 10 sierpnia 2022 r. (wierzytelności niedochodzone w procesie). Dowód: oświadczenie wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru - k. 268-272. W dniu 4 kwietnia 2023 r. powodowie przelali na konto banku kwotę 139.852,72 zł. Dowód: potwierdzenie przelewu otrzymanego – k. 273. Pozwem z dnia 16 października 2019 r. kredytobiorcy wnieśli o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 106.692,67 zł tytułem nienależnie pobranych rat kapitałowo-odsetkowych w wyższej wysokości niż rzeczywiście powinni spłacić w okresie od 10.06.2009 r. do 10.04.2019 r. W uzasadnieniu pozwu wskazano że umowa kredytu zawiera niedozwolone postanowienia umowne § 1 ust. 3, § 7 ust. 1, § 11 ust. 5, § 13 ust. 6, § 16 ust. 3 (art. 3851§ k.c.). Pozew ten został złożony do Sądu Okręgowego w Łodzi, w którym został zarejestrowany pod sygnaturą akt I C 1897/19. Odpis pozwu został doręczony bankowi w dniu 20 listopada 2019 r. W dniu 31 grudnia 2019 r. bank wniósł odpowiedź na pozew, w której wskazał, że umowa kredytu nie jest sprzeczna z prawem ani nie zawiera niedozwolonych postanowień umownych. Wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2021 r. Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił powództwo. Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją przez powodów. W wyroku z dnia 10 sierpnia 2022 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi zmienił zaskarżony wyrok na następujący: 1. oddalił powództwo głownie; 2. ustalił nieistnienie z powodu nieważności stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu; 3. zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 121.979,54 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 4 listopada 2020 r. do dnia zapłaty, kwotę 18.812,79 CHF z ustawowym odsetkami od dnia 4 listopada 2020 r., oddalając dalej idące roszczenie o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie oraz pozostałe roszczenia ewentualne. W związku z uznaniem, że umowa kredytu jest nieważna, Sąd uwzględnił powództwo o zapłatę i zasądził na rzecz kredytobiorców kwotę stanowiącą równowartość świadczeń nienależnie spełnionych przez kredytobiorców w wykonaniu nieważnej umowy na podstawieart. 405 k.c.w zw. zart. 410 § 1 k.c.Sąd wskazał, że wskazane postanowienia zawarte umowie kredytu stanowią niedozwolone postanowienia umowne (art. 3851§ 1 k.c.), a bez nich wykonanie umowy nie jest możliwe, co także uzasadnia stwierdzenie nieważności umowy. Dowód: pozew – k. 4-21 , odpowiedź na pozew – k. 93-410 , wyrok – k. 469, uzasadnienie wyroku – k. 482-497 , wyrok Sądu Apelacyjnego – k. 566, akta sprawy o sygn. I C 1897/19. Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły wymienione dokumenty, których treść ani autentyczność nie była kwestionowana przez strony. Powyższe dowody były wystarczające dla oceny stanowisk i żądań stron, a pozostałe dowody nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd zważył, co następuje: Strona powodowa częściowo cofnęła pozew przed rozpoczęciem rozprawy, a zatem wymóg zart. 203 § 1 k.p.c.został spełniony. Ponadto okoliczności sprawy nie wskazują, aby cofnięcie pozwu było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.). Wobec tego postępowanie zostało w powyższym zakresie umorzone na podstawieart. 355 k.p.c. Powództwo jest w przeważającym zakresie. Świadczenie nienależne. Nieważność umowy kredytuex tuncoznacza, że wszystkie świadczenia spełnione na jej podstawie stanowią świadczenia nienależne (condictio sine causa) podlegające zwrotowi na podstawieart. 405 k.c.w zw. zart. 410 § 1 k.c.Natomiast fakt, że stronie pozwanej przysługuje wobec strony powodowej analogiczne roszczenie sam z siebie nie może uzasadniać oddalenia powództwa banku o zapłatę na podstawieart. 411 pkt 2 lub 4 k.c.1 Nie zachodzą także przesłanki do zastosowaniaart. 409 k.c.lubart. 5 k.c. Powód wypłacił stronie pozwanej łącznie kwotę 517.240,29 zł tytułem uruchomienia kredytu, a zatem powodowi przysługiwała wobec strony pozwanej wierzytelność w tej wysokości. Sposób zasądzenia świadczenia. Powództwo zostało oddalone w części obejmującej żądanie zasądzenia świadczenia solidarnie. Zgodnie zart. 369 k.c., solidarność zobowiązania musi wynikać z ustawy lub z czynności prawnej. Ze swojej istoty roszczenie o zwrot świadczenia nienależnego nie może wynikać z czynności prawnej, skoro przyczyną jego powstania jest właśnie brak tej czynności prawnej (tutaj: nieważność umowy). Brak jest także przepisu ustawy ustanawiającego solidarną odpowiedzialność pozwanych wobec powoda. Podstawy takiej nie stanowi w szczególnościart. 370 k.c., który dotyczy „dotyczy zaciągnięcia zobowiązania dotyczącego wspólnego mienia”, a zatem nie obejmuje uzyskania świadczenia nienależnego, nawet jeżeli zostało ono uzyskane na skutek zawarcia nieważnej umowy kredytu hipotecznego, której celem miało być uzyskanie środków na zakup nieruchomości. Z podobnych przyczyn podstawą solidarnej odpowiedzialności nie jestart. 30 § 1 k.r.o., ponieważ uzyskanie świadczenia nienależnego spełnionego w wykonaniu nieważnej umowy nie mieści się w pojęciu „zaciągnięcia zobowiązania w sprawach wynikających z zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny”. Natomiast samo istnienie wspólności ustawowej małżonków nie powoduje powstania odpowiedzialności solidarnej. Mając powyższe na uwadze, roszczenie powoda wobec pozwanych dzieliło się na dwie równe części wobec każdego z pozwanych, zgodnie zart. 379 § 1 k.c. Zasądzenie kwoty dochodzonej pozwem, lecz w sposób inny niż wskazany przez powoda, nie stanowi naruszeniaart. 321 § 1 k.p.c., a odmienna wykładnia tego przepisu jest uznawana w orzecznictwie za oczywiście błędną.2 Przedawnienie. Jak wcześniej wskazano, umowa kredytu nie jest bezwzględnie nieważna z uwagi na jej sprzeczność z ustawą (art. 58 § 1 k.c.) ani z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.), a wobec tego bieg terminu przedawnienia roszczenia powoda nie rozpoczynał się już w dniu spełnienia przez niego świadczenia wobec pozwanych (wypłaty kredytu), lecz, zgodnie zart. 120 § 1 zdaniem drugim k.c., od dnia następującego po dniu, w którym kredytobiorca zakwestionował względem banku związanie postanowieniami umowy.3 Nie sposób bowiem uznać, aby bank mógł podjąć czynności zmierzające do dochodzenia swojego roszczenia wobec kredytobiorcy we wcześniejszym terminie, skoro uprzednio nie wiedział, że postanowienia umowy kredytu są kwestionowane przez kredytobiorcę, który wywodzi swoje roszczenie restytucyjne z nieważności umowy. Z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika, że najwcześniejszą chwilą, z którą powód uzyskał powyższą wiedzę było doręczenie mu reklamacji w 2019 r. W konsekwencji, bieg terminu przedawnieniu rozpoczął się z dniem następującym po tej dacie. Termin przedawnienia roszczenia powoda, jako związanego z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, wynosił 3 lata (art. 118 k.c.). Roszczenie powoda nie było przedawnione w dniu 9.07.2018 r., czyli w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, a zatem zgodnie z art. 5 ust. 1 tej ustawy, do roszczenia powoda miał zastosowanie termin przedawnienia wynikający zart. 118 k.c.w brzmieniu obowiązującym od dnia 9.07.2018 r., czyli termin ten kończył się z upływem ostatniego dnia roku kalendarzowego.4 Bieg terminu przedawnienia roszczenia powoda upływałby zatem z dniem 31.12.2022 r., aczkolwiek przed tą datą doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia na skutek wniesienia pozwu (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.) w dniu 29 grudnia 2022. r. (k. 4). W rezultacie, roszczenie powoda nie jest przedawnione. Co więcej, strona pozwana w niniejszej sprawie podniosła zarzut potrącenia. W konsekwencji strona pozwana w sposób konkludentny zrzekła się zarzutu przedawnienia roszczenia powoda o zwrot równowartości kapitału kredytu (art. 117 § 2 k.c.). Należy bowiem podzielić prezentowane w orzecznictwie i literaturze stanowisko, że „Strona składająca oświadczenie o potrąceniu własnej należności, niezależnie zresztą od jej istnienia i zaskarżalności, własnym działaniem zmierza do zaspokojenia przedawnionego roszczenie, tym bardziej więc akceptuje jego istnienie, wyraża wolę wywiązania się z własnego obowiązku spełnienia takiego świadczenia, świadomie rezygnuje tym samym z możliwości uchylenia się od jego zaspokojenia przez podniesienie zarzutu przedawnienia.”5 Ponadto, nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że roszczenie powoda jest jednak przedawnione, to po rozważeniu interesów stron względy słuszności uzasadniają stwierdzenie, że w niniejszej sprawie ma miejsce wyjątkowy przypadek, uzasadniający nieuwzględnienie upływu terminu przedawnienia (art. 1171§ 1 k.c.). W przeciwnym wypadku doszłoby bowiem do sytuacji, w której strona pozwana odzyskałaby od powoda wszystkie spełnione świadczenia, natomiast powód nie odzyskałby od strony pozwanej żadnych świadczeń. Tak daleko idąca dysproporcja nie znajduje uzasadnienia nawet jeśli wziąć pod uwagę, że strona pozwana jest konsumentem, a powód jest bankiem, który stosował w umowie niedozwolone postanowienia umowne. Do tożsamego wniosku prowadzi rozważenie okoliczności wskazanych wart. 1171§ 2 k.c., a mianowicie faktu, że termin przedawnienia roszczenia powoda wynosi zaledwie 3 lata w zestawieniu z 10-letnim terminem przedawnienia roszczenia strony pozwanej, a tym bardziej z 30-letnim okresem, na który została zawarta umowa kredytu (art. 1171§ 2 pkt 1 k.c.), faktu, że powód wystąpił z pozwem w krótkim czasie po ewentualnym upływie terminu przedawnienia (art. 1171§ 2 pkt 2 k.c.) oraz faktu, że opóźnienie we wniesieniu pozwu przez powoda wynikało z tego, że od 2019 roku toczyło się postępowanie sądowe dotyczące stwierdzenia, czy umowa kredytu jest nieważna, w toku tego postępowania kredytobiorca nigdy nie podnosił, że nie zamierza zwrócić kapitału kredytu i uznaje roszczenie banku z tego tytułu za przedawnione, natomiast deklarował, że jest świadoma skutków stwierdzenia nieważności i godzi się na nie - czego logiczną konsekwencją musiało być zatem zaakceptowanie faktu, że kredytobiorca powinien zwrócić bankowi równowartość kapitału kredytu. Zarzut potrącenia. Zarzut potrącenia podniesiony przez stronę pozwaną okazał się skuteczny. Oświadczenie o potrąceniu złożone przez stronę pozwaną spełnia wymogi zart. 498-499 k.c., zaś zarzut potrącenia został złożony zgodnie zart. 2031§ 1 pkt 1 k.p.c. Podstawą zarzutu potrącenia jest wierzytelność strony pozwanej z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda (art. 2031§ 1 pkt 1 k.p.c.). Mianowicie obie wierzytelności obejmują roszczenia o zwrot świadczeń nienależnych spełnionych w wykonaniu tej samej nieważnej umowy kredytu. Jest przy tym oczywiste, że nieważność umowy oznacza, że każdej ze stron przysługują osobne wierzytelności o zapłatę, jednak nie oznacza to, że wynikają one z innych stosunków prawnych – w obu wypadkach są to wierzytelności o zwrot świadczeń nienależnych spełnionych w wykonaniu tej samej nieważnej umowy. Odmienna interpretacja oznaczałaby, że niemożliwe jest zgłoszenie zarzutu potrącenia wierzytelności o zwrot świadczenia nienależnego, co prowadziłoby do zupełnie nieracjonalnych rezultatów. Wobec tego konieczne jest przyjęcie wykładni funkcjonalnej i systemowej (uwzgledniającej, że zgodnie zart. 498 § 1 k.c., gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony) przepisuart. 2031§ 1 pkt 1 k.p.c., uwzględniającej możliwość przedstawienia do potrącenia wierzytelności z tytułu świadczenia nienależnego spełnionego w wykonaniu tej samej nieważnej umowy. Obie strony były wobec siebie dłużnikami i wierzycielami, obie wierzytelności miały charakter pieniężny, wierzytelność strony pozwanej była wymagalna i zaskarżalna (art. 498 § 1 k.c.), a ponadto strona pozwana udowodniła, że złożyła wobec powoda oświadczenie o potrąceniu (art. 499 k.c.), które doszło do niego w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią (art. 61 § 1 k.c.). Dla skuteczności podniesienia zarzutu potrącenia na podstawieart. 2031k.p.c.i odbioru takiego oświadczenia wystarczające jest pełnomocnictwo procesowe6, niemniej jednak strona pozwana przedstawiła dowód nadania pisma z oświadczeniem o potrąceniu na adres powoda oraz dowód doręczenia powodowi tego świadczenia. Roszczenie o zwrot świadczenia nienależnego stanowi roszczenie bezterminowe7, a zatem staje się wymagalne po wezwaniu do zapłaty (art. 455 k.c.). Natomiast wierzytelność jest wymagalna w rozumieniuart. 498 § 1 k.c.w terminie wynikającym zart. 455 k.c.8 Roszczenie strony pozwanej było wymagalne w dacie złożenia oświadczenia o potrąceniu (czyli w dniu 25 marca 2023 r.), ponieważ wezwanie do zapłaty wierzytelności objętej następnie oświadczeniem o potrąceniu zostało doręczone w dniu 17 marca 2023 r., strona pozwana zażądała zapłaty w terminie 7dni, a zatem jej wierzytelność stałą się wymagalna w dniu 25 marca 2023 r.). Powód nie kwestionował również faktu, że wierzytelność strony pozwanej była wymagalna w dacie złożenia oświadczenia o potrąceniu, a zatem również ta okoliczność była między stronami bezsporna. Wierzytelność strony pozwanej w zakresie kwoty 60.547,01 CHF należało dla celu potrącenia przeliczyć na PLN według kursu średniego NBP z dnia wymagalności wierzytelności przedstawionej do potrącenia (co wynika zart. 499 k.c.orazart. 358 § 2 k.c.stosowanegoper analogiam), czyli z dnia 24 marca 2023 r. (25 marca 2023 r. to sobota), w którym kurs ten wynosił 4,7623 zł. Przeliczenie kwoty 60.547,01 CHF według kursu 4,7623 zł dało kwotę 288.343,03 zł, a po dodaniu do niej kwoty 93.766,28 zł – łącznie kwotę 382.109,31 zł. Oświadczenie strony pozwanej było skuteczne co do potrącenia jej wierzytelności kwocie 382.109,31 zł z wierzytelnością powoda w kwotach 93.766,28 zł i 60.547,01 CHF. Oświadczenie o potrąceniu spowodowało wzajemne umorzenie wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej (art. 498 § 2 k.c.), czyli wierzytelności w kwocie 139.852,71 zł. W związku z tym wierzytelność powoda wygasła w tej części. Do zapłaty na rzecz powoda pozostała kwota 139.852,71 zł, którą pozwani spłacili w dniu 4 kwietnia 2023 r., wpłacając na rzecz pozwanego kwotę 139.852,72 zł, a zatem o 0,01 zł wyższą niż pozostała do spłaty, wobec czego wobec tego powództwo zostało oddalone w części do powyższej kwoty. Odsetki. Roszczenie o zwrot świadczenia nienależnego stanowi roszczenie bezterminowe, a zatem staje się wymagalne po wezwaniu do zapłaty (art. 455 k.c.). W dniu 20 września 2022 r. stronie powodowej zostało zwrócone awizowane pismo, w którym strona powodowa wezwała pozwanych na prawidłowy adres do zapłaty w terminie 1 miesiąca kwoty dochodzonej w niniejszej sprawie, a zatem strona pozwana popadła w opóźnienie z dniem 20 września 2022 r. i od tej daty zostały zasądzone odsetki ustawowe za opóźnienie od poniższych kwot na podstawieart. 481 § 1 i 2 k.c. W związku z powyższym Sąd zasądził na rzecz powoda od strony pozwanej ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 521.962,02 zł od daty 20 września 2022 r. do dnia 24 marca 2023 r. oraz odsetki od kwoty 139.852,71 zł od 25 marca 2023 r. (daty wymagalności wezwania do zapłaty z dnia 13 marca 2023 r.) do dnia 4 kwietnia 2024 r. (spłaty kwoty 139.852,71 zł przez pozwanych). Koszty procesu. Strona powodowa wygrała sprawę w 68 %, tj. w zakresie, w którym powództwo zostało uwzględnione co do kwoty 517.017,88 zł. Natomiast strona pozwana wygrała sprawę w 32 %, tj. w zakresie, w którym żądanie zapłaty kwoty 239.278,27 zł zostało cofnięte przez stronę powodową, w rezultacie czego postępowanie zostało umorzone. Powyższe uzasadniało stosunkowe rozliczenie kosztów procesu (art.100 k.p.c.). Szczegółowe wyliczenie kosztów procesu zostało pozostawione Referendarzowi Sądowemu (art. 108 § 1 k.p.c.). 1 Por.: - uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16.02.2021 r., III CZP 11/20, - uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z mocą zasady prawnej z dnia 7.05.2021 r., III CZP 6/21, - postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6.07.2021 r., III CZP 41/20, - uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 25.04.2024 r., III CZP 25/22. 2 Por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.11.2018 r., II CNP 54/17. 3 Por. uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 25.04.2024 r., III CZP 25/22. 4 Por.: - uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13.05.2022 r., III CZP 46/22, - postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25.10.2023 r., III CZP 27/23, - postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31.10.2023 r., III CZP 121/22, - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.12.2023 r., II CSKP 1917/22, - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.04.2024 r., II CSKP 851/23. 5 Por.: - wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10.09.2014 r., I ACa 1720/13, - postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.05.2022 r., I CSK 542/22, - K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu),Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 32, Warszawa 2024, komentarz doart. 117 k.c.,pkt 39. 6 Por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2.07.2024 r., III CZP 2/24. 7 Por.: - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3.04.1998 r., III CKN 436/97 - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2004 r., V CK 461/03. 8 Por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5.11.2014 r. III CZP 76/14.

15/450500/0008403/C

152515050001006_II_K_000989_2023_Uz_2024-11-21_001

II K 989/23

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-12-20 20:30:04.0 CET

2025-01-23 01:49:39.0 CET

15251505

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 989/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Bartosz Paszkiewicz Protokolant: st. sekr. sąd Renata Snopek, Wiktoria Berezowska Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie Katarzyny Jarząbkowskiej po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26.02.2024r., 11.04.2024r., 10.06.2024r., 25.07.2024r., 05.09.2024r., 07.11.2024r. sprawy z oskarżenia publicznego przeciwko J.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000989" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II K 989/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 21 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSR Bartosz Paszkiewicz</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd Renata Snopek, Wiktoria Berezowska</xText> <xText>Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie Katarzyny Jarząbkowskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26.02.2024r., 11.04.2024r., 10.06.2024r., 25.07.2024r., 05.09.2024r., 07.11.2024r.</xText> <xText>sprawy z oskarżenia publicznego</xText> <xText>przeciwko <xAnon>J. F.</xAnon> s. <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon> zd. <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>oskarżonemu o to, że w dniu 15 marca 2023 r. w miejscowości <xAnon>Z.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. pow. <xAnon> (...)</xAnon>. woj. <xAnon> (...)</xAnon> naruszając umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że poruszając się jako kierujący pojazdem marki <xAnon>B. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> z prędkością wynoszącą co najmniej 61.8 km/h - znacznie przekraczającą prędkość miejscowo dozwoloną, uderzył przodem prowadzonego przez siebie samochodu w lewy bok samochodu marki <xAnon>D. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>. którego kierującym był <xAnon>H. K.</xAnon> i spowodował nieumyślnie wypadek drogowy w ten sposób, że doprowadził do zderzenia z włączającym się do ruchu samochodem marki <xAnon>D. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, którego kierującym był <xAnon>H. K.</xAnon> przez co spowodował u <xAnon>H. K.</xAnon> rozległe obrażenia klatki piersiowej i miednicy, które skutkowały jego śmiercią tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText>orzeka</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Oskarżonego <xAnon>J. F.</xAnon> uznaje za winnego tego, że w dniu 15 marca 2023 r. w miejscowości <xAnon>Z.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. pow. <xAnon> (...)</xAnon>. woj. <xAnon> (...)</xAnon> naruszając umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że poruszając się jako kierujący pojazdem marki <xAnon>B. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> z prędkością wynoszącą co najmniej 61.8 km/h przekraczając prędkość miejscowo dozwoloną, uderzył przodem prowadzonego przez siebie samochodu w lewy bok samochodu marki <xAnon>D. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>. którego kierujący <xAnon>H. K.</xAnon> naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego i włączył się niespodziewanie do ruchu, nie ustępując oskarżonemu pierwszeństwa przejazdu czym spowodował nieumyślnie wypadek drogowy, do którego oskarżony w skutek przekroczenia prędkości przyczynił się w sposób nieznaczny gdyż nie miał możliwości uniknięcia uderzenia nawet przy zachowaniu prawidłowej prędkości i wykonania manewru hamowania, lecz w skutek przekroczenia prędkości przyczynił się do zwiększenia skutków wypadku i tym samym przyczynił się do spowodowania u <xAnon>H. K.</xAnon> rozległych obrażeń klatki piersiowej i miednicy, które skutkowały jego śmiercią czym wypełnił dyspozycję <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37 a § 1 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) zł każda;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 kk</xLexLink> zasądza od <xAnon>J. F.</xAnon> na rzecz pokrzywdzonych <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>J. U.</xAnon> kwoty po 3000 (trzy tysiące) złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od <xAnon>J. F.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa kwotę 5.000 (pięć tysięcy) złotych tytułem częściowego zwrotu wydatków oraz wymierza mu opłatę w kwocie 400 ( czterystu) złotych.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bartosz Paszkiewicz

Ewa Grabarz

st. sekr. sąd Renata Snopek, Wiktoria Berezowska

Ewa Grabarz

Sygn. akt II K 989/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Bartosz Paszkiewicz Protokolant: st. sekr. sąd Renata Snopek, Wiktoria Berezowska Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie Katarzyny Jarząbkowskiej po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26.02.2024r., 11.04.2024r., 10.06.2024r., 25.07.2024r., 05.09.2024r., 07.11.2024r. sprawy z oskarżenia publicznego przeciwkoJ. F.s.K.iA.zd.(...),ur. (...)wB. oskarżonemu o to, że w dniu 15 marca 2023 r. w miejscowościZ.przyul. (...). pow.(...). woj.(...)naruszając umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że poruszając się jako kierujący pojazdem markiB. (...)onr rej. (...)z prędkością wynoszącą co najmniej 61.8 km/h - znacznie przekraczającą prędkość miejscowo dozwoloną, uderzył przodem prowadzonego przez siebie samochodu w lewy bok samochodu markiD. (...)onr rej. (...). którego kierującym byłH. K.i spowodował nieumyślnie wypadek drogowy w ten sposób, że doprowadził do zderzenia z włączającym się do ruchu samochodem markiD. (...)onr rej. (...), którego kierującym byłH. K.przez co spowodował uH. K.rozległe obrażenia klatki piersiowej i miednicy, które skutkowały jego śmiercią tj. o czyn zart. 177 § 2 k.k. orzeka 1 OskarżonegoJ. F.uznaje za winnego tego, że w dniu 15 marca 2023 r. w miejscowościZ.przyul. (...). pow.(...). woj.(...)naruszając umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że poruszając się jako kierujący pojazdem markiB. (...)onr rej. (...)z prędkością wynoszącą co najmniej 61.8 km/h przekraczając prędkość miejscowo dozwoloną, uderzył przodem prowadzonego przez siebie samochodu w lewy bok samochodu markiD. (...)onr rej. (...). którego kierującyH. K.naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego i włączył się niespodziewanie do ruchu, nie ustępując oskarżonemu pierwszeństwa przejazdu czym spowodował nieumyślnie wypadek drogowy, do którego oskarżony w skutek przekroczenia prędkości przyczynił się w sposób nieznaczny gdyż nie miał możliwości uniknięcia uderzenia nawet przy zachowaniu prawidłowej prędkości i wykonania manewru hamowania, lecz w skutek przekroczenia prędkości przyczynił się do zwiększenia skutków wypadku i tym samym przyczynił się do spowodowania uH. K.rozległych obrażeń klatki piersiowej i miednicy, które skutkowały jego śmiercią czym wypełnił dyspozycjęart. 177 § 2 k.k.i za to na podstawieart. 177 § 2 k.k.w zw. zart. 37 a § 1 k.k.wymierza mu karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) zł każda; 2 na podstawieart. 46 § 1 kkzasądza odJ. F.na rzecz pokrzywdzonychM. K.iJ. U.kwoty po 3000 (trzy tysiące) złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; 3 zasądza odJ. F.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 5.000 (pięć tysięcy) złotych tytułem częściowego zwrotu wydatków oraz wymierza mu opłatę w kwocie 400 ( czterystu) złotych.

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

152515050001006_II_K_001007_2023_Uz_2024-11-21_001

II K 1007/23

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-12-16 18:00:05.0 CET

2025-01-11 03:33:16.0 CET

15251505

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 1007/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSR Bartosz Paszkiewicz Protokolant Renata Snopek, Wiktoria Berezowska Przy udziale Prokuratora Katarzyny Jarząbkowskiej po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04.04.2024r, 06.06.2024r., 05.09.2024r., 07.11.2024r. sprawy z oskarżenia publicznego przeciwko: 1. R. G. s. R. i Z. z d. T. , ur. (...) w D. oskarżonego o to, że: w dniu 28 czerw

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="001007" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II K 1007/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 21 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący SSR Bartosz Paszkiewicz</xText> <xText>Protokolant Renata Snopek, Wiktoria Berezowska</xText> <xText>Przy udziale Prokuratora Katarzyny Jarząbkowskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04.04.2024r, 06.06.2024r., 05.09.2024r., 07.11.2024r.</xText> <xText>sprawy z oskarżenia publicznego</xText> <xText>przeciwko:</xText> <xText>1. <xBx><xAnon>R. G.</xAnon></xBx> s. <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>Z.</xAnon> z d. <xAnon>T.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>D.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w dniu 28 czerwca 2022 roku na terenie firmy <xAnon>(...)</xAnon>. w m. <xAnon>(...)</xAnon> gm. <xAnon>R.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z pracownikami firmy<xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon>T. S.</xAnon> i <xAnon>D. T.</xAnon>, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę<xAnon>(...)</xAnon>w ten sposób, iż wprowadził w błąd właściciela <xAnon> firmy (...)</xAnon>, umieszczając w naczepie <xAnon>marki S.</xAnon>, o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>. podpiętej do ciągnika siodłowego <xAnon>V.</xAnon> o nr rej.<xAnon>(...)</xAnon> należącego do <xAnon> firmy (...)</xAnon> dziewięć worków ,.big-bag&quot; z zawartością łącznie około 9 ton ziaren gorczycy pełnowartościowej, zamiast wykazanych w dokumentach dotyczących transakcji pomiędzy wymienionymi przedsiębiorstwami, odpadów po pełnowartościowych ziarnach gorczycy w tej samej ilości o wartości strat w kwocie około 70.000 złotych, wynikającej z różnicy pomiędzy ceną produktu pełnowartościowego, a ceną odpadu niepełnowartościowego. czym działał na szkodę firmy <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink></xText> <xText>2. <xAnon>T. S.</xAnon>, s. <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon> z domu <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText>oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w dniu 28 czerwca 2022 roku na terenie firmy <xAnon>(...)</xAnon>w m. <xAnon>(...)</xAnon> gm. <xAnon>R.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>, woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z pracownikiem <xAnon> firmy (...)</xAnon> i pracownikiem firmy <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon>D. T.</xAnon>, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę <xAnon>(...)</xAnon>. w ten sposób, iż wprowadził w błąd właściciela <xAnon> firmy (...)</xAnon>, umieszczając w naczepie <xAnon>marki S.</xAnon>, o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>. podpiętej do ciągnika siodłowego <xAnon>V.</xAnon> o <xAnon>(...)</xAnon>. należącego do <xAnon> firmy (...)</xAnon> dziewięć worków ,.big-bag&quot; z zawartością łącznie około 9 ton ziaren gorczycy pełnowartościowej, zamiast wykazanych w dokumentach dotyczących transakcji pomiędzy wymienionymi przedsiębiorstwami, odpadów po pełnowartościowych ziarnach gorczycy w tej samej ilości o wartości strat w kwocie około 70.000 złotych, wynikającej z różnicy pomiędzy ceną produktu pełnowartościowego, a ceną odpadu niepełnowartościowego. czym działał na szkodę firmy <xAnon>B. (...)</xAnon></xText> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink></xText> <xText>3. <xAnon>D. T.</xAnon>, s <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>Z.</xAnon> z domu <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>,</xText> <xText>oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w dniu 28 czerwca 2022 roku na terenie firmy<xAnon>B. (...)</xAnon> w m. <xAnon>(...)</xAnon> gm. <xAnon>R.</xAnon>, pow. <xAnon> (...)</xAnon>. woj. <xAnon> (...)</xAnon>, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z pracownikiem <xAnon> firmy (...)</xAnon> i pracownikiem firmy <xAnon>B. (...)</xAnon> <xAnon>T. S.</xAnon>, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę <xAnon>B. (...)</xAnon>w ten sposób, iż wprowadził w błąd właściciela <xAnon> firmy (...)</xAnon>. umieszczając w naczepie <xAnon>marki S.</xAnon>, o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, podpiętej do ciągnika siodłowego <xAnon>V.</xAnon> o nr rej. <xAnon>(...)</xAnon>. należącego do <xAnon> firmy (...)</xAnon> dziewięć worków „big-bag” z zawartością łącznie około 9 ton ziaren gorczycy pełnowartościowej, zamiast wykazanych w dokumentach dotyczących transakcji pomiędzy wymienionymi przedsiębiorstwami, odpadów po pełnowartościowych ziarnach gorczycy w tej samej ilości o wartości strat w kwocie około 70.000 złotych, wynikającej z różnicy pomiędzy ceną produktu pełnowartościowego a ceną odpadu niepełnowartościowego, czym działał na szkodę firmy <xAnon>B. (...)</xAnon></xText> <xText>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>orzeka</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oskarżonych <xAnon>R. G.</xAnon>, <xAnon>T. S.</xAnon>, <xAnon>D. T.</xAnon> uznaje za winnych popełnienia zarzucanych im czynów z tą zmianą ich opisów, że w miejsce stwierdzenia „umieszczając w naczepie” wpisać „biorąc udział w umieszczeniu w naczepie” wyczerpujących dyspozycję <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 2 k.k.</xLexLink> wymierza im kary:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xAnon>R. G.</xAnon> 1 (jeden) rok pozbawienia wolności i 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny po 50 (pięćdziesiąt) zł każda,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText><xAnon>T. S.</xAnon> 1 (jeden) rok pozbawienia wolności i 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) zł każda,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText><xAnon>D. T.</xAnon> 1 (jeden) rok pozbawienia wolności i 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) zł każda,</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1, 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 pkt 1 k.k.</xLexLink> wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonym <xAnon>R. G.</xAnon>, <xAnon>T. S.</xAnon> oraz <xAnon>D. T.</xAnon> na okres 2(dwóch) lat próby zobowiązując ich do informowania Sądu pisemnie co 6 (sześć) miesięcy o przebiegu okresu próby;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> na poczet orzeczonych kar grzywien zalicza okresy zatrzymania:</xText> </xUnit> <xText>- <xAnon>R. G.</xAnon> od dnia 28.06.2022r. od godz. 7.15 do dnia 29.06.2022r. godz. 15.35,</xText> <xText>- <xAnon>T. S.</xAnon> od dnia 28.06.2022r. od godz. 12.00 do dnia 29.06.2022r. godz. 15.25,</xText> <xText>- <xAnon>D. T.</xAnon> od dnia 28.06.2022r. od godz. 7.30 do dnia 29.06.2022r. godz. 14.20 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest dwóm dziennym stawkom grzywny;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 §1 kk</xLexLink> zasądza solidarnie od oskarżonych <xAnon>R. G.</xAnon>, <xAnon>T. S.</xAnon> i <xAnon>D. T.</xAnon> na rzecz pokrzywdzonej <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> kwotę 70.000 (siedemdziesiąt tysięcy) tytułem obowiązku naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>pobiera od oskarżonego <xAnon>R. G.</xAnon> 2180 (dwa tysiące sto osiemdziesiąt) złotych a od <xAnon>T. S.</xAnon> i <xAnon>D. T.</xAnon> po 980 (dziewięćset osiemdziesiąt ) złotych opłaty i zasądza od nich na rzecz Skarbu Państwa po 13,33(trzynaście złotych i trzydzieści trzy grosze) tytułem zwrotu wydatków.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bartosz Paszkiewicz

Ewa Grabarz

Renata Snopek, Wiktoria Berezowska

Ewa Grabarz

Sygn. akt II K 1007/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSR Bartosz Paszkiewicz Protokolant Renata Snopek, Wiktoria Berezowska Przy udziale Prokuratora Katarzyny Jarząbkowskiej po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04.04.2024r, 06.06.2024r., 05.09.2024r., 07.11.2024r. sprawy z oskarżenia publicznego przeciwko: 1.R. G.s.R.iZ.z d.T.,ur. (...)wD. oskarżonego o to, że: w dniu 28 czerwca 2022 roku na terenie firmy(...). w m.(...)gm.R., pow.(...), woj.(...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z pracownikami firmy(...).T. S.iD. T., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę(...)w ten sposób, iż wprowadził w błąd właścicielafirmy (...), umieszczając w naczepiemarki S., onr rej. (...). podpiętej do ciągnika siodłowegoV.o nr rej.(...)należącego dofirmy (...)dziewięć worków ,.big-bag" z zawartością łącznie około 9 ton ziaren gorczycy pełnowartościowej, zamiast wykazanych w dokumentach dotyczących transakcji pomiędzy wymienionymi przedsiębiorstwami, odpadów po pełnowartościowych ziarnach gorczycy w tej samej ilości o wartości strat w kwocie około 70.000 złotych, wynikającej z różnicy pomiędzy ceną produktu pełnowartościowego, a ceną odpadu niepełnowartościowego. czym działał na szkodę firmy(...) tj. o czyn zart. 286 § 1 kk 2.T. S., s.K.iE.z domuS.,urodzonego (...)wW.. oskarżonego o to, że: w dniu 28 czerwca 2022 roku na terenie firmy(...)w m.(...)gm.R., pow.(...), woj.(...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z pracownikiemfirmy (...)i pracownikiem firmy(...).D. T., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę(...). w ten sposób, iż wprowadził w błąd właścicielafirmy (...), umieszczając w naczepiemarki S., onr rej. (...). podpiętej do ciągnika siodłowegoV.o(...). należącego dofirmy (...)dziewięć worków ,.big-bag" z zawartością łącznie około 9 ton ziaren gorczycy pełnowartościowej, zamiast wykazanych w dokumentach dotyczących transakcji pomiędzy wymienionymi przedsiębiorstwami, odpadów po pełnowartościowych ziarnach gorczycy w tej samej ilości o wartości strat w kwocie około 70.000 złotych, wynikającej z różnicy pomiędzy ceną produktu pełnowartościowego, a ceną odpadu niepełnowartościowego. czym działał na szkodę firmyB. (...) tj. o czyn zart. 286 § 1 kk 3.D. T., sB.iZ.z domuW.,urodzonego (...)wW., oskarżonego o to, że: w dniu 28 czerwca 2022 roku na terenie firmyB. (...)w m.(...)gm.R., pow.(...). woj.(...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z pracownikiemfirmy (...)i pracownikiem firmyB. (...) T. S., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmęB. (...)w ten sposób, iż wprowadził w błąd właścicielafirmy (...). umieszczając w naczepiemarki S., onr rej. (...), podpiętej do ciągnika siodłowegoV.o nr rej.(...). należącego dofirmy (...)dziewięć worków „big-bag” z zawartością łącznie około 9 ton ziaren gorczycy pełnowartościowej, zamiast wykazanych w dokumentach dotyczących transakcji pomiędzy wymienionymi przedsiębiorstwami, odpadów po pełnowartościowych ziarnach gorczycy w tej samej ilości o wartości strat w kwocie około 70.000 złotych, wynikającej z różnicy pomiędzy ceną produktu pełnowartościowego a ceną odpadu niepełnowartościowego, czym działał na szkodę firmyB. (...) tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k. orzeka 1 oskarżonychR. G.,T. S.,D. T.uznaje za winnych popełnienia zarzucanych im czynów z tą zmianą ich opisów, że w miejsce stwierdzenia „umieszczając w naczepie” wpisać „biorąc udział w umieszczeniu w naczepie” wyczerpujących dyspozycjęart. 286 § 1 kki za to na podstawieart. 286 § 1 k.k.w zw. zart. 33 § 2 k.k.wymierza im kary: a R. G.1 (jeden) rok pozbawienia wolności i 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny po 50 (pięćdziesiąt) zł każda, b T. S.1 (jeden) rok pozbawienia wolności i 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) zł każda, c D. T.1 (jeden) rok pozbawienia wolności i 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) zł każda, 2 na podstawieart. 69 § 1, 2 k.k.w zw. zart. 70 § 1 k.k.w zw. zart. 72 § 1 pkt 1 k.k.wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonymR. G.,T. S.orazD. T.na okres 2(dwóch) lat próby zobowiązując ich do informowania Sądu pisemnie co 6 (sześć) miesięcy o przebiegu okresu próby; 3 na podstawieart. 63 § 1 k.k.na poczet orzeczonych kar grzywien zalicza okresy zatrzymania: -R. G.od dnia 28.06.2022r. od godz. 7.15 do dnia 29.06.2022r. godz. 15.35, -T. S.od dnia 28.06.2022r. od godz. 12.00 do dnia 29.06.2022r. godz. 15.25, -D. T.od dnia 28.06.2022r. od godz. 7.30 do dnia 29.06.2022r. godz. 14.20 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest dwóm dziennym stawkom grzywny; 4 na podstawieart. 46 §1 kkzasądza solidarnie od oskarżonychR. G.,T. S.iD. T.na rzecz pokrzywdzonej(...) sp. z o.o.kwotę 70.000 (siedemdziesiąt tysięcy) tytułem obowiązku naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem; 5 pobiera od oskarżonegoR. G.2180 (dwa tysiące sto osiemdziesiąt) złotych a odT. S.iD. T.po 980 (dziewięćset osiemdziesiąt ) złotych opłaty i zasądza od nich na rzecz Skarbu Państwa po 13,33(trzynaście złotych i trzydzieści trzy grosze) tytułem zwrotu wydatków.

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

155025000001506_III_K_000131_2023_Uz_2024-11-21_002

III K 131/23

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-12-23 18:00:21.0 CET

2024-12-23 12:00:09.0 CET

15502500

1506

SENTENCE

Sygn. akt III K 131/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy (...) w III Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSO Magdalena Bielecka Protokolant: Katarzyna Hołowaty przy udziale Prokuratora Adama Pilarskiego po rozpoznaniu w dniach 5 września 2023 r., 26 października 2023 r., 13 grudnia 2023 r. 13 lutego 2024 r., 09 kwietnia 2024 r., 08 października 2024 r., 28 października 2024 r., 08 listopada 2024 r., sprawy M. M. (1) ( (...) ) s. G. i E. z d.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Patrycja Świtoń" xPublisher="pswiton" xEditorFullName="Patrycja Świtoń" xEditor="pswiton" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="19" xFlag="published" xVolType="15/502500/0001506/K" xYear="2023" xVolNmbr="000131" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx> <xUx>Sygn. akt III K 131/23</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 21 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy <xAnon>(...)</xAnon> w III Wydziale Karnym w składzie:</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Przewodniczący: SSO Magdalena Bielecka</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Protokolant: Katarzyna Hołowaty</xBx></xText> <xText>przy udziale Prokuratora Adama Pilarskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach 5 września 2023 r., 26 października 2023 r., 13 grudnia 2023 r. 13 lutego 2024 r., 09 kwietnia 2024 r., 08 października 2024 r., 28 października 2024 r., 08 listopada 2024 r.,</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx> <xUx><xAnon>M. M. (1)</xAnon> (<xAnon> (...)</xAnon>)</xUx> </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">s. <xAnon>G.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon> z d. <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>Ś.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx><xAnon>PESEL (...)</xAnon></xBx></xText> <xText><xUx>oskarżonego o to, że: </xUx></xText> <xText>I. w okresie od 11 września 2015 r. do 1 października 2018 r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon>K. K. (1)</xAnon> w łącznej kwocie 220.000,00 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej, nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy, przy czym kwota ta stanowi mienie znacznej wartości</xText> <xText><xBx> <xIx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink></xIx> </xBx></xText> <xText>II. w dniu 5 grudnia 2016 r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon>K. K. (1)</xAnon> w kwocie 50.000,00 zł poprzez podanie się za osobę uprawnioną do reprezentowania podmiotu <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, podczas gdy nie miał takiego umocowania zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej, nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy</xText> <xText><xBx> <xIx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink></xIx> </xBx></xText> <xText>III. w okresie od dnia 16 maja 2018 r. do dnia 23 lipca 2019 r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon>J. P.</xAnon> w kwocie 250.000,00 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy, przy czym kwota ta stanowi mienie znacznej wartości</xText> <xText><xBx> <xIx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink></xIx> </xBx></xText> <xText>IV. w dniu 23 stycznia 2020 r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon>J. P.</xAnon> w wysokości 25.000,00 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej, nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy</xText> <xText><xBx> <xIx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink></xIx> </xBx></xText> <xText>V. w okresie od dnia 5 września 2014 r. do dnia 26 listopada 2014 r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągniecia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon>K. L.</xAnon> w kwocie 146.009,21 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy</xText> <xText><xBx> <xIx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink></xIx> </xBx></xText> <xText>stosując, na podstawie <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink>, przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeksu Karnego</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją wprowadzoną z dniem 24 czerwca 2020 r.,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 §1 kk</xLexLink> łączy oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> kary pozbawienia wolności orzeczone w punktach I – V części dyspozytywnej wyroku i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami opisanymi w punktach I-V części wstępnej wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych:</xText> </xUnit> <xText>- <xAnon>K. K. (1)</xAnon> kwoty 225 300,00 zł (dwieście dwadzieścia pięć tysięcy trzysta złotych),</xText> <xText>- <xAnon>J. P.</xAnon> kwoty 254 305,00 zł, (dwieście pięćdziesiąt cztery tysiące trzysta pięć złotych),</xText> <xText>- <xAnon>K. L.</xAnon> kwoty 113 304,21 zł (sto trzynaście tysięcy trzysta cztery złote 21/100);</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VIII</xName> <xText>na zasadzie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 5, ust 7 oraz § 17 pkt 1 i 2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie orzeka wobec oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> zwrot kosztów zastępstwa procesowego z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika poprzez zapłatę na rzecz oskarżycieli posiłkowych <xAnon>K. K. (1)</xAnon>, <xAnon>J. P.</xAnon> i <xAnon>K. L.</xAnon> kwot po 3 480 zł (trzy tysiące czterysta osiemdziesiąt złotych) powiększone o 23 % podatku VAT;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IX</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 §1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty w sprawie.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="76"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="98"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="24"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd Okręgowy <xAnon>(...)</xAnon> III Wydział Karny</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>III K 131/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>I. w okresie od 11 września 2015 r. do 1 października 2018 r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon>K. K. (1)</xAnon> w łącznej kwocie 220.000,00 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej, nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy, przy czym kwota ta stanowi mienie znacznej wartości,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>II. w dniu 5 grudnia 2016 r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon>K. K. (1)</xAnon> w kwocie 50.000,00 zł poprzez podanie się za osobę uprawnioną do reprezentowania podmiotu <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, podczas gdy nie miał takiego umocowania zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej, nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>III. w okresie od dnia 16 maja 2018 r. do dnia 23 lipca 2019 r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon>J. P.</xAnon> w kwocie 250.000,00 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy, przy czym kwota ta stanowi mienie znacznej wartości,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>IV. w dniu 23 stycznia 2020 r. we <xAnon>W.</xAnon>, działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon>J. P.</xAnon> w wysokości 25.000,00 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej, nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xBx> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx> </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="27"> <xText>1. Pokrzywdzona <xAnon>K. L.</xAnon>, chcąc zainwestować posiadane środki pieniężne, szukała doradcy finansowego w celu ich korzystnego ulokowania. W 2013 r. od znajomego z siłowni otrzymała kontakt do <xAnon>M. M. (1)</xAnon>. Oskarżony wzbudził zaufanie pokrzywdzonej, twierdził, że reprezentuje duże firmy, sprawiał wrażenie osoby kompetentnej, kontaktowej, potrafiącej rozmawiać merytorycznie o pieniądzach <xAnon>K. L.</xAnon> postanowiła zaufać pracującemu wówczas w <xAnon> Towarzystwie (...)</xAnon> jako agent ubezpieczeniowy oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> i w dniu 5 września 2014 roku podpisała z oskarżonym pierwszą umowę, na mocy której udzieliła mu pożyczki w łącznej kwocie 70 000 złotych. Oferowana przez oskarżonego inwestycja, jego własnego autorstwa, miała polegać na udzieleniu mu pożyczki, z której środki miały zostać przeznaczone na różne intratne i legalne metody pomnażania pieniędzy. W dniu 26 listopada 2014 r. oskarżony zawarł z <xAnon>K. L.</xAnon> kolejną umowę pożyczki inwestycyjnej. Zgodnie z treścią umowy pokrzywdzona <xAnon>K. L.</xAnon> przekazała oskarżonemu 56 000 złotych W umowach nie wskazano, na co przeznaczone zostaną pożyczki udzielone przez <xAnon>K. L.</xAnon>. Zgodnie z powyższymi umowami, przekazane oskarżonemu środki miały być oprocentowane na 4,5% na okres od 10 września 2014 r. do 10 marca 2015 r. oraz pokrzywdzona miała otrzymać dodatkowo 50 % zysków wypracowanych powyżej 4,5%.</xText> <xText>2. W 2015 roku pokrzywdzona <xAnon>K. K. (1)</xAnon> dysponowała oszczędnościami w kwocie 120 000 zł. Zachęcona słowami swojej koleżanki, pokrzywdzonej <xAnon>K. L.</xAnon>, udzieliła w dniu 11 września2015 roku pożyczki inwestycyjnej oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> w kwocie 120 000 zł. W umowie zawarto zapis, że „pożyczka zostanie spłacona w całości w terminie do dnia 14.09.2016r.”. Oskarżony jako „pożyczkobiorca” miał zapłacić pokrzywdzonej jako „pożyczkodawcy” wynagrodzenie, na które miały składać się odsetki od zaciągniętej pożyczki.</xText> <xText>W dniu 14 października 2016 r. pokrzywdzona <xAnon>K. K. (1)</xAnon> zawarła z oskarżonym <xAnon>M. M. (1)</xAnon> aneks do umowy z dnia 11 września 2015 r., na mocy którego zasiliła inwestycję dodatkową kwotą 50 000 zł. Zwrot całej kwoty wraz z odsetkami miał nastąpić do 15 października 2018r.</xText> <xText>W dniu 01 października 2018 r. strony zawarły kolejny aneks do umowy z dnia 11 września 2015 r. na mocy którego zwiększona została przekazana „pożyczkobiorcy” kwota o 6605,90 zł. Zwrot całej pożyczki miał nastąpić do 01 października 2020 r.</xText> <xText>3. Pokrzywdzony <xAnon>J. P.</xAnon> poznał oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> przez znajomą z pracy – pokrzywdzoną <xAnon>K. K. (1)</xAnon>, która wskazała oskarżonego jako inwestora godnego polecenia. Pokrzywdzony <xAnon>J. P.</xAnon> dysponował znaczną gotówką, którą zbierał od 2018r. - wcześniej inwestował w produkty bankowe, jednak inwestycje te w pełni go nie satysfakcjonowały. Oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> przesłał pokrzywdzonemu ofertę pożyczki inwestycyjnej, która miała być zabezpieczona hipoteką z posiadanego majątku własnego.</xText> <xText>W dniu 16 maja 2018 r. we <xAnon>W.</xAnon> pokrzywdzony <xAnon>J. P.</xAnon> zawarł z oskarżonym <xAnon>M. M. (1)</xAnon> umowę udziału w przedsięwzięciu działającym pod <xAnon> firmą (...)</xAnon> z siedzibą we <xAnon>W.</xAnon>. Zgodnie z zawartą umową, pokrzywdzony przekazał <xAnon>M. M. (1)</xAnon> kwotę 250 000 zł tytułem wkładu na realizację wspólnego przedsięwzięcia. Oskarżony w ramach umowy zobowiązał się, że przekazane środki wykorzysta na przedsięwzięcie gospodarcze związane z nieruchomościami i wygenerowanie zysku dla obu stron. W umowie wskazano również, że wkład zostanie <xAnon>J. P.</xAnon> zwrócony na konto bankowe w terminie 36 miesięcy od zawarcia umowy tj. do 17 maja 2021 r. Nadto oskarżony miał pokrzywdzonemu wypłacić zysk w wysokości nie mniejszej niż 23 175 zł.</xText> <xText>W dniu 23 stycznia 2020 r. oskarżony zawarł z pokrzywdzonym <xAnon>J. P.</xAnon> kolejną „umowę udziału w przedsięwzięciu”. Na mocy tej umowy pokrzywdzony <xAnon>J. P.</xAnon> przekazał oskarżonemu 25 000 zł na realizację wspólnego przedsięwzięcia, które miało być rentowne dla obu stron. W umowie wskazano również, że wkład zostanie pokrzywdzonemu <xAnon>J. P.</xAnon> zwrócony na konto bankowe w terminie 4 miesięcy od zawarcia umowy tj. do dnia 2 czerwca 2020r. Nadto oskarżony miał pokrzywdzonemu wypłacić udział w zysku nie mniejszy niż 8,5% + 1,00% z zysku ze sprzedaży mieszkań.</xText> <xText>Wkład wniesiony przez pokrzywdzonego miał zostać zabezpieczony wekslami w kwocie 300.000 zł i 37 500 zł.</xText> <xText>Pokrzywdzony <xAnon>J. P.</xAnon> zorientował się, że został oszukany przez oskarżonego, gdy po zakończeniu czasu trwania umów nie otrzymał pieniędzy, które powinien odzyskać. Jednak oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> nadal zwodził go, szukając coraz to nowych wymówek. Nadto z wypracowanych zysków miał być finansowany <xAnon>(...)</xAnon> - program finansowy <xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon>(...)</xAnon> zerwało umowę z pokrzywdzonym wobec braku dokonywania regularnych wpłat lub wpłat w pełnej wysokości.</xText> <xText>Pokrzywdzony <xAnon>J. P.</xAnon> złożył przeciwko oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> powództwo cywilne w związku z niewywiązaniem się przez niego z powyższych umów. Pokrzywdzony otrzymał od oskarżonego jedynie 1000 zł tytułem ułamkowej wartości kapitału z drugiej umowy.</xText> <xText>W całym okresie objętym aktem oskarżenia, podczas zawierania umów z pokrzywdzonymi <xAnon>K. L.</xAnon>, <xAnon>K. K. (1)</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> pozostawał w krytycznej sytuacji finansowej w związku z zaciąganiem różnych zobowiązań finansowych i niewywiązywaniem się z umów pożyczek i umów inwestycyjnych zawieranych wcześniej z innymi osobami. Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 30 października 2023 r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 15 października 2024 r. sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> został uznany za winnego tego, że <xUx> w okresie od 13 lutego 2018 roku do 20 września 2019 roku </xUx>we <xAnon>W.</xAnon>, działając z góry powziętym zamiarem doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon>K. C.</xAnon> w kwocie 65000 zł poprzez zawarcie umowy na udział w przedsięwzięciu polegającym na zarządzaniu powyższymi środkami finansowymi w celu ich inwestycji w zakup obligacji korporacyjnych związanych z nieruchomościami i ich remontami, nie mając rzeczywistego zamiaru spełnić warunków zawartej umowy między stronami oraz został uznany za winnego tego, że <xUx> w okresie od 6 sierpnia 2015 roku do 22 lutego 2021 roku</xUx> we <xAnon>W.</xAnon>, działając z góry powziętym zamiarem, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>S. B.</xAnon> w kwocie 56 310,50 zł poprzez zawarcie umowy na udział w przedsięwzięciu polegającym na zarządzaniu powyższymi środkami finansowymi w celu inwestycji w zakup obligacji korporacyjnych związanych z nieruchomościami i ich remontami, nie mając rzeczywistego zamiaru spełnić warunków zawartej umowy między stronami, tj. popełnienia czynów z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink>. W chwili zawierania umów z pokrzywdzonymi <xAnon>K. L.</xAnon>, <xAnon>K. K. (1)</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> z pozyskanych od nich środków finansowych spłacał swoje poprzednie zobowiązania i miał pełną świadomość, że nie będzie miał możliwości wywiązania się z umów zawieranych z wymienionymi pokrzywdzonymi.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> <xAnon>urodził się (...)</xAnon> w <xAnon>Ś.</xAnon>. Legitymuje się wykształceniem średnim, nie posiada wyuczonego zawodu. Na utrzymaniu ma dwoje małoletnich dzieci. Obecnie oskarżony prowadzi własną działalność gospodarczą i osiąga z tego tytułu dochód w wysokości ok. 8.000 zł miesięcznie. W toku postępowania sądowego powzięto uzasadnione wątpliwości co stanu psychicznego oskarżonego w czasie popełnienia zarzucanych mu czynów. W wydanej na potrzeby postępowania opinii biegli sądowi z zakresu psychiatrii stwierdzili, że oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Był leczony psychiatrycznie od 2020 r. z powodu zaburzeń depresyjno-lękowych. Według biegłych w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów oskarżony nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej lub w znacznym stopniu ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynów lub pokierowania swoim zachowaniem. – nie zachodzą warunki z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> Oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> był wcześniej karany sądownie min. za czyny z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> popełnione w podobny sposób jak czyny będące przedmiotem niniejszego postępowania.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">częściowo wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. M. (3)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.250-254, k. 500-501v., k. 531v.-532</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>J. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.140-142, k. 430-433</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>K. K. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.204-205, k. 433-434</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>K. L.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.217-218, k. 454v.-456v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>J. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.196, 483v.-484v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>R. W.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.482v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>K. K. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.498v.-500</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.1-12</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wydruk <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.16</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">odpisy KRS</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.17, k. 18</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wydruk z księgi wieczystej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 19-45</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">umowa udziału w przedsięwzięciu wraz z wystawionym wekslem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.46-50, k. 58-61, k. 231-232, k.234-235, k.227-228</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">potwierdzenia przelewów</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.51, k. 62, k.74, k.75, k.76, k.77, k.78, k.111, k.112, k. 113, k.114, k. 115, k. 120, k. 229, k. 230, k. 233, k. 236, k.237</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wezwanie do wykonania umowy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.52-53</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">ostateczne wezwanie do wykonania umowy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.56-57</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">postanowienie Komornika Sądowego przy <xAnon>(...)</xAnon> sygn. <xAnon>(...)</xAnon> </xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.63</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">umowa pożyczki inwestycyjnej wraz z wystawionym wekslem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.64-73, k. 99-104, k. 105-110, k. 208-209v.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">korespondencja e-mail wraz z załącznikami</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.79, k.95, k.116-119, k.147-148</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wezwanie do zapłaty</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.80-81, k.82-83, k. 84-85, k. 86-87, k. 88-89, k.90-91, k. 92-93, k. 96-98, k.212, k.215</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wypowiedzenie umów wraz z wezwaniem do zapłaty</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.121-122, k.124-125</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">kserokopia aktu oskarżenia ze sprawy sygn. <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.140-143</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">protokół oględzin akt L.dz. D-<xAnon> (...)- (...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.148-197</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.278</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja bankowa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.289-298, k. 300-340, k. 348-360, k.449-451</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">kopia aktu oskarżenia, wyroku Sądu Rejonowego <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 30.10.2023r. sygn.. II K <xAnon>(...)</xAnon> wraz z uzasadnieniami</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.471-474, k. 475-476, k. 489-495</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja medyczna dot. oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.518</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">Opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 25.10.2022 r. dot. <xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k.522-527</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Częściowo wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd uwzględnił wyjaśnienia oskarżonego w części, gdzie potwierdzał on zawarcie z pokrzywdzonymi <xAnon>K. L.</xAnon>, <xAnon>K. K. (1)</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> umów o udział w inwestycji i umów pożyczek.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="22"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadków <xAnon>K. L.</xAnon>, <xAnon>K. K. (1)</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonych. Zeznania te okazały się kluczowe dla ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie. Pokrzywdzeni byli przesłuchani w trakcie postępowania przygotowawczego i w całości podtrzymali swoje wersje wydarzeń w postępowaniu sądowym. Podawane przez nich okoliczności dotyczące treści zawieranych umów znajdowały pełne potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach, zaś ich spostrzeżenia co do sposobu działania oskarżonego były spójne i zgodne. Oskarżony nie kwestionował faktu niewywiązania się z zawartych zobowiązań, nie zaprzeczał, iż do momentu złożenia przez nich zawiadomień o przestępstwie nie zwrócił pokrzywdzonym zainwestowanych pieniędzy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>J. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd uwzględnił w pełni zeznania świadka <xAnon>J. M.</xAnon> – biorąc jednocześnie pod uwagę, że świadek jest byłą partnerką oskarżonego. Zeznania świadka pozwoliły na ustalenie okoliczności związanych z poziomem życia, na jakim funkcjonował oskarżony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>K. K. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd dał wiarę zeznaniom <xAnon>K. K. (2)</xAnon>, w zakresie w jakim świadek twierdził, że współpracował z oskarżonym. Jednak, w ocenie Sądu, zeznania tego świadka nie dowodzą, że oskarżony rzeczywiście zainwestował pieniądze pozyskanie od pokrzywdzonych i w co je zainwestował. Nadto należy pamiętać, iż czyny zarzucane oskarżonemu w przedmiotowym postępowaniu dotyczą lat od 2014 do 2020, więc okres współpracy świadka z oskarżonym, tj. od 2018 r. nie odzwierciedla w pełni wiedzy na temat okoliczności związanych z niniejszym postępowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Z.</xAnon>-nie o możliwości popełnienia przestępstwa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10" xRowSpan="5"> <xText>Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała wiarygodności dokumentów zgormadzonych w postępowaniu przygotowawczym oraz złożonych przez strony. Sąd nie znalazł podstaw do odmowy nadania im waloru wiarygodności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Wydruk <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Odpisy KRS</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Wydruk z księgi wieczystej</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Umowa udziału w przedsięwzię-ciu wraz z wystawionym wekslem</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xAnon>P.</xAnon>-nie Komornika Sądowego przy <xAnon>(...)</xAnon> sygn. <xAnon>(...)</xAnon> </xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Dokument wydany przez uprawniony organ. Jego autentyczność nie budzi wątpliwości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>P.</xAnon>-nia przelewów</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10" xRowSpan="6"> <xText>Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności dokumentów zgormadzonych w postępowaniu przygotowawczym oraz złożonych przez strony. Sąd nie znalazł podstaw do odmowy nadania im waloru wiarygodności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Wezwanie do wykonania umowy Ostateczne wezwanie do wykonania umowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Umowa pożyczki inwestycyjnej wraz z wystawionym wekslem</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>K.</xAnon>-cja e-mail wraz z załącznikami</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Wezwanie do zapłaty</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>W.</xAnon>-nie umów wraz z wezwaniem do zapłaty</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Kserokopia aktu oskarżenia ze sprawy sygn. <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Dokument wydany przez uprawniony organ. Jego autentyczność nie budzi wątpliwości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Protokół oględzin akt L.dz. D-<xAnon> (...)- (...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Dokument wydany przez uprawniony organ. Jego autentyczność nie budzi wątpliwości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>D.</xAnon>-cja bankowa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności dokumentów zgormadzonych w postępowaniu przygotowawczym oraz złożonych przez strony. Sąd nie znalazł podstaw do odmowy nadania im waloru wiarygodności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Dowód nie budzi wątpliwości. Jest to dokument urzędowy, sporządzony w sposób przewidziany prawem. Dowód ten potwierdza wcześniejszą niekaralność oskarżonego. Brak jest jakichkolwiek podstaw do jego kwestionowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Kopia aktu oskarżenia, odpis wyroku Sądu Rejonowego <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 30.10.2023 r. sygn. II K <xAnon>(...)</xAnon> wraz z uzasadnie-niem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Dowód ten ma charakter obiektywny, nie zostały zakwestionowane przez strony postępowania. Niniejsze dokumenty świadczą o tym, ze wobec oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> został wydany prawomocny wyrok skazujący.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Dokumenta-cja medyczna dot. oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Dowód ten ma charakter obiektywny. Zaświadczenie z <xAnon> Ośrodka (...)</xAnon> dowodzi, że oskarżony zgłosił się do placówki w czerwcu 2020 r., gdzie zdiagnozowano u niego objawy depresyjno-lękowe oraz brak zdolności do realnej oceny sytuacji w podejmowanych decyzjach.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Opinia sądowo-psychiatrycz-na z dnia 25.10.2022 r. dot. <xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd uwzględnił w całości opinię sądowo psychiatryczną. Została ona sporządzona zgodnie ze wskazaniami wiedzy, po zapoznaniu się z dokumentacją z akt sprawy oraz po przeprowadzeniu badania oskarżonego. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wniosków końcowych opinii.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">Częściowo wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za niewiarygodne, albowiem wyłącznie w zakresie, w jakim nie kwestionował zawarcia umów z pokrzywdzonymi, jego twierdzenia znajdowały potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Pozostałe twierdzenia o przyczynach niewywiązania się z zawartych umów stanowiły w opinii Sądu wyłącznie przyjętą linię obrony, która nie mogła odnieść pożądanego skutku. Oskarżony wskazywał, iż w momencie zawierania umów miał zamiar wywiązać się z każdej z nich, zaś jego celem nie było wprowadzanie w błąd kontrahentów. <xAnon>M. M. (1)</xAnon> wyjaśniał, że przyczyną braku zwrotu pieniędzy była pandemia i utrata płynności finansowej, spowodowana czynnikami losowymi i niepowodzeniami w innych inwestycjach, min. organizacji wyjazdu na Maltę dla firm, gdzie zawiódł dostawca skuterów wodnych, co skutkowało zerwaniem kolejnych kontraktów na podobne wyjazdy. Dodatkowo wskazywał, iż sam padł ofiarą przestępstw popełnianych na jego szkodę, gdyż został oszukany przez <xAnon>I. S.</xAnon>. Nadto <xAnon>M. M. (1)</xAnon> wskazywał na problemy z Nadzorem Budowlanym, który decyzją z dnia 16 sierpnia 2021 r. zakazał użytkowania lokalu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon>, problemami z ekipą budowlaną, rozbiciem przez pracownika samochodu należącego do prowadzonej przez niego wypożyczalni. Oskarżony stwierdził, że nie jest w stanie odpowiedzieć na pytanie, dlaczego nie zawiadomił pokrzywdzonych o zmianie adresu, który widniał na umowie, nie jest w stanie powiedzieć, dlaczego nie zabezpieczył hipoteką umowy zawartej z <xAnon>J. P.</xAnon>, nie jest w stanie odpowiedzieć, dlaczego w rejestrze działalności gospodarczej był wskazany nieprawidłowy adres, być może on był pobrany z jakiegoś systemu, nie jest w stanie również powiedzieć, dlaczego firma, która zawarła z <xAnon>K. K. (1)</xAnon> umowę nie potwierdziła jego umocowania do jej reprezentowania. Jednocześnie oskarżony stwierdził, że jest w stanie spłacić pokrzywdzonych z pracy, którą wykonuje obecnie, ma zawarte dwa kontrakty na remont nieruchomości. Oskarżony wyjaśnił, że w ostatnim roku spłacił wielu wierzycieli, robi to po kolei, spłacił 85 000 zł firmie <xAnon>(...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>L.</xAnon>, wobec <xAnon>M. B.</xAnon> i <xAnon>S. B.</xAnon> spłacił kwotę 75 000 zł, następnie wobec <xAnon>K. K. (3)</xAnon> spłacił kwotę 85 000 złotych, wobec <xAnon>A. Z.</xAnon> kwotę 70 000, <xAnon>M. K.</xAnon> kwotę prawie 70 000 zł, <xAnon>M. Ś.</xAnon> kwotę 140 000 złotych, była jeszcze jedna osoba, ale nie pamięta jej nazwiska.</xText> <xText>Sąd odmówił przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> w zakresie, w jakim twierdził, iż jego zamiarem nie było doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzonych <xAnon>K. L.</xAnon>, <xAnon>K. K. (1)</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>. Przeczy temu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który wskazuje, że miał on pełną świadomość, iż zaciąga zobowiązanie wobec pokrzywdzonych w sytuacji braku płynności finansowej, czego konsekwencją musi być brak zaspokojenia roszczeń wierzycieli z tytułu realizacji zawartych umów. Do braku tej płynności przyznał się między słowami oskarżony, jednakże próbował brak płatności na rzecz pokrzywdzonych tłumaczyć niezależnymi od siebie okolicznościami. Należy jednak zauważyć, ze w chwili zaciągania zobowiązań wobec pokrzywdzonych, oskarżony był już zadłużony u innych osób i środki finansowe pozyskane od pokrzywdzonych przeznaczał na spłatę wcześniejszych długów. W opinii Sądu wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> stanowią jedynie wyraz przyjętej prze niego linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText>Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie daje podstawę ku przypisaniu oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> sprawstwa występków oszustwa dotyczącego mienia znacznej wartości z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink> na szkodę pokrzywdzonych <xAnon>K. K. (1)</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon> (pkt I i III części wstępnej wyroku) oraz występków oszustwa z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> na szkodę pokrzywdzonych <xAnon>K. K. (1)</xAnon>, <xAnon>J. P.</xAnon> i <xAnon>K. L.</xAnon> (pkt II, IV i V części wstępnej wyroku).</xText> <xText>Przepis <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> penalizuje zachowanie polegające na dokonaniu niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego, przy czym rozporządzenie to musi być podjęte w następstwie wprowadzenia w błąd, wyzyskania błędu lub wyzyskania niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania przez sprawcę i musi mieć na celu osiągnięcie przez niego korzyści majątkowej. Występek oszustwa określony w <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, podejmując zachowanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Takie ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem wynikowym (wyrok SN z dnia 14.01.2004 r., IV KK 192/03 LEX nr 84458). Charakterystyczny dla strony podmiotowej przestępstwa oszustwa zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć użyć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia przy realizowaniu każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa (wyrok SN z dnia 14.01.2004 r., IV KK 192/03 LEX nr 84458).</xText> <xText>Oczywistym jest, iż samo nie wywiązanie się z zobowiązania cywilnoprawnego, nie może dać podstawy do przypisania odpowiedzialności karnej za oszustwo, w sytuacji, gdy brak jest dowodów, które wskazywałyby na istnienie pierwotnego zamiaru oszukańczego sprawcy, a takowy – zdaniem Sądu – we wszystkich przypadkach przyświecał oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> już w chwili podpisywania poszczególnych umów z osobami pokrzywdzonymi w sprawie. Na gruncie wskazanego wyżej przepisu ochronie podlega mienie rozumiane jako ogół praw majątkowych związanych z danym podmiotem - <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19460570319" xTitle="Dekret z dnia 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe" xAddress="Dz. U. z 1946 r. Nr 57, poz. 319">prawa rzeczowe</xLexLink>, obligacyjne, a także wierzytelności. Dla spełnienia znamion strony podmiotowej niezbędne jest ustalenie, że sprawca już w chwili podpisywania umowy miał świadomość nie tylko niemożności dokonania płatności w ogóle, ale też niemożności uczynienia tego w terminach uzgodnionych ze stroną umowy i w rezultacie doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Wskazać należy, że z zeznań świadków wynika jednoznacznie, że oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> względem pokrzywdzonych <xAnon>J. P.</xAnon>, <xAnon>K. K. (1)</xAnon> i <xAnon>K. L.</xAnon> kreował się na rzutkiego, posażnego biznesmena zważywszy na rodzaj prowadzonej działalności, krąg znajomości, biuro, co nijak miało się do jego rzeczywistej sytuacji majątkowej, w jakiej się znajdował i co skutecznie zdołało wywołać fałszywe wyobrażenie o jego kondycji finansowej. Warto podkreślić, iż dla bytu oszustwa irrelewantne jest, czy pokrzywdzony mógł sprawdzić prawdziwość twierdzeń sprawcy, czy mógł wykryć błąd przy dołożeniu znikomej nawet staranności. Nie idzie bowiem o sposób wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd, ale o jego pozostawanie w błędzie (wyrok SA w Rzeszowie z dnia 19.03.2015 r., II AKa 13/15). Wprowadzenie w błąd jako znamię czynności wykonawczej oszustwa polega bowiem na doprowadzeniu do rozbieżności między obiektywną rzeczywistością, a wyobrażeniem o niej lub jej odbiorem w świadomości pokrzywdzonego. Wprowadzenie w błąd wykonane w ramach czynu zabronionego z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> musi poprzedzać rozporządzenie mieniem (wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2013 r. IV KK 355/12, LEX nr 1297687).</xText> <xText>W orzecznictwie wskazywano, że o ile dla ustalenia oszukańczego zamiaru sprawcy wyłudzenia liczą się tylko zaszłości z czasu popełnienia przestępstwa, to zdarzenia późniejsze mogą być pomocne w dokonaniu ustaleń co do zamiaru. Praktyka sądowa, a więc i zasady doświadczenia życiowego, uczą, że w razie oszukańczego zamiaru podmiot jest aktywny przed zawarciem umowy, chcąc wzbudzić zaufanie drugiej strony kontraktu, natomiast po uzyskaniu korzyści majątkowej zrywa te kontakty, a wręcz uniemożliwia je (wyrok SA w Krakowie z dnia 7 maja 2015 r., II AKa 79/15, KZS 2015/7 – 8/56)<xBx> .</xBx> Dokładnie taki sposób zachowania prezentował oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> - w okresie poprzedzającym zawarcie umowy wykazywał znaczną aktywność, akceptując bez zastrzeżeń jej warunki, po efekt końcowy, wręcz nalegając na szybką realizację, by po uzyskaniu korzyści majątkowej od pokrzywdzonych w postaci środków finansowych unikać kontaktu lub go utrudniać przez kilka miesięcy, znajdując szereg niemających pokrycia w rzeczywistości wymówek, zwlekając z wypłatą, wreszcie doprowadzając do zawierania aneksów do umów lub umów kolejnych ze zdesperowanymi pokrzywdzonymi za wszelką ceną próbującymi odzyskać przekazane oskarżonemu pieniądze. W trakcie postępowania zabezpieczono obszerny materiał dowodowy w postaci dokumentacji – zawieranych z pokrzywdzonymi umów inwestycyjnych i pożyczek, co w wystarczający sposób pozwoliło ustalić stan faktyczny, a w powiązaniu z pozostałymi dowodami ustalić niebudzące wątpliwości sprawstwo oskarżonego. Wskazać należy, iż w żadnej z umów pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi nie ma mowy o ich świadomości i wzięciu przez nich odpowiedzialności za ewentualne ryzyko niepowodzenia inwestycji. Zeznania pokrzywdzonych miały niewątpliwie kluczowy charakter w sprawie, wszyscy zbieżnie zeznawali na okoliczności zawierania z oskarżonym <xAnon>M. M. (1)</xAnon> poszczególnych umów. Składane zeznania nie były jednak wynikiem chęci rzucenia nieuzasadnionego podejrzenia na oskarżonego, lecz rzetelnego opisania wszystkich znanych im okoliczności, które miały lub mogły mieć znaczenie dla innych pokrzywdzonych w tej sprawie. Bez żadnych wątpliwości uznać należało, że ani łatwowierność pokrzywdzonych, ani kierowanie się w podjętych działaniach chęcią szybkiego pomnożenia swoich pieniędzy, nie wyklucza możliwości wprowadzenia ich w błąd przez oskarżonego co do swojego zamiaru i możliwości wywiązania się z podjętych zobowiązań. Dobitnym tego dowodem jest przyjęta przez oskarżonego „strategia” działania przejawiająca się w wykorzystywaniu do zaciągania kolejnych zobowiązań wobec kolejnych osób na przestrzeni ponad 4 lat i 3 miesięcy (od dnia 5 września 2014 r. do dnia 23 stycznia 2020 r.) Wskazać ponadto należy w tym miejscu, iż prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 30 października 2023 r. sygn. akt II K <xAnon>(...)</xAnon> oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> został uznany za winnego popełnionych w identyczny sposób (zawieranie umów na udział w przedsięwzięciach polegających na zarządzaniu środkami finansowymi pokrzywdzonych w celu ich inwestycji w zakup obligacji korporacyjnych związanych z nieruchomościami i ich remontami, nie mając rzeczywistego zamiaru spełnić warunków zawartej umowy pomiędzy stronami) przestępstw oszustwa na szkodę <xAnon>K. C.</xAnon> oraz <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>S. B.</xAnon> mających miejsce w okresie od 6 sierpnia 2015 r. do 22 lutego 2021 r. W opinii Sądu dowodem pozorności działania oskarżonego, który jednocześnie charakteryzował jego działalność, jest wykorzystanie w obrocie cudzych pieniędzy. Pożyczki udzielane przez potencjalnych inwestorów były traktowane przez oskarżonego jako prywatne wpływy dla niego i nie były w żaden sposób księgowane, wykazywane w dokumentach, czy też zabezpieczane. Stwierdzenie dotyczące świadomości pokrzywdzonych, co do niemożności uzyskania wskazanego w umowach zysku nie stanowi ustalenia faktycznego, warunkującego i limitującego odpowiedzialność karną oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, bowiem kwestia proporcji zysku nie stanowi znamienia przestępstwa oszustwa z <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 k.k.</xLexLink>, którego głównym elementem jest wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego, a w taki w tej sprawie bez jakiejkolwiek wątpliwości wprowadzeni zostali wszyscy pokrzywdzeni. Pojęcie „niekorzystnego rozporządzenia mieniem” ma szeroki zakres znaczeniowy i może obejmować rzeczywisty uszczerbek w majątku poszkodowanego, a także utracone korzyści, ale również może sprowadzać się do sytuacji, w której interesy majątkowe pokrzywdzonego ulegają pogorszeniu, mimo iż nie doszło do powstania po stronie rozporządzającego szkody majątkowej. Niekorzystne rozporządzenie mieniem to pojęcie szersze od terminów „szkoda” i „strata” czy „brak zysku” (zob. wyrok SA w Łodzi z 29.01.2001r., II AKa 74/01, Prok. i Pr. 2002, Nr 10, poz. 16). Powstanie szkody w mieniu nie jest warunkiem koniecznym uznania rozporządzenia mieniem za „niekorzystne” (por. postanowienie SN z 27.06. 2001 r., V KKN 96/99, LEX nr 51672). Wystarczy zatem wykazać, że stan majątkowy pokrzywdzonego uległ pogorszeniu, na przykład przez przesunięcie terminów spłaty długu, pogorszenie szans właściciela na odzyskanie należności, czy niezgodne z umową wpisanie go do hipoteki na gorszym miejscu, wreszcie na niekorzystnym lub niepełnowartościowym zabezpieczeniu spłaty długu (wyrok SN z 26.02.1998 r., IV KKN 351/97, KZS 1999, Nr 1, poz. 10). Dla oceny, czy rozporządzenie mieniem było niekorzystne, istotne jest jedynie to, czy w jego wyniku doszło do ogólnego pogorszenia sytuacji majątkowej pokrzywdzonego, w tym m.in. do umniejszenia szans na zaspokojenie jego roszczeń w przyszłości, lub do zwiększenia ryzyka po stronie pokrzywdzonego (por. wyrok SN z 30.08.2000 r., V KKN 267/00, OSP 2001, Nr 3, poz. 51; wyrok SN z 28.06.2000 r., III KKN 86/98, OSP 2001, Nr 1, poz. 10). Działalność oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> należałoby określić jako przedstawianie przez niego fikcyjnych sukcesów i obiecywaniu rzekomych zysków z zainwestowanych przez pokrzywdzonych pieniędzy, co sprawiło, że oskarżony stworzył swoista piramidę finansową. Bez żadnych wątpliwości ustalono, że środki wpłacane przez jednych pokrzywdzonych z przeznaczeniem na owe nieistniejące inwestycje były następnie przez oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> przekazywane innym pokrzywdzonym w celu spłaty zaciągniętych długów. Oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, wbrew umowom o udział w przedsięwzięciu inwestycyjnym i umowom pożyczki zawieranymi z poszczególnymi pokrzywdzonymi, wypełnił znamiona oszustwa - było to działanie zaplanowane i celowe, a także obliczone na podjęcie takich działań, które w efekcie miały skutkować uzyskiwaniem przez oskarżonego środków finansowych. W opinii Sądu oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> swoim działaniem i oszukańczymi przedsięwzięciami zmierzał bezpośrednio do wypełnienia znamion oszustwa, od początku posiadał faktyczną wiedzę o pozorności umów, fikcyjnym oświadczeniu w przedmiocie zobowiązania do zwrotu pożyczonych pieniędzy, rzekomym bezpieczeństwie nieistniejących inwestycji, oraz swojej krytycznej sytuacji finansowej – oskarżony był faktycznie niewypłacalny i zaciągając zobowiązania, miał pełną świadomość, iż nie będzie w stanie wywiązać się z umów o udział w przedsięwzięciu i umów pożyczek, zawieranych z kolejnymi pokrzywdzonymi. Przestępstwo oszustwa stypizowane w przepisie <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych, zachowanie sprawcy jest ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując działanie musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem ewentualnym. Zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion (L. Gardocki, Prawo karne, Warszawa 2002 r., s. 306; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2009 r., III KK 245/08, Prok. i Pr. – wkł. 2009/6/15; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2007 r., III KK 327/06 OSNwSK 2007/1/1498). Z powyższego wynika, że dla bytu przestępstwa oszustwa jest obojętne, czy pokrzywdzeni mogli lub powinni byli sprawdzić prawdziwość twierdzeń sprawcy, nie jest nawet istotne, że mogli wykryć błąd przy dołożeniu znikomej nawet staranności; podobnie bezkrytyczność i łatwowierność pokrzywdzonych nie wyłącza karygodności wprowadzenia w błąd (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 20 października 2011 r., II AKa 145/11, KZS 2011/12/31; T. Oczkowski: op. cit.s. 135). Przestępstwo oszustwa, zaliczane do przestępstw umyślnych, powoduje, iż jego istotą jest nakierowanie na określony cel, którym było w niniejszej sprawie osiągnięcie korzyści majątkowej. Działanie oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> z zamiarem bezpośrednim, nie budzi najmniejszej wątpliwości Sądu i zachodzą wystarczające podstawy do przypisania oskarżonemu zamiaru bezpośredniego kierunkowego, tak co do celów działania jak i używanych środków. W sprawie niewątpliwe jest, że wskazane w akcie oskarżenia osoby fizyczne zostały przez oskarżonego doprowadzone do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, co wynikało z niewywiązania się oskarżonego z poszczególnych zobowiązań. W doktrynie i orzecznictwie występuje zgodne stanowisko, że sam fakt zadłużenia nie może decydować o zamiarze wyłudzenia, a dopiero powiązanie różnych okoliczności związanych z zawieraniem umów może pozwolić na wyprowadzenie wniosków o zamiarze oskarżonego (zob. np. A. Marek. Komentarz do art. 286 Kodeksu karnego, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1997 r., II KKN 64/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 29 kwietnia 1999 r., II AKa 48/99, Biul. Prok. Apel. 1999 r., nr 8). Bez żadnych wątpliwości stwierdzić należało, że każde z zachowań będących przedmiotem postępowania, a przypisanych oskarżonemu polegało na tym, że oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> nie wywiązał się z danego zobowiązania w całości lub w części. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że oskarżony zawierając kolejne umowy, nie spłacając wcześniejszych zobowiązań, nie był w zwłoce cywilnej, uzasadnionej jakimkolwiek okolicznościami od siebie niezależnymi, a działał w zamiarze bezpośrednim (kierunkowym), wymaganym dla przestępstwa oszustwa. Kwestię analizy zamiaru oskarżonego, w niniejszej sprawie można przeprowadzić na kilku płaszczyznach: wstępnej (działania podejmowane przed popełnieniem czynu, kształtowanie błędnego obrazu personalnego oskarżonego, sposób pozyskiwania pieniędzy i jego zachowanie w przypadku ubiegania się pokrzywdzonych o zwrot gotówki), działania oskarżonego (treść umów o udział w przedsięwzięciu i umów pożyczek, problem ich iluzorycznych zabezpieczeń, brak rzeczywistej możliwości wywiązania się z umów). Wprowadzenie w błąd jako znamię czynności wykonawczej oszustwa polega na doprowadzeniu do rozbieżności między obiektywną rzeczywistością a wyobrażeniem o niej lub jej odbiorem w świadomości pokrzywdzonego. Wprowadzenie w błąd wykonane w ramach czynu zabronionego z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> musi poprzedzać rozporządzenie mieniem (wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2013 r. IV KK 355/12, LEX nr 1297687), tak jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie w odniesieniu do pokrzywdzonych <xAnon>K. K. (1)</xAnon>, <xAnon>K. L.</xAnon> i <xAnon>J. P.</xAnon>. Kształtowanie stanu pozostawania w błędzie pokrzywdzonych miało miejsce również w zakresie kreowania postaci oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> jako zręcznego inwestora, którym w rzeczywistości nie był. Bezsprzecznie, jak wynika z zeznań świadków, oskarżony wielokrotnie wskazywał, że zajmuje się inwestycjami i osiąga w tej branży sukcesy. W większości przypadków oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> bezpośrednio nawiązywał relacje osobiste z pokrzywdzonymi, pozyskując ich głównie wśród znajomych. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że oskarżony osobiście wykształcił nieprawdziwy obraz własnej osoby, w celu uzyskania jak największego zainteresowania. W sytuacji, w której pokrzywdzeni wpłacali oskarżonemu kwoty pieniężne, chociażby posiadali błędne przeświadczenie co do jego możliwości finansowych, jego obowiązkiem było wyprowadzenie ich z tego błędu, czego w żadnej mierze nie dowiódł, zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym. Zgodnie z linią orzeczniczą „pochód przestępstwa oszustwa, a więc chronologiczne zakończenie czynności sprawczych następuje w momencie, kiedy wprowadzony w błąd pokrzywdzony dokonuje niekorzystnego dla siebie rozporządzenia mieniem” ( wyrok SA w Katowicach z 21.05.2015 r., II AKa 135/15. LEX nr 1745767), w przedmiotowej sprawie zaktualizował się on zatem w momencie zawierania przez pokrzywdzonych umów dotyczących środków finansowych pokrzywdzonych, których <xAnon>M. M. (1)</xAnon> nie zamierzał, a co więcej, z uwagi na ustalony stan majątkowy, nie miał możliwości zwrócić. Oskarżony będąc już bardzo zadłużony u innych osób, zaciągał kolejne wysokie zobowiązania pieniężne, nie mając zamiaru ani możliwości się z nich wywiązać. Każdorazowe deklaracje zwrotu pożyczonych sum, podnoszone we wszystkich wyjaśnieniach oskarżonego nie znalazły potwierdzenia w żadnym przekonującym dowodzie na to, że pozorne umowy inwestycyjne i kontrakty pożyczki były chociażby hipotetycznie realne do wykonania. Nie uzyskano ponadto w sprawie najmniejszego chociażby dowodu, który pozwoliłby ustalić, że oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> podjął działania, którymi wyprowadziłby z błędu osoby pokrzywdzone przekazujące mu pieniądze. W działalności oskarżonego, fundamentalne znaczenie, jednoznacznie wykazujące zamiar jego działania, ukazuje sposób uzyskiwania pieniędzy – zawierane umowy inwestycyjne i umowy pożyczki. W opinii Sądu, te pozorne umowy, z uwagi na niemożność finansową ich zwrócenia, w istocie stanowiły bezpowrotne umowy przekazania pieniędzy na rzecz oskarżonego. Pozorność tychże umów wynikała po pierwsze ze złej sytuacji finansowej oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, po drugie z pozornego sposobu zabezpieczenia tychże umów, w postaci umowy weksli lub obietnic zabezpieczenia hipotecznego na nieruchomościach. Bezsprzecznie okolicznością wprowadzającą w błąd pożyczkodawców były postanowienia umów, w których oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> zobowiązywał się do uiszczania odsetek w przypadku zwłoki, znacznie przekraczających jakiejkolwiek inne przy tego typu transakcjach, co kreowało pożyczkodawcom błąd, co do ewentualnej rentowności umowy na wypadek zwłoki. Zamiar bezpośredni oskarżonego, uwidacznia się również w kształtowaniu przez niego terminu zwrotu pożyczek, który każdorazowo, bez względu na kwotę uzyskiwanych pieniędzy był stosunkowo krótki. Zgodnie z utrwalonym poglądem doktryny, wprowadzenie w błąd nie zawsze musi się wiązać z użyciem szczególnego podstępu lub być przejawem szczególnego sprytu ze strony sprawcy (często rodzaj zabiegów zmierzających do osiągnięcia takiego skutku warunkowany jest charakterem oszustwa oraz czujnością ofiary). Za wprowadzenie w błąd uznaje się każde działanie sprawcy, które może powodować błędną ocenę rzeczywistości przez adresata podstępnych zabiegów i w konsekwencji doprowadzić go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Powyższe okoliczności i ich analiza jednoznacznie pozwala stwierdzić działanie oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> z zamiarem bezpośrednim kierunkowym. Warto jednocześnie wskazać, że podstawowym kryterium rozgraniczenia oszustwa od niewywiązania się ze zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym jest wykazanie, że w chwili zawierania umowy sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, to jest dążył do uzyskania świadczenia poprzez wprowadzenie w błąd lub wyzyskanie błędu co do okoliczności mających znaczenie dla zawarcia umowy, a w sytuacji, w której kontrahent znałby rzeczywisty stan, nie zawarłaby umowy lub nie zawarłaby jej na tych warunkach, w jakich została zawarta. Sąd uznał, że w przypadku oskarżonego <xAnon>M. M. (3)</xAnon> nie zaktualizowały się przesłanki niewywiązania ze zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym z powodów omówionych wyżej, bowiem wypełnił on swoich zachowaniem znamiona oszustwa z <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 k.k.</xLexLink> Ponownie podkreślić należy, że oskarżony w żaden sposób nie informował pokrzywdzonych o ryzyku inwestycyjnym - żaden z przesłuchiwanych świadków okoliczności tej nie potwierdził, przeciwnie, wszyscy zgodnie zeznali, że w zakresie braku ryzyka uzyskiwali od oskarżonego ustne zapewnienie. Powracając do oceny wyjaśnień oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> wskazać należy, że kwestia przeznaczenia pieniędzy uzyskanych w wyniku oszustwa, ich przepływ po rozporządzeniu mieniem, ustalenie dokonywanych za ich pomocą transakcji, nie jest koniecznym warunkiem do przyjęcia, iż doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem - są to okoliczności o drugorzędnym znaczeniu i nie mogą mieć dla przypisania oskarżonemu przestępstwa oszustwa znaczenia. W opinii Sądu oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> ewidentnie wprowadził w błąd pokrzywdzonych mimo, że miał pełną świadomość (w chwili zawierania umów pożyczki i umów inwestycyjnych), że nie zrealizuje zaciągniętych wobec nich zobowiązań. Przez owo podstępne zachowanie oskarżony doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, zaś „ niekorzystność” ta wynikała z przyczyn, o których była uprzednio mowa. Wszystkie zaś zdarzenia późniejsze, na które powoływał się oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> w złożonych w trakcie rozprawy przed Sądem wyjaśnieniach, nie mogą mieć wpływu na ocenę zamiaru sprawcy w czasie popełnienia przypisanych mu przestępstw.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText>Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText>Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText>Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText>Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">I, II, III, IV, V</xText> <xText xALIGNx="left">VI</xText> <xText xALIGNx="left">VII</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Analizując kwestię winy oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> Sąd stwierdził, że spełnił on kryteria podmiotowe, niezbędne do przypisania mu sprawstwa czynów zabronionych i jednocześnie nie zachodzi w jego przypadku jakakolwiek okoliczność wyłączająca winę. W szczególności oskarżony nie działał w stanie wyłączającym możliwość rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem, co potwierdzili biegli psychiatrzy w wydanym na potrzeby postępowania sądowego orzeczeniu sądowo – psychiatrycznym. W opinii Sądu stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego opisanego w części wstępnej wyroku jest znaczny.</xText> <xText>Sąd wymierzył zatem oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> następujące kary:</xText> <xText>- za czyn opisany w pkt I części wstępnej wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> karę 1 roku pozbawienia wolności,</xText> <xText>- za czyn opisany w pkt II części wstępnej wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> karę 7 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>- za czyn opisany w pkt III części wstępnej wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> karę 1 roku pozbawienia wolności,</xText> <xText>- za czyn opisany w pkt IV części wstępnej wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> karę 7 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>- za czyn opisany w pkt V części wstępnej wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>W ocenie Sądu orzeczone wobec oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> kary jednostkowe pozbawienia wolności są współmierne do stopnia winy oraz uwzględniają stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów przestępnych. Zdaniem Sądu rodzaj i wymiar tych kar odpowiada pozostałym dyrektywom wymiaru kary, w szczególności dyrektywie prewencji indywidualnej, ogólnej oraz uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Należy bowiem stanowczo napiętnować bardzo często popełniane przestępstwa oszustwa metodą nadużywania zaufania, jaką pokrzywdzeni obdarzają sprawców zapewniających ich o swojej rzetelności, kreując się na osoby doświadczone i biegłe w inwestowaniu powierzonych im środków finansowych. Oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> w rezultacie swojego działania doprowadził do utraty przez osoby pokrzywdzone oszczędności całego życia. Reakcja organów wymiaru sprawiedliwości winna być w takiej sytuacji zdecydowana, aby zarówno w świadomości oskarżonego, jak i społeczeństwa wypracować przekonanie, że takie postępowanie spotykać się będzie z surową reakcją karną. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił fakt, że oskarżony był już uprzednio karany za przestępstwa podobne, a nadto wysokość szkody wyrządzonej tymi przestępstwami. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił deklarację oskarżonego o zamiarze naprawienia szkód majątkowych wyrządzonych <xAnon>J. P.</xAnon>, <xAnon>K. K. (1)</xAnon> i <xAnon>K. L.</xAnon>.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 §1 kk</xLexLink> połączono oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> kary pozbawienia wolności orzeczone w punktach I – V części dyspozytywnej wyroku i wymierzono mu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu orzeczona wobec oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> kara łączna jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów, winy oskarżonego oraz spełnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara powinna osiągnąć wobec osoby sprawcy, a także zamierzenia w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Należało też dodać, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach (II AKa 154/01), iż decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma również wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. W ocenie Sądu łączna kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu spełnia powyższe warunki. Orzeczona kara ma skłonić oskarżonego do zmiany postępowania i przestrzegania porządku prawnego. W ramach prewencji ogólnej wymierzona kara łączna będzie w ocenie Sądu utwierdzać w świadomości społecznej przekonanie o obowiązywaniu normy prawnej i dawać gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości. Ponadto orzeczona wobec oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> kara łączna ma działać odstraszająco na potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw. <xAnon> (...)</xAnon> oddziaływanie kary jako jeden z celów kary jest podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Sąd nie zbagatelizował dążenia oskarżonego do zwrotu należności pokrzywdzonym, lecz zważył je łącznie z okolicznościami obciążającymi oskarżonego, w związku z czym wymierzona kara łączna pozbawienia wolności stanowi karę sprawiedliwą. Nie może ujść uwadze stosunkowo długi czas przestępczej działalności oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> (ponad 5 lat), rozmiar wyrządzonej szkody, czy też brak jej naprawienia, bądź kwestia inwestowania uzyskanych w wyniku przestępstwa pieniędzy na sobie znane, cele prywatne. Okoliczności szczególne, które mogłyby hipotetycznie przemawiać za wymiarem niższej kary, to zasadniczo okoliczności łagodzące: zwykłe bądź nietypowe, nadzwyczajne, rzadko spotykane i ich łączna ocena (vide J. Lachowski, Objaśnienia do art. 69 Kodeksu karnego [w:] M. Królikowski [red.], R. Zawłocki [red.], Kodeks karny. Część ogólna. Tom II. Komentarz do art. 32- 116, Warszawa 2011, Legalis). W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu <xAnon>M. M. (1)</xAnon> kara łączna jest współmierna w stosunku do społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów i spełnia zadanie społecznego oddziaływania oraz cele szczególno-prewencyjne, jest wynikiem oceny okoliczności przedmiotowych i podmiotowych sprawy oraz danych osobopoznawczych oskarżonego i jako spełniająca wymogi zakreślone dyrektywami przepisu <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> stanowi karę prawidłowo wyważoną. Bez wątpienia w niniejszej sprawie występuje przewaga okoliczności obciążających oskarżonego, w tym w szczególności wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, na który składały się znaczne kwoty wyłudzonych pieniędzy, wysoce zorganizowany sposób popełnienia tych przestępstw, obliczony na osiągnięcie dużego zysku (z czego oskarżony w pełni zdawał sobie sprawę) oraz działanie oskarżonego z niskich pobudek. Stopień winy oskarżonego jest wysoki, wykorzystywanie ludzi z kręgu znajomych i przyjaciół nierozumiejących podejmowanych czynności o ogromnych majątkowych konsekwencjach, zasługuje na całkowitą dezaprobatę. Kształtując orzeczenie o karze Sąd uwzględnił także i okoliczności osobiste w sprawie tj. sytuacje rodzinną oskarżonego, jak i jego przyznanie się do uzyskania kwot wskazanych w akcie oskarżenia. Stąd też kara łączna wymierzona oskarżonemu w części VI części dyspozytywnej wyroku została wymierzona na zasadzie asperacji – częściowej absorpcji i częściowej kumulacji<xIx>. </xIx>W ocenie Sądu, popełnienie przez oskarżonego kolejnych przestępstw dowodzi o nasilaniu się u niego skłonności do lekceważenia porządku prawnego i świadczy o jego demoralizacji oraz braku skuteczności dotychczas stosowanych środków reakcji karnej, w tym środków probacyjnych. W takim przypadku realne oddziaływanie wychowawcze ograniczyć się może do wymiaru kary, która swoją dolegliwością winna uświadomić mu stopień naganności popełnionych przez niego czynów oraz fakt obowiązywania określonych wartości społecznych. Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd uznał, iż kara łączna 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu pozwoli na efektywne oddziaływanie prewencyjne i da mu szansę wyrobienia w nim pożądanej przez prawo postawy ukierunkowanej na przestrzeganie porządku prawnego.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> orzeczono wobec oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami biorąc pod uwagę dokonane przez niego do chwili wyrokowania wpłaty na rzecz pokrzywdzonych poprzez zapłatę na rzecz <xAnon>K. K. (1)</xAnon> kwoty 225 300,00 zł, <xAnon>J. P.</xAnon> kwoty 254 305,00 zł oraz <xAnon>K. L.</xAnon> kwoty 113 304,21 zł. W razie skazania Sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Na gruncie niniejszej sprawy konieczne było orzeczenie zobowiązania oskarżonego do naprawienia szkody, która nie została naprawiona i dlatego Sąd orzekł o tym w punkcie VII wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">VIII</xText> <xText xALIGNx="left">IX</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Na zasadzie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 5, ust 7 oraz § 17 pkt 1 i 2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie orzeczono wobec oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> zwrot kosztów zastępstwa procesowego z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika poprzez zapłatę na rzecz oskarżycieli posiłkowych <xAnon>K. K. (1)</xAnon>, <xAnon>J. P.</xAnon> i <xAnon>K. L.</xAnon> kwot po 3 480 zł powiększone o 23 % podatku VAT.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 §1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> zwolniono oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty w sprawie. Sąd uznał, iż ponoszenie przez oskarżonego ww. kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również z uwagi na orzeczony wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wobec pokrzywdzonych uznając, iż przemawiają za tym względy słuszności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Magdalena Bielecka

Patrycja Świtoń

Katarzyna Hołowaty

Patrycja Świtoń

Sygn. akt III K 131/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy(...)w III Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSO Magdalena Bielecka Protokolant: Katarzyna Hołowaty przy udziale Prokuratora Adama Pilarskiego po rozpoznaniu w dniach 5 września 2023 r., 26 października 2023 r., 13 grudnia 2023 r. 13 lutego 2024 r., 09 kwietnia 2024 r., 08 października 2024 r., 28 października 2024 r., 08 listopada 2024 r., sprawy M. M. (1)((...)) s.G.iE.z d.K. ur. (...)wŚ. PESEL (...) oskarżonego o to, że: I. w okresie od 11 września 2015 r. do 1 października 2018 r. weW., działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemK. K. (1)w łącznej kwocie 220.000,00 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej, nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy, przy czym kwota ta stanowi mienie znacznej wartości tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 kkw zw. zart. 294 § 1 kk II. w dniu 5 grudnia 2016 r. weW., działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemK. K. (1)w kwocie 50.000,00 zł poprzez podanie się za osobę uprawnioną do reprezentowania podmiotu(...) Sp. z o.o., podczas gdy nie miał takiego umocowania zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej, nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 kk III. w okresie od dnia 16 maja 2018 r. do dnia 23 lipca 2019 r. weW., działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemJ. P.w kwocie 250.000,00 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy, przy czym kwota ta stanowi mienie znacznej wartości tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 kkw zw. zart. 294 § 1 kk IV. w dniu 23 stycznia 2020 r. weW., działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemJ. P.w wysokości 25.000,00 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej, nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 kk V. w okresie od dnia 5 września 2014 r. do dnia 26 listopada 2014 r. weW., działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągniecia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemK. L.w kwocie 146.009,21 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy tj. o przestępstwo zart. 286 § 1 kk stosując, na podstawieart. 4 § 1 k.k., przepisyKodeksu Karnegow brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją wprowadzoną z dniem 24 czerwca 2020 r., I oskarżonegoM. M. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku i za to na podstawieart. 294 § 1 kkw zw. zart. 286 § 1 kkwymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, II oskarżonegoM. M. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku i za to na podstawieart. 286 § 1 kkwymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności, III oskarżonegoM. M. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku i za to na podstawieart. 294 § 1 kkw zw. zart. 286 § 1 kkwymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, IV oskarżonegoM. M. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku i za to na podstawieart. 286 § 1 kkwymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności, V oskarżonegoM. M. (1)uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku i za to na podstawieart. 286 § 1 kkwymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, VI na podstawieart. 85 § 1 kkiart. 86 §1 kkłączy oskarżonemuM. M. (1)kary pozbawienia wolności orzeczone w punktach I – V części dyspozytywnej wyroku i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, VII na podstawieart. 46 § 1 k.k.orzeka wobec oskarżonegoM. M. (1)obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami opisanymi w punktach I-V części wstępnej wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: -K. K. (1)kwoty 225 300,00 zł (dwieście dwadzieścia pięć tysięcy trzysta złotych), -J. P.kwoty 254 305,00 zł, (dwieście pięćdziesiąt cztery tysiące trzysta pięć złotych), -K. L.kwoty 113 304,21 zł (sto trzynaście tysięcy trzysta cztery złote 21/100); VIII na zasadzieart. 627 k.p.k.w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 5, ust 7 oraz § 17 pkt 1 i 2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie orzeka wobec oskarżonegoM. M. (1)zwrot kosztów zastępstwa procesowego z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika poprzez zapłatę na rzecz oskarżycieli posiłkowychK. K. (1),J. P.iK. L.kwot po 3 480 zł (trzy tysiące czterysta osiemdziesiąt złotych) powiększone o 23 % podatku VAT; IX na podstawieart. 624 §1 kpkiart. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnychzwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty w sprawie. UZASADNIENIE Sąd Okręgowy(...)III Wydział Karny Sygnatura akt III K 131/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. USTALENIE FAKTÓW Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1. M. M. (1) I. w okresie od 11 września 2015 r. do 1 października 2018 r. weW., działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemK. K. (1)w łącznej kwocie 220.000,00 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej, nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy, przy czym kwota ta stanowi mienie znacznej wartości, II. w dniu 5 grudnia 2016 r. weW., działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemK. K. (1)w kwocie 50.000,00 zł poprzez podanie się za osobę uprawnioną do reprezentowania podmiotu(...) Sp. z o.o., podczas gdy nie miał takiego umocowania zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej, nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy, III. w okresie od dnia 16 maja 2018 r. do dnia 23 lipca 2019 r. weW., działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemJ. P.w kwocie 250.000,00 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy, przy czym kwota ta stanowi mienie znacznej wartości, IV. w dniu 23 stycznia 2020 r. weW., działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemJ. P.w wysokości 25.000,00 zł poprzez zawarcie umowy pożyczki inwestycyjnej, nie mając zamiaru spełnienia warunków umowy. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty 1. PokrzywdzonaK. L., chcąc zainwestować posiadane środki pieniężne, szukała doradcy finansowego w celu ich korzystnego ulokowania. W 2013 r. od znajomego z siłowni otrzymała kontakt doM. M. (1). Oskarżony wzbudził zaufanie pokrzywdzonej, twierdził, że reprezentuje duże firmy, sprawiał wrażenie osoby kompetentnej, kontaktowej, potrafiącej rozmawiać merytorycznie o pieniądzachK. L.postanowiła zaufać pracującemu wówczas wTowarzystwie (...)jako agent ubezpieczeniowy oskarżonemuM. M. (1)i w dniu 5 września 2014 roku podpisała z oskarżonym pierwszą umowę, na mocy której udzieliła mu pożyczki w łącznej kwocie 70 000 złotych. Oferowana przez oskarżonego inwestycja, jego własnego autorstwa, miała polegać na udzieleniu mu pożyczki, z której środki miały zostać przeznaczone na różne intratne i legalne metody pomnażania pieniędzy. W dniu 26 listopada 2014 r. oskarżony zawarł zK. L.kolejną umowę pożyczki inwestycyjnej. Zgodnie z treścią umowy pokrzywdzonaK. L.przekazała oskarżonemu 56 000 złotych W umowach nie wskazano, na co przeznaczone zostaną pożyczki udzielone przezK. L.. Zgodnie z powyższymi umowami, przekazane oskarżonemu środki miały być oprocentowane na 4,5% na okres od 10 września 2014 r. do 10 marca 2015 r. oraz pokrzywdzona miała otrzymać dodatkowo 50 % zysków wypracowanych powyżej 4,5%. 2. W 2015 roku pokrzywdzonaK. K. (1)dysponowała oszczędnościami w kwocie 120 000 zł. Zachęcona słowami swojej koleżanki, pokrzywdzonejK. L., udzieliła w dniu 11 września2015 roku pożyczki inwestycyjnej oskarżonemuM. M. (1)w kwocie 120 000 zł. W umowie zawarto zapis, że „pożyczka zostanie spłacona w całości w terminie do dnia 14.09.2016r.”. Oskarżony jako „pożyczkobiorca” miał zapłacić pokrzywdzonej jako „pożyczkodawcy” wynagrodzenie, na które miały składać się odsetki od zaciągniętej pożyczki. W dniu 14 października 2016 r. pokrzywdzonaK. K. (1)zawarła z oskarżonymM. M. (1)aneks do umowy z dnia 11 września 2015 r., na mocy którego zasiliła inwestycję dodatkową kwotą 50 000 zł. Zwrot całej kwoty wraz z odsetkami miał nastąpić do 15 października 2018r. W dniu 01 października 2018 r. strony zawarły kolejny aneks do umowy z dnia 11 września 2015 r. na mocy którego zwiększona została przekazana „pożyczkobiorcy” kwota o 6605,90 zł. Zwrot całej pożyczki miał nastąpić do 01 października 2020 r. 3. PokrzywdzonyJ. P.poznał oskarżonegoM. M. (1)przez znajomą z pracy – pokrzywdzonąK. K. (1), która wskazała oskarżonego jako inwestora godnego polecenia. PokrzywdzonyJ. P.dysponował znaczną gotówką, którą zbierał od 2018r. - wcześniej inwestował w produkty bankowe, jednak inwestycje te w pełni go nie satysfakcjonowały. OskarżonyM. M. (1)przesłał pokrzywdzonemu ofertę pożyczki inwestycyjnej, która miała być zabezpieczona hipoteką z posiadanego majątku własnego. W dniu 16 maja 2018 r. weW.pokrzywdzonyJ. P.zawarł z oskarżonymM. M. (1)umowę udziału w przedsięwzięciu działającym podfirmą (...)z siedzibą weW.. Zgodnie z zawartą umową, pokrzywdzony przekazałM. M. (1)kwotę 250 000 zł tytułem wkładu na realizację wspólnego przedsięwzięcia. Oskarżony w ramach umowy zobowiązał się, że przekazane środki wykorzysta na przedsięwzięcie gospodarcze związane z nieruchomościami i wygenerowanie zysku dla obu stron. W umowie wskazano również, że wkład zostanieJ. P.zwrócony na konto bankowe w terminie 36 miesięcy od zawarcia umowy tj. do 17 maja 2021 r. Nadto oskarżony miał pokrzywdzonemu wypłacić zysk w wysokości nie mniejszej niż 23 175 zł. W dniu 23 stycznia 2020 r. oskarżony zawarł z pokrzywdzonymJ. P.kolejną „umowę udziału w przedsięwzięciu”. Na mocy tej umowy pokrzywdzonyJ. P.przekazał oskarżonemu 25 000 zł na realizację wspólnego przedsięwzięcia, które miało być rentowne dla obu stron. W umowie wskazano również, że wkład zostanie pokrzywdzonemuJ. P.zwrócony na konto bankowe w terminie 4 miesięcy od zawarcia umowy tj. do dnia 2 czerwca 2020r. Nadto oskarżony miał pokrzywdzonemu wypłacić udział w zysku nie mniejszy niż 8,5% + 1,00% z zysku ze sprzedaży mieszkań. Wkład wniesiony przez pokrzywdzonego miał zostać zabezpieczony wekslami w kwocie 300.000 zł i 37 500 zł. PokrzywdzonyJ. P.zorientował się, że został oszukany przez oskarżonego, gdy po zakończeniu czasu trwania umów nie otrzymał pieniędzy, które powinien odzyskać. Jednak oskarżonyM. M. (1)nadal zwodził go, szukając coraz to nowych wymówek. Nadto z wypracowanych zysków miał być finansowany(...)- program finansowy(...).(...)zerwało umowę z pokrzywdzonym wobec braku dokonywania regularnych wpłat lub wpłat w pełnej wysokości. PokrzywdzonyJ. P.złożył przeciwko oskarżonemuM. M. (1)powództwo cywilne w związku z niewywiązaniem się przez niego z powyższych umów. Pokrzywdzony otrzymał od oskarżonego jedynie 1000 zł tytułem ułamkowej wartości kapitału z drugiej umowy. W całym okresie objętym aktem oskarżenia, podczas zawierania umów z pokrzywdzonymiK. L.,K. K. (1)iJ. P.oskarżonyM. M. (1)pozostawał w krytycznej sytuacji finansowej w związku z zaciąganiem różnych zobowiązań finansowych i niewywiązywaniem się z umów pożyczek i umów inwestycyjnych zawieranych wcześniej z innymi osobami. Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego(...)z dnia 30 października 2023 r. sygn. akt(...), utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego(...)z dnia 15 października 2024 r. sygn. akt(...)oskarżonyM. M. (1)został uznany za winnego tego, że w okresie od 13 lutego 2018 roku do 20 września 2019 rokuweW., działając z góry powziętym zamiarem doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemK. C.w kwocie 65000 zł poprzez zawarcie umowy na udział w przedsięwzięciu polegającym na zarządzaniu powyższymi środkami finansowymi w celu ich inwestycji w zakup obligacji korporacyjnych związanych z nieruchomościami i ich remontami, nie mając rzeczywistego zamiaru spełnić warunków zawartej umowy między stronami oraz został uznany za winnego tego, że w okresie od 6 sierpnia 2015 roku do 22 lutego 2021 rokuweW., działając z góry powziętym zamiarem, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniemM.iS. B.w kwocie 56 310,50 zł poprzez zawarcie umowy na udział w przedsięwzięciu polegającym na zarządzaniu powyższymi środkami finansowymi w celu inwestycji w zakup obligacji korporacyjnych związanych z nieruchomościami i ich remontami, nie mając rzeczywistego zamiaru spełnić warunków zawartej umowy między stronami, tj. popełnienia czynów zart. 286 § 1 kk. W chwili zawierania umów z pokrzywdzonymiK. L.,K. K. (1)iJ. P.oskarżonyM. M. (1)z pozyskanych od nich środków finansowych spłacał swoje poprzednie zobowiązania i miał pełną świadomość, że nie będzie miał możliwości wywiązania się z umów zawieranych z wymienionymi pokrzywdzonymi. OskarżonyM. M. (1)urodził się (...)wŚ.. Legitymuje się wykształceniem średnim, nie posiada wyuczonego zawodu. Na utrzymaniu ma dwoje małoletnich dzieci. Obecnie oskarżony prowadzi własną działalność gospodarczą i osiąga z tego tytułu dochód w wysokości ok. 8.000 zł miesięcznie. W toku postępowania sądowego powzięto uzasadnione wątpliwości co stanu psychicznego oskarżonego w czasie popełnienia zarzucanych mu czynów. W wydanej na potrzeby postępowania opinii biegli sądowi z zakresu psychiatrii stwierdzili, że oskarżonyM. M. (1)nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Był leczony psychiatrycznie od 2020 r. z powodu zaburzeń depresyjno-lękowych. Według biegłych w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów oskarżony nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej lub w znacznym stopniu ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynów lub pokierowania swoim zachowaniem. – nie zachodzą warunki zart. 31 § 1 i 2 k.k.OskarżonyM. M. (1)był wcześniej karany sądownie min. za czyny zart. 286 § 1 kkpopełnione w podobny sposób jak czyny będące przedmiotem niniejszego postępowania. częściowo wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (3) k.250-254, k. 500-501v., k. 531v.-532 zeznania świadkaJ. P. k.140-142, k. 430-433 zeznania świadkaK. K. (1) k.204-205, k. 433-434 zeznania świadkaK. L. k.217-218, k. 454v.-456v. zeznania świadkaJ. M. k.196, 483v.-484v. zeznania świadkaR. W. k.482v. zeznania świadkaK. K. (2) k.498v.-500 zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa k.1-12 wydruk(...)M. M. (1) k.16 odpisy KRS k.17, k. 18 wydruk z księgi wieczystej k. 19-45 umowa udziału w przedsięwzięciu wraz z wystawionym wekslem k.46-50, k. 58-61, k. 231-232, k.234-235, k.227-228 potwierdzenia przelewów k.51, k. 62, k.74, k.75, k.76, k.77, k.78, k.111, k.112, k. 113, k.114, k. 115, k. 120, k. 229, k. 230, k. 233, k. 236, k.237 wezwanie do wykonania umowy k.52-53 ostateczne wezwanie do wykonania umowy k.56-57 postanowienie Komornika Sądowego przy(...)sygn.(...) k.63 umowa pożyczki inwestycyjnej wraz z wystawionym wekslem k.64-73, k. 99-104, k. 105-110, k. 208-209v. korespondencja e-mail wraz z załącznikami k.79, k.95, k.116-119, k.147-148 wezwanie do zapłaty k.80-81, k.82-83, k. 84-85, k. 86-87, k. 88-89, k.90-91, k. 92-93, k. 96-98, k.212, k.215 wypowiedzenie umów wraz z wezwaniem do zapłaty k.121-122, k.124-125 kserokopia aktu oskarżenia ze sprawy sygn.(...) k.140-143 protokół oględzin akt L.dz. D-(...)- (...),(...) k.148-197 dane o karalności k.278 dokumentacja bankowa k.289-298, k. 300-340, k. 348-360, k.449-451 kopia aktu oskarżenia, wyroku Sądu Rejonowego(...)z dnia 30.10.2023r. sygn.. II K(...)wraz z uzasadnieniami k.471-474, k. 475-476, k. 489-495 dokumentacja medyczna dot. oskarżonego k.518 Opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 25.10.2022 r. dot.M. M. (1) k.522-527 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty OCena DOWOdów 1.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Częściowo wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1) Sąd uwzględnił wyjaśnienia oskarżonego w części, gdzie potwierdzał on zawarcie z pokrzywdzonymiK. L.,K. K. (1)iJ. P.umów o udział w inwestycji i umów pożyczek. Zeznania świadkówK. L.,K. K. (1)iJ. P. Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonych. Zeznania te okazały się kluczowe dla ustalenia stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie. Pokrzywdzeni byli przesłuchani w trakcie postępowania przygotowawczego i w całości podtrzymali swoje wersje wydarzeń w postępowaniu sądowym. Podawane przez nich okoliczności dotyczące treści zawieranych umów znajdowały pełne potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach, zaś ich spostrzeżenia co do sposobu działania oskarżonego były spójne i zgodne. Oskarżony nie kwestionował faktu niewywiązania się z zawartych zobowiązań, nie zaprzeczał, iż do momentu złożenia przez nich zawiadomień o przestępstwie nie zwrócił pokrzywdzonym zainwestowanych pieniędzy. Zeznania świadkaJ. M. Sąd uwzględnił w pełni zeznania świadkaJ. M.– biorąc jednocześnie pod uwagę, że świadek jest byłą partnerką oskarżonego. Zeznania świadka pozwoliły na ustalenie okoliczności związanych z poziomem życia, na jakim funkcjonował oskarżony. Zeznania świadkaK. K. (2) Sąd dał wiarę zeznaniomK. K. (2), w zakresie w jakim świadek twierdził, że współpracował z oskarżonym. Jednak, w ocenie Sądu, zeznania tego świadka nie dowodzą, że oskarżony rzeczywiście zainwestował pieniądze pozyskanie od pokrzywdzonych i w co je zainwestował. Nadto należy pamiętać, iż czyny zarzucane oskarżonemu w przedmiotowym postępowaniu dotyczą lat od 2014 do 2020, więc okres współpracy świadka z oskarżonym, tj. od 2018 r. nie odzwierciedla w pełni wiedzy na temat okoliczności związanych z niniejszym postępowania. Z.-nie o możliwości popełnienia przestępstwa Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała wiarygodności dokumentów zgormadzonych w postępowaniu przygotowawczym oraz złożonych przez strony. Sąd nie znalazł podstaw do odmowy nadania im waloru wiarygodności. Wydruk(...)M. M. (1) Odpisy KRS Wydruk z księgi wieczystej Umowa udziału w przedsięwzię-ciu wraz z wystawionym wekslem P.-nie Komornika Sądowego przy(...)sygn.(...) Dokument wydany przez uprawniony organ. Jego autentyczność nie budzi wątpliwości. P.-nia przelewów Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności dokumentów zgormadzonych w postępowaniu przygotowawczym oraz złożonych przez strony. Sąd nie znalazł podstaw do odmowy nadania im waloru wiarygodności. Wezwanie do wykonania umowy Ostateczne wezwanie do wykonania umowy Umowa pożyczki inwestycyjnej wraz z wystawionym wekslem K.-cja e-mail wraz z załącznikami Wezwanie do zapłaty W.-nie umów wraz z wezwaniem do zapłaty Kserokopia aktu oskarżenia ze sprawy sygn.(...) Dokument wydany przez uprawniony organ. Jego autentyczność nie budzi wątpliwości. Protokół oględzin akt L.dz. D-(...)- (...),(...) Dokument wydany przez uprawniony organ. Jego autentyczność nie budzi wątpliwości. D.-cja bankowa Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności dokumentów zgormadzonych w postępowaniu przygotowawczym oraz złożonych przez strony. Sąd nie znalazł podstaw do odmowy nadania im waloru wiarygodności. Dane o karalności Dowód nie budzi wątpliwości. Jest to dokument urzędowy, sporządzony w sposób przewidziany prawem. Dowód ten potwierdza wcześniejszą niekaralność oskarżonego. Brak jest jakichkolwiek podstaw do jego kwestionowania. Kopia aktu oskarżenia, odpis wyroku Sądu Rejonowego(...)z dnia 30.10.2023 r. sygn. II K(...)wraz z uzasadnie-niem Dowód ten ma charakter obiektywny, nie zostały zakwestionowane przez strony postępowania. Niniejsze dokumenty świadczą o tym, ze wobec oskarżonegoM. M. (1)został wydany prawomocny wyrok skazujący. Dokumenta-cja medyczna dot. oskarżonego Dowód ten ma charakter obiektywny. Zaświadczenie zOśrodka (...)dowodzi, że oskarżony zgłosił się do placówki w czerwcu 2020 r., gdzie zdiagnozowano u niego objawy depresyjno-lękowe oraz brak zdolności do realnej oceny sytuacji w podejmowanych decyzjach. Opinia sądowo-psychiatrycz-na z dnia 25.10.2022 r. dot.M. M. (1) Sąd uwzględnił w całości opinię sądowo psychiatryczną. Została ona sporządzona zgodnie ze wskazaniami wiedzy, po zapoznaniu się z dokumentacją z akt sprawy oraz po przeprowadzeniu badania oskarżonego. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wniosków końcowych opinii. 1.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Częściowo wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1) Wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za niewiarygodne, albowiem wyłącznie w zakresie, w jakim nie kwestionował zawarcia umów z pokrzywdzonymi, jego twierdzenia znajdowały potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Pozostałe twierdzenia o przyczynach niewywiązania się z zawartych umów stanowiły w opinii Sądu wyłącznie przyjętą linię obrony, która nie mogła odnieść pożądanego skutku. Oskarżony wskazywał, iż w momencie zawierania umów miał zamiar wywiązać się z każdej z nich, zaś jego celem nie było wprowadzanie w błąd kontrahentów.M. M. (1)wyjaśniał, że przyczyną braku zwrotu pieniędzy była pandemia i utrata płynności finansowej, spowodowana czynnikami losowymi i niepowodzeniami w innych inwestycjach, min. organizacji wyjazdu na Maltę dla firm, gdzie zawiódł dostawca skuterów wodnych, co skutkowało zerwaniem kolejnych kontraktów na podobne wyjazdy. Dodatkowo wskazywał, iż sam padł ofiarą przestępstw popełnianych na jego szkodę, gdyż został oszukany przezI. S.. NadtoM. M. (1)wskazywał na problemy z Nadzorem Budowlanym, który decyzją z dnia 16 sierpnia 2021 r. zakazał użytkowania lokalu przyul. (...)wL., problemami z ekipą budowlaną, rozbiciem przez pracownika samochodu należącego do prowadzonej przez niego wypożyczalni. Oskarżony stwierdził, że nie jest w stanie odpowiedzieć na pytanie, dlaczego nie zawiadomił pokrzywdzonych o zmianie adresu, który widniał na umowie, nie jest w stanie powiedzieć, dlaczego nie zabezpieczył hipoteką umowy zawartej zJ. P., nie jest w stanie odpowiedzieć, dlaczego w rejestrze działalności gospodarczej był wskazany nieprawidłowy adres, być może on był pobrany z jakiegoś systemu, nie jest w stanie również powiedzieć, dlaczego firma, która zawarła zK. K. (1)umowę nie potwierdziła jego umocowania do jej reprezentowania. Jednocześnie oskarżony stwierdził, że jest w stanie spłacić pokrzywdzonych z pracy, którą wykonuje obecnie, ma zawarte dwa kontrakty na remont nieruchomości. Oskarżony wyjaśnił, że w ostatnim roku spłacił wielu wierzycieli, robi to po kolei, spłacił 85 000 zł firmie(...)z siedzibą wL., wobecM. B.iS. B.spłacił kwotę 75 000 zł, następnie wobecK. K. (3)spłacił kwotę 85 000 złotych, wobecA. Z.kwotę 70 000,M. K.kwotę prawie 70 000 zł,M. Ś.kwotę 140 000 złotych, była jeszcze jedna osoba, ale nie pamięta jej nazwiska. Sąd odmówił przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonegoM. M. (1)w zakresie, w jakim twierdził, iż jego zamiarem nie było doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzonychK. L.,K. K. (1)iJ. P.. Przeczy temu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który wskazuje, że miał on pełną świadomość, iż zaciąga zobowiązanie wobec pokrzywdzonych w sytuacji braku płynności finansowej, czego konsekwencją musi być brak zaspokojenia roszczeń wierzycieli z tytułu realizacji zawartych umów. Do braku tej płynności przyznał się między słowami oskarżony, jednakże próbował brak płatności na rzecz pokrzywdzonych tłumaczyć niezależnymi od siebie okolicznościami. Należy jednak zauważyć, ze w chwili zaciągania zobowiązań wobec pokrzywdzonych, oskarżony był już zadłużony u innych osób i środki finansowe pozyskane od pokrzywdzonych przeznaczał na spłatę wcześniejszych długów. W opinii Sądu wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1)stanowią jedynie wyraz przyjętej prze niego linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwa. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 1.3 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie daje podstawę ku przypisaniu oskarżonemuM. M. (1)sprawstwa występków oszustwa dotyczącego mienia znacznej wartości zart. 286 § 1 kkw zw. zart. 294 § 1 kkna szkodę pokrzywdzonychK. K. (1)iJ. P.(pkt I i III części wstępnej wyroku) oraz występków oszustwa zart. 286 § 1 kkna szkodę pokrzywdzonychK. K. (1),J. P.iK. L.(pkt II, IV i V części wstępnej wyroku). Przepisart. 286 § 1 kkpenalizuje zachowanie polegające na dokonaniu niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego, przy czym rozporządzenie to musi być podjęte w następstwie wprowadzenia w błąd, wyzyskania błędu lub wyzyskania niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania przez sprawcę i musi mieć na celu osiągnięcie przez niego korzyści majątkowej. Występek oszustwa określony wart. 286 § 1 kkjest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, podejmując zachowanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Takie ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem wynikowym (wyrok SN z dnia 14.01.2004 r., IV KK 192/03 LEX nr 84458). Charakterystyczny dla strony podmiotowej przestępstwa oszustwa zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć użyć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia przy realizowaniu każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa (wyrok SN z dnia 14.01.2004 r., IV KK 192/03 LEX nr 84458). Oczywistym jest, iż samo nie wywiązanie się z zobowiązania cywilnoprawnego, nie może dać podstawy do przypisania odpowiedzialności karnej za oszustwo, w sytuacji, gdy brak jest dowodów, które wskazywałyby na istnienie pierwotnego zamiaru oszukańczego sprawcy, a takowy – zdaniem Sądu – we wszystkich przypadkach przyświecał oskarżonemuM. M. (1)już w chwili podpisywania poszczególnych umów z osobami pokrzywdzonymi w sprawie. Na gruncie wskazanego wyżej przepisu ochronie podlega mienie rozumiane jako ogół praw majątkowych związanych z danym podmiotem -prawa rzeczowe, obligacyjne, a także wierzytelności. Dla spełnienia znamion strony podmiotowej niezbędne jest ustalenie, że sprawca już w chwili podpisywania umowy miał świadomość nie tylko niemożności dokonania płatności w ogóle, ale też niemożności uczynienia tego w terminach uzgodnionych ze stroną umowy i w rezultacie doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Wskazać należy, że z zeznań świadków wynika jednoznacznie, że oskarżonyM. M. (1)względem pokrzywdzonychJ. P.,K. K. (1)iK. L.kreował się na rzutkiego, posażnego biznesmena zważywszy na rodzaj prowadzonej działalności, krąg znajomości, biuro, co nijak miało się do jego rzeczywistej sytuacji majątkowej, w jakiej się znajdował i co skutecznie zdołało wywołać fałszywe wyobrażenie o jego kondycji finansowej. Warto podkreślić, iż dla bytu oszustwa irrelewantne jest, czy pokrzywdzony mógł sprawdzić prawdziwość twierdzeń sprawcy, czy mógł wykryć błąd przy dołożeniu znikomej nawet staranności. Nie idzie bowiem o sposób wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd, ale o jego pozostawanie w błędzie (wyrok SA w Rzeszowie z dnia 19.03.2015 r., II AKa 13/15). Wprowadzenie w błąd jako znamię czynności wykonawczej oszustwa polega bowiem na doprowadzeniu do rozbieżności między obiektywną rzeczywistością, a wyobrażeniem o niej lub jej odbiorem w świadomości pokrzywdzonego. Wprowadzenie w błąd wykonane w ramach czynu zabronionego zart. 286 § 1 kkmusi poprzedzać rozporządzenie mieniem (wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2013 r. IV KK 355/12, LEX nr 1297687). W orzecznictwie wskazywano, że o ile dla ustalenia oszukańczego zamiaru sprawcy wyłudzenia liczą się tylko zaszłości z czasu popełnienia przestępstwa, to zdarzenia późniejsze mogą być pomocne w dokonaniu ustaleń co do zamiaru. Praktyka sądowa, a więc i zasady doświadczenia życiowego, uczą, że w razie oszukańczego zamiaru podmiot jest aktywny przed zawarciem umowy, chcąc wzbudzić zaufanie drugiej strony kontraktu, natomiast po uzyskaniu korzyści majątkowej zrywa te kontakty, a wręcz uniemożliwia je (wyrok SA w Krakowie z dnia 7 maja 2015 r., II AKa 79/15, KZS 2015/7 – 8/56) .Dokładnie taki sposób zachowania prezentował oskarżonyM. M. (1)- w okresie poprzedzającym zawarcie umowy wykazywał znaczną aktywność, akceptując bez zastrzeżeń jej warunki, po efekt końcowy, wręcz nalegając na szybką realizację, by po uzyskaniu korzyści majątkowej od pokrzywdzonych w postaci środków finansowych unikać kontaktu lub go utrudniać przez kilka miesięcy, znajdując szereg niemających pokrycia w rzeczywistości wymówek, zwlekając z wypłatą, wreszcie doprowadzając do zawierania aneksów do umów lub umów kolejnych ze zdesperowanymi pokrzywdzonymi za wszelką ceną próbującymi odzyskać przekazane oskarżonemu pieniądze. W trakcie postępowania zabezpieczono obszerny materiał dowodowy w postaci dokumentacji – zawieranych z pokrzywdzonymi umów inwestycyjnych i pożyczek, co w wystarczający sposób pozwoliło ustalić stan faktyczny, a w powiązaniu z pozostałymi dowodami ustalić niebudzące wątpliwości sprawstwo oskarżonego. Wskazać należy, iż w żadnej z umów pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi nie ma mowy o ich świadomości i wzięciu przez nich odpowiedzialności za ewentualne ryzyko niepowodzenia inwestycji. Zeznania pokrzywdzonych miały niewątpliwie kluczowy charakter w sprawie, wszyscy zbieżnie zeznawali na okoliczności zawierania z oskarżonymM. M. (1)poszczególnych umów. Składane zeznania nie były jednak wynikiem chęci rzucenia nieuzasadnionego podejrzenia na oskarżonego, lecz rzetelnego opisania wszystkich znanych im okoliczności, które miały lub mogły mieć znaczenie dla innych pokrzywdzonych w tej sprawie. Bez żadnych wątpliwości uznać należało, że ani łatwowierność pokrzywdzonych, ani kierowanie się w podjętych działaniach chęcią szybkiego pomnożenia swoich pieniędzy, nie wyklucza możliwości wprowadzenia ich w błąd przez oskarżonego co do swojego zamiaru i możliwości wywiązania się z podjętych zobowiązań. Dobitnym tego dowodem jest przyjęta przez oskarżonego „strategia” działania przejawiająca się w wykorzystywaniu do zaciągania kolejnych zobowiązań wobec kolejnych osób na przestrzeni ponad 4 lat i 3 miesięcy (od dnia 5 września 2014 r. do dnia 23 stycznia 2020 r.) Wskazać ponadto należy w tym miejscu, iż prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego(...)(...)z dnia 30 października 2023 r. sygn. akt II K(...)oskarżonyM. M. (1)został uznany za winnego popełnionych w identyczny sposób (zawieranie umów na udział w przedsięwzięciach polegających na zarządzaniu środkami finansowymi pokrzywdzonych w celu ich inwestycji w zakup obligacji korporacyjnych związanych z nieruchomościami i ich remontami, nie mając rzeczywistego zamiaru spełnić warunków zawartej umowy pomiędzy stronami) przestępstw oszustwa na szkodęK. C.orazM.iS. B.mających miejsce w okresie od 6 sierpnia 2015 r. do 22 lutego 2021 r. W opinii Sądu dowodem pozorności działania oskarżonego, który jednocześnie charakteryzował jego działalność, jest wykorzystanie w obrocie cudzych pieniędzy. Pożyczki udzielane przez potencjalnych inwestorów były traktowane przez oskarżonego jako prywatne wpływy dla niego i nie były w żaden sposób księgowane, wykazywane w dokumentach, czy też zabezpieczane. Stwierdzenie dotyczące świadomości pokrzywdzonych, co do niemożności uzyskania wskazanego w umowach zysku nie stanowi ustalenia faktycznego, warunkującego i limitującego odpowiedzialność karną oskarżonegoM. M. (1), bowiem kwestia proporcji zysku nie stanowi znamienia przestępstwa oszustwa zart. 286 k.k., którego głównym elementem jest wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego, a w taki w tej sprawie bez jakiejkolwiek wątpliwości wprowadzeni zostali wszyscy pokrzywdzeni. Pojęcie „niekorzystnego rozporządzenia mieniem” ma szeroki zakres znaczeniowy i może obejmować rzeczywisty uszczerbek w majątku poszkodowanego, a także utracone korzyści, ale również może sprowadzać się do sytuacji, w której interesy majątkowe pokrzywdzonego ulegają pogorszeniu, mimo iż nie doszło do powstania po stronie rozporządzającego szkody majątkowej. Niekorzystne rozporządzenie mieniem to pojęcie szersze od terminów „szkoda” i „strata” czy „brak zysku” (zob. wyrok SA w Łodzi z 29.01.2001r., II AKa 74/01, Prok. i Pr. 2002, Nr 10, poz. 16). Powstanie szkody w mieniu nie jest warunkiem koniecznym uznania rozporządzenia mieniem za „niekorzystne” (por. postanowienie SN z 27.06. 2001 r., V KKN 96/99, LEX nr 51672). Wystarczy zatem wykazać, że stan majątkowy pokrzywdzonego uległ pogorszeniu, na przykład przez przesunięcie terminów spłaty długu, pogorszenie szans właściciela na odzyskanie należności, czy niezgodne z umową wpisanie go do hipoteki na gorszym miejscu, wreszcie na niekorzystnym lub niepełnowartościowym zabezpieczeniu spłaty długu (wyrok SN z 26.02.1998 r., IV KKN 351/97, KZS 1999, Nr 1, poz. 10). Dla oceny, czy rozporządzenie mieniem było niekorzystne, istotne jest jedynie to, czy w jego wyniku doszło do ogólnego pogorszenia sytuacji majątkowej pokrzywdzonego, w tym m.in. do umniejszenia szans na zaspokojenie jego roszczeń w przyszłości, lub do zwiększenia ryzyka po stronie pokrzywdzonego (por. wyrok SN z 30.08.2000 r., V KKN 267/00, OSP 2001, Nr 3, poz. 51; wyrok SN z 28.06.2000 r., III KKN 86/98, OSP 2001, Nr 1, poz. 10). Działalność oskarżonegoM. M. (1)należałoby określić jako przedstawianie przez niego fikcyjnych sukcesów i obiecywaniu rzekomych zysków z zainwestowanych przez pokrzywdzonych pieniędzy, co sprawiło, że oskarżony stworzył swoista piramidę finansową. Bez żadnych wątpliwości ustalono, że środki wpłacane przez jednych pokrzywdzonych z przeznaczeniem na owe nieistniejące inwestycje były następnie przez oskarżonegoM. M. (1)przekazywane innym pokrzywdzonym w celu spłaty zaciągniętych długów. OskarżonyM. M. (1), wbrew umowom o udział w przedsięwzięciu inwestycyjnym i umowom pożyczki zawieranymi z poszczególnymi pokrzywdzonymi, wypełnił znamiona oszustwa - było to działanie zaplanowane i celowe, a także obliczone na podjęcie takich działań, które w efekcie miały skutkować uzyskiwaniem przez oskarżonego środków finansowych. W opinii Sądu oskarżonyM. M. (1)swoim działaniem i oszukańczymi przedsięwzięciami zmierzał bezpośrednio do wypełnienia znamion oszustwa, od początku posiadał faktyczną wiedzę o pozorności umów, fikcyjnym oświadczeniu w przedmiocie zobowiązania do zwrotu pożyczonych pieniędzy, rzekomym bezpieczeństwie nieistniejących inwestycji, oraz swojej krytycznej sytuacji finansowej – oskarżony był faktycznie niewypłacalny i zaciągając zobowiązania, miał pełną świadomość, iż nie będzie w stanie wywiązać się z umów o udział w przedsięwzięciu i umów pożyczek, zawieranych z kolejnymi pokrzywdzonymi. Przestępstwo oszustwa stypizowane w przepisieart. 286 § 1 kkjest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych, zachowanie sprawcy jest ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując działanie musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem ewentualnym. Zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego wart. 286 § 1 k.k.należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion (L. Gardocki, Prawo karne, Warszawa 2002 r., s. 306; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2009 r., III KK 245/08, Prok. i Pr. – wkł. 2009/6/15; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2007 r., III KK 327/06 OSNwSK 2007/1/1498). Z powyższego wynika, że dla bytu przestępstwa oszustwa jest obojętne, czy pokrzywdzeni mogli lub powinni byli sprawdzić prawdziwość twierdzeń sprawcy, nie jest nawet istotne, że mogli wykryć błąd przy dołożeniu znikomej nawet staranności; podobnie bezkrytyczność i łatwowierność pokrzywdzonych nie wyłącza karygodności wprowadzenia w błąd (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 20 października 2011 r., II AKa 145/11, KZS 2011/12/31; T. Oczkowski: op. cit.s. 135). Przestępstwo oszustwa, zaliczane do przestępstw umyślnych, powoduje, iż jego istotą jest nakierowanie na określony cel, którym było w niniejszej sprawie osiągnięcie korzyści majątkowej. Działanie oskarżonegoM. M. (1)z zamiarem bezpośrednim, nie budzi najmniejszej wątpliwości Sądu i zachodzą wystarczające podstawy do przypisania oskarżonemu zamiaru bezpośredniego kierunkowego, tak co do celów działania jak i używanych środków. W sprawie niewątpliwe jest, że wskazane w akcie oskarżenia osoby fizyczne zostały przez oskarżonego doprowadzone do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, co wynikało z niewywiązania się oskarżonego z poszczególnych zobowiązań. W doktrynie i orzecznictwie występuje zgodne stanowisko, że sam fakt zadłużenia nie może decydować o zamiarze wyłudzenia, a dopiero powiązanie różnych okoliczności związanych z zawieraniem umów może pozwolić na wyprowadzenie wniosków o zamiarze oskarżonego (zob. np. A. Marek. Komentarz do art. 286 Kodeksu karnego, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1997 r., II KKN 64/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 29 kwietnia 1999 r., II AKa 48/99, Biul. Prok. Apel. 1999 r., nr 8). Bez żadnych wątpliwości stwierdzić należało, że każde z zachowań będących przedmiotem postępowania, a przypisanych oskarżonemu polegało na tym, że oskarżonyM. M. (1)nie wywiązał się z danego zobowiązania w całości lub w części. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że oskarżony zawierając kolejne umowy, nie spłacając wcześniejszych zobowiązań, nie był w zwłoce cywilnej, uzasadnionej jakimkolwiek okolicznościami od siebie niezależnymi, a działał w zamiarze bezpośrednim (kierunkowym), wymaganym dla przestępstwa oszustwa. Kwestię analizy zamiaru oskarżonego, w niniejszej sprawie można przeprowadzić na kilku płaszczyznach: wstępnej (działania podejmowane przed popełnieniem czynu, kształtowanie błędnego obrazu personalnego oskarżonego, sposób pozyskiwania pieniędzy i jego zachowanie w przypadku ubiegania się pokrzywdzonych o zwrot gotówki), działania oskarżonego (treść umów o udział w przedsięwzięciu i umów pożyczek, problem ich iluzorycznych zabezpieczeń, brak rzeczywistej możliwości wywiązania się z umów). Wprowadzenie w błąd jako znamię czynności wykonawczej oszustwa polega na doprowadzeniu do rozbieżności między obiektywną rzeczywistością a wyobrażeniem o niej lub jej odbiorem w świadomości pokrzywdzonego. Wprowadzenie w błąd wykonane w ramach czynu zabronionego zart. 286 § 1 k.k.musi poprzedzać rozporządzenie mieniem (wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2013 r. IV KK 355/12, LEX nr 1297687), tak jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie w odniesieniu do pokrzywdzonychK. K. (1),K. L.iJ. P.. Kształtowanie stanu pozostawania w błędzie pokrzywdzonych miało miejsce również w zakresie kreowania postaci oskarżonegoM. M. (1)jako zręcznego inwestora, którym w rzeczywistości nie był. Bezsprzecznie, jak wynika z zeznań świadków, oskarżony wielokrotnie wskazywał, że zajmuje się inwestycjami i osiąga w tej branży sukcesy. W większości przypadków oskarżonyM. M. (1)bezpośrednio nawiązywał relacje osobiste z pokrzywdzonymi, pozyskując ich głównie wśród znajomych. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że oskarżony osobiście wykształcił nieprawdziwy obraz własnej osoby, w celu uzyskania jak największego zainteresowania. W sytuacji, w której pokrzywdzeni wpłacali oskarżonemu kwoty pieniężne, chociażby posiadali błędne przeświadczenie co do jego możliwości finansowych, jego obowiązkiem było wyprowadzenie ich z tego błędu, czego w żadnej mierze nie dowiódł, zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym. Zgodnie z linią orzeczniczą „pochód przestępstwa oszustwa, a więc chronologiczne zakończenie czynności sprawczych następuje w momencie, kiedy wprowadzony w błąd pokrzywdzony dokonuje niekorzystnego dla siebie rozporządzenia mieniem” ( wyrok SA w Katowicach z 21.05.2015 r., II AKa 135/15. LEX nr 1745767), w przedmiotowej sprawie zaktualizował się on zatem w momencie zawierania przez pokrzywdzonych umów dotyczących środków finansowych pokrzywdzonych, którychM. M. (1)nie zamierzał, a co więcej, z uwagi na ustalony stan majątkowy, nie miał możliwości zwrócić. Oskarżony będąc już bardzo zadłużony u innych osób, zaciągał kolejne wysokie zobowiązania pieniężne, nie mając zamiaru ani możliwości się z nich wywiązać. Każdorazowe deklaracje zwrotu pożyczonych sum, podnoszone we wszystkich wyjaśnieniach oskarżonego nie znalazły potwierdzenia w żadnym przekonującym dowodzie na to, że pozorne umowy inwestycyjne i kontrakty pożyczki były chociażby hipotetycznie realne do wykonania. Nie uzyskano ponadto w sprawie najmniejszego chociażby dowodu, który pozwoliłby ustalić, że oskarżonyM. M. (1)podjął działania, którymi wyprowadziłby z błędu osoby pokrzywdzone przekazujące mu pieniądze. W działalności oskarżonego, fundamentalne znaczenie, jednoznacznie wykazujące zamiar jego działania, ukazuje sposób uzyskiwania pieniędzy – zawierane umowy inwestycyjne i umowy pożyczki. W opinii Sądu, te pozorne umowy, z uwagi na niemożność finansową ich zwrócenia, w istocie stanowiły bezpowrotne umowy przekazania pieniędzy na rzecz oskarżonego. Pozorność tychże umów wynikała po pierwsze ze złej sytuacji finansowej oskarżonegoM. M. (1), po drugie z pozornego sposobu zabezpieczenia tychże umów, w postaci umowy weksli lub obietnic zabezpieczenia hipotecznego na nieruchomościach. Bezsprzecznie okolicznością wprowadzającą w błąd pożyczkodawców były postanowienia umów, w których oskarżonyM. M. (1)zobowiązywał się do uiszczania odsetek w przypadku zwłoki, znacznie przekraczających jakiejkolwiek inne przy tego typu transakcjach, co kreowało pożyczkodawcom błąd, co do ewentualnej rentowności umowy na wypadek zwłoki. Zamiar bezpośredni oskarżonego, uwidacznia się również w kształtowaniu przez niego terminu zwrotu pożyczek, który każdorazowo, bez względu na kwotę uzyskiwanych pieniędzy był stosunkowo krótki. Zgodnie z utrwalonym poglądem doktryny, wprowadzenie w błąd nie zawsze musi się wiązać z użyciem szczególnego podstępu lub być przejawem szczególnego sprytu ze strony sprawcy (często rodzaj zabiegów zmierzających do osiągnięcia takiego skutku warunkowany jest charakterem oszustwa oraz czujnością ofiary). Za wprowadzenie w błąd uznaje się każde działanie sprawcy, które może powodować błędną ocenę rzeczywistości przez adresata podstępnych zabiegów i w konsekwencji doprowadzić go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Powyższe okoliczności i ich analiza jednoznacznie pozwala stwierdzić działanie oskarżonegoM. M. (1)z zamiarem bezpośrednim kierunkowym. Warto jednocześnie wskazać, że podstawowym kryterium rozgraniczenia oszustwa od niewywiązania się ze zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym jest wykazanie, że w chwili zawierania umowy sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, to jest dążył do uzyskania świadczenia poprzez wprowadzenie w błąd lub wyzyskanie błędu co do okoliczności mających znaczenie dla zawarcia umowy, a w sytuacji, w której kontrahent znałby rzeczywisty stan, nie zawarłaby umowy lub nie zawarłaby jej na tych warunkach, w jakich została zawarta. Sąd uznał, że w przypadku oskarżonegoM. M. (3)nie zaktualizowały się przesłanki niewywiązania ze zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym z powodów omówionych wyżej, bowiem wypełnił on swoich zachowaniem znamiona oszustwa zart. 286 k.k.Ponownie podkreślić należy, że oskarżony w żaden sposób nie informował pokrzywdzonych o ryzyku inwestycyjnym - żaden z przesłuchiwanych świadków okoliczności tej nie potwierdził, przeciwnie, wszyscy zgodnie zeznali, że w zakresie braku ryzyka uzyskiwali od oskarżonego ustne zapewnienie. Powracając do oceny wyjaśnień oskarżonegoM. M. (1)wskazać należy, że kwestia przeznaczenia pieniędzy uzyskanych w wyniku oszustwa, ich przepływ po rozporządzeniu mieniem, ustalenie dokonywanych za ich pomocą transakcji, nie jest koniecznym warunkiem do przyjęcia, iż doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem - są to okoliczności o drugorzędnym znaczeniu i nie mogą mieć dla przypisania oskarżonemu przestępstwa oszustwa znaczenia. W opinii Sądu oskarżonyM. M. (1)ewidentnie wprowadził w błąd pokrzywdzonych mimo, że miał pełną świadomość (w chwili zawierania umów pożyczki i umów inwestycyjnych), że nie zrealizuje zaciągniętych wobec nich zobowiązań. Przez owo podstępne zachowanie oskarżony doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, zaś „ niekorzystność” ta wynikała z przyczyn, o których była uprzednio mowa. Wszystkie zaś zdarzenia późniejsze, na które powoływał się oskarżonyM. M. (1)w złożonych w trakcie rozprawy przed Sądem wyjaśnieniach, nie mogą mieć wpływu na ocenę zamiaru sprawcy w czasie popełnienia przypisanych mu przestępstw. ☐ 1.4 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.5 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 1.6 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 1.7 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. M. (1) I, II, III, IV, V VI VII Analizując kwestię winy oskarżonegoM. M. (1)Sąd stwierdził, że spełnił on kryteria podmiotowe, niezbędne do przypisania mu sprawstwa czynów zabronionych i jednocześnie nie zachodzi w jego przypadku jakakolwiek okoliczność wyłączająca winę. W szczególności oskarżony nie działał w stanie wyłączającym możliwość rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem, co potwierdzili biegli psychiatrzy w wydanym na potrzeby postępowania sądowego orzeczeniu sądowo – psychiatrycznym. W opinii Sądu stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego opisanego w części wstępnej wyroku jest znaczny. Sąd wymierzył zatem oskarżonemuM. M. (1)następujące kary: - za czyn opisany w pkt I części wstępnej wyroku na podstawieart. 294 § 1 kkw zw. zart. 286 § 1 kkkarę 1 roku pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt II części wstępnej wyroku na podstawieart. 286 § 1 kkkarę 7 miesięcy pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt III części wstępnej wyroku na podstawieart. 294 § 1 kkw zw. zart. 286 § 1 kkkarę 1 roku pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt IV części wstępnej wyroku na podstawieart. 286 § 1 kkkarę 7 miesięcy pozbawienia wolności, - za czyn opisany w pkt V części wstępnej wyroku na podstawieart. 286 § 1 kkkarę 8 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu orzeczone wobec oskarżonegoM. M. (1)kary jednostkowe pozbawienia wolności są współmierne do stopnia winy oraz uwzględniają stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów przestępnych. Zdaniem Sądu rodzaj i wymiar tych kar odpowiada pozostałym dyrektywom wymiaru kary, w szczególności dyrektywie prewencji indywidualnej, ogólnej oraz uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Należy bowiem stanowczo napiętnować bardzo często popełniane przestępstwa oszustwa metodą nadużywania zaufania, jaką pokrzywdzeni obdarzają sprawców zapewniających ich o swojej rzetelności, kreując się na osoby doświadczone i biegłe w inwestowaniu powierzonych im środków finansowych. OskarżonyM. M. (1)w rezultacie swojego działania doprowadził do utraty przez osoby pokrzywdzone oszczędności całego życia. Reakcja organów wymiaru sprawiedliwości winna być w takiej sytuacji zdecydowana, aby zarówno w świadomości oskarżonego, jak i społeczeństwa wypracować przekonanie, że takie postępowanie spotykać się będzie z surową reakcją karną. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił fakt, że oskarżony był już uprzednio karany za przestępstwa podobne, a nadto wysokość szkody wyrządzonej tymi przestępstwami. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił deklarację oskarżonego o zamiarze naprawienia szkód majątkowych wyrządzonychJ. P.,K. K. (1)iK. L.. Na podstawieart. 85 § 1 kkiart. 86 §1 kkpołączono oskarżonemuM. M. (1)kary pozbawienia wolności orzeczone w punktach I – V części dyspozytywnej wyroku i wymierzono mu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu orzeczona wobec oskarżonegoM. M. (1)kara łączna jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów, winy oskarżonego oraz spełnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara powinna osiągnąć wobec osoby sprawcy, a także zamierzenia w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Należało też dodać, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach (II AKa 154/01), iż decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma również wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. W ocenie Sądu łączna kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu spełnia powyższe warunki. Orzeczona kara ma skłonić oskarżonego do zmiany postępowania i przestrzegania porządku prawnego. W ramach prewencji ogólnej wymierzona kara łączna będzie w ocenie Sądu utwierdzać w świadomości społecznej przekonanie o obowiązywaniu normy prawnej i dawać gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości. Ponadto orzeczona wobec oskarżonegoM. M. (1)kara łączna ma działać odstraszająco na potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw.(...)oddziaływanie kary jako jeden z celów kary jest podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Sąd nie zbagatelizował dążenia oskarżonego do zwrotu należności pokrzywdzonym, lecz zważył je łącznie z okolicznościami obciążającymi oskarżonego, w związku z czym wymierzona kara łączna pozbawienia wolności stanowi karę sprawiedliwą. Nie może ujść uwadze stosunkowo długi czas przestępczej działalności oskarżonegoM. M. (1)(ponad 5 lat), rozmiar wyrządzonej szkody, czy też brak jej naprawienia, bądź kwestia inwestowania uzyskanych w wyniku przestępstwa pieniędzy na sobie znane, cele prywatne. Okoliczności szczególne, które mogłyby hipotetycznie przemawiać za wymiarem niższej kary, to zasadniczo okoliczności łagodzące: zwykłe bądź nietypowe, nadzwyczajne, rzadko spotykane i ich łączna ocena (vide J. Lachowski, Objaśnienia do art. 69 Kodeksu karnego [w:] M. Królikowski [red.], R. Zawłocki [red.], Kodeks karny. Część ogólna. Tom II. Komentarz do art. 32- 116, Warszawa 2011, Legalis). W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemuM. M. (1)kara łączna jest współmierna w stosunku do społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów i spełnia zadanie społecznego oddziaływania oraz cele szczególno-prewencyjne, jest wynikiem oceny okoliczności przedmiotowych i podmiotowych sprawy oraz danych osobopoznawczych oskarżonego i jako spełniająca wymogi zakreślone dyrektywami przepisuart. 53 § 1 i 2 k.k.stanowi karę prawidłowo wyważoną. Bez wątpienia w niniejszej sprawie występuje przewaga okoliczności obciążających oskarżonego, w tym w szczególności wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, na który składały się znaczne kwoty wyłudzonych pieniędzy, wysoce zorganizowany sposób popełnienia tych przestępstw, obliczony na osiągnięcie dużego zysku (z czego oskarżony w pełni zdawał sobie sprawę) oraz działanie oskarżonego z niskich pobudek. Stopień winy oskarżonego jest wysoki, wykorzystywanie ludzi z kręgu znajomych i przyjaciół nierozumiejących podejmowanych czynności o ogromnych majątkowych konsekwencjach, zasługuje na całkowitą dezaprobatę. Kształtując orzeczenie o karze Sąd uwzględnił także i okoliczności osobiste w sprawie tj. sytuacje rodzinną oskarżonego, jak i jego przyznanie się do uzyskania kwot wskazanych w akcie oskarżenia. Stąd też kara łączna wymierzona oskarżonemu w części VI części dyspozytywnej wyroku została wymierzona na zasadzie asperacji – częściowej absorpcji i częściowej kumulacji.W ocenie Sądu, popełnienie przez oskarżonego kolejnych przestępstw dowodzi o nasilaniu się u niego skłonności do lekceważenia porządku prawnego i świadczy o jego demoralizacji oraz braku skuteczności dotychczas stosowanych środków reakcji karnej, w tym środków probacyjnych. W takim przypadku realne oddziaływanie wychowawcze ograniczyć się może do wymiaru kary, która swoją dolegliwością winna uświadomić mu stopień naganności popełnionych przez niego czynów oraz fakt obowiązywania określonych wartości społecznych. Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd uznał, iż kara łączna 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu pozwoli na efektywne oddziaływanie prewencyjne i da mu szansę wyrobienia w nim pożądanej przez prawo postawy ukierunkowanej na przestrzeganie porządku prawnego. Na podstawieart. 46 § 1 k.k.orzeczono wobec oskarżonegoM. M. (1)obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami biorąc pod uwagę dokonane przez niego do chwili wyrokowania wpłaty na rzecz pokrzywdzonych poprzez zapłatę na rzeczK. K. (1)kwoty 225 300,00 zł,J. P.kwoty 254 305,00 zł orazK. L.kwoty 113 304,21 zł. W razie skazania Sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Na gruncie niniejszej sprawy konieczne było orzeczenie zobowiązania oskarżonego do naprawienia szkody, która nie została naprawiona i dlatego Sąd orzekł o tym w punkcie VII wyroku. 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności . 6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności VIII IX Na zasadzieart. 627 k.p.k.w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 5, ust 7 oraz § 17 pkt 1 i 2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie orzeczono wobec oskarżonegoM. M. (1)zwrot kosztów zastępstwa procesowego z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika poprzez zapłatę na rzecz oskarżycieli posiłkowychK. K. (1),J. P.iK. L.kwot po 3 480 zł powiększone o 23 % podatku VAT. Na podstawieart. 624 §1 kpkiart. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnychzwolniono oskarżonegoM. M. (1)od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty w sprawie. Sąd uznał, iż ponoszenie przez oskarżonego ww. kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również z uwagi na orzeczony wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wobec pokrzywdzonych uznając, iż przemawiają za tym względy słuszności. 1Podpis

15/502500/0001506/K

Sąd Okręgowy we Wrocławiu

III Wydział Karny

153000000000503_I_AGa_000198_2023_Uz_2024-11-21_003

I AGa 198/23

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-12-12 18:00:04.0 CET

2024-12-12 10:59:13.0 CET

15300000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I AGa 198/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 roku Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący Sędzia SA Jerzy Nawrocki Protokolant starszy sekretarz sądowy Agnieszka Pawlikowska po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 roku w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. przeciwko A. K. i L. K. o zapłatę na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 29 września 2023 roku, sy

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Szymaniak" xPublisher="mszymaniak" xEditorFullName="Magdalena Szymaniak" xEditor="mszymaniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="10" xFlag="published" xVolType="15/300000/0000503/AGa" xYear="2023" xVolNmbr="000198" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt I AGa 198/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 21 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="161"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="503"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędzia SA Jerzy Nawrocki</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>starszy sekretarz sądowy Agnieszka Pawlikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 roku w Lublinie na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>L. K.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Okręgowego w <xAnon>L.</xAnon> z dnia 29 września 2023 roku, sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje częściowo w mocy nakaz zapłaty wydany przez referendarza sądowego Sądu Okręgowego w <xAnon>L.</xAnon> w dniu <xBRx></xBRx>5 grudnia 2022r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon>, a mianowicie co do kwoty 41 851,55 ( czterdzieści jeden tysięcy osiemset pięćdziesiąt jeden, 55/100) zł, zasądzonej z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 czerwca 2022r., a w pozostałej części nakaz zapłaty uchyla i powództwo oddala;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od <xAnon> (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> solidarnie na rzecz <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>L. K.</xAnon> 1 103 (tysiąc sto trzy) zł tytułem zwrotu części kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 listopada 2024r., a w pozostałej części koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oddala apelację w pozostałej części;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> solidarnie na rzecz <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>L. K.</xAnon> 2 200 (dwa tysiące dwieście) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego postanowienia, tytułem zwrotu części kosztów procesu poniesionych przez pozwanych <xBRx></xBRx>w postępowaniu apelacyjnym, a w pozostałej części koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi.</xText> </xUnit> <xText>I A Ga 198/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>W dniu 5grudnia 2022r. Sąd Okręgowy w <xAnon>L.</xAnon> wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym zobowiązując solidarnie <xAnon>L. K.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> do zapłacenia na rzecz <xAnon> (...) Banku (...) SA</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> 88 229,46zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 czerwca 2022r. oraz 1 106zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami.</xText> <xText>Podstawą wydania nakazu zapłaty był weksel in blanco uzupełniony przez powoda na kwotę 88 229,46zł, zabezpieczający wierzytelność Banku wobec <xAnon> (...) spółki z ograniczona odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, poręczony przez pozwanych.</xText> <xText>Po wniesieniu zarzutów przez pozwanych od nakazu zapłaty wyrokiem z dnia 29 września 2023 r. Sąd Okręgowy w <xAnon>L.</xAnon> utrzymał w mocy opisany wyżej nakaz zapłaty i zasądził od pozwanych na rzecz powoda 5417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Apelację od tego wyroku wnieśli pozwani zaskarżając wyrok w całości i zarzucając Sądowi Okręgowemu wyłącznie obrazę <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19360370282" xTitle="Ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe" xAddress="Dz. U. z 1936 r. Nr 37, poz. 282">art. 10 prawa wekslowego</xLexLink> ze względu na wypełnienie przez Bank weksla na kwotę nieodpowiadającą wysokości roszczenia Banku wobec pozwanych z tytułu umowy kredytowej, wywodząc, że weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową.</xText> <xText>Apelujący uzasadniał, że wadliwość wypełnienia weksla poprzez wpisanie niewłaściwej kwoty skutkuje jego nieważnością, co w konsekwencji winno prowadzić do zmiany wyroku Sądu Okręgowego i oddalenia powództwa.</xText> <xText>Natomiast kwestionując prawidłowość wpisanej w wekslu kwoty wierzytelności podnosił, że pozwani wystawili jako poręczyciele weksle in blanco dla zabezpieczenia roszczeń wynikających z tej umowy kredytowej i podpisali deklarację wekslową. W dniu 7 maja 2019 należność z tytułu spłaty kredytu stała się wymagalna. Według informacji powódki wynosiła 300.741,14 złotych kapitału oraz 5108,47 złotych odsetek karnych.</xText> <xText>Na kwotę zaległego kapitału <xAnon> (...)</xAnon> 18 maja 2020 jako gwarant pożyczki przekazał kwotę 158.296,91 złotych. Wpłata dokonana przez <xAnon> (...)</xAnon> winna w całości zostać zaliczona na kapitał i w pełnej wysokości podlegała zaliczeniu na dochodzone roszczenie, co zmniejszało zadłużenie pozwanych poręczycieli wobec <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z tytułu umowy kredytowej.</xText> <xText>Ponadto pozwani dokonali po powstaniu zobowiązania dobrowolnych wpłat na pozostałe zadłużenie w kwocie 143.000 złotych. Te kwoty również były wpłacane na poczet długu wobec pozwanej bez wskazanej innej możliwości zarachowania ich na inny dług lub dług wobec innego podmiotu (<xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Pozwani w apelacji nie zarzucali naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów prawa procesowego w związku z czym ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Okręgowy stanowią podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. Przy czym skoro spór aktualnie dotyczy tego czy wpisana w wekslu kwota odpowiada wysokości zadłużenia powodów jako poręczycieli wekslowych z tytułu poręczonej przez nich umowy kredytowej, ustalenia faktyczne należy ograniczyć do następujących okoliczności ustalonych przez Sąd Okręgowy:</xText> <xText>W dniu 9 maja 2007 r. <xAnon> (...) Bank (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> jako kredytodawca i <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>, jako kredytobiorca zawarli umowę kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon> w rachunku bieżącym <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Zgodnie z wpisem nr 11 w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego od dnia 14 marca 2019 r. – <xAnon> Spółka (...)</xAnon> działała pod nazwą <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z w <xAnon>S.</xAnon>.</xText> <xText>Umowa kredytowa była wielokrotnie aneksowana, co Sąd Okręgowy szczegółowo przedstawił w uzasadnieniu swojego wyroku.</xText> <xText>W dniu 4 marca 2013 r. <xAnon> Bank (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> zawarł z <xAnon> (...) Bank (...) Spółką Akcyjną</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, jako bankiem kredytującym, umowę portfelową linii gwarancyjnej de minimis nr <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Ubiegając się o kolejne aneksowanie <xAnon>umowy nr (...)</xAnon>, w dniu 28 kwietnia 2017 r. <xAnon> spółka (...)</xAnon> złożyła wniosek o udzielenie przez <xAnon> (...)</xAnon> gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis. <xAnon> Spółka (...)</xAnon> podpisała umowy akceptując ostateczne warunki kredytu i gwarancji de minimis i oświadczyła, że zapoznała się z warunkami udzielenia przez <xAnon> (...)</xAnon> wnioskowanej gwarancji (wniosek k. 146-147).</xText> <xText>Zgodnie z <xAnon>aneksem nr (...)</xAnon> z dnia 5 maja 2017 r. do <xAnon>umowy kredytowej nr (...)</xAnon> z dnia 9 maja 2007r., kredytodawca przedłużył <xAnon> Spółce (...)</xAnon> termin obowiązywania umowy do dnia 7 maja 2019 r., w limicie 400 000 zł.</xText> <xText>Załącznikiem do <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon> z dnia 5 maja 2017 r. – podpisanym przez <xAnon>L. K.</xAnon> - kredytodawca poinformował kredytobiorcę, że zgodnie z umową portfelowej linii gwarancyjnej de minimis z 4 marca 2013 r. ze zm. po zrealizowaniu gwarancji będącej zabezpieczeniem kredytu na podstawie odrębnej umowy przelewu <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nabędzie wierzytelność powstałą w wyniku realizacji gwarancji, a jej dochodzenie będzie prowadzone przez kredytodawcę równolegle z dochodzeniem roszczeń pozostałych po zrealizowaniu gwarancji wynikającej z tytułu umowy kredytu. Wszystkie kwoty wpłacane przez kredytobiorcę i inne osoby w jego imieniu będą przez bank dzielone proporcjonalnie do udziału (bez odsetek, kosztów i innych należności ubocznych) obu wierzytelności <xAnon> (...) S.A.</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> względem kredytobiorcy. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> podzielone w powyższy sposób kwoty wpłat zaliczy odpowiednio na spłatę obu wierzytelności. Kredytobiorca zobowiązał się nie dokonywać uprzywilejowania żadnego z banków przez wskazanie pierwszeństwa spłaty, dokonanie uprzywilejowania nie wywiera żadnych skutków prawnych i pozostaje bez wpływu na powyższy sposób rozliczania (<xAnon>aneks nr (...)</xAnon> z załącznikami k. 5-7; pismo k. 145).</xText> <xText>Kredytodawca i kredytobiorca ustalili, w myśl <xAnon>§ 13 aneksu nr (...)</xAnon>, iż zabezpieczeniem spłaty kredytu jest m.in.:</xText> <xText>- weksel własny in blanco wystawiony przez kredytobiorcę <xAnon> (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> wraz z deklaracją wekslową,</xText> <xText>- poręczenie wekslowe udzielone przez <xAnon>L. K.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> wraz z deklaracją wekslową;</xText> <xText>- gwarancja spłaty kredytu udzielona w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis <xAnon> (...)</xAnon> w wysokości stanowiącej 60% kwoty kredytu, w kwocie 240 000 zł do dnia 7 sierpnia 2019 r.</xText> <xText>W deklaracji wekslowej z dnia 5 maja 2017 r., podpisanej przez prezesa zarządu Spółki <xAnon>E.</xAnon>, wskazano, że wystawca weksla – <xAnon>E. E.</xAnon>, składa do dyspozycji <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> weksel własny niezupełny przez siebie wystawiony, jako zabezpieczenie wierzytelności kredytodawcy z tytułu <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon> z dnia 5 maja 2017 r. do umowy kredytu obrotowego <xAnon> (...)</xAnon> postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym <xAnon> (...) nr (...)</xAnon> z dnia 9 maja 2007 r. ze zm., w kwocie 400 000 zł.</xText> <xText>Zgodnie z pkt 2 deklaracji bank był uprawniony, w razie niedotrzymania terminów spłaty wynikających z umowy, do wypełnienia weksla w każdym czasie na sumę odpowiadającą zadłużeniu wystawcy wobec banku łącznie z odsetkami, prowizją i kosztami oraz opatrzenia weksla datą płatności według własnego uznania.</xText> <xText>Weksel został poręczony przez <xAnon>L. K.</xAnon> oraz <xAnon>A. K.</xAnon>, którzy złożyli deklarację poręczycieli. Zgodnie z pkt 3 deklaracji każdy z poręczycieli wyraził zgodę na treść deklaracji wystawcy weksla (deklaracje wystawcy i poręczycieli k. 60v-62; częściowo zeznania <xAnon>A. K.</xAnon> k. 192v-193; częściowo zeznania <xAnon>L. K.</xAnon> k. 193-194v).</xText> <xText>Pismem z 25 kwietnia 2019 r. <xAnon>L. K.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> oświadczyli kredytodawcy, że w związku z brakiem możliwości spłaty kredytu przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> deklarują jako poręczyciele kredytu spłaty w ratach po 10 000 zł miesięcznie przez okres 3 lat (pismo k. 201).</xText> <xText>W dniu 7 maja 2019 należność z tytułu spłaty kredytu stała się wymagalna. Według informacji powódki wynosiła ona 300.741,14 złotych kapitału oraz 5108,47 złotych odsetek karnych.</xText> <xText>Na kwotę zaległego kapitału <xAnon> (...)</xAnon> 18 maja 2020 jako gwarant pożyczki przekazał kwotę 158.296,91 złotych (potwierdzenie wykonania przelewu k. 38, 148).</xText> <xText>Kwota wypłaconej gwarancji została zawyżona w związku z czym <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> w dniu 19 maja 2020 r. zwróciła <xAnon> Bankowi (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 2 418,86 zł tytułem nadpłaty realizacji gwarancji za zobowiązanie w oparciu o <xAnon>umowę (...)</xAnon>.</xText> <xText>Tym samym kwota gwarancji wypłacona przez <xAnon> Bank (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kredytodawcy ostatecznie wyniosła 155 878,05 zł, i stanowiła 60% niespłaconej kwoty kapitału kredytu. Niespłacony kapitał kredytu wynosił na dzień wypłaty z gwarancji 259 796,75 zł. Kwota 155 878,05zł została zaliczona przez kredytodawcę na należność główną (potwierdzenie wykonania przelewu k. 39, 149; historia operacji i szczegółowe rozliczenie kredytu k. 151-152v, 158-162v, 186-186v; notatka k.163-163v).</xText> <xText>Ponadto pozwani dokonali po powstaniu zobowiązania dobrowolnych wpłat na pozostałe zadłużenie w kwocie 143.000 złotych. Te kwoty również były wpłacane na poczet długu wobec pozwanej bez wskazanej innej możliwości zarachowania ich na inny dług lub dług wobec innego (<xAnon> (...)</xAnon>) podmiotu</xText> <xText>Pismem z dnia 3 lipca 2019 r. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> wezwał <xAnon>A. K.</xAnon>, jako poręczyciela, do zapłaty kwoty 305 849,61 zł.</xText> <xText>Na kwotę zadłużenia składały się: 300 741,14 zł tytułem kapitału oraz 5108,47 zł z tytułu odsetek karnych.</xText> <xText>W dniu 15 października 2020 r. <xAnon> Bank (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> zawarł z <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> umowę przelewu wierzytelności z tytułu wypłacenia <xAnon> (...) SA</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> jako bankowi kredytującemu kwoty 155 878,05 zł z tytułu gwarancji.</xText> <xText>W okresie od dnia 7 maja 2019 r. do dnia 3 lutego 2021 r. na rachunek techniczny o nr <xAnon> (...)</xAnon> na poczet wymagalnej należności <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> z tytułu umowy kredytu obrotowego <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> wpłynęło łącznie 135 066,69 zł (od 16 lipca 2019 r. do 3 lutego 2021 r. 24 wpłaty od poręczycieli w wysokości 5000 zł i jedna wpłata 15 000 zł oraz 66,69 zł tytułem kwoty uzyskanej przez komornika w wyniku egzekucji prowadzonej w stosunku do kredytobiorcy). Na spłatę zadłużenia zaliczono także kwotę 2465,25 zł środków pieniężnych z rachunku bieżącego kredytobiorcy.</xText> <xText>Wpłaty dokonywane przez poręczycieli były rozliczane zgodnie z § 12 pkt 2 umowy kredytu, w brzmieniu ustalonym <xAnon>aneksem nr (...)</xAnon> z dnia 5 maja 2017 r. w kolejności zarachowania wpłat, dzielone proporcjonalnie do udziału obu wierzytelności – z tytułu gwarancji i wierzytelności z tytułu kredytu, odpowiednio na spłatę obu wierzytelności w stosunku 60/40 (60% wpłaty na spłatę wypłaconej gwarancji, 40% na spłatę zadłużenia <xAnon> (...) S.A.</xAnon></xText> <xText>Od dnia 18 maja 2020 r. (dnia spłaty gwarancji) wpłacono ogółem 70 066,69 zł, z czego kwota 42 040,01 zł zaliczono na spłatę wierzytelności z tytułu gwarancji udzielonej przez <xAnon> (...)</xAnon>, a kwota 28 026,68 zł została zaliczona na spłatę wierzytelności z tytułu kredytu (25 251,62 zł na spłatę kredytu, 1613,38 zł na spłatę odsetek karnych, 1161,68 zł na spłatę kosztów). Po rozliczeniu gwarancji kapitał wynosił 103 918,70 zł, po zaliczeniu wpłaty 25 251,62 zł – 78 667,08 zł (historia operacji i szczegółowe rozliczenie kredytu k. 151-152v, 158-162v, 186-186v; notatka k. 163-163v; częściowo zeznania <xAnon>A. K.</xAnon> k. 192v-193).</xText> <xText>Pismami z dnia 2 czerwca 2022 r. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> wezwała każdego z poręczycieli – <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>L. K.</xAnon> – do zapłaty (wykupu) weksla własnego, wystawionego przez Grappa (poprzednio <xAnon>E.</xAnon>) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>W.</xAnon>, a poręczonego przez pozwanych.</xText> <xText>Suma wekslowa została wpisana w wysokości 88 229,46zł i obejmowała wysokość wymagalnego zadłużenia wynikającego z umowy, według stanu na dzień 2 czerwca 2022 r.</xText> <xText>Na kwotę tę złożyły się :</xText> <xText>- kwota kapitału w wysokości 78 667,08 zł,</xText> <xText>- kwota odsetek w wysokości 7 469,06 zł,</xText> <xText>- kwota prowizji , opłat i kosztów 2093,32 zł.</xText> <xText>W odpowiedzi na wezwania do zapłaty weksli w pismach z dnia 9 czerwca 2022 r. <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>L. K.</xAnon> wyrazili sprzeciw dotyczący wypełnienia weksli w sposób opisany pismem z dnia 2 czerwca 2022 r., ponieważ podana wysokość zadłużenia jest niezgodna z rzeczywistym zadłużeniem i <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19360370282" xTitle="Ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe" xAddress="Dz. U. z 1936 r. Nr 37, poz. 282">art. 10 ustawy Prawo wekslowe</xLexLink> (pisma k. 46-47; częściowo zeznania <xAnon>L. K.</xAnon> k. 193-194v).</xText> <xText>W zarzutach od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym pozwani podnieśli, że ich zdaniem wpłata <xAnon> (...)</xAnon> z tytułu udzielonej gwarancji w całości powinna zostać zaliczona na kapitał i w pełnej wysokości podlega zaliczeniu na poczet zadłużenia z tytułu umowy kredytu zmniejszając zadłużenie z tytułu poręczenia. Ponadto podnieśli, że dokonali dobrowolnych wpłat w kwocie 143 000 zł. W konsekwencji suma na wekslu nie jest sumą odpowiadająca zadłużeniu wobec wystawcy.</xText> <xText>Sąd Okręgowy utrzymał w całości w mocy nakaz zapłaty z dnia 5 grudnia 2022r. uznając roszczenie za uzasadnione w całości.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego weksel in blanco wręczony powodowi w celu zabezpieczenia roszczeń Banku wynikających z <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon> z dnia 5 maja 2017 r. do umowy kredytu obrotowego <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 9 maja 2007 r. w kwocie 400 000 zł został wypełniony zgodnie z zawartym porozumieniem wekslowym. W konsekwencji doszło do powstania ważnego zobowiązania wekslowego.</xText> <xText>Wystawca weksla upoważnił powoda do uzupełnienia weksla na sumę odpowiadającą jego zadłużeniu wobec <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z tego tytułu łącznie z odsetkami, prowizją i kosztami, a pozwani <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>L. K.</xAnon> zabezpieczyli zapłatę weksla poręczeniem wekslowym co do całości sumy wekslowej.</xText> <xText>Poręczyciele złożyli oświadczenia w formie deklaracji poręczyciela weksla własnego niezupełnego (in blanco), wyrażając zgodę na treść deklaracji wystawcy weksla (k.77).</xText> <xText>Zasada odpowiedzialności pozwanych jako poręczycieli wekslowych nie była kwestionowana. Kwestią sporną było natomiast ustalenie wysokości ich zobowiązania wekslowego.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego powód był uprawniony do żądania od <xAnon> Banku (...)</xAnon> realizacji gwarancji w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis, co skutkowało wypłatą 155 878,05 zł, stanowiącą 60% niespłaconego kapitału, wynoszącego na dzień spłaty 259 796,75 zł.</xText> <xText>Następnie wierzytelność <xAnon> (...)</xAnon> w stosunku do kredytobiorcy została przelana na powodowy bank dnia 15 października 2020 r.</xText> <xText>Powód był zobowiązany do dochodzenia należności objętej przelewem od zobowiązanego kredytobiorcy na podstawie § 11 umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis i § 6 Warunków uzyskania w <xAnon> Banku (...)</xAnon> gwarancji spłaty kredytu.</xText> <xText>Uzyskane w ten sposób przez powoda kwoty miały być rozliczane z zachowaniem proporcji, w jakiej kredyt objęty był gwarancją - 60% wpłaty zaliczane na spłatę wierzytelności z gwarancji i przekazywane <xAnon> (...)</xAnon> a 40% wpłaty zaliczane na spłatę wierzytelności z tytułu umowy kredytu.</xText> <xText>Wszystkie kwoty wpłacane przez kredytobiorcę i inne osoby w jego imieniu były przez bank dzielone proporcjonalnie do udziału (bez odsetek, kosztów i innych należności ubocznych) obu wierzytelności w wierzytelności ogółem <xAnon> (...) S.A.</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> względem kredytobiorcy. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> podzielone w powyższy sposób kwoty wpłat zaliczało odpowiednio na spłatę obu wierzytelności.</xText> <xText>Kredytobiorca zobowiązał się nie dokonywać uprzywilejowania żadnego z banków przez wskazanie pierwszeństwa spłaty, dokonanie uprzywilejowania nie wywiera żadnych skutków prawnych i pozostaje bez wpływu na powyższy sposób rozliczania.</xText> <xText>We wniosku o udzielenie gwarancji poprzedzającym zawarcie <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon> kredytobiorca oświadczył, że zapoznał się z zasadami udzielania gwarancji i je akceptuje, zobowiązał się do zwrotu <xAnon> (...)</xAnon> kwoty wypłaconej gwarancji z należnościami ubocznymi w tym odsetkami w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie.</xText> <xText>W okresie od dnia 7 maja 2019 r. do dnia 3 lutego 2021 r. na rachunek techniczny o nr <xAnon> (...)</xAnon> na poczet wymagalnej należności <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> z tytułu umowy kredytu obrotowego <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> wpłynęło łącznie 135 066,69 zł.</xText> <xText>Na spłatę zadłużenia zaliczono także kwotę 2465,25 zł środków pieniężnych z rachunku bieżącego kredytobiorcy.</xText> <xText>W ocenie Sądu wierzyciel był uprawniony - zgodnie z § 12 pkt 2 umowy kredytu, w brzmieniu ustalonym <xAnon>aneksem nr (...)</xAnon> z dnia 5 maja 2017 r. – do dokonywania rozliczeń w kolejności zarachowania wpłat i dzielenia proporcjonalnie do udziału obu wierzytelności – z tytułu gwarancji i wierzytelności z tytułu kredytu, odpowiednio na spłatę obu wierzytelności w stosunku 60/40 (60% wpłaty na spłatę wypłaconej gwarancji, 40% na spłatę zadłużenia <xAnon> (...) S.A.</xAnon></xText> <xText>Jako że od dnia 18 maja 2020 r. (dnia spłaty gwarancji) wpłacono ogółem 70 066,69 zł, z czego kwotę 42 040,01 zł zaliczono na spłatę wierzytelności z tytułu gwarancji udzielonej przez <xAnon> (...)</xAnon>, kwotę 28 026,68 zł zaliczono na spłatę wierzytelności z tytułu kredytu. Z czego:</xText> <xText>- 25 251,62 zł na spłatę kredytu,</xText> <xText>- 1613,38 zł na spłatę odsetek karnych,</xText> <xText>- 1161,68 zł na spłatę kosztów).</xText> <xText>Po rozliczeniu gwarancji kapitał wynosił 103 918,70 zł, po zaliczeniu wpłaty 25 251,62 zł – 78 667,08 zł. Zasadnie zatem ta kwota stanowiła element sumy wekslowej, wynoszącej 88 229,46 zł, złożonej także z odsetek - 7469,06 zł, prowizji, opłat, kosztów – 2093,32 zł.</xText> <xText>Termin zapłaty weksla przypadał na dzień 15 czerwca 2022 r., zatem od dnia następnego, tj. od 16 czerwca 2022 r. powód był uprawniony do domagania się odsetek od sumy wekslowej.</xText> <xText>Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 493;art. 493 § 4;art. 493 § 4 zd. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 493 § 4 zdanie drugie k.p.c.</xLexLink>, utrzymał w mocy w całości nakaz zapłaty, wydany w dniu 5 grudnia 2022 r. w postępowaniu nakazowym w sprawie o sygn. akt IX<xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Sąd zasądził solidarnie koszty procesu wobec uwzględnienia żądania powoda w całości z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego należnymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Na wydatki powoda w łącznej wysokości 6523,69 zł złożyły się -opłata od pozwu w wysokości 1103 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 5400 zł ustalona na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 265) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz opłaty notarialne związane z poświadczeniem odpisu pełnomocnictwa dołączonego do pozwu – 3,69 zł. W nakazie zapłaty na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu została orzeczona kwota 1106,69 zł, z tych względów Sąd zasądził różnicę pomiędzy 6523,69 zł , a 1106,69 zł , a więc kwotę 5 417 zł).</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje. Apelacja jest częściowo uzasadniona.</xText> <xText>Nie jest uzasadniony główny zarzut apelacji dotyczący skutków naruszenia <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19360370282" xTitle="Ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe" xAddress="Dz. U. z 1936 r. Nr 37, poz. 282">art. 10 prawa wekslowego</xLexLink>, w oparciu o który pozwani wnioskowali o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, tylko z tego względu, że wpisana w wekslu kwota wierzytelności nie odpowiada wysokości zobowiązania wekslowego pozwanych.</xText> <xText>Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w razie naruszenia upoważnienia do uzupełnienia weksla in blanco przez wpisanie wyższej sumy od kwoty wierzytelności, dla której zabezpieczenia weksel in blanco został wręczony, osoba na nim podpisana staje się zobowiązana wekslowo w granicach, w jakich tekst weksla jest zgodny z upoważnieniem ( tak SN w wyroku z dnia 22 czerwca 2006r. , sygn. akt VCSK 70/06, LEX, oraz przywołane tam orzeczenia por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2001 r., II CKN 25/00, OSNC 2001, nr 7-8, poz. 117 i z dnia 9 grudnia 2004 r., II CK 170/04, nie publ).</xText> <xText>Zatem uzupełnienie przez <xAnon> (...) SA</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> weksla in blanco o kwotę wyższą od tej, na której wpisanie pozwalała deklaracja wekslowa pozwanych, nie skutkował nieważnością całego weksla, a jedynie przesądzało o nieważności zobowiązania wekslowego co do kwoty, do której zobowiązanie wekslowe poręczycieli wekslowych w ogóle nie powstało.</xText> <xText>W przypadku zasadności ich zarzutu, że kwota wpisana w wekslu została zawyżona, roszczenie Banku jest uzasadnione do wysokości kwoty zadłużenia, co do której poręczyciele weksla upoważnili wystawcę - zgodnie z treścią deklaracji wekslowej - do wypełnienia weksla.</xText> <xText>Z tych względów w ocenie Sądu Apelacyjnego granice odpowiedzialności pozwanych jako poręczycieli wekslowych wyznacza treść deklaracji wekslowej podpisanej przez każdego z pozwanych (k. 60v. – 62).</xText> <xText>Deklaracje poręczycieli z dnia 5 maja 2017r. w ten sam sposób określają przedmiot poręczenia.</xText> <xText>Z pkt 2 deklaracji wynika, że weksel, za który poręczyli stanowi zabezpieczenie wierzytelności <xAnon> (...) SA</xAnon> wynikających z <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon> z dnia 5 maja 2017r. do umowy kredytu obrotowego <xAnon> (...)</xAnon> udzielonego przez <xAnon> (...) Spółce z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>., jako kredyt w rachunku bieżącym z dnia 9 maja 2007r. wraz z późn. zm., na kwotę 400 000zł.</xText> <xText>W pkt 3 deklaracji wekslowej poręczyciele wyrazili zgodę „na treść powyższej deklaracji wystawcy weksla” , co jest o tyle niejasne, że w deklaracji wekslowej poręczycieli wekslowych deklaracja wekslowa wystawcy weksla nie została przytoczona i nie ma wprost zapisu o zapoznaniu się poręczycieli wekslowych z treścią deklaracji wystawcy weksla.</xText> <xText>Natomiast z deklaracji wekslowej wystawcy weksla z dnia 5 maja 2017r. wynika (k. 60), że <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> złożyła do dyspozycji <xAnon> (...) SA</xAnon> wystawiony przez siebie weksel własny in blanco, jako zabezpieczenie wierzytelności Banku z tytułu <xAnon>aneksu (...)</xAnon>, z dnia 5 maja 2017r., wyżej opisanej umowy kredytowej z 9 maja 2007r. (pkt 1).</xText> <xText>Wystawca weksla upoważnił <xAnon> (...) SA</xAnon> do wypełnienia weksla na sumę „odpowiadającą zadłużeniu wystawcy wobec <xAnon> (...) SA</xAnon> z tytułu określonego w pkt 1 deklaracji łącznie z odsetkami, prowizją i kosztami” (pkt 2).</xText> <xText>Z treści deklaracji wekslowych wystawcy jak i poręczycieli wynika, że weksel in blanco zabezpieczał wyłącznie wierzytelności Banku względem wystawcy weksla z tytułu umowy kredytowej z dnia 9 maja 2007r.</xText> <xText><xAnon>Aneks nr (...)</xAnon> do umowy kredytowej z dnia 9 maja 2007r., podpisany przez <xAnon> (...) SA</xAnon> i <xAnon> Spółkę (...)</xAnon> 5 maja 2017r., zmieniał treść umowy kredytowej poprzez: wydłużenie okresu obowiązywania umowy, podwyższenie kwoty kredytu i wprowadzenie dodatkowego zabezpieczenia wykonania umowy kredytowej w postaci gwarancji spłaty kredytu udzielonej w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis <xAnon> (...)</xAnon>. Zrealizowanie tego warunku zabezpieczenia wykonania umowy kredytowej z dnia 9 maja 2007r. zostało zrealizowane w formie umowy zawartej pomiędzy Kredytobiorcą a <xAnon> (...)</xAnon>, w zawieraniu której pozwani nie uczestniczyli i nie byli jej stroną. Brak jest jakichkolwiek dokumentów, z których wynikać miałoby zobowiązanie pozwanych do świadczenia z tytułu umowy gwarancji bankowej zawartej pomiędzy <xAnon> Spółka (...)</xAnon>.</xText> <xText>Sąd Okręgowy ustalił, że <xAnon> Spółka (...)</xAnon> ubiegając się o kolejne aneksowanie <xAnon>umowy nr (...)</xAnon>, w dniu 28 kwietnia 2017 r. złożyła wniosek o udzielenie przez <xAnon> (...)</xAnon> gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis (wniosek k. 146-147).</xText> <xText>W aktach sprawy (k. 128) zawarta jest umowa portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr <xAnon> (...)</xAnon>, z której wynika, że z chwilą dokonania wypłaty przez <xAnon> (...)</xAnon> na rzecz Banku kredytującego z tytułu jednostkowej gwarancji spłaty kredytu, <xAnon> (...)</xAnon> staje się wierzycielem Kredytobiorcy o zwrot kwoty wypłaconej z tytułu takiej gwarancji (§ 11 ust. 1 ). Natomiast z § 5 ust. 1 pkt 3 wynika, że <xAnon> Bank (...)</xAnon> winien przyjąć od Kredytobiorcy na rzecz <xAnon> (...)</xAnon> zabezpieczenie w formie weksla własnego in blanco, którego wzór określa załącznik nr 2 do umowy, wraz z deklaracją wekslową, której wzór określa załącznik nr 3 do umowy portfelowej linii gwarancyjnej. Jest to jednak inny weksel, aniżeli poręczony przez pozwanych weksel zabezpieczający wykonanie umowy kredytowej z dnia 9 maja 2007r. W sprawie taki weksel nie został przedstawiony. Natomiast jeżeli w ogóle został wystawiony przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon>, weksel zabezpieczający wykonanie zobowiązania Spółki z tytułu umowy gwarancyjnej, to nie ma żadnych dowodów na okoliczność, że pozwani byli jego poręczycielami.</xText> <xText>Kredytobiorcą była <xAnon> spółka (...)</xAnon> i ona winna wręczyć weksel na rzecz <xAnon> (...)</xAnon> w celu zabezpieczenia wykonania umowy gwarancji. Taki weksel nie został w sprawie złożony. Brak jest podstaw do uznania jakiejkolwiek odpowiedzialności pozwanych z tytułu zawartej przez <xAnon> Spółkę (...)</xAnon> z <xAnon> (...)</xAnon> umowy gwarancji.</xText> <xText>Pozwani byli jedynie poręczycielami wekslowymi na wekslu zabezpieczającym wykonanie umowy kredytowej.</xText> <xText>Okolicznością bezsporną jest, że w dniu 18 maja 2020r. <xAnon> (...)</xAnon> jako gwarant wykonania umowy kredytu przekazał <xAnon> (...) SA</xAnon> kwotę 158.296,91 zł. Natomiast w dniu 15 października 2020 r. <xAnon> Bank (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> przelał na rzecz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> wierzytelność wobec <xAnon> Spółki (...)</xAnon> z tytułu wypłacenia <xAnon> (...) SA</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> kwoty 155 878,05 zł z tytułu gwarancji. Nie kwestionując ważności umowy cesji nie sposób uznać, aby wywoływała ona jakiekolwiek skutki względem pozwanych w sprawie niniejszej. Nie ma bowiem żadnych dowodów na okoliczność, że pozwani byli zobowiązanymi z tytułu zawarcia przez <xAnon> Spółkę (...)</xAnon> z <xAnon> (...)</xAnon> umowy gwarancji.</xText> <xText>W tym stanie sprawy w ocenie Sądu Apelacyjnego uznać należy, że pozwani jako poręczyciele wekslowi ponoszą odpowiedzialność wekslową do wysokości kwoty zadłużenia <xAnon> Spółki (...)</xAnon> z tytułu umowy kredytowej zawartej 9 maja 2007r., na dzień wystawienia weksla - 15 czerwca 2022r. Oznacza to, że kwota zadłużenia nie może obejmować kwoty wierzytelności nabytej przez <xAnon> (...) SA</xAnon> od <xAnon> (...)</xAnon> na podstawie umowy przelewu wierzytelności wynikającej z umowy gwarancji zawartej pomiędzy <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> Spółką (...)</xAnon>. Powyższa wierzytelność została wygenerowana wskutek umowy zawartej pomiędzy <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> Spółką (...)</xAnon>, i jak wynika z deklaracji wekslowych podpisanych przez poręczycieli wekslowych, nie była objęta ich poręczeniem wekslowym.</xText> <xText>Co więcej wykonanie przez <xAnon> (...)</xAnon> umowy gwarancji i przelanie kwoty 155 878,05 zł na rzecz <xAnon> (...) SA</xAnon> skutkowało częściowym wykonaniem umowy kredytowej z dnia 9 maja 2007r. i wygaśnięciem zobowiązania <xAnon> Spółki (...)</xAnon> względem <xAnon> (...) SA</xAnon> z tytułu zawartej umowy kredytowej, o kwotę przelaną przez <xAnon> (...)</xAnon>. Tym samym częściowo wykonane zostało zobowiązanie pozwanych jako poręczycieli.</xText> <xText>Wierzytelność nabyta przez <xAnon> (...) SA</xAnon> w drodze przelewu od <xAnon> (...)</xAnon> jest wierzytelnością wynikającą z wykonania umowy gwarancji. Dłużnikiem z umowy gwarancji była wyłącznie <xAnon> Spółka (...)</xAnon>. Ta wierzytelność nie jest natomiast wierzytelnością wynikającą z umowy kredytu. Wykonanie umowy gwarancji skutkowało częściowym wykonaniem umowy kredytu i w części w jakiej gwarancja została wykonana, roszczenie <xAnon> (...) SA</xAnon> z tytułu umowy kredytowej wygasło. <xAnon> (...) SA</xAnon> w wyniku umowy cesji nabyło wierzytelność odpowiadającą wysokości kwoty przelanej z tytuły gwarancji, ale była to już wierzytelność z innego tytułu, z innego zobowiązania.</xText> <xText>Powyższe oznaczało, że wierzytelność wekslowa <xAnon> (...) SA</xAnon> wobec poręczycieli wekslowych odpowiada wysokości zadłużenia <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> wyłącznie z umowy kredytowej ustalonej na dzień wypełnienia weksla. Wysokość zadłużenia poręczycieli winna zatem uwzględniać fakt częściowego zaspokojenia kredytodawcy w wyniku wykonania przez <xAnon> (...)</xAnon> umowy gwarancji. Winna też uwzględniać wysokość dokonanych przez poręczycieli wekslowych wpłat na poczet zaspokojenia wierzytelności <xAnon> (...) SA</xAnon> wobec <xAnon> Spółki (...)</xAnon> z tytułu umowy kredytowej.</xText> <xText>Reasumując apelacja pozwanych jest uzasadniona w części w jakiej podnosi, że weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową gdyż kwota zadłużenia wpisana na wekslu obejmowała nie tylko wierzytelność z tytułu poręczenia, ale także wierzytelność Banku z tytułu wierzytelności z tytułu umowy gwarancji, za którą pozwani nie poręczali. Z tego względu kwota ich zadłużenia jest niższa, aniżeli kwota wpisana na wekslu.</xText> <xText>Jak wcześniej wskazano nie podważa to jednak ważności weksla w całości.</xText> <xText>Z tych względów Sąd Apelacyjny na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2024r. zobowiązał powodowy Bank do wskazania wysokości wierzytelności przysługującej Bankowi z tytułu umowy kredytowej na dzień wypełnienia weksla – 15czerwca 2022r., po potrąceniu w całości kwoty przelanej przez <xAnon> (...)</xAnon> z tytułu umowy gwarancji i po uwzględnieniu w całości kwot wpłaconych przez poręczycieli na poczet zadłużenia wynikającego z umowy kredytowej.</xText> <xText>W piśmie procesowym z dnia 29 kwietnia 2024r. (k.284) powód wskazał, że wysokość wierzytelności wynosiła 41 851,55 zł, na którą składa się kwota 36 310,70zł z tytułu niespłaconego wymagalnego kapitału kredytu, kwota 3 447,53zł z tytułu odsetek oraz kwota 2 093,32zł z tytułu prowizji opłat i kosztów.</xText> <xText>W odpowiedzi na to pismo, pełnomocnik pozwanych potwierdził prawidłowość wyliczeń (k. 290), co stanowiło uznanie roszczenia w tej części.</xText> <xText>Z tych względów Sąd Apelacyjny na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 493;art. 493 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 493 § 4 kpc</xLexLink> zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt I utrzymał w częściowo w mocy nakaz zapłaty wydany przez referendarza sądowego Sądu Okręgowego w <xAnon>L.</xAnon> w dniu 5 grudnia 2022r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon>, a mianowicie co do kwoty 41 851,55zł, a w pozostałej części nakaz zapłaty uchylił i powództwo oddalił.</xText> <xText>Wobec uwzględnienia roszczenia w połowie Sąd stosunkowo rozdzielił koszty procesu i w pkt II zasądził od <xAnon> (...) SA</xAnon> na rzecz pozwanych solidarnie 1 103zł tytułem zwrotu części kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 listopada 2024r., a w pozostałej części koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie zniósł. Strony poniosły koszty pełnomocników i opłaty sądowe. Przy czym pozwani uiścili ¾ opłaty, natomiast powód ¼. Z tych względów Sąd zasądził od pozwanego ¼ część opłaty sądowej uiszczonej przez pozwanych.</xText> <xText>W pozostałej części Sąd Apelacyjny oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 § 1 kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 kpc</xLexLink> wobec uwzględnienia apelacji w części Sąd Apelacyjny zasądził od powoda na rzecz pozwanego 2 200zł tytułem zwrotu części kosztów procesu poniesionych przez pozwanych w postępowaniu apelacyjnym, a w pozostałej części koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie zniósł, gdyż apelacja pozwanych została uwzględniona w połowie. Ponieważ pozwani opłacili apelację w całości, Sąd Apelacyjny zasądził na ich rzecz połowę uiszczonej opłaty od apelacji, a poniesione przez strony koszty zastępstwa prawnego przed Sądem Apelacyjnym wzajemnie zniósł.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Jerzy Nawrocki

Magdalena Szymaniak

starszy sekretarz sądowy Agnieszka Pawlikowska

Magdalena Szymaniak

Sygn. akt I AGa 198/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 roku Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący Sędzia SA Jerzy Nawrocki Protokolant starszy sekretarz sądowy Agnieszka Pawlikowska po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 roku w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwa(...) Bank (...) Spółki AkcyjnejwW. przeciwkoA. K.iL. K. o zapłatę na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Okręgowego wL.z dnia 29 września 2023 roku, sygn. akt(...) I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1 utrzymuje częściowo w mocy nakaz zapłaty wydany przez referendarza sądowego Sądu Okręgowego wL.w dniu5 grudnia 2022r. w sprawie(...), a mianowicie co do kwoty 41 851,55 ( czterdzieści jeden tysięcy osiemset pięćdziesiąt jeden, 55/100) zł, zasądzonej z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 czerwca 2022r., a w pozostałej części nakaz zapłaty uchyla i powództwo oddala; 2 zasądza od(...) Bank (...) Spółki AkcyjnejwW.solidarnie na rzeczA. K.iL. K.1 103 (tysiąc sto trzy) zł tytułem zwrotu części kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 listopada 2024r., a w pozostałej części koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi; II oddala apelację w pozostałej części; III zasądza od(...) Spółki AkcyjnejwW.solidarnie na rzeczA. K.iL. K.2 200 (dwa tysiące dwieście) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego postanowienia, tytułem zwrotu części kosztów procesu poniesionych przez pozwanychw postępowaniu apelacyjnym, a w pozostałej części koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi. I A Ga 198/23 UZASADNIENIE W dniu 5grudnia 2022r. Sąd Okręgowy wL.wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym zobowiązując solidarnieL. K.iA. K.do zapłacenia na rzecz(...) Banku (...) SAwW.88 229,46zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 czerwca 2022r. oraz 1 106zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami. Podstawą wydania nakazu zapłaty był weksel in blanco uzupełniony przez powoda na kwotę 88 229,46zł, zabezpieczający wierzytelność Banku wobec(...) spółki z ograniczona odpowiedzialnościąwW., poręczony przez pozwanych. Po wniesieniu zarzutów przez pozwanych od nakazu zapłaty wyrokiem z dnia 29 września 2023 r. Sąd Okręgowy wL.utrzymał w mocy opisany wyżej nakaz zapłaty i zasądził od pozwanych na rzecz powoda 5417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Apelację od tego wyroku wnieśli pozwani zaskarżając wyrok w całości i zarzucając Sądowi Okręgowemu wyłącznie obrazęart. 10 prawa wekslowegoze względu na wypełnienie przez Bank weksla na kwotę nieodpowiadającą wysokości roszczenia Banku wobec pozwanych z tytułu umowy kredytowej, wywodząc, że weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową. Apelujący uzasadniał, że wadliwość wypełnienia weksla poprzez wpisanie niewłaściwej kwoty skutkuje jego nieważnością, co w konsekwencji winno prowadzić do zmiany wyroku Sądu Okręgowego i oddalenia powództwa. Natomiast kwestionując prawidłowość wpisanej w wekslu kwoty wierzytelności podnosił, że pozwani wystawili jako poręczyciele weksle in blanco dla zabezpieczenia roszczeń wynikających z tej umowy kredytowej i podpisali deklarację wekslową. W dniu 7 maja 2019 należność z tytułu spłaty kredytu stała się wymagalna. Według informacji powódki wynosiła 300.741,14 złotych kapitału oraz 5108,47 złotych odsetek karnych. Na kwotę zaległego kapitału(...)18 maja 2020 jako gwarant pożyczki przekazał kwotę 158.296,91 złotych. Wpłata dokonana przez(...)winna w całości zostać zaliczona na kapitał i w pełnej wysokości podlegała zaliczeniu na dochodzone roszczenie, co zmniejszało zadłużenie pozwanych poręczycieli wobec(...) S.A.z tytułu umowy kredytowej. Ponadto pozwani dokonali po powstaniu zobowiązania dobrowolnych wpłat na pozostałe zadłużenie w kwocie 143.000 złotych. Te kwoty również były wpłacane na poczet długu wobec pozwanej bez wskazanej innej możliwości zarachowania ich na inny dług lub dług wobec innego podmiotu ((...)). Pozwani w apelacji nie zarzucali naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów prawa procesowego w związku z czym ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Okręgowy stanowią podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. Przy czym skoro spór aktualnie dotyczy tego czy wpisana w wekslu kwota odpowiada wysokości zadłużenia powodów jako poręczycieli wekslowych z tytułu poręczonej przez nich umowy kredytowej, ustalenia faktyczne należy ograniczyć do następujących okoliczności ustalonych przez Sąd Okręgowy: W dniu 9 maja 2007 r.(...) Bank (...) Spółka AkcyjnawW.jako kredytodawca i(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwS., jako kredytobiorca zawarli umowę kredytu nr(...)w rachunku bieżącym(...). Zgodnie z wpisem nr 11 w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego od dnia 14 marca 2019 r. –Spółka (...)działała pod nazwą(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz wS.. Umowa kredytowa była wielokrotnie aneksowana, co Sąd Okręgowy szczegółowo przedstawił w uzasadnieniu swojego wyroku. W dniu 4 marca 2013 r.Bank (...)wW.zawarł z(...) Bank (...) Spółką AkcyjnąwW., jako bankiem kredytującym, umowę portfelową linii gwarancyjnej de minimis nr(...). Ubiegając się o kolejne aneksowanieumowy nr (...), w dniu 28 kwietnia 2017 r.spółka (...)złożyła wniosek o udzielenie przez(...)gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis.Spółka (...)podpisała umowy akceptując ostateczne warunki kredytu i gwarancji de minimis i oświadczyła, że zapoznała się z warunkami udzielenia przez(...)wnioskowanej gwarancji (wniosek k. 146-147). Zgodnie zaneksem nr (...)z dnia 5 maja 2017 r. doumowy kredytowej nr (...)z dnia 9 maja 2007r., kredytodawca przedłużyłSpółce (...)termin obowiązywania umowy do dnia 7 maja 2019 r., w limicie 400 000 zł. Załącznikiem doaneksu nr (...)z dnia 5 maja 2017 r. – podpisanym przezL. K.- kredytodawca poinformował kredytobiorcę, że zgodnie z umową portfelowej linii gwarancyjnej de minimis z 4 marca 2013 r. ze zm. po zrealizowaniu gwarancji będącej zabezpieczeniem kredytu na podstawie odrębnej umowy przelewu(...) S.A.nabędzie wierzytelność powstałą w wyniku realizacji gwarancji, a jej dochodzenie będzie prowadzone przez kredytodawcę równolegle z dochodzeniem roszczeń pozostałych po zrealizowaniu gwarancji wynikającej z tytułu umowy kredytu. Wszystkie kwoty wpłacane przez kredytobiorcę i inne osoby w jego imieniu będą przez bank dzielone proporcjonalnie do udziału (bez odsetek, kosztów i innych należności ubocznych) obu wierzytelności(...) S.A.i(...)względem kredytobiorcy.(...) S.A.podzielone w powyższy sposób kwoty wpłat zaliczy odpowiednio na spłatę obu wierzytelności. Kredytobiorca zobowiązał się nie dokonywać uprzywilejowania żadnego z banków przez wskazanie pierwszeństwa spłaty, dokonanie uprzywilejowania nie wywiera żadnych skutków prawnych i pozostaje bez wpływu na powyższy sposób rozliczania (aneks nr (...)z załącznikami k. 5-7; pismo k. 145). Kredytodawca i kredytobiorca ustalili, w myśl§ 13 aneksu nr (...), iż zabezpieczeniem spłaty kredytu jest m.in.: - weksel własny in blanco wystawiony przez kredytobiorcę(...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnościąwW.wraz z deklaracją wekslową, - poręczenie wekslowe udzielone przezL. K.iA. K.wraz z deklaracją wekslową; - gwarancja spłaty kredytu udzielona w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis(...)w wysokości stanowiącej 60% kwoty kredytu, w kwocie 240 000 zł do dnia 7 sierpnia 2019 r. W deklaracji wekslowej z dnia 5 maja 2017 r., podpisanej przez prezesa zarządu SpółkiE., wskazano, że wystawca weksla –E. E., składa do dyspozycji(...) S.A.wW.weksel własny niezupełny przez siebie wystawiony, jako zabezpieczenie wierzytelności kredytodawcy z tytułuaneksu nr (...)z dnia 5 maja 2017 r. do umowy kredytu obrotowego(...)postawionego do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym(...) nr (...)z dnia 9 maja 2007 r. ze zm., w kwocie 400 000 zł. Zgodnie z pkt 2 deklaracji bank był uprawniony, w razie niedotrzymania terminów spłaty wynikających z umowy, do wypełnienia weksla w każdym czasie na sumę odpowiadającą zadłużeniu wystawcy wobec banku łącznie z odsetkami, prowizją i kosztami oraz opatrzenia weksla datą płatności według własnego uznania. Weksel został poręczony przezL. K.orazA. K., którzy złożyli deklarację poręczycieli. Zgodnie z pkt 3 deklaracji każdy z poręczycieli wyraził zgodę na treść deklaracji wystawcy weksla (deklaracje wystawcy i poręczycieli k. 60v-62; częściowo zeznaniaA. K.k. 192v-193; częściowo zeznaniaL. K.k. 193-194v). Pismem z 25 kwietnia 2019 r.L. K.iA. K.oświadczyli kredytodawcy, że w związku z brakiem możliwości spłaty kredytu przez(...) Sp. z o.o.deklarują jako poręczyciele kredytu spłaty w ratach po 10 000 zł miesięcznie przez okres 3 lat (pismo k. 201). W dniu 7 maja 2019 należność z tytułu spłaty kredytu stała się wymagalna. Według informacji powódki wynosiła ona 300.741,14 złotych kapitału oraz 5108,47 złotych odsetek karnych. Na kwotę zaległego kapitału(...)18 maja 2020 jako gwarant pożyczki przekazał kwotę 158.296,91 złotych (potwierdzenie wykonania przelewu k. 38, 148). Kwota wypłaconej gwarancji została zawyżona w związku z czym(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwS.w dniu 19 maja 2020 r. zwróciłaBankowi (...)wW.kwotę 2 418,86 zł tytułem nadpłaty realizacji gwarancji za zobowiązanie w oparciu oumowę (...). Tym samym kwota gwarancji wypłacona przezBank (...)wW.kredytodawcy ostatecznie wyniosła 155 878,05 zł, i stanowiła 60% niespłaconej kwoty kapitału kredytu. Niespłacony kapitał kredytu wynosił na dzień wypłaty z gwarancji 259 796,75 zł. Kwota 155 878,05zł została zaliczona przez kredytodawcę na należność główną (potwierdzenie wykonania przelewu k. 39, 149; historia operacji i szczegółowe rozliczenie kredytu k. 151-152v, 158-162v, 186-186v; notatka k.163-163v). Ponadto pozwani dokonali po powstaniu zobowiązania dobrowolnych wpłat na pozostałe zadłużenie w kwocie 143.000 złotych. Te kwoty również były wpłacane na poczet długu wobec pozwanej bez wskazanej innej możliwości zarachowania ich na inny dług lub dług wobec innego ((...)) podmiotu Pismem z dnia 3 lipca 2019 r.(...) S.A.wW.wezwałA. K., jako poręczyciela, do zapłaty kwoty 305 849,61 zł. Na kwotę zadłużenia składały się: 300 741,14 zł tytułem kapitału oraz 5108,47 zł z tytułu odsetek karnych. W dniu 15 października 2020 r.Bank (...)wW.zawarł z(...) S.A.wW.umowę przelewu wierzytelności z tytułu wypłacenia(...) SAwW.jako bankowi kredytującemu kwoty 155 878,05 zł z tytułu gwarancji. W okresie od dnia 7 maja 2019 r. do dnia 3 lutego 2021 r. na rachunek techniczny o nr(...)na poczet wymagalnej należności(...) S.A.wW.z tytułu umowy kredytu obrotowego(...)nr(...)wpłynęło łącznie 135 066,69 zł (od 16 lipca 2019 r. do 3 lutego 2021 r. 24 wpłaty od poręczycieli w wysokości 5000 zł i jedna wpłata 15 000 zł oraz 66,69 zł tytułem kwoty uzyskanej przez komornika w wyniku egzekucji prowadzonej w stosunku do kredytobiorcy). Na spłatę zadłużenia zaliczono także kwotę 2465,25 zł środków pieniężnych z rachunku bieżącego kredytobiorcy. Wpłaty dokonywane przez poręczycieli były rozliczane zgodnie z § 12 pkt 2 umowy kredytu, w brzmieniu ustalonymaneksem nr (...)z dnia 5 maja 2017 r. w kolejności zarachowania wpłat, dzielone proporcjonalnie do udziału obu wierzytelności – z tytułu gwarancji i wierzytelności z tytułu kredytu, odpowiednio na spłatę obu wierzytelności w stosunku 60/40 (60% wpłaty na spłatę wypłaconej gwarancji, 40% na spłatę zadłużenia(...) S.A. Od dnia 18 maja 2020 r. (dnia spłaty gwarancji) wpłacono ogółem 70 066,69 zł, z czego kwota 42 040,01 zł zaliczono na spłatę wierzytelności z tytułu gwarancji udzielonej przez(...), a kwota 28 026,68 zł została zaliczona na spłatę wierzytelności z tytułu kredytu (25 251,62 zł na spłatę kredytu, 1613,38 zł na spłatę odsetek karnych, 1161,68 zł na spłatę kosztów). Po rozliczeniu gwarancji kapitał wynosił 103 918,70 zł, po zaliczeniu wpłaty 25 251,62 zł – 78 667,08 zł (historia operacji i szczegółowe rozliczenie kredytu k. 151-152v, 158-162v, 186-186v; notatka k. 163-163v; częściowo zeznaniaA. K.k. 192v-193). Pismami z dnia 2 czerwca 2022 r.(...) S.A.wW.wezwała każdego z poręczycieli –A. K.iL. K.– do zapłaty (wykupu) weksla własnego, wystawionego przez Grappa (poprzednioE.) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością wW., a poręczonego przez pozwanych. Suma wekslowa została wpisana w wysokości 88 229,46zł i obejmowała wysokość wymagalnego zadłużenia wynikającego z umowy, według stanu na dzień 2 czerwca 2022 r. Na kwotę tę złożyły się : - kwota kapitału w wysokości 78 667,08 zł, - kwota odsetek w wysokości 7 469,06 zł, - kwota prowizji , opłat i kosztów 2093,32 zł. W odpowiedzi na wezwania do zapłaty weksli w pismach z dnia 9 czerwca 2022 r.A. K.iL. K.wyrazili sprzeciw dotyczący wypełnienia weksli w sposób opisany pismem z dnia 2 czerwca 2022 r., ponieważ podana wysokość zadłużenia jest niezgodna z rzeczywistym zadłużeniem iart. 10 ustawy Prawo wekslowe(pisma k. 46-47; częściowo zeznaniaL. K.k. 193-194v). W zarzutach od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym pozwani podnieśli, że ich zdaniem wpłata(...)z tytułu udzielonej gwarancji w całości powinna zostać zaliczona na kapitał i w pełnej wysokości podlega zaliczeniu na poczet zadłużenia z tytułu umowy kredytu zmniejszając zadłużenie z tytułu poręczenia. Ponadto podnieśli, że dokonali dobrowolnych wpłat w kwocie 143 000 zł. W konsekwencji suma na wekslu nie jest sumą odpowiadająca zadłużeniu wobec wystawcy. Sąd Okręgowy utrzymał w całości w mocy nakaz zapłaty z dnia 5 grudnia 2022r. uznając roszczenie za uzasadnione w całości. W ocenie Sądu Okręgowego weksel in blanco wręczony powodowi w celu zabezpieczenia roszczeń Banku wynikających zaneksu nr (...)z dnia 5 maja 2017 r. do umowy kredytu obrotowego(...)z dnia 9 maja 2007 r. w kwocie 400 000 zł został wypełniony zgodnie z zawartym porozumieniem wekslowym. W konsekwencji doszło do powstania ważnego zobowiązania wekslowego. Wystawca weksla upoważnił powoda do uzupełnienia weksla na sumę odpowiadającą jego zadłużeniu wobec(...) S.A.z tego tytułu łącznie z odsetkami, prowizją i kosztami, a pozwaniA. K.iL. K.zabezpieczyli zapłatę weksla poręczeniem wekslowym co do całości sumy wekslowej. Poręczyciele złożyli oświadczenia w formie deklaracji poręczyciela weksla własnego niezupełnego (in blanco), wyrażając zgodę na treść deklaracji wystawcy weksla (k.77). Zasada odpowiedzialności pozwanych jako poręczycieli wekslowych nie była kwestionowana. Kwestią sporną było natomiast ustalenie wysokości ich zobowiązania wekslowego. W ocenie Sądu Okręgowego powód był uprawniony do żądania odBanku (...)realizacji gwarancji w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis, co skutkowało wypłatą 155 878,05 zł, stanowiącą 60% niespłaconego kapitału, wynoszącego na dzień spłaty 259 796,75 zł. Następnie wierzytelność(...)w stosunku do kredytobiorcy została przelana na powodowy bank dnia 15 października 2020 r. Powód był zobowiązany do dochodzenia należności objętej przelewem od zobowiązanego kredytobiorcy na podstawie § 11 umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis i § 6 Warunków uzyskania wBanku (...)gwarancji spłaty kredytu. Uzyskane w ten sposób przez powoda kwoty miały być rozliczane z zachowaniem proporcji, w jakiej kredyt objęty był gwarancją - 60% wpłaty zaliczane na spłatę wierzytelności z gwarancji i przekazywane(...)a 40% wpłaty zaliczane na spłatę wierzytelności z tytułu umowy kredytu. Wszystkie kwoty wpłacane przez kredytobiorcę i inne osoby w jego imieniu były przez bank dzielone proporcjonalnie do udziału (bez odsetek, kosztów i innych należności ubocznych) obu wierzytelności w wierzytelności ogółem(...) S.A.i(...)względem kredytobiorcy.(...) S.A.podzielone w powyższy sposób kwoty wpłat zaliczało odpowiednio na spłatę obu wierzytelności. Kredytobiorca zobowiązał się nie dokonywać uprzywilejowania żadnego z banków przez wskazanie pierwszeństwa spłaty, dokonanie uprzywilejowania nie wywiera żadnych skutków prawnych i pozostaje bez wpływu na powyższy sposób rozliczania. We wniosku o udzielenie gwarancji poprzedzającym zawarcieaneksu nr (...)kredytobiorca oświadczył, że zapoznał się z zasadami udzielania gwarancji i je akceptuje, zobowiązał się do zwrotu(...)kwoty wypłaconej gwarancji z należnościami ubocznymi w tym odsetkami w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie. W okresie od dnia 7 maja 2019 r. do dnia 3 lutego 2021 r. na rachunek techniczny o nr(...)na poczet wymagalnej należności(...) S.A.wW.z tytułu umowy kredytu obrotowego(...)nr(...)wpłynęło łącznie 135 066,69 zł. Na spłatę zadłużenia zaliczono także kwotę 2465,25 zł środków pieniężnych z rachunku bieżącego kredytobiorcy. W ocenie Sądu wierzyciel był uprawniony - zgodnie z § 12 pkt 2 umowy kredytu, w brzmieniu ustalonymaneksem nr (...)z dnia 5 maja 2017 r. – do dokonywania rozliczeń w kolejności zarachowania wpłat i dzielenia proporcjonalnie do udziału obu wierzytelności – z tytułu gwarancji i wierzytelności z tytułu kredytu, odpowiednio na spłatę obu wierzytelności w stosunku 60/40 (60% wpłaty na spłatę wypłaconej gwarancji, 40% na spłatę zadłużenia(...) S.A. Jako że od dnia 18 maja 2020 r. (dnia spłaty gwarancji) wpłacono ogółem 70 066,69 zł, z czego kwotę 42 040,01 zł zaliczono na spłatę wierzytelności z tytułu gwarancji udzielonej przez(...), kwotę 28 026,68 zł zaliczono na spłatę wierzytelności z tytułu kredytu. Z czego: - 25 251,62 zł na spłatę kredytu, - 1613,38 zł na spłatę odsetek karnych, - 1161,68 zł na spłatę kosztów). Po rozliczeniu gwarancji kapitał wynosił 103 918,70 zł, po zaliczeniu wpłaty 25 251,62 zł – 78 667,08 zł. Zasadnie zatem ta kwota stanowiła element sumy wekslowej, wynoszącej 88 229,46 zł, złożonej także z odsetek - 7469,06 zł, prowizji, opłat, kosztów – 2093,32 zł. Termin zapłaty weksla przypadał na dzień 15 czerwca 2022 r., zatem od dnia następnego, tj. od 16 czerwca 2022 r. powód był uprawniony do domagania się odsetek od sumy wekslowej. Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawieart. 493 § 4 zdanie drugie k.p.c., utrzymał w mocy w całości nakaz zapłaty, wydany w dniu 5 grudnia 2022 r. w postępowaniu nakazowym w sprawie o sygn. akt IX(...). Sąd zasądził solidarnie koszty procesu wobec uwzględnienia żądania powoda w całości z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego należnymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Na wydatki powoda w łącznej wysokości 6523,69 zł złożyły się -opłata od pozwu w wysokości 1103 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 5400 zł ustalona na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 265) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz opłaty notarialne związane z poświadczeniem odpisu pełnomocnictwa dołączonego do pozwu – 3,69 zł. W nakazie zapłaty na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu została orzeczona kwota 1106,69 zł, z tych względów Sąd zasądził różnicę pomiędzy 6523,69 zł , a 1106,69 zł , a więc kwotę 5 417 zł). Sąd Apelacyjny zważył co następuje. Apelacja jest częściowo uzasadniona. Nie jest uzasadniony główny zarzut apelacji dotyczący skutków naruszeniaart. 10 prawa wekslowego, w oparciu o który pozwani wnioskowali o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, tylko z tego względu, że wpisana w wekslu kwota wierzytelności nie odpowiada wysokości zobowiązania wekslowego pozwanych. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w razie naruszenia upoważnienia do uzupełnienia weksla in blanco przez wpisanie wyższej sumy od kwoty wierzytelności, dla której zabezpieczenia weksel in blanco został wręczony, osoba na nim podpisana staje się zobowiązana wekslowo w granicach, w jakich tekst weksla jest zgodny z upoważnieniem ( tak SN w wyroku z dnia 22 czerwca 2006r. , sygn. akt VCSK 70/06, LEX, oraz przywołane tam orzeczenia por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2001 r., II CKN 25/00, OSNC 2001, nr 7-8, poz. 117 i z dnia 9 grudnia 2004 r., II CK 170/04, nie publ). Zatem uzupełnienie przez(...) SAwW.weksla in blanco o kwotę wyższą od tej, na której wpisanie pozwalała deklaracja wekslowa pozwanych, nie skutkował nieważnością całego weksla, a jedynie przesądzało o nieważności zobowiązania wekslowego co do kwoty, do której zobowiązanie wekslowe poręczycieli wekslowych w ogóle nie powstało. W przypadku zasadności ich zarzutu, że kwota wpisana w wekslu została zawyżona, roszczenie Banku jest uzasadnione do wysokości kwoty zadłużenia, co do której poręczyciele weksla upoważnili wystawcę - zgodnie z treścią deklaracji wekslowej - do wypełnienia weksla. Z tych względów w ocenie Sądu Apelacyjnego granice odpowiedzialności pozwanych jako poręczycieli wekslowych wyznacza treść deklaracji wekslowej podpisanej przez każdego z pozwanych (k. 60v. – 62). Deklaracje poręczycieli z dnia 5 maja 2017r. w ten sam sposób określają przedmiot poręczenia. Z pkt 2 deklaracji wynika, że weksel, za który poręczyli stanowi zabezpieczenie wierzytelności(...) SAwynikających zaneksu nr (...)z dnia 5 maja 2017r. do umowy kredytu obrotowego(...)udzielonego przez(...) Spółce z o.o.wW.., jako kredyt w rachunku bieżącym z dnia 9 maja 2007r. wraz z późn. zm., na kwotę 400 000zł. W pkt 3 deklaracji wekslowej poręczyciele wyrazili zgodę „na treść powyższej deklaracji wystawcy weksla” , co jest o tyle niejasne, że w deklaracji wekslowej poręczycieli wekslowych deklaracja wekslowa wystawcy weksla nie została przytoczona i nie ma wprost zapisu o zapoznaniu się poręczycieli wekslowych z treścią deklaracji wystawcy weksla. Natomiast z deklaracji wekslowej wystawcy weksla z dnia 5 maja 2017r. wynika (k. 60), że(...) Sp. z o.o.złożyła do dyspozycji(...) SAwystawiony przez siebie weksel własny in blanco, jako zabezpieczenie wierzytelności Banku z tytułuaneksu (...), z dnia 5 maja 2017r., wyżej opisanej umowy kredytowej z 9 maja 2007r. (pkt 1). Wystawca weksla upoważnił(...) SAdo wypełnienia weksla na sumę „odpowiadającą zadłużeniu wystawcy wobec(...) SAz tytułu określonego w pkt 1 deklaracji łącznie z odsetkami, prowizją i kosztami” (pkt 2). Z treści deklaracji wekslowych wystawcy jak i poręczycieli wynika, że weksel in blanco zabezpieczał wyłącznie wierzytelności Banku względem wystawcy weksla z tytułu umowy kredytowej z dnia 9 maja 2007r. Aneks nr (...)do umowy kredytowej z dnia 9 maja 2007r., podpisany przez(...) SAiSpółkę (...)5 maja 2017r., zmieniał treść umowy kredytowej poprzez: wydłużenie okresu obowiązywania umowy, podwyższenie kwoty kredytu i wprowadzenie dodatkowego zabezpieczenia wykonania umowy kredytowej w postaci gwarancji spłaty kredytu udzielonej w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis(...). Zrealizowanie tego warunku zabezpieczenia wykonania umowy kredytowej z dnia 9 maja 2007r. zostało zrealizowane w formie umowy zawartej pomiędzy Kredytobiorcą a(...), w zawieraniu której pozwani nie uczestniczyli i nie byli jej stroną. Brak jest jakichkolwiek dokumentów, z których wynikać miałoby zobowiązanie pozwanych do świadczenia z tytułu umowy gwarancji bankowej zawartej pomiędzySpółka (...). Sąd Okręgowy ustalił, żeSpółka (...)ubiegając się o kolejne aneksowanieumowy nr (...), w dniu 28 kwietnia 2017 r. złożyła wniosek o udzielenie przez(...)gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis (wniosek k. 146-147). W aktach sprawy (k. 128) zawarta jest umowa portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr(...), z której wynika, że z chwilą dokonania wypłaty przez(...)na rzecz Banku kredytującego z tytułu jednostkowej gwarancji spłaty kredytu,(...)staje się wierzycielem Kredytobiorcy o zwrot kwoty wypłaconej z tytułu takiej gwarancji (§ 11 ust. 1 ). Natomiast z § 5 ust. 1 pkt 3 wynika, żeBank (...)winien przyjąć od Kredytobiorcy na rzecz(...)zabezpieczenie w formie weksla własnego in blanco, którego wzór określa załącznik nr 2 do umowy, wraz z deklaracją wekslową, której wzór określa załącznik nr 3 do umowy portfelowej linii gwarancyjnej. Jest to jednak inny weksel, aniżeli poręczony przez pozwanych weksel zabezpieczający wykonanie umowy kredytowej z dnia 9 maja 2007r. W sprawie taki weksel nie został przedstawiony. Natomiast jeżeli w ogóle został wystawiony przez(...) Sp. z o.o., weksel zabezpieczający wykonanie zobowiązania Spółki z tytułu umowy gwarancyjnej, to nie ma żadnych dowodów na okoliczność, że pozwani byli jego poręczycielami. Kredytobiorcą byłaspółka (...)i ona winna wręczyć weksel na rzecz(...)w celu zabezpieczenia wykonania umowy gwarancji. Taki weksel nie został w sprawie złożony. Brak jest podstaw do uznania jakiejkolwiek odpowiedzialności pozwanych z tytułu zawartej przezSpółkę (...)z(...)umowy gwarancji. Pozwani byli jedynie poręczycielami wekslowymi na wekslu zabezpieczającym wykonanie umowy kredytowej. Okolicznością bezsporną jest, że w dniu 18 maja 2020r.(...)jako gwarant wykonania umowy kredytu przekazał(...) SAkwotę 158.296,91 zł. Natomiast w dniu 15 października 2020 r.Bank (...)wW.przelał na rzecz(...) S.A.wW.wierzytelność wobecSpółki (...)z tytułu wypłacenia(...) SAwW.kwoty 155 878,05 zł z tytułu gwarancji. Nie kwestionując ważności umowy cesji nie sposób uznać, aby wywoływała ona jakiekolwiek skutki względem pozwanych w sprawie niniejszej. Nie ma bowiem żadnych dowodów na okoliczność, że pozwani byli zobowiązanymi z tytułu zawarcia przezSpółkę (...)z(...)umowy gwarancji. W tym stanie sprawy w ocenie Sądu Apelacyjnego uznać należy, że pozwani jako poręczyciele wekslowi ponoszą odpowiedzialność wekslową do wysokości kwoty zadłużeniaSpółki (...)z tytułu umowy kredytowej zawartej 9 maja 2007r., na dzień wystawienia weksla - 15 czerwca 2022r. Oznacza to, że kwota zadłużenia nie może obejmować kwoty wierzytelności nabytej przez(...) SAod(...)na podstawie umowy przelewu wierzytelności wynikającej z umowy gwarancji zawartej pomiędzy(...)iSpółką (...). Powyższa wierzytelność została wygenerowana wskutek umowy zawartej pomiędzy(...)iSpółką (...), i jak wynika z deklaracji wekslowych podpisanych przez poręczycieli wekslowych, nie była objęta ich poręczeniem wekslowym. Co więcej wykonanie przez(...)umowy gwarancji i przelanie kwoty 155 878,05 zł na rzecz(...) SAskutkowało częściowym wykonaniem umowy kredytowej z dnia 9 maja 2007r. i wygaśnięciem zobowiązaniaSpółki (...)względem(...) SAz tytułu zawartej umowy kredytowej, o kwotę przelaną przez(...). Tym samym częściowo wykonane zostało zobowiązanie pozwanych jako poręczycieli. Wierzytelność nabyta przez(...) SAw drodze przelewu od(...)jest wierzytelnością wynikającą z wykonania umowy gwarancji. Dłużnikiem z umowy gwarancji była wyłącznieSpółka (...). Ta wierzytelność nie jest natomiast wierzytelnością wynikającą z umowy kredytu. Wykonanie umowy gwarancji skutkowało częściowym wykonaniem umowy kredytu i w części w jakiej gwarancja została wykonana, roszczenie(...) SAz tytułu umowy kredytowej wygasło.(...) SAw wyniku umowy cesji nabyło wierzytelność odpowiadającą wysokości kwoty przelanej z tytuły gwarancji, ale była to już wierzytelność z innego tytułu, z innego zobowiązania. Powyższe oznaczało, że wierzytelność wekslowa(...) SAwobec poręczycieli wekslowych odpowiada wysokości zadłużenia(...) Spółki z o.o.wyłącznie z umowy kredytowej ustalonej na dzień wypełnienia weksla. Wysokość zadłużenia poręczycieli winna zatem uwzględniać fakt częściowego zaspokojenia kredytodawcy w wyniku wykonania przez(...)umowy gwarancji. Winna też uwzględniać wysokość dokonanych przez poręczycieli wekslowych wpłat na poczet zaspokojenia wierzytelności(...) SAwobecSpółki (...)z tytułu umowy kredytowej. Reasumując apelacja pozwanych jest uzasadniona w części w jakiej podnosi, że weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową gdyż kwota zadłużenia wpisana na wekslu obejmowała nie tylko wierzytelność z tytułu poręczenia, ale także wierzytelność Banku z tytułu wierzytelności z tytułu umowy gwarancji, za którą pozwani nie poręczali. Z tego względu kwota ich zadłużenia jest niższa, aniżeli kwota wpisana na wekslu. Jak wcześniej wskazano nie podważa to jednak ważności weksla w całości. Z tych względów Sąd Apelacyjny na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2024r. zobowiązał powodowy Bank do wskazania wysokości wierzytelności przysługującej Bankowi z tytułu umowy kredytowej na dzień wypełnienia weksla – 15czerwca 2022r., po potrąceniu w całości kwoty przelanej przez(...)z tytułu umowy gwarancji i po uwzględnieniu w całości kwot wpłaconych przez poręczycieli na poczet zadłużenia wynikającego z umowy kredytowej. W piśmie procesowym z dnia 29 kwietnia 2024r. (k.284) powód wskazał, że wysokość wierzytelności wynosiła 41 851,55 zł, na którą składa się kwota 36 310,70zł z tytułu niespłaconego wymagalnego kapitału kredytu, kwota 3 447,53zł z tytułu odsetek oraz kwota 2 093,32zł z tytułu prowizji opłat i kosztów. W odpowiedzi na to pismo, pełnomocnik pozwanych potwierdził prawidłowość wyliczeń (k. 290), co stanowiło uznanie roszczenia w tej części. Z tych względów Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386 § 1 kpciart. 493 § 4 kpczmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt I utrzymał w częściowo w mocy nakaz zapłaty wydany przez referendarza sądowego Sądu Okręgowego wL.w dniu 5 grudnia 2022r. w sprawie(...), a mianowicie co do kwoty 41 851,55zł, a w pozostałej części nakaz zapłaty uchylił i powództwo oddalił. Wobec uwzględnienia roszczenia w połowie Sąd stosunkowo rozdzielił koszty procesu i w pkt II zasądził od(...) SAna rzecz pozwanych solidarnie 1 103zł tytułem zwrotu części kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 listopada 2024r., a w pozostałej części koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie zniósł. Strony poniosły koszty pełnomocników i opłaty sądowe. Przy czym pozwani uiścili ¾ opłaty, natomiast powód ¼. Z tych względów Sąd zasądził od pozwanego ¼ część opłaty sądowej uiszczonej przez pozwanych. W pozostałej części Sąd Apelacyjny oddalił apelację jako bezzasadną na podstawieart. 385 kpc. Na podstawieart. 108 § 1 kpcw zw. zart. 100 kpcwobec uwzględnienia apelacji w części Sąd Apelacyjny zasądził od powoda na rzecz pozwanego 2 200zł tytułem zwrotu części kosztów procesu poniesionych przez pozwanych w postępowaniu apelacyjnym, a w pozostałej części koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie zniósł, gdyż apelacja pozwanych została uwzględniona w połowie. Ponieważ pozwani opłacili apelację w całości, Sąd Apelacyjny zasądził na ich rzecz połowę uiszczonej opłaty od apelacji, a poniesione przez strony koszty zastępstwa prawnego przed Sądem Apelacyjnym wzajemnie zniósł.

15/300000/0000503/AGa

Sąd Apelacyjny w Lublinie

I Wydział Cywilny

153510600001006_II_K_000535_2024_Uz_2024-11-21_001

II K 535/24

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2025-01-07 18:00:04.0 CET

2025-01-07 13:00:28.0 CET

15351060

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 535/24 4250-0.Ds.1255.2024 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Wągrowcu II Wydział Karny w składzie następującym : Przewodniczący: Sędzia Renata Sypniewska Protokolant: st. sekr. sąd. Paulina Ciesielska przy udziale Prokuratora ---- po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 21.11.2024r. sprawy: P. W. córki Z. i I. , ur. (...) w S. , PESEL (...) oskarżonej o to, że: w okresie od marca 2022 roku do dnia 21 kwietnia 2024 roku w miejscowości (

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Paulina Ciesielska" xPublisher="p.ciesielska" xEditorFullName="Paulina Ciesielska" xEditor="p.ciesielska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/351060/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000535" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt <xBx>II K 535/24</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">4250-0.Ds.1255.2024</xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 21 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Rejonowy w Wągrowcu II Wydział Karny w składzie następującym : </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Przewodniczący: Sędzia Renata Sypniewska</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> Protokolant: st. sekr. sąd. Paulina Ciesielska</xText> <xText xALIGNx="left">przy udziale Prokuratora ----</xText> <xText>po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 21.11.2024r. sprawy:</xText> <xText><xBx><xAnon>P. W.</xAnon> <xIx>córki <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>PESEL (...)</xAnon></xIx></xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx> <xUx>oskarżonej o to, że:</xUx> </xBx></xText> <xText><xIx>w okresie od marca 2022 roku do dnia 21 kwietnia 2024 roku w miejscowości <xAnon> (...)</xAnon>/<xAnon>(...)</xAnon> (woj. <xAnon> (...)</xAnon>) znęcała się nad swoim psem rasy <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>I.</xAnon>, trzymając go w niewłaściwych warunkach bytowania i w stanie rażącego zaniedbania poprzez nie zapewnienie mu właściwej opieki lekarskiej i zootechnicznej, </xIx> <xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 ust. 1 a" xIsapId="WDU19971110724" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 111, poz. 724">art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt</xLexLink> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oskarżoną <xBx><xAnon>P. W.</xAnon> </xBx>uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu wyżej opisanego tj. przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 ust. 1 a" xIsapId="WDU19971110724" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 111, poz. 724">art. 35 ust. 1 a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2023r., poz. 1580) i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 ust. 1 a" xIsapId="WDU19971110724" xTitle="Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 111, poz. 724">art. 35 ust. 1 a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2023r., poz. 1580) wymierza jej karę<xBx> 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, </xBx>której wykonanie na podstawie <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 punkt 1 k.k.</xLexLink> warunkowo zawiesza na okres <xBx>3 (trzech) lat</xBx> próby, zobowiązując oskarżoną do informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby w odstępach sześciomiesięcznych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie art. 35 ust. 5 w/w ustawy orzeka od oskarżonej <xBx>nawiązkę </xBx>w wysokości <xBx>2.000 (dwóch tysięcy)</xBx> złotych na cel związany z ochroną zwierząt na rzecz schroniska dla zwierząt <xAnon> (...) Schronisko (...)</xAnon>,<xAnon>(...)-(...) G.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (Dz. U. z 1983 roku Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżoną od kosztów sądowych, w tym od opłaty.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right"> sędzia Renata Sypniewska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Renata Sypniewska

Paulina Ciesielska

st. sekr. sąd. Paulina Ciesielska

Paulina Ciesielska

Sygn. aktII K 535/24 4250-0.Ds.1255.2024 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Wągrowcu II Wydział Karny w składzie następującym : Przewodniczący: Sędzia Renata Sypniewska Protokolant: st. sekr. sąd. Paulina Ciesielska przy udziale Prokuratora ---- po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 21.11.2024r. sprawy: P. W.córkiZ.iI.,ur. (...)wS.,PESEL (...) oskarżonej o to, że: w okresie od marca 2022 roku do dnia 21 kwietnia 2024 roku w miejscowości(...)/(...)(woj.(...)) znęcała się nad swoim psem rasyA.I., trzymając go w niewłaściwych warunkach bytowania i w stanie rażącego zaniedbania poprzez nie zapewnienie mu właściwej opieki lekarskiej i zootechnicznej, tj. o przestępstwo zart. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt 1 oskarżonąP. W.uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu wyżej opisanego tj. przestępstwa zart. 35 ust. 1 a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt(t.j. Dz. U. z 2023r., poz. 1580) i za to na podstawieart. 35 ust. 1 a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt(t.j. Dz. U. z 2023r., poz. 1580) wymierza jej karę6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,której wykonanie na podstawieart. 69 § 1 i 2 k.k.w zw. zart. 70 § 1 k.k.iart. 72 § 1 punkt 1 k.k.warunkowo zawiesza na okres3 (trzech) latpróby, zobowiązując oskarżoną do informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby w odstępach sześciomiesięcznych; 2 na podstawie art. 35 ust. 5 w/w ustawy orzeka od oskarżonejnawiązkęw wysokości2.000 (dwóch tysięcy)złotych na cel związany z ochroną zwierząt na rzecz schroniska dla zwierząt(...) Schronisko (...),(...)-(...) G.; 3 na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.iart. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 1983 roku Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżoną od kosztów sądowych, w tym od opłaty. sędzia Renata Sypniewska

15/351060/0001006/K

Sąd Rejonowy w Wągrowcu

II Wydział Karny

153515000002021_IV_U_001810_2024_Uz_2024-11-28_001

IV U 1810/24

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-12-05 18:00:07.0 CET

2025-01-11 03:40:06.0 CET

15351500

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV U 1810/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Olichwiruk Protokolant: st. sekr. sąd. Urszula Najdek po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 r. w Zielonej Górze sprawy z odwołania O. K. od decyzji z dnia 13.05.2024 r. znak (...) . (...) (...) . (...) (...) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. o zwrot n

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Wioletta Romanowska" xPublisher="WioRom_SO_zg" xEditorFullName="Wioletta Romanowska" xEditor="WioRom_SO_zg" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/351500/0002021/U" xYear="2024" xVolNmbr="001810" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV U 1810/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="center">Dnia 21 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Olichwiruk</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Urszula Najdek</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 r. w Zielonej Górze</xText> <xText>sprawy z odwołania <xAnon>O. K.</xAnon></xText> <xText>od decyzji z dnia 13.05.2024 r. znak <xAnon> (...)</xAnon>.<xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>.<xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon> </xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>Z.</xAnon></xText> <xText>o zwrot nienależnie pobranego świadczenia postojowego</xText> <xText>zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>Z.</xAnon> z dnia 13.05.2024 r. znak <xAnon> (...)</xAnon>.<xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon> w ten sposób, że ustala, iż wnioskodawczyni <xAnon>O. K.</xAnon> nie jest zobowiązana do zwrotu wypłaconego świadczenia postojowego w kwocie 1.343,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.</xText> <xText xALIGNx="center">Sędzia Małgorzata Olichwiruk</xText> <xText>Sygn. akt IV U 1810/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText> <xBx> Decyzją</xBx> z dnia 13.05.2024 r., znak <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon><xAnon> (...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>Z.</xAnon> zobowiązał ubezpieczoną <xAnon>O. K.</xAnon> do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowego w kwocie 1.343,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, liczonymi od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczenia postojowego do dnia zwrotu.</xText> <xText>Jako podstawę prawną decyzji organ rentowy wskazał art. 15zx, art. 15zq ust. 1 i ust. 3 oraz ust. 2 ustawy z dnia 02.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych w zw. z <xLexLink xArt="art. 83;art. 83 ust. 1;art. 83 ust. 2" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 83 ust. 1 i 2 ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>.</xText> <xText>W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawczyni w dniu 29.05.2020 r. wypłacono świadczenie na podstawie wniosku <xAnon> (...)</xAnon> z 07.05.2020 r. złożonego przez płatnika, który oświadczył, że przychód ubezpieczonej osiągnięty w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku wyniósł 813 zł, wysokość miesięcznego przychodu, wynikającego z umowy wynosiła 736,50 zł.</xText> <xText>Pozwany podał, że w takiej sytuacji suma przychodów z umów cywilnoprawnych uzyskana w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe przysługuje w wysokości przychodu wynikającego z tejże umowy tj. w kwocie 736,50 zł. Ponieważ świadczenie postojowe zostało wypłacone w zawyżonej wysokości, tj. w kwocie 2.080 zł, ubezpieczona jest zobowiązana do zwrotu różnicy wypłaconego świadczenia.</xText> <xText><xBx>Odwołanie </xBx>od powyższej decyzji wniosła <xAnon>O. K.</xAnon>, zaskarżając ją w całości.</xText> <xText>Odwołująca wskazała, że wniosek w jej imieniu złożył płatnik składek. Zarzuciła organowi rentowemu, że to ZUS popełnił błąd przy akceptacji wypłaty kwoty 2.080 zł, a nie ona jako osoba ubezpieczona. Wypłaty powinny być sprawdzone sumiennie i rzetelnie i potwierdzone do wypłaty. Była przekonana, że otrzymała prawidłową kwotę. Jej zdaniem niezasadne jest żądanie zwrotu świadczenia po 4 latach, w sytuacji kiedy świadczenie zostało zaakceptowane i potwierdzone przez pracowników ZUS.</xText> <xText><xBx>W odpowiedzi na odwołanie</xBx> pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.</xText> <xText>W piśmie z dnia 30.07.2024 r. (k. 9 akt sąd.) <xUx>pozwany</xUx> podniósł, że w wyniku ponownej analizy sprawy stwierdzono, że odsetki będą należne w przypadku braku spłaty świadczenia w terminie 14 dni od otrzymania decyzji i liczone będą od dnia przypadającego po dniu wydania decyzji do dnia zwrotu świadczenia.</xText> <xText>W związku z powyższym stwierdzeniem nie wydano decyzji w przedmiocie korekty daty początkowej odsetek ustawowych wskazanych w zaskarżonej decyzji.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>Ubezpieczona <xAnon>O. K.</xAnon> zawarła w dniu 21.10.2019 r. z <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>Ś.</xAnon> umowę zlecenia na okres od 01.10.2019 r. do 31.12.2019 r., której przedmiotem miała być obsługa recepcji i szereg czynności z tym związanych. Aneksem z dnia 01.01.2020 r. umowa przedłużona została na okres od 01.01.2020 r. do 31.12.2020 r.</xText> <xText><xIx>okoliczności niesporne.</xIx></xText> <xText>W pierwszorazowym wniosku o świadczenie postojowe z dnia 07.05.2020 r. płatnik składek oświadczył, że przychód osiągnięty przez ubezpieczoną w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku wyniósł 813 zł, a miesięczny przychód wynikający z umowy zlecenia wynosi 736,50 zł.</xText> <xText>Wniosek płatnika składek zawierał prawdziwe dane, z prawidłowych miesięcy.</xText> <xText>Ubezpieczonej wypłacono w dniu 29.05.2020 r. świadczenie postojowe w kwocie 2.080 zł.</xText> <xText>Prawidłowa wysokość świadczenia postojowego, która powinna być wypłacona ubezpieczonej to kwota 736,50 zł.</xText> <xText>W związku z powyższym wydana została zaskarżona decyzja, zobowiązująca ubezpieczoną do zwrotu różnicy w wypłaconym świadczeniu tj. kwoty 1.343,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczenia postojowego.</xText> <xText><xIx>okoliczności niesporne.</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie okazało się zasadne.</xText> <xText>W niniejszej sprawie konieczne przede wszystkim było ustalenie, czy świadczenia postojowe wypłacone wnioskodawczyni można określić jako „świadczenie nienależne” w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 02.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 340 ze zm.) – dalej ustawa covidowa.</xText> <xText>Zgodnie z art. 15zq ust. 1 pkt 2 ustawy, osobie wykonującej umowę agencyjną, umowę zlecenia, inną umowę oświadczenie usług, do której zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">ustawą z dnia 23.04.1964 r. - Kodeks cywilny</xLexLink> stosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowę o dzieło przysługuje świadczenie postojowe.</xText> <xText>Jak stanowi art. 15zr ust. 1, świadczenie postojowe przysługuje w wysokości 80% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalanego na podstawie przepisów o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, obowiązującego w 2020 r. nie więcej niż trzykrotnie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4.</xText> <xText>Jednakże ust. 2 stanowi, że w przypadku gdy suma przychodów z umów cywilnoprawnych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskana w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe wynosi mniej niż 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w 2020 r. świadczenie postojowe przysługuje w wysokości sumy wynagrodzeń z tytułu wykonywania tych umów cywilnoprawnych.</xText> <xText>Niespornym było, że wniosek o świadczenie postojowe został złożony w dniu 07.05.2020 r. i był to wniosek płatnika składek. Niespornym jest też, że we wniosku zostały podane wszystkie wymagane dane, w szczególności zawierał on prawidłowe dane co do przychodu uzyskanego przez wnioskodawczynię.</xText> <xText>Jak wynika z akt sprawy, na podstawie tego wniosku organ rentowy wypłacił wnioskodawczyni w dniu 29.05.2020 r. kwotę 2.080 zł.</xText> <xText>Ponieważ suma przychodów ubezpieczonej z umów cywilnoprawnych uzyskana w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe wynosiła mniej niż 50 % kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w 2020 r., świadczenie postojowe przysługiwało jej w kwocie 736,50 zł, a nie w wypłaconej przez organ rentowy kwocie 2.080 zł.</xText> <xText>Niespornym jest przy tym, że wnioskodawczyni nie wnioskowała o określoną kwotę, nie miała wpływu na wysokość wypłaconego jej świadczenia postojowego. To organ rentowy na podstawie danych (prawidłowych) zawartych w tym wniosku uznał, że wypłacić należy kwotę 2.080 zł.</xText> <xText>Jak wskazał pozwany, nastąpiło to cyt. „<xIx>na skutek wypłaty systemowej</xIx>” (k. 9v) – a więc bez weryfikacji ze strony organu rentowego.</xText> <xText>W tym miejscu zauważyć trzeba, że już tylko z tej przyczyny, zawarte w zaskarżonej decyzji rozstrzygnięcie w zakresie odsetek ustawowych jest oczywiście błędne. Zgodnie bowiem z art. 15zx ust. 3a ustawy, jeżeli wypłata świadczenia postojowego w kwocie wyższej niż należna nastąpiła z przyczyn leżących po stronie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, nie nalicza się odsetek, o których mowa w ust. 1. Zauważył to zresztą sam organ rentowy, co znalazło wyraz w piśmie procesowym z dnia 30.07.2024 r. (k. 9 akt sąd.), jednakże nie skutkowało to zmianą zaskarżonej decyzji.</xText> <xText>Niezależnie od powyższego, brak jest podstaw do zobowiązania wnioskodawczyni do zwrotu kwoty wskazanej przez organ rentowy w przedmiotowej decyzji.</xText> <xText>Podkreślenia bowiem wymaga, że<xBx> w dacie jej wypłaty nie stanowiła ona „świadczenia nienależnego” w rozumieniu obowiązujących wówczas przepisów. </xBx></xText> <xText>O tym, w jakich przypadkach mamy do czynienia ze świadczeniem nienależnym decyduje art. 15zx ustawy covidowej.</xText> <xText>Przepis art. 15zx ust. 2 ustawy <xBx>w brzmieniu obowiązującym do 15.12.2020 r.</xBx> stanowił, że za nienależnie pobrane świadczenie postojowe uważa się świadczenie:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych oświadczeń lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenie lub odpowiednio zleceniodawcę lub zamawiającego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>wypłacone osobie innej niż osoba uprawniona.</xText> </xUnit> <xText>W rozpoznawanej sprawie żadna z tych sytuacji nie nastąpiła. Po pierwsze, świadczenie zostało wypłacone tej osobie, która jest do niego uprawniona, czyli <xAnon>O. K.</xAnon>. Po drugie, nie zaistniała sytuacja, w której czy to odwołująca, czy płatnik składek składający w jej imieniu wniosek, wprowadziliby w błąd organ rentowy bądź złożyli fałszywe oświadczenie czy dokumenty.</xText> <xText>Natomiast przepis ust. 2 pkt 3 ustawy, na który powołuje się pozwany, <xBx>wszedł w życie dopiero z dniem 16.12.2020 r. – </xBx>został on wprowadzony ustawą z dnia 09.12.2020 r. o zmienia ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. 2020 poz. 2255).</xText> <xText><xBx>Ponieważ nie zawierał on przepisów przejściowych, przyjąć należy, że obowiązuje on do stanów faktycznych zaistniałych dopiero od dnia wejścia w życie tej noweli czyli dopiero od dnia 16.12.2020 r.</xBx></xText> <xText>Nie obowiązywał on zatem w chwili, gdy został przez płatnika składek złożony wniosek, ani nawet w dacie, gdy świadczenie to zostało wypłacone ubezpieczonej. W dacie wypłaty świadczenie nie było więc świadczeniem nienależnym.</xText> <xText>Zgodnie z art. 15zx ust. 1 ustawy tylko osoba, <xUx>która pobrała nienależnie świadczenie</xUx> postojowe, jest obowiązana do jego zwrotu.</xText> <xText>Skoro ustawa covidowa w brzmieniu obowiązującym w dniu złożenia wniosku, jak i w dniu wypłaty świadczenia postojowego nie definiowała świadczenia wypłaconego w zawyżonej wysokości <xUx>jako świadczenia nienależnego</xUx>, wobec tego, w tym z uwagi na brak przepisów przejściowych, które pozwalałyby odnieść definicję świadczenia nienależnego do stanów faktycznych zaistniałych wcześniej, ubezpieczona nie może być zobowiązana do jego zwrotu.</xText> <xText>Oczywistym jest, że zarówno na dzień złożenia wniosku oraz na dzień wypłaty świadczenia postojowego, ustawa covidowa za nienależnie pobrane świadczenie postojowe uważała <xUx>wyłącznie</xUx> świadczenie 1) przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych oświadczeń lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenie lub odpowiednio zleceniodawcę lub zamawiającego, 2) wypłacone osobie innej niż osoba uprawniona.</xText> <xText>W przepisanie tym, obowiązującym przed 16.12.2020 r., przypadki uznania świadczenia za nienależne zostały wyliczone w sposób enumeratywny.</xText> <xText>Reasumując, kwota świadczenia postojowego, nawet zawyżona, otrzymana przez ubezpieczoną, na dzień jej wypłaty, nie była uważana za świadczenia nienależne w rozumieniu obowiązującej wówczas ustawy.</xText> <xText>W tych okolicznościach trudno uznać, by zostały spełnione przesłanki opisane w obowiązującym przed dniem 16.12.2020 r. przepisie art. 15zx ust. 2, by zobowiązać odwołującą do wypłaty choćby części świadczenia (analogicznie: por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14.11.2023 r. sygn. III AUa 439/22).</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie nie może mieć zastosowania przepis art. 15zx ust. 2 <xBx>pkt 3 </xBx> ustawy, bowiem, zarówno wniosek o wypłatę, jak i przede wszystkim wypłata świadczenia postojowych miała miejsce przed jego wejściem w życie. Przepis ten obowiązuje od 16.12.2020 r. i brak jest regulacji, która nakazywałyby wsteczne jego stosowanie. Takie stanowisko zajął m.in. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w wyroku z dnia 10.08.2021 r. sygn. VI U 535/21, Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie w wyroku z dnia 21.12.2021 r. sygn. VII U 440/21.</xText> <xText>Na marginesie można również zauważyć, że gdyby pozwany zorientował się wcześniej (już po dokonaniu wypłaty, ale przed 16.12.2020 r.), że wskutek swojego błędu wypłacił wnioskodawczyni świadczenie wyższe niż należne, odwołująca w ogóle nie mogłaby być zobowiązana do zwrotu, bo w rozumieniu ówczesnych przepisów, nie było to świadczenie nienależne. Opieszałość pozwanego, weryfikacja prawidłowości kwoty wypłaconych świadczeń dokonana przez organ rentowy z opóźnieniem, nie może wywoływać negatywnych konsekwencji dla osoby ubezpieczonej, w sytuacji, gdy w dacie wypłaty świadczenia postojowego nie było ono uznawane przez ustawodawcę za świadczenie nienależne.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, orzeczono jak w sentencji wyroku.</xText> <xText>Sędzia Małgorzata Olichwiruk</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Małgorzata Olichwiruk

Wioletta Romanowska

st. sekr. sąd. Urszula Najdek

Wioletta Romanowska

Sygn. akt IV U 1810/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Olichwiruk Protokolant: st. sekr. sąd. Urszula Najdek po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 r. w Zielonej Górze sprawy z odwołaniaO. K. od decyzji z dnia 13.05.2024 r. znak(...).(...) (...).(...)(...) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. o zwrot nienależnie pobranego świadczenia postojowego zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.z dnia 13.05.2024 r. znak(...).(...) (...)(...)(...)w ten sposób, że ustala, iż wnioskodawczyniO. K.nie jest zobowiązana do zwrotu wypłaconego świadczenia postojowego w kwocie 1.343,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Sędzia Małgorzata Olichwiruk Sygn. akt IV U 1810/24 UZASADNIENIE Decyzjąz dnia 13.05.2024 r., znak(...) (...) (...)(...)(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.zobowiązał ubezpieczonąO. K.do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowego w kwocie 1.343,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, liczonymi od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczenia postojowego do dnia zwrotu. Jako podstawę prawną decyzji organ rentowy wskazał art. 15zx, art. 15zq ust. 1 i ust. 3 oraz ust. 2 ustawy z dnia 02.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych w zw. zart. 83 ust. 1 i 2 ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawczyni w dniu 29.05.2020 r. wypłacono świadczenie na podstawie wniosku(...)z 07.05.2020 r. złożonego przez płatnika, który oświadczył, że przychód ubezpieczonej osiągnięty w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku wyniósł 813 zł, wysokość miesięcznego przychodu, wynikającego z umowy wynosiła 736,50 zł. Pozwany podał, że w takiej sytuacji suma przychodów z umów cywilnoprawnych uzyskana w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe przysługuje w wysokości przychodu wynikającego z tejże umowy tj. w kwocie 736,50 zł. Ponieważ świadczenie postojowe zostało wypłacone w zawyżonej wysokości, tj. w kwocie 2.080 zł, ubezpieczona jest zobowiązana do zwrotu różnicy wypłaconego świadczenia. Odwołanieod powyższej decyzji wniosłaO. K., zaskarżając ją w całości. Odwołująca wskazała, że wniosek w jej imieniu złożył płatnik składek. Zarzuciła organowi rentowemu, że to ZUS popełnił błąd przy akceptacji wypłaty kwoty 2.080 zł, a nie ona jako osoba ubezpieczona. Wypłaty powinny być sprawdzone sumiennie i rzetelnie i potwierdzone do wypłaty. Była przekonana, że otrzymała prawidłową kwotę. Jej zdaniem niezasadne jest żądanie zwrotu świadczenia po 4 latach, w sytuacji kiedy świadczenie zostało zaakceptowane i potwierdzone przez pracowników ZUS. W odpowiedzi na odwołaniepozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. W piśmie z dnia 30.07.2024 r. (k. 9 akt sąd.)pozwanypodniósł, że w wyniku ponownej analizy sprawy stwierdzono, że odsetki będą należne w przypadku braku spłaty świadczenia w terminie 14 dni od otrzymania decyzji i liczone będą od dnia przypadającego po dniu wydania decyzji do dnia zwrotu świadczenia. W związku z powyższym stwierdzeniem nie wydano decyzji w przedmiocie korekty daty początkowej odsetek ustawowych wskazanych w zaskarżonej decyzji. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: UbezpieczonaO. K.zawarła w dniu 21.10.2019 r. z(...) Sp. z o.o.wŚ.umowę zlecenia na okres od 01.10.2019 r. do 31.12.2019 r., której przedmiotem miała być obsługa recepcji i szereg czynności z tym związanych. Aneksem z dnia 01.01.2020 r. umowa przedłużona została na okres od 01.01.2020 r. do 31.12.2020 r. okoliczności niesporne. W pierwszorazowym wniosku o świadczenie postojowe z dnia 07.05.2020 r. płatnik składek oświadczył, że przychód osiągnięty przez ubezpieczoną w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku wyniósł 813 zł, a miesięczny przychód wynikający z umowy zlecenia wynosi 736,50 zł. Wniosek płatnika składek zawierał prawdziwe dane, z prawidłowych miesięcy. Ubezpieczonej wypłacono w dniu 29.05.2020 r. świadczenie postojowe w kwocie 2.080 zł. Prawidłowa wysokość świadczenia postojowego, która powinna być wypłacona ubezpieczonej to kwota 736,50 zł. W związku z powyższym wydana została zaskarżona decyzja, zobowiązująca ubezpieczoną do zwrotu różnicy w wypłaconym świadczeniu tj. kwoty 1.343,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczenia postojowego. okoliczności niesporne. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie okazało się zasadne. W niniejszej sprawie konieczne przede wszystkim było ustalenie, czy świadczenia postojowe wypłacone wnioskodawczyni można określić jako „świadczenie nienależne” w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 02.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 340 ze zm.) – dalej ustawa covidowa. Zgodnie z art. 15zq ust. 1 pkt 2 ustawy, osobie wykonującej umowę agencyjną, umowę zlecenia, inną umowę oświadczenie usług, do której zgodnie zustawą z dnia 23.04.1964 r. - Kodeks cywilnystosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowę o dzieło przysługuje świadczenie postojowe. Jak stanowi art. 15zr ust. 1, świadczenie postojowe przysługuje w wysokości 80% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalanego na podstawie przepisów o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, obowiązującego w 2020 r. nie więcej niż trzykrotnie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4. Jednakże ust. 2 stanowi, że w przypadku gdy suma przychodów z umów cywilnoprawnych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskana w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe wynosi mniej niż 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w 2020 r. świadczenie postojowe przysługuje w wysokości sumy wynagrodzeń z tytułu wykonywania tych umów cywilnoprawnych. Niespornym było, że wniosek o świadczenie postojowe został złożony w dniu 07.05.2020 r. i był to wniosek płatnika składek. Niespornym jest też, że we wniosku zostały podane wszystkie wymagane dane, w szczególności zawierał on prawidłowe dane co do przychodu uzyskanego przez wnioskodawczynię. Jak wynika z akt sprawy, na podstawie tego wniosku organ rentowy wypłacił wnioskodawczyni w dniu 29.05.2020 r. kwotę 2.080 zł. Ponieważ suma przychodów ubezpieczonej z umów cywilnoprawnych uzyskana w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe wynosiła mniej niż 50 % kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w 2020 r., świadczenie postojowe przysługiwało jej w kwocie 736,50 zł, a nie w wypłaconej przez organ rentowy kwocie 2.080 zł. Niespornym jest przy tym, że wnioskodawczyni nie wnioskowała o określoną kwotę, nie miała wpływu na wysokość wypłaconego jej świadczenia postojowego. To organ rentowy na podstawie danych (prawidłowych) zawartych w tym wniosku uznał, że wypłacić należy kwotę 2.080 zł. Jak wskazał pozwany, nastąpiło to cyt. „na skutek wypłaty systemowej” (k. 9v) – a więc bez weryfikacji ze strony organu rentowego. W tym miejscu zauważyć trzeba, że już tylko z tej przyczyny, zawarte w zaskarżonej decyzji rozstrzygnięcie w zakresie odsetek ustawowych jest oczywiście błędne. Zgodnie bowiem z art. 15zx ust. 3a ustawy, jeżeli wypłata świadczenia postojowego w kwocie wyższej niż należna nastąpiła z przyczyn leżących po stronie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, nie nalicza się odsetek, o których mowa w ust. 1. Zauważył to zresztą sam organ rentowy, co znalazło wyraz w piśmie procesowym z dnia 30.07.2024 r. (k. 9 akt sąd.), jednakże nie skutkowało to zmianą zaskarżonej decyzji. Niezależnie od powyższego, brak jest podstaw do zobowiązania wnioskodawczyni do zwrotu kwoty wskazanej przez organ rentowy w przedmiotowej decyzji. Podkreślenia bowiem wymaga, żew dacie jej wypłaty nie stanowiła ona „świadczenia nienależnego” w rozumieniu obowiązujących wówczas przepisów. O tym, w jakich przypadkach mamy do czynienia ze świadczeniem nienależnym decyduje art. 15zx ustawy covidowej. Przepis art. 15zx ust. 2 ustawyw brzmieniu obowiązującym do 15.12.2020 r.stanowił, że za nienależnie pobrane świadczenie postojowe uważa się świadczenie: 1 przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych oświadczeń lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenie lub odpowiednio zleceniodawcę lub zamawiającego; 2 wypłacone osobie innej niż osoba uprawniona. W rozpoznawanej sprawie żadna z tych sytuacji nie nastąpiła. Po pierwsze, świadczenie zostało wypłacone tej osobie, która jest do niego uprawniona, czyliO. K.. Po drugie, nie zaistniała sytuacja, w której czy to odwołująca, czy płatnik składek składający w jej imieniu wniosek, wprowadziliby w błąd organ rentowy bądź złożyli fałszywe oświadczenie czy dokumenty. Natomiast przepis ust. 2 pkt 3 ustawy, na który powołuje się pozwany,wszedł w życie dopiero z dniem 16.12.2020 r. –został on wprowadzony ustawą z dnia 09.12.2020 r. o zmienia ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. 2020 poz. 2255). Ponieważ nie zawierał on przepisów przejściowych, przyjąć należy, że obowiązuje on do stanów faktycznych zaistniałych dopiero od dnia wejścia w życie tej noweli czyli dopiero od dnia 16.12.2020 r. Nie obowiązywał on zatem w chwili, gdy został przez płatnika składek złożony wniosek, ani nawet w dacie, gdy świadczenie to zostało wypłacone ubezpieczonej. W dacie wypłaty świadczenie nie było więc świadczeniem nienależnym. Zgodnie z art. 15zx ust. 1 ustawy tylko osoba,która pobrała nienależnie świadczeniepostojowe, jest obowiązana do jego zwrotu. Skoro ustawa covidowa w brzmieniu obowiązującym w dniu złożenia wniosku, jak i w dniu wypłaty świadczenia postojowego nie definiowała świadczenia wypłaconego w zawyżonej wysokościjako świadczenia nienależnego, wobec tego, w tym z uwagi na brak przepisów przejściowych, które pozwalałyby odnieść definicję świadczenia nienależnego do stanów faktycznych zaistniałych wcześniej, ubezpieczona nie może być zobowiązana do jego zwrotu. Oczywistym jest, że zarówno na dzień złożenia wniosku oraz na dzień wypłaty świadczenia postojowego, ustawa covidowa za nienależnie pobrane świadczenie postojowe uważaławyłącznieświadczenie 1) przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych oświadczeń lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenie lub odpowiednio zleceniodawcę lub zamawiającego, 2) wypłacone osobie innej niż osoba uprawniona. W przepisanie tym, obowiązującym przed 16.12.2020 r., przypadki uznania świadczenia za nienależne zostały wyliczone w sposób enumeratywny. Reasumując, kwota świadczenia postojowego, nawet zawyżona, otrzymana przez ubezpieczoną, na dzień jej wypłaty, nie była uważana za świadczenia nienależne w rozumieniu obowiązującej wówczas ustawy. W tych okolicznościach trudno uznać, by zostały spełnione przesłanki opisane w obowiązującym przed dniem 16.12.2020 r. przepisie art. 15zx ust. 2, by zobowiązać odwołującą do wypłaty choćby części świadczenia (analogicznie: por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14.11.2023 r. sygn. III AUa 439/22). W przedmiotowej sprawie nie może mieć zastosowania przepis art. 15zx ust. 2pkt 3ustawy, bowiem, zarówno wniosek o wypłatę, jak i przede wszystkim wypłata świadczenia postojowych miała miejsce przed jego wejściem w życie. Przepis ten obowiązuje od 16.12.2020 r. i brak jest regulacji, która nakazywałyby wsteczne jego stosowanie. Takie stanowisko zajął m.in. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w wyroku z dnia 10.08.2021 r. sygn. VI U 535/21, Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie w wyroku z dnia 21.12.2021 r. sygn. VII U 440/21. Na marginesie można również zauważyć, że gdyby pozwany zorientował się wcześniej (już po dokonaniu wypłaty, ale przed 16.12.2020 r.), że wskutek swojego błędu wypłacił wnioskodawczyni świadczenie wyższe niż należne, odwołująca w ogóle nie mogłaby być zobowiązana do zwrotu, bo w rozumieniu ówczesnych przepisów, nie było to świadczenie nienależne. Opieszałość pozwanego, weryfikacja prawidłowości kwoty wypłaconych świadczeń dokonana przez organ rentowy z opóźnieniem, nie może wywoływać negatywnych konsekwencji dla osoby ubezpieczonej, w sytuacji, gdy w dacie wypłaty świadczenia postojowego nie było ono uznawane przez ustawodawcę za świadczenie nienależne. Mając powyższe na względzie, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c., orzeczono jak w sentencji wyroku. Sędzia Małgorzata Olichwiruk

15/351500/0002021/U

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155500000001006_II_AKa_000212_2024_Uz_2024-11-21_001

II AKa 212/24

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-12-10 18:00:04.0 CET

2024-12-13 03:48:44.0 CET

15550000

1006

SENTENCE

Sygn. akt II AKa 212/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSA Przemysław Żmuda Sędziowie: SA Robert Mąka (spr.) SO del. do SA Maciej Kawałko Protokolant: st. sekr. sądowy Karolina Pajewska przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Szczecinie Marzeny Samoluk-Samborskiej po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 r. sprawy S. Z. o dodatkowe zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymc

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Budnik" xPublisher="mbudnik" xEditorFullName="Magdalena Budnik" xEditor="mbudnik" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/550000/0001006/AKa" xYear="2024" xVolNmbr="000212" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt II AKa 212/24</xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 21 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Szczecinie II Wydział Karny w składzie: </xBx></xText> <xText>Przewodniczący: SSA Przemysław Żmuda</xText> <xText>Sędziowie: SA Robert Mąka (spr.)</xText> <xText>SO del. do SA Maciej Kawałko</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sądowy Karolina Pajewska</xText> <xText><xBx>przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Szczecinie Marzeny Samoluk-Samborskiej</xBx></xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 r. sprawy </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>S. Z.</xAnon></xBx></xText> <xText>o dodatkowe zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie <xBRx></xBRx>z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 4 lipca 2024 r. sygn. akt III Ko 246/24 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 4" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 4</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> zasądza od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy <xAnon>S. Z.</xAnon> kwotę 50.000 (pięćdziesięciu tysięcy) złotych tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia za krzywdę wynikłą z niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania, zasądzonego wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 24 listopada 2009 r. w sprawie III Ko 30/09, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie wniosek oddala;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy <xAnon>S. Z.</xAnon> kwoty po 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed Sądem Okręgowym oraz przed Sądem Apelacyjnym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"> <xIx>SSO del. do SA Maciej Kawałko SSA Przemysław Żmuda SSA Robert Mąka </xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Przemysław Żmuda

Magdalena Budnik

st. sekr. sądowy Karolina Pajewska

Magdalena Budnik

Sygn. akt II AKa 212/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSA Przemysław Żmuda Sędziowie: SA Robert Mąka (spr.) SO del. do SA Maciej Kawałko Protokolant: st. sekr. sądowy Karolina Pajewska przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Szczecinie Marzeny Samoluk-Samborskiej po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 r. sprawy S. Z. o dodatkowe zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowaniezustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 4 lipca 2024 r. sygn. akt III Ko 246/24 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawieart. 8 ust. 4w zw. zart. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegozasądza od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcyS. Z.kwotę 50.000 (pięćdziesięciu tysięcy) złotych tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia za krzywdę wynikłą z niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania, zasądzonego wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 24 listopada 2009 r. w sprawie III Ko 30/09, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie wniosek oddala; II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcyS. Z.kwoty po 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed Sądem Okręgowym oraz przed Sądem Apelacyjnym; III kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. SSO del. do SA Maciej Kawałko SSA Przemysław Żmuda SSA Robert Mąka

15/550000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Szczecinie

II Wydział Karny

152005000001003_II_Ca_001723_2024_Uz_2024-11-21_001

II Ca 1723/24

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2025-01-10 20:30:18.0 CET

2025-01-10 12:50:02.0 CET

15200500

1003

REGULATION, SENTENCE, REASON

Sygn. akt II Ca 1723/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Kielcach, II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Rafał Adamczyk Protokolant: Marta Kępska po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 r. w Kielcach na rozprawie sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w K. przeciwko (...) Bank Spółce Akcyjnej we W. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonow

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ilona Kwiatkowska Tiesler" xPublisher="IloKwi" xEditorFullName="Ilona Kwiatkowska Tiesler" xEditor="IloKwi" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="11" xFlag="published" xVolType="15/200500/0001003/Ca" xYear="2024" xVolNmbr="001723" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ca 1723/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 21 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Kielcach, II Wydział Cywilny Odwoławczy</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Rafał Adamczyk</xText> <xText>Protokolant: Marta Kępska</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 r. w Kielcach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> spółki komandytowej w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Bank Spółce Akcyjnej</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 27 sierpnia 2024 r., sygn. akt I C 1261/23 upr.</xText> <xText>1. oddala apelację;</xText> <xText>2. zasądza od <xAnon> (...) Bank Spółki Akcyjnej</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> spółki komandytowej w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia zasądzającego te koszty do dnia zapłaty.</xText> <xText><xBx>Sygn. akt II Ca 1723/24</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2024 r., sygn. akt I C 1261/23 upr., Sąd Rejonowy w Kielcach: (1.) zasądził od <xAnon> (...) Bank Spółki Akcyjnej</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> spółki komandytowej w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 2979,72 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty; (2.) zasądził od <xAnon> (...) Bank Spółki Akcyjnej</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> spółki komandytowej w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 1117 zł tytułem kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Pozwany wniósł apelację od powyższego wyroku. Zaskarżył orzeczenie Sądu Rejonowego w całości. Zarzucił:</xText> <xText>I naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:</xText> <xText>1. <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 3;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 3 i 5 k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 271;art. 271 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 271 § 1 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink> poprzez oddalenie wniosku dowodowego pozwanej o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka <xAnon>M. N.</xAnon> jako nieprzydatnych i zmierzających do przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy dowód ten był istotny dla ustalenia skuteczności umowy cesji, wiedzy świadka co do zakresu wierzytelności objętych umową cesji, jak również dobrowolnego charakteru zawarcia umów ubezpieczenia przy zawieraniu umowy kredytu, co było kwestią sporną; ma to przełożenie na wynik postępowania, bowiem to Sąd na podstawie samych dokumentów ustalił, że dobrowolność zawarcia umowy ubezpieczenia była pozorna, mimo sprzeczności z treścią tych dokumentów, nie sięgając w tym zakresie do wiedzy samego kredytobiorcy, który miał bezpośredni udział w procesie kredytowym;</xText> <xText>2. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez:</xText> <xText>a) błędne przyjęcie przez Sąd, że kwoty przeznaczone na sfinansowanie składek ubezpieczeniowych powinny być wliczone do całkowitych kosztów kredytu, zamiast do całkowitej kwoty kredytu, a ich dobrowolność była iluzoryczna, w sytuacji gdy umowa ubezpieczenia nie była obowiązkowa ani niezbędna do uzyskania kredytu lub uzyskania kredytu na preferencyjnych warunkach i zarówno powód, jak i kredytobiorca wiedzieli o tym fakcie, co wynikało z materiału dowodowego przedłożonego przez pozwaną, a dokładniej:</xText> <xText>- szczegółowej umowy ubezpieczenia nr <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>- szczegółowej umowy ubezpieczenia assistance nr <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>- charakterystyki oferty kredytu gotówkowego oraz kredytu konsolidacyjnego <xAnon> (...) Bank SA</xAnon> przyjętej uchwałą zarządu nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 7 grudnia 2017 r.,</xText> <xText>- załącznika nr 2 do Instrukcji „Charakterystyka oferty kredytu gotówkowego oraz kredytu konsolidacyjnego <xAnon> (...) Bank SA</xAnon> przyjętej uchwałą zarządu <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 7 grudnia 2017 r. <xAnon> – (...)</xAnon> oferowane klientom”,</xText> <xText>- wniosku kredytowego,</xText> <xText>a w konsekwencji również błędne przyjęcie, że roszczenie powoda było udowodnione co do wysokości, bowiem kwota 1803,09 zł przeznaczona na ubezpieczenie indywidualne oraz kwota 482,40 zł przeznaczona na ubezpieczenie assistance nie podlegałyby zwrotowi powodowi na podstawie sankcji kredytu darmowego, ponieważ zwracane są na tej podstawie jedynie elementy całkowitego kosztu kredytu, a nie część udzielonego kredytu, którym są składki ubezpieczeniowe (a właśnie takie założenie przyjął Sąd pierwszej instancji oraz powód – że całkowita kwota kredytu to 10300 zł, bez składek ubezpieczenia);</xText> <xText>b) bezpodstawne/błędne przyjęcie, że:</xText> <xText>- „Bank stworzył pozory dobrowolnego charakteru tej umowy (ubezpieczenia), bowiem w jej treści wprost wskazano na taki jej charakter”,</xText> <xText>- „całokształt okoliczności towarzyszących tej umowie kredytu konsumenckiego wskazuje na ścisły związek tego ubezpieczenia z umową kredytu, na tyle, że pozwala na potraktowanie go jako kosztu niezbędnego do jego uzyskania, czy też uzyskania na określonych w umowie warunkach”,</xText> <xText>co nie ma pokrycia w materiale dowodowym, nie było oparte o swobodną, lecz dowolną ocenę materiału dowodowego wymienionego w pkt powyżej, jak również w wyniku pominięcia wniosku dowodowego stron z zeznań świadka <xAnon>M. N.</xAnon>, który mógłby wykazać całkowitą nieprawdziwość tego stwierdzenia;</xText> <xText>- „w przedmiotowej umowie kredytu w sposób nieuprawniony zaliczono ubezpieczenie i prowizję nie do całkowitych kosztów kredytu tylko do całkowitej kwoty kredytu (…)” w sytuacji gdy kwota ubezpieczenia mogła być zaliczona do całkowitej kwoty kredytu (o czym w zarzutach powyżej) i zgodnie z umową kredytu (I.5 umowy) prowizja jest kosztem kredytu,</xText> <xText>c) błędną ocenę treści umowy cesji zawartej pomiędzy cedentem (kredytobiorcą) a powodem i uznanie, że powodowi przysługuje w niniejszym procesie legitymacja procesowa czynna, bowiem Sąd pierwszej instancji nie zwrócił uwagi, że umowa cesji jest umową powierniczego przelewu wierzytelności, która to wymaga do swojej skuteczności szczegółowego skonkretyzowania wierzytelności, czego w niniejszej umowie zabrakło;</xText> <xText>3. <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> poprzez obciążenie pozwanej w całości kosztami postępowania, kiedy nie było ku temu podstaw;</xText> <xText>II naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:</xText> <xText>1. <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 6" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">art. 5 pkt 6 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink> (tekst jednolity Dz. U. z 2024 r., poz. 1497; dalej powoływanej jako „u.<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">k.k.</xLexLink>”) poprzez jego błędną interpretację i nieprawidłowe przyjęcie definicji całkowitego kosztu kredytu;</xText> <xText>art. 5 pkt 7 w związku z pkt 6 oraz 6a ustawy o kredycie konsumenckim poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, w wyniku czego Sąd Rejonowy błędnie ustalił, że koszty ubezpieczenia należy wliczyć do całkowitych kosztów kredytu, w sytuacji gdy koszty te nie były obowiązkowe, a kredytobiorca został o tym należycie poinformowany przez pozwaną;</xText> <xText>3. <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> w związku z art. 5 pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim poprzez przyjęcie, że nie jest zgodne z ustawą liczenie odsetek od kwot niewypłaconych bezpośrednio kredytobiorcy oraz że jest to sprzeczne z naturą stosunku prawnego, jakim jest umowa kredytu;</xText> <xText>4. <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> poprzez przyjęcie, że oprocentowanie kredytowanych kosztów kredytu miało na celu obejście prawa, podczas gdy jest to dopuszczalne, zgodne z polskim systemem prawa;</xText> <xText>5. art. 30 ust. 1 pkt 4 i 7 ustawy o kredycie konsumenckim poprzez ich błędne zastosowanie i przyjęcie, że umowa narusza wymogi wskazane w przytoczonych przepisach poprzez naliczenie odsetek od kredytowanych kosztów kredytu, tj. prowizji, w sytuacji gdy umowa jest zgodna z tymi przepisami;</xText> <xText>6. art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim poprzez jego błędne zastosowanie i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 10944,80 zł, przy błędnym założeniu, że kwota 1803,09 zł przeznaczona na ubezpieczenie indywidualne oraz kwota 482,40 zł tytułem składki ubezpieczeniowej assistance stanowi element całkowitego kosztu kredytu, a nie całkowitej kwoty kredytu, podczas gdy zgodnie z naruszonym przepisem „konsument (…) zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie”;</xText> <xText>7. art. 45 ust. 5 ustawy o kredycie konsumenckim poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że sformułowanie „wykonanie umowy” oznacza stan rozliczenia się stron umowy kredytu z uwzględnieniem ustawowych obowiązków, a nie termin całkowitej spłaty kredytu przez kredytobiorcę;</xText> <xText>8. <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 i § 2 k.c.</xLexLink> poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji, gdy nie było ku temu podstaw, bowiem kwoty wpłacone przez konsumenta tytułem odsetek, prowizji, a zwłaszcza składki na ubezpieczenie indywidualne nie są świadczeniem nienależnym, a powód nie może żądać ich zwrotu, również z uwagi na powyższe zarzuty, a ponadto dlatego, że roszczenie nie zostało udowodnione co do wysokości;</xText> <xText>9. <xLexLink xArt="art. 509;art. 509 § 1;art. 509 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 509 § 1 i § 2 k.c.</xLexLink> poprzez jego błędną interpretację i uznanie, że doszło do skutecznej cesji wierzytelności na podstawie umowy cesji zawartej pomiędzy cedentem a powodem w sytuacji, gdy umowa ta nie zawierała elementów konkretyzujących wierzytelność, co jest cechą konieczną w przypadku zawarcia umowy powierniczego przelewu wierzytelności.</xText> <xText>Podnosząc powyższe zarzuty, pozwany domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w tym zwrotu opłat skarbowych od pełnomocnictw, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Skarżący żądał ponadto rozpoznania wniosku dowodowego stron o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka <xAnon>M. N.</xAnon>, oddalonego postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 12 czerwca 2024 r. i przeprowadzenia go zgodnie z wnioskiem stron na fakt świadomości świadka co do skutków podpisania <xAnon>umowy cesji nr (...)</xAnon>, wiedzy świadka na okoliczność wysokości cedowanej wierzytelności, okoliczności zawarcia umowy cesji, okoliczności zawarcia umowy kredytu, dobrowolnego charakteru umów ubezpieczenia.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz o pominięcie wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka <xAnon>M. N.</xAnon>.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Funkcją apelacji wniesionej w postępowaniu uproszczonym nie jest ponowne rozpoznanie sprawy, lecz wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd pierwszej instancji. Sąd odwoławczy nie rozpatruje zatem sprawy na nowo w granicach zaskarżenia i nie ocenia powództwa (roszczenia), a jedynie bada trafność (poprawność) zaskarżonego rozstrzygnięcia w ramach sformułowanych zarzutów (zob. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55). Zarzuty te mogą być oparte na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy (<xLexLink xArt="art. 505(9);art. 505(9) § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 505<xSUPx>9</xSUPx> § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Wbrew zarzutom skarżącego, Sąd Rejonowy pomijając dowód z zeznań świadka <xAnon>M. N.</xAnon> nie naruszył przepisów <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 3;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 3 i 5 k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 271;art. 271 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 271 § 1 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink> Strona pozwana wnosiła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań tego świadka na okoliczność wiedzy i świadomości świadka w zakresie wysokości cedowanej wierzytelności, co do skutków podpisania <xAnon>umowy cesji (...)</xAnon>, wykonania przez powoda obowiązku wynikającego z umowy cesji, okoliczności zawarcia umowy, informacji udzielonych przez powoda świadkowi przed zawarciem umowy, informacji jakie uzyskał świadek od powoda co do wysokości cedowanych wierzytelności, okoliczności zawarcia umowy kredytu (k. 67). Skoro treść umowy cesji nie była sporna, to do oceny ważności i skuteczności umowy w kontekście okoliczności podnoszonych przez pozwanego, wystarczająca była analiza postanowień umowy zawartych w jej dokumencie. Odnosząc się do sugerowanego przez stronę pozwaną pokrzywdzenia konsumenta treścią umowy przelewu i wykorzystania przez powoda niewiedzy kredytobiorcy, należy wskazać, że zapatrywanie o dopuszczalności przelewu wierzytelności konsumenckiej znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jak i Sądu Najwyższego (por. uzasadnienie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 11 września 2019 r., C-383/18 i uchwały Sądu Najwyższego z 6 kwietnia 2018 r., III CZP 114/17, OSNC 2019/3/26, w której odwołano się do możliwości spożytkowania lub realizacji przez konsumenta przysługującej mu wierzytelności w inny sposób niż przez bezpośrednie jej dochodzenie od banku, a więc między innymi przez przelew w celu zabezpieczenia zaciągniętej pożyczki lub przez przelew w celu sprzedaży albo przez przelew powierniczy w celu inkasa, tj. ściągnięcia przez cesjonariusza przelanej wierzytelności we własnym imieniu, ale na rachunek konsumenta, który dokonał cesji). Skoro przelew wierzytelności konsumenckiej, także wynikającej z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 1 u.k.k.</xLexLink>, nie jest wykluczony, to nie można się zgodzić ze skarżącym, że zakup przez powoda wierzytelności poniżej jej wartości czy za część jej wartości prowadzi do pokrzywdzenia konsumenta. To, że powód – w ocenie pozwanego – zarabia na umowie przelewu, nie świadczy o obejściu ustawy, o sprzeczności umowy z zasadami współżycia społecznego i o naruszeniu praw konsumenta (podobnie jak to, że pozwany Bank czerpał zysk z zawartej z konsumentem umowy kredytu, bowiem sama prowizja wynosiła 1554,92 zł). Okoliczności sprawy nie wskazują, aby <xAnon>M. N.</xAnon> znajdował się w sytuacji przymusowej bądź nie w pełni świadomie zdecydował się przystąpić do umowy przelewu, zbywając wierzytelność za uzgodnioną kwotę. Skarżący nie przedstawił dowodów na okoliczność niedoinformowania konsumenta przez powoda czy na wprowadzenie zbywcy wierzytelności w błąd, formułując w tym zakresie jedynie daleko idące przypuszczenia i oczekując przyjęcia na swoją korzyść domniemania faktycznego. Podzielenie argumentacji pozwanego pozostawałoby w sprzeczności z zasadą dopuszczalności przelewu wierzytelności konsumenckiej na przedsiębiorcę i braku zmiany jej charakteru na skutek dokonanego przelewu. Akceptacja stanowiska skarżącego w tym przedmiocie naruszałaby również prawa konsumenta (zbywcy wierzytelności), gdyż w praktyce uniemożliwiałaby konsumentom odpłatne zbywanie takich wierzytelności - wierzytelność pełnowartościowa dla konsumenta stawałaby się bezwartościowa dla jej nabywcy, niemającego takiego statusu i niemogącego z niej skorzystać. Nie sposób też pominąć, że nabywca wierzytelności musiał podjąć czynności w postępowaniu sądowym na swój koszt i ryzyko, łączące się z oceną okoliczności pozwalających na skorzystanie z sankcji kredytu darmowego. <xAnon>M. N.</xAnon> zaaprobował warunki umowy przelewu wierzytelności, uznał ją za opłacalną, bowiem przy braku szans na polubowne zaspokojenie roszczenia przez Bank, mógł bez jakichkolwiek dalszych własnych działań otrzymać część należnego mu świadczenia. Korzyści i niedogodności obu stron umowy przelewu wierzytelności wymagają rozważenia z ekonomicznego punktu widzenia, który nie może być rozumiany wyłącznie kwotowo i tylko w relacji: wartość wierzytelności – cena nabycia, ale także jako całość możliwych kosztów dochodzenia wierzytelności oraz potrzebnego do tego czasu i zaangażowania. Jeżeli w umowie cesji cena została jednoznacznie ustalona (55 % brutto wyegzekwowanego od kredytodawcy świadczenia obejmującego należność główną - k. 29), to pozostałe okoliczności wpływające na atrakcyjność umowy dla stron zależą od ich indywidualnego upodobania, a dysproporcja ceny i wartości wierzytelności nie może sama przez się świadczyć o działaniach cesjonariusza zmierzających do niedoinformowania konsumenta – cedenta o potencjalnych zyskach i stratach. Sugestie pozwanego Banku, że racjonalnie działający konsument nie zawarłby umowy tej treści, nie uwzględniają opisanych wcześniej czynników, w tym niepewności związanej z dochodzeniem wierzytelności, pomijają, iż skarżący nawet w postępowaniu apelacyjnym przedstawiał obszerne wywody prawne, zmierzające do wykazania, że bezzasadne jest kierowanie roszczeń w stosunku do niego. Powszechna jest przy tym praktyka zbywania przez banki wierzytelności przedstawiających duże wartości, za ceny znacznie odbiegające od ich pełnej wartości, mimo że banki dysponują fachową obsługą prawną i mogą samodzielnie dochodzić swoich praw przed sądami. Tym bardziej nie powinno dziwić analogiczne postępowanie podmiotów nieprofesjonalnych, niemających obycia w procedurach sądowych i niekorzystających na co dzień z pomocy adwokatów lub radców prawnych. W umowie przelewu wystarczająco skonkretyzowano zbywaną wierzytelność – została ona zindywidualizowana przez jej odniesienie do stosunku prawnego, z którego wynikała (§ 1 ust. 1 i § 2 umowy – k. 28 – 29), stąd bezzasadne są zarzuty naruszenia <xLexLink xArt="art. 509;art. 509 § 1;art. 509 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 509 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, iż przedmiotem przelewu mogą być także wierzytelności przyszłe. To, że w chwili przelewu nie jest jeszcze sprecyzowany rozmiar i czas spełnienia świadczenia nie ma decydującego znaczenia. Jeżeli w tym czasie istnieją podstawy do wskazania, kto jest wierzycielem i dłużnikiem oraz na czym ma polegać przyszłe świadczenie i jego rozmiar, to nie ma przeszkód, aby strony umowy przelewu zgodziły się, iż jeżeli powstanie już obowiązek konkretnego świadczenia, to dłużnik będzie zobowiązany świadczyć wprost na rzecz cesjonariusza, a nie będzie musiał spełnić świadczenia najpierw do rąk cedenta, a dopiero ten może je przekazać cesjonariuszowi. Dopuszczenie przelewu wierzytelności przyszłych usprawnia obrót i zwalnia jego uczestników od konieczności dokonywania niepotrzebnych czynności, mieści się też w przyjętym rozumieniu zasady swobody umów (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 11 lipca 2019 r., V CSK 156/18, LEX nr 2712250). Pozwany w apelacji rozszerzył tezę dowodową dotyczącą zeznań świadka <xAnon>M. N.</xAnon>, który miałby zeznawać również na okoliczność dobrowolnego charakteru zawarcia umów ubezpieczenia przy zawieraniu umowy kredytu (k. 228). W tym zakresie dowód ten jest spóźniony w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 381" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 381 k.p.c.</xLexLink>, a co do pozostałej części tezy dowodowej Sąd Okręgowy powinął dowód z zeznań wymienionego świadka na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 3;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 3 i 5 k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink> - jako nieprzydatny do wykazania powołanych faktów i zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania.</xText> <xText>Pomimo sformułowania zarzutu naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> - regulującego zagadnienia związane z analizą dowodów, w oparciu o które sąd dokonuje ustaleń faktycznych, skarżący w istocie negował ocenę prawną przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy, podważaną także w innych zarzutach apelacji. W zawartej między poprzednikiem prawnym powoda i pozwanym umowie o kredyt gotówkowy i o świadczenie usług bankowości elektronicznej nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 7 marca 2018 r. określono wysokość zobowiązań kredytobiorcy, jednak sposób ich przedstawienia nie wypełnia wymogów wynikających z przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink> (tekst jednolity Dz. U. z 2024 r., poz. 1497), nie jest jasny, przejrzysty i czytelny dla przeciętnego konsumenta – co trafnie przyjął Sąd pierwszej instancji. Stosownie do art. 5 pkt 7 tej ustawy, całkowita kwota kredytu to maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt. Z kolei, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 6 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 5 pkt 6 u.k.k.</xLexLink>, całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności: odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże, jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach, z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta. W umowie o kredyt gotówkowy i o świadczenie usług bankowości elektronicznej nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 7 marca 2018 r. całkowita kwota kredytu została wskazana na 12585,49 zł (pkt I.5). Poza sporem pozostawało, że taka suma nie została udostępniona <xAnon>M. N.</xAnon> przez Bank. W myśl pkt I.1 umowy, środki przeznaczone na cele konsumpcyjne kredytobiorcy wynosiły 10300 zł, przeznaczone na sfinansowanie składki z tytułu ubezpieczenia na życie – 1803,09 zł, na sfinansowanie składki z tytułu ubezpieczenia assistance – 482,40 zł, na sfinansowanie prowizji Banku za udzielenie kredytu – 1554,92 zł, na sfinansowanie opłaty za wybrany przez kredytobiorcę sposób przekazania środków na cele konsumpcyjne – 8,10 zł, co łącznie daje 14148,51 zł. Do kwoty kredytu zaliczono również opłaty za usługi dodatkowe, związane z udzieleniem kredytu, zakwalifikowane jako środki przeznaczone na sfinansowanie składki z tytułu ubezpieczenia na życie (1803,09 zł) i z tytułu ubezpieczenia assistance (482,40 zł), których nie oddano do dyspozycji kredytobiorcy, zatem nie mieściły się one w całkowitej kwocie kredytu (w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 7 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 5 pkt 7 u.k.k.</xLexLink>), lecz w całkowitym koszcie kredytu (wadliwie określonym na 6323 zł – pkt I.5 umowy), do którego błędnie wliczono wyłącznie odsetki (4759,98 zł – pkt I.4 umowy), opłaty za wybrany przez kredytobiorcę sposób przekazania środków przeznaczonych na cele konsumpcyjne (8,10 zł) i prowizję Banku za udzielenie kredytu (1554,92 zł). Powyższej oceny nie zmienia twierdzenie pozwanego, iż poniesienie kosztów ubezpieczenia nie było obowiązkowe, a <xAnon>M. N.</xAnon> o tym wiedział. W formularzu informacyjnym umowy wprawdzie zawarto sformułowanie, że składki z tytułu ubezpieczenia na życie i ubezpieczenia assistance kredytobiorca poniesie „według swojego wyboru” (pkt I.7 umowy), ale wcześniej - przy podawaniu całkowitej kwoty do zapłaty przez poprzednika prawnego powoda (18908,49 zł - pkt I.6 umowy) - uwzględniono w niej kwotę składek z tytułu ubezpieczenia na życie i ubezpieczenia assistance, a nie przedstawiono odrębnego, alternatywnego wyliczenia dotyczącego kwot do spłaty (wysokość raty) w razie nieskorzystania przez powoda z wymienionych ubezpieczeń. Z perspektywy konsumenta oznacza to zatem zaproponowanie mu jednej wersji umowy, w której uiszczenie przez niego składek ubezpieczeniowych było niezbędne dla otrzymania kredytu na tych warunkach, istniało ścisłe i funkcjonalne powiązanie ubezpieczenia z samym kredytem, a świadczenie przez pozwanego usługi ubezpieczenia nie miałoby sensu, gdyby konsumentowi nie został udzielony kredyt (ubezpieczenie stanowiło <xIx> de facto</xIx> zabezpieczenie spłaty kredytu, a jako upoważniony do otrzymania świadczenia ubezpieczeniowego został wskazany Bank). <xAnon>M. N.</xAnon> nie miał też swobody wyboru oferty ubezpieczyciela i samego ubezpieczyciela. Niczego w tym zakresie nie zmieniają przywołane w apelacji dokumenty w postaci szczegółowej umowy ubezpieczenia nr <xAnon> (...)</xAnon> (k. 88 – 88v), szczegółowej umowy ubezpieczenia assistance nr <xAnon> (...)</xAnon> (k. 89 – 89v) oraz wniosku kredytowego (k. 90 – 90v), bowiem ich treść nie może być przesądzająca dla oceny omawianych okoliczności, bez odniesienia się do treści umowy o kredyt gotówkowy i o świadczenie usług bankowości elektronicznej nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 7 marca 2018 r. Z kolei, „Charakterystyka oferty kredytu gotówkowego oraz kredytu konsolidacyjnego <xAnon> (...) Bank SA</xAnon>” przyjęta uchwałą zarządu nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 7 grudnia 2017 r.” oraz załącznik do Instrukcji „Charakterystyka oferty kredytu gotówkowego oraz kredytu konsolidacyjnego <xAnon> (...) Bank SA</xAnon> przyjętej uchwałą zarządu <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 7 grudnia 2017 r. – Ubezpieczenia <xAnon>(...)</xAnon>” (k. 78 – 87v) wskazują na standardy opisane przez nieokreślonego autora, które dotyczą szerokiej oferty ubezpieczeń dostępnej za pośrednictwem pozwanego Banku, co nie dowodzi ich zastosowania do umowy objętej żądaniem pozwu - nie wiadomo, do jakich umów kredytowych się one odnosiły, w jakim okresie obowiązywały, czy rzeczywiście były wykorzystywane w praktyce. Ponadto pozwany, mimo żądania powoda, nie przedstawił dowodu przekazania składek ubezpieczycielowi. Tym samym należało przyjąć, że kwoty te zostały pobrane przez Bank przy zawarciu umowy i przez niego zatrzymane, zatem nie stanowią środków osoby trzeciej (co miało znaczenie wobec treści <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 1 u.k.k.</xLexLink>, nawiązującego do „kosztów kredytu należnych kredytodawcy”).</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 4 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 ust. 1 pkt 4 u.k.k.</xLexLink>, umowa o kredyt konsumencki powinna określać całkowitą kwotę kredytu. Umowa zawarta między poprzednikiem prawnym powoda i pozwanym czyniła to w sposób wadliwy – poprzez uwzględnienie w całkowitej kwocie kredytu składników, które nie powinny się tam znaleźć (kwoty składek z tytułu ubezpieczenia na życie i ubezpieczenia assistance). Wyczerpuje to hipotezę <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 1 u.k.k.</xLexLink> i pozwala kredytobiorcy na skorzystanie z sankcji przewidzianej w tym przepisie. Wbrew twierdzeniom skarżącego, zastosowanie tej regulacji nie jest uwarunkowane doznaniem przez poprzednika prawnego powoda jakiegokolwiek uszczerbku. Celem <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 1 u.k.k.</xLexLink> jest ochrona konsumentów przed brakiem czytelności i przejrzystości warunków umów kredytowych oraz umożliwienie świadomego i racjonalnego wyboru konkretnej oferty spośród dostępnych na rynku w tym zakresie. Podanie nieprawidłowej całkowitej kwoty kredytu, z doliczeniem do niej środków, które nie są udostępniane kredytobiorcy utrudnia konsumentowi porównanie tej oferty z propozycjami innych banków, które nie stosują takiej praktyki. W umowie nie wyszczególniono składników całkowitej kwoty kredytu – 12585,49 zł, wymienionej w pkt I.5 umowy, natomiast w punkcie I.1 umowy wskazano, że bank udziela kredytobiorcy kredytu w wysokości 14148,51 zł. Wprawdzie zarazem przedstawiono rozliczenie tej drugiej kwoty, jednak aby rozwikłać, co obejmuje całkowita kwota kredytu, konsument musiałby dopasować część składników, tak aby ich suma dawała 12585,49 zł. Jest to możliwe, ale z pewnością niełatwe dla przeciętnego konsumenta, któremu nie wyjaśniono, dlaczego całkowita kwota kredytu i wysokość kredytu różnią się między sobą. Na obecnym etapie sporu jest ewidentne, że do tej pierwszej zostały zaliczone koszty składek ubezpieczeniowych. Strony są reprezentowane przez fachowych pełnomocników, dysponujących wiedzą prawniczą pozwalającą stwierdzić, że np. prowizja wchodząca w skład kredytu określonego w pkt I.1 umowy nie może być zaliczona do całkowitej kwoty kredytu, gdyż byłoby to oczywiście sprzeczne z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 6;art. 5 pkt. 7 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 5 pkt 6 i 7 u.k.k.</xLexLink>, jednak w dniu zawierania umowy skład całkowitej kwoty kredytu widniejącej w pkt I.5 umowy nie był jednoznaczny, co mogło komplikować konsumentowi porównanie oferty pozwanego Banku i innych kredytobiorców. Ważnym czynnikiem wpływającym na skorzystanie przez konsumenta z propozycji danego kredytodawcy jest rzeczywista roczna stopa oprocentowania. Doliczenie składek ubezpieczeniowych do całkowitej kwoty kredytu zamiast do całkowitego kosztu kredytu skutkuje obniżeniem rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania, którą zgodnie z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 pkt. 12 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 5 pkt 12 u.k.k.</xLexLink> stanowi całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym. Oferta kredytodawcy stosującego taki zabieg może wydawać się bardziej korzystna. W niniejszej sprawie został zatem również naruszony <xLexLink xArt="art. 30;art. 30 ust. 1;art. 30 ust. 1 pkt. 7 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k.</xLexLink>, zgodnie z którym umowa o kredyt konsumencki powinna określać rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia, a takie naruszenie jest także objęte hipotezą <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 1 u.k.k.</xLexLink></xText> <xText>Trafne jest stanowisko Sądu Rejonowego, że wymagane przez <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 5 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 5 u.k.k.</xLexLink> oświadczenie <xAnon>M. N.</xAnon> o skorzystaniu z sankcji tzw. kredytu darmowego zostało złożone w terminie, to jest przed upływem roku od wykonania umowy. Przez wykonanie umowy trzeba rozumieć stan, w którym należycie wypełniono wszystkie obowiązki w ramach stosunku kredytu konsumenckiego, w tym powinności powstające z mocy ustawy, obejmujące także zwrot kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie (<xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 1 u.k.k.</xLexLink>). Chodzi tu o obowiązki dotyczące świadczenia głównego i świadczeń ubocznych, po stronie konsumenta oraz kredytodawcy, zrealizowane dobrowolnie lub przymusowo. W typowych wypadkach umowę o kredyt konsumencki uznaje się za wykonaną w dniu, w którym konsument spłacił ostatnią należność z tytułu tej umowy na rzecz kredytodawcy. Możliwe są jednak sytuacje, w których ostatnia czynność w ramach stosunku kredytu konsumenckiego należy do kredytodawcy. Wówczas roczny termin określony w <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 5 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 5 u.k.k.</xLexLink> biegnie od daty dokonania tej czynności przez kredytodawcę (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 1 lipca 2019 r., V ACa 118/18, LEX nr 2706625; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 8 października 2021 r., I ACa 59/21, LEX nr 3322549; T. Czech [w:] Kredyt konsumencki. Komentarz, wydanie II, Warszawa 2018, tezy 56 – 58 do art. 45). Zdaniem Sądu Okręgowego, niedopuszczalne jest przyjęcie, że umowa została wykonana, jeżeli na jednej ze stron ciążą jeszcze zobowiązania z niej wynikające, niezależnie od tego, czy zostały one określone w treści umowy, czy też aktualizują się z mocy samego prawa. Powinności stron obligacyjnego stosunku prawnego przewidziane w bezwzględnie obowiązujących przepisach prawa (a takim jest <xLexLink xArt="art. 45 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 u.k.k.</xLexLink>), wchodzą bowiem w skład jego treści obok postanowień wprost wyrażonych w umowie (<xLexLink xArt="art. 56" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 56 k.c.</xLexLink>). Nie są przy tym przekonujące argumenty skarżącego, iż powiązanie terminu do skorzystania z uprawnienia prawokształtującego z zachowaniem jednej ze stron godziłoby w pewność obrotu. Wykonanie umowy zawsze jest uwarunkowane zachowaniem jej stron i gdyby ustawodawca chciał uniezależnić posłużenie się instytucją z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 1 u.k.k.</xLexLink> od działań lub zaniechań stron, to inaczej określiłby początek biegu wskazanego tam terminu. Zrealizowanie wszystkich zobowiązań wynikających z umowy jest jedynym momentem, który obiektywnie, bez wątpliwości pozwala stwierdzić, że umowa została wykonana, co podlega kompleksowej ocenie, z uwzględnieniem całości praw i obowiązków stron. Przyjmowanie jakiegokolwiek wcześniejszego terminu subiektywizowałoby to pojęcie, prowadziłoby do różnych rozstrzygnięć w takich samych stanach faktycznych, co właśnie rodziłoby niepewność dla podmiotów prawa znajdujących się w tej samej sytuacji. Sama przedterminowa spłata kredytu przez konsumenta nie oznacza jeszcze wygaśnięcia stosunku obligacyjnego, może bowiem wciąż istnieć – przewidziany w <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1 u" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 1 u.k.k.</xLexLink> – obowiązek rozliczenia kredytu w sposób tam opisany. Niezrozumiały jest zarzut apelacji dotyczący błędnego zastosowania tego przepisu i zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda „kwoty 10944,80 zł”, skoro w zaskarżonym wyroku zasądzono kwotę 2979,72 zł (k. 211), a sposób jej wyliczenia szczegółowo wyjaśniono w uzasadnieniu orzeczenia (k. 223v – 224).</xText> <xText>Dla możliwości skorzystania z sankcji kredytu darmowego (a tym samym oddalenia apelacji pozwanego) wystarczające było spełnienie się wcześniej omówionych przesłanek. Dlatego nie jest konieczne w niniejszej sprawie definitywne rozstrzygnięcie sporu między powodem a pozwanym Bankiem co do tego, czy pozaodsetkowe koszty kredytu, w przypadku ich kredytowania (prowizja, koszty ubezpieczenia) mogą zostać poddane oprocentowaniu, czy też nie. Orzecznictwo sądowe w tej kwestii nie jest jednolite, a Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie udzielił do tej pory odpowiedzi na pytanie prawne dotyczące tego zagadnienia (sprawa C-71/24 - <xAnon>A.</xAnon> Bank przeciwko J.D.).</xText> <xText>Ubocznie należy podnieść, że o zasadności apelacji nie może zdecydować jej obszerność i liczba zgłoszonych zarzutów, zwłaszcza jeśli bardzo liczne zarzuty z zakresu naruszenia prawa procesowego i materialnego nie zostały powiązane przez skarżącego z wykazaniem ich rzeczywistego przełożenia na wynik danej sprawy, a apelacja opiera się głównie na cytowaniu orzecznictwa sądów powszechnych, w sytuacji gdy nie są znane stany faktyczne tamtych spraw, a przedmiotem rozpoznania Sądu jest inna, konkretna sprawa.</xText> <xText>Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> oddalił apelację.</xText> <xText>O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink> Pozwany, jako przegrywający sprawę, powinien zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty tego postępowania, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 450 zł (<xLexLink xArt="art. 391 § 10;art. 391 § 10 ust. 1;art. 391 § 10 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 10 ust. 1 pkt 1</xLexLink> w związku z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie - tekst jednolity Dz. U. z 2023 r., poz. 1964, ze zmianami). O odsetkach od tej kwoty Sąd Okręgowy orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1);art. 98 § 1(1) zd. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx> zdanie pierwsze k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>doręczyć pełnomocnikowi pozwanego – adwokatowi <xAnon>D. K.</xAnon> (k. 75) odpis wyroku z uzasadnieniem.</xText> <xText>Dnia 2 grudnia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx>SSO Rafał Adamczyk</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Sądu Okręgowego Rafał Adamczyk

Ilona Kwiatkowska Tiesler

Marta Kępska

Ilona Kwiatkowska Tiesler

Sygn. akt II Ca 1723/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Kielcach, II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Rafał Adamczyk Protokolant: Marta Kępska po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2024 r. w Kielcach na rozprawie sprawy z powództwa(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąspółki komandytowej wK. przeciwko(...) Bank Spółce AkcyjnejweW. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 27 sierpnia 2024 r., sygn. akt I C 1261/23 upr. 1. oddala apelację; 2. zasądza od(...) Bank Spółki AkcyjnejweW.na rzecz(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąspółki komandytowej wK.kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia zasądzającego te koszty do dnia zapłaty. Sygn. akt II Ca 1723/24 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2024 r., sygn. akt I C 1261/23 upr., Sąd Rejonowy w Kielcach: (1.) zasądził od(...) Bank Spółki AkcyjnejweW.na rzecz(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąspółki komandytowej wK.kwotę 2979,72 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty; (2.) zasądził od(...) Bank Spółki AkcyjnejweW.na rzecz(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąspółki komandytowej wK.kwotę 1117 zł tytułem kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Pozwany wniósł apelację od powyższego wyroku. Zaskarżył orzeczenie Sądu Rejonowego w całości. Zarzucił: I naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.: 1.art. 2352§ 1 pkt 3 i 5 k.p.c.w związku zart. 271 § 1 k.p.c.iart. 227 k.p.c.poprzez oddalenie wniosku dowodowego pozwanej o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadkaM. N.jako nieprzydatnych i zmierzających do przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy dowód ten był istotny dla ustalenia skuteczności umowy cesji, wiedzy świadka co do zakresu wierzytelności objętych umową cesji, jak również dobrowolnego charakteru zawarcia umów ubezpieczenia przy zawieraniu umowy kredytu, co było kwestią sporną; ma to przełożenie na wynik postępowania, bowiem to Sąd na podstawie samych dokumentów ustalił, że dobrowolność zawarcia umowy ubezpieczenia była pozorna, mimo sprzeczności z treścią tych dokumentów, nie sięgając w tym zakresie do wiedzy samego kredytobiorcy, który miał bezpośredni udział w procesie kredytowym; 2.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez: a) błędne przyjęcie przez Sąd, że kwoty przeznaczone na sfinansowanie składek ubezpieczeniowych powinny być wliczone do całkowitych kosztów kredytu, zamiast do całkowitej kwoty kredytu, a ich dobrowolność była iluzoryczna, w sytuacji gdy umowa ubezpieczenia nie była obowiązkowa ani niezbędna do uzyskania kredytu lub uzyskania kredytu na preferencyjnych warunkach i zarówno powód, jak i kredytobiorca wiedzieli o tym fakcie, co wynikało z materiału dowodowego przedłożonego przez pozwaną, a dokładniej: - szczegółowej umowy ubezpieczenia nr(...), - szczegółowej umowy ubezpieczenia assistance nr(...), - charakterystyki oferty kredytu gotówkowego oraz kredytu konsolidacyjnego(...) Bank SAprzyjętej uchwałą zarządu nr(...)z dnia 7 grudnia 2017 r., - załącznika nr 2 do Instrukcji „Charakterystyka oferty kredytu gotówkowego oraz kredytu konsolidacyjnego(...) Bank SAprzyjętej uchwałą zarządu(...)z dnia 7 grudnia 2017 r.– (...)oferowane klientom”, - wniosku kredytowego, a w konsekwencji również błędne przyjęcie, że roszczenie powoda było udowodnione co do wysokości, bowiem kwota 1803,09 zł przeznaczona na ubezpieczenie indywidualne oraz kwota 482,40 zł przeznaczona na ubezpieczenie assistance nie podlegałyby zwrotowi powodowi na podstawie sankcji kredytu darmowego, ponieważ zwracane są na tej podstawie jedynie elementy całkowitego kosztu kredytu, a nie część udzielonego kredytu, którym są składki ubezpieczeniowe (a właśnie takie założenie przyjął Sąd pierwszej instancji oraz powód – że całkowita kwota kredytu to 10300 zł, bez składek ubezpieczenia); b) bezpodstawne/błędne przyjęcie, że: - „Bank stworzył pozory dobrowolnego charakteru tej umowy (ubezpieczenia), bowiem w jej treści wprost wskazano na taki jej charakter”, - „całokształt okoliczności towarzyszących tej umowie kredytu konsumenckiego wskazuje na ścisły związek tego ubezpieczenia z umową kredytu, na tyle, że pozwala na potraktowanie go jako kosztu niezbędnego do jego uzyskania, czy też uzyskania na określonych w umowie warunkach”, co nie ma pokrycia w materiale dowodowym, nie było oparte o swobodną, lecz dowolną ocenę materiału dowodowego wymienionego w pkt powyżej, jak również w wyniku pominięcia wniosku dowodowego stron z zeznań świadkaM. N., który mógłby wykazać całkowitą nieprawdziwość tego stwierdzenia; - „w przedmiotowej umowie kredytu w sposób nieuprawniony zaliczono ubezpieczenie i prowizję nie do całkowitych kosztów kredytu tylko do całkowitej kwoty kredytu (…)” w sytuacji gdy kwota ubezpieczenia mogła być zaliczona do całkowitej kwoty kredytu (o czym w zarzutach powyżej) i zgodnie z umową kredytu (I.5 umowy) prowizja jest kosztem kredytu, c) błędną ocenę treści umowy cesji zawartej pomiędzy cedentem (kredytobiorcą) a powodem i uznanie, że powodowi przysługuje w niniejszym procesie legitymacja procesowa czynna, bowiem Sąd pierwszej instancji nie zwrócił uwagi, że umowa cesji jest umową powierniczego przelewu wierzytelności, która to wymaga do swojej skuteczności szczegółowego skonkretyzowania wierzytelności, czego w niniejszej umowie zabrakło; 3.art. 98 § 1 k.p.c.w związku zart. 98 § 11k.p.c.poprzez obciążenie pozwanej w całości kosztami postępowania, kiedy nie było ku temu podstaw; II naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.: 1.art. 5 pkt 6 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim(tekst jednolity Dz. U. z 2024 r., poz. 1497; dalej powoływanej jako „u.k.k.”) poprzez jego błędną interpretację i nieprawidłowe przyjęcie definicji całkowitego kosztu kredytu; art. 5 pkt 7 w związku z pkt 6 oraz 6a ustawy o kredycie konsumenckim poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, w wyniku czego Sąd Rejonowy błędnie ustalił, że koszty ubezpieczenia należy wliczyć do całkowitych kosztów kredytu, w sytuacji gdy koszty te nie były obowiązkowe, a kredytobiorca został o tym należycie poinformowany przez pozwaną; 3.art. 3531k.c.w związku z art. 5 pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim poprzez przyjęcie, że nie jest zgodne z ustawą liczenie odsetek od kwot niewypłaconych bezpośrednio kredytobiorcy oraz że jest to sprzeczne z naturą stosunku prawnego, jakim jest umowa kredytu; 4.art. 58 § 1 k.c.poprzez przyjęcie, że oprocentowanie kredytowanych kosztów kredytu miało na celu obejście prawa, podczas gdy jest to dopuszczalne, zgodne z polskim systemem prawa; 5. art. 30 ust. 1 pkt 4 i 7 ustawy o kredycie konsumenckim poprzez ich błędne zastosowanie i przyjęcie, że umowa narusza wymogi wskazane w przytoczonych przepisach poprzez naliczenie odsetek od kredytowanych kosztów kredytu, tj. prowizji, w sytuacji gdy umowa jest zgodna z tymi przepisami; 6. art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim poprzez jego błędne zastosowanie i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 10944,80 zł, przy błędnym założeniu, że kwota 1803,09 zł przeznaczona na ubezpieczenie indywidualne oraz kwota 482,40 zł tytułem składki ubezpieczeniowej assistance stanowi element całkowitego kosztu kredytu, a nie całkowitej kwoty kredytu, podczas gdy zgodnie z naruszonym przepisem „konsument (…) zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie”; 7. art. 45 ust. 5 ustawy o kredycie konsumenckim poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że sformułowanie „wykonanie umowy” oznacza stan rozliczenia się stron umowy kredytu z uwzględnieniem ustawowych obowiązków, a nie termin całkowitej spłaty kredytu przez kredytobiorcę; 8.art. 405 k.c.w związku zart. 410 § 1 i § 2 k.c.poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji, gdy nie było ku temu podstaw, bowiem kwoty wpłacone przez konsumenta tytułem odsetek, prowizji, a zwłaszcza składki na ubezpieczenie indywidualne nie są świadczeniem nienależnym, a powód nie może żądać ich zwrotu, również z uwagi na powyższe zarzuty, a ponadto dlatego, że roszczenie nie zostało udowodnione co do wysokości; 9.art. 509 § 1 i § 2 k.c.poprzez jego błędną interpretację i uznanie, że doszło do skutecznej cesji wierzytelności na podstawie umowy cesji zawartej pomiędzy cedentem a powodem w sytuacji, gdy umowa ta nie zawierała elementów konkretyzujących wierzytelność, co jest cechą konieczną w przypadku zawarcia umowy powierniczego przelewu wierzytelności. Podnosząc powyższe zarzuty, pozwany domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w tym zwrotu opłat skarbowych od pełnomocnictw, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Skarżący żądał ponadto rozpoznania wniosku dowodowego stron o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadkaM. N., oddalonego postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 12 czerwca 2024 r. i przeprowadzenia go zgodnie z wnioskiem stron na fakt świadomości świadka co do skutków podpisaniaumowy cesji nr (...), wiedzy świadka na okoliczność wysokości cedowanej wierzytelności, okoliczności zawarcia umowy cesji, okoliczności zawarcia umowy kredytu, dobrowolnego charakteru umów ubezpieczenia. W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz o pominięcie wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadkaM. N.. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Funkcją apelacji wniesionej w postępowaniu uproszczonym nie jest ponowne rozpoznanie sprawy, lecz wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd pierwszej instancji. Sąd odwoławczy nie rozpatruje zatem sprawy na nowo w granicach zaskarżenia i nie ocenia powództwa (roszczenia), a jedynie bada trafność (poprawność) zaskarżonego rozstrzygnięcia w ramach sformułowanych zarzutów (zob. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55). Zarzuty te mogą być oparte na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy (art. 5059§ 11k.p.c.). Wbrew zarzutom skarżącego, Sąd Rejonowy pomijając dowód z zeznań świadkaM. N.nie naruszył przepisówart. 2352§ 1 pkt 3 i 5 k.p.c.w związku zart. 271 § 1 k.p.c.iart. 227 k.p.c.Strona pozwana wnosiła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań tego świadka na okoliczność wiedzy i świadomości świadka w zakresie wysokości cedowanej wierzytelności, co do skutków podpisaniaumowy cesji (...), wykonania przez powoda obowiązku wynikającego z umowy cesji, okoliczności zawarcia umowy, informacji udzielonych przez powoda świadkowi przed zawarciem umowy, informacji jakie uzyskał świadek od powoda co do wysokości cedowanych wierzytelności, okoliczności zawarcia umowy kredytu (k. 67). Skoro treść umowy cesji nie była sporna, to do oceny ważności i skuteczności umowy w kontekście okoliczności podnoszonych przez pozwanego, wystarczająca była analiza postanowień umowy zawartych w jej dokumencie. Odnosząc się do sugerowanego przez stronę pozwaną pokrzywdzenia konsumenta treścią umowy przelewu i wykorzystania przez powoda niewiedzy kredytobiorcy, należy wskazać, że zapatrywanie o dopuszczalności przelewu wierzytelności konsumenckiej znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jak i Sądu Najwyższego (por. uzasadnienie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 11 września 2019 r., C-383/18 i uchwały Sądu Najwyższego z 6 kwietnia 2018 r., III CZP 114/17, OSNC 2019/3/26, w której odwołano się do możliwości spożytkowania lub realizacji przez konsumenta przysługującej mu wierzytelności w inny sposób niż przez bezpośrednie jej dochodzenie od banku, a więc między innymi przez przelew w celu zabezpieczenia zaciągniętej pożyczki lub przez przelew w celu sprzedaży albo przez przelew powierniczy w celu inkasa, tj. ściągnięcia przez cesjonariusza przelanej wierzytelności we własnym imieniu, ale na rachunek konsumenta, który dokonał cesji). Skoro przelew wierzytelności konsumenckiej, także wynikającej zart. 45 ust. 1 u.k.k., nie jest wykluczony, to nie można się zgodzić ze skarżącym, że zakup przez powoda wierzytelności poniżej jej wartości czy za część jej wartości prowadzi do pokrzywdzenia konsumenta. To, że powód – w ocenie pozwanego – zarabia na umowie przelewu, nie świadczy o obejściu ustawy, o sprzeczności umowy z zasadami współżycia społecznego i o naruszeniu praw konsumenta (podobnie jak to, że pozwany Bank czerpał zysk z zawartej z konsumentem umowy kredytu, bowiem sama prowizja wynosiła 1554,92 zł). Okoliczności sprawy nie wskazują, abyM. N.znajdował się w sytuacji przymusowej bądź nie w pełni świadomie zdecydował się przystąpić do umowy przelewu, zbywając wierzytelność za uzgodnioną kwotę. Skarżący nie przedstawił dowodów na okoliczność niedoinformowania konsumenta przez powoda czy na wprowadzenie zbywcy wierzytelności w błąd, formułując w tym zakresie jedynie daleko idące przypuszczenia i oczekując przyjęcia na swoją korzyść domniemania faktycznego. Podzielenie argumentacji pozwanego pozostawałoby w sprzeczności z zasadą dopuszczalności przelewu wierzytelności konsumenckiej na przedsiębiorcę i braku zmiany jej charakteru na skutek dokonanego przelewu. Akceptacja stanowiska skarżącego w tym przedmiocie naruszałaby również prawa konsumenta (zbywcy wierzytelności), gdyż w praktyce uniemożliwiałaby konsumentom odpłatne zbywanie takich wierzytelności - wierzytelność pełnowartościowa dla konsumenta stawałaby się bezwartościowa dla jej nabywcy, niemającego takiego statusu i niemogącego z niej skorzystać. Nie sposób też pominąć, że nabywca wierzytelności musiał podjąć czynności w postępowaniu sądowym na swój koszt i ryzyko, łączące się z oceną okoliczności pozwalających na skorzystanie z sankcji kredytu darmowego.M. N.zaaprobował warunki umowy przelewu wierzytelności, uznał ją za opłacalną, bowiem przy braku szans na polubowne zaspokojenie roszczenia przez Bank, mógł bez jakichkolwiek dalszych własnych działań otrzymać część należnego mu świadczenia. Korzyści i niedogodności obu stron umowy przelewu wierzytelności wymagają rozważenia z ekonomicznego punktu widzenia, który nie może być rozumiany wyłącznie kwotowo i tylko w relacji: wartość wierzytelności – cena nabycia, ale także jako całość możliwych kosztów dochodzenia wierzytelności oraz potrzebnego do tego czasu i zaangażowania. Jeżeli w umowie cesji cena została jednoznacznie ustalona (55 % brutto wyegzekwowanego od kredytodawcy świadczenia obejmującego należność główną - k. 29), to pozostałe okoliczności wpływające na atrakcyjność umowy dla stron zależą od ich indywidualnego upodobania, a dysproporcja ceny i wartości wierzytelności nie może sama przez się świadczyć o działaniach cesjonariusza zmierzających do niedoinformowania konsumenta – cedenta o potencjalnych zyskach i stratach. Sugestie pozwanego Banku, że racjonalnie działający konsument nie zawarłby umowy tej treści, nie uwzględniają opisanych wcześniej czynników, w tym niepewności związanej z dochodzeniem wierzytelności, pomijają, iż skarżący nawet w postępowaniu apelacyjnym przedstawiał obszerne wywody prawne, zmierzające do wykazania, że bezzasadne jest kierowanie roszczeń w stosunku do niego. Powszechna jest przy tym praktyka zbywania przez banki wierzytelności przedstawiających duże wartości, za ceny znacznie odbiegające od ich pełnej wartości, mimo że banki dysponują fachową obsługą prawną i mogą samodzielnie dochodzić swoich praw przed sądami. Tym bardziej nie powinno dziwić analogiczne postępowanie podmiotów nieprofesjonalnych, niemających obycia w procedurach sądowych i niekorzystających na co dzień z pomocy adwokatów lub radców prawnych. W umowie przelewu wystarczająco skonkretyzowano zbywaną wierzytelność – została ona zindywidualizowana przez jej odniesienie do stosunku prawnego, z którego wynikała (§ 1 ust. 1 i § 2 umowy – k. 28 – 29), stąd bezzasadne są zarzuty naruszeniaart. 509 § 1 i 2 k.c.W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, iż przedmiotem przelewu mogą być także wierzytelności przyszłe. To, że w chwili przelewu nie jest jeszcze sprecyzowany rozmiar i czas spełnienia świadczenia nie ma decydującego znaczenia. Jeżeli w tym czasie istnieją podstawy do wskazania, kto jest wierzycielem i dłużnikiem oraz na czym ma polegać przyszłe świadczenie i jego rozmiar, to nie ma przeszkód, aby strony umowy przelewu zgodziły się, iż jeżeli powstanie już obowiązek konkretnego świadczenia, to dłużnik będzie zobowiązany świadczyć wprost na rzecz cesjonariusza, a nie będzie musiał spełnić świadczenia najpierw do rąk cedenta, a dopiero ten może je przekazać cesjonariuszowi. Dopuszczenie przelewu wierzytelności przyszłych usprawnia obrót i zwalnia jego uczestników od konieczności dokonywania niepotrzebnych czynności, mieści się też w przyjętym rozumieniu zasady swobody umów (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 11 lipca 2019 r., V CSK 156/18, LEX nr 2712250). Pozwany w apelacji rozszerzył tezę dowodową dotyczącą zeznań świadkaM. N., który miałby zeznawać również na okoliczność dobrowolnego charakteru zawarcia umów ubezpieczenia przy zawieraniu umowy kredytu (k. 228). W tym zakresie dowód ten jest spóźniony w rozumieniuart. 381 k.p.c., a co do pozostałej części tezy dowodowej Sąd Okręgowy powinął dowód z zeznań wymienionego świadka na podstawieart. 2352§ 1 pkt 3 i 5 k.p.c.w związku zart. 391 § 1 k.p.c.- jako nieprzydatny do wykazania powołanych faktów i zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania. Pomimo sformułowania zarzutu naruszenia przepisuart. 233 § 1 k.p.c.- regulującego zagadnienia związane z analizą dowodów, w oparciu o które sąd dokonuje ustaleń faktycznych, skarżący w istocie negował ocenę prawną przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy, podważaną także w innych zarzutach apelacji. W zawartej między poprzednikiem prawnym powoda i pozwanym umowie o kredyt gotówkowy i o świadczenie usług bankowości elektronicznej nr(...)z dnia 7 marca 2018 r. określono wysokość zobowiązań kredytobiorcy, jednak sposób ich przedstawienia nie wypełnia wymogów wynikających z przepisówustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim(tekst jednolity Dz. U. z 2024 r., poz. 1497), nie jest jasny, przejrzysty i czytelny dla przeciętnego konsumenta – co trafnie przyjął Sąd pierwszej instancji. Stosownie do art. 5 pkt 7 tej ustawy, całkowita kwota kredytu to maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt. Z kolei, zgodnie zart. 5 pkt 6 u.k.k., całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności: odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże, jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach, z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta. W umowie o kredyt gotówkowy i o świadczenie usług bankowości elektronicznej nr(...)z dnia 7 marca 2018 r. całkowita kwota kredytu została wskazana na 12585,49 zł (pkt I.5). Poza sporem pozostawało, że taka suma nie została udostępnionaM. N.przez Bank. W myśl pkt I.1 umowy, środki przeznaczone na cele konsumpcyjne kredytobiorcy wynosiły 10300 zł, przeznaczone na sfinansowanie składki z tytułu ubezpieczenia na życie – 1803,09 zł, na sfinansowanie składki z tytułu ubezpieczenia assistance – 482,40 zł, na sfinansowanie prowizji Banku za udzielenie kredytu – 1554,92 zł, na sfinansowanie opłaty za wybrany przez kredytobiorcę sposób przekazania środków na cele konsumpcyjne – 8,10 zł, co łącznie daje 14148,51 zł. Do kwoty kredytu zaliczono również opłaty za usługi dodatkowe, związane z udzieleniem kredytu, zakwalifikowane jako środki przeznaczone na sfinansowanie składki z tytułu ubezpieczenia na życie (1803,09 zł) i z tytułu ubezpieczenia assistance (482,40 zł), których nie oddano do dyspozycji kredytobiorcy, zatem nie mieściły się one w całkowitej kwocie kredytu (w rozumieniuart. 5 pkt 7 u.k.k.), lecz w całkowitym koszcie kredytu (wadliwie określonym na 6323 zł – pkt I.5 umowy), do którego błędnie wliczono wyłącznie odsetki (4759,98 zł – pkt I.4 umowy), opłaty za wybrany przez kredytobiorcę sposób przekazania środków przeznaczonych na cele konsumpcyjne (8,10 zł) i prowizję Banku za udzielenie kredytu (1554,92 zł). Powyższej oceny nie zmienia twierdzenie pozwanego, iż poniesienie kosztów ubezpieczenia nie było obowiązkowe, aM. N.o tym wiedział. W formularzu informacyjnym umowy wprawdzie zawarto sformułowanie, że składki z tytułu ubezpieczenia na życie i ubezpieczenia assistance kredytobiorca poniesie „według swojego wyboru” (pkt I.7 umowy), ale wcześniej - przy podawaniu całkowitej kwoty do zapłaty przez poprzednika prawnego powoda (18908,49 zł - pkt I.6 umowy) - uwzględniono w niej kwotę składek z tytułu ubezpieczenia na życie i ubezpieczenia assistance, a nie przedstawiono odrębnego, alternatywnego wyliczenia dotyczącego kwot do spłaty (wysokość raty) w razie nieskorzystania przez powoda z wymienionych ubezpieczeń. Z perspektywy konsumenta oznacza to zatem zaproponowanie mu jednej wersji umowy, w której uiszczenie przez niego składek ubezpieczeniowych było niezbędne dla otrzymania kredytu na tych warunkach, istniało ścisłe i funkcjonalne powiązanie ubezpieczenia z samym kredytem, a świadczenie przez pozwanego usługi ubezpieczenia nie miałoby sensu, gdyby konsumentowi nie został udzielony kredyt (ubezpieczenie stanowiło de factozabezpieczenie spłaty kredytu, a jako upoważniony do otrzymania świadczenia ubezpieczeniowego został wskazany Bank).M. N.nie miał też swobody wyboru oferty ubezpieczyciela i samego ubezpieczyciela. Niczego w tym zakresie nie zmieniają przywołane w apelacji dokumenty w postaci szczegółowej umowy ubezpieczenia nr(...)(k. 88 – 88v), szczegółowej umowy ubezpieczenia assistance nr(...)(k. 89 – 89v) oraz wniosku kredytowego (k. 90 – 90v), bowiem ich treść nie może być przesądzająca dla oceny omawianych okoliczności, bez odniesienia się do treści umowy o kredyt gotówkowy i o świadczenie usług bankowości elektronicznej nr(...)z dnia 7 marca 2018 r. Z kolei, „Charakterystyka oferty kredytu gotówkowego oraz kredytu konsolidacyjnego(...) Bank SA” przyjęta uchwałą zarządu nr(...)z dnia 7 grudnia 2017 r.” oraz załącznik do Instrukcji „Charakterystyka oferty kredytu gotówkowego oraz kredytu konsolidacyjnego(...) Bank SAprzyjętej uchwałą zarządu(...)z dnia 7 grudnia 2017 r. – Ubezpieczenia(...)” (k. 78 – 87v) wskazują na standardy opisane przez nieokreślonego autora, które dotyczą szerokiej oferty ubezpieczeń dostępnej za pośrednictwem pozwanego Banku, co nie dowodzi ich zastosowania do umowy objętej żądaniem pozwu - nie wiadomo, do jakich umów kredytowych się one odnosiły, w jakim okresie obowiązywały, czy rzeczywiście były wykorzystywane w praktyce. Ponadto pozwany, mimo żądania powoda, nie przedstawił dowodu przekazania składek ubezpieczycielowi. Tym samym należało przyjąć, że kwoty te zostały pobrane przez Bank przy zawarciu umowy i przez niego zatrzymane, zatem nie stanowią środków osoby trzeciej (co miało znaczenie wobec treściart. 45 ust. 1 u.k.k., nawiązującego do „kosztów kredytu należnych kredytodawcy”). Stosownie doart. 30 ust. 1 pkt 4 u.k.k., umowa o kredyt konsumencki powinna określać całkowitą kwotę kredytu. Umowa zawarta między poprzednikiem prawnym powoda i pozwanym czyniła to w sposób wadliwy – poprzez uwzględnienie w całkowitej kwocie kredytu składników, które nie powinny się tam znaleźć (kwoty składek z tytułu ubezpieczenia na życie i ubezpieczenia assistance). Wyczerpuje to hipotezęart. 45 ust. 1 u.k.k.i pozwala kredytobiorcy na skorzystanie z sankcji przewidzianej w tym przepisie. Wbrew twierdzeniom skarżącego, zastosowanie tej regulacji nie jest uwarunkowane doznaniem przez poprzednika prawnego powoda jakiegokolwiek uszczerbku. Celemart. 45 ust. 1 u.k.k.jest ochrona konsumentów przed brakiem czytelności i przejrzystości warunków umów kredytowych oraz umożliwienie świadomego i racjonalnego wyboru konkretnej oferty spośród dostępnych na rynku w tym zakresie. Podanie nieprawidłowej całkowitej kwoty kredytu, z doliczeniem do niej środków, które nie są udostępniane kredytobiorcy utrudnia konsumentowi porównanie tej oferty z propozycjami innych banków, które nie stosują takiej praktyki. W umowie nie wyszczególniono składników całkowitej kwoty kredytu – 12585,49 zł, wymienionej w pkt I.5 umowy, natomiast w punkcie I.1 umowy wskazano, że bank udziela kredytobiorcy kredytu w wysokości 14148,51 zł. Wprawdzie zarazem przedstawiono rozliczenie tej drugiej kwoty, jednak aby rozwikłać, co obejmuje całkowita kwota kredytu, konsument musiałby dopasować część składników, tak aby ich suma dawała 12585,49 zł. Jest to możliwe, ale z pewnością niełatwe dla przeciętnego konsumenta, któremu nie wyjaśniono, dlaczego całkowita kwota kredytu i wysokość kredytu różnią się między sobą. Na obecnym etapie sporu jest ewidentne, że do tej pierwszej zostały zaliczone koszty składek ubezpieczeniowych. Strony są reprezentowane przez fachowych pełnomocników, dysponujących wiedzą prawniczą pozwalającą stwierdzić, że np. prowizja wchodząca w skład kredytu określonego w pkt I.1 umowy nie może być zaliczona do całkowitej kwoty kredytu, gdyż byłoby to oczywiście sprzeczne zart. 5 pkt 6 i 7 u.k.k., jednak w dniu zawierania umowy skład całkowitej kwoty kredytu widniejącej w pkt I.5 umowy nie był jednoznaczny, co mogło komplikować konsumentowi porównanie oferty pozwanego Banku i innych kredytobiorców. Ważnym czynnikiem wpływającym na skorzystanie przez konsumenta z propozycji danego kredytodawcy jest rzeczywista roczna stopa oprocentowania. Doliczenie składek ubezpieczeniowych do całkowitej kwoty kredytu zamiast do całkowitego kosztu kredytu skutkuje obniżeniem rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania, którą zgodnie zart. 5 pkt 12 u.k.k.stanowi całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym. Oferta kredytodawcy stosującego taki zabieg może wydawać się bardziej korzystna. W niniejszej sprawie został zatem również naruszonyart. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k., zgodnie z którym umowa o kredyt konsumencki powinna określać rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia, a takie naruszenie jest także objęte hipoteząart. 45 ust. 1 u.k.k. Trafne jest stanowisko Sądu Rejonowego, że wymagane przezart. 45 ust. 5 u.k.k.oświadczenieM. N.o skorzystaniu z sankcji tzw. kredytu darmowego zostało złożone w terminie, to jest przed upływem roku od wykonania umowy. Przez wykonanie umowy trzeba rozumieć stan, w którym należycie wypełniono wszystkie obowiązki w ramach stosunku kredytu konsumenckiego, w tym powinności powstające z mocy ustawy, obejmujące także zwrot kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie (art. 45 ust. 1 u.k.k.). Chodzi tu o obowiązki dotyczące świadczenia głównego i świadczeń ubocznych, po stronie konsumenta oraz kredytodawcy, zrealizowane dobrowolnie lub przymusowo. W typowych wypadkach umowę o kredyt konsumencki uznaje się za wykonaną w dniu, w którym konsument spłacił ostatnią należność z tytułu tej umowy na rzecz kredytodawcy. Możliwe są jednak sytuacje, w których ostatnia czynność w ramach stosunku kredytu konsumenckiego należy do kredytodawcy. Wówczas roczny termin określony wart. 45 ust. 5 u.k.k.biegnie od daty dokonania tej czynności przez kredytodawcę (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 1 lipca 2019 r., V ACa 118/18, LEX nr 2706625; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 8 października 2021 r., I ACa 59/21, LEX nr 3322549; T. Czech [w:] Kredyt konsumencki. Komentarz, wydanie II, Warszawa 2018, tezy 56 – 58 do art. 45). Zdaniem Sądu Okręgowego, niedopuszczalne jest przyjęcie, że umowa została wykonana, jeżeli na jednej ze stron ciążą jeszcze zobowiązania z niej wynikające, niezależnie od tego, czy zostały one określone w treści umowy, czy też aktualizują się z mocy samego prawa. Powinności stron obligacyjnego stosunku prawnego przewidziane w bezwzględnie obowiązujących przepisach prawa (a takim jestart. 45 u.k.k.), wchodzą bowiem w skład jego treści obok postanowień wprost wyrażonych w umowie (art. 56 k.c.). Nie są przy tym przekonujące argumenty skarżącego, iż powiązanie terminu do skorzystania z uprawnienia prawokształtującego z zachowaniem jednej ze stron godziłoby w pewność obrotu. Wykonanie umowy zawsze jest uwarunkowane zachowaniem jej stron i gdyby ustawodawca chciał uniezależnić posłużenie się instytucją zart. 45 ust. 1 u.k.k.od działań lub zaniechań stron, to inaczej określiłby początek biegu wskazanego tam terminu. Zrealizowanie wszystkich zobowiązań wynikających z umowy jest jedynym momentem, który obiektywnie, bez wątpliwości pozwala stwierdzić, że umowa została wykonana, co podlega kompleksowej ocenie, z uwzględnieniem całości praw i obowiązków stron. Przyjmowanie jakiegokolwiek wcześniejszego terminu subiektywizowałoby to pojęcie, prowadziłoby do różnych rozstrzygnięć w takich samych stanach faktycznych, co właśnie rodziłoby niepewność dla podmiotów prawa znajdujących się w tej samej sytuacji. Sama przedterminowa spłata kredytu przez konsumenta nie oznacza jeszcze wygaśnięcia stosunku obligacyjnego, może bowiem wciąż istnieć – przewidziany wart. 45 ust. 1 u.k.k.– obowiązek rozliczenia kredytu w sposób tam opisany. Niezrozumiały jest zarzut apelacji dotyczący błędnego zastosowania tego przepisu i zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda „kwoty 10944,80 zł”, skoro w zaskarżonym wyroku zasądzono kwotę 2979,72 zł (k. 211), a sposób jej wyliczenia szczegółowo wyjaśniono w uzasadnieniu orzeczenia (k. 223v – 224). Dla możliwości skorzystania z sankcji kredytu darmowego (a tym samym oddalenia apelacji pozwanego) wystarczające było spełnienie się wcześniej omówionych przesłanek. Dlatego nie jest konieczne w niniejszej sprawie definitywne rozstrzygnięcie sporu między powodem a pozwanym Bankiem co do tego, czy pozaodsetkowe koszty kredytu, w przypadku ich kredytowania (prowizja, koszty ubezpieczenia) mogą zostać poddane oprocentowaniu, czy też nie. Orzecznictwo sądowe w tej kwestii nie jest jednolite, a Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie udzielił do tej pory odpowiedzi na pytanie prawne dotyczące tego zagadnienia (sprawa C-71/24 -A.Bank przeciwko J.D.). Ubocznie należy podnieść, że o zasadności apelacji nie może zdecydować jej obszerność i liczba zgłoszonych zarzutów, zwłaszcza jeśli bardzo liczne zarzuty z zakresu naruszenia prawa procesowego i materialnego nie zostały powiązane przez skarżącego z wykazaniem ich rzeczywistego przełożenia na wynik danej sprawy, a apelacja opiera się głównie na cytowaniu orzecznictwa sądów powszechnych, w sytuacji gdy nie są znane stany faktyczne tamtych spraw, a przedmiotem rozpoznania Sądu jest inna, konkretna sprawa. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił apelację. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.w związku zart. 391 § 1 k.p.c.Pozwany, jako przegrywający sprawę, powinien zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty tego postępowania, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 450 zł (§ 10 ust. 1 pkt 1w związku z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie - tekst jednolity Dz. U. z 2023 r., poz. 1964, ze zmianami). O odsetkach od tej kwoty Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 98 § 11zdanie pierwsze k.p.c.w związku zart. 391 § 1 k.p.c. ZARZĄDZENIE doręczyć pełnomocnikowi pozwanego – adwokatowiD. K.(k. 75) odpis wyroku z uzasadnieniem. Dnia 2 grudnia 2024 r. SSO Rafał Adamczyk

15/200500/0001003/Ca

Sąd Okręgowy w Kielcach

II Wydział Cywilny Odwołaczy

154510000003521_VII_U_000510_2023_Uz_2024-12-16_001

VII U 510/23

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2025-01-02 18:00:05.0 CET

2025-01-02 12:16:24.0 CET

15451000

3521

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2024 r. w Warszawie sprawy I. O. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o wysokość kapitału początkowego, wysokość emerytury i okresowej emerytury kapitałowej na sku

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="12" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000510" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 21 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy <xBRx></xBRx>i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska</xText> <xText>Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2024 r. w Warszawie</xText> <xText>sprawy <xAnon>I. O.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o wysokość kapitału początkowego, wysokość emerytury i okresowej emerytury kapitałowej</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>I. O.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>z dnia 3 stycznia 2023 r. znak <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>z dnia 9 stycznia 2023 r. znak <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>,</xText> <xText>z dnia 11 stycznia 2023 r. znak <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>z dnia 5 kwietnia 2023 r. znak <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText xALIGNx="center">oddala odwołania.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>I. O.</xAnon> w dniu 17 lutego 2023 roku wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon>:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>z dnia 3 stycznia 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> o przeliczeniu emerytury,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>z dnia 9 stycznia 2023r., znak: <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>, o ponownym ustaleniu kapitału początkowego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>z dnia 11 stycznia 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> o przeliczeniu emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej.</xText> </xUnit> <xText>Ubezpieczona wskazała, że ww. decyzje nie są zgodne z przepisami ani ze stanem faktycznym oraz występują w nich ewidentne błędy skutkujące nieprawidłowymi wyliczeniami, które szczegółowo opisała. W związku z tym wniosła o ponowne ustalenie wysokości kapitału początkowego i wysokości emerytury od osiągnięcia wieku emerytalnego, tj. od 12 sierpnia 2022r., i jej wypłatę z ustawowymi odsetkami oraz o powiększenie z urzędu kwoty składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji o kolejne miesiące za okres od miesiąca osiągnięcia wieku emerytalnego do miesiąca poprzedzającego wydanie decyzji w związku z odwołaniem (<xIx>odwołanie z 14 lutego 2023r., k. 3-5 a.s.</xIx>).</xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> wniósł o oddalenie odwołania na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>( 14 )</xSUPx>§ 1 k.p.c.</xLexLink>, a uzasadniając przedstawione stanowisko wskazał, że do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego ubezpieczonej przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z faktycznego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 48,84%. Do jego obliczenia przyjęto wynagrodzenie za lata 1985-1998 na podstawie listy płac (<xAnon> (...)</xAnon>) i umowy o pracę (<xAnon>(...)</xAnon>). Do ustalenia wartości kapitału początkowego nie przyjęto okresów: od 2 stycznia 1985r. do 28 lutego 1985r., ponieważ zawarta umowa zlecenia była krótsza niż 6 miesięcy oraz od 26 października 1993r. do 7 sierpnia 1995r., tj. urlopu wychowawczego w wymiarze powyżej 6 lat. Natomiast za lata 1991 - 1992 organ rentowy przyjął wynagrodzenie podane w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 24 października 2022r., wystawionym przez <xAnon>(...)</xAnon> Bank.</xText> <xText>Następnie organ rentowy wskazał, że wyliczone dla ubezpieczonej okresy składkowe wyniosły łącznie 3 lata, 8 miesięcy i 27 dni, a okresy nieskładkowe – 10 miesięcy i 11 dni. Z kolei okres urlopu wychowawczego został uwzględniony w wymiarze 6 lat. W decyzji z dnia 3 stycznia 2023r. <xAnon>I. O.</xAnon> została poinformowana, iż do ustalenia emerytury i okresowej emerytury kapitałowej przyjęto również okres opłacania składek w KRUS w wymiarze 3 lat i 1 dnia. Dodatek rolny został uwzględniony w kwocie procentowej od najniższej kwoty emerytury z ZUS, a wyliczono go w następujący sposób: 36 m-cy x 1% : 12 m-cy x 1.084,58 zł = 32,54 zł.</xText> <xText>W dalszej części odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał również, że w związku z ponownym ustaleniem kapitału początkowego, decyzją z dnia 11 stycznia 2023r. przeliczono ubezpieczonej emeryturę z FUS oraz okresową emeryturę kapitałową. Do wyliczeń nie został uwzględniony dodatek rodzinny za 1985r., gdyż nie został wymieniony w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19830730332" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 27 grudnia 1983 r. w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy" xAddress="Dz. U. z 1983 r. Nr 73, poz. 332">rozporządzeniu Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 27 grudnia 1983r. w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy</xLexLink> (Dz.U. Nr 73, poz. 332). Dodatkowo organ rentowy podkreślił, że zatrudnienie ubezpieczonej w <xAnon> (...)</xAnon> trwało niespełna miesiąc (od 8 lipca 1985r. do 20 lipca 1985r.), a okoliczność pobierania dodatku nie jest uwzględniona w świadectwie pracy z 25 lipca 1985r. Odnosząc się z kolei do roszczenia dotyczącego wliczenia zasiłku macierzyńskiego do kapitału początkowego, organ rentowy wskazał, że w przedłożonych przez ubezpieczoną dokumentach brak jest informacji o jego wypłacie, ponadto do akt rentowych nie złożono aktów urodzenia dzieci.</xText> <xText>W końcowej części odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wyjaśnił, iż decyzją z dnia 11 stycznia 2023r. przeliczono emeryturę <xAnon>I. O.</xAnon> od dnia 12 sierpnia 2022r., tj. od dnia nabycia uprawnień do emerytury, dlatego średnie dalsze trwanie życia nie uległo zmianie. Natomiast zgodnie z art. 116 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, nie ma zatem możliwości automatycznego powiększania kwoty składek zewidencjonowanych na koncie za kolejne miesiące (<xIx>odpowiedź na odwołanie z 14 marca 2023r., k. 7 – 8 a.s.). </xIx></xText> <xText>W dniu 17 maja 2023 roku <xAnon>I. O.</xAnon> wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 5 kwietnia 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> wnosząc o jej weryfikację. W uzasadnieniu odwołania zakwestionowała wyliczenia organu rentowego, wskazując że od dnia 1 marca 2023r. świadczenie emerytalne wraz z roczną waloryzacją powinno wynosić 1.601,84 zł, tymczasem ZUS ustalił je na kwotę 1.575,59 zł, a więc o 26,25 zł mniej. Ponadto powinna być doliczona kwota wynikająca z podzielenia składek zaewidencjonowanych na koncie przez dalsze trwanie życia w dniu złożenia ostatniego wniosku z 29 marca 2023r., czyli kwota 11,34 zł. Do tego powinna być uwzględniona właściwa, zwaloryzowana kwota zwiększenia z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników, którą organ rentowy, według ubezpieczonej, obliczył nieprawidłowo. Łącznie kwota emerytury wraz z okresową emerytirą kapitałową powinna wynosić 1.809,71 zł brutto (<xIx> odwołanie z dnia 16 maja 2023r., k. 2-4 akt sprawy o sygn. VII U 871/23</xIx>).</xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> wniósł o oddalenie odwołania na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>( 14 )</xSUPx>§ 1 k.p.c.</xLexLink>, a w uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie wskazał, że decyzją z dnia 5 kwietnia 2023 roku dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej z uwzględnieniem składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonej po przyznaniu świadczenia. We wskazanej decyzji została podana błędna wysokość okresowej emerytury kapitałowej, ale omyłka ta została sprostowana postanowieniem z 18 maja 2023r. Następnie organ rentowy przedstawił wyliczenia, z których wynika, że wysokość świadczenia ustalonego dla <xAnon>I. O.</xAnon> wynosi: 1.575,59 + (2649,63 / 322,70) = 1.586,93 zł. Po doliczeniu składek zgodnie z art. 8 ustawy o emeryturach i rentach z FUS od dnia 1 marca 2023 roku świadczenie ubezpieczonej objęło 1.586,93 + 146,92 (okresowa emerytura kapitałowa) + 37,93 (zwiększenie rolne). Organ rentowy podsumował, że łączna kwota to 1.771,78 zł (<xIx> odpowiedź na odwołanie z 30 maja 2023r., k. 5-6 akt sprawy o sygn. VII U 871/23</xIx>).</xText> <xText>Zarządzeniem z dnia 29 listopada 2023r. sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 219" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 219 k.p.c.</xLexLink> połączył sprawę o sygn. VII U 871/23 ze sprawą o sygnaturze VII U 510/23 celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia (<xIx>zarządzenie z 29 listopada 2023r., k. 13 akt sprawy o sygn. VII U 871/23</xIx>).</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>I. O.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon>, była zatrudniona:</xText> <xText>- od 22 czerwca 1979r. do 25 lipca 1979r. w <xAnon> (...) Przedsiębiorstwie (...)</xAnon> na stanowisku aparatowa, w pełnym wymiarze czasu pracy <xIx>(umowa o pracę z 22 czerwca 1979r., k. 8 akt kapitałowych);</xIx></xText> <xText>- od 31 lipca 1979r. do 6 września 1979r. w <xAnon> (...)</xAnon> w pełnym wymiarze czasu pracy, jako pomoc kuchenna <xIx>(umowa o pracę z 26 lipca 1979r., k. 7 akt kapitałowych);</xIx></xText> <xText>- od 7 lipca 1980r. do 6 sierpnia 1980r. w <xAnon> (...)</xAnon> w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku pomoc kuchenna <xIx>(umowa o pracę z 24 czerwca 1980r., k. 6 akt kapitałowych);</xIx></xText> <xText>- od 21 września 1981r. do 12 marca 1982r. w <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> jako kontystka <xIx>(świadectwo pracy z 12 marca 1982r., k. 9 akt kapitałowych); </xIx></xText> <xText>- od 2 stycznia 1985r. do 28 lutego 1985r. w <xAnon> Klubie (...)</xAnon> na podstawie umowy zlecenia, w której zostało jej zleconych 200 godzin prac instruktażowych w zakresie jazdy konnej, za co ustalone do wypłaty wynagrodzenie wyniosło łącznie 10.000 zł (<xIx>umowa zlecenie, rachunek, k. 10 akt kapitałowych</xIx>);</xText> <xText>- od 8 lipca 1985r. do 20 lipca 1985r. w redakcji <xAnon> (...)</xAnon> na stanowisku sprzątaczki, gdzie wypłacone wynagrodzenie za pracę wyniosło łącznie 4.830 zł, a wraz z nim ubezpieczona otrzymała kwotę 1.160 zł z tytułu, który w karcie wynagrodzeń został określony jako „dodatek rodzinny” (<xIx>świadectwo pracy z 25 lipca 1985r., k. 52 akt kapitałowych; karta wynagrodzeń, k. 53 akt kapitałowych</xIx>);</xText> <xText>- od 12 sierpnia 1985r. do 31 stycznia 1989r. w <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon>, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku księgowej, z tym że w okresie od 19 maja 1986r. do 31 stycznia 1989r. korzystała z urlopu wychowawczego <xIx>(legitymacja ubezpieczeniowa, k. 13 akt kapitałowych);</xIx></xText> <xText>- od 1 lutego 1989r. do 30 września 1995r. w <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> na stanowisku księgowej, w pełnym wymiarze czasu pracy, gdzie od 1 lutego 1989r. do 5 czerwca 1991r. oraz od 8 sierpnia 1992r. do 7 sierpnia 1995r. udzielono jej urlopu wychowawczego (<xIx>świadectwo pracy z 29 września 1995r., k. 22 akt kapitałowych; pisma pracodawcy o udzieleniu urlopu wychowawczego, k. 14-15 akt kapitałowych</xIx>);</xText> <xText>- od 16 września 1996r. do 21 lutego 1998r. w <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> na stanowisku sprzedawcy, w pełnym wymiarze czasu pracy, z miesięcznym wynagrodzeniem 500 zł, następnie podwyższonym: od 1 stycznia 1997r. – do 550 zł i od 1 marca 1997r. – do 650 zł (<xIx>świadectwo pracy z 21 lutego 1998r., k. 16-17 akt kapitałowych; umowa o pracę, k. 19-25 akt kapitałowych; zmiana warunków pracy i płacy, k. 26 i 28 akt kapitałowych</xIx>);</xText> <xText>- od 8 listopada 2017r. do 22 sierpnia 2022r. w <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> jako kasjer-sprzedawca, w pełnym wymiarze czasu pracy <xIx>(świadectwo pracy z 23 sierpnia 2022r., k. 12 akt emerytalnych). </xIx></xText> <xText>W okresie od 28 kwietnia 2008r. do 1 kwietnia 2011r. <xAnon>I. O.</xAnon> podlegała ubezpieczeniu społecznemu rolników <xIx>(zaświadczenie KRUS z 18 lipca 2022r., k. 23-24 akt emerytalnych).</xIx></xText> <xText>W dniu 25 lipca 2022r. ubezpieczona złożyła wniosek o emeryturę. Decyzją z 26 sierpnia 2022r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> od 12 sierpnia 2022 roku, a więc od daty nabycia uprawnień, przyznał ubezpieczonej emeryturę z FUS w kwocie 1.194,67 zł i okresową emeryturę kapitałową w kwocie 121,38 zł. Emerytura okazała się niższa od najniżej emerytury, ale nie została podwyższona, gdyż ubezpieczona nie udowodniła 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Ponadto nastąpiło zawieszenie wypłaty emerytury, gdyż ubezpieczona kontynuowała zatrudnienie (<xIx>decyzje z 26 sierpnia 2022r., k. 5-7 i 8-9 akt emerytalnych</xIx>).</xText> <xText>W dniu 22 sierpnia 2022 roku <xAnon>I. O.</xAnon> złożyła w ZUS dodatkowe dokumenty (<xIx>pisma z 22 sierpnia 2022r. z załącznikami, k. 20-44 akt emerytalnych</xIx>). Natomiast 29 sierpnia 2022 roku wniosła o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno-rentowego, dołączając do wniosku świadectwo pracy z 23 sierpnia 2022r. (<xIx>wniosek wraz z załącznikiem, k. 10-12 akt emerytalnych</xIx>).</xText> <xText>W dniu 2 września 2022r. organ rentowy wydał dwie decyzje o ponownym ustaleniu emerytury i okresowej emerytury kapitałowej, podejmując wypłatę świadczeń od 12 sierpnia 2022r., tj. od daty nabycia uprawnień. Kwota emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej wyniosła łącznie 1.316,05 zł. Ponadto ZUS wskazał ubezpieczonej w decyzji, że doliczenie składek zaewidencjonowanych na jej koncie za sierpień 2022r. nastąpi po zgłoszeniu wniosku w tej sprawie, pod warunkiem, że ubezpieczona nie będzie pozostawała w zatrudnieniu <xIx>(decyzje z 2 września 2022r., k. 13-17 akt emerytalnych).</xIx></xText> <xText>W dniu 27 września 2022 roku <xAnon>I. O.</xAnon> wniosła o doliczenie składek za okres od 1 sierpnia 2022r. do 22 sierpnia 2022r. (<xIx>wniosek wraz z załącznikami, k. 50-53 akt emerytalnych</xIx>). Natomiast 19 października 2022 roku przekazała do ZUS dodatkowe dokumenty dotyczące jej zatrudnienia, w tym <xAnon> (...)</xAnon>7 wystawione za okres od 21 września 1981r. do 12 marca 1982r. (<xIx>pismo z 19 października 2022r. wraz z załącznikami, k. 45-49 akt emerytalnych</xIx>).</xText> <xText>Decyzją z 7 listopada 2022r., znak: <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> ponownie ustalił wartość kapitału początkowego <xAnon>I. O.</xAnon> na dzień 1 stycznia 1999r., wskazując że wynosi 37.743,31 zł. Organ rentowy wskazał, że do ustalenia wartości kapitału początkowego nie uwzględnił okresów: od 8 lipca 1985r. do 20 lipca 1985r., ponieważ nie został wystarczająco udowodniony oraz od 19 listopada 1993r. do 7 sierpnia 1995r., tj. okresu sprawowania opieki nad członkiem rodziny przekraczającego 6 lat. Do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto wynagrodzenia z lat 1989 – 1998. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 25,18 % (<xIx> decyzja z 7 listopada 2022r., nienumerowana karty akt kapitałowych</xIx>).</xText> <xText>Następnie w decyzji z 8 listopada 2022r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> przeliczył <xAnon>I. O.</xAnon> emeryturę od 12 sierpnia 2022r., tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury. Wysokość świadczenia została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej i wyniosła 1.131,42 zł. Natomiast okresowa emerytura kapitałowa została wyliczona na kwotę 121,38 zł (<xIx> decyzja z 8 listopada 2022r., k. 70-72 akt emerytalnych).</xIx> Z kolei w decyzji z 9 listopada 2022r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> organ rentowy dokonał przeliczenia emerytury od 1 października 2022r., tj. od miesiąca kiedy zgłoszono wniosek. Wysokość świadczenia po ponownym ustaleniu wyniosła 1.131,42 + (1.401,61 / 237,40) = 1.137,32 zł. Natomiast okresowa emerytura kapitałowa nadal wynosiła 121,38 zł (<xIx> decyzja z 9 listopada 2023r., k. 62-63 akt emerytalnych</xIx>).</xText> <xText>Wobec złożenia przez <xAnon>I. O.</xAnon> w dniu 31 października 2022r. dokumentów dotyczących zatrudnienia w redakcji <xAnon> (...)</xAnon>, decyzją z 17 listopada 2022r., znak: <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> ponownie ustalił wartość kapitału początkowego dla ubezpieczonej. Na dzień 1 stycznia 1999r. kapitał początkowy wyniósł 37.862,44 zł. Organ rentowy wskazał, że do jego obliczenia nie uwzględniono okresu od 19 listopada 1993r. do 7 sierpnia 1995r., tj. czasu sprawowania opieki nad członkiem rodziny, przekraczającego 6 lat. Podstawa wymiaru kapitału początkowego została przyjęta w kwocie ustalonej w decyzji z 7 listopada 2022r., natomiast przyjęte okresy wyniosły: składkowe – 3 lata, 4 miesiące i 9 dni, nieskładkowe – 11 miesięcy i 16 dni oraz okres sprawowania opieki nad dziećmi – 6 lat (<xIx> decyzja z 17 listopada 2022r., k. 57-58 akt kapitałowych</xIx>).</xText> <xText>W dniu 16 grudnia 2022 roku <xAnon>I. O.</xAnon> złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> z 7 listopada 2022r., z 8 listopada 2022r. i z 9 listopada 2022r., wskazując że decyzje nie są zgodne z przepisami ani ze stanem faktycznym. Wniosła o ponowne ustalenie kapitału początkowego i wysokości emerytury (<xIx>odwołanie z 16 grudnia 2022r., k. 78-82 akt emerytalnych</xIx>).</xText> <xText>W związku ze złożonym odwołaniem decyzją z 3 stycznia 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> z urzędu przeliczył <xAnon>I. O.</xAnon> emeryturę od 12 sierpnia 2022r., tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury. Organ rentowy wskazał, że wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej: (61.523,89 + 209.431,07) / 238,90 = 1.134,18. Przy ustalaniu wysokości emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej uwzględniono zwiększenie z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników za okres 3 lat i 1 dnia, które wyniosło 32,54 zł. Okresowa emerytura kapitałowa pozostawała zaś niezmienna i wynosiła 121,38 zł (<xIx> decyzja z 3 stycznia 2023r., k. 70-72 akt emerytalnych</xIx>).</xText> <xText>Następnie decyzją z 9 stycznia 2023r., znak: <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> ponownie ustalił wartość kapitału początkowego <xAnon>I. O.</xAnon> na dzień 1 stycznia 1999r., wskazując że wynosi on 47.008,28 zł. Do jego obliczenia nie uwzględniono okresów: od 2 stycznia 1985r. do 28 lutego 1985r., ponieważ umowa zlecenie została zawarta na okres krótszy niż 6 miesięcy oraz od 26 października 1993r. do 7 sierpnia 1995r., tj. okresu sprawowania opieki nad członkiem rodziny, przekraczającego 6 lat. Uwzględnione okresy wyniosły: składkowe – 3 lata, 8 miesięcy i 27 dni, nieskładkowe – 10 miesięcy i 11 dni oraz okres sprawowania opieki nad dziećmi – 6 lat. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 48,84%, a został obliczony przy uwzględnieniu lat 1981, 1982, 1985, 1986, 1991, 1992, 1995, 1996, 1997 i 1998 (<xIx> decyzja z 9 stycznia 2023r., k. 65-67 akt kapitałowych</xIx>).</xText> <xText>W związku z przeliczeniem kapitału początkowego Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> z urzędu wydał decyzję z 11 stycznia 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> w której przeliczył <xAnon>I. O.</xAnon> emeryturę od 12 sierpnia 2022r., tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury. Organ rentowy wskazał, że wysokość emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej, po korekcie kapitału początkowego, wyniosła: (61.523,89 + 260.020,22) / 238,90 = 1.345,94. Przy ustalaniu wysokości emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej uwzględniono zwiększenie z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników za okres 3 lat i 1 dnia. Wyniosło ono 32,54 zł, zaś okresowa emerytura kapitałowa w dalszym ciągu stanowiła kwotę 121,38 zł (<xIx> decyzja z 11 stycznia 2023r., k. 73-75 akt emerytalnych</xIx>).</xText> <xText>Pismem z 16 stycznia 2023 roku organ rentowy poinformował <xAnon>I. O.</xAnon>, że na podstawie załączonych dokumentów decyzją z dnia 9 stycznia 2023r., znak: <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, przeliczono kapitał początkowy, natomiast decyzją z dnia 11 stycznia 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> przeliczono emeryturę. Wobec tego zaspokojone zostały roszczenia ubezpieczonej, dlatego odwołaniu nie został nadany dalszy bieg (<xIx> pismo z 16 stycznia 2023r., k. 83 akt emerytalnych</xIx>).</xText> <xText> <xAnon>I. O.</xAnon> w dniu 17 lutego 2023 roku odwołała się od decyzji z 3 stycznia 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> z 9 stycznia 2023r., znak: <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> oraz z 11 stycznia 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> (<xIx> odwołanie, k. 3-5 a.s.</xIx>).</xText> <xText>Decyzją z 5 kwietnia 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> w związku z wnioskiem ubezpieczonej z 29 marca 2023r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> przeliczył <xAnon>I. O.</xAnon> emeryturę od 1 marca 2023r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Organ rentowy wskazał, że po ponownym ustaleniu wysokość emerytury wynosi: 1.575,59 + (2.649,63 / 233,70) = 1.586,93 zł, a ponadto uwzględniono zwiększenie z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników za okres 3 lat i 1 dnia, które wyniosło 37,93 zł. Okresowa emerytura kapitałowa wyniosła natomiast 184,85 zł <xIx> (decyzja z 5 kwietnia 2023r., k. 1-2 akt emerytalnych dołączonych do akt VII U 871/23</xIx>).</xText> <xText>Postanowieniem z 18 maja 2023 roku, znak: <xAnon>(...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> sprostował oczywistą omyłkę pisarską w decyzji z 5 kwietnia 2023 roku, wskazując, że okresowa emerytura kapitałowa w nowej wysokości wynosi 146,92 zł, a nie jak omyłkowo podano 184,85 zł (<xIx> postanowienie z 18 maja 2023r., k. 3 akt emerytalnych dołączonych do akt VII U 871/23</xIx>).</xText> <xText>17 maja 2023 roku <xAnon>I. O.</xAnon> odwołała się również od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> z dnia 5 kwietnia 2023r., znak: <xAnon>(...)</xAnon> (<xIx> odwołanie, k. 2-4 akt sprawy VII U 871/23</xIx>).</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony. Sąd, analizując ich formę i treść, również nie znalazł podstaw do ich kwestionowania, oceniając je jako wiarygodne.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Zasady obliczania wysokości przysługującej ubezpieczonej emerytury określają przepisy <xLexLink xArt="art. 25;art. 26" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 25-26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> <xIx>(tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 504)</xIx>, zwanej dalej ustawą emerytalną. W myśl art. 26 ustawy emerytalnej, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 ustawy. Z kolei z art. 25 ust. 1 ustawy wynika, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w <xLexLink xArt="art. 173;art. 174;art. 175" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 173-175</xLexLink> oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 40 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 185 ust. 1 a;art. 185 ust. 1 b;art. 185" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ust. 1a i 1b oraz art. 185</xLexLink>.</xText> <xText>Kapitał początkowy, stanowiący jeden ze składników decydujących o wysokości emerytury, o której mowa w art. 26 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią art. 173 ust. 1 tejże ustawy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r., którzy przed dniem wejścia w życie ww. ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 ustawy, pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia, ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy dla osób w wieku 62 lat (art. 173 ust. 2). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (art. 173 ust. 3). W myśl art. 174 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, kapitał początkowy dokonuje się tego na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>okresy składkowe, o których mowa w art. 6;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 (art. 174 ust. 2).</xText> </xUnit> <xText>Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych <xBRx></xBRx>w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym, że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999r. (art. 174 ust. 3). Art. 15 ust. 1 i 6 ustawy emerytalnej wskazuje, że podstawę wymiaru emerytury stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę, albo</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.</xText> </xUnit> <xText>W myśl art. 15 ust. 4 ustawy emerytalnej, w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19.</xText> </xUnit> <xText>Jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy (art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej). Ponadto na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (art. 15 ust. 6).</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie ubezpieczona kwestionowała zaskarżone decyzje, wskazując na liczne wadliwości w wyliczeniach Zakładu. Wobec tego sąd postanowieniem z 15 marca 2024 roku dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości na okoliczność weryfikacji poprawności wyliczenia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>W.</xAnon> kapitału początkowego, a także kwot emerytury i okresowej emerytury kapitałowej, ustalonych dla ubezpieczonej w zaskarżonych decyzjach.</xText> <xText>W opinii z 1 marca 2022r. biegły sądowy z zakresu <xAnon> rachunkowości i finansów (...)</xAnon> wskazał, że wyliczenia ZUS z decyzji z 5 kwietnia 2023r., po uwzględnieniu korekty (sprostowanie pomyłki pisarskiej), prawidłowo odzwierciedlają stan faktyczny i wskazują prawidłową kwotę świadczeń w wysokości 1.771,78 zł brutto. Następnie biegły wyjaśnił, że wariantowo, jeśli Sąd uzna, że podstawę do ustaleń ma stanowić rekompensata w kwocie 1.160 zł, to wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (wwpw) kapitału początkowego wyniesie 48,94%, i nastąpi wzrost świadczenia o 0,82 zł brutto, do kwoty 1.346,76, z tym że w ocenie biegłego jest to stan nieudokumentowany z uwagi na zatrudnienie poniżej 1 miesiąca, natomiast kartoteka została wypełniona tak, jakby praca obejmowała 3 miesiące. Dodatkowo biegły wskazał, że pomimo żądania ubezpieczonej, nie jest możliwe uwzględnienie kwoty hipotetycznej zasiłku macierzyńskiego, gdyż wiązałoby się to ze zmianą okresu naliczenia świadczenia i spowodowałoby obniżenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z dotychczasowego poziomu 48,84% do 46,82% z uwagi na zmianę okresu, z którego jest ustalany ten wskaźnik. Biegły podkreślił także, że nie każdy wzrost wynagrodzenia ma wpływ na zmianę wwpw poprzez jego zwiększenie. Wobec tego przyjęcie stanowiska ZUS o nienaliczaniu zasiłku macierzyńskiego za 1988r. i utrzymanie wynagrodzenia zerowego w tym okresie jest korzystniejsze niż zastąpienie wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru niższym, kosztem eliminacji wynagrodzenia zerowego za 1988r.</xText> <xText>Następnie biegły wskazał, że do wynagrodzenia z <xAnon> Przedsiębiorstwa (...)</xAnon> nie można uwzględnić premii, ponieważ nie ma wskazania w jakiej wysokości mogłoby to być zaakceptowane. Nadto lata 1979-1980 - według biegłego - nigdy nie będą stanowiły podstawy do obliczenia wskaźnika z 10-ciu lat, gdyż wymagałoby to eliminacji wskaźników rocznych z lat 1997 - 1998, które są wysokie i wynoszą odpowiednio 56,64% i 45,89%. Biegły wskazał, że nie widzi również możliwości ustalenia poziomu premii w <xAnon>(...)</xAnon>, zatem przyjęto wynagrodzenie zasadnicze. Nie ma także podstaw do zaliczenia do stażu pracy okresu 2 miesięcy pracy w <xAnon> Ośrodku (...)</xAnon> z tytułu umowy zlecenia, gdyż zatrudnienie trwało poniżej 6 miesięcy i nie było objęte składką ZUS. Jeśli chodzi zaś o wyliczenia dodatku rolnego, to według biegłego, są one prawidłowe, dokonane w oparciu o najniższą emeryturę podstawową z ubezpieczenia rolników - 1.084,58 zł, a nie jak żąda ubezpieczona przy uwzględnieniu najniższej emerytury podstawowej z FUS z 2022r., tj. 1.338,44 zł (k. 76-95).</xText> <xText>Zdaniem Sądu, opinia przygotowana przez biegłego sądowego <xAnon>A. G.</xAnon>, jest rzetelna, gdyż biegły dokładnie przeanalizował wszystkie dokumenty, dostarczone przez ubezpieczoną i na ich podstawie poprawnie zweryfikował wyliczenia ZUS. Biegły szczegółowo opisał uwzględnione okresy składkowe i nieskładkowe, jak również okres sprawowania opieki nad dziećmi, słusznie wskazując na brak możliwości uwzględnienia okresu pracy w oparciu o umowę zlecenia, trwającą krócej niż 6 miesięcy, z tytułu której nie zostały odprowadzone składki za ubezpieczoną. Znajduje to oparcie w brzmieniu art. 1 ustawy z 19 grudnia 1975r. o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia <xIx>(Dz. U. z 1975r., Nr 45, poz. 232),</xIx> który w czasie, gdy ubezpieczona realizowała umowę zlecenia stanowił, że obowiązkowe ubezpieczenie społeczne określone ustawą, zwane dalej &quot;ubezpieczeniem&quot;, obejmuje osoby wykonujące stale i odpłatnie pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, zawartej z jednostkami gospodarki uspołecznionej (ust. 1). Umową agencyjną lub umową zlecenia w rozumieniu ustawy, zwaną dalej &quot;umową&quot;, jest umowa, na podstawie której osoba ją zawierająca zobowiązuje się do wykonywania określonych czynności w imieniu jednostki gospodarki uspołecznionej lub na rzecz tej jednostki (ust. 2). Pracę uważa się za wykonywaną stale, jeżeli trwa nieprzerwanie co najmniej sześć miesięcy (ust. 3).</xText> <xText>Sąd ocenił, że także ustalenia biegłego <xAnon>A. G.</xAnon> w zakresie obejmującym poprawność wyliczenia wwpw kapitału początkowego są poprawne. Biegły kwestie z tym związane szczegółowo wyjaśnił w opinii i nie ma potrzeby powtarzania, tym bardziej, że ani ZUS, ani ubezpieczona, nie zgłosili uwag do tych wyliczeń. <xAnon>I. O.</xAnon> kwestionowała tylko nieuwzględnienie kwoty dodatku rodzinnego, co zostanie omówione w dalszej części szczegółowo. Pozostałe ustalenia i wyliczenia biegłego oceniła jako poprawne. Sąd także dokonał takiej oceny, przyjmując między innymi, że biegły prawidłowo zastosował art. 56 ustawy emerytalnej, który w ust. 4 wskazuje, że jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe nie zostały uzupełnione okresami wymienionymi w art. 10, emerytura ulega zwiększeniu za okres opłacania składek na Fundusz Emerytalny Rolników, Fundusz Ubezpieczenia Społecznego Rolników i ubezpieczenie emerytalno-rentowe rolników. Zwiększenie to ustala się według zasad wymiaru przewidzianych dla części składkowej w <xUx> przepisach</xUx>, o których mowa w ust. 3. W związku z brzmieniem ostatniego zdania w zacytowanym przepisie należy, co zresztą akcentowała ubezpieczona w odwołaniu od decyzji z 5 kwietnia 2023r., odwołać się do zasad ustalania części składkowej emerytury rolniczej, na które wskazuje <xLexLink xArt="art. 25" xIsapId="WDU19910070024" xTitle="Ustawa z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 7, poz. 24">art. 25 ustawy z 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników</xLexLink> <xIx> (tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 933).</xIx> W ust. 1 tego przepisu wskazano, że część składkową ustala się przyjmując po 1% emerytury podstawowej za każdy rok podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu, z uwzględnieniem ust. 2-7. Niepełne lata przelicza się odpowiednio, z uwzględnieniem <xLexLink xArt="art. 21 a" xIsapId="WDU19910070024" xTitle="Ustawa z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 7, poz. 24">art. 21a</xLexLink>. Przepis posługuje się pojęciem emerytury podstawowej, a definicję tego sformułowania zawiera <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 pkt. 7" xIsapId="WDU19910070024" xTitle="Ustawa z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 7, poz. 24">art. 6 pkt 7 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników</xLexLink>, wskazując że pod tym pojęciem rozumie się kwotę równą 90% najniższej emerytury określonej w przepisach emerytalnych. Ubezpieczona niesłusznie więc domagała się przyznania dodatku rolnego w wysokości obliczonej od najniższej emerytury z ZUS. Ani w <xLexLink xArt="art. 25" xIsapId="WDU19910070024" xTitle="Ustawa z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 7, poz. 24">art. 25 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników</xLexLink>, ani w odsyłającym do tej ustawy art. 56 ustawy emerytalnej, nie ma o tym mowy. Interpretacja ubezpieczonej jest więc dowolna, co potwierdził również biegły sądowy, a z czym ubezpieczona już nie polemizowała.</xText> <xText>Analizując jedyny zarzut ubezpieczonej, na jaki ubezpieczona wskazała po wydaniu opinii przez biegłego sądowego, a dotyczący nieuwzględnienia dodatku rodzinnego w kwocie 1.160 zł (k. 108), ponownie należy odwołać się do już cytowanego art. 15 ust. 4 ustawy emerytalnej, który wskazuje, że w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty (odpowiednio wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego) najpierw oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych. Z tego wynika, że uwzględnieniu podlegają tylko takie kwoty, które stanowiły podstawę wymiaru składek. <xBRx></xBRx>Potwierdza to <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19850180077" xTitle="Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent" xAddress="Dz. U. z 1985 r. Nr 18, poz. 77">rozporządzenie Rady Ministrów z 1 kwietnia 1985r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent</xLexLink> <xIx>(Dz. U. z 1989r., Nr 11, poz. 63)</xIx>, które w § 4 ust. 1 i 2 wskazuje, że do ustalenia podstawy wymiaru dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy nie przyjmuje się tych składników wynagrodzenia w gotówce i w naturze z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy, od których nie ma obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, z uwzględnieniem ust. 2-5. W myśl ust. 1 przy ustalaniu, czy istnieje obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne od określonych składników wynagrodzeń, stosuje się przepisy obowiązujące w okresie, z którego wynagrodzenie jest uwzględniane w podstawie wymiaru.</xText> <xText>W odniesieniu do dodatku w kwocie 1.160 zł, jaki ubezpieczona otrzymała, pracując w redakcji <xAnon> (...)</xAnon> w lipcu 1985r., należy odwołać się do przepisów, jakie obowiązywały w tamtym czasie. Wówczas obowiązywało <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19830730332" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 27 grudnia 1983 r. w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy" xAddress="Dz. U. z 1983 r. Nr 73, poz. 332">rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z 27 grudnia 1983r. w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy</xLexLink> <xIx>(Dz. U z 1983r., Nr 73, poz. 332)</xIx>. <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19830730332" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 27 grudnia 1983 r. w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy" xAddress="Dz. U. z 1983 r. Nr 73, poz. 332">§ 1</xLexLink> w lipcu 1985r. stanowił, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy stanowią wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, zaliczone - w myśl przepisów o klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej - do wynagrodzeń osobowych. Aby ustalić, jakie składniki są wynagrodzeniami osobowymi trzeba sięgnąć do uchwały Nr 33 Rady Ministrów z 15 marca 1983r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w zakładach gospodarki uspołecznionej <xIx>(M. P. z 1983r., Nr 15, poz. 85).</xIx> § 2 stanowił, że wynagrodzenia dzielą się na:</xText> <xText>1) wynagrodzenia osobowe,</xText> <xText>2) wynagrodzenia bezosobowe,</xText> <xText>3) honoraria,</xText> <xText>4) wynagrodzenia agencyjno-prowizyjne,</xText> <xText>5) nagrody z zakładowego funduszu nagród,</xText> <xText>6) wypłaty z zysku do podziału i z nadwyżki bilansowej w spółdzielniach,</xText> <xText>7) rekompensaty pieniężne z tytułu wzrostu cen detalicznych.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z § 3 wynagrodzenia osobowe obejmują wynagrodzenia i inne świadczenia z tytułu pracy, wypłacane lub wydawane w naturze (odpowiednio przeliczone):</xText> <xText xALIGNx="left">1) pracownikom - należne z tytułu istniejącego stosunku pracy,</xText> <xText xALIGNx="left">2) młodocianym oraz pełnoletnim, jeżeli kończą naukę zawodu na warunkach określonych dla młodocianych, zatrudnionym na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego - należne z tytułu tej umowy,</xText> <xText xALIGNx="left">3) osobom wykonującym pracę nakładczą - należne z tytułu umowy o pracę nakładczą,</xText> <xText xALIGNx="left">4) jednostkom wojskowym - jako wartość robocizny z tytułu zadań szkoleniowo-produkcyjnych wykonywanych przez te jednostki,</xText> <xText xALIGNx="left">5) właściwym jednostkom organizacyjnym - jako kwoty stanowiące wartość robocizny zorganizowanych grup roboczych,</xText> <xText xALIGNx="left">6) chorym oraz pensjonariuszom domów pomocy społecznej za czynności wykonywane w ramach terapii zajęciowej - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami.</xText> <xText xALIGNx="left">Wynagrodzenia osobowe obejmują również:</xText> <xText xALIGNx="left">1) zasiłki chorobowe wypłacane w czasie trwania stosunku pracy, pokrywane ze środków zakładu pracy,</xText> <xText xALIGNx="left">2) wynagrodzenia za dyżury zakładowe i za gotowość do pracy pracowników medycznych oraz wynagrodzenia ryczałtowe za wykonywanie dodatkowych zadań nie wchodzących w zakres obowiązków wynikających z umowy o pracę, wypłacane pracownikom medycznym przez macierzyste zakłady pracy.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, w świetle zacytowanych przepisów, nie ma podstaw do wliczenia dodatku rodzinnego do grupy wynagrodzeń osobowych. Wynagrodzeniem osobowym są wynagrodzenia i inne świadczenia z tytułu pracy, wypłacane lub wydawane w naturze. Dodatek rodzinny nie jest świadczeniem z tytułu pracy, nie przysługiwał w związku z jej wykonywaniem, aczkolwiek był wypłacany w trakcie zatrudnienia. Wobec tego, zdaniem Sądu, tak organ rentowy, jak i biegły, słusznie przyjęli, że nie ma podstaw do uwzględnienia tego dodatku jako podstawy wymiaru składek, a tym samym jako podstawy obliczenia wskaźnika wysokości podstawy kapitału początkowego.</xText> <xText>Mając na względzie powołane okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> oddalił odwołania.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Agnieszka Stachurska

Rafał Kwaśniak

starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska

Rafał Kwaśniak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracyi Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anna Bańcerowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2024 r. w Warszawie sprawyI. O. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW. o wysokość kapitału początkowego, wysokość emerytury i okresowej emerytury kapitałowej na skutek odwołaniaI. O. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW. z dnia 3 stycznia 2023 r. znak(...), z dnia 9 stycznia 2023 r. znak(...)(...), z dnia 11 stycznia 2023 r. znak(...), z dnia 5 kwietnia 2023 r. znak(...). oddala odwołania. UZASADNIENIE I. O.w dniu 17 lutego 2023 roku wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.: 1 z dnia 3 stycznia 2023r., znak:(...)o przeliczeniu emerytury, 2 z dnia 9 stycznia 2023r., znak:(...)(...), o ponownym ustaleniu kapitału początkowego, 3 z dnia 11 stycznia 2023r., znak:(...)o przeliczeniu emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej. Ubezpieczona wskazała, że ww. decyzje nie są zgodne z przepisami ani ze stanem faktycznym oraz występują w nich ewidentne błędy skutkujące nieprawidłowymi wyliczeniami, które szczegółowo opisała. W związku z tym wniosła o ponowne ustalenie wysokości kapitału początkowego i wysokości emerytury od osiągnięcia wieku emerytalnego, tj. od 12 sierpnia 2022r., i jej wypłatę z ustawowymi odsetkami oraz o powiększenie z urzędu kwoty składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji o kolejne miesiące za okres od miesiąca osiągnięcia wieku emerytalnego do miesiąca poprzedzającego wydanie decyzji w związku z odwołaniem (odwołanie z 14 lutego 2023r., k. 3-5 a.s.). Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.wniósł o oddalenie odwołania na podstawieart. 477( 14 )§ 1 k.p.c., a uzasadniając przedstawione stanowisko wskazał, że do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego ubezpieczonej przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z faktycznego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 48,84%. Do jego obliczenia przyjęto wynagrodzenie za lata 1985-1998 na podstawie listy płac ((...)) i umowy o pracę ((...)). Do ustalenia wartości kapitału początkowego nie przyjęto okresów: od 2 stycznia 1985r. do 28 lutego 1985r., ponieważ zawarta umowa zlecenia była krótsza niż 6 miesięcy oraz od 26 października 1993r. do 7 sierpnia 1995r., tj. urlopu wychowawczego w wymiarze powyżej 6 lat. Natomiast za lata 1991 - 1992 organ rentowy przyjął wynagrodzenie podane w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 24 października 2022r., wystawionym przez(...)Bank. Następnie organ rentowy wskazał, że wyliczone dla ubezpieczonej okresy składkowe wyniosły łącznie 3 lata, 8 miesięcy i 27 dni, a okresy nieskładkowe – 10 miesięcy i 11 dni. Z kolei okres urlopu wychowawczego został uwzględniony w wymiarze 6 lat. W decyzji z dnia 3 stycznia 2023r.I. O.została poinformowana, iż do ustalenia emerytury i okresowej emerytury kapitałowej przyjęto również okres opłacania składek w KRUS w wymiarze 3 lat i 1 dnia. Dodatek rolny został uwzględniony w kwocie procentowej od najniższej kwoty emerytury z ZUS, a wyliczono go w następujący sposób: 36 m-cy x 1% : 12 m-cy x 1.084,58 zł = 32,54 zł. W dalszej części odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał również, że w związku z ponownym ustaleniem kapitału początkowego, decyzją z dnia 11 stycznia 2023r. przeliczono ubezpieczonej emeryturę z FUS oraz okresową emeryturę kapitałową. Do wyliczeń nie został uwzględniony dodatek rodzinny za 1985r., gdyż nie został wymieniony wrozporządzeniu Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 27 grudnia 1983r. w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy(Dz.U. Nr 73, poz. 332). Dodatkowo organ rentowy podkreślił, że zatrudnienie ubezpieczonej w(...)trwało niespełna miesiąc (od 8 lipca 1985r. do 20 lipca 1985r.), a okoliczność pobierania dodatku nie jest uwzględniona w świadectwie pracy z 25 lipca 1985r. Odnosząc się z kolei do roszczenia dotyczącego wliczenia zasiłku macierzyńskiego do kapitału początkowego, organ rentowy wskazał, że w przedłożonych przez ubezpieczoną dokumentach brak jest informacji o jego wypłacie, ponadto do akt rentowych nie złożono aktów urodzenia dzieci. W końcowej części odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wyjaśnił, iż decyzją z dnia 11 stycznia 2023r. przeliczono emeryturęI. O.od dnia 12 sierpnia 2022r., tj. od dnia nabycia uprawnień do emerytury, dlatego średnie dalsze trwanie życia nie uległo zmianie. Natomiast zgodnie z art. 116 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, nie ma zatem możliwości automatycznego powiększania kwoty składek zewidencjonowanych na koncie za kolejne miesiące (odpowiedź na odwołanie z 14 marca 2023r., k. 7 – 8 a.s.). W dniu 17 maja 2023 rokuI. O.wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.z dnia 5 kwietnia 2023r., znak:(...)wnosząc o jej weryfikację. W uzasadnieniu odwołania zakwestionowała wyliczenia organu rentowego, wskazując że od dnia 1 marca 2023r. świadczenie emerytalne wraz z roczną waloryzacją powinno wynosić 1.601,84 zł, tymczasem ZUS ustalił je na kwotę 1.575,59 zł, a więc o 26,25 zł mniej. Ponadto powinna być doliczona kwota wynikająca z podzielenia składek zaewidencjonowanych na koncie przez dalsze trwanie życia w dniu złożenia ostatniego wniosku z 29 marca 2023r., czyli kwota 11,34 zł. Do tego powinna być uwzględniona właściwa, zwaloryzowana kwota zwiększenia z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników, którą organ rentowy, według ubezpieczonej, obliczył nieprawidłowo. Łącznie kwota emerytury wraz z okresową emerytirą kapitałową powinna wynosić 1.809,71 zł brutto ( odwołanie z dnia 16 maja 2023r., k. 2-4 akt sprawy o sygn. VII U 871/23). Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.wniósł o oddalenie odwołania na podstawieart. 477( 14 )§ 1 k.p.c., a w uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie wskazał, że decyzją z dnia 5 kwietnia 2023 roku dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej z uwzględnieniem składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonej po przyznaniu świadczenia. We wskazanej decyzji została podana błędna wysokość okresowej emerytury kapitałowej, ale omyłka ta została sprostowana postanowieniem z 18 maja 2023r. Następnie organ rentowy przedstawił wyliczenia, z których wynika, że wysokość świadczenia ustalonego dlaI. O.wynosi: 1.575,59 + (2649,63 / 322,70) = 1.586,93 zł. Po doliczeniu składek zgodnie z art. 8 ustawy o emeryturach i rentach z FUS od dnia 1 marca 2023 roku świadczenie ubezpieczonej objęło 1.586,93 + 146,92 (okresowa emerytura kapitałowa) + 37,93 (zwiększenie rolne). Organ rentowy podsumował, że łączna kwota to 1.771,78 zł ( odpowiedź na odwołanie z 30 maja 2023r., k. 5-6 akt sprawy o sygn. VII U 871/23). Zarządzeniem z dnia 29 listopada 2023r. sąd na podstawieart. 219 k.p.c.połączył sprawę o sygn. VII U 871/23 ze sprawą o sygnaturze VII U 510/23 celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia (zarządzenie z 29 listopada 2023r., k. 13 akt sprawy o sygn. VII U 871/23). Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: I. O.,ur. (...), była zatrudniona: - od 22 czerwca 1979r. do 25 lipca 1979r. w(...) Przedsiębiorstwie (...)na stanowisku aparatowa, w pełnym wymiarze czasu pracy(umowa o pracę z 22 czerwca 1979r., k. 8 akt kapitałowych); - od 31 lipca 1979r. do 6 września 1979r. w(...)w pełnym wymiarze czasu pracy, jako pomoc kuchenna(umowa o pracę z 26 lipca 1979r., k. 7 akt kapitałowych); - od 7 lipca 1980r. do 6 sierpnia 1980r. w(...)w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku pomoc kuchenna(umowa o pracę z 24 czerwca 1980r., k. 6 akt kapitałowych); - od 21 września 1981r. do 12 marca 1982r. w(...)(...)jako kontystka(świadectwo pracy z 12 marca 1982r., k. 9 akt kapitałowych); - od 2 stycznia 1985r. do 28 lutego 1985r. wKlubie (...)na podstawie umowy zlecenia, w której zostało jej zleconych 200 godzin prac instruktażowych w zakresie jazdy konnej, za co ustalone do wypłaty wynagrodzenie wyniosło łącznie 10.000 zł (umowa zlecenie, rachunek, k. 10 akt kapitałowych); - od 8 lipca 1985r. do 20 lipca 1985r. w redakcji(...)na stanowisku sprzątaczki, gdzie wypłacone wynagrodzenie za pracę wyniosło łącznie 4.830 zł, a wraz z nim ubezpieczona otrzymała kwotę 1.160 zł z tytułu, który w karcie wynagrodzeń został określony jako „dodatek rodzinny” (świadectwo pracy z 25 lipca 1985r., k. 52 akt kapitałowych; karta wynagrodzeń, k. 53 akt kapitałowych); - od 12 sierpnia 1985r. do 31 stycznia 1989r. w(...)Oddział wW., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku księgowej, z tym że w okresie od 19 maja 1986r. do 31 stycznia 1989r. korzystała z urlopu wychowawczego(legitymacja ubezpieczeniowa, k. 13 akt kapitałowych); - od 1 lutego 1989r. do 30 września 1995r. wBanku (...) S.A.na stanowisku księgowej, w pełnym wymiarze czasu pracy, gdzie od 1 lutego 1989r. do 5 czerwca 1991r. oraz od 8 sierpnia 1992r. do 7 sierpnia 1995r. udzielono jej urlopu wychowawczego (świadectwo pracy z 29 września 1995r., k. 22 akt kapitałowych; pisma pracodawcy o udzieleniu urlopu wychowawczego, k. 14-15 akt kapitałowych); - od 16 września 1996r. do 21 lutego 1998r. w(...) sp. z o.o.na stanowisku sprzedawcy, w pełnym wymiarze czasu pracy, z miesięcznym wynagrodzeniem 500 zł, następnie podwyższonym: od 1 stycznia 1997r. – do 550 zł i od 1 marca 1997r. – do 650 zł (świadectwo pracy z 21 lutego 1998r., k. 16-17 akt kapitałowych; umowa o pracę, k. 19-25 akt kapitałowych; zmiana warunków pracy i płacy, k. 26 i 28 akt kapitałowych); - od 8 listopada 2017r. do 22 sierpnia 2022r. w(...) sp. z o.o.jako kasjer-sprzedawca, w pełnym wymiarze czasu pracy(świadectwo pracy z 23 sierpnia 2022r., k. 12 akt emerytalnych). W okresie od 28 kwietnia 2008r. do 1 kwietnia 2011r.I. O.podlegała ubezpieczeniu społecznemu rolników(zaświadczenie KRUS z 18 lipca 2022r., k. 23-24 akt emerytalnych). W dniu 25 lipca 2022r. ubezpieczona złożyła wniosek o emeryturę. Decyzją z 26 sierpnia 2022r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.od 12 sierpnia 2022 roku, a więc od daty nabycia uprawnień, przyznał ubezpieczonej emeryturę z FUS w kwocie 1.194,67 zł i okresową emeryturę kapitałową w kwocie 121,38 zł. Emerytura okazała się niższa od najniżej emerytury, ale nie została podwyższona, gdyż ubezpieczona nie udowodniła 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Ponadto nastąpiło zawieszenie wypłaty emerytury, gdyż ubezpieczona kontynuowała zatrudnienie (decyzje z 26 sierpnia 2022r., k. 5-7 i 8-9 akt emerytalnych). W dniu 22 sierpnia 2022 rokuI. O.złożyła w ZUS dodatkowe dokumenty (pisma z 22 sierpnia 2022r. z załącznikami, k. 20-44 akt emerytalnych). Natomiast 29 sierpnia 2022 roku wniosła o ponowne obliczenie świadczenia emerytalno-rentowego, dołączając do wniosku świadectwo pracy z 23 sierpnia 2022r. (wniosek wraz z załącznikiem, k. 10-12 akt emerytalnych). W dniu 2 września 2022r. organ rentowy wydał dwie decyzje o ponownym ustaleniu emerytury i okresowej emerytury kapitałowej, podejmując wypłatę świadczeń od 12 sierpnia 2022r., tj. od daty nabycia uprawnień. Kwota emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej wyniosła łącznie 1.316,05 zł. Ponadto ZUS wskazał ubezpieczonej w decyzji, że doliczenie składek zaewidencjonowanych na jej koncie za sierpień 2022r. nastąpi po zgłoszeniu wniosku w tej sprawie, pod warunkiem, że ubezpieczona nie będzie pozostawała w zatrudnieniu(decyzje z 2 września 2022r., k. 13-17 akt emerytalnych). W dniu 27 września 2022 rokuI. O.wniosła o doliczenie składek za okres od 1 sierpnia 2022r. do 22 sierpnia 2022r. (wniosek wraz z załącznikami, k. 50-53 akt emerytalnych). Natomiast 19 października 2022 roku przekazała do ZUS dodatkowe dokumenty dotyczące jej zatrudnienia, w tym(...)7 wystawione za okres od 21 września 1981r. do 12 marca 1982r. (pismo z 19 października 2022r. wraz z załącznikami, k. 45-49 akt emerytalnych). Decyzją z 7 listopada 2022r., znak:(...)(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.ponownie ustalił wartość kapitału początkowegoI. O.na dzień 1 stycznia 1999r., wskazując że wynosi 37.743,31 zł. Organ rentowy wskazał, że do ustalenia wartości kapitału początkowego nie uwzględnił okresów: od 8 lipca 1985r. do 20 lipca 1985r., ponieważ nie został wystarczająco udowodniony oraz od 19 listopada 1993r. do 7 sierpnia 1995r., tj. okresu sprawowania opieki nad członkiem rodziny przekraczającego 6 lat. Do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto wynagrodzenia z lat 1989 – 1998. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 25,18 % ( decyzja z 7 listopada 2022r., nienumerowana karty akt kapitałowych). Następnie w decyzji z 8 listopada 2022r., znak:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.przeliczyłI. O.emeryturę od 12 sierpnia 2022r., tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury. Wysokość świadczenia została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej i wyniosła 1.131,42 zł. Natomiast okresowa emerytura kapitałowa została wyliczona na kwotę 121,38 zł ( decyzja z 8 listopada 2022r., k. 70-72 akt emerytalnych).Z kolei w decyzji z 9 listopada 2022r., znak:(...)organ rentowy dokonał przeliczenia emerytury od 1 października 2022r., tj. od miesiąca kiedy zgłoszono wniosek. Wysokość świadczenia po ponownym ustaleniu wyniosła 1.131,42 + (1.401,61 / 237,40) = 1.137,32 zł. Natomiast okresowa emerytura kapitałowa nadal wynosiła 121,38 zł ( decyzja z 9 listopada 2023r., k. 62-63 akt emerytalnych). Wobec złożenia przezI. O.w dniu 31 października 2022r. dokumentów dotyczących zatrudnienia w redakcji(...), decyzją z 17 listopada 2022r., znak:(...)(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.ponownie ustalił wartość kapitału początkowego dla ubezpieczonej. Na dzień 1 stycznia 1999r. kapitał początkowy wyniósł 37.862,44 zł. Organ rentowy wskazał, że do jego obliczenia nie uwzględniono okresu od 19 listopada 1993r. do 7 sierpnia 1995r., tj. czasu sprawowania opieki nad członkiem rodziny, przekraczającego 6 lat. Podstawa wymiaru kapitału początkowego została przyjęta w kwocie ustalonej w decyzji z 7 listopada 2022r., natomiast przyjęte okresy wyniosły: składkowe – 3 lata, 4 miesiące i 9 dni, nieskładkowe – 11 miesięcy i 16 dni oraz okres sprawowania opieki nad dziećmi – 6 lat ( decyzja z 17 listopada 2022r., k. 57-58 akt kapitałowych). W dniu 16 grudnia 2022 rokuI. O.złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.z 7 listopada 2022r., z 8 listopada 2022r. i z 9 listopada 2022r., wskazując że decyzje nie są zgodne z przepisami ani ze stanem faktycznym. Wniosła o ponowne ustalenie kapitału początkowego i wysokości emerytury (odwołanie z 16 grudnia 2022r., k. 78-82 akt emerytalnych). W związku ze złożonym odwołaniem decyzją z 3 stycznia 2023r., znak:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.z urzędu przeliczyłI. O.emeryturę od 12 sierpnia 2022r., tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury. Organ rentowy wskazał, że wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej: (61.523,89 + 209.431,07) / 238,90 = 1.134,18. Przy ustalaniu wysokości emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej uwzględniono zwiększenie z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników za okres 3 lat i 1 dnia, które wyniosło 32,54 zł. Okresowa emerytura kapitałowa pozostawała zaś niezmienna i wynosiła 121,38 zł ( decyzja z 3 stycznia 2023r., k. 70-72 akt emerytalnych). Następnie decyzją z 9 stycznia 2023r., znak:(...)(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.ponownie ustalił wartość kapitału początkowegoI. O.na dzień 1 stycznia 1999r., wskazując że wynosi on 47.008,28 zł. Do jego obliczenia nie uwzględniono okresów: od 2 stycznia 1985r. do 28 lutego 1985r., ponieważ umowa zlecenie została zawarta na okres krótszy niż 6 miesięcy oraz od 26 października 1993r. do 7 sierpnia 1995r., tj. okresu sprawowania opieki nad członkiem rodziny, przekraczającego 6 lat. Uwzględnione okresy wyniosły: składkowe – 3 lata, 8 miesięcy i 27 dni, nieskładkowe – 10 miesięcy i 11 dni oraz okres sprawowania opieki nad dziećmi – 6 lat. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 48,84%, a został obliczony przy uwzględnieniu lat 1981, 1982, 1985, 1986, 1991, 1992, 1995, 1996, 1997 i 1998 ( decyzja z 9 stycznia 2023r., k. 65-67 akt kapitałowych). W związku z przeliczeniem kapitału początkowego Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.z urzędu wydał decyzję z 11 stycznia 2023r., znak:(...)w której przeliczyłI. O.emeryturę od 12 sierpnia 2022r., tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury. Organ rentowy wskazał, że wysokość emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej, po korekcie kapitału początkowego, wyniosła: (61.523,89 + 260.020,22) / 238,90 = 1.345,94. Przy ustalaniu wysokości emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej uwzględniono zwiększenie z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników za okres 3 lat i 1 dnia. Wyniosło ono 32,54 zł, zaś okresowa emerytura kapitałowa w dalszym ciągu stanowiła kwotę 121,38 zł ( decyzja z 11 stycznia 2023r., k. 73-75 akt emerytalnych). Pismem z 16 stycznia 2023 roku organ rentowy poinformowałI. O., że na podstawie załączonych dokumentów decyzją z dnia 9 stycznia 2023r., znak:(...) (...), przeliczono kapitał początkowy, natomiast decyzją z dnia 11 stycznia 2023r., znak:(...)przeliczono emeryturę. Wobec tego zaspokojone zostały roszczenia ubezpieczonej, dlatego odwołaniu nie został nadany dalszy bieg ( pismo z 16 stycznia 2023r., k. 83 akt emerytalnych). I. O.w dniu 17 lutego 2023 roku odwołała się od decyzji z 3 stycznia 2023r., znak:(...)z 9 stycznia 2023r., znak:(...) (...)oraz z 11 stycznia 2023r., znak:(...)( odwołanie, k. 3-5 a.s.). Decyzją z 5 kwietnia 2023r., znak:(...)w związku z wnioskiem ubezpieczonej z 29 marca 2023r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.przeliczyłI. O.emeryturę od 1 marca 2023r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Organ rentowy wskazał, że po ponownym ustaleniu wysokość emerytury wynosi: 1.575,59 + (2.649,63 / 233,70) = 1.586,93 zł, a ponadto uwzględniono zwiększenie z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników za okres 3 lat i 1 dnia, które wyniosło 37,93 zł. Okresowa emerytura kapitałowa wyniosła natomiast 184,85 zł (decyzja z 5 kwietnia 2023r., k. 1-2 akt emerytalnych dołączonych do akt VII U 871/23). Postanowieniem z 18 maja 2023 roku, znak:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.sprostował oczywistą omyłkę pisarską w decyzji z 5 kwietnia 2023 roku, wskazując, że okresowa emerytura kapitałowa w nowej wysokości wynosi 146,92 zł, a nie jak omyłkowo podano 184,85 zł ( postanowienie z 18 maja 2023r., k. 3 akt emerytalnych dołączonych do akt VII U 871/23). 17 maja 2023 rokuI. O.odwołała się również od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.z dnia 5 kwietnia 2023r., znak:(...)( odwołanie, k. 2-4 akt sprawy VII U 871/23). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony. Sąd, analizując ich formę i treść, również nie znalazł podstaw do ich kwestionowania, oceniając je jako wiarygodne. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Zasady obliczania wysokości przysługującej ubezpieczonej emerytury określają przepisyart. 25-26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 504), zwanej dalej ustawą emerytalną. W myśl art. 26 ustawy emerytalnej, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 ustawy. Z kolei z art. 25 ust. 1 ustawy wynika, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego wart. 173-175oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa wart. 40a ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniemust. 1a i 1b oraz art. 185. Kapitał początkowy, stanowiący jeden ze składników decydujących o wysokości emerytury, o której mowa w art. 26 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią art. 173 ust. 1 tejże ustawy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r., którzy przed dniem wejścia w życie ww. ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 ustawy, pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia, ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy dla osób w wieku 62 lat (art. 173 ust. 2). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (art. 173 ust. 3). W myśl art. 174 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, kapitał początkowy dokonuje się tego na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy: 1 okresy składkowe, o których mowa w art. 6; 2 okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5; 3 okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 (art. 174 ust. 2). Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonychw art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym, że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999r. (art. 174 ust. 3). Art. 15 ust. 1 i 6 ustawy emerytalnej wskazuje, że podstawę wymiaru emerytury stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego: 1 w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę, albo 2 w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu. W myśl art. 15 ust. 4 ustawy emerytalnej, w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty: 1 oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych; 2 oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu; 3 oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz 4 mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19. Jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy (art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej). Ponadto na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (art. 15 ust. 6). W przedmiotowej sprawie ubezpieczona kwestionowała zaskarżone decyzje, wskazując na liczne wadliwości w wyliczeniach Zakładu. Wobec tego sąd postanowieniem z 15 marca 2024 roku dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości na okoliczność weryfikacji poprawności wyliczenia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wW.kapitału początkowego, a także kwot emerytury i okresowej emerytury kapitałowej, ustalonych dla ubezpieczonej w zaskarżonych decyzjach. W opinii z 1 marca 2022r. biegły sądowy z zakresurachunkowości i finansów (...)wskazał, że wyliczenia ZUS z decyzji z 5 kwietnia 2023r., po uwzględnieniu korekty (sprostowanie pomyłki pisarskiej), prawidłowo odzwierciedlają stan faktyczny i wskazują prawidłową kwotę świadczeń w wysokości 1.771,78 zł brutto. Następnie biegły wyjaśnił, że wariantowo, jeśli Sąd uzna, że podstawę do ustaleń ma stanowić rekompensata w kwocie 1.160 zł, to wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (wwpw) kapitału początkowego wyniesie 48,94%, i nastąpi wzrost świadczenia o 0,82 zł brutto, do kwoty 1.346,76, z tym że w ocenie biegłego jest to stan nieudokumentowany z uwagi na zatrudnienie poniżej 1 miesiąca, natomiast kartoteka została wypełniona tak, jakby praca obejmowała 3 miesiące. Dodatkowo biegły wskazał, że pomimo żądania ubezpieczonej, nie jest możliwe uwzględnienie kwoty hipotetycznej zasiłku macierzyńskiego, gdyż wiązałoby się to ze zmianą okresu naliczenia świadczenia i spowodowałoby obniżenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z dotychczasowego poziomu 48,84% do 46,82% z uwagi na zmianę okresu, z którego jest ustalany ten wskaźnik. Biegły podkreślił także, że nie każdy wzrost wynagrodzenia ma wpływ na zmianę wwpw poprzez jego zwiększenie. Wobec tego przyjęcie stanowiska ZUS o nienaliczaniu zasiłku macierzyńskiego za 1988r. i utrzymanie wynagrodzenia zerowego w tym okresie jest korzystniejsze niż zastąpienie wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru niższym, kosztem eliminacji wynagrodzenia zerowego za 1988r. Następnie biegły wskazał, że do wynagrodzenia zPrzedsiębiorstwa (...)nie można uwzględnić premii, ponieważ nie ma wskazania w jakiej wysokości mogłoby to być zaakceptowane. Nadto lata 1979-1980 - według biegłego - nigdy nie będą stanowiły podstawy do obliczenia wskaźnika z 10-ciu lat, gdyż wymagałoby to eliminacji wskaźników rocznych z lat 1997 - 1998, które są wysokie i wynoszą odpowiednio 56,64% i 45,89%. Biegły wskazał, że nie widzi również możliwości ustalenia poziomu premii w(...), zatem przyjęto wynagrodzenie zasadnicze. Nie ma także podstaw do zaliczenia do stażu pracy okresu 2 miesięcy pracy wOśrodku (...)z tytułu umowy zlecenia, gdyż zatrudnienie trwało poniżej 6 miesięcy i nie było objęte składką ZUS. Jeśli chodzi zaś o wyliczenia dodatku rolnego, to według biegłego, są one prawidłowe, dokonane w oparciu o najniższą emeryturę podstawową z ubezpieczenia rolników - 1.084,58 zł, a nie jak żąda ubezpieczona przy uwzględnieniu najniższej emerytury podstawowej z FUS z 2022r., tj. 1.338,44 zł (k. 76-95). Zdaniem Sądu, opinia przygotowana przez biegłego sądowegoA. G., jest rzetelna, gdyż biegły dokładnie przeanalizował wszystkie dokumenty, dostarczone przez ubezpieczoną i na ich podstawie poprawnie zweryfikował wyliczenia ZUS. Biegły szczegółowo opisał uwzględnione okresy składkowe i nieskładkowe, jak również okres sprawowania opieki nad dziećmi, słusznie wskazując na brak możliwości uwzględnienia okresu pracy w oparciu o umowę zlecenia, trwającą krócej niż 6 miesięcy, z tytułu której nie zostały odprowadzone składki za ubezpieczoną. Znajduje to oparcie w brzmieniu art. 1 ustawy z 19 grudnia 1975r. o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia(Dz. U. z 1975r., Nr 45, poz. 232),który w czasie, gdy ubezpieczona realizowała umowę zlecenia stanowił, że obowiązkowe ubezpieczenie społeczne określone ustawą, zwane dalej "ubezpieczeniem", obejmuje osoby wykonujące stale i odpłatnie pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, zawartej z jednostkami gospodarki uspołecznionej (ust. 1). Umową agencyjną lub umową zlecenia w rozumieniu ustawy, zwaną dalej "umową", jest umowa, na podstawie której osoba ją zawierająca zobowiązuje się do wykonywania określonych czynności w imieniu jednostki gospodarki uspołecznionej lub na rzecz tej jednostki (ust. 2). Pracę uważa się za wykonywaną stale, jeżeli trwa nieprzerwanie co najmniej sześć miesięcy (ust. 3). Sąd ocenił, że także ustalenia biegłegoA. G.w zakresie obejmującym poprawność wyliczenia wwpw kapitału początkowego są poprawne. Biegły kwestie z tym związane szczegółowo wyjaśnił w opinii i nie ma potrzeby powtarzania, tym bardziej, że ani ZUS, ani ubezpieczona, nie zgłosili uwag do tych wyliczeń.I. O.kwestionowała tylko nieuwzględnienie kwoty dodatku rodzinnego, co zostanie omówione w dalszej części szczegółowo. Pozostałe ustalenia i wyliczenia biegłego oceniła jako poprawne. Sąd także dokonał takiej oceny, przyjmując między innymi, że biegły prawidłowo zastosował art. 56 ustawy emerytalnej, który w ust. 4 wskazuje, że jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe nie zostały uzupełnione okresami wymienionymi w art. 10, emerytura ulega zwiększeniu za okres opłacania składek na Fundusz Emerytalny Rolników, Fundusz Ubezpieczenia Społecznego Rolników i ubezpieczenie emerytalno-rentowe rolników. Zwiększenie to ustala się według zasad wymiaru przewidzianych dla części składkowej w przepisach, o których mowa w ust. 3. W związku z brzmieniem ostatniego zdania w zacytowanym przepisie należy, co zresztą akcentowała ubezpieczona w odwołaniu od decyzji z 5 kwietnia 2023r., odwołać się do zasad ustalania części składkowej emerytury rolniczej, na które wskazujeart. 25 ustawy z 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jedn. Dz. U. z 2022r., poz. 933).W ust. 1 tego przepisu wskazano, że część składkową ustala się przyjmując po 1% emerytury podstawowej za każdy rok podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu, z uwzględnieniem ust. 2-7. Niepełne lata przelicza się odpowiednio, z uwzględnieniemart. 21a. Przepis posługuje się pojęciem emerytury podstawowej, a definicję tego sformułowania zawieraart. 6 pkt 7 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, wskazując że pod tym pojęciem rozumie się kwotę równą 90% najniższej emerytury określonej w przepisach emerytalnych. Ubezpieczona niesłusznie więc domagała się przyznania dodatku rolnego w wysokości obliczonej od najniższej emerytury z ZUS. Ani wart. 25 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, ani w odsyłającym do tej ustawy art. 56 ustawy emerytalnej, nie ma o tym mowy. Interpretacja ubezpieczonej jest więc dowolna, co potwierdził również biegły sądowy, a z czym ubezpieczona już nie polemizowała. Analizując jedyny zarzut ubezpieczonej, na jaki ubezpieczona wskazała po wydaniu opinii przez biegłego sądowego, a dotyczący nieuwzględnienia dodatku rodzinnego w kwocie 1.160 zł (k. 108), ponownie należy odwołać się do już cytowanego art. 15 ust. 4 ustawy emerytalnej, który wskazuje, że w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty (odpowiednio wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego) najpierw oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych. Z tego wynika, że uwzględnieniu podlegają tylko takie kwoty, które stanowiły podstawę wymiaru składek.Potwierdza torozporządzenie Rady Ministrów z 1 kwietnia 1985r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent(Dz. U. z 1989r., Nr 11, poz. 63), które w § 4 ust. 1 i 2 wskazuje, że do ustalenia podstawy wymiaru dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy nie przyjmuje się tych składników wynagrodzenia w gotówce i w naturze z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy, od których nie ma obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, z uwzględnieniem ust. 2-5. W myśl ust. 1 przy ustalaniu, czy istnieje obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie społeczne od określonych składników wynagrodzeń, stosuje się przepisy obowiązujące w okresie, z którego wynagrodzenie jest uwzględniane w podstawie wymiaru. W odniesieniu do dodatku w kwocie 1.160 zł, jaki ubezpieczona otrzymała, pracując w redakcji(...)w lipcu 1985r., należy odwołać się do przepisów, jakie obowiązywały w tamtym czasie. Wówczas obowiązywałorozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z 27 grudnia 1983r. w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy(Dz. U z 1983r., Nr 73, poz. 332).§ 1w lipcu 1985r. stanowił, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy stanowią wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, zaliczone - w myśl przepisów o klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej - do wynagrodzeń osobowych. Aby ustalić, jakie składniki są wynagrodzeniami osobowymi trzeba sięgnąć do uchwały Nr 33 Rady Ministrów z 15 marca 1983r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w zakładach gospodarki uspołecznionej(M. P. z 1983r., Nr 15, poz. 85).§ 2 stanowił, że wynagrodzenia dzielą się na: 1) wynagrodzenia osobowe, 2) wynagrodzenia bezosobowe, 3) honoraria, 4) wynagrodzenia agencyjno-prowizyjne, 5) nagrody z zakładowego funduszu nagród, 6) wypłaty z zysku do podziału i z nadwyżki bilansowej w spółdzielniach, 7) rekompensaty pieniężne z tytułu wzrostu cen detalicznych. Zgodnie z § 3 wynagrodzenia osobowe obejmują wynagrodzenia i inne świadczenia z tytułu pracy, wypłacane lub wydawane w naturze (odpowiednio przeliczone): 1) pracownikom - należne z tytułu istniejącego stosunku pracy, 2) młodocianym oraz pełnoletnim, jeżeli kończą naukę zawodu na warunkach określonych dla młodocianych, zatrudnionym na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego - należne z tytułu tej umowy, 3) osobom wykonującym pracę nakładczą - należne z tytułu umowy o pracę nakładczą, 4) jednostkom wojskowym - jako wartość robocizny z tytułu zadań szkoleniowo-produkcyjnych wykonywanych przez te jednostki, 5) właściwym jednostkom organizacyjnym - jako kwoty stanowiące wartość robocizny zorganizowanych grup roboczych, 6) chorym oraz pensjonariuszom domów pomocy społecznej za czynności wykonywane w ramach terapii zajęciowej - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Wynagrodzenia osobowe obejmują również: 1) zasiłki chorobowe wypłacane w czasie trwania stosunku pracy, pokrywane ze środków zakładu pracy, 2) wynagrodzenia za dyżury zakładowe i za gotowość do pracy pracowników medycznych oraz wynagrodzenia ryczałtowe za wykonywanie dodatkowych zadań nie wchodzących w zakres obowiązków wynikających z umowy o pracę, wypłacane pracownikom medycznym przez macierzyste zakłady pracy. Zdaniem Sądu, w świetle zacytowanych przepisów, nie ma podstaw do wliczenia dodatku rodzinnego do grupy wynagrodzeń osobowych. Wynagrodzeniem osobowym są wynagrodzenia i inne świadczenia z tytułu pracy, wypłacane lub wydawane w naturze. Dodatek rodzinny nie jest świadczeniem z tytułu pracy, nie przysługiwał w związku z jej wykonywaniem, aczkolwiek był wypłacany w trakcie zatrudnienia. Wobec tego, zdaniem Sądu, tak organ rentowy, jak i biegły, słusznie przyjęli, że nie ma podstaw do uwzględnienia tego dodatku jako podstawy wymiaru składek, a tym samym jako podstawy obliczenia wskaźnika wysokości podstawy kapitału początkowego. Mając na względzie powołane okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.oddalił odwołania.

15/451000/0003521/U

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

151025200001006_II_K_000730_2024_Uz_2024-11-21_001

II K 730/24

2024-11-21 01:00:00.0 CET

2024-12-18 18:00:04.0 CET

2024-12-18 16:47:13.0 CET

15102520

1006

SENTENCE

Toruń, 14 listopada 2024 r. Sygn. akt II K 730/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SR Marcin Czarciński Protokolant: st. sekr. sąd. Justyna Pabian przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej --- po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14.11.2024 r. sprawy M. M. (1) syna H. i M. z d. (...) urodz. (...) w T. oskarżonego o to, że: w okresie od dnia 01.08.2023 r. do dnia 19.04.2024 r. w W. będąc zobowiązanym z mocy pos

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Danuta Komuda-Zakrzewska" xPublisher="dkomuda" xEditorFullName="Kamilla Waszyńska" xEditor="kwaszynska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/102520/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000730" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx> Toruń, 14 listopada 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>Sygn. akt II K 730/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny</xBx></xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia SR Marcin Czarciński</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Justyna Pabian</xText> <xText>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej ---</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14.11.2024 r.</xText> <xText>sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xBx></xText> <xText>syna <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z d. <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText><xAnon>urodz. (...)</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w okresie od dnia 01.08.2023 r. do dnia 19.04.2024 r. w <xAnon>W.</xAnon> będąc zobowiązanym z mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 15 marca 2023 r. sygn.. akt VIII Cz 115/23 p-I obowiązku płacenia zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego na czas trwania procesu w kwocie po 3000 zł miesięcznie na rzecz <xAnon>A. M.</xAnon> uchylał się od tego obowiązku przy czym powstałą zaległość przekroczyła trzykrotność miesięcznego świadczenia narażając uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych,</xText> <xText><xBx>- </xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1a kk</xLexLink></xText> <xText>o r z e k a :</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xAnon>M. M. (1)</xAnon> uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w akcie oskarżenia, tj. występku z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1a kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1a kk</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdzieści) godzin w stosunku miesięcznym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 pkt 3 kk</xLexLink> zobowiązuje oskarżonego do bieżącego łożenia kwot zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego na rzecz <xAnon>A. M.</xAnon> tytułem zaspokojenia potrzeb rodziny w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34 § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 72 § 1 pkt 4 kk</xLexLink> zobowiązuje oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty oraz kwotę 70 zł (siedemdziesiąt złotych) tytułem wydatków poniesionych od chwili wszczęcia postępowania.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 730/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>W okresie od dnia 01.08.2023 r. do dnia 19.04.2024 r. w <xAnon>W.</xAnon> będąc zobowiązanym z mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 15 marca 2023 r. sygn. akt VIII Cz 115/23 p-I obowiązku płacenia zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego na czas trwania procesu w kwocie po 3000 zł miesięcznie na rzecz <xAnon>A. M.</xAnon> uchylał się od tego obowiązku przy czym powstała zaległość przekroczyła trzykrotność miesięcznego świadczenia narażając uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1a kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon> i <xAnon>A. M.</xAnon> pozostają w trakcie procesu rozwodowego. Posiadają dwoje dzieci: pełnoletniego syna <xAnon>K. M.</xAnon> i małoletnią córkę <xAnon>Z. M.</xAnon>. Małoletnia mieszka z matką. <xAnon>A. M.</xAnon> prowadzi własną działalność gospodarczą. Oskarżony zajmuje się niepełnosprawną matką <xAnon>M. M. (3)</xAnon> i z tego tytułu pobiera świadczenie pielęgnacyjne. Poza tym oskarżony prowadzi działalność gospodarczą, ale z powodu zadłużenia i pobierania ww. świadczenia pielęgnacyjnego, formalnie jest ona prowadzona przez inne podstawione osoby. Zobowiązania oskarżonego, które obciążają majątek wspólny małżonków sięgają kilkudziesięciu tysięcy złotych.</xText> <xText>Wpłaty, wyegzekwowane w postępowaniu prowadzonym pod sygn. Kmp 47/22, na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 15 marca 2023 r. sygn. akt VIII Cz 115/23 p-I, w okresie objętym zarzutem wyniosły łącznie 2.000 zł:</xText> <xText>- 17.11.2023 r. 500 zł,</xText> <xText>- 15.12.2023 r. 500 zł,</xText> <xText>- 1.02.2024 r. 500 zł,</xText> <xText>- 1.03.2024 r. 500 zł.</xText> <xText><xAnon>A. M.</xAnon> mieszka w domu w <xAnon>W.</xAnon>, co do którego została wypowiedziana umowa kredytowa. <xAnon>Z. M.</xAnon> korzysta z pomocy psychologa i psychiatry. <xAnon>A. M.</xAnon> leczy się onkologicznie. <xAnon>Z. M.</xAnon> chodzi do prywatnej szkoły, w której czesne wynosi ok. 1.617 zł miesięcznie. Z powodu trudnej sytuacji majątkowej <xAnon>A. M.</xAnon> zrezygnowała zajęć dodatkowych dla córki.</xText> <xText>Oskarżony nie jest osobą karaną sądownie.</xText> <xText>Zgodnie z opinią sądowo-psychiatryczną z dnia 27 października 2023 r. oskarżony nie ujawnia objawów choroby psychicznej.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1). Wyjaśnienia oskarżonego;</xText> <xText>2). Zeznania <xAnon>A. M.</xAnon>;</xText> <xText>3). Akta komornicze <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>4). Informacje<xAnon>(...)</xAnon>;</xText> <xText>5). Informacje <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> <xText>6). Informacje <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> <xText>7). Informacje <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> <xText>8). Pismo <xAnon>A. M.</xAnon> wraz z załącznikami;</xText> <xText>9). Odpisy postanowień SO w Toruniu w sprawie I C 1486/22;</xText> <xText>10). Informacje <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> <xText>11). Potwierdzenia transakcji bankowych;</xText> <xText>12). Informacje <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> <xText>13). Opinia sądowo-psychiatryczna;</xText> <xText>14). Dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1). K. 83-84;</xText> <xText>2). 5-6v, 178v;</xText> <xText>3). K. 7-8, 68-75;</xText> <xText>4). K. 25-5). K. 58-58v;</xText> <xText>6). K. 61;</xText> <xText>7). K. 66</xText> <xText>8). K. 86-91;</xText> <xText>9). 128, 129;</xText> <xText>10). K. 151-152;</xText> <xText>11). 153-163;</xText> <xText>12). K. 164-170;</xText> <xText>13). K. 132-133;</xText> <xText>14). K. 177</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania <xAnon>A. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Świadek <xAnon>A. M.</xAnon> złożyła obszerne wyjaśnienia w sprawie. Dostarczyła do akt dokumenty potwierdzające swoje twierdzenia, w tym te dotyczące sytuacji finansowej. Sąd w całości przyznał zeznaniom <xAnon>A. M.</xAnon> walor wiarygodności.</xText> <xText>Świadek zeznała, że oskarżony prowadzi działalność gospodarczą formalnie zarejestrowaną na inne osoby. Ponadto ukrywa swój majątek, m.in. pasiekę przynoszącą dochód przeniósł do siostry. Oskarżony nie partycypuje w kosztach utrzymania małoletniej córki. W ocenie <xAnon>A. M.</xAnon> oskarżony prowadzi życie na wysokim poziomie, tzn. często wyjeżdża na wczasy, kupuje drogie gadżety. Zobowiązania zaciągane lub nieregulowane przez <xAnon>M. M. (1)</xAnon> obciążają majątek wspólny małżonków.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Dokumenty wymienione w części 1.1 niniejszego uzasadnienia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Za wiarygodne w całości Sąd uznał dowody z dokumentów wymienionych w części 1.1. niniejszego uzasadnienia.</xText> <xText>Dokumenty te zostały sporządzone i pozyskane przez uprawnione podmioty, a nadto strony nie zakwestionowały ich autentyczności, rzetelności ani prawdziwości ich treści.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Opinia sądowo- psychiatryczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Opinia jest jasna, pełna i spójna. Nie była kwestionowana przez strony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Dane o karalności.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Dokument urzędowy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że <xAnon>A. M.</xAnon> skutecznie uniemożliwiła mu zarobkowanie poprzez zabór narzędzi i materiałów niezbędnych do wykonywania prac remontowo-budowlanych czy też pasiecznych. Oskarżony wskazał, iż żona uniemożliwiła mu również sprzedaż gruntów, które w chwili obecnej znajdują się pod zajęciem komorniczym. <xAnon>M. M. (1)</xAnon> wyjaśnił, że dokonywał wpłat na poczet zadłużenia alimentacyjnego w równych kwotach po 500 zł. Oskarżony wskazał, że aktualnie nie może podjąć pracy z uwagi na opiekę nad niepełnosprawną matką i pobiera w związku z tym zasiłek pielęgnacyjny. Zdaniem oskarżonego nie ma on również możliwość czerpania pożytków z nieruchomości, tj. mieszkań znajdujących się na <xAnon>(...)</xAnon>, gdyż gdyby je wynajął to nie miałby gdzie na przykład zrobić prania. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach wskazał na swoją złą sytuację finansową oraz fakt, że <xAnon>A. M.</xAnon> osiąga znaczne dochody z prowadzonej działalności gospodarczej.</xText> <xText>W ocenie Sądu oskarżony podjął przemyślane działania by wykazać, iż nie ma możliwości zarobkowania i w związku z tym mimo niewywiązywania się z nałożonego obowiązku zabezpieczenia roszczeń alimentacyjnych nie popełnia przestępstwa.</xText> <xText>Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań pokrzywdzonej, którym Sąd dał wiarę w całości, wynika, że oskarżony rzeczywiście osiąga dochody z prowadzonej (a zarejestrowanej na inną osobę) działalności gospodarczej. <xAnon>A. M.</xAnon> zaprzeczyła jakoby dokonała zaboru przedmiotów służących oskarżonemu do zarobkowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Przedmiotem ochrony przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1a kk</xLexLink> jest rodzina oraz obowiązek opieki, jego występowanie u ustawie karnej uzasadnia się koniecznością zabezpieczenia materialnych podstaw egzystencji osób dla sprawcy najbliższych, jak również tych, których prawa w zakresie obowiązku alimentacyjnego zabezpieczone są orzeczeniem sądowym lub ustawą. Przestępstwo to ma charakter skutkowy z zaniechania, do jego znamion należy istnienie po stronie sprawcy obowiązku opieki z mocy orzeczenia sądowego, ugody lub umowy i uchylanie się od wykonywania tego obowiązku poprzez niełożenie na utrzymanie osoby uprawnionej, a także wystąpienie skutku w postaci narażenia przez to uprawnionego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> w okresie od dnia 01.08.2023 r. do dnia 19.04.2024 r. w <xAnon>W.</xAnon> będąc zobowiązanym z mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 15 marca 2023 r. sygn. akt VIII Cz 115/23 p-I do płacenia zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego na czas trwania procesu w kwocie po 3.000 zł miesięcznie na rzecz <xAnon>A. M.</xAnon> uchylał się od tego obowiązku przy czym powstała zaległość przekroczyła trzykrotność miesięcznego świadczenia narażając uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Oskarżony we wskazanym wyżej okresie dokonał czterech wpłat o wartości 500 zł (łącznie wpłacił 2.000 zł, tj. kwotę niższą niż jedna rata alimentacyjna).</xText> <xText>Pojęcie „uchylania się” oznacza, że sprawca ma obiektywną możliwość wykonania ciążącego na nim obowiązku, nie dopełnia go jednak ze względu na występujący u niego negatywny stosunek psychiczny, polegający na tym, że zobowiązany do świadczenia nie chce lub lekceważy jego wykonywanie.</xText> <xText>W przekonaniu Sądu oskarżony <xAnon>M. M. (1)</xAnon> swoim zachowaniem zlekceważył nałożony na niego obowiązek płacenia zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego. Podstawę dla takiej oceny może stanowić okoliczność, iż podjął on czynności zmierzające do wykazania braku możliwości zarobkowych (został opiekunem osoby niepełnosprawnej) przy jednoczesnym prowadzeniu (nie zarejestrowanej na siebie) działalności gospodarczej. Wskazać również należy, że oskarżony jest właścicielem dwóch mieszkań, które z powodzeniem mógłby wynajmować, nieruchomości gruntowych oraz pojazdów mechanicznych. Nie można tym samym przyjąć, że <xAnon>M. M. (1)</xAnon> nie posiada obiektywnej możliwości realizacji obowiązku zapłaty zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego.</xText> <xText>Mimo, że <xAnon>A. M.</xAnon> ma stałe dochody z prowadzenia własnej działalności gospodarczej, mieszka w domu stanowiącym wspólność majątkową małżeńską, zaś córka chodzi do prywatnej szkoły to jednak zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a;art. 209 § a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1a a</xLexLink> nie <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1 kk</xLexLink>. Należy uznać, że zakres pojęcia &quot;podstawowe potrzeby życiowe&quot; użytego w <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1 a kk</xLexLink> wyznaczają warunki społeczne, poziom rozwoju gospodarczego, technologicznego, stan świadomości społecznej. Im wyższy jest stopień rozwoju społeczeństwa, przeciętny poziom życia, tym większe i bardziej zróżnicowane są potrzeby uznawane powszechnie za podstawowe. W pierwszej połowie XXI wieku niezbędne jest więc nie tylko zapewnienie każdej osobie minimum egzystencji (żywność, odzież, mieszkanie itp.), ale i wykształcenia, wypoczynku, dostępu do powszechnych zdobyczy technologicznych i dóbr kultury. Pokrzywdzona i jej córka wskutek rozpadu związku małżeńskiego znalazły się w trudnej sytuacji materialnej, pomimo stałych dochodów osiąganych przez <xAnon>A. M.</xAnon>. Kredyt na dom, w którym mieszkają, wskutek zaległości w spłacie rat kredytowych został wypowiedziany, oskarżony spowodował zaległości z tytułu zaciągniętych zobowiązań w wysokości kilkudziesięciu tysięcy zł, które także obciążają pokrzywdzoną. W związku z wcześniejszym problemami dotyczącymi zdrowia psychicznego <xAnon>Z. M.</xAnon> nadal uczęszcza do prywatnej szkoły a nadto korzysta z opieki psychologa i psychiatry, przyjmując odpowiednie leki. Nie można w tym zakresie wymagać aby <xAnon>A. M.</xAnon> w ramach uzyskania oszczędności zmieniała córce szkołę na publiczną.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Zdaniem Sądu orzeczona kara <xBx>1 roku ograniczenia wolności </xBx>polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społecznych w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym wymierzona oskarżonemu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz winy sprawcy. Należycie oddaje ona wagę ustalonych przez Sąd okoliczności obciążających i łagodzących. W ocenie Sądu wymierzona kara spełni swą funkcję w zakresie prewencji indywidualnej, chociaż Sąd wziął również pod uwagę jej aspekt represyjny.</xText> <xText>W ocenie Sądu, pomimo niewątpliwie znacznej społecznej szkodliwości przestępstwa niealimentacji oraz wagi naruszonych dóbr w postaci rodziny i opieki, brak jest podstaw do stosowania wobec oskarżonego najsurowszej rodzajowo kary pozbawienia wolności. Należy wskazać, że zastosowanie kary pozbawienia wolności w żaden sposób nie przyczyniłoby się do przywrócenia stanu zgodnego z prawem, tj. do wykonywania przez <xAnon>M. M. (1)</xAnon> ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Kara pozbawienia wolności, poza oczywiście terminową izolacją, nie niosłaby dla oskarżonego odpowiedniej dolegliwości. Wobec powyższego, Sąd przyjął, że najskuteczniejszą karą będzie dla oskarżonego kara ograniczenia wolności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. M. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>II.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Orzekając karę ograniczenia wolności sąd zobowiązał również oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej oraz wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia kwot zabezpieczenia roszczeń alimentacyjnego w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności.</xText> <xText>W ocenie Sądu w niniejszej sprawie niezbędne jest przede wszystkim zapobiegnięcie dalszemu uchylaniu się przez oskarżonego od wykonywania obowiązku alimentacyjnego, zatem ze względów prewencyjnych należało orzec ww. obowiązki.</xText> <xText>Brak aktywności oskarżonego spowoduje natomiast konieczność zamiany orzeczonej kary na zastępczą karę pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnienia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty oraz kwotę 70 zł tytułem wydatków poniesionych od chwili wszczęcia postępowania. W niniejszej sprawie nie zaszły przesłanki do zwolnienia oskarżonego od obowiązku ponoszenia ww. kosztów. Oskarżony osiąga dochód z tytułu świadczenia pielęgnacyjnego oraz prowadzonej nieoficjalnie działalności gospodarczej. Nadto oskarżony jest właścicielem nieruchomości i pojazdów mechanicznych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marcin Czarciński

Danuta Komuda-Zakrzewska

st. sekr. sąd. Justyna Pabian

Kamilla Waszyńska

Toruń, 14 listopada 2024 r. Sygn. akt II K 730/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SR Marcin Czarciński Protokolant: st. sekr. sąd. Justyna Pabian przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej --- po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14.11.2024 r. sprawy M. M. (1) synaH.iM.z d.(...) urodz. (...)wT. oskarżonego o to, że: w okresie od dnia 01.08.2023 r. do dnia 19.04.2024 r. wW.będąc zobowiązanym z mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 15 marca 2023 r. sygn.. akt VIII Cz 115/23 p-I obowiązku płacenia zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego na czas trwania procesu w kwocie po 3000 zł miesięcznie na rzeczA. M.uchylał się od tego obowiązku przy czym powstałą zaległość przekroczyła trzykrotność miesięcznego świadczenia narażając uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, -tj. o czyn zart. 209 § 1a kk o r z e k a : I oskarżonegoM. M. (1)uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w akcie oskarżenia, tj. występku zart. 209 § 1a kki za to na podstawieart. 209 § 1a kkorzeka wobec oskarżonego karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdzieści) godzin w stosunku miesięcznym, II na podstawieart. 34 § 3 kkw zw. zart. 72 § 1 pkt 3 kkzobowiązuje oskarżonego do bieżącego łożenia kwot zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego na rzeczA. M.tytułem zaspokojenia potrzeb rodziny w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności, III na podstawieart. 34 § 3 kkw zw. zart. 72 § 1 pkt 4 kkzobowiązuje oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności, IV zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty oraz kwotę 70 zł (siedemdziesiąt złotych) tytułem wydatków poniesionych od chwili wszczęcia postępowania. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 730/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1. M. M. (1) W okresie od dnia 01.08.2023 r. do dnia 19.04.2024 r. wW.będąc zobowiązanym z mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 15 marca 2023 r. sygn. akt VIII Cz 115/23 p-I obowiązku płacenia zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego na czas trwania procesu w kwocie po 3000 zł miesięcznie na rzeczA. M.uchylał się od tego obowiązku przy czym powstała zaległość przekroczyła trzykrotność miesięcznego świadczenia narażając uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, tj. o czyn zart. 209 § 1a kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty M. M. (1)iA. M.pozostają w trakcie procesu rozwodowego. Posiadają dwoje dzieci: pełnoletniego synaK. M.i małoletnią córkęZ. M.. Małoletnia mieszka z matką.A. M.prowadzi własną działalność gospodarczą. Oskarżony zajmuje się niepełnosprawną matkąM. M. (3)i z tego tytułu pobiera świadczenie pielęgnacyjne. Poza tym oskarżony prowadzi działalność gospodarczą, ale z powodu zadłużenia i pobierania ww. świadczenia pielęgnacyjnego, formalnie jest ona prowadzona przez inne podstawione osoby. Zobowiązania oskarżonego, które obciążają majątek wspólny małżonków sięgają kilkudziesięciu tysięcy złotych. Wpłaty, wyegzekwowane w postępowaniu prowadzonym pod sygn. Kmp 47/22, na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 15 marca 2023 r. sygn. akt VIII Cz 115/23 p-I, w okresie objętym zarzutem wyniosły łącznie 2.000 zł: - 17.11.2023 r. 500 zł, - 15.12.2023 r. 500 zł, - 1.02.2024 r. 500 zł, - 1.03.2024 r. 500 zł. A. M.mieszka w domu wW., co do którego została wypowiedziana umowa kredytowa.Z. M.korzysta z pomocy psychologa i psychiatry.A. M.leczy się onkologicznie.Z. M.chodzi do prywatnej szkoły, w której czesne wynosi ok. 1.617 zł miesięcznie. Z powodu trudnej sytuacji majątkowejA. M.zrezygnowała zajęć dodatkowych dla córki. Oskarżony nie jest osobą karaną sądownie. Zgodnie z opinią sądowo-psychiatryczną z dnia 27 października 2023 r. oskarżony nie ujawnia objawów choroby psychicznej. 1). Wyjaśnienia oskarżonego; 2). ZeznaniaA. M.; 3). Akta komornicze(...) 4). Informacje(...); 5). Informacje(...); 6). Informacje(...); 7). Informacje(...); 8). PismoA. M.wraz z załącznikami; 9). Odpisy postanowień SO w Toruniu w sprawie I C 1486/22; 10). Informacje(...); 11). Potwierdzenia transakcji bankowych; 12). Informacje(...); 13). Opinia sądowo-psychiatryczna; 14). Dane o karalności 1). K. 83-84; 2). 5-6v, 178v; 3). K. 7-8, 68-75; 4). K. 25-5). K. 58-58v; 6). K. 61; 7). K. 66 8). K. 86-91; 9). 128, 129; 10). K. 151-152; 11). 153-163; 12). K. 164-170; 13). K. 132-133; 14). K. 177 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu I. ZeznaniaA. M. ŚwiadekA. M.złożyła obszerne wyjaśnienia w sprawie. Dostarczyła do akt dokumenty potwierdzające swoje twierdzenia, w tym te dotyczące sytuacji finansowej. Sąd w całości przyznał zeznaniomA. M.walor wiarygodności. Świadek zeznała, że oskarżony prowadzi działalność gospodarczą formalnie zarejestrowaną na inne osoby. Ponadto ukrywa swój majątek, m.in. pasiekę przynoszącą dochód przeniósł do siostry. Oskarżony nie partycypuje w kosztach utrzymania małoletniej córki. W ocenieA. M.oskarżony prowadzi życie na wysokim poziomie, tzn. często wyjeżdża na wczasy, kupuje drogie gadżety. Zobowiązania zaciągane lub nieregulowane przezM. M. (1)obciążają majątek wspólny małżonków. I. Dokumenty wymienione w części 1.1 niniejszego uzasadnienia Za wiarygodne w całości Sąd uznał dowody z dokumentów wymienionych w części 1.1. niniejszego uzasadnienia. Dokumenty te zostały sporządzone i pozyskane przez uprawnione podmioty, a nadto strony nie zakwestionowały ich autentyczności, rzetelności ani prawdziwości ich treści. I. Opinia sądowo- psychiatryczna Opinia jest jasna, pełna i spójna. Nie była kwestionowana przez strony. I. Dane o karalności. Dokument urzędowy. 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu Wyjaśnienia oskarżonego OskarżonyM. M. (1)na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, żeA. M.skutecznie uniemożliwiła mu zarobkowanie poprzez zabór narzędzi i materiałów niezbędnych do wykonywania prac remontowo-budowlanych czy też pasiecznych. Oskarżony wskazał, iż żona uniemożliwiła mu również sprzedaż gruntów, które w chwili obecnej znajdują się pod zajęciem komorniczym.M. M. (1)wyjaśnił, że dokonywał wpłat na poczet zadłużenia alimentacyjnego w równych kwotach po 500 zł. Oskarżony wskazał, że aktualnie nie może podjąć pracy z uwagi na opiekę nad niepełnosprawną matką i pobiera w związku z tym zasiłek pielęgnacyjny. Zdaniem oskarżonego nie ma on również możliwość czerpania pożytków z nieruchomości, tj. mieszkań znajdujących się na(...), gdyż gdyby je wynajął to nie miałby gdzie na przykład zrobić prania. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach wskazał na swoją złą sytuację finansową oraz fakt, żeA. M.osiąga znaczne dochody z prowadzonej działalności gospodarczej. W ocenie Sądu oskarżony podjął przemyślane działania by wykazać, iż nie ma możliwości zarobkowania i w związku z tym mimo niewywiązywania się z nałożonego obowiązku zabezpieczenia roszczeń alimentacyjnych nie popełnia przestępstwa. Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań pokrzywdzonej, którym Sąd dał wiarę w całości, wynika, że oskarżony rzeczywiście osiąga dochody z prowadzonej (a zarejestrowanej na inną osobę) działalności gospodarczej.A. M.zaprzeczyła jakoby dokonała zaboru przedmiotów służących oskarżonemu do zarobkowania. 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I. M. M. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Przedmiotem ochrony przestępstwa zart. 209 § 1a kkjest rodzina oraz obowiązek opieki, jego występowanie u ustawie karnej uzasadnia się koniecznością zabezpieczenia materialnych podstaw egzystencji osób dla sprawcy najbliższych, jak również tych, których prawa w zakresie obowiązku alimentacyjnego zabezpieczone są orzeczeniem sądowym lub ustawą. Przestępstwo to ma charakter skutkowy z zaniechania, do jego znamion należy istnienie po stronie sprawcy obowiązku opieki z mocy orzeczenia sądowego, ugody lub umowy i uchylanie się od wykonywania tego obowiązku poprzez niełożenie na utrzymanie osoby uprawnionej, a także wystąpienie skutku w postaci narażenia przez to uprawnionego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. OskarżonyM. M. (1)w okresie od dnia 01.08.2023 r. do dnia 19.04.2024 r. wW.będąc zobowiązanym z mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Toruniu VIII Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 15 marca 2023 r. sygn. akt VIII Cz 115/23 p-I do płacenia zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego na czas trwania procesu w kwocie po 3.000 zł miesięcznie na rzeczA. M.uchylał się od tego obowiązku przy czym powstała zaległość przekroczyła trzykrotność miesięcznego świadczenia narażając uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Oskarżony we wskazanym wyżej okresie dokonał czterech wpłat o wartości 500 zł (łącznie wpłacił 2.000 zł, tj. kwotę niższą niż jedna rata alimentacyjna). Pojęcie „uchylania się” oznacza, że sprawca ma obiektywną możliwość wykonania ciążącego na nim obowiązku, nie dopełnia go jednak ze względu na występujący u niego negatywny stosunek psychiczny, polegający na tym, że zobowiązany do świadczenia nie chce lub lekceważy jego wykonywanie. W przekonaniu Sądu oskarżonyM. M. (1)swoim zachowaniem zlekceważył nałożony na niego obowiązek płacenia zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego. Podstawę dla takiej oceny może stanowić okoliczność, iż podjął on czynności zmierzające do wykazania braku możliwości zarobkowych (został opiekunem osoby niepełnosprawnej) przy jednoczesnym prowadzeniu (nie zarejestrowanej na siebie) działalności gospodarczej. Wskazać również należy, że oskarżony jest właścicielem dwóch mieszkań, które z powodzeniem mógłby wynajmować, nieruchomości gruntowych oraz pojazdów mechanicznych. Nie można tym samym przyjąć, żeM. M. (1)nie posiada obiektywnej możliwości realizacji obowiązku zapłaty zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego. Mimo, żeA. M.ma stałe dochody z prowadzenia własnej działalności gospodarczej, mieszka w domu stanowiącym wspólność majątkową małżeńską, zaś córka chodzi do prywatnej szkoły to jednak zachowanie oskarżonego wyczerpało znamionaart. 209 § 1a anieart. 209 § 1 kk. Należy uznać, że zakres pojęcia "podstawowe potrzeby życiowe" użytego wart. 209 § 1 a kkwyznaczają warunki społeczne, poziom rozwoju gospodarczego, technologicznego, stan świadomości społecznej. Im wyższy jest stopień rozwoju społeczeństwa, przeciętny poziom życia, tym większe i bardziej zróżnicowane są potrzeby uznawane powszechnie za podstawowe. W pierwszej połowie XXI wieku niezbędne jest więc nie tylko zapewnienie każdej osobie minimum egzystencji (żywność, odzież, mieszkanie itp.), ale i wykształcenia, wypoczynku, dostępu do powszechnych zdobyczy technologicznych i dóbr kultury. Pokrzywdzona i jej córka wskutek rozpadu związku małżeńskiego znalazły się w trudnej sytuacji materialnej, pomimo stałych dochodów osiąganych przezA. M.. Kredyt na dom, w którym mieszkają, wskutek zaległości w spłacie rat kredytowych został wypowiedziany, oskarżony spowodował zaległości z tytułu zaciągniętych zobowiązań w wysokości kilkudziesięciu tysięcy zł, które także obciążają pokrzywdzoną. W związku z wcześniejszym problemami dotyczącymi zdrowia psychicznegoZ. M.nadal uczęszcza do prywatnej szkoły a nadto korzysta z opieki psychologa i psychiatry, przyjmując odpowiednie leki. Nie można w tym zakresie wymagać abyA. M.w ramach uzyskania oszczędności zmieniała córce szkołę na publiczną. ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. M. (1) I. I. Zdaniem Sądu orzeczona kara1 roku ograniczenia wolnościpolegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społecznych w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym wymierzona oskarżonemu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz winy sprawcy. Należycie oddaje ona wagę ustalonych przez Sąd okoliczności obciążających i łagodzących. W ocenie Sądu wymierzona kara spełni swą funkcję w zakresie prewencji indywidualnej, chociaż Sąd wziął również pod uwagę jej aspekt represyjny. W ocenie Sądu, pomimo niewątpliwie znacznej społecznej szkodliwości przestępstwa niealimentacji oraz wagi naruszonych dóbr w postaci rodziny i opieki, brak jest podstaw do stosowania wobec oskarżonego najsurowszej rodzajowo kary pozbawienia wolności. Należy wskazać, że zastosowanie kary pozbawienia wolności w żaden sposób nie przyczyniłoby się do przywrócenia stanu zgodnego z prawem, tj. do wykonywania przezM. M. (1)ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Kara pozbawienia wolności, poza oczywiście terminową izolacją, nie niosłaby dla oskarżonego odpowiedniej dolegliwości. Wobec powyższego, Sąd przyjął, że najskuteczniejszą karą będzie dla oskarżonego kara ograniczenia wolności. M. M. (1) II. I. Orzekając karę ograniczenia wolności sąd zobowiązał również oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej oraz wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia kwot zabezpieczenia roszczeń alimentacyjnego w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie niezbędne jest przede wszystkim zapobiegnięcie dalszemu uchylaniu się przez oskarżonego od wykonywania obowiązku alimentacyjnego, zatem ze względów prewencyjnych należało orzec ww. obowiązki. Brak aktywności oskarżonego spowoduje natomiast konieczność zamiany orzeczonej kary na zastępczą karę pozbawienia wolności. 5 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 6 inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności IV Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty oraz kwotę 70 zł tytułem wydatków poniesionych od chwili wszczęcia postępowania. W niniejszej sprawie nie zaszły przesłanki do zwolnienia oskarżonego od obowiązku ponoszenia ww. kosztów. Oskarżony osiąga dochód z tytułu świadczenia pielęgnacyjnego oraz prowadzonej nieoficjalnie działalności gospodarczej. Nadto oskarżony jest właścicielem nieruchomości i pojazdów mechanicznych. 7 Podpis

15/102520/0001006/K

Sąd Rejonowy w Toruniu

II Wydział Karny

152510000002006_IV_K_000082_2024_Uz_2024-11-22_001

IV K 82/24

2024-11-22 01:00:00.0 CET

2024-12-10 18:00:04.0 CET

2025-01-25 11:43:47.0 CET

15251000

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IV K 82/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formul

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Suliga" xPublisher="beata.suliga" xEditorFullName="Beata Suliga" xEditor="beata.suliga" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="15" xFlag="published" xVolType="15/251000/0002006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000082" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="69"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="23"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="115"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="25"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="47"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="39"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="39"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="98"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="104"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IV K 82/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7.USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>K. G. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Oskarżony <xBx><xAnon>K. G. (1)</xAnon> został uznany za winnego tego, że</xBx>:</xText> <xText>1. w okresie od 17 czerwca 2023r. do 23 czerwca 2023r. w <xAnon>Ł.</xAnon>, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci 5 rowerów o łącznej wartości nie mniejszej niż 7.200 zł (siedem tysięcy dwieście złotych) i tak:</xText> <xText>- w dniu 17 czerwca 2023 roku dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki SCOTT o numerze ramy <xAnon> (...)</xAnon> o wartości nie mniejszej niż 1.500 zł na szkodę <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, pokonując zabezpieczenie w postaci furtki prowadzącej na osiedle zabezpieczonej za pomocą kodu lub kluczyka,</xText> <xText>- w dniu 17 czerwca 2023 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki <xAnon> (...)</xAnon> model <xAnon> (...)</xAnon> 7 0 wartości 3 500 zł na szkodę <xAnon>S. S. (1)</xAnon>,</xText> <xText>- w dniu 19 czerwca 2023 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru <xAnon>marki S. (...)</xAnon> o wartości 750 zł na szkodę <xAnon>K. K.</xAnon>, pokonując zabezpieczenie w postaci kodu lub kluczyka, które umożliwiają dostanie się na teren apartamentowca,</xText> <xText>- w dniu 22 czerwca 2023 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru <xAnon>marki R. (...)</xAnon> Ml o wartości 850 zł na szkodę <xAnon>N. S.</xAnon>, pokonując zabezpieczenie w postaci furtki i bramy garażowej zabezpieczonych za pomocą kodu lub kluczyka,</xText> <xText>- w dniu 23 czerwca 2023 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki <xAnon> (...)</xAnon>Rower o wartości 600 zł na szkodę <xAnon>S. S. (2)</xAnon>, pokonując zabezpieczenie w postaci furtki i bramy garażowej zabezpieczonych za pomocą kodu lub kluczyka, a swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>2. w okresie od dnia 8 lipca 2023 roku do dnia 13 lipca 2023 roku w <xAnon>Ł.</xAnon>, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia o łącznej wartości 1 728,93 zł na szkodę <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>Ł.</xAnon> i tak:</xText> <xText>- w dniu 8 lipca 2023 roku w drogerii przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci perfum marki <xAnon>H. E.</xAnon> o wartości 239,99 zł oraz perfum marki <xAnon>H. D.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> o wartości 239,99 zł,</xText> <xText>- w dniu 11 lipca 2023 roku w drogerii przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci perfum marki <xAnon>H. E.</xAnon> o wartości 239,99 zł oraz perfum marki <xAnon>H. D.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> o wartości 239,99 zł,</xText> <xText>- w dniu 12 lipca 2023 roku w drogerii przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci perfum marki <xAnon>H. H.</xAnon> o wartości 239,99 zł,</xText> <xText>- w dniu 12 lipca 2023 roku w drogerii przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci perfum marki <xAnon>H. M.</xAnon> o wartości 249,99 zł,</xText> <xText>- w dniu 13 lipca 2023 roku w drogerii przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci maszynki <xAnon>marki P. (...)</xAnon> o wartości 278,99 zł,</xText> <xText>wypełniającego dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>3. w dniu 9 lipca 2023 roku w <xAnon>Ł.</xAnon>, działając w sposób szczególnie zuchwały, poprzez szarpnięcie za pasek torebki, która była przewieszona przez ramię <xAnon> (...)</xAnon>, w wyniku czego doszło do zerwania się tego paska oraz upadku pokrzywdzonej na chodnik, czym spowodował u pokrzywdzonej obrażenia w postaci stłuczenia prawego kolana z krwiakiem oraz otarć naskórka prawego łokcia i prawej stopy, które naruszyły czynności narządu jej ciała na czas poniżej 7 dni, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należącej do <xAnon>E. K. (1)</xAnon> torebki o wartości 130 zł z zawartością portfela o nieustalonej wartości oraz pieniędzy w kwocie 40 zł oraz karty bankomatowej wydanej przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon>, wypełniającego dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 3 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 3a k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>4. w dniu 9 lipca 2023 roku w <xAnon>Ł.</xAnon>, po uprzednim użyciu przemocy wobec <xAnon>E. S. (1)</xAnon>, polegającej na uderzeniu jej otwartą ręką w twarz oraz popchnięciu na biurko, w wyniku czego pokrzywdzona przewróciła się, a następnie zakryciu jej ust ręką, czym spowodował u pokrzywdzonej obrażenia w postaci stłuczenia prawej kończyny górnej i prawej kończyny dolnej, które naruszyły czynności narządu jej ciała na czas poniżej 7 dni, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należącego do <xAnon>E. S. (1)</xAnon> mienia w postaci pieniędzy w kwocie 100 zł, wypełniającego dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>5. w dniu 11 lipca 2023 roku w <xAnon>Ł.</xAnon>, posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci noża, poprzez demonstrowanie go <xAnon>Z. F. (1)</xAnon> oraz grożąc pokrzywdzonemu natychmiastowym użyciem przemocy polegającej na pocięciu go tym szpikulcem, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należącego do pokrzywdzonego mienia w postaci dwóch telefonów komórkowych o wartości 100 zł każdy, pieniędzy w kwocie 140 zł, dowodu osobistego na nazwisko <xAnon>Z. F. (1)</xAnon> oraz scyzoryka o wartości 10 zł, usunął prawo jazdy na nazwisko <xAnon>Z. F. (1)</xAnon>, a następnie posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci uprzednio skradzionego scyzoryka, poprzez demonstrowanie go <xAnon>Z. F. (1)</xAnon> oraz grożąc pokrzywdzonemu natychmiastowym użyciem przemocy polegającej na pocięciu go tym scyzorykiem, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia bransoletki pozłacanej o wartości 60 zł oraz pieniędzy w kwocie 40 zł, a swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. w zw. z <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink>;</xText> <xText>6a) w dniu 16 lipca 2023 roku w <xAnon>Ł.</xAnon>, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należącego do <xAnon>Z. O. (1)</xAnon> telefonu komórkowego o wartości 500 zł oraz noża kuchennego o nieustalonej wartości, a następnie, w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, użył wobec pokrzywdzonego przemocy polegającej na szarpaniu go, kilkukrotnym uderzeniu pięścią w twarz, kilkukrotnym odepchnięciu oraz zadaniu kilku ciosów uprzednio skradzionym nożem kuchennym w okolicę rąk, w wyniku czego pokrzywdzony spadł ze schodów oraz upadł na ziemię, czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci drobnej rany najprawdopodobniej tłuczonej na głowie, stłuczenia powłok twarzy (nosa i lewej okolicy podoczodołowej) i prawej kończyny górnej, otarć naskórka szyi, głowy, kończyn górnych i prawej kończyny dolnej oraz sińców twarzy, prawej kończyny górnej i tułowia, które naruszyły czynności narządu jego ciała na czas poniżej 7 dni, a swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 281" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 281 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink>;</xText> <xText>6b) w dniu 16 lipca 2023 roku w <xAnon>Ł.</xAnon>, posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci uprzednio skradzionego noża, który trzymał ostrzem skierowanym w stronę pokrzywdzonego <xAnon>Z. O. (1)</xAnon>, w ten sposób, że kilkukrotnie próbował zadać mu nim cios, grożąc tym samym <xAnon>Z. O. (1)</xAnon> natychmiastowym użyciem przemocy, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 382 zł należących do <xAnon>P. R. (1)</xAnon> oraz noża do cięcia szkła o wartości 10 zł, wierteł o nieustalonej wartości oraz dwóch paczek papierosów o wartości 22 zł, a wiec mienia o łącznej wartości 32 zł należącego do <xAnon>Z. O. (1)</xAnon>, a swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>W dniu 17 czerwca 2023r. oskarżony <xAnon>K. G. (1)</xAnon> około godziny 11:00, dostał się na teren budynku wielorodzinnego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. Zabrał stamtąd w celu przywłaszczenia rower <xAnon>marki S.</xAnon> należący do <xAnon>K. C. (1)</xAnon>. Rower stał na wspólnym korytarzu na I piętrze budynku. By wejść na teren budynku trzeba pokonać zabezpieczenie w postaci zamkniętych na klucz drzwi, ewentualnie posłużyć się kodem.</xText> <xText>Pokrzywdzona kupiła rower w 2021r. za kwotę 3000 zł.</xText> <xText>W dniu zdarzenia rower miał wartość 1.500 zł.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia <xAnon>K. G.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>K. C.</xAnon></xText> <xText>Notatka urzędowa</xText> <xText>Zdjęcia roweru</xText> <xText>Monitoring</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>579v-580</xText> <xText>139-140, 597v-598</xText> <xText>138, 137</xText> <xText>143-144</xText> <xText>147</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>W dniu 17 czerwca 2023r. około godziny 20:30 na <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>, <xAnon>S. S. (1)</xAnon> zostawił swój rower <xAnon>marki T.</xAnon> model <xAnon>R.</xAnon> w okolicy pizzerii, do której wszedł. Pokrzywdzony był za szybą, rower znajdował się 2-3 metry od niego. W tym czasie do roweru podszedł <xAnon>K. G. (1)</xAnon>, wsiadł na niego i odjechał w kierunku <xAnon>ul. (...)</xAnon>. Pokrzywdzony wybiegł z pizzerii i gonił oskarżonego, ale nieskutecznie.</xText> <xText>Rower pokrzywdzonego w dacie kradzieży miał wartość 3.500 zł.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia <xAnon>K. G.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>S. S.</xAnon></xText> <xText>Notatka urzędowa</xText> <xText>Zdjęcie</xText> <xText>Protokół okazania</xText> <xText>Opinia</xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>579v-580</xText> <xText>57, 584v-585</xText> <xText>53, 52, 51</xText> <xText>66</xText> <xText>286-288</xText> <xText>411-414</xText> <xText>419-423</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xAnon>K. K.</xAnon> zamieszkuje w budynku wielorodzinnym przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>. Jest to strzeżony apartamentowiec, żeby dostać się na jego teren należy mieć klucz lub znać kody dostępu. W dniu 19 czerwca 2023r. około godziny 8:40 na teren budynku dostał się <xAnon>K. G. (1)</xAnon>, który zabrał rower należący do pokrzywdzonego. W tym czasie <xAnon>K. K.</xAnon> nie było w domu. Brak roweru stwierdził w dniu 27 czerwca 2023r. po powrocie. Rower pokrzywdzonego był <xAnon>marki S.</xAnon> pitch, był przypięty do stojaka na rowery. Rower, w dacie zdarzenia przedstawiał wartość około 650 zł.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Notatka urzędowa</xText> <xText>Zeznania K. <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>Płyta z monitoringu</xText> <xText>Opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>69</xText> <xText>74-75</xText> <xText>80</xText> <xText>411-414</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>W dniu 22 czerwca 2023r. <xAnon>K. G. (1)</xAnon> wszedł przez furtkę na osiedle mieszkaniowe przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>. Chciał wejść do budynku mieszkalnego wielorodzinnego przez główne drzwi, jednak były zabezpieczone – należało mieć do nich klucz lub znać <xAnon> (...)</xAnon> do mieszkania. Oskarżonemu udało się ostatecznie wejść poprzez uszkodzenie drzwi. Wszedł do garażu znajdujących się w bryle budynku i stamtąd zabrał rower <xAnon>marki R. (...)</xAnon> należący do <xAnon>N.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>. Z rowerem oskarżony opuścił teren osiedla. Rower pokrzywdzonego miał 29 calowe koła z terenowymi oponami <xAnon>marki M. (...)</xAnon>. Pokrzywdzony kupił rower za kwotę 1900 zł. W dacie zdarzenia rower przedstawiał wartość rzędu 850 zł.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia <xAnon>K. G.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>N. S.</xAnon></xText> <xText>Notatka urzędowa</xText> <xText>Zgłoszenie</xText> <xText>Monitoring</xText> <xText>Wydruk zdjęć</xText> <xText>Protokół oględzin miejsca</xText> <xText>Dokumentacja fotograficzna</xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> <xText>Opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>579v-580</xText> <xText>45, 585-586</xText> <xText>36</xText> <xText>36a</xText> <xText>37-38</xText> <xText>39-41</xText> <xText>46-47</xText> <xText>50</xText> <xText>392-405</xText> <xText>411-414</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>W dniu 23 czerwca 2023r. w godzinach rannych, <xAnon>K. G. (1)</xAnon> wszedł przez furtkę na osiedle mieszkaniowe przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>. Chciał wejść do budynku mieszkalnego wielorodzinnego przez główne drzwi, jednak były zabezpieczone – należało mieć do nich klucz lub znać <xAnon> (...)</xAnon> do mieszkania. Oskarżonemu udało się ostatecznie wejść poprzez uszkodzenie drzwi. Wszedł do garażu znajdujących się w bryle budynku i stamtąd zabrał rower marki <xAnon> (...)</xAnon>Rower 26 należący do <xAnon>S. S. (2)</xAnon>. Z rowerem oskarżony opuścił teren osiedla. Pokrzywdzony kupił rower za kwotę 1200 zł. W dacie zdarzenia rower przedstawiał wartość rzędu 600 zł.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia <xAnon>K. G.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>S. S.</xAnon></xText> <xText>Notatka urzędowa</xText> <xText>Monitoring</xText> <xText>Zdjęcia</xText> <xText>Opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>579v-580</xText> <xText>210-211, 585</xText> <xText>207, 224</xText> <xText>37-38</xText> <xText>225-226</xText> <xText>411-414</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>W dniu 9 lipca 2023r. około godziny 20:00 na teren parkingu strzeżonego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>/Kaczeńcowa w <xAnon>Ł.</xAnon> wszedł <xAnon>K. G. (1)</xAnon>, wykorzystują fakt, że brama parkingu została otworzona przez wjeżdżającego kierowcę. Na miejscu w stróżówce był pracownik parkingu – <xAnon>E. S. (1)</xAnon>. Oskarżony poprosiła pokrzywdzoną, by polała mu wodą na ręce, on przemył sobie twarz. Pokrzywdzona stała w wejściu do stróżówki. Oskarżony wyprostował się i uderzył pokrzywdzoną z otwartej ręki w twarz, popchnął kobietę w stronę biurka. Pokrzywdzona przewróciła się na biurko. Z torebki pokrzywdzonej oskarżony wyjął portfel, nie było tam pieniędzy. Podszedł do pokrzywdzonej, zakrył jej ręką usta i polecił by była cicho. Gdy zwolnił rękę, pokrzywdzona zapytała, czego chce. Odpowiedział, żeby dała mu 100 zł. Pokrzywdzona z kasetki z biurka wyjęła 100 zł i dała oskarżonemu. Oskarżony wyszedł z budki i opuścił teren parkingu. Pokrzywdzona podeszła do osób znajdujących się na ławce obok parkingu i powiedziała, że została okradziona. Osoby te powiedziały, że widziały jak oskarżony wcześniej chodzi wokół parkingu i ją obserwuje. Mężczyźni pobiegli za oskarżonym. Pokrzywdzona wezwała Policję. Przed przyjazdem Policji na teren parkingu przyszło trzech mężczyzn razem z oskarżonym, jeden z mężczyzn oddał pokrzywdzonej 100 zł. Mężczyźni oddalili się, a oskarżony jeszcze chwilę chodził po terenie parkingu, następnie przeskoczył przez siatkę i uciekł przed przyjazdem Policji.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Częściowo wyjaśnienia <xAnon>K. G.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>E. S.</xAnon></xText> <xText>Notatka urzędowa</xText> <xText>Protokół oględzin miejsca</xText> <xText>Dokumentacja fotograficzna</xText> <xText>Płyta monitoringu</xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> <xText>Zdjęcia</xText> <xText>Protokół okazania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>579v-580</xText> <xText>88, 581</xText> <xText>81</xText> <xText>82-83</xText> <xText>84</xText> <xText>111</xText> <xText>112</xText> <xText>114-129</xText> <xText>161-162</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Na skutek zdarzenia, u <xAnon>E. S. (1)</xAnon> stwierdzono: stłuczenie prawej kończyny górnej i prawej kończyny dolnej, co naruszyło czynności narządów jej ciała na okres poniżej dni 7.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>245-247</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>W dniu 10 lipca 2023r. około godziny 19:40, <xAnon>E. K. (1)</xAnon> szła w stronę miejsca zamieszkania, <xAnon>ulicą (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>. Z naprzeciwka szedł <xAnon>K. G. (1)</xAnon>, który zapytał pokrzywdzoną o godzinę. Ta odpowiedziała i poszła dalej. Pokrzywdzona trzymała w ręce telefon i rozmawiała z kuzynką. Pokrzywdzona usłyszała, że ktoś za nią idzie, osoba zrównała się z nią i okazało się, że jest to <xAnon>K. G. (1)</xAnon>. Pokrzywdzona trzymała za pasek torebki, oskarżony pociągnął mocno za torebkę, wyrwał z niej pasek. Pokrzywdzona upadła na chodnik na prawą stronę ciała. W torebce znajdował się portfel z kwotą 40 zł, karta bankomatowa i migawka. Oskarżony zaczął uciekać z torebką, pokrzywdzona wzywała pomocy. W tym czasie w okolicy znajdowali się uczniowie: <xAnon>D. O. (1)</xAnon>, <xAnon>A. B. (1)</xAnon> i <xAnon>B. K. (1)</xAnon>. Chłopcy pobiegli za oskarżonym w stronę pergoli śmietnikowej. Oskarżony ukrył się w tej pergoli, po chwili wyszedł, w jednej ręce trzymał portfel, a w drugiej szklaną butelkę. Oddał pokrzywdzonej portfel, w którym nie było pieniędzy. Oskarżony uciekł w stronę <xAnon>ulicy (...)</xAnon>. Torebka pokrzywdzonej została zniszczona, pokrzywdzona kupiła ją niecały miesiąc wcześniej za kwotę 130 zł.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Częściowo wyjaśnienia <xAnon>K. G.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>E. K.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>D. O.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>B. K.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>A. B.</xAnon></xText> <xText>Notatka urzędowa</xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> <xText>Protokół okazania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>579v-580</xText> <xText>94</xText> <xText>198-199, 598</xText> <xText>266-267, 590</xText> <xText>274-275, 590-591</xText> <xText>90</xText> <xText>97-98</xText> <xText>157-158</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Pokrzywdzona <xAnon>E. K. (1)</xAnon> na skutek zdarzenia doznała stłuczenia prawego kolana z krwiakiem, otarć naskórka prawego łokcia i stopy prawej. Obrażenia naruszyły czynności narządów jej ciała na okres poniżej dni 7.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>431</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>W dniu 16 lipca 2023r. około godziny 4 nad ranem <xAnon>K. G. (1)</xAnon> przyszedł na parking strzeżony przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>. W tym czasie na terenie parkingu, w stróżówce, znajdował się pracownik <xAnon>Z. O. (1)</xAnon>. Oskarżony poprosił <xAnon>O.</xAnon> o szklankę wody, pokrzywdzony podał mu ją. Następnie poczęstował oskarżonego papierosem i podał kolejną szklankę wody. W tym czasie oskarżony znajdował się przed stróżówką. Oskarżony zapytał pokrzywdzonego o jeden z samochodów, czy jest opłacony abonament. <xAnon>Z. O. (1)</xAnon> wszedł do stróżówki, żeby sprawdzić w dokumentach, oskarżony wszedł za nim. <xAnon>K. G. (1)</xAnon> zaczął wyzywać pokrzywdzonego, zabrał jego telefon komórkowy <xAnon>marki S.</xAnon> o wartości około 500 zł i nóż. Wybiegł ze stróżówki, pokrzywdzony pobiegł za nim, bo chciał odzyskać swój telefon. Mężczyźni zaczęli się szarpać. W trakcie tej szarpaniny <xAnon>Z. O. (1)</xAnon> spadł ze schodów. Gdy pokrzywdzony podniósł się, to <xAnon>K. G. (1)</xAnon> dalej go atakował, uderzał, oskarżony używał noża który zabrał ze stróżówki – wyprowadzał zamach tym nożem i próbował zadać cios pokrzywdzonemu. Pokrzywdzonemu leciała krew i skierował się w stronę stróżówki, żeby się wytrzeć. Oskarżony wszedł za nim, zaczął przetrząsać szuflady, z kasetki zabrał 382 zł stanowiące własność właściciela parkingu. Oskarżony krzyczał do pokrzywdzonego, „gdzie są pieniądze”. Przewracał rzeczy. W ręce oskarżony trzymał nóż, o długości ostrza około 12 cm, był to nóż, który wcześniej zabrał ze stróżówki razem z telefonem. Oskarżony żądał on <xAnon>Z. O. (1)</xAnon> wydania wartościowych rzeczy. Przeglądał plecak pokrzywdzonego, zabrał stamtąd: nóż do cięcia szkła o wartości 10 zł, dwie paczki papierosów o łącznej wartości 22 zł, wiertła. Wychodząc ze stróżówki oskarżony rzucił w stronę pokrzywdzonego zabranym mu wcześniej telefonem.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Częściowo wyjaśnienia <xAnon>K. G.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>Z. O.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>P. R.</xAnon></xText> <xText>Notatka urzędowa</xText> <xText>Protokół oględzin miejsca</xText> <xText>Monitoring</xText> <xText>Protokół okazania</xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> <xText>Dokumentacja fotograficzna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>579v-580</xText> <xText>3, 148-149, 280-281, 581</xText> <xText>612</xText> <xText>1, 22, 33, 35</xText> <xText>7-8</xText> <xText>34</xText> <xText>159-160</xText> <xText>163-164</xText> <xText>248-249</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Na skutek zdarzenia, <xAnon>Z. O. (1)</xAnon> doznał: drobnej rany najprawdopodobniej tłuczonej na głowie, stłuczenia powłok twarzy i prawej kończyny górnej, otarć naskórka szyi, głowy, kończyn górnych i prawej kończyny dolnej oraz sińców twarzy, prawej kończyny górnej i tułowia. Obrażenia te naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej dni siedmiu.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>242-243</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>W dniu 8 lipca 2023r. w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> zabrał w celu przywłaszczenia dwie butelki perfum o łącznej wartości 479,98 zł.</xText> <xText>W dniu 11 lipca 2023r. w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> zabrał w celu przywłaszczenia dwie butelki perfum o łącznej wartości 479,98 zł.</xText> <xText>W dniu 12 lipca 2023r. w godzinach porannych w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> zabrał w celu przywłaszczenia perfumy o wartości 249,99 zł.</xText> <xText>W dniu 13 lipca 2023r. w godzinach porannych w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> zabrał w celu przywłaszczenia maszynkę <xAnon>P.</xAnon> One Blade o wartości 278,99 zł.</xText> <xText>W dniu 12 lipca 2023r. w <xAnon> sklepie (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> zabrał w celu przywłaszczenia perfumy o wartości 239,99 zł.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia <xAnon>K. G.</xAnon></xText> <xText>Zawiadomienie</xText> <xText>Dokumentacja fotograficzna</xText> <xText>Zeznania <xAnon>M. A.</xAnon></xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>579v-580</xText> <xText>250, 252, 254, 256, 258</xText> <xText>251, 253, 255, 257, 259</xText> <xText>262v</xText> <xText>339-341</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>W nocy 11 lipca 2023r.<xAnon>Z. F. (1)</xAnon> wracał swoją taksówką do domu. Skręcał z <xAnon>ul. (...)</xAnon> w kierunku <xAnon>P.</xAnon>. Został zatrzymany przez oskarżonego, który poprosił o kurs w rejon skrzyżowania <xAnon>ul. (...)</xAnon> z <xAnon>ul. (...)</xAnon>. Pokrzywdzony zabrał oskarżonego, ten ostatni usiadł z przodu, obok kierowcy i zapiął pasy. Po dojechaniu na miejsce, oskarżony powiedział, że za kurs zapłaci jego siostra, która zaraz miała się pojawić. Mężczyźni siedzieli kilka minut w taksówce. Nagle oskarżony chwycił i zabrał dwa telefony o łącznej wartości 200 zł należące do pokrzywdzonego, wyjął z kieszeni nóż i zażądał wydania pieniędzy, grożąc, że „potnie” pokrzywdzonego. Oskarżony wyrwał też kasę fiskalną i terminal płatniczy i rzucił na podłogę samochodu. Oskarżony otworzył schowek znajdujący się przed przednim fotelem pasażera – zabrał stamtąd dokumenty pokrzywdzonego prawo jazdy oraz dowód osobisty oraz scyzoryk i pieniądze w kwocie 140 zł. Telefony, pieniądze i dokumenty schował sobie do kieszeni. Oskarżony otworzył też scyzoryk o wartości 10 zł zabrany ze schowka i także tym nożem zaczął grozić pokrzywdzonemu, krzyczał, że chce więcej pieniędzy, groził pokrzywdzonemu, że go „potnie”. Oskarżony zauważył na lewym nadgarstku pokrzywdzonego pozłacaną bransoletkę o wartości 60 zł i zażądał jej wydania, pokrzywdzony oddał mu ją. Mężczyźni wyszli z auta, oskarżony gonił pokrzywdzonego wokół auta, pokrzywdzony otwierał kolejne drzwi, by spowolnić oskarżonego. Oskarżony ciągle wchodził do samochodu i przeglądał rzeczy. Pokrzywdzony zauważył przejeżdżający samochód dostawczy, podbiegł do kierowcy i powiedział, że został napadnięty. Kierowca samochodu dostawczego zadzwonił na Policję, po czym udał się z pokrzywdzonym obok taksówki. Oskarżonego już tam nie było. Pokrzywdzony odnalazł swoje dokumenty w samochodzie na podłodze, kluczyki od pojazdu były na tylnej kanapie. Skradzione telefony odnalazły się niedaleko rzucone w trawę. Pokrzywdzony ujawnił, że z podłokietnika obok kierowcy sprawca zabrał też pieniądze w kwocie 40 zł.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Częściowo wyjaśnienia <xAnon>K. G.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>Z. F.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>M. J.</xAnon></xText> <xText>Notatka urzędowa</xText> <xText>Protokół oględzin miejsca</xText> <xText>Dokumentacja fotograficzna</xText> <xText>Protokół okazania</xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>579v-580</xText> <xText>293, 303, 581-582</xText> <xText>441-442, 613</xText> <xText>290, 291, 319</xText> <xText>298-299</xText> <xText>302, 318</xText> <xText>320-322</xText> <xText>424-426</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xAnon>K. G. (1)</xAnon> ma 24 lata. Jest kawalerem, ma na utrzymaniu jedno dziecko, wykształcenie podstawowe. Utrzymuje się z prac dorywczych.</xText> <xText>Był karany za przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1 k.k.</xLexLink> na kary ograniczenia wolności.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Oświadczenie oskarżonego</xText> <xText>Karta karna</xText> <xText>Odpisy wyroków</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>579v</xText> <xText>329-330</xText> <xText>352, 356</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xAnon>K. G. (1)</xAnon> nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Jest uzależniony od <xAnon> (...)</xAnon> z powikłaniami i ujawnia cechy zaburzonej osobowości. W czasie dokonania zarzuconych mu czynów rozumiał ich znaczenie i mógł pokierować swym postępowaniem.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>436-439, 611-612</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Sąd nie dał wiary oskarżonemu, który twierdzi, że nie uderzył pokrzywdzonej <xAnon>E. S. (1)</xAnon> – stan faktyczny został w tym zakresie ustalony w oparciu o zeznania <xAnon>E. S.</xAnon>, które były konsekwentne w swej wymowie.</xText> <xText>Sąd nie dał wiary oskarżonemu, iż w trakcie zdarzenia ze <xAnon>Z. F.</xAnon> nie miał przy sobie scyzoryka – fakt posiadania noża i grożenia nim pokrzywdzonemu jednoznacznie wynika z zeznań <xAnon>Z. F.</xAnon>. Brak podstaw, by pokrzywdzonemu odmówić wiary.</xText> <xText>Sąd nie dał wiary świadkowi <xAnon>P. R. (1)</xAnon>, który twierdzi, że wskutek zdarzenia z pkt 6a-6b wyroku doszło do zniszczenia telewizora – brak takich ustaleń w protokole oględzin miejsca zdarzenia.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wyjaśnienia <xAnon>K. G.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>P. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>579v-580</xText> <xText>612</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7.OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wyjaśnienia <xAnon>K. G. (1)</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, <xAnon>S. S. (1)</xAnon>, <xAnon>K. K.</xAnon>, <xAnon>N. S.</xAnon>, <xAnon>S. S. (2)</xAnon></xText> <xText>Protokoły oględzin, dokumentacja fotograficzna,</xText> <xText>Opinia biegłego z zakresu szacowania wartości ruchomości</xText> <xText>Wyjaśnienia <xAnon>K. G.</xAnon></xText> <xText>Zawiadomienie</xText> <xText>Dokumentacja fotograficzna</xText> <xText>Zeznania <xAnon>M. A.</xAnon></xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> <xText>Zeznania <xAnon>E. K.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>D. O.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>B. K.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>A. B.</xAnon></xText> <xText>Notatka urzędowa</xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> <xText>Protokół okazania</xText> <xText>Opinia sądowo-lekarska</xText> <xText>Zeznania <xAnon>E. S.</xAnon></xText> <xText>Notatka urzędowa</xText> <xText>Protokół oględzin miejsca</xText> <xText>Dokumentacja fotograficzna</xText> <xText>Płyta monitoringu</xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> <xText>Zdjęcia</xText> <xText>Protokół okazania</xText> <xText>Zeznania <xAnon>Z. F.</xAnon></xText> <xText>Zeznania <xAnon>M. J.</xAnon></xText> <xText>Notatka urzędowa</xText> <xText>Protokół oględzin miejsca</xText> <xText>Dokumentacja fotograficzna</xText> <xText>Protokół okazania</xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> <xText>Zeznania <xAnon>Z. O.</xAnon></xText> <xText>Notatka urzędowa</xText> <xText>Protokół oględzin miejsca</xText> <xText>Monitoring</xText> <xText>Protokół okazania</xText> <xText>Protokół oględzin rzeczy</xText> <xText>Dokumentacja fotograficzna</xText> <xText>Opinia sądowo-lekarska</xText> <xText>Zeznania <xAnon>P. R.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Oskarżony przyznał się do kradzieży rowerów.</xText> <xText>Jego przyznanie koresponduje przed wszystkim z materiałem rzeczowym w postaci nagrań z monitoringu z poszczególnych miejsc popełnienia przestępstw, na których to nagraniach widać osobę oskarżonego, jak z terenu nieruchomości wyprowadza rowery należące do pokrzywdzonych.</xText> <xText>Pokrzywdzony <xAnon>S. S. (1)</xAnon> był naocznym świadkiem tego, jak oskarżony zabiera jego rower i na nim odjeżdża. Pozostali pokrzywdzeni nie widzieli momentu kradzieży, dopiero po powrocie na teren nieruchomości, na których mieszkali, stwierdzali, że rowery zniknęły.</xText> <xText>Jak wynika z zeznań pokrzywdzonych: <xAnon>C.</xAnon>, <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>S.</xAnon>, teren nieruchomości, gdzie znajdowały się ich rowery, był zabezpieczony w sposób szczególny, dostęp na teren owych nieruchomości mieli mieszkańcy i osoby przez mieszkańców wpuszczone. Temu wszak służy zabezpieczenie nieruchomości kluczem i kodem dostępu, by osoba nieuprawniona na jej teren się nie dostała.</xText> <xText>Z opinii biegłego, która została oceniona jako jasna, pełna i niesprzeczna wynika, jaką wartość miały skradzione rowery na dzień zdarzenia. Żadna ze stron opinii tej nie kwestionowała.</xText> <xText>Jedynie w zakresie wartości roweru należącego do pokrzywdzonej <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, Sąd ustalił jego wartość na kwotę podaną przez pokrzywdzoną – jest to kwota niższa niż ta wyliczona przez biegłego.</xText> <xText>W zakresie czynu przypisanego w pkt 2 wyroku Sąd w całości polegał na wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznał się do winy. Jego wyjaśnienia znajdują oparcie w materiale dowodowym rzeczowym w postaci nagrań z monitoringu – jest na nich widoczny oskarżony, który kradnie produkty. Zeznania <xAnon>M. A.</xAnon> stanowiły jedynie uzupełnienie materiału o charakterze rzeczowym. Wartość skradzionych rzeczy została ustalona w oparciu o informacje podane przez pokrzywdzonego – oskarżony ukradł wszak rzeczy nowe, znajdujące się w ofercie sprzedaży drogerii.</xText> <xText>Sąd w całości podzielił zeznania <xAnon>E. K. (1)</xAnon>, które są jasne, niesprzeczne, logiczne. Zostały one potwierdzone zeznaniami znajdujących się w pobliżu miejsca zdarzenia i słyszących jej wołanie o pomoc, chłopców.</xText> <xText>Nie ma żadnych powodów by dowodom tym odmówić wiary.</xText> <xText>Sąd nie ma podstaw, by kwestionować wartość rzeczy utraconych przez pokrzywdzoną – oskarżony wyrwał jej torebkę, niszcząc ją, z torebki zabrał portfel, z którego wyciągnął pieniądze w kwocie 40 zł.</xText> <xText>Pokrzywdzona rozpoznała oskarżonego jako sprawcę kradzieży.</xText> <xText>Obrażenia odniesione przez pokrzywdzoną wynikają z dokumentacji lekarskiej, a opinia biegłego w sposób jasny, pełny i niesprzeczny wiąże owe obrażenia ze zdarzeniem.</xText> <xText>Sąd w całości podzielił zeznania <xAnon>E. S. (1)</xAnon>. Były one jednolite na etapie całego postępowania. Brak powodów, by odmówić im wiary. Oskarżony swoim działaniem spowodował u pokrzywdzonej powstanie obrażeń ciała, a biegły sądowy w swojej opinii nie miał wątpliwości, że obrażenia owe mogły powstać w okolicznościach relacjonowanych przez pokrzywdzoną. Relację pokrzywdzonej wspiera materiał rzeczowy, w szczególności nagranie z monitoringu. Pokrzywdzona nie miała wątpliwości, że to oskarżony jest sprawcą rozboju. Z relacji pokrzywdzonej wynika też, że skradzione przez oskarżonego pieniądze zostały odzyskane.</xText> <xText>Zeznania <xAnon>Z. F.</xAnon>, zarówno te z etapu postępowania przygotowawczego jak i sądowego, szczegółowo relacjonują przebieg zdarzenia. Na etapie postępowania przygotowawczego pokrzywdzony wskazywał, że w pierwszym etapie zajścia, oskarżony groził mu „szpikulcem”. Przed Sądem był pewien, że był to nóż. Jak najbardziej przekonuje tłumaczenie <xAnon>Z. F.</xAnon>, że będąc przesłuchanym w toku postępowania przygotowawczego był pełen emocji i nie wskazywał konkretnie na nóż.</xText> <xText>Sąd uwzględnił zeznania <xAnon>M. J.</xAnon> z postępowania przygotowawczego, są one wyważone. Te złożone przed Sądem dodatkowo wskazują, że świadek widział nóż w ręce oskarżonego. W tym zakresie Sąd jego zeznania pominął – świadek o nożu nie wspominał w postępowaniu przygotowawczym, nie widział zajścia. To, że oskarżony groził pokrzywdzonemu nożem w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wynika z zeznań <xAnon>Z. F.</xAnon>.</xText> <xText>Wartość rzeczy skradzionych przez oskarżonego Sąd ustalił w oparciu o zeznania pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego, z których wynika, że odzyskał on telefony, zdołał naprawić terminal oraz radiostację. Szkodą po stronie pokrzywdzonego jest utracony scyzoryk, pieniądze oraz pozłacana bransoletka.</xText> <xText>Pokrzywdzony nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że to oskarżony jest sprawcą rozboju na jego szkodę.</xText> <xText>Sąd w całości uwzględnił zeznania pokrzywdzonego. Były one jednolite na etapie całego postępowania. Nie ulega wątpliwości Sądu, że w świetle tychże zeznań, wydzielić należało dwa zdarzenia – pierwsze, podczas którego oskarżony wszedł do stróżówki, zabrał stamtąd w celu przywłaszczenia nóż oraz telefon komórkowy pokrzywdzonego, następnie chciał oddalić się ze skradzionymi rzeczami, co usiłował mu uniemożliwić <xAnon>Z. O.</xAnon>. Drugie zdarzenie polegało na powrocie oskarżonego do stróżówki, grożeniu użyciem trzymanego w ręce noża i żądaniu od pokrzywdzonego wydania pieniędzy. Taka sekwencja jednoznacznie wynika z zeznań <xAnon>Z. O.</xAnon>. Sąd nie ma żadnych podstaw, by pokrzywdzonemu nie wierzyć.</xText> <xText>Obrażenia odniesione przez pokrzywdzonego i ich związek z działaniem oskarżonego wynikają z jasnej, pełnej i niesprzecznej opinii biegłego</xText> <xText>Kwota skradzionych pieniędzy, które należały do właściciela parkingu, zostały potwierdzone w zeznaniach <xAnon>P. R.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7.PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText>Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>2, 3, 4</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>K. G. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xBx>Pkt 2 wyroku</xBx> - oskarżony w krótkim odstępie czasu, działając w ten sam sposób, dokonał kilku kradzieży na szkodę tego samego pokrzywdzonego. Na terenie <xAnon> sklepów (...)</xAnon> ukradł towar o łącznej wartości 1 728,93 zł.</xText> <xText xALIGNx="left">Tym samym wypełnił znamiona przepisu <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText><xBx>Pkt 3 wyroku</xBx> – oskarżony wyczerpał znamiona kradzieży, o których mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink>, a dodatkowo wystąpiły okoliczności, o jakich mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 9 a;art. 115 § 9 a pkt. 1;art. 115 § 9 a pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 9a pkt 1 i 2 k.k.</xLexLink> Oskarżony działał jawnie, która to jawność była zaskoczeniem dla ofiary - wyrwał trzymaną przez pokrzywdzoną w ręce torebkę. Taka postawa sprawcy to niewątpliwie wyzywające lekceważenie lub wyzywająca postawa dla pokrzywdzonego czynem lub dla innych osób, znajdujących się w miejscu dokonania kradzieży, czyli okoliczność, o której mowa w <xUx>115 </xUx><xLexLink xArt="§ 9 a;§ 9 a pkt. 1;§ 9 a pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553"><xUx>§ 9a pkt 1 i 2</xUx> KK</xLexLink>.</xText> <xText>Dodatkowo oskarżony swoim działaniem – poprzez odepchnięcie pokrzywdzonej – spowodował powstanie skutków w zakresie jej zdrowia, o jakich stanowi przepis <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Dla przypisania oskarżonemu przestępstwa kradzieży bez znaczenia jest fakt, że ostatecznie z torebki pokrzywdzonej zabrał tylko pieniądze, a resztę odrzucił – zamiarem przywłaszczenia objął wszystko co znajdowało się w wyrwanej kobiecie torebce, w tym także samą torebkę, która przedstawiała określoną wartość materialną.</xText> <xText xALIGNx="left">Tym samym oskarżony wypełnił dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 3 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 3a k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText><xBx>Pkt 4 wyroku</xBx> – nie ulega wątpliwości, że <xAnon>K. G. (1)</xAnon> zastosował wobec pokrzywdzonej przemoc w celu dokonania przestępstwa kradzieży. Na skutek zastosowanej przemocy pokrzywdzona doznała określonych obrażeń ciała. Tym samym oskarżony wypełnił dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText>Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1, 5, 6</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>K. G. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xBx>W pkt 1 wyroku</xBx> Sąd przypisał oskarżonemu działanie w warunkach ciągu przestępstw, z tą zmianą, iż oskarżony czynami na szkodę pokrzywdzonych: <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, <xAnon>N. S.</xAnon>, <xAnon>S. S. (2)</xAnon> i <xAnon>K. K.</xAnon> wypełnił znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>W zakresie tych bowiem czynów oskarżony, by dostać się na teren osiedla czy garażu podziemnego, czy też apartamentu, musiał pokonać zabezpieczenie w postaci furtki chronionej kodem, czy też drzwi wejściowych do bloku/apartamentu takim kodem lub kluczem zabezpieczonych. Nie ulega wątpliwości, że w takim wypadku należy mówić o przełamaniu zabezpieczeń, a więc kradzież rzeczy w ten sposób zabezpieczonych stanowi przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Tym samym oskarżony wypełnił znamiona przepisu <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText><xBx>Pkt 5 wyroku</xBx> – nie ulega wątpliwości Sądu, że oskarżony w toku całego zdarzenia z udziałem <xAnon>Z. F.</xAnon>, groził temu pokrzywdzonemu nożem, najpierw jednym, a potem drugim, zabranym ze schowka taksówki. Te groźby miały na celu zmuszenie pokrzywdzonego do wydania pieniędzy, kosztowności, nie stawiania oporu, podczas gdy oskarżony plądrował wnętrze taksówki. Oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze, bransoletkę, nóż, telefony, dowód osobisty. To, że następnie wyrzucił telefony, dowód osobisty pokrzywdzonego, nie ma znaczenia dla faktu, że działał względem tych rzeczy z zamiarem przywłaszczenia, objął je w swoje posiadanie. W zakresie prawa jazdy <xAnon>Z. F.</xAnon>, oskarżonemu nie można przypisać przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> (prawo jazdy nie jest dokumentem stwierdzającym tożsamość). Niewątpliwie prawo jazdy jest dokumentem, o jakim mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink> Tym samym, zabierając ów dokument (którym nie miał prawa rozporządzać) ze schowka taksówki, oskarżony usunął go, a więc wypełnił znamiona przepisu <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. w zw. z <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText><xBx>Pkt 6 wyroku</xBx> – w zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt VI aktu oskarżenia, Sąd przyjął, iż dopuścił się on popełnienia dwóch przestępstw.</xText> <xText>Z powszechnie aprobowanego stanowiska uznającego kradzież rozbójniczą za przestępstwo złożone płynie wniosek, że <xBx>zachowanie wyczerpujące znamiona z <xLexLink xArt="art. 281" xIsapId="WDU19690130094" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 94">art. 281 KK</xLexLink> i mające za przedmiot wykonawczy rzecz pochodzącą <xUx>z bezpośrednio wcześniej popełnionego rozboju</xUx> powinno być oceniane na płaszczyźnie zbiegu przepisów – <xUx><xLexLink xArt="art. 280;art. 281" xIsapId="WDU19690130094" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 94">art. 280 i 281 KK</xLexLink></xUx></xBx> (zob. wyr. SN z 1.4.1982 r., <xUx>II KR 46/82</xUx>, OSNKW 1982, Nr 7–8, poz. 47; wyr. SN z 31.10.1980 r., <xUx>Rw 369/80</xUx>, OSPiKA 1981, Nr 12, poz. 227; wyr. SN z 21.12.1971 r., <xUx>Rw 1367/71</xUx>, OSNKW 1972, Nr 4, poz. 72, gdzie zastosowano taką ocenę do kradzieży szczególnie zuchwałej z <xLexLink xArt="art. 208" xIsapId="WDU19690130094" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 94"><xUx>art. 208</xUx> KK z 1969 r.</xLexLink>; wyr. SA we Wrocławiu z 30.3.2022 r., <xUx>II AKa 49/21</xUx>, <xAnon>L.</xAnon>, chociaż odwołano się w nim także – raczej omyłkowo do zbiegu przestępstw). Tymczasem <xBx>judykatura dużo częściej przeprowadza jego ocenę z perspektywy zbiegu przestępstw (rozboju i kradzieży rozbójniczej), uznając tę drugą za czyn współukarany następczy w przypadku, gdy obydwa czyny zostały popełnione na szkodę tej samej osoby</xBx> (wyr. SN z 28.9.1973 r., <xUx>II KR 123/73</xUx>, OSNKW 1974, Nr 2, poz. 30; uchw. SN(7) z 8.4.1988 r., <xUx><xAnon> (...)</xAnon> 3/88</xUx>, OSNKW 1988, Nr 7–8, poz. 49; wyr. SN z 28.11.1990 r., <xUx>II KR 97/90</xUx>, OSNKW 1991, Nr 7–9, poz. 40; wyr. SA w Łodzi z 21.2.1996 r., <xUx>II AKa 6/96</xUx>, Prok. i Pr. – wkł. 1996, Nr 12, poz. 15; wyr. SA w Katowicach z 4.10.2007 r., <xUx>II AKa 344/07</xUx>, KZS 2008, Nr 2, poz. 74; wyr. SA we Wrocławiu z 20.11.2013 r., <xUx>II AKa 354/13</xUx>, <xAnon>L.</xAnon>). <xBx>W razie popełnienia rozboju i kradzieży rozbójniczej na szkodę różnych osób proponuje się przyjęcie zbiegu realnego dwóch przestępstw</xBx> (wyr. SA w Katowicach z 27.5.1993 r., <xUx>II AKr 169/93</xUx>, OSA 1994, Nr 2, poz. 8; wyr. SN z 28.9.1973 r., <xUx>II KR 123/73</xUx>, OSNKW 1974, Nr 2, poz. 30; wyr. SA w Warszawie z 17.12.2020 r., <xUx>II AKa 191/20</xUx>, <xAnon>L.</xAnon>, gdzie jednak odwołano się zarówno do konstrukcji zbiegu przepisów, jak i zbiegu przestępstw).</xText> <xText>W niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją odmienną.</xText> <xText>Oskarżony dopuścił się w pierwszej fazie przestępstwa kradzieży na szkodę <xAnon>Z. O.</xAnon>, ten ostatni chciał mu uniemożliwić oddalenie się ze skradzionym telefonem, doszło do szarpaniny w trakcie której oskarżony używał noża. I w tym zakresie przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 281" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 281 k.k.</xLexLink> niewątpliwie „pochłonęło” wcześniej popełnione, na szkodę tego samego pokrzywdzonego, przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> Oskarżony wypełnił dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 281" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 281 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Druga faza zajścia miała miejsce po tym, jak oskarżony zdecydował się wrócić do pomieszczenia i, grożąc pokrzywdzonemu użyciem noża, żądał wydania pieniędzy. Wtedy doszło do kradzieży na szkodę <xAnon>P. R.</xAnon> (właściciela parkingu) oraz na szkodę <xAnon>Z. O.</xAnon>. Oskarżony wypełnił dyspozycję przepisu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>W ocenie Sądu, w opisanej powyżej sytuacji mamy do czynienia z dwoma czynami, popełnionymi na szkodę różnych osób, dlatego zaszła konieczność wyodrębnienia tychże czynów w ramach zajścia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText>Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText>Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText>Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>K. G. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1</xText> <xText>2</xText> <xText>3</xText> <xText>4</xText> <xText>5</xText> <xText>6a oraz 6b</xText> <xText>7</xText> <xText>8</xText> <xText>9</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary, Sąd poczytał:</xText> <xText>- działanie na szkodę kilku pokrzywdzonych,</xText> <xText>- wartość skradzionego mienia,</xText> <xText>- uprzednią karalność,</xText> <xText>- ilość zdarzeń,</xText> <xText>- działanie ostentacyjne, w porze dziennej.</xText> <xText>Jedyną okolicznością łagodzącą jest przyznanie się do winy.</xText> <xText>Mając na względzie powyższe, na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57b k.k.</xLexLink> Sąd wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności.</xText> <xText>Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary, Sąd poczytał:</xText> <xText>- uprzednią karalność,</xText> <xText>- ilość zdarzeń,</xText> <xText>- działanie ostentacyjne, w porze dziennej.</xText> <xText>Jedyną okolicznością łagodzącą jest przyznanie się do winy.</xText> <xText>Mając na względzie powyższe, na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57b k.k.</xLexLink> Sąd wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary, Sąd poczytał:</xText> <xText>- uprzednią karalność,</xText> <xText>- działanie ostentacyjne, w porze dziennej,</xText> <xText>- spowodowanie skutków w zakresie zdrowia pokrzywdzonej,</xText> <xText>- wypełnienie znamion więcej niż jednego przepisu ustawy,</xText> <xText>- działanie na szkodę osoby starszej, słabszej, nie mogącej się bronić.</xText> <xText>Jedyną okolicznością łagodzącą jest przyznanie się do winy.</xText> <xText>Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 3 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 3a k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary, Sąd poczytał:</xText> <xText>- uprzednią karalność,</xText> <xText>- działanie zaplanowane, uśpienie czujności pokrzywdzonej poprzez prośbę podania wody, pomocy,</xText> <xText>- spowodowanie skutków w zakresie zdrowia pokrzywdzonej,</xText> <xText>- wypełnienie znamion więcej niż jednego przepisu ustawy,</xText> <xText>- działanie na szkodę osoby starszej, słabszej, nie mogącej się bronić.</xText> <xText>Jedyną okolicznością łagodzącą jest częściowe przyznanie się do winy.</xText> <xText>Mając na względzie powyższe, na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> Sąd wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary, Sąd poczytał:</xText> <xText>- uprzednią karalność,</xText> <xText>- działanie zaplanowane,</xText> <xText>- wypełnienie znamion więcej niż jednego przepisu ustawy,</xText> <xText>- zaatakowanie osoby starszej, słabszej, nie mogącej się bronić.</xText> <xText>Jedyną okolicznością łagodzącą jest częściowe przyznanie się do winy.</xText> <xText>Mając na względzie powyższe, na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> Sąd wymierzył mu karę 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary, Sąd poczytał:</xText> <xText>- uprzednią karalność,</xText> <xText>- działanie zaplanowane, uśpienie czujności pokrzywdzonego poprzez prowadzenie z nim rozmowy na tematy związane z parkingiem,</xText> <xText>- spowodowanie skutków w zakresie zdrowia pokrzywdzonego – czyn z pkt 6a,</xText> <xText>- działanie na szkodę osoby starszej, słabszej, nie mogącej się bronić,</xText> <xText>- wypełnienie znamion więcej niż jednego przepisu ustawy karnej – czyn z pkt 6a.</xText> <xText>Jedyną okolicznością łagodzącą jest częściowe przyznanie się do winy.</xText> <xText>Mając na względzie powyższe:</xText> <xText>-na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 281" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 281 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> za przestępstwo z pkt 6a wyroku Sąd wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;</xText> <xText>-na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink>, za przestępstwo z pkt 6b wyroku Sąd wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Oskarżony w bardzo krótkim okresie czasu popełnił 7 przestępstw, w tym dwa zakwalifikowane jako zbrodnie, skierowane przeciwko mieniu, zdrowiu i życiu ludzkiemu. W trakcie popełnienia zbrodni nie zawahał się użyć noża, spowodował u pokrzywdzonych skutki w zakresie zdrowia. Oskarżony jest osobą młodą, ale wysoce zdemoralizowaną. W ocenie Sądu nie może go tłumaczyć uzależnienie, trudna sytuacja życiowa. W takim położeniu, co oskarżony, jest wielu młodych ludzi, zmagających się z biedą, uzależnieniem, brakiem zainteresowania ze strony bliskich. Rozwiązaniem tego typu problemów z pewnością nie może być popełnianie kolejnych przestępstw i wyrządzanie krzywdy innym.</xText> <xText>Mając na względzie powyższe, na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink> Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 5 lat pozbawienia wolności, uznając, iż jest ona adekwatna do ilości popełnionych przestępstw, ich ciężaru gatunkowego, skutków, okresu czasu, w jakim zostały popełnione (okres ten jest krótki, co w tym wypadku świadczy na niekorzyść <xAnon>K. G. (1)</xAnon>, gdyż w tak krótkim czasie „udało” mu się popełnić taką ilość przestępstw).</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> w związku ze skazaniem za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 46 pkt. 1;art. 46 pkt. 2;art. 46 pkt. 3;art. 46 pkt. 5;art. 46 pkt. 6 a;art. 46 pkt. 6 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 1, 2, 3, 5, 6a oraz 6b</xLexLink> Sąd orzekł <xBx>wobec oskarżonego <xAnon>K. G. (1)</xAnon></xBx> środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz:</xText> <xText>- <xAnon>K. C. (1)</xAnon> kwoty 1.500 zł (jeden tysiąc pięćset złotych),</xText> <xText>- <xAnon>S. S. (1)</xAnon> kwoty 3.500 zł (trzy tysiące pięćset złotych),</xText> <xText>- <xAnon>K. K.</xAnon> kwoty 750 zł (siedemset pięćdziesiąt złotych),</xText> <xText>- <xAnon>N. S.</xAnon> kwoty 850 zł (osiemset pięćdziesiąt złotych),</xText> <xText>- <xAnon>S. S. (2)</xAnon> kwoty 600 zł (sześćset złotych),</xText> <xText>- <xAnon>E. K. (1)</xAnon> kwoty 170 zł (sto siedemdziesiąt złotych),</xText> <xText>- <xAnon>Z. O. (1)</xAnon> kwoty 32 zł (trzydzieści dwa złote),</xText> <xText>- <xAnon>P. R. (1)</xAnon> kwoty 382 zł (trzysta osiemdziesiąt dwa złote),</xText> <xText>- <xAnon>Z. F. (1)</xAnon> kwoty 250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych),</xText> <xText><xAnon> - (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> kwoty 1.728,93 zł (jeden tysiąc siedemset dwadzieścia osiem złotych 93/100);</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> w związku ze skazaniem za przestępstwa z pkt 3, 4, 6a wyroku Sąd orzekł <xBx>wobec oskarżonego <xAnon>K. G. (1)</xAnon></xBx> środek kompensacyjny w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz:</xText> <xText>- <xAnon>E. K. (1)</xAnon> kwoty 3.000 zł (trzy tysiące złotych),</xText> <xText>- <xAnon>E. S. (1)</xAnon> kwoty 3.000 zł (trzy tysiące złotych),</xText> <xText>- <xAnon>Z. O. (1)</xAnon> kwoty 5.000 zł (pięć tysięcy złotych).</xText> <xText>Ustawodawca w obecnym brzmieniu <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> wyraźnie <xBx>oddzielił krzywdę od szkody majątkowej</xBx>. Ustawa mówi, że w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości albo w części lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (<xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1</xLexLink>). W ten sposób wyraźnie podkreślono, że również w postępowaniu karnym można uzyskać zadośćuczynienie. Z drugiej jednak strony ustawodawca wyraźnie wskazał, że zadośćuczynienie nie wchodzi w skład pojęcia szkody. Innymi słowy, przeciwstawił zadośćuczynienie odszkodowaniu i wyraźnie opowiedział się w sporze naukowym po stronie zwolenników wąskiego rozumienia szkody. <xBx>Zadośćuczynienie pieniężne powinno obejmować każdą krzywdę.</xBx> Przepis <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 KC</xLexLink> stanowi, że w razie naruszenia <xBx><xUx>dobra osobistego</xUx></xBx> sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. W prawie cywilnym istnieją co prawda kontrowersje co do wzajemnego stosunku <xLexLink xArt="art. 445;art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 i 448 KC</xLexLink>, jednak dominuje pogląd, że co do zakresu przedmiotowego <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448</xLexLink> ma logicznie szerszy zasięg niż <xLexLink xArt="art. 445" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 KC.</xLexLink> Skoro bowiem przepis <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448</xLexLink> dotyczy ochrony wszelkich dóbr osobistych, to wykładnia logiczna prowadzi do wniosku, że obejmuje on swoim zakresem również dobra enumeratywnie wymienione w <xLexLink xArt="art. 445" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445</xLexLink> (uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia, pozbawienie wolności, skłonienie za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu). Przepis <xLexLink xArt="art. 445" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 k.c.</xLexLink> stanowi wyłączną podstawę prawną przyznania zadośćuczynienia w razie naruszenia wymienionych w nim dóbr osobistych. Natomiast przepis <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> dotyczy naruszenia pozostałych dóbr osobistych&quot; (zob. <xIx>A. Szpunar</xIx>, Zadośćuczynienie za szkodę, s. 209). Ponadto trzeba pamiętać, że dla obowiązku naprawienia szkody w prawie karnym <xLexLink xArt="art. 46" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46</xLexLink> stanowi samodzielną podstawę, co daje ważki argument dla wykładni przychylnej pokrzywdzonym. Przepisy cywilne należy stosować odpowiednio, z zachowaniem, tam gdzie to możliwe, właściwego miejsca dla funkcji kompensacyjnej.</xText> <xText>Zauważyć wypada w tym miejscu, iż ustalenie wysokości zadośćuczynienia powinno zostać dokonane z uwzględnieniem wszelkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy oraz to, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość winna przedstawiać jakąś odczuwalną wartość- por. przykładowo wyrok SN z dnia 12 kwietnia 1972 roku, II CR 57/72, OSNCP 1972, z. 10, poz. 183 oraz wyrok SN z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPIKA 1966, poz. 92).</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie trójka pokrzywdzonych doznała określonych obrażeń ciała, korzystali z pomocy lekarskiej.</xText> <xText>Z przebytymi urazami wiążą się dolegliwości bólowe.</xText> <xText>Zdarzenia, których ofiarą padli pokrzywdzeni spowodowało także powstanie u nich lęków – <xAnon>E. S. (1)</xAnon> i <xAnon>Z. O. (1)</xAnon> zrezygnowali z pracy na parkingach strzeżonych.</xText> <xText>Rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych, spowodowanych przedmiotowym zdarzeniem należy ocenić, jako znaczny.</xText> <xText>Uznać zatem należy, biorąc pod uwagę wszystkie opisane okoliczności, że kwoty po 3.000,00 zł stanowić będą odpowiednie i nie wygórowane zadośćuczynienie za doznaną krzywdę na rzecz <xAnon>E. K.</xAnon> i <xAnon>E. S.</xAnon>.</xText> <xText>Na rzecz <xAnon>Z. O.</xAnon> Sąd przyznał zadośćuczynienie w kwocie 5.000 zł, mając na względzie, iż doznał on najpoważniejszych obrażeń.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>10</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1;art. 63 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 i 5 k.k.</xLexLink> zaliczono oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania w sprawie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sąd stosował, na podstawie <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink>, przepisy ustawy obowiązujące na dzień 14 lipca 2023r., jako korzystniejsze dla sprawcy, chociażby w zakresie zagrożenia karą za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>O kosztach należnych obrońcy z urzędu oskarżonego orzeczono w oparciu o treść § 2, § 4 ust. 2 i 3, § 17 ust. 1 i ust. 2, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14.05.2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.</xText> <xText>Oskarżony ma do odbycia karę pozbawienia wolności, ciąży na nim obowiązek zadośćuczynienia i naprawienia szkody, nie ma majątku, dlatego, na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 k.p.k.</xLexLink>, Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów procesu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7.1Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Beata Suliga

Beata Suliga

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IV K 82/24 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 7.USTALENIE FAKTÓW 0.1.Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) K. G. (1) OskarżonyK. G. (1)został uznany za winnego tego, że: 1. w okresie od 17 czerwca 2023r. do 23 czerwca 2023r. wŁ., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci 5 rowerów o łącznej wartości nie mniejszej niż 7.200 zł (siedem tysięcy dwieście złotych) i tak: - w dniu 17 czerwca 2023 roku dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki SCOTT o numerze ramy(...)o wartości nie mniejszej niż 1.500 zł na szkodęK. C. (1), pokonując zabezpieczenie w postaci furtki prowadzącej na osiedle zabezpieczonej za pomocą kodu lub kluczyka, - w dniu 17 czerwca 2023 roku wŁ.dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki(...)model(...)7 0 wartości 3 500 zł na szkodęS. S. (1), - w dniu 19 czerwca 2023 roku wŁ.dokonał zaboru w celu przywłaszczenia rowerumarki S. (...)o wartości 750 zł na szkodęK. K., pokonując zabezpieczenie w postaci kodu lub kluczyka, które umożliwiają dostanie się na teren apartamentowca, - w dniu 22 czerwca 2023 roku wŁ.dokonał zaboru w celu przywłaszczenia rowerumarki R. (...)Ml o wartości 850 zł na szkodęN. S., pokonując zabezpieczenie w postaci furtki i bramy garażowej zabezpieczonych za pomocą kodu lub kluczyka, - w dniu 23 czerwca 2023 roku wŁ.dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki(...)Rower o wartości 600 zł na szkodęS. S. (2), pokonując zabezpieczenie w postaci furtki i bramy garażowej zabezpieczonych za pomocą kodu lub kluczyka, a swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję przepisuart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. 2. w okresie od dnia 8 lipca 2023 roku do dnia 13 lipca 2023 roku wŁ., w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia o łącznej wartości 1 728,93 zł na szkodę(...) Sp. z o.o.z siedzibą wŁ.i tak: - w dniu 8 lipca 2023 roku w drogerii przyul. (...)wŁ.dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci perfum markiH. E.o wartości 239,99 zł oraz perfum markiH. D.B.o wartości 239,99 zł, - w dniu 11 lipca 2023 roku w drogerii przyul. (...)wŁ.dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci perfum markiH. E.o wartości 239,99 zł oraz perfum markiH. D.B.o wartości 239,99 zł, - w dniu 12 lipca 2023 roku w drogerii przyul. (...)wŁ.dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci perfum markiH. H.o wartości 239,99 zł, - w dniu 12 lipca 2023 roku w drogerii przyul. (...)wŁ.dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci perfum markiH. M.o wartości 249,99 zł, - w dniu 13 lipca 2023 roku w drogerii przyul. (...)wŁ.dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci maszynkimarki P. (...)o wartości 278,99 zł, wypełniającego dyspozycję przepisuart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. 3. w dniu 9 lipca 2023 roku wŁ., działając w sposób szczególnie zuchwały, poprzez szarpnięcie za pasek torebki, która była przewieszona przez ramię(...), w wyniku czego doszło do zerwania się tego paska oraz upadku pokrzywdzonej na chodnik, czym spowodował u pokrzywdzonej obrażenia w postaci stłuczenia prawego kolana z krwiakiem oraz otarć naskórka prawego łokcia i prawej stopy, które naruszyły czynności narządu jej ciała na czas poniżej 7 dni, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należącej doE. K. (1)torebki o wartości 130 zł z zawartością portfela o nieustalonej wartości oraz pieniędzy w kwocie 40 zł oraz karty bankomatowej wydanej przez(...) Bank (...) S.A., wypełniającego dyspozycję przepisuart. 278 § 3a k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. 4. w dniu 9 lipca 2023 roku wŁ., po uprzednim użyciu przemocy wobecE. S. (1), polegającej na uderzeniu jej otwartą ręką w twarz oraz popchnięciu na biurko, w wyniku czego pokrzywdzona przewróciła się, a następnie zakryciu jej ust ręką, czym spowodował u pokrzywdzonej obrażenia w postaci stłuczenia prawej kończyny górnej i prawej kończyny dolnej, które naruszyły czynności narządu jej ciała na czas poniżej 7 dni, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należącego doE. S. (1)mienia w postaci pieniędzy w kwocie 100 zł, wypełniającego dyspozycję przepisuart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. 5. w dniu 11 lipca 2023 roku wŁ., posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci noża, poprzez demonstrowanie goZ. F. (1)oraz grożąc pokrzywdzonemu natychmiastowym użyciem przemocy polegającej na pocięciu go tym szpikulcem, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należącego do pokrzywdzonego mienia w postaci dwóch telefonów komórkowych o wartości 100 zł każdy, pieniędzy w kwocie 140 zł, dowodu osobistego na nazwiskoZ. F. (1)oraz scyzoryka o wartości 10 zł, usunął prawo jazdy na nazwiskoZ. F. (1), a następnie posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci uprzednio skradzionego scyzoryka, poprzez demonstrowanie goZ. F. (1)oraz grożąc pokrzywdzonemu natychmiastowym użyciem przemocy polegającej na pocięciu go tym scyzorykiem, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia bransoletki pozłacanej o wartości 60 zł oraz pieniędzy w kwocie 40 zł, a swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przepisuart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 275 § 1 k.k.w zw. w zw. zart. 276 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.; 6a) w dniu 16 lipca 2023 roku wŁ., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należącego doZ. O. (1)telefonu komórkowego o wartości 500 zł oraz noża kuchennego o nieustalonej wartości, a następnie, w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, użył wobec pokrzywdzonego przemocy polegającej na szarpaniu go, kilkukrotnym uderzeniu pięścią w twarz, kilkukrotnym odepchnięciu oraz zadaniu kilku ciosów uprzednio skradzionym nożem kuchennym w okolicę rąk, w wyniku czego pokrzywdzony spadł ze schodów oraz upadł na ziemię, czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci drobnej rany najprawdopodobniej tłuczonej na głowie, stłuczenia powłok twarzy (nosa i lewej okolicy podoczodołowej) i prawej kończyny górnej, otarć naskórka szyi, głowy, kończyn górnych i prawej kończyny dolnej oraz sińców twarzy, prawej kończyny górnej i tułowia, które naruszyły czynności narządu jego ciała na czas poniżej 7 dni, a swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przepisuart. 281 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.; 6b) w dniu 16 lipca 2023 roku wŁ., posługując się niebezpiecznym narzędziem w postaci uprzednio skradzionego noża, który trzymał ostrzem skierowanym w stronę pokrzywdzonegoZ. O. (1), w ten sposób, że kilkukrotnie próbował zadać mu nim cios, grożąc tym samymZ. O. (1)natychmiastowym użyciem przemocy, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 382 zł należących doP. R. (1)oraz noża do cięcia szkła o wartości 10 zł, wierteł o nieustalonej wartości oraz dwóch paczek papierosów o wartości 22 zł, a wiec mienia o łącznej wartości 32 zł należącego doZ. O. (1), a swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przepisuart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 17 czerwca 2023r. oskarżonyK. G. (1)około godziny 11:00, dostał się na teren budynku wielorodzinnego przyul. (...). Zabrał stamtąd w celu przywłaszczenia rowermarki S.należący doK. C. (1). Rower stał na wspólnym korytarzu na I piętrze budynku. By wejść na teren budynku trzeba pokonać zabezpieczenie w postaci zamkniętych na klucz drzwi, ewentualnie posłużyć się kodem. Pokrzywdzona kupiła rower w 2021r. za kwotę 3000 zł. W dniu zdarzenia rower miał wartość 1.500 zł. wyjaśnieniaK. G. ZeznaniaK. C. Notatka urzędowa Zdjęcia roweru Monitoring 579v-580 139-140, 597v-598 138, 137 143-144 147 W dniu 17 czerwca 2023r. około godziny 20:30 naul. (...)wŁ.,S. S. (1)zostawił swój rowermarki T.modelR.w okolicy pizzerii, do której wszedł. Pokrzywdzony był za szybą, rower znajdował się 2-3 metry od niego. W tym czasie do roweru podszedłK. G. (1), wsiadł na niego i odjechał w kierunkuul. (...). Pokrzywdzony wybiegł z pizzerii i gonił oskarżonego, ale nieskutecznie. Rower pokrzywdzonego w dacie kradzieży miał wartość 3.500 zł. wyjaśnieniaK. G. ZeznaniaS. S. Notatka urzędowa Zdjęcie Protokół okazania Opinia Protokół oględzin rzeczy 579v-580 57, 584v-585 53, 52, 51 66 286-288 411-414 419-423 K. K.zamieszkuje w budynku wielorodzinnym przyul. (...)wŁ.. Jest to strzeżony apartamentowiec, żeby dostać się na jego teren należy mieć klucz lub znać kody dostępu. W dniu 19 czerwca 2023r. około godziny 8:40 na teren budynku dostał sięK. G. (1), który zabrał rower należący do pokrzywdzonego. W tym czasieK. K.nie było w domu. Brak roweru stwierdził w dniu 27 czerwca 2023r. po powrocie. Rower pokrzywdzonego byłmarki S.pitch, był przypięty do stojaka na rowery. Rower, w dacie zdarzenia przedstawiał wartość około 650 zł. Notatka urzędowa Zeznania K.K. Płyta z monitoringu Opinia 69 74-75 80 411-414 W dniu 22 czerwca 2023r.K. G. (1)wszedł przez furtkę na osiedle mieszkaniowe przyul. (...)wŁ.. Chciał wejść do budynku mieszkalnego wielorodzinnego przez główne drzwi, jednak były zabezpieczone – należało mieć do nich klucz lub znać(...)do mieszkania. Oskarżonemu udało się ostatecznie wejść poprzez uszkodzenie drzwi. Wszedł do garażu znajdujących się w bryle budynku i stamtąd zabrał rowermarki R. (...)należący doN.S.. Z rowerem oskarżony opuścił teren osiedla. Rower pokrzywdzonego miał 29 calowe koła z terenowymi oponamimarki M. (...). Pokrzywdzony kupił rower za kwotę 1900 zł. W dacie zdarzenia rower przedstawiał wartość rzędu 850 zł. wyjaśnieniaK. G. ZeznaniaN. S. Notatka urzędowa Zgłoszenie Monitoring Wydruk zdjęć Protokół oględzin miejsca Dokumentacja fotograficzna Protokół oględzin rzeczy Opinia 579v-580 45, 585-586 36 36a 37-38 39-41 46-47 50 392-405 411-414 W dniu 23 czerwca 2023r. w godzinach rannych,K. G. (1)wszedł przez furtkę na osiedle mieszkaniowe przyul. (...)wŁ.. Chciał wejść do budynku mieszkalnego wielorodzinnego przez główne drzwi, jednak były zabezpieczone – należało mieć do nich klucz lub znać(...)do mieszkania. Oskarżonemu udało się ostatecznie wejść poprzez uszkodzenie drzwi. Wszedł do garażu znajdujących się w bryle budynku i stamtąd zabrał rower marki(...)Rower 26 należący doS. S. (2). Z rowerem oskarżony opuścił teren osiedla. Pokrzywdzony kupił rower za kwotę 1200 zł. W dacie zdarzenia rower przedstawiał wartość rzędu 600 zł. wyjaśnieniaK. G. ZeznaniaS. S. Notatka urzędowa Monitoring Zdjęcia Opinia 579v-580 210-211, 585 207, 224 37-38 225-226 411-414 W dniu 9 lipca 2023r. około godziny 20:00 na teren parkingu strzeżonego przyul. (...)/Kaczeńcowa wŁ.wszedłK. G. (1), wykorzystują fakt, że brama parkingu została otworzona przez wjeżdżającego kierowcę. Na miejscu w stróżówce był pracownik parkingu –E. S. (1). Oskarżony poprosiła pokrzywdzoną, by polała mu wodą na ręce, on przemył sobie twarz. Pokrzywdzona stała w wejściu do stróżówki. Oskarżony wyprostował się i uderzył pokrzywdzoną z otwartej ręki w twarz, popchnął kobietę w stronę biurka. Pokrzywdzona przewróciła się na biurko. Z torebki pokrzywdzonej oskarżony wyjął portfel, nie było tam pieniędzy. Podszedł do pokrzywdzonej, zakrył jej ręką usta i polecił by była cicho. Gdy zwolnił rękę, pokrzywdzona zapytała, czego chce. Odpowiedział, żeby dała mu 100 zł. Pokrzywdzona z kasetki z biurka wyjęła 100 zł i dała oskarżonemu. Oskarżony wyszedł z budki i opuścił teren parkingu. Pokrzywdzona podeszła do osób znajdujących się na ławce obok parkingu i powiedziała, że została okradziona. Osoby te powiedziały, że widziały jak oskarżony wcześniej chodzi wokół parkingu i ją obserwuje. Mężczyźni pobiegli za oskarżonym. Pokrzywdzona wezwała Policję. Przed przyjazdem Policji na teren parkingu przyszło trzech mężczyzn razem z oskarżonym, jeden z mężczyzn oddał pokrzywdzonej 100 zł. Mężczyźni oddalili się, a oskarżony jeszcze chwilę chodził po terenie parkingu, następnie przeskoczył przez siatkę i uciekł przed przyjazdem Policji. Częściowo wyjaśnieniaK. G. ZeznaniaE. S. Notatka urzędowa Protokół oględzin miejsca Dokumentacja fotograficzna Płyta monitoringu Protokół oględzin rzeczy Zdjęcia Protokół okazania 579v-580 88, 581 81 82-83 84 111 112 114-129 161-162 Na skutek zdarzenia, uE. S. (1)stwierdzono: stłuczenie prawej kończyny górnej i prawej kończyny dolnej, co naruszyło czynności narządów jej ciała na okres poniżej dni 7. Opinia 245-247 W dniu 10 lipca 2023r. około godziny 19:40,E. K. (1)szła w stronę miejsca zamieszkania,ulicą (...)wŁ.. Z naprzeciwka szedłK. G. (1), który zapytał pokrzywdzoną o godzinę. Ta odpowiedziała i poszła dalej. Pokrzywdzona trzymała w ręce telefon i rozmawiała z kuzynką. Pokrzywdzona usłyszała, że ktoś za nią idzie, osoba zrównała się z nią i okazało się, że jest toK. G. (1). Pokrzywdzona trzymała za pasek torebki, oskarżony pociągnął mocno za torebkę, wyrwał z niej pasek. Pokrzywdzona upadła na chodnik na prawą stronę ciała. W torebce znajdował się portfel z kwotą 40 zł, karta bankomatowa i migawka. Oskarżony zaczął uciekać z torebką, pokrzywdzona wzywała pomocy. W tym czasie w okolicy znajdowali się uczniowie:D. O. (1),A. B. (1)iB. K. (1). Chłopcy pobiegli za oskarżonym w stronę pergoli śmietnikowej. Oskarżony ukrył się w tej pergoli, po chwili wyszedł, w jednej ręce trzymał portfel, a w drugiej szklaną butelkę. Oddał pokrzywdzonej portfel, w którym nie było pieniędzy. Oskarżony uciekł w stronęulicy (...). Torebka pokrzywdzonej została zniszczona, pokrzywdzona kupiła ją niecały miesiąc wcześniej za kwotę 130 zł. Częściowo wyjaśnieniaK. G. ZeznaniaE. K. ZeznaniaD. O. ZeznaniaB. K. ZeznaniaA. B. Notatka urzędowa Protokół oględzin rzeczy Protokół okazania 579v-580 94 198-199, 598 266-267, 590 274-275, 590-591 90 97-98 157-158 PokrzywdzonaE. K. (1)na skutek zdarzenia doznała stłuczenia prawego kolana z krwiakiem, otarć naskórka prawego łokcia i stopy prawej. Obrażenia naruszyły czynności narządów jej ciała na okres poniżej dni 7. Opinia 431 W dniu 16 lipca 2023r. około godziny 4 nad ranemK. G. (1)przyszedł na parking strzeżony przyul. (...)wŁ.. W tym czasie na terenie parkingu, w stróżówce, znajdował się pracownikZ. O. (1). Oskarżony poprosiłO.o szklankę wody, pokrzywdzony podał mu ją. Następnie poczęstował oskarżonego papierosem i podał kolejną szklankę wody. W tym czasie oskarżony znajdował się przed stróżówką. Oskarżony zapytał pokrzywdzonego o jeden z samochodów, czy jest opłacony abonament.Z. O. (1)wszedł do stróżówki, żeby sprawdzić w dokumentach, oskarżony wszedł za nim.K. G. (1)zaczął wyzywać pokrzywdzonego, zabrał jego telefon komórkowymarki S.o wartości około 500 zł i nóż. Wybiegł ze stróżówki, pokrzywdzony pobiegł za nim, bo chciał odzyskać swój telefon. Mężczyźni zaczęli się szarpać. W trakcie tej szarpaninyZ. O. (1)spadł ze schodów. Gdy pokrzywdzony podniósł się, toK. G. (1)dalej go atakował, uderzał, oskarżony używał noża który zabrał ze stróżówki – wyprowadzał zamach tym nożem i próbował zadać cios pokrzywdzonemu. Pokrzywdzonemu leciała krew i skierował się w stronę stróżówki, żeby się wytrzeć. Oskarżony wszedł za nim, zaczął przetrząsać szuflady, z kasetki zabrał 382 zł stanowiące własność właściciela parkingu. Oskarżony krzyczał do pokrzywdzonego, „gdzie są pieniądze”. Przewracał rzeczy. W ręce oskarżony trzymał nóż, o długości ostrza około 12 cm, był to nóż, który wcześniej zabrał ze stróżówki razem z telefonem. Oskarżony żądał onZ. O. (1)wydania wartościowych rzeczy. Przeglądał plecak pokrzywdzonego, zabrał stamtąd: nóż do cięcia szkła o wartości 10 zł, dwie paczki papierosów o łącznej wartości 22 zł, wiertła. Wychodząc ze stróżówki oskarżony rzucił w stronę pokrzywdzonego zabranym mu wcześniej telefonem. Częściowo wyjaśnieniaK. G. ZeznaniaZ. O. ZeznaniaP. R. Notatka urzędowa Protokół oględzin miejsca Monitoring Protokół okazania Protokół oględzin rzeczy Dokumentacja fotograficzna 579v-580 3, 148-149, 280-281, 581 612 1, 22, 33, 35 7-8 34 159-160 163-164 248-249 Na skutek zdarzenia,Z. O. (1)doznał: drobnej rany najprawdopodobniej tłuczonej na głowie, stłuczenia powłok twarzy i prawej kończyny górnej, otarć naskórka szyi, głowy, kończyn górnych i prawej kończyny dolnej oraz sińców twarzy, prawej kończyny górnej i tułowia. Obrażenia te naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej dni siedmiu. Opinia 242-243 W dniu 8 lipca 2023r. wsklepie (...)przyul. (...)zabrał w celu przywłaszczenia dwie butelki perfum o łącznej wartości 479,98 zł. W dniu 11 lipca 2023r. wsklepie (...)przyul. (...)zabrał w celu przywłaszczenia dwie butelki perfum o łącznej wartości 479,98 zł. W dniu 12 lipca 2023r. w godzinach porannych wsklepie (...)przyul. (...)zabrał w celu przywłaszczenia perfumy o wartości 249,99 zł. W dniu 13 lipca 2023r. w godzinach porannych wsklepie (...)przyul. (...)zabrał w celu przywłaszczenia maszynkęP.One Blade o wartości 278,99 zł. W dniu 12 lipca 2023r. wsklepie (...)przyul. (...)zabrał w celu przywłaszczenia perfumy o wartości 239,99 zł. wyjaśnieniaK. G. Zawiadomienie Dokumentacja fotograficzna ZeznaniaM. A. Protokół oględzin rzeczy 579v-580 250, 252, 254, 256, 258 251, 253, 255, 257, 259 262v 339-341 W nocy 11 lipca 2023r.Z. F. (1)wracał swoją taksówką do domu. Skręcał zul. (...)w kierunkuP.. Został zatrzymany przez oskarżonego, który poprosił o kurs w rejon skrzyżowaniaul. (...)zul. (...). Pokrzywdzony zabrał oskarżonego, ten ostatni usiadł z przodu, obok kierowcy i zapiął pasy. Po dojechaniu na miejsce, oskarżony powiedział, że za kurs zapłaci jego siostra, która zaraz miała się pojawić. Mężczyźni siedzieli kilka minut w taksówce. Nagle oskarżony chwycił i zabrał dwa telefony o łącznej wartości 200 zł należące do pokrzywdzonego, wyjął z kieszeni nóż i zażądał wydania pieniędzy, grożąc, że „potnie” pokrzywdzonego. Oskarżony wyrwał też kasę fiskalną i terminal płatniczy i rzucił na podłogę samochodu. Oskarżony otworzył schowek znajdujący się przed przednim fotelem pasażera – zabrał stamtąd dokumenty pokrzywdzonego prawo jazdy oraz dowód osobisty oraz scyzoryk i pieniądze w kwocie 140 zł. Telefony, pieniądze i dokumenty schował sobie do kieszeni. Oskarżony otworzył też scyzoryk o wartości 10 zł zabrany ze schowka i także tym nożem zaczął grozić pokrzywdzonemu, krzyczał, że chce więcej pieniędzy, groził pokrzywdzonemu, że go „potnie”. Oskarżony zauważył na lewym nadgarstku pokrzywdzonego pozłacaną bransoletkę o wartości 60 zł i zażądał jej wydania, pokrzywdzony oddał mu ją. Mężczyźni wyszli z auta, oskarżony gonił pokrzywdzonego wokół auta, pokrzywdzony otwierał kolejne drzwi, by spowolnić oskarżonego. Oskarżony ciągle wchodził do samochodu i przeglądał rzeczy. Pokrzywdzony zauważył przejeżdżający samochód dostawczy, podbiegł do kierowcy i powiedział, że został napadnięty. Kierowca samochodu dostawczego zadzwonił na Policję, po czym udał się z pokrzywdzonym obok taksówki. Oskarżonego już tam nie było. Pokrzywdzony odnalazł swoje dokumenty w samochodzie na podłodze, kluczyki od pojazdu były na tylnej kanapie. Skradzione telefony odnalazły się niedaleko rzucone w trawę. Pokrzywdzony ujawnił, że z podłokietnika obok kierowcy sprawca zabrał też pieniądze w kwocie 40 zł. Częściowo wyjaśnieniaK. G. ZeznaniaZ. F. ZeznaniaM. J. Notatka urzędowa Protokół oględzin miejsca Dokumentacja fotograficzna Protokół okazania Protokół oględzin rzeczy 579v-580 293, 303, 581-582 441-442, 613 290, 291, 319 298-299 302, 318 320-322 424-426 K. G. (1)ma 24 lata. Jest kawalerem, ma na utrzymaniu jedno dziecko, wykształcenie podstawowe. Utrzymuje się z prac dorywczych. Był karany za przestępstwa zart. 209 § 1 k.k.na kary ograniczenia wolności. Oświadczenie oskarżonego Karta karna Odpisy wyroków 579v 329-330 352, 356 K. G. (1)nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Jest uzależniony od(...)z powikłaniami i ujawnia cechy zaburzonej osobowości. W czasie dokonania zarzuconych mu czynów rozumiał ich znaczenie i mógł pokierować swym postępowaniem. Opinia 436-439, 611-612 0.1.Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Sąd nie dał wiary oskarżonemu, który twierdzi, że nie uderzył pokrzywdzonejE. S. (1)– stan faktyczny został w tym zakresie ustalony w oparciu o zeznaniaE. S., które były konsekwentne w swej wymowie. Sąd nie dał wiary oskarżonemu, iż w trakcie zdarzenia zeZ. F.nie miał przy sobie scyzoryka – fakt posiadania noża i grożenia nim pokrzywdzonemu jednoznacznie wynika z zeznańZ. F.. Brak podstaw, by pokrzywdzonemu odmówić wiary. Sąd nie dał wiary świadkowiP. R. (1), który twierdzi, że wskutek zdarzenia z pkt 6a-6b wyroku doszło do zniszczenia telewizora – brak takich ustaleń w protokole oględzin miejsca zdarzenia. WyjaśnieniaK. G. ZeznaniaP. R. 579v-580 612 7.OCena DOWOdów 1.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu WyjaśnieniaK. G. (1) ZeznaniaK. C. (1),S. S. (1),K. K.,N. S.,S. S. (2) Protokoły oględzin, dokumentacja fotograficzna, Opinia biegłego z zakresu szacowania wartości ruchomości WyjaśnieniaK. G. Zawiadomienie Dokumentacja fotograficzna ZeznaniaM. A. Protokół oględzin rzeczy ZeznaniaE. K. ZeznaniaD. O. ZeznaniaB. K. ZeznaniaA. B. Notatka urzędowa Protokół oględzin rzeczy Protokół okazania Opinia sądowo-lekarska ZeznaniaE. S. Notatka urzędowa Protokół oględzin miejsca Dokumentacja fotograficzna Płyta monitoringu Protokół oględzin rzeczy Zdjęcia Protokół okazania ZeznaniaZ. F. ZeznaniaM. J. Notatka urzędowa Protokół oględzin miejsca Dokumentacja fotograficzna Protokół okazania Protokół oględzin rzeczy ZeznaniaZ. O. Notatka urzędowa Protokół oględzin miejsca Monitoring Protokół okazania Protokół oględzin rzeczy Dokumentacja fotograficzna Opinia sądowo-lekarska ZeznaniaP. R. Oskarżony przyznał się do kradzieży rowerów. Jego przyznanie koresponduje przed wszystkim z materiałem rzeczowym w postaci nagrań z monitoringu z poszczególnych miejsc popełnienia przestępstw, na których to nagraniach widać osobę oskarżonego, jak z terenu nieruchomości wyprowadza rowery należące do pokrzywdzonych. PokrzywdzonyS. S. (1)był naocznym świadkiem tego, jak oskarżony zabiera jego rower i na nim odjeżdża. Pozostali pokrzywdzeni nie widzieli momentu kradzieży, dopiero po powrocie na teren nieruchomości, na których mieszkali, stwierdzali, że rowery zniknęły. Jak wynika z zeznań pokrzywdzonych:C.,K.,S.,S., teren nieruchomości, gdzie znajdowały się ich rowery, był zabezpieczony w sposób szczególny, dostęp na teren owych nieruchomości mieli mieszkańcy i osoby przez mieszkańców wpuszczone. Temu wszak służy zabezpieczenie nieruchomości kluczem i kodem dostępu, by osoba nieuprawniona na jej teren się nie dostała. Z opinii biegłego, która została oceniona jako jasna, pełna i niesprzeczna wynika, jaką wartość miały skradzione rowery na dzień zdarzenia. Żadna ze stron opinii tej nie kwestionowała. Jedynie w zakresie wartości roweru należącego do pokrzywdzonejK. C. (1), Sąd ustalił jego wartość na kwotę podaną przez pokrzywdzoną – jest to kwota niższa niż ta wyliczona przez biegłego. W zakresie czynu przypisanego w pkt 2 wyroku Sąd w całości polegał na wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznał się do winy. Jego wyjaśnienia znajdują oparcie w materiale dowodowym rzeczowym w postaci nagrań z monitoringu – jest na nich widoczny oskarżony, który kradnie produkty. ZeznaniaM. A.stanowiły jedynie uzupełnienie materiału o charakterze rzeczowym. Wartość skradzionych rzeczy została ustalona w oparciu o informacje podane przez pokrzywdzonego – oskarżony ukradł wszak rzeczy nowe, znajdujące się w ofercie sprzedaży drogerii. Sąd w całości podzielił zeznaniaE. K. (1), które są jasne, niesprzeczne, logiczne. Zostały one potwierdzone zeznaniami znajdujących się w pobliżu miejsca zdarzenia i słyszących jej wołanie o pomoc, chłopców. Nie ma żadnych powodów by dowodom tym odmówić wiary. Sąd nie ma podstaw, by kwestionować wartość rzeczy utraconych przez pokrzywdzoną – oskarżony wyrwał jej torebkę, niszcząc ją, z torebki zabrał portfel, z którego wyciągnął pieniądze w kwocie 40 zł. Pokrzywdzona rozpoznała oskarżonego jako sprawcę kradzieży. Obrażenia odniesione przez pokrzywdzoną wynikają z dokumentacji lekarskiej, a opinia biegłego w sposób jasny, pełny i niesprzeczny wiąże owe obrażenia ze zdarzeniem. Sąd w całości podzielił zeznaniaE. S. (1). Były one jednolite na etapie całego postępowania. Brak powodów, by odmówić im wiary. Oskarżony swoim działaniem spowodował u pokrzywdzonej powstanie obrażeń ciała, a biegły sądowy w swojej opinii nie miał wątpliwości, że obrażenia owe mogły powstać w okolicznościach relacjonowanych przez pokrzywdzoną. Relację pokrzywdzonej wspiera materiał rzeczowy, w szczególności nagranie z monitoringu. Pokrzywdzona nie miała wątpliwości, że to oskarżony jest sprawcą rozboju. Z relacji pokrzywdzonej wynika też, że skradzione przez oskarżonego pieniądze zostały odzyskane. ZeznaniaZ. F., zarówno te z etapu postępowania przygotowawczego jak i sądowego, szczegółowo relacjonują przebieg zdarzenia. Na etapie postępowania przygotowawczego pokrzywdzony wskazywał, że w pierwszym etapie zajścia, oskarżony groził mu „szpikulcem”. Przed Sądem był pewien, że był to nóż. Jak najbardziej przekonuje tłumaczenieZ. F., że będąc przesłuchanym w toku postępowania przygotowawczego był pełen emocji i nie wskazywał konkretnie na nóż. Sąd uwzględnił zeznaniaM. J.z postępowania przygotowawczego, są one wyważone. Te złożone przed Sądem dodatkowo wskazują, że świadek widział nóż w ręce oskarżonego. W tym zakresie Sąd jego zeznania pominął – świadek o nożu nie wspominał w postępowaniu przygotowawczym, nie widział zajścia. To, że oskarżony groził pokrzywdzonemu nożem w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wynika z zeznańZ. F.. Wartość rzeczy skradzionych przez oskarżonego Sąd ustalił w oparciu o zeznania pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego, z których wynika, że odzyskał on telefony, zdołał naprawić terminal oraz radiostację. Szkodą po stronie pokrzywdzonego jest utracony scyzoryk, pieniądze oraz pozłacana bransoletka. Pokrzywdzony nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że to oskarżony jest sprawcą rozboju na jego szkodę. Sąd w całości uwzględnił zeznania pokrzywdzonego. Były one jednolite na etapie całego postępowania. Nie ulega wątpliwości Sądu, że w świetle tychże zeznań, wydzielić należało dwa zdarzenia – pierwsze, podczas którego oskarżony wszedł do stróżówki, zabrał stamtąd w celu przywłaszczenia nóż oraz telefon komórkowy pokrzywdzonego, następnie chciał oddalić się ze skradzionymi rzeczami, co usiłował mu uniemożliwićZ. O.. Drugie zdarzenie polegało na powrocie oskarżonego do stróżówki, grożeniu użyciem trzymanego w ręce noża i żądaniu od pokrzywdzonego wydania pieniędzy. Taka sekwencja jednoznacznie wynika z zeznańZ. O.. Sąd nie ma żadnych podstaw, by pokrzywdzonemu nie wierzyć. Obrażenia odniesione przez pokrzywdzonego i ich związek z działaniem oskarżonego wynikają z jasnej, pełnej i niesprzecznej opinii biegłego Kwota skradzionych pieniędzy, które należały do właściciela parkingu, zostały potwierdzone w zeznaniachP. R.. 1.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 7.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 1.3 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 2, 3, 4 K. G. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Pkt 2 wyroku- oskarżony w krótkim odstępie czasu, działając w ten sam sposób, dokonał kilku kradzieży na szkodę tego samego pokrzywdzonego. Na tereniesklepów (...)ukradł towar o łącznej wartości 1 728,93 zł. Tym samym wypełnił znamiona przepisuart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. Pkt 3 wyroku– oskarżony wyczerpał znamiona kradzieży, o których mowa w przepisieart. 278 § 1 k.k., a dodatkowo wystąpiły okoliczności, o jakich mowa w przepisieart. 115 § 9a pkt 1 i 2 k.k.Oskarżony działał jawnie, która to jawność była zaskoczeniem dla ofiary - wyrwał trzymaną przez pokrzywdzoną w ręce torebkę. Taka postawa sprawcy to niewątpliwie wyzywające lekceważenie lub wyzywająca postawa dla pokrzywdzonego czynem lub dla innych osób, znajdujących się w miejscu dokonania kradzieży, czyli okoliczność, o której mowa w115§ 9a pkt 1 i 2KK. Dodatkowo oskarżony swoim działaniem – poprzez odepchnięcie pokrzywdzonej – spowodował powstanie skutków w zakresie jej zdrowia, o jakich stanowi przepisart. 157 § 2 k.k. Dla przypisania oskarżonemu przestępstwa kradzieży bez znaczenia jest fakt, że ostatecznie z torebki pokrzywdzonej zabrał tylko pieniądze, a resztę odrzucił – zamiarem przywłaszczenia objął wszystko co znajdowało się w wyrwanej kobiecie torebce, w tym także samą torebkę, która przedstawiała określoną wartość materialną. Tym samym oskarżony wypełnił dyspozycję przepisuart. 278 § 3a k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. Pkt 4 wyroku– nie ulega wątpliwości, żeK. G. (1)zastosował wobec pokrzywdzonej przemoc w celu dokonania przestępstwa kradzieży. Na skutek zastosowanej przemocy pokrzywdzona doznała określonych obrażeń ciała. Tym samym oskarżony wypełnił dyspozycję przepisuart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. ☒ 1.4 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem 1, 5, 6 K. G. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej W pkt 1 wyrokuSąd przypisał oskarżonemu działanie w warunkach ciągu przestępstw, z tą zmianą, iż oskarżony czynami na szkodę pokrzywdzonych:K. C. (1),N. S.,S. S. (2)iK. K.wypełnił znamiona przestępstwa zart. 279 § 1 k.k. W zakresie tych bowiem czynów oskarżony, by dostać się na teren osiedla czy garażu podziemnego, czy też apartamentu, musiał pokonać zabezpieczenie w postaci furtki chronionej kodem, czy też drzwi wejściowych do bloku/apartamentu takim kodem lub kluczem zabezpieczonych. Nie ulega wątpliwości, że w takim wypadku należy mówić o przełamaniu zabezpieczeń, a więc kradzież rzeczy w ten sposób zabezpieczonych stanowi przestępstwo zart. 279 § 1 k.k. Tym samym oskarżony wypełnił znamiona przepisuart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 12 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. Pkt 5 wyroku– nie ulega wątpliwości Sądu, że oskarżony w toku całego zdarzenia z udziałemZ. F., groził temu pokrzywdzonemu nożem, najpierw jednym, a potem drugim, zabranym ze schowka taksówki. Te groźby miały na celu zmuszenie pokrzywdzonego do wydania pieniędzy, kosztowności, nie stawiania oporu, podczas gdy oskarżony plądrował wnętrze taksówki. Oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze, bransoletkę, nóż, telefony, dowód osobisty. To, że następnie wyrzucił telefony, dowód osobisty pokrzywdzonego, nie ma znaczenia dla faktu, że działał względem tych rzeczy z zamiarem przywłaszczenia, objął je w swoje posiadanie. W zakresie prawa jazdyZ. F., oskarżonemu nie można przypisać przestępstwa zart. 275 § 1 k.k.(prawo jazdy nie jest dokumentem stwierdzającym tożsamość). Niewątpliwie prawo jazdy jest dokumentem, o jakim mowa w przepisieart. 276 k.k.Tym samym, zabierając ów dokument (którym nie miał prawa rozporządzać) ze schowka taksówki, oskarżony usunął go, a więc wypełnił znamiona przepisuart. 276 k.k. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przepisuart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 275 § 1 k.k.w zw. w zw. zart. 276 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. Pkt 6 wyroku– w zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt VI aktu oskarżenia, Sąd przyjął, iż dopuścił się on popełnienia dwóch przestępstw. Z powszechnie aprobowanego stanowiska uznającego kradzież rozbójniczą za przestępstwo złożone płynie wniosek, żezachowanie wyczerpujące znamiona zart. 281 KKi mające za przedmiot wykonawczy rzecz pochodzącąz bezpośrednio wcześniej popełnionego rozbojupowinno być oceniane na płaszczyźnie zbiegu przepisów –art. 280 i 281 KK(zob. wyr. SN z 1.4.1982 r.,II KR 46/82, OSNKW 1982, Nr 7–8, poz. 47; wyr. SN z 31.10.1980 r.,Rw 369/80, OSPiKA 1981, Nr 12, poz. 227; wyr. SN z 21.12.1971 r.,Rw 1367/71, OSNKW 1972, Nr 4, poz. 72, gdzie zastosowano taką ocenę do kradzieży szczególnie zuchwałej zart. 208KK z 1969 r.; wyr. SA we Wrocławiu z 30.3.2022 r.,II AKa 49/21,L., chociaż odwołano się w nim także – raczej omyłkowo do zbiegu przestępstw). Tymczasemjudykatura dużo częściej przeprowadza jego ocenę z perspektywy zbiegu przestępstw (rozboju i kradzieży rozbójniczej), uznając tę drugą za czyn współukarany następczy w przypadku, gdy obydwa czyny zostały popełnione na szkodę tej samej osoby(wyr. SN z 28.9.1973 r.,II KR 123/73, OSNKW 1974, Nr 2, poz. 30; uchw. SN(7) z 8.4.1988 r.,(...)3/88, OSNKW 1988, Nr 7–8, poz. 49; wyr. SN z 28.11.1990 r.,II KR 97/90, OSNKW 1991, Nr 7–9, poz. 40; wyr. SA w Łodzi z 21.2.1996 r.,II AKa 6/96, Prok. i Pr. – wkł. 1996, Nr 12, poz. 15; wyr. SA w Katowicach z 4.10.2007 r.,II AKa 344/07, KZS 2008, Nr 2, poz. 74; wyr. SA we Wrocławiu z 20.11.2013 r.,II AKa 354/13,L.).W razie popełnienia rozboju i kradzieży rozbójniczej na szkodę różnych osób proponuje się przyjęcie zbiegu realnego dwóch przestępstw(wyr. SA w Katowicach z 27.5.1993 r.,II AKr 169/93, OSA 1994, Nr 2, poz. 8; wyr. SN z 28.9.1973 r.,II KR 123/73, OSNKW 1974, Nr 2, poz. 30; wyr. SA w Warszawie z 17.12.2020 r.,II AKa 191/20,L., gdzie jednak odwołano się zarówno do konstrukcji zbiegu przepisów, jak i zbiegu przestępstw). W niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją odmienną. Oskarżony dopuścił się w pierwszej fazie przestępstwa kradzieży na szkodęZ. O., ten ostatni chciał mu uniemożliwić oddalenie się ze skradzionym telefonem, doszło do szarpaniny w trakcie której oskarżony używał noża. I w tym zakresie przestępstwo zart. 281 k.k.niewątpliwie „pochłonęło” wcześniej popełnione, na szkodę tego samego pokrzywdzonego, przestępstwo zart. 278 § 1 k.k.Oskarżony wypełnił dyspozycję przepisuart. 281 k.k.w zw. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. Druga faza zajścia miała miejsce po tym, jak oskarżony zdecydował się wrócić do pomieszczenia i, grożąc pokrzywdzonemu użyciem noża, żądał wydania pieniędzy. Wtedy doszło do kradzieży na szkodęP. R.(właściciela parkingu) oraz na szkodęZ. O.. Oskarżony wypełnił dyspozycję przepisuart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k. W ocenie Sądu, w opisanej powyżej sytuacji mamy do czynienia z dwoma czynami, popełnionymi na szkodę różnych osób, dlatego zaszła konieczność wyodrębnienia tychże czynów w ramach zajścia. ☐ 1.5 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 1.6 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 1.7 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 7.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności K. G. (1) 1 2 3 4 5 6a oraz 6b 7 8 9 Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary, Sąd poczytał: - działanie na szkodę kilku pokrzywdzonych, - wartość skradzionego mienia, - uprzednią karalność, - ilość zdarzeń, - działanie ostentacyjne, w porze dziennej. Jedyną okolicznością łagodzącą jest przyznanie się do winy. Mając na względzie powyższe, na podstawie przepisuart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.w zw. zart. 57b k.k.Sąd wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności. Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary, Sąd poczytał: - uprzednią karalność, - ilość zdarzeń, - działanie ostentacyjne, w porze dziennej. Jedyną okolicznością łagodzącą jest przyznanie się do winy. Mając na względzie powyższe, na podstawie przepisuart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 57b k.k.Sąd wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary, Sąd poczytał: - uprzednią karalność, - działanie ostentacyjne, w porze dziennej, - spowodowanie skutków w zakresie zdrowia pokrzywdzonej, - wypełnienie znamion więcej niż jednego przepisu ustawy, - działanie na szkodę osoby starszej, słabszej, nie mogącej się bronić. Jedyną okolicznością łagodzącą jest przyznanie się do winy. Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie przepisuart. 278 § 3a k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności. Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary, Sąd poczytał: - uprzednią karalność, - działanie zaplanowane, uśpienie czujności pokrzywdzonej poprzez prośbę podania wody, pomocy, - spowodowanie skutków w zakresie zdrowia pokrzywdzonej, - wypełnienie znamion więcej niż jednego przepisu ustawy, - działanie na szkodę osoby starszej, słabszej, nie mogącej się bronić. Jedyną okolicznością łagodzącą jest częściowe przyznanie się do winy. Mając na względzie powyższe, na podstawie przepisuart. 280 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.Sąd wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary, Sąd poczytał: - uprzednią karalność, - działanie zaplanowane, - wypełnienie znamion więcej niż jednego przepisu ustawy, - zaatakowanie osoby starszej, słabszej, nie mogącej się bronić. Jedyną okolicznością łagodzącą jest częściowe przyznanie się do winy. Mając na względzie powyższe, na podstawie przepisuart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.Sąd wymierzył mu karę 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary, Sąd poczytał: - uprzednią karalność, - działanie zaplanowane, uśpienie czujności pokrzywdzonego poprzez prowadzenie z nim rozmowy na tematy związane z parkingiem, - spowodowanie skutków w zakresie zdrowia pokrzywdzonego – czyn z pkt 6a, - działanie na szkodę osoby starszej, słabszej, nie mogącej się bronić, - wypełnienie znamion więcej niż jednego przepisu ustawy karnej – czyn z pkt 6a. Jedyną okolicznością łagodzącą jest częściowe przyznanie się do winy. Mając na względzie powyższe: -na podstawie przepisuart. 281 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.za przestępstwo z pkt 6a wyroku Sąd wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; -na podstawie przepisuart. 280 § 2 k.k., za przestępstwo z pkt 6b wyroku Sąd wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności. Oskarżony w bardzo krótkim okresie czasu popełnił 7 przestępstw, w tym dwa zakwalifikowane jako zbrodnie, skierowane przeciwko mieniu, zdrowiu i życiu ludzkiemu. W trakcie popełnienia zbrodni nie zawahał się użyć noża, spowodował u pokrzywdzonych skutki w zakresie zdrowia. Oskarżony jest osobą młodą, ale wysoce zdemoralizowaną. W ocenie Sądu nie może go tłumaczyć uzależnienie, trudna sytuacja życiowa. W takim położeniu, co oskarżony, jest wielu młodych ludzi, zmagających się z biedą, uzależnieniem, brakiem zainteresowania ze strony bliskich. Rozwiązaniem tego typu problemów z pewnością nie może być popełnianie kolejnych przestępstw i wyrządzanie krzywdy innym. Mając na względzie powyższe, na podstawieart. 85 § 1 k.k.w zw. zart. 86 § 1 k.k.Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 5 lat pozbawienia wolności, uznając, iż jest ona adekwatna do ilości popełnionych przestępstw, ich ciężaru gatunkowego, skutków, okresu czasu, w jakim zostały popełnione (okres ten jest krótki, co w tym wypadku świadczy na niekorzyśćK. G. (1), gdyż w tak krótkim czasie „udało” mu się popełnić taką ilość przestępstw). Na podstawieart. 46 § 1 k.k.w związku ze skazaniem za przestępstwo zpkt 1, 2, 3, 5, 6a oraz 6bSąd orzekłwobec oskarżonegoK. G. (1)środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz: -K. C. (1)kwoty 1.500 zł (jeden tysiąc pięćset złotych), -S. S. (1)kwoty 3.500 zł (trzy tysiące pięćset złotych), -K. K.kwoty 750 zł (siedemset pięćdziesiąt złotych), -N. S.kwoty 850 zł (osiemset pięćdziesiąt złotych), -S. S. (2)kwoty 600 zł (sześćset złotych), -E. K. (1)kwoty 170 zł (sto siedemdziesiąt złotych), -Z. O. (1)kwoty 32 zł (trzydzieści dwa złote), -P. R. (1)kwoty 382 zł (trzysta osiemdziesiąt dwa złote), -Z. F. (1)kwoty 250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych), - (...) Sp. z o.o.wŁ.kwoty 1.728,93 zł (jeden tysiąc siedemset dwadzieścia osiem złotych 93/100); Na podstawieart. 46 § 1 k.k.w związku ze skazaniem za przestępstwa z pkt 3, 4, 6a wyroku Sąd orzekłwobec oskarżonegoK. G. (1)środek kompensacyjny w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz: -E. K. (1)kwoty 3.000 zł (trzy tysiące złotych), -E. S. (1)kwoty 3.000 zł (trzy tysiące złotych), -Z. O. (1)kwoty 5.000 zł (pięć tysięcy złotych). Ustawodawca w obecnym brzmieniuart. 46 § 1 k.k.wyraźnieoddzielił krzywdę od szkody majątkowej. Ustawa mówi, że w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości albo w części lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (art. 46 § 1). W ten sposób wyraźnie podkreślono, że również w postępowaniu karnym można uzyskać zadośćuczynienie. Z drugiej jednak strony ustawodawca wyraźnie wskazał, że zadośćuczynienie nie wchodzi w skład pojęcia szkody. Innymi słowy, przeciwstawił zadośćuczynienie odszkodowaniu i wyraźnie opowiedział się w sporze naukowym po stronie zwolenników wąskiego rozumienia szkody.Zadośćuczynienie pieniężne powinno obejmować każdą krzywdę.Przepisart. 448 KCstanowi, że w razie naruszeniadobra osobistegosąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. W prawie cywilnym istnieją co prawda kontrowersje co do wzajemnego stosunkuart. 445 i 448 KC, jednak dominuje pogląd, że co do zakresu przedmiotowegoart. 448ma logicznie szerszy zasięg niżart. 445 KC.Skoro bowiem przepisart. 448dotyczy ochrony wszelkich dóbr osobistych, to wykładnia logiczna prowadzi do wniosku, że obejmuje on swoim zakresem również dobra enumeratywnie wymienione wart. 445(uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia, pozbawienie wolności, skłonienie za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu). Przepisart. 445 k.c.stanowi wyłączną podstawę prawną przyznania zadośćuczynienia w razie naruszenia wymienionych w nim dóbr osobistych. Natomiast przepisart. 448 k.c.dotyczy naruszenia pozostałych dóbr osobistych" (zob.A. Szpunar, Zadośćuczynienie za szkodę, s. 209). Ponadto trzeba pamiętać, że dla obowiązku naprawienia szkody w prawie karnymart. 46stanowi samodzielną podstawę, co daje ważki argument dla wykładni przychylnej pokrzywdzonym. Przepisy cywilne należy stosować odpowiednio, z zachowaniem, tam gdzie to możliwe, właściwego miejsca dla funkcji kompensacyjnej. Zauważyć wypada w tym miejscu, iż ustalenie wysokości zadośćuczynienia powinno zostać dokonane z uwzględnieniem wszelkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy oraz to, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość winna przedstawiać jakąś odczuwalną wartość- por. przykładowo wyrok SN z dnia 12 kwietnia 1972 roku, II CR 57/72, OSNCP 1972, z. 10, poz. 183 oraz wyrok SN z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPIKA 1966, poz. 92). W przedmiotowej sprawie trójka pokrzywdzonych doznała określonych obrażeń ciała, korzystali z pomocy lekarskiej. Z przebytymi urazami wiążą się dolegliwości bólowe. Zdarzenia, których ofiarą padli pokrzywdzeni spowodowało także powstanie u nich lęków –E. S. (1)iZ. O. (1)zrezygnowali z pracy na parkingach strzeżonych. Rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych, spowodowanych przedmiotowym zdarzeniem należy ocenić, jako znaczny. Uznać zatem należy, biorąc pod uwagę wszystkie opisane okoliczności, że kwoty po 3.000,00 zł stanowić będą odpowiednie i nie wygórowane zadośćuczynienie za doznaną krzywdę na rzeczE. K.iE. S.. Na rzeczZ. O.Sąd przyznał zadośćuczynienie w kwocie 5.000 zł, mając na względzie, iż doznał on najpoważniejszych obrażeń. 7.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 10 Na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, na podstawieart. 63 § 1 i 5 k.k.zaliczono oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania w sprawie. 7.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę Sąd stosował, na podstawieart. 4 § 1 k.k., przepisy ustawy obowiązujące na dzień 14 lipca 2023r., jako korzystniejsze dla sprawcy, chociażby w zakresie zagrożenia karą za przestępstwo zart. 280 § 2 k.k. 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności O kosztach należnych obrońcy z urzędu oskarżonego orzeczono w oparciu o treść § 2, § 4 ust. 2 i 3, § 17 ust. 1 i ust. 2, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14.05.2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Oskarżony ma do odbycia karę pozbawienia wolności, ciąży na nim obowiązek zadośćuczynienia i naprawienia szkody, nie ma majątku, dlatego, na podstawieart. 624 § 1 k.p.k., Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów procesu. 7.1Podpis

15/251000/0002006/K

Sąd Okręgowy w Łodzi

IV Wydział Karny

150520000000503_I_C_001031_2024_Uz_2024-11-22_001

I C 1031/24

2024-11-22 01:00:00.0 CET

2025-01-13 18:00:05.0 CET

2025-01-13 08:59:46.0 CET

15052000

503

DECISION

Sygn. akt I C 1031/24 POSTANOWIENIE Dnia 22 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący sędzia Mirosław Krzysztof Derda po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 roku w Suwałkach na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko R. F. i B. F. o zapłatę p o s t a n a w i a: 1 umorzyć postępowanie, 2 zasądzić od powoda na rzecz pozwanych kwotę 10 834 zł (dziesięć tysięcy osiemset trzydzieści cztery z

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Jolanta Urbanowicz" xPublisher="jolanta.urbanowicz" xEditorFullName="Jolanta Urbanowicz" xEditor="jolanta.urbanowicz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/052000/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="001031" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 1031/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 22 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący sędzia Mirosław Krzysztof Derda</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 roku w Suwałkach</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>R. F.</xAnon> i <xAnon>B. F.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>p o s t a n a w i a:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>umorzyć postępowanie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądzić od powoda na rzecz pozwanych kwotę 10 834 zł (dziesięć tysięcy osiemset trzydzieści cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 10 800 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się postanowienia do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">sędzia Mirosław Krzysztof Derda</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Mirosław Krzysztof Derda

Jolanta Urbanowicz

Jolanta Urbanowicz

Sygn. akt I C 1031/24 POSTANOWIENIE Dnia 22 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący sędzia Mirosław Krzysztof Derda po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 roku w Suwałkach na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW. przeciwkoR. F.iB. F. o zapłatę p o s t a n a w i a: 1 umorzyć postępowanie, 2 zasądzić od powoda na rzecz pozwanych kwotę 10 834 zł (dziesięć tysięcy osiemset trzydzieści cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 10 800 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się postanowienia do dnia zapłaty. sędzia Mirosław Krzysztof Derda

15/052000/0000503/C

Sąd Okręgowy w Suwałkach

I Wydział Cywilny

152515000002006_IV_Ka_000639_2024_Uz_2024-11-22_001

IV Ka 639/24

2024-11-22 01:00:00.0 CET

2025-01-17 20:30:05.0 CET

2025-01-17 14:22:07.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 639/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Tomasz Ignaczak Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 roku sprawy M. P. oskarżonego o czyny z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 287§1 kk na skutek apelacji wniesionej przez o

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000639" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 639/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 22 listopada 2024 roku</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>PrzewodniczącySędzia Tomasz Ignaczak</xText> <xText>Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra </xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 roku</xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>M. P.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyny z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 287;art. 287 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 287§1 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim</xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 27 sierpnia 2024 roku sygn. akt II K 492/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierza mu 120 ( sto dwadzieścia ) złotych tytułem opłaty za drugą instancję.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 639/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Tomasz Ignaczak Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 roku sprawyM. P. oskarżonego o czyny zart. 18 § 3 kkw zw. zart. 287§1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 27 sierpnia 2024 roku sygn. akt II K 492/24 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierza mu 120 ( sto dwadzieścia ) złotych tytułem opłaty za drugą instancję.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000647_2024_Uz_2024-11-22_001

IV Ka 647/24

2024-11-22 01:00:00.0 CET

2025-01-17 20:30:05.0 CET

2025-01-17 14:27:20.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 647/24 Sygn. akt IV Kz 355/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Tomasz Ignaczak Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 roku sprawy S. P. oskarżonego o czyn z art. 178a § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000647" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 647/24</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Kz 355/24 </xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 22 listopada 2024 roku</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>PrzewodniczącySędzia Tomasz Ignaczak</xText> <xText> Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra</xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 roku</xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>S. P.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego i zażalenia wniesionego przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej na uzasadnienie wyroku sądu I instancji</xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 16 lipca 2024 roku sygn. akt II K 190/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy zaskarżone uzasadni enie wyroku;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od oskarżycielki posiłkowej <xAnon>M. S.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa 10 ( dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierza jej 60 (sześćdziesiąt ) złotych tytułem opłaty za drugą instancję;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądza od oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa 10 ( dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierza mu 100 ( sto) złotych tytułem opłaty za drugą instancję.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 647/24 Sygn. akt IV Kz 355/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Tomasz Ignaczak Protokolantsekretarz sądowy Ewa Sudra przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 roku sprawyS. P. oskarżonego o czyn zart. 178a § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego i zażalenia wniesionego przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej na uzasadnienie wyroku sądu I instancji od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 16 lipca 2024 roku sygn. akt II K 190/24 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 utrzymuje w mocy zaskarżone uzasadni enie wyroku; 3 zasądza od oskarżycielki posiłkowejM. S.na rzecz Skarbu Państwa 10 ( dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierza jej 60 (sześćdziesiąt ) złotych tytułem opłaty za drugą instancję; 4 zasądza od oskarżonegoS. P.na rzecz Skarbu Państwa 10 ( dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierza mu 100 ( sto) złotych tytułem opłaty za drugą instancję.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

150515150001006_II_K_000314_2024_Uz_2024-11-22_002

II K 314/24

2024-11-22 01:00:00.0 CET

2024-12-04 18:00:04.0 CET

2024-12-04 09:22:17.0 CET

15051515

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 314/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 r. sprawy: 1. M. G. s. J. i T. z domu K. ur. (...) w B. oskarżonego o to, że: w okresie pomiędzy 15 maja 2024 roku a 17 czerwca 2024 roku w miejscowości C. , gmina S. , w województwie (...) , po uprzednim wyrwaniu desek z boczne

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Siergiedo" xPublisher="js_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Joanna Siergiedo" xEditor="js_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001006/K" xYear="2024" xVolNmbr="000314" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II K 314/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 22 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz</xText> <xText>Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 r. sprawy:</xText> <xText><xBx>1. <xAnon>M. G.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>s. <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>T.</xAnon> z domu <xAnon>K.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="center">oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w okresie pomiędzy 15 maja 2024 roku a 17 czerwca 2024 roku w miejscowości <xAnon>C.</xAnon>, gmina <xAnon>S.</xAnon>, w województwie <xAnon> (...)</xAnon>, po uprzednim wyrwaniu desek z bocznej ściany drewnianego garażu, włamał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci motocykla <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>numer rejestracyjny (...)</xAnon> o wartości 7000 zł oraz silnika elektrycznego o wartości 1000 zł czym spowodował straty o łącznej wartości 8000 zł na szkodę <xAnon>K. B.</xAnon>;</xText> <xText><xIx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279§1 kk</xLexLink></xIx></xText> <xText><xBx>2. <xAnon>Ł. K.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>s. <xAnon>C.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> z domu <xAnon>N.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="center">oskarżonego o to, że:</xText> <xText>w bliżej nieustalonym terminie, ale nie wcześniej niż id 15 maja 2024 i nie później niż do 19 czerwca 2024 roku w miejscowości <xAnon>S.</xAnon>, gm. <xAnon>S.</xAnon> w woj. <xAnon> (...)</xAnon> pomagał <xAnon>M. G.</xAnon> w ukryciu silnika elektrycznego oraz motocykla <xAnon> (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, rzeczy pochodzących z kradzieży z włamaniem na szkodę <xAnon>K. B.</xAnon> wiedząc, że zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego</xText> <xText><xIx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 291§1 k.k.</xLexLink></xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>M. G.</xAnon> </xBx>uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279§1 k.k.</xLexLink> skazuje i wymierza karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>Ł. K.</xAnon> </xBx>uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 291§1 kk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 37 a;art. 37 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37a§1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1 a;art. 34 § 1 a pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 34§1a pkt 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 35;art. 35 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 35§1 kk</xLexLink> wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 44§1 kk</xLexLink> orzeka przepadek dowodów rzeczowych zapisanych pod <xLexLink xArt="art. 44 poz. 52/2024" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pozycją 52/2024</xLexLink> poprzez zniszczenie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624§1 kpk</xLexLink> zwalnia oskarżonych w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="33"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="18"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IIK 314/24 (w części dot. <xAnon>osk. M. G.</xAnon>)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>M. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>w okresie pomiędzy 15 maja 2024 roku a 17 czerwca 2024 roku w miejscowości <xAnon>C.</xAnon>, gmina <xAnon>S.</xAnon>, w województwie <xAnon> (...)</xAnon>, po uprzednim wyrwaniu desek z bocznej ściany drewnianego garażu, włamał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci motocykla <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>numer rejestracyjny (...)</xAnon> o wartości 7000 zł oraz silnika elektrycznego o wartości 1000 zł czym spowodował straty o łącznej wartości 8000 zł na szkodę <xAnon>K. B.</xAnon>;</xText> <xText><xIx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279§1 kk</xLexLink></xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText>po uprzednim wyrwaniu desek z bocznej ściany drewnianego garażu, włamanie się do jego wnętrza i dokonanie zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci motocykla <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>numer rejestracyjny (...)</xAnon> o wartości 7000 zł oraz silnika elektrycznego o wartości 1000 zł czym spowodowane zostały straty o łącznej wartości 8000 zł na szkodę <xAnon>K. B.</xAnon>;</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonych <xAnon>M. G.</xAnon> k. 27, 143-143v, <xAnon>Ł. K.</xAnon> k. 32, 143v, świadków <xAnon>K. B.</xAnon> k. 5, 143v-144, <xAnon>J. K.</xAnon> k. 144, protokoły przeszukań i oględzin k. 13-14, 15-17, 18-20, 52-59, 68-77</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.OCena DOWOdów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonych <xAnon>M. G.</xAnon> k. 27, 143-143v, <xAnon>Ł. K.</xAnon> k. 32, 143v, świadków <xAnon>K. B.</xAnon> k. 5, 143v-144, <xAnon>J. K.</xAnon> k. 144, protokoły przeszukań i oględzin k. 13-14, 15-17, 18-20, 52-59, 68-77</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Wszystkie dowody korespondują ze sobą, są logiczne i spójne wewnętrznie i zewnętrznie, oskarżeni przyznają się do winy, wprawdzie <xAnon>M. G.</xAnon> na rozprawie próbował zmienić swoje wyjaśnienia twierdząc, że ukradł przedmioty z garażu z już uszkodzonym zabezpieczeniem, jednak po odczytaniu mu wyjaśnień z postępowania przygotowawczego potwierdził te w całości, ponadto pokrzywdzony <xAnon>K. B.</xAnon> zeznał, że wcześniej garaż był nieuszkodzony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>M. G.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Pokonanie zabezpieczeń (tu zniszczenie ściany garażu) i zabór w celu przywłaszczenia znajdujących się tam przedmiotów wyczerpało znamiona <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279§1 kk</xLexLink> - kradzież z włamaniem</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="left">Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="left">Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="left">Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xAnon>M. G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText>Najniższa kara za czyn z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279§1kk</xLexLink> to kara roku pozbawienia wolności - taką wymierzono oskarżonemu. Był wprawdzie wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności, lecz sąd nie stwierdził potrzeby wymierzania mu kary surowszej od możliwie najniższej dopuszczalnej. Oczywiście nie mogło być mowy o warunkowym zawieszeniu wykonania kary.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KOszty procesu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>IV </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText><xIx>Trudna sytuacja materialna oskarżonego przebywającego w zakładzie karnym uzasadniał zwolnienie go z ponoszenia sądowych kosztów postępowania.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1Podpis</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Jarosław Walentynowicz

Joanna Siergiedo

sekr. sąd. Emilia Strzelczyk

Joanna Siergiedo

Sygn. akt II K 314/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jarosław Walentynowicz Protokolant: sekr. sąd. Emilia Strzelczyk po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2024 r. sprawy: 1.M. G. s.J.iT.z domuK. ur. (...)wB. oskarżonego o to, że: w okresie pomiędzy 15 maja 2024 roku a 17 czerwca 2024 roku w miejscowościC., gminaS., w województwie(...), po uprzednim wyrwaniu desek z bocznej ściany drewnianego garażu, włamał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci motocykla(...)numer rejestracyjny (...)o wartości 7000 zł oraz silnika elektrycznego o wartości 1000 zł czym spowodował straty o łącznej wartości 8000 zł na szkodęK. B.; tj. o czyn zart. 279§1 kk 2.Ł. K. s.C.iJ.z domuN. ur. (...)wK. oskarżonego o to, że: w bliżej nieustalonym terminie, ale nie wcześniej niż id 15 maja 2024 i nie później niż do 19 czerwca 2024 roku w miejscowościS., gm.S.w woj.(...)pomagałM. G.w ukryciu silnika elektrycznego oraz motocykla(...)onr rej. (...), rzeczy pochodzących z kradzieży z włamaniem na szkodęK. B.wiedząc, że zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego tj. o czyn zart. 291§1 k.k. I oskarżonegoM. G.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocyart. 279§1 k.k.skazuje i wymierza karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; II oskarżonegoŁ. K.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocyart. 291§1 kkprzy zastosowaniuart. 37a§1 k.k.w zw. zart. 34§1a pkt 1 kkiart. 35§1 kkwymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 20 (dwadzieścia) godzin w stosunku miesięcznym; III na podstawieart. 44§1 kkorzeka przepadek dowodów rzeczowych zapisanych podpozycją 52/2024poprzez zniszczenie; IV na podstawieart. 624§1 kpkzwalnia oskarżonych w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IIK 314/24 (w części dot.osk. M. G.) Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1.USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) M. G. w okresie pomiędzy 15 maja 2024 roku a 17 czerwca 2024 roku w miejscowościC., gminaS., w województwie(...), po uprzednim wyrwaniu desek z bocznej ściany drewnianego garażu, włamał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci motocykla(...)numer rejestracyjny (...)o wartości 7000 zł oraz silnika elektrycznego o wartości 1000 zł czym spowodował straty o łącznej wartości 8000 zł na szkodęK. B.; tj. o czyn zart. 279§1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty po uprzednim wyrwaniu desek z bocznej ściany drewnianego garażu, włamanie się do jego wnętrza i dokonanie zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci motocykla(...)numer rejestracyjny (...)o wartości 7000 zł oraz silnika elektrycznego o wartości 1000 zł czym spowodowane zostały straty o łącznej wartości 8000 zł na szkodęK. B.; Wyjaśnienia oskarżonychM. G.k. 27, 143-143v,Ł. K.k. 32, 143v, świadkówK. B.k. 5, 143v-144,J. K.k. 144, protokoły przeszukań i oględzin k. 13-14, 15-17, 18-20, 52-59, 68-77 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 1.OCena DOWOdów 1.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Wyjaśnienia oskarżonychM. G.k. 27, 143-143v,Ł. K.k. 32, 143v, świadkówK. B.k. 5, 143v-144,J. K.k. 144, protokoły przeszukań i oględzin k. 13-14, 15-17, 18-20, 52-59, 68-77 Wszystkie dowody korespondują ze sobą, są logiczne i spójne wewnętrznie i zewnętrznie, oskarżeni przyznają się do winy, wprawdzieM. G.na rozprawie próbował zmienić swoje wyjaśnienia twierdząc, że ukradł przedmioty z garażu z już uszkodzonym zabezpieczeniem, jednak po odczytaniu mu wyjaśnień z postępowania przygotowawczego potwierdził te w całości, ponadto pokrzywdzonyK. B.zeznał, że wcześniej garaż był nieuszkodzony. 1.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 1.3 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I M. G. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Pokonanie zabezpieczeń (tu zniszczenie ściany garażu) i zabór w celu przywłaszczenia znajdujących się tam przedmiotów wyczerpało znamionaart. 279§1 kk- kradzież z włamaniem ☐ 1.4 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 1.5 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 1.6 Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 1.7 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. G. I I Najniższa kara za czyn zart. 279§1kkto kara roku pozbawienia wolności - taką wymierzono oskarżonemu. Był wprawdzie wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności, lecz sąd nie stwierdził potrzeby wymierzania mu kary surowszej od możliwie najniższej dopuszczalnej. Oczywiście nie mogło być mowy o warunkowym zawieszeniu wykonania kary. 1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 1.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności IV Trudna sytuacja materialna oskarżonego przebywającego w zakładzie karnym uzasadniał zwolnienie go z ponoszenia sądowych kosztów postępowania. 1.1Podpis

15/051515/0001006/K

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

II Wydział Karny

150515000003506_VII_Ka_000747_2024_Uz_2024-12-19_001

VII Ka 747/24

2024-11-22 01:00:00.0 CET

2025-01-09 18:00:04.0 CET

2025-01-09 12:41:59.0 CET

15051500

3506

SENTENCE

Sygn. akt VII Ka 747/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Leszek Wojgienica (spr.) Sędziowie SO: Anna Górczyńska Dorota Lutostańska Protokolant: pomocnik sekretarza sądowego Jakub Rymuza, st. sekr. sąd. Jolanta Jankowska przy udziale prokuratorów Prokuratury Rejonowej Olsztyn – Południe w Olsztynie Justyny Żebrowskiej – Rumińskiej po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2024

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Marzena Smyk" xPublisher="[email protected]" xEditorFullName="Beata Miłosz" xEditor="[email protected]" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="14" xFlag="published" xVolType="15/051500/0003506/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000747" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xIx>Sygn. akt VII Ka 747/24</xIx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText><xBx> W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText>Dnia 22 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Leszek Wojgienica (spr.)</xText> <xText>Sędziowie SO: Anna Górczyńska</xText> <xText>Dorota Lutostańska</xText> <xText>Protokolant: pomocnik sekretarza sądowego Jakub Rymuza, st. sekr. sąd. Jolanta Jankowska </xText> <xText>przy udziale prokuratorów Prokuratury Rejonowej Olsztyn – Południe w Olsztynie Justyny Żebrowskiej – Rumińskiej </xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2024 roku sprawy <xAnon>S. T.</xAnon>, syna <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon> z d. <xAnon>T.</xAnon>, <xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>, oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 191 a;art. 191 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i in., na skutek apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 13 czerwca 2024 roku, w sprawie II K 2143/23 oraz zażalenie obrońcy oskarżonego na wydane na podstawie <xLexLink xArt="art. 626;art. 626 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 626 § 2 kpk</xLexLink> postanowienie Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16 lipca 2024 roku o zwrocie wydatków poniesionych przez oskarżycielkę posiłkową <xAnon>A. G. (1)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:</xText> </xUnit> <xText>a/ uchyla rozstrzygnięcie z pkt XI, o zwrocie wydatków oskarżycielce posiłkowej;</xText> <xText>b/ uchyla orzeczenie z pkt III o karze łącznej pozbawienia wolności;</xText> <xText>c/ w czynie przypisanym oskarżonemu w pkt I części orzekającej eliminuje związek czynności sprawczych z targnięciem się na życie przez <xAnon>A. G. (1)</xAnon> latem 2021 roku, a w konsekwencji z kwalifikacji prawnej tego czynu eliminuje przepis <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 3 kk</xLexLink>, nadając ostateczną kwalifikację prawną z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 191 a;art. 191 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink>, za podstawę wymiaru kary przyjmuje przepisy <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink>, eliminując przepisy <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 6;art. 60 § 6 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 6 pkt 3 kk</xLexLink>;</xText> <xText>d/ okres warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności z pkt IV skraca do 3 (trzech) lat;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>uznając, że społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu <xAnon>S. T.</xAnon> w pkt II części orzekającej jest znikoma, na podstawie <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 1 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 3 kpk</xLexLink> zaskarżony wyrok uchyla, w tym w zakresie rozstrzygnięć z pkt VII, VIII, IX tiret drugie i postępowanie karne umarza, zaś kosztami procesu w tej części obciąża Skarb Państwa;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>zaskarżone postanowienie zmienia w ten sposób, że zasądza od oskarżonego <xAnon>S. T.</xAnon> na rzecz oskarżycielki posiłkowej <xAnon>A. G. (1)</xAnon> kwotę 5760 (pięciu tysięcy siedmiuset sześćdziesięciu) zł tytułem zwrotu wydatków na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu przygotowawczym i postępowaniu przez sądem pierwszej instancji;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>zasądza od oskarżonego <xAnon>S. T.</xAnon> na rzecz oskarżycielki posiłkowej <xAnon>A. G. (1)</xAnon> kwotę 2500 (dwóch tysięcy pięciuset) zł tytułem zwrotu wydatków na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>VII Ka 747/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejowego w Olsztynie z dnia 13 czerwca 2024 roku, w sprawie II K 2143/23</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca oskarżonego <xAnon>S. T.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka – apelacja obrońcy;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>W zakresie dotyczącym zaskarżonego postanowienia w przedmiocie kosztów procesu – wniosek o jego uchylenie w całości.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wnioski o:</xText> <xText>1/ zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu dopuszczenia się przez niego czynu przypisanego w punkcie I wyroku a kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 191 a;art. 191 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> oraz o uniewinnienie oskarżonego od zarzutu dopuszczenia się przez niego czynu przypisanego punkcie II wyroku a kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 202;art. 202 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 202 § 3 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 202;art. 202 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 202 § 4kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 202;art. 202 § 4;art. 202 § 4 lit. a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 202 § 4 lit. a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§ 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink>.</xText> <xText>2/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie o kosztach postępowania i zadośćuczynieniu w granicach możliwości majątkowych oskarżonego;</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzuty: </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Apelacja obrońcy oskarżonego:</xText> <xText>Zarzuty:</xText> <xText>1/ mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> polegającej na dokonaniu oceny dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego, zeznań <xAnon>A. G. (1)</xAnon>, oraz z treści opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych u oskarżonego, a także opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. telefonu <xAnon>A. G. (1)</xAnon> z naruszeniem zasad doświadczenia życiowego i pominięciu przy czynieniu ustaleń faktycznych w zakresie czynu zakwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 k.k.</xLexLink>, iż ilość połączeń i korespondencji inicjowanej i dokonywanej przez oskarżonego do pokrzywdzonej jest zdecydowanie mniejsza niż korespondencji i połączeń inicjowanych i dokonywanych przez <xAnon>A. G. (1)</xAnon> do oskarżonego co wyklucza przyjęcie, iż oskarżony nękał pokrzywdzoną, czyli podejmował jednostronne próby kontaktu i zwrócenia na siebie uwagi, a jednocześnie wyklucza przyjęcie, iż pokrzywdzona jedynie wyrażała swoje niezadowolenie i brak zgody, co skutkowało błędnym ustaleniem, iż oskarżony nękał <xAnon>A. G. (1)</xAnon> poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych sms, wysyłanie wiadomości e-mail, wykonywanie połączeń telefonicznych i co w oczywisty sposób miało wpływ na treść orzeczenia, albowiem gdyż u podstaw znamion przestępstwa kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 k.k.</xLexLink> leży zarówno brak zgody osoby nękanej jak i jednostronność relacji, a co w konsekwencji wobec braku takich znamion winno skutkować przyjęciem, iż oskarżony nie nękał <xAnon>A. G. (1)</xAnon> i uniewinnienie go w zakresie przestępstwa kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1;art. 190 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 i 3 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText>2/ błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia co przyjęcia, iż oskarżony w ramach czynu przypisanego mu w punkcie I wyroku miał działać w celu wyrządzenia <xAnon>A. G. (1)</xAnon> szkody osobistej w czasie gdy nie pozostawali już w związku, podczas gdy z jego wyjaśnień, zeznań <xAnon>A. G. (1)</xAnon>, <xAnon>E. T.</xAnon>, <xAnon>A. F.</xAnon> oraz z treści opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych u oskarżonego, a także opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. telefonu <xAnon>A. G. (1)</xAnon> jednoznacznie wynika, iż oskarżony i pokrzywdzona korespondowali ze sobą zarówno pozostając we wzajemnym przekonaniu o istnieniu pomiędzy nimi związku jak i w celu ponownego nawiązania relacji, a zachowania oskarżonego nakierowane były na ten ostatni cel, co miało wpływ na treść orzeczenia, gdyż u podstaw znamion przestępstwa kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 k.k.</xLexLink> leży zamiar wzbudzenia u osoby pokrzywdzonej poczucia zagrożenia, poniżenia lub udręczenia lub istotnego naruszenia jej prywatności, a co w konsekwencji wobec braku takich znamion winno skutkować przyjęciem, iż oskarżony nie nękał <xAnon>A. G. (1)</xAnon> i uniewinnienie go w zakresie przestępstwa kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1;art. 190 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 i 3 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText>3/ mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> polegającej na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w zakresie czynu zakwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 3 k.k.</xLexLink> rozbieżności pomiędzy zeznaniami <xAnon>A. G. (1)</xAnon> i <xAnon>A. F.</xAnon> co do sposobu rzekomej próby targnięcia się na życie, pominięciu, względnie uznaniu za nieprzydatne do poczynienia ustaleń, czy uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego oraz pominięciu względnie uznaniu za nieprzydatne do poczynienia ustaleń zeznań <xAnon>E. T.</xAnon> oraz zeznań samej pokrzywdzonej co do sytuacji rodzinnej <xAnon>A. G. (1)</xAnon> i doznawanych przez nią traum związanych także z odniesioną kontuzją i koniecznością zaprzestania uprawniana sportu, wreszcie pominięciu treści opinii sądowo - psychologicznej dot. <xAnon>A. G. (2)</xAnon> i dot. <xAnon>S. T.</xAnon>, z których wynika, iż nie jest możliwe jednoznaczne przyjęcie iż doszło do próby targnięcia się na życie,, względnie aby odpowiedzialność za taką próbę ponosił oskarżony, jak również pominięciu i tym samym dokonaniu sprzecznej z doświadczeniem życiowym oceny tych dowodów faktu, że tak dramatyczny czyn jak targnięcie się na życie nie wywołał reakcji w postaci zawiadomienia organów ściągana pomocy medycznej bądź psychologicznej, lub choćby zawiadomienia rodziców oskarżonego, co w konsekwencji wobec braku takich znamion winno skutkować przyjęciem, iż nie doszło do targnięcia się oskarżonej na własne życie, względnie co najmniej nie było to normalnym następstwem zachowania oskarżonego i uniewinnienie go w tym zakresie,</xText> <xText>4/ mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> i kart. 410 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink> polegającej na dokonaniu oceny dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego, zeznań <xAnon>A. G. (1)</xAnon>, oraz z treści opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych u oskarżonego, a także opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. telefonu <xAnon>A. G. (1)</xAnon> z naruszeniem zasad doświadczenia życiowego i pominięciu przy czynieniu ustaleń faktycznych w zakresie czynu zakwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 k.k.</xLexLink>, iż ilość połączeń i korespondencji inicjowanej i dokonywanej przez oskarżonego do pokrzywdzonej jest zdecydowanie mniejsza niż korespondencji i połączeń inicjowanych i dokonywanych przez <xAnon>A. G. (1)</xAnon> do oskarżonego</xText> <xText>5/ błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia co do przyjęcia, iż oskarżony podszywał się pod <xAnon>A. G. (1)</xAnon> poprzez wykorzystanie jej wizerunku na portalach erotycznych i rozpowszechniał bez zgody <xAnon>A. G. (1)</xAnon> na portalach erotycznych jej nagi wizerunek podczas gdy z treści opinii biegłego z zakresu, informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych u oskarżonego, a także opinii biegłego z- zakresu informatyki śledczej dot. telefonu <xAnon>A. G. (1)</xAnon>, wydruków z portalu<xAnon>e. (...)</xAnon> i <xAnon>o.</xAnon>, w tym wydruków z profilu jednoznacznie wynika, iż oskarżony nie podszywał się pod <xAnon>A. G. (1)</xAnon> i nie rozpowszechniał nagiego wizerunku <xAnon>A. G. (1)</xAnon> w sposób, który pozwalałby na jej identyfikację i w sposób pozwalający na dotarcie treści do nieograniczonego kręgu osób trzecich, co miało wpływ na treść orzeczenia, gdyż u podstaw znamion przestępstwa kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 k.k.</xLexLink> leży zarówno wyrządzenie osobie pokrzywdzonej szkody osobistej jak i wykorzystanie wizerunku, danych osobowych lub innych danych, za pomocą których osoba pokrzywdzona jest publicznie identyfikowana, a co w konsekwencji wobec braku takich znamion winno skutkować przyjęciem, iż oskarżony nie podszywał się pod <xAnon>A. G. (1)</xAnon> i nic wyrządził jej objętymi w opisie czynu zachowaniami szkody osobistej w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a §2 k.k.</xLexLink> i uniewinnienie go w tym zakresie,</xText> <xText>6/ błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia co do przyjęcia, iż Oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem normę czynów zabronionych objętych-punktem II wyroku a kwalifikowanych z <xLexLink xArt="art. 202;art. 202 § 3;art. 202 § 4;art. 202 § 4 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 202 § 3, 4 i 4a k.k.</xLexLink> podczas gdy:</xText> <xText>a) z treści opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych oskarżonego wynika, że oskarżony nie utrwalał tych treści w celu ich rozpowszechniania,</xText> <xText>b) z treści opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych u oskarżonego i ujawnionych w jej toku materiałów, a także wyjaśnień oskarżonego, zeznań <xAnon>A. P.</xAnon> oraz <xAnon>A. F.</xAnon> wynika, że Oskarżony nie rozpowszechniał treści pornograficznych nieograniczonemu kręgowi osób trzecich,</xText> <xText>c) z treści opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych u oskarżonego i ujawnionych w jej toku materiałów wynika, że dla osoby postronnej nie było możliwe zidentyfikowanie, iż treści dotyczą osoby małoletniej;</xText> <xText>a z najdalej posuniętej ostrożności:</xText> <xText>7/ rażącej niewspółmierność nawiązki orzeczonej na rzecz pokrzywdzonej, w sytuacji gdy przekazywanie treści pornograficznych z udziałem pokrzywdzonej następowało bądź bezpośrednio przez nią lub co najmniej za jej zgodą, a ich udostępnienie przez oskarżonego nastąpiło do ograniczonego i ściśle określonego kręgu osób oraz nie w celu wywołania podniecenia płciowego oraz nie w wyniku zaburzenia u oskarżonego popędu płciowego, a nadto same te treści te nie pozwalały na publiczną identyfikację pokrzywdzonej, jak również poprzez niedostosowanie wysokości tego środka do możliwości finansowych oskarżonego;</xText> <xText>8/ rażącej niewspółmierności środka karnego w postaci zakazu zajmowania wszelkich stanowisk, wykonywania wszelkich zawodów i działalności związanych z wychowaniem, edukacją, leczeniem małoletnich i opieką nad nimi na okres 5 (pięciu) lat w sytuacji, gdy przekazywanie treści pornograficznych z udziałem pokrzywdzonej następowało bądź bezpośrednio przez nią lub co najmniej za jej zgodą a ich udostępnienie przez oskarżonego nastąpiło do ograniczonego i ściśle określonego kręgu osób oraz nie w celu wywołania podniecenia płciowego oraz nie w wyniku zaburzenia u oskarżonego popędu płciowego.</xText> <xText><xUx>Postanowienie Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16 lipca 2024 roku w przedmiocie orzeczenia o kosztach procesu należnych oskarżycielce posiłkowej:</xUx></xText> <xText>Zarzuty:</xText> <xText>1. obrazy <xLexLink xArt="art. 626;art. 626 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 626 § 2 k.p.k.</xLexLink> poprzez jego błędną interpretację i zastosowanie w sytuacji, gdy w orzeczeniu końcowym - wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie, II Wydziału Karnego z dnia 13 czerwca 2024 roku wydanym pod sygnaturą II K 2143/23 w pkt XI Sąd orzekł o obowiązku zwrotu na rzecz Oskarżycielki Posiłkowej na podstawie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> wydatki kwocie 1.776 złotych powiększone o stawkę podatku VAT w kwocie 408,48 złotych,</xText> <xText>2. obrazy § 11 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opiat za czynności adwokackie (tj. z dnia 24 sierpnia 2023 r., Dz.U. z 2023 r. poz. 1964) - dalej: Rozporządzenie w zw. z § 15 ust. 1 Rozporządzenia poprzez zasądzenie na rzecz Oskarżycielki Posiłkowej wydatków - kosztów ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu przygotowawczym w wysokości powiększonej o podatek od towarów i usług w sytuacji, gdy z przepisów tego Rozporządzenia nie wynika aby stanowiące podstawę orzeczenia przepisy upoważniały do uwzględnienia wysokości tego podatku,</xText> <xText>3. obrazy § 11 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia w zw. z § 15 ust. 1 Rozporządzenia poprzez zasądzenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej wydatków - kosztów ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu pierwszo-instancyjnym w wysokości powiększonej o podatek od towarów i usług, w sytuacji, gdy z przepisów tego Rozporządzenia nie wynika aby stanowiące podstawę orzeczenia przepisy upoważniały do uwzględnienia wysokości tego podatku,</xText> <xText>4. obrazy § 15 ust. 3 Rozporządzenia poprzez zasądzenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej wydatków - kosztów ustanowienia pełnomocnika w sprawie w wysokości (łącznie z treścią pkt XI wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie, II Wydziału Karnego z dnia 13 czerwca 2024 roku wydanego pod sygnaturą II K 2143/23) 4,68 - krotności stawki minimalnej w sytuacji gdy nie uzasadniały tego ani niezbędny nakład pracy adwokata, w szczególności poświęcony czas na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, ani liczba stawiennictw w sądzie, ani czynności podjęte w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, ani wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, ani rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, ani obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, ani dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów, o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Niezasadny</xText> <xText>Niezasadny</xText> <xText>Zasadny</xText> <xText>Niezasadny</xText> <xText>Niezasadny</xText> <xText>Częściowo zasadny</xText> <xText>Niezasadny w zakresie, w jakim odnosi się o orzeczeniu o nawiązce - utrzymanym w mocy</xText> <xText>Zasadny o tyle, o ile stwierdzono brak podstawy prawnej do orzeczenia tego środka karnego w wyniku dokonanej przez sąd odwoławczy oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego w pkt II</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zarzuty apelacji częściowo zasługiwały na uwzględnienie. Zarzuty zażalenia zostały natomiast uwzględnione w zakresie omówionym poniżej.</xText> <xText>Nie zasługiwały na uwzględnienie te zarzuty środka odwoławczego, w których jego autor przekonywał o niemożności przypisania oskarżonemu znamion przestępstwa kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 kk</xLexLink>. Sprowadzenie analizy dowodów mających potwierdzić zaistnienie tego czynu tylko do ilości połączeń telefonicznych inicjowanych tak przez oskarżonego, jak też pokrzywdzoną, wreszcie ilości wysyłanej korespondencji, czyni ją ułomną z tego powodu, że in concreto nie jest istotą czynu z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 kk</xLexLink> kto i ile takich połączeń inicjował, ale treść informacji, jakie docierały do rozmówców. Gdyby sprowadzić tę analizę tylko do wzajemności nawiązywania kontaktów można byłoby w istocie podzielić argumentację skarżącego, albowiem przytoczone w niej fakty są niezaprzeczalne. Tyle tylko, że świadomie lub nieświadomie skarżący pominął kilka istotnych okoliczności. Najistotniejszą z nich jest ta, że biegły z zakresu informatyki ujawnił podczas badania zawartości telefonu komórkowego oskarżonego, że w dniu 09 maja 2023 roku nastąpiło przywrócenie backupu, co w połączeniu ze stosunkowo niewielką ilością danych i brakiem historii przeglądarki internetowej może oznaczać, że przywrócono ustawienia fabryczne, usuwając jednocześnie wcześniejsze dane. Po wtóre, w trakcie badania dysku twardego z laptopa ujawniono jakimi adresami posługiwał się jego użytkownik. Te adresy to m.in. adresy tytułowane imieniem kobiecym (<xAnon>(...)</xAnon>) i nikiem „<xAnon>(...)</xAnon>”. Tak więc dane odnalezione w telefonie komórkowym nie są danymi pełnymi i na ich podstawie nie sposób formułować wniosków mogących podważyć ustalenia sądu a quo. Co istotne, gdy chodzi o zdjęcia udostępnione na erodate pokrzywdzona kategorycznie stwierdziła, że ich dysponentem był tylko oskarżony. Identyfikowała te zdjęcia właśnie z relacją z oskarżonym. Autor apelacji nie uwzględnił też w procesie przekonywania o wadliwości dokonanych ustaleń w tym zakresie zeznań świadka <xAnon>P.</xAnon>, potwierdzonych przedstawionymi przez niego dowodami materialnymi wskazującymi na rozpowszechnianie przez oskarżonego nagiego wizerunku pokrzywdzonej. Fakt, że zdjęcia pokrzywdzonej pojawiły się na portalu erodete jest niewątpliwy. Tylko oskarżony dysponował zdjęciami, które później zostały upublicznione.</xText> <xText>Zasługiwał też na częściowe uwzględnienie zarzut apelacji odnoszący się do czynu kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 202;art. 202 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 202 § 3 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 202;art. 202 § 4;art. 202 § 4;art. 202 § 4 lit. a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 202 § 4 i 4 lit .a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Przy czym na przedpolu analizy poświęconej zarzutom apelacji w tym zakresie wypada zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 202;art. 202 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 202 § 4 kk</xLexLink> karalne jest samo utrwalanie treści pornograficznych z udziałem małoletniego, a na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 204;art. 204 § 4;art. 204 § 4 lit. a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 204 § 4 lit. a</xLexLink> również przechowywanie i posiadanie bez określonego celu. Stąd też niezrozumiały był postulat apelacji by po wyeliminowaniu zamiaru z <xLexLink xArt="art. 202;art. 202 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 202 § 3 kk</xLexLink>, a więc celu rozpowszechnienia treści pornograficznych z udziałem małoletniego w momencie ich utrwalania możliwym było uwolnienie oskarżonego od odpowiedzialności karnej w pozostałym zakresie tylko z powodu braku tego znamienia. Rację ma natomiast autor apelacji stwierdzając, że utrwalanie treści o charakterze pornograficznym nie było połączone z zamiarem ich rozpowszechnienia. Zamiar ten pojawił się bowiem później i nie został zrealizowany stanowiąc element gróźb. Trzeba też zauważyć, że cała zawartość kryminalna tego konkretnego zachowania (rozpowszechnienia) ujęta została w czynie przypisanym oskarżonemu w pkt I, w przypadku którego cel wymagany w <xLexLink xArt="art. 202;art. 202 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 202 § 3 kk</xLexLink> nie musi być spełniony. Nie dość na tym, akurat w tym zakresie chodziło nie o treść pornograficzną, ale nagi wizerunek niespełniający znamienia „pornografia”. Tak więc należało jedynie odpowiedzieć na pytanie, czy z punktu widzenia ujawnionych okoliczności czynu kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 202;art. 202 § 4;art. 202 § 4;art. 202 § 4 lit. a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 202 § 4 i 4 lit. a</xLexLink>, można było go ocenić jako przestępstwo od strony materialnej. Wszak <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">ustawa kodeks karny</xLexLink> wyraźnie stanowi, że przestępstwem jest tylko taki czyn zabroniony, który charakteryzuje społeczna szkodliwość większa niż znikoma. Zdaniem sądu odwoławczego warunek z <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 1 § 2 kk</xLexLink> nie został w analizowanym przypadku spełniony. Fakt, że pokrzywdzona była w czasie utrwalania treści pornograficznych małoletnia jest oczywisty. Oczywisty jest też fakt pełnej wiedzy oskarżonego o jej wieku. Tyle tylko, że współżycie płciowe między nimi nie było zabronione, a pokrzywdzona, na skutek swojej niedojrzałości, pozwalała oskarżonemu na utrwalanie treści o charakterze pornograficznym. Analiza tych treści dowodzi też, że dotyczą one jednak młodej w pełni ukształtowanej fizycznie kobiety. Gdyby nie wiedza o jej wieku można byłoby dość do różnych wniosków, czy prezentowane treści należą do kategorii treści z udziałem małoletniej. Te ustalenia warunkowały uznanie stopnia społecznej szkodliwości tego czynu za znikomy, a więc nienoszący znamion przestępstwa w znaczeniu materialnym. Wynikiem powyższej zmiany, skutkującej uchyleniem zaskarżonego wyroku w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I było umorzenie postępowania karnego o ten czyn. Taka decyzja sadu odwoławczego niweczyła rozstrzygnięcia z pkt VII, VIII i IX tiret drugie, powiązane z czynem, co do którego umorzono postępowanie, eliminując w konsekwencji obowiązek rozważenia zarzutów apelacji odnoszących się do orzeczenia sądu a quo.</xText> <xText>Istotą czynu kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 kk</xLexLink> przypisanego ostatecznie oskarżonemu były, co wcześniej podkreślono, nie ilość połączeń i korespondencji między oskarżonym i pokrzywdzoną, ale sposób w jaki oskarżony okazywał swoje niezadowolenie z zerwania relacji i formułowane groźby upublicznienia utrwalonej sfery intymnej relacji łączącej go pokrzywdzoną. Bez wątpienia była to relacja bardzo zaangażowana, albowiem związek ten opierał się również na obcowaniu płciowym szesnastolatki i młodego chłopaka, który w czerwcu 2021 roku nie miał ukończonych osiemnastu lat. Cechowała tę relację niedojrzałość emocjonalna, czego dowodem są niezwykle istotne w procesie ustalania faktów opinie biegłej psychologa. Niezrozumiałym jest natomiast dlaczego w oparciu o te opinie sąd a quo przyjął związek zachowania oskarżonego z podjętą przez pokrzywdzona próbą samobójczą. Rację ma autor apelacji, że nie sposób uznać by próba ta, niezależnie od rzeczywistych wątpliwości co do jej autentyczności i dopuszczając możliwość zamanifestowania w ten właśnie sposób stopnia skomplikowania miłosnej relacji z oskarżonym warto zauważyć, że na podstawie opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I można zasadnie wywodzić, że próba samobójcza poprzedzała czyn. Nie inny wniosek można bowiem skonstruować, gdy się dostrzeże, że czyn miał mieć swój początek w czerwcu 2021 roku (data bliżej nieokreślona), trwać do czerwca 2023 roku, a do próby samobójczej miało dojść latem 2021 roku, a więc wielce prawdopodobne, że jeszcze przed czynem, skoro lato ma swój początek tydzień przed końcem czerwca. Związek próby samobójczej z czynem przypisanym oskarżonemu w pkt I części orzekającej jest zatem żaden, zaś wnioski opinii psychologicznej stanowią diagnozę niepowiązanego z orzeczeniem sądu odwoławczego badania aspektów życia niedojrzałego człowieka, jakim była niewątpliwie pokrzywdzona w czasie utrzymywania relacji miłosnej z oskarżonym. Sama pokrzywdzona zresztą nie była w stanie wyjaśnić ostatecznie, jaka emocja towarzyszyła jej w tym czasie (k. zeznania pokrzywdzonej k. 277-278).</xText> <xText>Z opinii psychologicznej wynika przecież, że „ w okresie adolescencji uczucia, emocje są przeżywane za wzmożoną intensywnością” i nie można jednoznacznie stwierdzić, czy do decyzji o pozbawieniu życia przyczyniły się konkretne osoby (k. 361 – 369). Trafnie zauważył autor apelacji, że opinia psychologiczna jest niezwykle cennym dowodem eliminującym związek zachowania oskarżonego ujętego w czynie przypisanym z podjętą przez pokrzywdzoną próbą samobójczą. Celnie dostrzegł też, że wnioski tej opinii nie pozostają w koincydencji z ustaleniami sądu a quo”. Tyle, że nawet nie posiłkując się opinią biegłej wniosek jest taki sam. Stąd też idąc śladem intencji skarżącego wyeliminowano z czynności sprawczych przypisanych oskarżonemu ich związek z próbą samobójczą pokrzywdzonej.</xText> <xText>Kontynuując wątek poświęcony zarzutom apelacji dotyczącym czynu pierwszego przypisanego oskarżonemu nie można uciec od jego wyjaśnień, w których nie podjął aktywnej próby obrony, stroniąc od zajęcia konkretnego stanowiska w zakresie dotyczącym swojego sprawstwa. Taka postawa niewątpliwie była dla oskarżonego wygodna, mieściła się w granicach przyznanego mu prawa do obrony, jednakże pozbawiała go równocześnie możliwości zakwestionowania całego zakresu przekazywanych przez pokrzywdzoną informacji, z których jawi się nie tylko stopień skomplikowania relacji intymnej i duchowej, ale również świadectwo konkretnych werbalnych i pisemnych aktów przemocy znamionujących w sposób oczywisty znamiona przestępstwa kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 kk</xLexLink>. W szczególności chodzi tu o utrzymywanie pokrzywdzonej w stanie ustawicznego niepokoju, czy intymne treści „nie wyciekną”, czy może jednak ujrzą światło dzienne. Dlatego właśnie za nieabstrakcyjne, ale znajdujące swoją podstawę faktyczną należy ocenić krótkie wyjaśnienia, w których stwierdził „przepraszam <xAnon>A. G. (1)</xAnon> za wszystko, za zachowanie, żałuję tego co zrobiłem do dziś i wiem, że takiego czynu bym nie popełnił, to wszystko co mam do powiedzenia”. W tej jakże emocjonalnej wypowiedzi tkwiło przecież nie przeproszenie za miłość, za zbliżenia intymne. Można ją zatem łączyć jedynie z tym zakresem relacji, o której mówiła w swoich zeznaniach pokrzywdzona. Nie ma zatem żadnego powodu by uznać, że sąd a quo dopuścił się dowolnej oceny dowodów obciążających oskarżonego za przypisany mu w pkt I czyn, z zastrzeżeniem jego modyfikacji wynikającej z wyroku sądu odwoławczego.</xText> <xText>I jeszcze jedna ważna uwaga. Niedojrzałość emocjonalna pokrzywdzonej wynika wprost z opinii psychologicznej. Uczucie łączące oskarżonego i pokrzywdzoną w czasie czynu też zdaje się pozostawać poza wątpliwościami przy dochowaniu standardu swobodnej oceny dowodów. Tym właśnie należy tłumaczyć treść korespondencji, mającej w zamierzeniu obrony wskazywać na niespełnienie znamion przestępstwa kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 kk</xLexLink> (k. 221-224). Listy te nie wkraczają jednak w sferę czynności sprawczych oskarżonego i nie eliminują spełnienia wymogu pokrzywdzenia przewidzianego w cytowanej normie prawnej. Sprzeczne uczucia są bowiem wkomponowane w niedojrzałą miłość, a ofiara często traci w takich przypadkach możliwość zachowania racjonalnego, godząc się na pokrzywdzenie wynikające z przestępczych nacisków sprawcy choćby z powodu przeżywanego poczucia wstydu, lęku, samoobwinienia, niemożności zrozumienia tego co się dzieje. Takie właśnie wnioski wynikają z opinii psychologicznej. Dlatego też dowody powyższe nie stanowią przeciwwagi dla dowodów obciążających oskarżonego.</xText> <xText>W uwzględnieniu powyższych uwag nie uwzględniono zarzutów apelacji oznaczonych nr 1, 2, 4, 5, a w zakresie pozostałych zarzutów zostały one uwzględnione w stopniu wynikającym z niniejszego uzasadnienia. Nawiązka orzeczona w związku z czynem przypisanym w pkt I zaskarżonego wyroku z uwzględnieniem modyfikacji wynikającej z wyroku sądu odwoławczego nie nosi cechy rażącej niewspółmierności i mieści się w granicach stopnia pokrzywdzenia jak też możliwych do wyobrażenia możliwości majątkowych oskarżonego. Z powodu umorzenia postępowania w zakresie czynu przypisanego w pkt II uchylone zostało orzeczenie o nawiązce powiązanej z tym czynem. Mimo dokonanej modyfikacji zaskarżonego wyroku nie dostrzeżono powodów do złagodzenia kary wymierzonej oskarżonemu przy zastosowaniu nadzwyczajnego jej złagodzenia. Zmiana kwalifikacji prawnej czynu na łagodniejszą eliminowała potrzebę sięgnięcia po instytucję nadzwyczajnego złagodzenia kary zważając na jej wymiar wynikający z zaskarżonego wyroku. Karę tę oceniono równocześnie jako adekwatną odpowiedź obowiązujących z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksie karnym</xLexLink> zasad jej wymiaru, zważając na charakter czynności sprawczych i stopień pokrzywdzenia małoletniej <xAnon>A. G. (1)</xAnon>. Zważając na odległość czasową czynu, uświadomienie sobie przez oskarżonego jego naganności (akt skruchy w trakcie rozprawy głównej zdaje się być oczywisty) skrócono okres probacji uznając ten na nowo określony jako wystarczający dla wykazania pozytywnej prognozy kryminologicznej.</xText> <xText>Odnosząc się do zażalenia w przedmiocie kosztów procesu należy poczynić uwagi wstępne co do zakresu zaskarżenia orzeczenia o kosztach. Jakkolwiek autor zażalenia skierował je wobec orzeczenia zawartego w postanowieniu Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16 lipca 2024 roku, wydanemu na podstawie <xLexLink xArt="art. 626;art. 626 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 626 § 2 kpk</xLexLink>, to jednak analiza stawianych w środku odwoławczym zarzutów wskazuje jednoznacznie, że dotyczy ono również rozstrzygnięcia zawartego w pkt XI zaskarżonego wyroku. Związek ten jest oczywisty, a ponieważ zażalenie wniesiono w terminie przewidzianym dla wniesienia apelacji otwarta została droga do rozważenia zarzutów środka odwoławczego w całym zakresie orzeczenia o kosztach procesu. Na marginesie jedynie wypada zasygnalizować potrzebę nieorzekania na podstawie <xLexLink xArt="art. 626;art. 626 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 626 § 2 kpk</xLexLink> w sytuacji, w której nie doszło do uprawomocnienia wyroku. Można bowiem w ten sposób doprowadzić do sytuacji, w której będzie funkcjonowało w obrocie prawnym prawomocne orzeczenia o kosztach procesu mimo nieistnienia prawomocnego orzeczenia otwierającego drogę do rozstrzygania zasady ponoszenia kosztów.</xText> <xText>Zgodzić się należy z pełnomocnikiem oskarżycielki posiłkowej, że orzeczenie zawarte w pkt XI zaskarżonego wyroku jest wadliwe, albowiem nie nadaje się nawet do egzekucji wobec nieokreślenia podmiotu zobowiązanego. Stąd właśnie wniosek pełnomocnika by nie tylko doprecyzować rzeczone rozstrzygnięcie, ale równocześnie orzec o dodatkowych kosztach poniesionych przez oskarżycielkę prywatną, które przekroczyły znacząco kwotę wynikającą z pkt XI wyroku (k. 395). Trzeba podkreślić, że orzeczenie zawarte w pkt XI zaskarżonego wyroku nie zostało poprzedzone złożeniem wniosku przez oskarżycielkę posiłkową i jej pełnomocnika, kształtując tym samym wysokość uzasadnionych wydatków na poziomie minimalnym. Wniosek ten pojawił się dopiero po wydaniu wyroku i w wyniku jego rozpoznania wydane zostało zaskarżone postanowienie.</xText> <xText>Już w tym miejscu należy zgodzić się z obrońcą, że orzeczenie sądu a quo nie wyjaśnia z jakiego powodu opłata należna pełnomocnikowi została podwyższona o podatek od towarów i usług skoro w przepisach rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dotyczącego kosztów pomocy prawnej udzielonej nie z urzędu takiej możliwości podwyższenia opłaty minimalnej nie przewidziano. Jest to jednak problem, który jest niemożliwy do rozstrzygnięcia bez sięgnięcia po narzędzie jakim jest rozproszona kontrola zgodności z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">konstytucją RP</xLexLink> przepisów rozporządzenia określającego stawki opłat dla adwokatów udzielających pomocy prawnej z wyboru.</xText> <xText>O ile bowiem z dniem wejście w życie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 763 z 2024 roku) miało dojść do wyeliminowania niezgodności konstytucyjnej wcześniej obowiązującego rozporządzenia z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, o tyle nie dostrzeżono niestety, że w wyniku takiego procesu tworzenia prawa stworzono sytuację, w której dochodzi do kolejnej nierównowagi, skoro opłata dla adwokata podejmującego czynności z wyboru nie może być podwyższona o podatek VAT, a opłata należna adwokatowi udzielającemu pomocy prawnej z urzędu o taki podatek musi być podwyższona. Gdyby zatem sięgnąć po wzorzec konstytucyjny wynikający z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 roku, wydanym w sprawie SK 78/21 (wyrok opublikowany 28 grudnia 2022 roku (Dz.U. 2022 poz. 2790) należałoby uznać, że rozwiązanie przyjęte w rozporządzeniu z 2015 roku straciło cechę zgodności z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">konstytucją</xLexLink>, albowiem na skutek wejścia w życie rozporządzenia o kosztach pomocy prawnej udzielonej z urzędu doszło do uprzywilejowania pozycji adwokatów udzielających takiej pomocy. Sięganie po rozproszoną kontrolę zgodności z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie nabiera jednak sensu dla rozstrzygania w konkretnej sprawie dopiero w momencie, w którym opłaty ukształtowane są w granicach dolnych i górnych stawek. O ile natomiast tych stawek one nie osiągają wystarczające jest stwierdzenie, że nie jest wadą orzeczenia ustalającego wysokość opłaty na podstawie przepisów rozporządzenia odnoszącego się do stawek z wyboru poprzez oddzielenie należności adwokata od podatku VAT. Wszak i tak podatek taki występuje. Tyle tylko, że w przypadku pomocy prawnej udzielonej z urzędu należy go zawsze wyeksponować ponad kwotę należnej opłaty, a w przypadku pomocy prawnej udzielonej z wyboru należy tenże podatek uwzględnić w opłacie. W przypadku opłaty minimalnej, a więc w kwocie 840 zł – jak w konkretnym przypadku – adwokat uzyskałby większe wynagrodzenie występując z urzędu, a mniejsze występując z wyboru. Podobnie kiedy wkracza się w strefę stawek limitowanych sześciokrotnością stawki minimalnej. W taki przypadku, dochowując standardu rozproszonej kontroli Konstytucyjności rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (inna nie jest aktualnie możliwa) należałoby w każdym przypadku orzekać opłatę nie wydzielając podatku VAT, ale w taki sposób aby podatek taki został uwzględniony w opłacie. Nie kontynuując tych rozważań i uznając, że dla rozpoznania środka odwoławczego są one wystarczające stwierdzić należy, że:</xText> <xText>- przepisy rozporządzenia MS z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie w zakresie, w jakim nie uwzględniają konieczności podwyższenia opłaty o podatek VAT noszą cechę niezgodności z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> tego samego rodzaju, która ujawniona została w cytowanym wcześniej wyroku TK;</xText> <xText>- stąd też w procesie kształtowania wysokości należnej opłaty należy uwzględnić by nie była ona niższa od opłaty należnej adwokatowi udzielającemu pomocy prawnej z urzędu, przy zachowaniu takich samych kryteriów ustalania jej wysokości;</xText> <xText>Uwzględniając powyższe uwagi sąd odwoławczy uznał, że:</xText> <xText>- orzeczenie zawarte w pkt XI zaskarżonego wyroku jako nienadające się do egzekucji należy uchylić;</xText> <xText>- zaskarżonemu postanowieniu należy nadać kształt eliminujący zastrzeżenia skarżącego w zakresie dodatkowego określenia podatku VAT uznając, że żądana przez pełnomocnika oskarżycielki kwota winna być określona bez wyodrębniania tego podatku, a jednocześnie uwzględniała w należytym stopniu stopień skomplikowania sprawy, nakład pracy adwokata i ilość czasu poświęconego na zrozumienie sprawy, jak też jej zawiłości.</xText> <xText>Takie rozstrzygnięcie wynikało z przyjęcia przez sąd odwoławczy, że to właśnie kwota 5760 zł zawiera sobie uzasadniony wydatek na ustanowienie pełnomocnika z wyboru. W związku z uchyleniem punktu XI zaskarżonego wyroku ta właśnie kwota stanowi prawomocnie ustaloną wysokość wydatku, który winien zwrócić oskarżycielce posiłkowej oskarżony. Mieści się ona w granicach miedzy stawką minimalną i maksymalną w stopniu kwalifikującym ją jako średnią, a więc nienazbyt wygórowaną, a jednocześnie adekwatną do nakładu pracy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wnioski o:</xText> <xText>1/ zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu dopuszczenia się przez niego czynu przypisanego w punkcie I wyroku a kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 190 a;art. 190 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190a § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 191 a;art. 191 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191a § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> oraz o uniewinnienie oskarżonego od zarzutu dopuszczenia się przez niego czynu przypisanego punkcie II wyroku a kwalifikowanego z <xLexLink xArt="art. 202;art. 202 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 202 § 3 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 202;art. 202 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 202 § 4kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 202;art. 202 § 4;art. 202 § 4 lit. a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 202 § 4 lit. a kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§ 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 § 1 kk</xLexLink>.</xText> <xText>2/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie o kosztach postępowania i zadośćuczynieniu w granicach możliwości majątkowych oskarżonego;</xText> <xText>3/ uchylenie zaskarżonego postanowienia w przedmiocie kosztów procesu, wydanego na podstawie <xLexLink xArt="art. 626;art. 626 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 626 § 2 kpk</xLexLink> w dniu 16 lipca 2024 roku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☒ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ bezzasadny</xText> <xText>niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Powody zostały zawarte w części analizującej zarzuty apelacyjne.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>1.Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 13 czerwca 2024 roku, w sprawie II K 2143/ 23 i postanowienie tegoż sądu z dnia 16 lipca 2024 roku w przedmiocie kosztów procesu obejmujących wydatki oskarżycielki posiłkowej na ustanowienie pełnomocnika, poza zakresem dokonanej zmiany, </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Powody zostały zawarte w części analizującej zarzuty apelacyjne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>0.1.1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>0.1.Opisany w wyroku sądu odwoławczego. </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Omówione w części analizującej zarzuty apelacyjne.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>II.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zważając na sytuację majątkową oskarżonego został on zwolniony od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.</xText> <xText>O pozostałych kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink> uznając, że wydatek oskarżycielki posiłkowej na ustanowienie pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym w kwocie 2500 zł jest wydatkiem uzasadnionym przy uwzględnieniu stopnia skomplikowania sprawy w związku ze stawianymi przez obrońcę zarzutami.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>S. T.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejowego w Olsztynie z dnia 13 czerwca 2024 roku, w sprawie II K 2143/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości;</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Leszek Wojgienica

Marzena Smyk

Beata Miłosz

Sygn. akt VII Ka 747/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Leszek Wojgienica (spr.) Sędziowie SO: Anna Górczyńska Dorota Lutostańska Protokolant: pomocnik sekretarza sądowego Jakub Rymuza, st. sekr. sąd. Jolanta Jankowska przy udziale prokuratorów Prokuratury Rejonowej Olsztyn – Południe w Olsztynie Justyny Żebrowskiej – Rumińskiej po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2024 roku sprawyS. T., synaR.iE.z d.T.,urodzonego (...)wO., oskarżonego zart. 190a § 3 kkw zw. zart. 190a § 1 kkiart. 190a § 2 kkiart. 191a § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kki in., na skutek apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 13 czerwca 2024 roku, w sprawie II K 2143/23 oraz zażalenie obrońcy oskarżonego na wydane na podstawieart. 626 § 2 kpkpostanowienie Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16 lipca 2024 roku o zwrocie wydatków poniesionych przez oskarżycielkę posiłkowąA. G. (1) I zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że: a/ uchyla rozstrzygnięcie z pkt XI, o zwrocie wydatków oskarżycielce posiłkowej; b/ uchyla orzeczenie z pkt III o karze łącznej pozbawienia wolności; c/ w czynie przypisanym oskarżonemu w pkt I części orzekającej eliminuje związek czynności sprawczych z targnięciem się na życie przezA. G. (1)latem 2021 roku, a w konsekwencji z kwalifikacji prawnej tego czynu eliminuje przepisart. 190a § 3 kk, nadając ostateczną kwalifikację prawną zart. 190a § 1 kkiart. 190 § 2 kkiart. 191a § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 4 § 1 kk, za podstawę wymiaru kary przyjmuje przepisyart. 190a § 1 kkw zw. zart. 11 § 3 kk, eliminując przepisyart. 60 § 1 kkiart. 60 § 6 pkt 3 kk; d/ okres warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności z pkt IV skraca do 3 (trzech) lat; II uznając, że społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemuS. T.w pkt II części orzekającej jest znikoma, na podstawieart. 437 § 2 kpkw zw. zart. 1 § 2 kkw zw. zart. 17 § 1 pkt 3 kpkzaskarżony wyrok uchyla, w tym w zakresie rozstrzygnięć z pkt VII, VIII, IX tiret drugie i postępowanie karne umarza, zaś kosztami procesu w tej części obciąża Skarb Państwa; III w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; IV zaskarżone postanowienie zmienia w ten sposób, że zasądza od oskarżonegoS. T.na rzecz oskarżycielki posiłkowejA. G. (1)kwotę 5760 (pięciu tysięcy siedmiuset sześćdziesięciu) zł tytułem zwrotu wydatków na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu przygotowawczym i postępowaniu przez sądem pierwszej instancji; V zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze; VI zasądza od oskarżonegoS. T.na rzecz oskarżycielki posiłkowejA. G. (1)kwotę 2500 (dwóch tysięcy pięciuset) zł tytułem zwrotu wydatków na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VII Ka 747/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejowego w Olsztynie z dnia 13 czerwca 2024 roku, w sprawie II K 2143/23 1.1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca oskarżonegoS. T. ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.1.3. Granice zaskarżenia 1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka – apelacja obrońcy; ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.1.4. Wnioski ☒ W zakresie dotyczącym zaskarżonego postanowienia w przedmiocie kosztów procesu – wniosek o jego uchylenie w całości. ☒ Wnioski o: 1/ zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu dopuszczenia się przez niego czynu przypisanego w punkcie I wyroku a kwalifikowanego zart. 190a § 3 kkw zw. zart. 190a § 1 kkiart. 190a § 2 kkiart. 191a § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkoraz o uniewinnienie oskarżonego od zarzutu dopuszczenia się przez niego czynu przypisanego punkcie II wyroku a kwalifikowanego zart. 202 § 3 kkiart. 202 § 4kkiart. 202 § 4 lit. a kkw zw. zart. 11§ 2 kkw zw. zart. 12 § 1 kk. 2/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie o kosztach postępowania i zadośćuczynieniu w granicach możliwości majątkowych oskarżonego; 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.2.1. Ustalenie faktów 1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1.2.2. Ocena dowodów 1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzuty: Apelacja obrońcy oskarżonego: Zarzuty: 1/ mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisówart. 7 k.p.k.iart. 410 k.p.k.polegającej na dokonaniu oceny dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego, zeznańA. G. (1), oraz z treści opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych u oskarżonego, a także opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. telefonuA. G. (1)z naruszeniem zasad doświadczenia życiowego i pominięciu przy czynieniu ustaleń faktycznych w zakresie czynu zakwalifikowanego zart. 190a § 1 k.k., iż ilość połączeń i korespondencji inicjowanej i dokonywanej przez oskarżonego do pokrzywdzonej jest zdecydowanie mniejsza niż korespondencji i połączeń inicjowanych i dokonywanych przezA. G. (1)do oskarżonego co wyklucza przyjęcie, iż oskarżony nękał pokrzywdzoną, czyli podejmował jednostronne próby kontaktu i zwrócenia na siebie uwagi, a jednocześnie wyklucza przyjęcie, iż pokrzywdzona jedynie wyrażała swoje niezadowolenie i brak zgody, co skutkowało błędnym ustaleniem, iż oskarżony nękałA. G. (1)poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych sms, wysyłanie wiadomości e-mail, wykonywanie połączeń telefonicznych i co w oczywisty sposób miało wpływ na treść orzeczenia, albowiem gdyż u podstaw znamion przestępstwa kwalifikowanego zart. 190a § 1 k.k.leży zarówno brak zgody osoby nękanej jak i jednostronność relacji, a co w konsekwencji wobec braku takich znamion winno skutkować przyjęciem, iż oskarżony nie nękałA. G. (1)i uniewinnienie go w zakresie przestępstwa kwalifikowanego zart. 190a § 1 i 3 k.k., 2/ błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia co przyjęcia, iż oskarżony w ramach czynu przypisanego mu w punkcie I wyroku miał działać w celu wyrządzeniaA. G. (1)szkody osobistej w czasie gdy nie pozostawali już w związku, podczas gdy z jego wyjaśnień, zeznańA. G. (1),E. T.,A. F.oraz z treści opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych u oskarżonego, a także opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. telefonuA. G. (1)jednoznacznie wynika, iż oskarżony i pokrzywdzona korespondowali ze sobą zarówno pozostając we wzajemnym przekonaniu o istnieniu pomiędzy nimi związku jak i w celu ponownego nawiązania relacji, a zachowania oskarżonego nakierowane były na ten ostatni cel, co miało wpływ na treść orzeczenia, gdyż u podstaw znamion przestępstwa kwalifikowanego zart. 190a § 1 k.k.leży zamiar wzbudzenia u osoby pokrzywdzonej poczucia zagrożenia, poniżenia lub udręczenia lub istotnego naruszenia jej prywatności, a co w konsekwencji wobec braku takich znamion winno skutkować przyjęciem, iż oskarżony nie nękałA. G. (1)i uniewinnienie go w zakresie przestępstwa kwalifikowanego zart. 190a § 1 i 3 k.k., 3/ mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisówart. 7 k.p.k.iart. 410 k.p.k.polegającej na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w zakresie czynu zakwalifikowanego zart. 190a § 3 k.k.rozbieżności pomiędzy zeznaniamiA. G. (1)iA. F.co do sposobu rzekomej próby targnięcia się na życie, pominięciu, względnie uznaniu za nieprzydatne do poczynienia ustaleń, czy uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego oraz pominięciu względnie uznaniu za nieprzydatne do poczynienia ustaleń zeznańE. T.oraz zeznań samej pokrzywdzonej co do sytuacji rodzinnejA. G. (1)i doznawanych przez nią traum związanych także z odniesioną kontuzją i koniecznością zaprzestania uprawniana sportu, wreszcie pominięciu treści opinii sądowo - psychologicznej dot.A. G. (2)i dot.S. T., z których wynika, iż nie jest możliwe jednoznaczne przyjęcie iż doszło do próby targnięcia się na życie,, względnie aby odpowiedzialność za taką próbę ponosił oskarżony, jak również pominięciu i tym samym dokonaniu sprzecznej z doświadczeniem życiowym oceny tych dowodów faktu, że tak dramatyczny czyn jak targnięcie się na życie nie wywołał reakcji w postaci zawiadomienia organów ściągana pomocy medycznej bądź psychologicznej, lub choćby zawiadomienia rodziców oskarżonego, co w konsekwencji wobec braku takich znamion winno skutkować przyjęciem, iż nie doszło do targnięcia się oskarżonej na własne życie, względnie co najmniej nie było to normalnym następstwem zachowania oskarżonego i uniewinnienie go w tym zakresie, 4/ mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisówart. 7 k.p.k.i kart. 410k.p.k.polegającej na dokonaniu oceny dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego, zeznańA. G. (1), oraz z treści opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych u oskarżonego, a także opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. telefonuA. G. (1)z naruszeniem zasad doświadczenia życiowego i pominięciu przy czynieniu ustaleń faktycznych w zakresie czynu zakwalifikowanego zart. 190a § 1 k.k., iż ilość połączeń i korespondencji inicjowanej i dokonywanej przez oskarżonego do pokrzywdzonej jest zdecydowanie mniejsza niż korespondencji i połączeń inicjowanych i dokonywanych przezA. G. (1)do oskarżonego 5/ błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia co do przyjęcia, iż oskarżony podszywał się podA. G. (1)poprzez wykorzystanie jej wizerunku na portalach erotycznych i rozpowszechniał bez zgodyA. G. (1)na portalach erotycznych jej nagi wizerunek podczas gdy z treści opinii biegłego z zakresu, informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych u oskarżonego, a także opinii biegłego z- zakresu informatyki śledczej dot. telefonuA. G. (1), wydruków z portalue. (...)io., w tym wydruków z profilu jednoznacznie wynika, iż oskarżony nie podszywał się podA. G. (1)i nie rozpowszechniał nagiego wizerunkuA. G. (1)w sposób, który pozwalałby na jej identyfikację i w sposób pozwalający na dotarcie treści do nieograniczonego kręgu osób trzecich, co miało wpływ na treść orzeczenia, gdyż u podstaw znamion przestępstwa kwalifikowanego zart. 190a § 1 k.k.leży zarówno wyrządzenie osobie pokrzywdzonej szkody osobistej jak i wykorzystanie wizerunku, danych osobowych lub innych danych, za pomocą których osoba pokrzywdzona jest publicznie identyfikowana, a co w konsekwencji wobec braku takich znamion winno skutkować przyjęciem, iż oskarżony nie podszywał się podA. G. (1)i nic wyrządził jej objętymi w opisie czynu zachowaniami szkody osobistej w rozumieniuart. 190a §2 k.k.i uniewinnienie go w tym zakresie, 6/ błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia co do przyjęcia, iż Oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem normę czynów zabronionych objętych-punktem II wyroku a kwalifikowanych zart. 202 § 3, 4 i 4a k.k.podczas gdy: a) z treści opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych oskarżonego wynika, że oskarżony nie utrwalał tych treści w celu ich rozpowszechniania, b) z treści opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych u oskarżonego i ujawnionych w jej toku materiałów, a także wyjaśnień oskarżonego, zeznańA. P.orazA. F.wynika, że Oskarżony nie rozpowszechniał treści pornograficznych nieograniczonemu kręgowi osób trzecich, c) z treści opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej dot. rzeczy znalezionych u oskarżonego i ujawnionych w jej toku materiałów wynika, że dla osoby postronnej nie było możliwe zidentyfikowanie, iż treści dotyczą osoby małoletniej; a z najdalej posuniętej ostrożności: 7/ rażącej niewspółmierność nawiązki orzeczonej na rzecz pokrzywdzonej, w sytuacji gdy przekazywanie treści pornograficznych z udziałem pokrzywdzonej następowało bądź bezpośrednio przez nią lub co najmniej za jej zgodą, a ich udostępnienie przez oskarżonego nastąpiło do ograniczonego i ściśle określonego kręgu osób oraz nie w celu wywołania podniecenia płciowego oraz nie w wyniku zaburzenia u oskarżonego popędu płciowego, a nadto same te treści te nie pozwalały na publiczną identyfikację pokrzywdzonej, jak również poprzez niedostosowanie wysokości tego środka do możliwości finansowych oskarżonego; 8/ rażącej niewspółmierności środka karnego w postaci zakazu zajmowania wszelkich stanowisk, wykonywania wszelkich zawodów i działalności związanych z wychowaniem, edukacją, leczeniem małoletnich i opieką nad nimi na okres 5 (pięciu) lat w sytuacji, gdy przekazywanie treści pornograficznych z udziałem pokrzywdzonej następowało bądź bezpośrednio przez nią lub co najmniej za jej zgodą a ich udostępnienie przez oskarżonego nastąpiło do ograniczonego i ściśle określonego kręgu osób oraz nie w celu wywołania podniecenia płciowego oraz nie w wyniku zaburzenia u oskarżonego popędu płciowego. Postanowienie Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16 lipca 2024 roku w przedmiocie orzeczenia o kosztach procesu należnych oskarżycielce posiłkowej: Zarzuty: 1. obrazyart. 626 § 2 k.p.k.poprzez jego błędną interpretację i zastosowanie w sytuacji, gdy w orzeczeniu końcowym - wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie, II Wydziału Karnego z dnia 13 czerwca 2024 roku wydanym pod sygnaturą II K 2143/23 w pkt XI Sąd orzekł o obowiązku zwrotu na rzecz Oskarżycielki Posiłkowej na podstawieart. 627 k.p.k.wydatki kwocie 1.776 złotych powiększone o stawkę podatku VAT w kwocie 408,48 złotych, 2. obrazy § 11 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opiat za czynności adwokackie (tj. z dnia 24 sierpnia 2023 r., Dz.U. z 2023 r. poz. 1964) - dalej: Rozporządzenie w zw. z § 15 ust. 1 Rozporządzenia poprzez zasądzenie na rzecz Oskarżycielki Posiłkowej wydatków - kosztów ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu przygotowawczym w wysokości powiększonej o podatek od towarów i usług w sytuacji, gdy z przepisów tego Rozporządzenia nie wynika aby stanowiące podstawę orzeczenia przepisy upoważniały do uwzględnienia wysokości tego podatku, 3. obrazy § 11 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia w zw. z § 15 ust. 1 Rozporządzenia poprzez zasądzenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej wydatków - kosztów ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu pierwszo-instancyjnym w wysokości powiększonej o podatek od towarów i usług, w sytuacji, gdy z przepisów tego Rozporządzenia nie wynika aby stanowiące podstawę orzeczenia przepisy upoważniały do uwzględnienia wysokości tego podatku, 4. obrazy § 15 ust. 3 Rozporządzenia poprzez zasądzenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej wydatków - kosztów ustanowienia pełnomocnika w sprawie w wysokości (łącznie z treścią pkt XI wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie, II Wydziału Karnego z dnia 13 czerwca 2024 roku wydanego pod sygnaturą II K 2143/23) 4,68 - krotności stawki minimalnej w sytuacji gdy nie uzasadniały tego ani niezbędny nakład pracy adwokata, w szczególności poświęcony czas na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, ani liczba stawiennictw w sądzie, ani czynności podjęte w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, ani wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, ani rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, ani obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, ani dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów, o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności. Niezasadny Niezasadny Zasadny Niezasadny Niezasadny Częściowo zasadny Niezasadny w zakresie, w jakim odnosi się o orzeczeniu o nawiązce - utrzymanym w mocy Zasadny o tyle, o ile stwierdzono brak podstawy prawnej do orzeczenia tego środka karnego w wyniku dokonanej przez sąd odwoławczy oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego w pkt II Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzuty apelacji częściowo zasługiwały na uwzględnienie. Zarzuty zażalenia zostały natomiast uwzględnione w zakresie omówionym poniżej. Nie zasługiwały na uwzględnienie te zarzuty środka odwoławczego, w których jego autor przekonywał o niemożności przypisania oskarżonemu znamion przestępstwa kwalifikowanego zart. 190a § 1 kk. Sprowadzenie analizy dowodów mających potwierdzić zaistnienie tego czynu tylko do ilości połączeń telefonicznych inicjowanych tak przez oskarżonego, jak też pokrzywdzoną, wreszcie ilości wysyłanej korespondencji, czyni ją ułomną z tego powodu, że in concreto nie jest istotą czynu zart. 190a § 1 kkkto i ile takich połączeń inicjował, ale treść informacji, jakie docierały do rozmówców. Gdyby sprowadzić tę analizę tylko do wzajemności nawiązywania kontaktów można byłoby w istocie podzielić argumentację skarżącego, albowiem przytoczone w niej fakty są niezaprzeczalne. Tyle tylko, że świadomie lub nieświadomie skarżący pominął kilka istotnych okoliczności. Najistotniejszą z nich jest ta, że biegły z zakresu informatyki ujawnił podczas badania zawartości telefonu komórkowego oskarżonego, że w dniu 09 maja 2023 roku nastąpiło przywrócenie backupu, co w połączeniu ze stosunkowo niewielką ilością danych i brakiem historii przeglądarki internetowej może oznaczać, że przywrócono ustawienia fabryczne, usuwając jednocześnie wcześniejsze dane. Po wtóre, w trakcie badania dysku twardego z laptopa ujawniono jakimi adresami posługiwał się jego użytkownik. Te adresy to m.in. adresy tytułowane imieniem kobiecym ((...)) i nikiem „(...)”. Tak więc dane odnalezione w telefonie komórkowym nie są danymi pełnymi i na ich podstawie nie sposób formułować wniosków mogących podważyć ustalenia sądu a quo. Co istotne, gdy chodzi o zdjęcia udostępnione na erodate pokrzywdzona kategorycznie stwierdziła, że ich dysponentem był tylko oskarżony. Identyfikowała te zdjęcia właśnie z relacją z oskarżonym. Autor apelacji nie uwzględnił też w procesie przekonywania o wadliwości dokonanych ustaleń w tym zakresie zeznań świadkaP., potwierdzonych przedstawionymi przez niego dowodami materialnymi wskazującymi na rozpowszechnianie przez oskarżonego nagiego wizerunku pokrzywdzonej. Fakt, że zdjęcia pokrzywdzonej pojawiły się na portalu erodete jest niewątpliwy. Tylko oskarżony dysponował zdjęciami, które później zostały upublicznione. Zasługiwał też na częściowe uwzględnienie zarzut apelacji odnoszący się do czynu kwalifikowanego zart. 202 § 3 kkw zb. zart. 202 § 4 i 4 lit .a kkw zw. zart. 12 § 1 kk. Przy czym na przedpolu analizy poświęconej zarzutom apelacji w tym zakresie wypada zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisemart. 202 § 4 kkkaralne jest samo utrwalanie treści pornograficznych z udziałem małoletniego, a na podstawie przepisuart. 204 § 4 lit. arównież przechowywanie i posiadanie bez określonego celu. Stąd też niezrozumiały był postulat apelacji by po wyeliminowaniu zamiaru zart. 202 § 3 kk, a więc celu rozpowszechnienia treści pornograficznych z udziałem małoletniego w momencie ich utrwalania możliwym było uwolnienie oskarżonego od odpowiedzialności karnej w pozostałym zakresie tylko z powodu braku tego znamienia. Rację ma natomiast autor apelacji stwierdzając, że utrwalanie treści o charakterze pornograficznym nie było połączone z zamiarem ich rozpowszechnienia. Zamiar ten pojawił się bowiem później i nie został zrealizowany stanowiąc element gróźb. Trzeba też zauważyć, że cała zawartość kryminalna tego konkretnego zachowania (rozpowszechnienia) ujęta została w czynie przypisanym oskarżonemu w pkt I, w przypadku którego cel wymagany wart. 202 § 3 kknie musi być spełniony. Nie dość na tym, akurat w tym zakresie chodziło nie o treść pornograficzną, ale nagi wizerunek niespełniający znamienia „pornografia”. Tak więc należało jedynie odpowiedzieć na pytanie, czy z punktu widzenia ujawnionych okoliczności czynu kwalifikowanego zart. 202 § 4 i 4 lit. a, można było go ocenić jako przestępstwo od strony materialnej. Wszakustawa kodeks karnywyraźnie stanowi, że przestępstwem jest tylko taki czyn zabroniony, który charakteryzuje społeczna szkodliwość większa niż znikoma. Zdaniem sądu odwoławczego warunek zart. 1 § 2 kknie został w analizowanym przypadku spełniony. Fakt, że pokrzywdzona była w czasie utrwalania treści pornograficznych małoletnia jest oczywisty. Oczywisty jest też fakt pełnej wiedzy oskarżonego o jej wieku. Tyle tylko, że współżycie płciowe między nimi nie było zabronione, a pokrzywdzona, na skutek swojej niedojrzałości, pozwalała oskarżonemu na utrwalanie treści o charakterze pornograficznym. Analiza tych treści dowodzi też, że dotyczą one jednak młodej w pełni ukształtowanej fizycznie kobiety. Gdyby nie wiedza o jej wieku można byłoby dość do różnych wniosków, czy prezentowane treści należą do kategorii treści z udziałem małoletniej. Te ustalenia warunkowały uznanie stopnia społecznej szkodliwości tego czynu za znikomy, a więc nienoszący znamion przestępstwa w znaczeniu materialnym. Wynikiem powyższej zmiany, skutkującej uchyleniem zaskarżonego wyroku w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I było umorzenie postępowania karnego o ten czyn. Taka decyzja sadu odwoławczego niweczyła rozstrzygnięcia z pkt VII, VIII i IX tiret drugie, powiązane z czynem, co do którego umorzono postępowanie, eliminując w konsekwencji obowiązek rozważenia zarzutów apelacji odnoszących się do orzeczenia sądu a quo. Istotą czynu kwalifikowanego zart. 190a § 1 kkprzypisanego ostatecznie oskarżonemu były, co wcześniej podkreślono, nie ilość połączeń i korespondencji między oskarżonym i pokrzywdzoną, ale sposób w jaki oskarżony okazywał swoje niezadowolenie z zerwania relacji i formułowane groźby upublicznienia utrwalonej sfery intymnej relacji łączącej go pokrzywdzoną. Bez wątpienia była to relacja bardzo zaangażowana, albowiem związek ten opierał się również na obcowaniu płciowym szesnastolatki i młodego chłopaka, który w czerwcu 2021 roku nie miał ukończonych osiemnastu lat. Cechowała tę relację niedojrzałość emocjonalna, czego dowodem są niezwykle istotne w procesie ustalania faktów opinie biegłej psychologa. Niezrozumiałym jest natomiast dlaczego w oparciu o te opinie sąd a quo przyjął związek zachowania oskarżonego z podjętą przez pokrzywdzona próbą samobójczą. Rację ma autor apelacji, że nie sposób uznać by próba ta, niezależnie od rzeczywistych wątpliwości co do jej autentyczności i dopuszczając możliwość zamanifestowania w ten właśnie sposób stopnia skomplikowania miłosnej relacji z oskarżonym warto zauważyć, że na podstawie opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I można zasadnie wywodzić, że próba samobójcza poprzedzała czyn. Nie inny wniosek można bowiem skonstruować, gdy się dostrzeże, że czyn miał mieć swój początek w czerwcu 2021 roku (data bliżej nieokreślona), trwać do czerwca 2023 roku, a do próby samobójczej miało dojść latem 2021 roku, a więc wielce prawdopodobne, że jeszcze przed czynem, skoro lato ma swój początek tydzień przed końcem czerwca. Związek próby samobójczej z czynem przypisanym oskarżonemu w pkt I części orzekającej jest zatem żaden, zaś wnioski opinii psychologicznej stanowią diagnozę niepowiązanego z orzeczeniem sądu odwoławczego badania aspektów życia niedojrzałego człowieka, jakim była niewątpliwie pokrzywdzona w czasie utrzymywania relacji miłosnej z oskarżonym. Sama pokrzywdzona zresztą nie była w stanie wyjaśnić ostatecznie, jaka emocja towarzyszyła jej w tym czasie (k. zeznania pokrzywdzonej k. 277-278). Z opinii psychologicznej wynika przecież, że „ w okresie adolescencji uczucia, emocje są przeżywane za wzmożoną intensywnością” i nie można jednoznacznie stwierdzić, czy do decyzji o pozbawieniu życia przyczyniły się konkretne osoby (k. 361 – 369). Trafnie zauważył autor apelacji, że opinia psychologiczna jest niezwykle cennym dowodem eliminującym związek zachowania oskarżonego ujętego w czynie przypisanym z podjętą przez pokrzywdzoną próbą samobójczą. Celnie dostrzegł też, że wnioski tej opinii nie pozostają w koincydencji z ustaleniami sądu a quo”. Tyle, że nawet nie posiłkując się opinią biegłej wniosek jest taki sam. Stąd też idąc śladem intencji skarżącego wyeliminowano z czynności sprawczych przypisanych oskarżonemu ich związek z próbą samobójczą pokrzywdzonej. Kontynuując wątek poświęcony zarzutom apelacji dotyczącym czynu pierwszego przypisanego oskarżonemu nie można uciec od jego wyjaśnień, w których nie podjął aktywnej próby obrony, stroniąc od zajęcia konkretnego stanowiska w zakresie dotyczącym swojego sprawstwa. Taka postawa niewątpliwie była dla oskarżonego wygodna, mieściła się w granicach przyznanego mu prawa do obrony, jednakże pozbawiała go równocześnie możliwości zakwestionowania całego zakresu przekazywanych przez pokrzywdzoną informacji, z których jawi się nie tylko stopień skomplikowania relacji intymnej i duchowej, ale również świadectwo konkretnych werbalnych i pisemnych aktów przemocy znamionujących w sposób oczywisty znamiona przestępstwa kwalifikowanego zart. 190a § 1 kk. W szczególności chodzi tu o utrzymywanie pokrzywdzonej w stanie ustawicznego niepokoju, czy intymne treści „nie wyciekną”, czy może jednak ujrzą światło dzienne. Dlatego właśnie za nieabstrakcyjne, ale znajdujące swoją podstawę faktyczną należy ocenić krótkie wyjaśnienia, w których stwierdził „przepraszamA. G. (1)za wszystko, za zachowanie, żałuję tego co zrobiłem do dziś i wiem, że takiego czynu bym nie popełnił, to wszystko co mam do powiedzenia”. W tej jakże emocjonalnej wypowiedzi tkwiło przecież nie przeproszenie za miłość, za zbliżenia intymne. Można ją zatem łączyć jedynie z tym zakresem relacji, o której mówiła w swoich zeznaniach pokrzywdzona. Nie ma zatem żadnego powodu by uznać, że sąd a quo dopuścił się dowolnej oceny dowodów obciążających oskarżonego za przypisany mu w pkt I czyn, z zastrzeżeniem jego modyfikacji wynikającej z wyroku sądu odwoławczego. I jeszcze jedna ważna uwaga. Niedojrzałość emocjonalna pokrzywdzonej wynika wprost z opinii psychologicznej. Uczucie łączące oskarżonego i pokrzywdzoną w czasie czynu też zdaje się pozostawać poza wątpliwościami przy dochowaniu standardu swobodnej oceny dowodów. Tym właśnie należy tłumaczyć treść korespondencji, mającej w zamierzeniu obrony wskazywać na niespełnienie znamion przestępstwa kwalifikowanego zart. 190a § 1 kk(k. 221-224). Listy te nie wkraczają jednak w sferę czynności sprawczych oskarżonego i nie eliminują spełnienia wymogu pokrzywdzenia przewidzianego w cytowanej normie prawnej. Sprzeczne uczucia są bowiem wkomponowane w niedojrzałą miłość, a ofiara często traci w takich przypadkach możliwość zachowania racjonalnego, godząc się na pokrzywdzenie wynikające z przestępczych nacisków sprawcy choćby z powodu przeżywanego poczucia wstydu, lęku, samoobwinienia, niemożności zrozumienia tego co się dzieje. Takie właśnie wnioski wynikają z opinii psychologicznej. Dlatego też dowody powyższe nie stanowią przeciwwagi dla dowodów obciążających oskarżonego. W uwzględnieniu powyższych uwag nie uwzględniono zarzutów apelacji oznaczonych nr 1, 2, 4, 5, a w zakresie pozostałych zarzutów zostały one uwzględnione w stopniu wynikającym z niniejszego uzasadnienia. Nawiązka orzeczona w związku z czynem przypisanym w pkt I zaskarżonego wyroku z uwzględnieniem modyfikacji wynikającej z wyroku sądu odwoławczego nie nosi cechy rażącej niewspółmierności i mieści się w granicach stopnia pokrzywdzenia jak też możliwych do wyobrażenia możliwości majątkowych oskarżonego. Z powodu umorzenia postępowania w zakresie czynu przypisanego w pkt II uchylone zostało orzeczenie o nawiązce powiązanej z tym czynem. Mimo dokonanej modyfikacji zaskarżonego wyroku nie dostrzeżono powodów do złagodzenia kary wymierzonej oskarżonemu przy zastosowaniu nadzwyczajnego jej złagodzenia. Zmiana kwalifikacji prawnej czynu na łagodniejszą eliminowała potrzebę sięgnięcia po instytucję nadzwyczajnego złagodzenia kary zważając na jej wymiar wynikający z zaskarżonego wyroku. Karę tę oceniono równocześnie jako adekwatną odpowiedź obowiązujących zkodeksie karnymzasad jej wymiaru, zważając na charakter czynności sprawczych i stopień pokrzywdzenia małoletniejA. G. (1). Zważając na odległość czasową czynu, uświadomienie sobie przez oskarżonego jego naganności (akt skruchy w trakcie rozprawy głównej zdaje się być oczywisty) skrócono okres probacji uznając ten na nowo określony jako wystarczający dla wykazania pozytywnej prognozy kryminologicznej. Odnosząc się do zażalenia w przedmiocie kosztów procesu należy poczynić uwagi wstępne co do zakresu zaskarżenia orzeczenia o kosztach. Jakkolwiek autor zażalenia skierował je wobec orzeczenia zawartego w postanowieniu Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16 lipca 2024 roku, wydanemu na podstawieart. 626 § 2 kpk, to jednak analiza stawianych w środku odwoławczym zarzutów wskazuje jednoznacznie, że dotyczy ono również rozstrzygnięcia zawartego w pkt XI zaskarżonego wyroku. Związek ten jest oczywisty, a ponieważ zażalenie wniesiono w terminie przewidzianym dla wniesienia apelacji otwarta została droga do rozważenia zarzutów środka odwoławczego w całym zakresie orzeczenia o kosztach procesu. Na marginesie jedynie wypada zasygnalizować potrzebę nieorzekania na podstawieart. 626 § 2 kpkw sytuacji, w której nie doszło do uprawomocnienia wyroku. Można bowiem w ten sposób doprowadzić do sytuacji, w której będzie funkcjonowało w obrocie prawnym prawomocne orzeczenia o kosztach procesu mimo nieistnienia prawomocnego orzeczenia otwierającego drogę do rozstrzygania zasady ponoszenia kosztów. Zgodzić się należy z pełnomocnikiem oskarżycielki posiłkowej, że orzeczenie zawarte w pkt XI zaskarżonego wyroku jest wadliwe, albowiem nie nadaje się nawet do egzekucji wobec nieokreślenia podmiotu zobowiązanego. Stąd właśnie wniosek pełnomocnika by nie tylko doprecyzować rzeczone rozstrzygnięcie, ale równocześnie orzec o dodatkowych kosztach poniesionych przez oskarżycielkę prywatną, które przekroczyły znacząco kwotę wynikającą z pkt XI wyroku (k. 395). Trzeba podkreślić, że orzeczenie zawarte w pkt XI zaskarżonego wyroku nie zostało poprzedzone złożeniem wniosku przez oskarżycielkę posiłkową i jej pełnomocnika, kształtując tym samym wysokość uzasadnionych wydatków na poziomie minimalnym. Wniosek ten pojawił się dopiero po wydaniu wyroku i w wyniku jego rozpoznania wydane zostało zaskarżone postanowienie. Już w tym miejscu należy zgodzić się z obrońcą, że orzeczenie sądu a quo nie wyjaśnia z jakiego powodu opłata należna pełnomocnikowi została podwyższona o podatek od towarów i usług skoro w przepisach rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dotyczącego kosztów pomocy prawnej udzielonej nie z urzędu takiej możliwości podwyższenia opłaty minimalnej nie przewidziano. Jest to jednak problem, który jest niemożliwy do rozstrzygnięcia bez sięgnięcia po narzędzie jakim jest rozproszona kontrola zgodności zkonstytucją RPprzepisów rozporządzenia określającego stawki opłat dla adwokatów udzielających pomocy prawnej z wyboru. O ile bowiem z dniem wejście w życie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 763 z 2024 roku) miało dojść do wyeliminowania niezgodności konstytucyjnej wcześniej obowiązującego rozporządzenia z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, o tyle nie dostrzeżono niestety, że w wyniku takiego procesu tworzenia prawa stworzono sytuację, w której dochodzi do kolejnej nierównowagi, skoro opłata dla adwokata podejmującego czynności z wyboru nie może być podwyższona o podatek VAT, a opłata należna adwokatowi udzielającemu pomocy prawnej z urzędu o taki podatek musi być podwyższona. Gdyby zatem sięgnąć po wzorzec konstytucyjny wynikający z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 roku, wydanym w sprawie SK 78/21 (wyrok opublikowany 28 grudnia 2022 roku (Dz.U. 2022 poz. 2790) należałoby uznać, że rozwiązanie przyjęte w rozporządzeniu z 2015 roku straciło cechę zgodności zkonstytucją, albowiem na skutek wejścia w życie rozporządzenia o kosztach pomocy prawnej udzielonej z urzędu doszło do uprzywilejowania pozycji adwokatów udzielających takiej pomocy. Sięganie po rozproszoną kontrolę zgodności zKonstytucjąprzepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie nabiera jednak sensu dla rozstrzygania w konkretnej sprawie dopiero w momencie, w którym opłaty ukształtowane są w granicach dolnych i górnych stawek. O ile natomiast tych stawek one nie osiągają wystarczające jest stwierdzenie, że nie jest wadą orzeczenia ustalającego wysokość opłaty na podstawie przepisów rozporządzenia odnoszącego się do stawek z wyboru poprzez oddzielenie należności adwokata od podatku VAT. Wszak i tak podatek taki występuje. Tyle tylko, że w przypadku pomocy prawnej udzielonej z urzędu należy go zawsze wyeksponować ponad kwotę należnej opłaty, a w przypadku pomocy prawnej udzielonej z wyboru należy tenże podatek uwzględnić w opłacie. W przypadku opłaty minimalnej, a więc w kwocie 840 zł – jak w konkretnym przypadku – adwokat uzyskałby większe wynagrodzenie występując z urzędu, a mniejsze występując z wyboru. Podobnie kiedy wkracza się w strefę stawek limitowanych sześciokrotnością stawki minimalnej. W taki przypadku, dochowując standardu rozproszonej kontroli Konstytucyjności rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (inna nie jest aktualnie możliwa) należałoby w każdym przypadku orzekać opłatę nie wydzielając podatku VAT, ale w taki sposób aby podatek taki został uwzględniony w opłacie. Nie kontynuując tych rozważań i uznając, że dla rozpoznania środka odwoławczego są one wystarczające stwierdzić należy, że: - przepisy rozporządzenia MS z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie w zakresie, w jakim nie uwzględniają konieczności podwyższenia opłaty o podatek VAT noszą cechę niezgodności zKonstytucjątego samego rodzaju, która ujawniona została w cytowanym wcześniej wyroku TK; - stąd też w procesie kształtowania wysokości należnej opłaty należy uwzględnić by nie była ona niższa od opłaty należnej adwokatowi udzielającemu pomocy prawnej z urzędu, przy zachowaniu takich samych kryteriów ustalania jej wysokości; Uwzględniając powyższe uwagi sąd odwoławczy uznał, że: - orzeczenie zawarte w pkt XI zaskarżonego wyroku jako nienadające się do egzekucji należy uchylić; - zaskarżonemu postanowieniu należy nadać kształt eliminujący zastrzeżenia skarżącego w zakresie dodatkowego określenia podatku VAT uznając, że żądana przez pełnomocnika oskarżycielki kwota winna być określona bez wyodrębniania tego podatku, a jednocześnie uwzględniała w należytym stopniu stopień skomplikowania sprawy, nakład pracy adwokata i ilość czasu poświęconego na zrozumienie sprawy, jak też jej zawiłości. Takie rozstrzygnięcie wynikało z przyjęcia przez sąd odwoławczy, że to właśnie kwota 5760 zł zawiera sobie uzasadniony wydatek na ustanowienie pełnomocnika z wyboru. W związku z uchyleniem punktu XI zaskarżonego wyroku ta właśnie kwota stanowi prawomocnie ustaloną wysokość wydatku, który winien zwrócić oskarżycielce posiłkowej oskarżony. Mieści się ona w granicach miedzy stawką minimalną i maksymalną w stopniu kwalifikującym ją jako średnią, a więc nienazbyt wygórowaną, a jednocześnie adekwatną do nakładu pracy. Wniosek Wnioski o: 1/ zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu dopuszczenia się przez niego czynu przypisanego w punkcie I wyroku a kwalifikowanego zart. 190a § 3 kkw zw. zart. 190a § 1 kkiart. 190a § 2 kkiart. 191a § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkoraz o uniewinnienie oskarżonego od zarzutu dopuszczenia się przez niego czynu przypisanego punkcie II wyroku a kwalifikowanego zart. 202 § 3 kkiart. 202 § 4kkiart. 202 § 4 lit. a kkw zw. zart. 11§ 2 kkw zw. zart. 12 § 1 kk. 2/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie o kosztach postępowania i zadośćuczynieniu w granicach możliwości majątkowych oskarżonego; 3/ uchylenie zaskarżonego postanowienia w przedmiocie kosztów procesu, wydanego na podstawieart. 626 § 2 kpkw dniu 16 lipca 2024 roku ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ bezzasadny niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Powody zostały zawarte w części analizującej zarzuty apelacyjne. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1.1. Przedmiot utrzymania w mocy 1.Wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 13 czerwca 2024 roku, w sprawie II K 2143/ 23 i postanowienie tegoż sądu z dnia 16 lipca 2024 roku w przedmiocie kosztów procesu obejmujących wydatki oskarżycielki posiłkowej na ustanowienie pełnomocnika, poza zakresem dokonanej zmiany, Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Powody zostały zawarte w części analizującej zarzuty apelacyjne. 1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.1.1. Przedmiot i zakres zmiany 0.1.Opisany w wyroku sądu odwoławczego. Zwięźle o powodach zmiany Omówione w części analizującej zarzuty apelacyjne. 1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. Zważając na sytuację majątkową oskarżonego został on zwolniony od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. O pozostałych kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawieart. 636 § 1 kpkw zw. zart. 627 kpkuznając, że wydatek oskarżycielki posiłkowej na ustanowienie pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym w kwocie 2500 zł jest wydatkiem uzasadnionym przy uwzględnieniu stopnia skomplikowania sprawy w związku ze stawianymi przez obrońcę zarzutami. 7 PODPIS 1.1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonegoS. T. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejowego w Olsztynie z dnia 13 czerwca 2024 roku, w sprawie II K 2143/23 1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości; ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/051500/0003506/Ka

Sąd Okręgowy w Olsztynie

VII Wydział Karny Odwoławczy

152010200000503_I_Ns_000554_2022_Uz_2024-11-22_001

I Ns 554/22

2024-11-22 01:00:00.0 CET

2024-11-26 18:00:17.0 CET

2024-11-26 13:38:47.0 CET

15201020

503

REASON

Sygn. akt I Ns 554/22/P UZASADNIENIE postanowienia z dnia 22 października 2024 roku Wnioskodawca M. S. (1) wniósł o zmianę § 8 pkt. a) umowy zawartej pomiędzy M. S. (1) , G. S. i M. S. (2) dnia 6 lipca 2020 r. przed notariuszem A. K. Rep. A Nr 1359/2020, poprzez dodanie sformułowania „wraz z prawem dysponowania nim na cele budowlane”, w ten sposób aby jego treść brzmiała „każdoczesny właściciel lokalu mieszkalnego nr (...) położonego na parterze budynku nr (...) przy ul. (...) w K. wybudowanego

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Katarzyna Ćwik" xPublisher="katcwi3913" xEditorFullName="Katarzyna Ćwik" xEditor="katcwi3913" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/201020/0000503/Ns" xYear="2022" xVolNmbr="000554" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I Ns 554/22/P</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>postanowienia z dnia 22 października 2024 roku</xBx></xText> <xText><xBx>Wnioskodawca <xAnon>M. S. (1)</xAnon></xBx> wniósł o zmianę § 8 pkt. a) umowy zawartej pomiędzy <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, <xAnon>G. S.</xAnon> i <xAnon>M. S. (2)</xAnon> dnia 6 lipca 2020 r. przed notariuszem <xAnon>A. K.</xAnon> Rep. A Nr 1359/2020, poprzez dodanie sformułowania „wraz z prawem dysponowania nim na cele budowlane”, w ten sposób aby jego treść brzmiała „każdoczesny właściciel <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego na parterze <xAnon>budynku nr (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> wybudowanego na nieruchomości stanowiącej <xAnon>działkę nr (...)</xAnon>, będzie miał prawo wyłącznego korzystania z części gruntu o powierzchni 163 m<xSUPx>2</xSUPx> bezpośrednio przylegającego do <xAnon>lokalu nr (...)</xAnon>, oznaczonej na załączniku do niniejszego aktu notarialnego kolorem zielonym wraz z prawem dysponowania nim na cele budowlane”.</xText> <xText>W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał, iż pomieszczenia przynależne do <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> tj. garaż oraz magazyn M1 były w złym stanie technicznym, wykonanie remontu było nieekonomiczne, zatem wnioskodawca zdecydował się o ich rozbiórce i wniesieniu jednego, wspólnego pomieszczenia gospodarczego, które będzie najbardziej efektywnym rozwiązaniem.</xText> <xText>W <xBx>odpowiedzi na wniosek uczestnicy <xAnon>M. S. (2)</xAnon> i <xAnon>G. S.</xAnon> </xBx>wnieśli o jego oddalenie i zasądzenie na swoją rzecz od wnioskodawcy kosztów postępowania.</xText> <xText>Uzasadniając swoje stanowisko uczestnicy wskazali, iż zgodnie § 11 umowy zawartej pomiędzy <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, <xAnon>G. S.</xAnon> i <xAnon>M. S. (2)</xAnon> dnia 6 lipca 2020 r. przed notariuszem <xAnon>A. K.</xAnon> Rep. A Nr 1359/2020 strony umówiły się bowiem na rozbudowę pomieszczeń przynależnych w ich obecnych granicach. Tym samym, niniejsze zagadnienie, było przedmiotem rozważań stron i zostało już za pomocą powyższej umowy uregulowane.</xText> <xText>Pismem z dnia 7 grudnia 2022 roku wnioskodawca <xBx><xAnon>M. S. (1)</xAnon></xBx> wniósł ewentualnie (na wypadek nieuwzględnienia głównego roszczenia) o zmianę § 8 pkt. a) umowy zawartej pomiędzy <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, <xAnon>G. S.</xAnon> i <xAnon>M. S. (2)</xAnon> dnia 6 lipca 2020 r. przed notariuszem <xAnon>A. K.</xAnon> Rep. A Nr 1359/2020, poprzez dodanie sformułowania „wraz z prawem dysponowania nim na cele budowlane zgodnie z koncepcją budowy budynku garażu na motocykle autorstwa mgr inż. arch. <xAnon>M. B.</xAnon> z kwietnia 2022 r.”, w ten sposób aby jego treść brzmiała „każdoczesny właściciel <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego na parterze <xAnon>budynku nr (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> wybudowanego na nieruchomości stanowiącej <xAnon>działkę nr (...)</xAnon>, będzie miał prawo wyłącznego korzystania z części gruntu o powierzchni 163 m2 bezpośrednio przylegającego do <xAnon>lokalu nr (...)</xAnon>, oznaczonej na załączniku do niniejszego aktu notarialnego kolorem zielonym wraz z prawem dysponowania nim na cele budowlane zgodnie z koncepcją budowy budynku garażu na motocykle autorstwa mgr inż. arch. <xAnon>M. B.</xAnon> z kwietnia 2022 r. &quot;</xText> <xText>W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał, że zainicjował niniejsze postępowanie z uwagi na to, że Uczestnicy odmówili udzielenia zgody na dysponowanie na cele budowlane częścią nieruchomości stanowiącą grunt o powierzchni 163 m2, bez której Wnioskodawca nie ma możliwości realizacji swojego uprawnienia do rozbudowy pomieszczeń przynależnych wynikającego z §11 zawartej Umowy. Umowa w obecnym kształcie zawiera jedynie zgodę na rozbudowę pomieszczeń gospodarczych, ale nie zawiera formalnej zgody na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane w celu realizacji tej rozbudowy. Taki stan rzeczy jest krzywdzący dla Wnioskodawcy jako współwłaściciela nieruchomości.</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>G. S.</xAnon>, <xAnon>M. S. (2)</xAnon> oraz <xAnon>M. S. (1)</xAnon> są współwłaścicielami nieruchomości położonej w <xAnon>K.</xAnon>, jednostka ewidencyjna podgórze obręb 49, <xAnon>działka nr (...)</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 6 lipca 2020 roku <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, <xAnon>G. S.</xAnon>, <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> zawarli przed notariuszem <xAnon>A. K.</xAnon> w formie aktu notarialnego Rep. A nr 1359/2020 umowę zniesienia współwłasności przez ustanowienie odrębnej własności lokali mieszkalnych wraz z podziałem do wyłącznego korzystania części wspólnej nieruchomości gruntowej – <xAnon>działki nr (...)</xAnon> położonej w <xAnon>K.</xAnon>, jednostka ewidencyjna <xAnon>P.</xAnon> obręb 49 (zwana dalej „umową”)</xText> <xText><xAnon>G. S.</xAnon>, <xAnon>M. S. (2)</xAnon> oraz <xAnon>M. S. (1)</xAnon> powyższym aktem dokonali zniesienia współwłasności stanowiącej <xAnon>działkę nr (...)</xAnon>, zabudowaną budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym dwumieszkaniowym nr 8 przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, w ten sposób, że ustanowili odrębną własność:</xText> <xText>a) <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego na parterze (pierwszej kondygnacji) budynku mieszkalnego jednorodzinnego dwumieszkaniowego nr 8 przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, składającego się z jednego pokoju, wiatrołapu, wc, kuchni i łazienki o łącznej o pow. użytkowej 29,46 m , oraz z pomieszczenia przynależnego - <xAnon>garażu nr (...)</xAnon> o pow. 11,12 m<xSUPx>2</xSUPx> i pomieszczenia przynależnego - magazynu nr M1 o pow. 4,35 m2, to jest o łącznej o pow. użytkowej 44,93 m2, postanawiając, że z lokalem tym związany jest udział w częściach wspólnych budynku, z którego został on wyodrębniony, a także w <xAnon>działce nr (...)</xAnon> - wynoszący <xAnon> (...)</xAnon> części, - właścicielem tak wyodrębnionego lokalu jest w całości <xAnon>M. S. (1)</xAnon>.</xText> <xText>b) <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego na parterze (pierwszej kondygnacji) budynku mieszkalnego jednorodzinnego dwumieszkaniowego nr 8 przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, składającego się z trzech pokoi, kuchni, łazienki i wiatrołapu o łącznej pow. użytkowej 56,86 m<xSUPx>2</xSUPx>, oraz z pomieszczenia przynależnego - strychu nr SI o pow. 48,28 m<xSUPx>2</xSUPx>, o łącznej pow. użytkowej 117,01 m<xSUPx>2</xSUPx> , postanawiając, że z lokalem tym związany jest udział w częściach wspólnych budynku, z którego został on wyodrębniony, a także w <xAnon>działce nr (...)</xAnon> - wynoszący <xAnon> (...)</xAnon> części, właścicielem tak wyodrębnionego lokalu są <xAnon>G. S.</xAnon> i <xAnon>M. S. (2)</xAnon> w udziałach wynoszących odpowiednio: <xAnon>G. S.</xAnon> w udziale 3/4 (trzy czwarte) części a <xAnon>M. S. (2)</xAnon> w udziale 1/4 (jedna czwarta) część,</xText> <xText>Zgodnie z postanowieniem zawartym w § 8 umowy każdoczesny właściciel <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego na parterze <xAnon>budynku nr (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> i wybudowanego na nieruchomości stanowiącej <xAnon>działkę nr (...)</xAnon>, będzie miał prawo: wyłącznego korzystania z części gruntu o pow. 163 m2 bezpośrednio przylegającego do : <xAnon>lokalu nr (...)</xAnon>. Natomiast każdoczesny właściciel <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego na I parterze <xAnon>budynku nr (...)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> będzie miał prawo wyłącznego korzystania z części gruntu o pow. 442 m2 bezpośrednio przylegającego do <xAnon>lokalu nr (...)</xAnon>.</xText> <xText>Strony w § 11 umowy oświadczyły, iż wyrażają sobie wzajemnie zgodę na <xBx><xUx>rozbudowę w obecnych granicach</xUx></xBx> pomieszczeń przynależnych do <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> <xAnon>garażu (...)</xAnon> oraz magazynu M1, a także adaptację przynależnego do <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> stychu nr S1.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> Akt Notarialny z dnia 6 lipca 2020 roku, Rep A nr 1359/2020 k. 21-31. Zeznania uczestników k. 70, 105.</xIx></xText> <xText>Stan faktyczny w sprawie, w zakresie zagadnień przedmiotowo istotnych był między stronami bezsporny. Spór w niniejszej sprawie koncentrował się tak naprawdę na interpretacji zapisów umowy z dnia 6 lipca 2020 roku, w szczególności § 8 pkt a) oraz § 11 umowy a w konsekwencji możliwości zmiany poszczególnych zapisów umownych <xIx>quoad usum</xIx> przez Sąd.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.</xText> <xText>Zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 206" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 206 k.c.</xLexLink> każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 marca 2017 roku wydanym w sprawie III CSK 64/16, przepis <xLexLink xArt="art. 206" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 206 k.c.</xLexLink> ma charakter dyspozytywny, wobec czego współwłaściciele mogą w umowie ustalić inny sposób korzystania z rzeczy wspólnej, zwłaszcza jeśli z uwagi na rozmiar, rodzaj lub właściwości rzeczy wspólnej ewentualnie inne szczególne okoliczności nie jest możliwe bezkolizyjne, sensowne i zgodne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy wspólnej, korzystanie z niej przez wszystkich współwłaścicieli w sposób wskazany w <xLexLink xArt="art. 206" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 206 k.c.</xLexLink>.</xText> <xText>Uprawnieni mogą więc w drodze umowy o podział rzeczy wspólnej quoad usum wyodrębnić określone jej części do wyłącznego korzystania przez poszczególnych współwłaścicieli. Z tego typu umową mamy do czynienia na gruncie rozpoznawanej sprawy, za niesporne należy bowiem uznać, że dokonany przez uczestników w formie aktu notarialnego podział nieruchomości to właśnie podział <xIx>quoad usum</xIx>.</xText> <xText>Podział tego rodzaju stanowi wyjątek od zasady, iż przy istnieniu współwłasności zachodzić powinno współposiadanie rzecz wspólnej. Podział ten wywołuje jedynie skutki w sferze obligacyjnej, nie zmienia stosunków własnościowych.</xText> <xText>Dokonując zmiany utrwalonego umową stron sposobu korzystania z nieruchomości Sąd winien rozważyć dotychczasowy sposób korzystania z nieruchomości wspólnej. O czym była już mowa, podział quoad usum określający granice korzystania z rzeczy wspólnej przez każdego ze współwłaścicieli nie jest definitywny i może być zmieniony, ale zmiana taka jest w ocenie Sądu dopuszczalna w razie istotnej zmiany okoliczności będących podstawą dotychczas określonego sposobu korzystania z rzeczy. W wywodach uzasadnienia do uchwały z dnia 12 kwietnia 1973 roku (III CZP 15/73), które Sąd Rejonowy w składzie orzekającym w całości podziela i które warto w tym miejscu obszerniej przytoczyć Sąd Najwyższy wskazał, że umowa, na podstawie której współwłaściciele określili sposób korzystania z rzeczy, może być w razie zmiany okoliczności wypowiedziana, jeżeli kwestii wypowiedzenia jej współwłaściciele w ogóle nie uregulowali. Pogląd, że umowa taka wiąże strony do czasu zniesienia współwłasności, prowadziłby do pozbawienia współwłaścicieli uprawnień przysługujących im co do współposiadania i korzystania z rzeczy wspólnej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzecz przez pozostałych współwłaścicieli. Uprawnienie to zaś wynika z wyraźnego przepisu ustawy i należy do istoty prawa współwłasności. Zmiana takiej umowy o charakterze ciągłym - z uwagi na istotę umów mających przede wszystkim na celu stabilizację stosunków faktycznych i prawnych zachodzących między zainteresowanymi - mogłaby jednak nastąpić tylko w razie powstania nowych okoliczności, w świetle których istnieją ważne powody do odmiennego uregulowania korzystania przez współwłaścicieli z rzeczy. W określonych, nowo powstałych okolicznościach może się okazać rzeczą ze wszech miar celową odmienne uregulowanie korzystania z rzeczy wspólnej właśnie z uwagi na interes społeczno-gospodarczy. Zniesienie zaś w każdym takim wypadku współwłasności może prowadzić do ujemnych niekiedy wyników zarówno dla osób zainteresowanych, jak i dla interesu społeczno-gospodarczego. Powyższe argumenty przemawiają a fortiori za przyjęciem analogicznego wniosku co do dopuszczalności zmiany przez sąd orzeczenia określającego w ramach <xLexLink xArt="art. 206" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 206 k.c.</xLexLink> podział do użytkowania nieruchomości będącej współwłasnością uczestników postępowania - w wypadku gdy oczywiście podział quoad usum był dopuszczalny - jeżeli nastąpiła istotna zmiana okoliczności będąca podstawą tego orzeczenia. Skoro bowiem w razie sporu co do korzystania przez współwłaścicieli z rzeczy wspólnej sąd musi na wniosek każdego z nich wydać kształtującą decyzję, podjętą w trybie zarządu tą rzeczą, co do odmiennego, aniżeli to przewiduje ustawa, sposobu korzystania z rzeczy wspólnej, z uwzględnieniem uzasadnionego interesu żądającego i pozostałych współuprawnionych (por. wytyczne Izby Cywilnej SN z dnia 28 września 1963 roku, III CO 33/62), która to decyzja ma charakter decyzji zastępczej w braku rozstrzygnięcia przez zainteresowanych współwłaścicieli - to również w razie istotnej zmiany okoliczności, które leżały u podstaw wydania takiej decyzji, sąd uprawniony jest na żądanie współwłaściciela lub współwłaścicieli tę decyzję zmienić.</xText> <xText>Przekładając powyższe rozważania prawne na kanwę niniejszej sprawy, obecny stan prawny nie przewiduje roszenia jakie zostało sformułowane we wniosku inicjującym przedmiotowe postępowanie oraz wniosku ewentualnego. Należy również pamiętać, iż Sąd związany jest zakresem żądania wniosku.</xText> <xText>W konsekwencji brak jest bowiem roszczenia o zmianę poszczególnego uwarunkowania umownego/ umowy, które mogłoby być zmienione postanowieniem Sądu.</xText> <xText>Nadto strony uregulowały niniejszą problematykę w umowie, godząc się na rozbudowę pomieszczeń przynależnych w ich obecnych granicach. Tym samym zakres obejmujący przedmiotową sprawę pokrywa się z przedmiotem rozważań stron i został już uregulowany na kanwie umowy. Wnioskodawca znał stan techniczny budynku, a godząc się na zapisy umowne wiedział, iż rozbudowa możliwa jest tylko i wyłącznie w obecnych granicach przynależnych budynków. Zgodną wolą stron było bowiem pozostawienie pomieszczeń przynależnych w pierwotnych granicach.</xText> <xText>W zaistniałym stanie rzeczy należało uznać, że wnioskodawca również nie wykazał, iż nastąpiła istotna zmiana okoliczności będących podstawą dotychczasowej umowy zniesienia współwłasności przez ustanowienie odrębnej własności lokali mieszkalnych. Zmianą taką z pewnością nie jest chęć wybudowania garażu większego niż dotychczas znajdował się na działce, zwłaszcza jeśli strony objęły już tę kwestię swoją umową. W tym wypadku wnioskodawcy chodzi tak naprawdę nie o zmianę umowy o podział do korzystania z gruntu, (zwłaszcza iż zakres posiadania gruntu ma pozostać bez zmian), lecz o uzyskanie szerszego uprawnienia do dysponowane nieruchomością na cele budowlane, co jest konieczne do uzyskania pozwolenia na budowę. Nie ma możliwości uwzględnienia tak sformułowanego wniosku czy to w pierwotnym czy zmodyfikowanym brzmieniu (nadal jest to to samo roszczenie tylko inaczej opisane), kreując nową treść zawartej już umowy na skutek orzeczenia sądu.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze wniosek należało oddalić jako bezzasadny.</xText> <xText>Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania w punkcie II postanowienia uzasadnia przepis <xLexLink xArt="art. 520;art. 520 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 520 § 3 k.p.c.</xLexLink>, który wskazuje, że jeżeli interesy uczestników są sprzeczne, sąd może włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika. Przepis powyższy stosuje się odpowiednio, jeżeli uczestnik postępował niesumiennie lub oczywiście niewłaściwie.</xText> <xText>Na gruncie rozpoznawanej sprawy interesy wnioskodawcy <xAnon>M. S. (1)</xAnon> z uczestnikami <xAnon>G. S.</xAnon> oraz <xAnon>M. S. (2)</xAnon> pozostawały w sprzeczności ze sobą. Z tego względu należało obciążyć wnioskodawcę kosztami postępowania za postępowanie przed sądem jedynie w postaci wynagrodzenia reprezentującego uczestników w oparciu o wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej zgodnie z § 5 pkt 7 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w kwocie 480 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł, co daje łącznie kwotę 514 zł. Na tej podstawie Sąd orzekł jak w punkcie II (drugim) postanowienia.</xText> <xText>ZU Na wniosek z dnia 8.11.2024r. przedłużono termin do sporządzenia uzasadnienia do dnia 22.11.2024r.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Odnotować uzasadnienie postanowienia.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Odpis postanowienia z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy przez PI- z ww. informacją o przedłużaniu terminu do sporządzenia uzasadnienia do dnia 20.11.2024r. oraz iż na podstawie <xLexLink xArt="art. 369;art. 369 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 369§1 (1) kpc</xLexLink> termin do wniesienia apelacji wynosi 3 tygodnie</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>K.</xAnon>. 3 tyg lub z dd/wpływem.</xText> </xUnit> <xText>22.11.2024r.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

SSR Marzena Stoces

Katarzyna Ćwik

Katarzyna Ćwik

Sygn. akt I Ns 554/22/P UZASADNIENIE postanowienia z dnia 22 października 2024 roku WnioskodawcaM. S. (1)wniósł o zmianę § 8 pkt. a) umowy zawartej pomiędzyM. S. (1),G. S.iM. S. (2)dnia 6 lipca 2020 r. przed notariuszemA. K.Rep. A Nr 1359/2020, poprzez dodanie sformułowania „wraz z prawem dysponowania nim na cele budowlane”, w ten sposób aby jego treść brzmiała „każdoczesny właściciellokalu mieszkalnego nr (...)położonego na parterzebudynku nr (...)przyul. (...)wK.wybudowanego na nieruchomości stanowiącejdziałkę nr (...), będzie miał prawo wyłącznego korzystania z części gruntu o powierzchni 163 m2bezpośrednio przylegającego dolokalu nr (...), oznaczonej na załączniku do niniejszego aktu notarialnego kolorem zielonym wraz z prawem dysponowania nim na cele budowlane”. W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał, iż pomieszczenia przynależne dolokalu mieszkalnego nr (...)tj. garaż oraz magazyn M1 były w złym stanie technicznym, wykonanie remontu było nieekonomiczne, zatem wnioskodawca zdecydował się o ich rozbiórce i wniesieniu jednego, wspólnego pomieszczenia gospodarczego, które będzie najbardziej efektywnym rozwiązaniem. Wodpowiedzi na wniosek uczestnicyM. S. (2)iG. S.wnieśli o jego oddalenie i zasądzenie na swoją rzecz od wnioskodawcy kosztów postępowania. Uzasadniając swoje stanowisko uczestnicy wskazali, iż zgodnie § 11 umowy zawartej pomiędzyM. S. (1),G. S.iM. S. (2)dnia 6 lipca 2020 r. przed notariuszemA. K.Rep. A Nr 1359/2020 strony umówiły się bowiem na rozbudowę pomieszczeń przynależnych w ich obecnych granicach. Tym samym, niniejsze zagadnienie, było przedmiotem rozważań stron i zostało już za pomocą powyższej umowy uregulowane. Pismem z dnia 7 grudnia 2022 roku wnioskodawcaM. S. (1)wniósł ewentualnie (na wypadek nieuwzględnienia głównego roszczenia) o zmianę § 8 pkt. a) umowy zawartej pomiędzyM. S. (1),G. S.iM. S. (2)dnia 6 lipca 2020 r. przed notariuszemA. K.Rep. A Nr 1359/2020, poprzez dodanie sformułowania „wraz z prawem dysponowania nim na cele budowlane zgodnie z koncepcją budowy budynku garażu na motocykle autorstwa mgr inż. arch.M. B.z kwietnia 2022 r.”, w ten sposób aby jego treść brzmiała „każdoczesny właściciellokalu mieszkalnego nr (...)położonego na parterzebudynku nr (...)przyul. (...)wK.wybudowanego na nieruchomości stanowiącejdziałkę nr (...), będzie miał prawo wyłącznego korzystania z części gruntu o powierzchni 163 m2 bezpośrednio przylegającego dolokalu nr (...), oznaczonej na załączniku do niniejszego aktu notarialnego kolorem zielonym wraz z prawem dysponowania nim na cele budowlane zgodnie z koncepcją budowy budynku garażu na motocykle autorstwa mgr inż. arch.M. B.z kwietnia 2022 r. " W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał, że zainicjował niniejsze postępowanie z uwagi na to, że Uczestnicy odmówili udzielenia zgody na dysponowanie na cele budowlane częścią nieruchomości stanowiącą grunt o powierzchni 163 m2, bez której Wnioskodawca nie ma możliwości realizacji swojego uprawnienia do rozbudowy pomieszczeń przynależnych wynikającego z §11 zawartej Umowy. Umowa w obecnym kształcie zawiera jedynie zgodę na rozbudowę pomieszczeń gospodarczych, ale nie zawiera formalnej zgody na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane w celu realizacji tej rozbudowy. Taki stan rzeczy jest krzywdzący dla Wnioskodawcy jako współwłaściciela nieruchomości. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: G. S.,M. S. (2)orazM. S. (1)są współwłaścicielami nieruchomości położonej wK., jednostka ewidencyjna podgórze obręb 49,działka nr (...). W dniu 6 lipca 2020 rokuM. S. (1),G. S.,M.S.zawarli przed notariuszemA. K.w formie aktu notarialnego Rep. A nr 1359/2020 umowę zniesienia współwłasności przez ustanowienie odrębnej własności lokali mieszkalnych wraz z podziałem do wyłącznego korzystania części wspólnej nieruchomości gruntowej –działki nr (...)położonej wK., jednostka ewidencyjnaP.obręb 49 (zwana dalej „umową”) G. S.,M. S. (2)orazM. S. (1)powyższym aktem dokonali zniesienia współwłasności stanowiącejdziałkę nr (...), zabudowaną budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym dwumieszkaniowym nr 8 przyulicy (...)wK., w ten sposób, że ustanowili odrębną własność: a)lokalu mieszkalnego nr (...)położonego na parterze (pierwszej kondygnacji) budynku mieszkalnego jednorodzinnego dwumieszkaniowego nr 8 przyulicy (...)wK., składającego się z jednego pokoju, wiatrołapu, wc, kuchni i łazienki o łącznej o pow. użytkowej 29,46 m , oraz z pomieszczenia przynależnego -garażu nr (...)o pow. 11,12 m2i pomieszczenia przynależnego - magazynu nr M1 o pow. 4,35 m2, to jest o łącznej o pow. użytkowej 44,93 m2, postanawiając, że z lokalem tym związany jest udział w częściach wspólnych budynku, z którego został on wyodrębniony, a także wdziałce nr (...)- wynoszący(...)części, - właścicielem tak wyodrębnionego lokalu jest w całościM. S. (1). b)lokalu mieszkalnego nr (...)położonego na parterze (pierwszej kondygnacji) budynku mieszkalnego jednorodzinnego dwumieszkaniowego nr 8 przyulicy (...)wK., składającego się z trzech pokoi, kuchni, łazienki i wiatrołapu o łącznej pow. użytkowej 56,86 m2, oraz z pomieszczenia przynależnego - strychu nr SI o pow. 48,28 m2, o łącznej pow. użytkowej 117,01 m2, postanawiając, że z lokalem tym związany jest udział w częściach wspólnych budynku, z którego został on wyodrębniony, a także wdziałce nr (...)- wynoszący(...)części, właścicielem tak wyodrębnionego lokalu sąG. S.iM. S. (2)w udziałach wynoszących odpowiednio:G. S.w udziale 3/4 (trzy czwarte) części aM. S. (2)w udziale 1/4 (jedna czwarta) część, Zgodnie z postanowieniem zawartym w § 8 umowy każdoczesny właściciellokalu mieszkalnego nr (...)położonego na parterzebudynku nr (...)przyul. (...)wK.i wybudowanego na nieruchomości stanowiącejdziałkę nr (...), będzie miał prawo: wyłącznego korzystania z części gruntu o pow. 163 m2 bezpośrednio przylegającego do :lokalu nr (...). Natomiast każdoczesny właściciellokalu mieszkalnego nr (...)położonego na I parterzebudynku nr (...)przyulicy (...)wK.będzie miał prawo wyłącznego korzystania z części gruntu o pow. 442 m2 bezpośrednio przylegającego dolokalu nr (...). Strony w § 11 umowy oświadczyły, iż wyrażają sobie wzajemnie zgodę narozbudowę w obecnych granicachpomieszczeń przynależnych dolokalu mieszkalnego nr (...)garażu (...)oraz magazynu M1, a także adaptację przynależnego dolokalu mieszkalnego nr (...)stychu nr S1. Dowód: Akt Notarialny z dnia 6 lipca 2020 roku, Rep A nr 1359/2020 k. 21-31. Zeznania uczestników k. 70, 105. Stan faktyczny w sprawie, w zakresie zagadnień przedmiotowo istotnych był między stronami bezsporny. Spór w niniejszej sprawie koncentrował się tak naprawdę na interpretacji zapisów umowy z dnia 6 lipca 2020 roku, w szczególności § 8 pkt a) oraz § 11 umowy a w konsekwencji możliwości zmiany poszczególnych zapisów umownychquoad usumprzez Sąd. Sąd zważył, co następuje: Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie. Zgodnie z przepisemart. 206 k.c.każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 marca 2017 roku wydanym w sprawie III CSK 64/16, przepisart. 206 k.c.ma charakter dyspozytywny, wobec czego współwłaściciele mogą w umowie ustalić inny sposób korzystania z rzeczy wspólnej, zwłaszcza jeśli z uwagi na rozmiar, rodzaj lub właściwości rzeczy wspólnej ewentualnie inne szczególne okoliczności nie jest możliwe bezkolizyjne, sensowne i zgodne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy wspólnej, korzystanie z niej przez wszystkich współwłaścicieli w sposób wskazany wart. 206 k.c.. Uprawnieni mogą więc w drodze umowy o podział rzeczy wspólnej quoad usum wyodrębnić określone jej części do wyłącznego korzystania przez poszczególnych współwłaścicieli. Z tego typu umową mamy do czynienia na gruncie rozpoznawanej sprawy, za niesporne należy bowiem uznać, że dokonany przez uczestników w formie aktu notarialnego podział nieruchomości to właśnie podziałquoad usum. Podział tego rodzaju stanowi wyjątek od zasady, iż przy istnieniu współwłasności zachodzić powinno współposiadanie rzecz wspólnej. Podział ten wywołuje jedynie skutki w sferze obligacyjnej, nie zmienia stosunków własnościowych. Dokonując zmiany utrwalonego umową stron sposobu korzystania z nieruchomości Sąd winien rozważyć dotychczasowy sposób korzystania z nieruchomości wspólnej. O czym była już mowa, podział quoad usum określający granice korzystania z rzeczy wspólnej przez każdego ze współwłaścicieli nie jest definitywny i może być zmieniony, ale zmiana taka jest w ocenie Sądu dopuszczalna w razie istotnej zmiany okoliczności będących podstawą dotychczas określonego sposobu korzystania z rzeczy. W wywodach uzasadnienia do uchwały z dnia 12 kwietnia 1973 roku (III CZP 15/73), które Sąd Rejonowy w składzie orzekającym w całości podziela i które warto w tym miejscu obszerniej przytoczyć Sąd Najwyższy wskazał, że umowa, na podstawie której współwłaściciele określili sposób korzystania z rzeczy, może być w razie zmiany okoliczności wypowiedziana, jeżeli kwestii wypowiedzenia jej współwłaściciele w ogóle nie uregulowali. Pogląd, że umowa taka wiąże strony do czasu zniesienia współwłasności, prowadziłby do pozbawienia współwłaścicieli uprawnień przysługujących im co do współposiadania i korzystania z rzeczy wspólnej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzecz przez pozostałych współwłaścicieli. Uprawnienie to zaś wynika z wyraźnego przepisu ustawy i należy do istoty prawa współwłasności. Zmiana takiej umowy o charakterze ciągłym - z uwagi na istotę umów mających przede wszystkim na celu stabilizację stosunków faktycznych i prawnych zachodzących między zainteresowanymi - mogłaby jednak nastąpić tylko w razie powstania nowych okoliczności, w świetle których istnieją ważne powody do odmiennego uregulowania korzystania przez współwłaścicieli z rzeczy. W określonych, nowo powstałych okolicznościach może się okazać rzeczą ze wszech miar celową odmienne uregulowanie korzystania z rzeczy wspólnej właśnie z uwagi na interes społeczno-gospodarczy. Zniesienie zaś w każdym takim wypadku współwłasności może prowadzić do ujemnych niekiedy wyników zarówno dla osób zainteresowanych, jak i dla interesu społeczno-gospodarczego. Powyższe argumenty przemawiają a fortiori za przyjęciem analogicznego wniosku co do dopuszczalności zmiany przez sąd orzeczenia określającego w ramachart. 206 k.c.podział do użytkowania nieruchomości będącej współwłasnością uczestników postępowania - w wypadku gdy oczywiście podział quoad usum był dopuszczalny - jeżeli nastąpiła istotna zmiana okoliczności będąca podstawą tego orzeczenia. Skoro bowiem w razie sporu co do korzystania przez współwłaścicieli z rzeczy wspólnej sąd musi na wniosek każdego z nich wydać kształtującą decyzję, podjętą w trybie zarządu tą rzeczą, co do odmiennego, aniżeli to przewiduje ustawa, sposobu korzystania z rzeczy wspólnej, z uwzględnieniem uzasadnionego interesu żądającego i pozostałych współuprawnionych (por. wytyczne Izby Cywilnej SN z dnia 28 września 1963 roku, III CO 33/62), która to decyzja ma charakter decyzji zastępczej w braku rozstrzygnięcia przez zainteresowanych współwłaścicieli - to również w razie istotnej zmiany okoliczności, które leżały u podstaw wydania takiej decyzji, sąd uprawniony jest na żądanie współwłaściciela lub współwłaścicieli tę decyzję zmienić. Przekładając powyższe rozważania prawne na kanwę niniejszej sprawy, obecny stan prawny nie przewiduje roszenia jakie zostało sformułowane we wniosku inicjującym przedmiotowe postępowanie oraz wniosku ewentualnego. Należy również pamiętać, iż Sąd związany jest zakresem żądania wniosku. W konsekwencji brak jest bowiem roszczenia o zmianę poszczególnego uwarunkowania umownego/ umowy, które mogłoby być zmienione postanowieniem Sądu. Nadto strony uregulowały niniejszą problematykę w umowie, godząc się na rozbudowę pomieszczeń przynależnych w ich obecnych granicach. Tym samym zakres obejmujący przedmiotową sprawę pokrywa się z przedmiotem rozważań stron i został już uregulowany na kanwie umowy. Wnioskodawca znał stan techniczny budynku, a godząc się na zapisy umowne wiedział, iż rozbudowa możliwa jest tylko i wyłącznie w obecnych granicach przynależnych budynków. Zgodną wolą stron było bowiem pozostawienie pomieszczeń przynależnych w pierwotnych granicach. W zaistniałym stanie rzeczy należało uznać, że wnioskodawca również nie wykazał, iż nastąpiła istotna zmiana okoliczności będących podstawą dotychczasowej umowy zniesienia współwłasności przez ustanowienie odrębnej własności lokali mieszkalnych. Zmianą taką z pewnością nie jest chęć wybudowania garażu większego niż dotychczas znajdował się na działce, zwłaszcza jeśli strony objęły już tę kwestię swoją umową. W tym wypadku wnioskodawcy chodzi tak naprawdę nie o zmianę umowy o podział do korzystania z gruntu, (zwłaszcza iż zakres posiadania gruntu ma pozostać bez zmian), lecz o uzyskanie szerszego uprawnienia do dysponowane nieruchomością na cele budowlane, co jest konieczne do uzyskania pozwolenia na budowę. Nie ma możliwości uwzględnienia tak sformułowanego wniosku czy to w pierwotnym czy zmodyfikowanym brzmieniu (nadal jest to to samo roszczenie tylko inaczej opisane), kreując nową treść zawartej już umowy na skutek orzeczenia sądu. Mając powyższe na uwadze wniosek należało oddalić jako bezzasadny. Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania w punkcie II postanowienia uzasadnia przepisart. 520 § 3 k.p.c., który wskazuje, że jeżeli interesy uczestników są sprzeczne, sąd może włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez innego uczestnika. Przepis powyższy stosuje się odpowiednio, jeżeli uczestnik postępował niesumiennie lub oczywiście niewłaściwie. Na gruncie rozpoznawanej sprawy interesy wnioskodawcyM. S. (1)z uczestnikamiG. S.orazM. S. (2)pozostawały w sprzeczności ze sobą. Z tego względu należało obciążyć wnioskodawcę kosztami postępowania za postępowanie przed sądem jedynie w postaci wynagrodzenia reprezentującego uczestników w oparciu o wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej zgodnie z § 5 pkt 7 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w kwocie 480 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł, co daje łącznie kwotę 514 zł. Na tej podstawie Sąd orzekł jak w punkcie II (drugim) postanowienia. ZU Na wniosek z dnia 8.11.2024r. przedłużono termin do sporządzenia uzasadnienia do dnia 22.11.2024r. 1 Odnotować uzasadnienie postanowienia. 2 Odpis postanowienia z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy przez PI- z ww. informacją o przedłużaniu terminu do sporządzenia uzasadnienia do dnia 20.11.2024r. oraz iż na podstawieart. 369§1 (1) kpctermin do wniesienia apelacji wynosi 3 tygodnie 3 K.. 3 tyg lub z dd/wpływem. 22.11.2024r.

15/201020/0000503/Ns

Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie

I Wydział Cywilny

Brak roszczenia o zmianę poszczególnego uwarunkowania umownego i zapisu umowy, które mogłyby być zmienione postanowieniem sądu. Nie ma możliwości wykreowania nowej treści umowy o podział do korzystania wskutek zmiany jednego z jej zapisów.

155505000003021_VI_U_000328_2024_Uz_2024-11-22_002

VI U 328/24

2024-11-22 01:00:00.0 CET

2024-12-17 18:00:04.0 CET

2025-01-04 02:47:51.0 CET

15550500

3021

SENTENCE, REASON

Sygnatura akt VI U 328/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Tomasz Korzeń Protokolant: starszy sekretarz sądowy Magdalena Derbin po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2024 roku sprawy z odwołania J. C. od decyzji z dnia 24 czerwca 2024 roku znak (...) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G. o emeryturę pomostową oddala od

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Marta Łukaszczuk" xPublisher="mlukaszczuk" xEditorFullName="Marta Łukaszczuk" xEditor="mlukaszczuk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/550500/0003021/U" xYear="2024" xVolNmbr="000328" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygnatura akt VI U 328/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 22 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Tomasz Korzeń</xText> <xText>Protokolant: starszy sekretarz sądowy Magdalena Derbin</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2024 roku</xText> <xText>sprawy z odwołania <xBx><xAnon>J. C.</xAnon> </xBx></xText> <xText>od decyzji z dnia 24 czerwca 2024 roku znak <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>G.</xAnon></xText> <xText>o emeryturę pomostową</xText> <xText xALIGNx="center">oddala odwołanie.</xText> <xText xALIGNx="center">Tomasz Korzeń</xText> <xText><xBx>VI U 328/24</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 22.06.2024 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>G.</xAnon> odmówił <xAnon>J. C.</xAnon> prawa do emerytury pomostowej.</xText> <xText><xAnon>J. C.</xAnon> wniósł o zmianę decyzji i przyznanie emerytury pomostowej.</xText> <xText>Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Podał, że ubezpieczony nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ustawy.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Sąd ustalił, co następuje: </xBx></xText> <xText><xAnon>J. C.</xAnon> <xAnon>urodził się (...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>(...)</xAnon> złożył wniosek o emeryturę pomostową. Pozwany uznał za udowodnione 25 lat, 11 miesięcy i 29 dni pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink> - od 1.08.1982 do końca 2008 r. <xIx>(bezsporne).</xIx></xText> <xText>Od 1.08.1982 do 31.03.2022 r. pracował w <xAnon> PPUH (...) spółka z o.o.</xAnon> stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym. Prace wykonywał w hali powierzchni 1800 m<xSUPx>2</xSUPx>. Nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prac bezpośrednio przy spawaniu łukowym lub cięciu termicznym w pomieszczeniach o bardzo małej kubaturze, z utrudnioną wentylacją (podwójne dna statków, zbiorniki, rury itp.). Pracodawca nie odprowadzał składek nas Fundusz Emerytur Pomostowych. W 2016 r. otrzymywał „dodatek za mleko”. Wykonywał pracę w III stopniu szkodliwości.</xText> <xText><xBx> <xIx>dowód:</xIx> </xBx> <xIx> zeznania wnioskodawcy k. 2</xIx></xText> <xText><xIx>świadectwa pracy k. 4,t. III. K. 5 t. II i aktach pozwanego </xIx></xText> <xText><xIx>zaświadczenie k. 4</xIx></xText> <xText><xIx>pasek płacowy k. 19</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.</xText> <xText>Przesłanki warunkujące prawo do uzyskania emerytury pomostowej reguluje <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">ustawa <xBRx></xBRx>z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych</xLexLink> (Dz.U.2024.1696).</xText> <xText>Zgodnie z art. 4 tej ustawy prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5 - 12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:</xText> <xText>1)urodził się po dniu 31 grudnia 1948 roku;</xText> <xText>2)ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;</xText> <xText>3)osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;</xText> <xText>4)ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;</xText> <xText>6)po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3.</xText> <xText>Wyżej określone warunki muszą być spełnione kumulatywnie. Ubezpieczony nie spełnia warunku określonego w <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 pkt. 6" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 4 pkt 6</xLexLink>, albowiem nie wykonywał pracy szczególnych warunkach rozumieniu art. <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1;art. 3 ust. 3;art. 3 ust. a" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 3 ust. 1 i 3, a</xLexLink> więc wymienionych w załącznikach do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink>.</xText> <xText>Wnioskodawca nie wykonywał prac wyszczególnionych w załącznikach 1 do ustawy. Z prac spawalniczych wskazano w nich jedynie prace bezpośrednio przy spawaniu łukowym lub cięciu termicznym w pomieszczeniach o bardzo małej kubaturze, z utrudnioną wentylacją (podwójne dna statków, zbiorniki, rury itp.) (poz. 28 załącznika 1). Zeznania wnioskodawcy nie wskazują na wykonywanie stale i w pełnym wymiarze czasu prac w takich pomieszczeniach. Prace bowiem wykonywał w wielkiej hali. Pośrednio wskazuje na to również okoliczność, ze pracodawca nie odprowadzała od wynagrodzeń ubezpieczonego składek na Fundusz Emerytur pomostowych (nie kwalifikował więc prac wykonywanych po 2008 r. jako prac w szczególnych warunkach w rozumieniu art.. 3 ustawy). Pasek płacowy wskazujący na otrzymywanie dodatku za mleko czy wskazujący na wykonywanie pracy III kategorii szkodliwości (niezależnie co to oznacza) nie stanowi dowodu wykonywania pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 3 ustawy.</xText> <xText>Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie, iż wnioskodawca kiedykolwiek wykonywał prace wymienione w załącznikach do ustawy.</xText> <xText>Wobec powyższego ubezpieczony nie spełnia również warunków określonych w art. 49 ustawy. Zgodnie z prawo do tej emerytury można nabyć bez spełnienia warunku z art. 4 pkt.6, o ile spełnione są pozostałe warunki z art. 4, a nadto w dniu wejścia w życie ustawy uprawniony miał wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 4 ustawy (w rozumieniu przepisów dotychczasowych) pozostaje wobec tego bez znaczenia dla rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Ustalając stan faktyczny w sprawie Sad oparł się na powyżej opisanych dokumentach i zeznaniach wnioskodawcy, uznając je za wiarygodne w całości. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 punkt 2 KPC</xLexLink> Sąd pominął dowody wskazane w <xLexLink xArt="art. 235(2) pkt. 1 a;art. 235(2) pkt. c" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">punkcie 1 a-c</xLexLink> odwołania (k.3). Charakter zatrudnienia wnioskodawcy Sąd ustalił na podstawie jego zeznań i dokumentów.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 1 KPC</xLexLink>, odwołanie oddalono.</xText> <xText>Tomasz Korzeń</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Tomasz Korzeń

Marta Łukaszczuk

starszy sekretarz sądowy Magdalena Derbin

Marta Łukaszczuk

Sygnatura akt VI U 328/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Tomasz Korzeń Protokolant: starszy sekretarz sądowy Magdalena Derbin po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2024 roku sprawy z odwołaniaJ. C. od decyzji z dnia 24 czerwca 2024 roku znak(...) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wG. o emeryturę pomostową oddala odwołanie. Tomasz Korzeń VI U 328/24 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 22.06.2024 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.odmówiłJ. C.prawa do emerytury pomostowej. J. C.wniósł o zmianę decyzji i przyznanie emerytury pomostowej. Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Podał, że ubezpieczony nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ustawy. Sąd ustalił, co następuje: J. C.urodził się (...). (...)złożył wniosek o emeryturę pomostową. Pozwany uznał za udowodnione 25 lat, 11 miesięcy i 29 dni pracy w szczególnych warunkach w rozumieniuart. 4 ustawy o emeryturach pomostowych- od 1.08.1982 do końca 2008 r.(bezsporne). Od 1.08.1982 do 31.03.2022 r. pracował wPPUH (...) spółka z o.o.stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym. Prace wykonywał w hali powierzchni 1800 m2. Nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prac bezpośrednio przy spawaniu łukowym lub cięciu termicznym w pomieszczeniach o bardzo małej kubaturze, z utrudnioną wentylacją (podwójne dna statków, zbiorniki, rury itp.). Pracodawca nie odprowadzał składek nas Fundusz Emerytur Pomostowych. W 2016 r. otrzymywał „dodatek za mleko”. Wykonywał pracę w III stopniu szkodliwości. dowód: zeznania wnioskodawcy k. 2 świadectwa pracy k. 4,t. III. K. 5 t. II i aktach pozwanego zaświadczenie k. 4 pasek płacowy k. 19 Sąd zważył, co następuje: Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. Przesłanki warunkujące prawo do uzyskania emerytury pomostowej regulujeustawaz dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych(Dz.U.2024.1696). Zgodnie z art. 4 tej ustawy prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5 - 12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki: 1)urodził się po dniu 31 grudnia 1948 roku; 2)ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat; 3)osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn; 4)ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn; 6)po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3. Wyżej określone warunki muszą być spełnione kumulatywnie. Ubezpieczony nie spełnia warunku określonego wart. 4 pkt 6, albowiem nie wykonywał pracy szczególnych warunkach rozumieniu art.art. 3 ust. 1 i 3, awięc wymienionych w załącznikach doustawy o emeryturach pomostowych. Wnioskodawca nie wykonywał prac wyszczególnionych w załącznikach 1 do ustawy. Z prac spawalniczych wskazano w nich jedynie prace bezpośrednio przy spawaniu łukowym lub cięciu termicznym w pomieszczeniach o bardzo małej kubaturze, z utrudnioną wentylacją (podwójne dna statków, zbiorniki, rury itp.) (poz. 28 załącznika 1). Zeznania wnioskodawcy nie wskazują na wykonywanie stale i w pełnym wymiarze czasu prac w takich pomieszczeniach. Prace bowiem wykonywał w wielkiej hali. Pośrednio wskazuje na to również okoliczność, ze pracodawca nie odprowadzała od wynagrodzeń ubezpieczonego składek na Fundusz Emerytur pomostowych (nie kwalifikował więc prac wykonywanych po 2008 r. jako prac w szczególnych warunkach w rozumieniu art.. 3 ustawy). Pasek płacowy wskazujący na otrzymywanie dodatku za mleko czy wskazujący na wykonywanie pracy III kategorii szkodliwości (niezależnie co to oznacza) nie stanowi dowodu wykonywania pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 3 ustawy. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie, iż wnioskodawca kiedykolwiek wykonywał prace wymienione w załącznikach do ustawy. Wobec powyższego ubezpieczony nie spełnia również warunków określonych w art. 49 ustawy. Zgodnie z prawo do tej emerytury można nabyć bez spełnienia warunku z art. 4 pkt.6, o ile spełnione są pozostałe warunki z art. 4, a nadto w dniu wejścia w życie ustawy uprawniony miał wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 4 ustawy (w rozumieniu przepisów dotychczasowych) pozostaje wobec tego bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. Ustalając stan faktyczny w sprawie Sad oparł się na powyżej opisanych dokumentach i zeznaniach wnioskodawcy, uznając je za wiarygodne w całości. Na podstawieart. 2352§ 1 punkt 2 KPCSąd pominął dowody wskazane wpunkcie 1 a-codwołania (k.3). Charakter zatrudnienia wnioskodawcy Sąd ustalił na podstawie jego zeznań i dokumentów. Mając na uwadze powyższe, na podstawieart. 47714§ 1 KPC, odwołanie oddalono. Tomasz Korzeń

15/550500/0003021/U

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim

VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153505000001006_II_Ka_000268_2024_Uz_2024-11-22_001

II Ka 268/24

2024-11-22 01:00:00.0 CET

2024-12-13 20:30:04.0 CET

2024-12-13 16:28:23.0 CET

15350500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 268/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 22 listopada 2024r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska Protokolant: sekr. sąd. Marta Burek po rozpoznaniu 22 listopada 2024r. sprawy A. G. obwinionego z art.92a§2k.w. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Turku z 26 lipca 2024r. sygn. akt II W 356/23 I Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok. II Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Marta Burek" xEditor="MBurek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000268" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 268/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> 22 listopada 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska</xText> <xText>Protokolant: sekr. sąd. Marta Burek</xText> <xText>po rozpoznaniu 22 listopada 2024r.</xText> <xText>sprawy <xBx> <xAnon>A. G.</xAnon></xBx></xText> <xText>obwinionego z art.92a§2k.w.</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Turku</xText> <xText>z 26 lipca 2024r. sygn. akt II W 356/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł i wymierza mu opłatę w kwocie 180zł za to postępowanie.</xText> </xUnit> <xText>Agata Wilczewska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agata Wilczewska

Ewa Szuster

sekr. sąd. Marta Burek

Marta Burek

Sygn. akt II Ka 268/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 22 listopada 2024r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska Protokolant: sekr. sąd. Marta Burek po rozpoznaniu 22 listopada 2024r. sprawyA. G. obwinionego z art.92a§2k.w. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Turku z 26 lipca 2024r. sygn. akt II W 356/23 I Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok. II Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł i wymierza mu opłatę w kwocie 180zł za to postępowanie. Agata Wilczewska

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

152515000002006_IV_Ka_000639_2024_Uz_2024-12-09_001

IV Ka 639/24

2024-11-22 01:00:00.0 CET

2025-01-17 20:30:05.0 CET

2025-01-17 14:25:17.0 CET

15251500

2006

REASON

Sygn. akt IV Ka 639/24 UZASADNIENIE Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusza wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Dlatego Sąd Okręgowy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia na formularzu, gdyż sporządzenie go w tej f

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000639" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IV Ka 639/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusza wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Dlatego Sąd Okręgowy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia na formularzu, gdyż sporządzenie go w tej formie byłoby nieczytelne dla stron i nie zapewniłoby pełnej transparentności, a tym samym swobodnej realizacji prawa do obrony naruszając prawo stron do rzetelnego procesu. Ma to również oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego ( <xIx>por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21, opubl. Legalis</xIx>).</xText> <xText>Apelacja nie jest zasadna.</xText> <xText>Zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych oraz zarzuty błędnej oceny dowodów, nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta jest ( a przynajmniej powinna być ) im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.</xText> <xText>Podnoszone w apelacji zarzuty są gołosłowne, sprowadzają się do polemiki z logicznym i szczegółowym wywodem Sądu Rejowego zaprezentowanym w obszernym i wzorowo sporządzonym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Dlatego jedynie tytułem przypomnienia Sąd Okręgowy wskaże na kluczowe fakty. Sąd Rejonowy obiektywnie ocenił materiał dowodowy, opierając się m. in. na treści korespondencji oskarżonego prowadzonej n komunikatorze internetowym z osobą, która zapłaciła mu za założenie i udostępnienie kont. Wynika z niej, że oskarżony zdawał sobie sprawę, że zakładane przez niego konta będą wykorzystane do działalności przestępczej. Zwrócić należy uwagę na jego wpis zawarty na k. 137, w którym wprost formułuje tezy, że „<xIx>będzie słupem</xIx>”, że „<xIx>może być przypał</xIx>”, „<xIx>no ale ch.. sam się na to zgodziłem</xIx>”. Znamienne jest, że oskarżony założył kilka takich kont, wziął za to pieniądze. Zatem nie była to „głupota i naiwność”, jak to sugeruje obrońca, tylko zaplanowane działanie podjęte dla zysku ze świadomością ryzyka wykrycia tego przestępstwa ( „<xIx>może być przypał</xIx>”). Oznacza to, że oskarżony działał w zamiarze aby pomóc inne osobie dokonać oszustwa, a zarzuty obrońcy co do tego ustalenia są chybione.</xText> <xText>Wyrachowany i przemyślany sposób działania oskarżonego, które wymagało od niego zaangażowania i pewnego wysiłku organizacyjnego ( zakładanie kont), oraz popełnienie dzięki jego pomocnictwu oszustw na szkodę trzech rożnych pokrzywdzonych powoduje, że nie można tego przestępstwa uznać za przypadek mniejszej wagi mimo stosunkowo niewysokiej łącznej szkody. Zatem i ten zarzut apelanta jest chybiony.</xText> <xText>Chybiony jest zarzut rażącej niewspółmierności kary. Co do warunkowego umorzenia postępowania, to powyżej wyjaśniono, że nie zachodzi przypadek mniejszej wagi, więc nie jest to możliwe z powodu zagrożenia karą pozbawienia wolności za czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> przekraczającą 5 lat. Nie są również zasadne postulaty obrońcy, aby zmienić wyrok poprzez orzeczenie kary grzywny. Kara ograniczenia wolności jako kara o charakterze wolnościowym nie nosi cech rażącej niewspółmierności. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 83" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 83 kk</xLexLink> można zwolnić skazanego po wykonaniu połowy tej kary z pozostałej części uznając ją za wykonaną w całości. Kara ograniczenia wolności jest bardziej wychowawcza niż kara grzywny, co jest wskazane w realiach tej sprawy (z uwagi na młody wiek oskarżonego należy przede wszystkim kierować się tym, aby go wychować). Niewielki wymiar tej kary pozwoli na jej wykonanie mimo, że oskarżony pracuje zawodowo, poza tym, jeżeli nie będzie w stanie pogodzić pracy zarobkowej z pracą społeczną, na etapie wykonawczym może wnosić o zmianę formy ograniczenia wolności na potrącenia z wynagrodzenia.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze, na które złożył się ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł, oraz opłatę za drugą instancję. Koszty te nie są wysokie i oskarżony deklarujący, że pracuje i zarabia 4000 zł miesięcznie jest je w stanie ponieść bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i swoich najbliższych.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 639/24 UZASADNIENIE Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusza wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Dlatego Sąd Okręgowy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia na formularzu, gdyż sporządzenie go w tej formie byłoby nieczytelne dla stron i nie zapewniłoby pełnej transparentności, a tym samym swobodnej realizacji prawa do obrony naruszając prawo stron do rzetelnego procesu. Ma to również oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21, opubl. Legalis). Apelacja nie jest zasadna. Zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych oraz zarzuty błędnej oceny dowodów, nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką dajeart. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta jest ( a przynajmniej powinna być ) im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne. Podnoszone w apelacji zarzuty są gołosłowne, sprowadzają się do polemiki z logicznym i szczegółowym wywodem Sądu Rejowego zaprezentowanym w obszernym i wzorowo sporządzonym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Dlatego jedynie tytułem przypomnienia Sąd Okręgowy wskaże na kluczowe fakty. Sąd Rejonowy obiektywnie ocenił materiał dowodowy, opierając się m. in. na treści korespondencji oskarżonego prowadzonej n komunikatorze internetowym z osobą, która zapłaciła mu za założenie i udostępnienie kont. Wynika z niej, że oskarżony zdawał sobie sprawę, że zakładane przez niego konta będą wykorzystane do działalności przestępczej. Zwrócić należy uwagę na jego wpis zawarty na k. 137, w którym wprost formułuje tezy, że „będzie słupem”, że „może być przypał”, „no ale ch.. sam się na to zgodziłem”. Znamienne jest, że oskarżony założył kilka takich kont, wziął za to pieniądze. Zatem nie była to „głupota i naiwność”, jak to sugeruje obrońca, tylko zaplanowane działanie podjęte dla zysku ze świadomością ryzyka wykrycia tego przestępstwa ( „może być przypał”). Oznacza to, że oskarżony działał w zamiarze aby pomóc inne osobie dokonać oszustwa, a zarzuty obrońcy co do tego ustalenia są chybione. Wyrachowany i przemyślany sposób działania oskarżonego, które wymagało od niego zaangażowania i pewnego wysiłku organizacyjnego ( zakładanie kont), oraz popełnienie dzięki jego pomocnictwu oszustw na szkodę trzech rożnych pokrzywdzonych powoduje, że nie można tego przestępstwa uznać za przypadek mniejszej wagi mimo stosunkowo niewysokiej łącznej szkody. Zatem i ten zarzut apelanta jest chybiony. Chybiony jest zarzut rażącej niewspółmierności kary. Co do warunkowego umorzenia postępowania, to powyżej wyjaśniono, że nie zachodzi przypadek mniejszej wagi, więc nie jest to możliwe z powodu zagrożenia karą pozbawienia wolności za czyn zart. 286 § 1 kkprzekraczającą 5 lat. Nie są również zasadne postulaty obrońcy, aby zmienić wyrok poprzez orzeczenie kary grzywny. Kara ograniczenia wolności jako kara o charakterze wolnościowym nie nosi cech rażącej niewspółmierności. Zgodnie zart. 83 kkmożna zwolnić skazanego po wykonaniu połowy tej kary z pozostałej części uznając ją za wykonaną w całości. Kara ograniczenia wolności jest bardziej wychowawcza niż kara grzywny, co jest wskazane w realiach tej sprawy (z uwagi na młody wiek oskarżonego należy przede wszystkim kierować się tym, aby go wychować). Niewielki wymiar tej kary pozwoli na jej wykonanie mimo, że oskarżony pracuje zawodowo, poza tym, jeżeli nie będzie w stanie pogodzić pracy zarobkowej z pracą społeczną, na etapie wykonawczym może wnosić o zmianę formy ograniczenia wolności na potrącenia z wynagrodzenia. Na podstawieart. 636 § 1 kpkiart. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnychSąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze, na które złożył się ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł, oraz opłatę za drugą instancję. Koszty te nie są wysokie i oskarżony deklarujący, że pracuje i zarabia 4000 zł miesięcznie jest je w stanie ponieść bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i swoich najbliższych.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

153500000001006_II_AKa_000108_2023_Uz_2024-11-25_001

II AKa 108/23

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-12-09 18:00:04.0 CET

2024-12-09 11:57:20.0 CET

15350000

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II AKa 108/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Sąd Okręgowy w P. , wyrok z dnia (...) r., sygn. akt (...) 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Grani

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Milenia Brdęk" xPublisher="mbrdek" xEditorFullName="Milenia Brdęk" xEditor="mbrdek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="34" xFlag="published" xVolType="15/350000/0001006/AKa" xYear="2023" xVolNmbr="000108" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="96"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="23"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">II AKa 108/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w <xAnon>P.</xAnon>, wyrok z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r., sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText><xBx>I.</xBx> obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na wynik postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> poprzez dowolną a nie swobodą ocenę dowodów, przejawiającą się w dokonaniu oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegającą na:</xText> <xText><xBx>a.</xBx> uznaniu zeznań świadka <xAnon>S. M.</xAnon> za częściowo wiarygodne, podczas gdy zeznania te pozostają niewiarygodne w znacznej części, w tym w zakresie w jakim stanowiły podstawę poczynienia ustaleń faktycznych stanowiących podstawę wydania wyroku uniewinniającego, bądź nawet w całości, albowiem: (<xBx>i</xBx>) zeznania tego świadka stanowią „dopasowanie” do zgromadzonych w sprawie dowodów w zdecydowanie większym zakresie, aniżeli przyjął to Sąd I instancji, (<xBx>ii</xBx>) świadek złożyła zeznania w końcowym etapie postępowania, a będąc wieloletnią konkubiną oskarżonego nie sposób wykluczyć, iż miała dostęp do treści dowodów uprzednio przeprowadzonych, a szczegółowość zeznań, w tym wprost dostrzegalne umiejętne wyjaśnianie każdej okoliczności negatywnej dla oskarżonego, pozwala przyjąć, iż zeznania wskazanego świadka są zasadniczo w całości – jak ujął to Sąd I instancji, „dopasowane” do innych dowodów, (<xBx><xAnon> (...)</xAnon></xBx>) zeznania świadka pozostają w sprzeczności z innymi dowodami, w tym zeznaniami świadka <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>C.</xAnon>, czy wyjaśnieniami oskarżonego ze wcześniejszej sprawy toczącej się przeciwko mieniu, (<xBx>iv</xBx>) zeznania świadka odwołują się do okoliczności wprost sprzecznych z zasadami doświadczenia życiowego, jak chociażby braku przygotowania przez świadka <xAnon>S. C.</xAnon> tzw. wyprawki dla jej pierwszego dziecka na kilka dni przed porodem,</xText> <xText><xBx>b.</xBx> uznaniu wyjaśnień oskarżonego za częściowo wiarygodne, podczas gdy wyjaśnienia te pozostają niewiarygodne w znacznej części, w tym w zakresie, w jakim stanowiły podstawę poczynienia ustaleń faktycznych stanowiących podstawę wydania wyroku uniewinniającego, bądź nawet w całości, albowiem: (<xBx>i</xBx>) wyjaśnienia oskarżonego stanowią „dopasowanie” do zgromadzonych w sprawie dowodów w zdecydowanie większym zakresie, aniżeli przyjął to Sąd I instancji, (<xBx>ii</xBx>) oskarżony złożył swoje wyjaśnienia na końcu postępowania dowodowego i to w sytuacji, w której mógł uprzednio zapoznać się ze wszystkimi uprzednio zgromadzonymi dowodami, co jakkolwiek pozostaje jego prawem i stanowi realizację prawa do obrony, to jednakże nie powinno zostać pominięte przy ocenie wiarygodności wyjaśnień złożonych w takim momencie postępowania, jak uczynił to Sąd I instancji, (<xBx><xAnon> (...)</xAnon></xBx>) wyjaśnienia oskarżonego pozostają w sprzeczności z innymi dowodami, w tym zeznaniami świadków <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>C.</xAnon> i <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, czy nawet z jego własnymi wyjaśnieniami z wcześniejszej sprawy toczącej się przeciwko niemu,</xText> <xText><xBx>c.</xBx> uznaniu zeznań <xAnon>S. C.</xAnon> za zasadniczo niewiarygodne, podczas gdy zeznania te w pełni zasługują na przymiot wiarygodności, albowiem: (<xBx>i</xBx>) znajdują one odzwierciedlenie w treści innych dowodów, które pozostają wiarygodne, (<xBx>ii</xBx>) świadek swoje zeznania opierała na rzeczywistej wiedzy w sprawie, nie zaś na domysłach i w większości aspektów wskazywała w sposób odpowiadający rzeczywistości, iż nie posiada wiedzy nt. chociażby szczegółów rozliczeń finansowych czy relacji oskarżonego z <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, (<xBx><xAnon> (...)</xAnon></xBx>) świadek relacjonowała szczerze zapamiętane fakty i nie ukrywała nawet tych, które mogły stawiać w złym świetle ją lub jej rodzinę, jak na przykład kwestie jej zatrzymania, trudnych relacji z teściową czy pobytów obecnego męża w więzieniu,</xText> <xText><xBx>d.</xBx> uznaniu zeznań świadka <xAnon>D. C. (1)</xAnon> za zasadniczo niewiarygodne, podczas gdy zeznania te w pełni zasługują na przymiot wiarygodności, albowiem: (<xBx>i</xBx>) znajdują one odzwierciedlenie w treści innych dowodów, które pozostają wiarygodne, (<xBx>ii</xBx>) dostrzegane przez Sąd I instancji rozbieżności mają charakter jedynie pozorny lub drugorzędny, (<xBx><xAnon> (...)</xAnon></xBx>) świadek konsekwentnie w swoich kolejnych zeznaniach potwierdzał logiczny ciąg zdarzeń, tj. zakup pojazdu – tymczasowe aresztowanie – wejście w posiadanie pojazdu przez oskarżonego – zbycie pojazdu przez oskarżonego bez zgody oskarżyciela,</xText> <xText><xBx>e.</xBx> uznaniu zeznań świadka <xAnon>K. C. (1)</xAnon> za zasadniczo niewiarygodne, podczas gdy zeznania te zasługują na przymiot wiarygodności, albowiem: (<xBx>i</xBx>) znajdują one odzwierciedlenie w treści innych dowodów, które pozostają wiarygodne, (<xBx>ii</xBx>) dostrzegane przez Sąd I instancji rozbieżności mają charakter jedynie pozorny, drugorzędny lub zostały wiarygodnie wyjaśnione przez świadka, (<xBx><xAnon> (...)</xAnon></xBx>) świadek konsekwentnie w swoich kolejnych zeznaniach (za wyjątkiem jednych, które sprostował, a które składał pod wpływem emocji związanych z pobiciem mającym miejsce chwilę wcześniej, w tym kierowanych wobec niej wówczas gróźb) potwierdzał logiczny ciąg zdarzeń, tj. zakup pojazdu – tymczasowe aresztowanie – wejście w posiadanie pojazdu przez oskarżonego – zbycie pojazdu przez oskarżonego bez zgody oskarżyciela,</xText> <xText><xBx>f.</xBx> uznaniu zeznań świadka <xAnon>R. C. (1)</xAnon> za zasadniczo niewiarygodne, podczas gdy zeznania te zasługują na przymiot wiarygodności, albowiem: (<xBx>i</xBx>) znajdują one odzwierciedlenie w treści innych dowodów, które pozostają wiarygodne, (<xBx>ii</xBx>) dostrzegane przez Sąd I instancji rozbieżności mają charakter jedynie pozorny, drugorzędny lub zostały wiarygodnie wyjaśnione przez świadka, (<xBx><xAnon> (...)</xAnon></xBx>) świadek konsekwentnie w swoich kolejnych zeznaniach potwierdzał logiczny ciąg zdarzeń, tj. zakup pojazdu – tymczasowe aresztowanie – wejście w posiadanie pojazdu oskarżonego – zbycie pojazdu przez oskarżonego bez zgody oskarżyciela,</xText> <xText>które to uchybienia doprowadziły do błędów w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mających wpływ na jego treść, polegających na wadliwym ustaleniu, że:</xText> <xText><xBx>i.</xBx> oskarżonego i <xAnon>D. C. (1)</xAnon> łączyły dobre relacje towarzyskie i biznesowe, przejawiające się we wzajemnych odwiedzinach w domach czy dokonywaniu wspólnych interesów, podczas gdy nawet jednorazowa transakcja sprzedaży pojazdu pomiędzy wymienionymi czy pożyczenie pojazdu nie pozwalają na poczynienie tego rodzaju ustaleń,</xText> <xText><xBx>ii.</xBx> <xAnon>S. C.</xAnon> i <xAnon>K. C. (1)</xAnon> pozostały po aresztowaniu <xAnon>D. C. (1)</xAnon> bez środków do życia, w tym by <xAnon>S. C.</xAnon>, będąc w 9 miesiącu ciąży nie miała przygotowanych rzeczy dla spodziewanego dziecka,</xText> <xText><xBx><xAnon> (...)</xAnon>.</xBx> <xAnon>D. C. (1)</xAnon> wydał polecenie sprzedaży przez oskarżonego pojazdu <xAnon>B. (...)</xAnon> lub by takie polecenie oskarżonemu wydała inna uprawniona osoba,</xText> <xText><xBx>iv.</xBx> oskarżony jeszcze na miejscu sprzedaży pojazdu potwierdził, że otrzymał przelew tytułem ceny sprzedaży pojazdu, podczas gdy obiektywny świadek <xAnon>R. L.</xAnon> złożył przeciwne zeznania, których wiarygodność nie budzi większych wątpliwości,</xText> <xText><xBx>v.</xBx> oskarżony rozliczył się z oskarżycielem bądź jego rodziną ze sprzedaży pojazdu oskarżyciela,</xText> <xText><xBx>vi.</xBx> oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu subsydiarnym aktem oskarżenia czynu, polegającego na przywłaszczeniu pojazdu należącego do <xAnon>D. C. (1)</xAnon>;</xText> <xText><xBx>II.</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mających wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, iż <xAnon>D. C. (1)</xAnon> nawet po przesłuchaniu w poprzedniej sprawie w marcu 2017 r. złożył zawiadomienie dotyczące przywłaszczenia pojazdu dopiero w sierpniu tego samego roku, podczas gdy już pismem z dnia <xAnon>(...)</xAnon>r. domagał się wszczęcia sprawy przeciwko <xAnon>K. L. (1)</xAnon> w przedmiocie utraconego pojazdu;</xText> <xText> <xBx> III.</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mających wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, iż <xAnon>D. C. (1)</xAnon> zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa złożył dopiero w <xAnon>(...)</xAnon> r., podczas gdy już pismem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. domagał się wszczęcia sprawy przeciwko <xAnon>K. L. (1)</xAnon> w przedmiocie utraconego pojazdu;</xText> <xText><xBx>IV. </xBx>naruszenie przepisów prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink> poprzez wadliwe ich niezastosowanie w sytuacji, w której zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (przy prawidłowym ustaleniu stanu faktycznego) pozwalał na przypisanie oskarżonemu sprawstwa czynu zarzuconego aktem oskarżenia.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">UWAGA! niezasadność dotyczy wszystkich zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Przed przystąpieniem do ustosunkowania się do postawionych w apelacji zarzutów należy wskazać, iż w niniejszej sprawie na etapie postępowania przygotowawczego prokurator dwukrotnie umorzył śledztwo przeciwko <xAnon>K. L. (1)</xAnon>, podejrzanemu o to, że w <xAnon>(...)</xAnon> r. w <xAnon>P.</xAnon> dokonał przywłaszczenia powierzonego mu samochodu marki <xAnon>B. (...)</xAnon> o wartości 242.837,82 zł na szkodę <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink> (postanowienie z dnia<xAnon>(...)</xAnon> r., sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>– k. 66-56 i postanowienie z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r., sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>– k. 153-156). Umarzając powtórnie postępowanie przygotowawcze na podstawie <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> prokurator nie dopatrzył się w zebranym materiale dowodowym podstaw do uznania, iż występują w tej sprawie dane dostatecznie uzasadniające podejrzenie popełnienia czynu zabronionego. Prokurator, odwołując się do pisemnych umów kupna-sprzedaży dotyczących tego pojazdu (dot. umowy zawartej w <xAnon>N.</xAnon>, a podpisanej przez <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, jako nabywcy pojazdu oraz umowy zawartej w <xAnon>S.</xAnon>, na podstawie której ten pojazd nabył <xAnon>R. L.</xAnon>) oraz wyjaśnień (a w zasadzie braku wyjaśnień) <xAnon>K. L. (1)</xAnon> a także zeznań <xAnon>D. C. (1)</xAnon> oraz jego rodziców doszedł do wniosku, iż w sprawie praktycznie brak jest jednoznacznych dowodów, pozwalających na ustalenie intencji stron przy przekazywaniu tego pojazdu podejrzanemu oraz poczynionych przez te strony ustaleń w chwili przekazywania tego pojazdu w posiadanie <xAnon>K. L. (1)</xAnon>. Skoro zaś w sprawie występowały dwie sprzeczne ze sobą wersje zdarzeń, przy czym żadnej z nich nie można było zdyskredytować w oparciu o zebrany materiał dowodowy, prokurator doszedł do wniosku, iż skoro istnieje od strony procesowej dowodowa niemożność rozstrzygnięcia powstałych w sprawie wątpliwości co do analizowanego czynu, to w świetle <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> wątpliwości te powinny zostać rozstrzygnięte na korzyść ówczesnego podejrzanego. Jak bowiem trafnie to podniósł prokurator, a co znajduje odbicie w niniejszym postępowaniu rozpoznawczym, iż, cyt.: „<xIx> przypisanie konkretnej osobie winy i sprawstwa określonego przestępstwa opierać się musi na bezspornym i jednoznacznym ustaleniu okoliczności sprawy</xIx>”. Jak bowiem to jasno wynika z treści <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 1 k.p.k.</xLexLink> oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż ciężar udowodnienia (wykazania poprzez dowody) sprawstwa i winy oskarżonego obciąża oskarżyciela. Mając przy tym na względzie okoliczności niniejszego postępowania, jak i również „jakość” dowodów, mających świadczyć na niekorzyść oskarżonego, które w tej sprawie mają być dowodem winy oskarżonego, należy zauważyć za Sądem Najwyższym, iż, cyt.: „<xIx> Ułomności dowodów obciążających nie można stawiać na równi z ułomnościami dowodów odciążających. Ze względu na to, że warunkiem sine qua non skazania oskarżonego jest udowodnienie popełnienia przezeń czynu przestępnego (arg. ex <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 § 2;art. 3 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 3 § 2 i 3 k.p.k.</xLexLink></xIx> – obecnie <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 1;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 1 i 2 k.p.k.</xLexLink> przyp. SA), <xIx> sprzeczności w sferze dowodów odciążających nigdy nie są &quot;równoważne&quot; ze sprzecznościami w zakresie dowodów obciążających. Jeżeli te ostatnie są &quot;wewnętrznie sprzeczne&quot; to zasadnicze i samoistne znaczenie ma to, czy in concreto zakres i charakter tych sprzeczności nie wyłącza w ogóle możliwości uznania owych dowodów za podstawę skazania</xIx>” (patrz: wyrok SN z dnia 28 września 1995 r., III KRN 88/95, OSNKW 1995/11-12/77; por. także wyrok Sądu Apel. w <xAnon>P.</xAnon> z dnia 6 października 2020 r., II AKa 76/20, LEX nr 3104648).</xText> <xText><xBx>Powyższe ma w tej sprawie wyjątkowe znaczenie</xBx>, mając na uwadze sam zarzut postawiony przez oskarżyciela posiłkowego (subsydiarnego) w akcie oskarżenia, jak i treść przeprowadzonych na rozprawie dowodów, zwłaszcza tych niekorzystnych dla oskarżonego, na podstawie których apelujący próbuje wykazać dowolność rozumowania Sądu I instancji przy ocenie zebranych w toku rozprawy dowodów oraz konieczność skazania <xAnon>K. L. (1)</xAnon> na podstawie zeznań <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, <xAnon>R. C. (1)</xAnon> i <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, które w swej istocie mają być kluczowe w tej sprawie dla udowodnienia winy oskarżonego.</xText> <xText>Należy podnieść, iż wskazanym wyżej <xBx> subsydiarnym aktem oskarżenia oskarżyciel posiłkowy oskarżył <xAnon>K. L. (1)</xAnon> o to, że</xBx> od <xAnon>(...)</xAnon> r. w <xAnon>P.</xAnon> dokonał przywłaszczenia powierzonego mu mienia w postaci samochodu osobowego marki <xAnon>B. (...)</xAnon>, nr VIN <xAnon> (...)</xAnon> o wartości 242.837,82 zł na szkodę <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText> <xBx> Sąd Okręgowy w <xAnon>P.</xAnon> </xBx>, po rozpoznaniu sprawy na rozprawie, <xBx> wyrokiem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r., sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> uniewinnił oskarżonego <xAnon>K. L. (1)</xAnon> </xBx> od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, obciążając kosztami procesu oskarżyciela subsydiarnego <xAnon>D. C. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Sąd I instancji, uniewinniając oskarżonego, doszedł do wniosku, mając na względzie przeprowadzoną ocenę zebranych w toku rozprawy dowodów, iż dowody te nie pozwoliły na przyjęcie, że oskarżony faktycznie dopuścił się popełnienia przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink> (str. 15 uzasadnienia). Sąd I instancji nie negował faktu zakupienia tego pojazdu w <xAnon>N.</xAnon> na podstawie umowy sprzedaży z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r., w której jako nabywca figurował <xAnon>D. C. (1)</xAnon> za kwotę 56.900 zł euro, o równowartości 239.907,47 zł, który był lekko uszkodzony oraz po przyjeździe do <xAnon>P.</xAnon> zaparkowania tego auta na działce swoich rodziców w <xAnon>S.</xAnon>, jak i braku przerejestrowania samochodu na dane osobowe pokrzywdzonego (str. 1 uzasadnienia). Jednocześnie Sąd I instancji ustalił, iż po zatrzymaniu w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. i tymczasowym aresztowaniu <xAnon>D. C. (1)</xAnon> do innej sprawy, <xAnon>D. C. (1)</xAnon> poprosił swoją matkę, aby ta – na czas jego pobytu w areszcie – przekazała <xAnon>K. L. (1)</xAnon> ten samochód, co <xAnon>K. C. (1)</xAnon> uczyniła” (str. 1 uzasadnienia), jak i również ustalił, co już kwestionuje apelujący, iż, cyt.: „na polecenie swojego syna <xAnon>K. C. (1)</xAnon> poprosiła <xAnon>K. L. (1)</xAnon> o sprzedaż samochodu” i „<xAnon>K. L. (1)</xAnon> wyraził zgodę na tą propozycję”, wskazując dalej na okoliczności sprzedaży tego pojazdu w <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>R. L.</xAnon> (str. 2 uzasadnienia).</xText> <xText>Kluczowe więc w tej sprawie dla odpowiedzi na pytanie, czy oskarżony winien odpowiadać karnie za zarzucane mu przestępstwo przywłaszczenia powierzonego mu samochodu marki <xAnon>B. (...)</xAnon> jest ustalenie, czy faktycznie oskarżony otrzymał od pokrzywdzonego (obojętne czy osobiście czy poprzez jego matkę) polecenie, by dokonał sprzedaży tego samochodu, czy też jednak, mimo powierzenia mu tego pojazdu na przechowanie dokonał tej sprzedaży bez wiedzy i tym bardziej zgody osoby uprawnionej, tj. pokrzywdzonego, o ile był rzeczywistym właścicielem auta (lub działającej w jego imieniu lub też na własny rachunek jego matki), co miałoby przemawiać za słusznością stawianego w akcie oskarżenia zarzutu przywłaszczenia powierzonego mienia. Taka konkluzja zresztą płynie z treści apelacji, wniesionej na niekorzyść oskarżonego. Skarżący bowiem nie tylko kwestionuje ocenę zebranych w tej sprawie dowodów, ale i wprost wskazuje na obrazę przepisów prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink>, cyt.: „<xIx>poprzez ich wadliwe niezastosowanie w sytuacji, w której zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (przy prawidłowym ustaleniu stanu faktycznego) pozwalał na przypisanie oskarżonemu sprawstwa czynu zarzucanego aktem oskarżenia</xIx>” (<xBx>zarzut ad. IV</xBx>), podnosząc przy tym, iż cyt.: „<xIx>nawet zaś przyjęcie za rzeczywistą tezy o wydaniu przez rodzinę oskarżyciela zlecenia sprzedaży pojazdu nie wyłącza odpowiedzialności oskarżonego. W dalszym bowiem ciągu brak jest dyspozycji właściciela pojazdu, czyli <xAnon>D. C. (1)</xAnon> co do takiego działania</xIx>” (str. 11 apelacji).</xText> <xText>Dodać wreszcie należy, iż w realiach procesowych niniejszej sprawy Sąd odwoławczy nie jest zobligowany do oparcia ustaleń na podstawie wszystkich ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji, jeżeli te ustalenia, w świetle materiału dowodowego, nie byłyby tak jednoznaczne, jak to wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku a jednocześnie prawidłowe ustalenia, poczynione przez Sąd odwoławczy przemawiałyby na korzyść oskarżonego. Wszelkie bowiem nie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego (<xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>), czemu na przeszkodzie nie stoi wniesienie apelacji wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, co jasno wynika z treści <xLexLink xArt="art. 434;art. 434 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 434 § 2 k.p.k.</xLexLink> Nie można bowiem zapominać, o czym już wyżej wspomniano, iż to oskarżyciel ma wykazać winę oskarżonego, co także dotyczy przecież etapu odwoławczego prowadzonego postępowania sądowego.</xText> <xText>W dalszej części niniejszego uzasadnienia Sąd Apelacyjny będzie odnosił się do poszczególnych zarzutów apelacyjnych w treści prowadzonego wywodu, by zachować jego logiczną i jednocześnie zrozumiałą ciągłość.</xText> <xText>Jednocześnie Sąd Apelacyjny zauważa, iż w toku prowadzonego postępowania apelacyjnego nastąpiła zmiana dotycząca danych osobowych <xAnon>D. C. (1)</xAnon> i <xAnon>S. C.</xAnon>, co wynika z przyjęcia przez każdego z nich nazwiska <xAnon> (...)</xAnon>. Okoliczność ta została zasygnalizowana w piśmie procesowym pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego z dnia 30 września 2024 r. (k. 448) oraz wykazana w toku rozprawy apelacyjnej (k. 454, 455, 449-452). W dalszej części niniejszego uzasadnienia Sąd Apelacyjny, dla jasności sprawy, będzie posługiwać się dotychczasowymi danymi osobowymi pokrzywdzonego i wspomnianego świadka, tj. nazwiskiem <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText><xBx>Jak już wspomniano wcześniej, najistotniejsze w tej sprawie, z punktu widzenia oskarżenia, są zeznania <xAnon>D. C. (1)</xAnon> i jego rodziców, tj. <xAnon>R. C. (1)</xAnon> i <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, gdyż to na podstawie właśnie tych zeznań został „zbudowany” akt oskarżenia. </xBx></xText> <xText>W pierwszym rzędzie należy wskazać na podstawie tych zeznań na okoliczności nabycia samochodu marki <xAnon>B.</xAnon>, celem wykazania, czy materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne rozstrzygnięcie, kto faktycznie został właścicielem przedmiotowego samochodu i kto miał prawo nim rozporządzać po zatrzymaniu i tymczasowym aresztowaniu <xAnon>D. C. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Ze znajdującej się w aktach sprawy <xBx> umowy sprzedaży tego samochodu z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r.</xBx> wynika, iż nabywcą tego pojazdu był <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, który zresztą tę umowę podpisał (k. 6 akt Ds.). Okoliczności te wynikają z <xBx> zeznań <xAnon>D. C. (1)</xAnon> </xBx> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. złożonych na etapie śledztwa, przy czym pokrzywdzony wskazał, iż przy tym zakupie obecni byli jego rodzice (k. 14). <xAnon>D. C. (1)</xAnon> fakt nabycia tego pojazdu przez siebie potwierdził w toku rozprawy w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon>(k. 85). Jednak już w toku rozprawy w niniejszej sprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. <xAnon>D. C. (1)</xAnon> zeznał, iż, cyt.: „<xIx> my w trójkę pojechaliśmy kupić ten samochód</xIx>” i że, cyt.: „<xIx> ja z rodzicami kupiłem ten samochód za pieniądze rodziców</xIx>” a także, że, cyt.: „<xIx> wartość tego samochodu była istotna z tego powodu dlatego, że rodzice chcieli zarobić na tym samochodzie</xIx>”. Jak przyprowadzili ten samochód do <xAnon>P.</xAnon>, to miał go naprawić przez jakiś warsztat, ale do tego nie doszło (k. 241). Powyższe zeznania z rozprawy jasno wskazują, iż samochód marki <xAnon>B.</xAnon> został nabyty za pieniądze, jakie wyłożyli rodzice <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, ale jednocześnie nabycie to nastąpiło w celu dalszej jego sprzedaży, o czym świadczy fakt, iż rodzice <xAnon>D. C. (1)</xAnon> na tym samochodzie mieli zarobić. To zaś już stawia pod znakiem zapytania nie tylko uprawnienia właścicielskie w sensie prawnym do tego samochodu przysługujące <xAnon>D. C. (1)</xAnon> (sam fakt podpisania umowy sprzedaży tego samochodu przez wyżej wymienionego tylko z pozoru wskazuje, iż on stał się jego właścicielem), ale i umocowanie pokrzywdzonego do dalszego dysponowania tym samochodem. Trzeba bowiem wyraźnie w tym miejscu powiedzieć, iż treść tych zeznań wskazuje, iż to rodzicom pokrzywdzonego, którzy wyłożyli pieniądze na zakup tego pojazdu, zależało na zbyciu tego auta, by na tym zbyciu zarobić. Tym samym, wyprzedzając już poniższe ustalenia, należy wyraźnie i jednoznacznie stwierdzić, iż zeznania te podważają twierdzenia apelującego, że rodzice <xAnon>D. C. (1)</xAnon> wydali to <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>K. C. (2)</xAnon> tylko i wyłącznie na przechowanie. Notabene, w dalszej części tych zeznań z rozprawy z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. pokrzywdzony znów przyznał, iż, cyt.: „<xIx> rodzice wyłożyli pieniądze, ja byłem wpisany w umowie i rodzice mieli na tym samochodzie zarobić</xIx>” (k. 242). Pokrzywdzony zaś na pytanie, dlaczego umowa sprzedaży była sporządzona na jego nazwisko, powiedział, iż, cyt.: „<xIx> razem mieliśmy na tym samochodzie zarobić</xIx>” (k. 242). Zeznania <xAnon>D. C. (1)</xAnon> więc przekonują, iż to jego rodzice, skoro mieli na tym samochodzie zarobić, byli w rzeczy samej uprawnieni do podejmowania decyzji odnośnie dalszych losów tego pojazdu, zwłaszcza w sytuacji, gdy <xAnon>D. C. (1)</xAnon> trafił do aresztu śledczego i trudno było określić, kiedy ten areszt opuści. Trzeba bowiem w tym miejscu wspomnieć, iż <xAnon>D. C. (1)</xAnon> był w tym czasie tymczasowo aresztowany w sprawie dotyczącej oszustw, tak samo zresztą, jak jego ojciec <xAnon>R. C. (1)</xAnon>. To zaś oznacza, iż na wolności pozostawała matka pokrzywdzonego, <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, która, z racji pozostawania tego samochodu na jej nieruchomości była osobą upoważnioną do decydowania na temat tego samochodu, mimo, iż umowa sprzedaży była sporządzona na dane <xAnon>D. C. (1)</xAnon>. Trzeba przecież pamiętać, iż ze wskazanych wyżej zeznań <xAnon>D. C. (1)</xAnon> jasno wynika, iż samochód ten został zakupiony ze środków pieniężnych, wyłożonych przez rodziców pokrzywdzonego i to ci rodzice mieli na nim zarobić a więc zarobić na jego dalszej sprzedaży. To więc, iż w umowie sprzedaży formalnie widniały dane <xAnon>D. C. (1)</xAnon> nie oznacza, iż <xAnon>D. C. (1)</xAnon> był rzeczywistym właścicielem tego pojazdu, bądź by był jedynym jego właścicielem, nie mówiąc już o tym, by był rzeczywiście osobą, co najmniej jedyną, uprawnioną do decydowania o dalszych losach tego pojazdu. Dodatkowo należy nadmienić, iż pojazd ten po przyprowadzeniu do <xAnon>P.</xAnon> nie został nigdy przerejestrowany, co tylko wpisuje się w zamiar szybkiego pozbycia się jego poprzez sprzedaż. Tym samym nie brzmią przekonywująco zapewnienia <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, wyrażone w tych samych zeznaniach, iż, cyt.: „<xIx> nie było takiej sytuacji, aby kiedykolwiek mama poprosiła oskarżonego o sprzedaż samochodu</xIx>”, gdyż, cyt.: „<xIx> auto było moją własnością i mama nie mogłaby go sprzedać, bo umowa była z moim podpisem</xIx>” (k. 242). Pokrzywdzony nie potrafił ustosunkować się do twierdzeń matki, wyrażonych w zeznaniach na k. 2 akt Sądu Rejonowego <xAnon>P.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> o sygn. <xAnon>(...)</xAnon>, o których będzie mowa niżej, a z których jasno wynikało, iż to <xAnon>K. C. (1)</xAnon> zleciła <xAnon>K. L. (1)</xAnon> sprzedaż tego auta (k. 243). Przy czym jego twierdzenia, iż samochód był tylko i wyłącznie jego własnością i że tylko on mógł decydować o jego sprzedaży nie mogą przekonywać, skoro to rodzice a więc i <xAnon>K. C. (1)</xAnon> chciała na tym samochodzie zarobić, wykładając na jego kupno własne środki pieniężne. W tej zaś sytuacji znów niewiarygodnie brzmią dywagacje pokrzywdzonego na temat tego, cyt.: „<xIx> jak mogła dać samochód i powiedzieć, że <xAnon>K.</xAnon> ma go sprzedać</xIx>” (k. 243). Trzeba w tym miejscu nadmienić, iż skoro co do sprzedaży była to decyzja matki pokrzywdzonego, tj. <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, to znów z punktu widzenia oskarżonego nie mogła ta decyzja budzić żadnych wątpliwości. Oskarżony bowiem nie mógł wiedzieć, mając na uwadze zeznania <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, iż pokrzywdzony nie wyrażał zgody na sprzedaż auta, skoro o to właśnie poprosiła go jego matka. Trudno zaś w takie sytuacji nie wierzyć matce swojego bliskiego kolegi, która to okoliczność (bliska znajomość) również, mimo jej podważania przez skarżącego, wynika z wiarygodnego materiału dowodowego.</xText> <xText>Trzeba zresztą dodać, iż na temat tego, kto rzeczywiście zdecydował o oddaniu samochodu <xAnon>K. C. (2)</xAnon>, zeznania <xAnon>D. C. (1)</xAnon> są zmienne. <xAnon>D. C. (1)</xAnon> bowiem w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie Ds. podał, iż on sam poprosił matkę przez adwokata, by zaparkowała samochód u oskarżonego w garażu (k. 14a), gdy tymczasem w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. zeznał, iż to oddanie samochodu na przechowanie oskarżonemu było decyzją jego matki (k. 86).</xText> <xText>Zostając przy tym wątku sprawy, ojciec pokrzywdzonego – <xBx> <xAnon>R. C. (1)</xAnon> </xBx> – zeznał zupełnie inaczej. Podczas przesłuchania w śledztwie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. wprawdzie przyznał, iż po zakup <xAnon>B.</xAnon> pojechali do <xAnon>E.</xAnon> wspólnie z synem i żoną a także kolegą syna, ale ten samochód zakupił syn, płacąc za niego gotówką, tj. ok. 60.000 euro (k. 28-29 akt Ds.). Świadek więc w tych zeznaniach nie przyznał, iż sam z żoną wyłożył pieniądze na zakup samochodu i miał wraz z żoną dalsze plany, by ten samochód sprzedać, aby na nim zarobić. Jednak w toku rozprawy w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>R. C. (2)</xAnon> przyznał, iż to był pomysł żony, by oddać ten samochód oskarżonemu na przechowanie, a jednocześnie zeznania te sugerują, że nie tylko syn kupił to auto, o czym świadczą zwroty, cyt.: „<xIx> kupiliśmy samochód</xIx>” (k. 38), „<xIx> za auto płaciliśmy gotówką</xIx>” (k. 39). Świadek sugerował, iż nie wie, dlaczego żona dała ten samochód na przechowanie oskarżonemu (k. 39). Poza tym świadek podał, iż nie zarejestrowali tego samochodu po przyjeździe z uwagi na brak części zamiennych a potem jego (świadka – przyp. SA) niebytność przez pół roku, przyznając jednak, że między kupnem samochodu a jego „wyjazdem” na pół roku (do aresztu śledczego – przyp. SA) upłynęło kilka miesięcy (k. 40 w/w akt <xAnon>(...)</xAnon>). To znów przemawia za ustaleniem, iż ani pokrzywdzonemu, ani jego rodzicom nie zależało na zarejestrowaniu samochodu w Polsce na ich dane osobowe, co utwierdza w przekonaniu, iż ten samochód po to został nabyty za pieniądze rodziców pokrzywdzonego, by następnie na tym samochodzie zarobili.</xText> <xText> <xBx> <xAnon>K. C. (1)</xAnon> </xBx> w tym wątku w toku niniejszego postępowania na etapie śledztwa w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. zeznała podobnie jak jej mąż na temat wyjazdu do <xAnon>N.</xAnon>, wskazując, iż to syn miał kupić to <xAnon>B.</xAnon> za około 60.000 zł, płacąc za niego gotówką (k. 23). Zeznania te należy ocenić jak powyższe tożsame zeznania <xAnon>R. C. (1)</xAnon>. Nie jest bowiem prawdą, by to syn wyłącznie zakupił ten pojazd, skoro to ona z mężem wyłożyła pieniądze na pojazd, chcąc następnie na nim zarobić, co jasno wynika z w/w zeznań <xAnon>D. C. (1)</xAnon>.</xText> <xText>W tych zeznaniach świadek podała, iż to po konsultacji z synem, który był tymczasowo aresztowany, ustaliła, iż pojazd ten zostanie przekazany <xAnon>K. C. (2)</xAnon> (k. 23), co znów stoi w opozycji do w/w zeznań <xAnon>R. C. (1)</xAnon> a także <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, w których wskazywał, iż przekazanie tego pojazdu było decyzją jego matki.</xText> <xText> <xBx> Jednak <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, zawiadamiając w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. o popełnieniu na jej szkodę przez <xAnon>K. C. (2)</xAnon> przestępstwa pobicia i gróźb, wyraźnie, sama z siebie podała do protokołu</xBx>, iż, cyt.: „<xBx> <xIx> ja rok temu chciałam sprzedać samochód marki <xAnon>B.</xAnon>, mój mąż polecił mi <xAnon>K.</xAnon> bdb, który zajmuje się handlem aut, by mi pomógł w sprzedaży. On sprzedał moje auto i wtedy zaczęły się problemy, nie chciał oddać mi pieniędzy ze sprzedaży</xIx> </xBx>”. Z zeznań tych jasno przy tym wynika, iż przychodziła do <xAnon>K. C. (2)</xAnon> po pieniądze, mające pochodzić ze sprzedaży tego samochodu, przy czym chodziło o 42.000 zł, bo taką kwotę <xAnon>K. C. (2)</xAnon> był jej winien (k. 3 zbioru C akt <xAnon>(...)</xAnon>).</xText> <xText>Zeznania te nie mogą budzić wątpliwości co do faktu, iż faktycznie to <xAnon>K. C. (1)</xAnon> podjęła decyzję o sprzedaży tego samochodu, przy czym to jej mąż zaproponował jej, by to uczyniła przez handlarza samochodami <xAnon>K. C. (2)</xAnon>. Co też istotne, w zeznaniach tych <xAnon>K. C. (1)</xAnon> jasno wyraziła się, iż ten samochód stanowił jej własność. Ta zaś okoliczność jasno tłumaczy, dlaczego to <xAnon>K. C. (1)</xAnon> zleciła tę sprzedaż oskarżonemu. O tym zaś, iż faktycznie taki cel przy oddaniu samochodu oskarżonemu przyświecał <xAnon>K. C. (1)</xAnon> świadczą jeszcze okoliczności, o których będzie mowa niżej. Nie można więc uznać za wiarygodne twierdzeń tego świadka, złożonych na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon>, iż podjechała z mężem pod dom <xAnon>K. C. (2)</xAnon> i prosiła go, aby zwrócił pieniądze za samochód, który bezprawnie sprzedał bez jej wiedzy, oferując jej za to 40.000 zł, mimo że auto było warte 250.000 zł (k. 34 akt <xAnon>(...)</xAnon>). Dodać przy tym należy, iż z tych zeznań już jednoznacznie i jasno wynika, iż to ona z mężem kupiła ten samochód na terenie <xAnon>N.</xAnon> (k. 35), co znów jasno tłumaczy, iż to ona wraz z mężem a nie syn <xAnon>D. C. (1)</xAnon> byli rzeczywistymi właścicielami tego samochodu. To zaś znów jest zgodne z twierdzeniami <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, iż to rodzice po to kupili auto, by jest następnie sprzedać (zarobić na nim). To zaś oznacza, iż <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, pod nieobecność syna i męża, którzy w tym czasie byli tymczasowo aresztowani, mogła samodzielnie podjąć decyzję o sprzedaży tego samochodu poprzez znajomego, którym okazał się polecany przez jej męża <xAnon>K. C. (2)</xAnon>. Notabene, <xAnon>K. C. (2)</xAnon> nie musiał przecież wiedzieć, kto formalnie (w dokumentach) był właścicielem tego pojazdu, skoro <xAnon>K. C. (1)</xAnon> dostarczyła mu dokumenty pojazdu, ale bez umowy sprzedaży podpisanej w <xAnon>N.</xAnon> przez jej syna. Skoro zaś to <xAnon>K. C. (1)</xAnon> zleciła mu sprzedaż pojazdu, wręczając mu komplet dokumentów samochodu, jak i kluczyki od niego, to miał pełne prawo sądzić, iż to właśnie <xAnon>K. C. (1)</xAnon> jest osobą uprawnioną do zbycia tego auta. Zresztą na fakt „kręcenia” świadków w przedmiocie własności tego pojazdu świadczą też zeznania <xAnon>K. C. (1)</xAnon> z rozprawy z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon>, gdzie świadek zapewniała, że zwracała się do <xAnon>K. L. (1)</xAnon> o zwrot auta a gdy ten twierdził, że auto jest sprzedane i że go nie odda, to pytała się go, cyt.: „<xIx> jak nie oddasz, skoro to moje auto</xIx>” (k. 35). Poza tym podczas tego przesłuchania świadek <xAnon>K. C. (1)</xAnon> zapewniała, iż, choć nie pamiętała, kto podpisał umowę sprzedaży, to jednoznacznie wskazała, iż, cyt.: „<xIx> ja z mężem kupowałam samochód, nie z synem</xIx>” (k. 36), co także znajduje potwierdzenie w zeznaniach złożonych na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r., gdzie wprost przyznała, iż pieniądze na zakup samochodu były jej i męża, a nie syna (k. 82). Skoro zaś wszystkie w/w omówione zeznania jednoznacznie wskazują, iż samochód ten, za który zapłaciła, stanowił jej i męża własność a przy tym to na sugestię męża samochód ten oddała celem sprzedaży osobie, która takimi sprzedażami się zajmowała, tj. oskarżonemu <xAnon>K. L. (1)</xAnon>, to nie mogą budzić wiarygodności wynikające z jej zeznań twierdzenia, iż to ona zleciła oskarżonemu sprzedaż tego samochodu, po której to sprzedaży żądała od niego nie całości kwoty ze sprzedaży, ale 42.000 zł, jaką, według niej, oskarżony był jej winien. Nie brzmią więc szczerze zapewnienia świadka, mimo podtrzymania zeznań z k. 3 zbioru C, iż precyzyjniejsze są zeznania złożone na rozprawie, niż te, które złożyła na Policji (k. 37 akt <xAnon>(...)</xAnon>), tym bardziej, iż te zeznania z k. 3 zbioru C brzmią jasno i przekonywująco. Tym samym nie można uznać za wiarygodnych jej twierdzeń z tejże rozprawy, iż na policji zeznawała „<xIx> w wielkim chaosie</xIx>” (k. 37), co miałoby sugerować niewiarygodność czy nieprecyzyjność jej „pierwotnych” depozycji procesowych.</xText> <xText>Bez sensu brzmią więc zapewnienia świadka z rozprawy z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r., iż wydała oskarżonemu ten samochód wyłącznie na przechowanie ze względu na bezpieczeństwo auta (k. 81) oraz, po odczytaniu zeznań z k. 3 zbioru C w/w akt <xAnon>(...)</xAnon>, iż, cyt.: „<xIx> nigdy nie było takiej mowy, żeby oskarżony sprzedał samochód</xIx>” i „<xIx> może pod wpływem impulsu i stresu zeznałam, że kazałam sprzedać samochód, ale nigdy tak nie było</xIx>” oraz że nikt z nich nie udzielał oskarżonemu pełnomocnictwa do sprzedaży tego samochodu (k. 82).</xText> <xText>Należy zauważyć, iż również z wiarygodnych dowodów wynika, iż wybór oskarżonego do sprzedaży samochodu marki <xAnon>B.</xAnon> nie był przypadkowy.</xText> <xText>Już wyżej zaznaczono, iż z zeznań <xAnon>K. C. (1)</xAnon> wynika, iż jej mąż wskazał właśnie na <xAnon>K. C. (2)</xAnon>, jako osobę, która handlowała pojazdami a więc znała się na tych rzeczach. Jednak należy przyjąć, iż ten wybór osoby oskarżonego wynikał jeszcze z innego względu, mimo iż świadkowie co do samej znajomości <xAnon>D. C. (1)</xAnon> z <xAnon>K. C. (2)</xAnon>, jak i celu wyboru tej osoby, mówiąc kolokwialnie „kręcą”.</xText> <xText> <xBx> <xAnon>D. C. (1)</xAnon> </xBx> podczas składania zeznań na etapie śledztwa w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. zeznał, iż to w trosce o dobro tego auta poprosił adwokata w <xAnon>(...)</xAnon> r., podczas jego pierwszej wizyty w areszcie, aby zatelefonował do jego matki, by ta zapytała <xAnon>K. C. (2)</xAnon>, czy, cyt.: „<xIx> może zaparkować u niego w garażu auto</xIx>”. W ten sposób auto byłoby zabezpieczone przed zimą. W <xAnon>(...)</xAnon> r. przed świętami <xAnon>K. C. (2)</xAnon> przyjechał osobiście po ten samochód i matka mu go przekazała wraz z kompletem dokumentów, z wyjątkiem umowy kupna-sprzedaży (k. 14a akt Ds.).</xText> <xText>Na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> pokrzywdzony przyznał, iż znał oskarżonego od wielu lat, poznali się na giełdzie samochodowej, odwiedzali się w domach, spotykali na mieście, jego rodzice przez niego znali <xAnon>K. C. (2)</xAnon> a jednocześnie świadek zapewniał, iż to była „<xIx> przeciętna znajomość</xIx>”, nie pożyczali sobie pieniędzy, w tym on nie pożyczał pieniędzy od oskarżonego (k. 85 akt <xAnon>(...)</xAnon>). W tych zeznaniach zaznaczył też, iż jego matka dała oskarżonemu ten samochód na przechowanie chyba w grudniu (k. 85-86). Z zeznań tych też wynika przypuszczenie, iż matka posiadała nr telefonu do oskarżonego, sama z siebie zadzwoniła do niego i zapytała, czy by przechował samochód (k. 86). Na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. świadek ponownie wskazał, iż to on, poprzez jednego adwokata, gdy przebywał w areszcie w <xAnon>L.</xAnon>, poprosił matkę, by zapytała się <xAnon>K. C. (2)</xAnon>, czy może u niego przechować samochód <xAnon>B.</xAnon> i matka już wszystko dalej załatwiła (k. 240).</xText> <xText>Na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. <xAnon>D. C. (1)</xAnon> znów jednak zapewniał, iż mimo znajomości z oskarżonym od <xAnon>(...)</xAnon> r. z giełdy samochodowej nie utrzymywał z nim kontaktów towarzyskich, „<xIx> absolutnie</xIx>” nie odwiedzali się w domach, byli tylko „<xIx> takimi znajomymi</xIx>”, praktycznie „<xIx> na cześć-cześć</xIx>” oraz że nigdy nie prowadził z nim żadnych interesów i nie miał z nim jakichkolwiek rozliczeń (k. 240-241). Te zeznania należy ocenić już wyjątkowo krytycznie. Świadek bowiem odmiennie od zeznań złożonych na rozprawie w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> zeznał, iż z oskarżonym praktycznie w ogóle nie utrzymywał żadnych kontaktów towarzyskich, w tym nie odwiedzali się w domach czy na mieście, mimo że podtrzymał swoje zeznania z rozprawy w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> z k. 85-86 (k. 243). Jednocześnie z tych zeznań z k. 243 wynika, iż jednak w pewnych okolicznościach związanych ze wspólnymi interesami (tu: kupnem opon) spotykali się, ale pod domem. Jednocześnie jednak w innym miejscu tych zeznań świadek przyznał, iż od czasu do czasu jeździł do oskarżonego, pytając go o jakieś felgi, o części, choć zapewniał, iż niczego od niego nie kupił (k. 241). Z drugiej zaś strony samochód ten miał zostać oddany na przechowanie oskarżonemu przez matkę bez jakiegokolwiek potwierdzenia tej okoliczności dokumentem (choćby umową przechowania), gdyż, jak się wyraził pokrzywdzony, „<xIx> wierzył</xIx>” oskarżonemu. Trzeba w tym miejscu zauważyć, iż skoro, jak świadek wspominał, nie utrzymywał z oskarżonym żadnych kontaktów towarzyskich, byli tylko „na cześć”, to trudno zrozumieć dlaczego miałby wierzyć oskarżonemu, przekazując mu bez jakiegokolwiek pokwitowania na przechowanie tak drogi samochód, wydając przy tym cały komplet dokumentów i kluczyków. Ta wątpliwość co do szczerości wypowiedzi świadka wynika także z faktu, iż, jak sam świadek zeznał, znał od złej strony otoczenie <xAnon>K. L. (1)</xAnon>, ale mimo to mu zaufał, bo „<xIx> wtedy nikt się z nikim nie kłócił</xIx>” (k. 241). Poza tym pokrzywdzony wskazał, iż wybrał oskarżonego na przechowanie samochodu, gdyż miał on najbliżej jego miejsca zamieszkania garaż a, cyt.: „<xIx> ten samochód z prawej strony był uszkodzony i prawa ramka od drzwi od szyby nie dolegała do karoserii i w czasie deszczu leciała tam woda do środka</xIx>” (k. 241).</xText> <xText><xBx><xAnon>R. C. (1)</xAnon></xBx>, przebywając w areszcie nie wiedział, co działo się z tym samochodem a od żony później dowiedział się, że ona przekazała ten samochód „<xIx><xAnon>K.</xAnon> ksywa <xAnon>L.</xAnon></xIx>” celem przechowania (k. 28-29 akt Ds.).</xText> <xText>Świadek ten podczas przesłuchania w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> wskazał, iż to była decyzja żony, by ten samochód oddać <xAnon>K. C. (2)</xAnon> na przechowanie, zaprzeczając przy tym, by doradzał żonie, aby skontaktowała się z oskarżonym w tym celu, gdyż nie było go w domu (k. 38 akt <xAnon>(...)</xAnon>). Wbrew twierdzeniom świadka <xAnon>R. C. (3)</xAnon>, związanych z jego niebytnością w domu, nie można dać wiary zapewnieniom, iż nie doradzał żonie, co ma zrobić z samochodem. Po pierwsze, z wiarygodnych wyżej przedstawionych zeznań wynika, iż rodzice <xAnon>D. C. (2)</xAnon> chcieli na tym samochodzie zarobić a więc go gdzieś sprzedać. Po drugie wiedzieli, iż handlem częściami samochodowymi czy samochodami zajmuje się znajomy ich syna <xAnon>K. C. (2)</xAnon>, którego zresztą także znali, gdyż, jak to zeznał <xAnon>R. C. (1)</xAnon> w sprawie <xAnon>(...)</xAnon>, cyt.: „<xIx> żona znała go, bo on kilka razy pożyczał od nas busa, gdy jeździł po samochody do <xAnon>N.</xAnon> </xIx>” (k. 38 akt <xAnon>(...)</xAnon>). Po trzecie wreszcie, samochód ten zakupili w <xAnon>N.</xAnon> w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r., natomiast <xAnon>D. C. (1)</xAnon> wraz z ojcem <xAnon>R. C. (1)</xAnon> zostali zatrzymani i tymczasowo aresztowani do sprawy „<xAnon> (...)</xAnon>” dopiero w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. a więc w zbieżnym czasie przekazania tego samochodu przez <xAnon>K. C. (1)</xAnon> oskarżonemu (k. 370 plus niekwestionowane ustalenia Sądu I instancji na str. 1 uzasadnienia). Skoro zaś zamierzeniem małżonków <xAnon>C.</xAnon> była sprzedaż tego samochodu za pośrednictwem innej osoby, to wiarygodnie brzmią zeznania <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, iż to w konsultacji z mężem podjęła decyzję o zwróceniu się do <xAnon>K. C. (2)</xAnon> o pomoc w sprzedaży tego pojazdu. Jednocześnie powyższe zeznania <xAnon>R. C. (1)</xAnon> wskazują na okoliczności wskazujące na wzajemne i bliskie kontakty oskarżonego z <xAnon>C.</xAnon>, skoro oskarżony miał wypożyczać od nich busa, zaś oni zwrócili się do niego o sprzedaż samochodu, przekazując mu przecież nie tylko samochód, ale i jak wynika z tych zeznań na k. 38 także dokumentację tego auta. Jednocześnie z tych zeznań wynika, iż syn <xAnon>D.</xAnon> czasem kupował od oskarżonego części samochodowe (k. 38-39 akt <xAnon>(...)</xAnon>), co już dowodzi wzajemnych kontaktów biznesowych <xAnon>D. C. (1)</xAnon> i <xAnon>K. C. (2)</xAnon>.</xText> <xText>Jednocześnie w tych zeznaniach <xAnon>R. C. (1)</xAnon> podał, iż samochód stał pod ich domem na dworze, zaś żona bała się, że ktoś może porwać to auto, dlatego też jej oddała oskarżonemu (k. 40 akt <xAnon>(...)</xAnon>). W świetle tego, co wyżej powiedziano tym zeznaniom co do motywów przekazania samochodu oskarżonemu nie można dać wiary. Zeznania tego świadka zresztą stoją w sprzeczności co do motywów przekazania samochodu z w/w zeznaniami <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, jak i z poniższymi zeznaniami <xAnon>K. C. (1)</xAnon>. Zresztą na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. świadek <xAnon>R. C. (1)</xAnon> nie tylko niezgodnie z w/w wiarygodnymi zeznaniami zeznał, iż to było auto jego syna <xAnon>D.</xAnon>, to jednocześnie zapewniał, iż żona na polecenie syna oddała <xAnon>K. L. (1)</xAnon> auto na przechowanie (k. 60). Z zeznań tych także wynika, iż <xAnon>K. C. (1)</xAnon> wydała oskarżonemu dokumenty dotyczące tego samochodu za wyjątkiem umowy sprzedaży (k. 61).</xText> <xText>Co do samej znajomości syna z oskarżonym w sposób najdobitniejszy oraz sprzecznie z zeznaniami syna zeznała <xBx><xAnon>K. C. (1)</xAnon></xBx>. Z jej już zeznań z k. 23 akt Ds. wynika dość dobra znajomość z <xAnon>K. L. (1)</xAnon>, gdyż wskazywała na jego osobę, posługując się tylko imieniem, nazywając go przy tym „znajomym” syna. Jednak ta „znajomość” została w sposób szczególny zasygnalizowana przez świadka na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r., kiedy to świadek wprost wskazała, iż, cyt.: „<xIx>syn był kolegą, przyjacielem oskarżonego</xIx>” (k. 81). Ta okoliczność więc świadczy o tym, iż obu łączyła silna więź koleżeńska, wręcz przyjacielska a tym samym, że obaj sobie ufali. Wyżej już wskazano, iż poza taką więzią obaj posiadali jakieś więzi handlowe. Nie można bowiem zapominać, iż oskarżony handlował częściami samochodowymi czy samochodami, jak i również pokrzywdzony interesował się branżą samochodową, na której chciał zarabiać. Poza tym to pokrzywdzony kupował jakieś części samochodowe od oskarżonego, ten zaś wynajmował busa od rodziców pokrzywdzonego. Pomiędzy nimi więc zrodziły się różne współzależności również natury finansowej. Zresztą na te współzależności wskazuje również oskarżony w swoich wyjaśnieniach, o czym niżej.</xText> <xText>Trzeba przy tym też wspomnieć, iż <xAnon>K. C. (1)</xAnon> w tych zeznaniach z rozprawy zaprzeczała wyraźnie, by syn prowadził z oskarżonym jakieś interesy (k. 81), gdy tymczasem na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> świadek wskazała, iż nic nie wiedziała o kontaktach handlowych między jej synem a oskarżonym (k. 37 akt <xAnon>(...)</xAnon>). Ta sprzeczność w zeznaniach również świadczy o nieszczerości zeznań świadka w tym zakresie, gdyż świadek w rzeczywistości nie mogła mieć pojęcia, czy jej dorosły syn prowadzi z oskarżonym jakieś „interesy” i jakie, jeżeli syn jej o tym nie powiedział.</xText> <xText>Poza tym zeznania tego świadka odnośnie motywów przekazania samochodu oskarżonemu również wskazują na wyjątkową niespójność w tym zakresie obciążającego oskarżonego materiału dowodowego.</xText> <xText>Abstrahując już od zeznań z k. 3 zbioru C akt <xAnon>(...)</xAnon> (zwanych dalej „pierwotnymi”), w których świadek wiarygodnie wskazała na przekazanie samochodu marki <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>K. L. (1)</xAnon> w celu pomocy w jego sprzedaży, <xAnon>K. C. (1)</xAnon> podczas przesłuchania w śledztwie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. starała się zapewnić, tak jak to czynił <xAnon>R. C. (1)</xAnon>, iż po tymczasowym aresztowaniu męża i syna w <xAnon>(...)</xAnon> r. w obawie przed kradzieżą auta lub jego zniszczeniem przez osoby trzecie w porozumieniu z synem ustaliła, iż pojazd ten przekaże syna znajomemu <xAnon>K. L. (1)</xAnon> (k. 23 akt Ds.). W tym miejscu należy nadmienić, iż w tym zakresie zeznania te stoją w opozycji nie tylko do jej własnych w/w „pierwotnych” zeznań, gdzie wskazała, iż pojazd ten przekazała oskarżonemu celem pomocy do jego sprzedaży, to nadto stoją one w sprzeczności do zeznań jej syna <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, z których wynikało, iż samochód miał być przekazany oskarżonemu w obawie przed działaniem warunków atmosferycznych (opadów) w związku z jego uszkodzeniami, gdyż oskarżony dysponował na swojej działce garażem. Oczywistym zaś w tym kontekście był fakt, iż samochód ten miał być, wedle słów syna, trzymany przez oskarżonego w garażu na swojej posesji. Notabene, ta okoliczność wynika z przytoczonych wyżej zeznań <xAnon>R. C. (1)</xAnon>. Tymczasem z zeznań <xAnon>K. C. (1)</xAnon> wynika, iż po umówieniu się z <xAnon>K. C. (2)</xAnon> na przekazanie auta, przyjechał on do <xAnon>S.</xAnon>, gdzie przekazała mu auto wraz z jednym kluczykiem, jednak <xAnon>K. C. (2)</xAnon> nie mówił jej, gdzie zabiera auto i gdzie je będzie przechowywał (k. 23 akt Ds.). Zeznania te więc znów pozostają w oczywistej sprzeczności z ww zeznaniami syna i męża, z których miało wynikać, iż samochód ten miał być przechowywany w garażu na posesji oskarżonego i taki też miał być motyw jego przekazania oskarżonemu. Tymczasem <xAnon>K. C. (1)</xAnon> w świetle tych zeznań miała nie wiedzieć, gdzie oskarżony zabiera to auto i gdzie będzie je przechowywał. Jednocześnie w tych zeznaniach świadek przyznała, iż po jakimś czasie oskarżony zadzwonił do niej, mówiąc, by zabrała wszystkie dokumenty od pojazdu i drugi kluczyk i przyjechała na parking przy <xAnon>P.</xAnon> i <xAnon>P.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>. Świadek przyznała, iż zabrała kartę pojazdu, kluczyk, książkę serwisową oraz całą dokumentację tego samochodu i przekazała je do rąk własnych oskarżonego (k. 23 akt Ds.).</xText> <xText>Oczywistym jest, iż do przechowania samochodu nie jest potrzebny ani drugi kluczyk, ani komplet dokumentów dotyczących samochodu, tym bardziej, że przecież samochód ten wedle ustaleń miał być trzymany w garażu oskarżonego, więc ich żądanie przez oskarżonego a jeszcze bardziej wydanie przez <xAnon>K. C. (1)</xAnon> może budzić zdziwienie. To zachowanie świadka w tej sytuacji byłyby irracjonalne z życiowego punktu widzenia, gdyby chodziło tylko o przechowanie samochodu. Jednak, mając na uwadze wskazane wyżej wiarygodne twierdzenia tego świadka, to wydanie dokumentów z drugim kluczykiem nie może dziwić, skoro rzeczywistym zamiarem rodziców pokrzywdzonego była sprzedaż tego pojazdu za pośrednictwem oskarżonego.</xText> <xText>Na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>K. C. (1)</xAnon> konsekwentnie przyznawała, iż jej mąż mówił jej, co ma zrobić z autem trzymanym na ich posesji, przy czym z zeznań tych wynika, iż mąż powiedział jej, że, cyt.: „<xIx> mam się skontaktować z <xAnon>K. L. (1)</xAnon>, żeby to auto przewiózł mi na jakiś parking i by tam było bezpieczne</xIx>”, dodając, iż, cyt.: „<xIx> ja jechałam za nim drugim autem pod jego dom i tam mi powiedział, żebym na niego zaczekała a on zawiózł to auto na parking, a przynajmniej tak mi powiedział</xIx>” i nie wiedziała, gdzie to auto stało. W zeznaniach tych dodatkowo wskazała, iż oskarżony po powrocie oddał jej jeden kluczyk i powiedział, żeby auto sobie „tam” stało, zaś dopiero później, jak do niego przyjeżdżała, by odzyskać samochód, to oskarżony mówił, że auto zostało sprzedane (k. 35 akt <xAnon>(...)</xAnon>). Zeznania te nie mogą zostać uznane za wiarygodne z uwagi nie tylko na ich wewnętrzną sprzeczność z zeznaniami złożonym w zawiadomieniu o przestępstwie na k. 3 zbioru C tych akt, ale i z uwagi na ich sprzeczność z zeznaniami syna i męża, jak i ze zdrowym rozsądkiem. Skoro bowiem świadek wskazała również, iż oskarżonemu na jego żądanie wydała całą dokumentację pojazdu, gdyż taka była wymagana na parkingu (k. 36 akt <xAnon>(...)</xAnon>), jak i drugi kluczyk (k. 23 akt Ds.), to już przekonuje, iż świadek w tym zakresie nie mówi prawdy, co zresztą wynika z w/w rozważań Sądu Apelacyjnego. Trudno bowiem racjonalnie zakładać, by do przechowywania samochodu na jakimkolwiek parkingu były potrzebne nie tylko jego wszystkie dokumenty, ale i drugi kluczyk. Poza tym dziwić tylko może fakt niewiedzy świadka co do miejsca przechowywania samochodu, skoro przecież z uwagi na warunki atmosferyczne i uszkodzenie samochodu pojazd ten miał być przechowywany w garażu na posesji oskarżonego. Przechowywanie bowiem na parkingu, zwłaszcza odkrytym powodowało takie sam zagrożenie dla pojazdu ze strony opadów, jak w przypadku przechowywania na własnej posesji. Poza tym tylko dziwić może fakt zabronienia jej przez oskarżonego pojechania za nim do miejsca przechowywania samochodu. Trudno bowiem w świetle jej zeznań uznać, by miejsce przechowywania auta miałoby stanowić dla niej tajemnicę. Poza tym, skoro świadek nie wiedziała, gdzie znajduje się samochód, to tylko dziwić się należy ze zdroworozsądkowego punktu widzenia, by mimo braku tej wiedzy wydała oskarżonemu całość dokumentów tego pojazdu wraz z drugim kluczykiem. Jeszcze bardziej dziwić może depozycja świadka, by to przechowywanie miało odbywać się bezpłatnie (k. 36 akt <xAnon>(...)</xAnon>) i to przecież przez bliżej nieokreślony czas, skoro w tym czasie syn i mąż byli tymczasowo aresztowani do innej sprawy. W świetle zaś tych wszystkich okoliczności nie brzmią przekonywująco twierdzenia świadka, iż podjeżdżając do oskarżonego sądziła, iż on wyda jej ten pojazd, co oznacza, iż nie można zawierzyć zapewnieniom świadka, iż dopiero wówczas, gdy przyjechała pod dom oskarżonego dowiedziała się od niego, że auto zostało sprzedane (k. 37 akt <xAnon>(...)</xAnon>).</xText> <xText>Wreszcie na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. zeznała, iż auto to wydała oskarżonemu na polecenie syna (k. 81), co już stoi w sprzeczności z jej wyżej wymienionymi zeznaniami, jak i zeznaniami syna i męża. Bez sensu przy tym brzmią jej zapewnienia, iż dała oskarżonemu komplet dokumentów i drugi kluczyk, bo jej oskarżony powiedział, że chce mieć je w razie kontroli, żeby nie było, że jej ukradł (k. 81). Trzeba bowiem zauważyć, iż do wykazania się uprawnieniem do kierowania pojazdem nie jest potrzebny drugi kluczyk. Natomiast przecież samochód miał stać na parkingu a nie być użytkowanym przez oskarżonego, więc w świetle zapewnień w/w świadków o braku chęci sprzedania pojazdu takie żądanie oskarżonego jawi się jako absurdalne. Tak samo zresztą jak absurdalnie brzmią zapewnienia świadka, iż nie pomyślała, że auto można oddać na parking strzeżony bez udziału oskarżonego (k. 83). Trzeba przy tym zauważyć, iż w realiach tej sprawy nie może dziwić wydanie samochodu oskarżonemu wraz z kompletem dokumentów, jak i kluczyków, skoro oskarżony został, jak to wynika z wiarygodnych zeznań, umocowany ustnie przez <xAnon>K. C. (1)</xAnon> do sprzedaży tego auta. Trzeba przy tym nadmienić, iż samochód ten nie został przerejestrowany na nikogo z rodziny <xAnon>C.</xAnon>, jak również <xAnon>K. C. (1)</xAnon> nie wydała oskarżonemu umowy kupna-sprzedaży tego auta zawartej przez <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, co znów może sugerować celowość takiego działania, by nie ujawniać rzeczywistej osoby właściciela pojazdu. Należy bowiem wspomnieć, iż <xAnon>D. C. (1)</xAnon> nie zależało, by zostało ujawnione, iż jest rzekomym właścicielem tego pojazdu, co miałoby wynikać z tej pisemnej umowy z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r., co wynika z jego wyjaśnień w sprawie „<xAnon> (...)</xAnon>”, gdzie zaprzeczał, by posiadał majątek (k. 371-372).</xText> <xText>Wreszcie należy wspomnieć o okolicznościach ujawnienia całej tej sprawy związanej z przedmiotowym samochodem.</xText> <xText> <xBx> <xAnon>R. C. (1)</xAnon> </xBx> zeznał w śledztwie, iż z uwagi na pobyt w areszcie nie wiedział, co dzieje się z autem. Wie natomiast, że później żona wielokrotnie jeździła do tego <xAnon> (...)</xAnon> (oskarżonego – przyp. SA) w sprawie tego auta i sam też raz z nią pojechał tam z żoną i doszło do nieprzyjemnej sytuacji, gdyż <xAnon> (...)</xAnon> zaatakował żonę, uderzał ją i kierował wobec niej groźby, za co został skazany (k. 28-29 akt Ds.). Należy wspomnieć, iż to zdarzenie, do którego odwołuje się świadek, miało miejsce w dniu w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r., co wynika z treści wyroku skazującego na k. 94 akt <xAnon>(...)</xAnon>, jak i „pierwotnych” zeznań <xAnon>K. C. (1)</xAnon>. Wprawdzie świadek nie był tego pewien, ale <xAnon> (...)</xAnon> powiedział wtedy, że nie odda tego auta (k. 28-29 akt Ds.). Natomiast na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> świadek zeznał, iż jak pojechali wówczas do oskarżonego, by odebrać samochód, to oskarżony, używając wulgarnych słów powiedział, że żadnego samochodu nie dostanie, wyrażając przy tym groźby (k. 38 akt <xAnon>(...)</xAnon>). Jednocześnie podczas tych zeznań wyrażał zainteresowanie zwrotem auta przez oskarżonego a nie pieniędzy, choć przyznał, iż żona mogła powiedzieć, iż domaga się od oskarżonego kwoty 42.000 zł (k. 40-41 akt <xAnon>(...)</xAnon>).</xText> <xText>Na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. świadek potwierdził w/w zeznania (k. 60-61), przyznając, iż nie założyli oskarżonemu żadnej sprawy cywilnej.</xText> <xText>W tym przedmiocie <xBx> <xAnon>K. C. (1)</xAnon> </xBx> podczas przesłuchania w śledztwie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. zeznała, iż po jakimś czasie od momentu przekazania tego samochodu, choć nie pamiętała kiedy to było, pojechała sama do <xAnon>K. L. (1)</xAnon>, aby go zapytać gdzie jest przechowywany samochód. Oskarżony, będąc zdenerwowany jej wizytą i kierując wobec niej wyzwiska powiedział jej kategorycznie, że nie powie, gdzie jest samochód. Była tam kilkukrotnie, ostatnio z mężem, kiedy to ze strony oskarżonego padły pod jej adresem groźby, za co został skazany. Świadek nie wiedziała, czy jej syn spotkał się w tej sprawie z oskarżonym (k. 23 akt Ds.). Powyższe zeznania <xAnon>R. C. (1)</xAnon>, jak i <xAnon>K. C. (1)</xAnon> na temat żądania wydania auta nie zasługują na wiarę, gdyż, jak wyżej wykazano, <xAnon>K. C. (1)</xAnon> nie oddała oskarżonemu tego samochodu na przechowanie, ale po to, by jego sprzedał, co zresztą się stało. Nie mogła więc w tej sytuacji żądać wydania auta, przy czym te żądania miałyby mieć miejsce dopiero prawie dwa lata po wydaniu, skoro te wyzwiska z groźbami miały miejsce w <xAnon>(...)</xAnon> r. Oczekiwanie więc przez tak długi czas z rzekomym domaganiem się zwrotu auta a więc w sytuacji, gdyż już dawno jej mąż i syn opuścili areszt śledczy nie jest logiczne i zrozumiałe w świetle zasad doświadczenia życiowego. Trudno bowiem wymagać od oskarżonego, by przez aż taki długi okres czasu i to za darmo przechowywał ten pojazd na parkingu strzeżonym czy też innym miejscu. Zeznania te zresztą stoją w całkowitej opozycji do jej własnych zeznań złożonych „na gorąco” w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. po w/w zdarzeniach związanych z jej wyzywaniem i grożeniem jej ze strony oskarżonego. Świadek bowiem wówczas w sposób wyraźny zeznała, iż na jej prośbę oskarżony sprzedał jej auto, ale nie chciał jej oddać pieniędzy ze sprzedaży, których miało być 42.000 zł. Świadek nie potrafiła wskazać, gdyż nie wiedziała, za ile oskarżony ten samochód sprzedał, ale przyznała, iż od około roku czasu wielokrotnie jeździła do oskarżonego „w celu odzyskania pieniędzy” (k. 3 zbioru C akt <xAnon>(...)</xAnon>).</xText> <xText>Zeznania te więc jasno wskazują, iż to świadek zleciła ustnie oskarżonemu sprzedaż jej (a więc nie syna <xAnon>D.</xAnon>) samochodu, tylko się z nią z tej sprzedaży nie rozliczył, odmawiając zapłaty należnej w jej ocenie kwoty 42.000 zł.</xText> <xText>Dla odmiany znów, na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> zeznała odmiennie o tyle, że wedle tej relacji podjechała z mężem pod dom <xAnon>K. L. (1)</xAnon> i prosiła go, by zwrócił pieniądze za samochód, „<xIx> który bezprawnie sprzedał</xIx>” bez jej wiedzy, oferując jej za to 40.000 zł, choć warte było 250.000 zł (k. 34). Nie dość, że zeznanie to jest sprzeczne z jej „pierwotnym” zeznaniem z dochodzenia z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. prowadzonego w tej sprawie, co już zresztą podkreślono wyżej, to nadto jest sprzeczne z jej powyższymi zeznaniami, jak i zeznaniami <xAnon>R. C. (1)</xAnon>, z których wynika, iż udali się do oskarżonego, by domagać się wydania tego samochodu. Jednocześnie <xAnon>K. C. (1)</xAnon> podczas tych zeznań z rozprawy w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> stwierdziła, iż dopiero w czasie tych wizyt dowiedziała się od oskarżonego, że nie odda jej żadnych pieniędzy ani samochodu, gdyż został on sprzedany (k. 35 akt <xAnon>(...)</xAnon>), co znów nie znajduje oparcia w zeznaniach <xAnon>R. C. (3)</xAnon>, który cały czas domaga się zwrotu samochodu, mimo że został on sprzedany innej osobie. Zresztą świadek <xAnon>K. C. (3)</xAnon> także w tych zeznaniach jest niekonsekwentna, skoro, mimo iż wydała to auto celem sprzedaży, co wynika z jej „pierwotnych” zeznań, domagała się od oskarżonego około ponad rok od tego wydania zwrotu auta, zeznając, cyt.: „<xIx> później przyjeżdżałam do oskarżonego, żeby oddał auto, to mi w końcu powiedział, że jest sprzedane</xIx>”. Pytała go, jak to jest możliwe a on zaczął ją wyzywać, mówiąc, że nie odda jej auta, zaś ona pytała go, cyt.: „<xIx> jak nie oddasz, skoro to moje auto</xIx>” (k. 35). Zeznania te poza wewnętrzną sprzecznością również są sprzeczne z tymi twierdzeniami świadków, z których miało wynikać, iż to auto było własnością <xAnon>D. C. (1)</xAnon>. Poza tym świadek nie potrafiła wskazać, dlaczego, zeznając na Policji, twierdziła, że żądała od oskarżonego pieniędzy, wiedząc, że samochód jest sprzedany (k. 37 akt <xAnon>(...)</xAnon>). Sąd Apelacyjny już wyżej wykazał wiarygodność tych „pierwotnych” zeznań świadka. Tym samym zapewnienia świadka, iż myślała, że jak podjedzie, to oskarżony jej auto odda (k. 37) brzmią kuriozalnie. Przy czym, skoro jeździła do oskarżonego, jak twierdziła, przez około rok czasu, by to auto odzyskać, to nielogicznie znów brzmią jej zapewnienia, że nie zgłosiła wcześniej problemów z tym samochodem na Policji, skoro auto miał mieć w posiadaniu <xAnon>K. C. (2)</xAnon> (k. 37).</xText> <xText>Tak samo sprzecznie ze wskazanymi wyżej pierwotnymi zeznaniami świadek zeznała na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r., przy czym tym razem pojawiła się dotąd nieprezentowana przez świadka wersja, iż jak jeszcze syn był w areszcie, to postanowiła, iż odbierze to auto, ponieważ siostra ze szwagrem wrócili z <xAnon>N.</xAnon> i powiedzieli, że załatwią parking strzeżony koło swojego miejsca zamieszkania i będą mieli oko na ten samochód. Rozmawiała w tej sprawie z synem i mężem i to z nimi uzgodniła i wtedy zwróciła się do oskarżonego, żeby oddał auto (k. 81). Trzeba zauważyć, iż te twierdzenia świadka nie tylko, że są sprzeczne z dotychczasowymi wersjami prezentowanymi przez świadka, to nadto nie znajdują one odbicia ani w zeznaniach <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, ani w zeznaniach <xAnon>R. C. (1)</xAnon>. Poza tym oskarżenie nawet nie starało się przedstawić dodatkowych dowodów na tę okoliczność a tym samym nie wykazało, by akurat w tej wersji zeznań <xAnon>K. C. (1)</xAnon> zeznała prawdę. Jednocześnie świadek po odczytaniu zeznań z k. 2-3 zbioru C akt <xAnon>(...)</xAnon> nie potrafiła logicznie i przekonywująco wyjaśnić sprzeczności co do motywów wydania oskarżonemu przedmiotowego samochodu, podnosząc, iż, cyt.: „<xIx> może pod wpływem impulsu i stresu zeznałam, że kazałam sprzedać samochód, ale tak nigdy nie było</xIx>”, choć jednocześnie przyznała, iż podczas tego przesłuchania <xAnon>(...)</xAnon> r. przesłuchujący ją policjant w żaden sposób nie wpływał na treść jej zeznań (k. 82). Zresztą nieżyciowo brzmią dalsze zapewnienia świadka, iż po pierwszej rozmowie z oskarżonym, kiedy to miał jej w sposób wulgarny oświadczyć, że nie odda jej samochodu, była jednak przekonana, że samochód ten odzyska, sądząc, iż <xAnon> (...)</xAnon> on swoje zachowanie. Świadek przyznała, iż oskarżony chciał jej dać za auto 42.000 zł, choć dzisiaj o tym nie powiedziała, gdyż mąż twierdził, że auto jest warte więcej. Jednocześnie jednak świadek nie potrafiła przekonywująco wskazać dlaczego jej obecne zeznania różnią się od tych „pierwotnych”, starając się jedynie przypuszczać, iż może to wynikać ze stresu bądź faktu, iż wówczas była sama (k. 82). Zeznania te nie mogą zostać uznane za wiarygodne, gdyż są wyjątkowo pokrętne, wręcz nieżyciowe, sprzeczne z zeznaniami syna i męża, na co już wyżej zwracano uwagę. Poza tym nie przekonują, w świetle wskazanych wyżej „pierwotnych” zeznań świadka, iż <xAnon>K. C. (1)</xAnon> o sprzedaży samochodu dowiedziała się dopiero z Internetu i że nikt nie udzielał oskarżonemu pełnomocnictwa do sprzedaży tego auta (k. 82). Tymczasem za chwilę świadek przyznała, iż oskarżony jej powiedział, że sprzedał auto (k. 82), co nie powinno jej dziwić, skoro to ona takie zlecenie, tyle że ustnie, wydała oskarżonemu. Natomiast dziwić może jej zdziwienie, wyrażone na rozprawie, iż Policja po <xAnon>(...)</xAnon> r. nie prowadziła żadnego postępowania o przywłaszczenie samochodu a prowadziła sprawę o pobicie (k. 82-83). <xAnon>K. C. (1)</xAnon> w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. nie zgłosiła zawiadomienia dotyczącego przywłaszczenia samochodu, co wynika z treści jej zawiadomienia na k. 2-3 zbioru C akt <xAnon>(...)</xAnon>. Natomiast to „zdziwienie” świadka należy uznać za próbę wpłynięcia na orzekający w tej sprawie Sąd I instancji, iż już wówczas, tj. <xAnon>(...)</xAnon> r. zostało złożone zawiadomienie o popełnieniu przez oskarżonego przestępstwa przywłaszczenia samochodu, choć przecież tak nie było.</xText> <xText> <xBx> <xAnon>D. C. (1)</xAnon> </xBx> wreszcie w toku śledztwa w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. zeznał, iż został zwolniony z aresztu w <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 14a) i że po opuszczeniu aresztu udał się do <xAnon>K. L. (1)</xAnon> po odbiór auta. Wówczas miał się od niego dowiedzieć, że auta nie ma, gdyż je sprzedał do <xAnon>H.</xAnon> i okazał mu umowę kupna-sprzedaży tego samochodu, zapewniając, że zwróci mu kwotę 56.900 euro, za którą zakupił samochód i że odda mu te pieniądze w ciągu 2 tygodni. Jak jednak świadek wskazał, oskarżony tych pieniędzy nie oddawał, aż w końcu powiedział, że nie odda ani złotówki. Wprawdzie powiedział oskarżonemu, że pójdzie to zgłosić na Policję, ale oskarżony odpowiedział, że „<xIx> spróbuj, to pożałujesz</xIx>”. Świadek zeznał także, że na jego prośbę jego matka jeździła do oskarżonego we wrześniu i październiku w związku ze zwrotem pieniędzy, gdyż z uwagi na poszukiwanie przez policję sam nie mógł tego załatwić (k. 14a akt Ds.).</xText> <xText>Zeznania te nie mogą zostać uznane za wiarygodne, gdyż pozostają w sprzeczności z zeznaniami rodziców świadka. Nie dość bowiem, iż z zeznań <xAnon>K. C. (1)</xAnon> nie wynika wcale, by jeździła do oskarżonego na prośbę syna, by ten wydał pieniądze, tj. 56.900 euro, to nadto <xAnon>K. C. (1)</xAnon> w „pierwotnych” zeznaniach wyraźne wskazała, iż wiedziała, że oskarżony sprzedał ten samochód na jej prośbę, zaś domagała się od niego zwrotu 42.000 zł. Poza tym, skoro pokrzywdzony był przekonany, iż oskarżony powinien mu zwrócić samochód a skoro go sprzedał, to pieniądze a przez długi okres czasu nie podjął w tym zakresie żadnych kroków prawnych, choćby przez pełnomocnika, skoro był poszukiwany przez policję do odbycia kary, to przy takich sprzecznościach w istotnym w tej sprawie materiale dowodowym nie da się zawierzyć twierdzeniom <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, iż oskarżony faktycznie bez jakiegokolwiek tytułu sprzedał ten samochód za granicę, dopuszczając się tym samym jego przywłaszczenia. Dziwić przy tym może także bierność pokrzywdzonego w zakresie wezwania pisemnego <xAnon>K. C. (2)</xAnon> do zwrotu tego pojazdu z uwagi na obawy o zdrowie swojej rodziny (k. 14av). Trzeba bowiem zauważyć, iż takie ewentualne obawy mogły się pojawić, ale po zdarzeniach z <xAnon>(...)</xAnon> r. a nie bezpośrednio po opuszczeniu aresztu śledczego ponad rok wcześniej, kiedy to nie był nawet poszukiwany do odbycia kary a już wiedział, że oskarżony nie posiadał tego samochodu a nie chciał zwrócić jego równowartości.</xText> <xText>W sprawie <xAnon>(...)</xAnon> na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r., a więc przed w/w przesłuchaniem, świadek przyznał, że to matka wydała ten samochód oskarżonemu, zaś gdy wyszedł z aresztu, to tego samochodu nie było, jak i nie było pieniędzy za ten pojazd, ale, że był wtedy poszukiwany listem gończym i nie przebywał w <xAnon>P.</xAnon>, to matka jeździła do oskarżonego, aby oddał pieniądze za ten samochód, który był wart 56.900 euro. Świadek przyznał, iż od matki słyszał, że jeździła do oskarżonego a ten ją popchnął lub pobił i że potem na Policji zeznała o tym samochodzie (k. 85-86v akt <xAnon>(...)</xAnon>).</xText> <xText>Zeznania te należy ocenić jak powyższe, gdyż co do istoty sprawy stoją one w sprzeczności z uznanymi wyżej za wiarygodne zeznaniami <xAnon>K. C. (1)</xAnon>. Co jednak istotne, świadek zeznaje sprzecznie z w/w własnymi zeznaniami, gdyż tu twierdzi, że doszły do niego słuchy, iż samochód ten został sprzedany do <xAnon>H.</xAnon>, gdy tymczasem przecież sam wyżej zeznał, iż o tej sprzedaży dowiedział się wprost z umowy, jaką okazał mu we wrześniu lub październiku <xAnon>(...)</xAnon> r. <xAnon>K. C. (2)</xAnon>. Trzeba nadmienić, iż to, że nie było ma umowie sprzedaży jego podpisu (chodzi o sprzedaż samochodu <xAnon>R. L.</xAnon> – przyp. SA) nie oznacza, iż samochód został sprzedany „nielegalnie” (k. 86 akt <xAnon>(...)</xAnon>). Chodzi przy tym tu o „nielegalność” w rozumieniu przywłaszczenia mienia. Skoro bowiem oskarżony sprzedał ten samochód na prośbę <xAnon>K. L. (2)</xAnon>, mając przy tym przekonanie, iż <xAnon>K. L. (2)</xAnon> była uprawniona do sprzedaży pojazdu, co wynika już z w/w oceny dowodów, to brak jest podstaw do insynuowania, iż ta sprzedaż samochodu przez oskarżonego nosiła cechy przywłaszczenia pojazdu marki <xAnon>B.</xAnon>. Skoro zaś znów przyjęto, z korzyścią dla oskarżonego, iż „pierwotne” zeznania <xAnon>K. C. (1)</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. są zgodne z prawdą, to nie można wykluczyć, iż rodzina <xAnon>C.</xAnon> (tu: poprzez <xAnon>D. C. (1)</xAnon>) nie zgłaszała wcześniej tego faktu na Policję, gdyż nie można było zasadnie oskarżać <xAnon>K. C. (2)</xAnon> o przywłaszczenie pojazdu. Tym samym za niewiarygodne uznać należy tłumaczenia pokrzywdzonego, iż nie zgłaszał wcześniej tego na Policję z obawy o swoją rodzinę, ale po tym, co się stało z jego matką, nie ma już sumienia (k. 86 akt <xAnon>(...)</xAnon>). To ostanie stwierdzenie pokrzywdzonego pokazuje znów, iż to zgłoszenie było celowe, niejako w odwecie za zachowanie się oskarżonego wobec <xAnon>K. C. (1)</xAnon> w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r.</xText> <xText>Na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. <xAnon>D. C. (1)</xAnon> zeznał znów, że po wyjściu z aresztu po 7 miesiącach chciał pojazd odzyskać, ale pojazdu nie było i jego matka interweniowała, jeżdżąc do <xAnon>K. C. (2)</xAnon>. Z zeznań tych też wynika, iż od niego rodzice dowiedzieli się, gdzie ten pojazd został sprzedany, o czym wiedział z umowy kupna tego samochodu a nadto rodzice na własną rękę ustalili w <xAnon>B. (...)</xAnon>, gdzie ten pojazd się znajduje (k. 240). Ta ostatnia informacja zasługuje na wiarę, gdyż wynika ona z przedłożonych przez oskarżenie dokumentów (k. 50-53 akt Ds.). Jednak z zeznań tych także wynika, co już wyżej podnoszono, iż praktycznie pokrzywdzony nie utrzymywał żadnych kontaktów towarzyskich z oskarżonym, nie łączyły ich wspólne interesy (k. 240-241). W takim jednak wypadku, co wynika z powyższych okoliczności, świadczenie przez oskarżonego pomocy rodzinie oskarżonego i to „za darmo” byłoby z życiowego punktu widzenia bezsensowne. Jednocześnie już wyżej wykazano niewiarygodność zeznań świadka, z których miałoby wynikać dlaczego zwlekał z zawiadomieniem Policji o przywłaszczeniu pojazdu. Tym samym nie brzmią wiarygodnie zapewnienia świadka, iż zawiadomienie o przywłaszczeniu samochodu złożył dopiero po upływie 3 lat, od kiedy to nastąpiło, bo bał się, że przyjadą i spalą rodzicom dom, gdyż znał otoczenie oskarżonego w czasie, gdy oddawał mu samochód na przechowanie, choć wtedy nikt z nikim się nie kłócił i mu ufał (k. 241). Zresztą te obawy miały powstać po wydarzeniach z <xAnon>(...)</xAnon> r., co już wyżej podkreślono. Pokrzywdzony miał więc wystarczająco dużo czasu, by rozwiązać ten problem z rzekomym przywłaszczeniem pojazdu, tym bardziej, iż wtedy, jak zeznała <xAnon>K. C. (1)</xAnon> oskarżony i pokrzywdzony pozostawali w przyjaźni. Z drugiej zaś strony pokrzywdzony podnosił, iż zgłosiłby to na Policję, ale już wtedy szukała go Policja, jednocześnie twierdząc, iż jednak nie złożył tego zgłoszenia przez pełnomocnika, bo bał się, że rodzicom spalą dom (k. 241), choć świadek, jak zeznał, był w miejscu zamieszkania po opuszczeniu aresztu a przed wszczęciem wobec niego poszukiwań przez około pół roku (k. 361). Pokrzywdzony nie jest więc w stanie przekonująco podać przyczyn swojej bierności w tym zakresie, składając odmienne na ten temat depozycje procesowe. Również zwlekanie przez pokrzywdzonego do <xAnon>(...)</xAnon> r. z zawiadomieniem właściwego organu ścigania po przesłuchaniu w<xAnon>(...)</xAnon>r. nie zostało przez pokrzywdzonego wyjaśnione, gdyż oskarżony tej kwestii nie potrafił wytłumaczyć (k. 241). Natomiast na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. pokrzywdzony przyznał, iż podczas przesłuchań w sprawie „<xAnon> (...)</xAnon>” nie podawał, że jest właścicielem tych samochodów, w tym przedmiotowego, gdyż nie chciał, aby zostały one zabezpieczone i dlatego też nie zostały na niego zarejestrowane. Organy ścigania dzięki temu nie miały możliwości sprawdzenia, że jest ich właścicielem (k. 386). Należy zauważyć, iż zeznania te co do przyczyn braku przerejestrowania samochodu są sprzeczne z przytaczanymi wyżej zeznaniami <xAnon>R. C. (1)</xAnon>, który tę okoliczność tłumaczył rzekomym brakiem części a potem ich (jego i pokrzywdzonego) zatrzymaniem. Poza tym znów uznać należy te zeznania za pokrętne. Pokrzywdzony bowiem w tych zeznaniach jawi się jako osoba, manipulująca faktami, które mają wprowadzać w błąd organy ścigania i to co do okoliczności, jakże istotnych z punktu widzenia interesów finansowych Państwa i osób pokrzywdzonych z uwagi na przestępstwa oszustw, jakich się pokrzywdzony dopuścił i za które został skazany w sprawie „<xAnon> (...)</xAnon>”. Skoro zaś pokrzywdzony wykazuje zdolności manipulowania ludźmi, co wynika z w/w zeznań, jak i z popełnionych przez niego przestępstw oszustw, to również i w niniejszej sprawie nie można wykluczyć, iż pokrzywdzony manipuluje faktami, by przekonać orzekający Sąd do swoich racji, w tym faktu, iż przedmiotowy samochód stanowił jego własność, iż samochód ten nie został przekazany oskarżonemu celem sprzedaży, iż nie łączyły go z oskarżonym żadne relacje finansowe a tym samym, iż ma prawo oskarżać <xAnon>K. C. (2)</xAnon> o przywłaszczenie samochodu, który miał sprzedać wbrew jego woli a w konsekwencji żądać od niego równowartości wartości tego pojazdu.</xText> <xText>Powyższe zeznania głównych świadków oskarżenia są wyjątkowo pokrętne. Nie dość bowiem, iż są one w wielu istotnych kwestiach wewnętrznie sprzeczne, to nadto pozostają one we wzajemnej sprzeczności. Te zaś jakże istotne sprzeczności, na które wyżej drobiazgowo wskazano, powodują, iż nie można dać wiary zeznaniom tych świadków co do okoliczności, które wskazują na działanie oskarżonego bez żadnej podstawy (bez żadnego upoważnienia) co do sprzedaży powierzonego mu samochodu. Najistotniejsze bowiem w tej sprawie są korzystne dla oskarżonego a do tego bez możliwości ich skutecznego podważenia „pierwotne” zeznania <xAnon>K. C. (1)</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r., z których jasno i przekonywująco wynika, iż to ona zleciła oskarżonemu pomoc w sprzedaży samochodu marki <xAnon>B.</xAnon>, co zresztą też oskarżony wykonał. Drobiazgowo zaś przeprowadzona wyżej analiza tych dowodów wskazuje jednoznacznie na to, że tejże jakże istotnej okoliczności, wynikającej z tych zeznań <xAnon>K. C. (1)</xAnon> należy dać wiarę, co, przy tak sprzecznych depozycjach kluczowych świadków oskarżenia, następuje na korzyść oskarżonego.</xText> <xText>Poza tym na podstawie w/w oceny wskazanych dowodów należy przyznać rację ustaleniom Sądu I instancji, iż oskarżonego i pokrzywdzonego łączyły wzajemne interesy, które znów generowały wierzytelności, jak i zadłużenia a tym samym istniały nieustalone w tej sprawie rozliczenia finansowe, które nie były w żaden sposób dokumentowane na piśmie (str. 1 uzasadnienia wyroku).</xText> <xText>Jak już wyżej wspomniano, pokrzywdzony takim interesom, jak i rozliczeniom finansowym zaprzeczył. Jednak przytoczone zeznania rodziców pokrzywdzonego wskazują, że jednak między nimi zachodziły jakieś relacje „biznesowe”. Dobitnie w tym przedmiocie wypowiedział się sam oskarżony.</xText> <xText>Przed przejściem do okoliczności dotyczących wzajemnych rozliczeń między obydwoma mężczyznami, zwanymi przez <xAnon>K. C. (1)</xAnon> „przyjaciółmi” należy zauważyć, iż <xBx> oskarżony </xBx>początkowo na rozprawie odmawiał złożenia wyjaśnień, nie przyznając się przy tym do winy. Początkowo oskarżony fakt odmowy składania wyjaśnień motywował nieobecnością swojego obrońcy (adw. <xAnon>A. T.</xAnon> – przyp. SA). Ta odmowa wyjaśnień wynika z protokołów rozprawy z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 26v) i z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 35-36), zaś nawet takich wyjaśnień nie złożył na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r., mimo iż tu występował już ustanowiony przez niego w/w obrońca.</xText> <xText>Na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. odczytano wyjaśnienia oskarżonego, złożone w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r., jednak oskarżony, przyznając, iż takie wyjaśnienia złożył, odmówił ustosunkowania się do nich (k. 83).</xText> <xText>Tymczasem już w toku rozprawy w sprawie <xAnon>(...)</xAnon>, która co do zasady dotyczyła sytuacji, jaka miała miejsce z jego udziałem oraz <xAnon>K. C. (1)</xAnon> i <xAnon>R. C. (1)</xAnon> w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r., oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu wówczas czynu, ale jednocześnie wyjaśnił, iż zna syna pokrzywdzonych – <xAnon>D.</xAnon>, wskazując na charakter tej znajomości, na ich bardzo dobre wzajemne relacje istniejące już od około 8 lat, jak i na ich wzajemne rozliczenia wynikające z ich „interesów”, podnosząc, iż pożyczali sobie wzajemnie pieniądze i to <xAnon>D. C. (1)</xAnon> jest mu winien pieniądze w kwocie ok. 80.000 zł (k. 40v-40 akt Ds.).</xText> <xText>Na temat zaś sytuacji, jaka miała miejsce <xAnon>(...)</xAnon> r., to oskarżony wyjaśnił, iż państwo <xAnon>C.</xAnon> nie zlecili mu sprzedaży żadnego samochodu, nigdy nie dali mu żadnego samochodu do sprzedaży i nie było żadnych powodów, by małżonkowie <xAnon>C.</xAnon> żądali od niego zwrotu pieniędzy. Poza ty, jak wspomniał oskarżony, nigdy nie toczyła się przeciwko niemu żadna sprawa z zawiadomienia państwa <xAnon>C.</xAnon> o przywłaszczenie pieniędzy albo samochodu, jak i w tej sprawie nigdy nie był wzywany przez Policję (k. 40v akt Ds.).</xText> <xText>Nie można dać wiary zapewnieniom oskarżonego, iż nikt z <xAnon>C.</xAnon> nie zlecił mu sprzedaży samochodu, gdyż to oświadczenie stoi w oczywistej sprzeczności z uznanymi wyżej za wiarygodne „pierwotnymi” zeznaniami <xAnon>K. C. (1)</xAnon>. Poza tym oskarżony początkowo do tego oświadczenia nie chciał się na rozprawie w niniejszej sprawie ustosunkować, zaś ostatecznie przyznał w swoich wyjaśnieniach te okoliczności, o czym niżej.</xText> <xText>Natomiast istotny jest wynikający z tych wyjaśnień fakt, iż do tej pory nikt z <xAnon>C.</xAnon> nie zawiadomił Policji o przywłaszczeniu przez niego samochodu. Trzeba pamiętać, iż to przesłuchanie miało miejsce <xAnon>(...)</xAnon> r. a więc już w bardzo odległym czasie, licząc nie tylko od zimy przełomu <xAnon>(...)</xAnon>, kiedy to oskarżony miał „przechowywać” samochód i następnie go sprzedać, ale i od czasu, gdy we <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> r. <xAnon>D. C. (1)</xAnon> miał żądać wydania tego samochodu a gdy dowiedział się, że został sprzedany, miał żądać pieniędzy za niego, jak i gdy później z takimi żądaniami występowała matka <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, aż do dnia <xAnon>(...)</xAnon> r.</xText> <xText>Właśnie brak do tej pory zgłoszenia ze strony <xAnon>C.</xAnon> o przywłaszczeniu pojazdu przez oskarżonego świadczy ewidentnie na korzyść oskarżonego a tym samym przemawia tylko za wiarygodnością wskazanych wyżej „pierwotnych” zeznań <xAnon>K. C. (1)</xAnon>. I choć okoliczności te nie pozwalają uznać za wiarygodnego negowania przez oskarżonego we wskazanych wyjaśnieniach przyjęcia zlecenia od <xAnon>K. C. (1)</xAnon> sprzedaży przedmiotowego samochodu, to już jego kolejne wyjaśnienia w tym przedmiocie, złożone na końcowym etapie rozprawy prowadzonej w niniejszej sprawie zasługują na wiarę.</xText> <xText>Poza tym nie może budzić wątpliwości wynikający z tych wyjaśnień ze sprawy <xAnon>(...)</xAnon> fakt, iż oskarżony z pokrzywdzonym nie tylko utrzymywali od wielu lat bardzo bliskie relacje, wręcz przyjacielskie, co wynika z zeznań <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, to nadto, z racji wspólnych zainteresowań związanych z motoryzacją łączyły ich jeszcze bliżej niesprecyzowane przez oskarżonego stosunki finansowe, co pośrednio znajduje odbicie w zeznaniach rodziców pokrzywdzonego.</xText> <xText>Tym samym za wiarygodne, co do zasady, uznać należy wyjaśnienia <xAnon>K. L. (1)</xAnon> złożone na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. (k. 386-387v).</xText> <xText>Tu bowiem oskarżony przyznał, iż z pokrzywdzonym, z którym znał się od ok. 20 lat, utrzymywał bardzo dobrą, wręcz przyjacielską relację, handlowali między sobą pojazdami, jak i częściami samochodowymi i z racji właśnie tej dobrej znajomości, gdy aresztowano pokrzywdzonego i jego ojca, zaś żona pokrzywdzonego <xAnon>S. C.</xAnon> spodziewała się dziecka, matka pokrzywdzonego, z racji ich trudnej sytuacji życiowej (ona, <xAnon>S. C.</xAnon> i <xAnon>R. C. (1)</xAnon> nie pracowali – k. 387), poprosiła go, by zabrać ten samochód z <xAnon>S.</xAnon> i gdzieś go przewieść (k. 386-386v). Oskarżony przyznał, iż na prośbę <xAnon>K. C. (1)</xAnon> zabrał z <xAnon>S.</xAnon> łącznie cztery samochodu, w tym przedmiotowy, o który jest sprawa, jak i wskazał na świadczoną przez siebie pomoc, także finansową rodzinie pokrzywdzonego, w tym <xAnon>S. C.</xAnon> w czasie, gdy był pozbawiony wolności a także podał, iż już z wcześniejszych relacji z pokrzywdzonym ten był mu winien jakieś pieniądze (k. 386v).</xText> <xText>Oskarżony również wskazał na sprzedaż tego <xAnon>B.</xAnon> do <xAnon>S.</xAnon>, gdzie pojechał, o czym <xAnon>D. C. (1)</xAnon> wiedział. Natomiast rozliczając się z <xAnon>K. C. (1)</xAnon> odciągnął sobie zadłużenie, gdyż to były jego pieniądze, które mu się należały. Oskarżony zaprzeczył przy tym, by pokrzywdzony zażądał zwrotu samochodu lub jakiejś kwoty ze sprzedaży (k. 387).</xText> <xText>Również i w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarę. Abstrahując od szczegółów dotyczących sprzedaży samochodu do <xAnon>S.</xAnon>, jak i szczegółów, w zakresie których wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z zeznaniami <xAnon>S. C.</xAnon> i <xAnon>S. M.</xAnon>, do których to okoliczności odwołuje się apelujący, uznać należy te wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne. W tamtym czasie bowiem faktycznie <xAnon>R. C. (1)</xAnon> nie pracował, gdyż był pozbawiony wolności i wraz z synem i synową dopuszczał się oszustw, również nie świadczyła żadnej pracy żona pokrzywdzonego, jak i jego matka, poza ewentualną pracą dorywczą. Oskarżenie, poprzez stosowne dokumenty nie wykazało, by rodzina pokrzywdzonego z „legalnych” źródeł uzyskiwała na tyle wysokie dochody, by móc utrzymać siebie w czasie aresztowania <xAnon>D. C. (1)</xAnon> i <xAnon>R. C. (1)</xAnon> i by nie wymagała ona pomocy ze strony osób trzecich, w tym pomocy, jaka wynika z w/w wyjaśnień, oskarżonego. Zresztą należy nadmienić, iż <xAnon>D. C. (1)</xAnon> w sprawie „<xAnon> (...)</xAnon>” deklarował, iż nie posiada żadnego majątku, co tylko stawia pod znakiem zapytania szczerość wypowiedzi członków jego rodziny o braku potrzeby otrzymywania takiego wsparcia, w tym finansowego ze strony oskarżonego.</xText> <xText><xBx>Zresztą, co też istotne a co jakoś umyka z pola widzenia apelującego, sam <xAnon>D. C. (1)</xAnon> na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. przyznał, iż większość tego, co powiedział <xAnon>K. C. (2)</xAnon> o tej pomocy to prawda</xBx> (k. 387v), co tylko potwierdza wiarygodność oskarżonego w tym zakresie. Wprawdzie pokrzywdzony w tych zeznaniach nie wierzył, by oskarżony zainwestował w tę pomoc tak dużo pieniędzy, przecząc przy tym, by był winien oskarżonemu przed osadzeniem jakieś pieniądze, jak i zapewniając, iż to oni dokonali wpłaty kaucji ze środków pochodzących ze sprzedaży innego samochodu, o której to sprzedaży mówił oskarżony (k. 387v), ale trzeba tu wyraźnie nadmienić, iż sam brak wiary pokrzywdzonego co do tych okoliczności związanych z sumą wydatkowanych przez oskarżonego pieniędzy nie może być skuteczną przeciwwagą dla wyjaśnień oskarżonego, która pozwoliłaby na poczynienie pewnych i niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń, pozwalających na skazanie go za przywłaszczenie przedmiotowego samochodu. Poza tym w tych zeznaniach pokrzywdzony przyznał nawet, iż zakupił od oskarżonego samochód marki <xAnon>A.</xAnon>, ale też zapewnił, że za niego zapłacił (k. 387v).</xText> <xText>Zeznania te więc tylko utwierdzają w przekonaniu, iż faktycznie między oskarżonym a pokrzywdzonym istniały relacje finansowe, o których nikt, przynajmniej co do szczegółów, nie musiał wiedzieć, co tylko utwierdza w przekonaniu co do prawdomówności w tym zakresie oskarżonego. Poza tym w świetle zeznań pokrzywdzonego okazują się prawdziwe co do zasady wyjaśnienia oskarżonego, iż świadczył pomoc, także finansową rodzinie pokrzywdzonego, co również zwiększało zobowiązania finansowe, jaką posiadała względem niego rodzina <xAnon>C.</xAnon>. Nie da się więc w tej sprawie skutecznie poprzez dowody zakwestionować we wskazanym wyżej zakresie wyjaśnień oskarżonego.</xText> <xText>Takim zaprzeczeniem nie mogą być zeznania <xAnon>S. M.</xAnon> i <xAnon>S. C.</xAnon>, jakie pojawiły się w końcowym etapie prowadzonego postępowania.</xText> <xText><xBx><xAnon>S. M.</xAnon></xBx>, co jest rzeczą oczywistą, próbowała przekazać sytuację faktyczną na korzyść oskarżonego, który był jej konkubentem (k. 358v-360v).</xText> <xText>Zeznania te wskazują na pomoc oskarżonego, także finansową, jaką świadczył rodzinie pokrzywdzonego, na pożyczanie przez niego pieniędzy pokrzywdzonemu, na prowadzenie przez nich wspólnych interesów (k. 358v, 359). Zeznania te w tym zakresie zasługują na wiarę, gdyż są zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego, których znów nie podważają skutecznie w niniejszym postępowaniu inne dowody.</xText> <xText>Racjonalnie też brzmią zapewnienia <xAnon>S. M.</xAnon>, iż w czasie, gdy pokrzywdzony z ojcem zostali aresztowani, <xAnon>K. C. (1)</xAnon> wyszła z inicjatywą, by posiadane przez nią samochody sprzedać, tym bardziej, iż obawiała się, że policja może je zabrać i oskarżony zgodził się w tym jej pomóc (k. 359). Zeznania te znów pozostają zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego a także i z w/w zeznaniami <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, z których wynika, iż oskarżony faktycznie taką pomoc świadczył. Zresztą treść tych zeznań oddaje także wyrażane przez pokrzywdzonego obawy, iż mógłby stracić te pojazdy w związku z zarzucanymi mu w sprawie „<xAnon> (...)</xAnon>” przestępstwami, w której to sprawie wręcz zaprzeczał, by posiadał jakikolwiek majątek.</xText> <xText> <xAnon>S. M.</xAnon>, poza okolicznościami związanymi ze znajomością z <xAnon>S. C.</xAnon>, które w rzeczywistości dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy są obojętne (k. 359) a także okolicznościami związanymi ze sprzedażą przedmiotowego <xAnon>B.</xAnon> do <xAnon>S.</xAnon> (k. 359-359v), które co do zasady uznać należy za wiarygodne, gdyż znajdują potwierdzenie w zeznaniach <xAnon>R. L.</xAnon> i <xAnon>J. F. (1)</xAnon>, także już niezgodnie z wiarygodnymi zeznaniami <xAnon>R. L.</xAnon> zeznała, iż oskarżony sprzedał ten samochód z jednym kluczykiem i niekompletną dokumentacją, gdyż <xAnon>K. C. (1)</xAnon> wydała to po uzyskaniu pieniędzy (k. 359v). Także niewiarygodnie brzmią jej zapewnienia, iż przelew pieniędzy za nabycie samochodu nastąpił na jej konto bankowe, gdyż nikt z rodziny oskarżonego nie dysponował czynnym numerem konta (k. 359v), skoro to oskarżony takim kontem dysponował, o czym przecież świadczą zaliczki wpłacone na to konto na kupno <xAnon>B. (...)</xAnon> (k. 258-259). Natomiast główny przelew należności ze sprzedaży tego samochodu wpłynął na konto bankowe <xAnon>S. M.</xAnon> w dniu 01.04.<xAnon>(...)</xAnon> r. w kwocie 219.000 zł (k. <xAnon> (...)- (...)</xAnon> i k. 323-327). Mając zaś na uwadze tę sytuację, to <xAnon>S. M.</xAnon>, przebywająca na miejscu w kraju mogła łatwo sprawdzić na swoim koncie i podać <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, czy samochód został sprzedany i czy wpłynęły za niego pieniądze. Takiej zaś możliwości przecież nie miał oskarżony, skoro w tym czasie przebywał w <xAnon>S.</xAnon>. To zaś tłumaczy, w świetle zeznań <xAnon>S. M.</xAnon>, dlaczego to jej konto zostało podane do obsłużenia tej wpłaty (k. 359v, 360v).</xText> <xText>Należy zauważyć, iż z tych zeznań, zgodnych zresztą z wyjaśnieniami oskarżonego, wynika, iż po powrocie ze <xAnon>S.</xAnon> oskarżony ostatecznie rozliczył się z <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, bez pokwitowania, gdyż we wzajemnych rozliczeniach żadne pokwitowania nie były wystawiane, odejmując od ceny samochodu wszystko to, co zostało im dane do tej pory, czego <xAnon>K. C. (1)</xAnon> w tym czasie nie kwestionowała, choć ostatecznie <xAnon>K. C. (1)</xAnon> twierdziła, iż jeszcze oskarżony jest jej winien 42.000 zł, której zwrotu później się domagała, przyjeżdżając pod ich dom (k. 359v, 360). Również i temu zeznaniu należy dać wiarę, gdyż jest zgodne z uznanymi wyżej za wiarygodne wyjaśnieniami oskarżonego, któremu oskarżenie nie zanegowało skutecznie poprzez przedstawienie dowodów, zasługujących na uwzględnienie jako wiarygodne. Co do zaś kwoty 42.000 zł zeznania te znów są zgodne z wiarygodnymi „pierwotnymi” zeznaniami <xAnon>K. C. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Dla odmiany, <xBx><xAnon>S. C.</xAnon></xBx>, zaprzeczając, by jej mąż <xAnon>D. C. (1)</xAnon> był winien oskarżonemu jakiekolwiek pieniądze i zaprzeczając, by zwracała się o jakąkolwiek pomoc finansową do oskarżonego, poza skazaniem jej, męża i teścia za oszustwa, nie za bardzo potrafiła wskazać na szereg okoliczności, będących przedmiotem niniejszego postępowania, w tym nie była świadkiem żadnych rozmów, podczas których teściowa uzgadniała z oskarżonym sprzedaż samochodu, nie wiedziała, czy mąż po wyjściu z aresztu widział się z oskarżonym, nie pamiętała, czy ten przedmiotowy samochód był uszkodzony, nie pamiętała też, jaki stan majątkowy podawała z mężem po zatrzymaniu (k. 367v-368).</xText> <xText>Zeznania te należy ocenić wysoce negatywnie, jako praktycznie bezużyteczne, gdyż świadek co do istoty sprawy nie wiedziała lub nie pamiętała określonych okoliczności. Natomiast zaprzeczanie przez nią okolicznościom wynikającym z uznanych wyżej za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego nie może skutecznie tej wiarygodności podważyć. Trzeba bowiem zaznaczyć, iż <xAnon>S. C.</xAnon> jest żoną pokrzywdzonego, który przecież domaga się od oskarżonego pieniędzy, więc, mając przy tym na uwadze jej udział w działaniach oszukańczych wraz z mężem i teściem na szkodę innych osób, co przecież wiąże się z manipulowaniem faktami, miała ona interes procesowy i osobisty w tym, by obciążyć oskarżonego zgodnie z interesem swojego męża. Jednocześnie świadek wskazała na zakup przez jej męża od oskarżonego samochodu marki <xAnon>A.</xAnon>, który był kradziony, za co jej męża spotkała kara (k. 367v-368). Ta okoliczność tylko dowodzi, iż obaj mężczyźni posiadali między sobą bliżej nieokreślone rozliczenia i to niekoniecznie dotyczące „interesów” w pełni legalnych. Jednocześnie, skoro pokrzywdzony miał kupić od oskarżonego kradziony pojazd, to tylko dziwić się należy, iż dalej mu ufał, powierzając mu, wedle jego zeznań, swój samochód na przechowanie. To zaś znów stanowi dodatkowy argument za przyjęciem wiarygodności wyjaśnień oskarżonego złożonych w końcowej części rozprawy.</xText> <xText>Zaprzeczanie zaś przez <xAnon>S. C.</xAnon> zeznaniom <xAnon>S. M.</xAnon> nie może mieć w tej sprawie żadnego znaczenia dla oceny wyjaśnień oskarżonego a zwłaszcza dla podważenia wiarygodności i to nie tylko tych wyjaśnień, ale i „pierwotnych” zeznań <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, jakże korzystnych dla oskarżonego w najistotniejszym przedmiocie niniejszej sprawy, tj. przedmiocie przywłaszczenia powierzonego samochodu marki <xAnon>B. (...)</xAnon>.</xText> <xText> <xBx> <xAnon>R. L.</xAnon> </xBx> w swoich zeznaniach złożonych w <xAnon>S.</xAnon> w drodze pomocy prawnej potwierdził, iż zakupił ten samochód od <xAnon>K. L. (1)</xAnon>, dokonując wpłaty na podane przez niego konto, przy czym z zeznań tych wynika, iż oskarżony starał się formalnie nie posługiwać swoimi danymi osobowymi (k. 108-110 i k. 119-120 akt Ds. oraz k. 163-166, 174-183, 201-207). Okoliczności te zresztą wynikają z treści umowy kupna – sprzedaży samochodu w <xAnon>S.</xAnon> z dnia <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> r., w której to umowie oskarżony podał fikcyjne dane dotyczące imienia i nazwiska oraz adresu zamieszkania, notabene dane brzmiące po niemiecku i wskazujące na miejsce zamieszkania w <xAnon>N.</xAnon>, ale <xAnon>ulicę (...)</xAnon>, co odpowiadało adresowi oskarżonego w <xAnon>P.</xAnon> (k. 116-117, 129 i k. 147).</xText> <xText>Wprawdzie na tę okoliczność apelujący nie wskazuje, ale nie można zapominać, iż oskarżony nie tylko nie dysponował pisemnym pełnomocnictwem do sprzedaży pojazdu, to nadto pojazd ten nie został przerejestrowany w Polsce przez <xAnon>D. C. (1)</xAnon> a poza tym oskarżonemu nie została też wydana umowa sprzedaży tego pojazdu w <xAnon>N.</xAnon> a tylko dysponował niemieckimi dokumentami. Poza tym przecież pokrzywdzony w rzeczywistości nie chciał rejestrować pojazdu na siebie, by nie został on mu odebrany w toku postępowania karnego, jak również, co wynika z w/w dowodów, prowadził z oskarżonym nie do końca legalne „interesy”. W tych zaś okolicznościach nie może dziwić, iż oskarżony nie chciał, by na tej umowie zawieranej w <xAnon>S.</xAnon> pojawiły się jego dane osobowe, co przecież mogłoby się wiązać z konsekwencjami prawnymi, choćby finansowymi. Ten kamuflaż oskarżonego przy zawieraniu tej umowy również więc nie dowodzi, by oskarżony poza wiedzą <xAnon>K. C. (1)</xAnon> a tym samym i <xAnon>D. C. (1)</xAnon> dokonywał sprzedaży tego pojazdu.</xText> <xText>Wreszcie sam fakt sprzedaży samochodu w <xAnon>S.</xAnon> przez oskarżonego został potwierdzony przez <xAnon>J. F. (2)</xAnon> (k. 384v-385), choć świadek nie potrafił już podać wielu szczegółów z uwagi na upływ czasu. Nieprawdą jedynie jest wynikający z tych zeznań fakt dosyłania nabywcy samochodu kluczyka, gdyż pozostaje to w ewidentnej sprzeczności z zeznaniami <xAnon>R. L.</xAnon>, który akurat nie miał żadnego powodu w tym, by na tę okoliczność podawać nieprawdę.</xText> <xText>Ta drobiazgowa ocena dowodów, przeprowadzona wyżej przez Sąd Apelacyjny w pełnej zgodzie z wymogami stawianymi przez <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> jest co do zasady zbieżna z oceną tych dowodów przedstawioną przez Sąd I instancji w treści uzasadnienia na str. 4-15. Przede wszystkim jednak ocena ta, dokonana przez Sąd Apelacyjny prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż oskarżony otrzymał od <xAnon>K. C. (1)</xAnon> w posiadanie przedmiotowy samochód po to, by pomógł jej w jego sprzedaży. Tym samym, bez względu na to, czy ten samochód był własnością <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, czy też własnością <xAnon>K. C. (1)</xAnon> oskarżony miał pełne prawo sądzić, iż wraz z przekazaniem mu tego samochodu został on należycie umocowany do jego sprzedaży. Jednocześnie ocena ta też prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym istniały bliżej nieokreślone rozliczenia finansowe, które generowały pewne zobowiązania finansowe ze strony <xAnon>D. C. (1)</xAnon>. Nie budzi też wątpliwości fakt, iż poza tymi zobowiązaniami powstałymi na tle prowadzonych przez obu mężczyzn wspólnych „interesów”, oskarżony pomagał rodzinie pokrzywdzonego, także finansowo, który to fakt został co do zasady przyznany przez pokrzywdzonego na rozprawie. Skoro tak, to oskarżony również miał prawo skompensować sobie przy rozliczaniu się z <xAnon>K. C. (1)</xAnon> w związku ze sprzedażą tego pojazdu posiadaną względem <xAnon>D. C. (1)</xAnon> (a praktycznie względem rodziny <xAnon>C.</xAnon>) swoją wierzytelność. To zaś, że nie jest możliwe dokładne wyliczenie tej wierzytelności w niniejszym procesie karnym nie może przemawiać na niekorzyść oskarżonego. W tym bowiem zakresie nie tylko oskarżony, ale i pokrzywdzony i członkowie jego rodziny są oszczędni w słowach.</xText> <xText>Taki też ostateczny wniosek co do niemożności przypisania oskarżonemu przestępstwa przywłaszczenia powierzonego samochodu płynie z ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji na podstawie oceny w/w zebranego w sprawie materiału dowodowego.</xText> <xText>Tym samym nie mogą przekonywać zarzuty podniesione przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w apelacji.</xText> <xText>W przypadku <xBx> zarzutu ad. Ia</xBx> rację ma skarżący, iż nie można wykluczyć, mając na uwadze czas składania zeznań przez <xAnon>S. M.</xAnon>, iż miała dostęp do treści dowodów, skoro była konkubiną oskarżonego, którego reprezentował obrońca. Rację ma też skarżący, iż zeznania te pozostają w sprzeczności z zeznaniami <xAnon>S. C.</xAnon> czy z wcześniejszymi wyjaśnieniami oskarżonego. Jednak te okoliczności nie dyskredytują w żaden sposób nie tylko wyjaśnień oskarżonego złożonych również na końcowym etapie postępowania rozpoznawczego, ale i w pełni zgodnych z nimi „pierwotnych” zeznań <xAnon>K. C. (1)</xAnon>. Jednocześnie apelujący, zarzucając „pokrętność” zeznań <xAnon>S. M.</xAnon> „zapomina”, iż również a raczej bardziej „pokrętne” są całościowe, składane na różnych etapach niniejszego, jak i w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> postępowania zeznania <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, <xAnon>R. C. (1)</xAnon> a także <xAnon>D. C. (1)</xAnon>. Tę „pokrętność” tych zeznań, wynikającą zarówno z ich wewnętrznej, jak i między sobą sprzeczności wykazano wyżej, więc nie zachodzi tu potrzeba, by w tym miejscu w tym zakresie się powtarzać. Odwoływanie się przy tym przez skarżącego do okoliczności związanych z wyprawką dla pierwszego dziecka <xAnon>S. C.</xAnon> są bezsensowne, gdyż ta okoliczność nie może mieć w tej sprawie żadnego znaczenia. Zresztą, to, że w tym zakresie zeznania <xAnon>S. C.</xAnon> i <xAnon>S. M.</xAnon> różnią się nie dowodzi, iż powyższe ustalenia co do istoty niniejszej sprawy są dowolne. Notabene, w tym przypadku również <xAnon>S. C.</xAnon> składała zeznania w końcowym etapie postępowania (nawet po zeznaniach <xAnon>S. M.</xAnon>, bo w dniu <xAnon>(...)</xAnon>r., gdy tymczasem <xAnon>S. M.</xAnon> złożyła je w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r.), więc również i w tym zakresie można postawić tożsamy zarzut, iż <xAnon>S. C.</xAnon> mogła mieć dostęp do treści materiału dowodowego, choćby poprzez swojego męża, który przecież był stroną niniejszego postępowania i miał dostęp do akt sprawy osobiście lub przez pełnomocnika. Bez wątpienia więc zarzut ten nie mógł zostać uznany za zasadny. Dywagacje skarżącego w zakresie oceny tego świadka na str. 4-7 apelacji stanowią jedynie własną ocenę tych zeznań, która nie może skutecznie podważyć prawidłowych ustaleń Sądu I instancji. Oczywiście w podawanych przez skarżącego fragmentach zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego (str. 4-10) występuje szereg sprzeczności, jednak sprzeczności te nie podważają skutecznie fundamentalnego dla sprawy „pierwotnego” zeznania <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, złożonego w sprawie <xAnon>(...)</xAnon>, do którego już wyżej wielokrotnie się odwoływano. Trzeba przy tym nadmienić, iż te sprzeczności występują nie tylko w wyjaśnieniach oskarżonego, zeznaniach <xAnon>S. M.</xAnon>, ale i w zeznaniach <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, <xAnon>R. C. (1)</xAnon> i <xAnon>S. C.</xAnon>, jak i pomiędzy tymi zeznaniami. To zaś oznacza, iż w sprawie jest tak wiele sprzeczności wynikających z tych relacji procesowych, które mogą być w różny sposób interpretowane, że na ich podstawie można wyciągać różne wnioski, tj. zarówno na korzyść, ale i niekorzyść oskarżonego, co akurat czyni apelujący. Jednak, jak już wyżej wspomniano, w tym układzie procesowym, kiedy to oskarżyciel próbuje wykazać winę oskarżonego, powinien on dysponować spójnym i jednoznacznym w wymowie materiałem dowodowym, pozwalającym w świetle <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> na taką jego ocenę, która, pozostając w zgodzie z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, prowadziłaby do jednoznacznego i przekonywującego zarazem wniosku o sprawstwie i winie oskarżonego. Tymczasem wskazana już wyżej skrupulatna ocena tego materiału dowodowego pokazała, iż nie da się tak wadliwego materiału dowodowego, która to wadliwość wynika ze wskazywanych wyżej sprzeczności, wykorzystać w procesie, by w sposób skuteczny doprowadzić do skazania oskarżonego. Raz jeszcze należy podkreślić, iż w tej sprawie praktycznie wszyscy (poza <xAnon>R. L.</xAnon>) „kręcą” w swoich depozycjach procesowych, przy czym to „kręcenie” dotyczy niekorzystnych dla oskarżonego zeznań. Skoro tak, to nie da się dokonać ustaleń faktycznych na niekorzyść oskarżonego na podstawie „kłamliwych” zeznań.</xText> <xText>Dokładnie to samo należy odnieść do <xBx>zarzutu z pkt Ib</xBx>. Oskarżony miał bowiem pełne prawo do złożenia wyjaśnień na końcowym etapie postępowania i to, że je w tym czasie złożył nie oznacza automatycznie, że wyjaśnił nieprawdę, dopasowując swoją wersję do zebranego w sprawie materiału dowodowego. To, że wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z zeznaniami <xAnon>S. C.</xAnon> i <xAnon>D. C. (1)</xAnon> nie oznacza, iż oskarżony na tym końcowym etapie postępowania wyjaśnił nieprawdę. Równie bowiem dobrze można odwrócić myślenie i podnieść, iż to, że zeznania <xAnon>S. C.</xAnon> i <xAnon>D. C. (1)</xAnon> są sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego (tymi z końcowego etapu postępowania) oznacza, iż to te zeznania nie zasługują na obdarzenie ich wiarygodnością.</xText> <xText>Zresztą wyżej na podstawie całościowej oceny materiału dowodowego wykazano wiarygodność właśnie tych ostatnich wyjaśnień oskarżonego, więc zarzut ten, jak i zresztą poprzedni, należy traktować w kategoriach polemiki z prawidłowymi ustaleniami poczynionymi w tej sprawie. Natomiast fakt, iż oskarżony początkowo, tj. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> nie mówił w całości prawdy, co głównie dotyczy zaprzeczania, by ten samochód został mu przekazany przez <xAnon>K. C. (1)</xAnon> do sprzedaży i by był jej dłużny z tego tytułu 42.000 zł nie oznacza, iż w niniejszym postępowaniu oskarżony także nie mówi prawdy. Trzeba pamiętać bowiem, iż w tamtym postępowaniu oskarżony bronił się przed zarzutami gróźb i pobicia <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, które to zarzuty były właśnie związane z domaganiem się przez <xAnon>K. C. (1)</xAnon> zwrotu pieniędzy za sprzedany samochód a tym samym <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, jako oskarżony, w ramach obranej linii obrony miał pełne prawo zaprzeczać tymże okolicznościom związanym ze sprzedażą samochodu, które ostatecznie miały doprowadzić do eskalacji konfliktu, prowadzącego do użycia gróźb i rękoczynów. <xBx>Zresztą i w tym miejscu należy zauważyć, iż w obu tych postępowaniach w wielu wypowiedziach zarówno oskarżony, jak i <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, <xAnon>K. C. (1)</xAnon> i <xAnon>R. C. (1)</xAnon> nie mówią prawdy, co wyżej wykazano, więc trudno na takich właśnie „kłamstwach” budować zasadnie oskarżenie, mające prowadzić do skazania człowieka za przestępstwo, mające wynikać z tego oskarżenia.</xBx></xText> <xText>Skoro zaś kluczowe osoby w tej sprawie dla oskarżenia nie mówią prawdy, to tym samym również i tę okoliczność należy odnieść do <xBx>zarzutu z pkt Ic</xBx> apelacji. Zresztą <xAnon>S. C.</xAnon> na temat istoty sprawy nie posiadała żadnej wiedzy, więc przywoływanie jej zeznań przez skarżącego, mających świadczyć o jej wiarygodności nie może w tej sprawie prowadzić do wniosku o poczynieniu błędnych ustaleń faktycznych. Notabene, przywołanie przez skarżącego „szczerości” wypowiedzi świadka na tej podstawie, że mówiła o swoim zatrzymaniu, jak i pobycie męża w więzieniu i jej trudnej relacji z teściową nie dowodzi wcale, iż całość jej zeznań zasługuje na wiarę, skoro trudne relacje z teściową są irrelewantne dla sprawy, fakt jej zatrzymania czy też skazania jej męża wynikał natomiast jasno z akt niniejszego postępowania i nie mógł, w związku z jej skazaniem za oszustwa stanowić podstawy do dania wiary całości tej relacji procesowej. Poza tym wyżej wskazano na te zeznania <xAnon>S. C.</xAnon>, które do sprawy z racji jej niewiedzy czy niepamięci niczego nie wnosiły, jak i wykazano nieszczerość świadka, gdy negowała, by oskarżony świadczył jej rodzinie pomoc.</xText> <xText>Wyżej poddano drobiazgowej ocenie zeznania <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, <xAnon>K. C. (1)</xAnon> i <xAnon>R. C. (1)</xAnon>, wykazując wyraźnie, w jakiej części zasługują one na wiarę a w jakiej takiej wiary należy im odmówić i na podstawie tej oceny wyciągnięto stosowne wnioski co do ustaleń faktycznych, jakie należało uznać w tej sprawie za udowodnione a jakie za nieudowodnione. Tym samym za dowolne uznać należy dywagacje skarżącego, zawarte w <xBx>zarzutach ad. Id, ad. Ie, ad. If</xBx>, z których ma wynikać, iż oskarżony zbył ten pojazd bez stosownego umocowania, pochodzącego od osoby uprawnionej. To, że oskarżonemu takiego umocowania nie udzielił oskarżyciel posiłkowy nie oznacza, iż powyższe ustalenia faktyczne poczynione przez oba Sądy są błędne. Przy czym skarżący pomija fakt, iż zeznania <xAnon>D. C. (1)</xAnon> są sprzeczne z uznanymi wyżej za wiarygodne „pierwotnymi” zeznaniami swojej matki. Przy czym skarżący mija się z prawdą, podnosząc, iż rozbieżności w zeznaniach świadka mają charakter pozorny, bowiem te sprzeczności mają w tej sprawie najistotniejsze znaczenie dla oceny zachowania się oskarżonego, zaś już wyżej wykazano, iż próby wycofania się przez <xAnon>K. C. (1)</xAnon> ze swoich „pierwotnych” depozycji procesowych nie mogą zostać uznane za wiarygodne. To zaś oznacza, iż na sprzecznych w istotnych kwestiach zeznaniach tych świadków nie można budować niekorzystnego dla oskarżonego wyroku skazującego. Ta sprzeczność bowiem nie pozwala na przyjęcie wiarygodności pomówień oskarżonego o sprzedaż samochodu marki <xAnon>B. (...)</xAnon> bez upoważnienia a tym samym i bez wiedzy osoby upoważnionej.</xText> <xText>Skoro zaś w/w zarzuty nie mogły zostać uznane za zasadne, to tym samym za dowolne, za polemiczne z prawidłowymi ustaleniami, uznać należy <xBx>zarzuty</xBx> błędów w ustaleniach faktycznych, przytoczone <xBx>w punkcie I podpunktach i., ii., <xAnon> (...)</xAnon>., iv., v., vi</xBx>. Dodać przy tym trzeba, iż podnoszenie okoliczności związanych z przygotowaniem przez <xAnon>S. C.</xAnon> wyprawki dla spodziewanego dziecka nie może mieć w tej sprawie żadnego znaczenia, przy czym jednocześnie wykazano, iż oskarżony faktycznie w trakcie pobytu <xAnon>D. C. (1)</xAnon> w areszcie świadczył pomoc, także związaną z wydatkami finansowymi rodzinie osadzonego, co przecież po ostatnim przesłuchaniu oskarżonego na rozprawie potwierdził <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, co jednak już skarżący w swoich rozważaniach pomija. Trzeba też zauważyć nielogiczność twierdzeń skarżącego, kwestionującego ustalenie co do „<xIx>dobrych relacji towarzyskich i biznesowych</xIx>” łączących oskarżonego i <xAnon>D. C. (1)</xAnon> a to z tego powodu, iż oskarżonemu powierzono dość drogi i całkiem nowy samochód marki <xAnon>B.</xAnon>. Trudno zaś, bez zaufania, a takie właśnie pojawia się w czasie bliskich stosunków towarzyskich czy wręcz przyjacielskich, do których odwołała się <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, jakie miały łączyć obu mężczyzn, powierzyć tak drogi pojazd i to jeszcze w sytuacji, gdy pokrzywdzony miał wcześniej nabyć od oskarżonego kradziony pojazd, co znów wyżej podniesiono przy omówieniu zeznań <xAnon>S. C.</xAnon>.</xText> <xText>Również nie podważa najistotniejszego ustalenia dotyczącego sprzedaży przez oskarżonego przedmiotowego samochodu z upoważnienia osoby uprawnionej podnoszona <xBx>w zarzucie z pkt Iv.</xBx> sugestia, by oskarżony nie rozliczył się z rodziną oskarżyciela ze sprzedaży pojazdu. Wyżej wykazano, iż takie rozliczenie nastąpiło. Natomiast matka pokrzywdzonego, <xAnon>K. C. (1)</xAnon>, kwestionowała wartość tego rozliczenia, gdyż w jej ocenie oskarżony powinien jeszcze zapłacić 42.000 zł. Należy jednak zauważyć, iż te wzajemne rozliczenia nie były nigdzie odnotowywane. Nikt bowiem z rodziny pokrzywdzonego, jak i oskarżony nie kwitowali wzajemnie udzielanych pożyczek czy też kwot otrzymywanych pieniędzy z tytułu zakupu jakichś przedmiotów czy też z tytułu świadczonej pomocy. Skoro zaś z tego powodu oskarżyciel nie udowodnił, by rzeczywiście oskarżony, mimo sprzedaży przedmiotowego samochodu, nie chciał w pełni się rozliczyć z rodziną pokrzywdzonego, w tym nie wykazał, by żądanie przez <xAnon>K. C. (1)</xAnon> zapłaty dodatkowej kwoty 42.000 zł było uzasadnione (żądanie takie kwoty wynikało tylko z oceny <xAnon>K. C. (1)</xAnon>), to nie znajduje żadnego uzasadnienia podnoszenie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych a tym samym podnoszenie w akcie oskarżenia zarzutu popełnienia przez oskarżonego przestępstwa przywłaszczenia przedmiotowego samochodu.</xText> <xText>Również podniesione <xBx> w punktach II i III zarzuty</xBx> błędu w ustaleniach faktycznych nie mogły zostać uwzględnione. Przede wszystkim Sąd I instancji trafnie ustalił, iż oskarżyciel subsydiarny, za pośrednictwem swojego pełnomocnika „<xIx> ostateczne zawiadomienie o popełnieniu przez <xAnon>K. L. (1)</xAnon> przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink></xIx>” złożył za pośrednictwem swojego pełnomocnika „<xIx> dopiero <xAnon>(...)</xAnon> r.</xIx>” (str. 4 uzasadnienia). Ustalenie to jest zgodne z prawdą, co wynika z dokumentu na k. 1-3 akt <xAnon>(...)</xAnon>).</xText> <xText>Rację ma skarżący, iż pismem z dnia <xAnon>(...)</xAnon> r. (data wpływu: <xAnon>(...)</xAnon> r., k. 89 akt sprawy Sądu Rejonowego <xAnon>P.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> o sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>) <xAnon>D. C. (1)</xAnon> domagał się wszczęcia sprawy przeciwko <xAnon>K. L. (1)</xAnon> w przedmiocie utraconego pojazdu. Jednak należy zauważyć, iż to domaganie i tak nastąpiło aż po 3 latach od rzekomego popełnienia przestępstwa a poza tym było ono niejako wymuszone po pytaniach zadawanych pokrzywdzonemu na rozprawie w dniu <xAnon>(...)</xAnon> r. dlaczego o tym wcześniej nie zawiadomił organów ścigania (k. 86 akt <xAnon>(...)</xAnon>). Poza tym w tej sprawie karnej to pismo nie mogło być skuteczne, gdyż Sąd Rejonowy nie był organem ścigania a tym samym nie mógł w sposób pozytywny odnieść się do tego „domagania”. Poza tym <xAnon>D. C. (1)</xAnon>, mimo, iż na podstawie tego „domagania” nie były prowadzone żadne czynności procesowe w przedmiocie przywłaszczenia samochodu, oczekiwał ze skutecznym doniesieniem aż do <xAnon>(...)</xAnon> r. Tym samym nie można skutecznie podważać ustalenia Sądu I instancji w tym przedmiocie. Poza tym nie może mieć tu żadnego znaczenia na ocenę czasu złożenia takiego zawiadomienia fakt, iż początkowo pokrzywdzony „zawiadomił” i to pod wpływem zadawanych mu na rozprawie pytań zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa w<xAnon>(...)</xAnon> r. Bez względu bowiem, czy nastąpiło to w <xAnon>(...)</xAnon> r. nastąpiło to po 3 latach a więc po dość długim okresie czasu. Tym samym Sąd I instancji tę okoliczność co do trzyletniego czasu prawidłowo ocenił, jako przemawiającą na korzyść oskarżonego.</xText> <xText>Powyższe więc wskazuje na bezzasadność <xBx>zarzutów</xBx> apelacyjnych <xBx>z punktów II i III</xBx>.</xText> <xText>Trzeba podkreślić, iż apelujący marginalizuje bądź stara się nie dostrzegać okoliczności, które przemawiają na korzyść oskarżonego, w tym przyznania przez pokrzywdzonego, że oskarżony faktycznie pomagał jego rodzinie, jak i tego, że matka pokrzywdzonego pierwotnie zeznała, że oskarżony miał na jej zlecenie sprzedać ten samochód. Apelujący więc nie wykazuje, jak tego wymaga przepis <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink>, by Sąd I instancji dopuścił się tak błędnej oceny zebranych dowodów, która miałaby prowadzić do niezasadnego uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Poza tym Sąd Apelacyjny, mając na uwadze tak sprzeczne w treści zeznania świadków i wyjaśnienia oskarżonego postanowił sam dokonać oceny tego materiału dowodowego, by przekonać się, czy faktycznie postawiony oskarżonemu w akcie oskarżenia zarzut popełnienia przestępstwa przywłaszczenia powierzonego przedmiotowego samochodu zasługuje na uwzględnienie. Dochodząc na podstawie tej oceny do przekonania, iż dowody zgromadzone w sprawie nie pozwalają na dokonanie takich ustaleń, natomiast z korzyścią dla oskarżonego należało przyjąć, iż oskarżony sprzedał przedmiotowy pojazd na prośbę (zlecenie) uprawnionej do tego osoby (tu: <xAnon>K. C. (1)</xAnon>), to brak jest też podstaw do <xBx>zarzucania w pkt IV.</xBx> naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink> Przywłaszczeniem bowiem w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> jest tylko bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie rzeczą ruchomą albo prawem majątkowym znajdującymi się w posiadaniu sprawcy, przez włączenie jej do swojego majątku i powiększenie w ten sposób swego stanu posiadania lub stanu posiadania innej osoby albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do nich uprawnień właścicielskich, bądź też ich przeznaczenie na cel inny niż przekazanie właścicielowi (por. wyrok SN z dnia 2 grudnia 2008 r., III KK 221/08, LEX nr 495316).</xText> <xText>Tym samym, skoro w przypadku oskarżonego posiadał on uprawnienie do rozdysponowania powierzonym mu samochodem poprzez jego sprzedaż, to rację ma Sąd I instancji, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie oskarżonemu popełnienia przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink>, co skutkować musiało wydaniem wyroku uniewinniającego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w <xAnon>P.</xAnon>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku, skoro apelacja okazała się niezasadna, zaś Sąd I instancji trafnie wywiódł na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, iż brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu zarzucanego mu przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.11.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xBx>0.1Utrzymano w mocy orzeczenie z <xLexLink xArt="art. 284 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 1</xLexLink>, którym uniewinniono oskarżonego od popełniania zarzucanego mu czynu z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink> oraz orzeczenie z <xLexLink xArt="art. 437 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">pkt 2</xLexLink>, którym kosztami procesu obciążono oskarżyciela subsydiarnego (<xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 k.p.k.</xLexLink>).</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText><xIx>Utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku co do uniewinnienia oskarżonego jest wynikiem nieuwzględniania zarzutów apelacyjnych. Szerzej na ten temat wypowiedziano się wyżej w sekcji 2.</xIx></xText> <xText><xIx>Utrzymanie w mocy orzeczenia o kosztach jest wynikiem „przegrania” sprawy przez oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego, inicjującego niniejsze postępowanie rozpoznawcze przed Sądem I instancji.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">0.0.11.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>0.0.1Nie dotyczy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Nie dotyczy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">II.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, Sąd odwoławczy, stosownie do <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 ust. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (t.j. z 2023 r., Dz.U. poz. 123) obciążył oskarżyciela opłatą w kwocie 200 zł. Ponadto w związku z nieuwzględnieniem apelacji koszty sądowe za postępowanie apelacyjne ponosi zgodnie z <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink> oskarżyciel posiłkowy, przy czym koszty te zostały już przez oskarżyciela uiszczone przy wniesieniu aktu oskarżenia w formie zryczałtowanej opłaty tytułem wydatków.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xBx> <xAnon>M. S.</xAnon> <xAnon>I. P.</xAnon><xAnon>M. K.</xAnon> </xBx> </xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Milenia Brdęk

Milenia Brdęk

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II AKa 108/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Sąd Okręgowy wP., wyrok z dnia(...)r., sygn. akt(...) 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut I.obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na wynik postępowania, tj.art. 7 k.p.k.poprzez dowolną a nie swobodą ocenę dowodów, przejawiającą się w dokonaniu oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegającą na: a.uznaniu zeznań świadkaS. M.za częściowo wiarygodne, podczas gdy zeznania te pozostają niewiarygodne w znacznej części, w tym w zakresie w jakim stanowiły podstawę poczynienia ustaleń faktycznych stanowiących podstawę wydania wyroku uniewinniającego, bądź nawet w całości, albowiem: (i) zeznania tego świadka stanowią „dopasowanie” do zgromadzonych w sprawie dowodów w zdecydowanie większym zakresie, aniżeli przyjął to Sąd I instancji, (ii) świadek złożyła zeznania w końcowym etapie postępowania, a będąc wieloletnią konkubiną oskarżonego nie sposób wykluczyć, iż miała dostęp do treści dowodów uprzednio przeprowadzonych, a szczegółowość zeznań, w tym wprost dostrzegalne umiejętne wyjaśnianie każdej okoliczności negatywnej dla oskarżonego, pozwala przyjąć, iż zeznania wskazanego świadka są zasadniczo w całości – jak ujął to Sąd I instancji, „dopasowane” do innych dowodów, ((...)) zeznania świadka pozostają w sprzeczności z innymi dowodami, w tym zeznaniami świadkaS.C., czy wyjaśnieniami oskarżonego ze wcześniejszej sprawy toczącej się przeciwko mieniu, (iv) zeznania świadka odwołują się do okoliczności wprost sprzecznych z zasadami doświadczenia życiowego, jak chociażby braku przygotowania przez świadkaS. C.tzw. wyprawki dla jej pierwszego dziecka na kilka dni przed porodem, b.uznaniu wyjaśnień oskarżonego za częściowo wiarygodne, podczas gdy wyjaśnienia te pozostają niewiarygodne w znacznej części, w tym w zakresie, w jakim stanowiły podstawę poczynienia ustaleń faktycznych stanowiących podstawę wydania wyroku uniewinniającego, bądź nawet w całości, albowiem: (i) wyjaśnienia oskarżonego stanowią „dopasowanie” do zgromadzonych w sprawie dowodów w zdecydowanie większym zakresie, aniżeli przyjął to Sąd I instancji, (ii) oskarżony złożył swoje wyjaśnienia na końcu postępowania dowodowego i to w sytuacji, w której mógł uprzednio zapoznać się ze wszystkimi uprzednio zgromadzonymi dowodami, co jakkolwiek pozostaje jego prawem i stanowi realizację prawa do obrony, to jednakże nie powinno zostać pominięte przy ocenie wiarygodności wyjaśnień złożonych w takim momencie postępowania, jak uczynił to Sąd I instancji, ((...)) wyjaśnienia oskarżonego pozostają w sprzeczności z innymi dowodami, w tym zeznaniami świadkówS.C.iD. C. (1), czy nawet z jego własnymi wyjaśnieniami z wcześniejszej sprawy toczącej się przeciwko niemu, c.uznaniu zeznańS. C.za zasadniczo niewiarygodne, podczas gdy zeznania te w pełni zasługują na przymiot wiarygodności, albowiem: (i) znajdują one odzwierciedlenie w treści innych dowodów, które pozostają wiarygodne, (ii) świadek swoje zeznania opierała na rzeczywistej wiedzy w sprawie, nie zaś na domysłach i w większości aspektów wskazywała w sposób odpowiadający rzeczywistości, iż nie posiada wiedzy nt. chociażby szczegółów rozliczeń finansowych czy relacji oskarżonego zD. C. (1), ((...)) świadek relacjonowała szczerze zapamiętane fakty i nie ukrywała nawet tych, które mogły stawiać w złym świetle ją lub jej rodzinę, jak na przykład kwestie jej zatrzymania, trudnych relacji z teściową czy pobytów obecnego męża w więzieniu, d.uznaniu zeznań świadkaD. C. (1)za zasadniczo niewiarygodne, podczas gdy zeznania te w pełni zasługują na przymiot wiarygodności, albowiem: (i) znajdują one odzwierciedlenie w treści innych dowodów, które pozostają wiarygodne, (ii) dostrzegane przez Sąd I instancji rozbieżności mają charakter jedynie pozorny lub drugorzędny, ((...)) świadek konsekwentnie w swoich kolejnych zeznaniach potwierdzał logiczny ciąg zdarzeń, tj. zakup pojazdu – tymczasowe aresztowanie – wejście w posiadanie pojazdu przez oskarżonego – zbycie pojazdu przez oskarżonego bez zgody oskarżyciela, e.uznaniu zeznań świadkaK. C. (1)za zasadniczo niewiarygodne, podczas gdy zeznania te zasługują na przymiot wiarygodności, albowiem: (i) znajdują one odzwierciedlenie w treści innych dowodów, które pozostają wiarygodne, (ii) dostrzegane przez Sąd I instancji rozbieżności mają charakter jedynie pozorny, drugorzędny lub zostały wiarygodnie wyjaśnione przez świadka, ((...)) świadek konsekwentnie w swoich kolejnych zeznaniach (za wyjątkiem jednych, które sprostował, a które składał pod wpływem emocji związanych z pobiciem mającym miejsce chwilę wcześniej, w tym kierowanych wobec niej wówczas gróźb) potwierdzał logiczny ciąg zdarzeń, tj. zakup pojazdu – tymczasowe aresztowanie – wejście w posiadanie pojazdu przez oskarżonego – zbycie pojazdu przez oskarżonego bez zgody oskarżyciela, f.uznaniu zeznań świadkaR. C. (1)za zasadniczo niewiarygodne, podczas gdy zeznania te zasługują na przymiot wiarygodności, albowiem: (i) znajdują one odzwierciedlenie w treści innych dowodów, które pozostają wiarygodne, (ii) dostrzegane przez Sąd I instancji rozbieżności mają charakter jedynie pozorny, drugorzędny lub zostały wiarygodnie wyjaśnione przez świadka, ((...)) świadek konsekwentnie w swoich kolejnych zeznaniach potwierdzał logiczny ciąg zdarzeń, tj. zakup pojazdu – tymczasowe aresztowanie – wejście w posiadanie pojazdu oskarżonego – zbycie pojazdu przez oskarżonego bez zgody oskarżyciela, które to uchybienia doprowadziły do błędów w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mających wpływ na jego treść, polegających na wadliwym ustaleniu, że: i.oskarżonego iD. C. (1)łączyły dobre relacje towarzyskie i biznesowe, przejawiające się we wzajemnych odwiedzinach w domach czy dokonywaniu wspólnych interesów, podczas gdy nawet jednorazowa transakcja sprzedaży pojazdu pomiędzy wymienionymi czy pożyczenie pojazdu nie pozwalają na poczynienie tego rodzaju ustaleń, ii.S. C.iK. C. (1)pozostały po aresztowaniuD. C. (1)bez środków do życia, w tym byS. C., będąc w 9 miesiącu ciąży nie miała przygotowanych rzeczy dla spodziewanego dziecka, (...).D. C. (1)wydał polecenie sprzedaży przez oskarżonego pojazduB. (...)lub by takie polecenie oskarżonemu wydała inna uprawniona osoba, iv.oskarżony jeszcze na miejscu sprzedaży pojazdu potwierdził, że otrzymał przelew tytułem ceny sprzedaży pojazdu, podczas gdy obiektywny świadekR. L.złożył przeciwne zeznania, których wiarygodność nie budzi większych wątpliwości, v.oskarżony rozliczył się z oskarżycielem bądź jego rodziną ze sprzedaży pojazdu oskarżyciela, vi.oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu subsydiarnym aktem oskarżenia czynu, polegającego na przywłaszczeniu pojazdu należącego doD. C. (1); II.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mających wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, iżD. C. (1)nawet po przesłuchaniu w poprzedniej sprawie w marcu 2017 r. złożył zawiadomienie dotyczące przywłaszczenia pojazdu dopiero w sierpniu tego samego roku, podczas gdy już pismem z dnia(...)r. domagał się wszczęcia sprawy przeciwkoK. L. (1)w przedmiocie utraconego pojazdu; III.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mających wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, iżD. C. (1)zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa złożył dopiero w(...)r., podczas gdy już pismem z dnia(...)r. domagał się wszczęcia sprawy przeciwkoK. L. (1)w przedmiocie utraconego pojazdu; IV.naruszenie przepisów prawa materialnego, a toart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.poprzez wadliwe ich niezastosowanie w sytuacji, w której zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (przy prawidłowym ustaleniu stanu faktycznego) pozwalał na przypisanie oskarżonemu sprawstwa czynu zarzuconego aktem oskarżenia. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny UWAGA! niezasadność dotyczy wszystkich zarzutów Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Przed przystąpieniem do ustosunkowania się do postawionych w apelacji zarzutów należy wskazać, iż w niniejszej sprawie na etapie postępowania przygotowawczego prokurator dwukrotnie umorzył śledztwo przeciwkoK. L. (1), podejrzanemu o to, że w(...)r. wP.dokonał przywłaszczenia powierzonego mu samochodu markiB. (...)o wartości 242.837,82 zł na szkodęD. C. (1), tj. o przestępstwo zart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.(postanowienie z dnia(...)r., sygn. akt(...)(...) (...)– k. 66-56 i postanowienie z dnia(...)r., sygn. akt(...)– k. 153-156). Umarzając powtórnie postępowanie przygotowawcze na podstawieart. 17 § 1 pkt 1 k.p.k.prokurator nie dopatrzył się w zebranym materiale dowodowym podstaw do uznania, iż występują w tej sprawie dane dostatecznie uzasadniające podejrzenie popełnienia czynu zabronionego. Prokurator, odwołując się do pisemnych umów kupna-sprzedaży dotyczących tego pojazdu (dot. umowy zawartej wN., a podpisanej przezD. C. (1), jako nabywcy pojazdu oraz umowy zawartej wS., na podstawie której ten pojazd nabyłR. L.) oraz wyjaśnień (a w zasadzie braku wyjaśnień)K. L. (1)a także zeznańD. C. (1)oraz jego rodziców doszedł do wniosku, iż w sprawie praktycznie brak jest jednoznacznych dowodów, pozwalających na ustalenie intencji stron przy przekazywaniu tego pojazdu podejrzanemu oraz poczynionych przez te strony ustaleń w chwili przekazywania tego pojazdu w posiadanieK. L. (1). Skoro zaś w sprawie występowały dwie sprzeczne ze sobą wersje zdarzeń, przy czym żadnej z nich nie można było zdyskredytować w oparciu o zebrany materiał dowodowy, prokurator doszedł do wniosku, iż skoro istnieje od strony procesowej dowodowa niemożność rozstrzygnięcia powstałych w sprawie wątpliwości co do analizowanego czynu, to w świetleart. 5 § 2 k.p.k.wątpliwości te powinny zostać rozstrzygnięte na korzyść ówczesnego podejrzanego. Jak bowiem trafnie to podniósł prokurator, a co znajduje odbicie w niniejszym postępowaniu rozpoznawczym, iż, cyt.: „ przypisanie konkretnej osobie winy i sprawstwa określonego przestępstwa opierać się musi na bezspornym i jednoznacznym ustaleniu okoliczności sprawy”. Jak bowiem to jasno wynika z treściart. 5 § 1 k.p.k.oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż ciężar udowodnienia (wykazania poprzez dowody) sprawstwa i winy oskarżonego obciąża oskarżyciela. Mając przy tym na względzie okoliczności niniejszego postępowania, jak i również „jakość” dowodów, mających świadczyć na niekorzyść oskarżonego, które w tej sprawie mają być dowodem winy oskarżonego, należy zauważyć za Sądem Najwyższym, iż, cyt.: „ Ułomności dowodów obciążających nie można stawiać na równi z ułomnościami dowodów odciążających. Ze względu na to, że warunkiem sine qua non skazania oskarżonego jest udowodnienie popełnienia przezeń czynu przestępnego (arg. exart. 3 § 2 i 3 k.p.k.– obecnieart. 5 § 1 i 2 k.p.k.przyp. SA), sprzeczności w sferze dowodów odciążających nigdy nie są "równoważne" ze sprzecznościami w zakresie dowodów obciążających. Jeżeli te ostatnie są "wewnętrznie sprzeczne" to zasadnicze i samoistne znaczenie ma to, czy in concreto zakres i charakter tych sprzeczności nie wyłącza w ogóle możliwości uznania owych dowodów za podstawę skazania” (patrz: wyrok SN z dnia 28 września 1995 r., III KRN 88/95, OSNKW 1995/11-12/77; por. także wyrok Sądu Apel. wP.z dnia 6 października 2020 r., II AKa 76/20, LEX nr 3104648). Powyższe ma w tej sprawie wyjątkowe znaczenie, mając na uwadze sam zarzut postawiony przez oskarżyciela posiłkowego (subsydiarnego) w akcie oskarżenia, jak i treść przeprowadzonych na rozprawie dowodów, zwłaszcza tych niekorzystnych dla oskarżonego, na podstawie których apelujący próbuje wykazać dowolność rozumowania Sądu I instancji przy ocenie zebranych w toku rozprawy dowodów oraz konieczność skazaniaK. L. (1)na podstawie zeznańD. C. (1),R. C. (1)iK. C. (1), które w swej istocie mają być kluczowe w tej sprawie dla udowodnienia winy oskarżonego. Należy podnieść, iż wskazanym wyżej subsydiarnym aktem oskarżenia oskarżyciel posiłkowy oskarżyłK. L. (1)o to, żeod(...)r. wP.dokonał przywłaszczenia powierzonego mu mienia w postaci samochodu osobowego markiB. (...), nr VIN(...)o wartości 242.837,82 zł na szkodęD. C. (1), tj. o przestępstwo zart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k. Sąd Okręgowy wP. , po rozpoznaniu sprawy na rozprawie, wyrokiem z dnia(...)r., sygn. akt(...)uniewinnił oskarżonegoK. L. (1) od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, obciążając kosztami procesu oskarżyciela subsydiarnegoD. C. (1). Sąd I instancji, uniewinniając oskarżonego, doszedł do wniosku, mając na względzie przeprowadzoną ocenę zebranych w toku rozprawy dowodów, iż dowody te nie pozwoliły na przyjęcie, że oskarżony faktycznie dopuścił się popełnienia przestępstwa zart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.(str. 15 uzasadnienia). Sąd I instancji nie negował faktu zakupienia tego pojazdu wN.na podstawie umowy sprzedaży z dnia(...)r., w której jako nabywca figurowałD. C. (1)za kwotę 56.900 zł euro, o równowartości 239.907,47 zł, który był lekko uszkodzony oraz po przyjeździe doP.zaparkowania tego auta na działce swoich rodziców wS., jak i braku przerejestrowania samochodu na dane osobowe pokrzywdzonego (str. 1 uzasadnienia). Jednocześnie Sąd I instancji ustalił, iż po zatrzymaniu w dniu(...)r. i tymczasowym aresztowaniuD. C. (1)do innej sprawy,D. C. (1)poprosił swoją matkę, aby ta – na czas jego pobytu w areszcie – przekazałaK. L. (1)ten samochód, coK. C. (1)uczyniła” (str. 1 uzasadnienia), jak i również ustalił, co już kwestionuje apelujący, iż, cyt.: „na polecenie swojego synaK. C. (1)poprosiłaK. L. (1)o sprzedaż samochodu” i „K. L. (1)wyraził zgodę na tą propozycję”, wskazując dalej na okoliczności sprzedaży tego pojazdu wS.R. L.(str. 2 uzasadnienia). Kluczowe więc w tej sprawie dla odpowiedzi na pytanie, czy oskarżony winien odpowiadać karnie za zarzucane mu przestępstwo przywłaszczenia powierzonego mu samochodu markiB. (...)jest ustalenie, czy faktycznie oskarżony otrzymał od pokrzywdzonego (obojętne czy osobiście czy poprzez jego matkę) polecenie, by dokonał sprzedaży tego samochodu, czy też jednak, mimo powierzenia mu tego pojazdu na przechowanie dokonał tej sprzedaży bez wiedzy i tym bardziej zgody osoby uprawnionej, tj. pokrzywdzonego, o ile był rzeczywistym właścicielem auta (lub działającej w jego imieniu lub też na własny rachunek jego matki), co miałoby przemawiać za słusznością stawianego w akcie oskarżenia zarzutu przywłaszczenia powierzonego mienia. Taka konkluzja zresztą płynie z treści apelacji, wniesionej na niekorzyść oskarżonego. Skarżący bowiem nie tylko kwestionuje ocenę zebranych w tej sprawie dowodów, ale i wprost wskazuje na obrazę przepisów prawa materialnego, tj.art. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k., cyt.: „poprzez ich wadliwe niezastosowanie w sytuacji, w której zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (przy prawidłowym ustaleniu stanu faktycznego) pozwalał na przypisanie oskarżonemu sprawstwa czynu zarzucanego aktem oskarżenia” (zarzut ad. IV), podnosząc przy tym, iż cyt.: „nawet zaś przyjęcie za rzeczywistą tezy o wydaniu przez rodzinę oskarżyciela zlecenia sprzedaży pojazdu nie wyłącza odpowiedzialności oskarżonego. W dalszym bowiem ciągu brak jest dyspozycji właściciela pojazdu, czyliD. C. (1)co do takiego działania” (str. 11 apelacji). Dodać wreszcie należy, iż w realiach procesowych niniejszej sprawy Sąd odwoławczy nie jest zobligowany do oparcia ustaleń na podstawie wszystkich ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji, jeżeli te ustalenia, w świetle materiału dowodowego, nie byłyby tak jednoznaczne, jak to wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku a jednocześnie prawidłowe ustalenia, poczynione przez Sąd odwoławczy przemawiałyby na korzyść oskarżonego. Wszelkie bowiem nie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego (art. 5 § 2 k.p.k.), czemu na przeszkodzie nie stoi wniesienie apelacji wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, co jasno wynika z treściart. 434 § 2 k.p.k.Nie można bowiem zapominać, o czym już wyżej wspomniano, iż to oskarżyciel ma wykazać winę oskarżonego, co także dotyczy przecież etapu odwoławczego prowadzonego postępowania sądowego. W dalszej części niniejszego uzasadnienia Sąd Apelacyjny będzie odnosił się do poszczególnych zarzutów apelacyjnych w treści prowadzonego wywodu, by zachować jego logiczną i jednocześnie zrozumiałą ciągłość. Jednocześnie Sąd Apelacyjny zauważa, iż w toku prowadzonego postępowania apelacyjnego nastąpiła zmiana dotycząca danych osobowychD. C. (1)iS. C., co wynika z przyjęcia przez każdego z nich nazwiska(...). Okoliczność ta została zasygnalizowana w piśmie procesowym pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego z dnia 30 września 2024 r. (k. 448) oraz wykazana w toku rozprawy apelacyjnej (k. 454, 455, 449-452). W dalszej części niniejszego uzasadnienia Sąd Apelacyjny, dla jasności sprawy, będzie posługiwać się dotychczasowymi danymi osobowymi pokrzywdzonego i wspomnianego świadka, tj. nazwiskiem(...). Jak już wspomniano wcześniej, najistotniejsze w tej sprawie, z punktu widzenia oskarżenia, są zeznaniaD. C. (1)i jego rodziców, tj.R. C. (1)iK. C. (1), gdyż to na podstawie właśnie tych zeznań został „zbudowany” akt oskarżenia. W pierwszym rzędzie należy wskazać na podstawie tych zeznań na okoliczności nabycia samochodu markiB., celem wykazania, czy materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne rozstrzygnięcie, kto faktycznie został właścicielem przedmiotowego samochodu i kto miał prawo nim rozporządzać po zatrzymaniu i tymczasowym aresztowaniuD. C. (1). Ze znajdującej się w aktach sprawy umowy sprzedaży tego samochodu z dnia(...)r.wynika, iż nabywcą tego pojazdu byłD. C. (1), który zresztą tę umowę podpisał (k. 6 akt Ds.). Okoliczności te wynikają z zeznańD. C. (1) z dnia(...)r. złożonych na etapie śledztwa, przy czym pokrzywdzony wskazał, iż przy tym zakupie obecni byli jego rodzice (k. 14).D. C. (1)fakt nabycia tego pojazdu przez siebie potwierdził w toku rozprawy w dniu(...)r. w sprawie(...)(k. 85). Jednak już w toku rozprawy w niniejszej sprawie w dniu(...)r.D. C. (1)zeznał, iż, cyt.: „ my w trójkę pojechaliśmy kupić ten samochód” i że, cyt.: „ ja z rodzicami kupiłem ten samochód za pieniądze rodziców” a także, że, cyt.: „ wartość tego samochodu była istotna z tego powodu dlatego, że rodzice chcieli zarobić na tym samochodzie”. Jak przyprowadzili ten samochód doP., to miał go naprawić przez jakiś warsztat, ale do tego nie doszło (k. 241). Powyższe zeznania z rozprawy jasno wskazują, iż samochód markiB.został nabyty za pieniądze, jakie wyłożyli rodziceD. C. (1), ale jednocześnie nabycie to nastąpiło w celu dalszej jego sprzedaży, o czym świadczy fakt, iż rodziceD. C. (1)na tym samochodzie mieli zarobić. To zaś już stawia pod znakiem zapytania nie tylko uprawnienia właścicielskie w sensie prawnym do tego samochodu przysługująceD. C. (1)(sam fakt podpisania umowy sprzedaży tego samochodu przez wyżej wymienionego tylko z pozoru wskazuje, iż on stał się jego właścicielem), ale i umocowanie pokrzywdzonego do dalszego dysponowania tym samochodem. Trzeba bowiem wyraźnie w tym miejscu powiedzieć, iż treść tych zeznań wskazuje, iż to rodzicom pokrzywdzonego, którzy wyłożyli pieniądze na zakup tego pojazdu, zależało na zbyciu tego auta, by na tym zbyciu zarobić. Tym samym, wyprzedzając już poniższe ustalenia, należy wyraźnie i jednoznacznie stwierdzić, iż zeznania te podważają twierdzenia apelującego, że rodziceD. C. (1)wydali toB.K. C. (2)tylko i wyłącznie na przechowanie. Notabene, w dalszej części tych zeznań z rozprawy z dnia(...)r. pokrzywdzony znów przyznał, iż, cyt.: „ rodzice wyłożyli pieniądze, ja byłem wpisany w umowie i rodzice mieli na tym samochodzie zarobić” (k. 242). Pokrzywdzony zaś na pytanie, dlaczego umowa sprzedaży była sporządzona na jego nazwisko, powiedział, iż, cyt.: „ razem mieliśmy na tym samochodzie zarobić” (k. 242). ZeznaniaD. C. (1)więc przekonują, iż to jego rodzice, skoro mieli na tym samochodzie zarobić, byli w rzeczy samej uprawnieni do podejmowania decyzji odnośnie dalszych losów tego pojazdu, zwłaszcza w sytuacji, gdyD. C. (1)trafił do aresztu śledczego i trudno było określić, kiedy ten areszt opuści. Trzeba bowiem w tym miejscu wspomnieć, iżD. C. (1)był w tym czasie tymczasowo aresztowany w sprawie dotyczącej oszustw, tak samo zresztą, jak jego ojciecR. C. (1). To zaś oznacza, iż na wolności pozostawała matka pokrzywdzonego,K. C. (1), która, z racji pozostawania tego samochodu na jej nieruchomości była osobą upoważnioną do decydowania na temat tego samochodu, mimo, iż umowa sprzedaży była sporządzona na daneD. C. (1). Trzeba przecież pamiętać, iż ze wskazanych wyżej zeznańD. C. (1)jasno wynika, iż samochód ten został zakupiony ze środków pieniężnych, wyłożonych przez rodziców pokrzywdzonego i to ci rodzice mieli na nim zarobić a więc zarobić na jego dalszej sprzedaży. To więc, iż w umowie sprzedaży formalnie widniały daneD. C. (1)nie oznacza, iżD. C. (1)był rzeczywistym właścicielem tego pojazdu, bądź by był jedynym jego właścicielem, nie mówiąc już o tym, by był rzeczywiście osobą, co najmniej jedyną, uprawnioną do decydowania o dalszych losach tego pojazdu. Dodatkowo należy nadmienić, iż pojazd ten po przyprowadzeniu doP.nie został nigdy przerejestrowany, co tylko wpisuje się w zamiar szybkiego pozbycia się jego poprzez sprzedaż. Tym samym nie brzmią przekonywująco zapewnieniaD. C. (1), wyrażone w tych samych zeznaniach, iż, cyt.: „ nie było takiej sytuacji, aby kiedykolwiek mama poprosiła oskarżonego o sprzedaż samochodu”, gdyż, cyt.: „ auto było moją własnością i mama nie mogłaby go sprzedać, bo umowa była z moim podpisem” (k. 242). Pokrzywdzony nie potrafił ustosunkować się do twierdzeń matki, wyrażonych w zeznaniach na k. 2 akt Sądu RejonowegoP.wP.o sygn.(...), o których będzie mowa niżej, a z których jasno wynikało, iż toK. C. (1)zleciłaK. L. (1)sprzedaż tego auta (k. 243). Przy czym jego twierdzenia, iż samochód był tylko i wyłącznie jego własnością i że tylko on mógł decydować o jego sprzedaży nie mogą przekonywać, skoro to rodzice a więc iK. C. (1)chciała na tym samochodzie zarobić, wykładając na jego kupno własne środki pieniężne. W tej zaś sytuacji znów niewiarygodnie brzmią dywagacje pokrzywdzonego na temat tego, cyt.: „ jak mogła dać samochód i powiedzieć, żeK.ma go sprzedać” (k. 243). Trzeba w tym miejscu nadmienić, iż skoro co do sprzedaży była to decyzja matki pokrzywdzonego, tj.K. C. (1), to znów z punktu widzenia oskarżonego nie mogła ta decyzja budzić żadnych wątpliwości. Oskarżony bowiem nie mógł wiedzieć, mając na uwadze zeznaniaD. C. (1), iż pokrzywdzony nie wyrażał zgody na sprzedaż auta, skoro o to właśnie poprosiła go jego matka. Trudno zaś w takie sytuacji nie wierzyć matce swojego bliskiego kolegi, która to okoliczność (bliska znajomość) również, mimo jej podważania przez skarżącego, wynika z wiarygodnego materiału dowodowego. Trzeba zresztą dodać, iż na temat tego, kto rzeczywiście zdecydował o oddaniu samochoduK. C. (2), zeznaniaD. C. (1)są zmienne.D. C. (1)bowiem w dniu(...)r. w sprawie Ds. podał, iż on sam poprosił matkę przez adwokata, by zaparkowała samochód u oskarżonego w garażu (k. 14a), gdy tymczasem w sprawie(...)na rozprawie w dniu(...)r. zeznał, iż to oddanie samochodu na przechowanie oskarżonemu było decyzją jego matki (k. 86). Zostając przy tym wątku sprawy, ojciec pokrzywdzonego – R. C. (1) – zeznał zupełnie inaczej. Podczas przesłuchania w śledztwie w dniu(...)r. wprawdzie przyznał, iż po zakupB.pojechali doE.wspólnie z synem i żoną a także kolegą syna, ale ten samochód zakupił syn, płacąc za niego gotówką, tj. ok. 60.000 euro (k. 28-29 akt Ds.). Świadek więc w tych zeznaniach nie przyznał, iż sam z żoną wyłożył pieniądze na zakup samochodu i miał wraz z żoną dalsze plany, by ten samochód sprzedać, aby na nim zarobić. Jednak w toku rozprawy w dniu(...)r. w sprawie(...)R. C. (2)przyznał, iż to był pomysł żony, by oddać ten samochód oskarżonemu na przechowanie, a jednocześnie zeznania te sugerują, że nie tylko syn kupił to auto, o czym świadczą zwroty, cyt.: „ kupiliśmy samochód” (k. 38), „ za auto płaciliśmy gotówką” (k. 39). Świadek sugerował, iż nie wie, dlaczego żona dała ten samochód na przechowanie oskarżonemu (k. 39). Poza tym świadek podał, iż nie zarejestrowali tego samochodu po przyjeździe z uwagi na brak części zamiennych a potem jego (świadka – przyp. SA) niebytność przez pół roku, przyznając jednak, że między kupnem samochodu a jego „wyjazdem” na pół roku (do aresztu śledczego – przyp. SA) upłynęło kilka miesięcy (k. 40 w/w akt(...)). To znów przemawia za ustaleniem, iż ani pokrzywdzonemu, ani jego rodzicom nie zależało na zarejestrowaniu samochodu w Polsce na ich dane osobowe, co utwierdza w przekonaniu, iż ten samochód po to został nabyty za pieniądze rodziców pokrzywdzonego, by następnie na tym samochodzie zarobili. K. C. (1) w tym wątku w toku niniejszego postępowania na etapie śledztwa w dniu(...)r. zeznała podobnie jak jej mąż na temat wyjazdu doN., wskazując, iż to syn miał kupić toB.za około 60.000 zł, płacąc za niego gotówką (k. 23). Zeznania te należy ocenić jak powyższe tożsame zeznaniaR. C. (1). Nie jest bowiem prawdą, by to syn wyłącznie zakupił ten pojazd, skoro to ona z mężem wyłożyła pieniądze na pojazd, chcąc następnie na nim zarobić, co jasno wynika z w/w zeznańD. C. (1). W tych zeznaniach świadek podała, iż to po konsultacji z synem, który był tymczasowo aresztowany, ustaliła, iż pojazd ten zostanie przekazanyK. C. (2)(k. 23), co znów stoi w opozycji do w/w zeznańR. C. (1)a takżeD. C. (1), w których wskazywał, iż przekazanie tego pojazdu było decyzją jego matki. JednakK. C. (1), zawiadamiając w dniu(...)r. o popełnieniu na jej szkodę przezK. C. (2)przestępstwa pobicia i gróźb, wyraźnie, sama z siebie podała do protokołu, iż, cyt.: „ ja rok temu chciałam sprzedać samochód markiB., mój mąż polecił miK.bdb, który zajmuje się handlem aut, by mi pomógł w sprzedaży. On sprzedał moje auto i wtedy zaczęły się problemy, nie chciał oddać mi pieniędzy ze sprzedaży ”. Z zeznań tych jasno przy tym wynika, iż przychodziła doK. C. (2)po pieniądze, mające pochodzić ze sprzedaży tego samochodu, przy czym chodziło o 42.000 zł, bo taką kwotęK. C. (2)był jej winien (k. 3 zbioru C akt(...)). Zeznania te nie mogą budzić wątpliwości co do faktu, iż faktycznie toK. C. (1)podjęła decyzję o sprzedaży tego samochodu, przy czym to jej mąż zaproponował jej, by to uczyniła przez handlarza samochodamiK. C. (2). Co też istotne, w zeznaniach tychK. C. (1)jasno wyraziła się, iż ten samochód stanowił jej własność. Ta zaś okoliczność jasno tłumaczy, dlaczego toK. C. (1)zleciła tę sprzedaż oskarżonemu. O tym zaś, iż faktycznie taki cel przy oddaniu samochodu oskarżonemu przyświecałK. C. (1)świadczą jeszcze okoliczności, o których będzie mowa niżej. Nie można więc uznać za wiarygodne twierdzeń tego świadka, złożonych na rozprawie w dniu(...)r. w sprawie(...), iż podjechała z mężem pod domK. C. (2)i prosiła go, aby zwrócił pieniądze za samochód, który bezprawnie sprzedał bez jej wiedzy, oferując jej za to 40.000 zł, mimo że auto było warte 250.000 zł (k. 34 akt(...)). Dodać przy tym należy, iż z tych zeznań już jednoznacznie i jasno wynika, iż to ona z mężem kupiła ten samochód na terenieN.(k. 35), co znów jasno tłumaczy, iż to ona wraz z mężem a nie synD. C. (1)byli rzeczywistymi właścicielami tego samochodu. To zaś znów jest zgodne z twierdzeniamiD. C. (1), iż to rodzice po to kupili auto, by jest następnie sprzedać (zarobić na nim). To zaś oznacza, iżK. C. (1), pod nieobecność syna i męża, którzy w tym czasie byli tymczasowo aresztowani, mogła samodzielnie podjąć decyzję o sprzedaży tego samochodu poprzez znajomego, którym okazał się polecany przez jej mężaK. C. (2). Notabene,K. C. (2)nie musiał przecież wiedzieć, kto formalnie (w dokumentach) był właścicielem tego pojazdu, skoroK. C. (1)dostarczyła mu dokumenty pojazdu, ale bez umowy sprzedaży podpisanej wN.przez jej syna. Skoro zaś toK. C. (1)zleciła mu sprzedaż pojazdu, wręczając mu komplet dokumentów samochodu, jak i kluczyki od niego, to miał pełne prawo sądzić, iż to właśnieK. C. (1)jest osobą uprawnioną do zbycia tego auta. Zresztą na fakt „kręcenia” świadków w przedmiocie własności tego pojazdu świadczą też zeznaniaK. C. (1)z rozprawy z dnia(...)r. w sprawie(...), gdzie świadek zapewniała, że zwracała się doK. L. (1)o zwrot auta a gdy ten twierdził, że auto jest sprzedane i że go nie odda, to pytała się go, cyt.: „ jak nie oddasz, skoro to moje auto” (k. 35). Poza tym podczas tego przesłuchania świadekK. C. (1)zapewniała, iż, choć nie pamiętała, kto podpisał umowę sprzedaży, to jednoznacznie wskazała, iż, cyt.: „ ja z mężem kupowałam samochód, nie z synem” (k. 36), co także znajduje potwierdzenie w zeznaniach złożonych na rozprawie w dniu(...)r., gdzie wprost przyznała, iż pieniądze na zakup samochodu były jej i męża, a nie syna (k. 82). Skoro zaś wszystkie w/w omówione zeznania jednoznacznie wskazują, iż samochód ten, za który zapłaciła, stanowił jej i męża własność a przy tym to na sugestię męża samochód ten oddała celem sprzedaży osobie, która takimi sprzedażami się zajmowała, tj. oskarżonemuK. L. (1), to nie mogą budzić wiarygodności wynikające z jej zeznań twierdzenia, iż to ona zleciła oskarżonemu sprzedaż tego samochodu, po której to sprzedaży żądała od niego nie całości kwoty ze sprzedaży, ale 42.000 zł, jaką, według niej, oskarżony był jej winien. Nie brzmią więc szczerze zapewnienia świadka, mimo podtrzymania zeznań z k. 3 zbioru C, iż precyzyjniejsze są zeznania złożone na rozprawie, niż te, które złożyła na Policji (k. 37 akt(...)), tym bardziej, iż te zeznania z k. 3 zbioru C brzmią jasno i przekonywująco. Tym samym nie można uznać za wiarygodnych jej twierdzeń z tejże rozprawy, iż na policji zeznawała „ w wielkim chaosie” (k. 37), co miałoby sugerować niewiarygodność czy nieprecyzyjność jej „pierwotnych” depozycji procesowych. Bez sensu brzmią więc zapewnienia świadka z rozprawy z dnia(...)r., iż wydała oskarżonemu ten samochód wyłącznie na przechowanie ze względu na bezpieczeństwo auta (k. 81) oraz, po odczytaniu zeznań z k. 3 zbioru C w/w akt(...), iż, cyt.: „ nigdy nie było takiej mowy, żeby oskarżony sprzedał samochód” i „ może pod wpływem impulsu i stresu zeznałam, że kazałam sprzedać samochód, ale nigdy tak nie było” oraz że nikt z nich nie udzielał oskarżonemu pełnomocnictwa do sprzedaży tego samochodu (k. 82). Należy zauważyć, iż również z wiarygodnych dowodów wynika, iż wybór oskarżonego do sprzedaży samochodu markiB.nie był przypadkowy. Już wyżej zaznaczono, iż z zeznańK. C. (1)wynika, iż jej mąż wskazał właśnie naK. C. (2), jako osobę, która handlowała pojazdami a więc znała się na tych rzeczach. Jednak należy przyjąć, iż ten wybór osoby oskarżonego wynikał jeszcze z innego względu, mimo iż świadkowie co do samej znajomościD. C. (1)zK. C. (2), jak i celu wyboru tej osoby, mówiąc kolokwialnie „kręcą”. D. C. (1) podczas składania zeznań na etapie śledztwa w dniu(...)r. zeznał, iż to w trosce o dobro tego auta poprosił adwokata w(...)r., podczas jego pierwszej wizyty w areszcie, aby zatelefonował do jego matki, by ta zapytałaK. C. (2), czy, cyt.: „ może zaparkować u niego w garażu auto”. W ten sposób auto byłoby zabezpieczone przed zimą. W(...)r. przed świętamiK. C. (2)przyjechał osobiście po ten samochód i matka mu go przekazała wraz z kompletem dokumentów, z wyjątkiem umowy kupna-sprzedaży (k. 14a akt Ds.). Na rozprawie w dniu(...)r. w sprawie(...)pokrzywdzony przyznał, iż znał oskarżonego od wielu lat, poznali się na giełdzie samochodowej, odwiedzali się w domach, spotykali na mieście, jego rodzice przez niego znaliK. C. (2)a jednocześnie świadek zapewniał, iż to była „ przeciętna znajomość”, nie pożyczali sobie pieniędzy, w tym on nie pożyczał pieniędzy od oskarżonego (k. 85 akt(...)). W tych zeznaniach zaznaczył też, iż jego matka dała oskarżonemu ten samochód na przechowanie chyba w grudniu (k. 85-86). Z zeznań tych też wynika przypuszczenie, iż matka posiadała nr telefonu do oskarżonego, sama z siebie zadzwoniła do niego i zapytała, czy by przechował samochód (k. 86). Na rozprawie w dniu(...)r. świadek ponownie wskazał, iż to on, poprzez jednego adwokata, gdy przebywał w areszcie wL., poprosił matkę, by zapytała sięK. C. (2), czy może u niego przechować samochódB.i matka już wszystko dalej załatwiła (k. 240). Na rozprawie w dniu(...)r.D. C. (1)znów jednak zapewniał, iż mimo znajomości z oskarżonym od(...)r. z giełdy samochodowej nie utrzymywał z nim kontaktów towarzyskich, „ absolutnie” nie odwiedzali się w domach, byli tylko „ takimi znajomymi”, praktycznie „ na cześć-cześć” oraz że nigdy nie prowadził z nim żadnych interesów i nie miał z nim jakichkolwiek rozliczeń (k. 240-241). Te zeznania należy ocenić już wyjątkowo krytycznie. Świadek bowiem odmiennie od zeznań złożonych na rozprawie w sprawie(...)zeznał, iż z oskarżonym praktycznie w ogóle nie utrzymywał żadnych kontaktów towarzyskich, w tym nie odwiedzali się w domach czy na mieście, mimo że podtrzymał swoje zeznania z rozprawy w sprawie(...)z k. 85-86 (k. 243). Jednocześnie z tych zeznań z k. 243 wynika, iż jednak w pewnych okolicznościach związanych ze wspólnymi interesami (tu: kupnem opon) spotykali się, ale pod domem. Jednocześnie jednak w innym miejscu tych zeznań świadek przyznał, iż od czasu do czasu jeździł do oskarżonego, pytając go o jakieś felgi, o części, choć zapewniał, iż niczego od niego nie kupił (k. 241). Z drugiej zaś strony samochód ten miał zostać oddany na przechowanie oskarżonemu przez matkę bez jakiegokolwiek potwierdzenia tej okoliczności dokumentem (choćby umową przechowania), gdyż, jak się wyraził pokrzywdzony, „ wierzył” oskarżonemu. Trzeba w tym miejscu zauważyć, iż skoro, jak świadek wspominał, nie utrzymywał z oskarżonym żadnych kontaktów towarzyskich, byli tylko „na cześć”, to trudno zrozumieć dlaczego miałby wierzyć oskarżonemu, przekazując mu bez jakiegokolwiek pokwitowania na przechowanie tak drogi samochód, wydając przy tym cały komplet dokumentów i kluczyków. Ta wątpliwość co do szczerości wypowiedzi świadka wynika także z faktu, iż, jak sam świadek zeznał, znał od złej strony otoczenieK. L. (1), ale mimo to mu zaufał, bo „ wtedy nikt się z nikim nie kłócił” (k. 241). Poza tym pokrzywdzony wskazał, iż wybrał oskarżonego na przechowanie samochodu, gdyż miał on najbliżej jego miejsca zamieszkania garaż a, cyt.: „ ten samochód z prawej strony był uszkodzony i prawa ramka od drzwi od szyby nie dolegała do karoserii i w czasie deszczu leciała tam woda do środka” (k. 241). R. C. (1), przebywając w areszcie nie wiedział, co działo się z tym samochodem a od żony później dowiedział się, że ona przekazała ten samochód „K.ksywaL.” celem przechowania (k. 28-29 akt Ds.). Świadek ten podczas przesłuchania w dniu(...)r. w sprawie(...)wskazał, iż to była decyzja żony, by ten samochód oddaćK. C. (2)na przechowanie, zaprzeczając przy tym, by doradzał żonie, aby skontaktowała się z oskarżonym w tym celu, gdyż nie było go w domu (k. 38 akt(...)). Wbrew twierdzeniom świadkaR. C. (3), związanych z jego niebytnością w domu, nie można dać wiary zapewnieniom, iż nie doradzał żonie, co ma zrobić z samochodem. Po pierwsze, z wiarygodnych wyżej przedstawionych zeznań wynika, iż rodziceD. C. (2)chcieli na tym samochodzie zarobić a więc go gdzieś sprzedać. Po drugie wiedzieli, iż handlem częściami samochodowymi czy samochodami zajmuje się znajomy ich synaK. C. (2), którego zresztą także znali, gdyż, jak to zeznałR. C. (1)w sprawie(...), cyt.: „ żona znała go, bo on kilka razy pożyczał od nas busa, gdy jeździł po samochody doN. ” (k. 38 akt(...)). Po trzecie wreszcie, samochód ten zakupili wN.w dniu(...)r., natomiastD. C. (1)wraz z ojcemR. C. (1)zostali zatrzymani i tymczasowo aresztowani do sprawy „(...)” dopiero w dniu(...)r. a więc w zbieżnym czasie przekazania tego samochodu przezK. C. (1)oskarżonemu (k. 370 plus niekwestionowane ustalenia Sądu I instancji na str. 1 uzasadnienia). Skoro zaś zamierzeniem małżonkówC.była sprzedaż tego samochodu za pośrednictwem innej osoby, to wiarygodnie brzmią zeznaniaK. C. (1), iż to w konsultacji z mężem podjęła decyzję o zwróceniu się doK. C. (2)o pomoc w sprzedaży tego pojazdu. Jednocześnie powyższe zeznaniaR. C. (1)wskazują na okoliczności wskazujące na wzajemne i bliskie kontakty oskarżonego zC., skoro oskarżony miał wypożyczać od nich busa, zaś oni zwrócili się do niego o sprzedaż samochodu, przekazując mu przecież nie tylko samochód, ale i jak wynika z tych zeznań na k. 38 także dokumentację tego auta. Jednocześnie z tych zeznań wynika, iż synD.czasem kupował od oskarżonego części samochodowe (k. 38-39 akt(...)), co już dowodzi wzajemnych kontaktów biznesowychD. C. (1)iK. C. (2). Jednocześnie w tych zeznaniachR. C. (1)podał, iż samochód stał pod ich domem na dworze, zaś żona bała się, że ktoś może porwać to auto, dlatego też jej oddała oskarżonemu (k. 40 akt(...)). W świetle tego, co wyżej powiedziano tym zeznaniom co do motywów przekazania samochodu oskarżonemu nie można dać wiary. Zeznania tego świadka zresztą stoją w sprzeczności co do motywów przekazania samochodu z w/w zeznaniamiD. C. (1), jak i z poniższymi zeznaniamiK. C. (1). Zresztą na rozprawie w dniu(...)r. świadekR. C. (1)nie tylko niezgodnie z w/w wiarygodnymi zeznaniami zeznał, iż to było auto jego synaD., to jednocześnie zapewniał, iż żona na polecenie syna oddałaK. L. (1)auto na przechowanie (k. 60). Z zeznań tych także wynika, iżK. C. (1)wydała oskarżonemu dokumenty dotyczące tego samochodu za wyjątkiem umowy sprzedaży (k. 61). Co do samej znajomości syna z oskarżonym w sposób najdobitniejszy oraz sprzecznie z zeznaniami syna zeznałaK. C. (1). Z jej już zeznań z k. 23 akt Ds. wynika dość dobra znajomość zK. L. (1), gdyż wskazywała na jego osobę, posługując się tylko imieniem, nazywając go przy tym „znajomym” syna. Jednak ta „znajomość” została w sposób szczególny zasygnalizowana przez świadka na rozprawie w dniu(...)r., kiedy to świadek wprost wskazała, iż, cyt.: „syn był kolegą, przyjacielem oskarżonego” (k. 81). Ta okoliczność więc świadczy o tym, iż obu łączyła silna więź koleżeńska, wręcz przyjacielska a tym samym, że obaj sobie ufali. Wyżej już wskazano, iż poza taką więzią obaj posiadali jakieś więzi handlowe. Nie można bowiem zapominać, iż oskarżony handlował częściami samochodowymi czy samochodami, jak i również pokrzywdzony interesował się branżą samochodową, na której chciał zarabiać. Poza tym to pokrzywdzony kupował jakieś części samochodowe od oskarżonego, ten zaś wynajmował busa od rodziców pokrzywdzonego. Pomiędzy nimi więc zrodziły się różne współzależności również natury finansowej. Zresztą na te współzależności wskazuje również oskarżony w swoich wyjaśnieniach, o czym niżej. Trzeba przy tym też wspomnieć, iżK. C. (1)w tych zeznaniach z rozprawy zaprzeczała wyraźnie, by syn prowadził z oskarżonym jakieś interesy (k. 81), gdy tymczasem na rozprawie w dniu(...)r. w sprawie(...)świadek wskazała, iż nic nie wiedziała o kontaktach handlowych między jej synem a oskarżonym (k. 37 akt(...)). Ta sprzeczność w zeznaniach również świadczy o nieszczerości zeznań świadka w tym zakresie, gdyż świadek w rzeczywistości nie mogła mieć pojęcia, czy jej dorosły syn prowadzi z oskarżonym jakieś „interesy” i jakie, jeżeli syn jej o tym nie powiedział. Poza tym zeznania tego świadka odnośnie motywów przekazania samochodu oskarżonemu również wskazują na wyjątkową niespójność w tym zakresie obciążającego oskarżonego materiału dowodowego. Abstrahując już od zeznań z k. 3 zbioru C akt(...)(zwanych dalej „pierwotnymi”), w których świadek wiarygodnie wskazała na przekazanie samochodu markiB.K. L. (1)w celu pomocy w jego sprzedaży,K. C. (1)podczas przesłuchania w śledztwie w dniu(...)r. starała się zapewnić, tak jak to czyniłR. C. (1), iż po tymczasowym aresztowaniu męża i syna w(...)r. w obawie przed kradzieżą auta lub jego zniszczeniem przez osoby trzecie w porozumieniu z synem ustaliła, iż pojazd ten przekaże syna znajomemuK. L. (1)(k. 23 akt Ds.). W tym miejscu należy nadmienić, iż w tym zakresie zeznania te stoją w opozycji nie tylko do jej własnych w/w „pierwotnych” zeznań, gdzie wskazała, iż pojazd ten przekazała oskarżonemu celem pomocy do jego sprzedaży, to nadto stoją one w sprzeczności do zeznań jej synaD. C. (1), z których wynikało, iż samochód miał być przekazany oskarżonemu w obawie przed działaniem warunków atmosferycznych (opadów) w związku z jego uszkodzeniami, gdyż oskarżony dysponował na swojej działce garażem. Oczywistym zaś w tym kontekście był fakt, iż samochód ten miał być, wedle słów syna, trzymany przez oskarżonego w garażu na swojej posesji. Notabene, ta okoliczność wynika z przytoczonych wyżej zeznańR. C. (1). Tymczasem z zeznańK. C. (1)wynika, iż po umówieniu się zK. C. (2)na przekazanie auta, przyjechał on doS., gdzie przekazała mu auto wraz z jednym kluczykiem, jednakK. C. (2)nie mówił jej, gdzie zabiera auto i gdzie je będzie przechowywał (k. 23 akt Ds.). Zeznania te więc znów pozostają w oczywistej sprzeczności z ww zeznaniami syna i męża, z których miało wynikać, iż samochód ten miał być przechowywany w garażu na posesji oskarżonego i taki też miał być motyw jego przekazania oskarżonemu. TymczasemK. C. (1)w świetle tych zeznań miała nie wiedzieć, gdzie oskarżony zabiera to auto i gdzie będzie je przechowywał. Jednocześnie w tych zeznaniach świadek przyznała, iż po jakimś czasie oskarżony zadzwonił do niej, mówiąc, by zabrała wszystkie dokumenty od pojazdu i drugi kluczyk i przyjechała na parking przyP.iP.wP.. Świadek przyznała, iż zabrała kartę pojazdu, kluczyk, książkę serwisową oraz całą dokumentację tego samochodu i przekazała je do rąk własnych oskarżonego (k. 23 akt Ds.). Oczywistym jest, iż do przechowania samochodu nie jest potrzebny ani drugi kluczyk, ani komplet dokumentów dotyczących samochodu, tym bardziej, że przecież samochód ten wedle ustaleń miał być trzymany w garażu oskarżonego, więc ich żądanie przez oskarżonego a jeszcze bardziej wydanie przezK. C. (1)może budzić zdziwienie. To zachowanie świadka w tej sytuacji byłyby irracjonalne z życiowego punktu widzenia, gdyby chodziło tylko o przechowanie samochodu. Jednak, mając na uwadze wskazane wyżej wiarygodne twierdzenia tego świadka, to wydanie dokumentów z drugim kluczykiem nie może dziwić, skoro rzeczywistym zamiarem rodziców pokrzywdzonego była sprzedaż tego pojazdu za pośrednictwem oskarżonego. Na rozprawie w dniu(...)r. w sprawie(...)K. C. (1)konsekwentnie przyznawała, iż jej mąż mówił jej, co ma zrobić z autem trzymanym na ich posesji, przy czym z zeznań tych wynika, iż mąż powiedział jej, że, cyt.: „ mam się skontaktować zK. L. (1), żeby to auto przewiózł mi na jakiś parking i by tam było bezpieczne”, dodając, iż, cyt.: „ ja jechałam za nim drugim autem pod jego dom i tam mi powiedział, żebym na niego zaczekała a on zawiózł to auto na parking, a przynajmniej tak mi powiedział” i nie wiedziała, gdzie to auto stało. W zeznaniach tych dodatkowo wskazała, iż oskarżony po powrocie oddał jej jeden kluczyk i powiedział, żeby auto sobie „tam” stało, zaś dopiero później, jak do niego przyjeżdżała, by odzyskać samochód, to oskarżony mówił, że auto zostało sprzedane (k. 35 akt(...)). Zeznania te nie mogą zostać uznane za wiarygodne z uwagi nie tylko na ich wewnętrzną sprzeczność z zeznaniami złożonym w zawiadomieniu o przestępstwie na k. 3 zbioru C tych akt, ale i z uwagi na ich sprzeczność z zeznaniami syna i męża, jak i ze zdrowym rozsądkiem. Skoro bowiem świadek wskazała również, iż oskarżonemu na jego żądanie wydała całą dokumentację pojazdu, gdyż taka była wymagana na parkingu (k. 36 akt(...)), jak i drugi kluczyk (k. 23 akt Ds.), to już przekonuje, iż świadek w tym zakresie nie mówi prawdy, co zresztą wynika z w/w rozważań Sądu Apelacyjnego. Trudno bowiem racjonalnie zakładać, by do przechowywania samochodu na jakimkolwiek parkingu były potrzebne nie tylko jego wszystkie dokumenty, ale i drugi kluczyk. Poza tym dziwić tylko może fakt niewiedzy świadka co do miejsca przechowywania samochodu, skoro przecież z uwagi na warunki atmosferyczne i uszkodzenie samochodu pojazd ten miał być przechowywany w garażu na posesji oskarżonego. Przechowywanie bowiem na parkingu, zwłaszcza odkrytym powodowało takie sam zagrożenie dla pojazdu ze strony opadów, jak w przypadku przechowywania na własnej posesji. Poza tym tylko dziwić może fakt zabronienia jej przez oskarżonego pojechania za nim do miejsca przechowywania samochodu. Trudno bowiem w świetle jej zeznań uznać, by miejsce przechowywania auta miałoby stanowić dla niej tajemnicę. Poza tym, skoro świadek nie wiedziała, gdzie znajduje się samochód, to tylko dziwić się należy ze zdroworozsądkowego punktu widzenia, by mimo braku tej wiedzy wydała oskarżonemu całość dokumentów tego pojazdu wraz z drugim kluczykiem. Jeszcze bardziej dziwić może depozycja świadka, by to przechowywanie miało odbywać się bezpłatnie (k. 36 akt(...)) i to przecież przez bliżej nieokreślony czas, skoro w tym czasie syn i mąż byli tymczasowo aresztowani do innej sprawy. W świetle zaś tych wszystkich okoliczności nie brzmią przekonywująco twierdzenia świadka, iż podjeżdżając do oskarżonego sądziła, iż on wyda jej ten pojazd, co oznacza, iż nie można zawierzyć zapewnieniom świadka, iż dopiero wówczas, gdy przyjechała pod dom oskarżonego dowiedziała się od niego, że auto zostało sprzedane (k. 37 akt(...)). Wreszcie na rozprawie w dniu(...)r. zeznała, iż auto to wydała oskarżonemu na polecenie syna (k. 81), co już stoi w sprzeczności z jej wyżej wymienionymi zeznaniami, jak i zeznaniami syna i męża. Bez sensu przy tym brzmią jej zapewnienia, iż dała oskarżonemu komplet dokumentów i drugi kluczyk, bo jej oskarżony powiedział, że chce mieć je w razie kontroli, żeby nie było, że jej ukradł (k. 81). Trzeba bowiem zauważyć, iż do wykazania się uprawnieniem do kierowania pojazdem nie jest potrzebny drugi kluczyk. Natomiast przecież samochód miał stać na parkingu a nie być użytkowanym przez oskarżonego, więc w świetle zapewnień w/w świadków o braku chęci sprzedania pojazdu takie żądanie oskarżonego jawi się jako absurdalne. Tak samo zresztą jak absurdalnie brzmią zapewnienia świadka, iż nie pomyślała, że auto można oddać na parking strzeżony bez udziału oskarżonego (k. 83). Trzeba przy tym zauważyć, iż w realiach tej sprawy nie może dziwić wydanie samochodu oskarżonemu wraz z kompletem dokumentów, jak i kluczyków, skoro oskarżony został, jak to wynika z wiarygodnych zeznań, umocowany ustnie przezK. C. (1)do sprzedaży tego auta. Trzeba przy tym nadmienić, iż samochód ten nie został przerejestrowany na nikogo z rodzinyC., jak równieżK. C. (1)nie wydała oskarżonemu umowy kupna-sprzedaży tego auta zawartej przezD. C. (1), co znów może sugerować celowość takiego działania, by nie ujawniać rzeczywistej osoby właściciela pojazdu. Należy bowiem wspomnieć, iżD. C. (1)nie zależało, by zostało ujawnione, iż jest rzekomym właścicielem tego pojazdu, co miałoby wynikać z tej pisemnej umowy z dnia(...)r., co wynika z jego wyjaśnień w sprawie „(...)”, gdzie zaprzeczał, by posiadał majątek (k. 371-372). Wreszcie należy wspomnieć o okolicznościach ujawnienia całej tej sprawy związanej z przedmiotowym samochodem. R. C. (1) zeznał w śledztwie, iż z uwagi na pobyt w areszcie nie wiedział, co dzieje się z autem. Wie natomiast, że później żona wielokrotnie jeździła do tego(...)(oskarżonego – przyp. SA) w sprawie tego auta i sam też raz z nią pojechał tam z żoną i doszło do nieprzyjemnej sytuacji, gdyż(...)zaatakował żonę, uderzał ją i kierował wobec niej groźby, za co został skazany (k. 28-29 akt Ds.). Należy wspomnieć, iż to zdarzenie, do którego odwołuje się świadek, miało miejsce w dniu w dniu(...)r., co wynika z treści wyroku skazującego na k. 94 akt(...), jak i „pierwotnych” zeznańK. C. (1). Wprawdzie świadek nie był tego pewien, ale(...)powiedział wtedy, że nie odda tego auta (k. 28-29 akt Ds.). Natomiast na rozprawie w dniu(...)r. w sprawie(...)świadek zeznał, iż jak pojechali wówczas do oskarżonego, by odebrać samochód, to oskarżony, używając wulgarnych słów powiedział, że żadnego samochodu nie dostanie, wyrażając przy tym groźby (k. 38 akt(...)). Jednocześnie podczas tych zeznań wyrażał zainteresowanie zwrotem auta przez oskarżonego a nie pieniędzy, choć przyznał, iż żona mogła powiedzieć, iż domaga się od oskarżonego kwoty 42.000 zł (k. 40-41 akt(...)). Na rozprawie w dniu(...)r. świadek potwierdził w/w zeznania (k. 60-61), przyznając, iż nie założyli oskarżonemu żadnej sprawy cywilnej. W tym przedmiocie K. C. (1) podczas przesłuchania w śledztwie w dniu(...)r. zeznała, iż po jakimś czasie od momentu przekazania tego samochodu, choć nie pamiętała kiedy to było, pojechała sama doK. L. (1), aby go zapytać gdzie jest przechowywany samochód. Oskarżony, będąc zdenerwowany jej wizytą i kierując wobec niej wyzwiska powiedział jej kategorycznie, że nie powie, gdzie jest samochód. Była tam kilkukrotnie, ostatnio z mężem, kiedy to ze strony oskarżonego padły pod jej adresem groźby, za co został skazany. Świadek nie wiedziała, czy jej syn spotkał się w tej sprawie z oskarżonym (k. 23 akt Ds.). Powyższe zeznaniaR. C. (1), jak iK. C. (1)na temat żądania wydania auta nie zasługują na wiarę, gdyż, jak wyżej wykazano,K. C. (1)nie oddała oskarżonemu tego samochodu na przechowanie, ale po to, by jego sprzedał, co zresztą się stało. Nie mogła więc w tej sytuacji żądać wydania auta, przy czym te żądania miałyby mieć miejsce dopiero prawie dwa lata po wydaniu, skoro te wyzwiska z groźbami miały miejsce w(...)r. Oczekiwanie więc przez tak długi czas z rzekomym domaganiem się zwrotu auta a więc w sytuacji, gdyż już dawno jej mąż i syn opuścili areszt śledczy nie jest logiczne i zrozumiałe w świetle zasad doświadczenia życiowego. Trudno bowiem wymagać od oskarżonego, by przez aż taki długi okres czasu i to za darmo przechowywał ten pojazd na parkingu strzeżonym czy też innym miejscu. Zeznania te zresztą stoją w całkowitej opozycji do jej własnych zeznań złożonych „na gorąco” w dniu(...)r. po w/w zdarzeniach związanych z jej wyzywaniem i grożeniem jej ze strony oskarżonego. Świadek bowiem wówczas w sposób wyraźny zeznała, iż na jej prośbę oskarżony sprzedał jej auto, ale nie chciał jej oddać pieniędzy ze sprzedaży, których miało być 42.000 zł. Świadek nie potrafiła wskazać, gdyż nie wiedziała, za ile oskarżony ten samochód sprzedał, ale przyznała, iż od około roku czasu wielokrotnie jeździła do oskarżonego „w celu odzyskania pieniędzy” (k. 3 zbioru C akt(...)). Zeznania te więc jasno wskazują, iż to świadek zleciła ustnie oskarżonemu sprzedaż jej (a więc nie synaD.) samochodu, tylko się z nią z tej sprzedaży nie rozliczył, odmawiając zapłaty należnej w jej ocenie kwoty 42.000 zł. Dla odmiany znów, na rozprawie w dniu(...)r. w sprawie(...)zeznała odmiennie o tyle, że wedle tej relacji podjechała z mężem pod domK. L. (1)i prosiła go, by zwrócił pieniądze za samochód, „ który bezprawnie sprzedał” bez jej wiedzy, oferując jej za to 40.000 zł, choć warte było 250.000 zł (k. 34). Nie dość, że zeznanie to jest sprzeczne z jej „pierwotnym” zeznaniem z dochodzenia z dnia(...)r. prowadzonego w tej sprawie, co już zresztą podkreślono wyżej, to nadto jest sprzeczne z jej powyższymi zeznaniami, jak i zeznaniamiR. C. (1), z których wynika, iż udali się do oskarżonego, by domagać się wydania tego samochodu. JednocześnieK. C. (1)podczas tych zeznań z rozprawy w sprawie(...)stwierdziła, iż dopiero w czasie tych wizyt dowiedziała się od oskarżonego, że nie odda jej żadnych pieniędzy ani samochodu, gdyż został on sprzedany (k. 35 akt(...)), co znów nie znajduje oparcia w zeznaniachR. C. (3), który cały czas domaga się zwrotu samochodu, mimo że został on sprzedany innej osobie. Zresztą świadekK. C. (3)także w tych zeznaniach jest niekonsekwentna, skoro, mimo iż wydała to auto celem sprzedaży, co wynika z jej „pierwotnych” zeznań, domagała się od oskarżonego około ponad rok od tego wydania zwrotu auta, zeznając, cyt.: „ później przyjeżdżałam do oskarżonego, żeby oddał auto, to mi w końcu powiedział, że jest sprzedane”. Pytała go, jak to jest możliwe a on zaczął ją wyzywać, mówiąc, że nie odda jej auta, zaś ona pytała go, cyt.: „ jak nie oddasz, skoro to moje auto” (k. 35). Zeznania te poza wewnętrzną sprzecznością również są sprzeczne z tymi twierdzeniami świadków, z których miało wynikać, iż to auto było własnościąD. C. (1). Poza tym świadek nie potrafiła wskazać, dlaczego, zeznając na Policji, twierdziła, że żądała od oskarżonego pieniędzy, wiedząc, że samochód jest sprzedany (k. 37 akt(...)). Sąd Apelacyjny już wyżej wykazał wiarygodność tych „pierwotnych” zeznań świadka. Tym samym zapewnienia świadka, iż myślała, że jak podjedzie, to oskarżony jej auto odda (k. 37) brzmią kuriozalnie. Przy czym, skoro jeździła do oskarżonego, jak twierdziła, przez około rok czasu, by to auto odzyskać, to nielogicznie znów brzmią jej zapewnienia, że nie zgłosiła wcześniej problemów z tym samochodem na Policji, skoro auto miał mieć w posiadaniuK. C. (2)(k. 37). Tak samo sprzecznie ze wskazanymi wyżej pierwotnymi zeznaniami świadek zeznała na rozprawie w dniu(...)r., przy czym tym razem pojawiła się dotąd nieprezentowana przez świadka wersja, iż jak jeszcze syn był w areszcie, to postanowiła, iż odbierze to auto, ponieważ siostra ze szwagrem wrócili zN.i powiedzieli, że załatwią parking strzeżony koło swojego miejsca zamieszkania i będą mieli oko na ten samochód. Rozmawiała w tej sprawie z synem i mężem i to z nimi uzgodniła i wtedy zwróciła się do oskarżonego, żeby oddał auto (k. 81). Trzeba zauważyć, iż te twierdzenia świadka nie tylko, że są sprzeczne z dotychczasowymi wersjami prezentowanymi przez świadka, to nadto nie znajdują one odbicia ani w zeznaniachD. C. (1), ani w zeznaniachR. C. (1). Poza tym oskarżenie nawet nie starało się przedstawić dodatkowych dowodów na tę okoliczność a tym samym nie wykazało, by akurat w tej wersji zeznańK. C. (1)zeznała prawdę. Jednocześnie świadek po odczytaniu zeznań z k. 2-3 zbioru C akt(...)nie potrafiła logicznie i przekonywująco wyjaśnić sprzeczności co do motywów wydania oskarżonemu przedmiotowego samochodu, podnosząc, iż, cyt.: „ może pod wpływem impulsu i stresu zeznałam, że kazałam sprzedać samochód, ale tak nigdy nie było”, choć jednocześnie przyznała, iż podczas tego przesłuchania(...)r. przesłuchujący ją policjant w żaden sposób nie wpływał na treść jej zeznań (k. 82). Zresztą nieżyciowo brzmią dalsze zapewnienia świadka, iż po pierwszej rozmowie z oskarżonym, kiedy to miał jej w sposób wulgarny oświadczyć, że nie odda jej samochodu, była jednak przekonana, że samochód ten odzyska, sądząc, iż(...)on swoje zachowanie. Świadek przyznała, iż oskarżony chciał jej dać za auto 42.000 zł, choć dzisiaj o tym nie powiedziała, gdyż mąż twierdził, że auto jest warte więcej. Jednocześnie jednak świadek nie potrafiła przekonywująco wskazać dlaczego jej obecne zeznania różnią się od tych „pierwotnych”, starając się jedynie przypuszczać, iż może to wynikać ze stresu bądź faktu, iż wówczas była sama (k. 82). Zeznania te nie mogą zostać uznane za wiarygodne, gdyż są wyjątkowo pokrętne, wręcz nieżyciowe, sprzeczne z zeznaniami syna i męża, na co już wyżej zwracano uwagę. Poza tym nie przekonują, w świetle wskazanych wyżej „pierwotnych” zeznań świadka, iżK. C. (1)o sprzedaży samochodu dowiedziała się dopiero z Internetu i że nikt nie udzielał oskarżonemu pełnomocnictwa do sprzedaży tego auta (k. 82). Tymczasem za chwilę świadek przyznała, iż oskarżony jej powiedział, że sprzedał auto (k. 82), co nie powinno jej dziwić, skoro to ona takie zlecenie, tyle że ustnie, wydała oskarżonemu. Natomiast dziwić może jej zdziwienie, wyrażone na rozprawie, iż Policja po(...)r. nie prowadziła żadnego postępowania o przywłaszczenie samochodu a prowadziła sprawę o pobicie (k. 82-83).K. C. (1)w dniu(...)r. nie zgłosiła zawiadomienia dotyczącego przywłaszczenia samochodu, co wynika z treści jej zawiadomienia na k. 2-3 zbioru C akt(...). Natomiast to „zdziwienie” świadka należy uznać za próbę wpłynięcia na orzekający w tej sprawie Sąd I instancji, iż już wówczas, tj.(...)r. zostało złożone zawiadomienie o popełnieniu przez oskarżonego przestępstwa przywłaszczenia samochodu, choć przecież tak nie było. D. C. (1) wreszcie w toku śledztwa w dniu(...)r. zeznał, iż został zwolniony z aresztu w(...)r. (k. 14a) i że po opuszczeniu aresztu udał się doK. L. (1)po odbiór auta. Wówczas miał się od niego dowiedzieć, że auta nie ma, gdyż je sprzedał doH.i okazał mu umowę kupna-sprzedaży tego samochodu, zapewniając, że zwróci mu kwotę 56.900 euro, za którą zakupił samochód i że odda mu te pieniądze w ciągu 2 tygodni. Jak jednak świadek wskazał, oskarżony tych pieniędzy nie oddawał, aż w końcu powiedział, że nie odda ani złotówki. Wprawdzie powiedział oskarżonemu, że pójdzie to zgłosić na Policję, ale oskarżony odpowiedział, że „ spróbuj, to pożałujesz”. Świadek zeznał także, że na jego prośbę jego matka jeździła do oskarżonego we wrześniu i październiku w związku ze zwrotem pieniędzy, gdyż z uwagi na poszukiwanie przez policję sam nie mógł tego załatwić (k. 14a akt Ds.). Zeznania te nie mogą zostać uznane za wiarygodne, gdyż pozostają w sprzeczności z zeznaniami rodziców świadka. Nie dość bowiem, iż z zeznańK. C. (1)nie wynika wcale, by jeździła do oskarżonego na prośbę syna, by ten wydał pieniądze, tj. 56.900 euro, to nadtoK. C. (1)w „pierwotnych” zeznaniach wyraźne wskazała, iż wiedziała, że oskarżony sprzedał ten samochód na jej prośbę, zaś domagała się od niego zwrotu 42.000 zł. Poza tym, skoro pokrzywdzony był przekonany, iż oskarżony powinien mu zwrócić samochód a skoro go sprzedał, to pieniądze a przez długi okres czasu nie podjął w tym zakresie żadnych kroków prawnych, choćby przez pełnomocnika, skoro był poszukiwany przez policję do odbycia kary, to przy takich sprzecznościach w istotnym w tej sprawie materiale dowodowym nie da się zawierzyć twierdzeniomD. C. (1), iż oskarżony faktycznie bez jakiegokolwiek tytułu sprzedał ten samochód za granicę, dopuszczając się tym samym jego przywłaszczenia. Dziwić przy tym może także bierność pokrzywdzonego w zakresie wezwania pisemnegoK. C. (2)do zwrotu tego pojazdu z uwagi na obawy o zdrowie swojej rodziny (k. 14av). Trzeba bowiem zauważyć, iż takie ewentualne obawy mogły się pojawić, ale po zdarzeniach z(...)r. a nie bezpośrednio po opuszczeniu aresztu śledczego ponad rok wcześniej, kiedy to nie był nawet poszukiwany do odbycia kary a już wiedział, że oskarżony nie posiadał tego samochodu a nie chciał zwrócić jego równowartości. W sprawie(...)na rozprawie w dniu(...)r., a więc przed w/w przesłuchaniem, świadek przyznał, że to matka wydała ten samochód oskarżonemu, zaś gdy wyszedł z aresztu, to tego samochodu nie było, jak i nie było pieniędzy za ten pojazd, ale, że był wtedy poszukiwany listem gończym i nie przebywał wP., to matka jeździła do oskarżonego, aby oddał pieniądze za ten samochód, który był wart 56.900 euro. Świadek przyznał, iż od matki słyszał, że jeździła do oskarżonego a ten ją popchnął lub pobił i że potem na Policji zeznała o tym samochodzie (k. 85-86v akt(...)). Zeznania te należy ocenić jak powyższe, gdyż co do istoty sprawy stoją one w sprzeczności z uznanymi wyżej za wiarygodne zeznaniamiK. C. (1). Co jednak istotne, świadek zeznaje sprzecznie z w/w własnymi zeznaniami, gdyż tu twierdzi, że doszły do niego słuchy, iż samochód ten został sprzedany doH., gdy tymczasem przecież sam wyżej zeznał, iż o tej sprzedaży dowiedział się wprost z umowy, jaką okazał mu we wrześniu lub październiku(...)r.K. C. (2). Trzeba nadmienić, iż to, że nie było ma umowie sprzedaży jego podpisu (chodzi o sprzedaż samochoduR. L.– przyp. SA) nie oznacza, iż samochód został sprzedany „nielegalnie” (k. 86 akt(...)). Chodzi przy tym tu o „nielegalność” w rozumieniu przywłaszczenia mienia. Skoro bowiem oskarżony sprzedał ten samochód na prośbęK. L. (2), mając przy tym przekonanie, iżK. L. (2)była uprawniona do sprzedaży pojazdu, co wynika już z w/w oceny dowodów, to brak jest podstaw do insynuowania, iż ta sprzedaż samochodu przez oskarżonego nosiła cechy przywłaszczenia pojazdu markiB.. Skoro zaś znów przyjęto, z korzyścią dla oskarżonego, iż „pierwotne” zeznaniaK. C. (1)z dnia(...)r. są zgodne z prawdą, to nie można wykluczyć, iż rodzinaC.(tu: poprzezD. C. (1)) nie zgłaszała wcześniej tego faktu na Policję, gdyż nie można było zasadnie oskarżaćK. C. (2)o przywłaszczenie pojazdu. Tym samym za niewiarygodne uznać należy tłumaczenia pokrzywdzonego, iż nie zgłaszał wcześniej tego na Policję z obawy o swoją rodzinę, ale po tym, co się stało z jego matką, nie ma już sumienia (k. 86 akt(...)). To ostanie stwierdzenie pokrzywdzonego pokazuje znów, iż to zgłoszenie było celowe, niejako w odwecie za zachowanie się oskarżonego wobecK. C. (1)w dniu(...)r. Na rozprawie w dniu(...)r.D. C. (1)zeznał znów, że po wyjściu z aresztu po 7 miesiącach chciał pojazd odzyskać, ale pojazdu nie było i jego matka interweniowała, jeżdżąc doK. C. (2). Z zeznań tych też wynika, iż od niego rodzice dowiedzieli się, gdzie ten pojazd został sprzedany, o czym wiedział z umowy kupna tego samochodu a nadto rodzice na własną rękę ustalili wB. (...), gdzie ten pojazd się znajduje (k. 240). Ta ostatnia informacja zasługuje na wiarę, gdyż wynika ona z przedłożonych przez oskarżenie dokumentów (k. 50-53 akt Ds.). Jednak z zeznań tych także wynika, co już wyżej podnoszono, iż praktycznie pokrzywdzony nie utrzymywał żadnych kontaktów towarzyskich z oskarżonym, nie łączyły ich wspólne interesy (k. 240-241). W takim jednak wypadku, co wynika z powyższych okoliczności, świadczenie przez oskarżonego pomocy rodzinie oskarżonego i to „za darmo” byłoby z życiowego punktu widzenia bezsensowne. Jednocześnie już wyżej wykazano niewiarygodność zeznań świadka, z których miałoby wynikać dlaczego zwlekał z zawiadomieniem Policji o przywłaszczeniu pojazdu. Tym samym nie brzmią wiarygodnie zapewnienia świadka, iż zawiadomienie o przywłaszczeniu samochodu złożył dopiero po upływie 3 lat, od kiedy to nastąpiło, bo bał się, że przyjadą i spalą rodzicom dom, gdyż znał otoczenie oskarżonego w czasie, gdy oddawał mu samochód na przechowanie, choć wtedy nikt z nikim się nie kłócił i mu ufał (k. 241). Zresztą te obawy miały powstać po wydarzeniach z(...)r., co już wyżej podkreślono. Pokrzywdzony miał więc wystarczająco dużo czasu, by rozwiązać ten problem z rzekomym przywłaszczeniem pojazdu, tym bardziej, iż wtedy, jak zeznałaK. C. (1)oskarżony i pokrzywdzony pozostawali w przyjaźni. Z drugiej zaś strony pokrzywdzony podnosił, iż zgłosiłby to na Policję, ale już wtedy szukała go Policja, jednocześnie twierdząc, iż jednak nie złożył tego zgłoszenia przez pełnomocnika, bo bał się, że rodzicom spalą dom (k. 241), choć świadek, jak zeznał, był w miejscu zamieszkania po opuszczeniu aresztu a przed wszczęciem wobec niego poszukiwań przez około pół roku (k. 361). Pokrzywdzony nie jest więc w stanie przekonująco podać przyczyn swojej bierności w tym zakresie, składając odmienne na ten temat depozycje procesowe. Również zwlekanie przez pokrzywdzonego do(...)r. z zawiadomieniem właściwego organu ścigania po przesłuchaniu w(...)r. nie zostało przez pokrzywdzonego wyjaśnione, gdyż oskarżony tej kwestii nie potrafił wytłumaczyć (k. 241). Natomiast na rozprawie w dniu(...)r. pokrzywdzony przyznał, iż podczas przesłuchań w sprawie „(...)” nie podawał, że jest właścicielem tych samochodów, w tym przedmiotowego, gdyż nie chciał, aby zostały one zabezpieczone i dlatego też nie zostały na niego zarejestrowane. Organy ścigania dzięki temu nie miały możliwości sprawdzenia, że jest ich właścicielem (k. 386). Należy zauważyć, iż zeznania te co do przyczyn braku przerejestrowania samochodu są sprzeczne z przytaczanymi wyżej zeznaniamiR. C. (1), który tę okoliczność tłumaczył rzekomym brakiem części a potem ich (jego i pokrzywdzonego) zatrzymaniem. Poza tym znów uznać należy te zeznania za pokrętne. Pokrzywdzony bowiem w tych zeznaniach jawi się jako osoba, manipulująca faktami, które mają wprowadzać w błąd organy ścigania i to co do okoliczności, jakże istotnych z punktu widzenia interesów finansowych Państwa i osób pokrzywdzonych z uwagi na przestępstwa oszustw, jakich się pokrzywdzony dopuścił i za które został skazany w sprawie „(...)”. Skoro zaś pokrzywdzony wykazuje zdolności manipulowania ludźmi, co wynika z w/w zeznań, jak i z popełnionych przez niego przestępstw oszustw, to również i w niniejszej sprawie nie można wykluczyć, iż pokrzywdzony manipuluje faktami, by przekonać orzekający Sąd do swoich racji, w tym faktu, iż przedmiotowy samochód stanowił jego własność, iż samochód ten nie został przekazany oskarżonemu celem sprzedaży, iż nie łączyły go z oskarżonym żadne relacje finansowe a tym samym, iż ma prawo oskarżaćK. C. (2)o przywłaszczenie samochodu, który miał sprzedać wbrew jego woli a w konsekwencji żądać od niego równowartości wartości tego pojazdu. Powyższe zeznania głównych świadków oskarżenia są wyjątkowo pokrętne. Nie dość bowiem, iż są one w wielu istotnych kwestiach wewnętrznie sprzeczne, to nadto pozostają one we wzajemnej sprzeczności. Te zaś jakże istotne sprzeczności, na które wyżej drobiazgowo wskazano, powodują, iż nie można dać wiary zeznaniom tych świadków co do okoliczności, które wskazują na działanie oskarżonego bez żadnej podstawy (bez żadnego upoważnienia) co do sprzedaży powierzonego mu samochodu. Najistotniejsze bowiem w tej sprawie są korzystne dla oskarżonego a do tego bez możliwości ich skutecznego podważenia „pierwotne” zeznaniaK. C. (1)z dnia(...)r., z których jasno i przekonywująco wynika, iż to ona zleciła oskarżonemu pomoc w sprzedaży samochodu markiB., co zresztą też oskarżony wykonał. Drobiazgowo zaś przeprowadzona wyżej analiza tych dowodów wskazuje jednoznacznie na to, że tejże jakże istotnej okoliczności, wynikającej z tych zeznańK. C. (1)należy dać wiarę, co, przy tak sprzecznych depozycjach kluczowych świadków oskarżenia, następuje na korzyść oskarżonego. Poza tym na podstawie w/w oceny wskazanych dowodów należy przyznać rację ustaleniom Sądu I instancji, iż oskarżonego i pokrzywdzonego łączyły wzajemne interesy, które znów generowały wierzytelności, jak i zadłużenia a tym samym istniały nieustalone w tej sprawie rozliczenia finansowe, które nie były w żaden sposób dokumentowane na piśmie (str. 1 uzasadnienia wyroku). Jak już wyżej wspomniano, pokrzywdzony takim interesom, jak i rozliczeniom finansowym zaprzeczył. Jednak przytoczone zeznania rodziców pokrzywdzonego wskazują, że jednak między nimi zachodziły jakieś relacje „biznesowe”. Dobitnie w tym przedmiocie wypowiedział się sam oskarżony. Przed przejściem do okoliczności dotyczących wzajemnych rozliczeń między obydwoma mężczyznami, zwanymi przezK. C. (1)„przyjaciółmi” należy zauważyć, iż oskarżonypoczątkowo na rozprawie odmawiał złożenia wyjaśnień, nie przyznając się przy tym do winy. Początkowo oskarżony fakt odmowy składania wyjaśnień motywował nieobecnością swojego obrońcy (adw.A. T.– przyp. SA). Ta odmowa wyjaśnień wynika z protokołów rozprawy z dnia(...)r. (k. 26v) i z dnia(...)r. (k. 35-36), zaś nawet takich wyjaśnień nie złożył na rozprawie w dniu(...)r., mimo iż tu występował już ustanowiony przez niego w/w obrońca. Na rozprawie w dniu(...)r. odczytano wyjaśnienia oskarżonego, złożone w sprawie(...)na rozprawie w dniu(...)r., jednak oskarżony, przyznając, iż takie wyjaśnienia złożył, odmówił ustosunkowania się do nich (k. 83). Tymczasem już w toku rozprawy w sprawie(...), która co do zasady dotyczyła sytuacji, jaka miała miejsce z jego udziałem orazK. C. (1)iR. C. (1)w dniu(...)r., oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu wówczas czynu, ale jednocześnie wyjaśnił, iż zna syna pokrzywdzonych –D., wskazując na charakter tej znajomości, na ich bardzo dobre wzajemne relacje istniejące już od około 8 lat, jak i na ich wzajemne rozliczenia wynikające z ich „interesów”, podnosząc, iż pożyczali sobie wzajemnie pieniądze i toD. C. (1)jest mu winien pieniądze w kwocie ok. 80.000 zł (k. 40v-40 akt Ds.). Na temat zaś sytuacji, jaka miała miejsce(...)r., to oskarżony wyjaśnił, iż państwoC.nie zlecili mu sprzedaży żadnego samochodu, nigdy nie dali mu żadnego samochodu do sprzedaży i nie było żadnych powodów, by małżonkowieC.żądali od niego zwrotu pieniędzy. Poza ty, jak wspomniał oskarżony, nigdy nie toczyła się przeciwko niemu żadna sprawa z zawiadomienia państwaC.o przywłaszczenie pieniędzy albo samochodu, jak i w tej sprawie nigdy nie był wzywany przez Policję (k. 40v akt Ds.). Nie można dać wiary zapewnieniom oskarżonego, iż nikt zC.nie zlecił mu sprzedaży samochodu, gdyż to oświadczenie stoi w oczywistej sprzeczności z uznanymi wyżej za wiarygodne „pierwotnymi” zeznaniamiK. C. (1). Poza tym oskarżony początkowo do tego oświadczenia nie chciał się na rozprawie w niniejszej sprawie ustosunkować, zaś ostatecznie przyznał w swoich wyjaśnieniach te okoliczności, o czym niżej. Natomiast istotny jest wynikający z tych wyjaśnień fakt, iż do tej pory nikt zC.nie zawiadomił Policji o przywłaszczeniu przez niego samochodu. Trzeba pamiętać, iż to przesłuchanie miało miejsce(...)r. a więc już w bardzo odległym czasie, licząc nie tylko od zimy przełomu(...), kiedy to oskarżony miał „przechowywać” samochód i następnie go sprzedać, ale i od czasu, gdy we(...)(...)r.D. C. (1)miał żądać wydania tego samochodu a gdy dowiedział się, że został sprzedany, miał żądać pieniędzy za niego, jak i gdy później z takimi żądaniami występowała matkaD. C. (1), aż do dnia(...)r. Właśnie brak do tej pory zgłoszenia ze stronyC.o przywłaszczeniu pojazdu przez oskarżonego świadczy ewidentnie na korzyść oskarżonego a tym samym przemawia tylko za wiarygodnością wskazanych wyżej „pierwotnych” zeznańK. C. (1). I choć okoliczności te nie pozwalają uznać za wiarygodnego negowania przez oskarżonego we wskazanych wyjaśnieniach przyjęcia zlecenia odK. C. (1)sprzedaży przedmiotowego samochodu, to już jego kolejne wyjaśnienia w tym przedmiocie, złożone na końcowym etapie rozprawy prowadzonej w niniejszej sprawie zasługują na wiarę. Poza tym nie może budzić wątpliwości wynikający z tych wyjaśnień ze sprawy(...)fakt, iż oskarżony z pokrzywdzonym nie tylko utrzymywali od wielu lat bardzo bliskie relacje, wręcz przyjacielskie, co wynika z zeznańK. C. (1), to nadto, z racji wspólnych zainteresowań związanych z motoryzacją łączyły ich jeszcze bliżej niesprecyzowane przez oskarżonego stosunki finansowe, co pośrednio znajduje odbicie w zeznaniach rodziców pokrzywdzonego. Tym samym za wiarygodne, co do zasady, uznać należy wyjaśnieniaK. L. (1)złożone na rozprawie w dniu(...)r. (k. 386-387v). Tu bowiem oskarżony przyznał, iż z pokrzywdzonym, z którym znał się od ok. 20 lat, utrzymywał bardzo dobrą, wręcz przyjacielską relację, handlowali między sobą pojazdami, jak i częściami samochodowymi i z racji właśnie tej dobrej znajomości, gdy aresztowano pokrzywdzonego i jego ojca, zaś żona pokrzywdzonegoS. C.spodziewała się dziecka, matka pokrzywdzonego, z racji ich trudnej sytuacji życiowej (ona,S. C.iR. C. (1)nie pracowali – k. 387), poprosiła go, by zabrać ten samochód zS.i gdzieś go przewieść (k. 386-386v). Oskarżony przyznał, iż na prośbęK. C. (1)zabrał zS.łącznie cztery samochodu, w tym przedmiotowy, o który jest sprawa, jak i wskazał na świadczoną przez siebie pomoc, także finansową rodzinie pokrzywdzonego, w tymS. C.w czasie, gdy był pozbawiony wolności a także podał, iż już z wcześniejszych relacji z pokrzywdzonym ten był mu winien jakieś pieniądze (k. 386v). Oskarżony również wskazał na sprzedaż tegoB.doS., gdzie pojechał, o czymD. C. (1)wiedział. Natomiast rozliczając się zK. C. (1)odciągnął sobie zadłużenie, gdyż to były jego pieniądze, które mu się należały. Oskarżony zaprzeczył przy tym, by pokrzywdzony zażądał zwrotu samochodu lub jakiejś kwoty ze sprzedaży (k. 387). Również i w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarę. Abstrahując od szczegółów dotyczących sprzedaży samochodu doS., jak i szczegółów, w zakresie których wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z zeznaniamiS. C.iS. M., do których to okoliczności odwołuje się apelujący, uznać należy te wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne. W tamtym czasie bowiem faktycznieR. C. (1)nie pracował, gdyż był pozbawiony wolności i wraz z synem i synową dopuszczał się oszustw, również nie świadczyła żadnej pracy żona pokrzywdzonego, jak i jego matka, poza ewentualną pracą dorywczą. Oskarżenie, poprzez stosowne dokumenty nie wykazało, by rodzina pokrzywdzonego z „legalnych” źródeł uzyskiwała na tyle wysokie dochody, by móc utrzymać siebie w czasie aresztowaniaD. C. (1)iR. C. (1)i by nie wymagała ona pomocy ze strony osób trzecich, w tym pomocy, jaka wynika z w/w wyjaśnień, oskarżonego. Zresztą należy nadmienić, iżD. C. (1)w sprawie „(...)” deklarował, iż nie posiada żadnego majątku, co tylko stawia pod znakiem zapytania szczerość wypowiedzi członków jego rodziny o braku potrzeby otrzymywania takiego wsparcia, w tym finansowego ze strony oskarżonego. Zresztą, co też istotne a co jakoś umyka z pola widzenia apelującego, samD. C. (1)na rozprawie w dniu(...)r. przyznał, iż większość tego, co powiedziałK. C. (2)o tej pomocy to prawda(k. 387v), co tylko potwierdza wiarygodność oskarżonego w tym zakresie. Wprawdzie pokrzywdzony w tych zeznaniach nie wierzył, by oskarżony zainwestował w tę pomoc tak dużo pieniędzy, przecząc przy tym, by był winien oskarżonemu przed osadzeniem jakieś pieniądze, jak i zapewniając, iż to oni dokonali wpłaty kaucji ze środków pochodzących ze sprzedaży innego samochodu, o której to sprzedaży mówił oskarżony (k. 387v), ale trzeba tu wyraźnie nadmienić, iż sam brak wiary pokrzywdzonego co do tych okoliczności związanych z sumą wydatkowanych przez oskarżonego pieniędzy nie może być skuteczną przeciwwagą dla wyjaśnień oskarżonego, która pozwoliłaby na poczynienie pewnych i niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń, pozwalających na skazanie go za przywłaszczenie przedmiotowego samochodu. Poza tym w tych zeznaniach pokrzywdzony przyznał nawet, iż zakupił od oskarżonego samochód markiA., ale też zapewnił, że za niego zapłacił (k. 387v). Zeznania te więc tylko utwierdzają w przekonaniu, iż faktycznie między oskarżonym a pokrzywdzonym istniały relacje finansowe, o których nikt, przynajmniej co do szczegółów, nie musiał wiedzieć, co tylko utwierdza w przekonaniu co do prawdomówności w tym zakresie oskarżonego. Poza tym w świetle zeznań pokrzywdzonego okazują się prawdziwe co do zasady wyjaśnienia oskarżonego, iż świadczył pomoc, także finansową rodzinie pokrzywdzonego, co również zwiększało zobowiązania finansowe, jaką posiadała względem niego rodzinaC.. Nie da się więc w tej sprawie skutecznie poprzez dowody zakwestionować we wskazanym wyżej zakresie wyjaśnień oskarżonego. Takim zaprzeczeniem nie mogą być zeznaniaS. M.iS. C., jakie pojawiły się w końcowym etapie prowadzonego postępowania. S. M., co jest rzeczą oczywistą, próbowała przekazać sytuację faktyczną na korzyść oskarżonego, który był jej konkubentem (k. 358v-360v). Zeznania te wskazują na pomoc oskarżonego, także finansową, jaką świadczył rodzinie pokrzywdzonego, na pożyczanie przez niego pieniędzy pokrzywdzonemu, na prowadzenie przez nich wspólnych interesów (k. 358v, 359). Zeznania te w tym zakresie zasługują na wiarę, gdyż są zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego, których znów nie podważają skutecznie w niniejszym postępowaniu inne dowody. Racjonalnie też brzmią zapewnieniaS. M., iż w czasie, gdy pokrzywdzony z ojcem zostali aresztowani,K. C. (1)wyszła z inicjatywą, by posiadane przez nią samochody sprzedać, tym bardziej, iż obawiała się, że policja może je zabrać i oskarżony zgodził się w tym jej pomóc (k. 359). Zeznania te znów pozostają zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego a także i z w/w zeznaniamiD. C. (1), z których wynika, iż oskarżony faktycznie taką pomoc świadczył. Zresztą treść tych zeznań oddaje także wyrażane przez pokrzywdzonego obawy, iż mógłby stracić te pojazdy w związku z zarzucanymi mu w sprawie „(...)” przestępstwami, w której to sprawie wręcz zaprzeczał, by posiadał jakikolwiek majątek. S. M., poza okolicznościami związanymi ze znajomością zS. C., które w rzeczywistości dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy są obojętne (k. 359) a także okolicznościami związanymi ze sprzedażą przedmiotowegoB.doS.(k. 359-359v), które co do zasady uznać należy za wiarygodne, gdyż znajdują potwierdzenie w zeznaniachR. L.iJ. F. (1), także już niezgodnie z wiarygodnymi zeznaniamiR. L.zeznała, iż oskarżony sprzedał ten samochód z jednym kluczykiem i niekompletną dokumentacją, gdyżK. C. (1)wydała to po uzyskaniu pieniędzy (k. 359v). Także niewiarygodnie brzmią jej zapewnienia, iż przelew pieniędzy za nabycie samochodu nastąpił na jej konto bankowe, gdyż nikt z rodziny oskarżonego nie dysponował czynnym numerem konta (k. 359v), skoro to oskarżony takim kontem dysponował, o czym przecież świadczą zaliczki wpłacone na to konto na kupnoB. (...)(k. 258-259). Natomiast główny przelew należności ze sprzedaży tego samochodu wpłynął na konto bankoweS. M.w dniu 01.04.(...)r. w kwocie 219.000 zł (k.(...)- (...)i k. 323-327). Mając zaś na uwadze tę sytuację, toS. M., przebywająca na miejscu w kraju mogła łatwo sprawdzić na swoim koncie i podaćK. C. (1), czy samochód został sprzedany i czy wpłynęły za niego pieniądze. Takiej zaś możliwości przecież nie miał oskarżony, skoro w tym czasie przebywał wS.. To zaś tłumaczy, w świetle zeznańS. M., dlaczego to jej konto zostało podane do obsłużenia tej wpłaty (k. 359v, 360v). Należy zauważyć, iż z tych zeznań, zgodnych zresztą z wyjaśnieniami oskarżonego, wynika, iż po powrocie zeS.oskarżony ostatecznie rozliczył się zK. C. (1), bez pokwitowania, gdyż we wzajemnych rozliczeniach żadne pokwitowania nie były wystawiane, odejmując od ceny samochodu wszystko to, co zostało im dane do tej pory, czegoK. C. (1)w tym czasie nie kwestionowała, choć ostatecznieK. C. (1)twierdziła, iż jeszcze oskarżony jest jej winien 42.000 zł, której zwrotu później się domagała, przyjeżdżając pod ich dom (k. 359v, 360). Również i temu zeznaniu należy dać wiarę, gdyż jest zgodne z uznanymi wyżej za wiarygodne wyjaśnieniami oskarżonego, któremu oskarżenie nie zanegowało skutecznie poprzez przedstawienie dowodów, zasługujących na uwzględnienie jako wiarygodne. Co do zaś kwoty 42.000 zł zeznania te znów są zgodne z wiarygodnymi „pierwotnymi” zeznaniamiK. C. (1). Dla odmiany,S. C., zaprzeczając, by jej mążD. C. (1)był winien oskarżonemu jakiekolwiek pieniądze i zaprzeczając, by zwracała się o jakąkolwiek pomoc finansową do oskarżonego, poza skazaniem jej, męża i teścia za oszustwa, nie za bardzo potrafiła wskazać na szereg okoliczności, będących przedmiotem niniejszego postępowania, w tym nie była świadkiem żadnych rozmów, podczas których teściowa uzgadniała z oskarżonym sprzedaż samochodu, nie wiedziała, czy mąż po wyjściu z aresztu widział się z oskarżonym, nie pamiętała, czy ten przedmiotowy samochód był uszkodzony, nie pamiętała też, jaki stan majątkowy podawała z mężem po zatrzymaniu (k. 367v-368). Zeznania te należy ocenić wysoce negatywnie, jako praktycznie bezużyteczne, gdyż świadek co do istoty sprawy nie wiedziała lub nie pamiętała określonych okoliczności. Natomiast zaprzeczanie przez nią okolicznościom wynikającym z uznanych wyżej za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego nie może skutecznie tej wiarygodności podważyć. Trzeba bowiem zaznaczyć, iżS. C.jest żoną pokrzywdzonego, który przecież domaga się od oskarżonego pieniędzy, więc, mając przy tym na uwadze jej udział w działaniach oszukańczych wraz z mężem i teściem na szkodę innych osób, co przecież wiąże się z manipulowaniem faktami, miała ona interes procesowy i osobisty w tym, by obciążyć oskarżonego zgodnie z interesem swojego męża. Jednocześnie świadek wskazała na zakup przez jej męża od oskarżonego samochodu markiA., który był kradziony, za co jej męża spotkała kara (k. 367v-368). Ta okoliczność tylko dowodzi, iż obaj mężczyźni posiadali między sobą bliżej nieokreślone rozliczenia i to niekoniecznie dotyczące „interesów” w pełni legalnych. Jednocześnie, skoro pokrzywdzony miał kupić od oskarżonego kradziony pojazd, to tylko dziwić się należy, iż dalej mu ufał, powierzając mu, wedle jego zeznań, swój samochód na przechowanie. To zaś znów stanowi dodatkowy argument za przyjęciem wiarygodności wyjaśnień oskarżonego złożonych w końcowej części rozprawy. Zaprzeczanie zaś przezS. C.zeznaniomS. M.nie może mieć w tej sprawie żadnego znaczenia dla oceny wyjaśnień oskarżonego a zwłaszcza dla podważenia wiarygodności i to nie tylko tych wyjaśnień, ale i „pierwotnych” zeznańK. C. (1), jakże korzystnych dla oskarżonego w najistotniejszym przedmiocie niniejszej sprawy, tj. przedmiocie przywłaszczenia powierzonego samochodu markiB. (...). R. L. w swoich zeznaniach złożonych wS.w drodze pomocy prawnej potwierdził, iż zakupił ten samochód odK. L. (1), dokonując wpłaty na podane przez niego konto, przy czym z zeznań tych wynika, iż oskarżony starał się formalnie nie posługiwać swoimi danymi osobowymi (k. 108-110 i k. 119-120 akt Ds. oraz k. 163-166, 174-183, 201-207). Okoliczności te zresztą wynikają z treści umowy kupna – sprzedaży samochodu wS.z dnia(...)(...)r., w której to umowie oskarżony podał fikcyjne dane dotyczące imienia i nazwiska oraz adresu zamieszkania, notabene dane brzmiące po niemiecku i wskazujące na miejsce zamieszkania wN., aleulicę (...), co odpowiadało adresowi oskarżonego wP.(k. 116-117, 129 i k. 147). Wprawdzie na tę okoliczność apelujący nie wskazuje, ale nie można zapominać, iż oskarżony nie tylko nie dysponował pisemnym pełnomocnictwem do sprzedaży pojazdu, to nadto pojazd ten nie został przerejestrowany w Polsce przezD. C. (1)a poza tym oskarżonemu nie została też wydana umowa sprzedaży tego pojazdu wN.a tylko dysponował niemieckimi dokumentami. Poza tym przecież pokrzywdzony w rzeczywistości nie chciał rejestrować pojazdu na siebie, by nie został on mu odebrany w toku postępowania karnego, jak również, co wynika z w/w dowodów, prowadził z oskarżonym nie do końca legalne „interesy”. W tych zaś okolicznościach nie może dziwić, iż oskarżony nie chciał, by na tej umowie zawieranej wS.pojawiły się jego dane osobowe, co przecież mogłoby się wiązać z konsekwencjami prawnymi, choćby finansowymi. Ten kamuflaż oskarżonego przy zawieraniu tej umowy również więc nie dowodzi, by oskarżony poza wiedząK. C. (1)a tym samym iD. C. (1)dokonywał sprzedaży tego pojazdu. Wreszcie sam fakt sprzedaży samochodu wS.przez oskarżonego został potwierdzony przezJ. F. (2)(k. 384v-385), choć świadek nie potrafił już podać wielu szczegółów z uwagi na upływ czasu. Nieprawdą jedynie jest wynikający z tych zeznań fakt dosyłania nabywcy samochodu kluczyka, gdyż pozostaje to w ewidentnej sprzeczności z zeznaniamiR. L., który akurat nie miał żadnego powodu w tym, by na tę okoliczność podawać nieprawdę. Ta drobiazgowa ocena dowodów, przeprowadzona wyżej przez Sąd Apelacyjny w pełnej zgodzie z wymogami stawianymi przezart. 7 k.p.k.jest co do zasady zbieżna z oceną tych dowodów przedstawioną przez Sąd I instancji w treści uzasadnienia na str. 4-15. Przede wszystkim jednak ocena ta, dokonana przez Sąd Apelacyjny prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż oskarżony otrzymał odK. C. (1)w posiadanie przedmiotowy samochód po to, by pomógł jej w jego sprzedaży. Tym samym, bez względu na to, czy ten samochód był własnościąD. C. (1), czy też własnościąK. C. (1)oskarżony miał pełne prawo sądzić, iż wraz z przekazaniem mu tego samochodu został on należycie umocowany do jego sprzedaży. Jednocześnie ocena ta też prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym istniały bliżej nieokreślone rozliczenia finansowe, które generowały pewne zobowiązania finansowe ze stronyD. C. (1). Nie budzi też wątpliwości fakt, iż poza tymi zobowiązaniami powstałymi na tle prowadzonych przez obu mężczyzn wspólnych „interesów”, oskarżony pomagał rodzinie pokrzywdzonego, także finansowo, który to fakt został co do zasady przyznany przez pokrzywdzonego na rozprawie. Skoro tak, to oskarżony również miał prawo skompensować sobie przy rozliczaniu się zK. C. (1)w związku ze sprzedażą tego pojazdu posiadaną względemD. C. (1)(a praktycznie względem rodzinyC.) swoją wierzytelność. To zaś, że nie jest możliwe dokładne wyliczenie tej wierzytelności w niniejszym procesie karnym nie może przemawiać na niekorzyść oskarżonego. W tym bowiem zakresie nie tylko oskarżony, ale i pokrzywdzony i członkowie jego rodziny są oszczędni w słowach. Taki też ostateczny wniosek co do niemożności przypisania oskarżonemu przestępstwa przywłaszczenia powierzonego samochodu płynie z ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji na podstawie oceny w/w zebranego w sprawie materiału dowodowego. Tym samym nie mogą przekonywać zarzuty podniesione przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w apelacji. W przypadku zarzutu ad. Iarację ma skarżący, iż nie można wykluczyć, mając na uwadze czas składania zeznań przezS. M., iż miała dostęp do treści dowodów, skoro była konkubiną oskarżonego, którego reprezentował obrońca. Rację ma też skarżący, iż zeznania te pozostają w sprzeczności z zeznaniamiS. C.czy z wcześniejszymi wyjaśnieniami oskarżonego. Jednak te okoliczności nie dyskredytują w żaden sposób nie tylko wyjaśnień oskarżonego złożonych również na końcowym etapie postępowania rozpoznawczego, ale i w pełni zgodnych z nimi „pierwotnych” zeznańK. C. (1). Jednocześnie apelujący, zarzucając „pokrętność” zeznańS. M.„zapomina”, iż również a raczej bardziej „pokrętne” są całościowe, składane na różnych etapach niniejszego, jak i w sprawie(...)postępowania zeznaniaK. C. (1),R. C. (1)a takżeD. C. (1). Tę „pokrętność” tych zeznań, wynikającą zarówno z ich wewnętrznej, jak i między sobą sprzeczności wykazano wyżej, więc nie zachodzi tu potrzeba, by w tym miejscu w tym zakresie się powtarzać. Odwoływanie się przy tym przez skarżącego do okoliczności związanych z wyprawką dla pierwszego dzieckaS. C.są bezsensowne, gdyż ta okoliczność nie może mieć w tej sprawie żadnego znaczenia. Zresztą, to, że w tym zakresie zeznaniaS. C.iS. M.różnią się nie dowodzi, iż powyższe ustalenia co do istoty niniejszej sprawy są dowolne. Notabene, w tym przypadku równieżS. C.składała zeznania w końcowym etapie postępowania (nawet po zeznaniachS. M., bo w dniu(...)r., gdy tymczasemS. M.złożyła je w dniu(...)r.), więc również i w tym zakresie można postawić tożsamy zarzut, iżS. C.mogła mieć dostęp do treści materiału dowodowego, choćby poprzez swojego męża, który przecież był stroną niniejszego postępowania i miał dostęp do akt sprawy osobiście lub przez pełnomocnika. Bez wątpienia więc zarzut ten nie mógł zostać uznany za zasadny. Dywagacje skarżącego w zakresie oceny tego świadka na str. 4-7 apelacji stanowią jedynie własną ocenę tych zeznań, która nie może skutecznie podważyć prawidłowych ustaleń Sądu I instancji. Oczywiście w podawanych przez skarżącego fragmentach zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego (str. 4-10) występuje szereg sprzeczności, jednak sprzeczności te nie podważają skutecznie fundamentalnego dla sprawy „pierwotnego” zeznaniaK. C. (1), złożonego w sprawie(...), do którego już wyżej wielokrotnie się odwoływano. Trzeba przy tym nadmienić, iż te sprzeczności występują nie tylko w wyjaśnieniach oskarżonego, zeznaniachS. M., ale i w zeznaniachD. C. (1),K. C. (1),R. C. (1)iS. C., jak i pomiędzy tymi zeznaniami. To zaś oznacza, iż w sprawie jest tak wiele sprzeczności wynikających z tych relacji procesowych, które mogą być w różny sposób interpretowane, że na ich podstawie można wyciągać różne wnioski, tj. zarówno na korzyść, ale i niekorzyść oskarżonego, co akurat czyni apelujący. Jednak, jak już wyżej wspomniano, w tym układzie procesowym, kiedy to oskarżyciel próbuje wykazać winę oskarżonego, powinien on dysponować spójnym i jednoznacznym w wymowie materiałem dowodowym, pozwalającym w świetleart. 7 k.p.k.na taką jego ocenę, która, pozostając w zgodzie z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, prowadziłaby do jednoznacznego i przekonywującego zarazem wniosku o sprawstwie i winie oskarżonego. Tymczasem wskazana już wyżej skrupulatna ocena tego materiału dowodowego pokazała, iż nie da się tak wadliwego materiału dowodowego, która to wadliwość wynika ze wskazywanych wyżej sprzeczności, wykorzystać w procesie, by w sposób skuteczny doprowadzić do skazania oskarżonego. Raz jeszcze należy podkreślić, iż w tej sprawie praktycznie wszyscy (pozaR. L.) „kręcą” w swoich depozycjach procesowych, przy czym to „kręcenie” dotyczy niekorzystnych dla oskarżonego zeznań. Skoro tak, to nie da się dokonać ustaleń faktycznych na niekorzyść oskarżonego na podstawie „kłamliwych” zeznań. Dokładnie to samo należy odnieść dozarzutu z pkt Ib. Oskarżony miał bowiem pełne prawo do złożenia wyjaśnień na końcowym etapie postępowania i to, że je w tym czasie złożył nie oznacza automatycznie, że wyjaśnił nieprawdę, dopasowując swoją wersję do zebranego w sprawie materiału dowodowego. To, że wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z zeznaniamiS. C.iD. C. (1)nie oznacza, iż oskarżony na tym końcowym etapie postępowania wyjaśnił nieprawdę. Równie bowiem dobrze można odwrócić myślenie i podnieść, iż to, że zeznaniaS. C.iD. C. (1)są sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego (tymi z końcowego etapu postępowania) oznacza, iż to te zeznania nie zasługują na obdarzenie ich wiarygodnością. Zresztą wyżej na podstawie całościowej oceny materiału dowodowego wykazano wiarygodność właśnie tych ostatnich wyjaśnień oskarżonego, więc zarzut ten, jak i zresztą poprzedni, należy traktować w kategoriach polemiki z prawidłowymi ustaleniami poczynionymi w tej sprawie. Natomiast fakt, iż oskarżony początkowo, tj. w sprawie(...)nie mówił w całości prawdy, co głównie dotyczy zaprzeczania, by ten samochód został mu przekazany przezK. C. (1)do sprzedaży i by był jej dłużny z tego tytułu 42.000 zł nie oznacza, iż w niniejszym postępowaniu oskarżony także nie mówi prawdy. Trzeba pamiętać bowiem, iż w tamtym postępowaniu oskarżony bronił się przed zarzutami gróźb i pobiciaK. C. (1), które to zarzuty były właśnie związane z domaganiem się przezK. C. (1)zwrotu pieniędzy za sprzedany samochód a tym samymD. C. (1), jako oskarżony, w ramach obranej linii obrony miał pełne prawo zaprzeczać tymże okolicznościom związanym ze sprzedażą samochodu, które ostatecznie miały doprowadzić do eskalacji konfliktu, prowadzącego do użycia gróźb i rękoczynów.Zresztą i w tym miejscu należy zauważyć, iż w obu tych postępowaniach w wielu wypowiedziach zarówno oskarżony, jak iD. C. (1),K. C. (1)iR. C. (1)nie mówią prawdy, co wyżej wykazano, więc trudno na takich właśnie „kłamstwach” budować zasadnie oskarżenie, mające prowadzić do skazania człowieka za przestępstwo, mające wynikać z tego oskarżenia. Skoro zaś kluczowe osoby w tej sprawie dla oskarżenia nie mówią prawdy, to tym samym również i tę okoliczność należy odnieść dozarzutu z pkt Icapelacji. ZresztąS. C.na temat istoty sprawy nie posiadała żadnej wiedzy, więc przywoływanie jej zeznań przez skarżącego, mających świadczyć o jej wiarygodności nie może w tej sprawie prowadzić do wniosku o poczynieniu błędnych ustaleń faktycznych. Notabene, przywołanie przez skarżącego „szczerości” wypowiedzi świadka na tej podstawie, że mówiła o swoim zatrzymaniu, jak i pobycie męża w więzieniu i jej trudnej relacji z teściową nie dowodzi wcale, iż całość jej zeznań zasługuje na wiarę, skoro trudne relacje z teściową są irrelewantne dla sprawy, fakt jej zatrzymania czy też skazania jej męża wynikał natomiast jasno z akt niniejszego postępowania i nie mógł, w związku z jej skazaniem za oszustwa stanowić podstawy do dania wiary całości tej relacji procesowej. Poza tym wyżej wskazano na te zeznaniaS. C., które do sprawy z racji jej niewiedzy czy niepamięci niczego nie wnosiły, jak i wykazano nieszczerość świadka, gdy negowała, by oskarżony świadczył jej rodzinie pomoc. Wyżej poddano drobiazgowej ocenie zeznaniaD. C. (1),K. C. (1)iR. C. (1), wykazując wyraźnie, w jakiej części zasługują one na wiarę a w jakiej takiej wiary należy im odmówić i na podstawie tej oceny wyciągnięto stosowne wnioski co do ustaleń faktycznych, jakie należało uznać w tej sprawie za udowodnione a jakie za nieudowodnione. Tym samym za dowolne uznać należy dywagacje skarżącego, zawarte wzarzutach ad. Id, ad. Ie, ad. If, z których ma wynikać, iż oskarżony zbył ten pojazd bez stosownego umocowania, pochodzącego od osoby uprawnionej. To, że oskarżonemu takiego umocowania nie udzielił oskarżyciel posiłkowy nie oznacza, iż powyższe ustalenia faktyczne poczynione przez oba Sądy są błędne. Przy czym skarżący pomija fakt, iż zeznaniaD. C. (1)są sprzeczne z uznanymi wyżej za wiarygodne „pierwotnymi” zeznaniami swojej matki. Przy czym skarżący mija się z prawdą, podnosząc, iż rozbieżności w zeznaniach świadka mają charakter pozorny, bowiem te sprzeczności mają w tej sprawie najistotniejsze znaczenie dla oceny zachowania się oskarżonego, zaś już wyżej wykazano, iż próby wycofania się przezK. C. (1)ze swoich „pierwotnych” depozycji procesowych nie mogą zostać uznane za wiarygodne. To zaś oznacza, iż na sprzecznych w istotnych kwestiach zeznaniach tych świadków nie można budować niekorzystnego dla oskarżonego wyroku skazującego. Ta sprzeczność bowiem nie pozwala na przyjęcie wiarygodności pomówień oskarżonego o sprzedaż samochodu markiB. (...)bez upoważnienia a tym samym i bez wiedzy osoby upoważnionej. Skoro zaś w/w zarzuty nie mogły zostać uznane za zasadne, to tym samym za dowolne, za polemiczne z prawidłowymi ustaleniami, uznać należyzarzutybłędów w ustaleniach faktycznych, przytoczonew punkcie I podpunktach i., ii.,(...)., iv., v., vi. Dodać przy tym trzeba, iż podnoszenie okoliczności związanych z przygotowaniem przezS. C.wyprawki dla spodziewanego dziecka nie może mieć w tej sprawie żadnego znaczenia, przy czym jednocześnie wykazano, iż oskarżony faktycznie w trakcie pobytuD. C. (1)w areszcie świadczył pomoc, także związaną z wydatkami finansowymi rodzinie osadzonego, co przecież po ostatnim przesłuchaniu oskarżonego na rozprawie potwierdziłD. C. (1), co jednak już skarżący w swoich rozważaniach pomija. Trzeba też zauważyć nielogiczność twierdzeń skarżącego, kwestionującego ustalenie co do „dobrych relacji towarzyskich i biznesowych” łączących oskarżonego iD. C. (1)a to z tego powodu, iż oskarżonemu powierzono dość drogi i całkiem nowy samochód markiB.. Trudno zaś, bez zaufania, a takie właśnie pojawia się w czasie bliskich stosunków towarzyskich czy wręcz przyjacielskich, do których odwołała sięK. C. (1), jakie miały łączyć obu mężczyzn, powierzyć tak drogi pojazd i to jeszcze w sytuacji, gdy pokrzywdzony miał wcześniej nabyć od oskarżonego kradziony pojazd, co znów wyżej podniesiono przy omówieniu zeznańS. C.. Również nie podważa najistotniejszego ustalenia dotyczącego sprzedaży przez oskarżonego przedmiotowego samochodu z upoważnienia osoby uprawnionej podnoszonaw zarzucie z pkt Iv.sugestia, by oskarżony nie rozliczył się z rodziną oskarżyciela ze sprzedaży pojazdu. Wyżej wykazano, iż takie rozliczenie nastąpiło. Natomiast matka pokrzywdzonego,K. C. (1), kwestionowała wartość tego rozliczenia, gdyż w jej ocenie oskarżony powinien jeszcze zapłacić 42.000 zł. Należy jednak zauważyć, iż te wzajemne rozliczenia nie były nigdzie odnotowywane. Nikt bowiem z rodziny pokrzywdzonego, jak i oskarżony nie kwitowali wzajemnie udzielanych pożyczek czy też kwot otrzymywanych pieniędzy z tytułu zakupu jakichś przedmiotów czy też z tytułu świadczonej pomocy. Skoro zaś z tego powodu oskarżyciel nie udowodnił, by rzeczywiście oskarżony, mimo sprzedaży przedmiotowego samochodu, nie chciał w pełni się rozliczyć z rodziną pokrzywdzonego, w tym nie wykazał, by żądanie przezK. C. (1)zapłaty dodatkowej kwoty 42.000 zł było uzasadnione (żądanie takie kwoty wynikało tylko z ocenyK. C. (1)), to nie znajduje żadnego uzasadnienia podnoszenie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych a tym samym podnoszenie w akcie oskarżenia zarzutu popełnienia przez oskarżonego przestępstwa przywłaszczenia przedmiotowego samochodu. Również podniesione w punktach II i III zarzutybłędu w ustaleniach faktycznych nie mogły zostać uwzględnione. Przede wszystkim Sąd I instancji trafnie ustalił, iż oskarżyciel subsydiarny, za pośrednictwem swojego pełnomocnika „ ostateczne zawiadomienie o popełnieniu przezK. L. (1)przestępstwa zart. 284 § 2 k.k.” złożył za pośrednictwem swojego pełnomocnika „ dopiero(...)r.” (str. 4 uzasadnienia). Ustalenie to jest zgodne z prawdą, co wynika z dokumentu na k. 1-3 akt(...)). Rację ma skarżący, iż pismem z dnia(...)r. (data wpływu:(...)r., k. 89 akt sprawy Sądu RejonowegoP.wP.o sygn. akt(...))D. C. (1)domagał się wszczęcia sprawy przeciwkoK. L. (1)w przedmiocie utraconego pojazdu. Jednak należy zauważyć, iż to domaganie i tak nastąpiło aż po 3 latach od rzekomego popełnienia przestępstwa a poza tym było ono niejako wymuszone po pytaniach zadawanych pokrzywdzonemu na rozprawie w dniu(...)r. dlaczego o tym wcześniej nie zawiadomił organów ścigania (k. 86 akt(...)). Poza tym w tej sprawie karnej to pismo nie mogło być skuteczne, gdyż Sąd Rejonowy nie był organem ścigania a tym samym nie mógł w sposób pozytywny odnieść się do tego „domagania”. Poza tymD. C. (1), mimo, iż na podstawie tego „domagania” nie były prowadzone żadne czynności procesowe w przedmiocie przywłaszczenia samochodu, oczekiwał ze skutecznym doniesieniem aż do(...)r. Tym samym nie można skutecznie podważać ustalenia Sądu I instancji w tym przedmiocie. Poza tym nie może mieć tu żadnego znaczenia na ocenę czasu złożenia takiego zawiadomienia fakt, iż początkowo pokrzywdzony „zawiadomił” i to pod wpływem zadawanych mu na rozprawie pytań zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa w(...)r. Bez względu bowiem, czy nastąpiło to w(...)r. nastąpiło to po 3 latach a więc po dość długim okresie czasu. Tym samym Sąd I instancji tę okoliczność co do trzyletniego czasu prawidłowo ocenił, jako przemawiającą na korzyść oskarżonego. Powyższe więc wskazuje na bezzasadnośćzarzutówapelacyjnychz punktów II i III. Trzeba podkreślić, iż apelujący marginalizuje bądź stara się nie dostrzegać okoliczności, które przemawiają na korzyść oskarżonego, w tym przyznania przez pokrzywdzonego, że oskarżony faktycznie pomagał jego rodzinie, jak i tego, że matka pokrzywdzonego pierwotnie zeznała, że oskarżony miał na jej zlecenie sprzedać ten samochód. Apelujący więc nie wykazuje, jak tego wymaga przepisart. 438 pkt 3 k.p.k., by Sąd I instancji dopuścił się tak błędnej oceny zebranych dowodów, która miałaby prowadzić do niezasadnego uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Poza tym Sąd Apelacyjny, mając na uwadze tak sprzeczne w treści zeznania świadków i wyjaśnienia oskarżonego postanowił sam dokonać oceny tego materiału dowodowego, by przekonać się, czy faktycznie postawiony oskarżonemu w akcie oskarżenia zarzut popełnienia przestępstwa przywłaszczenia powierzonego przedmiotowego samochodu zasługuje na uwzględnienie. Dochodząc na podstawie tej oceny do przekonania, iż dowody zgromadzone w sprawie nie pozwalają na dokonanie takich ustaleń, natomiast z korzyścią dla oskarżonego należało przyjąć, iż oskarżony sprzedał przedmiotowy pojazd na prośbę (zlecenie) uprawnionej do tego osoby (tu:K. C. (1)), to brak jest też podstaw dozarzucania w pkt IV.naruszenia przepisów prawa materialnego, tj.art. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.Przywłaszczeniem bowiem w rozumieniuart. 284 § 2 k.k.jest tylko bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie rzeczą ruchomą albo prawem majątkowym znajdującymi się w posiadaniu sprawcy, przez włączenie jej do swojego majątku i powiększenie w ten sposób swego stanu posiadania lub stanu posiadania innej osoby albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do nich uprawnień właścicielskich, bądź też ich przeznaczenie na cel inny niż przekazanie właścicielowi (por. wyrok SN z dnia 2 grudnia 2008 r., III KK 221/08, LEX nr 495316). Tym samym, skoro w przypadku oskarżonego posiadał on uprawnienie do rozdysponowania powierzonym mu samochodem poprzez jego sprzedaż, to rację ma Sąd I instancji, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przypisanie oskarżonemu popełnienia przestępstwa zart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k., co skutkować musiało wydaniem wyroku uniewinniającego. Wniosek Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu wP.. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku, skoro apelacja okazała się niezasadna, zaś Sąd I instancji trafnie wywiódł na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, iż brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu zarzucanego mu przestępstwa zart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Nie dotyczy Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.11. Przedmiot utrzymania w mocy 0.1Utrzymano w mocy orzeczenie zpkt 1, którym uniewinniono oskarżonego od popełniania zarzucanego mu czynu zart. 284 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k.oraz orzeczenie zpkt 2, którym kosztami procesu obciążono oskarżyciela subsydiarnego (art. 437 § 1 k.p.k.). Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku co do uniewinnienia oskarżonego jest wynikiem nieuwzględniania zarzutów apelacyjnych. Szerzej na ten temat wypowiedziano się wyżej w sekcji 2. Utrzymanie w mocy orzeczenia o kosztach jest wynikiem „przegrania” sprawy przez oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego, inicjującego niniejsze postępowanie rozpoznawcze przed Sądem I instancji. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany 0.0.1Nie dotyczy Zwięźle o powodach zmiany 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. Nie dotyczy ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości Nie dotyczy ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania Nie dotyczy ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. Nie dotyczy ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania Nie dotyczy 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności Nie dotyczy 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, Sąd odwoławczy, stosownie doart. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(t.j. z 2023 r., Dz.U. poz. 123) obciążył oskarżyciela opłatą w kwocie 200 zł. Ponadto w związku z nieuwzględnieniem apelacji koszty sądowe za postępowanie apelacyjne ponosi zgodnie zart. 636 § 1 k.p.k.oskarżyciel posiłkowy, przy czym koszty te zostały już przez oskarżyciela uiszczone przy wniesieniu aktu oskarżenia w formie zryczałtowanej opłaty tytułem wydatków. 7 PODPIS M. S.I. P.M. K.

15/350000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Poznaniu

II Wydział Karny

155515300004521_IX_U_000715_2023_Uz_2024-11-25_001

IX U 715/23

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-11-29 20:30:04.0 CET

2024-12-19 04:43:44.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 27 listopada 2023 r., znak (...) , Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu M. S. (1) prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy jakiemu uległ on w dniu 29 czerwca 2023 r., wskazując przy tym, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej z dnia 24 listopada 2023 r. ustalono 0 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu M. S. (1) . Od powyższej decyzji ubezpieczony M. S. (2) wniósł odwołanie, domagając się zmiany zaskarżonej decyzji poprz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Klaudia Suszko" xPublisher="ksuszko" xEditorFullName="Klaudia Suszko" xEditor="ksuszko" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000715" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 27 listopada 2023 r., znak <xAnon> (...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> odmówił ubezpieczonemu <xAnon>M. S. (1)</xAnon> prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy jakiemu uległ on w dniu 29 czerwca 2023 r., wskazując przy tym, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej z dnia 24 listopada 2023 r. ustalono 0 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu <xAnon>M. S. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Od powyższej decyzji ubezpieczony <xAnon>M. S. (2)</xAnon> wniósł odwołanie, domagając się zmiany zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 29 czerwca 2023 r., przy uwzględnieniu uszczerbku na zdrowiu w stopniu odpowiadającym rzeczywiście poniesionemu przez niego uszczerbkowi na zdrowiu, tj. na poziomie 7,5%.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości. W uzasadnieniu wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 24 listopada 2023 r. ustaliła 0% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego w związku z wypadkiem przy pracy w dniu 29 czerwca 2023 r. Następnie Przewodnicząca Komisji Lekarskich w opinii z dnia 24 listopada 2023 r. stwierdziła, że brak jest w odwołaniu nowych okoliczności oraz nowych dowodów medycznych dotyczących niezdolności do pracy, mających wpływ na zmianę decyzji wydanej na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w związku z czym sprawę przekazano do rozpoznania przed tutejszy Sąd.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>M. S. (1)</xAnon> ma 62 lata, jest zatrudniony w <xAnon> Grupie (...) spółce akcyjnej</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> na stanowisku aparatowego procesów chemicznych od 2007 roku w Jednostce Biznesowej <xAnon>N.</xAnon>(GN) Wydziale Produkcji <xAnon>K.</xAnon> Fosforowego na instalacji PF4. W dniu 29 czerwca 2023 r. uległ wypadkowi przy pracy polegającemu na zachlapaniu całego ciała pulpą o temperaturze 70 stopni <xAnon>C.</xAnon> zawierającego roztwór 24% kwasu fosforowego i 9% kwasu siarkowego. W wyniku zdarzenia <xAnon>M. S. (1)</xAnon> doznał wielu oparzeń termicznych i chemicznych mnogich części ciała. Trwałym skutkiem wypadku są blizny przerostowe po oparzeniu termicznym w obrębie stawu skokowego lewej nogi. Przyczyną wypadku był nieprawidłowy sposób zabezpieczenia rury spustowej wykonanej z tworzywa PP polegający na użyciu opaski z drutu stalowego o przekroju 3-4 mm, nieprawidłowy sposób otwierania zaworu <xAnon> (...)</xAnon> podczas opróżniania instalacji podczas postoju technologicznego, poprzez gwałtowne uchylenie dźwigni, co doprowadziło do wzrostu ciśnienia, zerwania zabezpieczenia rury i pochlapania pracownika gorącą pulpą, a także niezachowanie należytej ostrożności przez poszkodowanego podczas wykonywania prac z czynnikami niebezpiecznymi.</xText> <xText><xBx>Dowód</xBx>:</xText> <xText>- protokół powypadkowy – k. 3-4 akt wypadkowych akt <xAnon>G. (...)</xAnon>;</xText> <xText>- protokół przesłuchania poszkodowanego – k. 5 akt wypadkowych akt <xAnon>G. (...)</xAnon>;</xText> <xText>- protokół zeznań świadka <xAnon>M. P.</xAnon> – k.6 akt wypadkowych akt <xAnon>G. (...)</xAnon></xText> <xText>- protokół wizji lokalnej – k. 7 akt wypadkowych akt <xAnon>G. (...)</xAnon></xText> <xText>- notatka ze zdarzenia wypadkowego plus fotografia – k.8 – 9 akt wypadkowych akt <xAnon>G. (...)</xAnon></xText> <xText>- dokumentacja orzeczniczo-lekarska – k. 2-3 akt organu ZUS B5</xText> <xText>- opinia biegłego dermatologa – k.24.</xText> <xText><xAnon>M. S. (1)</xAnon> na skutek zdarzenia z dnia 29 czerwca 2023 r. doznał oparzeń II stopnia w okolicy stawu skokowego lewego, w wyniku czego powstały nieodwracalne owalne blizny, pomimo zagojenia w trwającym 2 miesiące leczeniu zmian skórnych. Doszło do trwałego uszczerbku na zdrowiu w postaci oszpecenia skóry. Tkanka bliznowata nigdy nie wróci do swojej fizjologicznej struktury i jest bardziej predysponowana do rozwoju nowotworów skóry w zmienionym miejscu. Wymaga okresowej kontroli dermatologa oraz odpowiedniego traktowania blizny odpowiednimi środkami. Skutkiem wypadku przy pracy jest stały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1%.</xText> <xText><xBx>Dowód</xBx>: opinia biegłego dermatologa – k.24.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie <xAnon>M. S. (1)</xAnon> okazało się częściowo zasadne.</xText> <xText>Kwestię świadczeń z ubezpieczenia społecznego z tytułu wypadków przy pracy reguluje <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20021991673" xTitle="Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1673">ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink> (jednolity tekst – Dz. U. z 2022 r, poz. 2189). Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy, ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Oznacza to, że aby uzyskać uprawnienie do odszkodowania pracownik musi:</xText> <xText>1. ulec wypadkowi przy pracy,</xText> <xText>2. doznać stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu,</xText> <xText>3. uszczerbek winien pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z wypadkiem.</xText> <xText>Stały uszczerbek na zdrowiu stanowi takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nie rokujące poprawy, natomiast uszczerbek długotrwały naruszenie czynności organizmu powodujące upośledzenie jego czynności na okres przekraczający sześć miesięcy, mogące jednak ulec poprawie (art. 11 ust. 2 i 3 ustawy).</xText> <xText>Zgodnie z art. 3 ust. 1 wskazanej ustawy, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:</xText> <xText>1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;</xText> <xText>2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;</xText> <xText>3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.</xText> <xText>Oznacza to, że aby zdarzenie mogło być uznane za wypadek przy pracy musi spełniać następujące warunki:</xText> <xText>- mieć charakter nagły</xText> <xText>- być wywołane przyczyną zewnętrzną</xText> <xText>- powodować uraz lub śmierć</xText> <xText>- pozostawać w związku z pracą.</xText> <xText>W niniejszej sprawie poza sporem był fakt, iż zdarzenie jakie miało miejsce w dniu 29 czerwca 2023 r. z udziałem <xAnon>M. S. (1)</xAnon> miało charakter wypadku przy pracy, toteż nie było potrzeby w niniejszym postępowaniu szczegółowego analizowania, przy wykonywaniu czynności jakiego rodzaju ubezpieczony doznał w tym dniu obrażeń i jaki był rodzaj tych obrażeń, albowiem wynika to wprost z dokumentów zgromadzonych przez organ rentowy, w tym dokumentacji medycznej dotyczącej ubezpieczonego. Żadna ze stron nie kwestionowała rzetelności sporządzenia i prawdziwości treści zgromadzonych w sprawie dokumentów, w szczególności w postaci dokumentacji powypadkowej oraz dokumentacji medycznej powstałej w związku z obrażeniami ubezpieczonego. Dlatego też Sąd uznał je za miarodajne dla przyjęcia właściwych ustaleń faktycznych w sprawie.</xText> <xText>Sporną w sprawie pozostawała okoliczność, w jakiej wysokości ubezpieczony doznał uszczerbku na zdrowiu na skutek wypadku przy pracy w dniu 29 czerwca 2023 r. Ubezpieczony kwestionował bowiem orzeczenie zarówno lekarza orzecznika ZUS z dnia 19 października 2023 r. jak i orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24 listopada 2023 r., które było podstawą wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> zaskarżonej decyzji, a w którym Komisja stwierdziła 0% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z przedmiotowym zdarzeniem. Odwołujący się zarzucał Komisji błędy w ustaleniach faktycznych polegających na tym, że podstawą wydania opinii były jedynie dokumenty lekarskie, a nie badanie przedmiotowe.</xText> <xText>Orzekanie o uszczerbku na zdrowiu następuje w oparciu o przepisy odpowiednich aktów wykonawczych wydanych na podstawie powołanej wyżej ustawy. Takim aktem wykonawczym jest <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20022341974" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 234, poz. 1974">rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania</xLexLink> (jednolity tekst – Dz. U. z 2020 r., poz. 233), wydane na podstawie <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 ust. 5" xIsapId="WDU20021991673" xTitle="Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1673">art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink> i zawierające tabelę oceny procentowej uszczerbku na zdrowiu. Poszczególne punkty tej tabeli odpowiadają rodzajom różnym rodzajom urazów i przypisują im stosowną do następstw urazów oceną procentową uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>Z uwagi na fakt, iż ocena stanu zdrowia ubezpieczonego wymagała wiadomości specjalnych, Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłego z zakresu właściwego dla rodzaju urazu doznanego przez ubezpieczonego, a mianowicie biegłego lekarza specjalisty z zakresu dermatologii <xAnon>K. W.</xAnon>.</xText> <xText>W ocenie biegłej (opinia k. 24), wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego spowodowanego wypadkiem przy pracy mającym miejsce w dniu 29 czerwca 2023 r. wynosi 1%. Ocenę stopnia uszczerbku biegła oparła o <xLexLink xArt="§ 8 ust. 3 poz. 162 a" xIsapId="WDU20022341974" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 234, poz. 1974">poz. 162a</xLexLink> oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu zamieszczonej w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20022341974" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 234, poz. 1974">rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania</xLexLink>. W oparciu o <xLexLink xArt="§ 8;§ 8 ust. 3" xIsapId="WDU20022341974" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 234, poz. 1974">§ 8 ust 3</xLexLink> biegła oceniła wysokość uszczerbku na zdrowiu na 1% posiłkując się metodą „dłoni”, która to odzwierciedla skale zniszczeń w ciele w ujęciu procentowym. Zdaniem biegłej, <xAnon>M. S. (1)</xAnon> w związku z wypadkiem przy pracy w dniu 29 czerwca 2023 r. doznał oparzeń II stopnia stawu skokowego lewego, czego następstwem było leczenie zmian skórnych w warunkach hospitalizacji, trwającego 2 miesiące. Leczenie poszkodowanego doprowadziło do zagojenia się skóry, lecz jednocześnie powstanie owalnych blizn. Biegła stwierdziła, że zmiany te w wyniku rehabilitacji ma charakter trwały i nieodwracalny, co daje efekt oszpecenia skóry. Zdaniem biegłej zmiany skórne o charakterze bliznowców wymagają długotrwałego leczenia, z wykorzystaniem wielu technik i sposobów, a także regularnej kontroli lekarza dermatologa. Biegła zwróciła również uwagę na fakt, że tkanka bliznowata, w szczególności ta powstała po oparzeniu, jest bardziej predysponowana do rozwojów nowotworów skóry w zmienionym miejscu. Biegła podkreśliła również, że odwołujący odczuwa lekkie kłucie obydwu blizn.</xText> <xText>Odwołujący pismem z dnia 18 października 2024 r. wskazał, że w pełni podtrzymuje swoje poprzednie stanowisko, zawartego w piśmie z dnia 18 lutego 2024 roku. .</xText> <xText>Pismem z dnia 23 lipca 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zakwestionował rzeczoną opinię biegłego i podtrzymał opinię Komisji Lekarskiej ZUS z 28 listopada 2023 r. wskazując, że jedynie blizny w obrębie twarzy podlegają ocenie uszczerbkowej.</xText> <xText>Sąd zauważył, że faktycznie w przypadku braku zaburzeń funkcji jedynie blizny szpecące twarzy mogą być oceniane w przedziale uszczerbku od 1 do 10 % w oparciu o pozycję 19a. Niemniej jednak blizny ograniczające ruchomość klatki piersiowej oraz poszczególnych stawów dają każdorazowo asumpt do ustalenia uszczerbku na zdrowiu (staw barkowy, staw kciuka). Tak jest też w przypadku stawu skokowego. W oparciu o pozycję 162 oceny uszczerbkowej ograniczenie ruchomości i zniekształcenia w stawach skokowych (w następstwie wykręcenia, zwichnięcia, złamania kości tworzących staw, zranień, ciał obcych, <xUx>blizn</xUx> itp.) - w zależności od ich stopnia i dolegliwości powoduje uszczerbek na zdrowiu, w tym na poziomie od 1 do 15 % w sytuacji, gdy staw pozostaje bez zniekształceń (poz. 162a). Tak jest w przypadku ubezpieczonego. Blizny w obrębie stawu skokowego dają uczucie pociągania i okresowo uczucie kłucia, co powoduje ograniczenia w prawidłowym funkcjonowaniu stawu, co można porównywać z ograniczeniem jego ruchomości. Sąd uznał, że przy zastosowaniu § 8 rozporządzenia biegła prawidłowo oceniła uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego według pozycji oceny uszczerbkowej najbardziej zbliżonej, tj. 162a i wobec braku istotnego ograniczenia funkcji lewego stawu skokowego odwołującego się adekwatnie do stanu przedmiotowego oceniła uszczerbek na poziomie minimalnym, tj. 1 %. Powstanie blizny ma charakter nieodwracalny, stąd też prawidłowe jest również przyjęcie, że uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego ma charakter stały.</xText> <xText>W rezultacie Sąd uznał opinię biegłej z zakresu dermatologii za rzetelną, jasną, kompleksową i spójną, a jej wnioski za logicznie skorelowane z rozpoznaniami. Opinia została wydana po zbadaniu ubezpieczonego i analizie dokumentacji medycznej dotyczącej stanu jego zdrowia. Opinia odnosi się też do przesłanek, które należy wziąć pod uwagę przy ocenie ustalania uszczerbku na zdrowiu zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20022341974" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 234, poz. 1974">rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania</xLexLink>. Wnioski biegłej korespondują z wynikami przeprowadzonych badań szczegółowo opisanymi w opinii. Powyższe, przy uwzględnieniu, że biegła to wysokiej klasy specjalista o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalności odpowiedniej do schorzeń ubezpieczonego, przemawiało za uznaniem przedmiotowych opinii za miarodajną dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie. Dlatego też, Sąd w pełni podzielił stanowisko biegłej <xAnon>K. W.</xAnon> i przyjął tym samym, iż ubezpieczony w wyniku wypadku przy pracy w dniu 29 czerwca 2023 r. doznał jednoprocentowego stałego uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>W konsekwencji, Sąd, w oparciu o <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> zmienił zaskarżoną decyzję organu jak w punkcie pierwszym wyroku i oddalił odwołanie w pozostałym zakresie w oparciu o <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, tj. w części w jakiej odwołujący się domagał się przyznania odszkodowania w wysokości wyższej niż odpowiadające 1 % uszczerbku na zdrowiu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Klaudia Suszko

Klaudia Suszko

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 27 listopada 2023 r., znak(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówił ubezpieczonemuM. S. (1)prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy jakiemu uległ on w dniu 29 czerwca 2023 r., wskazując przy tym, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej z dnia 24 listopada 2023 r. ustalono 0 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiuM. S. (1). Od powyższej decyzji ubezpieczonyM. S. (2)wniósł odwołanie, domagając się zmiany zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 29 czerwca 2023 r., przy uwzględnieniu uszczerbku na zdrowiu w stopniu odpowiadającym rzeczywiście poniesionemu przez niego uszczerbkowi na zdrowiu, tj. na poziomie 7,5%. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości. W uzasadnieniu wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 24 listopada 2023 r. ustaliła 0% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego w związku z wypadkiem przy pracy w dniu 29 czerwca 2023 r. Następnie Przewodnicząca Komisji Lekarskich w opinii z dnia 24 listopada 2023 r. stwierdziła, że brak jest w odwołaniu nowych okoliczności oraz nowych dowodów medycznych dotyczących niezdolności do pracy, mających wpływ na zmianę decyzji wydanej na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w związku z czym sprawę przekazano do rozpoznania przed tutejszy Sąd. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: M. S. (1)ma 62 lata, jest zatrudniony wGrupie (...) spółce akcyjnejwP.na stanowisku aparatowego procesów chemicznych od 2007 roku w Jednostce BiznesowejN.(GN) Wydziale ProdukcjiK.Fosforowego na instalacji PF4. W dniu 29 czerwca 2023 r. uległ wypadkowi przy pracy polegającemu na zachlapaniu całego ciała pulpą o temperaturze 70 stopniC.zawierającego roztwór 24% kwasu fosforowego i 9% kwasu siarkowego. W wyniku zdarzeniaM. S. (1)doznał wielu oparzeń termicznych i chemicznych mnogich części ciała. Trwałym skutkiem wypadku są blizny przerostowe po oparzeniu termicznym w obrębie stawu skokowego lewej nogi. Przyczyną wypadku był nieprawidłowy sposób zabezpieczenia rury spustowej wykonanej z tworzywa PP polegający na użyciu opaski z drutu stalowego o przekroju 3-4 mm, nieprawidłowy sposób otwierania zaworu(...)podczas opróżniania instalacji podczas postoju technologicznego, poprzez gwałtowne uchylenie dźwigni, co doprowadziło do wzrostu ciśnienia, zerwania zabezpieczenia rury i pochlapania pracownika gorącą pulpą, a także niezachowanie należytej ostrożności przez poszkodowanego podczas wykonywania prac z czynnikami niebezpiecznymi. Dowód: - protokół powypadkowy – k. 3-4 akt wypadkowych aktG. (...); - protokół przesłuchania poszkodowanego – k. 5 akt wypadkowych aktG. (...); - protokół zeznań świadkaM. P.– k.6 akt wypadkowych aktG. (...) - protokół wizji lokalnej – k. 7 akt wypadkowych aktG. (...) - notatka ze zdarzenia wypadkowego plus fotografia – k.8 – 9 akt wypadkowych aktG. (...) - dokumentacja orzeczniczo-lekarska – k. 2-3 akt organu ZUS B5 - opinia biegłego dermatologa – k.24. M. S. (1)na skutek zdarzenia z dnia 29 czerwca 2023 r. doznał oparzeń II stopnia w okolicy stawu skokowego lewego, w wyniku czego powstały nieodwracalne owalne blizny, pomimo zagojenia w trwającym 2 miesiące leczeniu zmian skórnych. Doszło do trwałego uszczerbku na zdrowiu w postaci oszpecenia skóry. Tkanka bliznowata nigdy nie wróci do swojej fizjologicznej struktury i jest bardziej predysponowana do rozwoju nowotworów skóry w zmienionym miejscu. Wymaga okresowej kontroli dermatologa oraz odpowiedniego traktowania blizny odpowiednimi środkami. Skutkiem wypadku przy pracy jest stały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1%. Dowód: opinia biegłego dermatologa – k.24. Sąd zważył, co następuje: OdwołanieM. S. (1)okazało się częściowo zasadne. Kwestię świadczeń z ubezpieczenia społecznego z tytułu wypadków przy pracy regulujeustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(jednolity tekst – Dz. U. z 2022 r, poz. 2189). Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy, ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Oznacza to, że aby uzyskać uprawnienie do odszkodowania pracownik musi: 1. ulec wypadkowi przy pracy, 2. doznać stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, 3. uszczerbek winien pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z wypadkiem. Stały uszczerbek na zdrowiu stanowi takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nie rokujące poprawy, natomiast uszczerbek długotrwały naruszenie czynności organizmu powodujące upośledzenie jego czynności na okres przekraczający sześć miesięcy, mogące jednak ulec poprawie (art. 11 ust. 2 i 3 ustawy). Zgodnie z art. 3 ust. 1 wskazanej ustawy, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą: 1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych; 2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia; 3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy. Oznacza to, że aby zdarzenie mogło być uznane za wypadek przy pracy musi spełniać następujące warunki: - mieć charakter nagły - być wywołane przyczyną zewnętrzną - powodować uraz lub śmierć - pozostawać w związku z pracą. W niniejszej sprawie poza sporem był fakt, iż zdarzenie jakie miało miejsce w dniu 29 czerwca 2023 r. z udziałemM. S. (1)miało charakter wypadku przy pracy, toteż nie było potrzeby w niniejszym postępowaniu szczegółowego analizowania, przy wykonywaniu czynności jakiego rodzaju ubezpieczony doznał w tym dniu obrażeń i jaki był rodzaj tych obrażeń, albowiem wynika to wprost z dokumentów zgromadzonych przez organ rentowy, w tym dokumentacji medycznej dotyczącej ubezpieczonego. Żadna ze stron nie kwestionowała rzetelności sporządzenia i prawdziwości treści zgromadzonych w sprawie dokumentów, w szczególności w postaci dokumentacji powypadkowej oraz dokumentacji medycznej powstałej w związku z obrażeniami ubezpieczonego. Dlatego też Sąd uznał je za miarodajne dla przyjęcia właściwych ustaleń faktycznych w sprawie. Sporną w sprawie pozostawała okoliczność, w jakiej wysokości ubezpieczony doznał uszczerbku na zdrowiu na skutek wypadku przy pracy w dniu 29 czerwca 2023 r. Ubezpieczony kwestionował bowiem orzeczenie zarówno lekarza orzecznika ZUS z dnia 19 października 2023 r. jak i orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24 listopada 2023 r., które było podstawą wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.zaskarżonej decyzji, a w którym Komisja stwierdziła 0% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z przedmiotowym zdarzeniem. Odwołujący się zarzucał Komisji błędy w ustaleniach faktycznych polegających na tym, że podstawą wydania opinii były jedynie dokumenty lekarskie, a nie badanie przedmiotowe. Orzekanie o uszczerbku na zdrowiu następuje w oparciu o przepisy odpowiednich aktów wykonawczych wydanych na podstawie powołanej wyżej ustawy. Takim aktem wykonawczym jestrozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania(jednolity tekst – Dz. U. z 2020 r., poz. 233), wydane na podstawieart. 11 ust. 5 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowychi zawierające tabelę oceny procentowej uszczerbku na zdrowiu. Poszczególne punkty tej tabeli odpowiadają rodzajom różnym rodzajom urazów i przypisują im stosowną do następstw urazów oceną procentową uszczerbku na zdrowiu. Z uwagi na fakt, iż ocena stanu zdrowia ubezpieczonego wymagała wiadomości specjalnych, Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłego z zakresu właściwego dla rodzaju urazu doznanego przez ubezpieczonego, a mianowicie biegłego lekarza specjalisty z zakresu dermatologiiK. W.. W ocenie biegłej (opinia k. 24), wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego spowodowanego wypadkiem przy pracy mającym miejsce w dniu 29 czerwca 2023 r. wynosi 1%. Ocenę stopnia uszczerbku biegła oparła opoz. 162aoceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu zamieszczonej wrozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. W oparciu o§ 8 ust 3biegła oceniła wysokość uszczerbku na zdrowiu na 1% posiłkując się metodą „dłoni”, która to odzwierciedla skale zniszczeń w ciele w ujęciu procentowym. Zdaniem biegłej,M. S. (1)w związku z wypadkiem przy pracy w dniu 29 czerwca 2023 r. doznał oparzeń II stopnia stawu skokowego lewego, czego następstwem było leczenie zmian skórnych w warunkach hospitalizacji, trwającego 2 miesiące. Leczenie poszkodowanego doprowadziło do zagojenia się skóry, lecz jednocześnie powstanie owalnych blizn. Biegła stwierdziła, że zmiany te w wyniku rehabilitacji ma charakter trwały i nieodwracalny, co daje efekt oszpecenia skóry. Zdaniem biegłej zmiany skórne o charakterze bliznowców wymagają długotrwałego leczenia, z wykorzystaniem wielu technik i sposobów, a także regularnej kontroli lekarza dermatologa. Biegła zwróciła również uwagę na fakt, że tkanka bliznowata, w szczególności ta powstała po oparzeniu, jest bardziej predysponowana do rozwojów nowotworów skóry w zmienionym miejscu. Biegła podkreśliła również, że odwołujący odczuwa lekkie kłucie obydwu blizn. Odwołujący pismem z dnia 18 października 2024 r. wskazał, że w pełni podtrzymuje swoje poprzednie stanowisko, zawartego w piśmie z dnia 18 lutego 2024 roku. . Pismem z dnia 23 lipca 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zakwestionował rzeczoną opinię biegłego i podtrzymał opinię Komisji Lekarskiej ZUS z 28 listopada 2023 r. wskazując, że jedynie blizny w obrębie twarzy podlegają ocenie uszczerbkowej. Sąd zauważył, że faktycznie w przypadku braku zaburzeń funkcji jedynie blizny szpecące twarzy mogą być oceniane w przedziale uszczerbku od 1 do 10 % w oparciu o pozycję 19a. Niemniej jednak blizny ograniczające ruchomość klatki piersiowej oraz poszczególnych stawów dają każdorazowo asumpt do ustalenia uszczerbku na zdrowiu (staw barkowy, staw kciuka). Tak jest też w przypadku stawu skokowego. W oparciu o pozycję 162 oceny uszczerbkowej ograniczenie ruchomości i zniekształcenia w stawach skokowych (w następstwie wykręcenia, zwichnięcia, złamania kości tworzących staw, zranień, ciał obcych,bliznitp.) - w zależności od ich stopnia i dolegliwości powoduje uszczerbek na zdrowiu, w tym na poziomie od 1 do 15 % w sytuacji, gdy staw pozostaje bez zniekształceń (poz. 162a). Tak jest w przypadku ubezpieczonego. Blizny w obrębie stawu skokowego dają uczucie pociągania i okresowo uczucie kłucia, co powoduje ograniczenia w prawidłowym funkcjonowaniu stawu, co można porównywać z ograniczeniem jego ruchomości. Sąd uznał, że przy zastosowaniu § 8 rozporządzenia biegła prawidłowo oceniła uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego według pozycji oceny uszczerbkowej najbardziej zbliżonej, tj. 162a i wobec braku istotnego ograniczenia funkcji lewego stawu skokowego odwołującego się adekwatnie do stanu przedmiotowego oceniła uszczerbek na poziomie minimalnym, tj. 1 %. Powstanie blizny ma charakter nieodwracalny, stąd też prawidłowe jest również przyjęcie, że uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego ma charakter stały. W rezultacie Sąd uznał opinię biegłej z zakresu dermatologii za rzetelną, jasną, kompleksową i spójną, a jej wnioski za logicznie skorelowane z rozpoznaniami. Opinia została wydana po zbadaniu ubezpieczonego i analizie dokumentacji medycznej dotyczącej stanu jego zdrowia. Opinia odnosi się też do przesłanek, które należy wziąć pod uwagę przy ocenie ustalania uszczerbku na zdrowiu zgodnie zrozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Wnioski biegłej korespondują z wynikami przeprowadzonych badań szczegółowo opisanymi w opinii. Powyższe, przy uwzględnieniu, że biegła to wysokiej klasy specjalista o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalności odpowiedniej do schorzeń ubezpieczonego, przemawiało za uznaniem przedmiotowych opinii za miarodajną dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie. Dlatego też, Sąd w pełni podzielił stanowisko biegłejK. W.i przyjął tym samym, iż ubezpieczony w wyniku wypadku przy pracy w dniu 29 czerwca 2023 r. doznał jednoprocentowego stałego uszczerbku na zdrowiu. W konsekwencji, Sąd, w oparciu oart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję organu jak w punkcie pierwszym wyroku i oddalił odwołanie w pozostałym zakresie w oparciu oart. 47714§ 1 k.p.c., tj. w części w jakiej odwołujący się domagał się przyznania odszkodowania w wysokości wyższej niż odpowiadające 1 % uszczerbku na zdrowiu. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) (...)

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155515300004521_IX_U_000311_2023_Uz_2024-11-25_001

IX U 311/23

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-12-02 18:00:04.0 CET

2024-12-20 04:34:12.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

UZASADNIENIE Orzeczeniem z dnia 09 maja 2023 r., znak: (...) . (...) . (...) , Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. uchylił zaskarżone orzeczenie w całości orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w G. z dnia 1 marca 2023 r. Organ II Instancji zaliczył D. K. , do lekkiego stopnia niepełnosprawności na stale z symbolem niepełnosprawności 05-R i 04-O. Organ stwierdził, że D. K. ma naruszoną sprawność organizmu, a rodzaj i zakres tych ograniczeń istotnie ob

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Klaudia Suszko" xPublisher="ksuszko" xEditorFullName="Klaudia Suszko" xEditor="ksuszko" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000311" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Orzeczeniem z dnia 09 maja 2023 r., znak: <xAnon>(...)</xAnon>.<xAnon> (...)</xAnon>.<xAnon>(...)</xAnon>, Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> uchylił zaskarżone orzeczenie w całości orzeczenie <xAnon> (...)</xAnon> do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>G.</xAnon> z dnia 1 marca 2023 r. Organ II Instancji zaliczył <xAnon>D. K.</xAnon>, do lekkiego stopnia niepełnosprawności na stale z symbolem niepełnosprawności 05-R i 04-O. Organ stwierdził, że <xAnon>D. K.</xAnon> ma naruszoną sprawność organizmu, a rodzaj i zakres tych ograniczeń istotnie obniża zdolność do wykonywania pracy i pełnienia ról społecznych. Pomimo występujących ograniczeń wynikających z rozpoznanych schorzeń, które obniżają zdolność do pełnej aktywności zawodowej, orzekana jest zdolna do pracy na otwartym rynku pracy z uwzględnieniem psychofizycznych ograniczeń. Naruszenie organizmu ma charakter trwały i nie rokuje poprawy, dlatego orzeczenie wydano na stałe. Skład orzekający uznał, że zakres i skutki schorzeń dotyczące chorób narządu wzorku i upośledzenia narządu ruchu są na tyle istotne, że wymagają konieczności zaopatrzenia się w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie, a także korzystanie z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji takich jak usługi socjalne, opiekuńcze, terapeutyczne i rehabilitacyjne świadczone przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Zespół stwierdził, że <xAnon>D. K.</xAnon> nie jest osobą zależną od otoczenia – jest zdolna do zaspokajania bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, samodzielne poruszanie się i komunikowanie(z ograniczeniami) z otoczeniem. Może również wykonywać czynności gospodarstwa domowego i uczestniczyć w życiu społecznym. Może funkcjonować społecznie odpowiednio do wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych bez konieczności pomocy oraz wykonywać pracę na otwartym rynku pracy po uwzględnieniu ograniczeń wynikających z charakteru schorzeń. Nadto nie ma podstaw do zaliczenia jej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, gdyż skutki naruszonej sprawności organizmu nie wymagają zapewnienia częściowej pomocy innych osób w celu wyrównania szans i uczestnictwa w różnych sferach życia. <xAnon>D. K.</xAnon> nie jest niezdolna do pracy albo zdolna do pracy w warunkach pracy chronionej.</xText> <xText>Zespół Wojewódzki w uzasadnieniu zarzucał organowi pierwszej instancji błędną kwalifikację <xAnon>D. K.</xAnon> do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności poprzez sprzeczne z prawem postępowanie. Wojewódzki Zespół odnosząc się do odwołania skarżącej, łumaczył że jeżeli nie można z całą pewnością stwierdzić na podstawie dokumentacji medycznej kiedy niepełnosprawność powstała, wówczas należy odnotować ten fakt jako „nie da się ustalić”. Ponadto organ podniósł, że fakt zaistnienia choroby nie daje od samego początku podstaw do niepełnosprawności, gdyż niekoniecznie musiały występować od samego początku choroby ograniczenia, które z kolei mogły pojawić się później.</xText> <xText><xAnon>D. K.</xAnon> wniosła odwołanie od tego orzeczenia domagając się zmiany decyzji poprzez zaliczenie jej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności oraz ustalenia, że niepełnosprawność istnieje od 6 listopada 1969 r. Skarżąca zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych, a nadto naruszenie dyspozycji <xLexLink xArt="art. 139" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 139 k.p.a.</xLexLink> poprzez wydanie decyzji naruszającej jej interes.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> wskazał, że nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia decyzji i wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że zaskarżone orzeczenie zostało wydane zgodnie ze stanem faktycznym. Nadto podkreślił, że w podjęta decyzja nie narusza zasady zakazu orzekania na niekorzyść odwołującej, gdyż decyzja <xAnon> (...) Zespołu (...)</xAnon> o Niepełnosprawności w <xAnon>G.</xAnon> była w sposób rażący niezgodna z prawem oraz ze stanem faktycznym. W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy przedstawił argumentację analogiczną do zaprezentowanej w zaskarżonym orzeczeniu.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>D. K.</xAnon>, <xAnon>urodzona (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>, ma obecnie 62 lata. Jest zamężna. Posiada wykształcenie średnie (krawcowa). Utrzymuje się z emerytury. Posiada 26-letni staż w pracy. Utrzymuje kontakty z sąsiadami i korzysta z rehabilitacji. Jest samodzielna w zakresie samoobsługi, poruszania się, ale ograniczona w korzystaniu z transportu publicznego, ma problem z czytaniem rozkładów jazdy. Problemy ze wzrokiem pojawiły się w dzieciństwie i trwają do dzisiaj. Od wielu lat zmaga się z dolegliwościami kręgosłupa. <xAnon>D. K.</xAnon> jest wydolna w zakresie słyszenia, mówienia, natomiast ograniczona w widzeniu i prowadzeniu gospodarstwa domowego. Wymaga regularnej kontroli lekarskiej i leczenia farmakologicznego. Nie wymaga wsparcia innych osób. Wymaga odpowiedniego sprzętu ze względu na stan zdrowia (okulary) jako kompensacja w ograniczeniu funkcjonowania organizmu (niedowidzenie). Wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> ocena funkcjonowania w społeczeństwie – k. 138-140 akt organu, dokumentacja medyczna – k. 15-50, 58-61, 70-71, 82-83.</xIx></xText> <xText><xAnon>D. K.</xAnon> cierpi na zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego oraz na nadwzroczność i niedowidzenie obu oczu. Przebyła leczenie operacyjne obu stawów kolanowych i przykurczu dupuytrena obu rąk z dobrym efektem klinicznym. <xAnon>D. K.</xAnon> niedowidzi na lewe oko w korekcji, na poziomie 0,2 – 20% prawidłowego widzenia. Zmaga się z ograniczeniami wynikającymi z obniżonej ostrości wzroku OP/L wynikające z ograniczonego pola widzenia. Należy się spodziewać pogorszenia funkcji widzenia lewego oka. Posiada istotne ograniczenia w dźwiganiu i długotrwałym przyjmowaniu pozycji wymuszonej. Powyższe ograniczenia istotnie obniżają zdolność do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością fizyczną. Pozostaje zdolna do pracy na otwartym rynku pracy. Schorzenia kręgosłupa i narządu wzroku powodują u niej niepełnosprawność w stopniu lekkim. Jej stan zdrowia nie rokuje poprawy.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> </xBx> <xIx>: ocena stanu zdrowia – k.. 141-143, akt organu, opinia sądowo-lekarska. <xAnon>D. P.</xAnon> – k. 114-115, opinia sądowo-lekarska <xAnon>A. K.</xAnon> – k. 131.</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie okazało się nieuzasadnione</xText> <xText>Orzekanie o stopniu niepełnosprawności jest regulowane przez <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971230776" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776">ustawę z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych</xLexLink> (jednolity tekst – Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.) oraz <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20031391328" xTitle="Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 139, poz. 1328">rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności</xLexLink> (Dz. U. Nr 139, poz. 1328 ze zm.).</xText> <xText>Art. 4 ust. 1-4 wyżej wymienionej ustawy stanowi, iż:</xText> <xText>- do <xUx>znacznego</xUx> stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji;</xText> <xText>- do <xUx>umiarkowanego</xUx> stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającej czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych;</xText> <xText>- do <xUx>lekkiego</xUx> stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.</xText> <xText>Przy czym niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.</xText> <xText>Określone przez ustawę zasady ustalania stopnia niepełnosprawności precyzuje rozporządzenie z dnia z dnia 15 lipca 2003 r., zgodnie z którym:</xText> <xText>- standardy w zakresie kwalifikowania do <xUx>znacznego</xUx> stopnia niepełnosprawności zawierają kryteria określające skutki naruszenia sprawności organizmu powodujące:</xText> <xText>1) niezdolność do pracy - co oznacza całkowitą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu;</xText> <xText>2) konieczność sprawowania opieki - co oznacza całkowitą zależność osoby od otoczenia, polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>konieczność udzielania pomocy, w tym również w pełnieniu ról społecznych - co oznacza zależność osoby od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych.</xText> </xUnit> <xText>Przy czym, przez długotrwałą opiekę i pomoc w pełnieniu ról społecznych rozumie się konieczność jej sprawowania przez okres powyżej 12 miesięcy w zakresie, o którym mowa w pkt 2 i 3.</xText> <xText>- standardy w zakresie kwalifikowania do <xUx>umiarkowanego</xUx> stopnia niepełnosprawności zawierają kryteria określające naruszenie sprawności organizmu powodujące:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>czasową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza konieczność udzielenia pomocy, o której mowa w pkt 3 powyżej, w okresach wynikających ze stanu zdrowia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>częściową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza wystąpienie co najmniej jednej okoliczności, o których mowa w pkt 3 powyżej.</xText> </xUnit> <xText>- standardy w zakresie kwalifikowania do <xUx>lekkiego</xUx> stopnia niepełnosprawności określają kryteria naruszonej sprawności organizmu powodujące:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>istotne obniżenie zdolności do wykonywania pracy, co oznacza naruszoną sprawność organizmu powodującą ograniczenia w wykonywaniu pracy zarobkowej znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu do wydajności, jaką wykazują osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>ograniczenia w pełnieniu ról społecznych, co oznacza trudności doświadczane przez osobę zainteresowaną w relacjach z otoczeniem i środowiskiem według przyjętych norm społecznych, jako skutek naruszonej sprawności organizmu.</xText> </xUnit> <xText>Przy czym, możliwość kompensacji ograniczeń oznacza wyrównywanie dysfunkcji organizmu spowodowanej utratą lub chorobą narządu odpowiednio przez przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.</xText> <xText>Przy zastosowaniu powyższych zasad, zdaniem Sądu, należało przyjąć, że zaskarżona decyzja Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności była prawidłowa.</xText> <xText>Z przeprowadzonych przez przedstawicieli zarówno Powiatowego, jak i Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wywiadów wynika, że <xAnon>D. K.</xAnon>, mimo występującego u niej schorzenia, pozostaje zdolna do pełnienia ról społecznych oraz samodzielnej egzystencji. Przede wszystkim jest w stanie samodzielnie się poruszać (sprawnie przy pomocy okularów) i komunikować, o czym świadczy chociażby zachowanie podczas postępowania (samodzielne składanie oświadczeń i pism procesowych). Może również podejmować zatrudnienie na otwartym rynku pracy, albowiem ustalone schorzenie nie dyskwalifikuje jej jako pracownika, a wymaga jedynie podjęcia zatrudnienia odpowiedniego do stanu zdrowia. Z pewnością nie wymaga czasowej ani częściowej pomocy w pełnieniu ról społecznych. Oznacza to brak zależności wnioskodawczyni od otoczenia, polegającej na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych. Ograniczenia występują jedynie w prowadzeniu gospodarstwa domowego, a także przy korzystaniu z transportu publicznego, polegającego na niedowidzeniu zapisów rozkładu jazdy. Tym samym brak kwalifikowania się odwołującej się do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.</xText> <xText>Diagnozę tę potwierdziła także biegła sądowa lekarz z zakresu okulistyki. W opinii z dnia 2 listopada 2023 r. (k. 114-115), <xAnon>D. P.</xAnon> stwierdziła w sposób jednoznaczny, że niepełnosprawność <xAnon>D. K.</xAnon> spowodowana jest głównie przez niedowidzenie lepszego, lewego oka w korekcji, na poziomie 0,2, czyli 20% prawidłowego widzenia i ma jedynie lekki stopień. Biegła zauważyła, że istnienie wady wzroku od dzieciństwa, konieczność używania okularów korekcyjnych czy obecność zeza nie powodują same w sobie niepełnosprawności wzrokowej. Biegła stwierdziła, że stan zdrowia <xAnon>D. K.</xAnon> nie rokuje poprawy, a wręcz pogarszania się funkcji oka. Biegła zgodziła się z decyzją <xAnon> Wojewódzkiego Zespołu (...)</xAnon> o Niepełnosprawności w <xAnon>S.</xAnon> co do zakwalifikowania <xAnon>D. K.</xAnon> do osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim.</xText> <xText>Podobne są wnioski zawarte w opinii z zakresu ortopedii i traumatologii z dnia 14 lutego 2024 r. (k. 131). Biegły sądowy <xAnon>A. K.</xAnon> stwierdził u badanej brak odchyleń od stanu prawidłowego obrębie narządu ruchu. Wskazał, że <xAnon>D. K.</xAnon> przebyła leczenie operacyjne obu stawów kolanowych i przykurczu dupuytrena obu rąk z dobrym efektem klinicznym. Istotnym faktem jest to, że nie jest leczona w poradni ortopedycznej. Według opinii biegłego <xAnon>D. K.</xAnon> nie powinna być w ogóle zakwalifikowana do żadnego stopnia niepełnosprawności z zakresu chorób narządu ruchu.</xText> <xText>Szczegółowe możliwości zatrudnienia i funkcjonowania w społeczeństwie odwołującej wyszczególnili lekarze w ocenie funkcjonowania społecznego dla potrzeb postępowania o ustalenie stopnia niepełnosprawności (k. 138-140 akt organu), podając, że <xAnon>D. K.</xAnon> zachowała zdolność do pracy na otwartym rynku pracy, z ograniczeniem długotrwałego stania w wymuszonej pozycji i dźwigania ciężarów. Poza faktem, że <xAnon>D. K.</xAnon> jest aktualnie emerytką, to nie ma większych przeciwskazań, aby podjęła zatrudnienie w zależności od potrzeb.</xText> <xText>Zdaniem Sądu obie opinie biegłych charakteryzują się wszechstronnością, zrozumiałością i brakiem wewnętrznych sprzeczności, jak również wnikliwością w zakresie badania odwołującej i rozpoznania jej dolegliwości. Wnioski opinii zostały przez biegłych wyciągnięte w sposób logiczny i odpowiedni do wyników przeprowadzonych badań oraz w oparciu o gruntowną analizę dokumentacji medycznej. Stąd też, sporządzone ekspertyzy zasługują, zdaniem Sądu, na przyjęcie za miarodajne dla wydania orzeczenia w sprawie w pełnym zakresie.</xText> <xText>Odwołująca nie zajęła wobec opinii biegłych jednoznacznego stanowiska, jedynie domagając się jak dotychczas przyznania umiarkowanego stopnia niepełnosprawności i zmian w zakresie daty zaistnienia niepełnosprawności, tj. od 6 listopada 1969 r. Odwołująca się jednak nie przedstawiła żadnych merytorycznych zarzutów oraz faktów przemawiających za ustaleniem konkretnej daty powstania niepełnosprawności. Tych ostatnich brak w przedłożonej przez odwołującą się dokumentacji medycznej.</xText> <xText>W ocenie Sądu brak jest podstaw do podważenia wniosków biegłych. Opinie zostały oparte zarówno na bezpośrednim badaniu <xAnon>D. K.</xAnon> przez biegłych, jak i na analizie całości dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności, sporządzonej przez niezależne od Zespołu placówki medyczne. Oznacza to, iż biegli w swojej opinii uwzględnili zarówno aktualny stan zdrowia odwołującego się i jego stan zdrowia uwidoczniony w dokumentacji medycznej, biorąc zaś pod uwagę wysoką fachowość i kwalifikacje biegłych, należy uznać, że wnioski zostały na takiej podstawie wysnute prawidłowo. Wymaga podkreślenia, że odwołującą zobowiązano do przedłożenia w dniu badania przez biegłych całej dokumentacji lekarskiej z przebiegu leczenia. Była uprzednio pouczona o obowiązku naprowadzenia dowodów w sprawie. Miała ona zatem możliwość wykazywania wszelkich zmian jakie zaszły w jej stanie zdrowia powodując konieczność zaliczenia do stopnia niepełnosprawności wyższego niż lekki. Wnioskodawczyni jednakże nie przedłożyła biegłym żadnej nowej dokumentacji lekarskiej ani też nie złożył jej do akt postępowania sądowego. Natomiast nie poparte stosowną argumentacją kwestionowanie opinii biegłych nie podważa w żadnym stopniu miarodajności ekspertyz jako dowodów stanowiących podstawę rozstrzygnięcia w sprawie. Złożenie przez odwołującą się dokumentacji dotyczącej rozpoznania i leczenia miażdżycy tętnic kończyn dolnych nie ma wpływu na zaskarżone orzeczenie, albowiem dotyczy nowych okoliczności medycznych podlegających ewentualnemu ponownemu orzekaniu zależnie od wpływu na stan sprawności <xAnon>D. K.</xAnon>. Wobec powyższego należy uznać, że zaskarżone orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności była prawidłowa i odpowiadała prawu.</xText> <xText>W rezultacie, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477 <xSUPx>14 </xSUPx>§ 1 k.p.c.</xLexLink>, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Klaudia Suszko

Klaudia Suszko

UZASADNIENIE Orzeczeniem z dnia 09 maja 2023 r., znak:(...).(...).(...), Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.uchylił zaskarżone orzeczenie w całości orzeczenie(...)do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wG.z dnia 1 marca 2023 r. Organ II Instancji zaliczyłD. K., do lekkiego stopnia niepełnosprawności na stale z symbolem niepełnosprawności 05-R i 04-O. Organ stwierdził, żeD. K.ma naruszoną sprawność organizmu, a rodzaj i zakres tych ograniczeń istotnie obniża zdolność do wykonywania pracy i pełnienia ról społecznych. Pomimo występujących ograniczeń wynikających z rozpoznanych schorzeń, które obniżają zdolność do pełnej aktywności zawodowej, orzekana jest zdolna do pracy na otwartym rynku pracy z uwzględnieniem psychofizycznych ograniczeń. Naruszenie organizmu ma charakter trwały i nie rokuje poprawy, dlatego orzeczenie wydano na stałe. Skład orzekający uznał, że zakres i skutki schorzeń dotyczące chorób narządu wzorku i upośledzenia narządu ruchu są na tyle istotne, że wymagają konieczności zaopatrzenia się w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające funkcjonowanie, a także korzystanie z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji takich jak usługi socjalne, opiekuńcze, terapeutyczne i rehabilitacyjne świadczone przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. Zespół stwierdził, żeD. K.nie jest osobą zależną od otoczenia – jest zdolna do zaspokajania bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, samodzielne poruszanie się i komunikowanie(z ograniczeniami) z otoczeniem. Może również wykonywać czynności gospodarstwa domowego i uczestniczyć w życiu społecznym. Może funkcjonować społecznie odpowiednio do wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych bez konieczności pomocy oraz wykonywać pracę na otwartym rynku pracy po uwzględnieniu ograniczeń wynikających z charakteru schorzeń. Nadto nie ma podstaw do zaliczenia jej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, gdyż skutki naruszonej sprawności organizmu nie wymagają zapewnienia częściowej pomocy innych osób w celu wyrównania szans i uczestnictwa w różnych sferach życia.D. K.nie jest niezdolna do pracy albo zdolna do pracy w warunkach pracy chronionej. Zespół Wojewódzki w uzasadnieniu zarzucał organowi pierwszej instancji błędną kwalifikacjęD. K.do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności poprzez sprzeczne z prawem postępowanie. Wojewódzki Zespół odnosząc się do odwołania skarżącej, łumaczył że jeżeli nie można z całą pewnością stwierdzić na podstawie dokumentacji medycznej kiedy niepełnosprawność powstała, wówczas należy odnotować ten fakt jako „nie da się ustalić”. Ponadto organ podniósł, że fakt zaistnienia choroby nie daje od samego początku podstaw do niepełnosprawności, gdyż niekoniecznie musiały występować od samego początku choroby ograniczenia, które z kolei mogły pojawić się później. D. K.wniosła odwołanie od tego orzeczenia domagając się zmiany decyzji poprzez zaliczenie jej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności oraz ustalenia, że niepełnosprawność istnieje od 6 listopada 1969 r. Skarżąca zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych, a nadto naruszenie dyspozycjiart. 139 k.p.a.poprzez wydanie decyzji naruszającej jej interes. W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wS.wskazał, że nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia decyzji i wniósł o oddalenie odwołania wskazując, że zaskarżone orzeczenie zostało wydane zgodnie ze stanem faktycznym. Nadto podkreślił, że w podjęta decyzja nie narusza zasady zakazu orzekania na niekorzyść odwołującej, gdyż decyzja(...) Zespołu (...)o Niepełnosprawności wG.była w sposób rażący niezgodna z prawem oraz ze stanem faktycznym. W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy przedstawił argumentację analogiczną do zaprezentowanej w zaskarżonym orzeczeniu. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: D. K.,urodzona (...)wG., ma obecnie 62 lata. Jest zamężna. Posiada wykształcenie średnie (krawcowa). Utrzymuje się z emerytury. Posiada 26-letni staż w pracy. Utrzymuje kontakty z sąsiadami i korzysta z rehabilitacji. Jest samodzielna w zakresie samoobsługi, poruszania się, ale ograniczona w korzystaniu z transportu publicznego, ma problem z czytaniem rozkładów jazdy. Problemy ze wzrokiem pojawiły się w dzieciństwie i trwają do dzisiaj. Od wielu lat zmaga się z dolegliwościami kręgosłupa.D. K.jest wydolna w zakresie słyszenia, mówienia, natomiast ograniczona w widzeniu i prowadzeniu gospodarstwa domowego. Wymaga regularnej kontroli lekarskiej i leczenia farmakologicznego. Nie wymaga wsparcia innych osób. Wymaga odpowiedniego sprzętu ze względu na stan zdrowia (okulary) jako kompensacja w ograniczeniu funkcjonowania organizmu (niedowidzenie). Wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji. Dowód: ocena funkcjonowania w społeczeństwie – k. 138-140 akt organu, dokumentacja medyczna – k. 15-50, 58-61, 70-71, 82-83. D. K.cierpi na zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego oraz na nadwzroczność i niedowidzenie obu oczu. Przebyła leczenie operacyjne obu stawów kolanowych i przykurczu dupuytrena obu rąk z dobrym efektem klinicznym.D. K.niedowidzi na lewe oko w korekcji, na poziomie 0,2 – 20% prawidłowego widzenia. Zmaga się z ograniczeniami wynikającymi z obniżonej ostrości wzroku OP/L wynikające z ograniczonego pola widzenia. Należy się spodziewać pogorszenia funkcji widzenia lewego oka. Posiada istotne ograniczenia w dźwiganiu i długotrwałym przyjmowaniu pozycji wymuszonej. Powyższe ograniczenia istotnie obniżają zdolność do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością fizyczną. Pozostaje zdolna do pracy na otwartym rynku pracy. Schorzenia kręgosłupa i narządu wzroku powodują u niej niepełnosprawność w stopniu lekkim. Jej stan zdrowia nie rokuje poprawy. Dowód : ocena stanu zdrowia – k.. 141-143, akt organu, opinia sądowo-lekarska.D. P.– k. 114-115, opinia sądowo-lekarskaA. K.– k. 131. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie okazało się nieuzasadnione Orzekanie o stopniu niepełnosprawności jest regulowane przezustawę z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych(jednolity tekst – Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.) orazrozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności(Dz. U. Nr 139, poz. 1328 ze zm.). Art. 4 ust. 1-4 wyżej wymienionej ustawy stanowi, iż: - doznacznegostopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji; - doumiarkowanegostopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającej czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych; - dolekkiegostopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne. Przy czym niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację. Określone przez ustawę zasady ustalania stopnia niepełnosprawności precyzuje rozporządzenie z dnia z dnia 15 lipca 2003 r., zgodnie z którym: - standardy w zakresie kwalifikowania doznacznegostopnia niepełnosprawności zawierają kryteria określające skutki naruszenia sprawności organizmu powodujące: 1) niezdolność do pracy - co oznacza całkowitą niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej z powodu fizycznego, psychicznego lub umysłowego naruszenia sprawności organizmu; 2) konieczność sprawowania opieki - co oznacza całkowitą zależność osoby od otoczenia, polegającą na pielęgnacji w zakresie higieny osobistej i karmienia lub w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz ułatwiania kontaktów ze środowiskiem; 3 konieczność udzielania pomocy, w tym również w pełnieniu ról społecznych - co oznacza zależność osoby od otoczenia, polegającą na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych. Przy czym, przez długotrwałą opiekę i pomoc w pełnieniu ról społecznych rozumie się konieczność jej sprawowania przez okres powyżej 12 miesięcy w zakresie, o którym mowa w pkt 2 i 3. - standardy w zakresie kwalifikowania doumiarkowanegostopnia niepełnosprawności zawierają kryteria określające naruszenie sprawności organizmu powodujące: 1 czasową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza konieczność udzielenia pomocy, o której mowa w pkt 3 powyżej, w okresach wynikających ze stanu zdrowia; 2 częściową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza wystąpienie co najmniej jednej okoliczności, o których mowa w pkt 3 powyżej. - standardy w zakresie kwalifikowania dolekkiegostopnia niepełnosprawności określają kryteria naruszonej sprawności organizmu powodujące: 1 istotne obniżenie zdolności do wykonywania pracy, co oznacza naruszoną sprawność organizmu powodującą ograniczenia w wykonywaniu pracy zarobkowej znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu do wydajności, jaką wykazują osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną; 2 ograniczenia w pełnieniu ról społecznych, co oznacza trudności doświadczane przez osobę zainteresowaną w relacjach z otoczeniem i środowiskiem według przyjętych norm społecznych, jako skutek naruszonej sprawności organizmu. Przy czym, możliwość kompensacji ograniczeń oznacza wyrównywanie dysfunkcji organizmu spowodowanej utratą lub chorobą narządu odpowiednio przez przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne. Przy zastosowaniu powyższych zasad, zdaniem Sądu, należało przyjąć, że zaskarżona decyzja Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności była prawidłowa. Z przeprowadzonych przez przedstawicieli zarówno Powiatowego, jak i Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wywiadów wynika, żeD. K., mimo występującego u niej schorzenia, pozostaje zdolna do pełnienia ról społecznych oraz samodzielnej egzystencji. Przede wszystkim jest w stanie samodzielnie się poruszać (sprawnie przy pomocy okularów) i komunikować, o czym świadczy chociażby zachowanie podczas postępowania (samodzielne składanie oświadczeń i pism procesowych). Może również podejmować zatrudnienie na otwartym rynku pracy, albowiem ustalone schorzenie nie dyskwalifikuje jej jako pracownika, a wymaga jedynie podjęcia zatrudnienia odpowiedniego do stanu zdrowia. Z pewnością nie wymaga czasowej ani częściowej pomocy w pełnieniu ról społecznych. Oznacza to brak zależności wnioskodawczyni od otoczenia, polegającej na udzieleniu wsparcia w czynnościach samoobsługowych, współdziałania w procesie leczenia, rehabilitacji, edukacji oraz w pełnieniu ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych. Ograniczenia występują jedynie w prowadzeniu gospodarstwa domowego, a także przy korzystaniu z transportu publicznego, polegającego na niedowidzeniu zapisów rozkładu jazdy. Tym samym brak kwalifikowania się odwołującej się do osób o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Diagnozę tę potwierdziła także biegła sądowa lekarz z zakresu okulistyki. W opinii z dnia 2 listopada 2023 r. (k. 114-115),D. P.stwierdziła w sposób jednoznaczny, że niepełnosprawnośćD. K.spowodowana jest głównie przez niedowidzenie lepszego, lewego oka w korekcji, na poziomie 0,2, czyli 20% prawidłowego widzenia i ma jedynie lekki stopień. Biegła zauważyła, że istnienie wady wzroku od dzieciństwa, konieczność używania okularów korekcyjnych czy obecność zeza nie powodują same w sobie niepełnosprawności wzrokowej. Biegła stwierdziła, że stan zdrowiaD. K.nie rokuje poprawy, a wręcz pogarszania się funkcji oka. Biegła zgodziła się z decyzjąWojewódzkiego Zespołu (...)o Niepełnosprawności wS.co do zakwalifikowaniaD. K.do osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim. Podobne są wnioski zawarte w opinii z zakresu ortopedii i traumatologii z dnia 14 lutego 2024 r. (k. 131). Biegły sądowyA. K.stwierdził u badanej brak odchyleń od stanu prawidłowego obrębie narządu ruchu. Wskazał, żeD. K.przebyła leczenie operacyjne obu stawów kolanowych i przykurczu dupuytrena obu rąk z dobrym efektem klinicznym. Istotnym faktem jest to, że nie jest leczona w poradni ortopedycznej. Według opinii biegłegoD. K.nie powinna być w ogóle zakwalifikowana do żadnego stopnia niepełnosprawności z zakresu chorób narządu ruchu. Szczegółowe możliwości zatrudnienia i funkcjonowania w społeczeństwie odwołującej wyszczególnili lekarze w ocenie funkcjonowania społecznego dla potrzeb postępowania o ustalenie stopnia niepełnosprawności (k. 138-140 akt organu), podając, żeD. K.zachowała zdolność do pracy na otwartym rynku pracy, z ograniczeniem długotrwałego stania w wymuszonej pozycji i dźwigania ciężarów. Poza faktem, żeD. K.jest aktualnie emerytką, to nie ma większych przeciwskazań, aby podjęła zatrudnienie w zależności od potrzeb. Zdaniem Sądu obie opinie biegłych charakteryzują się wszechstronnością, zrozumiałością i brakiem wewnętrznych sprzeczności, jak również wnikliwością w zakresie badania odwołującej i rozpoznania jej dolegliwości. Wnioski opinii zostały przez biegłych wyciągnięte w sposób logiczny i odpowiedni do wyników przeprowadzonych badań oraz w oparciu o gruntowną analizę dokumentacji medycznej. Stąd też, sporządzone ekspertyzy zasługują, zdaniem Sądu, na przyjęcie za miarodajne dla wydania orzeczenia w sprawie w pełnym zakresie. Odwołująca nie zajęła wobec opinii biegłych jednoznacznego stanowiska, jedynie domagając się jak dotychczas przyznania umiarkowanego stopnia niepełnosprawności i zmian w zakresie daty zaistnienia niepełnosprawności, tj. od 6 listopada 1969 r. Odwołująca się jednak nie przedstawiła żadnych merytorycznych zarzutów oraz faktów przemawiających za ustaleniem konkretnej daty powstania niepełnosprawności. Tych ostatnich brak w przedłożonej przez odwołującą się dokumentacji medycznej. W ocenie Sądu brak jest podstaw do podważenia wniosków biegłych. Opinie zostały oparte zarówno na bezpośrednim badaniuD. K.przez biegłych, jak i na analizie całości dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności, sporządzonej przez niezależne od Zespołu placówki medyczne. Oznacza to, iż biegli w swojej opinii uwzględnili zarówno aktualny stan zdrowia odwołującego się i jego stan zdrowia uwidoczniony w dokumentacji medycznej, biorąc zaś pod uwagę wysoką fachowość i kwalifikacje biegłych, należy uznać, że wnioski zostały na takiej podstawie wysnute prawidłowo. Wymaga podkreślenia, że odwołującą zobowiązano do przedłożenia w dniu badania przez biegłych całej dokumentacji lekarskiej z przebiegu leczenia. Była uprzednio pouczona o obowiązku naprowadzenia dowodów w sprawie. Miała ona zatem możliwość wykazywania wszelkich zmian jakie zaszły w jej stanie zdrowia powodując konieczność zaliczenia do stopnia niepełnosprawności wyższego niż lekki. Wnioskodawczyni jednakże nie przedłożyła biegłym żadnej nowej dokumentacji lekarskiej ani też nie złożył jej do akt postępowania sądowego. Natomiast nie poparte stosowną argumentacją kwestionowanie opinii biegłych nie podważa w żadnym stopniu miarodajności ekspertyz jako dowodów stanowiących podstawę rozstrzygnięcia w sprawie. Złożenie przez odwołującą się dokumentacji dotyczącej rozpoznania i leczenia miażdżycy tętnic kończyn dolnych nie ma wpływu na zaskarżone orzeczenie, albowiem dotyczy nowych okoliczności medycznych podlegających ewentualnemu ponownemu orzekaniu zależnie od wpływu na stan sprawnościD. K.. Wobec powyższego należy uznać, że zaskarżone orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności była prawidłowa i odpowiadała prawu. W rezultacie, na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c., Sąd orzekł jak w sentencji wyroku. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) (...)

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155515300004521_IX_P_000366_2023_Uz_2024-11-25_001

IX P 366/23

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-12-02 18:00:04.0 CET

2024-12-02 13:04:27.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

sygn. akt IX P 366/23 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 17 sierpnia 2023 r. T. C. wystąpił z powództwem przeciwko S. G. . Po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa (k. 17-18, k. 32-33) wniósł o zasądzenie od S. G. kwoty 7.466,80 zł tytułu ekwiwalentu za 38 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego oraz o sprostowanie świadectwa pracy poprzez zamieszczenie w jego punkcie 8 informacji, że nie wypłacono mu ekwiwalentu za urlop. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Katarzyna Motylińska" xPublisher="kmotylinska" xEditorFullName="Katarzyna Motylińska" xEditor="kmotylinska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/P" xYear="2023" xVolNmbr="000366" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> sygn. akt <xBx>IX P 366/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pozwem z dnia 17 sierpnia 2023 r. <xAnon>T. C.</xAnon> wystąpił z powództwem przeciwko <xAnon>S. G.</xAnon>. Po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa (k. 17-18, k. 32-33) wniósł o zasądzenie od <xAnon>S. G.</xAnon> kwoty 7.466,80 zł tytułu ekwiwalentu za 38 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego oraz o sprostowanie świadectwa pracy poprzez zamieszczenie w jego punkcie 8 informacji, że nie wypłacono mu ekwiwalentu za urlop. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu powód wskazał, iż wbrew treści świadectwa pracy otrzymanego od pozwanego w dniu 1 grudnia 2020 r. nie wypłacono mu ekwiwalentu za urlop w żadnej kwocie.</xText> <xText>Pismem z dnia 2 stycznia 2024 r. powód rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 193,15 zł jaką poniósł w kancelarii komorniczej w poprzednio toczącym się postępowaniu sądowym.</xText> <xText>Na mocy zarządzenia z dnia 1 marca 2024 r. prawomocnie zwrócono pozew w części rozszerzonej.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany <xAnon>S. G.</xAnon>, reprezentowany wówczas przez kuratora dla osoby nieznanej z miejsca pobytu, wniósł o oddalenie powództwa. Wskazała, iż powód otrzymał ekwiwalent za 38 dni niewykorzystanego urlopu.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>T. C.</xAnon> był zatrudniony przez <xAnon>S. G.</xAnon> w okresie od 8 maja 2019 r. do 30 listopada 2020 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku mechanika samochodowego ostatnio za wynagrodzeniem 4.129,95 zł miesięcznie.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne, a nadto dowód: </xIx> </xBx> <xIx>świadectwo pracy – k. 6, umowa o pracę – k. 31, aneks do umowy o pracę – k. 30, przesłuchanie powoda <xAnon>T. C.</xAnon> w charakterze strony – k. 143-144 </xIx></xText> <xText><xAnon>T. C.</xAnon> podczas zatrudnienia u <xAnon>S. G.</xAnon> przysługiwał urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni rocznie.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>przesłuchanie powoda <xAnon>T. C.</xAnon> w charakterze strony – k. 143-144 </xIx></xText> <xText>Na koniec zatrudnienia u <xAnon>S. G.</xAnon> <xAnon>T. C.</xAnon> pozostało do wykorzystania 38 dni urlopu wypoczynkowego.</xText> <xText><xBx> <xIx>Niesporne, a nadto dowód: </xIx> </xBx> <xIx>świadectwo pracy – k. 6, przesłuchanie powoda <xAnon>T. C.</xAnon> w charakterze strony – k. 143-144, zeznania świadka <xAnon>M. Ż.</xAnon> – k. 135-136 </xIx></xText> <xText><xAnon>T. C.</xAnon> nie wypłacono ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy podczas zatrudnienia u <xAnon>S. G.</xAnon>.</xText> <xText>Pomimo tego w pkt 8 wystawionego w dniu 30 listopada 2020 r. świadectwa pracy zamieszczono zapis, że <xAnon>T. C.</xAnon> wypłacono ekwiwalent za 38 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> świadectwo pracy – k. 6, przesłuchanie powoda <xAnon>T. C.</xAnon> w charakterze strony – k. 143-144 </xIx></xText> <xText>Wystawiając to świadectwo pracy w zastępstwie <xAnon>S. G.</xAnon>, <xAnon>M. Ż.</xAnon> związana z nim umową cywilnoprawną w zakresie obsługi kadrowej i księgowej, bazowała jedynie na informacji otrzymanej w tym zakresie od <xAnon>S. G.</xAnon>. Nie widziała dowodu przelewu ekwiwalentu na rzecz <xAnon>T. C.</xAnon> ani jej nie księgowała.</xText> <xText><xAnon>S. G.</xAnon> zakończył w tamtym czasie prowadzenie działalności gospodarczej.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>zeznania świadka <xAnon>M. Ż.</xAnon> – k. 135-136 </xIx></xText> <xText>Otrzymawszy w dniu 1 grudnia 2020 r. świadectwo pracy i nie zgadzając się z jego treścią, <xAnon>T. C.</xAnon> w piśmie z dnia 3 grudnia 2020 r. skierowanym do pracodawcy wniósł o jego sprostowanie m.in. w zakresie zapisu w pkt 8 świadectwa pracy poprzez jego usunięcie jako niezgodnego z prawdą. <xAnon>T. C.</xAnon> nie otrzymał odpowiedzi na swój wniosek.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> świadectwo pracy – k. 6, wniosek o sprostowanie świadectwa pracy – k. 8, potwierdzenie nadania wniosku – k. 7, przesłuchanie powoda <xAnon>T. C.</xAnon> w charakterze strony – k. 143-144 </xIx></xText> <xText>W związku z tym, <xAnon>T. C.</xAnon> w dniu 7 stycznia 2021 r. wystąpił z pozwem o sprostowanie świadectwa pracy. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>T. C.</xAnon> cofnął pozew w tej sprawie, skutkiem czego Sąd, na mocy postanowienia z dnia 15 czerwca 2022 r. umorzył postępowanie w sprawie. Podejmując decyzję o cofnięciu pozwu <xAnon>T. C.</xAnon> chciał uzyskiwać świadczenie ze <xAnon> (...) Centrum (...)</xAnon> w związku z opieką nad rodzicami. Centrum to wstrzymywało się z wypłatą z uwagi na toczące się postępowanie <xAnon>(...)</xAnon> dotyczące zatrudnienia <xAnon>T. C.</xAnon>. Aby otrzymywać świadczenie nie mógł on zaś pozostawać w zatrudnieniu.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> pozew, postanowienie o umorzeniu postępowania – w aktach sprawy <xAnon>(...)</xAnon>, przesłuchanie powoda <xAnon>T. C.</xAnon> w charakterze strony – k. 143-144 </xIx></xText> <xText>Wysokość ekwiwalentu za 38 dni urlopu wypoczynkowego <xAnon>T. C.</xAnon> to kwota 7.444,96 zł.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> wyliczenie – k. 134</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zakresie żądania ekwiwalentu za urlop.</xText> <xText>W sprawie stan faktyczny pozostawał bezsporny co do tego, iż <xAnon>T. C.</xAnon> pozostawał w zatrudnieniu u <xAnon>S. G.</xAnon> w okresie od 8 maja 2019 r. do 30 listopada 2020 r., że wysokość ostatnio otrzymywanego wynagrodzenia przez powoda wynosiła 4.129,95 zł oraz że <xAnon>T. C.</xAnon> na koniec zatrudnienia nie wykorzystał 38 dni urlopu wypoczynkowego. Spornym pozostawała okoliczność, czy pozwany wypłacił powodowi ekwiwalent za niewykorzystany w tej ilości urlop wypoczynkowy.</xText> <xText>Zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Reguła powyższa znajduje odzwierciedlenie w procedurze cywilnej, tj. regulacji <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. W wypadku, gdy powód sprosta ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, a więc wykaże wystąpienie faktów istotnych z punktu widzenia zastosowania konkretnej normy prawa materialnego, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających oddalenie powództwa (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 10 czerwca 2013 r., II PK 304/12). Przepis regulujący rozkład ciężaru dowodu określa jaki wpływ na wynik procesu ma nieudowodnienie pewnych faktów, inaczej mówiąc kto poniesie wynikające z przepisów prawa materialnego negatywne konsekwencje ich nieudowodnienia. W sprawach z zakresu prawa pracy ciężar dowodu co do prawidłowego dokonania wypłaty należności pracowniczych spoczywa na pracodawcy (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink>). To na pracodawcy ciążą bowiem obowiązki związane z prowadzeniem dokumentacji płacowej. Niewykonanie tego obowiązku przez pracodawcę nie może powodować niekorzystnych skutków dla pracowników. Udowodnienie faktu negatywnego (nieotrzymania ekwiwalentu za urlop) jest trudniejsze od wykazania faktu pozytywnego, tj. zapłaty należności. Pracodawcę obciąża zatem obowiązek udowodnienia, iż wypłacono powodowi należną kwotę. W zakresie wypłat gotówkowych, pozwany pracodawca może wykazać, że do nich doszło, np. stosownym pokwitowaniem, w zakresie wypłat na konto, potwierdzeniem przelewu.</xText> <xText>Jako dowód wypłaty ekwiwalentu za urlop pozwany (będąc na ówczesnym etapie postępowania zastępowanym przez kuratora dla osoby nieznanej z miejsca pobytu) zaproponował dowód z zeznań świadka <xAnon>M. Ż.</xAnon>, która wystawiła świadectwo pracy, wpisując w nim informację o zapłacie powodowi ekwiwalentu za 38 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego. Jak świadek zeznała jednak na rozprawie, wpisując te dane, bazowała ona jedynie na informacji otrzymanej w tym zakresie od <xAnon>S. G.</xAnon>. Nie widziała dowodu przelewu ekwiwalentu na rzecz <xAnon>T. C.</xAnon> ani jej nie księgowała.</xText> <xText>Pozwany, kiedy zaczął występować w procesie samodzielnie, został zobowiązany przez Sąd do złożenia dowodu wypłaty powodowi ekwiwalentu za urlop pod rygorem skutków z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 2 k.p.c.</xLexLink> Nie wykonał tego zobowiązania. Zgodnie z przywołanym wyżej przepisem sąd oceni według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zabranego materiału dowodowego, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu. Pozwany nie stawił się także dwukrotnie na rozprawie, wezwany celem przesłuchania w charakterze strony pod rygorem pominięcia dowodu, stąd Sąd pominął ten dowód. Trudno uznać zatem, aby pozwany, na którym spoczywał obowiązek wykazania faktu zapłaty powodowi ekwiwalentu za urlop, wykazał ten fakt. Wiarygodne w tym zakresie były zeznania powoda, który konsekwentnie od momentu otrzymania świadectwa pracy stwierdzającego fakt wypłaty mu ekwiwalentu za urlop, zmierzał do podważenia tego faktu, wnosząc o sprostowanie świadectwa pracy poprzez usunięcie informacji zawartej w pkt 8 świadectwa pracy, a następnie poprzez wytaczając powództwo o sprostowanie świadectwa pracy i zasądzenie mu ekwiwalentu za urlop od pozwanego.</xText> <xText>Żądanie powoda w zakresie wypłaty ekwiwalentu za czas niewykorzystanego urlopu znajduje podstawę prawną w treści <xLexLink xArt="art. 171" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 171 k.p.</xLexLink>. Zgodnie z powołanym przepisem – w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Zasady wypłaty i ustalania wysokości ekwiwalentu określa zaś rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop z dnia 8 stycznia 1997 r. (dalej rozporządzenie w sprawie wypłacania ekwiwalentu). W myśl przepisu <xLexLink xArt="art. 154;art. 154 § 1;art. 154 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 154 § 1 pkt 2 k.p.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 155;art. 155 § 1;art. 155 § 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 155 § 1 pkt 6 k.p.</xLexLink> – wymiar urlopu wynosi 26 dni – jeżeli pracownik jest zatrudniony co najmniej 10 lat. Do okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu, wlicza się z tytułu ukończenia szkoły wyższej – 8 lat.</xText> <xText>Między stronami było niesporne, że liczba dni urlopu niewykorzystanego przez powoda w naturze wynosiła 38 dni.</xText> <xText>Stosownie do treści § 18 rozporządzenia w sprawie wypłacania ekwiwalentu – ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy oblicza się dzieląc wynagrodzenie przez tzw. współczynnik urlopowy wynikający z § 19 rozporządzenia. Współczynnik ten wynosił wartość 21,08 w 2020 r. (w roku zakończenia zatrudnienia). Podzielenie wynagrodzenia lub sumy miesięcznych wynagrodzeń pracownika przez współczynnik ekwiwalentowy umożliwia ustalenie wysokości ekwiwalentu za jeden dzień urlopu. Następnym działaniem jest obliczenie ekwiwalentu za jedną godzinę urlopu, co następuje przez podzielenie kwoty ekwiwalentu za jeden dzień urlopu przez liczbę odpowiadającą dobowej normie czasu pracy obowiązującej pracownika. Norma ta co do zasady wynosi osiem godzin i taką wartość należy przyjmować jako dzielnik w omawianym tu działaniu, bez względu na wymiar czasu pracy pracownika czy system czasu pracy, w którym wykonuje on pracę. Ostatnim działaniem służącym obliczeniu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop jest pomnożenie ekwiwalentu za jedną godzinę urlopu przez liczbę godzin niewykorzystanego przez pracownika urlopu wypoczynkowego. Przeprowadzenie powyższych działań daje w rozpoznawanej sprawie kwotę 7.444,96 zł (4.129,95 zł / 21,08 = 195,92; 195,92 / 8 = 24,49; 24,49 x 304 = 7.444,96 zł).</xText> <xText>Powód dochodził tytułem zaległego ekwiwalentu urlopowego kwoty nieco wyższej, tj. 7.466 zł, co wynikało z wyliczenia kwot ekwiwalentu odrębnie za rok 2019 i 2020. Działanie to przeprowadza się jednak jednorazowo, na moment ustania stosunku pracy, uwzględniając obowiązujący na ten moment współczynnik urlopowy. Z tego względu powództwo ponad kwotę 7.444,96 zł należało oddalić.</xText> <xText>Oddaleniu podlegało też powództwo o sprostowanie świadectwa pracy.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 97;art. 97 § 2(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 97 § 2<xSUPx>1</xSUPx> k.p.</xLexLink> - pracownik może w ciągu 14 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 14 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. W przypadku niezawiadomienia przez pracodawcę o odmowie sprostowania świadectwa pracy, żądanie sprostowania świadectwa pracy wnosi się do sądu pracy.</xText> <xText>Powód zachował wyżej opisane terminy, ale występując z powództwem o sprostowanie świadectwa pracy w pierwszym postępowaniu toczącym się pod sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon> Postępowanie w tej sprawie zostało jednak umorzone w dniu 15 czerwca 2022 r. na skutek cofnięcia pozwu przez powoda. Następny pozew, zawierający podobne żądanie powód złożył dopiero 17 sierpnia 2023 r., a więc po upływie niemal 3 lat od otrzymania świadectwa pracy od pozwanego. Upływ terminu przewidzianego w <xLexLink xArt="art. 97;art. 97 § 2(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 97 § 2<xSUPx>1</xSUPx> k.p.</xLexLink> skutkuje oddaleniem w pkt II wyroku powództwa w zakresie żądania sprostowania świadectwa pracy z przyczyn formalnych – przekroczenia ustawowego terminu do wytoczenia z powództwem o sprostowanie.</xText> <xText>Brak jest podstaw do zastosowania przepisu <xLexLink xArt="art. 265;art. 265 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 265 § 1 k.p.</xLexLink> Powód pierwotnie złożył powództwo we właściwym terminie, ale je wycofał, kierując się chęcią uzyskania świadczenia w związku z opieką nad rodzicami, następnie wytoczył kolejne powództwo o sprostowanie świadectwa pracy dopiero po upływie przeszło roku od momentu umorzenia pierwszego postępowania, co nie pozwala na przyjęcie takiego działania jako uzasadniającego rozwiązanie w trybie <xLexLink xArt="art. 265" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 265 k.p.</xLexLink></xText> <xText>Oddalenie powództwa o sprostowanie świadectwa pracy (także w pkt II wyroku), choć stwierdzenie w nim zawarte dotyczyło ekwiwalentu za urlop, nie stało na przeszkodzie dochodzeniu w niniejszym procesie spornego ekwiwalentu. Przedawnienie roszczenia w tym zakresie ma miejsce po upływie 3 lat od jego wymagalności (<xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 291 § 1 k.p.</xLexLink>). Jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 lipca 2009 r. w sprawie II PK 1/09 - dowód przeciwko stwierdzeniom zawartym w świadectwie pracy jako dokumencie może być przeprowadzony w każdym czasie w ramach postępowania o konkretne roszczenie, także po upływie terminów określonych w <xLexLink xArt="art. 97;art. 97 § 2(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 97 § 2<xSUPx>1</xSUPx> k.p.</xLexLink> Jak wskazano wyżej, powodowi udało się skutecznie podważyć stwierdzenie zawarte w pkt 8 wystawionego mu świadectwa pracy, stąd na jego rzecz zasądzono w pkt I wyroku kwotę należnego ekwiwalentu za urlop.</xText> <xText>W pkt III zawarto orzeczenie o nieuiszczonych kosztach sądowych.</xText> <xText>Stosownie do treści art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (u.k.s.c.), pracownik wnoszący powództwo nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych. Zgodnie zaś z art. 113 ust. 1 u.k.s.c. kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.</xText> <xText>Pozwany przegrał sprawę niemal w całości, jeżeli chodzi o roszczenie majątkowe, a zatem zastosowanie w sprawie winien znaleźć <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym w razie częściowego uwzględnienia żądań, sąd może obciążyć obowiązkiem zwrotu wszystkich kosztów stronę, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Sąd postanowił zatem obciążyć pozwanego nieuiszczoną opłatą od pozwu w części dotyczącej żądania ekwiwalentu za urlop. Opłata ta wynosiła 400 zł. Ponadto, pozwany obciążony został kosztami związanymi z ustanowieniem dla niego kuratora do osoby nieznanej z miejsca pobytu (1.202,50 zł)</xText> <xText>O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono w pkt IV wyroku obligatoryjnie na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(2);art. 477(2) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>2</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda podczas zatrudnienia u pozwanego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText>25.11.2024 r.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Katarzyna Motylińska

Katarzyna Motylińska

sygn. aktIX P 366/23 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 17 sierpnia 2023 r.T. C.wystąpił z powództwem przeciwkoS. G.. Po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa (k. 17-18, k. 32-33) wniósł o zasądzenie odS. G.kwoty 7.466,80 zł tytułu ekwiwalentu za 38 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego oraz o sprostowanie świadectwa pracy poprzez zamieszczenie w jego punkcie 8 informacji, że nie wypłacono mu ekwiwalentu za urlop. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, iż wbrew treści świadectwa pracy otrzymanego od pozwanego w dniu 1 grudnia 2020 r. nie wypłacono mu ekwiwalentu za urlop w żadnej kwocie. Pismem z dnia 2 stycznia 2024 r. powód rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 193,15 zł jaką poniósł w kancelarii komorniczej w poprzednio toczącym się postępowaniu sądowym. Na mocy zarządzenia z dnia 1 marca 2024 r. prawomocnie zwrócono pozew w części rozszerzonej. W odpowiedzi na pozew pozwanyS. G., reprezentowany wówczas przez kuratora dla osoby nieznanej z miejsca pobytu, wniósł o oddalenie powództwa. Wskazała, iż powód otrzymał ekwiwalent za 38 dni niewykorzystanego urlopu. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: T. C.był zatrudniony przezS. G.w okresie od 8 maja 2019 r. do 30 listopada 2020 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku mechanika samochodowego ostatnio za wynagrodzeniem 4.129,95 zł miesięcznie. Niesporne, a nadto dowód: świadectwo pracy – k. 6, umowa o pracę – k. 31, aneks do umowy o pracę – k. 30, przesłuchanie powodaT. C.w charakterze strony – k. 143-144 T. C.podczas zatrudnienia uS. G.przysługiwał urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni rocznie. Dowód: przesłuchanie powodaT. C.w charakterze strony – k. 143-144 Na koniec zatrudnienia uS. G.T. C.pozostało do wykorzystania 38 dni urlopu wypoczynkowego. Niesporne, a nadto dowód: świadectwo pracy – k. 6, przesłuchanie powodaT. C.w charakterze strony – k. 143-144, zeznania świadkaM. Ż.– k. 135-136 T. C.nie wypłacono ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy podczas zatrudnienia uS. G.. Pomimo tego w pkt 8 wystawionego w dniu 30 listopada 2020 r. świadectwa pracy zamieszczono zapis, żeT. C.wypłacono ekwiwalent za 38 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego. Dowód: świadectwo pracy – k. 6, przesłuchanie powodaT. C.w charakterze strony – k. 143-144 Wystawiając to świadectwo pracy w zastępstwieS. G.,M. Ż.związana z nim umową cywilnoprawną w zakresie obsługi kadrowej i księgowej, bazowała jedynie na informacji otrzymanej w tym zakresie odS. G.. Nie widziała dowodu przelewu ekwiwalentu na rzeczT. C.ani jej nie księgowała. S. G.zakończył w tamtym czasie prowadzenie działalności gospodarczej. Dowód: zeznania świadkaM. Ż.– k. 135-136 Otrzymawszy w dniu 1 grudnia 2020 r. świadectwo pracy i nie zgadzając się z jego treścią,T. C.w piśmie z dnia 3 grudnia 2020 r. skierowanym do pracodawcy wniósł o jego sprostowanie m.in. w zakresie zapisu w pkt 8 świadectwa pracy poprzez jego usunięcie jako niezgodnego z prawdą.T. C.nie otrzymał odpowiedzi na swój wniosek. Dowód: świadectwo pracy – k. 6, wniosek o sprostowanie świadectwa pracy – k. 8, potwierdzenie nadania wniosku – k. 7, przesłuchanie powodaT. C.w charakterze strony – k. 143-144 W związku z tym,T. C.w dniu 7 stycznia 2021 r. wystąpił z pozwem o sprostowanie świadectwa pracy. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt(...)T. C.cofnął pozew w tej sprawie, skutkiem czego Sąd, na mocy postanowienia z dnia 15 czerwca 2022 r. umorzył postępowanie w sprawie. Podejmując decyzję o cofnięciu pozwuT. C.chciał uzyskiwać świadczenie ze(...) Centrum (...)w związku z opieką nad rodzicami. Centrum to wstrzymywało się z wypłatą z uwagi na toczące się postępowanie(...)dotyczące zatrudnieniaT. C.. Aby otrzymywać świadczenie nie mógł on zaś pozostawać w zatrudnieniu. Dowód: pozew, postanowienie o umorzeniu postępowania – w aktach sprawy(...), przesłuchanie powodaT. C.w charakterze strony – k. 143-144 Wysokość ekwiwalentu za 38 dni urlopu wypoczynkowegoT. C.to kwota 7.444,96 zł. Dowód: wyliczenie – k. 134 Sąd zważył, co następuje: Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zakresie żądania ekwiwalentu za urlop. W sprawie stan faktyczny pozostawał bezsporny co do tego, iżT. C.pozostawał w zatrudnieniu uS. G.w okresie od 8 maja 2019 r. do 30 listopada 2020 r., że wysokość ostatnio otrzymywanego wynagrodzenia przez powoda wynosiła 4.129,95 zł oraz żeT. C.na koniec zatrudnienia nie wykorzystał 38 dni urlopu wypoczynkowego. Spornym pozostawała okoliczność, czy pozwany wypłacił powodowi ekwiwalent za niewykorzystany w tej ilości urlop wypoczynkowy. Zgodnie z przepisemart. 6 k.c.ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Reguła powyższa znajduje odzwierciedlenie w procedurze cywilnej, tj. regulacjiart. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. W wypadku, gdy powód sprosta ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, a więc wykaże wystąpienie faktów istotnych z punktu widzenia zastosowania konkretnej normy prawa materialnego, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających oddalenie powództwa (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 10 czerwca 2013 r., II PK 304/12). Przepis regulujący rozkład ciężaru dowodu określa jaki wpływ na wynik procesu ma nieudowodnienie pewnych faktów, inaczej mówiąc kto poniesie wynikające z przepisów prawa materialnego negatywne konsekwencje ich nieudowodnienia. W sprawach z zakresu prawa pracy ciężar dowodu co do prawidłowego dokonania wypłaty należności pracowniczych spoczywa na pracodawcy (art. 6 k.c.w zw. zart. 300 k.p.). To na pracodawcy ciążą bowiem obowiązki związane z prowadzeniem dokumentacji płacowej. Niewykonanie tego obowiązku przez pracodawcę nie może powodować niekorzystnych skutków dla pracowników. Udowodnienie faktu negatywnego (nieotrzymania ekwiwalentu za urlop) jest trudniejsze od wykazania faktu pozytywnego, tj. zapłaty należności. Pracodawcę obciąża zatem obowiązek udowodnienia, iż wypłacono powodowi należną kwotę. W zakresie wypłat gotówkowych, pozwany pracodawca może wykazać, że do nich doszło, np. stosownym pokwitowaniem, w zakresie wypłat na konto, potwierdzeniem przelewu. Jako dowód wypłaty ekwiwalentu za urlop pozwany (będąc na ówczesnym etapie postępowania zastępowanym przez kuratora dla osoby nieznanej z miejsca pobytu) zaproponował dowód z zeznań świadkaM. Ż., która wystawiła świadectwo pracy, wpisując w nim informację o zapłacie powodowi ekwiwalentu za 38 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego. Jak świadek zeznała jednak na rozprawie, wpisując te dane, bazowała ona jedynie na informacji otrzymanej w tym zakresie odS. G.. Nie widziała dowodu przelewu ekwiwalentu na rzeczT. C.ani jej nie księgowała. Pozwany, kiedy zaczął występować w procesie samodzielnie, został zobowiązany przez Sąd do złożenia dowodu wypłaty powodowi ekwiwalentu za urlop pod rygorem skutków zart. 233 § 2 k.p.c.Nie wykonał tego zobowiązania. Zgodnie z przywołanym wyżej przepisem sąd oceni według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zabranego materiału dowodowego, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu. Pozwany nie stawił się także dwukrotnie na rozprawie, wezwany celem przesłuchania w charakterze strony pod rygorem pominięcia dowodu, stąd Sąd pominął ten dowód. Trudno uznać zatem, aby pozwany, na którym spoczywał obowiązek wykazania faktu zapłaty powodowi ekwiwalentu za urlop, wykazał ten fakt. Wiarygodne w tym zakresie były zeznania powoda, który konsekwentnie od momentu otrzymania świadectwa pracy stwierdzającego fakt wypłaty mu ekwiwalentu za urlop, zmierzał do podważenia tego faktu, wnosząc o sprostowanie świadectwa pracy poprzez usunięcie informacji zawartej w pkt 8 świadectwa pracy, a następnie poprzez wytaczając powództwo o sprostowanie świadectwa pracy i zasądzenie mu ekwiwalentu za urlop od pozwanego. Żądanie powoda w zakresie wypłaty ekwiwalentu za czas niewykorzystanego urlopu znajduje podstawę prawną w treściart. 171 k.p.. Zgodnie z powołanym przepisem – w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Zasady wypłaty i ustalania wysokości ekwiwalentu określa zaś rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop z dnia 8 stycznia 1997 r. (dalej rozporządzenie w sprawie wypłacania ekwiwalentu). W myśl przepisuart. 154 § 1 pkt 2 k.p.iart. 155 § 1 pkt 6 k.p.– wymiar urlopu wynosi 26 dni – jeżeli pracownik jest zatrudniony co najmniej 10 lat. Do okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu, wlicza się z tytułu ukończenia szkoły wyższej – 8 lat. Między stronami było niesporne, że liczba dni urlopu niewykorzystanego przez powoda w naturze wynosiła 38 dni. Stosownie do treści § 18 rozporządzenia w sprawie wypłacania ekwiwalentu – ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy oblicza się dzieląc wynagrodzenie przez tzw. współczynnik urlopowy wynikający z § 19 rozporządzenia. Współczynnik ten wynosił wartość 21,08 w 2020 r. (w roku zakończenia zatrudnienia). Podzielenie wynagrodzenia lub sumy miesięcznych wynagrodzeń pracownika przez współczynnik ekwiwalentowy umożliwia ustalenie wysokości ekwiwalentu za jeden dzień urlopu. Następnym działaniem jest obliczenie ekwiwalentu za jedną godzinę urlopu, co następuje przez podzielenie kwoty ekwiwalentu za jeden dzień urlopu przez liczbę odpowiadającą dobowej normie czasu pracy obowiązującej pracownika. Norma ta co do zasady wynosi osiem godzin i taką wartość należy przyjmować jako dzielnik w omawianym tu działaniu, bez względu na wymiar czasu pracy pracownika czy system czasu pracy, w którym wykonuje on pracę. Ostatnim działaniem służącym obliczeniu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop jest pomnożenie ekwiwalentu za jedną godzinę urlopu przez liczbę godzin niewykorzystanego przez pracownika urlopu wypoczynkowego. Przeprowadzenie powyższych działań daje w rozpoznawanej sprawie kwotę 7.444,96 zł (4.129,95 zł / 21,08 = 195,92; 195,92 / 8 = 24,49; 24,49 x 304 = 7.444,96 zł). Powód dochodził tytułem zaległego ekwiwalentu urlopowego kwoty nieco wyższej, tj. 7.466 zł, co wynikało z wyliczenia kwot ekwiwalentu odrębnie za rok 2019 i 2020. Działanie to przeprowadza się jednak jednorazowo, na moment ustania stosunku pracy, uwzględniając obowiązujący na ten moment współczynnik urlopowy. Z tego względu powództwo ponad kwotę 7.444,96 zł należało oddalić. Oddaleniu podlegało też powództwo o sprostowanie świadectwa pracy. Zgodnie zart. 97 § 21k.p.- pracownik może w ciągu 14 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 14 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. W przypadku niezawiadomienia przez pracodawcę o odmowie sprostowania świadectwa pracy, żądanie sprostowania świadectwa pracy wnosi się do sądu pracy. Powód zachował wyżej opisane terminy, ale występując z powództwem o sprostowanie świadectwa pracy w pierwszym postępowaniu toczącym się pod sygn. akt(...)Postępowanie w tej sprawie zostało jednak umorzone w dniu 15 czerwca 2022 r. na skutek cofnięcia pozwu przez powoda. Następny pozew, zawierający podobne żądanie powód złożył dopiero 17 sierpnia 2023 r., a więc po upływie niemal 3 lat od otrzymania świadectwa pracy od pozwanego. Upływ terminu przewidzianego wart. 97 § 21k.p.skutkuje oddaleniem w pkt II wyroku powództwa w zakresie żądania sprostowania świadectwa pracy z przyczyn formalnych – przekroczenia ustawowego terminu do wytoczenia z powództwem o sprostowanie. Brak jest podstaw do zastosowania przepisuart. 265 § 1 k.p.Powód pierwotnie złożył powództwo we właściwym terminie, ale je wycofał, kierując się chęcią uzyskania świadczenia w związku z opieką nad rodzicami, następnie wytoczył kolejne powództwo o sprostowanie świadectwa pracy dopiero po upływie przeszło roku od momentu umorzenia pierwszego postępowania, co nie pozwala na przyjęcie takiego działania jako uzasadniającego rozwiązanie w trybieart. 265 k.p. Oddalenie powództwa o sprostowanie świadectwa pracy (także w pkt II wyroku), choć stwierdzenie w nim zawarte dotyczyło ekwiwalentu za urlop, nie stało na przeszkodzie dochodzeniu w niniejszym procesie spornego ekwiwalentu. Przedawnienie roszczenia w tym zakresie ma miejsce po upływie 3 lat od jego wymagalności (art. 291 § 1 k.p.). Jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 lipca 2009 r. w sprawie II PK 1/09 - dowód przeciwko stwierdzeniom zawartym w świadectwie pracy jako dokumencie może być przeprowadzony w każdym czasie w ramach postępowania o konkretne roszczenie, także po upływie terminów określonych wart. 97 § 21k.p.Jak wskazano wyżej, powodowi udało się skutecznie podważyć stwierdzenie zawarte w pkt 8 wystawionego mu świadectwa pracy, stąd na jego rzecz zasądzono w pkt I wyroku kwotę należnego ekwiwalentu za urlop. W pkt III zawarto orzeczenie o nieuiszczonych kosztach sądowych. Stosownie do treści art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (u.k.s.c.), pracownik wnoszący powództwo nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych. Zgodnie zaś z art. 113 ust. 1 u.k.s.c. kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Pozwany przegrał sprawę niemal w całości, jeżeli chodzi o roszczenie majątkowe, a zatem zastosowanie w sprawie winien znaleźćart. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego uwzględnienia żądań, sąd może obciążyć obowiązkiem zwrotu wszystkich kosztów stronę, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Sąd postanowił zatem obciążyć pozwanego nieuiszczoną opłatą od pozwu w części dotyczącej żądania ekwiwalentu za urlop. Opłata ta wynosiła 400 zł. Ponadto, pozwany obciążony został kosztami związanymi z ustanowieniem dla niego kuratora do osoby nieznanej z miejsca pobytu (1.202,50 zł) O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono w pkt IV wyroku obligatoryjnie na podstawieart. 4772§ 1 k.p.c.do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda podczas zatrudnienia u pozwanego. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) 4 (...) 25.11.2024 r.

15/551530/0004521/P

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

151015000003521_VII_U_002117_2023_Uz_2024-11-25_002

VII U 2117/23

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-12-09 18:00:04.0 CET

2024-12-30 23:30:47.0 CET

15101500

3521

REGULATION, SENTENCE, REASON

Sygnatura akt VII U 2117/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Gdańsk, dnia 14 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Justyna Skórzewska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Joanna Synak po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2024 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy (...) sp. z o.o. w R. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G. z udziałem I. L. , I. M. , J. J. , M. W. i O. L. o podstawę wymiaru s

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Marzena Glina" xPublisher="mglina" xEditorFullName="Marzena Glina" xEditor="mglina" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="13" xFlag="published" xVolType="15/101500/0003521/U" xYear="2023" xVolNmbr="002117" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt VII U 2117/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Gdańsk, dnia 14 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Gdańsku, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: sędzia Justyna Skórzewska</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: starszy sekretarz sądowy Joanna Synak</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2024 r. w Gdańsku na rozprawie</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>G.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">z udziałem <xAnon>I. L.</xAnon>, <xAnon>I. M.</xAnon>, <xAnon>J. J.</xAnon>, <xAnon>M. W.</xAnon> i <xAnon>O. L.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">o podstawę wymiaru składek</xText> <xText xALIGNx="left">na skutek odwołania <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> od decyzji</xText> <xText xALIGNx="left">z dnia 25 lipca 2023 r., znak: 100000/830/090053/2022/812/2023</xText> <xText xALIGNx="left">z dnia 25 lipca 2023 r., znak: 100000/830/090053/2022/825/2023</xText> <xText xALIGNx="left">z dnia 25 lipca 2023 r., znak: 100000/830/090053/2022/780/2023</xText> <xText xALIGNx="left">z dnia 25 lipca 2023 r., znak: 100000/830/090053/2022/893/2023</xText> <xText xALIGNx="left">z dnia 25 lipca 2023 r., znak: 100000/830/090053/2022/813/2023</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżone decyzje z dnia 25 lipca 2023r. w ten sposób, że ustala, iż ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej nie stanowi podstawy wymiaru składek dla ubezpieczonych <xAnon>I. L.</xAnon>, <xAnon>I. M.</xAnon>, <xAnon>J. J.</xAnon>, <xAnon>M. W.</xAnon> i <xAnon>O. L.</xAnon> z tytułu zatrudnienia u płatnika <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>G.</xAnon> kwotę 2.250 zł (słownie: dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt złotych) na rzecz <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku w niniejszym punkcie do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right">sędzia Justyna Skórzewska</xText> <xText><xBx>Sygn. akt VII U 2117/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx><xAnon>Decyzją nr (...)</xAnon> z dnia 25 lipca 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>G.</xAnon> stwierdził, że podstawa wymiaru składek dla ubezpieczonego <xAnon>I. L.</xAnon> z tytułu zatrudnienia na umowę zlecenia u płatnika <xAnon> (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> wynosi: za okres od lutego 2020 r. do sierpnia 2020 r. oraz w grudniu 2020 r. na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz zdrowotne kwoty opisane w treści decyzji. </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>Decyzją nr (...)</xAnon> z dnia 25 lipca 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>G.</xAnon> stwierdził, że podstawa wymiaru składek dla ubezpieczonego <xAnon>I. M.</xAnon> z tytułu zatrudnienia na umowę zlecenia u płatnika <xAnon> (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> wynosi: za okres od października 2020 r. do grudnia 2020 r. na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz zdrowotne kwoty opisane w treści decyzji. </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>Decyzją nr (...)</xAnon> z dnia 25 lipca 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>G.</xAnon> stwierdził, że podstawa wymiaru składek dla ubezpieczonego <xAnon>J. J.</xAnon> z tytułu zatrudnienia na umowę o pracę u płatnika <xAnon> (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> wynosi: za okres od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe oraz zdrowotne kwoty opisane w treści decyzji. </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>Decyzją nr (...)</xAnon> z dnia 25 lipca 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>G.</xAnon> stwierdził, że podstawa wymiaru składek dla ubezpieczonego <xAnon>M. W.</xAnon> z tytułu zatrudnienia na umowę o pracę u płatnika <xAnon> (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> wynosi: za grudzień 2020 r. na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe oraz zdrowotne kwoty opisane w treści decyzji. </xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>Decyzją nr (...)</xAnon> z dnia 25 lipca 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>G.</xAnon> stwierdził, że podstawa wymiaru składek dla ubezpieczonej <xAnon>O. L.</xAnon> z tytułu zatrudnienia na umowę zlecenia u płatnika <xAnon> (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> wynosi: za okres od stycznia 2020 r. do lipca 2020 r. oraz w grudniu 2020 r. na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz zdrowotne kwoty opisane w treści decyzji.</xBx></xText> <xText><xBx>W uzasadnieniu ww. decyzji organ rentowy wskazał, iż kontrola przeprowadzona u płatnika składek pozwoliła na ustalenie, że kwoty wypłaconego ubezpieczonym ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej nie były kosztami faktycznie przez nich poniesionymi, albowiem płatnik składek nie miał wiedzy na temat rzeczywiście ponoszonych kosztów prania odzieży roboczej, dlatego też Zakład Ubezpieczeń Społecznych stwierdził, że w analizowanym okresie wypłacone kwoty ekwiwalentu za pranie odzieży pracownikom i zleceniobiorcom stanowią podstawę do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego. </xBx></xText> <xText><xBx>Odwołania od powyższych decyzji wniósł płatnik składek wnosząc o zmianę zaskarżonych decyzji poprzez stwierdzenie, iż ekwiwalent za pranie odzieży roboczej wypłacony ubezpieczonym przez płatnika składek w kwotach miesięcznych za okresy wskazane w decyzjach nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, chorobowe, wypadkowe oraz zdrowotne. Ponadto odwołujący wniósł o zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 3-12, 41-50, 81-91, 122-131, 161-170 akt sprawy). </xBx></xText> <xText><xBx>W odpowiedzi na odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o ich oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonych decyzjach oraz zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 14-17, 52-54, 93-95, 133-135 v., 172-175 ). </xBx></xText> <xText><xBx>Postanowieniami sądu sprawy z powyższych odwołań połączono do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia (k. 77, 118, 157, 197 akt sprawy). </xBx></xText> <xText><xBx> <xUx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xUx> </xBx></xText> <xText><xBx>Płatnik składek <xAnon> (...)</xAnon> spółka z.o.o. w <xAnon>R.</xAnon> jest zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym od 22 czerwca 2001r. pod nr <xAnon> (...)</xAnon>. Płatnik jest podmiotem zajmującym się produkcją mebli. </xBx></xText> <xText><xBx>Płatnik zobowiązany jest do wyposażenia pracowników w odzież oraz obuwie robocze.</xBx></xText> <xText><xBx>Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>G.</xAnon> w okresie od 16 lutego 2023 r. do 29 marca 2023 r. przeprowadził kontrolę u płatnika składek <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>R.</xAnon> zakończoną protokołem kontroli z dnia 29 marca 2023 r. </xBx></xText> <xText><xBx>Płatnik składek w poddanym kontroli okresie, tj. od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r., wypłacał pracownikom oraz zleceniobiorcom ekwiwalent za pranie odzieży roboczej. </xBx></xText> <xText><xBx> Zgodnie z § 3 ust. 5 pkt 4 Regulaminu Wynagradzania spółki obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. (…) pracownikom przysługiwały następujące świadczenia związane z pracą: ekwiwalent za pranie odzieży roboczej. </xBx></xText> <xText><xBx>Natomiast w myśl § 16 pkt 3 ww. Regulaminu: „pracownikom, za pranie we własnym zakresie odzieży roboczej, przysługuje z tego tytułu ekwiwalent pieniężny w wysokości odpowiadającej kosztom poniesionym przez pracownika”. W toku czynności kontrolnych płatnik składek przedłożył dokument nazywany „zmianą dotyczącą ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej” z dnia 17 stycznia 2018 r. w Regulaminie Wynagradzania, w którym treść §16 pkt 3 zmieniono w następujący sposób: „Pracownikom, za pranie we własnym zakresie odzieży roboczej wydanej przez zakład pracy, przysługuje z tego tytułu ekwiwalent pieniężny w wysokości określonej w Zarządzeniu Prezesa Zarządu”. Niniejszy aneks wszedł w życie z mocą obowiązującą od dnia 1 lutego 2018 r. </xBx></xText> <xText><xBx> Zarządzenie kierownika jednostki w sprawie wypłaty ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej z dnia 1 lutego 2018 r. określało kwoty wypłaconego ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w zależności od zajmowanego stanowiska pracy: </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText><xBx>krojczyni, krojczy skór, pomoc krojczyni, sortowacz, sprzątaczka, szwaczka – 428,50 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText><xBx>pakowacz, tapicer klejarz, stolarz, stolarz lakiernik, stolarz pilarz, stolarz suszarnik – 1065,00 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText><xBx>magazynier, magazynier logistyk – 260,75 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText><xBx>tapicer, krojczy pianki – 476,50 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText><xBx>kierowca, kierowca serwisant – 326,55 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText><xBx>stróż, dozorca placowy – 292,95 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">7</xName> <xText><xBx>pielęgniarka – 184,80 zł. </xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>Powyższe kwoty płatnik składek określił jako miesięczne. Kwoty te były pomniejszane proporcjonalnie w razie nieobecności pracownika/zleceniobiorcy. W czasie urlopu bądź nieobecności ekwiwalent nie był wypłacany. Żadnych innych świadczeń z tego tytułu w spornym okresie pracownicy/zleceniobiorcy nie otrzymywali. </xBx></xText> <xText><xBx>Ekwiwalent był wypłacany na odrębnych listach płac i każdy dostawał osobny przelew lub było to wypłacane gotówką jako odrębne wypłaty. Ekwiwalent nie był wypłacany razem z wynagrodzeniem za pracę. </xBx></xText> <xText><xBx>Wysokość ekwiwalentu płatnik obliczył na podstawie ofert pozyskanych z pralni chemicznych, które zajmują się czyszczeniem odzieży roboczej, jak również w oparciu o informacje z działu BHP, które wskazywały na częstotliwość prania poszczególnych elementów odzieży. W tym zakresie koniecznych wyliczeń dokonała obsługująca <xAnon> (...)</xAnon> firma księgowa. Płatnik uwzględnił najniższe kwoty z otrzymanych ofert, które następnie przemnożył przez przyjęty normatyw 20-dniowego miesiąca pracy. </xBx></xText> <xText><xBx>Płatnik składek w okresie objętym kontrolą, tj. od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. przekazywał do ZUS dokumenty rozliczeniowe za ubezpieczonego <xAnon>I. L.</xAnon> z uwzględnieniem podstaw składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w wysokościach wynagrodzenia otrzymywanego bez ekwiwalentu za pranie - dane szczegółowe co do wysokości akta ZUS. </xBx></xText> <xText><xBx>Ubezpieczony był zatrudniony u płatnika składek na stanowisku związanym bezpośrednio z produkcją mebli, dlatego odzież robocza często ulegała ubrudzeniu. </xBx></xText> <xText><xBx>Podstawa wymiaru składek ubezpieczonego z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia wynosiła w okresie spornym od 136 zł do 1768zł brutto. </xBx></xText> <xText><xBx>Płatnik wykazał, iż na rzecz ubezpieczonego w okresie od lutego 2020 r. do sierpnia 2020 r. oraz w grudniu 2020 r. wypłacił tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w poszczególnych miesiącach następujące kwoty:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText><xBx>za luty 2020 r. ekwiwalent w kwocie 101,43 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText><xBx>za marzec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.011,75 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText><xBx>za kwiecień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 871,36 zł </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText><xBx>za maj 2020 r. ekwiwalent w kwocie 963,57 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText><xBx>za czerwiec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.065,00 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText><xBx>za lipiec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.065,00 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">7</xName> <xText><xBx>za sierpień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.217,14 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">8</xName> <xText><xBx>za grudzień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 585,75 zł. </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">9</xName> <xText><xBx> </xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>Płatnik składek w okresie objętym kontrolą, tj. od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. przekazywał do ZUS dokumenty rozliczeniowe za ubezpieczonego <xAnon>I. M.</xAnon> z uwzględnieniem podstaw składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w wysokościach wynagrodzenia otrzymywanego bez ekwiwalentu za pranie - dane szczegółowe co do wysokości akta ZUS. </xBx></xText> <xText><xBx>Ubezpieczony był zatrudniony u płatnika składek na stanowisku związanym bezpośrednio z produkcją mebli, dlatego odzież robocza często ulegała ubrudzeniu. </xBx></xText> <xText><xBx>Podstawa wymiaru składek ubezpieczonego z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia wynosiła w okresie spornym od 476 zł do 1428 zł brutto. </xBx></xText> <xText><xBx>Płatnik wykazał, iż na rzecz ubezpieczonego w okresie od października 2020 r. do grudnia 2020 r. wypłacił tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w poszczególnych miesiącach następujące kwoty:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText><xBx>za październik 2020 r. ekwiwalent w kwocie 216,59 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText><xBx> za listopad 2020 r. ekwiwalent w kwocie 454,84 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText><xBx> za grudzień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 166,78 zł. </xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>Płatnik składek w okresie objętym kontrolą, tj. od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. przekazywał do ZUS dokumenty rozliczeniowe za ubezpieczonego <xAnon>J. J.</xAnon> z uwzględnieniem podstaw składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w wysokościach wynagrodzenia otrzymywanego bez ekwiwalentu za pranie - dane szczegółowe co do wysokości akta ZUS. </xBx></xText> <xText><xBx>Ubezpieczony był zatrudniony u płatnika składek na stanowisku związanym bezpośrednio z produkcją mebli, dlatego odzież robocza często ulegała ubrudzeniu. </xBx></xText> <xText><xBx>Podstawa wymiaru składek ubezpieczonego z tytułu zatrudnienia wynosiła w okresie spornym od 2100 zł do 4950 zł brutto. </xBx></xText> <xText><xBx>Płatnik wykazał, iż na rzecz ubezpieczonego w okresie od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. wypłacił tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w poszczególnych miesiącach następujące kwoty:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText><xBx>za styczeń 2020 r. ekwiwalent w kwocie 905,25 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText><xBx>za luty 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.065,00 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText><xBx>za marzec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 852,00 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText><xBx>za kwiecień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 774,55 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText><xBx>za maj 2020 r. ekwiwalent w kwocie 811,43 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText><xBx>za czerwiec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.065,00 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">7</xName> <xText><xBx>za lipiec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 659,29 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">8</xName> <xText><xBx>za sierpień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 926,09 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">9</xName> <xText><xBx>za wrzesień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.065,00 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">10</xName> <xText><xBx>za październik 2020 r. ekwiwalent w kwocie 919,77 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">11</xName> <xText><xBx> za listopad 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.016,59 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">12</xName> <xText><xBx> za grudzień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 639,00 zł. </xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>Płatnik składek w okresie objętym kontrolą, tj. od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. przekazywał do ZUS dokumenty rozliczeniowe za ubezpieczonego <xAnon>M. W.</xAnon> z uwzględnieniem podstaw składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w wysokościach wynagrodzenia otrzymywanego bez ekwiwalentu za pranie - dane szczegółowe co do wysokości akta ZUS. </xBx></xText> <xText><xBx>Ubezpieczony był zatrudniony u płatnika składek na stanowisku związanym bezpośrednio z produkcją mebli, dlatego odzież robocza często ulegała ubrudzeniu. </xBx></xText> <xText><xBx>Podstawa wymiaru składek ubezpieczonego z tytułu zatrudnienia wynosiła w okresie spornym 2600 zł brutto. </xBx></xText> <xText><xBx>Płatnik wykazał, iż na rzecz ubezpieczonego w grudniu 2020 r. wypłacił tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w poszczególnych miesiącach następującą kwotę:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText><xBx>za grudzień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 428,50 zł. </xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx>Płatnik składek w okresie objętym kontrolą, tj. od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. przekazywał do ZUS dokumenty rozliczeniowe za ubezpieczoną <xAnon>O. L.</xAnon> z uwzględnieniem podstaw składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w wysokościach wynagrodzenia otrzymywanego bez ekwiwalentu za pranie - dane szczegółowe co do wysokości akta ZUS. </xBx></xText> <xText><xBx>Ubezpieczona była zatrudniona u płatnika składek na stanowisku związanym bezpośrednio z produkcją mebli, dlatego odzież robocza często ulegała ubrudzeniu. </xBx></xText> <xText><xBx>Podstawa wymiaru składek ubezpieczonej z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia wynosiła w okresie spornym od 1088zł do 2312 zł brutto. </xBx></xText> <xText><xBx>Płatnik wykazał, iż na rzecz ubezpieczonej w okresie od stycznia 2020 r. do lutego 2020 r. oraz w grudniu 2020 r. wypłacił tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w poszczególnych miesiącach następujące kwoty:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText><xBx>za styczeń 2020 r. ekwiwalent w kwocie 407,08 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText><xBx>za luty 2020 r. ekwiwalent w kwocie 428,50 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText><xBx>za marzec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 342,80 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText><xBx>za kwiecień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 428,50 zł </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText><xBx>za maj 2020 r. ekwiwalent w kwocie 408,10 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText><xBx>za czerwiec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 428,50 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">7</xName> <xText><xBx>za lipiec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 670,70 zł, </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">8</xName> <xText><xBx>za grudzień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 321,38 zł. </xBx></xText> </xUnit> <xText><xBx><xAnon>B. A.</xAnon>, jako osoba obsługująca płatnika pod względem księgowym i kadrowym, ustalała wysokość należnych pracownikom ekwiwalentów za pranie odzieży. Ustalenia dokonała na podstawie informacji od służb BHP, w której znalazły się dane dotyczące przydziałów odzieży w odniesieniu do stanowisk i częstotliwości prania. Oferty cen pralni pobrane do wykonania kalkulacji zostały zgromadzone z lokalnych zakładów. Wysokość ekwiwalentu miesięcznego ustalona została z podziałem na poszczególne stanowiska. </xBx></xText> <xText><xBx> Realizacja wypłat rozpoczęła się od 2018 roku. Wypłacony pracownikom ryczałt nie był oskładkowany. </xBx></xText> <xText><xBx> Częstotliwość prania była ustalona w zarządzeniu prezesa. I tak, koszulka musiała być prana codziennie, marynarka czy bluza co 2-3 dni. W firmie sprawdzano czy odzież jest wyprana, <xAnon> (...)</xAnon> jest zakładem pracy chronionej i w związku z tym podlega częstym kontrolom. Firma nie dopuściłaby do pracy pracownika w brudnej odzieży.</xBx></xText> <xText><xBx> Stawki ekwiwalentu były ustalane na cały rok. Pracownicy nie składali rachunków z pralni. Składali jedynie oświadczenie, że ekwiwalent pokrywał jedynie rzeczywiste koszty prania wydanej odzieży roboczej. Pracodawca uznał, że składanie rachunków i tak nie dowodziłoby, że to właśnie odzież robocza jest prana w ramach rachunku. </xBx></xText> <xText><xBx> W zakładzie pracy nie ma pralni. W zakładzie znajduje się krajalnia, szwalnia, stolarnia, pakownia i tapicernia. </xBx></xText> <xText><xBx> Przyznana odzież robocza jest uzależniona od stanowiska pracy. Ekwiwalent i jego wysokość były zależne od liczby dni przepracowanych. Ekwiwalent był wypłacany co do zasady przelewem lub sporadycznie gotówką. Pracownicy nie musieli wykazywać kosztów zużytej energii do prania, wody, czy środków czystości. Część odzieży roboczej jest również prasowana.</xBx></xText> <xText><xBx> Ze strony pozwanego kontrolę wypłaty ekwiwalentu za pranie przeprowadził <xAnon>M. N. (1)</xAnon> i uznał, że ustalenie wysokości ekwiwalentu jest błędne, albowiem nie odnosi się do kosztów rzeczywistych. Kontrolujący nie kwestionował, że firma wydaje pracownikom odzież roboczą, jak i tego, że zakład płatnika zatrudniający około 200 osób nie posiada własnej pralni. Kontrolujący nie sprawdzał kosztów prania ani w domu ani według ofert pralni. </xBx></xText> <xText><xBx><xIx>okoliczności bezsporne, a nadto dowód: e-protokoły zeznań świadków</xIx>: <xIx><xAnon>B. A.</xAnon>, <xAnon>M. N. (1)</xAnon>, <xAnon>D. B.</xAnon>, <xAnon>T. L.</xAnon> – k. 325 akt sprawy, </xIx></xBx></xText> <xText><xBx> <xUx>Sąd Okręgowy zważył co następuje:</xUx> </xBx></xText> <xText><xBx>Powyższy stan faktyczny był co do zasady bezsporny, ponadto wynikał z dokumentów zgromadzonych w aktach pozwanego organu rentowego oraz przedłożonych przez skarżących. </xBx></xText> <xText><xBx>Ustaleń związanych ze sposobem ustalania oraz wypłacania ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, Sąd dokonał pomocniczo w oparciu o protokół zeznań złożonych w sprawie VII U 2006/23 oraz VII U 1865/23 przez świadka <xAnon>B. A.</xAnon>, któremu to dowodowi dał wiarę w całości, albowiem nie budził wątpliwości sądu i nie był kwestionowany przez strony. </xBx></xText> <xText><xBx>Sąd uznał również za wiarygodne dowody z protokołów zeznań przesłuchanych w sprawie VII U 2006/23 świadków: <xAnon>T. L.</xAnon>, <xAnon>M. N. (1)</xAnon>, <xAnon>D. B.</xAnon> i <xAnon>P. T.</xAnon>, co do których strony nie wniosły o ich bezpośrednie przesłuchanie w niniejszej sprawie. Pracownicy opisywali fakt pobierania i prania odzieży, zaś kontroler pozwanego wskazał co przyczyniło się do zakwestionowania charakteru składnika jakim jest ekwiwalent za pranie odzieży roboczej.</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd pominął dowód z bezpośredniego przesłuchania świadków: <xAnon>P. T.</xAnon>, <xAnon>D. B.</xAnon>, <xAnon>T. L.</xAnon>, <xAnon>M. N. (2)</xAnon> i <xAnon>P. O. (1)</xAnon> na mocy <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 1;art. 235(2) § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx>§ 1 pkt 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> Sąd wziął po uwagę, że powyżsi świadkowie zeznawali już w sprawach o analogicznym stanie faktycznym, wobec czego ponowne ich wzywanie było zbędne, nadto w ocenie Sądu dowód z protokołu ich zeznań był wystarczający do dokonania ustaleń w sprawie, które zresztą ostatecznie należało uznać za niesporne. </xBx></xText> <xText><xBx>Dowód z przesłuchania ubezpieczonych w charakterze strony Sąd pominął wobec ich nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawie.</xBx></xText> <xText><xBx>Co do dowodu z protokołu zeznań świadka <xAnon>P. O. (1)</xAnon> przesłuchanego w sprawie VII U 2040/23 i VII U 1863/23 Sąd ocenił ten dowód jako nieprzydatny w zakresie w jakim świadek odnosił się do charakteru spornego ekwiwalentu i twierdził, że go nie otrzymał. Podkreślenia wymaga fakt, że z jednej strony świadek zasłaniał się niepamięcią co do wypłat dotyczących ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, czy też tego w jakiej wysokości miał otrzymywać wynagrodzenie, a z drugiej strony twierdził, że część wynagrodzenia miała mu być wypłacana bezpośrednio na konto, a część bezpośrednio do rąk własnych, jako reszta pensji. Świadek ten jednocześnie zaprzeczył, że miał otrzymywać jakąkolwiek należność tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży. Jednakże twierdzenia te w żadnej mierze nie wynikają z przedłożonego w sprawie materiału dowodowego. Świadek bezsprzecznie bowiem otrzymał odzież roboczą i był zobligowany do jej prania. Dodatkowo dokumentacja kontrolna organu rentowego oraz sporna decyzja potwierdza, że świadkowi <xAnon>P. O. (1)</xAnon> zostało wypłacone świadczenie w postaci ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej za styczeń 2020 r. w formie przelewu w wysokości 798,75 zł. Dowody te jednoznacznie podważają jego twierdzenia w przedmiocie braku wypłaty na jego rzecz tegoż składnika. </xBx></xText> <xText><xBx>Podkreślić należy, że <xUx>świadek przyznał, że pracował w godzinach nadliczbowych i że otrzymywał wynagrodzenie w kopercie - powyższe pozostaje jednak całkowicie poza zakresem niniejszego sporu.</xUx> Analizowana sprawa po pierwsze nie dotyczy bowiem w ogóle <xAnon>P. O. (2)</xAnon>, po drugie nie dotyczy oceny prawidłowości całokształtu postępowania płatnika jako pracodawcy, lecz wyłącznie tego czy wypłacany ubezpieczonym nieoskładkowany składnik opisany jako ekwiwalent za pranie odzieży faktycznie był tymże ekwiwalentem, czy też innym składnikiem wynagrodzenia, który winien podlegać oskładkowaniu oraz czy ustalono go w prawidłowej wysokości. </xBx></xText> <xText><xBx>Rzekome rozmowy świadka z bliżej nieokreśloną osobą dot. ustalenia zasad jego wynagradzania i wypłat w gotówce mogły mieć miejsce, jednakże w takim wypadku musiały dotyczyć wypłat innych składników wynagrodzenia, co – jak już wyżej wyjaśniono - pozostaje poza zakresem zainteresowania Sądu w niniejszym sporze. Powyższe odnosi się także do oceny charakteru prawnego wypłacanego w gotówce składnika dokonanej przez świadka, jest ona dla Sądu całkowicie niewiążąca, nielogiczna i całkowicie nieprawidłowa. </xBx></xText> <xText><xBx>Odwołanie jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie. </xBx></xText> <xText><xBx>W niniejszej sprawie należało rozstrzygnąć spór prawny, którego istota sprowadzała się do tego, czy świadczenie pieniężne za pranie odzieży roboczej, które było przez płatnika składek wypłacane w stałej, miesięcznej wysokości bez względu na wysokość faktycznie poniesionych przez pracowników kosztów prania odzieży było - jak uznał organ rentowy - ryczałtem pieniężnym, który nie jest wyłączony z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, czy ekwiwalentem za pranie odzieży roboczej. </xBx></xText> <xText><xBx>Rozstrzygnięcie sporu wymaga zatem nakreślenia obowiązków pracodawcy w zakresie prania odzieży roboczej oraz wyjaśnienia charakteru prawnego składnika wynagrodzenia w postaci ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, jak i sposobu jego naliczania. </xBx></xText> <xText><xBx>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 237(9);art. 237(9) § 1;art. 237(9) § 2;art. 237(9) § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 237<xSUPx>9</xSUPx> § 1, 2 i 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r. poz. 1510 ze zm.) pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy. Pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika. </xBx></xText> <xText><xBx>Obowiązki pracodawcy dotyczące przestrzegania zasad BHP, w tym także dostarczania odzieży roboczej lub wypłaty ekwiwalentu dotyczą również osób fizycznych wykonujących pracę na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, a także osób prowadzących w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę na własny rachunek działalność gospodarczą (<xLexLink xArt="art. 304" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 304 kp</xLexLink>).</xBx></xText> <xText><xBx>Obowiązek pracodawcy, który jednocześnie jest płatnikiem składek, nie wyczerpuje się w jego powinności nieodpłatnego dostarczenia pracownikowi środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia. Pracodawca zobowiązany jest do troski o właściwy stan tych środków, a zatem na nim ciąży ciężar prania i naprawy odzieży. Pracodawca, co do zasady ma więc obowiązek zapewnienia prania odzieży roboczej, lecz z tego obowiązku może się zwolnić wówczas, gdy wypłaci pracownikowi ekwiwalentu za pranie w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika. Podkreślić należy, że pracownik może odmówić wykonywania pracy w przypadku niedostarczenia mu środków ochronnych, obowiązek pracodawcy w tym zakresie uznać zatem należy za szczególnie istotny. </xBx></xText> <xText><xBx>Koszt prania poniesiony przez pracownika i metoda jego ustalania nie zostały wskazane w cytowanym przepisie, ale jednocześnie w jego treści nie wykluczono możliwości ryczałtowego sposobu dokonywania rozliczenia pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Słusznie Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 21 maja 2019r. (sygn. akt III AUa 1002/18) wskazał, iż w <xLexLink xArt="art. 237(9);art. 237(9) § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 237<xSUPx>9</xSUPx> § 3 k.p.</xLexLink> nie określono metody ustalania wartości ekwiwalentu za pranie ubrań, ani nie wyłączono ryczałtowego sposobu dokonywania rozliczeń, pozostawiając tę kwestię stronom stosunku pracy. Ustawodawca uwzględnia, że ekwiwalent i ryczałt nie mają w języku prawnym jednoznacznej treści; że równa wartość jest cechą pojęciową tylko ekwiwalentu rozumianego jako &quot;równowartość&quot;, a <xUx>ekwiwalent oznacza nie tylko równowartość, lecz także równoważnik, odpowiednik, przy czym odpowiedni i równoważny, to współmierny, pozostający w równowadze, ale niekoniecznie równy.</xUx> Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 16 czerwca 2021r. (sygn. akt III AUa 956/20) dokonując wykładni zawartego w <xLexLink xArt="art. 237(9);art. 237(9) § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 237<xSUPx>9</xSUPx> § 3 k.p.</xLexLink> warunku odpowiadania wysokości wypłacanego przez pracodawcę świadczenia poniesionym przez pracownika kosztom, stwierdził, iż nie sformułowano w przepisach metody ustalania wartości ekwiwalentu za pranie ubrań, ani nie zakazano ryczałtowego sposobu dokonywania rozliczeń, pozostawiając tę kwestię stronom stosunku pracy.</xBx></xText> <xText><xBx>Wykładnię normy 237<xSUPx>9</xSUPx><xSUPx> </xSUPx><xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">par 3 kp</xLexLink> podzielono w wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 18 stycznia 2018r. (sygn. akt VII U 2453/17) oraz Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 marca 2015r., III AUa 533/14), w których stwierdzono, że przyjęta w regulaminie pracy wysokość ekwiwalentu pieniężnego za pranie odzieży roboczej ustalona w oparciu o ceny rynkowe obowiązujące w pralniach świadczących usługi w regionie podlega wyłączeniu z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i rentowe na podstawie <xLexLink xArt="§ 2;§ 2 ust. 1;§ 2 ust. 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19981611106" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106">§ 2 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe</xLexLink>, zaś tak ustalony ekwiwalent odpowiada kosztom obciążającym pracowników z tytułu prania odzieży i nie zachodzi konieczność dokumentowania poniesionych przez nich wydatków z tego tytułu. Świadczenia te nie stanowią podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych tylko jako ekwiwalenty pieniężne za pranie odzieży roboczej, które Minister Pracy i Polityki Socjalnej wymienił w <xLexLink xArt="§ 2;§ 2 ust. 1;§ 2 ust. 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19981611106" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106">§ 2 ust. 1 pkt 6</xLexLink> wydanego na podstawie upoważnienia przewidzianego w art. 21 ustawy systemowej - Rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998r., jako rodzaj przychodów wynikających z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. </xBx></xText> <xText><xBx>Z przytoczonej powyżej analizy wyinterpretować należy, że podstawy zwrotu kosztów prania odzieży roboczej nie muszą stanowić jednostkowe rachunki, czy też rachunki roczne pracownika, ale że kwota ekwiwalentna może być określona w drodze ryczałtu. W świetle zasad kosztorysowania, w prawie cywilnym dopuszcza się ustalanie wielkości kosztów poniesionych, kosztów należnych na podstawie uśrednionych stawek rynkowych.</xBx></xText> <xText><xBx>Uśrednienie kosztów, ekwiwalent wyznacza koszt rynkowy prania odzieży jaki poniósłby pracodawca w sytuacji wykonywania tego obowiązku. <xUx>Skoro zaś jest on cedowany na pracownika to musi być pokrywany przez pracodawcę i nie można wywodzić, że ma on być niższy niż stawki rynkowe. Pracodawca nie może bowiem wymagać od pracownika, aby dokonywał on prania we własnym zakresie po to, aby obniżyć koszt w stosunku do cen pralni uwzględniających przede wszystkim wysoki koszt samej usługi. </xUx></xBx></xText> <xText><xBx>Uznając, że prawnie dopuszczalne było ustalenie przez płatnika wysokości zwrotu za pranie odzieży w kwocie rynkowej uśrednionej w zależności od stanowiska pracy i kwota ta jest ekwiwalentna, za bezpodstawne uznać należy oczekiwanie pozwanego co do wykazywania indywidualnej wysokości ponoszonych kosztów. Ustalenie wartości rynkowej średniej prania ma na celu zwolnienie z obowiązku indywidualizacji każdej sytuacji. Gdyby ustawa do tego zobowiązywała, wymagałoby to zatrudnienia dodatkowych pracowników celem kontroli rachunków, ilości prania etc. Takie działanie z pewnością nie mieści się w granicach wykładni <xLexLink xArt="art. 237(9)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 237<xSUPx>9</xSUPx> k.p.</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx>W ocenie Sądu Okręgowego, dla pracodawcy zatrudniającego 200 osób, będącego zakładem pracy chronionej, słusznym i zgodnym z prawem było scedowania prania na pracowników za ich zgodą, zaś potwierdzonym sposobem naliczenia kosztów było ustalenie ekwiwalentu za pranie odzieży na poszczególnych stanowiskach z uwzględnieniem ilości odzieży na danym stanowisku i wypłacanym w zależności od faktycznie przepracowanych dni w danym okresie rozliczeniowym.</xBx></xText> <xText><xBx>Przypomnieć także należy, że w prawie pracy rozliczenia ryczałtowe nie są przypadkiem odosobnionym i nie dotyczą tylko ekwiwalentu (ryczałtu) za pranie odzieży roboczej, ale także np. ryczałtowego wynagrodzenia za godziny nadliczbowe czy ryczałtu/ekwiwalentu za prace zdalną. Jak w wskazuje się w piśmiennictwie (zob. A. Sobczyk [w:] A. Sobczyk (red.), Kodeks pracy. Komentarz, wyd. 6, 2023 - art. 67 <xSUPx>24</xSUPx>) ekwiwalent lub ryczałt powinny być obliczone przy uwzględnieniu w szczególności norm zużycia materiałów i narzędzi pracy, ich udokumentowanych cen rynkowych oraz ilości wykorzystanego na potrzeby pracodawcy materiału i jego cen rynkowych. <xUx>Mając na uwadze orzecznictwo na kanwie ekwiwalentów dot. odzieży roboczej należy uznać, że zarówno ryczałt, jak i ekwiwalent nie muszą idealnie odpowiadać rzeczywiście ponoszonym kosztom lub zużyciu sprzętu. </xUx>Jednak istotne niedoszacowanie ekwiwalentu lub ryczałtu uzasadnia roszczenie uzupełniające ze strony pracownika. Z kolei istotne przeszacowanie może oznaczać, że nadmiarowe świadczenia zostaną uznane za przychód ze stosunku pracy do opodatkowania. </xBx></xText> <xText><xBx>Powyższy pogląd Sąd Okręgowy podziela w całej rozciągłości. Odnieść go należy także do oskładkowania, zatem istotne przeszacowanie ekwiwalentu za pranie odzieży może oznaczać, że nadmiarowe świadczenia zostaną uznane za przychód ze stosunku pracy podlegający składce na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz zdrowotne. </xBx></xText> <xText><xBx>Oceniając zatem kwoty wypłacone ubezpieczonym przede wszystkim podkreślić należy, że nie można tracić z pola widzenia, że przy dość niskim wynagrodzeniu miesięcznym za stosunkowo proste prace, np. pakowacza czy tapicera klejarza, niewymagające szczególnych kwalifikacji, ale jednocześnie skutkujące dużym zabrudzeniem i koniecznością częstego prania licznej odzieży roboczej, sporny ekwiwalent może wydawać się stosunkowo wysoki na tle wynagrodzenia zasadniczego. Kiedy jednak odnosi się to do kwot wypłacanych osobie z wyższym wynagrodzeniem zasadniczym wynikającym z wyższych kwalifikacji, a jednocześnie niskim ekwiwalentem wynikającym z faktu prania wyłącznie fartucha i to ze znacznie niższą częstotliwością niż odzież pracowników klejarni, widać wyraźnie, że mechanizm zastosowany przez płatnika jest prawidłowy i nie budzi żadnych wątpliwości Sądu Okręgowego w składzie orzekającym w sprawie. Uwzględnia on w szczególności charakter prawny spornego składnika jakim jest ekwiwalent za pranie odzieży roboczej dekodowany na tle całokształtu przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksu pracy</xLexLink> obejmujących poszczególne składniki wynagrodzenia za pracę. </xBx></xText> <xText><xBx><xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887"><xUx>Art. 18 ust. 1</xUx> ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> stanowi, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910800350" xTitle="Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350">ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych</xLexLink>. Za przychody uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na rodzaj finansowania tych wypłat i świadczeń (<xLexLink xArt="art. 12;art. 12 ust. 1" xIsapId="WDU19910800350" xTitle="Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350">art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych</xLexLink>). Przychód wypłacony lub pozostawiony do dyspozycji pracownika w danym miesiącu stanowi zatem podstawę do naliczenia składek na ubezpieczenia za ten miesiąc, w którym został wypłacony bez względu na to, jakiego okresu dotyczy.</xBx></xText> <xText><xBx>Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe i wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe (<xLexLink xArt="art. 20;art. 20 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>). Zgodnie zaś z art. 81 ust 1 i 6 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, przy czym podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia zdrowotne pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych niebędącymi płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego.</xBx></xText> <xText><xBx>Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy systemowej płatnik składek przekazuje do Zakładu imienne raporty miesięczne, po upływie każdego miesiąca kalendarzowego, w terminie ustalonym do rozliczania składek. W raportach imiennych płatnik rozlicza składki zarówno na ubezpieczenia społeczne, jak i ubezpieczenie zdrowotne (art. 41 ust. 3 ustawy systemowej). </xBx></xText> <xText><xBx>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="§ 2;§ 2 ust. 1;§ 2 ust. 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19981611106" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106">§ 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r.</xLexLink> w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (tj Dz. U. z 2023r. poz. 728 ze zm.) podstawy wymiaru składek nie stanowią następujące przychody: wartość świadczeń rzeczowych wynikających z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy oraz ekwiwalenty za te świadczenia wypłacane zgodnie z przepisami wydanymi przez Radę Ministrów lub właściwego ministra, <xUx>a także ekwiwalenty pieniężne za pranie odzieży roboczej,</xUx> używanie odzieży i obuwia własnego zamiast roboczego oraz wartość otrzymanych przez pracowników bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do otrzymania na ich podstawie napojów bezalkoholowych, posiłków oraz artykułów spożywczych, w przypadku gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków i napojów bezalkoholowych.</xBx></xText> <xText><xBx>Wskazaną regulację należy pojmować niezależnie od unormowania <xLexLink xArt="art. 21" xIsapId="WDU19910800350" xTitle="Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350">art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych</xLexLink>, gdyż jedynym źródłem wyłączenia tych przychodów z podstawy wymiaru składki na ubezpieczenia pozostaje § 2 rozporządzenia. </xBx></xText> <xText><xBx>Z przepisami tymi koresponduje opisany wcześniej <xLexLink xArt="art. 237(9);art. 237(9) § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 237<xSUPx>9</xSUPx> § 3 k.p.</xLexLink>, zawierający nieskonstruowane w przepisach z zakresu ubezpieczenia społecznego, legalne określenie tegoż źródła przychodu jako ekwiwalent o charakterze pieniężnym, odpowiadający kosztom, które poniósł pracownik. Ustalenie, że kwota wypłacana przez pracodawcę jako ekwiwalent nie jest dokładnie równa poniesionym kosztom, uwzględnia zarówno sytuację, w której jest wyższa aniżeli koszt rzeczywisty oraz jest od tego kosztu niższa i pracownik mógłby żądać pokrycia poniesionego wydatku w całości. Żaden z tych przypadków nie ma jednak wpływu na ocenę świadczenia kompensującego poniesiony przez pracownika koszt prania odzieży roboczej z perspektywy ubezpieczeń społecznych, ponieważ zachowany jest cel i istota umieszczenia tych wypłat w katalogu wyłączeń przewidzianych w § 2 ust. 1 powołanego Rozporządzenia. Nie istnieje zatem uzasadnienie do włączenia takiego świadczenia do podstawy wymiaru składki, która w konsekwencji nie posłuży do obliczenia wysokości świadczenia emerytalnego i rentowych (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2017r., II UK 198/16)<xIx>. </xIx>W wyroku tym Sąd Najwyższy zwrócił także uwagę na to, że jeżeli prawodawca używa nazwy ekwiwalent, to uwzględnia, że ekwiwalent i ryczałt nie mają w języku prawnym jednoznacznej treści; że równa wartość jest cechą pojęciową tylko ekwiwalentu rozumianego jako &quot;równowartość&quot;, a ekwiwalent oznacza nie tylko równowartość, lecz także równoważnik, odpowiednik, przy czym odpowiedni i równoważny to współmierny, pozostający w równowadze, ale niekoniecznie równy. <xUx>Ryczałt jest ekwiwalentny, jeżeli wypłacona kwota jest odpowiednia do wysokości poniesionych kosztów, a więc wtedy, gdy jej wysokość została określona w stałej kwocie, jeżeli jej wyliczenie uwzględnia rzeczywistą częstotliwość ponoszenia wydatków i mieści się w niewielkiej rozpiętości cen rynkowych.</xUx></xBx></xText> <xText><xBx>Raz jeszcze podkreślić należy, że ustawodawca nie przewiduje obowiązków związanych z dokumentowaniem poniesionych przez pracowników kosztów prania odzieży roboczej (cytowany wyżej wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 marca 2015r., III AUa 533/14). Dokonywanie takich obliczeń byłoby pracochłonne i trudne zarówno dla pracowników, jak i pracodawcy. Po stronie pracodawcy powstałby obowiązek zbierania tego typu informacji i zarządzania nimi, co wymagałoby dodatkowej pracy, a pracownicy, którzy nie zdecydowaliby się na korzystanie z pralni, musieliby przedstawiać szczegółowe wyliczenia uwzględniające rzeczywiste koszty środków piorących, cen energii, wody, itp. W efekcie powstałoby duże prawdopodobieństwo, że koszt rejestracji i kontroli tychże danych przez pracodawcę mógłby przekraczać wartość otrzymywanych przez pracowników świadczeń.</xBx></xText> <xText><xBx>Mając na względzie przytoczone wyżej przepisy prawa w świetle ustalonego stanu faktycznego stwierdzić należało, iż wbrew twierdzeniom organu rentowego świadczenie wypłacane przez płatnika składek należało uznać za ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej, który odpowiada treści <xLexLink xArt="art. 237(9);art. 237(9) § 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 237<xSUPx>9</xSUPx> § 3 k.p.</xLexLink> oraz jest opisany <xLexLink xArt="§ 2;§ 2 ust. 1;§ 2 ust. 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19981611106" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106">§ 2 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe</xLexLink>.</xBx></xText> <xText><xBx>Z tych względów Sąd Okręgowy, na mocy <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296"><xUx>art. 477</xUx><xSUPx>14</xSUPx><xUx> § 2</xUx> k.p.c.</xLexLink> zmienił w punkcie 1. wyroku zaskarżone decyzje z dnia 25 lipca 2023 r. w ten sposób, że ustalił, iż ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej nie stanowił podstawy wymiaru składek dla ubezpieczonych; <xAnon>I. L.</xAnon>, <xAnon>I. M.</xAnon>, <xAnon>J. J.</xAnon>, <xAnon>M. W.</xAnon> i <xAnon>O. L.</xAnon> z tytułu zatrudnienia na umowę zlecenia u płatnika <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>. </xBx></xText> <xText><xBx>W punkcie 2. wyroku Sąd kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 § 1 k.p.c.</xLexLink> oraz § 2 pkt 1,3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm.) zasądził od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>G.</xAnon>, jako strony przegrywającej na rzecz <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon> koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.250 zł (900 zł + 90 zł + 900 + 90 zł + 270 zł) wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku w niniejszym punkcie do dnia zapłaty. </xBx></xText> <xText xALIGNx="right"> <xBx>sędzia Justyna Skórzewska</xBx></xText> <xText xALIGNx="right"> <xBx><xAnon>G.</xAnon>, dnia 25 listopada 2024r. </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx><xAnon>(...)</xAnon> </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx><xAnon>(...)</xAnon> </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xBx><xAnon>(...)</xAnon> </xBx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right"> <xBx><xAnon>(...)</xAnon></xBx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Justyna Skórzewska

Marzena Glina

starszy sekretarz sądowy Joanna Synak

Marzena Glina

Sygnatura akt VII U 2117/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Gdańsk, dnia 14 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Justyna Skórzewska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Joanna Synak po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2024 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy(...) sp. z o.o.wR. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wG. z udziałemI. L.,I. M.,J. J.,M. W.iO. L. o podstawę wymiaru składek na skutek odwołania(...) sp. z o.o.wR.od decyzji z dnia 25 lipca 2023 r., znak: 100000/830/090053/2022/812/2023 z dnia 25 lipca 2023 r., znak: 100000/830/090053/2022/825/2023 z dnia 25 lipca 2023 r., znak: 100000/830/090053/2022/780/2023 z dnia 25 lipca 2023 r., znak: 100000/830/090053/2022/893/2023 z dnia 25 lipca 2023 r., znak: 100000/830/090053/2022/813/2023 1 zmienia zaskarżone decyzje z dnia 25 lipca 2023r. w ten sposób, że ustala, iż ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej nie stanowi podstawy wymiaru składek dla ubezpieczonychI. L.,I. M.,J. J.,M. W.iO. L.z tytułu zatrudnienia u płatnika(...) sp. z o.o.wR., 2 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.kwotę 2.250 zł (słownie: dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt złotych) na rzecz(...) sp. z o.o.wR.tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku w niniejszym punkcie do dnia zapłaty. sędzia Justyna Skórzewska Sygn. akt VII U 2117/23 UZASADNIENIE Decyzją nr (...)z dnia 25 lipca 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.stwierdził, że podstawa wymiaru składek dla ubezpieczonegoI. L.z tytułu zatrudnienia na umowę zlecenia u płatnika(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwynosi: za okres od lutego 2020 r. do sierpnia 2020 r. oraz w grudniu 2020 r. na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz zdrowotne kwoty opisane w treści decyzji. Decyzją nr (...)z dnia 25 lipca 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.stwierdził, że podstawa wymiaru składek dla ubezpieczonegoI. M.z tytułu zatrudnienia na umowę zlecenia u płatnika(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwynosi: za okres od października 2020 r. do grudnia 2020 r. na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz zdrowotne kwoty opisane w treści decyzji. Decyzją nr (...)z dnia 25 lipca 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.stwierdził, że podstawa wymiaru składek dla ubezpieczonegoJ. J.z tytułu zatrudnienia na umowę o pracę u płatnika(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwynosi: za okres od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe oraz zdrowotne kwoty opisane w treści decyzji. Decyzją nr (...)z dnia 25 lipca 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.stwierdził, że podstawa wymiaru składek dla ubezpieczonegoM. W.z tytułu zatrudnienia na umowę o pracę u płatnika(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwynosi: za grudzień 2020 r. na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe oraz zdrowotne kwoty opisane w treści decyzji. Decyzją nr (...)z dnia 25 lipca 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.stwierdził, że podstawa wymiaru składek dla ubezpieczonejO. L.z tytułu zatrudnienia na umowę zlecenia u płatnika(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwynosi: za okres od stycznia 2020 r. do lipca 2020 r. oraz w grudniu 2020 r. na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz zdrowotne kwoty opisane w treści decyzji. W uzasadnieniu ww. decyzji organ rentowy wskazał, iż kontrola przeprowadzona u płatnika składek pozwoliła na ustalenie, że kwoty wypłaconego ubezpieczonym ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej nie były kosztami faktycznie przez nich poniesionymi, albowiem płatnik składek nie miał wiedzy na temat rzeczywiście ponoszonych kosztów prania odzieży roboczej, dlatego też Zakład Ubezpieczeń Społecznych stwierdził, że w analizowanym okresie wypłacone kwoty ekwiwalentu za pranie odzieży pracownikom i zleceniobiorcom stanowią podstawę do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego. Odwołania od powyższych decyzji wniósł płatnik składek wnosząc o zmianę zaskarżonych decyzji poprzez stwierdzenie, iż ekwiwalent za pranie odzieży roboczej wypłacony ubezpieczonym przez płatnika składek w kwotach miesięcznych za okresy wskazane w decyzjach nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, chorobowe, wypadkowe oraz zdrowotne. Ponadto odwołujący wniósł o zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 3-12, 41-50, 81-91, 122-131, 161-170 akt sprawy). W odpowiedzi na odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o ich oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonych decyzjach oraz zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 14-17, 52-54, 93-95, 133-135 v., 172-175 ). Postanowieniami sądu sprawy z powyższych odwołań połączono do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia (k. 77, 118, 157, 197 akt sprawy). Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: Płatnik składek(...)spółka z.o.o. wR.jest zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym od 22 czerwca 2001r. pod nr(...). Płatnik jest podmiotem zajmującym się produkcją mebli. Płatnik zobowiązany jest do wyposażenia pracowników w odzież oraz obuwie robocze. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG.w okresie od 16 lutego 2023 r. do 29 marca 2023 r. przeprowadził kontrolę u płatnika składek(...) Sp. z o.o.z siedzibą wR.zakończoną protokołem kontroli z dnia 29 marca 2023 r. Płatnik składek w poddanym kontroli okresie, tj. od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r., wypłacał pracownikom oraz zleceniobiorcom ekwiwalent za pranie odzieży roboczej. Zgodnie z § 3 ust. 5 pkt 4 Regulaminu Wynagradzania spółki obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. (…) pracownikom przysługiwały następujące świadczenia związane z pracą: ekwiwalent za pranie odzieży roboczej. Natomiast w myśl § 16 pkt 3 ww. Regulaminu: „pracownikom, za pranie we własnym zakresie odzieży roboczej, przysługuje z tego tytułu ekwiwalent pieniężny w wysokości odpowiadającej kosztom poniesionym przez pracownika”. W toku czynności kontrolnych płatnik składek przedłożył dokument nazywany „zmianą dotyczącą ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej” z dnia 17 stycznia 2018 r. w Regulaminie Wynagradzania, w którym treść §16 pkt 3 zmieniono w następujący sposób: „Pracownikom, za pranie we własnym zakresie odzieży roboczej wydanej przez zakład pracy, przysługuje z tego tytułu ekwiwalent pieniężny w wysokości określonej w Zarządzeniu Prezesa Zarządu”. Niniejszy aneks wszedł w życie z mocą obowiązującą od dnia 1 lutego 2018 r. Zarządzenie kierownika jednostki w sprawie wypłaty ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej z dnia 1 lutego 2018 r. określało kwoty wypłaconego ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w zależności od zajmowanego stanowiska pracy: 1 krojczyni, krojczy skór, pomoc krojczyni, sortowacz, sprzątaczka, szwaczka – 428,50 zł, 2 pakowacz, tapicer klejarz, stolarz, stolarz lakiernik, stolarz pilarz, stolarz suszarnik – 1065,00 zł, 3 magazynier, magazynier logistyk – 260,75 zł, 4 tapicer, krojczy pianki – 476,50 zł, 5 kierowca, kierowca serwisant – 326,55 zł, 6 stróż, dozorca placowy – 292,95 zł, 7 pielęgniarka – 184,80 zł. Powyższe kwoty płatnik składek określił jako miesięczne. Kwoty te były pomniejszane proporcjonalnie w razie nieobecności pracownika/zleceniobiorcy. W czasie urlopu bądź nieobecności ekwiwalent nie był wypłacany. Żadnych innych świadczeń z tego tytułu w spornym okresie pracownicy/zleceniobiorcy nie otrzymywali. Ekwiwalent był wypłacany na odrębnych listach płac i każdy dostawał osobny przelew lub było to wypłacane gotówką jako odrębne wypłaty. Ekwiwalent nie był wypłacany razem z wynagrodzeniem za pracę. Wysokość ekwiwalentu płatnik obliczył na podstawie ofert pozyskanych z pralni chemicznych, które zajmują się czyszczeniem odzieży roboczej, jak również w oparciu o informacje z działu BHP, które wskazywały na częstotliwość prania poszczególnych elementów odzieży. W tym zakresie koniecznych wyliczeń dokonała obsługująca(...)firma księgowa. Płatnik uwzględnił najniższe kwoty z otrzymanych ofert, które następnie przemnożył przez przyjęty normatyw 20-dniowego miesiąca pracy. Płatnik składek w okresie objętym kontrolą, tj. od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. przekazywał do ZUS dokumenty rozliczeniowe za ubezpieczonegoI. L.z uwzględnieniem podstaw składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w wysokościach wynagrodzenia otrzymywanego bez ekwiwalentu za pranie - dane szczegółowe co do wysokości akta ZUS. Ubezpieczony był zatrudniony u płatnika składek na stanowisku związanym bezpośrednio z produkcją mebli, dlatego odzież robocza często ulegała ubrudzeniu. Podstawa wymiaru składek ubezpieczonego z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia wynosiła w okresie spornym od 136 zł do 1768zł brutto. Płatnik wykazał, iż na rzecz ubezpieczonego w okresie od lutego 2020 r. do sierpnia 2020 r. oraz w grudniu 2020 r. wypłacił tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w poszczególnych miesiącach następujące kwoty: 1 za luty 2020 r. ekwiwalent w kwocie 101,43 zł, 2 za marzec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.011,75 zł, 3 za kwiecień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 871,36 zł 4 za maj 2020 r. ekwiwalent w kwocie 963,57 zł, 5 za czerwiec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.065,00 zł, 6 za lipiec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.065,00 zł, 7 za sierpień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.217,14 zł, 8 za grudzień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 585,75 zł. 9 Płatnik składek w okresie objętym kontrolą, tj. od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. przekazywał do ZUS dokumenty rozliczeniowe za ubezpieczonegoI. M.z uwzględnieniem podstaw składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w wysokościach wynagrodzenia otrzymywanego bez ekwiwalentu za pranie - dane szczegółowe co do wysokości akta ZUS. Ubezpieczony był zatrudniony u płatnika składek na stanowisku związanym bezpośrednio z produkcją mebli, dlatego odzież robocza często ulegała ubrudzeniu. Podstawa wymiaru składek ubezpieczonego z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia wynosiła w okresie spornym od 476 zł do 1428 zł brutto. Płatnik wykazał, iż na rzecz ubezpieczonego w okresie od października 2020 r. do grudnia 2020 r. wypłacił tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w poszczególnych miesiącach następujące kwoty: 1 za październik 2020 r. ekwiwalent w kwocie 216,59 zł, 2 za listopad 2020 r. ekwiwalent w kwocie 454,84 zł, 3 za grudzień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 166,78 zł. Płatnik składek w okresie objętym kontrolą, tj. od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. przekazywał do ZUS dokumenty rozliczeniowe za ubezpieczonegoJ. J.z uwzględnieniem podstaw składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w wysokościach wynagrodzenia otrzymywanego bez ekwiwalentu za pranie - dane szczegółowe co do wysokości akta ZUS. Ubezpieczony był zatrudniony u płatnika składek na stanowisku związanym bezpośrednio z produkcją mebli, dlatego odzież robocza często ulegała ubrudzeniu. Podstawa wymiaru składek ubezpieczonego z tytułu zatrudnienia wynosiła w okresie spornym od 2100 zł do 4950 zł brutto. Płatnik wykazał, iż na rzecz ubezpieczonego w okresie od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. wypłacił tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w poszczególnych miesiącach następujące kwoty: 1 za styczeń 2020 r. ekwiwalent w kwocie 905,25 zł, 2 za luty 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.065,00 zł, 3 za marzec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 852,00 zł, 4 za kwiecień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 774,55 zł, 5 za maj 2020 r. ekwiwalent w kwocie 811,43 zł, 6 za czerwiec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.065,00 zł, 7 za lipiec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 659,29 zł, 8 za sierpień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 926,09 zł, 9 za wrzesień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.065,00 zł, 10 za październik 2020 r. ekwiwalent w kwocie 919,77 zł, 11 za listopad 2020 r. ekwiwalent w kwocie 1.016,59 zł, 12 za grudzień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 639,00 zł. Płatnik składek w okresie objętym kontrolą, tj. od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. przekazywał do ZUS dokumenty rozliczeniowe za ubezpieczonegoM. W.z uwzględnieniem podstaw składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w wysokościach wynagrodzenia otrzymywanego bez ekwiwalentu za pranie - dane szczegółowe co do wysokości akta ZUS. Ubezpieczony był zatrudniony u płatnika składek na stanowisku związanym bezpośrednio z produkcją mebli, dlatego odzież robocza często ulegała ubrudzeniu. Podstawa wymiaru składek ubezpieczonego z tytułu zatrudnienia wynosiła w okresie spornym 2600 zł brutto. Płatnik wykazał, iż na rzecz ubezpieczonego w grudniu 2020 r. wypłacił tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w poszczególnych miesiącach następującą kwotę: 1 za grudzień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 428,50 zł. Płatnik składek w okresie objętym kontrolą, tj. od stycznia 2020 r. do grudnia 2020 r. przekazywał do ZUS dokumenty rozliczeniowe za ubezpieczonąO. L.z uwzględnieniem podstaw składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne w wysokościach wynagrodzenia otrzymywanego bez ekwiwalentu za pranie - dane szczegółowe co do wysokości akta ZUS. Ubezpieczona była zatrudniona u płatnika składek na stanowisku związanym bezpośrednio z produkcją mebli, dlatego odzież robocza często ulegała ubrudzeniu. Podstawa wymiaru składek ubezpieczonej z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy zlecenia wynosiła w okresie spornym od 1088zł do 2312 zł brutto. Płatnik wykazał, iż na rzecz ubezpieczonej w okresie od stycznia 2020 r. do lutego 2020 r. oraz w grudniu 2020 r. wypłacił tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej w poszczególnych miesiącach następujące kwoty: 1 za styczeń 2020 r. ekwiwalent w kwocie 407,08 zł, 2 za luty 2020 r. ekwiwalent w kwocie 428,50 zł, 3 za marzec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 342,80 zł, 4 za kwiecień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 428,50 zł 5 za maj 2020 r. ekwiwalent w kwocie 408,10 zł, 6 za czerwiec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 428,50 zł, 7 za lipiec 2020 r. ekwiwalent w kwocie 670,70 zł, 8 za grudzień 2020 r. ekwiwalent w kwocie 321,38 zł. B. A., jako osoba obsługująca płatnika pod względem księgowym i kadrowym, ustalała wysokość należnych pracownikom ekwiwalentów za pranie odzieży. Ustalenia dokonała na podstawie informacji od służb BHP, w której znalazły się dane dotyczące przydziałów odzieży w odniesieniu do stanowisk i częstotliwości prania. Oferty cen pralni pobrane do wykonania kalkulacji zostały zgromadzone z lokalnych zakładów. Wysokość ekwiwalentu miesięcznego ustalona została z podziałem na poszczególne stanowiska. Realizacja wypłat rozpoczęła się od 2018 roku. Wypłacony pracownikom ryczałt nie był oskładkowany. Częstotliwość prania była ustalona w zarządzeniu prezesa. I tak, koszulka musiała być prana codziennie, marynarka czy bluza co 2-3 dni. W firmie sprawdzano czy odzież jest wyprana,(...)jest zakładem pracy chronionej i w związku z tym podlega częstym kontrolom. Firma nie dopuściłaby do pracy pracownika w brudnej odzieży. Stawki ekwiwalentu były ustalane na cały rok. Pracownicy nie składali rachunków z pralni. Składali jedynie oświadczenie, że ekwiwalent pokrywał jedynie rzeczywiste koszty prania wydanej odzieży roboczej. Pracodawca uznał, że składanie rachunków i tak nie dowodziłoby, że to właśnie odzież robocza jest prana w ramach rachunku. W zakładzie pracy nie ma pralni. W zakładzie znajduje się krajalnia, szwalnia, stolarnia, pakownia i tapicernia. Przyznana odzież robocza jest uzależniona od stanowiska pracy. Ekwiwalent i jego wysokość były zależne od liczby dni przepracowanych. Ekwiwalent był wypłacany co do zasady przelewem lub sporadycznie gotówką. Pracownicy nie musieli wykazywać kosztów zużytej energii do prania, wody, czy środków czystości. Część odzieży roboczej jest również prasowana. Ze strony pozwanego kontrolę wypłaty ekwiwalentu za pranie przeprowadziłM. N. (1)i uznał, że ustalenie wysokości ekwiwalentu jest błędne, albowiem nie odnosi się do kosztów rzeczywistych. Kontrolujący nie kwestionował, że firma wydaje pracownikom odzież roboczą, jak i tego, że zakład płatnika zatrudniający około 200 osób nie posiada własnej pralni. Kontrolujący nie sprawdzał kosztów prania ani w domu ani według ofert pralni. okoliczności bezsporne, a nadto dowód: e-protokoły zeznań świadków:B. A.,M. N. (1),D. B.,T. L.– k. 325 akt sprawy, Sąd Okręgowy zważył co następuje: Powyższy stan faktyczny był co do zasady bezsporny, ponadto wynikał z dokumentów zgromadzonych w aktach pozwanego organu rentowego oraz przedłożonych przez skarżących. Ustaleń związanych ze sposobem ustalania oraz wypłacania ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, Sąd dokonał pomocniczo w oparciu o protokół zeznań złożonych w sprawie VII U 2006/23 oraz VII U 1865/23 przez świadkaB. A., któremu to dowodowi dał wiarę w całości, albowiem nie budził wątpliwości sądu i nie był kwestionowany przez strony. Sąd uznał również za wiarygodne dowody z protokołów zeznań przesłuchanych w sprawie VII U 2006/23 świadków:T. L.,M. N. (1),D. B.iP. T., co do których strony nie wniosły o ich bezpośrednie przesłuchanie w niniejszej sprawie. Pracownicy opisywali fakt pobierania i prania odzieży, zaś kontroler pozwanego wskazał co przyczyniło się do zakwestionowania charakteru składnika jakim jest ekwiwalent za pranie odzieży roboczej. Sąd pominął dowód z bezpośredniego przesłuchania świadków:P. T.,D. B.,T. L.,M. N. (2)iP. O. (1)na mocyart. 2352§ 1 pkt 1 i 3 k.p.c.Sąd wziął po uwagę, że powyżsi świadkowie zeznawali już w sprawach o analogicznym stanie faktycznym, wobec czego ponowne ich wzywanie było zbędne, nadto w ocenie Sądu dowód z protokołu ich zeznań był wystarczający do dokonania ustaleń w sprawie, które zresztą ostatecznie należało uznać za niesporne. Dowód z przesłuchania ubezpieczonych w charakterze strony Sąd pominął wobec ich nieusprawiedliwionego niestawiennictwa na rozprawie. Co do dowodu z protokołu zeznań świadkaP. O. (1)przesłuchanego w sprawie VII U 2040/23 i VII U 1863/23 Sąd ocenił ten dowód jako nieprzydatny w zakresie w jakim świadek odnosił się do charakteru spornego ekwiwalentu i twierdził, że go nie otrzymał. Podkreślenia wymaga fakt, że z jednej strony świadek zasłaniał się niepamięcią co do wypłat dotyczących ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, czy też tego w jakiej wysokości miał otrzymywać wynagrodzenie, a z drugiej strony twierdził, że część wynagrodzenia miała mu być wypłacana bezpośrednio na konto, a część bezpośrednio do rąk własnych, jako reszta pensji. Świadek ten jednocześnie zaprzeczył, że miał otrzymywać jakąkolwiek należność tytułem ekwiwalentu za pranie odzieży. Jednakże twierdzenia te w żadnej mierze nie wynikają z przedłożonego w sprawie materiału dowodowego. Świadek bezsprzecznie bowiem otrzymał odzież roboczą i był zobligowany do jej prania. Dodatkowo dokumentacja kontrolna organu rentowego oraz sporna decyzja potwierdza, że świadkowiP. O. (1)zostało wypłacone świadczenie w postaci ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej za styczeń 2020 r. w formie przelewu w wysokości 798,75 zł. Dowody te jednoznacznie podważają jego twierdzenia w przedmiocie braku wypłaty na jego rzecz tegoż składnika. Podkreślić należy, żeświadek przyznał, że pracował w godzinach nadliczbowych i że otrzymywał wynagrodzenie w kopercie - powyższe pozostaje jednak całkowicie poza zakresem niniejszego sporu.Analizowana sprawa po pierwsze nie dotyczy bowiem w ogóleP. O. (2), po drugie nie dotyczy oceny prawidłowości całokształtu postępowania płatnika jako pracodawcy, lecz wyłącznie tego czy wypłacany ubezpieczonym nieoskładkowany składnik opisany jako ekwiwalent za pranie odzieży faktycznie był tymże ekwiwalentem, czy też innym składnikiem wynagrodzenia, który winien podlegać oskładkowaniu oraz czy ustalono go w prawidłowej wysokości. Rzekome rozmowy świadka z bliżej nieokreśloną osobą dot. ustalenia zasad jego wynagradzania i wypłat w gotówce mogły mieć miejsce, jednakże w takim wypadku musiały dotyczyć wypłat innych składników wynagrodzenia, co – jak już wyżej wyjaśniono - pozostaje poza zakresem zainteresowania Sądu w niniejszym sporze. Powyższe odnosi się także do oceny charakteru prawnego wypłacanego w gotówce składnika dokonanej przez świadka, jest ona dla Sądu całkowicie niewiążąca, nielogiczna i całkowicie nieprawidłowa. Odwołanie jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie. W niniejszej sprawie należało rozstrzygnąć spór prawny, którego istota sprowadzała się do tego, czy świadczenie pieniężne za pranie odzieży roboczej, które było przez płatnika składek wypłacane w stałej, miesięcznej wysokości bez względu na wysokość faktycznie poniesionych przez pracowników kosztów prania odzieży było - jak uznał organ rentowy - ryczałtem pieniężnym, który nie jest wyłączony z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, czy ekwiwalentem za pranie odzieży roboczej. Rozstrzygnięcie sporu wymaga zatem nakreślenia obowiązków pracodawcy w zakresie prania odzieży roboczej oraz wyjaśnienia charakteru prawnego składnika wynagrodzenia w postaci ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, jak i sposobu jego naliczania. Zgodnie zart. 2379§ 1, 2 i 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy(Dz. U. z 2022 r. poz. 1510 ze zm.) pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy. Pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika. Obowiązki pracodawcy dotyczące przestrzegania zasad BHP, w tym także dostarczania odzieży roboczej lub wypłaty ekwiwalentu dotyczą również osób fizycznych wykonujących pracę na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, a także osób prowadzących w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę na własny rachunek działalność gospodarczą (art. 304 kp). Obowiązek pracodawcy, który jednocześnie jest płatnikiem składek, nie wyczerpuje się w jego powinności nieodpłatnego dostarczenia pracownikowi środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia. Pracodawca zobowiązany jest do troski o właściwy stan tych środków, a zatem na nim ciąży ciężar prania i naprawy odzieży. Pracodawca, co do zasady ma więc obowiązek zapewnienia prania odzieży roboczej, lecz z tego obowiązku może się zwolnić wówczas, gdy wypłaci pracownikowi ekwiwalentu za pranie w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika. Podkreślić należy, że pracownik może odmówić wykonywania pracy w przypadku niedostarczenia mu środków ochronnych, obowiązek pracodawcy w tym zakresie uznać zatem należy za szczególnie istotny. Koszt prania poniesiony przez pracownika i metoda jego ustalania nie zostały wskazane w cytowanym przepisie, ale jednocześnie w jego treści nie wykluczono możliwości ryczałtowego sposobu dokonywania rozliczenia pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Słusznie Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 21 maja 2019r. (sygn. akt III AUa 1002/18) wskazał, iż wart. 2379§ 3 k.p.nie określono metody ustalania wartości ekwiwalentu za pranie ubrań, ani nie wyłączono ryczałtowego sposobu dokonywania rozliczeń, pozostawiając tę kwestię stronom stosunku pracy. Ustawodawca uwzględnia, że ekwiwalent i ryczałt nie mają w języku prawnym jednoznacznej treści; że równa wartość jest cechą pojęciową tylko ekwiwalentu rozumianego jako "równowartość", aekwiwalent oznacza nie tylko równowartość, lecz także równoważnik, odpowiednik, przy czym odpowiedni i równoważny, to współmierny, pozostający w równowadze, ale niekoniecznie równy.Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 16 czerwca 2021r. (sygn. akt III AUa 956/20) dokonując wykładni zawartego wart. 2379§ 3 k.p.warunku odpowiadania wysokości wypłacanego przez pracodawcę świadczenia poniesionym przez pracownika kosztom, stwierdził, iż nie sformułowano w przepisach metody ustalania wartości ekwiwalentu za pranie ubrań, ani nie zakazano ryczałtowego sposobu dokonywania rozliczeń, pozostawiając tę kwestię stronom stosunku pracy. Wykładnię normy 2379par 3 kppodzielono w wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 18 stycznia 2018r. (sygn. akt VII U 2453/17) oraz Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 marca 2015r., III AUa 533/14), w których stwierdzono, że przyjęta w regulaminie pracy wysokość ekwiwalentu pieniężnego za pranie odzieży roboczej ustalona w oparciu o ceny rynkowe obowiązujące w pralniach świadczących usługi w regionie podlega wyłączeniu z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i rentowe na podstawie§ 2 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, zaś tak ustalony ekwiwalent odpowiada kosztom obciążającym pracowników z tytułu prania odzieży i nie zachodzi konieczność dokumentowania poniesionych przez nich wydatków z tego tytułu. Świadczenia te nie stanowią podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych tylko jako ekwiwalenty pieniężne za pranie odzieży roboczej, które Minister Pracy i Polityki Socjalnej wymienił w§ 2 ust. 1 pkt 6wydanego na podstawie upoważnienia przewidzianego w art. 21 ustawy systemowej - Rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998r., jako rodzaj przychodów wynikających z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy. Z przytoczonej powyżej analizy wyinterpretować należy, że podstawy zwrotu kosztów prania odzieży roboczej nie muszą stanowić jednostkowe rachunki, czy też rachunki roczne pracownika, ale że kwota ekwiwalentna może być określona w drodze ryczałtu. W świetle zasad kosztorysowania, w prawie cywilnym dopuszcza się ustalanie wielkości kosztów poniesionych, kosztów należnych na podstawie uśrednionych stawek rynkowych. Uśrednienie kosztów, ekwiwalent wyznacza koszt rynkowy prania odzieży jaki poniósłby pracodawca w sytuacji wykonywania tego obowiązku.Skoro zaś jest on cedowany na pracownika to musi być pokrywany przez pracodawcę i nie można wywodzić, że ma on być niższy niż stawki rynkowe. Pracodawca nie może bowiem wymagać od pracownika, aby dokonywał on prania we własnym zakresie po to, aby obniżyć koszt w stosunku do cen pralni uwzględniających przede wszystkim wysoki koszt samej usługi. Uznając, że prawnie dopuszczalne było ustalenie przez płatnika wysokości zwrotu za pranie odzieży w kwocie rynkowej uśrednionej w zależności od stanowiska pracy i kwota ta jest ekwiwalentna, za bezpodstawne uznać należy oczekiwanie pozwanego co do wykazywania indywidualnej wysokości ponoszonych kosztów. Ustalenie wartości rynkowej średniej prania ma na celu zwolnienie z obowiązku indywidualizacji każdej sytuacji. Gdyby ustawa do tego zobowiązywała, wymagałoby to zatrudnienia dodatkowych pracowników celem kontroli rachunków, ilości prania etc. Takie działanie z pewnością nie mieści się w granicach wykładniart. 2379k.p. W ocenie Sądu Okręgowego, dla pracodawcy zatrudniającego 200 osób, będącego zakładem pracy chronionej, słusznym i zgodnym z prawem było scedowania prania na pracowników za ich zgodą, zaś potwierdzonym sposobem naliczenia kosztów było ustalenie ekwiwalentu za pranie odzieży na poszczególnych stanowiskach z uwzględnieniem ilości odzieży na danym stanowisku i wypłacanym w zależności od faktycznie przepracowanych dni w danym okresie rozliczeniowym. Przypomnieć także należy, że w prawie pracy rozliczenia ryczałtowe nie są przypadkiem odosobnionym i nie dotyczą tylko ekwiwalentu (ryczałtu) za pranie odzieży roboczej, ale także np. ryczałtowego wynagrodzenia za godziny nadliczbowe czy ryczałtu/ekwiwalentu za prace zdalną. Jak w wskazuje się w piśmiennictwie (zob. A. Sobczyk [w:] A. Sobczyk (red.), Kodeks pracy. Komentarz, wyd. 6, 2023 - art. 6724) ekwiwalent lub ryczałt powinny być obliczone przy uwzględnieniu w szczególności norm zużycia materiałów i narzędzi pracy, ich udokumentowanych cen rynkowych oraz ilości wykorzystanego na potrzeby pracodawcy materiału i jego cen rynkowych.Mając na uwadze orzecznictwo na kanwie ekwiwalentów dot. odzieży roboczej należy uznać, że zarówno ryczałt, jak i ekwiwalent nie muszą idealnie odpowiadać rzeczywiście ponoszonym kosztom lub zużyciu sprzętu.Jednak istotne niedoszacowanie ekwiwalentu lub ryczałtu uzasadnia roszczenie uzupełniające ze strony pracownika. Z kolei istotne przeszacowanie może oznaczać, że nadmiarowe świadczenia zostaną uznane za przychód ze stosunku pracy do opodatkowania. Powyższy pogląd Sąd Okręgowy podziela w całej rozciągłości. Odnieść go należy także do oskładkowania, zatem istotne przeszacowanie ekwiwalentu za pranie odzieży może oznaczać, że nadmiarowe świadczenia zostaną uznane za przychód ze stosunku pracy podlegający składce na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz zdrowotne. Oceniając zatem kwoty wypłacone ubezpieczonym przede wszystkim podkreślić należy, że nie można tracić z pola widzenia, że przy dość niskim wynagrodzeniu miesięcznym za stosunkowo proste prace, np. pakowacza czy tapicera klejarza, niewymagające szczególnych kwalifikacji, ale jednocześnie skutkujące dużym zabrudzeniem i koniecznością częstego prania licznej odzieży roboczej, sporny ekwiwalent może wydawać się stosunkowo wysoki na tle wynagrodzenia zasadniczego. Kiedy jednak odnosi się to do kwot wypłacanych osobie z wyższym wynagrodzeniem zasadniczym wynikającym z wyższych kwalifikacji, a jednocześnie niskim ekwiwalentem wynikającym z faktu prania wyłącznie fartucha i to ze znacznie niższą częstotliwością niż odzież pracowników klejarni, widać wyraźnie, że mechanizm zastosowany przez płatnika jest prawidłowy i nie budzi żadnych wątpliwości Sądu Okręgowego w składzie orzekającym w sprawie. Uwzględnia on w szczególności charakter prawny spornego składnika jakim jest ekwiwalent za pranie odzieży roboczej dekodowany na tle całokształtu przepisówkodeksu pracyobejmujących poszczególne składniki wynagrodzenia za pracę. Art. 18 ust. 1ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychstanowi, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisówustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za przychody uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na rodzaj finansowania tych wypłat i świadczeń (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Przychód wypłacony lub pozostawiony do dyspozycji pracownika w danym miesiącu stanowi zatem podstawę do naliczenia składek na ubezpieczenia za ten miesiąc, w którym został wypłacony bez względu na to, jakiego okresu dotyczy. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe i wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe (art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). Zgodnie zaś z art. 81 ust 1 i 6 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, przy czym podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia zdrowotne pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych niebędącymi płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego. Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy systemowej płatnik składek przekazuje do Zakładu imienne raporty miesięczne, po upływie każdego miesiąca kalendarzowego, w terminie ustalonym do rozliczania składek. W raportach imiennych płatnik rozlicza składki zarówno na ubezpieczenia społeczne, jak i ubezpieczenie zdrowotne (art. 41 ust. 3 ustawy systemowej). Zgodnie z treścią§ 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r.w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (tj Dz. U. z 2023r. poz. 728 ze zm.) podstawy wymiaru składek nie stanowią następujące przychody: wartość świadczeń rzeczowych wynikających z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy oraz ekwiwalenty za te świadczenia wypłacane zgodnie z przepisami wydanymi przez Radę Ministrów lub właściwego ministra,a także ekwiwalenty pieniężne za pranie odzieży roboczej,używanie odzieży i obuwia własnego zamiast roboczego oraz wartość otrzymanych przez pracowników bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do otrzymania na ich podstawie napojów bezalkoholowych, posiłków oraz artykułów spożywczych, w przypadku gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków i napojów bezalkoholowych. Wskazaną regulację należy pojmować niezależnie od unormowaniaart. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jedynym źródłem wyłączenia tych przychodów z podstawy wymiaru składki na ubezpieczenia pozostaje § 2 rozporządzenia. Z przepisami tymi koresponduje opisany wcześniejart. 2379§ 3 k.p., zawierający nieskonstruowane w przepisach z zakresu ubezpieczenia społecznego, legalne określenie tegoż źródła przychodu jako ekwiwalent o charakterze pieniężnym, odpowiadający kosztom, które poniósł pracownik. Ustalenie, że kwota wypłacana przez pracodawcę jako ekwiwalent nie jest dokładnie równa poniesionym kosztom, uwzględnia zarówno sytuację, w której jest wyższa aniżeli koszt rzeczywisty oraz jest od tego kosztu niższa i pracownik mógłby żądać pokrycia poniesionego wydatku w całości. Żaden z tych przypadków nie ma jednak wpływu na ocenę świadczenia kompensującego poniesiony przez pracownika koszt prania odzieży roboczej z perspektywy ubezpieczeń społecznych, ponieważ zachowany jest cel i istota umieszczenia tych wypłat w katalogu wyłączeń przewidzianych w § 2 ust. 1 powołanego Rozporządzenia. Nie istnieje zatem uzasadnienie do włączenia takiego świadczenia do podstawy wymiaru składki, która w konsekwencji nie posłuży do obliczenia wysokości świadczenia emerytalnego i rentowych (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2017r., II UK 198/16).W wyroku tym Sąd Najwyższy zwrócił także uwagę na to, że jeżeli prawodawca używa nazwy ekwiwalent, to uwzględnia, że ekwiwalent i ryczałt nie mają w języku prawnym jednoznacznej treści; że równa wartość jest cechą pojęciową tylko ekwiwalentu rozumianego jako "równowartość", a ekwiwalent oznacza nie tylko równowartość, lecz także równoważnik, odpowiednik, przy czym odpowiedni i równoważny to współmierny, pozostający w równowadze, ale niekoniecznie równy.Ryczałt jest ekwiwalentny, jeżeli wypłacona kwota jest odpowiednia do wysokości poniesionych kosztów, a więc wtedy, gdy jej wysokość została określona w stałej kwocie, jeżeli jej wyliczenie uwzględnia rzeczywistą częstotliwość ponoszenia wydatków i mieści się w niewielkiej rozpiętości cen rynkowych. Raz jeszcze podkreślić należy, że ustawodawca nie przewiduje obowiązków związanych z dokumentowaniem poniesionych przez pracowników kosztów prania odzieży roboczej (cytowany wyżej wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 marca 2015r., III AUa 533/14). Dokonywanie takich obliczeń byłoby pracochłonne i trudne zarówno dla pracowników, jak i pracodawcy. Po stronie pracodawcy powstałby obowiązek zbierania tego typu informacji i zarządzania nimi, co wymagałoby dodatkowej pracy, a pracownicy, którzy nie zdecydowaliby się na korzystanie z pralni, musieliby przedstawiać szczegółowe wyliczenia uwzględniające rzeczywiste koszty środków piorących, cen energii, wody, itp. W efekcie powstałoby duże prawdopodobieństwo, że koszt rejestracji i kontroli tychże danych przez pracodawcę mógłby przekraczać wartość otrzymywanych przez pracowników świadczeń. Mając na względzie przytoczone wyżej przepisy prawa w świetle ustalonego stanu faktycznego stwierdzić należało, iż wbrew twierdzeniom organu rentowego świadczenie wypłacane przez płatnika składek należało uznać za ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej, który odpowiada treściart. 2379§ 3 k.p.oraz jest opisany§ 2 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Z tych względów Sąd Okręgowy, na mocyart. 47714§ 2k.p.c.zmienił w punkcie 1. wyroku zaskarżone decyzje z dnia 25 lipca 2023 r. w ten sposób, że ustalił, iż ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży roboczej nie stanowił podstawy wymiaru składek dla ubezpieczonych;I. L.,I. M.,J. J.,M. W.iO. L.z tytułu zatrudnienia na umowę zlecenia u płatnika(...) sp. z o.o.wR.. W punkcie 2. wyroku Sąd kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawieart. 98 k.p.c.w związku zart. 108 § 1 k.p.c.oraz § 2 pkt 1,3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm.) zasądził od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wG., jako strony przegrywającej na rzecz(...) sp. z o.o.wR.koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.250 zł (900 zł + 90 zł + 900 + 90 zł + 270 zł) wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku w niniejszym punkcie do dnia zapłaty. sędzia Justyna Skórzewska G., dnia 25 listopada 2024r. ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) (...)

15/101500/0003521/U

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152510000006527_XIII_Ga_000769_2024_Uz_2024-11-25_001

XIII Ga 769/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-12-23 18:00:04.0 CET

2024-12-23 15:32:22.0 CET

15251000

6527

SENTENCE

Sygn. akt XIII Ga 769/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi XIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w następującym składzie: Przewodnicząca : Sędzia Sądu Okręgowego Monika Smusz-Kulesza Protokolant: stażysta Hubert Nowak po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2024 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej (...) (...) z siedzibą w W. o zapłatę na skutek

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Lena Barańska" xPublisher="lena.baranska" xEditorFullName="Lena Barańska" xEditor="lena.baranska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251000/0006527/Ga" xYear="2024" xVolNmbr="000769" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XIII Ga 769/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 listopada 2024 roku</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi XIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy </xBx></xText> <xText>w następującym składzie:</xText> <xText><xBx>Przewodnicząca</xBx>: Sędzia Sądu Okręgowego Monika Smusz-Kulesza</xText> <xText>Protokolant: stażysta Hubert Nowak</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2024 roku w Łodzi</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon> (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> </xBx> </xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi</xText> <xText>z dnia 3 czerwca 2024 roku o sygnaturze akt XII GC 706/23 zmienionego postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 11 lipca 2024 roku w przedmiocie zażalenia strony pozwanej na postanowienie o kosztach procesu</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w punktach 2 i 3 na następujący:</xText> </xUnit> <xText>2. zasądza od <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 3.595,87 zł. (trzy tysiące pięćset dziewięćdziesiąt pięć złotych osiemdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 października 2020 roku do dnia zapłaty;</xText> <xText>3. zasądza od <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 2.317 zł. (dwa tysiące trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 650,00 zł. (sześćset pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Sądu Okręgowego Monika Smusz-Kulesza

Lena Barańska

stażysta Hubert Nowak

Lena Barańska

Sygn. akt XIII Ga 769/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi XIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w następującym składzie: Przewodnicząca: Sędzia Sądu Okręgowego Monika Smusz-Kulesza Protokolant: stażysta Hubert Nowak po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2024 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wK. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej(...)(...)z siedzibą wW. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 3 czerwca 2024 roku o sygnaturze akt XII GC 706/23 zmienionego postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 11 lipca 2024 roku w przedmiocie zażalenia strony pozwanej na postanowienie o kosztach procesu I zmienia zaskarżony wyrok w punktach 2 i 3 na następujący: 2. zasądza od(...) Spółki Akcyjnej(...)(...)z siedzibą wW.na rzecz(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wK.kwotę 3.595,87 zł. (trzy tysiące pięćset dziewięćdziesiąt pięć złotych osiemdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 października 2020 roku do dnia zapłaty; 3. zasądza od(...) Spółki Akcyjnej(...)(...)z siedzibą wW.na rzecz(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wK.kwotę 2.317 zł. (dwa tysiące trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty; II zasądza od(...) Spółki Akcyjnej(...)(...)z siedzibą wW.na rzecz(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wK.kwotę 650,00 zł. (sześćset pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

15/251000/0006527/Ga

Sąd Okręgowy w Łodzi

XIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy

Omyłka pisarska przy wypełnieniu formalnym umowy - wbrew wnioskom wynikającym z pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym zeznań świadków - nie może być jedynym elementem branym pod uwagę przy odtworzeniu woli stron umowy.

152510000006527_XIII_Ga_000712_2024_Uz_2024-11-25_001

XIII Ga 712/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-12-23 18:00:04.0 CET

2024-12-23 13:28:58.0 CET

15251000

6527

SENTENCE

Sygn. akt XIII Ga 712/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi XIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w następującym składzie: Przewodnicząca : Sędzia Sądu Okręgowego Monika Smusz-Kulesza Protokolant: stażysta Hubert Nowak po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2024 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa S. G. przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Izabela Wereszko" xPublisher="izabela.bluszcz" xEditorFullName="Izabela Wereszko" xEditor="izabela.bluszcz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251000/0006527/Ga" xYear="2024" xVolNmbr="000712" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XIII Ga 712/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 listopada 2024 roku</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi XIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy </xBx></xText> <xText>w następującym składzie:</xText> <xText><xBx>Przewodnicząca</xBx>: Sędzia Sądu Okręgowego Monika Smusz-Kulesza</xText> <xText>Protokolant: stażysta Hubert Nowak</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2024 roku w Łodzi</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>S. G.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon>(...)</xAnon> Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w <xAnon>Ł.</xAnon> </xBx> </xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi</xText> <xText>z dnia 20 maja 2024 roku o sygnaturze akt XIII GC 1366/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oddala apelację;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od <xAnon>(...)</xAnon> Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w <xAnon>Ł.</xAnon> na rzecz <xAnon>S. G.</xAnon> kwotę 450,00 zł. (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Sądu Okręgowego Monika Smusz-Kulesza

Izabela Wereszko

stażysta Hubert Nowak

Izabela Wereszko

Sygn. akt XIII Ga 712/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi XIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w następującym składzie: Przewodnicząca: Sędzia Sądu Okręgowego Monika Smusz-Kulesza Protokolant: stażysta Hubert Nowak po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2024 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaS. G. przeciwko (...)Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wŁ. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 20 maja 2024 roku o sygnaturze akt XIII GC 1366/23 1 oddala apelację; 2 zasądza od(...)Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wŁ.na rzeczS. G.kwotę 450,00 zł. (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

15/251000/0006527/Ga

Sąd Okręgowy w Łodzi

XIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy

1. Dopuszczenie dowodu z urzędu jest co do zasady prawem, a nie obowiązkiem sądu. Wskazuje na to użyte w art. 232 zd. drugie k.p.c. określenie „może”, zatem skarżąca nie powinna doszukiwać się w niniejszym uregulowaniu obowiązku działania sądu z urzędu. Istotą bowiem procesu kontradyktoryjnego jest wskazywanie przez strony dowodów dla wykazania swoich twierdzeń. Bierność pozwanej nie zobowiązuje sądu do przeprowadzenia dowodów z urzędu. 2. Na podstawie art. 380 k.p.c., co do zasady Sąd Odwoławczy nie wydaje odrębnych postanowień, chyba że, np.: dopuszcza dowody bezzasadnie pominięte przez Sąd I instancji. W innych przypadkach swoje stanowisko w przedmiocie poddanych kontroli postanowień Sądu I instancji zawiera w uzasadnieniu orzeczenia wydanego na skutek rozpoznania apelacji. Warunkiem takiej kontroli niezaskarżalnego postanowienia, które miało wpływ na wynik sprawy, jest zamieszczenie stosownego wniosku w środku odwoławczym skierowanym przeciwko postanowieniu podlegającemu zaskarżeniu zażaleniem.

152515000000503_I_C_000050_2024_Uz_2024-12-18_001

I C 50/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 14:29:02.0 CET

15251500

503

REGULATION, SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 50/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia Adam Bojko Protokolant sekr. sąd. Angelika Szeszko po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2024 r. w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie sprawy z powództwa T. S. i E. S. przeciwko (...) Bank (...) S.A. w W. o ustalenie i zapłatę 1 ustala nieistnienie stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu na cele miesz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Gurdziołek" xPublisher="gurdziolek.b" xEditorFullName="Beata Gurdziołek" xEditor="gurdziolek.b" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="42" xFlag="published" xVolType="15/251500/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="000050" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt I C 50/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="282"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="323"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Sędzia Adam Bojko</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">sekr. sąd. Angelika Szeszko</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2024 r. w Piotrkowie Trybunalskim <xBRx></xBRx>na rozprawie</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy z powództwa <xAnon>T. S.</xAnon> i <xAnon>E. S.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">o ustalenie i zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>ustala nieistnienie stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> zawartej w dniu 21 maja 2008 roku pomiędzy powodami, a <xAnon> (...) Bankiem S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>oddala powództwo w pozostałej części;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powodów <xAnon>T. S.</xAnon> i <xAnon>E. S.</xAnon> w częściach równych kwotę 5 757 zł (pięć tysięcy siedemset pięćdziesiąt siedem złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt I C 50/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powodowie <xAnon>T. S.</xAnon> i <xAnon>E. S.</xAnon> w pozwie wniesionym przeciwko pozwanemu <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> zażądali:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>ustalenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> nieistnienia stosunku prawnego w postaci umowy kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawartej dnia 21 maja 2008 roku, pomiędzy poprzednikiem prawnym pozwanego a powodami z późniejszymi zmianami, wynikającego z nieważności, niezawarcia lub niewykonania umowy kredytu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądzenia od pozwanego do majątku wspólnego powodów kwoty 26 632,54 zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 15 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty z tytułu nienależnego świadczenia wynikającego z nieistnienia stosunku prawnego w postaci Umowy kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawartej dnia 21 maja 2008 roku pomiędzy poprzednikiem prawnym pozwanego a powodami.</xText> </xUnit> <xText>ewentualnie, w przypadku niepodzielenia argumentów co do roszczenia głównego, wnieśli o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>ustalenie, że postanowienia zawarte w § 2 ust. 1 i 2, § 9 ust. 2 i 6, § 12 ust. 2 i 3 Umowy kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawartej dnia 21 maja 2008 roku pomiędzy poprzednikiem prawnym pozwanego a powodami z późniejszymi zmianami, są bezskuteczne i tym samym nie wiążą powodów;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądzenie od pozwanego do majątku wspólnego powodów kwoty 64 295,43 zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 15 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty z tytułu nienależnie pobranego przez pozwanego świadczenia pieniężnego, w związku z zastosowaniem przez Pozwanego niedozwolonych klauzul indeksacyjnych.</xText> </xUnit> <xText>ponadto powodowie wnieśli o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądzenie od pozwanego do majątku wspólnego powodów kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz zwrotu opłaty skarbowej od złożonych pełnomocnictw, wraz z odsetkami od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w niniejszej sprawie do dnia zapłaty, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § l<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> <xText>W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że w dniu 21 maja 2008 roku pomiędzy powodami oraz <xAnon>H. G.</xAnon> i <xAnon>R. G.</xAnon>, a <xAnon> (...) Bank Spółką Akcyjną</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> - poprzednikiem prawnym pozwanego została zawarta umowa kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>. <xAnon>H. G.</xAnon> i <xAnon>R. G.</xAnon> nie uczestniczyły w spłacie kredytu. Powodowie wskazali, że kredyt, o którym mowa w żadnej mierze nie stanowił kredytu walutowego, tzw. dewizowego - zobowiązanie, które powstało na skutek niniejszej umowy stanowiło bowiem zobowiązanie złotowe, bowiem wypłata kredytu następowała w złotówce (§ 4 Umowy). Jednocześnie kredyt przeliczano według kursu kupna dewiz dla <xAnon> (...)</xAnon> zgodnie z <xAnon> (...)</xAnon> obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu i spłata również była dokonywana w złotych, z zastosowaniem kursu sprzedaży dewiz dla <xAnon> (...)</xAnon> obowiązującego w Banku w dniu spłaty (§ 9 ust. 2 Umowy). W ocenie powodów nie sposób odnaleźć w umowie czy innych dokumentach związanych z obsługą kredytu jakichkolwiek informacji o podstawach ustalania kursów, zależności tych kursów od rzeczywistej sytuacji na rynku walutowym, ograniczeń w wyznaczaniu wskazanych kursów czy chociażby wzoru po jakim jest to dokonywane. Powodowie podkreślili, że pracownicy banku nie informowali powodów w sposób wyczerpujący i rzetelny o skali ryzyka związanego z kredytem tego rodzaju, warunkach finansowych zobowiązania, nie przekazali też żadnych szczególnych informacji dla kredytobiorców, bank nie wyjaśnił kredytobiorcom, czym w istocie jest mechanizm „indeksowania&quot; kredytu, nie wskazał jego podstaw prawnych, , nie wyjaśnił także, czy mechanizm jest wariantem waloryzacji umownej w rozumieniu przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>, czy też jest to mechanizm oparty na innych podstawach prawnych. Zdaniem powodów zawarcie umowy ograniczyło się w istocie do sprawdzenia danych osobowych kredytobiorców i złożeniem podpisów pod pakietem umownym, zaś sama procedura miała charakter czysto techniczny. Wolą kredytobiorców było bowiem uzyskanie potencjału ekonomicznego w złotówce, wolą kredytodawcy - uzyskanie zwrotu tego kapitału również w złotówce, lecz w oparciu o własny i dyskrecjonalny mechanizm maksymalizacji zysku z tego tytułu. Powodowie wskazali, iż posiadają interes prawny w powództwie o ustalenie nieważności, pismem z dnia 18 grudnia 2023 r. dokonali potrącenia kwoty w wysokości 166 632,54 zł z wierzytelnością przysługującą pozwanemu w związku z kwotą udostępnioną powodom. W tym celu powodowie skierowali do pozwanego wezwanie do zapłaty z dnia 20 listopada 2023 r., na kwoty 36 781,05 zł oraz 28 618,04 CHF, które to stanowią sumę wpłat tytułem rat kapitałowo-odsetkowych oraz opłat okołokredytowych. W związku z upływem wyznaczonego w wezwaniu 7-dniowego terminu przez powodów terminu, brakiem spełnienia przez bank roszczenia, powodowie wystosowali do pozwanego pismo z oświadczeniem o potrąceniu wymagalnej kwoty w wysokości 166 632,54 zł (36 781,05 zł + 28 618,04 CHF przeliczone po kursie z dnia wymagalności roszczenia, tj. 15.12.2023r.), z wierzytelnością przysługującą bankowi w wysokości 140 000,00 zł, z tytułu kwoty wypłaconej powodom na podstawie ww. umowy kredytu. Wskutek potrącenia wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej, a zatem w ocenie powodów wierzytelność im przysługująca od pozwanego wynosi 26 632,54 zł.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powodów na swoją rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Z ostrożności procesowej i na wypadek przyjęcia przez Sąd dopuszczalności tzw. „odfrankowania” umowy kredytu poprzez uznanie kredytu za od początku udzielony w walucie PLN, ale oprocentowany wg wskaźnika <xAnon> (...)</xAnon> pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powodów w zakresie obejmującym rzekome nadpłaty powstałe w okresie od dnia zawarcia umowy kredytu do dnia 19 grudnia 2013 roku z uwagi na fakt, że roszczenia te powstały na więcej niż 10 lat przed wniesieniem pozwu, a w konsekwencji należy je uznać za przedawnione zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 118" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 118 k.c.</xLexLink> Ponadto, z ostrożności procesowej, na wypadek uznania postanowień umowy kredytu za abuzywne, co mogłoby w szczególności w ocenie Sądu prowadzić do unieważnienia umowy kredytu pozwany podniósł zarzut potrącenia wierzytelności powodów o zapłatę dochodzonej w niniejszej sprawie kwoty z wzajemną wierzytelnością pozwanego o zwrot kwoty udzielonego powodowi kredytu, to jest kwoty 140 000,00 zł oraz kwoty 40 405,52 zł stanowiącej wierzytelność pozwanego z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na skutek skorzystania przez drugą stronę z udostępnionego jej przez bank kapitału i osiągnięcia z tego tytułu korzyści majątkowej. Ponadto na wypadek nieuwzględnienia zarzutu potrącenia, pozwany podniósł zarzut zatrzymania kwoty 140 000,00 zł stanowiącej roszczenie pozwanego w stosunku do powodów o zwrot kwoty udzielonego powodom kredytu oraz kwoty 40 405,52 złotych stanowiącej wierzytelność pozwanego z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na skutek skorzystania przez drugą stronę z udostępnionego jej przez bank kapitału i osiągnięcia z tego tytułu korzyści majątkowej. Pozwany zakwestionował potrącenie dokonane przez powodów. W ocenie pozwanego nie ulega wątpliwości, że sporna umowa kredytu ani nie jest bezwzględnie nieważna, ani nie jest dotknięta jakąkolwiek inną wadliwością, mogącą skutkować - ex tunc albo ex nunc - jej upadkiem w całości lub w części, w tym także częściową albo pełną abuzywnością, ze wszystkimi potencjalnymi konsekwencjami tej abuzywności, ocenianymi tak w świetle prawa krajowego, jak i wspólnotowego. Zdaniem pozwanego, jeśliby jednak nawet przyjąć, że abuzywność taka zachodzi, nie prowadzi ona w żadnym razie do upadku umowy, a jeśli i ten wniosek uznać za nieuprawniony, wówczas stojące za ewentualnym upadkiem umowy żądanie zapłaty i tak nie mogłoby zostać uwzględnione z uwagi na podniesione przez pozwanego zarzuty potrącenia lub zatrzymania. Pozwany zaprzeczył wszelkim zarzutom strony powodowej zawartym w pozwie, nieuprawnione są w szczególności sugestie, aby niniejszą sprawę potraktować jako standardową i automatycznie podejść do jej rozpoznania, rozstrzygając zgodnie z żądaniem pozwu. Pozwany wskazał, że w ofercie pozwanego znajdowały się wówczas kredyty złotowe oraz walutowe, a w związku z zainteresowaniem powodów ofertą kredytową pozwanego została wykonana wstępna ocena ich zdolności kredytowej oraz zostały przedstawione im informacje na temat ryzyk związanych z zaciągnięciem kredytu, ponadto powodowie zdawali sobie sprawę, że realny ciężar ekonomiczny wykonania umowy może zmieniać się ze zmianą kursu franka, bowiem zmienność kursów walut jest faktem notoryjnym.</xText> <xText>W piśmie z dnia 18 lipca 2024 r. pozwany na wypadek uznania postanowień umowy kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 21 maja 2008 roku za abuzywne, co mogłoby prowadzić do unieważnienia umowy podniósł zarzut potrącenia wierzytelności powodów o zapłatę dochodzonej w niniejszej sprawie kwoty z wzajemną wierzytelnością pozwanego o zwrot kwoty 140 000,00 zł oraz kwoty 23 362,15 zł ponad nominalną kwotę kapitału kredytu wypłaconego na podstawie umowy w związku z koniecznością urealniania wysokości świadczenia banku na podstawie zawartej przez strony umowy kredytu.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W dniu 21 maja 2008 r. pomiędzy powodami oraz <xAnon>H. G.</xAnon> i <xAnon>R. G.</xAnon>, a <xAnon> (...) Bankiem S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> została zawarta umowa kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Na podstawie umowy Bank udzielił kredytobiorcom kredytu w wysokości 140 000 zł denominowanego (waloryzowanego) w walucie <xAnon> (...)</xAnon> na okres 360 miesięcy od dnia 21 maja 2008 r. do dnia 17 maja 2038 r. (§ 2 ust. 1 zd. 1 umowy).</xText> <xText>Kredyt miał być przeznaczony na budowę domu jednorodzinnego położonego we wsi <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> nr ew. <xAnon>działki (...)</xAnon>, gmina <xAnon>S.</xAnon>. Oprocentowanie kredytu ustalono według zmiennej stopy procentowej, na którą składała się suma stałej marży banku w wysokości 2,05 punktów procentowych oraz zmiennej stawki odniesienia ustalanej w oparciu o LIBOR 3-miesięczny. Zabezpieczenie spłaty kredytu stanowiła m.in. hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 280 000,00 zł na kredytowanej nieruchomości.</xText> <xText>Zgodnie z § 2 ust. 2 umowy: Kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w <xAnon> (...)</xAnon> lub transzy kredytu zostanie określona według kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu.</xText> <xText>Zgodnie z § 4 ust. 1a umowy: Każda transza kredytu wykorzystywana jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu wysokości transzy według kursu kupna dewiz dla <xAnon> (...)</xAnon> zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania danej transzy.</xText> <xText>Zgodnie § 9 ust. 2 zd. 2-3 oraz ust. 6 zd. 2-3 umowy: Wysokość rat kapitałowo- odsetkowych określona jest w <xAnon> (...)</xAnon>. Spłata rat kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowo - odsetkowych według kursu sprzedaży dewiz dla <xAnon> (...)</xAnon> zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu spłaty. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla <xAnon> (...)</xAnon> obowiązującego w Banku w dniu spłaty, a tym samym zmiana wysokości w/w kursu waluty ma wpływ na ostateczną wysokość spłaconego przez Kredytobiorcę kredytu (ust. 2 zd. 2-3). Wysokość należnych odsetek określona jest w <xAnon> (...)</xAnon>. Spłata należnych odsetek dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu odsetek według kursu sprzedaży dewiz dla <xAnon> (...)</xAnon> zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu spłaty. Wysokość należnych odsetek w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla <xAnon> (...)</xAnon> obowiązującego w Banku w dniu spłaty (ust. 6 zd. 2-3).</xText> <xText>W § 11 ust 4 i 5 umowy kredytu zawarto formularz oświadczenia kredytobiorcy, że został poinformowany przez bank o ryzyku związanym ze zmianą kursów walut oraz rozumie wynikające z tego konsekwencje, jak również akceptuje zasady funkcjonowania kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej, w szczególności zasady dotyczące ustalenia kwoty kredytu w walucie wskazane w § 2 umowy, sposobu uruchomienia i wykorzystania kredytu określone w § 4 umowy oraz warunków jego spłaty określone w § 9 umowy.</xText> <xText>Stosownie do § 12 ust. 2 i 3 umowy: w dniu zawarcia umowy opłata za każdorazowe wysłanie upomnienia oraz wezwania do zapłaty wynosi 8,00 CHF za każde z tych pism. Wyżej wymieniona kwota opłaty zostanie przeliczona na złote według kursu sprzedaży dewiz dla <xAnon> (...)</xAnon> zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu spłaty zaległej należności. W przypadku niespłacenia w terminie określonym w umowie raty kapitałowo – odsetkowej lub jej części Bank wezwie Kredytobiorcę do spłaty zaległej należności pod rygorem wypowiedzenia umowy.</xText> <xText><xIx>/dowód: umowa kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon> (...)</xAnon> z załącznikami k. 35-40 odwrót /</xIx></xText> <xText>Kredyt został wypłacony powodom w dniu 28 maja 2008 r. w kwocie 70 000 zł, którą Bank przeliczył na kwotę 34 371,01 CHF według kursu 1 CHF = 2,0366 PLN oraz w dniu 6 października 2008 r. w kwocie 70 000 zł, którą Bank przeliczył na kwotę 32 447,97 CHF według kursu 1 CHF = 2,1573 PLN.</xText> <xText><xIx>/dowód: zaświadczenie wystawione przez Bank z dnia 06.09.2023 r. k.61-68/</xIx></xText> <xText>Powodowie potrzebowali kwoty 140 000,00 zł na dokończenie budowy domu na własne potrzeby mieszkalne. Pracownik banku przedstawił im wysokość raty kredytu złotowego oraz kredytu waloryzowanego kursem <xAnon> (...)</xAnon>. Powodowie nie mieli jednak zdolności do zaciągnięcia kredytu w złotych. Powodowie zostali poinformowani, że wysokość raty kredytu waloryzowanego będzie ustalana według kursu franka szwajcarskiego z dnia spłaty każdej raty, a kurs ten będzie dostępny na stronie banku. Powodów zapewniono frank szwajcarski jest stabilną walutą, a kredyt waloryzowany kursem tej waluty jest popularny. Powodowie nie otrzymali informacji o historycznym kursie <xAnon> (...)</xAnon>, ani też symulacji zakładającej wzrost kursu franka szwajcarskiego. Nie zostali też poinformowani o wpływie wzrostu kursu <xAnon> (...)</xAnon> na wzrost salda zadłużenia wyrażonego w walucie polskiej, jak również o stosowaniu przez bank spreadu walutowego. Powodowie nie negocjowali warunków umowy, nie wiedzieli, że istnieje taka możliwość. Powodowie zapoznali się z projektem umowy i załącznikami do umowy bezpośrednio przed jej podpisaniem. Sprawdzili wysokość raty i prawidłowość zamieszonych w umowie danych osobowych. Środki z kredytu powodowie przeznaczyli na dokończenie budowy domu, w którym nadal mieszkają. Na kredytowanej nieruchomości nie była prowadzona działalność gospodarcza. Powódka <xAnon>E. S.</xAnon> w dniu 19 maja 2008 r. złożyła zawiadomienie o zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej wpisanej do ewidencji działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży detalicznej kosmetyków i artykułów toaletowych, mebli sprzętu oświetleniowego i artykułów użytku domowego, prowadzonej od 2 listopada 2006 r. Decyzją Prezydenta Miasta <xAnon>P.</xAnon> z 20 maja 2008 r. działalność została wykreślona z ewidencji działalności gospodarczej.</xText> <xText><xIx>/dowód: zeznania powoda – protokół k. 224 odwrót - 225, zeznania powódki – protokół k. 224 odwrót – 225, decyzja z dnia 20 maja 2008 r. k. 58-59/</xIx></xText> <xText>W dniu 29 czerwca 2012 r. na wniosek kredytobiorców został zawarty aneks aneks do umowy kredytu, na mocy którego bank umożliwił powodom spłatę kredytu bezpośrednio w walucie obcej.</xText> <xText><xIx>/dowód: <xAnon>aneks nr (...)</xAnon> k. 45-48, potwierdzenie zmiany pakietu <xAnon>E.</xAnon> k. 60-60 odwrót/</xIx></xText> <xText>Po zawarciu umowy doszło do połączenia <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> na podstawie <xLexLink xArt="art. 494;art. 494 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 494 § 1 k.s.h.</xLexLink>, w wyniku którego <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Następnie w dniu 7 września 2018 r. doszło do zmiany nazwy <xAnon> Banku (...) S.A.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> na <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText><xIx> /fakt bezsporny/ </xIx></xText> <xText>W okresie do dnia zawarcia umowy do 16 sierpnia 2023 r. powodowie w wykonaniu umowy spełnili na rzecz Banku świadczenie w łącznej kwocie 36 531,04 zł oraz 28.618,04 CHF tytułem spłaty rat kapitałowo – odsetkowych oraz kwotę 250 zł tytułem zapłaty prowizji.</xText> <xText><xIx>/dowód: zaświadczenie wystawione przez Bank z dnia 06.09.2023 r. k.61-68/</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 20 listopada 2023 r. powodowie wezwali pozwany bank do dobrowolnej zapłaty kwoty 36 781,05 zł oraz 28 618,04 CHF w terminie 7 dni od wezwania tytułem zwrotu wszystkich świadczeń spełnionych w wykonaniu umowy w związku z powzięciem przez nich wiadomości, że umowa jest nieważna. Pismo zostało doręczone pozwanemu w dniu 7 grudnia 2023 r.</xText> <xText><xIx>/dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 20.11.2023 r. k. 77-79, wydruk śledzenia przesyłek k. 80, potwierdzenie nadania k. 81/</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 18 grudnia 2023 r. powodowie złożyli pozwanemu oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej im w stosunku do pozwanego w kwocie 166 632,54 zł z tytułu rozliczenia umowy z wierzytelnością przysługującą bankowi w wysokości 140 000,00 zł z tytułu kwoty kapitału wypłaconego powodom na podstawie umowy kredytu.</xText> <xText><xIx>/dowód: oświadczenie z dnia 18.12.2023 r. k. 82-83, potwierdzenie nadania przesyłki k. 84/</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 14 czerwca 2024 roku pozwany bank wezwał <xAnon>R. G.</xAnon>, <xAnon>H. G.</xAnon>, <xAnon>E. S.</xAnon> i <xAnon>T. S.</xAnon> do zapłaty kwoty 140 000,00 zł tytułem zwrotu nominalnej wartości kapitału kredytu wypłaconego na podstawie umowy kredytu nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 21 maja 2008 r. oraz kwoty 23 362,15 zł tytułem kwoty należnej bankowi ponad nominalną kwotę kapitału kredytu wypłaconą na podstawie umowy kredytu w związku z koniecznością urealnienia świadczenia banku. Natomiast w piśmie doręczonym w dniu 24 czerwca 2024 r. pozwany złożył powodom oświadczenie o potrąceniu/ skorzystaniu z prawa zatrzymania.</xText> <xText><xIx>/dowód: wezwanie do zapłaty z załącznikami k. 193-197 odwrót, wydruki śledzenia przesyłek k. 198-201, oświadczenie k. 202-202 odwrót, wydruk śledzenia przesyłek k. 203-206/</xIx></xText> <xText>Sąd pominął dowód z opinii biegłego z sądowego zakresu bankowości zgłoszony w odpowiedzi na pozew oraz dowód z opinii biegłego do spraw bankowych produktów finansowych zgłoszony w pozwie, uznając, że są one nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy oraz zmierzają do przedłużenia postępowania. Wobec uznania, że umowa jest trwale bezskuteczna (nieważna), w sprawie istotne było wyłącznie ustalenie kwoty świadczenia nienależnie pobranego od powodów w wykonaniu umowy. Ustalając ten fakt Sąd przyjął za podstawę zaświadczenie o spłatach wystawione przez pozwanego, którego wiarygodności pozwany nie kwestionował. Sposób ustalania kursów walut obcych w tabelach banku nie miał znaczenia dla stwierdzenia niedozwolonego charakteru kwestionowanych postanowień umownych, skoro ocena ta dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, a nie w okresie wykonywania umowy. W tym zakresie zaś wystarczająca jest ocena prawna dokonana przez Sąd.</xText> <xText>Sąd pominął dowód z zeznań świadków <xAnon>A. K.</xAnon> i <xAnon>K. D. (1)</xAnon>, albowiem świadkowie nie brali udziału w czynnościach związanych z udzieleniem powodom kredytu, a w konsekwencji dowód ten został zgłoszony jedynie na fakty dotyczące ogólnej procedury zawierania tego rodzajów umów, a zatem bez uwzględnienia, jak przebiegały spotkania powodów z pracownikiem banku, jaki był zakres pouczeń i informacji przekazanych powodom na temat produktu, jakie dokumenty powodowie otrzymali w chwili zawarcia umowy, czy powodowie mieli możliwość negocjowania umowy. Fakty związane z kształtowaniem kursów walut w tabelach banku oraz sposobem finansowania przez bank kredytów waloryzowanych kursem waluty obcej nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem oceny czy postanowienie umowne jest niedozwolone dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy (por. uchwała SN z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/18).</xText> <xText>Sąd pominął również dowody zgłoszone w pkt III ppkt 3 lit. d, e, f - załączone do akt sprawy dokumenty w postaci opinii prywatnych oraz stanowisk instytucji, bowiem w ocenie Sądu nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy jako niezwiązane bezpośrednio z umową łączącą strony. Sąd nie był bowiem w żadnym zakresie związany stanowiskami czy poglądami osób trzecich. Wskazane dokumenty stanowią jedynie część argumentacji strony.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>S ąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powództwo jest częściowo zasadne.</xText> <xText>Sąd nie podzielił zarzutu bezwzględnej nieważności umowy kredytu zawartej przez strony.</xText> <xText>Po pierwsze unormowania zawarte w <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx></xLexLink> – 385<xSUPx>3</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink> mają charakter szczególny w stosunku do <xLexLink xArt="art. 58;art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58, art. 353<xSUPx>1</xSUPx></xLexLink> czy <xLexLink xArt="art. 388" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 388 k.c.</xLexLink> W sytuacji zatem kolizji <xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> należy dać pierwszeństwo drugiemu z nich, traktując go jako lex specialis w zakresie ochrony konsumenckiej w stosunku do ogólnych regulacji kodeksowych. Wynikająca z <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> sankcja bezskuteczności klauzuli ma działanie ochronne dla konsumenta i jest dla niego obiektywnie korzystniejsza, aniżeli sankcja nieważności wynikająca z <xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 k.c.</xLexLink> Szczególna regulacja dla umów konsumenckich, w odróżnieniu od reguł ogólnych, nie przewiduje bowiem możliwości oceny, czy przedsiębiorca bez niedozwolonych postanowień zawarłyby umowę z konsumentem. W ten sposób nieuczciwy przedsiębiorca pozbawiony jest jednego z koronnych argumentów, którym mógłby się posłużyć w przypadku zastosowania <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 3 k.c.</xLexLink>, co podważałoby sens wprowadzenia do porządku prawnego ochrony konsumenckiej. Bezskuteczność klauzuli umownej oznacza bowiem, że przedsiębiorca co do zasady ma obowiązek wykonania kontraktu, pomimo usunięcia z niego niedozwolonej klauzuli. W ten sposób konsument jest chroniony przed upadkiem całej umowy, a przedsiębiorca ponosi ryzyko stosowania we wzorcu niedozwolonych postanowień. W konsekwencji przepis <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> w szerszym zakresie aniżeli reguły ogólne umożliwia realizację celów dyrektywy, pełniąc dodatkowo funkcję prewencyjną oraz wychowawczą, przyczyniając się tym samym nie tylko do ochrony jednostkowego konsumenta, ale także ogółu podmiotów, którym przyznano status konsumenta, zabezpieczając ich prawa na przyszłość.</xText> <xText>Po drugie nawet przy przyjęciu tezy, że w pierwszej kolejności należy badać, czy postanowienie wzorca umowy nie jest sprzeczne z bezwzględnie obowiązującym przepisem ustawy, gdyż wówczas nie może być uznane za niedozwolone postanowienie umowne, brak jest podstaw do przyjęcia, że zawarta przez strony umowa kredytu jest bezwzględnie nieważna z uwagi na jej sprzeczność z przepisami prawa bądź zasadami współżycia społecznego.</xText> <xText>Umowa kredytu hipotecznego zawarta przez strony byłą umową kredytu tzw. indeksowanego kursem waluty obcej. Umowa ta stanowi szczególny rodzaj umowy kredytu bankowego, w której kredyt zostaje udzielony i wypłacony w walucie polskiej, a rozliczany w walucie obcej. Strony umawiają się bowiem, że kwota kapitału kredytu wyrażona początkowo w walucie polskiej zostanie – w drodze indeksacji – przeliczona na walutę obcą i oprocentowana w sposób właściwy dla tej waluty. W związku z tym w miejsce pierwotnego zobowiązania do zwrotu wskazanej w umowie kwoty wyrażonej w złotych powstaje zobowiązanie do zwrotu równowartości tej kwoty w walucie indeksacji.</xText> <xText>Cechą charakterystyczną kredytu indeksowanego kursem waluty obcej, jest rozróżnienie pomiędzy „walutą zobowiązania”, a „walutą wykonania tego zobowiązania”. Zobowiązanie kredytobiorcy stanowi kwota wyrażona w walucie obcej i od tej kwoty naliczane są należne bankowi odsetki. Tym samym niezasadny jest zarzut powodów, że w przypadku tego rodzaju umowy nie określono kwoty kredytu bądź też dochodzi do sprzecznego z naturą stosunku kredytowego, zastrzeżenia obowiązku zwrotu kapitału w kwocie wyższej niż pozostawiona do dyspozycji kredytobiorcy, czy też naruszenia przepisów o odsetkach maksymalnych i zasady akcesoryjności odsetek. Sytuacja kredytobiorcy, który zawarł umowę kredytu indeksowanego kursem waluty obcej w zakresie waluty zobowiązania odpowiada bowiem sytuacji kredytobiorcy, który zaciągnął kredyt wprost w takiej walucie.</xText> <xText>Należy zwrócić uwagę, że dopuszczalność stosowania mechanizmu indeksacji kredytu do waluty obcej nie jest kwestionowana w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Przyjmowano bowiem, że umowa kredytu indeksowanego mieści się w konstrukcji ogólnej umowy kredytu bankowego i stanowi jej możliwy wariant (<xLexLink xArt="art. 353" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 69" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 Prawa bankowego</xLexLink>). Celem dokonanej indeksacji kwoty kredytu było to, aby jego koszt (wysokość oprocentowania) był ustalany w odniesieniu do korzystniejszych (niższych) stóp procentowych właściwych dla waluty obcej, z czym jednak nierozerwalnie związane jest ryzyko kursowe, które przyjmuje na siebie kredytobiorca w zamian za nabycie prawa do tańszego kredytu. Oba te elementy są ze sobą ściśle powiązane, albowiem z ekonomicznego punktu widzenia nie jest możliwe zastosowanie stóp procentowych właściwych dla waluty obcej do ustalania kosztów udostępnienia kapitału wyrażonego w złotych. Klauzula indeksacyjna nie jest więc tożsama z klauzulą waloryzacyjną, a tym samym nie może naruszać zasad waloryzacji ustawowej. Jej celem nie jest bowiem zapewnienie zachowania wartości świadczeń. Ma ona natomiast na celu obciążenie kredytobiorcy ryzykiem walutowym, co stanowi konieczny warunek udostępnienia mu kapitału w zamian za wynagrodzenie niższe, od tego, które musiałby uiścić, gdyby zaciągnął kredyt w złotych. Banki z kolei udzielając kredytów indeksowanych do waluty obcej musiały pozyskać środki niezbędne dla zbilansowania kredytu oprocentowanego według stóp procentowych dla walut obcych, a udzielanego ze środków pochodzących z depozytów oprocentowanych według stóp procentowych dla waluty polskiej (por. wyroki SN z dnia 19 marca 2015 r., IV CSK 362/14, OSNC-<xLexLink xArt="art. 69 zd. 2016" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ZD 2016</xLexLink>, nr C, poz. 49, z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016, nr 11, poz. 134, z dnia 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16).</xText> <xText>Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt II CSK 483/18 (opubl. OSP 2021 nr 2, poz. 7, str. 13) dotyczącym umowy kredytu <xAnon>N.</xAnon> – <xAnon>H.</xAnon> nie podzielił zarzutu sprzeczności umowy z prawem. Wskazał, że orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że przed nowelizacją <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawa bankowego</xLexLink> dopuszczalne było zaciągnięcie zobowiązania kredytowego w walucie obcej, z równoczesnym zastrzeżeniem, że wypłata i spłata kredytu będzie dokonywana w walucie krajowej, z tym że tego rodzaju zastrzeżenie dotyczy wyłącznie sposobu wykonania zobowiązania, a zatem nie poowoduje zmiany waluty wierzytelności. Stosownie do woli stron waluta kredytu i waluta wypłaty bądź spłaty środków nie muszą być tożsame (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10, i z dnia 29 kwietnia 2015 r., V CSK 445/14, oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2018 r., IV CSK 200/18).</xText> <xText>Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w swoim orzecznictwie również nigdy nie zakwestionował samego mechanizmu denominacji czy też indeksacji kredytu do waluty obcej, skupiając swoją uwagę przede wszystkim na ocenie charakteru i transparentności klauzul kształtujących ten mechanizm w kontekście art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich.</xText> <xText>Zastosowanie w umowie mechanizmu indeksacji kredytu kursem waluty obcej miało umożliwić powodom uzyskanie kredytu i sfinansowanie inwestycji mieszkaniowej, a ponadto płacenie niższych rat w porównaniu do rat kredytu w złotych. W tym czasie nie istniały żadne obiektywne okoliczności, pozwalające uznać, że kurs franka szwajcarskiego gwałtownie wzrośnie.</xText> <xText>Sam fakt, że przyjęte przez kredytobiorców ryzyko walutowe, zaktualizowało się w wyniku ogólnoświatowego kryzysu finansowego zapoczątkowanego upadkiem <xAnon> banku (...)</xAnon> we wrześniu 2008 r., a przede wszystkim decyzji Szwajcarskiego <xAnon> Banku (...)</xAnon> z dnia 15 stycznia 2015 r. o uwolnieniu kursu franka szwajcarskiego w stosunku do euro i związanego z tym skokowego wzrostu kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów, w tym polskiej waluty, czego w dacie zawarcia umowy nikt nie był w stanie przewidzieć, ani tym bardziej nie zakładał, nie może uzasadniać podniesionych przez powodów zarzutów.</xText> <xText>Jak wskazał Sąd Najwyższy w ramach wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> zasady swobody umów mieści się przyzwolenie na faktyczną nierówność stron, która może się wyrażać nie ekwiwalentnością ich wzajemnej sytuacji prawnej. Samo zatem stwierdzenie nierównomiernego rozłożenia ryzyka osiągnięcia korzyści i wysokości świadczeń obciążających tylko jedną lub obie strony umowy nie może w zasadzie wystarczyć do stwierdzenia, że czynność prawna narusza zasady słuszności kontraktowej i jest z tego powodu nieważna na podstawie <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 2 k.c.</xLexLink> (por. postanowienie z dnia 13 lutego 2019 r. IV CSK 329/18, <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>Odwołanie się do zasad współżycia społecznego oznacza odwołanie się do idei słuszności w prawie i do powszechnie uznawanych wartości w kulturze naszego społeczeństwa. Ujmując rzecz ogólnie, można przyjąć, że przez zasady współżycia społecznego należy rozumieć podstawowe zasady etycznego i uczciwego postępowania (por. wyrok SN z dnia 28.11.2001r. IV CKN 1756/00, Lex nr 80259). Na tle <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 2 k.c.</xLexLink> szczególnego znaczenia nabierają oceny moralne dokonywane z uwagi na wartość, jaką stanowi sprawiedliwa równość podmiotów. Należą do nich uczciwość w obrocie, lojalność kontrahentów, wzajemne zaufanie, słuszność, respekt dla interesów drugiej strony, odpowiednie zabezpieczenie roszczenia. Pozwalają one w pewnych przypadkach uznać umowę za nieważną na podstawie tego przepisu, jeżeli jej zawarcie lub nadanie jej określonej treści było wynikiem nadużycia przez jedną ze stron silniejszej pozycji (por. <xIx>E. Gniewek, P. Machnikowski</xIx> (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 10, Warszawa 2021, Legalis art. 58, nb 14).</xText> <xText>W ocenie Sądu wprowadzony do umowy mechanizm indeksacji kredytu kursem waluty obcej sam w sobie nie powoduje sprzeczności tej umowy z zasadami współżycia społecznego. Celem działania banku jako profesjonalisty było udostępnienie powodom kapitału w zamian za wynagrodzenie niższe, od tego, które musieliby uiścić, gdyby zaciągnęli kredyt w złotych. Bank nie zakładał przy tym skokowego wzrostu kursu franka szwajcarskiego, ani też nie miał wpływu na ten kurs. Do tego czasu powodowie płacili niższe raty w porównaniu do rat kredytu udzielonego w złotych. Nie stał temu na przeszkodzie przewidziany w umowie mechanizm przeliczania świadczeń stron na podstawie własnych tabel kursowych banku. Była to bowiem wówczas powszechna praktyka banków, a tworzone przez nie tabele kursowe co do zasady odzwierciedlały trendy występujące na rynku walutowym.</xText> <xText>W związku z powyższym za bezpodstawne należało uznać zarzuty powodów dotyczące sprzeczności umowy kredytu hipotecznego zawartej między stronami z naturą stosunku kredytowego czy też z zasadami współżycia społecznego.</xText> <xText>Powodowie zarzucali, że wprowadzony do umowy kredytu mechanizm indeksacji kursem waluty <xAnon> (...)</xAnon> stanowi niedozwoloną klauzulę umowną, a po jej wyeliminowaniu umowa jest nieważna (trwale bezskuteczna).</xText> <xText>Pozwany Bank nie kwestionował faktu zawarcia z powodami umowy kredytu hipotecznego indeksowanego kursem <xAnon> (...)</xAnon> i posiadania przez powodów statusu konsumenta. Negował jednak niedozwolony charakter mechanizmu indeksacji przewidziany w umowie oraz skutki jego usunięcia z umowy w postaci jej nieważności.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1;art. 385(1) § 2;art. 385(1) § 3;art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 – 4 k.c.</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (<xLexLink xArt="art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink>). Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink> nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (<xLexLink xArt="art. 385(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 2</xLexLink>). Nieuzgodnione indywidulanie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanej konsumentowi przez kontrahenta (<xLexLink xArt="art. 385(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 3</xLexLink>). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (<xLexLink xArt="art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 4</xLexLink>).</xText> <xText>Jak stanowi <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.</xText> <xText>Pojęcie konsumenta ma charakter obiektywny i należy je oceniać w świetle kryterium funkcjonalnego, ustalając, czy dana czynność prawna pozostaje poza zakresem wykonywania działalności gospodarczej lub zawodowej. Bez znaczenia dla zastosowania definicji konsumenta jest cel lub motyw danej czynności, np. działanie celem osiągnięcia zysku, pomnożenia majątku, odniesienia korzyści podatkowych lub spekulacji polegającej na dokonywaniu transakcji związanych z podwyższonym ryzykiem inwestycyjnym. Nie mają znaczenia okoliczności takie jak „niekonsumencki” charakter czynności prawnej (np. pozostającej poza zakresem drobnych, bieżących, spraw życia codziennego), wysokie kompetencje merytoryczne konsumenta, jego doświadczenie czy też świadome podejmowanie ryzyka (np. inwestycyjnego). Nie stanowią one przesłanek do odmawiania osobie spełniającej obiektywne wymogi z <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> KC</xLexLink> statusu konsumenta i ochrony prawnej z niego wynikającej (por. wyrok SN z 28.6.2017 r., IV CSK 483/16, Legalis, <xIx>K. Osajda</xIx> (red. serii), <xIx>W. Borysiak</xIx> (red. tomu), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 31, Warszawa 2023, Legalis art. 22<xSUPx>1</xSUPx>, pkt 34).</xText> <xText>Odnosząc powyższe uwagi do stanu faktycznego ustalonego w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że zawarcie umowy kredytu przez strony nie miało związku z działalnością gospodarczą bądź zawodową powodów, albowiem powodowie w dacie zawarcia umowy nie prowadzili takiej działalności. Czynność nie miała również charakteru inwestycyjnego, ponieważ powodowie zawarli umowę kredytu w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Sam pozwany nie miał zresztą wątpliwości co do posiadania przez powodów statusu konsumenta, skoro zaoferował im zawarcie umowy przeznaczonej dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.</xText> <xText>Brak indywidualnego uzgodnienia kwestionowanych przez powodów postanowień umownych dotyczących indeksacji wynika z samego charakteru zawartej umowy – opartej o treść stosowanego przez bank wzorca umownego. Taki sposób zawierania umowy w zasadzie wyklucza możliwość indywidualnego wpływania przez konsumenta na treść powstałego stosunku prawnego, poza ustaleniem kwoty kredytu, ewentualnie wysokości oprocentowania, marży czy prowizji. Przy czym wpływ konsumenta musi mieć charakter realny, rzeczywiście zostać mu zaoferowany, a nie polegać na teoretycznej możliwości wystąpienia z wnioskiem o zmianę określonych postanowień umowy. Nie stanowi też indywidualnego uzgodnienia dokonanie wyboru przez konsumenta jednego z rodzaju umowy (oferty) przedstawionej przez przedsiębiorcę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2019 r., IV CSK 13/19, <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>Skoro umowę zawarto z wykorzystaniem wzorca wykreowanego przez bank, a kwestionowane klauzule stanowiły jej integralny i nie zmodyfikowany w żaden sposób element, oczywiste jest, że powodowie nie mieli możliwości indywidualnego wpływania na treść powstałego stosunku prawnego, poza ustaleniem kwoty kredytu, ewentualnie wysokości oprocentowania, marży czy prowizji.</xText> <xText>Strona pozwana nie wykazała, że postanowienia umowy kreujące mechanizm indeksacji kredytu kursem <xAnon> (...)</xAnon> były wynikiem indywidualnych negocjacji, bądź też, że powodowie mieli realną możliwość ich negocjowania. Sam fakt, że powodowie mogli wystąpić o negocjacje warunków cenowych umowy jest bez znaczenia, albowiem nie są one elementem mechanizmu indeksacji kredytu do waluty obcej, a ponadto pozwany nie wykazał, że poinformował powodów o takiej możliwości.</xText> <xText>Wydanie przez bank decyzji kredytowej na wniosek powodów również nie dowodzi negocjowania warunków umowy przez strony, w szczególności w zakresie mechanizmu indeksacji kredytu kursem waluty obcej.</xText> <xText>Sąd Najwyższy w swoim dotychczasowym orzecznictwie początkowo przyjmował jednolicie, że postanowienia przewidujące przeliczenie oddawanej do dyspozycji kwoty kredytu oraz spłacanych rat na inną walutę nie określają głównych świadczeń stron w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1;art. 385(1) § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 zdanie 2 k.c.</xLexLink>, lecz kształtują jedynie dodatkowy mechanizm indeksacyjny (waloryzacyjny) tych świadczeń, tj. sposób określania rynkowej wartości wydanej i wykorzystywanej sumy kredytu w złotych w relacji do walut obcych, co ma na celu zachowanie wartości pieniądza w długim okresie spłaty pożyczki (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016, nr 11, poz. 134, z dnia 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16, z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, nr 7-8, poz. 79, z dnia 24 października 2018 r., II CSK 632/17, z dnia 13 grudnia 2018 r., V CSK 559/17, z dnia 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z dnia 29 października 2019 r., IV CSK 309/18).</xText> <xText>W aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje jednak stanowisko przeciwne, przyjmujące, że zastrzeżone w umowie kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej klauzule kształtujące mechanizm indeksacji określają główne świadczenie kredytobiorcy. W konsekwencji w ten sposób należy też ocenić postanowienie stanowiące część mechanizmu indeksacyjnego, określające sposób oznaczenia kursu miarodajnego dla przeliczenia walutowego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115, z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18, z dnia 7 listopada 2019 r. IV CSK 13/19, z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18).</xText> <xText>Podobnie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE wskazano, że postanowienia umów o kredyt denominowany w walucie obcej i podlegających spłacie w tej samej walucie odnoszące się do ryzyka kursowego definiują główny przedmiot tej umowy (zob. w szczególności wyroki: z dnia 20 września 2018 r., <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>, C‑51/17, EU:C:2018:750, pkt 68 i przytoczone tam orzecznictwo; a także z dnia 14 marca 2019 r., <xAnon>D.</xAnon>, C‑118/17, EU:C:2019:207, pkt 48).</xText> <xText>W konsekwencji klauzule indeksacji walutowej w umowach kredytu powinny być traktowane jako służące określeniu głównego świadczenia stron w postaci wypłaty kwoty kredytu i spłat kwoty kredytu w ratach.</xText> <xText>Uregulowanie <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> stanowi implementację do prawa polskiego postanowień dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich (Dz.Urz. WE L Nr 95, s. 29 ze zm.; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 2, s. 288). Jego wykładnia powinna być zatem zgodna z dyrektywą (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3.2.2006 r., I CK 297/05, Wokanda 2006, Nr 7–8) i orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak podkreślił Trybunał Sprawiedliwości UE wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do zrozumiałości tych warunków pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez wspomnianą dyrektywę system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej (wyrok z dnia 3 marca 2020 r., <xAnon>G.</xAnon> del <xAnon>M. G.</xAnon>, C‑125/18, EU:C:2020:138, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo). Wobec powyższego wymóg, aby warunek umowny był wyrażony prostym i zrozumiałym językiem, należy rozumieć w ten sposób, iż powinien być on rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także, w zależności od przypadku, związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływające dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne (wyrok z dnia 3 marca 2020 r., <xAnon>G.</xAnon> del <xAnon>M. G.</xAnon>, C‑125/18, EU:C:2020:138, pkt 51 i przytoczone tam orzecznictwo, podobnie wyrok z dnia 27 stycznia 2021 r., <xAnon>D.</xAnon> Nederland, C‑229/19 i C‑289/19, EU:C:2021:68, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo). Od konsumenta wymagać można rozwagi, uważnego i krytycznego podejścia do przedstawianej mu oferty, połączonego z przeanalizowaniem udzielonych mu informacji. Jednakże podstawowym wymogiem pozwalającym na ocenę zachowania konsumenta jest uprzednie spełnienie przez przedsiębiorcę ciążących na nim obowiązków informacyjnych. Nie może znaleźć akceptacji próba nałożenia na konsumenta obowiązków, które w istocie sprowadzałyby się do założenia pełnej nieufności wobec przedstawianej mu przez przedsiębiorcę oferty i połączonych z tym informacji. Konsument nie ma obowiązku weryfikować udzielanych mu przez przedsiębiorcę informacji, poszukiwać w innych źródłach wyjaśnienia wszelkich niejasności, sprzeczności czy wreszcie ewentualnej nieprawdziwości przedstawianych mu danych i informacji. Nie może działać przy założeniu, że przedsiębiorca chce go oszukać, wykorzystać jego niedoświadczenie czy brak wiedzy. Przeciwnie – ma pełne prawo działać w zaufaniu do przedsiębiorcy, udzielanych mu przez niego informacji i w oparciu o nie dokonywać swoich wyborów. Natomiast obciążenie konsumenta niekorzystnymi dla niego skutkami niezachowania odpowiedniej ostrożności, rozwagi i krytycyzmu może nastąpić dopiero w sytuacji, w której zostanie ustalone, że uprzednio zostały mu przedstawione adekwatne, pełne i zrozumiałe informacje. Informacje te muszą być przy tym przedstawione w odpowiednim czasie, przed zawarciem umowy, tak aby konsument miał możliwość spokojnego zapoznania się z nimi i ich analizy. Kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu w obcej walucie, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Przedsiębiorca musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie. Kwestia ta powinna zostać rozpatrzona w świetle całokształtu istotnych okoliczności faktycznych, do których zaliczają się formy reklamy i informacji stosowane przez kredytodawcę w procesie negocjacji umowy kredytu (por. wyroki <xAnon> (...)</xAnon> z 20 września 2017 roku w sprawie C-186/16 i z 20 września 2018 roku, w sprawie C-51/17).</xText> <xText>W ramach umowy kredytu denominowanego w walucie obcej wymóg przejrzystości warunków tej umowy, przewidujących, że waluta obca jest walutą rozliczeniową, a waluta krajowa jest walutą spłaty, oraz powodujących skutek w postaci ponoszenia ryzyka kursowego przez kredytobiorcę, jest spełniony, jeżeli przedsiębiorca dostarczy konsumentowi wystarczających i dokładnych informacji pozwalających na to, aby przeciętny konsument właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny był w stanie zrozumieć konkretne działanie przedmiotowego mechanizmu finansowego i oszacować w ten sposób, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, konsekwencje ekonomiczne – potencjalnie istotne – takich warunków dla swoich zobowiązań finansowych w całym okresie obowiązywania tej umowy (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 10 czerwca 2021 r., C -776/19, <xAnon> (...) SA</xAnon> pkt 78).</xText> <xText>Dla celów powyższej oceny istotne są wszelkie informacje dostarczone przez przedsiębiorcę, które mają na celu udzielenie wyjaśnień konsumentowi co do funkcjonowania mechanizmu wymiany i związanego z nim ryzyka. Szczególne znaczenie przedstawiają wyjaśnienia dotyczące ryzyka dla kredytobiorcy związanego z silną deprecjacją środka płatniczego państwa członkowskiego, w którym kredytobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, oraz wzrost zagranicznej stopy procentowej (wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 10 czerwca 2021 r., C -776/19, <xAnon> (...) SA</xAnon> pkt 69). Trybunał Sprawiedliwości UE w szczególności zauważył, że kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, iż podpisując umowę kredytu denominowaną w obcej walucie, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w wypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Ponadto przedsiębiorca musi przedstawić możliwe zmiany kursów wymiany walut i ryzyko związane z zawarciem takiej umowy (zob. podobnie wyrok z dnia 20 września 2018 r., <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>, C‑51/17, EU:C:2018:750, pkt 75 i przytoczone tam orzecznictwo). Dla spełnienia wymogu przejrzystości informacje przekazane przez przedsiębiorcę powinny umożliwić przeciętnemu konsumentowi, właściwie poinformowanemu, dostatecznie uważnemu i racjonalnemu nie tylko zrozumienie, że w zależności od zmian kursu wymiany zmiana parytetu pomiędzy walutą rozliczeniową a walutą spłaty może pociągać za sobą niekorzystne konsekwencje dla jego zobowiązań finansowych, lecz również zrozumieć, w ramach zaciągnięcia kredytu denominowanego w walucie obcej, rzeczywiste ryzyko, na które narażony jest on w trakcie całego okresu obowiązywania umowy w razie znacznej deprecjacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie, względem waluty rozliczeniowej. W tym kontekście symulacje liczbowe mogą stanowić użyteczną informację, jeżeli są oparte na wystarczających i prawidłowych danych oraz jeśli zawierają obiektywne oceny, które są przekazywane konsumentowi w sposób jasny i zrozumiały, a w konsekwencji przyczyniają się do zrozumienia przez konsumenta rzeczywistego znaczenia długoterminowego ryzyka związanego z możliwymi wahaniami kursów wymiany walut, a tym samym ryzyka związanego z zawarciem umowy kredytu denominowanego w walucie obcej (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 10 czerwca 2021 r., C -776/19, <xAnon> (...) SA</xAnon> pkt 72 i 73).</xText> <xText>Zdaniem Trybunału Sprawiedliwości UE wymogu przejrzystości nie spełnia przekazywanie konsumentowi informacji, nawet licznych, jeżeli opierają się one na założeniu, że równość między walutą rozliczeniową, a walutą spłaty pozostanie stabilna przez cały okres obowiązywania tej umowy. Jest tak w szczególności wówczas, gdy konsument nie został powiadomiony przez przedsiębiorcę o kontekście gospodarczym mogącym wpłynąć na zmiany kursów wymiany walut, tak że konsument nie miał możliwości konkretnego zrozumienia potencjalnie poważnych konsekwencji dla jego sytuacji finansowej, które mogą wyniknąć z zaciągnięcia kredytu denominowanego w walucie obcej. W szczególności brak w dokumentach przedumownych i umownych instytucji finansowej pojęć lub wyjaśnień ostrzegających kredytobiorcę w wyraźny sposób o istnieniu szczególnego ryzyka związanego z umowami kredytu denominowanego w walucie obcej może potwierdzać, że wymóg przejrzystości wynikający zwłaszcza z art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 nie został spełniony (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 10 czerwca 2021 r., C -776/19, <xAnon> (...) SA</xAnon> pkt 74 i 75).</xText> <xText>Postanowienia umowy zawartej przez strony, które kształtują mechanizm indeksacji i określają sposób jego wykonania nie stanowią całości, ale są rozmieszczone w oddzielnych jednostkach redakcyjnych umowy. Nie zawierają jasnej i jednoznacznej informacji o niegraniczonym ryzyku kursowym ponoszonym przez kredytobiorców i jego wpływie na wartość ich zobowiązania wyrażonego w złotych polskich. Wyrażenie salda kredytu w walucie obcej prowadzi do możliwych codziennych wahań wysokości zadłużenia wyrażonego w złotych polskich, które przy wzroście kursu <xAnon> (...)</xAnon> powodują, że wysokość świadczenia pozostałego do spłaty wyrażonego w złotówkach, nie maleje wraz ze spłatą kolejnych rat, ale rośnie. Dlatego też szczególnie istotne staje się odpowiednie poinformowania kredytobiorców o tym ryzyku. Informacja ta powinna opierać się na jasnej i niewprowadzającej w błąd informacji o tym, że kurs waluty obcej może wzrosnąć w sposób nieograniczony - nawet jeśli jest to ryzyko czysto teoretyczne. Równocześnie należałoby wyraźnie poinformować konsumenta, że przewidywanie kursów walut w perspektywie kilku dziesięcioleci jest niemożliwe. Połączone to powinno być z przykładowym wskazaniem w jaki sposób zmiany kursów walut wpłyną na wysokość świadczeń należnych w przyszłości – zarówno w odniesieniu do rat kredytu jak i całości kwoty pozostającej do spłaty, jednak wskazanie powinno odnosić się do konkretnej umowy, jej warunków, a w szczególności wysokości kredytu. Należyta informacja o ryzyku kursowym nie może opierać się na założeniu, że każdy rozważny kredytobiorca świadomy jest, że kursy walut są zmienne. Istotne bowiem jest nie to, że kursy walut ulegają zmianie, a to jakie są skutki takich zmian dla wysokości świadczeń stron oraz jakie są ich granice. Nawet rozważny konsument nie jest profesjonalistą, który powinien posiadać wiedzę i umiejętności w dziedzinie analiz ekonomicznych lub finansowych, czy też wiedzę o historycznych zmianach kursów walut. Przy ocenie ryzyka kursowego jest w pełni uprawniony do opierania się na informacji z banku. Dlatego właśnie ma prawo do rzetelnej informacji, która nie będzie wprowadzać go w błąd. Przy tym nie mogą być udzielane konsumentowi informacje, które mogłyby zaburzyć jego postrzeganie ryzyka np. wskazywanie na popularność danego rodzaju kredytu czy też informacje, które mogłyby wskazywać na ograniczony zakres zmian kursu, czy też jego stabilność (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, OSNC 2020/7-8/64, wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 3 stycznia 2020 r., XXV C 2514/19, <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt II CSK 483/18 (opubl. OSP 2021 nr 2, poz. 7, str. 13) dotyczącym umowy kredytu denominowanego do waluty obcej <xAnon>N.</xAnon> – <xAnon>H.</xAnon> wskazał, że dla przyjęcia realizacji przez Bank obowiązków informacyjnych w zakresie obarczenia konsumenta ryzykiem kursowym, nie jest wystarczające wskazanie w umowie, że ryzyko związane ze zmianą kursu waluty ponosi kredytobiorca oraz odebranie od niego oświadczenia, zawartego we wniosku o udzielenie kredytu, o standardowej treści, że został poinformowany o ponoszeniu ryzyka wynikającego ze zmiany kursu waluty oraz przyjął do wiadomości i akceptuje to ryzyko. Wprowadzenie do umowy kredytowej zawieranej na wiele lat, na nabycie nieruchomości stanowiącej z reguły dorobek życia przeciętnego konsumenta, mechanizmu działania ryzyka kursowego, wymagało szczególnej staranności Banku w zakresie wyraźnego wskazania zagrożeń wiążących się z oferowanym kredytem, tak aby konsument miał pełne rozeznanie konsekwencji ekonomicznych zawieranej umowy. Wystawiał on bowiem na nieograniczone ryzyko kursowe kredytobiorców, którzy nie mieli zdolności kredytowej do zaciągnięcia kredytu złotówkowego, czego Bank jako profesjonalista był świadom, oferując tego rodzaju produkt celem zwiększenia popytu na swoje usługi. W takim stanie rzeczy przedkontraktowy obowiązek informacyjny w zakresie ryzyka kursowego powinien zostać wykonany, w sposób jednoznacznie i zrozumiale unaoczniający konsumentowi, który z reguły posiada elementarną znajomość rynku finansowego, że zaciągnięcie tego rodzaju kredytu jest bardzo ryzykowne, a efektem może być obowiązek zwrotu kwoty wielokrotnie wyższej od pożyczonej, mimo dokonywania regularnych spłat.</xText> <xText>Informacje udzielane przez przedsiębiorcę na etapie poprzedzającym zwarcie umowy kredytu indeksowanego/denominowanego w walucie obcej powinny pozwolić dostatecznie uważnemu i racjonalnemu konsumentowi nie tylko zrozumienie, że w zależności od zmian kursu wymiany zmiana parytetu pomiędzy walutą rozliczeniową a walutą spłaty może pociągać za sobą niekorzystne konsekwencje dla jego zobowiązań finansowych, lecz również zrozumieć, w ramach zaciągnięcia kredytu denominowanego w walucie obcej, rzeczywiste ryzyko, na które narażony jest on w trakcie całego okresu obowiązywania umowy w razie znacznej deprecjacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie, względem waluty rozliczeniowej. Ryzyko to polega na tym, że w zależności od zmiany kursu pozostała kwota kapitału należnego w walucie spłaty, jest znacznie wyższa niż kwota pierwotnie pożyczona, a jednocześnie zwiększenie kapitału pozostałego do spłaty w walucie krajowej nie jest zrównoważone różnicą między stopą oprocentowania waluty obcej a stopą waluty krajowej, co stanowi dla kredytobiorcy zasadniczą korzyść kredytu denominowanego w walucie obcej (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 10 czerwca 2021 r., C -776/19, <xAnon> (...) SA</xAnon>).</xText> <xText>Ponadto przedstawienie konsumentowi jakichkolwiek informacji musi się odbywać w warunkach umożliwiających spokojne, niezakłócone zapoznanie się z nimi oraz swobodne ich przeanalizowanie. Z pewnością nie spełnia tego wymogu przedłożenie konsumentowi pakietu dokumentów obejmującego zamieszczane oświadczenia wśród szeregu innych postanowień i oświadczeń składających się na wielostronicową umowę kredytową.</xText> <xText>Pozwany nie wykazał, że powodowie zostali w sposób wyczerpujący i zrozumiały poinformowani o skutkach, jakie wiążą się z zastosowaniem w umowie mechanizmu indeksacji kredytu kursem waluty obcej. Nie poinformowano ich bowiem o możliwości nieograniczonego wzrostu kursu waluty indeksacji oraz jego skutkach w postaci nieograniczonego wzrostu salda kredytu wyrażonego w złotych pozostałego do spłaty, które może przekroczyć kwotę wypłaconego kredytu, pomimo regularnego spłacania rat kredytu. Powodom nie wskazano również, że w perspektywie historycznej dominowały okresy, w których frank szwajcarski zyskiwał na wartości w stosunku do złotego, jak również występowały przypadki skokowego wzrostu kursu tej waluty, w związku z czym ryzyko wystąpienia istotnych wzrostów kursu <xAnon> (...)</xAnon>/PLN w okresie ponad trzydziestu lat obowiązywania umowy zawartej przez strony było bardzo realne. Powodom nie zobrazowano również skutków wzrostu kursu waluty przy uwzględnieniu parametrów zawieranej umowy i historycznych wahań kursów tej waluty w okresie adekwatnym do określonego w umowie terminu spłaty kredytu.</xText> <xText>Sama teść oświadczeń powodów o standardowej treści ustalonej przez bank, że zostali poinformowani o ryzku kursowym i jego skutkach, jak również fakt obowiązywania w banku procedury oferowania określonego produktu nie oznacza, że powodom udzielono wszystkich niezbędnych informacji, a nadto uczyniono to w sposób wyczerpujący i zrozumiały dla nich.</xText> <xText>Powodowie na etapie prezentacji oferty kredytowej zostali poinformowani przez pracownika banku o stabilności kursu frank szwajcarskiego. Nie zostali jednak powiadomieni przez tego pracownika o kontekście gospodarczym mogącym wpłynąć na zmiany kursów wymiany franka szwajcarskiego do złotego. Sam fakt, że frank szwajcarski pozostaje stabilną walutą nie oznacza bowiem stabilności kursu jego wymiany w stosunku do waluty polskiej, albowiem stabilność kursu wymiany obu walut jest uzależniona również od stabilności waluty polskiej. Złoty nie jest przy tym równie stabilną walutą, albowiem jego kurs jest pochodną sytuacji gospodarczej w Polsce oraz na świecie, a są to czynniki, które w przeciwieństwie do sytuacji gospodarczej w Szwajcarii, mogą ulec istotnej zmianie w perspektywie kilkudziesięciu lat obowiązywania umowy zawartej przez strony.</xText> <xText>Z dostępnych dla Banku informacji wynikało również, że frank szwajcarski od kilkudziesięciu lat systematycznie wzmacniał się do innych najważniejszych walut świata. Waluta szwajcarska jest bowiem uznawana przez inwestorów na rynkach finansowych za tzw. bezpieczną przystań. W takiej walucie lokowany jest kapitał w przypadku zagrożeń stabilności na rynkach finansowych, a zwiększony popyt na nią powoduje jej dalsze umacnianie w stosunku do walut nieuznawanych za tak bezpieczne jak np. złoty. Gdy natomiast sytuacja ekonomiczna na świecie się normalizuje, inwestorzy rezygnują z aktywów we frankach szwajcarskich na rzecz aktywów przynoszących wyższe stopy wzrostu, co przejściowo prowadzi do osłabienia szwajcarskiej waluty.</xText> <xText>Jednocześnie w okresie zawierania umowy przez strony złoty był uznawany za silną walutę, co zwiększało prawdopodobieństwo korekty tego stanu rzeczy w przyszłości i zarazem mniejsze prawdopodobieństwo utrzymania się korzystnego trendu deprecjacji waluty szwajcarskiej.</xText> <xText>Pozwanemu Bankowi jako profesjonaliście było również wiadomo, że w okresie historycznym odpowiadającym czasokresowi obowiązywania umowy zawartej przez strony dominowały okresy aprecjacji franka szwajcarskiego w stosunku do waluty polskiej, a nie jego deprecjacji, a tym samym Bank nie miał żadnych podstaw do przyjęcia założenia, że trend deprecjacji utrzyma się przez cały okres wieloletniej umowy zawartej przez strony.</xText> <xText>Pozwany bank zaniechał przekazania powodom niewątpliwie posiadanych przez siebie informacji o historycznych zmianach kursu <xAnon> (...)</xAnon>/PLN, w szczególności o wcześniej zanotowanym maksimach kursowych i ich zmienności. Sięgnięcie do takich informacji oznaczałoby co najmniej wskazanie kredytobiorcy, że w ciągu kilku lat przed zawarciem umowy kurs franka szwajcarskiego nie był tak stabilny, jak zapewniał powodów pracownik banku.</xText> <xText>Historia notowań franka szwajcarskiego w dłuższym okresie wskazuje, że dominują okresy, w których zyskiwała ona na wartości w stosunku do złotego. Od początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku do roku 2004 frank szwajcarski systematycznie zyskiwał na wartości z niewielkimi spadkami kursu, w wyniku czego jego kurs wynoszący początkowo około 1,00 zł wzrósł do poziomu 3,00 zł, od 2004 do połowy 2008 utrzymywała się tendencja spadkowa, w wyniku której kurs obniżył się do 2,00 zł, aby następnie systematycznie rosnąć do poziomu sięgającego 3 zł w okresie od stycznia 2009 r. do polowy 2011 r. oraz 3,5 zł poczynając od połowy 2011 r., sięgając okresowo poziomu 4,00 zł w sierpniu 2011 r. (por. kursy średnie <xAnon> (...)</xAnon> w stosunku do PLN ogłaszane przez NBP), w styczniu 2015 r. kurs franka osiągnął poziom 4.30 zł.</xText> <xText>W celu właściwego zobrazowania ryzyka kursowego bank powinien zatem przedstawić powodom informację o historycznych zmianach kursu <xAnon> (...)</xAnon>/PLN, w szczególności o wcześniej zanotowanym maksimach kursowych i ich zmienności, a ponadto poziomach kursu którego przekroczenie spowoduje, że rata kredytu w walucie krajowej przestanie być niższa od raty kredytu indeksowanego, a dodatkowo przedstawić symulację kredytową zakładającą wzrost kursu franka szwajcarskiego na poziomie odpowiadającym maksymalnemu wzrostowi tego kursu w dotychczasowej historii notowań tej waluty do złotego oraz prezentującą wpływ takiego wzrostu nie tylko na wysokość raty kredytu wyrażonej w złotych polskich, ale również na wysokości salda kapitału kredytu wyrażonego w tej walucie. Dodatkowo symulacja powinna wskazywać poziom kursu franka szwajcarskiego, którego przekroczenie spowoduje, że rata kredytu indeksowanego przestanie być niższa od raty kredytu złotowego.</xText> <xText>W związku z powyższym należy przyjąć, że powodowie na podstawie informacji udzielanych im przez pracownika banku oraz udostępnionych im dokumentów nie mieli możliwości konkretnego zrozumienia potencjalnie poważnych konsekwencji dla ich sytuacji finansowej, które mogą wyniknąć z zaciągnięcia kredytu indeksowanego kursem waluty obcej.</xText> <xText>Nie są również jednoznaczne postanowienia klauzuli indeksacyjnej dotyczące kursów walut – czyli postanowienia wprowadzające ryzyko spreadów walutowych. Warunki umowy kredytu zawartej w państwie członkowskim między konsumentem a bankiem odpowiadają wymogowi, zgodnie z którym warunki umowne muszą być wyrażone prostym i zrozumiałym językiem w rozumieniu tych przepisów, jeżeli kwota pieniężna, która zostanie udostępniona temu konsumentowi, wyrażona w walucie obcej jako walucie rozliczeniowej i określona w stosunku do waluty płatniczej, jest wyraźnie wskazana. W zakresie, w jakim określenie tej kwoty zależy od kursu wymiany waluty obowiązującego w chwili wypłaty środków, ów wymóg oznacza, że metody obliczenia faktycznej kwoty kredytu, jak również mający zastosowanie kurs wymiany waluty powinny być przejrzyste, tak by przeciętny konsument, który jest właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny, mógł oszacować w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria wypływające dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne, a w szczególności całkowity koszt kredytu (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 22 lutego 2018 r. w sprawie C – 126/17). W wyroku <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 30 kwietnia 2014 r., w sprawie C-26/13, <xAnon>Á. K.</xAnon>, <xAnon>H. R.</xAnon> v. <xAnon> (...)</xAnon>, wyjaśniono m.in. (pkt 74), że dla oceny abuzywności postanowienia, będącego współźródłem spreadu walutowego, zezwalającego przedsiębiorcy na obliczenie wysokości należnych od konsumenta rat miesięcznych według stosowanego przez tego przedsiębiorcę kursu sprzedaży waluty obcej istotne jest to, czy przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o istnieniu różnicy, ogólnie obserwowanej na rynku papierów wartościowych, między kursem sprzedaży a kursem kupna waluty obcej, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne, jakie niosło dla niego zastosowanie kursu sprzedaży przy obliczaniu rat kredytu, którymi zostanie ostatecznie obciążony, a w rezultacie także „całkowity koszt zaciągniętego przez siebie kredytu”.</xText> <xText>Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 18 listopada 2021 r. w sprawie C -212/20 (M.P. i B.P. przeciwko „A.”) treść klauzuli umowy kredytu zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem ustalającej cenę zakupu i sprzedaży waluty obcej, do której kredyt jest indeksowany, powinna, na podstawie jasnych i zrozumiałych kryteriów, umożliwić właściwie poinformowanemu oraz dostatecznie uważnemu i racjonalnemu konsumentowi zrozumienie sposobu ustalania kursu wymiany waluty obcej stosowanego w celu obliczenia kwoty rat kredytu, w taki sposób, aby konsument miał możliwość w każdej chwili samodzielnie ustalić kurs wymiany stosowany przez przedsiębiorcę.</xText> <xText>Umowy zawarte przez strony nie określają kryteriów ustalania przez Bank kursu franka szwajcarskiego dla potrzeb przeliczenia kwoty kredytu udzielonego powodom na walutę <xAnon> (...)</xAnon>, jak również przeliczenia kwoty raty kapitałowo –odsetkowej wyrażonej w <xAnon> (...)</xAnon> na walutę polską. Powodowie jako konsumenci nie mieli zatem możliwości weryfikacji sposobu działania Banku tworzącego tabelę kursów, stosowanych kryteriów ustalania kursów i ich wpływu na kształt tabeli, a w konsekwencji nie mogła ocenić jakie konsekwencje ekonomiczne będzie miało dla niej wyznaczenie przez Bank określonej wysokości kursu.</xText> <xText>Przez dobre obyczaje w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx>§ 1 k.c.</xLexLink> należy rozumieć pozaprawne reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Chodzi o uczciwe, rzetelne działania stron, a także zaufanie, lojalność, jak również – w stosunkach z konsumentami – do fachowości. Zatem sprzeczne z dobrymi obyczajami są takie działania, które zmierzają do dezinformacji lub wywołania błędnego mniemania konsumenta (czy szerzej klienta), wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron, nierównomiernego rozłożenia praw i obowiązków między partnerami kontraktowymi.</xText> <xText>Pojęcie sprzeczności z dobrymi obyczajami stanowi przeniesienie na grunt prawa krajowego pojęcia sprzeczności z wymogami dobrej wiary użytego w art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/13. Przepis ten przewiduje, że warunki umowy, które nie były indywidualnie negocjowane, mogą być uznane za nieuczciwe, jeśli stoją w sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powodują znaczącą nierównowagę wynikających z umowy, praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. Równocześnie preambuła dyrektywy zawiera w motywie 16 istotne wskazówki interpretacyjne pozwalające ustalić pożądane zachowania zgodne z wymogami dobrej wiary. W szczególności: przy dokonywaniu oceny działania w dobrej wierze będzie brana pod uwagę zwłaszcza siła pozycji przetargowej stron umowy, a w szczególności, czy konsument był zachęcany do wyrażenia zgody na warunki umowy i czy towary lub usługi były sprzedane lub dostarczone na specjalne zamówienie konsumenta; sprzedawca lub dostawca spełnia wymóg działania w dobrej wierze, jeżeli traktuje on drugą stronę umowy w sposób sprawiedliwy i słuszny, należycie uwzględniając jej prawnie uzasadnione roszczenia.</xText> <xText>Rażące naruszenie interesów konsumenta ma miejsce, jeżeli postanowienia umowy poważnie i znacząco odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, wprowadzając nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta. Chodzi przy tym nie tylko o interesy ekonomiczne, ale też związane ze zdrowiem konsumenta, jego czasem zbędnie traconym, dezorganizacją toku życia, doznaniem przykrości, zawodu, wprowadzenia w błąd, nierzetelności traktowania. W treści art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/13 omawiana przesłanka uznania postanowień umowy za nieuczciwe została określona jako spowodowanie poważnej i znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta.</xText> <xText>Oceny czy postanowienie umowne jest niedozwolone (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx>§ 1 KC</xLexLink>), dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy (por. uchwała SN z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/18). W rezultacie przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru określonego postanowienia umownego, również oceny indywidualnej, nie ma żadnego znaczenia w jaki sposób umowa była wykonywana przez strony. W szczególności nie ma znaczenia, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikają dla niego z określonego brzmienia postanowień umownych. Istotne jest jedynie, że nie było żadnych przeszkód aby z takich uprawnień, mogących naruszać interesy konsumenta, skorzystał. Postanowienie umowne ma niedozwolony charakter nie dlatego, że jest w niewłaściwy sposób wykorzystywane przez przedsiębiorcę – tym bardziej, że jest to okoliczność, która w toku wykonywania umowy może się zmieniać. To samo postanowienie nie może zaś być abuzywne bądź tracić takiego charakteru jedynie w wyniku przyjęcia przez jedną ze stron umowy określonego sposobu jej wykonania, korzystania bądź niekorzystania z wynikających z niego uprawnień. Postanowienie jest niedozwolone jeśli daje kontrahentowi konsumenta możliwość działania w sposób rażąco naruszający interesy konsumenta.</xText> <xText>W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest już pogląd, że postanowienia umów o kredyt indeksowany bądź denominowany do walut obcych, pozostawiające bankowi swobodę przy ustalaniu kursów wymiany walut stosowanych przy rozliczaniu kredytu, są niedozwolone. Zdaniem tego Sądu niejasny i niepoddający się weryfikacji mechanizm ustalania przez bank kursów waluty, pozostawiający bankowi swobodę, jest w sposób oczywisty sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta, a klauzula, która nie zawiera jednoznacznej treści i przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną przedsiębiorcy w kwestii bardzo istotnej dla konsumenta, dotyczącej kosztów kredytu, jest klauzulą niedozwoloną. Wskazywano również, że określenie wysokości należności obciążającej konsumenta z odwołaniem do tabel kursów ustalanych jednostronnie przez bank, bez wskazania obiektywnych kryteriów, jest nietransparentne, pozostawia pole do arbitralnego działania banku i w ten sposób obarcza kredytobiorcę nieprzewidywalnym ryzykiem oraz narusza równorzędność stron. Konsument jest wówczas pozbawiony możliwości określenia aktualnego poziomu zadłużenia, co może być szczególnie istotne przy wyższych różnicach kursów walut, bowiem kwestia dodatkowego obciążenia kontrahenta (wzrostu wartości wykorzystanej w złotych kwoty kredytu w stosunku do waluty obcej) w sposób zasadniczy wpływa na jego sytuację w stosunku kredytowym. Wcześniejsza informacja pozwala konsumentowi na odpowiednią kalkulację i uruchomienie ewentualnych działań, pozwalających na uniknięcie lub ograniczenie konsekwencji wzrostu kursu waluty kredytu indeksowanego, jeżeli umowa kredytu hipotecznego otwiera możliwości podejmowania takich działań. Ponadto brak szczegółowych elementów pozwalających także kredytobiorcy na określenie i weryfikację wysokości kursu waluty obcej tworzy istotną niejasność co do tego, na ile stosowany przez bank tzw. spread walutowy spełnia wyłącznie funkcję waloryzacyjną, w postaci ustalenia i utrzymanie wartości świadczeń w czasie, a na ile pozwala także na osiągnięcie przez banki dodatkowego wynagrodzenia, obok innych „klasycznych” jego postaci, tj. odsetek kapitałowych i prowizji (por. wyroki SN z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, opubl. OSNC 2016 nr 11, poz. 134, z dnia 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16 z dnia 19 września 2018 r., I CNP 39/17, z dnia 24 października 2018 r., II CSK 632/17, z dnia 13 grudnia 2018 r., V CSK 559/17, z dnia 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115, z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18, z dnia 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, OSNC 2020/7-8/64, z dnia 7 listopada 2019 r., IV CSK 13/19, <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>Podkreślić również należy, że postanowienia wzorca umowy kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon>E.</xAnon> wydanego przez <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w 2008 r. dotyczące zasad ustalania kursów walut obcych były przedmiotem oceny Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który uznał je za niedozwolone tj.:</xText> <xText>§ 2 ust. 1 „Na wniosek z dnia (…) Bank udziela Kredytobiorcy kredytu w kwocie (...) denominowanego (waloryzowanego) w walucie <xAnon> (...)</xAnon> na okres 360 miesięcy od dnia (…) do dnia (…) (ostateczny termin spłaty kredytu) na zasadach określonych w Umowie i <xAnon> (...)</xAnon>, wliczając w to: 1) okres wykorzystania kredytu: x miesięcy; 2) okres karencji w spłacie kredytu x miesięcy; 3) okres spłaty kredytu wraz z należnymi odsetkami: x miesięcy.” § 2 ust. 2 [klauzula skutkująca nieważnością całej umowy] „Kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w <xAnon> (...)</xAnon> lub transzy kredytu zostanie określona według kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu.”</xText> <xText>§ 4 ust. 1a „Kredyt wykorzystywany jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu kwoty kredytu według kursu kupna dewiz dla <xAnon> (...)</xAnon> zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu.” § 9 ust. 2 [klauzula skutkująca nieważnością całej umowy] „Po okresie wykorzystania kredytu Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w X ratach miesięcznych w dniu X każdego miesiąca począwszy od (…). Wysokość rat kapitało-odsetkowych określona jest w <xAnon> (...)</xAnon>. Spłata rat kapitałowoodsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowoodsetkowych według kursu sprzedaży dewiz dla <xAnon> (...)</xAnon> zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu spłaty. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla <xAnon> (...)</xAnon> obowiązującego w Banku w dniu spłaty, a tym samym zmiana wysokości kursu waluty ma wpływ na ostateczną wysokość spłaconego przez Kredytobiorcę kredytu.”</xText> <xText>§ 9 ust. 6 „Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty odsetek w każdym miesiącu okresu, o którym mowa w ust. 4 w dniu X każdego miesiąca, z zastrzeżeniem ust. 5. Wysokość należnych odsetek określana jest w <xAnon> (...)</xAnon>. Spłata należnych odsetek dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu należnych odsetek według kursu sprzedaży dewiz dla <xAnon> (...)</xAnon> zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu spłaty. Wysokość należnych odsetek w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla <xAnon> (...)</xAnon> obowiązującego w Banku w dniu spłaty.”</xText> <xText>(por. mapa klauzul niedozwolonych w umowach kredytów „walutowych” dostępna na stronie www.rf.gov.pl).</xText> <xText>Jak przy tym wyjaśnił Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 21 września 2023 r. C – 139/22 (AM i PM przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon>) artykuł 3 ust. 1, art. 7 ust. 1 i art. 8 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.Urz.UE L z 1993 r., Nr 95, s. 29) należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, by warunek umowny, który nie był indywidualnie negocjowany, został uznany przez właściwe organy krajowe za nieuczciwy z tego tylko powodu, że jego treść jest równoznaczna z treścią postanowienia wzorca umowy wpisanego do krajowego rejestru klauzul niedozwolonych.</xText> <xText>Mechanizm ustalania przez bank kursu franka szwajcarskiego przewidziany w umowie kredytu hipotecznego zawartej z powodami pozostawiał bankowi swobodę w ustalaniu tego kursu zarówno dla potrzeb przeliczenia kwoty udzielonego kredytu na walutę <xAnon> (...)</xAnon>, jak również dla potrzeb przeliczenia rat kapitałowo –odsetkowych na walutę polską. Umowa nie zawierała bowiem kryteriów ustalania tego kursu. W efekcie wysokość kursów <xAnon> (...)</xAnon>/PLN stosowanych do rozliczeń zobowiązań stron zależała wyłącznie od banku. Bank mógł przy tym w zasadzie dowolnie określić kursy walut w tabeli kursów, a następnie przy ich wykorzystaniu jednostronnie określić we frankach kwotę, którą kredytobiorca ma zwrócić i która stanowić będzie podstawę naliczania odsetek. Co więcej, nie ma żadnych ograniczeń w ustalaniu nowej tabeli nawet kilkukrotnie w ciągu dnia. Nie ma przy tym znaczenia czy ustalając tabelę kursów bank posługuje się wewnętrznymi procedurami i jaki jest ich kształt gdyż, nie stanowiąc elementu stosunku prawnego łączącego strony, również te zasady są zależne od woli banku i mogą w każdym momencie ulec zmianie. Dodatkowo zobowiązanie powodów nie było przeliczane według kursu <xAnon> (...)</xAnon> z dnia zawarcia umowy, ale kursu z dnia uruchomienia kredytu. W konsekwencji kredytobiorca jako konsument w dacie zawarcia umowy był pozbawiony możliwości określenia aktualnego poziomu swojego zadłużenia, a bank posługując się ustalonym przez siebie kursem mógł osiągać dodatkowe korzyści kosztem kredytobiorców w postaci dodatkowej marży (wynagrodzenia) z tytułu spreadu walutowego. W umowie przewidziano bowiem zróżnicowanie rodzajów kursów stosowanych dla przeliczeń kwoty kredytu, a następnie przeliczeń wysokości wymaganej spłaty. Zróżnicowanie pomiędzy kursem kupna i sprzedaży stosowanym dla określenia wysokości kapitału kredytu, a następnie wysokości spłaty prowadziło do uzyskania przez Bank dodatkowych korzyści z tytułu spreadu walutowego. Zarówno w ocenie Sądu Najwyższego wyrażonej w wyrokach z dnia 22 stycznia 2016 r. (sygn. akt I CSK 1049/14, <xAnon>L.</xAnon>) oraz z dnia 4 kwietnia 2019 r., (III CSK 159/17, <xAnon>L.</xAnon>), jak również Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta (Raport Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta dotyczący spreadów, Warszawa 2009 r.) w przypadku kredytów indeksowanych czy też denominowanych nie dochodzi do operacji wymiany waluty, a tym samym konieczności dokonywania transakcji walutowych przez bank. W związku z tym zróżnicowanie kursów dla przeliczania świadczeń stron prowadzi do uzyskania przez bank dodatkowego, ukrytego wynagrodzenia, nieprzewidzianego w treści <xLexLink xArt="art. 69" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 Prawa bankowego</xLexLink>, którego wysokości konsument w momencie zawierania umowy nie jest w stanie oszacować.</xText> <xText>Uzasadnieniem dla zróżnicowania przyjętego kursu nie są również ewentualne transakcje zawierane przez bank na rynku walutowym, gdyż jest to okoliczność leżąca poza stosunkiem prawnym łączącym kredytobiorcę i bank, co potwierdza, że wprowadzenie do tego stosunku prawnego określonych rozwiązań miało następować jedynie w celu ochrony interesów przedsiębiorcy, bez związku z interesami konsumenta. Pozwany nie wykazał zresztą, aby dokonywał tego rodzaju transakcji, a ponadto ponosił ich koszty odpowiadające stosowanemu spreadowi walutowemu. Zróżnicowanie rodzaju kursów przeliczeniowych powodowało, że w dniu wypłaty kredytu wysokość wyrażonego w złotych polskich zobowiązania konsumenta, które ma spełnić na rzecz banku jest wyższa od kwoty udzielonego i wykorzystanego kredytu, co niewątpliwie stanowi naruszenie interesów konsumenta. Wprowadzenie tego rodzaju postanowień do umowy łączącej strony było następstwem wykorzystania wzorca umownego opracowanego przez bank, a tym samym jego przewagi kontraktowej.</xText> <xText>Nie miało przy tym żadnego znaczenia dla stwierdzenia niedozwolonego charakteru powyższych postanowień umownych to, w jaki sposób pozwany Bank rzeczywiście ustalał kurs waluty, do której kredyt był indeksowany. Nie ma też znaczenia w jaki sposób bank finansował udzielanie kredytów indeksowanych, gdyż również to stanowi okoliczność leżącą poza łączącym strony stosunkiem prawnym, a równocześnie związaną z wykonywaniem umowy, a nie chwilą jej zawarcia.</xText> <xText>Sąd nie podziela przy tym stanowiska, że ustalenie kursów walut na podstawie tabel bankowych miałoby zostać wyłączone spod kontroli abuzywności na podstawie <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 ust. 2" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 1 ust. 2</xLexLink> dyrektywy 93/13 w związku z treścią <xLexLink xArt="art. 111;art. 111 ust. 1;art. 111 ust. 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 111 ust. 1 pkt 3 Prawa bankowego</xLexLink>.</xText> <xText>Zgodnie z art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13 warunki umowy odzwierciedlające obowiązujące przepisy ustawowe lub wykonawcze oraz postanowienia lub zasady konwencji międzynarodowych, których stroną są Państwa Członkowskie lub Wspólnota, zwłaszcza w dziedzinie transportu, nie będą podlegały przepisom niniejszej dyrektywy.</xText> <xText>W orzecznictwie <xAnon> (...)</xAnon> wyjaśniono, że wyrażenie „obowiązujące przepisy ustawowe lub wykonawcze” w świetle motywu trzynastego tej dyrektywy obejmuje zarówno przepisy prawa krajowego, które mają zastosowanie między umawiającymi się stronami niezależnie od ich wyboru, ale również te, które mają charakter dyspozytywny, to znaczy mają zastosowanie domyślnie w braku odmiennych uzgodnień między stronami (por. postanowienie <xAnon> (...)</xAnon> z 14 kwietnia 2021 r., C-364/19, XU i inni przeciwko <xAnon> (...) SA</xAnon>). Dodatkowo warunek umowny, który nie był indywidualnie negocjowany, lecz odzwierciedla zasadę, która zgodnie z prawem krajowym znajduje zastosowanie między umawiającymi się stronami, nie jest objęty zakresem stosowania dyrektywy 93/13 z zastrzeżeniem, że nie dokonano żadnych innych uzgodnień w tym zakresie (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 9 lipca 2020 r., C 81/19, NG i OH przeciwko <xAnon> (...) SA</xAnon>).</xText> <xText>Jak stanowi <xLexLink xArt="art. 111;art. 111 ust. 1;art. 111 ust. 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 111 ust. 1 pkt 4 Prawa bankowego</xLexLink> bank obowiązany jest ogłaszać w miejscu wykonywania czynności, w sposób ogólnie dostępny stosowane kursy walutowe.</xText> <xText>Powyższy przepis nakłada na banki obowiązek ogłaszania informacji dotyczących zasad i warunków świadczenia czynności bankowych i wykonywania działalności bankowej, a jego celem zapewnienie potencjalnym klientom banków możliwości uzyskania informacji w zakresie warunków świadczenia czynności bankowych i odnoszących się do samego banku. Ogłoszenia zapewniają też zachowanie konkurencyjności pomiędzy działającymi instytucjami bankowymi. Dokonywanie ogłoszeń jest publicznoprawnym obowiązkiem banku wynikającym z jego statusu instytucji zaufania publicznego. Jego niewykonywanie może być powodem zastosowania wobec banku sankcji ze strony nadzoru bankowego. Jego niezachowanie nie ma wpływu na stosunki obligacyjne banku (por. <xIx>M. Bączyk</xIx>, w: <xIx>E. Fojcik-Mastalska</xIx> (red.), Prawo bankowe, s. 478).</xText> <xText>Przepis <xLexLink xArt="art. 111;art. 111 ust. 1;art. 111 ust. 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 111 ust. 1 pkt 4 Prawa bankowego</xLexLink> nie ma zastosowania w umowach kredytu hipotecznego ani niezależnie od woli stron, ani też w braku odmiennych uzgodnień stron, a tym samym nie stanowi źródła normatywnego regulacji umownych przewidujących stosowanie tabel kursowych banku do przeliczeń walutowych świadczeń stron wynikających z tego rodzaju kredytu.</xText> <xText>Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 10 czerwca 2021 r., C -776/19 (<xAnon> (...) SA</xAnon> pkt 103) wyjaśnił, że warunki umowy kredytu, przewidujące, iż waluta obca jest walutą rozliczeniową, a waluta krajowa jest walutą spłaty, i powodujące skutek w postaci ponoszenia nieograniczonego ryzyka kursowego przez kredytobiorcę, mogą doprowadzić do powstania znaczącej nierównowagi wynikających z tej umowy kredytu praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta, jeśli przedsiębiorca nie mógł racjonalnie oczekiwać, przestrzegając wymogu przejrzystości w stosunku do konsumenta, iż ten konsument zaakceptowałby, w następstwie indywidualnych negocjacji, nieproporcjonalne ryzyko kursowe, które wynika z takich warunków.</xText> <xText>Następstwem wprowadzenia do umowy łączącej strony mechanizmu indeksacji kredytu kursem waluty obcej było również rażąco nierównomierne rozłożenie pomiędzy stronami ryzyka wynikającego z wyrażenia wysokości zobowiązania konsumenta w walucie obcej, której kurs podlega nieograniczonym zmianom. Ryzyko to ponosi w zasadzie wyłącznie kredytobiorca –konsument, albowiem wysokość jego zobowiązania, po przeliczeniu na złote polskie, może osiągnąć niczym nieograniczoną wysokość wraz ze spadkiem wartości waluty krajowej w stosunku do waluty indeksacji, a ponadto może to nastąpić na każdym etapie długoletniego wykonywania umowy. Wprawdzie zawarcie tego rodzaju umowy wiązało się także z ryzykiem banku wraz ze spadkiem kursu waluty, ale było ono ograniczone do kwoty kapitału kredytu, a dodatkowo niwelowane za pomocą transakcji dokonywanych przez bank na rynku międzybankowym. Ponadto historyczne notowania waluty <xAnon> (...)</xAnon>, w których dominowały okresy jej aprecjacji wskazywały, że ryzyko kursowe ponoszone przez bank związane ze spadkiem kursu waluty było znacznie ograniczone, podczas gdy ryzyko ponoszone przez kredytobiorcę wraz ze wzrostem kursu waluty takie nie jest. Stabilność sytuacji gospodarczej w Szwajcarii i będąca jej następstwem stabilność waluty tego kraju, jak wskazano wyżej nie była czynnikiem ograniczającym ryzyko kursowe kredytobiorców, natomiast ograniczała ryzyko walutowe banku. Dodatkowo bank zabezpieczał się przy tym przed ryzykiem kursowym, natomiast nie oferował kredytobiorcom żadnego zabezpieczenia ryzyka związanego ze wzrostem kursu franka szwajcarskiego w okresie obowiązywania długoletniej umowy.</xText> <xText>Kwestionowany przez powodów warunek umowy może zatem obciążać kredytobiorcę ryzykiem nieproporcjonalnym do świadczeń i kwoty otrzymanego kredytu, ponieważ w zależności od zmiany kursu pozostała kwota kapitału należnego w walucie spłaty, jest znacznie wyższa niż kwota pierwotnie pożyczona, a jednocześnie zwiększenie kapitału pozostałego do spłaty w walucie krajowej nie jest zrównoważone różnicą między stopą oprocentowania waluty obcej a stopą waluty krajowej, co stanowi dla kredytobiorcy zasadniczą korzyść kredytu indeksowanego do waluty obcej.</xText> <xText>Opisana wyżej konstrukcja prowadzi do rażącego naruszenia interesów konsumenta, gdyż brak jest sprawiedliwego i uczciwego wyważenia praw i obowiązków stron umowy, a jednocześnie konsument nie dysponuje, zgodnie z postanowieniami umowy, żadnym instrumentem, który pozwoliłby mu na ograniczenie ponoszonego ryzyka kursowego, a w szczególności zmianę sposobu wykonywania umowy wraz z niekorzystnym ukształtowaniem się kursu walut w sposób pozwalający na przywrócenie sprawiedliwego i uczciwego wyważenia praw i obowiązków stron umowy. Przewidziane w umowie przewalutowanie kredytu nie stanowi swobodnego uprawnienia kredytobiorcy, a zostało pozostawione uznaniu i ocenie banku, w szczególności w zakresie zdolności kredytowej. Nadto ze względu na znaczą różnicę wysokości stawek referencyjnych LIBOR i WIBOR, konsument może być zainteresowany przewalutowaniem dopiero po zaktualizowaniu się ryzyka kursowego. Przewalutowanie kredytu doprowadzi zatem do usankcjonowania skutków rażąco nierównomiernego rozłożenia ryzyka kursowego między stronami.</xText> <xText>Równocześnie wprowadzenie omawianych postanowień do umowy nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej banku, który dysponując nieporównywalnie większymi możliwościami należytej oceny ryzyka wiążącego się z zastosowanym mechanizmem, jak również możliwościami zabezpieczenia własnego ryzyka wynikającego z zawarcia umowy, wprowadził do niej postanowienia chroniące przede wszystkim własne interesy, bez udzielenia kredytobiorcy odpowiednich informacji.</xText> <xText>Wprawdzie nierównomierne rozłożenie ryzyka w umowie kredytowej nie jest wykluczone, gdyż wiąże się chociażby z konstrukcją zmiennego oprocentowania, to odmienny jest charakter wspomnianego ryzyka i ryzyka kursowego. Wzrost oprocentowania kredytu może prowadzić do wzrostu wysokości raty, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy, a kredytobiorca może spłacić pozostające zadłużenie i uwolnić się od rosnących kosztów obsługi zadłużenia. Tymczasem w przypadku kredytu indeksowanego do waluty obcej, wzrost kursu waluty, nawet jeśli ma charakter obiektywny, niezależny od swobody wyznaczania kursów przez bank, oznacza jednoczesny wzrost wysokości kredytu przeliczonego na walutę polską.</xText> <xText>Bank nie mógł zatem racjonalnie oczekiwać, przestrzegając wymogu przejrzystości wobec powodów, że powodowie zaakceptowaliby w następstwie indywidualnych negocjacji, nieproporcjonalne ryzyko kursowe, które wynika z warunków ustalonych we wzorcu.</xText> <xText>Powyższych wniosków nie podważa złożenie przez kredytobiorcę oświadczenia o zapoznaniu się z kwestią ryzyka kursowego związanego z zaciąganym kredytem indeksowanym, skoro nie udzielono mu wszystkich niezbędnych informacji obrazujących konsekwencje przyjętego ryzyka.</xText> <xText>Samo wejście w życie ustawy z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (tzw. Ustawa antyspreadowa) w żaden sposób nie wpływa na ocenę abuzywności przedmiotowych postanowień Umowy. Przepisy tej ustawy nie stwarzają bowiem jednoznacznych podstaw do przyjęcia, że ich przedmiotem były klauzule abuzywne oraz umowy z ich powodu nieważne, a celem – sanowanie tych wadliwości (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115, z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, <xAnon>L.</xAnon>). Chodziło o doprecyzowanie na przyszłość reguł ustalania kursu wymiany walut oraz nieodpłatne umożliwienie dokonywania spłat kredytu bezpośrednio w walucie obcej, a tym samym regulacja ta ma na względzie umowy ważne oraz klauzule dozwolone, choć podlegające doprecyzowaniu. Nawet jeżeli było inaczej, założony skutek sanujący nie mógł zostać w ten sposób osiągnięty. Omawiana Ustawa w zasadzie nie przewidywała gotowych do zastosowania (choćby tylko dyspozytywnych) przepisów, które zastępowałyby ewentualne klauzule abuzywne, a jedynie nakładała na banki ciężar dokonania ogólnie określonych, wymagających skonkretyzowania in casu zmian umowy, co nie wystarcza dla przyjęcia domniemania, że owe konkretne rozwiązania są wynikiem należytego wyważenia ogółu praw i obowiązków stron przez ustawodawcę (por. motyw 13 dyrektywy 93/13 oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 marca 2013 r., w sprawie C-92/11, <xAnon> (...)</xAnon> przeciwko <xAnon>V. N.</xAnon>-<xAnon>W.</xAnon> e.V., pkt 26 i n.) i nie czyni zadość przesłankom przewidzianym w art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13. Zwłaszcza że, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wyjątek przewidziany w tym przepisie podlega ścisłej wykładni. Samo zaś umożliwienie spłaty bezpośrednio w walucie obcej ma sens także w przypadku mechanizmu indeksacji skonstruowanego prawidłowo (element konkurencji między sprzedawcami waluty), a z drugiej strony nie rozwiązuje problemu dotyczącego określenia kursu, po którym przeliczona została kwota kredytu oddawana do dyspozycji kredytobiorcy. Z kolei wskazana w art. 4 zdanie 2 Ustawy antyspreadowej zmiana umowy kredytu mogłaby wywoływać skutek sanujący tylko wtedy, gdyby stanowiła wyraz następczej &quot;świadomej, wyraźnej i wolnej” rezygnacji kredytobiorcy-konsumenta z powoływania się na abuzywność postanowienia (ewentualnie także nieważność umowy) i zgody na jego zastąpienie postanowieniem dozwolonym (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019, nr 1, poz. 2 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18). W braku takich czynności sanujących, wejście w życie Ustawy antyspreadowej w żaden sposób nie podważa abuzywności spornych klauzul.</xText> <xText>Zawarty przez strony aneks do umowy kredytu, na podstawie którego bank umożliwił kredytobiorcom spłatę kredytu bezpośrednio w walucie obcej oraz określił wysokość spreadu walutowego i skutki zmiany jego wysokości, nie wpływa na możliwość oceny pierwotnego brzmienia umowy oraz skutki stwierdzonej abuzywności jej pierwotnych postanowień. Jak bowiem przyjęto w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE (por. wyrok z 21 lutego 2013 r., C -472/11, pkt 31 i 35, wyrok z 4 czerwca 2009 r., C-243/08, pkt 33 oraz wyrok z 30 maja 2013 r., C-488/11, pkt 40), jak również Sądu Najwyższego (wyrok z 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, nr 7-8, poz. 79, uzasadnienie uchwały z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019, nr 1, poz. 2) konsument może udzielić następczo wyłącznie „świadomej, wyraźnej i wolnej zgody” na postanowienie niedozwolone i w ten sposób, jednostronnie przywrócić mu skuteczność. Zgodnie z wyrokiem <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 29 kwietnia 2021 r. (C-19/20, I.W. i R.W. przeciwko <xAnon> Bankowi (...) S.A.</xAnon>) wykładni art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG należy dokonywać w ten sposób, że sąd krajowy jest zobowiązany do stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, nawet jeśli warunek ten został zmieniony przez te strony w drodze umowy. Takie stwierdzenie pociąga za sobą przywrócenie sytuacji, w jakiej znajdowałby się konsument w braku warunku, którego nieuczciwy charakter zostałby stwierdzony, chyba że konsument poprzez zmianę nieuczciwego warunku zrezygnował z takiego przywrócenia w drodze wolnej i świadomej zgody, czego zbadanie należy do sądu krajowego. Jednakże z przepisu tego nie wynika, że stwierdzenie nieuczciwego charakteru pierwotnego warunku umownego miałoby co do zasady skutek w postaci unieważnienia umowy, jeśli zmiana tego warunku pozwala na przywrócenie równowagi między obowiązkami i prawami tych stron wynikającymi z umowy i na usunięcie wady obciążającej ten warunek.</xText> <xText>W okolicznościach sprawy nie ma podstaw do przyjęcia, że zawarcie wymienionego aneksu stanowiło świadomą i wyraźną zgodę kredytobiorcy na sanowanie klauzuli abuzywnej zawartej w umowie. W związku z prospektywnym obowiązywaniem aneksu oraz brakiem jakichkolwiek ograniczeń ryzyka kursowego ponoszonego przez kredytobiorców na przyszłość, nie ma także podstaw do przyjęcia, że jego zawarcie pozwoliło na przywrócenie równowagi między obowiązkami i prawami stron wynikającymi z umowy oraz na usunięcie wady obciążającej pierwotny warunek umowy.</xText> <xText>W związku z powyższym postanowienia § 2 ust. 1 i 2, § 4 ust. la, § 9 ust. 2 zd. 2-4, i § 9 ust. 6 zd. 2-3 umowy zawartej przez strony dotyczące wprowadzenia mechanizmu indeksacji kredytu do franka szwajcarskiego mają charakter niedozwolony.</xText> <xText>W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1;art. 385(1) § 1 zd. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 zdanie 1 k.c.</xLexLink>, oznacza, że nie wywołuje ono skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008, nr 7-8, poz. 87 i uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019, nr 1, poz. 2 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2014 r., III CSK 204/13, &quot;Monitor <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">Prawa Bankowego</xLexLink>&quot; 2015, nr 1, s. 22, z dnia 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16, z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, nr 7 -8, poz. 79, z dnia 24 października 2018 r., II CSK 632/17, z dnia 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z dnia 13 grudnia 2018 r., V CSK 559/17, z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115), chyba że konsument następczo udzieli &quot;świadomej, wyraźnej i wolnej zgody&quot; na to postanowienie i w ten sposób jednostronnie przywróci mu skuteczność (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16 i z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115, przywołane tam orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz wyrok tego Trybunału z dnia 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18, <xAnon>K. D. (2)</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> przeciwko Raiffeisen <xAnon> Bank (...)</xAnon>, pkt 54, 66-67; por. też uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2018 r., III CZP 114/17, OSNC 2019, nr 3, poz. 26). Co do zasady zatem - w braku takiego działania sanującego - świadczenie spełnione na podstawie niedozwolonego postanowienia musi być postrzegane jako świadczenie nienależne w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink> (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115 i z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18).</xText> <xText>Interpretacja ta jest w pełni zgodna z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, z którego również wynika, że w świetle art. 6 ust. 1 dyrektywy 13/93, warunek umowny, którego nieuczciwy charakter stwierdzono, należy co do zasady uznać za nigdy nieistniejący, wobec czego stwierdzenie nieuczciwego charakteru takiego warunku powinno mieć co do zasady skutek w postaci przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on w braku rzeczonego warunku, uzasadniając w szczególności prawo do zwrotu korzyści nienależnie nabytych przez przedsiębiorcę - ze szkodą dla konsumenta - w oparciu o ten warunek (por. wyroki z dnia 21 grudnia 2016 r. w połączonych sprawach C-154/15, C-307/15 i C-308/15, <xAnon>F. N.</xAnon>, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>M. M.</xAnon>, <xAnon>B. E.</xAnon>, SA v. <xAnon>E. L.</xAnon>, <xAnon>T. A.</xAnon>, pkt 61-66, z dnia 31 maja 2018 r., w sprawie C-483/16, <xAnon>Z. S.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...)</xAnon> Bank Hungary <xAnon>Z.</xAnon>., pkt 34 i 53, z dnia 14 marca 2019 r., w sprawie C-118/17, <xAnon>Z.</xAnon> <xAnon>D.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...)</xAnon> Bank Hungary <xAnon>Z.</xAnon>., pkt 41 i 44).</xText> <xText>Ponadto standardy ochrony konsumenckiej opierają się na złożeniu, że konsument znajduje się w gorszym położeniu niż przedsiębiorca zarówno pod względem możliwości negocjacyjnych, jak i ze względu na stopień poinformowania, a w konsekwencji skuteczna ochrona konsumenta nie mogłaby zostać osiągnięta, gdyby sąd krajowy przy stwierdzeniu nieuczciwego warunku mógł zmodyfikować umowę poprzez zmianę treści tego warunku. Możliwość uzupełnienia luki w umowie, powstałej na skutek abuzywności ma charakter wyjątkowy i może mieć miejsce tylko wówczas, gdy służy to interesom konsumenta i jednocześnie pozwala zachować prewencyjno – represyjny, względem przedsiębiorcy, charakter mechanizmu niezwiązania konsumenta postanowieniami abuzywnymi. Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z 30 kwietnia 2014 r. C-26/13 (pkt 83 i 84) uznał możliwość zastąpienia przez sąd krajowy nieuczciwego postanowienia przepisem prawa krajowego o charakterze uzupełniającym w celu dalszego istnienia umowy, ale z pozostałego orzecznictwa tego Trybunału wynika, że możliwość ta jest ograniczona jedynie do przypadku, w którym rozwiązanie umowy jako całości naraziłoby konsumenta na szczególnie szkodliwe skutki (por. wyrok z 7 sierpnia 2018 roku w/s C-96/16 pkt 74 i powołane tam orzecznictwo). Następnie w wyroku z dnia 14 marca 2019 roku w sprawie C- 118/17 Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł m.in., że art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym uniemożliwiającym sądowi uwzględnienia żądania stwierdzenia nieważności umowy kredytu opartego na nieuczciwym warunku, jeśli bez tego warunku umowa nie może dalej istnieć.</xText> <xText>W orzecznictwie Sądu Najwyższego określając skutki abuzywności postanowień kształtujących mechanizm indeksacji walutowej (spread walutowy), przyjmowano dotychczas, że nie pociąga ona za sobą nieważności całej umowy, gdyż umowa ta może istnieć również po wyeliminowaniu z niej klauzuli indeksacyjnej, jako kredyt złotowy niezawierający takiej klauzuli (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115, z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18, i z dnia 29 października 2019 r., IV CSK 309/18). Dostrzegano wprawdzie, że eliminacja klauzuli umownej uznanej za bezskuteczną nie może prowadzić do zmiany charakteru stosunku prawnego łączącego strony, jednakże uznawano, iż wyeliminowanie klauzuli indeksacyjnej nie stanowi przeszkody do utrzymania oprocentowania według stawek LIBOR, mimo wyeliminowania wszelkich powiązań wysokości świadczeń z walutą obcą i mimo że strony najprawdopodobniej nie ustaliłyby wysokości oprocentowania kredytu złotowego według stawki LIBOR, gdyby były świadome abuzywności klauzuli indeksacyjnej. Wyjaśniano przy tym, ze z punktu widzenia banku pozostawienie oprocentowania powiązanego z LIBOR pełni funkcję tzw. penalty default, a zatem klauzuli odstraszającej kredytodawcę od stosowania w przyszłości niedozwolonych postanowień umownych. Poglądy te wyrażano także wtedy, gdy uznawano - wbrew dotychczasowemu orzecznictwu Sądu Najwyższego - iż przedmiotowa klauzula indeksacyjna określała świadczenie główne stron (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115, z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18).</xText> <xText>W wyroku z dnia 11 grudnia 2019 r. (V CSK 382/18, <xAnon>L.</xAnon>) Sąd Najwyższy wskazał na uzasadnione wątpliwości, co do możliwości utrzymania skuteczności umowy kredytu złotowego, indeksowanego do waluty obcej, mimo wyeliminowania klauzuli indeksacyjnej. Punktem wyjścia do takiej oceny jest przyjęcie, że zastrzeżone w umowie kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej klauzule kształtujące mechanizm indeksacji określają główne świadczenie kredytobiorcy. W konsekwencji w ten sposób należy też ocenić postanowienie stanowiące część mechanizmu indeksacyjnego, określające sposób oznaczenia kursu miarodajnego dla przeliczenia walutowego. Sąd Najwyższy odwołał się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w razie stwierdzenia abuzywności klauzuli ryzyka walutowego uznaje obecnie, że utrzymanie umowy „nie wydaje się możliwe z prawnego punktu widzenia”, co dotyczy także klauzul przeliczeniowych przewidujących spread walutowy (wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 marca 2019 r., w sprawie C-118/17, <xAnon>Z.</xAnon> <xAnon>D.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...)</xAnon> Bank Hungary <xAnon>Z.</xAnon>., pkt 52 i z dnia 5 czerwca 2019 r., w sprawie C-38/17, GT przeciwko HS, pkt 43). Zdaniem Trybunału, jest tak zwłaszcza wówczas, gdy unieważnienie tych klauzul doprowadziłoby nie tylko do zniesienia mechanizmu indeksacji oraz różnic kursów walutowych, ale również - pośrednio - do zaniknięcia ryzyka kursowego, które jest bezpośrednio związane z indeksacją przedmiotowego kredytu do waluty (wyrok z dnia 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18, <xAnon>K. D. (2)</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> przeciwko Raiffeisen <xAnon> Bank (...)</xAnon>, pkt 44). W konsekwencji w wyroku z dnia 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nie stoi na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy, po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru niektórych warunków umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i oprocentowanego według stopy procentowej bezpośrednio powiązanej ze stopą międzybankową danej waluty, przyjął, zgodnie z prawem krajowym, że ta umowa nie może nadal obowiązywać bez takich warunków z tego powodu, iż ich usunięcie spowodowałoby zmianę charakteru głównego przedmiotu umowy (pkt 45). W ocenie Sądu Najwyższego o zaniknięciu ryzyka kursowego można mówić także wówczas, gdy na skutek eliminacji niedozwolonych klauzul kształtujących mechanizm indeksacji, dojdzie do przekształcenia kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej w zwykły (tzn. nieindeksowany) kredyt złotowy, oprocentowany według stawki powiązanej ze stawką LIBOR. Zarazem należy uznać, że wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu. Oznacza to z kolei, że po wyeliminowaniu tego rodzaju klauzul utrzymanie umowy o charakterze zamierzonym przez strony nie jest możliwe, co przemawia za jej całkowitą nieważnością (bezskutecznością).</xText> <xText>Po usunięciu postanowień niedozwolonych obowiązywanie w dalszym ciągu zawartej przez strony umowy kredytu nie jest możliwe. Na skutek wyeliminowania z umowy mechanizmu indeksacji, nie jest możliwe określenie kwoty kredytu oraz poszczególnych rat w walucie indeksacji, a tym samym zastosowania przewidzianego w umowie oprocentowania właściwego dla tej waluty.</xText> <xText>Nawet usunięcie z umowy samej klauzuli przeliczeniowej (kursowej) również czyni niemożliwym określenie kwoty kredytu w <xAnon> (...)</xAnon>, a tym samym odpada realizacja funkcji umowy o kredyt w złotych indeksowany kursem <xAnon> (...)</xAnon>. Bez zastosowania przewidzianego w umowie odesłania do kursu sprzedaży <xAnon> (...)</xAnon> nie da się też określić wysokości zobowiązań kredytobiorcy płatnych w PLN jako równowartość raty w walucie obcej. Wadliwość mechanizmu indeksacji powodująca niemożność określenia wysokości zadłużenia wyklucza spłatę kredytu. Skoro bez niedozwolonych postanowień kształtujących mechanizm indeksacji kredytu umowa nie może dalej funkcjonować w obrocie prawnym ze względu na brak istotnych elementów, stwierdzić należy jej nieważność w oparciu o <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 KC</xLexLink> (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 października 2020 r. I ACa 1089/18, <xAnon>L.</xAnon>, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 4 lutego 2020 r., I ACa 1196/18. <xAnon>L.</xAnon>, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 lutego 2020 r. I ACa 739/18, <xAnon>L.</xAnon>, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2019 r., I ACa 66/19, <xAnon>L.</xAnon>, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 5 września 2019 r., I ACa 349/18 <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>Sąd Najwyższy w powoływanym już wyroku z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt II CSK 483/18 dotyczącym umowy kredytu <xAnon>N.</xAnon> – <xAnon>H.</xAnon> wskazał, że stwierdzenie abuzywności klauzuli waloryzacyjnej (walutowej) powoduje, że odpadła jej podstawa prawna. Konsekwencją powinno albo stwierdzenie nieważności umowy, która bez klauzuli niedozwolonej nie może dalej funkcjonować w obrocie prawnym, zwłaszcza ze względu na brak (odpadnięcie) któregoś z koniecznych składników (essentialia negotii) umowy nazwanej kredytu bankowego, albo też przyjęcie, że umowa jest ważna, ale w miejsce bezskutecznych postanowień waloryzacyjnych nie wchodzą żadne dodatkowe postanowienia. Niedopuszczalne jest natomiast zastąpienie nieuczciwego postanowienia umownego innym mechanizmem przeliczeniowym opartym na przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>.</xText> <xText>Skutki abuzywności klauzuli przeliczeniowej zawartej w umowie łączącej strony uzależnione są od tego, czy nieważność umowy w całości zagraża interesom kredytobiorcy- konsumenta, co dopiero mogłoby otwierać drogę do zastąpienia klauzul niedozwolonych postanowieniami „kursowymi” wynikającymi z przepisów prawa, o ile istnieją (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, nr 7-8, poz. 79) i o ile konsument nie sprzeciwił się takiemu zastąpieniu, obstając przy nieważności całej umowy. Dla oceny tego zagrożenia i podjęcia przez konsumenta takiej decyzji istotne jest uwzględnienie, że - jak podkreśla Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej - „unieważnienie” umowy kredytu „wywiera co do zasady takie same następstwa, jak postawienie pozostałej do spłaty kwoty kredytu w stan natychmiastowej wymagalności (por. wyrok z dnia 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18, <xAnon>K. D. (2)</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> przeciwko Raiffeisen Bank pkt 48). Położenie prawne stron określają w takim przypadku przede wszystkim przepisy o nienależnym świadczeniu (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 KC</xLexLink>). Postanowienie abuzywne należy co do zasady uznać za nigdy nieistniejące, a pobrane na jego podstawie świadczenia – za nienależne i podlegające zwrotowi (por. wyroki <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 21 grudnia 2016 r. w połączonych sprawach C-154/15, C-307/15 i C-308/15, <xAnon>F. N.</xAnon>, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>M. M.</xAnon>, <xAnon>B. E.</xAnon>, SA v. <xAnon>E. L.</xAnon>, <xAnon>T. A.</xAnon>, pkt 61-66, z dnia 31 maja 2018 r., w sprawie C-483/16, <xAnon>Z. S.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...)</xAnon> Bank Hungary <xAnon>Z.</xAnon>., pkt 34 i 53, z dnia 14 marca 2019 r., w sprawie C-118/17, <xAnon>Z.</xAnon> <xAnon>D.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...)</xAnon> Bank Hungary <xAnon>Z.</xAnon>., pkt 41 i 44). Jeżeli niedozwolone postanowienie ma być uznane za nigdy „nieistniejące” (tzn. nieważne czy bezskuteczne, por. zob. wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 26 kwietnia 2012 r., w sprawie C-472/10, <xAnon>N. H.</xAnon> przeciwko <xAnon>I. Z.</xAnon>, pkt 40 i z dnia 30 maja 2013 r., C-397/11, <xAnon>E. J.</xAnon> v. <xAnon>A.</xAnon> Magyarország <xAnon>H. Z.</xAnon>., pkt 43; por. też uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2018 r., III CZP 114/17, OSNC 2019, nr 3, poz. 26), a bez niego umowa nie może być utrzymana w mocy, również umowę należy uznać za nigdy „nieistniejącą” (tzn. nieważną czy bezskuteczną ab initio albo ex tunc). Oznacza to, że świadczenia spełnione na podstawie tej umowy podlegają zwrotowi stosownie do reżimu zwrotu nienależnego świadczenia.</xText> <xText>Dla określenia położenia prawnego stron związanego z nieważnością całej umowy istotna jest kwestia, czy i na jakiej podstawie (np. <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 KC</xLexLink> albo <xLexLink xArt="art. 224;art. n" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 224 i n. KC</xLexLink> stosowanych per analogiam) wynagrodzeniu podlega bezpodstawne (bezumowne) korzystanie przez strony z kapitału kontrahenta.</xText> <xText>Przy zwrocie bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia) nie ma podstaw do konstruowania dodatkowych powinności po stronie zwracającego świadczenie, albowiem instytucja ta konstrukcyjnie wyczerpuje się w zwrocie nienależnego świadczenia (por. E. Łętowska, Kwalifikacje prawne w sprawach o sanację kredytów frankowych – <xIx>da mihi factum dabo tibi ius, </xIx>Iustitia Nr 3(41)/2020, str. 126, podobnie wyrok Sąd Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 lutego 2020 r., sygn. akt I ACa 635/19. Legalis). Oddanie do dyspozycji kredytobiorcy kwoty kredytu na czas oznaczony w umowie to synonimiczne określenie świadczenia kwoty kredytu. Ponieważ kredytobiorca nie otrzymuje nic więcej oprócz bezodsetkowej kwoty kredytu, należy wykluczyć możliwość konstruowania przy rozliczaniu nieważnej umowy kredytu, z której wyeliminowano klauzulę abuzywną, jakichkolwiek form wynagrodzenia za korzystanie ze zwracanego kapitału (por. E. Łętowska, Kwalifikacje prawne …<xIx>, </xIx>Iustitia Nr 3(41)/2020, str. 126 i 127 i cytowana tam literatura). Zarówno Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Rzecznik <xAnon> (...)</xAnon>, jak również Rzecznik Praw Obywatelskich wskazali jednoznacznie, że nie ma podstaw do żądania takiego wynagrodzenia przez banki na podstawie <xLexLink xArt="art. 359" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 359</xLexLink>, ani tym bardziej <xLexLink xArt="art. 405;art. 411" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 i 411 KC</xLexLink> (por. Stanowisko Prezesa UOKiK w sprawie wyroku <xAnon> (...)</xAnon> z 3.10.2019 r. w sprawie <xIx><xAnon>K. D. (2)</xAnon></xIx> i <xIx><xAnon>J. D.</xAnon></xIx> przeciwko <xIx>Raiffeisen <xAnon> Bank (...)</xAnon></xIx> i jego skutków dla umów zawieranych w obrocie konsumenckim z 16.12.2019 r., s. 11, na: https://finanse.uokik.gov.pl/chf/stanowisko-prezesa-uokik-ws-dziubak-vs-raiffeisen-bank-international-ag/, oświadczenie Rzecznika <xAnon> (...)</xAnon> zawierające pogląd istotny dla sprawy z 23.12.2019 r., s. 6–15, dostępne na: https://rf.gov.pl/2020/01/03/istotny-poglad-rzecznika-finansowego-w-przelomowej-sprawie-frankowiczow/, stanowisko <xAnon> (...)</xAnon> w sprawie kredytu „frankowego” Państwa <xIx><xAnon>D.</xAnon></xIx> z 12.12.2019 r., dostępne na: https://www.rpo.gov.pl/pl/content/stanowisko-rpo-w-sprawie-kredytu-frankowego-panstwa-dziubakow). Na skutek stwierdzenia nieważności umowy kredytowej między stronami, umowę traktuje się tak, jakby nie doszło do jej zawarcia. Nie można zatem mówić o korzyściach po stronie kredytobiorców w przypadku, gdy to w wyniku negatywnych działań banków, stosujących w umowach klauzule niedozwolone, dochodzi do ich unieważnienia (por. Wioletta Dudziec –Rzeszowska, Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału – glosa – I ACa 635/19, MOP 2020, Nr 18, str. 989).</xText> <xText>Roszczenie banku o wynagrodzenie za korzystanie przez kredytobiorcę ze zwracanego kapitału kredytu nie znajduje również podstawy w <xLexLink xArt="art. 224" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 224 k.c.</xLexLink> Przepis ten uzależnia obowiązek wypłaty wynagrodzenia właścicielowi za cały okres korzystania z rzeczy od samoistnego posiadania w złej wierze. Samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Obowiązek ten uaktualnia się w momencie, gdy posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, np. wydanie przez sąd wyroku stwierdzającego nieważność umowy, a w konsekwencji wystąpienie przez właściciela z roszczeniem o zwrot rzeczy. Przenosząc ww. regulacje na grunt umowy kredytowej należy przyjąć, kredytobiorca posiadając daną kwotę na mocy ważnej umowy jest jej posiadaczem w dobrej wierze. W następstwie uznania umowy za nieważną będzie on obowiązany do zapłaty wynagrodzenia dopiero od momentu zażądania zwrotu kwoty nienależnie wypłaconej przez bank. W tym przypadku formę wynagrodzenia banku stanowią odsetki ustawowe, których ma on prawo żądać za okres opóźnienia w zapłacie. Przepis <xLexLink xArt="art. 224" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 224 KC</xLexLink> nie tworzy podstawy prawnej domagania się przez bank od kredytobiorcy wynagrodzenia za korzystanie z kapitału za cały okres, gdy korzystał on z danych środków, będąc w przeświadczeniu, że działał w dobrej wierze, tj. uważał, że umowa kredytowa jest ważna, przy czym bank nie zażądał zwrotu środków i nie uznał, że umowa jest nieważna (por. por. Wioletta Dudziec –Rzeszowska, Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału – glosa – I ACa 635/19, MOP 2020, Nr 18, str. 990).</xText> <xText>Należy również podkreślić, że celem art. 6 dyrektywy 93/13 jest to, aby konsument nie został związany nieuczciwymi warunkami umownymi stosowanymi przez przedsiębiorcę, w tym wypadku przez bank . Ochrona ta ma służyć realizacji celu odstraszającego zawartego w art. 7 dyrektywy 93/13. Polegać ma ona na tym, by przedsiębiorca w umowach zawieranych z konsumentem nie wprowadzał nieuczciwych warunków. Obowiązek zapłaty przez konsumenta na rzecz banku wynagrodzenia za korzystanie z kapitału osłabiałby odstraszający skutek wynikający z art. 6 i 7 dyrektywy 93/13. Takie praktyki powodowałyby, że cele dyrektywy 93/13 zostałyby pozbawione skuteczności (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 14.6.2012 r. w sprawie <xIx><xAnon>B. E.</xAnon> de <xAnon> (...) SA</xAnon> </xIx>przeciwko <xIx><xAnon>J. C.</xAnon></xIx>, C-618/10, pkt 88).</xText> <xText>Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 15 czerwca 2023 r. w sprawie I C 520/21 wyjaśnił, że wykładnia prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy, a tym samym otrzymania wynagrodzenia za korzystanie tego kapitału przez konsumenta, przyczyniłaby się do wyeliminowania odstraszającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez uznanie tej umowy za nieważną. Ponadto skuteczność ochrony przyznanej konsumentom przez dyrektywę 93/13 byłaby zagrożona, gdyby byli oni narażeni, w ramach powoływania się na swoje prawa wynikające z tej dyrektywy, na ryzyko konieczności zapłaty takiej rekompensaty. Taka wykładnia groziłaby stworzeniem sytuacji, w których bardziej korzystne dla konsumenta byłoby raczej kontynuowanie wykonania umowy zawierającej nieuczciwy warunek niż skorzystanie z praw, które wywodzi on ze wspomnianej dyrektywy. Rozumowania tego nie może podważyć argumentacja, zgodnie z którą w braku możliwości żądania przez przedsiębiorców rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę, w danym przypadku, odsetek za zwłokę, konsumenci uzyskaliby „darmowy” kredyt. Nie można dopuścić ani do tego, by strona czerpała korzyści gospodarcze ze swojego niezgodnego z prawem zachowania, ani do tego, by otrzymała odszkodowanie za niedogodności nim wywołane. Ewentualne uznanie umowy kredytu hipotecznego za nieważną jest skutkiem stosowania nieuczciwych warunków przez bank. W związku z tym nie może on uzyskać odszkodowania za utratę zysku analogicznego do tego, jaki zamierzał osiągnąć z umowy. W konsekwencji w kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu zawartych w niej nieuczciwych warunków, dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty.</xText> <xText>Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że konsekwencją nieważności całej umowy jest obowiązek zapłaty przez powodów na rzecz pozwanego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z kapitału kredytu.</xText> <xText>Nawet jednak w przypadku uznania podstaw do żądania przez bank wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z kapitału, wynagrodzenie to byłoby znacznie niższe niż świadczenia konsumenta spełnianego na podstawie niedozwolonej klauzuli (z uwzględnieniem ryzyka kursowego), a ponadto nieważność umowy nieuchronnie prowadzi do upadku zabezpieczeń akcesoryjnych (w tym zwłaszcza hipoteki), co istotnie zwiększa ryzyko banku. Dodatkową negatywną konsekwencją jest też pozostawienie w ręku konsumenta decyzji co do upadku umowy, która może być podjęta z uwzględnieniem indywidualnych okoliczności i aktualnej sytuacji rynkowej (w tym aktualnej „ceny” kredytu, którego zaciągnięcie może być niezbędne w celu zaspokojenia należności banku).</xText> <xText>Powodowie dochodząc roszczenia zgłoszonego w pozwie niewątpliwie godzili się na skutki uznania umowy za nieważną. Powodowie pouczeni przez Sąd o wszystkich możliwych skutkach nieważności umowy, nie wyrazili zgody na sanowanie klauzuli abuzywnej zawartej w umowie i podtrzymali żądania pozwu.</xText> <xText>Brak jest przy tym podstaw do przyjęcia, że uznanie umowy za nieważną będzie to niekorzystne dla powodów, skoro w wykonaniu umowy spełnili już na rzecz Banku świadczenie przekraczające wysokość udostępnionego im kapitału kredytu w złotych.</xText> <xText>Ponieważ nieważność umowy nie zagraża interesom powodów będących konsumentami i kredytobiorcami, nie ma możliwości zastąpienia klauzuli niedozwolonej postanowieniami „kursowymi” wynikającymi z przepisów prawa, o ile istnieją (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, nr 7-8, poz. 79).</xText> <xText>Niezależnie od powyższego należy wskazać, że nie istnieją przepisy dyspozytywne, pozwalające na zastąpienie niedozwolonej klauzuli indeksacyjnej wprowadzonej do umowy łączącej strony. Żaden przepis prawa nie pozwala bowiem na określenie kwoty kredytu w walucie obcej, której nie zawiera umowa po usunięciu z niej klauzuli indeksacyjnej.</xText> <xText>Ponieważ za niedozwoloną została uznana klauzula ryzyka kursowego, określająca główne świadczenia stron, klauzula przeliczeniowa traci swoją funkcję i znaczenie, albowiem umowa od początku nie może być wykonywana jako kredyt indeksowany kursem waluty obcej. W związku z tym za bezprzedmiotowe należy uznać rozważania dotyczące możliwości zastąpienia klauzuli przeliczeniowej zawartej w umowie przepisem <xLexLink xArt="art. 358;art. 358 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 § 2 k.c.</xLexLink> Ponadto przepis ten wszedł w życie 24 stycznia 2009 r. i nie obowiązywał w dacie zawarcia umowy. Dotyczy przy tym ustalenia kursu waluty obcej, w której wyrażono zobowiązanie w celu spełnienia świadczenia w walucie polskiej, natomiast nie reguluje sytuacji, w której dochodzi do przeliczenia wysokości zobowiązania z waluty polskiej na obcą, a bez takiego przeliczenia nie byłoby możliwe wykonywanie umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej. Dodatkowo zastąpienie takie nie byłoby możliwe z uwagi na brak zgody powodów, jak również stwierdzenie, że nieważność całej umowy nie zagraża interesom powodów będących konsumentami i kredytobiorcami.</xText> <xText>Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE z 3 października 2019 roku w sprawie C-260/18, <xAnon>K. D. (2)</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> przeciwko Raiffeisen Bank, punkty 59-61, artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 stoi na przeszkodzie wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę. Trybunał, podkreślając, że możliwość zastąpienia nieuczciwych warunków stanowi wyjątek od ogólnej zasady, zgodnie z którą dana umowa pozostaje wiążąca dla stron tylko wtedy, gdy może ona nadal obowiązywać bez zawartych w niej nieuczciwych warunków, wskazał, że jest ona ograniczona do przepisów prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym lub mających zastosowanie, jeżeli strony wyrażą na to zgodę, i opiera się w szczególności na tym, że takie przepisy nie mają zawierać nieuczciwych warunków. Przepisy te mają bowiem odzwierciedlać równowagę, którą prawodawca krajowy starał się ustanowić między całością praw i obowiązków stron określonych umów na wypadek, gdyby strony albo nie odstąpiły od standardowej normy ustanowionej przez ustawodawcę krajowego dla danych umów, albo wyraźnie wybrały możliwość zastosowania normy wprowadzonej w tym celu przez ustawodawcę krajowego. Tymczasem regulacje odwołujące się do zasad współżycia społecznego czy zwyczajów nie były przedmiotem szczególnej analizy prawodawcy w celu określenia tej równowagi, a tym samym przepisy te nie korzystają z domniemania braku nieuczciwego charakteru.</xText> <xText>Nie jest również możliwe uzupełnienie umowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 § 2 k.c.</xLexLink> Jak bowiem wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 18 listopada 2021 r. w sprawie C -212/20 (M.P. i B.P. przeciwko „A.”) <xLexLink xArt="art. 5;art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">artykuły 5 i 6</xLexLink> dyrektywy 93/13 stoją na przeszkodzie temu, by sąd krajowy, który stwierdził nieuczciwy charakter warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3 ust. 1</xLexLink> tej dyrektywy, dokonał wykładni tego warunku w celu złagodzenia jego nieuczciwego charakteru, nawet jeśli taka wykładnia odpowiadałaby wspólnej woli stron.</xText> <xText>Stwierdzenie, że świadczenie spełnione (nadpłacone) przez kredytobiorcę na podstawie postanowienia abuzywnego jest świadczeniem nienależnym oznacza, iż co do zasady podlega ono zwrotowi, choćby kredytobiorca był równolegle dłużnikiem banku. W <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink> ustawodawca przesądził, iż samo spełnienie świadczenia nienależnego jest źródłem roszczenia zwrotnego, przysługującego zubożonemu i nie ma potrzeby ustalania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło accipiensa ani czy na skutek tego świadczenia majątek solvensa uległ zmniejszeniu. Samo bowiem spełnienie świadczenia wypełnia przesłankę zubożenia po stronie powoda, a uzyskanie tego świadczenia przez pozwanego - przesłankę jego wzbogacenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2011 r., I CSK 66/11, z dnia 9 sierpnia 2012 r., V CSK 372/11, z dnia 28 sierpnia 2013 r., V CSK 362/12, z dnia 15 maja 2014 r., II CSK 517/13, z dnia 29 listopada 2016 r., I CSK 798/15, z dnia 11 maja 2017 r., II CSK 541/16 i z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). Wyrażona w umowie kredytowej reguła dotycząca przedterminowej spłaty kredytu lub jego części nic w tym zakresie nie zmienia, gdyż nadpłata świadczenia wynikająca z abuzywności klauzul nie może być zrównana z dobrowolną, przedterminową spłatą (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18 i z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). Wbrew woli nienależnie świadczącego bank nie mógł zaliczać nienależnej zapłaty na poczet przyszłych świadczeń, a inaczej byłoby tylko wtedy, gdy jego przyszłe roszczenie stało się wymagalne i doszło do jego potrącenia. Nadpłacone na podstawie klauzuli abuzywnej świadczenie podlega zwrotowi, i nic w tym zakresie nie może zmienić nawet wypowiedzenie umowy kredytowej, nie czyni bowiem ono świadczenia nienależnego - należnym, a jedynie otwiera możliwość dokonania potrącenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18).</xText> <xText>W powołanym już wyżej orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmowania jest jednolicie teoria dwóch kondykcji, co znalazło potwierdzenie również w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2021 r. (III CZP 11/20, opubl. <xAnon>L.</xAnon>). W uchwale tej Sąd Najwyższy po rozpoznaniu zagadnienia prawnego &quot;Czy w świetle <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 KC</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 409" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 409 KC</xLexLink>, w przypadku uznania umowy kredytu indeksowanego za nieważną na skutek zawarcia w niej klauzul abuzywnych, gdy bezpodstawne wzbogacenie ma miejsce po obu stronach umowy, kredytobiorca może skutecznie domagać się od banku zwrotu świadczenia w postaci rat kapitałowo-odsetkowych zapłaconych w walucie polskiej lub w walucie obcej, w sytuacji gdy nie doszło do zwrotu przez kredytobiorcę wypłaconej przez bank kwoty kredytu w nominalnej wysokości?&quot; przyjął, że stronie, która w wykonaniu umowy kredytu, dotkniętej nieważnością, spłacała kredyt, przysługuje roszczenie o zwrot spłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego (<xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 KC</xLexLink>) niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu.</xText> <xText>Stwierdzenie abuzywności klauzuli indeksacyjnej do waluty obcej w umowie kredytu odpowiada sytuacji <xIx>condicto causa finita </xIx>(por. <xIx>P. Księżak </xIx>(w:) <xIx>K. Osajda</xIx> (red.) Kodeks cywilny. Komentarz, t. IIIA, Warszawa 2017, art. 410, s. 56 -68). W momencie spełniania przez strony świadczeń wynikających z umowy, miały one podstawę prawną w umowę kredytu. Dopiero decyzja konsumenta –kredytobiorcy o skorzystaniu z opcji unieważnienia umowy i wydany w jej następstwie wyrok sądu w postępowaniu sanacyjnym na podstawie <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> spowodują jej upadek. Nie ma zatem znaczenia stan świadomości <xIx>solvensa </xIx>co do istnienia zobowiązania (por. <xIx>E. Łętowska </xIx>Kwalifikacje prawne w sprawach o sanację kredytów frankowych – <xIx>da mihi factum dabo tibi ius</xIx>. Iustitia, Nr 3(41)/2020, str. 125).</xText> <xText>Odnosząc powyższe uwagi do ustalonego stanu faktycznego, stwierdzić należy, że powodowie spełniali na rzecz pozwanego świadczenia w postaci poszczególnych rat kapitałowo – odsetkowych oraz opłat w wykonaniu umowy kredytu, a świadczenia te miały podstawę prawną do czasu podjęcia przez powodów wiążącej (świadomej, wyraźnej i swobodnej) decyzji w przedmiocie powołania się na całkowitą nieważność umowy. Dopiero wówczas można uznać, że brak podstawy prawnej świadczenia stał się definitywny (na pewne podobieństwo przypadku do <xIx>condictio causa finita</xIx>). Spełnienie tych świadczeń miało zatem podstawę prawną, która później odpadła. Nie ma zatem znaczenia, czy kredytobiorcy spełniając świadczenie wiedzieli, że nie byli do świadczenia zobowiązani.</xText> <xText>W związku z nieważnością umowy zawartej przez strony, wszystkie świadczenia spełnione w jej wykonaniu przez powodów na rzecz Banku, są świadczeniami nienależnymi i podlegają zwrotowi na podstawie <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink> niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie powodowie są dłużnikiem Banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu.</xText> <xText>Powodowie dochodzili zwrotu części świadczenia spełnionego na podstawie umowy, która nie uległa umorzeniu na skutek potrącenia z wzajemną wierzytelnością pozwanego o zwrot kapitału kredytu w kwocie 140 000,00 zł. Do potrącenia powodowie przedstawili wierzytelność w kwocie 36 781,05 zł z tytułu nienależnego świadczenia spełnionego w walucie polskiej oraz część wierzytelności w kwocie 28 618,04 CHF z tytułu nienależnego świadczenia spełnionego w walucie obcej przeliczonego po kursie z dnia wymagalności roszczenia tj. 15 grudnia 2023 r.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 2 k.c.</xLexLink> wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. W konsekwencji na skutek potrącenia dokonanego przez powodów uległa umorzeniu w całości wierzytelność w kwocie 36 781,05 zł oraz odpowiednia część wierzytelności w kwocie 28 618,04 CHF. Po umorzeniu obu wierzytelności do kwoty 140 000 zł powodom przysługuje nadal część wierzytelności w walucie obcej. Powodowie w pozwie dochodzili zwrotu równowartości tej wierzytelności w walucie polskiej. Jak jednak stanowi <xLexLink xArt="art. 358;art. 358 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 § 1 k.c.</xLexLink> jeżeli przedmiotem zobowiązania podlegającego wykonaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzega spełnienie świadczenia wyłącznie w walucie obcej. Według <xLexLink xArt="art. 358;art. 358 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 § 2 k.c.</xLexLink> wartość waluty obcej określa się według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia wymagalności roszczenia, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe lub czynność prawna zastrzega inaczej. Jak z kolei stanowi <xLexLink xArt="art. 358;art. 358 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358 § 3 k.c.</xLexLink> jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, wierzyciel może żądać spełnienia świadczenia w walucie polskiej według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia, w którym zapłata jest dokonywana.</xText> <xText>W granicach powyższej regulacji prawo wyboru waluty przysługuje wyłącznie dłużnikowi. Nawet jeżeli dłużnik znajdzie się w opóźnieniu, prawo wyboru waluty nie przechodzi na wierzyciela; wierzyciel ma jednak wówczas prawo wyboru kursu, według którego jest określana wartość waluty obcej, jeżeli dłużnik dokona wyboru waluty polskiej. Przepis nie umożliwia zatem wierzycielowi zmiany waluty bez zgody dłużnika (por. wyr. SN z 16.5.2012 r., III CSK 273/11, MoPB 2014, Nr 5, s. 20–23 z glosą <xIx>B. Lackorońskiego</xIx>, PiP 2014, Nr 2, s. 128; wyr. SA w Krakowie z 2.9.2014 r., I ACa 739/14, Legalis; wyr. SA w Warszawie z 15.4.2015 r., I ACa 1493/14, Legalis; wyr. SA w Łodzi z 15.3.2016 r., I ACa 100/16, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 24.3.2016 r., I ACa 1480/13, Legalis; odmiennie <xIx>P. Machnikowski</xIx>, w: <xIx>Gniewek, Machnikowski</xIx>, Komentarz, 2016, art. 358, s. 633, Nb 9).</xText> <xText>W związku z powyższym powodom nie przysługiwało prawo żądania spełnienia nienależnego świadczenia w walucie obcej przeliczonego na walutę polską, a tym samym powództwo o zapłatę podlegało oddaleniu w całości.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> dodatkową przesłanką zasadności powództwa o ustalenie jest istnienie interesu prawnego w zgłoszeniu żądania ustalenia. Interes prawny w ustaleniu istnieje, gdy wyrok uwzględniający powództwo usunie zagrożenie dla praw powoda tj. zakończy spór istniejący albo zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości (por. <xIx>A. Góra-Błaszczykowska</xIx> (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom I A. Komentarz. Art. 1-424<xSUPx>12</xSUPx>, Warszawa 2020, Legalis, art. 189 k.p.c., nb 23). Interes prawny w ustaleniu stosunku prawnego lub prawa może także istnieć mimo możliwości dochodzenia świadczenia, jeżeli ze spornego stosunku prawnego wynikają jeszcze dalsze skutki, których dochodzenie w drodze powództwa o świadczenie nie jest możliwe lub nie jest na razie aktualne (por. wyr. SN z 11.9.1953 r., I C 581/53, OSNCK 1954, Nr 3, poz. 65; orz. SN z 9.8.1960 r., I CR 642/59, OSNCK 1961, Nr 4, poz. 110).</xText> <xText>W ocenie Sądu powodowie mają interes w ustaleniu nieważności umowy kredytu zawartej z pozwanym, niezależnie od możliwości dochodzenia roszczenia pieniężnego. Strony na podstawie umowy łączy długoterminowy stosunek prawny, który nie został dotychczas wykonany zgodnie z jej treścią. Ewentualne uwzględnienie roszczeń kredytobiorcy o zapłatę (zwrot) należności spełnionych dotychczas na rzecz Banku nie reguluje w sposób definitywny sytuacji prawnej stron. Natomiast stwierdzenie nieważności czy nieistnienia umowy przesądza nie tylko o potencjalnej możliwości domagania się zwrotu już spełnionych świadczeń. Rozstrzyga również w sposób ostateczny o braku obowiązku spełniania na rzecz banku mających oparcie w treści umowy świadczeń w przyszłości, a więc o zezwoleniu na zaprzestanie spłaty kolejnych rat kredytu. Ustalające orzeczenie sądu usuwa więc wątpliwości co do istnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia Banku wynikające z umowy. Równocześnie przesądza o dalszych skutkach łączących się z nieważnością umowy, w tym o istnieniu hipoteki zabezpieczającej spłatę kredytu. Nie ma przy tym znaczenia czy pomiędzy stronami będzie nadal istniał spór dotyczący rozliczenia nieważnej umowy, gdyż nie są to należności wynikające z umowy ani należności zabezpieczone hipoteką umowną. Wskazać należy również na treść art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13, wymagającego zapewnienia stosownych i skutecznych środków mających na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców i dostawców z konsumentami.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink>, dokonując ich stosunkowego rozdzielenia, albowiem roszczenia powodów okazały się zasadne w 84 %, a obrona pozwanego w 16 %.</xText> <xText>Niezbędne koszty procesu poniesione przez powodów stanowią kwotę 8 234 zł i obejmują: opłatę sądową od pozwu w kwocie 1 000 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 5 400 zł odpowiadające stawce minimalnej określonej w § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm) oraz w kwocie 1 800 zł za postępowanie zażaleniowe ustalone na podstawie stawki minimalnej określonej § 2 pkt 6 i § 10 ust. 2 pkt 2 w/w rozporządzenia, a ponadto wydatek w kwocie 34 zł w związku z koniecznością uiszczenia opłaty skarbowej od dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa.</xText> <xText>Niezbędne koszty procesu poniesione przez stronę pozwaną w wynoszą 7 247 zł i obejmują opłatę sądową od zażalenia w kwocie 30 zł wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w wysokości 5 400 zł, odpowiadającej stawce minimalnej określonej w § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.) oraz w kwocie 1 800 zł za postępowanie zażaleniowe ustalone na podstawie stawki minimalnej określonej § 2 pkt 6 i § 10 ust. 2 pkt 2 w/w rozporządzenia, a ponadto wydatek w kwocie 17 zł w związku z koniecznością uiszczenia opłaty skarbowej od dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa.</xText> <xText>Uzasadnione wynikiem procesu koszty postępowania powodów wyniosły 6 917 zł (8 234 zł x 84 %), natomiast uzasadnione wynikiem procesu koszty strony pozwanej wyniosły 1 160 zł (7 247 zł x 16 %). W ostatecznym rozrachunku powodom przysługuje kwota 5 757 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (6 917 zł -1 160 zł).</xText> <xText>Od powyższej kwoty powodom należą się ponadto odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty stosownie do <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1);art. 98 § 1(1) zd. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx> zdanie 1 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Koszty procesu należne powodom podlegały zasądzeniu na ich rzecz w częściach równych, albowiem powodowie nie wnosili o inny podział tych kosztów (por. uchwała SN z 16 listopada 2023 r., III CZP 54/23, Legalis nr 3007453).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>doręczyć pełnomocnikom stron odpis wyroku z dnia 25 listopada 2024 r. wraz z uzasadnieniem.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Adam Bojko

Beata Gurdziołek

sekr. sąd. Angelika Szeszko

Beata Gurdziołek

Sygn. akt I C 50/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia Adam Bojko Protokolant sekr. sąd. Angelika Szeszko po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2024 r. w Piotrkowie Trybunalskimna rozprawie sprawy z powództwaT. S.iE. S. przeciwko(...) Bank (...) S.A.wW. o ustalenie i zapłatę 1 ustala nieistnienie stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu na cele mieszkaniowe(...)nr(...)zawartej w dniu 21 maja 2008 roku pomiędzy powodami, a(...) Bankiem S.A.wW.; 2 oddala powództwo w pozostałej części; 3 zasądza od pozwanego(...) Bank (...) S.A.wW.na rzecz powodówT. S.iE. S.w częściach równych kwotę 5 757 zł (pięć tysięcy siedemset pięćdziesiąt siedem złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt I C 50/24 UZASADNIENIE PowodowieT. S.iE. S.w pozwie wniesionym przeciwko pozwanemu(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.zażądali: 1 ustalenia na podstawieart. 189 k.p.c.nieistnienia stosunku prawnego w postaci umowy kredytu na cele mieszkaniowe(...)nr(...), zawartej dnia 21 maja 2008 roku, pomiędzy poprzednikiem prawnym pozwanego a powodami z późniejszymi zmianami, wynikającego z nieważności, niezawarcia lub niewykonania umowy kredytu; 2 zasądzenia od pozwanego do majątku wspólnego powodów kwoty 26 632,54 zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 15 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty z tytułu nienależnego świadczenia wynikającego z nieistnienia stosunku prawnego w postaci Umowy kredytu na cele mieszkaniowe(...)nr(...), zawartej dnia 21 maja 2008 roku pomiędzy poprzednikiem prawnym pozwanego a powodami. ewentualnie, w przypadku niepodzielenia argumentów co do roszczenia głównego, wnieśli o: 1 ustalenie, że postanowienia zawarte w § 2 ust. 1 i 2, § 9 ust. 2 i 6, § 12 ust. 2 i 3 Umowy kredytu na cele mieszkaniowe(...)nr(...), zawartej dnia 21 maja 2008 roku pomiędzy poprzednikiem prawnym pozwanego a powodami z późniejszymi zmianami, są bezskuteczne i tym samym nie wiążą powodów; 2 zasądzenie od pozwanego do majątku wspólnego powodów kwoty 64 295,43 zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 15 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty z tytułu nienależnie pobranego przez pozwanego świadczenia pieniężnego, w związku z zastosowaniem przez Pozwanego niedozwolonych klauzul indeksacyjnych. ponadto powodowie wnieśli o: 3 zasądzenie od pozwanego do majątku wspólnego powodów kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz zwrotu opłaty skarbowej od złożonych pełnomocnictw, wraz z odsetkami od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w niniejszej sprawie do dnia zapłaty, zgodnie zart. 98 § l1k.p.c. W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że w dniu 21 maja 2008 roku pomiędzy powodami orazH. G.iR. G., a(...) Bank Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.- poprzednikiem prawnym pozwanego została zawarta umowa kredytu na cele mieszkaniowe(...)nr(...).H. G.iR. G.nie uczestniczyły w spłacie kredytu. Powodowie wskazali, że kredyt, o którym mowa w żadnej mierze nie stanowił kredytu walutowego, tzw. dewizowego - zobowiązanie, które powstało na skutek niniejszej umowy stanowiło bowiem zobowiązanie złotowe, bowiem wypłata kredytu następowała w złotówce (§ 4 Umowy). Jednocześnie kredyt przeliczano według kursu kupna dewiz dla(...)zgodnie z(...)obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu i spłata również była dokonywana w złotych, z zastosowaniem kursu sprzedaży dewiz dla(...)obowiązującego w Banku w dniu spłaty (§ 9 ust. 2 Umowy). W ocenie powodów nie sposób odnaleźć w umowie czy innych dokumentach związanych z obsługą kredytu jakichkolwiek informacji o podstawach ustalania kursów, zależności tych kursów od rzeczywistej sytuacji na rynku walutowym, ograniczeń w wyznaczaniu wskazanych kursów czy chociażby wzoru po jakim jest to dokonywane. Powodowie podkreślili, że pracownicy banku nie informowali powodów w sposób wyczerpujący i rzetelny o skali ryzyka związanego z kredytem tego rodzaju, warunkach finansowych zobowiązania, nie przekazali też żadnych szczególnych informacji dla kredytobiorców, bank nie wyjaśnił kredytobiorcom, czym w istocie jest mechanizm „indeksowania" kredytu, nie wskazał jego podstaw prawnych, , nie wyjaśnił także, czy mechanizm jest wariantem waloryzacji umownej w rozumieniu przepisówkodeksu cywilnego, czy też jest to mechanizm oparty na innych podstawach prawnych. Zdaniem powodów zawarcie umowy ograniczyło się w istocie do sprawdzenia danych osobowych kredytobiorców i złożeniem podpisów pod pakietem umownym, zaś sama procedura miała charakter czysto techniczny. Wolą kredytobiorców było bowiem uzyskanie potencjału ekonomicznego w złotówce, wolą kredytodawcy - uzyskanie zwrotu tego kapitału również w złotówce, lecz w oparciu o własny i dyskrecjonalny mechanizm maksymalizacji zysku z tego tytułu. Powodowie wskazali, iż posiadają interes prawny w powództwie o ustalenie nieważności, pismem z dnia 18 grudnia 2023 r. dokonali potrącenia kwoty w wysokości 166 632,54 zł z wierzytelnością przysługującą pozwanemu w związku z kwotą udostępnioną powodom. W tym celu powodowie skierowali do pozwanego wezwanie do zapłaty z dnia 20 listopada 2023 r., na kwoty 36 781,05 zł oraz 28 618,04 CHF, które to stanowią sumę wpłat tytułem rat kapitałowo-odsetkowych oraz opłat okołokredytowych. W związku z upływem wyznaczonego w wezwaniu 7-dniowego terminu przez powodów terminu, brakiem spełnienia przez bank roszczenia, powodowie wystosowali do pozwanego pismo z oświadczeniem o potrąceniu wymagalnej kwoty w wysokości 166 632,54 zł (36 781,05 zł + 28 618,04 CHF przeliczone po kursie z dnia wymagalności roszczenia, tj. 15.12.2023r.), z wierzytelnością przysługującą bankowi w wysokości 140 000,00 zł, z tytułu kwoty wypłaconej powodom na podstawie ww. umowy kredytu. Wskutek potrącenia wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej, a zatem w ocenie powodów wierzytelność im przysługująca od pozwanego wynosi 26 632,54 zł. W odpowiedzi na pozew pozwany(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powodów na swoją rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Z ostrożności procesowej i na wypadek przyjęcia przez Sąd dopuszczalności tzw. „odfrankowania” umowy kredytu poprzez uznanie kredytu za od początku udzielony w walucie PLN, ale oprocentowany wg wskaźnika(...)pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powodów w zakresie obejmującym rzekome nadpłaty powstałe w okresie od dnia zawarcia umowy kredytu do dnia 19 grudnia 2013 roku z uwagi na fakt, że roszczenia te powstały na więcej niż 10 lat przed wniesieniem pozwu, a w konsekwencji należy je uznać za przedawnione zgodnie z treściąart. 118 k.c.Ponadto, z ostrożności procesowej, na wypadek uznania postanowień umowy kredytu za abuzywne, co mogłoby w szczególności w ocenie Sądu prowadzić do unieważnienia umowy kredytu pozwany podniósł zarzut potrącenia wierzytelności powodów o zapłatę dochodzonej w niniejszej sprawie kwoty z wzajemną wierzytelnością pozwanego o zwrot kwoty udzielonego powodowi kredytu, to jest kwoty 140 000,00 zł oraz kwoty 40 405,52 zł stanowiącej wierzytelność pozwanego z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na skutek skorzystania przez drugą stronę z udostępnionego jej przez bank kapitału i osiągnięcia z tego tytułu korzyści majątkowej. Ponadto na wypadek nieuwzględnienia zarzutu potrącenia, pozwany podniósł zarzut zatrzymania kwoty 140 000,00 zł stanowiącej roszczenie pozwanego w stosunku do powodów o zwrot kwoty udzielonego powodom kredytu oraz kwoty 40 405,52 złotych stanowiącej wierzytelność pozwanego z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na skutek skorzystania przez drugą stronę z udostępnionego jej przez bank kapitału i osiągnięcia z tego tytułu korzyści majątkowej. Pozwany zakwestionował potrącenie dokonane przez powodów. W ocenie pozwanego nie ulega wątpliwości, że sporna umowa kredytu ani nie jest bezwzględnie nieważna, ani nie jest dotknięta jakąkolwiek inną wadliwością, mogącą skutkować - ex tunc albo ex nunc - jej upadkiem w całości lub w części, w tym także częściową albo pełną abuzywnością, ze wszystkimi potencjalnymi konsekwencjami tej abuzywności, ocenianymi tak w świetle prawa krajowego, jak i wspólnotowego. Zdaniem pozwanego, jeśliby jednak nawet przyjąć, że abuzywność taka zachodzi, nie prowadzi ona w żadnym razie do upadku umowy, a jeśli i ten wniosek uznać za nieuprawniony, wówczas stojące za ewentualnym upadkiem umowy żądanie zapłaty i tak nie mogłoby zostać uwzględnione z uwagi na podniesione przez pozwanego zarzuty potrącenia lub zatrzymania. Pozwany zaprzeczył wszelkim zarzutom strony powodowej zawartym w pozwie, nieuprawnione są w szczególności sugestie, aby niniejszą sprawę potraktować jako standardową i automatycznie podejść do jej rozpoznania, rozstrzygając zgodnie z żądaniem pozwu. Pozwany wskazał, że w ofercie pozwanego znajdowały się wówczas kredyty złotowe oraz walutowe, a w związku z zainteresowaniem powodów ofertą kredytową pozwanego została wykonana wstępna ocena ich zdolności kredytowej oraz zostały przedstawione im informacje na temat ryzyk związanych z zaciągnięciem kredytu, ponadto powodowie zdawali sobie sprawę, że realny ciężar ekonomiczny wykonania umowy może zmieniać się ze zmianą kursu franka, bowiem zmienność kursów walut jest faktem notoryjnym. W piśmie z dnia 18 lipca 2024 r. pozwany na wypadek uznania postanowień umowy kredytu nr(...)z dnia 21 maja 2008 roku za abuzywne, co mogłoby prowadzić do unieważnienia umowy podniósł zarzut potrącenia wierzytelności powodów o zapłatę dochodzonej w niniejszej sprawie kwoty z wzajemną wierzytelnością pozwanego o zwrot kwoty 140 000,00 zł oraz kwoty 23 362,15 zł ponad nominalną kwotę kapitału kredytu wypłaconego na podstawie umowy w związku z koniecznością urealniania wysokości świadczenia banku na podstawie zawartej przez strony umowy kredytu. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 21 maja 2008 r. pomiędzy powodami orazH. G.iR. G., a(...) Bankiem S.A.z siedzibą wW.została zawarta umowa kredytu na cele mieszkaniowe(...)nr(...). Na podstawie umowy Bank udzielił kredytobiorcom kredytu w wysokości 140 000 zł denominowanego (waloryzowanego) w walucie(...)na okres 360 miesięcy od dnia 21 maja 2008 r. do dnia 17 maja 2038 r. (§ 2 ust. 1 zd. 1 umowy). Kredyt miał być przeznaczony na budowę domu jednorodzinnego położonego we wsiK.W.nr ew.działki (...), gminaS.. Oprocentowanie kredytu ustalono według zmiennej stopy procentowej, na którą składała się suma stałej marży banku w wysokości 2,05 punktów procentowych oraz zmiennej stawki odniesienia ustalanej w oparciu o LIBOR 3-miesięczny. Zabezpieczenie spłaty kredytu stanowiła m.in. hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 280 000,00 zł na kredytowanej nieruchomości. Zgodnie z § 2 ust. 2 umowy: Kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w(...)lub transzy kredytu zostanie określona według kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu. Zgodnie z § 4 ust. 1a umowy: Każda transza kredytu wykorzystywana jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu wysokości transzy według kursu kupna dewiz dla(...)zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania danej transzy. Zgodnie § 9 ust. 2 zd. 2-3 oraz ust. 6 zd. 2-3 umowy: Wysokość rat kapitałowo- odsetkowych określona jest w(...). Spłata rat kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowo - odsetkowych według kursu sprzedaży dewiz dla(...)zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu spłaty. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla(...)obowiązującego w Banku w dniu spłaty, a tym samym zmiana wysokości w/w kursu waluty ma wpływ na ostateczną wysokość spłaconego przez Kredytobiorcę kredytu (ust. 2 zd. 2-3). Wysokość należnych odsetek określona jest w(...). Spłata należnych odsetek dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu odsetek według kursu sprzedaży dewiz dla(...)zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu spłaty. Wysokość należnych odsetek w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla(...)obowiązującego w Banku w dniu spłaty (ust. 6 zd. 2-3). W § 11 ust 4 i 5 umowy kredytu zawarto formularz oświadczenia kredytobiorcy, że został poinformowany przez bank o ryzyku związanym ze zmianą kursów walut oraz rozumie wynikające z tego konsekwencje, jak również akceptuje zasady funkcjonowania kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej, w szczególności zasady dotyczące ustalenia kwoty kredytu w walucie wskazane w § 2 umowy, sposobu uruchomienia i wykorzystania kredytu określone w § 4 umowy oraz warunków jego spłaty określone w § 9 umowy. Stosownie do § 12 ust. 2 i 3 umowy: w dniu zawarcia umowy opłata za każdorazowe wysłanie upomnienia oraz wezwania do zapłaty wynosi 8,00 CHF za każde z tych pism. Wyżej wymieniona kwota opłaty zostanie przeliczona na złote według kursu sprzedaży dewiz dla(...)zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu spłaty zaległej należności. W przypadku niespłacenia w terminie określonym w umowie raty kapitałowo – odsetkowej lub jej części Bank wezwie Kredytobiorcę do spłaty zaległej należności pod rygorem wypowiedzenia umowy. /dowód: umowa kredytu na cele mieszkaniowe(...)z załącznikami k. 35-40 odwrót / Kredyt został wypłacony powodom w dniu 28 maja 2008 r. w kwocie 70 000 zł, którą Bank przeliczył na kwotę 34 371,01 CHF według kursu 1 CHF = 2,0366 PLN oraz w dniu 6 października 2008 r. w kwocie 70 000 zł, którą Bank przeliczył na kwotę 32 447,97 CHF według kursu 1 CHF = 2,1573 PLN. /dowód: zaświadczenie wystawione przez Bank z dnia 06.09.2023 r. k.61-68/ Powodowie potrzebowali kwoty 140 000,00 zł na dokończenie budowy domu na własne potrzeby mieszkalne. Pracownik banku przedstawił im wysokość raty kredytu złotowego oraz kredytu waloryzowanego kursem(...). Powodowie nie mieli jednak zdolności do zaciągnięcia kredytu w złotych. Powodowie zostali poinformowani, że wysokość raty kredytu waloryzowanego będzie ustalana według kursu franka szwajcarskiego z dnia spłaty każdej raty, a kurs ten będzie dostępny na stronie banku. Powodów zapewniono frank szwajcarski jest stabilną walutą, a kredyt waloryzowany kursem tej waluty jest popularny. Powodowie nie otrzymali informacji o historycznym kursie(...), ani też symulacji zakładającej wzrost kursu franka szwajcarskiego. Nie zostali też poinformowani o wpływie wzrostu kursu(...)na wzrost salda zadłużenia wyrażonego w walucie polskiej, jak również o stosowaniu przez bank spreadu walutowego. Powodowie nie negocjowali warunków umowy, nie wiedzieli, że istnieje taka możliwość. Powodowie zapoznali się z projektem umowy i załącznikami do umowy bezpośrednio przed jej podpisaniem. Sprawdzili wysokość raty i prawidłowość zamieszonych w umowie danych osobowych. Środki z kredytu powodowie przeznaczyli na dokończenie budowy domu, w którym nadal mieszkają. Na kredytowanej nieruchomości nie była prowadzona działalność gospodarcza. PowódkaE. S.w dniu 19 maja 2008 r. złożyła zawiadomienie o zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej wpisanej do ewidencji działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży detalicznej kosmetyków i artykułów toaletowych, mebli sprzętu oświetleniowego i artykułów użytku domowego, prowadzonej od 2 listopada 2006 r. Decyzją Prezydenta MiastaP.z 20 maja 2008 r. działalność została wykreślona z ewidencji działalności gospodarczej. /dowód: zeznania powoda – protokół k. 224 odwrót - 225, zeznania powódki – protokół k. 224 odwrót – 225, decyzja z dnia 20 maja 2008 r. k. 58-59/ W dniu 29 czerwca 2012 r. na wniosek kredytobiorców został zawarty aneks aneks do umowy kredytu, na mocy którego bank umożliwił powodom spłatę kredytu bezpośrednio w walucie obcej. /dowód:aneks nr (...)k. 45-48, potwierdzenie zmiany pakietuE.k. 60-60 odwrót/ Po zawarciu umowy doszło do połączenia(...) Banku S.A.wW.iBanku (...) S.A.weW.na podstawieart. 494 § 1 k.s.h., w wyniku któregoBank (...) S.A.weW.wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki(...) Banku S.A.wW.. Następnie w dniu 7 września 2018 r. doszło do zmiany nazwyBanku (...) S.A.weW.na(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.. /fakt bezsporny/ W okresie do dnia zawarcia umowy do 16 sierpnia 2023 r. powodowie w wykonaniu umowy spełnili na rzecz Banku świadczenie w łącznej kwocie 36 531,04 zł oraz 28.618,04 CHF tytułem spłaty rat kapitałowo – odsetkowych oraz kwotę 250 zł tytułem zapłaty prowizji. /dowód: zaświadczenie wystawione przez Bank z dnia 06.09.2023 r. k.61-68/ Pismem z dnia 20 listopada 2023 r. powodowie wezwali pozwany bank do dobrowolnej zapłaty kwoty 36 781,05 zł oraz 28 618,04 CHF w terminie 7 dni od wezwania tytułem zwrotu wszystkich świadczeń spełnionych w wykonaniu umowy w związku z powzięciem przez nich wiadomości, że umowa jest nieważna. Pismo zostało doręczone pozwanemu w dniu 7 grudnia 2023 r. /dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 20.11.2023 r. k. 77-79, wydruk śledzenia przesyłek k. 80, potwierdzenie nadania k. 81/ Pismem z dnia 18 grudnia 2023 r. powodowie złożyli pozwanemu oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej im w stosunku do pozwanego w kwocie 166 632,54 zł z tytułu rozliczenia umowy z wierzytelnością przysługującą bankowi w wysokości 140 000,00 zł z tytułu kwoty kapitału wypłaconego powodom na podstawie umowy kredytu. /dowód: oświadczenie z dnia 18.12.2023 r. k. 82-83, potwierdzenie nadania przesyłki k. 84/ Pismem z dnia 14 czerwca 2024 roku pozwany bank wezwałR. G.,H. G.,E. S.iT. S.do zapłaty kwoty 140 000,00 zł tytułem zwrotu nominalnej wartości kapitału kredytu wypłaconego na podstawie umowy kredytu nr(...)z dnia 21 maja 2008 r. oraz kwoty 23 362,15 zł tytułem kwoty należnej bankowi ponad nominalną kwotę kapitału kredytu wypłaconą na podstawie umowy kredytu w związku z koniecznością urealnienia świadczenia banku. Natomiast w piśmie doręczonym w dniu 24 czerwca 2024 r. pozwany złożył powodom oświadczenie o potrąceniu/ skorzystaniu z prawa zatrzymania. /dowód: wezwanie do zapłaty z załącznikami k. 193-197 odwrót, wydruki śledzenia przesyłek k. 198-201, oświadczenie k. 202-202 odwrót, wydruk śledzenia przesyłek k. 203-206/ Sąd pominął dowód z opinii biegłego z sądowego zakresu bankowości zgłoszony w odpowiedzi na pozew oraz dowód z opinii biegłego do spraw bankowych produktów finansowych zgłoszony w pozwie, uznając, że są one nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy oraz zmierzają do przedłużenia postępowania. Wobec uznania, że umowa jest trwale bezskuteczna (nieważna), w sprawie istotne było wyłącznie ustalenie kwoty świadczenia nienależnie pobranego od powodów w wykonaniu umowy. Ustalając ten fakt Sąd przyjął za podstawę zaświadczenie o spłatach wystawione przez pozwanego, którego wiarygodności pozwany nie kwestionował. Sposób ustalania kursów walut obcych w tabelach banku nie miał znaczenia dla stwierdzenia niedozwolonego charakteru kwestionowanych postanowień umownych, skoro ocena ta dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, a nie w okresie wykonywania umowy. W tym zakresie zaś wystarczająca jest ocena prawna dokonana przez Sąd. Sąd pominął dowód z zeznań świadkówA. K.iK. D. (1), albowiem świadkowie nie brali udziału w czynnościach związanych z udzieleniem powodom kredytu, a w konsekwencji dowód ten został zgłoszony jedynie na fakty dotyczące ogólnej procedury zawierania tego rodzajów umów, a zatem bez uwzględnienia, jak przebiegały spotkania powodów z pracownikiem banku, jaki był zakres pouczeń i informacji przekazanych powodom na temat produktu, jakie dokumenty powodowie otrzymali w chwili zawarcia umowy, czy powodowie mieli możliwość negocjowania umowy. Fakty związane z kształtowaniem kursów walut w tabelach banku oraz sposobem finansowania przez bank kredytów waloryzowanych kursem waluty obcej nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem oceny czy postanowienie umowne jest niedozwolone dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy (por. uchwała SN z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/18). Sąd pominął również dowody zgłoszone w pkt III ppkt 3 lit. d, e, f - załączone do akt sprawy dokumenty w postaci opinii prywatnych oraz stanowisk instytucji, bowiem w ocenie Sądu nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy jako niezwiązane bezpośrednio z umową łączącą strony. Sąd nie był bowiem w żadnym zakresie związany stanowiskami czy poglądami osób trzecich. Wskazane dokumenty stanowią jedynie część argumentacji strony. S ąd zważył, co następuje: Powództwo jest częściowo zasadne. Sąd nie podzielił zarzutu bezwzględnej nieważności umowy kredytu zawartej przez strony. Po pierwsze unormowania zawarte wart. 3851– 3853k.c.mają charakter szczególny w stosunku doart. 58, art. 3531czyart. 388 k.c.W sytuacji zatem kolizjiart. 58 k.c.iart. 3851k.c.należy dać pierwszeństwo drugiemu z nich, traktując go jako lex specialis w zakresie ochrony konsumenckiej w stosunku do ogólnych regulacji kodeksowych. Wynikająca zart. 3851k.c.sankcja bezskuteczności klauzuli ma działanie ochronne dla konsumenta i jest dla niego obiektywnie korzystniejsza, aniżeli sankcja nieważności wynikająca zart. 58 k.c.Szczególna regulacja dla umów konsumenckich, w odróżnieniu od reguł ogólnych, nie przewiduje bowiem możliwości oceny, czy przedsiębiorca bez niedozwolonych postanowień zawarłyby umowę z konsumentem. W ten sposób nieuczciwy przedsiębiorca pozbawiony jest jednego z koronnych argumentów, którym mógłby się posłużyć w przypadku zastosowaniaart. 58 § 3 k.c., co podważałoby sens wprowadzenia do porządku prawnego ochrony konsumenckiej. Bezskuteczność klauzuli umownej oznacza bowiem, że przedsiębiorca co do zasady ma obowiązek wykonania kontraktu, pomimo usunięcia z niego niedozwolonej klauzuli. W ten sposób konsument jest chroniony przed upadkiem całej umowy, a przedsiębiorca ponosi ryzyko stosowania we wzorcu niedozwolonych postanowień. W konsekwencji przepisart. 3851k.c.w szerszym zakresie aniżeli reguły ogólne umożliwia realizację celów dyrektywy, pełniąc dodatkowo funkcję prewencyjną oraz wychowawczą, przyczyniając się tym samym nie tylko do ochrony jednostkowego konsumenta, ale także ogółu podmiotów, którym przyznano status konsumenta, zabezpieczając ich prawa na przyszłość. Po drugie nawet przy przyjęciu tezy, że w pierwszej kolejności należy badać, czy postanowienie wzorca umowy nie jest sprzeczne z bezwzględnie obowiązującym przepisem ustawy, gdyż wówczas nie może być uznane za niedozwolone postanowienie umowne, brak jest podstaw do przyjęcia, że zawarta przez strony umowa kredytu jest bezwzględnie nieważna z uwagi na jej sprzeczność z przepisami prawa bądź zasadami współżycia społecznego. Umowa kredytu hipotecznego zawarta przez strony byłą umową kredytu tzw. indeksowanego kursem waluty obcej. Umowa ta stanowi szczególny rodzaj umowy kredytu bankowego, w której kredyt zostaje udzielony i wypłacony w walucie polskiej, a rozliczany w walucie obcej. Strony umawiają się bowiem, że kwota kapitału kredytu wyrażona początkowo w walucie polskiej zostanie – w drodze indeksacji – przeliczona na walutę obcą i oprocentowana w sposób właściwy dla tej waluty. W związku z tym w miejsce pierwotnego zobowiązania do zwrotu wskazanej w umowie kwoty wyrażonej w złotych powstaje zobowiązanie do zwrotu równowartości tej kwoty w walucie indeksacji. Cechą charakterystyczną kredytu indeksowanego kursem waluty obcej, jest rozróżnienie pomiędzy „walutą zobowiązania”, a „walutą wykonania tego zobowiązania”. Zobowiązanie kredytobiorcy stanowi kwota wyrażona w walucie obcej i od tej kwoty naliczane są należne bankowi odsetki. Tym samym niezasadny jest zarzut powodów, że w przypadku tego rodzaju umowy nie określono kwoty kredytu bądź też dochodzi do sprzecznego z naturą stosunku kredytowego, zastrzeżenia obowiązku zwrotu kapitału w kwocie wyższej niż pozostawiona do dyspozycji kredytobiorcy, czy też naruszenia przepisów o odsetkach maksymalnych i zasady akcesoryjności odsetek. Sytuacja kredytobiorcy, który zawarł umowę kredytu indeksowanego kursem waluty obcej w zakresie waluty zobowiązania odpowiada bowiem sytuacji kredytobiorcy, który zaciągnął kredyt wprost w takiej walucie. Należy zwrócić uwagę, że dopuszczalność stosowania mechanizmu indeksacji kredytu do waluty obcej nie jest kwestionowana w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Przyjmowano bowiem, że umowa kredytu indeksowanego mieści się w konstrukcji ogólnej umowy kredytu bankowego i stanowi jej możliwy wariant (art. 353 k.c.w zw. zart. 69 Prawa bankowego). Celem dokonanej indeksacji kwoty kredytu było to, aby jego koszt (wysokość oprocentowania) był ustalany w odniesieniu do korzystniejszych (niższych) stóp procentowych właściwych dla waluty obcej, z czym jednak nierozerwalnie związane jest ryzyko kursowe, które przyjmuje na siebie kredytobiorca w zamian za nabycie prawa do tańszego kredytu. Oba te elementy są ze sobą ściśle powiązane, albowiem z ekonomicznego punktu widzenia nie jest możliwe zastosowanie stóp procentowych właściwych dla waluty obcej do ustalania kosztów udostępnienia kapitału wyrażonego w złotych. Klauzula indeksacyjna nie jest więc tożsama z klauzulą waloryzacyjną, a tym samym nie może naruszać zasad waloryzacji ustawowej. Jej celem nie jest bowiem zapewnienie zachowania wartości świadczeń. Ma ona natomiast na celu obciążenie kredytobiorcy ryzykiem walutowym, co stanowi konieczny warunek udostępnienia mu kapitału w zamian za wynagrodzenie niższe, od tego, które musiałby uiścić, gdyby zaciągnął kredyt w złotych. Banki z kolei udzielając kredytów indeksowanych do waluty obcej musiały pozyskać środki niezbędne dla zbilansowania kredytu oprocentowanego według stóp procentowych dla walut obcych, a udzielanego ze środków pochodzących z depozytów oprocentowanych według stóp procentowych dla waluty polskiej (por. wyroki SN z dnia 19 marca 2015 r., IV CSK 362/14, OSNC-ZD 2016, nr C, poz. 49, z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016, nr 11, poz. 134, z dnia 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt II CSK 483/18 (opubl. OSP 2021 nr 2, poz. 7, str. 13) dotyczącym umowy kredytuN.–H.nie podzielił zarzutu sprzeczności umowy z prawem. Wskazał, że orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że przed nowelizacjąprawa bankowegodopuszczalne było zaciągnięcie zobowiązania kredytowego w walucie obcej, z równoczesnym zastrzeżeniem, że wypłata i spłata kredytu będzie dokonywana w walucie krajowej, z tym że tego rodzaju zastrzeżenie dotyczy wyłącznie sposobu wykonania zobowiązania, a zatem nie poowoduje zmiany waluty wierzytelności. Stosownie do woli stron waluta kredytu i waluta wypłaty bądź spłaty środków nie muszą być tożsame (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10, i z dnia 29 kwietnia 2015 r., V CSK 445/14, oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2018 r., IV CSK 200/18). Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w swoim orzecznictwie również nigdy nie zakwestionował samego mechanizmu denominacji czy też indeksacji kredytu do waluty obcej, skupiając swoją uwagę przede wszystkim na ocenie charakteru i transparentności klauzul kształtujących ten mechanizm w kontekście art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Zastosowanie w umowie mechanizmu indeksacji kredytu kursem waluty obcej miało umożliwić powodom uzyskanie kredytu i sfinansowanie inwestycji mieszkaniowej, a ponadto płacenie niższych rat w porównaniu do rat kredytu w złotych. W tym czasie nie istniały żadne obiektywne okoliczności, pozwalające uznać, że kurs franka szwajcarskiego gwałtownie wzrośnie. Sam fakt, że przyjęte przez kredytobiorców ryzyko walutowe, zaktualizowało się w wyniku ogólnoświatowego kryzysu finansowego zapoczątkowanego upadkiembanku (...)we wrześniu 2008 r., a przede wszystkim decyzji SzwajcarskiegoBanku (...)z dnia 15 stycznia 2015 r. o uwolnieniu kursu franka szwajcarskiego w stosunku do euro i związanego z tym skokowego wzrostu kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów, w tym polskiej waluty, czego w dacie zawarcia umowy nikt nie był w stanie przewidzieć, ani tym bardziej nie zakładał, nie może uzasadniać podniesionych przez powodów zarzutów. Jak wskazał Sąd Najwyższy w ramach wyrażonej wart. 3531k.c.zasady swobody umów mieści się przyzwolenie na faktyczną nierówność stron, która może się wyrażać nie ekwiwalentnością ich wzajemnej sytuacji prawnej. Samo zatem stwierdzenie nierównomiernego rozłożenia ryzyka osiągnięcia korzyści i wysokości świadczeń obciążających tylko jedną lub obie strony umowy nie może w zasadzie wystarczyć do stwierdzenia, że czynność prawna narusza zasady słuszności kontraktowej i jest z tego powodu nieważna na podstawieart. 58 § 2 k.c.(por. postanowienie z dnia 13 lutego 2019 r. IV CSK 329/18,L.). Odwołanie się do zasad współżycia społecznego oznacza odwołanie się do idei słuszności w prawie i do powszechnie uznawanych wartości w kulturze naszego społeczeństwa. Ujmując rzecz ogólnie, można przyjąć, że przez zasady współżycia społecznego należy rozumieć podstawowe zasady etycznego i uczciwego postępowania (por. wyrok SN z dnia 28.11.2001r. IV CKN 1756/00, Lex nr 80259). Na tleart. 58 § 2 k.c.szczególnego znaczenia nabierają oceny moralne dokonywane z uwagi na wartość, jaką stanowi sprawiedliwa równość podmiotów. Należą do nich uczciwość w obrocie, lojalność kontrahentów, wzajemne zaufanie, słuszność, respekt dla interesów drugiej strony, odpowiednie zabezpieczenie roszczenia. Pozwalają one w pewnych przypadkach uznać umowę za nieważną na podstawie tego przepisu, jeżeli jej zawarcie lub nadanie jej określonej treści było wynikiem nadużycia przez jedną ze stron silniejszej pozycji (por.E. Gniewek, P. Machnikowski(red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 10, Warszawa 2021, Legalis art. 58, nb 14). W ocenie Sądu wprowadzony do umowy mechanizm indeksacji kredytu kursem waluty obcej sam w sobie nie powoduje sprzeczności tej umowy z zasadami współżycia społecznego. Celem działania banku jako profesjonalisty było udostępnienie powodom kapitału w zamian za wynagrodzenie niższe, od tego, które musieliby uiścić, gdyby zaciągnęli kredyt w złotych. Bank nie zakładał przy tym skokowego wzrostu kursu franka szwajcarskiego, ani też nie miał wpływu na ten kurs. Do tego czasu powodowie płacili niższe raty w porównaniu do rat kredytu udzielonego w złotych. Nie stał temu na przeszkodzie przewidziany w umowie mechanizm przeliczania świadczeń stron na podstawie własnych tabel kursowych banku. Była to bowiem wówczas powszechna praktyka banków, a tworzone przez nie tabele kursowe co do zasady odzwierciedlały trendy występujące na rynku walutowym. W związku z powyższym za bezpodstawne należało uznać zarzuty powodów dotyczące sprzeczności umowy kredytu hipotecznego zawartej między stronami z naturą stosunku kredytowego czy też z zasadami współżycia społecznego. Powodowie zarzucali, że wprowadzony do umowy kredytu mechanizm indeksacji kursem waluty(...)stanowi niedozwoloną klauzulę umowną, a po jej wyeliminowaniu umowa jest nieważna (trwale bezskuteczna). Pozwany Bank nie kwestionował faktu zawarcia z powodami umowy kredytu hipotecznego indeksowanego kursem(...)i posiadania przez powodów statusu konsumenta. Negował jednak niedozwolony charakter mechanizmu indeksacji przewidziany w umowie oraz skutki jego usunięcia z umowy w postaci jej nieważności. Zgodnie zart. 3851§ 1 – 4 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z§ 1nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nieuzgodnione indywidulanie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanej konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). Jak stanowiart. 221k.c.za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Pojęcie konsumenta ma charakter obiektywny i należy je oceniać w świetle kryterium funkcjonalnego, ustalając, czy dana czynność prawna pozostaje poza zakresem wykonywania działalności gospodarczej lub zawodowej. Bez znaczenia dla zastosowania definicji konsumenta jest cel lub motyw danej czynności, np. działanie celem osiągnięcia zysku, pomnożenia majątku, odniesienia korzyści podatkowych lub spekulacji polegającej na dokonywaniu transakcji związanych z podwyższonym ryzykiem inwestycyjnym. Nie mają znaczenia okoliczności takie jak „niekonsumencki” charakter czynności prawnej (np. pozostającej poza zakresem drobnych, bieżących, spraw życia codziennego), wysokie kompetencje merytoryczne konsumenta, jego doświadczenie czy też świadome podejmowanie ryzyka (np. inwestycyjnego). Nie stanowią one przesłanek do odmawiania osobie spełniającej obiektywne wymogi zart. 221KCstatusu konsumenta i ochrony prawnej z niego wynikającej (por. wyrok SN z 28.6.2017 r., IV CSK 483/16, Legalis,K. Osajda(red. serii),W. Borysiak(red. tomu), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 31, Warszawa 2023, Legalis art. 221, pkt 34). Odnosząc powyższe uwagi do stanu faktycznego ustalonego w niniejszej sprawie należy stwierdzić, że zawarcie umowy kredytu przez strony nie miało związku z działalnością gospodarczą bądź zawodową powodów, albowiem powodowie w dacie zawarcia umowy nie prowadzili takiej działalności. Czynność nie miała również charakteru inwestycyjnego, ponieważ powodowie zawarli umowę kredytu w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Sam pozwany nie miał zresztą wątpliwości co do posiadania przez powodów statusu konsumenta, skoro zaoferował im zawarcie umowy przeznaczonej dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Brak indywidualnego uzgodnienia kwestionowanych przez powodów postanowień umownych dotyczących indeksacji wynika z samego charakteru zawartej umowy – opartej o treść stosowanego przez bank wzorca umownego. Taki sposób zawierania umowy w zasadzie wyklucza możliwość indywidualnego wpływania przez konsumenta na treść powstałego stosunku prawnego, poza ustaleniem kwoty kredytu, ewentualnie wysokości oprocentowania, marży czy prowizji. Przy czym wpływ konsumenta musi mieć charakter realny, rzeczywiście zostać mu zaoferowany, a nie polegać na teoretycznej możliwości wystąpienia z wnioskiem o zmianę określonych postanowień umowy. Nie stanowi też indywidualnego uzgodnienia dokonanie wyboru przez konsumenta jednego z rodzaju umowy (oferty) przedstawionej przez przedsiębiorcę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2019 r., IV CSK 13/19,L.). Skoro umowę zawarto z wykorzystaniem wzorca wykreowanego przez bank, a kwestionowane klauzule stanowiły jej integralny i nie zmodyfikowany w żaden sposób element, oczywiste jest, że powodowie nie mieli możliwości indywidualnego wpływania na treść powstałego stosunku prawnego, poza ustaleniem kwoty kredytu, ewentualnie wysokości oprocentowania, marży czy prowizji. Strona pozwana nie wykazała, że postanowienia umowy kreujące mechanizm indeksacji kredytu kursem(...)były wynikiem indywidualnych negocjacji, bądź też, że powodowie mieli realną możliwość ich negocjowania. Sam fakt, że powodowie mogli wystąpić o negocjacje warunków cenowych umowy jest bez znaczenia, albowiem nie są one elementem mechanizmu indeksacji kredytu do waluty obcej, a ponadto pozwany nie wykazał, że poinformował powodów o takiej możliwości. Wydanie przez bank decyzji kredytowej na wniosek powodów również nie dowodzi negocjowania warunków umowy przez strony, w szczególności w zakresie mechanizmu indeksacji kredytu kursem waluty obcej. Sąd Najwyższy w swoim dotychczasowym orzecznictwie początkowo przyjmował jednolicie, że postanowienia przewidujące przeliczenie oddawanej do dyspozycji kwoty kredytu oraz spłacanych rat na inną walutę nie określają głównych świadczeń stron w rozumieniuart. 3851§ 1 zdanie 2 k.c., lecz kształtują jedynie dodatkowy mechanizm indeksacyjny (waloryzacyjny) tych świadczeń, tj. sposób określania rynkowej wartości wydanej i wykorzystywanej sumy kredytu w złotych w relacji do walut obcych, co ma na celu zachowanie wartości pieniądza w długim okresie spłaty pożyczki (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016, nr 11, poz. 134, z dnia 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16, z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, nr 7-8, poz. 79, z dnia 24 października 2018 r., II CSK 632/17, z dnia 13 grudnia 2018 r., V CSK 559/17, z dnia 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z dnia 29 października 2019 r., IV CSK 309/18). W aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje jednak stanowisko przeciwne, przyjmujące, że zastrzeżone w umowie kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej klauzule kształtujące mechanizm indeksacji określają główne świadczenie kredytobiorcy. W konsekwencji w ten sposób należy też ocenić postanowienie stanowiące część mechanizmu indeksacyjnego, określające sposób oznaczenia kursu miarodajnego dla przeliczenia walutowego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115, z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18, z dnia 7 listopada 2019 r. IV CSK 13/19, z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). Podobnie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE wskazano, że postanowienia umów o kredyt denominowany w walucie obcej i podlegających spłacie w tej samej walucie odnoszące się do ryzyka kursowego definiują główny przedmiot tej umowy (zob. w szczególności wyroki: z dnia 20 września 2018 r.,(...)Bank (...), C‑51/17, EU:C:2018:750, pkt 68 i przytoczone tam orzecznictwo; a także z dnia 14 marca 2019 r.,D., C‑118/17, EU:C:2019:207, pkt 48). W konsekwencji klauzule indeksacji walutowej w umowach kredytu powinny być traktowane jako służące określeniu głównego świadczenia stron w postaci wypłaty kwoty kredytu i spłat kwoty kredytu w ratach. Uregulowanieart. 3851k.c.stanowi implementację do prawa polskiego postanowień dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich (Dz.Urz. WE L Nr 95, s. 29 ze zm.; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 2, s. 288). Jego wykładnia powinna być zatem zgodna z dyrektywą (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3.2.2006 r., I CK 297/05, Wokanda 2006, Nr 7–8) i orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak podkreślił Trybunał Sprawiedliwości UE wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do zrozumiałości tych warunków pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez wspomnianą dyrektywę system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej (wyrok z dnia 3 marca 2020 r.,G.delM. G., C‑125/18, EU:C:2020:138, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo). Wobec powyższego wymóg, aby warunek umowny był wyrażony prostym i zrozumiałym językiem, należy rozumieć w ten sposób, iż powinien być on rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także, w zależności od przypadku, związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływające dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne (wyrok z dnia 3 marca 2020 r.,G.delM. G., C‑125/18, EU:C:2020:138, pkt 51 i przytoczone tam orzecznictwo, podobnie wyrok z dnia 27 stycznia 2021 r.,D.Nederland, C‑229/19 i C‑289/19, EU:C:2021:68, pkt 50 i przytoczone tam orzecznictwo). Od konsumenta wymagać można rozwagi, uważnego i krytycznego podejścia do przedstawianej mu oferty, połączonego z przeanalizowaniem udzielonych mu informacji. Jednakże podstawowym wymogiem pozwalającym na ocenę zachowania konsumenta jest uprzednie spełnienie przez przedsiębiorcę ciążących na nim obowiązków informacyjnych. Nie może znaleźć akceptacji próba nałożenia na konsumenta obowiązków, które w istocie sprowadzałyby się do założenia pełnej nieufności wobec przedstawianej mu przez przedsiębiorcę oferty i połączonych z tym informacji. Konsument nie ma obowiązku weryfikować udzielanych mu przez przedsiębiorcę informacji, poszukiwać w innych źródłach wyjaśnienia wszelkich niejasności, sprzeczności czy wreszcie ewentualnej nieprawdziwości przedstawianych mu danych i informacji. Nie może działać przy założeniu, że przedsiębiorca chce go oszukać, wykorzystać jego niedoświadczenie czy brak wiedzy. Przeciwnie – ma pełne prawo działać w zaufaniu do przedsiębiorcy, udzielanych mu przez niego informacji i w oparciu o nie dokonywać swoich wyborów. Natomiast obciążenie konsumenta niekorzystnymi dla niego skutkami niezachowania odpowiedniej ostrożności, rozwagi i krytycyzmu może nastąpić dopiero w sytuacji, w której zostanie ustalone, że uprzednio zostały mu przedstawione adekwatne, pełne i zrozumiałe informacje. Informacje te muszą być przy tym przedstawione w odpowiednim czasie, przed zawarciem umowy, tak aby konsument miał możliwość spokojnego zapoznania się z nimi i ich analizy. Kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu w obcej walucie, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Przedsiębiorca musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie. Kwestia ta powinna zostać rozpatrzona w świetle całokształtu istotnych okoliczności faktycznych, do których zaliczają się formy reklamy i informacji stosowane przez kredytodawcę w procesie negocjacji umowy kredytu (por. wyroki(...)z 20 września 2017 roku w sprawie C-186/16 i z 20 września 2018 roku, w sprawie C-51/17). W ramach umowy kredytu denominowanego w walucie obcej wymóg przejrzystości warunków tej umowy, przewidujących, że waluta obca jest walutą rozliczeniową, a waluta krajowa jest walutą spłaty, oraz powodujących skutek w postaci ponoszenia ryzyka kursowego przez kredytobiorcę, jest spełniony, jeżeli przedsiębiorca dostarczy konsumentowi wystarczających i dokładnych informacji pozwalających na to, aby przeciętny konsument właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny był w stanie zrozumieć konkretne działanie przedmiotowego mechanizmu finansowego i oszacować w ten sposób, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, konsekwencje ekonomiczne – potencjalnie istotne – takich warunków dla swoich zobowiązań finansowych w całym okresie obowiązywania tej umowy (por. wyrok(...)z 10 czerwca 2021 r., C -776/19,(...) SApkt 78). Dla celów powyższej oceny istotne są wszelkie informacje dostarczone przez przedsiębiorcę, które mają na celu udzielenie wyjaśnień konsumentowi co do funkcjonowania mechanizmu wymiany i związanego z nim ryzyka. Szczególne znaczenie przedstawiają wyjaśnienia dotyczące ryzyka dla kredytobiorcy związanego z silną deprecjacją środka płatniczego państwa członkowskiego, w którym kredytobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, oraz wzrost zagranicznej stopy procentowej (wyrok(...)z 10 czerwca 2021 r., C -776/19,(...) SApkt 69). Trybunał Sprawiedliwości UE w szczególności zauważył, że kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, iż podpisując umowę kredytu denominowaną w obcej walucie, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w wypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Ponadto przedsiębiorca musi przedstawić możliwe zmiany kursów wymiany walut i ryzyko związane z zawarciem takiej umowy (zob. podobnie wyrok z dnia 20 września 2018 r.,(...)Bank (...), C‑51/17, EU:C:2018:750, pkt 75 i przytoczone tam orzecznictwo). Dla spełnienia wymogu przejrzystości informacje przekazane przez przedsiębiorcę powinny umożliwić przeciętnemu konsumentowi, właściwie poinformowanemu, dostatecznie uważnemu i racjonalnemu nie tylko zrozumienie, że w zależności od zmian kursu wymiany zmiana parytetu pomiędzy walutą rozliczeniową a walutą spłaty może pociągać za sobą niekorzystne konsekwencje dla jego zobowiązań finansowych, lecz również zrozumieć, w ramach zaciągnięcia kredytu denominowanego w walucie obcej, rzeczywiste ryzyko, na które narażony jest on w trakcie całego okresu obowiązywania umowy w razie znacznej deprecjacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie, względem waluty rozliczeniowej. W tym kontekście symulacje liczbowe mogą stanowić użyteczną informację, jeżeli są oparte na wystarczających i prawidłowych danych oraz jeśli zawierają obiektywne oceny, które są przekazywane konsumentowi w sposób jasny i zrozumiały, a w konsekwencji przyczyniają się do zrozumienia przez konsumenta rzeczywistego znaczenia długoterminowego ryzyka związanego z możliwymi wahaniami kursów wymiany walut, a tym samym ryzyka związanego z zawarciem umowy kredytu denominowanego w walucie obcej (por. wyrok(...)z 10 czerwca 2021 r., C -776/19,(...) SApkt 72 i 73). Zdaniem Trybunału Sprawiedliwości UE wymogu przejrzystości nie spełnia przekazywanie konsumentowi informacji, nawet licznych, jeżeli opierają się one na założeniu, że równość między walutą rozliczeniową, a walutą spłaty pozostanie stabilna przez cały okres obowiązywania tej umowy. Jest tak w szczególności wówczas, gdy konsument nie został powiadomiony przez przedsiębiorcę o kontekście gospodarczym mogącym wpłynąć na zmiany kursów wymiany walut, tak że konsument nie miał możliwości konkretnego zrozumienia potencjalnie poważnych konsekwencji dla jego sytuacji finansowej, które mogą wyniknąć z zaciągnięcia kredytu denominowanego w walucie obcej. W szczególności brak w dokumentach przedumownych i umownych instytucji finansowej pojęć lub wyjaśnień ostrzegających kredytobiorcę w wyraźny sposób o istnieniu szczególnego ryzyka związanego z umowami kredytu denominowanego w walucie obcej może potwierdzać, że wymóg przejrzystości wynikający zwłaszcza z art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 nie został spełniony (por. wyrok(...)z 10 czerwca 2021 r., C -776/19,(...) SApkt 74 i 75). Postanowienia umowy zawartej przez strony, które kształtują mechanizm indeksacji i określają sposób jego wykonania nie stanowią całości, ale są rozmieszczone w oddzielnych jednostkach redakcyjnych umowy. Nie zawierają jasnej i jednoznacznej informacji o niegraniczonym ryzyku kursowym ponoszonym przez kredytobiorców i jego wpływie na wartość ich zobowiązania wyrażonego w złotych polskich. Wyrażenie salda kredytu w walucie obcej prowadzi do możliwych codziennych wahań wysokości zadłużenia wyrażonego w złotych polskich, które przy wzroście kursu(...)powodują, że wysokość świadczenia pozostałego do spłaty wyrażonego w złotówkach, nie maleje wraz ze spłatą kolejnych rat, ale rośnie. Dlatego też szczególnie istotne staje się odpowiednie poinformowania kredytobiorców o tym ryzyku. Informacja ta powinna opierać się na jasnej i niewprowadzającej w błąd informacji o tym, że kurs waluty obcej może wzrosnąć w sposób nieograniczony - nawet jeśli jest to ryzyko czysto teoretyczne. Równocześnie należałoby wyraźnie poinformować konsumenta, że przewidywanie kursów walut w perspektywie kilku dziesięcioleci jest niemożliwe. Połączone to powinno być z przykładowym wskazaniem w jaki sposób zmiany kursów walut wpłyną na wysokość świadczeń należnych w przyszłości – zarówno w odniesieniu do rat kredytu jak i całości kwoty pozostającej do spłaty, jednak wskazanie powinno odnosić się do konkretnej umowy, jej warunków, a w szczególności wysokości kredytu. Należyta informacja o ryzyku kursowym nie może opierać się na założeniu, że każdy rozważny kredytobiorca świadomy jest, że kursy walut są zmienne. Istotne bowiem jest nie to, że kursy walut ulegają zmianie, a to jakie są skutki takich zmian dla wysokości świadczeń stron oraz jakie są ich granice. Nawet rozważny konsument nie jest profesjonalistą, który powinien posiadać wiedzę i umiejętności w dziedzinie analiz ekonomicznych lub finansowych, czy też wiedzę o historycznych zmianach kursów walut. Przy ocenie ryzyka kursowego jest w pełni uprawniony do opierania się na informacji z banku. Dlatego właśnie ma prawo do rzetelnej informacji, która nie będzie wprowadzać go w błąd. Przy tym nie mogą być udzielane konsumentowi informacje, które mogłyby zaburzyć jego postrzeganie ryzyka np. wskazywanie na popularność danego rodzaju kredytu czy też informacje, które mogłyby wskazywać na ograniczony zakres zmian kursu, czy też jego stabilność (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, OSNC 2020/7-8/64, wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 3 stycznia 2020 r., XXV C 2514/19,L.). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt II CSK 483/18 (opubl. OSP 2021 nr 2, poz. 7, str. 13) dotyczącym umowy kredytu denominowanego do waluty obcejN.–H.wskazał, że dla przyjęcia realizacji przez Bank obowiązków informacyjnych w zakresie obarczenia konsumenta ryzykiem kursowym, nie jest wystarczające wskazanie w umowie, że ryzyko związane ze zmianą kursu waluty ponosi kredytobiorca oraz odebranie od niego oświadczenia, zawartego we wniosku o udzielenie kredytu, o standardowej treści, że został poinformowany o ponoszeniu ryzyka wynikającego ze zmiany kursu waluty oraz przyjął do wiadomości i akceptuje to ryzyko. Wprowadzenie do umowy kredytowej zawieranej na wiele lat, na nabycie nieruchomości stanowiącej z reguły dorobek życia przeciętnego konsumenta, mechanizmu działania ryzyka kursowego, wymagało szczególnej staranności Banku w zakresie wyraźnego wskazania zagrożeń wiążących się z oferowanym kredytem, tak aby konsument miał pełne rozeznanie konsekwencji ekonomicznych zawieranej umowy. Wystawiał on bowiem na nieograniczone ryzyko kursowe kredytobiorców, którzy nie mieli zdolności kredytowej do zaciągnięcia kredytu złotówkowego, czego Bank jako profesjonalista był świadom, oferując tego rodzaju produkt celem zwiększenia popytu na swoje usługi. W takim stanie rzeczy przedkontraktowy obowiązek informacyjny w zakresie ryzyka kursowego powinien zostać wykonany, w sposób jednoznacznie i zrozumiale unaoczniający konsumentowi, który z reguły posiada elementarną znajomość rynku finansowego, że zaciągnięcie tego rodzaju kredytu jest bardzo ryzykowne, a efektem może być obowiązek zwrotu kwoty wielokrotnie wyższej od pożyczonej, mimo dokonywania regularnych spłat. Informacje udzielane przez przedsiębiorcę na etapie poprzedzającym zwarcie umowy kredytu indeksowanego/denominowanego w walucie obcej powinny pozwolić dostatecznie uważnemu i racjonalnemu konsumentowi nie tylko zrozumienie, że w zależności od zmian kursu wymiany zmiana parytetu pomiędzy walutą rozliczeniową a walutą spłaty może pociągać za sobą niekorzystne konsekwencje dla jego zobowiązań finansowych, lecz również zrozumieć, w ramach zaciągnięcia kredytu denominowanego w walucie obcej, rzeczywiste ryzyko, na które narażony jest on w trakcie całego okresu obowiązywania umowy w razie znacznej deprecjacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie, względem waluty rozliczeniowej. Ryzyko to polega na tym, że w zależności od zmiany kursu pozostała kwota kapitału należnego w walucie spłaty, jest znacznie wyższa niż kwota pierwotnie pożyczona, a jednocześnie zwiększenie kapitału pozostałego do spłaty w walucie krajowej nie jest zrównoważone różnicą między stopą oprocentowania waluty obcej a stopą waluty krajowej, co stanowi dla kredytobiorcy zasadniczą korzyść kredytu denominowanego w walucie obcej (por. wyrok(...)z 10 czerwca 2021 r., C -776/19,(...) SA). Ponadto przedstawienie konsumentowi jakichkolwiek informacji musi się odbywać w warunkach umożliwiających spokojne, niezakłócone zapoznanie się z nimi oraz swobodne ich przeanalizowanie. Z pewnością nie spełnia tego wymogu przedłożenie konsumentowi pakietu dokumentów obejmującego zamieszczane oświadczenia wśród szeregu innych postanowień i oświadczeń składających się na wielostronicową umowę kredytową. Pozwany nie wykazał, że powodowie zostali w sposób wyczerpujący i zrozumiały poinformowani o skutkach, jakie wiążą się z zastosowaniem w umowie mechanizmu indeksacji kredytu kursem waluty obcej. Nie poinformowano ich bowiem o możliwości nieograniczonego wzrostu kursu waluty indeksacji oraz jego skutkach w postaci nieograniczonego wzrostu salda kredytu wyrażonego w złotych pozostałego do spłaty, które może przekroczyć kwotę wypłaconego kredytu, pomimo regularnego spłacania rat kredytu. Powodom nie wskazano również, że w perspektywie historycznej dominowały okresy, w których frank szwajcarski zyskiwał na wartości w stosunku do złotego, jak również występowały przypadki skokowego wzrostu kursu tej waluty, w związku z czym ryzyko wystąpienia istotnych wzrostów kursu(...)/PLN w okresie ponad trzydziestu lat obowiązywania umowy zawartej przez strony było bardzo realne. Powodom nie zobrazowano również skutków wzrostu kursu waluty przy uwzględnieniu parametrów zawieranej umowy i historycznych wahań kursów tej waluty w okresie adekwatnym do określonego w umowie terminu spłaty kredytu. Sama teść oświadczeń powodów o standardowej treści ustalonej przez bank, że zostali poinformowani o ryzku kursowym i jego skutkach, jak również fakt obowiązywania w banku procedury oferowania określonego produktu nie oznacza, że powodom udzielono wszystkich niezbędnych informacji, a nadto uczyniono to w sposób wyczerpujący i zrozumiały dla nich. Powodowie na etapie prezentacji oferty kredytowej zostali poinformowani przez pracownika banku o stabilności kursu frank szwajcarskiego. Nie zostali jednak powiadomieni przez tego pracownika o kontekście gospodarczym mogącym wpłynąć na zmiany kursów wymiany franka szwajcarskiego do złotego. Sam fakt, że frank szwajcarski pozostaje stabilną walutą nie oznacza bowiem stabilności kursu jego wymiany w stosunku do waluty polskiej, albowiem stabilność kursu wymiany obu walut jest uzależniona również od stabilności waluty polskiej. Złoty nie jest przy tym równie stabilną walutą, albowiem jego kurs jest pochodną sytuacji gospodarczej w Polsce oraz na świecie, a są to czynniki, które w przeciwieństwie do sytuacji gospodarczej w Szwajcarii, mogą ulec istotnej zmianie w perspektywie kilkudziesięciu lat obowiązywania umowy zawartej przez strony. Z dostępnych dla Banku informacji wynikało również, że frank szwajcarski od kilkudziesięciu lat systematycznie wzmacniał się do innych najważniejszych walut świata. Waluta szwajcarska jest bowiem uznawana przez inwestorów na rynkach finansowych za tzw. bezpieczną przystań. W takiej walucie lokowany jest kapitał w przypadku zagrożeń stabilności na rynkach finansowych, a zwiększony popyt na nią powoduje jej dalsze umacnianie w stosunku do walut nieuznawanych za tak bezpieczne jak np. złoty. Gdy natomiast sytuacja ekonomiczna na świecie się normalizuje, inwestorzy rezygnują z aktywów we frankach szwajcarskich na rzecz aktywów przynoszących wyższe stopy wzrostu, co przejściowo prowadzi do osłabienia szwajcarskiej waluty. Jednocześnie w okresie zawierania umowy przez strony złoty był uznawany za silną walutę, co zwiększało prawdopodobieństwo korekty tego stanu rzeczy w przyszłości i zarazem mniejsze prawdopodobieństwo utrzymania się korzystnego trendu deprecjacji waluty szwajcarskiej. Pozwanemu Bankowi jako profesjonaliście było również wiadomo, że w okresie historycznym odpowiadającym czasokresowi obowiązywania umowy zawartej przez strony dominowały okresy aprecjacji franka szwajcarskiego w stosunku do waluty polskiej, a nie jego deprecjacji, a tym samym Bank nie miał żadnych podstaw do przyjęcia założenia, że trend deprecjacji utrzyma się przez cały okres wieloletniej umowy zawartej przez strony. Pozwany bank zaniechał przekazania powodom niewątpliwie posiadanych przez siebie informacji o historycznych zmianach kursu(...)/PLN, w szczególności o wcześniej zanotowanym maksimach kursowych i ich zmienności. Sięgnięcie do takich informacji oznaczałoby co najmniej wskazanie kredytobiorcy, że w ciągu kilku lat przed zawarciem umowy kurs franka szwajcarskiego nie był tak stabilny, jak zapewniał powodów pracownik banku. Historia notowań franka szwajcarskiego w dłuższym okresie wskazuje, że dominują okresy, w których zyskiwała ona na wartości w stosunku do złotego. Od początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku do roku 2004 frank szwajcarski systematycznie zyskiwał na wartości z niewielkimi spadkami kursu, w wyniku czego jego kurs wynoszący początkowo około 1,00 zł wzrósł do poziomu 3,00 zł, od 2004 do połowy 2008 utrzymywała się tendencja spadkowa, w wyniku której kurs obniżył się do 2,00 zł, aby następnie systematycznie rosnąć do poziomu sięgającego 3 zł w okresie od stycznia 2009 r. do polowy 2011 r. oraz 3,5 zł poczynając od połowy 2011 r., sięgając okresowo poziomu 4,00 zł w sierpniu 2011 r. (por. kursy średnie(...)w stosunku do PLN ogłaszane przez NBP), w styczniu 2015 r. kurs franka osiągnął poziom 4.30 zł. W celu właściwego zobrazowania ryzyka kursowego bank powinien zatem przedstawić powodom informację o historycznych zmianach kursu(...)/PLN, w szczególności o wcześniej zanotowanym maksimach kursowych i ich zmienności, a ponadto poziomach kursu którego przekroczenie spowoduje, że rata kredytu w walucie krajowej przestanie być niższa od raty kredytu indeksowanego, a dodatkowo przedstawić symulację kredytową zakładającą wzrost kursu franka szwajcarskiego na poziomie odpowiadającym maksymalnemu wzrostowi tego kursu w dotychczasowej historii notowań tej waluty do złotego oraz prezentującą wpływ takiego wzrostu nie tylko na wysokość raty kredytu wyrażonej w złotych polskich, ale również na wysokości salda kapitału kredytu wyrażonego w tej walucie. Dodatkowo symulacja powinna wskazywać poziom kursu franka szwajcarskiego, którego przekroczenie spowoduje, że rata kredytu indeksowanego przestanie być niższa od raty kredytu złotowego. W związku z powyższym należy przyjąć, że powodowie na podstawie informacji udzielanych im przez pracownika banku oraz udostępnionych im dokumentów nie mieli możliwości konkretnego zrozumienia potencjalnie poważnych konsekwencji dla ich sytuacji finansowej, które mogą wyniknąć z zaciągnięcia kredytu indeksowanego kursem waluty obcej. Nie są również jednoznaczne postanowienia klauzuli indeksacyjnej dotyczące kursów walut – czyli postanowienia wprowadzające ryzyko spreadów walutowych. Warunki umowy kredytu zawartej w państwie członkowskim między konsumentem a bankiem odpowiadają wymogowi, zgodnie z którym warunki umowne muszą być wyrażone prostym i zrozumiałym językiem w rozumieniu tych przepisów, jeżeli kwota pieniężna, która zostanie udostępniona temu konsumentowi, wyrażona w walucie obcej jako walucie rozliczeniowej i określona w stosunku do waluty płatniczej, jest wyraźnie wskazana. W zakresie, w jakim określenie tej kwoty zależy od kursu wymiany waluty obowiązującego w chwili wypłaty środków, ów wymóg oznacza, że metody obliczenia faktycznej kwoty kredytu, jak również mający zastosowanie kurs wymiany waluty powinny być przejrzyste, tak by przeciętny konsument, który jest właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny, mógł oszacować w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria wypływające dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne, a w szczególności całkowity koszt kredytu (por. wyrok(...)z 22 lutego 2018 r. w sprawie C – 126/17). W wyroku(...)z dnia 30 kwietnia 2014 r., w sprawie C-26/13,Á. K.,H. R.v.(...), wyjaśniono m.in. (pkt 74), że dla oceny abuzywności postanowienia, będącego współźródłem spreadu walutowego, zezwalającego przedsiębiorcy na obliczenie wysokości należnych od konsumenta rat miesięcznych według stosowanego przez tego przedsiębiorcę kursu sprzedaży waluty obcej istotne jest to, czy przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o istnieniu różnicy, ogólnie obserwowanej na rynku papierów wartościowych, między kursem sprzedaży a kursem kupna waluty obcej, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne, jakie niosło dla niego zastosowanie kursu sprzedaży przy obliczaniu rat kredytu, którymi zostanie ostatecznie obciążony, a w rezultacie także „całkowity koszt zaciągniętego przez siebie kredytu”. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 18 listopada 2021 r. w sprawie C -212/20 (M.P. i B.P. przeciwko „A.”) treść klauzuli umowy kredytu zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem ustalającej cenę zakupu i sprzedaży waluty obcej, do której kredyt jest indeksowany, powinna, na podstawie jasnych i zrozumiałych kryteriów, umożliwić właściwie poinformowanemu oraz dostatecznie uważnemu i racjonalnemu konsumentowi zrozumienie sposobu ustalania kursu wymiany waluty obcej stosowanego w celu obliczenia kwoty rat kredytu, w taki sposób, aby konsument miał możliwość w każdej chwili samodzielnie ustalić kurs wymiany stosowany przez przedsiębiorcę. Umowy zawarte przez strony nie określają kryteriów ustalania przez Bank kursu franka szwajcarskiego dla potrzeb przeliczenia kwoty kredytu udzielonego powodom na walutę(...), jak również przeliczenia kwoty raty kapitałowo –odsetkowej wyrażonej w(...)na walutę polską. Powodowie jako konsumenci nie mieli zatem możliwości weryfikacji sposobu działania Banku tworzącego tabelę kursów, stosowanych kryteriów ustalania kursów i ich wpływu na kształt tabeli, a w konsekwencji nie mogła ocenić jakie konsekwencje ekonomiczne będzie miało dla niej wyznaczenie przez Bank określonej wysokości kursu. Przez dobre obyczaje w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.należy rozumieć pozaprawne reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Chodzi o uczciwe, rzetelne działania stron, a także zaufanie, lojalność, jak również – w stosunkach z konsumentami – do fachowości. Zatem sprzeczne z dobrymi obyczajami są takie działania, które zmierzają do dezinformacji lub wywołania błędnego mniemania konsumenta (czy szerzej klienta), wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron, nierównomiernego rozłożenia praw i obowiązków między partnerami kontraktowymi. Pojęcie sprzeczności z dobrymi obyczajami stanowi przeniesienie na grunt prawa krajowego pojęcia sprzeczności z wymogami dobrej wiary użytego w art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/13. Przepis ten przewiduje, że warunki umowy, które nie były indywidualnie negocjowane, mogą być uznane za nieuczciwe, jeśli stoją w sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powodują znaczącą nierównowagę wynikających z umowy, praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. Równocześnie preambuła dyrektywy zawiera w motywie 16 istotne wskazówki interpretacyjne pozwalające ustalić pożądane zachowania zgodne z wymogami dobrej wiary. W szczególności: przy dokonywaniu oceny działania w dobrej wierze będzie brana pod uwagę zwłaszcza siła pozycji przetargowej stron umowy, a w szczególności, czy konsument był zachęcany do wyrażenia zgody na warunki umowy i czy towary lub usługi były sprzedane lub dostarczone na specjalne zamówienie konsumenta; sprzedawca lub dostawca spełnia wymóg działania w dobrej wierze, jeżeli traktuje on drugą stronę umowy w sposób sprawiedliwy i słuszny, należycie uwzględniając jej prawnie uzasadnione roszczenia. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma miejsce, jeżeli postanowienia umowy poważnie i znacząco odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, wprowadzając nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta. Chodzi przy tym nie tylko o interesy ekonomiczne, ale też związane ze zdrowiem konsumenta, jego czasem zbędnie traconym, dezorganizacją toku życia, doznaniem przykrości, zawodu, wprowadzenia w błąd, nierzetelności traktowania. W treści art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/13 omawiana przesłanka uznania postanowień umowy za nieuczciwe została określona jako spowodowanie poważnej i znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. Oceny czy postanowienie umowne jest niedozwolone (art. 3851§ 1 KC), dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy (por. uchwała SN z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/18). W rezultacie przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru określonego postanowienia umownego, również oceny indywidualnej, nie ma żadnego znaczenia w jaki sposób umowa była wykonywana przez strony. W szczególności nie ma znaczenia, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikają dla niego z określonego brzmienia postanowień umownych. Istotne jest jedynie, że nie było żadnych przeszkód aby z takich uprawnień, mogących naruszać interesy konsumenta, skorzystał. Postanowienie umowne ma niedozwolony charakter nie dlatego, że jest w niewłaściwy sposób wykorzystywane przez przedsiębiorcę – tym bardziej, że jest to okoliczność, która w toku wykonywania umowy może się zmieniać. To samo postanowienie nie może zaś być abuzywne bądź tracić takiego charakteru jedynie w wyniku przyjęcia przez jedną ze stron umowy określonego sposobu jej wykonania, korzystania bądź niekorzystania z wynikających z niego uprawnień. Postanowienie jest niedozwolone jeśli daje kontrahentowi konsumenta możliwość działania w sposób rażąco naruszający interesy konsumenta. W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest już pogląd, że postanowienia umów o kredyt indeksowany bądź denominowany do walut obcych, pozostawiające bankowi swobodę przy ustalaniu kursów wymiany walut stosowanych przy rozliczaniu kredytu, są niedozwolone. Zdaniem tego Sądu niejasny i niepoddający się weryfikacji mechanizm ustalania przez bank kursów waluty, pozostawiający bankowi swobodę, jest w sposób oczywisty sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta, a klauzula, która nie zawiera jednoznacznej treści i przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną przedsiębiorcy w kwestii bardzo istotnej dla konsumenta, dotyczącej kosztów kredytu, jest klauzulą niedozwoloną. Wskazywano również, że określenie wysokości należności obciążającej konsumenta z odwołaniem do tabel kursów ustalanych jednostronnie przez bank, bez wskazania obiektywnych kryteriów, jest nietransparentne, pozostawia pole do arbitralnego działania banku i w ten sposób obarcza kredytobiorcę nieprzewidywalnym ryzykiem oraz narusza równorzędność stron. Konsument jest wówczas pozbawiony możliwości określenia aktualnego poziomu zadłużenia, co może być szczególnie istotne przy wyższych różnicach kursów walut, bowiem kwestia dodatkowego obciążenia kontrahenta (wzrostu wartości wykorzystanej w złotych kwoty kredytu w stosunku do waluty obcej) w sposób zasadniczy wpływa na jego sytuację w stosunku kredytowym. Wcześniejsza informacja pozwala konsumentowi na odpowiednią kalkulację i uruchomienie ewentualnych działań, pozwalających na uniknięcie lub ograniczenie konsekwencji wzrostu kursu waluty kredytu indeksowanego, jeżeli umowa kredytu hipotecznego otwiera możliwości podejmowania takich działań. Ponadto brak szczegółowych elementów pozwalających także kredytobiorcy na określenie i weryfikację wysokości kursu waluty obcej tworzy istotną niejasność co do tego, na ile stosowany przez bank tzw. spread walutowy spełnia wyłącznie funkcję waloryzacyjną, w postaci ustalenia i utrzymanie wartości świadczeń w czasie, a na ile pozwala także na osiągnięcie przez banki dodatkowego wynagrodzenia, obok innych „klasycznych” jego postaci, tj. odsetek kapitałowych i prowizji (por. wyroki SN z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, opubl. OSNC 2016 nr 11, poz. 134, z dnia 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16 z dnia 19 września 2018 r., I CNP 39/17, z dnia 24 października 2018 r., II CSK 632/17, z dnia 13 grudnia 2018 r., V CSK 559/17, z dnia 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115, z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18, z dnia 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, OSNC 2020/7-8/64, z dnia 7 listopada 2019 r., IV CSK 13/19,L.). Podkreślić również należy, że postanowienia wzorca umowy kredytu na cele mieszkanioweE.wydanego przez(...) Bank S.A.w 2008 r. dotyczące zasad ustalania kursów walut obcych były przedmiotem oceny Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który uznał je za niedozwolone tj.: § 2 ust. 1 „Na wniosek z dnia (…) Bank udziela Kredytobiorcy kredytu w kwocie (...) denominowanego (waloryzowanego) w walucie(...)na okres 360 miesięcy od dnia (…) do dnia (…) (ostateczny termin spłaty kredytu) na zasadach określonych w Umowie i(...), wliczając w to: 1) okres wykorzystania kredytu: x miesięcy; 2) okres karencji w spłacie kredytu x miesięcy; 3) okres spłaty kredytu wraz z należnymi odsetkami: x miesięcy.” § 2 ust. 2 [klauzula skutkująca nieważnością całej umowy] „Kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w(...)lub transzy kredytu zostanie określona według kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu.” § 4 ust. 1a „Kredyt wykorzystywany jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu kwoty kredytu według kursu kupna dewiz dla(...)zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu.” § 9 ust. 2 [klauzula skutkująca nieważnością całej umowy] „Po okresie wykorzystania kredytu Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w X ratach miesięcznych w dniu X każdego miesiąca począwszy od (…). Wysokość rat kapitało-odsetkowych określona jest w(...). Spłata rat kapitałowoodsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowoodsetkowych według kursu sprzedaży dewiz dla(...)zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu spłaty. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla(...)obowiązującego w Banku w dniu spłaty, a tym samym zmiana wysokości kursu waluty ma wpływ na ostateczną wysokość spłaconego przez Kredytobiorcę kredytu.” § 9 ust. 6 „Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty odsetek w każdym miesiącu okresu, o którym mowa w ust. 4 w dniu X każdego miesiąca, z zastrzeżeniem ust. 5. Wysokość należnych odsetek określana jest w(...). Spłata należnych odsetek dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu należnych odsetek według kursu sprzedaży dewiz dla(...)zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu spłaty. Wysokość należnych odsetek w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla(...)obowiązującego w Banku w dniu spłaty.” (por. mapa klauzul niedozwolonych w umowach kredytów „walutowych” dostępna na stronie www.rf.gov.pl). Jak przy tym wyjaśnił Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 21 września 2023 r. C – 139/22 (AM i PM przeciwko(...) S.A.) artykuł 3 ust. 1, art. 7 ust. 1 i art. 8 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.Urz.UE L z 1993 r., Nr 95, s. 29) należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, by warunek umowny, który nie był indywidualnie negocjowany, został uznany przez właściwe organy krajowe za nieuczciwy z tego tylko powodu, że jego treść jest równoznaczna z treścią postanowienia wzorca umowy wpisanego do krajowego rejestru klauzul niedozwolonych. Mechanizm ustalania przez bank kursu franka szwajcarskiego przewidziany w umowie kredytu hipotecznego zawartej z powodami pozostawiał bankowi swobodę w ustalaniu tego kursu zarówno dla potrzeb przeliczenia kwoty udzielonego kredytu na walutę(...), jak również dla potrzeb przeliczenia rat kapitałowo –odsetkowych na walutę polską. Umowa nie zawierała bowiem kryteriów ustalania tego kursu. W efekcie wysokość kursów(...)/PLN stosowanych do rozliczeń zobowiązań stron zależała wyłącznie od banku. Bank mógł przy tym w zasadzie dowolnie określić kursy walut w tabeli kursów, a następnie przy ich wykorzystaniu jednostronnie określić we frankach kwotę, którą kredytobiorca ma zwrócić i która stanowić będzie podstawę naliczania odsetek. Co więcej, nie ma żadnych ograniczeń w ustalaniu nowej tabeli nawet kilkukrotnie w ciągu dnia. Nie ma przy tym znaczenia czy ustalając tabelę kursów bank posługuje się wewnętrznymi procedurami i jaki jest ich kształt gdyż, nie stanowiąc elementu stosunku prawnego łączącego strony, również te zasady są zależne od woli banku i mogą w każdym momencie ulec zmianie. Dodatkowo zobowiązanie powodów nie było przeliczane według kursu(...)z dnia zawarcia umowy, ale kursu z dnia uruchomienia kredytu. W konsekwencji kredytobiorca jako konsument w dacie zawarcia umowy był pozbawiony możliwości określenia aktualnego poziomu swojego zadłużenia, a bank posługując się ustalonym przez siebie kursem mógł osiągać dodatkowe korzyści kosztem kredytobiorców w postaci dodatkowej marży (wynagrodzenia) z tytułu spreadu walutowego. W umowie przewidziano bowiem zróżnicowanie rodzajów kursów stosowanych dla przeliczeń kwoty kredytu, a następnie przeliczeń wysokości wymaganej spłaty. Zróżnicowanie pomiędzy kursem kupna i sprzedaży stosowanym dla określenia wysokości kapitału kredytu, a następnie wysokości spłaty prowadziło do uzyskania przez Bank dodatkowych korzyści z tytułu spreadu walutowego. Zarówno w ocenie Sądu Najwyższego wyrażonej w wyrokach z dnia 22 stycznia 2016 r. (sygn. akt I CSK 1049/14,L.) oraz z dnia 4 kwietnia 2019 r., (III CSK 159/17,L.), jak również Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta (Raport Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta dotyczący spreadów, Warszawa 2009 r.) w przypadku kredytów indeksowanych czy też denominowanych nie dochodzi do operacji wymiany waluty, a tym samym konieczności dokonywania transakcji walutowych przez bank. W związku z tym zróżnicowanie kursów dla przeliczania świadczeń stron prowadzi do uzyskania przez bank dodatkowego, ukrytego wynagrodzenia, nieprzewidzianego w treściart. 69 Prawa bankowego, którego wysokości konsument w momencie zawierania umowy nie jest w stanie oszacować. Uzasadnieniem dla zróżnicowania przyjętego kursu nie są również ewentualne transakcje zawierane przez bank na rynku walutowym, gdyż jest to okoliczność leżąca poza stosunkiem prawnym łączącym kredytobiorcę i bank, co potwierdza, że wprowadzenie do tego stosunku prawnego określonych rozwiązań miało następować jedynie w celu ochrony interesów przedsiębiorcy, bez związku z interesami konsumenta. Pozwany nie wykazał zresztą, aby dokonywał tego rodzaju transakcji, a ponadto ponosił ich koszty odpowiadające stosowanemu spreadowi walutowemu. Zróżnicowanie rodzaju kursów przeliczeniowych powodowało, że w dniu wypłaty kredytu wysokość wyrażonego w złotych polskich zobowiązania konsumenta, które ma spełnić na rzecz banku jest wyższa od kwoty udzielonego i wykorzystanego kredytu, co niewątpliwie stanowi naruszenie interesów konsumenta. Wprowadzenie tego rodzaju postanowień do umowy łączącej strony było następstwem wykorzystania wzorca umownego opracowanego przez bank, a tym samym jego przewagi kontraktowej. Nie miało przy tym żadnego znaczenia dla stwierdzenia niedozwolonego charakteru powyższych postanowień umownych to, w jaki sposób pozwany Bank rzeczywiście ustalał kurs waluty, do której kredyt był indeksowany. Nie ma też znaczenia w jaki sposób bank finansował udzielanie kredytów indeksowanych, gdyż również to stanowi okoliczność leżącą poza łączącym strony stosunkiem prawnym, a równocześnie związaną z wykonywaniem umowy, a nie chwilą jej zawarcia. Sąd nie podziela przy tym stanowiska, że ustalenie kursów walut na podstawie tabel bankowych miałoby zostać wyłączone spod kontroli abuzywności na podstawieart. 1 ust. 2dyrektywy 93/13 w związku z treściąart. 111 ust. 1 pkt 3 Prawa bankowego. Zgodnie z art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13 warunki umowy odzwierciedlające obowiązujące przepisy ustawowe lub wykonawcze oraz postanowienia lub zasady konwencji międzynarodowych, których stroną są Państwa Członkowskie lub Wspólnota, zwłaszcza w dziedzinie transportu, nie będą podlegały przepisom niniejszej dyrektywy. W orzecznictwie(...)wyjaśniono, że wyrażenie „obowiązujące przepisy ustawowe lub wykonawcze” w świetle motywu trzynastego tej dyrektywy obejmuje zarówno przepisy prawa krajowego, które mają zastosowanie między umawiającymi się stronami niezależnie od ich wyboru, ale również te, które mają charakter dyspozytywny, to znaczy mają zastosowanie domyślnie w braku odmiennych uzgodnień między stronami (por. postanowienie(...)z 14 kwietnia 2021 r., C-364/19, XU i inni przeciwko(...) SA). Dodatkowo warunek umowny, który nie był indywidualnie negocjowany, lecz odzwierciedla zasadę, która zgodnie z prawem krajowym znajduje zastosowanie między umawiającymi się stronami, nie jest objęty zakresem stosowania dyrektywy 93/13 z zastrzeżeniem, że nie dokonano żadnych innych uzgodnień w tym zakresie (por. wyrok(...)z 9 lipca 2020 r., C 81/19, NG i OH przeciwko(...) SA). Jak stanowiart. 111 ust. 1 pkt 4 Prawa bankowegobank obowiązany jest ogłaszać w miejscu wykonywania czynności, w sposób ogólnie dostępny stosowane kursy walutowe. Powyższy przepis nakłada na banki obowiązek ogłaszania informacji dotyczących zasad i warunków świadczenia czynności bankowych i wykonywania działalności bankowej, a jego celem zapewnienie potencjalnym klientom banków możliwości uzyskania informacji w zakresie warunków świadczenia czynności bankowych i odnoszących się do samego banku. Ogłoszenia zapewniają też zachowanie konkurencyjności pomiędzy działającymi instytucjami bankowymi. Dokonywanie ogłoszeń jest publicznoprawnym obowiązkiem banku wynikającym z jego statusu instytucji zaufania publicznego. Jego niewykonywanie może być powodem zastosowania wobec banku sankcji ze strony nadzoru bankowego. Jego niezachowanie nie ma wpływu na stosunki obligacyjne banku (por.M. Bączyk, w:E. Fojcik-Mastalska(red.), Prawo bankowe, s. 478). Przepisart. 111 ust. 1 pkt 4 Prawa bankowegonie ma zastosowania w umowach kredytu hipotecznego ani niezależnie od woli stron, ani też w braku odmiennych uzgodnień stron, a tym samym nie stanowi źródła normatywnego regulacji umownych przewidujących stosowanie tabel kursowych banku do przeliczeń walutowych świadczeń stron wynikających z tego rodzaju kredytu. Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 10 czerwca 2021 r., C -776/19 ((...) SApkt 103) wyjaśnił, że warunki umowy kredytu, przewidujące, iż waluta obca jest walutą rozliczeniową, a waluta krajowa jest walutą spłaty, i powodujące skutek w postaci ponoszenia nieograniczonego ryzyka kursowego przez kredytobiorcę, mogą doprowadzić do powstania znaczącej nierównowagi wynikających z tej umowy kredytu praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta, jeśli przedsiębiorca nie mógł racjonalnie oczekiwać, przestrzegając wymogu przejrzystości w stosunku do konsumenta, iż ten konsument zaakceptowałby, w następstwie indywidualnych negocjacji, nieproporcjonalne ryzyko kursowe, które wynika z takich warunków. Następstwem wprowadzenia do umowy łączącej strony mechanizmu indeksacji kredytu kursem waluty obcej było również rażąco nierównomierne rozłożenie pomiędzy stronami ryzyka wynikającego z wyrażenia wysokości zobowiązania konsumenta w walucie obcej, której kurs podlega nieograniczonym zmianom. Ryzyko to ponosi w zasadzie wyłącznie kredytobiorca –konsument, albowiem wysokość jego zobowiązania, po przeliczeniu na złote polskie, może osiągnąć niczym nieograniczoną wysokość wraz ze spadkiem wartości waluty krajowej w stosunku do waluty indeksacji, a ponadto może to nastąpić na każdym etapie długoletniego wykonywania umowy. Wprawdzie zawarcie tego rodzaju umowy wiązało się także z ryzykiem banku wraz ze spadkiem kursu waluty, ale było ono ograniczone do kwoty kapitału kredytu, a dodatkowo niwelowane za pomocą transakcji dokonywanych przez bank na rynku międzybankowym. Ponadto historyczne notowania waluty(...), w których dominowały okresy jej aprecjacji wskazywały, że ryzyko kursowe ponoszone przez bank związane ze spadkiem kursu waluty było znacznie ograniczone, podczas gdy ryzyko ponoszone przez kredytobiorcę wraz ze wzrostem kursu waluty takie nie jest. Stabilność sytuacji gospodarczej w Szwajcarii i będąca jej następstwem stabilność waluty tego kraju, jak wskazano wyżej nie była czynnikiem ograniczającym ryzyko kursowe kredytobiorców, natomiast ograniczała ryzyko walutowe banku. Dodatkowo bank zabezpieczał się przy tym przed ryzykiem kursowym, natomiast nie oferował kredytobiorcom żadnego zabezpieczenia ryzyka związanego ze wzrostem kursu franka szwajcarskiego w okresie obowiązywania długoletniej umowy. Kwestionowany przez powodów warunek umowy może zatem obciążać kredytobiorcę ryzykiem nieproporcjonalnym do świadczeń i kwoty otrzymanego kredytu, ponieważ w zależności od zmiany kursu pozostała kwota kapitału należnego w walucie spłaty, jest znacznie wyższa niż kwota pierwotnie pożyczona, a jednocześnie zwiększenie kapitału pozostałego do spłaty w walucie krajowej nie jest zrównoważone różnicą między stopą oprocentowania waluty obcej a stopą waluty krajowej, co stanowi dla kredytobiorcy zasadniczą korzyść kredytu indeksowanego do waluty obcej. Opisana wyżej konstrukcja prowadzi do rażącego naruszenia interesów konsumenta, gdyż brak jest sprawiedliwego i uczciwego wyważenia praw i obowiązków stron umowy, a jednocześnie konsument nie dysponuje, zgodnie z postanowieniami umowy, żadnym instrumentem, który pozwoliłby mu na ograniczenie ponoszonego ryzyka kursowego, a w szczególności zmianę sposobu wykonywania umowy wraz z niekorzystnym ukształtowaniem się kursu walut w sposób pozwalający na przywrócenie sprawiedliwego i uczciwego wyważenia praw i obowiązków stron umowy. Przewidziane w umowie przewalutowanie kredytu nie stanowi swobodnego uprawnienia kredytobiorcy, a zostało pozostawione uznaniu i ocenie banku, w szczególności w zakresie zdolności kredytowej. Nadto ze względu na znaczą różnicę wysokości stawek referencyjnych LIBOR i WIBOR, konsument może być zainteresowany przewalutowaniem dopiero po zaktualizowaniu się ryzyka kursowego. Przewalutowanie kredytu doprowadzi zatem do usankcjonowania skutków rażąco nierównomiernego rozłożenia ryzyka kursowego między stronami. Równocześnie wprowadzenie omawianych postanowień do umowy nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej banku, który dysponując nieporównywalnie większymi możliwościami należytej oceny ryzyka wiążącego się z zastosowanym mechanizmem, jak również możliwościami zabezpieczenia własnego ryzyka wynikającego z zawarcia umowy, wprowadził do niej postanowienia chroniące przede wszystkim własne interesy, bez udzielenia kredytobiorcy odpowiednich informacji. Wprawdzie nierównomierne rozłożenie ryzyka w umowie kredytowej nie jest wykluczone, gdyż wiąże się chociażby z konstrukcją zmiennego oprocentowania, to odmienny jest charakter wspomnianego ryzyka i ryzyka kursowego. Wzrost oprocentowania kredytu może prowadzić do wzrostu wysokości raty, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy, a kredytobiorca może spłacić pozostające zadłużenie i uwolnić się od rosnących kosztów obsługi zadłużenia. Tymczasem w przypadku kredytu indeksowanego do waluty obcej, wzrost kursu waluty, nawet jeśli ma charakter obiektywny, niezależny od swobody wyznaczania kursów przez bank, oznacza jednoczesny wzrost wysokości kredytu przeliczonego na walutę polską. Bank nie mógł zatem racjonalnie oczekiwać, przestrzegając wymogu przejrzystości wobec powodów, że powodowie zaakceptowaliby w następstwie indywidualnych negocjacji, nieproporcjonalne ryzyko kursowe, które wynika z warunków ustalonych we wzorcu. Powyższych wniosków nie podważa złożenie przez kredytobiorcę oświadczenia o zapoznaniu się z kwestią ryzyka kursowego związanego z zaciąganym kredytem indeksowanym, skoro nie udzielono mu wszystkich niezbędnych informacji obrazujących konsekwencje przyjętego ryzyka. Samo wejście w życie ustawy z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (tzw. Ustawa antyspreadowa) w żaden sposób nie wpływa na ocenę abuzywności przedmiotowych postanowień Umowy. Przepisy tej ustawy nie stwarzają bowiem jednoznacznych podstaw do przyjęcia, że ich przedmiotem były klauzule abuzywne oraz umowy z ich powodu nieważne, a celem – sanowanie tych wadliwości (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115, z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18,L.). Chodziło o doprecyzowanie na przyszłość reguł ustalania kursu wymiany walut oraz nieodpłatne umożliwienie dokonywania spłat kredytu bezpośrednio w walucie obcej, a tym samym regulacja ta ma na względzie umowy ważne oraz klauzule dozwolone, choć podlegające doprecyzowaniu. Nawet jeżeli było inaczej, założony skutek sanujący nie mógł zostać w ten sposób osiągnięty. Omawiana Ustawa w zasadzie nie przewidywała gotowych do zastosowania (choćby tylko dyspozytywnych) przepisów, które zastępowałyby ewentualne klauzule abuzywne, a jedynie nakładała na banki ciężar dokonania ogólnie określonych, wymagających skonkretyzowania in casu zmian umowy, co nie wystarcza dla przyjęcia domniemania, że owe konkretne rozwiązania są wynikiem należytego wyważenia ogółu praw i obowiązków stron przez ustawodawcę (por. motyw 13 dyrektywy 93/13 oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 marca 2013 r., w sprawie C-92/11,(...)przeciwkoV. N.-W.e.V., pkt 26 i n.) i nie czyni zadość przesłankom przewidzianym w art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13. Zwłaszcza że, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wyjątek przewidziany w tym przepisie podlega ścisłej wykładni. Samo zaś umożliwienie spłaty bezpośrednio w walucie obcej ma sens także w przypadku mechanizmu indeksacji skonstruowanego prawidłowo (element konkurencji między sprzedawcami waluty), a z drugiej strony nie rozwiązuje problemu dotyczącego określenia kursu, po którym przeliczona została kwota kredytu oddawana do dyspozycji kredytobiorcy. Z kolei wskazana w art. 4 zdanie 2 Ustawy antyspreadowej zmiana umowy kredytu mogłaby wywoływać skutek sanujący tylko wtedy, gdyby stanowiła wyraz następczej "świadomej, wyraźnej i wolnej” rezygnacji kredytobiorcy-konsumenta z powoływania się na abuzywność postanowienia (ewentualnie także nieważność umowy) i zgody na jego zastąpienie postanowieniem dozwolonym (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019, nr 1, poz. 2 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18). W braku takich czynności sanujących, wejście w życie Ustawy antyspreadowej w żaden sposób nie podważa abuzywności spornych klauzul. Zawarty przez strony aneks do umowy kredytu, na podstawie którego bank umożliwił kredytobiorcom spłatę kredytu bezpośrednio w walucie obcej oraz określił wysokość spreadu walutowego i skutki zmiany jego wysokości, nie wpływa na możliwość oceny pierwotnego brzmienia umowy oraz skutki stwierdzonej abuzywności jej pierwotnych postanowień. Jak bowiem przyjęto w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE (por. wyrok z 21 lutego 2013 r., C -472/11, pkt 31 i 35, wyrok z 4 czerwca 2009 r., C-243/08, pkt 33 oraz wyrok z 30 maja 2013 r., C-488/11, pkt 40), jak również Sądu Najwyższego (wyrok z 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, nr 7-8, poz. 79, uzasadnienie uchwały z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019, nr 1, poz. 2) konsument może udzielić następczo wyłącznie „świadomej, wyraźnej i wolnej zgody” na postanowienie niedozwolone i w ten sposób, jednostronnie przywrócić mu skuteczność. Zgodnie z wyrokiem(...)z dnia 29 kwietnia 2021 r. (C-19/20, I.W. i R.W. przeciwkoBankowi (...) S.A.) wykładni art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG należy dokonywać w ten sposób, że sąd krajowy jest zobowiązany do stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, nawet jeśli warunek ten został zmieniony przez te strony w drodze umowy. Takie stwierdzenie pociąga za sobą przywrócenie sytuacji, w jakiej znajdowałby się konsument w braku warunku, którego nieuczciwy charakter zostałby stwierdzony, chyba że konsument poprzez zmianę nieuczciwego warunku zrezygnował z takiego przywrócenia w drodze wolnej i świadomej zgody, czego zbadanie należy do sądu krajowego. Jednakże z przepisu tego nie wynika, że stwierdzenie nieuczciwego charakteru pierwotnego warunku umownego miałoby co do zasady skutek w postaci unieważnienia umowy, jeśli zmiana tego warunku pozwala na przywrócenie równowagi między obowiązkami i prawami tych stron wynikającymi z umowy i na usunięcie wady obciążającej ten warunek. W okolicznościach sprawy nie ma podstaw do przyjęcia, że zawarcie wymienionego aneksu stanowiło świadomą i wyraźną zgodę kredytobiorcy na sanowanie klauzuli abuzywnej zawartej w umowie. W związku z prospektywnym obowiązywaniem aneksu oraz brakiem jakichkolwiek ograniczeń ryzyka kursowego ponoszonego przez kredytobiorców na przyszłość, nie ma także podstaw do przyjęcia, że jego zawarcie pozwoliło na przywrócenie równowagi między obowiązkami i prawami stron wynikającymi z umowy oraz na usunięcie wady obciążającej pierwotny warunek umowy. W związku z powyższym postanowienia § 2 ust. 1 i 2, § 4 ust. la, § 9 ust. 2 zd. 2-4, i § 9 ust. 6 zd. 2-3 umowy zawartej przez strony dotyczące wprowadzenia mechanizmu indeksacji kredytu do franka szwajcarskiego mają charakter niedozwolony. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem, o którym mowa wart. 3851§ 1 zdanie 1 k.c., oznacza, że nie wywołuje ono skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008, nr 7-8, poz. 87 i uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019, nr 1, poz. 2 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2014 r., III CSK 204/13, "MonitorPrawa Bankowego" 2015, nr 1, s. 22, z dnia 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16, z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, nr 7 -8, poz. 79, z dnia 24 października 2018 r., II CSK 632/17, z dnia 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z dnia 13 grudnia 2018 r., V CSK 559/17, z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115), chyba że konsument następczo udzieli "świadomej, wyraźnej i wolnej zgody" na to postanowienie i w ten sposób jednostronnie przywróci mu skuteczność (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16 i z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115, przywołane tam orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz wyrok tego Trybunału z dnia 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18,K. D. (2)iJ. D.przeciwko RaiffeisenBank (...), pkt 54, 66-67; por. też uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2018 r., III CZP 114/17, OSNC 2019, nr 3, poz. 26). Co do zasady zatem - w braku takiego działania sanującego - świadczenie spełnione na podstawie niedozwolonego postanowienia musi być postrzegane jako świadczenie nienależne w rozumieniuart. 410 § 2 k.c.(por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115 i z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18). Interpretacja ta jest w pełni zgodna z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, z którego również wynika, że w świetle art. 6 ust. 1 dyrektywy 13/93, warunek umowny, którego nieuczciwy charakter stwierdzono, należy co do zasady uznać za nigdy nieistniejący, wobec czego stwierdzenie nieuczciwego charakteru takiego warunku powinno mieć co do zasady skutek w postaci przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta, w jakiej znajdowałby się on w braku rzeczonego warunku, uzasadniając w szczególności prawo do zwrotu korzyści nienależnie nabytych przez przedsiębiorcę - ze szkodą dla konsumenta - w oparciu o ten warunek (por. wyroki z dnia 21 grudnia 2016 r. w połączonych sprawach C-154/15, C-307/15 i C-308/15,F. N.,A.M. M.,B. E., SA v.E. L.,T. A., pkt 61-66, z dnia 31 maja 2018 r., w sprawie C-483/16,Z. S.przeciwko(...)Bank HungaryZ.., pkt 34 i 53, z dnia 14 marca 2019 r., w sprawie C-118/17,Z.D.przeciwko(...)Bank HungaryZ.., pkt 41 i 44). Ponadto standardy ochrony konsumenckiej opierają się na złożeniu, że konsument znajduje się w gorszym położeniu niż przedsiębiorca zarówno pod względem możliwości negocjacyjnych, jak i ze względu na stopień poinformowania, a w konsekwencji skuteczna ochrona konsumenta nie mogłaby zostać osiągnięta, gdyby sąd krajowy przy stwierdzeniu nieuczciwego warunku mógł zmodyfikować umowę poprzez zmianę treści tego warunku. Możliwość uzupełnienia luki w umowie, powstałej na skutek abuzywności ma charakter wyjątkowy i może mieć miejsce tylko wówczas, gdy służy to interesom konsumenta i jednocześnie pozwala zachować prewencyjno – represyjny, względem przedsiębiorcy, charakter mechanizmu niezwiązania konsumenta postanowieniami abuzywnymi. Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z 30 kwietnia 2014 r. C-26/13 (pkt 83 i 84) uznał możliwość zastąpienia przez sąd krajowy nieuczciwego postanowienia przepisem prawa krajowego o charakterze uzupełniającym w celu dalszego istnienia umowy, ale z pozostałego orzecznictwa tego Trybunału wynika, że możliwość ta jest ograniczona jedynie do przypadku, w którym rozwiązanie umowy jako całości naraziłoby konsumenta na szczególnie szkodliwe skutki (por. wyrok z 7 sierpnia 2018 roku w/s C-96/16 pkt 74 i powołane tam orzecznictwo). Następnie w wyroku z dnia 14 marca 2019 roku w sprawie C- 118/17 Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł m.in., że art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym uniemożliwiającym sądowi uwzględnienia żądania stwierdzenia nieważności umowy kredytu opartego na nieuczciwym warunku, jeśli bez tego warunku umowa nie może dalej istnieć. W orzecznictwie Sądu Najwyższego określając skutki abuzywności postanowień kształtujących mechanizm indeksacji walutowej (spread walutowy), przyjmowano dotychczas, że nie pociąga ona za sobą nieważności całej umowy, gdyż umowa ta może istnieć również po wyeliminowaniu z niej klauzuli indeksacyjnej, jako kredyt złotowy niezawierający takiej klauzuli (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115, z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18, i z dnia 29 października 2019 r., IV CSK 309/18). Dostrzegano wprawdzie, że eliminacja klauzuli umownej uznanej za bezskuteczną nie może prowadzić do zmiany charakteru stosunku prawnego łączącego strony, jednakże uznawano, iż wyeliminowanie klauzuli indeksacyjnej nie stanowi przeszkody do utrzymania oprocentowania według stawek LIBOR, mimo wyeliminowania wszelkich powiązań wysokości świadczeń z walutą obcą i mimo że strony najprawdopodobniej nie ustaliłyby wysokości oprocentowania kredytu złotowego według stawki LIBOR, gdyby były świadome abuzywności klauzuli indeksacyjnej. Wyjaśniano przy tym, ze z punktu widzenia banku pozostawienie oprocentowania powiązanego z LIBOR pełni funkcję tzw. penalty default, a zatem klauzuli odstraszającej kredytodawcę od stosowania w przyszłości niedozwolonych postanowień umownych. Poglądy te wyrażano także wtedy, gdy uznawano - wbrew dotychczasowemu orzecznictwu Sądu Najwyższego - iż przedmiotowa klauzula indeksacyjna określała świadczenie główne stron (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019, z. 12, poz. 115, z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18). W wyroku z dnia 11 grudnia 2019 r. (V CSK 382/18,L.) Sąd Najwyższy wskazał na uzasadnione wątpliwości, co do możliwości utrzymania skuteczności umowy kredytu złotowego, indeksowanego do waluty obcej, mimo wyeliminowania klauzuli indeksacyjnej. Punktem wyjścia do takiej oceny jest przyjęcie, że zastrzeżone w umowie kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej klauzule kształtujące mechanizm indeksacji określają główne świadczenie kredytobiorcy. W konsekwencji w ten sposób należy też ocenić postanowienie stanowiące część mechanizmu indeksacyjnego, określające sposób oznaczenia kursu miarodajnego dla przeliczenia walutowego. Sąd Najwyższy odwołał się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w razie stwierdzenia abuzywności klauzuli ryzyka walutowego uznaje obecnie, że utrzymanie umowy „nie wydaje się możliwe z prawnego punktu widzenia”, co dotyczy także klauzul przeliczeniowych przewidujących spread walutowy (wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 marca 2019 r., w sprawie C-118/17,Z.D.przeciwko(...)Bank HungaryZ.., pkt 52 i z dnia 5 czerwca 2019 r., w sprawie C-38/17, GT przeciwko HS, pkt 43). Zdaniem Trybunału, jest tak zwłaszcza wówczas, gdy unieważnienie tych klauzul doprowadziłoby nie tylko do zniesienia mechanizmu indeksacji oraz różnic kursów walutowych, ale również - pośrednio - do zaniknięcia ryzyka kursowego, które jest bezpośrednio związane z indeksacją przedmiotowego kredytu do waluty (wyrok z dnia 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18,K. D. (2)iJ. D.przeciwko RaiffeisenBank (...), pkt 44). W konsekwencji w wyroku z dnia 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 nie stoi na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy, po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru niektórych warunków umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i oprocentowanego według stopy procentowej bezpośrednio powiązanej ze stopą międzybankową danej waluty, przyjął, zgodnie z prawem krajowym, że ta umowa nie może nadal obowiązywać bez takich warunków z tego powodu, iż ich usunięcie spowodowałoby zmianę charakteru głównego przedmiotu umowy (pkt 45). W ocenie Sądu Najwyższego o zaniknięciu ryzyka kursowego można mówić także wówczas, gdy na skutek eliminacji niedozwolonych klauzul kształtujących mechanizm indeksacji, dojdzie do przekształcenia kredytu złotowego indeksowanego do waluty obcej w zwykły (tzn. nieindeksowany) kredyt złotowy, oprocentowany według stawki powiązanej ze stawką LIBOR. Zarazem należy uznać, że wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu. Oznacza to z kolei, że po wyeliminowaniu tego rodzaju klauzul utrzymanie umowy o charakterze zamierzonym przez strony nie jest możliwe, co przemawia za jej całkowitą nieważnością (bezskutecznością). Po usunięciu postanowień niedozwolonych obowiązywanie w dalszym ciągu zawartej przez strony umowy kredytu nie jest możliwe. Na skutek wyeliminowania z umowy mechanizmu indeksacji, nie jest możliwe określenie kwoty kredytu oraz poszczególnych rat w walucie indeksacji, a tym samym zastosowania przewidzianego w umowie oprocentowania właściwego dla tej waluty. Nawet usunięcie z umowy samej klauzuli przeliczeniowej (kursowej) również czyni niemożliwym określenie kwoty kredytu w(...), a tym samym odpada realizacja funkcji umowy o kredyt w złotych indeksowany kursem(...). Bez zastosowania przewidzianego w umowie odesłania do kursu sprzedaży(...)nie da się też określić wysokości zobowiązań kredytobiorcy płatnych w PLN jako równowartość raty w walucie obcej. Wadliwość mechanizmu indeksacji powodująca niemożność określenia wysokości zadłużenia wyklucza spłatę kredytu. Skoro bez niedozwolonych postanowień kształtujących mechanizm indeksacji kredytu umowa nie może dalej funkcjonować w obrocie prawnym ze względu na brak istotnych elementów, stwierdzić należy jej nieważność w oparciu oart. 58 § 1 KC(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 października 2020 r. I ACa 1089/18,L., wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 4 lutego 2020 r., I ACa 1196/18.L., wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 lutego 2020 r. I ACa 739/18,L., wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 grudnia 2019 r., I ACa 66/19,L., wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 5 września 2019 r., I ACa 349/18L.). Sąd Najwyższy w powoływanym już wyroku z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt II CSK 483/18 dotyczącym umowy kredytuN.–H.wskazał, że stwierdzenie abuzywności klauzuli waloryzacyjnej (walutowej) powoduje, że odpadła jej podstawa prawna. Konsekwencją powinno albo stwierdzenie nieważności umowy, która bez klauzuli niedozwolonej nie może dalej funkcjonować w obrocie prawnym, zwłaszcza ze względu na brak (odpadnięcie) któregoś z koniecznych składników (essentialia negotii) umowy nazwanej kredytu bankowego, albo też przyjęcie, że umowa jest ważna, ale w miejsce bezskutecznych postanowień waloryzacyjnych nie wchodzą żadne dodatkowe postanowienia. Niedopuszczalne jest natomiast zastąpienie nieuczciwego postanowienia umownego innym mechanizmem przeliczeniowym opartym na przepisachkodeksu cywilnego. Skutki abuzywności klauzuli przeliczeniowej zawartej w umowie łączącej strony uzależnione są od tego, czy nieważność umowy w całości zagraża interesom kredytobiorcy- konsumenta, co dopiero mogłoby otwierać drogę do zastąpienia klauzul niedozwolonych postanowieniami „kursowymi” wynikającymi z przepisów prawa, o ile istnieją (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, nr 7-8, poz. 79) i o ile konsument nie sprzeciwił się takiemu zastąpieniu, obstając przy nieważności całej umowy. Dla oceny tego zagrożenia i podjęcia przez konsumenta takiej decyzji istotne jest uwzględnienie, że - jak podkreśla Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej - „unieważnienie” umowy kredytu „wywiera co do zasady takie same następstwa, jak postawienie pozostałej do spłaty kwoty kredytu w stan natychmiastowej wymagalności (por. wyrok z dnia 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18,K. D. (2)iJ. D.przeciwko Raiffeisen Bank pkt 48). Położenie prawne stron określają w takim przypadku przede wszystkim przepisy o nienależnym świadczeniu (art. 410 KC). Postanowienie abuzywne należy co do zasady uznać za nigdy nieistniejące, a pobrane na jego podstawie świadczenia – za nienależne i podlegające zwrotowi (por. wyroki(...)z dnia 21 grudnia 2016 r. w połączonych sprawach C-154/15, C-307/15 i C-308/15,F. N.,A.M. M.,B. E., SA v.E. L.,T. A., pkt 61-66, z dnia 31 maja 2018 r., w sprawie C-483/16,Z. S.przeciwko(...)Bank HungaryZ.., pkt 34 i 53, z dnia 14 marca 2019 r., w sprawie C-118/17,Z.D.przeciwko(...)Bank HungaryZ.., pkt 41 i 44). Jeżeli niedozwolone postanowienie ma być uznane za nigdy „nieistniejące” (tzn. nieważne czy bezskuteczne, por. zob. wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 26 kwietnia 2012 r., w sprawie C-472/10,N. H.przeciwkoI. Z., pkt 40 i z dnia 30 maja 2013 r., C-397/11,E. J.v.A.MagyarországH. Z.., pkt 43; por. też uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2018 r., III CZP 114/17, OSNC 2019, nr 3, poz. 26), a bez niego umowa nie może być utrzymana w mocy, również umowę należy uznać za nigdy „nieistniejącą” (tzn. nieważną czy bezskuteczną ab initio albo ex tunc). Oznacza to, że świadczenia spełnione na podstawie tej umowy podlegają zwrotowi stosownie do reżimu zwrotu nienależnego świadczenia. Dla określenia położenia prawnego stron związanego z nieważnością całej umowy istotna jest kwestia, czy i na jakiej podstawie (np.art. 405 KCalboart. 224 i n. KCstosowanych per analogiam) wynagrodzeniu podlega bezpodstawne (bezumowne) korzystanie przez strony z kapitału kontrahenta. Przy zwrocie bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia) nie ma podstaw do konstruowania dodatkowych powinności po stronie zwracającego świadczenie, albowiem instytucja ta konstrukcyjnie wyczerpuje się w zwrocie nienależnego świadczenia (por. E. Łętowska, Kwalifikacje prawne w sprawach o sanację kredytów frankowych –da mihi factum dabo tibi ius,Iustitia Nr 3(41)/2020, str. 126, podobnie wyrok Sąd Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 20 lutego 2020 r., sygn. akt I ACa 635/19. Legalis). Oddanie do dyspozycji kredytobiorcy kwoty kredytu na czas oznaczony w umowie to synonimiczne określenie świadczenia kwoty kredytu. Ponieważ kredytobiorca nie otrzymuje nic więcej oprócz bezodsetkowej kwoty kredytu, należy wykluczyć możliwość konstruowania przy rozliczaniu nieważnej umowy kredytu, z której wyeliminowano klauzulę abuzywną, jakichkolwiek form wynagrodzenia za korzystanie ze zwracanego kapitału (por. E. Łętowska, Kwalifikacje prawne …,Iustitia Nr 3(41)/2020, str. 126 i 127 i cytowana tam literatura). Zarówno Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Rzecznik(...), jak również Rzecznik Praw Obywatelskich wskazali jednoznacznie, że nie ma podstaw do żądania takiego wynagrodzenia przez banki na podstawieart. 359, ani tym bardziejart. 405 i 411 KC(por. Stanowisko Prezesa UOKiK w sprawie wyroku(...)z 3.10.2019 r. w sprawieK. D. (2)iJ. D.przeciwkoRaiffeisenBank (...)i jego skutków dla umów zawieranych w obrocie konsumenckim z 16.12.2019 r., s. 11, na: https://finanse.uokik.gov.pl/chf/stanowisko-prezesa-uokik-ws-dziubak-vs-raiffeisen-bank-international-ag/, oświadczenie Rzecznika(...)zawierające pogląd istotny dla sprawy z 23.12.2019 r., s. 6–15, dostępne na: https://rf.gov.pl/2020/01/03/istotny-poglad-rzecznika-finansowego-w-przelomowej-sprawie-frankowiczow/, stanowisko(...)w sprawie kredytu „frankowego” PaństwaD.z 12.12.2019 r., dostępne na: https://www.rpo.gov.pl/pl/content/stanowisko-rpo-w-sprawie-kredytu-frankowego-panstwa-dziubakow). Na skutek stwierdzenia nieważności umowy kredytowej między stronami, umowę traktuje się tak, jakby nie doszło do jej zawarcia. Nie można zatem mówić o korzyściach po stronie kredytobiorców w przypadku, gdy to w wyniku negatywnych działań banków, stosujących w umowach klauzule niedozwolone, dochodzi do ich unieważnienia (por. Wioletta Dudziec –Rzeszowska, Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału – glosa – I ACa 635/19, MOP 2020, Nr 18, str. 989). Roszczenie banku o wynagrodzenie za korzystanie przez kredytobiorcę ze zwracanego kapitału kredytu nie znajduje również podstawy wart. 224 k.c.Przepis ten uzależnia obowiązek wypłaty wynagrodzenia właścicielowi za cały okres korzystania z rzeczy od samoistnego posiadania w złej wierze. Samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Obowiązek ten uaktualnia się w momencie, gdy posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, np. wydanie przez sąd wyroku stwierdzającego nieważność umowy, a w konsekwencji wystąpienie przez właściciela z roszczeniem o zwrot rzeczy. Przenosząc ww. regulacje na grunt umowy kredytowej należy przyjąć, kredytobiorca posiadając daną kwotę na mocy ważnej umowy jest jej posiadaczem w dobrej wierze. W następstwie uznania umowy za nieważną będzie on obowiązany do zapłaty wynagrodzenia dopiero od momentu zażądania zwrotu kwoty nienależnie wypłaconej przez bank. W tym przypadku formę wynagrodzenia banku stanowią odsetki ustawowe, których ma on prawo żądać za okres opóźnienia w zapłacie. Przepisart. 224 KCnie tworzy podstawy prawnej domagania się przez bank od kredytobiorcy wynagrodzenia za korzystanie z kapitału za cały okres, gdy korzystał on z danych środków, będąc w przeświadczeniu, że działał w dobrej wierze, tj. uważał, że umowa kredytowa jest ważna, przy czym bank nie zażądał zwrotu środków i nie uznał, że umowa jest nieważna (por. por. Wioletta Dudziec –Rzeszowska, Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału – glosa – I ACa 635/19, MOP 2020, Nr 18, str. 990). Należy również podkreślić, że celem art. 6 dyrektywy 93/13 jest to, aby konsument nie został związany nieuczciwymi warunkami umownymi stosowanymi przez przedsiębiorcę, w tym wypadku przez bank . Ochrona ta ma służyć realizacji celu odstraszającego zawartego w art. 7 dyrektywy 93/13. Polegać ma ona na tym, by przedsiębiorca w umowach zawieranych z konsumentem nie wprowadzał nieuczciwych warunków. Obowiązek zapłaty przez konsumenta na rzecz banku wynagrodzenia za korzystanie z kapitału osłabiałby odstraszający skutek wynikający z art. 6 i 7 dyrektywy 93/13. Takie praktyki powodowałyby, że cele dyrektywy 93/13 zostałyby pozbawione skuteczności (por. wyrok(...)z 14.6.2012 r. w sprawieB. E.de(...) SAprzeciwkoJ. C., C-618/10, pkt 88). Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 15 czerwca 2023 r. w sprawie I C 520/21 wyjaśnił, że wykładnia prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy, a tym samym otrzymania wynagrodzenia za korzystanie tego kapitału przez konsumenta, przyczyniłaby się do wyeliminowania odstraszającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez uznanie tej umowy za nieważną. Ponadto skuteczność ochrony przyznanej konsumentom przez dyrektywę 93/13 byłaby zagrożona, gdyby byli oni narażeni, w ramach powoływania się na swoje prawa wynikające z tej dyrektywy, na ryzyko konieczności zapłaty takiej rekompensaty. Taka wykładnia groziłaby stworzeniem sytuacji, w których bardziej korzystne dla konsumenta byłoby raczej kontynuowanie wykonania umowy zawierającej nieuczciwy warunek niż skorzystanie z praw, które wywodzi on ze wspomnianej dyrektywy. Rozumowania tego nie może podważyć argumentacja, zgodnie z którą w braku możliwości żądania przez przedsiębiorców rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę, w danym przypadku, odsetek za zwłokę, konsumenci uzyskaliby „darmowy” kredyt. Nie można dopuścić ani do tego, by strona czerpała korzyści gospodarcze ze swojego niezgodnego z prawem zachowania, ani do tego, by otrzymała odszkodowanie za niedogodności nim wywołane. Ewentualne uznanie umowy kredytu hipotecznego za nieważną jest skutkiem stosowania nieuczciwych warunków przez bank. W związku z tym nie może on uzyskać odszkodowania za utratę zysku analogicznego do tego, jaki zamierzał osiągnąć z umowy. W konsekwencji w kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu zawartych w niej nieuczciwych warunków, dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że konsekwencją nieważności całej umowy jest obowiązek zapłaty przez powodów na rzecz pozwanego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z kapitału kredytu. Nawet jednak w przypadku uznania podstaw do żądania przez bank wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z kapitału, wynagrodzenie to byłoby znacznie niższe niż świadczenia konsumenta spełnianego na podstawie niedozwolonej klauzuli (z uwzględnieniem ryzyka kursowego), a ponadto nieważność umowy nieuchronnie prowadzi do upadku zabezpieczeń akcesoryjnych (w tym zwłaszcza hipoteki), co istotnie zwiększa ryzyko banku. Dodatkową negatywną konsekwencją jest też pozostawienie w ręku konsumenta decyzji co do upadku umowy, która może być podjęta z uwzględnieniem indywidualnych okoliczności i aktualnej sytuacji rynkowej (w tym aktualnej „ceny” kredytu, którego zaciągnięcie może być niezbędne w celu zaspokojenia należności banku). Powodowie dochodząc roszczenia zgłoszonego w pozwie niewątpliwie godzili się na skutki uznania umowy za nieważną. Powodowie pouczeni przez Sąd o wszystkich możliwych skutkach nieważności umowy, nie wyrazili zgody na sanowanie klauzuli abuzywnej zawartej w umowie i podtrzymali żądania pozwu. Brak jest przy tym podstaw do przyjęcia, że uznanie umowy za nieważną będzie to niekorzystne dla powodów, skoro w wykonaniu umowy spełnili już na rzecz Banku świadczenie przekraczające wysokość udostępnionego im kapitału kredytu w złotych. Ponieważ nieważność umowy nie zagraża interesom powodów będących konsumentami i kredytobiorcami, nie ma możliwości zastąpienia klauzuli niedozwolonej postanowieniami „kursowymi” wynikającymi z przepisów prawa, o ile istnieją (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, nr 7-8, poz. 79). Niezależnie od powyższego należy wskazać, że nie istnieją przepisy dyspozytywne, pozwalające na zastąpienie niedozwolonej klauzuli indeksacyjnej wprowadzonej do umowy łączącej strony. Żaden przepis prawa nie pozwala bowiem na określenie kwoty kredytu w walucie obcej, której nie zawiera umowa po usunięciu z niej klauzuli indeksacyjnej. Ponieważ za niedozwoloną została uznana klauzula ryzyka kursowego, określająca główne świadczenia stron, klauzula przeliczeniowa traci swoją funkcję i znaczenie, albowiem umowa od początku nie może być wykonywana jako kredyt indeksowany kursem waluty obcej. W związku z tym za bezprzedmiotowe należy uznać rozważania dotyczące możliwości zastąpienia klauzuli przeliczeniowej zawartej w umowie przepisemart. 358 § 2 k.c.Ponadto przepis ten wszedł w życie 24 stycznia 2009 r. i nie obowiązywał w dacie zawarcia umowy. Dotyczy przy tym ustalenia kursu waluty obcej, w której wyrażono zobowiązanie w celu spełnienia świadczenia w walucie polskiej, natomiast nie reguluje sytuacji, w której dochodzi do przeliczenia wysokości zobowiązania z waluty polskiej na obcą, a bez takiego przeliczenia nie byłoby możliwe wykonywanie umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej. Dodatkowo zastąpienie takie nie byłoby możliwe z uwagi na brak zgody powodów, jak również stwierdzenie, że nieważność całej umowy nie zagraża interesom powodów będących konsumentami i kredytobiorcami. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE z 3 października 2019 roku w sprawie C-260/18,K. D. (2)iJ. D.przeciwko Raiffeisen Bank, punkty 59-61, artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 stoi na przeszkodzie wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę. Trybunał, podkreślając, że możliwość zastąpienia nieuczciwych warunków stanowi wyjątek od ogólnej zasady, zgodnie z którą dana umowa pozostaje wiążąca dla stron tylko wtedy, gdy może ona nadal obowiązywać bez zawartych w niej nieuczciwych warunków, wskazał, że jest ona ograniczona do przepisów prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym lub mających zastosowanie, jeżeli strony wyrażą na to zgodę, i opiera się w szczególności na tym, że takie przepisy nie mają zawierać nieuczciwych warunków. Przepisy te mają bowiem odzwierciedlać równowagę, którą prawodawca krajowy starał się ustanowić między całością praw i obowiązków stron określonych umów na wypadek, gdyby strony albo nie odstąpiły od standardowej normy ustanowionej przez ustawodawcę krajowego dla danych umów, albo wyraźnie wybrały możliwość zastosowania normy wprowadzonej w tym celu przez ustawodawcę krajowego. Tymczasem regulacje odwołujące się do zasad współżycia społecznego czy zwyczajów nie były przedmiotem szczególnej analizy prawodawcy w celu określenia tej równowagi, a tym samym przepisy te nie korzystają z domniemania braku nieuczciwego charakteru. Nie jest również możliwe uzupełnienie umowy na podstawieart. 65 § 2 k.c.Jak bowiem wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 18 listopada 2021 r. w sprawie C -212/20 (M.P. i B.P. przeciwko „A.”)artykuły 5 i 6dyrektywy 93/13 stoją na przeszkodzie temu, by sąd krajowy, który stwierdził nieuczciwy charakter warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem w rozumieniuart. 3 ust. 1tej dyrektywy, dokonał wykładni tego warunku w celu złagodzenia jego nieuczciwego charakteru, nawet jeśli taka wykładnia odpowiadałaby wspólnej woli stron. Stwierdzenie, że świadczenie spełnione (nadpłacone) przez kredytobiorcę na podstawie postanowienia abuzywnego jest świadczeniem nienależnym oznacza, iż co do zasady podlega ono zwrotowi, choćby kredytobiorca był równolegle dłużnikiem banku. Wart. 410 § 1 k.c.ustawodawca przesądził, iż samo spełnienie świadczenia nienależnego jest źródłem roszczenia zwrotnego, przysługującego zubożonemu i nie ma potrzeby ustalania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło accipiensa ani czy na skutek tego świadczenia majątek solvensa uległ zmniejszeniu. Samo bowiem spełnienie świadczenia wypełnia przesłankę zubożenia po stronie powoda, a uzyskanie tego świadczenia przez pozwanego - przesłankę jego wzbogacenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2011 r., I CSK 66/11, z dnia 9 sierpnia 2012 r., V CSK 372/11, z dnia 28 sierpnia 2013 r., V CSK 362/12, z dnia 15 maja 2014 r., II CSK 517/13, z dnia 29 listopada 2016 r., I CSK 798/15, z dnia 11 maja 2017 r., II CSK 541/16 i z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). Wyrażona w umowie kredytowej reguła dotycząca przedterminowej spłaty kredytu lub jego części nic w tym zakresie nie zmienia, gdyż nadpłata świadczenia wynikająca z abuzywności klauzul nie może być zrównana z dobrowolną, przedterminową spłatą (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18 i z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). Wbrew woli nienależnie świadczącego bank nie mógł zaliczać nienależnej zapłaty na poczet przyszłych świadczeń, a inaczej byłoby tylko wtedy, gdy jego przyszłe roszczenie stało się wymagalne i doszło do jego potrącenia. Nadpłacone na podstawie klauzuli abuzywnej świadczenie podlega zwrotowi, i nic w tym zakresie nie może zmienić nawet wypowiedzenie umowy kredytowej, nie czyni bowiem ono świadczenia nienależnego - należnym, a jedynie otwiera możliwość dokonania potrącenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). W powołanym już wyżej orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmowania jest jednolicie teoria dwóch kondykcji, co znalazło potwierdzenie również w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2021 r. (III CZP 11/20, opubl.L.). W uchwale tej Sąd Najwyższy po rozpoznaniu zagadnienia prawnego "Czy w świetleart. 405 KCiart. 409 KC, w przypadku uznania umowy kredytu indeksowanego za nieważną na skutek zawarcia w niej klauzul abuzywnych, gdy bezpodstawne wzbogacenie ma miejsce po obu stronach umowy, kredytobiorca może skutecznie domagać się od banku zwrotu świadczenia w postaci rat kapitałowo-odsetkowych zapłaconych w walucie polskiej lub w walucie obcej, w sytuacji gdy nie doszło do zwrotu przez kredytobiorcę wypłaconej przez bank kwoty kredytu w nominalnej wysokości?" przyjął, że stronie, która w wykonaniu umowy kredytu, dotkniętej nieważnością, spłacała kredyt, przysługuje roszczenie o zwrot spłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego (art. 410 § 1w związku zart. 405 KC) niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu. Stwierdzenie abuzywności klauzuli indeksacyjnej do waluty obcej w umowie kredytu odpowiada sytuacjicondicto causa finita(por.P. Księżak(w:)K. Osajda(red.) Kodeks cywilny. Komentarz, t. IIIA, Warszawa 2017, art. 410, s. 56 -68). W momencie spełniania przez strony świadczeń wynikających z umowy, miały one podstawę prawną w umowę kredytu. Dopiero decyzja konsumenta –kredytobiorcy o skorzystaniu z opcji unieważnienia umowy i wydany w jej następstwie wyrok sądu w postępowaniu sanacyjnym na podstawieart. 3851k.c.spowodują jej upadek. Nie ma zatem znaczenia stan świadomościsolvensaco do istnienia zobowiązania (por.E. ŁętowskaKwalifikacje prawne w sprawach o sanację kredytów frankowych –da mihi factum dabo tibi ius. Iustitia, Nr 3(41)/2020, str. 125). Odnosząc powyższe uwagi do ustalonego stanu faktycznego, stwierdzić należy, że powodowie spełniali na rzecz pozwanego świadczenia w postaci poszczególnych rat kapitałowo – odsetkowych oraz opłat w wykonaniu umowy kredytu, a świadczenia te miały podstawę prawną do czasu podjęcia przez powodów wiążącej (świadomej, wyraźnej i swobodnej) decyzji w przedmiocie powołania się na całkowitą nieważność umowy. Dopiero wówczas można uznać, że brak podstawy prawnej świadczenia stał się definitywny (na pewne podobieństwo przypadku docondictio causa finita). Spełnienie tych świadczeń miało zatem podstawę prawną, która później odpadła. Nie ma zatem znaczenia, czy kredytobiorcy spełniając świadczenie wiedzieli, że nie byli do świadczenia zobowiązani. W związku z nieważnością umowy zawartej przez strony, wszystkie świadczenia spełnione w jej wykonaniu przez powodów na rzecz Banku, są świadczeniami nienależnymi i podlegają zwrotowi na podstawieart. 410 § 1 k.c.niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie powodowie są dłużnikiem Banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu. Powodowie dochodzili zwrotu części świadczenia spełnionego na podstawie umowy, która nie uległa umorzeniu na skutek potrącenia z wzajemną wierzytelnością pozwanego o zwrot kapitału kredytu w kwocie 140 000,00 zł. Do potrącenia powodowie przedstawili wierzytelność w kwocie 36 781,05 zł z tytułu nienależnego świadczenia spełnionego w walucie polskiej oraz część wierzytelności w kwocie 28 618,04 CHF z tytułu nienależnego świadczenia spełnionego w walucie obcej przeliczonego po kursie z dnia wymagalności roszczenia tj. 15 grudnia 2023 r. Zgodnie zart. 498 § 2 k.c.wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. W konsekwencji na skutek potrącenia dokonanego przez powodów uległa umorzeniu w całości wierzytelność w kwocie 36 781,05 zł oraz odpowiednia część wierzytelności w kwocie 28 618,04 CHF. Po umorzeniu obu wierzytelności do kwoty 140 000 zł powodom przysługuje nadal część wierzytelności w walucie obcej. Powodowie w pozwie dochodzili zwrotu równowartości tej wierzytelności w walucie polskiej. Jak jednak stanowiart. 358 § 1 k.c.jeżeli przedmiotem zobowiązania podlegającego wykonaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzega spełnienie świadczenia wyłącznie w walucie obcej. Wedługart. 358 § 2 k.c.wartość waluty obcej określa się według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia wymagalności roszczenia, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe lub czynność prawna zastrzega inaczej. Jak z kolei stanowiart. 358 § 3 k.c.jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, wierzyciel może żądać spełnienia świadczenia w walucie polskiej według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia, w którym zapłata jest dokonywana. W granicach powyższej regulacji prawo wyboru waluty przysługuje wyłącznie dłużnikowi. Nawet jeżeli dłużnik znajdzie się w opóźnieniu, prawo wyboru waluty nie przechodzi na wierzyciela; wierzyciel ma jednak wówczas prawo wyboru kursu, według którego jest określana wartość waluty obcej, jeżeli dłużnik dokona wyboru waluty polskiej. Przepis nie umożliwia zatem wierzycielowi zmiany waluty bez zgody dłużnika (por. wyr. SN z 16.5.2012 r., III CSK 273/11, MoPB 2014, Nr 5, s. 20–23 z glosąB. Lackorońskiego, PiP 2014, Nr 2, s. 128; wyr. SA w Krakowie z 2.9.2014 r., I ACa 739/14, Legalis; wyr. SA w Warszawie z 15.4.2015 r., I ACa 1493/14, Legalis; wyr. SA w Łodzi z 15.3.2016 r., I ACa 100/16, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 24.3.2016 r., I ACa 1480/13, Legalis; odmiennieP. Machnikowski, w:Gniewek, Machnikowski, Komentarz, 2016, art. 358, s. 633, Nb 9). W związku z powyższym powodom nie przysługiwało prawo żądania spełnienia nienależnego świadczenia w walucie obcej przeliczonego na walutę polską, a tym samym powództwo o zapłatę podlegało oddaleniu w całości. Zgodnie zart. 189 k.p.c.dodatkową przesłanką zasadności powództwa o ustalenie jest istnienie interesu prawnego w zgłoszeniu żądania ustalenia. Interes prawny w ustaleniu istnieje, gdy wyrok uwzględniający powództwo usunie zagrożenie dla praw powoda tj. zakończy spór istniejący albo zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości (por.A. Góra-Błaszczykowska(red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom I A. Komentarz. Art. 1-42412, Warszawa 2020, Legalis, art. 189 k.p.c., nb 23). Interes prawny w ustaleniu stosunku prawnego lub prawa może także istnieć mimo możliwości dochodzenia świadczenia, jeżeli ze spornego stosunku prawnego wynikają jeszcze dalsze skutki, których dochodzenie w drodze powództwa o świadczenie nie jest możliwe lub nie jest na razie aktualne (por. wyr. SN z 11.9.1953 r., I C 581/53, OSNCK 1954, Nr 3, poz. 65; orz. SN z 9.8.1960 r., I CR 642/59, OSNCK 1961, Nr 4, poz. 110). W ocenie Sądu powodowie mają interes w ustaleniu nieważności umowy kredytu zawartej z pozwanym, niezależnie od możliwości dochodzenia roszczenia pieniężnego. Strony na podstawie umowy łączy długoterminowy stosunek prawny, który nie został dotychczas wykonany zgodnie z jej treścią. Ewentualne uwzględnienie roszczeń kredytobiorcy o zapłatę (zwrot) należności spełnionych dotychczas na rzecz Banku nie reguluje w sposób definitywny sytuacji prawnej stron. Natomiast stwierdzenie nieważności czy nieistnienia umowy przesądza nie tylko o potencjalnej możliwości domagania się zwrotu już spełnionych świadczeń. Rozstrzyga również w sposób ostateczny o braku obowiązku spełniania na rzecz banku mających oparcie w treści umowy świadczeń w przyszłości, a więc o zezwoleniu na zaprzestanie spłaty kolejnych rat kredytu. Ustalające orzeczenie sądu usuwa więc wątpliwości co do istnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia Banku wynikające z umowy. Równocześnie przesądza o dalszych skutkach łączących się z nieważnością umowy, w tym o istnieniu hipoteki zabezpieczającej spłatę kredytu. Nie ma przy tym znaczenia czy pomiędzy stronami będzie nadal istniał spór dotyczący rozliczenia nieważnej umowy, gdyż nie są to należności wynikające z umowy ani należności zabezpieczone hipoteką umowną. Wskazać należy również na treść art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13, wymagającego zapewnienia stosownych i skutecznych środków mających na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców i dostawców z konsumentami. O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu oart. 100 k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozdzielenia, albowiem roszczenia powodów okazały się zasadne w 84 %, a obrona pozwanego w 16 %. Niezbędne koszty procesu poniesione przez powodów stanowią kwotę 8 234 zł i obejmują: opłatę sądową od pozwu w kwocie 1 000 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 5 400 zł odpowiadające stawce minimalnej określonej w § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm) oraz w kwocie 1 800 zł za postępowanie zażaleniowe ustalone na podstawie stawki minimalnej określonej § 2 pkt 6 i § 10 ust. 2 pkt 2 w/w rozporządzenia, a ponadto wydatek w kwocie 34 zł w związku z koniecznością uiszczenia opłaty skarbowej od dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa. Niezbędne koszty procesu poniesione przez stronę pozwaną w wynoszą 7 247 zł i obejmują opłatę sądową od zażalenia w kwocie 30 zł wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w wysokości 5 400 zł, odpowiadającej stawce minimalnej określonej w § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.) oraz w kwocie 1 800 zł za postępowanie zażaleniowe ustalone na podstawie stawki minimalnej określonej § 2 pkt 6 i § 10 ust. 2 pkt 2 w/w rozporządzenia, a ponadto wydatek w kwocie 17 zł w związku z koniecznością uiszczenia opłaty skarbowej od dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa. Uzasadnione wynikiem procesu koszty postępowania powodów wyniosły 6 917 zł (8 234 zł x 84 %), natomiast uzasadnione wynikiem procesu koszty strony pozwanej wyniosły 1 160 zł (7 247 zł x 16 %). W ostatecznym rozrachunku powodom przysługuje kwota 5 757 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (6 917 zł -1 160 zł). Od powyższej kwoty powodom należą się ponadto odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty stosownie doart. 98 § 11zdanie 1 k.p.c. Koszty procesu należne powodom podlegały zasądzeniu na ich rzecz w częściach równych, albowiem powodowie nie wnosili o inny podział tych kosztów (por. uchwała SN z 16 listopada 2023 r., III CZP 54/23, Legalis nr 3007453). ZARZĄDZENIE doręczyć pełnomocnikom stron odpis wyroku z dnia 25 listopada 2024 r. wraz z uzasadnieniem.

15/251500/0000503/C

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

I Wydział Cywilny

154510000003006_VI_Ka_001202_2023_Uz_2024-11-27_001

VI Ka 1202/23

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-12-09 18:00:04.0 CET

2024-12-07 09:51:37.0 CET

15451000

3006

SENTENCE

Warszawa, dnia 25 listopada 2024 r. Sygn. akt VI Ka 1202/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk Sędziowie: SO Aleksandra Mazurek SR del. Małgorzata Nowak - Januchta protokolant: protokolant sądowy Dominika Mroczka przy udziale prokuratora Mariusza Ejflera po rozpoznaniu dnia 25 listopada 2024 r. sprawy L. G. syna W. i S. , ur. (...) w P. oskarżonego o przestępstwo z art. 207

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="001202" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="right">Warszawa, dnia 25 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt VI Ka 1202/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk</xText> <xText xALIGNx="left"> Sędziowie: SO Aleksandra Mazurek</xText> <xText xALIGNx="left"> SR del. Małgorzata Nowak - Januchta</xText> <xText xALIGNx="left">protokolant: protokolant sądowy Dominika Mroczka</xText> <xText xALIGNx="left">przy udziale prokuratora Mariusza Ejflera</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu dnia 25 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy <xAnon>L. G.</xAnon> syna <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">oskarżonego o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 i 1a kk</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left">na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora</xText> <xText xALIGNx="left">od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku</xText> <xText xALIGNx="left">z dnia 21 czerwca 2023 r. sygn. akt II K 10/19</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Otwocku do ponownego rozpoznania;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>M. W.</xAnon> kwotę 1033,20 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w II instancji wraz z podatkiem VAT.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">SSO Adam Bednarczyk SSO Aleksandra Mazurek SSR del. Małgorzata Nowak - Januchta</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">VI Ka 1202/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 21 czerwca 2023 r. sygn. akt II K 10/19</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">zarzut obrazy prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 66;art. 66 § 1;art. 66 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.66§1 i 2 kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☒ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Zarzut zasadny, albowiem z treści <xLexLink xArt="art. 66;art. 66 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.66§2 kk</xLexLink>. wynika w sposób oczywisty, iż rozstrzygnięcia w postaci warunkowego umorzenia postepowania nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia wolności powyżej 5 lat. Tymczasem <xAnon>L. G.</xAnon> w przedmiotowej sprawie postawiono zarzut popełnienia czynu z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.207§1 i 1a kk</xLexLink>. zaś czyn z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207§1a</xLexLink> zagrożony jest karą pozbawienia wolności, która wynosi 8 lat. Na marginesie tylko niejako antycypując wniesione przez obrońcę pismo zatytułowane &quot; odpowiedż na apelację&quot; zauważyć trzeba, iż zawarta w nim część argumentacji odnośnie kwestii prawnych przypomnieć trzeba, iż kwalifikacja prawna w postaci <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207§1a</xLexLink> obowiązuje od dnia 13 lipca 2017 r.</xText> <xText>Sąd nie dostrzegł wskazanych wyżej okoliczności, które uniemożliwiały rozstrzygnięcie w postaci warunkowego umorzenia postepowania w przedmiotowej sprawie przy tego rodzaju konstrukcji zarzutu i przyjętej kwalifikacji prawnej.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">brak tego rodzaju okoliczności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">Sąd orzekający poprzez zastosowanie rozstrzygnięcia w postaci warunkowego umorzenia postępowania uchybił treści <xLexLink xArt="art. 66;art. 66 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 66§2 kk</xLexLink>. o czym w części 3.1 uzasadnienia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">z uwagi na treść wyroku nie rozstrzygano o kosztach postępowania odwoławczego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">prokurator</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 21 czerwca 2023 r. sygn. akt II K 10/19</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Adam Bednarczyk

Rafał Kwaśniak

protokolant sądowy Dominika Mroczka

Rafał Kwaśniak

Warszawa, dnia 25 listopada 2024 r. Sygn. akt VI Ka 1202/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk Sędziowie: SO Aleksandra Mazurek SR del. Małgorzata Nowak - Januchta protokolant: protokolant sądowy Dominika Mroczka przy udziale prokuratora Mariusza Ejflera po rozpoznaniu dnia 25 listopada 2024 r. sprawyL. G.synaW.iS.,ur. (...)wP. oskarżonego o przestępstwo zart. 207 § 1 i 1a kk na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 21 czerwca 2023 r. sygn. akt II K 10/19 1 zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Otwocku do ponownego rozpoznania; 2 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. W.kwotę 1033,20 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w II instancji wraz z podatkiem VAT. SSO Adam Bednarczyk SSO Aleksandra Mazurek SSR del. Małgorzata Nowak - Januchta UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VI Ka 1202/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 21 czerwca 2023 r. sygn. akt II K 10/19 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. zarzut obrazy prawa materialnego tj.art.66§1 i 2 kk. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut zasadny, albowiem z treściart.66§2 kk. wynika w sposób oczywisty, iż rozstrzygnięcia w postaci warunkowego umorzenia postepowania nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia wolności powyżej 5 lat. TymczasemL. G.w przedmiotowej sprawie postawiono zarzut popełnienia czynu zart.207§1 i 1a kk. zaś czyn zart. 207§1azagrożony jest karą pozbawienia wolności, która wynosi 8 lat. Na marginesie tylko niejako antycypując wniesione przez obrońcę pismo zatytułowane " odpowiedż na apelację" zauważyć trzeba, iż zawarta w nim część argumentacji odnośnie kwestii prawnych przypomnieć trzeba, iż kwalifikacja prawna w postaciart. 207§1aobowiązuje od dnia 13 lipca 2017 r. Sąd nie dostrzegł wskazanych wyżej okoliczności, które uniemożliwiały rozstrzygnięcie w postaci warunkowego umorzenia postepowania w przedmiotowej sprawie przy tego rodzaju konstrukcji zarzutu i przyjętej kwalifikacji prawnej. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. brak tego rodzaju okoliczności. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Zwięźle o powodach utrzymania w mocy 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Sąd orzekający poprzez zastosowanie rozstrzygnięcia w postaci warunkowego umorzenia postępowania uchybił treściart. 66§2 kk. o czym w części 3.1 uzasadnienia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności z uwagi na treść wyroku nie rozstrzygano o kosztach postępowania odwoławczego. 7 PODPIS 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację prokurator Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 21 czerwca 2023 r. sygn. akt II K 10/19 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana

15/451000/0003006/Ka

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VI Wydział Karny Odwoławczy

154510000003621_VII_Ua_000009_2024_Uz_2025-01-02_001

VII Ua 9/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:08.0 CET

2025-01-20 14:37:44.0 CET

15451000

3621

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VII Ua 9/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 listopada 2024 r. w Warszawie sprawy M. N. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. o zasiłek chorobowy na skutek apelacji wniesionej przez organ rentowy od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003621/Ua" xYear="2024" xVolNmbr="000009" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VII Ua 9/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 25 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych </xBx></xText> <xText><xBx>w składzie: </xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 listopada 2024 r. w Warszawie</xText> <xText>sprawy <xAnon>M. N.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zasiłek chorobowy</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez organ rentowy</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 grudnia 2023 roku sygn. akt VI U 153/23</xText> <xText>oddala apelację.</xText> <xText>Sędzia Renata Gąsior</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2023 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w <xAnon>W.</xAnon> VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych orzekając w sprawie z odwołania <xAnon>M. N.</xAnon> od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału we <xAnon>W.</xAnon> z dnia 23 marca 2023 r., znak: <xAnon>(...)</xAnon>, zmienił zaskarżaną decyzję i przyznał <xAnon>M. N.</xAnon> prawo do zasiłku chorobowego za okres od 1 stycznia 2023 r. do 31 stycznia 2023 r., o czym orzekł w punkcie 1 wyroku. W punkcie 2 zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddziału w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz odwołującego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił, że odwołujący się był zatrudniony u <xAnon>N.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na podstawie umowy o pracę. Firma ta prowadziła 4 apteki. Od marca 2021 r. do grudnia 2022 w jednej z aptek był kierownikiem. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 31 grudnia 2022 r. W dniu 31 grudnia 2022 r. ustało zatem ubezpieczenie chorobowe odwołującego się z tytułu zatrudnienia u płatnika składek <xAnon>N. K.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Jednocześnie od lipca 2022 r. odwołujący się miał zawartą umowę zlecenia w <xAnon> firmie (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>), w ramach której świadczył usługi księgowe w tej samej aptece (zeznania odwołującego się k. 28-28v - protokół 00:04:09-00:11:23).</xText> <xText>Niezdolność odwołującego się do pracy powstała w dniu 7 grudnia 2022 r. Następnie do 31 stycznia 2023 r. strona przebywała na zwolnieniu lekarskim wystawionym z uwagi na depresję. W okresie zwolnienia lekarskiego <xAnon>M. N.</xAnon> pozostawał w domu, przyjmował leki. Nie wykonywał żadnych czynności w ramach zawartej umowy zlecenia.</xText> <xText>Ostatnie zlecenie księgowe miał na początku grudnia jeszcze przed zwolnieniem lekarskim (historia konta k. 7; zeznania odwołującego się k. 28-28v - protokół 00:04:09 - 00:11:23).</xText> <xText>Decyzją z dnia 23 marca 2023 r. znak: <xAnon>(...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział we <xAnon>W.</xAnon> odmówił prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 stycznia 2023 r. (decyzja - akta rentowe).</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy oraz aktach rentowych oraz na odstawie zeznań odwołującego się k. 28-88v - protokół 00:04:09 - 00:11:23. Autentyczności dokumentów złożonych do akt sprawy żadna ze stron nie kwestionowała, dlatego Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy.</xText> <xText>Dokonując rozważań prawnych, Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy zasiłkowej (<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink>, tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 1133 ze zm.) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Sąd wspomniał, że przepis ten miał zastosowanie w niniejszej sprawie, gdyż niezdolność do pracy odwołującego się powstała bezspornie jeszcze w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego wynikającego ze stosunku pracy. Następnie Sąd Rejonowy przywołał treść art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej, w myśl którego zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy: kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Regulacja zawarta w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej stanowi odstępstwo (po spełnieniu warunków w tym przepisie przewidzianych) od ogólnych zasad określających przesłanki prawa do zasiłku chorobowego.</xText> <xText>Sąd Rejonowy podkreślił, że tytułem ubezpieczenia chorobowego jest zatrudnienie lub inna działalność, których podjęcie rodzi obowiązek ubezpieczenia chorobowego lub uprawnienie do objęcia tym ubezpieczeniem na zasadach dobrowolności w rozumieniu przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> i zaznaczył, że pojęcie działalności zarobkowej, nie zostało zdefiniowane ani na gruncie ustawy zasiłkowej, ani w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> i dlatego należy rozumieć je szeroko.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Rejonowego, sensie rodzajowym wchodzi tu w grę każda praca (działalność) zarobkowa, mogąca stanowić źródło dochodów. Może nią być np. zatrudnienie na podstawie umowy o pracę czy umowy zlecenia lub umowy agencyjnej. W art. 13 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy, chodzi o tego rodzaju działalność zarobkową, która stanowi tytuł do obowiązkowego lub dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. W dalszej części uzasadnienia Sąd Rejonowy zaznaczył, że niewątpliwie istotą i celem regulacji przyznającej prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia jest dostarczanie środków utrzymania ubezpieczonemu, któremu choroba przeszkodziła w znalezieniu nowego zatrudnienia. W sytuacji, w której zainteresowany ma inne źródło dochodu zasiłek chorobowy z tytułu ubezpieczenia, które ustało, nie przysługuje (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 czerwca 2007 r., I BU 14/06, Lex nr 611388). Prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia ma charakter wyjątkowy, bowiem uzyskuje się go pomimo nieopłacenia składki, osobom niepodlegającym ubezpieczeniu.</xText> <xText>Sąd Rejonowy zaakcentował, że dopiero wykonywanie pracy na podstawie umowy zlecenia - a nie tylko zawarcie umowy - stwarza obowiązek ubezpieczenia emerytalnego i rentowego lub możliwość wyboru tego tytułu ubezpieczenia (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z 17 czerwca 2008 r., I UK 402/07, OSNP 2009/21-22/297, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2020 r., I UK 315/19, Legalis nr 2402510). Tylko w razie wykonywania umowy zlecenia będzie bowiem można mówić o braku funkcjonalnego celu zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego. Zarobek uzyskany w ten sposób stanowił będzie substytut zasiłku chorobowego. Istotnie przyznać jednak należy, iż zawarcie przez ubezpieczonego umowy zlecenia i trwanie tej umowy po ustaniu tytułu ubezpieczenia z tytułu stosunku pracy, stwarza domniemanie kontynuowania działalności zarobkowej przez wnioskodawcę po ustaniu stosunku pracy. Niemniej jednak, wskazane domniemanie jest wzruszalne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2012 r. I UK 13/12 Lex 1218583).</xText> <xText>Sąd Rejonowy zaznaczył, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego, przede wszystkim na tle tytułu ubezpieczeń społecznych w postaci prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, jednolicie przyjmuje się, że podstawą do powstania obowiązku ubezpieczenia w oparciu o powyższy przepis jest faktyczne wykonywanie działalności pozarolniczej (art. 13 pkt 4 ustawy systemowej), w tym gospodarczej, co oznacza, że wykonywanie tejże działalności, to rzeczywista działalność zarobkowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 25 listopada 2005 r., I UK 80/05, OSNAPiUS 2006/19- 20/309; z dnia 14 września 2007 r., III UK 35/07, LEX nr 483284) Sąd Najwyższy nie ma zatem wątpliwości, że prowadzenie działalności gospodarczej o tyle stanowi tytuł podlegania ubezpieczeniom, o ile faktycznie ubezpieczony działalność tę wykonuje, choć stopień natężenia jego aktywności może być różny (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2016 r., IUK 455/15, LEX nr 2122404).</xText> <xText>W ocenie Sądu Rejonowego brak jest podstaw, aby zagadnienie to inaczej postrzegać na gruncie tytułu ubezpieczeń społecznych w postaci umowy zlecenia. Zdaniem Sądu odwołujący się wykazał, że w spornym okresie, faktycznie nie wykonywał zlecenia w ramach zawartej w lipcu 2022 r. umowy. Wypłacone zaś w styczniu 2023 wynagrodzenie - 100 zł dotyczyło czynności wykonanych jeszcze przed rozpoczęciem korzystania ze zwolnienia lekarskiego. Skoro więc, po ustaniu zatrudnienia na umowę o pracę odwołujący nie wykonywał umowy zlecenia, to nie mógł z tego tytułu podlegać dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Konsekwencją przeciwnego ustalenia byłoby uznanie, że odwołujący był zobowiązany do złożenia stosownego wniosku o objęcie go dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. Dopiero złożenie takiego wniosku skutkowałoby możliwością przyznania odwołującemu się zasiłku chorobowego. Takie rozumowanie pozbawiałoby odwołującego możliwości zabezpieczenia społecznego, możliwości uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, jak również pozostawiałoby odwołującego bez ochrony ubezpieczeniowej, pomimo że odwołujący opłacał składki na ubezpieczenie chorobowe z tytułu wykonywanej pracy. Skoro odwołujący był niezdolny do pracy, to trudno wymagać od niego również dopełniania formalności związanych ze składaniem wniosku o objęcie ubezpieczeniem chorobowym z tytułu umowy cywilnoprawnej. Pozbawienie odwołującego się prawa do zasiłku chorobowego pomimo tego, że były za niego odprowadzane składki na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne, w tym chorobowe i zdrowotne, jest sprzeczne z podstawowymi zasadami systemu ubezpieczeń społecznych i prawa obywateli do zabezpieczenia społecznego (zob. wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 24 stycznia 2017 r., VII Ua 76/16, Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych).</xText> <xText>Wobec powyższego Sąd Rejonowy uznał, że odwołujący się spełnił wymóg do przyznania mu zasiłku chorobowego, gdyż jego niezdolność do pracy trwała nadal nieprzerwanie po zakończeniu stosunku pracy. Ponadto w okresie swojej niezdolności do pracy, mimo zawartej umowy zlecenia, nie wykonywał żadnych czynności w ramach tej umowy.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu się prawo do zasiłku chorobowego za okres do 1 stycznia 2023 r. do 31 stycznia 2023 r. O kosztach procesu orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink>, w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Odwołujący się był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika - radcę prawnego, w związku z czym należało uwzględnić koszty zastępstwa procesowego, które Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) - 180 zł. <xIx>(wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ z dnia 19 grudnia 2023 r. wraz z uzasadnieniem – k. 30 i k. 34-38 a.s.).</xIx></xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we <xAnon>W.</xAnon> w dniu 1 lutego 2024 r. złożył apelację od wyroku z dnia 19 grudnia 2023 r., zaskarżając go w całości.</xText> <xText>Skarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego<xBx>, </xBx>tj. <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 ust. 1;art. 13 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (dalej też: ustawa zasiłkowa), poprzez błędną wykładnię i wskutek tego jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że umowa cywilnoprawna, jaką <xAnon>M. N.</xAnon> zawarł od lipca 2022 r. i kontynuowaną ją po ustaniu stosunku pracy, nie jest działalnością zarobkową w rozumieniu przedmiotowego przepisu i w konsekwencji przyznaniu odwołującemu prawą do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia w sytuacji, gdy odwołujący kontynuował działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym, a zatem w sytuacji gdy odwołujący wypełnił przesłanki wyłączenia prawa do zasiłku po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego.</xText> <xText>Zarzucając powyższe, pełnomocnik organu rentowego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu I instancji w całości (pkt 1 i 2 wyroku), oddalenie odwołania i zasądzenie na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za instancję odwoławczą.</xText> <xText>Uzasadniając apelację wskazał, że Sąd Rejonowy w trakcie prowadzonego postępowania odwoławczego prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, jednakże nieprawidłowo zastosował art. 13 ust. 1 pkt 2 tej ustawy zasiłkowej, uznając, że skoro odwołujący od początku grudnia nie wykonywał aktywnie zleceń z zawartej umowy zlecenia, to należy uznać, że nie kontynuował działalności zarobkowej w formie umowy zlecenia.</xText> <xText>Natomiast zdaniem organu, to że <xAnon>M. N.</xAnon> w trakcie zwolnienia lekarskiego nie wykonywał aktywnie umowy zlecenia (ponieważ był chory) nie oznacza, że nie posiadał tytułu do ubezpieczeń społecznych w postaci tej umowy po ustaniu stosunku pracy.</xText> <xText>Organ rentowy powołał się na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2003 r., sygn. akt II UK 176/03, w którym sąd wskazał, że wyłączenie prawa do zasiłku chorobowego na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa dotyczy sytuacji, gdy osoba niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie podlega żadnemu ubezpieczeniu natomiast kontynuuje lub podejmuje działalność zarobkową uprawniającą ją do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym.</xText> <xText>Wskazał też uchwałę Sądu Najwyższego z 30 sierpnia 2001 r., sygn. akt III ZP 11/01 OSP 2002), w której sąd wywodzi, że prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia ma charakter wyjątkowy. Wyjątkowość wyraża się w przyznaniu prawa do świadczenia w okresie, za który nie jest opłacana składka, osobom niepodlegającym ubezpieczeniu. Zasiłek chorobowy zastępuje w tym wypadku utracony zarobek. Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że ryzykiem chronionym jest w tym przypadku niemożność wykonywania (kontynuowania lub podjęcia) każdej działalności zarobkowej, zarówno tej, której wykonywanie dawało tytuł do objęcia ubezpieczeniem, jak i wykonywanej równolegle z taką działalnością, a ponadto jakiejkolwiek nowej działalności dającej źródło utrzymania. Jeżeli po ustaniu tytułu ubezpieczenia dojdzie do kontynuowania lub podjęcia działalności, zostanie ona objęta ubezpieczeniem chorobowym. Wówczas zdarzenie ubezpieczeniowe (choroba) będzie pozostawać w związku z nowym tytułem ubezpieczeniowym.</xText> <xText>Strona wnosząca apelację wskazała, że w sytuacji jak w przypadku odwołującego niezdolność do pracy nie daje podstaw do przyznania zasiłku chorobowego mimo spełnienia warunków określonych w art. 7 ustawy, skoro osoba taka nie skorzystała z możliwości dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego i powstania nowego tytułu ubezpieczenia chorobowego. Wspólną cechą przyczyn wyłączających prawo do zasiłku jest istnienie innych źródeł dochodów z ubezpieczenia społecznego (emerytura lub renta z tytułu niezdolności do pracy), z Funduszu Pracy (zasiłek dla bezrobotnych, zasiłek lub świadczenie przedemerytalne) bądź z własnej kontynuowanej lub podjętej działalności zarobkowej. We wszystkich tych przypadkach wypłata zasiłku chorobowego po ustaniu ubezpieczenia byłaby sprzeczna z ratio legis omawianej regulacji, która sprowadza się do dostarczenia środków utrzymania byłemu ubezpieczonemu, który z powodu ustania pracy zarobkowej traci dotychczasowe dochody, a któremu choroba przeszkodziła w znalezieniu i podjęciu nowej pracy zarobkowej, a tym samym nowego źródła dochodów. Wskazano także, że w orzecznictwie, jeszcze na tle ustawy z grudnia 1974 roku, wskazywano, że &quot;działalnością zarobkową&quot; jest działalność stanowiąca źródło dochodu z tytułu własnej pracy, niezależnie od podstawy jej wykonywania. Może nią być na przykład zatrudnienie na podstawie umowy o pracę czy umowy zlecenia lub umowy agencyjnej. Jedną z form działalności zarobkowej jest też prowadzenie działalności gospodarczej na własny rachunek. Dodatkowo przyjmowano, że jest to tego rodzaju działalność zarobkowa, która stanowi tytuł do ubezpieczenia społecznego, ponieważ tylko taka działalność może być podstawą do wypłaty zasiłku w miejsce utraconego dochodu, a więc uczynić zbędną ochronę ubezpieczeniową z tytułu poprzedniej, zakończonej działalności. Podkreślano zatem, że działalność zarobkowa to „działalność stanowiąca tytuł podlegania ubezpieczeniu chorobowemu&quot; (wyrok SN z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 68/99, OSNP 2000 nr 19, poz. 726). Obecnie warunek ten jest expressis verbis wyrażony w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej.</xText> <xText>Pod pojęciem podjęcia lub kontynuowania działalności zarobkowej, stanowiącym przesłankę wyłączającą prawo do zasiłku, należy więc rozumieć istnienie innych źródeł dochodów, będących tytułem do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniających prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.</xText> <xText>Odnosząc się z kolei do kwestii osiągania dochodów z działalności zarobkowej, będącej przesłanką wyłączenia prawa do zasiłku chorobowego wskazano, że brak dochodu nie świadczy o braku faktycznego kontynuowania działalności. Nieuzyskiwanie dochodu nie wyłącza regulacji art. 13 ust. 2 ustawy zasiłkowej, gdyż przepis ten nie uzależnia prawa do zasiłku chorobowego od nieosiągania dochodu. Nieosiągnięcie w okresie niezdolności do pracy dochodu z umowy cywilnoprawnej i zawieszenie jej realizacji w związku z chorobą, nie powoduje zakwestionowania obowiązywania takiej umowy i jej obecności w obrocie prawnym. &quot;Zaprzestanie działalności&quot; następuje z chwilą jej formalnego zawieszenia lub zakończenia na skutek rozwiązania umowy lub całkowitego zaniechania jej wykonywania. Faktyczne chwilowe zaprzestanie prowadzenia działalności wynikającej z umowy zlecenia, które nie zostało spowodowane tymi okolicznościami, nie powoduje więc wyłączenia prowadzącego tę działalność z ubezpieczeń społecznych.</xText> <xText>Zdaniem strony wnoszącej apelację, odwołujący po ustaniu stosunku pracy, kontynuował wcześniej zawartą umowę zlecenia, która stanowiła tytuł do objęcia go ubezpieczeniem chorobowy, a zatem spełnił negatywną przesłankę z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej <xIx>(apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we <xAnon>W.</xAnon> z dnia 1 lutego 2024 r – k. 42-44 a.s. ).</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy, zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja organu rentowego jako niezasadna, podlega oddaleniu.</xText> <xText>Z uwagi na zarzut sformułowany w apelacji, a dotyczący wadliwej wykładni i zastosowania <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 ust. 1;art. 13 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> <xIx>(zwanej dalej ustawą zasiłkową),</xIx> wstępnie przypomnieć należy, że zgodnie z treścią wskazanego przepisu, zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.</xText> <xText>Zacytowany przepis normuje brak prawa do zasiłku chorobowego w okresie po ustaniu tytułu ubezpieczenia zarówno wówczas, gdy niezdolność do pracy powstała w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i po jego ustaniu. Wyłączenie ochrony skutków ryzyka niezdolności do pracy w okolicznościach wymienionych w przepisie art. 13 ust. 1 następuje od dnia ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego i obejmuje różne sytuacje faktyczne, które nie tworzą jednorodnej grupy. Generalnie podzielić można je na dwie podgrupy. Jedna podgrupa dotyczy stanów faktycznych wskazujących na możliwość podlegania ubezpieczeniu i korzystania z jego ochrony na zasadach ogólnych, tj. w czasie trwania ubezpieczenia. Obejmuje ona m.in. kontynuowanie lub podjęcie działalności zarobkowej, stanowiącej tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym lub zapewniającej prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. W rozpatrywanej sprawie taka właśnie sytuacja, według organu rentowego, zaistniała. Organ rentowy dla uzasadnienia swego stanowiska powołał szereg argumentów oraz orzecznictwo i podkreślić należy, że co do zasady wszystkie te poglądy i argumenty dotyczące funkcji art. 13 ust. 1 ustawy zasiłkowej i interpelacji pojęcia „działalności zarobkowej” Sąd II instancji podziela.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie rzecz jednak w tym, że <xAnon>M. N.</xAnon>, wedle Sądu I instancji, nie kontynuował takiej działalności zarobkowej po ustaniu ubezpieczenia chorobowego (po rozwiązaniu z nim stosunku pracy) i to właśnie w przedmiotowej sprawie wysuwa się na plan pierwszy. Przed dokonaniem szczegółowej analizy tego zagadnienia trzeba jednak przypomnieć, że ustalenia faktyczne w rozpatrywanej sprawie nie zostały w apelacji zakwestionowane. Na ich tle jako istotny, należy powołać pogląd prezentowany w orzecznictwie, a otyczący możliwości przyjęcia konstrukcji o rozwiązaniu umowy zlecenia poprzez czynności konkludentne, mimo formalnego jej rozwiązania w terminie późniejszym od ustania stosunku pracy <xIx>(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2005 r., III CK 307/05, LEX nr 332953; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2013 r., I UK 626/12).</xIx> Również w wyroku z dnia 4 października 2018 r. <xIx>(III UZP 5/18, Lex nr 2575525) </xIx>Sąd Najwyższy do tych poglądów się odwołał. Wskazał, że osoba zatrudniona na podstawie stosunku pracy, a jednocześnie prowadząca równolegle inną działalność (umowa cywilna, pozarolnicza działalność gospodarcza) straci prawo do zasiłku za cały okres zwolnienia, jeżeli ta równoległa działalność będzie faktycznie prowadzona obok wykonywanej pracy najemnej, bez względu na częstotliwość tych dodatkowych zadań, czy też wysokość uzyskanego przysporzenia majątkowego. W ten sposób realizuje się przesłanka &quot;kontynuowania działalności zarobkowej&quot;. Nie ma wówczas aksjologicznych przesłanek do wypłaty świadczenia z ubezpieczenia chorobowego, jeżeli została zachowana zdolność do prowadzenia tej działalności. Jednak na przeciwnym biegunie mogą ujawnić się interferencje, w których ubezpieczony po ustaniu tytułu chorobowego legitymuje się węzłem prawnym stanowiącym podstawę do ubezpieczenia chorobowego. Ów węzeł może mieć charakter formalny, gdy po ustaniu zatrudnienia (złożeniu zgodnych oświadczeń woli albo złożeniu jednostronnego oświadczenia woli) dojdzie również - wskutek czynności konkludentnych - do ustania umowy cywilnoprawnej. Naturalnie brak pisemnego wypowiedzenia takiej umowy nie stanowi przeszkody (sfera dowodowa) do wykazania, że faktycznie strony zaprzestały wykonywania wzajemnych obowiązków z umowy cywilnoprawnej. W innym układzie zaistnieje płaszczyzna, że umowa cywilnoprawna zostanie wypowiedziana w trakcie trwania stosunku pracy, lecz jej skutek nastąpi już po ustaniu zatrudnienia. W takim razie należy mieć na uwadze, jaka była przyczyna wypowiedzenia (na przykład: nienależyte wykonywanie obowiązków, suponujące jednak wkład pracy zleceniobiorcy, czy też sytuacja odwrotna, to jest zgłoszony brak dyspozycyjności do pracy przez zleceniobiorcę). Z kolei w razie braku przyczynowości (braku możliwości jej odtworzenia) wypowiedzenia umowy, pomocne staną się okoliczności faktyczne, takie jak realizowanie umowy cywilnoprawnej w okresie tego wypowiedzenia, czy też - na przykład na wzór pracowniczego modelu - czy w jego okresie zleceniobiorca został zwolniony z obowiązku wykonywania pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia (bez zachowania prawa do niego), czy też w końcu zleceniobiorca odmawiał przyjmowania zleceń do wykonania, nie składał żadnych rachunków, raportów, nie zajmował się kolportażem materiałów reklamowych, de facto nie wykonując żadnych czynności, chociaż otrzymał wynagrodzenie, które mając charakter marginalny (wysokość) nie stanowiło ekwiwalentu za wykonane świadczenie, lecz miało charakter ryczałtowy, gwarantowany niezależnie od pracy, a może też stanowiło zapłatę za inny okres rozliczeniowy.</xText> <xText>Według Sądu Najwyższego, suma wyżej przedstawionych argumentów skłania do konkluzji, że konieczne jest dostrzeżenie, w jakich okolicznościach realizuje się przesłanka z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Jeżeli przybiorą one kontekst związania formalnego, nie jest wykluczone a priori przyjęcie takiej wykładni, że osoba zainteresowana, która stała się niezdolna do pracy w okolicznościach wskazanych w art. 6 ustawy zasiłkowej (w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego), nie nabędzie prawa do zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego tak długo, aż przestanie wykonywać &quot;kontynuowaną&quot; albo &quot;podjętą&quot; po ustaniu poprzedniego ubezpieczenia chorobowego działalność zarobkową stanowiącą &quot;nowy&quot; tytuł do objęcia tej osoby obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym, względnie zapewniającą jej prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy spowodowanej chorobą. Tym samym a contrario należy zatem przyjąć, że zaprzestanie wykonywania &quot;kontynuowanej&quot; albo &quot;podjętej&quot; działalności zarobkowej po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, otwiera zainteresowanemu możliwość skutecznego ubiegania się o świadczenie zasiłkowe ze skutkiem ex nunc (od chwili, w której zaprzestano realizowania takiej działalności). Osoba niezdolna do pracy, która spełniła ten warunek, nabędzie zatem prawo do zasiłku chorobowego, o ile nie zaistnieje którakolwiek z pozostałych przesłanek negatywnych, jakie zostały wymienione taksatywnie w art. 13 ustawy zasiłkowej.</xText> <xText>Uwzględniając powyższe, Sąd <xAnon>(...)</xAnon> instancji podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, który wyeksponował w rozważaniach prawnych, mające oparcie w niekwestionowanych przez ZUS ustaleniach faktycznych, okoliczności nie realizowania przez ubezpieczonego czynności wynikających z umowy zlecenia. Sąd ustalił – a organ rentowy tego nie kwestionował – że ostatnie zlecenie księgowe <xAnon>M. N.</xAnon> wykonał na początku grudnia jeszcze przed zwolnieniem lekarskim, czyli przed 7 grudnia 2022 r. Niewątpliwie, od tej daty ubezpieczony nie wykonywał obowiązków, jakie umowa zlecenia na niego nakładała, a i zleceniodawca <xAnon>N.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> nie realizowała swoich zobowiązań względem <xAnon>M. N.</xAnon>, tj. wypłaty mu wynagrodzenia. Jak wynika z przepisów, które prawidłowo zastosowała Sąd I instancji, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają (…) osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są „osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia”. Objęcie ubezpieczeniem jest zatem zależne od faktycznego wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia, a nie jedynie od formalnego jej zawarcia. Jak wynika zaś, z cytowanego orzeczenia Sądu Najwyższego, istotne nie jest zaś formalne zawarcie umowy, ale faktyczne wykonywanie działalności zarobkowej stanowiącej tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym. Rację ma zatem Sąd I instancji, który przyjął, że skoro <xAnon>M. N.</xAnon> nie mógł być na podstawie umowy zlecenia objęty ubezpieczeniem, to nie doszło do spełnienia przesłanki wskazanej w art. 13 ust. 4 w/w ustawy w postaci „kontynowania działalności zarobkowej stanowiącej tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym”. W konsekwencji nie było podstaw do nieprzyznania mu zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego wobec bezspornego spełnienia przez niego pozostałych przesłanek przyznania zasiłku.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił apelację organu rentowego na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Sędzia Renata Gąsior</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Renata Gąsior

Rafał Kwaśniak

Rafał Kwaśniak

Sygn. akt VII Ua 9/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 listopada 2024 r. w Warszawie sprawyM. N. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział weW. o zasiłek chorobowy na skutek apelacji wniesionej przez organ rentowy od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 grudnia 2023 roku sygn. akt VI U 153/23 oddala apelację. Sędzia Renata Gąsior UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2023 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ wW.VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych orzekając w sprawie z odwołaniaM. N.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału weW.z dnia 23 marca 2023 r., znak:(...), zmienił zaskarżaną decyzję i przyznałM. N.prawo do zasiłku chorobowego za okres od 1 stycznia 2023 r. do 31 stycznia 2023 r., o czym orzekł w punkcie 1 wyroku. W punkcie 2 zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddziału wW.na rzecz odwołującego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Sąd Rejonowy ustalił, że odwołujący się był zatrudniony uN.K.(...)wW.na podstawie umowy o pracę. Firma ta prowadziła 4 apteki. Od marca 2021 r. do grudnia 2022 w jednej z aptek był kierownikiem. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 31 grudnia 2022 r. W dniu 31 grudnia 2022 r. ustało zatem ubezpieczenie chorobowe odwołującego się z tytułu zatrudnienia u płatnika składekN. K.(...)wW.. Jednocześnie od lipca 2022 r. odwołujący się miał zawartą umowę zlecenia wfirmie (...) S.A.wK.((...)), w ramach której świadczył usługi księgowe w tej samej aptece (zeznania odwołującego się k. 28-28v - protokół 00:04:09-00:11:23). Niezdolność odwołującego się do pracy powstała w dniu 7 grudnia 2022 r. Następnie do 31 stycznia 2023 r. strona przebywała na zwolnieniu lekarskim wystawionym z uwagi na depresję. W okresie zwolnienia lekarskiegoM. N.pozostawał w domu, przyjmował leki. Nie wykonywał żadnych czynności w ramach zawartej umowy zlecenia. Ostatnie zlecenie księgowe miał na początku grudnia jeszcze przed zwolnieniem lekarskim (historia konta k. 7; zeznania odwołującego się k. 28-28v - protokół 00:04:09 - 00:11:23). Decyzją z dnia 23 marca 2023 r. znak:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział weW.odmówił prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 31 stycznia 2023 r. (decyzja - akta rentowe). Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy oraz aktach rentowych oraz na odstawie zeznań odwołującego się k. 28-88v - protokół 00:04:09 - 00:11:23. Autentyczności dokumentów złożonych do akt sprawy żadna ze stron nie kwestionowała, dlatego Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy. Dokonując rozważań prawnych, Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy zasiłkowej (ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 1133 ze zm.) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Sąd wspomniał, że przepis ten miał zastosowanie w niniejszej sprawie, gdyż niezdolność do pracy odwołującego się powstała bezspornie jeszcze w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego wynikającego ze stosunku pracy. Następnie Sąd Rejonowy przywołał treść art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej, w myśl którego zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy: kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Regulacja zawarta w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej stanowi odstępstwo (po spełnieniu warunków w tym przepisie przewidzianych) od ogólnych zasad określających przesłanki prawa do zasiłku chorobowego. Sąd Rejonowy podkreślił, że tytułem ubezpieczenia chorobowego jest zatrudnienie lub inna działalność, których podjęcie rodzi obowiązek ubezpieczenia chorobowego lub uprawnienie do objęcia tym ubezpieczeniem na zasadach dobrowolności w rozumieniu przepisówustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychi zaznaczył, że pojęcie działalności zarobkowej, nie zostało zdefiniowane ani na gruncie ustawy zasiłkowej, ani wustawie o systemie ubezpieczeń społecznychi dlatego należy rozumieć je szeroko. Zdaniem Sądu Rejonowego, sensie rodzajowym wchodzi tu w grę każda praca (działalność) zarobkowa, mogąca stanowić źródło dochodów. Może nią być np. zatrudnienie na podstawie umowy o pracę czy umowy zlecenia lub umowy agencyjnej. W art. 13 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy, chodzi o tego rodzaju działalność zarobkową, która stanowi tytuł do obowiązkowego lub dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. W dalszej części uzasadnienia Sąd Rejonowy zaznaczył, że niewątpliwie istotą i celem regulacji przyznającej prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia jest dostarczanie środków utrzymania ubezpieczonemu, któremu choroba przeszkodziła w znalezieniu nowego zatrudnienia. W sytuacji, w której zainteresowany ma inne źródło dochodu zasiłek chorobowy z tytułu ubezpieczenia, które ustało, nie przysługuje (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 czerwca 2007 r., I BU 14/06, Lex nr 611388). Prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia ma charakter wyjątkowy, bowiem uzyskuje się go pomimo nieopłacenia składki, osobom niepodlegającym ubezpieczeniu. Sąd Rejonowy zaakcentował, że dopiero wykonywanie pracy na podstawie umowy zlecenia - a nie tylko zawarcie umowy - stwarza obowiązek ubezpieczenia emerytalnego i rentowego lub możliwość wyboru tego tytułu ubezpieczenia (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z 17 czerwca 2008 r., I UK 402/07, OSNP 2009/21-22/297, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2020 r., I UK 315/19, Legalis nr 2402510). Tylko w razie wykonywania umowy zlecenia będzie bowiem można mówić o braku funkcjonalnego celu zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego. Zarobek uzyskany w ten sposób stanowił będzie substytut zasiłku chorobowego. Istotnie przyznać jednak należy, iż zawarcie przez ubezpieczonego umowy zlecenia i trwanie tej umowy po ustaniu tytułu ubezpieczenia z tytułu stosunku pracy, stwarza domniemanie kontynuowania działalności zarobkowej przez wnioskodawcę po ustaniu stosunku pracy. Niemniej jednak, wskazane domniemanie jest wzruszalne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2012 r. I UK 13/12 Lex 1218583). Sąd Rejonowy zaznaczył, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego, przede wszystkim na tle tytułu ubezpieczeń społecznych w postaci prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, jednolicie przyjmuje się, że podstawą do powstania obowiązku ubezpieczenia w oparciu o powyższy przepis jest faktyczne wykonywanie działalności pozarolniczej (art. 13 pkt 4 ustawy systemowej), w tym gospodarczej, co oznacza, że wykonywanie tejże działalności, to rzeczywista działalność zarobkowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 25 listopada 2005 r., I UK 80/05, OSNAPiUS 2006/19- 20/309; z dnia 14 września 2007 r., III UK 35/07, LEX nr 483284) Sąd Najwyższy nie ma zatem wątpliwości, że prowadzenie działalności gospodarczej o tyle stanowi tytuł podlegania ubezpieczeniom, o ile faktycznie ubezpieczony działalność tę wykonuje, choć stopień natężenia jego aktywności może być różny (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2016 r., IUK 455/15, LEX nr 2122404). W ocenie Sądu Rejonowego brak jest podstaw, aby zagadnienie to inaczej postrzegać na gruncie tytułu ubezpieczeń społecznych w postaci umowy zlecenia. Zdaniem Sądu odwołujący się wykazał, że w spornym okresie, faktycznie nie wykonywał zlecenia w ramach zawartej w lipcu 2022 r. umowy. Wypłacone zaś w styczniu 2023 wynagrodzenie - 100 zł dotyczyło czynności wykonanych jeszcze przed rozpoczęciem korzystania ze zwolnienia lekarskiego. Skoro więc, po ustaniu zatrudnienia na umowę o pracę odwołujący nie wykonywał umowy zlecenia, to nie mógł z tego tytułu podlegać dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Konsekwencją przeciwnego ustalenia byłoby uznanie, że odwołujący był zobowiązany do złożenia stosownego wniosku o objęcie go dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. Dopiero złożenie takiego wniosku skutkowałoby możliwością przyznania odwołującemu się zasiłku chorobowego. Takie rozumowanie pozbawiałoby odwołującego możliwości zabezpieczenia społecznego, możliwości uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, jak również pozostawiałoby odwołującego bez ochrony ubezpieczeniowej, pomimo że odwołujący opłacał składki na ubezpieczenie chorobowe z tytułu wykonywanej pracy. Skoro odwołujący był niezdolny do pracy, to trudno wymagać od niego również dopełniania formalności związanych ze składaniem wniosku o objęcie ubezpieczeniem chorobowym z tytułu umowy cywilnoprawnej. Pozbawienie odwołującego się prawa do zasiłku chorobowego pomimo tego, że były za niego odprowadzane składki na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne, w tym chorobowe i zdrowotne, jest sprzeczne z podstawowymi zasadami systemu ubezpieczeń społecznych i prawa obywateli do zabezpieczenia społecznego (zob. wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 24 stycznia 2017 r., VII Ua 76/16, Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych). Wobec powyższego Sąd Rejonowy uznał, że odwołujący się spełnił wymóg do przyznania mu zasiłku chorobowego, gdyż jego niezdolność do pracy trwała nadal nieprzerwanie po zakończeniu stosunku pracy. Ponadto w okresie swojej niezdolności do pracy, mimo zawartej umowy zlecenia, nie wykonywał żadnych czynności w ramach tej umowy. W tym stanie rzeczy sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu się prawo do zasiłku chorobowego za okres do 1 stycznia 2023 r. do 31 stycznia 2023 r. O kosztach procesu orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Odwołujący się był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika - radcę prawnego, w związku z czym należało uwzględnić koszty zastępstwa procesowego, które Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) - 180 zł.(wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ z dnia 19 grudnia 2023 r. wraz z uzasadnieniem – k. 30 i k. 34-38 a.s.). Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział weW.w dniu 1 lutego 2024 r. złożył apelację od wyroku z dnia 19 grudnia 2023 r., zaskarżając go w całości. Skarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego,tj.art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(dalej też: ustawa zasiłkowa), poprzez błędną wykładnię i wskutek tego jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że umowa cywilnoprawna, jakąM. N.zawarł od lipca 2022 r. i kontynuowaną ją po ustaniu stosunku pracy, nie jest działalnością zarobkową w rozumieniu przedmiotowego przepisu i w konsekwencji przyznaniu odwołującemu prawą do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia w sytuacji, gdy odwołujący kontynuował działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym, a zatem w sytuacji gdy odwołujący wypełnił przesłanki wyłączenia prawa do zasiłku po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego. Zarzucając powyższe, pełnomocnik organu rentowego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu I instancji w całości (pkt 1 i 2 wyroku), oddalenie odwołania i zasądzenie na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za instancję odwoławczą. Uzasadniając apelację wskazał, że Sąd Rejonowy w trakcie prowadzonego postępowania odwoławczego prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, jednakże nieprawidłowo zastosował art. 13 ust. 1 pkt 2 tej ustawy zasiłkowej, uznając, że skoro odwołujący od początku grudnia nie wykonywał aktywnie zleceń z zawartej umowy zlecenia, to należy uznać, że nie kontynuował działalności zarobkowej w formie umowy zlecenia. Natomiast zdaniem organu, to żeM. N.w trakcie zwolnienia lekarskiego nie wykonywał aktywnie umowy zlecenia (ponieważ był chory) nie oznacza, że nie posiadał tytułu do ubezpieczeń społecznych w postaci tej umowy po ustaniu stosunku pracy. Organ rentowy powołał się na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2003 r., sygn. akt II UK 176/03, w którym sąd wskazał, że wyłączenie prawa do zasiłku chorobowego na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa dotyczy sytuacji, gdy osoba niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie podlega żadnemu ubezpieczeniu natomiast kontynuuje lub podejmuje działalność zarobkową uprawniającą ją do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. Wskazał też uchwałę Sądu Najwyższego z 30 sierpnia 2001 r., sygn. akt III ZP 11/01 OSP 2002), w której sąd wywodzi, że prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia ma charakter wyjątkowy. Wyjątkowość wyraża się w przyznaniu prawa do świadczenia w okresie, za który nie jest opłacana składka, osobom niepodlegającym ubezpieczeniu. Zasiłek chorobowy zastępuje w tym wypadku utracony zarobek. Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że ryzykiem chronionym jest w tym przypadku niemożność wykonywania (kontynuowania lub podjęcia) każdej działalności zarobkowej, zarówno tej, której wykonywanie dawało tytuł do objęcia ubezpieczeniem, jak i wykonywanej równolegle z taką działalnością, a ponadto jakiejkolwiek nowej działalności dającej źródło utrzymania. Jeżeli po ustaniu tytułu ubezpieczenia dojdzie do kontynuowania lub podjęcia działalności, zostanie ona objęta ubezpieczeniem chorobowym. Wówczas zdarzenie ubezpieczeniowe (choroba) będzie pozostawać w związku z nowym tytułem ubezpieczeniowym. Strona wnosząca apelację wskazała, że w sytuacji jak w przypadku odwołującego niezdolność do pracy nie daje podstaw do przyznania zasiłku chorobowego mimo spełnienia warunków określonych w art. 7 ustawy, skoro osoba taka nie skorzystała z możliwości dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego i powstania nowego tytułu ubezpieczenia chorobowego. Wspólną cechą przyczyn wyłączających prawo do zasiłku jest istnienie innych źródeł dochodów z ubezpieczenia społecznego (emerytura lub renta z tytułu niezdolności do pracy), z Funduszu Pracy (zasiłek dla bezrobotnych, zasiłek lub świadczenie przedemerytalne) bądź z własnej kontynuowanej lub podjętej działalności zarobkowej. We wszystkich tych przypadkach wypłata zasiłku chorobowego po ustaniu ubezpieczenia byłaby sprzeczna z ratio legis omawianej regulacji, która sprowadza się do dostarczenia środków utrzymania byłemu ubezpieczonemu, który z powodu ustania pracy zarobkowej traci dotychczasowe dochody, a któremu choroba przeszkodziła w znalezieniu i podjęciu nowej pracy zarobkowej, a tym samym nowego źródła dochodów. Wskazano także, że w orzecznictwie, jeszcze na tle ustawy z grudnia 1974 roku, wskazywano, że "działalnością zarobkową" jest działalność stanowiąca źródło dochodu z tytułu własnej pracy, niezależnie od podstawy jej wykonywania. Może nią być na przykład zatrudnienie na podstawie umowy o pracę czy umowy zlecenia lub umowy agencyjnej. Jedną z form działalności zarobkowej jest też prowadzenie działalności gospodarczej na własny rachunek. Dodatkowo przyjmowano, że jest to tego rodzaju działalność zarobkowa, która stanowi tytuł do ubezpieczenia społecznego, ponieważ tylko taka działalność może być podstawą do wypłaty zasiłku w miejsce utraconego dochodu, a więc uczynić zbędną ochronę ubezpieczeniową z tytułu poprzedniej, zakończonej działalności. Podkreślano zatem, że działalność zarobkowa to „działalność stanowiąca tytuł podlegania ubezpieczeniu chorobowemu" (wyrok SN z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 68/99, OSNP 2000 nr 19, poz. 726). Obecnie warunek ten jest expressis verbis wyrażony w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Pod pojęciem podjęcia lub kontynuowania działalności zarobkowej, stanowiącym przesłankę wyłączającą prawo do zasiłku, należy więc rozumieć istnienie innych źródeł dochodów, będących tytułem do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniających prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Odnosząc się z kolei do kwestii osiągania dochodów z działalności zarobkowej, będącej przesłanką wyłączenia prawa do zasiłku chorobowego wskazano, że brak dochodu nie świadczy o braku faktycznego kontynuowania działalności. Nieuzyskiwanie dochodu nie wyłącza regulacji art. 13 ust. 2 ustawy zasiłkowej, gdyż przepis ten nie uzależnia prawa do zasiłku chorobowego od nieosiągania dochodu. Nieosiągnięcie w okresie niezdolności do pracy dochodu z umowy cywilnoprawnej i zawieszenie jej realizacji w związku z chorobą, nie powoduje zakwestionowania obowiązywania takiej umowy i jej obecności w obrocie prawnym. "Zaprzestanie działalności" następuje z chwilą jej formalnego zawieszenia lub zakończenia na skutek rozwiązania umowy lub całkowitego zaniechania jej wykonywania. Faktyczne chwilowe zaprzestanie prowadzenia działalności wynikającej z umowy zlecenia, które nie zostało spowodowane tymi okolicznościami, nie powoduje więc wyłączenia prowadzącego tę działalność z ubezpieczeń społecznych. Zdaniem strony wnoszącej apelację, odwołujący po ustaniu stosunku pracy, kontynuował wcześniej zawartą umowę zlecenia, która stanowiła tytuł do objęcia go ubezpieczeniem chorobowy, a zatem spełnił negatywną przesłankę z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej(apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział weW.z dnia 1 lutego 2024 r – k. 42-44 a.s. ). Sąd Okręgowy, zważył co następuje: Apelacja organu rentowego jako niezasadna, podlega oddaleniu. Z uwagi na zarzut sformułowany w apelacji, a dotyczący wadliwej wykładni i zastosowaniaart. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(zwanej dalej ustawą zasiłkową),wstępnie przypomnieć należy, że zgodnie z treścią wskazanego przepisu, zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Zacytowany przepis normuje brak prawa do zasiłku chorobowego w okresie po ustaniu tytułu ubezpieczenia zarówno wówczas, gdy niezdolność do pracy powstała w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i po jego ustaniu. Wyłączenie ochrony skutków ryzyka niezdolności do pracy w okolicznościach wymienionych w przepisie art. 13 ust. 1 następuje od dnia ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego i obejmuje różne sytuacje faktyczne, które nie tworzą jednorodnej grupy. Generalnie podzielić można je na dwie podgrupy. Jedna podgrupa dotyczy stanów faktycznych wskazujących na możliwość podlegania ubezpieczeniu i korzystania z jego ochrony na zasadach ogólnych, tj. w czasie trwania ubezpieczenia. Obejmuje ona m.in. kontynuowanie lub podjęcie działalności zarobkowej, stanowiącej tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym lub zapewniającej prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. W rozpatrywanej sprawie taka właśnie sytuacja, według organu rentowego, zaistniała. Organ rentowy dla uzasadnienia swego stanowiska powołał szereg argumentów oraz orzecznictwo i podkreślić należy, że co do zasady wszystkie te poglądy i argumenty dotyczące funkcji art. 13 ust. 1 ustawy zasiłkowej i interpelacji pojęcia „działalności zarobkowej” Sąd II instancji podziela. W przedmiotowej sprawie rzecz jednak w tym, żeM. N., wedle Sądu I instancji, nie kontynuował takiej działalności zarobkowej po ustaniu ubezpieczenia chorobowego (po rozwiązaniu z nim stosunku pracy) i to właśnie w przedmiotowej sprawie wysuwa się na plan pierwszy. Przed dokonaniem szczegółowej analizy tego zagadnienia trzeba jednak przypomnieć, że ustalenia faktyczne w rozpatrywanej sprawie nie zostały w apelacji zakwestionowane. Na ich tle jako istotny, należy powołać pogląd prezentowany w orzecznictwie, a otyczący możliwości przyjęcia konstrukcji o rozwiązaniu umowy zlecenia poprzez czynności konkludentne, mimo formalnego jej rozwiązania w terminie późniejszym od ustania stosunku pracy(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2005 r., III CK 307/05, LEX nr 332953; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2013 r., I UK 626/12).Również w wyroku z dnia 4 października 2018 r.(III UZP 5/18, Lex nr 2575525)Sąd Najwyższy do tych poglądów się odwołał. Wskazał, że osoba zatrudniona na podstawie stosunku pracy, a jednocześnie prowadząca równolegle inną działalność (umowa cywilna, pozarolnicza działalność gospodarcza) straci prawo do zasiłku za cały okres zwolnienia, jeżeli ta równoległa działalność będzie faktycznie prowadzona obok wykonywanej pracy najemnej, bez względu na częstotliwość tych dodatkowych zadań, czy też wysokość uzyskanego przysporzenia majątkowego. W ten sposób realizuje się przesłanka "kontynuowania działalności zarobkowej". Nie ma wówczas aksjologicznych przesłanek do wypłaty świadczenia z ubezpieczenia chorobowego, jeżeli została zachowana zdolność do prowadzenia tej działalności. Jednak na przeciwnym biegunie mogą ujawnić się interferencje, w których ubezpieczony po ustaniu tytułu chorobowego legitymuje się węzłem prawnym stanowiącym podstawę do ubezpieczenia chorobowego. Ów węzeł może mieć charakter formalny, gdy po ustaniu zatrudnienia (złożeniu zgodnych oświadczeń woli albo złożeniu jednostronnego oświadczenia woli) dojdzie również - wskutek czynności konkludentnych - do ustania umowy cywilnoprawnej. Naturalnie brak pisemnego wypowiedzenia takiej umowy nie stanowi przeszkody (sfera dowodowa) do wykazania, że faktycznie strony zaprzestały wykonywania wzajemnych obowiązków z umowy cywilnoprawnej. W innym układzie zaistnieje płaszczyzna, że umowa cywilnoprawna zostanie wypowiedziana w trakcie trwania stosunku pracy, lecz jej skutek nastąpi już po ustaniu zatrudnienia. W takim razie należy mieć na uwadze, jaka była przyczyna wypowiedzenia (na przykład: nienależyte wykonywanie obowiązków, suponujące jednak wkład pracy zleceniobiorcy, czy też sytuacja odwrotna, to jest zgłoszony brak dyspozycyjności do pracy przez zleceniobiorcę). Z kolei w razie braku przyczynowości (braku możliwości jej odtworzenia) wypowiedzenia umowy, pomocne staną się okoliczności faktyczne, takie jak realizowanie umowy cywilnoprawnej w okresie tego wypowiedzenia, czy też - na przykład na wzór pracowniczego modelu - czy w jego okresie zleceniobiorca został zwolniony z obowiązku wykonywania pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia (bez zachowania prawa do niego), czy też w końcu zleceniobiorca odmawiał przyjmowania zleceń do wykonania, nie składał żadnych rachunków, raportów, nie zajmował się kolportażem materiałów reklamowych, de facto nie wykonując żadnych czynności, chociaż otrzymał wynagrodzenie, które mając charakter marginalny (wysokość) nie stanowiło ekwiwalentu za wykonane świadczenie, lecz miało charakter ryczałtowy, gwarantowany niezależnie od pracy, a może też stanowiło zapłatę za inny okres rozliczeniowy. Według Sądu Najwyższego, suma wyżej przedstawionych argumentów skłania do konkluzji, że konieczne jest dostrzeżenie, w jakich okolicznościach realizuje się przesłanka z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Jeżeli przybiorą one kontekst związania formalnego, nie jest wykluczone a priori przyjęcie takiej wykładni, że osoba zainteresowana, która stała się niezdolna do pracy w okolicznościach wskazanych w art. 6 ustawy zasiłkowej (w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego), nie nabędzie prawa do zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego tak długo, aż przestanie wykonywać "kontynuowaną" albo "podjętą" po ustaniu poprzedniego ubezpieczenia chorobowego działalność zarobkową stanowiącą "nowy" tytuł do objęcia tej osoby obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym, względnie zapewniającą jej prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy spowodowanej chorobą. Tym samym a contrario należy zatem przyjąć, że zaprzestanie wykonywania "kontynuowanej" albo "podjętej" działalności zarobkowej po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, otwiera zainteresowanemu możliwość skutecznego ubiegania się o świadczenie zasiłkowe ze skutkiem ex nunc (od chwili, w której zaprzestano realizowania takiej działalności). Osoba niezdolna do pracy, która spełniła ten warunek, nabędzie zatem prawo do zasiłku chorobowego, o ile nie zaistnieje którakolwiek z pozostałych przesłanek negatywnych, jakie zostały wymienione taksatywnie w art. 13 ustawy zasiłkowej. Uwzględniając powyższe, Sąd(...)instancji podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, który wyeksponował w rozważaniach prawnych, mające oparcie w niekwestionowanych przez ZUS ustaleniach faktycznych, okoliczności nie realizowania przez ubezpieczonego czynności wynikających z umowy zlecenia. Sąd ustalił – a organ rentowy tego nie kwestionował – że ostatnie zlecenie księgoweM. N.wykonał na początku grudnia jeszcze przed zwolnieniem lekarskim, czyli przed 7 grudnia 2022 r. Niewątpliwie, od tej daty ubezpieczony nie wykonywał obowiązków, jakie umowa zlecenia na niego nakładała, a i zleceniodawcaN.K.(...)wW.nie realizowała swoich zobowiązań względemM. N., tj. wypłaty mu wynagrodzenia. Jak wynika z przepisów, które prawidłowo zastosowała Sąd I instancji, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają (…) osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są „osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia”. Objęcie ubezpieczeniem jest zatem zależne od faktycznego wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia, a nie jedynie od formalnego jej zawarcia. Jak wynika zaś, z cytowanego orzeczenia Sądu Najwyższego, istotne nie jest zaś formalne zawarcie umowy, ale faktyczne wykonywanie działalności zarobkowej stanowiącej tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym. Rację ma zatem Sąd I instancji, który przyjął, że skoroM. N.nie mógł być na podstawie umowy zlecenia objęty ubezpieczeniem, to nie doszło do spełnienia przesłanki wskazanej w art. 13 ust. 4 w/w ustawy w postaci „kontynowania działalności zarobkowej stanowiącej tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym”. W konsekwencji nie było podstaw do nieprzyznania mu zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego wobec bezspornego spełnienia przez niego pozostałych przesłanek przyznania zasiłku. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił apelację organu rentowego na podstawieart. 385 k.p.c. Sędzia Renata Gąsior

15/451000/0003621/Ua

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych II instancja

154510000003621_VII_Ua_000031_2024_Uz_2024-12-19_001

VII Ua 31/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2025-01-07 18:00:05.0 CET

2025-01-07 10:01:50.0 CET

15451000

3621

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VII Ua 31/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 listopada 2024 r. w Warszawie sprawy R. W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. o zasiłek chorobowy na skutek apelacji wniesionej przez organ rentowy od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003621/Ua" xYear="2024" xVolNmbr="000031" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VII Ua 31/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 25 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych </xBx></xText> <xText><xBx>w składzie: </xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior </xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 listopada 2024 r. w Warszawie</xText> <xText>sprawy <xAnon>R. W.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>Z.</xAnon></xText> <xText>o zasiłek chorobowy</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez organ rentowy</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 marca 2024 roku sygn. akt VI U 397/23</xText> <xText>oddala apelację.</xText> <xText>Sędzia Renata Gąsior</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy<xBRx></xBRx>i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 27 marca 2024 roku zmienił zaskarżona decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>Z.</xAnon> z dnia 14 lipca 2023 roku, znak: <xAnon>(...)</xAnon>, w ten sposób, że uznał, że <xAnon>R. W.</xAnon>, prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą, nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie wypłaconego <xAnon>M. K. (1)</xAnon> zasiłku chorobowego za okres od 1 kwietnia 2023 roku do 14 kwietnia 2023 roku wraz z odsetkami.</xText> <xText>Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:</xText> <xText>W zaświadczeniu płatnika składek Z-12 złożonym dnia 1 kwietnia 2023 roku odwołujący się wskazał, że jest płatnikiem składek <xAnon>M. K. (1)</xAnon>. Zaświadczenie to dotyczyło wniosku <xAnon>M. K. (1)</xAnon> o wypłatę jej zasiłku chorobowego za okres od 31 marca 2023 roku do 14 kwietnia 2023 roku. Na podstawie m. in. tego zaświadczenia ZUS wypłacił <xAnon>M. K. (1)</xAnon> zasiłek chorobowy za wskazany w nim okres.</xText> <xText>W marcu 2023 roku <xAnon>M. K. (1)</xAnon> poinformowała odwołującego się <xAnon>R. W.</xAnon>, że otrzymała propozycję innej pracy, z lepszym wynagrodzeniem, w związku z czym chce ograniczyć dotychczasową współpracę z odwołującym się z wymiaru 4-5 dni w tygodniu, do zaledwie kilku dni w miesiącu. Odwołujący się chciał utrzymać współpracę z <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, stąd też zgodził się na taki wymiar jej pracy począwszy od kwietnia 2023 roku. Jednak w rzeczywistości w kwietniu 2023 roku i następnie również, aż do 16 maja 2023 roku <xAnon>M. K. (1)</xAnon> nie pojawiła się w pracy, nie świadczyła żadnej pracy na rzecz <xAnon>R. W.</xAnon>, utracił on z nią również kontakt. Po potwierdzeniu informacji o uzyskaniu przez nią zatrudnienia w innej firmie, oraz wobec braku kontaktu z jej strony i po upływie całego miesiąca, kiedy to ani razu się nie stawiła, mimo, że ustalenia mówiły o jej pracy przez kilka dni w miesiącu, odwołujący się uznał, że jednak ta współpraca nie ma sensu i w rzeczywistości zakończyła się z końcem marca 2023 roku. Wobec tego odwołujący się podjął decyzję o wyrejestrowaniu <xAnon>M. K. (1)</xAnon> z ubezpieczeń społecznych, w tym z ubezpieczenia chorobowego, z datą wsteczną, od 1 kwietnia 2023 roku. Odpowiednia deklaracja ZUS ZWUA została przez niego złożona dnia 16 maja 2023 roku.</xText> <xText>Odwołujący się ma zewnętrzną obsługę księgową, za każdą osobę zgłoszoną do ubezpieczeń społecznych ma naliczaną przez tę firmę księgową dodatkową opłatę za obsługę.</xText> <xText><xAnon>R. W.</xAnon> nie wiedział sam do końca, z jaką datą należy wyrejestrować <xAnon>M. K. (1)</xAnon> z ubezpieczeń.</xText> <xText>Zaświadczenie Z-12 zostało złożone przez kadrową zewnętrzną. Odwołujący się na moment składania zaświadczenia Z-12 zakładał, że współpraca z <xAnon>M. K. (1)</xAnon> będzie kontynuowana, tyle że w zmniejszonym wymiarze czasu pracy.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, w tym zawartych w aktach ZUS, których wiarygodność nie została przez strony skutecznie zakwestionowana w toku postępowania. Sąd I instancji oparł się również na zeznaniach odwołującego się uznając je za wiarygodne w całości, mając na uwadze, że znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, są spójne i logiczne, ZUS zaś nie zaoferował dowodu przeciwnego, który podważałby ich wiarygodność.</xText> <xText>W toku postępowania Sąd I instancji na rozprawie w dniu 13 marca 2024 roku oddalił wniosek ZUS o odrzucenie odwołania, mając na uwadze, że odwołujący się w toku postępowania uzupełnił braki formalne odwołania, własnoręcznie je podpisując.</xText> <xText>Dokonując oceny prawnej Sąd Rejonowy wskazał, że odnośnie prawa do zasiłku dla <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, żadna ze stron w toku postępowania nie kwestionowała, że nie spełniała ona przesłanek do przyznania jej tego świadczenia. Wobec tego Sąd I instancji przeszedł do kwestii rozstrzygnięcia w przedmiocie zobowiązania do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego.</xText> <xText>Sąd Rejonowy przytoczył treść <xLexLink xArt="art. 84;art. 84 ust. 6" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 84 ust. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (dalej też jako: ustawa systemowa), wskazując, że jeżeli wypłacenie nienależnych świadczeń zostało spowodowane przekazaniem przez płatnika składek lub inny podmiot nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, obowiązek zwrotu tych świadczeń wraz z odsetkami, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 84 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ust. 1</xLexLink>, obciąża odpowiednio płatnika składek lub inny podmiot, za cały okres, za który nienależne świadczenia zostały wypłacone. W niniejszej sprawie ZUS powołał się właśnie na tę regulację, jako podstawę żądania zwrotu świadczenia od odwołującego się <xAnon>R. W.</xAnon>.</xText> <xText>Sąd I instancji podniósł, że w orzecznictwie jednoznacznie wskazuje się, że odpowiedzialność płatnika składek z art. 84 ust. 6 u.s.u.s. opiera się na winie. Przekazanie nieprawdziwych danych stanowi bowiem czyn niedozwolony, konieczne jest więc stwierdzenie winy według hipotezy: kto przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych nieprawdziwe dane, zobowiązany jest do zwrotu kwot świadczonych na ich postawie. Oznacza to, że podstawą odpowiedzialności płatnika składek jest wina w niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu obowiązku przekazania organowi rentowemu wymaganych informacji, polegająca na niedochowaniu należytej staranności <xIx>(wyrok SN z dnia 3 marca 2020 roku, sygn. akt II UK 306/18).</xIx> Warunkiem zastosowania przepisu art. 84 ust. 6 u.s.u.s. jest możliwość przypisania płatnikowi lub innej osobie winy w niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu obowiązku przekazania organowi rentowemu wymaganych informacji, polegającej co najmniej na niedochowaniu należytej staranności <xIx>(wyrok SA w Katowicach z dnia 2 marca 2022 roku, sygn. akt III AUa 311/20).</xIx></xText> <xText>Z powyższego wynika, że do zaistnienia odpowiedzialności odwołującego się w niniejszej sprawie należy wykazać jego winę w złożeniu nieprawdziwych dokumentów. Z ustaleń Sądu Rejonowego nie wynika zaś, aby można było odwołującemu się w realiach niniejszej sprawy taką winę przypisać. ZUS w swym stanowisku procesowym argumentował, że odwołujący się składając wniosek o wypłatę zasiłku dla <xAnon>M. K. (1)</xAnon> nie poinformował organu, że rozwiązał z nią umowę. Jednak z ustaleń Sądu I instancji wynika, że w momencie składania tego wniosku sam odwołujący się jeszcze żadnej umowy nie rozwiązywał, co więcej, był przekonany, że dalej jego współpraca z <xAnon>M. K. (1)</xAnon> będzie trwać. Co prawda miała ona być ograniczona wobec zakresu trwającej dotąd pomiędzy nimi współpracy, miała bowiem trwać zaledwie parę dni w miesiącu, jednak odwołującemu się zależało na dalszym utrzymaniu tej współpracy ze względu na fachowość i umiejętności <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, które były przez niego cenione, a także ze względu na specyfikę tej pracy. Dopiero dalszy bieg wydarzeń pokazał, że w rzeczywistości mimo początkowych deklaracji ze strony <xAnon>M. K. (1)</xAnon> o dalszej, ograniczonej, współpracy z odwołującym się, przez cały kolejny miesiąc, czyli kwiecień 2023 roku, ani też w maju 2023 roku nie pojawiła się ona ani razu w pracy, nie skontaktowała się z odwołującym się, on też nie mógł się z nią skontaktować. W efekcie dopiero po upływie pełnego miesiąca odwołujący się doszedł do przekonania, że jednak ta umowa nie będzie przez <xAnon>M. K. (1)</xAnon> kontynuowana, a tym samym, aby uporządkować sprawy formalne polecił swojej księgowej wyrejestrowanie jej z ubezpieczeń z datą wsteczną od dnia 1 kwietnia 2023 roku. Jak się bowiem post factum okazało dzień 31 marca 2023 roku był ostatnim dniem faktycznej współpracy odwołującego się z <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, pomimo nadziei na dalsze jej kontynuowanie w kolejnych miesiącach.</xText> <xText>Reasumując, Sąd I instancji nie uznał, aby w niniejszej sprawie można było przypisać odwołującemu się czy to winę umyślną, czy choćby winę w postaci rażącego niedbalstwa w zakresie złożenia wniosku o wypłatę <xAnon>M. K. (1)</xAnon> zasiłku chorobowego. Tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka z art. 84 ust. 6 ustawy systemowej pozwalająca na żądanie zwrotu nienależnie wypłaconego świadczenia od odwołującego się. To z kolei prowadzi do wniosku, że zaskarżona decyzja w zakresie, w jakim żąda od odwołującego się zwrotu tego świadczenia, jest niezgodna z prawem i podlega zmianie.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji wyroku<xIx> (wyrok – k. 55 a.s.; uzasadnienie – k. 58-59 a.s.).</xIx></xText> <xText>Apelację od powyższego orzeczenia złożył Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>Z.</xAnon>, zaskarżając ww. wyrok w całości. Organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania od decyzji ZUS z dnia 14 lipca 2023 roku, znak: <xAnon>(...)</xAnon> oraz zasądzenie od odwołującego na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obydwie instancje. Ewentualnie, organ rentowy wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie od odwołującego na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaskarżonemu orzeczeniu organ rentowy zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i błędną ocenę mocy oraz wiarygodności materiału dowodowego, a w szczególności dokonanie dowolnej oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, która to ocena doprowadziła do ustalenia, że odwołujący <xAnon>R. W.</xAnon> nie ponosi winy w postaci rażącego niedbalstwa w zakresie złożenia wniosku o wypłatę <xAnon>M. K. (1)</xAnon> zasiłku chorobowego, a w konsekwencji nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie wypłaconego ww. zainteresowanej zasiłku chorobowego za sporny okres, podczas gdy po rozwiązaniu umowy zlecenia z dniem 31 marca 2023 r. zawartej z <xAnon>M. K. (1)</xAnon> i braku kolejnej umowy zlecenia płatnik składek <xAnon>R. W.</xAnon> nie miał dostatecznych podstaw do złożenia w dniu 3 kwietnia 2023 r. wniosku o wypłatę zasiłku chorobowego za okres od 1 kwietnia 2023 r. do 14 kwietnia 2023 r., co przesądza o jego winie, a w konsekwencji istnieniu podstaw do zwrotu nienależnie wypłaconego <xAnon>M. K. (1)</xAnon> zasiłku chorobowego za sporny okres;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 66;art. 66 § 1;art. 70;art. 70 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 66 § 1 i art. 70 § 1</xLexLink> w zw. z art. <xLexLink xArt="art. 734" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 734</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 750" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 750 k.c.</xLexLink> poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że między płatnikiem składek, a zainteresowaną <xAnon>M. K. (1)</xAnon> po dniu 31 marca 2024 r. nadal była zawarta umowa zlecenia, której przedmiotem było świadczenie usług terapeutycznych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 84;art. 84 ust. 6" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (Dz. U. z 2023 r., poz. 1230) w związku z <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 ust. 1;art. 2;art. 2 pkt. 1;art. 6;art. 6 ust. 1;art. 66" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 1 ust. 1, art. 2 pkt 1, art. 6 ust. 1 i art. 66 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (Dz. U. z 2023 r., poz. 2780) poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że odwołujący płatnik składek nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie wypłaconego <xAnon>M. K. (1)</xAnon> zasiłku chorobowego za sporny okres, podczas gdy w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki określone w art. 84 ust. 6, bowiem wypłacenie <xAnon>M. K. (1)</xAnon> nienależnego zasiłku chorobowego zostało spowodowane zawinionym opóźnieniem płatnika składek w wyrejestrowaniu zainteresowanej z ubezpieczeń społecznych.</xText> </xUnit> <xText>W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy wskazał, że z zebranego materiału dowodowego, zwłaszcza z zeznań odwołującego złożonych na rozprawie w dniu 13 marca 2024 r. wynika, że zainteresowana <xAnon>M. K. (1)</xAnon> w marcu 2023 r. zgłosiła odwołującemu chęć zakończenia współpracy w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku terapeuty, bowiem znalazła inną, lepiej płatną pracę. Jednocześnie zainteresowana gotowa była kontynuować współpracę, ale w ograniczonym zakresie. Jak zeznał odwołujący, powiedziała że „czasami będzie do nas przyjeżdżać&quot;. Zdaniem organu rentowego, z ww. zeznań wynika, że umowa zlecenia, której przedmiotem było świadczenie pracy w charakterze terapeuty w pełnym wymiarze czasu pracy, za zgodą odwołującego uległa rozwiązaniu z dniem 31 marca 2023 r. Natomiast w sytuacji, gdy między stronami kolejna umowa zlecenia określająca przedmiot usług, ich wymiar czasowy oraz wynagrodzenie, nie została podpisana, odwołujący nie miał dostatecznych podstaw do złożenia w dniu 3 kwietnia 2023 r. wniosku o wypłatę <xAnon>M. K. (1)</xAnon> zasiłku chorobowego za okres od 1 kwietnia 2023 r. do 14 kwietnia 2023 r.</xText> <xText>Organ rentowy wskazał, że odwołujący w toku procesu nie przedłożył umowy zlecenia, nie przedłożył również innych dowodów potwierdzających, że po dniu 31 marca 2024 r. strony nadal łączyła taka umowa. W związku z powyższym należy przyjąć, że płatnik składek <xAnon>R. W.</xAnon> po rozwiązaniu umowy zlecenia z dniem 31 marca 2023 r. zawartej z <xAnon>M. K. (1)</xAnon> i braku kolejnej umowy zlecenia, nie miał dostatecznych podstaw do złożenia w dniu 3 kwietnia 2023 r. wniosku o wypłatę zainteresowanej zasiłku chorobowego za okres od 1 kwietnia 2023 r. do 14 kwietnia 2023 r. Powyższe okoliczności przesądzają o winie płatnika, a w konsekwencji istnieniu podstaw do zwrotu nienależnie wypłaconego <xAnon>M. K. (1)</xAnon> zasiłku chorobowego za sporny okres.</xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaznaczył również, że w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki określone w art. 84 ust. 6, bowiem wypłacenie <xAnon>M. K. (1)</xAnon> nienależnego zasiłku chorobowego zostało spowodowane zawinionym opóźnieniem płatnika składek w wyrejestrowaniu zainteresowanej z ubezpieczeń społecznych. Jak wynika z akt sprawy, płatnik dopiero w dniu 16 maja 2023 r. zgłosił wyrejestrowanie zainteresowanej z dniem 31 marca 2023 r., zatem opóźnienie płatnika jest oczywiste <xIx> (apelacja z dnia 17 maja 2024 r. – k. 62-64 a.s.). </xIx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja organu rentowego podlegała oddaleniu.</xText> <xText>Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktycznie, przeprowadził wystarczające postępowanie dowodowe, a następnie dokonał właściwej oceny zebranych dowodów i wyciągnął poprawne wnioski, które legły u podstaw wydania zaskarżonego wyroku. W konsekwencji Sąd Okręgowy, oceniając jako prawidłowe ustalenia faktycznie dokonane przez Sąd I instancji, przyjął je za własne, co oznacza, że zbędne jest ich szczegółowe powtarzanie.</xText> <xText>Zgłoszone w apelacji zarzuty organu rentowego nie zasługują na uwzględnienie. Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd I instancji w sposób wszechstronny wyjaśnił okoliczności faktyczne związane z przedmiotem niniejszego postępowania, a wydając orzeczenie – dokonał prawidłowej oceny wiarygodności i mocy dowodów zebranych w jego trakcie, nie naruszając w żadnej mierze zasady swobodnej ich oceny, wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> stanowiącym, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.</xText> <xText>W ocenie sądu okręgowego, skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (<xIx>por. wyrok Sądu Najwyższego z 6.11.2003r., II CK 177/02, LEX nr 457755</xIx>). Dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny dowodów naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, można było wysnuć wnioski odmienne (<xIx>postanowienie Sądu Najwyższego z 23.01.2001r., IV CKN 970/00 LEX nr 52753; wyrok Sądu Najwyższego z 27.09.2002r., II CKN 817/00, LEX nr 56906</xIx>).</xText> <xText>Zdaniem Sądu II instancji, słusznie Sąd Rejonowy uznał, że w momencie składania wniosku o wypłatę zasiłku dla <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, odwołujący się nie rozwiązał dotychczasowej umowy i był przekonany, że dalsza współpraca z <xAnon>M. K. (1)</xAnon> będzie trwała, choć w bardziej ograniczonym zakresie, niż dotychczas. Odwołujący się chciał kontynuować współpracę z <xAnon>M. K. (1)</xAnon>. Zainteresowana wyraziła jedynie wolę ograniczenia wymiaru współpracy z 4-5 dni w tygodniu, do kilku dni w miesiącu. Nie ma zatem racji organ rentowy twierdząc, że z zeznań odwołującego złożonych na rozprawie w dniu 13 marca 2024 r. wynika, że umowa zlecenia uległa rozwiązaniu w dniu 31 marca 2023 roku. <xAnon>R. W.</xAnon> nie miał podstaw, aby zakładać, że zleceniobiorczyni nie będzie realizować obowiązków wynikających z umowy i nie pojawi się w pracy. Płatnik składek złożył zaświadczenie Z-12 w momencie, gdy istniała po stronie ubezpieczonej faktyczna wola kontynuowania współpracy z odwołującym się. Mając na względzie powyższe, Sąd II instancji uznał, że chybiony jest również zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 66 § 1 i rt. 70 § 1 w zw. z art. <xLexLink xArt="art. 734" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 734</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 750" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 750 k.c.</xLexLink></xText> <xText>W ocenie Sądu II instancji, nie zasługiwał na uwzględnienie również zarzut skarżącego dotyczący naruszenia prawa materialnego tj. art. 84 ust. 6 ustawy systemowej w związku z <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 ust. 1;art. 2;art. 2 pkt. 1;art. 6;art. 6 ust. 1;art. 66" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 1 ust. 1, art. 2 pkt 1, art. 6 ust. 1 i art. 66 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink>. Nie ma racji skarżący twierdząc, że zostały spełnione przesłanki określone w art. 84 ust. 6, bowiem wypłacenie <xAnon>M. K. (1)</xAnon> nienależnego zasiłku chorobowego zostało spowodowane zawinionym opóźnieniem płatnika składek w wyrejestrowaniu zainteresowanej z ubezpieczeń społecznych. Co prawda płatnik składek dopiero w dniu 16 maja 2023 r. zgłosił wyrejestrowanie zainteresowanej z ubezpieczeń społecznych z dniem 31 marca 2023 r., jednakże miało to miejsce ze względu na fakt, że <xAnon>M. K. (1)</xAnon> w kwietniu 2023 roku i następnie również w maju, aż do 16 maja 2023 roku nie pojawiła się w pracy, nie skontaktowała się z odwołującym się. Jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji po potwierdzeniu informacji o uzyskaniu przez nią zatrudnienia w innej firmie, oraz wobec braku kontaktu z jej strony i po upływie całego miesiąca, kiedy to ani razu się nie stawiła, mimo, że ustalenia mówiły o jej pracy przez kilka dni w miesiącu, odwołujący się niezwłocznie podjął kroki zmierzające do wyrejestrowania jej z ubezpieczeń z datą wsteczną. Wówczas <xAnon>R. W.</xAnon> uznał, że w rzeczywistości współpraca z zainteresowaną zakończyła się z końcem marca 2023 roku.</xText> <xText>W orzecznictwie wskazuje się, że podstawą odpowiedzialności płatnika składek jest wina w niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu obowiązku przekazania organowi rentowemu wymaganych informacji, polegająca na niedochowaniu należytej staranności. Organ rentowy ma prawo dochodzić od płatnika składek nienależnego świadczenia po ziszczeniu się przesłanek z <xLexLink xArt="art. 84;art. 84 ust. 6" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1230), bez względu na to, czy uprzednio dochodził zwrotu od świadczeniobiorcy <xIx>(postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 listopada 2021 r., II USK 383/21, Legalis nr 2938584). </xIx>W analizowanej sprawie, Sąd II instancji podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że nie można odwołującemu się przypisać winy umyślnej czy choćby winy w postaci rażącego niedbalstwa w zakresie złożenia wniosku o wypłatę <xAnon>M. K. (2)</xAnon> zasiłku chorobowego, mając na uwadze, że zainteresowana deklarowała chęć kontynuowania współpracy z odwołującym się. Niestawienie się <xAnon>M. K. (1)</xAnon> w pracy nie było przewidywalne ani zawinione przez odwołującego się.</xText> <xText>Z powyższych względów Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu, a wniesiona przez organ rentowy apelacja jest subiektywną polemiką skarżącego z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu I instancji. Biorąc pod uwagę powyższe Sąd II instancji ocenił, że apelacja nie jest zasadna, a jej wnioski nie zasługują na uwzględnienie.</xText> <xText>Z tych względów i na podstawie powołanych przepisów oraz w oparciu o <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> orzeczono o oddaleniu apelacji.</xText> <xText>Sędzia Renata Gąsior</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Renata Gąsior

Rafał Kwaśniak

Rafał Kwaśniak

Sygn. akt VII Ua 31/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Renata Gąsior po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 listopada 2024 r. w Warszawie sprawyR. W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. o zasiłek chorobowy na skutek apelacji wniesionej przez organ rentowy od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 marca 2024 roku sygn. akt VI U 397/23 oddala apelację. Sędzia Renata Gąsior UZASADNIENIE Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracyi Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 27 marca 2024 roku zmienił zaskarżona decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.z dnia 14 lipca 2023 roku, znak:(...), w ten sposób, że uznał, żeR. W., prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą, nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie wypłaconegoM. K. (1)zasiłku chorobowego za okres od 1 kwietnia 2023 roku do 14 kwietnia 2023 roku wraz z odsetkami. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego: W zaświadczeniu płatnika składek Z-12 złożonym dnia 1 kwietnia 2023 roku odwołujący się wskazał, że jest płatnikiem składekM. K. (1). Zaświadczenie to dotyczyło wnioskuM. K. (1)o wypłatę jej zasiłku chorobowego za okres od 31 marca 2023 roku do 14 kwietnia 2023 roku. Na podstawie m. in. tego zaświadczenia ZUS wypłaciłM. K. (1)zasiłek chorobowy za wskazany w nim okres. W marcu 2023 rokuM. K. (1)poinformowała odwołującego sięR. W., że otrzymała propozycję innej pracy, z lepszym wynagrodzeniem, w związku z czym chce ograniczyć dotychczasową współpracę z odwołującym się z wymiaru 4-5 dni w tygodniu, do zaledwie kilku dni w miesiącu. Odwołujący się chciał utrzymać współpracę zM. K. (1), stąd też zgodził się na taki wymiar jej pracy począwszy od kwietnia 2023 roku. Jednak w rzeczywistości w kwietniu 2023 roku i następnie również, aż do 16 maja 2023 rokuM. K. (1)nie pojawiła się w pracy, nie świadczyła żadnej pracy na rzeczR. W., utracił on z nią również kontakt. Po potwierdzeniu informacji o uzyskaniu przez nią zatrudnienia w innej firmie, oraz wobec braku kontaktu z jej strony i po upływie całego miesiąca, kiedy to ani razu się nie stawiła, mimo, że ustalenia mówiły o jej pracy przez kilka dni w miesiącu, odwołujący się uznał, że jednak ta współpraca nie ma sensu i w rzeczywistości zakończyła się z końcem marca 2023 roku. Wobec tego odwołujący się podjął decyzję o wyrejestrowaniuM. K. (1)z ubezpieczeń społecznych, w tym z ubezpieczenia chorobowego, z datą wsteczną, od 1 kwietnia 2023 roku. Odpowiednia deklaracja ZUS ZWUA została przez niego złożona dnia 16 maja 2023 roku. Odwołujący się ma zewnętrzną obsługę księgową, za każdą osobę zgłoszoną do ubezpieczeń społecznych ma naliczaną przez tę firmę księgową dodatkową opłatę za obsługę. R. W.nie wiedział sam do końca, z jaką datą należy wyrejestrowaćM. K. (1)z ubezpieczeń. Zaświadczenie Z-12 zostało złożone przez kadrową zewnętrzną. Odwołujący się na moment składania zaświadczenia Z-12 zakładał, że współpraca zM. K. (1)będzie kontynuowana, tyle że w zmniejszonym wymiarze czasu pracy. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, w tym zawartych w aktach ZUS, których wiarygodność nie została przez strony skutecznie zakwestionowana w toku postępowania. Sąd I instancji oparł się również na zeznaniach odwołującego się uznając je za wiarygodne w całości, mając na uwadze, że znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, są spójne i logiczne, ZUS zaś nie zaoferował dowodu przeciwnego, który podważałby ich wiarygodność. W toku postępowania Sąd I instancji na rozprawie w dniu 13 marca 2024 roku oddalił wniosek ZUS o odrzucenie odwołania, mając na uwadze, że odwołujący się w toku postępowania uzupełnił braki formalne odwołania, własnoręcznie je podpisując. Dokonując oceny prawnej Sąd Rejonowy wskazał, że odnośnie prawa do zasiłku dlaM. K. (1), żadna ze stron w toku postępowania nie kwestionowała, że nie spełniała ona przesłanek do przyznania jej tego świadczenia. Wobec tego Sąd I instancji przeszedł do kwestii rozstrzygnięcia w przedmiocie zobowiązania do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego. Sąd Rejonowy przytoczył treśćart. 84 ust. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych(dalej też jako: ustawa systemowa), wskazując, że jeżeli wypłacenie nienależnych świadczeń zostało spowodowane przekazaniem przez płatnika składek lub inny podmiot nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, obowiązek zwrotu tych świadczeń wraz z odsetkami, o których mowa wust. 1, obciąża odpowiednio płatnika składek lub inny podmiot, za cały okres, za który nienależne świadczenia zostały wypłacone. W niniejszej sprawie ZUS powołał się właśnie na tę regulację, jako podstawę żądania zwrotu świadczenia od odwołującego sięR. W.. Sąd I instancji podniósł, że w orzecznictwie jednoznacznie wskazuje się, że odpowiedzialność płatnika składek z art. 84 ust. 6 u.s.u.s. opiera się na winie. Przekazanie nieprawdziwych danych stanowi bowiem czyn niedozwolony, konieczne jest więc stwierdzenie winy według hipotezy: kto przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych nieprawdziwe dane, zobowiązany jest do zwrotu kwot świadczonych na ich postawie. Oznacza to, że podstawą odpowiedzialności płatnika składek jest wina w niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu obowiązku przekazania organowi rentowemu wymaganych informacji, polegająca na niedochowaniu należytej staranności(wyrok SN z dnia 3 marca 2020 roku, sygn. akt II UK 306/18).Warunkiem zastosowania przepisu art. 84 ust. 6 u.s.u.s. jest możliwość przypisania płatnikowi lub innej osobie winy w niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu obowiązku przekazania organowi rentowemu wymaganych informacji, polegającej co najmniej na niedochowaniu należytej staranności(wyrok SA w Katowicach z dnia 2 marca 2022 roku, sygn. akt III AUa 311/20). Z powyższego wynika, że do zaistnienia odpowiedzialności odwołującego się w niniejszej sprawie należy wykazać jego winę w złożeniu nieprawdziwych dokumentów. Z ustaleń Sądu Rejonowego nie wynika zaś, aby można było odwołującemu się w realiach niniejszej sprawy taką winę przypisać. ZUS w swym stanowisku procesowym argumentował, że odwołujący się składając wniosek o wypłatę zasiłku dlaM. K. (1)nie poinformował organu, że rozwiązał z nią umowę. Jednak z ustaleń Sądu I instancji wynika, że w momencie składania tego wniosku sam odwołujący się jeszcze żadnej umowy nie rozwiązywał, co więcej, był przekonany, że dalej jego współpraca zM. K. (1)będzie trwać. Co prawda miała ona być ograniczona wobec zakresu trwającej dotąd pomiędzy nimi współpracy, miała bowiem trwać zaledwie parę dni w miesiącu, jednak odwołującemu się zależało na dalszym utrzymaniu tej współpracy ze względu na fachowość i umiejętnościM. K. (1), które były przez niego cenione, a także ze względu na specyfikę tej pracy. Dopiero dalszy bieg wydarzeń pokazał, że w rzeczywistości mimo początkowych deklaracji ze stronyM. K. (1)o dalszej, ograniczonej, współpracy z odwołującym się, przez cały kolejny miesiąc, czyli kwiecień 2023 roku, ani też w maju 2023 roku nie pojawiła się ona ani razu w pracy, nie skontaktowała się z odwołującym się, on też nie mógł się z nią skontaktować. W efekcie dopiero po upływie pełnego miesiąca odwołujący się doszedł do przekonania, że jednak ta umowa nie będzie przezM. K. (1)kontynuowana, a tym samym, aby uporządkować sprawy formalne polecił swojej księgowej wyrejestrowanie jej z ubezpieczeń z datą wsteczną od dnia 1 kwietnia 2023 roku. Jak się bowiem post factum okazało dzień 31 marca 2023 roku był ostatnim dniem faktycznej współpracy odwołującego się zM. K. (1), pomimo nadziei na dalsze jej kontynuowanie w kolejnych miesiącach. Reasumując, Sąd I instancji nie uznał, aby w niniejszej sprawie można było przypisać odwołującemu się czy to winę umyślną, czy choćby winę w postaci rażącego niedbalstwa w zakresie złożenia wniosku o wypłatęM. K. (1)zasiłku chorobowego. Tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka z art. 84 ust. 6 ustawy systemowej pozwalająca na żądanie zwrotu nienależnie wypłaconego świadczenia od odwołującego się. To z kolei prowadzi do wniosku, że zaskarżona decyzja w zakresie, w jakim żąda od odwołującego się zwrotu tego świadczenia, jest niezgodna z prawem i podlega zmianie. Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji wyroku(wyrok – k. 55 a.s.; uzasadnienie – k. 58-59 a.s.). Apelację od powyższego orzeczenia złożył Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ., zaskarżając ww. wyrok w całości. Organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania od decyzji ZUS z dnia 14 lipca 2023 roku, znak:(...)oraz zasądzenie od odwołującego na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obydwie instancje. Ewentualnie, organ rentowy wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie od odwołującego na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaskarżonemu orzeczeniu organ rentowy zarzucił: 1 naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 233 k.p.c.poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i błędną ocenę mocy oraz wiarygodności materiału dowodowego, a w szczególności dokonanie dowolnej oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, która to ocena doprowadziła do ustalenia, że odwołującyR. W.nie ponosi winy w postaci rażącego niedbalstwa w zakresie złożenia wniosku o wypłatęM. K. (1)zasiłku chorobowego, a w konsekwencji nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie wypłaconego ww. zainteresowanej zasiłku chorobowego za sporny okres, podczas gdy po rozwiązaniu umowy zlecenia z dniem 31 marca 2023 r. zawartej zM. K. (1)i braku kolejnej umowy zlecenia płatnik składekR. W.nie miał dostatecznych podstaw do złożenia w dniu 3 kwietnia 2023 r. wniosku o wypłatę zasiłku chorobowego za okres od 1 kwietnia 2023 r. do 14 kwietnia 2023 r., co przesądza o jego winie, a w konsekwencji istnieniu podstaw do zwrotu nienależnie wypłaconegoM. K. (1)zasiłku chorobowego za sporny okres; 2 naruszenie prawa materialnego tj.art. 66 § 1 i art. 70 § 1w zw. z art.art. 734w zw. zart. 750 k.c.poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że między płatnikiem składek, a zainteresowanąM. K. (1)po dniu 31 marca 2024 r. nadal była zawarta umowa zlecenia, której przedmiotem było świadczenie usług terapeutycznych; 3 naruszenie prawa materialnego tj.art. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2023 r., poz. 1230) w związku zart. 1 ust. 1, art. 2 pkt 1, art. 6 ust. 1 i art. 66 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz. U. z 2023 r., poz. 2780) poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że odwołujący płatnik składek nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie wypłaconegoM. K. (1)zasiłku chorobowego za sporny okres, podczas gdy w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki określone w art. 84 ust. 6, bowiem wypłacenieM. K. (1)nienależnego zasiłku chorobowego zostało spowodowane zawinionym opóźnieniem płatnika składek w wyrejestrowaniu zainteresowanej z ubezpieczeń społecznych. W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy wskazał, że z zebranego materiału dowodowego, zwłaszcza z zeznań odwołującego złożonych na rozprawie w dniu 13 marca 2024 r. wynika, że zainteresowanaM. K. (1)w marcu 2023 r. zgłosiła odwołującemu chęć zakończenia współpracy w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku terapeuty, bowiem znalazła inną, lepiej płatną pracę. Jednocześnie zainteresowana gotowa była kontynuować współpracę, ale w ograniczonym zakresie. Jak zeznał odwołujący, powiedziała że „czasami będzie do nas przyjeżdżać". Zdaniem organu rentowego, z ww. zeznań wynika, że umowa zlecenia, której przedmiotem było świadczenie pracy w charakterze terapeuty w pełnym wymiarze czasu pracy, za zgodą odwołującego uległa rozwiązaniu z dniem 31 marca 2023 r. Natomiast w sytuacji, gdy między stronami kolejna umowa zlecenia określająca przedmiot usług, ich wymiar czasowy oraz wynagrodzenie, nie została podpisana, odwołujący nie miał dostatecznych podstaw do złożenia w dniu 3 kwietnia 2023 r. wniosku o wypłatęM. K. (1)zasiłku chorobowego za okres od 1 kwietnia 2023 r. do 14 kwietnia 2023 r. Organ rentowy wskazał, że odwołujący w toku procesu nie przedłożył umowy zlecenia, nie przedłożył również innych dowodów potwierdzających, że po dniu 31 marca 2024 r. strony nadal łączyła taka umowa. W związku z powyższym należy przyjąć, że płatnik składekR. W.po rozwiązaniu umowy zlecenia z dniem 31 marca 2023 r. zawartej zM. K. (1)i braku kolejnej umowy zlecenia, nie miał dostatecznych podstaw do złożenia w dniu 3 kwietnia 2023 r. wniosku o wypłatę zainteresowanej zasiłku chorobowego za okres od 1 kwietnia 2023 r. do 14 kwietnia 2023 r. Powyższe okoliczności przesądzają o winie płatnika, a w konsekwencji istnieniu podstaw do zwrotu nienależnie wypłaconegoM. K. (1)zasiłku chorobowego za sporny okres. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaznaczył również, że w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki określone w art. 84 ust. 6, bowiem wypłacenieM. K. (1)nienależnego zasiłku chorobowego zostało spowodowane zawinionym opóźnieniem płatnika składek w wyrejestrowaniu zainteresowanej z ubezpieczeń społecznych. Jak wynika z akt sprawy, płatnik dopiero w dniu 16 maja 2023 r. zgłosił wyrejestrowanie zainteresowanej z dniem 31 marca 2023 r., zatem opóźnienie płatnika jest oczywiste(apelacja z dnia 17 maja 2024 r. – k. 62-64 a.s.). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja organu rentowego podlegała oddaleniu. Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktycznie, przeprowadził wystarczające postępowanie dowodowe, a następnie dokonał właściwej oceny zebranych dowodów i wyciągnął poprawne wnioski, które legły u podstaw wydania zaskarżonego wyroku. W konsekwencji Sąd Okręgowy, oceniając jako prawidłowe ustalenia faktycznie dokonane przez Sąd I instancji, przyjął je za własne, co oznacza, że zbędne jest ich szczegółowe powtarzanie. Zgłoszone w apelacji zarzuty organu rentowego nie zasługują na uwzględnienie. Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd I instancji w sposób wszechstronny wyjaśnił okoliczności faktyczne związane z przedmiotem niniejszego postępowania, a wydając orzeczenie – dokonał prawidłowej oceny wiarygodności i mocy dowodów zebranych w jego trakcie, nie naruszając w żadnej mierze zasady swobodnej ich oceny, wyrażonej wart. 233 § 1 k.p.c.stanowiącym, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W ocenie sądu okręgowego, skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6.11.2003r., II CK 177/02, LEX nr 457755). Dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny dowodów naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, można było wysnuć wnioski odmienne (postanowienie Sądu Najwyższego z 23.01.2001r., IV CKN 970/00 LEX nr 52753; wyrok Sądu Najwyższego z 27.09.2002r., II CKN 817/00, LEX nr 56906). Zdaniem Sądu II instancji, słusznie Sąd Rejonowy uznał, że w momencie składania wniosku o wypłatę zasiłku dlaM. K. (1), odwołujący się nie rozwiązał dotychczasowej umowy i był przekonany, że dalsza współpraca zM. K. (1)będzie trwała, choć w bardziej ograniczonym zakresie, niż dotychczas. Odwołujący się chciał kontynuować współpracę zM. K. (1). Zainteresowana wyraziła jedynie wolę ograniczenia wymiaru współpracy z 4-5 dni w tygodniu, do kilku dni w miesiącu. Nie ma zatem racji organ rentowy twierdząc, że z zeznań odwołującego złożonych na rozprawie w dniu 13 marca 2024 r. wynika, że umowa zlecenia uległa rozwiązaniu w dniu 31 marca 2023 roku.R. W.nie miał podstaw, aby zakładać, że zleceniobiorczyni nie będzie realizować obowiązków wynikających z umowy i nie pojawi się w pracy. Płatnik składek złożył zaświadczenie Z-12 w momencie, gdy istniała po stronie ubezpieczonej faktyczna wola kontynuowania współpracy z odwołującym się. Mając na względzie powyższe, Sąd II instancji uznał, że chybiony jest również zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 66 § 1 i rt. 70 § 1 w zw. z art.art. 734w zw. zart. 750 k.c. W ocenie Sądu II instancji, nie zasługiwał na uwzględnienie również zarzut skarżącego dotyczący naruszenia prawa materialnego tj. art. 84 ust. 6 ustawy systemowej w związku zart. 1 ust. 1, art. 2 pkt 1, art. 6 ust. 1 i art. 66 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Nie ma racji skarżący twierdząc, że zostały spełnione przesłanki określone w art. 84 ust. 6, bowiem wypłacenieM. K. (1)nienależnego zasiłku chorobowego zostało spowodowane zawinionym opóźnieniem płatnika składek w wyrejestrowaniu zainteresowanej z ubezpieczeń społecznych. Co prawda płatnik składek dopiero w dniu 16 maja 2023 r. zgłosił wyrejestrowanie zainteresowanej z ubezpieczeń społecznych z dniem 31 marca 2023 r., jednakże miało to miejsce ze względu na fakt, żeM. K. (1)w kwietniu 2023 roku i następnie również w maju, aż do 16 maja 2023 roku nie pojawiła się w pracy, nie skontaktowała się z odwołującym się. Jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji po potwierdzeniu informacji o uzyskaniu przez nią zatrudnienia w innej firmie, oraz wobec braku kontaktu z jej strony i po upływie całego miesiąca, kiedy to ani razu się nie stawiła, mimo, że ustalenia mówiły o jej pracy przez kilka dni w miesiącu, odwołujący się niezwłocznie podjął kroki zmierzające do wyrejestrowania jej z ubezpieczeń z datą wsteczną. WówczasR. W.uznał, że w rzeczywistości współpraca z zainteresowaną zakończyła się z końcem marca 2023 roku. W orzecznictwie wskazuje się, że podstawą odpowiedzialności płatnika składek jest wina w niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu obowiązku przekazania organowi rentowemu wymaganych informacji, polegająca na niedochowaniu należytej staranności. Organ rentowy ma prawo dochodzić od płatnika składek nienależnego świadczenia po ziszczeniu się przesłanek zart. 84 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1230), bez względu na to, czy uprzednio dochodził zwrotu od świadczeniobiorcy(postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 listopada 2021 r., II USK 383/21, Legalis nr 2938584).W analizowanej sprawie, Sąd II instancji podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że nie można odwołującemu się przypisać winy umyślnej czy choćby winy w postaci rażącego niedbalstwa w zakresie złożenia wniosku o wypłatęM. K. (2)zasiłku chorobowego, mając na uwadze, że zainteresowana deklarowała chęć kontynuowania współpracy z odwołującym się. Niestawienie sięM. K. (1)w pracy nie było przewidywalne ani zawinione przez odwołującego się. Z powyższych względów Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu, a wniesiona przez organ rentowy apelacja jest subiektywną polemiką skarżącego z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu I instancji. Biorąc pod uwagę powyższe Sąd II instancji ocenił, że apelacja nie jest zasadna, a jej wnioski nie zasługują na uwzględnienie. Z tych względów i na podstawie powołanych przepisów oraz w oparciu oart. 385 k.p.c.orzeczono o oddaleniu apelacji. Sędzia Renata Gąsior

15/451000/0003621/Ua

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych II instancja

154510000003006_VI_Ka_001085_2024_Uz_2024-12-02_001

VI Ka 1085/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-12-09 18:00:04.0 CET

2024-12-07 10:01:05.0 CET

15451000

3006

SENTENCE

Sygnatura akt VI Ka 1085/24 Warszawa, dnia 25 listopada 2024 r. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk protokolant: protokolant sądowy Dominika Mroczka przy udziale oskarżyciela prywatnego S. K. po rozpoznaniu dnia 25 listopada 2024 r. w Warszawie sprawy S. K. syna E. i M. ur. (...) w W. oskarżonego o czyn z art. 212 § 1 i 2 kk w zw. z art. 23 kk , z art. 216 kk w zw. z art. 23

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="001085" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt VI Ka 1085/24</xText> <xText xALIGNx="right">Warszawa, dnia 25 listopada 2024 r.</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk</xText> <xText xALIGNx="left">protokolant: protokolant sądowy Dominika Mroczka</xText> <xText xALIGNx="left">przy udziale oskarżyciela prywatnego <xAnon>S. K.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu dnia 25 listopada 2024 r. w Warszawie</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy <xAnon>S. K.</xAnon> syna <xAnon>E.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 212;art. 212 § 1;art. 212 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 212 § 1 i 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 23 kk</xLexLink>, z <xLexLink xArt="art. 216" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 23 kk</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left"><xAnon>A. K.</xAnon> córki <xAnon>T.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">oskarżonej o czyn z <xLexLink xArt="art. 212;art. 212 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 212 § 1 kk</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 216" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 216 kk</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left">na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego (w tym oskarżyciela prywatnego)</xText> <xText xALIGNx="left">od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie</xText> <xText xALIGNx="left">z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt III K 1192/21</xText> <xText>zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">VI Ka 1085/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt III K 1192/21</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 8" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.17§1 pkt.8 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Zarzut niezasadny , albowiem miejscem popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu jest miejsce w którym doszło do przestępczego skutku, a ten miał niewątpliwie miejsce w Polsce nie zaś poza granicami kraju.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17§1 pkt.6 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Zarzut niezasadny. Sąd trafnie przyjął, iż brak jest dowodów czy też przesłanek do przyjęcia, iż <xAnon>A. K.</xAnon> zapoznała się z treściami zawartymi na stronie pazerna.pl przed dniem 24 czerwca 2024 r. Wprawdzie informacja o wskazanej wyżej stronie znalazła się w piśmie z akt sprawy gospodarczej XIX GUp 1201/19 i <xAnon>A. K.</xAnon> przyznała , iż z akt tej sprawy dowidziała się o niej niemniej nie zapoznawała się z nią. Za daniem wiary w tym zakresie <xAnon>A. K.</xAnon> przemawia fakt, iż w dacie która sąd przyjął za moment o dowiedzeniu się o sobie sprawcy i w ogóle o zawartych tam treściach w sposób bezzwłoczny podjęła działania mające na celu usunięcie wpisów oraz ze skargą na przetwarzanie danych osobowych. Brak jest zatem przesłanek do przyjęcia, iż takich działań nie podjęła by wcześniej to jest w 2019r. gdyby znała treści opublikowane na tej stronie. Reasumując zatem <xAnon>A. K.</xAnon> można przyjąć że wiedziała o stronie pazerna.pl oraz że jej właścicielem jest oskarżony niemniej nie znała zawartych tam treści tym samym, iż dopuścił się on na jej szkodę przestępstwa.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 41;art. 41 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.41§1 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Zarzut niezasadny. Pomijając już , iż należy poddać w wątpliwość czy w ogóle wyrok może zapaść z obrazą wskazanego w apelacji przepisu, bowiem to nie skład orzekający decyduje o ewentualnym wyłączeniu ze sprawy ( może złożyć tylko taki wniosek), to jak się zdaje zarzut ten należy interpretować jako poddanie w wątpliwość bezstronności sądu. Rzecz jednak w tym, iż uzasadnienie tego zarzutu nie wskazuje na jakiekolwiek okoliczności poddające ową bezstronność jakimkolwiek wątpliwościom. W tym bowiem zakresie autor apelacji swoją argumentację wywodzi z faktu, iż sędzia orzekający w tej sprawie pełni funkcję sędziego wykonawczego , a zatem zdaniem jego kierował do prac społecznnie użytecznych osoby skazane do określonej fundacji której działalność budzi wątpliwości. Rzecz jednak w tym, iż nie sposób dopatrzeć się w tej argumentacji jakiegokolwiek związku oceną w przedmiotowej sprawie zanim jeszcze zapadł jakikolwiek wyrok. Po wtóre wskazać trzeba, iż wykonaniem kary ograniczenia wolności od strony technicznej to jest kierowaniem do określonej instytucji celem wykonania takiej kary zajmuje się kurator nie zaś sędzia wykonawczy.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 7;art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 i 5§2 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">Zarzut niezasadny albowiem pismo <xAnon> (...)</xAnon> nie budzi jakichkolwiek wątpliwości co do swej treści pomimo faktu, iż jest ono kopią.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.5.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 167;art. 352" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.167 i 352 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">Zarzut niezasadny. Powiązany on jest z zarzutem z pkt.3.4, a zatem stwierdzić trzeba, iż skoro sąd słusznie uznał , iż brak jest wątpliwości co do informacji <xAnon> (...)</xAnon>, to brak było przesłanek do dopuszczania opinii biegłego z zakresu informatyki.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.6.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 175;art. 175 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.175§2 kpk</xLexLink>..</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">Zarzut niezasadny. Sąd jak wynika z protokołu rozprawy z dnia 21 maja 2024 r. poinformował strony o nadejściu odpowiedzi z <xAnon> (...)</xAnon>. Oskarżony był jak wynika z tego samego protokołu obecny na tej rozprawie i nie żądał uzupełnienia przewodu sądowego.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.7.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">zarzuty z <xLexLink xArt="art. 7 pkt. 5;art. 7 pkt. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">pkt.5 i 6</xLexLink> apelacji obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 kpk</xLexLink>. i 115<xLexLink xArt="§ 14" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§14 kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">Oba zarzuty w sposób tożsamy podważają ocenę sądu poprzez stwierdzenie, iż rozstrzygnięcie oparte jest na kopiach dokumentów dostarczonych czy też raczej dołączonych do aktu oskarżenia ,a te mogły być w łatwy sposób podrobione. Rzecz w tym, iż autor apelacji nie dostrzegł faktu, iż w przedmiotowej sprawie byli przesłuchiwani świadkowie, którzy zapoznawali się osobiście z tymi dokumentami w formie elektronicznej i choćby poprzez to została potwierdzona ich autentyczność.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.8.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Zarzuty z pkt.III apelacji odnośnie obrazy przepisów postępowania odnośnie umorzenia postępowania w stosunku do <xAnon>A. K.</xAnon>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Zarzuty te po części są niezrozumiałe, bowiem rozstrzygnięcie sądu orzekającego w zakresie wzajemnego aktu oskarżenia przeciwko <xAnon>A. K.</xAnon> zapadło w sposób zgodny z przepisami postępowania w wyroku. Odnośnie faktu nieprzeprowadzenia postępowania dowodowego przez sąd w tym zakresie można częściowo zgodzić się z autorem apelacji na co wskazuje lektura akt i przebieg kolejnych rozpraw jaki wynika z ich protokołów niemniej nie sposób wykazać, iż miało to wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia to bowiem jeśli chodzi o treść w zakresie <xAnon>A. K.</xAnon> oparte jest o przesłanki formalne wskazane w <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.17§1pkt.6 kpk</xLexLink>. które to przesłanki mają charakter obiektywny niezależny od treści przeprowadzanych dowodów.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Brak tego rodzaju okoliczności</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt III K 1192/21</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Zarzuty jak i wywody apelacji nie mogły spowodować zmiany czy też uchylenia zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez jej autora.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">O kosztach orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.624§1 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">oskarżony, oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt III K 1192/21</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Adam Bednarczyk

Rafał Kwaśniak

protokolant sądowy Dominika Mroczka

Rafał Kwaśniak

Sygnatura akt VI Ka 1085/24 Warszawa, dnia 25 listopada 2024 r. WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk protokolant: protokolant sądowy Dominika Mroczka przy udziale oskarżyciela prywatnegoS. K. po rozpoznaniu dnia 25 listopada 2024 r. w Warszawie sprawyS. K.synaE.iM.ur. (...)wW. oskarżonego o czyn zart. 212 § 1 i 2 kkw zw. zart. 23 kk, zart. 216 kkw zw. zart. 23 kk A. K.córkiT.iJ.,ur. (...)wP. oskarżonej o czyn zart. 212 § 1 kki zart. 216 kk na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego (w tym oskarżyciela prywatnego) od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt III K 1192/21 zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VI Ka 1085/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt III K 1192/21 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☒ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☒ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Zarzut obrazyart.17§1 pkt.8 kpk. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut niezasadny , albowiem miejscem popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu jest miejsce w którym doszło do przestępczego skutku, a ten miał niewątpliwie miejsce w Polsce nie zaś poza granicami kraju. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 3.2. Zarzut obrazyart. 17§1 pkt.6 kpk. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut niezasadny. Sąd trafnie przyjął, iż brak jest dowodów czy też przesłanek do przyjęcia, iżA. K.zapoznała się z treściami zawartymi na stronie pazerna.pl przed dniem 24 czerwca 2024 r. Wprawdzie informacja o wskazanej wyżej stronie znalazła się w piśmie z akt sprawy gospodarczej XIX GUp 1201/19 iA. K.przyznała , iż z akt tej sprawy dowidziała się o niej niemniej nie zapoznawała się z nią. Za daniem wiary w tym zakresieA. K.przemawia fakt, iż w dacie która sąd przyjął za moment o dowiedzeniu się o sobie sprawcy i w ogóle o zawartych tam treściach w sposób bezzwłoczny podjęła działania mające na celu usunięcie wpisów oraz ze skargą na przetwarzanie danych osobowych. Brak jest zatem przesłanek do przyjęcia, iż takich działań nie podjęła by wcześniej to jest w 2019r. gdyby znała treści opublikowane na tej stronie. Reasumując zatemA. K.można przyjąć że wiedziała o stronie pazerna.pl oraz że jej właścicielem jest oskarżony niemniej nie znała zawartych tam treści tym samym, iż dopuścił się on na jej szkodę przestępstwa. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 3.3. Zarzut obrazyart.41§1 kpk. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut niezasadny. Pomijając już , iż należy poddać w wątpliwość czy w ogóle wyrok może zapaść z obrazą wskazanego w apelacji przepisu, bowiem to nie skład orzekający decyduje o ewentualnym wyłączeniu ze sprawy ( może złożyć tylko taki wniosek), to jak się zdaje zarzut ten należy interpretować jako poddanie w wątpliwość bezstronności sądu. Rzecz jednak w tym, iż uzasadnienie tego zarzutu nie wskazuje na jakiekolwiek okoliczności poddające ową bezstronność jakimkolwiek wątpliwościom. W tym bowiem zakresie autor apelacji swoją argumentację wywodzi z faktu, iż sędzia orzekający w tej sprawie pełni funkcję sędziego wykonawczego , a zatem zdaniem jego kierował do prac społecznnie użytecznych osoby skazane do określonej fundacji której działalność budzi wątpliwości. Rzecz jednak w tym, iż nie sposób dopatrzeć się w tej argumentacji jakiegokolwiek związku oceną w przedmiotowej sprawie zanim jeszcze zapadł jakikolwiek wyrok. Po wtóre wskazać trzeba, iż wykonaniem kary ograniczenia wolności od strony technicznej to jest kierowaniem do określonej instytucji celem wykonania takiej kary zajmuje się kurator nie zaś sędzia wykonawczy. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 3.4. Zarzut obrazyart. 7 i 5§2 kpk. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut niezasadny albowiem pismo(...)nie budzi jakichkolwiek wątpliwości co do swej treści pomimo faktu, iż jest ono kopią. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 3.5. zarzut naruszeniaart.167 i 352 kpk. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut niezasadny. Powiązany on jest z zarzutem z pkt.3.4, a zatem stwierdzić trzeba, iż skoro sąd słusznie uznał , iż brak jest wątpliwości co do informacji(...), to brak było przesłanek do dopuszczania opinii biegłego z zakresu informatyki. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 3.6. zarzut obrazyart.175§2 kpk.. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut niezasadny. Sąd jak wynika z protokołu rozprawy z dnia 21 maja 2024 r. poinformował strony o nadejściu odpowiedzi z(...). Oskarżony był jak wynika z tego samego protokołu obecny na tej rozprawie i nie żądał uzupełnienia przewodu sądowego. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 3.7. zarzuty zpkt.5 i 6apelacji obrazyart.7 kpk. i 115§14 kk. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Oba zarzuty w sposób tożsamy podważają ocenę sądu poprzez stwierdzenie, iż rozstrzygnięcie oparte jest na kopiach dokumentów dostarczonych czy też raczej dołączonych do aktu oskarżenia ,a te mogły być w łatwy sposób podrobione. Rzecz w tym, iż autor apelacji nie dostrzegł faktu, iż w przedmiotowej sprawie byli przesłuchiwani świadkowie, którzy zapoznawali się osobiście z tymi dokumentami w formie elektronicznej i choćby poprzez to została potwierdzona ich autentyczność. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 3.8. Zarzuty z pkt.III apelacji odnośnie obrazy przepisów postępowania odnośnie umorzenia postępowania w stosunku doA. K.. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzuty te po części są niezrozumiałe, bowiem rozstrzygnięcie sądu orzekającego w zakresie wzajemnego aktu oskarżenia przeciwkoA. K.zapadło w sposób zgodny z przepisami postępowania w wyroku. Odnośnie faktu nieprzeprowadzenia postępowania dowodowego przez sąd w tym zakresie można częściowo zgodzić się z autorem apelacji na co wskazuje lektura akt i przebieg kolejnych rozpraw jaki wynika z ich protokołów niemniej nie sposób wykazać, iż miało to wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia to bowiem jeśli chodzi o treść w zakresieA. K.oparte jest o przesłanki formalne wskazane wart.17§1pkt.6 kpk. które to przesłanki mają charakter obiektywny niezależny od treści przeprowadzanych dowodów. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Brak tego rodzaju okoliczności Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt III K 1192/21 Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Zarzuty jak i wywody apelacji nie mogły spowodować zmiany czy też uchylenia zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez jej autora. 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności O kosztach orzeczono na podstawieart.624§1 kpk. 7 PODPIS 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację oskarżony, oskarżyciel prywatny Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 4 czerwca 2024 r. sygn. akt III K 1192/21 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☒ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

15/451000/0003006/Ka

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VI Wydział Karny Odwoławczy

153000000000503_I_AGa_000088_2024_Uz_2024-11-25_003

I AGa 88/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-12-12 18:00:04.0 CET

2024-12-12 11:07:02.0 CET

15300000

503

SENTENCE

Sygn. akt I AGa 88/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 roku Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Tchórzewski Protokolant starszy sekretarz sądowy Izabela Lipska po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2024 roku w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwa T. P. przeciwko PW (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w M. w likwidacji z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej M. W. (1) o zapłatę na skutek apela

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Szymaniak" xPublisher="mszymaniak" xEditorFullName="Magdalena Szymaniak" xEditor="mszymaniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="12" xFlag="published" xVolType="15/300000/0000503/AGa" xYear="2024" xVolNmbr="000088" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt I AGa 88/24 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="161"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="426"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Mariusz Tchórzewski</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>starszy sekretarz sądowy Izabela Lipska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2024 roku w Lublinie na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>T. P.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> PW (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon> w likwidacji</xText> <xText>z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej <xAnon>M. W. (1)</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji interwenienta ubocznego od wyroku Sądu Okręgowego<xBRx></xBRx>w <xAnon>L.</xAnon> z dnia 26 października 2023 roku sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText>w punkcie I w ten sposób, że zasądzoną kwotę należności głównej 335339,92 zł obniża do kwoty 15388,34 (piętnaście tysięcy trzysta osiemdziesiąt osiem 34/100) zł, oddalając powództwo o zapłatę kwoty 319951,58 zł z odsetkami;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText>w punkcie II w ten sposób, że pozostawia szczegółowe rozstrzygnięcie o kosztach procesu referendarzowi sądowemu przy przyjęciu, że powoda obciąża obowiązek poniesienia całości kosztów postępowania;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oddala apelację w pozostałej części;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od <xAnon>T. P.</xAnon> na rzecz <xAnon>M. W. (1)</xAnon>, tytułem zwrotu kosztów interwencji w postępowaniu apelacyjnym, kwotę 17670 (siedemnaście tysięcy sześćset siedemdziesiąt) zł z ustawowymi odsetkami w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>oddala wniosek pozwanej o zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>należnymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xUnit> <xText><xBx>I AGa 88/24</xBx> UZASADNIENIE</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 26.10.2023 r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> Sąd Okręgowy w <xAnon>L.</xAnon> uwzględnił w całości powództwo, zasądzając na rzecz powoda od pozwanej spółki kwotę 353395,92 zł z odsetkami (pkt I) i orzekł, że o kosztach procesu rozstrzygnie referendarz sądowy uwzględniając okoliczność wygrania procesu przez powoda w 100% (pkt II).</xText> <xText>Uzasadnienie zawarto na kartach 5736-5744 akt sprawy. Do rozstrzygnięcia przywiodły Sąd I instancji następujące, zasadnicze ustalenia i wnioski.</xText> <xText>Powód dochodził (pozwem z 8.10.2016 r.) od pozwanej części wynagrodzenia i zwrotu kosztów, jakie miałyby mu przysługiwać z tytułu wykonanych prac budowlanych – „robót wykończeniowych i naprawczych” w budynku <xAnon>D.</xAnon> 4 w <xAnon>M.</xAnon>, ujętych w kosztorysie powykonawczym nr 5 i książce obmiarów nr 2, dochodzonych w oparciu o <xAnon>protokoły odbioru nr (...)</xAnon>, przy czym powództwo zostało ostatecznie sprecyzowane (w aspekcie przedmiotowym i kwotowym) w piśmie z dnia 10.12.2016 r. (k. 830). Strony łączyła umowa z 15.04.2008 r. o realizację zadania „Budowa stanu surowego budynku mieszkalno-usługowego w <xAnon>M.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>/<xAnon>K.</xAnon>”, ankesowana w dniu 17.03.2009 r. (rozszerzono zakres rzeczowy przedmiotu umowy). Zgodnie z umową strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe w kwocie 4050000 zł, natomiast w aneksie przewidziały wynagrodzenie za dalsze prace w oparciu o kosztorysy powykonawcze (wykonawcy) zatwierdzone przez zarząd pozwanej spółki.</xText> <xText>Sąd ustalił, że powód sporządził łącznie 7 kosztorysów powykonawczych, z czego kosztorys nr 5 obejmował roboty wykończeniowe, roboty elewacyjne, roboty wykończeniowe lokali mieszkalnych i naprawy usterkowe po pracach wykonywanych przez innych wykonawców na zlecenie pozwanej spółki. W trakcie realizowania inwestycji roboty były rozliczane częściowo, na podstawie protokołów częściowych odbioru robót, w oparciu o faktury VAT wystawiane przez powoda (prowadzącego działalność gospodarczą) i w ten sposób spółka zapłaciła łącznie powodowi kwotę 11163822,06 zł. Sąd Okręgowy ustalił zarazem, w oparciu o wnioski opiniującego biegłego, że łączna wartość prac wykonanych przez powoda (objętych kosztorysami nr 1-7) na przedmiotowej inwestycji wyniosła 14719067,77 zł netto i nie zostały rozliczone między stronami prace objęte kosztorysem nr 5, sporządzonym w oparciu o <xAnon>protokoły odbiorów nr (...)</xAnon>. Sąd ustalił, że łączna wartość prac objętych <xAnon>protokołem nr (...)</xAnon> wyniosła 298107,30 zł, z czego kwota 76604,08 zł dotyczyła prac wykończeniowych w <xAnon>lokalach nr (...)</xAnon> nie wykonywanych przez powoda, natomiast łączna wartość prac objętych <xAnon>protokołem nr (...)</xAnon> wyniosła 151607,72 zł. Z kolei kosztorys nr 5 obejmuje roboty wycenione na kwotę łączną 2503935,10 zł netto i mimo prób podejmowanych przez powoda o zweryfikowanie kosztorysu, pozwana mu odmówiła, co zmusiła powoda do zawezwania pozwanej do próby ugodowej o zapłatę kwoty 1820620,73 zł wynikającej z prac objętych <xAnon>protokołami (...)</xAnon>. We wrześniu 2013 r. powód wystawił dwie <xAnon>faktury VAT nr (...)</xAnon>, jednak pozwana odmówiła ich przyjęcia i powód dokonał korekty obu faktur do wartości „0”.</xText> <xText>Sąd podkreślił, że podstawą dokonanych w sprawie ustaleń były dokumenty, w szczególności w postaci umowy stron, jej aneksu, kosztorysów ofertowych, książki obmiarów nr 1 i 2, dziennika budowy, kosztorysów, faktur VAT, protokołów, projektów, korespondencji stron, które w całości obdarzono wiarą. Dodatkowo ustalenia oparto na uznanych za wiarygodne zeznaniach świadków wymienionych w treści uzasadnienia oraz zeznaniach powoda (w tym co do wykonania przez niego całości prac objętych <xAnon>protokołami nr (...)</xAnon>). Również w całości Sąd I instancji podzielił wnioski biegłego, co do „wartości robót wykonanych przez powoda na przedmiotowej inwestycji”.</xText> <xText>W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał powództwo za zasadne w całości i zasługujące na uwzględnienie w oparciu o postanowienia umowy o roboty budowlane z 2008 r. łączącej strony, uzupełnionej następnie aneksem z 2009 r. Sąd podkreślił, że jedyną okolicznością sporną było to, czy roboty faktycznie wykonane na inwestycji (w tym, w latach 2012 i 2013, przy oddaniu budynku do użytkowania z początkiem 2011 r.) zostały rozliczone w całości i doszedł do przekonania, że pozwana winna jest z tego tytułu powodowi dalszą kwotę 3321534,44 zł netto, pomniejszoną o niedochodzoną w sprawie kwotę 76604,08 zł, czyli końcowo kwotę 3244930.36 zł netto. Skoro powód dochodził w sprawie kwoty 353395,92 zł jako części kwoty opisanej uprzednio, zatem powództwo zostało uznane za uzasadnione w całości. Sąd zważył przy tym, ze poprzez zawezwanie do próby ugodowej powód przerwał bieg terminu przedawnienia roszczenia w niższej wysokości, dochodzonego w sprawie, jak również nie uznał za skutecznie złożony zarzut potrącenia odnoszony do wierzytelności pozwanej z tytułu kosztów naprawy wad i usterek stwierdzonych w budynku z tej przyczyny, że pozwana nie wykazała, by dotyczyło to prac wykonywanych przez powoda.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uwzględniając powództwo i wskazując w uzasadnieniu wyroku, że niewątpliwie opiera je na postanowieniach umowy stron nie przywołał zarazem żadnego przepisu prawa materialnego zawierającego normy prawa powszechnie obowiązującego mającego stanowić podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej spółki, w tym zakresie sfera motywacyjna Sądu Okręgowego pozostała nieznana.</xText> <xText>Wyrok został zaskarżony w całości przez interwenienta (niesamoistnego) ubocznego po stronie pozwanej (wspólnika i byłego członka zarządu pozwanej spółki), który wniósł o jego zmianę i oddalenie powództwa w całości, zarzucając:</xText> <xText>- nieważność postępowania poprzez prowadzenie postępowania dowodowego w okresie 19.10.2019 r. – 5.02.2021 r., w tym dokonanie oględzin nieruchomości przez biegłego pod nieobecność przedstawiciela spółki, czyli w okresie, gdy interwenient uboczny był pozbawiony statusu przedstawiciela pozwanej (spółka została postawiona w stan likwidacji i przedmiotem sporów sądowych było ustanowienie osoby likwidatora);</xText> <xText>- naruszenie przepisu prawa procesowego <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> i dokonanie błędnych ustaleń, co do związania stron ważną umową, wykonania przez powoda prac objętych dokumentami mającymi stanowić podstawę powództwa;</xText> <xText>- naruszenie przepisów prawa materialnego: <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 k.s.h.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink>, art. <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1;art. 65 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> poprzez wadliwe przyjęcie, że aneksem z 2009 r. strony zmodyfikowały również postanowienie umowy, co do ryczałtowego wynagrodzenia należnego powodowi, <xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 1;art. 120 § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 120 § 1 zd. 2 k.c.</xLexLink> w sytuacji, gdy roboty zakończono do 26.03.2012 r., art. <xLexLink xArt="art. 405;art. 410;art. 410 § 1;art. 410 § 2;art. 410 § 411;art. 410 § 411 pkt. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405, 410 § 1 i 2, 411 pkt 1 k.c.</xLexLink> poprzez ich niezastosowanie do ustalonego stanu faktycznego.</xText> <xText>Zarzuty apelacji zawarte są na kartach 589-562v akt sprawy, a ich szerokie uzasadnienie na kartach 5863-5878.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie.</xText> <xText xALIGNx="center">Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.</xText> <xText>Apelacja interwenienta zasługuje na uwzględnienie niemal w całości, mimo niezasadności części zgłoszonych zarzutów.</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 79" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 79 k.p.c.</xLexLink> interwenient uboczny jest uprawniony do wszelkich czynności procesowych dopuszczalnych według stanu sprawy, o ile nie pozostają one w sprzeczności z czynnościami i oświadczeniami strony, do której przystąpił. W realiach sprawy taka sprzeczność nie wystąpiła, pozwana spółka również podjęła bowiem próbę zaskarżenia wyroku Sądu Okręgowego tyle, że uczyniła to nieskutecznie i jej apelacja została prawomocnie odrzucona, co nie wpływa jednak na ocenę samodzielnej czynności interwenienta (por. orzecz. SN z 19.07.1937 r. C.III. 1662/35 Zb.Urz. 1939/193; orzecz. SN z 15.10.1937 r. C.III. 809/37 PPC 1938/9-10, s. 309; orzecz. SN z 7.08.1967 r. I CR 86/87 PUG 1968/5, s. 168; post. SN z 10.11.1982 r. II CZ 121/82 OSNCP 1983/9/131).</xText> <xText>Całkowicie chybiony jest zarzut apelanta, co do „czasowej” nieważności postępowania poprzez prowadzenie postępowania dowodowego w okresie, kiedy toczyły się spory sądowe, co do wyznaczenia osoby likwidatora pozwanej spółki. W toku postępowania pierwszoinstancyjnego nie doszło do sytuacji, gdy po stronie pozwanej wystąpiłyby braki kadrowe w organach uniemożliwiające osobie prawnej składanie oświadczeń woli, czy aktywne uczestnictwo w czynnościach procesowych, a poza tym cały czas pozwana była reprezentowana w procesie przez pełnomocników (radców prawnych, adwokatów).</xText> <xText>W judykaturze akcentuje się zaś wyraźnie, że o nieważności postępowania można mówić tylko wtedy, gdy w konsekwencji naruszenia przepisów procesowych przez Sąd doszło do całkowitego pozbawienia strony możności obrony, gdy strona faktycznie i zupełnie pozbawiona została możności brania udziału w postępowaniu lub jego istotnej części, a przy tym skutków tego uchybienia nie można już było usunąć przed wydaniem prawomocnego orzeczenia (post. SN z 28.02.2020 r. IV CZ 1/20). Oznacza to, że dla stwierdzenia nieważności postępowania należy ustalić kumulatywne wystąpienie trzech przesłanek: naruszenie przepisów postępowania, bezpośredni wpływ tego uchybienia na możność działania strony w całym postępowaniu lub jego istotnej części (determinującej treść zapadłego wyroku), realny brak możności podjęcia przez stronę obrony swych praw przed prawomocnym zakończeniem sprawy, w sytuacji wystąpienia obu wcześniejszych przesłanek (wyrok SN z 19.04.2012 r. IV CSK 441/11). Bezspornym jest zatem, że w realiach sprawy nie zaistniały w ogóle podstawy do wywodzenia przez interwenienta, że wskutek naruszenia przepisów postępowania Sąd Okręgowy pozbawił pozwaną możności obrony jej praw.</xText> <xText>Po wtóre należy przypomnieć, że argumentacja apelanta, co do nieważności postępowania odnosiła się do sytuacji procesowej strony procesu. W przypadku interwencji niesamoistnej strona procesu [do której przystąpił interwenient uboczny] nie może skutecznie opierać swej apelacji na zarzutach odnoszonych do naruszenia przepisów prawa procesowego względem interwenienta, gdyż na takich zarzutach może być oparta wyłącznie apelacja samego interwenienta i na odwrót (por. wyrok SN z 24.07.1981 r. IV CR 252/81 OSNCP 1982/2-3/34), a w realiach sprawy sama strona pozwana nie wywiodła skutecznie apelacji od zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Po trzecie, wbrew nieuzasadnionemu stanowisku apelanta, żaden przepis prawa powszechnie obowiązującego nie obliguje biegłego do umożliwienia stronom procesu udziału w czynnościach związanych z przygotowaniem opinii, w tym w oględzinach („badaniu”) przedmiotu ekspertyzy (orzecz. SN z 6.04.1936 r. C.III. 1136/35 Wiad.Praw. 1938/1/62), o ile w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu Sąd wprost tak nie nakaże (wyrok SN z 20.06.1984 r. II CR 197/84 OSNCP 1985/2-3/37).</xText> <xText>Sąd Apelacyjny przyjmuje, co do zasady, za własne ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, czyniąc z nich podstawę swoich rozważań prawnych, z poniższymi uzupełnieniami i zastrzeżeniami, opierając dodatkowe lub skorygowane ustalenia na dowodach przeprowadzonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.</xText> <xText>W przypadku wykazania, iż brak jest powiązania wysuniętych przez Sąd wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważanie oceny dowodów dokonanej przez Sąd i w takim właśnie szczególnym rozumieniu zarzuty apelacji o naruszeniu normy z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> zasługiwały na uwzględnienie zwłaszcza, że Sąd popadł w wewnętrzną, logiczną sprzeczność przy ocenie niektórych dowodów, o czym szerzej dalej, w odniesieniu do ustalenia zakresu nierozliczonych przez strony prac wykonanych przez powoda.</xText> <xText>W pierwszym rzędzie wadliwie ustalił Sąd Okręgowy (co słusznie zarzuca apelujący, w tym w kontekście naruszenia <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 k.s.h.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink>), że strony procesu wiązała umowa o roboty budowlane z 2008 r., której zakres przedmiotowy skutecznie rozszerzono aneksem z 2009 r.</xText> <xText>W ramach uzupełniających ustaleń faktycznych należy wskazać, że powód prowadził działalność gospodarczą „<xAnon> Zakład (...)</xAnon>, <xAnon> Hotel-Restauracja (...)</xAnon>” w <xAnon>M.</xAnon> (ceidg, k. 13) i wraz z interwenientem ubocznym <xAnon>M. W. (1)</xAnon> w 2007 r. założył <xAnon> PW (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon>”, celem zrealizowania inwestycji w postaci budowy budynku mieszkalno-usługowego w <xAnon>M.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>/<xAnon>K.</xAnon>, w którym część lokali miała zostać sprzedana osobom trzecim, natomiast część miała należeć formalnie do spółki, a w rzeczywistości do członków rodzin obu wspólników, którzy zostali równocześnie jedynymi członkami zarządu spółki (<xIx>vide</xIx> odpis zupełny z rejestru dostępny na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości). Spółka została zarejestrowana w KRS pod numerem <xAnon> (...)</xAnon> i zgodnie z umową spółki w przypadku zarządu wieloosobowego wymagane było współdziałanie dwóch członków zarządu albo jednego członka zarządu z prokurentem. W dniu 15.04.2008 r. powód, jako przedsiębiorca oraz pozwana spółka, reprezentowana przez powoda i interwenienta ubocznego jako członków zarządu zawarli umowę o roboty budowlane (k. 14-19), aneksowaną przez te same osoby w dniu 17.03.2009 r. (k. 20). Słusznie zarzucał apelant, a co z nieujawnionych przyczyn zignorował Sąd Okręgowy, że taka umowa stron i jej dalsze modyfikacje były bezwzględnie nieważne, a tym samym nie wykreowały istnienia umownego stosunku prawnego pomiędzy stronami kontraktu.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 k.s.h.</xLexLink> w umowie między spółką, a członkiem zarządu oraz w sporze z nim spółkę reprezentuje wyłącznie rada nadzorcza lub pełnomocnik powołany uchwałą zgromadzenia wspólników. W realiach sprawy bezspornym jest zaś to, że pozwana spółka nie posiadała rady nadzorczej, a jej jedyni dwaj wspólnicy, działający jako zgromadzenie wspólników nie podjęli nigdy uchwały w przedmiocie powołania stosownego pełnomocnika spółki, lecz zgodnie z umówioną w umowie spółki zasadą reprezentacji reprezentowali ją, jako dwaj, działający łącznie, członkowie zarządu w kontaktach z powodem. W realiach sprawy oznacza to, że umowa o roboty budowlane z 2008 r. i jej aneks z 2009 r. zostały zawarte przez powoda „z samym sobą” i ustalenia tego nie niweczy udział drugiego z członków zarządu spółki (drugiego wspólnika).</xText> <xText>Wskazany przepis ustawy ma charakter bezwzględnie obowiązujący (wyrok SN z 26.01.2024 r. II CSKP 80/23) i jego celem jest ochrona interesów spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a przez to pośrednio jej wspólników i wierzycieli na wypadek konfliktu interesów, który może potencjalnie zaistnieć, gdy po obu stronach umowy wystąpią te same osoby fizyczne (<xIx> ibidem</xIx>). Wskazany przepis nie różnicuje czynności prawnych i dotyczy wszelkich umów między spółką, a członkiem zarządu, bez względu na to, czy mają związek z funkcją pełnioną przez niego w zarządzie spółki, gdyż przywołana ochrona zakłada bezwzględne wyeliminowanie możliwości działania członka zarządu w podwójnej roli: reprezentanta interesów spółki i reprezentanta interesów własnych, przy czym nie jest wymagane, aby taka sprzeczność interesów faktycznie wystąpiła <xIx> in concreto </xIx>(wyrok SN z 14.04.2021 r. III CSKP 74/21 OSNC-ZD 2022/1/13). Przepis <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 210 § 1 k.s.h.</xLexLink> samoistnie nie reguluje skutków jego naruszenia, ale słusznie zarzucił apelujący interwenient, że jego naruszenie powoduje bezwzględną nieważność czynności prawnej z mocy <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> (w zw. z <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 2 k.s.h.</xLexLink> - wyrok SN z 21.12.2021 r. I NSNc 50/21).</xText> <xText><xIx>In casu</xIx> oznacza to – w ramach korekty ustaleń faktycznych - że w toku całego procesu budowy budynku mieszkalno-usługowego w <xAnon>M.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>/<xAnon>K.</xAnon> stron postępowania nie wiązała żadna umowa o roboty budowlane (jak błędnie ustalił Sąd Okręgowy), w tym również umowy zawierane ustnie lub w sposób konkludentny mające za przedmiot prace wykończeniowe lub naprawcze, które miałby wykonywać powód, jako przedsiębiorca. Należy, zatem skorygować ustalenie faktyczne Sądu I instancji i stwierdzić, że wszystkie prace, jakie powód wykonał na analizowanej budowie, poczynając od przygotowawczych z 2008 r., a kończąc na poprawkowych w 2013 r., były pracami niemającymi umownego źródła w stosunku do inwestora – spółki, były świadczeniami nienależnymi i <xIx>vice versa.</xIx></xText> <xText>Po wtóre zasadnie zarzucił apelujący, że swobodna ocena dowodów wskazanych przez Sąd Okręgowy, jako wiarygodne i służące ustaleniu podstawy faktycznej powództwa, nie pozwalała temu Sądowi na ustalenie, że to powód faktycznie wykonał wszystkie prace objęte sporządzonymi następczo przez niego kosztorysami powykonawczymi i książkami obmiaru (w tym kosztorysem nr 5). Bezspornym w realiach sprawy jest tylko to, że sporządzone kosztorysy teoretycznie obrazują – w celach rozliczeniowych – zakres prac koniecznych do wykonania przedmiotu inwestycji zgodnie z dokumentacją projektową, wcale nie stanowiąc dowodu (jak wywiódł Sąd Okręgowy), że wszystkie objęte nimi prace faktycznie zostały wykonane, ani tym bardziej, że zostały wykonane przez powoda. Zeznający świadkowie <xAnon>J. J.</xAnon> i <xAnon>B. K.</xAnon> kategorycznie wskazali, że podpisując protokoły odbioru robót nr 51 i 52 wcale nie potwierdzali faktu wykonania robót, które miały one obejmować i nie weryfikowali prawdziwości dokumentów sporządzanych przez powoda, bo nie należało to do zakresu ich obowiązków, a faktu wykonania określonych prac nie mogły również potwierdzać kosztorysy powykonawcze sporządzone następczo przez powoda, które nie zostały potwierdzone i zaakceptowane przez osobę mogącą reprezentować spółkę w rozliczeniach z powodem, członkiem jej zarządu (w toku sprawy świadkowie i powód wprost zeznawali, że dochodziło do sytuacji, w których powód, jako członek zarządu spółki, akceptował dokumenty (faktury, kosztorysy) wystawiane przez siebie, jako wykonawcę prac, przy czym sytuacje takie miały miejsce do momentu zaistnienia konfliktu między wspólnikami). Dowodu wykonania określonych prac przez powoda nie stanowią również – wbrew wskazaniom Sądu Okręgowego – ustalenia i wnioski opinii biegłego – gdyż przedmiotem ekspertyzy miała być weryfikacja poprawności wyliczeń w kosztorysach sporządzonych samodzielnie przez powoda, a nie kontrola stanu faktycznego w budynku i co oczywiste, w ramach czynności związanych z przygotowaniem opinii biegły nie miał możności weryfikacji czy i jakie roboty zostały w rzeczywistości wykonane w tym budynku po oddaniu go do użytkowania w 2011 r, ani tym bardziej, że prace te wykonywał powód. W tym kontekście wadliwie też ocenił Sąd Okręgowy zeznania powoda, jako wiarygodne w całości. Przypomnieć należy, że kosztorysem nr 5 powód objął również prace wykończeniowe w lokalach mających należeć do członków rodziny wspólnika (interwenienta ubocznego) – nr 4, 5, 34, 35, 36 wskazując, że nie dochodzi ich w niniejszej sprawie, gdyż mają być one przedmiotem odrębnego postępowania przeciwko byłemu wspólnikowi <xAnon>M. W.</xAnon>. Sąd Okręgowy oceniając dowody z dokumentów i zeznania powoda ustalił zaś (str. 7 uzasadnienia), że „łącznie ogólna wartość z tego protokołu to kwota 298107,30 zł, w czym kwota 76604,08 zł dotyczy prac wykończeniowych w <xAnon>lokalach o nr (...)</xAnon> (kosztorys nr 5, protokoły, opinia biegłego) <xUx>czyli robót nie wykonywanych przez powoda”.</xUx> Skoro - wbrew zeznaniom powoda (uznanym za wiarygodne w całości), w których wskazywał on na objęcie wskazanymi dokumentami całości prac wykonanych przez niego na rzecz pozwanej spółki - Sąd uznał, że w <xAnon>protokole nr (...)</xAnon> i kosztorysie nr 5 powód zawarł opis i wycenę „robót nie wykonywanych przez powoda”, to brak jest logicznego wytłumaczenia (przy braku uzasadnienia tego ustalenia), dlaczego w pozostałym zakresie te same dokumenty miałyby dowodzić wykonania prac „przez powoda”. To ustalenie nie wytrzymuje zarazem konfrontacji z pozostałymi dowodami osobowymi uznanymi przez Sąd za wiarygodne. Jak zeznawali świadkowie, pracownicy powoda, ówcześnie ( od 2008 r. do zakończenia prac w 2013 r.) powód zatrudniał tylko kilku pracowników (w różnych okresach 4-8 osób), którzy również pracowali na przedmiotowej budowie, natomiast wszyscy świadkowie mający styczność z budową przedmiotowego budynku wskazywali na bardzo dużą, zmienną liczbę podwykonawców poszczególnych prac (nawet do 10 różnych podmiotów, zatrudniających swoich pracowników), przy czym dowody zaoferowane w sprawie wskazywały zarówno na to, że mieli to być podwykonawcy samego powoda, jak też bezpośrednio inwestującej spółki (zeznania <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>A. S.</xAnon>). Z kolei zeznający pracownicy powoda (P.<xAnon>L.</xAnon>, <xAnon>S. M.</xAnon>) przyznawali fakty wynikające również z zeznań innych osób, że równolegle do prac wykonywanych na placu budowy przedmiotowego budynku pracownicy powoda byli przez niego okresowo kierowani do wykonywania prac budowlanych i remontowych w budynku hotelu powoda, czy na innych jego nieruchomościach, co przy „szczupłości” ekipy budowlanej powoda podważa ustalenia Sądu Okręgowego, jakoby to powód miał wykonać wszystkie prace objęte kosztorysem nr 5. Z kolei świadek <xAnon>D. S.</xAnon> wprost zeznał, że przedmiotowy budynek był budowany w nietypowy sposób i zgłoszony warunkowo do użytkowania, gdyż to „lokatorzy” poszczególnych lokali (ich właściciele) mieli samodzielnie je wykańczać i zgłaszać następnie do użytkowania, co niosło z kolei ten skutek, że jak zeznawał P.<xAnon>L.</xAnon> szereg prac tzw. „wykończeniowych” nie wiązało się z koniecznością poprawiania usterek, lecz miało charakter przebudowy wymagającej „zrujnowania” prac wykonanych wcześniej (np. „gipsów”), choćby przy wykonywaniu zabudów w poszczególnych lokalach (na zlecenie ich właścicieli) i ponownego wykańczania. W konsekwencji (zeznania j.w.) tylko część prac wykonywanych przez pracowników powoda po oddaniu budynku do warunkowego użytkowania w marcu 2011 r., czyli wykonywanych w latach 2012-2013 miała charakter prac „naprawczych”, związanych z wystąpieniem usterek we wcześniejszych pracach powoda czy innych wykonawców (świadek <xAnon>P. L.</xAnon> zeznał np., że wymieniał uszkodzone płytki glazury, ale nie we wszystkich lokalach, że była to może 1 na 40 płytek, natomiast bezspornym jest, że w kosztorysie nr 5 powód wskazał na wykonanie przez siebie całości prac glazurniczych, a Sąd Okręgowy podzielił to wskazanie mimo, że świadek <xAnon>J. J.</xAnon> zeznawał, że „wszystkie płytki w tym bloku, na klatkach, tarasach, wkoło budynku wykonywał podwykonawca pan <xAnon>M.</xAnon> nazwiska nie pamiętam” – k. 1828; świadek <xAnon>S. M.</xAnon> zeznawał „<xAnon> firma (...)</xAnon> gipsowała i malowała klatki schodowe. Po tej firmie pracownicy powoda raczej nie poprawiali” – k. 1853, a mimo to, za wiarygodne przez Sąd zostały uznane wskazania dokumentów przygotowanych przez powoda i jego zeznania, jakoby to on był wykonawcą tych prac i poniósł ich koszt).</xText> <xText>Słusznie zarzucił zatem apelujący, że w świetle dowodów zaoferowanych przez strony dowolnie ustalił Sąd Okręgowy, że wszystkie prace objęte kosztorysem <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>protokołami nr (...)</xAnon> zostały wykonane, w tym przez powoda. Bezspornym jest, że ówcześnie – przy braku konfliktu między wspólnikami pozwanej spółki – żadna ze stron procesu budowlanego nie inwentaryzowała prac wykonywanych przez powoda, w tym bez żadnej podstawy umownej. Świadek <xAnon>B. K.</xAnon> wprost wskazywał, że nie było żadnej dokumentacji odnoszącej się do usuwanych usterek w poszczególnych lokalach, czy częściach wspólnych budynku. Świadek <xAnon>P. L.</xAnon> wskazywał, że prace takie wykonywano w oparciu o pisemne zgłoszenia lokatorów, którzy następnie potwierdzali na tych pismach wykonanie prac, przy czym dokumenty te nie stanowiły później zbioru żadnej dokumentacji służącej rozliczeniom prac. Bezspornym jest zatem, że dowody przeprowadzone w sprawie bezspornie wykazały jedynie to, że w toku całego procesu budowlanego jakieś prace były wykonywane bezpośrednio przez pracowników powoda, jak również i to, że po przekazaniu budynku do użytkowania w 2011 r. pracownicy powoda usuwali część usterek wykonawczych oraz uczestniczyli w przebudowach poszczególnych lokali na zlecenie ich właścicieli, przy czym brak jest możliwości, co do zasady, niewątpliwego ustalenia obecnie pełnego zakresu tych robót z powodu braku jakichkolwiek wiarygodnych dokumentów powstałych w trakcie wykonywania prac i braku jednoznacznych wskazań zeznających osób, a dopiero takie jednoznaczne ustalenie pozwalałoby na ich wycenę przez biegłego. Z całości materiału dowodowego poddanego niesprzecznej ocenie (zeznań świadków: pracowników powoda, <xAnon>D. S.</xAnon>) można wyłącznie uznać, że niewątpliwie, faktycznie w ramach prac wykończeniowych i naprawczych to pracownicy powoda wykonywali ogrodzenie nieruchomości, naprawiali odwodnienie liniowe w garażu (przy czym z zeznań <xAnon>S. M.</xAnon> wynika, że było to tylko ok. 50 mb korytek odwadniających – k. 1853) oraz dokonali przemontowania wadliwie posadowionych balustrad i wymiany uszkodzonych szyb balkonowych (dwie ostatnie kategorie prac znajdują potwierdzenie w zeznaniach P.<xAnon>L.</xAnon> – k. 1846 i <xAnon>D. S.</xAnon> – k. 2966), przy czym naprawy te nie okazały się skuteczne (zeznania <xAnon>I. B.</xAnon> – k. 3021, <xAnon>M. R.</xAnon> – k. 3022). Nie sposób, zatem obecnie ustalić ile uszkodzonych szyb do balustrad balkonowych wymienili pracownicy powoda, ani jaki był koszt tych prac, gdyż kosztorys <xAnon>(...)</xAnon>pod pozycjami <xAnon>(...)</xAnon> obejmuje również koszt innych prac mających być wykonanymi (w tym w <xAnon>lokalu nr (...)</xAnon> nie objętym żądaniem pozwu), nie ma możności ustalenia (w tym w oparciu o wnioski opinii biegłego) kosztu poprawy posadowienia balustrad i wymiany uszkodzonego oszklenia, bo nie jest wykazany w sprawie żadnym dowodem rozmiar tych prac. W tym zakresie, mimo możności stwierdzenia wykonania przedmiotowych prac przez powoda, nie podołał on obowiązkowi z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> wykazania wysokości wynagrodzenia i kosztu zużytych materiałów. Kwestia ta była jednak irrelewantna dla wyrokowania, a służy jedynie zobrazowaniu wadliwości ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego w kontekście dokonanej oceny dowodów.</xText> <xText>Przypomnieć, bowiem należy, że w świetle pisma precyzującego żądanie pozwu (k. 830) powód dochodził m.in. zwrotu kosztów wykonania odwodnienia liniowego w garażach, w kwocie 6466,57 zł, zwrotu kosztów wykonania ogrodzenia w kwocie 63963,61 zł oraz w kontekście prac naprawczych przy balustradach balkonów domagał się wyłącznie zwrotu kosztów ich malowania w wysokości 2164,97 zł. Tak zakreślone żądanie było wiążące dla Sądu w aspekcie podstawy faktycznej. Tym samym, kwestia przemontowania balustrad i wymiany uszkodzonych oszkleń była ostatecznie poza podstawą faktyczną powództwa w sprawie.</xText> <xText>Biegły <xAnon>A. J.</xAnon> wycenił zaś wartość prac przy ogrodzeniu (poz. 97 i 99) na kwoty 2077,62 zł i 6728,37 zł, koszt malowania balustrad (poz. 124) na kwotę 1500,85 zł, zaś koszt wykonania odwodnienia liniowego w garażach na 101,63 zł/mb (poz. 25), co przy 50 mb naprawionych korytek (wg wskazań świadka <xAnon>S. M.</xAnon>) daje kwotę 5081,50 zł. Tylko w takim zakresie możliwym było ustalenie w sprawie wykonania prac faktycznie przez pracowników powoda i kumulatywnie – ich wartości łącznej 15388,34 zł.</xText> <xText>W pozostałej części dowody w postaci kosztorysu <xAnon>(...)</xAnon>i <xAnon>protokołów nr (...)</xAnon> były niewiarygodne w tym znaczeniu, że w świetle dowodów z zeznań świadków albo obejmowały prace w ogóle niewykonane przez jakikolwiek podmiot, albo prace wykonywane na zlecenia poszczególnych właścicieli lokali, albo prace niewykonywane przez powoda, a wykonywane przez inne podmioty, albo prace faktycznie wykonywane przez powoda, ale o niemożliwym do ustalenia wymiarze, przy czym wadliwe jest również ustalenie Sądu - zdyskwalifikowane na wstępie rozważań, że wszystkie te prace miałyby być wykonywane w ramach umowy stron, na rzecz pozwanej spółki, w całym zakresie prowadząc do <xUx>jej</xUx> wzbogacenia względem powoda.</xText> <xText>W opisany powyżej sposób ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego wymagały, zatem doprecyzowania lub korekty, tworząc z pozostałymi, prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji podstawę oceny prawnej zasadności powództwa w kontekście przepisów prawa materialnego i zarzutów apelacji temu poświęconych.</xText> <xText>Chybione są zarzuty i wnioski apelacji odnoszone do postanowienia Sądu Okręgowego oddalającego wniosek interwenienta o wyłączenie biegłego <xAnon>A. J.</xAnon> od opiniowania w sprawie. Samo niezadowolenie strony z treści opinii, czy ustaleń opiniującego nie może być podstawą do stwierdzenia braku bezstronności sporządzającego ekspertyzę, a w realiach sprawy nie ujawniono obiektywnych okoliczności pozwalających na podważenie takiego statusu biegłego.</xText> <xText>Ustalenie braku związania stron jakąkolwiek umową mającą za przedmiot roboty budowlane (z uwagi na naruszenie normy <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink>) sprawia, że chybiony <xIx>a limine</xIx> jest zarzut apelacji odnoszony do naruszenia <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 k.c.</xLexLink>, gdyż w takiej sytuacji nie można w ogóle badać zamiarów stron składających oświadczenia woli.</xText> <xText>Słusznie zarzucił apelujący niezastosowanie przez Sąd Okręgowy przepisów <xLexLink xArt="art. 405;art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 i 410 k.c.</xLexLink> do stanu sprawy. Jak wyjaśniono, zarówno umowa stron z 2008 r., jak też jej aneks z 2009 r. i późniejsze umowy zlecenia (w zakresie prac naprawczych) były bezwzględnie nieważne i wszystkie świadczenia powoda w ich wykonaniu mają charakter świadczeń nienależnych (kondykcji) normowanych w przedmiotowych przepisach. Szczególną postacią bezpodstawnego wzbogacenia (<xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink>) jest świadczenie nienależne (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink>), obejmujące przypadki, w których wzbogacony uzyskał korzyść majątkową w wyniku świadczenia (por. wyrok SA w Szczecinie z 16.01.2019 r. I ACa 629/18).</xText> <xText>W judykaturze sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że ogólne przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia należy rozumieć specyficznie w przypadku nienależnego świadczenia, gdyż sam fakt spełnienia go uzasadnia roszczenie kondykcyjne. W takim przypadku nie zachodzi już potrzeba badania w procesie, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło osobę, na rzecz której świadczono (<xIx>accipiensa</xIx>) oraz czy majątek świadczącego (<xIx>solvensa</xIx>) uległ zmniejszeniu. Uzyskanie nienależnego świadczenia samoistnie wypełnia przesłankę powstania wzbogacenia, a spełnienie tego świadczenia przesłankę zubożenia (por. wyroki SA w Warszawie: z 04.06.2019 r. V ACa 30/19, z 10.10.2019 r. I ACa 201/19; tak też SN: przywołanym wyroku z 28.08.2013 r., w wyroku z 22.03.2001 r. V CKN 769/00 OSNC 2001/11/166, w wyroku z 24.11.2011 r. I CSK 66/11, w wyroku z 9.08.2012 r. V CSK 373/11).</xText> <xText>Końcowo należy również wskazać, że jeżeli podstawą nienależnego świadczenia była nieważna czynność prawna (jak w niniejszej sprawie), która nie stała się ważna mimo spełnienia świadczenia, to wiedza spełniającego świadczenie, że nie był do niego zobowiązany (a powód jest doświadczonym przedsiębiorcą na rynku usług budowlanych, dysponującym dostateczną wiedzą prawną z tym związaną), nie zwalnia odbiorcy świadczenia od jego zwrotu (<xLexLink xArt="art. 411;art. 411 pkt. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 411 pkt 1 k.c.</xLexLink>; por. wyrok SA w Lublinie z 18.05.2020 r. I AGa 57/20; wyrok SN z 19.09.2018 r. I CSK 575/17 OSNC-<xLexLink xArt="art. 411 zd. 2019/4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">ZD 2019/4</xLexLink>/53).</xText> <xText>W kontekście wskazanej podstawy normatywnej roszczeń powoda należy również wyjaśnić, że w realiach sprawy, przy uwzględnieniu określonego stanu postępowania dowodowego, niemożliwym byłoby uwzględnienie wszystkich roszczeń powoda odnoszonych do „prac wykończeniowych” z lat 2012-2013. Jak już ustalono uzupełniająco (zeznania <xAnon>D. S.</xAnon>), co do zasady prace wykończeniowe w poszczególnych lokalach były prowadzone na zlecenie ich właścicieli, którzy następnie samodzielnie zgłaszali je organom administracji do użytkowania i obowiązkiem powoda było wykazanie w sprawie (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>), że w wyniku wykonania tych prac (przy hipotetycznym założeniu, że w całości wykonywaliby je pracownicy powoda) wzbogaconą względem niego byłaby wyłącznie pozwana spółka, a nie poszczególni właściciele lokali. Powód w realiach sprawy w ogóle nie podjął inicjatywy dowodowej w tym kierunku, przy sukcesywnym wyodrębnianiu nieruchomości lokalowych w latach 2011-2012 i przy pozostawieniu kilkunastu z nich „dla spółki”, a następnie członków rodzin obu wspólników. Tym samym, zarówno rozmiar przedmiotowy zubożenia powoda względem spółki, jak też wymiar kwotowy zubożenia nie zostały przez stronę wykazane (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink>), poza trzema, opisanymi uprzednio elementami.</xText> <xText>Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut apelacji odnoszony do <xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 1;art. 120 § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 120 § 1 zd. 2 k.c.</xLexLink> Prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, że ostatnie prace naprawcze i wykończeniowe były wykonywane na przedmiotowej nieruchomości jeszcze w 2013 r., a dodatkowo apelujący pomija fakt skutecznego zainicjowania przez powoda w 2015 r. (k. 685) zawezwania pozwanej do próby ugodowej w zakresie zapłaty m.in. kwoty dochodzonej w sprawie z tytułu prac objętych kosztorysem <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>protokołami nr (...)</xAnon>, co w kontekście daty wytoczenia powództwa (2016 r.) i normy <xLexLink xArt="art. 118;art. 118 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 118 zd. 2 k.c.</xLexLink> nie pozwala na przyjęcie, że roszczenia powoda względem spółki miałyby być przedawnione.</xText> <xText>Konkludując, na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1;art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 i art. 385 k.p.c.</xLexLink> wyrok Sądu I instancji podlegał zmianie w przeważającej części, poprzez oddalenie powództwa ponad kwotę 15388,34 zł z odsetkami, a apelacja podlegała oddaleniu w odniesieniu do tej kwoty.</xText> <xText>W aspekcie rozstrzygania o kosztach procesu należało, zatem przyjąć na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink>, że powód przegrał postępowanie w ponad 95%, co uzasadnia obciążenie go całością kosztów procesu poniesionych przez pozwaną i na podstawie <xLexLink xArt="art. 386" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 k.p.c.</xLexLink> również w tej części wyrok został stosownie zmieniony.</xText> <xText>Z analogicznej przyczyny należy uznać, że powód przegrał postępowanie apelacyjne wszczęte przez interwenienta ubocznego i na podstawie <xLexLink xArt="art. 107" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 107</xLexLink> <xIx>in fine</xIx> w zw. z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink> należało przyznać interwenientowi od powoda zwrot kosztów interwencji, obejmujących opłatę od apelacji w kwocie 17670 zł. Nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek interwenienta o zasądzenie dalszych kosztów – kosztów pomocy prawnej z uwagi na fakt, że apelacja została wniesiona bezpośrednio przez interweniującego, bez udziału jego pełnomocnika, którego udział w postępowaniu apelacyjnym miał charakter bierny, ograniczony wyłącznie do odbioru korespondencji kierowanej do mocodawcy i brak było podstaw do uznania, że w tej części koszty poniesione przez interwenienta były konieczne dla rozstrzygnięcia sprawy na korzyść tej strony, do której przystąpił.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zaistniałych w postępowaniu odwoławczym oparto na art. 113 ust. 4 u.k.s.c.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Mariusz Tchórzewski

Magdalena Szymaniak

starszy sekretarz sądowy Izabela Lipska

Magdalena Szymaniak

Sygn. akt I AGa 88/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 roku Sąd Apelacyjny w Lublinie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Tchórzewski Protokolant starszy sekretarz sądowy Izabela Lipska po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2024 roku w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwaT. P. przeciwkoPW (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwM.w likwidacji z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanejM. W. (1) o zapłatę na skutek apelacji interwenienta ubocznego od wyroku Sądu OkręgowegowL.z dnia 26 października 2023 roku sygn. akt(...) I zmienia zaskarżony wyrok: a w punkcie I w ten sposób, że zasądzoną kwotę należności głównej 335339,92 zł obniża do kwoty 15388,34 (piętnaście tysięcy trzysta osiemdziesiąt osiem 34/100) zł, oddalając powództwo o zapłatę kwoty 319951,58 zł z odsetkami; b w punkcie II w ten sposób, że pozostawia szczegółowe rozstrzygnięcie o kosztach procesu referendarzowi sądowemu przy przyjęciu, że powoda obciąża obowiązek poniesienia całości kosztów postępowania; II oddala apelację w pozostałej części; III zasądza odT. P.na rzeczM. W. (1), tytułem zwrotu kosztów interwencji w postępowaniu apelacyjnym, kwotę 17670 (siedemnaście tysięcy sześćset siedemdziesiąt) zł z ustawowymi odsetkami w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono; IV oddala wniosek pozwanej o zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego; V należnymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa. I AGa 88/24UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 26.10.2023 r. w sprawie(...)Sąd Okręgowy wL.uwzględnił w całości powództwo, zasądzając na rzecz powoda od pozwanej spółki kwotę 353395,92 zł z odsetkami (pkt I) i orzekł, że o kosztach procesu rozstrzygnie referendarz sądowy uwzględniając okoliczność wygrania procesu przez powoda w 100% (pkt II). Uzasadnienie zawarto na kartach 5736-5744 akt sprawy. Do rozstrzygnięcia przywiodły Sąd I instancji następujące, zasadnicze ustalenia i wnioski. Powód dochodził (pozwem z 8.10.2016 r.) od pozwanej części wynagrodzenia i zwrotu kosztów, jakie miałyby mu przysługiwać z tytułu wykonanych prac budowlanych – „robót wykończeniowych i naprawczych” w budynkuD.4 wM., ujętych w kosztorysie powykonawczym nr 5 i książce obmiarów nr 2, dochodzonych w oparciu oprotokoły odbioru nr (...), przy czym powództwo zostało ostatecznie sprecyzowane (w aspekcie przedmiotowym i kwotowym) w piśmie z dnia 10.12.2016 r. (k. 830). Strony łączyła umowa z 15.04.2008 r. o realizację zadania „Budowa stanu surowego budynku mieszkalno-usługowego wM.przyul. (...)/K.”, ankesowana w dniu 17.03.2009 r. (rozszerzono zakres rzeczowy przedmiotu umowy). Zgodnie z umową strony ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe w kwocie 4050000 zł, natomiast w aneksie przewidziały wynagrodzenie za dalsze prace w oparciu o kosztorysy powykonawcze (wykonawcy) zatwierdzone przez zarząd pozwanej spółki. Sąd ustalił, że powód sporządził łącznie 7 kosztorysów powykonawczych, z czego kosztorys nr 5 obejmował roboty wykończeniowe, roboty elewacyjne, roboty wykończeniowe lokali mieszkalnych i naprawy usterkowe po pracach wykonywanych przez innych wykonawców na zlecenie pozwanej spółki. W trakcie realizowania inwestycji roboty były rozliczane częściowo, na podstawie protokołów częściowych odbioru robót, w oparciu o faktury VAT wystawiane przez powoda (prowadzącego działalność gospodarczą) i w ten sposób spółka zapłaciła łącznie powodowi kwotę 11163822,06 zł. Sąd Okręgowy ustalił zarazem, w oparciu o wnioski opiniującego biegłego, że łączna wartość prac wykonanych przez powoda (objętych kosztorysami nr 1-7) na przedmiotowej inwestycji wyniosła 14719067,77 zł netto i nie zostały rozliczone między stronami prace objęte kosztorysem nr 5, sporządzonym w oparciu oprotokoły odbiorów nr (...). Sąd ustalił, że łączna wartość prac objętychprotokołem nr (...)wyniosła 298107,30 zł, z czego kwota 76604,08 zł dotyczyła prac wykończeniowych wlokalach nr (...)nie wykonywanych przez powoda, natomiast łączna wartość prac objętychprotokołem nr (...)wyniosła 151607,72 zł. Z kolei kosztorys nr 5 obejmuje roboty wycenione na kwotę łączną 2503935,10 zł netto i mimo prób podejmowanych przez powoda o zweryfikowanie kosztorysu, pozwana mu odmówiła, co zmusiła powoda do zawezwania pozwanej do próby ugodowej o zapłatę kwoty 1820620,73 zł wynikającej z prac objętychprotokołami (...). We wrześniu 2013 r. powód wystawił dwiefaktury VAT nr (...), jednak pozwana odmówiła ich przyjęcia i powód dokonał korekty obu faktur do wartości „0”. Sąd podkreślił, że podstawą dokonanych w sprawie ustaleń były dokumenty, w szczególności w postaci umowy stron, jej aneksu, kosztorysów ofertowych, książki obmiarów nr 1 i 2, dziennika budowy, kosztorysów, faktur VAT, protokołów, projektów, korespondencji stron, które w całości obdarzono wiarą. Dodatkowo ustalenia oparto na uznanych za wiarygodne zeznaniach świadków wymienionych w treści uzasadnienia oraz zeznaniach powoda (w tym co do wykonania przez niego całości prac objętychprotokołami nr (...)). Również w całości Sąd I instancji podzielił wnioski biegłego, co do „wartości robót wykonanych przez powoda na przedmiotowej inwestycji”. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał powództwo za zasadne w całości i zasługujące na uwzględnienie w oparciu o postanowienia umowy o roboty budowlane z 2008 r. łączącej strony, uzupełnionej następnie aneksem z 2009 r. Sąd podkreślił, że jedyną okolicznością sporną było to, czy roboty faktycznie wykonane na inwestycji (w tym, w latach 2012 i 2013, przy oddaniu budynku do użytkowania z początkiem 2011 r.) zostały rozliczone w całości i doszedł do przekonania, że pozwana winna jest z tego tytułu powodowi dalszą kwotę 3321534,44 zł netto, pomniejszoną o niedochodzoną w sprawie kwotę 76604,08 zł, czyli końcowo kwotę 3244930.36 zł netto. Skoro powód dochodził w sprawie kwoty 353395,92 zł jako części kwoty opisanej uprzednio, zatem powództwo zostało uznane za uzasadnione w całości. Sąd zważył przy tym, ze poprzez zawezwanie do próby ugodowej powód przerwał bieg terminu przedawnienia roszczenia w niższej wysokości, dochodzonego w sprawie, jak również nie uznał za skutecznie złożony zarzut potrącenia odnoszony do wierzytelności pozwanej z tytułu kosztów naprawy wad i usterek stwierdzonych w budynku z tej przyczyny, że pozwana nie wykazała, by dotyczyło to prac wykonywanych przez powoda. Sąd Okręgowy uwzględniając powództwo i wskazując w uzasadnieniu wyroku, że niewątpliwie opiera je na postanowieniach umowy stron nie przywołał zarazem żadnego przepisu prawa materialnego zawierającego normy prawa powszechnie obowiązującego mającego stanowić podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej spółki, w tym zakresie sfera motywacyjna Sądu Okręgowego pozostała nieznana. Wyrok został zaskarżony w całości przez interwenienta (niesamoistnego) ubocznego po stronie pozwanej (wspólnika i byłego członka zarządu pozwanej spółki), który wniósł o jego zmianę i oddalenie powództwa w całości, zarzucając: - nieważność postępowania poprzez prowadzenie postępowania dowodowego w okresie 19.10.2019 r. – 5.02.2021 r., w tym dokonanie oględzin nieruchomości przez biegłego pod nieobecność przedstawiciela spółki, czyli w okresie, gdy interwenient uboczny był pozbawiony statusu przedstawiciela pozwanej (spółka została postawiona w stan likwidacji i przedmiotem sporów sądowych było ustanowienie osoby likwidatora); - naruszenie przepisu prawa procesowegoart. 233 § 1 k.p.c.i dokonanie błędnych ustaleń, co do związania stron ważną umową, wykonania przez powoda prac objętych dokumentami mającymi stanowić podstawę powództwa; - naruszenie przepisów prawa materialnego:art. 210 § 1 k.s.h.w zw. zart. 58 § 1 k.c., art.art. 65 § 1 i 2 k.c.poprzez wadliwe przyjęcie, że aneksem z 2009 r. strony zmodyfikowały również postanowienie umowy, co do ryczałtowego wynagrodzenia należnego powodowi,art. 120 § 1 zd. 2 k.c.w sytuacji, gdy roboty zakończono do 26.03.2012 r., art.art. 405, 410 § 1 i 2, 411 pkt 1 k.c.poprzez ich niezastosowanie do ustalonego stanu faktycznego. Zarzuty apelacji zawarte są na kartach 589-562v akt sprawy, a ich szerokie uzasadnienie na kartach 5863-5878. W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja interwenienta zasługuje na uwzględnienie niemal w całości, mimo niezasadności części zgłoszonych zarzutów. W myślart. 79 k.p.c.interwenient uboczny jest uprawniony do wszelkich czynności procesowych dopuszczalnych według stanu sprawy, o ile nie pozostają one w sprzeczności z czynnościami i oświadczeniami strony, do której przystąpił. W realiach sprawy taka sprzeczność nie wystąpiła, pozwana spółka również podjęła bowiem próbę zaskarżenia wyroku Sądu Okręgowego tyle, że uczyniła to nieskutecznie i jej apelacja została prawomocnie odrzucona, co nie wpływa jednak na ocenę samodzielnej czynności interwenienta (por. orzecz. SN z 19.07.1937 r. C.III. 1662/35 Zb.Urz. 1939/193; orzecz. SN z 15.10.1937 r. C.III. 809/37 PPC 1938/9-10, s. 309; orzecz. SN z 7.08.1967 r. I CR 86/87 PUG 1968/5, s. 168; post. SN z 10.11.1982 r. II CZ 121/82 OSNCP 1983/9/131). Całkowicie chybiony jest zarzut apelanta, co do „czasowej” nieważności postępowania poprzez prowadzenie postępowania dowodowego w okresie, kiedy toczyły się spory sądowe, co do wyznaczenia osoby likwidatora pozwanej spółki. W toku postępowania pierwszoinstancyjnego nie doszło do sytuacji, gdy po stronie pozwanej wystąpiłyby braki kadrowe w organach uniemożliwiające osobie prawnej składanie oświadczeń woli, czy aktywne uczestnictwo w czynnościach procesowych, a poza tym cały czas pozwana była reprezentowana w procesie przez pełnomocników (radców prawnych, adwokatów). W judykaturze akcentuje się zaś wyraźnie, że o nieważności postępowania można mówić tylko wtedy, gdy w konsekwencji naruszenia przepisów procesowych przez Sąd doszło do całkowitego pozbawienia strony możności obrony, gdy strona faktycznie i zupełnie pozbawiona została możności brania udziału w postępowaniu lub jego istotnej części, a przy tym skutków tego uchybienia nie można już było usunąć przed wydaniem prawomocnego orzeczenia (post. SN z 28.02.2020 r. IV CZ 1/20). Oznacza to, że dla stwierdzenia nieważności postępowania należy ustalić kumulatywne wystąpienie trzech przesłanek: naruszenie przepisów postępowania, bezpośredni wpływ tego uchybienia na możność działania strony w całym postępowaniu lub jego istotnej części (determinującej treść zapadłego wyroku), realny brak możności podjęcia przez stronę obrony swych praw przed prawomocnym zakończeniem sprawy, w sytuacji wystąpienia obu wcześniejszych przesłanek (wyrok SN z 19.04.2012 r. IV CSK 441/11). Bezspornym jest zatem, że w realiach sprawy nie zaistniały w ogóle podstawy do wywodzenia przez interwenienta, że wskutek naruszenia przepisów postępowania Sąd Okręgowy pozbawił pozwaną możności obrony jej praw. Po wtóre należy przypomnieć, że argumentacja apelanta, co do nieważności postępowania odnosiła się do sytuacji procesowej strony procesu. W przypadku interwencji niesamoistnej strona procesu [do której przystąpił interwenient uboczny] nie może skutecznie opierać swej apelacji na zarzutach odnoszonych do naruszenia przepisów prawa procesowego względem interwenienta, gdyż na takich zarzutach może być oparta wyłącznie apelacja samego interwenienta i na odwrót (por. wyrok SN z 24.07.1981 r. IV CR 252/81 OSNCP 1982/2-3/34), a w realiach sprawy sama strona pozwana nie wywiodła skutecznie apelacji od zaskarżonego wyroku. Po trzecie, wbrew nieuzasadnionemu stanowisku apelanta, żaden przepis prawa powszechnie obowiązującego nie obliguje biegłego do umożliwienia stronom procesu udziału w czynnościach związanych z przygotowaniem opinii, w tym w oględzinach („badaniu”) przedmiotu ekspertyzy (orzecz. SN z 6.04.1936 r. C.III. 1136/35 Wiad.Praw. 1938/1/62), o ile w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu Sąd wprost tak nie nakaże (wyrok SN z 20.06.1984 r. II CR 197/84 OSNCP 1985/2-3/37). Sąd Apelacyjny przyjmuje, co do zasady, za własne ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, czyniąc z nich podstawę swoich rozważań prawnych, z poniższymi uzupełnieniami i zastrzeżeniami, opierając dodatkowe lub skorygowane ustalenia na dowodach przeprowadzonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. W przypadku wykazania, iż brak jest powiązania wysuniętych przez Sąd wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważanie oceny dowodów dokonanej przez Sąd i w takim właśnie szczególnym rozumieniu zarzuty apelacji o naruszeniu normy zart. 233 § 1 k.p.c.zasługiwały na uwzględnienie zwłaszcza, że Sąd popadł w wewnętrzną, logiczną sprzeczność przy ocenie niektórych dowodów, o czym szerzej dalej, w odniesieniu do ustalenia zakresu nierozliczonych przez strony prac wykonanych przez powoda. W pierwszym rzędzie wadliwie ustalił Sąd Okręgowy (co słusznie zarzuca apelujący, w tym w kontekście naruszeniaart. 210 § 1 k.s.h.w zw. zart. 58 § 1 k.c.), że strony procesu wiązała umowa o roboty budowlane z 2008 r., której zakres przedmiotowy skutecznie rozszerzono aneksem z 2009 r. W ramach uzupełniających ustaleń faktycznych należy wskazać, że powód prowadził działalność gospodarczą „Zakład (...),Hotel-Restauracja (...)” wM.(ceidg, k. 13) i wraz z interwenientem ubocznymM. W. (1)w 2007 r. założyłPW (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnościąwM.”, celem zrealizowania inwestycji w postaci budowy budynku mieszkalno-usługowego wM.przyul. (...)/K., w którym część lokali miała zostać sprzedana osobom trzecim, natomiast część miała należeć formalnie do spółki, a w rzeczywistości do członków rodzin obu wspólników, którzy zostali równocześnie jedynymi członkami zarządu spółki (videodpis zupełny z rejestru dostępny na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości). Spółka została zarejestrowana w KRS pod numerem(...)i zgodnie z umową spółki w przypadku zarządu wieloosobowego wymagane było współdziałanie dwóch członków zarządu albo jednego członka zarządu z prokurentem. W dniu 15.04.2008 r. powód, jako przedsiębiorca oraz pozwana spółka, reprezentowana przez powoda i interwenienta ubocznego jako członków zarządu zawarli umowę o roboty budowlane (k. 14-19), aneksowaną przez te same osoby w dniu 17.03.2009 r. (k. 20). Słusznie zarzucał apelant, a co z nieujawnionych przyczyn zignorował Sąd Okręgowy, że taka umowa stron i jej dalsze modyfikacje były bezwzględnie nieważne, a tym samym nie wykreowały istnienia umownego stosunku prawnego pomiędzy stronami kontraktu. Zgodnie zart. 210 § 1 k.s.h.w umowie między spółką, a członkiem zarządu oraz w sporze z nim spółkę reprezentuje wyłącznie rada nadzorcza lub pełnomocnik powołany uchwałą zgromadzenia wspólników. W realiach sprawy bezspornym jest zaś to, że pozwana spółka nie posiadała rady nadzorczej, a jej jedyni dwaj wspólnicy, działający jako zgromadzenie wspólników nie podjęli nigdy uchwały w przedmiocie powołania stosownego pełnomocnika spółki, lecz zgodnie z umówioną w umowie spółki zasadą reprezentacji reprezentowali ją, jako dwaj, działający łącznie, członkowie zarządu w kontaktach z powodem. W realiach sprawy oznacza to, że umowa o roboty budowlane z 2008 r. i jej aneks z 2009 r. zostały zawarte przez powoda „z samym sobą” i ustalenia tego nie niweczy udział drugiego z członków zarządu spółki (drugiego wspólnika). Wskazany przepis ustawy ma charakter bezwzględnie obowiązujący (wyrok SN z 26.01.2024 r. II CSKP 80/23) i jego celem jest ochrona interesów spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a przez to pośrednio jej wspólników i wierzycieli na wypadek konfliktu interesów, który może potencjalnie zaistnieć, gdy po obu stronach umowy wystąpią te same osoby fizyczne ( ibidem). Wskazany przepis nie różnicuje czynności prawnych i dotyczy wszelkich umów między spółką, a członkiem zarządu, bez względu na to, czy mają związek z funkcją pełnioną przez niego w zarządzie spółki, gdyż przywołana ochrona zakłada bezwzględne wyeliminowanie możliwości działania członka zarządu w podwójnej roli: reprezentanta interesów spółki i reprezentanta interesów własnych, przy czym nie jest wymagane, aby taka sprzeczność interesów faktycznie wystąpiła in concreto(wyrok SN z 14.04.2021 r. III CSKP 74/21 OSNC-ZD 2022/1/13). Przepisart. 210 § 1 k.s.h.samoistnie nie reguluje skutków jego naruszenia, ale słusznie zarzucił apelujący interwenient, że jego naruszenie powoduje bezwzględną nieważność czynności prawnej z mocyart. 58 § 1 k.c.(w zw. zart. 2 k.s.h.- wyrok SN z 21.12.2021 r. I NSNc 50/21). In casuoznacza to – w ramach korekty ustaleń faktycznych - że w toku całego procesu budowy budynku mieszkalno-usługowego wM.przyul. (...)/K.stron postępowania nie wiązała żadna umowa o roboty budowlane (jak błędnie ustalił Sąd Okręgowy), w tym również umowy zawierane ustnie lub w sposób konkludentny mające za przedmiot prace wykończeniowe lub naprawcze, które miałby wykonywać powód, jako przedsiębiorca. Należy, zatem skorygować ustalenie faktyczne Sądu I instancji i stwierdzić, że wszystkie prace, jakie powód wykonał na analizowanej budowie, poczynając od przygotowawczych z 2008 r., a kończąc na poprawkowych w 2013 r., były pracami niemającymi umownego źródła w stosunku do inwestora – spółki, były świadczeniami nienależnymi ivice versa. Po wtóre zasadnie zarzucił apelujący, że swobodna ocena dowodów wskazanych przez Sąd Okręgowy, jako wiarygodne i służące ustaleniu podstawy faktycznej powództwa, nie pozwalała temu Sądowi na ustalenie, że to powód faktycznie wykonał wszystkie prace objęte sporządzonymi następczo przez niego kosztorysami powykonawczymi i książkami obmiaru (w tym kosztorysem nr 5). Bezspornym w realiach sprawy jest tylko to, że sporządzone kosztorysy teoretycznie obrazują – w celach rozliczeniowych – zakres prac koniecznych do wykonania przedmiotu inwestycji zgodnie z dokumentacją projektową, wcale nie stanowiąc dowodu (jak wywiódł Sąd Okręgowy), że wszystkie objęte nimi prace faktycznie zostały wykonane, ani tym bardziej, że zostały wykonane przez powoda. Zeznający świadkowieJ. J.iB. K.kategorycznie wskazali, że podpisując protokoły odbioru robót nr 51 i 52 wcale nie potwierdzali faktu wykonania robót, które miały one obejmować i nie weryfikowali prawdziwości dokumentów sporządzanych przez powoda, bo nie należało to do zakresu ich obowiązków, a faktu wykonania określonych prac nie mogły również potwierdzać kosztorysy powykonawcze sporządzone następczo przez powoda, które nie zostały potwierdzone i zaakceptowane przez osobę mogącą reprezentować spółkę w rozliczeniach z powodem, członkiem jej zarządu (w toku sprawy świadkowie i powód wprost zeznawali, że dochodziło do sytuacji, w których powód, jako członek zarządu spółki, akceptował dokumenty (faktury, kosztorysy) wystawiane przez siebie, jako wykonawcę prac, przy czym sytuacje takie miały miejsce do momentu zaistnienia konfliktu między wspólnikami). Dowodu wykonania określonych prac przez powoda nie stanowią również – wbrew wskazaniom Sądu Okręgowego – ustalenia i wnioski opinii biegłego – gdyż przedmiotem ekspertyzy miała być weryfikacja poprawności wyliczeń w kosztorysach sporządzonych samodzielnie przez powoda, a nie kontrola stanu faktycznego w budynku i co oczywiste, w ramach czynności związanych z przygotowaniem opinii biegły nie miał możności weryfikacji czy i jakie roboty zostały w rzeczywistości wykonane w tym budynku po oddaniu go do użytkowania w 2011 r, ani tym bardziej, że prace te wykonywał powód. W tym kontekście wadliwie też ocenił Sąd Okręgowy zeznania powoda, jako wiarygodne w całości. Przypomnieć należy, że kosztorysem nr 5 powód objął również prace wykończeniowe w lokalach mających należeć do członków rodziny wspólnika (interwenienta ubocznego) – nr 4, 5, 34, 35, 36 wskazując, że nie dochodzi ich w niniejszej sprawie, gdyż mają być one przedmiotem odrębnego postępowania przeciwko byłemu wspólnikowiM. W.. Sąd Okręgowy oceniając dowody z dokumentów i zeznania powoda ustalił zaś (str. 7 uzasadnienia), że „łącznie ogólna wartość z tego protokołu to kwota 298107,30 zł, w czym kwota 76604,08 zł dotyczy prac wykończeniowych wlokalach o nr (...)(kosztorys nr 5, protokoły, opinia biegłego)czyli robót nie wykonywanych przez powoda”.Skoro - wbrew zeznaniom powoda (uznanym za wiarygodne w całości), w których wskazywał on na objęcie wskazanymi dokumentami całości prac wykonanych przez niego na rzecz pozwanej spółki - Sąd uznał, że wprotokole nr (...)i kosztorysie nr 5 powód zawarł opis i wycenę „robót nie wykonywanych przez powoda”, to brak jest logicznego wytłumaczenia (przy braku uzasadnienia tego ustalenia), dlaczego w pozostałym zakresie te same dokumenty miałyby dowodzić wykonania prac „przez powoda”. To ustalenie nie wytrzymuje zarazem konfrontacji z pozostałymi dowodami osobowymi uznanymi przez Sąd za wiarygodne. Jak zeznawali świadkowie, pracownicy powoda, ówcześnie ( od 2008 r. do zakończenia prac w 2013 r.) powód zatrudniał tylko kilku pracowników (w różnych okresach 4-8 osób), którzy również pracowali na przedmiotowej budowie, natomiast wszyscy świadkowie mający styczność z budową przedmiotowego budynku wskazywali na bardzo dużą, zmienną liczbę podwykonawców poszczególnych prac (nawet do 10 różnych podmiotów, zatrudniających swoich pracowników), przy czym dowody zaoferowane w sprawie wskazywały zarówno na to, że mieli to być podwykonawcy samego powoda, jak też bezpośrednio inwestującej spółki (zeznaniaM. K.,A. S.). Z kolei zeznający pracownicy powoda (P.L.,S. M.) przyznawali fakty wynikające również z zeznań innych osób, że równolegle do prac wykonywanych na placu budowy przedmiotowego budynku pracownicy powoda byli przez niego okresowo kierowani do wykonywania prac budowlanych i remontowych w budynku hotelu powoda, czy na innych jego nieruchomościach, co przy „szczupłości” ekipy budowlanej powoda podważa ustalenia Sądu Okręgowego, jakoby to powód miał wykonać wszystkie prace objęte kosztorysem nr 5. Z kolei świadekD. S.wprost zeznał, że przedmiotowy budynek był budowany w nietypowy sposób i zgłoszony warunkowo do użytkowania, gdyż to „lokatorzy” poszczególnych lokali (ich właściciele) mieli samodzielnie je wykańczać i zgłaszać następnie do użytkowania, co niosło z kolei ten skutek, że jak zeznawał P.L.szereg prac tzw. „wykończeniowych” nie wiązało się z koniecznością poprawiania usterek, lecz miało charakter przebudowy wymagającej „zrujnowania” prac wykonanych wcześniej (np. „gipsów”), choćby przy wykonywaniu zabudów w poszczególnych lokalach (na zlecenie ich właścicieli) i ponownego wykańczania. W konsekwencji (zeznania j.w.) tylko część prac wykonywanych przez pracowników powoda po oddaniu budynku do warunkowego użytkowania w marcu 2011 r., czyli wykonywanych w latach 2012-2013 miała charakter prac „naprawczych”, związanych z wystąpieniem usterek we wcześniejszych pracach powoda czy innych wykonawców (świadekP. L.zeznał np., że wymieniał uszkodzone płytki glazury, ale nie we wszystkich lokalach, że była to może 1 na 40 płytek, natomiast bezspornym jest, że w kosztorysie nr 5 powód wskazał na wykonanie przez siebie całości prac glazurniczych, a Sąd Okręgowy podzielił to wskazanie mimo, że świadekJ. J.zeznawał, że „wszystkie płytki w tym bloku, na klatkach, tarasach, wkoło budynku wykonywał podwykonawca panM.nazwiska nie pamiętam” – k. 1828; świadekS. M.zeznawał „firma (...)gipsowała i malowała klatki schodowe. Po tej firmie pracownicy powoda raczej nie poprawiali” – k. 1853, a mimo to, za wiarygodne przez Sąd zostały uznane wskazania dokumentów przygotowanych przez powoda i jego zeznania, jakoby to on był wykonawcą tych prac i poniósł ich koszt). Słusznie zarzucił zatem apelujący, że w świetle dowodów zaoferowanych przez strony dowolnie ustalił Sąd Okręgowy, że wszystkie prace objęte kosztorysem(...)iprotokołami nr (...)zostały wykonane, w tym przez powoda. Bezspornym jest, że ówcześnie – przy braku konfliktu między wspólnikami pozwanej spółki – żadna ze stron procesu budowlanego nie inwentaryzowała prac wykonywanych przez powoda, w tym bez żadnej podstawy umownej. ŚwiadekB. K.wprost wskazywał, że nie było żadnej dokumentacji odnoszącej się do usuwanych usterek w poszczególnych lokalach, czy częściach wspólnych budynku. ŚwiadekP. L.wskazywał, że prace takie wykonywano w oparciu o pisemne zgłoszenia lokatorów, którzy następnie potwierdzali na tych pismach wykonanie prac, przy czym dokumenty te nie stanowiły później zbioru żadnej dokumentacji służącej rozliczeniom prac. Bezspornym jest zatem, że dowody przeprowadzone w sprawie bezspornie wykazały jedynie to, że w toku całego procesu budowlanego jakieś prace były wykonywane bezpośrednio przez pracowników powoda, jak również i to, że po przekazaniu budynku do użytkowania w 2011 r. pracownicy powoda usuwali część usterek wykonawczych oraz uczestniczyli w przebudowach poszczególnych lokali na zlecenie ich właścicieli, przy czym brak jest możliwości, co do zasady, niewątpliwego ustalenia obecnie pełnego zakresu tych robót z powodu braku jakichkolwiek wiarygodnych dokumentów powstałych w trakcie wykonywania prac i braku jednoznacznych wskazań zeznających osób, a dopiero takie jednoznaczne ustalenie pozwalałoby na ich wycenę przez biegłego. Z całości materiału dowodowego poddanego niesprzecznej ocenie (zeznań świadków: pracowników powoda,D. S.) można wyłącznie uznać, że niewątpliwie, faktycznie w ramach prac wykończeniowych i naprawczych to pracownicy powoda wykonywali ogrodzenie nieruchomości, naprawiali odwodnienie liniowe w garażu (przy czym z zeznańS. M.wynika, że było to tylko ok. 50 mb korytek odwadniających – k. 1853) oraz dokonali przemontowania wadliwie posadowionych balustrad i wymiany uszkodzonych szyb balkonowych (dwie ostatnie kategorie prac znajdują potwierdzenie w zeznaniach P.L.– k. 1846 iD. S.– k. 2966), przy czym naprawy te nie okazały się skuteczne (zeznaniaI. B.– k. 3021,M. R.– k. 3022). Nie sposób, zatem obecnie ustalić ile uszkodzonych szyb do balustrad balkonowych wymienili pracownicy powoda, ani jaki był koszt tych prac, gdyż kosztorys(...)pod pozycjami(...)obejmuje również koszt innych prac mających być wykonanymi (w tym wlokalu nr (...)nie objętym żądaniem pozwu), nie ma możności ustalenia (w tym w oparciu o wnioski opinii biegłego) kosztu poprawy posadowienia balustrad i wymiany uszkodzonego oszklenia, bo nie jest wykazany w sprawie żadnym dowodem rozmiar tych prac. W tym zakresie, mimo możności stwierdzenia wykonania przedmiotowych prac przez powoda, nie podołał on obowiązkowi zart. 6 k.c.wykazania wysokości wynagrodzenia i kosztu zużytych materiałów. Kwestia ta była jednak irrelewantna dla wyrokowania, a służy jedynie zobrazowaniu wadliwości ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego w kontekście dokonanej oceny dowodów. Przypomnieć, bowiem należy, że w świetle pisma precyzującego żądanie pozwu (k. 830) powód dochodził m.in. zwrotu kosztów wykonania odwodnienia liniowego w garażach, w kwocie 6466,57 zł, zwrotu kosztów wykonania ogrodzenia w kwocie 63963,61 zł oraz w kontekście prac naprawczych przy balustradach balkonów domagał się wyłącznie zwrotu kosztów ich malowania w wysokości 2164,97 zł. Tak zakreślone żądanie było wiążące dla Sądu w aspekcie podstawy faktycznej. Tym samym, kwestia przemontowania balustrad i wymiany uszkodzonych oszkleń była ostatecznie poza podstawą faktyczną powództwa w sprawie. BiegłyA. J.wycenił zaś wartość prac przy ogrodzeniu (poz. 97 i 99) na kwoty 2077,62 zł i 6728,37 zł, koszt malowania balustrad (poz. 124) na kwotę 1500,85 zł, zaś koszt wykonania odwodnienia liniowego w garażach na 101,63 zł/mb (poz. 25), co przy 50 mb naprawionych korytek (wg wskazań świadkaS. M.) daje kwotę 5081,50 zł. Tylko w takim zakresie możliwym było ustalenie w sprawie wykonania prac faktycznie przez pracowników powoda i kumulatywnie – ich wartości łącznej 15388,34 zł. W pozostałej części dowody w postaci kosztorysu(...)iprotokołów nr (...)były niewiarygodne w tym znaczeniu, że w świetle dowodów z zeznań świadków albo obejmowały prace w ogóle niewykonane przez jakikolwiek podmiot, albo prace wykonywane na zlecenia poszczególnych właścicieli lokali, albo prace niewykonywane przez powoda, a wykonywane przez inne podmioty, albo prace faktycznie wykonywane przez powoda, ale o niemożliwym do ustalenia wymiarze, przy czym wadliwe jest również ustalenie Sądu - zdyskwalifikowane na wstępie rozważań, że wszystkie te prace miałyby być wykonywane w ramach umowy stron, na rzecz pozwanej spółki, w całym zakresie prowadząc dojejwzbogacenia względem powoda. W opisany powyżej sposób ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego wymagały, zatem doprecyzowania lub korekty, tworząc z pozostałymi, prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji podstawę oceny prawnej zasadności powództwa w kontekście przepisów prawa materialnego i zarzutów apelacji temu poświęconych. Chybione są zarzuty i wnioski apelacji odnoszone do postanowienia Sądu Okręgowego oddalającego wniosek interwenienta o wyłączenie biegłegoA. J.od opiniowania w sprawie. Samo niezadowolenie strony z treści opinii, czy ustaleń opiniującego nie może być podstawą do stwierdzenia braku bezstronności sporządzającego ekspertyzę, a w realiach sprawy nie ujawniono obiektywnych okoliczności pozwalających na podważenie takiego statusu biegłego. Ustalenie braku związania stron jakąkolwiek umową mającą za przedmiot roboty budowlane (z uwagi na naruszenie normyart. 58 § 1 k.c.) sprawia, że chybionya liminejest zarzut apelacji odnoszony do naruszeniaart. 65 k.c., gdyż w takiej sytuacji nie można w ogóle badać zamiarów stron składających oświadczenia woli. Słusznie zarzucił apelujący niezastosowanie przez Sąd Okręgowy przepisówart. 405 i 410 k.c.do stanu sprawy. Jak wyjaśniono, zarówno umowa stron z 2008 r., jak też jej aneks z 2009 r. i późniejsze umowy zlecenia (w zakresie prac naprawczych) były bezwzględnie nieważne i wszystkie świadczenia powoda w ich wykonaniu mają charakter świadczeń nienależnych (kondykcji) normowanych w przedmiotowych przepisach. Szczególną postacią bezpodstawnego wzbogacenia (art. 405 k.c.) jest świadczenie nienależne (art. 410 k.c.), obejmujące przypadki, w których wzbogacony uzyskał korzyść majątkową w wyniku świadczenia (por. wyrok SA w Szczecinie z 16.01.2019 r. I ACa 629/18). W judykaturze sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że ogólne przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia należy rozumieć specyficznie w przypadku nienależnego świadczenia, gdyż sam fakt spełnienia go uzasadnia roszczenie kondykcyjne. W takim przypadku nie zachodzi już potrzeba badania w procesie, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło osobę, na rzecz której świadczono (accipiensa) oraz czy majątek świadczącego (solvensa) uległ zmniejszeniu. Uzyskanie nienależnego świadczenia samoistnie wypełnia przesłankę powstania wzbogacenia, a spełnienie tego świadczenia przesłankę zubożenia (por. wyroki SA w Warszawie: z 04.06.2019 r. V ACa 30/19, z 10.10.2019 r. I ACa 201/19; tak też SN: przywołanym wyroku z 28.08.2013 r., w wyroku z 22.03.2001 r. V CKN 769/00 OSNC 2001/11/166, w wyroku z 24.11.2011 r. I CSK 66/11, w wyroku z 9.08.2012 r. V CSK 373/11). Końcowo należy również wskazać, że jeżeli podstawą nienależnego świadczenia była nieważna czynność prawna (jak w niniejszej sprawie), która nie stała się ważna mimo spełnienia świadczenia, to wiedza spełniającego świadczenie, że nie był do niego zobowiązany (a powód jest doświadczonym przedsiębiorcą na rynku usług budowlanych, dysponującym dostateczną wiedzą prawną z tym związaną), nie zwalnia odbiorcy świadczenia od jego zwrotu (art. 411 pkt 1 k.c.; por. wyrok SA w Lublinie z 18.05.2020 r. I AGa 57/20; wyrok SN z 19.09.2018 r. I CSK 575/17 OSNC-ZD 2019/4/53). W kontekście wskazanej podstawy normatywnej roszczeń powoda należy również wyjaśnić, że w realiach sprawy, przy uwzględnieniu określonego stanu postępowania dowodowego, niemożliwym byłoby uwzględnienie wszystkich roszczeń powoda odnoszonych do „prac wykończeniowych” z lat 2012-2013. Jak już ustalono uzupełniająco (zeznaniaD. S.), co do zasady prace wykończeniowe w poszczególnych lokalach były prowadzone na zlecenie ich właścicieli, którzy następnie samodzielnie zgłaszali je organom administracji do użytkowania i obowiązkiem powoda było wykazanie w sprawie (art. 6 k.c.), że w wyniku wykonania tych prac (przy hipotetycznym założeniu, że w całości wykonywaliby je pracownicy powoda) wzbogaconą względem niego byłaby wyłącznie pozwana spółka, a nie poszczególni właściciele lokali. Powód w realiach sprawy w ogóle nie podjął inicjatywy dowodowej w tym kierunku, przy sukcesywnym wyodrębnianiu nieruchomości lokalowych w latach 2011-2012 i przy pozostawieniu kilkunastu z nich „dla spółki”, a następnie członków rodzin obu wspólników. Tym samym, zarówno rozmiar przedmiotowy zubożenia powoda względem spółki, jak też wymiar kwotowy zubożenia nie zostały przez stronę wykazane (art. 6 k.c.w zw. zart. 232 k.p.c.), poza trzema, opisanymi uprzednio elementami. Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut apelacji odnoszony doart. 120 § 1 zd. 2 k.c.Prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, że ostatnie prace naprawcze i wykończeniowe były wykonywane na przedmiotowej nieruchomości jeszcze w 2013 r., a dodatkowo apelujący pomija fakt skutecznego zainicjowania przez powoda w 2015 r. (k. 685) zawezwania pozwanej do próby ugodowej w zakresie zapłaty m.in. kwoty dochodzonej w sprawie z tytułu prac objętych kosztorysem(...)iprotokołami nr (...), co w kontekście daty wytoczenia powództwa (2016 r.) i normyart. 118 zd. 2 k.c.nie pozwala na przyjęcie, że roszczenia powoda względem spółki miałyby być przedawnione. Konkludując, na podstawieart. 386 § 1 i art. 385 k.p.c.wyrok Sądu I instancji podlegał zmianie w przeważającej części, poprzez oddalenie powództwa ponad kwotę 15388,34 zł z odsetkami, a apelacja podlegała oddaleniu w odniesieniu do tej kwoty. W aspekcie rozstrzygania o kosztach procesu należało, zatem przyjąć na podstawieart. 100 k.p.c., że powód przegrał postępowanie w ponad 95%, co uzasadnia obciążenie go całością kosztów procesu poniesionych przez pozwaną i na podstawieart. 386 k.p.c.również w tej części wyrok został stosownie zmieniony. Z analogicznej przyczyny należy uznać, że powód przegrał postępowanie apelacyjne wszczęte przez interwenienta ubocznego i na podstawieart. 107in finew zw. zart. 391 § 1 k.p.c.należało przyznać interwenientowi od powoda zwrot kosztów interwencji, obejmujących opłatę od apelacji w kwocie 17670 zł. Nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek interwenienta o zasądzenie dalszych kosztów – kosztów pomocy prawnej z uwagi na fakt, że apelacja została wniesiona bezpośrednio przez interweniującego, bez udziału jego pełnomocnika, którego udział w postępowaniu apelacyjnym miał charakter bierny, ograniczony wyłącznie do odbioru korespondencji kierowanej do mocodawcy i brak było podstaw do uznania, że w tej części koszty poniesione przez interwenienta były konieczne dla rozstrzygnięcia sprawy na korzyść tej strony, do której przystąpił. Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zaistniałych w postępowaniu odwoławczym oparto na art. 113 ust. 4 u.k.s.c.

15/300000/0000503/AGa

Sąd Apelacyjny w Lublinie

I Wydział Cywilny

a. W przypadku interwencji niesamoistnej strona procesu [do której przystąpił interwenient uboczny] nie może skutecznie opierać swej apelacji na zarzutach odnoszonych do naruszenia przepisów prawa procesowego względem interwenienta, gdyż na takich zarzutach może być oparta wyłącznie apelacja samego interwenienta i na odwrót; b. Żaden przepis prawa powszechnie obowiązującego nie obliguje biegłego do umożliwienia stronom procesu udziału w czynnościach związanych z przygotowaniem opinii, w tym w oględzinach (badaniu") przedmiotu ekspertyzy; c. Art. 210 § 1 k.s.h. nie różnicuje czynności prawnych i dotyczy wszelkich umów między spółką, a członkiem zarządu, bez względu na to, czy mają związek z funkcją pełnioną przez niego w zarządzie spółki, gdyż przywołana ochrona zakłada bezwzględne wyeliminowanie możliwości działania członka zarządu w podwójnej roli: reprezentanta interesów spółki i reprezentanta interesów własnych, przy czym nie jest wymagane, aby taka sprzeczność interesów faktycznie wystąpiła in concreto; d. Ustalenie braku związania stron jakąkolwiek umową mającą za przedmiot roboty budowlane (z uwagi na naruszenie normy art. 58 § 1 k.c.) sprawia, że chybiony a limine jest zarzut apelacji odnoszony do naruszenia art. 65 k.c., gdyż w takiej sytuacji nie można w ogóle badać zamiarów stron składających oświadczenia woli.

151005050004027_VIII_GC_001001_2024_Uz_2024-11-25_002

VIII GC 1001/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:30.0 CET

2025-01-20 09:47:06.0 CET

15100505

4027

SENTENCE, REASON

Sygn. akt VIII GC 1001/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia Przemysław Kociński Protokolant st. sekretarz sądowy Dorota Dąbrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 listopada 2024 roku w Bydgoszczy w postępowaniu gospodarczym sprawy z powództwa (...) Spółki jawnej z siedzibą w B. przeciwko Zakładowi (...) z siedzibą w B. o zapłatę I zasądza od pozwanego na rzec

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Trojan" xPublisher="77100903124" xEditorFullName="Joanny Grudzińskiej" xEditor="77122603123" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="22" xFlag="published" xVolType="15/100505/0004027/GC" xYear="2024" xVolNmbr="001001" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII GC 1001/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 25 listopada 2024 roku</xBx></xText> <xText>Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący Sędzia Przemysław Kociński</xText> <xText>Protokolant st. sekretarz sądowy Dorota Dąbrowska</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 listopada 2024 roku w Bydgoszczy</xText> <xText>w postępowaniu gospodarczym</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) Spółki jawnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> Zakładowi (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.809,61 zł (pięć tysięcy osiemset dziewięć złotych sześćdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText>ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od następujących kwot:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">i</xName> <xText>409,64 zł od dnia 17 listopada 2022 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">ii</xName> <xText>1.899,98 zł od dnia 22 listopada 2022 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."><xAnon> (...)</xAnon></xName> <xText>250,92 zł od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">iv</xName> <xText>1.068,50 zł od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">v</xName> <xText>90,04 zł od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">vi</xName> <xText>90,04 zł od dnia 2 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">vii</xName> <xText>90,04 zł od dnia 2 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">viii</xName> <xText>90,04 zł od dnia 9 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">ix</xName> <xText>131,65 zł od dnia 13 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText>ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1.688,76 zł od dnia 30 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.217,00 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami, w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się postanowienia o kosztach zawartego w niniejszym wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> </xUnit> <xText xALIGNx="right">Sędzia Przemysław Kociński</xText> <xText>Sygn. akt VIII GC 1001/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon> (...) Spółka jawna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon> wniósł o zasądzenie od pozwanego <xAnon> Zakładu (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon> łącznej kwoty 5.809,61 zł wraz z odsetkami od kwot i dat szczegółowo wskazanymi w treści pozwu. Ponadto żądanie obejmowało zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż strony stale współpracowały ze sobą, w ten sposób, że powód realizował na rzecz pozwanego serwisy oraz naprawę użytkowanych przez niego pojazdów. Za wykonane czynności strona pozwana nie uiściła należnego wynagrodzenia, pomimo kierowanych wezwań. Na żądanie pozwu składała się kwota 4.120,85 zł z tytułu wykonanych usług oraz 1.688,76 zł stanowiąca rekompensatę za koszty odzyskiwania należności. Jednocześnie powód wskazał, iż pomiędzy stronami powstał spór z innego stosunku prawnego związanego z realizacją inwestycji w zakład naprawy pojazdów prowadzony przez powoda – w związku z tym pozwany próbował nieskutecznie dokonać potrąceń wzajemnych należności, które mu nie przysługiwały.</xText> <xText>Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29 kwietnia 2024 r. (sygn. akt VIII GNc 143/24) orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.</xText> <xText>W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.</xText> <xText>Motywując powyższe potwierdził wykonanie przez powoda czynności, które objęte były żądaniem pozwu. Jednocześnie jednakże wskazał, iż roszczenie jest nieuzasadnione gdyż doszło do kompensaty wzajemnych należności. W tym zakresie pozwany powołał się na swoje oświadczenie z dnia 1 grudnia 2022 r., w którym zestawił wystawioną przez siebie <xAnon>fakturę nr (...)</xAnon> z należnościami strony przeciwnej. Jednocześnie wyjaśnił, iż wbrew wskazaniom powoda roszczenie przedstawione do potrącenia mu w pełni przysługuje – ma bowiem związek z zawartą pomiędzy stronami umową o wykonanie oraz instalację wentylacji mechanicznej i klimatyzacji w zakładzie powoda, która nie została rozliczona w całości. Pozwany wskazał, iż wykonał na rzecz powoda prace oraz dostarczył materiały i elementy, za które wystawił <xAnon>faktury VAT nr (...)</xAnon>, które strona przeciwna nie zapłaciła. Nadto podniósł, iż część prac i elementów dotyczyła domu jednorodzinnego należącego do prezesa powodowej spółki – w tym zakresie doszło do korekty <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> z uwagi na odebrane urządzenie w postaci centrali wentylacyjnej. Z ostrożności pozwany w treści sprzeciwu zgłosił zarzut potrącenia wierzytelności dochodzonych przez powoda w niniejszym postępowaniu ze swoimi wierzytelnościami z tytułu wystawionych trzech w/w faktur. W tym zakresie podniósł, iż przysługujące mu należności zostały uprawdopodobnione dokumentem potwierdzającym ich uznanie przez powoda, gdyż zostały one przez rzeczoną spółkę ujęte w rozliczeniach z Urzędem Skarbowym.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>W dniu 20 września 2021 r. powód <xAnon> (...) Spółka jawna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon> zawarł z pozwanym <xAnon> Zakładem (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>B.</xAnon> umowę, na podstawie której pozwany zobligował się do wykonania instalacji wentylacji mechanicznej i klimatyzacji w ramach zadania „Rozbudowa z przebudową i nadbudową istniejących budynków na budynek usługowy z częścią biurową – stacja kontroli pojazdów z warsztatem”. Strony określiły termin rozpoczęcia prefabrykacji w dniu 21 września 2021 r., rozpoczęcia montażu – 28.09.2021 r., a zakończenie robót – 30 czerwca <xBRx></xBRx>2022 r.</xText> <xText>Wynagrodzenie wykonawcy za roboty i zakres prac będący przedmiotem umowy określiły na kwotę 249.000 zł netto, powiększone o należny podatek VAT. Ustalono, iż zakres umowy uwzględnia zastosowanie zamiennych rozwiązań technicznych uzgodnionych przez strony i zaakceptowanych przez zamawiającego z zastrzeżeniem zapewnienia takich samych parametrów technicznych jakie wynikają z pierwotnej dokumentacji projektowej (§ 6)</xText> <xText>Podstawę do rozliczenia stanowić miały faktury częściowe i końcowa wystawione przez wykonawcę i doręczone zamawiającemu w danym okresie rozliczeniowym. Faktury częściowe miały być wystawiane zgodnie ze stanem zaawansowania robót na obiekcie (§ 7 ust. 1).</xText> <xText>Zakres umowy nie obejmował: robót budowlanych (obróbka otworów w przegrodach – ściany, stropy, dach), doprowadzania i podłączenia instalacji ciepła technologicznego do nagrzewnic, doprowadzenia zasilania elektrycznego do szaf zasilająco-sterujących oraz urządzeń klimatyzacyjnych na dachu) (§ 7 ust. 8).</xText> <xText><xIx>Okoliczności bezsporne, a nadto </xIx> <xBx> <xIx>dowód: </xIx> </xBx> <xIx>umowa wraz z kosztorysem – k. 112-123</xIx></xText> <xText>W dniu 30 marca 2022 r. doszło do podpisania aneksu nr 1, w którym zmieniono termin zakończenia robót na dzień 30 września 2022 r. Przedmiotowy dokument został opatrzony popisami i pieczątkami stron.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>aneks nr 1 – k. 140</xIx></xText> <xText>W dnia 4 lipca 2022 r. <xAnon>K. K.</xAnon> przesłał do pozwanego wiadomość mailową zatytułowaną „kominki dachowe dom <xAnon>(...)</xAnon>, gdzie wymieniono 5 pozycji, w ramach których podano średnice otworów oraz kąty nachylenia dachu. Wskazano również na kolor – antracyt RAL7016.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>wiadomość mailowa – k. 129</xIx></xText> <xText>W wiadomości mailowej z dnia 15 lipca 2022 r. skierowanej do <xAnon>K. K.</xAnon>, zatytułowanej <xAnon> (...)</xAnon> o kosztach dodatkowych”, w odpowiedzi na wiadomość z 4.07.2022 r., <xAnon>J. K.</xAnon> wskazał, iż z uwagi na przedłużającą się budowę przesyła wykaz wraz z cenami tego co zostało dodatkowo zrobione i wykonane na zlecenie pozwanego z podziałem na lokalizację w <xAnon>B.</xAnon> oraz dom (elementy bez montażu). Jednocześnie wskazał, iż elementy dla <xAnon>B.</xAnon> zostaną ujęte w przyszłym aneksie do umowy, który powinien zamieniać również datę zakończenia oraz wartość. Na elementy dla domu poprosił o przesłanie oficjalnego zamówienia.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>wiadomość mailowa z 15.07.2022 r. – k. 130-131</xIx></xText> <xText>W dniu 19 lipca 2022 r. <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> wystawił w stosunku do pozwanego fakturę VAT końcową nr <xAnon> (...)</xAnon> na kwotę 14.800,59 zł brutto tytułem „<xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx><xAnon>faktura nr (...)</xAnon> – k. 126</xIx></xText> <xText>W dniu 22 lipca 2022 r. pozwany wystawił w stosunku do pozwanego <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> na kwotę 15.116,70 zł tytułem „Dostawa elementów wentylacyjnych”. Termin płatności określono na dzień 5 sierpnia 2022 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>faktura – k. 133</xIx></xText> <xText>W dniu 29 lipca 2022 r. pozwany wystawił w stosunku do pozwanego <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> na kwotę 34.071,00 zł tytułem „Dostawa elementów wentylacyjnych”. Termin płatności określono na dzień 5 sierpnia 2022 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>faktura – k. 134</xIx></xText> <xText>W wiadomości mailowej z dnia 29 lipca 2022 r. skierowanej do <xAnon>K. K.</xAnon>, <xAnon>J. K.</xAnon> przesłał <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> wskazując, iż jedna dotyczy warsztatu, a druga domu. Do przedmiotowej wiadomości został załączony również szczegółowy wykaz określający pozycje składające się na kwoty ujęte w przesłanych fakturach wraz z cenami jednostkowymi. W przypadku <xAnon>faktury (...)</xAnon> wskazano:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>centrala wentylacyjna z automatyką – 21.500,00 zł netto,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>cokoły stalowe izolowane do dachów skośnych malowane (7016) – 4 x 900 zł/szt + 1 x 500 zł = 4.100 zł netto,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>podstawy dachowe stalowe malowane (7016) – 4 x 450 zł/szt. + 1 x 300 zł = 2.100 zł netto.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wymieniono również elementy, których nie udało się dotychczas wykonać bądź dostarczyć.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>wiadomość mailowa wraz z załącznikami – k. 132-135</xIx></xText> <xText>W ewidencji <xAnon>(...)</xAnon> za rok 2022 r. w lipcu powód ujął wystawioną przez pozwanego <xAnon>fakturę nr (...)</xAnon> w wysokości netto 27.700,00 zł, podatek – 6.371,00 zł.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>informacja o podatniku – k. 273</xIx></xText> <xText>W dniu 16 sierpnia 2022 r. pozwany dokonał pomiarów i regulacji wydajności powietrza instalacji wentylacyjnej w <xAnon>B.</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 31 sierpnia 2022 r. pozwany wystawił protokół zaawansowania robót nr <xAnon>(...)</xAnon>, który odnosił się do prac wykonanych w okresie od 1.08 do 31.08.2022 r. Wartość wykonanych prac określono na kwotę 20.000 zł, w poprzednim miesiącu na 25.000 zł, wskazano, iż do zapłaty pozostaje 14.000 zł. Przedmiotowy dokument został podpisany i opatrzony pieczątką powoda.</xText> <xText>W tym samym dniu pozwany wystawił w stosunku do powoda <xAnon>fakturę nr (...)</xAnon> na kwotę 24.600 zł brutto (20.000 zł netto) tytułem „Wykonanie instalacji wentylacji mechanicznej i klimatyzacji w budynku stacji kontroli pojazdów z warsztatem”. Przedmiotowy dokument został podpisany i opatrzony pieczątką powoda.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>protokół – k. 136-137, <xAnon>faktura (...)</xAnon> – k. 138, protokół zaawansowania – k. 139</xIx></xText> <xText>W wiadomości mailowej z 27 września 2022 r. <xAnon>J. K.</xAnon> przesłał do <xAnon>K. K.</xAnon>, projekt wentylacji dla domu jednorodzinnego w <xAnon>P.</xAnon> wraz z kosztorysem. Wskazano, iż nie zawiera on wartości zakupionej centrali wentylacyjnej oraz przejść dachowych z podstawami, które miały zostać dostarczone na obiekt. Jednocześnie poproszono o uregulowanie zaległej płatności wynikającej z <xAnon>faktury numer (...)</xAnon>. Wskazano również na konieczność przesłania harmonogramu terminowego pozostałych prac w Stacji Kontroli Pojazdów, gdzie brakuje frontu robót (brak okładzin ceramicznych na ścianach i w kanale technicznym) oraz sporządzenia aneksu określającego nowy termin zakończenia prac.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>wiadomość z 27.09.2022 r. wraz z załącznikami – k. 143-147</xIx></xText> <xText>Pismem dnia 14 października 2022 r. <xAnon>G. K.</xAnon> zwrócił się do pozwanego o niezwłoczne odebranie rekuperatora, który został pozostawiony na jego nieruchomości w <xAnon>P.</xAnon>. Wskazał, iż w/w urządzenie zostało przywiezione mimo, że go nie zamawiał – był jedynie zainteresowany wyceną kompleksowej instalacji rekuperacji domu mieszkalnego, którego częścią mogłoby być rzeczone urządzenie.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>pismo z 14.10.2022 r. wraz potwierdzeniem nadania – k. 236-237</xIx></xText> <xText>Pozwany zakończył wykonywanie zadania określonego <xAnon>umową nr (...)</xAnon> w dniu 17 października 2022 r., zgłoszenie powyższego faktu nastąpiło w dniu 19 października 2022 r. W treści końcowego protokołu odbioru robót wskazano, iż roboty wykonano zgodnie z umową, ich jakość oceniono jako dobrą, nie stwierdzono usterek.</xText> <xText>Protokół został podpisany przez <xAnon>G. K.</xAnon> oraz <xAnon>J. K.</xAnon> oraz opatrzony pieczątkami zamawiającego oraz wykonawcy.</xText> <xText>Do w/w protokołu pozwany sporządził załącznik nr 1 zawierający wykaz dodatkowych elementów i urządzeń wentylacyjnych o łącznej wartości 13.290,00 zł netto, z czego do rozliczenia pozostała kwota 1.000 zł netto. Dokument ten podpisał wyłącznie przedstawiciel pozwanego.</xText> <xText>W tym samym dniu pozwany wystawił protokół zaawansowania robót nr<xAnon>(...)</xAnon>, który odnosił się do prac wykonanych w okresie od 1.09 do 17.10.2022 r. Wartość wykonanych prac określono na kwotę 14.000 zł, w poprzednim miesiącu na 20.000 zł, wskazano, iż do zapłaty pozostaje 0.0 zł. Przedmiotowy dokument został podpisany i opatrzony pieczątką powoda.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>zgłoszenie – k. 156, protokół odbioru robót końcowy – k. 157, załącznik nr 1 – k. 158, protokół zaawansowania – k. 163</xIx></xText> <xText>W dniu 27 października 2022 r. pozwany wystawił w stosunku do powoda następujące faktury:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>nr <xAnon>(...)</xAnon> na kwotę 17.220 zł brutto (14.000 zł netto) tytułem „Wykonanie instalacji wentylacji mechanicznej i klimatyzacji w budynku stacji kontroli pojazdów z warsztatem”. Termin zapłaty określono na dzień 10.11.2022 r.,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nr <xAnon>(...)</xAnon> na kwotę 5.166,00 zł brutto (4.200 zł netto) tytułem „Dostawa elementów wentylacyjnych”. Termin zapłaty określono na dzień 10.11.2022 r.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> <xAnon>faktura (...)</xAnon> – k. 162, <xAnon>faktura (...)</xAnon> – k. 161,</xIx></xText> <xText>W ewidencji <xAnon>(...)</xAnon> za rok 2022 r. w październiku powód ujął wystawione przez pozwanego faktury:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>nr <xAnon>(...)</xAnon> w wysokości netto 14.000,00 zł, podatek – 3.220,00 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nr <xAnon>(...)</xAnon> w wysokości netto 4.200,00 zł, podatek – 966,00 zł.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>informacja o podatniku – k. 273</xIx></xText> <xText>Na podstawie zlecenia naprawy nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 2 listopada 2022 r. powód przeprowadził .czynności serwisowe w stosunku do pojazdu marki <xAnon>F.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> należącego do pozwanego.</xText> <xText>W wyniku powyższego w dniu 2 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanego <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> na kwotę 714,02 zł. Termin płatności zostały wyznaczony na dzień 16 listopada 2022 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>zlecenie naprawy – k. 50-51, faktura – 38-39</xIx></xText> <xText>Na podstawie zlecenia naprawy nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 7 listopada 2022 r. powód przeprowadził czynności serwisowe w stosunku do pojazdu marki <xAnon>F.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> należącego do pozwanego.</xText> <xText>W wyniku powyższego w dniu 7 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanego <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> na kwotę 1.899,98 zł. Termin płatności zostały wyznaczony na dzień 21 listopada 2022 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>zlecenie naprawy – k. 52-53, faktura – 40-41</xIx></xText> <xText>W dniu 7 listopada 2022 r. pozwany przesłał do powoda wiadomość mailową, w której poprosił o dokonanie zapłaty zaległych kwot wynikających z dokumentów nr <xAnon>(...)</xAnon>oraz podpisanie i odesłanie aneksu do umowy.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>wiadomość mailowa – k. 165</xIx></xText> <xText>Na podstawie zlecenia naprawy nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 15 listopada 2022 r. powód przeprowadził czynności serwisowe w stosunku do pojazdu marki <xAnon>F.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> należącego do pozwanego.</xText> <xText>W wyniku powyższego w dniu 16 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanego <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> na kwotę 250,92 zł. Termin płatności zostały wyznaczony na dzień 30 listopada 2022 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>zlecenie naprawy – k. 54-55, faktura – 42</xIx></xText> <xText>Na podstawie zleceń naprawy z dnia 16 listopada 2022 r. o nr <xAnon> (...)</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon> powód przeprowadził czynności serwisowe w stosunku do pojazdów marki <xAnon>F.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> należących do pozwanego.</xText> <xText>W wyniku powyższego w dniu 16 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanego <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> na kwotę 1.068,50 zł oraz <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> na kwotę 90,04 zł. Termin płatności w obu przypadkach zostały wyznaczony na dzień 30 listopada 2022 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>zlecenia naprawy – k. 56-59, faktury – 43-45</xIx></xText> <xText>Na podstawie zleceń naprawy z dnia 16 listopada 2022 r. o nr <xAnon> (...)</xAnon> oraz 1800 powód przeprowadził czynności serwisowe w stosunku do pojazdów marki <xAnon>F.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> oraz marki <xAnon>C.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> do pozwanego.</xText> <xText>W wyniku powyższego w dniu 17 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanego <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> na kwotę 90,04 zł oraz <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> na kwotę 90,04 zł. Termin płatności w obu przypadkach zostały wyznaczony na dzień 1 grudnia 2022 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>zlecenia naprawy – k. 60-63, faktury – 46-47</xIx></xText> <xText>Na podstawie zlecenia naprawy nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 23 listopada 2022 r. powód przeprowadził czynności serwisowe w stosunku do pojazdu marki <xAnon>F.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> należącego do pozwanego.</xText> <xText>W wyniku powyższego w dniu 23 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanego <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> na kwotę 90,04 zł. Termin płatności zostały wyznaczony na dzień 8 grudnia 2022 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>zlecenie naprawy – k. 64-65, faktura – 48</xIx></xText> <xText>Na podstawie zlecenia naprawy nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 28 listopada 2022 r. powód przeprowadził czynności serwisowe w stosunku do pojazdu marki <xAnon>F.</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> należącego do pozwanego.</xText> <xText>W wyniku powyższego w dniu 28 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanego <xAnon>fakturę VAT nr (...)</xAnon> na kwotę 131,65 zł. Termin płatności zostały wyznaczony na dzień 12 grudnia 2022 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>zlecenie naprawy – k. 66-67, faktura – 49</xIx></xText> <xText>W dniu 1 grudnia 2022 r. pozwany sporządził dokument nazwany kompensata, w którym wskazano, iż w związku z wystąpieniem wzajemnych należności i zobowiązań oświadczono, iż stosownie do postanowień <xLexLink xArt="art. 498;art. 499" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498, art. 499 k.c.</xLexLink> została dokonana kompensata wzajemnych wierzytelności na kwotę 6.027,35 zł. W pozycji należności wskazano <xAnon>fakturę numer (...)</xAnon>, w pozycji zobowiązania ujęto faktury: <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon>. Pismo zostało podpisane przez <xAnon>H. K.</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 1 grudnia 2022 r. pozwany wezwał powoda do zapłaty następujących faktur:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...)</xAnon>. na kwotę 34.071,00 zł, termin płatności minął 12.08.2022 r.,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...)</xAnon> na kwotę 17.220,00 zł, termin płatności minął 10.11.2022 r.,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...)</xAnon> na kwotę 5.166,00 zł, termin płatności minął 10.11.2022 r.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Jednocześnie poinformowano, iż na podstawie <xLexLink xArt="art. 498;art. 499" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 i 499 k.c.</xLexLink> dokonano kompensaty wzajemnych należności i zobowiązań na kwotę 6.027,35 zł. Do pisma dołączono dokument kompensaty.</xText> <xText>Powyższe zostało odebrane przez powoda w dniu 5 grudnia 2022 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>pismo wraz z załącznikiem – k. 168-169, potwierdzenie odbioru – k. 170-171</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 12 grudnia 2022 r. pozwany wezwał powoda do zapłaty kwoty 51.420,69 zł (w tym 991,04 zł tytułem sumy zryczałtowanych rekompensat za koszty odzyskiwania należności) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych. Przedmiotowe należności miały wynikać z <xAnon>faktur nr (...)</xAnon>, po uwzględnieniu potrącenia w kwocie 6.027,35 zł.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>wezwanie do zapłaty – k. 172-173</xIx></xText> <xText>W dniu 19 grudnia 2022 r. powód sporządził dokument zatytułowany „kompensata”, w którym wskazano, iż w związku z wystąpieniem wzajemnych należności i zobowiązań oświadczono, iż stosownie do postanowień <xLexLink xArt="art. 498;art. 499" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498, art. 499 k.c.</xLexLink> została dokonana kompensata wzajemnych wierzytelności na kwotę 1.906,50 zł. W pozycji należności wskazano <xAnon>faktury numer (...)</xAnon>, w pozycji zobowiązania ujęto <xAnon>fakturę nr (...)</xAnon>. Pismo zostało podpisane przez reprezentanta spółki i opatrzone pieczątką spółki.</xText> <xText>W tym samym dniu powód wystawił w stosunku do pozwanego <xAnon>notę księgową nr (...)</xAnon> na kwotę 15.313,50 zł tytułem kary umownej za 109 dni opóźnienia w wykonaniu przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> przedmiotu <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> z 20.09.2021 r. naliczona na podstawie § 10 ust. 3 umowy (0,2% wartości umowy x 109 dni) nie więcej jednak niż 5% wartości umowy. Termin zapłaty określono na 3 dni od daty doręczenia wezwania.</xText> <xText>W tym samym dniu powód wezwał pozwanego do zapłaty <xAnon>noty księgowej nr (...)</xAnon> wystawionej na kwotę 15.313,50 zł w terminie 3 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego oraz kwoty 4.120,85 zł tytułem należności wynikającej z <xAnon>faktur nr (...)</xAnon>. Do pisma dołączono <xAnon>notę księgową nr (...)</xAnon>.</xText> <xText>Powyższe zostały odebrane w dniu 21 grudnia 2022 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania – k. 68, kompensata – k. 174, wezwania do zapłaty wraz z załącznikami – k. 175-177, wydruki śledzenia przesyłek – k. 242, 246, nota księgowa – k. 244</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi na powyższe pozwany, pismem z dnia 27.12.2022 r. wskazał, iż nie uznaje kompensaty na kwotę 1.906,50 zł z uwagi na rozliczenie należności kompensatą przez spółkę pozwaną w dniu 1.12.2022 r. Na tej samej podstawie zakwestionowano wezwanie do zapłaty kwoty 4.120,85 zł. Pozwany nie uznał również naliczonej kary umownej jak i otrzymanej noty obciążeniowej z uwagi na to, iż wykonanie robót instalacyjnych w okresie do 30.06.2022 r. nie było możliwe z uwagi na ciągłe przedłużanie realizacji robót budowlanych.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>pismo z 27.12.2022 r. – k. 178-179</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 5 stycznia 2023 r. powód złożył pozwanemu oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującej <xAnon>M.</xAnon> stwierdzonej notą księgową <xAnon>(...)</xAnon>z dnia 19.12.2022 r. w wysokości 15.313,50 zł z wierzytelnością <xAnon>S.</xAnon> stwierdzoną <xAnon>fakturą (...)</xAnon> z dnia 27.10.2022 r. wobec <xAnon>M.</xAnon> w wysokości 15.313,50 zł, tj. całą pozostałą nieumorzoną na dzień niniejszego potrącenia wierzytelnością wynikającą z tej faktury. W wyniku dokonanego potrącenia powyższe wierzytelności umarzają się wzajemnie do 0 zł.</xText> <xText>Powyższe zostało odebrane przez pozwanego w dniu 13 stycznia 2023 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>oświadczenie wraz z potwierdzeniem nadania – k. 247-248, wydruk z portalu śledzenia przesyłek – k. 249</xIx></xText> <xText>Pismem dnia 30 marca 2023 r. <xAnon>G. K.</xAnon> ponownie wezwał pozwanego do odebrania rekuperatora, który został zidentyfikowany jak <xAnon>(...)</xAnon>typu <xAnon>(...)</xAnon>. Wskazał, iż z uwagi na to, że zajmował on bardzo dużo miejsca został przetransportowany do <xAnon>Z.</xAnon> na <xAnon>ul. (...)</xAnon> i tam oczekuje na odbiór.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>pismo z 30.03.2023 r. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 238-239</xIx></xText> <xText>Strony prowadziły rozmowy na temat polubownego rozwiązania sporu poprzez całościowe uregulowanie wzajemnych stosunków. Pozwany przesyłał do powoda oraz jego pełnomocnika projekt kompleksowego porozumienia.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> wiadomości mailowe – k. 182-184, 187-192</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 22 lutego 2023 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 5.809,61 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych, która stanowi należności objęte fakturami (4.120,85 zł) nr <xAnon> (...)</xAnon> (w kwocie 409,64 zł), <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon> wraz z rekompensatą za koszty odzyskiwania należności (1.688,76 zł). Termin zapłaty określono na 7 dni od daty otrzymania pisma pod rygorem skierowania powództwa o zapłatę.</xText> <xText>Powyższe zostało odebrane w dniu 23 lutego 2023 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru – k. 69-72</xIx></xText> <xText>W dniu 7 grudnia 2023 r. pozwany odebrał z <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> typu <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>W związku z powyższym pozwany dokonał korekty <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> w ten sposób, że należność z niej wynikająca została określona na kwotę 6.200 zł netto (7.626 zł brutto) – odjęto kwotę 21.500 zł netto (26.445,00 zł brutto).</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>protokół odbioru – k. 155, korekta faktury – k. 160</xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów i wydruków przedłożonych przez strony, których autentyczność nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana. Dla porządku należało wskazać, iż czymś innym jest ustalenie samego faktu wystawienia dokumentu o określonej treści (np. faktury), a czymś odrębnym wyprowadzenie z jej brzmienia określonych skutków procesowych czy materialnoprawnych. Sam bowiem fakt wystawienia dokumentów, nawet kwestionowanych przez drugą stronę pod kątem ich zasadności czy prawidłowości, nie przeszkadza temu, by Sąd dokonał ustaleń co do wyłącznie okoliczności ich wystawienia.</xText> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235(2) § 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink> pominął pozostałe zgłoszone przez strony wnioski dowodowe. W tym zakresie w szczególności należało zwrócić uwagę na osobowe wnioski dowodowe wskazane przez powoda w odpowiedzi na sprzeciw. Dowód z zeznań świadka jak też przesłuchania stron miał zostać przeprowadzony na fakty związane z zasadnością wystawienia przez powoda noty obciążeniowej, a więc karą umowna z tytułu opóźnienia w zakończeniu prac. Warto w tym miejscu zauważyć, iż mimo, że przedmiotowe obciążenia było kwestionowane przez pozwanego, zagadnienie to nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy – rzeczona należność została bowiem wykorzystana w ramach złożonego przez powoda oświadczenia o potrąceniu, które samo w sobie pozostawało poza zakresem sporu.</xText> <xText>Zaznaczyć w tym miejscu należało, że przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treść <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie, z którym ocenia on wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt, że strony zawarły szereg umów obejmujących przeprowadzenie przez powoda serwisu i naprawy pojazdów użytkowanych przez pozwanego, które to zostały faktycznie wykonane. Należność z tego tytułu nie była również co do zasady kwestionowana przez pozwanego, który jednakże podnosił w tym zakresie zarzuty związane z dokonanym potrąceniem na etapie przedprocesowym, jak też oświadczeniem o tożsamym skutku złożonym już w toku postępowania – ramach sprzeciwu.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, a także bacząc na zgromadzony materiał dowodowy, Sąd doszedł do wniosku, że dochodzone roszczenie zasługiwało na uwzględnienie w całości.</xText> <xText>Rozważania nad istotą niniejszego powództwa należało rozpocząć od dokonania prawnomaterialnej analizy stosunków obligacyjnych będących podstawą żądania pozwu. Nie ulegało wątpliwości, iż poszczególne umowy stron, jako umowy o wykonanie usług serwisowo-naprawczych samochodu osobowego, były umową o dzieło. Potwierdza to orzecznictwo Sądu Najwyższego, gdzie słusznie przyjęto, że „Umowa o oddaniu samochodu do naprawy jest umową mieszaną, do której stosować należy przepisy umowy o dzieło i umowy przechowania” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2004 r., V CK 235/04, Biul. SN 2005 nr 4, Legalis). Poprawność wykonania naprawy oraz kwestię wynagrodzenia należy jednak oceniać przy odwołaniu się do przepisów o dziele.</xText> <xText>Istotą umowy o dzieło jest osiągnięcie określonego, zindywidualizowanego rezultatu w postaci materialnej lub niematerialnej. Umowa taka jest bez wątpienia umową rezultatu. Czynności naprawcze wykonane przez pozwaną stanowiły dzieło w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 627 k.c.</xLexLink> Wskazuje się, że w <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 627 k.c.</xLexLink> nie zdefiniowano pojęcia dzieła, stwierdzono jedynie, że ma to być dzieło oznaczone, przez co rozumie się bliższe określenie rezultatu pożądanego przez zamawiającego.</xText> <xText>W niniejszej sprawie nie było spornym to, iż powód w całości wykonał zobowiązania, które zostały przedstawione w żądaniu pozwu – dokonał bowiem serwisu oraz naprawy aut, które zostały mu powierzone, w sposób określony w poszczególnych zleceniach. Powyższe wynikało w sposób jednoznaczny z treści dokumentów dołączonych do pozwu w postaci dokumentów zleceń jak też niezakwestionowanych faktur VAT. Ponadto sam pozwany nie podważał rzeczonych faktów, nie podnosił żadnych zarzutów związanych chociażby z jakością przeprowadzonych czynności, nie zgłaszał w tym zakresie w rzeczywistości jakichkolwiek zastrzeżeń. Poza tym, abstrahując w tym miejscu od oceny procesowej skuteczności złożonych oświadczeń o potrąceniu (czy to na etapie przedprocesowym czy też w ramach odpowiedzi na pozew), należało wskazać, iż w ocenie Sądu oświadczenia w przedmiocie kompensaty świadczyły o uznaniu w całości roszczeń powoda. Pozwany do potrącenia przedstawił bowiem wszystkie należności objęte fakturami wskazanymi w pozwie, co świadczyło o tym, iż świadomy był istnienia po jego stronie zobowiązania w takich właśnie kwotach i z takich tytułów. Warto podkreślić, iż z treści rzeczonych oświadczeń nie wynikało, by zostały ono złożone „na wypadek uznania zasadności roszczenia powoda”. Nie zawierało w tym zakresie żadnego zastrzeżenia, a jedynie w takim wypadku możliwy byłoby uznanie, iż stanowiło ono dopuszczalne przez doktrynę i orzecznictwo, oświadczenie o potrąceniu złożone pod warunkiem (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2011 r., II CSK 70/11, LEX 1095816).</xText> <xText>Spór w niniejszej sprawie sprowadzał natomiast do oceny wpływu na niniejsze postępowanie, a tym samym roszczeń w ramach niego zgłoszonych, oświadczeń o potrąceniu wierzytelności, złożonych na etapie przedprocesowym oraz tego, które zostało podniesione w sprzeciwu od nakazu zapłaty. Pozwany wskazywał bowiem, iż wszystkie analizowane wierzytelności zostały potrącone z wierzytelnością przysługującą pozwanemu jeszcze przed wszczęciem procesu. Wobec powyższego, wierzytelność powoda miała ulec umorzeniu i tym samym w dacie pozwu nie istniała. Jednocześnie z ostrożności procesowej zdecydował się na złożenie oświadczenia materialnoprawnego będącego jednocześnie zarzutem procesowym, a dotyczące potrącenia wierzytelności strony powodowej z należnościami objętymi <xAnon>fakturami VAT nr (...)</xAnon>, a w dalszej kolejności <xAnon>(...)</xAnon> oraz <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>W tym kontekście kluczowym było rozważanie dopuszczalności podnoszenia rzeczonych zarzutów w toku niniejszego procesu w świetle <xLexLink xArt="art. 203(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1 </xSUPx>k.p.c.</xLexLink> Zgodnie z powyższym przepisem podstawą zarzutu potrącenia może być tylko wierzytelność pozwanego z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda, chyba że wierzytelność ta jest niesporna, stwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu, orzeczeniem sądu polubownego, ugodą zawartą przed sądem albo sądem polubownym, zatwierdzoną przez sąd ugodą zawartą przed mediatorem, lub uprawdopodobniona dokumentem potwierdzającym jej uznanie przez powoda. Stosownie do treści § 2 rzeczonego przepisu, pozwany może podnieść zarzut potrącenia nie później niż przy wdaniu się w spór co do istoty sprawy albo w terminie dwóch tygodni od dnia, gdy jego wierzytelność stała się wymagalna. Zarzut potrącenia może zostać podniesiony tylko w piśmie procesowym. Do pisma tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące pozwu, z wyjątkiem przepisów dotyczących opłat (<xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Z powyższego wynika, iż obecna konstrukcja procesu cywilnego w sposób istotny ogranicza możliwości stron w procesowym podnoszeniu zarzutu potrącenia, zarówno w zakresie momentu procesu w jakim jest wskazywany, ale przede wszystkim w stosunku do charakteru wierzytelności, z jakiej wyprowadzana jest wierzytelność będąca jego podstawą. Uzasadnieniem dla powyższego była chęć uniknięcia poszerzania procesu o badanie stosunków prawnych zupełnie nie związanych z tym stosunkiem prawnym, z którego powód wywodzi swe roszczenia i który stanowi zasadniczy przedmiot rozpoznania w procesie (zob. uzasadnienie projektu ustawa z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, Druk nr 3137).</xText> <xText>Niespełnienie przesłanek formalnych zarzutu potrącenia powoduje pominięcie twierdzenia o potrąceniu i nierozpoznanie zarzutu. Natomiast niespełnienie przesłanek materialnych skutkuje nieuwzględnieniem żądania oddalenia powództwa z powodu wygaśnięcia wierzytelności powoda. Nie należy utożsamiać zarzutu potrącenia z oświadczeniem woli o potrąceniu. Za pomocą procesowego zarzutu potrącenia pozwany może powołać się na potrącenie (oświadczenie woli), jakie nastąpiło w przeszłości. Zarzut potrącenia może też być połączony z oświadczeniem woli o potrąceniu, jeżeli oświadczenie to nie zostało uprzednio złożone (zob. A. Torbus (w:) Kodeks postępowania cywilnego. Koszty sądowe w sprawach cywilnych. Dochodzenie roszczeń w postępowaniu grupowym. Przepisy przejściowe. Komentarz do zmian, t. 1, red. T. Zembrzuski, Warszawa 2020, art. 203<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.).</xText> <xText>Przed przejściem do rozważań nad spełnieniem warunków odnoszących się do możliwości oceny zasadności rzeczonego zarzutu należało zauważyć, iż w niniejszej sprawie strona pozwana w treści sprzeciwu w stosunku do żądania pozwu wyartykułowała nie tyle zarzut potrącenia, lecz wskazała na wygaśnięcie wierzytelności wskutek złożonego uprzednio oświadczenia o potrąceniu. Zdaniem Sądu również przedmiotowy zarzut wygaśnięcia wierzytelności stanowiącej przedmiot pozwu, nie był zasadny albowiem uznać go należało za zarzut, który podlega rygorom z <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 2;art. 203(1) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 2 i 3 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Na podzielenie w tym zakresie zasługiwała argumentacja wyrażona przez Tomasza Szanciłłę (kom. Legalis do <xLexLink xArt="art. 203(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203(1) k.p.c.</xLexLink>; pkt 8 komentarza – <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Kodeks postępowania cywilnego</xLexLink>. Komentarz. <xLexLink xArt="art. 1;art. 2;art. 3;art. 4;art. 5;art. 6;art. 7;art. 8;art. 9;art. 10;art. 11;art. 12;art. 13;art. 14;art. 15;art. 16;art. 17;art. 18;art. 19;art. 20;art. 21;art. 22;art. 23;art. 24;art. 25;art. 26;art. 27;art. 28;art. 29;art. 30;art. 31;art. 32;art. 33;art. 34;art. 35;art. 36;art. 37;art. 38;art. 39;art. 40;art. 41;art. 42;art. 43;art. 44;art. 45;art. 46;art. 47;art. 48;art. 49;art. 50;art. 51;art. 52;art. 53;art. 54;art. 55;art. 56;art. 57;art. 58;art. 59;art. 60;art. 61;art. 62;art. 63;art. 64;art. 65;art. 66;art. 67;art. 68;art. 69;art. 70;art. 71;art. 72;art. 73;art. 74;art. 75;art. 76;art. 77;art. 78;art. 79;art. 80;art. 81;art. 82;art. 83;art. 84;art. 85;art. 86;art. 87;art. 88;art. 89;art. 90;art. 91;art. 92;art. 93;art. 94;art. 95;art. 96;art. 97;art. 98;art. 99;art. 100;art. 101" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Art. 1-505 (39)</xLexLink>. Tom I 2019, wyd. 1), który w pierwszej kolejności wskazuje, że od zarzutu potrącenia należy odróżnić zarzut wygaśnięcia zobowiązania w wyniku złożonego oświadczenia o potrąceniu (zob. szerzej np. uchw. SN: z 13 października 2005 r., III CZP 56/05, OSNC 2006, Nr 7-8, poz. 119 i z 19 października 2007 r., III CZP 58/07, OSNC 2008, Nr 5, poz. 44; wyr. SN z 10 sierpnia 2010 r., I PK 56/10, OSNAPiUS 2011, Nr 23-24, poz. 295). Oświadczenie o potrąceniu zostaje wówczas złożone poza procesem (ma charakter materialnoprawny), a w toku procesu zostaje zgłoszony wskazany zarzut, który ma charakter wyłącznie procesowy. Autor ten słusznie w dalszym wywodzie wskazuje, że konieczne jest przyjęcie wykładni celowościowej, analogicznej do tej obowiązującej na tle <xLexLink xArt="art. 493;art. 493 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 493 § 3 k.p.c.</xLexLink> w poprzednim brzmieniu, który zawierał wymóg udowodnienia wierzytelności przedstawionej do potrącenia dokumentami wskazanymi w <xLexLink xArt="art. 485" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 485 k.p.c.</xLexLink> W uchwale z 13 października 2005 r. (III CZP 56/05, OSNC 2006, Nr 7-8, poz. 119, z krytyczną glosą T. Kotuka, PS 2007, Nr 1, s. 93 i aprobującą glosą Ł. Kozłowskiego, OSP 2007, Nr 4, poz. 49) SN przyjął, że to wymaganie nie dotyczy przypadków potrącenia, do którego dochodzi przed doręczeniem pozwanemu nakazu zapłaty i pozwu (tak również SN w wyr.: z 6 października 2006 r., V CSK 206/06, Legalis i z 24 maja 2007 r., II CSK 88/07, Legalis; odmiennie wyr. SN z 7 maja 2004 r., I CK 666/03, OSNC 2005, Nr 5, poz. 86, z krytycznymi glosami T. Szanciło, PiP 2006, Nr 1, s. 114 i T. Staranowicza, PS 2006, Nr 6, s. 157). Innymi słowy, jeżeli oświadczenie o potrąceniu (pozaprocesowe) zostało złożone powodowi przez pozwanego przed doręczeniem pozwanemu odpisu pozwu i nakazu zapłaty, pozwany miał prawo udowadniać skuteczność złożonego oświadczenia o potrąceniu wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink>, a jeżeli nastąpiło to już po tym fakcie, ograniczenie przewidziane w <xLexLink xArt="art. 493;art. 493 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 493 § 3 k.p.c.</xLexLink> miało zastosowanie nie tylko do zarzutu potrącenia, ale również do zarzutu wygaśnięcia zobowiązania w wyniku złożenia pozaprocesowego oświadczenia o potrąceniu.</xText> <xText>Sąd podziela pogląd tegoż autora, że z podobną sytuacją mamy do czynienia na tle <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 1;art. 203(1) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 1 i 2 k.p.c.</xLexLink> Stosując wykładnię celowościową, należałoby przyjąć, że ta norma ma zastosowanie nie tylko do zarzutu potrącenia sensu stricto, ale i do zarzutu wygaśnięcia zobowiązania w wyniku złożenia pozaprocesowego oświadczenia o potrąceniu. W przeciwnym razie pozwany w bardzo prosty sposób mógłby obejść ograniczenia z niej wynikające, składając pozaprocesowe oświadczenie o potrąceniu. Ustawodawca nie zauważył bowiem, że po upływie terminu do zgłoszenia zarzutu potrącenia pozwany mógłby złożyć pozaprocesowe oświadczenie o potrąceniu, a następnie zgłosić w toku procesu zarzut wygaśnięcia wierzytelności powoda objętej żądaniem pozwu i wnioski dowodowe, które miałyby wykazać skuteczność złożonego oświadczenia. Gdyby oświadczenie o potrąceniu zostało zgłoszone poza procesem, mogłoby dotyczyć innej wierzytelności niż wymienione w <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, co oznaczałoby, że przed sądem musiałoby być prowadzone postępowanie (w tym postępowanie dowodowe) związane z tą wierzytelnością. Prowadziłoby to do powstania różnej sytuacji procesowej w wyniku tego, który z zarzutów zostałby zgłoszony przez pozwanego i pozostawałoby w sprzeczności z celami, jakie zostały założone przez ustawodawcę wprowadzającego analizowane regulacje.</xText> <xText>Wykładnię zrównującą zarzut potrącenia i zarzut wygaśnięcia wierzytelności (w okolicznościach faktycznych rozpoznawanej przez Sąd sprawy) wspiera również, dokonana jednocześnie z wprowadzeniem <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, modyfikacja <xLexLink xArt="art. 840;art. 840 § 1;art. 840 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink>, w wyniku której dano pozwanemu możliwość wytoczenia powództwa przeciwegzekucyjnego opartego na zarzucie potrącenia. Wynikające z <xLexLink xArt="art. 203(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> ograniczenia mogą skutkować wydaniem wyroku, który nie będzie uwzględniał dokonanego skutecznie potrącenia. Jest to o tyle istotne, że skoro doszło do takiego zdarzenia, obie wierzytelności umorzyły się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (<xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 2 k.c.</xLexLink>), co oznacza, że powództwo obejmujące kwotę skutecznie potrąconą podlegałoby oddaleniu. Jeżeli zatem pozwany dokonał skutecznie potrącenia, również poza procesem, ale to zdarzenie nie mogło stanowić podstawy rozstrzygnięcia w sprawie przeciwko niemu, może żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w oparciu o to właśnie zdarzenie. Pod pojęciem zarzutu potrącenia w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 840;art. 840 § 1;art. 840 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 840 § 1 pkt 2 in fine k.p.c.</xLexLink> należy rozumieć również zarzut wygaśnięcia wierzytelności w wyniku złożonego oświadczenia o potrąceniu.</xText> <xText>Ponadto, jak słusznie wskazano w orzecznictwie, oparcie powództwa przeciwegzekucyjnego na zarzucie spełnienia świadczenia (<xLexLink xArt="art. 840;art. 840 § 1;art. 840 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink>) jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy zarzut ten – ze względu na ustanowiony ustawą zakaz – nie mógł być rozpoznany w sprawie, w której wydano tytuł egzekucyjny. W wyniku bowiem licznych zmian ustawowych, dostosowujących postępowanie cywilne do wymagań współczesności, w Kodeksie pojawiły się przepisy uniemożliwiające pozwanemu wykazanie w toku sprawy faktu wygaśnięcia zobowiązania będącego przedmiotem roszczenia powoda. <xIx>De lege lata</xIx> chodzi o dyktowany postulatem wzmożenia szybkości i skuteczności postępowania w niektórych rodzajach spraw zakaz korzystania z zarzutu potrącenia w okolicznościach przewidzianych w <xLexLink xArt="art. 493;art. 493 § 3;art. 505(4);art. 505(4) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 493 § 3 lub art. 505<xSUPx>4</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> Pozostając przy argumentach celowościowych, zarzut spełnienia świadczenia, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 840;art. 840 § 1;art. 840 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink>, należy rozumieć szeroko jako każdy zarzut wskazujący na wygaśnięcie obowiązku stwierdzonego w tytule wykonawczym, jeżeli z powodu ustawowych ograniczeń kognicyjnych nie mógł być rozpoznany i uwzględniony w orzeczeniu stanowiącym tytuł egzekucyjny, mimo iż dotyczy zdarzeń sprzed zamknięcia rozprawy. Wykładnię tę dodatkowo uzasadnia pogląd, że umorzenie długu przez potrącenie traktowane jest w doktrynie jako jego spełnienie; potrącenie jako sposób wygaszenia stosunku zobowiązaniowego uznaje się za równoważny ze spełnieniem świadczenia, tj. zapłatą (uchw. SN z 23 maja 2012 r., III CZP 16/12, OSNC 2012, Nr 11, poz. 129). Gdyby więc nawet nie dokonano zmiany <xLexLink xArt="art. 840;art. 840 § 1;art. 840 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink>, należałoby przyjąć, że w pojęciu &quot;zarzut spełnienia świadczenia&quot; mieści się potrącenie dokonane przez pozwanego, które nie było badane merytorycznie w toku postępowania sądowego.</xText> <xText>Podsumowując, w ocenie Sądu pomimo, iż strona pozwana podniosła zarzut wygaśnięcia roszczenia, to z uwagi na to, iż był on oparty na złożonym przed procesem oświadczeniu o potrąceniu, w świetle przedstawionej wyżej argumentacji należało go ocenić jako podlegający analizie pod kątem <xLexLink xArt="art. 203(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Przechodząc do powyższej oceny należało wskazać, iż o ile doszło do wypełnienia przesłanek formalnych (zarzuty sformułowano w piśmie procesowym, w przepisanym terminie), o tyle wątpliwości budziła możliwość uznania, iż wierzytelności strony pozwanej mieściły się w katalogu <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>( 1)</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> Niespornym było między stronami to, iż żadne z należności, które stanowiły podstawy złożonych oświadczeń o potrąceniu nie wywodziły się z umów dotyczących zlecenia serwisu czy naprawy pojazdów – były one bowiem skutkiem zawartej pomiędzy stronami umowy z 20 września 2021 r. dotyczącej prac przy stacji kontroli pojazdów czy też związanej z domem jednorodzinnym. Na podstawie stanowisk zaprezentowanych w złożonych do akt sprawy pismach procesowych nie sposób było nadto uznać by wierzytelności pozwanej spółki objęte <xAnon>fakturami nr (...)</xAnon> miały charakter bezsporny – w świetle stanowiska wyrażanego w treści pism strony powodowej kierowanych na etapie przedsądowy jak też w toku procesu uzasadnionym był wniosek zgoła odmienny. Nie podlegało również dyskusji, że wierzytelności pozwanego nie zostały stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu, orzeczeniem sądu polubownego, ugodą zawartą przed sądem albo sądem polubownym, zatwierdzoną przez sąd ugodą zawartą przed mediatorem. Wreszcie w ocenie Sądu strona pozwana nie przedstawiła również materiału dowodowego, który umożliwiałby przyjęcie, iż w przypadku faktur nr <xAnon>(...)</xAnon>oraz <xAnon>(...)</xAnon> doszło do uprawdopodobnienia wierzytelności dokumentem potwierdzającym jej uznanie przez powoda. Za takowe, co zostało wyartykułowane przez Sąd już w ramach pierwszej rozprawy, nie można było uznać, zaświadczeń wydanych przez Naczelnika Urzędu Skarbowego wskazujące na ujęcie przez powoda w/w wierzytelności (a także tej objętej <xAnon>fakturą nr (...)</xAnon>) w ramach ewidencji <xAnon>(...)</xAnon>za rok 2022 r. w lipcu oraz październiku.</xText> <xText>Uzasadniając powyższe należało bezsprzecznie wskazać, iż o ile sam fakt ujęcia rzeczonych należności w ramach rozliczeń powodowej spółki z organem podatkowym został wykazany, o tyle w ocenie Sądu nie była dopuszczalnym konkluzja, iż poprzez analizowaną czynność doszło do uznania wierzytelności. Oczywiście, jedynym rodzajem uznania, które w tych okolicznościach wchodził w grę, było uznanie niewłaściwe. W tym zakresie należało zauważyć, iż niewłaściwe uznanie długu nie posiada ustawowej definicji, ale instytucja ta została opisana w orzeczeniach sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego. Wskazuje się, iż jest to jednoznaczne zachowanie się dłużnika wobec wierzyciela – wyrażające się np. w prośbie o prolongatę terminu, deklaracji o gotowości dobrowolnej zapłaty połączonego z częściowymi spłatami należności, oświadczeniem zamieszczonym odręcznie na projekcie umowy – które świadczy, że dłużnik wyartykułował oświadczenie wiedzy co do skonkretyzowanego długu. Podkreśla się, iż owo zachowanie powoduje powstanie przekonania u wierzyciela, że jego świadczenie zostanie spełnione (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 04.07.2018 r. V CSK 92/18). Uznanie niewłaściwe jest określane jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu. W orzecznictwie przeważa pogląd, że jest ono jedynie oświadczeniem wiedzy, a nie oświadczeniem woli dłużnika (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.03.2004 r., V CK 346/03). Podkreśla się również , iż przy uznaniu niewłaściwym chodzi o wyraz świadomości samego zobowiązanego. Dla skuteczności uznania niewłaściwego nie jest wymagane istnienie po stronie zobowiązanego zamiaru wywołania skutku prawnego w postaci przerwania biegu przedawnienia. Istotne jest, aby zachowanie zobowiązanego mogło uzasadniać przekonanie osoby uprawnionej, iż zobowiązany jest świadom swojego obowiązku (wyrok Sądu Apelacyjnego w. z 16.02.2017 r., VI ACa 1871/15). O niewłaściwym uznaniu długu można mówić wówczas, gdy dłużnik nie składa wprawdzie wyraźnego oświadczenia o uznaniu swojego długu, ale na podstawie przejawów jego zachowania kontrahent może w sposób usprawiedliwiony przyjmować, że dłużnik ma świadomość ciążącego na nim zobowiązania i zamiar dobrowolnego zrealizowania go, zgodnie z jego treścią (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16.11.2016 r., I ACa 792/16). Istotnym jest przy tym to, że uznanie niewłaściwe jest to każdy przypadek zachowania się dłużnika wobec wierzyciela, z którego wynika, że dłużnik uważa roszczenie za istniejące (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2003 roku, sygn. akt I CKN 11/01, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 8 stycznia 2013 roku, sygn. akt V ACa 913/12). Sens instytucji uznania roszczenia sprowadza się do tego, że dłużnik zapewnia wierzyciela o zamiarze wykonania zobowiązania, w związku z czym wierzyciel nie musi już obawiać się upływu przedawnienia i powstrzymać się z dochodzeniem (egzekucją) roszczenia bowiem pozostaje w usprawiedliwionym przekonaniu, że dłużnik rzeczywiście dobrowolnie spełni świadczenie (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2011 roku, sygn. akt I CSK 703/10).</xText> <xText>Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należało wskazać, iż w ocenie Sądu zgłoszenie przez powoda spornych faktur w ramach rozliczeń podatkowych nie mogło zostać uznane za niewłaściwe uznanie długu. Po pierwsze przedmiotowa czynność bezsprzecznie nie została skierowana do strony będącej wierzycielem analizowanych wierzytelności, lecz jedynie do organu administracji publicznej. Nie ulegało tym samym wątpliwości, iż nie mogła u pozwanego wywołać podstawowego celu jakiemu służyć ma rzeczona instytucja, a więc przeświadczenia co do akceptacji przez stronę przeciwną danej należności. Warto jednocześnie zauważyć, iż w obecnych warunkach społeczno-gospodarczych ujawnienie określonej wierzytelności w rozliczeniach z organem podatkowym nie może niejako automatycznie zostać uznane za wskazujące na jej uznanie w zakresie w jakim ma ono przysługiwać stronie będącej wystawcą dokumentu księgowego. Wszak jest rzeczą jasną, iż czynność miesięcznego rozliczania prowadzonej działalności ma na celu wyłącznie określenie wysokości należnego zobowiązania podatkowego i tylko bazując na rzeczonej przesłance dokonywane są określone zapisy. Jest to z resztą uzasadnione tym, iż w tym przypadku mamy do czynienia z dwoma różnymi reżimami – z jednej strony kwestie roszczeń cywilnoprawnych, a z drugiej zagadnienia o charakterze administracyjnym – które ze swej istoty mogą znacząco się od siebie różnić. Nie oceniając w tym miejscu prawidłowości czy też zgodności z prawem przedstawionego wyżej działania należało podkreślić, iż nie sposób mu przypisać tym samym cech uznania roszczenia wierzyciela. Jak już wielokrotnie podniesiono wyżej – immanentną cechą analizowanej instytucji jest to, by po stronie uprawnionej, w wyniku czynności zobowiązanego, powstało przekonanie co do tego, iż jej roszczenie zostanie zaspokojone. Tymczasem w świetle całokształtu okoliczności niniejszej sprawy nie sposób wyprowadzić podstaw do tego, by jakakolwiek inna (prócz zgłoszenia w ramach rozliczeń podatkowych) czynność powoda dawała podstawy do takiego konkluzji po stronie pozwanego. Abstrahując od tego, iż wskazywane w sprzeciwie informacje z Urzędu Skarbowego pozwana spółka uzyskała dopiero pod koniec 2023 r., a więc rok po wystawieniu analizowanych dokumentów, należało podnieść, iż powód w tym okresie swoim zachowaniem w sposób jednoznaczny negował zasadność rzeczonych obciążeń. Powyższe nie tylko przejawiało się w tym, iż nie dokonał jakiejkolwiek wpłaty z tego tytułu (prócz zagadnienia związanego z <xAnon>fakturą (...)</xAnon>), ale przede wszystkim w treści pism kierowanych do strony pozwanej w sposób niebudzący wątpliwość zaprzeczał by po jego stronie istniał jakikolwiek obowiązek zapłaty. Warto w tym miejscu wskazać chociażby na pisma z dnia 14 października 2022 r. odnoszące się do <xAnon>faktury (...)</xAnon> (k. 149-151, 236) czy z 16 marca 2023 r. (k. 250-252). W świetle powyższego, interpretowanie zachowania powodowej spółki polegającego na ujawnieniu spornych faktur w rozliczeniach z Urzędem Skarbowym, jako stanowiących uznanie roszczenia, w ocenie Sądu jawiłoby się jako nie tyle powierzchowne, ale sprzeczne z rzeczywistością. Ta bowiem nakazywała przyjąć, iż rzeczone działanie (abstrahując w tym miejscu od oceny jego legalności) było nastawione tylko i wyłącznie na osiągnięcie określonych korzyści w sferze podatkowej, bez jakiegokolwiek odniesienia do stosunków obligacyjnych. Tym samym, w ocenie Sądu, podnoszona w treści sprzeciwu czynność powoda nie mogła zostać uznana za uprawdopodobnienie dokumentem jej uznania.</xText> <xText>Mimo powyższego, analiza całokształtu zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, dawała w ocenie Sądu podstawę do przyjęcia, iż w przypadku <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> doszło do spełnienia zarówno analizowanego wyżej wymogu, jak też drugiej z przesłanek, polegającej na niesporności wierzytelności. Nie ulegało bowiem wątpliwości, iż w grudniu 2022 r. oraz styczniu 2023 r. strona powodowa skierowała w stosunku do pozwanego swoje oświadczenia o potrąceniu. Ujęto w nich po stronie przysługujących wierzytelności dwie faktury wystawione z racji wykonanych prac serwisowych (tożsamych z tymi, które objęte żądaniem zapłaty w niniejszej sprawie) oraz notę obciążeniową z tytułu przekroczenie terminu wykonania <xAnon>umowy nr (...)</xAnon>, natomiast po stronie dłużnej powodowa spółka wskazała na <xAnon>fakturę nr (...)</xAnon>. W ocenie Sądu powyższe, materialnoprawne oświadczenia woli o dokonaniu potrącenia (datowane na 19.12.2022 r. oraz 5.01.2022 r.), zawierały w sobie uznanie pozwanego jako wierzyciela i jego wierzytelności, objętej w/w fakturą, względem siebie co najmniej do kwoty potrąconej, a więc w tym przypadku w całości. Przedmiotowy pogląd jest powszechnie przyjęty i akceptowany nie tylko w orzecznictwie sądów powszechnych, ale również Sądu Najwyższego. W tym miejscu warto chociażby wskazać na Wyrok SN z 9 listopada 2011 r. (II CSK 70/11, LEX nr 1095816), gdzie podano, iż <xIx>w materialnym oświadczeniu o potrąceniu właściwym mieści się uznanie własnego roszczenia wobec osoby do którego jest ono skierowane</xIx> czy też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2011 r. (IV CSK 488/11, Legalis nr 478717), gdzie stwierdzono, iż <xIx>złożenie tego rodzaju oświadczenia może być potraktowane także jako uznanie niewłaściwe długu, które, zgodnie z przeważającym stanowiskiem w orzecznictwie Sądu Najwyższego (…), jest jedynie oświadczeniem wiedzy aczkolwiek wywołującym konsekwencje prawne w postaci przerwy biegu terminu przedawnienia roszczeń.</xIx></xText> <xText>W tym miejscu niezbędnym było odniesienie się do bogatej argumentacji prezentowanej przez pełnomocnika powoda, w ramach której nie kwestionował on tego, iż <xAnon>faktura nr (...)</xAnon> była przedmiotem potrącenie dokonanego przez powoda oraz, że w dacie jego składania nie była w żaden sposób kwestionowana, wskazując jednocześnie jednak, iż obecnie nie można przyjąć, iż ma ona charakter bezsporny z uwagi na to, iż została ona umorzona wskutek potrącenia. Nie negując w żadnej mierze tego, iż skutecznie przeprowadzona czynność potrącenia prowadzi do opisywanego wyżej skutku, należało jednakże mieć na uwadze, iż obecnie obowiązujące przepisy regulujące postępowanie cywilne w przypadku tego typu instytucji nie w każdym przypadku skutek o charakterze materialnoprawnym umożliwiają przenieść i uwzględnić w ramach procesu. Powyższe jest bowiem wynikiem licznych ograniczeń, które prawo procesowe stawia wobec wierzytelności objętych zarzutem tego typu. Po drugie, jak wskazano wyżej, skutek wygaśnięcia jest skorelowanym ze skutecznie złożonym oświadczeniem o potrąceniu. W tym kontekście oczywiście jasnym jest, iż rzeczona czynność ma charakter jednostronny i do swojej skuteczności nie wymaga <xIx>de facto </xIx>jakiejkolwiek aktywności drugiej strony. Nie można jednakże tracić z pola widzenia tego, iż by można mówić o w pełni skutecznie złożonym oświadczeniu (i tym samym całkowitym bądź częściowym nieistnieniu wierzytelności nim objętych) niezbędnym jest istnienie wierzytelności przedstawianej do potrącenia. W sytuacji bowiem gdy dochodzi do składania oświadczeń obejmujących należności, które strona przeciwna, kwestionuje, można w ocenie Sądu co najwyżej mówić o potrąceniu, które jest skuteczne w ocenie wyłącznie jednego z podmiotów, a którego analiza może, ale (z uwagi na wskazywane wyżej ograniczenia procesowe) nie musi być przedmiotem analizy przez wymiar sprawiedliwości. Idealnym tego przykładem jest niniejsza sprawa, w ramach której doszło do złożenia przez każdą ze stron po dwa oświadczenia o potrąceniu (powód – 19.12.2022 r., 5.01.2023 r., pozwany – 1.12.2022 r., sprzeciw od nakazu zapłaty), lecz żadne z nich nie zostało przez przeciwnika zaakceptowane. Abstrahując w tym miejscu od kwestii rachunkowych czy księgowych, spowodowało to powstanie swoistego pata we wzajemnych rozliczeniach, krzyżowego potrącania należności uprzednio objętych oświadczeniem strony przeciwnej, mimo tego, iż oświadczenia same w sobie co do zasady były składane w sposób formalnie skuteczny. Tym samym, o ile rację miał pełnomocnik powoda podnosząc, iż nie ma nic bardziej spornego niż wierzytelność, która uległa umorzeniu wskutek jej uregulowania (poprzez oświadczenie o potrąceniu), o tyle za przedmiotowym musi podążać również takie samo przeświadczenie strony przeciwnej. W odmiennym przypadku w dalszym ciągu mamy spór, który powoduje każdorazowo konieczność przeprowadzania szczegółowego postępowania nad zasadnością i prawidłowością dokonanych czynności o jednostronnym charakterze.</xText> <xText>W ocenie Sądu w kontekście rzeczonych rozważań niezbędnym było podkreślenie, iż gdyby rzeczone oświadczenie (złożone w treści sprzeciwu, oparte na <xAnon>fakturze nr (...)</xAnon>) zostało uznane za skuteczne i dopuszczalne w toku niniejszego procesu (pod względem formalnym i materialnoprawnym) to w rzeczywistości sytuacja istniejąca pomiędzy stronami zostałaby już w pewnym stopniu wyjaśniona. Rzeczone objęłoby bowiem wierzytelności, które nie są przez nikogo podważane (w przypadku strony powodowej – zapłata za usługi serwisowania pojazdów, w przypadku pozwanego – należność za <xAnon>fakturę (...)</xAnon>) pozostawiając każdej ze stron niczym nieograniczoną możliwość dochodzenia, w ramach odrębnych postępowań, pozostałych należności (powód w zakresie kary umownej, pozwany tytułem zapłaty za prace dodatkowe czy elementy systemy wentylacji domu jednorodzinnego). Oczywiście, takowe rozstrzygnięcie „wprowadzałoby” kolejne potrącenie pomiędzy stronami (1.12.2022 r. 19.12.2022 r., 5.01.2023 r., sprzeciw), jednakże w ocenie Sądu stanowiłoby asumpt do podejmowania dalszych, samodzielnych kroków mających na celu odzyskanie, w ocenie stron, należnych im należności poprzez wszczęcie samodzielnych procesów sądowych, a nie próbę ich swoistego ominięcie za pośrednictwem instytucji uregulowanej w <xLexLink xArt="art. 498" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Jednocześnie w świetle powyższych rozważań warto wskazać, że wbrew wskazaniom pełnomocnika powoda, Sąd ma obowiązek objąć analizą cały zebrany w sprawie materiał dowodowy i nie może ograniczać rozpoznania sprawy wyłącznie w oparciu o twierdzenia stron, w tym pomijać kwestie natury materialnoprawnej mogące wpływać na ewentualne rozstrzygnięcie. W świetle powyższego san fakt nieprzywołania opisanej wyżej podstawy dopuszczalności złożonego zarzutu potrącenia w zakresie <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> nie mógł wykluczać konieczności przeprowadzenia jego analizy pod kątem innych zgromadzony w aktach dokumentów.</xText> <xText>Mimo jednak powyższego, a więc spełnienia przez złożone w treści sprzeciwu oświadczenie przez stronę pozwaną warunków wskazanych w <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>, w toku niniejszego procesu przedmiotowy zarzut nie mógł zostać uznany za skuteczny.</xText> <xText>Jak już zostało zasugerowane wyżej Sąd podziela w pełni pogląd wyrażony w judykaturze, iż w trakcie postępowania sądowego uprawniony może połączyć złożenie oświadczenia woli o potrąceniu z podniesieniem zarzutu potrącenia. Podniesienie, więc w odpowiedzi na pozew czy sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzutu potrącenia jest tym samym równoznaczne ze złożeniem oświadczenia o potrąceniu, jeżeli oświadczenie takie nie zostało złożone wcześniej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2009 r., sygn. IV CSK 356/2008).</xText> <xText>Należało jednakże stanowczo podkreślić, że <xLexLink xArt="art. 91" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 91 k.p.c.</xLexLink> nie daje podstaw do przypisania pełnomocnikowi procesowemu strony prawa przyjmowania w imieniu mocodawcy oświadczeń kształtujących jego sytuację materialną (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2010 r., sygn. I PK 56/10). Jakkolwiek oświadczenie o potrąceniu może być zarówno złożone, jak i odebrane także przez pełnomocnika, to jednak nie stanowi w tym zakresie wystarczającego umocowania pełnomocnictwo procesowe, bowiem zakres umocowania określony w <xLexLink xArt="art. 91" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 91 k.p.c.</xLexLink> nie uprawnia pełnomocnika procesowego z mocy ustawy do złożenia materialnoprawnego oświadczenia o potrąceniu, ani do odbierania takich oświadczeń. Przyjęcie oświadczenia o potrąceniu pochodzącego od strony przeciwnej – jako prowadzące do przegrania procesu – nie mieści się bowiem co do zasady w zakresie rzeczonego pełnomocnictwa i w takim wypadku wymagane jest wyraźne umocowanie do przyjmowania oświadczeń w tym przedmiocie (tak wyrok SA w Łodzi z 10 kwietnia 2014 r., I ACa 1241/13, LEX 1458928, wyrok SA w Szczecinie z 18 grudnia 2013 r., I ACa 619/13, LEX 1451815, wyrok SA w Lublinie z 27 listopada 2013 r., I ACa 532/13, LEX nr 1416179). Oczywiście Sądowi znany jest pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2024 r. (III CZP 2/24, LEX nr 3731335), gdzie <xIx>de facto</xIx> odstąpiono od wskazanej wyżej wykładni, podnosząc, iż <xIx>dla skuteczności podniesienia zarzutu potrącenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 203(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> i odbioru takiego oświadczenia wystarczające jest pełnomocnictwo procesowe.</xIx> Mimo jednakże powyższego, nie kwestionując w żadnej mierze autorytetu Sądu wydającego zacytowany wyżej judykat, brak jest przekonywujących argumentów do odstąpienia od ugruntowanej i powszechnie akceptowanej praktyki, która została wskazana we wcześniejszych rozważaniach. Należy wskazać, iż już w przypadku pełnomocnika strony składającej takie oświadczenie przyjmowana powszechnie wykładania była <xIx>de facto </xIx>argumentacją przeciwną do okoliczności faktycznych, wskazującą na występowanie uprawnienia o materialnoprawnym charakterze, które jedynie wyprowadzano z okoliczności w jakiej znajdowała się dany pełnomocnik (jako strona pozwana). Rozszerzanie powyższego również na stronę przeciwną byłoby w ocenie Sądu działaniem sprzecznym nie tylko z jednoznacznie zakreśloną treścią pełnomocnictwa (w przypadku gdy jest ono wyłącznie procesowym), ale naruszałoby prawo tejże strony do decydowania o swoich prawach i obowiązkach. Nie przekonują przy tym argumenty przywołane w treści uzasadnienia analizowanej uchwały, które, oparte głównie na fakcie wprowadzenia do treści kodeksu <xLexLink xArt="art. 203(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink>, w sposób czysto pragmatyczny podchodzą do uprawnień materialnoprawnych stron, nie zważając na jasną i precyzyjną treść udzielanych pełnomocnictw i ich zakres w świetle <xLexLink xArt="art. 91" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 91 k.p.c.</xLexLink> W związku z tym Sąd w dalszym ciągu podziela pogląd, który został wyłożony na początku niniejszego akapitu.</xText> <xText>Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy – nie budziła w ocenie Sądu wątpliwości możliwość złożenia przez pełnomocnika pozwanej oświadczenia o potrąceniu – powyższe uprawnienie wynikało bowiem ze wskazanych uprzednio zasad interpretacji udzielonego pełnomocnictwa w połączeniu z celem podjęcia rzeczonej czynności. Tego samego wniosku nie sposób natomiast przyjąć w przypadku pełnomocnika powoda i jego uprawnienia do przyjęcia owego oświadczenia. Treść złożonego wraz z pozwem pełnomocnictwa nie pozostawia wątpliwości, co do tego, iż ma ono charakter wyłącznie procesowy i obejmuje swoim zakresem umocowanie jedynie do czynności wskazanych w <xLexLink xArt="art. 91" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 91 k.p.c.</xLexLink> Próżno w nim szukać uprawnienia do przyjmowania oświadczeń o charakterze materialnoprawnym, co w świetle poczynionych wyżej rozważań, było niezbędne dla skuteczności złożonego oświadczenia. Tym samym nie sposób było przyjąć, iż sprzeciw od nakazu zapłaty mógł zostać uznany wypełniający przesłanki oświadczenia z <xLexLink xArt="art. 499" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 499 k.c.</xLexLink>, co w konsekwencji wykluczało możliwości uznania skuteczności podniesionego zarzutu – nie doszło bowiem do skutecznego złożenia analizowanego oświadczenia podmiotowi, który byłby uprawniony do jego przyjęcia.</xText> <xText>Na marginesie rzeczonych rozważań należało również zwrócić uwagę na zagadnienia o charakterze materialnoprawnym, które potwierdzały brak możliwości uwzględnienia podniesionego zarzutu potrącenia. Wskazać w tym zakresie należało, iż wierzytelności, które zostają objęte potrąceniem muszą spełniać cztery podstawowe, wyrażone w <xLexLink xArt="art. 498" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 k.c.</xLexLink> przesłanki, a więc: wzajemność, jednorodzajowość, wymagalność oraz zaskarżalność. Prócz tego podstawowym warunkiem, będącym niejako przedpolem dla tych wskazanych uprzednio, jest wykazanie, że konkretna wierzytelność faktycznie istnieje. Obowiązek ten spoczywa oczywiście na tej stronie, która wyprowadza z rzeczonej instytucji korzystne dla siebie skutki prawne.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu zgłoszony zarzut potrącenia nie zasługiwał na uwzględnienie w odniesieniu do <xAnon>faktur nr (...)</xAnon> z tego względu, iż w toku niniejszego procesu nie doszło do wykazania, iż rzeczone wierzytelności faktycznie pozwanemu przysługiwały. Zwłaszcza w świetle oświadczeń składanych przez stronę przeciwną, która przedmiotową zasadność konsekwentnie podważała.</xText> <xText>Odnosząc się w pierwszej kolejności do faktury z 29 lipca 2022 r. należało podnieść, iż wątpliwości budził przede wszystkim już sam fakt obciążenia rzeczoną należnością powodowej spółki, podczas gdy z treści korespondencji zawartej w aktach sprawy w sposób jednoznaczny wynikało, iż objęte nią elementy były związane z inwestycją, która miała dotyczyć domu jednorodzinnego należącego do <xAnon>G. K.</xAnon>. Zagadnienie to, a więc przyczyna wystawienia analizowanego dokumentu w stosunku do powoda, nie zostało w sposób właściwy wyjaśnione, poprzez chociażby dowód z przesłuchania stron bądź świadków, zwłaszcza, iż z twierdzeń sprzeciwu (które przecież nie mogą stanowić dowodu) wynikało, iż powyższe było wynikiem wyraźnego polecenia reprezentanta powodowej spółki. Poza tym brak było dowodów potwierdzających fakt zamówienia i dostarczenia elementów objętych rzeczoną fakturą (po jej skorygowaniu) – co prawda w aktach sprawy znajdował się mail z dnia 4 lipca 2022 r. (k. 129) zawierający wyszczególnienie pewnych elementów, które mogłyby odpowiadać pojęciu „wentylacyjnych”, jednakże ich porównanie z zestawieniem dołączonym do wiadomości mailowej z dnia 29 lipca 2022 r. (k. 135) nie daje pewności co do ich zbieżności (istnieją różnice w nazewnictwie czy ilościach), zwłaszcza dla podmiotu nieposiadającego wiedzy specjalnej.</xText> <xText>W przypadku natomiast drugiej z faktur należało natomiast powtórzyć drugi z wymienionych wyżej zarzutów, a więc odnoszący się do niewykazania, iż w okolicznościach sprawy doszło do złożenia zamówienia na takie elementy czy usługi, by zostały one dostarczone czy też wykonane jak też by doszło do jakichkolwiek uzgodnień w zakresie należnej z tego tytułu ceny czy wynagrodzenia. Pozwany, prócz przedstawienia samej faktury oraz sporządzonego przez siebie załącznika do niej zawierającego wyszczególnienie składających się na żądaną kwotę elementów, <xIx>de facto </xIx>nie zaproponował żadnego dowodu, który mógłby potwierdzać, iż doszło do wystąpienia podniesionych wyżej okoliczności. W szczególności brak było zamówień ze strony powoda, dokumentów odbiorowych czy też innej dokumentacji, która by wykazywała rzeczone fakty. W rzeczywistości pozwany ograniczył się do przedłożenia materiałów, które były wyłącznie jego wytworem, bez tak naprawdę żadnych dokumentów pochodzących do strony przeciwnej.</xText> <xText>W świetle powyższego oświadczenia pozwanego z dnia 1 grudnia 2022 r. oraz zamieszczone w treści sprzeciwu nie przyniosły skutku w postaci wzajemnej kompensaty należności, a zatem podnoszony w tym zakresie zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie. Warto w tym miejscu podkreślić, iż powyższe nie pozbawiało oczywiście strony pozwanej możliwości realizowania swoich roszczeń w innym postępowaniu, w szczególności nie stanowi przeszkody w dochodzeniu wierzytelności objętej zarzutem w odrębnym postępowaniu czy też obrony w formie zaprezentowanej wyżej.</xText> <xText>Podsumowując dotychczasowe rozważania podnieść należało, iż zgłoszony zarzut potrącenia nie mógł zostać uwzględniony z uwagi na to, iż nie zostały spełnione szczegółowo omówione wyżej przesłanki formalne oraz materialne. Tym samym brak było podstaw do prowadzenia postępowania dowodowego w przedmiocie ustalenia zasadności noty obciążeniowej, objętej oświadczeniem powoda z dnia 5 stycznia 2023 r. Stanowiłoby to zbędną czynność procesową, przedłużającą postępowanie oraz generującą zbędne koszty.</xText> <xText>Abstrahując w tym miejscu od oceny procesowej skuteczności złożonego oświadczenia o potrąceniu (czy to na etapie przedprocesowym czy też w ramach sprzeciwu), należało raz jeszcze wskazać, iż w ocenie Sądu oświadczenie w przedmiocie kompensaty świadczyło o uznaniu w całości roszczenia powoda. Pozwany do potrącenia przedstawił bowiem całą należność objętą fakturami wskazanymi w pozwie, co świadczyło o tym, iż świadomy był istnienia po jego stronie zobowiązań w takich właśnie kwotach i z takiego tytułu. Warto podkreślić, iż z treści rzeczonych oświadczeń nie wynikało, by zostały one złożone „na wypadek uznania zasadności roszczenia powoda”. Nie zawierało w tym zakresie żadnego zastrzeżenia, a jedynie w takim wypadku możliwy byłoby uznanie, iż stanowiły one dopuszczalne przez doktrynę i orzecznictwo, oświadczenie o potrąceniu złożone pod warunkiem (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2011 r., II CSK 70/11, LEX 1095816).</xText> <xText>Uwzględniając przedstawione wyżej okoliczności niniejszej sprawy, w tym niekwestionowany fakt zawarcia umów, ich zapisów, faktycznego wykonania w całości przez powoda, wysokości nieuiszczonego dotychczas wynagrodzenia, Sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda łączną kwotę 5.809,61 zł tytułem pozostałej części wynagrodzenia za wykonanie umów serwisu pojazdów oraz rekompensaty za koszty odzyskiwania wierzytelności.</xText> <xText>W ocenie Sądu powodowi od pierwszej z powyższych należności (wynoszącej łącznie 4.120,85 zł), wynikających z zawartych uów, przysługiwało uprawnienie do domagania się odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych określonych w treści art. 7 i art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1790). Nie ulegało żadnej wątpliwości, iż umowy stron spełniały przesłanki do uznania ich za transakcję handlową w rozumieniu powyższej ustawy. Jako daty początkowe zasądzenia poszczególnych należności przyjęto terminy wskazane w treści pozwu – znajdowały one bowiem potwierdzenie w treści wystawionych i niekwestionowanych przez stronę przeciwną dokumentach księgowych</xText> <xText>Odnosząc się natomiast do drugiej części zasądzonej należności należało wskazać, iż stanowiła ona roszczenie o zapłatę rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w łącznej kwocie 1.688,76 zł. W orzecznictwie sądowym utrwalił się przy tym pogląd, zgodnie z którym rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro, przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1790), przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Roszczenie o rekompensatę w wysokości 40 euro powstaje po upływie terminów zapłaty ustalonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2015 r., III CZP 94/15, Legalis).</xText> <xText>Pozwany niewątpliwie opóźnił się ze spełnieniem należności głównych od przywołanych w żądaniu pozwu faktur. Powód miał zatem prawo domagać się zapłaty od każdej z rzeczonych faktur, stanowiących udokumentowanie oddzielnej transakcji, równowartości wspomnianej kwoty 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności. Łączna kwota z tego tytułu wynosiła 1.688,75 zł – została przez powoda w sposób prawidłowym obliczona w treści pozwu. Jednocześnie uzasadnionym było żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie od przedmiotowej kwoty – data początkowa ich ustalenia wynikała natomiast z żądania pozwu i stanowiła dzień wniesienia pozwu.</xText> <xText>W sprawie kosztów procesu orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink> przesądzając o obowiązku zwrotu przez pozwanego jako przegrywającego w całości, wydatków poniesionych przez powoda w łącznej wysokości 2.217,00 zł na co składało się wynagrodzenie pełnomocnika na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w wysokości 1.800,00 zł, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 400 zł opłaty sądowej od pozwu.</xText> <xText>Nadto zgodnie z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. W związku z powyższym Sąd zasądził od kwoty 2.217,00 zł odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> <xText xALIGNx="right">Sędzia Przemysław Kociński</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Przemysław Kociński

Beata Trojan

st. sekretarz sądowy Dorota Dąbrowska

Joanny Grudzińskiej

Sygn. akt VIII GC 1001/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia Przemysław Kociński Protokolant st. sekretarz sądowy Dorota Dąbrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 listopada 2024 roku w Bydgoszczy w postępowaniu gospodarczym sprawy z powództwa(...) Spółki jawnejz siedzibą wB. przeciwkoZakładowi (...)z siedzibą wB. o zapłatę I zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.809,61 zł (pięć tysięcy osiemset dziewięć złotych sześćdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami: a ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od następujących kwot: i 409,64 zł od dnia 17 listopada 2022 r. do dnia zapłaty, ii 1.899,98 zł od dnia 22 listopada 2022 r. do dnia zapłaty, (...) 250,92 zł od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty, iv 1.068,50 zł od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty, v 90,04 zł od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty, vi 90,04 zł od dnia 2 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty, vii 90,04 zł od dnia 2 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty, viii 90,04 zł od dnia 9 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty, ix 131,65 zł od dnia 13 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty, b ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1.688,76 zł od dnia 30 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty, II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.217,00 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami, w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się postanowienia o kosztach zawartego w niniejszym wyroku do dnia zapłaty. Sędzia Przemysław Kociński Sygn. akt VIII GC 1001/24 UZASADNIENIE Powód(...) Spółka jawnaz siedzibą wB.wniósł o zasądzenie od pozwanegoZakładu (...)z siedzibą wB.łącznej kwoty 5.809,61 zł wraz z odsetkami od kwot i dat szczegółowo wskazanymi w treści pozwu. Ponadto żądanie obejmowało zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż strony stale współpracowały ze sobą, w ten sposób, że powód realizował na rzecz pozwanego serwisy oraz naprawę użytkowanych przez niego pojazdów. Za wykonane czynności strona pozwana nie uiściła należnego wynagrodzenia, pomimo kierowanych wezwań. Na żądanie pozwu składała się kwota 4.120,85 zł z tytułu wykonanych usług oraz 1.688,76 zł stanowiąca rekompensatę za koszty odzyskiwania należności. Jednocześnie powód wskazał, iż pomiędzy stronami powstał spór z innego stosunku prawnego związanego z realizacją inwestycji w zakład naprawy pojazdów prowadzony przez powoda – w związku z tym pozwany próbował nieskutecznie dokonać potrąceń wzajemnych należności, które mu nie przysługiwały. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29 kwietnia 2024 r. (sygn. akt VIII GNc 143/24) orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Motywując powyższe potwierdził wykonanie przez powoda czynności, które objęte były żądaniem pozwu. Jednocześnie jednakże wskazał, iż roszczenie jest nieuzasadnione gdyż doszło do kompensaty wzajemnych należności. W tym zakresie pozwany powołał się na swoje oświadczenie z dnia 1 grudnia 2022 r., w którym zestawił wystawioną przez siebiefakturę nr (...)z należnościami strony przeciwnej. Jednocześnie wyjaśnił, iż wbrew wskazaniom powoda roszczenie przedstawione do potrącenia mu w pełni przysługuje – ma bowiem związek z zawartą pomiędzy stronami umową o wykonanie oraz instalację wentylacji mechanicznej i klimatyzacji w zakładzie powoda, która nie została rozliczona w całości. Pozwany wskazał, iż wykonał na rzecz powoda prace oraz dostarczył materiały i elementy, za które wystawiłfaktury VAT nr (...), które strona przeciwna nie zapłaciła. Nadto podniósł, iż część prac i elementów dotyczyła domu jednorodzinnego należącego do prezesa powodowej spółki – w tym zakresie doszło do korektyfaktury nr (...)z uwagi na odebrane urządzenie w postaci centrali wentylacyjnej. Z ostrożności pozwany w treści sprzeciwu zgłosił zarzut potrącenia wierzytelności dochodzonych przez powoda w niniejszym postępowaniu ze swoimi wierzytelnościami z tytułu wystawionych trzech w/w faktur. W tym zakresie podniósł, iż przysługujące mu należności zostały uprawdopodobnione dokumentem potwierdzającym ich uznanie przez powoda, gdyż zostały one przez rzeczoną spółkę ujęte w rozliczeniach z Urzędem Skarbowym. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 20 września 2021 r. powód(...) Spółka jawnaz siedzibą wB.zawarł z pozwanymZakładem (...)z siedzibą wB.umowę, na podstawie której pozwany zobligował się do wykonania instalacji wentylacji mechanicznej i klimatyzacji w ramach zadania „Rozbudowa z przebudową i nadbudową istniejących budynków na budynek usługowy z częścią biurową – stacja kontroli pojazdów z warsztatem”. Strony określiły termin rozpoczęcia prefabrykacji w dniu 21 września 2021 r., rozpoczęcia montażu – 28.09.2021 r., a zakończenie robót – 30 czerwca2022 r. Wynagrodzenie wykonawcy za roboty i zakres prac będący przedmiotem umowy określiły na kwotę 249.000 zł netto, powiększone o należny podatek VAT. Ustalono, iż zakres umowy uwzględnia zastosowanie zamiennych rozwiązań technicznych uzgodnionych przez strony i zaakceptowanych przez zamawiającego z zastrzeżeniem zapewnienia takich samych parametrów technicznych jakie wynikają z pierwotnej dokumentacji projektowej (§ 6) Podstawę do rozliczenia stanowić miały faktury częściowe i końcowa wystawione przez wykonawcę i doręczone zamawiającemu w danym okresie rozliczeniowym. Faktury częściowe miały być wystawiane zgodnie ze stanem zaawansowania robót na obiekcie (§ 7 ust. 1). Zakres umowy nie obejmował: robót budowlanych (obróbka otworów w przegrodach – ściany, stropy, dach), doprowadzania i podłączenia instalacji ciepła technologicznego do nagrzewnic, doprowadzenia zasilania elektrycznego do szaf zasilająco-sterujących oraz urządzeń klimatyzacyjnych na dachu) (§ 7 ust. 8). Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: umowa wraz z kosztorysem – k. 112-123 W dniu 30 marca 2022 r. doszło do podpisania aneksu nr 1, w którym zmieniono termin zakończenia robót na dzień 30 września 2022 r. Przedmiotowy dokument został opatrzony popisami i pieczątkami stron. Dowód: aneks nr 1 – k. 140 W dnia 4 lipca 2022 r.K. K.przesłał do pozwanego wiadomość mailową zatytułowaną „kominki dachowe dom(...), gdzie wymieniono 5 pozycji, w ramach których podano średnice otworów oraz kąty nachylenia dachu. Wskazano również na kolor – antracyt RAL7016. Dowód: wiadomość mailowa – k. 129 W wiadomości mailowej z dnia 15 lipca 2022 r. skierowanej doK. K., zatytułowanej(...)o kosztach dodatkowych”, w odpowiedzi na wiadomość z 4.07.2022 r.,J. K.wskazał, iż z uwagi na przedłużającą się budowę przesyła wykaz wraz z cenami tego co zostało dodatkowo zrobione i wykonane na zlecenie pozwanego z podziałem na lokalizację wB.oraz dom (elementy bez montażu). Jednocześnie wskazał, iż elementy dlaB.zostaną ujęte w przyszłym aneksie do umowy, który powinien zamieniać również datę zakończenia oraz wartość. Na elementy dla domu poprosił o przesłanie oficjalnego zamówienia. Dowód: wiadomość mailowa z 15.07.2022 r. – k. 130-131 W dniu 19 lipca 2022 r.(...) Sp. z o.o.wystawił w stosunku do pozwanego fakturę VAT końcową nr(...)na kwotę 14.800,59 zł brutto tytułem „(...) Dowód: faktura nr (...)– k. 126 W dniu 22 lipca 2022 r. pozwany wystawił w stosunku do pozwanegofakturę VAT nr (...)na kwotę 15.116,70 zł tytułem „Dostawa elementów wentylacyjnych”. Termin płatności określono na dzień 5 sierpnia 2022 r. Dowód: faktura – k. 133 W dniu 29 lipca 2022 r. pozwany wystawił w stosunku do pozwanegofakturę VAT nr (...)na kwotę 34.071,00 zł tytułem „Dostawa elementów wentylacyjnych”. Termin płatności określono na dzień 5 sierpnia 2022 r. Dowód: faktura – k. 134 W wiadomości mailowej z dnia 29 lipca 2022 r. skierowanej doK. K.,J. K.przesłałfaktury nr (...)wskazując, iż jedna dotyczy warsztatu, a druga domu. Do przedmiotowej wiadomości został załączony również szczegółowy wykaz określający pozycje składające się na kwoty ujęte w przesłanych fakturach wraz z cenami jednostkowymi. W przypadkufaktury (...)wskazano:  centrala wentylacyjna z automatyką – 21.500,00 zł netto, cokoły stalowe izolowane do dachów skośnych malowane (7016) – 4 x 900 zł/szt + 1 x 500 zł = 4.100 zł netto, podstawy dachowe stalowe malowane (7016) – 4 x 450 zł/szt. + 1 x 300 zł = 2.100 zł netto. Wymieniono również elementy, których nie udało się dotychczas wykonać bądź dostarczyć. Dowód: wiadomość mailowa wraz z załącznikami – k. 132-135 W ewidencji(...)za rok 2022 r. w lipcu powód ujął wystawioną przez pozwanegofakturę nr (...)w wysokości netto 27.700,00 zł, podatek – 6.371,00 zł. Dowód: informacja o podatniku – k. 273 W dniu 16 sierpnia 2022 r. pozwany dokonał pomiarów i regulacji wydajności powietrza instalacji wentylacyjnej wB.. W dniu 31 sierpnia 2022 r. pozwany wystawił protokół zaawansowania robót nr(...), który odnosił się do prac wykonanych w okresie od 1.08 do 31.08.2022 r. Wartość wykonanych prac określono na kwotę 20.000 zł, w poprzednim miesiącu na 25.000 zł, wskazano, iż do zapłaty pozostaje 14.000 zł. Przedmiotowy dokument został podpisany i opatrzony pieczątką powoda. W tym samym dniu pozwany wystawił w stosunku do powodafakturę nr (...)na kwotę 24.600 zł brutto (20.000 zł netto) tytułem „Wykonanie instalacji wentylacji mechanicznej i klimatyzacji w budynku stacji kontroli pojazdów z warsztatem”. Przedmiotowy dokument został podpisany i opatrzony pieczątką powoda. Dowód: protokół – k. 136-137,faktura (...)– k. 138, protokół zaawansowania – k. 139 W wiadomości mailowej z 27 września 2022 r.J. K.przesłał doK. K., projekt wentylacji dla domu jednorodzinnego wP.wraz z kosztorysem. Wskazano, iż nie zawiera on wartości zakupionej centrali wentylacyjnej oraz przejść dachowych z podstawami, które miały zostać dostarczone na obiekt. Jednocześnie poproszono o uregulowanie zaległej płatności wynikającej zfaktury numer (...). Wskazano również na konieczność przesłania harmonogramu terminowego pozostałych prac w Stacji Kontroli Pojazdów, gdzie brakuje frontu robót (brak okładzin ceramicznych na ścianach i w kanale technicznym) oraz sporządzenia aneksu określającego nowy termin zakończenia prac. Dowód: wiadomość z 27.09.2022 r. wraz z załącznikami – k. 143-147 Pismem dnia 14 października 2022 r.G. K.zwrócił się do pozwanego o niezwłoczne odebranie rekuperatora, który został pozostawiony na jego nieruchomości wP.. Wskazał, iż w/w urządzenie zostało przywiezione mimo, że go nie zamawiał – był jedynie zainteresowany wyceną kompleksowej instalacji rekuperacji domu mieszkalnego, którego częścią mogłoby być rzeczone urządzenie. Dowód: pismo z 14.10.2022 r. wraz potwierdzeniem nadania – k. 236-237 Pozwany zakończył wykonywanie zadania określonegoumową nr (...)w dniu 17 października 2022 r., zgłoszenie powyższego faktu nastąpiło w dniu 19 października 2022 r. W treści końcowego protokołu odbioru robót wskazano, iż roboty wykonano zgodnie z umową, ich jakość oceniono jako dobrą, nie stwierdzono usterek. Protokół został podpisany przezG. K.orazJ. K.oraz opatrzony pieczątkami zamawiającego oraz wykonawcy. Do w/w protokołu pozwany sporządził załącznik nr 1 zawierający wykaz dodatkowych elementów i urządzeń wentylacyjnych o łącznej wartości 13.290,00 zł netto, z czego do rozliczenia pozostała kwota 1.000 zł netto. Dokument ten podpisał wyłącznie przedstawiciel pozwanego. W tym samym dniu pozwany wystawił protokół zaawansowania robót nr(...), który odnosił się do prac wykonanych w okresie od 1.09 do 17.10.2022 r. Wartość wykonanych prac określono na kwotę 14.000 zł, w poprzednim miesiącu na 20.000 zł, wskazano, iż do zapłaty pozostaje 0.0 zł. Przedmiotowy dokument został podpisany i opatrzony pieczątką powoda. Dowód: zgłoszenie – k. 156, protokół odbioru robót końcowy – k. 157, załącznik nr 1 – k. 158, protokół zaawansowania – k. 163 W dniu 27 października 2022 r. pozwany wystawił w stosunku do powoda następujące faktury:  nr(...)na kwotę 17.220 zł brutto (14.000 zł netto) tytułem „Wykonanie instalacji wentylacji mechanicznej i klimatyzacji w budynku stacji kontroli pojazdów z warsztatem”. Termin zapłaty określono na dzień 10.11.2022 r., nr(...)na kwotę 5.166,00 zł brutto (4.200 zł netto) tytułem „Dostawa elementów wentylacyjnych”. Termin zapłaty określono na dzień 10.11.2022 r. Dowód: faktura (...)– k. 162,faktura (...)– k. 161, W ewidencji(...)za rok 2022 r. w październiku powód ujął wystawione przez pozwanego faktury:  nr(...)w wysokości netto 14.000,00 zł, podatek – 3.220,00 zł, nr(...)w wysokości netto 4.200,00 zł, podatek – 966,00 zł. Dowód: informacja o podatniku – k. 273 Na podstawie zlecenia naprawy nr(...)z dnia 2 listopada 2022 r. powód przeprowadził .czynności serwisowe w stosunku do pojazdu markiF.onr rej. (...)należącego do pozwanego. W wyniku powyższego w dniu 2 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanegofakturę VAT nr (...)na kwotę 714,02 zł. Termin płatności zostały wyznaczony na dzień 16 listopada 2022 r. Dowód: zlecenie naprawy – k. 50-51, faktura – 38-39 Na podstawie zlecenia naprawy nr(...)z dnia 7 listopada 2022 r. powód przeprowadził czynności serwisowe w stosunku do pojazdu markiF.onr rej. (...)należącego do pozwanego. W wyniku powyższego w dniu 7 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanegofakturę VAT nr (...)na kwotę 1.899,98 zł. Termin płatności zostały wyznaczony na dzień 21 listopada 2022 r. Dowód: zlecenie naprawy – k. 52-53, faktura – 40-41 W dniu 7 listopada 2022 r. pozwany przesłał do powoda wiadomość mailową, w której poprosił o dokonanie zapłaty zaległych kwot wynikających z dokumentów nr(...)oraz podpisanie i odesłanie aneksu do umowy. Dowód: wiadomość mailowa – k. 165 Na podstawie zlecenia naprawy nr(...)z dnia 15 listopada 2022 r. powód przeprowadził czynności serwisowe w stosunku do pojazdu markiF.onr rej. (...)należącego do pozwanego. W wyniku powyższego w dniu 16 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanegofakturę VAT nr (...)na kwotę 250,92 zł. Termin płatności zostały wyznaczony na dzień 30 listopada 2022 r. Dowód: zlecenie naprawy – k. 54-55, faktura – 42 Na podstawie zleceń naprawy z dnia 16 listopada 2022 r. o nr(...)oraz(...)powód przeprowadził czynności serwisowe w stosunku do pojazdów markiF.onr rej. (...)należących do pozwanego. W wyniku powyższego w dniu 16 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanegofakturę VAT nr (...)na kwotę 1.068,50 zł orazfakturę VAT nr (...)na kwotę 90,04 zł. Termin płatności w obu przypadkach zostały wyznaczony na dzień 30 listopada 2022 r. Dowód: zlecenia naprawy – k. 56-59, faktury – 43-45 Na podstawie zleceń naprawy z dnia 16 listopada 2022 r. o nr(...)oraz 1800 powód przeprowadził czynności serwisowe w stosunku do pojazdów markiF.onr rej. (...)oraz markiC.onr rej. (...)do pozwanego. W wyniku powyższego w dniu 17 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanegofakturę VAT nr (...)na kwotę 90,04 zł orazfakturę VAT nr (...)na kwotę 90,04 zł. Termin płatności w obu przypadkach zostały wyznaczony na dzień 1 grudnia 2022 r. Dowód: zlecenia naprawy – k. 60-63, faktury – 46-47 Na podstawie zlecenia naprawy nr(...)z dnia 23 listopada 2022 r. powód przeprowadził czynności serwisowe w stosunku do pojazdu markiF.onr rej. (...)należącego do pozwanego. W wyniku powyższego w dniu 23 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanegofakturę VAT nr (...)na kwotę 90,04 zł. Termin płatności zostały wyznaczony na dzień 8 grudnia 2022 r. Dowód: zlecenie naprawy – k. 64-65, faktura – 48 Na podstawie zlecenia naprawy nr(...)z dnia 28 listopada 2022 r. powód przeprowadził czynności serwisowe w stosunku do pojazdu markiF.onr rej. (...)należącego do pozwanego. W wyniku powyższego w dniu 28 listopada 2022 r. powód wystawił w stosunku do pozwanegofakturę VAT nr (...)na kwotę 131,65 zł. Termin płatności zostały wyznaczony na dzień 12 grudnia 2022 r. Dowód: zlecenie naprawy – k. 66-67, faktura – 49 W dniu 1 grudnia 2022 r. pozwany sporządził dokument nazwany kompensata, w którym wskazano, iż w związku z wystąpieniem wzajemnych należności i zobowiązań oświadczono, iż stosownie do postanowieńart. 498, art. 499 k.c.została dokonana kompensata wzajemnych wierzytelności na kwotę 6.027,35 zł. W pozycji należności wskazanofakturę numer (...), w pozycji zobowiązania ujęto faktury:(...),(...),(...),(...),(...),(...),(...),(...),(...)oraz(...). Pismo zostało podpisane przezH. K.. W dniu 1 grudnia 2022 r. pozwany wezwał powoda do zapłaty następujących faktur:  (...). na kwotę 34.071,00 zł, termin płatności minął 12.08.2022 r., (...)na kwotę 17.220,00 zł, termin płatności minął 10.11.2022 r., (...)na kwotę 5.166,00 zł, termin płatności minął 10.11.2022 r. Jednocześnie poinformowano, iż na podstawieart. 498 i 499 k.c.dokonano kompensaty wzajemnych należności i zobowiązań na kwotę 6.027,35 zł. Do pisma dołączono dokument kompensaty. Powyższe zostało odebrane przez powoda w dniu 5 grudnia 2022 r. Dowód: pismo wraz z załącznikiem – k. 168-169, potwierdzenie odbioru – k. 170-171 Pismem z dnia 12 grudnia 2022 r. pozwany wezwał powoda do zapłaty kwoty 51.420,69 zł (w tym 991,04 zł tytułem sumy zryczałtowanych rekompensat za koszty odzyskiwania należności) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych. Przedmiotowe należności miały wynikać zfaktur nr (...), po uwzględnieniu potrącenia w kwocie 6.027,35 zł. Dowód: wezwanie do zapłaty – k. 172-173 W dniu 19 grudnia 2022 r. powód sporządził dokument zatytułowany „kompensata”, w którym wskazano, iż w związku z wystąpieniem wzajemnych należności i zobowiązań oświadczono, iż stosownie do postanowieńart. 498, art. 499 k.c.została dokonana kompensata wzajemnych wierzytelności na kwotę 1.906,50 zł. W pozycji należności wskazanofaktury numer (...), w pozycji zobowiązania ujętofakturę nr (...). Pismo zostało podpisane przez reprezentanta spółki i opatrzone pieczątką spółki. W tym samym dniu powód wystawił w stosunku do pozwanegonotę księgową nr (...)na kwotę 15.313,50 zł tytułem kary umownej za 109 dni opóźnienia w wykonaniu przez(...) Sp. z o.o.przedmiotuumowy nr (...)z 20.09.2021 r. naliczona na podstawie § 10 ust. 3 umowy (0,2% wartości umowy x 109 dni) nie więcej jednak niż 5% wartości umowy. Termin zapłaty określono na 3 dni od daty doręczenia wezwania. W tym samym dniu powód wezwał pozwanego do zapłatynoty księgowej nr (...)wystawionej na kwotę 15.313,50 zł w terminie 3 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego oraz kwoty 4.120,85 zł tytułem należności wynikającej zfaktur nr (...). Do pisma dołączononotę księgową nr (...). Powyższe zostały odebrane w dniu 21 grudnia 2022 r. Dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania – k. 68, kompensata – k. 174, wezwania do zapłaty wraz z załącznikami – k. 175-177, wydruki śledzenia przesyłek – k. 242, 246, nota księgowa – k. 244 W odpowiedzi na powyższe pozwany, pismem z dnia 27.12.2022 r. wskazał, iż nie uznaje kompensaty na kwotę 1.906,50 zł z uwagi na rozliczenie należności kompensatą przez spółkę pozwaną w dniu 1.12.2022 r. Na tej samej podstawie zakwestionowano wezwanie do zapłaty kwoty 4.120,85 zł. Pozwany nie uznał również naliczonej kary umownej jak i otrzymanej noty obciążeniowej z uwagi na to, iż wykonanie robót instalacyjnych w okresie do 30.06.2022 r. nie było możliwe z uwagi na ciągłe przedłużanie realizacji robót budowlanych. Dowód: pismo z 27.12.2022 r. – k. 178-179 Pismem z dnia 5 stycznia 2023 r. powód złożył pozwanemu oświadczenie o potrąceniu wierzytelności przysługującejM.stwierdzonej notą księgową(...)z dnia 19.12.2022 r. w wysokości 15.313,50 zł z wierzytelnościąS.stwierdzonąfakturą (...)z dnia 27.10.2022 r. wobecM.w wysokości 15.313,50 zł, tj. całą pozostałą nieumorzoną na dzień niniejszego potrącenia wierzytelnością wynikającą z tej faktury. W wyniku dokonanego potrącenia powyższe wierzytelności umarzają się wzajemnie do 0 zł. Powyższe zostało odebrane przez pozwanego w dniu 13 stycznia 2023 r. Dowód: oświadczenie wraz z potwierdzeniem nadania – k. 247-248, wydruk z portalu śledzenia przesyłek – k. 249 Pismem dnia 30 marca 2023 r.G. K.ponownie wezwał pozwanego do odebrania rekuperatora, który został zidentyfikowany jak(...)typu(...). Wskazał, iż z uwagi na to, że zajmował on bardzo dużo miejsca został przetransportowany doZ.naul. (...)i tam oczekuje na odbiór. Dowód: pismo z 30.03.2023 r. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 238-239 Strony prowadziły rozmowy na temat polubownego rozwiązania sporu poprzez całościowe uregulowanie wzajemnych stosunków. Pozwany przesyłał do powoda oraz jego pełnomocnika projekt kompleksowego porozumienia. Dowód: wiadomości mailowe – k. 182-184, 187-192 Pismem z dnia 22 lutego 2023 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 5.809,61 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych, która stanowi należności objęte fakturami (4.120,85 zł) nr(...)(w kwocie 409,64 zł),(...),(...),(...),(...),(...),(...),(...)oraz(...)wraz z rekompensatą za koszty odzyskiwania należności (1.688,76 zł). Termin zapłaty określono na 7 dni od daty otrzymania pisma pod rygorem skierowania powództwa o zapłatę. Powyższe zostało odebrane w dniu 23 lutego 2023 r. Dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru – k. 69-72 W dniu 7 grudnia 2023 r. pozwany odebrał zB.,ul. (...)(...)typu(...) W związku z powyższym pozwany dokonał korektyfaktury nr (...)w ten sposób, że należność z niej wynikająca została określona na kwotę 6.200 zł netto (7.626 zł brutto) – odjęto kwotę 21.500 zł netto (26.445,00 zł brutto). Dowód: protokół odbioru – k. 155, korekta faktury – k. 160 Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów i wydruków przedłożonych przez strony, których autentyczność nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana. Dla porządku należało wskazać, iż czymś innym jest ustalenie samego faktu wystawienia dokumentu o określonej treści (np. faktury), a czymś odrębnym wyprowadzenie z jej brzmienia określonych skutków procesowych czy materialnoprawnych. Sam bowiem fakt wystawienia dokumentów, nawet kwestionowanych przez drugą stronę pod kątem ich zasadności czy prawidłowości, nie przeszkadza temu, by Sąd dokonał ustaleń co do wyłącznie okoliczności ich wystawienia. Sąd na podstawieart. 235(2) § 1 pkt 2 k.p.c.pominął pozostałe zgłoszone przez strony wnioski dowodowe. W tym zakresie w szczególności należało zwrócić uwagę na osobowe wnioski dowodowe wskazane przez powoda w odpowiedzi na sprzeciw. Dowód z zeznań świadka jak też przesłuchania stron miał zostać przeprowadzony na fakty związane z zasadnością wystawienia przez powoda noty obciążeniowej, a więc karą umowna z tytułu opóźnienia w zakończeniu prac. Warto w tym miejscu zauważyć, iż mimo, że przedmiotowe obciążenia było kwestionowane przez pozwanego, zagadnienie to nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy – rzeczona należność została bowiem wykorzystana w ramach złożonego przez powoda oświadczenia o potrąceniu, które samo w sobie pozostawało poza zakresem sporu. Zaznaczyć w tym miejscu należało, że przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treśćart. 233 § 1 k.p.c., zgodnie, z którym ocenia on wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd zważył, co następuje: W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt, że strony zawarły szereg umów obejmujących przeprowadzenie przez powoda serwisu i naprawy pojazdów użytkowanych przez pozwanego, które to zostały faktycznie wykonane. Należność z tego tytułu nie była również co do zasady kwestionowana przez pozwanego, który jednakże podnosił w tym zakresie zarzuty związane z dokonanym potrąceniem na etapie przedprocesowym, jak też oświadczeniem o tożsamym skutku złożonym już w toku postępowania – ramach sprzeciwu. Mając na uwadze powyższe, a także bacząc na zgromadzony materiał dowodowy, Sąd doszedł do wniosku, że dochodzone roszczenie zasługiwało na uwzględnienie w całości. Rozważania nad istotą niniejszego powództwa należało rozpocząć od dokonania prawnomaterialnej analizy stosunków obligacyjnych będących podstawą żądania pozwu. Nie ulegało wątpliwości, iż poszczególne umowy stron, jako umowy o wykonanie usług serwisowo-naprawczych samochodu osobowego, były umową o dzieło. Potwierdza to orzecznictwo Sądu Najwyższego, gdzie słusznie przyjęto, że „Umowa o oddaniu samochodu do naprawy jest umową mieszaną, do której stosować należy przepisy umowy o dzieło i umowy przechowania” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2004 r., V CK 235/04, Biul. SN 2005 nr 4, Legalis). Poprawność wykonania naprawy oraz kwestię wynagrodzenia należy jednak oceniać przy odwołaniu się do przepisów o dziele. Istotą umowy o dzieło jest osiągnięcie określonego, zindywidualizowanego rezultatu w postaci materialnej lub niematerialnej. Umowa taka jest bez wątpienia umową rezultatu. Czynności naprawcze wykonane przez pozwaną stanowiły dzieło w rozumieniuart. 627 k.c.Wskazuje się, że wart. 627 k.c.nie zdefiniowano pojęcia dzieła, stwierdzono jedynie, że ma to być dzieło oznaczone, przez co rozumie się bliższe określenie rezultatu pożądanego przez zamawiającego. W niniejszej sprawie nie było spornym to, iż powód w całości wykonał zobowiązania, które zostały przedstawione w żądaniu pozwu – dokonał bowiem serwisu oraz naprawy aut, które zostały mu powierzone, w sposób określony w poszczególnych zleceniach. Powyższe wynikało w sposób jednoznaczny z treści dokumentów dołączonych do pozwu w postaci dokumentów zleceń jak też niezakwestionowanych faktur VAT. Ponadto sam pozwany nie podważał rzeczonych faktów, nie podnosił żadnych zarzutów związanych chociażby z jakością przeprowadzonych czynności, nie zgłaszał w tym zakresie w rzeczywistości jakichkolwiek zastrzeżeń. Poza tym, abstrahując w tym miejscu od oceny procesowej skuteczności złożonych oświadczeń o potrąceniu (czy to na etapie przedprocesowym czy też w ramach odpowiedzi na pozew), należało wskazać, iż w ocenie Sądu oświadczenia w przedmiocie kompensaty świadczyły o uznaniu w całości roszczeń powoda. Pozwany do potrącenia przedstawił bowiem wszystkie należności objęte fakturami wskazanymi w pozwie, co świadczyło o tym, iż świadomy był istnienia po jego stronie zobowiązania w takich właśnie kwotach i z takich tytułów. Warto podkreślić, iż z treści rzeczonych oświadczeń nie wynikało, by zostały ono złożone „na wypadek uznania zasadności roszczenia powoda”. Nie zawierało w tym zakresie żadnego zastrzeżenia, a jedynie w takim wypadku możliwy byłoby uznanie, iż stanowiło ono dopuszczalne przez doktrynę i orzecznictwo, oświadczenie o potrąceniu złożone pod warunkiem (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2011 r., II CSK 70/11, LEX 1095816). Spór w niniejszej sprawie sprowadzał natomiast do oceny wpływu na niniejsze postępowanie, a tym samym roszczeń w ramach niego zgłoszonych, oświadczeń o potrąceniu wierzytelności, złożonych na etapie przedprocesowym oraz tego, które zostało podniesione w sprzeciwu od nakazu zapłaty. Pozwany wskazywał bowiem, iż wszystkie analizowane wierzytelności zostały potrącone z wierzytelnością przysługującą pozwanemu jeszcze przed wszczęciem procesu. Wobec powyższego, wierzytelność powoda miała ulec umorzeniu i tym samym w dacie pozwu nie istniała. Jednocześnie z ostrożności procesowej zdecydował się na złożenie oświadczenia materialnoprawnego będącego jednocześnie zarzutem procesowym, a dotyczące potrącenia wierzytelności strony powodowej z należnościami objętymifakturami VAT nr (...), a w dalszej kolejności(...)oraz(...) W tym kontekście kluczowym było rozważanie dopuszczalności podnoszenia rzeczonych zarzutów w toku niniejszego procesu w świetleart. 2031k.p.c.Zgodnie z powyższym przepisem podstawą zarzutu potrącenia może być tylko wierzytelność pozwanego z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda, chyba że wierzytelność ta jest niesporna, stwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu, orzeczeniem sądu polubownego, ugodą zawartą przed sądem albo sądem polubownym, zatwierdzoną przez sąd ugodą zawartą przed mediatorem, lub uprawdopodobniona dokumentem potwierdzającym jej uznanie przez powoda. Stosownie do treści § 2 rzeczonego przepisu, pozwany może podnieść zarzut potrącenia nie później niż przy wdaniu się w spór co do istoty sprawy albo w terminie dwóch tygodni od dnia, gdy jego wierzytelność stała się wymagalna. Zarzut potrącenia może zostać podniesiony tylko w piśmie procesowym. Do pisma tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące pozwu, z wyjątkiem przepisów dotyczących opłat (art. 2031§ 3 k.p.c.). Z powyższego wynika, iż obecna konstrukcja procesu cywilnego w sposób istotny ogranicza możliwości stron w procesowym podnoszeniu zarzutu potrącenia, zarówno w zakresie momentu procesu w jakim jest wskazywany, ale przede wszystkim w stosunku do charakteru wierzytelności, z jakiej wyprowadzana jest wierzytelność będąca jego podstawą. Uzasadnieniem dla powyższego była chęć uniknięcia poszerzania procesu o badanie stosunków prawnych zupełnie nie związanych z tym stosunkiem prawnym, z którego powód wywodzi swe roszczenia i który stanowi zasadniczy przedmiot rozpoznania w procesie (zob. uzasadnienie projektu ustawa z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, Druk nr 3137). Niespełnienie przesłanek formalnych zarzutu potrącenia powoduje pominięcie twierdzenia o potrąceniu i nierozpoznanie zarzutu. Natomiast niespełnienie przesłanek materialnych skutkuje nieuwzględnieniem żądania oddalenia powództwa z powodu wygaśnięcia wierzytelności powoda. Nie należy utożsamiać zarzutu potrącenia z oświadczeniem woli o potrąceniu. Za pomocą procesowego zarzutu potrącenia pozwany może powołać się na potrącenie (oświadczenie woli), jakie nastąpiło w przeszłości. Zarzut potrącenia może też być połączony z oświadczeniem woli o potrąceniu, jeżeli oświadczenie to nie zostało uprzednio złożone (zob. A. Torbus (w:) Kodeks postępowania cywilnego. Koszty sądowe w sprawach cywilnych. Dochodzenie roszczeń w postępowaniu grupowym. Przepisy przejściowe. Komentarz do zmian, t. 1, red. T. Zembrzuski, Warszawa 2020, art. 2031k.p.c.). Przed przejściem do rozważań nad spełnieniem warunków odnoszących się do możliwości oceny zasadności rzeczonego zarzutu należało zauważyć, iż w niniejszej sprawie strona pozwana w treści sprzeciwu w stosunku do żądania pozwu wyartykułowała nie tyle zarzut potrącenia, lecz wskazała na wygaśnięcie wierzytelności wskutek złożonego uprzednio oświadczenia o potrąceniu. Zdaniem Sądu również przedmiotowy zarzut wygaśnięcia wierzytelności stanowiącej przedmiot pozwu, nie był zasadny albowiem uznać go należało za zarzut, który podlega rygorom zart. 2031§ 2 i 3 k.p.c. Na podzielenie w tym zakresie zasługiwała argumentacja wyrażona przez Tomasza Szanciłłę (kom. Legalis doart. 203(1) k.p.c.; pkt 8 komentarza –Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz.Art. 1-505 (39). Tom I 2019, wyd. 1), który w pierwszej kolejności wskazuje, że od zarzutu potrącenia należy odróżnić zarzut wygaśnięcia zobowiązania w wyniku złożonego oświadczenia o potrąceniu (zob. szerzej np. uchw. SN: z 13 października 2005 r., III CZP 56/05, OSNC 2006, Nr 7-8, poz. 119 i z 19 października 2007 r., III CZP 58/07, OSNC 2008, Nr 5, poz. 44; wyr. SN z 10 sierpnia 2010 r., I PK 56/10, OSNAPiUS 2011, Nr 23-24, poz. 295). Oświadczenie o potrąceniu zostaje wówczas złożone poza procesem (ma charakter materialnoprawny), a w toku procesu zostaje zgłoszony wskazany zarzut, który ma charakter wyłącznie procesowy. Autor ten słusznie w dalszym wywodzie wskazuje, że konieczne jest przyjęcie wykładni celowościowej, analogicznej do tej obowiązującej na tleart. 493 § 3 k.p.c.w poprzednim brzmieniu, który zawierał wymóg udowodnienia wierzytelności przedstawionej do potrącenia dokumentami wskazanymi wart. 485 k.p.c.W uchwale z 13 października 2005 r. (III CZP 56/05, OSNC 2006, Nr 7-8, poz. 119, z krytyczną glosą T. Kotuka, PS 2007, Nr 1, s. 93 i aprobującą glosą Ł. Kozłowskiego, OSP 2007, Nr 4, poz. 49) SN przyjął, że to wymaganie nie dotyczy przypadków potrącenia, do którego dochodzi przed doręczeniem pozwanemu nakazu zapłaty i pozwu (tak również SN w wyr.: z 6 października 2006 r., V CSK 206/06, Legalis i z 24 maja 2007 r., II CSK 88/07, Legalis; odmiennie wyr. SN z 7 maja 2004 r., I CK 666/03, OSNC 2005, Nr 5, poz. 86, z krytycznymi glosami T. Szanciło, PiP 2006, Nr 1, s. 114 i T. Staranowicza, PS 2006, Nr 6, s. 157). Innymi słowy, jeżeli oświadczenie o potrąceniu (pozaprocesowe) zostało złożone powodowi przez pozwanego przed doręczeniem pozwanemu odpisu pozwu i nakazu zapłaty, pozwany miał prawo udowadniać skuteczność złożonego oświadczenia o potrąceniu wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi wk.p.c., a jeżeli nastąpiło to już po tym fakcie, ograniczenie przewidziane wart. 493 § 3 k.p.c.miało zastosowanie nie tylko do zarzutu potrącenia, ale również do zarzutu wygaśnięcia zobowiązania w wyniku złożenia pozaprocesowego oświadczenia o potrąceniu. Sąd podziela pogląd tegoż autora, że z podobną sytuacją mamy do czynienia na tleart. 2031§ 1 i 2 k.p.c.Stosując wykładnię celowościową, należałoby przyjąć, że ta norma ma zastosowanie nie tylko do zarzutu potrącenia sensu stricto, ale i do zarzutu wygaśnięcia zobowiązania w wyniku złożenia pozaprocesowego oświadczenia o potrąceniu. W przeciwnym razie pozwany w bardzo prosty sposób mógłby obejść ograniczenia z niej wynikające, składając pozaprocesowe oświadczenie o potrąceniu. Ustawodawca nie zauważył bowiem, że po upływie terminu do zgłoszenia zarzutu potrącenia pozwany mógłby złożyć pozaprocesowe oświadczenie o potrąceniu, a następnie zgłosić w toku procesu zarzut wygaśnięcia wierzytelności powoda objętej żądaniem pozwu i wnioski dowodowe, które miałyby wykazać skuteczność złożonego oświadczenia. Gdyby oświadczenie o potrąceniu zostało zgłoszone poza procesem, mogłoby dotyczyć innej wierzytelności niż wymienione wart. 2031§ 1 k.p.c., co oznaczałoby, że przed sądem musiałoby być prowadzone postępowanie (w tym postępowanie dowodowe) związane z tą wierzytelnością. Prowadziłoby to do powstania różnej sytuacji procesowej w wyniku tego, który z zarzutów zostałby zgłoszony przez pozwanego i pozostawałoby w sprzeczności z celami, jakie zostały założone przez ustawodawcę wprowadzającego analizowane regulacje. Wykładnię zrównującą zarzut potrącenia i zarzut wygaśnięcia wierzytelności (w okolicznościach faktycznych rozpoznawanej przez Sąd sprawy) wspiera również, dokonana jednocześnie z wprowadzeniemart. 2031§ 1 k.p.c., modyfikacjaart. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., w wyniku której dano pozwanemu możliwość wytoczenia powództwa przeciwegzekucyjnego opartego na zarzucie potrącenia. Wynikające zart. 2031k.p.c.ograniczenia mogą skutkować wydaniem wyroku, który nie będzie uwzględniał dokonanego skutecznie potrącenia. Jest to o tyle istotne, że skoro doszło do takiego zdarzenia, obie wierzytelności umorzyły się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (art. 498 § 2 k.c.), co oznacza, że powództwo obejmujące kwotę skutecznie potrąconą podlegałoby oddaleniu. Jeżeli zatem pozwany dokonał skutecznie potrącenia, również poza procesem, ale to zdarzenie nie mogło stanowić podstawy rozstrzygnięcia w sprawie przeciwko niemu, może żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w oparciu o to właśnie zdarzenie. Pod pojęciem zarzutu potrącenia w rozumieniuart. 840 § 1 pkt 2 in fine k.p.c.należy rozumieć również zarzut wygaśnięcia wierzytelności w wyniku złożonego oświadczenia o potrąceniu. Ponadto, jak słusznie wskazano w orzecznictwie, oparcie powództwa przeciwegzekucyjnego na zarzucie spełnienia świadczenia (art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.) jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy zarzut ten – ze względu na ustanowiony ustawą zakaz – nie mógł być rozpoznany w sprawie, w której wydano tytuł egzekucyjny. W wyniku bowiem licznych zmian ustawowych, dostosowujących postępowanie cywilne do wymagań współczesności, w Kodeksie pojawiły się przepisy uniemożliwiające pozwanemu wykazanie w toku sprawy faktu wygaśnięcia zobowiązania będącego przedmiotem roszczenia powoda.De lege latachodzi o dyktowany postulatem wzmożenia szybkości i skuteczności postępowania w niektórych rodzajach spraw zakaz korzystania z zarzutu potrącenia w okolicznościach przewidzianych wart. 493 § 3 lub art. 5054§ 2 k.p.c.Pozostając przy argumentach celowościowych, zarzut spełnienia świadczenia, o którym mowa wart. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., należy rozumieć szeroko jako każdy zarzut wskazujący na wygaśnięcie obowiązku stwierdzonego w tytule wykonawczym, jeżeli z powodu ustawowych ograniczeń kognicyjnych nie mógł być rozpoznany i uwzględniony w orzeczeniu stanowiącym tytuł egzekucyjny, mimo iż dotyczy zdarzeń sprzed zamknięcia rozprawy. Wykładnię tę dodatkowo uzasadnia pogląd, że umorzenie długu przez potrącenie traktowane jest w doktrynie jako jego spełnienie; potrącenie jako sposób wygaszenia stosunku zobowiązaniowego uznaje się za równoważny ze spełnieniem świadczenia, tj. zapłatą (uchw. SN z 23 maja 2012 r., III CZP 16/12, OSNC 2012, Nr 11, poz. 129). Gdyby więc nawet nie dokonano zmianyart. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., należałoby przyjąć, że w pojęciu "zarzut spełnienia świadczenia" mieści się potrącenie dokonane przez pozwanego, które nie było badane merytorycznie w toku postępowania sądowego. Podsumowując, w ocenie Sądu pomimo, iż strona pozwana podniosła zarzut wygaśnięcia roszczenia, to z uwagi na to, iż był on oparty na złożonym przed procesem oświadczeniu o potrąceniu, w świetle przedstawionej wyżej argumentacji należało go ocenić jako podlegający analizie pod kątemart. 2031k.p.c. Przechodząc do powyższej oceny należało wskazać, iż o ile doszło do wypełnienia przesłanek formalnych (zarzuty sformułowano w piśmie procesowym, w przepisanym terminie), o tyle wątpliwości budziła możliwość uznania, iż wierzytelności strony pozwanej mieściły się w kataloguart. 203( 1)§ 1 k.p.c.Niespornym było między stronami to, iż żadne z należności, które stanowiły podstawy złożonych oświadczeń o potrąceniu nie wywodziły się z umów dotyczących zlecenia serwisu czy naprawy pojazdów – były one bowiem skutkiem zawartej pomiędzy stronami umowy z 20 września 2021 r. dotyczącej prac przy stacji kontroli pojazdów czy też związanej z domem jednorodzinnym. Na podstawie stanowisk zaprezentowanych w złożonych do akt sprawy pismach procesowych nie sposób było nadto uznać by wierzytelności pozwanej spółki objętefakturami nr (...)miały charakter bezsporny – w świetle stanowiska wyrażanego w treści pism strony powodowej kierowanych na etapie przedsądowy jak też w toku procesu uzasadnionym był wniosek zgoła odmienny. Nie podlegało również dyskusji, że wierzytelności pozwanego nie zostały stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu, orzeczeniem sądu polubownego, ugodą zawartą przed sądem albo sądem polubownym, zatwierdzoną przez sąd ugodą zawartą przed mediatorem. Wreszcie w ocenie Sądu strona pozwana nie przedstawiła również materiału dowodowego, który umożliwiałby przyjęcie, iż w przypadku faktur nr(...)oraz(...)doszło do uprawdopodobnienia wierzytelności dokumentem potwierdzającym jej uznanie przez powoda. Za takowe, co zostało wyartykułowane przez Sąd już w ramach pierwszej rozprawy, nie można było uznać, zaświadczeń wydanych przez Naczelnika Urzędu Skarbowego wskazujące na ujęcie przez powoda w/w wierzytelności (a także tej objętejfakturą nr (...)) w ramach ewidencji(...)za rok 2022 r. w lipcu oraz październiku. Uzasadniając powyższe należało bezsprzecznie wskazać, iż o ile sam fakt ujęcia rzeczonych należności w ramach rozliczeń powodowej spółki z organem podatkowym został wykazany, o tyle w ocenie Sądu nie była dopuszczalnym konkluzja, iż poprzez analizowaną czynność doszło do uznania wierzytelności. Oczywiście, jedynym rodzajem uznania, które w tych okolicznościach wchodził w grę, było uznanie niewłaściwe. W tym zakresie należało zauważyć, iż niewłaściwe uznanie długu nie posiada ustawowej definicji, ale instytucja ta została opisana w orzeczeniach sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego. Wskazuje się, iż jest to jednoznaczne zachowanie się dłużnika wobec wierzyciela – wyrażające się np. w prośbie o prolongatę terminu, deklaracji o gotowości dobrowolnej zapłaty połączonego z częściowymi spłatami należności, oświadczeniem zamieszczonym odręcznie na projekcie umowy – które świadczy, że dłużnik wyartykułował oświadczenie wiedzy co do skonkretyzowanego długu. Podkreśla się, iż owo zachowanie powoduje powstanie przekonania u wierzyciela, że jego świadczenie zostanie spełnione (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 04.07.2018 r. V CSK 92/18). Uznanie niewłaściwe jest określane jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu. W orzecznictwie przeważa pogląd, że jest ono jedynie oświadczeniem wiedzy, a nie oświadczeniem woli dłużnika (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.03.2004 r., V CK 346/03). Podkreśla się również , iż przy uznaniu niewłaściwym chodzi o wyraz świadomości samego zobowiązanego. Dla skuteczności uznania niewłaściwego nie jest wymagane istnienie po stronie zobowiązanego zamiaru wywołania skutku prawnego w postaci przerwania biegu przedawnienia. Istotne jest, aby zachowanie zobowiązanego mogło uzasadniać przekonanie osoby uprawnionej, iż zobowiązany jest świadom swojego obowiązku (wyrok Sądu Apelacyjnego w. z 16.02.2017 r., VI ACa 1871/15). O niewłaściwym uznaniu długu można mówić wówczas, gdy dłużnik nie składa wprawdzie wyraźnego oświadczenia o uznaniu swojego długu, ale na podstawie przejawów jego zachowania kontrahent może w sposób usprawiedliwiony przyjmować, że dłużnik ma świadomość ciążącego na nim zobowiązania i zamiar dobrowolnego zrealizowania go, zgodnie z jego treścią (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16.11.2016 r., I ACa 792/16). Istotnym jest przy tym to, że uznanie niewłaściwe jest to każdy przypadek zachowania się dłużnika wobec wierzyciela, z którego wynika, że dłużnik uważa roszczenie za istniejące (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2003 roku, sygn. akt I CKN 11/01, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 8 stycznia 2013 roku, sygn. akt V ACa 913/12). Sens instytucji uznania roszczenia sprowadza się do tego, że dłużnik zapewnia wierzyciela o zamiarze wykonania zobowiązania, w związku z czym wierzyciel nie musi już obawiać się upływu przedawnienia i powstrzymać się z dochodzeniem (egzekucją) roszczenia bowiem pozostaje w usprawiedliwionym przekonaniu, że dłużnik rzeczywiście dobrowolnie spełni świadczenie (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2011 roku, sygn. akt I CSK 703/10). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należało wskazać, iż w ocenie Sądu zgłoszenie przez powoda spornych faktur w ramach rozliczeń podatkowych nie mogło zostać uznane za niewłaściwe uznanie długu. Po pierwsze przedmiotowa czynność bezsprzecznie nie została skierowana do strony będącej wierzycielem analizowanych wierzytelności, lecz jedynie do organu administracji publicznej. Nie ulegało tym samym wątpliwości, iż nie mogła u pozwanego wywołać podstawowego celu jakiemu służyć ma rzeczona instytucja, a więc przeświadczenia co do akceptacji przez stronę przeciwną danej należności. Warto jednocześnie zauważyć, iż w obecnych warunkach społeczno-gospodarczych ujawnienie określonej wierzytelności w rozliczeniach z organem podatkowym nie może niejako automatycznie zostać uznane za wskazujące na jej uznanie w zakresie w jakim ma ono przysługiwać stronie będącej wystawcą dokumentu księgowego. Wszak jest rzeczą jasną, iż czynność miesięcznego rozliczania prowadzonej działalności ma na celu wyłącznie określenie wysokości należnego zobowiązania podatkowego i tylko bazując na rzeczonej przesłance dokonywane są określone zapisy. Jest to z resztą uzasadnione tym, iż w tym przypadku mamy do czynienia z dwoma różnymi reżimami – z jednej strony kwestie roszczeń cywilnoprawnych, a z drugiej zagadnienia o charakterze administracyjnym – które ze swej istoty mogą znacząco się od siebie różnić. Nie oceniając w tym miejscu prawidłowości czy też zgodności z prawem przedstawionego wyżej działania należało podkreślić, iż nie sposób mu przypisać tym samym cech uznania roszczenia wierzyciela. Jak już wielokrotnie podniesiono wyżej – immanentną cechą analizowanej instytucji jest to, by po stronie uprawnionej, w wyniku czynności zobowiązanego, powstało przekonanie co do tego, iż jej roszczenie zostanie zaspokojone. Tymczasem w świetle całokształtu okoliczności niniejszej sprawy nie sposób wyprowadzić podstaw do tego, by jakakolwiek inna (prócz zgłoszenia w ramach rozliczeń podatkowych) czynność powoda dawała podstawy do takiego konkluzji po stronie pozwanego. Abstrahując od tego, iż wskazywane w sprzeciwie informacje z Urzędu Skarbowego pozwana spółka uzyskała dopiero pod koniec 2023 r., a więc rok po wystawieniu analizowanych dokumentów, należało podnieść, iż powód w tym okresie swoim zachowaniem w sposób jednoznaczny negował zasadność rzeczonych obciążeń. Powyższe nie tylko przejawiało się w tym, iż nie dokonał jakiejkolwiek wpłaty z tego tytułu (prócz zagadnienia związanego zfakturą (...)), ale przede wszystkim w treści pism kierowanych do strony pozwanej w sposób niebudzący wątpliwość zaprzeczał by po jego stronie istniał jakikolwiek obowiązek zapłaty. Warto w tym miejscu wskazać chociażby na pisma z dnia 14 października 2022 r. odnoszące się dofaktury (...)(k. 149-151, 236) czy z 16 marca 2023 r. (k. 250-252). W świetle powyższego, interpretowanie zachowania powodowej spółki polegającego na ujawnieniu spornych faktur w rozliczeniach z Urzędem Skarbowym, jako stanowiących uznanie roszczenia, w ocenie Sądu jawiłoby się jako nie tyle powierzchowne, ale sprzeczne z rzeczywistością. Ta bowiem nakazywała przyjąć, iż rzeczone działanie (abstrahując w tym miejscu od oceny jego legalności) było nastawione tylko i wyłącznie na osiągnięcie określonych korzyści w sferze podatkowej, bez jakiegokolwiek odniesienia do stosunków obligacyjnych. Tym samym, w ocenie Sądu, podnoszona w treści sprzeciwu czynność powoda nie mogła zostać uznana za uprawdopodobnienie dokumentem jej uznania. Mimo powyższego, analiza całokształtu zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, dawała w ocenie Sądu podstawę do przyjęcia, iż w przypadkufaktury nr (...)doszło do spełnienia zarówno analizowanego wyżej wymogu, jak też drugiej z przesłanek, polegającej na niesporności wierzytelności. Nie ulegało bowiem wątpliwości, iż w grudniu 2022 r. oraz styczniu 2023 r. strona powodowa skierowała w stosunku do pozwanego swoje oświadczenia o potrąceniu. Ujęto w nich po stronie przysługujących wierzytelności dwie faktury wystawione z racji wykonanych prac serwisowych (tożsamych z tymi, które objęte żądaniem zapłaty w niniejszej sprawie) oraz notę obciążeniową z tytułu przekroczenie terminu wykonaniaumowy nr (...), natomiast po stronie dłużnej powodowa spółka wskazała nafakturę nr (...). W ocenie Sądu powyższe, materialnoprawne oświadczenia woli o dokonaniu potrącenia (datowane na 19.12.2022 r. oraz 5.01.2022 r.), zawierały w sobie uznanie pozwanego jako wierzyciela i jego wierzytelności, objętej w/w fakturą, względem siebie co najmniej do kwoty potrąconej, a więc w tym przypadku w całości. Przedmiotowy pogląd jest powszechnie przyjęty i akceptowany nie tylko w orzecznictwie sądów powszechnych, ale również Sądu Najwyższego. W tym miejscu warto chociażby wskazać na Wyrok SN z 9 listopada 2011 r. (II CSK 70/11, LEX nr 1095816), gdzie podano, iżw materialnym oświadczeniu o potrąceniu właściwym mieści się uznanie własnego roszczenia wobec osoby do którego jest ono skierowaneczy też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2011 r. (IV CSK 488/11, Legalis nr 478717), gdzie stwierdzono, iżzłożenie tego rodzaju oświadczenia może być potraktowane także jako uznanie niewłaściwe długu, które, zgodnie z przeważającym stanowiskiem w orzecznictwie Sądu Najwyższego (…), jest jedynie oświadczeniem wiedzy aczkolwiek wywołującym konsekwencje prawne w postaci przerwy biegu terminu przedawnienia roszczeń. W tym miejscu niezbędnym było odniesienie się do bogatej argumentacji prezentowanej przez pełnomocnika powoda, w ramach której nie kwestionował on tego, iżfaktura nr (...)była przedmiotem potrącenie dokonanego przez powoda oraz, że w dacie jego składania nie była w żaden sposób kwestionowana, wskazując jednocześnie jednak, iż obecnie nie można przyjąć, iż ma ona charakter bezsporny z uwagi na to, iż została ona umorzona wskutek potrącenia. Nie negując w żadnej mierze tego, iż skutecznie przeprowadzona czynność potrącenia prowadzi do opisywanego wyżej skutku, należało jednakże mieć na uwadze, iż obecnie obowiązujące przepisy regulujące postępowanie cywilne w przypadku tego typu instytucji nie w każdym przypadku skutek o charakterze materialnoprawnym umożliwiają przenieść i uwzględnić w ramach procesu. Powyższe jest bowiem wynikiem licznych ograniczeń, które prawo procesowe stawia wobec wierzytelności objętych zarzutem tego typu. Po drugie, jak wskazano wyżej, skutek wygaśnięcia jest skorelowanym ze skutecznie złożonym oświadczeniem o potrąceniu. W tym kontekście oczywiście jasnym jest, iż rzeczona czynność ma charakter jednostronny i do swojej skuteczności nie wymagade factojakiejkolwiek aktywności drugiej strony. Nie można jednakże tracić z pola widzenia tego, iż by można mówić o w pełni skutecznie złożonym oświadczeniu (i tym samym całkowitym bądź częściowym nieistnieniu wierzytelności nim objętych) niezbędnym jest istnienie wierzytelności przedstawianej do potrącenia. W sytuacji bowiem gdy dochodzi do składania oświadczeń obejmujących należności, które strona przeciwna, kwestionuje, można w ocenie Sądu co najwyżej mówić o potrąceniu, które jest skuteczne w ocenie wyłącznie jednego z podmiotów, a którego analiza może, ale (z uwagi na wskazywane wyżej ograniczenia procesowe) nie musi być przedmiotem analizy przez wymiar sprawiedliwości. Idealnym tego przykładem jest niniejsza sprawa, w ramach której doszło do złożenia przez każdą ze stron po dwa oświadczenia o potrąceniu (powód – 19.12.2022 r., 5.01.2023 r., pozwany – 1.12.2022 r., sprzeciw od nakazu zapłaty), lecz żadne z nich nie zostało przez przeciwnika zaakceptowane. Abstrahując w tym miejscu od kwestii rachunkowych czy księgowych, spowodowało to powstanie swoistego pata we wzajemnych rozliczeniach, krzyżowego potrącania należności uprzednio objętych oświadczeniem strony przeciwnej, mimo tego, iż oświadczenia same w sobie co do zasady były składane w sposób formalnie skuteczny. Tym samym, o ile rację miał pełnomocnik powoda podnosząc, iż nie ma nic bardziej spornego niż wierzytelność, która uległa umorzeniu wskutek jej uregulowania (poprzez oświadczenie o potrąceniu), o tyle za przedmiotowym musi podążać również takie samo przeświadczenie strony przeciwnej. W odmiennym przypadku w dalszym ciągu mamy spór, który powoduje każdorazowo konieczność przeprowadzania szczegółowego postępowania nad zasadnością i prawidłowością dokonanych czynności o jednostronnym charakterze. W ocenie Sądu w kontekście rzeczonych rozważań niezbędnym było podkreślenie, iż gdyby rzeczone oświadczenie (złożone w treści sprzeciwu, oparte nafakturze nr (...)) zostało uznane za skuteczne i dopuszczalne w toku niniejszego procesu (pod względem formalnym i materialnoprawnym) to w rzeczywistości sytuacja istniejąca pomiędzy stronami zostałaby już w pewnym stopniu wyjaśniona. Rzeczone objęłoby bowiem wierzytelności, które nie są przez nikogo podważane (w przypadku strony powodowej – zapłata za usługi serwisowania pojazdów, w przypadku pozwanego – należność zafakturę (...)) pozostawiając każdej ze stron niczym nieograniczoną możliwość dochodzenia, w ramach odrębnych postępowań, pozostałych należności (powód w zakresie kary umownej, pozwany tytułem zapłaty za prace dodatkowe czy elementy systemy wentylacji domu jednorodzinnego). Oczywiście, takowe rozstrzygnięcie „wprowadzałoby” kolejne potrącenie pomiędzy stronami (1.12.2022 r. 19.12.2022 r., 5.01.2023 r., sprzeciw), jednakże w ocenie Sądu stanowiłoby asumpt do podejmowania dalszych, samodzielnych kroków mających na celu odzyskanie, w ocenie stron, należnych im należności poprzez wszczęcie samodzielnych procesów sądowych, a nie próbę ich swoistego ominięcie za pośrednictwem instytucji uregulowanej wart. 498 k.c. Jednocześnie w świetle powyższych rozważań warto wskazać, że wbrew wskazaniom pełnomocnika powoda, Sąd ma obowiązek objąć analizą cały zebrany w sprawie materiał dowodowy i nie może ograniczać rozpoznania sprawy wyłącznie w oparciu o twierdzenia stron, w tym pomijać kwestie natury materialnoprawnej mogące wpływać na ewentualne rozstrzygnięcie. W świetle powyższego san fakt nieprzywołania opisanej wyżej podstawy dopuszczalności złożonego zarzutu potrącenia w zakresiefaktury nr (...)nie mógł wykluczać konieczności przeprowadzenia jego analizy pod kątem innych zgromadzony w aktach dokumentów. Mimo jednak powyższego, a więc spełnienia przez złożone w treści sprzeciwu oświadczenie przez stronę pozwaną warunków wskazanych wart. 2031§ 1 k.p.c., w toku niniejszego procesu przedmiotowy zarzut nie mógł zostać uznany za skuteczny. Jak już zostało zasugerowane wyżej Sąd podziela w pełni pogląd wyrażony w judykaturze, iż w trakcie postępowania sądowego uprawniony może połączyć złożenie oświadczenia woli o potrąceniu z podniesieniem zarzutu potrącenia. Podniesienie, więc w odpowiedzi na pozew czy sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzutu potrącenia jest tym samym równoznaczne ze złożeniem oświadczenia o potrąceniu, jeżeli oświadczenie takie nie zostało złożone wcześniej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2009 r., sygn. IV CSK 356/2008). Należało jednakże stanowczo podkreślić, żeart. 91 k.p.c.nie daje podstaw do przypisania pełnomocnikowi procesowemu strony prawa przyjmowania w imieniu mocodawcy oświadczeń kształtujących jego sytuację materialną (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2010 r., sygn. I PK 56/10). Jakkolwiek oświadczenie o potrąceniu może być zarówno złożone, jak i odebrane także przez pełnomocnika, to jednak nie stanowi w tym zakresie wystarczającego umocowania pełnomocnictwo procesowe, bowiem zakres umocowania określony wart. 91 k.p.c.nie uprawnia pełnomocnika procesowego z mocy ustawy do złożenia materialnoprawnego oświadczenia o potrąceniu, ani do odbierania takich oświadczeń. Przyjęcie oświadczenia o potrąceniu pochodzącego od strony przeciwnej – jako prowadzące do przegrania procesu – nie mieści się bowiem co do zasady w zakresie rzeczonego pełnomocnictwa i w takim wypadku wymagane jest wyraźne umocowanie do przyjmowania oświadczeń w tym przedmiocie (tak wyrok SA w Łodzi z 10 kwietnia 2014 r., I ACa 1241/13, LEX 1458928, wyrok SA w Szczecinie z 18 grudnia 2013 r., I ACa 619/13, LEX 1451815, wyrok SA w Lublinie z 27 listopada 2013 r., I ACa 532/13, LEX nr 1416179). Oczywiście Sądowi znany jest pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2024 r. (III CZP 2/24, LEX nr 3731335), gdziede factoodstąpiono od wskazanej wyżej wykładni, podnosząc, iżdla skuteczności podniesienia zarzutu potrącenia na podstawieart. 2031k.p.c.i odbioru takiego oświadczenia wystarczające jest pełnomocnictwo procesowe.Mimo jednakże powyższego, nie kwestionując w żadnej mierze autorytetu Sądu wydającego zacytowany wyżej judykat, brak jest przekonywujących argumentów do odstąpienia od ugruntowanej i powszechnie akceptowanej praktyki, która została wskazana we wcześniejszych rozważaniach. Należy wskazać, iż już w przypadku pełnomocnika strony składającej takie oświadczenie przyjmowana powszechnie wykładania byłade factoargumentacją przeciwną do okoliczności faktycznych, wskazującą na występowanie uprawnienia o materialnoprawnym charakterze, które jedynie wyprowadzano z okoliczności w jakiej znajdowała się dany pełnomocnik (jako strona pozwana). Rozszerzanie powyższego również na stronę przeciwną byłoby w ocenie Sądu działaniem sprzecznym nie tylko z jednoznacznie zakreśloną treścią pełnomocnictwa (w przypadku gdy jest ono wyłącznie procesowym), ale naruszałoby prawo tejże strony do decydowania o swoich prawach i obowiązkach. Nie przekonują przy tym argumenty przywołane w treści uzasadnienia analizowanej uchwały, które, oparte głównie na fakcie wprowadzenia do treści kodeksuart. 2031k.p.c., w sposób czysto pragmatyczny podchodzą do uprawnień materialnoprawnych stron, nie zważając na jasną i precyzyjną treść udzielanych pełnomocnictw i ich zakres w świetleart. 91 k.p.c.W związku z tym Sąd w dalszym ciągu podziela pogląd, który został wyłożony na początku niniejszego akapitu. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy – nie budziła w ocenie Sądu wątpliwości możliwość złożenia przez pełnomocnika pozwanej oświadczenia o potrąceniu – powyższe uprawnienie wynikało bowiem ze wskazanych uprzednio zasad interpretacji udzielonego pełnomocnictwa w połączeniu z celem podjęcia rzeczonej czynności. Tego samego wniosku nie sposób natomiast przyjąć w przypadku pełnomocnika powoda i jego uprawnienia do przyjęcia owego oświadczenia. Treść złożonego wraz z pozwem pełnomocnictwa nie pozostawia wątpliwości, co do tego, iż ma ono charakter wyłącznie procesowy i obejmuje swoim zakresem umocowanie jedynie do czynności wskazanych wart. 91 k.p.c.Próżno w nim szukać uprawnienia do przyjmowania oświadczeń o charakterze materialnoprawnym, co w świetle poczynionych wyżej rozważań, było niezbędne dla skuteczności złożonego oświadczenia. Tym samym nie sposób było przyjąć, iż sprzeciw od nakazu zapłaty mógł zostać uznany wypełniający przesłanki oświadczenia zart. 499 k.c., co w konsekwencji wykluczało możliwości uznania skuteczności podniesionego zarzutu – nie doszło bowiem do skutecznego złożenia analizowanego oświadczenia podmiotowi, który byłby uprawniony do jego przyjęcia. Na marginesie rzeczonych rozważań należało również zwrócić uwagę na zagadnienia o charakterze materialnoprawnym, które potwierdzały brak możliwości uwzględnienia podniesionego zarzutu potrącenia. Wskazać w tym zakresie należało, iż wierzytelności, które zostają objęte potrąceniem muszą spełniać cztery podstawowe, wyrażone wart. 498 k.c.przesłanki, a więc: wzajemność, jednorodzajowość, wymagalność oraz zaskarżalność. Prócz tego podstawowym warunkiem, będącym niejako przedpolem dla tych wskazanych uprzednio, jest wykazanie, że konkretna wierzytelność faktycznie istnieje. Obowiązek ten spoczywa oczywiście na tej stronie, która wyprowadza z rzeczonej instytucji korzystne dla siebie skutki prawne. Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu zgłoszony zarzut potrącenia nie zasługiwał na uwzględnienie w odniesieniu dofaktur nr (...)z tego względu, iż w toku niniejszego procesu nie doszło do wykazania, iż rzeczone wierzytelności faktycznie pozwanemu przysługiwały. Zwłaszcza w świetle oświadczeń składanych przez stronę przeciwną, która przedmiotową zasadność konsekwentnie podważała. Odnosząc się w pierwszej kolejności do faktury z 29 lipca 2022 r. należało podnieść, iż wątpliwości budził przede wszystkim już sam fakt obciążenia rzeczoną należnością powodowej spółki, podczas gdy z treści korespondencji zawartej w aktach sprawy w sposób jednoznaczny wynikało, iż objęte nią elementy były związane z inwestycją, która miała dotyczyć domu jednorodzinnego należącego doG. K.. Zagadnienie to, a więc przyczyna wystawienia analizowanego dokumentu w stosunku do powoda, nie zostało w sposób właściwy wyjaśnione, poprzez chociażby dowód z przesłuchania stron bądź świadków, zwłaszcza, iż z twierdzeń sprzeciwu (które przecież nie mogą stanowić dowodu) wynikało, iż powyższe było wynikiem wyraźnego polecenia reprezentanta powodowej spółki. Poza tym brak było dowodów potwierdzających fakt zamówienia i dostarczenia elementów objętych rzeczoną fakturą (po jej skorygowaniu) – co prawda w aktach sprawy znajdował się mail z dnia 4 lipca 2022 r. (k. 129) zawierający wyszczególnienie pewnych elementów, które mogłyby odpowiadać pojęciu „wentylacyjnych”, jednakże ich porównanie z zestawieniem dołączonym do wiadomości mailowej z dnia 29 lipca 2022 r. (k. 135) nie daje pewności co do ich zbieżności (istnieją różnice w nazewnictwie czy ilościach), zwłaszcza dla podmiotu nieposiadającego wiedzy specjalnej. W przypadku natomiast drugiej z faktur należało natomiast powtórzyć drugi z wymienionych wyżej zarzutów, a więc odnoszący się do niewykazania, iż w okolicznościach sprawy doszło do złożenia zamówienia na takie elementy czy usługi, by zostały one dostarczone czy też wykonane jak też by doszło do jakichkolwiek uzgodnień w zakresie należnej z tego tytułu ceny czy wynagrodzenia. Pozwany, prócz przedstawienia samej faktury oraz sporządzonego przez siebie załącznika do niej zawierającego wyszczególnienie składających się na żądaną kwotę elementów,de factonie zaproponował żadnego dowodu, który mógłby potwierdzać, iż doszło do wystąpienia podniesionych wyżej okoliczności. W szczególności brak było zamówień ze strony powoda, dokumentów odbiorowych czy też innej dokumentacji, która by wykazywała rzeczone fakty. W rzeczywistości pozwany ograniczył się do przedłożenia materiałów, które były wyłącznie jego wytworem, bez tak naprawdę żadnych dokumentów pochodzących do strony przeciwnej. W świetle powyższego oświadczenia pozwanego z dnia 1 grudnia 2022 r. oraz zamieszczone w treści sprzeciwu nie przyniosły skutku w postaci wzajemnej kompensaty należności, a zatem podnoszony w tym zakresie zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie. Warto w tym miejscu podkreślić, iż powyższe nie pozbawiało oczywiście strony pozwanej możliwości realizowania swoich roszczeń w innym postępowaniu, w szczególności nie stanowi przeszkody w dochodzeniu wierzytelności objętej zarzutem w odrębnym postępowaniu czy też obrony w formie zaprezentowanej wyżej. Podsumowując dotychczasowe rozważania podnieść należało, iż zgłoszony zarzut potrącenia nie mógł zostać uwzględniony z uwagi na to, iż nie zostały spełnione szczegółowo omówione wyżej przesłanki formalne oraz materialne. Tym samym brak było podstaw do prowadzenia postępowania dowodowego w przedmiocie ustalenia zasadności noty obciążeniowej, objętej oświadczeniem powoda z dnia 5 stycznia 2023 r. Stanowiłoby to zbędną czynność procesową, przedłużającą postępowanie oraz generującą zbędne koszty. Abstrahując w tym miejscu od oceny procesowej skuteczności złożonego oświadczenia o potrąceniu (czy to na etapie przedprocesowym czy też w ramach sprzeciwu), należało raz jeszcze wskazać, iż w ocenie Sądu oświadczenie w przedmiocie kompensaty świadczyło o uznaniu w całości roszczenia powoda. Pozwany do potrącenia przedstawił bowiem całą należność objętą fakturami wskazanymi w pozwie, co świadczyło o tym, iż świadomy był istnienia po jego stronie zobowiązań w takich właśnie kwotach i z takiego tytułu. Warto podkreślić, iż z treści rzeczonych oświadczeń nie wynikało, by zostały one złożone „na wypadek uznania zasadności roszczenia powoda”. Nie zawierało w tym zakresie żadnego zastrzeżenia, a jedynie w takim wypadku możliwy byłoby uznanie, iż stanowiły one dopuszczalne przez doktrynę i orzecznictwo, oświadczenie o potrąceniu złożone pod warunkiem (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2011 r., II CSK 70/11, LEX 1095816). Uwzględniając przedstawione wyżej okoliczności niniejszej sprawy, w tym niekwestionowany fakt zawarcia umów, ich zapisów, faktycznego wykonania w całości przez powoda, wysokości nieuiszczonego dotychczas wynagrodzenia, Sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda łączną kwotę 5.809,61 zł tytułem pozostałej części wynagrodzenia za wykonanie umów serwisu pojazdów oraz rekompensaty za koszty odzyskiwania wierzytelności. W ocenie Sądu powodowi od pierwszej z powyższych należności (wynoszącej łącznie 4.120,85 zł), wynikających z zawartych uów, przysługiwało uprawnienie do domagania się odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych określonych w treści art. 7 i art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1790). Nie ulegało żadnej wątpliwości, iż umowy stron spełniały przesłanki do uznania ich za transakcję handlową w rozumieniu powyższej ustawy. Jako daty początkowe zasądzenia poszczególnych należności przyjęto terminy wskazane w treści pozwu – znajdowały one bowiem potwierdzenie w treści wystawionych i niekwestionowanych przez stronę przeciwną dokumentach księgowych Odnosząc się natomiast do drugiej części zasądzonej należności należało wskazać, iż stanowiła ona roszczenie o zapłatę rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w łącznej kwocie 1.688,76 zł. W orzecznictwie sądowym utrwalił się przy tym pogląd, zgodnie z którym rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro, przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1790), przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Roszczenie o rekompensatę w wysokości 40 euro powstaje po upływie terminów zapłaty ustalonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2015 r., III CZP 94/15, Legalis). Pozwany niewątpliwie opóźnił się ze spełnieniem należności głównych od przywołanych w żądaniu pozwu faktur. Powód miał zatem prawo domagać się zapłaty od każdej z rzeczonych faktur, stanowiących udokumentowanie oddzielnej transakcji, równowartości wspomnianej kwoty 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności. Łączna kwota z tego tytułu wynosiła 1.688,75 zł – została przez powoda w sposób prawidłowym obliczona w treści pozwu. Jednocześnie uzasadnionym było żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie od przedmiotowej kwoty – data początkowa ich ustalenia wynikała natomiast z żądania pozwu i stanowiła dzień wniesienia pozwu. W sprawie kosztów procesu orzeczono na podstawieart. 98w zw. zart. 99 k.p.c.przesądzając o obowiązku zwrotu przez pozwanego jako przegrywającego w całości, wydatków poniesionych przez powoda w łącznej wysokości 2.217,00 zł na co składało się wynagrodzenie pełnomocnika na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w wysokości 1.800,00 zł, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 400 zł opłaty sądowej od pozwu. Nadto zgodnie zart. 98 § 11k.p.c.od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. W związku z powyższym Sąd zasądził od kwoty 2.217,00 zł odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Sędzia Przemysław Kociński

15/100505/0004027/GC

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy

VIII Wydział Gospodarczy

152510000002006_IV_K_000100_2023_Uz_2024-11-25_001

IV K 100/23

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-12-10 18:00:04.0 CET

2025-01-25 12:26:41.0 CET

15251000

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IV K 100/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formu

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Suliga" xPublisher="beata.suliga" xEditorFullName="Beata Suliga" xEditor="beata.suliga" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/251000/0002006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000100" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="134"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IV K 100/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>R. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 63;art. 63 ust. 1;art. 63 ust. 2;art. 63 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 63 ust. 1, 2 i 3</xLexLink> oraz z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 1;art. 53 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 53 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym od dnia 21 lipca 2006r. w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="4"> <xText><xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>R. D. (1)</xAnon> zajmowali sie uprawianiem i wytwarzaniem marihuany. W roku 2006 praktycznie co miesiąc zakładali nową plantację.</xText> <xText> <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>R. D. (1)</xAnon> znali <xAnon>R. P.</xAnon>, o romskim imieniu <xAnon>R.</xAnon>, jeszcze z czasów szkolnych. Przed 2006r. <xAnon>R. P.</xAnon> wrócił ze <xAnon>S. Z.</xAnon>, gdzie przebywał kilka lat i zajmował się sprowadzaniem ze <xAnon>S. Z.</xAnon> uszkodzonych samochodów, które naprawiał i następnie sprzedawał. Odnowił wówczas znajomość z <xAnon>R. D. (1)</xAnon>, który miał dobre rozeznanie na rynku części zamiennych.</xText> <xText>Wiosną 2006r. <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>R. D. (1)</xAnon> spotkali przypadkowo <xAnon>R. P.</xAnon>. <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>R. D. (1)</xAnon> opowiedzieli wówczas oskarżonemu czym się zajmują i zaproponowali <xAnon>R. P.</xAnon>, że wspólnie mogą prowadzić plantację marihuany. <xAnon>R. P.</xAnon> miał udostępnić miejsce, w którym razem z <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>R. D. (1)</xAnon> mogłaby być prowadzona plantacja marihuany.</xText> <xText>W maju/czerwcu 2006r. oskarżony przystał na tę propozycję twierdząc, że stracił w kasynach dużo pieniędzy zarobionych w <xAnon>S. Z.</xAnon> i chciałby się &quot;odkuć&quot; finansowo. Oskarżony udostępnił wówczas garaż znajdujący się w jego domu rodzinnym przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>. Za udostepnienie lokalu oskarżony miał otrzymywać 50 procent udziału w zyskach ze sprzedaży wyhodowanej marihuany. Garaż został przez <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>R. D. (1)</xAnon> przystosowany do wymogów prowadzenia plantacji. <xAnon>R. P.</xAnon>, pomagał w tym przystosowaniu w niewielkim zakresie, zajmował się natomiast dorabianiem nawozów i podlewaniem roślin oraz drobnymi czynnościami takimi jak np. wymiana żarówki. Zasadzonych w jego garażu zostało wówczas 200 sadzonek. Po około trzech miesiącach doszło do zbiorów z tej plantacji. <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>R. D. (1)</xAnon> zmusili <xAnon>R. P.</xAnon> do większego zaangażowania i ścięcia roślin. Ścięte rośliny zostały przez sprawców rozwieszone do suszenia w tym samym garażu. Następnie wszyscy trzej zajęli się oddzielaniem topów od łodyg, waga uzyskanej marihuany była mała, nie mniejsza jednak niż 3 kg. Sprzedażą wytworzonej marihuany zajmował się <xAnon>P. Z. (1)</xAnon>. <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> wypłacił oskarżonemu kwotę 20 000 zł. odpowiadającą połowie zysków ze sprzedaży narkotyku.</xText> <xText>Od razu w sierpniu zorganizowano drugą plantację w tym samym garażu. Wówczas przewieziono tam 100 krzaków konopi znajdujących się wcześniej na plantacji prowadzonej pod <xAnon>K.</xAnon> przez <xAnon>A. K.</xAnon>. Rośliny były już wówczas w fazie intensywnego wzrostu, dlatego zbiór nastąpił po 1,5 miesiąca od rozpoczęcia uprawy w garażu udostępnionym przez oskarżonego. Ścięciem zajmowali się <xAnon>P. Z. (1)</xAnon>, <xAnon>R. D. (1)</xAnon> i <xAnon>R. P.</xAnon>. Z tego zbioru uzyskano nie mniej niż 4 kg marihuany, ze sprzedaży której <xAnon>R. P.</xAnon> również otrzymał od wspólników 20 000 zł.</xText> <xText>W trakcie prowadzenia tej drugiej plantacji współsprawcy uruchomili trzecią plantację w miejscu udostępnionym przez oskarżonego tj. znajdującym się zaledwie kilka posesji dalej, w garażu należącym także do członków rodziny oskarżonego, przebywała tam jedynie starsza kobieta, nie zachodziła zatem obawa, że ktoś będzie się interesował tą plantacją. W przygotowaniu tego lokalu <xAnon>P. Z. (1)</xAnon>, <xAnon>R. D. (1)</xAnon> i <xAnon>R. P.</xAnon> współdziałali z <xAnon>A. K.</xAnon>. Zasadzili tam wówczas 200 krzaków konopi. Oskarżony także na tej plantacji zajmował się podlewaniem.</xText> <xText>W listopadzie 2006r. w garażu w domu rodzinnym <xAnon>R. P.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> sprawcy założyli jeszcze jedną plantację, zasadzili wówczas 150 krzaków, które dostarczył <xAnon>A. K.</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 1 grudnia 2006r. <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> i <xAnon>R. D. (1)</xAnon> zostali zatrzymani przez policję. Nie zostało w toku prowadzonego postępowania ustalone, czy z tych dwóch ostatnich plantacji doszło do zbiorów i wytworzenia marihuany i jej sprzedaży.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>R. D. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>113-114odw., 116-117, 426-428</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>P. Z. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>116-117, 118odw., 122-124, 133, 141 366odw., 422-426</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>częściowo wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>257, 421</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyroki w sprawie XVIII K 63/11</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>260-350, 351-352</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xAnon>R. P.</xAnon> nie był uprzednio karany.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>145</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>R. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xLexLink xArt="art. 63;art. 63 ust. 1;art. 63 ust. 2;art. 63 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 63 ust. 1, 2 i 3</xLexLink> oraz z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 1;art. 53 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 53 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym od dnia 21 lipca 2006r. w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="5"> <xText>Nie było tak, iż przez cały okres wskazany w zarzucie oskarżony <xAnon>R. P.</xAnon> przebywał w<xAnon>W. B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>256odw.-257, 421, 428</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>R. D. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)</xAnon>., 116-117,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>P. Z. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>116-117, 118odw., 122-124, 133, 141 366odw.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>R. D. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>519-520</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>R. O.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>540</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText>1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>R. D. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd dał wiarę depozycjom <xAnon>R. D. (1)</xAnon> składanym w śledztwie, albowiem wzajemnie się potwierdzały i uzupełniały z depozycjami z postępowania przygotowawczego <xAnon>P. Z. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Wobec sprzeczności z twierdzeniami z postępowania przygotowawczego sad nie dał wiary zeznaniom złożonym na rozprawie, w których świadek twierdził, że Rom jedynie udostępnił im pomieszczenie i, że nie był to oskarżony, a także, że za pierwszą plantację nie dostał pieniędzy. <xAnon>R. D.</xAnon> składając wyjaśnienia w śledztwie podawał tyle okoliczności z życia <xAnon>R. P.</xAnon>, które oskwarzony potwierdzał w swoich wyjaśnieniach, że nie może być żadnych wątpliwości, że Rom, z którym <xAnon>R. D.</xAnon> prowadził plantację, to właśnie oskarżony <xAnon>R. P.</xAnon>.</xText> <xText>Sąd potraktował te zmienione depozycje, jako nieudolną próbę wspomożenia oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>P. Z. (1)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd uznał za wiarygodne depozycje <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> z postępowania przygotowawczego, albowiem były potwierdzone depozycjami <xAnon>R. D. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Sąd ustalając okoliczności związane z prowadzonymi z oskarżonym plantacjami, w tym m.in. ich ilości, czy faktu, że to on wypłacał oskarżonemu jego działkę z tego procederu, oparł się na pierwszych przesłuchaniach <xAnon>P. Z.</xAnon>, które były zbieżne z depozycjami <xAnon>R. D.</xAnon>.</xText> <xText>Składając zeznania w kwietniu 2023r. <xAnon>P. Z.</xAnon> podawał, że prowadził z Romem 2 plantacje, ale wskazywał jednocześnie, że nie pamięta z uwagi na upływ czasu.</xText> <xText>Ponieważ <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> podawał, że z pierwszej plantacji uzyskano 3 kg. marihuany, to sąd taką ilość przyjął w ustaleniach, mimo, że <xAnon>R. D.</xAnon> wskazywał, że były to 4 kg., rozstrzygając tę wątpliwość na korzyść oskarżonego.</xText> <xText>Sąd nie uznał za przekonujące twierdzeń <xAnon>P. Z.</xAnon> z rozprawy, w których podawał, że tylko on i <xAnon>R. D.</xAnon> pracowali na plantacji, że nie dałby sobie uciąć paznokcia, że oskarżony to jest ten człowiek, który współpracował z nimi przy produkcji marihuany, albowiem były sprzeczne z depozycjami składanymi w postępowaniu przygotowawczym, tym bardziej, że jak sam wskazywał chodzi o bardzo starą sprawę, w której przesłuchiwany był 15 lat wcześniej i niewiele już pamięta.</xText> <xText>W śledztwie <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> wskazywał, że rolą <xAnon> (...)</xAnon> było pilnowanie roślin w czasie hodowli, że nawadniał i nawoził rośliny oraz, że krzaki ścinali i suszyli razem tj. on, <xAnon>R. D.</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon>, a także rozpoznał, jak sam się wyraził z całą pewnością i stanowczością, na okazanych mu tablicach poglądowych osobę, o której wyjaśniał - <xAnon>R.</xAnon>, czyli <xAnon>R. P.</xAnon>, podkreślał, że tego rozpoznania jest pewny w 100 procentach. Co więcej w czasie okazania informował, iż <xAnon>R. P.</xAnon> aktualnie zamieszkuje w <xAnon>A. (...)</xAnon>. Wszystko to świadczy o tym, że wskazał na właściwą osobę - <xAnon>R. P.</xAnon>.</xText> <xText>Uznać należy, iż obecnie postanowił wspomóc swoimi zeznaniami oskarżonego <xAnon>R. P.</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>częściowo wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie, w którym opisywał, że miał wśród kolegów <xAnon>pseudonim (...)</xAnon>, że w 1998r. wyjechał do pracy w USA, że po powrocie do kraju stracił zarobione tam pieniądze w kasynach, że zna <xAnon>A. K.</xAnon>, że następnie wyjechał do <xAnon>A. (...)</xAnon>. Są to bowiem wyjaśnienia zbieżne z depozycjami <xAnon>R. D. (1)</xAnon> i <xAnon>P. Z. (3)</xAnon>, którzy także o takich okolicznościach związanych z <xAnon>R. R. (3)</xAnon> informowali w swych depozycjach.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText>1.2.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>częściowo wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd nie dał wiary oskarżonemu, że w 2005r. wyjechał do <xAnon>A. (...)</xAnon> w celach zarobkowych i tam nieprzerwanie przebywał do dnia przesłuchania w 2023r. i że w 2006r. nie przyjeżdżał do <xAnon>P. (...)</xAnon>, jest to bowiem sprzeczne z wzajemnie się potwierdzającymi depozycjami <xAnon>R. D. (1)</xAnon> i <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> złożonymi w śledztwie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>R. D. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sad nie uznał za przekonujące twierdzeń świadka, że w 2006r. oskarżony przebywał w <xAnon>L.</xAnon> razem ze świadkiem. Jest to bowiem sprzeczne z twierdzeniami <xAnon>R. D. (1)</xAnon> i <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> złożonymi w śledztwie. Ponadto zeznania świadka są także odmienne od wyjaśnień samego oskarżonego. <xAnon>R. P.</xAnon> bowiem wskazywał, że wrócił ze <xAnon>S. Z.</xAnon> w 2004r. a do <xAnon>A. (...)</xAnon> wyjechał w połowie 2005r., świadek <xAnon>R. D. (2)</xAnon> wskazywał zaś, że był z <xAnon>R. P.</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> od stycznia - lutego 2005r., a <xAnon>R. P.</xAnon> był tam jeszcze wcześniej, gdyż na 2-3 miesiące przed przyjazdem świadka do <xAnon>L.</xAnon> zatelefonował z propozycją pracy dla świadka. Podnieść także należy, iż świadek wskazywał odmiennie od oskarżonego, który podawał, że zajmował się tam wówczas malowaniem mieszkań, że oskarżony miał firmę sprzątającą.</xText> <xText>Podkreślić także należy, iż świadek generalnie miał problem z prawidłowym określaniem czasu zdarzeń, podawał bowiem, że ściągał z oskarżonym w <xAnon>P. (...)</xAnon> samochody z Ameryki w roku 2000, ewentualnie 2003-2004, że robili to rok czasu. Jak wynika zaś z wyjaśnień samego oskarżonego i zeznań świadka <xAnon>R. D.</xAnon> oskarżony do 2004r. przebywał w <xAnon>S. Z.</xAnon>, a sprowadzaniem samochodów zajmował się w 2005r.</xText> <xText>Dlatego uznać należy, iż nawet jeśli świadek <xAnon>R. D. (2)</xAnon> był w <xAnon>A. (...)</xAnon> korzystając z propozycji <xAnon>R. P.</xAnon>, to nie był to rok 2006.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania świadka <xAnon>R. O.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sad nie uznał za przekonujące twierdzeń świadka, że w 2003 - 2004r. oskarżony przebywał w <xAnon>L.</xAnon> razem ze swiadkiem, że załatwił świadkowi pracę &quot;na myjce&quot;. Jest to bowiem sprzeczne z twierdzeniami <xAnon>R. D. (1)</xAnon> złożonymi w śledztwie. Ponadto zeznania świadka są także odmienne od wyjaśnień samego oskarżonego. Jak już bowiem powyżej wskazano <xAnon>R. P.</xAnon> wskazywał, ze wrócił ze <xAnon>S. Z.</xAnon> w 2004r. a do <xAnon>A. (...)</xAnon> wyjechał w połowie 2005r.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>R. P.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Sąd dał wiarę depozycjom <xAnon>R. D. (1)</xAnon> i <xAnon>P. Z. (1)</xAnon> z postępowania przygotowawczego dotyczącym oskarżonego <xAnon>R. P.</xAnon> i ustalił na ich podstawie, że oskarżony o w okresie od maja/czerwca 2006 roku do co najmniej końca listopada 2006 roku w <xAnon>P.</xAnon>, działając wbrew przepisom ustawy, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu, w celu osiągniecia korzyści majątkowej, uprawiał i zbierał konopie inne niż włókniste, z których można było uzyskać znaczne ilości ziela konopi, jak również wytworzył znaczne ilości środka odurzającego w postaci nie mniej niż 7 kilogramów marihuany, w ten sposób, że suszył wcześniej zebrane konopie i pozyskiwał z nich szyszki, czyniąc sobie z popełniania przestępstwa stałe źródło dochodu. Mając na uwadze wyżej wskazane depozycje sąd odmiennie niż prokurator przyjął, że były cztery, a nie trzy, uprawy marihuany we wskazanym w zarzucie czasie, a mianowicie:</xText> <xText>- w okresie od maja/czerwca 2006 roku do sierpnia/września 2006 roku w <xAnon>P.</xAnon> uprawiał i zebrał około 200 krzaków konopi innych niż włókniste, z których następnie wytworzył nie mniej niż 3 kg. marihuany,</xText> <xText>- w okresie od sierpnia 2006 roku do września/października 2006 roku w <xAnon>P.</xAnon> uprawiał i zebrał około 100 krzaków konopi innych niż włókniste, z których następnie wytworzył nie mniej niż 4 kg. marihuany,</xText> <xText>- w okresie od sierpnia/września 2006 roku do co najmniej końca listopada 2006r. w <xAnon>P.</xAnon> uprawiał 200 krzaków konopi innych niż włókniste,</xText> <xText>- w okresie od listopada 2006 roku do co najmniej końca listopada 2006r. w <xAnon>P.</xAnon> uprawiał 150 krzaków konopi innych niż włókniste.</xText> <xText>Sąd uznał, że można oskarżonemu <xAnon>R. P.</xAnon> postawić zarzut winy co do zarzucanego mu czynu, gdyż w tych warunkach jakie istniały mógł zachować się zgodnie z nakazem normy prawnej. W rozpoznawanej sprawie nie ma okoliczności, które wskazywałyby na istnienie szczególnej sytuacji motywacyjnej, która wyłączałaby winę sprawcy. Czyn oskarżonego popełniony był umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony wiedział, że dokonuje czynu zabronionego i chciał go dokonać.</xText> <xText>Oskarżony wyczerpał dyspozycję <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 ust. 1;art. 63 ust. 2;art. 63 ust. 3" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 63 ust. 1, 2 i 3</xLexLink> oraz z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 ust. 1;art. 53 ust. 2" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art. 53 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym od dnia 21 lipca 2006r. w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 kk</xLexLink>. Zastosowano tu ustawę obowiązującą w czasie popełnienia przestępstwa, albowiem art. 53 ust. 2 ustawy, jak też <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 kk</xLexLink> były łagodniejsze niż te przepisy w obecnym brzmieniu.</xText> <xText>Wskazaną ilość uznać należało za znaczną w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w oparciu o wypracowane w orzecznictwie kryteria, w szczególności te, że ilość jaką oskarżony wraz ze wspólnikami uprawiał, a także ta którą wytworzył (suszenie ziela konopi jest jednym z zachowań należących do zakresu wytwarzania środka odurzającego (por. m.in. wyrok SA w Krakowie z dnia 12 października 2005 r., II AKa 200/05, KZS 2005, z. 11, poz. 37), stanowi ilość wystarczającą do jednorazowego odurzenia się znacznie powyżej kilkudziesięciu osób. Sprawcy uprawiali bowiem łącznie 650 roślin mogących dostarczyć znaczną ilość ziela konopi innych niż włókniste umieszczonego w załączniku nr 1 do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz wytworzyli ilość nie mniej niż siedmiu tysięcy gramów marihuany co jest znaczną ilością ziela konopi innych niż włókniste. Jedna porcja tego narkotyku to 1 gram (a nawet o połowę mniej), a zatem stosunek tej ilości narkotyku do potrzeb jednego człowieka pokazuje, jak dużą ilość osób można by tymi narkotykami odurzyć. Jeśli chodzi o ilość środka odurzającego, jaki można by było uzyskać z dwóch ostatnich upraw, to także nie ma wątpliwości, iż byłaby to ilość znaczna. W takiej sytuacji przyjmuje się metodę szacowania ilości ziela konopi, które można skutecznie otrzymać, poprzez uśrednienie. Taki sposób obliczania wydajności upraw konopi poprzez uśrednianie jest już w kryminalistyce powszechnie przyjęty. Średnia przyjęta w literaturze przedmiotu opartej na badaniach <xAnon>E.</xAnon> wartość wagi suszu jaka można uzyskać z jednej rosnącej rośliny wynosi 22 gramy. A zatem z 350 krzaków roślin konopi oskarżeni mogli uzyskać nie mniej niż 7700 gram narkotyku. Wskazać też należy, iż szacunki te są przyjęte na bardzo minimalnym poziomie.</xText> <xText>Niewątpliwie także zachowania te były podejmowane w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru Okoliczności sprawy, czyli fakt, że systematycznie w ciągu kilku miesięcy zakładano kolejne plantacje marihuany świadczy, że sprawca miał z góry powzięty zamiar trudnienia się tym procederem kompleksowo. A zatem wypełnione zostały przesłanki z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Niewątpliwie także oskarżony uzyskał korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 40.000 zł, jako swoją &quot;działkę&quot; z przestępczego procederu.</xText> <xText>Uznać także należy, iż oskarżony z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, czym wypełnili także dyspozycję <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 § 1 kk</xLexLink>. W literaturze i orzecznictwie przez pojęcie stałego źródła rozumie się zarówno sytuację, gdy działalność przestępcza jest jedynym źródłem dochodu sprawcy, jak i wówczas, gdy stanowi dodatkowe, ale regularne źródło dochodu (wyrok SN z dnia 20 grudnia 1971 r., I KR 249/71, OSNKW 1972, Nr 5, poz. 87), choć owa regularność trafnie ujmowana była jako inna niż przy dochodach uzyskiwanych ze stałej pracy (wyrok SN z dnia 20 sierpnia 1981 r., I KR 103/81, OSNKW 1981, Nr 11, poz. 68). Oprócz tego, by źródło dochodu było regularne istotnym jest sposób bezprawnego pozyskiwania korzyści majątkowych, który musi być długotrwały. Przestępstwo przypisane oskarżonemu popełnione zostało w dłuższym czasie. Skoro oskarżony dwukrotnie pozyskał środki pieniężne ze sprzedaży narkotyków, które ze wspólnikami wytworzył, założył też kolejne plantacje, to nie ulega wątpliwości, że mamy tu do czynienia z ciągłością czasową i powtarzalnością utrzymywania przez sprawcę tej sytuacji, a zatem niewątpliwie było to jego stałe, choć dodatkowe źródło dochodu, zaś jego zamiarem było kontynuowanie tejże działalności tak długo, jak długo będzie po temu sposobność.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Przesadzając o winie oskarżonego Sąd uznał, iż karą adekwatną do stopnia jego zawinienia będzie kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 100 zł.</xText> <xText>Na niekorzyść oskarżonego przemawiał wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu wyrażający się m.in. w nagminności przestępstw związanych z narkotykami na terenie całego kraju, przestępstwa narkotykowe stały się obecnie plagą, która dotarła nawet do szkół i jest obecnie ogromnym społecznym problemem, rośnie liczba osób uzależnionych, w szczególności osób młodych, przemawiał także znaczny, bo kilku miesięczny okres trwania przestępstwa, duże ilości narkotyków.</xText> <xText>Z kolei na korzyść sprawcy sąd poczytał fakt, że oskarżony trudnił się uprawą i wytwarzaniem narkotyków uznawanych za tzw. „lekkie” jakimi jest marihuana.</xText> <xText>Na korzyść oskarżonego Sąd zaliczył także jego niekaralność przed popełnieniem tego przestępstwa i znaczny upływ czasu od popełnienia tych czynów.</xText> <xText>Wysokość stawek dziennych grzywny prawie w najniższej kwocie Sąd dostosował do sytuacji finansowej oskarżonego, który mieszka i pracuje w Wielkiej Brytanii.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 § 1 kk</xLexLink> sąd orzekł w stosunku do oskarżonego przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 40.000 zł. Jest to orzeczenie obligatoryjne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnienia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych z uwagi na znaczne obciążenia finansowe wynikające z niniejszego wyroku i fakt wymierzenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Beata Suliga

Beata Suliga

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IV K 100/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. R. P. art. 63 ust. 1, 2 i 3oraz zart. 53 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw brzmieniu obowiązującym od dnia 21 lipca 2006r. w zw. zart. 11 § 2 kkiart. 12 kkiart. 65 § 1 kkw zw. zart. 4 § 1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty P. Z. (1)iR. D. (1)zajmowali sie uprawianiem i wytwarzaniem marihuany. W roku 2006 praktycznie co miesiąc zakładali nową plantację. P. Z. (1)iR. D. (1)znaliR. P., o romskim imieniuR., jeszcze z czasów szkolnych. Przed 2006r.R. P.wrócił zeS. Z., gdzie przebywał kilka lat i zajmował się sprowadzaniem zeS. Z.uszkodzonych samochodów, które naprawiał i następnie sprzedawał. Odnowił wówczas znajomość zR. D. (1), który miał dobre rozeznanie na rynku części zamiennych. Wiosną 2006r.P. Z. (1)iR. D. (1)spotkali przypadkowoR. P..P. Z. (1)iR. D. (1)opowiedzieli wówczas oskarżonemu czym się zajmują i zaproponowaliR. P., że wspólnie mogą prowadzić plantację marihuany.R. P.miał udostępnić miejsce, w którym razem zP. Z. (1)iR. D. (1)mogłaby być prowadzona plantacja marihuany. W maju/czerwcu 2006r. oskarżony przystał na tę propozycję twierdząc, że stracił w kasynach dużo pieniędzy zarobionych wS. Z.i chciałby się "odkuć" finansowo. Oskarżony udostępnił wówczas garaż znajdujący się w jego domu rodzinnym przyul. (...)wP.. Za udostepnienie lokalu oskarżony miał otrzymywać 50 procent udziału w zyskach ze sprzedaży wyhodowanej marihuany. Garaż został przezP. Z. (1)iR. D. (1)przystosowany do wymogów prowadzenia plantacji.R. P., pomagał w tym przystosowaniu w niewielkim zakresie, zajmował się natomiast dorabianiem nawozów i podlewaniem roślin oraz drobnymi czynnościami takimi jak np. wymiana żarówki. Zasadzonych w jego garażu zostało wówczas 200 sadzonek. Po około trzech miesiącach doszło do zbiorów z tej plantacji.P. Z. (1)iR. D. (1)zmusiliR. P.do większego zaangażowania i ścięcia roślin. Ścięte rośliny zostały przez sprawców rozwieszone do suszenia w tym samym garażu. Następnie wszyscy trzej zajęli się oddzielaniem topów od łodyg, waga uzyskanej marihuany była mała, nie mniejsza jednak niż 3 kg. Sprzedażą wytworzonej marihuany zajmował sięP. Z. (1).P. Z. (1)wypłacił oskarżonemu kwotę 20 000 zł. odpowiadającą połowie zysków ze sprzedaży narkotyku. Od razu w sierpniu zorganizowano drugą plantację w tym samym garażu. Wówczas przewieziono tam 100 krzaków konopi znajdujących się wcześniej na plantacji prowadzonej podK.przezA. K.. Rośliny były już wówczas w fazie intensywnego wzrostu, dlatego zbiór nastąpił po 1,5 miesiąca od rozpoczęcia uprawy w garażu udostępnionym przez oskarżonego. Ścięciem zajmowali sięP. Z. (1),R. D. (1)iR. P.. Z tego zbioru uzyskano nie mniej niż 4 kg marihuany, ze sprzedaży którejR. P.również otrzymał od wspólników 20 000 zł. W trakcie prowadzenia tej drugiej plantacji współsprawcy uruchomili trzecią plantację w miejscu udostępnionym przez oskarżonego tj. znajdującym się zaledwie kilka posesji dalej, w garażu należącym także do członków rodziny oskarżonego, przebywała tam jedynie starsza kobieta, nie zachodziła zatem obawa, że ktoś będzie się interesował tą plantacją. W przygotowaniu tego lokaluP. Z. (1),R. D. (1)iR. P.współdziałali zA. K.. Zasadzili tam wówczas 200 krzaków konopi. Oskarżony także na tej plantacji zajmował się podlewaniem. W listopadzie 2006r. w garażu w domu rodzinnymR. P.przyul. (...)wP.sprawcy założyli jeszcze jedną plantację, zasadzili wówczas 150 krzaków, które dostarczyłA. K.. W dniu 1 grudnia 2006r.P. Z. (1)iR. D. (1)zostali zatrzymani przez policję. Nie zostało w toku prowadzonego postępowania ustalone, czy z tych dwóch ostatnich plantacji doszło do zbiorów i wytworzenia marihuany i jej sprzedaży. zeznania świadkaR. D. (1) 113-114odw., 116-117, 426-428 zeznania świadkaP. Z. (1) 116-117, 118odw., 122-124, 133, 141 366odw., 422-426 częściowo wyjaśnienia oskarżonego 257, 421 wyroki w sprawie XVIII K 63/11 260-350, 351-352 R. P.nie był uprzednio karany. dane o karalności 145 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. R. P. art. 63 ust. 1, 2 i 3oraz zart. 53 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw brzmieniu obowiązującym od dnia 21 lipca 2006r. w zw. zart. 11 § 2 kkiart. 12 kkiart. 65 § 1 kkw zw. zart. 4 § 1 kk Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty Nie było tak, iż przez cały okres wskazany w zarzucie oskarżonyR. P.przebywał wW. B. wyjaśnienia oskarżonego 256odw.-257, 421, 428 zeznania świadkaR. D. (1) (...)., 116-117, zeznania świadkaP. Z. (1) 116-117, 118odw., 122-124, 133, 141 366odw. zeznania świadkaR. D. (2) 519-520 zeznania świadkaR. O. 540 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 zeznania świadkaR. D. (1) Sąd dał wiarę depozycjomR. D. (1)składanym w śledztwie, albowiem wzajemnie się potwierdzały i uzupełniały z depozycjami z postępowania przygotowawczegoP. Z. (1). Wobec sprzeczności z twierdzeniami z postępowania przygotowawczego sad nie dał wiary zeznaniom złożonym na rozprawie, w których świadek twierdził, że Rom jedynie udostępnił im pomieszczenie i, że nie był to oskarżony, a także, że za pierwszą plantację nie dostał pieniędzy.R. D.składając wyjaśnienia w śledztwie podawał tyle okoliczności z życiaR. P., które oskwarzony potwierdzał w swoich wyjaśnieniach, że nie może być żadnych wątpliwości, że Rom, z którymR. D.prowadził plantację, to właśnie oskarżonyR. P.. Sąd potraktował te zmienione depozycje, jako nieudolną próbę wspomożenia oskarżonego. zeznania świadkaP. Z. (1) Sąd uznał za wiarygodne depozycjeP. Z. (1)z postępowania przygotowawczego, albowiem były potwierdzone depozycjamiR. D. (1). Sąd ustalając okoliczności związane z prowadzonymi z oskarżonym plantacjami, w tym m.in. ich ilości, czy faktu, że to on wypłacał oskarżonemu jego działkę z tego procederu, oparł się na pierwszych przesłuchaniachP. Z., które były zbieżne z depozycjamiR. D.. Składając zeznania w kwietniu 2023r.P. Z.podawał, że prowadził z Romem 2 plantacje, ale wskazywał jednocześnie, że nie pamięta z uwagi na upływ czasu. PonieważP. Z. (1)podawał, że z pierwszej plantacji uzyskano 3 kg. marihuany, to sąd taką ilość przyjął w ustaleniach, mimo, żeR. D.wskazywał, że były to 4 kg., rozstrzygając tę wątpliwość na korzyść oskarżonego. Sąd nie uznał za przekonujące twierdzeńP. Z.z rozprawy, w których podawał, że tylko on iR. D.pracowali na plantacji, że nie dałby sobie uciąć paznokcia, że oskarżony to jest ten człowiek, który współpracował z nimi przy produkcji marihuany, albowiem były sprzeczne z depozycjami składanymi w postępowaniu przygotowawczym, tym bardziej, że jak sam wskazywał chodzi o bardzo starą sprawę, w której przesłuchiwany był 15 lat wcześniej i niewiele już pamięta. W śledztwieP. Z. (1)wskazywał, że rolą(...)było pilnowanie roślin w czasie hodowli, że nawadniał i nawoził rośliny oraz, że krzaki ścinali i suszyli razem tj. on,R. D.iR., a także rozpoznał, jak sam się wyraził z całą pewnością i stanowczością, na okazanych mu tablicach poglądowych osobę, o której wyjaśniał -R., czyliR. P., podkreślał, że tego rozpoznania jest pewny w 100 procentach. Co więcej w czasie okazania informował, iżR. P.aktualnie zamieszkuje wA. (...). Wszystko to świadczy o tym, że wskazał na właściwą osobę -R. P.. Uznać należy, iż obecnie postanowił wspomóc swoimi zeznaniami oskarżonegoR. P.. częściowo wyjaśnienia oskarżonego Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie, w którym opisywał, że miał wśród kolegówpseudonim (...), że w 1998r. wyjechał do pracy w USA, że po powrocie do kraju stracił zarobione tam pieniądze w kasynach, że znaA. K., że następnie wyjechał doA. (...). Są to bowiem wyjaśnienia zbieżne z depozycjamiR. D. (1)iP. Z. (3), którzy także o takich okolicznościach związanych zR. R. (3)informowali w swych depozycjach. 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.2.1 częściowo wyjaśnienia oskarżonego Sąd nie dał wiary oskarżonemu, że w 2005r. wyjechał doA. (...)w celach zarobkowych i tam nieprzerwanie przebywał do dnia przesłuchania w 2023r. i że w 2006r. nie przyjeżdżał doP. (...), jest to bowiem sprzeczne z wzajemnie się potwierdzającymi depozycjamiR. D. (1)iP. Z. (1)złożonymi w śledztwie. zeznania świadkaR. D. (2) Sad nie uznał za przekonujące twierdzeń świadka, że w 2006r. oskarżony przebywał wL.razem ze świadkiem. Jest to bowiem sprzeczne z twierdzeniamiR. D. (1)iP. Z. (1)złożonymi w śledztwie. Ponadto zeznania świadka są także odmienne od wyjaśnień samego oskarżonego.R. P.bowiem wskazywał, że wrócił zeS. Z.w 2004r. a doA. (...)wyjechał w połowie 2005r., świadekR. D. (2)wskazywał zaś, że był zR. P.wL.od stycznia - lutego 2005r., aR. P.był tam jeszcze wcześniej, gdyż na 2-3 miesiące przed przyjazdem świadka doL.zatelefonował z propozycją pracy dla świadka. Podnieść także należy, iż świadek wskazywał odmiennie od oskarżonego, który podawał, że zajmował się tam wówczas malowaniem mieszkań, że oskarżony miał firmę sprzątającą. Podkreślić także należy, iż świadek generalnie miał problem z prawidłowym określaniem czasu zdarzeń, podawał bowiem, że ściągał z oskarżonym wP. (...)samochody z Ameryki w roku 2000, ewentualnie 2003-2004, że robili to rok czasu. Jak wynika zaś z wyjaśnień samego oskarżonego i zeznań świadkaR. D.oskarżony do 2004r. przebywał wS. Z., a sprowadzaniem samochodów zajmował się w 2005r. Dlatego uznać należy, iż nawet jeśli świadekR. D. (2)był wA. (...)korzystając z propozycjiR. P., to nie był to rok 2006. zeznania świadkaR. O. Sad nie uznał za przekonujące twierdzeń świadka, że w 2003 - 2004r. oskarżony przebywał wL.razem ze swiadkiem, że załatwił świadkowi pracę "na myjce". Jest to bowiem sprzeczne z twierdzeniamiR. D. (1)złożonymi w śledztwie. Ponadto zeznania świadka są także odmienne od wyjaśnień samego oskarżonego. Jak już bowiem powyżej wskazanoR. P.wskazywał, ze wrócił zeS. Z.w 2004r. a doA. (...)wyjechał w połowie 2005r. 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1 R. P. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Sąd dał wiarę depozycjomR. D. (1)iP. Z. (1)z postępowania przygotowawczego dotyczącym oskarżonegoR. P.i ustalił na ich podstawie, że oskarżony o w okresie od maja/czerwca 2006 roku do co najmniej końca listopada 2006 roku wP., działając wbrew przepisom ustawy, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu, w celu osiągniecia korzyści majątkowej, uprawiał i zbierał konopie inne niż włókniste, z których można było uzyskać znaczne ilości ziela konopi, jak również wytworzył znaczne ilości środka odurzającego w postaci nie mniej niż 7 kilogramów marihuany, w ten sposób, że suszył wcześniej zebrane konopie i pozyskiwał z nich szyszki, czyniąc sobie z popełniania przestępstwa stałe źródło dochodu. Mając na uwadze wyżej wskazane depozycje sąd odmiennie niż prokurator przyjął, że były cztery, a nie trzy, uprawy marihuany we wskazanym w zarzucie czasie, a mianowicie: - w okresie od maja/czerwca 2006 roku do sierpnia/września 2006 roku wP.uprawiał i zebrał około 200 krzaków konopi innych niż włókniste, z których następnie wytworzył nie mniej niż 3 kg. marihuany, - w okresie od sierpnia 2006 roku do września/października 2006 roku wP.uprawiał i zebrał około 100 krzaków konopi innych niż włókniste, z których następnie wytworzył nie mniej niż 4 kg. marihuany, - w okresie od sierpnia/września 2006 roku do co najmniej końca listopada 2006r. wP.uprawiał 200 krzaków konopi innych niż włókniste, - w okresie od listopada 2006 roku do co najmniej końca listopada 2006r. wP.uprawiał 150 krzaków konopi innych niż włókniste. Sąd uznał, że można oskarżonemuR. P.postawić zarzut winy co do zarzucanego mu czynu, gdyż w tych warunkach jakie istniały mógł zachować się zgodnie z nakazem normy prawnej. W rozpoznawanej sprawie nie ma okoliczności, które wskazywałyby na istnienie szczególnej sytuacji motywacyjnej, która wyłączałaby winę sprawcy. Czyn oskarżonego popełniony był umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony wiedział, że dokonuje czynu zabronionego i chciał go dokonać. Oskarżony wyczerpał dyspozycjęart. 63 ust. 1, 2 i 3oraz zart. 53 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw brzmieniu obowiązującym od dnia 21 lipca 2006r. w zw. zart. 11 § 2 kkiart. 12 kkiart. 65 § 1 kkw zw. zart. 4 § 1 kk. Zastosowano tu ustawę obowiązującą w czasie popełnienia przestępstwa, albowiem art. 53 ust. 2 ustawy, jak teżart. 12 kkbyły łagodniejsze niż te przepisy w obecnym brzmieniu. Wskazaną ilość uznać należało za znaczną w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w oparciu o wypracowane w orzecznictwie kryteria, w szczególności te, że ilość jaką oskarżony wraz ze wspólnikami uprawiał, a także ta którą wytworzył (suszenie ziela konopi jest jednym z zachowań należących do zakresu wytwarzania środka odurzającego (por. m.in. wyrok SA w Krakowie z dnia 12 października 2005 r., II AKa 200/05, KZS 2005, z. 11, poz. 37), stanowi ilość wystarczającą do jednorazowego odurzenia się znacznie powyżej kilkudziesięciu osób. Sprawcy uprawiali bowiem łącznie 650 roślin mogących dostarczyć znaczną ilość ziela konopi innych niż włókniste umieszczonego w załączniku nr 1 do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz wytworzyli ilość nie mniej niż siedmiu tysięcy gramów marihuany co jest znaczną ilością ziela konopi innych niż włókniste. Jedna porcja tego narkotyku to 1 gram (a nawet o połowę mniej), a zatem stosunek tej ilości narkotyku do potrzeb jednego człowieka pokazuje, jak dużą ilość osób można by tymi narkotykami odurzyć. Jeśli chodzi o ilość środka odurzającego, jaki można by było uzyskać z dwóch ostatnich upraw, to także nie ma wątpliwości, iż byłaby to ilość znaczna. W takiej sytuacji przyjmuje się metodę szacowania ilości ziela konopi, które można skutecznie otrzymać, poprzez uśrednienie. Taki sposób obliczania wydajności upraw konopi poprzez uśrednianie jest już w kryminalistyce powszechnie przyjęty. Średnia przyjęta w literaturze przedmiotu opartej na badaniachE.wartość wagi suszu jaka można uzyskać z jednej rosnącej rośliny wynosi 22 gramy. A zatem z 350 krzaków roślin konopi oskarżeni mogli uzyskać nie mniej niż 7700 gram narkotyku. Wskazać też należy, iż szacunki te są przyjęte na bardzo minimalnym poziomie. Niewątpliwie także zachowania te były podejmowane w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru Okoliczności sprawy, czyli fakt, że systematycznie w ciągu kilku miesięcy zakładano kolejne plantacje marihuany świadczy, że sprawca miał z góry powzięty zamiar trudnienia się tym procederem kompleksowo. A zatem wypełnione zostały przesłanki zart. 12 kk. Niewątpliwie także oskarżony uzyskał korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 40.000 zł, jako swoją "działkę" z przestępczego procederu. Uznać także należy, iż oskarżony z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, czym wypełnili także dyspozycjęart. 65 § 1 kk. W literaturze i orzecznictwie przez pojęcie stałego źródła rozumie się zarówno sytuację, gdy działalność przestępcza jest jedynym źródłem dochodu sprawcy, jak i wówczas, gdy stanowi dodatkowe, ale regularne źródło dochodu (wyrok SN z dnia 20 grudnia 1971 r., I KR 249/71, OSNKW 1972, Nr 5, poz. 87), choć owa regularność trafnie ujmowana była jako inna niż przy dochodach uzyskiwanych ze stałej pracy (wyrok SN z dnia 20 sierpnia 1981 r., I KR 103/81, OSNKW 1981, Nr 11, poz. 68). Oprócz tego, by źródło dochodu było regularne istotnym jest sposób bezprawnego pozyskiwania korzyści majątkowych, który musi być długotrwały. Przestępstwo przypisane oskarżonemu popełnione zostało w dłuższym czasie. Skoro oskarżony dwukrotnie pozyskał środki pieniężne ze sprzedaży narkotyków, które ze wspólnikami wytworzył, założył też kolejne plantacje, to nie ulega wątpliwości, że mamy tu do czynienia z ciągłością czasową i powtarzalnością utrzymywania przez sprawcę tej sytuacji, a zatem niewątpliwie było to jego stałe, choć dodatkowe źródło dochodu, zaś jego zamiarem było kontynuowanie tejże działalności tak długo, jak długo będzie po temu sposobność. ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności R. P. 1 1 Przesadzając o winie oskarżonego Sąd uznał, iż karą adekwatną do stopnia jego zawinienia będzie kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 100 zł. Na niekorzyść oskarżonego przemawiał wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu wyrażający się m.in. w nagminności przestępstw związanych z narkotykami na terenie całego kraju, przestępstwa narkotykowe stały się obecnie plagą, która dotarła nawet do szkół i jest obecnie ogromnym społecznym problemem, rośnie liczba osób uzależnionych, w szczególności osób młodych, przemawiał także znaczny, bo kilku miesięczny okres trwania przestępstwa, duże ilości narkotyków. Z kolei na korzyść sprawcy sąd poczytał fakt, że oskarżony trudnił się uprawą i wytwarzaniem narkotyków uznawanych za tzw. „lekkie” jakimi jest marihuana. Na korzyść oskarżonego Sąd zaliczył także jego niekaralność przed popełnieniem tego przestępstwa i znaczny upływ czasu od popełnienia tych czynów. Wysokość stawek dziennych grzywny prawie w najniższej kwocie Sąd dostosował do sytuacji finansowej oskarżonego, który mieszka i pracuje w Wielkiej Brytanii. R. P. 2. 1 Na podstawieart. 45 § 1 kksąd orzekł w stosunku do oskarżonego przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 40.000 zł. Jest to orzeczenie obligatoryjne. 5 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 6 inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 3. Na podstawieart. 624 § 1 kpksąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych z uwagi na znaczne obciążenia finansowe wynikające z niniejszego wyroku i fakt wymierzenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności. 7 Podpis

15/251000/0002006/K

Sąd Okręgowy w Łodzi

IV Wydział Karny

151500000001521_III_S_000005_2024_Uz_2024-11-25_001

III S 5/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2025-01-03 20:30:24.0 CET

2025-01-03 11:20:44.0 CET

15150000

1521

DECISION

Sygn. akt III S 5/24 POSTANOWIENIE Dnia 25 listopada 2024 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący : SSA Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.) Sędziowie : SSA Gabriela Pietrzyk-Cyrbus SSA Marek Procek po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi K. M. przy udziale Skarbu Państwa - Prezesa Sądu Okręgowego w S. na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu prowadzonym prze

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Hanna Megger" xPublisher="hmegger" xEditorFullName="Hanna Megger" xEditor="hmegger" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001521/S" xYear="2024" xVolNmbr="000005" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt III S 5/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xText> <xText>III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="227"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="484"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Gabriela Pietrzyk-Cyrbus</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Marek Procek</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>skargi <xAnon>K. M.</xAnon></xText> <xText>przy udziale Skarbu Państwa - Prezesa Sądu Okręgowego w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki</xText> <xText>w postępowaniu prowadzonym przed Sądem Okręgowym w Sosnowcu pod</xText> <xText>sygn. akt VII U 365/23</xText> <xText><xBx>postanawia:</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>oddalić skargę.</xBx></xText> <xText>/-/ SSA Gabriela Pietrzyk-Cyrbus /-/ SSA Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.) /-/ SSA Marek Procek</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Patrycja Bogacińska-Piątek

Hanna Megger

Hanna Megger

Sygn. akt III S 5/24 POSTANOWIENIE Dnia 25 listopada 2024 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący : SSA Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.) Sędziowie : SSA Gabriela Pietrzyk-Cyrbus SSA Marek Procek po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargiK. M. przy udziale Skarbu Państwa - Prezesa Sądu Okręgowego wS. na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu prowadzonym przed Sądem Okręgowym w Sosnowcu pod sygn. akt VII U 365/23 postanawia: oddalić skargę. /-/ SSA Gabriela Pietrzyk-Cyrbus /-/ SSA Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.) /-/ SSA Marek Procek

15/150000/0001521/S

Sąd Apelacyjny w Katowicach

III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

151500000001521_III_S_000005_2024_Uz_2024-11-25_003

III S 5/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2025-01-03 20:30:24.0 CET

2025-01-03 11:26:04.0 CET

15150000

1521

REASON

Sygn. akt III S 5/24 UZASADNIENIE Pismem z 15 sierpnia 2024r. skarżący K. M. wniósł skargę na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Sosnowcu w sprawie VII U 365/23. Skarżący wniósł o: 1 stwierdzenie przewlekłości postępowania w sprawie o powyższej sygnaturze; 2 przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz skarżącego kwoty 5 000 zł 3 zasądzenie od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sosnowcu na rzecz skarżącego kosztów tego postępowania. W uzasadnieniu skarż

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Hanna Megger" xPublisher="hmegger" xEditorFullName="Hanna Megger" xEditor="hmegger" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001521/S" xYear="2024" xVolNmbr="000005" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt III S 5/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pismem z 15 sierpnia 2024r. skarżący <xAnon>K. M.</xAnon> wniósł skargę na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Sosnowcu <xBRx></xBRx>w sprawie VII U 365/23. Skarżący wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>stwierdzenie przewlekłości postępowania w sprawie o powyższej sygnaturze;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz skarżącego kwoty 5 000 zł</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądzenie od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sosnowcu na rzecz skarżącego kosztów tego postępowania.</xText> </xUnit> <xText>W uzasadnieniu skarżący wskazał, że w dniu 20 marca 2023 r. złożył odwołanie od decyzji ZUS Inspektorat w <xAnon>D.</xAnon> z dnia 20 lutego 2023 r. <xAnon>(...)</xAnon>. Sprawa dotyczy niezasadnie naliczonych przez ZUS składek w okresie zawieszenia działalności <xAnon> spółki jawnej (...)</xAnon>, <xAnon> (...) spółka jawna</xAnon>, w której jest wspólnikiem. W dniu 1 sierpnia 2023 r. Sąd przesłał zawiadomienie o terminie pierwszej rozprawy, która miała się odbyć 11 marca 2024 r. Na rozprawie wyznaczono termin publikacji wyroku na dzień 18 marca 2024r. Niestety z niewiadomych przyczyn publikacja nie odbyła się. Skarżący podniósł, że w związku z nienależnie naliczonymi przez organ rentowy składkami, ZUS <xAnon> Oddział (...)</xAnon> prowadził przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, włącznie z wpisaniem hipoteki na posiadanej przez niego działce oraz nieruchomości. Odsetki i koszty w przedmiotowej sprawie stale rosną. Przewlekłość postępowania ma więc dla skarżącego bardzo negatywne konsekwencje finansowe.</xText> <xText xALIGNx="left">W odpowiedzi na skargę Skarb Państwa - Prezes Sądu Okręgowego w <xAnon>S.</xAnon> wniósł o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>odrzucenie skargi w przypadku stwierdzenia jej braków formalnych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>ewentualnie, w razie nadania biegu skardze - o jej oddalenie jako bezzasadnej.</xText> </xUnit> <xText>W uzasadnieniu Skarb Państwa - Prezes Sądu Okręgowego w <xAnon>S.</xAnon> podał, <xBRx></xBRx>że czynności w sprawie podejmowane są terminowo. Nie bez znaczenia dla czasu rozpoznania sprawy pozostaje fakt, że referent sprawy od dnia 30 marca do 5 maja 2024 r. przebywał na urlopie wypoczynkowym, zaś od dnia 3 czerwca do dnia 18 sierpnia 2024 r. na urlopie ojcowskim i rodzicielskim. Czynności w sprawie zostały podjęte przez referenta sprawy w pierwszym dniu po powrocie z urlopu. Natomiast długi czas między wyznaczeniem rozprawy, a jej terminem wynika z ogromnej liczby spraw, które wpłynęły do tego czasu do referatu sędziego, a która była niewspółmierna do możliwości ich rozpoznania.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText><xBx>skarga o stwierdzenie przewlekłości postępowania nie zasługuje na uwzględnienie.</xBx></xText> <xText>Z analizy akt sprawy wynika, że odwołanie wpłynęło do Sądu Okręgowego w dniu <xBRx></xBRx>13 kwietnia 2023 r. Zgodnie z zarządzeniem z dnia 21 kwietnia 2023 r. doręczono odpis odpowiedzi na odwołanie wnioskodawcy wraz ze zobowiązaniem ustosunkowania się do jego treści w zakreślonym terminie, pod rygorem pominięcia. Ubezpieczony odebrał korespondencję w dniu 18 maja 2023 r. Następnie zarządzeniem z dnia 16 czerwca 2023 r. wyznaczono termin rozprawy na dzień 11 marca 2024r. Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego zamknął rozprawę i odroczył termin ogłoszenia wyroku do dnia 25 marca 2024r.</xText> <xText>Na terminie publikacji Sąd postanowił otworzyć rozprawę na nowo i zwrócić się do Sądu Rejonowego Katowice-Wschód w Katowicach o udzielenie informacji kiedy wpłynął wniosek ubezpieczonego <xAnon>K. M.</xAnon> o zawieszenie działalności oraz o przesłanie odpisu tego wniosku. Powyższe zarządzenie wykonano w dniu 25 marca 2024 r. Dnia 8 maja 2024r. zarządzono ponaglenie o informację z KRS po 30 czerwca 2024r. Dnia 26 czerwca 2024r. do akt wpłynęła odpowiedź Sądu Rejonowego Katowice-Wschód w Katowicach.</xText> <xText>Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie zmierzające do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie trwa dłużej niż to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i prawnych albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania).</xText> <xText>Art. 2 ust. 2 powołanej ustawy wskazuje, że dla stwierdzenia, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania, należy w szczególności ocenić terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez sąd w celu wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie <xBRx></xBRx>w sprawie (…). Dokonując tej oceny, uwzględnia się łączny dotychczasowy czas postępowania od jego wszczęcia do chwili rozpoznania skargi, niezależnie od tego, na jakim etapie skarga została wniesiona, a także charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron, <xBRx></xBRx>a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania. Z kolei art. 1 ust. 3 ustawy stanowi, że przepisy ustawy stosuje się zgodnie ze standardami wynikającymi z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930610284" xTitle="Konwencja z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284">Konwencji <xBRx></xBRx>o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r.</xLexLink> (Dz. U. z 1993 r. poz. 284, ze zm.).</xText> <xText>Z kolei z utrwalonego orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wynika, <xBRx></xBRx>że ocena tego, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania winna uwzględniać następujące kryteria: złożoność sprawy, znaczenie sprawy dla interesów skarżącego, w tym szczególne okoliczności wskazujące na potrzebę zachowania staranności dla szybszego rozstrzygnięcia sprawy (np.: charakter bytowy sprawy), przyczynienie się skarżącego do przewlekłości postępowania, poprzez wskazanie czynności prawnych oraz pozaprawnych, które spowodowały opóźnienie sprawy i w jakim zakresie oraz zachowanie organów sądowych odpowiedzialnych za prowadzenie sprawy.</xText> <xText>Podkreślenia wymaga, że pojęcie przewlekłości postępowania nie jest zależne wprost od czasu trwania czynności procesowych, trzeba bowiem uwzględniać nade wszystko to, czy planowanie i przeprowadzanie czynności nie jest nadmiernie rozciągnięte w czasie i wyraźnie przedłużające tok czynności. Zawsze trzeba to odnosić do konkretnych realiów sprawy, przyjętego trybu postępowania i wypełnienia ustawowych zadań przewidzianych dla danego postępowania. Muszą być także respektowane uprawnienia poszczególnych uczestników postępowania zaś ocena, czy sprawę rozpoznano &quot;w rozsądnym terminie&quot;, zależy od okoliczności konkretnej sprawy. Ocena ta winna uwzględniać następujące elementy: złożoność sprawy, znaczenie sprawy <xBRx></xBRx><xBRx></xBRx>dla interesów skarżącego, zachowanie skarżącego i zachowanie się organu procesowego. Każdy z elementów badany jest oddzielnie, a dopiero następnie dokonuje się oceny ich łącznego efektu.</xText> <xText>Przede wszystkim jednak należy zwrócić uwagę na zawarte w zacytowanym przepisie pojęcie „bez nieuzasadnionej zwłoki”, bowiem nie każda zwłoka może być przyczyną stwierdzenia przewlekłości, lecz jedynie zwłoka nieuzasadniona. Zatem ocena, czy postępowanie trwa dłużej niż to konieczne, dokonywana musi być na podstawie zarówno analizy charakteru dokonywanych czynności, podjętego trybu postępowania, jak i stanu faktycznego sprawy - konkretnych realiów. Stan ten obejmuje również ocenę sposobu prowadzenia sprawy przez Sąd <xIx>meriti</xIx>, może on bowiem wprawdzie podejmować stale czynności procesowe, jednakże w sposób nieracjonalny, utrudniający bądź nawet uniemożliwiający uzyskanie przez stronę postępowania sądowej ochrony czy pozbawienie możliwości bytowych na skutek długotrwałości postępowania.</xText> <xText>Powyższe kryteria należy interpretować przez pryzmat Europejskiej Konwencji <xBRx></xBRx>o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i wypracowanego orzecznictwa europejskiego, na tle całkowitej długości postępowania niezależnie od tego, przed iloma instancjami sądowymi się ono toczyło i przed jakim sądem jest zawisłe.</xText> <xText>Przez pojęcie „rozsądnego terminu” jako elementu prawa strony do rzetelnego procesu Europejski Trybunał Praw Człowieka, oceniający postępowanie jako całość, stwierdza przewlekłość jeśli trwało ono:</xText> <xText>- 3 lata w jednej instancji (wyrok ETPCz z 10 lipca 1984r. <xAnon>G.</xAnon> przeciwko Portugalii, skarga nr 8990/80);</xText> <xText>- 5 lat w dwóch instancjach(wyrok ETPCz z 7 lutego 2006r. <xAnon>D.</xAnon> przeciwko Francji, skarga nr 19249/02);</xText> <xText>- 6 lat z udziałem Sądu Najwyższego (wyrok z 9 stycznia 2007r. <xAnon>G.</xAnon> przeciwko Polsce, skarga nr 19249/99).</xText> <xText>Skarga o stwierdzenie przewlekłości postępowania przed Sądem Okręgowym nie jest zasadna. Wszelkie czynności Sądu Okręgowego były podejmowane terminowo oraz zmierzały do wyjaśnienia sprawy. Zarządzeniem z dnia 16 czerwca 2023r. wyznaczono rozprawę na 11 marca 2024r. i był to termin uwzględniający ilość spraw w referacie sędziego.</xText> <xText>Przedmiotem sporu między ubezpieczonym a organem rentowym jest wysokość zaległości z tytułu składek.</xText> <xText>Zauważyć należy, że na gruncie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2019r. Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz.U. z 2024r., poz. 867), sprawy są rozpoznawane zgodnie z kolejnością wpływu, a poza kolejnością rozpoznawane są sprawy pilne, do których sprawa ubezpieczonego nie zalicza się (<xLexLink xArt="art. 45 § 2;art. 45 § 2 ust. 5" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">§ 2 ust. 5</xLexLink>). Dodatkowo należy podnieść, że w porządku prawnym obowiązują zasady losowego przydziału spraw oraz niezmienność składu. Obie te zasady stanowią istotną gwarancję prawa do sądu właściwego w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 45 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>. Łączne stosowanie tych dwóch zasad wedle założeń ustawodawcy ma zapewnić również bezstronność sądu, równość stron i zewnętrzną transparentność w przydziale spraw.</xText> <xText>Dlatego też, mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny, na mocy art. 12 ust. 1 powołanej wyżej ustawy orzekł jak w sentencji.</xText> <xText>/-/ SSA Gabriela Pietrzyk-Cyrbus /-/ SSA Patrycja Bogacińska-Piątek /-/ SSA Marek Procek</xText> <xText>Sędzia Przewodniczący Sędzia</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Hanna Megger

Hanna Megger

Sygn. akt III S 5/24 UZASADNIENIE Pismem z 15 sierpnia 2024r. skarżącyK. M.wniósł skargę na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Sosnowcuw sprawie VII U 365/23. Skarżący wniósł o: 1 stwierdzenie przewlekłości postępowania w sprawie o powyższej sygnaturze; 2 przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz skarżącego kwoty 5 000 zł 3 zasądzenie od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sosnowcu na rzecz skarżącego kosztów tego postępowania. W uzasadnieniu skarżący wskazał, że w dniu 20 marca 2023 r. złożył odwołanie od decyzji ZUS Inspektorat wD.z dnia 20 lutego 2023 r.(...). Sprawa dotyczy niezasadnie naliczonych przez ZUS składek w okresie zawieszenia działalnościspółki jawnej (...),(...) spółka jawna, w której jest wspólnikiem. W dniu 1 sierpnia 2023 r. Sąd przesłał zawiadomienie o terminie pierwszej rozprawy, która miała się odbyć 11 marca 2024 r. Na rozprawie wyznaczono termin publikacji wyroku na dzień 18 marca 2024r. Niestety z niewiadomych przyczyn publikacja nie odbyła się. Skarżący podniósł, że w związku z nienależnie naliczonymi przez organ rentowy składkami, ZUSOddział (...)prowadził przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, włącznie z wpisaniem hipoteki na posiadanej przez niego działce oraz nieruchomości. Odsetki i koszty w przedmiotowej sprawie stale rosną. Przewlekłość postępowania ma więc dla skarżącego bardzo negatywne konsekwencje finansowe. W odpowiedzi na skargę Skarb Państwa - Prezes Sądu Okręgowego wS.wniósł o: 1 odrzucenie skargi w przypadku stwierdzenia jej braków formalnych, 2 ewentualnie, w razie nadania biegu skardze - o jej oddalenie jako bezzasadnej. W uzasadnieniu Skarb Państwa - Prezes Sądu Okręgowego wS.podał,że czynności w sprawie podejmowane są terminowo. Nie bez znaczenia dla czasu rozpoznania sprawy pozostaje fakt, że referent sprawy od dnia 30 marca do 5 maja 2024 r. przebywał na urlopie wypoczynkowym, zaś od dnia 3 czerwca do dnia 18 sierpnia 2024 r. na urlopie ojcowskim i rodzicielskim. Czynności w sprawie zostały podjęte przez referenta sprawy w pierwszym dniu po powrocie z urlopu. Natomiast długi czas między wyznaczeniem rozprawy, a jej terminem wynika z ogromnej liczby spraw, które wpłynęły do tego czasu do referatu sędziego, a która była niewspółmierna do możliwości ich rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: skarga o stwierdzenie przewlekłości postępowania nie zasługuje na uwzględnienie. Z analizy akt sprawy wynika, że odwołanie wpłynęło do Sądu Okręgowego w dniu13 kwietnia 2023 r. Zgodnie z zarządzeniem z dnia 21 kwietnia 2023 r. doręczono odpis odpowiedzi na odwołanie wnioskodawcy wraz ze zobowiązaniem ustosunkowania się do jego treści w zakreślonym terminie, pod rygorem pominięcia. Ubezpieczony odebrał korespondencję w dniu 18 maja 2023 r. Następnie zarządzeniem z dnia 16 czerwca 2023 r. wyznaczono termin rozprawy na dzień 11 marca 2024r. Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego zamknął rozprawę i odroczył termin ogłoszenia wyroku do dnia 25 marca 2024r. Na terminie publikacji Sąd postanowił otworzyć rozprawę na nowo i zwrócić się do Sądu Rejonowego Katowice-Wschód w Katowicach o udzielenie informacji kiedy wpłynął wniosek ubezpieczonegoK. M.o zawieszenie działalności oraz o przesłanie odpisu tego wniosku. Powyższe zarządzenie wykonano w dniu 25 marca 2024 r. Dnia 8 maja 2024r. zarządzono ponaglenie o informację z KRS po 30 czerwca 2024r. Dnia 26 czerwca 2024r. do akt wpłynęła odpowiedź Sądu Rejonowego Katowice-Wschód w Katowicach. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie zmierzające do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie trwa dłużej niż to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i prawnych albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania). Art. 2 ust. 2 powołanej ustawy wskazuje, że dla stwierdzenia, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania, należy w szczególności ocenić terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez sąd w celu wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowaniew sprawie (…). Dokonując tej oceny, uwzględnia się łączny dotychczasowy czas postępowania od jego wszczęcia do chwili rozpoznania skargi, niezależnie od tego, na jakim etapie skarga została wniesiona, a także charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron,a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania. Z kolei art. 1 ust. 3 ustawy stanowi, że przepisy ustawy stosuje się zgodnie ze standardami wynikającymi zKonwencjio ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r.(Dz. U. z 1993 r. poz. 284, ze zm.). Z kolei z utrwalonego orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wynika,że ocena tego, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania winna uwzględniać następujące kryteria: złożoność sprawy, znaczenie sprawy dla interesów skarżącego, w tym szczególne okoliczności wskazujące na potrzebę zachowania staranności dla szybszego rozstrzygnięcia sprawy (np.: charakter bytowy sprawy), przyczynienie się skarżącego do przewlekłości postępowania, poprzez wskazanie czynności prawnych oraz pozaprawnych, które spowodowały opóźnienie sprawy i w jakim zakresie oraz zachowanie organów sądowych odpowiedzialnych za prowadzenie sprawy. Podkreślenia wymaga, że pojęcie przewlekłości postępowania nie jest zależne wprost od czasu trwania czynności procesowych, trzeba bowiem uwzględniać nade wszystko to, czy planowanie i przeprowadzanie czynności nie jest nadmiernie rozciągnięte w czasie i wyraźnie przedłużające tok czynności. Zawsze trzeba to odnosić do konkretnych realiów sprawy, przyjętego trybu postępowania i wypełnienia ustawowych zadań przewidzianych dla danego postępowania. Muszą być także respektowane uprawnienia poszczególnych uczestników postępowania zaś ocena, czy sprawę rozpoznano "w rozsądnym terminie", zależy od okoliczności konkretnej sprawy. Ocena ta winna uwzględniać następujące elementy: złożoność sprawy, znaczenie sprawydla interesów skarżącego, zachowanie skarżącego i zachowanie się organu procesowego. Każdy z elementów badany jest oddzielnie, a dopiero następnie dokonuje się oceny ich łącznego efektu. Przede wszystkim jednak należy zwrócić uwagę na zawarte w zacytowanym przepisie pojęcie „bez nieuzasadnionej zwłoki”, bowiem nie każda zwłoka może być przyczyną stwierdzenia przewlekłości, lecz jedynie zwłoka nieuzasadniona. Zatem ocena, czy postępowanie trwa dłużej niż to konieczne, dokonywana musi być na podstawie zarówno analizy charakteru dokonywanych czynności, podjętego trybu postępowania, jak i stanu faktycznego sprawy - konkretnych realiów. Stan ten obejmuje również ocenę sposobu prowadzenia sprawy przez Sądmeriti, może on bowiem wprawdzie podejmować stale czynności procesowe, jednakże w sposób nieracjonalny, utrudniający bądź nawet uniemożliwiający uzyskanie przez stronę postępowania sądowej ochrony czy pozbawienie możliwości bytowych na skutek długotrwałości postępowania. Powyższe kryteria należy interpretować przez pryzmat Europejskiej Konwencjio ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i wypracowanego orzecznictwa europejskiego, na tle całkowitej długości postępowania niezależnie od tego, przed iloma instancjami sądowymi się ono toczyło i przed jakim sądem jest zawisłe. Przez pojęcie „rozsądnego terminu” jako elementu prawa strony do rzetelnego procesu Europejski Trybunał Praw Człowieka, oceniający postępowanie jako całość, stwierdza przewlekłość jeśli trwało ono: - 3 lata w jednej instancji (wyrok ETPCz z 10 lipca 1984r.G.przeciwko Portugalii, skarga nr 8990/80); - 5 lat w dwóch instancjach(wyrok ETPCz z 7 lutego 2006r.D.przeciwko Francji, skarga nr 19249/02); - 6 lat z udziałem Sądu Najwyższego (wyrok z 9 stycznia 2007r.G.przeciwko Polsce, skarga nr 19249/99). Skarga o stwierdzenie przewlekłości postępowania przed Sądem Okręgowym nie jest zasadna. Wszelkie czynności Sądu Okręgowego były podejmowane terminowo oraz zmierzały do wyjaśnienia sprawy. Zarządzeniem z dnia 16 czerwca 2023r. wyznaczono rozprawę na 11 marca 2024r. i był to termin uwzględniający ilość spraw w referacie sędziego. Przedmiotem sporu między ubezpieczonym a organem rentowym jest wysokość zaległości z tytułu składek. Zauważyć należy, że na gruncie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2019r. Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz.U. z 2024r., poz. 867), sprawy są rozpoznawane zgodnie z kolejnością wpływu, a poza kolejnością rozpoznawane są sprawy pilne, do których sprawa ubezpieczonego nie zalicza się (§ 2 ust. 5). Dodatkowo należy podnieść, że w porządku prawnym obowiązują zasady losowego przydziału spraw oraz niezmienność składu. Obie te zasady stanowią istotną gwarancję prawa do sądu właściwego w rozumieniuart. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Łączne stosowanie tych dwóch zasad wedle założeń ustawodawcy ma zapewnić również bezstronność sądu, równość stron i zewnętrzną transparentność w przydziale spraw. Dlatego też, mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny, na mocy art. 12 ust. 1 powołanej wyżej ustawy orzekł jak w sentencji. /-/ SSA Gabriela Pietrzyk-Cyrbus /-/ SSA Patrycja Bogacińska-Piątek /-/ SSA Marek Procek Sędzia Przewodniczący Sędzia

15/150000/0001521/S

Sąd Apelacyjny w Katowicach

III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155515300004521_IX_U_000109_2023_Uz_2024-11-25_001

IX U 109/23

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-11-29 20:30:04.0 CET

2024-12-19 04:43:35.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 10 stycznia 2023 r. (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. , odmówił ubezpieczonemu P. B. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 8 czerwca 2022 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy, powołując się na przepis art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2189) wskazał, że przyczyną wypadku przy pracy było udowodnione n

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Klaudia Suszko" xPublisher="ksuszko" xEditorFullName="Klaudia Suszko" xEditor="ksuszko" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000109" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 10 stycznia 2023 r. <xAnon> (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon>, odmówił ubezpieczonemu <xAnon>P. B.</xAnon> prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 8 czerwca 2022 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy, powołując się na przepis <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU20021991673" xTitle="Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1673">art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r., poz. 2189) wskazał, że przyczyną wypadku przy pracy było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Wedle stanowiska organu rentowego przy stanowisku wagi niewiele było miejsca, aby bezpiecznie wykonać czynność ręcznego transportu <xAnon> (...)</xAnon>. Organ wskazał nadto, że ubezpieczony prawą nogą przesuwał po wadze, na której była ułożona paleta, aby się przemieścić. Organ stanął na stanowisku, że na polu odstawczym było wystarczająco dużo miejsca, aby zapewnić sobie wystarczającą przestrzeń do przemieszczania się poprzez przestawienie palety.</xText> <xText>Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony <xAnon>P. B.</xAnon>, który zarzucił decyzji obrazę przepisów prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 ust. 1" xIsapId="WDU20021991673" xTitle="Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1673">art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink>, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy ubezpieczony nie naruszył przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia w sposób umyślny, ani w sposób rażącego niedbalstwa. Odwołujący się postawił nadto zarzut błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wydanego orzeczenia poprzez przyjęcie, że <xAnon>P. B.</xAnon> w sposób umyślny i wskutek rażącego niedbalstwa spowodował wypadek przy pracy w sytuacji, gdy organ nie przeprowadził ustaleń w zakresie ustalenia przyczyny wypadku.</xText> <xText>Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie w całości. W uzasadnieniu odwołania przytoczył argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Organ wskazał, iż na podstawie protokołu przedłożonego do akt nr <xAnon> (...)</xAnon> uznać należy niedbalstwo wykonywanej przez odwołującego się pracy oraz że w łatwy sposób można było zapobiec temu wypadkowi zachowując podstawy 3S. Organ nadto przytoczył dosłowne stwierdzenie zespołu powypadkowego stanowiące, że odwołujący „zdecydował się wykonać pracę, godząc się na ryzyko łatwego potknięcia się”. Organ uznał również, że na zapisie wideo widać było wyraźnie, że przy stanowisku wagi było niewiele miejsca, aby bezpiecznie wykonać czynność ręcznego transportu <xAnon> (...)</xAnon>, podczas gdy na polu odstawczym było wystarczająco dużo miejsca, by zapewnić sobie przestrzeń do przemieszczania się poprzez przestawienie palety.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>P. B.</xAnon> był zatrudniony w <xAnon> (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> od 1 września 2016 r. w dziale wytłaczania w komórce trzeciej jako operator produkcji. Na co dzień obsługiwał maszynę <xAnon>T.</xAnon>, na której produkowane są wkładki do opon.</xText> <xText>W dniu 8 czerwca 2022 r. od godziny 6 rano <xAnon>P. B.</xAnon> pracował razem z <xAnon>A. K.</xAnon>. W tym dniu miało miejsce cotygodniowe zatrzymanie maszyny. <xAnon>P. B.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> mieli za zadanie wywieźć gumę do przetworzenia na paletach, przy czym jedna paleta musiała zawierać 500 kg ładunku. Guma stanowiła odpad z produkcji. Układana była na palecie w dwa rzędy, aby dopełnić ładunek (każda kostka na palecie miała ważyć 250 kg). Kawałki gumy były rożnej wielkości. Większe kawałki gumy na paletę, <xAnon>P. B.</xAnon> oraz <xAnon>A. K.</xAnon> przenosili we dwóch. Pracowali w zastanym układzie palet umieszczonych w ich miejscu pracy przez innych pracowników. Między paletami było wąskie przejście. W zakładzie pracy nie ustalono wytycznych w jakich odległościach od siebie mają leżeć palety. Nie było takiej informacji od przełożonego. Na dzień 8 czerwca 2022 r. nie było wyznaczonych linii oznaczających specjalne pola na palety i pole wyłączone z użytku.</xText> <xText>Pracownicy podnieśli kawałek gumy o wadze około 30 kg i zaczęli przemieszczać się w stronę wagi <xAnon> (...)</xAnon>. <xAnon>A. K.</xAnon> szedł przodem, natomiast <xAnon>P. B.</xAnon> szedł tyłem. Z uwagi na brak miejsca pomiędzy elementami ułożonymi na podłodze <xAnon>P. B.</xAnon> prawą nogą przesuwał po wadze, na której była położona paleta. Po pokonaniu około 2 m <xAnon>P. B.</xAnon> lewą nogą zahaczył o inną paletę i przewrócił się uderzając prawą ręką o regał. Poczuł ból w prawej dłoni.</xText> <xText><xAnon>P. B.</xAnon> miał na rękach rękawice ochronne, czapkę i obuwie robocze.</xText> <xText><xBx>Niesporne</xBx>, a nadto:</xText> <xText>- przesłuchanie ubezpieczonego <xAnon>P. B.</xAnon> – k. 32-33v;</xText> <xText>- zeznania świadka <xAnon>A. K.</xAnon> – k. 31-31v;</xText> <xText>- <xAnon>protokół nr (...)</xAnon> r. ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy – k. 5;</xText> <xText>- płyta CD zawierająca nagranie z kamer monitoringu obejmujące zdarzenie – k. 40;</xText> <xText>- dokumentacja fotograficzna (stanowiąca załącznik do odwołania) – k. 6-8.</xText> <xText>Bezpośrednio po zdarzeniu, w dniu 8 czerwca 2022 r., <xAnon>P. B.</xAnon> zgłosił przełożonemu <xAnon>M. S.</xAnon>, że doszło do wypadku, następnie swoim prywatnym samochodem pojechał do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w <xAnon>S.</xAnon>, gdzie stwierdzono u niego złamanie IV kości prawego śródręcza.</xText> <xText><xBx>Dowód: </xBx></xText> <xText><xBx>- </xBx>wyjaśnienia poszkodowanego z 13.06.2022 r. – k. 7 akt organu;</xText> <xText><xBx>-</xBx> karta informacyjna <xAnon> (...)</xAnon> z 08.06.2022 r. – w części nieponumerowanej akt organu.</xText> <xText>W wyniku przebytego złamania z przywiedzeniowym ustawieniem palca utrzymuje się aktualnie u <xAnon>P. B.</xAnon> zaburzony ruch zgięcia palca III z występującym przy tym przeprostem w stawie międzypaliczkowym dalszym. Następstwo to może być spowodowane zrostem złamania w rotacyjnym ustawieniu odłamu dalszego i stanowi dwuprocentowy trwały uszczerbek na zdrowiu. Obecne są bóle w miejscu złamania, które pojawiają się po cięższej pracy i podczas zmian pogody.</xText> <xText><xBx>Dowód: </xBx></xText> <xText><xBx>- </xBx>opinia biegłego specjalisty z zakresu chirurgii urazowo – ortopedycznej – k. 53;</xText> <xText><xBx>-</xBx> zaświadczenie o stanie zdrowia z dnia 2.11.2022 r. – w części nieponumerowanej akt organu.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Przedmiotem sporu w niniejszym postępowaniu było prawo ubezpieczonego <xAnon>P. B.</xAnon> do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, jakiemu uległ w dniu 8 czerwca 2022 r.</xText> <xText>Kwestię rodzajów świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz warunki nabywania prawa do tych świadczeń reguluje <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20021991673" xTitle="Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1673">ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink> (jednolity tekst – Dz. U. z 2022 r., poz. 2189), zwana dalej „ustawą wypadkową”.</xText> <xText>Zgodnie z art. 2 pkt 11 i 12 tej ustawy ubezpieczonym jest osoba fizyczna podlegająca ubezpieczeniu wypadkowemu, a także osoba, która przed dniem 1 stycznia 1999 r. podlegała ubezpieczeniu społecznemu lub zaopatrzeniu emerytalnemu, z wyłączeniem osób podlegających ubezpieczeniu społecznemu rolników, zaś ubezpieczeniem wypadkowym jest ubezpieczenie społeczne z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (jednolity tekst – Dz. U. 2022 r., poz. 1009) ubezpieczenia społeczne obejmują również ubezpieczenie z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.</xText> <xText>Bezsporną w niniejszej sprawie była okoliczność, że odwołujący się <xAnon>P. B.</xAnon> jako osoba fizyczna będąca pracownikiem, podlegał wypadkowemu ubezpieczeniu społecznemu oraz to, że zdarzenie, którego spór dotyczy miało miejsce w okresie objęcia ubezpieczeniem odwołującego.</xText> <xText>Jednym z rodzajów, przewidzianych w ustawie wypadkowej, świadczeń z tytułu wypadków przy pracy jest jednorazowe odszkodowanie dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu (art. 6 ust. 1 pkt 4). Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy wypadkowej jednorazowe odszkodowanie, przysługuje jedynie takiemu ubezpieczonemu, który stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu doznał wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.</xText> <xText>Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy wypadkowej, za wypadek przy pracy uważa się zdarzenie nagłe wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych. Z kolei zgodnie z treścią punktu 8 ust. 3 art. 3 ustawy wypadkowej za wypadek przy pracy uważa się również nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w okresie ubezpieczenia wypadkowego z danego tytułu podczas wykonywania zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności pozarolniczej w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych.</xText> <xText>W rzeczonej sprawie poza sporem było, że ubezpieczony <xAnon>P. B.</xAnon> uczestniczył w dniu 8 czerwca 2022 r. w nagłym zdarzeniu wywołanym przyczyną zewnętrzną powodującą u niego uraz. Niesporne było również to, że uraz nastąpił podczas wykonywania przez ubezpieczonego pracy należącej do zakresu jego obowiązków, na rzecz jego pracodawcy <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon>. Tym samym zdarzenie z dnia 8 czerwca 2022 r. niezaprzeczalnie wypełniło ustawowe przesłanki niezbędne do uznania go za wypadek przy pracy i co do tego strony nie zajmowały odmiennych stanowisk.</xText> <xText>Ustalenia faktyczne co do przebiegu zdarzenia Sąd poczynił w oparciu o przesłuchanie ubezpieczonego oraz treść dokumentacji powypadkowej sporządzonej przez pracodawcę ubezpieczonego zawartą w aktach sprawy oraz w aktach organu oraz przedstawiony przez ubezpieczonego materiał zdjęciowy, a nadto o materiał wideo przedłożony przez pracodawcę. Prawdziwości i rzetelności sporządzenia tych dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała, stąd też Sąd uznał je za miarodajne dla odtworzenia stanu faktycznego w sprawie.</xText> <xText>Powołując się na zdarzenie z dnia 8 czerwca 2022 r. r. i jego następstwa, ubezpieczony domagał się w niniejszej sprawie wypłaty jednorazowego odszkodowania, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy wypadkowej, a którego organ rentowy odmówił mu zaskarżoną decyzją powołując się na treść art. 21 ust. 1 tejże ustawy. Powołany przez ZUS przepis stanowi, iż świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują ubezpieczonemu, gdy wyłączną przyczyną wypadku było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa.</xText> <xText>Tym samym strony zajmowały odmienne stanowisko w przedmiocie oceny zachowania się ubezpieczonego w momencie bezpośrednio poprzedzającym zaistnienie zdarzenia z dnia 8 czerwca 2022 r., w szczególności w zakresie jego przyczynienia się do zaistnienia wypadku na skutek naruszenia przez niego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, wyłączności tego naruszenia jako przyczyny feralnego zdarzenia oraz umyślnego bądź rażąco niedbałego działania ubezpieczonego związanego z tym naruszeniem. Na rażąco niedbałe postępowanie ubezpieczonego powoływał się organ rentowy wydając decyzję odmowną w niniejszej sprawie. W szczególności organ rentowy zwracał uwagę na nieprawidłowe i wykonywanie czynności przeniesienia palety polegające na dokonaniu tej czynności przez ubezpieczonego w sposób nieprzemyślany, podczas gdy można było zapewnić sobie wystarczającą przestrzeń do przemieszczenia się poprzez przestawienie palety. W tego typu działaniu mającym charakter naruszenia zasad ochrony bezpieczeństwa zdrowia i życia na skutek rażącego niedbalstwa <xAnon>P. B.</xAnon> organ rentowy upatrywał wyłącznej przyczyny zdarzenia z dnia 8 czerwca 2022 r.</xText> <xText>Wyrażenie „rażące niedbalstwo” nie zostało zdefiniowane w ustawie. Co więcej, prawo pracy nie definiuje też pojęcia „winy”, „umyślności”, „lekkomyślności”, „niedbalstwa”. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 listopada 1999 r. wydanym w sprawie II UKN 221/99 (opubl. w OSNP 2001/6/205) wskazał, że w związku z tym dla wyjaśnienia ich znaczenia należy się odwołać do terminologii prawa karnego.</xText> <xText>Według <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 9 § 1 Kodeksu karnego</xLexLink> (w brzmieniu ustalonym <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">ustawą z dnia 6 czerwca 1997 r.</xLexLink> Dz. U. 1997 r. Nr 88 poz. 553 ze zm.) czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. W myśl natomiast art. 9 § 2 tego Kodeksu, czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć. Różnica między umyślnością i nieumyślnością wynika z istnienia lub braku zamiaru sprawcy popełnienia czynu zabronionego. W pojęciu umyślności zawarty jest zawsze zamiar popełnienia czynu, a więc element świadomości sprawcy, a ponadto element jego woli skierowanej na popełnienie tego czynu („chce popełnić”) lub chociażby godzenia się na jego popełnienie – przy jednoczesnym przewidywaniu możliwości tego popełnienia. Istota nieumyślności polega zaś na braku zamiaru popełnienia czynu, lecz mimo to na jego popełnieniu wskutek niezachowania należytej ostrożności wymaganej w danych okolicznościach.</xText> <xText>Natomiast rażące niedbalstwo – jak przyjmuje się w orzecznictwie sądowym – jest zachowaniem graniczącym z umyślnością, a zarazem takim, które daje podstawę do „szczególnie negatywnej oceny postępowania” pracownika (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 grudnia 1993 r. w sprawie III AUr 411/93 opubl. w Przegląd Sądowy 1994/6 poz. 14 wkładka i wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 lutego 1996 r. w sprawie III AUr 102/96 opubl. w OSA 1998/3 poz. 8). Powyższe rozumienie tego pojęcia zapoczątkował Trybunał Ubezpieczeń Społecznych, który w wyroku z dnia 20 listopada 1973 r. sygn. akt III TO 84/73 (Praca i Zabezpieczenie <xAnon> (...)</xAnon> str. 74) wyjaśnił, że niedbalstwo pracownika jako wyłączna przyczyna wypadku przy pracy zwalnia zakład pracy od odpowiedzialności tylko wtedy, jeżeli miało charakter rażący, „a więc graniczyło z umyślnością”. Podobny pogląd w omawianej kwestii wyraził także <xAnon>J. P.</xAnon>. Jego zdaniem, rażące niedbalstwo polega na naruszeniu przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy i spowodowaniu tym szkody nie przewidzianej przez sprawcę wskutek graniczącego z umyślnością „niedołożenia należytej uwagi i staranności” („Przydatność dawnego orzecznictwa w ocenie wypadku jako wypadku przy pracy” Praca i Zabezpieczenie <xAnon> (...)</xAnon> str. 45-57).</xText> <xText>Biorąc to pod uwagę Sąd doszedł do wniosku, że działania z rażącym niedbalstwem mogą być uznane jedynie takie zachowania pracownika (ubezpieczonego), w trakcie których bierze on pod uwagę skutek, który może nastąpić jako efekt jego nieprawidłowego działania i godzi się na taką ewentualność. Jego postawa nie jest wówczas zdeterminowana na osiągnięcie negatywnego efektu, w tym wypadku w postaci ewidentnego naruszenia przepisów dotyczących ochrony zdrowia i życia. Wówczas można mówić o szczególnej nonszalancji w działaniu ubezpieczonego, który świadomie lub w sposób nieuzasadnienie bezwiedny wykorzystuje niedozwolone działanie w wykonaniu czynności, które można by wykonać w sposób prawidłowy oceniając rzecz rozsądnie. W poczet tego typu zachowań, zdaniem Sądu, nie mogą być włączane takie sytuacje, w których pracownik (ubezpieczony) nie ma świadomości ryzyka swoich działań – nie jest w stanie przewidzieć negatywnych skutków podejmowanych czynności i nie jest świadomy naruszeń przepisów, których faktycznie się dopuszcza.</xText> <xText>Analizując zgromadzony w prawie materiał dowodowy oraz ogół okoliczności towarzyszących zdarzeniu z dnia 8 czerwca 2022 r., Sąd doszedł do wniosku, że chociaż działania <xAnon>P. B.</xAnon> wskazują na pewnego rodzaju lekkomyślność, to jednak nie stanowią rażącego niedbalstwa w naruszeniu przez niego przepisów i zasad ochrony życia i zdrowia na terenie zakładu pracy <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> spółka z. o. o. w <xAnon>S.</xAnon>. W oparciu o zeznania świadka <xAnon>A. K.</xAnon> i ubezpieczonego <xAnon>P. B.</xAnon> a także zaprezentowane nagranie z wideo monitoringu pracodawcy Sąd doszedł do wniosku, że ubezpieczony wykonywał zadania w przestrzeni zorganizowanej funkcjonalnie przez inne osoby. Wraz z <xAnon>A. K.</xAnon> transportował element gumowy najkrótszą drogą, choć nie pozbawioną przeszkód w postaci ułożonych na podłożu palet. Z uwagi na wagę elementów nie miał możliwości przeorganizowania miejsca pracy (palety zostały nawiezione wózkami widłowymi). Z uwagi na rozmiar przenoszonego elementu nie miał możliwości dokładnej obserwacji podłoża, po którym się porusza. Jednocześnie starał się przemieszczać ostrożnie, co wynika z zapisu wideo. Musiał poruszać się adekwatnie do ruchu swojego współpracownika. Jego zachowanie nie nosiło cech nonszalancji bądź całkowitego lekceważenia zasad BHP. Wykonywał polecone czynności w takich warunkach, jakie miał do dyspozycji w danym momencie. Zresztą jak wskazał świadek <xAnon>A. K.</xAnon> miejsce pracy zostało po zdarzeniu oznaczone liniami narzucającymi bezpieczny układ palet na podłożu, aby zapobiegać powtórzeniu się zdarzeń niebezpiecznych. Sąd uznał, że nawet, jeżeli ubezpieczony i współpracujący z nim <xAnon>A. K.</xAnon> błędnie uznali, że przejście między poszczególnymi elementami ułożonymi na podłożu jest bezpieczne, to brak jest przesłanek na stwierdzenie, że byli w tej ocenie wyjątkowo lekkomyślni. Ponieważ przejście między paletami istniało pracownicy mieli prawo przypuszczać, że uda im się je przebyć bezpiecznie, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie mieli możliwości przesuwania elementów zlokalizowanych na podłożu.</xText> <xText>W konsekwencji Sąd uznał, że ubezpieczonemu nie udowodniono naruszenia przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowanego przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Stąd nie utracił on prawa do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego, w tym odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, jakiemu uległ w dniu 8 czerwca 2022 r.</xText> <xText>W celu określenia wysokości przysługującego ubezpieczonemu odszkodowania należało ustalić czy i w jakiej wysokości ubezpieczony doznał uszczerbku na zdrowiu <xBRx></xBRx>w wyniku wypadku przy pracy w dniu 8 czerwca 2022 r. W związku z tym Sąd dopuścił dowód <xBRx></xBRx>z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu chirurgii ortopedyczno-urazowej <xAnon>H. M.</xAnon>.</xText> <xText>Orzekanie o uszczerbku na zdrowiu następuje w oparciu o przepisy odpowiednich aktów wykonawczych wydanych na podstawie powołanej wyżej ustawy. Takim aktem wykonawczym jest <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20022341974" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 234, poz. 1974">rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania</xLexLink> (Dz. U. Nr 234, poz. 1974), wydane na podstawie <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 ust. 5" xIsapId="WDU20021991673" xTitle="Ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 199, poz. 1673">art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink>. Rozporządzenie to zawiera tabelę, w której dla poszczególnych schorzeń przewidziane są określone wartości lub granice uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>W opinii z dnia 5 marca 2024 r. (k. 52-53) biegły sądowy wskazał, że w wyniku zdarzenia z dnia 8 czerwca 2023 r. <xAnon>P. B.</xAnon> doznał złamania IV kości śródręcza prawego z przywiedzeniowym ustawieniem tego palca, skutkującego stałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 2 %. Ocenę biegły oparł na punkcie 141a oceny procentowej wskazując na zaburzony ruch zgięcia palca IV pod postacią przemieszczania się w kierunku palca III.</xText> <xText>Żadna ze stron nie kwestionowała opinii. Organ rentowy ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że ubezpieczony nie był badany przez orzeczników ZUS.</xText> <xText>Sąd uznał ekspertyzę za rzetelną, jasną, pełną i spójną, a jej wnioski za logicznie skorelowane z postawionymi rozpoznaniami i wynikami badań. Opinia została wydana po badaniu ubezpieczonego i analizie dokumentacji medycznej dotyczącej stanu jego zdrowia, odnosi się też do przesłanek, które należy wziąć pod uwagę przy ocenie ustalania uszczerbku na zdrowiu zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20022341974" xTitle="Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 234, poz. 1974">rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania</xLexLink>. Wnioski biegłego korespondują z wynikami przeprowadzonych badań szczegółowo opisanymi w opinii. Powyższe, przy uwzględnieniu, że biegły to wysokiej klasy fachowcy o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalnościach odpowiednich do schorzeń ubezpieczonego, przemawiało za uznaniem przedmiotowej opinii za miarodajną dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie w zakresie oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego w związku ze zdarzeniem z dnia 8 czerwca 2023 r. Dlatego też, Sąd w pełni podzielił stanowisko biegłego i przyjął, iż ubezpieczony w wyniku wypadku przy pracy w dniu 8 czerwca r. doznał 3 % stałego uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę całość rozważań, Sąd, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, zmienił decyzję organu rentowego przyznając ubezpieczonemu prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w dniu 8 czerwca 2023 r. w wysokości odpowiadającej 3 % stałego uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>O kosztach postepowania na wniosek ubezpieczonego Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu ubezpieczonemu, jako wygrywającemu proces, należał się zwrot kosztów procesu od organu rentowego. Składały się na nie koszty zastępstwa procesowego w związku z ustanowieniem przez ubezpieczonego pełnomocnika w osobie adwokata, którego wynagrodzenie w stawce minimalnej wynosi 180 zł – zgodnie z § 9 ust. 2 rozrządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (– Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Klaudia Suszko

Klaudia Suszko

UZASADNIENIE Decyzją z dnia 10 stycznia 2023 r.(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS., odmówił ubezpieczonemuP. B.prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 8 czerwca 2022 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy, powołując się na przepisart. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz. U. z 2022 r., poz. 2189) wskazał, że przyczyną wypadku przy pracy było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Wedle stanowiska organu rentowego przy stanowisku wagi niewiele było miejsca, aby bezpiecznie wykonać czynność ręcznego transportu(...). Organ wskazał nadto, że ubezpieczony prawą nogą przesuwał po wadze, na której była ułożona paleta, aby się przemieścić. Organ stanął na stanowisku, że na polu odstawczym było wystarczająco dużo miejsca, aby zapewnić sobie wystarczającą przestrzeń do przemieszczania się poprzez przestawienie palety. Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczonyP. B., który zarzucił decyzji obrazę przepisów prawa materialnego, tj.art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy ubezpieczony nie naruszył przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia w sposób umyślny, ani w sposób rażącego niedbalstwa. Odwołujący się postawił nadto zarzut błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wydanego orzeczenia poprzez przyjęcie, żeP. B.w sposób umyślny i wskutek rażącego niedbalstwa spowodował wypadek przy pracy w sytuacji, gdy organ nie przeprowadził ustaleń w zakresie ustalenia przyczyny wypadku. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie w całości. W uzasadnieniu odwołania przytoczył argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Organ wskazał, iż na podstawie protokołu przedłożonego do akt nr(...)uznać należy niedbalstwo wykonywanej przez odwołującego się pracy oraz że w łatwy sposób można było zapobiec temu wypadkowi zachowując podstawy 3S. Organ nadto przytoczył dosłowne stwierdzenie zespołu powypadkowego stanowiące, że odwołujący „zdecydował się wykonać pracę, godząc się na ryzyko łatwego potknięcia się”. Organ uznał również, że na zapisie wideo widać było wyraźnie, że przy stanowisku wagi było niewiele miejsca, aby bezpiecznie wykonać czynność ręcznego transportu(...), podczas gdy na polu odstawczym było wystarczająco dużo miejsca, by zapewnić sobie przestrzeń do przemieszczania się poprzez przestawienie palety. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: P. B.był zatrudniony w(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwS.od 1 września 2016 r. w dziale wytłaczania w komórce trzeciej jako operator produkcji. Na co dzień obsługiwał maszynęT., na której produkowane są wkładki do opon. W dniu 8 czerwca 2022 r. od godziny 6 ranoP. B.pracował razem zA. K.. W tym dniu miało miejsce cotygodniowe zatrzymanie maszyny.P. B.iA. K.mieli za zadanie wywieźć gumę do przetworzenia na paletach, przy czym jedna paleta musiała zawierać 500 kg ładunku. Guma stanowiła odpad z produkcji. Układana była na palecie w dwa rzędy, aby dopełnić ładunek (każda kostka na palecie miała ważyć 250 kg). Kawałki gumy były rożnej wielkości. Większe kawałki gumy na paletę,P. B.orazA. K.przenosili we dwóch. Pracowali w zastanym układzie palet umieszczonych w ich miejscu pracy przez innych pracowników. Między paletami było wąskie przejście. W zakładzie pracy nie ustalono wytycznych w jakich odległościach od siebie mają leżeć palety. Nie było takiej informacji od przełożonego. Na dzień 8 czerwca 2022 r. nie było wyznaczonych linii oznaczających specjalne pola na palety i pole wyłączone z użytku. Pracownicy podnieśli kawałek gumy o wadze około 30 kg i zaczęli przemieszczać się w stronę wagi(...).A. K.szedł przodem, natomiastP. B.szedł tyłem. Z uwagi na brak miejsca pomiędzy elementami ułożonymi na podłodzeP. B.prawą nogą przesuwał po wadze, na której była położona paleta. Po pokonaniu około 2 mP. B.lewą nogą zahaczył o inną paletę i przewrócił się uderzając prawą ręką o regał. Poczuł ból w prawej dłoni. P. B.miał na rękach rękawice ochronne, czapkę i obuwie robocze. Niesporne, a nadto: - przesłuchanie ubezpieczonegoP. B.– k. 32-33v; - zeznania świadkaA. K.– k. 31-31v; -protokół nr (...)r. ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy – k. 5; - płyta CD zawierająca nagranie z kamer monitoringu obejmujące zdarzenie – k. 40; - dokumentacja fotograficzna (stanowiąca załącznik do odwołania) – k. 6-8. Bezpośrednio po zdarzeniu, w dniu 8 czerwca 2022 r.,P. B.zgłosił przełożonemuM. S., że doszło do wypadku, następnie swoim prywatnym samochodem pojechał do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego wS., gdzie stwierdzono u niego złamanie IV kości prawego śródręcza. Dowód: -wyjaśnienia poszkodowanego z 13.06.2022 r. – k. 7 akt organu; -karta informacyjna(...)z 08.06.2022 r. – w części nieponumerowanej akt organu. W wyniku przebytego złamania z przywiedzeniowym ustawieniem palca utrzymuje się aktualnie uP. B.zaburzony ruch zgięcia palca III z występującym przy tym przeprostem w stawie międzypaliczkowym dalszym. Następstwo to może być spowodowane zrostem złamania w rotacyjnym ustawieniu odłamu dalszego i stanowi dwuprocentowy trwały uszczerbek na zdrowiu. Obecne są bóle w miejscu złamania, które pojawiają się po cięższej pracy i podczas zmian pogody. Dowód: -opinia biegłego specjalisty z zakresu chirurgii urazowo – ortopedycznej – k. 53; -zaświadczenie o stanie zdrowia z dnia 2.11.2022 r. – w części nieponumerowanej akt organu. Sąd zważył, co następuje: Przedmiotem sporu w niniejszym postępowaniu było prawo ubezpieczonegoP. B.do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, jakiemu uległ w dniu 8 czerwca 2022 r. Kwestię rodzajów świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz warunki nabywania prawa do tych świadczeń regulujeustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(jednolity tekst – Dz. U. z 2022 r., poz. 2189), zwana dalej „ustawą wypadkową”. Zgodnie z art. 2 pkt 11 i 12 tej ustawy ubezpieczonym jest osoba fizyczna podlegająca ubezpieczeniu wypadkowemu, a także osoba, która przed dniem 1 stycznia 1999 r. podlegała ubezpieczeniu społecznemu lub zaopatrzeniu emerytalnemu, z wyłączeniem osób podlegających ubezpieczeniu społecznemu rolników, zaś ubezpieczeniem wypadkowym jest ubezpieczenie społeczne z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych. Stosownie doart. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(jednolity tekst – Dz. U. 2022 r., poz. 1009) ubezpieczenia społeczne obejmują również ubezpieczenie z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Bezsporną w niniejszej sprawie była okoliczność, że odwołujący sięP. B.jako osoba fizyczna będąca pracownikiem, podlegał wypadkowemu ubezpieczeniu społecznemu oraz to, że zdarzenie, którego spór dotyczy miało miejsce w okresie objęcia ubezpieczeniem odwołującego. Jednym z rodzajów, przewidzianych w ustawie wypadkowej, świadczeń z tytułu wypadków przy pracy jest jednorazowe odszkodowanie dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu (art. 6 ust. 1 pkt 4). Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy wypadkowej jednorazowe odszkodowanie, przysługuje jedynie takiemu ubezpieczonemu, który stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu doznał wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy wypadkowej, za wypadek przy pracy uważa się zdarzenie nagłe wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych. Z kolei zgodnie z treścią punktu 8 ust. 3 art. 3 ustawy wypadkowej za wypadek przy pracy uważa się również nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w okresie ubezpieczenia wypadkowego z danego tytułu podczas wykonywania zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności pozarolniczej w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych. W rzeczonej sprawie poza sporem było, że ubezpieczonyP. B.uczestniczył w dniu 8 czerwca 2022 r. w nagłym zdarzeniu wywołanym przyczyną zewnętrzną powodującą u niego uraz. Niesporne było również to, że uraz nastąpił podczas wykonywania przez ubezpieczonego pracy należącej do zakresu jego obowiązków, na rzecz jego pracodawcy(...) sp. z o.o.wS.. Tym samym zdarzenie z dnia 8 czerwca 2022 r. niezaprzeczalnie wypełniło ustawowe przesłanki niezbędne do uznania go za wypadek przy pracy i co do tego strony nie zajmowały odmiennych stanowisk. Ustalenia faktyczne co do przebiegu zdarzenia Sąd poczynił w oparciu o przesłuchanie ubezpieczonego oraz treść dokumentacji powypadkowej sporządzonej przez pracodawcę ubezpieczonego zawartą w aktach sprawy oraz w aktach organu oraz przedstawiony przez ubezpieczonego materiał zdjęciowy, a nadto o materiał wideo przedłożony przez pracodawcę. Prawdziwości i rzetelności sporządzenia tych dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała, stąd też Sąd uznał je za miarodajne dla odtworzenia stanu faktycznego w sprawie. Powołując się na zdarzenie z dnia 8 czerwca 2022 r. r. i jego następstwa, ubezpieczony domagał się w niniejszej sprawie wypłaty jednorazowego odszkodowania, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy wypadkowej, a którego organ rentowy odmówił mu zaskarżoną decyzją powołując się na treść art. 21 ust. 1 tejże ustawy. Powołany przez ZUS przepis stanowi, iż świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługują ubezpieczonemu, gdy wyłączną przyczyną wypadku było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Tym samym strony zajmowały odmienne stanowisko w przedmiocie oceny zachowania się ubezpieczonego w momencie bezpośrednio poprzedzającym zaistnienie zdarzenia z dnia 8 czerwca 2022 r., w szczególności w zakresie jego przyczynienia się do zaistnienia wypadku na skutek naruszenia przez niego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, wyłączności tego naruszenia jako przyczyny feralnego zdarzenia oraz umyślnego bądź rażąco niedbałego działania ubezpieczonego związanego z tym naruszeniem. Na rażąco niedbałe postępowanie ubezpieczonego powoływał się organ rentowy wydając decyzję odmowną w niniejszej sprawie. W szczególności organ rentowy zwracał uwagę na nieprawidłowe i wykonywanie czynności przeniesienia palety polegające na dokonaniu tej czynności przez ubezpieczonego w sposób nieprzemyślany, podczas gdy można było zapewnić sobie wystarczającą przestrzeń do przemieszczenia się poprzez przestawienie palety. W tego typu działaniu mającym charakter naruszenia zasad ochrony bezpieczeństwa zdrowia i życia na skutek rażącego niedbalstwaP. B.organ rentowy upatrywał wyłącznej przyczyny zdarzenia z dnia 8 czerwca 2022 r. Wyrażenie „rażące niedbalstwo” nie zostało zdefiniowane w ustawie. Co więcej, prawo pracy nie definiuje też pojęcia „winy”, „umyślności”, „lekkomyślności”, „niedbalstwa”. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 listopada 1999 r. wydanym w sprawie II UKN 221/99 (opubl. w OSNP 2001/6/205) wskazał, że w związku z tym dla wyjaśnienia ich znaczenia należy się odwołać do terminologii prawa karnego. Wedługart. 9 § 1 Kodeksu karnego(w brzmieniu ustalonymustawą z dnia 6 czerwca 1997 r.Dz. U. 1997 r. Nr 88 poz. 553 ze zm.) czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. W myśl natomiast art. 9 § 2 tego Kodeksu, czyn zabroniony popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć. Różnica między umyślnością i nieumyślnością wynika z istnienia lub braku zamiaru sprawcy popełnienia czynu zabronionego. W pojęciu umyślności zawarty jest zawsze zamiar popełnienia czynu, a więc element świadomości sprawcy, a ponadto element jego woli skierowanej na popełnienie tego czynu („chce popełnić”) lub chociażby godzenia się na jego popełnienie – przy jednoczesnym przewidywaniu możliwości tego popełnienia. Istota nieumyślności polega zaś na braku zamiaru popełnienia czynu, lecz mimo to na jego popełnieniu wskutek niezachowania należytej ostrożności wymaganej w danych okolicznościach. Natomiast rażące niedbalstwo – jak przyjmuje się w orzecznictwie sądowym – jest zachowaniem graniczącym z umyślnością, a zarazem takim, które daje podstawę do „szczególnie negatywnej oceny postępowania” pracownika (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 grudnia 1993 r. w sprawie III AUr 411/93 opubl. w Przegląd Sądowy 1994/6 poz. 14 wkładka i wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 lutego 1996 r. w sprawie III AUr 102/96 opubl. w OSA 1998/3 poz. 8). Powyższe rozumienie tego pojęcia zapoczątkował Trybunał Ubezpieczeń Społecznych, który w wyroku z dnia 20 listopada 1973 r. sygn. akt III TO 84/73 (Praca i Zabezpieczenie(...)str. 74) wyjaśnił, że niedbalstwo pracownika jako wyłączna przyczyna wypadku przy pracy zwalnia zakład pracy od odpowiedzialności tylko wtedy, jeżeli miało charakter rażący, „a więc graniczyło z umyślnością”. Podobny pogląd w omawianej kwestii wyraził takżeJ. P.. Jego zdaniem, rażące niedbalstwo polega na naruszeniu przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy i spowodowaniu tym szkody nie przewidzianej przez sprawcę wskutek graniczącego z umyślnością „niedołożenia należytej uwagi i staranności” („Przydatność dawnego orzecznictwa w ocenie wypadku jako wypadku przy pracy” Praca i Zabezpieczenie(...)str. 45-57). Biorąc to pod uwagę Sąd doszedł do wniosku, że działania z rażącym niedbalstwem mogą być uznane jedynie takie zachowania pracownika (ubezpieczonego), w trakcie których bierze on pod uwagę skutek, który może nastąpić jako efekt jego nieprawidłowego działania i godzi się na taką ewentualność. Jego postawa nie jest wówczas zdeterminowana na osiągnięcie negatywnego efektu, w tym wypadku w postaci ewidentnego naruszenia przepisów dotyczących ochrony zdrowia i życia. Wówczas można mówić o szczególnej nonszalancji w działaniu ubezpieczonego, który świadomie lub w sposób nieuzasadnienie bezwiedny wykorzystuje niedozwolone działanie w wykonaniu czynności, które można by wykonać w sposób prawidłowy oceniając rzecz rozsądnie. W poczet tego typu zachowań, zdaniem Sądu, nie mogą być włączane takie sytuacje, w których pracownik (ubezpieczony) nie ma świadomości ryzyka swoich działań – nie jest w stanie przewidzieć negatywnych skutków podejmowanych czynności i nie jest świadomy naruszeń przepisów, których faktycznie się dopuszcza. Analizując zgromadzony w prawie materiał dowodowy oraz ogół okoliczności towarzyszących zdarzeniu z dnia 8 czerwca 2022 r., Sąd doszedł do wniosku, że chociaż działaniaP. B.wskazują na pewnego rodzaju lekkomyślność, to jednak nie stanowią rażącego niedbalstwa w naruszeniu przez niego przepisów i zasad ochrony życia i zdrowia na terenie zakładu pracyB.S.spółka z. o. o. wS.. W oparciu o zeznania świadkaA. K.i ubezpieczonegoP. B.a także zaprezentowane nagranie z wideo monitoringu pracodawcy Sąd doszedł do wniosku, że ubezpieczony wykonywał zadania w przestrzeni zorganizowanej funkcjonalnie przez inne osoby. Wraz zA. K.transportował element gumowy najkrótszą drogą, choć nie pozbawioną przeszkód w postaci ułożonych na podłożu palet. Z uwagi na wagę elementów nie miał możliwości przeorganizowania miejsca pracy (palety zostały nawiezione wózkami widłowymi). Z uwagi na rozmiar przenoszonego elementu nie miał możliwości dokładnej obserwacji podłoża, po którym się porusza. Jednocześnie starał się przemieszczać ostrożnie, co wynika z zapisu wideo. Musiał poruszać się adekwatnie do ruchu swojego współpracownika. Jego zachowanie nie nosiło cech nonszalancji bądź całkowitego lekceważenia zasad BHP. Wykonywał polecone czynności w takich warunkach, jakie miał do dyspozycji w danym momencie. Zresztą jak wskazał świadekA. K.miejsce pracy zostało po zdarzeniu oznaczone liniami narzucającymi bezpieczny układ palet na podłożu, aby zapobiegać powtórzeniu się zdarzeń niebezpiecznych. Sąd uznał, że nawet, jeżeli ubezpieczony i współpracujący z nimA. K.błędnie uznali, że przejście między poszczególnymi elementami ułożonymi na podłożu jest bezpieczne, to brak jest przesłanek na stwierdzenie, że byli w tej ocenie wyjątkowo lekkomyślni. Ponieważ przejście między paletami istniało pracownicy mieli prawo przypuszczać, że uda im się je przebyć bezpiecznie, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie mieli możliwości przesuwania elementów zlokalizowanych na podłożu. W konsekwencji Sąd uznał, że ubezpieczonemu nie udowodniono naruszenia przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowanego przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa. Stąd nie utracił on prawa do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego, w tym odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, jakiemu uległ w dniu 8 czerwca 2022 r. W celu określenia wysokości przysługującego ubezpieczonemu odszkodowania należało ustalić czy i w jakiej wysokości ubezpieczony doznał uszczerbku na zdrowiuw wyniku wypadku przy pracy w dniu 8 czerwca 2022 r. W związku z tym Sąd dopuścił dowódz opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu chirurgii ortopedyczno-urazowejH. M.. Orzekanie o uszczerbku na zdrowiu następuje w oparciu o przepisy odpowiednich aktów wykonawczych wydanych na podstawie powołanej wyżej ustawy. Takim aktem wykonawczym jestrozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania(Dz. U. Nr 234, poz. 1974), wydane na podstawieart. 11 ust. 5 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Rozporządzenie to zawiera tabelę, w której dla poszczególnych schorzeń przewidziane są określone wartości lub granice uszczerbku na zdrowiu. W opinii z dnia 5 marca 2024 r. (k. 52-53) biegły sądowy wskazał, że w wyniku zdarzenia z dnia 8 czerwca 2023 r.P. B.doznał złamania IV kości śródręcza prawego z przywiedzeniowym ustawieniem tego palca, skutkującego stałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 2 %. Ocenę biegły oparł na punkcie 141a oceny procentowej wskazując na zaburzony ruch zgięcia palca IV pod postacią przemieszczania się w kierunku palca III. Żadna ze stron nie kwestionowała opinii. Organ rentowy ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że ubezpieczony nie był badany przez orzeczników ZUS. Sąd uznał ekspertyzę za rzetelną, jasną, pełną i spójną, a jej wnioski za logicznie skorelowane z postawionymi rozpoznaniami i wynikami badań. Opinia została wydana po badaniu ubezpieczonego i analizie dokumentacji medycznej dotyczącej stanu jego zdrowia, odnosi się też do przesłanek, które należy wziąć pod uwagę przy ocenie ustalania uszczerbku na zdrowiu zgodnie zrozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Wnioski biegłego korespondują z wynikami przeprowadzonych badań szczegółowo opisanymi w opinii. Powyższe, przy uwzględnieniu, że biegły to wysokiej klasy fachowcy o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalnościach odpowiednich do schorzeń ubezpieczonego, przemawiało za uznaniem przedmiotowej opinii za miarodajną dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie w zakresie oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego w związku ze zdarzeniem z dnia 8 czerwca 2023 r. Dlatego też, Sąd w pełni podzielił stanowisko biegłego i przyjął, iż ubezpieczony w wyniku wypadku przy pracy w dniu 8 czerwca r. doznał 3 % stałego uszczerbku na zdrowiu. Biorąc pod uwagę całość rozważań, Sąd, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c., zmienił decyzję organu rentowego przyznając ubezpieczonemu prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w dniu 8 czerwca 2023 r. w wysokości odpowiadającej 3 % stałego uszczerbku na zdrowiu. O kosztach postepowania na wniosek ubezpieczonego Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu ubezpieczonemu, jako wygrywającemu proces, należał się zwrot kosztów procesu od organu rentowego. Składały się na nie koszty zastępstwa procesowego w związku z ustanowieniem przez ubezpieczonego pełnomocnika w osobie adwokata, którego wynagrodzenie w stawce minimalnej wynosi 180 zł – zgodnie z § 9 ust. 2 rozrządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (– Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.). ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) (...)

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152515050001006_II_W_000494_2024_Uz_2024-11-25_001

II W 494/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-12-11 18:00:03.0 CET

2025-01-03 01:06:10.0 CET

15251505

1006

REASON

Sygn. akt II W 494/24 UZASADNIENIE Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: D. B. od dnia 01 lipca 2023 r. objęła funkcję Dyrektora Wojewódzkiego Szpitala im. (...) II w B. . Zarządzeniem Dyrektora (...) w B. Nr (...) z dnia 02 grudnia 2019 r. w sprawie wprowadzenia zmian w Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (...) w B. i wprowadzenia jednolitego tekstu Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w uzgodnieniu z działającymi u pracodawcy organizacjami związkowy

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="12" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/W" xYear="2024" xVolNmbr="000494" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt II W 494/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx> <xUx>Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:</xUx> </xBx></xText> <xText><xAnon>D. B.</xAnon> od dnia 01 lipca 2023 r. objęła funkcję Dyrektora <xAnon> Wojewódzkiego Szpitala im. (...)</xAnon> II w <xAnon>B.</xAnon>.</xText> <xText>Zarządzeniem Dyrektora <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon> Nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 02 grudnia 2019 r. w sprawie wprowadzenia zmian w Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon> i wprowadzenia jednolitego tekstu Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w uzgodnieniu z działającymi u pracodawcy organizacjami związkowymi wprowadzono tekst jednolity Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, który to wszedł w życie w dniu 16 grudnia 2019 roku.</xText> <xText>Zgodnie z treścią rozdziału V § 11 ust. 1 lit. a)-b) Regulaminu ZFŚS, do korzystania ze świadczeń funduszu są uprawnione następujące osoby:</xText> <xText>- pracownicy oraz członkowie ich rodzin,</xText> <xText>- emeryci i renciści, dla których szpital był ostatnim miejscem pracy.</xText> <xText>Stosownie do treści rozdziału V § 11 ust. 2 lit. a)-c) Regulaminu ZFŚS, uprawnionymi członkami rodzin są:</xText> <xText>- współmałżonek pracownika,</xText> <xText>- pozostające na utrzymaniu i wychowaniu dzieci pracownika - do dnia ukończenia 18 lat, a jeżeli uczęszczają do szkoły do czasu ukończenia nauki, nie dłużej jednak, niż do ukończenia 25 lat oraz dzieci będące osobami niepełnosprawnymi bez względu na wiek,</xText> <xText>- pozostające (decyzją sądu) na utrzymaniu wnuki i rodzeństwo do dnia ukończenia 18 lat, a jeżeli uczęszczają do szkoły do czasu ukończenia nauki, nie dłużej jednak, niż do ukończenia 25 lat.</xText> <xText>W treści obowiązującego w kontrolowanym podmiocie Regulaminu ZFŚS w części dotyczącej osób uprawnionych do korzystania z funduszu nie uwzględniono rodzin emerytów i rencistów.</xText> <xText>Zgodnie z treścią rozdziału III § 10 ust. 1,2,3 i 4 lit. a)-b) Regulaminu <xAnon> (...)</xAnon> w brzmieniu nadanym Zarządzeniem Nr <xAnon> (...)</xAnon> Dyrektora<xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> z dnia 30 maja 2022 roku w sprawie wprowadzenia zmian w Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, środki funduszu przeznacza się na:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>dofinansowanie wypoczynku urlopowego zorganizowanego przez pracowników we własnym zakresie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>udzielanie pomocy rzeczowo-finansowej (zapomogi losowe, pomoc rzeczowa lub finansowa),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>pożyczki na cele mieszkaniowe,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>inne formy świadczeń socjalnych, takie jak:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>świadczenia pieniężne na święta Bożego Narodzenia:</xText> </xUnit> </xUnit> <xText>- świąteczne świadczenie pieniężne przyznawane jest pracownikowi zatrudnionemu na umowę o pracę na dzień 1 listopada danego roku z wyłączeniem pracowników, którzy odeszli na emeryturę lub rentę w danym roku,</xText> <xText>- świąteczne świadczenie pieniężne dla emerytów lub rencistów, z którymi stosunek pracy został rozwiązany przed 1 listopada w danym roku, przyznawane jest proporcjonalnie do przepracowanego okresu zatrudnienia liczonego w pełnych miesiącach,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>paczki świąteczne dla dzieci pracowników paczki przysługują dla dzieci (urodzonych w pierwszym półroczu danego roku do ukończenia 15 roku życia w danym roku) pracowników zatrudnionych na umowę o pracę na dzień 30 listopada danego roku.</xText> </xUnit> <xText>W treści obowiązującego w kontrolowanym podmiocie Regulaminu ZFŚS w części dotyczącej przeznaczenia środków funduszu zawarto postanowienia niezgodne z treścią <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 5;art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">art. 2 pkt 5 oraz art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych</xLexLink> uzależniające prawo do świadczeń finansowanych z funduszu (w przypadku dofinansowania wypoczynku urlopowego oraz paczek świątecznych dla dzieci) lub ich wysokość (w odniesieniu do świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia) od innego, aniżeli ustawowe kryterium sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania ze środków ZFŚS tj. przynależności do określonej kategorii uprawnionych (pracowników „czynnych zawodowo&quot; lub emerytów i rencistów).</xText> <xText>Ponadto w wyniku kontroli ustalono, że w rozdziale VIII § 17 ust. 2 i § 20 ust. 1 zd. pierwsze Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> w części dot. działalności mieszkaniowej realizowanej w ramach funduszu, zawarto następujące, sprzeczne z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1;art. 2;art. 2 pkt. 5" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">art. 8 ust. 1 oraz art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych</xLexLink>, postanowienia uzależniające prawo do świadczeń przyznawanych z przedmiotowego funduszu od innych, aniżeli ustawowe kryterium sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej:</xText> <xText>- „Wniosek o przyznanie pomocy finansowej na cele mieszkaniowe może być złożony przez pracownik po spłaceniu uprzednio udzielonej pożyczki. ”</xText> <xText>- „Wnioski o udzielenie pomocy finansowej na cele mieszkaniowe pracownicy składają osobiście w Dziale kadrowo-płacowym”.</xText> <xText>W obowiązującym w kontrolowanym podmiocie Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - wbrew postanowieniom <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 5" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">art. 2 pkt 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych</xLexLink> zawężono krąg uprawnionych do otrzymania ze środków ZFŚS pomocy finansowej w ramach działalności mieszkaniowej jedynie do pracowników (pozbawienie prawa do przedmiotowych świadczeń emerytów i rencistów tj. byłych pracowników).</xText> <xText>Uzupełnieniem postanowień i częścią składową Regulaminu ZFŚS są załączniki w postaci: planu finansowego zakładowego funduszu świadczeń socjalnych na dany rok kalendarzowy(nr 1), tabeli wysokości dofinansowania do wypoczynku urlopowego pracowników (nr 2), zestawienia dochodów (nr 3), podania o urlop/wniosku o dofinansowanie wypoczynku urlopowego (nr 4), podania o udzielenie pomocy z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (nr 5), wniosku o przyznanie pożyczki mieszkaniowej (nr 6), wzoru umowy w sprawie pożyczki na cele mieszkaniowe z zfśs (nr 7), załącznika do umowy w sprawie pożyczki na cele mieszkaniowe (nr 8), wniosku o pomoc bezzwrotną (nr 9), tabeli wysokości pomocy bezzwrotnej dla emerytów i rencistów (nr 10) oraz upoważnienia do przetwarzania danych osobowych w ramach prac komisji socjalnej (nr 11).</xText> <xText>Zgodnie z treścią rozdziału I § 1 ust. 1 zd. drugie i trzecie, § 3 ust. 1 i 2 i § 4 (Podstawy prawne i postanowienia ogólne), rozdziału II § 7 ust. 1 lit. b) i d) (Zasady działania komisji socjalnej), rozdziału V § 12, § 13 ust. 2, 3 i 6 (Ogólne zasady przyznawania świadczeń socjalnych) oraz rozdziału VII § 15a ust. 4 i § 16 ust. 1 i 2 (Udzielanie pomocy rzeczowo-finansowej) Regulaminu ZFŚS:</xText> <xText>- administrowanie środkami zakładowego funduszu świadczeń socjalnych należy do kompetencji pracodawcy, a świadczenia z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie są obligatoryjne,</xText> <xText>- regulamin zfśs jest ogólnie dostępny pracownikom oraz innym osobom uprawnionym do korzystania ze świadczeń finansowanych z zfśs w Dziale kadrowo-płacowym,</xText> <xText>- wnioski w sprawie przyznania określonych rodzajów pomocy socjalnej należy składać w Dziale kadrowo-płacowym na określonych drukach,</xText> <xText>- w przypadku odmowy przyznania świadczenia przez odpowiednią komisję, osobie zainteresowanej przysługuje prawo złożenia odwołania do pracodawcy, przy czym rozpatrzenie odwołania następuje w ciągu 14 dni od jego złożenia, a ponowna negatywna decyzja podjęta przez pracodawcę jest ostateczna i nie wymaga uzasadnienia, pomoc przewidziana w rozdziale IV § 10 ust. 2 Regulaminu zfśs (zapomogi losowe, pomoc rzeczowa lub finansowa) w pierwszej kolejności przysługuje uprawnionemu pracownikowi <xUx>i członkom ich rodzin</xUx>, których sytuacja wskazuje na niezaspokojenie większości podstawowych potrzeb życiowych,</xText> <xText>- wysokość świadczeń przyznawanych ze środków zfśs uzależniona jest od wysokości dochodów osoby uprawnionej i członków najbliższej rodziny, przez których rozumie się: małżonka, pozostające na utrzymaniu i wychowaniu dzieci oraz — decyzją sądu wnuki i rodzeństwo, na zasadach określonych w § 11 ust. 2 lit. a)-c),</xText> <xText>- w przypadku dofinansowania do urlopu wypoczynkowego, wysokość dochodu ustala się na podstawie wniosku o udzielenie urlopu wypoczynkowego, zawierającego jednocześnie oświadczenie pracownika o wysokości dochodu za rok poprzedni, przy czym tak ustalony dochód brany jest również do przyznawania świątecznych świadczeń pieniężnych i paczek świątecznych dla dzieci pracowników, natomiast w pozostałych przypadkach wysokość dochodu ustala się na podstawie zestawienia dochodów stanowiącego zał. nr 3 do Regulaminu zfśs,</xText> <xText>- podstawą do ustalenia dochodu dla celów socjalnych jest średni miesięczny dochód pracownika i członków jego rodziny z roku podatkowego poprzedzającego złożenie wniosku, przy czym pracodawca zastrzega sobie prawo do określenia progu dochodowego z najwyższym dochodem dla pracownika, który nie jest w stanie lub nie chce określić dochodów wymaganych dla celów socjalnych,</xText> <xText>- decyzje w sprawie przyznania świadczeń socjalnych podejmuje komisja socjalna działając zgodnie z przyjętym regulaminem,</xText> <xText>- do zadań komisji socjalnej należy między innymi opiniowanie wniosków o udzielenie świadczeń socjalnych oraz przedkładanie pracodawcy do zatwierdzenia wniosków o przyznanie świadczeń socjalnych,</xText> <xText><xUx>- decyzję o przyznaniu bezzwrotnej pomocy finansowej dla emerytów i rencistów zatwierdza dyrektor po uprzednim zaopiniowaniu przez komisję socjalną, </xUx></xText> <xText>- osoba uprawniona, ubiegająca się o pomoc materialną, składa w Dziale kadrowo-płacowym wniosek na druku stanowiącym zał. nr 5 wraz z zał. nr 3 do Regulaminu zfśs, określającym wysokość dochodu wnioskodawcy i członków jego rodziny, przy czym decyzje w sprawie zakresu i wysokości pomocy podejmuje komisja socjalna, a zatwierdza pracodawca,</xText> <xText>- wypłaty pieniężne są przekazywane na wskazane konto bankowe na podstawie list wypłat sporządzonych przez Dział kadrowo-płacowy.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="rozdział 6;rozdział 6 § 14;rozdział 6 § 14 ust. 1;rozdział 6 § 14 ust. 2;rozdział 6 § 14 ust. 3;rozdział 6 § 14 ust. 4;rozdział 6 § 14 ust. 5;rozdział 6 § 14 ust. 6;rozdział 6 § 14 ust. 7" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">rozdziałem VI § 14 ust. 1-7</xLexLink> pracownikom przysługuje raz w roku kalendarzowym dofinansowanie wypoczynku urlopowego bez względu na formę organizacyjną tego wypoczynku. Podstawą dofinansowania wypoczynku jest złożenie przez pracownika wniosku o dofinansowanie wypoczynku i oświadczenia o wysokości dochodów (zał. nr 4 do Regulaminu zfśs) w terminie 30 dni przed planowanym rozpoczęciem urlopu, przy czym dofinansowanie ma postać ryczałtu uzależnionego od wysokości dochodu, o którym mowa w § 13 ust. 3 Regulaminu zfśs. Dofinansowanie przysługuje za wypoczynek trwający nie mniej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych, stanowiący urlop wypoczynkowy za rok kalendarzowy, w którym realizowane jest świadczenie, przy czym dopuszcza się łączenie urlopu wypoczynkowego niewykorzystanego za rok poprzedni w terminie ustalonym zgodnie z <xLexLink xArt="art. 163" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 163 kodeksu pracy</xLexLink>, w wymiarze nie większym niż połowa całego urlopu wypoczynkowego wskazanego we wniosku. Wysokość ryczałtu ustalana jest corocznie przez pracodawcę w porozumieniu ze związkami zawodowymi i podawana do wiadomości załogi.</xText> <xText>Świadczenia na dofinansowanie wypoczynku pracownika wypłacane są po zakończonym urlopie wypoczynkowym, a w przypadku braku środków na koncie zfśs, wypłata następuje najpóźniej w terminie 3 miesięcy po zakończonym urlopie. Nie wystąpienie o przysługujące w danym roku kalendarzowym dofinansowanie do wypoczynku powoduje wygaśnięcie tego prawa i nie daje podstaw do jego dochodzenia w następnym roku kalendarzowym. Jeżeli oboje z małżonków są pracownikami szpitala, każdemu z nich przysługuje dofinansowanie do wypoczynku urlopowego wyłącznie dla siebie.</xText> <xText>W obowiązującym w <xAnon> Szpitalu Wojewódzkim im. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wbrew postanowieniom <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 5" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">art. 2 pkt 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych</xLexLink> zawężono krąg uprawnionych do dofinansowania wypoczynku urlopowego jedynie do pracowników kontrolowanego podmiotu (pozbawienie prawa do przedmiotowych świadczeń emerytów i rencistów byłych pracowników).</xText> <xText>Zgodnie z tabelą wysokości dofinansowania do wypoczynku urlopowego pracowników (zał. nr 2 do Regulaminu ZFŚS) w brzmieniu nadanym Zarządzeniem Nr <xAnon> (...)</xAnon> Dyrektora <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> w sprawie z dnia 30 maja 2022 roku w sprawie wprowadzenia zmian w Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> (obowiązującym od dnia 1 stycznia 2022 roku), wysokość przedmiotowego dofinansowania ustalono według następujących progów dochodowych (w odniesieniu do średniomiesięcznego dochodu przypadającego na jednego członka rodziny):</xText> <xText>- poniżej 100% kwoty minimalnego miesięcznego wynagrodzenia 1600,00 zł,</xText> <xText>- od 100% do 250% minimalnego miesięcznego wynagrodzenia 1200,00 zł,</xText> <xText>- powyżej 250% minimalnego miesięcznego wynagrodzenia 900,00 zł.</xText> <xText>Zgodnie z okazanym zbiorczym zestawieniem dofinansowania do wypoczynku letniego pracowników wypłaconego w roku 2023 ustalono, że przedmiotowe świadczenie w okresie maj -październik 2023 roku wypłacono ogółem 1140 uprawnionym na łączną kwotę 1333.420,00 zł, przy czym następujący pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy otrzymali dofinansowanie w kwotach ustalonych proporcjonalnie do wymiaru zatrudnienia:</xText> <xText>a) czerwiec 2023 (wypłacono w dn. 7.07.2023):</xText> <xText>- <xAnon>G. R.</xAnon> zatrudniony w wymiarze ¾ etatu 675,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 225,00 zł,</xText> <xText>- Wodo <xAnon>M.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu 540,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 360,00 zł,</xText> <xText>b) lipiec 2023 (wypłacono w dn. 9.08.2023):</xText> <xText>- <xAnon>K. E. (1)</xAnon> zatrudniona w wymiarze ½ etatu - 800,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 1600,00 zł); różnica 800,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>S. G.</xAnon> zatrudniona w wymiarze ½ etatu 600,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 1200,00 zł); różnica 600,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>D. P.</xAnon> zatrudniony w wymiarze ¼ etatu - 225,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 675,00 zł,</xText> <xText>c) sierpień 2023 (wypłacono w dn. 8.09.2023):</xText> <xText>- <xAnon>R. W.</xAnon> zatrudniona w wymiarze ½ etatu 450,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł): różnica 450,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>R. B.</xAnon> zatrudniona w wymiarze ¾ etatu 450,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 450,00 zł,</xText> <xText>d) wrzesień 2023 (wypłacono w dn. 10.10.2023):</xText> <xText>- <xAnon>B. K. (1)</xAnon> zatrudniona w wymiarze ¾ etatu 1200,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 1600,00 zł); różnica 400,00,</xText> <xText>- <xAnon>Z.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 4/5 etatu - 1280,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 1600,00 zł); różnica 320,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>W. U.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 450,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 450,00 zł,</xText> <xText>e) październik 2023 roku (wypłacono w dniu 11.11.2023r.)</xText> <xText>- <xAnon>G. K.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu — 720,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 1200,00 zł); różnica 480,00 zł,</xText> <xText>f) grudzień 2023 roku (wypłacono w dniu 28.12.2023 r.):</xText> <xText>- <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 540,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 360,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>M. M. (2)</xAnon> zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 450,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 450,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>Ś. J.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 540,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 360,00 zł.</xText> <xText>Powyższe oznacza zastosowanie oprócz ustawowego kryterium sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania ze środków zfśs dodatkowego pozasocjalnego kryterium, uzależniającego wysokość świadczeń przyznawanych z przedmiotowego 0 funduszu od wymiaru zatrudnienia osoby uprawnionej.</xText> <xText>W trakcie kontroli, w dn. 31.05.2024, na polecenie inspektor pracy niżej wymienionym pracownikom wypłacono wyrównanie dofinansowania do wypoczynku letniego wypłaconego ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w 2023 roku.</xText> <xText>Zgodnie z rozdziałem IV § 10 ust. 4 lit. a) i b) Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> w brzmieniu nadanym Zarządzeniem Nr <xAnon> (...)</xAnon> Dyrektora <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> z dnia 30 maja 2022 roku w sprawie wprowadzenia zmian w Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> (obowiązującym od dnia 1 stycznia 2022 roku), posiadane środki zfśs przeznacza się m. in. na inne formy świadczeń socjalnych, takie jak świadczenia pieniężne na święta Bożego Narodzenia, przy czym:</xText> <xText>- świąteczne świadczenie pieniężne przyznawane jest pracownikowi zatrudnionemu na umowę o pracę na dzień 1 listopada danego roku z wyłączeniem pracowników, którzy odeszli na emeryturę lub rentę w danym roku,</xText> <xText>- świąteczne świadczenie pieniężne dla emerytów lub rencistów, z którymi stosunek pracy został rozwiązany przed 1 listopada w danym roku przyznawane jest proporcjonalnie do przepracowanego okresu zatrudnienia liczonego w pełnych miesiącach,</xText> <xText>Stosownie do treści rozdziału V § 13 ust. 2 zd. pierwsze i drugie Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> w brzmieniu nadanym Zarządzeniem Nr <xAnon> (...)</xAnon> Dyrektora <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> II w <xAnon>B.</xAnon> z dnia 30 maja 2022 roku w sprawie wprowadzenia zmian w Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> II w <xAnon>B.</xAnon> (obowiązującym od dnia 1 stycznia 2022 roku), w przypadku dofinansowania do urlopu wypoczynkowego wysokość dochodu ustala się na podstawie wniosku o udzielenie urlopu wypoczynkowego zawierającego jednocześnie oświadczenie pracownika o wysokości dochodów za rok poprzedni, przy czym tak ustalony dochód brany jest również do przyznawania świątecznych świadczeń pieniężnych i paczek świątecznych dla dzieci pracowników (w pozostałych przypadkach wysokość dochodu ustala się na podstawie zestawienia dochodów stanowiącego zał. nr 3 do Regulaminu zfśs).</xText> <xText>W obowiązującym w <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wbrew postanowieniom <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 5" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">art. 2 pkt 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych</xLexLink> zawężono krąg uprawnionych do otrzymania świątecznego świadczenia pieniężnego jedynie do emerytów, z którymi rozwiązano stosunek pracy przed dniem 1 listopada danego roku kalendarzowego. Ponadto wbrew postanowieniom <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">art. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych</xLexLink> uzależniono wysokość przedmiotowego świadczenia wypłacanego emerytom od okresu zatrudnienia w roku kalendarzowym, w którym nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy, liczonego w pełnych miesiącach.</xText> <xText>W obowiązującym w kontrolowanym podmiocie Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie ustalono wysokości ani zasad ustalania wysokości świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia. W trakcie kontroli okazano pismo Przewodniczącej Zakładowej Organizacji Związkowej <xAnon> (...) Związku Zawodowego (...)</xAnon> przy <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> z dn. 14.11.2023 roku, kierowane do Dyrektor <xAnon>D. B.</xAnon>, w którym zarząd w/w organizacji związkowej wnioskuje o przekazanie pozostałej kwoty pieniężnej w oparciu o plan finansowy zfśSf w rodzaju działalności inne formy świadczeń socjalnych, dla pracowników zatrudnionych na umowę o pracę (w zależności od dochodów na osobę w rodzinie) w wysokości: I próg 800,00 zł, Il próg 700,00 zł oraz III próg 600,00 zł. W piśmie z dn. 24.11.2023 roku Dyrektor <xAnon>D. B.</xAnon> proponuje <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) Związku Zawodowego (...)</xAnon> przy <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon> wysokość świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia dla pracowników szpitala w kwotach: I próg 830,00 zł, II próg 730,00 zł oraz III próg 630,00 zł.</xText> <xText>Według wyjaśnień Dyrektor <xAnon>D. B.</xAnon>, kwoty przedmiotowego świadczenia wskazane w piśmie z dn. 24 listopada 2023 roku zostały zaakceptowane przez <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) Związku Zawodowego (...)</xAnon> przy <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon> i przyjęte jako obowiązujące w 2023 roku.</xText> <xText>Powyższe nie zostało uzgodnione z pozostałymi działającymi w kontrolowanym podmiocie organizacjami związkowymi, którym udzielono informacji w zakresie ustalonych kwot świadczeń pieniężnych na święta Bożego Narodzenia w odniesieniu do określonych progów dochodowych, przy czym żadna z organizacji związkowych nie wniosła zastrzeżeń co do przedmiotowych ustaleń.</xText> <xText>Zgodnie z okazanym zbiorczym zestawieniem dofinasowania świątecznego dla pracowników ustalono, że przedmiotowe świadczenie w dn. 8.12.2023 roku otrzymało ogółem 1 179 uprawnionych na łączną kwotę 839 272 zł, przy czym następujący pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy otrzymali dofinansowanie w kwotach ustalonych proporcjonalnie do wymiaru zatrudnienia:</xText> <xText>- <xAnon>G. R.</xAnon> zatrudniony w wymiarze 3/4 etatu - 372,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 157,50 zł,</xText> <xText>- <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 378,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 252,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>K. E. (1)</xAnon> zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 415,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 830,00 zł); różnica 415,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>S. G.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 365,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 365,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>D. P.</xAnon> zatrudniony w wymiarze 1/4 etatu - 157,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 472,50 zł,</xText> <xText>- <xAnon>R. W.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 315,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 315,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>R. B.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 315,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 315,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>B. K. (1)</xAnon> zatrudniona w wymiarze 3/4 etatu - 622,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 830,00 zł); różnica 207,50 zł,</xText> <xText>- <xAnon>Z. K.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 4/5 etatu - 664,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 830,00 zł); różnica 166,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>W.</xAnon>-DobrzeIak <xAnon>U.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 315,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 315,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>G. K.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 438,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 292,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>J. A.</xAnon>zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 378,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 252,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>M. M. (2)</xAnon> zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 315,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 315,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>Ś. J.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 378,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 252,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>B. K. (2)</xAnon> zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 378,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 252,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>Z. W.</xAnon> zatrudniony w wymiarze 3/4 etatu - 472,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 157,50 zł),</xText> <xText>- <xAnon>S. B. (1)</xAnon> zatrudniony w wymiarze 1/5 etatu - 146,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 584,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>T. K.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu 365,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 365,00 zł),</xText> <xText>- <xAnon>D. U.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 2/5 etatu - 292,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 438,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>M. W.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 365,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 365,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>P. M.</xAnon> zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 365,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 365,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>S. B. (2)</xAnon> zatrudniona w wymiarze 2/3 etatu - 420,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 210,00 zł.</xText> <xText>Oprócz ustawowego kryterium sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania ze środków zfśs zastosowano dodatkowe pozasocjalne kryterium, uzależniające wysokość świadczeń przyznawanych z przedmiotowego funduszu od wymiaru zatrudnienia osoby uprawnionej.</xText> <xText>Zgodnie z okazanym zbiorczym zestawieniem dofinasowania świątecznego dla emerytów ustalono, że przedmiotowe świadczenie w dn. 8.122023 roku otrzymało ogółem 21 uprawnionych na łączną kwotę 7391 ZŁ przy czym niżej wskazani uprawnieni otrzymali dofinansowanie w kwotach uzależnionych od okresu zatrudnienia w roku kalendarzowym, w którym nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy, liczonego w pełnych miesiącach:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>B. E.</xAnon> - 61,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 669,00 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>C. D.</xAnon> - 426,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 304,00 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>C. E.</xAnon> - 525,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 105,00 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>D.</xAnon> <xAnon>Z.</xAnon> - 426,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 304,00 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>D. E.</xAnon> - 472,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 157,50 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>F.</xAnon><xAnon>D.</xAnon>- 487,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 243,00 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>K. M. (1)</xAnon> - 122,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 608,00 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>K. J.</xAnon> - 547,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 182,50 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>K. M. (2)</xAnon> - 304,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 426,00 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>K. E. (2)</xAnon> - 608,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 122,00 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>L. E.</xAnon> - 105,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 525,00 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>M. I.</xAnon> - 487,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 243,00 zł,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>- <xAnon>O. J.</xAnon> - 157,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 472,50 zł,</xText> <xText>- <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> - 367,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 262,50 zł,</xText> <xText>- <xAnon>P. Z.</xAnon> - 61,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 669,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>R. L.</xAnon> - 420,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 210,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>S. B. (3)</xAnon> - 426,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 304,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>S. B. (4)</xAnon> - 122,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 608,00 zł,</xText> <xText>- <xAnon>T. I.</xAnon> - 315,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 315,00 zł,</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>W. J.</xAnon> - 525,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 105,00 zł,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>W. M.</xAnon> - 426,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 304,00 zł.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Oprócz ustawowego kryterium sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania ze środków zfśs (emeryta) zastosowano dodatkowe pozasocjalne kryterium, uzależniające wysokość świadczeń przyznawanych z przedmiotowego funduszu od okresu zatrudnienia w roku kalendarzowym, w którym nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy liczonego w pełnych miesiącach.</xText> <xText>Ponadto w wyniku kontroli ustalono, że pismem datowanym na 15.11.2023 roku emerytka <xAnon>W. I.</xAnon> zwróciła się do Dyrektor <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> II w <xAnon>B.</xAnon> z wnioskiem o wypłatę dofinansowania do wypoczynku urlopowego oraz świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia, załączając wymagane dokumenty (zestawienie dochodów i podanie o urlop/wniosek o dofinansowanie do wypoczynku urlopowego, stanowiące odpowiednio zał. nr 3 i 4 do Regulaminu ZFŚS oraz wniosek o wypłatę świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia) argumentując, iż w świetle obowiązujących w przedmiotowym zakresie przepisów, emeryci i renciści mają prawo do świadczeń finansowanych z zfśs na takich samych zasadach, jak pracownicy, a obowiązujący u pracodawcy regulamin zfśs nie może tych praw wyłączać lub ograniczać.</xText> <xText>Zgodnie z treścią Protokołu <xAnon>(...)</xAnon> z posiedzenia zakładowej komisji socjalnej w dn. 22 listopada 2023 roku, komisja zawnioskowała o negatywne rozpatrzenie powyższego wniosku z uwagi na brak regulacji w regulaminie zfśs, przy czym został on przekazany do zaopiniowania przez kancelarię radcy prawnego, z którą współpracuje <xAnon>(...)</xAnon>oraz do decyzji Dyrektor <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Pismem datowanym na dzień 18 grudnia 2023 roku <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>D. B.</xAnon> poinformowała <xAnon>W. I.</xAnon>, iż zgodnie z obowiązującym Regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych <xAnon> Szpitala Wojewódzkiego im. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> wniosek o wypłacenie dofinansowania do wypoczynku urlopowego oraz świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia nie może zostać rozpatrzony pozytywnie (odmowa wypłaty przedmiotowych świadczeń).</xText> <xText>Według oświadczenia <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>S. (...)</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>D. B.</xAnon>, w okresie styczeń 2023 - maj 2024 roku nie wystąpiły inne przypadki odmowy przyznania wnioskującym emerytom lub rencistom dofinansowania do wypoczynku urlopowego oraz świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia finansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.</xText> <xText> <xBx> <xIx> /dowód: protokół kontroli wraz z załącznikami k. 11 - 23, regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon> k. 106, odpis KRS k. 59 - 94/</xIx> </xBx> </xText> <xText><xAnon>D. B.</xAnon> w wyniku przeprowadzonej kontroli podjęła działania zmierzające do usunięcia niezgodności ZRŚS i przedstawiła projekt Regulaminu usuwający uchybienia.</xText> <xText><xBx> <xIx>/dowód: dokumentacja dot. próby wprowadzenia zaleceń pokontrolnych k. 59-94/</xIx> </xBx></xText> <xText> <xBx> <xAnon>D. B.</xAnon> </xBx> ma <xAnon>(...)</xAnon>lat. Jest <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>. Nie była karana.</xText> <xText><xBx> <xIx>/dowód: oświadczenie obwinionej k. 107/</xIx> </xBx></xText> <xText>Obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i odmówiła składania zeznań w sprawie.</xText> <xText><xBx> <xIx>/dowód: wyjaśnienia <xAnon>D. B.</xAnon> k. 7 – 9, 107/</xIx> </xBx></xText> <xText><xBx> <xUx>Sąd Rejonowy zważył co następuje:</xUx> </xBx></xText> <xText>Stan faktyczny w niniejszej sprawie pozostawał w zasadzie bezsporny. Wiarygodny dla Sądu był protokół przeprowadzonej kontroli, gdyż dokonał jej uprawniony podmiot w ramach swoich kompetencji. Treść nie była kwestionowana przez strony. Ponadto stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o Zakładowy Regulamin Świadczeń Socjalnych w <xAnon>S. (...)</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, odpis z Krajowego Rejestru Sądowego dotyczącego tego podmiotu oraz dokumentację dotyczącą próby wprowadzenia zmian w ZRŚS w oparciu o wnioski płynące z kontroli, gdyż dowody te nie budziły wątpliwości.</xText> <xText>Obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i odmówiła składania wyjaśnień w sprawie. Sąd uznał, iż przychylając się do zaleceń pokontrolnych i usiłując wprowadzić zmiany w ZFŚS, miała ona świadomość jego niezgodności z przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych</xLexLink>. Ponadto uprawnionym zostały wypłacone wyrównania przyznanych świadczeń.</xText> <xText>Sąd biorąc pod uwagę powyższe uznał <xAnon>D. B.</xAnon> za winną popełnienia zarzucanych jej czynów wyczerpujących dyspozycję <xLexLink xArt="art. 12 a;art. 12 a ust. 1" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych</xLexLink> (Dz.U. z 2023 r. poz. 998 ze zm.)</xText> <xText>Obwiniona bowiem jako <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>S. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> była od momentu objęcia przez nią funkcji tj. od 01 lipca 2023 r., odpowiedzialna za wykonywanie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych</xLexLink>. Podejmowała ona decyzje o wypłaceniu dofinansowania do wypoczynku letniego, a także świątecznego świadczenia pieniężnego przy zastosowaniu kryteriów sprzecznych z przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych</xLexLink> tj. przy zastosowaniu - oprócz ustawowego kryterium dotyczącego sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osób uprawnionych do korzystania ze środków funduszu – dodatkowego kryterium w zakresie przynależności do określonej kategorii uprawnionych – co spowodowało zróżnicowanie wysokości świadczeń dla pracowników „czynnych zawodowo”, pracujących w niepełnym wymiarze czasu pracy oraz emerytów i rencistów mieszczących się w tych samych progach dochodowych wysokości średniomiesięcznego dochodu przypadającego na osobę w rodzinie za rok ubiegły. Zgodnie zaś z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">art. 8 ust. 1</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 5" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych</xLexLink> przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu. Poza powyższym kryterium nie mogą obowiązywać żadne inne, nawet takie ustalone przez związki zawodowe w regulaminach. Jak wskazano w <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 pkt. 5" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">art. 2 pkt 5</xLexLink> wymienionej ustawy, jako osoby uprawnione do korzystania z Funduszu wskazuje się pracowników i ich rodziny, emerytów i rencistów - byłych pracowników i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">art. 8 ust. 2</xLexLink>, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.</xText> <xText>Obwiniona jako <xAnon>(...)</xAnon> powinna dążyć do wyeliminowania z zakładowego regulaminu kryteriów sprzecznych z postanowieniami ustawy. To przepisy ustawowe, bowiem mają pozycję nadrzędną nad wewnątrzzakładowymi przepisami.</xText> <xText>Zgodnie z treścią art. 39 § 1 kw w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można – biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy – odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego.</xText> <xText>Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie, w przypadku obwinionej celowym jest skorzystanie ze wskazanej powyżej regulacji i odstąpienie od wymierzenia <xAnon>D. B.</xAnon> kary.</xText> <xText>Podmiot, którego jest <xAnon>(...)</xAnon>zatrudnia wielu pracowników, a co za tym idzie znaczna jest także liczba emerytów i rencistów, a także osób zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy, którzy uprawnieni są do korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. <xAnon>D. B.</xAnon> objęła funkcję <xAnon>(...)</xAnon>w dniu 01 lipca 2023 r. Ponadto Zakładowy Regulamin Funduszu Świadczeń Socjalnych<xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> powstał w wyniku porozumienia zawartego ze związkami zawodowymi, które prężnie działają i w przypadku tak dużego pracodawcy jakim jest <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>B.</xAnon>, zrzeszają znaczną liczbę pracowników. Tym samym odgrywają one znaczącą rolę w tworzeniu różnych regulacji obowiązujących wewnątrzzakładowo. Obecnie zaś, jak wynika z załączonej przez obwinioną dokumentacji, to związki zawodowe są przeciwne wprowadzeniu zmian w regulaminach przyznawania świadczeń socjalnych, które zrównywałby sytuację osób czynnych zawodowo od tych, które są emerytami, czy rencistami, lub zatrudnione są w niepełnym wymiarze czasu pracy i były zgodne z przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940430163" xTitle="Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 43, poz. 163">ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych</xLexLink>. Ponadto <xAnon>D. B.</xAnon> nie była uprzednio karana. Jest osobą wykształconą. Prowadzi ustabilizowany tryb życia. Po wykazaniu przez organ kontrolujący uchybień, jest zainteresowana rozwiązaniem tej sytuacji i dąży do wprowadzenia regulacji odpowiadającej przepisom ustawy, co ma nastąpić także w porozumieniu ze związkami zawodowymi, które nie są zainteresowane zmianą kryteriów. Zakładowy Regulamin Funduszu Świadczeń Socjalnych wszedł w życie w dniu 16 grudnia 2019 roku, a więc niemal 4 lata przed objęciem funkcji przez obwinioną. Powyższe jednak nie zwalniało jej jako Dyrektora od zweryfikowania jego postanowień. Sąd biorąc pod uwagę wszystkie wymienione okoliczności uznał, iż wystarczające będzie poprzestanie na stwierdzeniu sprawstwa obwinionej z jednoczesnym odstąpieniem na podstawie art. 39 § 1 kw, od wymierzenia jej kary. Sam fakt prowadzenia przeciwko obwinionej postępowania sądowego jest wystarczającą dolegliwością.</xText> <xText>Rozstrzygniecie o kosztach postępowania oparto na treść <xLexLink xArt="art. 121;art. 121 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 121 § 1 kpw</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink>. Sąd uznał, iż względy słuszności przemawiają za tym, by obwinioną zwolnić z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych. Obwiniona swoim zachowaniem w trakcie postepowania nie utrudniała jego przeprowadzenia. Także w trakcie kontroli przeprowadzonej przez Państwową Inspekcję Pracy udzielała ona niezbędnych informacji, ostatecznie zaś natychmiast po uzyskaniu zaleceń, podjęła czynności mające na celu dostosowanie Zakładowego Regulaminu Świadczeń Socjalnych do przepisów ustawowych.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Ewa Grabarz

Ewa Grabarz

Sygn. akt II W 494/24 UZASADNIENIE Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: D. B.od dnia 01 lipca 2023 r. objęła funkcję DyrektoraWojewódzkiego Szpitala im. (...)II wB.. Zarządzeniem Dyrektora(...)wB.Nr(...)z dnia 02 grudnia 2019 r. w sprawie wprowadzenia zmian w Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych(...)wB.i wprowadzenia jednolitego tekstu Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w uzgodnieniu z działającymi u pracodawcy organizacjami związkowymi wprowadzono tekst jednolity Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń SocjalnychSzpitala Wojewódzkiego im. (...)wB., który to wszedł w życie w dniu 16 grudnia 2019 roku. Zgodnie z treścią rozdziału V § 11 ust. 1 lit. a)-b) Regulaminu ZFŚS, do korzystania ze świadczeń funduszu są uprawnione następujące osoby: - pracownicy oraz członkowie ich rodzin, - emeryci i renciści, dla których szpital był ostatnim miejscem pracy. Stosownie do treści rozdziału V § 11 ust. 2 lit. a)-c) Regulaminu ZFŚS, uprawnionymi członkami rodzin są: - współmałżonek pracownika, - pozostające na utrzymaniu i wychowaniu dzieci pracownika - do dnia ukończenia 18 lat, a jeżeli uczęszczają do szkoły do czasu ukończenia nauki, nie dłużej jednak, niż do ukończenia 25 lat oraz dzieci będące osobami niepełnosprawnymi bez względu na wiek, - pozostające (decyzją sądu) na utrzymaniu wnuki i rodzeństwo do dnia ukończenia 18 lat, a jeżeli uczęszczają do szkoły do czasu ukończenia nauki, nie dłużej jednak, niż do ukończenia 25 lat. W treści obowiązującego w kontrolowanym podmiocie Regulaminu ZFŚS w części dotyczącej osób uprawnionych do korzystania z funduszu nie uwzględniono rodzin emerytów i rencistów. Zgodnie z treścią rozdziału III § 10 ust. 1,2,3 i 4 lit. a)-b) Regulaminu(...)w brzmieniu nadanym Zarządzeniem Nr(...)Dyrektora(...)wB.z dnia 30 maja 2022 roku w sprawie wprowadzenia zmian w Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych(...)wB., środki funduszu przeznacza się na: 1 dofinansowanie wypoczynku urlopowego zorganizowanego przez pracowników we własnym zakresie, 2 udzielanie pomocy rzeczowo-finansowej (zapomogi losowe, pomoc rzeczowa lub finansowa), 3 pożyczki na cele mieszkaniowe, 4 inne formy świadczeń socjalnych, takie jak: a świadczenia pieniężne na święta Bożego Narodzenia: - świąteczne świadczenie pieniężne przyznawane jest pracownikowi zatrudnionemu na umowę o pracę na dzień 1 listopada danego roku z wyłączeniem pracowników, którzy odeszli na emeryturę lub rentę w danym roku, - świąteczne świadczenie pieniężne dla emerytów lub rencistów, z którymi stosunek pracy został rozwiązany przed 1 listopada w danym roku, przyznawane jest proporcjonalnie do przepracowanego okresu zatrudnienia liczonego w pełnych miesiącach, b paczki świąteczne dla dzieci pracowników paczki przysługują dla dzieci (urodzonych w pierwszym półroczu danego roku do ukończenia 15 roku życia w danym roku) pracowników zatrudnionych na umowę o pracę na dzień 30 listopada danego roku. W treści obowiązującego w kontrolowanym podmiocie Regulaminu ZFŚS w części dotyczącej przeznaczenia środków funduszu zawarto postanowienia niezgodne z treściąart. 2 pkt 5 oraz art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychuzależniające prawo do świadczeń finansowanych z funduszu (w przypadku dofinansowania wypoczynku urlopowego oraz paczek świątecznych dla dzieci) lub ich wysokość (w odniesieniu do świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia) od innego, aniżeli ustawowe kryterium sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania ze środków ZFŚS tj. przynależności do określonej kategorii uprawnionych (pracowników „czynnych zawodowo" lub emerytów i rencistów). Ponadto w wyniku kontroli ustalono, że w rozdziale VIII § 17 ust. 2 i § 20 ust. 1 zd. pierwsze Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń SocjalnychSzpitala Wojewódzkiego im. (...)wB.w części dot. działalności mieszkaniowej realizowanej w ramach funduszu, zawarto następujące, sprzeczne zart. 8 ust. 1 oraz art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, postanowienia uzależniające prawo do świadczeń przyznawanych z przedmiotowego funduszu od innych, aniżeli ustawowe kryterium sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej: - „Wniosek o przyznanie pomocy finansowej na cele mieszkaniowe może być złożony przez pracownik po spłaceniu uprzednio udzielonej pożyczki. ” - „Wnioski o udzielenie pomocy finansowej na cele mieszkaniowe pracownicy składają osobiście w Dziale kadrowo-płacowym”. W obowiązującym w kontrolowanym podmiocie Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - wbrew postanowieniomart. 2 pkt 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychzawężono krąg uprawnionych do otrzymania ze środków ZFŚS pomocy finansowej w ramach działalności mieszkaniowej jedynie do pracowników (pozbawienie prawa do przedmiotowych świadczeń emerytów i rencistów tj. byłych pracowników). Uzupełnieniem postanowień i częścią składową Regulaminu ZFŚS są załączniki w postaci: planu finansowego zakładowego funduszu świadczeń socjalnych na dany rok kalendarzowy(nr 1), tabeli wysokości dofinansowania do wypoczynku urlopowego pracowników (nr 2), zestawienia dochodów (nr 3), podania o urlop/wniosku o dofinansowanie wypoczynku urlopowego (nr 4), podania o udzielenie pomocy z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (nr 5), wniosku o przyznanie pożyczki mieszkaniowej (nr 6), wzoru umowy w sprawie pożyczki na cele mieszkaniowe z zfśs (nr 7), załącznika do umowy w sprawie pożyczki na cele mieszkaniowe (nr 8), wniosku o pomoc bezzwrotną (nr 9), tabeli wysokości pomocy bezzwrotnej dla emerytów i rencistów (nr 10) oraz upoważnienia do przetwarzania danych osobowych w ramach prac komisji socjalnej (nr 11). Zgodnie z treścią rozdziału I § 1 ust. 1 zd. drugie i trzecie, § 3 ust. 1 i 2 i § 4 (Podstawy prawne i postanowienia ogólne), rozdziału II § 7 ust. 1 lit. b) i d) (Zasady działania komisji socjalnej), rozdziału V § 12, § 13 ust. 2, 3 i 6 (Ogólne zasady przyznawania świadczeń socjalnych) oraz rozdziału VII § 15a ust. 4 i § 16 ust. 1 i 2 (Udzielanie pomocy rzeczowo-finansowej) Regulaminu ZFŚS: - administrowanie środkami zakładowego funduszu świadczeń socjalnych należy do kompetencji pracodawcy, a świadczenia z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie są obligatoryjne, - regulamin zfśs jest ogólnie dostępny pracownikom oraz innym osobom uprawnionym do korzystania ze świadczeń finansowanych z zfśs w Dziale kadrowo-płacowym, - wnioski w sprawie przyznania określonych rodzajów pomocy socjalnej należy składać w Dziale kadrowo-płacowym na określonych drukach, - w przypadku odmowy przyznania świadczenia przez odpowiednią komisję, osobie zainteresowanej przysługuje prawo złożenia odwołania do pracodawcy, przy czym rozpatrzenie odwołania następuje w ciągu 14 dni od jego złożenia, a ponowna negatywna decyzja podjęta przez pracodawcę jest ostateczna i nie wymaga uzasadnienia, pomoc przewidziana w rozdziale IV § 10 ust. 2 Regulaminu zfśs (zapomogi losowe, pomoc rzeczowa lub finansowa) w pierwszej kolejności przysługuje uprawnionemu pracownikowii członkom ich rodzin, których sytuacja wskazuje na niezaspokojenie większości podstawowych potrzeb życiowych, - wysokość świadczeń przyznawanych ze środków zfśs uzależniona jest od wysokości dochodów osoby uprawnionej i członków najbliższej rodziny, przez których rozumie się: małżonka, pozostające na utrzymaniu i wychowaniu dzieci oraz — decyzją sądu wnuki i rodzeństwo, na zasadach określonych w § 11 ust. 2 lit. a)-c), - w przypadku dofinansowania do urlopu wypoczynkowego, wysokość dochodu ustala się na podstawie wniosku o udzielenie urlopu wypoczynkowego, zawierającego jednocześnie oświadczenie pracownika o wysokości dochodu za rok poprzedni, przy czym tak ustalony dochód brany jest również do przyznawania świątecznych świadczeń pieniężnych i paczek świątecznych dla dzieci pracowników, natomiast w pozostałych przypadkach wysokość dochodu ustala się na podstawie zestawienia dochodów stanowiącego zał. nr 3 do Regulaminu zfśs, - podstawą do ustalenia dochodu dla celów socjalnych jest średni miesięczny dochód pracownika i członków jego rodziny z roku podatkowego poprzedzającego złożenie wniosku, przy czym pracodawca zastrzega sobie prawo do określenia progu dochodowego z najwyższym dochodem dla pracownika, który nie jest w stanie lub nie chce określić dochodów wymaganych dla celów socjalnych, - decyzje w sprawie przyznania świadczeń socjalnych podejmuje komisja socjalna działając zgodnie z przyjętym regulaminem, - do zadań komisji socjalnej należy między innymi opiniowanie wniosków o udzielenie świadczeń socjalnych oraz przedkładanie pracodawcy do zatwierdzenia wniosków o przyznanie świadczeń socjalnych, - decyzję o przyznaniu bezzwrotnej pomocy finansowej dla emerytów i rencistów zatwierdza dyrektor po uprzednim zaopiniowaniu przez komisję socjalną, - osoba uprawniona, ubiegająca się o pomoc materialną, składa w Dziale kadrowo-płacowym wniosek na druku stanowiącym zał. nr 5 wraz z zał. nr 3 do Regulaminu zfśs, określającym wysokość dochodu wnioskodawcy i członków jego rodziny, przy czym decyzje w sprawie zakresu i wysokości pomocy podejmuje komisja socjalna, a zatwierdza pracodawca, - wypłaty pieniężne są przekazywane na wskazane konto bankowe na podstawie list wypłat sporządzonych przez Dział kadrowo-płacowy. Zgodnie zrozdziałem VI § 14 ust. 1-7pracownikom przysługuje raz w roku kalendarzowym dofinansowanie wypoczynku urlopowego bez względu na formę organizacyjną tego wypoczynku. Podstawą dofinansowania wypoczynku jest złożenie przez pracownika wniosku o dofinansowanie wypoczynku i oświadczenia o wysokości dochodów (zał. nr 4 do Regulaminu zfśs) w terminie 30 dni przed planowanym rozpoczęciem urlopu, przy czym dofinansowanie ma postać ryczałtu uzależnionego od wysokości dochodu, o którym mowa w § 13 ust. 3 Regulaminu zfśs. Dofinansowanie przysługuje za wypoczynek trwający nie mniej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych, stanowiący urlop wypoczynkowy za rok kalendarzowy, w którym realizowane jest świadczenie, przy czym dopuszcza się łączenie urlopu wypoczynkowego niewykorzystanego za rok poprzedni w terminie ustalonym zgodnie zart. 163 kodeksu pracy, w wymiarze nie większym niż połowa całego urlopu wypoczynkowego wskazanego we wniosku. Wysokość ryczałtu ustalana jest corocznie przez pracodawcę w porozumieniu ze związkami zawodowymi i podawana do wiadomości załogi. Świadczenia na dofinansowanie wypoczynku pracownika wypłacane są po zakończonym urlopie wypoczynkowym, a w przypadku braku środków na koncie zfśs, wypłata następuje najpóźniej w terminie 3 miesięcy po zakończonym urlopie. Nie wystąpienie o przysługujące w danym roku kalendarzowym dofinansowanie do wypoczynku powoduje wygaśnięcie tego prawa i nie daje podstaw do jego dochodzenia w następnym roku kalendarzowym. Jeżeli oboje z małżonków są pracownikami szpitala, każdemu z nich przysługuje dofinansowanie do wypoczynku urlopowego wyłącznie dla siebie. W obowiązującym wSzpitalu Wojewódzkim im. (...)wB.Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wbrew postanowieniomart. 2 pkt 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychzawężono krąg uprawnionych do dofinansowania wypoczynku urlopowego jedynie do pracowników kontrolowanego podmiotu (pozbawienie prawa do przedmiotowych świadczeń emerytów i rencistów byłych pracowników). Zgodnie z tabelą wysokości dofinansowania do wypoczynku urlopowego pracowników (zał. nr 2 do Regulaminu ZFŚS) w brzmieniu nadanym Zarządzeniem Nr(...)DyrektoraSzpitala Wojewódzkiego im. (...)wB.w sprawie z dnia 30 maja 2022 roku w sprawie wprowadzenia zmian w Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń SocjalnychSzpitala Wojewódzkiego im. (...)wB.(obowiązującym od dnia 1 stycznia 2022 roku), wysokość przedmiotowego dofinansowania ustalono według następujących progów dochodowych (w odniesieniu do średniomiesięcznego dochodu przypadającego na jednego członka rodziny): - poniżej 100% kwoty minimalnego miesięcznego wynagrodzenia 1600,00 zł, - od 100% do 250% minimalnego miesięcznego wynagrodzenia 1200,00 zł, - powyżej 250% minimalnego miesięcznego wynagrodzenia 900,00 zł. Zgodnie z okazanym zbiorczym zestawieniem dofinansowania do wypoczynku letniego pracowników wypłaconego w roku 2023 ustalono, że przedmiotowe świadczenie w okresie maj -październik 2023 roku wypłacono ogółem 1140 uprawnionym na łączną kwotę 1333.420,00 zł, przy czym następujący pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy otrzymali dofinansowanie w kwotach ustalonych proporcjonalnie do wymiaru zatrudnienia: a) czerwiec 2023 (wypłacono w dn. 7.07.2023): -G. R.zatrudniony w wymiarze ¾ etatu 675,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 225,00 zł, - WodoM.zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu 540,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 360,00 zł, b) lipiec 2023 (wypłacono w dn. 9.08.2023): -K. E. (1)zatrudniona w wymiarze ½ etatu - 800,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 1600,00 zł); różnica 800,00 zł, -S. G.zatrudniona w wymiarze ½ etatu 600,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 1200,00 zł); różnica 600,00 zł, -D. P.zatrudniony w wymiarze ¼ etatu - 225,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 675,00 zł, c) sierpień 2023 (wypłacono w dn. 8.09.2023): -R. W.zatrudniona w wymiarze ½ etatu 450,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł): różnica 450,00 zł, -R. B.zatrudniona w wymiarze ¾ etatu 450,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 450,00 zł, d) wrzesień 2023 (wypłacono w dn. 10.10.2023): -B. K. (1)zatrudniona w wymiarze ¾ etatu 1200,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 1600,00 zł); różnica 400,00, -Z.K.zatrudniona w wymiarze 4/5 etatu - 1280,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 1600,00 zł); różnica 320,00 zł, -W. U.zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 450,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 450,00 zł, e) październik 2023 roku (wypłacono w dniu 11.11.2023r.) -G. K.zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu — 720,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 1200,00 zł); różnica 480,00 zł, f) grudzień 2023 roku (wypłacono w dniu 28.12.2023 r.): -J.A.zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 540,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 360,00 zł, -M. M. (2)zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 450,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 450,00 zł, -Ś. J.zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 540,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 900,00 zł); różnica 360,00 zł. Powyższe oznacza zastosowanie oprócz ustawowego kryterium sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania ze środków zfśs dodatkowego pozasocjalnego kryterium, uzależniającego wysokość świadczeń przyznawanych z przedmiotowego 0 funduszu od wymiaru zatrudnienia osoby uprawnionej. W trakcie kontroli, w dn. 31.05.2024, na polecenie inspektor pracy niżej wymienionym pracownikom wypłacono wyrównanie dofinansowania do wypoczynku letniego wypłaconego ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w 2023 roku. Zgodnie z rozdziałem IV § 10 ust. 4 lit. a) i b) Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń SocjalnychSzpitala Wojewódzkiego im. (...)wB.w brzmieniu nadanym Zarządzeniem Nr(...)DyrektoraSzpitala Wojewódzkiego im. (...)wB.z dnia 30 maja 2022 roku w sprawie wprowadzenia zmian w Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń SocjalnychSzpitala Wojewódzkiego im. (...)wB.(obowiązującym od dnia 1 stycznia 2022 roku), posiadane środki zfśs przeznacza się m. in. na inne formy świadczeń socjalnych, takie jak świadczenia pieniężne na święta Bożego Narodzenia, przy czym: - świąteczne świadczenie pieniężne przyznawane jest pracownikowi zatrudnionemu na umowę o pracę na dzień 1 listopada danego roku z wyłączeniem pracowników, którzy odeszli na emeryturę lub rentę w danym roku, - świąteczne świadczenie pieniężne dla emerytów lub rencistów, z którymi stosunek pracy został rozwiązany przed 1 listopada w danym roku przyznawane jest proporcjonalnie do przepracowanego okresu zatrudnienia liczonego w pełnych miesiącach, Stosownie do treści rozdziału V § 13 ust. 2 zd. pierwsze i drugie Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń SocjalnychSzpitala Wojewódzkiego im. (...)wB.w brzmieniu nadanym Zarządzeniem Nr(...)DyrektoraSzpitala Wojewódzkiego im. (...)II wB.z dnia 30 maja 2022 roku w sprawie wprowadzenia zmian w Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń SocjalnychSzpitala Wojewódzkiego im. (...)II wB.(obowiązującym od dnia 1 stycznia 2022 roku), w przypadku dofinansowania do urlopu wypoczynkowego wysokość dochodu ustala się na podstawie wniosku o udzielenie urlopu wypoczynkowego zawierającego jednocześnie oświadczenie pracownika o wysokości dochodów za rok poprzedni, przy czym tak ustalony dochód brany jest również do przyznawania świątecznych świadczeń pieniężnych i paczek świątecznych dla dzieci pracowników (w pozostałych przypadkach wysokość dochodu ustala się na podstawie zestawienia dochodów stanowiącego zał. nr 3 do Regulaminu zfśs). W obowiązującym w(...)wB.Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wbrew postanowieniomart. 2 pkt 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychzawężono krąg uprawnionych do otrzymania świątecznego świadczenia pieniężnego jedynie do emerytów, z którymi rozwiązano stosunek pracy przed dniem 1 listopada danego roku kalendarzowego. Ponadto wbrew postanowieniomart. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychuzależniono wysokość przedmiotowego świadczenia wypłacanego emerytom od okresu zatrudnienia w roku kalendarzowym, w którym nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy, liczonego w pełnych miesiącach. W obowiązującym w kontrolowanym podmiocie Regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie ustalono wysokości ani zasad ustalania wysokości świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia. W trakcie kontroli okazano pismo Przewodniczącej Zakładowej Organizacji Związkowej(...) Związku Zawodowego (...)przy(...)wB.z dn. 14.11.2023 roku, kierowane do DyrektorD. B., w którym zarząd w/w organizacji związkowej wnioskuje o przekazanie pozostałej kwoty pieniężnej w oparciu o plan finansowy zfśSf w rodzaju działalności inne formy świadczeń socjalnych, dla pracowników zatrudnionych na umowę o pracę (w zależności od dochodów na osobę w rodzinie) w wysokości: I próg 800,00 zł, Il próg 700,00 zł oraz III próg 600,00 zł. W piśmie z dn. 24.11.2023 roku DyrektorD. B.proponuje(...) (...) Związku Zawodowego (...)przy(...)wB.wysokość świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia dla pracowników szpitala w kwotach: I próg 830,00 zł, II próg 730,00 zł oraz III próg 630,00 zł. Według wyjaśnień DyrektorD. B., kwoty przedmiotowego świadczenia wskazane w piśmie z dn. 24 listopada 2023 roku zostały zaakceptowane przez(...)(...) Związku Zawodowego (...)przy(...)wB.i przyjęte jako obowiązujące w 2023 roku. Powyższe nie zostało uzgodnione z pozostałymi działającymi w kontrolowanym podmiocie organizacjami związkowymi, którym udzielono informacji w zakresie ustalonych kwot świadczeń pieniężnych na święta Bożego Narodzenia w odniesieniu do określonych progów dochodowych, przy czym żadna z organizacji związkowych nie wniosła zastrzeżeń co do przedmiotowych ustaleń. Zgodnie z okazanym zbiorczym zestawieniem dofinasowania świątecznego dla pracowników ustalono, że przedmiotowe świadczenie w dn. 8.12.2023 roku otrzymało ogółem 1 179 uprawnionych na łączną kwotę 839 272 zł, przy czym następujący pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy otrzymali dofinansowanie w kwotach ustalonych proporcjonalnie do wymiaru zatrudnienia: -G. R.zatrudniony w wymiarze 3/4 etatu - 372,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 157,50 zł, -(...)M.zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 378,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 252,00 zł, -K. E. (1)zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 415,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 830,00 zł); różnica 415,00 zł, -S. G.zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 365,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 365,00 zł, -D. P.zatrudniony w wymiarze 1/4 etatu - 157,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 472,50 zł, -R. W.zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 315,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 315,00 zł, -R. B.zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 315,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 315,00 zł, -B. K. (1)zatrudniona w wymiarze 3/4 etatu - 622,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 830,00 zł); różnica 207,50 zł, -Z. K.zatrudniona w wymiarze 4/5 etatu - 664,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 830,00 zł); różnica 166,00 zł, -W.-DobrzeIakU.zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 315,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 315,00 zł, -G. K.zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 438,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 292,00 zł, -J. A.zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 378,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 252,00 zł, -M. M. (2)zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 315,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 315,00 zł, -Ś. J.zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 378,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 252,00 zł, -B. K. (2)zatrudniona w wymiarze 3/5 etatu - 378,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 252,00 zł, -Z. W.zatrudniony w wymiarze 3/4 etatu - 472,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 157,50 zł), -S. B. (1)zatrudniony w wymiarze 1/5 etatu - 146,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 584,00 zł, -T. K.zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu 365,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 365,00 zł), -D. U.zatrudniona w wymiarze 2/5 etatu - 292,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 438,00 zł, -M. W.zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 365,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 365,00 zł, -P. M.zatrudniona w wymiarze 1/2 etatu - 365,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 365,00 zł, -S. B. (2)zatrudniona w wymiarze 2/3 etatu - 420,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 210,00 zł. Oprócz ustawowego kryterium sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania ze środków zfśs zastosowano dodatkowe pozasocjalne kryterium, uzależniające wysokość świadczeń przyznawanych z przedmiotowego funduszu od wymiaru zatrudnienia osoby uprawnionej. Zgodnie z okazanym zbiorczym zestawieniem dofinasowania świątecznego dla emerytów ustalono, że przedmiotowe świadczenie w dn. 8.122023 roku otrzymało ogółem 21 uprawnionych na łączną kwotę 7391 ZŁ przy czym niżej wskazani uprawnieni otrzymali dofinansowanie w kwotach uzależnionych od okresu zatrudnienia w roku kalendarzowym, w którym nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy, liczonego w pełnych miesiącach: - B. E.- 61,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 669,00 zł, C. D.- 426,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 304,00 zł, C. E.- 525,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 105,00 zł, D.Z.- 426,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 304,00 zł, D. E.- 472,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 157,50 zł, F.D.- 487,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 243,00 zł, K. M. (1)- 122,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 608,00 zł, K. J.- 547,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 182,50 zł, K. M. (2)- 304,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 426,00 zł, K. E. (2)- 608,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 122,00 zł, L. E.- 105,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 525,00 zł, M. I.- 487,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 243,00 zł, -O. J.- 157,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 472,50 zł, -P.B.- 367,50 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 262,50 zł, -P. Z.- 61,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 669,00 zł, -R. L.- 420,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 210,00 zł, -S. B. (3)- 426,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 304,00 zł, -S. B. (4)- 122,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 608,00 zł, -T. I.- 315,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 315,00 zł, - W. J.- 525,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 630,00 zł); różnica 105,00 zł, W. M.- 426,00 zł (wysokość świadczenia wg ustalonych progów dochodowych wyniosła 730,00 zł); różnica 304,00 zł. Oprócz ustawowego kryterium sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania ze środków zfśs (emeryta) zastosowano dodatkowe pozasocjalne kryterium, uzależniające wysokość świadczeń przyznawanych z przedmiotowego funduszu od okresu zatrudnienia w roku kalendarzowym, w którym nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy liczonego w pełnych miesiącach. Ponadto w wyniku kontroli ustalono, że pismem datowanym na 15.11.2023 roku emerytkaW. I.zwróciła się do DyrektorSzpitala Wojewódzkiego im. (...)II wB.z wnioskiem o wypłatę dofinansowania do wypoczynku urlopowego oraz świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia, załączając wymagane dokumenty (zestawienie dochodów i podanie o urlop/wniosek o dofinansowanie do wypoczynku urlopowego, stanowiące odpowiednio zał. nr 3 i 4 do Regulaminu ZFŚS oraz wniosek o wypłatę świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia) argumentując, iż w świetle obowiązujących w przedmiotowym zakresie przepisów, emeryci i renciści mają prawo do świadczeń finansowanych z zfśs na takich samych zasadach, jak pracownicy, a obowiązujący u pracodawcy regulamin zfśs nie może tych praw wyłączać lub ograniczać. Zgodnie z treścią Protokołu(...)z posiedzenia zakładowej komisji socjalnej w dn. 22 listopada 2023 roku, komisja zawnioskowała o negatywne rozpatrzenie powyższego wniosku z uwagi na brak regulacji w regulaminie zfśs, przy czym został on przekazany do zaopiniowania przez kancelarię radcy prawnego, z którą współpracuje(...)oraz do decyzji Dyrektor(...). Pismem datowanym na dzień 18 grudnia 2023 roku(...)D. B.poinformowałaW. I., iż zgodnie z obowiązującym Regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń SocjalnychSzpitala Wojewódzkiego im. (...)wB.wniosek o wypłacenie dofinansowania do wypoczynku urlopowego oraz świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia nie może zostać rozpatrzony pozytywnie (odmowa wypłaty przedmiotowych świadczeń). Według oświadczenia(...)S. (...)wB.D. B., w okresie styczeń 2023 - maj 2024 roku nie wystąpiły inne przypadki odmowy przyznania wnioskującym emerytom lub rencistom dofinansowania do wypoczynku urlopowego oraz świadczenia pieniężnego na święta Bożego Narodzenia finansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. /dowód: protokół kontroli wraz z załącznikami k. 11 - 23, regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych(...)wB.k. 106, odpis KRS k. 59 - 94/ D. B.w wyniku przeprowadzonej kontroli podjęła działania zmierzające do usunięcia niezgodności ZRŚS i przedstawiła projekt Regulaminu usuwający uchybienia. /dowód: dokumentacja dot. próby wprowadzenia zaleceń pokontrolnych k. 59-94/ D. B. ma(...)lat. Jest(...)(...)wB.. Nie była karana. /dowód: oświadczenie obwinionej k. 107/ Obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i odmówiła składania zeznań w sprawie. /dowód: wyjaśnieniaD. B.k. 7 – 9, 107/ Sąd Rejonowy zważył co następuje: Stan faktyczny w niniejszej sprawie pozostawał w zasadzie bezsporny. Wiarygodny dla Sądu był protokół przeprowadzonej kontroli, gdyż dokonał jej uprawniony podmiot w ramach swoich kompetencji. Treść nie była kwestionowana przez strony. Ponadto stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o Zakładowy Regulamin Świadczeń Socjalnych wS. (...)wB., odpis z Krajowego Rejestru Sądowego dotyczącego tego podmiotu oraz dokumentację dotyczącą próby wprowadzenia zmian w ZRŚS w oparciu o wnioski płynące z kontroli, gdyż dowody te nie budziły wątpliwości. Obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i odmówiła składania wyjaśnień w sprawie. Sąd uznał, iż przychylając się do zaleceń pokontrolnych i usiłując wprowadzić zmiany w ZFŚS, miała ona świadomość jego niezgodności z przepisamiustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Ponadto uprawnionym zostały wypłacone wyrównania przyznanych świadczeń. Sąd biorąc pod uwagę powyższe uznałD. B.za winną popełnienia zarzucanych jej czynów wyczerpujących dyspozycjęart. 12a ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych(Dz.U. z 2023 r. poz. 998 ze zm.) Obwiniona bowiem jako(...) S. (...)wB.była od momentu objęcia przez nią funkcji tj. od 01 lipca 2023 r., odpowiedzialna za wykonywanie przepisówustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Podejmowała ona decyzje o wypłaceniu dofinansowania do wypoczynku letniego, a także świątecznego świadczenia pieniężnego przy zastosowaniu kryteriów sprzecznych z przepisamiustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychtj. przy zastosowaniu - oprócz ustawowego kryterium dotyczącego sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osób uprawnionych do korzystania ze środków funduszu – dodatkowego kryterium w zakresie przynależności do określonej kategorii uprawnionych – co spowodowało zróżnicowanie wysokości świadczeń dla pracowników „czynnych zawodowo”, pracujących w niepełnym wymiarze czasu pracy oraz emerytów i rencistów mieszczących się w tych samych progach dochodowych wysokości średniomiesięcznego dochodu przypadającego na osobę w rodzinie za rok ubiegły. Zgodnie zaś zart. 8 ust. 1w związku zart. 2 pkt 5 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnychprzyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu. Poza powyższym kryterium nie mogą obowiązywać żadne inne, nawet takie ustalone przez związki zawodowe w regulaminach. Jak wskazano wart. 2 pkt 5wymienionej ustawy, jako osoby uprawnione do korzystania z Funduszu wskazuje się pracowników i ich rodziny, emerytów i rencistów - byłych pracowników i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa wart. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu. Obwiniona jako(...)powinna dążyć do wyeliminowania z zakładowego regulaminu kryteriów sprzecznych z postanowieniami ustawy. To przepisy ustawowe, bowiem mają pozycję nadrzędną nad wewnątrzzakładowymi przepisami. Zgodnie z treścią art. 39 § 1 kw w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można – biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy – odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego. Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie, w przypadku obwinionej celowym jest skorzystanie ze wskazanej powyżej regulacji i odstąpienie od wymierzeniaD. B.kary. Podmiot, którego jest(...)zatrudnia wielu pracowników, a co za tym idzie znaczna jest także liczba emerytów i rencistów, a także osób zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy, którzy uprawnieni są do korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.D. B.objęła funkcję(...)w dniu 01 lipca 2023 r. Ponadto Zakładowy Regulamin Funduszu Świadczeń Socjalnych(...)wB.powstał w wyniku porozumienia zawartego ze związkami zawodowymi, które prężnie działają i w przypadku tak dużego pracodawcy jakim jest(...)wB., zrzeszają znaczną liczbę pracowników. Tym samym odgrywają one znaczącą rolę w tworzeniu różnych regulacji obowiązujących wewnątrzzakładowo. Obecnie zaś, jak wynika z załączonej przez obwinioną dokumentacji, to związki zawodowe są przeciwne wprowadzeniu zmian w regulaminach przyznawania świadczeń socjalnych, które zrównywałby sytuację osób czynnych zawodowo od tych, które są emerytami, czy rencistami, lub zatrudnione są w niepełnym wymiarze czasu pracy i były zgodne z przepisamiustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. PonadtoD. B.nie była uprzednio karana. Jest osobą wykształconą. Prowadzi ustabilizowany tryb życia. Po wykazaniu przez organ kontrolujący uchybień, jest zainteresowana rozwiązaniem tej sytuacji i dąży do wprowadzenia regulacji odpowiadającej przepisom ustawy, co ma nastąpić także w porozumieniu ze związkami zawodowymi, które nie są zainteresowane zmianą kryteriów. Zakładowy Regulamin Funduszu Świadczeń Socjalnych wszedł w życie w dniu 16 grudnia 2019 roku, a więc niemal 4 lata przed objęciem funkcji przez obwinioną. Powyższe jednak nie zwalniało jej jako Dyrektora od zweryfikowania jego postanowień. Sąd biorąc pod uwagę wszystkie wymienione okoliczności uznał, iż wystarczające będzie poprzestanie na stwierdzeniu sprawstwa obwinionej z jednoczesnym odstąpieniem na podstawie art. 39 § 1 kw, od wymierzenia jej kary. Sam fakt prowadzenia przeciwko obwinionej postępowania sądowego jest wystarczającą dolegliwością. Rozstrzygniecie o kosztach postępowania oparto na treśćart. 121 § 1 kpww zw. zart. 624 § 1 kpk. Sąd uznał, iż względy słuszności przemawiają za tym, by obwinioną zwolnić z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych. Obwiniona swoim zachowaniem w trakcie postepowania nie utrudniała jego przeprowadzenia. Także w trakcie kontroli przeprowadzonej przez Państwową Inspekcję Pracy udzielała ona niezbędnych informacji, ostatecznie zaś natychmiast po uzyskaniu zaleceń, podjęła czynności mające na celu dostosowanie Zakładowego Regulaminu Świadczeń Socjalnych do przepisów ustawowych.

15/251505/0001006/W

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

154510000003621_VII_Pa_000109_2024_Uz_2025-01-07_001

VII Pa 109/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2025-01-20 18:00:08.0 CET

2025-01-20 14:28:55.0 CET

15451000

3621

SENTENCE, REASON

VII Pa 109/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 25 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: sędzia (del.) Magdalena Pytel po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 25 listopada 2024 r. w Warszawie sprawy z powództwa R. B. przeciwko (...) sp. z o. o. w W. o ustalenie istnienia stosunku pracy na skutek apelacji powoda od wyroku częściowego Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydzia

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="16" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003621/Pa" xYear="2024" xVolNmbr="000109" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>VII Pa 109/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">25 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie</xText> <xText>VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie: Przewodnicząca: sędzia (del.) <xBx>Magdalena Pytel</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 25 listopada 2024 r. w Warszawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>R. B.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText>o <xBx>ustalenie istnienia stosunku pracy</xBx></xText> <xText>na skutek apelacji powoda</xText> <xText>od wyroku częściowego Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie</xText> <xText>VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>z 26 czerwca 2023 r., sygn. akt VI P 58/21</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oddala apelację,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od powoda na rzecz pozwanego tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym 90 zł (dziewięćdziesiąt złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie biegnącymi od upływu tygodnia od doręczenia wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText>VII Pa 109/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pozwem z 3 lutego 2021 r., skierowanym przeciwko <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> pełnomocnik <xAnon>R. B.</xAnon> wniósł o ustalenie istnienia między stronami stosunku pracy w okresie od 7 czerwca 2018 r. na czas nieokreślony, a także o zasądzenie wyrównania wynagrodzenia za okres od czerwca 2018 r. do listopada 2019 r. w łącznej kwocie 22 001,99 zł z odsetkami oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w wysokości 3 428,24 zł z odsetkami. Wnosił także o zasądzenie kosztów postępowania (k. 3).</xText> <xText>W toku procesu powód sprecyzował, że domaga się ustalenia stosunku pracy do 31 grudnia 2019 r.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew z 22 marca 2021 r. pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu zaprzeczył jakoby strony łączył stosunek pracy (k. 115).</xText> <xText><xBx>Wyrokiem częściowymz 15 maja 2023 r.</xBx> sygn. akt VI P 58/21 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo w zakresie roszczenia o ustalenie istnienia stosunku pracy, nie orzekając o kosztach postępowania (k. 247).</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił, że powód jest emerytem służb mundurowych od 1995 r. O ofercie pracy w pozwanej dowiedział się od znajomego. Został umówiony na spotkanie, na którym <xAnon>W. K. (1)</xAnon> przedstawił mu, jak wygląda współpraca z pozwaną oraz poinformował, że zostanie zawarta z powodem umowa zlecenie. Powód przystał na umowę zlecenie, ponieważ taka forma zatrudnienia nie wstrzymywała wypłaty świadczeń emerytalnych. Przy zawieraniu umowy zlecenia powód akceptował taką formę prawną stosunku łączącego go z pozwaną i miał świadomość różnic między umową zlecenia, a umową o pracę. Powód nie miał możliwości wyboru umowy o pracę, ale też nie żądał zawarcia z nim takiej umowy. Powód zawarł z pozwaną spółką dwie umowy zlecenia: pierwszą nr <xAnon> (...)</xAnon> z 7 czerwca 2018 r. na okres do 31 grudnia 2018 r., w której zobowiązał się wykonywać prace administracyjne związane z wynajmem samochodów <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, w szczególności podstawianie pojazdów do wynajmu <xAnon> (...)</xAnon> oraz wykonywanie dodatkowych relokacji pojazdów. Powód zobowiązał się do wykazywania godzin pracy na druku stanowiącym załącznik do umowy, a za prawidłowe wykonywanie czynności miał otrzymać wynagrodzenie brutto w wysokości 13,70 zł za godzinę. Strony ustaliły, że w przypadku powstania szkody w samochodzie powód zobowiązuje się dopełnić starań, aby zminimalizować jej rozmiar, zabezpieczyć samochód oraz dopełnić wszystkich czynności związanych z likwidacja szkody, a w szczególności uzyskać potwierdzenie czy sprawca miał ubezpieczenie OC. Sąd Rejonowy ustalił, że druga <xAnon>umowa zlecenia (...)</xAnon> została zawarta 31 grudnia 2018 r. na okres od 1 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2019 r., a wynagrodzenie za wykonywanie czynności wzrosło do 14,70 zł brutto za godzinę. Czynności i zakres umowy pozostał tożsamy jak w umowie z 7 czerwca 2018 r.. Powód do umowy zlecenia otrzymał instrukcję jej wykonywania stanowiącą załącznik nr 2. Sąd Rejonowy ustalił, że czynności powoda, jako zleceniobiorcy wynikały z realizacji kontaktów assistance zawartych z <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> pozostając w gotowości do ich realizacji zgodnie z ustaleniami z kierownikiem sieci zewnętrznej <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> - powód, jako zleceniobiorca zobowiązał się, że może otrzymywać polecenia wynikające z bieżących potrzeb punktu sieci <xAnon>(...)</xAnon>. Wynagrodzenie miało być wypłacane przez pozwaną na podstawie wyłącznie prawidłowo prowadzonych i opisanych danych do szablonu w <xAnon>E.</xAnon> raz w miesiącu do ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, w którym kończy się okres rozliczeniowy. Sąd I instancji ustalił, że za czynności wykonywane w godzinach 8.00 - 20.00 od poniedziałku do piątku wynagrodzenie powoda wynosiło 10 zł netto, w pozostałym czasie wynagrodzenie 20 zł netto /godzinę. Do czynności realizowanych na terenie miasta, w którym znajduje się punkt wynajmu sieci <xAnon>(...)</xAnon> pozwana przyjęła, że standardowy czas operacyjny wynosi dwie godziny, a jego przekroczenie powinno być opisane przez powoda w arkuszu kalkulacyjnym w polu uwagi. Powód miał w obowiązku również relokację samochodów za wynagrodzeniem: do 200 km - 60 zł netto, powyżej 200 km - 100 zł netto - relokacja była rozliczna ryczałtem, który uwzględniał czas pokonania w jedną stron, nie była ona ujmowana, jako czas pracy i podlegała wliczeniu do niego. Powód zobowiązał się do wypełniania tabeli czynności i dostarczania jej do 22 dnia każdego miesiąca. Za niewprowadzone czynności do szablonu i w związku z tym niewypłacenie wynagrodzenia powodowi, jako zleceniobiorcy pozwana nie ponosiła odpowiedzialności. Pozwana zastrzegła sobie prawo do skorygowania do 50% w dół wynagrodzenia za czynności, w których powód jako zleceniodawca dostarczył niekompletną dokumentację wynajmu np. brak podpisu lub oświadczeń bez obiektywnego wyjaśnienia powodu takiego zdarzenia. Strony dodatkowo ustaliły, że za każdą czynność będzie powodowi przysługiwało dodatkowe wynagrodzenia związane z czynnościami wykonywanymi z obsługą klienta oraz za relokację pojazdów według tabeli stawek załączonej do umowy zlecenia. U pozwanej było przyjęte, że przedstawiciel pozwanej <xAnon>W. K. (1)</xAnon> każdorazowo przed rozpoczęciem pracy kontaktował się ze zleceniobiorcami w tym z powodem z pytaniem, czy danego dnia mogą wykonywać obowiązki z umowy zlecenia. Powód wówczas informował czy może wykonywać zlecenie oraz w jakich godzinach. Godziny pracy nie były odgórnie wyznaczone przez pozwaną, a powód musiał oczekiwać na zlecenia pod telefonem - miał możliwość podjęcia decyzji, czy chce wykonywać pracę danego dnia. <xAnon>W. K. (1)</xAnon> koordynował pracę całego zespołu kierowców przydzielając im zlecenia. Powód mógł odmówić wykonywania czynności z umowy zlecenia, kontaktując się telefonicznie z <xAnon>W. K. (2)</xAnon>. Zaprzestanie wykonywania czynności z umowy zlecenia mogło obejmować okres nawet kliku miesięcy. Pozwana korzystała tylko i wyłącznie ze zleceniobiorców, którzy zadeklarowali gotowość do wykonywania zadań zleconych - w przypadku odmowy przez powoda wykonania zlecenia, <xAnon>W. K. (1)</xAnon> musiał kontaktować się z innymi zleceniobiorcami. Wykonywanie zadeklarowanych przez powoda zleceń polegało na tym, <xAnon>W. K. (1)</xAnon> lub osoba go zastępująca wskazywał powodowi samochód, którym ma on wykonywać czynności (np. odbiór lub dostarczenie samochodu), lub zlecano mu inne czynności administracyjne. <xAnon>W. K. (1)</xAnon> lub inna osoba z ramienia pozwanej, , kiedy powód miał stawić się w siedzibie informowała go o tym, jakie ma zadania do wykonania oraz wskazywała, jaki pojazd ma relokować lub odebrać oraz otrzymywał do tego stosowne dokumenty. Jeśli <xAnon>W. K. (2)</xAnon> nie było w siedzibie lub miał dużo obowiązków to czynności do wykonania w ramach umowy zlecenia rozdzielał powód lub inny ze zleceniobiorców. Sąd Rejonowy ustalił, że powód miał swobodę, co do wyboru sposobu wykonywania czynności z zakresu odbierania, dostarczania pojazdu, relokacji - sam decydował, jaką trasą ma jechać, z jaką prędkością i w jakim czasie wykona tą czynności. Pozwana nie wpływała na powoda, co do sposobu wykonania obowiązków ze zlecenia i nie wydawała mu w tym zakresie poleceń. Powód ustalił z pozwaną, że wynagrodzenie będzie mu należnie wyłącznie na podstawie prawidłowo wykonywanych czynności - realizowanych efektywnie i zgodnie z zasadami wynikającymi z umowy zlecenia. Powód pozostając do dyspozycji pozwanej liczył się z tym, że danego dnia może otrzymać mało zleceń lub nie otrzymać ich w ogóle i z tego powodu nie uzyska wynagrodzenia, co wynikało z zeznań powoda. Powód wypełniał arkusze kalkulacyjne za każdy miesiąc i wskazywał w nich czynności, które wykonywał, dyżury weekendowe, jeśli je realizował, a także czas, jaki poświecił na wykonanie czynności, ile kilometrów pokonał oraz godziny wyjazdu i powrotu do biura. Wypłata wynagrodzenia była uzależniona od ilości wykonywanych czynności i ich zadeklarowania w arkuszu kalkulacyjnym. Pozwana spółka nie prowadziła list obecności, powód przedstawiał arkusz kalkulacyjny <xAnon>W. K. (2)</xAnon>, a ujęte tam czynności stanowiły podstawę do naliczenia wynagrodzenia. U strony pozwanej funkcjonowały dyżury operacyjne, które rozpoczynały się od godziny 16.00 i trwały do późnych godzin nocnych. Na dyżury te zleceniodawców, w tym powoda wyznaczał <xAnon>W. K. (1)</xAnon>. Powód czasami kontaktował się z <xAnon>W. K. (2)</xAnon> w celu przekazania informacji, że nie może realizować dyżuru danego dnia i wtedy powód nie był wyznaczany do dyżuru, a wykonywała go inna osoba. W toku postępowania Sąd Rejonowy ustalił, że w pozwanej spółce wobec powoda jak i innych zleceniobiorców nie stosowano kar porządkowych za nieprawidłowe wykonywanie zleceń. Pod koniec trwania drugiej umowy zlecenia, w drugiej połowie 2019 r. <xAnon>W. K. (3)</xAnon> stwierdził, że nie będzie przydzielał mu zleceń przez około dwa tygodnie, co wywoływało przerwę w świadczeniu czynności zlecenia. Taka forma ukarania za niesubordynację była stosowana również wobec innych kierowców - zleceniobiorców. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony w toku sprawy oraz przede wszystkim z zeznań świadków: <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>A. O.</xAnon>, <xAnon>A. P.</xAnon>, <xAnon>W. R.</xAnon>, <xAnon>M. G.</xAnon>, <xAnon>D. P.</xAnon> oraz <xAnon>W. K. (2)</xAnon>. Ich zeznaniom Sąd Rejonowy dał wiarę w całym zakresie. Zeznaniom powoda <xAnon>R. B.</xAnon> Sąd I instancji również dał wiarę, w szczególności, co do sposobu wykonywania zlecenia oraz świadomości wyboru formy stosunku prawnego łączącego go z pozwaną. Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego w niniejszej sprawie.</xText> <xText>Sąd Rejonowy zważył, że podstawą prawną dla powództw o ustalenie istnienia prawa bądź stosunku prawnego jest regulacja z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 KPC</xLexLink> i zgodnie z tym przepisem powód musi wykazać dodatkowo istnienie interesu prawnego uzasadniającego jego roszczenie. Interes ten stanowi podstawową przesłankę materialnoprawną powództwa o ustalenie, a jednocześnie jest on kryterium zasadności wyboru tej formy ochrony praw podmiotowych. Sąd Rejonowy podkreślił, że przez „interes&quot; należy rozumieć potrzebę wynikającą z sytuacji, w jakiej powód się znalazł, natomiast „prawny&quot; dotyczy szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych podmiotu. Powództwo o ustalenie zmierza do usunięcia stanu niepewności w łączącym strony stosunku prawnym. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że w orzecznictwie podkreśla się, że na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 KPC</xLexLink> pracownik ma interes prawny w ustaleniu rzeczywistej treści realizowanego stosunku pracy, jeżeli dochodzone ustalenie ma charakter niemajątkowy lub sprawia, iż oparte na nim potencjalne roszczenia majątkowe mogą się zaktualizować dopiero w przyszłości (wyrok Sądu Najwyższego z 5 grudnia 2002 r., sygn. akt I PKN 629/01). Ustalenie istnienia stosunku pracy warunkuje prawo do niektórych bieżących i przyszłych świadczeń z ubezpieczeń społecznych, a także rzutuje, przez konstrukcję stażu ubezpieczenia, na ich wysokość. Ustalenie istnienia lub treści stosunku pracy jest w takim przypadku sposobem ochrony praw i uprawnień pracowniczych, gdy jeszcze nie jest możliwe dochodzenie świadczeń od pracodawcy albo z ubezpieczeń społecznych (wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt I PK 132/16). Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego Sąd Rejonowy wskazał, że skoro sam ustawodawca wyodrębnia, jako samodzielną sprawę o ustalenie stosunku pracy (<xLexLink xArt="art. 231" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 231 KPC</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 461;art. 461 § 11" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 461 § 11 KPC</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 631" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 631 KPC</xLexLink>), to oznacza to, że są to regulacje szczególne do <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 KPC</xLexLink> i potwierdzają jedynie, że w takim powództwie o ustalenie zawsze zawiera się interes prawny, o który chodzi w tym przepisie. W sporze o istnienie stosunku pracy, żądanie jego ustalenia zawsze stanowi o żywotnym prawie (interesie) powoda pracownika nie tylko aktualnym, lecz i przyszłym, nie tylko w sferze zatrudnienia, lecz i ubezpieczenia społecznego.</xText> <xText>Sąd Rejonowy wskazał, że w przedmiotowej sprawie należało uznać, że powód miał interes prawny w wytoczeniu powództwa o ustalenie istnienia z pozwanym stosunku pracy - wynika to z faktu, że powód wystąpił przeciwko pozwanemu z roszczeniami majątkowymi: a mianowicie o zasądzenie wynagrodzenia za pracę oraz ekwiwalent za urlop wypoczynkowy - ustalenie czy pomiędzy stronami istniał stosunek pracy warunkuje to, czy te roszczenia majątkowe powoda będą zasadne. W dalszej części Sąd Rejonowy powołując się na <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 KP</xLexLink> podkreślił, że przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Jednocześnie zatrudnienie w warunkach określonych w <xLexLink xArt="art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 1</xLexLink> jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy (<xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 §1<xSUPx>1</xSUPx> KP</xLexLink>), zaś zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych w <xLexLink xArt="art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 1</xLexLink> nie jest dopuszczalne (<xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 §1<xSUPx>2</xSUPx> KP</xLexLink>). Wobec powyższego Sąd I instancji uznał, że jeśli praca wykonywana przez powoda wykazywała cechy z <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 KP</xLexLink> to bez względu na nazwę łączącej strony umowy, będzie ona uznana za pracę wykonywaną na podstawie umowy o pracę.</xText> <xText>Następnie Sąd Rejonowy wskazał na cechy stosunku pracy tj.: wykonywanie przez pracownika pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy, wykonywanie tej pracy osobiście i pod kierownictwem pracodawcy, a także wyznaczenie przez pracodawcę miejsca i czasu pracy, zaś sam pracodawca zobowiązuje się w ramach tego stosunku do dnia zapłaty pracownikowi wynagrodzenia (tak też: wyrok Sądu Najwyższego z 07 października 2009 r., sygn. akt III PK 39/09, wyrok Sądu Najwyższego z 09 stycznia 2001 r., sygn. akt I PKN 872/00). Równocześnie podkreślono, że <xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 KP</xLexLink> nie stwarza domniemania zawarcia umowy o pracę (tak tez wyrok Sądu Najwyższego z 19 listopada 2013 r., sygn. akt I PK 153/13). W ocenie Sądu Rejonowego stosunek, jaki był między stronami nie wypełniał znamion stosunku pracy. Warunki współpracy, jakie powód uzgodnił z pozwaną odpowiadały zleceniu i charakteryzowały się swobodą współpracy - powód mógł decydować, w jakich dniach i godzinach będzie świadczył pracę z umowy zlecenia tj. relokacji pojazdów. W przypadku stosunku pracy nie ma takiej możliwości, aby pracownik mógł swobodnie wyznaczyć sam sobie, bez uzgodnienia z pracodawca to, w jakich godzinach i dniach będzie świadczył pracę. Powód, jak i inni zleceniobiorcy często zgłaszali gotowość lub brak gotowości do realizacji zlecenia tj. wykonywania czynności transportu, odbioru samochodów. Powód miał możliwość zakończyć wykonywanie czynności z umowy zlecenia. Powód miał możliwość informowania <xAnon>W. K. (2)</xAnon>, żeby nie przydzielał mu zleceń na dany czas, co nie jest charakterystyczne dla umowy o pracę. Fakty ustalone w sprawie wskazywały również, że powód miał kilkudniowe przerwy w świadczeniu zlecenia, co jest niedopuszczalne w stosunku pracy. W przypadku stosunku pracy cechą takiej umowy jest ciągłość wykonywania obowiązków pracowniczych (poza urlopem wypoczynkowym). Sąd I instancji ustalił, że osobą odpowiedzialną za organizację pracy powoda był <xAnon>W. K. (1)</xAnon>, jednak nie był jego kierownikiem - wskazywał powodowi tylko, jakie zlecenie danego dnia ma realizować tj., gdzie i kiedy ma pojechać, aby odebrać lub odstawić samochód w ramach assistance. Nie wydawał on powodowi poleceń jak ma wykonywać zlecenie, nie wskazywał, jaką trasą ma się poruszać. Koordynował liczbę zleceniobiorców w danym dniu/okresie i rozdzielał polecenia na poszczególne zlecenia. Zdarzało się, że pracę w danym dniu organizował powód w porozumieniem z <xAnon>W. K. (2)</xAnon>, ale miało to charakter techniczny dotyczący trasy i czasu, w jakim ma ją pokonać. Celem zleconych czynności było osiągniecie rezultatu tj. relokacja pojazdu. Powód wynagrodzenie otrzymywał za wykonywane czynności zakończone relokacją, a nie za staranne działanie bez względu na rezultat jak to ma miejsce w stosunku pracy. <xAnon>W. K. (1)</xAnon> nie wskazywał powodowi, jaką trasą ma podróżować i do której godziny zlecenie ma być wykonane. Strona pozwana sprawdzała tylko czy powód relokował dany samochód. Sąd Rejonowy podkreślił, że powód jako zleceniobiorca miał prawo odmówić wykonywania polecenia w danym dniu w zakresie wykonania zlecenia. Powoda nie obowiązywał ponadto tygodniowy czy miesięczny czas pracy, pozwana nie stosowała kar porządkowych. Pozwana spółka i osoby w niej zatrudnione nie miały możliwości wskazania powodowi, w jakich godzinach ma pracować, co pracodawca w przeciwieństwie do zleceniodawcy może zrobić w stosunku do pracownika. W przedmiocie wynagrodzenia, odmiennie niż jest to w stosunku pracy wynagrodzenie powoda uzależnione było od rezultatu, czyli rodzaju czynności, jakie powód wykonywał nie czasu z góry określonego przez pracodawcę. Sąd Rejonowy podkreślił, że o rodzaju zawartej umowy decyduje nie tylko i nie tyle jej nazwa, ile cel i zgodny zamiar stron - nie można zakładać, że strony mające pełną zdolność do czynności prawnych miały zamiar zawrzeć umowę o innej treści (np. umowę o pracę) niż tę, którą zawarły (np. umowę zlecenia) (wyrok Sądu Najwyższego z 5 września 1997 r., I PKN 229/97, OSNAPiUS 1998, nr 11, poz. 329). Przepisy nie kreują domniemania prawnego zawarcia umowy o pracę w każdym przypadku świadczenia pracy, a fakt zawarcia umowy o pracę trzeba dopiero wykazać. Sąd Rejonowy uznał, że w przedmiotowej sprawie należało stwierdzić, że zgodnym zamiarem stron było to, aby stosunek prawny, jaki łączył powoda z pozwaną spółką był stosunkiem cywilnoprawnym - umową zlecenia. Z zeznań powoda wynika, że na etapie zawierania umowy wiedział on, co odróżnia umowę zlecenia od umowy o pracę. Zdecydował się jednak zawrzeć umowę zlecenia, bo taka forma mu odpowiadała, ponieważ był emerytem. W ocenie Sądu Rejonowego powód, był w pełni świadomy cywilnoprawnego, a nie pracowniczego charakteru umowy, a nic nie przemawiało za tym, że taka forma współpracy została mu narzucona. Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie wskazywało również, że wolą strony pozwanej było zawarcie umowy o pracę, co ewidentnie wynika z ustalonych okoliczności sprawy na podstawie zeznań powoda i świadka <xAnon>W. K. (2)</xAnon>. Strona pozwana na żadnym etapie nie proponowała powodowi zawarcia umowy o pracę. Sąd I instancji wskazał, że nie można zakładać, że strony mające pełną zdolność do czynności prawnych miały zawrzeć umowę o innej treści niż tą którą zawarły (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 września 1997 r. I PKN 229/97, OSNAP i US 1998 r. Nr 11, poz. 329). Każda ze stron musi ponosić odpowiedzialność za podejmowane w tym względzie decyzje (wyrok Sądu Najwyższego z 18 czerwca 1998 r. I PKN 191/98). Reasumując Sąd Rejonowy stwierdził, że w łączącym strony stosunku prawnym nie występowały podstawowe cechy charakterystyczne dla stosunku pracy, czyli zgodna wola stron pozostawania w takim stosunku oraz wykonywanie przez powoda pracy podporządkowanej, pod kierownictwem pracodawcy. Wolą strony pozwanej było niewątpliwie zlecenie przemieszczania pojazdów na podstawie umowy cywilnoprawnej, nie zaś zawarcie umowy o pracę. Sąd Rejonowy podkreślił, że zlecanie czynności, które mogłyby być wykonane w ramach zatrudnienia pracowniczego, osobom zatrudnianym na podstawie umów cywilnoprawnych jest działaniem zgodnym z prawem, jeśli tylko charakter czynności, jakie mają być wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych, nie wymaga działania przez pracownika w warunkach podporządkowania pracowniczego, i o ile taka podstawa prawna wykonywania czynności jest objęta zgodną wolą obu stron. W przedmiotowej sprawie, wobec braku woli stron, co zawarcia umowy o pracę, braku podporządkowania kierowniczego, braku ścisłej regulacji i odgórnego wyznaczenia czasu pracy powoda w okresie wykonywania umów zlecenia, nie było podstaw do ustalenia istnienia między stronami stosunku pracy. Strony łączyły dwie kolejno zawarte po sobie umowy zlecenia. Powództwo o ustalenie istnienia stosunku pracy podlegało zatem oddaleniu (k. 256).</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku złożył powód <xBx><xAnon>R. B.</xAnon> </xBx>reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. Wyrokowi zarzucono:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>Naruszenie prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1<xSUPx>2</xSUPx> KP</xLexLink> poprzez jego błędne niezastosowanie w sytuacji, w której z całokształtu materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie wynika, że łącząca strony umowa w istocie miała charakter umowy o pracę z jednoczesnym określeniem zadaniowego czasu pracy, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 140" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 140 KP</xLexLink>, lub też ruchomym czasem pracy, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 140(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 140<xSUPx>1</xSUPx> KP</xLexLink>, a nie zaś umowy zlecenia, w sytuacji gdy pominięty przepis statuuje zakaz zastępowania umowy o pracę umową cywilnoprawną, która jednocześnie zachowywałaby warunki świadczenia pracy określone w <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § l KP</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>Naruszenie prawa procesowego tj. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 KPC</xLexLink> poprzez:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>błędną ocenę zeznań świadka <xAnon>M. K.</xAnon> złożonych na rozprawie 14 października 2021 r. (00:25:54 protokołu z rozprawy) przejawiającą się w pominięcie przez Sąd I instancji okoliczność, że powód w ramach wykonywanych obowiązków otrzymywał polecenia od swojego bezpośredniego przełożonego <xAnon>W. K. (4)</xAnon> w zakresie przekazywanych mu obowiązków służbowych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>błędną ocenę zeznań świadka <xAnon>W. K. (2)</xAnon> złożonych na rozprawie 10 maja 2022 r. (od 00:45:46 protokołu z rozprawy) skutkującą pominięciem okoliczności, że w tym samym czasie co powód w pozwanej spółce zatrudnieni byli ludzie na podstawie umowy o pracę, których obowiązku pokrywały się z tymi jakie wykonywał powód, co w konsekwencji sprzecznym z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego ustaleniem, że powód z racji rzekomego braku wykonywania swoich obowiązków pod bezpośrednim nadzorem przełożonego, który to w stopniu szczegółowym miałby określać sposób ich wykonania m.in. poprzez każdorazowe wskazywanie powodowi trasy przejazdu prowadzonych przez niego samochodów nie wykonywał pracy a zlecenie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>błędną ocenę zeznań świadka <xAnon>W. K. (2)</xAnon> złożonych na rozprawie 10 maja 2022 r. (od 00:54:56 do 01:10:21 protokołu z rozprawy) skutkującą wadliwym przyjęciem przez Sąd I instancji, że powód nie świadczył pracy pod nadzorem i wyznaczonym przez pracodawcę czasie, podczas gdy świadek ten zeznał, że powód pracował w ramach ustalanego pomiędzy stronami grafiku, rozliczany był za wykonane prawidłowo czynności co weryfikowane było przez świadka jak i jego zwierzchników, które to czynności były mu przez nich zlecane;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>błędną ocenę zeznań powoda złożonych na rozprawie 1 grudnia 2022 r. (00:14:42 oraz 00:36:04 protokołu z rozprawy) skutkującym błędnym ustaleniem, że powód nie wykonywał pracy pod nadzorem bezpośredniego przełożonego, podczas gdy powód, na początku łączącej strony umowy rozliczany był wedle stawki godzinowej, później zaś wedle stawki ryczałtowej za prawidłowo wykonane czynności, których sposób wykonania weryfikowany był przez jego przełożonego <xAnon>W. K. (2)</xAnon>, następnie, że powód nie ponosił jakiejkolwiek odpowiedzialności służbowej z tytułu złego wykonywania swoich obowiązków, podczas gdy powód niejednokrotnie karany był za brak swojej dostępności w pracy poprzez ograniczanie liczby przekazywanych mu poleceń, jak również w drodze potrącenia części wynagrodzenia co ostatecznie doprowadziło do zakończenia współpracy między stronami.</xText> </xUnit> </xUnit> <xText>Mając powyższe zarzuty na względzie wniesiono o zmianę skarżonego wyroku i ustalenie, że powód był zatrudniony u pozwanego w okresie od 7 czerwca 2018 r. do 31 grudnia 2019 r. na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy wynoszącym 40 godzin tygodniowo, 160 godzin miesięcznie, w całym okresie zatrudnienia, za wynagrodzeniem brutto w 2018 r. w wysokości 3428,24 zł i 4295,20 zł w 2019 r. oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem I i II instancji wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od uprawomocnienia się orzeczenia zapadłego w sprawie do dnia zapłaty.</xText> <xText>W uzasadnieniu apelacji wskazano, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia stosunku pracy. Uzasadniając powyższą tezę wskazano, że zgodnie z zeznaniami świadków oraz samego powoda (które to zeznania zostały przez Sąd I instancji uznane w całości za wiarygodne i posłużyły do ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy) powód wykonywał u pozwanego obowiązki związane z odbiorem oraz dostarczaniem najmowanych samochodów do i od klientów, na terenie kraju jak i incydentalnie poza jego granicami, jak również przekazywane mu były zadania związane z kontaktem z pozostałymi kierowcami i koordynowaniem określania grafiku ich pracy co miało miejsce na bezpośrednie polecenie i z reguły w trakcie nieobecności w miejscu pracy <xAnon>W. K. (2)</xAnon>, który to co do zasady przekazywał powodowi polecenia służbowe i do którego to powód składał raporty z wykonywanych przez siebie czynności, które to następnie stanowiły podstawę do wyliczenia należnego powodowi wynagrodzenia. Powód wykonywał swoje obowiązki w czasie objętym ustalanym z nim oraz pozostałymi kierowcami harmonogramem, jak również w razie braku zadań za realizację, których odpowiadał powód, a w czasie swojej „dostępności” określonym w harmonogramie powód pozostawał do dyspozycji pozwanego oczekując, w miejscu zamieszkania, pod telefonem na przekazanie zadań. Zaznaczono, że w sytuacjach, gdy powód nie odbierał telefonów od pozwanego lub też odmawiał wykonania przekazywanych mu czynności był on karany poprzez okresowe, najczęściej kilkudniowe, wyłączanie powoda z pracy. Podkreślono, że <xAnon>W. K. (1)</xAnon>, w ramach uprawnienia pozwanego zawartych w łączącej strony umowie, dokonywał również weryfikacji przesyłanych przez powoda raportów obejmujących zestawienie wykonanych przez mego czynności i wielokrotnie w trakcie współpracy pomiędzy stronami korygował przesyłane zestawienia. Co więcej, powód rozliczany był jedynie w oparciu o liczbę prawidłowo wykonanych czynności. Tym samym też zważywszy na okoliczność kwestionowania przesyłanych przez powoda zestawień dotyczących ich wykonania przez <xAnon>W. K. (2)</xAnon> podkreślono, że założyć należy, iż dokonywał on weryfikacji ich wykonania co też stanowiło podstawą na jakiej zmniejszane było wynagrodzenie otrzymywane przez powoda. Co do charakteru samych czynności wskazano, że jak to wynika z zeznań zarówno powoda jak i świadków to większości przypadków czynności te polegały na przemieszczaniu pojazdów od i do klientów pozwanej spółki, a polecenia służbowe przekazywane powodowi przez <xAnon>W. K. (4)</xAnon> ograniczały się jedynie do wskazania klienta oraz miejsca, do jakiego docelowo miał trafić pojazd. To po stronie powoda leżały kwestie związane z umówieniem się z klientem co do konkretnej godziny odbioru pojazdu jak i doboru trasy na jakiej taki transport będzie się odbywał - takie rozwiązanie, zważywszy na mnogość zleceń obsługiwanych przez dział, jak również charakter samej pracy uznać należało za uzasadnione. W dalszej części powołując się przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink> oraz orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazano, że za okoliczność bez znaczenia dla określenia łączącego strony stosunku prawnego należy uznać fakt, że obie z zawartych między stronami umów nazwane przez nie były umowami zlecenia, gdyż to nie okoliczność jaka nazwa została wskazana w komparycji umowy definiuje jej treść a sposób jej wykonywania.</xText> <xText>W rezultacie powyższego, wskazano, że należy uznać, że nawet zamiar zawarcia umowy zlecenia, a także świadome podpisanie takiej umowy nie mogą nadać cywilnoprawnego charakteru zatrudnieniu zainicjowanemu taką umową, jeśli &quot;wykazuje ono w przeważającym stopniu cechy innego typu stosunku prawnego np. umowy o pracę. Sama terminologia, jaką posługiwały się strony w spornych umowach, określonych jako &quot;umowa zlecenie&quot;, jest bez znaczenia przy interpretowaniu i oznaczaniu faktycznego łączącego ich stosunku prawnego. Nazwa umowy nie przesądza o jej rodzaju, jeśli bowiem tytuł nie odpowiada istocie umowy, należy badać treść umowy oraz sposób jej faktycznego wykonywania.</xText> <xText>Następnie odnosząc się do realiów przedmiotowej sprawy zaznaczono, że powód pozostawał do stałej dyspozycji pozwanego czy to w formie faktycznego wykonywania swoich obowiązków zawodowych, czy też poprzez pełnienia dyżurów telefonicznych i pozostawania w oczekiwaniu. Co więcej, powód wykonywał swoje obowiązku w oparciu o polecenia przekazywane mu bezpośrednio przez jego przełożonego <xAnon>W. K. (2)</xAnon>, który to decydował jakie obowiązku będzie pełnił powód danego dnia pracy. Co więcej, jakkolwiek <xAnon>W. K. (1)</xAnon> nie udzielał powodowi wskazówek co do sposobu wykonywania zlecanych mu zadań, których sposób wykonania wynikał w znakomitej mierze zarówno z powtarzalności tychże zadań jaki przyjętych w pozwanej spółce standardów takich jak sposób ustalania terminów odbioru/dostawy pojazdów z klientami oraz rozwiązań logistycznych takich jak chociażby zapewnienie pracownikom przejazdów za pośrednictwem <xAnon>U.</xAnon> oraz podobnych, tak ponad wszelką wątpliwość <xAnon>W. K. (1)</xAnon> rozliczał powoda z wykonanych obowiązków co znajdowało swój wyraz w przyjętym przez pozwanego ryczałtowym modelu rozliczeń ze swoimi pracownikami, w którym otrzymywali oni wynagrodzenie za prawidłowe wykonanie poszczególnych czynności, zaś wynagrodzenie to ulegało obniżeniu w razie ich nieprawidłowego wykonania. Odnosząc się do miejsca wykonywania pracy przez powoda to wskazano, że jakkolwiek z uwagi na charakter wykonywanej pracy powód nie miał jednego i stałego miejsca jej wykonywania i ulegało ono każdorazowo zmianie, zależnie od potrzeb i wymagań danego klienta, niemniej jednak, w czasie, w którym powód nie zajmował się relokacją pojazdów to przebywał on w biurze pozwanej spółki przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, w którym to miejscu wykonywał chociażby zadania związane z układaniem grafiku oraz kierowaniem pracą innych kierowców w nieobecność <xAnon>W. K. (2)</xAnon>. Co do zaś czasu pracy powoda zaznaczono, że powód, w dni, w które zaplanowane miał czynności pełnił swoje obowiązki od ok. godziny 8 rano i kończył swój dzień pracy o różnych porach, zależnie od momentu, w którym danego dnia wykonał on całość z przypisanych mu czynności. Tym samym też, w ocenie apelującego uznać można, że czas pracy powoda zbliżony był do zadaniowego czasu pracy, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 140" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 140 KP</xLexLink>, przy czym pozwany niejednokrotnie naruszał normy czasu pracy określone w <xLexLink xArt="art. 129" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 129 KP</xLexLink> Mając na względzie powyższe wskazano, że strony w istocie łączył stosunek pracy, realizowany z naruszeniem podstawowych przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink>, co jednak nie powinno stanowić podstaw do innej kwalifikacji łączącego strony stosunku, a przede wszystkim do uznania, ze strony związane były umową cywilnoprawną, co należy uznać za pozostające w sprzeczności z treścią naruszonego przepisu prawa materialnego, zabraniającego zastępowania umowy o pracę inną umową cywilnoprawną (apelacja powoda z 24 lipca 2023r. k. 274 - 278).</xText> <xText>Pozwany w odpowiedzi na apelację z 2 października 2023 r. wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu wedle norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na apelację podkreślono, że żaden z zarzutów podniesionych przez powoda nie zasługuje na uwzględnienie, a wydany przez Sąd Rejonowy wyrok został oparty na prawidłowej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego i jest w pełni zgodny z prawem (odpowiedź na apelację z 2 października 2023 r. k. 282 - 286).</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja strony powodowej podlegała oddaleniu jako pozbawiona uzasadnionych podstaw prawnych.</xText> <xText>Tytułem wstępu należy wskazać, że zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 378;art. 378 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 378 § 1 KPC</xLexLink> sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Wynikający z ww. przepisu obowiązek rozpoznania sprawy w granicach apelacji należy rozumieć jako bezwzględny zakaz wykraczania przez sąd drugiej instancji poza te granice i zarazem jako nakaz wzięcia pod uwagę i rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków (postanowienie Sądu Najwyższego z 11 maja 2017 r., II UZ 15/17). Rozważając zakres kognicji sądu odwoławczego, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że sformułowanie &quot;w granicach apelacji&quot; wskazane w ww. przepisie oznacza, iż sąd drugiej instancji między innymi rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestaje na materiale zebranym w pierwszej instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji oraz kontroluje poprawność postępowania przed sądem pierwszej instancji, pozostając związany zarzutami przedstawionymi w apelacji, jeżeli są dopuszczalne, ale biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania i orzeka co do istoty sprawy stosownie do wyników postępowania (uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 31 stycznia 2008r., III CZP 49/07; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 9 czerwca 2016r., III AUa 806/15). Z powyższego wynika, że sąd odwoławczy ma nie tylko uprawnienie, ale i obowiązek rozważenia na nowo całego zabranego w sprawie materiału oraz jego własnej oceny (<xLexLink xArt="art. 382" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 382 KPC</xLexLink>), przy uwzględnieniu zasad wynikających z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 KPC</xLexLink> (wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2006 r., I PK 169/05).</xText> <xText>Kierując się prezentowaną wyżej wykładnią wskazanych przepisów Sąd Okręgowy w rozpatrywanej sprawie rozważył prawidłowość wydanego przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcia w kontekście podniesionych zarzutów oraz całokształtu zebranego materiału dowodowego. Konsekwencją dokonanych rozważań było stwierdzenie, że apelacja wniesiona przez powoda nie zawierała takich zarzutów, które mogłyby skutkować zmianą lub uchyleniem wyroku, a także w sprawie nie zachodziły takie okoliczności, które Sąd Okręgowy winien był wziąć pod uwagę z urzędu. Wyrok wydany przez Sąd I instancji zawiera zatem trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Okręgowy zaaprobował również w całości poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku, nie zachodziła zatem potrzeba ich szczegółowego powtarzania (wyroki Sądu Najwyższego: z 8 października 1998 r., II CKN 923/97; z 12 stycznia 1999 r., I PKN 521/98).</xText> <xText>Przechodząc do zarzutu apelacji dotyczącego naruszenia przez Sąd Rejonowy <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 KPC</xLexLink> przypomnieć należy na wstępie, że wskazany przepis stanowi, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jak trafnie wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie, strona, która chce podważyć sędziowską ocenę dowodów, nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej oceny, nawet jeżeli jej ocena jest przekonująca. Nie wystarczą twierdzenia, że ustalenia faktyczne są wadliwe ani też wskazanie stanu faktycznego, który – zdaniem skarżącego – odpowiada rzeczywistości. Podniesienie skutecznego zarzutu naruszenia przez sąd swobodnej oceny dowodów wymaga wskazania nieprawidłowości procesu myślowego przeprowadzonego przez sąd, do których doszło przy przyjęciu kryteriów oceny dowodów lub stosowania kryteriów oceny podczas analizy dowodów. Nieprawidłowości powinny mieć charakter obiektywny, to jest niezależny od indywidualnych doświadczeń życiowych i poglądów stron. W związku z tym samo przedstawienie przez stronę odmiennych wniosków niż wynikające z oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji nie świadczy jeszcze o przekroczeniu swobodnej oceny dowodów (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98). Nie może oznaczać naruszenia zasad oceny dowodów także to, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego. Nadto dla skuteczności zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 KPC</xLexLink> konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących rozumowanie sądu. W szczególności skarżący powinien wskazać, w jaki sposób sąd naruszył kryteria przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, względnie wskazać jakie dowody wskazujące na fakty istotne dla rozstrzygnięcia zostały przez Sąd pominięte (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 18 stycznia 2018 r., III AUa 573/17). Wymaga to więc od skarżącego wskazania konkretnego dowodu przeprowadzonego w sprawie, którego zgłoszony zarzut dotyczy i podania, w czym skarżący upatruje wadliwą jego ocenę.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie Sąd Okręgowy, po przeanalizowaniu apelacji powoda stwierdził, że nie można podzielić stanowiska powoda, że Sąd I instancji błędne ustalił, że powód zatrudniony był u pozwanego w oparciu o umowę zlecenia. Powód w swojej apelacji opierał się głównie na argumentacji jakoby Sąd I instancji dokonał błędnej oceny zeznań świadków przesłuchanych w sprawie - co jednak nie zasługiwało na uwzględnienie.</xText> <xText>Odnosząc się w pierwszej kolejności do zeznań świadka <xAnon>M. K.</xAnon> apelujący wskazał, że powód w ramach wykonywanych obowiązków otrzymywał polecenia od swojego bezpośredniego przełożonego w zakresie przekazywanych mu obowiązków. Niemniej jednak należy zwrócić uwagę jak zasadnie wskazał to Sąd Rejonowy, że okoliczność wydawania polecenia, które ma na celu organizację danych procesów nie jest równoznaczne z ustaleniem, że jest ono wydawane w ramach stosunku pracy. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego, że <xAnon>W. K. (1)</xAnon> był odpowiedzialny za organizację pracy powoda, wskazywał mu jakie zlecenia danego dnia ma realizować tj., gdzie i kiedy ma pojechać, aby odebrać lub odstawić samochód ramach assistance. Nie jest jednak to równoznaczne z tym, że praca powoda wykonywana była pod jego kierownictwem. Powód miał swobodę co do wyboru sposobu wykonywania czynności w zakresie odbierania, dostarczania czy relokacji pojazdu i nie podlegał niczyjemu kierownictwu.</xText> <xText>Odnosząc się kolejno do zarzutu błędnej oceny zeznań świadka <xAnon>W. K. (2)</xAnon> należy zauważyć, że zarzut ten również okazał się chybiony. Okoliczność na jaką powoływał się powód tj., że w tym samym okresie w spółce zatrudnione były osoby w oparciu o umowy o pracę, których obowiązki pokrywały się z obowiązkami powierzonymi powodowi również nie zasługuje na uznanie. W ocenie Sądu Okręgowego nie można przyjąć, że osoba zatrudniona w pozwanej spółce w oparciu o umowę o pracę zajmowała się tym samym, co osoby zatrudnione w oparciu o umowę zlecenia. Świadek <xAnon>W. K. (1)</xAnon> w swoich zeznaniach wskazywał na różnice wynikające z zatrudnienia w oparciu o umowę o pracę oraz z umowy zlecenia, wskazując przy tym, że pracownicy zatrudnieni w oparciu o umowę o pracę mieli wyznaczony 8 - godzinny dzień pracy, zajmowali się czynnościami administracyjnymi, mieli wyznaczone miejsce pracy - biurko, komputer. Czynności powoda stanowiły jedynie element czynności, którymi zajmowały się osoby zatrudnione w oparciu o umowę o pracę. Tak też w zakresie zarzutu jakoby Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że powód nie świadczył pracy pod nadzorem i w czasie wyznaczonym przez <xAnon>W. K. (2)</xAnon> należy zauważyć, że <xAnon>W. K. (1)</xAnon> w swoich zeznaniach wskazał, że czas pracy powoda był z nim ustalany, to on wskazywał o której godzinie może zacząć pracę. Grafik był konstruowany z miesięcznym wyprzedzeniem, aby wiadomo było, który pracownik będzie dostępny danego dnia. Świadek wskazał również, że powód nie podpisywał listy obecności, a miejsce świadczenia pracy były różne. Okoliczności wskazane przez świadka wbrew twierdzeniu apelującego świadczą o dobrowolności co do dyspozycji powoda i wskazują jedynie na organizacyjny charakter grafiku pracy.</xText> <xText>Przechodząc do oceny zeznań powoda, należy zauważyć, że apelujący powołuje się na kwestie rozliczania pomiędzy powodem i pozwanym, które miałyby świadczyć o tym, że strony łączyła umowa o pracę. Równocześnie apelujący wskazał, że powód był karany za brak swojej dostępności w pracy poprzez ograniczenie przekazywanych mu zleceń, co również w ocenie apelującego miałoby świadczyć o cechach stosunku pracy. W tym miejscu zaznaczyć, należy, że rozliczenie za prawidłowe wykonanie pracy jest charakterystyczne dla stosunku cywilnoprawnego. Z kolei, jeśli chodzi o karanie powoda poprzez ograniczenie zleceń wynikało to z organizowania przez pozwaną działalności i nie ma związku z odpowiedzialnością pracowniczą. Ponadto należy zauważyć, że <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeks pracy</xLexLink> zawiera enumeratywnie wyliczone kary porządkowe, jakimi dysponuje pracodawca w przypadku naruszenia obowiązków pracowniczych. Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał, że żadna z kar znanych <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">kodeksowi pracy</xLexLink> nie była stosowana w relacji powód - pozwany. Natomiast rzekome „karanie” powoda, stanowiło naturalny element działalności pozwanego, w ramach którego pozwany miał pełną swobodę w doborze zleceniobiorców do wykonywania zleceń w danych okresach.</xText> <xText>Reasumując należy wskazać, że argumentacja przedstawiona przez apelującego odnośnie co do błędnej oceny zeznań świadków oraz powoda nie zasługiwała na uznanie. Sąd Rejonowy właściwie ocenił zeznania świadków oraz powoda i na ich podstawie wywiódł prawidłowe wnioski. Wbrew twierdzeniom strony powodowej Sąd I instancji prawidłowo wprowadził do ustaleń stanu faktycznego okoliczność, że powód był zatrudniony w pozwanej spółce w oparciu o umowę zlecenia i stosunek zatrudnienia nie nosił cech stosunku pracy. Równocześnie Sąd Rejonowy dokonując oceny zeznań świadków oraz powoda nie naruszył w tym zakresie zasady swobodnej oceny dowodów, bowiem dokonał jej w sposób wszechstronny z uwzględnieniem tego co wynikało z pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego. W powyższym zakresie stanowisko apelującego, który stara się przeforsować własną ocenę dowodów przemawiającą na jego korzyść, należało uznać za polemikę z prawidłowymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy.</xText> <xText>W konsekwencji uznania zrzutów naruszenia prawa procesowego za niezasadne Sąd Okręgowy stwierdził, że na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut naruszenia prawa materialnego. Skarżący zarzucił Sądowi Rejonowemu naruszenie <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1(2)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1<xSUPx>2</xSUPx> KP</xLexLink> poprzez jego błędne niezastosowanie w sytuacji, w której z całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie wynikało, że łącząca strony umowa w istocie miała charakter umowy o pracę. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie w sposób zgodny z wytycznymi wynikającymi z cytowanego wyżej orzecznictwa, wyrażającego ugruntowane poglądy judykatury w kwestii spraw u ustalenie istnienia stosunku pracy. Postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd Rejonowy skupiło się w pierwszej kolejności na ustaleniu elementów stosunku prawnego łączącego strony w spornym okresie, co zawęziło rozważania nad zasadnością powództwa do ustalenia czy strony łączył stosunek pracy, czy też, w praktyce, strony współpracowały na podstawie umowy cywilnoprawnej. Z uwagi na powyższe, przyjęty przez Sąd Rejonowy kierunek ustaleń – skupiający się na rozważeniu, czy powód wykonywała pracę w sposób podporządkowany pracodawcy w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 KP</xLexLink> – należało uznać za w pełni zasadny, a przeprowadzone w tym zakresie postępowanie dowodowe – za prawidłowe. W tym też zakresie Sąd Okręgowy co do zasady zaaprobował ustalenia Sądu I instancji za własne w myśl <xLexLink xArt="art. 387;art. 387 § 2(1);art. 387 § 2(1) pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 387 § 2<xSUPx>1</xSUPx> pkt 1 KPC</xLexLink>.</xText> <xText>Należy podkreślić, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1<xSUPx>1</xSUPx> KP</xLexLink> zatrudnienie w warunkach określonych w <xLexLink xArt="art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">§ 1</xLexLink> jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Tak więc jeżeli świadczona praca spełnia warunki przypisane stosunkowi pracy możliwe jest ustalenie, że wiążąca strony umowa nie jest umową cywilnoprawną, a umową o pracę. Decydujące znaczenie mają więc cechy stosunku pracy określone w <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 KP</xLexLink> oraz sformułowane przez doktrynę prawa pracy. Należy także zauważyć, że przepis <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1<xSUPx>1</xSUPx> KP</xLexLink> nie stwarza domniemania prawnego zawarcia umowy o pracę. Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia o charakterze zawartej umowy mogą okazać się również okoliczności wykonywania pracy, nazwa umowy oraz wola stron. Dla rozstrzygnięcia zatem charakteru umowy o świadczenie pracy konieczne jest ustalenie, które z cech danej umowy mają charakter przeważający (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 17 stycznia 2017 r. III AUa 1437/16). Sąd zważył, że powód dysponował swobodą w organizacji oraz sposobie wykonywania pracy. Pozwany nie narzucał powodowi żadnych warunków, w jakich praca miała być świadczona. Powód samodzielnie decydował, jakie działania podjąć i miał dowolność przy wyborze sposobu ich wykonania. Powód nie wykazał przede wszystkim pracy pod kierownictwem, w podporządkowaniu pracowniczym. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że strony łączył stosunek cywilnoprawny, a nie stosunek pracy.</xText> <xText>Należy również zwrócić uwagę, że w toku postępowania przed Sądem Rejonowym powód, wbrew twierdzeniom przedstawionym w apelacji, twierdził, że w sposób w pełni świadomy przyjął proponowaną formę współpracy tj. umowę zlecenia - nie został w tym zakresie w żaden sposób wprowadzony w błąd. Wymienione przez powoda elementy współpracy, które w jego ocenie miały przemawiać za istnieniem stosunku pracy, w rzeczywistości należy uznać za cechy charakterystyczne dla umowy cywilnoprawnej. Wskazywany przez powoda harmonogram nie był narzędziem ustalania czasu pracy osób zatrudnionych, a mechanizmem pozwalającym spółce na określenie ilu zleceniobiorców będzie w danych okresach dostępnych. Równocześnie należy podkreślić, że harmonogram nie był wyznaczany przez pozwanego, a w uzgadnianiu ze zleceniobiorcami, którzy mieli pełną swobodę w zgłaszaniu, a nawet nagłym odwoływaniu swojej dostępności. Powód miał prawo odmówić wykonania poleceni w danym dniu i nie obowiązywał go tygodniowy czy miesięczny czas pracy. W toku postępowania przed Sądem Rejonowym przesłuchani świadkowie potwierdzili, że warunki współpracy oparte o zlecenie zakładały swobodę zleceniobiorców w decydowaniu w jakie dni i w jakich godzinach chcą świadczyć usługi. Tak też należy zauważyć, że wbrew twierdzeniu powoda <xAnon>W. K. (1)</xAnon> nie był, w rozumieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink>, przełożonym powoda. <xAnon>W. K. (1)</xAnon> był osobą odpowiedzialną za organizowanie i rozliczanym z działalności pozwanego w zakresie relokacji samochodów, nie był natomiast formalnym przełożonym powoda. Sąd Rejonowy prawidłowo zauważył, że <xAnon>W. K. (1)</xAnon> nie wydawał powodowi poleceń jak ma wykonywać zlecenie, nie wskazywał, jaką trasą ma się poruszać. Koordynował liczbę zleceniobiorców w danym dniu/okresie i rozdzielał polecenia na poszczególne zlecenia.</xText> <xText>Jak wskazuje się w orzecznictwie regulacja z <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 § 1;art. 22 § 1(1)" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 22 § 1 i § 1<xSUPx>1</xSUPx> KP</xLexLink> nie oznacza prawnego domniemania stosunku pracy. Podporządkowanie zatrudniającemu nie stanowi przesłanki właściwej tylko stosunkowi pracy. W samych stosunkach pracy istnieje szereg sytuacji, w których nie występuje taki element zależności pracownika. Zatrudnienie rozumiane jest więc szeroko, ze względu na różne formy świadczenia pracy i zarobkowania. W razie wątpliwości w kwalifikacji zatrudnienia jako umowy zlecenia albo umowy o pracę, to wola stron może mieć znaczenie w ustaleniu (wyborze) podstawy zatrudnienia (Wyrok SN z 21 stycznia 2021 r., III PSKP 3/21, LEX nr 3108632).</xText> <xText>Reasumując Sąd Okręgowy, podobnie jak Sąd Rejonowy uznał, że umowa zawarta pomiędzy stronami nie nosiła cech stosunku pracy, a była umową cywilnoprawną.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy uznał, iż skarżone rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego było prawidłowe, gdyż Sąd ten na podstawie materiału dowodowego wyczerpująco i precyzyjnie ustalił stan faktyczny, jak również zasadnie i adekwatnie do ustalonego stanu faktycznego wskazał przepisy prawa stanowiące podstawę rozstrzygnięcia. Zarzuty powoda podniesione w apelacji stanowiły natomiast jedynie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego, a powód nie wykazał zasadności prezentowanej linii argumentacyjnej. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 KPC</xLexLink> oddalił apelację strony powodowej jako bezzasadną, o czym orzekł w punkcie 1 wyroku.</xText> <xText>O kosztach postępowania za instancję odwoławczą Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 2 KPC</xLexLink>. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego została ustalona na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Sąd mając na względzie, że stawka minimalna wynosi 180 zł przyznał zgodnie z § 10 ust 1 pkt 1 połowę tej stawki (Dz. U. z 2018 r., poz. 265.).</xText> <xText xALIGNx="right">SSR (del.) Magdalena Pytel</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Rafał Kwaśniak

Rafał Kwaśniak

VII Pa 109/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 25 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: sędzia (del.)Magdalena Pytel po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 25 listopada 2024 r. w Warszawie sprawy z powództwaR. B. przeciwko(...) sp. z o. o.wW. oustalenie istnienia stosunku pracy na skutek apelacji powoda od wyroku częściowego Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 26 czerwca 2023 r., sygn. akt VI P 58/21 1 oddala apelację, 2 zasądza od powoda na rzecz pozwanego tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym 90 zł (dziewięćdziesiąt złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie biegnącymi od upływu tygodnia od doręczenia wyroku do dnia zapłaty. VII Pa 109/24 UZASADNIENIE Pozwem z 3 lutego 2021 r., skierowanym przeciwko(...) sp. z o. o.wW.pełnomocnikR. B.wniósł o ustalenie istnienia między stronami stosunku pracy w okresie od 7 czerwca 2018 r. na czas nieokreślony, a także o zasądzenie wyrównania wynagrodzenia za okres od czerwca 2018 r. do listopada 2019 r. w łącznej kwocie 22 001,99 zł z odsetkami oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w wysokości 3 428,24 zł z odsetkami. Wnosił także o zasądzenie kosztów postępowania (k. 3). W toku procesu powód sprecyzował, że domaga się ustalenia stosunku pracy do 31 grudnia 2019 r. W odpowiedzi na pozew z 22 marca 2021 r. pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu zaprzeczył jakoby strony łączył stosunek pracy (k. 115). Wyrokiem częściowymz 15 maja 2023 r.sygn. akt VI P 58/21 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo w zakresie roszczenia o ustalenie istnienia stosunku pracy, nie orzekając o kosztach postępowania (k. 247). Sąd Rejonowy ustalił, że powód jest emerytem służb mundurowych od 1995 r. O ofercie pracy w pozwanej dowiedział się od znajomego. Został umówiony na spotkanie, na którymW. K. (1)przedstawił mu, jak wygląda współpraca z pozwaną oraz poinformował, że zostanie zawarta z powodem umowa zlecenie. Powód przystał na umowę zlecenie, ponieważ taka forma zatrudnienia nie wstrzymywała wypłaty świadczeń emerytalnych. Przy zawieraniu umowy zlecenia powód akceptował taką formę prawną stosunku łączącego go z pozwaną i miał świadomość różnic między umową zlecenia, a umową o pracę. Powód nie miał możliwości wyboru umowy o pracę, ale też nie żądał zawarcia z nim takiej umowy. Powód zawarł z pozwaną spółką dwie umowy zlecenia: pierwszą nr(...)z 7 czerwca 2018 r. na okres do 31 grudnia 2018 r., w której zobowiązał się wykonywać prace administracyjne związane z wynajmem samochodów(...)wW., w szczególności podstawianie pojazdów do wynajmu(...)oraz wykonywanie dodatkowych relokacji pojazdów. Powód zobowiązał się do wykazywania godzin pracy na druku stanowiącym załącznik do umowy, a za prawidłowe wykonywanie czynności miał otrzymać wynagrodzenie brutto w wysokości 13,70 zł za godzinę. Strony ustaliły, że w przypadku powstania szkody w samochodzie powód zobowiązuje się dopełnić starań, aby zminimalizować jej rozmiar, zabezpieczyć samochód oraz dopełnić wszystkich czynności związanych z likwidacja szkody, a w szczególności uzyskać potwierdzenie czy sprawca miał ubezpieczenie OC. Sąd Rejonowy ustalił, że drugaumowa zlecenia (...)została zawarta 31 grudnia 2018 r. na okres od 1 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2019 r., a wynagrodzenie za wykonywanie czynności wzrosło do 14,70 zł brutto za godzinę. Czynności i zakres umowy pozostał tożsamy jak w umowie z 7 czerwca 2018 r.. Powód do umowy zlecenia otrzymał instrukcję jej wykonywania stanowiącą załącznik nr 2. Sąd Rejonowy ustalił, że czynności powoda, jako zleceniobiorcy wynikały z realizacji kontaktów assistance zawartych z(...) sp. z o.o.pozostając w gotowości do ich realizacji zgodnie z ustaleniami z kierownikiem sieci zewnętrznej(...)(...)- powód, jako zleceniobiorca zobowiązał się, że może otrzymywać polecenia wynikające z bieżących potrzeb punktu sieci(...). Wynagrodzenie miało być wypłacane przez pozwaną na podstawie wyłącznie prawidłowo prowadzonych i opisanych danych do szablonu wE.raz w miesiącu do ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, w którym kończy się okres rozliczeniowy. Sąd I instancji ustalił, że za czynności wykonywane w godzinach 8.00 - 20.00 od poniedziałku do piątku wynagrodzenie powoda wynosiło 10 zł netto, w pozostałym czasie wynagrodzenie 20 zł netto /godzinę. Do czynności realizowanych na terenie miasta, w którym znajduje się punkt wynajmu sieci(...)pozwana przyjęła, że standardowy czas operacyjny wynosi dwie godziny, a jego przekroczenie powinno być opisane przez powoda w arkuszu kalkulacyjnym w polu uwagi. Powód miał w obowiązku również relokację samochodów za wynagrodzeniem: do 200 km - 60 zł netto, powyżej 200 km - 100 zł netto - relokacja była rozliczna ryczałtem, który uwzględniał czas pokonania w jedną stron, nie była ona ujmowana, jako czas pracy i podlegała wliczeniu do niego. Powód zobowiązał się do wypełniania tabeli czynności i dostarczania jej do 22 dnia każdego miesiąca. Za niewprowadzone czynności do szablonu i w związku z tym niewypłacenie wynagrodzenia powodowi, jako zleceniobiorcy pozwana nie ponosiła odpowiedzialności. Pozwana zastrzegła sobie prawo do skorygowania do 50% w dół wynagrodzenia za czynności, w których powód jako zleceniodawca dostarczył niekompletną dokumentację wynajmu np. brak podpisu lub oświadczeń bez obiektywnego wyjaśnienia powodu takiego zdarzenia. Strony dodatkowo ustaliły, że za każdą czynność będzie powodowi przysługiwało dodatkowe wynagrodzenia związane z czynnościami wykonywanymi z obsługą klienta oraz za relokację pojazdów według tabeli stawek załączonej do umowy zlecenia. U pozwanej było przyjęte, że przedstawiciel pozwanejW. K. (1)każdorazowo przed rozpoczęciem pracy kontaktował się ze zleceniobiorcami w tym z powodem z pytaniem, czy danego dnia mogą wykonywać obowiązki z umowy zlecenia. Powód wówczas informował czy może wykonywać zlecenie oraz w jakich godzinach. Godziny pracy nie były odgórnie wyznaczone przez pozwaną, a powód musiał oczekiwać na zlecenia pod telefonem - miał możliwość podjęcia decyzji, czy chce wykonywać pracę danego dnia.W. K. (1)koordynował pracę całego zespołu kierowców przydzielając im zlecenia. Powód mógł odmówić wykonywania czynności z umowy zlecenia, kontaktując się telefonicznie zW. K. (2). Zaprzestanie wykonywania czynności z umowy zlecenia mogło obejmować okres nawet kliku miesięcy. Pozwana korzystała tylko i wyłącznie ze zleceniobiorców, którzy zadeklarowali gotowość do wykonywania zadań zleconych - w przypadku odmowy przez powoda wykonania zlecenia,W. K. (1)musiał kontaktować się z innymi zleceniobiorcami. Wykonywanie zadeklarowanych przez powoda zleceń polegało na tym,W. K. (1)lub osoba go zastępująca wskazywał powodowi samochód, którym ma on wykonywać czynności (np. odbiór lub dostarczenie samochodu), lub zlecano mu inne czynności administracyjne.W. K. (1)lub inna osoba z ramienia pozwanej, , kiedy powód miał stawić się w siedzibie informowała go o tym, jakie ma zadania do wykonania oraz wskazywała, jaki pojazd ma relokować lub odebrać oraz otrzymywał do tego stosowne dokumenty. JeśliW. K. (2)nie było w siedzibie lub miał dużo obowiązków to czynności do wykonania w ramach umowy zlecenia rozdzielał powód lub inny ze zleceniobiorców. Sąd Rejonowy ustalił, że powód miał swobodę, co do wyboru sposobu wykonywania czynności z zakresu odbierania, dostarczania pojazdu, relokacji - sam decydował, jaką trasą ma jechać, z jaką prędkością i w jakim czasie wykona tą czynności. Pozwana nie wpływała na powoda, co do sposobu wykonania obowiązków ze zlecenia i nie wydawała mu w tym zakresie poleceń. Powód ustalił z pozwaną, że wynagrodzenie będzie mu należnie wyłącznie na podstawie prawidłowo wykonywanych czynności - realizowanych efektywnie i zgodnie z zasadami wynikającymi z umowy zlecenia. Powód pozostając do dyspozycji pozwanej liczył się z tym, że danego dnia może otrzymać mało zleceń lub nie otrzymać ich w ogóle i z tego powodu nie uzyska wynagrodzenia, co wynikało z zeznań powoda. Powód wypełniał arkusze kalkulacyjne za każdy miesiąc i wskazywał w nich czynności, które wykonywał, dyżury weekendowe, jeśli je realizował, a także czas, jaki poświecił na wykonanie czynności, ile kilometrów pokonał oraz godziny wyjazdu i powrotu do biura. Wypłata wynagrodzenia była uzależniona od ilości wykonywanych czynności i ich zadeklarowania w arkuszu kalkulacyjnym. Pozwana spółka nie prowadziła list obecności, powód przedstawiał arkusz kalkulacyjnyW. K. (2), a ujęte tam czynności stanowiły podstawę do naliczenia wynagrodzenia. U strony pozwanej funkcjonowały dyżury operacyjne, które rozpoczynały się od godziny 16.00 i trwały do późnych godzin nocnych. Na dyżury te zleceniodawców, w tym powoda wyznaczałW. K. (1). Powód czasami kontaktował się zW. K. (2)w celu przekazania informacji, że nie może realizować dyżuru danego dnia i wtedy powód nie był wyznaczany do dyżuru, a wykonywała go inna osoba. W toku postępowania Sąd Rejonowy ustalił, że w pozwanej spółce wobec powoda jak i innych zleceniobiorców nie stosowano kar porządkowych za nieprawidłowe wykonywanie zleceń. Pod koniec trwania drugiej umowy zlecenia, w drugiej połowie 2019 r.W. K. (3)stwierdził, że nie będzie przydzielał mu zleceń przez około dwa tygodnie, co wywoływało przerwę w świadczeniu czynności zlecenia. Taka forma ukarania za niesubordynację była stosowana również wobec innych kierowców - zleceniobiorców. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony w toku sprawy oraz przede wszystkim z zeznań świadków:M. K.,A. O.,A. P.,W. R.,M. G.,D. P.orazW. K. (2). Ich zeznaniom Sąd Rejonowy dał wiarę w całym zakresie. Zeznaniom powodaR. B.Sąd I instancji również dał wiarę, w szczególności, co do sposobu wykonywania zlecenia oraz świadomości wyboru formy stosunku prawnego łączącego go z pozwaną. Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego w niniejszej sprawie. Sąd Rejonowy zważył, że podstawą prawną dla powództw o ustalenie istnienia prawa bądź stosunku prawnego jest regulacja zart. 189 KPCi zgodnie z tym przepisem powód musi wykazać dodatkowo istnienie interesu prawnego uzasadniającego jego roszczenie. Interes ten stanowi podstawową przesłankę materialnoprawną powództwa o ustalenie, a jednocześnie jest on kryterium zasadności wyboru tej formy ochrony praw podmiotowych. Sąd Rejonowy podkreślił, że przez „interes" należy rozumieć potrzebę wynikającą z sytuacji, w jakiej powód się znalazł, natomiast „prawny" dotyczy szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych podmiotu. Powództwo o ustalenie zmierza do usunięcia stanu niepewności w łączącym strony stosunku prawnym. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że w orzecznictwie podkreśla się, że na podstawieart. 189 KPCpracownik ma interes prawny w ustaleniu rzeczywistej treści realizowanego stosunku pracy, jeżeli dochodzone ustalenie ma charakter niemajątkowy lub sprawia, iż oparte na nim potencjalne roszczenia majątkowe mogą się zaktualizować dopiero w przyszłości (wyrok Sądu Najwyższego z 5 grudnia 2002 r., sygn. akt I PKN 629/01). Ustalenie istnienia stosunku pracy warunkuje prawo do niektórych bieżących i przyszłych świadczeń z ubezpieczeń społecznych, a także rzutuje, przez konstrukcję stażu ubezpieczenia, na ich wysokość. Ustalenie istnienia lub treści stosunku pracy jest w takim przypadku sposobem ochrony praw i uprawnień pracowniczych, gdy jeszcze nie jest możliwe dochodzenie świadczeń od pracodawcy albo z ubezpieczeń społecznych (wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt I PK 132/16). Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego Sąd Rejonowy wskazał, że skoro sam ustawodawca wyodrębnia, jako samodzielną sprawę o ustalenie stosunku pracy (art. 231 KPC,art. 461 § 11 KPC,art. 631 KPC), to oznacza to, że są to regulacje szczególne doart. 189 KPCi potwierdzają jedynie, że w takim powództwie o ustalenie zawsze zawiera się interes prawny, o który chodzi w tym przepisie. W sporze o istnienie stosunku pracy, żądanie jego ustalenia zawsze stanowi o żywotnym prawie (interesie) powoda pracownika nie tylko aktualnym, lecz i przyszłym, nie tylko w sferze zatrudnienia, lecz i ubezpieczenia społecznego. Sąd Rejonowy wskazał, że w przedmiotowej sprawie należało uznać, że powód miał interes prawny w wytoczeniu powództwa o ustalenie istnienia z pozwanym stosunku pracy - wynika to z faktu, że powód wystąpił przeciwko pozwanemu z roszczeniami majątkowymi: a mianowicie o zasądzenie wynagrodzenia za pracę oraz ekwiwalent za urlop wypoczynkowy - ustalenie czy pomiędzy stronami istniał stosunek pracy warunkuje to, czy te roszczenia majątkowe powoda będą zasadne. W dalszej części Sąd Rejonowy powołując się naart. 22 § 1 KPpodkreślił, że przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Jednocześnie zatrudnienie w warunkach określonych w§ 1jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy (art. 22 §11KP), zaś zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych w§ 1nie jest dopuszczalne (art. 22 §12KP). Wobec powyższego Sąd I instancji uznał, że jeśli praca wykonywana przez powoda wykazywała cechy zart. 22 § 1 KPto bez względu na nazwę łączącej strony umowy, będzie ona uznana za pracę wykonywaną na podstawie umowy o pracę. Następnie Sąd Rejonowy wskazał na cechy stosunku pracy tj.: wykonywanie przez pracownika pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy, wykonywanie tej pracy osobiście i pod kierownictwem pracodawcy, a także wyznaczenie przez pracodawcę miejsca i czasu pracy, zaś sam pracodawca zobowiązuje się w ramach tego stosunku do dnia zapłaty pracownikowi wynagrodzenia (tak też: wyrok Sądu Najwyższego z 07 października 2009 r., sygn. akt III PK 39/09, wyrok Sądu Najwyższego z 09 stycznia 2001 r., sygn. akt I PKN 872/00). Równocześnie podkreślono, żeart. 22 KPnie stwarza domniemania zawarcia umowy o pracę (tak tez wyrok Sądu Najwyższego z 19 listopada 2013 r., sygn. akt I PK 153/13). W ocenie Sądu Rejonowego stosunek, jaki był między stronami nie wypełniał znamion stosunku pracy. Warunki współpracy, jakie powód uzgodnił z pozwaną odpowiadały zleceniu i charakteryzowały się swobodą współpracy - powód mógł decydować, w jakich dniach i godzinach będzie świadczył pracę z umowy zlecenia tj. relokacji pojazdów. W przypadku stosunku pracy nie ma takiej możliwości, aby pracownik mógł swobodnie wyznaczyć sam sobie, bez uzgodnienia z pracodawca to, w jakich godzinach i dniach będzie świadczył pracę. Powód, jak i inni zleceniobiorcy często zgłaszali gotowość lub brak gotowości do realizacji zlecenia tj. wykonywania czynności transportu, odbioru samochodów. Powód miał możliwość zakończyć wykonywanie czynności z umowy zlecenia. Powód miał możliwość informowaniaW. K. (2), żeby nie przydzielał mu zleceń na dany czas, co nie jest charakterystyczne dla umowy o pracę. Fakty ustalone w sprawie wskazywały również, że powód miał kilkudniowe przerwy w świadczeniu zlecenia, co jest niedopuszczalne w stosunku pracy. W przypadku stosunku pracy cechą takiej umowy jest ciągłość wykonywania obowiązków pracowniczych (poza urlopem wypoczynkowym). Sąd I instancji ustalił, że osobą odpowiedzialną za organizację pracy powoda byłW. K. (1), jednak nie był jego kierownikiem - wskazywał powodowi tylko, jakie zlecenie danego dnia ma realizować tj., gdzie i kiedy ma pojechać, aby odebrać lub odstawić samochód w ramach assistance. Nie wydawał on powodowi poleceń jak ma wykonywać zlecenie, nie wskazywał, jaką trasą ma się poruszać. Koordynował liczbę zleceniobiorców w danym dniu/okresie i rozdzielał polecenia na poszczególne zlecenia. Zdarzało się, że pracę w danym dniu organizował powód w porozumieniem zW. K. (2), ale miało to charakter techniczny dotyczący trasy i czasu, w jakim ma ją pokonać. Celem zleconych czynności było osiągniecie rezultatu tj. relokacja pojazdu. Powód wynagrodzenie otrzymywał za wykonywane czynności zakończone relokacją, a nie za staranne działanie bez względu na rezultat jak to ma miejsce w stosunku pracy.W. K. (1)nie wskazywał powodowi, jaką trasą ma podróżować i do której godziny zlecenie ma być wykonane. Strona pozwana sprawdzała tylko czy powód relokował dany samochód. Sąd Rejonowy podkreślił, że powód jako zleceniobiorca miał prawo odmówić wykonywania polecenia w danym dniu w zakresie wykonania zlecenia. Powoda nie obowiązywał ponadto tygodniowy czy miesięczny czas pracy, pozwana nie stosowała kar porządkowych. Pozwana spółka i osoby w niej zatrudnione nie miały możliwości wskazania powodowi, w jakich godzinach ma pracować, co pracodawca w przeciwieństwie do zleceniodawcy może zrobić w stosunku do pracownika. W przedmiocie wynagrodzenia, odmiennie niż jest to w stosunku pracy wynagrodzenie powoda uzależnione było od rezultatu, czyli rodzaju czynności, jakie powód wykonywał nie czasu z góry określonego przez pracodawcę. Sąd Rejonowy podkreślił, że o rodzaju zawartej umowy decyduje nie tylko i nie tyle jej nazwa, ile cel i zgodny zamiar stron - nie można zakładać, że strony mające pełną zdolność do czynności prawnych miały zamiar zawrzeć umowę o innej treści (np. umowę o pracę) niż tę, którą zawarły (np. umowę zlecenia) (wyrok Sądu Najwyższego z 5 września 1997 r., I PKN 229/97, OSNAPiUS 1998, nr 11, poz. 329). Przepisy nie kreują domniemania prawnego zawarcia umowy o pracę w każdym przypadku świadczenia pracy, a fakt zawarcia umowy o pracę trzeba dopiero wykazać. Sąd Rejonowy uznał, że w przedmiotowej sprawie należało stwierdzić, że zgodnym zamiarem stron było to, aby stosunek prawny, jaki łączył powoda z pozwaną spółką był stosunkiem cywilnoprawnym - umową zlecenia. Z zeznań powoda wynika, że na etapie zawierania umowy wiedział on, co odróżnia umowę zlecenia od umowy o pracę. Zdecydował się jednak zawrzeć umowę zlecenia, bo taka forma mu odpowiadała, ponieważ był emerytem. W ocenie Sądu Rejonowego powód, był w pełni świadomy cywilnoprawnego, a nie pracowniczego charakteru umowy, a nic nie przemawiało za tym, że taka forma współpracy została mu narzucona. Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie wskazywało również, że wolą strony pozwanej było zawarcie umowy o pracę, co ewidentnie wynika z ustalonych okoliczności sprawy na podstawie zeznań powoda i świadkaW. K. (2). Strona pozwana na żadnym etapie nie proponowała powodowi zawarcia umowy o pracę. Sąd I instancji wskazał, że nie można zakładać, że strony mające pełną zdolność do czynności prawnych miały zawrzeć umowę o innej treści niż tą którą zawarły (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 września 1997 r. I PKN 229/97, OSNAP i US 1998 r. Nr 11, poz. 329). Każda ze stron musi ponosić odpowiedzialność za podejmowane w tym względzie decyzje (wyrok Sądu Najwyższego z 18 czerwca 1998 r. I PKN 191/98). Reasumując Sąd Rejonowy stwierdził, że w łączącym strony stosunku prawnym nie występowały podstawowe cechy charakterystyczne dla stosunku pracy, czyli zgodna wola stron pozostawania w takim stosunku oraz wykonywanie przez powoda pracy podporządkowanej, pod kierownictwem pracodawcy. Wolą strony pozwanej było niewątpliwie zlecenie przemieszczania pojazdów na podstawie umowy cywilnoprawnej, nie zaś zawarcie umowy o pracę. Sąd Rejonowy podkreślił, że zlecanie czynności, które mogłyby być wykonane w ramach zatrudnienia pracowniczego, osobom zatrudnianym na podstawie umów cywilnoprawnych jest działaniem zgodnym z prawem, jeśli tylko charakter czynności, jakie mają być wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych, nie wymaga działania przez pracownika w warunkach podporządkowania pracowniczego, i o ile taka podstawa prawna wykonywania czynności jest objęta zgodną wolą obu stron. W przedmiotowej sprawie, wobec braku woli stron, co zawarcia umowy o pracę, braku podporządkowania kierowniczego, braku ścisłej regulacji i odgórnego wyznaczenia czasu pracy powoda w okresie wykonywania umów zlecenia, nie było podstaw do ustalenia istnienia między stronami stosunku pracy. Strony łączyły dwie kolejno zawarte po sobie umowy zlecenia. Powództwo o ustalenie istnienia stosunku pracy podlegało zatem oddaleniu (k. 256). Apelację od powyższego wyroku złożył powódR. B.reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. Wyrokowi zarzucono: 1 Naruszenie prawa materialnego tj.art. 22 § 12KPpoprzez jego błędne niezastosowanie w sytuacji, w której z całokształtu materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie wynika, że łącząca strony umowa w istocie miała charakter umowy o pracę z jednoczesnym określeniem zadaniowego czasu pracy, o którym mowa wart. 140 KP, lub też ruchomym czasem pracy, o którym mowa wart. 1401KP, a nie zaś umowy zlecenia, w sytuacji gdy pominięty przepis statuuje zakaz zastępowania umowy o pracę umową cywilnoprawną, która jednocześnie zachowywałaby warunki świadczenia pracy określone wart. 22 § l KP. 2 Naruszenie prawa procesowego tj.art. 233 § 1 KPCpoprzez: a błędną ocenę zeznań świadkaM. K.złożonych na rozprawie 14 października 2021 r. (00:25:54 protokołu z rozprawy) przejawiającą się w pominięcie przez Sąd I instancji okoliczność, że powód w ramach wykonywanych obowiązków otrzymywał polecenia od swojego bezpośredniego przełożonegoW. K. (4)w zakresie przekazywanych mu obowiązków służbowych; b błędną ocenę zeznań świadkaW. K. (2)złożonych na rozprawie 10 maja 2022 r. (od 00:45:46 protokołu z rozprawy) skutkującą pominięciem okoliczności, że w tym samym czasie co powód w pozwanej spółce zatrudnieni byli ludzie na podstawie umowy o pracę, których obowiązku pokrywały się z tymi jakie wykonywał powód, co w konsekwencji sprzecznym z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego ustaleniem, że powód z racji rzekomego braku wykonywania swoich obowiązków pod bezpośrednim nadzorem przełożonego, który to w stopniu szczegółowym miałby określać sposób ich wykonania m.in. poprzez każdorazowe wskazywanie powodowi trasy przejazdu prowadzonych przez niego samochodów nie wykonywał pracy a zlecenie; c błędną ocenę zeznań świadkaW. K. (2)złożonych na rozprawie 10 maja 2022 r. (od 00:54:56 do 01:10:21 protokołu z rozprawy) skutkującą wadliwym przyjęciem przez Sąd I instancji, że powód nie świadczył pracy pod nadzorem i wyznaczonym przez pracodawcę czasie, podczas gdy świadek ten zeznał, że powód pracował w ramach ustalanego pomiędzy stronami grafiku, rozliczany był za wykonane prawidłowo czynności co weryfikowane było przez świadka jak i jego zwierzchników, które to czynności były mu przez nich zlecane; d błędną ocenę zeznań powoda złożonych na rozprawie 1 grudnia 2022 r. (00:14:42 oraz 00:36:04 protokołu z rozprawy) skutkującym błędnym ustaleniem, że powód nie wykonywał pracy pod nadzorem bezpośredniego przełożonego, podczas gdy powód, na początku łączącej strony umowy rozliczany był wedle stawki godzinowej, później zaś wedle stawki ryczałtowej za prawidłowo wykonane czynności, których sposób wykonania weryfikowany był przez jego przełożonegoW. K. (2), następnie, że powód nie ponosił jakiejkolwiek odpowiedzialności służbowej z tytułu złego wykonywania swoich obowiązków, podczas gdy powód niejednokrotnie karany był za brak swojej dostępności w pracy poprzez ograniczanie liczby przekazywanych mu poleceń, jak również w drodze potrącenia części wynagrodzenia co ostatecznie doprowadziło do zakończenia współpracy między stronami. Mając powyższe zarzuty na względzie wniesiono o zmianę skarżonego wyroku i ustalenie, że powód był zatrudniony u pozwanego w okresie od 7 czerwca 2018 r. do 31 grudnia 2019 r. na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy wynoszącym 40 godzin tygodniowo, 160 godzin miesięcznie, w całym okresie zatrudnienia, za wynagrodzeniem brutto w 2018 r. w wysokości 3428,24 zł i 4295,20 zł w 2019 r. oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem I i II instancji wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od uprawomocnienia się orzeczenia zapadłego w sprawie do dnia zapłaty. W uzasadnieniu apelacji wskazano, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia stosunku pracy. Uzasadniając powyższą tezę wskazano, że zgodnie z zeznaniami świadków oraz samego powoda (które to zeznania zostały przez Sąd I instancji uznane w całości za wiarygodne i posłużyły do ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy) powód wykonywał u pozwanego obowiązki związane z odbiorem oraz dostarczaniem najmowanych samochodów do i od klientów, na terenie kraju jak i incydentalnie poza jego granicami, jak również przekazywane mu były zadania związane z kontaktem z pozostałymi kierowcami i koordynowaniem określania grafiku ich pracy co miało miejsce na bezpośrednie polecenie i z reguły w trakcie nieobecności w miejscu pracyW. K. (2), który to co do zasady przekazywał powodowi polecenia służbowe i do którego to powód składał raporty z wykonywanych przez siebie czynności, które to następnie stanowiły podstawę do wyliczenia należnego powodowi wynagrodzenia. Powód wykonywał swoje obowiązki w czasie objętym ustalanym z nim oraz pozostałymi kierowcami harmonogramem, jak również w razie braku zadań za realizację, których odpowiadał powód, a w czasie swojej „dostępności” określonym w harmonogramie powód pozostawał do dyspozycji pozwanego oczekując, w miejscu zamieszkania, pod telefonem na przekazanie zadań. Zaznaczono, że w sytuacjach, gdy powód nie odbierał telefonów od pozwanego lub też odmawiał wykonania przekazywanych mu czynności był on karany poprzez okresowe, najczęściej kilkudniowe, wyłączanie powoda z pracy. Podkreślono, żeW. K. (1), w ramach uprawnienia pozwanego zawartych w łączącej strony umowie, dokonywał również weryfikacji przesyłanych przez powoda raportów obejmujących zestawienie wykonanych przez mego czynności i wielokrotnie w trakcie współpracy pomiędzy stronami korygował przesyłane zestawienia. Co więcej, powód rozliczany był jedynie w oparciu o liczbę prawidłowo wykonanych czynności. Tym samym też zważywszy na okoliczność kwestionowania przesyłanych przez powoda zestawień dotyczących ich wykonania przezW. K. (2)podkreślono, że założyć należy, iż dokonywał on weryfikacji ich wykonania co też stanowiło podstawą na jakiej zmniejszane było wynagrodzenie otrzymywane przez powoda. Co do charakteru samych czynności wskazano, że jak to wynika z zeznań zarówno powoda jak i świadków to większości przypadków czynności te polegały na przemieszczaniu pojazdów od i do klientów pozwanej spółki, a polecenia służbowe przekazywane powodowi przezW. K. (4)ograniczały się jedynie do wskazania klienta oraz miejsca, do jakiego docelowo miał trafić pojazd. To po stronie powoda leżały kwestie związane z umówieniem się z klientem co do konkretnej godziny odbioru pojazdu jak i doboru trasy na jakiej taki transport będzie się odbywał - takie rozwiązanie, zważywszy na mnogość zleceń obsługiwanych przez dział, jak również charakter samej pracy uznać należało za uzasadnione. W dalszej części powołując się przepisyKodeksu pracyoraz orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazano, że za okoliczność bez znaczenia dla określenia łączącego strony stosunku prawnego należy uznać fakt, że obie z zawartych między stronami umów nazwane przez nie były umowami zlecenia, gdyż to nie okoliczność jaka nazwa została wskazana w komparycji umowy definiuje jej treść a sposób jej wykonywania. W rezultacie powyższego, wskazano, że należy uznać, że nawet zamiar zawarcia umowy zlecenia, a także świadome podpisanie takiej umowy nie mogą nadać cywilnoprawnego charakteru zatrudnieniu zainicjowanemu taką umową, jeśli "wykazuje ono w przeważającym stopniu cechy innego typu stosunku prawnego np. umowy o pracę. Sama terminologia, jaką posługiwały się strony w spornych umowach, określonych jako "umowa zlecenie", jest bez znaczenia przy interpretowaniu i oznaczaniu faktycznego łączącego ich stosunku prawnego. Nazwa umowy nie przesądza o jej rodzaju, jeśli bowiem tytuł nie odpowiada istocie umowy, należy badać treść umowy oraz sposób jej faktycznego wykonywania. Następnie odnosząc się do realiów przedmiotowej sprawy zaznaczono, że powód pozostawał do stałej dyspozycji pozwanego czy to w formie faktycznego wykonywania swoich obowiązków zawodowych, czy też poprzez pełnienia dyżurów telefonicznych i pozostawania w oczekiwaniu. Co więcej, powód wykonywał swoje obowiązku w oparciu o polecenia przekazywane mu bezpośrednio przez jego przełożonegoW. K. (2), który to decydował jakie obowiązku będzie pełnił powód danego dnia pracy. Co więcej, jakkolwiekW. K. (1)nie udzielał powodowi wskazówek co do sposobu wykonywania zlecanych mu zadań, których sposób wykonania wynikał w znakomitej mierze zarówno z powtarzalności tychże zadań jaki przyjętych w pozwanej spółce standardów takich jak sposób ustalania terminów odbioru/dostawy pojazdów z klientami oraz rozwiązań logistycznych takich jak chociażby zapewnienie pracownikom przejazdów za pośrednictwemU.oraz podobnych, tak ponad wszelką wątpliwośćW. K. (1)rozliczał powoda z wykonanych obowiązków co znajdowało swój wyraz w przyjętym przez pozwanego ryczałtowym modelu rozliczeń ze swoimi pracownikami, w którym otrzymywali oni wynagrodzenie za prawidłowe wykonanie poszczególnych czynności, zaś wynagrodzenie to ulegało obniżeniu w razie ich nieprawidłowego wykonania. Odnosząc się do miejsca wykonywania pracy przez powoda to wskazano, że jakkolwiek z uwagi na charakter wykonywanej pracy powód nie miał jednego i stałego miejsca jej wykonywania i ulegało ono każdorazowo zmianie, zależnie od potrzeb i wymagań danego klienta, niemniej jednak, w czasie, w którym powód nie zajmował się relokacją pojazdów to przebywał on w biurze pozwanej spółki przyul. (...)wW., w którym to miejscu wykonywał chociażby zadania związane z układaniem grafiku oraz kierowaniem pracą innych kierowców w nieobecnośćW. K. (2). Co do zaś czasu pracy powoda zaznaczono, że powód, w dni, w które zaplanowane miał czynności pełnił swoje obowiązki od ok. godziny 8 rano i kończył swój dzień pracy o różnych porach, zależnie od momentu, w którym danego dnia wykonał on całość z przypisanych mu czynności. Tym samym też, w ocenie apelującego uznać można, że czas pracy powoda zbliżony był do zadaniowego czasu pracy, o którym mowa wart. 140 KP, przy czym pozwany niejednokrotnie naruszał normy czasu pracy określone wart. 129 KPMając na względzie powyższe wskazano, że strony w istocie łączył stosunek pracy, realizowany z naruszeniem podstawowych przepisówKodeksu pracy, co jednak nie powinno stanowić podstaw do innej kwalifikacji łączącego strony stosunku, a przede wszystkim do uznania, ze strony związane były umową cywilnoprawną, co należy uznać za pozostające w sprzeczności z treścią naruszonego przepisu prawa materialnego, zabraniającego zastępowania umowy o pracę inną umową cywilnoprawną (apelacja powoda z 24 lipca 2023r. k. 274 - 278). Pozwany w odpowiedzi na apelację z 2 października 2023 r. wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu wedle norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na apelację podkreślono, że żaden z zarzutów podniesionych przez powoda nie zasługuje na uwzględnienie, a wydany przez Sąd Rejonowy wyrok został oparty na prawidłowej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego i jest w pełni zgodny z prawem (odpowiedź na apelację z 2 października 2023 r. k. 282 - 286). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja strony powodowej podlegała oddaleniu jako pozbawiona uzasadnionych podstaw prawnych. Tytułem wstępu należy wskazać, że zgodnie z treściąart. 378 § 1 KPCsąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Wynikający z ww. przepisu obowiązek rozpoznania sprawy w granicach apelacji należy rozumieć jako bezwzględny zakaz wykraczania przez sąd drugiej instancji poza te granice i zarazem jako nakaz wzięcia pod uwagę i rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków (postanowienie Sądu Najwyższego z 11 maja 2017 r., II UZ 15/17). Rozważając zakres kognicji sądu odwoławczego, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że sformułowanie "w granicach apelacji" wskazane w ww. przepisie oznacza, iż sąd drugiej instancji między innymi rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestaje na materiale zebranym w pierwszej instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji oraz kontroluje poprawność postępowania przed sądem pierwszej instancji, pozostając związany zarzutami przedstawionymi w apelacji, jeżeli są dopuszczalne, ale biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania i orzeka co do istoty sprawy stosownie do wyników postępowania (uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 31 stycznia 2008r., III CZP 49/07; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 9 czerwca 2016r., III AUa 806/15). Z powyższego wynika, że sąd odwoławczy ma nie tylko uprawnienie, ale i obowiązek rozważenia na nowo całego zabranego w sprawie materiału oraz jego własnej oceny (art. 382 KPC), przy uwzględnieniu zasad wynikających zart. 233 § 1 KPC(wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2006 r., I PK 169/05). Kierując się prezentowaną wyżej wykładnią wskazanych przepisów Sąd Okręgowy w rozpatrywanej sprawie rozważył prawidłowość wydanego przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcia w kontekście podniesionych zarzutów oraz całokształtu zebranego materiału dowodowego. Konsekwencją dokonanych rozważań było stwierdzenie, że apelacja wniesiona przez powoda nie zawierała takich zarzutów, które mogłyby skutkować zmianą lub uchyleniem wyroku, a także w sprawie nie zachodziły takie okoliczności, które Sąd Okręgowy winien był wziąć pod uwagę z urzędu. Wyrok wydany przez Sąd I instancji zawiera zatem trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Okręgowy zaaprobował również w całości poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku, nie zachodziła zatem potrzeba ich szczegółowego powtarzania (wyroki Sądu Najwyższego: z 8 października 1998 r., II CKN 923/97; z 12 stycznia 1999 r., I PKN 521/98). Przechodząc do zarzutu apelacji dotyczącego naruszenia przez Sąd Rejonowyart. 233 § 1 KPCprzypomnieć należy na wstępie, że wskazany przepis stanowi, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jak trafnie wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie, strona, która chce podważyć sędziowską ocenę dowodów, nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej oceny, nawet jeżeli jej ocena jest przekonująca. Nie wystarczą twierdzenia, że ustalenia faktyczne są wadliwe ani też wskazanie stanu faktycznego, który – zdaniem skarżącego – odpowiada rzeczywistości. Podniesienie skutecznego zarzutu naruszenia przez sąd swobodnej oceny dowodów wymaga wskazania nieprawidłowości procesu myślowego przeprowadzonego przez sąd, do których doszło przy przyjęciu kryteriów oceny dowodów lub stosowania kryteriów oceny podczas analizy dowodów. Nieprawidłowości powinny mieć charakter obiektywny, to jest niezależny od indywidualnych doświadczeń życiowych i poglądów stron. W związku z tym samo przedstawienie przez stronę odmiennych wniosków niż wynikające z oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji nie świadczy jeszcze o przekroczeniu swobodnej oceny dowodów (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98). Nie może oznaczać naruszenia zasad oceny dowodów także to, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego. Nadto dla skuteczności zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 KPCkonieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących rozumowanie sądu. W szczególności skarżący powinien wskazać, w jaki sposób sąd naruszył kryteria przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając, względnie wskazać jakie dowody wskazujące na fakty istotne dla rozstrzygnięcia zostały przez Sąd pominięte (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 18 stycznia 2018 r., III AUa 573/17). Wymaga to więc od skarżącego wskazania konkretnego dowodu przeprowadzonego w sprawie, którego zgłoszony zarzut dotyczy i podania, w czym skarżący upatruje wadliwą jego ocenę. W rozpoznawanej sprawie Sąd Okręgowy, po przeanalizowaniu apelacji powoda stwierdził, że nie można podzielić stanowiska powoda, że Sąd I instancji błędne ustalił, że powód zatrudniony był u pozwanego w oparciu o umowę zlecenia. Powód w swojej apelacji opierał się głównie na argumentacji jakoby Sąd I instancji dokonał błędnej oceny zeznań świadków przesłuchanych w sprawie - co jednak nie zasługiwało na uwzględnienie. Odnosząc się w pierwszej kolejności do zeznań świadkaM. K.apelujący wskazał, że powód w ramach wykonywanych obowiązków otrzymywał polecenia od swojego bezpośredniego przełożonego w zakresie przekazywanych mu obowiązków. Niemniej jednak należy zwrócić uwagę jak zasadnie wskazał to Sąd Rejonowy, że okoliczność wydawania polecenia, które ma na celu organizację danych procesów nie jest równoznaczne z ustaleniem, że jest ono wydawane w ramach stosunku pracy. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego, żeW. K. (1)był odpowiedzialny za organizację pracy powoda, wskazywał mu jakie zlecenia danego dnia ma realizować tj., gdzie i kiedy ma pojechać, aby odebrać lub odstawić samochód ramach assistance. Nie jest jednak to równoznaczne z tym, że praca powoda wykonywana była pod jego kierownictwem. Powód miał swobodę co do wyboru sposobu wykonywania czynności w zakresie odbierania, dostarczania czy relokacji pojazdu i nie podlegał niczyjemu kierownictwu. Odnosząc się kolejno do zarzutu błędnej oceny zeznań świadkaW. K. (2)należy zauważyć, że zarzut ten również okazał się chybiony. Okoliczność na jaką powoływał się powód tj., że w tym samym okresie w spółce zatrudnione były osoby w oparciu o umowy o pracę, których obowiązki pokrywały się z obowiązkami powierzonymi powodowi również nie zasługuje na uznanie. W ocenie Sądu Okręgowego nie można przyjąć, że osoba zatrudniona w pozwanej spółce w oparciu o umowę o pracę zajmowała się tym samym, co osoby zatrudnione w oparciu o umowę zlecenia. ŚwiadekW. K. (1)w swoich zeznaniach wskazywał na różnice wynikające z zatrudnienia w oparciu o umowę o pracę oraz z umowy zlecenia, wskazując przy tym, że pracownicy zatrudnieni w oparciu o umowę o pracę mieli wyznaczony 8 - godzinny dzień pracy, zajmowali się czynnościami administracyjnymi, mieli wyznaczone miejsce pracy - biurko, komputer. Czynności powoda stanowiły jedynie element czynności, którymi zajmowały się osoby zatrudnione w oparciu o umowę o pracę. Tak też w zakresie zarzutu jakoby Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że powód nie świadczył pracy pod nadzorem i w czasie wyznaczonym przezW. K. (2)należy zauważyć, żeW. K. (1)w swoich zeznaniach wskazał, że czas pracy powoda był z nim ustalany, to on wskazywał o której godzinie może zacząć pracę. Grafik był konstruowany z miesięcznym wyprzedzeniem, aby wiadomo było, który pracownik będzie dostępny danego dnia. Świadek wskazał również, że powód nie podpisywał listy obecności, a miejsce świadczenia pracy były różne. Okoliczności wskazane przez świadka wbrew twierdzeniu apelującego świadczą o dobrowolności co do dyspozycji powoda i wskazują jedynie na organizacyjny charakter grafiku pracy. Przechodząc do oceny zeznań powoda, należy zauważyć, że apelujący powołuje się na kwestie rozliczania pomiędzy powodem i pozwanym, które miałyby świadczyć o tym, że strony łączyła umowa o pracę. Równocześnie apelujący wskazał, że powód był karany za brak swojej dostępności w pracy poprzez ograniczenie przekazywanych mu zleceń, co również w ocenie apelującego miałoby świadczyć o cechach stosunku pracy. W tym miejscu zaznaczyć, należy, że rozliczenie za prawidłowe wykonanie pracy jest charakterystyczne dla stosunku cywilnoprawnego. Z kolei, jeśli chodzi o karanie powoda poprzez ograniczenie zleceń wynikało to z organizowania przez pozwaną działalności i nie ma związku z odpowiedzialnością pracowniczą. Ponadto należy zauważyć, żekodeks pracyzawiera enumeratywnie wyliczone kary porządkowe, jakimi dysponuje pracodawca w przypadku naruszenia obowiązków pracowniczych. Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał, że żadna z kar znanychkodeksowi pracynie była stosowana w relacji powód - pozwany. Natomiast rzekome „karanie” powoda, stanowiło naturalny element działalności pozwanego, w ramach którego pozwany miał pełną swobodę w doborze zleceniobiorców do wykonywania zleceń w danych okresach. Reasumując należy wskazać, że argumentacja przedstawiona przez apelującego odnośnie co do błędnej oceny zeznań świadków oraz powoda nie zasługiwała na uznanie. Sąd Rejonowy właściwie ocenił zeznania świadków oraz powoda i na ich podstawie wywiódł prawidłowe wnioski. Wbrew twierdzeniom strony powodowej Sąd I instancji prawidłowo wprowadził do ustaleń stanu faktycznego okoliczność, że powód był zatrudniony w pozwanej spółce w oparciu o umowę zlecenia i stosunek zatrudnienia nie nosił cech stosunku pracy. Równocześnie Sąd Rejonowy dokonując oceny zeznań świadków oraz powoda nie naruszył w tym zakresie zasady swobodnej oceny dowodów, bowiem dokonał jej w sposób wszechstronny z uwzględnieniem tego co wynikało z pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego. W powyższym zakresie stanowisko apelującego, który stara się przeforsować własną ocenę dowodów przemawiającą na jego korzyść, należało uznać za polemikę z prawidłowymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy. W konsekwencji uznania zrzutów naruszenia prawa procesowego za niezasadne Sąd Okręgowy stwierdził, że na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut naruszenia prawa materialnego. Skarżący zarzucił Sądowi Rejonowemu naruszenieart. 22 § 12KPpoprzez jego błędne niezastosowanie w sytuacji, w której z całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie wynikało, że łącząca strony umowa w istocie miała charakter umowy o pracę. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie w sposób zgodny z wytycznymi wynikającymi z cytowanego wyżej orzecznictwa, wyrażającego ugruntowane poglądy judykatury w kwestii spraw u ustalenie istnienia stosunku pracy. Postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd Rejonowy skupiło się w pierwszej kolejności na ustaleniu elementów stosunku prawnego łączącego strony w spornym okresie, co zawęziło rozważania nad zasadnością powództwa do ustalenia czy strony łączył stosunek pracy, czy też, w praktyce, strony współpracowały na podstawie umowy cywilnoprawnej. Z uwagi na powyższe, przyjęty przez Sąd Rejonowy kierunek ustaleń – skupiający się na rozważeniu, czy powód wykonywała pracę w sposób podporządkowany pracodawcy w rozumieniuart. 22 § 1 KP– należało uznać za w pełni zasadny, a przeprowadzone w tym zakresie postępowanie dowodowe – za prawidłowe. W tym też zakresie Sąd Okręgowy co do zasady zaaprobował ustalenia Sądu I instancji za własne w myślart. 387 § 21pkt 1 KPC. Należy podkreślić, że zgodnie zart. 22 § 11KPzatrudnienie w warunkach określonych w§ 1jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Tak więc jeżeli świadczona praca spełnia warunki przypisane stosunkowi pracy możliwe jest ustalenie, że wiążąca strony umowa nie jest umową cywilnoprawną, a umową o pracę. Decydujące znaczenie mają więc cechy stosunku pracy określone wart. 22 § 1 KPoraz sformułowane przez doktrynę prawa pracy. Należy także zauważyć, że przepisart. 22 § 11KPnie stwarza domniemania prawnego zawarcia umowy o pracę. Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia o charakterze zawartej umowy mogą okazać się również okoliczności wykonywania pracy, nazwa umowy oraz wola stron. Dla rozstrzygnięcia zatem charakteru umowy o świadczenie pracy konieczne jest ustalenie, które z cech danej umowy mają charakter przeważający (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 17 stycznia 2017 r. III AUa 1437/16). Sąd zważył, że powód dysponował swobodą w organizacji oraz sposobie wykonywania pracy. Pozwany nie narzucał powodowi żadnych warunków, w jakich praca miała być świadczona. Powód samodzielnie decydował, jakie działania podjąć i miał dowolność przy wyborze sposobu ich wykonania. Powód nie wykazał przede wszystkim pracy pod kierownictwem, w podporządkowaniu pracowniczym. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że strony łączył stosunek cywilnoprawny, a nie stosunek pracy. Należy również zwrócić uwagę, że w toku postępowania przed Sądem Rejonowym powód, wbrew twierdzeniom przedstawionym w apelacji, twierdził, że w sposób w pełni świadomy przyjął proponowaną formę współpracy tj. umowę zlecenia - nie został w tym zakresie w żaden sposób wprowadzony w błąd. Wymienione przez powoda elementy współpracy, które w jego ocenie miały przemawiać za istnieniem stosunku pracy, w rzeczywistości należy uznać za cechy charakterystyczne dla umowy cywilnoprawnej. Wskazywany przez powoda harmonogram nie był narzędziem ustalania czasu pracy osób zatrudnionych, a mechanizmem pozwalającym spółce na określenie ilu zleceniobiorców będzie w danych okresach dostępnych. Równocześnie należy podkreślić, że harmonogram nie był wyznaczany przez pozwanego, a w uzgadnianiu ze zleceniobiorcami, którzy mieli pełną swobodę w zgłaszaniu, a nawet nagłym odwoływaniu swojej dostępności. Powód miał prawo odmówić wykonania poleceni w danym dniu i nie obowiązywał go tygodniowy czy miesięczny czas pracy. W toku postępowania przed Sądem Rejonowym przesłuchani świadkowie potwierdzili, że warunki współpracy oparte o zlecenie zakładały swobodę zleceniobiorców w decydowaniu w jakie dni i w jakich godzinach chcą świadczyć usługi. Tak też należy zauważyć, że wbrew twierdzeniu powodaW. K. (1)nie był, w rozumieniuKodeksu pracy, przełożonym powoda.W. K. (1)był osobą odpowiedzialną za organizowanie i rozliczanym z działalności pozwanego w zakresie relokacji samochodów, nie był natomiast formalnym przełożonym powoda. Sąd Rejonowy prawidłowo zauważył, żeW. K. (1)nie wydawał powodowi poleceń jak ma wykonywać zlecenie, nie wskazywał, jaką trasą ma się poruszać. Koordynował liczbę zleceniobiorców w danym dniu/okresie i rozdzielał polecenia na poszczególne zlecenia. Jak wskazuje się w orzecznictwie regulacja zart. 22 § 1 i § 11KPnie oznacza prawnego domniemania stosunku pracy. Podporządkowanie zatrudniającemu nie stanowi przesłanki właściwej tylko stosunkowi pracy. W samych stosunkach pracy istnieje szereg sytuacji, w których nie występuje taki element zależności pracownika. Zatrudnienie rozumiane jest więc szeroko, ze względu na różne formy świadczenia pracy i zarobkowania. W razie wątpliwości w kwalifikacji zatrudnienia jako umowy zlecenia albo umowy o pracę, to wola stron może mieć znaczenie w ustaleniu (wyborze) podstawy zatrudnienia (Wyrok SN z 21 stycznia 2021 r., III PSKP 3/21, LEX nr 3108632). Reasumując Sąd Okręgowy, podobnie jak Sąd Rejonowy uznał, że umowa zawarta pomiędzy stronami nie nosiła cech stosunku pracy, a była umową cywilnoprawną. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy uznał, iż skarżone rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego było prawidłowe, gdyż Sąd ten na podstawie materiału dowodowego wyczerpująco i precyzyjnie ustalił stan faktyczny, jak również zasadnie i adekwatnie do ustalonego stanu faktycznego wskazał przepisy prawa stanowiące podstawę rozstrzygnięcia. Zarzuty powoda podniesione w apelacji stanowiły natomiast jedynie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego, a powód nie wykazał zasadności prezentowanej linii argumentacyjnej. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawieart. 385 KPCoddalił apelację strony powodowej jako bezzasadną, o czym orzekł w punkcie 1 wyroku. O kosztach postępowania za instancję odwoławczą Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawieart. 98 § 1 i 2 KPC. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego została ustalona na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Sąd mając na względzie, że stawka minimalna wynosi 180 zł przyznał zgodnie z § 10 ust 1 pkt 1 połowę tej stawki (Dz. U. z 2018 r., poz. 265.). SSR (del.) Magdalena Pytel

15/451000/0003621/Pa

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych II instancja

154510000003006_VI_Ka_001079_2024_Uz_2024-12-16_001

VI Ka 1079/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2025-01-02 18:00:05.0 CET

2025-01-02 11:59:45.0 CET

15451000

3006

REASON

Warszawa, dnia 25 listopada 2024 r. Sygn. akt VI Ka 1079/24 1. 2.WYROK 2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 3.Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: 4. Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk 6.protokolant: protokolant sądowy Dominika Mroczka 7.przy udziale prokuratora Marzeny Szerszeń – Pietrak 8.po rozpoznaniu dnia 19 listopada 2024 r. 9.sprawy S. J. , syna D. i B. , ur. (...) w G. 10.oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk 11.na skutek apelacji wni

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Rafał Kwaśniak" xPublisher="rkwasniak" xEditorFullName="Rafał Kwaśniak" xEditor="rkwasniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/451000/0003006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="001079" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="right">Warszawa, dnia 25 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt VI Ka 1079/24</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.WYROK</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText><xBx>3.Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx>4. Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk</xBx></xText> <xText><xBx>6.protokolant: protokolant sądowy Dominika Mroczka </xBx></xText> <xText><xBx>7.przy udziale prokuratora Marzeny Szerszeń – Pietrak </xBx></xText> <xText><xBx>8.po rozpoznaniu dnia 19 listopada 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>9.sprawy <xAnon>S. J.</xAnon>, syna <xAnon>D.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>10.oskarżonego o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>11.na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego </xBx></xText> <xText><xBx>12.od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie </xBx></xText> <xText><xBx>13.z dnia 19 czerwca 2024 r. sygn. akt IV K 1156/23</xBx></xText> <xText><xBx>15.zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa, zwalniając z nich oskarżycieli posiłkowych <xAnon>J. S.</xAnon> i <xAnon>R. S.</xAnon>. </xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">VI Ka 1079/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sadu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie z dnia 19 czerwca 2024 r. sygn. akt IV K 1156/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">zarzuty apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych dotyczące obrazy przepisów postępowania tj. <xLexLink xArt="art. 4;art. 7;art. 167;art. 167 § 1;art. 167 § 366;art. 167 § 1;art. 167 § 410;art. 167 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.4,7,167§1,366§1,410§1 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Zarzuty obu apelacji są niezasadne. Na wstępie dla swego rodzaju oczyszczenia przedpola wskazać trzeba, iż przepisy <xLexLink xArt="art. 167;art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.167 i 410 kpk</xLexLink>. nie zawierają paragrafów, także powyższe wskazanie jest odzwierciedleniem zarzutu apelacji prokuratora, niemniej jak się zdaje uznać trzeba ten passus za oczywistą omyłkę pisarską.</xText> <xText>Przechodząc do merytorycznej oceny zarzutów obu apelacji skupić się trzeba przede wszystkim na ewentualnej obrazie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. jak to wskazał w swej apelacji pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych. W ocenie sadu odwoławczego zarzuty obu apelacji w tym zakresie mają charakter wyłącznie polemiczny i niejako odzwierciedlają własną wizję obu skarżących co do istoty sprawy. Polemika ta i towarzysząca jej argumentacja ma na celu wykazanie, iż oskarżony od samego początku a więc w momencie zawierania umowy nie miał zamiaru wywiązania się z umowy. Na ta okoliczność obaj skarżący wykazują następujące okoliczności. Mianowicie , iż oskarżony w ogóle nie posiadał firmy, a nadto nie posiadał sił środków i umiejętności do wykonania zlecenia. Są to argumenty całkowicie niezasadne , albowiem obaj skarżący nie dostrzegają całego zestawu dokumentów złożonych przez obrońcę oskarżonego do akt sprawy ( k-224-274) z których to dokumentów w sposób oczywisty wynika, iż oskarżony posiadał firmę , która co wynika także z tychże dokumentów wykonywała liczne prace brukarskie, nadto oskarżony opłacał ZUS ( o ile fakt ten może mieć znaczenie dla ustalenia popełnienia przestępstwa oszustwa) , a fakt iż w pewnym momencie zawiesił działalność gospodarczą nie ma znaczenia bowiem na moment zawarcia umowy w przedmiotowej sprawie ponowił ją. Reasumując oskarżony firmę posiadał i co istotne zajmował się od co najmniej kilku lat pracami brukarskimi. Odnośnie kwestii posiadania sił i środków przez oskarżonego odwołać się trzeba do doświadczenia życiowego i praktyki życia gospodarczego w Polsce. Jest bowiem powszechnie znanym fakt, iż firmy budowlane zwłaszcza niewielkie ale też i większe korzystają z wypożyczalni sprzętu budowlanego, które to wypożyczalnie są liczne i jest to powszechna praktyka życia gospodarczego w naszym kraju. Po prostu małym firmom nie opłaca się inwestować w drogi sprzęt budowlany bez gwarancji jego stałego wykorzystywania. Tak więc fakt nie posiadania przez oskarżonego w tym wypadku koparki w żaden sposób nie świadczył o zamiarze oszustwa. Zresztą oskarżony w efekcie w tej właśnie sprawie wypożyczył koparkę i wykonał nią odpowiednie prace czemu żadna ze stron nie zaprzecza, a więc argumentację w tym zakresie uznać należy za niezrozumiałą Odnośnie zatrudnianych pracowników podobnie praktyką jest , iż zatrudnianie odpowiedniej ilości pracowników uzależnione jest od zleceń co także jest powszechną praktyką w branży budowlanej. Kolejnym argumentem jest zakup, rzekomo nie odpowiedniego materiału w postaci kamieni polnych. Dla obu skarżących kluczowym zarzutem jest fakt zakupu kamieni polnych od rolników oraz fakt , iż niejaki <xAnon>R. U.</xAnon> kamieniarz nie przesłuchiwany w sprawie stwierdził w rozmowie z oskarżycielami posiłkowymi, iż był to kamień niskiej jakości. W ocenie sądu odwoławczego jednak fakt zakupu kamienia od rolników jak i oceny wskazanej wyżej osoby nie mają znaczenia dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego za czyn zarzucany mu w przedmiotowej sprawie. Fakt bowiem zakupu tegoż kamienia jak słusznie wskazuje sąd i przewiezienia na posesję oskarżycieli posiłkowych świadczy wbrew ich twierdzeniom o chęci wykonania zamówienia.</xText> <xText>Wreszcie jako kluczowy argument obaj skarżący odnoszą się do kwestii pogody jaka miała panować w czasie realizacji umowy. Niewątpliwie argument ten należy przeanalizować bowiem jak wynika z korespondencji pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem posiłkowym przyczyną nie wykonania prac w terminie była kwestia pogody uniemożliwiająca prace według oskarżonego. Analiza ta jednak sprowadzić się musi do stwierdzenia, iż oskarżony jeśli od samego początku miał zamiar nie wywiązać się z umowy musiał by przewidywać jak będzie pogoda w przyszłości. Zakładając bowiem że będzie w ten sposób odmawiał stawiania się na placu budowy musiał by mieć pewność iż pogoda owa nie będzie sprzyjała pracom brukarskim. Natomiast fakt, iż oskarżyciel posiłkowy załączył do akt prognozy pogody z okresu realizacji umowy także nie wskazuje na zamiary oskarżonego, ten bowiem od samego początku wskazywał iż do wykonania pracy potrzebny jest dwutygodniowy okres bez opadów bowiem zamówienie wymagało osadzenia kamieni przy pomocy tzw, suchego betonu.</xText> <xText>Wreszcie kwestia nierozliczenia się przez oskarżonego z zaliczki. Słusznie sąd zauważa , iż choć faktycznie do zwrotu zaliczki nie doszło to po pierwsze to oskarżyciele posiłkowi zerwali umowę , a po wtóre oskarżony wykonał dodatkowe prace nie objęte pierwotną umową za które miał prawo domagać się wynagrodzenia. Reasumując zatem żadna z wymienionych wyżej okoliczności nie podważa skutecznie prawidłowości rozumowania sądu rejonowego prowadzącego do wniosku, iż oskarzony nie wypelnil swoim zachowaniem dyspozycji <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.286§1 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Zarzuty apelacji prokuratora oraz obrońcy związane z nie przeprowadzeniem dowodów oraz ich oddalaniem.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Zarzuty te nie są zasadne. Odnośnie kwestii dokumentów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej przez oskarżonego to jak wskazano w pkt. 3.1 są one zawarte na kartach 224-274 akt sprawy. Odnośnie przesłuchania świadka <xAnon>R. F.</xAnon> to wskazać trzeba, iż nie budzi wątpliwości ile razy oskarżony był obecny na placu budowy natomiast nie jest jasnym na jakiej podstawie świadek ten miał by się wypowiadać na temat jakości materiału zakupionego przez oskarżonego, podobnie jak świadek <xAnon>M. C.</xAnon>, zaś fakt wywiezienia i miejsca składowania materiału zakupionego przez oskarżonego nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie skoro to nie oskarżony go wywiózł. Zasadnie też sąd oddalił wnioski o dopuszczenie biegłych z zakresu materiałoznawstwa i budownictwa, bowiem jakość materiału, jak i ocena jakości czy też możliwości wykonania pracy w określonych warunkach pogodowych nie należy do elementów oceny wypełnienia dyspozycji <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.286§1 kk</xLexLink>. Natomiast jeśli chodzi o kwestię historycznych zapisów pogody to po pierwsze zauważyć trzeba, iż oskarżyciel posiłkowy dostarczył takie zapisy tyle że nie pochodzące z <xAnon> (...)</xAnon>, po wtóre w marcu 2022 r. oskarżony zadeklarował kontynuację prac na co nie otrzymał odpowiedzi. Wreszcie zauważyć trzeba, iż nie tylko pogoda była przyczyną nie wywiązania się z harmonogramu prac lecz także awaria sprzętu oraz choroba oskarżonego, tak więc nawet przyjmując sprzyjającą pogodę w określonych przedziałach czasu przyczyną nie kontynuowania prac mogły być inne okoliczności. Jeśli chodzi o fakt nie przesłuchania świadków <xAnon>A. M.</xAnon> i <xAnon>M. Z.</xAnon> to zauważyć trzeba, iż nie byli oni świadkami ani zawarcia umowy ani też nie prowadzili korespondecji z oskarżycielami posiłkowymi , tak więc nie jest jasne na jakie okoliczności mieli by zeznawać.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">zarzut błędu w ustaleniach faktycznych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Obie apelacje zawierają zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz ściśle powiązany zarzut apelacji pełnomocnika obrazy <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 kpk</xLexLink>. Są to zarzuty niezasadne. Sąd poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne na podstawie dowodów ocenionych w ramach art,7 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kpk</xLexLink>. i trafnie wskazał, iż w przedmiotowej sprawie w żaden sposób nie można mówić o wypełnieniu przez oskarżonego znamion <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286§1 kk</xLexLink>. Obaj skarżący lansują tezę jakoby oskarżony w momencie zawierania umowy nie miał zamiaru wywiązania się z umowy. Jednocześnie fakt stawienia się na placu budowy, wykonanie określonych prac w postaci wykopu, zakup oraz przewiezienie kamienia na plac budowy, wykonanie prac dodatkowych, utylizację ziemi z wykopu, traktują jako podstępne działania mające na celu tylko pozorowanie chęci wykonania zlecenia. Argumentami ma tu być rzekome wykonanie wykopu niezgodnie ze sztuką, zakup materiału złej jakości. Z taką argumentacją nie można się zgodzić. Owszem oskarżonego można posądzać o nie do końca rzetelne wykonawstwo umowy i w tym sensie oskarżyciele mogą czuć się oszukani wyobrażając sobie w inny sposób wykonanie czy też jakość zleconej usługi. To jednak odczucie nawet jeśli uprawnione nie oznacza automatycznie , iż zdarzenie to winno być zakwalifikowane z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.286§1 kk</xLexLink>. Innymi słowy przepis ten nie jest przewidziany do dyscyplinowania nierzetelnych wykonawców usług w obrocie gospodarczym. Brak jest dowodu na to , iż oskarżony nie miał zamiaru wykonać zlecenia, a wręcz odwrotnie to pokrzywdzeni nie chcieli kontynuować z nim współpracy do czego oczywiście mieli prawo, niemniej taka sytuacja faktyczna winna być oceniana na gruncie postępowania cywilnego, gdzie jest miejsce na ocenę jakości wykonanych prac, jakości zakupionego materiału czy też czasokresu wykonania zlecenia.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">brak tego rodzaju okoliczności</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie z dnia 19 czerwca 2024 r. sygn. akt IV K 1156/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Zarzuty jak i argumentacja apelacji prokuratora oraz pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych nie mogły spowodować uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> O kosztach orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.636§1 kpk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">prokurator</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe wWarszawie z dnia 19 czerwca 2024 r. sygn. akt IV K 1156/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.12</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie z dnia 19 czerwca 2024 r. sygn. akt IV K 1156/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Rafał Kwaśniak

Rafał Kwaśniak

Warszawa, dnia 25 listopada 2024 r. Sygn. akt VI Ka 1079/24 1. 2.WYROK 2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 3.Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie: 4. Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk 6.protokolant: protokolant sądowy Dominika Mroczka 7.przy udziale prokuratora Marzeny Szerszeń – Pietrak 8.po rozpoznaniu dnia 19 listopada 2024 r. 9.sprawyS. J., synaD.iB.,ur. (...)wG. 10.oskarżonego o przestępstwo zart. 286 § 1 kk 11.na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego 12.od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie 13.z dnia 19 czerwca 2024 r. sygn. akt IV K 1156/23 15.zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa, zwalniając z nich oskarżycieli posiłkowychJ. S.iR. S.. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VI Ka 1079/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sadu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie z dnia 19 czerwca 2024 r. sygn. akt IV K 1156/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☒ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. zarzuty apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych dotyczące obrazy przepisów postępowania tj.art.4,7,167§1,366§1,410§1 kpk. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzuty obu apelacji są niezasadne. Na wstępie dla swego rodzaju oczyszczenia przedpola wskazać trzeba, iż przepisyart.167 i 410 kpk. nie zawierają paragrafów, także powyższe wskazanie jest odzwierciedleniem zarzutu apelacji prokuratora, niemniej jak się zdaje uznać trzeba ten passus za oczywistą omyłkę pisarską. Przechodząc do merytorycznej oceny zarzutów obu apelacji skupić się trzeba przede wszystkim na ewentualnej obrazieart. 7 kpk. jak to wskazał w swej apelacji pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych. W ocenie sadu odwoławczego zarzuty obu apelacji w tym zakresie mają charakter wyłącznie polemiczny i niejako odzwierciedlają własną wizję obu skarżących co do istoty sprawy. Polemika ta i towarzysząca jej argumentacja ma na celu wykazanie, iż oskarżony od samego początku a więc w momencie zawierania umowy nie miał zamiaru wywiązania się z umowy. Na ta okoliczność obaj skarżący wykazują następujące okoliczności. Mianowicie , iż oskarżony w ogóle nie posiadał firmy, a nadto nie posiadał sił środków i umiejętności do wykonania zlecenia. Są to argumenty całkowicie niezasadne , albowiem obaj skarżący nie dostrzegają całego zestawu dokumentów złożonych przez obrońcę oskarżonego do akt sprawy ( k-224-274) z których to dokumentów w sposób oczywisty wynika, iż oskarżony posiadał firmę , która co wynika także z tychże dokumentów wykonywała liczne prace brukarskie, nadto oskarżony opłacał ZUS ( o ile fakt ten może mieć znaczenie dla ustalenia popełnienia przestępstwa oszustwa) , a fakt iż w pewnym momencie zawiesił działalność gospodarczą nie ma znaczenia bowiem na moment zawarcia umowy w przedmiotowej sprawie ponowił ją. Reasumując oskarżony firmę posiadał i co istotne zajmował się od co najmniej kilku lat pracami brukarskimi. Odnośnie kwestii posiadania sił i środków przez oskarżonego odwołać się trzeba do doświadczenia życiowego i praktyki życia gospodarczego w Polsce. Jest bowiem powszechnie znanym fakt, iż firmy budowlane zwłaszcza niewielkie ale też i większe korzystają z wypożyczalni sprzętu budowlanego, które to wypożyczalnie są liczne i jest to powszechna praktyka życia gospodarczego w naszym kraju. Po prostu małym firmom nie opłaca się inwestować w drogi sprzęt budowlany bez gwarancji jego stałego wykorzystywania. Tak więc fakt nie posiadania przez oskarżonego w tym wypadku koparki w żaden sposób nie świadczył o zamiarze oszustwa. Zresztą oskarżony w efekcie w tej właśnie sprawie wypożyczył koparkę i wykonał nią odpowiednie prace czemu żadna ze stron nie zaprzecza, a więc argumentację w tym zakresie uznać należy za niezrozumiałą Odnośnie zatrudnianych pracowników podobnie praktyką jest , iż zatrudnianie odpowiedniej ilości pracowników uzależnione jest od zleceń co także jest powszechną praktyką w branży budowlanej. Kolejnym argumentem jest zakup, rzekomo nie odpowiedniego materiału w postaci kamieni polnych. Dla obu skarżących kluczowym zarzutem jest fakt zakupu kamieni polnych od rolników oraz fakt , iż niejakiR. U.kamieniarz nie przesłuchiwany w sprawie stwierdził w rozmowie z oskarżycielami posiłkowymi, iż był to kamień niskiej jakości. W ocenie sądu odwoławczego jednak fakt zakupu kamienia od rolników jak i oceny wskazanej wyżej osoby nie mają znaczenia dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego za czyn zarzucany mu w przedmiotowej sprawie. Fakt bowiem zakupu tegoż kamienia jak słusznie wskazuje sąd i przewiezienia na posesję oskarżycieli posiłkowych świadczy wbrew ich twierdzeniom o chęci wykonania zamówienia. Wreszcie jako kluczowy argument obaj skarżący odnoszą się do kwestii pogody jaka miała panować w czasie realizacji umowy. Niewątpliwie argument ten należy przeanalizować bowiem jak wynika z korespondencji pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem posiłkowym przyczyną nie wykonania prac w terminie była kwestia pogody uniemożliwiająca prace według oskarżonego. Analiza ta jednak sprowadzić się musi do stwierdzenia, iż oskarżony jeśli od samego początku miał zamiar nie wywiązać się z umowy musiał by przewidywać jak będzie pogoda w przyszłości. Zakładając bowiem że będzie w ten sposób odmawiał stawiania się na placu budowy musiał by mieć pewność iż pogoda owa nie będzie sprzyjała pracom brukarskim. Natomiast fakt, iż oskarżyciel posiłkowy załączył do akt prognozy pogody z okresu realizacji umowy także nie wskazuje na zamiary oskarżonego, ten bowiem od samego początku wskazywał iż do wykonania pracy potrzebny jest dwutygodniowy okres bez opadów bowiem zamówienie wymagało osadzenia kamieni przy pomocy tzw, suchego betonu. Wreszcie kwestia nierozliczenia się przez oskarżonego z zaliczki. Słusznie sąd zauważa , iż choć faktycznie do zwrotu zaliczki nie doszło to po pierwsze to oskarżyciele posiłkowi zerwali umowę , a po wtóre oskarżony wykonał dodatkowe prace nie objęte pierwotną umową za które miał prawo domagać się wynagrodzenia. Reasumując zatem żadna z wymienionych wyżej okoliczności nie podważa skutecznie prawidłowości rozumowania sądu rejonowego prowadzącego do wniosku, iż oskarzony nie wypelnil swoim zachowaniem dyspozycjiart.286§1 kpk. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 3.2. Zarzuty apelacji prokuratora oraz obrońcy związane z nie przeprowadzeniem dowodów oraz ich oddalaniem. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzuty te nie są zasadne. Odnośnie kwestii dokumentów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej przez oskarżonego to jak wskazano w pkt. 3.1 są one zawarte na kartach 224-274 akt sprawy. Odnośnie przesłuchania świadkaR. F.to wskazać trzeba, iż nie budzi wątpliwości ile razy oskarżony był obecny na placu budowy natomiast nie jest jasnym na jakiej podstawie świadek ten miał by się wypowiadać na temat jakości materiału zakupionego przez oskarżonego, podobnie jak świadekM. C., zaś fakt wywiezienia i miejsca składowania materiału zakupionego przez oskarżonego nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie skoro to nie oskarżony go wywiózł. Zasadnie też sąd oddalił wnioski o dopuszczenie biegłych z zakresu materiałoznawstwa i budownictwa, bowiem jakość materiału, jak i ocena jakości czy też możliwości wykonania pracy w określonych warunkach pogodowych nie należy do elementów oceny wypełnienia dyspozycjiart.286§1 kk. Natomiast jeśli chodzi o kwestię historycznych zapisów pogody to po pierwsze zauważyć trzeba, iż oskarżyciel posiłkowy dostarczył takie zapisy tyle że nie pochodzące z(...), po wtóre w marcu 2022 r. oskarżony zadeklarował kontynuację prac na co nie otrzymał odpowiedzi. Wreszcie zauważyć trzeba, iż nie tylko pogoda była przyczyną nie wywiązania się z harmonogramu prac lecz także awaria sprzętu oraz choroba oskarżonego, tak więc nawet przyjmując sprzyjającą pogodę w określonych przedziałach czasu przyczyną nie kontynuowania prac mogły być inne okoliczności. Jeśli chodzi o fakt nie przesłuchania świadkówA. M.iM. Z.to zauważyć trzeba, iż nie byli oni świadkami ani zawarcia umowy ani też nie prowadzili korespondecji z oskarżycielami posiłkowymi , tak więc nie jest jasne na jakie okoliczności mieli by zeznawać. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 3.3. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Obie apelacje zawierają zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz ściśle powiązany zarzut apelacji pełnomocnika obrazyart.410 kpk. Są to zarzuty niezasadne. Sąd poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne na podstawie dowodów ocenionych w ramach art,7kpk. i trafnie wskazał, iż w przedmiotowej sprawie w żaden sposób nie można mówić o wypełnieniu przez oskarżonego znamionart. 286§1 kk. Obaj skarżący lansują tezę jakoby oskarżony w momencie zawierania umowy nie miał zamiaru wywiązania się z umowy. Jednocześnie fakt stawienia się na placu budowy, wykonanie określonych prac w postaci wykopu, zakup oraz przewiezienie kamienia na plac budowy, wykonanie prac dodatkowych, utylizację ziemi z wykopu, traktują jako podstępne działania mające na celu tylko pozorowanie chęci wykonania zlecenia. Argumentami ma tu być rzekome wykonanie wykopu niezgodnie ze sztuką, zakup materiału złej jakości. Z taką argumentacją nie można się zgodzić. Owszem oskarżonego można posądzać o nie do końca rzetelne wykonawstwo umowy i w tym sensie oskarżyciele mogą czuć się oszukani wyobrażając sobie w inny sposób wykonanie czy też jakość zleconej usługi. To jednak odczucie nawet jeśli uprawnione nie oznacza automatycznie , iż zdarzenie to winno być zakwalifikowane zart.286§1 kk. Innymi słowy przepis ten nie jest przewidziany do dyscyplinowania nierzetelnych wykonawców usług w obrocie gospodarczym. Brak jest dowodu na to , iż oskarżony nie miał zamiaru wykonać zlecenia, a wręcz odwrotnie to pokrzywdzeni nie chcieli kontynuować z nim współpracy do czego oczywiście mieli prawo, niemniej taka sytuacja faktyczna winna być oceniana na gruncie postępowania cywilnego, gdzie jest miejsce na ocenę jakości wykonanych prac, jakości zakupionego materiału czy też czasokresu wykonania zlecenia. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności brak tego rodzaju okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie z dnia 19 czerwca 2024 r. sygn. akt IV K 1156/23 Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Zarzuty jak i argumentacja apelacji prokuratora oraz pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych nie mogły spowodować uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności O kosztach orzeczono na podstawieart.636§1 kpk. 7 PODPIS 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację prokurator Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe wWarszawie z dnia 19 czerwca 2024 r. sygn. akt IV K 1156/23 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 1.12 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie z dnia 19 czerwca 2024 r. sygn. akt IV K 1156/23 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana

15/451000/0003006/Ka

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie

VI Wydział Karny Odwoławczy

151025000002021_IV_U_000534_2024_Uz_2024-12-12_001

IV U 534/24

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2024-12-13 20:30:25.0 CET

2024-12-13 10:51:28.0 CET

15102500

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV U 534/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Toruniu – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Jakub Litowski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 listopada 2024 r. w Toruniu sprawy S. B. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T. z udziałem (...) z siedzibą w G. o podstawę wymiaru składek na skutek odwołania (...) z siedzibą w G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społe

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Zielińska" xPublisher="magziesoto" xEditorFullName="Magdalena Zielińska" xEditor="magziesoto" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/102500/0002021/U" xYear="2024" xVolNmbr="000534" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IV U 534/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 25 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Toruniu – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący Sędzia Jakub Litowski</xText> <xText>po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 listopada 2024 r. w Toruniu</xText> <xText>sprawy <xAnon>S. B. (1)</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>z udziałem <xAnon>(...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon> </xText> <xText>o podstawę wymiaru składek</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>(...)</xAnon>z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon> </xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>z dnia 25 marca 2024 r. nr <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>orzeka: </xBx></xText> <xText>zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, że podstawa wymiaru składek za miesiące styczeń oraz luty 2024 r. na ubezpieczenia społeczne: emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe ubezpieczonego <xAnon>S. B. (1)</xAnon>, podlegającego ubezpieczeniom jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, powinna zostać ustalona zgodnie z przepisami <xLexLink xArt="art. 18 c" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 18c ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (tekst jedn. w Dz. U. z 2024 poz. 497)</xText> <xText>Sędzia Jakub Litowski</xText> <xText><xBx>Sygn. akt IV U 534/24</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>W odwołaniu od decyzji ZUS z dnia 25.03.2024 r. <xAnon>(...)</xAnon>oddział terenowy w <xAnon>G.</xAnon>, działając w imieniu <xAnon>S. B. (2)</xAnon>, zwrócił uwagę na błędną interpretację dokonaną przez organ rentowy przepisu art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy systemowej, poprzez przyjęcie, że w styczniu 2024 r. wobec ubezpieczonego nadal zachodzi przesłanka negatywna z tego przepisu. Rzecznik w uzasadnieniu odwołania dokonał wykładni literalnej i systemowej przepisu, a także powołał się na uzasadnienie projektu ustawy wprowadzające ów przepis do ustawy systemowej.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnienia pisma organ rentowy – uznając stan faktyczny sprawy za bezsporny – wskazał, że w styczniu 2024 r. ubezpieczony pozostawał jeszcze objęty przepisem art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy systemowej i nie realizowała się wobec niego żadna szczególna sytuacja, pozwalająca na zgłoszenie się do „małego ZUS plus” w trakcie roku kalendarzowego.</xText> <xText><xBx> <xUx>Sąd ustalił, co następuje:</xUx> </xBx></xText> <xText>Ubezpieczony <xAnon>S. B. (1)</xAnon> w okresie od 1.01.2019 r. do 31.12.2023 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą.</xText> <xText>/okoliczność bezsporna/</xText> <xText>W okresie od 1.01.2019 r. do 31.12.2021 r. ubezpieczony ustalał podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, na podstawie <xLexLink xArt="art. 18 c" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 18c ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>: za 2019 r. – w kwocie 1486, 88 zł, za 2020 r. – w kwocie 1361, 05 zł i za 2021 r. – w kwocie 1087, 91 zł. Za lata 2022 i 2023 r. podstawa wymiaru deklarowana była zgodnie z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 8" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 18 ust. 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>.</xText> <xText>/okoliczność bezsporna; zob. także wykaz podstaw w piśmie z 28.08.2024 r., k. 65 i n. akt/</xText> <xText>Za miesiąc styczeń 2024 r. ubezpieczony – po wyrejestrowaniu się (z dniem 31.01.2024 r.) i ponownym zgłoszeniu do ubezpieczeń (od 1.02.2024 r.) – złożył deklarację rozliczeniową DRA ZUS cz. II, ustalającą podstawę wymiaru składek na rok 2024 r. na mocy <xLexLink xArt="art. 18 c" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 18c ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>. Roczny przychód ubezpieczonego za rok 2023 r. nie przekroczył kwoty 120 000 zł.</xText> <xText>/okoliczność bezsporna/</xText> <xText>Decyzją z dnia 25.03.2024 r. ZUS oddział w <xAnon>T.</xAnon> stwierdził, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe ubezpieczonego <xAnon>S. B. (1)</xAnon> podlegającego ubezpieczeniom społecznych jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą wynosi – za miesiąc styczeń i luty 2024 r. – kwotę 4694, 40 zł. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że zachodzi wobec niego przesłanka z art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy systemowej, bowiem na 1/2024 r. wykorzystał 36 miesięcy kalendarzowych deklarowania podstawy wymiaru składek w zależności od przychodu/dochodu z tej działalności w ciągu ostatnich 60 miesięcy kalendarzowych prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej tj. 0d 1/2019 do 12/2023 r.</xText> <xText>/dowód: decyzja – k. 5-6 akt ubezpieczeniowych/</xText> <xText><xBx> <xUx>Sąd zważył, co następuje:</xUx> </xBx></xText> <xText>Stan faktyczny ustalono na podstawie okoliczności bezspornych oraz dokumentów, których autentyczności nie podważała żadna ze stron.</xText> <xText>Spór między stronami dotyczył możliwości skorzystania z konstrukcji przewidzianej w <xLexLink xArt="art. 18 c" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 18c ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (tekst jedn. w Dz. U. z 2024 r. poz. 497, dalej jako „ustawa”), przewidującego preferencyjne zasady ustalania podstawy wymiaru składek dla wybranej grupy przedsiębiorców. Kontrowersje wzbudzał sposób wykładni art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy, zgodnie z którym przepisy art. 18c ustawy nie mają zastosowania do osób, które ustalały podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zgodnie z niniejszym artykułem przez 36 miesięcy kalendarzowych w ciągu ostatnich 60 miesięcy kalendarzowych prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej; do powyższych limitów wlicza się, jako pełny miesiąc, każdy miesiąc kalendarzowy, w którym osoba odpowiednio ustalała podstawę składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zgodnie z niniejszym artykułem lub prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą przez co najmniej jeden dzień kalendarzowy.</xText> <xText>Dokonując interpretacji spornego przepisu – przed jego analizą językową – należy zwrócić uwagę na motywy, którymi kierował się autor (Rada Ministrów) projektu ustawy nowelizującej wprowadzającej powyższą konstrukcję prawną. W projekcie ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie niektórych ustaw w celu obniżenia składek na ubezpieczenie społeczne osób fizycznych wykonujących działalność gospodarczą na mniejszą skalę (druk VIII.2675) przepis ten miał identyczne brzmienie jak w uchwalonym następnie finalnym tekście ustawy nowelizacyjnej, która z dniem 1.01.2019 r. dodała ów przepis do tekstu ustawy systemowej. Pewnej modyfikacji uległ on jedynie z dniem 1.02.2020 r. – tj. sformułowanie „najniższą podstawę wymiaru” zastąpiono wyrażeniem „podstawę wymiaru” – co miało jednak związek ze zmianą używanej nomenklatury (tożsamej korekty dokonano w pozostałych jednostkach redakcyjnych art. 18c ustawy), a nie z modyfikacją charakteru i zasad tej przesłanki negatywnej. Cel i zamysł projektodawcy tej konstrukcji prawnej, w tym przedmiotowego wyłączenia, pozostał zatem nadal aktualny.</xText> <xText>W uzasadnieniu projektu ustawy nowelizacyjnej w kilku miejscach odniesiono się do przesłanki z art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy. W cz. 3 uzasadnienia projektu („Projektowane zmiany”) wskazano, że „<xIx>(…) projekt przewiduje ograniczenie czasowe możliwości ustalania najniższej podstawy wymiaru składek zgodnie z art. 18c do 36 miesięcy w ciągu ostatnich 60 miesięcy (projektowany art. 18c ust. 10 pkt 6). Rozwiązanie to ma motywować przedsiębiorców do rozwoju działalności i w efekcie przechodzenia na tzw. zasady ogólne. Co więcej, gwarantuje ono, że ubezpieczeni korzystający przez cały okres aktywności zawodowej z projektowanego mechanizmu uzbierają wymagany staż do uzyskania najniższej emerytury. Wprowadzenie takiego warunku powoduje również zmniejszenie szacowanego ubytku dochodów po stronie sektora finansów publicznych, w porównaniu do stanu, w którym ograniczenia czasowego nie ma. Warunek polegający na traktowaniu miesięcy, w których osoba prowadziła działalność gospodarczą lub skorzystała z uprawnienia ustalenia najniższej podstawy wymiaru składek zgodnie z projektowanym art. 18c krócej niż przez cały miesiąc, jako pełnych miesięcy kalendarzowych służy ograniczeniu potencjalnych przypadków obchodzenia przepisów oraz wątpliwości związanych z ich wykładnią. Zdaniem projektodawcy takie uregulowanie, mimo że mniej korzystne dla przedsiębiorców, ma swoją zaletę dla tej grupy w postaci uproszczonej arytmetyki wykorzystanych okresów.</xIx>”</xText> <xText>Z kolei, w tabeli na końcu uzasadnienia projektu, oznaczonej jako „Ocena skutków regulacji”, odnotowano, że „<xIx>(…) osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą będzie mogła korzystać z projektowanego mechanizmu przez 36 miesięcy w ciągu ostatnich 60 miesięcy prowadzenia działalności</xIx>” (w rubryce oznaczonej pkt. 2 „<xIx>Rekomendowane rozwiązanie, w tym planowane narzędzia interwencji, i oczekiwany efekt</xIx>”), jak również, że „<xIx>(…) od 4. roku w projekcji uwzględniono spadek obciążeń dla sektora finansów publicznych w wyniku ograniczenia możliwości korzystania z preferencji do 3 lat w okresie 5-letnim. W oparciu o dane z lat 2005-2015 efekt tego ograniczenia oszacowano na ok. 13%.</xIx>” (rubryka oznaczona pkt. 6 „<xIx>Wpływ na sektor finansów publicznych</xIx>”, podrubryka „<xIx>Dodatkowe informacje, w tym wskazanie źródeł danych i przyjętych do obliczeń założeń</xIx>”).</xText> <xText>Przepis ten, w założeniu autorów ustawy nowelizacyjnej, miał zatem wprowadzać pewne ograniczenia co do możliwości stosowania „małego ZUS-u plus” w ściśle temporalnie określonym 5-letnim (tj. 60-miesięcznym) okresie prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, a więc tylko przez 36 miesięcy takiego okresu; pozostałe 24 miesiące z 60-miesięcznego okresu, o którym mowa w omawianym przepisie podlegać miały regulacji innej niż art. 18c ustawy (przede wszystkim przepisowi art. 18 ust. 8 ustawy). W przypadku przedsiębiorców prowadzących działalność nieprzerwanie (m.in. bez jej okresowego zawieszania) miały to być okresy pokrywające się z latami kalendarzowymi, o czym świadczy regulacja art. 18c ust. 9 ustawy, który – zarówno w pierwotnym (zgodnym z projektem), ale także obecnym brzmieniu – obligował ich do wskazania wszelkich informacji uzasadniających zastosowanie podstawy wymiaru z art. 18c ustawy w imiennym raporcie miesięcznym/deklaracji rozliczeniowej, składanych za styczeń danego roku kalendarzowego.</xText> <xText>Podstawa określona w omawianym przepisie miała tym samym być przyjmowana począwszy od stycznia danego roku kalendarzowego i przez cały ten rok (za wyjątkiem sytuacji z art. 18c ust. 10 ustawy), a więc przez okres 12 miesięcy. Taki przedsiębiorca mógł zatem – co do zasady – korzystać z przedmiotowej preferencyjnej podstawy przez 3 lata kalendarzowe (począwszy od stycznia danego roku), a w konsekwencji niepreferencyjna podstawa z art. 18 ust. 8 ustawy miała obowiązywać go przez kolejne 24 miesiące (z wskazanego 60-miesięcznego okresu, o którym mowa w art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy), tj. – w przypadku przyjęcia modelu przedsiębiorcy prowadzącego działalność nieprzerwanie – przez pozostałe dwa lata kalendarzowe. Konsekwentnie, jak wynikało z założeń projektu ustawy, w szóstym roku prowadzenia działalności osoba taka mogła ponownie skorzystać z możliwości przewidzianych w art. 18c ustawy, przy czym – z uwagi na przytoczony art. 18c ust. 9 ustawy – wolę taką musiała zamanifestować w raporcie/deklaracji składanej za miesiąc styczeń danego roku, a więc owa preferencyjna podstawa powinna zostać wobec niej zastosowania już za ten właśnie miesiąc.</xText> <xText>Takiego sposobu interpretacji art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy nie wyklucza bynajmniej treść tego przepisu. Stosując wykładnie wyłącznie językową można <xIx>prima facie </xIx>dopuścić dwa sposoby interpretacji spornego przepisu. Pierwszy, zgodny z propozycją organu rentowego, eksponowałby przede wszystkim formy czasu, w którym użyte zostały poszczególne czasowniki (orzeczenia), tj. czasownik „mają” (czas teraźniejszy) i „ustalały” (czas przeszły, niedokonany). Przy uwzględnieniu tylko tej cechy zdania pierwszego art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy trzeba by ustalić określoną chronologię działań (zdarzeń). Okoliczności objęte czasem przeszłym, których dotyczy wypowiedź „które ustalały (…) działalności gospodarczej” zachodziłaby wcześniej niż te, do których odnosiłby się czasownik w formie czasu teraźniejszego („Przepisy […] do osób”). Przy akcentowaniu zatem wyłącznie formy użytych czasowników, nie miałby prawa do skorzystania z preferencyjnej podstawy ten, kto w okresie poprzedzającym złożenie takiego wniosku – w tym wypadku imiennego raportu/deklaracji za styczeń danego roku kalendarzowego – spełniał przesłanki ujęte w następującym po przecinku zdaniu podrzędnym. Byłby to zatem faktycznie okres 60 miesięcy poprzedzający styczeń danego roku kalendarzowego.</xText> <xText>Można jednak – i mieściłoby się to w granicach wykładni językowej – art. 18c ust. 11 pkt 6 zd. 1 ustawy nadać inne znaczenie. Przepis ten skonstruowany jest jako zdanie podrzędnie złożone, w którym zdaniem nadrzędnym jest wypowiedź „Przepisy niniejszego artykułu nie mają zastosowania do osób”, zaś zdaniem podrzędnym dalszy człon tego przepisu. Stosunek podrzędny między zdaniami składowymi polega na tym, że jedno ze zdań (podrzędne) określa drugie (nadrzędne), przy czym zdanie podrzędne wynika jednocześnie ze zdania nadrzędnego i zastosowane samodzielnie nie posiada osobnego sensu. W takiej strukturze zdania złożonego naczelne miejsce zajmuje zachodzący w zdaniu nadrzędnym związek podmiotu („Przepisy”) z orzeczeniem („nie mają zastosowania”); sformułowanie „niniejszego artykułu” stanowi przydawkę określającą podmiot, natomiast wyrażenie „do osób” pełni funkcję dopełnienia uzupełniającego orzeczenie. Funkcję zdania podrzędnego można rozpoznać za pomocą łącznika, łączącego je ze zdaniem nadrzędnym; w tym wypadku byłyby to zaimek względny „który”, nadający mu znaczenie zdania podrzędnego przydawkowego (szerzej w: M. Jaworski, <xIx>Podręczna gramatyka języka polskiego</xIx>, Warszawa 1987, s. 147-167, §§ 319 do 385).</xText> <xText>Samo zdanie złożone w przedstawianym przepisie również ma strukturę dość rozbudowaną. Poza zakresem niniejszych rozważań pozostaje szczegółowa analiza związków gramatycznych (składniowych) zachodzących między poszczególnymi jego elementami (częściami składowymi), niemniej jednak należy zauważyć, że odnoszą się one przede wszystkim do podmiotu zdania złożonego („Przepisy”), a nie tylko do dopełnienia („do osób”) samego orzeczenia („nie stosuje się”). Wypada ponadto podkreślić, że w funkcji przydawki występują nie tylko zaimki przymiotne (np. „który”), ale także imiesłowy przymiotnikowe (M. Jaworski, s. 164-165, § 378) będące nieosobową formą czasownika, odmieniające się – przez przypadki, liczby i rodzaje – tak jak przymiotnik (M. Jaworski, s. 113, § 244). Zastosowany w przepisie zaimek względny („które”) wraz z orzeczeniem zdania podrzędnego w formie czasu przeszłego niedokonanego („ustalały”), można by zatem zastąpić imiesłowem przymiotnikowym czynnym („ustalających”), co nadal zapewniałoby taki sam sens powyższego zdania.</xText> <xText>Wskazane zdanie złożone miało, by wówczas postać: „<xIx>Przepisy niniejszego artykułu nie mają zastosowania do osób ustalających podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zgodnie z niniejszym artykułem przez 36 miesięcy kalendarzowych w ciągu ostatnich 60 miesięcy kalendarzowych prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej</xIx>”. W tak skonstruowanym zdaniu – tożsamym pod względem znaczeniowym z przepisem art. 18c ust. 11 pkt 6 zd. 1 ustawy – nie ma już wyraźnej ekspozycji dwóch różnych czasów. Takie natomiast jego ujęcie pozwala na silniejsze zaakcentowanie pozostałych istotnych jego elementów, to znaczy: a) okresu 36 miesięcy kalendarzowych jako okresu korzystania z preferencyjnej podstawy, b) okresu 60 miesięcy kalendarzowych jako okresu prowadzenia działalności, w którym zawierałby się pierwszy z w/w okresów. Oba te okresy w kolejnym (drugim) zdaniu art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy nazwane zostały limitami, przez które rozumieć trzeba granicę, najwyższą liczbę lub ilość czegoś (<xIx>Słownik Języka Polskiego</xIx>, tom drugi, pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1979, s. 36), a więc nieprzekraczalną granicę określającą ilość czegoś np. czasu (<xIx>Słownik współczesny języka polskiego</xIx>, tom 1, pod red. B. Dunaja, Warszawa 2001, s. 464).</xText> <xText>Tak odczytywany przepis wskazywałby zatem na to, że w zamkniętym (nieprzekraczalnym) okresie 60 miesięcy prowadzonej działalności gospodarczej – obliczanym w sposób wskazany w art. 18c ust. 11 pkt 6 zd. 2 <xIx>in fine </xIx>ustawy – ubezpieczony, jeżeli wykorzystał limit 36 miesięcy ustalania preferencyjnej podstawy wymiaru, w dalszej części tego okresu, aż do upływu 60-ego miesiąca wyczerpującego drugi ze wskazanych limitów (limit większy, dłuższy), nie może korzystać z podstawy wymiaru regulowanej w art. 18c ustawy. Innymi słowy, jeżeli – odwołując się do modelowego wzorca przedsiębiorcy prowadzącego nieprzerwanie swoją działalność – osoba taka przez trzy kalendarzowe lata z rzędu (tj. przez 36 miesięcy) ustalała – za każdym razem w raportach/deklaracjach za styczeń danego roku (art. 18c ust. 9 ustawy) – zamiar korzystania z preferencyjnej podstawy wymiaru, w kolejnych następujących po sobie dwóch latach kalendarzowych (pozostałe 24 miesiące z łącznego okresu 60 miesięcy) nie może stosować tego przepisu przy ustalaniu podstawy wymiaru składek. Już zatem w 37 miesiącu tego okresu zacznie wobec niej oddziaływać przepis art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy, tzn. zaktualizuje się przewidziana w nim negatywna przesłanka. Natomiast z końcem piątego roku kalendarzowego, tj. z upływem 60 miesiąca wskazanego dłuższego limitu temporalnego, przestaje wobec niej znajdować zastosowanie sporny przepis. Byłby to bowiem 61-szy miesiąc takiego okresu, gdy tymczasem z jednoznacznego brzmienia omawianego przepisu wynika, że wyższy limit, a więc nieprzekraczalny okres, wynosi 60 miesięcy.</xText> <xText>Taka wykładnia przepisu art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy pozostaje w ścisłej korelacji z terminem „ostatnich” jakim posłużył się ustawodawca przy konstruowaniu większego z wskazywanych limitów temporalnych. W przeciwieństwie do wyrażenia „poprzedni”, jakim posłużono się przy tworzeniu pozostałych – alternatywnych – przesłanek negatywnych (art. 18c ust. 11 pkt. 1, 3, 4 lub 5 ustawy) i oznaczającym „wcześniejszy, dawniejszy, uprzedni, taki który bezpośrednio poprzedza” (M. Szymczak, s. 816; B. Dunaj, t. 2, s. 104), pojęcie „ostatni” definiuje się jako „znajdujący się na końcu; kończący jakiś cykl, szereg, jakąś serię itp.; taki po którym nie będzie innego, po którym nic nie następuje” (M. Szymczak, s. 555; B. Dunaj, t. 1, s. 698). Dopuszcza się wprawdzie, że terminy te – „poprzedni” i „ostatni” – używa się zamiennie (zob. B. Dunaj, s. 698), jednak – na co słusznie zwrócił uwagę pełnomocnik ubezpieczonego – uznaje się za niedopuszczalną wykładnię synonimiczną, w której różnym pojęciom nadawano by to samo znaczenie (§ 10 rozporządzenia Prezesa RM z 20.06.2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej”, tekst jedn. w Dz. U. z 2016 poz. 283).</xText> <xText>Użycie zatem i to w liczbie mnogiej – dotyczącej tym samym wszystkich miesięcy dłuższego 60-miesięcznego okresu – terminu „ostatnich” miało na celu wyznaczenie okresu, w którym – po spełnieniu innych warunków (w szczególności mniejszego limitu ustalania preferencyjnej podstawy wymiaru), realizowała się przesłanka negatywna z art. 18c ust 11 pkt 6 ustawy. Odmiennie zatem niż w przypadku przesłanek z art. 18c ust. 11 pkt 1, 3, 4 lub 5 ustawy – w których zdarzenia przeszłe, zaszłe w poprzednim roku kalendarzowym, wpływały na możliwość skorzystania z art. 18c ustawy w kolejnym roku – przesłanka ujęta w omawianym przepisie spełniała się i oddziaływała już w trakcie 60-miesięcznego okresu (w 37-tym jego miesiącu), nie zaś dopiero po jego zakończeniu. Ostatnie 60 miesięcy kalendarzowych (w rozumieniu art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy) ma zarazem oznaczać kolejne następujące po sobie miesiące, w których dana osoba choćby przez jeden dzień ustalała podstawę preferencyjną lub prowadziła działalność gospodarczą (wnioskowanie z art. 18c ust. 11 pkt 6 zd. 2 <xIx>in fine </xIx>ustawy). Konkludując, sporna przesłanka negatywna zachodziłaby wyłącznie w obrębie wyższego limitu czasowego (60 miesięcy prowadzenia działalności), w razie wystąpienia niższego limitu czasowego (36 miesięcy korzystania z preferencyjnej podstawy wymiaru składek).</xText> <xText>W ocenie Sądu, organ rentowy zbyt duży nacisk połążył na formę czasu w jakiej występują czasowniki (orzeczenia) w zdaniach konstruujących zdanie złożone z art. 18c ust. 11 pkt 6 zd. 1 ustawy. Jednak w piśmiennictwie, a także w judykaturze zwraca się uwagę, że nie w każdym przypadku czas gramatyczny, w którym zostały użyte czasowniki wykorzystane w danym przepisie ma rozstrzygające, istotne znaczenie dla jego interpretacji, zwłaszcza gdy czasownik w czasie przeszłym został użyty w aspekcie niedokonanym (zob. M. Zeifert, <xIx>Gramatyk przepisu jako przesłanka decyzji interpretacyjnej</xIx>, Katowice 2019, s. 249-264, rozdz. 7 „<xIx>Kategorie koniugacyjne</xIx>”, podr. 7.1. „<xIx>Aspekt</xIx>” i 7.2. „<xIx>Czas</xIx>”, oraz omówione tam orzecznictwo). Możliwa jest zarazem – jak wykazano powyżej – interpretacja przepisu zgodna z motywami legislatora, w tym z uzasadnieniem projektu ustawy nowelizacyjnej. Mając więc na uwadze przepis art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (tekst jedn. w Dz. U. z 2024 r. poz. 236) – obligującego w sprawach o nałożenie obowiązku bądź ograniczenie (odebranie) uprawnienia przedsiębiorcy do rozstrzygania wszelkich wątpliwości co do treści normy prawnej na jego korzyść, w których pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej (jeżeli nie sprzeciwiają się temu sporne interesy stron albo interesy osób trzecich, na które wynik postępowania ma bezpośredni wpływ) – trzeba było sporny przepis wykładać w sposób korzystny dla ubezpieczonego (zob. także K. Kokocińska w: <xIx>Komentarz do ustawy – Prawo przedsiębiorców</xIx>, pod red. L. Bieleckiego, LEX/el. 2019, uwagi do art. 11)</xText> <xText>Nie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że przyjęty przez organ rentowy sposób interpretacji przepisu prowadziłby w istocie do pozbawienia podmiotu uprawnionego możliwości skorzystania z preferencyjnej podstawy wymiaru przez kolejne 12 miesięcy po upływie 60-miesięcznego okresu (dłuższego limitu określonego w art. 18c ust. 11 pkt 6 zd. 1 ustawy), co prowadziłoby w istocie do wydłużenia tego okresu (limitu) do 72 miesięcy, a tym samym przedłużenia okresu przerwy w stosowaniu preferencyjnej podstawy z 24 do 36 miesięcy. Jak wcześniej parokrotnie zaznaczono przepis art. 18c ust. 9 ustawy jednoznacznie określa w jakim terminie należy zgłosić zamiar korzystania z takiej podstawy, tj. w raporcie/deklaracji za miesiąc styczeń danego roku kalendarzowego. Wprawdzie, zgodnie z art. 36 ust. 14a ustawy, o zmianie w stosunku do danych wykazanych w zgłoszeniu, o którym mowa w ust. 10, dotyczącej tytułu ubezpieczenia związanego ze sposobem obliczania podstawy wymiaru składek, o którym mowa w art. 18c ust. 1, ubezpieczony zawiadamia Zakład przez złożenie zgłoszenia wyrejestrowania i ponownego zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych zawierającego prawidłowe dane w terminie: 1) do końca stycznia danego roku kalendarzowego, jeżeli zmiana w stosunku do danych wykazanych w zgłoszeniu następuje w styczniu tego roku, przy czym jeżeli termin ten jest krótszy niż 7 dni, ubezpieczony dokonuje zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych w terminie 7 dni od zaistnienia zmiany; 2) 7 dni od zaistnienia zmiany – w pozostałych przypadkach. Jednak, zdaniem Sądu, sens tego przepisu należy odczytywać w korelacji z art. 18c ust. 9 ustawy. Pozostałe przypadki, których dotyczyłby art. 36 ust. 14a ustawy byłyby zatem przypadkami opisanymi w drugim z przywołanych przepisów tj. rozpoczęciem lub wznowieniem działalności gospodarczej.</xText> <xText>Osoba, która działalność prowadzi nieprzerwanie może zatem zgłosić zamiar korzystania z podstawy wymiaru z art. 18c ustawy wyłącznie w raporcie lub deklaracji za miesiąc styczeń, na przewidzianym specjalnie do tego celu formularzu ZUS RCA cz. II lub ZUS DRA cz. II, odmiennym od miesięcznych raportów i deklaracji (zob. załączniki nr 12, 13, 17 i 18 do rozporządzenia MRiPS z 20.12.2020 r. w sprawie określenia wzorów zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego, imiennych raportów miesięcznych i imiennych raportów miesięcznych korygujących, zgłoszeń płatnika składek, deklaracji rozliczeniowych i deklaracji rozliczeniowych korygujących, zgłoszeń danych o pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, raportów informacyjnych, oświadczeń o zamiarze przekazania raportów informacyjnych, informacji o zawartych umowach o dzieło oraz innych dokumentów, tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 2032). W ten sposób określa się preferencyjną podstawę na cały rok kalendarzowy, na wszystkie jego miesiące, również na miesiąc styczeń tego roku (zob. rubryki III.2. formularzy ZUS RCA cz. II i ZUS DRA cz. II).</xText> <xText>Nie ma zarazem możliwości – w przypadku przedsiębiorcy prowadzącego działalność przed danym rokiem kalendarzowym, w sposób ciągły – ustalenia takiej podstawy za miesiąc późniejszy niż styczeń danego roku. W judykaturze nieustalenie za miesiąc styczeń podstawy wymiaru z art. 18c ustawy uważa się za formę rezygnacji z takiej podstawy, do której odnosiłby się przepis art. 18c ust. 9 ustawy. Tymczasem, zdarzeniem powodującym powstanie prawa do ubezpieczenia na zasadach określonych w art. 18c ustawy jest dopiero terminowe przekazanie informacji o rocznym dochodzie wraz z deklaracją rozliczeniową o której mowa w art. 18c ust. 9, które to zdarzenia mają charakter konstytutywny do uzyskania uprawnienia o których mowa w art. 18c ust. 1 ustawy. Dane te są bowiem dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niezbędne dla celów weryfikacji prawidłowości obliczania wysokości składek ubezpieczeniowych w ramach programu „mały ZUS plus”. Niewywiązanie się z tego obowiązku będzie oznaczało dokonanie przez Zakład miesięcznego wymiaru składek za poprzedni rok kalendarzowy w oparciu o podstawę wymiaru składek ustaloną na zasadach określonych w art. 18 ust. 8 (zob. wyrok SA w Szczecinie z 27.01.2022 r., III AUa 309/21, LEX nr 3436399; por. także odnoszący się do niego wyrok SN z 24.04.2024 r., III USKP 47/23, Legalis nr 3071184).</xText> <xText>Oznaczałoby to, że ubezpieczony, wobec którego – zdaniem organu rentowego – jeszcze w miesiącu styczniu 6-tego roku kalendarzowego (tj. w 61 miesiącu prowadzenia działalności) miałaby zastosowanie przesłanka negatywna z art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy, traciłby w ten sposób możliwość ustalenia w tym roku preferencyjnej podstawy wymiaru, regulowanej przez art. 18c ustawy. Ponownie, należy podkreślić, że w ten sposób wydłużano by wspomniany wyższy limit (z 60 do 72 miesięcy), co uznać by trzeba za działanie <xIx>contra legem. </xIx>Niejako na marginesie rozważań, należy zarazem zwrócić uwagę, że przepis art. 18c ustawy posługuje się co do zasady okresem pełnego roku kalendarzowego. Przy ustalaniu podstawy wymiaru na pełen rok kalendarzowy (art. 18c ust. 3 ustawy) bierze się pod uwagę przychód z poprzedniego roku kalendarzowego (art. 18c ust. 1, 4-4a, 7 i 12 ustawy; zob. także art. 18c ust. 9 ustawy). Rezygnacja z uprawnienia do preferencyjnej podstawy wywołuje skutek nie tylko w miesiącu rezygnacji ale przez cały dany rok kalendarzowy (art. 18c ust. 10 ustawy). Również do wystąpienia przesłanek negatywnych z w art. 18c ust. 11 pkt 1, 3, 4 lub 5 ustawy, okresem relewantnym jest poprzedni rok kalendarzowy. W ocenie Sądu, podobnie należy podejść do przesłanki z art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy, która wprawdzie określone limity konstruuje odwołując się do określonej ilości miesięcy, jednak ich liczba odpowiada okresom 3 i 5 lat kalendarzowych.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, jak też fakt spełnienia przez ubezpieczonego w 2024 r. (co przyznawał organ rentowy) wszystkich przesłanek merytorycznych określonych w art. 18c ustawy oraz zadeklarowanie przez niego w wymaganym terminie woli skorzystania z preferencyjnej podstawy wymiaru składek, Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, orzekł jak w sentencji wyroku.</xText> <xText>Przewodniczący</xText> <xText>Sędzia Jakub Litowski</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Jakub Litowski

Magdalena Zielińska

Magdalena Zielińska

Sygn. akt IV U 534/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Toruniu – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Jakub Litowski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 listopada 2024 r. w Toruniu sprawyS. B. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wT. z udziałem(...)z siedzibą wG. o podstawę wymiaru składek na skutek odwołania(...)z siedzibą wG. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wT. z dnia 25 marca 2024 r. nr(...) orzeka: zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, że podstawa wymiaru składek za miesiące styczeń oraz luty 2024 r. na ubezpieczenia społeczne: emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe ubezpieczonegoS. B. (1), podlegającego ubezpieczeniom jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, powinna zostać ustalona zgodnie z przepisamiart. 18c ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(tekst jedn. w Dz. U. z 2024 poz. 497) Sędzia Jakub Litowski Sygn. akt IV U 534/24 UZASADNIENIE W odwołaniu od decyzji ZUS z dnia 25.03.2024 r.(...)oddział terenowy wG., działając w imieniuS. B. (2), zwrócił uwagę na błędną interpretację dokonaną przez organ rentowy przepisu art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy systemowej, poprzez przyjęcie, że w styczniu 2024 r. wobec ubezpieczonego nadal zachodzi przesłanka negatywna z tego przepisu. Rzecznik w uzasadnieniu odwołania dokonał wykładni literalnej i systemowej przepisu, a także powołał się na uzasadnienie projektu ustawy wprowadzające ów przepis do ustawy systemowej. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnienia pisma organ rentowy – uznając stan faktyczny sprawy za bezsporny – wskazał, że w styczniu 2024 r. ubezpieczony pozostawał jeszcze objęty przepisem art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy systemowej i nie realizowała się wobec niego żadna szczególna sytuacja, pozwalająca na zgłoszenie się do „małego ZUS plus” w trakcie roku kalendarzowego. Sąd ustalił, co następuje: UbezpieczonyS. B. (1)w okresie od 1.01.2019 r. do 31.12.2023 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą. /okoliczność bezsporna/ W okresie od 1.01.2019 r. do 31.12.2021 r. ubezpieczony ustalał podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, na podstawieart. 18c ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych: za 2019 r. – w kwocie 1486, 88 zł, za 2020 r. – w kwocie 1361, 05 zł i za 2021 r. – w kwocie 1087, 91 zł. Za lata 2022 i 2023 r. podstawa wymiaru deklarowana była zgodnie zart. 18 ust. 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. /okoliczność bezsporna; zob. także wykaz podstaw w piśmie z 28.08.2024 r., k. 65 i n. akt/ Za miesiąc styczeń 2024 r. ubezpieczony – po wyrejestrowaniu się (z dniem 31.01.2024 r.) i ponownym zgłoszeniu do ubezpieczeń (od 1.02.2024 r.) – złożył deklarację rozliczeniową DRA ZUS cz. II, ustalającą podstawę wymiaru składek na rok 2024 r. na mocyart. 18c ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Roczny przychód ubezpieczonego za rok 2023 r. nie przekroczył kwoty 120 000 zł. /okoliczność bezsporna/ Decyzją z dnia 25.03.2024 r. ZUS oddział wT.stwierdził, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe ubezpieczonegoS. B. (1)podlegającego ubezpieczeniom społecznych jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą wynosi – za miesiąc styczeń i luty 2024 r. – kwotę 4694, 40 zł. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że zachodzi wobec niego przesłanka z art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy systemowej, bowiem na 1/2024 r. wykorzystał 36 miesięcy kalendarzowych deklarowania podstawy wymiaru składek w zależności od przychodu/dochodu z tej działalności w ciągu ostatnich 60 miesięcy kalendarzowych prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej tj. 0d 1/2019 do 12/2023 r. /dowód: decyzja – k. 5-6 akt ubezpieczeniowych/ Sąd zważył, co następuje: Stan faktyczny ustalono na podstawie okoliczności bezspornych oraz dokumentów, których autentyczności nie podważała żadna ze stron. Spór między stronami dotyczył możliwości skorzystania z konstrukcji przewidzianej wart. 18c ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(tekst jedn. w Dz. U. z 2024 r. poz. 497, dalej jako „ustawa”), przewidującego preferencyjne zasady ustalania podstawy wymiaru składek dla wybranej grupy przedsiębiorców. Kontrowersje wzbudzał sposób wykładni art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy, zgodnie z którym przepisy art. 18c ustawy nie mają zastosowania do osób, które ustalały podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zgodnie z niniejszym artykułem przez 36 miesięcy kalendarzowych w ciągu ostatnich 60 miesięcy kalendarzowych prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej; do powyższych limitów wlicza się, jako pełny miesiąc, każdy miesiąc kalendarzowy, w którym osoba odpowiednio ustalała podstawę składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zgodnie z niniejszym artykułem lub prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą przez co najmniej jeden dzień kalendarzowy. Dokonując interpretacji spornego przepisu – przed jego analizą językową – należy zwrócić uwagę na motywy, którymi kierował się autor (Rada Ministrów) projektu ustawy nowelizującej wprowadzającej powyższą konstrukcję prawną. W projekcie ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie niektórych ustaw w celu obniżenia składek na ubezpieczenie społeczne osób fizycznych wykonujących działalność gospodarczą na mniejszą skalę (druk VIII.2675) przepis ten miał identyczne brzmienie jak w uchwalonym następnie finalnym tekście ustawy nowelizacyjnej, która z dniem 1.01.2019 r. dodała ów przepis do tekstu ustawy systemowej. Pewnej modyfikacji uległ on jedynie z dniem 1.02.2020 r. – tj. sformułowanie „najniższą podstawę wymiaru” zastąpiono wyrażeniem „podstawę wymiaru” – co miało jednak związek ze zmianą używanej nomenklatury (tożsamej korekty dokonano w pozostałych jednostkach redakcyjnych art. 18c ustawy), a nie z modyfikacją charakteru i zasad tej przesłanki negatywnej. Cel i zamysł projektodawcy tej konstrukcji prawnej, w tym przedmiotowego wyłączenia, pozostał zatem nadal aktualny. W uzasadnieniu projektu ustawy nowelizacyjnej w kilku miejscach odniesiono się do przesłanki z art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy. W cz. 3 uzasadnienia projektu („Projektowane zmiany”) wskazano, że „(…) projekt przewiduje ograniczenie czasowe możliwości ustalania najniższej podstawy wymiaru składek zgodnie z art. 18c do 36 miesięcy w ciągu ostatnich 60 miesięcy (projektowany art. 18c ust. 10 pkt 6). Rozwiązanie to ma motywować przedsiębiorców do rozwoju działalności i w efekcie przechodzenia na tzw. zasady ogólne. Co więcej, gwarantuje ono, że ubezpieczeni korzystający przez cały okres aktywności zawodowej z projektowanego mechanizmu uzbierają wymagany staż do uzyskania najniższej emerytury. Wprowadzenie takiego warunku powoduje również zmniejszenie szacowanego ubytku dochodów po stronie sektora finansów publicznych, w porównaniu do stanu, w którym ograniczenia czasowego nie ma. Warunek polegający na traktowaniu miesięcy, w których osoba prowadziła działalność gospodarczą lub skorzystała z uprawnienia ustalenia najniższej podstawy wymiaru składek zgodnie z projektowanym art. 18c krócej niż przez cały miesiąc, jako pełnych miesięcy kalendarzowych służy ograniczeniu potencjalnych przypadków obchodzenia przepisów oraz wątpliwości związanych z ich wykładnią. Zdaniem projektodawcy takie uregulowanie, mimo że mniej korzystne dla przedsiębiorców, ma swoją zaletę dla tej grupy w postaci uproszczonej arytmetyki wykorzystanych okresów.” Z kolei, w tabeli na końcu uzasadnienia projektu, oznaczonej jako „Ocena skutków regulacji”, odnotowano, że „(…) osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą będzie mogła korzystać z projektowanego mechanizmu przez 36 miesięcy w ciągu ostatnich 60 miesięcy prowadzenia działalności” (w rubryce oznaczonej pkt. 2 „Rekomendowane rozwiązanie, w tym planowane narzędzia interwencji, i oczekiwany efekt”), jak również, że „(…) od 4. roku w projekcji uwzględniono spadek obciążeń dla sektora finansów publicznych w wyniku ograniczenia możliwości korzystania z preferencji do 3 lat w okresie 5-letnim. W oparciu o dane z lat 2005-2015 efekt tego ograniczenia oszacowano na ok. 13%.” (rubryka oznaczona pkt. 6 „Wpływ na sektor finansów publicznych”, podrubryka „Dodatkowe informacje, w tym wskazanie źródeł danych i przyjętych do obliczeń założeń”). Przepis ten, w założeniu autorów ustawy nowelizacyjnej, miał zatem wprowadzać pewne ograniczenia co do możliwości stosowania „małego ZUS-u plus” w ściśle temporalnie określonym 5-letnim (tj. 60-miesięcznym) okresie prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, a więc tylko przez 36 miesięcy takiego okresu; pozostałe 24 miesiące z 60-miesięcznego okresu, o którym mowa w omawianym przepisie podlegać miały regulacji innej niż art. 18c ustawy (przede wszystkim przepisowi art. 18 ust. 8 ustawy). W przypadku przedsiębiorców prowadzących działalność nieprzerwanie (m.in. bez jej okresowego zawieszania) miały to być okresy pokrywające się z latami kalendarzowymi, o czym świadczy regulacja art. 18c ust. 9 ustawy, który – zarówno w pierwotnym (zgodnym z projektem), ale także obecnym brzmieniu – obligował ich do wskazania wszelkich informacji uzasadniających zastosowanie podstawy wymiaru z art. 18c ustawy w imiennym raporcie miesięcznym/deklaracji rozliczeniowej, składanych za styczeń danego roku kalendarzowego. Podstawa określona w omawianym przepisie miała tym samym być przyjmowana począwszy od stycznia danego roku kalendarzowego i przez cały ten rok (za wyjątkiem sytuacji z art. 18c ust. 10 ustawy), a więc przez okres 12 miesięcy. Taki przedsiębiorca mógł zatem – co do zasady – korzystać z przedmiotowej preferencyjnej podstawy przez 3 lata kalendarzowe (począwszy od stycznia danego roku), a w konsekwencji niepreferencyjna podstawa z art. 18 ust. 8 ustawy miała obowiązywać go przez kolejne 24 miesiące (z wskazanego 60-miesięcznego okresu, o którym mowa w art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy), tj. – w przypadku przyjęcia modelu przedsiębiorcy prowadzącego działalność nieprzerwanie – przez pozostałe dwa lata kalendarzowe. Konsekwentnie, jak wynikało z założeń projektu ustawy, w szóstym roku prowadzenia działalności osoba taka mogła ponownie skorzystać z możliwości przewidzianych w art. 18c ustawy, przy czym – z uwagi na przytoczony art. 18c ust. 9 ustawy – wolę taką musiała zamanifestować w raporcie/deklaracji składanej za miesiąc styczeń danego roku, a więc owa preferencyjna podstawa powinna zostać wobec niej zastosowania już za ten właśnie miesiąc. Takiego sposobu interpretacji art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy nie wyklucza bynajmniej treść tego przepisu. Stosując wykładnie wyłącznie językową możnaprima faciedopuścić dwa sposoby interpretacji spornego przepisu. Pierwszy, zgodny z propozycją organu rentowego, eksponowałby przede wszystkim formy czasu, w którym użyte zostały poszczególne czasowniki (orzeczenia), tj. czasownik „mają” (czas teraźniejszy) i „ustalały” (czas przeszły, niedokonany). Przy uwzględnieniu tylko tej cechy zdania pierwszego art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy trzeba by ustalić określoną chronologię działań (zdarzeń). Okoliczności objęte czasem przeszłym, których dotyczy wypowiedź „które ustalały (…) działalności gospodarczej” zachodziłaby wcześniej niż te, do których odnosiłby się czasownik w formie czasu teraźniejszego („Przepisy […] do osób”). Przy akcentowaniu zatem wyłącznie formy użytych czasowników, nie miałby prawa do skorzystania z preferencyjnej podstawy ten, kto w okresie poprzedzającym złożenie takiego wniosku – w tym wypadku imiennego raportu/deklaracji za styczeń danego roku kalendarzowego – spełniał przesłanki ujęte w następującym po przecinku zdaniu podrzędnym. Byłby to zatem faktycznie okres 60 miesięcy poprzedzający styczeń danego roku kalendarzowego. Można jednak – i mieściłoby się to w granicach wykładni językowej – art. 18c ust. 11 pkt 6 zd. 1 ustawy nadać inne znaczenie. Przepis ten skonstruowany jest jako zdanie podrzędnie złożone, w którym zdaniem nadrzędnym jest wypowiedź „Przepisy niniejszego artykułu nie mają zastosowania do osób”, zaś zdaniem podrzędnym dalszy człon tego przepisu. Stosunek podrzędny między zdaniami składowymi polega na tym, że jedno ze zdań (podrzędne) określa drugie (nadrzędne), przy czym zdanie podrzędne wynika jednocześnie ze zdania nadrzędnego i zastosowane samodzielnie nie posiada osobnego sensu. W takiej strukturze zdania złożonego naczelne miejsce zajmuje zachodzący w zdaniu nadrzędnym związek podmiotu („Przepisy”) z orzeczeniem („nie mają zastosowania”); sformułowanie „niniejszego artykułu” stanowi przydawkę określającą podmiot, natomiast wyrażenie „do osób” pełni funkcję dopełnienia uzupełniającego orzeczenie. Funkcję zdania podrzędnego można rozpoznać za pomocą łącznika, łączącego je ze zdaniem nadrzędnym; w tym wypadku byłyby to zaimek względny „który”, nadający mu znaczenie zdania podrzędnego przydawkowego (szerzej w: M. Jaworski,Podręczna gramatyka języka polskiego, Warszawa 1987, s. 147-167, §§ 319 do 385). Samo zdanie złożone w przedstawianym przepisie również ma strukturę dość rozbudowaną. Poza zakresem niniejszych rozważań pozostaje szczegółowa analiza związków gramatycznych (składniowych) zachodzących między poszczególnymi jego elementami (częściami składowymi), niemniej jednak należy zauważyć, że odnoszą się one przede wszystkim do podmiotu zdania złożonego („Przepisy”), a nie tylko do dopełnienia („do osób”) samego orzeczenia („nie stosuje się”). Wypada ponadto podkreślić, że w funkcji przydawki występują nie tylko zaimki przymiotne (np. „który”), ale także imiesłowy przymiotnikowe (M. Jaworski, s. 164-165, § 378) będące nieosobową formą czasownika, odmieniające się – przez przypadki, liczby i rodzaje – tak jak przymiotnik (M. Jaworski, s. 113, § 244). Zastosowany w przepisie zaimek względny („które”) wraz z orzeczeniem zdania podrzędnego w formie czasu przeszłego niedokonanego („ustalały”), można by zatem zastąpić imiesłowem przymiotnikowym czynnym („ustalających”), co nadal zapewniałoby taki sam sens powyższego zdania. Wskazane zdanie złożone miało, by wówczas postać: „Przepisy niniejszego artykułu nie mają zastosowania do osób ustalających podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zgodnie z niniejszym artykułem przez 36 miesięcy kalendarzowych w ciągu ostatnich 60 miesięcy kalendarzowych prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej”. W tak skonstruowanym zdaniu – tożsamym pod względem znaczeniowym z przepisem art. 18c ust. 11 pkt 6 zd. 1 ustawy – nie ma już wyraźnej ekspozycji dwóch różnych czasów. Takie natomiast jego ujęcie pozwala na silniejsze zaakcentowanie pozostałych istotnych jego elementów, to znaczy: a) okresu 36 miesięcy kalendarzowych jako okresu korzystania z preferencyjnej podstawy, b) okresu 60 miesięcy kalendarzowych jako okresu prowadzenia działalności, w którym zawierałby się pierwszy z w/w okresów. Oba te okresy w kolejnym (drugim) zdaniu art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy nazwane zostały limitami, przez które rozumieć trzeba granicę, najwyższą liczbę lub ilość czegoś (Słownik Języka Polskiego, tom drugi, pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1979, s. 36), a więc nieprzekraczalną granicę określającą ilość czegoś np. czasu (Słownik współczesny języka polskiego, tom 1, pod red. B. Dunaja, Warszawa 2001, s. 464). Tak odczytywany przepis wskazywałby zatem na to, że w zamkniętym (nieprzekraczalnym) okresie 60 miesięcy prowadzonej działalności gospodarczej – obliczanym w sposób wskazany w art. 18c ust. 11 pkt 6 zd. 2in fineustawy – ubezpieczony, jeżeli wykorzystał limit 36 miesięcy ustalania preferencyjnej podstawy wymiaru, w dalszej części tego okresu, aż do upływu 60-ego miesiąca wyczerpującego drugi ze wskazanych limitów (limit większy, dłuższy), nie może korzystać z podstawy wymiaru regulowanej w art. 18c ustawy. Innymi słowy, jeżeli – odwołując się do modelowego wzorca przedsiębiorcy prowadzącego nieprzerwanie swoją działalność – osoba taka przez trzy kalendarzowe lata z rzędu (tj. przez 36 miesięcy) ustalała – za każdym razem w raportach/deklaracjach za styczeń danego roku (art. 18c ust. 9 ustawy) – zamiar korzystania z preferencyjnej podstawy wymiaru, w kolejnych następujących po sobie dwóch latach kalendarzowych (pozostałe 24 miesiące z łącznego okresu 60 miesięcy) nie może stosować tego przepisu przy ustalaniu podstawy wymiaru składek. Już zatem w 37 miesiącu tego okresu zacznie wobec niej oddziaływać przepis art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy, tzn. zaktualizuje się przewidziana w nim negatywna przesłanka. Natomiast z końcem piątego roku kalendarzowego, tj. z upływem 60 miesiąca wskazanego dłuższego limitu temporalnego, przestaje wobec niej znajdować zastosowanie sporny przepis. Byłby to bowiem 61-szy miesiąc takiego okresu, gdy tymczasem z jednoznacznego brzmienia omawianego przepisu wynika, że wyższy limit, a więc nieprzekraczalny okres, wynosi 60 miesięcy. Taka wykładnia przepisu art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy pozostaje w ścisłej korelacji z terminem „ostatnich” jakim posłużył się ustawodawca przy konstruowaniu większego z wskazywanych limitów temporalnych. W przeciwieństwie do wyrażenia „poprzedni”, jakim posłużono się przy tworzeniu pozostałych – alternatywnych – przesłanek negatywnych (art. 18c ust. 11 pkt. 1, 3, 4 lub 5 ustawy) i oznaczającym „wcześniejszy, dawniejszy, uprzedni, taki który bezpośrednio poprzedza” (M. Szymczak, s. 816; B. Dunaj, t. 2, s. 104), pojęcie „ostatni” definiuje się jako „znajdujący się na końcu; kończący jakiś cykl, szereg, jakąś serię itp.; taki po którym nie będzie innego, po którym nic nie następuje” (M. Szymczak, s. 555; B. Dunaj, t. 1, s. 698). Dopuszcza się wprawdzie, że terminy te – „poprzedni” i „ostatni” – używa się zamiennie (zob. B. Dunaj, s. 698), jednak – na co słusznie zwrócił uwagę pełnomocnik ubezpieczonego – uznaje się za niedopuszczalną wykładnię synonimiczną, w której różnym pojęciom nadawano by to samo znaczenie (§ 10 rozporządzenia Prezesa RM z 20.06.2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej”, tekst jedn. w Dz. U. z 2016 poz. 283). Użycie zatem i to w liczbie mnogiej – dotyczącej tym samym wszystkich miesięcy dłuższego 60-miesięcznego okresu – terminu „ostatnich” miało na celu wyznaczenie okresu, w którym – po spełnieniu innych warunków (w szczególności mniejszego limitu ustalania preferencyjnej podstawy wymiaru), realizowała się przesłanka negatywna z art. 18c ust 11 pkt 6 ustawy. Odmiennie zatem niż w przypadku przesłanek z art. 18c ust. 11 pkt 1, 3, 4 lub 5 ustawy – w których zdarzenia przeszłe, zaszłe w poprzednim roku kalendarzowym, wpływały na możliwość skorzystania z art. 18c ustawy w kolejnym roku – przesłanka ujęta w omawianym przepisie spełniała się i oddziaływała już w trakcie 60-miesięcznego okresu (w 37-tym jego miesiącu), nie zaś dopiero po jego zakończeniu. Ostatnie 60 miesięcy kalendarzowych (w rozumieniu art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy) ma zarazem oznaczać kolejne następujące po sobie miesiące, w których dana osoba choćby przez jeden dzień ustalała podstawę preferencyjną lub prowadziła działalność gospodarczą (wnioskowanie z art. 18c ust. 11 pkt 6 zd. 2in fineustawy). Konkludując, sporna przesłanka negatywna zachodziłaby wyłącznie w obrębie wyższego limitu czasowego (60 miesięcy prowadzenia działalności), w razie wystąpienia niższego limitu czasowego (36 miesięcy korzystania z preferencyjnej podstawy wymiaru składek). W ocenie Sądu, organ rentowy zbyt duży nacisk połążył na formę czasu w jakiej występują czasowniki (orzeczenia) w zdaniach konstruujących zdanie złożone z art. 18c ust. 11 pkt 6 zd. 1 ustawy. Jednak w piśmiennictwie, a także w judykaturze zwraca się uwagę, że nie w każdym przypadku czas gramatyczny, w którym zostały użyte czasowniki wykorzystane w danym przepisie ma rozstrzygające, istotne znaczenie dla jego interpretacji, zwłaszcza gdy czasownik w czasie przeszłym został użyty w aspekcie niedokonanym (zob. M. Zeifert,Gramatyk przepisu jako przesłanka decyzji interpretacyjnej, Katowice 2019, s. 249-264, rozdz. 7 „Kategorie koniugacyjne”, podr. 7.1. „Aspekt” i 7.2. „Czas”, oraz omówione tam orzecznictwo). Możliwa jest zarazem – jak wykazano powyżej – interpretacja przepisu zgodna z motywami legislatora, w tym z uzasadnieniem projektu ustawy nowelizacyjnej. Mając więc na uwadze przepis art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (tekst jedn. w Dz. U. z 2024 r. poz. 236) – obligującego w sprawach o nałożenie obowiązku bądź ograniczenie (odebranie) uprawnienia przedsiębiorcy do rozstrzygania wszelkich wątpliwości co do treści normy prawnej na jego korzyść, w których pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej (jeżeli nie sprzeciwiają się temu sporne interesy stron albo interesy osób trzecich, na które wynik postępowania ma bezpośredni wpływ) – trzeba było sporny przepis wykładać w sposób korzystny dla ubezpieczonego (zob. także K. Kokocińska w:Komentarz do ustawy – Prawo przedsiębiorców, pod red. L. Bieleckiego, LEX/el. 2019, uwagi do art. 11) Nie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że przyjęty przez organ rentowy sposób interpretacji przepisu prowadziłby w istocie do pozbawienia podmiotu uprawnionego możliwości skorzystania z preferencyjnej podstawy wymiaru przez kolejne 12 miesięcy po upływie 60-miesięcznego okresu (dłuższego limitu określonego w art. 18c ust. 11 pkt 6 zd. 1 ustawy), co prowadziłoby w istocie do wydłużenia tego okresu (limitu) do 72 miesięcy, a tym samym przedłużenia okresu przerwy w stosowaniu preferencyjnej podstawy z 24 do 36 miesięcy. Jak wcześniej parokrotnie zaznaczono przepis art. 18c ust. 9 ustawy jednoznacznie określa w jakim terminie należy zgłosić zamiar korzystania z takiej podstawy, tj. w raporcie/deklaracji za miesiąc styczeń danego roku kalendarzowego. Wprawdzie, zgodnie z art. 36 ust. 14a ustawy, o zmianie w stosunku do danych wykazanych w zgłoszeniu, o którym mowa w ust. 10, dotyczącej tytułu ubezpieczenia związanego ze sposobem obliczania podstawy wymiaru składek, o którym mowa w art. 18c ust. 1, ubezpieczony zawiadamia Zakład przez złożenie zgłoszenia wyrejestrowania i ponownego zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych zawierającego prawidłowe dane w terminie: 1) do końca stycznia danego roku kalendarzowego, jeżeli zmiana w stosunku do danych wykazanych w zgłoszeniu następuje w styczniu tego roku, przy czym jeżeli termin ten jest krótszy niż 7 dni, ubezpieczony dokonuje zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych w terminie 7 dni od zaistnienia zmiany; 2) 7 dni od zaistnienia zmiany – w pozostałych przypadkach. Jednak, zdaniem Sądu, sens tego przepisu należy odczytywać w korelacji z art. 18c ust. 9 ustawy. Pozostałe przypadki, których dotyczyłby art. 36 ust. 14a ustawy byłyby zatem przypadkami opisanymi w drugim z przywołanych przepisów tj. rozpoczęciem lub wznowieniem działalności gospodarczej. Osoba, która działalność prowadzi nieprzerwanie może zatem zgłosić zamiar korzystania z podstawy wymiaru z art. 18c ustawy wyłącznie w raporcie lub deklaracji za miesiąc styczeń, na przewidzianym specjalnie do tego celu formularzu ZUS RCA cz. II lub ZUS DRA cz. II, odmiennym od miesięcznych raportów i deklaracji (zob. załączniki nr 12, 13, 17 i 18 do rozporządzenia MRiPS z 20.12.2020 r. w sprawie określenia wzorów zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego, imiennych raportów miesięcznych i imiennych raportów miesięcznych korygujących, zgłoszeń płatnika składek, deklaracji rozliczeniowych i deklaracji rozliczeniowych korygujących, zgłoszeń danych o pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, raportów informacyjnych, oświadczeń o zamiarze przekazania raportów informacyjnych, informacji o zawartych umowach o dzieło oraz innych dokumentów, tekst jedn. w Dz. U. z 2023 r. poz. 2032). W ten sposób określa się preferencyjną podstawę na cały rok kalendarzowy, na wszystkie jego miesiące, również na miesiąc styczeń tego roku (zob. rubryki III.2. formularzy ZUS RCA cz. II i ZUS DRA cz. II). Nie ma zarazem możliwości – w przypadku przedsiębiorcy prowadzącego działalność przed danym rokiem kalendarzowym, w sposób ciągły – ustalenia takiej podstawy za miesiąc późniejszy niż styczeń danego roku. W judykaturze nieustalenie za miesiąc styczeń podstawy wymiaru z art. 18c ustawy uważa się za formę rezygnacji z takiej podstawy, do której odnosiłby się przepis art. 18c ust. 9 ustawy. Tymczasem, zdarzeniem powodującym powstanie prawa do ubezpieczenia na zasadach określonych w art. 18c ustawy jest dopiero terminowe przekazanie informacji o rocznym dochodzie wraz z deklaracją rozliczeniową o której mowa w art. 18c ust. 9, które to zdarzenia mają charakter konstytutywny do uzyskania uprawnienia o których mowa w art. 18c ust. 1 ustawy. Dane te są bowiem dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niezbędne dla celów weryfikacji prawidłowości obliczania wysokości składek ubezpieczeniowych w ramach programu „mały ZUS plus”. Niewywiązanie się z tego obowiązku będzie oznaczało dokonanie przez Zakład miesięcznego wymiaru składek za poprzedni rok kalendarzowy w oparciu o podstawę wymiaru składek ustaloną na zasadach określonych w art. 18 ust. 8 (zob. wyrok SA w Szczecinie z 27.01.2022 r., III AUa 309/21, LEX nr 3436399; por. także odnoszący się do niego wyrok SN z 24.04.2024 r., III USKP 47/23, Legalis nr 3071184). Oznaczałoby to, że ubezpieczony, wobec którego – zdaniem organu rentowego – jeszcze w miesiącu styczniu 6-tego roku kalendarzowego (tj. w 61 miesiącu prowadzenia działalności) miałaby zastosowanie przesłanka negatywna z art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy, traciłby w ten sposób możliwość ustalenia w tym roku preferencyjnej podstawy wymiaru, regulowanej przez art. 18c ustawy. Ponownie, należy podkreślić, że w ten sposób wydłużano by wspomniany wyższy limit (z 60 do 72 miesięcy), co uznać by trzeba za działaniecontra legem.Niejako na marginesie rozważań, należy zarazem zwrócić uwagę, że przepis art. 18c ustawy posługuje się co do zasady okresem pełnego roku kalendarzowego. Przy ustalaniu podstawy wymiaru na pełen rok kalendarzowy (art. 18c ust. 3 ustawy) bierze się pod uwagę przychód z poprzedniego roku kalendarzowego (art. 18c ust. 1, 4-4a, 7 i 12 ustawy; zob. także art. 18c ust. 9 ustawy). Rezygnacja z uprawnienia do preferencyjnej podstawy wywołuje skutek nie tylko w miesiącu rezygnacji ale przez cały dany rok kalendarzowy (art. 18c ust. 10 ustawy). Również do wystąpienia przesłanek negatywnych z w art. 18c ust. 11 pkt 1, 3, 4 lub 5 ustawy, okresem relewantnym jest poprzedni rok kalendarzowy. W ocenie Sądu, podobnie należy podejść do przesłanki z art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy, która wprawdzie określone limity konstruuje odwołując się do określonej ilości miesięcy, jednak ich liczba odpowiada okresom 3 i 5 lat kalendarzowych. Mając powyższe na uwadze, jak też fakt spełnienia przez ubezpieczonego w 2024 r. (co przyznawał organ rentowy) wszystkich przesłanek merytorycznych określonych w art. 18c ustawy oraz zadeklarowanie przez niego w wymaganym terminie woli skorzystania z preferencyjnej podstawy wymiaru składek, Sąd na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku. Przewodniczący Sędzia Jakub Litowski

15/102500/0002021/U

Sąd Okręgowy w Toruniu

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

Zgodnie z dopuszczalną wykładnią językową przepis art. 18 ust. 11 pkt 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wskazywałby na to, że w zamkniętym (nieprzekraczalnym) okresie 60 miesięcy prowadzonej działalności gospodarczej – obliczanym w sposób wskazany w art. 18c ust. 11 pkt 6 zd. 2 in fine ustawy – ubezpieczony, jeżeli wykorzystał limit 36 miesięcy ustalania preferencyjnej podstawy wymiaru, w dalszej części tego okresu, aż do upływu 60-ego miesiąca wyczerpującego drugi ze wskazanych limitów (limit większy, dłuższy), nie może korzystać z podstawy wymiaru regulowanej w art. 18c ustawy. Innymi słowy, jeżeli – odwołując się do modelowego wzorca przedsiębiorcy prowadzącego nieprzerwanie swoją działalność – osoba taka przez trzy kalendarzowe lata z rzędu (tj. przez 36 miesięcy) ustalała – za każdym razem w raportach/deklaracjach za styczeń danego roku (art. 18c ust. 9 ustawy) – zamiar korzystania z preferencyjnej podstawy wymiaru, w kolejnych następujących po sobie dwóch latach kalendarzowych (pozostałe 24 miesiące z łącznego okresu 60 miesięcy) nie może stosować tego przepisu przy ustalaniu podstawy wymiaru składek. Już zatem w 37 miesiącu tego okresu zacznie wobec niej oddziaływać przepis art. 18c ust. 11 pkt 6 ustawy, tzn. zaktualizuje się przewidziana w nim negatywna przesłanka. Natomiast z końcem piątego roku kalendarzowego, tj. z upływem 60 miesiąca wskazanego dłuższego limitu temporalnego, przestaje wobec niej znajdować zastosowanie sporny przepis. Byłby to bowiem 61-szy miesiąc takiego okresu, gdy tymczasem z jednoznacznego brzmienia omawianego przepisu wynika, że wyższy limit, a więc nieprzekraczalny okres, wynosi 60 miesięcy.

151025000000503_I_C_003867_2023_Uz_2024-11-25_002

I C 3867/23

2024-11-25 01:00:00.0 CET

2025-01-22 18:00:05.0 CET

2025-01-22 10:52:30.0 CET

15102500

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 3867/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia SO Joanna Grzempka po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2024 r. w Toruniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa (...) Bank (...) spółki akcyjnej w W. przeciwko A. Z. , D. Z. o bezpodstawne wzbogacenie 1 umarza postępowanie w zakresie kwot 8769,94 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 listopada 2023 r. do

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Mariola Kraińska" xPublisher="markrasoto" xEditorFullName="Mariola Kraińska" xEditor="markrasoto" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/102500/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="003867" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock><xText></xText> Sygn. akt I C 3867/24 <xText></xText><xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"><xName>WYROK</xName><xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle><xText xALIGNx="right"><xBx> Dnia 25 listopada 2024 r.</xBx></xText><xText>Sąd Okręgowy w Toruniu I Wydział Cywilny</xText><xText>w składzie następującym:</xText><xText>Przewodnicząca Sędzia SO Joanna Grzempka</xText><xText>po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2024 r. w Toruniu na posiedzeniu niejawnym</xText><xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) Bank (...) spółki akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText><xText>przeciwko <xAnon>A. Z.</xAnon>, <xAnon>D. Z.</xAnon></xText><xText>o bezpodstawne wzbogacenie</xText><xUnit xIsTitle="false" xType="none"><xName xSffx=".">1</xName><xText>umarza postępowanie w zakresie kwot 8769,94 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 listopada 2023 r. do dnia zapłaty oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 12,528,94 zł od dnia 4 listopada 2023 r. do dnia 6 sierpnia 2024 r.;</xText></xUnit><xUnit xIsTitle="false" xType="none"><xName xSffx=".">2</xName><xText>zasądza od pozwanych <xAnon>A. Z.</xAnon> i <xAnon>D. Z.</xAnon> solidarnie na rzecz powoda <xAnon> (...) Bank (...) spółki akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> 80.000 zł (osiemdziesiąt tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 lutego 2024 r. do dnia zapłaty;</xText></xUnit><xUnit xIsTitle="false" xType="none"><xName xSffx=".">3</xName><xText>w pozostałej części oddala powództwo oraz powództwo ewentualne;</xText></xUnit><xUnit xIsTitle="false" xType="none"><xName xSffx=".">4</xName><xText>ustala, że powód ponosi koszty procesu w 20% zaś pozwani w 80% i pozostawia ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.</xText></xUnit><xText>Sygn. akt I C 3867/23</xText></xUnit><xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"><xName>UZASADNIENIE</xName><xText>Powód <xAnon> (...) Bank (...) spółka akcyjna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> w pozwie przeciwko <xAnon>A. Z.</xAnon> i <xAnon>D. Z.</xAnon> wniósł o zasądzenie od pozwanych solidarnie na jego rzecz 101.298,88 zł co obejmowało: 80.000 zł z tytułu zwrotu kapitału wypłaconego pozwanym na mocy umowy kredytu oraz 21.298,88 zł z tytułu zwrotu korzyści majątkowej na skutek skorzystania z kapitula udostępnionego przez bank- od dnia 4 listopada 2023 r. do dnia zapłaty, ewentualnie o zasądzenie powyższej kwoty <xIx>in solidum</xIx>, ewentualnie w częściach równych.</xText><xText>Powód sformułował też roszczenie ewentualne o zasądzenie 14.206,36 zł tytułem zwrot kwoty należnej powodowi ponad nominalną kwotę kredytu na skutek zmiany siły nabywczej pieniąca, ewentualnie jako różnica wynikająca ze zmiany wartości pieniądza w czasie.</xText><xText>Roszczenia powoda wynikały z zawartej przez jego poprzednika <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> z pozwanymi umowy kredytu w dniu 29 września 2006 r., która mocy której wypłacono kapitału w wysokości 90.000 zł. W związku z zakwestionowaniem przez pozwanych ważności umowy, powód pismem z 20 października 2023 r. wezwał pozwanych do zapłaty 101.298,88 zł tytułem zwrotu kapitału oraz równowartość bezpodstawnego wzbogacenia na skutek otrzymania kredytu, w terminie 14 dni.</xText><xText>W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa głównego i ewentualnych w całości. Podnieśli zarzutu przedawnienia roszczeń powoda oraz ich bezzasadność.</xText><xText>Pismem z dnia 12 lipca 2024 r. powód cofnął częściowo pozew - w zakresie 8769,94zł z odsetkami ustawowymi jak w pozew oraz w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od 12.528,94 zł od daty doręczeni odpisu niniejszego pisma stronie pozwanej.(k.116-123)</xText><xText xALIGNx="center">Sąd ustalił i zważył, co następuje.</xText><xText>Dnia 29 września 2006 r. <xAnon>J. Z.</xAnon> i <xAnon>D. Z.</xAnon> jako kredytobiorcy zawarli z <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (poprzednikiem prawnym pozwanego) umowę kredytu na cele mieszkaniowe, w kwocie 80.000 zł. Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 14 marca 2022 r. sygn. akt I C 946/20 umowa ta została uznana za nieważną.</xText><xText>Pismem z dnia 20 października 2023 r. pozwany wezwał powoda do zapłaty 80.000 zł tytułem zwrotu kapitału oraz 21298,88 zł tytułem korzyści majątkowego do dnia 3 listopada 2023 r.</xText><xText>Odpis pozwu w niniejszej sprawie został doręczony pozwanym dnia 31 stycznia 2024r.</xText><xText>Powyższe okoliczności faktyczne są bezsporne między stronami i wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy.</xText><xText>Podstawą umorzenia postępowania w zakresie cofniętego powództwa stanowił <xLexLink xArt="art. 355" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 355 k.p.c.</xLexLink></xText><xText>Z uwagi na nieważność umowy kredytu, na podstawie <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> (<xIx>condictio sine causa</xIx>) roszczenie powoda o zwrot spełnionego świadczenia w postaci wypłaconego kapitału (80.000 zł) było co do istoty zasadne.</xText><xText>Pozwani podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia banku.</xText><xText>Wskazać należy, że w rachubę może wchodzić kilka koncepcji ustalenia początkowej daty biegu przedawnienia: dzień wypłaty kredytu, dzień wpisania kwestionowanych klauzul do rejestru klauzul niedozwolonych, dzień zakwestionowania umowy w zakresie klauzul abuzywnych i wreszcie dzień złożenia oświadczeń w zakresie świadomości skutków ustalenia nieważności umowy kredytu.</xText><xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 120 § 1 k.c.</xLexLink> bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.</xText><xText>Zobowiązanie do zwrotu nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy i powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania (<xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>). Aby ocenić, czy roszczenie banku o zwrot kapitału uległo przedawnieniu, należy odpowiedź na pytanie kiedy najwcześniej bank był uprawniony do skierowania wobec pozwanych takiego żądania. Skoro kondycja wynika z nieważnej czynności prawnej, to wstępnym warunkiem byłoby przynajmniej zakwestionowanie przez kredytobiorców ważności całej czynności prawnej. Skutek ten konsekwentnie jest przez orzecznictwo uzależniony od stanowiska konsumentów, którzy mogą przecież wybrać utrzymanie umowy w mocy z pominięciem kwestionowanych postanowień. Pozwani nie wykazali, aby wcześniej niż 3 lata przed wytoczeniem powództwa w sprawie niniejszej wezwali bank do zwrotu swych świadczeń powołując się na nieważność umowy kredytu.</xText><xText>Gdyby nawet przyjąć korzystne dla pozwanych rozwiązanie, że roszczenie banku uległo przedawnieniu, w ocenie Sądu powołanie takiego zarzutu należałoby traktować jako nadużycie prawa podmiotowego. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink> nie można ze swego prawa czynić użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa albo z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.</xText><xText>W sprawach o roszczenia z kredytów indeksowanych lub denominowanych opartych na zarzucie nieważności umowy, zagadnienie wymagalności i przedawnienia roszczeń banku nie było ujmowane jednolicie, a już z pewnością trudno mówić o ugruntowanym poglądzie, iż początek przedawnienia należy wiązać z zakwestionowaniem przez kredytobiorców jedynie poszczególnych postanowień umowy. W szczególności trzeba wskazać, że zgodnie z uchwałą SN z dnia 7 maja 2021 r. (III CZP 6/21, OSNC z 2021 r. nr 9 poz. 56) bank mógł pozostawać w uzasadnionym przekonaniu, że jego roszczenie się nie przedawniło, albowiem do postawienia go w stan wymagalności konieczne było ustalenie nieważności przez sąd.</xText><xText>Nadto podniesienie przez pozwanych zarzutu przedawnienia pozostaje w całkowitym oderwaniu od celów jakim ma służyć instytucja przedawnienia. Uzasadnieniem przedawnienia jest z jednej strony uniknięcie trudności dowodowych, jakie siłą rzeczy pojawiają się przy próbach udowadniania spornych roszczeń po upływie długiego czasu od ich powstania, a z drugiej - uwolnienie potencjalnego dłużnika od niepewności prawnej i konieczności zabezpieczania przez wiele lat środków na ewentualną zapłatę. W niniejszej sprawie żadna z tych okoliczności nie występuje. Wysokość roszczenia banku i istnienie podstawy prawnej do jego zwrotu z uwagi na nieważność umowy są bezdyskusyjne. Kwota, jaką pozwani są zobowiązani zwrócić tytułem kapitału, nie będzie też stanowić po ich stronie rzeczywistego uszczerbku majątkowego, skoro wyrok ustalający nieważność umowy i zasądzający na rzecz pozwanych część spełnionych świadczeń (w kwocie przewyższającej wartość kapitału) uprawomocnił się w marcu 2023 r. a więc kilka miesięcy przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie.</xText><xText>Sąd nie dostrzega żadnych względów, o charakterze prawnym lub pozaprawnym, które w zaistniałej sytuacji nakazywałyby udzielić roszczeniu kredytobiorców tego rodzaju ochrony. Przeciwnie, rozliczanie tzw. kredytów frankowych przez bezwzględny obowiązek zwrotu świadczeń przez każdą ze stron jest rozwiązaniem sprawiedliwym, wyważającym interesy obu stron i nie przyznającym żadnej ze stron nieakceptowalnych korzyści.</xText><xText>O odsetkach orzeczono zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink> Zobowiązanie do zwrotu nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy i powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania (<xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>) które powoduje jego wymagalność i zaskarżalność. Na gruncie <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> przyjmuje się, że dłużnik powinien spełnić świadczenie po dojściu do jego wiadomości wezwania wierzyciela do spełnienia świadczenia. Spełnienie świadczenia niezwłocznie w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> nie oznacza jednak uiszczenia dochodzonej kwoty natychmiast, lecz stanowi nakaz świadczenia bez nieuzasadnionego zwlekania. Świadczenie powinno być spełnione w terminie realnym w okolicznościach sprawy, a przy jego ustaleniu należy uwzględnić okoliczności miejsca, czasu, rodzaju i rozmiaru świadczenia. Termin ustalony stosownie do <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> powinien uwzględniać okres niezbędny dla podjęcia czynności związanych z weryfikacją żądania i organizacją procesu spełnienia świadczenia (a zatem w przypadku świadczenia pieniężnego - zapewnieniem lub pozyskaniem środków niezbędnych dla wykonania obowiązku dłużnika). W praktyce obrotu i judykaturze przyjmuje się, na gruncie analogicznych spraw, że odpowiednim termin jest okres tygodniowy.</xText><xText>Powód domagał się odsetek od kwoty 80.000 zł od dnia 4 listopada 2023 r. Brak jednak dowodu, aby pozwani zostali skutecznie wezwani do zapłaty tej kwoty przed wniesieniem pozwu. Powód przedłożył jedynie wezwania do zapłaty datowane na 20 października 2023 r., skierowane do pozwanych, jednak bez dowodów co do faktu i daty ich doręczenia pozwanym. Z tego względu Sąd przyjął, że pozwani zostali skutecznie wezwani do zapłaty przez doręczenie im odpisów pozwu. Mając na uwadze zawarte wyżej uwagi co do wymagalności i terminu wykonania zobowiązania, Sąd zasądził odsetki od kwoty kapitału z upływem tygodnia od doręczenia odpisów pozwu pozwanym.</xText><xText>Odnośnie do pozostałych roszczeń – o zwrot korzyści majątkowej wynikającej z bezpodstawnego wzbogacenia na skutek skorzystania z kapitału, o waloryzację ewentualnie o świadczenie wynikające ze zmiany wartości pieniądza w czasie - Sąd uznał je za pozbawione podstawy prawnej. W kontekście tych roszczeń Sąd odwołuje się do argumentacji zawartej w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 czerwca 2023 r. w sprawie C-520/21. W sprawie tej TSUE rozważał, czy w warunkach istniejących po uznaniu umowy zawartej z konsumentem za nieważną w całości, przepisy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 stoją na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty. Rozstrzygając to zagadnienie TSUE wyszedł z założenia, że zgodność z prawem Unii przepisów krajowych regulujących praktyczne skutki nieważności umowy kredytu hipotecznego z powodu istnienia nieuczciwych warunków zależy od tego, czy przepisy te, po pierwsze, pozwalają na przywrócenie pod względem prawnym i faktycznym sytuacji konsumenta, w której znajdowałby się on w braku tej umowy, a po drugie, nie zagrażają realizacji odstraszającego skutku zamierzonego w dyrektywie 93/13.</xText><xText>W konkluzji swych rozważań TSUE przyjął, że art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty.</xText><xText>Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w całości podziela argumentację leżącą u podstaw powyższego stanowiska. W konsekwencji roszczenie skierowane przeciwko konsumentowi o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia polegającego na uzyskaniu świadczenia w postaci kapitału na mocy umowy uznanej następnie za nieważną, należy uznać <xIx>a limine</xIx> za niedopuszczalne.</xText><xText>Niedopuszczalność roszczenia o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia w postaci skorzystania z kapitału, należy też przyjąć na gruncie prawa polskiego. Nie istnieje bowiem ogólna norma przewidująca odpłatność korzystania z cudzego majątku. Podstawami takimi są np. przepisy o odsetkach umownych i za opóźnienie, przepisy o wynagrodzeniu za korzystanie z cudzej rzeczy czy przepisy regulujące określone typy umów, na podstawie których dochodzi do przekazania określonych dóbr do korzystania drugiej stronie umowy. Ustawodawca nie przewidział natomiast zasady odpłatności korzystania z korzyści uzyskanej bez podstawy prawnej w reżimie odpowiedzialności z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. Przeciwnie, podstawową postacią zwrotu korzyści uzyskanej bez podstawy prawnej jest jej <xUx>zwrot w naturze</xUx>, bez powiększania o jakiekolwiek korzyści uzyskanej przez bezpodstawnie wzbogaconego. Żaden przepis nie przewiduje rozszerzenia obowiązku wzbogaconego o zwrot korzyści uzyskanych na skutek dysponowania przedmiotem wzbogacenia przez określony czas.</xText><xText>Podzielenie stanowiska banku prowadziłoby do wykreowania całkowicie nowego roszczenia, z trudnymi dla oszacowania skutkami dla całego obrotu cywilnoprawnego, gdyż w zasadzie w każdym przypadku bezpodstawnego wzbogacenia zubożony mógłby żądać zwrotu ekonomicznej wartości korzystania przez wzbogaconego z przedmiotu wzbogacenia. Zbliżałoby też odpowiedzialność z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia do odpowiedzialności odszkodowawczej przez objęcie tą odpowiedzialnością również utraconych korzyści w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 k.c.</xLexLink>, co zostało odrzucone w judykaturze (zob. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2017 r., V CSK 351/16, i z dnia 16 października 2020 r., V CSK 609/18).</xText><xText>Nie można też tracić z pola widzenia tego, że za wydłużenie czasu trwania stanu bezpodstawnego wzbogacenia odpowiadają w znacznym stopniu same banki, które od wielu lat konsekwentnie i wbrew orzecznictwu sądów odmawiają przyznania, że postanowienia umowę wprowadzające mechanizm waloryzacji kursem waluty obcej były abuzywne. Zmuszanie kredytobiorców do dochodzenia roszczeń w procesach cywilnych powoduje wydłużenie czas potrzebnego do rozliczenia roszczeń restytucyjnych obu stron, przyczyniając się do utraty realnej wartości roszczeń <xUx>obu stron</xUx> na skutek inflacji.</xText><xText>Przechodząc do żądania wynikającego ze zmiany wartości pieniądza w czasie, z uwagi Sąd odwołuje się do przedstawionej wyżej argumentacji i w całości ją podziela. Przytoczone stanowisko TSUE odnosiło się do szeroko pojętych roszczeń, jakie mogą kierować instytucje kredytowe (banki) wobec kredytobiorców po unieważnieniu umowy (<xUx> w tym wynagrodzenia, odszkodowania, zwrotu kosztów lub waloryzacji świadczenia</xUx>) – co wynika <xIx> expressis verbis</xIx> z treści postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy -Śródmieścia w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2021 r. w sprawie I C 1297/21, kierującego do TSUE pytanie prejudycjalne, na kanwie którego zapadł omawiany wyrok. Z treści powyższego wyroku TSUE w żadnym aspekcie nie wynika aby nastąpiło lub aby zachodziły podstawy do różnicowania roszczeń banku, możliwych do skonstruowania po unieważnieniu umowy, w kontekście dopuszczalności określonego rodzaju (podstawy prawnej) roszczenia na gruncie przepisów dyrektywy 93/13.</xText><xText>Rozważając roszczenie z punktu widzenia <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1 </xSUPx>§ 3 k.c.</xLexLink> przewidującego, że w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie, Sąd uznaje je także za bezzasadne. Zakres zastosowania tego przepisu jest ograniczony, albowiem stosownie do § 4 <xIx>z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa</xIx>. Bez wątpienia w odniesieniu do powodowego banku spełniona jest przesłanka wyłączająca go z możliwości żądania waloryzacji. Powód bowiem prowadzi przedsiębiorstwo, a świadczenie, które ma zostać zwaloryzowane, pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. Związku tego nie eliminuje tzw. unieważnienie umowy (ustalenie nieważności, ustalenie nieistnienia stosunku kredytu), ponieważ świadczenie, które konsument ma obowiązek zwrócić a którego zwrotu może żądać bank, powstało w bezpośrednim i wyłącznym związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Nie sposób twierdzić, że między stronami doszło do przypadkowego przesunięcia majątkowego, którego zwrot – z punktu widzenia banku – mógłby być oceniany inaczej niż jako związany bezpośrednio z działalnością gospodarczą. Bank nie podejmował wobec pozwanych innych czynności niż wynikające z zakresu działalności swego przedsiębiorstwa.</xText><xText>Nadto Sąd podziela w całości argumentację zawartą w postanowieniu TSUE z dnia 12 stycznia 2024 r. w sprawie C‑488/23,w której Trybunał odwołał się do swego wcześniejszego poglądu o niedopuszczalności roszczeń banku innych niż zwrot nominalnego kapitału, w przypadku nieważności umowy wynikającej z zastosowania nieuczciwych warunków umownych, a wyrażonego w wyroku z dnia 15 czerwca 2023 r. w sprawie C‑520/21 Trybunał wprost wskazał, że roszczenia przedsiębiorcy wobec konsumenta mogą być dopuszczalne tylko wtedy, gdy nie zagrażają celom wskazanym w pkt 68 niniejszego wyroku, tj. nie zagrażają realizacji odstraszającego skutku zamierzonego w dyrektywie Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Zdaniem Trybunału, „przyznanie instytucji kredytowej prawa do żądania od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę, w danym przypadku, odsetek za zwłokę mogłoby podważyć odstraszający skutek zamierzony przez dyrektywę 93/13. W konsekwencji w kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu zawartych w niej nieuczciwych warunków, dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty”.</xText><xText>Uznanie roszczeń banku za bezpodstawne uzasadniało pominięcie wniosków o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego jako całkowicie zbędnego dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText><xText>W konsekwencji, w oparciu o wskazane przepisy prawa i powyższe rozważania, powództwo oraz powództwo ewentualne zostało oddalone w całości.</xText><xText>O kosztach procesu Sąd orzekł po myśli <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 § 1 k.p.c.</xLexLink></xText></xUnit></xBlock> </xPart>

Joanna Grzempka

Mariola Kraińska

Mariola Kraińska

Sygn. akt I C 3867/24WYROKW IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJDnia 25 listopada 2024 r.Sąd Okręgowy w Toruniu I Wydział Cywilnyw składzie następującym:Przewodnicząca Sędzia SO Joanna Grzempkapo rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2024 r. w Toruniu na posiedzeniu niejawnymsprawy z powództwa(...) Bank (...) spółki akcyjnejwW.przeciwkoA. Z.,D. Z.o bezpodstawne wzbogacenie1umarza postępowanie w zakresie kwot 8769,94 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 listopada 2023 r. do dnia zapłaty oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 12,528,94 zł od dnia 4 listopada 2023 r. do dnia 6 sierpnia 2024 r.;2zasądza od pozwanychA. Z.iD. Z.solidarnie na rzecz powoda(...) Bank (...) spółki akcyjnejwW.80.000 zł (osiemdziesiąt tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 lutego 2024 r. do dnia zapłaty;3w pozostałej części oddala powództwo oraz powództwo ewentualne;4ustala, że powód ponosi koszty procesu w 20% zaś pozwani w 80% i pozostawia ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.Sygn. akt I C 3867/23UZASADNIENIEPowód(...) Bank (...) spółka akcyjnawW.w pozwie przeciwkoA. Z.iD. Z.wniósł o zasądzenie od pozwanych solidarnie na jego rzecz 101.298,88 zł co obejmowało: 80.000 zł z tytułu zwrotu kapitału wypłaconego pozwanym na mocy umowy kredytu oraz 21.298,88 zł z tytułu zwrotu korzyści majątkowej na skutek skorzystania z kapitula udostępnionego przez bank- od dnia 4 listopada 2023 r. do dnia zapłaty, ewentualnie o zasądzenie powyższej kwotyin solidum, ewentualnie w częściach równych.Powód sformułował też roszczenie ewentualne o zasądzenie 14.206,36 zł tytułem zwrot kwoty należnej powodowi ponad nominalną kwotę kredytu na skutek zmiany siły nabywczej pieniąca, ewentualnie jako różnica wynikająca ze zmiany wartości pieniądza w czasie.Roszczenia powoda wynikały z zawartej przez jego poprzednika(...) Bank S.A.z pozwanymi umowy kredytu w dniu 29 września 2006 r., która mocy której wypłacono kapitału w wysokości 90.000 zł. W związku z zakwestionowaniem przez pozwanych ważności umowy, powód pismem z 20 października 2023 r. wezwał pozwanych do zapłaty 101.298,88 zł tytułem zwrotu kapitału oraz równowartość bezpodstawnego wzbogacenia na skutek otrzymania kredytu, w terminie 14 dni.W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa głównego i ewentualnych w całości. Podnieśli zarzutu przedawnienia roszczeń powoda oraz ich bezzasadność.Pismem z dnia 12 lipca 2024 r. powód cofnął częściowo pozew - w zakresie 8769,94zł z odsetkami ustawowymi jak w pozew oraz w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od 12.528,94 zł od daty doręczeni odpisu niniejszego pisma stronie pozwanej.(k.116-123)Sąd ustalił i zważył, co następuje.Dnia 29 września 2006 r.J. Z.iD. Z.jako kredytobiorcy zawarli z(...) Bank S.A.wW.(poprzednikiem prawnym pozwanego) umowę kredytu na cele mieszkaniowe, w kwocie 80.000 zł. Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 14 marca 2022 r. sygn. akt I C 946/20 umowa ta została uznana za nieważną.Pismem z dnia 20 października 2023 r. pozwany wezwał powoda do zapłaty 80.000 zł tytułem zwrotu kapitału oraz 21298,88 zł tytułem korzyści majątkowego do dnia 3 listopada 2023 r.Odpis pozwu w niniejszej sprawie został doręczony pozwanym dnia 31 stycznia 2024r.Powyższe okoliczności faktyczne są bezsporne między stronami i wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy.Podstawą umorzenia postępowania w zakresie cofniętego powództwa stanowiłart. 355 k.p.c.Z uwagi na nieważność umowy kredytu, na podstawieart. 410 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 405 k.c.(condictio sine causa) roszczenie powoda o zwrot spełnionego świadczenia w postaci wypłaconego kapitału (80.000 zł) było co do istoty zasadne.Pozwani podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia banku.Wskazać należy, że w rachubę może wchodzić kilka koncepcji ustalenia początkowej daty biegu przedawnienia: dzień wypłaty kredytu, dzień wpisania kwestionowanych klauzul do rejestru klauzul niedozwolonych, dzień zakwestionowania umowy w zakresie klauzul abuzywnych i wreszcie dzień złożenia oświadczeń w zakresie świadomości skutków ustalenia nieważności umowy kredytu.W myślart. 120 § 1 k.c.bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.Zobowiązanie do zwrotu nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy i powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania (art. 455 k.c.). Aby ocenić, czy roszczenie banku o zwrot kapitału uległo przedawnieniu, należy odpowiedź na pytanie kiedy najwcześniej bank był uprawniony do skierowania wobec pozwanych takiego żądania. Skoro kondycja wynika z nieważnej czynności prawnej, to wstępnym warunkiem byłoby przynajmniej zakwestionowanie przez kredytobiorców ważności całej czynności prawnej. Skutek ten konsekwentnie jest przez orzecznictwo uzależniony od stanowiska konsumentów, którzy mogą przecież wybrać utrzymanie umowy w mocy z pominięciem kwestionowanych postanowień. Pozwani nie wykazali, aby wcześniej niż 3 lata przed wytoczeniem powództwa w sprawie niniejszej wezwali bank do zwrotu swych świadczeń powołując się na nieważność umowy kredytu.Gdyby nawet przyjąć korzystne dla pozwanych rozwiązanie, że roszczenie banku uległo przedawnieniu, w ocenie Sądu powołanie takiego zarzutu należałoby traktować jako nadużycie prawa podmiotowego. Zgodnie zart. 5 k.c.nie można ze swego prawa czynić użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa albo z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.W sprawach o roszczenia z kredytów indeksowanych lub denominowanych opartych na zarzucie nieważności umowy, zagadnienie wymagalności i przedawnienia roszczeń banku nie było ujmowane jednolicie, a już z pewnością trudno mówić o ugruntowanym poglądzie, iż początek przedawnienia należy wiązać z zakwestionowaniem przez kredytobiorców jedynie poszczególnych postanowień umowy. W szczególności trzeba wskazać, że zgodnie z uchwałą SN z dnia 7 maja 2021 r. (III CZP 6/21, OSNC z 2021 r. nr 9 poz. 56) bank mógł pozostawać w uzasadnionym przekonaniu, że jego roszczenie się nie przedawniło, albowiem do postawienia go w stan wymagalności konieczne było ustalenie nieważności przez sąd.Nadto podniesienie przez pozwanych zarzutu przedawnienia pozostaje w całkowitym oderwaniu od celów jakim ma służyć instytucja przedawnienia. Uzasadnieniem przedawnienia jest z jednej strony uniknięcie trudności dowodowych, jakie siłą rzeczy pojawiają się przy próbach udowadniania spornych roszczeń po upływie długiego czasu od ich powstania, a z drugiej - uwolnienie potencjalnego dłużnika od niepewności prawnej i konieczności zabezpieczania przez wiele lat środków na ewentualną zapłatę. W niniejszej sprawie żadna z tych okoliczności nie występuje. Wysokość roszczenia banku i istnienie podstawy prawnej do jego zwrotu z uwagi na nieważność umowy są bezdyskusyjne. Kwota, jaką pozwani są zobowiązani zwrócić tytułem kapitału, nie będzie też stanowić po ich stronie rzeczywistego uszczerbku majątkowego, skoro wyrok ustalający nieważność umowy i zasądzający na rzecz pozwanych część spełnionych świadczeń (w kwocie przewyższającej wartość kapitału) uprawomocnił się w marcu 2023 r. a więc kilka miesięcy przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie.Sąd nie dostrzega żadnych względów, o charakterze prawnym lub pozaprawnym, które w zaistniałej sytuacji nakazywałyby udzielić roszczeniu kredytobiorców tego rodzaju ochrony. Przeciwnie, rozliczanie tzw. kredytów frankowych przez bezwzględny obowiązek zwrotu świadczeń przez każdą ze stron jest rozwiązaniem sprawiedliwym, wyważającym interesy obu stron i nie przyznającym żadnej ze stron nieakceptowalnych korzyści.O odsetkach orzeczono zgodnie zart. 455 k.c.w zw. zart. 481 § 1 k.c.Zobowiązanie do zwrotu nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy i powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania (art. 455 k.c.) które powoduje jego wymagalność i zaskarżalność. Na gruncieart. 455 k.c.przyjmuje się, że dłużnik powinien spełnić świadczenie po dojściu do jego wiadomości wezwania wierzyciela do spełnienia świadczenia. Spełnienie świadczenia niezwłocznie w rozumieniuart. 455 k.c.nie oznacza jednak uiszczenia dochodzonej kwoty natychmiast, lecz stanowi nakaz świadczenia bez nieuzasadnionego zwlekania. Świadczenie powinno być spełnione w terminie realnym w okolicznościach sprawy, a przy jego ustaleniu należy uwzględnić okoliczności miejsca, czasu, rodzaju i rozmiaru świadczenia. Termin ustalony stosownie doart. 455 k.c.powinien uwzględniać okres niezbędny dla podjęcia czynności związanych z weryfikacją żądania i organizacją procesu spełnienia świadczenia (a zatem w przypadku świadczenia pieniężnego - zapewnieniem lub pozyskaniem środków niezbędnych dla wykonania obowiązku dłużnika). W praktyce obrotu i judykaturze przyjmuje się, na gruncie analogicznych spraw, że odpowiednim termin jest okres tygodniowy.Powód domagał się odsetek od kwoty 80.000 zł od dnia 4 listopada 2023 r. Brak jednak dowodu, aby pozwani zostali skutecznie wezwani do zapłaty tej kwoty przed wniesieniem pozwu. Powód przedłożył jedynie wezwania do zapłaty datowane na 20 października 2023 r., skierowane do pozwanych, jednak bez dowodów co do faktu i daty ich doręczenia pozwanym. Z tego względu Sąd przyjął, że pozwani zostali skutecznie wezwani do zapłaty przez doręczenie im odpisów pozwu. Mając na uwadze zawarte wyżej uwagi co do wymagalności i terminu wykonania zobowiązania, Sąd zasądził odsetki od kwoty kapitału z upływem tygodnia od doręczenia odpisów pozwu pozwanym.Odnośnie do pozostałych roszczeń – o zwrot korzyści majątkowej wynikającej z bezpodstawnego wzbogacenia na skutek skorzystania z kapitału, o waloryzację ewentualnie o świadczenie wynikające ze zmiany wartości pieniądza w czasie - Sąd uznał je za pozbawione podstawy prawnej. W kontekście tych roszczeń Sąd odwołuje się do argumentacji zawartej w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 czerwca 2023 r. w sprawie C-520/21. W sprawie tej TSUE rozważał, czy w warunkach istniejących po uznaniu umowy zawartej z konsumentem za nieważną w całości, przepisy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 stoją na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty. Rozstrzygając to zagadnienie TSUE wyszedł z założenia, że zgodność z prawem Unii przepisów krajowych regulujących praktyczne skutki nieważności umowy kredytu hipotecznego z powodu istnienia nieuczciwych warunków zależy od tego, czy przepisy te, po pierwsze, pozwalają na przywrócenie pod względem prawnym i faktycznym sytuacji konsumenta, w której znajdowałby się on w braku tej umowy, a po drugie, nie zagrażają realizacji odstraszającego skutku zamierzonego w dyrektywie 93/13.W konkluzji swych rozważań TSUE przyjął, że art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty.Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w całości podziela argumentację leżącą u podstaw powyższego stanowiska. W konsekwencji roszczenie skierowane przeciwko konsumentowi o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia polegającego na uzyskaniu świadczenia w postaci kapitału na mocy umowy uznanej następnie za nieważną, należy uznaća limineza niedopuszczalne.Niedopuszczalność roszczenia o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia w postaci skorzystania z kapitału, należy też przyjąć na gruncie prawa polskiego. Nie istnieje bowiem ogólna norma przewidująca odpłatność korzystania z cudzego majątku. Podstawami takimi są np. przepisy o odsetkach umownych i za opóźnienie, przepisy o wynagrodzeniu za korzystanie z cudzej rzeczy czy przepisy regulujące określone typy umów, na podstawie których dochodzi do przekazania określonych dóbr do korzystania drugiej stronie umowy. Ustawodawca nie przewidział natomiast zasady odpłatności korzystania z korzyści uzyskanej bez podstawy prawnej w reżimie odpowiedzialności z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. Przeciwnie, podstawową postacią zwrotu korzyści uzyskanej bez podstawy prawnej jest jejzwrot w naturze, bez powiększania o jakiekolwiek korzyści uzyskanej przez bezpodstawnie wzbogaconego. Żaden przepis nie przewiduje rozszerzenia obowiązku wzbogaconego o zwrot korzyści uzyskanych na skutek dysponowania przedmiotem wzbogacenia przez określony czas.Podzielenie stanowiska banku prowadziłoby do wykreowania całkowicie nowego roszczenia, z trudnymi dla oszacowania skutkami dla całego obrotu cywilnoprawnego, gdyż w zasadzie w każdym przypadku bezpodstawnego wzbogacenia zubożony mógłby żądać zwrotu ekonomicznej wartości korzystania przez wzbogaconego z przedmiotu wzbogacenia. Zbliżałoby też odpowiedzialność z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia do odpowiedzialności odszkodowawczej przez objęcie tą odpowiedzialnością również utraconych korzyści w rozumieniuart. 361 § 2 k.c., co zostało odrzucone w judykaturze (zob. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2017 r., V CSK 351/16, i z dnia 16 października 2020 r., V CSK 609/18).Nie można też tracić z pola widzenia tego, że za wydłużenie czasu trwania stanu bezpodstawnego wzbogacenia odpowiadają w znacznym stopniu same banki, które od wielu lat konsekwentnie i wbrew orzecznictwu sądów odmawiają przyznania, że postanowienia umowę wprowadzające mechanizm waloryzacji kursem waluty obcej były abuzywne. Zmuszanie kredytobiorców do dochodzenia roszczeń w procesach cywilnych powoduje wydłużenie czas potrzebnego do rozliczenia roszczeń restytucyjnych obu stron, przyczyniając się do utraty realnej wartości roszczeńobu stronna skutek inflacji.Przechodząc do żądania wynikającego ze zmiany wartości pieniądza w czasie, z uwagi Sąd odwołuje się do przedstawionej wyżej argumentacji i w całości ją podziela. Przytoczone stanowisko TSUE odnosiło się do szeroko pojętych roszczeń, jakie mogą kierować instytucje kredytowe (banki) wobec kredytobiorców po unieważnieniu umowy ( w tym wynagrodzenia, odszkodowania, zwrotu kosztów lub waloryzacji świadczenia) – co wynika expressis verbisz treści postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy -Śródmieścia w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2021 r. w sprawie I C 1297/21, kierującego do TSUE pytanie prejudycjalne, na kanwie którego zapadł omawiany wyrok. Z treści powyższego wyroku TSUE w żadnym aspekcie nie wynika aby nastąpiło lub aby zachodziły podstawy do różnicowania roszczeń banku, możliwych do skonstruowania po unieważnieniu umowy, w kontekście dopuszczalności określonego rodzaju (podstawy prawnej) roszczenia na gruncie przepisów dyrektywy 93/13.Rozważając roszczenie z punktu widzeniaart. 3581§ 3 k.c.przewidującego, że w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie, Sąd uznaje je także za bezzasadne. Zakres zastosowania tego przepisu jest ograniczony, albowiem stosownie do § 4z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. Bez wątpienia w odniesieniu do powodowego banku spełniona jest przesłanka wyłączająca go z możliwości żądania waloryzacji. Powód bowiem prowadzi przedsiębiorstwo, a świadczenie, które ma zostać zwaloryzowane, pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. Związku tego nie eliminuje tzw. unieważnienie umowy (ustalenie nieważności, ustalenie nieistnienia stosunku kredytu), ponieważ świadczenie, które konsument ma obowiązek zwrócić a którego zwrotu może żądać bank, powstało w bezpośrednim i wyłącznym związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Nie sposób twierdzić, że między stronami doszło do przypadkowego przesunięcia majątkowego, którego zwrot – z punktu widzenia banku – mógłby być oceniany inaczej niż jako związany bezpośrednio z działalnością gospodarczą. Bank nie podejmował wobec pozwanych innych czynności niż wynikające z zakresu działalności swego przedsiębiorstwa.Nadto Sąd podziela w całości argumentację zawartą w postanowieniu TSUE z dnia 12 stycznia 2024 r. w sprawie C‑488/23,w której Trybunał odwołał się do swego wcześniejszego poglądu o niedopuszczalności roszczeń banku innych niż zwrot nominalnego kapitału, w przypadku nieważności umowy wynikającej z zastosowania nieuczciwych warunków umownych, a wyrażonego w wyroku z dnia 15 czerwca 2023 r. w sprawie C‑520/21 Trybunał wprost wskazał, że roszczenia przedsiębiorcy wobec konsumenta mogą być dopuszczalne tylko wtedy, gdy nie zagrażają celom wskazanym w pkt 68 niniejszego wyroku, tj. nie zagrażają realizacji odstraszającego skutku zamierzonego w dyrektywie Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Zdaniem Trybunału, „przyznanie instytucji kredytowej prawa do żądania od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę, w danym przypadku, odsetek za zwłokę mogłoby podważyć odstraszający skutek zamierzony przez dyrektywę 93/13. W konsekwencji w kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu zawartych w niej nieuczciwych warunków, dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty”.Uznanie roszczeń banku za bezpodstawne uzasadniało pominięcie wniosków o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego jako całkowicie zbędnego dla rozstrzygnięcia sprawy.W konsekwencji, w oparciu o wskazane przepisy prawa i powyższe rozważania, powództwo oraz powództwo ewentualne zostało oddalone w całości.O kosztach procesu Sąd orzekł po myśliart. 108 § 1 k.p.c.

15/102500/0000503/C

Sąd Okręgowy w Toruniu

I Wydział Cywilny

150515350000503_I_C_000224_2024_Uz_2024-11-26_002

I C 224/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2024-12-18 18:00:05.0 CET

2024-12-18 09:51:09.0 CET

15051535

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 224/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Lisowska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2024 roku sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę o r z e k a: I Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Judyta Masłowska" xPublisher="jmaslowska" xEditorFullName="Judyta Masłowska" xEditor="jmaslowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/051535/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="000224" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 224/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 26 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Anna Lisowska</xText> <xText>Protokolant: starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2024 roku</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText xALIGNx="center">o r z e k a:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>S.</xAnon> kwotę 2 771 zł ( dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt jeden złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 05.11.2023r. do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> z siedzibą w <xAnon>S.</xAnon> kwotę 1 917 zł (jeden tysiąc siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>Nakazuje pobrać od pozwanego <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 166 zł ( sto sześćdziesiąt sześć złotych) tytułem brakującej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego pokrytej tymczasowo ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt C 224/24</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pozwem z 22 maja 2024 roku, skierowanym przeciwko <xAnon> (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, powód <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 2 771 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od 5 listopada 2023 roku do dnia zapłaty. Jednocześnie wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w wysokości dwukrotności stawki minimalnej, jeśli nie zostanie przedstawiony spis kosztów.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że 5 września 2023 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki <xAnon>V. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon> należący do <xAnon>E. S.</xAnon>. Odpowiedzialność za spowodowanie szkody ponosi sprawca zdarzenia ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialność w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.</xText> <xText>Na czas likwidacji szkody poszkodowana korzystała z pojazdu zastępczego. Najem trwał od 6 września 2023 roku do 4 października 2023 roku. W pojeździe miała miejsce szkoda całkowita. Poszkodowana korzystała z pojazdu zastępczego do 7-go dnia od daty wypłaty odszkodowania. Pozwany zredukował okres najmu oraz zastosowaną stawkę.</xText> <xText>Ponadto powód podkreślił, że koszty podstawienia i odbioru pojazdu należy uznać za uzasadnione z samego faktu wykonania tej usługi, która co do zasady pozostaje w związku ze szkodą.</xText> <xText>Na podstawie umowy cesji poszkodowana przelała na powoda wierzytelność przysługującą w stosunku do pozwanego towarzystwa ubezpieczeniowego.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Spółka Akcyjna uznał powództwo do kwoty 774,90 złotych oraz wniósł o oddalenie powództwa w pozostałej części.</xText> <xText>W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany przyznał, że był odpowiedzialny za naprawienie szkody w pojeździe poszkodowanej. Z tego tytułu pozwany zapłacił odszkodowanie za zniszczone w wypadku auto, a nadto kwotę 2 214 złotych na pokrycie kosztów najmu pojazdu zastępczego. Odszkodowanie wypłacono na pokrycie kosztów najmu przez okres 20 dni przy zachowaniu wysokości stawki najmu – 90 złotych netto. Pozwany zweryfikował swoje stanowisko i uznał za zasadny pełny okres najmu wynoszący 29 dni jednakże nadal z zachowanie stawki 90 złotych netto. Dlatego też uznał powództwo do kwoty 774,90 złotych.</xText> <xText>Pozwany podkreślił, że oferuje poszkodowanym najem pojazdu zastępczego w wypożyczalniach z nim współpracujących oraz informuje o stawkach najmu pojazdu przez nie stosowanych już przy zgłoszeniu szkody. W ocenie pozwanego przy zachowaniu minimalnej staranności przez poszkodowaną koszty najmu pojazdu zastępczego można było zminimalizować do wysokości zapłaconego wcześniej odszkodowania i obecnie uznanej kwoty. Pozwany podkreślił, że mając możliwość porównania cen najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem pozwanego z ofertą powoda poszkodowana powinna dokonać wyboru kierując się przesłankami ekonomicznymi. Takie podejście odpowiadałoby potrzebie współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem w zakresie likwidacji szkody. Pozwany nie kwestionował kosztów podstawienia i odbioru pojazdu, a także daty naliczania odsetek.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił i zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>W pierwszej kolejności zaznaczenia wymaga, iż sprawa niniejsza podlegała rozpoznaniu na podstawie przepisów o postępowaniu uproszczonym (<xLexLink xArt="art. 505(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 505<xSUPx>1</xSUPx></xLexLink>-505<xSUPx>14</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink>). A zatem – zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 505(8);art. 505(8) § 4;art. 505(8) § 4 zd. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 505<xSUPx>8</xSUPx> § 4 zd. 1 k.p.c.</xLexLink> – uzasadnienie wyroku ograniczono do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 822;art. 822 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 822 § 1 k.c.</xLexLink> przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 ust. 1;art. 35" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">art. 34 ust. 1 i art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2500 z późn. zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.</xText> <xText>W obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 k.c.</xLexLink>, a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej kierowcy pojazdu mechanicznego (<xLexLink xArt="art. 822;art. 822 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 822 § 1 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zaistnienie zdarzenia, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą. W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.</xText> <xText>Okoliczności kolizji drogowej zaistniałej w dniu 5 września 2023 roku, odpowiedzialność pozwanego zakładu ubezpieczeń za szkodę powstałą w wyniku tego zdarzenia oraz okres najmu przez poszkodowaną pojazdu zastępczego, pozostawały poza sporem. Spór koncentrował się na ustaleniu, czy poszkodowana miała obowiązek nająć pojazd zastępczy od firmy współpracującej z pozwanym, oferującej akceptowaną przez ubezpieczyciela stawkę dobową najmu pojazdu oraz na ustaleniu, czy zastosowana przez powódkę stawka została zawyżona w stosunku do stawek rynkowych.</xText> <xText>Na początek należy wskazać, że oceny czy poniesienie określonych kosztów, związanych z najmem pojazdu zastępczego, mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać zawsze na podstawie konkretnych okoliczności sprawy (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 1273/00, LEX nr 55515, a także uzasadnienie uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012, nr 3, poz. 28).</xText> <xText>W kwestii podważanej przez pozwanego stawki za najem ponad kwotę 90 złotych za dobę należy zaaprobować pogląd, że poszkodowany co do zasady ma możliwość wyboru dowolnej oferty spośród takich, w których stawka czynszu najmu pozwanego nie przekracza rażąco cen rynkowych (oferowanych na rynku lokalnym) i braku obowiązku poszukiwania oferty najtańszej. W orzecznictwie za ugruntowany należy uznać pogląd, zgodnie z którym odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej pojazdu mechanicznego obejmuje ekonomicznie uzasadnione koszty likwidacji szkody, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku, przy czym kosztami „ekonomicznie uzasadnionymi” są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51)<xIx> . </xIx>Poszkodowany co do zasady nie ma bowiem obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego najtańsze usługi, ubezpieczyciel powinien zatem pokryć koszty stosowane przez wybrany przez poszkodowanego podmiot, niezależnie od tego, że mogą być one wyższe od cen przeciętnych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2002 r.. I CKN 1466/99, OSNC 2003, nr 5 poz. 64).</xText> <xText>Wprawdzie cytowane wyżej orzeczenia dotyczą kosztów naprawy pojazdu, niemniej, w ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, należy je również odnieść do cen stosowanych na lokalnym rynku przez wypożyczalnie samochodów zastępczych. Niewątpliwie, zgodnie z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 i 2 k.c.</xLexLink>, poszkodowany ma prawo do pełnej rekompensaty poniesionej szkody, z drugiej zaś strony ciąży na nim obowiązek współpracy z ubezpieczycielem poprzez przeciwdziałanie zwiększeniu szkody i minimalizowanie jej skutków (<xLexLink xArt="art. 354;art. 354 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 354 § 2 k.c.</xLexLink>). Obowiązek ten nie może jednak, w ocenie Sądu, być w związku z tym poczytywany za równoznaczny z obligacją do poszukiwania najtańszej oferty najmu samochodu zastępczego. Przypisanie poszkodowanej naruszenia obowiązku współpracy z ubezpieczycielem jest bowiem możliwe jedynie wtedy, gdy świadomie lub przez niedbalstwo skorzystał on z usług droższych, np. w sytuacji, kiedy zostanie wykazane, że poszkodowana, znając podmiot wynajmujący pojazdy po cenach niższych, wynajęła pojazd zastępczy tam, gdzie wynajmowano je drożej. Zarzut uchybienia obowiązkowi z <xLexLink xArt="art. 354;art. 354 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 354 § 2 k.c.</xLexLink> mógłby zatem wchodzić w grę tylko w razie wykazania świadomości i niedbalstwa poszkodowanej przy skorzystaniu z podmiotu stosującego stawki wygórowane (i to rażąco).</xText> <xText>Powołany w sprawie biegły sądowy z zakresu techniki motoryzacyjnej, wyceny wartości pojazdów, kosztorysowanie i ocena jakości napraw, szacowanie szkód pojazdów z ubezpieczeń majątkowych <xAnon>M. Z.</xAnon>, w sporządzonej na piśmie opinii stwierdził, że stawki na rynku lokalnym w czasie najmu pojazdu zastępczego wynosiły segmentu C, który to segment odpowiada klasie uszkodzonego pojazdu, kształtuje się granicach cen 74-245 złotych netto tj. 91-301 złotych brutto. Stawka dobowa zastosowana przez powoda w kwocie 165złotych netto pojawiała się lokalnym rynku i jest akceptowalna jako miesząca się w stawkach rynkowych.</xText> <xText>Sąd w pełni podziela opinię biegłego, bowiem spełniała ona stawiane jej wymogi, odzwierciedlała staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadała w sposób wyczerpujący, stanowczy i zrozumiały na postawione pytania, a przytoczona na jej uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c</xLexLink>, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Opinia sporządzona została zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Opinia nie była kwestionowana.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów oraz <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i 2 k.c.</xLexLink>, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 771 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 listopada 2024 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałej części.</xText> <xText>O kosztach procesu, Sąd rozstrzygnął na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c</xLexLink> oraz § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.). Na koszty poniesione przez powoda składają się: 200 złotych opłaty sądowej od pozwu, 17 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz kwota 800 złotych tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego.</xText> <xText>Nadto, na podstawie <xLexLink xArt="art. 83;art. 83 ust. 2" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 83 ust. 2</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 ust. 1" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ust. 1 Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 959 z późn. zm.) Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu 166 zł tytułem zwrotu części wydatków na opinię biegłego, które tymczasowo wyłożone zostały przez Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Anna Lisowska

Judyta Masłowska

starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska

Judyta Masłowska

Sygn. akt I C 224/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Lisowska Protokolant: starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2024 roku sprawy z powództwa(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS. przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o zapłatę o r z e k a: I Zasądza od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powoda(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.kwotę 2 771 zł ( dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt jeden złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 05.11.2023r. do dnia zapłaty. II Zasądza od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powoda(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wS.kwotę 1 917 zł (jeden tysiąc siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. III Nakazuje pobrać od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 166 zł ( sto sześćdziesiąt sześć złotych) tytułem brakującej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego pokrytej tymczasowo ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu. Sygn. akt C 224/24 UZASADNIENIE Pozwem z 22 maja 2024 roku, skierowanym przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW., powód(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 2 771 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od 5 listopada 2023 roku do dnia zapłaty. Jednocześnie wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w wysokości dwukrotności stawki minimalnej, jeśli nie zostanie przedstawiony spis kosztów. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że 5 września 2023 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd markiV. (...)onumerze rejestracyjnym (...)należący doE. S.. Odpowiedzialność za spowodowanie szkody ponosi sprawca zdarzenia ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialność w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Na czas likwidacji szkody poszkodowana korzystała z pojazdu zastępczego. Najem trwał od 6 września 2023 roku do 4 października 2023 roku. W pojeździe miała miejsce szkoda całkowita. Poszkodowana korzystała z pojazdu zastępczego do 7-go dnia od daty wypłaty odszkodowania. Pozwany zredukował okres najmu oraz zastosowaną stawkę. Ponadto powód podkreślił, że koszty podstawienia i odbioru pojazdu należy uznać za uzasadnione z samego faktu wykonania tej usługi, która co do zasady pozostaje w związku ze szkodą. Na podstawie umowy cesji poszkodowana przelała na powoda wierzytelność przysługującą w stosunku do pozwanego towarzystwa ubezpieczeniowego. W odpowiedzi na pozew pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Spółka Akcyjna uznał powództwo do kwoty 774,90 złotych oraz wniósł o oddalenie powództwa w pozostałej części. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany przyznał, że był odpowiedzialny za naprawienie szkody w pojeździe poszkodowanej. Z tego tytułu pozwany zapłacił odszkodowanie za zniszczone w wypadku auto, a nadto kwotę 2 214 złotych na pokrycie kosztów najmu pojazdu zastępczego. Odszkodowanie wypłacono na pokrycie kosztów najmu przez okres 20 dni przy zachowaniu wysokości stawki najmu – 90 złotych netto. Pozwany zweryfikował swoje stanowisko i uznał za zasadny pełny okres najmu wynoszący 29 dni jednakże nadal z zachowanie stawki 90 złotych netto. Dlatego też uznał powództwo do kwoty 774,90 złotych. Pozwany podkreślił, że oferuje poszkodowanym najem pojazdu zastępczego w wypożyczalniach z nim współpracujących oraz informuje o stawkach najmu pojazdu przez nie stosowanych już przy zgłoszeniu szkody. W ocenie pozwanego przy zachowaniu minimalnej staranności przez poszkodowaną koszty najmu pojazdu zastępczego można było zminimalizować do wysokości zapłaconego wcześniej odszkodowania i obecnie uznanej kwoty. Pozwany podkreślił, że mając możliwość porównania cen najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem pozwanego z ofertą powoda poszkodowana powinna dokonać wyboru kierując się przesłankami ekonomicznymi. Takie podejście odpowiadałoby potrzebie współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem w zakresie likwidacji szkody. Pozwany nie kwestionował kosztów podstawienia i odbioru pojazdu, a także daty naliczania odsetek. Sąd ustalił i zważył, co następuje: W pierwszej kolejności zaznaczenia wymaga, iż sprawa niniejsza podlegała rozpoznaniu na podstawie przepisów o postępowaniu uproszczonym (art. 5051-50514k.p.c.). A zatem – zgodnie z treściąart. 5058§ 4 zd. 1 k.p.c.– uzasadnienie wyroku ograniczono do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. Zgodnie zart. 822 § 1 k.c.przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do treściart. 34 ust. 1 i art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2500 z późn. zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. W obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona wart. 361 § 2 k.c., a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.). Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zaistnienie zdarzenia, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą. W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody. Okoliczności kolizji drogowej zaistniałej w dniu 5 września 2023 roku, odpowiedzialność pozwanego zakładu ubezpieczeń za szkodę powstałą w wyniku tego zdarzenia oraz okres najmu przez poszkodowaną pojazdu zastępczego, pozostawały poza sporem. Spór koncentrował się na ustaleniu, czy poszkodowana miała obowiązek nająć pojazd zastępczy od firmy współpracującej z pozwanym, oferującej akceptowaną przez ubezpieczyciela stawkę dobową najmu pojazdu oraz na ustaleniu, czy zastosowana przez powódkę stawka została zawyżona w stosunku do stawek rynkowych. Na początek należy wskazać, że oceny czy poniesienie określonych kosztów, związanych z najmem pojazdu zastępczego, mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać zawsze na podstawie konkretnych okoliczności sprawy (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 1273/00, LEX nr 55515, a także uzasadnienie uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012, nr 3, poz. 28). W kwestii podważanej przez pozwanego stawki za najem ponad kwotę 90 złotych za dobę należy zaaprobować pogląd, że poszkodowany co do zasady ma możliwość wyboru dowolnej oferty spośród takich, w których stawka czynszu najmu pozwanego nie przekracza rażąco cen rynkowych (oferowanych na rynku lokalnym) i braku obowiązku poszukiwania oferty najtańszej. W orzecznictwie za ugruntowany należy uznać pogląd, zgodnie z którym odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej pojazdu mechanicznego obejmuje ekonomicznie uzasadnione koszty likwidacji szkody, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku, przy czym kosztami „ekonomicznie uzasadnionymi” są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51).Poszkodowany co do zasady nie ma bowiem obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego najtańsze usługi, ubezpieczyciel powinien zatem pokryć koszty stosowane przez wybrany przez poszkodowanego podmiot, niezależnie od tego, że mogą być one wyższe od cen przeciętnych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2002 r.. I CKN 1466/99, OSNC 2003, nr 5 poz. 64). Wprawdzie cytowane wyżej orzeczenia dotyczą kosztów naprawy pojazdu, niemniej, w ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, należy je również odnieść do cen stosowanych na lokalnym rynku przez wypożyczalnie samochodów zastępczych. Niewątpliwie, zgodnie z dyspozycjąart. 361 § 1 i 2 k.c., poszkodowany ma prawo do pełnej rekompensaty poniesionej szkody, z drugiej zaś strony ciąży na nim obowiązek współpracy z ubezpieczycielem poprzez przeciwdziałanie zwiększeniu szkody i minimalizowanie jej skutków (art. 354 § 2 k.c.). Obowiązek ten nie może jednak, w ocenie Sądu, być w związku z tym poczytywany za równoznaczny z obligacją do poszukiwania najtańszej oferty najmu samochodu zastępczego. Przypisanie poszkodowanej naruszenia obowiązku współpracy z ubezpieczycielem jest bowiem możliwe jedynie wtedy, gdy świadomie lub przez niedbalstwo skorzystał on z usług droższych, np. w sytuacji, kiedy zostanie wykazane, że poszkodowana, znając podmiot wynajmujący pojazdy po cenach niższych, wynajęła pojazd zastępczy tam, gdzie wynajmowano je drożej. Zarzut uchybienia obowiązkowi zart. 354 § 2 k.c.mógłby zatem wchodzić w grę tylko w razie wykazania świadomości i niedbalstwa poszkodowanej przy skorzystaniu z podmiotu stosującego stawki wygórowane (i to rażąco). Powołany w sprawie biegły sądowy z zakresu techniki motoryzacyjnej, wyceny wartości pojazdów, kosztorysowanie i ocena jakości napraw, szacowanie szkód pojazdów z ubezpieczeń majątkowychM. Z., w sporządzonej na piśmie opinii stwierdził, że stawki na rynku lokalnym w czasie najmu pojazdu zastępczego wynosiły segmentu C, który to segment odpowiada klasie uszkodzonego pojazdu, kształtuje się granicach cen 74-245 złotych netto tj. 91-301 złotych brutto. Stawka dobowa zastosowana przez powoda w kwocie 165złotych netto pojawiała się lokalnym rynku i jest akceptowalna jako miesząca się w stawkach rynkowych. Sąd w pełni podziela opinię biegłego, bowiem spełniała ona stawiane jej wymogi, odzwierciedlała staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadała w sposób wyczerpujący, stanowczy i zrozumiały na postawione pytania, a przytoczona na jej uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie wedługart. 233 § 1 k.p.c, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Opinia sporządzona została zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Opinia nie była kwestionowana. Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów orazart. 481 § 1 i 2 k.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 771 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 listopada 2024 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałej części. O kosztach procesu, Sąd rozstrzygnął na podstawieart. 98 § 1 k.p.coraz § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.). Na koszty poniesione przez powoda składają się: 200 złotych opłaty sądowej od pozwu, 17 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz kwota 800 złotych tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego. Nadto, na podstawieart. 83 ust. 2w zw. zart. 113 ust. 1 Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 959 z późn. zm.) Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu 166 zł tytułem zwrotu części wydatków na opinię biegłego, które tymczasowo wyłożone zostały przez Skarb Państwa.

15/051535/0000503/C

Sąd Rejonowy w Piszu

I Wydział Cywilny

zasada pełnego odszkodowania w ubezpieczeniu OC

153510007020003_XIV_C_000944_2023_Uz_2024-12-19_001

XIV C 944/23

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2024-12-31 18:00:04.0 CET

2025-01-24 10:47:25.0 CET

15351000

7020003

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Jolanta Czajka-Bałon Protokolant: st.sekr.sąd. Grażyna Bielicka po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwa J. M. , E. M. , B. S. i P. S. przeciwko (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że nie istnieje stosunek prawny kredytu,

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Oszczypała" xPublisher="agnieszka.oszczypala" xEditorFullName="Kamila Nowak" xEditor="kamila.nowak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="19" xFlag="published" xVolType="15/351000/7020003/C" xYear="2023" xVolNmbr="000944" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xIx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xIx> </xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 26 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następującym:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: sędzia Jolanta Czajka-Bałon</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: st.sekr.sąd. Grażyna Bielicka</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>J. M.</xAnon>, <xAnon>E. M.</xAnon>, <xAnon>B. S.</xAnon> <xBRx></xBRx>i <xAnon>P. S.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon> (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> <xBRx></xBRx>z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="left">o ustalenie i zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>ustala, że nie istnieje stosunek prawny kredytu, wynikający z umowy kredytu mieszkaniowego hipotecznego <xAnon>(...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawartej 6 października 2008 r. między powodami <xAnon>J. M.</xAnon>, <xAnon>E. M.</xAnon>, <xAnon>B. S.</xAnon> i <xAnon>P. S.</xAnon>, a pozwanym <xAnon> (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> na rzecz powodów <xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon>E. M.</xAnon> łącznie kwotę 175 066,04 (to siedemdziesiąt pięć tysięcy sześćdziesiąt sześć złotych i 04/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>kosztami procesu obciąża pozwanego i z tego tytułu zasądza od niego na rzecz powodów solidarnie jako zwrot kosztów procesu kwotę 11 568 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Jolanta Czajka-Bałon</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powodowie <xAnon>J. M.</xAnon>, <xAnon>E. M.</xAnon> oraz <xAnon>B. S.</xAnon> i <xAnon>P. S.</xAnon> w pozwie z dnia 21 sierpnia 2023 r. (data wpływu) przeciwko pozwanemu <xAnon> (...) Bankowi (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wnieśli o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>ustalenie nieistnienia pomiędzy stronami stosunku prawnego kredytu wynikającego z umowy kredytu mieszkaniowego <xAnon>(...)</xAnon> hipoteczny nr <xAnon> (...)</xAnon> zawartej w dniu 10 października 2008 r. pomiędzy stronami;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>zasądzenie od pozwanego łącznie na ich rzecz kwoty 175.066,04 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 8 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText>Powodowie zgłosili również żądania ewentualne. Nadto domagali się zasądzenia od pozwanego na ich rzecz zwrotu kosztów procesu, kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej, w tym opłatą skarbową od pełnomocnictwa, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>W uzasadnieniu powodowie podali, że w całym okresie kredytowania spłat rat kredytu oraz innych zobowiązań wynikających z zawartej umowy kredytu dokonywali wyłącznie <xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon>E. M.</xAnon>. Z uwagi na powyższe legitymację w zakresie roszczenia o zapłatę posiadają wyłącznie małżeństwo <xAnon>M.</xAnon>. Powodowie wskazali, że jako konsumenci zawarli z pozwanym umowę o kredyt hipoteczny. Umowa została zawarta przy wykorzystaniu stosowanego przez pozwanego wzorca umownego. Kredytobiorcy nie mieli wpływu na treść postanowień umowy odnoszących się do denominacji kredytu kursem CHF, nie zostały przedstawione im informacje dotyczące sposobu ustalania przez pozwanego kursu CHF, według których będzie przeliczane świadczenie stron, że wiąże się z nim nieograniczone ryzyko walutowe. Nadto byli zapewniani przez pozwanego o stabilności kursu waluty CHF oraz o tym, że jest on korzystniejszy od złotówkowego. W dalszej części uzasadnienia powodowie przytoczyli szeroką argumentację dla wykazania swojego interesu prawnego w żądaniu ustalenia, a nadto na poparcie zarzutów nieważności umowy kredytu z powodu sprzeczności z prawem i zasadami współżycia społecznego oraz abuzywności jej postanowień. Podnieśli, że nieważnością dotknięta jest cała umowa kredytu. Powołując się na abuzywność postanowień umowy wskazali, że jej konsekwencją jest ich bezskuteczność względem nich.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powodów na jego rzecz solidarnie zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W szerokiej argumentacji krytycznie odniósł się do stanowiska powodów co do nieważności umowy i abuzywności jej postanowień. A w piśmie z dnia 16 stycznia 2024 r. zgłosił zarzut zatrzymania.</xText> <xText>Na rozprawie w dniu 26 listopada 2024 r. powodowie zostali poinformowani, że umowa kredytu zawiera postanowienia niedozwolone, których konsekwencją jest jej nieważność, a następnie zostali pouczeni, jakie to może nieść dla nich negatywne konsekwencje. Powodowie sprzeciwili się utrzymaniu klauzul abuzywnych i zaakceptowali konsekwencje nieważności umowy.</xText> <xText>Do końca postępowania strony wnosiły i wywodziły jak powyżej.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W 2008 r. powodowie <xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon>E. M.</xAnon> mieszkali wraz z dzieckiem we własnościowym lokalu. Z uwagi na jego mały metraż postanowili zakupić większe mieszkanie. Agent nieruchomości zaproponował im ofertę mieszkania z rynku wtórnego za kwotę 150.000 zł. Powodowie sprzedali dotychczasowe mieszkanie i kwota uzyskana ze sprzedaży stanowić miała wkład własny do kredytu mieszkaniowego, który musieli zaciągnąć, z uwagi na brak wystarczających własnych środków pieniężnych. W tym celu powodowie udali się do pozwanego, ponieważ posiadali u niego rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy. Do kredytu przystąpić mieli z <xAnon>B. S.</xAnon> i <xAnon>P. S.</xAnon> z uwagi na większą zdolność kredytową. Po analizie ich sytuacji finansowej zaproponowano im kredyt związany z frankiem szwajcarskim, który miał niższe oprocentowanie, niż w przypadku kredytu złotowego. Pracownik banku wyjaśnił im, że taki kredyt będzie wypłacony w złotych, że raty kredytu będą wyrażone we frankach, ale będą podlegały spłacie w złotych w kwocie zależnej od kursu franka. Zapewniono, że powiązanie kredytu z frankiem szwajcarskim jest bezpieczne, że jest to stabilna waluta.</xText> <xText>Powodowie zdecydowali się na zaproponowany im kredyt denominowany do franka szwajcarskiego i złożyli wniosek kredytowy. Jako cel kredytowania wskazali zakup spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, a jako adres inwestycji podali <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon>ul. (...)</xAnon>. Powodowie zawnioskowali o kredyt w wysokość 130.000 zł.</xText> <xText>Część formularza wniosku kredytowego stanowiło oświadczenie wnioskodawców, że: 1) nie skorzystali z przedstawionej im w pierwszej kolejności oferty w walucie polskiej i dokonali wyboru oferty w walucie wymienialnej, mając pełną świadomość ryzyka związanego z kredytami zaciąganymi w walucie wymienialnej, polegającego na tym, iż: a) w przypadku wzrostu kursów walut podwyższeniu ulega zarówno spłata raty, jak i kwota zadłużenia, wyrażone w walucie polskiej, b) w przypadku wypłaty kredytu w walucie polskiej, kredyt jest wypłacany po ustalanym przez <xAnon> (...) SA</xAnon> kursie kupna dla dewiz (kursy walut są zamieszczane w Tabeli kursów <xAnon> (...) SA</xAnon>), c) w przypadku spłaty kredytu w walucie polskiej, kredyt jest spłacany po ustalanym przez <xAnon> (...) SA</xAnon> kursie sprzedaży dla dewiz (kursy walut są zamieszczane w Tabeli kursów <xAnon> (...) SA</xAnon>); 2) zostali poinformowani o ryzyku zmiany stóp procentowych; 3) poniosą ryzyko zmiany kursów walutowych oraz zmiany stóp procentowych; 4) zostali poinformowani, iż w przypadku kredytu udzielanego w walucie wymienialnej w rozliczeniach między klientami a <xAnon> (...) SA</xAnon> w obrocie dewizowym stosuje się ustalone przez <xAnon> (...) SA</xAnon> kursy walut obcych w złotych (kursy walut zamieszczane są w Tabeli kursów <xAnon> (...) SA</xAnon>).</xText> <xText><xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon>E. M.</xAnon> uzyskali pozytywną decyzję kredytową, w związku z czym w dniu 6 października 2008 r. doszło do podpisania przez nich i przedstawicieli pozwanego umowy kredytu hipotecznego nr <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Przed podpisaniem umowy powodowie otrzymali umowę do zapoznania się z nią. Postanowienia w niej zawarte nie były z nimi omawiane. Umowa została sporządzona przy wykorzystaniu stosowanego przez Bank wzoru. Powodowie nie negocjowali jej zapisów, które wówczas nie wzbudziły w nich wątpliwości, działali w zaufaniu do banku.</xText> <xText><xIx> <xUx>Dowody:</xUx> umowa kredytu (k. 27-32), wnioski kredytowe (k. 90-105), przesłuchanie powoda <xAnon>J. M.</xAnon> (k. 149v, płyta k. 151, k. 207v, płyta k. 210), przesłuchanie powódki <xAnon>E. M.</xAnon> (k. 149v-150, płyta k. 151; k. 207v-208, płyta k. 210), przesłuchanie powoda <xAnon>P. S.</xAnon> (k. 150, płyta k. 151,k. 208, płyta k. 210), przesłuchanie powódki <xAnon>B. S.</xAnon> (k. 150, płyta k. 151,k. 208, płyta k. 210).</xIx></xText> <xText><xUx>Umowa kredytu i załączniki do niej zawierały m.in. następujące postanowienia: </xUx></xText> <xText>Na warunkach określonych w umowie, <xAnon> (...) SA</xAnon> udziela Kredytobiorcy określonego poniżej kredytu mieszkaniowego, zwanego dalej „kredytem”. Umowa składa się z Części Szczegółowej Umowy, zwanej dalej <xAnon> (...)</xAnon> i Części Ogólnej Umowy, zwanej dalej <xAnon> (...)</xAnon>, które w sposób łączny określają Strony, przedmiot umowy oraz prawa i obowiązki Stron (§ 1 ust. 1 i 2).</xText> <xText>Kwota udzielonego kredytu 62.138,52 CHF (§ 2 pkt 1 <xAnon> (...)</xAnon>). Przeznaczenie kredytu: na potrzeby własne: cel: nabycie lokalu mieszkalnego (…) (§ 2 ust. 2 <xAnon> (...)</xAnon>). Kredyt udzielany jest na 360 miesięcy, tj. do dnia 15.09.2038 r. (§ 2 ust. 4 <xAnon> (...)</xAnon>). Docelowe zabezpieczenie spłaty kredytu: 1) hipoteka zwykła łączna na nieruchomości, której właścicielem będą <xAnon>E.</xAnon> i <xAnon>J. M.</xAnon> (…) 2) hipoteka kaucyjna łączna na nieruchomości której właścicielem będą <xAnon>E.</xAnon> i <xAnon>J. M.</xAnon> (…) (§ 4 ust. 1 pkt 1 i 2 <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Sposób wypłaty kredytu: jednorazowo (§ 6 ust. 2 <xAnon> (...)</xAnon>). Wypłata kredytu nastąpi przelewem na rachunek zbywcy nieruchomości (§ 6 ust. 3 <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Kredytobiorca jest zobowiązany do spłaty całości wynikającego z umowy zadłużenia w terminie: do dnia 15.09. 2038 r. (§ 7 ust. 1 <xAnon> (...)</xAnon>). Środki pieniężne na spłatę kredytu będą pobierane z rachunku numer (…) (§ 7 ust. 4 <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Kredytobiorca oświadcza, że został poinformowany, iż ponosi ryzyko: 1) zmiany kursów waluty, polegające na wzroście wysokości zadłużenia z tytułu kredytu oraz wysokości rat kredytu, wyrażonych w walucie polskiej, przy wzroście kursów waluty kredytu, 2) stopy procentowej, polegające na wzroście raty spłaty przy wzroście stawki referencyjnej (§ 10 ust. 2 <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Użyte w umowie pojęcia i skróty mają znaczenie następujące: (…) 12) stawka referencyjna - wartość stawki referencyjnej, w zależności od wybranej waluty: (…), b) LIBOR dla franka szwajcarskiego (<xAnon> (...)</xAnon>) dla międzybankowych depozytów trzymiesięcznych (LIBOR 3M) - dotyczy kredytów udzielanych w <xAnon> (...)</xAnon>, (…) 14) Tabela kursów - Tabela kursów <xAnon> (...) SA</xAnon> obowiązująca w chwili dokonywania przez <xAnon> (...) SA</xAnon> określonych w umowie przeliczeń kursowych, dostępna w <xAnon> (...) SA</xAnon> oraz na stronie internetowej <xAnon> (...) SA</xAnon> (…) (§ 1 pkt 12 lit. b i pkt 14 <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Kredyt jest wypłacany: 1) w walucie wymienialnej - na finansowanie zobowiązań Kredytobiorcy poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej oraz w przypadku zaciągnięcia kredytu na spłatę kredytu walutowego, 2) w walucie polskiej - na finansowanie zobowiązań w Rzeczypospolitej Polskiej (§ 4 ust. 1 <xAnon> (...)</xAnon>). W przypadku wypłaty kredytu albo transzy w walucie polskiej, stosuje się kurs kupna dla dewiz obowiązujący w <xAnon> (...) SA</xAnon> w dniu realizacji zlecenia płatniczego, według aktualnej Tabeli kursów (§ 4 ust. 2 <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText><xAnon> (...) SA</xAnon> pobiera odsetki od kredytu w walucie kredytu, według zmiennej stopy procentowej, w stosunku rocznym, której wysokość jest ustalana w dniu rozpoczynającym pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej, jako suma stawki referencyjnej i marży <xAnon> (...) SA</xAnon> (…) (§ 6 ust. 1 <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Spłata zadłużenia Kredytobiorcy z tytułu kredytu i odsetek następuje w drodze potrącenia przez <xAnon> (...) SA</xAnon> wierzytelności pieniężnych z tytułu udzielonego kredytu, z wierzytelnościami pieniężnymi Kredytobiorcy z tytułu środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku <xAnon> (...)</xAnon>, rachunku walutowym, rachunku technicznym, prowadzonych przez <xAnon> (...) SA</xAnon> (§ 21 ust. 1 <xAnon> (...)</xAnon>). Kredytobiorca wyraża zgodę na potrącenie, o którym mowa w ust. 1 (§ 21 ust. 2 <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>W przypadku dokonywania spłaty zadłużenia Kredytobiorcy z: 2) rachunku walutowego - środki z rachunku będą pobierane: a) w walucie kredytu wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty spłaty kredytu (§ 22 ust. 2 pkt lit a) <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText><xIx> Dowody: umowa kredytu (k. 27-32).</xIx></xText> <xText><xIx>.</xIx></xText> <xText>Kredyt został wypłacony powodom w 2 transzach w dniu 22 października 2008 r. tj. kwota w wysokości 53.948,62 CHF, co stanowiło równowartość 130.000 zł (po kursie 2,4097) oraz 8.189,90 CHF, co stanowiło równowartość 19.735,20 zł (po kursie 2,4097).</xText> <xText>Faktycznie kredyt spłacali wyłącznie powodowie <xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon>E. M.</xAnon>. Małżonkowie <xAnon>M.</xAnon> spłacają kredyt zgodnie z umową. Z tytułu umowy kredytu zapłacili od 22 października 2008 r. do 17 kwietnia 2023 r. 175.066,04 zł, w tym z tytuł rat odsetkowo-kapitałowych 173.165,73 zł oraz prowizji w kwocie 1.900,31 zł.</xText> <xText><xIx> Dowody: dyspozycje wypłaty (k. 108, 110), zaświadczenie pozwanego, (k. 33-39), przesłuchanie powoda <xAnon>J. M.</xAnon> (k. 149v, płyta k. 151, k. 207v, płyta k. 210), przesłuchanie powódki <xAnon>E. M.</xAnon> (k. 149v-150, płyta k. 151; k. 207v-208, płyta k. 210), przesłuchanie powoda <xAnon>P. S.</xAnon> (k. 150, płyta k. 151,k. 208, płyta k. 210), przesłuchanie powódki <xAnon>B. S.</xAnon> (k. 150, płyta k. 151,k. 208, płyta k. 210).</xIx></xText> <xText>Pismem z 5 czerwca 2023 r. powodowie skierowali do pozwanego reklamację, w której wezwali go do zwrotu wszystkich świadczeń spełnionych przez nich w wykonaniu umowy kredytu świadczeń w terminie 30 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma, w związku z jej nieważnością z powodu abuzywności jej postanowień. Pismem z dnia 7 czerwca 2023 r. pozwany odpowiedział odmownie.</xText> <xText><xIx>Dowody: reklamacja powodów (k. 40-42), pismo pozwanego (k. 43-44).</xIx></xText> <xText><xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon>E. M.</xAnon> nadal pozostają w związku małżeńskim, a od chwili jego zawarcia pozostają w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. Kredyt zaciągnęli do majątku wspólnego i spłacają go z tego majątku. W kredytowanej nieruchomości zaspokajają swoje potrzeby mieszkaniowe do chwili obecnej. W czasie zaciągnięcia kredytu powodowie nie prowadzili działalności gospodarczej, zatrudnienie byli w oparciu o umowę o pracę w prywatnych przedsiębiorstwach.</xText> <xText><xIx>Dowody: przesłuchanie powoda <xAnon>J. M.</xAnon> (k. 149v, płyta k. 151, k. 207v, płyta k. 210), przesłuchanie powódki <xAnon>E. M.</xAnon> (k. 149v-150, płyta k. 151; k. 207v-208, płyta k. 210), przesłuchanie powoda <xAnon>P. S.</xAnon> (k. 150, płyta k. 151,k. 208, płyta k. 210), przesłuchanie powódki <xAnon>B. S.</xAnon> (k. 150, płyta k. 151,k. 208, płyta k. 210).</xIx></xText> <xText><xBx>Podstawą dla powyższych ustaleń była następująca ocena zgromadzonego materiału: </xBx></xText> <xText>Niektóre fakty zostały przez strony przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">230 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez strony w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści. Złożenie przez drugą stronę kserokopii tego samego dokumentu albo odwołanie się do złożonej przez przeciwnika kopii dokumentu było ewidentnym przyznaniem takiego twierdzenia (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink>). Natomiast niedoniesienie się danej strony do kserokopii złożonej przez przeciwnika stanowiło nie wypowiedzenie się co do jego twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (<xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink>). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały one złożone w oryginałach.</xText> <xText>Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania powodów i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył tylko do nich. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Ponadto w chwili składania przez powodów zeznań minęło ponad kilkanaście lat od zawarcia umowy kredytu, co nie mogło nie mieć negatywnego wpływu na ich pamięć i to niezależnie od tego, że okoliczności zawarcia umów, jako dotyczące bardzo istotnej dla nich kwestii życiowej, mogły się im mocno wryć w pamięć. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Taka ich ostrożna ocena prowadziła do wniosku, że są wiarygodne. W sposobie składania sprawiały wrażenie spontanicznych i szczerych. Jednocześnie w swojej treści zeznania te nie zawierały nielogiczności, a także pozostawały w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego a przede wszystkim nie były sprzeczne z żadnymi wiarygodnymi dowodami.</xText> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt. 2 i 5 k.p.c.</xLexLink> pominął dowód z opinii biegłego zgłoszony przez pozwanego. W świetle okoliczności sprawy i przy uwzględnieniu żądania powodów dowód ten nie miał żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i przyczyniłby się tylko do przedłużenia postępowania w sprawie.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Żądanie główne okazało się zasadne. Sąd nie orzekł tym samym o żądaniu ewentualnym.</xText> <xText>Powodowie domagali się ustalenia nieważności umowy kredytu mieszkaniowego <xAnon>(...)</xAnon> hipoteczny nr <xAnon> (...)</xAnon> zawartej w dniu 10 października 2008 r. pomiędzy stronami i w związku z tym o zasądzenie od pozwanego solidarnie na ich rzecz kwoty 175.066,04 zł ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 8 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty. Jak z tego wynika, żądanie ustalenia z jednej strony jest samodzielnym żądaniem pozwu, a z drugiej stanowi przesłankę żądania zapłaty. W związku z tym dotyczy ono kluczowego w sprawie zagadnienia i dlatego należało je ocenić w pierwszej kolejności.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu o <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.).</xText> <xText>Między stronami powstał spór co do ważności zawartej przez nie umowy kredytu. Na dzień wniesienia pozwu umowa była przez powodów jeszcze wykonywana i według jej treści miała być wykonywana do 2038 r. Opierając się na założeniu nieważności umowy, powodowie wytoczyli powództwo o zwrot części spełnionych świadczeń. Jednakże w drodze powództwa o świadczenie nie są w stanie uzyskać pełnej ochrony swego interesu prawnego, gdyż sam wyrok zasądzający nie usunąłby definitywnie stanu niepewności prawnej, co do tego, czy pozwanemu są należne świadczenia, które nie zostały objęte pozwem i nie mogłyby zostać nim objęte. Jest to skutkiem tego, że w orzecznictwie i doktrynie nie ma zgody co do tego, czy prawomocny wyrok zasądzający świadczenie wiąże tylko w zakresie samej sentencji, czy również motywów rozstrzygnięcia (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, M. Prawn. 2015, nr 2, s. 85 i z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, nie publ. oraz postanowienie tego Sądu z 9 stycznia 2019 r., sygn. I CZ 112/18, nie publ.). W rezultacie nie ma pewności, że wyrok zasądzający świadczenie definitywnie przeciąłby spór o ważność umowy i zagwarantowałby powodom, że w celu odzyskania świadczeń nie objętych pozwem, nie będą zmuszeni do wytoczenia kolejnego powództwa. Zatem wyrok zasądzający nie zapewni powodom takiego samego poziomu ochrony prawnej, jak wyrok ustalający.</xText> <xText>Wyrok ustalający nieważność umowy daje także powodom pełniejszą ochronę prawną, gdyż w odróżnieniu od wyroku zasądzającego stanowi podstawę wykreślenia hipotek ustanowionych jako zabezpieczenie spłaty kredytu. Uzasadniało to przyjęcie, że powodowie mają interes prawny w żądaniu ustalenia.</xText> <xText>Przechodząc do oceny ważności umowy, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu zostaje wyrażona w walucie obcej i poddana oprocentowaniu właściwemu dla tej waluty, ale jest wypłacana kredytobiorcy w złotych po przeliczeniu według zasad przewidzianych w umowie; raty kredytu również są wyrażone w walucie, ale są spłacane w złotych według kursu ustalanego na zasadach przewidzianych w umowie.</xText> <xText>Zastosowanie konstrukcji denominacji kredytu do waluty obcej nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 prawa bankowego</xLexLink>, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10, z 29 kwietnia 2015 r., V CSK 445/14, z 18 maja 2016 r., V CSK 88/16, nie publ.). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink>, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika, <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">artykuł 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1). Osiągnięcie przez strony porozumienia co do wszystkich ważnych dla nich kwestii decydujących o kształcie ich zobowiązań jest więc istotą umowy, a nieuzasadniona możliwość jednostronnego i swobodnego kształtowania przez jedną stronę zobowiązania własnego i drugiej strony, tej istoty podważeniem.</xText> <xText>Sprzeczne z naturą umowy dwustronnie zobowiązującej zawieranej w obrocie gospodarczym, jest takie jej ukształtowanie, że jedna strona ma nieuzasadnioną swobodę w określeniu zobowiązania swojego i drugiej strony. Dlatego, przyznanie jednej stronie umowy takiego prawa jest dopuszczalne tylko, jeśli jest uzasadnione i tylko w granicach, wynikających z tego uzasadnienia.</xText> <xText>W umowie kredytu, sprzeczne z jej naturą są takie postanowienia, które pozwalają bankowi na jednostronne i dowolne określanie rozmiaru zobowiązania własnego do wypłaty kwoty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. W przypadku umowy kredytu denominowanego do waluty obcej, jako równoznaczne z postanowieniami wprost pozwalającymi bankowi na samodzielne określenie zobowiązania własnego - w zakresie wypłaty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy - w zakresie spłaty kredytu, należy ocenić zapisy, które przyznają mu prawo do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu wypłaty kredytu i w dniach płatności rat. Rozmiar zobowiązania banku do wypłaty kwoty kredytu wyznacza bowiem nie tylko jej wysokość w walucie, ale przede wszystkim jej równowartość w złotych. Jednocześnie, faktyczny rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kwoty kredytu wyznacza nie wysokość rat kredytu w walucie, ale ich równowartość w złotych. Zatem, przyznanie bankowi w umowie kredytu denominowanego prawa do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu wypłaty kredytu i w dniu płatności rat prowadzi do jednostronnego i swobodnego ustalania przez ten bank, zarówno kwoty kredytu podlegającej wypłacie, jak i wysokości świadczeń stanowiących realizację zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kapitału z oprocentowaniem, czyli głównych elementów wyznaczających zakres zobowiązań stron umowy. Takie postanowienia stanowią przekroczenie granic swobody stron w kształtowaniu umowy kredytu denominowanego do waluty obcej.</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że jeśli w świetle treści umowy długoterminowego kredytu denominowanego do waluty obcej żadne szczególne okoliczności nie uzasadniają prawa banku do swobodnego określenia kursu waluty dla celów wypłaty kwoty (transz) kredytu i spłaty jego rat, aby umowa ta została ukształtowana w zgodzie z naturą stosunku prawnego, jaki ma kreować, musi przewidywać taki sposób ustalenia kursu waluty dla celu wypłaty kredytu i określenia wysokości rat, który nie będzie miał cech jednostronności i dowolności, a więc będzie niezależny od decyzji banku i obiektywnie weryfikowalny. Przedmiotowa umowa kredytu nie spełnia tych warunków.</xText> <xText>W § 4 ust. 2 Części Ogólnej Umowy (<xAnon> (...)</xAnon>) przewidziano, że w przypadku wypłaty kredytu w walucie polskiej, stosuje się kurs kupna dla dewiz obowiązujący w <xAnon> (...) SA</xAnon> w dniu realizacji zlecenia płatniczego, według jego aktualnej Tabeli kursów. Umowa nie określała sposobu ustalania kursów waluty, zatem w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w tym zakresie. Mógł on nawet wyznaczać w swojej tabeli osobny kurs dla umów kredytu denominowanego lub niektórych z nich (np. z określonego okresu czasu lub dla określonego przedziału kwotowego kredytu). Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał pełną swobodę w określeniu wysokości kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu i rat kredytu z waluty na złote. Z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla przyjęcia przedstawionej swobody pozwanego w ustalaniu kursów franka szwajcarskiego. Również w toku procesu pozwany nie przedstawił żadnego przekonującego uzasadnienia dla takiego rozwiązania.</xText> <xText>Podsumowując, postanowienia przedmiotowej umowy pozostawiały Bankowi pełną i nieuzasadnioną swobodę w jednostronnym określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu i rat spłaty z waluty na złote. Tym samym postanowienia te dały Bankowi nieuzasadnioną możliwość jednostronnego określania rozmiaru własnego zobowiązania do wypłaty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do spłaty rat kredytu. To zaś sprawiło, że treść ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego kredytu była sprzeczna z właściwością (naturą) tego stosunku, co powodowało, że umowa była sprzeczna z prawem w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> a przez to nieważna (co do takiego skutku, por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2011 r., III CZP 119/10, OSNC 2011/9/95).</xText> <xText>Przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna także z uwagi na zawarte w niej niedozwolone postanowienia umowne.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 2 Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink> nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. § 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje.</xText> <xText>Z powyższego przepisu wynika więc, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są takie zapisy, które: 1) znajdują się w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem, jednak 2) nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione a przy tym 3) kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy oraz 4) nie dotyczą głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, o ile świadczenia te są jednoznacznie określone.</xText> <xText>Niewątpliwe jest, że przy zawieraniu umowy z powodami Bank działał jako przedsiębiorca. Nie ulega wątpliwości również, że powodowie zawarli ją jako konsumenci w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> Stanowi on, że za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Powodowie zawarli umowę jedynie w celu zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych, bez jakiegokolwiek związku z działalnością gospodarczą lub zawodową.</xText> <xText>Postanowienia umowy kredytu, regulujące klauzulę denominacyjną i ściśle z nią powiązaną klauzulę tabel kursowych, nie zostały z powodami indywidualnie uzgodnione. Podkreślenia wymaga, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> nie jest takie, którego treść konsument potencjalnie mógł negocjować, lecz tylko takie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnych negocjacji. Pozwany nie wykazał takiego faktu, więc nie można było go przyjąć (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>W ocenie Sądu klauzula denominacyjna określa główne świadczenia stron umowy kredytu.</xText> <xText>Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że za warunki umowne, które objęte są zakresem pojęcia „określenia głównego przedmiotu umowy” w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, należy uważać te, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. W szczególności takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach indeksowanych i denominowanych do waluty obcej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13, <xAnon>B. M.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>O. M.</xAnon> v. <xAnon>S. V.</xAnon> România SA, <xAnon> (...)</xAnon> 2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 3 października 2019 r., C-260/18, <xAnon>K. D.</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> v. <xAnon>R.</xAnon><xAnon> Bank (...)</xAnon>, pkt 44).</xText> <xText>W umowie kredytu denominowanego do waluty obcej postanowienia regulujące denominację stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron, w tym dotyczących ponoszenia przez kredytobiorców ryzyka kursowego. Ponadto postanowienia te pozwalają osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego podstawowy koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego ryzyka kursowego. W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 <xIx>in fine</xIx> k.c.</xLexLink></xText> <xText>Powyższe oznacza, że zapisy klauzuli denominacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienia umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie są jednoznaczne.</xText> <xText>Wykładnia <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa <xAnon> (...)</xAnon>. Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16. Trybunał podkreślił w nim, że wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do ich zrozumiałości pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez dyrektywę 93/13 system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej. Dlatego, powinien on być rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, płynące dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne. Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie.</xText> <xText>Uogólniając te wymagania <xAnon> (...)</xAnon> podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>P. A.</xAnon> i in. v. <xAnon> (...) SA</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> 2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam inne wyroki).</xText> <xText>Jest oczywiste, że w świetle <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> to na pozwanym spoczywał obowiązek udowodnienia spełnienia wymogów pozwalających uznać, że postanowienia klauzuli denominacyjnej zostały sformułowane w sposób jednoznaczny w wyżej przedstawionym rozumieniu. Na tę okoliczność pozwany zaoferował m.in. zeznania powodów oraz dokumenty. Powodowie nie potwierdzili stanowiska pozwanego. Również treść dokumentów nie pozwalała na przyjęcie jednoznaczności klauzuli denominacyjnej.</xText> <xText>Sąd doszedł do przekonania, że klauzula denominacyjna nie była jednoznaczna z następujących względów.</xText> <xText>Po pierwsze, klauzula denominacyjna stanowiła główny wyróżnik i oś umowy, dlatego powinna być jednoznacznie wysłowiona. Także mechanizm jej działania powinien być opisany w taki sposób, aby jasne było jego fundamentalne znaczenie i aby ujawnić jego istotę i wszystkie konsekwencje. Tymczasem w przedmiotowej umowie omawiana klauzula nie została jasno wysłowiona a do tego została rozczłonkowana i poszczególne jej elementy zostały umieszczone w różnych miejscach umowy. Taki sposób jej zapisania powodował, że konieczne było szczególnie jasne i dokładne objaśnienie powodom jej postanowień – czego pozwany nie wykazał.</xText> <xText>Po drugie, oświadczenia powodów zawarte w umowie i we wniosku kredytowym nie dowodziły spełnienia przez pozwanego obowiązku informacyjnego, gdyż mają charakter blankietowy, co nie pozwala na ustalenie, udzielenie jakich konkretnie informacji i wyjaśnień kryje się za ich ogólnikową treścią. Z brzmienia tych dokumentów nie tylko nie wynika dokładny zakres udzielonych powodom informacji, ale też to, czy były one prawdziwe i rzetelne oraz czy zostały przekazane w sposób zrozumiały dla przeciętnego konsumenta. Dlatego na podstawie tych oświadczeń nie można było przyjąć, że Bank wypełnił wobec nich swój obowiązek informacyjny w sposób, o jakim mowa w orzecznictwie <xAnon> (...)</xAnon>. Podkreślenia wymaga, że w tym zakresie nie była wystarczająca ogólna i oczywista dla każdego informacja, że kurs franka może wzrosnąć, czy nawet wyjaśnienie, że spowoduje to nie tylko wzrost rat kredytu w złotych, ale też wyrażonego w złotych salda zadłużenia. Wymóg rzetelności nakazywał pokazanie konsekwencji, jakie dla powodów może nieść taki wzrost w okresie, na który umowa miała być zawarta. Wymagało to pokazania, jak dotychczas kształtował się kursu franka szwajcarskiego w długim okresie (co najmniej takim samym, jak ten, na jaki miała zostać zawarta umowa) w stosunku do złotego i innych reprezentatywnych walut (z uwagi na brak rynkowych kursów złotego z okresu sprzed transformacji ustrojowej) i zbudowanie symulacji opartej na analogicznym wzroście kursu w okresie, na który umowa miała zostać zawarta.</xText> <xText>Po trzecie, w ramach obowiązku informacyjnego konieczne było uprzedzenie powodów o poważnym ryzyku skokowego wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Gospodarkę światową cyklicznie dotykają różnej natury kryzysy. W takich okresach w krajach o słabszej niż szwajcarska gospodarce, waluty miejscowe osłabiają się względem franka szwajcarskiego i to niekiedy bardzo gwałtownie. Przy czym z reguły później nie odrabiają całości strat. Podobnie się dzieje w przypadku lokalnych kryzysów gospodarczych, obejmujących tylko dany kraj lub region. Dlatego, wyjaśniając powodom ryzyko walutowe, należało przywołać znane z historii sytuacje, które wywołały skokowy wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów i uświadomić im, że prawdopodobieństwo zmaterializowania się w Polsce takiego niekorzystnego scenariusza jest tym wyższe, im dłuższy jest okres kredytowania. Te wymogi nie zostały przez Bank wypełnione.</xText> <xText>Po czwarte, zapisy umowy nie uprzedzały powodów, że bardzo znaczne umowne ryzyko wzrostu kursu franka spoczywa w całości tylko na nich.</xText> <xText>W wyniku powyższych rozważań Sąd przyjął, że postanowienia umowne, regulujące klauzulę denominacyjną, nie są sformułowane w sposób jednoznaczny.</xText> <xText>W odróżnieniu od klauzuli denominacyjnej, klauzula tabel kursowych nie określa głównych świadczeń stron. Jej postanowienia dotyczą jedynie sposobu ustalania konkretnego kursu franka szwajcarskiego przy wypłacie kredytu i spłacie rat. Nie decydowała więc w żadnym zakresie o charakterze umowy, a jedynie o sposobie jej wykonywania od strony czysto technicznej. Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umów bez zmiany ich istoty, jako umowy kredytu denominowanego do waluty obcej.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy kształtujące prawa i obowiązki konsumenta ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta.</xText> <xText>Przez dobre obyczaje należy rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87).</xText> <xText>Rażące naruszenie interesów konsumenta jest elementem oceny, które wprowadza wymóg prawnie istotnego stopnia sprzeczności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami. Wymóg dokonywania wykładni <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> w zgodzie z postanowieniami i celem dyrektywy 93/13 powoduje konieczność rozszerzającej wykładni pojęcia rażącego naruszenia interesów konsumenta, celem objęcia nim również przypadków naruszeń poważnych, choć nie rażących w tradycyjnym rozumieniu tego słowa w polskim prawie cywilnym. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma więc miejsce, gdy postanowienia umowy poważnie odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, skutkując nieusprawiedliwioną dysproporcją na niekorzyść konsumenta.</xText> <xText>Podsumowując uznać należy, że w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta takie postanowienia umowne, które, przez nielojalne, nierzetelne, czy nieuczciwe wykorzystanie zaufania konsumenta i braku po jego stronie odpowiedniej wiedzy, powodują poważną i nieusprawiedliwioną nierównowagę kontraktową na korzyść przedsiębiorcy.</xText> <xText>Podkreślić trzeba, że przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru postanowienia umownego nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była przez strony wykonywana (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019/1/2 i powołane tam orzecznictwo). W szczególności nie jest ważne, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikały z korzystnego dla niego brzmienia postanowień umownych. Innymi słowy, jeśli zapisy umowy dawały przedsiębiorcy możliwość naruszenia interesów konsumenta, dla przyjęcia ich niedozwolonego charakteru nie jest istotne, czy przedsiębiorca z tych zapisów skorzystał. Dlatego w sprawie nie miało znaczenia to, w jaki sposób pozwany ustalał kurs waluty, w szczególności czy robił to rzetelnie i uczciwie.</xText> <xText>Oceniając klauzulę denominacyjną, w pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że powodowie nie mieli możliwości wyboru waluty, w której kredyt będzie wypłacony. Skoro potrzebowali kredytu na pokrycie zobowiązań w Polsce, to zgodnie z narzuconą im treścią umowy, mógł on być wypłacony tylko w złotych.</xText> <xText>Za pomocą klauzuli denominacyjnej powodowie zostali w sposób nieuzasadniony obciążeni całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytu oraz całością ryzyka wzrostu kursu franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu. Zaznaczyć trzeba, że zgodnie z tym, co już wyżej powiedziano, podstawą analizy rozłożenia ryzyka walutowego w umowie mogła być jedynie jej treść.</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości, że nałożenie na konsumenta jakiegoś rodzaju ryzyka w umowie kredytu jest dopuszczalne. Przeciwnie, jest dość częste, gdyż wiąże się chociażby z konstrukcją klauzuli zmiennego oprocentowania. Klauzula taka w przypadku kredytu w złotych może być usprawiedliwiona, jako rozsądna cena za pozyskanie kwoty kredytu. Jednak w umowie stron klauzula denominacyjna w sposób nieporównanie większy niż klauzula zmiennego oprocentowania podnosiła ryzyko powodów. Wzrost oprocentowania kredytu prowadzi do wzrostu rat, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy. Tymczasem w przypadku kredytu denominowanego, wzrost kursu waluty oznacza jednoczesny wzrost rat i wysokości pozostałego do spłaty zadłużenia wyrażonego w złotych. W przedmiotowej umowie stopień tego wzrostu nie miał żadnych granic.</xText> <xText>Skutkiem nałożenia na powodów całości ryzyka wzrostu franka szwajcarskiego było bardzo nierównomierne i niesprawiedliwe rozłożenie ogólnego ryzyka ponoszonego przez obie strony w związku z zawarciem umowy. Bank ryzykował stratę znacznej części kwoty, którą wypłacił powodom. Strata taka mogła nastąpić w razie szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego. Biorąc pod uwagę realia ekonomiczne, było to ryzyko znikome i z pewnością znacznie mniejsze niż ryzyko silnego wzrostu kursu w długim okresie. Przy tym Bank mógł zabezpieczać się przed ryzykiem zmian kursowych pozaumownie, przez odpowiednie operacje na rynku finansowym. W świetle treści umowy Bank ryzykował też tym, że powodowie staną się niewypłacalni. Jednak ryzyko to w znacznym stopniu ograniczył przez uzyskanie hipotek na ich nieruchomości. Tymczasem sytuacja powodów przedstawiała się zupełnie inaczej. W wyniku wzrostu kursu franka wysokość ich zobowiązania kredytowego w przeliczeniu na złote mogła przewyższyć nie tylko wartość kredytowanej nieruchomości, ale też całego ich majątku. Ponadto wzrost kursu franka mógł spowodować po ich stronie brak możliwości spłaty rat przy niezmienionym poziomie ich realnych dochodów. Umowa zaś nie dawała im żadnych skutecznych narzędzi zapobieżenia negatywnym skutkom gwałtownego wzrostu franka szwajcarskiego i nie mieli też praktycznie żadnych możliwości pozaumownego zabezpieczenia swojego ryzyka z tym związanego.</xText> <xText>Wprowadzenie do umowy stron klauzuli denominacyjnej nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej Banku i zaufania, jakim się u powodów cieszył. Bank, dysponując nieporównanie większymi niż oni możliwościami oceny ryzyka kursowego oraz mogąc - w przeciwieństwie do nich - efektywnie zabezpieczyć się przed nim, wprowadził do umowy klauzulę denominacyjną w kształcie, w którym chroniła jego interes ekonomiczny, ich kosztem.</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że w przedmiotowej umowie kredytu klauzula denominacyjna w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku.</xText> <xText>Przechodząc do oceny klauzuli tabel kursowych podkreślenia wymaga, że pozostawiała ona Bankowi nieograniczoną swobodę w kształtowaniu kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego, które będą miały zastosowanie do wypłaty i spłaty kredytu. W świetle jej postanowień możliwa była sytuacja, że Bank określi w swoich tabelach odrębne kursy kupna i sprzedaży, które będą miały zastosowanie wyłącznie do kredytów hipotecznych denominowanych do waluty i zapewnią mu dodatkowy, nieuzasadniony zysk kosztem konsumentów. Powodowie nie zostali też poinformowani o skali dodatkowych obciążeń finansowych, które z tego tytułu będą musieli ponosić. W końcu postanowienia te nie pozwalały powodom w każdej chwili samodzielnie ustalić wysokości stosowanego przez pozwanego kursu wymiany (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 18 listopada 2021 r. w sprawie C-212/20 M.P. i B.P. v. „A.”, pkt 1 sentencji i pkt 55 uzasadnienia).</xText> <xText>Dodać można, że w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego od dawna ukształtowany jest pogląd, że postanowienia umowy pozwalające bankowi na określenie wysokości należności obciążającej konsumenta na podstawie własnych tabel kursowych, bez wskazania obiektywnych kryteriów ustalania kursów, jest niedozwolonym postanowieniem umownym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> (por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16, z 19 września 2018 r., I CNP 39/17, z 24 października 2018 r., II CSK 632/17, z 13 grudnia 2018 r., V CSK 559/17, z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18 i z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, nie publ., z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Dlatego Sąd nie miał wątpliwości, że klauzula tabel kursowych w sposób sprzeczny z wymogami uczciwości i lojalności rażąco narusza interes ekonomiczny powodów.</xText> <xText>Z tych przyczyn klauzule indeksacyjną i tabel kursowych Sąd uznał za niedozwolone postanowienia umowne, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wprowadza sankcję niezwiązania konsumenta niedozwolonymi postanowieniami umownymi. W okolicznościach sprawy prowadziło to do nieważności przedmiotowej umowy kredytowej.</xText> <xText>Brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem umownym oznacza, że nie wywołuje ono żadnych skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Konsument może następczo udzielić świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną albo podjąć decyzję przeciwną (odmówić zgody), co spowoduje trwałą bezskuteczność (nieważność) niedozwolonego postanowienia. Jeżeli umowa bez klauzuli abuzywnej nie może wiązać stron, dzieli los klauzuli. W sytuacji, w której klauzula abuzywna stała się definitywnie bezskuteczna (nieważna) wskutek odmowy jej potwierdzenia przez konsumenta, o obowiązywaniu umowy decyduje to, czy weszła w jej miejsce jakaś regulacja zastępcza. To zaś zależy od tego, czy całkowita i trwała bezskuteczność (nieważność) umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje, czemu może on wiążąco zaprzeczyć, sprzeciwiając się utrzymaniu umowy (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56 i powołane tam orzecznictwo <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Powodowie świadomie i swobodnie odmówili wyrażenia zgody na wyżej wskazane klauzule abuzywne, czego wyrazem był już pozew i co jasno potwierdzili na rozprawie w dniu 26 listopada 2024 r. Spowodowało to trwałą bezskuteczność (nieważność) tych klauzul. Funkcjonowanie przedmiotowej umowy kredytu bez ich postanowień nie było możliwe.</xText> <xText>Klauzula denominacyjna decydowała o istocie przedmiotowych umów. Jej eliminacja była niemożliwa bez zmiany ich charakteru. Usunięcie klauzuli denominacyjnej doprowadziłoby do zaniknięcia ryzyka kursowego, które bezpośrednio wynika z denominacji kredytu do waluty (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z 14 marca 2019 r., C-118/17, <xAnon>Z.</xAnon> <xAnon>D.</xAnon> v. <xAnon>E.</xAnon> Bank <xAnon>H.</xAnon> <xAnon>Z.</xAnon>., pkt 48 i 52). Wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego tak dla umowy kredytu denominowanego, jak i indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134 i z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z dnia 13 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 405/22, nie publ.).</xText> <xText>Wyłączenie z umowy klauzuli denominacyjnej powodowałaby również niemożność spłaty kredytu w złotych, co przewidywała umowa.</xText> <xText>W konsekwencji powyższych uwag należało uznać, że wyeliminowanie z przedmiotowej umowy kredytu niedozwolonych postanowień umownych prowadzi do jej nieważności.</xText> <xText>Podsumowując całość dotychczasowych rozważań, Sąd uznał, że przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna na podstawie <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> z powodu sprzeczności z <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> Sąd doszedł też do przekonania, że nawet gdyby umowę uznać za ważną z punktu widzenia <xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 k.c.</xLexLink>, to i tak do jej nieważności prowadzi wyeliminowanie z niej niedozwolonych postanowień umownych, gdyż w ten sposób zostaje ona pozbawiona elementów decydujących o istocie umowy, której zawarcie było wolą stron.</xText> <xText>Z tych powodów Sąd w punkcie 1 wyroku ustalił, że umowa kredytu mieszkaniowego <xAnon>(...)</xAnon> hipoteczny nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawarta 6 października 2008 r. między powodami a pozwanym jest nieważna.</xText> <xText>W związku z powyższym należało rozważyć konsekwencje nieważności umowy.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink>, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Z kolei <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink> stanowi, że powyższy przepis stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Stosownie zaś do <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink>, świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.</xText> <xText>Świadczenie spełnione w wykonaniu nieważnej czynności prawnej jest objęte ostatnią z wymienionych w <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink> kondykcji - czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (<xIx>condictio sine causa</xIx>). W przypadku nieważności umowy kredytu kredytobiorcy i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w jej wykonaniu (por. wyżej już powołana uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21).</xText> <xText>W okresie objętym pozwem, w wykonaniu nieważnej umowy kredytu powodowie <xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon>E. M.</xAnon> zapłacili pozwanemu z majątku wspólnego 175.066,04 zł. Zatem w tej części powództwo było zasadne.</xText> <xText>Przeciwko roszczeniom powodów pozwany zgłosił zarzut zatrzymania.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink>, który na mocy <xLexLink xArt="art. 497" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 497 k.c.</xLexLink> ma zastosowanie w wypadku nieważności umowy wzajemnej, jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot.</xText> <xText>Prawo zatrzymania przysługuje tylko stronom umowy wzajemnej, a umowa kredytu nie jest umową wzajemną. Umowa dwustronnie zobowiązująca jest umową wzajemną tylko wówczas, gdy jej strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (<xLexLink xArt="art. 487;art. 487 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 487 § 2 k.c.</xLexLink>). Oznacza to, że strony spełniają świadczenia ekwiwalentne, ale których przedmiot jest różny. Ten różny przedmiot świadczeń jest istotą umowy wzajemnej. W umowie kredytu przedmiot świadczeń obu stron jest identyczny, gdyż są nim pieniądze. Nie jest więc ona umową wzajemną i nie jest objęta hipotezą <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Nie ma potrzeby poszukiwania podstaw do stosowania <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink> do umowy kredytu. W przypadku nieważności takiej umowy i konieczności zwrotu wzajemnych świadczeń, właściwą i wystarczającą ochronę zapewnia jej stronom możliwość dokonania potrącenia i zgłoszenia zarzutu potrącenia. Jeśli z jakiegoś względu potrącenie nie jest możliwe albo nie zostało dokonane, nie ma powodu, żeby dłużnik mógł się wstrzymywać ze spełnieniem świadczenia, do którego jest zobowiązany.</xText> <xText>Podkreślenia też wymaga, że uznanie zarzutu zatrzymania za skuteczny, uniemożliwiałoby osiągnięcie celów dyrektywy 93/13, a więc byłoby sprzeczne z zasadą efektywnej ochrony konsumentów.</xText> <xText>Powodowie żądali zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie i żądanie to było uzasadnione. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink>, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myśl <xLexLink xArt="zd. 1;§ 2;art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">zdania pierwszego § 2 art. 481 k.c.</xLexLink>, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Opóźnienie ma miejsce wówczas, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie. Roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>, w takiej sytuacji świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.</xText> <xText>Powodowie przed procesem - wezwali pozwanego do zapłaty w terminie 30 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma. Pismem z dnia 7 czerwca 2023 r. pozwany odpowiedział odmownie. Udzielony pozwanemu termin spełniał wymóg niezwłoczności z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>, dlatego pozwany popadł w opóźnienie 8 czerwca 2023 r. i od tej daty żądanie odsetek było uzasadnione.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie 2 wyroku zasądził od pozwanego, zgodnie z żądaniem pozwu, na rzecz powodów <xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon>E. M.</xAnon> kwotę 175.066,04 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink> strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu. (§ 1<xSUPx>1</xSUPx>)</xText> <xText>Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. (<xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 3 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>W niniejszej sprawie powodowie reprezentowani byli przez radcę prawnego.</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink> stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata</xText> <xText>W niniejszym postępowaniu powodowie ponieśli następujące koszty: opłatę od pozwu 1.000 zł, koszty zastępstwa procesowego w łącznej kwocie 10.568 zł. Łącznie: 11.568 zł. Na kwotę kosztów zastępstwa procesowego składa się kwota 10.800 zł stanowiąca wynagrodzenie radcy prawnego należne za reprezentację w sprawie zgodnie z § 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. oraz 68 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictw.</xText> <xText>W związku z powyższym, Sąd w punkcie trzecim wyroku kosztami procesu obciążył pozwanego i z tego tytułu zasądził od niego na rzecz powodów łącznie jako zwrot kosztów procesu kwotę 11.568 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, na podstawie wyższej przytoczonych przepisów prawa orzeczono jak w sentencji wyroku.</xText> <xText xALIGNx="center">Jolanta Czajka-Bałon</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Jolanta Czajka-Bałon

Agnieszka Oszczypała

st.sekr.sąd. Grażyna Bielicka

Kamila Nowak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Jolanta Czajka-Bałon Protokolant: st.sekr.sąd. Grażyna Bielicka po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwaJ. M.,E. M.,B. S.iP. S. przeciwko(...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że nie istnieje stosunek prawny kredytu, wynikający z umowy kredytu mieszkaniowego hipotecznego(...)nr(...), zawartej 6 października 2008 r. między powodamiJ. M.,E. M.,B. S.iP. S., a pozwanym(...) Bankiem (...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.; 2 zasądza od pozwanego(...) Banku (...) Spółki Akcyjnejna rzecz powodówJ. M.iE. M.łącznie kwotę 175 066,04 (to siedemdziesiąt pięć tysięcy sześćdziesiąt sześć złotych i 04/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty; 3 kosztami procesu obciąża pozwanego i z tego tytułu zasądza od niego na rzecz powodów solidarnie jako zwrot kosztów procesu kwotę 11 568 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty. Jolanta Czajka-Bałon UZASADNIENIE PowodowieJ. M.,E. M.orazB. S.iP. S.w pozwie z dnia 21 sierpnia 2023 r. (data wpływu) przeciwko pozwanemu(...) Bankowi (...) S.A.z siedzibą wW.wnieśli o: 1 ustalenie nieistnienia pomiędzy stronami stosunku prawnego kredytu wynikającego z umowy kredytu mieszkaniowego(...)hipoteczny nr(...)zawartej w dniu 10 października 2008 r. pomiędzy stronami; 2 zasądzenie od pozwanego łącznie na ich rzecz kwoty 175.066,04 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 8 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty. Powodowie zgłosili również żądania ewentualne. Nadto domagali się zasądzenia od pozwanego na ich rzecz zwrotu kosztów procesu, kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej, w tym opłatą skarbową od pełnomocnictwa, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powodowie podali, że w całym okresie kredytowania spłat rat kredytu oraz innych zobowiązań wynikających z zawartej umowy kredytu dokonywali wyłącznieJ. M.iE. M.. Z uwagi na powyższe legitymację w zakresie roszczenia o zapłatę posiadają wyłącznie małżeństwoM.. Powodowie wskazali, że jako konsumenci zawarli z pozwanym umowę o kredyt hipoteczny. Umowa została zawarta przy wykorzystaniu stosowanego przez pozwanego wzorca umownego. Kredytobiorcy nie mieli wpływu na treść postanowień umowy odnoszących się do denominacji kredytu kursem CHF, nie zostały przedstawione im informacje dotyczące sposobu ustalania przez pozwanego kursu CHF, według których będzie przeliczane świadczenie stron, że wiąże się z nim nieograniczone ryzyko walutowe. Nadto byli zapewniani przez pozwanego o stabilności kursu waluty CHF oraz o tym, że jest on korzystniejszy od złotówkowego. W dalszej części uzasadnienia powodowie przytoczyli szeroką argumentację dla wykazania swojego interesu prawnego w żądaniu ustalenia, a nadto na poparcie zarzutów nieważności umowy kredytu z powodu sprzeczności z prawem i zasadami współżycia społecznego oraz abuzywności jej postanowień. Podnieśli, że nieważnością dotknięta jest cała umowa kredytu. Powołując się na abuzywność postanowień umowy wskazali, że jej konsekwencją jest ich bezskuteczność względem nich. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powodów na jego rzecz solidarnie zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W szerokiej argumentacji krytycznie odniósł się do stanowiska powodów co do nieważności umowy i abuzywności jej postanowień. A w piśmie z dnia 16 stycznia 2024 r. zgłosił zarzut zatrzymania. Na rozprawie w dniu 26 listopada 2024 r. powodowie zostali poinformowani, że umowa kredytu zawiera postanowienia niedozwolone, których konsekwencją jest jej nieważność, a następnie zostali pouczeni, jakie to może nieść dla nich negatywne konsekwencje. Powodowie sprzeciwili się utrzymaniu klauzul abuzywnych i zaakceptowali konsekwencje nieważności umowy. Do końca postępowania strony wnosiły i wywodziły jak powyżej. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W 2008 r. powodowieJ. M.iE. M.mieszkali wraz z dzieckiem we własnościowym lokalu. Z uwagi na jego mały metraż postanowili zakupić większe mieszkanie. Agent nieruchomości zaproponował im ofertę mieszkania z rynku wtórnego za kwotę 150.000 zł. Powodowie sprzedali dotychczasowe mieszkanie i kwota uzyskana ze sprzedaży stanowić miała wkład własny do kredytu mieszkaniowego, który musieli zaciągnąć, z uwagi na brak wystarczających własnych środków pieniężnych. W tym celu powodowie udali się do pozwanego, ponieważ posiadali u niego rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy. Do kredytu przystąpić mieli zB. S.iP. S.z uwagi na większą zdolność kredytową. Po analizie ich sytuacji finansowej zaproponowano im kredyt związany z frankiem szwajcarskim, który miał niższe oprocentowanie, niż w przypadku kredytu złotowego. Pracownik banku wyjaśnił im, że taki kredyt będzie wypłacony w złotych, że raty kredytu będą wyrażone we frankach, ale będą podlegały spłacie w złotych w kwocie zależnej od kursu franka. Zapewniono, że powiązanie kredytu z frankiem szwajcarskim jest bezpieczne, że jest to stabilna waluta. Powodowie zdecydowali się na zaproponowany im kredyt denominowany do franka szwajcarskiego i złożyli wniosek kredytowy. Jako cel kredytowania wskazali zakup spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, a jako adres inwestycji podaliP.,ul. (...). Powodowie zawnioskowali o kredyt w wysokość 130.000 zł. Część formularza wniosku kredytowego stanowiło oświadczenie wnioskodawców, że: 1) nie skorzystali z przedstawionej im w pierwszej kolejności oferty w walucie polskiej i dokonali wyboru oferty w walucie wymienialnej, mając pełną świadomość ryzyka związanego z kredytami zaciąganymi w walucie wymienialnej, polegającego na tym, iż: a) w przypadku wzrostu kursów walut podwyższeniu ulega zarówno spłata raty, jak i kwota zadłużenia, wyrażone w walucie polskiej, b) w przypadku wypłaty kredytu w walucie polskiej, kredyt jest wypłacany po ustalanym przez(...) SAkursie kupna dla dewiz (kursy walut są zamieszczane w Tabeli kursów(...) SA), c) w przypadku spłaty kredytu w walucie polskiej, kredyt jest spłacany po ustalanym przez(...) SAkursie sprzedaży dla dewiz (kursy walut są zamieszczane w Tabeli kursów(...) SA); 2) zostali poinformowani o ryzyku zmiany stóp procentowych; 3) poniosą ryzyko zmiany kursów walutowych oraz zmiany stóp procentowych; 4) zostali poinformowani, iż w przypadku kredytu udzielanego w walucie wymienialnej w rozliczeniach między klientami a(...) SAw obrocie dewizowym stosuje się ustalone przez(...) SAkursy walut obcych w złotych (kursy walut zamieszczane są w Tabeli kursów(...) SA). J. M.iE. M.uzyskali pozytywną decyzję kredytową, w związku z czym w dniu 6 października 2008 r. doszło do podpisania przez nich i przedstawicieli pozwanego umowy kredytu hipotecznego nr(...). Przed podpisaniem umowy powodowie otrzymali umowę do zapoznania się z nią. Postanowienia w niej zawarte nie były z nimi omawiane. Umowa została sporządzona przy wykorzystaniu stosowanego przez Bank wzoru. Powodowie nie negocjowali jej zapisów, które wówczas nie wzbudziły w nich wątpliwości, działali w zaufaniu do banku. Dowody: umowa kredytu (k. 27-32), wnioski kredytowe (k. 90-105), przesłuchanie powodaJ. M.(k. 149v, płyta k. 151, k. 207v, płyta k. 210), przesłuchanie powódkiE. M.(k. 149v-150, płyta k. 151; k. 207v-208, płyta k. 210), przesłuchanie powodaP. S.(k. 150, płyta k. 151,k. 208, płyta k. 210), przesłuchanie powódkiB. S.(k. 150, płyta k. 151,k. 208, płyta k. 210). Umowa kredytu i załączniki do niej zawierały m.in. następujące postanowienia: Na warunkach określonych w umowie,(...) SAudziela Kredytobiorcy określonego poniżej kredytu mieszkaniowego, zwanego dalej „kredytem”. Umowa składa się z Części Szczegółowej Umowy, zwanej dalej(...)i Części Ogólnej Umowy, zwanej dalej(...), które w sposób łączny określają Strony, przedmiot umowy oraz prawa i obowiązki Stron (§ 1 ust. 1 i 2). Kwota udzielonego kredytu 62.138,52 CHF (§ 2 pkt 1(...)). Przeznaczenie kredytu: na potrzeby własne: cel: nabycie lokalu mieszkalnego (…) (§ 2 ust. 2(...)). Kredyt udzielany jest na 360 miesięcy, tj. do dnia 15.09.2038 r. (§ 2 ust. 4(...)). Docelowe zabezpieczenie spłaty kredytu: 1) hipoteka zwykła łączna na nieruchomości, której właścicielem będąE.iJ. M.(…) 2) hipoteka kaucyjna łączna na nieruchomości której właścicielem będąE.iJ. M.(…) (§ 4 ust. 1 pkt 1 i 2(...)). Sposób wypłaty kredytu: jednorazowo (§ 6 ust. 2(...)). Wypłata kredytu nastąpi przelewem na rachunek zbywcy nieruchomości (§ 6 ust. 3(...)). Kredytobiorca jest zobowiązany do spłaty całości wynikającego z umowy zadłużenia w terminie: do dnia 15.09. 2038 r. (§ 7 ust. 1(...)). Środki pieniężne na spłatę kredytu będą pobierane z rachunku numer (…) (§ 7 ust. 4(...)). Kredytobiorca oświadcza, że został poinformowany, iż ponosi ryzyko: 1) zmiany kursów waluty, polegające na wzroście wysokości zadłużenia z tytułu kredytu oraz wysokości rat kredytu, wyrażonych w walucie polskiej, przy wzroście kursów waluty kredytu, 2) stopy procentowej, polegające na wzroście raty spłaty przy wzroście stawki referencyjnej (§ 10 ust. 2(...)). Użyte w umowie pojęcia i skróty mają znaczenie następujące: (…) 12) stawka referencyjna - wartość stawki referencyjnej, w zależności od wybranej waluty: (…), b) LIBOR dla franka szwajcarskiego ((...)) dla międzybankowych depozytów trzymiesięcznych (LIBOR 3M) - dotyczy kredytów udzielanych w(...), (…) 14) Tabela kursów - Tabela kursów(...) SAobowiązująca w chwili dokonywania przez(...) SAokreślonych w umowie przeliczeń kursowych, dostępna w(...) SAoraz na stronie internetowej(...) SA(…) (§ 1 pkt 12 lit. b i pkt 14(...)). Kredyt jest wypłacany: 1) w walucie wymienialnej - na finansowanie zobowiązań Kredytobiorcy poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej oraz w przypadku zaciągnięcia kredytu na spłatę kredytu walutowego, 2) w walucie polskiej - na finansowanie zobowiązań w Rzeczypospolitej Polskiej (§ 4 ust. 1(...)). W przypadku wypłaty kredytu albo transzy w walucie polskiej, stosuje się kurs kupna dla dewiz obowiązujący w(...) SAw dniu realizacji zlecenia płatniczego, według aktualnej Tabeli kursów (§ 4 ust. 2(...)). (...) SApobiera odsetki od kredytu w walucie kredytu, według zmiennej stopy procentowej, w stosunku rocznym, której wysokość jest ustalana w dniu rozpoczynającym pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej, jako suma stawki referencyjnej i marży(...) SA(…) (§ 6 ust. 1(...)). Spłata zadłużenia Kredytobiorcy z tytułu kredytu i odsetek następuje w drodze potrącenia przez(...) SAwierzytelności pieniężnych z tytułu udzielonego kredytu, z wierzytelnościami pieniężnymi Kredytobiorcy z tytułu środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku(...), rachunku walutowym, rachunku technicznym, prowadzonych przez(...) SA(§ 21 ust. 1(...)). Kredytobiorca wyraża zgodę na potrącenie, o którym mowa w ust. 1 (§ 21 ust. 2(...)). W przypadku dokonywania spłaty zadłużenia Kredytobiorcy z: 2) rachunku walutowego - środki z rachunku będą pobierane: a) w walucie kredytu wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty spłaty kredytu (§ 22 ust. 2 pkt lit a)(...)). Dowody: umowa kredytu (k. 27-32). . Kredyt został wypłacony powodom w 2 transzach w dniu 22 października 2008 r. tj. kwota w wysokości 53.948,62 CHF, co stanowiło równowartość 130.000 zł (po kursie 2,4097) oraz 8.189,90 CHF, co stanowiło równowartość 19.735,20 zł (po kursie 2,4097). Faktycznie kredyt spłacali wyłącznie powodowieJ. M.iE. M.. MałżonkowieM.spłacają kredyt zgodnie z umową. Z tytułu umowy kredytu zapłacili od 22 października 2008 r. do 17 kwietnia 2023 r. 175.066,04 zł, w tym z tytuł rat odsetkowo-kapitałowych 173.165,73 zł oraz prowizji w kwocie 1.900,31 zł. Dowody: dyspozycje wypłaty (k. 108, 110), zaświadczenie pozwanego, (k. 33-39), przesłuchanie powodaJ. M.(k. 149v, płyta k. 151, k. 207v, płyta k. 210), przesłuchanie powódkiE. M.(k. 149v-150, płyta k. 151; k. 207v-208, płyta k. 210), przesłuchanie powodaP. S.(k. 150, płyta k. 151,k. 208, płyta k. 210), przesłuchanie powódkiB. S.(k. 150, płyta k. 151,k. 208, płyta k. 210). Pismem z 5 czerwca 2023 r. powodowie skierowali do pozwanego reklamację, w której wezwali go do zwrotu wszystkich świadczeń spełnionych przez nich w wykonaniu umowy kredytu świadczeń w terminie 30 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma, w związku z jej nieważnością z powodu abuzywności jej postanowień. Pismem z dnia 7 czerwca 2023 r. pozwany odpowiedział odmownie. Dowody: reklamacja powodów (k. 40-42), pismo pozwanego (k. 43-44). J. M.iE. M.nadal pozostają w związku małżeńskim, a od chwili jego zawarcia pozostają w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. Kredyt zaciągnęli do majątku wspólnego i spłacają go z tego majątku. W kredytowanej nieruchomości zaspokajają swoje potrzeby mieszkaniowe do chwili obecnej. W czasie zaciągnięcia kredytu powodowie nie prowadzili działalności gospodarczej, zatrudnienie byli w oparciu o umowę o pracę w prywatnych przedsiębiorstwach. Dowody: przesłuchanie powodaJ. M.(k. 149v, płyta k. 151, k. 207v, płyta k. 210), przesłuchanie powódkiE. M.(k. 149v-150, płyta k. 151; k. 207v-208, płyta k. 210), przesłuchanie powodaP. S.(k. 150, płyta k. 151,k. 208, płyta k. 210), przesłuchanie powódkiB. S.(k. 150, płyta k. 151,k. 208, płyta k. 210). Podstawą dla powyższych ustaleń była następująca ocena zgromadzonego materiału: Niektóre fakty zostały przez strony przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (art. 229 k.p.c.i230 k.p.c.). Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez strony w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści. Złożenie przez drugą stronę kserokopii tego samego dokumentu albo odwołanie się do złożonej przez przeciwnika kopii dokumentu było ewidentnym przyznaniem takiego twierdzenia (art. 229 k.p.c.). Natomiast niedoniesienie się danej strony do kserokopii złożonej przez przeciwnika stanowiło nie wypowiedzenie się co do jego twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (art. 230 k.p.c.). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały one złożone w oryginałach. Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania powodów i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył tylko do nich. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Ponadto w chwili składania przez powodów zeznań minęło ponad kilkanaście lat od zawarcia umowy kredytu, co nie mogło nie mieć negatywnego wpływu na ich pamięć i to niezależnie od tego, że okoliczności zawarcia umów, jako dotyczące bardzo istotnej dla nich kwestii życiowej, mogły się im mocno wryć w pamięć. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Taka ich ostrożna ocena prowadziła do wniosku, że są wiarygodne. W sposobie składania sprawiały wrażenie spontanicznych i szczerych. Jednocześnie w swojej treści zeznania te nie zawierały nielogiczności, a także pozostawały w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego a przede wszystkim nie były sprzeczne z żadnymi wiarygodnymi dowodami. Sąd na podstawieart. 2352§ 1 pkt. 2 i 5 k.p.c.pominął dowód z opinii biegłego zgłoszony przez pozwanego. W świetle okoliczności sprawy i przy uwzględnieniu żądania powodów dowód ten nie miał żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i przyczyniłby się tylko do przedłużenia postępowania w sprawie. Sąd zważył, co następuje: Żądanie główne okazało się zasadne. Sąd nie orzekł tym samym o żądaniu ewentualnym. Powodowie domagali się ustalenia nieważności umowy kredytu mieszkaniowego(...)hipoteczny nr(...)zawartej w dniu 10 października 2008 r. pomiędzy stronami i w związku z tym o zasądzenie od pozwanego solidarnie na ich rzecz kwoty 175.066,04 zł ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 8 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty. Jak z tego wynika, żądanie ustalenia z jednej strony jest samodzielnym żądaniem pozwu, a z drugiej stanowi przesłankę żądania zapłaty. W związku z tym dotyczy ono kluczowego w sprawie zagadnienia i dlatego należało je ocenić w pierwszej kolejności. Zgodnie zart. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu oart. 189 k.p.c., a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.). Między stronami powstał spór co do ważności zawartej przez nie umowy kredytu. Na dzień wniesienia pozwu umowa była przez powodów jeszcze wykonywana i według jej treści miała być wykonywana do 2038 r. Opierając się na założeniu nieważności umowy, powodowie wytoczyli powództwo o zwrot części spełnionych świadczeń. Jednakże w drodze powództwa o świadczenie nie są w stanie uzyskać pełnej ochrony swego interesu prawnego, gdyż sam wyrok zasądzający nie usunąłby definitywnie stanu niepewności prawnej, co do tego, czy pozwanemu są należne świadczenia, które nie zostały objęte pozwem i nie mogłyby zostać nim objęte. Jest to skutkiem tego, że w orzecznictwie i doktrynie nie ma zgody co do tego, czy prawomocny wyrok zasądzający świadczenie wiąże tylko w zakresie samej sentencji, czy również motywów rozstrzygnięcia (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, M. Prawn. 2015, nr 2, s. 85 i z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, nie publ. oraz postanowienie tego Sądu z 9 stycznia 2019 r., sygn. I CZ 112/18, nie publ.). W rezultacie nie ma pewności, że wyrok zasądzający świadczenie definitywnie przeciąłby spór o ważność umowy i zagwarantowałby powodom, że w celu odzyskania świadczeń nie objętych pozwem, nie będą zmuszeni do wytoczenia kolejnego powództwa. Zatem wyrok zasądzający nie zapewni powodom takiego samego poziomu ochrony prawnej, jak wyrok ustalający. Wyrok ustalający nieważność umowy daje także powodom pełniejszą ochronę prawną, gdyż w odróżnieniu od wyroku zasądzającego stanowi podstawę wykreślenia hipotek ustanowionych jako zabezpieczenie spłaty kredytu. Uzasadniało to przyjęcie, że powodowie mają interes prawny w żądaniu ustalenia. Przechodząc do oceny ważności umowy, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu zostaje wyrażona w walucie obcej i poddana oprocentowaniu właściwemu dla tej waluty, ale jest wypłacana kredytobiorcy w złotych po przeliczeniu według zasad przewidzianych w umowie; raty kredytu również są wyrażone w walucie, ale są spłacane w złotych według kursu ustalanego na zasadach przewidzianych w umowie. Zastosowanie konstrukcji denominacji kredytu do waluty obcej nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej wart. 69 ust. 1 prawa bankowego, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 25 marca 2011 r., IV CSK 377/10, z 29 kwietnia 2015 r., V CSK 445/14, z 18 maja 2016 r., V CSK 88/16, nie publ.). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu. Stosownie doart. 3531k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika,artykuł 3531k.c., wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1). Osiągnięcie przez strony porozumienia co do wszystkich ważnych dla nich kwestii decydujących o kształcie ich zobowiązań jest więc istotą umowy, a nieuzasadniona możliwość jednostronnego i swobodnego kształtowania przez jedną stronę zobowiązania własnego i drugiej strony, tej istoty podważeniem. Sprzeczne z naturą umowy dwustronnie zobowiązującej zawieranej w obrocie gospodarczym, jest takie jej ukształtowanie, że jedna strona ma nieuzasadnioną swobodę w określeniu zobowiązania swojego i drugiej strony. Dlatego, przyznanie jednej stronie umowy takiego prawa jest dopuszczalne tylko, jeśli jest uzasadnione i tylko w granicach, wynikających z tego uzasadnienia. W umowie kredytu, sprzeczne z jej naturą są takie postanowienia, które pozwalają bankowi na jednostronne i dowolne określanie rozmiaru zobowiązania własnego do wypłaty kwoty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. W przypadku umowy kredytu denominowanego do waluty obcej, jako równoznaczne z postanowieniami wprost pozwalającymi bankowi na samodzielne określenie zobowiązania własnego - w zakresie wypłaty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy - w zakresie spłaty kredytu, należy ocenić zapisy, które przyznają mu prawo do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu wypłaty kredytu i w dniach płatności rat. Rozmiar zobowiązania banku do wypłaty kwoty kredytu wyznacza bowiem nie tylko jej wysokość w walucie, ale przede wszystkim jej równowartość w złotych. Jednocześnie, faktyczny rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kwoty kredytu wyznacza nie wysokość rat kredytu w walucie, ale ich równowartość w złotych. Zatem, przyznanie bankowi w umowie kredytu denominowanego prawa do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu wypłaty kredytu i w dniu płatności rat prowadzi do jednostronnego i swobodnego ustalania przez ten bank, zarówno kwoty kredytu podlegającej wypłacie, jak i wysokości świadczeń stanowiących realizację zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kapitału z oprocentowaniem, czyli głównych elementów wyznaczających zakres zobowiązań stron umowy. Takie postanowienia stanowią przekroczenie granic swobody stron w kształtowaniu umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że jeśli w świetle treści umowy długoterminowego kredytu denominowanego do waluty obcej żadne szczególne okoliczności nie uzasadniają prawa banku do swobodnego określenia kursu waluty dla celów wypłaty kwoty (transz) kredytu i spłaty jego rat, aby umowa ta została ukształtowana w zgodzie z naturą stosunku prawnego, jaki ma kreować, musi przewidywać taki sposób ustalenia kursu waluty dla celu wypłaty kredytu i określenia wysokości rat, który nie będzie miał cech jednostronności i dowolności, a więc będzie niezależny od decyzji banku i obiektywnie weryfikowalny. Przedmiotowa umowa kredytu nie spełnia tych warunków. W § 4 ust. 2 Części Ogólnej Umowy ((...)) przewidziano, że w przypadku wypłaty kredytu w walucie polskiej, stosuje się kurs kupna dla dewiz obowiązujący w(...) SAw dniu realizacji zlecenia płatniczego, według jego aktualnej Tabeli kursów. Umowa nie określała sposobu ustalania kursów waluty, zatem w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w tym zakresie. Mógł on nawet wyznaczać w swojej tabeli osobny kurs dla umów kredytu denominowanego lub niektórych z nich (np. z określonego okresu czasu lub dla określonego przedziału kwotowego kredytu). Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał pełną swobodę w określeniu wysokości kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu i rat kredytu z waluty na złote. Z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla przyjęcia przedstawionej swobody pozwanego w ustalaniu kursów franka szwajcarskiego. Również w toku procesu pozwany nie przedstawił żadnego przekonującego uzasadnienia dla takiego rozwiązania. Podsumowując, postanowienia przedmiotowej umowy pozostawiały Bankowi pełną i nieuzasadnioną swobodę w jednostronnym określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu i rat spłaty z waluty na złote. Tym samym postanowienia te dały Bankowi nieuzasadnioną możliwość jednostronnego określania rozmiaru własnego zobowiązania do wypłaty kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do spłaty rat kredytu. To zaś sprawiło, że treść ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego kredytu była sprzeczna z właściwością (naturą) tego stosunku, co powodowało, że umowa była sprzeczna z prawem w rozumieniuart. 58 § 1 k.c.a przez to nieważna (co do takiego skutku, por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2011 r., III CZP 119/10, OSNC 2011/9/95). Przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna także z uwagi na zawarte w niej niedozwolone postanowienia umowne. Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 2 Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z§ 1nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. § 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Z powyższego przepisu wynika więc, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są takie zapisy, które: 1) znajdują się w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem, jednak 2) nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione a przy tym 3) kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy oraz 4) nie dotyczą głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, o ile świadczenia te są jednoznacznie określone. Niewątpliwe jest, że przy zawieraniu umowy z powodami Bank działał jako przedsiębiorca. Nie ulega wątpliwości również, że powodowie zawarli ją jako konsumenci w rozumieniuart. 221k.c.Stanowi on, że za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Powodowie zawarli umowę jedynie w celu zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych, bez jakiegokolwiek związku z działalnością gospodarczą lub zawodową. Postanowienia umowy kredytu, regulujące klauzulę denominacyjną i ściśle z nią powiązaną klauzulę tabel kursowych, nie zostały z powodami indywidualnie uzgodnione. Podkreślenia wymaga, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.nie jest takie, którego treść konsument potencjalnie mógł negocjować, lecz tylko takie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnych negocjacji. Pozwany nie wykazał takiego faktu, więc nie można było go przyjąć (art. 3851§ 4 k.c.). W ocenie Sądu klauzula denominacyjna określa główne świadczenia stron umowy kredytu. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że za warunki umowne, które objęte są zakresem pojęcia „określenia głównego przedmiotu umowy” w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, należy uważać te, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. W szczególności takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach indeksowanych i denominowanych do waluty obcej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13,B. M.iI.O. M.v.S. V.România SA,(...)2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 3 października 2019 r., C-260/18,K. D.iJ. D.v.R.Bank (...), pkt 44). W umowie kredytu denominowanego do waluty obcej postanowienia regulujące denominację stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron, w tym dotyczących ponoszenia przez kredytobiorców ryzyka kursowego. Ponadto postanowienia te pozwalają osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego podstawowy koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego ryzyka kursowego. W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu w rozumieniuart. 3851§ 1in finek.c. Powyższe oznacza, że zapisy klauzuli denominacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienia umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie są jednoznaczne. Wykładniaart. 3851§ 1 k.c.w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa(...). Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16. Trybunał podkreślił w nim, że wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do ich zrozumiałości pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez dyrektywę 93/13 system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej. Dlatego, powinien on być rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, płynące dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne. Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie. Uogólniając te wymagania(...)podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16,R.P. A.i in. v.(...) SA,(...)2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam inne wyroki). Jest oczywiste, że w świetleart. 6 k.c.to na pozwanym spoczywał obowiązek udowodnienia spełnienia wymogów pozwalających uznać, że postanowienia klauzuli denominacyjnej zostały sformułowane w sposób jednoznaczny w wyżej przedstawionym rozumieniu. Na tę okoliczność pozwany zaoferował m.in. zeznania powodów oraz dokumenty. Powodowie nie potwierdzili stanowiska pozwanego. Również treść dokumentów nie pozwalała na przyjęcie jednoznaczności klauzuli denominacyjnej. Sąd doszedł do przekonania, że klauzula denominacyjna nie była jednoznaczna z następujących względów. Po pierwsze, klauzula denominacyjna stanowiła główny wyróżnik i oś umowy, dlatego powinna być jednoznacznie wysłowiona. Także mechanizm jej działania powinien być opisany w taki sposób, aby jasne było jego fundamentalne znaczenie i aby ujawnić jego istotę i wszystkie konsekwencje. Tymczasem w przedmiotowej umowie omawiana klauzula nie została jasno wysłowiona a do tego została rozczłonkowana i poszczególne jej elementy zostały umieszczone w różnych miejscach umowy. Taki sposób jej zapisania powodował, że konieczne było szczególnie jasne i dokładne objaśnienie powodom jej postanowień – czego pozwany nie wykazał. Po drugie, oświadczenia powodów zawarte w umowie i we wniosku kredytowym nie dowodziły spełnienia przez pozwanego obowiązku informacyjnego, gdyż mają charakter blankietowy, co nie pozwala na ustalenie, udzielenie jakich konkretnie informacji i wyjaśnień kryje się za ich ogólnikową treścią. Z brzmienia tych dokumentów nie tylko nie wynika dokładny zakres udzielonych powodom informacji, ale też to, czy były one prawdziwe i rzetelne oraz czy zostały przekazane w sposób zrozumiały dla przeciętnego konsumenta. Dlatego na podstawie tych oświadczeń nie można było przyjąć, że Bank wypełnił wobec nich swój obowiązek informacyjny w sposób, o jakim mowa w orzecznictwie(...). Podkreślenia wymaga, że w tym zakresie nie była wystarczająca ogólna i oczywista dla każdego informacja, że kurs franka może wzrosnąć, czy nawet wyjaśnienie, że spowoduje to nie tylko wzrost rat kredytu w złotych, ale też wyrażonego w złotych salda zadłużenia. Wymóg rzetelności nakazywał pokazanie konsekwencji, jakie dla powodów może nieść taki wzrost w okresie, na który umowa miała być zawarta. Wymagało to pokazania, jak dotychczas kształtował się kursu franka szwajcarskiego w długim okresie (co najmniej takim samym, jak ten, na jaki miała zostać zawarta umowa) w stosunku do złotego i innych reprezentatywnych walut (z uwagi na brak rynkowych kursów złotego z okresu sprzed transformacji ustrojowej) i zbudowanie symulacji opartej na analogicznym wzroście kursu w okresie, na który umowa miała zostać zawarta. Po trzecie, w ramach obowiązku informacyjnego konieczne było uprzedzenie powodów o poważnym ryzyku skokowego wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Gospodarkę światową cyklicznie dotykają różnej natury kryzysy. W takich okresach w krajach o słabszej niż szwajcarska gospodarce, waluty miejscowe osłabiają się względem franka szwajcarskiego i to niekiedy bardzo gwałtownie. Przy czym z reguły później nie odrabiają całości strat. Podobnie się dzieje w przypadku lokalnych kryzysów gospodarczych, obejmujących tylko dany kraj lub region. Dlatego, wyjaśniając powodom ryzyko walutowe, należało przywołać znane z historii sytuacje, które wywołały skokowy wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów i uświadomić im, że prawdopodobieństwo zmaterializowania się w Polsce takiego niekorzystnego scenariusza jest tym wyższe, im dłuższy jest okres kredytowania. Te wymogi nie zostały przez Bank wypełnione. Po czwarte, zapisy umowy nie uprzedzały powodów, że bardzo znaczne umowne ryzyko wzrostu kursu franka spoczywa w całości tylko na nich. W wyniku powyższych rozważań Sąd przyjął, że postanowienia umowne, regulujące klauzulę denominacyjną, nie są sformułowane w sposób jednoznaczny. W odróżnieniu od klauzuli denominacyjnej, klauzula tabel kursowych nie określa głównych świadczeń stron. Jej postanowienia dotyczą jedynie sposobu ustalania konkretnego kursu franka szwajcarskiego przy wypłacie kredytu i spłacie rat. Nie decydowała więc w żadnym zakresie o charakterze umowy, a jedynie o sposobie jej wykonywania od strony czysto technicznej. Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umów bez zmiany ich istoty, jako umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. Art. 3851§ 1 k.c.wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy kształtujące prawa i obowiązki konsumenta ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta. Przez dobre obyczaje należy rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87). Rażące naruszenie interesów konsumenta jest elementem oceny, które wprowadza wymóg prawnie istotnego stopnia sprzeczności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami. Wymóg dokonywania wykładniart. 3851k.c.w zgodzie z postanowieniami i celem dyrektywy 93/13 powoduje konieczność rozszerzającej wykładni pojęcia rażącego naruszenia interesów konsumenta, celem objęcia nim również przypadków naruszeń poważnych, choć nie rażących w tradycyjnym rozumieniu tego słowa w polskim prawie cywilnym. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma więc miejsce, gdy postanowienia umowy poważnie odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, skutkując nieusprawiedliwioną dysproporcją na niekorzyść konsumenta. Podsumowując uznać należy, że w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta takie postanowienia umowne, które, przez nielojalne, nierzetelne, czy nieuczciwe wykorzystanie zaufania konsumenta i braku po jego stronie odpowiedniej wiedzy, powodują poważną i nieusprawiedliwioną nierównowagę kontraktową na korzyść przedsiębiorcy. Podkreślić trzeba, że przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru postanowienia umownego nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była przez strony wykonywana (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019/1/2 i powołane tam orzecznictwo). W szczególności nie jest ważne, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikały z korzystnego dla niego brzmienia postanowień umownych. Innymi słowy, jeśli zapisy umowy dawały przedsiębiorcy możliwość naruszenia interesów konsumenta, dla przyjęcia ich niedozwolonego charakteru nie jest istotne, czy przedsiębiorca z tych zapisów skorzystał. Dlatego w sprawie nie miało znaczenia to, w jaki sposób pozwany ustalał kurs waluty, w szczególności czy robił to rzetelnie i uczciwie. Oceniając klauzulę denominacyjną, w pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że powodowie nie mieli możliwości wyboru waluty, w której kredyt będzie wypłacony. Skoro potrzebowali kredytu na pokrycie zobowiązań w Polsce, to zgodnie z narzuconą im treścią umowy, mógł on być wypłacony tylko w złotych. Za pomocą klauzuli denominacyjnej powodowie zostali w sposób nieuzasadniony obciążeni całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytu oraz całością ryzyka wzrostu kursu franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu. Zaznaczyć trzeba, że zgodnie z tym, co już wyżej powiedziano, podstawą analizy rozłożenia ryzyka walutowego w umowie mogła być jedynie jej treść. Nie ulega wątpliwości, że nałożenie na konsumenta jakiegoś rodzaju ryzyka w umowie kredytu jest dopuszczalne. Przeciwnie, jest dość częste, gdyż wiąże się chociażby z konstrukcją klauzuli zmiennego oprocentowania. Klauzula taka w przypadku kredytu w złotych może być usprawiedliwiona, jako rozsądna cena za pozyskanie kwoty kredytu. Jednak w umowie stron klauzula denominacyjna w sposób nieporównanie większy niż klauzula zmiennego oprocentowania podnosiła ryzyko powodów. Wzrost oprocentowania kredytu prowadzi do wzrostu rat, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy. Tymczasem w przypadku kredytu denominowanego, wzrost kursu waluty oznacza jednoczesny wzrost rat i wysokości pozostałego do spłaty zadłużenia wyrażonego w złotych. W przedmiotowej umowie stopień tego wzrostu nie miał żadnych granic. Skutkiem nałożenia na powodów całości ryzyka wzrostu franka szwajcarskiego było bardzo nierównomierne i niesprawiedliwe rozłożenie ogólnego ryzyka ponoszonego przez obie strony w związku z zawarciem umowy. Bank ryzykował stratę znacznej części kwoty, którą wypłacił powodom. Strata taka mogła nastąpić w razie szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego. Biorąc pod uwagę realia ekonomiczne, było to ryzyko znikome i z pewnością znacznie mniejsze niż ryzyko silnego wzrostu kursu w długim okresie. Przy tym Bank mógł zabezpieczać się przed ryzykiem zmian kursowych pozaumownie, przez odpowiednie operacje na rynku finansowym. W świetle treści umowy Bank ryzykował też tym, że powodowie staną się niewypłacalni. Jednak ryzyko to w znacznym stopniu ograniczył przez uzyskanie hipotek na ich nieruchomości. Tymczasem sytuacja powodów przedstawiała się zupełnie inaczej. W wyniku wzrostu kursu franka wysokość ich zobowiązania kredytowego w przeliczeniu na złote mogła przewyższyć nie tylko wartość kredytowanej nieruchomości, ale też całego ich majątku. Ponadto wzrost kursu franka mógł spowodować po ich stronie brak możliwości spłaty rat przy niezmienionym poziomie ich realnych dochodów. Umowa zaś nie dawała im żadnych skutecznych narzędzi zapobieżenia negatywnym skutkom gwałtownego wzrostu franka szwajcarskiego i nie mieli też praktycznie żadnych możliwości pozaumownego zabezpieczenia swojego ryzyka z tym związanego. Wprowadzenie do umowy stron klauzuli denominacyjnej nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej Banku i zaufania, jakim się u powodów cieszył. Bank, dysponując nieporównanie większymi niż oni możliwościami oceny ryzyka kursowego oraz mogąc - w przeciwieństwie do nich - efektywnie zabezpieczyć się przed nim, wprowadził do umowy klauzulę denominacyjną w kształcie, w którym chroniła jego interes ekonomiczny, ich kosztem. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że w przedmiotowej umowie kredytu klauzula denominacyjna w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku. Przechodząc do oceny klauzuli tabel kursowych podkreślenia wymaga, że pozostawiała ona Bankowi nieograniczoną swobodę w kształtowaniu kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego, które będą miały zastosowanie do wypłaty i spłaty kredytu. W świetle jej postanowień możliwa była sytuacja, że Bank określi w swoich tabelach odrębne kursy kupna i sprzedaży, które będą miały zastosowanie wyłącznie do kredytów hipotecznych denominowanych do waluty i zapewnią mu dodatkowy, nieuzasadniony zysk kosztem konsumentów. Powodowie nie zostali też poinformowani o skali dodatkowych obciążeń finansowych, które z tego tytułu będą musieli ponosić. W końcu postanowienia te nie pozwalały powodom w każdej chwili samodzielnie ustalić wysokości stosowanego przez pozwanego kursu wymiany (por. wyrok(...)z dnia 18 listopada 2021 r. w sprawie C-212/20 M.P. i B.P. v. „A.”, pkt 1 sentencji i pkt 55 uzasadnienia). Dodać można, że w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego od dawna ukształtowany jest pogląd, że postanowienia umowy pozwalające bankowi na określenie wysokości należności obciążającej konsumenta na podstawie własnych tabel kursowych, bez wskazania obiektywnych kryteriów ustalania kursów, jest niedozwolonym postanowieniem umownym w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.(por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16, z 19 września 2018 r., I CNP 39/17, z 24 października 2018 r., II CSK 632/17, z 13 grudnia 2018 r., V CSK 559/17, z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18 i z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, nie publ., z 10 maja 2022 r.,(...)285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Dlatego Sąd nie miał wątpliwości, że klauzula tabel kursowych w sposób sprzeczny z wymogami uczciwości i lojalności rażąco narusza interes ekonomiczny powodów. Z tych przyczyn klauzule indeksacyjną i tabel kursowych Sąd uznał za niedozwolone postanowienia umowne, o których mowa wart. 3851§ 1 k.c. Art. 3851§ 1 k.c.wprowadza sankcję niezwiązania konsumenta niedozwolonymi postanowieniami umownymi. W okolicznościach sprawy prowadziło to do nieważności przedmiotowej umowy kredytowej. Brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem umownym oznacza, że nie wywołuje ono żadnych skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Konsument może następczo udzielić świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną albo podjąć decyzję przeciwną (odmówić zgody), co spowoduje trwałą bezskuteczność (nieważność) niedozwolonego postanowienia. Jeżeli umowa bez klauzuli abuzywnej nie może wiązać stron, dzieli los klauzuli. W sytuacji, w której klauzula abuzywna stała się definitywnie bezskuteczna (nieważna) wskutek odmowy jej potwierdzenia przez konsumenta, o obowiązywaniu umowy decyduje to, czy weszła w jej miejsce jakaś regulacja zastępcza. To zaś zależy od tego, czy całkowita i trwała bezskuteczność (nieważność) umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje, czemu może on wiążąco zaprzeczyć, sprzeciwiając się utrzymaniu umowy (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56 i powołane tam orzecznictwo(...)). Powodowie świadomie i swobodnie odmówili wyrażenia zgody na wyżej wskazane klauzule abuzywne, czego wyrazem był już pozew i co jasno potwierdzili na rozprawie w dniu 26 listopada 2024 r. Spowodowało to trwałą bezskuteczność (nieważność) tych klauzul. Funkcjonowanie przedmiotowej umowy kredytu bez ich postanowień nie było możliwe. Klauzula denominacyjna decydowała o istocie przedmiotowych umów. Jej eliminacja była niemożliwa bez zmiany ich charakteru. Usunięcie klauzuli denominacyjnej doprowadziłoby do zaniknięcia ryzyka kursowego, które bezpośrednio wynika z denominacji kredytu do waluty (por. wyrok(...)z 14 marca 2019 r., C-118/17,Z.D.v.E.BankH.Z.., pkt 48 i 52). Wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego tak dla umowy kredytu denominowanego, jak i indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134 i z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z dnia 13 maja 2022 r.,(...)405/22, nie publ.). Wyłączenie z umowy klauzuli denominacyjnej powodowałaby również niemożność spłaty kredytu w złotych, co przewidywała umowa. W konsekwencji powyższych uwag należało uznać, że wyeliminowanie z przedmiotowej umowy kredytu niedozwolonych postanowień umownych prowadzi do jej nieważności. Podsumowując całość dotychczasowych rozważań, Sąd uznał, że przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna na podstawieart. 58 § 1 k.c.z powodu sprzeczności zart. 3531k.c.Sąd doszedł też do przekonania, że nawet gdyby umowę uznać za ważną z punktu widzeniaart. 58 k.c., to i tak do jej nieważności prowadzi wyeliminowanie z niej niedozwolonych postanowień umownych, gdyż w ten sposób zostaje ona pozbawiona elementów decydujących o istocie umowy, której zawarcie było wolą stron. Z tych powodów Sąd w punkcie 1 wyroku ustalił, że umowa kredytu mieszkaniowego(...)hipoteczny nr(...), zawarta 6 października 2008 r. między powodami a pozwanym jest nieważna. W związku z powyższym należało rozważyć konsekwencje nieważności umowy. Zgodnie zart. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Z koleiart. 410 § 1 k.c.stanowi, że powyższy przepis stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Stosownie zaś doart. 410 § 2 k.c., świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Świadczenie spełnione w wykonaniu nieważnej czynności prawnej jest objęte ostatnią z wymienionych wart. 410 § 2 k.c.kondykcji - czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (condictio sine causa). W przypadku nieważności umowy kredytu kredytobiorcy i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w jej wykonaniu (por. wyżej już powołana uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21). W okresie objętym pozwem, w wykonaniu nieważnej umowy kredytu powodowieJ. M.iE. M.zapłacili pozwanemu z majątku wspólnego 175.066,04 zł. Zatem w tej części powództwo było zasadne. Przeciwko roszczeniom powodów pozwany zgłosił zarzut zatrzymania. Zgodnie zart. 496 k.c., który na mocyart. 497 k.c.ma zastosowanie w wypadku nieważności umowy wzajemnej, jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot. Prawo zatrzymania przysługuje tylko stronom umowy wzajemnej, a umowa kredytu nie jest umową wzajemną. Umowa dwustronnie zobowiązująca jest umową wzajemną tylko wówczas, gdy jej strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (art. 487 § 2 k.c.). Oznacza to, że strony spełniają świadczenia ekwiwalentne, ale których przedmiot jest różny. Ten różny przedmiot świadczeń jest istotą umowy wzajemnej. W umowie kredytu przedmiot świadczeń obu stron jest identyczny, gdyż są nim pieniądze. Nie jest więc ona umową wzajemną i nie jest objęta hipoteząart. 496 k.c. Nie ma potrzeby poszukiwania podstaw do stosowaniaart. 496 k.c.do umowy kredytu. W przypadku nieważności takiej umowy i konieczności zwrotu wzajemnych świadczeń, właściwą i wystarczającą ochronę zapewnia jej stronom możliwość dokonania potrącenia i zgłoszenia zarzutu potrącenia. Jeśli z jakiegoś względu potrącenie nie jest możliwe albo nie zostało dokonane, nie ma powodu, żeby dłużnik mógł się wstrzymywać ze spełnieniem świadczenia, do którego jest zobowiązany. Podkreślenia też wymaga, że uznanie zarzutu zatrzymania za skuteczny, uniemożliwiałoby osiągnięcie celów dyrektywy 93/13, a więc byłoby sprzeczne z zasadą efektywnej ochrony konsumentów. Powodowie żądali zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie i żądanie to było uzasadnione. Stosownie doart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myślzdania pierwszego § 2 art. 481 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Opóźnienie ma miejsce wówczas, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie. Roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Zgodnie zart. 455 k.c., w takiej sytuacji świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powodowie przed procesem - wezwali pozwanego do zapłaty w terminie 30 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma. Pismem z dnia 7 czerwca 2023 r. pozwany odpowiedział odmownie. Udzielony pozwanemu termin spełniał wymóg niezwłoczności zart. 455 k.c., dlatego pozwany popadł w opóźnienie 8 czerwca 2023 r. i od tej daty żądanie odsetek było uzasadnione. Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie 2 wyroku zasądził od pozwanego, zgodnie z żądaniem pozwu, na rzecz powodówJ. M.iE. M.kwotę 175.066,04 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty. Zgodnie zart. 98 § 1 k.p.c.strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu - za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu. (§ 11) Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. (art. 98 § 3 k.p.c.). W niniejszej sprawie powodowie reprezentowani byli przez radcę prawnego. W myślart. 99 k.p.c.stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata W niniejszym postępowaniu powodowie ponieśli następujące koszty: opłatę od pozwu 1.000 zł, koszty zastępstwa procesowego w łącznej kwocie 10.568 zł. Łącznie: 11.568 zł. Na kwotę kosztów zastępstwa procesowego składa się kwota 10.800 zł stanowiąca wynagrodzenie radcy prawnego należne za reprezentację w sprawie zgodnie z § 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. oraz 68 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictw. W związku z powyższym, Sąd w punkcie trzecim wyroku kosztami procesu obciążył pozwanego i z tego tytułu zasądził od niego na rzecz powodów łącznie jako zwrot kosztów procesu kwotę 11.568 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty. Mając powyższe na uwadze, na podstawie wyższej przytoczonych przepisów prawa orzeczono jak w sentencji wyroku. Jolanta Czajka-Bałon

15/351000/7020003/C

Sąd Okręgowy w Poznaniu

XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny

152005000001003_II_Ca_001573_2024_Uz_2024-11-26_001

II Ca 1573/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2025-01-09 18:00:04.0 CET

2025-01-09 09:57:57.0 CET

15200500

1003

DECISION, REASON

Sygn. akt II Ca 1573/24 POSTANOWIENIE Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Mariusz Broda Sędziowie: Sędzia Sądu Okręgowego Beata Piwko Sędzia Sądu Rejonowego (del.) Damian Piwowarczyk Protokolant: Monika Dudek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2024 r. sprawy z wniosku M. S. (1) z udziałem U. S. o podział majątku wspólnego w przedmiocie wniosku o ustanowienie nierównych udziałó

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ilona Kwiatkowska Tiesler" xPublisher="IloKwi" xEditorFullName="Ilona Kwiatkowska Tiesler" xEditor="IloKwi" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="25" xFlag="published" xVolType="15/200500/0001003/Ca" xYear="2024" xVolNmbr="001573" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ca 1573/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 26 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Mariusz Broda</xText> <xText>Sędziowie: Sędzia Sądu Okręgowego Beata Piwko</xText> <xText>Sędzia Sądu Rejonowego (del.) Damian Piwowarczyk</xText> <xText>Protokolant: Monika Dudek</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2024 r. sprawy</xText> <xText>z wniosku <xAnon>M. S. (1)</xAnon></xText> <xText>z udziałem <xAnon>U. S.</xAnon></xText> <xText>o podział majątku wspólnego</xText> <xText>w przedmiocie wniosku o ustanowienie nierównych udziałów w majątku wspólnym</xText> <xText>na skutek apelacji wnioskodawcy <xAnon>M. S. (1)</xAnon></xText> <xText>od postanowienia wstępnego Sądu Rejonowego w Kielcach</xText> <xText>z dnia 14 czerwca 2024 r. sygn. akt I Ns 891/22</xText> <xText><xBx>postanawia: </xBx></xText> <xText><xBx>1. zmienić zaskarżone postanowienie i oddalić wniosek <xAnon>U. S.</xAnon> o ustalenie, że jej udział w majątku wspólnym wynosi 70 %, a udział <xAnon>M. S. (1)</xAnon> w majątku wspólnym wynosi 30 %; </xBx></xText> <xText><xBx>2. odrzucić apelację w pozostałej części. </xBx></xText> <xText><xBx>Sygn. akt II Ca 1573/24 </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Postanowieniem z dnia 14.06.2024 r. Sąd Rejonowy w Kielcach ustalił, że udział wnioskodawcy <xAnon>M. S. (1)</xAnon> w majątku wspólnym wynosi stron wynosi 30 %, a udział uczestniczki <xAnon>U. S.</xAnon> wynosi 70 %.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText><xAnon>U. J.</xAnon> i <xAnon>M. S. (1)</xAnon> zawarli związek małżeński w dniu 21 października 2000 roku przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w <xAnon>S.</xAnon>. W trakcie trwania małżeństwa strony łączyła ustawowa wspólność majątkowa. Małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód z winy obojga stron w dniu 21 października 2000 r. Wyrok w zakresie rozwiązania małżeństwa uprawomocnił się z dniem 20 lipca 2022 r.</xText> <xText><xAnon>U. J.</xAnon> i <xAnon>M. S. (1)</xAnon> od 1992 roku pozostawali w związku partnerskim. <xAnon>U. S.</xAnon> była uprzednio zamężna. Z pierwszego małżeństwa ma dwóch dorosłych synów <xAnon>M. J. (1)</xAnon> i <xAnon>D. J.</xAnon>. Z małżeństwa strony mają natomiast syna <xAnon>M. S. (2)</xAnon> <xAnon>urodzonego w (...)</xAnon> roku.</xText> <xText>W dniu 6 sierpnia 1998 roku <xAnon>U. J.</xAnon> na podstawie umowy sprzedaży nabyła prawo użytkowania wieczystego nieruchomości położonej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> wraz z domem mieszkalnym w stanie surowym zamkniętym za cenę 100.000 zł. Zakup i wykończenie domu nastąpiło ze środków pochodzących z majątku osobistego uczestniczki jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego z <xAnon>M. S. (1)</xAnon>.. <xAnon>U. S.</xAnon> na dzień zakupu nieruchomości dysponowała środkami z własnej działalności gospodarczej w kwocie 256 000 zł. Na mocy decyzji Prezydenta Miasta <xAnon>K.</xAnon> z 3 listopada 2000 r. prawo użytkowania wieczystego powyższej nieruchomości zostało przekształcone w prawo własności.</xText> <xText>W maju 1999 roku małżonkowie <xAnon>S.</xAnon> wraz z synem zamieszkali w domu <xAnon>U. S.</xAnon>, stanowiącym jej majątek odrębny. Małżonkowie posiadali osobne rachunki bankowe, a uczestniczka nie wykonywała operacji finansowych na rachunku męża.</xText> <xText><xAnon>M. S. (1)</xAnon> był zatrudniony w policji i na początku małżeństwa otrzymywał najniższe uposażenie. W 2000 roku otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 1.180 zł wraz z dodatkiem służbowym w kwocie 170 zł. W latach 2004-2006 rozpoczął studia oficerskie w <xAnon>S.</xAnon>, zaś jego dochody wzrosły do kwoty rzędu 6.000-7000 zł miesięcznie. W 2013 roku przeszedł na emeryturę.</xText> <xText><xAnon>U. S.</xAnon> z kolei prowadziła działalność gospodarczą zajmującą się dystrybucją encyklopedii wielotomowych i osiągała z tego tytułu dochody rzędu kilkudziesięciu tysięcy miesięcznie. Działalność prosperowała bardzo dobrze aż do 2006 roku. W późniejszym okresie uczestniczka podjęła pracę w Kolporterze.</xText> <xText><xAnon>U. S.</xAnon> zadeklarowała na przestrzeni lat 1995-2001 dochody w następujących kwotach: 26 313,89 zł w 1995 roku, 252 551,33 zł w 1996 roku, 280 858,88 zł w 1997 roku; 221 713,02 zł w 1998 roku; 87 622,67 zł w 1999 roku; 150 118,37 zł w 2000 roku i 116 520,18 zł w 2001 roku.</xText> <xText><xAnon>U. S.</xAnon> uzyskiwała z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej dochody w następującej wysokości:40 248,20 zł w 2013 roku, 41 891,51 zł w 2014 roku, 52 252, 29 zł w 2015 roku; 55 864,40 zł w 2016 roku; 52 991,92 zł w 2017 roku i 55 436,47 zł w 2018 roku.</xText> <xText><xAnon>U. S.</xAnon> w 2020 roku osiągała wynagrodzenie w następującej wysokości: za grudzień 2019 roku – 6 651,16 zł; za styczeń 2020 roku 6 646,06 zł; za luty 2020 roku – 6 605,22 zł; za marzec 2020 – 6 635,85 zł; za kwiecień 2020 roku 5 824,23 zł; za maj 2020 roku – 5 620,05 zł i za czerwiec 2020 roku 5 630,26 zł.</xText> <xText>Wnioskodawca w 2004 roku pokrył ze środków wspólnych koszty odszkodowania za uszkodzenie służbowego pojazdu w kwocie 5.995,86 zł, nie informując o tym żony.</xText> <xText>Wyjazdy i wczasy małżonków finansowane były przez uczestniczkę. Wnioskodawca wykonywał na przestrzeni lat niektóre prace porządkowe, takie jak koszenie trawy, odśnieżanie podwórka, organizowanie drewna do kominka, zaś raz na trzy lata malował ogrodzenie.</xText> <xText>Uczestniczka w dniu 4 sierpnia 2018 roku otrzymała od matki <xAnon>J. P.</xAnon> darowiznę w kwocie 100.000 zł, która miała być przeznaczona na remont domu. Remont finansowany był również ze środków pozyskanych z działalności prowadzonej przez uczestniczkę. <xAnon>M. S. (1)</xAnon> sfinansował jedynie prace wykonywane przez jego znajomego związane z wymianą dachu i budową altanki. <xAnon> (...)</xAnon> budowlane kupowała uczestniczka.</xText> <xText>Wnioskodawca do 2010 roku swoje zarobki przeznaczał na własne potrzeby, trwoniąc je na indywidualne zachcianki. Wnioskodawca zakupił 600- litrowe akwarium, generujące zużycie prądu odpowiadające wysokości jego pensji. Wnioskodawca przeznaczał liczne środki na zakup drogich okazów ryb i targi zoologiczne. Ciężar utrzymania gospodarstwa domowego w tym okresie spoczywał głównie na uczestniczce. W późniejszym okresie wnioskodawca przeznaczał część wynagrodzenia na utrzymanie domu.</xText> <xText>W 2006 roku <xAnon>M. S. (1)</xAnon> związał się z 22-letnią <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, pozostając z nią w relacji do 2010 roku i prowadząc podwójne życie. W trakcie trwania tego związku wnioskodawca opłacał <xAnon>M. M. (1)</xAnon> czynsz za wynajem mieszkania, finansował wspólne wyjazdy i pomógł finansowo w spłacie kredytu na zakup domu.</xText> <xText>Pod wpływem nacisków męża grożącego rozstaniem, uczestniczka chcąc ratować rodzinę wybaczyła mężowi zdradę i zdecydowała się na darowiznę nieruchomości zabudowanej domem stanowiącej jej majątek osobisty do majątku wspólnego. I tak, w dniu 4 listopada 2009 roku darowała do majątku wspólnego przysługujące jej prawo własności nieruchomości położonej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> zabudowanej domem mieszkalnym, postanawiając, że przedmiot darowizny stanowić będzie majątek wspólny małżonków.</xText> <xText><xAnon>M. S. (1)</xAnon> nie akceptował swojego syna, groził, że go zabije. <xAnon>M. S. (2)</xAnon> choruje na epilepsję i schizofrenię, leczył się na depresję. Uczestniczka także podjęła leczenie depresji.</xText> <xText>W dniu 6 marca 2020 roku <xAnon>U. S.</xAnon> złożyła oświadczenie o cofnięciu darowizny, nie podjęła jednak dalszych kroków prawnych w związku ze złożonym oświadczeniem.</xText> <xText><xAnon>M. S. (1)</xAnon> interesował się religią buddyjską, medytacją, kupował liczne książki pozwalające mu zgłębiać tę tematykę, uczestniczył w szeregu warsztatów i spotkań (m.in. w <xAnon>Z.</xAnon>, <xAnon>J.</xAnon>, <xAnon>Z.</xAnon>, <xAnon>K.</xAnon>). <xAnon>M. S. (1)</xAnon> przeznaczał swoje dochody na spotkania, szkolenia, kursy, angażując się w ruchy religijne i ezoteryczne. W marcu 2018 roku wyjechał na trzytygodniową wycieczkę do Indii i Nepalu. Podczas wyjazdów towarzyszyła mu <xAnon>D. B.</xAnon>, z którą wnioskodawca nawiązał bliską relację. Wnioskodawca na wyjazdy przeznaczał znaczne środki finansowe. Uczestniczka, nie mając wiedzy o kolejnym pozamałżeńskim <xAnon> związku (...)</xAnon>, wspierała męża w realizowaniu pasji i podróżowaniu.</xText> <xText>Wnioskodawca wyprowadził się z domu w 2019 roku, często przychodził do domu, zostawiając podsłuchy, kartki i obraźliwe listy skierowane do uczestniczki.</xText> <xText><xAnon>U. S.</xAnon> założyła na rzecz synów polisy na życie. <xAnon>D. J.</xAnon> zrealizował polisę w 2005 roku, uzyskując z tego tytułu kwotę 50 000 zł.</xText> <xText><xAnon>U. S.</xAnon> finansowała w 2009 roku wspólnie z byłym mężem <xAnon>S. J.</xAnon> wesele ich syna <xAnon>D.</xAnon>, pokrywając wydatki w kwocie około 5.000 zł.</xText> <xText><xAnon>U. S.</xAnon> w dniu 5 maja 2008 roku na podstawie umowy sprzedaży nabyła prawo własności nieruchomości oznaczonej jako <xAnon>działka (...)</xAnon> położonej w <xAnon>S.</xAnon> gmina <xAnon>N.</xAnon> o powierzchni 2,89 hektara, dla której urządzona jest <xAnon>księga wieczysta (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> za kwotę 33 000 zł pochodzącą z majątku osobistego, co potwierdził stawający do aktu <xAnon>M. S. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy rozważył w następujący sposób:</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że regułą wynikającą z <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 1" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 1 k.r.o.</xLexLink> jest to, iż oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Jednakże określenie tych udziałów nie jest ostateczne i definitywne, jako że mogą być one ustalone przez sąd w innych proporcjach przy uwzględnieniu przesłanek wskazanych w <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink>, co może doprowadzić do ograniczenia udziału jednego z małżonków w majątku wspólnym. Zgodnie zaś z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink>, z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, ażeby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku. Powołany przepis wskazuje zatem dwie przesłanki ustalenia nierównych udziałów, które muszą wystąpić kumulatywnie, a mianowicie ważne powody oraz różny stopień przyczynienia się każdego z małżonków do powstania majątku wspólnego (vide: postanowienie SN z dnia 21 listopada 2002 r., III CKN 1018/00, LEX nr 77054).Ciężar dowodu wykazania powyższych przesłanek spoczywa na uczestniku postępowania, który zgłosił wniosek o ustalenie nierównych udziałów (<xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c</xLexLink>).</xText> <xText>Ustawa nie definiuje pojęcia „ważne powody&quot;. Ogólnie mówiąc, rozumie się przez nie takie okoliczności, które oceniane z punktu widzenia zasad współżycia społecznego przemawiają za nieprzyznaniem jednemu z małżonków korzyści z majątku wspólnego w takim zakresie, w jakim nie przyczynił się on do powstania tego majątku. Przy ocenie istnienia „ważnych powodów&quot;, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 43 § 2 k.c.</xLexLink>, należy mieć na względzie całokształt postępowania małżonków w czasie trwania wspólności majątkowej w zakresie wykonywania ciążących na nich obowiązków względem rodziny, którą przez swój związek założyli (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z 5 października 1974 r., III CRN 190/74). W <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> okoliczności natury majątkowej mieszczą się w przesłance niejednakowego przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego, ważnymi powodami zaś są względy natury etycznej, które sprawiają, że w danych okolicznościach równość udziałów małżonków w majątku wspólnym wyraźnie kolidowałaby z zasadami współżycia społecznego<xBx>.</xBx></xText> <xText>Przyczynienie się małżonków do powstania majątku wspólnego stanowią nie tylko ich działania prowadzące bezpośrednio do powiększenia substancji tego majątku, ale także kształtuje je całokształt starań o założoną przez zawarcie małżeństwa rodzinę i zaspokojenie jej potrzeb.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">Artykuł 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> może mieć zastosowanie nie w każdym wypadku faktycznej nierówności przyczynienia się każdego z małżonków do powstania majątku wspólnego, lecz tylko w tych wypadkach, gdy małżonek, przeciwko któremu skierowane jest żądanie ustalenia nierównych udziałów, w sposób rażący lub uporczywy nie przyczynia się do powstania dorobku stosownie do posiadanych sił i możliwości zarobkowych.</xText> <xText>Przy ocenie, czy zachodzą ważne powody do ustalenia udziałów w majątku wspólnym z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z małżonków przyczynił się do powstania tego majątku, nie bez znaczenia jest bowiem okoliczność, czy i w jakim stopniu małżonkowie wypełniali swe obowiązki wynikające z <xLexLink xArt="art. 27" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 27 k.r.o.</xLexLink> Jeżeli jednak małżonek w sposób rażący lub uporczywy, mimo posiadanych sił oraz możliwości zarobkowych, nie przyczynia się odpowiednio do tych możliwości do powstania majątku wspólnego, drugi małżonek może żądać, aby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z małżonków przyczynił się do powstania tego majątku.</xText> <xText>Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 czerwca 2003 r., IV CKN 278/01 wskazał, że nie jest bez znaczenia przy ocenie &quot;ważnych powodów&quot; kwestia winy i dlatego przyjmuje się, że <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> nie powinien działać na niekorzyść małżonka, któremu nie można przypisać winy w rozpadzie pożycia małżeńskiego. W doktrynie podniesiono, że &quot;w ramach <xLexLink xArt="art. 43" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 k.r.o.</xLexLink> należy stosować zasadę zawinienia&quot;, działającą na niekorzyść małżonka postępującego nagannie. Jeżeli nie przyczynił się on do powstania majątku wspólnego, jego udział będzie odpowiednio niższy, a jeżeli przyczynił się on do powstania majątku w większym stopniu - sąd odmówi ustalenia udziału w majątku na jego korzyść, kierując się zasadą <xIx>nemo turpitudinem suam allegans audiatur. </xIx>(tak A. Sylwestrzak, glosa do postanowienia SN z dnia 27 czerwca 2003 r., IV CKN 78/01, Gd. St. Praw. - Prz. Orz. 2005, nr 1-2, poz. 14, t. 1).</xText> <xText>Natomiast różny stopień przyczynienia, o czym przekonuje regulacja wspomnianego przepisu, rozpatrywany jest nie tylko w oparciu o przesłanki ekonomiczne w postaci wysokości dochodów małżonków, lecz z uwzględnieniem wartości niematerialnych, w szczególności w postaci pracy we własnym gospodarstwie domowym, jak również ich starań w zakresie wychowywania wspólnych dzieci.</xText> <xText>Sąd Najwyższy, w swoich orzeczeniach wskazuje, że Sąd może orzec o nierównych udziałach tylko wówczas, gdy małżonek, przeciwko któremu skierowane jest takie żądanie, w sposób rażący lub uporczywy nie przyczynił się do powstania dorobku stosownie do posiadanych sił i możliwości zarobkowych (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1973 r. III CRN 227/73, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1972 r. III CRN 235/72 OSNC 1973/10/174).</xText> <xText>Przyczyny skutkujące ustaleniem nierównych udziałów muszą mieć ewidentny i konkretny wymiar. Nie mogą budzić wątpliwości z punktu widzenia dowodowego, a zachowania małżonków muszą być skrajnie negatywne.</xText> <xText>W niniejszej sprawie zdaniem Sądu Rejonowego istnieją zarówno przesłanki obiektywne, jak i subiektywne uzasadniające ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym.</xText> <xText>W niniejszym postępowaniu z żądaniem ustalenia nierównych udziałów w proporcji 70% do 30% wystąpił zarówno wnioskodawca <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, jak i uczestniczka <xAnon>U. S.</xAnon>. Jako okoliczności mające przemawiać za określeniem nierównych udziałów stron w majątku wspólnym wnioskodawczyni wskazała to, iż w znacznie większym stopniu przyczyniła się do powstania majątku wspólnego, bowiem w przeciwieństwie do uczestnika przez cały czas pracowała zarobkowo, osiągając wysokie dochody z dobrze prosperującej działalności gospodarczej, a zarobione pieniądze przeznaczała na dom, utrzymanie dzieci i zaspokojenie potrzeb rodziny. Tymczasem wnioskodawca, osiągając znacznie niższe dochody, przeznaczał je głównie na realizację swoich pasji, zachcianek i hobby, nie partycypując równocześnie w wydatkach niezbędnych dla rodziny. Jednocześnie to na barkach uczestniczki spoczywał trud wychowania i opieki nad synem stron, którego wnioskodawca ze względu na choroby nie akceptował.</xText> <xText>Z kolei uczestnik swój wniosek motywował faktem, że zasadniczy wkład w wykończenie domu stanowiącego podstawowy składnik majątku wspólnego poczynił z własnego wynagrodzenia za pracę, a także pracy fizycznej. Zaprzeczył jakoby uczestniczka ponosiła koszty utrzymania domu, a także podnosił, iż <xAnon>U. S.</xAnon> zatajała przed nim uzyskiwane wynagrodzenie i wyprowadzała te środki z majątku wspólnego stron. Ostatecznie wskazał, że żądanie nierównych udziałów na korzyść uczestniczki jest nieuzasadnione, bowiem to uczestniczka zniszczyła mu życie, a on musiał roztaczać opiekę nad rozwódką z dziećmi.</xText> <xText>W ocenie Sądu Rejonowego materiał dowodowy zaoferowany przez strony daje podstawy do ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym w proporcji 70 % do 30 % na korzyść uczestniczki. Sąd Rejonowy dostrzega bowiem widoczną i rażącą dysproporcję w budowaniu i utrzymywaniu wspólnego majątku przez strony. Tym samym uznać należy, że została spełniona podstawowa przesłanka ustalenia nierównych udziałów – nierówne przyczynianie się do powstania majątku wspólnego.</xText> <xText>Należy wskazać, że uczestniczka wstępując w związek małżeński posiadała nieruchomość przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> zabudowaną domem mieszkalnym zakupioną z własnych środków uzyskanych z wynagrodzenia z prowadzonej działalności oraz z darowizny od jej matki. <xAnon>U. J.</xAnon> jeszcze przed zawarciem małżeństwa prowadziła dobrze prosperującą działalność gospodarczą, osiągając dochód w kwotach 280 858,88 zł w 1997 roku; 221 713,02 zł w 1998 roku; 87 622,67 zł w 1999 roku. Co więcej, dom ten jeszcze przed zawarciem małżeństwa z wnioskodawcą został z jej środków w pełni wykończony i wyposażony w wysokim standardzie. Po zawarciu małżeństwa uczestniczka jeszcze do 2006 roku osiągała pokaźne dochody. W tym okresie wnioskodawca osiągał z tytułu wynagrodzenia za pracę około 1.000 złotych miesięcznie. Dopiero po ukończeniu studiów w 2005 roku poprawił swoją sytuację finansową, zwiększając zarobki do kwoty 6.000-7.000 zł miesięcznie. W 2013 roku wnioskodawca przeszedł na emeryturę.</xText> <xText>Uczestniczka w swoich twierdzeniach podniosła, że uczestnik kosztem utrzymania rodziny trwonił majątek na realizowanie swoich pasji, a to akwarystyki, ezoteryki, medytacji i buddyzmu, związków pozamałżeńskim. Twierdzenia te znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach świadków, jak i dowodach z dokumentów. Materiał dowodowy wskazuje na to, iż wnioskodawca preferował wygodny tryb życia i korzystał z jego uroków, nie czyniąc przy tym starań, by w obowiązkach małżeńskich i rodzicielskich wesprzeć małżonkę. Trudno również zgodzić się co do tego, by wnioskodawca wspierał szczególnie małżonkę w prowadzonej działalności gospodarczej. Twierdzenia te pozostają gołosłowne, bowiem świadkowi i uczestniczka przyznali jedynie, że wnioskodawca czasem pomagał przy przenoszeniu książek, czy odbiorze dostaw z magazynów.</xText> <xText>Obie strony na potwierdzenie swych stanowisk zaoferowały dowody osobowe, w tym z zeznań świadków należących do grona najbliższej rodziny, co z gruntu rzucało cień na ich wiarygodność. Rzeczą zwyczajną jest bowiem zeznawanie na korzyść bliskiej osoby, by zapewnić jej jak najkorzystniejszą pozycję procesową. Za faktem, że to uczestniczka ponosiła główny ciężar finansowy remontowania i prowadzenia domu przemawiały jednak nie tylko zeznania jej bliskich (synów z pierwszego małżeństwa – <xAnon>D. J.</xAnon> i <xAnon>M. J. (1)</xAnon>, siostry <xAnon>M. Ś.</xAnon>, czy szwagra <xAnon>A. Ś.</xAnon>), ale również wspólnego syna stron <xAnon>M. S. (2)</xAnon>, jak i zeznań osób całkowicie obcych i bezstronnych–<xAnon>B. Ł.</xAnon>, <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, czy <xAnon>E. S.</xAnon>.</xText> <xText>Godzi się również zauważyć, że zeznania siostry samego wnioskodawcy - <xAnon>E. G.</xAnon> potwierdzają, że finansowanie wykończenia domu, jak i późniejszy ciężar utrzymania spoczywał na <xAnon>U. S.</xAnon>. Odmienną relację zdarzeń zbieżną z twierdzeniem wnioskodawcy przedstawiła jedynie jego druga siostra - świadek <xAnon>M. K.</xAnon>. Zeznania te należało jednak ocenić jako odosobnione na tle innych dowodów. Uczestniczka nie mieszka na stale w Polsce i sama przyznała, że w trakcie trwania małżeństwa stron odwiedzała je w domu w <xAnon>K.</xAnon> jedynie raz- dwa razy w roku, kontaktowała się z nimi sporadycznie, a swoje zeznania opierała w zasadzie wyłącznie na relacji uzyskanej od wnioskodawcy. Stąd też sąd na tle innych dowodów sąd odmówił im waloru wiarygodności.</xText> <xText>Godzi się zauważyć, że dołączone akta uboczne sprawy o rozwód wykazały w sposób niewątpliwy, że wnioskodawca postępował nagannie (utrzymując bliskie relację pozamałżeńskie) względem swojej rodziny, czym doprowadził do rozpadu małżeństwa.</xText> <xText>Wnioskodawca przez około 10 lat małżeństwa w ogóle nie uczestniczył w wydatkach związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego, czy utrzymaniem dziecka. A w późniejszym okresie było to wsparcie znikome. Wnioskodawca nie uczestniczył też aktywnie w wychowaniu syna stron. Jak wynika z zeznań <xAnon>M. S. (2)</xAnon>, obawia się on ojca, nigdy nie mógł liczyć na jego pomoc i wsparcie, w szczególności kiedy bardzo tego potrzebował w chorobie. Jak zeznał ojciec zastraszał go i groził nawet jego śmiercią.</xText> <xText><xAnon>M. S. (1)</xAnon> środki uzyskane z wynagrodzenia przeznaczał na własne wydatki i zachcianki. W 2006 roku rozpoczął pozamałżeński związek z wówczas 22-letnią <xAnon>M. M. (1)</xAnon>. Dopuszczając się zdrady małżeńskiej, przez okres ponad 5 lat prowadził podwójne życie, angażując się emocjonalnie i finansowo w pozamałżeński związek. Wnioskodawca początkowo utrzymywał <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, opłacał czynsz za wynajem mieszkania, kupował prezenty, opłacał wspólny wyjazdy, by następnie sfinansować jej kredyt na zakup mieszkania (około 40 000 złotych).</xText> <xText>Jednocześnie w 2009 roku, grożąc żonie rozwodem i porzuceniem ich syna, wymusił darowiznę nieruchomości stanowiącej majątek odrębny uczestniczki.</xText> <xText>Pomimo całej tej sytuacji uczestniczka chciała uchronić swoją rodzinę przed rozpadem. Pomiędzy małżonkami w 2010 roku doszło do pojednania, żona wybaczyła wnioskodawcy zdradę, wierząc w trwałość ich związku. Wnioskodawca zaś zaczął partycypować w kosztach utrzymania domu.</xText> <xText>Pomimo chwilowej poprawy relacji pomiędzy stronami uczestnik w późniejszym czasie większość środków przeznaczał na realizowanie własnych pasji, które w tym okresie skupiały się na medytacji, religii buddyjskiej, czy ezoteryce. Od 2016 roku skoncentrował się na bliskiej relacji z <xAnon>D. B.</xAnon>. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, wnioskodawca przeznaczał liczne środki finansowe na wyjazdy z <xAnon>D. B.</xAnon>. Najkosztowniejszym z nich była podróż do Indii i Nepalu. Wydatki te odbywały się kosztem środków przeznaczonych na potrzeby rodziny.</xText> <xText>Podkreślenia wymaga, że najistotniejszy składnik majątku wspólnego stron w postaci nieruchomości zabudowanej domem mieszkalnym powstał wyłącznie dzięki nakładowi uczestniczki, bowiem został zakupiony i wykończony w całości z jej środków jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego. Powyższy składnik został włączony do majątku wspólnego w 2009 roku jedynie dzięki uczynionej w trakcie małżeństwa przez uczestniczkę darowiźnie. Uczestniczka dała bowiem wnioskodawcy kredyt zaufania i liczyła na scalenie rodziny dzięki takiemu przesunięciu majątkowemu, co jednakowoż nie nastąpiło. Koszt utrzymania domu i ewentualnych remontów był finansowany przede wszystkim z dochodów uczestniczki.</xText> <xText>Wnioskodawca ograniczał się do sporadycznego dokładania do opłat za media po podwyżce jaką otrzymał w pracy w 2006 r. i wykonywania prac takich jak koszenie trawy, czy odśnieżanie oraz organizowanie drewna do kominka. Od wyprowadzki wnioskodawcy w styczniu 2019 r. cały ciężar utrzymania i konserwacji domu spoczywa na uczestniczce.</xText> <xText>W ocenie Sądu Rejonowego <xAnon>M. S. (1)</xAnon> nie zdołał wykazać, by partycypował w kosztach remontu domu za wyjątkiem sfinansowania wykonywanej przez jego znajomego robocizny wymiany dachu i budowy altany (za materiały płaciła uczestniczka). Zajmował się także sprawami związanymi z naprawami samochodów. Większość środków przeznaczał jednak na realizację własnych pasji, takich jak akwarystyka, ezoteryka, buddyzm. Wdał się dwukrotnie w czasie małżeństwa w relacje z innymi kobietami i łożył na te związki środki pieniężne. Widoczny był przy tym brak jego zaangażowania w obowiązki małżeńskie, nieprzyczynianie się do zaspokajania potrzeb rodziny i lekceważący stosunek do rodziny.</xText> <xText>W ocenie Sądu Rejonowego uczestniczka skutecznie wykazała zawinione naganne zachowanie uczestnika, który w sposób rażący nie przyczyniał się do utrzymania, czy powiększenia majątku wspólnego oraz oddawał się własnym przyjemnościom i dopuszczał zdrad małżeńskich.</xText> <xText>Z dowodów przeprowadzonych na okoliczność istnienia przesłanki ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym wynika, że wnioskodawca nie dbał należycie o wspólny majątek, mimo, że posiadał takie możliwości. Nie angażował się też w ogóle w opiekę nad swoim dzieckiem, a cały ciężar osobistych starań o rozwój i wychowanie syna <xAnon>M.</xAnon> spoczął na uczestniczce. Wnioskodawca nie był zainteresowany synem nawet w czasie jego choroby i pobytu w szpitalu. Jedyne co uczynił to przekazał synowi kwotę 7.000 zł na sfinansowanie operacji oczu. Obecnie nie utrzymuje z synem kontaktów.</xText> <xText>W ocenie Sądu Rejonowego dysproporcja pomiędzy byłymi małżonkami w wysiłkach i staraniach o utrzymanie i powiększenie ich wspólnego majątku daje podstawę do zastosowania wyjątkowej normy <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2;art. 43 § 3" xIsapId="WDU19500340308" xTitle="Ustawa z dnia 27 czerwca 1950 r. - Kodeks rodzinny" xAddress="Dz. U. z 1950 r. Nr 34, poz. 308">art. 43 § 2 i § 3 k.r.</xLexLink>io. i ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym na korzyść <xAnon>U. S.</xAnon>.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, w szczególności fakt, że zasadniczy składnik majątku wspólnego powstał na sutek darowizny uczynionej przez <xAnon>U. S.</xAnon>, a przez większość trwania małżeństwa wnioskodawca nie tylko zarabiał o wiele mniej niż uczestniczka i w mniejszym stopniu przyczyniał się do powstania majątku wspólnego, ale też zarobionych pieniędzy nie przeznaczał na potrzeby rodziny, lecz na własne przyjemności i realizowanie swoich indywidualnych pasji, Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> ustalił nierówne udziały w majątku wspólnym stron z korzyścią dla wnioskodawczyni.</xText> <xText>Sąd ostatecznie uznał za uzasadnione przyjęcie, że udział uczestniczki w majątku wspólnym winien wynosić 70 %, zaś wnioskodawcy 30 %. Taki podział ma uzasadnienie w ustalonym w tej sprawie stanie faktycznym.</xText> <xText>Postanowienie w całości zaskarżył wnioskodawca. W wywiedzionej apelacji zarzucił:</xText> <xText>1/ obrazę przepisu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> przez wybiórczą, dowolną i niewszechstronną ocenę przeprowadzonych w postępowaniu dowodów zarówno dowodów z dokumentów, jak i dowodów z zeznań świadków, objawiającą się w przyjmowaniu niewykazanych twierdzeń oferowanych przez uczestniczkę oraz niekonfrontowaniu ich z przeprowadzonymi w toku postępowania dowodami, w szczególności zaniechaniu omówienia i oceny większości dowodów zaoferowanych przez wnioskodawcę, a to:</xText> <xText>a/ pominięcie oceny zeznań świadka <xAnon>J. S.</xAnon> (rozprawa z dnia 06.10.2022 r.),</xText> <xText>b/ błędną ocenę zeznań świadka <xAnon>M. K.</xAnon> (rozprawa z dnia 06.10.2022 r.),</xText> <xText>c/ błędną ocenę zeznań <xAnon>E. G.</xAnon> (rozprawa z dnia 06.10.2022 r.),</xText> <xText>d/ błędną ocenę zeznań <xAnon>M. S. (1)</xAnon> (rozprawa z dnia 15.12.2023 r.),</xText> <xText>e/ także dokumentów zgromadzonych w toku postępowania w sprawie o rozwód i zawnioskowanych we wniosku o podział majątku wspólnego takich jak:</xText> <xText>- brak oceny treści stenogramów z rozmów prowadzonych przez <xAnon>U. S.</xAnon>, których autentyczność uczestniczka potwierdziła, nieskonfrontowaniu ich z zeznaniami uczestniczki;</xText> <xText>- niewłaściwą ocenę dokumentów przebiegu służby i rozkazów personalnych za lata 1992 - 2012, wskazujących na ścieżkę awansu wnioskodawcy i uzyskany stopień i staż pracy w poszczególnych latach;</xText> <xText>- pominięcie oceny informacji urzędu skarbowego o dochodach uczestniczki ze sprawy o rozwód sygn. akt I C 1131/19;</xText> <xText>- pominięcie oceny obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego <xAnon>U. S.</xAnon> za lata 1989 - 1998 wraz z wydrukiem informacji o minimalnym wynagrodzeniu 1997 – 1998;</xText> <xText>- pominięcie informacji o dochodach wnioskodawcy z 2012 roku; pominięcie oceny treści zeznań świadków (sąsiadów stron) <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>I. B.</xAnon> zawartych w protokole rozprawy z dnia 01.07.2020 r. w sprawie I C 1131/19;</xText> <xText>- pominięcie oceny ustaleń zawartych w uzasadnienia postanowienia Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 25.02.2022 r., sygn. akt I C 1131/19 dotyczących trwonienia majątku wspólnego na „alkohol i drogie i zbyteczne zabiegi kosmetyczne” przez uczestniczkę,</xText> <xText>- pominięcie oceny ustaleń zawartych w uzasadnieniu wyroku w sprawie o rozwód Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 25.0220222 r. sygn. akt I C 1131/19, nie skonfrontowaniu ich z twierdzeniami uczestniczki,</xText> <xText>f/ błędną ocenę także zeznań samej uczestniczki <xAnon>U. J.</xAnon> — <xAnon>S.</xAnon> w zakresie bezkrytycznego przyjęcia twierdzeń nie znajdujących potwierdzenia w przeprowadzonych dowodach, która to wadliwa, dowolna i jednostronna ocena miała wpływ na treść orzeczenia i doprowadziła do ustalenia, że w sprawie wystąpiły ważne powody uzasadniające żądanie ustalenia nierównych udziałów oraz, że udział wnioskodawcy <xAnon>M. S. (1)</xAnon> wynosi jedynie w 30%, a udział uczestniczki <xAnon>U. J.</xAnon> — <xAnon>S.</xAnon> 70%, podczas gdy wnioski wynikające z prawidłowo przeprowadzonych dowodów prowadzą do ustalania, że udział wnioskodawcy <xAnon>M. S. (1)</xAnon> w majątku wspólnym wynosi co najmniej 50%;</xText> <xText>2/ obrazę przepisu <xLexLink xArt="art. 236;art. 236 § 1;art. 236 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 236 § 1 i 2 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> polegającą na niewydaniu żadnego postanowienia w stosunku do wniosku dowodowego <xAnon>M. S. (1)</xAnon> zawartego w piśmie z dnia 10.03.2023 r. o zwrócenie się do Sądu Rejonowego w Kielcach prowadzącego sprawę sygn. I C 27/22 i przeprowadzenie dowodu z protokołu rozprawy z dnia 09.03.2023 r. na okoliczność złożonych w w/w sprawie zeznań przez <xAnon>U. J.</xAnon> — <xAnon>S.</xAnon> oraz <xAnon>Z. G.</xAnon>, dotyczących przekazanych przez matkę <xAnon>M. S. (1)</xAnon> darowizn na rzecz <xAnon>M. S. (1)</xAnon> oraz na okoliczność przekazania przez matkę <xAnon>M. S. (1)</xAnon> książeczki mieszkaniowej, później przepisanej na rzecz <xAnon>U. S.</xAnon>, celem wykazania faktu przyczynienia się przez wnioskodawcę do powstania majątku wspólnego, a nadto celem uzasadnienia wniosków o rozliczenie darowizn z majątku wspólnego dokonanych przez uczestniczkę, co miało wpływ na treść orzeczenia i skutkowało ustaleniem jakoby <xAnon>M. S. (1)</xAnon> nie przyczyniał się do utrzymania, czy powiększenia majątku wspólnego, podczas gdy wnioskodawca takie działania w okresie trwania związku małżeńskiego podejmował;</xText> <xText>3/ obrazę przepisu prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 kro</xLexLink> przez jego błędna wykładnię i orzeczenie o ustaleniu nierównych udziałów w majątku wspólnym, poprzez skoncentrowanie się na dysproporcji wartości wniesionych przez małżonków składników do majątku wspólnego, m.in. przez uznanie, że „najistotniejszy składnik majątku wspólnego stron w postaci nieruchomości zabudowanej domem mieszkalnym powstał wyłącznie dzięki nakładowi uczestniczki, bowiem został zakupiony i wykończony w całości z jej środków jeszcze przed zawarciem związku małżeńskim C..)” a tym samym „dysproporcja pomiędzy byłymi małżonkami w wysiłkach i staraniach o utrzymanie i powiększenie ich wspólnego majątku daje podstawę do zastosowania wyjątkowej normy z <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2;art. 43 § 3" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 i 3 kro</xLexLink>”(s.9 -10 uzasadnienia) podczas gdy prawidłowa wykładnia w/ w przepisu wskazuje, iż „sam nierówny stopień przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego nie może być uznany za ważny powód w rozumieniu komentowanego przepisu” (tak: SN w orzeczeniu I CSK 6959/22), a tylko wiążące jest dla Sądu ustalenie, czy małżonek przeciwko któremu kierowane jest roszczenie w sposób rażący lub uporczywy nie partycypował w tworzeniu wspólnego majątku stosownie do sił i możliwości zarobkowych, czego w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym wnioskodawcy <xAnon>M. S. (1)</xAnon> zarzucić nie można.</xText> <xText>Wobec powyższego skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez:</xText> <xText>- ustalenie, że udział wnioskodawcy w majątku wspólnym stron wynosi 70 %, a udział uczestniczki wynosi 30 %,</xText> <xText>ewentualnie</xText> <xText>- ustalenie, że udział stron w majątku wspólnym wynosi po 50 % lub oddalenie wniosku o ustalenie nierównych udziałów.</xText> <xText>Uczestniczka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Apelacja, o ile doprowadziła do zmiany zaskarżonego postanowienia poprzez oddalenie wniosku uczestniczki o ustalenie nierównych udziałów okazała się zasadna.</xText> <xText>Jedynie dla porządku wyjaśnić należy, że przedmiotem merytorycznego rozpoznania sprawy w niniejszym postępowaniu apelacyjnym była sprawa z wniosku uczestniczki o ustalenie, że jej udział w majątku wspólnym wynosi 70 %, a udział wnioskodawcy w majątku wspólnym wynosi 30 %. Sąd Rejonowy zaskarżonym postanowieniem nie orzekł w przedmiocie wniosku <xAnon>M. S. (1)</xAnon>, o ustalenie, że jego udział w majątku wspólnym wynosi 70 %, a udział uczestniczki – 30 %. Takiej konkluzji nie zmienia uzasadnienie zaskarżonego postanowienia, w tej części, w jakiej zawiera ono argumentację mogącą mieć znaczenie jedynie dla weryfikacji tego w/w wniosku <xAnon>M. S. (1)</xAnon>. Dlatego apelacja w części dotyczącej tego nieistniejącego postanowienia została odrzucona, z przyczyn wyjaśnionych także w odrębnym uzasadnieniu (co do punktu 2 postanowienia).</xText> <xText>Rozpoznane każdej sprawy w postępowaniu cywilnym wymaga uprzedniego zidentyfikowania faktów istotnych dla jej rozstrzygnięcia – z punktu widzenia właściwej (właściwych) do zastosowania w tym przypadku normy (norm) prawa materialnego, co winno być poprzedzone nie tylko właściwym wyborem tej ostatniej (tych ostatnich), ale także prawidłową jej (ich) wykładnią.</xText> <xText>Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał normę prawa materialnego, której zastosowanie należało rozważyć – w kontekście zgłoszonego przez uczestniczkę żądania, tj. tę wynikającą z <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> Przedstawił wykładnię tego przepisu, która przynajmniej w zakresie zidentyfikowania samych przesłanek ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym pozostaje prawidłowa. Natomiast co najmniej budzi wątpliwości już samo wskazane przez Sąd Rejonowy rozumienie tych przesłanek, skoro Sąd pierwszej instancji „ważne powody” identyfikuje tylko przez pryzmat tych zachowań, które mają aspekt etyczny, a więc niematerialny, natomiast aspekt materialny łączy jedynie z przesłanką niejednakowego przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego, ponadto wskazuje prawdzie na „zawinienie” ale jedynie w wymiarze dotyczącym rozkładu pożycia małżeńskiego, a już nie w płaszczyźnie przyczyniania się do powstania majątku wspólnego lub jego uszczuplania. W tej przedstawionej przez Sąd Rejonowy wykładni przepisu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> brak czytelnego rozdzielenia kryteriów identyfikacji obu wynikających z niego przesłanek.</xText> <xText>To wszystko przekłada się także na prawidłowość ostatecznego wnioskowania co do zasadności żądania uczestniczki, skoro z treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że Sąd Rejonowy jako pierwszoplanowy argument potwierdzający podstawy ustalenia nierównych udziałów wskazuje „widoczną i rażącą” dysproporcję wbudowaniu i utrzymywaniu wspólnego majątku przez strony”.</xText> <xText>Wobec tego zacząć trzeba od przedstawienia właściwej, w tym i kompletnej oraz spójnej wykładni przesłanek ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym – w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink>, w szczególności ich zakresów znaczeniowych i kolejności ich rozważenia.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">Artykuł 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> formułuje dwie przesłanki ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym, które muszą wystąpić łącznie i które pozostają do siebie w takim wzajemnym stosunku, że żadne „ważne powody” nie stanowią podstawy takiego orzeczenia, jeżeli stopień przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego jest równy, a jednocześnie - nawet różny stopień przyczynienia się małżonków do powstania tego majątku nie stanowi podstawy ustalenia nierównych udziałów, jeżeli nie przemawiają za tym „ważne powody”. Innymi słowy, wyróżnienie przez ustawodawcę tych dwu przesłanek sprawia, że sam nierówny stopień przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego nie może być uznany za ważny powód w rozumieniu komentowanego przepisu. Zdefiniowano ważne powody jako okoliczności, które oceniane z punktu widzenia zasad współżycia społecznego sprzeciwiają się przyznaniu jednemu z małżonków korzyści z tej części majątku wspólnego, do której powstania ten małżonek nie przyczynił się. Podkreśla się przy tym, że ocena ważnych powodów uwzględnia nie tylko aspekt majątkowy, ale również etyczny, co wyraża się w postulacie dokonywania ich oceny przy uwzględnieniu zasad współżycia społecznego. Nie chodzi tu o winę w rozkładzie pożycia małżeńskiego, ale o winę odnoszoną do nieprzyczyniania się przez małżonka do powstania majątku wspólnego lub przyczyniania się w mniejszym stopniu niż to wynika z jego możliwości. Ważnym powodem jest w szczególności naganne postępowanie małżonka, przeciwko któremu jest skierowane żądanie ustalenia nierównych udziałów, polegające na tym, że w sposób rażący lub uporczywy nie partycypował w tworzeniu wspólnego majątku stosownie do sił i możliwości zarobkowych, tj. nie przyczynił się do jego powstania. Sam nierówny stopień przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego nie może być uznany za ważny powód w ustaleniu nierównych udziałów w majątku wspólnym. To wszystko znajduje pełne potwierdzenie w utrwalonym już orzecznictwie (p. m.in. postanowienia SN: z dnia 14.03.2024 r., sygn. akt I CSK 6523/22; z dnia 26.03.2024 r., sygn. akt I CSK 6959/22; z dnia 7.06.2024 r., sygn. akt I CSK 896/23 oraz orzecznictwo powołane w uzasadnieniach tych orzeczeń). Ważne powody ustalenia nierównych udziałów małżonków w majątku wspólnym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> mogą się pokrywać z przesłankami uzasadniającymi ustanowienie rozdzielności majątkowej (<xLexLink xArt="art. 52;art. 52 § 1" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 52 § 1 k.r.o.</xLexLink>), pozbawienia małżonka samodzielnego zarządu majątkiem wspólnym (<xLexLink xArt="art. 40" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 40 k.r.o.</xLexLink>) lub przyczynami rozkładu pożycia małżeńskiego (<xLexLink xArt="art. 57" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 57 k.r.o.</xLexLink>) nie muszą być jednak z nimi tożsame (p. postanowienie SN z dnia 10.01.2019 r., II CSK 337/18). Wykładnia przepisu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> w zakresie przesłanki „ważnych powodów”, kładzie bardzo mocny nacisk na wymiar „rażącego” i „uporczywego” wymiaru tych zachowań, które sprowadzają się do zaniechania przyczyniania się do zwiększania majątku wspólnego. Przepis <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink>, posługując się elastycznym pojęciem „ważne powody”, pozostawia sądowi określoną swobodę oceny co do sposobu stosowania tej przesłanki w konkretnym przypadku, co odnosi się również do utrwalonych w orzecznictwie i literaturze kwalifikatorów zmierzających do sprecyzowania tego pojęcia, takich jak „rażące” lub „uporczywe” zaniechanie przyczyniania się do zwiększania majątku wspólnego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 26 listopada 1973 r., III CRN 227/73, OSNCP 1974, Nr 11, poz. 89; postanowienie SN z dnia 22.07.2020 r., III CSK 54/20). Nie ulega zatem żadnej wątpliwości to, że owe kwalifikatory wyznaczają granicę swobody sądu orzekającego w takiej sprawie, skoro podstawą wnioskowania o istnieniu „ważnych powodów” nie jest zwykły stan zaniechania w przyczynianiu się do powstania majątku, ale kwalifikowany – poprzez zachowanie „rażące” i „uporczywe”. Jeśli chodzi o samą przesłankę różnego stopnia przyczynienia się każdego z małżonków do powstania majątku wspólnego, to w sytuacji, gdy nie można określić stopnia przyczynienia się każdego z małżonków do powstania majątku wspólnego, bo żądający ustalenia nierównych udziałów nie udowodnił skali uszczuplenia majątku wspólnego przez drugiego małżonka, w na następstwie przeznaczania przez niego uzyskiwanych przez siebie dochodów na inne cele niż zaspokajanie potrzeb rodziny, to również nie można ustalić nierównych ich udziałów w tym majątku (p. postanowienie SN z dnia 10.01.2001 r., IV CKN 190/00).</xText> <xText>Biorąc pod uwagę tak przedstawione rozumienie przepisu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink>, jak i analizując treść pisemnego uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, należało dojść do wniosku, że kierunek identyfikowania przez Sąd Rejonowy faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, co do zasady pozostawał właściwy, przy czym tylko część z nich Sąd pierwszej instancji ustalił prawidłowo, co do istnienia części z nich wyprowadził nie prawidłowe wnioski – formułując dość ogólne czysto ocenne tezy, w szczególności co do tego, że „wnioskodawca do roku 2010 swoje zarobki przeznaczał na własne potrzeby, trwoniąc je na indywidualne zachcianki”, pomimo tego, że nie znajdowały one potwierdzenia w analizie tego w jaki sposób były ukształtowane zasady prowadzenia przez małżonków wspólnego gospodarstwa domowego, ponadto pewne fakty pominął, tj. nie ustalił ich pomimo istnienia ku temu nie tylko podstaw – w oferowanym przez strony materiale procesowym, ale przede wszystkim potrzeby (z punktu widzenia pełnej weryfikacji przesłanek z <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink>), w efekcie tego nadając tak ustalonej podstawie faktycznej nieprawidłowe znaczenie w płaszczyźnie prawa materialnego, skoro doszedł do przekonania, że istnieją ważne powody uzasadniające żądanie uczestniczki ustalenia różnych udziałów w majątku wspólnym – w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink></xText> <xText>Ta prawidłowa część ustaleń Sądu pierwszej instancji – co do faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy obejmuje: pozostawanie przez wnioskodawcę i uczestniczkę w faktycznym związku – począwszy od roku 1992; urodziny syna wnioskodawcy i uczestniczki w dniu 6.01.1998 r.; odpłatne nabycie przez uczestniczkę w dniu 6.08.1998 r. prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz własności posadowionego na niej domu; wykończenie domu i wprowadzenie się do niego przez wnioskodawcę i uczestniczkę w 1999 r. wraz ich synem; zawarcie związku małżeńskiego pomiędzy wnioskodawcą i uczestniczką w dniu 21.10.20000 r., a tym samym powstanie ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej pomiędzy nimi; zawarcie przez uczestniczkę z wnioskodawcą w dniu 4.11.2009 r. umowy darowizny prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz własności posadowionego na niej domu, ze skutkiem jej wejścia do majątku wspólnego stron; prowadzenie przez uczestniczkę działalności gospodarczej począwszy od 1995 r., a od 2006 r. jej zatrudnienie w <xAnon> (...)</xAnon> i uzyskiwanie z tego tytułu dochodów oraz ich wysokości; zatrudnienie wnioskodawcy w Policji, uzyskiwanie przez niego zarobków w latach 2000 – 2013, a następnie przejście przez niego na emeryturę; rozwiązanie małżeństwa wnioskodawcy i uczestniczki przez rozwód, ale jeśli chodzi o zawinione przyczyny rozkładu pożycia małżeńskiego, to Sąd Rejonowy poprzestał już tylko na ustaleniu zachowaniu wnioskodawcy, a pominął zachowanie uczestniczki.</xText> <xText>To czego w ogóle nie wyczerpywała podstawa faktyczna zaskarżonego postanowienia, albo zawierała dość ogólnie sformułowane i dalece „zredukowane” wnioski – nie mające właściwego oparcia w przeprowadzonych i poprawnie ocenionych dowodach – na co trafnie co do zasady zwraca uwagę skarżący w zarzutach apelacji i ich rozwinięciu - sprowadzało się do faktów ilustrujących te wszystkie zachowania wnioskodawcy, ale i uczestniczki w czasie pozostawania ich we wspólności majątkowej małżeńskiej, które mogły mieć i miały znaczenie dla odpowiedzi na pytanie o „ważne powody” – w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> W tym wszystkim istotne było to, jaki był w ogóle ukształtowany i akceptowany przez małżonków „model” ich zachowania względem siebie, czy i jak daleko posunięta była swego rodzaju „autonomia” i „tolerancja” tych zachowań – oczywiście w sferze prowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego, wykorzystywania zdolności i możliwości przyczyniania się każdego z małżonków do generowania dóbr materialnych, a z drugiej strony wykorzystywania, czy przeznaczania ich na określone cele, także własne – osobiste. Innymi słowy, chodzi o to, czy i na ile każdy z małżonków akceptował w czasie trwania wspólności małżeńskiej poziom zaangażowania drugiego z małżonków w przyczynianie się do powstawania majątku wspólnego oraz w ogóle ingerował w sposób wydatkowania zarobionych przez drugiego małżonka środków pieniężnych, przede wszystkim, czy widział taką potrzebę, w kontekście pewnych przez siebie ukształtowanych i wzajemnie akceptowanych w tym zakresie zasad postępowania. Upraszczając, chodziło o czytelne zrekonstruowanie tego, czego w czasie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej wnioskodawca i uczestniczka oczekiwali od siebie nawzajem w zakresie wspólnego gospodarstwa domowego, w tym generowania dochodów i ich wydatkowania. Tym samym wyjaśnienia wymagało to, czy nie jest tak, że uczestniczka przynajmniej po części żądanie ustalenia nierównych udziałów opierała na zupełnie innym postrzeganiu zachowania wnioskodawcy – w sferze przyczyniania się do powstawania majątku wspólnego, względnie jego uszczuplania, niż to w jaki sposób odbierała to zachowanie w czasie pozostawania w związku małżeńskim, akceptując go, tym bardziej, że wpisywało się ono w pewną przestrzeń wzajemnej „swobody” obojga małżonków w ramach jednej z trzech więzi małżeńskich, tj. więzi gospodarczej, ale i uwzględniało istniejące po stronie wnioskodawcy realne możliwości zarobkowe.</xText> <xText>Poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o istnienie „ważnych powodów”, co oczywiste musiało uwzględniać także ich granice wyznaczone przez to, w jaki sposób sama uczestniczka uzasadniała żądanie ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym. Jest to dość oczywista konstatacja, bo nie sposób zakładać, że istotne dla takiego wnioskowania miałyby być jakiekolwiek inne fakty, tylko dlatego, że Sąd Rejonowy wziął je pod uwagę z urzędu, a więc pomimo tego, że sama uczestniczka nie upatrywała w nich „ważnych powodów”. W tym miejscu od razu przypomnieć należy, że te ważne powody, na które wskazała uczestniczka domagając się ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym, to: dopuszczenie się przez wnioskodawcę zdrady małżeńskiej w roku 2006 i prowadzenie przez 5 lat „podwójnego życia” z zaangażowaniem emocjonalnym i finansowym; zastraszenie uczestniczki przez wnioskodawcę porzuceniem rodziny i wymuszenie na uczestniczce przez wnioskodawcę darowizny „połowy domu”; posiadanie przez uczestnika kosztownego hobby związane z hodowlą ryb, co pochłaniało znaczne środki finansowe; zainteresowanie wnioskodawcy od 2016 r. kulturą buddyjską i przeznaczanie kolejnych zasobów finansowych na książki, szkolenia i warsztaty związane z takim kręgiem zainteresowań; wyjazd na wycieczkę do Indii i Nepalu w roku 2017 i sponsorowanie wyjazdu kolejnej partnerce <xAnon>D. B.</xAnon>; nieprzyczynianie się wnioskodawcy do powstania majątku wspólnego w latach 2006-2011; przeznaczanie uzyskanych później środków pieniężnych na własne potrzeby i hobby.</xText> <xText>Skoro „ważne powody” w aspekcie materialnym oznaczają stan rażącego i uporczywego, a tym samym zawinionego nie przyczyniania się jednego z małżonków do powstania majątku wspólnego, bądź zawinionego uszczuplania majątku, to w pierwszej kolejności ustalić należało, czy takie cechy (znamiona) posiadały zachowania wnioskodawcy, co oczywiste - w okresie od powstania ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej, tj. od dnia zwarcia związku małżeńskiego (21.10.2000 r.), a nie od czasu nawiązania bliższych faktycznych relacji pomiędzy wnioskodawcą i uczestniczką (w roku 1992). To zachowanie wnioskodawcy w okresie poprzedzającym datę zawarcia związku małżeńskiego, wbrew temu co zdają się przyjmować zarówno wnioskodawca, jak i uczestniczka (wyprowadzając na tym tle oczywiście odmienne wnioski) pozostawało prawnie obojętne dla wnioskowania o „ważnych powodach”. Jest tak dlatego, że majątek wspólny obojga powstawał z datą zawarcia przez nich małżeństwa. To w tym okresie, na skutek darowizny dokonanej przez uczestniczkę – z jej majątku osobistego, do majątku wspólnego jej oraz wnioskodawcy wszedł jego zasadniczy i ekonomicznie zdecydowanie najistotniejszy składnik w postaci w/w już prawa wieczystego użytkowania nieruchomości (następnie przekształconego w prawo własności) oraz własności znajdującego się na niej domu (w stanie już w pełni wykończonym), co było niesporne pomiędzy stronami (także na etapie postępowania apelacyjnego i co potwierdził pełnomocnik wnioskodawcy na rozprawie apelacyjnej). W związku z tym nie można było tracić z pola widzenia tego, że ten, raz jeszcze podkreślić to należy - zasadniczy składnik majątku wspólnego (w stosunku do wyczerpujących go w pozostałym zakresie – rzeczy ruchomych, stanowiących głównie wyposażenie domu) w postaci zabudowanej domem nieruchomości wszedł do majątku wspólnego dopiero w roku 2009. Wobec tego rozważanie jakiejkolwiek aktywności wnioskodawcy, bądź jej dostatecznego braku w stosunku do tak zidentyfikowanego składnika majątku wspólnego należało rozpocząć dopiero od dnia 4.11.2009 r. (czyli od daty wejścia nieruchomości do majątku wspólnego). Nie ulega żadnej wątpliwości to, że z jednej strony do powstania majątku wspólnego w takim jego wymiarze i w tej dacie przyczyniła się sama uczestniczka, „wprowadzając” przysługujące jej prawa do nieruchomości - do majątku wspólnego obojga. Udział samego wnioskodawcy w tym przysporzeniu sprowadzał do złożenia zgodnego oświadczenia woli – z oświadczeniem woli samej uczestniczki - w ramach zawartej przez oboje umowy darowizny. Jeśli chodzi o „zastraszanie” i „wymuszanie”, jakich miał dopuścić się wnioskodawca wobec uczestniczki – domagając się w/w darowizny (na co uczestniczka wskazywała – jako przyczynę ustalenia nierównych udziałów), to tego rodzaju zachowania już co do samej zasady mogłyby mieć znaczenie jedynie w płaszczyźnie wad oświadczenia woli mogących co do zasady skutkować nieważnością czynności prawnej, a tym samym i wykluczeniem przynależności tego składnika do majątku wspólnego, a nie stanowić argumentu przemawiającego za „ważnym powodem” w ustaleniu nierównego udziału, skoro tego rodzaju zachowanie wnioskodawcy, jeżeli nawet miałoby mieć miejsce, to i tak nie miałoby nić wspólnego z rażącym i uporczywym nieprzyczynianiem się do powstania majątku wspólnego bądź jego uszczuplaniem. Tylko ubocznie zauważyć należy, że uczestniczka pomimo odwoływania się do „zastraszania” , czy „wymuszania” nie zmierzała w kierunku ustalenia nieważności w/w umowy darowizny, nie podjęła także żadnych dalszych kroków, w konsekwencji złożonego wnioskodawcy świadczenia woli o odwołaniu darowizny – ze wskazaniem na jego rażącą niewdzięczność. Wręcz przeciwnie, konsekwentnie akceptowała przynależność prawa własności do nieruchomości do majątku wspólnego, co potwierdziła także pełnomocnik uczestniczki na rozprawie apelacyjnej.</xText> <xText>Jeżeli nawet całość zagadnienia rozważyć dwutorowo i założyć, że jakiekolwiek znaczenie dla prowadzonej w tej chwili analizy co do przyczyniania się do powstania majątku wspólnego stron, miałoby mieć zachowanie wnioskodawcy w stosunku do tej nieruchomości (w szczególności jego zaangażowanie w prace związane z wykończeniem i remontem domu) – w okresie przed datą w/w darowizny, skoro finalnie i tak nieruchomość w takim stanie (czyli będącym m.in. efektem aktywności samego wnioskodawcy), do tego majątku wspólnego weszła, to także brak byłoby elementarnych podstaw do przypisania wnioskodawcy rażącego i uporczywego nieprzyczyniania się do majątku wspólnego. Jest tak przede wszystkim dlatego, że sama uczestniczka nawet w ten sposób tego nie postrzegała, skoro nie wskazała tego na uzasadnienie żądania ustalenia nierównych udziałów. Warto natomiast zwrócić uwagę na to, jak sama opisywała udział wnioskodawcy w wykańczaniu domu: „Nie przekazywał też żadnych środków na wykańczanie domu, ponieważ był początkującym policjantem i zarabiał najniższe uposażenie w policji. W wolnych chwilach pomagał robotnikom” (wysłuchanie informacyjne - k.256; potwierdzone zeznaniami w trybie <xLexLink xArt="art. 299" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 299 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 13 § 2 k.p.c.</xLexLink> – k.722); „Jak miał czas, to czasem pomagał przy wywożeniu gruzu (zeznania w trybie <xLexLink xArt="art. 299" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 299 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 13 § 2 k.p.c.</xLexLink> – k.722). Już z tych tylko wypowiedzi jednoznacznie wynikało, że uczestniczka nie miała żadnych negatywnych uwag, co do wymiaru zaangażowania wnioskodawcy w tę inwestycję i postrzegała go jako wymiar optymalny, skoro brała pod uwagę wówczas możliwe do uzyskania przez wnioskodawcę zarobki w policji jak i walny czas, którym mógł realnie wówczas, poza pracą w policji dysponować. Przy czym raz jeszcze podkreślić należy, że ten realny wkład gospodarczy wnioskodawcy w prowadzenie prac wykończeniowych domu, z racji granic czasowych, w których miał miejsce i statusu prawnego nieruchomości w tym czasie, co do zasady pozostawał prawnie obojętny z punktu widzenia weryfikacji przyczyniania się wnioskodawcy się do powstania majątku wspólnego i to już co do samej zasady, a jeżeli nawet miałby mieć przynajmniej pośrednio jakiekolwiek znaczenie, to w sposób oczywisty wykluczałby tezę o „rażącym i uporczywym” nieprzyczynianiu się wnioskodawcy do powstania majątku wspólnego.</xText> <xText>Kontynuując rozważania co do tak rozumianego aspektu majątkowego „ważnych powodów” – jeśli chodzi zachowanie wnioskodawcy w stosunku do przedmiotowej nieruchomości, ale już w okresie kiedy weszła ona do majątku wspólnego (na skutek w/w darowizny), również wykluczyć należało to by w sposób rażący i uporczywy” miał nie przyczyniać się do powstania, czy w zasadzie utrzymywania majątku w tym zakresie, w stanie niepogorszonym, skoro wnioskodawca: partycypował w remoncie dachu, płacąc za robociznę, bo uczestniczka płaciła za materiały; sfinansował budowę wiaty; co trzy lata malował ogrodzenie. Do tego wykonywał także prace gospodarcze, jak koszenie trawy, organizowanie drewna do kominka, co wprost wynikało z zeznań uczestniczki (k.748-749). Ponadto nie można było nie uwzględnić i tego na co trafnie w zarzutach apelacji i ich rozwinięciu wskazuje skarżący, a co pomija Sąd Rejonowy sprowadzając – w sposób bezpodstawny - postać wnioskodawcy do osoby, która jeżeli w ogóle, to tylko incydentalnie partycypowała w prowadzeniu wspólnego gospodarstwa domowego. Po pierwsze, z niekwestionowanych przez uczestniczkę treści stenogramów jej rozmów z <xAnon>M. J. (2)</xAnon> wynikało, że wnioskodawca był osobą, która wiele potrafiła w domu samodzielnie zrobić, do tego stopnia, że nie wzywali hydraulika, czy elektryka, potrafił nawet szyć, z czego także korzystała uczestniczka (stenogram rozmowy wypowiedzi uczestniczki do brata ciotecznego <xAnon>M. J. (2)</xAnon> - z dnia 23.08.2020 r. – k.486 akt sprawy o sygn. I C 113/19 Sądu Okręgowego w Kielcach, którego treści uczestniczka nie kwestionowała). Po drugie, już tylko to dotychczas opisane zaangażowanie wnioskodawcy w tą szeroko pojętą sferę spraw gospodarczych w domu znajdowało pełne potwierdzenie także w ustaleniach Sądu Okręgowego w Kielcach zawartych w uzasadnieniu wyroku w sprawie o rozwód, z którego wynikało, że wnioskodawca „dbał o dom”, „robił zakupy” (k. 714 akt o sygn. akt I C 1131/19). Nie były to ustalenia dowolne, jeżeli wziąć pod uwagę chociażby zeznania świadków <xAnon>I. B.</xAnon> i <xAnon>A. B.</xAnon> w tamtej sprawie (protokół rozprawy z dnia 1.07.2020 r. – k. 414-415 akt o sygn. akt I C 1131/19), a którzy potwierdzili, że wnioskodawca wykonywał prace remontowe i pielęgnacyjne na terenie posesji (malowanie elewacji, naprawa dachu, prace przy kominie, naprawa ogrodzenia na całej długości). To wszystko brzmiało logicznie, znajdując obiektywne potwierdzenie także w posiadanych przez wnioskodawcę umiejętnościach, o których mówiła sama uczestniczka, ale także biorąc pod uwagę i to, że wnioskodawca ukończył szkołę budowlaną. Podkreślenia wymaga i to, że te ustalenia Sądu Okręgowego w Kielcach zawarte w uzasadnieniu wyroku w sprawie rozwód ostateczne nie były kwestionowane przez uczestniczkę, w szczególności nie zaskarżyła tego wyroku (bo wywiedzioną apelację cofnęła). Skoro zatem w tamtym postępowaniu nie było przeszkód do tego, by tak, a nie inaczej nakreślić postać wnioskodawcy – jeśli idzie o aktywność i funkcjonowanie w tej szeroko pojętej sferze gospodarczej związku małżeńskiego, to nie było także żadnych przeszkód do tego, by w analogiczny sposób ustalić tę jego aktywność i zaangażowanie w sprawy gospodarcze – determinujące przyczynianie się do powstawania majątku wspólnego – w tym jego aspekcie utrzymywania substancji tego majtku w stanie należytym, tj. co najmniej niepogorszonym.</xText> <xText>Zupełnie bezpodstawne jest i to ustalenie Sądu Rejonowego, że „Wnioskodawca do 2010 roku swoje zarobki przeznaczał na własne potrzeby”, skoro już tylko sama uczestniczka zeznała, że: „Ja utrzymywałam dom. Mąż kupował jedzenie” (k.255;722); „Do 2006 r, ponosiłam wszystkie opłaty. Kiedy mąż zaczął więcej zarabiać, to wówczas część pieniędzy przeznaczał na utrzymanie domu” (k.748). Z tej ostatniej wypowiedzi wynika, że uczestniczka dostrzegała to, że przez kilka pierwszych lat wnioskodawca miał dość mocno ograniczone możliwości zarobkowe w policji, jednocześnie to akceptowała i sama wspierała go w tym jak piął się po kolejnych szczeblach kariery funkcjonariusza policji, co łączyło się przede wszystkim z przebyciem przez niego właściwej drogi edukacyjnej (szkoła średnia i studia), co niewątpliwie wymagało także zaangażowania czasowego, a mimo to wnioskodawca potrafił angażować się jednocześnie w tą sferę gospodarczą wspólnego życia.</xText> <xText>Oczywistym pozostawał i ten wniosek, że nie było żadnych podstaw faktycznych do wyprowadzania wniosku, jakoby wnioskodawca rażąco i uporczywie nie wykorzystywał swoich możliwości zarobkowych. W tym zakresie zarówno wnioskodawca, podobnie z resztą jak uczestniczka na właściwym poziomie wykorzystywali swojej możliwości zarobkowe, co potwierdzały osiągane przez nich dochody, w przypadku wnioskodawcy z pracy zawodowej, a po przejściu na emeryturę w roku 2013 – także z tytułu świadczenia usług ochroniarskich. Podkreślenia wymaga i to, że oboje w czasie trwania związku małżeńskiego nie czynili sobie na tym tle jakichkolwiek zarzutów, a zatem i uczestniczka, nie zarzucała wnioskodawcy, że nie wykorzystuje swoich możliwości zarobkowych.</xText> <xText>Kolejno rozważenia wymagało to, czy wnioskodawca rzeczywiście w sposób nieracjonalny wydatkował zarobione (i tworzące majątek wspólny) środki pieniężne. W ocenie Sądu Okręgowego ma rację skarżący, że postawione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy tezy nie znajdują dostatecznego potwierdzenia. Jest tak tym bardziej, że znaczenie tych dokonywanych przez wnioskodawcę wydatków na zaspokojenie własnych potrzeb należało rozważyć nie tylko przez pryzmat celu wydatków, ale także w kontekście pewnych ukształtowanych pomiędzy stronami zasad dotyczących najogólniej rzecz ujmując posiadania wzajemnej wiedzy co do osiąganych przez siebie dochodów, swego rodzaju „swobody”, czy poziomu „przyzwolenia” na wydatkowanie tych środków, oczywiście poza tymi ich częściami, które przeznaczali na pokrywanie bieżących kosztów utrzymania domu, czy zaspokajania materialnych potrzeb syna. Zacząć trzeba od tego, że oboje pomimo pozostawania w związku małżeńskim, w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej nie mieli czegoś takiego jak „faktycznie wspólne pieniądze”, w tym sensie, by mieć wspólny rachunek bankowy, bądź wspólne rachunki bankowe, wiedzieć jakie są na nie wpływy środków pieniężnych, ale także i wypłaty. Bezspornie (wynikało to wprost z zeznań uczestniczki, niekwestionowanych przez wnioskodawcę) małżonkowie przez cały czas trwania małżeństwa mieli oddzielne rachunki bankowe, nie mając żadnej wzajemnej wiedzy o stanie zgromadzonych na nich środków pieniężnych. Było tak z jedynym niewielkim i nic nie znaczącym dla już postawionej tezy wyjątkiem. Chodziło o krótkotrwałe udzielenie przez uczestniczkę – wnioskodawcy pełnomocnictwa do rachunku bankowego. Było to w roku 2000, kiedy wybierała się na operację do szpitala. Poza tym każdy małżonków faktycznie sam, bez jakiejkolwiek ingerencji drugiego małżonka faktycznie gospodarował zarobionymi przez siebie pieniędzmi i wydatkował je zgodnie z określonymi przez siebie celami i potrzebami, oczywiście oprócz tych wspólnych potrzeb dotyczących utrzymania domu i syna. Podkreślenia wymaga to, że na tym tle w czasie trwania małżeństwa nie było nigdy między stronami żadnych nieporozumień, względnie zastrzeżeń, czy też odmiennych oczekiwań. Tego rodzaju „zasady” zostały faktycznie ukształtowane w sposób trwały, co oznaczało, że żadne z małżonków nie kontrolowało drugiego małżonka co do tego, w jaki sposób i na jakie cele wydatkuje posiadane środki pieniężne. Przy czym zauważyć należy, że wśród tych wydatków były takie, których efekty pozostawały na bieżąco widoczne przez drugiego małżonka i ten który je czynił nie miał zamiaru ich ukrywać przed drugim małżonkiem, jak i takie, o których drugi z małżonków dowiadywał się po czasie, bo też intencją, a nawet zamiarem tego, który wydatki czynił nie było ich szczególne ujawnianie przed drugim małżonkiem.</xText> <xText>Wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji nie było podstaw faktycznych potwierdzających tezę, że wnioskodawca trwonił majątek wspólny. Faktem bezspornym było to, że wnioskodawca posiadał hobby w postaci hodowli ryb w akwarium, interesował się kulturą i religią buddyjską, w związku z tym kupował znaczne ilości książek, uczestniczył w różnych spotkaniach, szkoleniach, w tym także wyjazdowych, z czym łączyły się określone wydatki pieniężne. Nie ulega żadnej wątpliwości to, że o wszystkim tym wiedziała uczestniczka, która nie tylko w żaden sposób nie sprzeciwiała się temu, ale rozumiała potrzeby męża i co najmniej je tolerowała, skoro nie było na tym tle żadnych nieporozumień pomiędzy małżonkami. Zatem zarówno te wydatki, jak sam koszt wyjazdu wnioskodawcy do Nepalu w 2018 r. nie mogły prowadzić do wniosku o trwonieniu majątku wspólnego, czy spełnianiu zachcianek – jak bezpodstawnie wyraził to Sąd Rejonowy. Jeśli chodzi o sam w/w wyjazd, to po pierwsze, odbył się za wiedzą i aprobatą samej uczestniczki, która jeszcze wnioskodawcę w tym wspierała, cieszyła się, że mąż realizuje swoje zainteresowania, co wynikało z ustaleń Sądu Okręgowego w Kielcach zawartych w uzasadnieniu wyroku w sprawie o rozwód (k. 714 v. akt o sygn. 1131/19). Tych ustaleń uczestniczka w tamtym postępowaniu nie kwestionowała (wprawdzie wywiodła apelację, ale ją cofnęła). Skoro uczestniczka nie tylko wiedziała o wyjeździe, ale także go akceptowała i wspierała męża podczas tego wyjazdu, to tym samym wiedziała o kosztach tego wyjazdu i akceptowała wydatek z majątku wspólnego na ten cel. Po drugie, był to przecież wydatek jednorazowy, a zatem gdyby nawet założyć, że wnioskodawca uczynił go bez wiedzy i akceptacji uczestniczki, to z punktu widzenia zasad współżycia społecznego byłby on wytłumaczalny, jako służący zaspokojeniu własnych potrzeb turystycznych, do czego wnioskodawca miał prawo, tym bardziej, że uczestniczka na ten wyjazd się zgodziła. Analogicznie należy ocenić wydatki na książki, czy akwarium i koszt jego eksploatacji, skoro nie ulega żadnej wątpliwości to, że uczestniczka w czasie pozostawania w związku małżeńskim z wnioskodawcą w pełni to akceptowała. Nie ma podstaw do odmiennego wnioskowania, skoro nie wyrażała sprzeciwu, dezaprobaty, czy nawet najmniejszego niezadowolenia z tego powodu, że wnioskodawca realizuje swoje pasje i zainteresowania. To wszystko zaczęła „postrzegać inaczej” dopiero na potrzeby niniejszego postępowania, co było z kolei podyktowane zamiarem osiągnięcia z góry nakreślonego w nim celu. Taka postawa uczestniczki z przyczyn oczywistych nie mogła zasługiwać na udzielenie ochrony prawnej.</xText> <xText>Osobnym zagadnieniem są zarzuty uczestniczki wobec wnioskodawcy dotyczące wydatkowania przez niego środków pieniężnych w związku z pozostawaniem przez niego w bliższych relacjach z innymi kobietami, najpierw z <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, a następnie z <xAnon>D. B.</xAnon>.</xText> <xText>Cała relacja wnioskodawcy z <xAnon>M. M. (1)</xAnon> nie mogła mieć żadnego znaczenia – w płaszczyźnie rozważenia „ważnego powodu” (w już wyżej wyjaśnionym rozumieniu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink>) i to zarówno w aspekcie niematerialnym (etycznym), jak i materialnym. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że uczestniczka wybaczyła wnioskodawcy zdradę małżeńską z <xAnon>M. M. (1)</xAnon>. Miało to miejsce w roku 2011, co także wynika z jednoznacznych ustaleń Sądu Okręgowego w Kielcach zawartych w pisemnym uzasadnieniu wyroku w sprawie o rozwód wraz z trafnym wyjaśnieniem znaczenia „puszczenia w niepamięć” tego wszystkiego co wyczerpywało zdradę małżeńską (k. 717 akt o sygn. I C 1131/19). To z tej właśnie przyczyny Sąd Okręgowy w sprawie o rozwód wyeliminował zawiniony charakter takiego zachowania wnioskodawcy wobec uczestniczki. Zatem tak rozumiany akt wybaczenia ze strony uczestniczki całości nagannego zachowania wnioskodawcy w stosunku do niej w związku z pozostawaniem w relacji pozamałżeńskiej z <xAnon>M. M. (1)</xAnon> już co do zasady eliminował również zawinienie wnioskodawcy w zakresie uszczuplania majątku wspólnego polegającego na przeznaczaniu środków na pokrywanie potrzeb <xAnon>M. M. (1)</xAnon>. Niezależnie od tego rację miał skarżący, o ile zarzucał, że nie było podstaw do ustalenia, iż wnioskodawca uszczuplił majątek wspólny stron, przeznaczając środki pieniężne dla <xAnon>M. M. (1)</xAnon>. Z jej zeznań w charakterze świadka (k.709-710) wynikało, że: wnioskodawca pożyczył jej 40 000 zł, którą spłacała mu w ratach do 2012 lub 2013 r.; wpłacił 2000 zł za meble które kupiła, zapłacił za pał do domu, który kupiła, kupił jej telewizor i rower, które to rzeczy później zabrał. Jednocześnie z zeznań uczestniczki (k. 749) wynikało, że <xAnon>M. M. (1)</xAnon> przez dwa lata przelewała na konto wnioskodawcy po 4500 zł miesięcznie, natomiast zdaniem uczestniczki na <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> wnioskodawca wydał ok. 200 000 zł. Z zeznań obu w/w wynikają następujące wnioski. Nie było żadnych podstaw by przyjąć za prawdziwą (udowodnioną) tezę uczestniczki, co do skali wydatków wnioskodawcy na potrzeby <xAnon>M. M. (3)</xAnon> – na poziomie ok. 200 000 zł, bo były to tylko niczym nie poparte przypuszczenia. Nie było też podstaw co do tego, by uznać za wiarygodne zeznania <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, że ta pożyczka wynosiła tylko 40 000 zł, skoro z zeznań samej uczestniczki wynikało, że <xAnon>M. M. (1)</xAnon> zwróciła wnioskodawcy łącznie 108 000 zł. Trudno nie uznać tej ostatniej wypowiedzi za wiarygodną, skoro nie było w interesie samej uczestniczki zeznawać o wysokości środków, które w ten sposób jednak wróciły do majątku wspólnego. Reasumując, w takich realiach procesowych uczestniczka nie wykazała, by per saldo znajomość wnioskodawcy z <xAnon>M. M. (1)</xAnon> miała oznaczać także zawinione przez wnioskodawcę uszczuplenie majątku wspólnego.</xText> <xText>Jeśli chodzi o ten wymiar materialny relacji wnioskodawcy w <xAnon>D. B.</xAnon>, to ma rację skarżący, że uczestniczka nie wykazała, czy i jakiego jednorazowego wydatku (bo na taki w związku z pobytem obojga w Nepalu wskazywała) wnioskodawca w rzeczywistości dokonał. W swych zeznaniach poprzestała jedynie na stwierdzeniu, że „zamienił” około 18 000 – 20 000 zł na dolary, pobyt trwał trzy tygodnie. To zdecydowanie za mało, by ustalić skonkretyzowany wydatek wnioskodawcy na wskazany przez uczestniczkę cel, z uszczupleniem majątku wspólnego. W tym miejscu warto przypomnieć to na co już Sąd Okręgowy wskazał z odwołaniem się do orzecznictwa, a mianowicie skuteczność zarzutu takiego zawinionego uszczuplenia majątku wymaga wykazania w sposób skonkretyzowany rozmiarów tak rozumianego pomniejszenia majątku, czego uczestniczka nie uczyniła.</xText> <xText>Niezależnie od powyższego, to zachowanie wnioskodawcy w zakresie wydatkowania środków pieniężnych – w związku z utrzymywaniem bliższych relacji z innymi kobietami, nie mogło uzasadniać istnienia „ważnych powodów” w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> – w tym aspekcie majątkowym, z jeszcze jednej zasadniczej przyczyny. Chodziło to, że to wydatkowanie środków pieniężnych z jednej strony zarobionych przez wnioskodawcę, a z drugiej stanowiących niewątpliwie majątek wspólny, wpisywało się w faktyczną realizację pewnej ukształtowanej pomiędzy małżonkami zasady „wzajemnego przyzwolenia” na nieinteresowanie się wzajemnie wysokością osiąganych przez siebie dochodów, a także nieingerowanie w to, co każde z nich czyni z osiąganymi przez siebie dochodami. Istota zagadnienia tkwi w tym, że to co zdołał wykazać wnioskodawca jedynie potwierdzało, że w myśl tej „zasady” postępowała także sama uczestniczka. Wystarczy przywołać następujące fakty. Podczas zarejestrowanej rozmowy z <xAnon>M. J. (2)</xAnon> (ujawnionej w sprawie o rozwód) uczestniczka mówiła, że posiada kilkaset tysięcy oszczędności, wskazując, że na jednym koncie ma 200 000 zł, a na drugim – 450 000 zł, że wnioskodawca nie ma nic (stenogram – k. 483, 484 akt sprawy o sygn. I C 1131/19). To, że tak mówiła przyznała również zeznając w niniejszym postępowaniu (k. 747). Jednak już sama podjęta przez uczestniczkę próba nadania tej wypowiedzi jedynie „ironicznego” wymiaru pozostawała zupełnie nieprzekonująca, tym bardziej, że w tej wypowiedzi pojawił się dość czytelny, także co do motywów „plan rozliczenia się” uczestniczki z wnioskodawcą, sprowadzający się do zamiaru wypłaty wnioskodawcy kwoty 150 000 zł, tylko dlatego, że współżył fizycznie z uczestniczką. Z racjonalnego punktu widzenia nie sposób znaleźć jakąkolwiek inną przyczynę, dla której taka wypowiedź uczestniczki o zgromadzeniu oszczędności rzędu kilkuset tysięcy złotych nie miałaby być prawdziwą. Z resztą takie jej postępowanie polegające na gromadzeniu środków pieniężnych niejako w ukryciu przed wnioskodawcą, było dojść charakterystyczne z punktu widzenia tego, o czym była już wyżej mowa – chodzi o te wykształcone „zasady” funkcjonowania związku małżeńskiego stron – w zakresie dotyczącym „wspólnoty” gospodarczej. Z drugiej strony z zeznań uczestniczki (k. 747) wynikało, że na datę ustania wspólności majątkowej małżeńskiej jej oszczędności opiewały na kwotę ok. 30 000 zł. Skoro tak, to tak ujawniona różnica pomiędzy kwotą 650 000 zł, a kwotą 30 000 zł, co najmniej świadczy o jej wydatkowaniu przez uczestniczkę na jej tylko znane cele, więc zupełnie niewyjaśnione uszczuplenie majątku wspólnego. Drugi istotny fakt, także wynikający wprost z zeznań samej uczestniczki (k. 747) to przekazanie przez nią po 50 000 zł każdemu z dwóch dorosłych synów (z pierwszego małżeństwa). Jednocześnie z tych zeznań nie wynikało, by było to za wiedzą i aprobatą wnioskodawcy. Istotne wydaje się i to, że w samej rozmowie z <xAnon>M. J. (2)</xAnon> (ujawnionej w sprawie o rozwód) uczestniczka stwierdziła, że kupiła dzieciom mieszkanie, ale już w samym postępowaniu o rozwód stwierdziła, że chodził o to, że „dołożyłam synom do ich mieszkań po 50 000 zł”.</xText> <xText>Na to, że uczestniczka „trwoniła pieniądze na używki” zwrócił uwagę Sąd Okręgowy w sprawie o rozwód – w uzasadnieniu postanowienia w przedmiocie wniosku o udzielenie zabezpieczenia roszczenia z <xLexLink xArt="art. 27" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 27 k.r.o.</xLexLink>, w szczególności ustalając, że „pozwana była w stanie wydać na alkohol i papierosy aż 360 zł tygodniowo” (k.707 v. akt o sygn. I C 1131/19), co wynikało także z jej wypowiedzi (stenogram – k. 467) nie kwestionowanych w postępowaniu w sprawie o rozwód (zeznania – k. 514v.-515 akt o sygn. I C 1131/19). Zaspokajanie tego rodzaju potrzeb materialnych przez uczestniczkę stanowiło swego rodzaju „zrównoważenie” zaspokajania potrzeb materialnych przez samego wnioskodawcę, co wpisywało się jedynie w ten już zidentyfikowany i opisany przez Sąd Okręgowy „model” funkcjonowania wspólnego gospodarstwa domowego wnioskodawcy i uczestniczki.</xText> <xText>Resumując tę część rozważań, podkreślić należy to, że zachowania wnioskodawcy z punktu widzenia przesłanki „ważnych powodów” w tym aspekcie majątkowym należało weryfikować nie z punktu widzenia pewnego abstrakcyjnego pożądanego modelu właściwych, tj. w pełni transparentnych zachowań małżonków prowadzących zarówno do generowania jak i rozdysponowywania majątku wspólnego, ale z punktu widzenia tego, jakie stosunki wzajemne w tym zakresie zostały między nimi rzeczywiście ukształtowane i realizowane, z naciskiem na ową „wzajemność”.</xText> <xText>Jeśli chodzi o aspekt niematerialny „ważnych powodów” – w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink>, to nie ma było żadnych podstaw faktycznych, które odniesione do zasad współżycia społecznego, z punktu widzenia standardów etycznych uzasadniałyby tezę, jakoby istniały ważne powody do ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym. Po pierwsze, uczestniczka dokonując darowizny z majątku osobistego do majątku wspólnego nieruchomości, która w sposób zasadniczy ukształtowała skład i wartość tego majątku, chciała i zgodziła się na to, aby taki majątek w jednakowym stopniu przysługiwał tak jej jak i wnioskodawcy. Innymi słowy, w pełni aprobowała taką sytuację. Po drugie, rozwiązanie małżeństwa wnioskodawcy i uczestniczki z winy obojga stron, wykluczało upatrywanie ważnej przyczyny – w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> w przypisanych wnioskodawcy w sprawie o rozwód zawinionych przyczynach rozkładu pożycia małżeńskiego i to pomimo tego, że wśród nich była także zdrada małżeńska, ale nie ta z <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, bo została ona wybaczona wnioskodawcy przez uczestniczkę, a ta z <xAnon>D. B.</xAnon>. Problem polega na tym, że rozwód nie został orzeczony z wyłącznej winny wnioskodawcy, a z winy obojga stron, bo gdyby zawinioną przyczyną rozkładu pożycia małżeńskiego pozostawała jedynie zdrada małżeńska ze strony wnioskodawcy, to wówczas mogłoby to stanowić o „ważnej przyczynie” w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> Te przyczyny nie tkwiły tylko w zachowaniu wnioskodawcy, ale także w zachowaniu uczestniczki, skoro jak skonstatował Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku w sprawie o rozwód, powód zdołał wykazać pozwanej: arogancję, pogardę, złośliwość, lekceważenie i to pomimo tego, że była ona świadoma dużego zaangażowania męża w sprawy rodziny (przeniesienie jego rzeczy do piwnicy; zamykanie drzwi wejściowych do domu; zawiadomienie policji o nękaniu - ostatecznie wycofane; informowanie o zamiarze zainicjowania kontroli skarbowej męża); napastliwość, arogancję, obrażanie męża, uniemożliwianie funkcjonowania w jednym związku (k. 717 akt o sygn. I C 1131/19). Tego wszystkiego uczestniczka w żaden sposób nie wzruszyła, w szczególności nie zwalczała tych ustaleń Sądu Okręgowego (wywiodła wprawdzie apelację, ale ją cofnęła). Z tej perspektywy, z punktu widzenia standardów etycznych wykluczyć należało postrzeganie jedynie zawinionych zachowań wnioskodawcy – prowadzących do rozkładu pożycia – jako „ważnej przyczyny”, skoro do rozkładu pożycia małżeńskiego w sposób zawiniony przyczyniła się także sama uczestniczka. Innymi słowy te nieprawidłowe także z punktu widzenia zasad etyki zachowania obojga małżonków wpisywały się pewien poziom relacji w jakich obydwoje w ramach związku małżeńskiego funkcjonowali. Z tych przyczyn nie można było dość selektywnie – jak czynił to Sąd Rejonowy – podchodzić do zachowań obojga małżonków, nadając negatywne znaczenie tylko zachowaniom wnioskodawcy, a zupełnie pomijając zachowania uczestniczki i ich znaczenie. Dlatego zachowania wnioskodawcy – w zestawieniu z zachowaniami uczestniczki nie mogły stanowić „ważnych powodów” – w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> Innymi słowy, skoro oboje wykazywali wobec siebie elementarny brak szacunku, prezentując wzajemnie zachowania niepoprawne, to uczestniczka z punktu widzenia zasad etyki nie można było doszukiwać się „ważnych powodów” tylko w nieprawidłowych zachowaniach samego wnioskodawcy.</xText> <xText>Reasumując, zasadne pozostawały zarzuty apelacji w takim zakresie, w jakim doprowadziły, po pierwsze do zmiany ustaleń Sądu pierwszej instancji – poprzez ich uzupełnienie o konkretne fakty ilustrujące zachowania zarówno wnioskodawcy, jak i uczestniczki, tak, że aktualność straciły tylko ogólnie wyrażone przez Sąd pierwszej instancji oceny zachowań wnioskodawcy, w szczególności w postaci konkluzji, że zarobione przez siebie pieniądze „trwonił na indywidualne zachcianki”, a po drugie, do odmiennej prawnomaterialnej oceny całości tych ustalonych przez Sąd Okręgowy faktów z punktu widzenia przesłanki „ważnych powodów” – w już wyjaśnionym znaczeniu, biorąc pod uwagę zarówno jej aspekt majątkowy, jak i nie majątkowy. Tym samym brak było faktycznych podstaw, które miałyby uzasadniać tezę o wystąpieniu „ważnych powodów”, dla których uczestniczka mogłaby żądać ustalenia udziałów w majątku wspólnym stosownie do stopnia przyczynienia się wnioskodawcy i uczestniczki do jego powstania. Całość dokonanej przez Sąd Okręgowy analizy ustalonych faktów – przez pryzmat właściwie rozumianych kryteriów „ważnych powodów”, ponad wszelką wątpliwość wykluczała to, by wnioskodawca w sposób rażący i uporczywy miał nie przyczyniać się do powstania majątku wspólnego stron, bądź w taki sposób go uszczuplać. Niezależnie od tego, to zachowanie wnioskodawcy ocenione tylko przez pryzmat zasad etyki, w zestawieniu z nieetycznymi zachowaniami samej uczestniczki, skoro łącznie złożyły się one na zawinione przez oboje przyczyny rozkładu pożycia małżeńskiego, także nie było wystarczające do tego, by samodzielnie mogło spełniać kryterium „ważnych powodów” w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 43;art. 43 § 2" xIsapId="WDU19640090059" xTitle="Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59">art. 43 § 2 k.r.o.</xLexLink> W takich realiach (brak „ważnych powodów”) sama dysproporcja w przyczynieniu się wnioskodawcy do powstania majątku wspólnego – względem takiego przyczynienia się przez uczestniczkę (tylko dlatego, że w/w nieruchomość została do niego „wprowadzona” przez uczestniczkę na skutek dokonanej darowizny), nie mogła wyczerpać ustawowych przesłanek zgłoszonego przez uczestniczkę żądania ustalenia nierównych udziałów. Zatem i tym zakresie rację miał skarżący, co oznaczało nieprawidłowość wniosków jakie w tym zakresie wyprowadził Sąd pierwszej instancji. Końcowo wyjaśnić należy, że wobec już poczynionych rozważań i ich efektów, bezprzedmiotowym pozostawało dalej idące roztrząsanie zgłoszonych w apelacji zarzutów, w szczególności dotyczących oceny wiarygodności i mocy dowodowej zeznań świadków, a także pozostałych dokumentów. Jest tak dlatego, że dla prawidłowego rozpoznania tej sprawy w postępowaniu apelacyjnym wystarczającym było to wszystko na co Sąd Okręgowy już skazał, „bazując” w istotnym zakresie na tym co wynikało w szczególności już z zeznań samej uczestniczki, które jak się okazało pozwoliły dostatecznie potwierdzić to jak wyglądało pożycie małżeńskie stron przede wszystkim w płaszczyźnie materialnej, ale także w aspekcie niematerialnym. Dla wyprowadzenia weryfikowalnych wniosków potrzebna była tylko ich dokładna analiza, oczywiście w zestawieniu z tym, co w tym zakresie wynikało również z akt postępowania w sprawie o rozwód.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 k.p.c.</xLexLink> orzekł jak w pkt 1 sentencji.</xText> <xText><xIx>SSR (del.) Damian Piwowarczyk SSO Mariusz Broda SSO Beata Piwko </xIx></xText> <xText>Zarządzenie: odpis postanowienia z uzasadnieniem pkt 1 i 2 doręczyć pełnomocnikowi uczestniczki.</xText> <xText>2.12.2024 r.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Sądu Okręgowego Mariusz Broda

Ilona Kwiatkowska Tiesler

Monika Dudek

Ilona Kwiatkowska Tiesler

Sygn. akt II Ca 1573/24 POSTANOWIENIE Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Mariusz Broda Sędziowie: Sędzia Sądu Okręgowego Beata Piwko Sędzia Sądu Rejonowego (del.) Damian Piwowarczyk Protokolant: Monika Dudek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2024 r. sprawy z wnioskuM. S. (1) z udziałemU. S. o podział majątku wspólnego w przedmiocie wniosku o ustanowienie nierównych udziałów w majątku wspólnym na skutek apelacji wnioskodawcyM. S. (1) od postanowienia wstępnego Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 14 czerwca 2024 r. sygn. akt I Ns 891/22 postanawia: 1. zmienić zaskarżone postanowienie i oddalić wniosekU. S.o ustalenie, że jej udział w majątku wspólnym wynosi 70 %, a udziałM. S. (1)w majątku wspólnym wynosi 30 %; 2. odrzucić apelację w pozostałej części. Sygn. akt II Ca 1573/24 UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 14.06.2024 r. Sąd Rejonowy w Kielcach ustalił, że udział wnioskodawcyM. S. (1)w majątku wspólnym wynosi stron wynosi 30 %, a udział uczestniczkiU. S.wynosi 70 %. Sąd pierwszej instancji ustalił następujący stan faktyczny: U. J.iM. S. (1)zawarli związek małżeński w dniu 21 października 2000 roku przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego wS.. W trakcie trwania małżeństwa strony łączyła ustawowa wspólność majątkowa. Małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód z winy obojga stron w dniu 21 października 2000 r. Wyrok w zakresie rozwiązania małżeństwa uprawomocnił się z dniem 20 lipca 2022 r. U. J.iM. S. (1)od 1992 roku pozostawali w związku partnerskim.U. S.była uprzednio zamężna. Z pierwszego małżeństwa ma dwóch dorosłych synówM. J. (1)iD. J.. Z małżeństwa strony mają natomiast synaM. S. (2)urodzonego w (...)roku. W dniu 6 sierpnia 1998 rokuU. J.na podstawie umowy sprzedaży nabyła prawo użytkowania wieczystego nieruchomości położonej przyul. (...)wK.wraz z domem mieszkalnym w stanie surowym zamkniętym za cenę 100.000 zł. Zakup i wykończenie domu nastąpiło ze środków pochodzących z majątku osobistego uczestniczki jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego zM. S. (1)..U. S.na dzień zakupu nieruchomości dysponowała środkami z własnej działalności gospodarczej w kwocie 256 000 zł. Na mocy decyzji Prezydenta MiastaK.z 3 listopada 2000 r. prawo użytkowania wieczystego powyższej nieruchomości zostało przekształcone w prawo własności. W maju 1999 roku małżonkowieS.wraz z synem zamieszkali w domuU. S., stanowiącym jej majątek odrębny. Małżonkowie posiadali osobne rachunki bankowe, a uczestniczka nie wykonywała operacji finansowych na rachunku męża. M. S. (1)był zatrudniony w policji i na początku małżeństwa otrzymywał najniższe uposażenie. W 2000 roku otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 1.180 zł wraz z dodatkiem służbowym w kwocie 170 zł. W latach 2004-2006 rozpoczął studia oficerskie wS., zaś jego dochody wzrosły do kwoty rzędu 6.000-7000 zł miesięcznie. W 2013 roku przeszedł na emeryturę. U. S.z kolei prowadziła działalność gospodarczą zajmującą się dystrybucją encyklopedii wielotomowych i osiągała z tego tytułu dochody rzędu kilkudziesięciu tysięcy miesięcznie. Działalność prosperowała bardzo dobrze aż do 2006 roku. W późniejszym okresie uczestniczka podjęła pracę w Kolporterze. U. S.zadeklarowała na przestrzeni lat 1995-2001 dochody w następujących kwotach: 26 313,89 zł w 1995 roku, 252 551,33 zł w 1996 roku, 280 858,88 zł w 1997 roku; 221 713,02 zł w 1998 roku; 87 622,67 zł w 1999 roku; 150 118,37 zł w 2000 roku i 116 520,18 zł w 2001 roku. U. S.uzyskiwała z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej dochody w następującej wysokości:40 248,20 zł w 2013 roku, 41 891,51 zł w 2014 roku, 52 252, 29 zł w 2015 roku; 55 864,40 zł w 2016 roku; 52 991,92 zł w 2017 roku i 55 436,47 zł w 2018 roku. U. S.w 2020 roku osiągała wynagrodzenie w następującej wysokości: za grudzień 2019 roku – 6 651,16 zł; za styczeń 2020 roku 6 646,06 zł; za luty 2020 roku – 6 605,22 zł; za marzec 2020 – 6 635,85 zł; za kwiecień 2020 roku 5 824,23 zł; za maj 2020 roku – 5 620,05 zł i za czerwiec 2020 roku 5 630,26 zł. Wnioskodawca w 2004 roku pokrył ze środków wspólnych koszty odszkodowania za uszkodzenie służbowego pojazdu w kwocie 5.995,86 zł, nie informując o tym żony. Wyjazdy i wczasy małżonków finansowane były przez uczestniczkę. Wnioskodawca wykonywał na przestrzeni lat niektóre prace porządkowe, takie jak koszenie trawy, odśnieżanie podwórka, organizowanie drewna do kominka, zaś raz na trzy lata malował ogrodzenie. Uczestniczka w dniu 4 sierpnia 2018 roku otrzymała od matkiJ. P.darowiznę w kwocie 100.000 zł, która miała być przeznaczona na remont domu. Remont finansowany był również ze środków pozyskanych z działalności prowadzonej przez uczestniczkę.M. S. (1)sfinansował jedynie prace wykonywane przez jego znajomego związane z wymianą dachu i budową altanki.(...)budowlane kupowała uczestniczka. Wnioskodawca do 2010 roku swoje zarobki przeznaczał na własne potrzeby, trwoniąc je na indywidualne zachcianki. Wnioskodawca zakupił 600- litrowe akwarium, generujące zużycie prądu odpowiadające wysokości jego pensji. Wnioskodawca przeznaczał liczne środki na zakup drogich okazów ryb i targi zoologiczne. Ciężar utrzymania gospodarstwa domowego w tym okresie spoczywał głównie na uczestniczce. W późniejszym okresie wnioskodawca przeznaczał część wynagrodzenia na utrzymanie domu. W 2006 rokuM. S. (1)związał się z 22-letniąM. M. (1), pozostając z nią w relacji do 2010 roku i prowadząc podwójne życie. W trakcie trwania tego związku wnioskodawca opłacałM. M. (1)czynsz za wynajem mieszkania, finansował wspólne wyjazdy i pomógł finansowo w spłacie kredytu na zakup domu. Pod wpływem nacisków męża grożącego rozstaniem, uczestniczka chcąc ratować rodzinę wybaczyła mężowi zdradę i zdecydowała się na darowiznę nieruchomości zabudowanej domem stanowiącej jej majątek osobisty do majątku wspólnego. I tak, w dniu 4 listopada 2009 roku darowała do majątku wspólnego przysługujące jej prawo własności nieruchomości położonej przyul. (...)zabudowanej domem mieszkalnym, postanawiając, że przedmiot darowizny stanowić będzie majątek wspólny małżonków. M. S. (1)nie akceptował swojego syna, groził, że go zabije.M. S. (2)choruje na epilepsję i schizofrenię, leczył się na depresję. Uczestniczka także podjęła leczenie depresji. W dniu 6 marca 2020 rokuU. S.złożyła oświadczenie o cofnięciu darowizny, nie podjęła jednak dalszych kroków prawnych w związku ze złożonym oświadczeniem. M. S. (1)interesował się religią buddyjską, medytacją, kupował liczne książki pozwalające mu zgłębiać tę tematykę, uczestniczył w szeregu warsztatów i spotkań (m.in. wZ.,J.,Z.,K.).M. S. (1)przeznaczał swoje dochody na spotkania, szkolenia, kursy, angażując się w ruchy religijne i ezoteryczne. W marcu 2018 roku wyjechał na trzytygodniową wycieczkę do Indii i Nepalu. Podczas wyjazdów towarzyszyła muD. B., z którą wnioskodawca nawiązał bliską relację. Wnioskodawca na wyjazdy przeznaczał znaczne środki finansowe. Uczestniczka, nie mając wiedzy o kolejnym pozamałżeńskimzwiązku (...), wspierała męża w realizowaniu pasji i podróżowaniu. Wnioskodawca wyprowadził się z domu w 2019 roku, często przychodził do domu, zostawiając podsłuchy, kartki i obraźliwe listy skierowane do uczestniczki. U. S.założyła na rzecz synów polisy na życie.D. J.zrealizował polisę w 2005 roku, uzyskując z tego tytułu kwotę 50 000 zł. U. S.finansowała w 2009 roku wspólnie z byłym mężemS. J.wesele ich synaD., pokrywając wydatki w kwocie około 5.000 zł. U. S.w dniu 5 maja 2008 roku na podstawie umowy sprzedaży nabyła prawo własności nieruchomości oznaczonej jakodziałka (...)położonej wS.gminaN.o powierzchni 2,89 hektara, dla której urządzona jestksięga wieczysta (...)przyul. (...)za kwotę 33 000 zł pochodzącą z majątku osobistego, co potwierdził stawający do aktuM. S. (1). Tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy rozważył w następujący sposób: Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że regułą wynikającą zart. 43 § 1 k.r.o.jest to, iż oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Jednakże określenie tych udziałów nie jest ostateczne i definitywne, jako że mogą być one ustalone przez sąd w innych proporcjach przy uwzględnieniu przesłanek wskazanych wart. 43 § 2 k.r.o., co może doprowadzić do ograniczenia udziału jednego z małżonków w majątku wspólnym. Zgodnie zaś z dyspozycjąart. 43 § 2 k.r.o., z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, ażeby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku. Powołany przepis wskazuje zatem dwie przesłanki ustalenia nierównych udziałów, które muszą wystąpić kumulatywnie, a mianowicie ważne powody oraz różny stopień przyczynienia się każdego z małżonków do powstania majątku wspólnego (vide: postanowienie SN z dnia 21 listopada 2002 r., III CKN 1018/00, LEX nr 77054).Ciężar dowodu wykazania powyższych przesłanek spoczywa na uczestniku postępowania, który zgłosił wniosek o ustalenie nierównych udziałów (art. 6 k.c). Ustawa nie definiuje pojęcia „ważne powody". Ogólnie mówiąc, rozumie się przez nie takie okoliczności, które oceniane z punktu widzenia zasad współżycia społecznego przemawiają za nieprzyznaniem jednemu z małżonków korzyści z majątku wspólnego w takim zakresie, w jakim nie przyczynił się on do powstania tego majątku. Przy ocenie istnienia „ważnych powodów", w rozumieniuart. 43 § 2 k.c., należy mieć na względzie całokształt postępowania małżonków w czasie trwania wspólności majątkowej w zakresie wykonywania ciążących na nich obowiązków względem rodziny, którą przez swój związek założyli (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z 5 października 1974 r., III CRN 190/74). Wart. 43 § 2 k.r.o.okoliczności natury majątkowej mieszczą się w przesłance niejednakowego przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego, ważnymi powodami zaś są względy natury etycznej, które sprawiają, że w danych okolicznościach równość udziałów małżonków w majątku wspólnym wyraźnie kolidowałaby z zasadami współżycia społecznego. Przyczynienie się małżonków do powstania majątku wspólnego stanowią nie tylko ich działania prowadzące bezpośrednio do powiększenia substancji tego majątku, ale także kształtuje je całokształt starań o założoną przez zawarcie małżeństwa rodzinę i zaspokojenie jej potrzeb. Artykuł 43 § 2 k.r.o.może mieć zastosowanie nie w każdym wypadku faktycznej nierówności przyczynienia się każdego z małżonków do powstania majątku wspólnego, lecz tylko w tych wypadkach, gdy małżonek, przeciwko któremu skierowane jest żądanie ustalenia nierównych udziałów, w sposób rażący lub uporczywy nie przyczynia się do powstania dorobku stosownie do posiadanych sił i możliwości zarobkowych. Przy ocenie, czy zachodzą ważne powody do ustalenia udziałów w majątku wspólnym z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z małżonków przyczynił się do powstania tego majątku, nie bez znaczenia jest bowiem okoliczność, czy i w jakim stopniu małżonkowie wypełniali swe obowiązki wynikające zart. 27 k.r.o.Jeżeli jednak małżonek w sposób rażący lub uporczywy, mimo posiadanych sił oraz możliwości zarobkowych, nie przyczynia się odpowiednio do tych możliwości do powstania majątku wspólnego, drugi małżonek może żądać, aby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z małżonków przyczynił się do powstania tego majątku. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 czerwca 2003 r., IV CKN 278/01 wskazał, że nie jest bez znaczenia przy ocenie "ważnych powodów" kwestia winy i dlatego przyjmuje się, żeart. 43 § 2 k.r.o.nie powinien działać na niekorzyść małżonka, któremu nie można przypisać winy w rozpadzie pożycia małżeńskiego. W doktrynie podniesiono, że "w ramachart. 43 k.r.o.należy stosować zasadę zawinienia", działającą na niekorzyść małżonka postępującego nagannie. Jeżeli nie przyczynił się on do powstania majątku wspólnego, jego udział będzie odpowiednio niższy, a jeżeli przyczynił się on do powstania majątku w większym stopniu - sąd odmówi ustalenia udziału w majątku na jego korzyść, kierując się zasadąnemo turpitudinem suam allegans audiatur.(tak A. Sylwestrzak, glosa do postanowienia SN z dnia 27 czerwca 2003 r., IV CKN 78/01, Gd. St. Praw. - Prz. Orz. 2005, nr 1-2, poz. 14, t. 1). Natomiast różny stopień przyczynienia, o czym przekonuje regulacja wspomnianego przepisu, rozpatrywany jest nie tylko w oparciu o przesłanki ekonomiczne w postaci wysokości dochodów małżonków, lecz z uwzględnieniem wartości niematerialnych, w szczególności w postaci pracy we własnym gospodarstwie domowym, jak również ich starań w zakresie wychowywania wspólnych dzieci. Sąd Najwyższy, w swoich orzeczeniach wskazuje, że Sąd może orzec o nierównych udziałach tylko wówczas, gdy małżonek, przeciwko któremu skierowane jest takie żądanie, w sposób rażący lub uporczywy nie przyczynił się do powstania dorobku stosownie do posiadanych sił i możliwości zarobkowych (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1973 r. III CRN 227/73, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1972 r. III CRN 235/72 OSNC 1973/10/174). Przyczyny skutkujące ustaleniem nierównych udziałów muszą mieć ewidentny i konkretny wymiar. Nie mogą budzić wątpliwości z punktu widzenia dowodowego, a zachowania małżonków muszą być skrajnie negatywne. W niniejszej sprawie zdaniem Sądu Rejonowego istnieją zarówno przesłanki obiektywne, jak i subiektywne uzasadniające ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym. W niniejszym postępowaniu z żądaniem ustalenia nierównych udziałów w proporcji 70% do 30% wystąpił zarówno wnioskodawcaM. S. (1), jak i uczestniczkaU. S.. Jako okoliczności mające przemawiać za określeniem nierównych udziałów stron w majątku wspólnym wnioskodawczyni wskazała to, iż w znacznie większym stopniu przyczyniła się do powstania majątku wspólnego, bowiem w przeciwieństwie do uczestnika przez cały czas pracowała zarobkowo, osiągając wysokie dochody z dobrze prosperującej działalności gospodarczej, a zarobione pieniądze przeznaczała na dom, utrzymanie dzieci i zaspokojenie potrzeb rodziny. Tymczasem wnioskodawca, osiągając znacznie niższe dochody, przeznaczał je głównie na realizację swoich pasji, zachcianek i hobby, nie partycypując równocześnie w wydatkach niezbędnych dla rodziny. Jednocześnie to na barkach uczestniczki spoczywał trud wychowania i opieki nad synem stron, którego wnioskodawca ze względu na choroby nie akceptował. Z kolei uczestnik swój wniosek motywował faktem, że zasadniczy wkład w wykończenie domu stanowiącego podstawowy składnik majątku wspólnego poczynił z własnego wynagrodzenia za pracę, a także pracy fizycznej. Zaprzeczył jakoby uczestniczka ponosiła koszty utrzymania domu, a także podnosił, iżU. S.zatajała przed nim uzyskiwane wynagrodzenie i wyprowadzała te środki z majątku wspólnego stron. Ostatecznie wskazał, że żądanie nierównych udziałów na korzyść uczestniczki jest nieuzasadnione, bowiem to uczestniczka zniszczyła mu życie, a on musiał roztaczać opiekę nad rozwódką z dziećmi. W ocenie Sądu Rejonowego materiał dowodowy zaoferowany przez strony daje podstawy do ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym w proporcji 70 % do 30 % na korzyść uczestniczki. Sąd Rejonowy dostrzega bowiem widoczną i rażącą dysproporcję w budowaniu i utrzymywaniu wspólnego majątku przez strony. Tym samym uznać należy, że została spełniona podstawowa przesłanka ustalenia nierównych udziałów – nierówne przyczynianie się do powstania majątku wspólnego. Należy wskazać, że uczestniczka wstępując w związek małżeński posiadała nieruchomość przyul. (...)wK.zabudowaną domem mieszkalnym zakupioną z własnych środków uzyskanych z wynagrodzenia z prowadzonej działalności oraz z darowizny od jej matki.U. J.jeszcze przed zawarciem małżeństwa prowadziła dobrze prosperującą działalność gospodarczą, osiągając dochód w kwotach 280 858,88 zł w 1997 roku; 221 713,02 zł w 1998 roku; 87 622,67 zł w 1999 roku. Co więcej, dom ten jeszcze przed zawarciem małżeństwa z wnioskodawcą został z jej środków w pełni wykończony i wyposażony w wysokim standardzie. Po zawarciu małżeństwa uczestniczka jeszcze do 2006 roku osiągała pokaźne dochody. W tym okresie wnioskodawca osiągał z tytułu wynagrodzenia za pracę około 1.000 złotych miesięcznie. Dopiero po ukończeniu studiów w 2005 roku poprawił swoją sytuację finansową, zwiększając zarobki do kwoty 6.000-7.000 zł miesięcznie. W 2013 roku wnioskodawca przeszedł na emeryturę. Uczestniczka w swoich twierdzeniach podniosła, że uczestnik kosztem utrzymania rodziny trwonił majątek na realizowanie swoich pasji, a to akwarystyki, ezoteryki, medytacji i buddyzmu, związków pozamałżeńskim. Twierdzenia te znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach świadków, jak i dowodach z dokumentów. Materiał dowodowy wskazuje na to, iż wnioskodawca preferował wygodny tryb życia i korzystał z jego uroków, nie czyniąc przy tym starań, by w obowiązkach małżeńskich i rodzicielskich wesprzeć małżonkę. Trudno również zgodzić się co do tego, by wnioskodawca wspierał szczególnie małżonkę w prowadzonej działalności gospodarczej. Twierdzenia te pozostają gołosłowne, bowiem świadkowi i uczestniczka przyznali jedynie, że wnioskodawca czasem pomagał przy przenoszeniu książek, czy odbiorze dostaw z magazynów. Obie strony na potwierdzenie swych stanowisk zaoferowały dowody osobowe, w tym z zeznań świadków należących do grona najbliższej rodziny, co z gruntu rzucało cień na ich wiarygodność. Rzeczą zwyczajną jest bowiem zeznawanie na korzyść bliskiej osoby, by zapewnić jej jak najkorzystniejszą pozycję procesową. Za faktem, że to uczestniczka ponosiła główny ciężar finansowy remontowania i prowadzenia domu przemawiały jednak nie tylko zeznania jej bliskich (synów z pierwszego małżeństwa –D. J.iM. J. (1), siostryM. Ś., czy szwagraA. Ś.), ale również wspólnego syna stronM. S. (2), jak i zeznań osób całkowicie obcych i bezstronnych–B. Ł.,M. M. (1), czyE. S.. Godzi się również zauważyć, że zeznania siostry samego wnioskodawcy -E. G.potwierdzają, że finansowanie wykończenia domu, jak i późniejszy ciężar utrzymania spoczywał naU. S.. Odmienną relację zdarzeń zbieżną z twierdzeniem wnioskodawcy przedstawiła jedynie jego druga siostra - świadekM. K.. Zeznania te należało jednak ocenić jako odosobnione na tle innych dowodów. Uczestniczka nie mieszka na stale w Polsce i sama przyznała, że w trakcie trwania małżeństwa stron odwiedzała je w domu wK.jedynie raz- dwa razy w roku, kontaktowała się z nimi sporadycznie, a swoje zeznania opierała w zasadzie wyłącznie na relacji uzyskanej od wnioskodawcy. Stąd też sąd na tle innych dowodów sąd odmówił im waloru wiarygodności. Godzi się zauważyć, że dołączone akta uboczne sprawy o rozwód wykazały w sposób niewątpliwy, że wnioskodawca postępował nagannie (utrzymując bliskie relację pozamałżeńskie) względem swojej rodziny, czym doprowadził do rozpadu małżeństwa. Wnioskodawca przez około 10 lat małżeństwa w ogóle nie uczestniczył w wydatkach związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego, czy utrzymaniem dziecka. A w późniejszym okresie było to wsparcie znikome. Wnioskodawca nie uczestniczył też aktywnie w wychowaniu syna stron. Jak wynika z zeznańM. S. (2), obawia się on ojca, nigdy nie mógł liczyć na jego pomoc i wsparcie, w szczególności kiedy bardzo tego potrzebował w chorobie. Jak zeznał ojciec zastraszał go i groził nawet jego śmiercią. M. S. (1)środki uzyskane z wynagrodzenia przeznaczał na własne wydatki i zachcianki. W 2006 roku rozpoczął pozamałżeński związek z wówczas 22-letniąM. M. (1). Dopuszczając się zdrady małżeńskiej, przez okres ponad 5 lat prowadził podwójne życie, angażując się emocjonalnie i finansowo w pozamałżeński związek. Wnioskodawca początkowo utrzymywałM. M. (1), opłacał czynsz za wynajem mieszkania, kupował prezenty, opłacał wspólny wyjazdy, by następnie sfinansować jej kredyt na zakup mieszkania (około 40 000 złotych). Jednocześnie w 2009 roku, grożąc żonie rozwodem i porzuceniem ich syna, wymusił darowiznę nieruchomości stanowiącej majątek odrębny uczestniczki. Pomimo całej tej sytuacji uczestniczka chciała uchronić swoją rodzinę przed rozpadem. Pomiędzy małżonkami w 2010 roku doszło do pojednania, żona wybaczyła wnioskodawcy zdradę, wierząc w trwałość ich związku. Wnioskodawca zaś zaczął partycypować w kosztach utrzymania domu. Pomimo chwilowej poprawy relacji pomiędzy stronami uczestnik w późniejszym czasie większość środków przeznaczał na realizowanie własnych pasji, które w tym okresie skupiały się na medytacji, religii buddyjskiej, czy ezoteryce. Od 2016 roku skoncentrował się na bliskiej relacji zD. B.. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, wnioskodawca przeznaczał liczne środki finansowe na wyjazdy zD. B.. Najkosztowniejszym z nich była podróż do Indii i Nepalu. Wydatki te odbywały się kosztem środków przeznaczonych na potrzeby rodziny. Podkreślenia wymaga, że najistotniejszy składnik majątku wspólnego stron w postaci nieruchomości zabudowanej domem mieszkalnym powstał wyłącznie dzięki nakładowi uczestniczki, bowiem został zakupiony i wykończony w całości z jej środków jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego. Powyższy składnik został włączony do majątku wspólnego w 2009 roku jedynie dzięki uczynionej w trakcie małżeństwa przez uczestniczkę darowiźnie. Uczestniczka dała bowiem wnioskodawcy kredyt zaufania i liczyła na scalenie rodziny dzięki takiemu przesunięciu majątkowemu, co jednakowoż nie nastąpiło. Koszt utrzymania domu i ewentualnych remontów był finansowany przede wszystkim z dochodów uczestniczki. Wnioskodawca ograniczał się do sporadycznego dokładania do opłat za media po podwyżce jaką otrzymał w pracy w 2006 r. i wykonywania prac takich jak koszenie trawy, czy odśnieżanie oraz organizowanie drewna do kominka. Od wyprowadzki wnioskodawcy w styczniu 2019 r. cały ciężar utrzymania i konserwacji domu spoczywa na uczestniczce. W ocenie Sądu RejonowegoM. S. (1)nie zdołał wykazać, by partycypował w kosztach remontu domu za wyjątkiem sfinansowania wykonywanej przez jego znajomego robocizny wymiany dachu i budowy altany (za materiały płaciła uczestniczka). Zajmował się także sprawami związanymi z naprawami samochodów. Większość środków przeznaczał jednak na realizację własnych pasji, takich jak akwarystyka, ezoteryka, buddyzm. Wdał się dwukrotnie w czasie małżeństwa w relacje z innymi kobietami i łożył na te związki środki pieniężne. Widoczny był przy tym brak jego zaangażowania w obowiązki małżeńskie, nieprzyczynianie się do zaspokajania potrzeb rodziny i lekceważący stosunek do rodziny. W ocenie Sądu Rejonowego uczestniczka skutecznie wykazała zawinione naganne zachowanie uczestnika, który w sposób rażący nie przyczyniał się do utrzymania, czy powiększenia majątku wspólnego oraz oddawał się własnym przyjemnościom i dopuszczał zdrad małżeńskich. Z dowodów przeprowadzonych na okoliczność istnienia przesłanki ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym wynika, że wnioskodawca nie dbał należycie o wspólny majątek, mimo, że posiadał takie możliwości. Nie angażował się też w ogóle w opiekę nad swoim dzieckiem, a cały ciężar osobistych starań o rozwój i wychowanie synaM.spoczął na uczestniczce. Wnioskodawca nie był zainteresowany synem nawet w czasie jego choroby i pobytu w szpitalu. Jedyne co uczynił to przekazał synowi kwotę 7.000 zł na sfinansowanie operacji oczu. Obecnie nie utrzymuje z synem kontaktów. W ocenie Sądu Rejonowego dysproporcja pomiędzy byłymi małżonkami w wysiłkach i staraniach o utrzymanie i powiększenie ich wspólnego majątku daje podstawę do zastosowania wyjątkowej normyart. 43 § 2 i § 3 k.r.io. i ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym na korzyśćU. S.. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, w szczególności fakt, że zasadniczy składnik majątku wspólnego powstał na sutek darowizny uczynionej przezU. S., a przez większość trwania małżeństwa wnioskodawca nie tylko zarabiał o wiele mniej niż uczestniczka i w mniejszym stopniu przyczyniał się do powstania majątku wspólnego, ale też zarobionych pieniędzy nie przeznaczał na potrzeby rodziny, lecz na własne przyjemności i realizowanie swoich indywidualnych pasji, Sąd na podstawieart. 43 § 2 k.r.o.ustalił nierówne udziały w majątku wspólnym stron z korzyścią dla wnioskodawczyni. Sąd ostatecznie uznał za uzasadnione przyjęcie, że udział uczestniczki w majątku wspólnym winien wynosić 70 %, zaś wnioskodawcy 30 %. Taki podział ma uzasadnienie w ustalonym w tej sprawie stanie faktycznym. Postanowienie w całości zaskarżył wnioskodawca. W wywiedzionej apelacji zarzucił: 1/ obrazę przepisuart. 233 § 1 k.p.c.przez wybiórczą, dowolną i niewszechstronną ocenę przeprowadzonych w postępowaniu dowodów zarówno dowodów z dokumentów, jak i dowodów z zeznań świadków, objawiającą się w przyjmowaniu niewykazanych twierdzeń oferowanych przez uczestniczkę oraz niekonfrontowaniu ich z przeprowadzonymi w toku postępowania dowodami, w szczególności zaniechaniu omówienia i oceny większości dowodów zaoferowanych przez wnioskodawcę, a to: a/ pominięcie oceny zeznań świadkaJ. S.(rozprawa z dnia 06.10.2022 r.), b/ błędną ocenę zeznań świadkaM. K.(rozprawa z dnia 06.10.2022 r.), c/ błędną ocenę zeznańE. G.(rozprawa z dnia 06.10.2022 r.), d/ błędną ocenę zeznańM. S. (1)(rozprawa z dnia 15.12.2023 r.), e/ także dokumentów zgromadzonych w toku postępowania w sprawie o rozwód i zawnioskowanych we wniosku o podział majątku wspólnego takich jak: - brak oceny treści stenogramów z rozmów prowadzonych przezU. S., których autentyczność uczestniczka potwierdziła, nieskonfrontowaniu ich z zeznaniami uczestniczki; - niewłaściwą ocenę dokumentów przebiegu służby i rozkazów personalnych za lata 1992 - 2012, wskazujących na ścieżkę awansu wnioskodawcy i uzyskany stopień i staż pracy w poszczególnych latach; - pominięcie oceny informacji urzędu skarbowego o dochodach uczestniczki ze sprawy o rozwód sygn. akt I C 1131/19; - pominięcie oceny obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowegoU. S.za lata 1989 - 1998 wraz z wydrukiem informacji o minimalnym wynagrodzeniu 1997 – 1998; - pominięcie informacji o dochodach wnioskodawcy z 2012 roku; pominięcie oceny treści zeznań świadków (sąsiadów stron)A.iI. B.zawartych w protokole rozprawy z dnia 01.07.2020 r. w sprawie I C 1131/19; - pominięcie oceny ustaleń zawartych w uzasadnienia postanowienia Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 25.02.2022 r., sygn. akt I C 1131/19 dotyczących trwonienia majątku wspólnego na „alkohol i drogie i zbyteczne zabiegi kosmetyczne” przez uczestniczkę, - pominięcie oceny ustaleń zawartych w uzasadnieniu wyroku w sprawie o rozwód Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 25.0220222 r. sygn. akt I C 1131/19, nie skonfrontowaniu ich z twierdzeniami uczestniczki, f/ błędną ocenę także zeznań samej uczestniczkiU. J.—S.w zakresie bezkrytycznego przyjęcia twierdzeń nie znajdujących potwierdzenia w przeprowadzonych dowodach, która to wadliwa, dowolna i jednostronna ocena miała wpływ na treść orzeczenia i doprowadziła do ustalenia, że w sprawie wystąpiły ważne powody uzasadniające żądanie ustalenia nierównych udziałów oraz, że udział wnioskodawcyM. S. (1)wynosi jedynie w 30%, a udział uczestniczkiU. J.—S.70%, podczas gdy wnioski wynikające z prawidłowo przeprowadzonych dowodów prowadzą do ustalania, że udział wnioskodawcyM. S. (1)w majątku wspólnym wynosi co najmniej 50%; 2/ obrazę przepisuart. 236 § 1 i 2 k.p.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.polegającą na niewydaniu żadnego postanowienia w stosunku do wniosku dowodowegoM. S. (1)zawartego w piśmie z dnia 10.03.2023 r. o zwrócenie się do Sądu Rejonowego w Kielcach prowadzącego sprawę sygn. I C 27/22 i przeprowadzenie dowodu z protokołu rozprawy z dnia 09.03.2023 r. na okoliczność złożonych w w/w sprawie zeznań przezU. J.—S.orazZ. G., dotyczących przekazanych przez matkęM. S. (1)darowizn na rzeczM. S. (1)oraz na okoliczność przekazania przez matkęM. S. (1)książeczki mieszkaniowej, później przepisanej na rzeczU. S., celem wykazania faktu przyczynienia się przez wnioskodawcę do powstania majątku wspólnego, a nadto celem uzasadnienia wniosków o rozliczenie darowizn z majątku wspólnego dokonanych przez uczestniczkę, co miało wpływ na treść orzeczenia i skutkowało ustaleniem jakobyM. S. (1)nie przyczyniał się do utrzymania, czy powiększenia majątku wspólnego, podczas gdy wnioskodawca takie działania w okresie trwania związku małżeńskiego podejmował; 3/ obrazę przepisu prawa materialnego, a toart. 43 § 2 kroprzez jego błędna wykładnię i orzeczenie o ustaleniu nierównych udziałów w majątku wspólnym, poprzez skoncentrowanie się na dysproporcji wartości wniesionych przez małżonków składników do majątku wspólnego, m.in. przez uznanie, że „najistotniejszy składnik majątku wspólnego stron w postaci nieruchomości zabudowanej domem mieszkalnym powstał wyłącznie dzięki nakładowi uczestniczki, bowiem został zakupiony i wykończony w całości z jej środków jeszcze przed zawarciem związku małżeńskim C..)” a tym samym „dysproporcja pomiędzy byłymi małżonkami w wysiłkach i staraniach o utrzymanie i powiększenie ich wspólnego majątku daje podstawę do zastosowania wyjątkowej normy zart. 43 § 2 i 3 kro”(s.9 -10 uzasadnienia) podczas gdy prawidłowa wykładnia w/ w przepisu wskazuje, iż „sam nierówny stopień przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego nie może być uznany za ważny powód w rozumieniu komentowanego przepisu” (tak: SN w orzeczeniu I CSK 6959/22), a tylko wiążące jest dla Sądu ustalenie, czy małżonek przeciwko któremu kierowane jest roszczenie w sposób rażący lub uporczywy nie partycypował w tworzeniu wspólnego majątku stosownie do sił i możliwości zarobkowych, czego w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym wnioskodawcyM. S. (1)zarzucić nie można. Wobec powyższego skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez: - ustalenie, że udział wnioskodawcy w majątku wspólnym stron wynosi 70 %, a udział uczestniczki wynosi 30 %, ewentualnie - ustalenie, że udział stron w majątku wspólnym wynosi po 50 % lub oddalenie wniosku o ustalenie nierównych udziałów. Uczestniczka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja, o ile doprowadziła do zmiany zaskarżonego postanowienia poprzez oddalenie wniosku uczestniczki o ustalenie nierównych udziałów okazała się zasadna. Jedynie dla porządku wyjaśnić należy, że przedmiotem merytorycznego rozpoznania sprawy w niniejszym postępowaniu apelacyjnym była sprawa z wniosku uczestniczki o ustalenie, że jej udział w majątku wspólnym wynosi 70 %, a udział wnioskodawcy w majątku wspólnym wynosi 30 %. Sąd Rejonowy zaskarżonym postanowieniem nie orzekł w przedmiocie wnioskuM. S. (1), o ustalenie, że jego udział w majątku wspólnym wynosi 70 %, a udział uczestniczki – 30 %. Takiej konkluzji nie zmienia uzasadnienie zaskarżonego postanowienia, w tej części, w jakiej zawiera ono argumentację mogącą mieć znaczenie jedynie dla weryfikacji tego w/w wnioskuM. S. (1). Dlatego apelacja w części dotyczącej tego nieistniejącego postanowienia została odrzucona, z przyczyn wyjaśnionych także w odrębnym uzasadnieniu (co do punktu 2 postanowienia). Rozpoznane każdej sprawy w postępowaniu cywilnym wymaga uprzedniego zidentyfikowania faktów istotnych dla jej rozstrzygnięcia – z punktu widzenia właściwej (właściwych) do zastosowania w tym przypadku normy (norm) prawa materialnego, co winno być poprzedzone nie tylko właściwym wyborem tej ostatniej (tych ostatnich), ale także prawidłową jej (ich) wykładnią. Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał normę prawa materialnego, której zastosowanie należało rozważyć – w kontekście zgłoszonego przez uczestniczkę żądania, tj. tę wynikającą zart. 43 § 2 k.r.o.Przedstawił wykładnię tego przepisu, która przynajmniej w zakresie zidentyfikowania samych przesłanek ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym pozostaje prawidłowa. Natomiast co najmniej budzi wątpliwości już samo wskazane przez Sąd Rejonowy rozumienie tych przesłanek, skoro Sąd pierwszej instancji „ważne powody” identyfikuje tylko przez pryzmat tych zachowań, które mają aspekt etyczny, a więc niematerialny, natomiast aspekt materialny łączy jedynie z przesłanką niejednakowego przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego, ponadto wskazuje prawdzie na „zawinienie” ale jedynie w wymiarze dotyczącym rozkładu pożycia małżeńskiego, a już nie w płaszczyźnie przyczyniania się do powstania majątku wspólnego lub jego uszczuplania. W tej przedstawionej przez Sąd Rejonowy wykładni przepisuart. 43 § 2 k.r.o.brak czytelnego rozdzielenia kryteriów identyfikacji obu wynikających z niego przesłanek. To wszystko przekłada się także na prawidłowość ostatecznego wnioskowania co do zasadności żądania uczestniczki, skoro z treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że Sąd Rejonowy jako pierwszoplanowy argument potwierdzający podstawy ustalenia nierównych udziałów wskazuje „widoczną i rażącą” dysproporcję wbudowaniu i utrzymywaniu wspólnego majątku przez strony”. Wobec tego zacząć trzeba od przedstawienia właściwej, w tym i kompletnej oraz spójnej wykładni przesłanek ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym – w rozumieniuart. 43 § 2 k.r.o., w szczególności ich zakresów znaczeniowych i kolejności ich rozważenia. Artykuł 43 § 2 k.r.o.formułuje dwie przesłanki ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym, które muszą wystąpić łącznie i które pozostają do siebie w takim wzajemnym stosunku, że żadne „ważne powody” nie stanowią podstawy takiego orzeczenia, jeżeli stopień przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego jest równy, a jednocześnie - nawet różny stopień przyczynienia się małżonków do powstania tego majątku nie stanowi podstawy ustalenia nierównych udziałów, jeżeli nie przemawiają za tym „ważne powody”. Innymi słowy, wyróżnienie przez ustawodawcę tych dwu przesłanek sprawia, że sam nierówny stopień przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego nie może być uznany za ważny powód w rozumieniu komentowanego przepisu. Zdefiniowano ważne powody jako okoliczności, które oceniane z punktu widzenia zasad współżycia społecznego sprzeciwiają się przyznaniu jednemu z małżonków korzyści z tej części majątku wspólnego, do której powstania ten małżonek nie przyczynił się. Podkreśla się przy tym, że ocena ważnych powodów uwzględnia nie tylko aspekt majątkowy, ale również etyczny, co wyraża się w postulacie dokonywania ich oceny przy uwzględnieniu zasad współżycia społecznego. Nie chodzi tu o winę w rozkładzie pożycia małżeńskiego, ale o winę odnoszoną do nieprzyczyniania się przez małżonka do powstania majątku wspólnego lub przyczyniania się w mniejszym stopniu niż to wynika z jego możliwości. Ważnym powodem jest w szczególności naganne postępowanie małżonka, przeciwko któremu jest skierowane żądanie ustalenia nierównych udziałów, polegające na tym, że w sposób rażący lub uporczywy nie partycypował w tworzeniu wspólnego majątku stosownie do sił i możliwości zarobkowych, tj. nie przyczynił się do jego powstania. Sam nierówny stopień przyczynienia się małżonków do powstania majątku wspólnego nie może być uznany za ważny powód w ustaleniu nierównych udziałów w majątku wspólnym. To wszystko znajduje pełne potwierdzenie w utrwalonym już orzecznictwie (p. m.in. postanowienia SN: z dnia 14.03.2024 r., sygn. akt I CSK 6523/22; z dnia 26.03.2024 r., sygn. akt I CSK 6959/22; z dnia 7.06.2024 r., sygn. akt I CSK 896/23 oraz orzecznictwo powołane w uzasadnieniach tych orzeczeń). Ważne powody ustalenia nierównych udziałów małżonków w majątku wspólnym w rozumieniuart. 43 § 2 k.r.o.mogą się pokrywać z przesłankami uzasadniającymi ustanowienie rozdzielności majątkowej (art. 52 § 1 k.r.o.), pozbawienia małżonka samodzielnego zarządu majątkiem wspólnym (art. 40 k.r.o.) lub przyczynami rozkładu pożycia małżeńskiego (art. 57 k.r.o.) nie muszą być jednak z nimi tożsame (p. postanowienie SN z dnia 10.01.2019 r., II CSK 337/18). Wykładnia przepisuart. 43 § 2 k.r.o.w zakresie przesłanki „ważnych powodów”, kładzie bardzo mocny nacisk na wymiar „rażącego” i „uporczywego” wymiaru tych zachowań, które sprowadzają się do zaniechania przyczyniania się do zwiększania majątku wspólnego. Przepisart. 43 § 2 k.r.o., posługując się elastycznym pojęciem „ważne powody”, pozostawia sądowi określoną swobodę oceny co do sposobu stosowania tej przesłanki w konkretnym przypadku, co odnosi się również do utrwalonych w orzecznictwie i literaturze kwalifikatorów zmierzających do sprecyzowania tego pojęcia, takich jak „rażące” lub „uporczywe” zaniechanie przyczyniania się do zwiększania majątku wspólnego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 26 listopada 1973 r., III CRN 227/73, OSNCP 1974, Nr 11, poz. 89; postanowienie SN z dnia 22.07.2020 r., III CSK 54/20). Nie ulega zatem żadnej wątpliwości to, że owe kwalifikatory wyznaczają granicę swobody sądu orzekającego w takiej sprawie, skoro podstawą wnioskowania o istnieniu „ważnych powodów” nie jest zwykły stan zaniechania w przyczynianiu się do powstania majątku, ale kwalifikowany – poprzez zachowanie „rażące” i „uporczywe”. Jeśli chodzi o samą przesłankę różnego stopnia przyczynienia się każdego z małżonków do powstania majątku wspólnego, to w sytuacji, gdy nie można określić stopnia przyczynienia się każdego z małżonków do powstania majątku wspólnego, bo żądający ustalenia nierównych udziałów nie udowodnił skali uszczuplenia majątku wspólnego przez drugiego małżonka, w na następstwie przeznaczania przez niego uzyskiwanych przez siebie dochodów na inne cele niż zaspokajanie potrzeb rodziny, to również nie można ustalić nierównych ich udziałów w tym majątku (p. postanowienie SN z dnia 10.01.2001 r., IV CKN 190/00). Biorąc pod uwagę tak przedstawione rozumienie przepisuart. 43 § 2 k.r.o., jak i analizując treść pisemnego uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, należało dojść do wniosku, że kierunek identyfikowania przez Sąd Rejonowy faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, co do zasady pozostawał właściwy, przy czym tylko część z nich Sąd pierwszej instancji ustalił prawidłowo, co do istnienia części z nich wyprowadził nie prawidłowe wnioski – formułując dość ogólne czysto ocenne tezy, w szczególności co do tego, że „wnioskodawca do roku 2010 swoje zarobki przeznaczał na własne potrzeby, trwoniąc je na indywidualne zachcianki”, pomimo tego, że nie znajdowały one potwierdzenia w analizie tego w jaki sposób były ukształtowane zasady prowadzenia przez małżonków wspólnego gospodarstwa domowego, ponadto pewne fakty pominął, tj. nie ustalił ich pomimo istnienia ku temu nie tylko podstaw – w oferowanym przez strony materiale procesowym, ale przede wszystkim potrzeby (z punktu widzenia pełnej weryfikacji przesłanek zart. 43 § 2 k.r.o.), w efekcie tego nadając tak ustalonej podstawie faktycznej nieprawidłowe znaczenie w płaszczyźnie prawa materialnego, skoro doszedł do przekonania, że istnieją ważne powody uzasadniające żądanie uczestniczki ustalenia różnych udziałów w majątku wspólnym – w rozumieniuart. 43 § 2 k.r.o. Ta prawidłowa część ustaleń Sądu pierwszej instancji – co do faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy obejmuje: pozostawanie przez wnioskodawcę i uczestniczkę w faktycznym związku – począwszy od roku 1992; urodziny syna wnioskodawcy i uczestniczki w dniu 6.01.1998 r.; odpłatne nabycie przez uczestniczkę w dniu 6.08.1998 r. prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz własności posadowionego na niej domu; wykończenie domu i wprowadzenie się do niego przez wnioskodawcę i uczestniczkę w 1999 r. wraz ich synem; zawarcie związku małżeńskiego pomiędzy wnioskodawcą i uczestniczką w dniu 21.10.20000 r., a tym samym powstanie ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej pomiędzy nimi; zawarcie przez uczestniczkę z wnioskodawcą w dniu 4.11.2009 r. umowy darowizny prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz własności posadowionego na niej domu, ze skutkiem jej wejścia do majątku wspólnego stron; prowadzenie przez uczestniczkę działalności gospodarczej począwszy od 1995 r., a od 2006 r. jej zatrudnienie w(...)i uzyskiwanie z tego tytułu dochodów oraz ich wysokości; zatrudnienie wnioskodawcy w Policji, uzyskiwanie przez niego zarobków w latach 2000 – 2013, a następnie przejście przez niego na emeryturę; rozwiązanie małżeństwa wnioskodawcy i uczestniczki przez rozwód, ale jeśli chodzi o zawinione przyczyny rozkładu pożycia małżeńskiego, to Sąd Rejonowy poprzestał już tylko na ustaleniu zachowaniu wnioskodawcy, a pominął zachowanie uczestniczki. To czego w ogóle nie wyczerpywała podstawa faktyczna zaskarżonego postanowienia, albo zawierała dość ogólnie sformułowane i dalece „zredukowane” wnioski – nie mające właściwego oparcia w przeprowadzonych i poprawnie ocenionych dowodach – na co trafnie co do zasady zwraca uwagę skarżący w zarzutach apelacji i ich rozwinięciu - sprowadzało się do faktów ilustrujących te wszystkie zachowania wnioskodawcy, ale i uczestniczki w czasie pozostawania ich we wspólności majątkowej małżeńskiej, które mogły mieć i miały znaczenie dla odpowiedzi na pytanie o „ważne powody” – w rozumieniuart. 43 § 2 k.r.o.W tym wszystkim istotne było to, jaki był w ogóle ukształtowany i akceptowany przez małżonków „model” ich zachowania względem siebie, czy i jak daleko posunięta była swego rodzaju „autonomia” i „tolerancja” tych zachowań – oczywiście w sferze prowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego, wykorzystywania zdolności i możliwości przyczyniania się każdego z małżonków do generowania dóbr materialnych, a z drugiej strony wykorzystywania, czy przeznaczania ich na określone cele, także własne – osobiste. Innymi słowy, chodzi o to, czy i na ile każdy z małżonków akceptował w czasie trwania wspólności małżeńskiej poziom zaangażowania drugiego z małżonków w przyczynianie się do powstawania majątku wspólnego oraz w ogóle ingerował w sposób wydatkowania zarobionych przez drugiego małżonka środków pieniężnych, przede wszystkim, czy widział taką potrzebę, w kontekście pewnych przez siebie ukształtowanych i wzajemnie akceptowanych w tym zakresie zasad postępowania. Upraszczając, chodziło o czytelne zrekonstruowanie tego, czego w czasie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej wnioskodawca i uczestniczka oczekiwali od siebie nawzajem w zakresie wspólnego gospodarstwa domowego, w tym generowania dochodów i ich wydatkowania. Tym samym wyjaśnienia wymagało to, czy nie jest tak, że uczestniczka przynajmniej po części żądanie ustalenia nierównych udziałów opierała na zupełnie innym postrzeganiu zachowania wnioskodawcy – w sferze przyczyniania się do powstawania majątku wspólnego, względnie jego uszczuplania, niż to w jaki sposób odbierała to zachowanie w czasie pozostawania w związku małżeńskim, akceptując go, tym bardziej, że wpisywało się ono w pewną przestrzeń wzajemnej „swobody” obojga małżonków w ramach jednej z trzech więzi małżeńskich, tj. więzi gospodarczej, ale i uwzględniało istniejące po stronie wnioskodawcy realne możliwości zarobkowe. Poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o istnienie „ważnych powodów”, co oczywiste musiało uwzględniać także ich granice wyznaczone przez to, w jaki sposób sama uczestniczka uzasadniała żądanie ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym. Jest to dość oczywista konstatacja, bo nie sposób zakładać, że istotne dla takiego wnioskowania miałyby być jakiekolwiek inne fakty, tylko dlatego, że Sąd Rejonowy wziął je pod uwagę z urzędu, a więc pomimo tego, że sama uczestniczka nie upatrywała w nich „ważnych powodów”. W tym miejscu od razu przypomnieć należy, że te ważne powody, na które wskazała uczestniczka domagając się ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym, to: dopuszczenie się przez wnioskodawcę zdrady małżeńskiej w roku 2006 i prowadzenie przez 5 lat „podwójnego życia” z zaangażowaniem emocjonalnym i finansowym; zastraszenie uczestniczki przez wnioskodawcę porzuceniem rodziny i wymuszenie na uczestniczce przez wnioskodawcę darowizny „połowy domu”; posiadanie przez uczestnika kosztownego hobby związane z hodowlą ryb, co pochłaniało znaczne środki finansowe; zainteresowanie wnioskodawcy od 2016 r. kulturą buddyjską i przeznaczanie kolejnych zasobów finansowych na książki, szkolenia i warsztaty związane z takim kręgiem zainteresowań; wyjazd na wycieczkę do Indii i Nepalu w roku 2017 i sponsorowanie wyjazdu kolejnej partnerceD. B.; nieprzyczynianie się wnioskodawcy do powstania majątku wspólnego w latach 2006-2011; przeznaczanie uzyskanych później środków pieniężnych na własne potrzeby i hobby. Skoro „ważne powody” w aspekcie materialnym oznaczają stan rażącego i uporczywego, a tym samym zawinionego nie przyczyniania się jednego z małżonków do powstania majątku wspólnego, bądź zawinionego uszczuplania majątku, to w pierwszej kolejności ustalić należało, czy takie cechy (znamiona) posiadały zachowania wnioskodawcy, co oczywiste - w okresie od powstania ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej, tj. od dnia zwarcia związku małżeńskiego (21.10.2000 r.), a nie od czasu nawiązania bliższych faktycznych relacji pomiędzy wnioskodawcą i uczestniczką (w roku 1992). To zachowanie wnioskodawcy w okresie poprzedzającym datę zawarcia związku małżeńskiego, wbrew temu co zdają się przyjmować zarówno wnioskodawca, jak i uczestniczka (wyprowadzając na tym tle oczywiście odmienne wnioski) pozostawało prawnie obojętne dla wnioskowania o „ważnych powodach”. Jest tak dlatego, że majątek wspólny obojga powstawał z datą zawarcia przez nich małżeństwa. To w tym okresie, na skutek darowizny dokonanej przez uczestniczkę – z jej majątku osobistego, do majątku wspólnego jej oraz wnioskodawcy wszedł jego zasadniczy i ekonomicznie zdecydowanie najistotniejszy składnik w postaci w/w już prawa wieczystego użytkowania nieruchomości (następnie przekształconego w prawo własności) oraz własności znajdującego się na niej domu (w stanie już w pełni wykończonym), co było niesporne pomiędzy stronami (także na etapie postępowania apelacyjnego i co potwierdził pełnomocnik wnioskodawcy na rozprawie apelacyjnej). W związku z tym nie można było tracić z pola widzenia tego, że ten, raz jeszcze podkreślić to należy - zasadniczy składnik majątku wspólnego (w stosunku do wyczerpujących go w pozostałym zakresie – rzeczy ruchomych, stanowiących głównie wyposażenie domu) w postaci zabudowanej domem nieruchomości wszedł do majątku wspólnego dopiero w roku 2009. Wobec tego rozważanie jakiejkolwiek aktywności wnioskodawcy, bądź jej dostatecznego braku w stosunku do tak zidentyfikowanego składnika majątku wspólnego należało rozpocząć dopiero od dnia 4.11.2009 r. (czyli od daty wejścia nieruchomości do majątku wspólnego). Nie ulega żadnej wątpliwości to, że z jednej strony do powstania majątku wspólnego w takim jego wymiarze i w tej dacie przyczyniła się sama uczestniczka, „wprowadzając” przysługujące jej prawa do nieruchomości - do majątku wspólnego obojga. Udział samego wnioskodawcy w tym przysporzeniu sprowadzał do złożenia zgodnego oświadczenia woli – z oświadczeniem woli samej uczestniczki - w ramach zawartej przez oboje umowy darowizny. Jeśli chodzi o „zastraszanie” i „wymuszanie”, jakich miał dopuścić się wnioskodawca wobec uczestniczki – domagając się w/w darowizny (na co uczestniczka wskazywała – jako przyczynę ustalenia nierównych udziałów), to tego rodzaju zachowania już co do samej zasady mogłyby mieć znaczenie jedynie w płaszczyźnie wad oświadczenia woli mogących co do zasady skutkować nieważnością czynności prawnej, a tym samym i wykluczeniem przynależności tego składnika do majątku wspólnego, a nie stanowić argumentu przemawiającego za „ważnym powodem” w ustaleniu nierównego udziału, skoro tego rodzaju zachowanie wnioskodawcy, jeżeli nawet miałoby mieć miejsce, to i tak nie miałoby nić wspólnego z rażącym i uporczywym nieprzyczynianiem się do powstania majątku wspólnego bądź jego uszczuplaniem. Tylko ubocznie zauważyć należy, że uczestniczka pomimo odwoływania się do „zastraszania” , czy „wymuszania” nie zmierzała w kierunku ustalenia nieważności w/w umowy darowizny, nie podjęła także żadnych dalszych kroków, w konsekwencji złożonego wnioskodawcy świadczenia woli o odwołaniu darowizny – ze wskazaniem na jego rażącą niewdzięczność. Wręcz przeciwnie, konsekwentnie akceptowała przynależność prawa własności do nieruchomości do majątku wspólnego, co potwierdziła także pełnomocnik uczestniczki na rozprawie apelacyjnej. Jeżeli nawet całość zagadnienia rozważyć dwutorowo i założyć, że jakiekolwiek znaczenie dla prowadzonej w tej chwili analizy co do przyczyniania się do powstania majątku wspólnego stron, miałoby mieć zachowanie wnioskodawcy w stosunku do tej nieruchomości (w szczególności jego zaangażowanie w prace związane z wykończeniem i remontem domu) – w okresie przed datą w/w darowizny, skoro finalnie i tak nieruchomość w takim stanie (czyli będącym m.in. efektem aktywności samego wnioskodawcy), do tego majątku wspólnego weszła, to także brak byłoby elementarnych podstaw do przypisania wnioskodawcy rażącego i uporczywego nieprzyczyniania się do majątku wspólnego. Jest tak przede wszystkim dlatego, że sama uczestniczka nawet w ten sposób tego nie postrzegała, skoro nie wskazała tego na uzasadnienie żądania ustalenia nierównych udziałów. Warto natomiast zwrócić uwagę na to, jak sama opisywała udział wnioskodawcy w wykańczaniu domu: „Nie przekazywał też żadnych środków na wykańczanie domu, ponieważ był początkującym policjantem i zarabiał najniższe uposażenie w policji. W wolnych chwilach pomagał robotnikom” (wysłuchanie informacyjne - k.256; potwierdzone zeznaniami w trybieart. 299 k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c.– k.722); „Jak miał czas, to czasem pomagał przy wywożeniu gruzu (zeznania w trybieart. 299 k.p.c.w zw. zart. 13 § 2 k.p.c.– k.722). Już z tych tylko wypowiedzi jednoznacznie wynikało, że uczestniczka nie miała żadnych negatywnych uwag, co do wymiaru zaangażowania wnioskodawcy w tę inwestycję i postrzegała go jako wymiar optymalny, skoro brała pod uwagę wówczas możliwe do uzyskania przez wnioskodawcę zarobki w policji jak i walny czas, którym mógł realnie wówczas, poza pracą w policji dysponować. Przy czym raz jeszcze podkreślić należy, że ten realny wkład gospodarczy wnioskodawcy w prowadzenie prac wykończeniowych domu, z racji granic czasowych, w których miał miejsce i statusu prawnego nieruchomości w tym czasie, co do zasady pozostawał prawnie obojętny z punktu widzenia weryfikacji przyczyniania się wnioskodawcy się do powstania majątku wspólnego i to już co do samej zasady, a jeżeli nawet miałby mieć przynajmniej pośrednio jakiekolwiek znaczenie, to w sposób oczywisty wykluczałby tezę o „rażącym i uporczywym” nieprzyczynianiu się wnioskodawcy do powstania majątku wspólnego. Kontynuując rozważania co do tak rozumianego aspektu majątkowego „ważnych powodów” – jeśli chodzi zachowanie wnioskodawcy w stosunku do przedmiotowej nieruchomości, ale już w okresie kiedy weszła ona do majątku wspólnego (na skutek w/w darowizny), również wykluczyć należało to by w sposób rażący i uporczywy” miał nie przyczyniać się do powstania, czy w zasadzie utrzymywania majątku w tym zakresie, w stanie niepogorszonym, skoro wnioskodawca: partycypował w remoncie dachu, płacąc za robociznę, bo uczestniczka płaciła za materiały; sfinansował budowę wiaty; co trzy lata malował ogrodzenie. Do tego wykonywał także prace gospodarcze, jak koszenie trawy, organizowanie drewna do kominka, co wprost wynikało z zeznań uczestniczki (k.748-749). Ponadto nie można było nie uwzględnić i tego na co trafnie w zarzutach apelacji i ich rozwinięciu wskazuje skarżący, a co pomija Sąd Rejonowy sprowadzając – w sposób bezpodstawny - postać wnioskodawcy do osoby, która jeżeli w ogóle, to tylko incydentalnie partycypowała w prowadzeniu wspólnego gospodarstwa domowego. Po pierwsze, z niekwestionowanych przez uczestniczkę treści stenogramów jej rozmów zM. J. (2)wynikało, że wnioskodawca był osobą, która wiele potrafiła w domu samodzielnie zrobić, do tego stopnia, że nie wzywali hydraulika, czy elektryka, potrafił nawet szyć, z czego także korzystała uczestniczka (stenogram rozmowy wypowiedzi uczestniczki do brata ciotecznegoM. J. (2)- z dnia 23.08.2020 r. – k.486 akt sprawy o sygn. I C 113/19 Sądu Okręgowego w Kielcach, którego treści uczestniczka nie kwestionowała). Po drugie, już tylko to dotychczas opisane zaangażowanie wnioskodawcy w tą szeroko pojętą sferę spraw gospodarczych w domu znajdowało pełne potwierdzenie także w ustaleniach Sądu Okręgowego w Kielcach zawartych w uzasadnieniu wyroku w sprawie o rozwód, z którego wynikało, że wnioskodawca „dbał o dom”, „robił zakupy” (k. 714 akt o sygn. akt I C 1131/19). Nie były to ustalenia dowolne, jeżeli wziąć pod uwagę chociażby zeznania świadkówI. B.iA. B.w tamtej sprawie (protokół rozprawy z dnia 1.07.2020 r. – k. 414-415 akt o sygn. akt I C 1131/19), a którzy potwierdzili, że wnioskodawca wykonywał prace remontowe i pielęgnacyjne na terenie posesji (malowanie elewacji, naprawa dachu, prace przy kominie, naprawa ogrodzenia na całej długości). To wszystko brzmiało logicznie, znajdując obiektywne potwierdzenie także w posiadanych przez wnioskodawcę umiejętnościach, o których mówiła sama uczestniczka, ale także biorąc pod uwagę i to, że wnioskodawca ukończył szkołę budowlaną. Podkreślenia wymaga i to, że te ustalenia Sądu Okręgowego w Kielcach zawarte w uzasadnieniu wyroku w sprawie rozwód ostateczne nie były kwestionowane przez uczestniczkę, w szczególności nie zaskarżyła tego wyroku (bo wywiedzioną apelację cofnęła). Skoro zatem w tamtym postępowaniu nie było przeszkód do tego, by tak, a nie inaczej nakreślić postać wnioskodawcy – jeśli idzie o aktywność i funkcjonowanie w tej szeroko pojętej sferze gospodarczej związku małżeńskiego, to nie było także żadnych przeszkód do tego, by w analogiczny sposób ustalić tę jego aktywność i zaangażowanie w sprawy gospodarcze – determinujące przyczynianie się do powstawania majątku wspólnego – w tym jego aspekcie utrzymywania substancji tego majtku w stanie należytym, tj. co najmniej niepogorszonym. Zupełnie bezpodstawne jest i to ustalenie Sądu Rejonowego, że „Wnioskodawca do 2010 roku swoje zarobki przeznaczał na własne potrzeby”, skoro już tylko sama uczestniczka zeznała, że: „Ja utrzymywałam dom. Mąż kupował jedzenie” (k.255;722); „Do 2006 r, ponosiłam wszystkie opłaty. Kiedy mąż zaczął więcej zarabiać, to wówczas część pieniędzy przeznaczał na utrzymanie domu” (k.748). Z tej ostatniej wypowiedzi wynika, że uczestniczka dostrzegała to, że przez kilka pierwszych lat wnioskodawca miał dość mocno ograniczone możliwości zarobkowe w policji, jednocześnie to akceptowała i sama wspierała go w tym jak piął się po kolejnych szczeblach kariery funkcjonariusza policji, co łączyło się przede wszystkim z przebyciem przez niego właściwej drogi edukacyjnej (szkoła średnia i studia), co niewątpliwie wymagało także zaangażowania czasowego, a mimo to wnioskodawca potrafił angażować się jednocześnie w tą sferę gospodarczą wspólnego życia. Oczywistym pozostawał i ten wniosek, że nie było żadnych podstaw faktycznych do wyprowadzania wniosku, jakoby wnioskodawca rażąco i uporczywie nie wykorzystywał swoich możliwości zarobkowych. W tym zakresie zarówno wnioskodawca, podobnie z resztą jak uczestniczka na właściwym poziomie wykorzystywali swojej możliwości zarobkowe, co potwierdzały osiągane przez nich dochody, w przypadku wnioskodawcy z pracy zawodowej, a po przejściu na emeryturę w roku 2013 – także z tytułu świadczenia usług ochroniarskich. Podkreślenia wymaga i to, że oboje w czasie trwania związku małżeńskiego nie czynili sobie na tym tle jakichkolwiek zarzutów, a zatem i uczestniczka, nie zarzucała wnioskodawcy, że nie wykorzystuje swoich możliwości zarobkowych. Kolejno rozważenia wymagało to, czy wnioskodawca rzeczywiście w sposób nieracjonalny wydatkował zarobione (i tworzące majątek wspólny) środki pieniężne. W ocenie Sądu Okręgowego ma rację skarżący, że postawione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy tezy nie znajdują dostatecznego potwierdzenia. Jest tak tym bardziej, że znaczenie tych dokonywanych przez wnioskodawcę wydatków na zaspokojenie własnych potrzeb należało rozważyć nie tylko przez pryzmat celu wydatków, ale także w kontekście pewnych ukształtowanych pomiędzy stronami zasad dotyczących najogólniej rzecz ujmując posiadania wzajemnej wiedzy co do osiąganych przez siebie dochodów, swego rodzaju „swobody”, czy poziomu „przyzwolenia” na wydatkowanie tych środków, oczywiście poza tymi ich częściami, które przeznaczali na pokrywanie bieżących kosztów utrzymania domu, czy zaspokajania materialnych potrzeb syna. Zacząć trzeba od tego, że oboje pomimo pozostawania w związku małżeńskim, w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej nie mieli czegoś takiego jak „faktycznie wspólne pieniądze”, w tym sensie, by mieć wspólny rachunek bankowy, bądź wspólne rachunki bankowe, wiedzieć jakie są na nie wpływy środków pieniężnych, ale także i wypłaty. Bezspornie (wynikało to wprost z zeznań uczestniczki, niekwestionowanych przez wnioskodawcę) małżonkowie przez cały czas trwania małżeństwa mieli oddzielne rachunki bankowe, nie mając żadnej wzajemnej wiedzy o stanie zgromadzonych na nich środków pieniężnych. Było tak z jedynym niewielkim i nic nie znaczącym dla już postawionej tezy wyjątkiem. Chodziło o krótkotrwałe udzielenie przez uczestniczkę – wnioskodawcy pełnomocnictwa do rachunku bankowego. Było to w roku 2000, kiedy wybierała się na operację do szpitala. Poza tym każdy małżonków faktycznie sam, bez jakiejkolwiek ingerencji drugiego małżonka faktycznie gospodarował zarobionymi przez siebie pieniędzmi i wydatkował je zgodnie z określonymi przez siebie celami i potrzebami, oczywiście oprócz tych wspólnych potrzeb dotyczących utrzymania domu i syna. Podkreślenia wymaga to, że na tym tle w czasie trwania małżeństwa nie było nigdy między stronami żadnych nieporozumień, względnie zastrzeżeń, czy też odmiennych oczekiwań. Tego rodzaju „zasady” zostały faktycznie ukształtowane w sposób trwały, co oznaczało, że żadne z małżonków nie kontrolowało drugiego małżonka co do tego, w jaki sposób i na jakie cele wydatkuje posiadane środki pieniężne. Przy czym zauważyć należy, że wśród tych wydatków były takie, których efekty pozostawały na bieżąco widoczne przez drugiego małżonka i ten który je czynił nie miał zamiaru ich ukrywać przed drugim małżonkiem, jak i takie, o których drugi z małżonków dowiadywał się po czasie, bo też intencją, a nawet zamiarem tego, który wydatki czynił nie było ich szczególne ujawnianie przed drugim małżonkiem. Wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji nie było podstaw faktycznych potwierdzających tezę, że wnioskodawca trwonił majątek wspólny. Faktem bezspornym było to, że wnioskodawca posiadał hobby w postaci hodowli ryb w akwarium, interesował się kulturą i religią buddyjską, w związku z tym kupował znaczne ilości książek, uczestniczył w różnych spotkaniach, szkoleniach, w tym także wyjazdowych, z czym łączyły się określone wydatki pieniężne. Nie ulega żadnej wątpliwości to, że o wszystkim tym wiedziała uczestniczka, która nie tylko w żaden sposób nie sprzeciwiała się temu, ale rozumiała potrzeby męża i co najmniej je tolerowała, skoro nie było na tym tle żadnych nieporozumień pomiędzy małżonkami. Zatem zarówno te wydatki, jak sam koszt wyjazdu wnioskodawcy do Nepalu w 2018 r. nie mogły prowadzić do wniosku o trwonieniu majątku wspólnego, czy spełnianiu zachcianek – jak bezpodstawnie wyraził to Sąd Rejonowy. Jeśli chodzi o sam w/w wyjazd, to po pierwsze, odbył się za wiedzą i aprobatą samej uczestniczki, która jeszcze wnioskodawcę w tym wspierała, cieszyła się, że mąż realizuje swoje zainteresowania, co wynikało z ustaleń Sądu Okręgowego w Kielcach zawartych w uzasadnieniu wyroku w sprawie o rozwód (k. 714 v. akt o sygn. 1131/19). Tych ustaleń uczestniczka w tamtym postępowaniu nie kwestionowała (wprawdzie wywiodła apelację, ale ją cofnęła). Skoro uczestniczka nie tylko wiedziała o wyjeździe, ale także go akceptowała i wspierała męża podczas tego wyjazdu, to tym samym wiedziała o kosztach tego wyjazdu i akceptowała wydatek z majątku wspólnego na ten cel. Po drugie, był to przecież wydatek jednorazowy, a zatem gdyby nawet założyć, że wnioskodawca uczynił go bez wiedzy i akceptacji uczestniczki, to z punktu widzenia zasad współżycia społecznego byłby on wytłumaczalny, jako służący zaspokojeniu własnych potrzeb turystycznych, do czego wnioskodawca miał prawo, tym bardziej, że uczestniczka na ten wyjazd się zgodziła. Analogicznie należy ocenić wydatki na książki, czy akwarium i koszt jego eksploatacji, skoro nie ulega żadnej wątpliwości to, że uczestniczka w czasie pozostawania w związku małżeńskim z wnioskodawcą w pełni to akceptowała. Nie ma podstaw do odmiennego wnioskowania, skoro nie wyrażała sprzeciwu, dezaprobaty, czy nawet najmniejszego niezadowolenia z tego powodu, że wnioskodawca realizuje swoje pasje i zainteresowania. To wszystko zaczęła „postrzegać inaczej” dopiero na potrzeby niniejszego postępowania, co było z kolei podyktowane zamiarem osiągnięcia z góry nakreślonego w nim celu. Taka postawa uczestniczki z przyczyn oczywistych nie mogła zasługiwać na udzielenie ochrony prawnej. Osobnym zagadnieniem są zarzuty uczestniczki wobec wnioskodawcy dotyczące wydatkowania przez niego środków pieniężnych w związku z pozostawaniem przez niego w bliższych relacjach z innymi kobietami, najpierw zM. M. (1), a następnie zD. B.. Cała relacja wnioskodawcy zM. M. (1)nie mogła mieć żadnego znaczenia – w płaszczyźnie rozważenia „ważnego powodu” (w już wyżej wyjaśnionym rozumieniuart. 43 § 2 k.r.o.) i to zarówno w aspekcie niematerialnym (etycznym), jak i materialnym. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że uczestniczka wybaczyła wnioskodawcy zdradę małżeńską zM. M. (1). Miało to miejsce w roku 2011, co także wynika z jednoznacznych ustaleń Sądu Okręgowego w Kielcach zawartych w pisemnym uzasadnieniu wyroku w sprawie o rozwód wraz z trafnym wyjaśnieniem znaczenia „puszczenia w niepamięć” tego wszystkiego co wyczerpywało zdradę małżeńską (k. 717 akt o sygn. I C 1131/19). To z tej właśnie przyczyny Sąd Okręgowy w sprawie o rozwód wyeliminował zawiniony charakter takiego zachowania wnioskodawcy wobec uczestniczki. Zatem tak rozumiany akt wybaczenia ze strony uczestniczki całości nagannego zachowania wnioskodawcy w stosunku do niej w związku z pozostawaniem w relacji pozamałżeńskiej zM. M. (1)już co do zasady eliminował również zawinienie wnioskodawcy w zakresie uszczuplania majątku wspólnego polegającego na przeznaczaniu środków na pokrywanie potrzebM. M. (1). Niezależnie od tego rację miał skarżący, o ile zarzucał, że nie było podstaw do ustalenia, iż wnioskodawca uszczuplił majątek wspólny stron, przeznaczając środki pieniężne dlaM. M. (1). Z jej zeznań w charakterze świadka (k.709-710) wynikało, że: wnioskodawca pożyczył jej 40 000 zł, którą spłacała mu w ratach do 2012 lub 2013 r.; wpłacił 2000 zł za meble które kupiła, zapłacił za pał do domu, który kupiła, kupił jej telewizor i rower, które to rzeczy później zabrał. Jednocześnie z zeznań uczestniczki (k. 749) wynikało, żeM. M. (1)przez dwa lata przelewała na konto wnioskodawcy po 4500 zł miesięcznie, natomiast zdaniem uczestniczki naM.M.wnioskodawca wydał ok. 200 000 zł. Z zeznań obu w/w wynikają następujące wnioski. Nie było żadnych podstaw by przyjąć za prawdziwą (udowodnioną) tezę uczestniczki, co do skali wydatków wnioskodawcy na potrzebyM. M. (3)– na poziomie ok. 200 000 zł, bo były to tylko niczym nie poparte przypuszczenia. Nie było też podstaw co do tego, by uznać za wiarygodne zeznaniaM. M. (1), że ta pożyczka wynosiła tylko 40 000 zł, skoro z zeznań samej uczestniczki wynikało, żeM. M. (1)zwróciła wnioskodawcy łącznie 108 000 zł. Trudno nie uznać tej ostatniej wypowiedzi za wiarygodną, skoro nie było w interesie samej uczestniczki zeznawać o wysokości środków, które w ten sposób jednak wróciły do majątku wspólnego. Reasumując, w takich realiach procesowych uczestniczka nie wykazała, by per saldo znajomość wnioskodawcy zM. M. (1)miała oznaczać także zawinione przez wnioskodawcę uszczuplenie majątku wspólnego. Jeśli chodzi o ten wymiar materialny relacji wnioskodawcy wD. B., to ma rację skarżący, że uczestniczka nie wykazała, czy i jakiego jednorazowego wydatku (bo na taki w związku z pobytem obojga w Nepalu wskazywała) wnioskodawca w rzeczywistości dokonał. W swych zeznaniach poprzestała jedynie na stwierdzeniu, że „zamienił” około 18 000 – 20 000 zł na dolary, pobyt trwał trzy tygodnie. To zdecydowanie za mało, by ustalić skonkretyzowany wydatek wnioskodawcy na wskazany przez uczestniczkę cel, z uszczupleniem majątku wspólnego. W tym miejscu warto przypomnieć to na co już Sąd Okręgowy wskazał z odwołaniem się do orzecznictwa, a mianowicie skuteczność zarzutu takiego zawinionego uszczuplenia majątku wymaga wykazania w sposób skonkretyzowany rozmiarów tak rozumianego pomniejszenia majątku, czego uczestniczka nie uczyniła. Niezależnie od powyższego, to zachowanie wnioskodawcy w zakresie wydatkowania środków pieniężnych – w związku z utrzymywaniem bliższych relacji z innymi kobietami, nie mogło uzasadniać istnienia „ważnych powodów” w rozumieniuart. 43 § 2 k.r.o.– w tym aspekcie majątkowym, z jeszcze jednej zasadniczej przyczyny. Chodziło to, że to wydatkowanie środków pieniężnych z jednej strony zarobionych przez wnioskodawcę, a z drugiej stanowiących niewątpliwie majątek wspólny, wpisywało się w faktyczną realizację pewnej ukształtowanej pomiędzy małżonkami zasady „wzajemnego przyzwolenia” na nieinteresowanie się wzajemnie wysokością osiąganych przez siebie dochodów, a także nieingerowanie w to, co każde z nich czyni z osiąganymi przez siebie dochodami. Istota zagadnienia tkwi w tym, że to co zdołał wykazać wnioskodawca jedynie potwierdzało, że w myśl tej „zasady” postępowała także sama uczestniczka. Wystarczy przywołać następujące fakty. Podczas zarejestrowanej rozmowy zM. J. (2)(ujawnionej w sprawie o rozwód) uczestniczka mówiła, że posiada kilkaset tysięcy oszczędności, wskazując, że na jednym koncie ma 200 000 zł, a na drugim – 450 000 zł, że wnioskodawca nie ma nic (stenogram – k. 483, 484 akt sprawy o sygn. I C 1131/19). To, że tak mówiła przyznała również zeznając w niniejszym postępowaniu (k. 747). Jednak już sama podjęta przez uczestniczkę próba nadania tej wypowiedzi jedynie „ironicznego” wymiaru pozostawała zupełnie nieprzekonująca, tym bardziej, że w tej wypowiedzi pojawił się dość czytelny, także co do motywów „plan rozliczenia się” uczestniczki z wnioskodawcą, sprowadzający się do zamiaru wypłaty wnioskodawcy kwoty 150 000 zł, tylko dlatego, że współżył fizycznie z uczestniczką. Z racjonalnego punktu widzenia nie sposób znaleźć jakąkolwiek inną przyczynę, dla której taka wypowiedź uczestniczki o zgromadzeniu oszczędności rzędu kilkuset tysięcy złotych nie miałaby być prawdziwą. Z resztą takie jej postępowanie polegające na gromadzeniu środków pieniężnych niejako w ukryciu przed wnioskodawcą, było dojść charakterystyczne z punktu widzenia tego, o czym była już wyżej mowa – chodzi o te wykształcone „zasady” funkcjonowania związku małżeńskiego stron – w zakresie dotyczącym „wspólnoty” gospodarczej. Z drugiej strony z zeznań uczestniczki (k. 747) wynikało, że na datę ustania wspólności majątkowej małżeńskiej jej oszczędności opiewały na kwotę ok. 30 000 zł. Skoro tak, to tak ujawniona różnica pomiędzy kwotą 650 000 zł, a kwotą 30 000 zł, co najmniej świadczy o jej wydatkowaniu przez uczestniczkę na jej tylko znane cele, więc zupełnie niewyjaśnione uszczuplenie majątku wspólnego. Drugi istotny fakt, także wynikający wprost z zeznań samej uczestniczki (k. 747) to przekazanie przez nią po 50 000 zł każdemu z dwóch dorosłych synów (z pierwszego małżeństwa). Jednocześnie z tych zeznań nie wynikało, by było to za wiedzą i aprobatą wnioskodawcy. Istotne wydaje się i to, że w samej rozmowie zM. J. (2)(ujawnionej w sprawie o rozwód) uczestniczka stwierdziła, że kupiła dzieciom mieszkanie, ale już w samym postępowaniu o rozwód stwierdziła, że chodził o to, że „dołożyłam synom do ich mieszkań po 50 000 zł”. Na to, że uczestniczka „trwoniła pieniądze na używki” zwrócił uwagę Sąd Okręgowy w sprawie o rozwód – w uzasadnieniu postanowienia w przedmiocie wniosku o udzielenie zabezpieczenia roszczenia zart. 27 k.r.o., w szczególności ustalając, że „pozwana była w stanie wydać na alkohol i papierosy aż 360 zł tygodniowo” (k.707 v. akt o sygn. I C 1131/19), co wynikało także z jej wypowiedzi (stenogram – k. 467) nie kwestionowanych w postępowaniu w sprawie o rozwód (zeznania – k. 514v.-515 akt o sygn. I C 1131/19). Zaspokajanie tego rodzaju potrzeb materialnych przez uczestniczkę stanowiło swego rodzaju „zrównoważenie” zaspokajania potrzeb materialnych przez samego wnioskodawcę, co wpisywało się jedynie w ten już zidentyfikowany i opisany przez Sąd Okręgowy „model” funkcjonowania wspólnego gospodarstwa domowego wnioskodawcy i uczestniczki. Resumując tę część rozważań, podkreślić należy to, że zachowania wnioskodawcy z punktu widzenia przesłanki „ważnych powodów” w tym aspekcie majątkowym należało weryfikować nie z punktu widzenia pewnego abstrakcyjnego pożądanego modelu właściwych, tj. w pełni transparentnych zachowań małżonków prowadzących zarówno do generowania jak i rozdysponowywania majątku wspólnego, ale z punktu widzenia tego, jakie stosunki wzajemne w tym zakresie zostały między nimi rzeczywiście ukształtowane i realizowane, z naciskiem na ową „wzajemność”. Jeśli chodzi o aspekt niematerialny „ważnych powodów” – w rozumieniuart. 43 § 2 k.r.o., to nie ma było żadnych podstaw faktycznych, które odniesione do zasad współżycia społecznego, z punktu widzenia standardów etycznych uzasadniałyby tezę, jakoby istniały ważne powody do ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym. Po pierwsze, uczestniczka dokonując darowizny z majątku osobistego do majątku wspólnego nieruchomości, która w sposób zasadniczy ukształtowała skład i wartość tego majątku, chciała i zgodziła się na to, aby taki majątek w jednakowym stopniu przysługiwał tak jej jak i wnioskodawcy. Innymi słowy, w pełni aprobowała taką sytuację. Po drugie, rozwiązanie małżeństwa wnioskodawcy i uczestniczki z winy obojga stron, wykluczało upatrywanie ważnej przyczyny – w rozumieniuart. 43 § 2 k.r.o.w przypisanych wnioskodawcy w sprawie o rozwód zawinionych przyczynach rozkładu pożycia małżeńskiego i to pomimo tego, że wśród nich była także zdrada małżeńska, ale nie ta zM. M. (1), bo została ona wybaczona wnioskodawcy przez uczestniczkę, a ta zD. B.. Problem polega na tym, że rozwód nie został orzeczony z wyłącznej winny wnioskodawcy, a z winy obojga stron, bo gdyby zawinioną przyczyną rozkładu pożycia małżeńskiego pozostawała jedynie zdrada małżeńska ze strony wnioskodawcy, to wówczas mogłoby to stanowić o „ważnej przyczynie” w rozumieniuart. 43 § 2 k.r.o.Te przyczyny nie tkwiły tylko w zachowaniu wnioskodawcy, ale także w zachowaniu uczestniczki, skoro jak skonstatował Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku w sprawie o rozwód, powód zdołał wykazać pozwanej: arogancję, pogardę, złośliwość, lekceważenie i to pomimo tego, że była ona świadoma dużego zaangażowania męża w sprawy rodziny (przeniesienie jego rzeczy do piwnicy; zamykanie drzwi wejściowych do domu; zawiadomienie policji o nękaniu - ostatecznie wycofane; informowanie o zamiarze zainicjowania kontroli skarbowej męża); napastliwość, arogancję, obrażanie męża, uniemożliwianie funkcjonowania w jednym związku (k. 717 akt o sygn. I C 1131/19). Tego wszystkiego uczestniczka w żaden sposób nie wzruszyła, w szczególności nie zwalczała tych ustaleń Sądu Okręgowego (wywiodła wprawdzie apelację, ale ją cofnęła). Z tej perspektywy, z punktu widzenia standardów etycznych wykluczyć należało postrzeganie jedynie zawinionych zachowań wnioskodawcy – prowadzących do rozkładu pożycia – jako „ważnej przyczyny”, skoro do rozkładu pożycia małżeńskiego w sposób zawiniony przyczyniła się także sama uczestniczka. Innymi słowy te nieprawidłowe także z punktu widzenia zasad etyki zachowania obojga małżonków wpisywały się pewien poziom relacji w jakich obydwoje w ramach związku małżeńskiego funkcjonowali. Z tych przyczyn nie można było dość selektywnie – jak czynił to Sąd Rejonowy – podchodzić do zachowań obojga małżonków, nadając negatywne znaczenie tylko zachowaniom wnioskodawcy, a zupełnie pomijając zachowania uczestniczki i ich znaczenie. Dlatego zachowania wnioskodawcy – w zestawieniu z zachowaniami uczestniczki nie mogły stanowić „ważnych powodów” – w rozumieniuart. 43 § 2 k.r.o.Innymi słowy, skoro oboje wykazywali wobec siebie elementarny brak szacunku, prezentując wzajemnie zachowania niepoprawne, to uczestniczka z punktu widzenia zasad etyki nie można było doszukiwać się „ważnych powodów” tylko w nieprawidłowych zachowaniach samego wnioskodawcy. Reasumując, zasadne pozostawały zarzuty apelacji w takim zakresie, w jakim doprowadziły, po pierwsze do zmiany ustaleń Sądu pierwszej instancji – poprzez ich uzupełnienie o konkretne fakty ilustrujące zachowania zarówno wnioskodawcy, jak i uczestniczki, tak, że aktualność straciły tylko ogólnie wyrażone przez Sąd pierwszej instancji oceny zachowań wnioskodawcy, w szczególności w postaci konkluzji, że zarobione przez siebie pieniądze „trwonił na indywidualne zachcianki”, a po drugie, do odmiennej prawnomaterialnej oceny całości tych ustalonych przez Sąd Okręgowy faktów z punktu widzenia przesłanki „ważnych powodów” – w już wyjaśnionym znaczeniu, biorąc pod uwagę zarówno jej aspekt majątkowy, jak i nie majątkowy. Tym samym brak było faktycznych podstaw, które miałyby uzasadniać tezę o wystąpieniu „ważnych powodów”, dla których uczestniczka mogłaby żądać ustalenia udziałów w majątku wspólnym stosownie do stopnia przyczynienia się wnioskodawcy i uczestniczki do jego powstania. Całość dokonanej przez Sąd Okręgowy analizy ustalonych faktów – przez pryzmat właściwie rozumianych kryteriów „ważnych powodów”, ponad wszelką wątpliwość wykluczała to, by wnioskodawca w sposób rażący i uporczywy miał nie przyczyniać się do powstania majątku wspólnego stron, bądź w taki sposób go uszczuplać. Niezależnie od tego, to zachowanie wnioskodawcy ocenione tylko przez pryzmat zasad etyki, w zestawieniu z nieetycznymi zachowaniami samej uczestniczki, skoro łącznie złożyły się one na zawinione przez oboje przyczyny rozkładu pożycia małżeńskiego, także nie było wystarczające do tego, by samodzielnie mogło spełniać kryterium „ważnych powodów” w rozumieniuart. 43 § 2 k.r.o.W takich realiach (brak „ważnych powodów”) sama dysproporcja w przyczynieniu się wnioskodawcy do powstania majątku wspólnego – względem takiego przyczynienia się przez uczestniczkę (tylko dlatego, że w/w nieruchomość została do niego „wprowadzona” przez uczestniczkę na skutek dokonanej darowizny), nie mogła wyczerpać ustawowych przesłanek zgłoszonego przez uczestniczkę żądania ustalenia nierównych udziałów. Zatem i tym zakresie rację miał skarżący, co oznaczało nieprawidłowość wniosków jakie w tym zakresie wyprowadził Sąd pierwszej instancji. Końcowo wyjaśnić należy, że wobec już poczynionych rozważań i ich efektów, bezprzedmiotowym pozostawało dalej idące roztrząsanie zgłoszonych w apelacji zarzutów, w szczególności dotyczących oceny wiarygodności i mocy dowodowej zeznań świadków, a także pozostałych dokumentów. Jest tak dlatego, że dla prawidłowego rozpoznania tej sprawy w postępowaniu apelacyjnym wystarczającym było to wszystko na co Sąd Okręgowy już skazał, „bazując” w istotnym zakresie na tym co wynikało w szczególności już z zeznań samej uczestniczki, które jak się okazało pozwoliły dostatecznie potwierdzić to jak wyglądało pożycie małżeńskie stron przede wszystkim w płaszczyźnie materialnej, ale także w aspekcie niematerialnym. Dla wyprowadzenia weryfikowalnych wniosków potrzebna była tylko ich dokładna analiza, oczywiście w zestawieniu z tym, co w tym zakresie wynikało również z akt postępowania w sprawie o rozwód. W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.orzekł jak w pkt 1 sentencji. SSR (del.) Damian Piwowarczyk SSO Mariusz Broda SSO Beata Piwko Zarządzenie: odpis postanowienia z uzasadnieniem pkt 1 i 2 doręczyć pełnomocnikowi uczestniczki. 2.12.2024 r.

15/200500/0001003/Ca

Sąd Okręgowy w Kielcach

II Wydział Cywilny Odwołaczy

150515150000503_I_C_000209_2022_Uz_2024-11-26_002

I C 209/22

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:05.0 CET

2025-01-21 09:41:00.0 CET

15051515

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt: I C 209/22 upr WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Sławomir Szubstarski Protokolant: sekretarz sadowy Kinga Polak po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Kętrzynie sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. o zapłatę I zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w O. kwotę 1

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Kinga Polak" xPublisher="kp_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Kinga Polak" xEditor="kp_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/051515/0000503/C" xYear="2022" xVolNmbr="000209" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt: I C 209/22 upr</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 26 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny</xBx></xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="186"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="525"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sędzia Sławomir Szubstarski</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sekretarz sadowy Kinga Polak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Kętrzynie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> kwotę 1 266,20 (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt sześć, dwadzieścia) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 5 maja 2022 roku do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>w pozostałym zakresie powództwo oddala;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> kwotę 1 223,95 (jeden tysiąc dwieście dwadzieścia trzy, pięćdziesiąt sześć) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów postępowania;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>nakazuje zwrócić powodowi ze środków Skarbu Państwa kwotę 1 679,40 (jeden tysiąc sześćset siedemdziesiąt dziewięć, czterdzieści) złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki na koszty procesu.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>O.</xAnon> (dawniej: <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, obecnie :<xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>) domagał się od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> zapłaty kwoty 1 653,78 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 lutego 2022 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego, na swoją rzecz, kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia je zasądzającego do dnia zapłaty. Podniósł, że w dniu 26 kwietnia 2019 roku doszło do kolizji drogowej, w następstwie której uszkodzeniu uległ pojazd należący do <xAnon>W. J.</xAnon>, marki <xAnon>V. (...)</xAnon>, o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon>. Powód naprawił pojazd za kwotę 8 332,62 złotych. Szkoda została zgłoszona do likwidacji podmiotowi likwidującemu w ramach <xAnon> (...)</xAnon>, który zweryfikował je i w konsekwencji wypłacił część kosztów, w wysokości 6 900,48 zł. Obecnie powód dochodzi pozostałej różnicy 1 432,14 złotych oraz skapitalizowanych odsetek za okres od 2 sierpnia 2019 r. do 3 lutego 2022 roku, w kwocie 221,61 zł. Legitymację procesową powoda stanowi umowa cesji wierzytelności przenosząca uprawnienia do dochodzenia roszczeń w zakresie odszkodowania za uszkodzenie pojazdu.</xText> <xText>Pozwany <xAnon> (...) S.A.</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zakwestionował roszczenie powoda co do wysokości. Zdaniem pozwanego w obecnej rzeczywistości rynkowej, w przypadku pojazdów kilkuletnich, nie objętych gwarancją producenta, nie można przyjąć, aby właściwą naprawę pojazdu zapewniała tylko autoryzowana stacja obsługi samochodów danej marki. Nadto podniósł, że poszkodowany zlecił likwidację szkody <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w ramach usługi bezpośredniej likwidacji szkody, zatem pozwany nie pozostawał w opóźnieniu zapłaty odszkodowania i nie jest odpowiedzialny za ewentualne opóźnienie.</xText> <xText><xUx>Sąd ustalił, co następuje:</xUx></xText> <xText>W dniu 26 kwietnia 2019 roku w <xAnon>K.</xAnon>, przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, o godzinie 15.25, kierujący pojazdem <xAnon>R. (...)</xAnon> nie zachował należytej ostrożności przy wykonywaniu manewru cofania i uderzył w pojazd należący do <xAnon>K. J.</xAnon> oraz <xAnon>W. J.</xAnon>, marki <xAnon>V. (...)</xAnon>, <xAnon>numer rejestracyjny (...)</xAnon> uszkadzając przednie lewe drzwi pojazdu. Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie OC w <xAnon> Towarzystwie (...)</xAnon>. Szkoda została zgłoszona w dniu 29 kwietnia 2019 roku przez kierującą pojazdem <xAnon>J. J.</xAnon>. Poszkodowane w dniu 16 maja 2019 r. zleciły <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> likwidację szkody spowodowanej tym zdarzeniem i jednocześnie scedowały na rzecz zakładu likwidującego szkodę wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę, do wysokości świadczenia wypłaconego przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon></xText> <xText>(d.: <xIx>bezsporne, a nadto oświadczenia uczestników zdarzenia, zgłoszenie szkody, umowa zlecenia z 16 maja 2019 r., umowa przelewu wierzytelności z 16 maja 2019 r. - w aktach likwidacji szkody <xAnon> (...)</xAnon> (płyta CD) – k. 46</xIx>)</xText> <xText>W dniu 22 maja 2019 roku poszkodowane zleciły poprzednikowi prawnemu powoda (<xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>) naprawę pojazdu i jednocześnie przelały na jego rzecz wierzytelność z tytułu kosztów naprawy pojazdu wraz ze wszystkimi świadczeniami ubocznymi. Po naprawie auta powód wystawił <xAnon>fakturę vat nr (...)</xAnon> na kwotę 8 332,32 zł brutto. <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> uwzględnił koszty naprawy do wysokości 6 900,48 zł.</xText> <xText>(<xIx>bezsporne, a nadto d: 1.umowa przelewu wierzytelności k.9; 2. Faktura vat k.11; 3. Weryfikacja kosztów naprawy oraz decyzja <xAnon> (...) S.A.</xAnon> o wypłacie odszkodowania - - w aktach likwidacji szkody <xAnon> (...)</xAnon> (płyta CD) – k. 46</xIx>)</xText> <xText>Koszt naprawy uszkodzeń powypadkowych samochodu <xAnon>V. (...)</xAnon>, <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, powstałych w kolizji drogowej z 26 kwietnia 2019 r. przy przyjęciu stawki za robociznę stosowanej przez autoryzowany serwis samochodów <xAnon>V.</xAnon> <xAnon>A. (...)</xAnon> w wysokości 175 zł za roboczogodzinę oraz fabrycznych części zamiennych wynosi brutto 8 166,68 złotych.</xText> <xText>(<xIx>d: opinia biegłego <xAnon>S. T.</xAnon> - k. 109-122</xIx>).</xText> <xText><xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> zmieniła firmę na <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, która została w dniu 21 sierpnia 2021 r. przejęta przez <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> na podstawie <xLexLink xArt="art. 491;art. 491 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art.491 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 492;art. 492 § 1;art. 492 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art.492 § 1 pkt 1 i nast.ksh</xLexLink>, poprzez przeniesienie całego majątku spółki. <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> zmieniła firmę na <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon></xText> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> została przejęta przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> w trybie <xLexLink xArt="art. 492;art. 492 § 1;art. 492 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art.492 § 1 pkt 1 i nast.ksh</xLexLink>, poprzez przeniesienie całego majątku spółki</xText> <xText>(<xIx>dowód: 1. Informacja z rejestru przedsiębiorców <xAnon> (...)</xAnon> sp z o.o. - KRS nr <xAnon> (...)</xAnon>; 2. Informacja z rejestru przedsiębiorców <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> - KRS nr <xAnon> (...)</xAnon>; 3. Informacja z rejestru przedsiębiorców <xAnon> (...) S.A.</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon></xIx>).</xText> <xText><xUx>Sąd zważył co następuje:</xUx></xText> <xText>Powództwo w przeważającej części okazało się zasadne.</xText> <xText>Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach niniejszej sprawy, w tym w aktach szkody <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, albowiem nie były one kwestionowane przez żadną ze stron i nie budziły wątpliwości Sądu. Ponadto Sąd uwzględnił opinię biegłego sądowego <xAnon>S. T. (2)</xAnon>, uznając ją za fachową, jasną i pełną.</xText> <xText>W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt uszkodzenia należącego do poszkodowanych <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>W. J.</xAnon> pojazdu <xAnon>V. (...)</xAnon>, oraz okoliczności powstania szkody. Bezsporną okolicznością była odpowiedzialność gwarancyjna pozwanego zakładu ubezpieczeń w zakresie odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Pozwany nie kwestionował również łańcucha zmian podmiotowych oraz skuteczności przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania za naprawę auta, ostatecznie na rzecz powoda.</xText> <xText>Spór między stronami dotyczył wyłącznie koszty naprawy uszkodzeń auta poszkodowanych powstałych z kolizji z 26 kwietnia 2019 roku.</xText> <xText>Podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowią przepisy <xLexLink xArt="art. 805;art. 805 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 805 § 1 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 822" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 822 kc.</xLexLink> Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 805;art. 805 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 805 § 1 kc</xLexLink> ubezpieczyciel przez umowę ubezpieczenia zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 822;art. 822 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 822 § 1 kc</xLexLink> przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§ 4).</xText> <xText>Jak stanowi <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 i § 2 kc</xLexLink>, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 363;art. 363 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 363 § 1 kc</xLexLink>, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.</xText> <xText>Wobec faktu, iż pozwany uznał co do zasady swoją odpowiedzialność, Sąd skoncentrował swoje rozważania na kwestii będącej przedmiotem sporu między stronami. Podstawowym zarzutem pozwanego był fakt zlecenia przez poszkodowaną naprawy własnego pojazdu w autoryzowanej stacji obsługi pojazdów marki <xAnon>V.</xAnon>, skutkiem czego zostały zastosowane wygórowane stawki roboczogodziny prac blacharskich i lakierniczych.</xText> <xText>W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że poszkodowany dążąc do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody może wybrać dowolny zakład naprawczy i uzgodnić z nim dowolną cenę w ramach swobody umów. Jednakże przede wszystkim podnieść należy, że pozwany nie zaoferował żadnego dowodu na fakt, że naprawa wykonana przez poprzednika prawnego powoda częściami oryginalnymi prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanych.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kc</xLexLink>, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Z kolei <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink> stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, a sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Cytowane przepisy są ze sobą skorelowane. Zagadnienie ciężaru dowodu jest ściśle związane z zasadą kontradyktoryjności i inicjatywą w postępowaniu dowodowym. Zestawienie dwóch analizowanych przepisów tworzy pewien schemat, według którego powinno być prowadzone postępowanie dowodowe. To strony procesu odpowiedzialne są za realizację obowiązku dowodowego, a sąd za przestrzeganie zasad rozkładu ciężaru dowodu. To na pozwanym więc spoczywał obowiązek udowodnienia, że zastosowane stawki lub oryginalne części zamienne, zwiększały szkodę komunikacyjną do rozmiarów większych, aniżeli odszkodowanie wypłacone.</xText> <xText>Z uwagi na zakwestionowanie przez pozwanego roszczenia co do jego wysokości Sąd dopuścił wnioskowany przez powoda dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej <xAnon>S. T. (2)</xAnon> na okoliczność ustalenia kosztów naprawy pojazdu poszkodowanych. Zgodnie z opinią biegłego koszt naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe <xAnon>V.</xAnon> na skutek kolizji z 26 kwietnia 2019 r., przy przyjęciu stawki za robociznę stosowaną w warsztacie autoryzowanym serwisie tej marki, to jest 175 zł/rbg, z wykorzystaniem fabrycznych części zamiennych wynosi 8 166,68 złotych.</xText> <xText>W ocenie Sądu opinia biegłego sporządzona została rzetelnie, wyciągnięte wnioski oraz wyliczenia biegłego nie budzą żadnych wątpliwości i należy je uznać za obiektywne. Podkreślić należy, że opinia biegłego nie była też kwestionowana przez żadną ze stron. W okolicznościach niniejszej sprawy należało zatem ustalenie wysokości odszkodowania oprzeć na opinii biegłego.</xText> <xText>Ponieważ poszkodowane otrzymały dotychczas kwotę 6 900,48 złotych, odszkodowanie należne powodowi wyniosło różnicę pomiędzy kwotą należną 8 166,68 zł, a już wypłaconą. Stąd w punkcie I wyroku Sąd zasądził od pozwanego , na rzecz powoda, kwotę 1 266,20 zł.</xText> <xText>Sąd zasądził odsetki od dnia 5 maja 2022 roku uznając, iż roszczenie powoda było wymagalne z dniem udzielenia przez pozwanego odpowiedzi na pozew tj. 4 maja 2022 roku. Powód nie wykazał bowiem, aby wcześniej wzywał pozwanego do zapłaty odszkodowania. Pierwszym wezwaniem do zapłaty był pozew, na którego odpowiedź Sąd zakreślił pozwanemu termin 14 dni. Sąd miał również na uwadze treść przepisu <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 ust. 2" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych</xLexLink>, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 14 dni licząc od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Pozwany dysponując całością dokumentacji potrzebnej do wydania decyzji w sprawie udzielił odpowiedzi w dniu 4 maja 2022 roku (pieczęć koperty k. 41) i z tym dniem należy ustalić wymagalność roszczenia przeciwko pozwanemu. Pierwszym dniem opóźnienia będzie zatem 5 maja 2022 rok, i od tej daty powodowi należą się odsetki zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 §1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.</xText> <xText>O kosztach procesu orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink> przyjmując, że powód utrzymał się w 75 % pierwotnie zgłoszonego żądania. Taką część kosztów poniesionych przez powoda ( 1 937,6 zł) należało zróżnicować z odpowiednią częścią kosztów należnych pozwanemu (917 zł x 25%). Różnicę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda, jak w punkcie III wyroku.</xText> <xText>O pobranej i niewykorzystanej części zaliczki na dowód z opinii biegłego orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 84;art. 84 ust. 1" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink>, jak w pkt IV wyroku .</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Sławomir Szubstarski

Kinga Polak

sekretarz sadowy Kinga Polak

Kinga Polak

Sygn. akt: I C 209/22 upr WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Sławomir Szubstarski Protokolant: sekretarz sadowy Kinga Polak po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. w Kętrzynie sprawy z powództwa(...) Sp. z o.o. przeciwko(...) S.A.V.(...)z siedzibą wW. o zapłatę I zasądza od pozwanego(...) S.A.V.(...)z siedzibą wW.na rzecz powoda(...) Sp. z o.o.wO.kwotę 1 266,20 (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt sześć, dwadzieścia) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 5 maja 2022 roku do dnia zapłaty; II w pozostałym zakresie powództwo oddala; III zasądza od pozwanego(...) S.A.V.(...)z siedzibą wW.na rzecz powoda(...) Sp. z o.o.wO.kwotę 1 223,95 (jeden tysiąc dwieście dwadzieścia trzy, pięćdziesiąt sześć) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów postępowania; IV nakazuje zwrócić powodowi ze środków Skarbu Państwa kwotę 1 679,40 (jeden tysiąc sześćset siedemdziesiąt dziewięć, czterdzieści) złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki na koszty procesu. UZASADNIENIE Powód(...) sp. z o.o.z siedzibą wO.(dawniej:(...) sp. z o.o., obecnie :(...) sp. z o.o.) domagał się od pozwanego(...) S.A.V.(...)wW.zapłaty kwoty 1 653,78 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 lutego 2022 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego, na swoją rzecz, kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia je zasądzającego do dnia zapłaty. Podniósł, że w dniu 26 kwietnia 2019 roku doszło do kolizji drogowej, w następstwie której uszkodzeniu uległ pojazd należący doW. J., markiV. (...), onumerze rejestracyjnym (...). Powód naprawił pojazd za kwotę 8 332,62 złotych. Szkoda została zgłoszona do likwidacji podmiotowi likwidującemu w ramach(...), który zweryfikował je i w konsekwencji wypłacił część kosztów, w wysokości 6 900,48 zł. Obecnie powód dochodzi pozostałej różnicy 1 432,14 złotych oraz skapitalizowanych odsetek za okres od 2 sierpnia 2019 r. do 3 lutego 2022 roku, w kwocie 221,61 zł. Legitymację procesową powoda stanowi umowa cesji wierzytelności przenosząca uprawnienia do dochodzenia roszczeń w zakresie odszkodowania za uszkodzenie pojazdu. Pozwany(...) S.A.V.(...)z siedzibą wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zakwestionował roszczenie powoda co do wysokości. Zdaniem pozwanego w obecnej rzeczywistości rynkowej, w przypadku pojazdów kilkuletnich, nie objętych gwarancją producenta, nie można przyjąć, aby właściwą naprawę pojazdu zapewniała tylko autoryzowana stacja obsługi samochodów danej marki. Nadto podniósł, że poszkodowany zlecił likwidację szkody(...) S.A.w ramach usługi bezpośredniej likwidacji szkody, zatem pozwany nie pozostawał w opóźnieniu zapłaty odszkodowania i nie jest odpowiedzialny za ewentualne opóźnienie. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 26 kwietnia 2019 roku wK., przyulicy (...), o godzinie 15.25, kierujący pojazdemR. (...)nie zachował należytej ostrożności przy wykonywaniu manewru cofania i uderzył w pojazd należący doK. J.orazW. J., markiV. (...),numer rejestracyjny (...)uszkadzając przednie lewe drzwi pojazdu. Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie OC wTowarzystwie (...). Szkoda została zgłoszona w dniu 29 kwietnia 2019 roku przez kierującą pojazdemJ. J.. Poszkodowane w dniu 16 maja 2019 r. zleciły(...) S.A.wW.likwidację szkody spowodowanej tym zdarzeniem i jednocześnie scedowały na rzecz zakładu likwidującego szkodę wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę, do wysokości świadczenia wypłaconego przez(...) S.A. (d.:bezsporne, a nadto oświadczenia uczestników zdarzenia, zgłoszenie szkody, umowa zlecenia z 16 maja 2019 r., umowa przelewu wierzytelności z 16 maja 2019 r. - w aktach likwidacji szkody(...)(płyta CD) – k. 46) W dniu 22 maja 2019 roku poszkodowane zleciły poprzednikowi prawnemu powoda ((...) sp. z o.o.) naprawę pojazdu i jednocześnie przelały na jego rzecz wierzytelność z tytułu kosztów naprawy pojazdu wraz ze wszystkimi świadczeniami ubocznymi. Po naprawie auta powód wystawiłfakturę vat nr (...)na kwotę 8 332,32 zł brutto.(...) S.A.wW.uwzględnił koszty naprawy do wysokości 6 900,48 zł. (bezsporne, a nadto d: 1.umowa przelewu wierzytelności k.9; 2. Faktura vat k.11; 3. Weryfikacja kosztów naprawy oraz decyzja(...) S.A.o wypłacie odszkodowania - - w aktach likwidacji szkody(...)(płyta CD) – k. 46) Koszt naprawy uszkodzeń powypadkowych samochoduV. (...),nr rej. (...), powstałych w kolizji drogowej z 26 kwietnia 2019 r. przy przyjęciu stawki za robociznę stosowanej przez autoryzowany serwis samochodówV.A. (...)w wysokości 175 zł za roboczogodzinę oraz fabrycznych części zamiennych wynosi brutto 8 166,68 złotych. (d: opinia biegłegoS. T.- k. 109-122). (...) sp. z o.o.wO.zmieniła firmę na(...) sp. z o.o., która została w dniu 21 sierpnia 2021 r. przejęta przez(...) sp. z o.o.wO.na podstawieart.491 § 1w zw. zart.492 § 1 pkt 1 i nast.ksh, poprzez przeniesienie całego majątku spółki.(...) sp. z o.o.zmieniła firmę na(...) sp. z o.o. (...) S.A.V.(...)została przejęta przez(...) S.A.V.(...)w trybieart.492 § 1 pkt 1 i nast.ksh, poprzez przeniesienie całego majątku spółki (dowód: 1. Informacja z rejestru przedsiębiorców(...)sp z o.o. - KRS nr(...); 2. Informacja z rejestru przedsiębiorców(...) sp. z o.o.- KRS nr(...); 3. Informacja z rejestru przedsiębiorców(...) S.A.V.(...)nr(...)). Sąd zważył co następuje: Powództwo w przeważającej części okazało się zasadne. Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach niniejszej sprawy, w tym w aktach szkody(...) S.A.wW., albowiem nie były one kwestionowane przez żadną ze stron i nie budziły wątpliwości Sądu. Ponadto Sąd uwzględnił opinię biegłego sądowegoS. T. (2), uznając ją za fachową, jasną i pełną. W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt uszkodzenia należącego do poszkodowanychK.iW. J.pojazduV. (...), oraz okoliczności powstania szkody. Bezsporną okolicznością była odpowiedzialność gwarancyjna pozwanego zakładu ubezpieczeń w zakresie odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Pozwany nie kwestionował również łańcucha zmian podmiotowych oraz skuteczności przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania za naprawę auta, ostatecznie na rzecz powoda. Spór między stronami dotyczył wyłącznie koszty naprawy uszkodzeń auta poszkodowanych powstałych z kolizji z 26 kwietnia 2019 roku. Podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowią przepisyart. 805 § 1 kcw zw. zart. 822 kc.Stosownie do treściart. 805 § 1 kcubezpieczyciel przez umowę ubezpieczenia zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Zgodnie z treściąart. 822 § 1 kcprzez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§ 4). Jak stanowiart. 361 § 1 i § 2 kc, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie zart. 363 § 1 kc, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Wobec faktu, iż pozwany uznał co do zasady swoją odpowiedzialność, Sąd skoncentrował swoje rozważania na kwestii będącej przedmiotem sporu między stronami. Podstawowym zarzutem pozwanego był fakt zlecenia przez poszkodowaną naprawy własnego pojazdu w autoryzowanej stacji obsługi pojazdów markiV., skutkiem czego zostały zastosowane wygórowane stawki roboczogodziny prac blacharskich i lakierniczych. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że poszkodowany dążąc do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody może wybrać dowolny zakład naprawczy i uzgodnić z nim dowolną cenę w ramach swobody umów. Jednakże przede wszystkim podnieść należy, że pozwany nie zaoferował żadnego dowodu na fakt, że naprawa wykonana przez poprzednika prawnego powoda częściami oryginalnymi prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanych. Zgodnie z treściąart. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Z koleiart. 232 k.p.c.stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, a sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Cytowane przepisy są ze sobą skorelowane. Zagadnienie ciężaru dowodu jest ściśle związane z zasadą kontradyktoryjności i inicjatywą w postępowaniu dowodowym. Zestawienie dwóch analizowanych przepisów tworzy pewien schemat, według którego powinno być prowadzone postępowanie dowodowe. To strony procesu odpowiedzialne są za realizację obowiązku dowodowego, a sąd za przestrzeganie zasad rozkładu ciężaru dowodu. To na pozwanym więc spoczywał obowiązek udowodnienia, że zastosowane stawki lub oryginalne części zamienne, zwiększały szkodę komunikacyjną do rozmiarów większych, aniżeli odszkodowanie wypłacone. Z uwagi na zakwestionowanie przez pozwanego roszczenia co do jego wysokości Sąd dopuścił wnioskowany przez powoda dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowejS. T. (2)na okoliczność ustalenia kosztów naprawy pojazdu poszkodowanych. Zgodnie z opinią biegłego koszt naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździeV.na skutek kolizji z 26 kwietnia 2019 r., przy przyjęciu stawki za robociznę stosowaną w warsztacie autoryzowanym serwisie tej marki, to jest 175 zł/rbg, z wykorzystaniem fabrycznych części zamiennych wynosi 8 166,68 złotych. W ocenie Sądu opinia biegłego sporządzona została rzetelnie, wyciągnięte wnioski oraz wyliczenia biegłego nie budzą żadnych wątpliwości i należy je uznać za obiektywne. Podkreślić należy, że opinia biegłego nie była też kwestionowana przez żadną ze stron. W okolicznościach niniejszej sprawy należało zatem ustalenie wysokości odszkodowania oprzeć na opinii biegłego. Ponieważ poszkodowane otrzymały dotychczas kwotę 6 900,48 złotych, odszkodowanie należne powodowi wyniosło różnicę pomiędzy kwotą należną 8 166,68 zł, a już wypłaconą. Stąd w punkcie I wyroku Sąd zasądził od pozwanego , na rzecz powoda, kwotę 1 266,20 zł. Sąd zasądził odsetki od dnia 5 maja 2022 roku uznając, iż roszczenie powoda było wymagalne z dniem udzielenia przez pozwanego odpowiedzi na pozew tj. 4 maja 2022 roku. Powód nie wykazał bowiem, aby wcześniej wzywał pozwanego do zapłaty odszkodowania. Pierwszym wezwaniem do zapłaty był pozew, na którego odpowiedź Sąd zakreślił pozwanemu termin 14 dni. Sąd miał również na uwadze treść przepisuart. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 14 dni licząc od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Pozwany dysponując całością dokumentacji potrzebnej do wydania decyzji w sprawie udzielił odpowiedzi w dniu 4 maja 2022 roku (pieczęć koperty k. 41) i z tym dniem należy ustalić wymagalność roszczenia przeciwko pozwanemu. Pierwszym dniem opóźnienia będzie zatem 5 maja 2022 rok, i od tej daty powodowi należą się odsetki zgodnie z treściąart. 481 §1 k.c. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 100 k.p.c.przyjmując, że powód utrzymał się w 75 % pierwotnie zgłoszonego żądania. Taką część kosztów poniesionych przez powoda ( 1 937,6 zł) należało zróżnicować z odpowiednią częścią kosztów należnych pozwanemu (917 zł x 25%). Różnicę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda, jak w punkcie III wyroku. O pobranej i niewykorzystanej części zaliczki na dowód z opinii biegłego orzeczono na podstawieart. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, jak w pkt IV wyroku .

15/051515/0000503/C

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

I Wydział Cywilny

152515000002006_IV_Ka_000640_2024_Uz_2024-12-13_001

IV Ka 640/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:05.0 CET

2025-01-21 13:03:42.0 CET

15251500

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 640/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 23 lipca 2024 roku w sprawie sygn. akt II K 179/22. 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łączn

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000640" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="49"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="16"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="85"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="13"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="14"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="62"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="98"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">IV Ka 640/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 23 lipca 2024 roku w sprawie sygn. akt II K 179/22.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Obraza prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 42 § 3 kk</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 1</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 ust. 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 42 ust 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1;art. 190 § 2;art. 190 § 3;art. 190 § 4" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 190 par. 1, 2, 3, 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej</xLexLink> poprzez wydanie rozstrzygnięcia w zakresie orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego tj. dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na podstawie przepisu prawa niezgodnego z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink> tj. <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 45 ust. 1</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 ust. 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 42 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej</xLexLink>, który z dniem 4 czerwca 2024 r. został wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego w sprawie sygn. akt. SK 22/21 uznany za niezgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucją</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2024 r. SK 22/21 nie został opublikowany, w związku z czym nie nabrał mocy obowiązującej. Niezależnie od tego sąd odwoławczy przyjął zawarte w nim rozważania za własne. W tym zakresie należy podnieść, iż przestępstwa, dla których ustawodawca przewidział obowiązek nałożenia na spraw­ców środka karnego wynikającego z <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 3 kk</xLexLink> mają zróżnicowany charakter. <xAnon>M. B.</xAnon> skazano w niniejszej sprawie za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 kk</xLexLink>, czyli jedyne z wymienionych, które nie przewiduje jako jedne­go ze znamion odpowiedzialności karnej wywołania określonego rezultatu. Należy bowiem mieć na uwadze, że czyn określony w <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 4 kk</xLexLink>, inaczej niż pozostałe ze wskazanych przez ustawodawcę przestępstw, ma charakter for­malny, nie kryminalizuje przestępstwa skutkowego. Ustawodawca w <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 3 kk</xLexLink> przewidział jednocześnie, że od obligatoryjnego orzeczenia dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych można odstąpić, jeżeli zachodzi „wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami”. Wyjątek ten jest interpretowany w sposób bardzo ścisły oraz że trudno jednoznacznie wykazać, jakie wypadki mogą być uznane za wyjątkowe i uza­sadnione szczególnymi okolicznościami w myśl tego przepisu. Sąd, uznając środek karny za nadmiernie dolegliwy, zmuszony będzie do poszukiwania wyjątkowego wypadku oraz szczególnych okoliczności, które by go uzasadniały. Swoboda wy­miaru środka karnego przez sąd orzekający została w bardzo znaczącym stopniu ograniczona przez ustawodawcę, który - przejmując kompetencje władzy sądowniczej - z góry określił, jaka sankcja ma zostać wymierzona w razie wystąpienia określonych w przepisie okoliczno­ści. Co więcej, ustawodawca sprowadził do wspólnego mianownika sprawców przestępstw materialnych o poważnych skutkach oraz przestępstwa formalnego, tym samym, przynajm­niej teoretycznie, uniemożliwiając sądowi dostosowanie wymiaru środka karnego do charak­teru naruszonego dobra oraz do następstw popełnionego czynu, przez co jeszcze bardziej ograniczył minimum wyłączności kompetencyjnej sądu. W tych realiach stanowisko to przemawia za przyjęciem w niniejszej sprawie wyjątkowego wypadku, uzasadnionego szczególnymi okolicznościami ( <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 3 kk</xLexLink> ) i obniżeniem w odniesieniu do oskarżonego wymiaru tego środka karnego do 15 lat ( oskarżony ma obecnie dobrą opinię środowiskową, pracuje, materiał dowodowy nie wskazuje, czy naruszył w czasie zdarzenia inne zasady ruchu drogowego ). W tym zakresie skorygowanie w II instancji omawianego środka karnego ( zakazu prowadzenia pojazdów ) do 15 lat jest reakcją karną adekwatną i odpowiednio surową, albowiem w sprawie dalej przeważają zdecydowanie okoliczności obciążające, które przemawiają za ukształtowaniem zakazu w tak surowym wymiarze, wynikające z wagi tego czynu, stopnia odurzenia, powodującego znaczne osłabienie czynności psychofizycznych i nie korygowania swoich postaw, pomimo kar i ostrzeżeń dawanych mu w ramach poprzedniego skazania. To z zachowania sprawcy wynika wniosek, że lekceważy on rażąco zasady ostrożności i bezpieczeństwo innych uczestników ruchu, przez co stwarza zagrożenie w komunikacji ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - II Wydział Karny z dnia 26 lipca 2012 r.II AKa 250/12, Legalis ), jako potencjalny kierowca wszystkich pojazdów. Instytucja ta ma na celu eliminowanie z ruchu drogowego sprawców takich przestępstw, których okoliczności popełnienia wskazują, że prowadzenie przez nich pojazdu zagraża bezpieczeństwu w komunikacji i nie dają rękojmi reedukacji. Sytuacja taka zachodzi w przypadku oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd II instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść <xLexLink xArt="art. 452;art. 452 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 452 § 2 kpk</xLexLink>. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie winien ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza, że w sprawie niniejszej nie występowały ograniczenia z <xLexLink xArt="art. 454" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 kpk</xLexLink> do wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie <xLexLink xArt="art. 452;art. 452 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 452 § 2 kpk</xLexLink> oraz treść <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 kpk</xLexLink>, regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem II instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu meriti w oparciu o przesłankę z <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 kpk</xLexLink> powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowego czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku obrońcy - w ramach podniesionych w apelacji zarzutów - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Argumenty wywiedzione w apelacji nie mogły też doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, bowiem nie pozwala na to ocena istotnych w sprawie dowodów.</xText> <xText>Weryfikacja materiału dowodowego w instancji odwoławczego doprowadziła jedynie sąd odwoławczy do uzupełnienia analiz w zakresie oceny dowodów. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji sąd odwoławczy nie stwierdził podstaw do ustalenia, iż wyjaśnienia oskarżonego negujące sprawstwo w ramach przedmiotowego czynu zasługują na wiarę.</xText> <xText>Zdaniem sądu odwoławczego sankcja (jej rodzaj i wysokość) została tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego. Efekt „odstraszający” kary ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo będzie karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzić będzie do stosowania kar izolacyjnych. Jedynym sposobem łagodniejszego potraktowania sprawcy było złagodzenie orzeczonego w stosunku do niego zakazu prowadzenia pojazdów. Wymierzone wobec oskarżonego ostatecznie kara i środki karne odzwierciedlają winę oskarżonego, szkodliwość społeczną jego zachowania i oddają właściwie społeczny sprzeciw dla sprawcy tej kategorii przestępstw; w konsekwencji nie podlegały z urzędu dalszej korekcie na jego korzyść.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art 7 kpk</xLexLink> poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień oskarżonego <xAnon>M. B.</xAnon> i przyjęcie ich za niewiarygodnych w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia 6 września 2020 roku, podczas gdy oskarżony w sposób stanowczy, spójny i przekonywający wskazywał, że nie prowadził dnia 6 września 2020 roku pojazdu mechanicznego marki <xAnon>V. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rejestracyjnych (...)</xAnon>, a jedynie siedząc chwilowo od strony kierowcy chciał naprawić radio, co korespondowało także z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie, w szczególności z wydrukiem wiadomości z komunikatora <xAnon>M.</xAnon>, na którym widać iż oskarżony zajmuje miejsce w samochodzie od strony pasażera, co skutkowało błędem w ustaniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i nieuprawnionym przypisaniem oskarżonemu zarzucanego aktem oskarżenia czynu.</xText> <xText>Mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art 7 kpk</xLexLink> poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań <xAnon>A. A.</xAnon> i przyjęcie ich jako wiarygodnych w szczególności w zakresie w jakim świadek zeznała, iż widziała dnia 6 września 2020 roku w miejscowości <xAnon>Ż.</xAnon> jak oskarżony kierował pojazdem mechanicznym marki <xAnon>V. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rejestracyjnych (...)</xAnon>, podczas gdy w ocenie obrony świadek nie znając wcześniej oskarżonego, nie znając jego wyglądu, ani sylwetki obserwując w godzinach nocnych tj. około 22 przemieszczający się pojazd z prędkością administracyjnie dozwoloną nie miała rzeczywistej możliwości rozpoznania sylwetki oskarżonego, co winno skutkować uznaniem zeznań świadka jako niewiarygodnych, co skutkowało błędem w ustaniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i nieuprawnionym przypisaniem oskarżonemu zarzucanego aktem oskarżenia czynu.</xText> <xText>Mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art 7 kpk</xLexLink> poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań <xAnon>S. W. (1)</xAnon> i przyjęcie ich jako niewiarygodnych w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia 6 września 2020 roku, w szczególności w zakresie jakim świadek zeznała, że to nie oskarżony kierował pojazdem mechanicznym marki <xAnon>V. (...)</xAnon> w miejscowości <xAnon>Ż.</xAnon> w godzinach nocnych, tylko świadek <xAnon>S. W. (1)</xAnon>, podczas gdy zeznania świadka w tym zakresie są spójne, logiczne, przekonywujące i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i nieuprawnionym przypisaniem oskarżonemu zarzucanego aktem oskarżenia czynu.</xText> <xText>Mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania tj. <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 § 1;art. 170 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170 § 1 pkt. 3 kpk</xLexLink> poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie eksperymentu procesowego polegającego na odtworzeniu sytuacji rozpoznania przez świadka <xAnon>A. A.</xAnon> osoby prowadzącej pojazd mechaniczny <xAnon>V. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon> w trakcie jazdy przez miejscowość <xAnon>Ż.</xAnon> w okolicach parkingu <xAnon>K.</xAnon> św. <xAnon>M.</xAnon> w <xAnon>Ż.</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w godzinach nocnych tj. około godziny 22 z prędkością administracyjnie dozwoloną, w sytuacji, gdy w ocenie obrony przedmiotowy wniosek dowodowy był kluczowy dla rozstrzygnięcia i jako jedyny umożliwiłby ustalenie, czy w danych okolicznościach drogowych świadek <xAnon>A. A.</xAnon> miała rzeczywistą możliwość nie znając uprzednio oskarżonego, rozpoznać jego sylwetkę, co w konsekwencji skutkowało błędem ustaleniach faktycznych i w konsekwencji przypisaniem oskarżonemu zarzucanego aktem oskarżenia czynu.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie co pozwoli uniknąć powielania tych samych rozważań i ocen.</xText> <xText>Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że są wystarczające do jej rozstrzygnięcia, sąd I instancji nalżycie je ocenił w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego, co pozwoliło mu na wyprowadzenie w tym zakresie prawidłowych ustaleń faktycznych. Sąd ten ustosunkował się do istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany wnikliwej i wszechstronnej analizie oraz ocenie, respektującej w pełni wymogi <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>. Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, nie ma podstaw, ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych w sprawie. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przedmiotowego czynu nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.</xText> <xText>W kontekście podniesionych zarzutów sąd odwoławczy musi jednak podnieść, że:</xText> <xText>- obowiązująca procedura nie przewiduje wartościowania dowodów, ich hierarchii ani dawania prymatu dowodom korzystnym dla oskarżonego nad dowodami przemawiającymi na jego niekorzyść, ani też preferowania dowodów ze śledztwa nad dowodami z rozprawy. Wybór dowodów wiarygodnych jest rzeczą sądu w ramach ich wszechstronnej oceny i analizy kryminalistycznej (zob. wyr. SA w Krakowie z 4.12.2002 r., II AKa 321/02, KZS 2003, Nr 2, poz. 30);</xText> <xText>- w pierwszej kolejności należy podkreślić, iż kardynalnym dowodem inicjującym przedmiotową sprawę w stosunku do <xAnon>M. B.</xAnon> są zeznania <xAnon>A. A.</xAnon>, którym brak powodów, aby zarzucić niekonsekwencje i nieobiektywizm. W/w nie miała racjonalnych powodów, aby bezpodstawnie pomawiać oskarżonego. Materiał dowodowy bezspornie określa, iż na przednich siedzeniach samochodu siedzieli: oskarżony i <xAnon>S. W. (1)</xAnon>. <xAnon>S. W. (2)</xAnon> była koleżanką <xAnon>A. A.</xAnon> i jej wizerunek jest jej dobrze znany <xAnon>A. A.</xAnon>. Samochód ten <xAnon>A. A.</xAnon> widziała dwukrotne i za każdym razem pojazdem kierował oskarżony. Wskazane okoliczności tych obserwacji obiektywizują jej identyfikację oskarżonego jako kierowcy. Pierwsze spostrzeżenia zostały potwierdzone za drugim razem, gdy oskarżony ponownie podjechał w pole widzenia tego świadka i w dalszym ciągu kierował pojazdem. Dodatkowo niezwłocznie <xAnon>A. A.</xAnon> zawiadomiła policję o zaobserwowanej sytuacji, i ponowiła zawiadomienie, gdy oskarżony znowu podjechał samochodem pod sklep w <xAnon>Ż.</xAnon>. Konsekwentnie określała go jako kierowcę. Te twierdzenia znajdują odzwierciedlenie w treści wiadomości przesyłanych jej przez <xAnon>S. W. (1)</xAnon> w aplikacji <xAnon>M.</xAnon>, z których wynikało, że samochód prowadzi <xAnon> (...)</xAnon> i nie ma on prawa jazdy</xText> <xText>( co po zatrzymaniu zostało potwierdzone ). Ponadto <xAnon>S. W. (2)</xAnon> w czasie jazdy „chwaliła” się jej, że jest on „naćpany”, co również odzwierciedliły badania <xAnon>M. B.</xAnon> po zatrzymaniu go. W tym czasie <xAnon>A. A.</xAnon> czekała w <xAnon>Ż.</xAnon> na <xAnon>placu (...)</xAnon> na <xAnon>S. W. (2)</xAnon>, która miała podjechać do niej z tym <xAnon> (...)</xAnon> i zapoznać ją z nim. Słusznie sąd I instancji zauważył ( co pomija skarżący ), że jazda oskarżonego została zarejestrowana przez kamery zarejestrowane w <xAnon> sklepie (...)</xAnon>. Z ustaleń sądu I instancji opartych o zapis monitoringu ( k 64 ) wynika, że z pojazdu z przedniego miejsca pasażera wysiada kobieta. Z tyłu z miejsca pasażera wysiadł mężczyzna ubrany na czarno. Z przedniego miejsca za kierowca wysiada mężczyzna ubrany w białą koszulę. Oskarżony rozpoznał na tym zdjęciu siebie ( k 172 ). Sąd odwoławczy zwara uwagę, ze zapis monitoringu i dokumentacja fotograficzna ( k 62, k 65-66 ) wskazują na ewidentne różnice w wyglądzie tych osób, w szczególności nie można pomylić oskarżonego z <xAnon>S. W. (2)</xAnon>, których wizerunki ( zwłaszcza ubiór, włosy ) determinują ich płeć. Zeznania <xAnon>A. A.</xAnon> nie są pojedynczym dowodem obciążający oskarżonego, potwierdzają je inne dowody zebrane w toku postepowania, mające charakter obiektywny, jak nagranie z monitoringu. Dlatego wniosek dowodowy o eksperyment został prawidowo oddalony przez sąd I instancji, gdyż argumentacja obrońcy nie podważyła kategoryczności identyfikacji oskarżonego przez świadka, ponadto na jego sprawstwo wskazują inne dowody – zwłaszcza zapis monitoringu pokazuje, że <xAnon>S. W. (2)</xAnon> wysiadała, wsiadała, albo przebywała w samochodzie tylko na miejscu pasażera obok kierowcy; natomiast oskarżony wysiadał z miejsca kierowcy, a jak potem gdy do niego wracał – samochód odjeżdżał, z <xAnon>S. W. (2)</xAnon> na miejscu pasażera ( obrońca nie zapoznał się z zapisem monitoringu i jego zarzuty są z nim całkowicie sprzeczne );</xText> <xText>- zeznania <xAnon>S. W. (2)</xAnon> słusznie sąd I instancji uznał za niewiarygodne. Mają one charakter ochronny dla oskarżonego. Nie miała ona wówczas prawa jazdy. Są one sprzeczne z twierdzeniami <xAnon>A. A.</xAnon>, wiadomościami z <xAnon>M.</xAnon>, a w szczególności całkowicie odmienne od zapisu monitoringu. Ponadto jej relacje odbiegają od wersji oskarżonego, co do powodów jego przesiadki na miejsce kierowcy; - wyjaśnienia oskarżonego mają charakter obronny. Z uwagi na swoją sprzeczność z podstawowymi dowodami, nie zdołały zachwiać wersją oskarżenia. Dlatego słusznie sąd rejonowy w zasadniczych elementach związanych z odpowiedzialnością prawnokarną odmówił wiary temu oskarżonemu, do czego był w pełni uprawniony. Wyjaśnienia oskarżonego są dowodem, który wymaga oceny prowadzonej na takich samych zasadach, jak każdy inny dowód. Co więcej, zanegowanie twierdzeń <xAnon>A. A.</xAnon>, tylko z tego powodu, że nie przystają one do okoliczności zawartych w wyjaśnieniach oskarżonego, czy też świadka ( przebywającego wtedy ze sprawcą ), nie może prowadzić do wniosków sprzecznych z wymową innych dowodów, zasadami logiki i doświadczenia życiowego. W realiach niniejszej sprawy całokształt dowodów połączonych w logiczną i harmonijną całość był bazą do skazania oskarżonego. Zapis monitoringu nie zawiera sceny naprawy przez oskarżonego radia samochodowego</xText> <xText>( oskarżony, żeby to ewentualnie robić nie musiał przesiadać się z miejsca pasażera);</xText> <xText>-nie liczba dowodów decyduje o ich wiarygodności, ale swobodna ocena materiału dowodowego, w tym nawet tylko oparta na jednym dowodzie osobowym. Przy ocenie zeznań <xAnon>A. A.</xAnon> należy uwzględnić wewnętrzną spójność ich depozycji z jednoczesnym rozważeniem, czy istnieją dowody je potwierdzające, a nadto czy jej depozycje są stanowcze. Zestawiając je z innymi dowodami i okolicznościami, sąd rejonowy słusznie uznał, iż dowody osobowe i rzeczowe wskazujące na sprawstwo oskarżonego zasługują na wiarygodność.</xText> <xText>Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mógłby zostać skutecznie podniesiony tylko wtedy, gdyby w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby określonych ustaleń nie poczyniono, pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały.</xText> <xText>Sąd merytoryczny dokonał analizy całokształtu zebranych dowodów w ich wzajemnym powiązaniu, z dbałością o odzwierciedlenie ich treści i obiektywizm wniosków co do sprawstwa <xAnon>M. B.</xAnon>.</xText> <xText>Nie można w niniejszej sprawie zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i ocenił na płaszczyźnie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> jako niewiarygodne. Odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi przecież uprawnienie sądu. Kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy, a takich błędów sąd merytoryczny uniknął. Zarzut rażącego naruszenia <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> wymaga wykazania wad w sposobie dokonania oceny konkretnych dowodów, podczas gdy apelacja kwestionuje jedynie wynik oceny domagając się podzielenia oceny dokonanej przez jej autora. Przepisu <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink> nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Apelacja kwestionuje stanowisko sądu z pozycji wyjaśnień oskarżonego oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści.</xText> <xText>Argumentów sądu I instancji pominąć się nie da; ponieważ są racjonalne i zakotwiczone w materiale dowodowym, zasługują na uwzględnienie.</xText> <xText>Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonego. Szczegółowa analiza materiału zgromadzonego w toku procesu w tej sprawie prowadzi do wniosku, że ocena dowodów zaprezentowana w apelacji dotknięta jest błędami w rozumowaniu, pomija pełną treść dowodów, nie dostrzega istotnych powiązań zachodzących między informacjami uzyskanymi z poszczególnych źródeł dowodowych, niezasadnie dyskwalifikuje i pomija część z tych źródeł.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">Jak wyżej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">Jak wyżej</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Wina</xText> <xText>Sprawstwo</xText> <xText>Kara pozbawienia wolności w wysokości 5 miesięcy</xText> <xText>Świadczenie pieniężne w kwocie 10000 złotych</xText> <xText>Zasądzenie kosztów procesu od oskarżonego za I instancję</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korygowania zaskarżonego wyroku w tych zakresach.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 2 kk</xLexLink> orzekł w stosunku do oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 15 lat.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">Powody zmiany zostały podane we wcześniejszej części uzasadnienia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 120 złotych opłaty za drugą instancję oraz 20 złotych tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym ( koszt doręczeń - <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink> )</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Wina</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 640/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 23 lipca 2024 roku w sprawie sygn. akt II K 179/22. 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Obraza prawa materialnego tj.art 42 § 3 kkw związku zart. 45 ust. 1w związku zart. 42 ust 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiejorazart. 190 par. 1, 2, 3, 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiejpoprzez wydanie rozstrzygnięcia w zakresie orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego tj. dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na podstawie przepisu prawa niezgodnego zKonstytucjątj.art. 45 ust. 1w związku zart. 42 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który z dniem 4 czerwca 2024 r. został wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego w sprawie sygn. akt. SK 22/21 uznany za niezgodny zKonstytucją. ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2024 r. SK 22/21 nie został opublikowany, w związku z czym nie nabrał mocy obowiązującej. Niezależnie od tego sąd odwoławczy przyjął zawarte w nim rozważania za własne. W tym zakresie należy podnieść, iż przestępstwa, dla których ustawodawca przewidział obowiązek nałożenia na spraw­ców środka karnego wynikającego zart. 42 § 3 kkmają zróżnicowany charakter.M. B.skazano w niniejszej sprawie za przestępstwo zart. 178a § 4 kk, czyli jedyne z wymienionych, które nie przewiduje jako jedne­go ze znamion odpowiedzialności karnej wywołania określonego rezultatu. Należy bowiem mieć na uwadze, że czyn określony wart. 178a § 4 kk, inaczej niż pozostałe ze wskazanych przez ustawodawcę przestępstw, ma charakter for­malny, nie kryminalizuje przestępstwa skutkowego. Ustawodawca wart. 42 § 3 kkprzewidział jednocześnie, że od obligatoryjnego orzeczenia dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych można odstąpić, jeżeli zachodzi „wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami”. Wyjątek ten jest interpretowany w sposób bardzo ścisły oraz że trudno jednoznacznie wykazać, jakie wypadki mogą być uznane za wyjątkowe i uza­sadnione szczególnymi okolicznościami w myśl tego przepisu. Sąd, uznając środek karny za nadmiernie dolegliwy, zmuszony będzie do poszukiwania wyjątkowego wypadku oraz szczególnych okoliczności, które by go uzasadniały. Swoboda wy­miaru środka karnego przez sąd orzekający została w bardzo znaczącym stopniu ograniczona przez ustawodawcę, który - przejmując kompetencje władzy sądowniczej - z góry określił, jaka sankcja ma zostać wymierzona w razie wystąpienia określonych w przepisie okoliczno­ści. Co więcej, ustawodawca sprowadził do wspólnego mianownika sprawców przestępstw materialnych o poważnych skutkach oraz przestępstwa formalnego, tym samym, przynajm­niej teoretycznie, uniemożliwiając sądowi dostosowanie wymiaru środka karnego do charak­teru naruszonego dobra oraz do następstw popełnionego czynu, przez co jeszcze bardziej ograniczył minimum wyłączności kompetencyjnej sądu. W tych realiach stanowisko to przemawia za przyjęciem w niniejszej sprawie wyjątkowego wypadku, uzasadnionego szczególnymi okolicznościami (art. 42 § 3 kk) i obniżeniem w odniesieniu do oskarżonego wymiaru tego środka karnego do 15 lat ( oskarżony ma obecnie dobrą opinię środowiskową, pracuje, materiał dowodowy nie wskazuje, czy naruszył w czasie zdarzenia inne zasady ruchu drogowego ). W tym zakresie skorygowanie w II instancji omawianego środka karnego ( zakazu prowadzenia pojazdów ) do 15 lat jest reakcją karną adekwatną i odpowiednio surową, albowiem w sprawie dalej przeważają zdecydowanie okoliczności obciążające, które przemawiają za ukształtowaniem zakazu w tak surowym wymiarze, wynikające z wagi tego czynu, stopnia odurzenia, powodującego znaczne osłabienie czynności psychofizycznych i nie korygowania swoich postaw, pomimo kar i ostrzeżeń dawanych mu w ramach poprzedniego skazania. To z zachowania sprawcy wynika wniosek, że lekceważy on rażąco zasady ostrożności i bezpieczeństwo innych uczestników ruchu, przez co stwarza zagrożenie w komunikacji ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - II Wydział Karny z dnia 26 lipca 2012 r.II AKa 250/12, Legalis ), jako potencjalny kierowca wszystkich pojazdów. Instytucja ta ma na celu eliminowanie z ruchu drogowego sprawców takich przestępstw, których okoliczności popełnienia wskazują, że prowadzenie przez nich pojazdu zagraża bezpieczeństwu w komunikacji i nie dają rękojmi reedukacji. Sytuacja taka zachodzi w przypadku oskarżonego. Wniosek Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd II instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treśćart. 452 § 2 kpk. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie winien ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza, że w sprawie niniejszej nie występowały ograniczenia zart. 454 kpkdo wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienieart. 452 § 2 kpkoraz treśćart. 167 kpk, regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem II instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu meriti w oparciu o przesłankę zart. 437 § 2 kpkpowinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowego czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku obrońcy - w ramach podniesionych w apelacji zarzutów - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Argumenty wywiedzione w apelacji nie mogły też doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, bowiem nie pozwala na to ocena istotnych w sprawie dowodów. Weryfikacja materiału dowodowego w instancji odwoławczego doprowadziła jedynie sąd odwoławczy do uzupełnienia analiz w zakresie oceny dowodów. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji sąd odwoławczy nie stwierdził podstaw do ustalenia, iż wyjaśnienia oskarżonego negujące sprawstwo w ramach przedmiotowego czynu zasługują na wiarę. Zdaniem sądu odwoławczego sankcja (jej rodzaj i wysokość) została tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego. Efekt „odstraszający” kary ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo będzie karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzić będzie do stosowania kar izolacyjnych. Jedynym sposobem łagodniejszego potraktowania sprawcy było złagodzenie orzeczonego w stosunku do niego zakazu prowadzenia pojazdów. Wymierzone wobec oskarżonego ostatecznie kara i środki karne odzwierciedlają winę oskarżonego, szkodliwość społeczną jego zachowania i oddają właściwie społeczny sprzeciw dla sprawcy tej kategorii przestępstw; w konsekwencji nie podlegały z urzędu dalszej korekcie na jego korzyść. 3.2. Mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania tj.art 7 kpkpoprzez dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień oskarżonegoM. B.i przyjęcie ich za niewiarygodnych w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia 6 września 2020 roku, podczas gdy oskarżony w sposób stanowczy, spójny i przekonywający wskazywał, że nie prowadził dnia 6 września 2020 roku pojazdu mechanicznego markiV. (...)onr rejestracyjnych (...), a jedynie siedząc chwilowo od strony kierowcy chciał naprawić radio, co korespondowało także z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie, w szczególności z wydrukiem wiadomości z komunikatoraM., na którym widać iż oskarżony zajmuje miejsce w samochodzie od strony pasażera, co skutkowało błędem w ustaniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i nieuprawnionym przypisaniem oskarżonemu zarzucanego aktem oskarżenia czynu. Mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania tj.art 7 kpkpoprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznańA. A.i przyjęcie ich jako wiarygodnych w szczególności w zakresie w jakim świadek zeznała, iż widziała dnia 6 września 2020 roku w miejscowościŻ.jak oskarżony kierował pojazdem mechanicznym markiV. (...)onr rejestracyjnych (...), podczas gdy w ocenie obrony świadek nie znając wcześniej oskarżonego, nie znając jego wyglądu, ani sylwetki obserwując w godzinach nocnych tj. około 22 przemieszczający się pojazd z prędkością administracyjnie dozwoloną nie miała rzeczywistej możliwości rozpoznania sylwetki oskarżonego, co winno skutkować uznaniem zeznań świadka jako niewiarygodnych, co skutkowało błędem w ustaniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i nieuprawnionym przypisaniem oskarżonemu zarzucanego aktem oskarżenia czynu. Mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania tj.art 7 kpkpoprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznańS. W. (1)i przyjęcie ich jako niewiarygodnych w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia 6 września 2020 roku, w szczególności w zakresie jakim świadek zeznała, że to nie oskarżony kierował pojazdem mechanicznym markiV. (...)w miejscowościŻ.w godzinach nocnych, tylko świadekS. W. (1), podczas gdy zeznania świadka w tym zakresie są spójne, logiczne, przekonywujące i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i nieuprawnionym przypisaniem oskarżonemu zarzucanego aktem oskarżenia czynu. Mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania tj.art. 170 § 1 pkt. 3 kpkpoprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie eksperymentu procesowego polegającego na odtworzeniu sytuacji rozpoznania przez świadkaA. A.osoby prowadzącej pojazd mechanicznyV. (...)onumerze rejestracyjnym (...)w trakcie jazdy przez miejscowośćŻ.w okolicach parkinguK.św.M.wŻ.przyulicy (...)w godzinach nocnych tj. około godziny 22 z prędkością administracyjnie dozwoloną, w sytuacji, gdy w ocenie obrony przedmiotowy wniosek dowodowy był kluczowy dla rozstrzygnięcia i jako jedyny umożliwiłby ustalenie, czy w danych okolicznościach drogowych świadekA. A.miała rzeczywistą możliwość nie znając uprzednio oskarżonego, rozpoznać jego sylwetkę, co w konsekwencji skutkowało błędem ustaleniach faktycznych i w konsekwencji przypisaniem oskarżonemu zarzucanego aktem oskarżenia czynu. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie co pozwoli uniknąć powielania tych samych rozważań i ocen. Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że są wystarczające do jej rozstrzygnięcia, sąd I instancji nalżycie je ocenił w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego, co pozwoliło mu na wyprowadzenie w tym zakresie prawidłowych ustaleń faktycznych. Sąd ten ustosunkował się do istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany wnikliwej i wszechstronnej analizie oraz ocenie, respektującej w pełni wymogiart. 4 kpk,art. 5 kpk,art. 7 kpk,art. 410 kpk. Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, nie ma podstaw, ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych w sprawie. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przedmiotowego czynu nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł. W kontekście podniesionych zarzutów sąd odwoławczy musi jednak podnieść, że: - obowiązująca procedura nie przewiduje wartościowania dowodów, ich hierarchii ani dawania prymatu dowodom korzystnym dla oskarżonego nad dowodami przemawiającymi na jego niekorzyść, ani też preferowania dowodów ze śledztwa nad dowodami z rozprawy. Wybór dowodów wiarygodnych jest rzeczą sądu w ramach ich wszechstronnej oceny i analizy kryminalistycznej (zob. wyr. SA w Krakowie z 4.12.2002 r., II AKa 321/02, KZS 2003, Nr 2, poz. 30); - w pierwszej kolejności należy podkreślić, iż kardynalnym dowodem inicjującym przedmiotową sprawę w stosunku doM. B.są zeznaniaA. A., którym brak powodów, aby zarzucić niekonsekwencje i nieobiektywizm. W/w nie miała racjonalnych powodów, aby bezpodstawnie pomawiać oskarżonego. Materiał dowodowy bezspornie określa, iż na przednich siedzeniach samochodu siedzieli: oskarżony iS. W. (1).S. W. (2)była koleżankąA. A.i jej wizerunek jest jej dobrze znanyA. A.. Samochód tenA. A.widziała dwukrotne i za każdym razem pojazdem kierował oskarżony. Wskazane okoliczności tych obserwacji obiektywizują jej identyfikację oskarżonego jako kierowcy. Pierwsze spostrzeżenia zostały potwierdzone za drugim razem, gdy oskarżony ponownie podjechał w pole widzenia tego świadka i w dalszym ciągu kierował pojazdem. Dodatkowo niezwłocznieA. A.zawiadomiła policję o zaobserwowanej sytuacji, i ponowiła zawiadomienie, gdy oskarżony znowu podjechał samochodem pod sklep wŻ.. Konsekwentnie określała go jako kierowcę. Te twierdzenia znajdują odzwierciedlenie w treści wiadomości przesyłanych jej przezS. W. (1)w aplikacjiM., z których wynikało, że samochód prowadzi(...)i nie ma on prawa jazdy ( co po zatrzymaniu zostało potwierdzone ). PonadtoS. W. (2)w czasie jazdy „chwaliła” się jej, że jest on „naćpany”, co również odzwierciedliły badaniaM. B.po zatrzymaniu go. W tym czasieA. A.czekała wŻ.naplacu (...)naS. W. (2), która miała podjechać do niej z tym(...)i zapoznać ją z nim. Słusznie sąd I instancji zauważył ( co pomija skarżący ), że jazda oskarżonego została zarejestrowana przez kamery zarejestrowane wsklepie (...). Z ustaleń sądu I instancji opartych o zapis monitoringu ( k 64 ) wynika, że z pojazdu z przedniego miejsca pasażera wysiada kobieta. Z tyłu z miejsca pasażera wysiadł mężczyzna ubrany na czarno. Z przedniego miejsca za kierowca wysiada mężczyzna ubrany w białą koszulę. Oskarżony rozpoznał na tym zdjęciu siebie ( k 172 ). Sąd odwoławczy zwara uwagę, ze zapis monitoringu i dokumentacja fotograficzna ( k 62, k 65-66 ) wskazują na ewidentne różnice w wyglądzie tych osób, w szczególności nie można pomylić oskarżonego zS. W. (2), których wizerunki ( zwłaszcza ubiór, włosy ) determinują ich płeć. ZeznaniaA. A.nie są pojedynczym dowodem obciążający oskarżonego, potwierdzają je inne dowody zebrane w toku postepowania, mające charakter obiektywny, jak nagranie z monitoringu. Dlatego wniosek dowodowy o eksperyment został prawidowo oddalony przez sąd I instancji, gdyż argumentacja obrońcy nie podważyła kategoryczności identyfikacji oskarżonego przez świadka, ponadto na jego sprawstwo wskazują inne dowody – zwłaszcza zapis monitoringu pokazuje, żeS. W. (2)wysiadała, wsiadała, albo przebywała w samochodzie tylko na miejscu pasażera obok kierowcy; natomiast oskarżony wysiadał z miejsca kierowcy, a jak potem gdy do niego wracał – samochód odjeżdżał, zS. W. (2)na miejscu pasażera ( obrońca nie zapoznał się z zapisem monitoringu i jego zarzuty są z nim całkowicie sprzeczne ); - zeznaniaS. W. (2)słusznie sąd I instancji uznał za niewiarygodne. Mają one charakter ochronny dla oskarżonego. Nie miała ona wówczas prawa jazdy. Są one sprzeczne z twierdzeniamiA. A., wiadomościami zM., a w szczególności całkowicie odmienne od zapisu monitoringu. Ponadto jej relacje odbiegają od wersji oskarżonego, co do powodów jego przesiadki na miejsce kierowcy; - wyjaśnienia oskarżonego mają charakter obronny. Z uwagi na swoją sprzeczność z podstawowymi dowodami, nie zdołały zachwiać wersją oskarżenia. Dlatego słusznie sąd rejonowy w zasadniczych elementach związanych z odpowiedzialnością prawnokarną odmówił wiary temu oskarżonemu, do czego był w pełni uprawniony. Wyjaśnienia oskarżonego są dowodem, który wymaga oceny prowadzonej na takich samych zasadach, jak każdy inny dowód. Co więcej, zanegowanie twierdzeńA. A., tylko z tego powodu, że nie przystają one do okoliczności zawartych w wyjaśnieniach oskarżonego, czy też świadka ( przebywającego wtedy ze sprawcą ), nie może prowadzić do wniosków sprzecznych z wymową innych dowodów, zasadami logiki i doświadczenia życiowego. W realiach niniejszej sprawy całokształt dowodów połączonych w logiczną i harmonijną całość był bazą do skazania oskarżonego. Zapis monitoringu nie zawiera sceny naprawy przez oskarżonego radia samochodowego ( oskarżony, żeby to ewentualnie robić nie musiał przesiadać się z miejsca pasażera); -nie liczba dowodów decyduje o ich wiarygodności, ale swobodna ocena materiału dowodowego, w tym nawet tylko oparta na jednym dowodzie osobowym. Przy ocenie zeznańA. A.należy uwzględnić wewnętrzną spójność ich depozycji z jednoczesnym rozważeniem, czy istnieją dowody je potwierdzające, a nadto czy jej depozycje są stanowcze. Zestawiając je z innymi dowodami i okolicznościami, sąd rejonowy słusznie uznał, iż dowody osobowe i rzeczowe wskazujące na sprawstwo oskarżonego zasługują na wiarygodność. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mógłby zostać skutecznie podniesiony tylko wtedy, gdyby w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby określonych ustaleń nie poczyniono, pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały. Sąd merytoryczny dokonał analizy całokształtu zebranych dowodów w ich wzajemnym powiązaniu, z dbałością o odzwierciedlenie ich treści i obiektywizm wniosków co do sprawstwaM. B.. Nie można w niniejszej sprawie zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i ocenił na płaszczyźnieart. 7 kpkjako niewiarygodne. Odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi przecież uprawnienie sądu. Kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy, a takich błędów sąd merytoryczny uniknął. Zarzut rażącego naruszeniaart. 7 kpkwymaga wykazania wad w sposobie dokonania oceny konkretnych dowodów, podczas gdy apelacja kwestionuje jedynie wynik oceny domagając się podzielenia oceny dokonanej przez jej autora. Przepisuart. 410 kpknie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Apelacja kwestionuje stanowisko sądu z pozycji wyjaśnień oskarżonego oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści. Argumentów sądu I instancji pominąć się nie da; ponieważ są racjonalne i zakotwiczone w materiale dowodowym, zasługują na uwzględnienie. Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonego. Szczegółowa analiza materiału zgromadzonego w toku procesu w tej sprawie prowadzi do wniosku, że ocena dowodów zaprezentowana w apelacji dotknięta jest błędami w rozumowaniu, pomija pełną treść dowodów, nie dostrzega istotnych powiązań zachodzących między informacjami uzyskanymi z poszczególnych źródeł dowodowych, niezasadnie dyskwalifikuje i pomija część z tych źródeł. Wniosek Jak wyżej ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Jak wyżej 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Wina Sprawstwo Kara pozbawienia wolności w wysokości 5 miesięcy Świadczenie pieniężne w kwocie 10000 złotych Zasądzenie kosztów procesu od oskarżonego za I instancję Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korygowania zaskarżonego wyroku w tych zakresach. 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 na podstawieart. 42 § 2 kkw zw. zart. 42 § 2 kkorzekł w stosunku do oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 15 lat. Zwięźle o powodach zmiany Powody zmiany zostały podane we wcześniejszej części uzasadnienia. 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 3 Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 120 złotych opłaty za drugą instancję oraz 20 złotych tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym ( koszt doręczeń -art. 634 kpk,art. 627 kpk) 7 PODPIS 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wina 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000640_2024_Uz_2024-11-26_001

IV Ka 640/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2025-01-21 18:00:05.0 CET

2025-01-21 13:00:52.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 640/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Sławomir Gosławski Protokolantsekretarz sądowy Jakub Biernat przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim Marcina Domaradzkiego po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. sprawy M. B. oskarżonego o czyn z art. 178 a § 4 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżoneg

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000640" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 640/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 26 listopada 2024 r.</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>PrzewodniczącySędzia Sławomir Gosławski</xText> <xText>Protokolantsekretarz sądowy Jakub Biernat </xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim Marcina Domaradzkiego</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>M. B.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178 a § 4 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 23 lipca 2024 r. sygn. akt II K 179/22</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 42 § 2 kk</xLexLink> orzeka w stosunku do oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 15 (piętnastu) lat; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 640/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: PrzewodniczącySędzia Sławomir Gosławski Protokolantsekretarz sądowy Jakub Biernat przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim Marcina Domaradzkiego po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. sprawyM. B. oskarżonego o czyn zart. 178 a § 4 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 23 lipca 2024 r. sygn. akt II K 179/22 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 na podstawieart. 42 § 3 kkw zw. zart. 42 § 2 kkorzeka w stosunku do oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 15 (piętnastu) lat; 2 w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; 3 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000596_2024_Uz_2024-12-13_001

IV Ka 596/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 11:52:35.0 CET

15251500

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 596/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 sierpnia 2024 roku w sprawie II K 339/23. 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyro

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000596" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="54"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="17"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="53"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="18"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="13"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="3"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="62"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="97"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="1"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center">IV Ka 596/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 sierpnia 2024 roku w sprawie II K 339/23.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">--------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>----------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">-------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">---------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">-------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">----------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">-------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">---------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">--------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>-----------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">---------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">--------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">-----------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Podniesione <xBx>w apelacji prokuratora zarzuty:</xBx></xText> <xText>- obrazy przepisów prawa procesowego mogącej mieć wpływ na treść zapadłego wyroku, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> polegającą na dowolnej ocenie dowodu z przeprowadzonego eksperymentu procesowego, opinii biegłego <xAnon>A. S.</xAnon> z zakresu ruchu drogowego – wbrew wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, skutkujące przyjęciem, iż <xAnon>D. A.</xAnon> nie dopuścił się zarzucanego mu czynu, podczas gdy z materiału dowodowego wynika, iż <xAnon>D. A.</xAnon> dojeżdżając pojazdem ciężarowym o łącznej masie 25,6 t (a nie jak wynika z uzasadnienia Sądu – 11,6 t) z prędkością 82-89 km/h do skrzyżowania z sygnalizacją świetlną pomimo dostrzeżonego pieszego nie podjął manewru hamowania, a już sama obecność pieszego w obrębie przejścia dla pieszych powodowała konsekwencje z punktu widzenia zasady ograniczonego zaufania i powinna prowadzić do podjęcia takich działań będących wynikiem wręcz braku zaufania do takiego użytkownika drogi;</xText> <xText>- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogącego mieć wpływ na jego treść, a polegającego na niesłusznym uznaniu, iż oskarżony <xAnon>D. A.</xAnon> dopuścił się zarzucanego czynu, podczas gdy dokonana analiza całego zebranego materiału dowodowego prowadzi bezsprzecznie do wniosku przeciwnego.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Zarzuty prokuratora okazały się chybione.</xText> <xText>Na wstępie przedmiotowych rozważań podkreślić należy, iż Sąd I instancji kompleksowo i wnikliwie dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe i szczegółowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Tym samym, twierdzenia skarżącego – Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim – sprowadzające się do zanegowania prawidłowych ustaleń faktycznych, nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Dokonane bowiem przez Sąd Rejonowy ustalenia w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej oraz wnikliwej ich analizy. Apelujący nie zdołał skutecznie wykazać, aby rozumowanie Sądu I instancji, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają charakter <xIx>stricte</xIx> polemiczny i opierają się wyłącznie na odmiennej, selektywnej i subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu meriti o braku niepodważalnych dowodów sprawstwa i winy oskarżonego <xAnon>D. A.</xAnon>, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> Jednocześnie zaś konkluzje Sądu meriti stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności, a nade wszystko zostały wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości, że Sąd I instancji szczegółowo i rzetelnie odniósł się do wszystkich okoliczności faktycznych ujawnionych w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego (vide k. 371-373). Prokurator Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim negując dokonaną w sposób prawidłowy przez Sąd I instancji ocenę dowodów, oraz formułując zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie przytacza w rzeczywistości żadnych, dostatecznych argumentów, które podważałyby trafność wniosków Sądu Rejonowego w tej materii. Pamiętać bowiem należy, iż błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (<xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie podnosi się jednak, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas: &quot;gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania&quot;, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24.03.1975 r., II KR 355/74, opubl. OSNPG 9/1995, poz. 84), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze &quot;dowolności&quot;. Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.01.1975 r., I KR 197/74, opubl. OSNKW 5/1975, poz. 58).</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że Sąd I instancji w sposób uprawniony ocenił pozytywnie wartość dowodową opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych w <xAnon>K.</xAnon> oraz biegłego z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej mg inż. <xAnon>M. R.</xAnon>. Przeprowadzona zaś, ocena materiału dowodowego mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, gdyż pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Apelacja oskarżyciela publicznego natomiast stanowi w istocie rzeczy jedynie czystą polemikę z ustaleniami Sądu Rejonowego i nie wskazuje, jakich konkretnie uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego jakich miał się dopuścić Sąd I instancji w dokonanej ocenie, a podnoszone wątpliwości nie zasługują na uwzględnienie. W szczególności nie sposób jest podzielić twierdzenia, iż bezpodstawnie Sąd Rejonowy zdyskwalifikował opinię z przeprowadzonego eksperymentu procesowego i opinię biegłego <xAnon>A. S. (2)</xAnon> pozostającymi w opozycji do w/w opinii biegłych. Sąd Rejonowy w pisemnych motywach w sposób szczegółowy rozprawił się z tymi dowodami (vide k. 375 verte-376) i powielanie w tym miejscu zaprezentowanej tam argumentacji, która w całości znalazła akceptację sądu odwoławczego jest bezcelowe. Jednocześnie w sposób szczegółowy Sąd Rejonowy odniósł się do opinii, które uznał za przekonujące i na podstawie których wywiódł wnioski o tym, że oskarżony jakkolwiek przekroczył dopuszczalną prędkość w miejscu zdarzenia poruszając się z prędkością 83 km/h – prędkość uwzgledniająca błąd pomiarowy (przy obowiązującej w tym miejscu prędkości 70 km/h), ale stanowiło to jedyne naruszenie zasad ruchu drogowego (nie stwierdzono, aby <xAnon>D. A.</xAnon> złamał jakiekolwiek inne reguły ruchu drogowego) i prędkość ta (nawet przy przyjęciu prędkości odczytanej z tachografu 88 km/h) nie mogła być uznana za niebezpieczną. Istotne jest to, że nawet gdyby oskarżony poruszał się z prędkością nakazaną administracyjnie, to nie uniknąłby wypadku. Skutki zaś tego wypadku, zważywszy na rodzaj pojazdu, którym się poruszał oskarżony oraz uderzenie bezpośrednio w człowieka w żaden sposób niezabezpieczonego byłyby podobne. Zwrócić należy uwagę, że jedyną przyczyną tragicznego w skutkach wypadku było zachowanie będącego w stanie upojenia alkoholowego pieszego <xAnon>W. M.</xAnon>, który nieoczekiwanie wszedł na jezdnię na czerwonym świetle i w sytuacji, gdy pojazd <xAnon>S.</xAnon> prowadzony przez <xAnon>D. A.</xAnon> znajdował się już blisko tegoż przejścia dla pieszych.</xText> <xText>Tym samym, skarżący nie przedstawił żadnych rzeczowych argumentów przemawiających za tym, jakoby doszło do jakichkolwiek uchybień w procedowaniu przez Sąd Rejonowy, a w szczególności na płaszczyźnie przeprowadzonej oceny dowodów, skutkującej następnie rzekomo błędnymi ustaleniami faktycznymi.</xText> <xText>Reasumując, zdaniem Sądu Okręgowego stwierdzić należy, że wbrew twierdzeniom autora apelacji, sąd pierwszej instancji w wielce obiektywny sposób ocenił ujawniony w sprawie materiał dowodowy i wyprowadził z tej oceny trafne wnioski. Nie jest więc tak, że w polu widzenia sądu meriti znajdowały się wyłącznie korzystne dla oskarżonego dowody, zaś tych dowodów, które - jak ujmuje to autor apelacji - świadczyć mają o winie, nie uwzględniono. Być może są to te same dowody, ale ocenione zgodnie z intencją skarżącego. Rzecz jednak w tym, że jest to właśnie, tak wielokrotnie przypisywana sądowi pierwszej instancji, subiektywna ocena apelującego, całkowicie oderwana od realiów sprawy.</xText> <xText>Tym samym, apelujący nie zdołał skutecznie podważyć zarówno oceny dowodów przeprowadzonych przed Sądem Rejonowym, ani też poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych, co skutkowało uznaniem zarzutów za niezasadne.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Piotrkowie Trybunalskim.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>Utrzymanie w mocy w całości wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 sierpnia 2024 roku w sprawie II K 339/23.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>Wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacja prokuratora bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał trafnej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski co do tego, że oskarżony swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion zarzucanego mu czynu zabronionego, co skutkowało wydaniem orzeczenia uniewinniającego na podstawie <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.</xText> <xText>Brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>D. A.</xAnon>. Z tych powodów Sąd Okręgowy, nie dopatrując się również uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, określonych w <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink>, zaskarżony wyrok wobec oskarżonego utrzymał w mocy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">-----------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">-----------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left">-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">-----------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">---------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49 poz. 223 ze zm.) w związku z nieuwzględnieniem środka odwoławczego wniesionego przez oskarżyciela publicznego, Sąd Odwoławczy ustalił, że koszty procesu ponosi Skarb Państwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Prokurator Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 sierpnia 2024 roku w sprawie II K 339/23.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 596/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 sierpnia 2024 roku w sprawie II K 339/23. 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. -------------------- ---------------------------------------------------------- ------------- --------------- 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. ------------------- ---------------------------------------------------------- ------------- --------------- 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.1.1.1. -------------------------------------------------------------- ----------------------------------------------- 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu --------------- -------------------------------------------------------------- ----------------------------------------------- 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Podniesionew apelacji prokuratora zarzuty: - obrazy przepisów prawa procesowego mogącej mieć wpływ na treść zapadłego wyroku, tj.art. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k.polegającą na dowolnej ocenie dowodu z przeprowadzonego eksperymentu procesowego, opinii biegłegoA. S.z zakresu ruchu drogowego – wbrew wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, skutkujące przyjęciem, iżD. A.nie dopuścił się zarzucanego mu czynu, podczas gdy z materiału dowodowego wynika, iżD. A.dojeżdżając pojazdem ciężarowym o łącznej masie 25,6 t (a nie jak wynika z uzasadnienia Sądu – 11,6 t) z prędkością 82-89 km/h do skrzyżowania z sygnalizacją świetlną pomimo dostrzeżonego pieszego nie podjął manewru hamowania, a już sama obecność pieszego w obrębie przejścia dla pieszych powodowała konsekwencje z punktu widzenia zasady ograniczonego zaufania i powinna prowadzić do podjęcia takich działań będących wynikiem wręcz braku zaufania do takiego użytkownika drogi; - błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogącego mieć wpływ na jego treść, a polegającego na niesłusznym uznaniu, iż oskarżonyD. A.dopuścił się zarzucanego czynu, podczas gdy dokonana analiza całego zebranego materiału dowodowego prowadzi bezsprzecznie do wniosku przeciwnego. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzuty prokuratora okazały się chybione. Na wstępie przedmiotowych rozważań podkreślić należy, iż Sąd I instancji kompleksowo i wnikliwie dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe i szczegółowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Tym samym, twierdzenia skarżącego – Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim – sprowadzające się do zanegowania prawidłowych ustaleń faktycznych, nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Dokonane bowiem przez Sąd Rejonowy ustalenia w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej oraz wnikliwej ich analizy. Apelujący nie zdołał skutecznie wykazać, aby rozumowanie Sądu I instancji, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają charakterstrictepolemiczny i opierają się wyłącznie na odmiennej, selektywnej i subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu meriti o braku niepodważalnych dowodów sprawstwa i winy oskarżonegoD. A., pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treściart. 7 k.p.k.Jednocześnie zaś konkluzje Sądu meriti stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności, a nade wszystko zostały wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Nie budzi wątpliwości, że Sąd I instancji szczegółowo i rzetelnie odniósł się do wszystkich okoliczności faktycznych ujawnionych w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego (vide k. 371-373). Prokurator Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim negując dokonaną w sposób prawidłowy przez Sąd I instancji ocenę dowodów, oraz formułując zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie przytacza w rzeczywistości żadnych, dostatecznych argumentów, które podważałyby trafność wniosków Sądu Rejonowego w tej materii. Pamiętać bowiem należy, iż błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie podnosi się jednak, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas: "gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania", nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24.03.1975 r., II KR 355/74, opubl. OSNPG 9/1995, poz. 84), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze "dowolności". Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.01.1975 r., I KR 197/74, opubl. OSNKW 5/1975, poz. 58). W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że Sąd I instancji w sposób uprawniony ocenił pozytywnie wartość dowodową opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych wK.oraz biegłego z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej mg inż.M. R.. Przeprowadzona zaś, ocena materiału dowodowego mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, gdyż pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Apelacja oskarżyciela publicznego natomiast stanowi w istocie rzeczy jedynie czystą polemikę z ustaleniami Sądu Rejonowego i nie wskazuje, jakich konkretnie uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego jakich miał się dopuścić Sąd I instancji w dokonanej ocenie, a podnoszone wątpliwości nie zasługują na uwzględnienie. W szczególności nie sposób jest podzielić twierdzenia, iż bezpodstawnie Sąd Rejonowy zdyskwalifikował opinię z przeprowadzonego eksperymentu procesowego i opinię biegłegoA. S. (2)pozostającymi w opozycji do w/w opinii biegłych. Sąd Rejonowy w pisemnych motywach w sposób szczegółowy rozprawił się z tymi dowodami (vide k. 375 verte-376) i powielanie w tym miejscu zaprezentowanej tam argumentacji, która w całości znalazła akceptację sądu odwoławczego jest bezcelowe. Jednocześnie w sposób szczegółowy Sąd Rejonowy odniósł się do opinii, które uznał za przekonujące i na podstawie których wywiódł wnioski o tym, że oskarżony jakkolwiek przekroczył dopuszczalną prędkość w miejscu zdarzenia poruszając się z prędkością 83 km/h – prędkość uwzgledniająca błąd pomiarowy (przy obowiązującej w tym miejscu prędkości 70 km/h), ale stanowiło to jedyne naruszenie zasad ruchu drogowego (nie stwierdzono, abyD. A.złamał jakiekolwiek inne reguły ruchu drogowego) i prędkość ta (nawet przy przyjęciu prędkości odczytanej z tachografu 88 km/h) nie mogła być uznana za niebezpieczną. Istotne jest to, że nawet gdyby oskarżony poruszał się z prędkością nakazaną administracyjnie, to nie uniknąłby wypadku. Skutki zaś tego wypadku, zważywszy na rodzaj pojazdu, którym się poruszał oskarżony oraz uderzenie bezpośrednio w człowieka w żaden sposób niezabezpieczonego byłyby podobne. Zwrócić należy uwagę, że jedyną przyczyną tragicznego w skutkach wypadku było zachowanie będącego w stanie upojenia alkoholowego pieszegoW. M., który nieoczekiwanie wszedł na jezdnię na czerwonym świetle i w sytuacji, gdy pojazdS.prowadzony przezD. A.znajdował się już blisko tegoż przejścia dla pieszych. Tym samym, skarżący nie przedstawił żadnych rzeczowych argumentów przemawiających za tym, jakoby doszło do jakichkolwiek uchybień w procedowaniu przez Sąd Rejonowy, a w szczególności na płaszczyźnie przeprowadzonej oceny dowodów, skutkującej następnie rzekomo błędnymi ustaleniami faktycznymi. Reasumując, zdaniem Sądu Okręgowego stwierdzić należy, że wbrew twierdzeniom autora apelacji, sąd pierwszej instancji w wielce obiektywny sposób ocenił ujawniony w sprawie materiał dowodowy i wyprowadził z tej oceny trafne wnioski. Nie jest więc tak, że w polu widzenia sądu meriti znajdowały się wyłącznie korzystne dla oskarżonego dowody, zaś tych dowodów, które - jak ujmuje to autor apelacji - świadczyć mają o winie, nie uwzględniono. Być może są to te same dowody, ale ocenione zgodnie z intencją skarżącego. Rzecz jednak w tym, że jest to właśnie, tak wielokrotnie przypisywana sądowi pierwszej instancji, subiektywna ocena apelującego, całkowicie oderwana od realiów sprawy. Tym samym, apelujący nie zdołał skutecznie podważyć zarówno oceny dowodów przeprowadzonych przed Sądem Rejonowym, ani też poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych, co skutkowało uznaniem zarzutów za niezasadne. Wniosek Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Piotrkowie Trybunalskim. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Utrzymanie w mocy w całości wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 sierpnia 2024 roku w sprawie II K 339/23. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacja prokuratora bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał trafnej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski co do tego, że oskarżony swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion zarzucanego mu czynu zabronionego, co skutkowało wydaniem orzeczenia uniewinniającego na podstawieart. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w odniesieniu do oskarżonegoD. A.. Z tych powodów Sąd Okręgowy, nie dopatrując się również uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, określonych wart. 439 k.p.k.iart. 440 k.p.k., zaskarżony wyrok wobec oskarżonego utrzymał w mocy. 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Zwięźle o powodach zmiany -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ----------------------------------------------------------------------- ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.3.1.4.1. ----------------------------------------------------------------------- ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności ----------------- --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2. Zgodnie z treściąart. 636 § 1 k.p.k.iart. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych(t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49 poz. 223 ze zm.) w związku z nieuwzględnieniem środka odwoławczego wniesionego przez oskarżyciela publicznego, Sąd Odwoławczy ustalił, że koszty procesu ponosi Skarb Państwa. 7 PODPIS 0.1.1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Prokurator Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 sierpnia 2024 roku w sprawie II K 339/23. 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐na korzyść ☒na niekorzyść ☒w całości ☐w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

155020000002006_IV_Ka_000402_2024_Uz_2024-11-26_002

IV Ka 402/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2025-01-14 18:00:04.0 CET

2025-01-14 12:30:43.0 CET

15502000

2006

REASON

Sygnatura akt IV Ka 402/24 1. 2.WYROK 2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. 4.Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: 1.Przewodnicząca: 1.SSO Agnieszka Połyniak (spr.) 1.Sędziowie: 1.SO Waldemar Majka 2.SO Ewa Rusin 1.Protokolant: 1.Magdalena Telesz przy udziale Zbigniewa Katy Prokuratora Prokuratury Okręgowej, po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. 6.sprawy Z. Z. 7.syna E. i Z. z domu W. 8. urodzonego (...) w W. 9.oskarżonego z art. 2

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Lidia Szukalska" xPublisher="LidiaS" xEditorFullName="Magdalena Norkiewicz" xEditor="MagdalenaN" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/502000/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000402" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt IV Ka 402/24</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.WYROK</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 26 listopada 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>4.Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="361"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>1.Przewodnicząca:</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.SSO Agnieszka Połyniak (spr.)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>1.Sędziowie:</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.SO Waldemar Majka </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2.SO Ewa Rusin</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>1.Protokolant:</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.Magdalena Telesz</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Zbigniewa Katy Prokuratora Prokuratury Okręgowej,</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>6.sprawy <xAnon>Z. Z.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>7.syna <xAnon>E.</xAnon> i <xAnon>Z.</xAnon> z domu <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>8.<xAnon>urodzonego (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>9.oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 1 kk</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText><xBx>10.na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonego </xBx></xText> <xText><xBx>11.od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu</xBx></xText> <xText><xBx>12.z dnia 8 marca 2024 r., sygnatura akt III K 1263/21</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym związanych z jego apelacją, zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa. </xBx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xBx> 15.Ewa Rusin Agnieszka Połyniak Waldemar Majka </xBx> </xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">IV Ka 402/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 8 marca 2024r., sygn. akt III K 1263/21</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"><xAnon>Z. Z.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">uprzednia karalność oskarżonego za czyn <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 §1 kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">419</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">dokument, którego treść nie budzi wątpliwości, wydany przez uprawniony podmiot</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xBx><xAnon>Z. Z.</xAnon></xBx> w osobistej apelacji zarzucił, że:</xText> <xText><xBx>1.</xBx> został niesłusznie skazany, ponieważ Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę wszystkich okoliczności sprawy, w tym tego, że pokrzywdzona wiele lat temu wycofała przeciwko niemu zarzuty, podobnie cofnęła powództwo o rozwód, jej zeznania psycholog ocenił jak chaotyczne, niekonsekwentne i niespójne oraz nakazał podjeść do nich z większą niż przeciętna ostrożnością, jak też nie uwzględnił opinii biegłego, którą sam zlecił i pisma jego córki - <xAnon>K. S.</xAnon>, które ma kluczowe znaczenie, bo wskazał jaki wpływ na pokrzywdzoną miała <xAnon>E. M.</xAnon>.</xText> <xText><xBx>2. </xBx>Sąd wymierzył mu kary, których nie będzie w stanie udźwignąć, ani psychicznie, ani finansowo.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Apelacja oskarżonego jest chybiona w stopniu wręcz oczywistym.</xText> <xText>Oskarżony dokonał nader wybiórczej i tendencyjnej oceny materiału dowodowego, którym dysponował Sąd meriti i na tej podstawie podjął nieskuteczną próbę przekonania Sądu odwoławczego o swej niewinności, tj. bezzasadności zarzutów opartych na niewiarygodnych zeznaniach zmarłej <xAnon>H. Z.</xAnon>.</xText> <xText>Odnosząc się w pierwszej kolejności właśnie do zeznań <xAnon>H. Z.</xAnon>, to wskazuje Sąd ad quem, że choć istotnie biegły psycholog zastrzegł, iż reakcje emocjonalne kobiety były nieadekwatne do treści wypowiadanych w ramach zeznań, jak też nie dostrzegł w nich elementów traumy, stwierdzając przy tym tendencję do wysuwania przypuszczeń i nadinterpretacji, ze wskazaniem, że opisy zdarzeń dotyczących gwałtów nie zawierają cech charakterystycznych, to jednakże nie stwierdził nadmiernej podatności na sugestię, tendencji do kłamstwa, czy manipulacji, jak też do nieodróżniania własnych fantazji i wyobrażeń od faktów Określając zaś osobowość <xAnon>H. Z.</xAnon> wskazał, że jest ona niedojrzała społecznie i emocjonalnie, ma obniżoną zdolność radzenia sobie z swoimi problemami, ujawnia konflikt natury seksualnej (k. 40 -47). To przecież zeznania pokrzywdzonej oceniać należy w powiązaniu z pozostałymi dowodami, w tym relacją <xAnon>E. M.</xAnon> i <xAnon>R. T.</xAnon> oraz potwierdzającymi spostrzeżenia tych świadków depozycjami <xAnon>K. S.</xAnon> (k.188v). Tak akcentowana przez oskarżonego kwestia uprzednio toczącego się postępowania karnego, które zakończyło się, wbrew temu, co twierdzi, stwierdzeniem jego sprawstwa w zakresie czynu z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 k.k.</xLexLink>, a Sąd Rejonowy w Wałbrzychu warunkowo umorzył to postępowanie (akta sprawy III K 659/10). Znamienne jest natomiast to, że w sprawie II K 741/09 Sąd Rejonowy w Wałbrzychu prowadził postępowanie karne przeciwko niemu o czyny zabronione (zniszczenie mienia i znieważanie), które popełnił na szkodę osoby, która stanęła w obronie <xAnon>H. Z.</xAnon>, zatem analogicznie, jak w przypadku <xAnon>E. M.</xAnon>, która w toku niniejszego postępowania złożyła zeznania wspierające relację pokrzywdzonej, była bowiem naocznym świadkiem naruszenia nietykalności cielesnej <xAnon>H. Z.</xAnon>, która nie tylko żaliła się jej na zachowanie męża, ale i szukała u nie pomocy (k. 13v i 102). Oceniając wiarygodność poszczególnych dowodów nie można pominąć i tego, że <xAnon>Z. Z.</xAnon> został prawomocnie skazany za groźby, które wypowiadał pod adresem <xAnon>E. M.</xAnon> za to, że złożyła niekorzystne dla niego zeznania (k. 111 – 111v, 145), czego konsekwencją jest prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 4 listopada 2022r. (sygn. akt III K 787/22, k 419). Tym samym nie jest tak, jak to sugeruje apelujący w wyjaśnieniach, że <xAnon>H. Z.</xAnon> bezpodstawnie pomówiła go o zachowania, które nie miały miejsca, zawiadomienie o przestępstwie to efekt namowy <xAnon>E. M.</xAnon>, zaś nagrane wyzwiska i groźby, które pod adresem żony wypowiadał, to prowokacja z jej strony. Chybiony przy tym jest i ten argument, że żona chciała, lecz nie zdążyła wycofać” zawiadomienia w tej sprawie (k. 133).</xText> <xText>Kiedy zatem uwzględni się całość relacji pokrzywdzonej, jak też to, że do powstanie obrażeń ciała doszło 1 stycznia 2020r. zaraz po tym, kiedy <xAnon>Z. Z.</xAnon> został przesłuchany w charakterze podejrzanego (30 grudnia 2020r. - k. 59), , o czym wprost wskazała (k. 68v), to nie ulega wątpliwości, że oskarżony, wbrew temu, co starał się wykazać, jest osobą agresywną, impulsywną i skłonną do przemocy, a przy tym całkowicie wobec siebie niekrytyczną i manipulującą otoczeniem. Takie wnioski wyprowadzili także biegli lekarze psychiatrzy i psycholog, którzy nie tylko badali oskarżonego, ale poddali obserwacji (za zgodą Sądu Rejonowego). Nie jest prawdą, że opinia sądowo - psychiatryczno - psychologiczna stanowi dowód niewinności <xAnon>Z. Z.</xAnon>. Oskarżony odwołał się jedynie do tych jej fragmentów, które korelowały z jego linią obrony, pominął zaś to co ustalili biegli, a co jego linię obrony każe uznać za nieprzekonującą. Z akt sprawy wynika bowiem, że jego zachowanie i postawa zmienia się i to diametralnie, zależnie od celu, do którego dąży. Wskazać zatem trzeba, że oskarżony był nie tylko badany przez biegłych, którzy z uwagi na jego postawę i obserwowane reakcje, wnioskowali o jego obserwację i na tej podstawie wyprowadzili wnioski, które tworzą spójną całość z tym, co obserwowali i opisywali świadkowie.</xText> <xText>I tak biegli wskazali, że <xAnon>Z. Z.</xAnon> był niechętny poddaniu się testom i badaniom, zatem na podstawie tych badań i obserwacji, które były możliwe do przeprowadzenia wobec jego postawy, biegły psycholog wskazał na jego zmienność procesów poznawczych zależną od stanu psychicznego, skoncentrowaniem i zaabsorbowaniem własnymi myślami, przeżyciami, które stara się ukrywać, choć ukierunkowują jego działania. Jest przekonany o swoich sądach, których nie koryguje i uznaje za podlegające niczyjej krytyce, choć dostrzegalne były. zniekształcenia w myśleniu i postrzeganiu, zwłaszcza w relacjach z najbliższymi. Stwierdził też, że samokontrola zachowania, umiejętność racjonalnego działania są obniżonej, podobnie jak zdolność planowania i przewidywania skutków własnego zachowania, zaś działania podejmuje pod wpływem chwili i odczuwanych emocji, łatwo przy tym reaguje złością i rozdrażnieniem, w sposób nieadekwatny do bodźca (takie reakcje opisał także kurator, który przeprowadził wywiady we wszystkich miejscach zamieszkania oskarżonego - k. <xUx>144, - 145</xUx>, 176, 168), a potwierdzają ujawnione reakcje wobec osób postronnych, które zachowały się nie tak, jak tego oczekiwał (vide sprawy SR w Wałbrzychu o sygn. akt II K 441/09 i III K 787/22).</xText> <xText>Podobne zachowania oskarżonego obserwowali biegli lekarze psychiatrzy (k. 207), którzy wobec jego postawy i nastawienia do badań i biegłych, wskazali, że jest kontrolujący, nieufny, podejrzliwy, ma skłonność do drażliwości, a w wypowiedziach ujawnia wątki mogące świadczyć o nastawieniu ksobnym, prześladowczym i nie można wykluczyć ich urojeniowego (psychotycznego) charakteru, co w wyniku przeprowadzonej obserwacji uprawniło ich do stwierdzenia, że była to postawa obliczona na to, by nie ujawnić tendencji do zachowań impulsywnych o charakterze agresywnym (werbalnie i fizycznie), opisując także jedną sytuację, kiedy nie udało mu się zapanować nad afektem i pod wpływem gniewu, wyszedł z gabinetu. Stąd też w ocenie biegłych umiejętność racjonalnego działania z powodu funkcjonowania osobowościowego są u oskarżonego osłabione, choć nie o nasileniu mającym znaczenie orzecznicze, niemniej z tego powodu może podejmować działania pod wpływem chwili, odczuwanych emocji bez zważania na ich konsekwencje (k. 349 - 350).</xText> <xText>Co znamienne, a co koresponduje ze zeznaniami świadków, oskarżony z uwagi na stwierdzone zaburzenia osobowości (niemające znaczenia orzeczniczego) skutkują tym, że po okresie, w którym jest agresywny, stara się kontrolować i hamować tę agresję, dążąc wręcz do prezentowania zachowań o przeciwnym charakterze, co choćby <xAnon>K. S.</xAnon> określała, że „czasami tata był do rany przyłóż, a czasami wyzywa i mówi, że żałuje, że nie potopił takich k…, jak my” (k. 188v).</xText> <xText>Z tych też powodów ani wyjaśnienia oskarżonego, ani też to, co przedstawił w apelacji, ani tym bardziej załączone pismo <xAnon>K. S.</xAnon> o „wycofanie” złożonego przez <xAnon>H. Z.</xAnon> zawiadomienia, nie mogą podważyć wymowy i wagi dowodów przeciwnych, które w sposób spójny, rzeczowy ujawniły zachowanie <xAnon>Z. Z.</xAnon>, który znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją żoną <xAnon>H. Z.</xAnon> w sposób ustalony przez Sąd meriti, zaś 1 stycznia 2021r., po tym kiedy dowiedział się, że pokrzywdzona złożyła przeciwko niemu zawiadomienie, ujawniając w jaki sposób ją traktował, spowodował u niej obrażenia ciała, kopiąc ją. W tym zakresie wiarygodność pokrzywdzonej nadto potwierdzają wnioski biegłego medyka, który nie tylko stwierdził te obrażenia na jej ciele, ale te mechanizm ich powstania, odpowiadający temu, co zeznała (k.71).</xText> <xText>Jeżeli przy tym uwzględni się, że za „znęcanie psychiczne oraz fizyczne” uznaje się zadawanie cierpień, naruszanie nietykalności cielesnej, m.in. poprzez szarpanie, popychanie itd., zaś znęcanie psychiczne to czynienie życia uciążliwy poprzez powodowanie dyskomfortu psychicznego u osoby pokrzywdzonej, wzbudzanie u niej poczucia zagrożenia, niepokoju, obawy o własny los i własne mienie, straszenie, grożenie, używanie inwektyw, uprzykrzanie życia, robienie jej na złość, to opisany przez <xAnon>H. Z.</xAnon> i świadków sposób zachowania się oskarżonego spełnia powyższe „kryteria”. Oskarżony miał nie tylko przewagę fizyczną, ale i psychiczną nad pokrzywdzoną, którą manipulował i która nie potrafiła mu się przeciwstawić.</xText> <xText>Nie można pominąć i tego, że uwzględniając specyfikę osobowości pokrzywdzonej, wskazanych przyczyn wyjścia za mąż za oskarżonego i jej nastawienia do tego związku, a przy tym rygorów wiary, którą wyznawała (o czym zeznała także <xAnon>K. S.</xAnon>, k. 188v), to również kwestia obycia dwukrotnie stosunków płciowych ze <xAnon>Z. Z.</xAnon> wbrew swej woli, mimo opinii biegłego psychologa, nie budzi wątpliwości co do tego, że sytuacje takie miały miejsce, a ona nie wyrażała na to zgody. Przemoc to wszak każde użycie siły fizyczne także polegające na przytrzymywaniu, które ma doprowadzić do przełamania oporu pokrzywdzonej i wymuszenia na niej poddania się woli napastnika.</xText> <xText>Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 5 listopada 2023r. (sygn. II KK 490/23, Lex nr 3729690) kumulatywny zbieg przepisów <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 § 1 k.k.</xLexLink> jest teoretycznie możliwy, jednak zależy od konkretnych okoliczności faktycznych i ustaleń dokonanych w indywidualnej sprawie. I zadnie tut. Sąd odwoławczego taka sytuacja zaistniała w omawianej sprawie. <xAnon>Z. Z.</xAnon>, wykorzystał dominację nad żoną, nad którą znęcał się psychicznie i fizycznie, gdzie akty zgwałcenia były przejawem znęcania fizycznego i tak też były postrzegane przez samą pokrzywdzoną. Tak również – w ocenie tut. Sądu – należy interpretować wnioski biegłego psychologa odnośnie przejawów traumy oraz zmuszania jej do „spełnienia małżeńskich obowiązków” i odczuwanego konfliktu natury seksualnej (k. 45 -46).</xText> <xText>Reasumując analiza akt sprawy III K 1263/21 nie dała podstaw, by uznać, że zgromadzone dowody ocenione zostały z naruszeniem zasady obiektywizmu, czy też tej wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> , jak też, by Sąd a quo pominął jakikolwiek dowód, w tym taki, który miałby świadczyć na korzyść oskarżonego.</xText> <xText>Na marginesie wskazuje Sąd ad quem, że <xAnon>K. S.</xAnon> nie wycofała się ze swych zeznań, zaś przedłożone wraz z apelacją jej pismo żadnego skutku, w tym oczekiwanego przez apelującego, odnieść nie mogło.</xText> <xText>Chybiony przy tym jest zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) kar orzeczonych, tj. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz roku ograniczenia wolności orzeczonej za czyn z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 §1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 k.k.</xLexLink>, jak też kary grzywny za czyn z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §2 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Wskazać zatem wypada, że ustawodawca dla sprawcy czynu wyczerpujące kumulatywnie znamiona występków z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 §1 k.k.</xLexLink> w związku z brzmieniem <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §3 k.k.</xLexLink> przewidział karę od 2 lat pozbawienia wolności do lat 15 (w dacie czynu górna granica wynosiła 12 lat pozbawienia wolności), zaś Sąd orzekający, stosując <xLexLink xArt="art. 37 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37b k.k.</xLexLink> orzekła tzw. karę sekwencyjną, co już stanowi o swego rodzaju łagodniejszym ukaraniu oskarżonego w miejsce grożącej w sankcji kary pozbawienia wolności. Argumenty Sądu orzekającego w tej mierze są przekonujące i świadczą o tym, że wszechstronnie i obiektywnie wyważył wszelkie okoliczności świadczące zarówno na korzyść, jak i przeciwko oskarżonemu, a mające wpływ na wymiar kary oraz jej rodzaj. Sąd odwoławczy nie znajduje przy tym żadnych dodatkowych podstaw, które mogłyby umniejszyć stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, czy jego winy, a tym samym rzutować na wymiar kary, zwłaszcza jeżeli uwzględni się brzmienie <xLexLink xArt="art. 37 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37 b k.k.</xLexLink></xText> <xText>W tym miejscu zauważyć należy, że wyrok w tej części zaskarżony został także na niekorzyść <xAnon>Z. Z.</xAnon> przez prokuratora, który domagał się zaostrzenia kary, jak też zmiany jej rodzaju na kare pozbawienia wolności, co uprawniło Sąd odwoławczy do uwzględnienia okoliczności obciążających dla oskarżonego, w postaci uprzedniej jego karalności za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 §1 k.k.</xLexLink>, którego dopuścił się w związku z tym postępowaniem na szkodę <xAnon>E. M.</xAnon>, a czego nie wziął pod uwagę Sąd I instancji.</xText> <xText>Także w przypadku kary grzywny orzeczonej za czyn z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §2 k.k.</xLexLink> żaden z argumentów przedstawionych w apelacji oskarżonego nie okazał się skuteczny. <xAnon>Z. Z.</xAnon> starał się wykreować obraz siebie jako ofiary najpierw knowań żony i jej koleżanki, a następnie wymiaru sprawiedliwości, lecz pominął to, że obrażenia ciała u pokrzywdzonej spowodował umyślnie, w odwecie za to, że odważyła się zawiadomić organy ścigania o jego agresywnym zachowaniu wobec niej.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>wniósł <xBx>o uniewinnienie </xBx>od obu zarzucanych mu czynów, a w razie nie uznania tego wniosku o złagodzenia kary</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Z przyczyn wskazanych powyżej Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw, by zakwestionować prawidłowość ustaleń Sądu orzekającego w zakresie sprawstwa i winy <xAnon>Z. Z.</xAnon>, który swym zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona obu przypisanych mu występków, czego śmierć <xAnon>H. Z.</xAnon> nie zmienia. Także wymierzone kary, jak współmierne do stopnia społecznej szkodliwości jego czynów, stopnia zawinienia oraz spełniające wymogi sprawiedliwego ukarania, w tym w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, należało utrzymać w mocy.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Prokurator na podstawie <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> zarzucił rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>Z. Z.</xAnon> w stosunku do stopnia zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego czynu, przejawiającą się w orzeczeniu wobec oskarżonego za zarzucony mu czyn z pkt I wyroku przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 37 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37b k.k.</xLexLink> kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary roku ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie oraz za czyn z pkt II zaskarżonego wyroku - kary 100 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych w sytuacji gdy okoliczności sprawy, wysoki stopień społecznej szkodliwości dokonanych przez niego czynów, w szczególności, że czyny te zostały popełnione na szkodę osoby najbliższej, agresja, impulsywność używanie wobec pokrzywdzonej wulgaryzmów - co jak stwierdził sam Sąd uwłaczały człowieczeństwu, bezkrytyczna postawa oskarżonego przez cały okres trwania postępowania, negowanie i bagatelizowanie zarzucanych mu aktem oskarżenia zachowań, stosowanie przemocy w celu zaspokojenia seksualnego, co Sąd I instancji w pełni dostrzegł, a pomimo tego w ocenie oskarżyciela publicznego orzekł łagodną karę wobec oskarżonego. dlatego też mając na względzie także cele zapobiegawcze jakie kara ma osiągnąć wobec oskarżonego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary surowszej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Z przyczyn wskazanych w <xLexLink xArt="sekcja 3/1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">sekcji 3.1</xLexLink> apelacja prokuratora nie zasługiwała na uwzględnienie. Autor apelacji nie wskazał żadnego argumentu, który wskazywałby, że Sąd a quo sposób oczywisty uchybił wymogom określonym w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink>, a tym samym, by kary orzeczone były rażąco, niewspółmiernie łagodne. Za taki argument nie może być przecież uznane odwołanie się charakteru czynu przypisanego z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1 k.k.</xLexLink>, który jest przestępstwem trwałym, zatem dla swego bytu wymaga, by sprawca stosował przemoc (znęcał się fizycznie) przez jakiś czas, „cyklicznie”, nadto uprzednie wyroki w sprawach III K 659/10 i II K 741/09, co potwierdza karta karna, uległy zatarciu i nie mogą stanowić o uznaniu go za osobę karaną. Jakkolwiek Sąd odwoławczy z urzędu przeprowadzając dowód z aktualnej karty karnej, stwierdził, że 4 listopada 2022r. został skazany za czyn z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 §1 k.k.</xLexLink> (k. 419), to jednakże okoliczność ta, jeżeli uwzględni się ustalenia Sądu I instancji, nie mogła wpłynąć na zmianę wyroku w postulowany sposób. Podobnie ocenić należało argumenty, które miałyby świadczyć o rażącej łagodności kary grzywny za czyn z ar.t 157 <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§2 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Z powyższych przyczyn apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie:</xText> <xText>- w pkt I wyroku kary 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności</xText> <xText>- w pkt 2 wyroku kary 2 miesięcy pozbawienia wolności</xText> <xText>- w pkt 3 orzeczenie kary łącznej w wymiarze 2 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz utrzymanie w mocy wyroku w pozostałym zakresie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Z przyczyn wskazanych zarówno w sekcji 3.1 jak i powyżej, wnioski o zmianę wyroku i orzeczenie kary surowej niż ta wymierzona za każde z przypisanych przestępstw nie zasługiwały na uwzględnienie.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 8 marca 2024r. w zakresie punktów I – III, tj. uznania sprawstwa i winy <xAnon>Z. Z.</xAnon> czynów przypisanych z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1 kk</xLexLink>. i <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 §1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 k.k.</xLexLink> oraz z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §2 k.k.</xLexLink> i wymierzonych mu za ten czyny kar, w tym przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §3 kk</xLexLink>. i <xLexLink xArt="art. 37 b" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 37b k.k.</xLexLink>, oraz orzeczenia o kosztach sądowych tego postępowania, tj. zwolnienia oskarżonego od obowiązku ich poniesienia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left">Z powodów omówionych w sekcji 3.1 i 3.2 zaskarżony przez strony postępowania wyrok utrzymany został w mocy, jak prawidłowy i spełniający wymogi sprawiedliwego ukarania sprawcy czynów zabronionych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">pkt II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego, tj. nieuwzględnienie apelacji osobistej oskarżonego, Sąd odwoławczy, mając na uwadze sytuację majątkową oraz osobistą oskarżonego, który ma na utrzymaniu wnuka, uznał, iż zaistniały podstawy, by zwolnić go od obowiązku poniesienia kosztów sądowych związanych z jego apelacją, nadto ponieważ także apelacja prokuratora okazała się nieskuteczna, całością wydatków postępowania odwoławczego obciążony został Skarb Państwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="center">SO Waldemar Majka SO Agnieszka Połyniak SO Ewa Rusin</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">oskarżony <xAnon>Z. Z.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">uznanie sprawstwa i winy czynu z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 §1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 k.k.</xLexLink> oraz z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §2 k.k</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.12</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wymierzenie kary sekwencyjnej za czyn z <xLexLink xArt="art. 207;art. 207 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 207 §1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 197;art. 197 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 197 §1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> 6 miesięcy pozbawienia wolności i roku ograniczenia wolności , zaś za czyn z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §2 k.k.</xLexLink> kary grzywny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

SSO Agnieszka Połyniak

Lidia Szukalska

Magdalena Telesz

Magdalena Norkiewicz

Sygnatura akt IV Ka 402/24 1. 2.WYROK 2.1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. 4.Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: 1.Przewodnicząca: 1.SSO Agnieszka Połyniak (spr.) 1.Sędziowie: 1.SO Waldemar Majka 2.SO Ewa Rusin 1.Protokolant: 1.Magdalena Telesz przy udziale Zbigniewa Katy Prokuratora Prokuratury Okręgowej, po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. 6.sprawyZ. Z. 7.synaE.iZ.z domuW. 8.urodzonego (...)wW. 9.oskarżonego zart. 207 § 1 kkiart. 197 § 1 kkw związku zart. 11 § 2 kk,art. 157 § 2 kk 10.na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonego 11.od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu 12.z dnia 8 marca 2024 r., sygnatura akt III K 1263/21 I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; II zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym związanych z jego apelacją, zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa. 15.Ewa Rusin Agnieszka Połyniak Waldemar Majka UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 402/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 8 marca 2024r., sygn. akt III K 1263/21 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. Z. Z. uprzednia karalność oskarżonego za czynart. 190 §1 kk. karta karna 419 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.1.1.1 karta karna dokument, którego treść nie budzi wątpliwości, wydany przez uprawniony podmiot 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Z. Z.w osobistej apelacji zarzucił, że: 1.został niesłusznie skazany, ponieważ Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę wszystkich okoliczności sprawy, w tym tego, że pokrzywdzona wiele lat temu wycofała przeciwko niemu zarzuty, podobnie cofnęła powództwo o rozwód, jej zeznania psycholog ocenił jak chaotyczne, niekonsekwentne i niespójne oraz nakazał podjeść do nich z większą niż przeciętna ostrożnością, jak też nie uwzględnił opinii biegłego, którą sam zlecił i pisma jego córki -K. S., które ma kluczowe znaczenie, bo wskazał jaki wpływ na pokrzywdzoną miałaE. M.. 2.Sąd wymierzył mu kary, których nie będzie w stanie udźwignąć, ani psychicznie, ani finansowo. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja oskarżonego jest chybiona w stopniu wręcz oczywistym. Oskarżony dokonał nader wybiórczej i tendencyjnej oceny materiału dowodowego, którym dysponował Sąd meriti i na tej podstawie podjął nieskuteczną próbę przekonania Sądu odwoławczego o swej niewinności, tj. bezzasadności zarzutów opartych na niewiarygodnych zeznaniach zmarłejH. Z.. Odnosząc się w pierwszej kolejności właśnie do zeznańH. Z., to wskazuje Sąd ad quem, że choć istotnie biegły psycholog zastrzegł, iż reakcje emocjonalne kobiety były nieadekwatne do treści wypowiadanych w ramach zeznań, jak też nie dostrzegł w nich elementów traumy, stwierdzając przy tym tendencję do wysuwania przypuszczeń i nadinterpretacji, ze wskazaniem, że opisy zdarzeń dotyczących gwałtów nie zawierają cech charakterystycznych, to jednakże nie stwierdził nadmiernej podatności na sugestię, tendencji do kłamstwa, czy manipulacji, jak też do nieodróżniania własnych fantazji i wyobrażeń od faktów Określając zaś osobowośćH. Z.wskazał, że jest ona niedojrzała społecznie i emocjonalnie, ma obniżoną zdolność radzenia sobie z swoimi problemami, ujawnia konflikt natury seksualnej (k. 40 -47). To przecież zeznania pokrzywdzonej oceniać należy w powiązaniu z pozostałymi dowodami, w tym relacjąE. M.iR. T.oraz potwierdzającymi spostrzeżenia tych świadków depozycjamiK. S.(k.188v). Tak akcentowana przez oskarżonego kwestia uprzednio toczącego się postępowania karnego, które zakończyło się, wbrew temu, co twierdzi, stwierdzeniem jego sprawstwa w zakresie czynu zart. 207 §1 k.k.iart. 157 §2 k.k.w zw. zart. 11 §2 k.k., a Sąd Rejonowy w Wałbrzychu warunkowo umorzył to postępowanie (akta sprawy III K 659/10). Znamienne jest natomiast to, że w sprawie II K 741/09 Sąd Rejonowy w Wałbrzychu prowadził postępowanie karne przeciwko niemu o czyny zabronione (zniszczenie mienia i znieważanie), które popełnił na szkodę osoby, która stanęła w obronieH. Z., zatem analogicznie, jak w przypadkuE. M., która w toku niniejszego postępowania złożyła zeznania wspierające relację pokrzywdzonej, była bowiem naocznym świadkiem naruszenia nietykalności cielesnejH. Z., która nie tylko żaliła się jej na zachowanie męża, ale i szukała u nie pomocy (k. 13v i 102). Oceniając wiarygodność poszczególnych dowodów nie można pominąć i tego, żeZ. Z.został prawomocnie skazany za groźby, które wypowiadał pod adresemE. M.za to, że złożyła niekorzystne dla niego zeznania (k. 111 – 111v, 145), czego konsekwencją jest prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 4 listopada 2022r. (sygn. akt III K 787/22, k 419). Tym samym nie jest tak, jak to sugeruje apelujący w wyjaśnieniach, żeH. Z.bezpodstawnie pomówiła go o zachowania, które nie miały miejsca, zawiadomienie o przestępstwie to efekt namowyE. M., zaś nagrane wyzwiska i groźby, które pod adresem żony wypowiadał, to prowokacja z jej strony. Chybiony przy tym jest i ten argument, że żona chciała, lecz nie zdążyła wycofać” zawiadomienia w tej sprawie (k. 133). Kiedy zatem uwzględni się całość relacji pokrzywdzonej, jak też to, że do powstanie obrażeń ciała doszło 1 stycznia 2020r. zaraz po tym, kiedyZ. Z.został przesłuchany w charakterze podejrzanego (30 grudnia 2020r. - k. 59), , o czym wprost wskazała (k. 68v), to nie ulega wątpliwości, że oskarżony, wbrew temu, co starał się wykazać, jest osobą agresywną, impulsywną i skłonną do przemocy, a przy tym całkowicie wobec siebie niekrytyczną i manipulującą otoczeniem. Takie wnioski wyprowadzili także biegli lekarze psychiatrzy i psycholog, którzy nie tylko badali oskarżonego, ale poddali obserwacji (za zgodą Sądu Rejonowego). Nie jest prawdą, że opinia sądowo - psychiatryczno - psychologiczna stanowi dowód niewinnościZ. Z.. Oskarżony odwołał się jedynie do tych jej fragmentów, które korelowały z jego linią obrony, pominął zaś to co ustalili biegli, a co jego linię obrony każe uznać za nieprzekonującą. Z akt sprawy wynika bowiem, że jego zachowanie i postawa zmienia się i to diametralnie, zależnie od celu, do którego dąży. Wskazać zatem trzeba, że oskarżony był nie tylko badany przez biegłych, którzy z uwagi na jego postawę i obserwowane reakcje, wnioskowali o jego obserwację i na tej podstawie wyprowadzili wnioski, które tworzą spójną całość z tym, co obserwowali i opisywali świadkowie. I tak biegli wskazali, żeZ. Z.był niechętny poddaniu się testom i badaniom, zatem na podstawie tych badań i obserwacji, które były możliwe do przeprowadzenia wobec jego postawy, biegły psycholog wskazał na jego zmienność procesów poznawczych zależną od stanu psychicznego, skoncentrowaniem i zaabsorbowaniem własnymi myślami, przeżyciami, które stara się ukrywać, choć ukierunkowują jego działania. Jest przekonany o swoich sądach, których nie koryguje i uznaje za podlegające niczyjej krytyce, choć dostrzegalne były. zniekształcenia w myśleniu i postrzeganiu, zwłaszcza w relacjach z najbliższymi. Stwierdził też, że samokontrola zachowania, umiejętność racjonalnego działania są obniżonej, podobnie jak zdolność planowania i przewidywania skutków własnego zachowania, zaś działania podejmuje pod wpływem chwili i odczuwanych emocji, łatwo przy tym reaguje złością i rozdrażnieniem, w sposób nieadekwatny do bodźca (takie reakcje opisał także kurator, który przeprowadził wywiady we wszystkich miejscach zamieszkania oskarżonego - k.144, - 145, 176, 168), a potwierdzają ujawnione reakcje wobec osób postronnych, które zachowały się nie tak, jak tego oczekiwał (vide sprawy SR w Wałbrzychu o sygn. akt II K 441/09 i III K 787/22). Podobne zachowania oskarżonego obserwowali biegli lekarze psychiatrzy (k. 207), którzy wobec jego postawy i nastawienia do badań i biegłych, wskazali, że jest kontrolujący, nieufny, podejrzliwy, ma skłonność do drażliwości, a w wypowiedziach ujawnia wątki mogące świadczyć o nastawieniu ksobnym, prześladowczym i nie można wykluczyć ich urojeniowego (psychotycznego) charakteru, co w wyniku przeprowadzonej obserwacji uprawniło ich do stwierdzenia, że była to postawa obliczona na to, by nie ujawnić tendencji do zachowań impulsywnych o charakterze agresywnym (werbalnie i fizycznie), opisując także jedną sytuację, kiedy nie udało mu się zapanować nad afektem i pod wpływem gniewu, wyszedł z gabinetu. Stąd też w ocenie biegłych umiejętność racjonalnego działania z powodu funkcjonowania osobowościowego są u oskarżonego osłabione, choć nie o nasileniu mającym znaczenie orzecznicze, niemniej z tego powodu może podejmować działania pod wpływem chwili, odczuwanych emocji bez zważania na ich konsekwencje (k. 349 - 350). Co znamienne, a co koresponduje ze zeznaniami świadków, oskarżony z uwagi na stwierdzone zaburzenia osobowości (niemające znaczenia orzeczniczego) skutkują tym, że po okresie, w którym jest agresywny, stara się kontrolować i hamować tę agresję, dążąc wręcz do prezentowania zachowań o przeciwnym charakterze, co choćbyK. S.określała, że „czasami tata był do rany przyłóż, a czasami wyzywa i mówi, że żałuje, że nie potopił takich k…, jak my” (k. 188v). Z tych też powodów ani wyjaśnienia oskarżonego, ani też to, co przedstawił w apelacji, ani tym bardziej załączone pismoK. S.o „wycofanie” złożonego przezH. Z.zawiadomienia, nie mogą podważyć wymowy i wagi dowodów przeciwnych, które w sposób spójny, rzeczowy ujawniły zachowanieZ. Z., który znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją żonąH. Z.w sposób ustalony przez Sąd meriti, zaś 1 stycznia 2021r., po tym kiedy dowiedział się, że pokrzywdzona złożyła przeciwko niemu zawiadomienie, ujawniając w jaki sposób ją traktował, spowodował u niej obrażenia ciała, kopiąc ją. W tym zakresie wiarygodność pokrzywdzonej nadto potwierdzają wnioski biegłego medyka, który nie tylko stwierdził te obrażenia na jej ciele, ale te mechanizm ich powstania, odpowiadający temu, co zeznała (k.71). Jeżeli przy tym uwzględni się, że za „znęcanie psychiczne oraz fizyczne” uznaje się zadawanie cierpień, naruszanie nietykalności cielesnej, m.in. poprzez szarpanie, popychanie itd., zaś znęcanie psychiczne to czynienie życia uciążliwy poprzez powodowanie dyskomfortu psychicznego u osoby pokrzywdzonej, wzbudzanie u niej poczucia zagrożenia, niepokoju, obawy o własny los i własne mienie, straszenie, grożenie, używanie inwektyw, uprzykrzanie życia, robienie jej na złość, to opisany przezH. Z.i świadków sposób zachowania się oskarżonego spełnia powyższe „kryteria”. Oskarżony miał nie tylko przewagę fizyczną, ale i psychiczną nad pokrzywdzoną, którą manipulował i która nie potrafiła mu się przeciwstawić. Nie można pominąć i tego, że uwzględniając specyfikę osobowości pokrzywdzonej, wskazanych przyczyn wyjścia za mąż za oskarżonego i jej nastawienia do tego związku, a przy tym rygorów wiary, którą wyznawała (o czym zeznała takżeK. S., k. 188v), to również kwestia obycia dwukrotnie stosunków płciowych zeZ. Z.wbrew swej woli, mimo opinii biegłego psychologa, nie budzi wątpliwości co do tego, że sytuacje takie miały miejsce, a ona nie wyrażała na to zgody. Przemoc to wszak każde użycie siły fizyczne także polegające na przytrzymywaniu, które ma doprowadzić do przełamania oporu pokrzywdzonej i wymuszenia na niej poddania się woli napastnika. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 5 listopada 2023r. (sygn. II KK 490/23, Lex nr 3729690) kumulatywny zbieg przepisówart. 207 § 1 k.k.iart. 197 § 1 k.k.jest teoretycznie możliwy, jednak zależy od konkretnych okoliczności faktycznych i ustaleń dokonanych w indywidualnej sprawie. I zadnie tut. Sąd odwoławczego taka sytuacja zaistniała w omawianej sprawie.Z. Z., wykorzystał dominację nad żoną, nad którą znęcał się psychicznie i fizycznie, gdzie akty zgwałcenia były przejawem znęcania fizycznego i tak też były postrzegane przez samą pokrzywdzoną. Tak również – w ocenie tut. Sądu – należy interpretować wnioski biegłego psychologa odnośnie przejawów traumy oraz zmuszania jej do „spełnienia małżeńskich obowiązków” i odczuwanego konfliktu natury seksualnej (k. 45 -46). Reasumując analiza akt sprawy III K 1263/21 nie dała podstaw, by uznać, że zgromadzone dowody ocenione zostały z naruszeniem zasady obiektywizmu, czy też tej wyrażonej wart. 7 k.p.k., jak też, by Sąd a quo pominął jakikolwiek dowód, w tym taki, który miałby świadczyć na korzyść oskarżonego. Na marginesie wskazuje Sąd ad quem, żeK. S.nie wycofała się ze swych zeznań, zaś przedłożone wraz z apelacją jej pismo żadnego skutku, w tym oczekiwanego przez apelującego, odnieść nie mogło. Chybiony przy tym jest zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) kar orzeczonych, tj. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz roku ograniczenia wolności orzeczonej za czyn zart. 207 §1 k.k.iart. 197 §1 k.k.w zw. zart. 11 §2 k.k., jak też kary grzywny za czyn zart. 157 §2 k.k. Wskazać zatem wypada, że ustawodawca dla sprawcy czynu wyczerpujące kumulatywnie znamiona występków zart. 207 §1 k.k.iart. 197 §1 k.k.w związku z brzmieniemart. 11 §3 k.k.przewidział karę od 2 lat pozbawienia wolności do lat 15 (w dacie czynu górna granica wynosiła 12 lat pozbawienia wolności), zaś Sąd orzekający, stosującart. 37b k.k.orzekła tzw. karę sekwencyjną, co już stanowi o swego rodzaju łagodniejszym ukaraniu oskarżonego w miejsce grożącej w sankcji kary pozbawienia wolności. Argumenty Sądu orzekającego w tej mierze są przekonujące i świadczą o tym, że wszechstronnie i obiektywnie wyważył wszelkie okoliczności świadczące zarówno na korzyść, jak i przeciwko oskarżonemu, a mające wpływ na wymiar kary oraz jej rodzaj. Sąd odwoławczy nie znajduje przy tym żadnych dodatkowych podstaw, które mogłyby umniejszyć stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, czy jego winy, a tym samym rzutować na wymiar kary, zwłaszcza jeżeli uwzględni się brzmienieart. 37 b k.k. W tym miejscu zauważyć należy, że wyrok w tej części zaskarżony został także na niekorzyśćZ. Z.przez prokuratora, który domagał się zaostrzenia kary, jak też zmiany jej rodzaju na kare pozbawienia wolności, co uprawniło Sąd odwoławczy do uwzględnienia okoliczności obciążających dla oskarżonego, w postaci uprzedniej jego karalności za przestępstwo zart. 190 §1 k.k., którego dopuścił się w związku z tym postępowaniem na szkodęE. M., a czego nie wziął pod uwagę Sąd I instancji. Także w przypadku kary grzywny orzeczonej za czyn zart. 157 §2 k.k.żaden z argumentów przedstawionych w apelacji oskarżonego nie okazał się skuteczny.Z. Z.starał się wykreować obraz siebie jako ofiary najpierw knowań żony i jej koleżanki, a następnie wymiaru sprawiedliwości, lecz pominął to, że obrażenia ciała u pokrzywdzonej spowodował umyślnie, w odwecie za to, że odważyła się zawiadomić organy ścigania o jego agresywnym zachowaniu wobec niej. Wniosek wniósło uniewinnienieod obu zarzucanych mu czynów, a w razie nie uznania tego wniosku o złagodzenia kary ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Z przyczyn wskazanych powyżej Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw, by zakwestionować prawidłowość ustaleń Sądu orzekającego w zakresie sprawstwa i winyZ. Z., który swym zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona obu przypisanych mu występków, czego śmierćH. Z.nie zmienia. Także wymierzone kary, jak współmierne do stopnia społecznej szkodliwości jego czynów, stopnia zawinienia oraz spełniające wymogi sprawiedliwego ukarania, w tym w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej, należało utrzymać w mocy. 3.2. Prokurator na podstawieart. 438 pkt 4 k.p.k.zarzucił rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonegoZ. Z.w stosunku do stopnia zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego czynu, przejawiającą się w orzeczeniu wobec oskarżonego za zarzucony mu czyn z pkt I wyroku przy zastosowaniuart. 37b k.k.kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary roku ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie oraz za czyn z pkt II zaskarżonego wyroku - kary 100 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych w sytuacji gdy okoliczności sprawy, wysoki stopień społecznej szkodliwości dokonanych przez niego czynów, w szczególności, że czyny te zostały popełnione na szkodę osoby najbliższej, agresja, impulsywność używanie wobec pokrzywdzonej wulgaryzmów - co jak stwierdził sam Sąd uwłaczały człowieczeństwu, bezkrytyczna postawa oskarżonego przez cały okres trwania postępowania, negowanie i bagatelizowanie zarzucanych mu aktem oskarżenia zachowań, stosowanie przemocy w celu zaspokojenia seksualnego, co Sąd I instancji w pełni dostrzegł, a pomimo tego w ocenie oskarżyciela publicznego orzekł łagodną karę wobec oskarżonego. dlatego też mając na względzie także cele zapobiegawcze jakie kara ma osiągnąć wobec oskarżonego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary surowszej ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Z przyczyn wskazanych wsekcji 3.1apelacja prokuratora nie zasługiwała na uwzględnienie. Autor apelacji nie wskazał żadnego argumentu, który wskazywałby, że Sąd a quo sposób oczywisty uchybił wymogom określonym wart. 53 k.k., a tym samym, by kary orzeczone były rażąco, niewspółmiernie łagodne. Za taki argument nie może być przecież uznane odwołanie się charakteru czynu przypisanego zart. 207 §1 k.k., który jest przestępstwem trwałym, zatem dla swego bytu wymaga, by sprawca stosował przemoc (znęcał się fizycznie) przez jakiś czas, „cyklicznie”, nadto uprzednie wyroki w sprawach III K 659/10 i II K 741/09, co potwierdza karta karna, uległy zatarciu i nie mogą stanowić o uznaniu go za osobę karaną. Jakkolwiek Sąd odwoławczy z urzędu przeprowadzając dowód z aktualnej karty karnej, stwierdził, że 4 listopada 2022r. został skazany za czyn zart. 190 §1 k.k.(k. 419), to jednakże okoliczność ta, jeżeli uwzględni się ustalenia Sądu I instancji, nie mogła wpłynąć na zmianę wyroku w postulowany sposób. Podobnie ocenić należało argumenty, które miałyby świadczyć o rażącej łagodności kary grzywny za czyn z ar.t 157§2 k.k. Z powyższych przyczyn apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie: - w pkt I wyroku kary 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności - w pkt 2 wyroku kary 2 miesięcy pozbawienia wolności - w pkt 3 orzeczenie kary łącznej w wymiarze 2 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz utrzymanie w mocy wyroku w pozostałym zakresie ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Z przyczyn wskazanych zarówno w sekcji 3.1 jak i powyżej, wnioski o zmianę wyroku i orzeczenie kary surowej niż ta wymierzona za każde z przypisanych przestępstw nie zasługiwały na uwzględnienie. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 8 marca 2024r. w zakresie punktów I – III, tj. uznania sprawstwa i winyZ. Z.czynów przypisanych zart. 207 §1 kk. iart. 197 §1 k.k.w zw. zart. 11 §2 k.k.oraz zart. 157 §2 k.k.i wymierzonych mu za ten czyny kar, w tym przy zastosowaniuart. 11 §3 kk. iart. 37b k.k., oraz orzeczenia o kosztach sądowych tego postępowania, tj. zwolnienia oskarżonego od obowiązku ich poniesienia. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Z powodów omówionych w sekcji 3.1 i 3.2 zaskarżony przez strony postępowania wyrok utrzymany został w mocy, jak prawidłowy i spełniający wymogi sprawiedliwego ukarania sprawcy czynów zabronionych. 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności pkt II Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego, tj. nieuwzględnienie apelacji osobistej oskarżonego, Sąd odwoławczy, mając na uwadze sytuację majątkową oraz osobistą oskarżonego, który ma na utrzymaniu wnuka, uznał, iż zaistniały podstawy, by zwolnić go od obowiązku poniesienia kosztów sądowych związanych z jego apelacją, nadto ponieważ także apelacja prokuratora okazała się nieskuteczna, całością wydatków postępowania odwoławczego obciążony został Skarb Państwa. 7 PODPIS SO Waldemar Majka SO Agnieszka Połyniak SO Ewa Rusin 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację oskarżonyZ. Z. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja uznanie sprawstwa i winy czynu zart. 207 § 1 k.k.iart. 197 §1 k.k.w zw. zart. 11 §2 k.k.oraz zart. 157 §2 k.k 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 1.12 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wymierzenie kary sekwencyjnej za czyn zart. 207 §1 k.k.iart. 197 §1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.6 miesięcy pozbawienia wolności i roku ograniczenia wolności , zaś za czyn zart. 157 §2 k.k.kary grzywny 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/502000/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Świdnicy

IV Wydział Karny Odwoławczy

154505300003003_VI_C_001070_2024_Uz_2024-11-26_001

VI C 1070/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2025-01-24 20:30:04.0 CET

2025-01-24 10:08:37.0 CET

15450530

3003

SENTENCE

sygn. akt VI C 1070/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie Wydział VI Cywilny w składzie następującym: Przewodnicząca: asesor sądowy Agnieszka Pikała Protokolant: Agnieszka Łyczkowska po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Towarzystwo (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko (...) spółce akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. o zapłatę I oddala powództwo; II zas

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Elwira Dobrzyńska" xPublisher="elwira.dobrzynska" xEditorFullName="Elwira Dobrzyńska" xEditor="elwira.dobrzynska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/450530/0003003/C" xYear="2024" xVolNmbr="001070" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>sygn. akt VI C 1070/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Dnia 26 listopada 2024 r. </xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie Wydział VI Cywilny</xBx></xText> <xText><xBx>w składzie następującym: </xBx></xText> <xText>Przewodnicząca: asesor sądowy Agnieszka Pikała</xText> <xText>Protokolant: Agnieszka Łyczkowska</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 roku w Warszawie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon> Towarzystwo (...) spółki akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon> (...) spółce akcyjnej</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oddala powództwo;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od powoda <xAnon> Towarzystwo (...) spółki akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz pozwanego <xAnon> (...) spółki akcyjnej</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 917,00 (<xIx>dziewięćset siedemnaście</xIx>) zł wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

asesor sądowy Agnieszka Pikała

Elwira Dobrzyńska

Agnieszka Łyczkowska

Elwira Dobrzyńska

sygn. akt VI C 1070/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie Wydział VI Cywilny w składzie następującym: Przewodnicząca: asesor sądowy Agnieszka Pikała Protokolant: Agnieszka Łyczkowska po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaTowarzystwo (...) spółki akcyjnejz siedzibą wW. przeciwko(...) spółce akcyjnejV.(...)z siedzibą wW. o zapłatę I oddala powództwo; II zasądza od powodaTowarzystwo (...) spółki akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz pozwanego(...) spółki akcyjnejV.(...)z siedzibą wW.kwotę 917,00 (dziewięćset siedemnaście) zł wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

15/450530/0003003/C

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

VI Wydział Cywilny

151025000002021_IV_U_000653_2024_Uz_2024-12-13_001

IV U 653/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2025-01-16 18:00:29.0 CET

2025-01-16 15:15:56.0 CET

15102500

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IVU 653/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: Sędzia Danuta Domańska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 listopada 2024 roku w Toruniu sprawy P. Ś. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T. o zwrot nienależnie pobranego świadczenia na skutek odwołania P. Ś. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. z dnia 26 kw

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Zielińska" xPublisher="magziesoto" xEditorFullName="Magdalena Zielińska" xEditor="magziesoto" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/102500/0002021/U" xYear="2024" xVolNmbr="000653" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IVU 653/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 26 listopada 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodnicząca: Sędzia Danuta Domańska</xText> <xText>po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 listopada 2024 roku w Toruniu</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>P. Ś.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx>Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>T.</xAnon> </xBx></xText> <xText>o zwrot nienależnie pobranego świadczenia</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>P. Ś.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>z dnia 26 kwietnia 2024 roku znak:<xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xText><xBx>zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, iż ubezpieczony <xAnon>P. Ś.</xAnon> nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowego w kwocie 2.312,00 zł. ( dwa tysiące trzysta dwanaście złotych, 00/100), ani odsetek ustawowych za opóźnienie od tej kwoty.</xBx></xText> <xText>Sędzia Danuta Domańska</xText> <xText><xBx>Sygn. akt IV U 653/24</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zaskarżoną decyzją z dnia 26 kwietnia 2024 r. znak: <xAnon>(...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>T.</xAnon> – działając na podstawie art. 15zx ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywoływanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1327, z późn. zm.) w związku z art. 83 ust. 1 i2ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1230, z późn. zm.) zobowiązał ubezpieczonego <xBx> <xAnon>P. Ś.</xAnon> </xBx> do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowego w kwocie 2 312,00 zł w terminie miesiąca od otrzymania decyzji wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, naliczonymi od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczenia postojowego do dnia zwrotu. Wysokość odsetek ustawowych na dzień wydania decyzji wyniosła 803,20 zł, zaś od 5 października 2023 r. wynosi 11,25% w stosunku rocznym.</xText> <xText>W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony <xAnon>P. Ś.</xAnon> wskazał, że na dzień złożenia wniosku spełniał wszystkie kryteria, aby otrzymać świadczenie postojowe. Był wówczas zatrudniony na umowę zlecenie w <xAnon> (...) Oddział</xAnon> <xAnon>G.</xAnon>. Było to jego jedyne źródło dochodu. Od momenty wprowadzenia stanu zagrożenia epidemicznego (12 marca 2020 r.) do 22 maja 2020 r. nie otrzymywał żadnych zleceń i nie miał możliwości przychodzenia do pracy. Ubezpieczony nie otrzymał informacji o źle wypełnionym wniosku, niekompletnej dokumentacji czy braku przestoju po stronie zleceniodawcy. W odpowiedzi na weryfikację zasadności wypłaconego świadczenia postojowego przesłał odpowiedź wraz z potwierdzeniem statusu studenta w okresie wykonywania umowy zlecenia. Otrzymane środki w ramach świadczeń postojowych były dla niego niezbędne, aby mógł nadal utrzymywać się, mieszkać i studiować w <xAnon>G.</xAnon>.</xText> <xText>Ubezpieczony wskazał również, że w momencie otrzymania pisma znak: <xAnon>(...)</xAnon> nie posiadał dostępu do skrzynki pocztowej w wynajętym mieszkaniu przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Wszelką pocztę kierował na adres stałego zameldowania przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>. Pocztę odebrał przypadkiem 9 czerwca 2024 r. Następnego dnia przesłał odpowiedź, załączając dyplom ukończenia studiów drugiego stopnia oraz informując o kontakcie tylko na adres stałego zameldowania. Zdaniem ubezpieczonego kontakt z nim powinien również nastąpić przez pocztę elektroniczną oraz telefon komórkowy, do czego nie doszło. Na koncie PUE ZUS ubezpieczonego jest zaznaczona informacja o prośbie o kontakt właśnie w sposób elektroniczny.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał stanowisko zawarte <xBRx></xBRx>w zaskarżonej decyzji, wnosząc o oddalenie odwołania.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>Ubezpieczony <xAnon>P. Ś.</xAnon> był zatrudniony w <xAnon> (...) Towarzystwie (...)</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> na umowę zlecenie ze stawką godzinową w okresie od 10 stycznia 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. <xBRx></xBRx>Z uwagi na posiadanie statusu studenta nie podlegał zgłoszeniu do ubezpieczeń z tytułu umowy zlecenia.</xText> <xText>Umowa zlecenie dotyczyła obsługi pokoi gościnnych, które od 20 marca 2020 r. dotknęły ograniczenia związane z wprowadzeniem stanu epidemii COVID-19. Ograniczenia działalności branży hotelarskiej wpłynęły bezpośrednio na otrzymywane przez ubezpieczonego wynagrodzenie. Wobec zamknięcia (lockdownu wprowadzonego na terytorium Polski) obiektów świadczących usługi noclegowe i ograniczenia <xBRx></xBRx>w przemieszczaniu się ludności, ubezpieczony nie miał pełnej możliwości świadczenia pracy, a co za tym idzie otrzymywania za nią wynagrodzenia (liczba godzin świadczonej pracy znacząco spadła). W miesiącach marzec i maj 2020 r. ubezpieczony wykonywał pracę według potrzeb firmy. W kwietniu 2020r. nie wykonywał żadnych prac i nie otrzymał wynagrodzenia.</xText> <xText><xBx>Dowód: </xBx>- zaświadczenie <xAnon> (...) Oddziału</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> z dnia 26.06.2024r. – k. 15 akt sądowych,</xText> <xText>- pismo płatnika składek <xAnon> (...) Oddziału</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> z 17.09.2024 r. – k. 42 akt sądowych.</xText> <xText>Ubezpieczony <xAnon>P. Ś.</xAnon> od 29 maja 2021 r. wynajmował mieszkanie położone przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Nie miał dostępu do skrzynki pocztowej.</xText> <xText>Ubezpieczony posiada profil na platformie PUE ZUS. W rubryce „Domyślne dane do powiadomień” podał swój numer telefonu komórkowego oraz adres e-mail. W zakładce „Parametry profilu” jako domyślny sposób odpowiedzi z ZUS wskazał „elektronicznie przez portal NP1”.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> - wiadomość e-mail – k. 8 akt sądowych,</xText> <xText>- aneksy do umowy lokalu – k. 9, 11 - 12 akt sądowych,</xText> <xText>- umowa najmu lokalu – k. 10 akt sądowych,</xText> <xText>- wydruki z platformy PUE ZUS – k. 13 akt sądowych.</xText> <xText>W dniu 17 czerwca 2020 r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie świadczenia postojowego. We wniosku wskazał, że miesięczny przychód, który wynika z umowy wynosi 1 156,00 zł, zaś przychód osiągnięty w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku wyniósł 272,00 zł. Wskazał również, że nie uzyskał przychodów z innych umów cywilnoprawnych w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku.</xText> <xText>Następnie, w dniu 13 lipca 2020 r. ubezpieczony złożył wniosek o świadczenie postojowe za kolejny okres. We wniosku oświadczył, że sytuacja materialna wykazana we wniosku o świadczenie postojowe nie uległa poprawie.</xText> <xText>Na podstawie powyższych wniosków ubezpieczonemu wypłacone zostało świadczenie postojowe w dniach 23 czerwca 2020 r. i 16 lipca 2020 r. w kwocie po 1 156,00 zł.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> - wnioski – k. 1 – 3 akt emerytalnych.</xText> <xText>Pismem z 14 lutego 2024 r. organ rentowy zwrócił się do płatnika składek <xAnon> (...) Oddział</xAnon> <xAnon>G.</xAnon> z prośbą o podanie informacji:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>czy doszło do przestoju u wyżej wymienionego płatnika w związku z wystąpieniem Covid-19, jeśli tak, w jakim okresie?</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>czy i jaka umowa (na jaki okres) została zawarta z wyżej wymienionym (na wniosku RSP-C podano umowę z 1 stycznia 2020 r.)?</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>czy z wyżej wymienionym zleceniobiorcą przedłużono umowę, jeśli tak, na jaki okres?</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>czy rozwiązano wyżej wymienioną umowę, jeśli tak, na jakiej podstawie, z jakiego powodu?</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>czy wyżej wymieniona osoba posiadała status ucznia / studenta, poproszono <xBRx></xBRx>o przedłożenie zaświadczenia.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Ponadto, organ rentowy zwrócił się o podanie informacji, jaki faktyczny miesięczny przychód wynikał z umowy zlecenia zawartej z ubezpieczonym.</xText> <xText>W piśmie z 4 marca 2024 r. płatnik składek oświadczył, że:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>w <xAnon> (...) Oddział</xAnon> <xAnon>G.</xAnon> nie doszło do przestoju w związku z Covid-19;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>z ubezpieczonym została zawarta umowa zlecenie od 10 stycznia 2019 r. do <xBRx></xBRx>30 czerwca 2021 r.;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>umowy nie przedłużono;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>była to umowa zlecenia dotycząca obsługi pokoi gościnnych według potrzeb firmy <xBRx></xBRx>i została rozwiązana, bo ubezpieczony skończył studia i wyjechał z <xAnon>G.</xAnon>.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Ubezpieczony każdego miesiąca otrzymywał wynagrodzenie za swoją pracę co świadczy o braku przestoju w firmie, wynagrodzenie było zależne od przepracowanych godzin. Ubezpieczony na umowie zlecenia zaznaczył, że jest studentem i przedstawił do wglądu legitymację studencką.</xText> <xText><xBx>Dowód: - </xBx>pismo ZUS z 14.02.2024 r. – k. 7 akt emerytalnych,</xText> <xText>- pismo płatnika składek z 4.03.2024 r. – k. 11 akt emerytalnych.</xText> <xText>W dniu 27 lutego 2024 r. organ rentowy skierował pismo do ubezpieczonego <xBRx></xBRx>w sprawie weryfikacji wypłaconego świadczenia postojowego z prośbą o przesłanie dokumentów potwierdzających status ucznia.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> - pismo ZUS z 27.02.2024 r. – k. 13 akt emerytalnych.</xText> <xText>Zawiadomieniem z 26 marca 2024 r. organ rentowy poinformował ubezpieczonego <xBRx></xBRx>o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie nienależnie pobranych świadczeń postojowych w związku z pismem płatnika <xAnon> (...) Oddział</xAnon> <xAnon>G.</xAnon> o braku przestoju <xBRx></xBRx>w prowadzeniu działalności. Korespondencja została zwrócona 18 kwietnia 2024 r. <xBRx></xBRx>z adnotacją „Zwrot nie podjęto w terminie”.</xText> <xText>Pismem z 9 kwietnia 2024 r. organ rentowy poinformował ubezpieczonego <xBRx></xBRx>o zakończeniu postępowania administracyjnego. Korespondencja została zwrócona <xBRx></xBRx>29 kwietnia 2024 r. z adnotacją „Zwrot nie podjęto w terminie”.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> - pismo z 26.03.2024 r. wraz z potwierdzeniem doręczenia – k. 17 - 22 akt emerytalnych,</xText> <xText>- pismo z 9.04.2024 r. wraz z potwierdzeniem doręczenia – k. 23 – 26 akt emerytalnych.</xText> <xText>Zaskarżoną decyzją z dnia 26 kwietnia 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>T.</xAnon> zobowiązał <xAnon>P. Ś.</xAnon> do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowego w kwocie 2 312,00 zł w terminie miesiąca od otrzymania decyzji wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, naliczonymi od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczenia postojowego do dnia zwrotu.</xText> <xText>Korespondencja zawierająca zaskarżoną decyzję została wysłana na adres <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Została zwrócona 17 maja 2024 r. z adnotacją „Zwrot nie podjęto w terminie”.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> - zaskarżona decyzja ZUS – k. 27 akt emerytalnych.</xText> <xText>W dniu 12 czerwca 2024 r. do organu rentowego wpłynęło pismo ubezpieczonego <xBRx></xBRx>z 10 czerwca 2024 r., będące odpowiedzią na pismo Zakładu z 27 lutego 2024 r. Ubezpieczony podał, że w związku z dostępnością do skrzynki pocztowej pod adresem <xBRx></xBRx><xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> prosi o kontakt wyłącznie na adres: <xAnon>ul. (...)</xAnon> <xBRx></xBRx>6 w <xAnon>G.</xAnon> lub kontakt mailowy. Do pisma ubezpieczony załączył kserokopię dyplomu ukończenia studiów drugiego stopnia wydany przez <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>G.</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> <xBRx></xBRx>28 czerwca 2021 r.</xText> <xText>W piśmie z 13 czerwca 2024 r. organ rentowy poinformował ubezpieczonego, że na jego koncie został wprowadzony adres do korespondencji: <xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) G.</xAnon> oraz, że ponownie wysłano do niego decyzję z 26 kwietnia 2024 r. Korespondencję odebrała w dniu 18 czerwca 2024 r. osoba pełnoletnia zamieszkująca z adresatem.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> - pismo z 12.06.2024 r. – k. 31 akt emerytalnych,</xText> <xText>- kserokopia dyplomu ukończenia studiów – k. 33 akt emerytalnych,</xText> <xText>- pismo z 13.06.2024 r. – k. 37 akt emerytalnych.</xText> <xText>W dniu 17 lipca 2024 r. organ rentowy zwrócił się do płatnika składek <xAnon> (...) Oddział</xAnon> <xAnon>G.</xAnon> o złożenie wyjaśnienia rozbieżności w zakresie przekazania przez niego informacji dotyczących przestoju / braku przestoju z powodu COVID-19 w pismach z 4 marca 2024 r. <xBRx></xBRx>i 26 czerwca 2024 r./.</xText> <xText>W piśmie z 24 lipca 2024 r. płatnik składek wskazał, że w piśmie z 4 marca 2024 r. błędnie użyto sformułowania, że nie doszło do przestoju w związku z <xAnon> (...)</xAnon>19. Z powodu ograniczeń związanych z wprowadzeniem stanu epidemiologicznego, a następnie stanu epidemii <xAnon> (...)</xAnon>19 i lockdownu, nastąpił znaczący spadek przychodów z działalności firmy, w tym z przychodów z pokoi gościnnych, przy obsłudze których zatrudniony był na umowę zlecenie ze stawką godzinową ubezpieczony. <xAnon>P. Ś.</xAnon> nie miał pełnej możliwości świadczenia pracy, a co za tym idzie otrzymywania za nią wynagrodzenia <xBRx></xBRx>w spodziewanej przed pandemią wysokości (liczba godzin świadczonej pracy spadła). Doszło zatem do przestoju w związku z <xAnon> (...)</xAnon>19.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> - wydruk korespondencji z 17.07.2024 r. – k. 32 akt sądowych,</xText> <xText>- pismo płatnika składek z 24.07.2024 r. – k. 33 akt sądowych.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentacji zgromadzonej <xBRx></xBRx>w aktach sądowych niniejszej sprawy oraz w aktach prowadzonych przez organ rentowy, które Sąd uznał za wiarygodne, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, ani też prawdziwości zawartych w nich informacji, nie budziły one także wątpliwości Sądu.</xText> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx> 2</xSUPx> § 1 pkt 2 i 5 k.p.c.</xLexLink> pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania ubezpieczonego, uznając, że w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy fakty, co do których ubezpieczony miałyby zeznawać zostały udowodnione zgodnie z jego twierdzeniem.</xText> <xText>Wstępnie, nim Sąd uzasadni przedmiotowe rozstrzygnięcie co do <xIx>meritum,</xIx> wyjaśnienia wymaga kwestia braku podstaw do odrzucenia odwołania.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 477(9);art. 477(9) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>9</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> odwołanie od decyzji organów rentowych wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję lub do protokołu sporządzonego przez ten organ, <xBRx></xBRx>w terminie miesiąca od doręczenia odpisu decyzji. W myśl przepisu <xLexLink xArt="art. 477(9);art. 477(9) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>9</xSUPx> § 3 k.p.c.</xLexLink> <xBRx></xBRx>Sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się.</xText> <xText>Oznacza to, że w odrębnym postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w odniesieniu do odwołania wszczynającego postępowanie sądowe, nie są stosowane ogólne reguły postępowania o przywrócenie terminu, przewidziane <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 168" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 168</xLexLink> i następne <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink> Sąd z urzędu dokonuje nie tylko sprawdzenia zachowania przez stronę terminu do wniesienia odwołania, ale także - w przypadku stwierdzenia opóźnienia - ocenia jego rozmiar oraz przyczyny. Sąd ma dyskrecjonalną możliwość potraktowania spóźnionego odwołania tak, jakby zostało wniesione w terminie. Może tego dokonać pod warunkiem uznania, że przekroczenie terminu nie jest nadmierne oraz, że nastąpiło <xBRx></xBRx>z przyczyn niezależnych od skarżącego i stosownie do oceny tych okoliczności odwołanie odrzuca albo nadaje mu bieg. Sformułowanie w <xLexLink xArt="art. 477(9);art. 477(9) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>9</xSUPx> § 3 k.p.c.</xLexLink> &quot;przyczyny niezależne&quot; jest szersze od &quot;braku winy strony&quot; (<xLexLink xArt="art. 168;art. 168 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 168 § 1 k.p.c.</xLexLink>) i pozwala na uwzględnienie także niektórych przyczyn zawinionych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 8 stycznia <xBRx></xBRx>2014 r., I UK 231/13, LEX nr 1620440).</xText> <xText>Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że ubezpieczony posiada profil na platformie PUE ZUS, na którym w zakładce „Parametry profilu” jako domyślny sposób odpowiedzi z ZUS wskazał „elektronicznie przez portal NP1”. Pomimo to zaskarżona decyzja została wysłana do ubezpieczonego listem zwykłym na adres <xBRx></xBRx><xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Ubezpieczony wyjaśnił, że rzeczywiście wynajmował mieszkanie pod tym adresem, nie posiadał jednak dostępu do przypisanej do niego skrzynki pocztowej. Całą korespondencję w spornym okresie kierował na adres pod którym był zameldowany, tj. <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>. Pismo organu rentowego z 27 lutego 2024 r. odebrał przypadkiem 9 czerwca 2024 r. Następnego dnia przesłał odpowiedz załączając dyplom ukończenia studiów drugiego stopnia oraz informując o kontakcie tylko na adres stałego zameldowania. W piśmie z 13 czerwca 2024 r. organ rentowy poinformował ubezpieczonego, że ponownie wysłano do niego decyzję z 26 kwietnia 2024 r. Korespondencję odebrała w dniu 18 czerwca 2024 r. osoba pełnoletnia zamieszkująca z adresatem.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że w sprawie nie wystąpiły podstawy do odrzucenia odwołania. Brak jest bowiem dowodów wskazujących na to, że zaskarżona decyzja została ubezpieczonemu właściwie doręczona przed 18 czerwca 2024 r., co powodowałoby, że wniesienie odwołania w dniu 28 czerwca 2024 r. przekroczyłoby ustawowy termin jednego miesiąca. Okoliczności tej nie kwestionuje zresztą organ rentowy.</xText> <xText>Kwestia sporna w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia, czy <xAnon>P. Ś.</xAnon> jest zobowiązany do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowego <xBRx></xBRx>w łącznej kwocie 2 312,00 zł. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podnosił, że z pisma zleceniodawcy ubezpieczonego, tj. <xAnon> (...) Oddział</xAnon> <xAnon>G.</xAnon> z 4 marca 2024 r. wynikało, że u płatnika składek nie doszło do przestoju w związku z Covid-19. Organ rentowy nie kwestionował natomiast spełnienia przez ubezpieczonego pozostałych przesłanek niezbędnych do uzyskania świadczenia postojowego.</xText> <xText>/ vide: pismo ZUS z dnia 22.10.2024r.- k.47 - 47v. akt/.</xText> <xText>Przechodząc do rozważań prawnych na tle niniejszej sprawy wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 15zq ust. 1 ustawy z dnia z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2024 r., poz. 340; dalej określana jako „ustawa”) osobie:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów ustawy <xBRx></xBRx>z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców lub innych przepisów szczególnych, zwanej dalej &quot;osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą&quot;,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>wykonującej umowę agencyjną, umowę zlecenia, inną umowę o świadczenie usług, do której zgodnie z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">ustawą z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny</xLexLink> stosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowę o dzieło, zwane dalej &quot;umową cywilnoprawną&quot;</xText> </xUnit> <xText>- przysługuje świadczenie postojowe.</xText> <xText>W myśl art. 15zq ust. 2 ww. ustawy świadczenie postojowe przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.</xText> </xUnit> <xText>Świadczenie postojowe przysługuje, gdy w następstwie wystąpienia <xAnon> (...)</xAnon>19 doszło do przestoju w prowadzeniu działalności, odpowiednio przez osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą albo przez zleceniodawcę lub zamawiającego, <xBRx></xBRx>z którymi została zawarta umowa cywilnoprawna (art. 15zq ust. 3 ustawy).</xText> <xText>W myśl art. 15zq ust. 5 ustawy osobie wykonującej umowę cywilnoprawną świadczenie postojowe przysługuje jeżeli:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>umowa cywilnoprawna została zawarta przed dniem 1 kwietnia 2020 r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>przychód z umowy cywilnoprawnej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe, nie był wyższy od 300% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach <xBRx></xBRx>z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obowiązującego na dzień złożenia wniosku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>nie podlega ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu.</xText> </xUnit> <xText>Jak wynika z powyższej regulacji nie uzależnia ona prawa do świadczenia postojowego od daty złożenia wniosku.</xText> <xText>Zgodnie z treścią art. 15zr ust. 1 ustawy, świadczenie postojowe przysługuje <xBRx></xBRx>w wysokości 80% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalanego na podstawie przepisów o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, obowiązującego w 2020 r. nie więcej niż trzykrotnie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4.</xText> <xText>W przypadku gdy suma przychodów z umów cywilnoprawnych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskana w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe wynosi mniej niż 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w 2020 r. świadczenie postojowe przysługuje w wysokości sumy wynagrodzeń z tytułu wykonywania tych umów cywilnoprawnych (art. 15zr ust. 2 ustawy).</xText> <xText>Stosownie do treści art. 15zu ust. 1 Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłaca świadczenie postojowe niezwłocznie po wyjaśnieniu ostatniej okoliczności niezbędnej do jego przyznania.</xText> <xText>Z kolei zgodnie z treścią art. 15zua ust. 1 świadczenie postojowe może zostać przyznane ponownie, na podstawie oświadczenia osoby uprawnionej, której wypłacono świadczenie postojowe, o którym mowa w art. 15zu ust. 1.</xText> <xText>Wypłata po raz kolejny świadczenia postojowego może zostać dokonana nie wcześniej niż w miesiącu następującym po miesiącu wypłaty świadczenia postojowego, o którym mowa w art. 15zu ust. 1 (art. 15zua ust. 2 ustawy).</xText> <xText>Warunkiem przyznania kolejnego świadczenia postojowego jest wykazanie <xBRx></xBRx>w oświadczeniu, że sytuacja materialna wykazana we wniosku, o którym mowa w art. 15zs albo 15zsa, nie uległa poprawie (art. 15zua ust. 3 ustawy).</xText> <xText>Z kolei stosownie do treści art. 15zx ust. 1 ustawy osoba, która pobrała nienależnie świadczenie postojowe, jest obowiązana do jego zwrotu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego.</xText> <xText>Za nienależnie pobrane świadczenie postojowe uważa się świadczenie:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych oświadczeń lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenie lub odpowiednio zleceniodawcę lub zamawiającego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>wypłacone osobie innej niż osoba uprawniona;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>wypłacone w kwocie wyższej niż należna (art. 15zx ust. 2 ustawy).</xText> </xUnit> <xText>Odsetki, o których mowa w ust. 1, są naliczane od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczenia postojowego do dnia zwrotu (art. 15zx ust. 3 ustawy).</xText> <xText>Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy Sąd wskazuje, że <xAnon>P. Ś.</xAnon> był zatrudniony w <xAnon> (...) Towarzystwie (...)</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> na umowę zlecenie ze stawką godzinową <xBRx></xBRx>w okresie od 10 stycznia 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. Umowa zlecenie dotyczyła obsługi pokoi gościnnych. W związku z wprowadzeniem stanu epidemii <xAnon> (...)</xAnon>19 od 20 marca 2020 r. działalność obiektów świadczących usługi noclegowe i ograniczenia uległa znacznemu ograniczeniu. Z tego powodu ubezpieczony nie miał możliwości świadczenia pracy w dotychczasowym wymierzę, a co za tym idzie otrzymywania za nią wynagrodzenia (liczba godzin świadczonej pracy znacząco spadła). W miesiącach marzec i maj 2020 r. ubezpieczony wykonywał pracę według potrzeb firmy. W kwietniu nie wykonywał żadnych prac i nie otrzymał wynagrodzenia.</xText> <xText>Sąd nie neguje, że w piśmie z 4 marca 2024 r. płatnik składek poinformował organ rentowy, że w <xAnon> (...) Oddział</xAnon> <xAnon>G.</xAnon> nie doszło do przestoju w związku z Covid-19. W toku postępowania sądowego płatnik składek dokonał jednak sprostowania tego oświadczenia. W piśmie z 24 lipca 2024 r. wyjaśnił, że w piśmie z 4 marca 2024 r. błędnie użyto sformułowania, że nie doszło do przestoju w związku z COVID-19. Z powodu ograniczeń związanych z wprowadzeniem stanu epidemiologicznego, a następnie stanu epidemii COVID-19 i lockdownu, nastąpił znaczący spadek przychodów z działalności firmy, w tym <xBRx></xBRx>z przychodów z pokoi gościnnych, przy obsłudze których zatrudniony był na umowę zlecenie ze stawką godzinową ubezpieczony. <xAnon>P. Ś.</xAnon> nie miał pełnego możliwości świadczenia pracy, a co za tym idzie otrzymywania za nią wynagrodzenia <xBRx></xBRx>w spodziewanej przed pandemią wysokości (liczba godzin świadczonej pracy spadła). Organ rentowy nie kwestionował informacji przekazanych przez płatnika składek w piśmie <xBRx></xBRx>z 24 lipca 2024 r. Sąd uznał, iż wyjaśnienie <xAnon> (...) Oddziału</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> z dnia 24.07.2024r. złożone do Sądu jest wiarygodne, gdyż ubezpieczony był zatrudniony przy obsłudze pokoi gościnnych, a w związku ze stanem epidemii i wprowadzeniem lockdownu nastąpił znaczny spadek ruchu turystycznego. Wystąpienie więc przestoju jest wiarygodne.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że w spornym okresie <xBRx></xBRx>u zleceniodawcy ubezpieczonego doszło do przestoju w związku z <xAnon> (...)</xAnon>19. Tym samym ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie na jego rzecz prawa do świadczenia postojowego.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy Sąd w oparciu o <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> zmienił zaskarżoną decyzję <xBRx></xBRx>w ten sposób, że stwierdził, że <xAnon>P. Ś.</xAnon> nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowego w kwocie 2 312,00 zł ani odsetek ustawowych za opóźnienie od tej kwoty.</xText> <xText xALIGNx="center">Sędzia Danuta Domańska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Danuta Domańska

Magdalena Zielińska

Magdalena Zielińska

Sygn. akt IVU 653/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: Sędzia Danuta Domańska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 listopada 2024 roku w Toruniu sprawyP. Ś. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wT. o zwrot nienależnie pobranego świadczenia na skutek odwołaniaP. Ś. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wT. z dnia 26 kwietnia 2024 roku znak:(...) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, iż ubezpieczonyP. Ś.nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowego w kwocie 2.312,00 zł. ( dwa tysiące trzysta dwanaście złotych, 00/100), ani odsetek ustawowych za opóźnienie od tej kwoty. Sędzia Danuta Domańska Sygn. akt IV U 653/24 UZASADNIENIE Zaskarżoną decyzją z dnia 26 kwietnia 2024 r. znak:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.– działając na podstawie art. 15zx ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywoływanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1327, z późn. zm.) w związku z art. 83 ust. 1 i2ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1230, z późn. zm.) zobowiązał ubezpieczonego P. Ś. do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowego w kwocie 2 312,00 zł w terminie miesiąca od otrzymania decyzji wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, naliczonymi od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczenia postojowego do dnia zwrotu. Wysokość odsetek ustawowych na dzień wydania decyzji wyniosła 803,20 zł, zaś od 5 października 2023 r. wynosi 11,25% w stosunku rocznym. W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczonyP. Ś.wskazał, że na dzień złożenia wniosku spełniał wszystkie kryteria, aby otrzymać świadczenie postojowe. Był wówczas zatrudniony na umowę zlecenie w(...) OddziałG.. Było to jego jedyne źródło dochodu. Od momenty wprowadzenia stanu zagrożenia epidemicznego (12 marca 2020 r.) do 22 maja 2020 r. nie otrzymywał żadnych zleceń i nie miał możliwości przychodzenia do pracy. Ubezpieczony nie otrzymał informacji o źle wypełnionym wniosku, niekompletnej dokumentacji czy braku przestoju po stronie zleceniodawcy. W odpowiedzi na weryfikację zasadności wypłaconego świadczenia postojowego przesłał odpowiedź wraz z potwierdzeniem statusu studenta w okresie wykonywania umowy zlecenia. Otrzymane środki w ramach świadczeń postojowych były dla niego niezbędne, aby mógł nadal utrzymywać się, mieszkać i studiować wG.. Ubezpieczony wskazał również, że w momencie otrzymania pisma znak:(...)nie posiadał dostępu do skrzynki pocztowej w wynajętym mieszkaniu przyul. (...)wW.. Wszelką pocztę kierował na adres stałego zameldowania przyul. (...)wG.. Pocztę odebrał przypadkiem 9 czerwca 2024 r. Następnego dnia przesłał odpowiedź, załączając dyplom ukończenia studiów drugiego stopnia oraz informując o kontakcie tylko na adres stałego zameldowania. Zdaniem ubezpieczonego kontakt z nim powinien również nastąpić przez pocztę elektroniczną oraz telefon komórkowy, do czego nie doszło. Na koncie PUE ZUS ubezpieczonego jest zaznaczona informacja o prośbie o kontakt właśnie w sposób elektroniczny. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał stanowisko zawartew zaskarżonej decyzji, wnosząc o oddalenie odwołania. Sąd ustalił, co następuje: UbezpieczonyP. Ś.był zatrudniony w(...) Towarzystwie (...)S.wG.na umowę zlecenie ze stawką godzinową w okresie od 10 stycznia 2019 r. do 30 czerwca 2021 r.Z uwagi na posiadanie statusu studenta nie podlegał zgłoszeniu do ubezpieczeń z tytułu umowy zlecenia. Umowa zlecenie dotyczyła obsługi pokoi gościnnych, które od 20 marca 2020 r. dotknęły ograniczenia związane z wprowadzeniem stanu epidemii COVID-19. Ograniczenia działalności branży hotelarskiej wpłynęły bezpośrednio na otrzymywane przez ubezpieczonego wynagrodzenie. Wobec zamknięcia (lockdownu wprowadzonego na terytorium Polski) obiektów świadczących usługi noclegowe i ograniczeniaw przemieszczaniu się ludności, ubezpieczony nie miał pełnej możliwości świadczenia pracy, a co za tym idzie otrzymywania za nią wynagrodzenia (liczba godzin świadczonej pracy znacząco spadła). W miesiącach marzec i maj 2020 r. ubezpieczony wykonywał pracę według potrzeb firmy. W kwietniu 2020r. nie wykonywał żadnych prac i nie otrzymał wynagrodzenia. Dowód:- zaświadczenie(...) OddziałuwG.z dnia 26.06.2024r. – k. 15 akt sądowych, - pismo płatnika składek(...) OddziałuwG.z 17.09.2024 r. – k. 42 akt sądowych. UbezpieczonyP. Ś.od 29 maja 2021 r. wynajmował mieszkanie położone przyul. (...)wW.. Nie miał dostępu do skrzynki pocztowej. Ubezpieczony posiada profil na platformie PUE ZUS. W rubryce „Domyślne dane do powiadomień” podał swój numer telefonu komórkowego oraz adres e-mail. W zakładce „Parametry profilu” jako domyślny sposób odpowiedzi z ZUS wskazał „elektronicznie przez portal NP1”. Dowód:- wiadomość e-mail – k. 8 akt sądowych, - aneksy do umowy lokalu – k. 9, 11 - 12 akt sądowych, - umowa najmu lokalu – k. 10 akt sądowych, - wydruki z platformy PUE ZUS – k. 13 akt sądowych. W dniu 17 czerwca 2020 r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie świadczenia postojowego. We wniosku wskazał, że miesięczny przychód, który wynika z umowy wynosi 1 156,00 zł, zaś przychód osiągnięty w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku wyniósł 272,00 zł. Wskazał również, że nie uzyskał przychodów z innych umów cywilnoprawnych w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku. Następnie, w dniu 13 lipca 2020 r. ubezpieczony złożył wniosek o świadczenie postojowe za kolejny okres. We wniosku oświadczył, że sytuacja materialna wykazana we wniosku o świadczenie postojowe nie uległa poprawie. Na podstawie powyższych wniosków ubezpieczonemu wypłacone zostało świadczenie postojowe w dniach 23 czerwca 2020 r. i 16 lipca 2020 r. w kwocie po 1 156,00 zł. Dowód:- wnioski – k. 1 – 3 akt emerytalnych. Pismem z 14 lutego 2024 r. organ rentowy zwrócił się do płatnika składek(...) OddziałG.z prośbą o podanie informacji:  czy doszło do przestoju u wyżej wymienionego płatnika w związku z wystąpieniem Covid-19, jeśli tak, w jakim okresie? czy i jaka umowa (na jaki okres) została zawarta z wyżej wymienionym (na wniosku RSP-C podano umowę z 1 stycznia 2020 r.)? czy z wyżej wymienionym zleceniobiorcą przedłużono umowę, jeśli tak, na jaki okres? czy rozwiązano wyżej wymienioną umowę, jeśli tak, na jakiej podstawie, z jakiego powodu? czy wyżej wymieniona osoba posiadała status ucznia / studenta, poproszonoo przedłożenie zaświadczenia. Ponadto, organ rentowy zwrócił się o podanie informacji, jaki faktyczny miesięczny przychód wynikał z umowy zlecenia zawartej z ubezpieczonym. W piśmie z 4 marca 2024 r. płatnik składek oświadczył, że:  w(...) OddziałG.nie doszło do przestoju w związku z Covid-19; z ubezpieczonym została zawarta umowa zlecenie od 10 stycznia 2019 r. do30 czerwca 2021 r.; umowy nie przedłużono; była to umowa zlecenia dotycząca obsługi pokoi gościnnych według potrzeb firmyi została rozwiązana, bo ubezpieczony skończył studia i wyjechał zG.. Ubezpieczony każdego miesiąca otrzymywał wynagrodzenie za swoją pracę co świadczy o braku przestoju w firmie, wynagrodzenie było zależne od przepracowanych godzin. Ubezpieczony na umowie zlecenia zaznaczył, że jest studentem i przedstawił do wglądu legitymację studencką. Dowód: -pismo ZUS z 14.02.2024 r. – k. 7 akt emerytalnych, - pismo płatnika składek z 4.03.2024 r. – k. 11 akt emerytalnych. W dniu 27 lutego 2024 r. organ rentowy skierował pismo do ubezpieczonegow sprawie weryfikacji wypłaconego świadczenia postojowego z prośbą o przesłanie dokumentów potwierdzających status ucznia. Dowód:- pismo ZUS z 27.02.2024 r. – k. 13 akt emerytalnych. Zawiadomieniem z 26 marca 2024 r. organ rentowy poinformował ubezpieczonegoo wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie nienależnie pobranych świadczeń postojowych w związku z pismem płatnika(...) OddziałG.o braku przestojuw prowadzeniu działalności. Korespondencja została zwrócona 18 kwietnia 2024 r.z adnotacją „Zwrot nie podjęto w terminie”. Pismem z 9 kwietnia 2024 r. organ rentowy poinformował ubezpieczonegoo zakończeniu postępowania administracyjnego. Korespondencja została zwrócona29 kwietnia 2024 r. z adnotacją „Zwrot nie podjęto w terminie”. Dowód:- pismo z 26.03.2024 r. wraz z potwierdzeniem doręczenia – k. 17 - 22 akt emerytalnych, - pismo z 9.04.2024 r. wraz z potwierdzeniem doręczenia – k. 23 – 26 akt emerytalnych. Zaskarżoną decyzją z dnia 26 kwietnia 2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.zobowiązałP. Ś.do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowego w kwocie 2 312,00 zł w terminie miesiąca od otrzymania decyzji wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, naliczonymi od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczenia postojowego do dnia zwrotu. Korespondencja zawierająca zaskarżoną decyzję została wysłana na adresul. (...)wW.. Została zwrócona 17 maja 2024 r. z adnotacją „Zwrot nie podjęto w terminie”. Dowód:- zaskarżona decyzja ZUS – k. 27 akt emerytalnych. W dniu 12 czerwca 2024 r. do organu rentowego wpłynęło pismo ubezpieczonegoz 10 czerwca 2024 r., będące odpowiedzią na pismo Zakładu z 27 lutego 2024 r. Ubezpieczony podał, że w związku z dostępnością do skrzynki pocztowej pod adresemul. (...)wW.prosi o kontakt wyłącznie na adres:ul. (...)6 wG.lub kontakt mailowy. Do pisma ubezpieczony załączył kserokopię dyplomu ukończenia studiów drugiego stopnia wydany przez(...)G.wG.28 czerwca 2021 r. W piśmie z 13 czerwca 2024 r. organ rentowy poinformował ubezpieczonego, że na jego koncie został wprowadzony adres do korespondencji:ul. (...),(...)-(...) G.oraz, że ponownie wysłano do niego decyzję z 26 kwietnia 2024 r. Korespondencję odebrała w dniu 18 czerwca 2024 r. osoba pełnoletnia zamieszkująca z adresatem. Dowód:- pismo z 12.06.2024 r. – k. 31 akt emerytalnych, - kserokopia dyplomu ukończenia studiów – k. 33 akt emerytalnych, - pismo z 13.06.2024 r. – k. 37 akt emerytalnych. W dniu 17 lipca 2024 r. organ rentowy zwrócił się do płatnika składek(...) OddziałG.o złożenie wyjaśnienia rozbieżności w zakresie przekazania przez niego informacji dotyczących przestoju / braku przestoju z powodu COVID-19 w pismach z 4 marca 2024 r.i 26 czerwca 2024 r./. W piśmie z 24 lipca 2024 r. płatnik składek wskazał, że w piśmie z 4 marca 2024 r. błędnie użyto sformułowania, że nie doszło do przestoju w związku z(...)19. Z powodu ograniczeń związanych z wprowadzeniem stanu epidemiologicznego, a następnie stanu epidemii(...)19 i lockdownu, nastąpił znaczący spadek przychodów z działalności firmy, w tym z przychodów z pokoi gościnnych, przy obsłudze których zatrudniony był na umowę zlecenie ze stawką godzinową ubezpieczony.P. Ś.nie miał pełnej możliwości świadczenia pracy, a co za tym idzie otrzymywania za nią wynagrodzeniaw spodziewanej przed pandemią wysokości (liczba godzin świadczonej pracy spadła). Doszło zatem do przestoju w związku z(...)19. Dowód:- wydruk korespondencji z 17.07.2024 r. – k. 32 akt sądowych, - pismo płatnika składek z 24.07.2024 r. – k. 33 akt sądowych. Sąd zważył, co następuje: Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentacji zgromadzonejw aktach sądowych niniejszej sprawy oraz w aktach prowadzonych przez organ rentowy, które Sąd uznał za wiarygodne, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, ani też prawdziwości zawartych w nich informacji, nie budziły one także wątpliwości Sądu. Sąd na podstawieart. 2352§ 1 pkt 2 i 5 k.p.c.pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania ubezpieczonego, uznając, że w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy fakty, co do których ubezpieczony miałyby zeznawać zostały udowodnione zgodnie z jego twierdzeniem. Wstępnie, nim Sąd uzasadni przedmiotowe rozstrzygnięcie co domeritum,wyjaśnienia wymaga kwestia braku podstaw do odrzucenia odwołania. Zgodnie zart. 4779§ 1 k.p.c.odwołanie od decyzji organów rentowych wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję lub do protokołu sporządzonego przez ten organ,w terminie miesiąca od doręczenia odpisu decyzji. W myśl przepisuart. 4779§ 3 k.p.c.Sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. Oznacza to, że w odrębnym postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w odniesieniu do odwołania wszczynającego postępowanie sądowe, nie są stosowane ogólne reguły postępowania o przywrócenie terminu, przewidzianewart. 168i następnek.p.c.Sąd z urzędu dokonuje nie tylko sprawdzenia zachowania przez stronę terminu do wniesienia odwołania, ale także - w przypadku stwierdzenia opóźnienia - ocenia jego rozmiar oraz przyczyny. Sąd ma dyskrecjonalną możliwość potraktowania spóźnionego odwołania tak, jakby zostało wniesione w terminie. Może tego dokonać pod warunkiem uznania, że przekroczenie terminu nie jest nadmierne oraz, że nastąpiłoz przyczyn niezależnych od skarżącego i stosownie do oceny tych okoliczności odwołanie odrzuca albo nadaje mu bieg. Sformułowanie wart. 4779§ 3 k.p.c."przyczyny niezależne" jest szersze od "braku winy strony" (art. 168 § 1 k.p.c.) i pozwala na uwzględnienie także niektórych przyczyn zawinionych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 8 stycznia2014 r., I UK 231/13, LEX nr 1620440). Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że ubezpieczony posiada profil na platformie PUE ZUS, na którym w zakładce „Parametry profilu” jako domyślny sposób odpowiedzi z ZUS wskazał „elektronicznie przez portal NP1”. Pomimo to zaskarżona decyzja została wysłana do ubezpieczonego listem zwykłym na adresul. (...)wW.. Ubezpieczony wyjaśnił, że rzeczywiście wynajmował mieszkanie pod tym adresem, nie posiadał jednak dostępu do przypisanej do niego skrzynki pocztowej. Całą korespondencję w spornym okresie kierował na adres pod którym był zameldowany, tj.ul. (...)wG.. Pismo organu rentowego z 27 lutego 2024 r. odebrał przypadkiem 9 czerwca 2024 r. Następnego dnia przesłał odpowiedz załączając dyplom ukończenia studiów drugiego stopnia oraz informując o kontakcie tylko na adres stałego zameldowania. W piśmie z 13 czerwca 2024 r. organ rentowy poinformował ubezpieczonego, że ponownie wysłano do niego decyzję z 26 kwietnia 2024 r. Korespondencję odebrała w dniu 18 czerwca 2024 r. osoba pełnoletnia zamieszkująca z adresatem. Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że w sprawie nie wystąpiły podstawy do odrzucenia odwołania. Brak jest bowiem dowodów wskazujących na to, że zaskarżona decyzja została ubezpieczonemu właściwie doręczona przed 18 czerwca 2024 r., co powodowałoby, że wniesienie odwołania w dniu 28 czerwca 2024 r. przekroczyłoby ustawowy termin jednego miesiąca. Okoliczności tej nie kwestionuje zresztą organ rentowy. Kwestia sporna w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia, czyP. Ś.jest zobowiązany do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowegow łącznej kwocie 2 312,00 zł. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podnosił, że z pisma zleceniodawcy ubezpieczonego, tj.(...) OddziałG.z 4 marca 2024 r. wynikało, że u płatnika składek nie doszło do przestoju w związku z Covid-19. Organ rentowy nie kwestionował natomiast spełnienia przez ubezpieczonego pozostałych przesłanek niezbędnych do uzyskania świadczenia postojowego. / vide: pismo ZUS z dnia 22.10.2024r.- k.47 - 47v. akt/. Przechodząc do rozważań prawnych na tle niniejszej sprawy wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 15zq ust. 1 ustawy z dnia z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2024 r., poz. 340; dalej określana jako „ustawa”) osobie: 1 prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów ustawyz dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców lub innych przepisów szczególnych, zwanej dalej "osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą", 2 wykonującej umowę agencyjną, umowę zlecenia, inną umowę o świadczenie usług, do której zgodnie zustawą z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilnystosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowę o dzieło, zwane dalej "umową cywilnoprawną" - przysługuje świadczenie postojowe. W myśl art. 15zq ust. 2 ww. ustawy świadczenie postojowe przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są: 1 obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub 2 posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub 3 cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Świadczenie postojowe przysługuje, gdy w następstwie wystąpienia(...)19 doszło do przestoju w prowadzeniu działalności, odpowiednio przez osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą albo przez zleceniodawcę lub zamawiającego,z którymi została zawarta umowa cywilnoprawna (art. 15zq ust. 3 ustawy). W myśl art. 15zq ust. 5 ustawy osobie wykonującej umowę cywilnoprawną świadczenie postojowe przysługuje jeżeli: 1 umowa cywilnoprawna została zawarta przed dniem 1 kwietnia 2020 r. 2 przychód z umowy cywilnoprawnej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe, nie był wyższy od 300% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obowiązującego na dzień złożenia wniosku; 3 nie podlega ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu. Jak wynika z powyższej regulacji nie uzależnia ona prawa do świadczenia postojowego od daty złożenia wniosku. Zgodnie z treścią art. 15zr ust. 1 ustawy, świadczenie postojowe przysługujew wysokości 80% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalanego na podstawie przepisów o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, obowiązującego w 2020 r. nie więcej niż trzykrotnie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4. W przypadku gdy suma przychodów z umów cywilnoprawnych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskana w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe wynosi mniej niż 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w 2020 r. świadczenie postojowe przysługuje w wysokości sumy wynagrodzeń z tytułu wykonywania tych umów cywilnoprawnych (art. 15zr ust. 2 ustawy). Stosownie do treści art. 15zu ust. 1 Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłaca świadczenie postojowe niezwłocznie po wyjaśnieniu ostatniej okoliczności niezbędnej do jego przyznania. Z kolei zgodnie z treścią art. 15zua ust. 1 świadczenie postojowe może zostać przyznane ponownie, na podstawie oświadczenia osoby uprawnionej, której wypłacono świadczenie postojowe, o którym mowa w art. 15zu ust. 1. Wypłata po raz kolejny świadczenia postojowego może zostać dokonana nie wcześniej niż w miesiącu następującym po miesiącu wypłaty świadczenia postojowego, o którym mowa w art. 15zu ust. 1 (art. 15zua ust. 2 ustawy). Warunkiem przyznania kolejnego świadczenia postojowego jest wykazaniew oświadczeniu, że sytuacja materialna wykazana we wniosku, o którym mowa w art. 15zs albo 15zsa, nie uległa poprawie (art. 15zua ust. 3 ustawy). Z kolei stosownie do treści art. 15zx ust. 1 ustawy osoba, która pobrała nienależnie świadczenie postojowe, jest obowiązana do jego zwrotu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego. Za nienależnie pobrane świadczenie postojowe uważa się świadczenie: 1 przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych oświadczeń lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenie lub odpowiednio zleceniodawcę lub zamawiającego; 2 wypłacone osobie innej niż osoba uprawniona; 3 wypłacone w kwocie wyższej niż należna (art. 15zx ust. 2 ustawy). Odsetki, o których mowa w ust. 1, są naliczane od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczenia postojowego do dnia zwrotu (art. 15zx ust. 3 ustawy). Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy Sąd wskazuje, żeP. Ś.był zatrudniony w(...) Towarzystwie (...)S.wG.na umowę zlecenie ze stawką godzinowąw okresie od 10 stycznia 2019 r. do 30 czerwca 2021 r. Umowa zlecenie dotyczyła obsługi pokoi gościnnych. W związku z wprowadzeniem stanu epidemii(...)19 od 20 marca 2020 r. działalność obiektów świadczących usługi noclegowe i ograniczenia uległa znacznemu ograniczeniu. Z tego powodu ubezpieczony nie miał możliwości świadczenia pracy w dotychczasowym wymierzę, a co za tym idzie otrzymywania za nią wynagrodzenia (liczba godzin świadczonej pracy znacząco spadła). W miesiącach marzec i maj 2020 r. ubezpieczony wykonywał pracę według potrzeb firmy. W kwietniu nie wykonywał żadnych prac i nie otrzymał wynagrodzenia. Sąd nie neguje, że w piśmie z 4 marca 2024 r. płatnik składek poinformował organ rentowy, że w(...) OddziałG.nie doszło do przestoju w związku z Covid-19. W toku postępowania sądowego płatnik składek dokonał jednak sprostowania tego oświadczenia. W piśmie z 24 lipca 2024 r. wyjaśnił, że w piśmie z 4 marca 2024 r. błędnie użyto sformułowania, że nie doszło do przestoju w związku z COVID-19. Z powodu ograniczeń związanych z wprowadzeniem stanu epidemiologicznego, a następnie stanu epidemii COVID-19 i lockdownu, nastąpił znaczący spadek przychodów z działalności firmy, w tymz przychodów z pokoi gościnnych, przy obsłudze których zatrudniony był na umowę zlecenie ze stawką godzinową ubezpieczony.P. Ś.nie miał pełnego możliwości świadczenia pracy, a co za tym idzie otrzymywania za nią wynagrodzeniaw spodziewanej przed pandemią wysokości (liczba godzin świadczonej pracy spadła). Organ rentowy nie kwestionował informacji przekazanych przez płatnika składek w piśmiez 24 lipca 2024 r. Sąd uznał, iż wyjaśnienie(...) OddziałuwG.z dnia 24.07.2024r. złożone do Sądu jest wiarygodne, gdyż ubezpieczony był zatrudniony przy obsłudze pokoi gościnnych, a w związku ze stanem epidemii i wprowadzeniem lockdownu nastąpił znaczny spadek ruchu turystycznego. Wystąpienie więc przestoju jest wiarygodne. Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że w spornym okresieu zleceniodawcy ubezpieczonego doszło do przestoju w związku z(...)19. Tym samym ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie na jego rzecz prawa do świadczenia postojowego. W tym stanie rzeczy Sąd w oparciu oart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzjęw ten sposób, że stwierdził, żeP. Ś.nie jest zobowiązany do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowego w kwocie 2 312,00 zł ani odsetek ustawowych za opóźnienie od tej kwoty. Sędzia Danuta Domańska

15/102500/0002021/U

Sąd Okręgowy w Toruniu

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152010200000503_I_C_000564_2024_Uz_2024-11-26_001

I C 564/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2024-12-04 18:00:03.0 CET

2024-12-04 12:51:59.0 CET

15201020

503

REGULATION, REASON

Sygn. akt I C 564/22/P UZASADNIENIE wyroku z dnia 7 listopada 2024 roku Pozwem wniesionym w dniu 12 lutego 2024 roku powód F. W. domagał się zasądzenia od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. kwoty 17 756,38 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 27 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty, powód wniósł również o zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, ze dnia 28 grudnia 2022 roku w lokalu mieszkal

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Monika Turek" xPublisher="monsal3043" xEditorFullName="Monika Turek" xEditor="monsal3043" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/201020/0000503/C" xYear="2024" xVolNmbr="000564" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt I C 564/22/P</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>wyroku z dnia 7 listopada 2024 roku</xBx></xText> <xText>Pozwem wniesionym w dniu 12 lutego 2024 roku powód <xBx><xAnon>F. W.</xAnon></xBx> domagał się zasądzenia od strony pozwanej <xBx><xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>S.</xAnon></xBx> kwoty 17 756,38 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 27 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty, powód wniósł również o zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, ze dnia 28 grudnia 2022 roku w lokalu mieszkalnym pod adresem <xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) K.</xAnon>, którego właścicielem jest Powód, doszło do zalania pomieszczeń wodą. Podmiotem odpowiedzialnym za powstałe w lokalu zalania okazał się być <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, wykonawca prac w lokalu w zakresie wykonania instalacji wodno-kanalizacyjnych i cieplnych. Przyczyną zalań okazało się być rozszczepienie instalacji na kolanku, co spowodowało wylewanie się wody z instalacji pod posadzkę i w konsekwencji zalanie powierzchni pod posadzkowej. Kolejno woda rozlewając się pod posadzką zaczęła wychodzić na ściany, co spowodowało ich uszkodzenia. Uszkodzenia zaobserwowano w pięciu pomieszczeniach lokalu.</xText> <xText>Strona pozwana uznała i wypłaciła powodowi kwotę 13 252,98 zł tytułem kosztów najmu mieszkania zastępczego. Uznano wyłącznie pierwszy nie w związku z wyliczeniem przez rzeczoznawcę technologicznego casu naprawy, który nie powinien przekroczyć miesiąca.</xText> <xText>Powód najmował mieszkanie zastępcze w okresie od dnia 21 maja 2023 r., do dnia 30 lipca 2023 r. Łączna kwota należności uiszczonych przez stronę powodową z tytułu najmu mieszkań zastępczych wynosi 31 009,36 zł. Pozwany, uznając pierwszy miesiąc najmu zastępczego, Wypłacił powodowi kwotę 13 252,98 zł c zostało uwzględnione w żądaniu pozwu. W konsekwencji, dochodzona pozwem kwota wynosiła 17 756,38 zł.</xText> <xText>W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana <xBx><xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>S.</xAnon> </xBx>wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.</xText> <xText>Strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności co do zasady, lecz co do wysokości, twierdząc, że w całości już swój obowiązek spełniła. Podniesiono, iż brak jest podstaw do wypłaty dalszego odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu lokalu zastępczego ponad uznany miesiąc. Powód miał możliwość by przeprowadzić remont mieszkania w okresie 1 miesiąca tj. w okresie w którym pozwany uznał najem lokalu za zasadny, a przeciągając prace remontowe oraz wynajmując w tym okresie dalej lokal zastępczy powód przyczynił się do zwiększenia</xText> <xText><xBx>Bezsporne w sprawie były następujące okoliczności:</xBx></xText> <xText>Dnia 28 grudnia 2022 roku w lokalu mieszkalnym pod adresem <xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) K.</xAnon>, którego właścicielem jest Powód <xAnon>F. W.</xAnon>, doszło do zalania pomieszczeń wodą. Lokal pozostawał w tamtym okresie niezamieszkany, z uwagi na toczące się prace wykończeniowe. Dnia 22 marca 2023 roku doszło do drugiego zalania, tym razem o większych rozmiarach. Kolejne zalanie odkryto dnia 1 kwietnia 2023 roku. Podmiotem odpowiedzialnym za powstałe w lokalu zalania okazał się być <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, wykonawca prac w lokalu w zakresie wykonania instalacji wodno-kanalizacyjnych i cieplnych.</xText> <xText>Sprawca szkody, <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzonej działalności, zgodnie z zawartą ze stroną pozwaną <xAnon> - (...) S. A.</xAnon> – <xAnon>polisą (...)</xAnon>.</xText> <xText><xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>S.</xAnon> decyzją z dnia 23 czerwca 2023 roku r. przyznało powodowi odszkodowanie w wysokości 17 573,88 zł brutto, ustalone w oparciu o przedstawione koszty, na kwotę dopłaty złożyły się m. in. koszty najmu mieszkania zastępczego w wysokości 13 252,98 zł za okres najmu lokalu zastępczego uznany przez pozwaną tj. od 21 maja 2023 roku do 22 czerwca 2023 roku.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>Powód wraz z rodziną na skutek zalania lokalu mieszkalnego stanął przed koniecznością wynajmu mieszkania zastępczego. Mieszkanie powoda położone jest przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, składa się z pięciu pokoi (cztery osobne pokoje, salon z kuchnią, i 2 łazienki) o łącznej powierzchni 104 m<xSUPx>2</xSUPx>. Przedmiotowy lokal zamieszkuje Powód, jego żona oraz ich dwoje małoletnich dzieci (synowie: <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> i <xAnon>F.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon>) W czasie usuwania skutków powstałej szkody normalne funkcjonowanie całej rodziny w lokalu było niemożliwe.</xText> <xText>Powód wraz z małżonką wykonuje pracę zawodową w trybie zdalnym, z domu. Do prowadzenia telekonferencji i pracy w skupieniu potrzebują dwóch osobnych pokoi. Dwoje małoletnich dzieci wymagało kolejnego pokoju, jednakże w trakcie dnia dzieci powoda chodzą do przedszkola.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> zeznania świadka: <xAnon>S. W.</xAnon> (k. 226), </xIx></xText> <xText>Osuszanie zalanego lokalu mieszkalnego powoda wykonał <xAnon>M. K.</xAnon> prowadzący działalność gospodarczą pod <xAnon> firmą (...)</xAnon>. Osuszanie trwało dwa tygodnie, w dniach od <xUx>24 maja 2023 r. (k. 88) do 7 czerwca 2023 r.</xUx> W pierwszej kolejności z zawilgoconych ścian usunięto farbę porażoną korozją biologiczną oraz luźne odparzone fragmenty tynku. Dodatkowo usunięto piankę dylatacyjna wylewki. Na potrzeby osuszenia sfery izolacji w posadzce pomieszczeń wywiercono 8 otworów tłoczonych oraz zastosowano 5 dysz dylatacyjnych. W trakcie montażu zestawu do osuszania pod posadzkowego stwierdzono bardzo wysoki poziom wilgotności pod posadzką (k. 79v)</xText> <xText>Podczas osuszania, <xAnon>M. K.</xAnon> doradził stronie powodowej, żeby jak najszybciej uzupełnić warstwę posadzki wylewką w łazience, ponieważ, według producentów, może ona schnąć nawet trzy tygodnie. Sprzęt do osuszania chodził całą dobę oraz generował bardzo dużo hałasu.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> raport z osuszania z dnia 14 czerwca 2024 roku (k. 71-126), zeznania świadka: <xAnon>S. W.</xAnon> (k. 226).</xIx></xText> <xText>Przez cały okres trwania prac związanych z osuszaniem lokalu mieszkalnego Powód poszukiwał ekip remontowych gotowych podjąć się remontu łazienki, mieszkanie było gotowe do oględzin i prowadzenia prac.</xText> <xText>Główną przyczyną opóźnień była niemożność znalezienia wykonawcy remontu. Powód 26 maja skontaktował się z <xAnon>P. D. (1)</xAnon>, który to wykonywał już u powoda prace wykończeniowe. Powód chciał zatrudnić <xAnon>P. D. (1)</xAnon> do przeprowadzenia remontu łazienki, jednakże z powodu innych zleceń <xAnon>P. D. (1)</xAnon> nie podjął się współpracy.</xText> <xText>Powód w czerwcu 2023 roku prowadził również poszukiwania ekipy remontowej za pośrednictwem platformy internetowej <xAnon>F.</xAnon> oraz <xAnon>O.</xAnon>.</xText> <xText><xBx><xIx>Dowód:</xIx></xBx><xIx> korespondencja z wykonawcami (k.54 -63)</xIx>, <xIx>Korespondencja SMSm z <xAnon>P. D. (2)</xAnon>(k. 52), zeznania świadka <xAnon>P. D. (1)</xAnon> (k. 228), ogłoszenia powoda (k. 53).</xIx></xText> <xText>W konsekwencji poszukiwań powód podjął współpracę z <xAnon>G. K. (1)</xAnon>, który podjął się prac remontowych tj. zmianę posadzki w łazience oraz odnowienia/ odmalowania ścian po zalaniu mieszkania. W łazience <xAnon>G. K. (1)</xAnon> zerwał płytki podłogowe i część ściennych z uwagi na przerwaną matę. Wykonawca rozłożył swoją prace na raty, łączny okres prac związanych z remontem wynosił około 3,5 – 4 tygodni. Inni fachowcy nie chcieli się podjąć zlecenia, z uwagi iż było czasochłonne. <xAnon>G. K. (1)</xAnon> w pierwszej kolejności odmalował ściany a kolejno wyremontował łazienkę. Malowanie ścian rozpoczęło się 26/27 czerwca 2023 roku. Około 4 lipca 2023 roku <xAnon>G. K. (1)</xAnon> skończył malowanie i zaoferował się do prac w łazience, a w konsekwencji sporządził kosztorys. <xAnon>G. K. (1)</xAnon> robił pracę na raty.</xText> <xText>W połowie lipca większość prac była zakończona, zostały do poprawy usterki - poprawki w silikonie, panelach grzewczych. Nie była zamontowana jedynie pralka. Mieszkanie było zapylone, wymagało generalnego sprzątania. Gruz został wyniesiony z <xAnon>lokalu (...)</xAnon>.07.2024r. ( twierdzenie pozwu k. 16). Z uwagi na wynajęte mieszkanie zastępcze do końca lipca 2023 roku powód zgodził się aby <xAnon>G. K. (1)</xAnon> posprzątał mieszkanie i zamontował pralkę pod koniec lipca.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> zeznania świadka <xAnon>S. W.</xAnon> (k. 226), zeznania świadka <xAnon>G. K. (1)</xAnon> (k. 227) przesłuchanie powoda <xAnon>F. W.</xAnon> (k. 228)</xIx></xText> <xText><xAnon>M. B.</xAnon> wykonywał w mieszkaniu powoda zabudowę kuchenną, którą zdemontował i ponownie zamontował. Na ścianach była wilgoć i grzyb. <xAnon> (...)</xAnon> po demontażu zostały przeniesione do innego pokoju z uwagi na osuszanie.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> zeznania świadka <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon> (k. 227).</xIx></xText> <xText>Powód szukał mieszkania zastępczego w serwisach internetowych, w podobnej lokalizacji oraz o podobnym standardzie. Powód najmował mieszkanie zastępcze położone przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> w okresie od dnia 21 maja 2023 roku do dnia 22 czerwca 2023 roku za cenę 13 252,98 zł brutto.</xText> <xText>Kolejno powód najął mieszkanie zastępcze położone przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> w okresie od 21 czerwca 2023 roku do dnia 2 lipca 2023 roku z cenę 4 015,67 zł brutto.</xText> <xText>Powód najął ponownie mieszkanie zastępcze położone przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> w okresie od dnia 1 lipca 2023 roku do 30 lipca 2023 roku za cenę 13 740,71 zł brutto.</xText> <xText>Łączna kwota należności uiszczonych przez powoda z tytułu najmu mieszkań zastępczych wyniosła 31 009,36 zł. Powód powyższe mieszkania zastępcze najął przez stronę internetową <xAnon>R.</xAnon>.pl gdzie nie było możliwości negocjacji ceny, płaciło się za każdą dobę. Za rezerwację trzeba było zapłacić z góry. Dwukrotnie doby najmu pokrywały się celem ułatwienia przeprowadzek.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> zeznania świadka <xAnon>S. W.</xAnon> (k. 226), Faktura zaliczkowa nr <xAnon> (...)</xAnon>, (k.161), potwierdzenia dokonanych rezerwacji (k.162 -166), potwierdzenia dokonanych przelewów za najem lokali zastępczych (k. 167 – 170).</xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd na podstawie przedłożonych przez strony dowodów w postaci dokumentów, wydruków i zdjęć, poświadczonych za zgodność z oryginałem przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego Wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez strony, a zatem stały się one podstawą ustaleń faktycznych.</xText> <xText>Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań świadków <xAnon>S. W.</xAnon>, <xAnon>G. K. (1)</xAnon>, <xAnon>M. B.</xAnon>, <xAnon>P. D. (1)</xAnon> oraz przesłuchania powoda <xAnon>F. W.</xAnon>. Zeznania świadków wzajemnie się uzupełniały i korespondowały ze sobą oraz z pozostałym materiałem dowodowym.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 805;art. 805 § 1;art. 805 § 2;art. 805 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 805 § 1 i § 2 pkt 1 k.c.</xLexLink> przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Przy ubezpieczeniu majątkowym świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku, przy czym w myśl <xLexLink xArt="art. 824(1);art. 824(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 824<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink>, o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Odszkodowanie ma zasadniczo na celu naprawienie szkody wyrządzonej ubezpieczającemu lub ubezpieczonemu w wyniku zajścia wypadku ubezpieczeniowego.</xText> <xText>Strony umowy ubezpieczenia, działając w ramach swobody umów, mogą określić metodykę ustalania wysokości odszkodowania lub jego zakres i tym samym odgórnie ustalić ograniczenia do zakresu odszkodowania określonego w <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 k.c.</xLexLink> (normalnych następstw zdarzenia wywołującego szkodę). W ubezpieczeniach majątkowych regułą powinno być jednak świadczenie ubezpieczyciela w wysokości poniesionej szkody będącej skutkiem wypadku ubezpieczeniowego, a granicę odpowiedzialności powinna stanowić suma ubezpieczenia, odpowiadająca wysokości składki jako świadczenia wzajemnego ubezpieczającego (<xLexLink xArt="art. 824;art. 824 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 824 § 1</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 805;art. 805 § 1;art. 805 § 2;art. 805 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 805 § 1 i § 2 pkt 1 k.c.</xLexLink>). Dlatego wszelkie klauzule ograniczające odpowiedzialność ubezpieczyciela w umowie ubezpieczenia majątkowego stanowią wyjątek od wskazanej zasady i wymagają wyraźnego i znanego ubezpieczającemu postanowienia umownego, na które się godzi, także wtedy, gdy ograniczenie takie znajduje się w ogólnych warunkach umów przygotowanych przez ubezpieczyciela i akceptowanych przez ubezpieczającego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 9 sierpnia 2016 r., sygn. II CSK 743/15).</xText> <xText>Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego <xAnon> – (...)</xAnon> sp. z.o.o, który posiada ubezpieczenie OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym.</xText> <xText>Co do zasady odpowiedzialność pozwanej nie była kwestionowana. Osią sporu w niniejszej sprawie jest wyłącznie ta cześć szkody majątkowej która poniósł powód w związku z kosztami związanymi z koniecznością wynajęcia lokalu zastępczego na czas usuwania szkody. Zaznaczyć przy tym należy wyraźnie, że zasada odpowiedzialności pozwanej za ten zakres szkody też nie była kwestionowana, gdyż pozwana wypłaciła w pełnym zakresie odszkodowanie za pierwszy miesiąca najmu lokalu zastępczego. Nie kwestionowała wówczas ani standardu przedmiotowego lokalu, ani też ceny za wynajmem tego lokalu za dobę. Powód mając problem ze znalezieniem lokalu na dość kroki, a z góry nieprzewidywalny termin zdecydował się na najem przez stronę, która proponuje najmy krótkoterminowe dobowe z płatnością za kadź dobę z góry, w zależności od długości pobytu. Tego rodzaju najem zwłaszcza w mieście <xAnon>K.</xAnon> jest jedna z droższych form wynajmu, standard lokalu zwykle jest też dość wysoki. Zgodzić się jednak można z powodem że na rynku najmu nieruchomości ciężko znaleźć oferty o podobnym standardzie na czas na jaki potrzebowali lokalu powód z rodziną , który można by wynająć w innej formie. Zazwyczaj umowy najmu zawiera się na okresy półroczne, roczne i dłuższe. Powód opuścił wraz z rodziną lokal duży, świeżo wykończony, w którym oboje małżonkowie świadczyli prace zdalną. Ponieważ pozwana nie zakwestionowała wyboru lokalu, jego standardu jak i średniej ceny dobowej w pierwszym miesiącu korzystania z lokalu, Sąd co do zasady nie miał podstaw aby te czynniki kwestionować przy dłuższym okresie najmu (3 najem dotyczył dokładnie tego samego lokalu, a 2 -gi lokalu mniejszego i tańszego jeśli chodzi o dobę pobytu). Nadal bowiem także po upływie pierwszego miesiąca najmu czyli po 22.06.2023r. powód mimo usilnych starań nie miał usuniętych szkód w lokalu. Same prace osuszania trwały około 3 tygodni i dopiero po ich zakończeniu mogłaby wejść ekipa remontowa, gdyby udało się ją bez problemów znaleźć. Znowu jednak krótki okres czasu między opróżnieniem lokalu, zakończeniem jego osuszania a planowaną data remontu nie pozwolił powodowi i jego żonie znaleźć ekipy, która podjęłaby się zadania. Jedyna jako znaleźli przewidywała wejście do lokalu w sierpniu. Twierdzenia te znalazły potwierdzenie w materiale dowodowym, w spójnych zeznaniach świadków i powoda. Wyremontowanie łazienki było największymi problem i dlatego znalezienie fachowca, który się tego podjął wraz z naprawą maty grzewczej, a jednocześnie wystawił konieczny dla ubezpieczyciela kosztorys, było najtrudniejsze. Z tych względów już w połowie czerwca powód zawarł kolejne 2 umowy aż do 30 lipca włącznie. W ocenie Sądu co do drugiej z umów uczynił to jednak zbyt wcześnie, cały czas bowiem szukał innych wykonawców. Ostatecznie osoba, która wykonywała inne prace (malowane ścian) świadek <xAnon>G. K. (1)</xAnon> podjął się ok. 4 lipca także wykonania prac w łazience, zarówno powód, jak i świadkowie <xAnon>S. W.</xAnon> i <xAnon>G. K. (2)</xAnon> podali, że prace te ostatecznie ukończył do połowy lipca (żona powoda podała nawet termin 12.07, z tymże były do poprawienia drobne usterki, poprawki w silikonie, panelach grzewczych). Później powód oczekiwał jedynie na montaż pralki i posprzątanie, co także zaoferował, że zrobi <xAnon>G. K. (1)</xAnon> w terminie późniejszym. W ocenie Sądu obie te pracy mógł wykonać już ktoś inny. Powód zeznał jednak, że skoro mieli wynajęty lokal, w związku z brakiem możliwości odzyskania pieniędzy zapłaconych z góry do końca lipca, nie ponaglał już <xAnon>G. K. (1)</xAnon> do kończenia tych prac. Powód przyznał to także w pozwie, gdzie wskazał, iż ponieważ miał wynajęte mieszkanie do końca lipca nie naciskał bardzo na <xAnon>G. K. (1)</xAnon>, aby posprzątał lokal po remoncie bezpośrednio po zakończeniu prac. W ocenie Sądu biorąc pod uwagę konieczność minimalizacji szkody powód nie może sobie zatem liczyć wynagrodzenia za okres od połowy lipca, gdyby bowiem wynajmował mieszkanie zastępcze (podobnego standardu i w podobnej cenie) na okresy krótsze np. 2 tygodniowe, a nie od razu w połowie czerwca na kolejne 6 tygodni, to w związku z zakończeniem usuwania szkód do połowy lipca wraz z rodziną mógłby wrócić już do mieszkania. Obowiązek minimalizacji szkody w tym wypadku po stronie poszkodowanego wymagał, choć mogło to być uciążliwe, aby wyjmować mieszkania na okresy krótsze, cały czas starając się znaleźć kogoś do koniecznej naprawy ( co się udało).</xText> <xText>Dodatkowo okresy najmu <xAnon>lokalu nr (...)</xAnon> nachodzą na siebie, podobnie jak okres najmu <xAnon>lokalu numer (...)</xAnon> nachodzi na najem nr 1 (noc 21/22.06 uwzględnił już ubezpieczyciel). Rozumiejąc niegodności związane z koniecznością opróżnienia zajmowanych lokali ze swoich rzeczy niemal „na raz” nie może być tak, żeby ubezpieczyciel pokrywał poszkodowanemu 2 noclegi w 2 różnych miejscach.</xText> <xText>Z tych wszystkich względów ostatecznie Sąd przyjął, iż poszkodowanemu należy się odszkodowanie za najmem <xAnon>lokalu numer (...)</xAnon> za okres od 22.06/23.06 do 2.07 – 11 nocy, przy czym najem trwał o dzień wcześniej od 21.06., czyli powód zapłacił kwotę 4.015, 67 za 12 nocy, cena za noc to 365, 06 zł. Zatem kwotę zapłaconą <xAnon> (...)</xAnon>, 67 należało pomniejszyć o tę jedną „zdublowaną” noc i zasądzić kwotę 3.650, 61 zł.</xText> <xText>Z kolei z ostatniego 3 okresu najmu trwającego od 1.07. do 30.07.2023r. Sąd uwzględnił okres od 2.07.2023r. (1.07 to była noc „zdublowana”) do 17.07.2023r. (poniedziałek), uznając że skoro jak zeznał powód i dwóch świadków główne prace remontowane zakończyły się do połowy lipca, to przy odpowiednim rozplanowaniu czynności, 17.07 w poniedziałek po weekendzie, powód mógł już z rodziną zamieszkać ponownie w lokalu. Sąd uwzględnił zatem roszczenie w zakresie 15 noclegów (pierwszy 2.07, ostatni w nocy z 16/17.09). Biorąc pod uwagę, że za ten pobyt powód zapłacił 13.740, 71 za 29 nocy, co daje 473, 81 zł za dobę, zasadne wynagrodzenie za 15 noclegów (473, 81x15) dało kwotę 7107, 15 zł.</xText> <xText>Łącznie Sąd zasadził zatem 10.757, 76 zł - jak w punkcie I wyroku</xText> <xText>W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił, o czym orzekł w punkcie II.</xText> <xText>O odsetkach Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 817" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 817 kc</xLexLink>, ubezpieczyciel dokonuje wypłaty odszkodowania, w tym zwrotu kosztów, w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku ubezpieczeniowym, o szkodzie pozwana dowiedziała się już w kwietniu 2023 r. ( protokół z 25.04.2023r), natomiast szkodę w postaci pokrycia kosztów najmu powód poniósł 9.06 i 15.06. W ocenie Sądu odsetki od zasądzonej kwoty należne są od 27.06.2024r. (26.06. 2024r. wypłacono odszkodowanie za pierwszy miesiąc – k. 172, a nie uwzględniono dalszego okresu mimo dostarczenia przez powoda wszelkich niezbędnych danych). O powyższym orzeczono w pkt I wyroku.</xText> <xText>Orzekając o kosztach procesu Sąd na zasadzie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 kpc</xLexLink> - w związku z częściowym uwzględnieniem żądania - stosunkowo rozdzielił koszty procesu i zasądził od pozwanej, która w 60% przegrała sprawę, na rzecz powoda, kwotę 1.323, 40 zł. (Koszty powódki 1000 zł opłaty i 3617 zł koszty zastępstwa, koszty pozwanej 3617 zł, łącznie koszty procesu 8234 zł, z czego powód miał ponieść 40% czyli 3293, 60 zł a poniósł 4617 zł, zatem różnicę należało zasądzić.). O odsetkach od tej kwoty Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx>kpc</xLexLink>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>-odnotować uzasadnienie;</xText> <xText>- odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej za pośrednictwem portalu informacyjnego zgodnie z wnioskiem;</xText> <xText>- kalendarz 2 tygodnie z dowodami doręczenia;</xText> <xText><xAnon>K.</xAnon> dnia 29 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sędzia Marzena Stoces</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Monika Turek

Monika Turek

Sygn. akt I C 564/22/P UZASADNIENIE wyroku z dnia 7 listopada 2024 roku Pozwem wniesionym w dniu 12 lutego 2024 roku powódF. W.domagał się zasądzenia od strony pozwanej(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wS.kwoty 17 756,38 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 27 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty, powód wniósł również o zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, ze dnia 28 grudnia 2022 roku w lokalu mieszkalnym pod adresemul. (...),(...)-(...) K., którego właścicielem jest Powód, doszło do zalania pomieszczeń wodą. Podmiotem odpowiedzialnym za powstałe w lokalu zalania okazał się być(...) sp. z o.o., wykonawca prac w lokalu w zakresie wykonania instalacji wodno-kanalizacyjnych i cieplnych. Przyczyną zalań okazało się być rozszczepienie instalacji na kolanku, co spowodowało wylewanie się wody z instalacji pod posadzkę i w konsekwencji zalanie powierzchni pod posadzkowej. Kolejno woda rozlewając się pod posadzką zaczęła wychodzić na ściany, co spowodowało ich uszkodzenia. Uszkodzenia zaobserwowano w pięciu pomieszczeniach lokalu. Strona pozwana uznała i wypłaciła powodowi kwotę 13 252,98 zł tytułem kosztów najmu mieszkania zastępczego. Uznano wyłącznie pierwszy nie w związku z wyliczeniem przez rzeczoznawcę technologicznego casu naprawy, który nie powinien przekroczyć miesiąca. Powód najmował mieszkanie zastępcze w okresie od dnia 21 maja 2023 r., do dnia 30 lipca 2023 r. Łączna kwota należności uiszczonych przez stronę powodową z tytułu najmu mieszkań zastępczych wynosi 31 009,36 zł. Pozwany, uznając pierwszy miesiąc najmu zastępczego, Wypłacił powodowi kwotę 13 252,98 zł c zostało uwzględnione w żądaniu pozwu. W konsekwencji, dochodzona pozwem kwota wynosiła 17 756,38 zł. W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wS.wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności co do zasady, lecz co do wysokości, twierdząc, że w całości już swój obowiązek spełniła. Podniesiono, iż brak jest podstaw do wypłaty dalszego odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu lokalu zastępczego ponad uznany miesiąc. Powód miał możliwość by przeprowadzić remont mieszkania w okresie 1 miesiąca tj. w okresie w którym pozwany uznał najem lokalu za zasadny, a przeciągając prace remontowe oraz wynajmując w tym okresie dalej lokal zastępczy powód przyczynił się do zwiększenia Bezsporne w sprawie były następujące okoliczności: Dnia 28 grudnia 2022 roku w lokalu mieszkalnym pod adresemul. (...),(...)-(...) K., którego właścicielem jest PowódF. W., doszło do zalania pomieszczeń wodą. Lokal pozostawał w tamtym okresie niezamieszkany, z uwagi na toczące się prace wykończeniowe. Dnia 22 marca 2023 roku doszło do drugiego zalania, tym razem o większych rozmiarach. Kolejne zalanie odkryto dnia 1 kwietnia 2023 roku. Podmiotem odpowiedzialnym za powstałe w lokalu zalania okazał się być(...) sp. z o.o., wykonawca prac w lokalu w zakresie wykonania instalacji wodno-kanalizacyjnych i cieplnych. Sprawca szkody,(...) sp. z o.o., objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzonej działalności, zgodnie z zawartą ze stroną pozwaną- (...) S. A.–polisą (...). (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wS.decyzją z dnia 23 czerwca 2023 roku r. przyznało powodowi odszkodowanie w wysokości 17 573,88 zł brutto, ustalone w oparciu o przedstawione koszty, na kwotę dopłaty złożyły się m. in. koszty najmu mieszkania zastępczego w wysokości 13 252,98 zł za okres najmu lokalu zastępczego uznany przez pozwaną tj. od 21 maja 2023 roku do 22 czerwca 2023 roku. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Powód wraz z rodziną na skutek zalania lokalu mieszkalnego stanął przed koniecznością wynajmu mieszkania zastępczego. Mieszkanie powoda położone jest przyulicy (...)wK., składa się z pięciu pokoi (cztery osobne pokoje, salon z kuchnią, i 2 łazienki) o łącznej powierzchni 104 m2. Przedmiotowy lokal zamieszkuje Powód, jego żona oraz ich dwoje małoletnich dzieci (synowie:M.ur. (...)iF.ur. (...)) W czasie usuwania skutków powstałej szkody normalne funkcjonowanie całej rodziny w lokalu było niemożliwe. Powód wraz z małżonką wykonuje pracę zawodową w trybie zdalnym, z domu. Do prowadzenia telekonferencji i pracy w skupieniu potrzebują dwóch osobnych pokoi. Dwoje małoletnich dzieci wymagało kolejnego pokoju, jednakże w trakcie dnia dzieci powoda chodzą do przedszkola. Dowód: zeznania świadka:S. W.(k. 226), Osuszanie zalanego lokalu mieszkalnego powoda wykonałM. K.prowadzący działalność gospodarczą podfirmą (...). Osuszanie trwało dwa tygodnie, w dniach od24 maja 2023 r. (k. 88) do 7 czerwca 2023 r.W pierwszej kolejności z zawilgoconych ścian usunięto farbę porażoną korozją biologiczną oraz luźne odparzone fragmenty tynku. Dodatkowo usunięto piankę dylatacyjna wylewki. Na potrzeby osuszenia sfery izolacji w posadzce pomieszczeń wywiercono 8 otworów tłoczonych oraz zastosowano 5 dysz dylatacyjnych. W trakcie montażu zestawu do osuszania pod posadzkowego stwierdzono bardzo wysoki poziom wilgotności pod posadzką (k. 79v) Podczas osuszania,M. K.doradził stronie powodowej, żeby jak najszybciej uzupełnić warstwę posadzki wylewką w łazience, ponieważ, według producentów, może ona schnąć nawet trzy tygodnie. Sprzęt do osuszania chodził całą dobę oraz generował bardzo dużo hałasu. Dowód: raport z osuszania z dnia 14 czerwca 2024 roku (k. 71-126), zeznania świadka:S. W.(k. 226). Przez cały okres trwania prac związanych z osuszaniem lokalu mieszkalnego Powód poszukiwał ekip remontowych gotowych podjąć się remontu łazienki, mieszkanie było gotowe do oględzin i prowadzenia prac. Główną przyczyną opóźnień była niemożność znalezienia wykonawcy remontu. Powód 26 maja skontaktował się zP. D. (1), który to wykonywał już u powoda prace wykończeniowe. Powód chciał zatrudnićP. D. (1)do przeprowadzenia remontu łazienki, jednakże z powodu innych zleceńP. D. (1)nie podjął się współpracy. Powód w czerwcu 2023 roku prowadził również poszukiwania ekipy remontowej za pośrednictwem platformy internetowejF.orazO.. Dowód:korespondencja z wykonawcami (k.54 -63),Korespondencja SMSm zP. D. (2)(k. 52), zeznania świadkaP. D. (1)(k. 228), ogłoszenia powoda (k. 53). W konsekwencji poszukiwań powód podjął współpracę zG. K. (1), który podjął się prac remontowych tj. zmianę posadzki w łazience oraz odnowienia/ odmalowania ścian po zalaniu mieszkania. W łazienceG. K. (1)zerwał płytki podłogowe i część ściennych z uwagi na przerwaną matę. Wykonawca rozłożył swoją prace na raty, łączny okres prac związanych z remontem wynosił około 3,5 – 4 tygodni. Inni fachowcy nie chcieli się podjąć zlecenia, z uwagi iż było czasochłonne.G. K. (1)w pierwszej kolejności odmalował ściany a kolejno wyremontował łazienkę. Malowanie ścian rozpoczęło się 26/27 czerwca 2023 roku. Około 4 lipca 2023 rokuG. K. (1)skończył malowanie i zaoferował się do prac w łazience, a w konsekwencji sporządził kosztorys.G. K. (1)robił pracę na raty. W połowie lipca większość prac była zakończona, zostały do poprawy usterki - poprawki w silikonie, panelach grzewczych. Nie była zamontowana jedynie pralka. Mieszkanie było zapylone, wymagało generalnego sprzątania. Gruz został wyniesiony zlokalu (...).07.2024r. ( twierdzenie pozwu k. 16). Z uwagi na wynajęte mieszkanie zastępcze do końca lipca 2023 roku powód zgodził się abyG. K. (1)posprzątał mieszkanie i zamontował pralkę pod koniec lipca. Dowód: zeznania świadkaS. W.(k. 226), zeznania świadkaG. K. (1)(k. 227) przesłuchanie powodaF. W.(k. 228) M. B.wykonywał w mieszkaniu powoda zabudowę kuchenną, którą zdemontował i ponownie zamontował. Na ścianach była wilgoć i grzyb.(...)po demontażu zostały przeniesione do innego pokoju z uwagi na osuszanie. Dowód: zeznania świadkaM.B.(k. 227). Powód szukał mieszkania zastępczego w serwisach internetowych, w podobnej lokalizacji oraz o podobnym standardzie. Powód najmował mieszkanie zastępcze położone przyul. (...)wK.w okresie od dnia 21 maja 2023 roku do dnia 22 czerwca 2023 roku za cenę 13 252,98 zł brutto. Kolejno powód najął mieszkanie zastępcze położone przyul. (...)wK.w okresie od 21 czerwca 2023 roku do dnia 2 lipca 2023 roku z cenę 4 015,67 zł brutto. Powód najął ponownie mieszkanie zastępcze położone przyul. (...)wK.w okresie od dnia 1 lipca 2023 roku do 30 lipca 2023 roku za cenę 13 740,71 zł brutto. Łączna kwota należności uiszczonych przez powoda z tytułu najmu mieszkań zastępczych wyniosła 31 009,36 zł. Powód powyższe mieszkania zastępcze najął przez stronę internetowąR..pl gdzie nie było możliwości negocjacji ceny, płaciło się za każdą dobę. Za rezerwację trzeba było zapłacić z góry. Dwukrotnie doby najmu pokrywały się celem ułatwienia przeprowadzek. Dowód: zeznania świadkaS. W.(k. 226), Faktura zaliczkowa nr(...), (k.161), potwierdzenia dokonanych rezerwacji (k.162 -166), potwierdzenia dokonanych przelewów za najem lokali zastępczych (k. 167 – 170). Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd na podstawie przedłożonych przez strony dowodów w postaci dokumentów, wydruków i zdjęć, poświadczonych za zgodność z oryginałem przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego Wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez strony, a zatem stały się one podstawą ustaleń faktycznych. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań świadkówS. W.,G. K. (1),M. B.,P. D. (1)oraz przesłuchania powodaF. W.. Zeznania świadków wzajemnie się uzupełniały i korespondowały ze sobą oraz z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd zważył co następuje: Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części. Zgodnie zart. 805 § 1 i § 2 pkt 1 k.c.przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Przy ubezpieczeniu majątkowym świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku, przy czym w myślart. 8241§ 1 k.c., o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Odszkodowanie ma zasadniczo na celu naprawienie szkody wyrządzonej ubezpieczającemu lub ubezpieczonemu w wyniku zajścia wypadku ubezpieczeniowego. Strony umowy ubezpieczenia, działając w ramach swobody umów, mogą określić metodykę ustalania wysokości odszkodowania lub jego zakres i tym samym odgórnie ustalić ograniczenia do zakresu odszkodowania określonego wart. 361 § 2 k.c.(normalnych następstw zdarzenia wywołującego szkodę). W ubezpieczeniach majątkowych regułą powinno być jednak świadczenie ubezpieczyciela w wysokości poniesionej szkody będącej skutkiem wypadku ubezpieczeniowego, a granicę odpowiedzialności powinna stanowić suma ubezpieczenia, odpowiadająca wysokości składki jako świadczenia wzajemnego ubezpieczającego (art. 824 § 1w związku zart. 805 § 1 i § 2 pkt 1 k.c.). Dlatego wszelkie klauzule ograniczające odpowiedzialność ubezpieczyciela w umowie ubezpieczenia majątkowego stanowią wyjątek od wskazanej zasady i wymagają wyraźnego i znanego ubezpieczającemu postanowienia umownego, na które się godzi, także wtedy, gdy ograniczenie takie znajduje się w ogólnych warunkach umów przygotowanych przez ubezpieczyciela i akceptowanych przez ubezpieczającego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 9 sierpnia 2016 r., sygn. II CSK 743/15). Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego– (...)sp. z.o.o, który posiada ubezpieczenie OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Co do zasady odpowiedzialność pozwanej nie była kwestionowana. Osią sporu w niniejszej sprawie jest wyłącznie ta cześć szkody majątkowej która poniósł powód w związku z kosztami związanymi z koniecznością wynajęcia lokalu zastępczego na czas usuwania szkody. Zaznaczyć przy tym należy wyraźnie, że zasada odpowiedzialności pozwanej za ten zakres szkody też nie była kwestionowana, gdyż pozwana wypłaciła w pełnym zakresie odszkodowanie za pierwszy miesiąca najmu lokalu zastępczego. Nie kwestionowała wówczas ani standardu przedmiotowego lokalu, ani też ceny za wynajmem tego lokalu za dobę. Powód mając problem ze znalezieniem lokalu na dość kroki, a z góry nieprzewidywalny termin zdecydował się na najem przez stronę, która proponuje najmy krótkoterminowe dobowe z płatnością za kadź dobę z góry, w zależności od długości pobytu. Tego rodzaju najem zwłaszcza w mieścieK.jest jedna z droższych form wynajmu, standard lokalu zwykle jest też dość wysoki. Zgodzić się jednak można z powodem że na rynku najmu nieruchomości ciężko znaleźć oferty o podobnym standardzie na czas na jaki potrzebowali lokalu powód z rodziną , który można by wynająć w innej formie. Zazwyczaj umowy najmu zawiera się na okresy półroczne, roczne i dłuższe. Powód opuścił wraz z rodziną lokal duży, świeżo wykończony, w którym oboje małżonkowie świadczyli prace zdalną. Ponieważ pozwana nie zakwestionowała wyboru lokalu, jego standardu jak i średniej ceny dobowej w pierwszym miesiącu korzystania z lokalu, Sąd co do zasady nie miał podstaw aby te czynniki kwestionować przy dłuższym okresie najmu (3 najem dotyczył dokładnie tego samego lokalu, a 2 -gi lokalu mniejszego i tańszego jeśli chodzi o dobę pobytu). Nadal bowiem także po upływie pierwszego miesiąca najmu czyli po 22.06.2023r. powód mimo usilnych starań nie miał usuniętych szkód w lokalu. Same prace osuszania trwały około 3 tygodni i dopiero po ich zakończeniu mogłaby wejść ekipa remontowa, gdyby udało się ją bez problemów znaleźć. Znowu jednak krótki okres czasu między opróżnieniem lokalu, zakończeniem jego osuszania a planowaną data remontu nie pozwolił powodowi i jego żonie znaleźć ekipy, która podjęłaby się zadania. Jedyna jako znaleźli przewidywała wejście do lokalu w sierpniu. Twierdzenia te znalazły potwierdzenie w materiale dowodowym, w spójnych zeznaniach świadków i powoda. Wyremontowanie łazienki było największymi problem i dlatego znalezienie fachowca, który się tego podjął wraz z naprawą maty grzewczej, a jednocześnie wystawił konieczny dla ubezpieczyciela kosztorys, było najtrudniejsze. Z tych względów już w połowie czerwca powód zawarł kolejne 2 umowy aż do 30 lipca włącznie. W ocenie Sądu co do drugiej z umów uczynił to jednak zbyt wcześnie, cały czas bowiem szukał innych wykonawców. Ostatecznie osoba, która wykonywała inne prace (malowane ścian) świadekG. K. (1)podjął się ok. 4 lipca także wykonania prac w łazience, zarówno powód, jak i świadkowieS. W.iG. K. (2)podali, że prace te ostatecznie ukończył do połowy lipca (żona powoda podała nawet termin 12.07, z tymże były do poprawienia drobne usterki, poprawki w silikonie, panelach grzewczych). Później powód oczekiwał jedynie na montaż pralki i posprzątanie, co także zaoferował, że zrobiG. K. (1)w terminie późniejszym. W ocenie Sądu obie te pracy mógł wykonać już ktoś inny. Powód zeznał jednak, że skoro mieli wynajęty lokal, w związku z brakiem możliwości odzyskania pieniędzy zapłaconych z góry do końca lipca, nie ponaglał jużG. K. (1)do kończenia tych prac. Powód przyznał to także w pozwie, gdzie wskazał, iż ponieważ miał wynajęte mieszkanie do końca lipca nie naciskał bardzo naG. K. (1), aby posprzątał lokal po remoncie bezpośrednio po zakończeniu prac. W ocenie Sądu biorąc pod uwagę konieczność minimalizacji szkody powód nie może sobie zatem liczyć wynagrodzenia za okres od połowy lipca, gdyby bowiem wynajmował mieszkanie zastępcze (podobnego standardu i w podobnej cenie) na okresy krótsze np. 2 tygodniowe, a nie od razu w połowie czerwca na kolejne 6 tygodni, to w związku z zakończeniem usuwania szkód do połowy lipca wraz z rodziną mógłby wrócić już do mieszkania. Obowiązek minimalizacji szkody w tym wypadku po stronie poszkodowanego wymagał, choć mogło to być uciążliwe, aby wyjmować mieszkania na okresy krótsze, cały czas starając się znaleźć kogoś do koniecznej naprawy ( co się udało). Dodatkowo okresy najmulokalu nr (...)nachodzą na siebie, podobnie jak okres najmulokalu numer (...)nachodzi na najem nr 1 (noc 21/22.06 uwzględnił już ubezpieczyciel). Rozumiejąc niegodności związane z koniecznością opróżnienia zajmowanych lokali ze swoich rzeczy niemal „na raz” nie może być tak, żeby ubezpieczyciel pokrywał poszkodowanemu 2 noclegi w 2 różnych miejscach. Z tych wszystkich względów ostatecznie Sąd przyjął, iż poszkodowanemu należy się odszkodowanie za najmemlokalu numer (...)za okres od 22.06/23.06 do 2.07 – 11 nocy, przy czym najem trwał o dzień wcześniej od 21.06., czyli powód zapłacił kwotę 4.015, 67 za 12 nocy, cena za noc to 365, 06 zł. Zatem kwotę zapłaconą(...), 67 należało pomniejszyć o tę jedną „zdublowaną” noc i zasądzić kwotę 3.650, 61 zł. Z kolei z ostatniego 3 okresu najmu trwającego od 1.07. do 30.07.2023r. Sąd uwzględnił okres od 2.07.2023r. (1.07 to była noc „zdublowana”) do 17.07.2023r. (poniedziałek), uznając że skoro jak zeznał powód i dwóch świadków główne prace remontowane zakończyły się do połowy lipca, to przy odpowiednim rozplanowaniu czynności, 17.07 w poniedziałek po weekendzie, powód mógł już z rodziną zamieszkać ponownie w lokalu. Sąd uwzględnił zatem roszczenie w zakresie 15 noclegów (pierwszy 2.07, ostatni w nocy z 16/17.09). Biorąc pod uwagę, że za ten pobyt powód zapłacił 13.740, 71 za 29 nocy, co daje 473, 81 zł za dobę, zasadne wynagrodzenie za 15 noclegów (473, 81x15) dało kwotę 7107, 15 zł. Łącznie Sąd zasadził zatem 10.757, 76 zł - jak w punkcie I wyroku W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił, o czym orzekł w punkcie II. O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 k.c.w zw. zart. 817 kc, ubezpieczyciel dokonuje wypłaty odszkodowania, w tym zwrotu kosztów, w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku ubezpieczeniowym, o szkodzie pozwana dowiedziała się już w kwietniu 2023 r. ( protokół z 25.04.2023r), natomiast szkodę w postaci pokrycia kosztów najmu powód poniósł 9.06 i 15.06. W ocenie Sądu odsetki od zasądzonej kwoty należne są od 27.06.2024r. (26.06. 2024r. wypłacono odszkodowanie za pierwszy miesiąc – k. 172, a nie uwzględniono dalszego okresu mimo dostarczenia przez powoda wszelkich niezbędnych danych). O powyższym orzeczono w pkt I wyroku. Orzekając o kosztach procesu Sąd na zasadzieart. 100 kpc- w związku z częściowym uwzględnieniem żądania - stosunkowo rozdzielił koszty procesu i zasądził od pozwanej, która w 60% przegrała sprawę, na rzecz powoda, kwotę 1.323, 40 zł. (Koszty powódki 1000 zł opłaty i 3617 zł koszty zastępstwa, koszty pozwanej 3617 zł, łącznie koszty procesu 8234 zł, z czego powód miał ponieść 40% czyli 3293, 60 zł a poniósł 4617 zł, zatem różnicę należało zasądzić.). O odsetkach od tej kwoty Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 11kpc. ZARZĄDZENIE -odnotować uzasadnienie; - odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej za pośrednictwem portalu informacyjnego zgodnie z wnioskiem; - kalendarz 2 tygodnie z dowodami doręczenia; K.dnia 29 listopada 2024 r. Sędzia Marzena Stoces

15/201020/0000503/C

Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie

I Wydział Cywilny

155515300004521_IX_U_000703_2023_Uz_2024-11-26_001

IX U 703/23

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2024-12-03 18:00:04.0 CET

2024-12-03 12:58:09.0 CET

15551530

4521

REGULATION, REASON

Sygnatura akt IX U 703/23 UZASADNIENIE Decyzją z 8 listopada 2023 r. (znak sprawy (...) ) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił J. N. (1) prawa do: - zasiłku chorobowego za okres od 1 listopada 2013 r. do 8 kwietnia 2014 r. oraz od 8 kwietnia 2015 r. do 20 listopada 2015 r., - zasiłku macierzyńskiego za okres od 9 kwietnia 2014 r. do 7 kwietnia 2015 r. i od 21 listopada 2015 r. do 18 listopada 2016 r. oraz zobowiązał ją do zwrotu nienależnych świadczeń za wymienione okresy w łączne

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Alicja Rzewuska" xPublisher="arzewuska" xEditorFullName="Alicja Rzewuska" xEditor="arzewuska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000703" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygnatura akt IX U 703/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z 8 listopada 2023 r. (znak sprawy <xAnon>(...)</xAnon>) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> odmówił <xAnon>J. N. (1)</xAnon> prawa do:</xText> <xText>- zasiłku chorobowego za okres od 1 listopada 2013 r. do 8 kwietnia 2014 r. oraz od 8 kwietnia 2015 r. do 20 listopada 2015 r.,</xText> <xText>- zasiłku macierzyńskiego za okres od 9 kwietnia 2014 r. do 7 kwietnia 2015 r. i od 21 listopada 2015 r. do 18 listopada 2016 r.</xText> <xText>oraz zobowiązał ją do zwrotu nienależnych świadczeń za wymienione okresy w łącznej kwocie 419 541,92 zł (kwota główna 250 836,88 zł oraz odsetki w wysokości 168 705,04 zł). Uzasadniając zajęte stanowisko organ rentowy wskazał, że ubezpieczona nie ma prawa do świadczeń objętych decyzją i powołał się przy tym na prawomocną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z 14 lutego 2020 r., w której organ stwierdził, że <xAnon>J. N. (1)</xAnon> jako osoba prowadząca działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnym, rentowym, wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od 1 października 2013 r. do 2 grudnia 2015 r.</xText> <xText><xAnon>J. N. (1)</xAnon> wniosła odwołanie od tej decyzji, zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej zmianę przez Sąd poprzez ustalenie, że ubezpieczona nie jest zobowiązana do zwrotu świadczeń z ubezpieczenia chorobowego: zasiłku chorobowego za okres od 1 listopada 2013 r. do 8 kwietnia 2014 r., od 8 kwietnia 2015 r. do 20 listopada 2015 r. oraz zasiłku macierzyńskiego za okres od 9 kwietnia 2014 r. do 7 kwietnia 2015 r. i od 21 listopada 2015 r. do 18 listopada 2016 r. wraz z odsetkami w łącznej kwocie 419.541,92 zł. Odwołująca się wniosła również o zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu podniosła między innymi, że ZUS w sposób nieuprawniony nie zastosował względem niej <xLexLink xArt="art. 84;art. 84 ust. 7 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 84 ust. 7a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, z którego wynika, że organ w stosunku do osoby, która nienależnie pobrała świadczenie, nie może wydać decyzji o zwrocie później niż w terminie 5 lat od ostatniego dnia okresu, za który pobrano nienależne świadczenie. Jeśli ostatnim świadczeniem, którego ZUS dochodzi zwrotu, jest zasiłek macierzyński wypłacony za okres od 21 listopada 2015 r. do 18 listopada 2016 r., to w myśl <xLexLink xArt="art. 84;art. 84 ust. 7 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 84 ust. 7a</xLexLink>, ZUS mógł wydać decyzję o zwrocie najpóźniej w dniu 18 listopada 2021 roku. Wydanie zaś decyzji zobowiązującej skarżącą do zwrotu świadczeń nastąpiło w dniu 8 listopada 2023 r.</xText> <xText>Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (k. 23-24v.). Dodał, że decyzja w przedmiocie wyłączenia <xAnon>J. N. (1)</xAnon> z ubezpieczeń społecznych jest prawomocna, zaś Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej ubezpieczonej w tej sprawie do rozpoznania.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>J. N. (1)</xAnon> zarejestrowała prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej pod firmą: <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>J. N. (2)</xAnon>. Jako osoba prowadząca samodzielną działalność gospodarczą 1 października 2013 r. dokonała zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnego, rentowych, wypadkowego oraz dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z najwyższą podstawą składki, tj. 9 031,28 zł.</xText> <xText>W 2013 roku odwołująca się wykazała z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej dochód w wysokości 570 zł, za rok 2014 – 0 zł, a w 2015 r. – 195,12 zł. Po 30 dniach pozostawania w ubezpieczeniu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej skarżąca rozpoczęła wieloletnie korzystanie ze świadczeń finansowanych z ubezpieczeń społecznych, poczynając od zasiłku chorobowego od 1 listopada 2013 r., dwóch zasiłków macierzyńskich na przełomie roku 2014-2015 oraz 2015-2016, a następnie zasiłków chorobowych i opiekuńczych do kwietnia 2019 r. Łączna kwota pobranych świadczeń wyniosła 281 386,42 zł. W dniu 3 grudnia 2015 r. skarżąca rozszerzyła profil prowadzonej działalności gospodarczej o usługi budowlano-wykończeniowe i inne należące do szeroko pojętej branży budowlanej, a także zmieniła oznaczenie przedsiębiorcy na: <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Firma Handlowo Usługowa (...)</xAnon>. Odwołująca się od 2016 roku zajmowała się dostawą, sprzedażą i montażem stolarki otworowej, a za wykonane usługi wystawiała faktury.</xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> przeprowadził postępowanie wyjaśniające w zakresie poprawności zgłoszenia <xAnon>J. N. (1)</xAnon> do ubezpieczeń społecznych z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. O tym postępowaniu skarżąca dowiedziała się w 2019 lub w 2020 roku. Wcześniej żadna kontrola nie miała u niej miejsca. W wyniku tego postępowania organ wydał decyzję z 14 lutego 2020 r., nr <xAnon> (...)</xAnon>, w której stwierdził, że <xAnon>J. N. (1)</xAnon> jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od 1 października 2013 r. do dnia 2 grudnia 2015 r. uznając, że ubezpieczona nie prowadziła działalności gospodarczej w zakresie mobilnego gabinetu masażu, zaś analiza sprawy wykazała, że faktyczna aktywność zawodowa odwołującej się rozpoczęła się dopiero 3 grudnia 2015 r., czyli z chwilą zarejestrowania działalności związanej ze stolarką budowalną.</xText> <xText>Na skutek odwołania <xAnon>J. N. (1)</xAnon> Sąd Okręgowy wyrokiem z 28 października 2021 r. (sygnatura akt <xAnon>(...)</xAnon>) oddalił odwołanie. Następnie Sąd Apelacyjny w <xAnon>(...)</xAnon> wyrokiem z 27 maja 2022 r. oddalił apelację ubezpieczonej (sygnatura akt<xAnon>(...)</xAnon>). Tym samym decyzja organu o wyłączeniu z ubezpieczeń społecznych uprawomocniła się. Postanowieniem z 4 kwietnia 2023 r. (sygnatura akt<xAnon>(...)</xAnon>) Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej.</xText> <xText> <xIx> Niesporne, a nadto: przesłuchanie skarżącej – k. 65-66, wykaz pobieranych przez ubezpieczoną zasiłków – k. 48-48v., <xAnon>decyzja nr (...)</xAnon> z dnia 14 lutego 2020 r. – k. 14-22, dokumentacja działalności odwołującej się w charakterze masażystki – k. 18-42 w aktach sprawy o sygnaturze <xAnon>(...)</xAnon> w SO w <xAnon>S.</xAnon> (w załączniku), lista wypłat zidentyfikowanych odwołującej się – k. 66-68 w aktach sprawy o sygn. <xAnon>(...)</xAnon> w SO w <xAnon>S.</xAnon> </xIx>, <xIx> odpisy wyroków sądów obu instancji i postanowienia Sądu Najwyższego <xAnon>(...)</xAnon> akt sprawy sygn. <xAnon>(...)</xAnon> w SO w <xAnon>S.</xAnon>.</xIx> </xText> <xText><xAnon>J. N. (1)</xAnon> w związku z ciążą zaczęła pobierać świadczenia z ubezpieczenia chorobowego: zasiłek chorobowego za okres od 1 listopada 2013 r. do 8 kwietnia 2014 r., następnie po urodzeniu dziecka zasiłek macierzyński od 9 kwietnia 2014 r. do 7 kwietnia 2015 r., po czym w kolejnej ciąży zasiłek chorobowy od 8 kwietnia 2015 r. do 20 listopada 2015 r. i zasiłek macierzyński po urodzeniu drugiego dziecka od 21 listopada 2015 r. do 18 listopada 2016 r.</xText> <xText>Zaskarżona decyzja została wydana przez ZUS dnia 8 listopada 2023 r. Od ostatniego dnia pobierania zasiłków chorobowego i macierzyńskiego do dnia wydania decyzji przez organ upłynęło prawie 7 lat.</xText> <xText><xIx>Niesporne.</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie okazało się zasadne.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 6;art. 6 ust. 1;art. 6 ust. 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 1230) obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi. Dobrowolny charakter podlegania przez ww. osoby ubezpieczeniu chorobowemu i obowiązkowy – ubezpieczeniu wypadkowemu, wprowadzają przepisy art. 11 ust. 2 i art. 12 ust. 1 ustawy.</xText> <xText>Kwestia podlegania ubezpieczeniom społecznym <xAnon>J. N. (1)</xAnon> została prawomocnie przesądzona i stosownie do <xLexLink xArt="art. 365;art. 365 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 365 § 1 k.p.c.</xLexLink> wiąże sąd w tym postępowaniu. Konsekwencją jest zakaz ponownego roztrząsania tej kwestii, w tym również w ramach postępowania dowodowego. Z kolei rezultatem prawomocnego wyłączenia z ubezpieczeń społecznych jest brak prawa do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego – w tym wypadku zasiłku chorobowego i macierzyńskiego za okres sprzężony z wyłączonym okresem podlegania (a dokładnie braku podlegania) ubezpieczeniom społecznym.</xText> <xText>Brak prawa do zasiłku chorobowego i zasiłku macierzyńskiego sam w sobie nie prowadzi jednak automatycznie do obowiązku zwrotu otrzymanych przez ubezpieczoną świadczeń. Taki też był zakres zarzutów ubezpieczonej. Co prawda w odwołaniu wskazała, że zaskarża decyzję organu rentowego z 8 listopada <xAnon> (...)</xAnon>. w całości, lecz swoje żądanie oznaczyła już w sposób zakresowy: wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji, poprzez ustalenie, że nie ma obowiązku zwrotu świadczeń za wymienione tam okresy. Nie wnosiła o przyznanie prawa do zasiłku chorobowego i macierzyńskiego.</xText> <xText>Przesłanki zwrotu otrzymanych świadczeń reguluje przepis <xLexLink xArt="art. 84" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 84 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>. Zgodnie z jego <xLexLink xArt="art. 84 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustępem 1</xLexLink> osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu, wraz z odsetkami w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego. Za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania (art. 84 ust. 2 pkt 1 ustawy) oraz świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia (art. 84 ust. 2 pkt 2 ustawy systemowej). Art. 84 ust. 2 ustawy systemowej nie stosuje się, jeżeli przepisy szczególne określające zasady przyznawania i wypłacania świadczeń stanowią inaczej (art. 84 ust. 5 tej ustawy). O nienależnie pobranych świadczeniach można więc mówić w dwóch sytuacjach: gdy zostały one wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania lub gdy zostały one przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia.</xText> <xText>Dalsza regulacja art. 84 ustawy systemowej zawiera regulacje dotyczące kwestii czasowych – prekluzji i przedawnienia. W art. 84 ust. 7 ustawy przewidziano, że należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń ulegają przedawnieniu po upływie 10 lat, licząc od dnia uprawomocnienia się decyzji ustalającej te należności.</xText> <xText>Natomiast zasadniczym dla niniejszej sprawy jest treść <xLexLink xArt="art. 84;art. 84 ust. 7 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 84 ust. 7a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, w myśl którego w przypadku osoby, która nienależnie pobrała świadczenie, decyzji, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 84 ust. 7" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ust. 7</xLexLink>, nie wydaje się później niż w terminie 5 lat od ostatniego dnia okresu, za który pobrano nienależne świadczenie.</xText> <xText>Jak ustalił Sąd, ostatnim dniem okresu, za który <xAnon>J. N. (1)</xAnon> pobierała nienależne świadczenia był 18 listopada 2016 roku. Ostatnim zatem dniem, w którym organ mógł wydać decyzję ustalającą należności odwołującej się był 18 listopada 2021 roku. Tymczasem zaskarżona decyzja <xAnon> (...) Oddziału</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> wydana została 8 listopada 2023 r., zatem prawie dwa lata po upływie wskazanego w cytowanej ustawie terminu.</xText> <xText>Interpretacja <xLexLink xArt="art. 84;art. 84 ust. 7 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 84 ust. 7a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> była przedmiotem orzecznictwa polskich sądów. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 maja 2018 roku (sygn. I UK 138/17) orzekł, że <xIx>w przypadku osoby, która nienależnie pobrała świadczenie - decyzji o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń, o której mowa w ust. 7, nie wydaje się później niż w terminie 5 lat od ostatniego dnia okresu, za który pobrano nienależne świadczenie (art. 84 ust. 7a tej ustawy). Oznacza to, że organ rentowy może żądać zwrotu nienależnie pobranych, w tym przestępczo wyłudzonych świadczeń z ubezpieczenia społecznego tylko za okres 3 lat liczonych do ostatniej wypłaty (pobrania) nienależnego świadczenia (art. 138 ust. 3 ustawy emerytalnej w związku z art. 84 ust. 3 ustawy systemowej), natomiast decyzja o zwrocie może być wydana najpóźniej przed upływem 5 lat od ostatniego dnia okresu, za który pobrano je nienależnie (art. 84 ust. 7a ustawy systemowej)</xIx>.</xText> <xText>Jak stwierdził w powyższym wyroku Sąd Najwyższy, wydanie decyzji o zwrocie po upływie tego 5-letniego okresu byłoby prawnie niedopuszczalne (zakazane, a potocznie rzecz ujmując &quot;przedawnione&quot;). Ponadto, Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 25 kwietnia 2019 roku (sygn. III AUa 1199/18) wskazał na to, że wyżej powołany przepis art. 84 ust 7a ww. ustawy <xIx>wyznacza 5-letni termin do wydania decyzji w przedmiocie zwrotu nienależnie pobranych świadczeń i początek jego biegu utożsamia nie z datą wypłaty świadczenia lecz z końcem okresu, za który pobrano nienależne świadczenie.</xIx></xText> <xText>W ocenie Sądu nie ma żadnych przesłanek, aby użyty w treści art. 84 ust. 7a ustawy zwrot „w przypadku osoby, która nienależnie pobrała świadczenie” ograniczać jedynie do takich ubezpieczonych, którzy jednocześnie nie są płatnikami składek. Gdyby tak miało być ustawodawca dałby temu jakikolwiek wyraz. Zakresem podmiotowym tego przepisu objęte są wszystkie osoby pobierające świadczenia, niezależnie od ich jednoczesnego statusu płatnika.</xText> <xText>Przywołany przez organ rentowy art. 84 ust. 6 ustawy systemowej stanowi, że jeżeli wypłacenie nienależnych świadczeń zostało spowodowane przekazaniem przez płatnika składek lub inny podmiot nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, obowiązek zwrotu tych świadczeń wraz z odsetkami, o których mowa w ust. 1, obciąża odpowiednio płatnika składek lub inny podmiot, za cały okres, za który nienależne świadczenia zostały wypłacone. Norma wynikająca z tego przepisu dotyczy okresu za który jest orzekany zwrot świadczeń, natomiast nie obejmuje swoją hipotezą terminu prekluzyjnego do którego ma zostać wydana decyzja, ani terminu przedawnienia. Nie można stąd wyprowadzić wniosku – jak chciałby organ rentowy – że wobec ubezpieczonego będącego jednocześnie płatnikiem składek nie ma zastosowania termin 5 lat na wydanie decyzji.</xText> <xText>Taki sposób rozumowania byłby nieuprawnioną wykładnią rozszerzającą. Normy prawa publicznego, nakładające obciążenia w trybie ekstraordynaryjnym, nie mogą być wykładane w sposób rozszerzający, a wszelkie wątpliwości należy wyjaśniać na korzyść zobowiązanego (tak postanowienie Sądu Najwyższego - Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 grudnia 2020 r., I UK 464/19).</xText> <xText>Instytucja przedawnienia, rozumiana jako czasowe ograniczenie możliwości żądania przez organ zwrotu nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczenia społecznego, została umieszczona w art. 84 ust. 7a pod wpływem wyroku Trybunału Konstytucyjnego P 131/15 i jako taka miała ograniczyć możliwość wydania decyzji o zwrocie świadczeń przez organ rentowy w sposób nielimitowany czasowo. Ani z treści art. 84 ust. 7a, ani z uzasadnienia wyroku TK nie wynika, aby przedawnienie miałoby się stosować jedynie do takich ubezpieczonych, którzy jednocześnie nie są płatnikami składek.</xText> <xText>Całokształt tych okoliczności wskazuje więc na brak prawnej możliwości dochodzenia przez organ świadczeń pobranych nienależnie przez odwołującą się, wobec czego Sąd orzekł jak w punkcie wyroku.</xText> <xText>Pomimo, że ubezpieczona kwestionowała zaskarżoną decyzję organu w całości, to jednak wprost wniosła tylko o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, że nie jest ona zobowiązana do zwrotu będących przedmiotem niniejszej sprawy świadczeń (k. 5). Zmiana tiret drugiego zaskarżonej decyzji organu przez wyrok tutejszego Sądu uwzględniła w pełni żądanie odwołującej się, ponieważ zgodnie z orzeczeniem ubezpieczona nie ma prawnego obowiązku zwrotu żadnego ze wskazanych w zaskarżonej decyzji organu świadczeń. Wobec tego, że ubezpieczona reprezentowana była przez zawodowego pełnomocnika, na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="§ 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 3 k.p.c.</xLexLink> w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych orzeczono jak w punkcie II wyroku.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xText>1. <xAnon>(...)</xAnon>,</xText> <xText>2. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>3. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>26.11.2024 r.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Alicja Rzewuska

Alicja Rzewuska

Sygnatura akt IX U 703/23 UZASADNIENIE Decyzją z 8 listopada 2023 r. (znak sprawy(...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówiłJ. N. (1)prawa do: - zasiłku chorobowego za okres od 1 listopada 2013 r. do 8 kwietnia 2014 r. oraz od 8 kwietnia 2015 r. do 20 listopada 2015 r., - zasiłku macierzyńskiego za okres od 9 kwietnia 2014 r. do 7 kwietnia 2015 r. i od 21 listopada 2015 r. do 18 listopada 2016 r. oraz zobowiązał ją do zwrotu nienależnych świadczeń za wymienione okresy w łącznej kwocie 419 541,92 zł (kwota główna 250 836,88 zł oraz odsetki w wysokości 168 705,04 zł). Uzasadniając zajęte stanowisko organ rentowy wskazał, że ubezpieczona nie ma prawa do świadczeń objętych decyzją i powołał się przy tym na prawomocną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.nr(...)z 14 lutego 2020 r., w której organ stwierdził, żeJ. N. (1)jako osoba prowadząca działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnym, rentowym, wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od 1 października 2013 r. do 2 grudnia 2015 r. J. N. (1)wniosła odwołanie od tej decyzji, zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej zmianę przez Sąd poprzez ustalenie, że ubezpieczona nie jest zobowiązana do zwrotu świadczeń z ubezpieczenia chorobowego: zasiłku chorobowego za okres od 1 listopada 2013 r. do 8 kwietnia 2014 r., od 8 kwietnia 2015 r. do 20 listopada 2015 r. oraz zasiłku macierzyńskiego za okres od 9 kwietnia 2014 r. do 7 kwietnia 2015 r. i od 21 listopada 2015 r. do 18 listopada 2016 r. wraz z odsetkami w łącznej kwocie 419.541,92 zł. Odwołująca się wniosła również o zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu podniosła między innymi, że ZUS w sposób nieuprawniony nie zastosował względem niejart. 84 ust. 7a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, z którego wynika, że organ w stosunku do osoby, która nienależnie pobrała świadczenie, nie może wydać decyzji o zwrocie później niż w terminie 5 lat od ostatniego dnia okresu, za który pobrano nienależne świadczenie. Jeśli ostatnim świadczeniem, którego ZUS dochodzi zwrotu, jest zasiłek macierzyński wypłacony za okres od 21 listopada 2015 r. do 18 listopada 2016 r., to w myślart. 84 ust. 7a, ZUS mógł wydać decyzję o zwrocie najpóźniej w dniu 18 listopada 2021 roku. Wydanie zaś decyzji zobowiązującej skarżącą do zwrotu świadczeń nastąpiło w dniu 8 listopada 2023 r. Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (k. 23-24v.). Dodał, że decyzja w przedmiocie wyłączeniaJ. N. (1)z ubezpieczeń społecznych jest prawomocna, zaś Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej ubezpieczonej w tej sprawie do rozpoznania. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: J. N. (1)zarejestrowała prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej pod firmą:(...)J. N. (2). Jako osoba prowadząca samodzielną działalność gospodarczą 1 października 2013 r. dokonała zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnego, rentowych, wypadkowego oraz dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z najwyższą podstawą składki, tj. 9 031,28 zł. W 2013 roku odwołująca się wykazała z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej dochód w wysokości 570 zł, za rok 2014 – 0 zł, a w 2015 r. – 195,12 zł. Po 30 dniach pozostawania w ubezpieczeniu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej skarżąca rozpoczęła wieloletnie korzystanie ze świadczeń finansowanych z ubezpieczeń społecznych, poczynając od zasiłku chorobowego od 1 listopada 2013 r., dwóch zasiłków macierzyńskich na przełomie roku 2014-2015 oraz 2015-2016, a następnie zasiłków chorobowych i opiekuńczych do kwietnia 2019 r. Łączna kwota pobranych świadczeń wyniosła 281 386,42 zł. W dniu 3 grudnia 2015 r. skarżąca rozszerzyła profil prowadzonej działalności gospodarczej o usługi budowlano-wykończeniowe i inne należące do szeroko pojętej branży budowlanej, a także zmieniła oznaczenie przedsiębiorcy na:(...)Firma Handlowo Usługowa (...). Odwołująca się od 2016 roku zajmowała się dostawą, sprzedażą i montażem stolarki otworowej, a za wykonane usługi wystawiała faktury. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.przeprowadził postępowanie wyjaśniające w zakresie poprawności zgłoszeniaJ. N. (1)do ubezpieczeń społecznych z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. O tym postępowaniu skarżąca dowiedziała się w 2019 lub w 2020 roku. Wcześniej żadna kontrola nie miała u niej miejsca. W wyniku tego postępowania organ wydał decyzję z 14 lutego 2020 r., nr(...), w której stwierdził, żeJ. N. (1)jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od 1 października 2013 r. do dnia 2 grudnia 2015 r. uznając, że ubezpieczona nie prowadziła działalności gospodarczej w zakresie mobilnego gabinetu masażu, zaś analiza sprawy wykazała, że faktyczna aktywność zawodowa odwołującej się rozpoczęła się dopiero 3 grudnia 2015 r., czyli z chwilą zarejestrowania działalności związanej ze stolarką budowalną. Na skutek odwołaniaJ. N. (1)Sąd Okręgowy wyrokiem z 28 października 2021 r. (sygnatura akt(...)) oddalił odwołanie. Następnie Sąd Apelacyjny w(...)wyrokiem z 27 maja 2022 r. oddalił apelację ubezpieczonej (sygnatura akt(...)). Tym samym decyzja organu o wyłączeniu z ubezpieczeń społecznych uprawomocniła się. Postanowieniem z 4 kwietnia 2023 r. (sygnatura akt(...)) Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej. Niesporne, a nadto: przesłuchanie skarżącej – k. 65-66, wykaz pobieranych przez ubezpieczoną zasiłków – k. 48-48v.,decyzja nr (...)z dnia 14 lutego 2020 r. – k. 14-22, dokumentacja działalności odwołującej się w charakterze masażystki – k. 18-42 w aktach sprawy o sygnaturze(...)w SO wS.(w załączniku), lista wypłat zidentyfikowanych odwołującej się – k. 66-68 w aktach sprawy o sygn.(...)w SO wS. , odpisy wyroków sądów obu instancji i postanowienia Sądu Najwyższego(...)akt sprawy sygn.(...)w SO wS.. J. N. (1)w związku z ciążą zaczęła pobierać świadczenia z ubezpieczenia chorobowego: zasiłek chorobowego za okres od 1 listopada 2013 r. do 8 kwietnia 2014 r., następnie po urodzeniu dziecka zasiłek macierzyński od 9 kwietnia 2014 r. do 7 kwietnia 2015 r., po czym w kolejnej ciąży zasiłek chorobowy od 8 kwietnia 2015 r. do 20 listopada 2015 r. i zasiłek macierzyński po urodzeniu drugiego dziecka od 21 listopada 2015 r. do 18 listopada 2016 r. Zaskarżona decyzja została wydana przez ZUS dnia 8 listopada 2023 r. Od ostatniego dnia pobierania zasiłków chorobowego i macierzyńskiego do dnia wydania decyzji przez organ upłynęło prawie 7 lat. Niesporne. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie okazało się zasadne. Zgodnie z treściąart. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 1230) obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi. Dobrowolny charakter podlegania przez ww. osoby ubezpieczeniu chorobowemu i obowiązkowy – ubezpieczeniu wypadkowemu, wprowadzają przepisy art. 11 ust. 2 i art. 12 ust. 1 ustawy. Kwestia podlegania ubezpieczeniom społecznymJ. N. (1)została prawomocnie przesądzona i stosownie doart. 365 § 1 k.p.c.wiąże sąd w tym postępowaniu. Konsekwencją jest zakaz ponownego roztrząsania tej kwestii, w tym również w ramach postępowania dowodowego. Z kolei rezultatem prawomocnego wyłączenia z ubezpieczeń społecznych jest brak prawa do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego – w tym wypadku zasiłku chorobowego i macierzyńskiego za okres sprzężony z wyłączonym okresem podlegania (a dokładnie braku podlegania) ubezpieczeniom społecznym. Brak prawa do zasiłku chorobowego i zasiłku macierzyńskiego sam w sobie nie prowadzi jednak automatycznie do obowiązku zwrotu otrzymanych przez ubezpieczoną świadczeń. Taki też był zakres zarzutów ubezpieczonej. Co prawda w odwołaniu wskazała, że zaskarża decyzję organu rentowego z 8 listopada(...). w całości, lecz swoje żądanie oznaczyła już w sposób zakresowy: wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji, poprzez ustalenie, że nie ma obowiązku zwrotu świadczeń za wymienione tam okresy. Nie wnosiła o przyznanie prawa do zasiłku chorobowego i macierzyńskiego. Przesłanki zwrotu otrzymanych świadczeń reguluje przepisart. 84 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z jegoustępem 1osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu, wraz z odsetkami w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego. Za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania (art. 84 ust. 2 pkt 1 ustawy) oraz świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia (art. 84 ust. 2 pkt 2 ustawy systemowej). Art. 84 ust. 2 ustawy systemowej nie stosuje się, jeżeli przepisy szczególne określające zasady przyznawania i wypłacania świadczeń stanowią inaczej (art. 84 ust. 5 tej ustawy). O nienależnie pobranych świadczeniach można więc mówić w dwóch sytuacjach: gdy zostały one wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania lub gdy zostały one przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia. Dalsza regulacja art. 84 ustawy systemowej zawiera regulacje dotyczące kwestii czasowych – prekluzji i przedawnienia. W art. 84 ust. 7 ustawy przewidziano, że należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń ulegają przedawnieniu po upływie 10 lat, licząc od dnia uprawomocnienia się decyzji ustalającej te należności. Natomiast zasadniczym dla niniejszej sprawy jest treśćart. 84 ust. 7a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w myśl którego w przypadku osoby, która nienależnie pobrała świadczenie, decyzji, o której mowa wust. 7, nie wydaje się później niż w terminie 5 lat od ostatniego dnia okresu, za który pobrano nienależne świadczenie. Jak ustalił Sąd, ostatnim dniem okresu, za któryJ. N. (1)pobierała nienależne świadczenia był 18 listopada 2016 roku. Ostatnim zatem dniem, w którym organ mógł wydać decyzję ustalającą należności odwołującej się był 18 listopada 2021 roku. Tymczasem zaskarżona decyzja(...) OddziałuwS.wydana została 8 listopada 2023 r., zatem prawie dwa lata po upływie wskazanego w cytowanej ustawie terminu. Interpretacjaart. 84 ust. 7a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychbyła przedmiotem orzecznictwa polskich sądów. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 maja 2018 roku (sygn. I UK 138/17) orzekł, żew przypadku osoby, która nienależnie pobrała świadczenie - decyzji o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń, o której mowa w ust. 7, nie wydaje się później niż w terminie 5 lat od ostatniego dnia okresu, za który pobrano nienależne świadczenie (art. 84 ust. 7a tej ustawy). Oznacza to, że organ rentowy może żądać zwrotu nienależnie pobranych, w tym przestępczo wyłudzonych świadczeń z ubezpieczenia społecznego tylko za okres 3 lat liczonych do ostatniej wypłaty (pobrania) nienależnego świadczenia (art. 138 ust. 3 ustawy emerytalnej w związku z art. 84 ust. 3 ustawy systemowej), natomiast decyzja o zwrocie może być wydana najpóźniej przed upływem 5 lat od ostatniego dnia okresu, za który pobrano je nienależnie (art. 84 ust. 7a ustawy systemowej). Jak stwierdził w powyższym wyroku Sąd Najwyższy, wydanie decyzji o zwrocie po upływie tego 5-letniego okresu byłoby prawnie niedopuszczalne (zakazane, a potocznie rzecz ujmując "przedawnione"). Ponadto, Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 25 kwietnia 2019 roku (sygn. III AUa 1199/18) wskazał na to, że wyżej powołany przepis art. 84 ust 7a ww. ustawywyznacza 5-letni termin do wydania decyzji w przedmiocie zwrotu nienależnie pobranych świadczeń i początek jego biegu utożsamia nie z datą wypłaty świadczenia lecz z końcem okresu, za który pobrano nienależne świadczenie. W ocenie Sądu nie ma żadnych przesłanek, aby użyty w treści art. 84 ust. 7a ustawy zwrot „w przypadku osoby, która nienależnie pobrała świadczenie” ograniczać jedynie do takich ubezpieczonych, którzy jednocześnie nie są płatnikami składek. Gdyby tak miało być ustawodawca dałby temu jakikolwiek wyraz. Zakresem podmiotowym tego przepisu objęte są wszystkie osoby pobierające świadczenia, niezależnie od ich jednoczesnego statusu płatnika. Przywołany przez organ rentowy art. 84 ust. 6 ustawy systemowej stanowi, że jeżeli wypłacenie nienależnych świadczeń zostało spowodowane przekazaniem przez płatnika składek lub inny podmiot nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, obowiązek zwrotu tych świadczeń wraz z odsetkami, o których mowa w ust. 1, obciąża odpowiednio płatnika składek lub inny podmiot, za cały okres, za który nienależne świadczenia zostały wypłacone. Norma wynikająca z tego przepisu dotyczy okresu za który jest orzekany zwrot świadczeń, natomiast nie obejmuje swoją hipotezą terminu prekluzyjnego do którego ma zostać wydana decyzja, ani terminu przedawnienia. Nie można stąd wyprowadzić wniosku – jak chciałby organ rentowy – że wobec ubezpieczonego będącego jednocześnie płatnikiem składek nie ma zastosowania termin 5 lat na wydanie decyzji. Taki sposób rozumowania byłby nieuprawnioną wykładnią rozszerzającą. Normy prawa publicznego, nakładające obciążenia w trybie ekstraordynaryjnym, nie mogą być wykładane w sposób rozszerzający, a wszelkie wątpliwości należy wyjaśniać na korzyść zobowiązanego (tak postanowienie Sądu Najwyższego - Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 grudnia 2020 r., I UK 464/19). Instytucja przedawnienia, rozumiana jako czasowe ograniczenie możliwości żądania przez organ zwrotu nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczenia społecznego, została umieszczona w art. 84 ust. 7a pod wpływem wyroku Trybunału Konstytucyjnego P 131/15 i jako taka miała ograniczyć możliwość wydania decyzji o zwrocie świadczeń przez organ rentowy w sposób nielimitowany czasowo. Ani z treści art. 84 ust. 7a, ani z uzasadnienia wyroku TK nie wynika, aby przedawnienie miałoby się stosować jedynie do takich ubezpieczonych, którzy jednocześnie nie są płatnikami składek. Całokształt tych okoliczności wskazuje więc na brak prawnej możliwości dochodzenia przez organ świadczeń pobranych nienależnie przez odwołującą się, wobec czego Sąd orzekł jak w punkcie wyroku. Pomimo, że ubezpieczona kwestionowała zaskarżoną decyzję organu w całości, to jednak wprost wniosła tylko o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, że nie jest ona zobowiązana do zwrotu będących przedmiotem niniejszej sprawy świadczeń (k. 5). Zmiana tiret drugiego zaskarżonej decyzji organu przez wyrok tutejszego Sądu uwzględniła w pełni żądanie odwołującej się, ponieważ zgodnie z orzeczeniem ubezpieczona nie ma prawnego obowiązku zwrotu żadnego ze wskazanych w zaskarżonej decyzji organu świadczeń. Wobec tego, że ubezpieczona reprezentowana była przez zawodowego pełnomocnika, na podstawieart. 98 § 1w zw. z§ 3 k.p.c.w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych orzeczono jak w punkcie II wyroku. ZARZĄDZENIE 1.(...), 2.(...) 3.(...) 26.11.2024 r.

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

154505000003006_X_Ka_001005_2024_Uz_2024-12-16_001

X Ka 1005/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2024-12-30 18:00:04.0 CET

2024-12-30 10:36:46.0 CET

15450500

3006

SENTENCE

Sygn. akt X Ka 1005/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Sebastian Ładoś Protokolant: sekretarz sądowy Karolina Popowska przy udziale prokuratora Marty Banaszak-Gałczyńskiej po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. sprawy R. J. oskarżonego o czyn z art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. , na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych od wyroku

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Sylwia Zdrojkowska" xPublisher="szdrojkowska" xEditorFullName="Sylwia Zdrojkowska" xEditor="szdrojkowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="10" xFlag="published" xVolType="15/450500/0003006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="001005" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt X Ka 1005/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 26 listopada 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny Odwoławczy w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia SO Sebastian Ładoś</xText> <xText>Protokolant: sekretarz sądowy Karolina Popowska</xText> <xText>przy udziale prokuratora Marty Banaszak-Gałczyńskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xAnon>R. J.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie II Wydział Karny z dnia 10 maja 2024 r., sygnatura akt II K 668/18</xText> <xText xALIGNx="center"><xBx>orzeka</xBx>:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od oskarżycieli posiłkowych <xAnon>T. P.</xAnon> i <xAnon>D. O.</xAnon> solidarnie na rzecz oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon> kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>SSO Sebastian Ładoś</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>X Ka 1005/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>0</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie z dnia 10 maja 2024 r., sygn. akt II K 668/18</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☐ na korzyść</xText> <xText>☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>1.</xBx> Obraza przepisów prawa materialnego - tj.:</xText> <xText><xBx>a)</xBx> <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> polegająca na błędnym uznaniu, że oskarżony <xAnon>R. J.</xAnon> swoim zachowaniem nie wypełnił znamion usiłowania czynu zabronionego stypizowanego w <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink> w warunkach czynu ciągłego, podczas gdy:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>oskarżony w zamiarze popełnienia czynu zabronionego wielokrotnie kierował za pośrednictwem poczty elektronicznej i wiadomości SMS do pokrzywdzonych groźby bezprawne upublicznienia informacji i treści uwłaczających czci pokrzywdzonych, celem zdyskredytowania ich w oczach opinii publicznej i środowisku zawodowym, a także kierował korespondencję do innych osób, chcąc wymusić od pokrzywdzonych zwrot nienależnej mu wierzytelności w wysokości 200.000 zł, czym bezpośrednio zmierzał do jego dokonania, które jednak nie nastąpiło;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że dla wypełnienia znamion przestępstwa stosowania groźby bezprawnej w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności wystarczy subiektywne przekonanie sprawcy, że wierzytelność faktycznie istnieje, a osoba, wobec której stosuje się wymienione w <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 k.k.</xLexLink> środki, choćby pośrednio, jest tą osobą, która ma zdolność (możliwość, obowiązek itp.) spełnienia świadczenia − to jest wydania rzeczy, zwrotu pieniędzy, zapłaty odsetek (tak SN w postanowieniu z 5 marca 2003 r., II KKN 195/01);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w czasie orzekania obowiązywała inna ustawa karna niż w czasie popełnienia czynu zabronionego, co doprowadziło do zmiany charakteru czynu zabronionego zarzucanego oskarżonemu przestępstwa skutkowego na przestępstwo formalne, co wobec spełnienia znamion tego czynu skutkuje przyjęciem konstrukcji usiłowania, za które wymierza się karę jak za dokonanie;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xBx>b)</xBx> <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink> polegająca na jego błędnej wykładni, sprowadzającej się do uznania, że warunkiem zrealizowania znamion stypizowanego w tym przepisie czynu zabronionego jest zdolność formułowanej groźby do wywarcia nacisku na wolę zmuszanego w celu skłonienia go do określonego zachowania się, podczas gdy dla jego dokonania wystarczy, że sprawca podjął określone w przepisie środki zmuszania, używając przemocy lub groźby bezprawnej w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, bez względu na to czy pokrzywdzony zachował się w sposób, do jakiego zmuszał go sprawca;</xText> <xText>nadto z daleko idącej ostrożności procesowej</xText> <xText><xBx>c)</xBx> <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 12 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink> <xIx>a contrario</xIx> polegająca na ich błędnej wykładni, sprowadzającej się do uznania, że groźba bezprawna musi wywołać u pokrzywdzonych realną obawę jej spełnienia, podczas gdy przepis <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 k.k.</xLexLink> posługuje się znamionami groźby bezprawnej w rozumieniu definicji zawartej w <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 12 k.k.</xLexLink>, która nie zawiera wyrażonego wprost wymogu, aby określone tam zachowania wywołały w zagrożonym uzasadnioną obawę spełnienia groźby.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Pomimo podniesienia w apelacji szeregu zarzutów dotyczących nieprawidłowej oceny dowodów oraz błędnych ustaleń faktycznych, pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych w pierwszej kolejności zaakcentowała obrazę przepisów prawa materialnego.</xText> <xText>Abstrahując na tym etapie od słusznych ustaleń faktycznych Sądu pierwszej instancji, należało zatem odnieść się do prawidłowej oceny karnoprawnej czynu objętego przedmiotem procesu.</xText> <xText>Na wstępie należy przedstawić kilka uwag ogólnych.</xText> <xText>Brak wątpliwości, że w wyniku nowelizacji z 30 maja 2022 r. zmieniono konstrukcję znamion czynu z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink> We wcześniejszym stanie prawnym sprawca podlegał karze już w momencie stosowania groźby bezprawnej <xUx>w celu</xUx> zmuszenia innej osoby do zwrotu wierzytelności. Po zmianie przepisu, podlega karze sprawca, który, stosując groźbę bezprawną, zmusza inną osobę do zwrotu wierzytelności. Brak zatem wątpliwości, że na skutek nowelizacji omawiany typ przestępstwa stracił swój formalny charakter. Do popełnienia czynu, w obecnym stanie prawnym, nie wystarczy, że sprawca stosuje groźbę bezprawną, jako narzędzie wpływania na pokrzywdzonego. Czyn jest dokonany dopiero w momencie, gdy osiągnięty zostanie skutek polegający na zmuszaniu innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, a więc – w realiach niniejszej sprawy – do zwrotu wierzytelności. Ewentualne użycie środków przymusu lub groźby bezprawnej bez osiągnięcia wskazanego skutku może być obecnie potraktowane jedynie jako usiłowanie.</xText> <xText>Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy Sąd Okręgowy zważył, co następuje.</xText> <xText>Powyższe wywody prawne nie budziły wątpliwości stron, które przedstawiły nawet tożsame argumenty w tym zakresie (zarówno w apelacji, jak i w odpowiedzi na apelację). Strony również zgodnie twierdziły, że podmiotem przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink> może być wyłącznie sprawca, który ma co najmniej subiektywne przekonanie, że działa w celu zwrotu realnej i zasługującej na ochronę prawną wierzytelności. Podobny pogląd legł u podstaw oceny karnoprawnej, której dokonał Sąd pierwszej instancji. Dlatego zarzuty odwoławcze w tym zakresie należało uznać za oczywiście bezzasadne.</xText> <xText>Prawidłowo uznał Sąd pierwszej instancji, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu czynu – ani w stadialnej formie usiłowania, ani dokonania (abstrahując tym samym od oceny, czy dla oskarżonego korzystniejszy byłby stan prawny obowiązujący w chwili popełnienia tego czynu, czy też w chwili orzekania).</xText> <xText>Prawidłowo bowiem przyjął Sąd pierwszej instancji, że w sprawie brak znamion groźby bezprawnej w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 12 k.k.</xLexLink></xText> <xText>W realiach sprawy istotne znaczenie ma odróżnienie groźby bezprawnej -spełniającej znamiona definicji legalnej - od innych form nacisku na dłużnika (w celu spełnienia świadczenia), które są poza zakresem penalizacji.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 12 k.k.</xLexLink> – groźba bezprawna obejmuje zarówno groźbę karalną, jak i groźbę spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczających czci pokrzywdzonego lub osób mu najbliższych.</xText> <xText>Nie sposób zgodzić się z wywodem apelacji, że Sąd pierwszej instancji dokonał niewłaściwej wykładni omawianego przepisu. Przedstawiony pogląd prawny (wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w Sekcji „Podstawa prawna wyroku”) w pełni zasługuje na aprobatę. Jest przy tym zgodny z orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów powszechnych. W judykaturze od dawna wskazuje się, że warunkiem karalności w przypadku <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink> jest „przedmiotowo uwarunkowana zewnętrznymi okolicznościami danego czynu zdolność tej groźby do wywarcia nacisku na wolę zmuszonego w celu skłonienia go do określonego zachowania się”. Przyjmuje się, że musi to być groźba, która „u obiektywnego obserwatora wywołuje przekonanie, że jej użycie może wpłynąć na określone zachowanie pokrzywdzonego zgodnie z wolą sprawcy” (tak np. wyrok SN z 26.09.2006 r., WA 27/06, OSNwSK 2006/1/1809, dostępne w zbiorze LEX Temida; wyrok SA w Łodzi z 20.07.1994 r., II Akr 175/94, Prok. i Pr. 1995/3/14, dostępne w zbiorze LEX Temida). Wbrew wywodom apelacji, powyższych poglądów nie należy utożsamiać z materialnym skutkiem groźby karalnej, którym jest uzasadniona obawa zagrożonego, że groźba zostanie spełniona. Groźba bezprawna, jako postać popełnienia przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 k.k.</xLexLink>, musi być jednak realna, tzn. wywoływać u obiektywnego obserwatora przekonanie, że jej użycie może wpłynąć na określone zachowanie pokrzywdzonego – zgodne z wolą sprawcy (tak chociażby postanowienie SN z 14.02.2013 r., II KK 120/12, Lex Temida).</xText> <xText>W orzecznictwie i komentarzach wskazuje się, że powyższy pogląd jest oparty o dobro prawne podlegające ochronie w <xLexLink xArt="art. 191" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 k.k.</xLexLink> Należy przyjąć, że przedmiotem tym jest wolność jednostki co do wyboru zachowania się zgodnie ze swoją wolą, osobista swoboda podejmowania lub niepodejmowania jakiegoś zachowania, czy wolność w zakresie wyboru postępowania (wyrok SA we Wrocławiu z 31.05.2016 r., II AKa 124/16, LEX Temida). Jeśli zatem groźba bezprawna nie wywiera realnego wpływu na psychikę zagrożonego, to trudno racjonalnie wykazać, że faktycznie doszło do zagrożenia bądź naruszenia omawianego dobra prawnego. Oceny tej należy dokonać w realiach konkretnej sprawy, biorąc pod uwagę tak okoliczności zdarzenia, jak również właściwości osobiste zagrożonego, który miałby się zachować zgodnie z intencjami sprawcy omawianego czynu zabronionego.</xText> <xText>W niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej analizy wypowiedzi oskarżonego adresowanych do oskarżycieli posiłkowych pod kątem przedstawionych wyżej wywodów prawnych. Słusznie przyjęto, że wypowiedzi te, w tym również zapowiedź podjęcia dalszych kroków zmierzających do uzyskania przez oskarżonego należnego (jego zdaniem) świadczenia, w żaden sposób nie wpłynęły i nie mogły wpłynąć na zachowanie oskarżycieli posiłkowych.</xText> <xText>Błędne jest wyprowadzenie przeciwnego wniosku z niekwestionowanego faktu, że oskarżyciele posiłkowi zaangażowali <xAnon>A. G.</xAnon> i jej kancelarię z zakresu PR w celu „prostowania” informacji rozpowszechnianych przez oskarżonego. Ocena dowodów dotyczących tego wątku sprawy będzie przedstawiona w dalszej części. W tym miejscu można jednak zasygnalizować, że oskarżyciele posiłkowi zaakceptowali formę publicznej polemiki z roszczeniami oskarżonego. Nie sposób zatem kwestionować poglądu Sądu pierwszej instancji, że brak podstaw do przyjęcia, jakoby korespondencja kierowana przez oskarżonego do wspólników spółki <xAnon>(...)</xAnon> jak również innych podmiotów, ograniczyła ich swobodę w wyborze postępowania co do metody rozliczenia się z <xAnon>R. J.</xAnon>. Nie sposób przyjąć, że ta korespondencja zmusiła oskarżycieli posiłkowych do postępowania niezgodnego z ich wolą. Oskarżyciele posiłkowi akceptowali bowiem formę publicznej wymiany argumentów na temat roszczeń oskarżonego wynikających z jego zaangażowania w transakcję przejęcia <xAnon> (...) SA</xAnon>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>W świetle przedstawionych wyżej wywodów brak podstaw do uwzględnienia wniosku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText>3.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>2.</xBx> Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia − tj.:</xText> <xText> <xBx> a)</xBx> <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> polegająca na oparciu skarżonego wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej w zakresie w jakim Sąd Rejonowy odnosił się do treści umowy łączącej oskarżonego ze <xAnon> spółką (...)</xAnon> - istnienia wierzytelności oskarżonego względem tej spółki, jej wysokości i zasad przyznawania oskarżonemu wynagrodzenia, w sytuacji gdy do akt sprawy nie złożono egzemplarza tej umowy, a pozostałe dowody były niewystarczające dla ustalenia tych okoliczności, nadto zapisy umowy dotyczyły ściśle określonego zakresu usług i nie dawały żadnego tytułu do wypłaty jakiegokolwiek wynagrodzenia dla oskarżonego w związku z nawiązaniem relacji przez pokrzywdzonych z <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText><xBx>b)</xBx> <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> polegająca na oparciu skarżonego wyroku na okolicznościach ustalonych na podstawie zeznań świadka <xAnon>Z. W.</xAnon>, podczas gdy zgodnie z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> sąd winien w procesie swobodnej oceny dowodów uznać, że udział oskarżonego w transakcji przejęcia <xAnon> (...) SA</xAnon> pozostaje prawnie obojętny dla popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu i że zeznania świadka nie mają żadnego znaczenia dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego;</xText> <xText> <xBx> c)</xBx> <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> polegająca na nieprzeprowadzeniu dowodu z przesłuchania w charakterze świadka <xAnon>I. K.</xAnon>, będącej dziennikarką <xAnon>(...)</xAnon> co uniemożliwiło pełne zrekonstruowanie zachowania oskarżonego, którego ten dopuszczał się w warunkach czynu ciągłego, realizując znamiona zarzucanego mu czynu;</xText> <xText><xBx>d)</xBx> <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> polegająca na dokonaniu dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w postaci wyjaśnień oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon></xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>z których treści, wbrew stanowisku Sądu Rejonowego, wynika, że swoim zachowaniem wyczerpał on znamiona czynu zabronionego z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink>, albowiem oskarżony potwierdził kierowanie korespondencji do pokrzywdzonych o treści ujawnionej w aktach sprawy, która to treść jednoznacznie wskazuje, że oskarżony usiłował zmusić pokrzywdzonych do zwrócenia mu wierzytelności, <xIx> notabene</xIx> nienależnej, przy czym korespondencja ta była kierowana także do wiadomości innych osób − współpracujących ze <xAnon> spółką (...)</xAnon>, związanych ze spółką zawodowo i przełożonych pokrzywdzonego <xAnon>K. O.</xAnon>, a oskarżony na rozprawie dniu 1 lutego 2019 r. wyjaśnił m.in., że „<xIx> w 2013 r., gdy okazało się, że wspólnicy <xAnon>(...)</xAnon> są nieuczciwi ostrzegałem przed nimi, działając w interesie moich kontrahentów, podkreślam to po to, żeby nie narazić się na zarzut, że wiedząc o braku uczciwości <xAnon>(...)</xAnon> jego wspólników, nie poinformowałem moich kontrahentów o takiej okoliczności</xIx>”, oskarżony intencjonalnie działał na szkodę wizerunku pokrzywdzonych w celu zmuszenia ich do rozporządzenia mieniem w sposób dla nich niekorzystny;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>dając im wiarę, mimo że stanowią one ocenę faktów poczynioną przez oskarżonego, nie zaś przywoływanie faktów, a także intencjonalnie zmierzają do odwrócenia uwagi Sądu od istoty sprawy, którą jest zarzut popełnienia czynu zabronionego z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 k.k.</xLexLink>, nie zaś okoliczności zawierania umowy ze <xAnon> spółką (...)</xAnon>, treść tej umowy i wzajemne obowiązki stron, a przede wszystkim wynikająca z niej rzekoma wierzytelność, która <xIx>notabene</xIx> uległaby już przedawnieniu (gdyby istniała), sam zaś oskarżony nie dochodził jej na drodze cywilnej;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xBx>e)</xBx> <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> polegająca na dokonaniu dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w postaci zeznań świadków</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText> <xAnon>D. O.</xAnon>, <xAnon>T. P.</xAnon>, <xAnon>K. O.</xAnon>, <xAnon>Z. R.</xAnon>, które to zeznania, wbrew stanowisku Sądu Rejonowego, zasługiwał na uwzględnienie także w zakresie nieistnienia wierzytelności, którą usiłował wymusić oskarżony od wspólników spółki <xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>J. P.</xAnon>, dając im wiarę w całości, w sytuacji gdy zeznania świadka złożone na rozprawie w dniu 16 listopada 2022 r. stanowią w zdecydowanej większości jego ocenę faktów, nie zaś przytaczanie faktów, a świadek i oskarżony znają się od wielu lat, przy czym świadek oświadczył na rozprawie, że rozmawiał z oskarżonym na temat tego, czego dotyczy sprawa;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon>A. G.</xAnon>, sprowadzająca się do stwierdzenia, że wspólnicy <xAnon>(...)</xAnon> postanowili skorzystać z usług agencji PR w celu zdezawuowania <xAnon>R. J.</xAnon>, w sytuacji, gdy nie sposób takiego wniosku wyprowadzić tak z zeznań świadka, jak i z całości zebranych w sprawie dowodów, zaś świadek podejmował działanie naprawiające wizerunek pokrzywdzonych w przestrzeni publicznej;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon>T. G.</xAnon>, sprowadzająca się do bezpodstawnego uznania przez Sąd Rejonowy, że pokrzywdzeni nie traktowali zapowiedzi oskarżonego jako realnie grożących ich dobrom osobistym i w ten sposób determinujących wolę i swobodę postępowania, w sytuacji, gdy wnioski takie nie wynikają ze złożonych przez świadka depozycji i są sprzeczne z podejmowanymi przez pokrzywdzonych działaniami, zmierzającymi do uzyskania ochrony prawnej przed działaniem oskarżonego, jak i działaniami pozaprawnymi w postaci skorzystania z pomocy agencji marketingowej <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>co doprowadziło do błędnego uznania, że oskarżony swoim zachowaniem nie wypełnił znamion zarzucanego mu czynu zabronionego;</xText> <xText><xBx>f)</xBx> <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 k.p.k.</xLexLink>, polegająca na sporządzeniu uzasadnienia skarżonego wyroku w sposób pobieżny, niedokładny i nieprzekonujący, przez co uzasadnienie wbrew swojemu ustawowemu celowi stanowi w istocie usprawiedliwienie dla przestępnego działania oskarżonego, a przy tym uniemożliwia dokonanie instancyjnej kontroli orzeczenia;</xText> <xText>nadto w konsekwencji powyższych naruszeń przepisów postępowania - błąd w ustaleniach faktycznych sprowadzający się do uznania, że:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>oskarżony kierował korespondencję zmierzającą do wymuszenia nienależnej mu wierzytelności wyłącznie do wspólników spółki <xAnon>(...)</xAnon>w sytuacji, gdy ze zgromadzonych w sprawie dowodów jednoznacznie wynika, że kierowano ją również do osób zawodowo związanych z wyżej wymienioną spółką, do Ministra Skarbu Państwa czy Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej oraz kontrahentów, klientów <xAnon> spółki (...)</xAnon>;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w przekonaniu oskarżonego jego wierzytelność była realna i zasługiwała na ochronę prawną, w sytuacji, gdy oskarżony nigdy nie wystąpił na drogę cywilnoprawną celem jej dochodzenia;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>pokrzywdzeni nie traktowali zapowiedzi oskarżonego jako realnie grożących ich dobrom osobistym i w ten sposób determinujących wolę i swobodę postępowania, w sytuacji, gdy celem ochrony wizerunku <xAnon> spółki (...)</xAnon> nawiązali współpracę z agencją marketingową <xAnon>(...)</xAnon>powierzyli prowadzenie sprawy profesjonalnemu pełnomocnikowi oraz wystąpili do prokuratury z zawiadomieniem o podejrzeniu popełnienia przestępstwa.</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Sąd pierwszej instancji wykazał niezbędną inicjatywę dowodową. Czynności dowodowe przeprowadzono bardzo starannie, dogłębnie, bacząc, by wyjaśniono wszystkie okoliczności sprawy. Sąd dokonał przy tym prawidłowej oceny zgromadzonych dowodów. Swoje wywody przedstawił w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Odnosząc się do zarzutów odwoławczych apelacji, należy zauważyć, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 455a k.p.k.</xLexLink> nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełniało wymogów określonych w <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424</xLexLink>. Ustawodawca przyjął bowiem założenie, że sąd odwoławczy dokonuje kontroli instancyjnej mając na uwadze cały zgromadzony materiał dowodowy, a nie ocenę tych dowodów przedstawioną w pisemnym uzasadnieniu. Ewentualne zatem niedostatki uzasadnienia wyroku nie mogą skutkować wydaniem orzeczenia kasatoryjnego. W szczególnie uzasadnionych przypadkach sąd odwoławczy może zwrócić akta sądowi pierwszej instancji w celu uzupełnienia uzasadnienia wyroku, jednocześnie szczegółowo wskazując kwestie, które należy wyjaśnić. W niniejszej sprawie takiej potrzeby nie stwierdzono. Co więcej, nie przedstawiła ich również skarżąca w apelacji, ograniczając się do polemiki z ustaleniami faktycznymi Sądu pierwszej instancji i dokonaną oceną dowodów.</xText> <xText>Sąd Odwoławczy zważył, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone zwięźle, jednak nie uchybiono wymogom przewidzianym w <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 i 2 k.p.k.</xLexLink> W szczególności wskazano ustalony stan faktyczny i dowody, na których oparto te ustalenia. W wystarczającym stopniu przedstawiono ocenę zgromadzonych dowodów. Wyjaśniono dlaczego niektóre dowody nie zostały uznane przy ustaleniach faktycznych. Brak podstaw do przyjęcia, aby uzasadnienie zaskarżonego wyroku utrudniało czy wręcz udaremniało jego kontrolę instancyjną. Nie wykazano tego również w apelacji, ograniczając się do polemiki z ustaleniami faktycznymi Sądu pierwszej instancji.</xText> <xText>W dalszej części Sąd Okręgowy zważył, że brak podstaw do przyjęcia zarzutu obrazy <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> Wywody apelacji prowadzą do wniosku, że skarżąca utożsamia tę obrazę z przyjęciem przez Sąd pierwszej instancji odmiennych ustaleń faktycznych niż forsowane przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych. Brak umowy o współpracę oskarżonego z <xAnon>(...)</xAnon> sp. z o.o. sp. k. czy <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> – na etapie wyrokowania przez Sąd pierwszej instancji – nie miał wpływu na prawidłowe ustalenia faktyczne. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego, a nawet zeznań oskarżycieli posiłkowych, warunki współpracy nie były do końca ujęte w tym dokumencie. Oskarżony częściowo wywodził swe zarzuty z ustnej umowy zawartej ze wspólnikami <xAnon>(...)</xAnon>sp. z o.o. sp. k. w zakresie wynagrodzenia czy prowizji od sukcesu transakcji w postaci przejęcia <xAnon> (...) SA</xAnon>.</xText> <xText>W tym miejscu należy podkreślić, nie było rolą Sądu pierwszej instancji „wejście” w kompetencje sądu cywilnego i dokonanie dokładnych rozliczeń pomiędzy stronami. Sąd dokonał prawidłowej oceny dowodów wskazujących, że oskarżony dążył do zaspokojenia swych roszczeń opartych o realną i zasługującą na ochronę prawną wierzytelność. Nie oznacza to jednak, że rolą Sądu karnego było dokładne ustalenie wysokości tego roszczenia, a nawet wyjaśnienie jego podstawy prawnej – czy roszczenie to należało traktować jako wynagrodzenie od sukcesu pozyskania transakcji przejęcia <xAnon> (...) SA</xAnon>, czy od sukcesu restrukturyzacji tego podmiotu przejętego przez spółkę <xAnon>(...)</xAnon> sp. z o.o. sp. k. Jedynie na marginesie należy zauważyć, że w apelacji nie wykazano, aby wyjaśnienia oskarżonego w tej części były fałszywe i nastawione jedynie na wyłudzenie nienależnego świadczenia. Oskarżyciele posiłkowi wszak nie kwestionowali, że oskarżonemu zaproponowano wynagrodzenie od sukcesu w wysokości <xAnon>(...)</xAnon> spośród puli wynagrodzenia należnego wspólnikom <xAnon>(...)</xAnon> Różnice zdań dotyczyły tego, że w przypadku wynagrodzenia <xAnon>R. J.</xAnon> od sukcesu pozyskania transakcji przejęcia <xAnon> (...) SA</xAnon> należne oskarżonemu wynagrodzenie miało mieć inną postać niż świadczenie pieniężne (udziały). Jeszcze innym zagadnieniem był rzeczywisty wkład <xAnon>R. J.</xAnon> w pozyskanie transakcji przejęcia <xAnon> (...) SA</xAnon> (zdaniem niektórych oskarżycieli posiłkowych, wręcz marginalny). Jak podkreślono jednak wyżej, nie jest rzeczą Sądu karnego dokonać w tym zakresie ostatecznych rozliczeń pomiędzy stronami bądź rozstrzygać o innych zarzutach podnoszonych w postępowaniu cywilnym (np. zarzut przedawnienia roszczenia). Tym samym treść kopii pisemnych umów o współpracę z oskarżonym nie miały wpływu na ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji. Na potrzeby oceny karnoprawnej (szeroko przedstawionych w poprzedniej sekcji uzasadnienia) wystarczające było ustalenie, że oskarżony miał uzasadnione przekonanie, iż dochodzi należnego mu roszczenia.</xText> <xText>Tym samym bezzasadne okazały się zarzuty odwoławcze, które sprowadzały się do niewłaściwej oceny poszczególnych dowodów z zeznań świadków. Wywody apelacji w tej części należało potraktować jako polemikę z prawidłową oceną dowodów i prawidłowymi ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Należy dodatkowo zauważyć, że formułując zarzut błędnego utożsamienia zeznań o faktach z oceną faktów, pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych przyjęła ten sam tok rozumowania. Nie inaczej bowiem należy traktować ocenę zeznań świadków, w tym oskarżycieli posiłkowych, którzy wyrazili swe subiektywne przekonanie, iż oskarżonemu żadne roszczenia nie przysługiwały.</xText> <xText>Bez znaczenia są przy tym wywody apelacji, czy oskarżony występował, czy też nie występował ze swymi roszczeniami na drogę postępowania cywilnego. Oskarżony miał bowiem, jak wielu wierzycieli, własne motywy, aby dążyć do pozasądowego rozstrzygnięcia sporu. Ostateczna rezygnacja z wytoczenia powództwa nie może być argumentem na rzecz niewiarygodności złożonych wyjaśnień, faktycznego braku roszczeń po stronie oskarżonego ani na rzecz podważenia w tym zakresie ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd pierwszej instancji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>W świetle przedstawionych wyżej wywodów brak podstaw do uwzględnienia wniosku apelacji.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText>5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Jak w Sekcji 1.1.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Brak podstaw do kwestionowania sposobu prowadzenia postępowania dowodowego przez Sąd pierwszej instancji. Zgromadzony materiał dowodowy jest kompletny. Brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przeprowadzenia przewodu sądowego w całości. Sąd pierwszej instancji dokonał trafnej oceny dowodów, która została przedstawiona w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Zarzuty odwoławcze apelacji nie pozwalają na podważenie tej oceny dowodów i ustaleń faktycznych. Brak podstaw do przyjęcia obrazy prawa materialnego i dokonania ustaleń, jakoby wypowiedzi oskarżonego objęte zarzutami aktu oskarżenia spełniały znamiona groźby bezprawnej w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 12 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Wobec powyższego poza zakresem swych rozważań Sąd Okręgowy pozostawił rozważania dotyczące ewentualnego kontratypu, który legalizuje wypowiedzi dotyczące negatywnych właściwości lub negatywnego postępowania oskarżycieli posiłkowych, a które miały być formułowane w obronie własnych praw oskarżonego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego prezentuje się taki pozaustawowy kontratyp, który zazwyczaj odnosi się do przestępstwa zniesławienia (por. np. wyrok SN z 18.12.2000 r., IV KKN 331/00, Lex Temida). Wskazuje się, że chodzi tu o wypowiedzi, które służą ochronie uzasadnionego interesu (np. roszczeń majątkowych) i nie mają na celu wyłącznie poniżenie innej osoby lub wyrządzenie jej określonej szkody. Należy jednak podkreślić, że rozważania na temat kontratypu mają sens tylko wtedy, gdy zachowanie sprawcy formalnie wyczerpuje znamiona czynu zabronionego, jednakże ze względu na wystąpienie szczególnych okoliczności zachowanie to jest pozbawione cech bezprawności. W niniejszej sprawie, wobec uznania zarzutów apelacji za bezzasadne, nie było podstaw do podjęcia dalszych rozważań w tym zakresie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wobec ustanowienia oskarżonemu obrońcy z urzędu bezzasadne było zasądzenie od oskarżycieli posiłkowych solidarnie na rzecz oskarżonego kwoty 840 zł tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym. Rozstrzygnięcie to powinno być skorygowane na skutek wniesienia środka odwoławczego – zażalenia na rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zawarte w wyroku. Ewentualne przyznanie obrońcy wynagrodzenia ze środków Skarbu Państwa (po dokonaniu powyższej korekty) może zaś nastąpić na podstawie <xLexLink xArt="art. 626;art. 626 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 626 § 2 k.p.k.</xLexLink>, ponieważ w wyroku pominięto to rozstrzygnięcie.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">SSO Sebastian Ładoś</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sebastian Ładoś

Sylwia Zdrojkowska

sekretarz sądowy Karolina Popowska

Sylwia Zdrojkowska

Sygn. akt X Ka 1005/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Sebastian Ładoś Protokolant: sekretarz sądowy Karolina Popowska przy udziale prokuratora Marty Banaszak-Gałczyńskiej po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. sprawyR. J. oskarżonego o czyn zart. 191 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k., na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie II Wydział Karny z dnia 10 maja 2024 r., sygnatura akt II K 668/18 orzeka: I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od oskarżycieli posiłkowychT. P.iD. O.solidarnie na rzecz oskarżonegoR. J.kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym; III kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. SSO Sebastian Ładoś UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt X Ka 1005/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 0 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie z dnia 10 maja 2024 r., sygn. akt II K 668/18 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.6 Ocena dowodów 1.1.3 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.4 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. 1.Obraza przepisów prawa materialnego - tj.: a)art. 191 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 4 § 1 k.k.polegająca na błędnym uznaniu, że oskarżonyR. J.swoim zachowaniem nie wypełnił znamion usiłowania czynu zabronionego stypizowanego wart. 191 § 2 k.k.w warunkach czynu ciągłego, podczas gdy: ⚫ oskarżony w zamiarze popełnienia czynu zabronionego wielokrotnie kierował za pośrednictwem poczty elektronicznej i wiadomości SMS do pokrzywdzonych groźby bezprawne upublicznienia informacji i treści uwłaczających czci pokrzywdzonych, celem zdyskredytowania ich w oczach opinii publicznej i środowisku zawodowym, a także kierował korespondencję do innych osób, chcąc wymusić od pokrzywdzonych zwrot nienależnej mu wierzytelności w wysokości 200.000 zł, czym bezpośrednio zmierzał do jego dokonania, które jednak nie nastąpiło; w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że dla wypełnienia znamion przestępstwa stosowania groźby bezprawnej w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności wystarczy subiektywne przekonanie sprawcy, że wierzytelność faktycznie istnieje, a osoba, wobec której stosuje się wymienione wart. 191 § 1 k.k.środki, choćby pośrednio, jest tą osobą, która ma zdolność (możliwość, obowiązek itp.) spełnienia świadczenia − to jest wydania rzeczy, zwrotu pieniędzy, zapłaty odsetek (tak SN w postanowieniu z 5 marca 2003 r., II KKN 195/01); w czasie orzekania obowiązywała inna ustawa karna niż w czasie popełnienia czynu zabronionego, co doprowadziło do zmiany charakteru czynu zabronionego zarzucanego oskarżonemu przestępstwa skutkowego na przestępstwo formalne, co wobec spełnienia znamion tego czynu skutkuje przyjęciem konstrukcji usiłowania, za które wymierza się karę jak za dokonanie; b)art. 191 § 2 k.k.polegająca na jego błędnej wykładni, sprowadzającej się do uznania, że warunkiem zrealizowania znamion stypizowanego w tym przepisie czynu zabronionego jest zdolność formułowanej groźby do wywarcia nacisku na wolę zmuszanego w celu skłonienia go do określonego zachowania się, podczas gdy dla jego dokonania wystarczy, że sprawca podjął określone w przepisie środki zmuszania, używając przemocy lub groźby bezprawnej w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, bez względu na to czy pokrzywdzony zachował się w sposób, do jakiego zmuszał go sprawca; nadto z daleko idącej ostrożności procesowej c)art. 191 § 2 k.k.w zw. zart. 115 § 12 k.k.w zw. zart. 190 § 1 k.k.a contrariopolegająca na ich błędnej wykładni, sprowadzającej się do uznania, że groźba bezprawna musi wywołać u pokrzywdzonych realną obawę jej spełnienia, podczas gdy przepisart. 191 § 1 k.k.posługuje się znamionami groźby bezprawnej w rozumieniu definicji zawartej wart. 115 § 12 k.k., która nie zawiera wyrażonego wprost wymogu, aby określone tam zachowania wywołały w zagrożonym uzasadnioną obawę spełnienia groźby. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Pomimo podniesienia w apelacji szeregu zarzutów dotyczących nieprawidłowej oceny dowodów oraz błędnych ustaleń faktycznych, pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych w pierwszej kolejności zaakcentowała obrazę przepisów prawa materialnego. Abstrahując na tym etapie od słusznych ustaleń faktycznych Sądu pierwszej instancji, należało zatem odnieść się do prawidłowej oceny karnoprawnej czynu objętego przedmiotem procesu. Na wstępie należy przedstawić kilka uwag ogólnych. Brak wątpliwości, że w wyniku nowelizacji z 30 maja 2022 r. zmieniono konstrukcję znamion czynu zart. 191 § 2 k.k.We wcześniejszym stanie prawnym sprawca podlegał karze już w momencie stosowania groźby bezprawnejw celuzmuszenia innej osoby do zwrotu wierzytelności. Po zmianie przepisu, podlega karze sprawca, który, stosując groźbę bezprawną, zmusza inną osobę do zwrotu wierzytelności. Brak zatem wątpliwości, że na skutek nowelizacji omawiany typ przestępstwa stracił swój formalny charakter. Do popełnienia czynu, w obecnym stanie prawnym, nie wystarczy, że sprawca stosuje groźbę bezprawną, jako narzędzie wpływania na pokrzywdzonego. Czyn jest dokonany dopiero w momencie, gdy osiągnięty zostanie skutek polegający na zmuszaniu innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, a więc – w realiach niniejszej sprawy – do zwrotu wierzytelności. Ewentualne użycie środków przymusu lub groźby bezprawnej bez osiągnięcia wskazanego skutku może być obecnie potraktowane jedynie jako usiłowanie. Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Powyższe wywody prawne nie budziły wątpliwości stron, które przedstawiły nawet tożsame argumenty w tym zakresie (zarówno w apelacji, jak i w odpowiedzi na apelację). Strony również zgodnie twierdziły, że podmiotem przestępstwa zart. 191 § 2 k.k.może być wyłącznie sprawca, który ma co najmniej subiektywne przekonanie, że działa w celu zwrotu realnej i zasługującej na ochronę prawną wierzytelności. Podobny pogląd legł u podstaw oceny karnoprawnej, której dokonał Sąd pierwszej instancji. Dlatego zarzuty odwoławcze w tym zakresie należało uznać za oczywiście bezzasadne. Prawidłowo uznał Sąd pierwszej instancji, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu czynu – ani w stadialnej formie usiłowania, ani dokonania (abstrahując tym samym od oceny, czy dla oskarżonego korzystniejszy byłby stan prawny obowiązujący w chwili popełnienia tego czynu, czy też w chwili orzekania). Prawidłowo bowiem przyjął Sąd pierwszej instancji, że w sprawie brak znamion groźby bezprawnej w rozumieniuart. 115 § 12 k.k. W realiach sprawy istotne znaczenie ma odróżnienie groźby bezprawnej -spełniającej znamiona definicji legalnej - od innych form nacisku na dłużnika (w celu spełnienia świadczenia), które są poza zakresem penalizacji. Zgodnie zart. 115 § 12 k.k.– groźba bezprawna obejmuje zarówno groźbę karalną, jak i groźbę spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczających czci pokrzywdzonego lub osób mu najbliższych. Nie sposób zgodzić się z wywodem apelacji, że Sąd pierwszej instancji dokonał niewłaściwej wykładni omawianego przepisu. Przedstawiony pogląd prawny (wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w Sekcji „Podstawa prawna wyroku”) w pełni zasługuje na aprobatę. Jest przy tym zgodny z orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów powszechnych. W judykaturze od dawna wskazuje się, że warunkiem karalności w przypadkuart. 191 § 2 k.k.jest „przedmiotowo uwarunkowana zewnętrznymi okolicznościami danego czynu zdolność tej groźby do wywarcia nacisku na wolę zmuszonego w celu skłonienia go do określonego zachowania się”. Przyjmuje się, że musi to być groźba, która „u obiektywnego obserwatora wywołuje przekonanie, że jej użycie może wpłynąć na określone zachowanie pokrzywdzonego zgodnie z wolą sprawcy” (tak np. wyrok SN z 26.09.2006 r., WA 27/06, OSNwSK 2006/1/1809, dostępne w zbiorze LEX Temida; wyrok SA w Łodzi z 20.07.1994 r., II Akr 175/94, Prok. i Pr. 1995/3/14, dostępne w zbiorze LEX Temida). Wbrew wywodom apelacji, powyższych poglądów nie należy utożsamiać z materialnym skutkiem groźby karalnej, którym jest uzasadniona obawa zagrożonego, że groźba zostanie spełniona. Groźba bezprawna, jako postać popełnienia przestępstwa zart. 191 § 1 k.k., musi być jednak realna, tzn. wywoływać u obiektywnego obserwatora przekonanie, że jej użycie może wpłynąć na określone zachowanie pokrzywdzonego – zgodne z wolą sprawcy (tak chociażby postanowienie SN z 14.02.2013 r., II KK 120/12, Lex Temida). W orzecznictwie i komentarzach wskazuje się, że powyższy pogląd jest oparty o dobro prawne podlegające ochronie wart. 191 k.k.Należy przyjąć, że przedmiotem tym jest wolność jednostki co do wyboru zachowania się zgodnie ze swoją wolą, osobista swoboda podejmowania lub niepodejmowania jakiegoś zachowania, czy wolność w zakresie wyboru postępowania (wyrok SA we Wrocławiu z 31.05.2016 r., II AKa 124/16, LEX Temida). Jeśli zatem groźba bezprawna nie wywiera realnego wpływu na psychikę zagrożonego, to trudno racjonalnie wykazać, że faktycznie doszło do zagrożenia bądź naruszenia omawianego dobra prawnego. Oceny tej należy dokonać w realiach konkretnej sprawy, biorąc pod uwagę tak okoliczności zdarzenia, jak również właściwości osobiste zagrożonego, który miałby się zachować zgodnie z intencjami sprawcy omawianego czynu zabronionego. W niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej analizy wypowiedzi oskarżonego adresowanych do oskarżycieli posiłkowych pod kątem przedstawionych wyżej wywodów prawnych. Słusznie przyjęto, że wypowiedzi te, w tym również zapowiedź podjęcia dalszych kroków zmierzających do uzyskania przez oskarżonego należnego (jego zdaniem) świadczenia, w żaden sposób nie wpłynęły i nie mogły wpłynąć na zachowanie oskarżycieli posiłkowych. Błędne jest wyprowadzenie przeciwnego wniosku z niekwestionowanego faktu, że oskarżyciele posiłkowi zaangażowaliA. G.i jej kancelarię z zakresu PR w celu „prostowania” informacji rozpowszechnianych przez oskarżonego. Ocena dowodów dotyczących tego wątku sprawy będzie przedstawiona w dalszej części. W tym miejscu można jednak zasygnalizować, że oskarżyciele posiłkowi zaakceptowali formę publicznej polemiki z roszczeniami oskarżonego. Nie sposób zatem kwestionować poglądu Sądu pierwszej instancji, że brak podstaw do przyjęcia, jakoby korespondencja kierowana przez oskarżonego do wspólników spółki(...)jak również innych podmiotów, ograniczyła ich swobodę w wyborze postępowania co do metody rozliczenia się zR. J.. Nie sposób przyjąć, że ta korespondencja zmusiła oskarżycieli posiłkowych do postępowania niezgodnego z ich wolą. Oskarżyciele posiłkowi akceptowali bowiem formę publicznej wymiany argumentów na temat roszczeń oskarżonego wynikających z jego zaangażowania w transakcję przejęcia(...) SA. Wniosek Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. W świetle przedstawionych wyżej wywodów brak podstaw do uwzględnienia wniosku. 3.2. 2.Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia − tj.: a)art. 410 k.p.k.polegająca na oparciu skarżonego wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej w zakresie w jakim Sąd Rejonowy odnosił się do treści umowy łączącej oskarżonego zespółką (...)- istnienia wierzytelności oskarżonego względem tej spółki, jej wysokości i zasad przyznawania oskarżonemu wynagrodzenia, w sytuacji gdy do akt sprawy nie złożono egzemplarza tej umowy, a pozostałe dowody były niewystarczające dla ustalenia tych okoliczności, nadto zapisy umowy dotyczyły ściśle określonego zakresu usług i nie dawały żadnego tytułu do wypłaty jakiegokolwiek wynagrodzenia dla oskarżonego w związku z nawiązaniem relacji przez pokrzywdzonych z(...) b)art. 410 k.p.k.polegająca na oparciu skarżonego wyroku na okolicznościach ustalonych na podstawie zeznań świadkaZ. W., podczas gdy zgodnie zart. 7 k.p.k.sąd winien w procesie swobodnej oceny dowodów uznać, że udział oskarżonego w transakcji przejęcia(...) SApozostaje prawnie obojętny dla popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu i że zeznania świadka nie mają żadnego znaczenia dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego; c)art. 167 k.p.k.w zw. zart. 366 § 1 k.p.k.w zw. zart. 7 k.p.k.polegająca na nieprzeprowadzeniu dowodu z przesłuchania w charakterze świadkaI. K., będącej dziennikarką(...)co uniemożliwiło pełne zrekonstruowanie zachowania oskarżonego, którego ten dopuszczał się w warunkach czynu ciągłego, realizując znamiona zarzucanego mu czynu; d)art. 7 k.p.k.polegająca na dokonaniu dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w postaci wyjaśnień oskarżonegoR. J. ⚫ z których treści, wbrew stanowisku Sądu Rejonowego, wynika, że swoim zachowaniem wyczerpał on znamiona czynu zabronionego zart. 191 § 2 k.k., albowiem oskarżony potwierdził kierowanie korespondencji do pokrzywdzonych o treści ujawnionej w aktach sprawy, która to treść jednoznacznie wskazuje, że oskarżony usiłował zmusić pokrzywdzonych do zwrócenia mu wierzytelności, notabenenienależnej, przy czym korespondencja ta była kierowana także do wiadomości innych osób − współpracujących zespółką (...), związanych ze spółką zawodowo i przełożonych pokrzywdzonegoK. O., a oskarżony na rozprawie dniu 1 lutego 2019 r. wyjaśnił m.in., że „ w 2013 r., gdy okazało się, że wspólnicy(...)są nieuczciwi ostrzegałem przed nimi, działając w interesie moich kontrahentów, podkreślam to po to, żeby nie narazić się na zarzut, że wiedząc o braku uczciwości(...)jego wspólników, nie poinformowałem moich kontrahentów o takiej okoliczności”, oskarżony intencjonalnie działał na szkodę wizerunku pokrzywdzonych w celu zmuszenia ich do rozporządzenia mieniem w sposób dla nich niekorzystny; dając im wiarę, mimo że stanowią one ocenę faktów poczynioną przez oskarżonego, nie zaś przywoływanie faktów, a także intencjonalnie zmierzają do odwrócenia uwagi Sądu od istoty sprawy, którą jest zarzut popełnienia czynu zabronionego zart. 191 § 2 k.k.w zw. zart. 12 k.k., nie zaś okoliczności zawierania umowy zespółką (...), treść tej umowy i wzajemne obowiązki stron, a przede wszystkim wynikająca z niej rzekoma wierzytelność, któranotabeneuległaby już przedawnieniu (gdyby istniała), sam zaś oskarżony nie dochodził jej na drodze cywilnej; e)art. 7 k.p.k.polegająca na dokonaniu dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w postaci zeznań świadków ⚫ D. O.,T. P.,K. O.,Z. R., które to zeznania, wbrew stanowisku Sądu Rejonowego, zasługiwał na uwzględnienie także w zakresie nieistnienia wierzytelności, którą usiłował wymusić oskarżony od wspólników spółki(...); J. P., dając im wiarę w całości, w sytuacji gdy zeznania świadka złożone na rozprawie w dniu 16 listopada 2022 r. stanowią w zdecydowanej większości jego ocenę faktów, nie zaś przytaczanie faktów, a świadek i oskarżony znają się od wielu lat, przy czym świadek oświadczył na rozprawie, że rozmawiał z oskarżonym na temat tego, czego dotyczy sprawa; A. G., sprowadzająca się do stwierdzenia, że wspólnicy(...)postanowili skorzystać z usług agencji PR w celu zdezawuowaniaR. J., w sytuacji, gdy nie sposób takiego wniosku wyprowadzić tak z zeznań świadka, jak i z całości zebranych w sprawie dowodów, zaś świadek podejmował działanie naprawiające wizerunek pokrzywdzonych w przestrzeni publicznej; T. G., sprowadzająca się do bezpodstawnego uznania przez Sąd Rejonowy, że pokrzywdzeni nie traktowali zapowiedzi oskarżonego jako realnie grożących ich dobrom osobistym i w ten sposób determinujących wolę i swobodę postępowania, w sytuacji, gdy wnioski takie nie wynikają ze złożonych przez świadka depozycji i są sprzeczne z podejmowanymi przez pokrzywdzonych działaniami, zmierzającymi do uzyskania ochrony prawnej przed działaniem oskarżonego, jak i działaniami pozaprawnymi w postaci skorzystania z pomocy agencji marketingowej(...) co doprowadziło do błędnego uznania, że oskarżony swoim zachowaniem nie wypełnił znamion zarzucanego mu czynu zabronionego; f)art. 424 k.p.k., polegająca na sporządzeniu uzasadnienia skarżonego wyroku w sposób pobieżny, niedokładny i nieprzekonujący, przez co uzasadnienie wbrew swojemu ustawowemu celowi stanowi w istocie usprawiedliwienie dla przestępnego działania oskarżonego, a przy tym uniemożliwia dokonanie instancyjnej kontroli orzeczenia; nadto w konsekwencji powyższych naruszeń przepisów postępowania - błąd w ustaleniach faktycznych sprowadzający się do uznania, że: ⚫ oskarżony kierował korespondencję zmierzającą do wymuszenia nienależnej mu wierzytelności wyłącznie do wspólników spółki(...)w sytuacji, gdy ze zgromadzonych w sprawie dowodów jednoznacznie wynika, że kierowano ją również do osób zawodowo związanych z wyżej wymienioną spółką, do Ministra Skarbu Państwa czy Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej oraz kontrahentów, klientówspółki (...); w przekonaniu oskarżonego jego wierzytelność była realna i zasługiwała na ochronę prawną, w sytuacji, gdy oskarżony nigdy nie wystąpił na drogę cywilnoprawną celem jej dochodzenia; pokrzywdzeni nie traktowali zapowiedzi oskarżonego jako realnie grożących ich dobrom osobistym i w ten sposób determinujących wolę i swobodę postępowania, w sytuacji, gdy celem ochrony wizerunkuspółki (...)nawiązali współpracę z agencją marketingową(...)powierzyli prowadzenie sprawy profesjonalnemu pełnomocnikowi oraz wystąpili do prokuratury z zawiadomieniem o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Sąd pierwszej instancji wykazał niezbędną inicjatywę dowodową. Czynności dowodowe przeprowadzono bardzo starannie, dogłębnie, bacząc, by wyjaśniono wszystkie okoliczności sprawy. Sąd dokonał przy tym prawidłowej oceny zgromadzonych dowodów. Swoje wywody przedstawił w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Odnosząc się do zarzutów odwoławczych apelacji, należy zauważyć, że zgodnie zart. 455a k.p.k.nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełniało wymogów określonych wart. 424. Ustawodawca przyjął bowiem założenie, że sąd odwoławczy dokonuje kontroli instancyjnej mając na uwadze cały zgromadzony materiał dowodowy, a nie ocenę tych dowodów przedstawioną w pisemnym uzasadnieniu. Ewentualne zatem niedostatki uzasadnienia wyroku nie mogą skutkować wydaniem orzeczenia kasatoryjnego. W szczególnie uzasadnionych przypadkach sąd odwoławczy może zwrócić akta sądowi pierwszej instancji w celu uzupełnienia uzasadnienia wyroku, jednocześnie szczegółowo wskazując kwestie, które należy wyjaśnić. W niniejszej sprawie takiej potrzeby nie stwierdzono. Co więcej, nie przedstawiła ich również skarżąca w apelacji, ograniczając się do polemiki z ustaleniami faktycznymi Sądu pierwszej instancji i dokonaną oceną dowodów. Sąd Odwoławczy zważył, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone zwięźle, jednak nie uchybiono wymogom przewidzianym wart. 424 § 1 i 2 k.p.k.W szczególności wskazano ustalony stan faktyczny i dowody, na których oparto te ustalenia. W wystarczającym stopniu przedstawiono ocenę zgromadzonych dowodów. Wyjaśniono dlaczego niektóre dowody nie zostały uznane przy ustaleniach faktycznych. Brak podstaw do przyjęcia, aby uzasadnienie zaskarżonego wyroku utrudniało czy wręcz udaremniało jego kontrolę instancyjną. Nie wykazano tego również w apelacji, ograniczając się do polemiki z ustaleniami faktycznymi Sądu pierwszej instancji. W dalszej części Sąd Okręgowy zważył, że brak podstaw do przyjęcia zarzutu obrazyart. 410 k.p.k.Wywody apelacji prowadzą do wniosku, że skarżąca utożsamia tę obrazę z przyjęciem przez Sąd pierwszej instancji odmiennych ustaleń faktycznych niż forsowane przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych. Brak umowy o współpracę oskarżonego z(...)sp. z o.o. sp. k. czy(...) sp. z o.o.– na etapie wyrokowania przez Sąd pierwszej instancji – nie miał wpływu na prawidłowe ustalenia faktyczne. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego, a nawet zeznań oskarżycieli posiłkowych, warunki współpracy nie były do końca ujęte w tym dokumencie. Oskarżony częściowo wywodził swe zarzuty z ustnej umowy zawartej ze wspólnikami(...)sp. z o.o. sp. k. w zakresie wynagrodzenia czy prowizji od sukcesu transakcji w postaci przejęcia(...) SA. W tym miejscu należy podkreślić, nie było rolą Sądu pierwszej instancji „wejście” w kompetencje sądu cywilnego i dokonanie dokładnych rozliczeń pomiędzy stronami. Sąd dokonał prawidłowej oceny dowodów wskazujących, że oskarżony dążył do zaspokojenia swych roszczeń opartych o realną i zasługującą na ochronę prawną wierzytelność. Nie oznacza to jednak, że rolą Sądu karnego było dokładne ustalenie wysokości tego roszczenia, a nawet wyjaśnienie jego podstawy prawnej – czy roszczenie to należało traktować jako wynagrodzenie od sukcesu pozyskania transakcji przejęcia(...) SA, czy od sukcesu restrukturyzacji tego podmiotu przejętego przez spółkę(...)sp. z o.o. sp. k. Jedynie na marginesie należy zauważyć, że w apelacji nie wykazano, aby wyjaśnienia oskarżonego w tej części były fałszywe i nastawione jedynie na wyłudzenie nienależnego świadczenia. Oskarżyciele posiłkowi wszak nie kwestionowali, że oskarżonemu zaproponowano wynagrodzenie od sukcesu w wysokości(...)spośród puli wynagrodzenia należnego wspólnikom(...)Różnice zdań dotyczyły tego, że w przypadku wynagrodzeniaR. J.od sukcesu pozyskania transakcji przejęcia(...) SAnależne oskarżonemu wynagrodzenie miało mieć inną postać niż świadczenie pieniężne (udziały). Jeszcze innym zagadnieniem był rzeczywisty wkładR. J.w pozyskanie transakcji przejęcia(...) SA(zdaniem niektórych oskarżycieli posiłkowych, wręcz marginalny). Jak podkreślono jednak wyżej, nie jest rzeczą Sądu karnego dokonać w tym zakresie ostatecznych rozliczeń pomiędzy stronami bądź rozstrzygać o innych zarzutach podnoszonych w postępowaniu cywilnym (np. zarzut przedawnienia roszczenia). Tym samym treść kopii pisemnych umów o współpracę z oskarżonym nie miały wpływu na ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji. Na potrzeby oceny karnoprawnej (szeroko przedstawionych w poprzedniej sekcji uzasadnienia) wystarczające było ustalenie, że oskarżony miał uzasadnione przekonanie, iż dochodzi należnego mu roszczenia. Tym samym bezzasadne okazały się zarzuty odwoławcze, które sprowadzały się do niewłaściwej oceny poszczególnych dowodów z zeznań świadków. Wywody apelacji w tej części należało potraktować jako polemikę z prawidłową oceną dowodów i prawidłowymi ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Należy dodatkowo zauważyć, że formułując zarzut błędnego utożsamienia zeznań o faktach z oceną faktów, pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych przyjęła ten sam tok rozumowania. Nie inaczej bowiem należy traktować ocenę zeznań świadków, w tym oskarżycieli posiłkowych, którzy wyrazili swe subiektywne przekonanie, iż oskarżonemu żadne roszczenia nie przysługiwały. Bez znaczenia są przy tym wywody apelacji, czy oskarżony występował, czy też nie występował ze swymi roszczeniami na drogę postępowania cywilnego. Oskarżony miał bowiem, jak wielu wierzycieli, własne motywy, aby dążyć do pozasądowego rozstrzygnięcia sporu. Ostateczna rezygnacja z wytoczenia powództwa nie może być argumentem na rzecz niewiarygodności złożonych wyjaśnień, faktycznego braku roszczeń po stronie oskarżonego ani na rzecz podważenia w tym zakresie ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd pierwszej instancji. Wniosek Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. W świetle przedstawionych wyżej wywodów brak podstaw do uwzględnienia wniosku apelacji. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Jak w Sekcji 1.1. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Brak podstaw do kwestionowania sposobu prowadzenia postępowania dowodowego przez Sąd pierwszej instancji. Zgromadzony materiał dowodowy jest kompletny. Brak podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przeprowadzenia przewodu sądowego w całości. Sąd pierwszej instancji dokonał trafnej oceny dowodów, która została przedstawiona w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Zarzuty odwoławcze apelacji nie pozwalają na podważenie tej oceny dowodów i ustaleń faktycznych. Brak podstaw do przyjęcia obrazy prawa materialnego i dokonania ustaleń, jakoby wypowiedzi oskarżonego objęte zarzutami aktu oskarżenia spełniały znamiona groźby bezprawnej w rozumieniuart. 115 § 12 k.k. Wobec powyższego poza zakresem swych rozważań Sąd Okręgowy pozostawił rozważania dotyczące ewentualnego kontratypu, który legalizuje wypowiedzi dotyczące negatywnych właściwości lub negatywnego postępowania oskarżycieli posiłkowych, a które miały być formułowane w obronie własnych praw oskarżonego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego prezentuje się taki pozaustawowy kontratyp, który zazwyczaj odnosi się do przestępstwa zniesławienia (por. np. wyrok SN z 18.12.2000 r., IV KKN 331/00, Lex Temida). Wskazuje się, że chodzi tu o wypowiedzi, które służą ochronie uzasadnionego interesu (np. roszczeń majątkowych) i nie mają na celu wyłącznie poniżenie innej osoby lub wyrządzenie jej określonej szkody. Należy jednak podkreślić, że rozważania na temat kontratypu mają sens tylko wtedy, gdy zachowanie sprawcy formalnie wyczerpuje znamiona czynu zabronionego, jednakże ze względu na wystąpienie szczególnych okoliczności zachowanie to jest pozbawione cech bezprawności. W niniejszej sprawie, wobec uznania zarzutów apelacji za bezzasadne, nie było podstaw do podjęcia dalszych rozważań w tym zakresie. 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.5 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1.6 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II Wobec ustanowienia oskarżonemu obrońcy z urzędu bezzasadne było zasądzenie od oskarżycieli posiłkowych solidarnie na rzecz oskarżonego kwoty 840 zł tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym. Rozstrzygnięcie to powinno być skorygowane na skutek wniesienia środka odwoławczego – zażalenia na rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zawarte w wyroku. Ewentualne przyznanie obrońcy wynagrodzenia ze środków Skarbu Państwa (po dokonaniu powyższej korekty) może zaś nastąpić na podstawieart. 626 § 2 k.p.k., ponieważ w wyroku pominięto to rozstrzygnięcie. PODPIS SSO Sebastian Ładoś

15/450500/0003006/Ka

Sąd Okręgowy w Warszawie

X Wydział Karny

zmuszenie

152515000002006_IV_Ka_000596_2024_Uz_2024-11-26_001

IV Ka 596/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 11:43:24.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 596/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: Sędzia Anna Gąsior – Majchrowska (spr.) Sędziowie: Krzysztof Gąsior Robert Sobczak Protokolant: sekretarz sądowy Bożena Sobczyk przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2024 roku sprawy D. A. oskarżonego o czyn z art. 1

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000596" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt IV Ka 596/24</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Dnia 26 listopada 2024 roku</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx> Przewodniczący: Sędzia Anna Gąsior – Majchrowska (spr.) </xBx></xText> <xText><xBx> Sędziowie: Krzysztof Gąsior</xBx></xText> <xText><xBx> Robert Sobczak</xBx></xText> <xText><xBx>Protokolant: sekretarz sądowy Bożena Sobczyk</xBx></xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego </xBx></xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2024 roku </xBx></xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>D. A.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyn z <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 § 2 k.k.</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora</xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim</xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 13 sierpnia 2024 roku sygn. akt II K 339/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx>ustala, iż koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.</xBx></xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Anna Gąsior-Majchrowska

Karol Depczyński

sekretarz sądowy Bożena Sobczyk

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 596/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: Sędzia Anna Gąsior – Majchrowska (spr.) Sędziowie: Krzysztof Gąsior Robert Sobczak Protokolant: sekretarz sądowy Bożena Sobczyk przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim Piotra Grochulskiego po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2024 roku sprawyD. A. oskarżonego o czyn zart. 177 § 2 k.k. z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13 sierpnia 2024 roku sygn. akt II K 339/23 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 ustala, iż koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000670_2024_Uz_2024-11-26_001

IV Ka 670/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 12:13:38.0 CET

15251500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 670/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący Sędzia Krzysztof Gąsior Protokolant sekretarz sądowy Jakub Biernat przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie Moniki Rorat po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. sprawy R. W. oskarżonego o czyny z art. 226 § 1 kk , art. 222 § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego o

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000670" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV Ka 670/24</xBx></xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 26 listopada 2024 r.</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący Sędzia Krzysztof Gąsior</xText> <xText>Protokolant sekretarz sądowy Jakub Biernat</xText> <xText><xBx>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie Moniki Rorat</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r.</xText> <xText><xBx>sprawy <xAnon>R. W.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o czyny z <xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226 § 1 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222 § 1 kk</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego </xBx></xText> <xText><xBx>od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie </xBx></xText> <xText><xBx>z dnia 30 lipca 2024 r. sygn. akt II K 700/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok, w ten sposób, że:</xText> </xUnit> <xText>a) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>R. W.</xAnon> kary pozbawienia wolności za czyn zarzucany w pkt I aktu oskarżenia, na podstawie <xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226 § 1 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych;</xText> <xText>b) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>R. W.</xAnon> kary pozbawienia wolności za czyn zarzucany w pkt II aktu oskarżenia, na podstawie <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222 § 1 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych;</xText> <xText>c) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>R. W.</xAnon> w pkt 3 zaskarżonego wyroku kary łącznej pozbawienia wolności, na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1;art. 86 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> wymierza oskarżonemu karę łączną 360 (trzysta sześćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych;</xText> <xText>d) okres zatrzymania w sprawie od dnia 17 sierpnia 2023 roku godz.12:20 do dnia 18 sierpnia 2023 roku godz. 13:55 zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny przyjmując, iż 1 (jeden) dzień pozbawienia wolności jest równoważny 2 (dwóm) stawkom dziennym grzywny;</xText> <xText>2) w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> <xText>3) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1080 (jeden tysiąc osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Krzysztof Gąsior

Karol Depczyński

sekretarz sądowy Jakub Biernat

Karol Depczyński

Sygn. akt IV Ka 670/24 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2024 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący Sędzia Krzysztof Gąsior Protokolant sekretarz sądowy Jakub Biernat przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie Moniki Rorat po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2024 r. sprawyR. W. oskarżonego o czyny zart. 226 § 1 kk,art. 222 § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 30 lipca 2024 r. sygn. akt II K 700/23 1 zmienia zaskarżony wyrok, w ten sposób, że: a) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonegoR. W.kary pozbawienia wolności za czyn zarzucany w pkt I aktu oskarżenia, na podstawieart. 226 § 1 k.k.wymierza mu karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych; b) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonegoR. W.kary pozbawienia wolności za czyn zarzucany w pkt II aktu oskarżenia, na podstawieart. 222 § 1 k.k.wymierza mu karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych; c) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonegoR. W.w pkt 3 zaskarżonego wyroku kary łącznej pozbawienia wolności, na podstawieart. 85 § 1 k.k.orazart. 86 § 1 i 2 k.k.wymierza oskarżonemu karę łączną 360 (trzysta sześćdziesiąt) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydzieści) złotych; d) okres zatrzymania w sprawie od dnia 17 sierpnia 2023 roku godz.12:20 do dnia 18 sierpnia 2023 roku godz. 13:55 zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny przyjmując, iż 1 (jeden) dzień pozbawienia wolności jest równoważny 2 (dwóm) stawkom dziennym grzywny; 2) w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; 3) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1080 (jeden tysiąc osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

152515000002006_IV_Ka_000670_2024_Uz_2024-12-12_001

IV Ka 670/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2025-01-23 18:00:05.0 CET

2025-01-23 12:15:17.0 CET

15251500

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 670/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 30 lipca 2024 roku – sygn. akt II K 700/23. 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Karol Depczyński" xPublisher="Depczynski.k" xEditorFullName="Karol Depczyński" xEditor="Depczynski.k" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/251500/0002006/Ka" xYear="2024" xVolNmbr="000670" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="54"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="19"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="3"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="14"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="45"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="9"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="103"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="18"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="13"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="62"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="97"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="1"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">IV Ka 670/24</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left">wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 30 lipca 2024 roku – sygn. akt II K 700/23.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText><xIx> Zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary łącznej wyrażającej się w nieskorzystaniu przez Sąd z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy oskarżony ten zrozumiał swój błąd, bardzo żałuje swojego nagannego zachowania się w stosunku do funkcjonariuszy Policji, po samym zdarzeniu zmienił diametralnie swoje podejście do życia, nie wchodzi w konflikt z prawem, podjął po bardzo długim okresie pozostawania bez pracy, po okresie bezdomności - stałą legalną, pełnoetatową pracę na terenie Niemiec, gdzie pracuje w gospodarstwie rolnym, a nadto powstrzymuje się od zachowań konfliktowych, a w szczególności od spożywania alkoholu, a zmiana środowiska, podjęcie pracy w nowych warunkach daje podstawę do przyjęcia, iż kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na stosowny okres próby, spełni w stosunku do tego oskarżonego swoją rolę w zakresie prewencji indywidualnej.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText>Zarzut uznać należało jako częściowo zasadny.</xText> <xText>Popełnione przez oskarżonego przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226 § 1 k.k.</xLexLink> są zagrożone alternatywnie: grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności, przy czym ustawodawca preferuje kary łagodniejszego rodzaju, chyba że kara ta może nie spełnić celów kary. Zgodnie bowiem z treścią <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 58 § 1 k.k.</xLexLink> jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Zawarta w <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 58 § 1 k.k.</xLexLink> dyrektywa pierwszeństwa rodzajowych kar wolnościowych, stanowi realizację konstytucyjnej zasady proporcjonalności reakcji prawnej (<xLexLink xArt="art. 31;art. 31 ust. 3" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 31 ust. 3 Konstytucji RP</xLexLink>), zgodnie z którą: ,,ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw”. Nie budzi wątpliwości, że pozbawienie wolności jest jedną z najdalej idących ingerencji w prawa i wolności człowieka. Ustawodawca zatem założył, że w przypadku występków zagrożonych karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności sądy będą mogły korzystać z takiej możliwości, tylko wtedy, kiedy inne kary okażą się niecelowe. Słusznie wskazuje się w orzecznictwie i doktrynie, że ,,sąd zobowiązany jest wybrać taki rodzaj i rozmiar sankcji, który realizuje konstytucyjnie usprawiedliwione cele prawa karnego, w najmniejszym stopniu ogranicza prawa i wolności skazanego” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23.11.2000 roku - II AKa 147/00; W. Wróbel, [w:] A. Zoll (red.), Komentarz do Kodeksu karnego. Część ogólna, Kraków 2007).</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie mając na uwadze całokształt jej okoliczności, przy sankcji określonej alternatywnie, nie było potrzeby, z punktu widzenia osiągnięcia celów kary, sięgać po karę najsurowszego rodzaju, czyli karę pozbawienia wolności. Zgodnie bowiem z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzając karę sąd musi mieć na uwadze, aby nie przekraczała ona stopnia winy oraz to, aby orzeczona kara spełniła cele zapobiegawcze i potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd powinien mieć również na uwadze właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego zachowanie przed i po popełnieniu przestępstwa. Stopień zawinienia oskarżonego, a także stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów nie nakazywał – kierując się wskazanymi wyżej dyrektywami wymiaru kary – sięgać po karę najsurowszego rodzaju, czyli karę pozbawienia wolności. Trzeba też mieć również na względzie, iż sam Sąd I instancji ocenił społeczną szkodliwość czynów, jako umiarkowaną. Zachowanie oskarżonego, aczkolwiek godne potępienia, nie spowodowało na szczęście żadnych dalej idących konsekwencji dla zdrowia funkcjonariuszy policji. Oczywiście, nie można tracić z pola widzenia, że oskarżony był już w przeszłości karany, jednakże okoliczność ta nie stanowi przeszkody (nie ma takiego ustawowego zakazu), dla wymierzenia wobec takiego sprawcy kary innej, niż kara pozbawienia wolności, jeżeli kara taka spełni cele wskazane w ustawie. Oskarżony, pomimo negowania swojej winy na etapie postępowania przygotowawczego, obecnie jej już nie kwestionuje, żałując swojego zachowania. Trzeba też mieć na względzie, że oskarżony uświadomił sobie także, iż zachodzi konieczność zwalczania przezeń nałogu nadużywania alkoholu, czego wyrazem było poddanie się leczeniu odwykowemu w warunkach szpitala psychiatrycznego (k. 77). Aktualnie podjął też pracę zarobkową na terenie Niemiec, odciął się od środowiska w którym dotychczas funkcjonował, zerwał dotychczasowe wszelkie z nim kontakty. Zmiana postawy oskarżonego, dokonana w ostatnim czasie, daje podstawy do przyjęcia założenia, że nie jest niezbędnym prowadzenie procesu jego resocjalizacji w warunkach więziennych. Nie jest natomiast wykluczonym, że odniesie on oczekiwany skutek, przy zastosowaniu wobec oskarżonego kary typu wolnościowego. Tak więc – w przekonaniu Sądu Okręgowego – w realiach przedmiotowej sprawy, wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów zapobiegawczych jest wymierzenie samoistnej grzywny, która uwzględnia stopień zawinienia, sylwetkę sprawcy i jest adekwatna do wagi czynów. Taka kara będzie stanowiła dla oskarżonego wymierną i realną dolegliwość, wpływającą na uzmysłowienie mu nieopłacalności tego typu zachowań i nieuchronności reakcji karnej, a także wystarczająco wpłynie na postawę oskarżonego w kierunku przestrzegania przez niego społecznie akceptowalnych norm zachowania. Zdaniem Sądu Okręgowego odpowiednio wysoka kara grzywny może być dla sprawcy wcale nie mniejszą dolegliwością, niż kilkumiesięczny pobyt w zakładzie karnym. Zauważyć też należy, że jeżeli skazany nie zapłaci orzeczonej kary grzywny (a z uwagi na jej wymiar – nie można jej zamienić na pracę społecznie użyteczną), ulegnie ona zamianie, aż na 6 miesięcy zastępczej kary pozbawienia wolności (<xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1;art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 45 § 1 i art. 46 § 1 k.k.w.</xLexLink>)</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText><xIx> o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu <xAnon>R. W.</xAnon> przy pozostawieniu kar cząstkowych z punktu 1 i 2 wyroku kary łącznej w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby 5 lat i pozostawienie wyroku w pozostałej części w mocy, ewentualnie o wymierzenie kar samoistnej grzywny i kary łącznej grzywny </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="23"> <xText>Wniosek apelacyjny o zastosowanie środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności nie mógł zostać uwzględniony, z uwagi na uprzednią karalność oskarżonego na karę pozbawienia wolności (<xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 § 1 k.k.</xLexLink>). Natomiast zgłoszony na rozprawie apelacyjnej alternatywny wniosek o wymierzenie wobec oskarżonego kar grzywny i kary łącznej grzywny samoistnej, uznać należało jako zasadny. Motywy tego rozstrzygnięcia zostały już przedstawione powyżej.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText>Za wyjątkiem zmiany co do wymierzonej kary – pozostały zakres zaskarżonego wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText>Pomijając kwestię wymiaru orzeczonej kary – zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText>Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok, w ten sposób, że:</xText> <xText>a) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>R. W.</xAnon> kary pozbawienia wolności za czyn zarzucany w pkt I aktu oskarżenia, na podstawie <xLexLink xArt="art. 226;art. 226 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 226 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę grzywny w wysokości 250 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych;</xText> <xText>b) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>R. W.</xAnon> kary pozbawienia wolności za czyn zarzucany w pkt II aktu oskarżenia, na podstawie <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 222 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę grzywny w wysokości 250 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych;</xText> <xText>c) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>R. W.</xAnon> w pkt 3 zaskarżonego wyroku kary łącznej pozbawienia wolności, na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 § 1 k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1;art. 86 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> wymierzył oskarżonemu karę łączną 360 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych;</xText> <xText>d) okres zatrzymania w sprawie od dnia 17 sierpnia 2023 roku godz. 12:20 do dnia 18 sierpnia 2023 roku godz. 13:55 zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny przyjmując, iż 1 dzień pozbawienia wolności jest równoważny 2 stawkom dziennym grzywny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="24"> <xText>Wniesiona apelacja odniosła skutek w postaci zmiany zaskarżonego wyroku, co zostało już omówione w dziale poprzednim. Zdaniem Sądu odwoławczego wymierzenie oskarżonemu kar 250 stawek dziennych grzywny za każdy z czynów oraz kary łącznej 360 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych, będzie adekwatną reakcją karną. W ten sposób ukształtowana kara, będzie współmierna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów, stanowić będzie dla oskarżonego realną dolegliwość, a także – stanowiąc wystarczającą nauczkę i przestrogę na przyszłość – spełni wobec niego zapobiegawczy i ogólnoprewencyjny cel oddziaływania kary.</xText> <xText>Ponieważ realnie będzie wykonywana wobec oskarżonego nie kara pozbawienia wolności, ale kara grzywny, okres jego zatrzymania w sprawie należało zaliczyć – w myśl <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> – na poczet kary grzywny przyjmując, iż 1 dzień pozbawienia wolności jest równoważny 2 stawkom dziennym grzywny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="22"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>O kosztach postępowania odwoławczego przypadających od oskarżonego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink>, przy czym wysokość opłaty za obie instancje została ustalona na podstawie <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="25"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wymiar kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Karol Depczyński

Karol Depczyński

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 670/24 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 30 lipca 2024 roku – sygn. akt II K 700/23. 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary łącznej wyrażającej się w nieskorzystaniu przez Sąd z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy oskarżony ten zrozumiał swój błąd, bardzo żałuje swojego nagannego zachowania się w stosunku do funkcjonariuszy Policji, po samym zdarzeniu zmienił diametralnie swoje podejście do życia, nie wchodzi w konflikt z prawem, podjął po bardzo długim okresie pozostawania bez pracy, po okresie bezdomności - stałą legalną, pełnoetatową pracę na terenie Niemiec, gdzie pracuje w gospodarstwie rolnym, a nadto powstrzymuje się od zachowań konfliktowych, a w szczególności od spożywania alkoholu, a zmiana środowiska, podjęcie pracy w nowych warunkach daje podstawę do przyjęcia, iż kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na stosowny okres próby, spełni w stosunku do tego oskarżonego swoją rolę w zakresie prewencji indywidualnej. ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut uznać należało jako częściowo zasadny. Popełnione przez oskarżonego przestępstwa zart. 222 § 1 k.k.iart. 226 § 1 k.k.są zagrożone alternatywnie: grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności, przy czym ustawodawca preferuje kary łagodniejszego rodzaju, chyba że kara ta może nie spełnić celów kary. Zgodnie bowiem z treściąart. 58 § 1 k.k.jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Zawarta wart. 58 § 1 k.k.dyrektywa pierwszeństwa rodzajowych kar wolnościowych, stanowi realizację konstytucyjnej zasady proporcjonalności reakcji prawnej (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP), zgodnie z którą: ,,ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw”. Nie budzi wątpliwości, że pozbawienie wolności jest jedną z najdalej idących ingerencji w prawa i wolności człowieka. Ustawodawca zatem założył, że w przypadku występków zagrożonych karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności sądy będą mogły korzystać z takiej możliwości, tylko wtedy, kiedy inne kary okażą się niecelowe. Słusznie wskazuje się w orzecznictwie i doktrynie, że ,,sąd zobowiązany jest wybrać taki rodzaj i rozmiar sankcji, który realizuje konstytucyjnie usprawiedliwione cele prawa karnego, w najmniejszym stopniu ogranicza prawa i wolności skazanego” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23.11.2000 roku - II AKa 147/00; W. Wróbel, [w:] A. Zoll (red.), Komentarz do Kodeksu karnego. Część ogólna, Kraków 2007). W rozpoznawanej sprawie mając na uwadze całokształt jej okoliczności, przy sankcji określonej alternatywnie, nie było potrzeby, z punktu widzenia osiągnięcia celów kary, sięgać po karę najsurowszego rodzaju, czyli karę pozbawienia wolności. Zgodnie bowiem zart. 53 § 1 k.k.wymierzając karę sąd musi mieć na uwadze, aby nie przekraczała ona stopnia winy oraz to, aby orzeczona kara spełniła cele zapobiegawcze i potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd powinien mieć również na uwadze właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego zachowanie przed i po popełnieniu przestępstwa. Stopień zawinienia oskarżonego, a także stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów nie nakazywał – kierując się wskazanymi wyżej dyrektywami wymiaru kary – sięgać po karę najsurowszego rodzaju, czyli karę pozbawienia wolności. Trzeba też mieć również na względzie, iż sam Sąd I instancji ocenił społeczną szkodliwość czynów, jako umiarkowaną. Zachowanie oskarżonego, aczkolwiek godne potępienia, nie spowodowało na szczęście żadnych dalej idących konsekwencji dla zdrowia funkcjonariuszy policji. Oczywiście, nie można tracić z pola widzenia, że oskarżony był już w przeszłości karany, jednakże okoliczność ta nie stanowi przeszkody (nie ma takiego ustawowego zakazu), dla wymierzenia wobec takiego sprawcy kary innej, niż kara pozbawienia wolności, jeżeli kara taka spełni cele wskazane w ustawie. Oskarżony, pomimo negowania swojej winy na etapie postępowania przygotowawczego, obecnie jej już nie kwestionuje, żałując swojego zachowania. Trzeba też mieć na względzie, że oskarżony uświadomił sobie także, iż zachodzi konieczność zwalczania przezeń nałogu nadużywania alkoholu, czego wyrazem było poddanie się leczeniu odwykowemu w warunkach szpitala psychiatrycznego (k. 77). Aktualnie podjął też pracę zarobkową na terenie Niemiec, odciął się od środowiska w którym dotychczas funkcjonował, zerwał dotychczasowe wszelkie z nim kontakty. Zmiana postawy oskarżonego, dokonana w ostatnim czasie, daje podstawy do przyjęcia założenia, że nie jest niezbędnym prowadzenie procesu jego resocjalizacji w warunkach więziennych. Nie jest natomiast wykluczonym, że odniesie on oczekiwany skutek, przy zastosowaniu wobec oskarżonego kary typu wolnościowego. Tak więc – w przekonaniu Sądu Okręgowego – w realiach przedmiotowej sprawy, wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów zapobiegawczych jest wymierzenie samoistnej grzywny, która uwzględnia stopień zawinienia, sylwetkę sprawcy i jest adekwatna do wagi czynów. Taka kara będzie stanowiła dla oskarżonego wymierną i realną dolegliwość, wpływającą na uzmysłowienie mu nieopłacalności tego typu zachowań i nieuchronności reakcji karnej, a także wystarczająco wpłynie na postawę oskarżonego w kierunku przestrzegania przez niego społecznie akceptowalnych norm zachowania. Zdaniem Sądu Okręgowego odpowiednio wysoka kara grzywny może być dla sprawcy wcale nie mniejszą dolegliwością, niż kilkumiesięczny pobyt w zakładzie karnym. Zauważyć też należy, że jeżeli skazany nie zapłaci orzeczonej kary grzywny (a z uwagi na jej wymiar – nie można jej zamienić na pracę społecznie użyteczną), ulegnie ona zamianie, aż na 6 miesięcy zastępczej kary pozbawienia wolności (art. 45 § 1 i art. 46 § 1 k.k.w.) Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemuR. W.przy pozostawieniu kar cząstkowych z punktu 1 i 2 wyroku kary łącznej w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby 5 lat i pozostawienie wyroku w pozostałej części w mocy, ewentualnie o wymierzenie kar samoistnej grzywny i kary łącznej grzywny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wniosek apelacyjny o zastosowanie środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności nie mógł zostać uwzględniony, z uwagi na uprzednią karalność oskarżonego na karę pozbawienia wolności (art. 69 § 1 k.k.). Natomiast zgłoszony na rozprawie apelacyjnej alternatywny wniosek o wymierzenie wobec oskarżonego kar grzywny i kary łącznej grzywny samoistnej, uznać należało jako zasadny. Motywy tego rozstrzygnięcia zostały już przedstawione powyżej. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Za wyjątkiem zmiany co do wymierzonej kary – pozostały zakres zaskarżonego wyroku. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Pomijając kwestię wymiaru orzeczonej kary – zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu. 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok, w ten sposób, że: a) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonegoR. W.kary pozbawienia wolności za czyn zarzucany w pkt I aktu oskarżenia, na podstawieart. 226 § 1 k.k.wymierzył mu karę grzywny w wysokości 250 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych; b) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonegoR. W.kary pozbawienia wolności za czyn zarzucany w pkt II aktu oskarżenia, na podstawieart. 222 § 1 k.k.wymierzył mu karę grzywny w wysokości 250 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych; c) w miejsce orzeczonej wobec oskarżonegoR. W.w pkt 3 zaskarżonego wyroku kary łącznej pozbawienia wolności, na podstawieart. 85 § 1 k.k.orazart. 86 § 1 i 2 k.k.wymierzył oskarżonemu karę łączną 360 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych; d) okres zatrzymania w sprawie od dnia 17 sierpnia 2023 roku godz. 12:20 do dnia 18 sierpnia 2023 roku godz. 13:55 zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny przyjmując, iż 1 dzień pozbawienia wolności jest równoważny 2 stawkom dziennym grzywny. Zwięźle o powodach zmiany Wniesiona apelacja odniosła skutek w postaci zmiany zaskarżonego wyroku, co zostało już omówione w dziale poprzednim. Zdaniem Sądu odwoławczego wymierzenie oskarżonemu kar 250 stawek dziennych grzywny za każdy z czynów oraz kary łącznej 360 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych, będzie adekwatną reakcją karną. W ten sposób ukształtowana kara, będzie współmierna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów, stanowić będzie dla oskarżonego realną dolegliwość, a także – stanowiąc wystarczającą nauczkę i przestrogę na przyszłość – spełni wobec niego zapobiegawczy i ogólnoprewencyjny cel oddziaływania kary. Ponieważ realnie będzie wykonywana wobec oskarżonego nie kara pozbawienia wolności, ale kara grzywny, okres jego zatrzymania w sprawie należało zaliczyć – w myślart. 63 § 1 k.k.– na poczet kary grzywny przyjmując, iż 1 dzień pozbawienia wolności jest równoważny 2 stawkom dziennym grzywny. 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 3 O kosztach postępowania odwoławczego przypadających od oskarżonego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treśćart. 634 k.p.k.w zw. zart. 627 k.p.k., przy czym wysokość opłaty za obie instancje została ustalona na podstawieart. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych(tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami). 7 PODPIS 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wymiar kary 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/251500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Karny Odwoławczy

154505300003003_VI_C_001092_2024_Uz_2025-01-07_001

VI C 1092/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2025-01-24 20:30:04.0 CET

2025-01-24 10:49:44.0 CET

15450530

3003

REGULATION, REASON

sygn. akt VI C 1092/24 UZASADNIENIE wyroku z dnia 26 listopada 2024 r. I Stanowiska stron 1 Pozwem z dnia 29 listopada 2023 r. (data stempla pocztowego k. 34) powódka A. E. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Bank (...). oddział w Polsce z siedzibą w W. kwoty 36 015 zł, na którą składały się: a odszkodowanie w wysokości 6 014,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 26 listopada 2022 r , do dnia zapłaty, będące sumą:

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Elwira Dobrzyńska" xPublisher="elwira.dobrzynska" xEditorFullName="Elwira Dobrzyńska" xEditor="elwira.dobrzynska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="11" xFlag="published" xVolType="15/450530/0003003/C" xYear="2024" xVolNmbr="001092" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>sygn. akt VI C 1092/24</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>wyroku z dnia 26 listopada 2024 r. </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>Stanowiska stron </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Pozwem z dnia 29 listopada 2023 r. (data stempla pocztowego k. 34) powódka <xAnon>A. E.</xAnon> reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie od pozwanego <xAnon> (...) Bank (...).</xAnon> oddział w Polsce z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> kwoty 36 015 zł, na którą składały się:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText>odszkodowanie w wysokości 6 014,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 26 listopada 2022 r , do dnia zapłaty, będące sumą:</xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>kwoty 600 euro z tytułu poniesionych przez powódkę kosztów związanych z podróżą taksówką (konieczność taka powstała po zarekwirowaniu jej samochodu) – w przeliczeniu na dzień złożenia pozwu 2.612,52 zł.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kwoty 2.500 zł związanej z poniesionymi przez powódkę kosztami pomocy prawnej.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kwoty 902 zł tytułem poniesionych przez powódkę kosztów rozmów telefonicznych.</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText>zadośćuczynienie w wysokości 30.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 26 listopada 2022 r. do dnia zapłaty, którego dochodziła z tytułu naruszenia dóbr osobistych (wskazując na to, że cała sytuacja, która ją spotkała, wywołała u niej silny stres).</xText> </xUnit> <xText>Jednocześnie strona powodowa wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Powyższych roszczeń powódka dochodziła od pozwanego z tytułu czynu niedozwolonego. Czyn ten polegać miał na tym, że pozwany – mimo posiadanej wiedzy (względnie dostępu do wiedzy) o tym, gdzie znajduje się samochód, który pozwany wcześniej kredytował (a który powódka użytkowała jako leasingobiorca) – złożył do prokuratury zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa przewłaszczenia. Skutkowało to tym, że samochód ów – w trakcie rodzinnego wyjazdu powódki na wakacje – został zatrzymany na granicy chorwacko-czarnogórskiej, a wszystkie czynności związane z przedłużającą się kontrolą graniczną i zatrzymaniem pojazdu spowodowały u powódki szkodę majątkową i niemajątkową. Bezprawność zachowania pozwanego banku, w ocenie powódki, polegać miała na złożeniu zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przywłaszczenia po tym, jak pozwany sam kredytował zakup tego samochodu przez <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> Powódka podniosła ponadto, że pozwany zwlekał ze złożeniem zawiadomienia o przestępstwie i wykonaniem swojego ustawowego obowiązku w tym zakresie przez okres ponad pół roku, a następnie – wiedząc, gdzie znajduje się samochód – pozwany pominął tą okoliczność w złożonym zawiadomieniu. Zdaniem powódki pozwany nie dokonał weryfikacji stanu właścicielskiego pojazdu w bazie CEPIK oraz nie zweryfikował historii pojazdu, którego poszukiwał, uznając go za przywłaszczony, a jedocześnie kredytując jego sprzedaż innemu podmiotowi. W ocenie powódki zdarzenie w postaci przedłużającej się kontroli granicznej i zatrzymania samochodu nie miałoby miejsca, gdyby nie działanie pozwanej. Odnośnie szkody niemajątkowej powódka wywodziła swoje roszczenie z <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink>, wskazując na doznanie stresu podczas urlopu, związane z zatrzymaniem samochodu, brakiem wiedzy w jaki sposób wróci z rodziną do Chorwacji, a następnie do Polski, a także czy samochód zostanie jej zwrócony.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Pozwany <xAnon> (...) Bank (...).</xAnon> oddział w Polsce z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Pozwany kwestionował podstawę swojej odpowiedzialności, kwestionując tak bezprawność swojego zachowania, jak i zawinienie oraz związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy zarzucanym mu zachowaniem a szkodą powódki. Wskazał, że po powzięciu informacji, że jego działalność została wykorzystana do celów sprzecznych prawem, był uprawniony i zobowiązany do zawiadomienia prokuratury o popełnieniu przestępstwa. Stał na stanowisku, że po jego stronie brak jest bezprawności działań podejmowanych w ww. okolicznościach. Podnosił, że nie ponosi odpowiedzialności za wady przedmiotu leasingu i że powództwo jest próbą bezpodstawnego przekierowania na pozwanego odpowiedzialności innych podmiotów za wprowadzenie do obrotu wadliwego pojazdu. Podniósł, że powódka nie wykazała związku przyczynowego między zatrzymaniem pojazdu przez zagraniczną policję a postępowaniem karnym zainicjowanym przez bank. Ponadto wskazał, że przedmiotowy pojazd ma długą historię zmian własności i posiadania. Podał, że w dacie składania zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, nie miał wiedzy o tym, kto jest aktualnym posiadaczem kredytowanego pojazdu. Pozwany zaprzeczył, że samochód został pozyskany przez sprzedającego od pozwanej i nie wie od kogo sprzedający (dealer) nabył pojazd przed wydaniem go powódce, a dostawcą przedmiotowego auta nie był pozwany bank.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>Fakty ustalone w sprawie </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>W dniu 14 czerwca 2019 r. <xAnon> (...) Salon (...)</xAnon> <xAnon>H. Ś.</xAnon>, H. i <xAnon>E. P.</xAnon>, spółka jawna sprzedał pojazd marki <xAnon>A. (...)</xAnon> (<xAnon>nr rej. (...)</xAnon>) <xAnon> spółce (...) GmbH sp. z o. o.</xAnon> oddział w Polsce z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> (dalej: <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>W dniu 21 października 2021 r. <xAnon> (...) Bank (...)</xAnon> oddział w Polsce z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> (dalej: <xAnon> (...) Bank</xAnon>) udzielił <xAnon>R. L.</xAnon> kredytu niekonsumenckiego. Zgodnie z § 9 ust. 1 tej umowy, zabezpieczeniem spłaty kredytu było przeniesienie prawa własności <xAnon>A. (...)</xAnon> pod warunkiem zawieszającym powstania 25-dniowej zaległości w spłacie kredytu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>W dniu 21 listopada 2021 r. <xAnon>R. L.</xAnon> sprzedał samochód <xAnon>J. C.</xAnon>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>W dniu 2 grudnia 2021 r. <xAnon>J. C.</xAnon> sprzedał samochód <xAnon> spółce (...) sp. z o. o.</xAnon> sp. k. w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>W dniu 3 grudnia 2021 r. <xAnon> spółka (...) sp. z o. o.</xAnon> sp. k. w <xAnon>W.</xAnon> sprzedała samochód <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> sp. k. Zakup powyższego samochodu został sfinansowany przy udziale <xAnon> (...) Bank (...).</xAnon> oddział w Polsce z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>, który udzielił spółce kredytu na zakup pojazdu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>W dniu 5 kwietnia 2022 r. <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> sp. k. z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon> (aktualnie działająca pod <xAnon> firmą (...) sp. z o.o.</xAnon>) sprzedał pojazd <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>W dniu 29 marca 2022 r. <xAnon>A. E.</xAnon> zawarła umowę leasingu z <xAnon> (...) S.A.</xAnon> Przedmiotem umowy był samochód marki <xAnon>A. (...)</xAnon>, <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText><xBx> <xIx>dowód:</xIx> </xBx> <xIx> pismo z dnia 15 września 2022 r. k. 17, zeznania powódki k. 112v-113v, pismo z dnia 10 października 2022 r. k. 20-22; zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa – k. 95-96</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>W dniu 28 czerwca 2022 r. <xAnon>V.</xAnon> Bank złożył w Prokuraturze Rejonowej w Koninie zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przywłaszczenia samochodu. W zawiadomieniu tym, sformułowanym przez profesjonalnego pełnomocnika, wskazano, że w związku z tym, że <xAnon>R. L.</xAnon> nie wykonał swoich zobowiązań z tytułu umowy kredytowej i zaprzestał spłaty rat, umowa kredytu zawarta z <xAnon>V.</xAnon> Bank została mu wypowiedziana. Jednocześnie własność pojazdu stanowiącego zabezpieczenie spłaty kredytu przeszła z powrotem na bank. Zawiadamiający wezwał <xAnon>R. L.</xAnon> do wydania pojazdu, co nie nastąpiło. Wskazano, że okoliczności te uzasadniają podejrzenie, że działanie <xAnon>R. L.</xAnon> wypełnia znamiona czynu zabronionego z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 k.k.</xLexLink> Złożenie zawiadomienia nie zostało poprzedzone weryfikacją pojazdu w bazie CEPIK ani zweryfikowaniem, czy <xAnon>V.</xAnon> Bank nie ma w swojej bazie informacji na temat tego, kto może być obecnie w posiadaniu samochodu. W zawiadomieniu o podejrzeniu popełnienia przestępstwa nie zostało wskazane, że zawiadamiający udzielił <xAnon> spółce (...) sp. z o.o.</xAnon> kredytu na zakup samochodu w dniu 3 grudnia 2021 r., ponieważ pozwany nie ustalił, że umowa kredytu zawarta ze <xAnon> spółką (...) sp. z o.o.</xAnon> dotyczyła tego samego samochodu, co transakcja dokonana z <xAnon>R. L.</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText><xBx> <xIx>dowód: </xIx> </xBx> <xIx>zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa k. 18, pismo z dnia 10 października 2022 r. k. 20-22</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>W dniu 25 lipca 2022 r. <xAnon>A. E.</xAnon> wyruszyła wraz z mężem oraz dwójką dzieci na wakacje do Chorwacji. Podróż odbyła się samochodem <xAnon>A. (...)</xAnon>, który <xAnon>A. E.</xAnon> użytkowała jako leasingobiorca.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>W dniu 1 sierpnia 2022 r. rodzina udała się samochodem na jednodniową wycieczkę do Czarnogóry. W drodze powrotnej, podczas przekraczania granicy czarnogórsko-chorwackiej, około godz. 22:00, <xAnon>A. E.</xAnon> została zatrzymana przez celników. Po weryfikacji dokumentów celnicy poinformowali ją, że samochód widnieje w rejestrze samochodów poszukiwanych przez Interpol. Następnie, około północy, <xAnon>A. E.</xAnon> wraz z mężem i dziećmi zostali wyproszeni z samochodu (dzieci musiały się wybudzić ze snu), a samochód został poddany przeszukaniu, które odbywało się w bardzo nerwowej atmosferze. <xAnon>A. E.</xAnon> była zdenerwowana. Jej stres wynikał z tego, że miała pod opieką dwójkę małych dzieci, które zostały wybudzone ze snu, nie wiedziała, co jest powodem kontroli, nie rozumiała, co mówią do niej strażnicy graniczni, którzy dodatkowo traktowali ją jak osobę podejrzaną o przestępstwo. Procedura kontrolna odbywała się w nocy i trwała 2 godziny. W międzyczasie <xAnon>A. E.</xAnon> próbowała na własną rękę ustalić, co jest przyczyną kontroli, kontaktując się m. in. z leasingodawcą czy konsulem. Wykonywała w tym celu wiele telefonów m. in. do Polski z Czarnogóry. Łączny koszt rozmów telefonicznych wyniósł ją 1 000,00 zł. Dowiedziała się, że samochód jest poszukiwany jako kradziony. Wczesnym rankiem następnego dnia samochód został przewieziony pod komisariat policji w <xAnon>H.</xAnon> (Czarnogóra), gdzie <xAnon>A. E.</xAnon> złożyła zeznania. Maż i dzieci czekali na nią pod komisariatem. Samochód został zarekwirowany. Po przesłuchaniu, około godziny 5:00 nad ranem, została zwolniona i wraz z oczekującą na nią rodziną zamówiła taksówkę do Chorwacji. Za podróż taksówką zapłaciła wówczas 500 euro.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>Około godziny 9:00 rano uzyskała informację od <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon>, sp. k. w <xAnon>G.</xAnon> (aktualnie <xAnon>L.</xAnon> <xAnon>G.</xAnon>), że samochód został wpisany do rejestru CEPIK jako kradziony. W wyniku jej działań, po 5 dniach od zdarzenia, samochód został jej zwrócony.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText><xAnon>A. E.</xAnon> doznała ogromnego stresu, martwiła co się dzieje z jej mężem i dziećmi. Ponadto nie miała informacji, jak sytuacja związana z samochodem zostanie rozwiązana, czy po przesłuchaniu w Czarnogórze zostanie zatrzymana, czy samochód zostanie jej zwrócony, a także w jaki sposób wróci z rodziną do Chorwacji, a potem do Polski. <xAnon>A. E.</xAnon> wraz z rodziną zostali pozbawieni możliwości korzystania z samochodu, a pozostały czas urlopu <xAnon>A. E.</xAnon> spędziła na podejmowaniu działań zmierzających do wyjaśnienia sytuacji, co nie tylko uniemożliwiło dalszy wypoczynek, ale także w znaczny sposób wpłynęło na ogólną satysfakcję z wyjazdu wakacyjnego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>Jeden z jej synów doznał zakażenia skóry, które objawiało się licznymi ranami i wypryskami.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>Po powrocie do Polski <xAnon>A. E.</xAnon> próbowała dalej wyjaśniać przyczyny zdarzenia. Zasięgała także pomocy prawnej u prawnika, z tytułu której poniosła koszty w wysokości 2 500 zł.</xText> </xUnit> <xText><xBx> <xIx>dowód: zeznania powódki, k. 112v-113v; zdjęcie – k. 24, faktury – k. 25-28; historia wizyt – k. 29-30; </xIx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>Wezwaniem z 30 września 2022 r. pełnomocnik powódki wezwał <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> sp. k. do wymiany samochodu marki <xAnon>A. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, nr VIN: <xAnon> (...)</xAnon>, na samochód tego samego modelu, rocznika i wyposażenia – wolny od wad prawnych, w terminie do 20 października 2022 r. W piśmie wskazano, że powódka zawarła ze <xAnon> spółką (...) S. A.</xAnon> umowę leasingu przedmiotowego samochodu, a <xAnon> (...) S. A.</xAnon> nabył ww. samochód od <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> sp. k.</xText> </xUnit> <xText><xBx> <xIx>dowód: pismo z dnia 30 września 2022 r., k. 31-32</xIx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>Pismem z 10 października 2022 r. pełnomocnik <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> odmówił wymiany samochodu marki <xAnon>A. (...)</xAnon> <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, nr VIN: <xAnon> (...)</xAnon>, na samochód tego samego modelu, rocznika i wyposażenia. Potwierdził, że została zawarta umowa leasingu pojazdu pomiędzy <xAnon> (...) S. A.</xAnon> a <xAnon>A. E.</xAnon>, a <xAnon> (...) S. A.</xAnon> nabył pojazd od <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> Jednocześnie wskazał, że samochód został zakupiony przez <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> w dniu 03 grudnia 2021 r. od <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> spółka komandytowa.</xText> </xUnit> <xText><xBx>dowód: <xIx>pismo z dnia 10 października 2022 r. k. 20-22.</xIx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText><xAnon> (...) Bank (...).</xAnon> oddział w Polsce wpisany jest do KRS za numerem <xAnon> (...)</xAnon>. Przedmiot przeważającej działalności spółki obejmuje pozostałe pośrednictwo pieniężne, a przedmiot pozostałej działalności przedsiębiorcy obejmuje pozostałą finansową działalność usługową, gdzie indziej niesklasyfikowaną, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych.</xText> </xUnit> <xText><xBx> <xIx>dowód: dane jawne ujawnione w rejestrze przedsiębiorców w KRS pod nr <xAnon> (...)</xAnon>.</xIx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText><xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">22</xName> <xText>Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów załączonych do sprawy – ich prawdziwość nie budziła wątpliwości sądu ani nie była kwestionowana przez strony. W szczególności na podstawie dokumentów przedstawionych przez powódkę, w świetle pozostałych okoliczności sprawy, doświadczenia życiowego oraz domniemań faktycznych możliwe było ustalenie, że pomiędzy pozwanym bankiem a <xAnon> spółkę (...)</xAnon> doszło w istocie do zawarcia umowy kredytu na cel w postaci zakupu pojazdu stanowiącego przedmiot tego postępowania. Brak jest podstaw do uznawania, aby informacja w tym zakresie, przekazana pełnomocnikowi powódki przez <xAnon> spółkę (...)</xAnon>, nie była prawdziwa i miała na celu jedynie przekierowanie odpowiedzialności na pozwany bank.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">23</xName> <xText>Ponadto sąd opierał się na zeznaniach powódki <xAnon>A. E.</xAnon> oceniając je jako wiarygodne w całości – były bowiem logiczne, spójne, zgodne z doświadczeniem życiowym i pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Powódka szczegółowo opisała okoliczności związane z zatrzymaniem jej wraz z rodziną na granicy czarnogórsko – chorwackiej w późnych godzinach wieczornych oraz zarekwirowania samochodu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">24</xName> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 248;art. 248 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 248 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2;art. 235(2) § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 2 i 4 k.p.c.</xLexLink> oddalił wniosek powódki o zobowiązanie pozwanego do przedłożenia umowy linii kredytowej pomiędzy pozwanym a <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> jako niemożliwy do przeprowadzenia, jak również zmierzający do wykazania faktów, które zostały już wykazane zgodnie ze twierdzeniami wnioskodawcy. W ocenie sądu fakt zawarcia umowy kredytu pomiędzy pozwanym a <xAnon> spółką (...)</xAnon> został wykazany pismem z dnia 10 października 2022 r., w którym <xAnon> (...) sp. z o. o.</xAnon> potwierdził, że zakup pojazdu był finansowany przez pozwanego. Wobec tego należało uznać powyższe jako zgodne z twierdzeniami strony powodowej. Jak już wspomniano, brak jest w ocenie sądu racjonalnych podstaw do przyjęcia, aby <xAnon> spółka (...)</xAnon> podała pełnomocnikowi powódki nieprawdziwe informacje w tym zakresie. Ponadto należało podzielić stanowisko pozwanej, że zobowiązanie tej treści byłoby niemożliwe do wykonania z uwagi na tajemnicę bankową określoną w <xLexLink xArt="art. 104;art. 104 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 104 ust. 1 Prawa bankowego</xLexLink> oraz fakt, że sprawa ta nie wchodzi w kategorię spraw, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 105;art. 105 ust. 1;art. 105 ust. 1 pkt. 2;art. 105 ust. 1 pkt. 2 lit. d" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 105 ust. 1 pkt 2 lit. d</xLexLink> czy lit. da <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">Prawa bankowego</xLexLink>, ani też innych spraw, w przypadku których ustawodawca wyłączył wobec banku obowiązek zachowania tajemnicy bankowej.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText><xBx>Ocena prawna </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">25</xName> <xText>W świetle dowodów przedstawionych przez powódkę nie można stwierdzić, aby pozwany bank – składając zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przewłaszczenia samochodu przez <xAnon>R. L.</xAnon> – dopuścił się zawinionego bezprawnego zachowania, a w konsekwencji – aby roszczenie powódki mogło zasługiwać na uwzględnienie, tak w zakresie roszczenia o odszkodowanie, jak i o zadośćuczynienie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">26</xName> <xText>Podstawą prawną dochodzonych roszczeń był zasadniczo przepis z <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink>, zgodnie z którym kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami odpowiedzialności deliktowej określonej w <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink>, które mają być wykazane przez stronę powodową, jest: szkoda, bezprawność, wina oraz związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy bezprawnym, zawinionym zachowaniem sprawcy a powstałą w jego wyniku szkodą. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie natomiast do <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink>, strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W niniejszej sprawie na stronie powodowej spoczywał zatem ciężar wykazania, że po stronie powodowej powstała szkoda (krzywda) w określonej wysokości, szkoda ta (krzywda) powstała w wyniku bezprawnego, zawinionego zachowania sprawcy oraz że pomiędzy bezprawnym, zawinionym zachowaniem sprawcy a szkodą (krzywdą) zachodzi adekwatny związek przyczynowo-skutkowy (<xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 k.c.</xLexLink>).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">27</xName> <xText>Podstawą prawną roszczenia o zadośćuczynienie były przepisy z <xLexLink xArt="art. 23;art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23, 24 k.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> Powódka wskazywała, że w wyniku zachowania pozwanego doszło do naruszenia jej dóbr osobistych (prawa do życia bez stresu), co wywołało u niej krzywdę.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">28</xName> <xText><xBx>Bezprawność</xBx> czynu w ujęciu prawa cywilnego oznacza jego sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym. O bezprawności zachowania wyrządzającego szkodę mogą przesądzać zarówno przepisy prawa pozytywnego, jak i nieskodyfikowane powszechnie obowiązujące normy (zasady współżycia społecznego, dobre obyczaje), z których wynika nakaz zachowania się w taki sposób, żeby drugiemu szkody nie wyrządzać. Bezprawność w rozumieniu reżimu deliktowego jest bowiem efektem ogólnego i normatywnego zakazu niewyrządzania sobie nawzajem szkody (<xIx>neminem ladere</xIx>). Bezprawność jest kategorią obiektywną. Chodzi o to, czy czyn sprawcy był zgodny, czy niezgodny z obowiązującymi zasadami porządku prawnego. Źródła tych zasad wynikają z norm powszechnie obowiązujących jako reguł postępowania wyznaczonych przez nakazy i zakazy wynikające z norm prawa pozytywnego, w szczególności prawa cywilnego, karnego, administracyjnego, pracy, finansowego itp. oraz nakazów i zakazów wynikających z zasad współżycia społecznego czy inaczej dobrych obyczajów( <xIx>Gudowski Jacek (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna, wyd. II; Art. 415 KC red. serii Osajda/red. tomu Borysiak 2024, wyd. 33/B. Lackoroński/M. Raczkowski</xIx>).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">29</xName> <xText><xBx>Wina</xBx> zachodzi wówczas, gdy sprawcy szkody można postawić zarzut obiektywnej oraz subiektywnej niewłaściwości zachowania. Obiektywny element winy stanowi tzw. bezprawność rozumiana jako sprzeczność działania lub zaniechania sprawcy z całym porządkiem prawnym: z konkretnym przepisem (naruszenie konkretnych nakazów lub zakazów), z zasadami współżycia społecznego lub innymi normami powszechnie stosowanymi i akceptowanymi w danym społeczeństwie (np. zasadami uczciwego obrotu czy dobrej wiary). Subiektywny element winy dotyczy natomiast stosunku woli oraz świadomości działającego podmiotu do jego czynu. Winę można zatem przypisać konkretnemu sprawcy tylko wtedy, gdy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia obu tych warunków. W konsekwencji subiektywny element winy może stanowić umyślność (zamiar bezpośredni lub zamiar ewentualny) lub zarzucalna nieumyślność (lekkomyślność, niedbalstwo).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">30</xName> <xText>Wina nieumyślna rozumiana jest powszechnie jako niezachowanie należytej staranności i obejmuje sytuacje, gdy sprawca nie chciał wprawdzie, by dany skutek nastąpił, jednakże doprowadził do jego powstania w wyniku niezachowania należytej staranności. Innymi słowy, u sprawcy nie występuje zamiar popełnienia danego czynu, jednakże albo przewiduje on możliwość jego popełnienia, bezpodstawnie przypuszczając, że tego uniknie, albo w ogóle nie przewiduje możliwości popełnienia takiego czynu, choć mógł i powinien to przewidzieć. Na gruncie prawa cywilnego nie wyodrębnia się karnistycznego terminu „lekkomyślność” dotyczącego sytuacji, w których sprawca nie ma woli wywołania określonego skutku, lecz ma świadomość, że może on nastąpić i bezpodstawnie przypuszcza, że uniknie powstania tego skutku. „Nieumyślność” w ujęciu cywilistycznym rozumiana jako niedbalstwo jest pojęciem zbiorczym, obejmującym także „lekkomyślność” w znaczeniu norm prawa karnego (L. Jantowski [w:] <xIx>Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II</xIx>, red. M. Balwicka-Szczyrba, A. Sylwestrzak, Warszawa 2024, art. 415.).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">31</xName> <xText>Zgodnie natomiast z brzmieniem <xLexLink xArt="art. 355;art. 355 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 355 § 1 k.c.</xLexLink> dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). Jak wskazuje się w doktrynie, przypisanie określonej osobie niedbalstwa jest uzasadnione tylko wtedy, gdy osoba ta zachowała się w określonym miejscu i czasie w sposób odbiegający od właściwego dla niej miernika należytej staranności. Wzorzec należytej staranności ma przy tym charakter obiektywny oraz abstrakcyjny. W praktyce jego zastosowanie polega na wyznaczeniu stosownego modelu, ustalającego optymalny w danych warunkach sposób postępowania, odpowiednio skonkretyzowanego i aprobowanego społecznie, a następnie na porównaniu zachowania dłużnika z tak określonym wzorcem. O tym, czy na tle konkretnych okoliczności można danej osobie postawić zarzut braku należytej staranności w dopełnieniu obowiązków, decyduje jednak <xBx>nie tylko niezgodność jej postępowania z wyznaczonym modelem, lecz także empirycznie uwarunkowana możliwość oraz powinność przewidywania odpowiednich następstw zachowania. Miernik postępowania dłużnika, w istocie odnoszący się do miary należytej staranności, nie powinien być jednak formułowany na poziomie obowiązków nie dających się wyegzekwować, oderwanych od ogólnego doświadczenia życiowego oraz konkretnych okoliczności.</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">32</xName> <xText>Wszczęcie egzekucji na podstawie bezprawnie uzyskanego przez bank tytułu egzekucyjnego, opatrzonego sądową klauzulą wykonalności, uzasadnia odpowiedzialność deliktową banku za wyrządzoną w ten sposób szkodę dłużnikowi egzekucyjnemu (wyrok SN z 9 marca 2007 r., V CSK 452/06). Za szkodę wyrządzoną wykonaniem nieprawomocnego nakazu zapłaty zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, następnie uchylonego, wierzyciel nie ponosi odpowiedzialności na podstawie <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink>, chyba że złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji i jego popieranie było zachowaniem zawinionym (uchwała SN z 7 października 2009 r., III CZP 68/09).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">33</xName> <xText>Przesłanka <xBx>adekwatnego związku przyczynowo-skutkowego</xBx> polega na tym, że dłużnik odpowiada w granicach normalnych następstw działania lub zaniechania, z których wynika szkoda (<xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 k.c.</xLexLink>). Pierwszym etapem badania istnienia adekwatnego związku przyczynowego jest stwierdzenie istnienia między badanym zachowaniem a szkodą powiązania typu <xIx>conditio sine qua non</xIx> (tzw. test warunku koniecznego). Jeśli pomiędzy badanymi zdarzeniami nie istnieje nawet powiązanie typu <xIx>conditio sine qua non</xIx>, nie może występować między nimi normalny (adekwatny) związek przyczynowy. Test <xIx>conditio sine qua non</xIx> pozwala wyeliminować zdarzenia, które na pewno nie stanowią przyczyny powstania szkody (<xIx><xLexLink xArt="art. 361" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 361 KC</xLexLink> red. serii <xAnon>O.</xAnon>/red. tomu <xAnon>B.</xAnon> 2024, wyd. 33/<xAnon>P. S.</xAnon></xIx>).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">34</xName> <xText>Stwierdzenie, że pomiędzy zachowaniem a powstaniem szkody istnieje związek przyczynowy typu <xIx>conditio sine qua non</xIx>, pozwala przejść do drugiego etapu, polegającego na badaniu, czy jest to związek przyczynowy normalny (adekwatny). Normalności następstw nie należy utożsamiać z ich typowością. Nietypowość czy sporadyczność następstw nie przekreśla adekwatności związku przyczynowego, normalność następstw nie jest bowiem pochodną ich typowości, lecz raczej kwestią zdatności przyczyny do wywołania określonego rodzaju skutków&quot; (wyrok SN z 7 marca 2013 r., II CSK 364/12). Świadomość sprawcy szkody decyduje (co do zasady) o możliwości uznania jego zachowania za zawinione, a nie o istnieniu związku przyczynowego – przewidywalność nie wpływa na istnienie związku przyczynowego, ale winy; powszechnie w orzecznictwie przyjmuje się bowiem, że normalność związku przyczynowo-skutkowego ma charakter zobiektywizowany (por. wyrok SN z 17 lutego 2011 r., III CSK 136/10; wyrok SN z 27 listopada 2002 r., I CKN 1215/00).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">35</xName> <xText>Związek pomiędzy działaniem czynnika sprawczego a szkodą nie musi mieć charakteru bezpośredniego. Adekwatny związek przyczynowy może mieć charakter wieloczłonowy – jeśli zdarzenie A jest normalną przyczyną zdarzenia B, a zdarzenie B normalną przyczyną zdarzenia C, to zdarzenie A stanowi normalną przyczynę zdarzenia C (<xIx><xLexLink xArt="art. 361" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 361 KC</xLexLink> red. serii <xAnon>O.</xAnon>/red. tomu <xAnon>B.</xAnon> 2024, wyd. 33/<xAnon>P. S.</xAnon></xIx>).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">36</xName> <xText>Jakkolwiek w sprawie doszło do bardzo niefortunnego dla powódki przebiegu wydarzeń, powodującego niewątpliwie nader stresującą sytuacją na granicy chorwacko-czarnogórskiej, do której doszło dodatkowo w trakcie rodzinnego wyjazdu urlopowego powódki, sąd uznał, że zachowanie pozwanej, polegające na złożeniu zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 k.k.</xLexLink>, nie stanowiło zawinionego bezprawnego działania w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink> Zachowaniu temu nie można bowiem przypisać winy, także w jej najlżejszej postaci. Oczywistym jest, zdaniem sądu, że pozwany, składając problemowe zawiadomienie, nie wiedziała, gdzie znajduje się samochód, który miał zostać przywłaszczony. Nie wiedziała tego pomimo że kilka miesięcy wcześniej udzieliła kredytu na zakup tego samego pojazdu innej <xAnon> spółce – (...)</xAnon>. W momencie składania zawiadomienia pozwana spółka miała podstawy do uzasadnionego podejrzenia, że doszło do przestępstwa przywłaszczenia, skoro osoba podejrzana, <xAnon>R. L.</xAnon>, nie wywiązywała się ze spłat raty kredytu, umowa została wypowiedziana, własność pojazdu przeszła z powrotem na bank, a pojazd – mimo wezwania – nie został bankowi wydany przez <xAnon>R. L.</xAnon> i bank nie miał z <xAnon>R. L.</xAnon> żadnego kontaktu. Nie sposób zatem uznać, aby zawiadomienie zostało złożone w sposób lekkomyślny czy tym bardziej całkowicie nieuzasadniony. Dodatkowo, w ocenie sądu, z dobrych obyczajów, ustalanych także na podstawie doświadczenia życiowego, nie sposób wywieźć obowiązku zawiadamiającego (nawet instytucji takiej, jak bank) sprawdzania, czy aby zawiadamiający nie posiada w swoich bazach informacji o tym, gdzie pojazd, stanowiący przedmiot przestępstwa, może się znajdować. Fakt, iż pojazd, po zawarciu umowy kredytu z <xAnon>R. L.</xAnon> przez bank, był przedmiotem kilku innych transakcji, nie jest sytuacją typową, którą bank miał obowiązek przewidywać. Brak jest także jakichkolwiek podstaw do uznawania, aby bank o tychże transakcjach miał wiedzę. Owszem, jak ustalił sąd, bank kredytował ten sam samochód jeszcze w tym samym roku, w którym zawarł umowę kredytu z <xAnon>R. L.</xAnon>, jednakże bank nie posiada, i w ocenie sądu nie musi posiadać, wiedzy, czy samochód stanowiący przedmiot umowy kredytu zawartej z <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>G.</xAnon>, nie był wcześniej przedmiotem innej umowy. Jak słusznie zauważył pozwany, bank jest instytucją finansową, która na etapie udzielania kredytu nie wchodzi w fizyczne posiadanie kredytowego pojazdu i nie ma wiedzy o sposobie i miejscu jego użytkowania przez kredytobiorcę. Tym samym bank nie wiedział, kiedy i komu pojazd został zbyty przez kredytobiorcę, a na żadnym etapie postępowania nie wiedział (i nie musiał ustalać) w czym posiadaniu jest pojazd.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">37</xName> <xText>Nie sposób także uznać, aby bank zwlekał ze złożeniem zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez okres ponad pół roku. Jasnym, zdaniem sądu, jest, że przed złożeniem takiego zawiadomienia niezbędne było wypowiedzenie umowy kredytu, wezwanie <xAnon>R. L.</xAnon> do wydania samochodu, a następnie upływ określonego czasu pozwalający bankowi na stwierdzenie, że <xAnon>R. L.</xAnon> nie ma zamiaru wydania tegoż samochodu bankowi, co dopiero pozwalałoby na przypisanie mu czynu zabronionego z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 k.k.</xLexLink> Tym samym brak jakichkolwiek podstaw do uznania, że bank zwlekał ze złożeniem zawiadomienia, a zawiadomienie winien złożyć już w grudniu 2021 r. (nie zaś w czerwcu 2022 r.).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">38</xName> <xText><xBx>Dobra osobiste</xBx> podlegają ochronie określonej przepisami z <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 k.c.</xLexLink> – a w zakresie świadczeń pieniężnych – także m. in. przepisem z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> Jakkolwiek wykładnia przepisu z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink>, stanowiącego podstawę do roszczenia o zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych, budzi pewne wątpliwości, tak jednak należy wskazać, że przesłanką tego roszczenia jest zawinienie sprawcy naruszenia dobra osobistego, analogicznie jak w przypadku roszczenia o odszkodowanie wywodzonego z <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink> (tak: Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 9 września 2008 r., III CZP 31/08).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">39</xName> <xText>Dodatkowo, co oczywiste, aby można było rozważać zasadność zadośćuczynienia za krzywdę na gruncie <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink>, niezbędne jest stwierdzenie, że doszło do naruszenia któregoś z dóbr osobistych podmiotu dochodzącego zapłaty. Powódka wskazywała, że „sytuacja, jaka spotkała powódkę i jej rodzinę podczas urlopu, winna być postrzegana jako krzywda. Powódka mając pod opieką małoletnie dzieci, nie rozumiejąc sytuacji, w której się znalazła, ze względu na barierę językową (…) została postawiona w sytuacji nadzwyczajnej. (…) Nie może ulegać wątpliwości, że powódka jako matka doznała ogromnego stresu (…). Nadto uwypuklenia wymaga to, że cała sytuacja miała miejsce podczas urlopu”. Z uzasadnienia pozwu wynika zatem, że dobrem osobistym powódki, które zostało naruszone, było prawo do życia bez stresu oraz zmarnowany urlop wypoczynkowy.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">40</xName> <xText>Sąd stoi na stanowisku, podzielając ocenę dokonaną przez Sąd Najwyższy w wyroku z 24 marca 2011 r., I CSK 372/10 (dotyczącą wprawdzie organizatora turystyki, ale w ocenie tutejszego sądu znajdującą zastosowanie również wobec innych podmiotów), że nie można wykluczyć, że w niektórych sytuacjach działanie (zaniechanie) danego podmiotu, prowadzące do &quot;zmarnowania urlopu&quot;, będzie jednocześnie naruszeniem jakiegoś dobra osobistego, w tym w szczególności zdrowia albo nietykalności lub wolności osobistej. Jednak nie uzasadnia to generalnego stanowiska, iż prawo do spokojnego wypoczynku (urlopu) jest dobrem osobistym mieszczącym się w otwartym katalogu tych dóbr zawartym w <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23 k.c.</xLexLink> Jak wskazał w uzasadnieniu tegoż wyroku Sąd Najwyższy, odwołując się także do uchwały wydanej przez Sąd Najwyższy w dniu 19 listopada 2010 r. w sprawie III CZP 79/10, dobra osobiste wynikają z tych wartości niemajątkowych, które są ściśle związane z człowiekiem, obejmując jego fizyczną i psychiczną integralność albo, będąc przejawem jego twórczej działalności, skupiają niepowtarzalną, pozwalającą na samorealizację indywidualność człowieka, jego godność oraz pozycję wśród innych ludzi. Dobrem osobistym jest wartość immanentnie złączona z istotą człowieczeństwa oraz naturą człowieka, niezależna od jego woli, stała, dająca się skonkretyzować i obiektywizować. Na tle takiego pojmowania dóbr osobistych nie można konstruować dobra osobistego w postaci prawa do niezakłóconego odpoczynku, przypisywanego konsumentowi zawierającemu umowę o świadczenie usług turystycznych. Należy poza tym pamiętać, że każde dobro osobiste skupia w sobie dwa elementy - chronioną wartość oraz prawo żądania od innych jej poszanowania. Spokojny, niezakłócony odpoczynek na zorganizowanych wczasach nie odpowiada tym przesłankom; jest zwykłym przejawem zachowania człowieka, zaspokojeniem jego - najczęściej doraźnej - potrzeby, nie przez wszystkich zresztą odczuwanej. Nie można jednak wykluczyć, że w niektórych sytuacjach działanie (zaniechanie) organizatora turystyki, prowadzące do &quot;zmarnowania urlopu&quot;, będzie jednocześnie naruszeniem jakiegoś dobra osobistego, w tym w szczególności zdrowia albo nietykalności lub wolności osobistej. Jednak nie uzasadnia to generalnego stanowiska, iż prawo do spokojnego wypoczynku (urlopu) jest dobrem osobistym mieszczącym się w otwartym katalogu tych dóbr zawartym w <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23 k.c.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">41</xName> <xText>Dobrem osobistym nie jest „wolność od stresu” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 września 2014 r., VI ACa 1841/13). Stres jako czynnik natury psychicznej jest jednym z aspektów życia emocjonalnego człowieka, będącego elementem jego zdrowia psychicznego. W przypadku wystąpienia stresu o naruszeniu dobra osobistego można jednak mówić tylko wówczas, gdy konsekwencją stresu jest naruszenie zdrowia człowieka, tzn. gdy stres jest na tyle intensywny, że doprowadza do zaburzeń w sferze zdrowia psychicznego człowieka.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">42</xName> <xText>Jeśli chodzi o roszczenie w zakresie żądania zapłaty kwoty 30 tys. zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, należy wskazać, że w ocenie sądu powódka nie tylko nie wykazała, aby działanie pozwanej miało charakter zawiniony, ale również nie wykazała, aby doszło do naruszenia jej dobra osobistego. Jak już wyjaśniono wyżej, działania zmierzające do zmarnowania urlopu, mogą być jednocześnie naruszeniem dobra osobistego, ale tylko wtedy, kiedy prowadzą do naruszenia zdrowia, nietykalności, wolności osobistej albo innych dóbr osobistych. Powódka wskazywała, że dobrem osobistym, jakie zostało naruszone, była wolność od stresu oraz prawo do spokojnego wypoczynku. W tych też granicach sąd mógł rozpatrywać niniejszą sprawę. W szczególności sąd nie mógł analizować przedstawionego w sprawie stanu faktycznego pod kątem dobra osobistego w postaci wolności osobistej czy czci, skoro powódka na dobra takie sama nie wskazywała. Fakty ustalone w sprawie nie wskazują natomiast, aby sytuacja, która spotkała powódkę – jakkolwiek niewątpliwie będąca dla niej źródłem ogromnego stresu – doprowadziła do pogorszenia się stanu zdrowia powódki, czy to psychicznego czy fizycznego (stan zdrowia jej dzieci nie miał w tej sprawie znaczenia prawnego – bowiem to powódka dochodziła zadośćuczynienia, w imieniu swoim, nie w imieniu dzieci).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText><xBx>Koszty procesu </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">43</xName> <xText>O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink>, uznając, że w sprawie brak podstaw do zastosowania <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> Na koszty te składa się stawka za czynności radców prawnych w wysokości 3 600,00 zł (§ 2 pkt 5 Rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł).</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right"> <xIx><xAnon> (...)</xAnon> Agnieszka Pikała</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

ASR Agnieszka Pikała

Elwira Dobrzyńska

Elwira Dobrzyńska

sygn. akt VI C 1092/24 UZASADNIENIE wyroku z dnia 26 listopada 2024 r. I Stanowiska stron 1 Pozwem z dnia 29 listopada 2023 r. (data stempla pocztowego k. 34) powódkaA. E.reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie od pozwanego(...) Bank (...).oddział w Polsce z siedzibą wW.kwoty 36 015 zł, na którą składały się: a odszkodowanie w wysokości 6 014,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 26 listopada 2022 r , do dnia zapłaty, będące sumą: ⚫ kwoty 600 euro z tytułu poniesionych przez powódkę kosztów związanych z podróżą taksówką (konieczność taka powstała po zarekwirowaniu jej samochodu) – w przeliczeniu na dzień złożenia pozwu 2.612,52 zł. kwoty 2.500 zł związanej z poniesionymi przez powódkę kosztami pomocy prawnej. kwoty 902 zł tytułem poniesionych przez powódkę kosztów rozmów telefonicznych. b zadośćuczynienie w wysokości 30.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 26 listopada 2022 r. do dnia zapłaty, którego dochodziła z tytułu naruszenia dóbr osobistych (wskazując na to, że cała sytuacja, która ją spotkała, wywołała u niej silny stres). Jednocześnie strona powodowa wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. 2 Powyższych roszczeń powódka dochodziła od pozwanego z tytułu czynu niedozwolonego. Czyn ten polegać miał na tym, że pozwany – mimo posiadanej wiedzy (względnie dostępu do wiedzy) o tym, gdzie znajduje się samochód, który pozwany wcześniej kredytował (a który powódka użytkowała jako leasingobiorca) – złożył do prokuratury zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa przewłaszczenia. Skutkowało to tym, że samochód ów – w trakcie rodzinnego wyjazdu powódki na wakacje – został zatrzymany na granicy chorwacko-czarnogórskiej, a wszystkie czynności związane z przedłużającą się kontrolą graniczną i zatrzymaniem pojazdu spowodowały u powódki szkodę majątkową i niemajątkową. Bezprawność zachowania pozwanego banku, w ocenie powódki, polegać miała na złożeniu zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przywłaszczenia po tym, jak pozwany sam kredytował zakup tego samochodu przez(...) sp. z o. o.Powódka podniosła ponadto, że pozwany zwlekał ze złożeniem zawiadomienia o przestępstwie i wykonaniem swojego ustawowego obowiązku w tym zakresie przez okres ponad pół roku, a następnie – wiedząc, gdzie znajduje się samochód – pozwany pominął tą okoliczność w złożonym zawiadomieniu. Zdaniem powódki pozwany nie dokonał weryfikacji stanu właścicielskiego pojazdu w bazie CEPIK oraz nie zweryfikował historii pojazdu, którego poszukiwał, uznając go za przywłaszczony, a jedocześnie kredytując jego sprzedaż innemu podmiotowi. W ocenie powódki zdarzenie w postaci przedłużającej się kontroli granicznej i zatrzymania samochodu nie miałoby miejsca, gdyby nie działanie pozwanej. Odnośnie szkody niemajątkowej powódka wywodziła swoje roszczenie zart. 23 k.c.iart. 448 k.c., wskazując na doznanie stresu podczas urlopu, związane z zatrzymaniem samochodu, brakiem wiedzy w jaki sposób wróci z rodziną do Chorwacji, a następnie do Polski, a także czy samochód zostanie jej zwrócony. 3 Pozwany(...) Bank (...).oddział w Polsce z siedzibą wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. 4 Pozwany kwestionował podstawę swojej odpowiedzialności, kwestionując tak bezprawność swojego zachowania, jak i zawinienie oraz związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy zarzucanym mu zachowaniem a szkodą powódki. Wskazał, że po powzięciu informacji, że jego działalność została wykorzystana do celów sprzecznych prawem, był uprawniony i zobowiązany do zawiadomienia prokuratury o popełnieniu przestępstwa. Stał na stanowisku, że po jego stronie brak jest bezprawności działań podejmowanych w ww. okolicznościach. Podnosił, że nie ponosi odpowiedzialności za wady przedmiotu leasingu i że powództwo jest próbą bezpodstawnego przekierowania na pozwanego odpowiedzialności innych podmiotów za wprowadzenie do obrotu wadliwego pojazdu. Podniósł, że powódka nie wykazała związku przyczynowego między zatrzymaniem pojazdu przez zagraniczną policję a postępowaniem karnym zainicjowanym przez bank. Ponadto wskazał, że przedmiotowy pojazd ma długą historię zmian własności i posiadania. Podał, że w dacie składania zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, nie miał wiedzy o tym, kto jest aktualnym posiadaczem kredytowanego pojazdu. Pozwany zaprzeczył, że samochód został pozyskany przez sprzedającego od pozwanej i nie wie od kogo sprzedający (dealer) nabył pojazd przed wydaniem go powódce, a dostawcą przedmiotowego auta nie był pozwany bank. II Fakty ustalone w sprawie 5 W dniu 14 czerwca 2019 r.(...) Salon (...)H. Ś., H. iE. P., spółka jawna sprzedał pojazd markiA. (...)(nr rej. (...))spółce (...) GmbH sp. z o. o.oddział w Polsce z siedzibą wW.(dalej:(...)). 6 W dniu 21 października 2021 r.(...) Bank (...)oddział w Polsce z siedzibą wW.(dalej:(...) Bank) udzieliłR. L.kredytu niekonsumenckiego. Zgodnie z § 9 ust. 1 tej umowy, zabezpieczeniem spłaty kredytu było przeniesienie prawa własnościA. (...)pod warunkiem zawieszającym powstania 25-dniowej zaległości w spłacie kredytu. 7 W dniu 21 listopada 2021 r.R. L.sprzedał samochódJ. C.. 8 W dniu 2 grudnia 2021 r.J. C.sprzedał samochódspółce (...) sp. z o. o.sp. k. wW.. 9 W dniu 3 grudnia 2021 r.spółka (...) sp. z o. o.sp. k. wW.sprzedała samochód(...) sp. z o. o.sp. k. Zakup powyższego samochodu został sfinansowany przy udziale(...) Bank (...).oddział w Polsce z siedzibą wW., który udzielił spółce kredytu na zakup pojazdu. 10 W dniu 5 kwietnia 2022 r.(...) sp. z o. o.sp. k. z siedzibą wG.(aktualnie działająca podfirmą (...) sp. z o.o.) sprzedał pojazd(...) S.A.z siedzibą wG. 11 W dniu 29 marca 2022 r.A. E.zawarła umowę leasingu z(...) S.A.Przedmiotem umowy był samochód markiA. (...),nr rej. (...). dowód: pismo z dnia 15 września 2022 r. k. 17, zeznania powódki k. 112v-113v, pismo z dnia 10 października 2022 r. k. 20-22; zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa – k. 95-96 12 W dniu 28 czerwca 2022 r.V.Bank złożył w Prokuraturze Rejonowej w Koninie zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przywłaszczenia samochodu. W zawiadomieniu tym, sformułowanym przez profesjonalnego pełnomocnika, wskazano, że w związku z tym, żeR. L.nie wykonał swoich zobowiązań z tytułu umowy kredytowej i zaprzestał spłaty rat, umowa kredytu zawarta zV.Bank została mu wypowiedziana. Jednocześnie własność pojazdu stanowiącego zabezpieczenie spłaty kredytu przeszła z powrotem na bank. Zawiadamiający wezwałR. L.do wydania pojazdu, co nie nastąpiło. Wskazano, że okoliczności te uzasadniają podejrzenie, że działanieR. L.wypełnia znamiona czynu zabronionego zart. 284 § 1 k.k.Złożenie zawiadomienia nie zostało poprzedzone weryfikacją pojazdu w bazie CEPIK ani zweryfikowaniem, czyV.Bank nie ma w swojej bazie informacji na temat tego, kto może być obecnie w posiadaniu samochodu. W zawiadomieniu o podejrzeniu popełnienia przestępstwa nie zostało wskazane, że zawiadamiający udzieliłspółce (...) sp. z o.o.kredytu na zakup samochodu w dniu 3 grudnia 2021 r., ponieważ pozwany nie ustalił, że umowa kredytu zawarta zespółką (...) sp. z o.o.dotyczyła tego samego samochodu, co transakcja dokonana zR. L.. dowód: zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa k. 18, pismo z dnia 10 października 2022 r. k. 20-22 13 W dniu 25 lipca 2022 r.A. E.wyruszyła wraz z mężem oraz dwójką dzieci na wakacje do Chorwacji. Podróż odbyła się samochodemA. (...), któryA. E.użytkowała jako leasingobiorca. 14 W dniu 1 sierpnia 2022 r. rodzina udała się samochodem na jednodniową wycieczkę do Czarnogóry. W drodze powrotnej, podczas przekraczania granicy czarnogórsko-chorwackiej, około godz. 22:00,A. E.została zatrzymana przez celników. Po weryfikacji dokumentów celnicy poinformowali ją, że samochód widnieje w rejestrze samochodów poszukiwanych przez Interpol. Następnie, około północy,A. E.wraz z mężem i dziećmi zostali wyproszeni z samochodu (dzieci musiały się wybudzić ze snu), a samochód został poddany przeszukaniu, które odbywało się w bardzo nerwowej atmosferze.A. E.była zdenerwowana. Jej stres wynikał z tego, że miała pod opieką dwójkę małych dzieci, które zostały wybudzone ze snu, nie wiedziała, co jest powodem kontroli, nie rozumiała, co mówią do niej strażnicy graniczni, którzy dodatkowo traktowali ją jak osobę podejrzaną o przestępstwo. Procedura kontrolna odbywała się w nocy i trwała 2 godziny. W międzyczasieA. E.próbowała na własną rękę ustalić, co jest przyczyną kontroli, kontaktując się m. in. z leasingodawcą czy konsulem. Wykonywała w tym celu wiele telefonów m. in. do Polski z Czarnogóry. Łączny koszt rozmów telefonicznych wyniósł ją 1 000,00 zł. Dowiedziała się, że samochód jest poszukiwany jako kradziony. Wczesnym rankiem następnego dnia samochód został przewieziony pod komisariat policji wH.(Czarnogóra), gdzieA. E.złożyła zeznania. Maż i dzieci czekali na nią pod komisariatem. Samochód został zarekwirowany. Po przesłuchaniu, około godziny 5:00 nad ranem, została zwolniona i wraz z oczekującą na nią rodziną zamówiła taksówkę do Chorwacji. Za podróż taksówką zapłaciła wówczas 500 euro. 15 Około godziny 9:00 rano uzyskała informację od(...) sp. z o. o., sp. k. wG.(aktualnieL.G.), że samochód został wpisany do rejestru CEPIK jako kradziony. W wyniku jej działań, po 5 dniach od zdarzenia, samochód został jej zwrócony. 16 A. E.doznała ogromnego stresu, martwiła co się dzieje z jej mężem i dziećmi. Ponadto nie miała informacji, jak sytuacja związana z samochodem zostanie rozwiązana, czy po przesłuchaniu w Czarnogórze zostanie zatrzymana, czy samochód zostanie jej zwrócony, a także w jaki sposób wróci z rodziną do Chorwacji, a potem do Polski.A. E.wraz z rodziną zostali pozbawieni możliwości korzystania z samochodu, a pozostały czas urlopuA. E.spędziła na podejmowaniu działań zmierzających do wyjaśnienia sytuacji, co nie tylko uniemożliwiło dalszy wypoczynek, ale także w znaczny sposób wpłynęło na ogólną satysfakcję z wyjazdu wakacyjnego. 17 Jeden z jej synów doznał zakażenia skóry, które objawiało się licznymi ranami i wypryskami. 18 Po powrocie do PolskiA. E.próbowała dalej wyjaśniać przyczyny zdarzenia. Zasięgała także pomocy prawnej u prawnika, z tytułu której poniosła koszty w wysokości 2 500 zł. dowód: zeznania powódki, k. 112v-113v; zdjęcie – k. 24, faktury – k. 25-28; historia wizyt – k. 29-30; 19 Wezwaniem z 30 września 2022 r. pełnomocnik powódki wezwał(...) sp. z o. o.sp. k. do wymiany samochodu markiA. (...)nr rej. (...), nr VIN:(...), na samochód tego samego modelu, rocznika i wyposażenia – wolny od wad prawnych, w terminie do 20 października 2022 r. W piśmie wskazano, że powódka zawarła zespółką (...) S. A.umowę leasingu przedmiotowego samochodu, a(...) S. A.nabył ww. samochód od(...) sp. z o. o.sp. k. dowód: pismo z dnia 30 września 2022 r., k. 31-32 20 Pismem z 10 października 2022 r. pełnomocnik(...) sp. z o. o.odmówił wymiany samochodu markiA. (...)nr rej. (...), nr VIN:(...), na samochód tego samego modelu, rocznika i wyposażenia. Potwierdził, że została zawarta umowa leasingu pojazdu pomiędzy(...) S. A.aA. E., a(...) S. A.nabył pojazd od(...) sp. z o. o.Jednocześnie wskazał, że samochód został zakupiony przez(...) sp. z o. o.w dniu 03 grudnia 2021 r. od(...) sp. z o. o.spółka komandytowa. dowód: pismo z dnia 10 października 2022 r. k. 20-22. 21 (...) Bank (...).oddział w Polsce wpisany jest do KRS za numerem(...). Przedmiot przeważającej działalności spółki obejmuje pozostałe pośrednictwo pieniężne, a przedmiot pozostałej działalności przedsiębiorcy obejmuje pozostałą finansową działalność usługową, gdzie indziej niesklasyfikowaną, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych. dowód: dane jawne ujawnione w rejestrze przedsiębiorców w KRS pod nr(...). III Ocena dowodów 22 Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów załączonych do sprawy – ich prawdziwość nie budziła wątpliwości sądu ani nie była kwestionowana przez strony. W szczególności na podstawie dokumentów przedstawionych przez powódkę, w świetle pozostałych okoliczności sprawy, doświadczenia życiowego oraz domniemań faktycznych możliwe było ustalenie, że pomiędzy pozwanym bankiem aspółkę (...)doszło w istocie do zawarcia umowy kredytu na cel w postaci zakupu pojazdu stanowiącego przedmiot tego postępowania. Brak jest podstaw do uznawania, aby informacja w tym zakresie, przekazana pełnomocnikowi powódki przezspółkę (...), nie była prawdziwa i miała na celu jedynie przekierowanie odpowiedzialności na pozwany bank. 23 Ponadto sąd opierał się na zeznaniach powódkiA. E.oceniając je jako wiarygodne w całości – były bowiem logiczne, spójne, zgodne z doświadczeniem życiowym i pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Powódka szczegółowo opisała okoliczności związane z zatrzymaniem jej wraz z rodziną na granicy czarnogórsko – chorwackiej w późnych godzinach wieczornych oraz zarekwirowania samochodu. 24 Sąd na podstawieart. 248 § 1w zw. zart. 2352§ 1 pkt 2 i 4 k.p.c.oddalił wniosek powódki o zobowiązanie pozwanego do przedłożenia umowy linii kredytowej pomiędzy pozwanym a(...) sp. z o. o.jako niemożliwy do przeprowadzenia, jak również zmierzający do wykazania faktów, które zostały już wykazane zgodnie ze twierdzeniami wnioskodawcy. W ocenie sądu fakt zawarcia umowy kredytu pomiędzy pozwanym aspółką (...)został wykazany pismem z dnia 10 października 2022 r., w którym(...) sp. z o. o.potwierdził, że zakup pojazdu był finansowany przez pozwanego. Wobec tego należało uznać powyższe jako zgodne z twierdzeniami strony powodowej. Jak już wspomniano, brak jest w ocenie sądu racjonalnych podstaw do przyjęcia, abyspółka (...)podała pełnomocnikowi powódki nieprawdziwe informacje w tym zakresie. Ponadto należało podzielić stanowisko pozwanej, że zobowiązanie tej treści byłoby niemożliwe do wykonania z uwagi na tajemnicę bankową określoną wart. 104 ust. 1 Prawa bankowegooraz fakt, że sprawa ta nie wchodzi w kategorię spraw, o których mowa wart. 105 ust. 1 pkt 2 lit. dczy lit. daPrawa bankowego, ani też innych spraw, w przypadku których ustawodawca wyłączył wobec banku obowiązek zachowania tajemnicy bankowej. IV Ocena prawna 25 W świetle dowodów przedstawionych przez powódkę nie można stwierdzić, aby pozwany bank – składając zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przewłaszczenia samochodu przezR. L.– dopuścił się zawinionego bezprawnego zachowania, a w konsekwencji – aby roszczenie powódki mogło zasługiwać na uwzględnienie, tak w zakresie roszczenia o odszkodowanie, jak i o zadośćuczynienie. 26 Podstawą prawną dochodzonych roszczeń był zasadniczo przepis zart. 415 k.c., zgodnie z którym kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami odpowiedzialności deliktowej określonej wart. 415 k.c., które mają być wykazane przez stronę powodową, jest: szkoda, bezprawność, wina oraz związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy bezprawnym, zawinionym zachowaniem sprawcy a powstałą w jego wyniku szkodą. Zgodnie zart. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie natomiast doart. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W niniejszej sprawie na stronie powodowej spoczywał zatem ciężar wykazania, że po stronie powodowej powstała szkoda (krzywda) w określonej wysokości, szkoda ta (krzywda) powstała w wyniku bezprawnego, zawinionego zachowania sprawcy oraz że pomiędzy bezprawnym, zawinionym zachowaniem sprawcy a szkodą (krzywdą) zachodzi adekwatny związek przyczynowo-skutkowy (art. 361 § 1 k.c.). 27 Podstawą prawną roszczenia o zadośćuczynienie były przepisy zart. 23, 24 k.c.orazart. 448 k.c.Powódka wskazywała, że w wyniku zachowania pozwanego doszło do naruszenia jej dóbr osobistych (prawa do życia bez stresu), co wywołało u niej krzywdę. 28 Bezprawnośćczynu w ujęciu prawa cywilnego oznacza jego sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym. O bezprawności zachowania wyrządzającego szkodę mogą przesądzać zarówno przepisy prawa pozytywnego, jak i nieskodyfikowane powszechnie obowiązujące normy (zasady współżycia społecznego, dobre obyczaje), z których wynika nakaz zachowania się w taki sposób, żeby drugiemu szkody nie wyrządzać. Bezprawność w rozumieniu reżimu deliktowego jest bowiem efektem ogólnego i normatywnego zakazu niewyrządzania sobie nawzajem szkody (neminem ladere). Bezprawność jest kategorią obiektywną. Chodzi o to, czy czyn sprawcy był zgodny, czy niezgodny z obowiązującymi zasadami porządku prawnego. Źródła tych zasad wynikają z norm powszechnie obowiązujących jako reguł postępowania wyznaczonych przez nakazy i zakazy wynikające z norm prawa pozytywnego, w szczególności prawa cywilnego, karnego, administracyjnego, pracy, finansowego itp. oraz nakazów i zakazów wynikających z zasad współżycia społecznego czy inaczej dobrych obyczajów(Gudowski Jacek (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna, wyd. II; Art. 415 KC red. serii Osajda/red. tomu Borysiak 2024, wyd. 33/B. Lackoroński/M. Raczkowski). 29 Winazachodzi wówczas, gdy sprawcy szkody można postawić zarzut obiektywnej oraz subiektywnej niewłaściwości zachowania. Obiektywny element winy stanowi tzw. bezprawność rozumiana jako sprzeczność działania lub zaniechania sprawcy z całym porządkiem prawnym: z konkretnym przepisem (naruszenie konkretnych nakazów lub zakazów), z zasadami współżycia społecznego lub innymi normami powszechnie stosowanymi i akceptowanymi w danym społeczeństwie (np. zasadami uczciwego obrotu czy dobrej wiary). Subiektywny element winy dotyczy natomiast stosunku woli oraz świadomości działającego podmiotu do jego czynu. Winę można zatem przypisać konkretnemu sprawcy tylko wtedy, gdy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia obu tych warunków. W konsekwencji subiektywny element winy może stanowić umyślność (zamiar bezpośredni lub zamiar ewentualny) lub zarzucalna nieumyślność (lekkomyślność, niedbalstwo). 30 Wina nieumyślna rozumiana jest powszechnie jako niezachowanie należytej staranności i obejmuje sytuacje, gdy sprawca nie chciał wprawdzie, by dany skutek nastąpił, jednakże doprowadził do jego powstania w wyniku niezachowania należytej staranności. Innymi słowy, u sprawcy nie występuje zamiar popełnienia danego czynu, jednakże albo przewiduje on możliwość jego popełnienia, bezpodstawnie przypuszczając, że tego uniknie, albo w ogóle nie przewiduje możliwości popełnienia takiego czynu, choć mógł i powinien to przewidzieć. Na gruncie prawa cywilnego nie wyodrębnia się karnistycznego terminu „lekkomyślność” dotyczącego sytuacji, w których sprawca nie ma woli wywołania określonego skutku, lecz ma świadomość, że może on nastąpić i bezpodstawnie przypuszcza, że uniknie powstania tego skutku. „Nieumyślność” w ujęciu cywilistycznym rozumiana jako niedbalstwo jest pojęciem zbiorczym, obejmującym także „lekkomyślność” w znaczeniu norm prawa karnego (L. Jantowski [w:]Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II, red. M. Balwicka-Szczyrba, A. Sylwestrzak, Warszawa 2024, art. 415.). 31 Zgodnie natomiast z brzmieniemart. 355 § 1 k.c.dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). Jak wskazuje się w doktrynie, przypisanie określonej osobie niedbalstwa jest uzasadnione tylko wtedy, gdy osoba ta zachowała się w określonym miejscu i czasie w sposób odbiegający od właściwego dla niej miernika należytej staranności. Wzorzec należytej staranności ma przy tym charakter obiektywny oraz abstrakcyjny. W praktyce jego zastosowanie polega na wyznaczeniu stosownego modelu, ustalającego optymalny w danych warunkach sposób postępowania, odpowiednio skonkretyzowanego i aprobowanego społecznie, a następnie na porównaniu zachowania dłużnika z tak określonym wzorcem. O tym, czy na tle konkretnych okoliczności można danej osobie postawić zarzut braku należytej staranności w dopełnieniu obowiązków, decyduje jednaknie tylko niezgodność jej postępowania z wyznaczonym modelem, lecz także empirycznie uwarunkowana możliwość oraz powinność przewidywania odpowiednich następstw zachowania. Miernik postępowania dłużnika, w istocie odnoszący się do miary należytej staranności, nie powinien być jednak formułowany na poziomie obowiązków nie dających się wyegzekwować, oderwanych od ogólnego doświadczenia życiowego oraz konkretnych okoliczności. 32 Wszczęcie egzekucji na podstawie bezprawnie uzyskanego przez bank tytułu egzekucyjnego, opatrzonego sądową klauzulą wykonalności, uzasadnia odpowiedzialność deliktową banku za wyrządzoną w ten sposób szkodę dłużnikowi egzekucyjnemu (wyrok SN z 9 marca 2007 r., V CSK 452/06). Za szkodę wyrządzoną wykonaniem nieprawomocnego nakazu zapłaty zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, następnie uchylonego, wierzyciel nie ponosi odpowiedzialności na podstawieart. 415 k.c., chyba że złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji i jego popieranie było zachowaniem zawinionym (uchwała SN z 7 października 2009 r., III CZP 68/09). 33 Przesłankaadekwatnego związku przyczynowo-skutkowegopolega na tym, że dłużnik odpowiada w granicach normalnych następstw działania lub zaniechania, z których wynika szkoda (art. 361 § 1 k.c.). Pierwszym etapem badania istnienia adekwatnego związku przyczynowego jest stwierdzenie istnienia między badanym zachowaniem a szkodą powiązania typuconditio sine qua non(tzw. test warunku koniecznego). Jeśli pomiędzy badanymi zdarzeniami nie istnieje nawet powiązanie typuconditio sine qua non, nie może występować między nimi normalny (adekwatny) związek przyczynowy. Testconditio sine qua nonpozwala wyeliminować zdarzenia, które na pewno nie stanowią przyczyny powstania szkody (Art. 361 KCred. seriiO./red. tomuB.2024, wyd. 33/P. S.). 34 Stwierdzenie, że pomiędzy zachowaniem a powstaniem szkody istnieje związek przyczynowy typuconditio sine qua non, pozwala przejść do drugiego etapu, polegającego na badaniu, czy jest to związek przyczynowy normalny (adekwatny). Normalności następstw nie należy utożsamiać z ich typowością. Nietypowość czy sporadyczność następstw nie przekreśla adekwatności związku przyczynowego, normalność następstw nie jest bowiem pochodną ich typowości, lecz raczej kwestią zdatności przyczyny do wywołania określonego rodzaju skutków" (wyrok SN z 7 marca 2013 r., II CSK 364/12). Świadomość sprawcy szkody decyduje (co do zasady) o możliwości uznania jego zachowania za zawinione, a nie o istnieniu związku przyczynowego – przewidywalność nie wpływa na istnienie związku przyczynowego, ale winy; powszechnie w orzecznictwie przyjmuje się bowiem, że normalność związku przyczynowo-skutkowego ma charakter zobiektywizowany (por. wyrok SN z 17 lutego 2011 r., III CSK 136/10; wyrok SN z 27 listopada 2002 r., I CKN 1215/00). 35 Związek pomiędzy działaniem czynnika sprawczego a szkodą nie musi mieć charakteru bezpośredniego. Adekwatny związek przyczynowy może mieć charakter wieloczłonowy – jeśli zdarzenie A jest normalną przyczyną zdarzenia B, a zdarzenie B normalną przyczyną zdarzenia C, to zdarzenie A stanowi normalną przyczynę zdarzenia C (Art. 361 KCred. seriiO./red. tomuB.2024, wyd. 33/P. S.). 36 Jakkolwiek w sprawie doszło do bardzo niefortunnego dla powódki przebiegu wydarzeń, powodującego niewątpliwie nader stresującą sytuacją na granicy chorwacko-czarnogórskiej, do której doszło dodatkowo w trakcie rodzinnego wyjazdu urlopowego powódki, sąd uznał, że zachowanie pozwanej, polegające na złożeniu zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa zart. 284 § 1 k.k., nie stanowiło zawinionego bezprawnego działania w rozumieniuart. 415 k.c.Zachowaniu temu nie można bowiem przypisać winy, także w jej najlżejszej postaci. Oczywistym jest, zdaniem sądu, że pozwany, składając problemowe zawiadomienie, nie wiedziała, gdzie znajduje się samochód, który miał zostać przywłaszczony. Nie wiedziała tego pomimo że kilka miesięcy wcześniej udzieliła kredytu na zakup tego samego pojazdu innejspółce – (...). W momencie składania zawiadomienia pozwana spółka miała podstawy do uzasadnionego podejrzenia, że doszło do przestępstwa przywłaszczenia, skoro osoba podejrzana,R. L., nie wywiązywała się ze spłat raty kredytu, umowa została wypowiedziana, własność pojazdu przeszła z powrotem na bank, a pojazd – mimo wezwania – nie został bankowi wydany przezR. L.i bank nie miał zR. L.żadnego kontaktu. Nie sposób zatem uznać, aby zawiadomienie zostało złożone w sposób lekkomyślny czy tym bardziej całkowicie nieuzasadniony. Dodatkowo, w ocenie sądu, z dobrych obyczajów, ustalanych także na podstawie doświadczenia życiowego, nie sposób wywieźć obowiązku zawiadamiającego (nawet instytucji takiej, jak bank) sprawdzania, czy aby zawiadamiający nie posiada w swoich bazach informacji o tym, gdzie pojazd, stanowiący przedmiot przestępstwa, może się znajdować. Fakt, iż pojazd, po zawarciu umowy kredytu zR. L.przez bank, był przedmiotem kilku innych transakcji, nie jest sytuacją typową, którą bank miał obowiązek przewidywać. Brak jest także jakichkolwiek podstaw do uznawania, aby bank o tychże transakcjach miał wiedzę. Owszem, jak ustalił sąd, bank kredytował ten sam samochód jeszcze w tym samym roku, w którym zawarł umowę kredytu zR. L., jednakże bank nie posiada, i w ocenie sądu nie musi posiadać, wiedzy, czy samochód stanowiący przedmiot umowy kredytu zawartej z(...)G., nie był wcześniej przedmiotem innej umowy. Jak słusznie zauważył pozwany, bank jest instytucją finansową, która na etapie udzielania kredytu nie wchodzi w fizyczne posiadanie kredytowego pojazdu i nie ma wiedzy o sposobie i miejscu jego użytkowania przez kredytobiorcę. Tym samym bank nie wiedział, kiedy i komu pojazd został zbyty przez kredytobiorcę, a na żadnym etapie postępowania nie wiedział (i nie musiał ustalać) w czym posiadaniu jest pojazd. 37 Nie sposób także uznać, aby bank zwlekał ze złożeniem zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez okres ponad pół roku. Jasnym, zdaniem sądu, jest, że przed złożeniem takiego zawiadomienia niezbędne było wypowiedzenie umowy kredytu, wezwanieR. L.do wydania samochodu, a następnie upływ określonego czasu pozwalający bankowi na stwierdzenie, żeR. L.nie ma zamiaru wydania tegoż samochodu bankowi, co dopiero pozwalałoby na przypisanie mu czynu zabronionego zart. 284 § 1 k.k.Tym samym brak jakichkolwiek podstaw do uznania, że bank zwlekał ze złożeniem zawiadomienia, a zawiadomienie winien złożyć już w grudniu 2021 r. (nie zaś w czerwcu 2022 r.). 38 Dobra osobistepodlegają ochronie określonej przepisami zart. 23 k.c.iart. 24 k.c.– a w zakresie świadczeń pieniężnych – także m. in. przepisem zart. 448 k.c.Jakkolwiek wykładnia przepisu zart. 448 k.c., stanowiącego podstawę do roszczenia o zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych, budzi pewne wątpliwości, tak jednak należy wskazać, że przesłanką tego roszczenia jest zawinienie sprawcy naruszenia dobra osobistego, analogicznie jak w przypadku roszczenia o odszkodowanie wywodzonego zart. 415 k.c.(tak: Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 9 września 2008 r., III CZP 31/08). 39 Dodatkowo, co oczywiste, aby można było rozważać zasadność zadośćuczynienia za krzywdę na gruncieart. 448 k.c., niezbędne jest stwierdzenie, że doszło do naruszenia któregoś z dóbr osobistych podmiotu dochodzącego zapłaty. Powódka wskazywała, że „sytuacja, jaka spotkała powódkę i jej rodzinę podczas urlopu, winna być postrzegana jako krzywda. Powódka mając pod opieką małoletnie dzieci, nie rozumiejąc sytuacji, w której się znalazła, ze względu na barierę językową (…) została postawiona w sytuacji nadzwyczajnej. (…) Nie może ulegać wątpliwości, że powódka jako matka doznała ogromnego stresu (…). Nadto uwypuklenia wymaga to, że cała sytuacja miała miejsce podczas urlopu”. Z uzasadnienia pozwu wynika zatem, że dobrem osobistym powódki, które zostało naruszone, było prawo do życia bez stresu oraz zmarnowany urlop wypoczynkowy. 40 Sąd stoi na stanowisku, podzielając ocenę dokonaną przez Sąd Najwyższy w wyroku z 24 marca 2011 r., I CSK 372/10 (dotyczącą wprawdzie organizatora turystyki, ale w ocenie tutejszego sądu znajdującą zastosowanie również wobec innych podmiotów), że nie można wykluczyć, że w niektórych sytuacjach działanie (zaniechanie) danego podmiotu, prowadzące do "zmarnowania urlopu", będzie jednocześnie naruszeniem jakiegoś dobra osobistego, w tym w szczególności zdrowia albo nietykalności lub wolności osobistej. Jednak nie uzasadnia to generalnego stanowiska, iż prawo do spokojnego wypoczynku (urlopu) jest dobrem osobistym mieszczącym się w otwartym katalogu tych dóbr zawartym wart. 23 k.c.Jak wskazał w uzasadnieniu tegoż wyroku Sąd Najwyższy, odwołując się także do uchwały wydanej przez Sąd Najwyższy w dniu 19 listopada 2010 r. w sprawie III CZP 79/10, dobra osobiste wynikają z tych wartości niemajątkowych, które są ściśle związane z człowiekiem, obejmując jego fizyczną i psychiczną integralność albo, będąc przejawem jego twórczej działalności, skupiają niepowtarzalną, pozwalającą na samorealizację indywidualność człowieka, jego godność oraz pozycję wśród innych ludzi. Dobrem osobistym jest wartość immanentnie złączona z istotą człowieczeństwa oraz naturą człowieka, niezależna od jego woli, stała, dająca się skonkretyzować i obiektywizować. Na tle takiego pojmowania dóbr osobistych nie można konstruować dobra osobistego w postaci prawa do niezakłóconego odpoczynku, przypisywanego konsumentowi zawierającemu umowę o świadczenie usług turystycznych. Należy poza tym pamiętać, że każde dobro osobiste skupia w sobie dwa elementy - chronioną wartość oraz prawo żądania od innych jej poszanowania. Spokojny, niezakłócony odpoczynek na zorganizowanych wczasach nie odpowiada tym przesłankom; jest zwykłym przejawem zachowania człowieka, zaspokojeniem jego - najczęściej doraźnej - potrzeby, nie przez wszystkich zresztą odczuwanej. Nie można jednak wykluczyć, że w niektórych sytuacjach działanie (zaniechanie) organizatora turystyki, prowadzące do "zmarnowania urlopu", będzie jednocześnie naruszeniem jakiegoś dobra osobistego, w tym w szczególności zdrowia albo nietykalności lub wolności osobistej. Jednak nie uzasadnia to generalnego stanowiska, iż prawo do spokojnego wypoczynku (urlopu) jest dobrem osobistym mieszczącym się w otwartym katalogu tych dóbr zawartym wart. 23 k.c. 41 Dobrem osobistym nie jest „wolność od stresu” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 września 2014 r., VI ACa 1841/13). Stres jako czynnik natury psychicznej jest jednym z aspektów życia emocjonalnego człowieka, będącego elementem jego zdrowia psychicznego. W przypadku wystąpienia stresu o naruszeniu dobra osobistego można jednak mówić tylko wówczas, gdy konsekwencją stresu jest naruszenie zdrowia człowieka, tzn. gdy stres jest na tyle intensywny, że doprowadza do zaburzeń w sferze zdrowia psychicznego człowieka. 42 Jeśli chodzi o roszczenie w zakresie żądania zapłaty kwoty 30 tys. zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, należy wskazać, że w ocenie sądu powódka nie tylko nie wykazała, aby działanie pozwanej miało charakter zawiniony, ale również nie wykazała, aby doszło do naruszenia jej dobra osobistego. Jak już wyjaśniono wyżej, działania zmierzające do zmarnowania urlopu, mogą być jednocześnie naruszeniem dobra osobistego, ale tylko wtedy, kiedy prowadzą do naruszenia zdrowia, nietykalności, wolności osobistej albo innych dóbr osobistych. Powódka wskazywała, że dobrem osobistym, jakie zostało naruszone, była wolność od stresu oraz prawo do spokojnego wypoczynku. W tych też granicach sąd mógł rozpatrywać niniejszą sprawę. W szczególności sąd nie mógł analizować przedstawionego w sprawie stanu faktycznego pod kątem dobra osobistego w postaci wolności osobistej czy czci, skoro powódka na dobra takie sama nie wskazywała. Fakty ustalone w sprawie nie wskazują natomiast, aby sytuacja, która spotkała powódkę – jakkolwiek niewątpliwie będąca dla niej źródłem ogromnego stresu – doprowadziła do pogorszenia się stanu zdrowia powódki, czy to psychicznego czy fizycznego (stan zdrowia jej dzieci nie miał w tej sprawie znaczenia prawnego – bowiem to powódka dochodziła zadośćuczynienia, w imieniu swoim, nie w imieniu dzieci). V Koszty procesu 43 O kosztach procesu sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c., uznając, że w sprawie brak podstaw do zastosowaniaart. 102 k.p.c.Na koszty te składa się stawka za czynności radców prawnych w wysokości 3 600,00 zł (§ 2 pkt 5 Rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł). ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) (...)Agnieszka Pikała

15/450530/0003003/C

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

VI Wydział Cywilny

154505300003003_VI_C_001070_2024_Uz_2024-11-26_002

VI C 1070/24

2024-11-26 01:00:00.0 CET

2025-01-24 20:30:04.0 CET

2025-01-24 10:14:18.0 CET

15450530

3003

REGULATION

sygn. akt VI C 1070/24 upr Uzasadnienie wyroku z dnia 26 listopada 2024 r. ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku ( art. 505 8 § 4 k.p.c. ) 1 W niniejszej sprawie powód Towarzystwo (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. domagał się od pozwanego (...) spółki akcyjnej V. (...) zapłaty kwoty 3.679,32 zł tytułem roszczenia regresowego za odszkodowanie za szkodę w mieniu K. J. (1) . Szkoda powstała wskutek przecieku, za które to zdarzenie – w ocenie powoda – odpowiedzialność ponosi ubezpiec

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Elwira Dobrzyńska" xPublisher="elwira.dobrzynska" xEditorFullName="Elwira Dobrzyńska" xEditor="elwira.dobrzynska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/450530/0003003/C" xYear="2024" xVolNmbr="001070" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>sygn. akt VI C 1070/24 upr</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uzasadnienie wyroku z dnia 26 listopada 2024 r.</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx>ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku (<xLexLink xArt="art. 505(8);art. 505(8) § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 505 <xSUPx>8 </xSUPx> § 4 k.p.c.</xLexLink> )</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>W niniejszej sprawie powód <xAnon> Towarzystwo (...) spółka akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> domagał się od pozwanego <xAnon> (...) spółki akcyjnej</xAnon> <xAnon>V.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> zapłaty kwoty 3.679,32 zł tytułem roszczenia regresowego za odszkodowanie za szkodę w mieniu <xAnon>K. J. (1)</xAnon>. Szkoda powstała wskutek przecieku, za które to zdarzenie – w ocenie powoda – odpowiedzialność ponosi ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń sprawca szkody – Wspólnota Mieszkaniowa <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Pozwany, wnosząc o oddalenie powództwa w całości, wskazał, że nie uznaje swojej odpowiedzialności za zdarzenie zgłoszone dnia 05 kwietnia 2020 r. przez <xAnon>K. J. (2)</xAnon>, zarzucał przede wszystkim <xUx>nieudowodnienie powództwa oraz zakwestionował odpowiedzialność pozwanego co do zasady, wskazując</xUx>, że ubezpieczonej Wspólnocie Mieszkaniowej <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> nie sposób przypisać winy za przedmiotowe zdarzenie – przy czym pozwany nie zakwestionował roszczenia co do wysokości. Pozwany wskazał, że zdarzenie polegało na uszkodzeniu elementów stałych w lokalu mieszkalnym na skutek długotrwałego zawilgocenia spowodowanego nieszczelnością elewacji budynku, <xUx>co jest wynikiem nieprawidłowo wykonanej sztuki budowlanej jakiej dopuścił się deweloper</xUx>, natomiast Wspólnota Mieszkaniowa <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> sprawowała nadzór nad nieruchomością w sposób prawidłowy. Pozwany wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xBx>Powództwo podlegało oddaleniu. </xBx>Podstawą prawną dochodzonego roszczenia był przepis z <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink>, zgodnie z którym kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Wspólnota mieszkaniowa – ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń – miała bowiem, w ocenie powoda, ponosić odpowiedzialność za zalanie mieszkania należącego do <xAnon>K. J. (1)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>W świetle przepisu <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink> przesłanki odpowiedzialności deliktowej są następujące: bezprawność zachowania sprawcy, wina sprawcy, wyrządzenie tym zachowaniem szkody oraz związek przyczynowy pomiędzy tym zachowaniem, a zaistniałą szkodą. Żadna z przesłanek odpowiedzialności deliktowej nie jest objęta domniemaniem, a ciężar ich udowodnienia spoczywa – zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w przepisie <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> – na powodach, którzy z faktu powstania szkody na skutek zachowania strony pozwanej wywodzą skutki prawne.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>Ustalenie bezprawności zachowania polega na zakwalifikowaniu czynu sprawcy jako sprzecznego z normami określonymi przez system prawny. Ustawodawca w przepisie <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink> nie wskazuje zakresu tych norm, a zatem za bezprawne należy kwalifikować czyny zakazane lub nakazane przez przepisy prawne obowiązujące w Polsce, bez względu na ich źródła (<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja RP</xLexLink> lub inne ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia, akty prawa miejscowego), a także zachowania sprzeczne z zasadami współżycia społecznego albo dobrymi obyczajami, a więc normami moralnymi powszechnie akceptowanymi w całym społeczeństwie lub grupie społecznej, nakazującymi lub zakazującymi określonego zachowania, mimo iż nie jest ono nakazane lub zakazane normą prawną ( por. wyrok Sądu najwyższego z dnia 27 kwietnia 2016 roku, II CSK 528/15).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>Przepis <xLexLink xArt="art. 61" xIsapId="WDU19940890414" xTitle="Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414">art. 61 ustawy Prawo budowlane</xLexLink> stanowi, że właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany utrzymywać i użytkować obiekt zgodnie z zasadami, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 2" xIsapId="WDU19940890414" xTitle="Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414">art. 5 ust. 2</xLexLink>. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 2" xIsapId="WDU19940890414" xTitle="Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414">art. 5 ust. 2 Prawa budowlanego</xLexLink> obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej, w szczególności w zakresie związanym z wymaganiami, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 5 ust. 1;art. 5 ust. 1 pkt. 1;art. 5 ust. 1 pkt. 2;art. 5 ust. 1 pkt. 3;art. 5 ust. 1 pkt. 4;art. 5 ust. 1 pkt. 5;art. 5 ust. 1 pkt. 6;art. 5 ust. 1 pkt. 7" xIsapId="WDU19940890414" xTitle="Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414">ust. 1 pkt 1-7</xLexLink>. Obowiązki w tym zakresie spoczywają na właścicielu obiektu budowlanego i zaczynają obowiązywać od momentu skutecznego oddania obiektu budowlanego do użytkowania.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 19 lutego 2013 r. (sygn. akt III CZP 63/12) Sąd Najwyższy przeprowadził analizę podstaw odpowiedzialności za zalanie cudzego mieszkania wskutek przelania się wody z lokalu położonego na wyższej kondygnacji do lokalu położonego na niższej kondygnacji oraz sytuacji odmiennej, a polegającej na wylaniu się wody z budynku, która uzasadnia zastosowanie do odpowiedzialności sprawcy <xLexLink xArt="art. 433" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 433 k.c.</xLexLink> i zasady ryzyka. Sąd Najwyższy potwierdził w zasadzie jednolitą linię orzeczniczą, zgodnie z którą przepis <xLexLink xArt="art. 433" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 433 kodeksu cywilnego</xLexLink> nie ma zastosowania do odpowiedzialności za szkodę polegającą na zalaniu lokalu położonego niżej z lokalu znajdującego się na wyższej kondygnacji. Odpowiedzialność za zalanie mieszkania, zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego, kształtuje się w oparciu o zasadę winy. Nie ulega wątpliwości, że również i w niniejszej sprawie podstawą odpowiedzialności ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego ubezpieczyciela za zalanie mieszkania jest przepis z <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink> Tym samym, to na poszkodowanym spoczywa ciężar dowodu nie tylko faktu zalania, ale przede wszystkim tego, że zdarzenie powstało na skutek działania lub zaniechania ze strony sprawcy zdarzenia, a <xBx>nadto wykazania, że działanie to lub zaniechanie było przez sprawcę zawinione.</xBx> Ciężar udowodnienia wszystkich tych okoliczności obciąża powoda – w tym przypadku ubezpieczyciela, który udzielał ochrony ubezpieczeniowej uszkodzonemu mieniu należącemu do <xAnon>K. J. (1)</xAnon> oraz który w toku postępowania likwidacyjnego uznał i naprawił powstałą szkodę – a w niniejszym postępowaniu występuje z żądaniem regresowym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie - I Wydział Cywilny z 7 czerwca 2017, I ACa 65/17). To zatem na powodzie spoczywał obowiązek wykazania, iż do zalania mieszkania doszło na skutek działania bądź zaniechania ubezpieczonego u pozwanego, a działanie to lub zaniechanie było zawinione.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>Wina zachodzi wówczas, gdy sprawcy szkody można postawić zarzut obiektywnej oraz subiektywnej niewłaściwości zachowania. Obiektywny element winy stanowi tzw. bezprawność rozumiana jako sprzeczność działania lub zaniechania sprawcy z całym porządkiem prawnym: z konkretnym przepisem (naruszenie konkretnych nakazów lub zakazów), z zasadami współżycia społecznego lub innymi normami powszechnie stosowanymi i akceptowanymi w danym społeczeństwie (np. zasadami uczciwego obrotu czy dobrej wiary). Subiektywny element winy dotyczy natomiast stosunku woli oraz świadomości działającego podmiotu do jego czynu. Winę można zatem przypisać konkretnemu sprawcy tylko wtedy, gdy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia obu tych warunków. W konsekwencji subiektywny element winy może stanowić umyślność (zamiar bezpośredni lub zamiar ewentualny) lub zarzucalna nieumyślność (lekkomyślność, niedbalstwo). Zgodnie natomiast z brzmieniem <xLexLink xArt="art. 355;art. 355 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 355 § 1 k.c.</xLexLink> dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). Jak wskazuje się w doktrynie, przypisanie określonej osobie niedbalstwa jest uzasadnione tylko wtedy, gdy osoba ta zachowała się w określonym miejscu i czasie w sposób odbiegający od właściwego dla niej miernika należytej staranności. Wzorzec należytej staranności ma przy tym charakter obiektywny oraz abstrakcyjny. W praktyce jego zastosowanie polega na wyznaczeniu stosownego modelu, ustalającego optymalny w danych warunkach sposób postępowania, odpowiednio skonkretyzowanego i aprobowanego społecznie, a następnie na porównaniu zachowania dłużnika z tak określonym wzorcem. O tym, czy na tle konkretnych okoliczności można danej osobie postawić zarzut braku należytej staranności w dopełnieniu obowiązków, decyduje jednak nie tylko niezgodność jej postępowania z wyznaczonym modelem, lecz także empirycznie uwarunkowana możliwość oraz powinność przewidywania odpowiednich następstw zachowania. Miernik postępowania dłużnika, w istocie odnoszący się do miary należytej staranności, nie powinien być jednak formułowany na poziomie obowiązków nie dających się wyegzekwować, oderwanych od ogólnego doświadczenia życiowego oraz konkretnych okoliczności.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>W uzasadnieniu pozwu powód powołał się na przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>, w tym przede wszystkim <xLexLink xArt="art. 828;art. 828 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 828 § 1 k.c.</xLexLink> traktujący o zasadach występowania i otrzymywania roszczeń regresowych. Dalej powód wskazał, że przesłankami nabycia są: odpowiedzialność sprawcy szkody oraz wypłata odszkodowania ubezpieczeniowego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>W ocenie powoda Wspólnota Mieszkaniowa <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> przyczyniła się do powstania szkody i ponosiła winę w jej zajściu – gdyż przyczyną zalania była nieszczelność/wada elewacji zewnętrznej.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>Ze stanowiskiem powoda nie sposób się zgodzić w tym sensie, że przedstawione przez stronę dowody nie wykazują, aby szkoda powstała w wyniku zawinionego działania lub zaniechania Wspólnoty Mieszkaniowej <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon><xBx>. </xBx>Sam fakt, że do zalania doszło wskutek długotrwałego zawilgocenia spowodowanego nieszczelnością elewacji budynku nie wykazuje zawinienia po stronie Wspólnoty Mieszkaniowej, której to ochrony ubezpieczeniowej od odpowiedzialności cywilnej udzielał pozwany ubezpieczyciel. Materiał dowodowy sprawy zaoferowany przez obydwie strony nie dał podstawy do ustalenia, aby ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń wspólnota mieszkaniowa uchybiła wynikającemu z przepisu <xLexLink xArt="art. 61" xIsapId="WDU19940890414" xTitle="Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414">art. 61 ustawy Prawo budowlane</xLexLink> obowiązkowi utrzymania budynku w należytym stanie technicznym oraz aby uchybienie to było zawinione.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>W świetle stanowiska pozwanego oraz dowodów przedstawionych przez powoda w pozwie i w toku całego postępowania – nie uprawnia w żadnym razie sądu do wyprowadzenia w tym zakresie domniemania faktycznego w trybie <xLexLink xArt="art. 231" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 231 k.p.c.</xLexLink> Strona powodowa nie przedstawiła w tej sprawie żadnych dowodów, które wykazywałyby na zawinienie Wspólnoty Mieszkaniowej <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> – wręcz przeciwnie – dowody przedstawione przez stronę pozwaną wskazują, że do powstania przecieków w lokalu poszkodowanego doszło w wyniku nieszczelności balkonu i elewacji co jest wynikiem nieprawidłowo wykonanej sztuki budowlanej przez dewelopera. Ponadto, z zeznań świadka <xAnon>K. J. (1)</xAnon> ani innych dowodów zaoferowanych w sprawie przez powoda, nie wynika, kiedy dokładnie miało dojść do zawilgocenia ściany, kiedy dokładnie okoliczność ta była zgłaszana Wspólnocie Mieszkaniowej oraz czy Wspólnota Mieszkaniowa podejmowała jakieś kroki w kierunku usuwania przyczyny zawilgocenia. Z dowodów zgromadzonych w sprawie wynika wręcz, że Wspólnota Mieszkaniowa usuwała już zawilgocenia w budynku i reagowała na zgłoszenia zawilgocenia ze strony właścicieli lokali, zaś problem z zawilgoceniem wynikał z nieprawidłowości, których miał dopuścić się deweloper w trakcie budowy budynku. Zwraca uwagę, że w protokole szkody wypełnionym przez powoda wskazano, że bezpośrednią przyczyną szkody była nieszczelność i wady elewacji.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>Kolejno, nie zostało przez powoda wykazane, w jakim czasie pojawiła się nieszczelność, w protokole zgłoszenia szkody wypełnionym przez powodową ubezpieczalnię wskazano, że problem z elewacją istniał przez dłuższy czas, ale dopiero 05 kwietnia 2020 r. zaobserwowano przeciek, gdy najemca który wynajmował od poszkodowanego lokal długoterminowo poinformował go o przecieku opuszczając mieszkanie. Nie zostało również wskazane, czy do jej powstania mogła przyczynić się Wspólnota Mieszkaniowa <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, a jeśli tak – to przy podjęciu jakiego rodzaju czynności – w szczególności, czy czynności te należy oceniać jako czynności mieszczące się we wzorcu należytej staranności. Z treści pozwu nie wynikają żadne okoliczności uzasadniające winę Wspólnoty. Powód nie wnosił o dopuszczenie dowodu z żadnych dowodów, które miałyby zmierzać do ustalenia okoliczności związanych z zawinieniem ubezpieczonej wspólnoty mieszkaniowej. W świetle zgromadzonych dowodów nie ulegało natomiast wątpliwości, że Wspólnota Mieszkaniowa <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> podejmowała działania zmierzające do usunięcia zacieków i brak jest podstaw do przyjęcia, aby przy działaniach tych dopuściła się naruszenia obowiązku starannego działania. W protokole szkody ujęto, że problem natychmiast zgłoszono do Wspólnoty / administratora, a administrator naprawił ścianę na zewnątrz.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText>Należy wskazać, że podstawą odpowiedzialności w tej sprawie jest przepis z <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink>, którego to jedną z przesłanek jest wina, winy zaś nie można utożsamiać z bezprawnością działania (czy zaniechania). Winę udowodnić powinna w tej sprawie, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, strona powodowa, nie pozwany, a reguły tej nie zmienia okoliczność, że pozwanym w niniejszej sprawie jest zakład ubezpieczeń. Fakt, iż pozwany kwestionował w tej sprawie winę ubezpieczonego, powołując się na to, że nieszczelność i wady elewacji zewnętrznej i długotrwałe zawilgocenie budynku wskutek czego doszło do przecieku w lokalu poszkodowanego, o którym poinformowali najemcy. Natomiast samo rozszczelnienie i długotrwałe zawilgocenie było spowodowane błędem w sztuce budowlanej której dopuścił się deweloper. Brak jest podstaw do uznania, aby Wspólnota Mieszkaniowa nie podejmowała wszelkich możliwych działań, aby usunąć szkodę. Wskazano również na okoliczność, że Wspólnota Mieszkaniowa <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> prowadzi obecnie wiele spraw sądowych z deweloperem w celu odzyskania nakładu jaki poniosła na remonty balkonów i elewacji.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText>Należy w tym miejscu z całą mocą zaznaczyć, że sam protokół zalania przedstawiony do pozwu w żaden sposób nie wykazuje zawinienia ubezpieczonego w pozwanej ubezpieczalni. Z protokołu tego wynika jedynie powód szkody („…<xIx>bezpośrednią przyczyną problem była nieszczelność/wady elewacji zewnętrznej…”)</xIx> – nie zostało w nim wskazane, aby do nieszczelności elewacji oraz zalania doszło z powodu zawinionego działania lub zaniechania ubezpieczonej u pozwanego Wspólnoty Mieszkaniowej <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>Sam fakt, że w protokole wskazano, że „problem natychmiast zgłoszono do Wspólnoty/administratora” nie wykazuje zawinienia po stronie Wspólnoty Mieszkaniowej <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>. Po pierwsze bowiem, z dokumentu tego nie wynikają okoliczności, które świadczyć miałyby o zawinieniu po stronie Wspólnoty. Po drugie – dokument ten nie został poświadczony za zgodność z oryginałem. Po trzecie, jest to jedynie dokument prywatny, sporządzony nie do celów przesądzenia odpowiedzialności po stronie Wspólnoty Mieszkaniowej <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, ale w celu wskazania powodów powstałej szkody. Nie można również uznać, aby protokół ten stanowił jakiekolwiek uznanie niewłaściwe długu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>Tak naprawdę zatem, w świetle dowodów przedstawionych w sprawie przez stronę powodową, ustalanie odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela co do zasady w tej sprawie opierać musiałoby się na czystych domniemaniach i przypuszczeniach, co w świetle <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, zasady kontradyktoryjności postępowania, byłoby niedopuszczalne. Okoliczności tej sprawie nie pozwalają ponadto na wysnucie domniemania faktycznego o winie Wspólnoty Mieszkaniowej w oparciu tylko i wyłącznie o fakt wystąpienia nieszczelności elewacji jako części wspólnej. Powód zaś, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, znając dodatkowo stanowisko strony przeciwnej w tej sprawie, zobowiązany był do przedstawienia wszystkich dowodów, które wykazywałby odpowiedzialność pozwanego co do zasady i naświetlały okoliczności tej sprawy. Powód tego nie uczynił, opierając swoje tezy o domniemania i przypuszczenia, co skutkować musiało oddaleniem powództwa jako niewykazanego. Powód zobowiązany przez Sąd do złożenia pisma przygotowawczego w którym powoła wszystkie twierdzenia i dowody na ich poparcie, wskaże, którym faktom powołanym przez pozwaną zaprzecza, jak również odniesie się do wszystkich zarzutów przytoczonych przez pełnomocnika pozwanej w sprzeciwie oraz szczegółowo uzasadni wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego – pod rygorem zwrotu pisma przygotowawczego, pominięcia spóźnionych twierdzeń i dowodów oraz pominięcia dowodu z opinii biegłego sądowego – powód nie złożył jednak żadnego pisma przygotowawczego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>Do wykazania podstawy odpowiedzialności Wspólnoty Mieszkaniowej nie mógł też zmierzać sam w sobie dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa (zgodnie z tezą dowodową – na fakt ustalenia „przyczyny zalania”, sama zaś przyczyny zalania nie była w tej sprawie przedmiotem sporu i sama w sobie nie mogła świadczyć o winie ubezpieczonej Wspólnoty Mieszkaniowej), stąd też Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2;art. 235(2) § 1 pkt. 4;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 2, 4 i 5 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 505(7);art. 505(7) § 1;art. 505(7) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 505<xSUPx>7</xSUPx> § 1 i 2 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText><xBx>Koszty procesu </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>O kosztach procesu sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy wyrażoną w <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink>, zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 917,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Na zasądzoną kwotę składała się kwota 900,00 zł (<xIx>§ 2 pkt 3 Rozporządzenia MS z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych</xIx>) oraz 17,00 zł (opłata skarbowa od pełnomocnictwa).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right"> <xIx>ASR Agnieszka Pikała</xIx></xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx><xAnon>W.</xAnon>, 17 grudnia 2024 r.</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>